ASSIGNMEN

T
IN
PSYCHOLOGY

ROEL RYAN F. GALOS

BS ECE-1A
MS. JOSEPHINE B. SAMUDIO
MARCH 3, 2016

PAGLALAKBAY SA HINDI PAMILYAR NA

LUGAR

Isang madilim na umaga nang akoy magising sa mahabang pagtulog.

Makikita na sobrang gulo ng kama pag gising, kaya inayos ko muna ito bago maligo.
Pupunta ako ngayon sa Marikina para sa aming community immersion sa CWTS.
Pagkatapos ko maligo naamoy ko agad ang kay sarap na amoy ng bagong lutong
pandesal na binili ni mama para sa aking agahan. Pagkatapos ko maligo , nagbihis ,
kumain nagsuklay ng buhok at nagpabango. Paglabas ng bahay malalanghap at
dadampi sa balata ng napakalamig na simoy ng hangin, habang akoy naglalakad
napakatahimik medyo madilim pa at may mga taong hindi mo kilala na nakatitig
sayo ng masama, sa paglalakad naoobserbahan ko na parang may sumusunod sa
akin at may biglang humawak sa kamay ko ang mama kop ala naiwan ko ang
aking pamasahe papuntang Marikina, nagkiss ako kay mama at umalis na rin.
Marami rami na rin ang aking taong nakikitang paalis na at papunta sa kanilang
kanya kanyang trabaho. Makalipas ang ilang minuto nakasakay na ako, binabagtas
ng aking sinasakyan ang roxas boulevard, makikita ang ganda ng manila bay kaso
napabayaan sa dami ng basurang makikita at ang tubig ditto ay kontaminado na.
Nakarating na ako ng Kalaw at nakita ko na ang aking kaklase at masayang masaya
at gusto nang pumuntang Marikina. Napagisipan naming mag jeep papuntang
Recto, Alam naman natin na kung bago palang tayo sa isang lugar dapat maging
sensitibo at palaobserba tayo sa ating paligid. Makalipas ang ilang sandal
nakarating na kami sa Recto, mapapansin na daming batang hamog, madilim ung
lugar amoy usok ng mga sasakyang dumadaan at alingawngaw ng tren na maririnig
mo. Nagtanong tanong kami kung paano pumuntang Katipunan, buti may taong
may kabutihang loo bang nagturo samin ang station ng tren. Pumunta na kami sa
istasyon ng tren at aming nakita ang iba pa naming kaklase na nagaantay rin dun.
Nang magbabayad na ng ticket hindi ko pa alam pano ang proseso , narinig kong
tumawa ang taong nasa likod ko, hindi ko na lang pinansin at dumiretso na hintayan

ng tren. Medyo kinakabahan, ngayon na lang ulit makakapagtren. At makalipas ang

15 minuto nakarating na rin sa Katipunan, makikita na ang aliwalas ng lugar ang
linis tignan andami na agad mga jeep na nagaantay. Siksikan sa jeep sapagkat puno
ngayon binabagtas na naming ang lugar patungong boystown, aking nakita ang
Marikina sport complex na akin nang nnapuntahan nung nagkaroon ng ASEAN
GAMES. Malayo layo pala ang biyahe, may tatlong mamang sumakay sa jeep na
sinasakyan namin, medyo kinutuban ako nung Makita ko ung tatlong lalake tinapik
ko ang aking katabing kaklase at binulungan pero hinayaan nalang naming marami
naman kaming lalake na kaklase ko kaya hindi ko na lang pinansin. Sa matagal
tagal na pagkakaupo sa jeep ay nakarating rin kami sa Manila Boystown sa
Marikina, pagkarating nakakapanibago sapagkat sobrang tahimik ng lugar, anlamig
pa ng simoy ng hangin. Pumasok na kami at aming nakitang nakapila na ang ibang
mga magaaral. Nang matapos na ang flag ceremony, pinalinis muna sa amin ang
ilang mga lugar sa boystown. Walang gusting magwalis kaya naisipan kong
magwalis, madaming kalat , mga dahoon na nagsilaglag sa puno at may ibang
basura na nakakasulasok ang amoy. Makikita na ang aking ibang kaklase ay
nagpipiktyur para sa aming dokumentaryo may ibang grupo na naglalaro
nagtutulakan, may iba ring kumakain dahil hindi pa nakapagalmusal. Pinapunta na
kami sa lugar ng mga lolot lola, makikita andaming mga lolot lola ang nasa
boystown nakakalungkot lang isipin pero pagkapasok ko nag hello ako at binati sila
nang buong saya. Nang maguumpisa na ang aming programang may temang
Ngitiy para kina lolot lola, ang sarap sa pakiramdam na Makita silang masaya. Sa
pagzuzumba naming at sinayaw naming sila naipakita naming na may mga tao
paring nagmamahal sa kanila at nagdarasal sa kanilang malusog na kalusugan.
Nang sinayaw ko si lola at hinawakan ang kanyang kamay, naalala ko bigla ang
aking lola hindi na rin kasi kami nakakapagbakasyon kaya nakakamiss lang kaya
inisip ko na lang siya ang aking lola na kasayaw ko. Nang matapos na kami
magsayaw hinawakan niya ang kamay ko at sinabing salamat iho ah napasaya mo
ako, napayakap na lang ako sa sinabi sakin ni lola dahil sa gantong paraan may
napapasaya akong tao at nabibigyang silang pagasang maging metatag na harapin
ang kanilang pagsubok sa buhay. Nagkaroon kami ng isang payo kung saan
bibigyan kami ng isang magandang payo ng mga lolot lola naming tungkol sa
aming pagaaral. Narinig kong sinabi ni lolo na magaral ng mabuti huwag mag bisyo
dahil sobra ang paghihirap ng magulang niyo mapaaral lang kayo kaya magaral

