Dear Ate Charo,

Im Roque P. Taladro, 23 years old,I live in Montaneza. Malabuyoc, Cebu and

this is my number; 09324303919, pero sa ngayon ako poy nakikitira sa aking
pinsan dito sa Merville, Paranaque.
I would like to share my lofe story Ate Charo dahil gusto ko pong makapag
inspire ng mga tao na nawalan ng pag-asa. Gusto ko ring maramdaman nila na sa
kabila ng kahirapan at pagsubok na ating nararanasan ay may liwanag pa rin na
naghihintay sa atin kung saan mararamdaman natin ang tamiis ng tagumpay.
Dito nagsimula ang aking istorya. I was born in a poor family; not just poor
but very poor talaga Ate Charo. I have 13 siblings, 3 girls and 10 brothers; sobrang
dami talaga namin in our house. Im third from the youngest. My fathers name is
Eleuterio Taladro and my mothers name is Eleuteria Taladro, both of them are born
on April pero sa magkaibang taon. Kaya nga sa paaralan, everytime I introduce
them sasabihin agad ng classmates ko na they are destined for each other. My
father is a farmer and a tuba/coconut wine gatherer and my mother helps him in the
farm. My parents do not have a fixed income to sustain all our needs. This is also
the reason kung bakit ang mga kapatid ko ay hindi nakapag-college or ma-enroll
man lamang; most of them high-school lang ang natapos samantalang yung iba
naman ay elementarya lang. Dahil sa sobrang dami namin, hindi talaga maiwasan
na magkagulo sa bahay pero sa kabila ng kahirapan na aking naranasan, hindi ito
naging hadlang para matapos ko ang aking pag-aaral. Ayaw ko rin kasi na matulad
sa mga matatanda kong kapatid. Gusto ko rin patunayan sa kanila at sa mga kapitbahay namin na hindi hadlang ang kahirapan kung magsusumikap ka.
In my elementary life hindi naging madali ang aking buhay. Nag-aral ako na
gamit lamang ang nagiisang uniporme hanggang sa makapagtapos ako sa
elementarya. Nasa bukid lamang ang aming bahay kaya minsan kapag umuulan
minsan ay nadudulas ako sa putikan, pumapasok pa rin ako kahit marumi na ang
aking polo at short. Pinagtatawanan po ako ng mga kaklase ko at tatanungin nila
ako kung mag-aaral ba ako o pupunta ba ako sa bukid. Hindi ko rin po masiyadong
naranasang magsuot ng underwear kaya sa tuwing nabubutas ang aking shorts ay
pinagtatawanan ulit nila ako, paano kasi wala akong perang pambili. At during
snack time ay pinapanuod ko lang ang mga kaklase kong kumakain at naghihintay
na may magbigay sa akin. Pag uwi naman sa bahay minsan ay lasing sila mama at
papa. Umiiyak na lang ako at iniisip ang aming kahirapan. Napakahirap talaga
namin; kamote o saging sa halip na kanin ang aming kinakain; saging sa umaga,
kamote sa tanghali at saging naman ulit sa gabi. Wala rin kaming kuryente sa bahay
kaya mahirap po talagang mag-aral at gumawa ng takdang-aralin. Lampara lang po
ang gamit namin. Minsan pay nasunog ang aking buhok habang akoy nag-aaral,
Ate Charo. Sa tuwing nauubusan naman ng gaas ang lampara at wala silang
pambili, ang ginagawa ko po ay nagiipon po ako ng mga tuyong dahon, madalas ay
mga dahon ng saging o ng niyog at sinusunog ko ang mga ito para magkaroon ako

