ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၁)

တခါတေလက်ေတာ့လည္း အနာတရေတြ ေဘးဒုကၡေတြ အလြမ္းေတြ အမွတ္တရေတြဟာ ငါ့က်မွပဲ

ၾကံဳရလြန္းေလသလား.. လို႔ ေတြးမိတတ္သလို စာေရးဆရာမို႔ပဲ အခံစားလြန္ေနတာလား.. လို႔လည္း ေတြးမိေနတတ္ပါတယ္။

"ေၾကကြဲခ်ိန"္

ပန္းေတြေၾကြ
ေလေၿပမတိုက္
ေမွာင္မိုက္တဲ့ည
႐ွတတအခ်စ္... လြင့္ေန။
ေၿခာက္ေသြ ့ၿမက္ခင္း
ပူၿပင္းတလင္းၿပင္
ေတးသီၿခင္းကင္းလို႔
ၿငိမ္ဆိတ္ၿခင္းနဲ႔အနားသတ္
ၿမတ္ေသာႏွလံုးလည္းမဲ့
ၿပာလဲ့တဲ့ေကာင္းကင္
ရင္ခြင္ေပၚပိသလို
ပီဘိ အက်ည္းတန္....။
စိုး႐ြံ ့ဆဲအေသြးသား
ၿမားသြားနဲ႔ၿငိ
ၾကမ္း႐ွတဲ့အေတြ ့အထိမွာ
ငါ...အနာတရနဲ႔ ..။ ။

အဲဒက
ီ ဗ်ာေလးကို က်မေရးတာ ၁၉၈၆ေလာက္ကတည္းကပါ။ အဲဒီ အသက္ ၂၁ႏွစ္မွာ အသည္းက
ကြဲဖူးျပီးသား။ အရာရာဟာ က်မအတြက္ အဓိပၸါယ္မဲ့တယ္လို႔ခ်ည္းထင္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့လည္း ေတြးမိပါတယ္။
ေၾကေၾကကြဲကြဲခံစားရတဲံအခါေတြမွာေတာ့ လူတိုင္း အဲလိုရွိမွာပါပဲဆိုျပီးး ဒီကဗ်ာေလး ေရးျဖစ္ခဲ့တာ။ ခု 'မေနာ္ဟရီ'က
'ရာစုသစ္ျမစ္က်ဥ္း'ကဗ်ာေတြ တင္ေပးရင္း ဒီကဗ်ာေလးကို ျပန္တင္ေပးမွပဲ ေမ့ေတ့ေတ့ ျဖစ္ေနတဲ့ အဲဒီကဗ်ာေလးကို
ျပန္ေတြ႔ရတာ။ ('မေနာ္'ကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ)။

ဒီကဗ်ာေလးကို ျပန္ေတြ႔ရေတာ့ ေက်ာင္း(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲမွာ)တုန္းက ဘ၀ေတြကို မွတ္မွတ္ရရ

ျပန္ေတြးမိတယ္...။ ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းလြမ္းခ်င္းေတြ ေရးခ်င္လာတယ္။ က်မက ဆယ္စုႏွစ္ ၂စုစာေက်ာ္ေက်ာ္ကို
သူ႔၀န္းက်င္မွာ တကယ္ တန္ေအာင္ ေနခဲ့ရတာမို႔ေရာ.. ျပီးေတာ့ အဲဒီကာလေလးေတြကို မွတ္တမ္းေလးလည္း
ျဖစ္ေစခ်င္တာမို႔ေရာ၊ ေနာက္ က်မက ကံေကာင္းေထာက္မစြာ နာမည္ေက်ာ္သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္
ရွိခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ မွတ္တမ္းတင္ခ်င္တာေရာ ဆိုပါေတာ့။ (ဟဲဟ.ဲ . က်မနဲ႔အတူ မဟုတ္တာလုပ္ခဲ့တဲ့ ေဘာ္ေဘာ္ေတြေတာ့
မ်က္ခမ္းလႈပ္ေနေရာ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ မရဘူး၊ ေရးမွာပဲ)။

အဲဒ၀
ီ န္းက်င္မွာ က်မ က်င္လည္ခဲ့တာ ႏွစ္ကာလ အရွည္အၾကာ (၁၉၈၀-၈၁ ကေန ၂၀၀၅
ေဖာ္၀ါရီလအထိ)။ ေက်ာင္းသူဘ၀ ျပီးေတာ့ ဆရာမဘ၀.. သူ႔ရင္ခြင္နဲ႔ တခါမွ ၃လထက္ပို မေ၀းခဲ့ဖူး..။ တခါက
ေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီး post တခုတင္ေတာ့ 'ပန္ဒိုရာ' မွတ္ခ်က္ေပးတာေလး သတိရတယ္။ ကိုယ့္အိမ္လို ေနခဲ့တဲ့ေနရာေလး..
တဲ့။ တကယ့္ကိုပါပဲ.. က်မအတြက္ေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က တကယ့္ကို က်မရဲ႕ အိမ္တလံုး။ (တကယ္ေတာ့
ေဖေဖ့ေက်းဇူးလည္း ပါပါတယ္။ ေဖေဖက သူကိုယ္တိုင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို အစြဲအလန္းၾကီးခဲ့ေလေတာ့ က်မ
တကၠသိုလ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ စိတ္ၾကိဳက္ေပးေနခဲ့တာ။ မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္ထိ က်မ ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာေနခဲ့သမွ် ေဖေဖ တခါမွ
မဆူဖူးတဲ့အျပင္ ညမိုးသိပ္ခ်ဳပ္ရင္ လာေတာင္ ၾကိဳေပးတာပါ)။

က်မ တကၠသိုလ္စတက္ေတာ့ RC-3 (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္နယ္ေျမ)မွာ။ လူေနရပ္ကြက္ေတြ

ၾကားထဲက ေက်ာင္း၀င္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလး။ ျပီးေတာ့ ျမိဳ႔လယ္ေခါင္က ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ တက္ရတဲ့ ေက်ာင္းမို႔
ကိုယ့္မ်က္ႏွာသိေတြခ်ည္း.. တကၠသိုလ္နဲ႔ေတာင္ မတူ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္အဖြဲ႔ေလးနဲ႔ကိုယ္ ေပ်ာ္ခဲ့တာပါပဲ။
အထူးသျဖင့္ေပ်ာ္တာကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေက်ာင္းကေန Main ထဲကို လမ္း ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ျပီး တကူးတက
သြားသြားလည္တာ။ ျပီးေတာ့ လူေျပာမ်ားလွတဲ့ RC-2 ထဲက 'ဗကပ ကင္တီး' လို႔ ေခၚၾကတဲ့ ဆိုင္တန္းရွည္ကေလးမွာ
သြားသြားထိုင္ရတာ အေမာ။ မိန္းထဲကိုေတာ့ ပန္းခ်ီျပပြဲေတြ.. တိုင္းရင္းသားရိုးရာ အစားအစာေရာင္းပြဲေတြ
အေဆာင္ဒင္နာေတြကို အေရာက္ သြားရတာေပါ့။

တကယ္ေတာ့ တတိယႏွစ္ေရာက္လို႔ ေတာင္ငူေဆာင္မွာ တက္ရေတာ့မွ ေဖေဖ ေျပာေျပာျပတတ္တဲ့

ျမကၽြန္းသာရဲ႕ အရသာကို တကယ္ခံစားရတာပါ။ အဲဒီမွာ ' ၾကည္ေအး'ရဲ႕ 'ေမာင္ ကိုကို နဲ႔ ျမနႏၵာ'ကို ပို ခံစားရတာ။
'ေကဖြဲ႔ဆိုသီ'ကို ေတြ႔တာ။ ႏြမ္ဂ်ာသိုင္းရဲ႕ 'တခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ' နဲ႔ 'ျငိမ္းေက်ာ္' ရဲ႔ ဇာတ္ေကာင္ေတြ.. 'ေမာင္၀ဏၰ' နဲ႔
'မင္းလူ'တို႔ရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ေတြကို ပိုသိသြားရတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ 7 July အရိပ္ေတြေအာက္မွာပဲ က်မတို႔ တကၠသိုလ္ရင္ခြငထ
္ ဲ
ေပ်ာ္၀င္ခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက က်မ ေပါင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြက က်မလိုပဲ ကဗ်ာဆရာရူး စာေရးဆရာရူး
အႏုပညာသမားရူးေတြေပါ့... (ထံုးစံအတိုင္း ေယာက်္ားေလး မ်ားတာေပါ့)။ က်မတို႔မွာ ခ်မ္းသာသမွ် (ပိုက္ဆံ နာရီ
(တခါတေလ) ေရႊလက္စြပ္ပါပါေသး) ေတြကို ဦးခ်စ္ဆိုင္ရဲ႕ ငွက္ေပ်ာေတာအုပ္ေလးထဲက လက္ဘက္ရည္စားပြဲေပၚ ပံုခ်ၾကျပီး
(ကိုမင္းလူတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစု ကဗ်ာစာအုပ္ ထုတ္တုန္းကလိုပ)ဲ လက္ေရးကဗ်ာ စာအုပ္ေလးေတြ ထုတ္ခဲ့ၾကတာ။ ညၾကီး
မိုးခ်ဳပ္ အထိ။

အဲဒီ ငွက္ေပ်ာေတာအုပ္ေလးထဲမွာ.... ေယာက်ာ္းေလးေတြၾကားထဲ ကဗ်ာအေၾကာင္း စာအေၾကာင္း

ရည္းစားအေၾကာင္းေတြ ျငင္းရင္းခုန္ရင္း..၊ တခါတေလ သူတို႔ ေယာက်ာ္းေလး တေတြက ဘာဘာညာညာ ေကာင္းရင္း
ျငိမ္ေနၾက၊ က်မက ဂစ္တာတလက္နဲ႔ 'စစ္ကိုင္းလမ္း' တို႔ 'သိ.ု႔ .. တရံတခါဆီ' တို႔ 'ေနာက္ဆံုးအိပ္မက္'တို႔ အဲဒီ
က်မသိပ္ၾကိဳက္တဲ့ ခိုင္ထူးရဲ႕သီခ်င္းေတြကို ညည္းတီးေလး တီးေနရတာ သိပ္စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။
အဲသလို က်မက ကိုယ့္ဘာသာ ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္။ က်မကို ၾကည့္မရတဲ့သူေတြကေတာ့ အပံုေပါ့။

က်မကေတာ့ မသိပါဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွသိလဲဆိုေတာ့ က်မ စတုတၳႏွစ(္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္)မွာ Qualify

ျဖစ္ေတာ့မွ ေအာင္စာရင္းက က်မနာမည္ေဘးမွာ 'ရစရာလား လမ္းသူရဲမ' ဆိုတာေတြ၊ 'မဟာ၀ိဇၨာတန္းေတာ့ ပ်က္ပါျပီ'
ဆိုတာေတြ၊ 'အေကာင္သားသမီးဆိုေတာ့ ရမွာေပါ့..' ဆိုတာေတြ ေရးထားတာေတြ႔မွပဲ ကိုယ္ လူခ်စ္လူခင္ မ်ားမွန္း
သိေတာ့တာ။ (ေတာ္ေသးတာက ခုေခတ္လို ခိုးခ်တဲ့ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ ခိုးခ်ျပီး ရတာလို႔ေတာ့ မေျပာၾက)။ က်မကေတာ့
ေပ်ာ္တာ အလြန္ေပါ့။ က်မ သိပ္ႏွစ္ျခိဳက္တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြကို ဆက္သင္ခြင့္ရမွာရယ္.. က်မ စြဲလန္းလွတဲ့ ေက်ာင္းထဲ
ၾကာၾကာေနရဦးမွာအတြက္ရယ္ေပါ့။
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၂)

က်မအေပ်ာ္ဆံုးကလည္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္နဲ႔ ဂုဏ္ထူးတန္းတက္တဲ့ႏွစ္ေတြမွာပါပဲ။ ၁၉၈၄ ကေန ၁၉၈၈ ထိေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္က်ေတာ့ ကိုယ္တိုင္လည္း နည္းနည္း လူၾကီးျဖစ္လာေတာ့ အရာရာက မွတ္မွတ္သားသား ရွိလာ တယ္။ ၁၉၈၄
တုန္းကေတာ့ ေမျငိမ္းမျဖစ္ေသး။

စတုတၳႏွစ္မတိုင္ခင္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တရုန္းရုန္း.. ကန္ေပါင္ေပၚ အာပူလွ်ာပူ တကူးတက

သြားစား..။ အင္း၀လမ္းထိပ္က 'ေခမရ႒္ရွမ္းစားေသာက္ဆိုင'္ မွာ တို႔ဟူးေႏြးေတြ ရွမ္းေခါက္ဆြဲေတြ ထမင္းခ်ဥ္သုတ္ေတြ သြား
သြား စား.. ဘုတ္ကလပ္က ဘူးသီးေၾကာ္ဆိုင္မွာ သီခ်င္းေတြေအာ္ဆို.. စံုတြဲေတြကို စၾက ေနာက္ၾက။

"တေန႔လံုးပဲကြယ.္ . ဒီေနရာေလးမွာ.. ေပ်ာ္ရႊင္စြာေက်ာင္းတက္ရတာ အေကာင္းဆံုးဘ၀ပဲ.. ခ်စ္သူခ်င္းေတြ..

တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ဒီလိုသာအျမဲတမ္းေနခ်င္တယ္.. ေအးျမတဲ့ ေက်ာင္းအရိပ္ကို ခြဲရမယ့္အခ်ိန.္ .
တကၠသိုလ္ေျမေန၀င္မွာကို စိုးတယ္.."
ဘာ.. ညာ.. နဲ႔ေပါ့။

ေနာက္ စာၾကည့္တိုက္ေရွ႔ေရာက္ရင္ေတာင္ 'လိုင္ဘရီသာ စကားေျပာတတ္ခဲ့ရင္ ကိုယ္ ဘယ္လို မင္းကို

ခ်စ္တာ သူအသိဆံုး ေမာင့္အခ်စ္ဆံုးေရ႕' ဆိုတာေတြ ေအာ္ဆိုတဲ့ အရြယ္ေပါ့။ အပူအပင္ဆိုတာလည္း ၾကီးၾကီးမားမား မရွိခဲ့ပါ။

စတုတၳႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ဂုဏ္ထူးတန္း တက္ခ်င္စိတ္က ျပင္းပ်လာျပီ။ ျပီးေတာ့ တကယ္ပဲျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ (မွန္တာေျပာရရင္

ေတာ္ေတာ္ အထိနာျပီး အသည္းကြဲထားတဲ့အရွိန္လည္း ပါတာေပါ့ :P )။ အဲဒီ စတုတၱႏွစ္ မွာပဲ ကဗ်ာေတြ ေတာ္ေတာ္
ေရးျဖစ္ခဲ့တာ။
 ေအးျမထိရ.ွ ..
ေဟမႏၱတဲ့။

ႏွင္းပြင့္ခ်ပ္ေတြ
လွပ္လွပ္ေျပးေဆာ့
ေလအေနာ့မွာ
ကလူမူႏြဲ႔
ဟန္ပန္ဖြဲ႔လို႔
ကိုယ့္ထံလာ..။

ကံ့ေကာ္ပြင့္ဦး
ႏွင္းလူးမနက္
ၾကင္ဖက္နဲ႔ဆို
ခ်ိဳတဲ့ရသ
ဘ၀မွာေ၀........။

ခုထိ အဲဒီကဗ်ာေလး မွတ္မိေနေသးတယ္။ စတုတၳႏွစ္ေက်ာင္းသူဘ၀... ေက်ာင္းေတြ ဖြင့္ရက္အစ..

