Lesson 2

UMAWIT NG PAGPUPURI SI MARIA

December 8 . Luke 1:46-56
Ginintuang Talata:
At sinabi ni Maria, Dinadakila ng aking kaluluwa ang Panginoon, At
nagalak ang aking espiritu sa Dios na aking Tagapagligtas. Lucas 1: 46,
47.
B. Kasaysayan sa Likod ng Aralin
Ang aralin ngayon ay bahagi ng salaysay nang pagdalaw ni Maria kay Elisabet na
ina ni Juan Bautista (Lukas 1:39-45; tingnan ang nakaraang linggong aralin). Kapwa
sila ina ng mga anak na ipinaglihi sa milagrosong kalooban ng Dios at ang kanilang
mga anak ay kapwa kasangkapan sa katuparan ng mga pangako ng Dios. Ngunit
ang anak ni Maria ay likas na mataas (superior), kayat pinuri siya ni Elisabet na
ina ng Panginoon (tal. 43). Ngunit nakatuoon ang pansin hindi sa mga ina, kundi
sa kanilang mga anak, higit sa lahat sa anak ni Maria at sa gagawin ng Dios sa
pamamagitan nila.
Sumagot si Maria sa pagbati ni Elisabet sa pamamagitan ng awit na siyang paksa ng
teksto ngayon. Tulad ng mga Awit at iba pang mga tula sa Lumang Tipan,
nanggagaling ang kalidad ng tula hindi sa sukat or ritmo (meter or rhyme), kundi sa
pagpapahayag ng mga ideyang magkakahilera (parallels). Dalawa, tatlo o higit pang
magkakasunod na pangungusap na nagpapahayag ng magkakatulad na konseptong
(concepts), magbibigay kahulugan sa kaisipan at damdamin.
Ang mga tema ng awit ni Maria ay kilala ng mga mambabasa ng Lumang Tipan.
Ginaya ni Maria ang nakagisnang pagpapahayag ng pagasa sa mga pangako ng
Dios tulad ng kaniyang pagtugon sa pahayag ng Dios sa pagtupad ng Kaniyang mga
pangako. Ang awit ni Maria ay malapit na kahawig ng mga panalangin ng pagpupuri
ni Ana (Hannah) matapos ipanganak si Samuel (tingnan 1 Samuel 2:1-10)
For the Old Testament poets and prophets, the days when God would fulfill his
promises lay in the uncertain future. Those poets and prophets could not say when
or how God would fulfill his pledge to bless his people, restore them to himself, and
make all nations his. They could only affirm God's faithfulness: if he has made a
promise, then he will fulfill it-period. In times of distress, hope is to be found in
God's rock-solid faithfulness.
Dahilan sa ang mga manunula at manghuhula sa Lumang Tipan ang mga araw na
tutuparin ng Dios ang Kaniyang mga pangako ay nakasalalay sa di matukoy na
hinaharap. Hindi masabi ng mga manunula at mga manghuhula kung kailan
tutuparin ng Dios ang kaniyang mga pangakong pagpapalain ang kaniyang mga
tao, ibabalik niya sa kaniya, at aangkinin ang lahat ng mga bansa. Maaari lamang
nilang pagtibayin ang kaniyang katatapatan: kung nangako siya ay tiyak na
tutuparin niya ito. Sa panahon ng pagkabalisa ang pagasa ay matatagpuan sa
katapatan ng Dios.