ng liwanag sa gabi kapag akoy nag-aaral na. Ganito po kami kahirap kaya sabi ko
sa sarili ko baling araw ay maiaahon ko sila sa hkahirapan kaya magsusumikap ako
sa aking pag-aaral.
Yung tsinelas ko poy hindi pa magkatulad ang malubha pa po ay hindi na rin
siya buo dahil naputol na po sa gitna dahil sa tagal ko na pong sinusuot. Minsan nga
po masiyadong masakit ang talampakan ko kapag nakakaapak ako ng matalas na
bato. Minsan nangangalakal ako ng plastic at bote para may pang-gastos ako kapag
mayroong project na ipinapagawa ang aming titser. Tapos ang baon ko ay binabalot
pa sa dahon ng saging. Sa kabila ng kahorapan na aking naranasan sa elementarya
di ito naging dahilan para akoy sumuko at mawalan ng pag-asa.
At nang malapit na ang graduation namin, nakapag-desisyon ako na pumasok
sa Sisters Of Mary School. Napagalaman ko kasi na libre lahat doon at wala kang
babayran kahit piso Ate Charo. Pero sa kasamaang palad poy di po ako nakasali sa
mga nakapasa. Sobrang lungkot ko po talaga noong mga panahon na iyon. Umiiyak
ako buong araw. Parang nawalan nap o ako ng pag-asa para makatapos sa highschool. Dahil sa sobrang lungkot ko, hinahampas ko na lang po yung kambing
namin hanggang sa maputol ang sungay niya. Hindi ko inaakala na makakwala ang
kambing sa kaniyang pagkakatali; hinabol po ako nito at nang ako poy nadapa
nabutas ang aking damit dahil sa natusok ito sa dalawang sungay niya. Laking
pasasalamat ko sa Panginoon dahil hindi tumama sa aking katawan ang mga
sungay nito kung hindi ay baka iyon na ang naging katapusan ko.
Dumatin din sa panahon na sa tuwing akoy gumigising ay lagi kong sinisisi
ang Panginoon. Ang linyang hinding-hindi ko makakalimutan: Lord, bakit hinayaang
niyo pong hindi ako makapasa sa exam? Alam niyo naman na mahirap lang kami.
Minumura ko po talaga ang Panginoon noon. Kahit ano-ano ang pinagsasasabi ko sa
kaniya. Maapit na ang graduation namin sa elementarya; ang lahat ng aing mga
kaklase ay masiglang nag-eensayo maliban sa akin dahil hindi po ako sumasali.
Nawalan na kasi ako ng gana.
Pagkalipas ng isang lingo, may isang madre ang pumunta sa aming paaralan
at hinahanap ako, Ate Charo. Sinabi niya sa akin, Roque, dapat kang
magpasalamat sa Panginoon na ikaw ang napili sa libo-libong hindi nakapasa sa
buong PIlipinas. Ikaw ang napiling replacement sa isang nag back-out. Natulala
talaga ako at hindi nakapagsalita tapos bigla na lang tumulo ang luha ko Ate Charo.
Sa kabila ng pagmumura ko sa kaniya, tinulungan niya pa rin ako. Simula noon ay
nagsisimba na ako at humingi ng tawad sa kaniya. Lubos din akong nagpasalamat
sa kaniya. Lagi na po akong sumasali sa pag-eensayo sa graduation namin.
Nang dumating na ang pinakahihintay kong araw ng graduation namin, ang
lahat ay masaya maliban sa akin dahil hindi ko po kasi katabi ang aking mga
magulang. Wala pa rin sila nang malapit nang tawagin ang pangalan ko upang
tanggapin ang aking diploma. Lumingon-lingon ako para tignan kung nariyan na ba