ႏို၀င္ဘာ ဒီဇင္ဘာ..။ ေတာင္ငူေဆာင္ အရွည္ၾကီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ရဲ႕ ေတာင္ပိႏၷဲပင္ေတြေအာက္က စားပြဲေတြမွာ
ထိုင္မယ့္သူ နည္းေနတတ္တယ္။ ႏွင္းေတြ စိုေနတာကိုး။ က်မကေတာ့ ထိုင္တာပဲ... အဲဒီစားပြဲမွာ ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးေပါ့။
ႏွင္းစက္ေတြ ေတာင္ပိႏၷဲရြက္ေတြေပၚ တေဖာက္ေဖာက္က်ေနတုန္း လဘက္ရည္ပူပူ နဲ႔ အီၾကာေကြးစားရင္း ကဗ်ာေရးဖို႔
စိတ္ကူးယဥ္ေနရတာ အရသာသိပ္ရွိ္တာေလ။

(နာဂစ္အျပီး ေတာင္ငူေဆာင္ကင္တီးျမင္ကြင္း၊ အရွည္ၾကီးဆိုင္က ေခါင္မိုးျပာျပာေလးေနရာပဲ)

အရွည္ၾကီးဆိုင္က အဲဒီတုန္းက သီခ်င္းဖြင့္လို႔ ရေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေဆာင္းမနက္ခင္းနဲ႔ အလိုက္ဆံုးနဲ႔

ပြဲအေတာင္းခံရဆံုးက ခင္ေမာင္တိုး ခိုင္ထူး မြန္းေအာင္နဲ႔ ခင္၀မ္းသီခ်င္းေတြေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ေဂ်ေမာင္ေမာင္ ရဲ႕ အခ်စ္ေရ႕
စီးရီးေပါ့။ အခ်စ္ေရ႕.. သနပ္ခါးေလး လွေအာင္လူးျပီးရင္ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြးေနေပါ့ကြယ.္ . ဆိုတဲ့ သီခ်င္းတစ လြင့္လာရင္
သနပ္ခါးေတြေဖြးေနတဲ့ က်မက ရင္ခုန္ခ်င္ေသးတာ။

အဲဒီ ေဆာင္းမနက္ေတြမွာပဲ ေတာင္ငူေဆာင္တ၀ိုက္မွာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနတဲ(့ ခုေတာ့ လူၾကီးဖားဖား

ျဖစ္ျပီ) ကုလားေလး စန္းေမာင္က က်မဆီေျပးလာျပီး သူခူးထားတာလို႔ေျပာတဲ့ ကံ့ေကာ္ပန္းေတြ လာ လာ ေရာင္းတာ (ဟီဟ.ိ .
ရည္းစားက လာေပးတာမ်ိဳး မဟုတ္ခဲ့တာ စိတ္နာတယ္ :D)။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေဆာင္းမနက္ ေက်ာင္းထဲမွာ ကံေကာ္ပြင့္တခ်ိဳ႕
ငံုတခ်ိဳ႕ကို ေခါင္းမွာပန္ရတာေလာက္ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းတာ မရွိ။ အဲသည္တုန္းက ေက်ာင္းထဲမွာ မိန္းကေလး
အမ်ားစုနဲ႔ ဆရာမအမ်ားစုေခါင္းမွာ ကံေကာ္ေတြ ေ၀လို႔.. တေက်ာင္းလံုး ကံေ့ကာ္ပန္းနံ႔က ေမႊးေနေရာ..။ က်မလည္း
ပါတာေပါ့.. ခါးလယ္ေက်ာ္တဲ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္ရဲ႕ နားသယ္စပ္မွာ ကံေကာ္ေတြပန္ျပီး.. အိုက္တင္မ်ား ေနတတ္တာေပါ့။
(ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျငိမ္းေက်ာ္ဇာတ္ေကာင္လိုလို ဘာလိုလိုေပါ့.. အဟဲ)။

အဲ့ဒီကာလမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း တအားညီေတာ့ က်မက ကဗ်ာေတြေရးဖိ.ု႔ .. ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ

ထုတ္ဖ.ို႔ .. သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ဖ.ို႔ . ေနာက္.. ဂုဏ္ထူးတန္း တက္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖို႔ပဲ ပိုျပီး အားသန္ေနခဲ့တယ္။ ညေန
ေနခ်ိဳျပီဆိုရင္.. အင္းလ်ားကန္ နေဘးက သစ္ပင္ေအာက္မွာ ဘူးသီးေၾကာ္စားရင္း သီခ်င္းတဆိုဆိုနဲ႔ စာက်က္ၾကတယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန.္ ..

'စိန္ပန္းနဲ႔ ကံ့ေကာ္ပြင့္ေတြ ခင္းသည့္လမ္းမွာ ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးပါသည္.. အခ်စ္ဆံုးရဲ႔ အျပံဳးအရယ္ေလးေတြ

စိတ္ၾကည္ႏူးစရာ ျပန္ျမင္ေယာင္ေနသည္.. မႈန္ရီရီ မ်က္၀န္းေ၀သီ အတိတ္ရဲ႕ပန္းခ်ီ အိမ္မျပန္ခ်င္ျပီ.. ရင္နာစြာ
ျပန္လည္ေတြးတိုင္းသတိရမိ ႏွစ္ကိုယ္တူညီ တခ်ိန္တုန္းက တကၠသိုလ္ဆ.ီ ..'

ဆိုတဲ့ ကိုင္ဇာေရးျပီး ေမခလာဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးကို အင္းလ်ားကန္နေဘးမွာ ညည္းရတာ သိပ္အဓိပၸါယ္ရွိတာေပါ့။

ျပီးေတာ့

'ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန.္ . စိန္ပန္းေတြလည္း ေျမမွာ က်ဲျပန္႔ေန.. ကံေကာ္ပန္းေတြနဲ႔အတူ သူနဲ႔ ေတြ႔ရာေျမ.. တကၠသိုလ္

သို႔မဟုတ္ ျမကၽြန္းသာ အင္းလ်ားကန္နယ္ေျမ..'

ဆိုတဲ့သီခ်င္း...

'ခ်စ္တဲ့သူရယ္.. ဒီလိုရႈခင္း ျမင္ရျခင္းကိုက ရႊင္ပ်အားရလွပါတယ္.. တကၠသိုလ္မွာ ေ၀တဲ့ႏွင္းရယ္..

ႏွင္းေလးေတြမွ ဟုတ္ရဲ႔လား.. ႏွင္းေလးေတြမွ ဟုတ္ပါရဲ႕လားကြယ.္ .' ။

ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေတြ.. ဆိုလို႔ အလြန္ေကာင္းေပါ့။

ညေနေတာ္ေတာ္ေစာင္းလို႔ လမ္းမီးေတြ လင္းလာရင္ေတာ့ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္ျပီ။ အဲဒီအခါ

အင္းလ်ားကန္နေဘးကေန ျပည္လမ္းေပၚက မာလာမွတ္တိုင္ဆီကို ေနာ္လီဇာရဲ႕ 'မာလာေဆာင္ ေမာင္မလာဘူး' သီခ်င္းကို
ဆိုရင္း လမ္းေလွ်ာက္ဆင္းျပီး မာလာေဆာင္ေရွ႔ ကားမွတ္တိုင္ကေန ျမိဳ႔ထဲကို ဘတ္စ္ကားစီး ျပန္ေပါ့..။
(အဲဒီလမ္းတေလွ်ာက္မွာပဲ ၁၉၈၈ မတ္လ ၁၆ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔ (တံတားနီေန႔) မွာ က်မ အသည္းအသန္ ေျပးခဲ့ရတာေပါ့..)။

တကယ္ေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအရြယ္ဆိုတာ သိပ္ၾကီးမတရားသျဖင့္ စိတ္ဒုကၡေတြ မေရာက္ရရင္..

ႏိုင့္ထက္စီးနင္းေတြ မၾကံဳရရင္.. တင္းတင္းမာမာဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္တာေတြ မလုပ္ခဲ့ရင္.. ေက်ာင္းသားဘာ၀ အခ်စ္ေတြ
အေပ်ာ္ေတြ အလြမ္းေတြ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ နပမ္းလံုးျပီး ေအးရာေအးေၾကာင္းေနခ်င္တဲ့ အရြယ္ေတြပါ။
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၃)

အဲသည္ စတုတၳႏွစ္တုန္းက ေတာင္ငူေဆာင္အေပၚဆံုးထပ္က အခန္းအမွတ္ ၂၁၂ မွာ က်မ အတန္းတက္

ရပါတယ္။ က်မထိုင္တတ္တဲ့ ေနရာက ဒဂံုေဆာင္ေရွ႕က လမ္းသြယ္ေလးကို ဆီးျမင္ရတဲ့ ဘယ္ဘက္ျခမ္း
ေနာက္ဆံုးခံုတန္းမွာ..။ (ဒဂံုေဆာင္ကေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ Geology ေက်ာင္းသားမ်ား ရဲ႕အေဆာင္ေပါ့..။ တခါတုန္းက က်မ
ကိုယ၀
္ န္ၾကီးနဲ႔ အေဆာင္ေရွ႕က ျဖတ္အသြားမွာ ဆရာမမွန္းသိသိနဲ႔ "တရားခံ ဘသူလဲေဟ့.. ေျပာ.. တရားခံဘယ္သူလဲေဟ့"
လို႔ လွမ္းေအာ္စတာကို သတိရေသး) lecture ေတြနားေထာင္ရင္း သစ္ပင္ထိပ္ပိုင္းေတြကို ျဖတ္ၾကည့္ရတာ သိပ္
စိမ္းလန္းေအးခ်မ္းတာ။ သစ္ပင္ေတြကို ျဖတ္ျပီး က်မတို႔ဆီေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ေလကေလးက ေအးလို႔။ ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္
ဂ်ပ္စင္ထိပ္ပိုင္းကိုေတာင္ လွမ္းျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒဂံုေဆာင္ေနာက္က မိုးပိေတာက္ပင္ေတြကိုေရာေပါ့။

ေႏြဦးမ်ားေပါက္ရင္ ရွင္မဟာရ႒သာရရဲ႕ ေရႊစက္ေတာ္သြားေတာလားထဲက "သစ္ရြက္ေရာ္ရီ ဣႏၶနီ၀ယ္

သိဂႌတ၀က္ ဖက္၍ ေဆးစံုျခယ္ေသာပံုသ"ို႔ ဆိုတဲ့အတိုင္း တကယ္ကို ေရႊ၀ါေရာင္ နီညိဳေရာင္ေတြ ေဆးေရာင္ျခယ္သလို
လွခ်င္တိုင္း လွေနတာ ခုထိ ေမ့မရ။

ျပီးေတာ့ ေတာင္ငူေဆာင္အ၀င္လမ္းနေဘးက က်မ အင္မတန္စြဲလန္းတဲ့ ရွားရွားပါးပါး

စိန္ပန္းျပာပင္ပုပုေလးကို ေငးရင္း က်မစိတ္ေတြ လန္းဆန္းေနက်..။ အဲဒီအခါ စာသင္ခန္းမွာ အိပ္မငိုက္ဘဲ သင္သမွ်စာ
အကုန္လိုလိုကို လိုက္ႏိုင္ခဲ့တာ။

(ခ်စ္တဲ့ စိန္ပန္းျပာ)

(တကယ္ေတာ့ အဲဒါလည္း ေဖေဖ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ပါပဲ.. အမ်ားတကာမိဘေတြက သားသမီးကို ေဆး ရမွ..