Di tulad ng mga manunula at manghuhula sa Lumang Tipan, si Maria ay

naninindigan sa bungad ng katuparan. Kagampan siya sa anak na gagamitin ng
Dios na katuparan na kaniyang mga pangako. Ngunit ang katuparan ng pangako ng
Dios ay darating na may malaking halaga; nagdalantao siya na sa pagaakala ng
lahat ay bunga ng sexual immorality. At matapos isilang ang kaniyang anak, hindi
niya mawari kung paano tutuparin ng Dios ang kaniyang pangako. Gayonpaman,
tulad ng mga santong nauna sa kaniya ipinagbubunyi niya ang katapatan ng Dios.
I. Ang Dakilang Gawa ng Dios (Luke 1:46-50)
A. Salita ng Pagpupuri (mga tal. 46, 47)
TAL. 46 At sinabi ni Maria, Dinadakila ng aking kaluluwa ang Panginoon.
Sinimulang ni Maria ang pangungusap sa kadakilaan ng Panginoon. Ang isang
dumadakila sa Panginoon ay nagpapahayag sa kaniyang sukdulang kahalagahan at
kapangyarihan; kapangyarihan na pinatotohanan sa mahimalang paglilihi sa
kaniyang anak.
Sa pagsasabing dinadakila ng kaniyang kaluluwa ang Dios, sinasabi ni Maria ang
diwa ng kaniyang katauhan, ang kaniyang buhay o kaya ay kaibuturan ng kaniyang
sarili. Subalit sa pagsasabi ng bahaging ito, kinikilala niya ang kabuuan: na sa
pagpupuri ng kaniyang kaluluwa, tutugon nang gayon din ang kaniyang buong
katauhan.
Tal. 47 At naglak ang aking espiritu sa Dios na aking Tagapagligtas
Ang pangngusap na ito ay kahilera ng nauna na binibigyang tindi sa pamamagitan
ng paguulit. Ang kadakilaan ng Dios ay ang pinagmumulan ng kagalakan ni Maria
dahilan sa ang Dios ay gumaganap na Tagapagligtas ililigtas siya at ang kaniyang
mga tao kahabag-habag na mundo. Ang kadakilaan ng Dios ay ipinakita sa kaniyang
kapangyarihan, at sa paggamit Niya ng kapangyarihan na magligtas at magpala.
Makapangyarihan ang pangungusap ni Maria kung ating matatandaan ang kaniyang
kalagayan; siya ay bata pa, buntis, walang asawa, at tampulan ng balanang
paglibak ng mga tao. Gayunpaman hindi niya inalintana ang lahat nang ito at
itinuon ang kaniyang tanaw sa mga ginagawa ng Dios.
B. Mga Dahilan nang Pagpupuri (mga tal. 48-50)
Tal. 48 Sapagkat nilingap niya ang kababaan ng kaniyang alipin.
Sapagkat, narito, mula ngayon ay tatawagin akong mapalad ng lahat ng
maghahalihaliling lahi.
In identifying herself as being of humble state, Mary knows she has not been chosen by God because
she is somehow outstanding in the way the world evaluates people. Like God's human instruments of
the past, she has been chosen in her apparent insignificance. A servant is literally a slave, one for
whom lowliness is assumed. In that regard she is like the nation of Israel when enslaved in Egypt,
powerless to do anything except call on God for help.

Sa pagkilala sa kaniyang sarili bilang hamak, batid ni Maria na pinili siya ng Dios
hindi dahil sa siya ay sikat sa paraan ng pagkilala ng mga tao. Tulad ng taong
kinasangkapan ng Dios sa nakaraan, pinili siya dahilan sa maliwanag na kawalang
kabuluhan. Isang tagapaglingkod o alipin, na karaniwang pagkilala sa katulad niya.
Sa ganitong pagpapalagay siya ay tulad ng bansang Israel na inalipin sa Egipto,
walang lakas na gumawa nang anuman kundi ang humingi nang tulong sa Dios.
So it is God's help to her, the blessing that God gives her in her weakness, that sets
Mary apart. That blessing is not just for her but for all lowly people of all time, for
she will give birth to the promised Christ. For that reason she can rightly affirm that
generation after future generation will call her blessedone who has received
God's favor.
Kayat ang tulong ng Dios sa kaniya, ang pagpapalang bigay ng Dios sa kaniya sa
kabila ng kaniyang kahinaan, ang nagbukod kay Maria. Ang pagpapalang tulad nito
ay hindi lamang para kay Maria kundi sa lahat ng mga hamak na tao sa lahat nang
panahon, sapagkat ipapanganak niya ang ipinangakong Cristo. Sa ganitong dahilan
tama lamang na tawagin siyang mapalad ng lahat ng maghahalihaliling lahi ang
tumanggap nang pagpapala sa Dios.
49. . . . for the Mighty One has done great things for me holy is his
name.
Tal. 49 Sapagkat ginawan ako ng Makapangyarihan ng mga dakilang
bagay. At banal ang kaniyang pangalan.
Again in parallel expression, Mary asserts that God's actions are the cause of her being blessed. She is
like a slave (v. 48), but God is mighty. She is lowly, but the God whom she glorifies has done great
things. To say that God's name is holy is to say that God is set apart, unlike any other. He is untouched
by any form of evil, so much so that his reputation in the world reflects this (compare Psalm 111:9).