sila. Nadismaya ako dahil hindi ko sila makita. Nakiusap na lamang ako sa kung
sino-sino na samahan ako sa entablado sa pagkuha ko ng aking diploma. Umiyak po
ako dahil wala po ang parents ko. Dito ko lang din naranasan sa araw na ito na
makapagsuot ng kumpletong uniporme mula sa ulo hanggang sa sapatos. At nang
malapit nang matapos ang graduation namin, dumating na sila mama at papa
kasama ang mga kapatid ko Ate Charo. Mas lalo pa akong napaiyak nang inabot ng
parents ko ang munting regalo nila sa akin na naging dahilan ng pagkahuli nila
gawa ng binabalot pa pala nila ito. Grabe talaga sila mama at papa sa kabila ng
kahirapan nakapagbigay pa sila ng regalo sa akin.
Lumipas ang mga araw at aalis na ako sa bahay namin para mag high-school
sa Sisters of Mary School Boystown at doon na rin ako maninirahan. Pero ayaw po
ng parents ko na papasok ako doon. Infact, my mother cried in front of me para lang
di ako tumuloy pero nakapag-decide na kasi ako. Sabay kami ni mama at ang isa
kong panganay na kapatid na si Arvin. Hindi nakasama si papa dahil walang
pamasahe, infact hiniram pa po namin yung pamasahe namin. Nang pumasok na
ako sa school at tuluyan na kaming nagkahiwalay ni mama, niyakap niya ako ng
mahigpit at umiyak ng husto dahil matagal pa na panahon na magkakasama kami
ulit. Tinitingnan ko si mama at gusto ko pa talagang umiyak noon pero pinigilan ko
na lang ang sarili ko dahil ayaw ko na baka isipin ni mama na hindi ako masaya sa
desisyon ko, Ate Charo. Umalis na sila mama pauwi sa amin at naiwan ako sa loob
ng school. Dito na po ako umiyak ng umiyak dahil hindi ko na makakapiling ang
mama ko, di ko na rin siya maaalagaan at matutulungan.
Hindi naging madali ang buhay ko sa loob ng Sisters of Mary. Kailangan kong
tiisin ang homesickness. Mag-aral ng mabuti para matupad ang pangarap ko na
makapag patayo ng bahay na malaki at di na kami magkaroon ng problema sa
kakainin namin. Gusto ko rin na hindi na magwork ang parents ko para maranasan
naman nila ang buhay na matagal na nilang inaasam.
Lumipas ang mga buwan at araw na wala akong balita sa aking pamilya.
Bawal kasi ang cellphone sa loob. Lagi ko na lang silang pinagdadasal sa loob ng
school. Everytime na kumakain ako ng masasarap ng pagkain sa loob, hindi ko
talaga maiwasan na maisip ang aking pamilya at tinatanong ko sa sarili ko kung
kumusta na kaya sila at kung may kinakain pa ba sila? Tapos bigla na po akong
maluluha, Ate Charo.
Masaya po ako sa loob ng school dahil napakabait kasi ng mga sisters. Ang
pinakamasayang araw ko sa loob ay ang pagsapit ng birthday ko. Napakaraming
cake. Nagkataon kasi na sa birthday ko ginaganap lahat ng birthday ng mga
estudyante sa loob. Sa dami ng regalo na natanggap ko na galing sa mga sisters,
naaalala ko pa rin ang pamilya ko. Sa birthday ko kasi, Ate Charo, ay fiesta rin sa
aing barangay in honor of Snr. San Roque kung saan nakuha ang pangalan ko.
Noong nasa bahay pa ako naghahanda talaga ang parents ko dahil fiesta. Sa lahat