mabuti wag nang maglakwatsa uwi agad gawin ang takdang aralin. Naging
inspirasyon sakin yang narinig kong sinabi ni lola dahil totoo ang lahat ng sinabi
niya at marami saking mga kaklase ang natamaan tungkol doon. May ibang puro sa
pagibig ang ipinayo sa amin nila lolot lola, nang marinig koi tong sinabi ni lola na
pwede naman magkaboyfriend/girlfriend basta hindi niyo napapabayaan ang
inyong

pagaaral

gawin

niyong

inspirasyon

ang

iyong

kasintahan

para

makapagtapos sa iyong pagaaral.Habang kumakain ang mga lolot lola, Makita lang
naming silang busog, busog na kami. At kaming mga estudyante ang aming tanging
naipayo ay ang kanilang kalusugan na lagi silang magdasal dahil may Diyos na
gumagabay sa ating lahat at masaya kaming Makita naming silang masaya.
Natapos na ang programa namin, ansarap sa pakiramdam na kahit walang plano
tungkol sa mga gagawin naging maayos at napasaya namin sila at nakita sa
kanilang mga mukha ang tuwa at galak. Nagsama sama na kaming magtrotropa at
napagdesisyunan na kumain muna dahil sa ginawa naming kanina, Halos kalahati
ang nakasakay sa jeep, makikita sa gantong pagkakataon napapakita ang tunay na
ugali ng iyong mga kaibigan. Hindi naman sila nakakabadinfluence sadyang
tinotopak lang sila bigla pag sama samang magkakasama. Pagdating sa istasyon

ng tren nagkahiwa-hiwalay na dahil ang iba uuwi na at kami kakain pa.

Napagdesisyunan naming mag SM MANILA. Pagkababa ng tren, dadaan na
naman kami sa nakakatakot na lugar ito ay ang Recto kailangan gamitin ang
mata , tainga at pandama hindi ka pa pamilyar sa isang lugar. Nakasakay na
kami at ang isa kong kaklase nakakita ng isang bata na nagbubukas ng kotse,
ayan na ang sinasabi ko na dapat maging mapagmatiyag tayo sa lahat ng oras.
Kumain sa SM manila at pagkatapos kanya kanyang uwi na rin sa sobrang pagod
sa

biyahe.

Nang

ako

nasa

biyahe

nakakita

ako

ng

mga

matandang

namamalimos sa kalsada, nakakalungkot lang isipin na hindi man lang naawa

ang mga nasa taas ang makakita nang ganong scenario, hindi makagawa ng
aksyon para masolusyunan na ang ganyang pangyayari dahil matanda na sila
dapat inaalagaan na lang sila. Nakarating na ako sa may samin ay niyaya akong
maglaro muna ng chess pampalipas oras. Habang naglalaro may isang lasing
ang ginulo ang laro namin. Inoobserbahan ko yung lasing nang bigla akong
binato, buti na lang nakaiwas ako at nagalit tong kalaro ko ay ayun
nakipagaway. Hindi talaga tayo magiging ligtas kung hindi tayo sensitibo at

obersahan ang mga nangyayari sa ating paligid. Kinuwento koi to kay mama at
agad siyang napayakap sa akin sa takot, Pinagalitan ako pero nagsilbi naman
itong aral sakin na mahalaga ang ating sensation sa ating pangaraw araw na
buhay lalo na ang sense of sight na ang pinakafucntion ay ang obserbahan ang
mga nangyayari sa ating mga paligid. Inaya ako ni mama kumain at pagkatapos
natulog na. Napanaginipan ko na habang naglalakad ako wala akong pakialam
sa paligid ko nang biglang nagising ako at umaga na at may pasok pa ako.
Lumapit sa akin ang aking mama at niyakap at sinabing kalimutan na ang
masamang panaginip. Pinaghain ng masarap na ulam at pagpapasok ako ng
school naoobserbahan ko na maraming nagpapakapuyat para lang matapos ang
kanilang ginagawa . klase naming ngayon ay psychology dun naturo at
napaliwanag mabuti ang tungkol sa sensation at dami kong natutunan at
maiiaapply ito sa pangaraw araw na buhay.