Muli sa kahalintulad na salita, ipinahayag ni Maria ang dahilan bilang pinagpala.

Tulad siya ng isang alipin (tal. 48), subalit ang Dios ay makapangyarihan. Siya ay
isang hamak, subalit ang Dios na kaniyang dinadakila ay gumagawa ng mga
dakilang bagay. Ang Dios ay banal at kaiba sa lahat, walang katulad. Hindi
malapitan ng anumang masama, na sumasalamin sa pagkilala ng mundo sa kaniya.
50. "His mercy extends to those who fear him, from generation to
generation.
Tal. 50 At ang kaniyang awa ay sa, mga lahit lahi. Sa nangatatakot sa
kaniya.
Greatness is typically understood in terms of power. But Mary's song connects God's greatness to his
mercy as well. He is the one who has the might and right to overpower and destroy all that is sinful.
But out of his gracious love he offers mercy, withholding judgment as he forgives and restores those
who have rebelled against him. This has been his constant approach, but now that he has sent his Son,
the basis and fulfillment of his mercy is coming to light. In all generations forward, God's mercy will
prevail because of Jesus.

Ang kadakilaaan ay karaniwang kaakibat ng kapangyarihan. Ngunit ang mga awit

ni Maria ay naguugnay sa kadakilaan ng Dios at sa kaniyang kahabagan. Siya
lamang ang may kapangyarihan at karapatan na malupig at mawasak ang lahat ng
makasalanan. Subalit dahilan sa kaniyang mapagpalang pagibig iniaalay niya ang
kagabagan, pumipigil sa paghuhukom, nagpapatawad at nagpapanauli sa mga

nagkasala sa kaniya. Ito ang walang maliw na kilos niya, subalit ngayon na isinugo
niya ang kaniyang Anak, ang dahilan ng katuparan nang kaniyang awa ay nagiging
maliwanag. Sa lahat ng salit saling lahi, ang kahabagan ng Dios ay mangingibabaw
dahilan kay Jesus.
Mercy offered may not be mercy received, however. Mary sings that God's mercy goes to those who
fear God (compare Psalm 103:13, 17). That fear means a profoundly solemn respect, a right estimate
of God's greatness and one's own unworthiness. Recognizing that God is so holy and mighty and that
we are so guilty and weak is what leads us to conclude that we have nothing but God's mercy on
which to depend.

Datapuwat ang kahabagang iniaalay ay hindi naman kahabagang tinanggap.

Inaawit ni Maria na ang kahabagan ng Dios ay tumutungo sa mga may takot sa Dios
(ihambing Mga Awit 103: 13, 17). Ang pagkatakot na ito ay nangangahulugan ng
marubdob at banal na paggalang, na siyang karampatang pagtaya sa kadakilaan ng
Dios at gayundin sa pagkilala sa sarili. Sa pagkilala na ang Dios ay banal at
makapangyarihan at tayo ay mga nagkasala t mahina ang siyang nagbibigay daan
sa atin na magsabing wala tayong magagawa kundi manangan sa kahabagan ng
Dios.
II. God's Great Plan (Luke 1:51-55)
II. Ang Dakilang Plano ng Dios (Luke 1:51-55)
A. To Demonstrate His Strength (v. 51)
A. Upang ipakita ang Kaniyang Lakas (tal. 51)
51. "He has performed mighty deeds with his arm; he has scattered those
who are proud in their inmost thoughts.
Tal. 51 Siyat nagpakita ng lakas ng kaniyang bisig; Isinambulat niya ang
mga palalo sa paggunamgunam ng kanilang puso.
The great drama of salvation, planned by God before creation itself, is now coming to its fulfillment. By
sending his Son as a lowly child, God is paradoxically demonstrating to the world that his power is
supreme. The mention of God's arm is a vivid word-picture of strength, not a literal description of a
bodily existence for God. The arm is the means by which the warrior wields his weapons, and so God
may be said figuratively to have the strongest of arms (compare Psalm 89:10).