ng kapatid ko, ang birthday ko lang ang hindi nakakalimutan ng parents ko,
espesyal kasi.
Dumating na ang isang araw na visiting day sa school. Every year it happen
on the first day of September. Salamat naman at nakita ko kaagad ang parents ko
after our Mass dahil napakaraming tao; libo-libo kasi ang mga estudyante. Tumakbo
agad ako patungo kay nanay at niyakap ko siya ng mahigpit dahil sa sobrang miss
ko na siya. Di na lang po ako umiyak dahil umiiyak na kasi si nanay. Pag umiyak pa
ako baka isipin nila na di ako masaya sa loob. Ayaw ko po kasi na mag-isip sila sa
akin at madagdagan pa ang mga problema nila. Mas lalo pa po akong nasaktan, Ate
Charo, ng matapos na ang visiting day at nang maihatid ko sila sa gate. Grabe ang
pag-iyak ni mama at umiyak din si papa dahil matagal pa ang susunod na araw na
magkikita-kita ulit kami. I even told them na wag nang mag-alala sa akin dahil okay
lang ako sa loob. I smiled pa nung sinabi koi yon sa kanila pero pagtalikod koy
bumuhos ang aking luha, malayo pa kasi ang sunod na araw na makikita ko silang
mulit mayayakap ng mahigpit. Pinabuti ko po ang pag-aaral ko sa loob hanggang sa
dumating ang two weeks vacation para makapiling namin ang aming pamilya.
Ecited po talaga akong umuwi sa amin. Pagdating sa bahay, they welcomed me.
Kinantahan ako ng bunso kong kapatid at ng mga pamangkin ko.
Two weeks is very fast. Hindi ko namalayan na babalik na rin po ako sa Sisters
of Mary School. Nang matuog na ako, ginising ako ng parents ko at kinausap nila
ako ng masinsinan. Nagmamakaawa sila na wag na po akong bumalik sa school
dahil ayaw nila na malayo ako. Iniiyakan pa nila ako para lang di ako bumalik. Hindi
ako nagpatalo sa nararamdaman nila, Ate Charo. Kaya kinabukasan ay bumalik
talaga ako sa school para na rin matupad ang pangarap ko. Hanggang sa maabot ko
ang 3rd year. Papalapit na rin ang birthday ko at lahat ng estudyante sa loob ay
busy sa cheerdance practice. Excited na rin po ako sa kaarawan ko. August 11,
2008 pinatawag ako ng Mother Sister namin during study call. May kutob ako na
may hindi magandang balita dahil malungkot si Sister. Binalita niya sa akin na ang
mama ko ay isinugod sa hospital at malala na ang karamdaman niya. Stage 4 na
ang liver cancer niya. Di po ako nakapagsalita sa narinig kong balita, Ate Charo.
Akoy napaluha at hindi ko alam ang gagawin ko dahil ang dami ko pong pangarap
para sa kanya. Dahil matagalan ang proseso ng aking pag-labas, pinapunta muna
ako ni Sister sa chapel para magdasal. Ang lagi at paulit-ulit kong hiling sa kanya
ang mabigyan pa siya ng mahabang buhay.
Sinundo ako ng kapatid ko tapos sinabi niya sa kin na ayaw saw nila sanang
ipaalam sa akin ang nangyari kay nanay dahil baka hindi na ako makapag-aral ng
mabuti. Nakarating na ako sa bahay namin, at nakita ko ang mama ko na nakahiga.
Pinapakain siya ng kapatid ko na babae. Walang tigil ang pag-iyak ko, Ate Charo.
Sinabihan ako ni tatay na wag daw akong umiyak sa harap ni nanay para di daw
siya masaktan. Inaabot ni papa ang pakain ni mama, tiniawag ni mama ang
pangalan ko pero di na siya nakapag-salita ng maayos. Nasubuan ko si nanay ng
dalawang bese at binalik ko na kay papa ang pagkain. Di ko kasi mapigilan ang pag-

daloy ng aking mga luha. Lumakad ako papalayo sa amin at doon ako umiyak ng
umiyak para hindi makita ni nanay. Kinabukasan ay kailangan ko nang bumalik sa
school dahil isang araw lang ang binigay sa akin nila sister para di ako maiwan sa
klase. Gusto ko po talagang makapiling ang nana ko noon, Ate Charo, kaso
kailangan ko nang bumalik sa school. Umalis ako nang walang kamalay-malay ang
nanay ko dahil sabi ni papa wag na daw akong magpaalam para di siya masktan.
Inihatid ako ng aking kapatid pabalik sa Sisters of Mary School. Pagdating ko sa
school, lumapit ako agad kay Mother Sister para makahingi pa ng additional day
para makapiling ko pa ang nanay ko. Di ako mapalagay kaya sa gabiy lumapit
akong muli kay sister. Umiyak akot nagmakaawa na pauwiin niya ako sa amin.
Pinapili niya ako kung mag-aaral pa ba ako para sa kinabukasan ko o umuwi na
lang. Pero pinili ko na manatili sa loob at mag-aral. Every night umiiyak ako dahil
wala man lang akong magawa para kay nanay. Papalapit na ang birthday namin,
masaya ang lahat maliban sa akin. Napansin ko rin sa aming barangay na marami
na ang banderitas. Di na ako sumali sa practice ng cheerdance namin at lagi na
akong wala sa sarili. Lagi ko na lang dinadasal sa Panginoon na gagaling si nanay at
sanay bigyan pa siya ng mahabang buhay.
August 14, 2008 nang matanggap ko ang balita na malubha na po talaga ang
karamdaman ni nanay at malapit na poi tong bawian ng hininga at gusto niya akong
makita sa huling pagkakataon. Pagkatapos sabihin ito ng mother sister ko agad
akong pumunta sa chapel. Umiiyak ako na nagmamakaawa sa kaniya na wag muna
niya kunin ang nanay dahil marami pa akong pangarap para sa kaniya. Isa na doon
ang Golden wedding anniversary nila ni Papa. Sa gabiy kinausap ako ng mother
superior namin sa office niya. Pinaliwanag niya sa akin na ang lahat ng tao sa
mundo ay may hangganan. Hindi pa rin ito nakabawas sa lungkot na aking
nararamdaman, Ate Charo. Matagal po akong nakalabas sa school namin, almost
11PM na po at wala nang bus na papunta sa probinsya namin kaya doon na lang
ako natulog sa bahay ng kapatid ko sa siudad. Di po talaga ako nakatulog, Ate
Charo, sa gabing iyon. Palagi ko po kasi iniisip ang nanay ko n asana magkita pa
kami at makita niya ako sa huling hininga niya. Ako lang po kasi ang nahiwalay sa
lahat ng magkakapatid. Early in the morning, tumawag ang kapatid kong babae sa
kuya ko. Nagtanong siya kung nasaan na daw kami dahil labis na daw ang
paghihirap ni nanay para lang makita ako. Lahat na sila sa bahay ay umiiyak na rin.
Nakasakay na kami ng bus ngunit mabagal lang po talaga ang takbo ng nasakyan
namin.
August 15, 2008, around 8AM ang oras ng kapanganakan ko. Mismo sa araw
ng kaarawan ko at fiesta sa aming barangay ay pumanaw ang nanay ko. Sad to say,
Ate Charo, hindi ko po naabutan ang nanay ko na buhay. Dumating po kasi ako sa
amin 8:30AM na. Ako na lang po ang nakakita sa kaniya samantalang hindi na niya
talaga ako nakita. Labis ang aking pag-iyak dahil hindi ko man lang siya naabutan
para makausap siya at makahingi ng tawad sa lahat ng kasalanan na nagawa ko sa
kaniya at para na rin makapagpasalamat sa lahat ng ginawa niya para sa amin.

