Professional Documents
Culture Documents
Grapje
Grapje
ik toch niet kan missen. Ook ben ik al van kinds af aan genteresseerd
geweest in informatica en computers, dus het zit toch misschien al
ergens in me vanaf kindertijd.
Wie of wat heeft meegespeeld bij die keuze? Waarden en normen? Personen?
Voorbeelden?
De keuze is puur door mezelf bepaald, mijn ouders hebben altijd een
voorkeur gehad maar deze nooit echt uitgedrukt, totdat ik zelf mijn
keuze bekend had gemaakt. Nu kwamen deze meningen overeen, wat
me wel een extra motivatie geeft. Het is altijd fijn als mensen je keuze
positief vinden, of goed bij je vinden passen, maar uiteindelijk heeft dat
nooit de doorslag gegeven in mijn keuze.
ik echt jammer, omdat dit toch wat het laatste beeld is van het
secundair onderwijs.
Bewust voor deze school gekozen? Welke reden dan? Is die verwachting ook
ingelost?
Ja, omwille van de vertrouwdheid van mijn broer (ex-leerling tot het 4e
middelbaar). Maar vooral omwille van de ligging en kleinschaligheid.
Ook het complex zelf sprak me enorm aan.
Heeft het feit dat je school een school met een christelijk engagement is
meegespeeld in je keuze?
Neen, hier heb ik nooit naar gekeken.
Stel alles is te herdoen en je weet over deze school wat je nu weet. Kom je terug
als je weer 12 bent?
Ja, ik zou alles precies hetzelfde doen, enkel zou ik na de tweede graag
gekozen hebben voor Wetenschappen-Wiskunde in plaats van LatijnWiskunde. Verder ben ik van alles tevreden hoe het verlopen is en over
het algemeen is de school niet echt tegengevallen.
Vanuit die invalshoek tips aan jouw jongere ik, de volgende lichting?
(Ik begrijp de vraag niet echt helemaal, maar zoals ik ze interpreteer is dit mijn
antwoord): Ik zou gewoon tegen mezelf zeggen dat ik me van bepaalde
personen minder moet aantrekken en mee moet opletten. Ik denk
gewoon dat ik meer afstand zou houden van de mensen die later me
zouden laten vallen en ik zou vooral omgaan met de mensen waarvan ik
wist dat ze het goed voorhadden.
WAARDEN EN NORMEN
De Nederlandse krant Trouw organiseerde een aantal jaren geleden een
bevraging waarbij ze haar lezers vroeg hun belangrijkste waarden en normen
door te sturen naar de redactie. Daaruit vloeide de volgende overzichtslijst voort.
Uiteraard kan je de waarden en normen uit zon lijst niet allemaal tegelijk
nastreven. Je moet keuzes maken.
Aandacht
Assertiviteit
Barmhartigheid
Begrip
Behulpzaamheid
Bescheidenheid
Betrouwbaarheid
Creativiteit
Dankbaarheid
Dienstbaarheid
Discipline
Doorzettingsvermogen
Echtheid
Eerlijkheid
Engagement
Enthousiasme
Flexibiliteit
Geduld
Geloof
Geloofwaardigheid
Gematigdheid
Grondigheid
Hoffelijkheid
Hoop
Idealisme
IJver
Integriteit
Juiste eerzucht
Liefde
Meelevendheid
Mildheid
Moed
Naastenliefde
Nederigheid
Oordeelsvermogen
Openheid
Oprechtheid
Ordelijkheid
Rechtvaardigheid
Respect
Samenwerking
Standvastigheid
Toewijding
Trouw
Vastberadenheid
Verantwoordelijkheid
Verdraagzaamheid
Vergevingsgezindheid
Verstandigheid
Vertrouwen
Volhardendheid
Voorzichtigheid
Vredelievendheid
Vriendelijkheid
Vrijgevigheid
Wijsheid
Zelfvertrouwen
Van thuis uit heb je ook waarden en normen meegekregen. Welke ene belangrijke
daarvan zal je zeker nooit trachten te verloochenen, eventueel zelfs aan je
kinderen doorgeven? Waarom die?