Ang dakilang dula ng pagliligtas na plano ng Dios bago pa ang paglikha ay nalalapit
na ang katuparan. Sa pamamagitan ng pagaalay niya sa kaniyang Anak bilang isang
hamak na sanggol, ipinakikita ng Dios sa madla na ang kaniyang kapangyarihan ay
walang kapantay. Ang pagbanggit sa kamay ng Dios ay maliwanag na larawan ng
kalakasan, hindi literal na paglalarawan ng katawan ng Dios. Ang kamay ay siyang
ginagamit ng mandirigma upang ihataw ang kaniyang sandata, kung kaya masasabi
na ang Dios nagtataglay nang pinakamalakas na kamay (ihambing Mga Awit 89:10)
The enemies whom the mighty, warrior God overcomes and scatters are called proud in
their inmost thoughts. These are the people who live as if God were neither strong nor holy,
as if God were irrelevant. Now God is demonstrating his power, showing them their true
status, showing that he alone has true greatness. Ironically, he does so by sending his Son
as a lowly child who becomes a lowly man who dies a lowly death. God's power is not like
that of the world!

Ang mga kaaway na sinusupil at ipinangangalat ng makapangyarihang Dios ay

tinatawag na palalo sa kaibuturan ng kanilang mga pagiisip. Nabubuhay ang mga

taong tulad nito na tila sa kaniya ay walang lakas at hindi banal ang Dios, tila
walang halaga ang Dios. Ngayon ay ipinakikita ng Dios ang kaniyang
kapangyarihan, ipinikikita sa kanila ang kanilang tunay na kalagayan, ipinakikitang
Siya lamang at wala nang iba ang may tunay na kadakilaan. Kabalintunaan dito,
isinugo niya ang kaniyang bugtong na Anak bilang hamak na sanggol na naging
hamak na tao at nagtamo ng hamak na pagkamatay. Ang kapangyarihan ng Dios ay
hindi tulad ng sa mundo.
B. To Reverse the Situation (vv. 52, 53)
B. Upang Ituwid ang Lagay (mga tal. 52, 53)
52. "He has brought down rulers from their thrones but has lifted up the
humble.
Tal. 52 Ibinaba niya ang mga prinsipe sa mga luklukan nila. At itinaas ang
mg may mababang kalagayan.
Again in parallel fashion, Mary emphasizes that God is reversing the usual human
order of things. Rulers are those who are powerful and impressive in the eyes of
others. They have thrones, a vivid figure of speech for the place of importance that
they assume. These folks may see themselves in positions where they have no
need of God. But God is now removing them from their positions, thus revealing
their true status (compare job 12:19).
Muli sa katulad na ayos, binigyan ni Maria ng diin na binabago ng Dios ang
karaniwang gawi ng tao sa mga bagay. Ang mga namumuno ay ang mga
makapangyarihan at makisig sa mata ng mga iba. May mga trono sila, maliwanag
na pagkilala sa mahalagang lugar na kanilang luklukan. Nakikita ng mga taong ito
ang kanilang lugar walang Dios. Subalit ngayon ay inaalis sila ng Dios sa kanilang
luklukan, na nabubunyag sa kanilang tunay na lagay (ihambing Job 12:19)
By contrast, the humblethose who are seemingly insignificantare those whom
God exalts (compare Job 5:11). Such people recognize their weakness as compared
with God. The Christ who is coming into the world of Mary's day will be one of the
lowly people, willingly taking lowliness on himself (compare Philippians 2:7). In so
doing, he exalts all those who rightly know who they are in relation to God.
Ang hindi pagkakatulad ay ang hamak ang mga taong tila walang halaga ang
itinataas ng Dios (ihambing Job 5:11). Kinikilala ng mga taong ito ang kanilang
kahinaan kung ihahambing sa Dios. Ang Cristo na darating sa sanglibutan nang
panahon ni Maria ay magiging isa sa mga hamak na tao, maamong tinatanggap ang
kababaan sa kaniyang sarili (ihambing Filipos 2:7). Sa ganito naitataas niya ang
lahat ng mga totoong kumkilala sa kanilang kaugnayan sa Dios.
53. "He has filled the hungry with good things but has sent the rich away
empty.
Tal. 53 Binusog niya ang nangagugutom ng mabubuting bagay; At pinaalis
niya ang mayayaman, na walang anoman.
Mary has sung of the reversal of situations of the powerful and the humble; in
another parallel, she now sings of the reversal of the rich with the hungry. God has

