You are on page 1of 3

HAS DE CANTAR (Cantares Galegos),Rosala de Castro.

Has de cantar,
que che hei de dar zonchos;
has de cantar,
que che hei de dar moitos.

Has de cantar,
menia gaiteira;
has de cantar,
que me morro de pena.
Canta, menia,
na veira da fonte;
canta, dariche
bolios do pote.
Canta, menia,
con brando comps,
dariche unha proia
da pedra do lar.
Papias con leite
tamn che dari;
Co son da gaitia,
co son da pandeira,
che pido que cantes,
rapaza morena.
Co son da gaitia,
co son do tambor,

que veen e van.

sopias con vio,


torrexas con mel.
Patacas asadas
con sal e vinagre,
que saben a noces.
Qu ricas que saben!
Qu feira, rapaza,
si cantas faremos...!
Festia por fora,
festia por dentro.
Canta, si queres,
rapaza do demo;
canta, si queres;
dariche un mantelo.
Canta, si queres,
na lengua que eu falo.
Dariche un mantelo.
Dariche un refaixo.

che pido que cantes,


menia, por Dios.
Asi mo pediron
na beira do mar,
pe das ondias

cando sabes que morrera


por te contemplar fels?
Duro cravo me encravaches
con ese teu maldesir,
con ese teu pedir tolo
que non sei qu quer de min,
Nasn cando as prantas nasen,

pois dinche canto dar puden

no mes das froles nasn,

avariciosa de ti.

nunha alborada mainia,


nunha alborada de abril.

O meu corasn che mando

Por eso me chaman Rosa,

cunha chave para o abrir.

mais a do triste sorrir,

Nin eu teo mis que darche,

con espias para todos,

nin ti mis que me pedir.

sin ningunha para ti.


Desque te quixen, ingrato,
todo acabu para min,
que eras ti para min todo,
mia groria e meu vivir.
De qu, pois, te queixas,
Mauro?
De qu, pois, te queixas, di,

Cantares gallegos, Rosala de


Castro.

O idioma o tempo,
a voz dos avs
e ese breve ronsel
que deixaremos ns.
O idioma un herdo,
patrimonio do pobo,
maxicamente vello,
eternamente novo.
O idioma a patria,
a esencia mis nosa,
a creacin comn
meirande e poderosa.
O idioma a forza
que nos xungue e sostn.
Se perdemos a fala
non seremos ningun!

A fala. Manuel Mara

O idioma a chave
coa que abrimos o mundo:
o salouco mis feble,
o pesar mis profundo.
O idioma a vida,
o coitelo da dor,
o murmurio do vento,
a palabra de amor.

O idioma o amor,
o latexo, a verdade,
a fonte da que agroma
a mis forte irmandade.
Renunciar ao idioma
ser mudo e morrer.
Precisamos a lingua
se queremos vencer!

You might also like