Uhm, ik weet niet of dit echt een waarde is die ik letterlijk van mijn
ouders heb doorgekregen. Maar ik weet wel dat ik zeker later tegen
iedereen zal zeggen: Durf aan jezelf te denken, laat je niet door anderen
van je pad afbrengen. Denk aan anderen, respecteer hen, maar durf ook
aan jezelf te denken. Laat jezelf nooit wegcijferen voor het gemak van
anderen, durf opkomen voor jezelf. Voor mij is dit gewoon zo belangrijk,
omdat ik er zelf al mee geconfronteerd ben geweest. Niet durven
opkomen voor mezelf zodat anderen hun zin zouden krijgen. Uiteindelijk
zijn dat zaken waarmee je zelf enkel ongelukkig wordt en uiteindelijk
aan onder doorgaat.
Akkoord? Thuis is voor veel jongeren steeds meer een goedkoop Hotel Mama.
Ja, ik denk dat het in de huidige tijd veel moeilijker is om zelfstandig te
beginnen. In samenspraak met de ouders kan je, waarschijnlijk tegen
een 'kleine' maandelijkse vergoeding, toch nog even genieten van het
leven thuis. Op die manier denk ik gewoon dat je beter kan sparen,
waar je later uiteindelijk veel meer plezier aan zal beleven. Huren is
naar mijn mening eerder 'geld weggooien' omdat je betaalt voor iets
tijdelijks, dat uiteindelijk verdwijnt. Sparen is iets dat in je bezit blijft.
Is een gezond familiaal leven in deze tijden waarin ieder gezinslid zijn eigen
drukke agenda heeft,nog haalbaar?
Ja, maar ook dit is veel moeilijker dan vroeger. Er zal namelijk fel
gepuzzeld moeten worden. Ik vrees gewoon dat we in een maatschappij
zijn beland waarin men met twee personen moet gaan werken, om een
gezin goed te kunnen onderhouden. Misschien worden om die reden
juist kinderdromen pas later verwezenlijkt of iets beperkter uitgevoerd
dan oorspronkelijk gehoopt.
Thats what friends are for.. Waar zijn vrienden eigenlijk voor?
Vrienden zijn voor mij personen, die je zelf gekozen hebt, waarvan je
weet dat je op ze kan rekenen. Voor mij zijn goede vrienden dan ook
belangrijker dan een deel van de familie (familie gezin). Goede
vrienden zijn de mensen waarbij je raad vraagt, steun vraagt, steun
geeft, plezier mee beleeft, verdriet mee beleeft, valt, maar uiteindelijk
altijd wel weer opstaat sterker dan tevoren. Dit is bij een gewone vriend
niet het geval, een vriend is gewoon een persoon waarmee je goed kan
opschieten. Voor mij lijken schoolvrienden de "goede collega's" van de
werkvloer te zijn: fijne mensen, je weet er best veel van, maar toch ook
niet alles.
GELOOF
Los van godsdienst en religie:wat is voor jou geloven eigenlijk? Wat houdt dat
zeker in?
Geloven is voor mij je hoop verleggen in een gedachte. Voor mij is
geloven een soort boodschap meegeven: 'Ik hou de moed erin, ik zet
door.'
Religie mag niet worden opgelegd, maar dien je in alle vrijheid zelf te
ontdekken. Akkoord?
Akkoord, uiteindelijk kunnen we zeggen dat we ons huidige geloof
hebben doordat onze ouders hierover hebben beslist. Zelf zijn we
opgegroeid in een plekje op de wereld met een zekere cultuur, die als de
'standaard' gezien werd. Ik vind het zeker niet erg dat ik een christen
ben, maar anderzijds zou ik het nooit voor mezelf gekozen hebben. Niet
dat ik een ander geloof zou willen hebben, nee gewoon omdat ik liever
in mijn eigen waarden geloof dan in de voorgekauwde waarden.