taught his people through generations that they need to depend on him for their
sustenance. He began by placing the first humans in a garden that he had
prepared. Later, he took his people to a fruitful land that was not theirs, having
freed them from slavery and provided them food and water in the desert. He still
promises to feed his hungry people, to give them what they cannot supply for
themselves (compare Psalm 107:9) By contrast, those who believe that they have
plenty will be left unfilled. Their illusion that they already have everything they
need is part of what Christ comes to destroy.
Umawit si Maria ng mga pagbaligtad nang lagay ng mga makapangyarihan at ng
mga hamak; sa isang kahalintulad na lagay, inaawit niya ngayon ang pagbaligtad
ng lagay ng mga mayayaman sa mga nagugutom. Tinuruan ng Dios ang kaniyang
mga tao sa maraming saling lahi na kailangan nilang umasa sa kaniya lamang para
sa kanilang ikabubuhay. Sinimulan niya ito sa pamamagitan ng paglalagay niya ng
mga unang tao sa hardin na kaniyang inihanda. Nang lumaon, dinala niya ang
kaniyang mga tao sa masaganang lupain na hindi kanila, pinalaya niya sila mula sa
pagkaalipin at binigyan niya sila ng pagkain at tubig sa gitna ng disyerto. Patuloy na
nangako siya na pakakainin ang kaniyang mga naguguton na mga tao, bigyan sila
ng mga bagay na hindi nila kayang ibigay sa sarili (ihambing Mga Awit 107:9). Sa
isang banda ang mga naniniwala na masagana sila ay magugutom. Ang kanilang
mga ilusiyon na nasa kanila na ang lahat ng kanilang kailangan ay bahagi ng
dahilan na wawakasan ni Cristo sa kaniyang pagparito.
The themes of which Mary sings are important throughout Luke's Gospel. Jesus will
later pronounce blessing on the poor and hungry but woe on the rich and well fed
(Luke 6:20, 21, 24, 25). He will repeat that the least are the greatest in God's
kingdom (9:46-48; 22:24-27). Jesus will also warn that riches put people in great
peril (12:13-21; 18:18-30).
Ang mga tema nang inaawit ni Maria ay mahalaga sa kabuuan ng Ebanghelyo ni
Lucas. Di maglalaon at Ipapahayag ni Jesus ang pagpapala sa mga dukha at
nangagugutom ngunit woe sa mga mayayaman at mga busog (Lucas 6:20, 21, 24,
25). Uulitin niya na ang mga hamak ay ang pinakadakila sa kaharian ng Dios (9:4648; 22:24-27). Babalaan din ni Jesus ang kayayamana ay naglalagay sa mga tao sa
malaking peligro (12:13-21; 18:18-30)
But what those texts teach is not a simple condemnation of the well-off and an
exaltation of the deprived. Rather, they warn us about how we think of ourselves.
Few of us probably use the words rich or powerful as self-descriptions. But on what
do we rely, and where do we put our confidence? Having a measure of comfort and
success can too easily give us a sense that we have everything we need, and that is
the moment when we forget how much we need what God gives in Christ. If we
want to be blessed by his coming, we have to understand ourselves as poor, lowly,
and hungryutterly dependent on what God gives us through Jesus.
Ngunit ang itinuturo ng mga teksto ay hindi isang simpleng pagkondena sa mga
nakagiginhawa sa buhay at sa pagtataas sa mga walang wala. Kundi, nagbababala
sila sa mga pagpapalagay natin sa ating sarili. Ilan lamang marahil ang gumagamit
ng mga salitang mayamnan o kaya ay makapangyarihan bilang paglalarawan sa
sarili. Subalit sa ano nga ba tayo umaasa, at saan nga ba natin inilalagay an gating