စက္မႈ ရမွ.. အီကို ရမွ.. Law ရမွ.. လို႔ တြန္းေနတဲ့ ေခတ္ထဲမွာ က်မက ျမန္မာစာပဲ သင္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတာကို ေဖေဖက
တခ်က္ကေလးမွ မတြန္႔ဆုတ္ဘဲ အားေပးခဲ့တာ..။ က်မ၀ါသနာပါတာကို သင္ခြင့္ရလို႔ပဲ ထူးခၽြန္ခြင့္ရခဲ့တာ ထင္ပါတယ္..
ဒါေၾကာင့္ ခု ကိုယ့္သားသမီးကိုလည္း သူတို႔ ၀ါသနာပါတာပဲ လုပ္ဖို႔ အားေပးထားပါတယ္)။

စတုတၳႏွစ္မွာ ေနာက္ထပ္ အမွတ္တရျဖစ္စရာကေတာ့ Farewell Dinner ေဖ်ာ္ေျဖပြဲပါပဲ။ က်မတို႔စိတ္ထဲ

ႏွေမ်ာတသျဖစ္ရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ က်င္းပရတဲ့ ပြဲေပါ့။ ( က်မျဖင့္ အဲဒီတုန္းကဆိုရင္ ဒီႏွစ္ Final year လို႔
ဘယ္ေတာ့မွမေျပာ.. Forth year လို႔ပဲ ေျပာတယ္.. Final ဆို နိမိတ္မေကာင္းဘဲ ေက်ာင္းဆက္မတက္ရမွာ ေၾကာက္လို႔ေလ
:D) ။ အဲလိုႏွစ္မွာမွ Farewell ကလည္း စည္လိုက္တာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ နာမည္ၾကီး အဆိုေတာ္ေတြျဖစ္ေနတဲ့ ျမန္မာစာ
ေက်ာင္းသူေဟာင္း 'ေမခလာ' ရယ္၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ေဟာင္း 'ကိုင္ဇာ' ရယ္၊ ေနာက္ 'ခင္ေမာင္ထူး' နဲ႔
'လႊမ္းမိုး' လာတယ္။ ေပ်ာ္စရာၾကီးေပါ့...။ စတုတၳႏွစ္ ေက်ာင္းသူဘ၀မွာ ေနာက္ထပ္အမွတ္ရစရာကေတာ့ တေက်ာင္းလံုး
ပတ္ျပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကတာပဲ။ ဓာတ္ပံုရိုက္လို႔ကို မ၀..။ ဓာတ္ပံုဖိုးနဲ႔ကို မြဲမတတ္။ (ခုေတာ့ ေဆးသားေတြပ်က္လို႔ တပံုမက်န္
လႊင့္ပစ္လိုက္ ရျပီ)။

က်မတို႔စိတ္ထဲ ေက်ာင္းကို ခ်စ္တာ တကယ့္ကို နင့္နင့္ သီးသီး။

ျမသီလာေရ..
ခ်စ္သူကိုေတာင္မင္းရင္ခြင္မွာမွ
ပိုခ်စ္တယ္ထင္ရဲ႕..။

မင္းသာမရွိရင္
'ခ်စ္တယ္'ဆိုတာေတြလည္းမျပည့္စံု။
မင္းရင္ခြင္မွာမွသူ႔အနမ္းေတြကေတာင္
ယဥ္ေက်းခ်ိဳျမိန္ရဲ႕..။

မခြဲႏိုင္လို႔ မခြာရက္တာပါ ျမသီလာ..။

ကံ့ေကာ္ပန္းေတြကေတာင္
ျမသီလာဆီကခြာရင္
မေမႊးပ်ံ႕တတ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ေနာက္
ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္သာ
လိုက္ပရေစေတာ့.. တသက္စာ။

အဲလို ကဗ်ာလိုလို စာလိုလိုနဲ႔ ဘာမွန္းမသိတဲ့ စာေတြကို lecture လိုက္ေနရင္းကေန စာအုပ္ေနာက္ဆံုးက

စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ပြေနေအာင္ မ်က္ရည္တလည္လည္နဲ႔ ေရးခဲ့ဖူးတာလည္း စတုတၳႏွစ္ေက်ာင္းတက္ကာလရဲ႕
ေနာက္ဆံုးရက္ေတြမွာပါပဲ။

တကယ္ပဲ တကၠသီလာ ျမကၽြန္းသာကို ခ်စ္သူထက္ စံုမက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

အဲသည္တုန္းက ေတာင္ငူေဆာင္မွာ ျမန္မာစာနဲ႔ အဂၤလိပ္စာအတန္းေတြ..။ အမရေဆာင္မွာက သမိုင္းတန္း

ေတြ။ ရာမညေဆာင္မွာက ဥပေဒနဲ႔ စိတ္ပညာတန္းေတြ။ မႏၱေလးေဆာင္မွာက ဘူမိေဗဒတန္းေတြ။ အဲသည္ ပတ္ပတ္လည္
အတန္းေတြအခ်င္းခ်င္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ၾက။ စံုတြဲေတြ ျဖစ္ၾကေပါ့။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ၀င္းထဲမွာ အီကိုျပီးရင္
ေတာင္ငူေဆာင္ကေတာ့ အေခ်ာအလွေပါတာ နာမည္ေက်ာ္ေပါ့။ တကယ္ေျပာတာပါ..။ (က်မေတာ့ မပါပါဘူး :P)

မႏၱေလးေဆာင္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ က်မအျမဲသတိရတာ ဆရာမ ေဒၚစ၀္ယဥ္ႏြယ္ ပဲ။ ဆရာမကိုေတြ႔တိုင္း

က်မ အျမဲေငးမိတာ။ (ၾကည့္ေကာင္းလြန္းလို႔ ဆရာမစာေမးပြဲခန္းေစာင့္တာနဲ႔ ကိုယ္ေျဖရတာၾကံဳရင္ မၾကာမၾကာၾကည့္မိတာနဲ႔
စာေျဖရတာေတာင္ မေျဖာင့္)။ ဆရာမရဲ႕ အသားအရည္က ၾကည္ျပီး စင္ေနတာ.. သလင္းေက်ာက္လိုပဲ။ အထူးျခားဆံုးက
ေတာက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြပဲ။ ျပီးေတာ့ အ၀တ္အစား၀တ္တာမွာ အက်ႌက ဘယ္ေတာ့မွ ပါးပါးမ၀တ္။ ျပီးေတာ့ ေတာ္ရံုလူ
မ၀တ္ရဲတဲ့ အပြင့္အခက္မပါတဲ့ ေျပာင္ အေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတြကို ထက္ေအာက္ဆင္တူ ၀တ္ေသးတာ။ ထူးျခားတာ
ေနာက္တခုက ဆရာမရဲ႕ အက်ႌလက္ ေတြက အဖ်ားမွာ ပြတဲ့ ေခါင္းေလာင္းလက္ပံုစံေတြ။ ဆရာမက အရပ္ျမင့္ျမင့္ ကိုယ္လံုး
သြယ္သြယ္ ေတာင့္ေတာင့္နဲ႔ ဘိနပ္အျမင္(့ Pencil heel)ေတြ စီးတာမို႔ သိပ္လိုက္တာပဲ။

(က်မကေတာ့ ကိုယ့္ဆရာမလည္း မဟုတ္ပါဘဲနဲ႔ ဆရာမကို ဘယ္ေလာက္ သေဘာက်ခဲ့လဲဆိုရင္

ဆရာမလိုပဲ ကိုယ့္ဘာသာရပ္မွာ ေတာ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ဆရာမလည္းျဖစ္ေရာ အက်ႌေတြကို ဆရာမလိုပဲ
အသား ေပ်ာ့ေပ်ာ့ နဲ႔ မပါးတာေတြ ၀တ္တယ္၊ ျပီးေတာ့ လက္ကို ေခါင္းေလာင္းလက္၀တ္တယ္၊ ဟီးး ဒါမဲ့ ကိုယ္က
အရပ္မျမင့္ဘဲ ကိုယ္ခႏၶာကလည္း ျပားျပား.. ဒီၾကားထဲ ခံုျမင့္ဘိနပ္လည္း မစီးတတ္ဆိုေတာ့ ကားတား ကားတား
ပုတက္ပုတက္နဲ႔.. လွလည္းမလွတဲ့အျပင္ ရယ္စရာေတာင္ ေကာင္းေနခဲ့မလားပဲ :) )။
 ဆရာမကလည္း အရွည္ၾကီးဆိုင္အဖ်ား ေတာင္ပိႏၷဲပင္ေတြေအာက္က စားပြဲပဲ ထိုင္ေလ့ရွိပါတယ္။
ဘူမိေဗဒဌာနကမို႔ ဆရာမ ကင္တီးလာရင္ အျမဲတမ္း မိတ္ေဆြဆရာေတြ ပတ္ပတ္လည္နဲ႔။ ဆရာမကို ၾကည့္တာနဲ႔ ေတာ္တာ
ထက္ျမက္တာေပၚလြင္ေနသလို တကယ္လည္း စာသင္ေကာင္းတယ္ ေတာ္တယ္လို႔ သတင္းေမႊးတယ္။

ေနာက္တခု သတိထားမိတာက ဆရာမက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဦးျဖိဳးေ၀၀င္းရဲ႕ ဇနီးပါ။ ျဖိဳးေ၀၀င္းဆိုတာက

ဗမာျပည္မွာ နံပါတ္၀မ္းၾကီးလို႔ အမ်ားေခၚတဲ့ ဦးေန၀င္းရဲ႕ သားတေယာက္ေပါ့။ အဲဒီ နံပါတ္၀မ္းၾကီးရဲ႕သားက ေက်ာင္း
ကင္တီးစုတ္စုတ္ေလးမွာထိုင္ရင္း လက္ဘက္ရည္ေသာက္ရင္း ဇနီးသည္ဆရာမ ေက်ာင္း အဆင္းကို အျမဲ
လာေစာင့္ၾကိဳပါတယ္။ သူတို႔စီးတဲ့ကားေလးက အဲဒီတုန္းက 323 လို႔ေခၚတဲ့ အမ်ိဳးအစားပါ။ နံပါတ္ေတာင္ မွတ္မိေသး က-
၄၄၄၄ ။ ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက ဆရာမက နံပါတ္၀မ္းရဲ႕ ေခၽြးမနဲ႔ မတူသလို ဦးျဖိဳးေ၀၀င္းကလည္း နံပါတ္၀မ္းရဲ႕သားနဲ႔
မတူလွတာပါပဲ။ အခါမ်ားစြာမွာ ဆရာမတို႔ရဲ႕သားကေလး (၅ႏွစ္သားေလာက္ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕) ပါလာရင္လည္း ကင္တီးက
မုန္႔ေတြပဲ မွာစားတာပါပဲ။ သူကေလးကလည္း ခုကာလေတြမွာ ေတြ႔ရတဲ့ စစ္ဗိုလ္သားသမီးေျမးျမစ္ေတြနဲ႔ မတူပါဘူး။ သူတို႔ဟာ
ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာေတာ့ က်မတို႔နဲ႔ တန္းတူ လိုပါပဲ။ အဲဒါကိုကပဲ ဆရာမရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းမႈလို႔ ထင္ပါတယ္။

(နာဂစ္မတိုင္ခင္ ေခတ္သစ္ေတာင္ငူေဆာင္ကင္တီး- pti ဆီက ယူပါတယ္)

အဲဒီတုန္းက က်မတို႔ ျမန္မာစာမွာ ၀န္ၾကီးသားေတြရွိပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ၃ေယာက္ေတာင္။

(နာမည္ေတြေတာ့ ေျပာေတာ့ပါဘူး)။ သူတို႔ကေတာ့ ဆရာမတို႔နဲ႔ ကြာပါ့။ ေက်ာင္းကင္တီးေတာင္ လွည့္မၾကည့္တဲ့အျပင္
အတန္းထဲမွာေတာင္ ေဆာင့္ၾကြားၾကြားမို႔ မျပည့္တဲ့အိုး ေဘာင္ဘင္ခတ္.. ဆိုျပီးေတာ့ က်မတို႔ ၾကည့္မရ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာလည္း
သတိရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၈၈ ေနာက္ပိုင္းကာလ... စစ္တပ္က တန္ခိုးထြားလာေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ တူသားရင္းျမစ္ေတြ တကၠသိုလ္
ပညာေရး၀န္းက်င္လို ေနရာေလးမွာေတာင္ ဘယ္ေလာက္ ေဘာင္ဘင္ခတ္ၾက.. ရမ္းကားၾကတယ္ဆိုတာ
ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳရတာေလးေတြ ေျပာဦးမွပါ။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ၈၈ မတိုင္ခင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာ အနည္းဆံုး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ရိုးသားမႈ

ေလးေတြေတာ့ ရွိခဲ့တယ္ဆိုတာေလးေတြကို ေျပာျပခ်င္တာပါပဲ။

(အခ်ိန္ရတုန္းေလးေတာ့ ဆက္တိုက္တင္ပါ့မယ္.. မအားရင္လည္း နားမွာေပါ့... ေနာ..။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဆက္ပါဦးမည္...)

မွတ္ခ်က္.. ဆရာမ ေဒါက္တာေဒၚစ၀္ယဥ္ႏြယ္ကို က်မက တေလွ်ာက္လံုး အဲလိုပဲ မွတ္လာခဲ့တာ ခု ဘူမိသမားေတြက

ေဒါက္တာေဒၚယဥ္ယဥ္ႏြယ္လို႔ အမွားျပင္ေပးၾကပါတယ္။
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၄)

ေက်ာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ လြမ္းလို႔ေကာင္းတာေလးေတြကိုပဲ ေရးခ်င္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ပုဂၢိဳလ္ေရးဆန္တဲ့

အာဃာတေတြ... ေဒါသသင့္စရာေတြကိုေတာ့ တမင္တကာကို ထားခဲ့ခ်င္ ပါတယ္။ ဥပမာ.. က်မနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့
ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြဆို သိတဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိမွာေပါ့..။ ဒါေပမဲ့ အက်ိဳးမရွိဘဲ တစံုတေယာက္ ထိခိုက္နစ္နာသြားမယ့္
ကိစၥမ်ိဳးေတြ မေရးခ်င္ပါဘူး။ က်မက ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ လြမ္းျခင္းမ်ိဳးကိုသာ ျပန္ျပီး တူးဆြခ်င္တာ။ ျပီးေတာ့
ေယဘုယ်ဆန္ဆန္ အက်ိဳးရွိေစမယ့္ အေပ်ာ္ေလးေတြ အေကာင္းေလးေတြ ခ်စ္စရာေလးေတြကိုသာ လွလွပပေလး
မွ်ေ၀ခ်င္တာပါ။

တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်မေရးရင္ က်မရဲ႕ လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြ ဖတ္ဖူးထားတဲ့

သူေတြအတြက္ေတာ့ သိပီးသားေတြလို ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ က်မ ၀တၳဳေတြထဲ ေက်ာင္းအရိပ္ေတြနဲ႔ က်မၾကံဳခဲ့ဖူးသမွ်
ထည့္ထည့္ေရးေနက်ေလ..။ ေက်ာင္းသူဘ၀မွာ အမွတ္မထင္လို႔ ၾကံဳခဲ့ဖူးတာေလးေတြက စာေရးဆရာဘ၀မွာ
စာေတြေရးေတာ့ အမွတ္ထင္ထင္ ထည့္မိတာ။ တခါတေလ ျပံဳးစရာေလးေတြေပါ့။ အဲဒီထဲမွာ အရိုးသားဆံုး ေရးခဲ့တာေတာ့
'သီခ်င္းႏွင္းဆီ' ပါပဲ..။ အဲဒီ၀တၳဳေရးတုန္းက အသက္ကလည္း ငယ္ေသး.. ျပီးေတာ့ ပထမဆံုးလံုးခ်င္းလည္းျဖစ္ေတာ့
ပင္ပန္းလိုက္တာ။ (ေနာက္ပိုင္း ျပန္ဖတ္ၾကည္ေ
့ တာ့ အားနည္းခ်က္ေတြ အပံုလိုက္ ေတြ႔ရပါတယ္။ )

၈၈အျပီး ေက်ာင္းရက္ရွည္ အပိတ္ထဲ ေက်ာင္းနဲ႔ ကြဲေနရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လြမ္းလြမ္းနဲ႔ ေရးခဲ့တာေပါ့။

တကယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္သူးဘ၀အေတြ႔အၾကံဳေလးေတြ ပါတဲ့ ၀တၳဳလည္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ၀တၳဳေလး
ျမစ္ဖ်ားခံတာကိုက ေက်ာင္းသူဘ၀တုန္းက တကယ့္ ခံစ ားခ်က္ေတြကိုး။ ေက်ာင္းသူဘ၀မွာ က်မ တမင္ ေမ့ထားခဲ့တဲ့
အျဖစ္ဆိုးေတြ အေတြ႔အၾကံဳဆိုးေတြကေတာ့ ၀တၳဳေတြမွာ မပါခဲ့ဘူးေပါ့ေလ။

