Honohan i Laeven (2005) pod sistemskom bankarskom krizom smatraju periode

kada je veliki dio kapitala banaka, ili pak cijeli njihov kapital iscrpljen, dok su
nesistemske bankarske krize periodi mnogo manje znacajnih problema u
bankarskom sistemu.
Honohan (1997) pravi razliku izmedu bankarskih kriza prouzrokovanih
makroekonomskim faktorima, loim menadmentom (mikroekonomski faktori) i
krize nastale u bankarskom sistemu gdje je izraena uloga vlade2 . S druge strane,
pojedini autori isticu kvantitativni aspekt prilikom definisanja sistemske bankarske
krize. Tako Demirg-Kunt i Detragiache (1998) smatraju da se kriza moe
okarakterisati kao sistemska, ako su ispunjeni sljedeci uslovi: 1. neperformansni
zajmovi prelaze 10% ukupnih zajmova u bankarskom sistemu, 2. trokovi operacije
spasavanja iznose bar 2% BDP-a, 3. problemi bankarskog sektora dovode do
nacionalizacije velikog broja banaka i 4. ekstenzivni odlivi depozita ili hitne mjere
poput zamrzavanja depozita, produenih bankarskih odmora, ili garancije depozita
od strane vlade3 . Bankarska kriza se definie kao sistemska ako su ispunjena dva
uslova4 : 1. znacajni znakovi finansijskih tekoca u bankarskom sistemu (jurii na
banke, gubici u bankarskom sistemu, i/ili likvidacije banaka), i 1 Gersbach i
Wenzelburger (2012) u svom istraivanju o politici kamatnih stopa i stabilnosti
bankarskih sistema definiu bankarsku krizu kao stanje u ekonomiji kada je osnova
kapitala u bankarskom sistemu ispod regulatornog nivoa, ali banke mogu da
nastave sa poslovanjem jer je njihova osnova kapitala jo uvijek pozitivna i imaju
dovoljno sredstava da isplate deponente. Stanje u ekonomiji u kojem banke nisu u
mogucnosti da isplate deponente nazivaju bankarskim kolapsom. Opirnije: Chadha
and Holly, (ed), 2012. 2 Vidjeti: Beim, 2001; str. 5-10. 3 Ovakav pristup prilikom
definisanja sistemske bankarske krize imaju i autori Goldstein i Weatherstone (2001,
str. 23-24) koji na gotovo identican nacin definiu sistemsku bankarsku krizu.