kompiyansa? Ang kaunting ginhawa at tagumpay ay maaaring madaling

makapagbigay sa atin na palagay na nasa atin na ang lahat nang kailangan natin,at
sa ganitong pagkakataon natin maaaring malimutan kung gaano natin kailangan
ang alay ng Dios kay Cristo. Kung nais natin na pagpalain sa kaniyang pagparito,
kailangan natin unawain an gating sarili bilang dukha, hamak, at nagugutom
kaipalay lubos na umaasa sa mga handog ng Dios sa atin sa pamamagitan ni Jesus.
C. To Fulfill His Promises (vv. 54, 55)
K. Upang Tuparin ang Kaniyang Panganko(mga tal. 54, 55)
54. "He has helped his servant Israel, remembering to be merciful
Tal. 54 Tumulong siya sa Israel na kaniyang alipin. Upang malaala niya ang
awa.
What God is doing in Christ is carrying out what he has promised to his people from
ancient times. Generation after generation, God gave promises to his peopleto
restore them from exile (Deuteronomy 30:1-3; Jeremiah 32:36-38), to send them a
great king (2 Samuel 7.12-16; Isaiah 9:6, 7), and ultimately to bring blessing to all
nations as God reclaims those nations as his (Genesis 12:1-3; Isaiah 49:6). These
were God's promises of mercy, pledges that he would forgive and restore his
people, that he would share his grace with all people despite their rebellion.
Ang ginagawa ng Dios sa pamamagitan ni Cristo ay tinutupad ang kaniyang
ipinangako sa kaniyang mga tao magbuhat pa nang unang panahon. Sa mga sali't
saling lahi, nangako ang Dios sa kaniyang mga tao na panauliin sila mula sa
kanilang pagkakatapon (Deoteronomio 30:1-3; Jeremias 32:36-38) na padalhan sila
ng isang dakilang hari (2 Samuel 7:12-16; Isaias 9:6, 7), at sa wakas ay pagpalain
ang lahat ng bansa sa pagkuhang muli ng Dios sa kaniyang mga bansa(Genesis
12:1-3; Isaias 49:6). Ang mga ito ang pangako ng Dios na awa, mga panatang
patatawarin at ibabalik ang kaniyang mga tao, at ibabahagi niya ang pagpapala sa
lahat ng mga tao sa kabila ng kanilang pagrerebelde.
Now God is remembering those promises. It is not that he has forgotten them, but
rather that 11 now is the time" he is acting on them (Galatians 4:4). In so doing,
God is helping or rescuing his servant Israel. That nation was designated by Isaiah
as God's servant because God had promised to bring light to all nations through
Israel (Isaiah 49:3-7, compare Psalm 98:3). God is now about to use Israel to bless
all nations as he sends his Son as a part of Israel, to present himself to Israel, to die
and rise as a member of Israel, and so to bring good news to all nations (Luke
24:46, 47). By this amazing, prophesied-but-unexpected means, God is fulfilling all
his promises. This even includes fulfilling his purpose for all of creation: to make
people his by his self-giving grace.
Ngayon ay naalaala ng Dios ang kaniyang mga pangako. Hindi sa nakalimutan na
Niya sila, kundi ang oras ay ngayon na at ginagawa na Niya ito (Galacia 4:4). Sa
ganito, tinutulungan ng Dios o kaya ay sinasagip niya ang kaniyang aliping Israel.
Ang bansang ito ay itinalaga ni Isaias na alipin ng Dios sapagkat nangako ang Dios
na paliliwanagin ang lahat ng bansa sa pamamagitan ng Israel (Isaias 49:3-7,
ihambing Mga Awit 98:3). Ngayon ay gagamitin ng Dios ang Israel upang pagpalain
ang lahat ng bansa sa kaniyang pagsusugo sa kaniyang Anak bilang bahagi ng
Israel, upang ipakita ang kaniyang sarili sa Israel, upang mamatay at muling

