Cheerdance competition: sports exemplar ng U.S.

empire at neoliberalismo sa edukasyon

ni Rolando B. Tolentino
(Rebyu ng UAAP Cheerdancing Competition 2012, Mall of Asia Arena, 22 Setyembre 2012)
Bagong uso ang cheerdancing competition. Kasama ng championship tickets sa basketball, ito
ang hot ticket sa University Athletic Association of the Philippines (UAAP). Sa katunayan, nang
bigyan ako ng isang pares ng ticket, ang banggit sa akin ng nagbigay ay Ingatan mo iyan. Ginto
iyan.
Sa kauna-unahang pagkakataon nang masimulan ang cheerdancing competition noong 1994 ay
sa Mall of Asia (MOA) Arena ito ginawa ng 2012. Hindi nakakapagtaka dahil ang host
university ay National University na major stockholder si Henry Sy (60 porsyento ng stocks) na
siya ring nagmamay-ari ng MOA Arena.
U.S. ang nagdala ng sports sa bansa, ng integrasyon sa sistemang edukasyon at kapitalismo.
Naalaala ko ang taunang field demonstration namin sa elementary. Daandaan kami na nakasports attire at kung ano-anong formation ang ginawa, na may baton o rings pa. Noong high
school naman, pinagso-solicit ang lahat ng magkakaklase para sa uniporme ng basketball team.
Ang kakatwa sa cheerdancing competition ay ang matayog nitong prestihiyo sa kabataang nasa
tertiary education. Kahit pa ang cheerdancing ay iniisip na dating aksesorya lang naman sa
aktwal na tampok na sports sa UAAP (paano magiging sports ang taga-cheer lang naman sa
basketball games?), at dahil kailangan ng kalalakihan para magbuhat (at marami sa kalahok ay
mga bading) ng mga cheerdancer, ito ay malinaw na isang lehitimong spectator sport na.
Willing pumila ng madaling araw ang maraming kabataan para sa tiket, magsiksikan sa
pinakamalayong seksyon ng arena, mamaos ang boses para sa pep squad ng kanilang
pamantasan. Ewan ko kung tumatanda na ako pero nabagot ako sa hapon at gabing dineboto ko
para sa cheerdancing competition. Inabot ng apat na oras ang biyahe patungot pabalik ng MOA,
inabot ng apat na oras para tunghayan at alamin ang resulta ng anim na minutong presentasyon
ng U.P. Pep Squad.
At tunay namang pagsasagad para pahabain sa broadcast sponsors, ang recap sa aking tantya ay
tigtatatlong minuto bawat teams. Kalahati ng aktwal na presentasyon! Branded ang
cheerdancing competition ng UAAP dahil sa corporate sponsors at tag lines: Jollibee Chi-cheer
Kayo Challenge (1994-96), Nestle Crunch Ice Cream Cheer Competition (1998-99), Nestle
Non-stop Cheerdance Competition (2000-05), at ang Samsung Cheerdance Competition (2007hanggang sa kasalukuyan).
Namudmod ng Galaxy phones ang Samsung sa mga nanalo kaya naman puro banggit sa kanila
sa telecast, pati na rin ang near-celebrity status ng mga personalidad nito. Madaling maunawaan
ang corporate interest sa cheerdancing competition at ang pagpulot sa isang inaakalang

chuwariwap na group activity bilang isa sa golden eggs sa UAAP, maging sa kanya-kanyang
kampus ng mga cheerdancer.
Ang invisible hand ng korporasyon sa UAAP ay hindi naman hiwalay sa unang national telecast
sa cheerdancing competition noong 1997 ng sports cable channel na ESPN sa U.S. Hindi
malayo ang penomenal na pag-unlad dito, at sa bansang nag-imbento nitong sports, na mayroon
na raw 1.5 milyong kalahok na siya pa ring benchmark sa tinatayang 100,000 na kalahok sa labas
ng U.S.
Ang kakatwa, ang first-tier na pamantasan sa Metro Manila at bansa (ang mga kasapi ng UAAP)
ang nagpapasimuno ng penomenal na pagkatanyag ng cheerdancing competition. Na tila coterminus sa edad na sistematikong budget cuts sa SUCs (state colleges at universities, kahit pa
U.P. lang ang SUC sa amalgamasyon ng tertiary educational institutions sa UAAP), at ang edad
ng pinakamataas na matrikula sa pribadong pamantasan.
Sa presentasyon ng mga team sa cheerdancing, nahihirapan pa rin sa adaptasyon ng sports sa
anumang lokal o pambansang kontexto, kahit pa ng 2012 ay may pinakamalawak na
pagtatangka: freedom and equality ng U.P., mala-Maori warrior ng De La Salle University,
environmental ng Far Eastern University, flower festival ng University of Santo Tomas, at
komedya o brass band na costume ng University of the East.
Kung iisipin ito ang mimicry (panggagaya) na may tinatangkang lokal na idioma pero
nakaangkla pa rin sa unibersalismong mga tema. At sa pinaka-ethereal sa lahat ng pormang
sining, ang sayaw at sa tambal nito sa sports, pati na rin syensya, ay umuuwi ang presentasyon sa
lalong abstraksyon ng panggagaya sa egalitarianistang lenggwahe. Samakatuwid, ang
itinatanghal ay ang variasyonsa buzz themes ng kapitalismo, tulad ng good governance,
heritage building, corporate social responsibility, social advocacy at iba papati ang manakanakang subersyon sa mga ito.
Sa isyu ng tertiaryong edukasyon, ito rin ang ethos ng individual at sektoral na panggagaya sa
globalisasyon ng pribatisadong publikong serbisyo, at ang kahandaan nitong henerasyon ng
kabataanpati na ang kanilang mga magulangna kanya-kanyang pondohan at tustusan ang
pag-aaral, pati na itong manaka-nakang adbentura sa economically viable sports program, at iba
pang inaakalang socially empowering na karanasan.
Nagtagumpay, kahit pa sa aking palagay ay limitado pa rin kahit angat sa kahanay nito, ang U.P.
Pep Squad dahil sa tangka na idiin ang icon ng Oblation, pero hindi ang pagiging skolar ng
bayan, at ng gender equality, pero hindi ang class equality at akses sa mismong edukasyon sa
kanyang pagtatanghal. At iniisip ko, Ito na ba? Na ang tiket na papel ay may inaakalang halaga
at pagpapahalaga na katumbas ng ginto?