Ben je ooit bezig met de vraag naar de zin van het leven? En met de eindigheid
van dit leven , met de dood?
Voor mij persoonlijk geldt dat als ik zoek naar de zin van het leven, ik in
een vicieuze cirkel beland waarvan ik geen oplossing zie. Over het leven
hebben anderen beslist, ik maak er het beste van. De dood is voor mij
iets dat we zelf nooit zullen kunnen navertellen, het komt zoals het
komt. Er bestaat namelijk geen perfect leven, iedereen gaat te vroeg,
iedere dood is uniek en hoort bij die persoon, net zoals de geboorte. Het
loopt nu eenmaal zoals het loopt, het is gewoon een deel van de
levensloop van een persoon.
Vind je dat mensen voor hun geloof moeten durven uit- en opkomen? Met
uiterlijke tekens? In discussies? Met geweld?
Men mag uitkomen voor zijn geloof, zolang men er anderen niet mee
bedreigt/lastig valt. Discussiren mag, dat is juist goed om de blik te
verruimen. Met geweld (als rol van agressor) gaat een stap te ver, op
die manier wilt men anderen onderwerpen aan een eigen visie. Dat is
nooit het doel van geloof geweest en is eerder een dictatuur.
Moet een mens bereid zijn om voor zijn waarden en normen, zijn religie te
sterven?
'Moeten' is in deze vraag nogal zwaar uitgedrukt. Ik zou beter zeggen
'Kan een mens bereid zijn om voor zijn religie te sterven?' Sterven in
deze context, is iets dat iedere persoon voor zich moet uitmaken. Een
persoon kan hiertoe bereid zijn, maar moet hier niet per se toe bereid
zijn. Een moeilijke vraag waarop het antwoord nog moeilijker is, omdat
er zo veel parameters zijn die onbekend zijn: de situatie, de
persoonlijkheid, belang van de religie...
Stel je krijgt de kans om met paus Franciscus in een persoonlijk contact overleg
te plegen omtrent jongeren, kerk en geloof. Neem je dat aanbod aan? Waarom?
Welk aandachtspunt / welke aandachtspunten zou je in dat overleg zeker
opnemen? Waarom?
Ja ik zou vooral met hem een modernisering van het geloof willen
aankaarten. Het Christendom zou ik houden zoals het is, maar ik zou
vooral toevoegingen doen, specifiek naar jongeren. Op die manier blijft
het 'conservatieve' er toch wat in, maar worden ook jongeren feller
aangetrokken tot het geloof. Ik zou dan ook het probleem met 'niet
mogen' aankaarten, waarom moet altijd alles 'men mag niet...' zijn?
Waarom mag het niet eens zijn 'Jawel het mag wel, iedereen is jong of
vrij in zijn doen/laten.' (Specifiek met betrekking op de holebigemeenschap, voorbehoedsmiddelen, priesters die niet mogen trouwen,
vrouwelijke priesters...) Het lijkt mij gewoon beter dat de Kerk een
modernere blik heeft op hedendaagse problemen. Ontkennen dat ze er
zijn, gaat nu eenmaal niet meer, dus kunnen ze het beter op een open
manier aankaarten.
Voor velen, ook buiten het geloof en de kerk, is Jezus een boeiende figuur. Stel:
op een zonnige dag ga je een terrasje doen. Het is erg druk en er is nog n
plaats onbezet naast een jou onbekende persoon. De plaats is inderdaad vrij. Je
gaat zitten en jullie raken snel in gesprek. Blijkt de ander Jezus te zijn. Welke
themas / welk thema zou je in zon gesprek zeker aansnijden?
Ik weet het niet, ik denk het wel. Ik zou denk ik vragen of hij voor of
tegen een modernisering van de Kerk is. Gewoon omdat het naar mijn
mening allemaal een beetje verouderd is en ik denk gewoon dat het
nooit de bedoeling was om vastgeroest in principes te blijven. Ook zou