mabuhay bilang miyembro ng Israel, at upang maghatid ng mabuting balita sa lahat

ng mga bansa (Lucas 24:46, 47). Dahil sa kaniyang kagilagilalas na hulang di
inaasahan, tinutupad ng Dios ang lahat ng kaniyang mga pangako. Kasama na rin
dito ang pagtupad sa kaniyang balak sa lahat ng nilalang: upang gawing kaniya ang
lahat ng tao sa pamamagitan ng kaniyang mapagpalang handog.
Mary and others of her day may expect that the fulfillment of God's promises will
mean the defeat of the Romans and the restoration of Israel's independence. After
all, are not the Jewish people lowly, poor, and hungry as compared with mighty
Rome? Are the Romans not pagans who hold Israel and Israel's God in contempt?
But the way that God is fulfilling his promises is much different and much more
potent than a shift in political power. It is, rather, a redefinition of power itselfas
self-giving, merciful, gracious, and forgiving.
Nang panahong iyon umaasa si Maria at iba pa na ang katuparan ng mga pangako
ng Dios ay mangangahulugan ng pagkatalo ng mga Romano at ng pagbabalik ng
kalayaan ng Israel. Hindi nga ba at ang mga Judio ay itinuturing na mga mababa,
dukha, at gutom kung ihahambing sa makapangyarihang Roma? Hindi ba at mga
pagano ang mga Romano na kumukutya sa mga Israelita at kanilang Dios?
Datapuwat ang paraan ng pagtupad ng Dios sa kaniyang mga pangako ay kaiba at
higit na malakas kaysa pagbabago sa kapangyarihang political. Ito ay isang
redefinition ng kapangyarihan, isang paghahandog sa sarili, maawain, mapagpala
at mapagpatawad.
55. . . .to Abraham and his descendants forever, just as he promised our
ancestors."
Tal. 55 (Gaya ng sinabi niya sa ating mga magulang) Kay Abaham at sa
kaniyang binhi magpakailan man.
Mary's song makes clear that this fulfillment of God's promise is comprehensive.
This promise was expressed generation after generation to Mary's Israelite
forebears, all the way back to Abraham himself (Genesis 17:7). By Mary's time, that
promise is centuries oldprobably almost as distant in the past to her as Mary's
time is to ours. It is our patience, not God's faithfulness, that the passing of time
tests.
Sa awit ni Maria ay maliwanag na ang katuparan ng mga pangako ng Dios ay lubos
lubusan. Ang pangako ay ipinahayag sa sali't saling lahi sa mga ninunong Israelita
ni Maria mula pa kay Abraham (Genesis 17:7). Sa panahon ni Maria ang pangako ay
may ilang siglo na marahil kasing layo sa nakaraan kay Maria gaya ng sa ating
panahon ngayon. Ang ating pagtitiyaga at hindi ang katapatan ng Dios ang siyang
sukatan ng palipas ng panahon.
The word descendants reminds us that God has promised to bless all nations
through Abraham's progeny (Genesis 22:16-18). It remains for the rest of Luke's
Gospel to show us that Jesus is indeed the seed of Abraham who brings that
promised blessing.
Ang salitang descendants ay nagpapaalaala sa atin na ang Dios ay nangakong
pagpapalain ang lahat ng bansa sa pamamagitan ng binhi ni Abraham (Genesis

22:16-18). Sa Ebanghelyo ni Lucas ay ipinakita sa atin na si Jesus ay nagmula sa

binhi ni Abraham na siyang nagdala ng pangakong pagpapala.
Thus the focus on God's promises looks both backward and forward. With the
backward look, we are reminded that God's promises are ancient and take many
generations to come to fruition. With the forward look, we are reminded that his
promises and their fulfillment are matters of eternity. With Christ's coming, God's
people receive a blessing that will endure forever, through all the changes that life
brings and beyond this life to the life to come.
Kayat ang tuon ng mga pangako ng Dios ay nakatanaw sa nakaraan at sa
hinaharap. Sa pagtanaw sa nakaraan, ipinaaalaala sa atin na ang mga pangako ng
Dios ay ancient at kinailangan ang maraming saling lahi upang magbunga. Sa
pananaw sa hinaharap, ipinaaalaala sa atin na ang mga pangako niya at ang
katuparan nito ay usaping walang hanggan. Sa pagdating ni Cristo, ang mga tao ng
Dios ay tumanggap ng pagpapala na mananatili hanggang sa walang hanggan, sa
gitna ng mga pagbabago sa buhay na dala nito at sa kabilang buhay hanggang sa
buhay sa hinaharap.
IV. Epilogue (Luke 1:56)
IV. Pangwakas na kabanata (Lucas 1:56)
56. Mary stayed with Elizabeth for about three months and then returned
home.
Tal. 56 At si Maia ay natirang kasama niya na may tatlong buwang, at
umuwi sa kaniyang bahay.

Mary's visit with Elizabeth is a prolonged one. While at Elizabeth's house, Mary is
away from the people of Nazareth, who naturally will assume that her pregnancy is
the result of sexual immorality. We do not know at what point Joseph learns the real
nature of Mary's pregnancy (Matthew 1:18-21), but it probably happens sometime
after the three months of Mary's visit.
Ang pagdalaw ni Maria kay Elisabet ay naging matagal. Habang nasa bahay ni
Elisabet, malayo si Maria sa mga tao ng Nazareth, na natural lamang na pagisipan
na ang kaniyang pagdadalantao ay bunga nang immoral na gawa. Hindi natin alam
kung kalian nalaman ni Jose ang tunay na kalikasan ng pagbubuntis ni Maria (Mateo
1:18-21) gayunpaman marahil ay nangyari ito tatlong buwan matapos ang
pagdalaw ni Maria.
In any case, Mary is with the one person who is best able to understand her
situation, as Elizabeth too is miraculously pregnant with a child of promise. They are
two lowly peoplethe elderly, longchildless wife of an obscure priest, and a young
peasant woman pregnant out of wedlock. God has called each to do something
extraordinary, placing them in positions of difficulty but also of great joy. Both
women understand more of what God is doing than do their contemporaries. But
both will learn more about God's faithfulness as they see the fulfillment of his
promises unfold.

