Merujuk kepada perkataan klasik, Kamus

Dewan ( !986 : 590 )- mentakrifkannya

sebagai kesenian atau kesusasteraan yang
lama
atau
yang
mempunyai
sifat-sifat yang tidak lagi terpakai; yang
tinggi dan abadi nilainya atau lawan bagi
perkataan moden.
Ciri bahasa kuno- pnuh dgn kata2 pinjaman
Sanskrit- susunan ayat bersifat melayubunyi b ialah w dlm melayu kuno, cth:
buln,wulan- bunyi e pepet xwujud, cth:
dengan- dngan/dangan- awalan ber, ialah
mar, dlm melayu kuno, cth: berlepas,
marlapas- awalan di ialah ni dlm bm kuno,
diperbuat,niparwuat- ada bunyi konsonon yg
diaspirasi seprti bh,th,ph, dh,kh,h- huruf h
hilng dlm bhasa moden.
Ciri bm klasik- ayt yg pnjng, brulng n
berbelit2- mmpnyai byk ayt pasif n songsngguna bhasa istana- guna kosa kata seperti
ratna mutu manikam, edan kesmaran
( mabuk asmara), sahaya, masyghul
( bersedih) guna perdu perkataan ( kata
pangkal ayat ) spt. Sebermula, alkisah,
hatta, adapun- byk guna partikal pun n lahguna aksara jawi iaitu aksara yg dipinjam
dripd bhasa arab yg telah ditambh dgn
huruf tmbhan- telah terima pelbagai jenis
kosa kata arab n parsi dlm pelbagai bidang
bahasa spt alam, ilmu agama, undng2,
kssteraan,
pemerinthan
n
pntdbiran,
perubatan, tasawuf- frasa n ayt pngaruh
arab terutama dlm kitb2 klasik melayu spt
frasa ketahuilah olehmu ( I lam), maka
kmudian drpd itu ( dri Amma badu) atau pd
ayt sunat berbuka ats tamar n lain2.- frasa n
ayt bntuk ini wujud hasil drpd terjemahan
harfiah dripada teks2 bhasa arab- unsur2
falsafah islam wujud dlm byk tulisn mlayu
spt dlm bdng ilmu kalam, tasawuf, ilmu
aqaid al-iman n lain2- berbeza dgn bm kuno
atau hindu.

Pada asasnya bahasa ialah ujaran yang

dikeluarkan oleh organ pertuturan manusia
yang
secara
arbitrari
melambangkan
maknanya dan digunakan oleh satu
masyarakat bahasa untuk perhubungan
(Hashim Musa:205). Tulisan pula lahir
apabila manusia mengetahui bagaimana
hendak
menyampaikan
fikiran
dan
perasaannya melalui tanda-tanda tampak
atau visual dalam bentuk yang bukan hanya
dimengerti sendiri tetapi oleh orang lain
juga.
Tulisan ini telah berkembang sejak zaman
Kerajaan Islam Pasai kemudian disebarkan
ke Kerajaan Melaka, Kerajaan Johor dan juga
Aceh pada abad ke-17. Bukti kewujudan
tulisan ini di Malaysia adalah dengan
terjumpanya Batu Bersurat Terengganu
yang bertarikh 702H atau 1303M manakala
tulisan Rumi yang paling awal ditemui
adalah pada akhir kurun ke-19. Ini
menunjukkan tulisan Jawi telah sampai ke
negara ini lebih awal berbanding tulisan
Rumi. Tulisan Jawi merupakan tulisan rasmi
bagi Negeri-negeri Melayu Tidak Bersekutu
semasa penguasaan British. Kini tulisan ini
digunakan dalam urusan agama Islam dan
adat istiadat Melayu yang kebanyakannya di
Johor,
Kedah,
Kelantan,
Perlis
dan
Terengganu. Pada zaman dahulu, tulisan
Jawi memainkan peranan penting dalam
masyarakat. Tulisan ini digunakan sebagai
perantara penting dalam semua urusan
pentadbiran,
adat
istiadat
dan
perdagangan. Contohnya digunakan dalam
perjanjian-perjanjian penting antara pihakpihak di Raja Melayu dengan pihak-pihak
berkuasa Portugis, Belanda dan Inggeris.
Selain itu, Pemasyhuran Kemerdekaan 1957
bagi negara Malaysia antara lain juga
tertulis dalam abjad Jawi.