က်မတို႔ေခတ္က ျမန္မာစာေမဂ်ာမွာ ဂုဏ္ထူးတန္း၀င္ဖို႔ဆိုတာ တကယ့္ကို ဘုရားတခဲ့ရတဲ့ အေျခအေနပါ။

ဘယ္ေလာက္ကိုယ္က ေျဖႏိုင္တယ္ထင္ေပမဲ့ ကိုယ့္အေရးအသားကို ဆရာေတြက တကယ္ၾကိဳက္ဦးမွေလ။ ပံုေသကားက်
က်က္ရတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ဘာသာ စာျပင္ျပီးေျဖရတာမို႔ အမွတ္ကိုလည္း ခန္႔မွန္းမရ။ က်မတသက္မွာေတာ့ အဲဒီ
စတုတၳႏွစ္ စာေမးပြဲအတြက္ ၾကိဳးစားရတာ နဲ႔ စိတ္ေမာရတာက အပင္ပန္းဆံုးပါပဲ။ ဆယ္တန္းတုန္း ကေတာင္
အဲေလာက္မပင္ပန္းခဲ့။ ဒါေပမဲ့ ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္တဲ့အခါက်ေတာ့လည္း အရူးအမူး ေပ်ာ္ရတာေပါ့။

ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ေန႔က .. အဲဒီ ေအာင္စာရင္းကပ္တဲ့ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမေရွ႔မွာ .. သူငယ္ခ်င္းေတြ

က်မနဲ႔အတူ ဂုဏ္တူးတန္တက္ခြင့္ မရၾကတာကို စိတ္မေကာင္းတဲ့ၾကားကပဲ က်မ ေက်ာင္းဆက္တက္ရမွာကို ၀မ္းသာလြန္းလို႔
က်မ ျပံဳးေနရင္းကေန တကယ္ မ်က္ရည္က်ခဲ့ပါတယ္။ က်မကို ဂုဏ္ထူးတန္းအတြက္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ ဆရာဆရာမေတြကိုလည္း
လွမ္းျပီးေက်းဇူးတင္ေနမိပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကန္ေပါင္ေပၚသြားျပီး အင္းလ်ားကို ေနပူပူေအာက္မွာပဲ ျငိမ္ျငိမ္ေလး
အၾကာၾကီး ထိုင္ၾကည့္ေနမိခဲ့ပါတယ္။ စိတထ
္ ဲမွာ 'စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာ... စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာ' လို႔ ေျပာေနမိတယ္။
(တကယ္ပါ.. ဖတ္ေကာင္းေအာင္ ေရးေနတာမဟုတ္ပါ.. က်မကိုက စိတ္ခံစားခ်က္ေနာက္ လိုက္တတ္တာပါ)။

(အင္းလ်ား - အင္တာနက္ထဲက ယူတာပါ)

ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းထဲ ျပန္၀င္ျပီးေတာ့ သစ္ပုပ္ပင္ၾကီးကို ေမာ့ၾကည့္ျပီး ၾကည္ႏူးေနခဲ့ပါတယ္။ ငါ ဒီမွာ

ဆက္ေနရျပီ လို႔လည္း တဖြဖြ ေတြးေနမိပါတယ္။
 (သစ္ပုပ္ပင္ၾကီး - pti ဆီက ယူပါတယ္)

ညေန အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ က်မ အင္မတန္ၾကိဳက္တဲ့ ဆရာေအာင္ျပည့္ရဲ႕ "ေနရစ္ေတာ့ျမသီလာ"

ကဗ်ာစာအုပ္ကို ျပန္ထုတ္ဖတ္တယ္။ က်မ ခ်စ္တဲ့ျမသီလာမွာ ဆက္ေနခြင့္ရျပီ ဆိုတဲ့ အသိက စိတ္ခ်မ္းသာစရာ
ေကာင္းလိုက္တာ။ အဲဒီအေပ်ာ္နဲ႔ပဲ ဂုဏ္ထူးတန္းဆက္တက္ဖို႔ ေစာင့္ေနရတဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ထဲမွာ က်မ ၀တၳဳတိုေတြ
စေရးၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ေရးျဖစ္ေအာင္ႏႈိးဆြတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြ ထဲမွာ စာေရးဆရာမ 'ၾကည္ေအး' 'ဂ်ဴး'နဲ႔ ကဗ်ာဆရာမ
'မအိ'တို႔ရဲ႕ စာေတြ ပါတာေပါ့။

၁၉၈၄မွာ 'ဂ်ဴး' က ရႈမ၀မဂၢဇင္းမွာ ကဗ်ာေတြ ၀တၳဳတိုေတြ စေရးေနျပီ။ ေနာက္ မအိ (အသံအက္သြားတဲ့

ေခါင္းေလာင္းေလးကဗ်ာနဲ႔ လူသိမ်ား) ရဲ႕ ၀တၳဳတိုေတြက က်မကို လႊမ္းမိုးတယ္။ ၾကည္ေအး ကေတာ့ အထူးသျဖင့္ေပါ့။
ကဗ်ာနဲ႔ ၀တၳဳက ဆက္စပ္ေနျမဲမို႔ က်မ အလြယ္တကူပဲ ၀တၳဳေရးျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီပထမဆံုး၀တၳဳ.. က်မ ဘယ္ကိုမွ မပို႔ဘူး..
ဘာလို႔ဆို .. 'ၾကည္ေအး'လိုလ.ို . 'ဂ်ဴးး'လိုလ.ို . 'မအိ'လိုလို ျဖစ္ေနလို႔ ။ ဟုတ္ေသးပါဘူးဆိုျပီး ျပန္ေရးတယ္.. မၾကိဳက္ေသးဘူး။
အဲလိုနဲ႔ တပုဒ္မွ ေသခ်ာမျပီးဘဲ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြ ျပန္ေရာက္လာ ပါတယ္။

မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္တဲ့ မနက္ကိုက ၁၉၈၄ရဲ႕ ႏွင္းေတြေ၀တဲ့ ေဆာင္းဦး ႏိ၀

ု င္ဘာမွာပါ။
ထံုးစံအတိုင္း အရွည္ၾကီးလက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ တေယာက္တည္း ထိုင္ေနတုန္း ျမကၽြန္းသာကံ့ေကာ္ေတာဆီကို
ေစာေစာလာေနက် ဥၾသတြန္သံ ၾကားေနရျပီဆိုတာ မွတ္မိတယ္။ ကံေကာ္ေတြေတာ့ မေတြ႔ေသး။

(ဟိုးတုန္းက ျမကၽြန္းသာ ကံ့ေကာ္ေတာအုပ)္

အဲဒီအခ်ိန္ က်မနဲ႔အတူ ရွိမေနႏိုင္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လြမ္းတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘ၀မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ

ခ်စ္ခဲ့မိဖူးျပီး ဘယ္လိုမွ သက္ဆိုင္ခြင့္ မရခဲ့ဖူးတဲ့ ခ်စ္ရသူတေယာက္ (အခ်စ္ႏွင့္ ေနထိုင္ျခင္းထဲက ဇာတ္လိုက္ေပါ့ :) )ကို
လြမ္းေနမိတယ္။ ျပီးေတာ့ သူလည္း ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ရမွာမို႔ ျပန္ေတြ႔ၾကရဦးမွာကိုလည္း ေတြးျပီးေတာ့ ၀မ္းနည္းသလိုလို
ျဖစ္ေနေသး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတခါ အလြမ္းမွာေတာ့ ခါတိုင္းလို ၀မ္းနည္း သိမ္ငယ္မႈေတြ ပါမေနခဲ့ဘူး။ က်မစိတ္ေတြ လန္းဆန္း
အားရွိေနခဲ့တာ မွတ္မိပါတယ္။ (တကယ္တမ္းမွာလည္း အဲဒီ ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူဘ၀ ၁၉၈၄-၈၅-၈၆ ႏွစ္မ်ားက
က်မဘ၀အတြက္ အထင္ကရ အမွတ္တရေတြ အမ်ားၾကီး ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့ စိတ္အားရွိစရာကာလေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္)။

အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ေတာ့ အဲဒီမနက္မွာ က်မ စိတ္ၾကီး၀င္ ေက်နပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ အသက္ ၂၁ႏွစ္အရြယ္မို႔

ေသြးကလည္း ၾကြေနတယ္ထင္ပါ့။ အဲဒီတုန္းက ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသားက ၅၂ေယာက္။ စတုတၳႏွစ္တုန္းက စာအတူတူ
က်က္တဲ့အုပ္စုထဲက က်မတေယာက္ပဲ ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ခြင့္ မီတာေၾကာင့္ က်မတေယာက္တည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေသးဘဲ
သင္ရေတာ့မယ့္ ဘာသာရပ္ေတြကိုပဲ ေလာဘတၾကီး စိတ္၀င္စားေနမိတယ္။ န၀ေဒးရတု ေပါင္းခ်ဳပ္.. တဲ့။ (ေသခ်ာတယ္ ..
ဒီဘာသာရပ္ ငါအမွတ္ေကာင္းမယ္ေပါ့။) က်မက နတ္သွ်င္ေနာင္ထက္ န၀ေဒးကို ၾကိဳက္တယ္။ ဦးယာ၏အဲခ်င္းမ်ား..တဲ့။
(အမေလး.. သင္ခ်င္လွျပီေပါ့)။ ဦးယာကေတာ့ ေခတ္ေဟာင္း 'ၾကည္ေအး' ပဲ။ သိပ္သစ္တာ သူ႔အေတြးေတြက။ သူ႔ရဲ႕
မင္းနန္ပ်ိဳ႕မွာဆို 'ညီေတာ္မင္းနန္'က 'ဇနပဒကလ်ာဏီ'ကို ခ်စ္တဲ့အခန္းေရးတာ လွမွလွ။ ေခတ္သစ္စာေပ..တဲ့။
စာေပေ၀ဖန္ေရးတဲ့။ ရာမရကန္တဲ့။ အာသံႏိုင္ေမာ္ကြန္း.. (ဒါေတာ့ သိပ္မၾကိဳက္)။ ေခတ္၀တၳဳမ်ား..တဲ့။ ေခတ္ကဗ်ာမ်ား..တဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ က်မက ျမန္မာစာကို ေက်ာင္းစာလို႔မထင္ဘဲ စိတ၀
္ င္စားခဲ့တာ။ စာေတြကို က်က္လိုက္ရတာလို႔ကို မထင္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ
စာေမးပြဲရဲ႕ ေျခာက္လွန္႔မႈကို မခံခဲ့ရတာထင္ပါရဲ႕။

(ေနာင္ ဆရာမ ျဖစ္လို႔ ကိုယ့္အတန္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို အဲဒီခံစားခ်က္ကို ျပန္ ျပန္ ေျပာျပရင္ သူတို႔
ေကာင္းေကာင္း နားလည္ပံုမရ။ သူတို႔အတြက္ေတာ့ ေက်ာင္းစာက ခက္တာပါပဲ..တဲ့။ ဒါျဖင့္ ျမန္မာစာကို
ဘာလို႔ယူတာလဲေမးၾကည့္ေတာ့ ဒါပဲရတာကိုးတဲ့။ က်မ ငိုခ်င္သလို ျဖစ္သြားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းကာလ ဒီလို
ေက်ာင္းသားေတြ အေတြ႔မ်ားလာေတာ့ က်မ အဲလို မေမးေတာ့ပါဘူး)

သင္မယ့္ဆရာေတြ နာမည္စာရင္းၾကည့္ေတာ့လည္း ကိုယ္ေတြ႔ခ်င္တဲ့ဆရာေတြ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့

စာေရးဆရာ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္တို႔ တကၠသိုလ္မင္းေမာ္တို႔ တကၠသိုလ၀
္ င္းမြန္တို႔ ေမာင္ခင္မင္(ဓႏုျဖဴ) တို႔ေပါ့။
အတန္းတက္ရမယ့္ အခန္းနံပါတ္ၾကည့္ေတာ့ T- 212 တဲ့။ က်မရင္ေတြ ခုန္လာတာမွ ျငိမ့္ျငိမ့္ေလး။ က်မ စတုတၳႏွစ္တုန္းက
တက္ခဲ့ရတဲ့အခန္းပဲေလ...။ ဒါျဖင့္ က်မထိုင္ေနက် ေနာက္ဆံုးခံုတန္းေလးရဲ႕ ေဘးနံရံမွာ မႏွစ္က ေက်ာင္းပိတ္ကာနီး က်မ
ေရးထားခဲ့တဲ့ "ျမကၽြန္းသာေရ... လြမ္းလို႔ က်န္ခဲ့မွာကိုလည္း အားနာပါတယ္ေလ" ဆိုတဲ့ စာတန္းေလးမွ ရွိေသးရဲ႕လား...။
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၅)

က်မဘ၀မွာ ေနရတာ အတန္ဆံုးကာလက အဲဒီ ၁၉၈၅-၈၆ တ၀ိုက္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ဘ၀ပဲ

ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ မနက္ဆိုရင္ အတန္းေတြက ၉နာရီမွာစပါတယ္။ အမွန္အတိင
ု ္း၀န္ခံရရင္ က်မ အတန္းမတက္တာ
မ်ားပါတယ္။ က်မ စိတ္၀င္စားတဲ့ အတန္းခ်ိန္ေတြကိုပဲ ေရြးတက္တာမို႔ က်မအမ်ားဆံုးရွိတာက အရွည္ၾကီးလဘက္ရည္ဆိုင္ရဲ႕
ေတာင္ပိႏၷဲပင္ေတြေအာက္မွာေပါ့။ မနက္ ၈နာရီဆိုရင္ က်မ ေက်ာင္းေရာက္ျပီ။ ေတာင္ပိႏၷဲပင္ေအာက္ စားပြဲတခုမွာထိုင္ရင္း
ရာမညေဆာင္ဘက္ လမ္းသြယ္ေလးကေန ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေလွ်ာက္လာတဲ့သူေတြကို ၾကည့္ရတာ ဘယ္ေတာ့မွ ပ်င္းစရာ
မေကာင္းဘူး။ ေက်ာင္းသူေတြက အလွအပ ေသခ်ာျပင္လို႔။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း တက္ၾကြလန္းဆန္းလို႔။
အမ်ားစုကေတာ့ အတန္းမတက္ခင္ ကင္တီးလာတာပဲေပါ့။

ေနာက္ထပ္ စိတ္ေက်နပ္စရာတခုက ေတာင္ငူကင္တီးကိုမွ လာလာထိုင္တတ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာတင္မိုး..

