Onbekend bestaan

Nooit laat naar mn bed, nooit dwars of brutaal

Nooit lachen om niks en vooral nooit kabaal
En nooit eens spontaan iets gekkigs gedaan,
maar stilletjes aan, telkens weer
Nooit tegen de regels of tegen de klok
En nooit iets gezegd waar een ander van schrok
Nooit buiten de poort, nooit roddels gehoord,
alleen maar het woord van de Heer
En alle verborgen verlangens, elke vergeten traan
het stille bewijs van een onbekend bestaan
Nooit dronken geworden of ruzie gemaakt
Nooit actie gevoerd of gekraakt of gestaakt
Op tafels gedanst, gelachen, gesjanst
ik gaf het geen kans al die tijd
Nooit Rome bekeken, gezwommen, gekust
Nooit herrie of drukte, maar stilte en rust
En nooit iets gevraagd en ook nooit geklaagd,
maar diep in mijn maag knaagt de spijt
En alle gevoelens verdrongen, twijfels maar half verstaan
een laatste signaal van een onbekend bestaan
Maar waar, waar kan ik heen, nu ik zo lang gezwegen heb?
Ja waar? mag ik dan schuilen bij jou?
Niet daar, niet waar ik nooit ieder antwoord gekregen heb
Ik ben altijd zo bang en het duurt al zo lang
Laat me niet in de kou mag ik bij jou?
Ooit vind ik de kracht om te zijn wie ik ben
Staat iets in mij op, wat ik nu nog niet ken
Dat zegt ja of nee, niet bang of gedwee,
maar moedig en helemaal vrij
Misschien kom ik nooit in Parijs of Milaan
Wanneer ik maar weet: als ik wil kan ik gaan
En doe ik me pijn, dan moet dat zo zijn
de keus is uiteindelijk aan mij
En iedere deur kan nog open, al lijken ze dichtgedaan
En alles is nieuw, iedere dag
En wat ik ook doe, ik weet dat het mag
Misschien dat ik val maar dat kan ik allemaal aan
Voor altijd een deel van dat onbekend bestaan