Gayunpaman si Maria ay may isang taong inaasahan na makakaunawa sa kaniyang

kalagayan, gaya rin ni Elisabet na milagrosong nagdalantao dala ng pangakong
magiging anak niya. Kapwa sila mga karaniwang tao isang matandang, walang
anak na asawa ng isang di kilalang saserdote, at isang karaniwang babaing
nabuntis sa pagkadalaga. Tinawag sila kapwa ng Dios upang gumanap sa isang
bagay na hindi pangkaraniwan, na naglagay sa kanila sa isang mahirap na
kalagayan ngunit gayunmay may malaking kagalakan. Ang mga babaing ito ay
kapwa nakakaunawa sa ginagawa ng Dios sa kanila. Ngunit kapwa nila malalaman
ang katapatan ng Dios habang kanilang nasasaksihan ang katuparan ng mga
pangako.
Conclusion:
A. Our Faithful God
A. Ang Ating Matapat na Dios
Many Christians would list Christmas carols among their favorite songs of worship.
It's not hard to imagine Marys song as being the first Christmas carol. In the history
of the church, Mary's song has become a staple of Christian expression in worship.
Often known by its first word in the Latin translation, "Magnificat," it has been set to
many beautiful melodies. Clearly, Christians through the centuries have recognized
that Mary's expression of praise for God's faithfulness is something that all his
people should express continually.
Maraming mga Kristiano ang maglilista ng mga awiting Pamasko bilang mga
paboritong awitin sa pananambahan. Hindi mahirap isipin na ang awit ni Maria ay
ang unang awiting Pamasko. Sa kasaysayan ng iglesia, ang awit ni Maria ay naging
pangunahing pagpapahayag ng pananampalatayang Kristiano. Madalas na kilala
bilang unang salin sa salitang Latin Magnificat, ito ay nilapatan ng maraming
magagandang melodiya. Maliwanag na ang mga Kristiano sa maraming siglo ay
kumikilala na ang pagpapahayag ni Maria ng pagpupuri sa katapatan ng Dios ay
bagay na dapat patuloy na ipahayag ng kaniyang mga tao.

In this light, Mary's song reflects many of the themes of other favorite carols: a
sense of expectancy, the fact that our longing is about to be fulfilled, that
something to be celebrated is taking place. Above all, Mary's song affirms what the
Christmas story compels us to affirm today: that God is faithful to those promises,
and that he fulfills them by sending Christ.
Sa ganito ang awit ni Maria ay naglalarawan nang maraming mga tema ng ibat
ibang paboritong awiting Pamasko: isang damdamin ng pagasam, sa dahilang ang
ating hinahangad na katuparan at bagay na dapat ipagdiwang ay nangyayari. Higit
sa lahat, ang awit ni Maria ay nagpapatotoo sa ating pinaniniwalaang kasaysayan
ng Pasko ngayon: na ang Dios ay matapat sa mga pangako niya, at kaniyang
tinutupad ito sa pamamagitan ng pagsusugo kay Cristo.

God's faithfulness prompts us to see our situation differently. If we are comfortable,

God's faithfulness prompts us to see ourselves as weak and needy. If we are
downtrodden, God's faithfulness prompts us to have hope. God will do no less than
fulfill his word for each of his faithfulus.
Ang katapatan ng Dios ay naguudyok sa atin upang masdan an gating kaibang
lagay. Kung tayo may ay maginhawa, ang katapatan ng Dios ay naguudyok sa atin
upang makitang mahina at nangangailangan tayo. Kung tayo ay nasiphayo, ang
katapatan ng Dios ay naguudyok sa atin na magkaroon ng pagasa. At gagawin ng
Dios ang higit dito sa pagtupad ng kaniyang salita para sa bawat isang matapat sa
kaniya tayo.
B. Prayer
Father, we join Mary in singing your praise for the gift of your Son. We trust your
faithfulness in our lives. We submit ourselves to your care in the name of your Son,
amen.
C. Thought to Remember
Sing of God's faithfulness!