ေမာင္စြမ္းရည္.. ေဒါက္တာသန္းထြန္း... စာေရးဆရာျငိမ္းေက်ာ္.. ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္.. တကၠသိုလ္မင္းေမာ္..
တကၠသိုလ၀
္ င္းမြန္တို႔အနားမွာ ထိုင္ျပီးေတာ့ သူတို႔ေျပာတဲ့ စကားေတြကို တေမ့တေမာနားေထာင္ရတာက က်မအတြက္
သိပ္ၾကီးမားတဲ့ တန္ဖိုးေပါ့။ ဆရာၾကီးေတြ... သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ျငင္းၾက ခုန္ၾက စၾကေနာက္ၾက ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ
ေျပာၾက..။ အဲဒ၀
ီ ိုင္းေတြမွာ ေငးေမာရင္းကေန က်မ စာေတြပို ဖတ္ခ်င္လာတာ ပိုဖတ္ျဖစ္လာတာေၾကာင့္
အဲဒီအခ်ိန္ေတြဟာလည္း တန္ဖိုးျဖတ္မရတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။

ေနာက္ထပ္ က်မမွာ ကံေကာင္းတာက တူတူကဗ်ာေရးဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကင္တီးထိုင္ဖက္ ရွိေနတာပဲ။

သူ႕အၾကိဳက္ ကိုယ့္အၾကိဳက္ အယူအဆေတြ ျငင္းၾကခုန္ၾကနဲ႔ တကယ့္ကို ေပ်ာ္စရာ..။ အဲဒီတုန္းက က်မသိပ္ၾကိဳက္တဲ့
ကဗ်ာဆရာက ေမာင္လင္းရိပ္ (ညႊတ္ေကြးစဥ္ က်ေနာ္ ဆယ့္ႏွစ္စိတ္)။ (ေနာက္ ၁၀ႏွစ္ေလာက္အၾကာက်မွ
ဆရာေမာင္လင္းရိပ္ကို ေလထန္ကုန္းမွာ ဆံုခြင့္ရေတာ့ က်မက ဆရာ့ကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း "အမေလးဆရာရယ္.. ခုမွေတြ႔ရတယ္..
ဆရာ့ကို က်မသိပ္ၾကိဳက္တာ"လို႔ ေျပာေတာ့ အင္မတန္ရိုးတဲ့ဆရာက ရွက္အမ္းအမ္းၾကီး ျဖစ္သြားတယ္.. က်မဆိုတဲ့ေကာင္က
အဲလို)။ ေနာက္ က်မ ၾကိဳက္တာ ေဇယ်ာလင္း(အခု နာမည္ၾကီး ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာ)..။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းေလာကမွာ
ထုတ္တဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြထဲမွာ တကယ့္အဆင့္မီ ကဗ်ာေတြ.. ကဗ်ာဆရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့တာေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ
ခင္ျမဇင္... ခင္ေအာင္ေအး... ၾသဂက္စ္လင္း... စန္းဦး.. တို႔ေတြလည္း လက္ေရးကဗ်ာ စာအုပ္ေရစီးေၾကာင္းထဲ ပါခဲ့ၾကတာ။
ေနာက္.. ျမန္မာစာအုပ္စုေတြ.. ေမာင္သာခ်ိဳ.. ေဇာင္းထက္.. ယမံ.ု .. ေနစိမ့္ .. ခင္လြန္းတို႔အဖြဲ႔က "ငါ့ကို ဇန္န၀ါရီျပန္ေပး..."
လို႔ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလး ထုတ္ျပီး ေတာင္းေနခ်ိန္ေပါ့။

အဲဒီအခါ ကဗ်ာေတြမေတာက္တေခါက္ေရးေနတဲ့ က်မရဲ႔ အိပ္မက္ကလည္း အဲလို ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ

ထုတ္ဖို႔ေပါ့။ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရရင္ ပထမဆံုးကဗ်ာစာအုပ္ေလး(အာရံုရိပ)္ ထုတ္တုန္းက တသသနဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ့ရတာ။
တူတူေရးဖက္ေတြက တေယာက္က မင္းသခင္.. တေယာက္က ကိုတင္ေအး... ေနာက္တေယာက္က ေမာင္သံေခ်ာင္း။ က်မ
ကဗ်ာကေတာ့ ၃ပုဒ္ပါခဲ့တာ မွတ္မိတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ပါတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္မွာ က်မက

ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဖ၀ါး
ကမ္းထားကိုက.ို .
ျပီးရင္
ဘ၀ဆိုတဲ့တ လင္းကိုျဖတ္ဖို႔
အခ်စ္ဆိုတဲ့ဘိနပ္ကိုစီးလို႔
ေလွ်ာက္စို႔..။

လို႔ ေရးခဲ့တဲ့အတြက္ မွတ္မွတ္ရရ (အဲဒီတုန္းက တကၠသိုလ္ကဗ်ာေလာကရဲ႕ ဥေသွ်ာင္ၾကီး) ေဇယ်ာလင္းက "အခ်စ္ကို

ဘိနပ္နဲ႔ တင္စားတာ မေက်နပ္ဘူးကြာ"လို႔ လာေျပာခဲ့ပါတယ္။ (အဲလိုေျပာျပီးေနာက္မွာေတာ့ က်မတိ႔ု သိပ္ခ်စ္တဲ့
ကဗ်ာေမာင္ႏွမေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။)

အဲဒီတုန္းက ေဇယ်ာလင္း တခုတ္တရ လာေျပာတာဟာ က်မအတြက္ေတာ့ သိပ္ေက်နပ္စရာ ေ၀ဖန္ခံရမႈ

ေပါ့..။
ေနာက္ ကဗ်ာတပုဒ္က "ျပည့္စံုျခင္း"... (ေနာက္ပိုင္း ေပဖူးလႊာမွာ ပါခဲ့တဲ့ ပထမဆံုး မဂၢဇင္း ကဗ်ာ)

ျပည့္စံုျခင္း

သည္ေဒသ
ျမႏွင္းေ၀ေ၀
ေနျခည္တေျပာက္
ႏွင္းေသာက္တဲ့ပန္းေတြ
လန္းစြင့္ေန။

သည္ေျမ
စိုေျပျမက္ခင္း
ထင္းရွဴးနံ႔သင္းလို႔
ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ခင္းတဲ့
တို႔မ်ားရဲ႕ဘ၀အိမ္။

သည္အိမ္တြင္း
ခ်စ္ျခင္းနဲ႔သပ္လွ်ိဳ
အပိုဂုဏ္မရွိစြာ…
အာလူးတအိတ္
ဆန္တအိတ္နဲ႔
သိပ္သည္းတဲ့ေရ..
ခ်ိဳျမိန္သစ္သီး
မီးလင္းတဖိန
ု ဲ႔
လိုခ်င္ျခင္းေတြကင္းတယ္။
ျပီး…
ခ်စ္ဇနီးအလွ၀မ္း၀ဖို႔
ၾကိဳးပမ္းရတဲ့ခ်စ္သူ
သူနဲ႔အတူကူညီရုန္းကန္
အားမာန္ျဖည့္တင္း
ျပိဳင္ဘက္ကင္းစြာ
လိမၼာတဲ့အိမ္သူက်မ
သည္ဘ၀ထဲမွာရွိတယ္။

သည္ဘ၀....လွပသာယာတယ္…။

အားလပ္တဲ့အခါ...
ကဗ်ာေတြစပ္စာေတြဖတ္နဲ႔
သဘာ၀မွာမ်က္ႏွာအပ္
စိတ္ဓါတ္ဟာလတ္ဆတ္ေနမယ္။

ညေနခင္း....
ေလညင္းအလာ
ျပတင္းမွာလက္တင္
ခ်စ္သူရဲ႕ရင္ခြင္ခ၀
ို င္လို႔
 ခ်ိဳျမိန္တဲ့ကဗ်ာ
သာယာစြာဆိုညည္းမယ္။

ခ်စ္သူ႔ပခံုးဖ်ား
ခိုနားရင္းလည္း
အင္အားမ်ားစြာရလာမယ္။

အဲဒီအခါ
ကမၻာဟာ...
တို႔မ်ားရဲ႕
ရိုးသားတဲ့ခ်စ္ျခင္းကို
ႏွစ္လိုျခင္းမ်ားစြာနဲ႔
ေကာင္းခ်ီးၾသဘာေပးလိမ့္မယ္…
ကဲကြယ္..။

ေနာက္ ကဗ်ာတပုဒ္က "ငွက္ကေလးေရ"....။

ငွက္ကေလးေရ..
လြမ္းေတးဖြဲ႔ဆို
အေဖာ္လိုလား
ေျပာျပပါကြယ္
ငွက္ကေလးရယ္...

လို႔ စတာ မွတ္မိတယ္။ ေနာက္အပိုဒ္ေတြက်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ျပီ။ (အဲဒီကဗ်ာလည္း ေပဖူးလႊာမွာ ပါခဲ့တယ္)။

အဲဒီ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ထုတ္ခ်ိန္မွာပဲ ေမျငိမ္းဆိုတဲ့ နာမည္ကို ယူျဖစ္ခဲ့တာ။ ကိုယ့္နာမည္ရင္းက

မာဆတ္ဆတ္ ႏိုင္တာမို႔ ကေလာင္နာမည္မဆန္ဘူးလို႔ ထင္ေနခ်ိန.္ . က်မရဲ႕ ဆရာလိုျဖစ္ေနတဲ့ အကို တေယာက္က
ေမျငိမ္းဆိုတာေလး ေရြးေပးေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အလြယ္တကူပဲ ေကာင္းသားလို႔ ေရြးခဲ့တာ.. ခုေလာက္တြင္သြားမယ္ေတာင္
မထင္ခဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ လိုက္ေရာင္းရင္း.. တခါတေလ.. ကဗ်ာစာအုပ္ေတြလဲလယ
ွ ္ယူၾကရင္း
ကဗ်ာသူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားၾကီး တိုးတိုးလာ..။ ဒီလိုနဲ႔ တကၠသိုလ္ထဲ ထြက္သမွ် ကဗ်ာစာအုပ္ေတြထဲ က်မ ၀င္၀င္ပါျဖစ္ခဲ့တာ
အမ်ားၾကီး။ မနက္ေစာေစာ ေတာင္ပိႏၷဲပင္ေအာက္မွာ ထိုင္ရင္း ေရးျဖစ္သမွ် ကဗ်ာေတြဟာ စာအုပ္ေတြထဲ ပါသြားတာခ်ည္း..။

အဲဒီအခါ ကဗ်ာအဖြဲ႔ေတြ.. အရွည္ၾကီးတလွည.့္ . ဂ်ပ္စင္ကင္တီးက ယင္းမာလက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာတလွည.့္ .

မာလာကင္တီးတ၀ိုက္မွာ တလွည့္.. အီကိုကင္တီးက ယမ္းဘီလူးမွာတလွည့္ ထိုင္ၾက။ ေမဂ်ာစြဲမရွ.ိ . အေဆာင္စြဲမရွ.ိ .
နယ္စည္းမျခား ကဗ်ာသမားေတြ စုမိလာ..။ အဲဒီမွာပဲ ကိုသူရ(ဇာဂနာ)တို႔ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဦး (ပိန္ပိန)္ တို႔ တက္တူ
(ဆံုးရွာျပီ)တို႔ စာေရးဆရာ ေဇာ္ဇင္တို႔ေတြကလည္း ဂ်ပ္စင္ကင္တီးက ယင္းမာ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ လာ လာ ထိုင္။
က်မတို႔ကဗ်ာအုပ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းမိျပီး တ၀ါး၀ါး တဟားဟား..။ ဇာဂနာ့ရဲ႕ လက္တမ္း ျပက္လံုးေတြေအာက္မွာ ဂ်ပ္စင္ေအာက္က
ညေနေတြ ဘယ္လို ေစာင္းကုန္မွန္း မသိခဲ့ၾက။
 (အဲဒီ ဂ်ပ္စင္ဘုရားေက်ာင္း ေနာက္ဘက္စၾကံၤေလးရဲ႕ ဘယ္ဘက္ကို ခ်ိဳးလိုက္ရင္ ယင္းမာ
လဘက္ရည္ဆိုင္ေလးကို တန္းကနဲ ေရာက္ပါတယ္)

ခက္တာက မိန္းကေလးက ရွားရွားပါးပါး က်မတေယာက္ပဲ ပါတာ။ ကံ့ေကာ္ရြာပန္းခ်ီခန္းမွာ ၀င္းေမာ္ဟန္တို႔

ေကျမိဳးတို႔ ကိုစန္းဦးတို႔ မေမႊးတို႔ ပန္းခ်ီေရးေနၾကတာကို သြားသြားေငးလည္း အဲဒီေယာက်္ားေတြၾကားထဲမွာ က်မ
တေယာက္တည္း ကန္႔လန္႔ ကန္႔လန္႔ေပါ့..။ ဂ်ပ္စင္ခန္းမမွာ ကံ့ေကာ္ရြာပန္းခ်ီျပပြဲလုပ္လည္း က်မက ထိပ္ဆံုးက။ အဲဒီက်မက
မိန္းထဲ.. RIT ထဲ.. လိႈင္နယ္ေျမထဲ.. ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ လိုက္ေရာင္း..။ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔.. ဗမာအက်ႌ ေသေသခ်ာခ်ာ
သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ၀တ္ထားတတ္တဲ့ ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူ မိန္းကေလးတေယာက္က လြယ္အိတ္ၾကီး လြယ္ျပီး
ေယာက်္ားေလးေတြနဲ႔ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္သြားေနတာဟာ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ က်မ တခါမွ မေတြးမိခဲ့ဖူးပါ။ က်မမိဘကလည္း
အဲဒါ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ တခါမွမေျပာဖူးပါ။ (အေဖကဆို သေဘာေတာင္ က်ေနတာ.. သူ႔တုန္းကလည္း အဲလို
ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ထုတ္ခဲ့တာ.. ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ ေနာက္ပိုင္းမွာေပါ့လို႔ တသသ ေျပာေသးတာ.. အဲဒီအခ်ိန္ထိေတာင္ သူ႔ကဗ်ာ
စာအုပ္ေလးေတြ သိမ္းထားတုန္း)။ (ဒါေပမဲ့ အဲလို အေနအထိုင္မ်ိဳးက ျမန္မာစာဌာနအေနနဲ႔ေတာ့ ျပႆနာရွိခဲ့ပါတယ္..
ေနာက္ပိုင္းမွ ေျပာျပပါဦးမယ္)။

အဲလိုနဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ လည္ေရာင္းရင္း.. ကဗ်ာအေၾကာင္းေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္ရင္းကပဲ ကဗ်ာသမားေတြရဲ႕

အခ်ိတ္အဆက္နယ္ပယ္ေလးက က်ယ္ျပန္႔လာပါတယ္။ (ခု ဘေလာ့ဂါ ၀န္းက်င္ေလးလိုေပါ့)။ က်မအတြက္ကေတာ့
အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ဘ၀မွာ ေတာ္ေတာ္ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ အခ်ိန္ကာလတခု ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီ ကာလေတြထမ
ဲ ွာပဲ ေနာက္ထပ္
ဘ၀ေလးတခု စဖို႔ အေၾကာင္းပါခဲ့တာေလ..။
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၆)

အဲဒီ ၁၉၈၅ပညာသင္ႏွစ္အစမွာပဲ က်မတို႔ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနခဲ့တဲ့ အနာေဟာင္းကေလးက

တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀န္းက်င္ကို နည္းနည္း ျပန္လႈပ္ခတ္သြားေစခဲ့တာလည္း ဒီေနရာမွာေတာ့ ထည့္မေျပာလို႔ မရ။
ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ၁၉၈၃-၈၄အတြက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းေတြ ထြက္လာပါတယ္။
အဲဒီမဂၢဇင္းက က်မတို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ၾကားထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ အလုပ္မ်ား သြားေစခဲ့ပါတယ္။

ေဟာဒီမွာ လက္သီးဆုပ္ေတြ႔လား.. ေသြးေတြ စီးက်ေနသလိုပ.ဲ .တဲ့။ ဒီမွာက ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ့္ ဂူ..။

ေက်ာင္းသားေတြ ၀မ္းနည္းျခင္းအထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ၀ိုင္းထိုင္ေနၾကတာေပါ့။ ဒီမွာ ေက်ာင္းသားအေလာင္းကို ထမ္းလာတာ။
ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ေပါ့...။ ေကာင္မေလးပံုကလည္း အမိန္႔ျပန္တမ္း ဖတ္ေနသလိုပဲ..။ ဘြဲ႔၀တ္စံု ကလည္း ေသြးေတြ စြန္းေနသလို...။
ဒါ... ငါတို႔ အျပစ္မဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို စစ္တပ္က အေၾကာင္းမဲ့ ပစ္သတ္ခဲ့တဲ့ သမိုင္းပဲ..။ ပန္းခ်ီဆရာက ေမာင္ျမင့္ေဌး.. တဲ့။
လိႈင္က ေက်ာင္းသားပဲ.. တဲ့။ ရုတ္တရက္.. က်မ ၀န္းက်င္ တ၀ိုက္မွာ ေသြးေႏြးတဲ့ ကဗ်ာသမားေတြမို႔ထင္ရဲ႕.. အဲဒီ ကိစၥက
ေလးနက္သြားတယ္။

က်မက အခ်စ္ေတြ အလြမ္းေတြ အေပ်ာ္ေတြနဲ႔သာ တကၠသိုလ္ကို ခံစားေနခဲ့ခ်ိန.္ .. တကၠသိုလ္ဆိုတာ

အမွန္တရားအတြက္ ေသြးစြန္းခဲ့တဲ့ေနရာတခု၊ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးအတြက္ ေတာင္းဆိုခဲ့ရတဲ့ ေနရာတခု..
ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ တာ၀န္ဆိုတာထဲမွာ ႏိုင္ငံမွာ တရားမွ်တမႈထြန္းကားေရးလည္း ပါတယ္... ဆိုတာေတြကို ျပန္
သတိရလာေစခဲ့တယ္။ ေနာက္ အေဖေျပာတဲ့ ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင.္ .။ အဲ့ဒီအခါက်ေတာ့ ငါ့ကို ဇန္န၀ါရီျပန္ေပး.. ဆိုတဲ့
ကဗ်ာစာအုပ္ေခါင္းစဥ္ကေတာင္ တကယ့္ လြတ္လပ္ေရးအစစ္ကို ျပန္ေတာင္းေလသလားလို႔ စဥ္းစားမိလာေစခဲ့တယ္။

ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ မ်က္ႏွာဖံုးေရးတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာေလး အဖမ္းခံရတယ္တ.ဲ့ .။ က်မစိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္

မေကာင္း ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီ မဂၢဇင္းမ်က္ႏွာဖံုးသရုပ္ေဖာ္ပံုက ဖမ္းရ ဆီးရ ေလာက္ေအာင္ သက္ေသ
အေထာက္အထားလည္း မခိုင္လ.ံု .။ ျပီးေတာ့ ဒါဟာ အႏုပညာ လြတ္လပ္ခြင့္လည္း ျဖစ္ေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မ
နည္းနည္း ေလးနက္လာတယ္။ (ဒါေပမဲ့ ေနာက္ ၁၀ႏွစ္အၾကာမွာေတာ့ ေထာင္က လြတ္လာတဲ့ အဲဒီ ေမာင္ျမင့္ေဌးနဲ႔
ခင္သြားျပီး သူ႔ကို က်မရဲ႕ "အိပ္မက္တခုနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင"္ ဆိုတဲ့ RITေနာက္ခံ လံုးခ်င္း၀တၳဳအတြက္ မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီ
အပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမ်က္ႏွာဖံုးကို က်မ သိပ္ၾကိဳက္ပါတယ္.. Scan ဖတ္ျပီး တင္ေပးခ်င္ေပမဲ့ အဲဒီစာအုပ္ ေလာေလာဆယ္
လက္ထဲမွာ မရွိျဖစ္ေနလိ)ု႔ ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့လည္း လူငယ္သဘာ၀အတိုင္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ပါပဲ..။

ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ဆို.. အဲဒီတုန္းက တကၠသိုလ္ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကလည္း ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားလူငယ္

ေတြကို ဖမ္းစားႏိုင္ေနေသးတာကိုး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြ ထုတ္ခြင့္ရတယ္.. ပန္းခ်ီျပပြဲေလး ေတြ
လုပ္ခြင့္ရတယ္... ေက်ာင္းထဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားခြင့္ရတယ္။ အေဆာင္ေရွ႔မွာ ညည "အေဆာင္သ.ူ .. အေဆာင္သူ..
အလြမ္းေျပ.. ေရာက္လာတယ္..." လို႔ သြား သြားေအာ္လို႔ရေသးတယ္။ မိုးခ်ဳပ္မွ အင္းလ်ားကန္ ေပါင္ေပၚကေန
လမ္းေလွ်ာက္ဆင္းျပီး ရိုးမရိပ္သာေရွ႔မွာ ကိုတရုတ္ၾကီးရဲ႕ ၀က္သား တုတ္ထိုးကို ဇိမ္ဆြဲျပီး စားႏိုင္ခဲ့ေသးတယ္။ (အဲဒီအခ်ိန္က
၀က္သားတုတ္ထိုး တေခ်ာင္း တမတ္)။ ေျပာခ်င္တာက.. ေက်ာင္းအရိပ္မွာ ေအးခ်မ္းေနခဲ့ပါေသးတယ္..ဆိုတာပါ..။
 ၁၉၈၆ဆန္းစ.. ဇန္န၀ါရီလထဲလို႔ ထင္တာပဲ..။ မာလာမွတ္တိုင္ေနာက္က ယုဒသန္ခန္းမမွာ
ကံ့ေကာ္ရြာအဖြဲ႔ရဲ႕ ပန္းခ်ီျပပြဲရွိတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေန႔လယ္ အတန္းအားခ်ိန.္ .. ပန္းခ်ီျပပြဲ အေျပးအလႊား သြားၾကည့္ရတယ္။
ပန္းခ်ီဆရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါတဲ့ ပြဲပဲ။ ပန္းခ်ီကားေတြ လိုက္ၾကည့္ေနတုန္း .. မွတ္မွတ္ရရ က်မ အဲဒီပမ
ြဲ ွာ ေတာ္ေတာ္
သေဘာက် တာက ညိဳ၀င္းေမာင္ရဲ႕ "ခင္ခ်ိဳေအး၏အိပ္မက္" ဆိုျပီး ၁..၂..၃.. တပ္ထားတဲ့ ဆာရီယယ္ (Surrealism)
ကားေတြ။ ေနာက္ ေကျမိဳးနဲ႔ ဆရာၾကီးျမင့္ေစာ..။ ေနာက္ ထံုးစံအတိုင္း ကိုမ်ိဳးျမင္.့ . မေမႊး.. ခင္ျမဇင္... ခင္ေဆြ၀င္း..
၀င္းသိန္း.. တီးတိ.ု . က်မသိတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာေတြမ်ားပါတယ္။ (တခ်ိဳ႔ က်န္ေနခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ)။ ပန္းခ်ီကားေတြ
ရပ္ၾကည့္ေနတုန္း "အမ.. ကဗ်ာစာအုပ္ ၀ယ္ပါလား ဟင္" လို႔ ၾကားလိုက္တာနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလး
ေလးငါးေယာက္ တအုပ္စ.ု .။ လက္ထဲမွာ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြနဲ႔။ ဘယ္ေလာက္လဲဆိုေတာ့ ၁က်ပ္တဲ့ (အဲဒီတုန္းက
လက္ဘက္ရည္ တခြက္လည္း တစ္က်ပ္)။ က်မက ရယ္လိုက္ျပီး "အေတာ္ပ.ဲ .. တို႔မွာလည္း ကဗ်ာစာအုပ္
ေရာင္းစရာရွိတယ္"လို႔ ျပန္ေျပာျပီး က်မရဲ႕ လြယ္အိတ္ၾကီးထဲက ကဗ်ာစာအုပ္ေတြကို ထုတ္လိုက္ေတာ့ သူတို႔
စိတ္ညစ္သြားတာေပါ့။ က်မကို ေရာင္းရင္ တအုပ္တည္း ေရာင္းရျပီး သူတို႔က အနည္းဆံုးငါးအုပ္ေလာက္ ျပန္၀ယ္ရမွာကိုး။

အဲဒီေန႔က က်မတို႔ ကဗ်ာစာအုပ္တအုပ္စီ အျပန္အလွန္ လက္ေဆာင္ေပးျပီး က်မဆီက ေနာက္ထပ္

ကဗ်ာစာအုပ၃
္ အုပ္ သူတို႔ ၀ယ္ပါတယ္။ (ဒါေပမဲ့ သူတို႔က ဖိတ္တာနဲ႔ သူတို႔အဖြဲ႔ထိုင္ေနက်ဆိုတဲ့ ယင္းမာမွာ
လဘက္ရည္လိုက္ေသာက္ေတာ့ က်မပဲ ပိုက္ဆံရွင္းလို္က္ရတာ ပိုေတာင္ကုန္သြားေသး)။ သူတို႔က လိႈင္နယ္ေျမက
ေအာင္လာတဲ့ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြ... တဲ့။ သူတို႔ ကဗ်ာအုပ္က အေတာင့္သား။ ၁၀ေယာက္ေလာက္ ရွိတယ္တဲ့။
(အဲဒီေန႔ကစျပီး အဲဒီအုပ္နဲ႔ က်မ အဖြဲ႔က်သြားလိုက္တာ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူတို႔နဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြအမ်ားၾကီး ထုတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့
အထိပါပဲ။) သူတို႔ ကဗ်ာစာအုပ္က ဒီဇိုင္းလွလွကေလး။

ေကာင္ေလး၅ေယာက္ အသီးသီး လက္မွတ္ထိုးၾကတယ္။ အာကာ... သုထက္ေက်ာ္.. ရြက္ႏုသစ္... ကိုခ်ိဳ..

ကိုဂ်က္... ဟိန္းသစ္ရည္သိမ္း.. တဲ့။ ဟိန္းသစ္ရည္သိမ္း.. ဆိုတဲ့ေကာင္ေလး လက္မွတ္ထိုးေတာ့ က်မက "မင္းနာမည္က
ေခၚရ မွတ္ရ ခက္ပါ့.." လို႔ ေျပာေတာ့ သူက ကဗ်ာစာအုပ္ကို ျပင္ဆင္တဲ့ ဒီဇိုင္းနဲ႔ ဖေယာင္းလက္ေရး ေရးတာ သူပါဆိုျပီး
လက္မွတ္ကို ျပတယ္။ (တကယ္ေတာ့ သူက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းမွာ သရုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီေတြ ဆြဲေနတဲ့သူပါ)။
အဲဒီေတာ့မွ ပိုဆိုးတာပဲ.. ဗမာစာလို ပီပီသသ စာလံုးေတြေပမဲ့ ဖတ္မရ..။ က်မက "ဟာ... ဘာၾကီးလဲ..." လို႔ တမင္
ေျပာေတာ့မ.ွ . "အမကလည္း မွန္ေထာင္ဖတ္ေပါ့" ဆိုျပီး ရယ္ေနတယ္။ လက္မွတ္ထိုးတာကိုက ေျပာင္းျပန္ေဇာက္ထိုး။ (အဲဒီ
သူ႔ရဲ႕ လက္မွတ္ကို အဲဒီေခတ္ တကၠသိုလ္က ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကပါတယ္)။ (အဲဒီလို အေတြးကိုက ခြက်က်ႏိုင္တဲ့
လူမ်ိဳးကို ရည္းစားလုပ္ရမယ္.. အိမ္ေထာင္ဖက္အျဖစ္ ေရြးရမယ္လို႔မ်ား အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ တေယာက္ေယာက္က
နိမိတ္ဖတ္သလို လာေျပာခဲ့ရင္ က်မ ရယ္မိခဲ့မွာ ထင္ပါရဲ႕)။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူတေယာက္အေနနဲ႔ဆိုရင္ က်မ အတန္းလစ္တာက နည္းနည္း