Hindi ko po talagang inaasahan na minsan makalimutan ang birthday ko dahil

fiesta nga po sa amin. Dahil sa nangyari kay nanay mas gugustuhin ko pang
mawalan ng birthday at fiesta sa aming barangay. Sa gabi, kami lang po n gaming
kapit-bahay at mga kapatid ni mama at papa ang naglamay sa kaniya. Lahat po kasi
ng tao sa amin ay busy sa fiesta at yung iba naman ay busy sa disco. Siisisi ko
naman ulit ang Panginoon sa nangyari kay nanay dahil nagdasal naman ako sa
kaniyat nagmakaawa pero kinuha pa rin niya si nanay.
August 17, 2008 nailibing si nanay dahil August 18, 2008 po ang aking balik
sa school. Nawalan na po ako ng pag-asa at ayaw ko na pong magpatuloy sa pagaaral ko pero naisip ko pa rin ang pangakong binitiwan ko kay nanay nung buhay pa
siya. Ginawa kong lakas ang pagkawala ni nanay para matapos ko ang pag-aaral ko.
Humingi na rin ako ng tawad sa Panginoon nung nagkumpisal ako. Sa kabila ng sakit
ng loob na naranasan ko, naipagpatuloy ko ang pag-aaral ko sa loob hanggang sa
nagtapos ako sa Sisters of Mary School Boystown. Alam ko na masaya na si nanay
sa araw na iyon. Kahit hindi ko man siya nakasama, ramdam ko naman na nakita
niya ako. Kahit nasa gitna ako ng libo-libong estudyante nung araw ng pagtatapos
namin, may bigla na lamang dumapo sa akin na mala-higanteng paruparu.
Napaiyak ako na nag-iiisip kay nanay.
Nagpatuloy ako sa college, Ate Charo, dahil nakapasa ako ng SNPL program
sa Southeastern University. Hindi naging madali ang buhay ko sa kolehiyo dahil
nalayo nanaman ako sa pamilya ko. Stay in ako sa school. Marami din po akong
nadaanang pagsubok bago totally makapasok sa school. During Boot Camp
Training, naka-apak po ako nang pako na kinakalawang. Dalawang lingo po ang boot
camp namin at muntik ko nang hindi matapos ang training. Dahil hindi na ako
makasali sa routine, nakapag-decide ang mentor ko na bumalik na lang ako sa
susunod na batch. At saw akas nakasali naman ako sa second batch at natapos ko
po ang training. Finally, officially enrolled na po ako sa kolehiyo. Kahit SNPL siya,
may babayaran pa rin ako sa school namin. Lalo na ang amng pagkain. Napakahirap
po dahil everytime na lumapit ako sa kapatid ko, wala silang maibigay dahil may
sarili na silang pamilya. Dahil na rin sa sobrang dami namin, kung kani-kaninon na
lang ako tinulak para makahingi ng pera ngunit sa huliy walang nagbigay sa akin.
Kung meron man ay maliit na amount lamang. Ang ginawa ko para makatapos at
magkaroon ng pera, kinapalan ko ang mukha ko, I messaged all my friends in FB
para makalikom ako sa kanila ng pera. Isang taong nakilala ko na handang
tumulong sa akin ay si Jessa, ang kaibigan kong nagbibigay sa akin lagi ng pera.
Gusto niya kasi na makatapos ako dahil saying daw ang pinaghirapan ko kung
mapupunta lang ito sa wala kapag hindi ko pinagpatuloy ang aking pag-aaral.
Nakilala ko rin si Tita Aznar na naging nanay ko sa loob ng kolehiyo. Handa siyang
tumulong sa akin para makapagtapos ako ng pag-aaral. Eveytime na may problema
ako, sa kaniya ako lumalapit. Di pa rin naging sapat ang natanggap kong tulong sa
kanila lalo na pag may mga proyekto ako sa school. Lagi akong nanghihiram ng
gamit sa mga kaklase ko pag may gagawin kaming proyekto. Kaya minsan

