Η κιθάρα μου

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Η κιθάρα μου
 Του Γιάννη Ποταμιάνου

«Η τέχνη και η ποίηση δεν μας βοηθούν να ζήσουμε:

η τέχνη και η ποίησις μας βοηθούνε
να πεθάνουμε»
Ν. Εγγονόπουλος

Δεν σου μίλησα για εκείνη

την χαλασμένη κιθάρα
που ξεκούρδιστη κοιμάται
στο σκονισμένο ράφι
της ντουλάπας μου

Αυτή που ράθυμα αναπαύει

τις καμπύλες της
Σαν γυναίκα που αφέθηκε
στην ηδονή της λήθης

Αυτή με τις χορδές τις χαλαρές

σαν κατσαρωμένες τρίχες
Που έχει πολλές τις χαρακιές
Αλύπητες του χρόνου μαχαιριές
και την τρύπα να χάσκει
σαν αραχνιασμένο στόμα

Αυτή που δεν τραγούδησε ποτέ

μαζί μου
Που στέκεται εκεί να μου θυμίζει
Όνειρα ανεκπλήρωτα
Να απαιτούν τη μουσική τους

Όμως πιστή μου έμεινε

Και εγώ δικός της
Σε άρρηκτη σχέση στοργική και άγονη
Δυο νέοι που παντρεύτηκαν
με προξενιό
Και γέρασαν μαζί
Με αλληλοσεβασμό και εκτίμηση
χωρίς έρωτα και πάθος

Πάντα ονειρεύομαι, να μάθω

ένα τραγούδι
Λιτό, με λίγες νότες
Ένα τραγούδι χρέος, σε όνειρα
φοιτητικά
που θα τραγουδήσω μαζί της
κάποτε
Ένα τραγούδι για το στερημένο πάθος
Για την στερημένη ζωή
Για τον ανέλπιδο έρωτα

Ένα τραγούδι, τέλος πάντων

Που δεν μας βοήθησε
να ζήσουμε
Αλλά θα μας βοηθήσει
να πεθάνουμε

2 Σεπτέμβρη 2009
(διασκευή 30 Μαΐου 2010)
Γιάννης Ποταμιάνος