မ်ားလာပါတယ္။ လိႈင္နယ္ေျမထဲက ဗကပကင္တီးမွာ သြား သြား ထိုင္ ရတာကို သေဘာက်လာတာလည္း ပါပါတယ္။
ေနာက္တေၾကာင္းက က်မရဲ႕ ေက်ာင္းစာေတြကို သိပ္မေၾကာက္တာလည္း ပါပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ အေရးပါတဲ့
တေၾကာင္းကေတာ့ ေက်ာင္းမွာ စာအုပ္စာတမ္း ၀ယ္ရတာေတြ မ်ားလာေတာ့ အေမက ပိုက္ဆံ မတတ္ႏိုင္ေတာ့လို႔
"သမီးရယ္... ဂုဏ္ထူးတန္းျပီးရင္ အေမ့ေက်ာင္းမွာပဲ SAT (အထက္တန္းျပ) ၀င္လုပ္ေတာ့ ေနာ္.. အေမ မဟာ၀ိဇၨာတန္းထိ
ဆက္ထားမႏိုင္ေတာ့ဘူး.. ျပီးရင္ Thesis ကလည္း ပိုက္ဆံကုန္မွာ" တဲ့။ အဲဒီတုန္းက B.A(Hons;) ဆိုရင္
အထက္တန္းျပဆရာမ ျဖစ္ျပီေလ။ တကယ္လည္း က်မတို႔ အေဖက အရာရွိေပမဲ့ လူမွန္မို႔ က်မတို႔မိသားစုက အင္မတန္
က်ပ္တည္းတာေလ။ ဒါေၾကာင့္ ေသခ်ာေနတာက က်မ ဒီတႏွစ္ပဲ ေက်ာင္းတက္ႏိုင္ေတာ့မယ္ ဆိုတာပါပဲ။ သိပ္
၀မ္းနည္းခဲ့ရေပမဲ့ ကိုယ့္အေျခအေနကို အသိဆံုးမို႔ ေနလို႔ရတုန္း ေက်ာင္းမွာ တန္ေအာင္ေနမယ္ဆိုတဲ့ ညစ္က်ယ္က်ယ္
စိတ္နဲ႔သာ ေပ်ာ္ေအာင္ ေနပစ္လိုက္တာ လည္း ပါခဲ့တာေပါ့ေလ။

အဲဒီထဲမွာ အျမတ္ရတာကေတာ့ တကယ့္ ဆရာသမားေတြ.. စာသမားေပသမားဆိုတဲ့သူေတြ.. အႏုပညာ

တကယ္ခံုမင္တဲ့သူေတြ.. ၀ါသနာတူသူငယ္ခ်င္းေတြကို အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာ ေတြ႔ခြင့္ရလိုက္တာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲမွာ ကဗ်ာအသိုင္းအ၀ိုင္းၾကီးက ၾကီးလာလိုက္တာ.. ေတာင္ငူေဆာင္ ကင္တီးတ၀ိုက္ဟာ
ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ပလူပ်ံထြက္တဲ့ ေနရာလို ျဖစ္ေနခဲ့တာပါပဲ. ..။
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၇)

တကၠသိုလ္ဆိုတာက တကၠသီလာ... ျမင့္ျမတ္ေသာအက်င့္တို႔ ရွာေဖြဆည္းပူးရာအရပ္ ဆိုပါေတာ့။

ဒါ့ထက္ပိုတဲ့ အနက္ဆိုရင္ေတာ့ က်ယ္ေျပာတဲ့ ဗဟုသုတေတြ ရွာေဖြရာအရပ္ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ပဲ တကယ္လည္း
တကၠသိုလ္ဆိုတာက တင္းက်ပ္တဲ့ နယ္ပယ္အကန္႔အသတ္ေတြ... စည္းမ်ဥ္းေပါင္ေတြကေန ကင္းလြတ္ျပီး လိုအပ္တဲ့
စည္းကမ္းေလးေတြန.ဲ႔ .. ေက်ာင္းသားေတြ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္န.ဲ႔ . ပညာဆည္းပူးႏိုင္ရမယ့္
ေနရာပဲ ျဖစ္ရမွာေလ..။

ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ "သီရိသူအခ်စ္ဆံုးမိန္းကေလးအတြက္ ကိုယ္ရည္ရြယ္သီခ်င္းတပုဒ္ ဆိုမယ္.." ဆိုတဲ့

ျမိတ္သား အဆိုေတာ္ေအာင္ႏိုင္လည္း ကဗ်ာအုပ္ထဲေရာက္လာ..။ ျပက္လံုးေတြ ျပက္တဲ့ေနရာမွာ ကင္တီးမွာတင္ ပြဲခြင္တခြင္
ျဖစ္သြားေစတဲ့ လူရႊင္ေတာ္ ျဖတ္ထံုး(Law) ကလည္း ျပက္လံုးတင္ရတာမဟုတ္၊ ကဗ်ာမွာလည္း နရီ(ျမိတ)္ ဆိုျပီး အပ်ံစား။
ေနာက္ က်မၾကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာဆရာ ရဲနႏၵာမိုးဆိုတာကလည္း ခုန လိႈင္နယ္ေျမထြက္ ကဗ်ာအုပ္ထဲက တေယာက္ေပါ့။
သူကလည္း သိပၸံေက်ာင္းသားကေန ေတာင္ငူကင္တီး လာ လာ ထိုင္။ ေနာက္ေတာ့ မိုးေမာင္ေမာင္... ႏြယ္သာကီ(မိုးခိုင)္ ..
မင္းထက္ကိုကို.. ေမာင္သ.ူ . Hယင္းမာ၊ အက္စ္ခိုင္ျငိမ္း။ မိဆူးပြင့။္ ေနာက္ေတာ့ ေမာင္ႏွမအရင္းလို ခ်စ္သြားရတဲ့
အံ့ဘြယ္ေက်ာ္ (စာေရးဆရာ မင္းေက်ာ္ရဲ႕သား.. ျမန္မာစာေက်ာင္းသား..၊ ခုေတာ့ စစ္ဘီလူးေတြရဲ႕ ေထာင္ထဲမွာ ၃ခါျပန္
၀င္ေနရျပန္ပါျပီ)။ သီခ်င္းေရးတဲ့ ညီညီသြင.္ .။ အဲ့ဒီအျပင္ ခုထိ စာနယ္ဇင္းေလာကထဲ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ေနဆဲျဖစ္တဲ့
ကဗ်ာဆရာ မင္းထက္ေမာင္(သူက အဲဒီတုန္းကတည္းက စာနယ္ဇင္းကဗ်ာဆရာျဖစ္ေနျပီ)..။ ျပီးေတာ့ အဲဒီတုန္းကတည္းက
ဘာသာျပန္ေတြ ၾကိဳးစားေရးေနျပီျဖစ္တဲ့ ေဖသက္န.ီ .။ တခါတေလ.. အဲဒီတုန္းက ဘဲဥလို႔ေခၚတဲ့ ကိုေက်ာ္ျမင့္လြင္
(ထူးအိမ္သင္)။ သူတို႔ေတြလည္း အရွည္ၾကီးဆိုင္မွာ ေပ်ာ္၀င္ခဲ့ ၾကဖူးပါတယ္။

ဘာရယ္မဟုတ္ ေရာက္တတ္ရာရာ ဖတ္ထားသမွ်ေတြ ေျပာၾက ျငင္းၾက ေဆြးေႏြးၾက..။

အဲဒီအခ်ိန္ေတြထဲမွာပဲ အင္းလ်ားကန္ေပါင္ေအာက္ တံတားျဖဴမွတ္တိုင္က ခရမ္းျပာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးထိ..
ေျခဆန္႔ျဖစ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ အဲဒီ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ အကိုႏွစ္ေယာက္ရွိတဲ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူေလး ရီရီနဲ႔
သူ႔အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း မိုးမိုးဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္က ေခ်ာေခ်ာေလးေတြ.. မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြနဲ႔။ က်မတို႔က
ရီရီ႕ကို နာမည္ေပး ထားတယ္.. ခ်ိဳစိမ့္လို႔။ (ေနာက္ေတာ့ က်မနဲ႔ ညီအမေတြလို ခ်စ္သြားခဲ့ၾကတာ... ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင.္ .)။

သူ႔အကို ႏွစ္ေယာက္မရွိရင္ က်မတို႔က "ရီရီ.. မိုးရဲရင္ ေဆာင္းရဲရမယ္.." လို႔ ဆိုျပီး စၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက
ခရမ္းျပာမွာ မဇၥ်ိမလိႈင္းက ကိုရဲလြင္ကို ေတြ႔ရတတ္တယ္.. ေနာက္ ကိုေန၀င္း၊ ကိုခင္၀မ္း...။ က်မကေတာ့ ဆိုင္ထဲမွာ
သူတို႔ရွိရင္ ေပ်ာ္ေနတာပဲ..။ တခါတုန္းမွာ ကိုခင္၀မ္းက စားပြဲအစြန္းမွာ ဖန္ခြကတ
္ ခြက္ကို က်လုက်ခင္ တင္ျပီး
ျငိမ္ၾကည့္ေနေတာ့ က်မက "အား...ကိုခင္၀မ္း ဖန္ခြက္က်ေတာ့မယ္.."လို႔ စိတ္ပူျပီး လွမ္းေျပာမိတယ္။ အဲဒီမွာ ကိုခင္၀မ္းက
"ေဟာ.. ေတြ႔လား... ဖန္ခြက္ကေလးရဲ႕ ေအာ္သံကို ခင္ဗ်ားတေယာက္ပဲ ၾကားတယ္.. အဲဒါ Sense ပဲ " လို႔ ေျပာဖူးတာကို
အျမဲ သတိရတယ္။

ခရမ္းျပာလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးး က်မ ဘေလာ့မွာ တခါ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဆိုင္နံရံက

သစ္သားေခ်ာင္းေလးေတြ ခပ္က်ဲက်ဲကာထားတာမ်ိဳးမို႔လို႔ အျပင္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္ သလို ျမင္ေနရတာ..။ ေနာက္
အင္းလ်ားကန္ေပါင္ရိုးကို လွမ္းျမင္ေနရတာ..။ ခ်ိန္းထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကန္ေပါင္ေလွကားထစ္ေတြကေန
ဆင္းလာကတည္းက ျမင္ေနရျပီ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီဆိုင္ေလးမွာက သီခ်င္းျငိမ့္ျငိမ့္ေလးေတြပဲ ဖြင့္တာ မ်ားတယ္ေလ..။ ခရမ္းျပာက
တံတားျဖဴမွတ္တိုင္နဲ႔ကလည္း နီးနီးေလးမို႔ ျပန္ဖို႔လည္း အဆင္ေျပတယ္..။ ခရမ္းျပာ မွာကေတာ့ ကဗ်ာမေရးျဖစ္။ (ဒါေပမဲ့
ေနာက္ပိုင္း က်မ ၀တၳဳေရးေတာ့ ခရမ္းျပာကေန inspiration ရလာတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္)။

အဲလိုနဲ႔ ကဗ်ာရပ္၀န္းၾကီးျဖစ္လာေတာ့ က်မလည္း ကဗ်ာေတြ ေတာ္ေတာ္ ေရးျဖစ္လာတာေပါ့။

ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြကို ၀ယ္ခ်င္စဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာတို႔ RC(အပန္းေျဖခန္းမ)မွာ တင္တာတို႔ပါ
လုပ္လာႏိုင္ၾကပါတယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္မွာ တကယ့္ ပန္းအစိုေလးေတြကို အရာထင္ေအာင္ ကပ္တာတိ.ု႔ . ဒီဇိုင္းလွလွေလး
ဆြဲတာတို႔ လုပ္ၾကပါတယ္။

ေနာက္ထပ္သတိရစရာကေတာ့ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းအျပန္ အခ်ိန္ရျပီဆိုရင္ က်မက တကူးတကပဲ..

မဂိုလမ္း (ေရႊဘံုသာလမ္း) အလယ္ဘေလာက္မွာရွိတဲ့ လမင္းတရာစာအုပ္ဆိုငက
္ ို ၀င္ျပီး ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ေတြ ငွားရတယ္။
အဲဒီဆိုင္က ကိုေအး၀င္းက ခပ္ေအးေအး..ျပီးေတာ့ စာဖတ္ခ်င္တဲ့သူကို သူစိတ္ခ်ျပီဆိုရင္ သူသိမ္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြ
ထုတ္ထုတ္ငွားတာ..။ မွတ္မွတ္ရရ.. ၾကည္ေအး၀တၳဳေတြ.. ဒဂုန္တာရာ့စာေတြ.. စံုေအာင္ဖတ္ရတာ သူ႔ဆီက။ ရႈမ၀မဂၢဇင္းေတြ
အတြဲလိုက္ဖတ္ရတာလည္း သူ႔ဆီက..။ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြ ဖတ္ရတာလည္း သူ႔ဆီက..။ သူေျပာတဲ့ စာအုပ္အေၾကာင္းေတြ
နားေထာင္ျပီးမွ ေအာက္ဘေလာက္မွာရွိတဲ့ က်မရဲ႕ အိမ္ကို ျပန္ျဖစ္တာ။ က်မက ေက်ာင္းစာထက္ အျပင္စာအုပ္ေတြပဲ
ဖတ္ခ်င္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ လမင္းတရာနဲ႔အကိုက္ေပါ့။

က်မ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြထုတ္ျဖစ္ေတာ့ ကိုေအး၀င္းကို ၾကြားတာေပါ့။ မွတ္မိေသးတယ္။ ကိုေအး၀င္းက

က်မကို ကဗ်ာေတြ မဂၢဇင္းေတြဆီကို ပို႔ပါလားလို႔ စျပီး ေျပာတဲ့သူ။ ဒါေပမဲ့ က်မစိတ္ထဲေတာ့ မဂၢဇင္းဆိုၾကီးက ကိုယ္နဲ႔
အလွမ္းေ၀းလွတယ္ပဲ ထင္ပါတယ္။ တခါမွလည္း စိတ္မကူးဖူးဘူး။ ကိုေအး၀င္းကို "မျဖစ္ပါဘူးအကိုရာ.. ေၾကာက္ပါတယ္.."
လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့တာ..။ အဲဒီအခ်ိန္ ဂ်ဴးတို႔ မအိတို႔လက္ရ ာေတြနဲ႔ ကိုယ့္မေတာက္တေခါက္ ကဗ်ာေတြ ယွဥ္ေတြးရင္ကို
မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးလို႔ပဲ ေတြးမိတာေလ။ (ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့ အားရွိသြားတာ တကယ္ပါ..
ကိုေအး၀င္းလို စာဂ်ိဳး(စာခ်ိဳး)ၾကီးက ေျပာတာဆိုေတာ့) ။ (ဒါေၾကာင့္ တကယ္ မဂၢဇင္းေတြကို ပို႔ဖို႔ စိတ္ကူးၾကည့္မိေစခဲ့တာ
ကေတာ့ ကိုေအး၀င္းက စတယ္ဆိုပါေတာ့၊ ေနာက္အနားမွာရွိတဲ့ ကဗ်ာအတူေရးဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားေပးတာလည္း
ပါတာေပါ့)။

တခါတေလမွာေတာ့ လူေတြ ကိုယ့္၀န္းက်င္ေလးကို စြဲလန္းတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ကိုယ့္ဘ၀ေၾကာင္းနဲ႔လည္း