nagpaparinig sila sa akin na nagpapabigat na daw ako sa kanila. At minsan pay di

po nila ako pinahiram. Lahat ng sinasabi nilay pinalampas ko na lamang dahil wala
akong choice, wala rin kasi akong pera pambili. Minsan poy iiyak na lang ako pag
nasasaktan na po talaga ako sa mga sinasabi nila. Di ko naman pwede kasing pilitin
ang pamilya ko na bilhan ako ng gamit sa mga proyekto ko dahil alam ko naman na
naghihirap din sila.
Naranasan ko rin pong magkasakit sa loob, Ate Charo. Nagkasakit ako ng di
alam ng mga duktor kung ano ang sakit ko. Tatlong hospital na ang pinuntahan ko
at isang Medical Center ngunit lahat silay walang konklusyon sa kung ano ang sakit
ko dahil normal naman lahat ng resulta ng laboratory test na pinapagawa nila sa
akin. Walang nakapag-pagaling sa aking sarili kundi ako rin mismo. Hanggang
ngayoy misteryo pa rin ang sakit ko. Pinahinga ako ng school hanggang sa umabot
ng isang taon. Ang ginawa ko sa bahay ay pinagaralan ko ang sakit ko hanggang sa
na-control ko na po ito. Lalabas lang siya pag ginusto ko. Imbes na magpahinga ako,
nagtrabaho ako para makaipon ng pera pagbalik ko sa school at pambayad na rin sa
medical ko para matanggap ulit ako sa kolehiyo.
Finally, after one year, matapos ko maipasa ang medical ko, nakabalik na po
ako sa school. Akala ko okay na ang lahat, nagkasakit pa rin ako at naospital dahil
sa taas ng lagnat ko po, Ate Charo.
Sa kabila ng mga pagsubok at paghihirap ko sa college ay nakapagtapos pa
rin ako, Ate Charo. Natapos ko po ang kurso ko na BSMar-E Course sa Southeastern
University. Sa tulong na pamilya ko, mga kaibigan ko at higit sa lahat ang
Panginoon. Sa ngayon, In-house cadet po ako sa Career Phil sa may Evangelista.
Hindi man ako masuwerteng magkaroon ng mayaman na pamilya;
masuwerte naman ako na ipinanganak akong mahirap. Dahil sa kahirapan na aking
naranasan at nalampasan, sa bandang huli naramdaman ko naman ang tamis ng
tagumpay, Ate Charo. Hanggang dito na lamang po.

Lubos na
gumagalang,
Roque.