A CASA DAS XEMELGAS

por Sandra Rozadas

3 ESO
Chego correndo, esgotado, ata os principios dun monte prximo, mentres escapaba, xunto o meu amigo
Xurxo, dun dos vecios que, coma outros moitos, comezara a tirarnos paus para escorrentarnos.
Despois de asegurarnos de que non eramos perseguidos por ningn vello, mirmonos dunha maneira da
que s el mais eu entendemos e botamos a rir.
-Viste que cara puxo aquel, o da chaqueta avermellada?!
-Si, si que o vin, tia unha cara de susto, incrible! - tentei imitar o xesto que tera ese home, pero non
fun capaz, xa que as risas volveron a min.
Estivemos as un bo rato, e cando nos demos conta, estabamos completamente dentro do lugar, coa
nica luz da lanterna do meu amigo.
-Oes, ti acrdaste de como volver, non? - preguntoume o meu compaeiro, ao que eu asentn, anda
que que a verdade, non estaba moi seguro daquilo, o cal pareceu notarse moito, polo que Xurxo levou a
man a cabeza, tentando lembrar o camio.
E as continuamos andando, buscando (mais ben, tentando recoecer), o lugar polo que chegaramos ata
al.
De pronto, cando case estaba seguro de ter atopado o camio de volta, algo de cor branca, como un
destelo, pasa por diante dos meus ollos, distrandome. Xrome cara Xurxo, o cal tia ollos coma pratos.
-Vistes aquela cousa negra? - preguntoume, ao cal eu neguei, e antes de que dixera nada,
adianteime s sas palabras.
-Non, pero o que vin foi coma un destelo branco.
-Estmonos a volver tolos?
-Non, meu, tranquilo, seran animais.- Iso pareceu tranquilizarnos aos dous pero foi dicilo e ver, diante
das nosas narices, dous destelos cruzndose e, efectivamente, un era branco e outro mis escuro.
-Martn! Isto cousa de pantasmas! Xa saba eu que non era boa idea iso de facer parvadas o da
nos que os mortos poden vivir! -O parvo de Xurxo comezou a xesticular e a poerse nervioso... Como
continuara as ame poer mal a min!
-Xurxo! -Peguei un berrido e por sorte, calou- Non
existen as pantasmas! Deixa de dicir parvadas! Isto
que as arbores mvense, nada mis!
-Vale...
Despois daquel incidente, dmonos conta de que
estaba comezando a chover.
-Oh, xenial, agora, choiva. -comentei nun bufido.
Que poda empeorar?
-Xa cho dixen eu! Son cosas de pantasmas! - E
dlle!, Xurxo non sabe mis que ser un choromicas.
Cando a xirar a cabeza para soltarlle un comentario
irnico,

fixeime

en

que

haba

unha

caseta

abandonada preto de ns.

-Cala e fxate al.-Sinaleille o lugar e el comezou a negar coa cabeza.
-Non, non, non e non. Eu non penso ir al.
-Non sexas neno pequeno, ademais, estmonos empapando e non vou a ser eu quen estea recibindo
unha reprimenda por chegar a casa coa roupa toda mollada.
Boto a andar ata aquela casa en runas, con Xurxo detrs mia, cando vemos ao lonxe das rapazas.
Avsolle ao meu amigo e corro xunta delas.
-Ola...estades perdidas? - As rapazas mranse entre si e logo, unha delas, que vesta de branco,
asenta coa cabeza.
Ambas nenas levntanse e cun xesto, indcanos que entraramos con elas ao interior da casa.
Eu obedecn, xa que segua a mollarme e Xurxo...Xurxo simplemente me segua.
-Tiamos vergoa a falarvos...pensariades que estamos tolas por estar aqu, pero levamos perdidas
un bo tempo.- Volve falar a nena con roupas brancas, que tia unha voz suave e apagada. A sa
compaeira, que era igual ca outra pero con roupas negras, simplemente asenta.
Despois dun rato, como viamos que non deixaba de chover, comezamos Xurxo mis eu a explorar aquel
lugar, baixo a mirada das outras das.
Todas as portas estaban abertas, o cal parecame aburrido, cando descubrimos unha porta

coa

cerradura botada. Acercmonos a ela e cando amos forzala, escoitamos un grave NON detrs nosa.
Xirmonos e vemos as das xemelgas, pero non estaban coma antes. Os seus ps non tocaban o chan
e a sa pel transparentaba na parede.
-Non abrades esa porta.-Comentou a branca, pero eu sorrn e non lle fixen caso, supoendo que era
unha broma pesada.
Arrepentinme nada mis ver o que haba no seu interior. Unha chea de cadveres, moitos deles con
extremidades amputadas, dividanse en dous grupos, uns con roupas negras e outros con roupas
brancas.
Xurxo mis eu, xirmonos co plan de sar correndo, pero as das xemelgas acurralronnos no interior
daquel horroroso cuarto. Os seus ollos estaban en branco e a sa pel, esbrancuxada e transparente,
daba a entender que estabamos a mans de das espritos.
-Feliz noite de Saman. -Murmurou a que a vestida de negro e todo volveuse escuro, mentres perda
o sentido ao recibir un golpe.
Cando espertei, tia os ollos pechados, pero poda escoitar o son de carne desgarrndose e os berros
do meu amigo. Souben que a morrer el e eu tamn naquela noite maldita. Non puiden evitalo, e
empecei a chorar ata que as cordas vocais estalaranme.
Entn, todo volveuse de cor vermella e despois dun berro de dor, sentn sono e durminme
profundamente cunha sensacin de dor punzante, para seguramente non volver espertar nunca, naquela
casa, onde, morreran antes, as xemelgas.