Oνείρων ύπνος

Μεγαλώνουν τα χρόνια
Άυπνα
Μικραίνουν τα όνειρα
Νυσταγμένα
Χτίστες
του ονείρου
με σχέδια παλιά
Προσμένοντας τη στιγμή
Άλλαξαν πια οι κανονισμοί
της ευστάθειας
στους λαβυρίνθους που φράξαμε
για να μην ακούγονται
τα καλέσματα των σειρήνων
Για να μην παρεκλίνουμε
της χάραξης και των ορίων
Αποκαμωμένοι κοιτάμε
στην άκρη
τα χαντάκια που ανοίξαμε
στη βάση της σκέψης , της πεθυμιάς
Πέρα απ΄τη λογική του πλήθους
Ίσως λάθος ,
Έφυγαν οι εργάτες
Πώς μόνος τώρα
να θεμελιώσεις
με υλικά αποσαθρωμένα
Σαράκι στο ξύλο της ψυχής,
Κόκκινο πια της καρδιάς το χρώμα
Εκτεθειμένη στους καιρούς
χρόνια πολλά
Η οξείδωση του μέταλλου επιφέρει τον θάνατο
Οι πέτρες που μαζέψαμε ,
λαξεύτηκαν επικίνδυνα πια
από σαρωτικούς ανέμους
Μονο χώμα και λάσπη απέμεινε
Από τη σκόνη των δρόμων που διαβήκαμε
Από τις θάλασσες που φούσκωσαν στο βλέμμα
Χτίζεται η άμμος, στις παραλίες της ψυχής?
Τζάμπα το κουβάλημα
Έγειραν πια τα σώματα
Κι ο χρόνος μετέωρος
του ονείρου
έφερε τον ήρεμο ύπνο
Έως θανάτου ….