အမ်ားၾကီး ဆက္စပ္ေနမယ္ ထင္ပါတယ္။

အဲလိုနဲ႔ပဲ ၁၉၈၆ ရဲ႕ေႏြဦးကို ေရာက္လာတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္(Mid term) နီးလာခ်ိန္

မတ္လထဲမွာေပါ့။ ထံုးစံအတိုင္း မနက္ေစာေစာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေနတုန္း ... အဲဒီရက္ေတြထဲ ကံ့ေကာ္ေတြလည္း
ပြင့္ေနၾကတုန္း... က်မ ရည္းစားစကား အေျပာခံ ရပါေလေရာ။ ဟို ခြက်က်ေကာင္ေလး... ဆိုတာေပါ့။ ပန္းခ်ီလည္း ဆြ.ဲ .
ကဗ်ာလည္းေရး.. လူေလးက ျဖဴျဖဴေပ်ာ့ေပ်ာ့ မ်က္မွန္ေလးနဲ႔၊ က်မထက္လည္း ၁၁လ ငယ္ေသးတယ္။ ျပီးေတာ့
အဲဒီေကာင္ေလးက အဖြဲ႔ထဲမွာ က်မနဲ႔ စကားေျပာမတည့္ဆံုး... ။ သူက ေမာ္ဒန္.. ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ကမွ တကယ္ေကာင္းတဲ့
အႏုပညာလို႔ တရားလြန္ ျငင္းတတ္သ.ူ .။ သူက စာဖတ္ကလည္း နာေတာ့ ျငင္းျပီဆို အကိုးအကားနဲ႔၊ ကပ္တီးကပ္ဖဲ့။ က်မက
စြာကလည္း စြာ.. ျပီးေတာ့ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့အႏုပညာဟာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းတဲ့ အႏုပညာလို႔ သတ္မွတ္သူ။ ဆိုေတာ့ သူနဲ႔
ထိပ္တိုက္ေတြ႔ရေနက်..။ (အဲဒါကလည္း ျမသီလာနဲ႔ က်မရဲ႕ ဘ၀မွာေတာ့ အေရးပါတဲ့ ဇာတ္ကြက္တကြက္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္)။

တကယ္တမ္းမွာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်မက ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ေမာင္လင္းရိပ.္ . ေဇယ်ာလင္း.. စန္းဦး

တို႔ ျပီးရင္ သူ႔ကဗ်ာေတြကိုေတာ့ အၾကိဳက္ဆံုးေလ..။ သူေရးတာေတြက သူမ်ားနဲ႔ မတူဘူး.. အေတြးက သစ္တယ္။ အမ်ားစုက
အခ်စ္ကို ရိုးရိုးေလးေရးတဲ့အရြယ္မွာ သူက "မီးလွ်ံျဖဴ" ဆိုျပီး အိပ္မက္ထဲကို ေရာက္ ေရာက္ လာတတ္တဲ့ နတ္သမီးတပါးကို
စြဲလန္းမိတဲ့ အခ်စ္ကို ေရးတယ္.. အဲလိုမ်ိဳး။ အဲဒီတုန္းက အသက္ ၂၀အရြယ္ ေကာင္ေလးတေယာက္ အေနနဲ႔ေတာ့
သူေရးတာေလးေတြကို ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္လ႔ို က်မ သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မမွာ ရွိေနတဲ့ သူ႕ကဗ်ာေလးႏွစ္ပုဒ္ကို သူ
စာစီခဲ့တဲ့အတိုင္း တင္ေပးလိုက္ပါတယ္္။
 မိုးတေန႔ရဲ႕ မိုးပံုျပင္

မိုးစက္ေတြသစ္ရြက္ေပၚက်ေတာ့
သစ္ရြက္ေတြျမဴးတူးစြာကခုန္
ေလေျပက အဲဒီပံုျပင္ကိုေျပာ
ေန႔တေၾကာလံုး မဆံုးေတာ့ေခ်။

တစက္က်လာလိုက.္ .
ကၾကိဳးတခုဖန္ဆင္းလိုက္
ေနာက္ထပ္တစက္က်လာလိုက္
ေနာက္ထပ္ကၾကိဳးတခု ဖန္ဆင္းလိုက္...။

(ေဟ့ ေလေျပေလညင္းေရ...

မင့္ပံုျပင္ကမဆံုးေသးဘူးလား...)

အို...မဆံုးႏိုင္ပါဘူး.....
မိုးစက္ေတြအမ်ားၾကီး
သစ္ရြက္ေတြကလည္း အမ်ားၾကီး...။ ။

(ဟိန္းသစ္ရည္သိမ္း- ၁၉၈၅ )

ေနာက္တပုဒ္....

တမ္းတမိုး

ေလအျငိမ္
လႈပ္တိမ္းယိမ္းျမက္တို႔
ေခါင္းမတ္ထူေမာ့ခ်ိန္မွာ
ည
မိုးမည္းတို႔ က်လာျပန္ေပါ့။

ကေလးေရ...
ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုရဲ႕
ေ၀းခဲ.့ ..ေတေလသာ
ငါ့စိတ္ေတြသာေရာက္ျပန္ေပါ့
သူ႔ဆီ။

မိုးမပီတဲ့မိုးကိုမုန္းတယ္။
သစ္ရြက္ေတြကိုရင္ခ်င္းကပ္
သိတတ္သူတို႔အပါးမွာ..။

မင္းဟာ
ငါေပ်ာက္ဆံုးခဲ့တဲ့ကဗ်ာ
မာရ္နတ္ခိုးယူသြားခဲ့
 အရြယ္နဲ႔အတူ။
ဘုရားသခင္သိမ္းယူသြားခဲ့
နာက်ည္းမႈနဲ႔အတူ။
ငလ်င္တို႔ထူေျပာတဲ့
ဘ၀ထဲ
ခဏေလးပဲအျငိမ္။

မင္းဖို႔အိမ္ကေလးေဆာက္ခဲ့
ျပိဳခဲ့ရွာ
စိမ္းသစ္စြာေသာေခါင္မိုးမ်ား
နံရံမ်ား၊ၾကမ္းခင္းမ်ား
အေရာင္မဲ့ သစ္ပင္တို႔ၾကားမွာ။

ျပာလြင္ေသာေကာင္းကင္ကိုရွာခဲ့
ေဟာဒီလိုစိမ္းတဲ့မိုးညမွာ
ခမ်ာသူဟာအေရာင္ဆြံ႕ရွာတယ္
တိတ္ဆိတ္ေၾကကြဲစြာ
ထီးတည္းအခန္းငယ္မွာတမ္းတ
ႏွစ္လည္ညမို႔ မဟုတ္ပါ။

ေဟာဒီမွာ..မင္းႏႈတ္ခမ္းက
မ်ိဳးယူပ်ိဳး၊လွဴတဲ့ပန္း..သစၥာေတြ
မိုးေရထဲ
အေအးမိ၊နာဖ်ား၊တဆတ္ဆတ္တုန္
လမ္းအၾကံဳ
ငါျမတ္ႏိုးတဲ့အၾကည့္တစံု
မဆံုခ်င္လိုက္နဲ႔ ကေလးေရ။

ဆယ္စုႏွစ္တခုရဲ႕
တခုေသာဇူလိုင္ရဲ႕လြမ္းညမွာ
မိုးခါးမ်ား သြန္းခ်ျပန္ျပီ။ ။

(ဟိန္းသစ္ရည္သိမ္း-၁၉၈၆)
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၈)

အဓိကေျပာျပခ်င္တာကေတာ့ က်မတို႔ေခတ္ တကၠသိုလ္၀န္းက်င္ဟာ ဆရာျငိမ္းေက်ာ္ ေရးသလိ.ု .

ေမာင္၀ဏၰတို႔ ကိုမင္းလူတို႔ ေရးသလိ.ု . ႏြြမ္ဂ်ာသိုင္းေရးသလိ.ု . ေမာင္စိန၀
္ င္း(ပုတီးကံုး)ေရးသလိ.ု . တကယ္ပဲ
ႏူးညံ့ခဲ့တယ္ဆိုတာကိုပါပဲ..။ က်မတို႔ေခတ္ေတြမွာ ကဗ်ာေရးတဲ့သူေတြ... စာဖတ္တဲ့သူေတြ... ေက်ာင္းေပ်ာ္ ေတြကို
နားလည္တဲ့သူေတြ ရွိပါေသးတယ္။ ကိုယ့္အဖြဲ႔ေလးနဲ႔ကိုယ္ ျငိမ္းခ်မ္းလို႔ေပါ့။ ကိုယ့္အဖြဲ႔ထဲမွာ ခ်စ္သူရည္းစားေတြ
ျဖစ္သြားၾကလည္း အဖြဲ႔ကေတာ့ အတူ သြားလာမပ်က္..။ ရည္းစားေတြပါ အသီးသီး ေခၚလာျပီး ကင္တီးမွာ စားၾက
ေသာက္ၾက။

သူငယ္ခ်င္းတစု လကုန္ကာနီး မုန္႔ဖိုးေတြ ကုန္လုျပီဆိုရင္ ေတာင္ငူကင္တီး.. အန္းက်ိတ္ဆိုင္က

ကန္စြန္းပလိန္းေၾကာ္နဲ႔ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္ မွာျပီး.. အလကားရတဲ့ မွန္ေရာင္ဟင္းခ်ိဳ ခ်ဥ္စပ္နဲ႔ ထမင္း ၀ိုင္း စားလိုက္ၾကတာပဲ။
အဲဒီတုန္းက ထမင္းေၾကာ္ၾကက္ဥေဆာင္း (ရွယ)္ တပြဲမွ ၃က်ပ္ေလ..။ က်မက အဖြဲ႔ထဲမွာ ဆင္းရဲတဲ့အထဲ ပါတယ္။ တလမွ
မုန္႔ဖိုး ၁၀၀ ရတာကို စာအုပ္ပါ ၀ယ္ရေသးတာ။ (အဲဒီတုန္းက အေဖ့အရာရွိလစာကမွ ၁၇၀၀..)။ ရည္းစားလုပ္သူကက်ေတာ့
တပတ္ ၁၀၀ ေတာင္ရတာ။ က်မတို႔ထဲမွာ ၄ေယာက္ေလာက္က ပိုက္ဆံရွိျပီးေတာ့ ၈ေယာက္ေလာက္က ငမြဲေတြ.. ဒါေပမဲ့
သာတယ္ နာတယ္ မရွိ.. ဒီလိုပဲ ၀ိုင္းျပီး စားၾက ေသာက္ၾကတာပါပဲ..။

က်မကေတာ့ အဲဒီရက္ေတြမွာ ကဗ်ာေရး စာေရးလို႔ေတာ့ ပိုေကာင္းလာသလိုလို ရွိသား..။ အရင္က

မျပီးမျပတ္ရွိေနခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြေတာင္ အဆံုးေတြ ဘာေတြ သတ္လို႔။ ၀တၳဳေတြဘာေတြေတာင္ ေရးျဖစ္ေသး။ တေန႔...
ခါတိုင္းလို မနက္ေစာေစာ.. ေႏြဦးမွာ ႏွင္းေတြ မကုန္ေသးသလိုလို.. ျမဴေတြပဲ ေ၀ေနသလိုလ.ို .။ အဲဒီမနက္မွာ
ကံေကာ္ေတြလည္း ပြင့္ေကာင္းတုန္း..။ ကံ့ေကာ္အရွည္ၾကီး ဆိုင္ရဲ႕ ေတာင္ပိႏၷဲပင္ေတြ ေအာက္မွာ ထိုင္ရင္း.. စိတ္ထဲ
သာသာယာယာနဲ႔ အရင္က မျပီးျပတ္တဲ့ ကဗ်ာေလးေတာင္ အဆံုးသတ္ ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူငယ္ေတြအတြက္
သံုးတတ္ရင္ အခ်စ္ဟာ ေမာင္းႏွင္အားတမ်ိဳး ျဖစ္တယ္ဆိုသလို ထင္ပါရဲ႕။

တမ္းခ်င္း

ႏွင္းပြင့္ထိရွ
ေဟမႏၱတ.ဲ့ ..
ရင္၀လာရိုက္
စိုက္လိုက္မတ္တတ္
လွပ္လွပ္ေျပးေဆာ့
ေလအေနာ့မွာ...။

ႏွင္းၾကားေလေအး
ဟိုးအေ၀းက
ဖြဖြေျပးအလာ
ရင္မွာတမ္းျဖစ္
ကံ့ေကာ္သစ္နဲ႔
 ခ်စ္သူ႔ပံုရိပ္
တိတ္တိတ္ေလး ေ၀

ႏွင္းေတြနဲ႔အတူ
ကလူမူႏြဲ႔
ဟန္ပန္ဖြဲ႔လို႔
ကိုယ့္ထံလာ...။

ဆႏၵကိုျမွဴ ေမႊးၾကဴရနံ႔

ကံ့ေကာ္အကူနဲ႔
ခ်စ္သူ႔ကိုယ္ပြား
ရင္ၾကားတိုး၀င္
ၾကင္သူေရ လာခဲ့

ျပည့္စံုတဲ့ ေဆာင္းမနက္

တသက္တာ စြဲမက္စရာ

အမွတ္သညာခ်န္ထား
ေ၀းသြားတဲ့အခါ.. လြမ္းရေအာင္..။

ႏွင္းစြက္ကံ့ေကာ္
ေမ့ကို ေမာ္ဖူး

ႏွင္းလူးမနက္
ၾကင္ဖက္နဲ႔ဆို
ပိုညက္တဲ့ရသ
ကံ့ေကာ္ရြာဘ၀
တမ္းတမေျပ
လြမ္းျမဲ.. လြမ္းေနရေစမယ္..။ (၁၉၈၆)

တကယ္တမ္းေတာ့ သူနဲ႔ က်မက ၀ါသနာတူခ်စ္သူေတြဆိုျပီး ကိုယ္စာေရးတာ သူဖတ္ေပး သူေရးတာ

ကိုယ္ဖတ္ေပးနဲ႔ ေနမွာလို႔ ေတြးခဲ့ဖူးသမွ်..။ သူက က်မ ကဗ်ာေတြကို မၾကိဳက္ပါ။ က်မေရးတာကို ဖတ္ျပီး ျပံဳးတာပဲ..
ဘာမွမေျပာ..။ သူေရးတာက အႏုအရြေပမဲ့ သူဖတ္တာက သိပၸံ၀တၳဳေတြနဲ႔ မင္းသိခ.ၤ ..။ ၀တၳဳတိုမွာ ေက်ာ္စြာထက္နဲ႔ ႏိုင္ေဇာ္ကို
ၾကိဳက္တာေလးတူလို႔သာ ေတာ္ေသး။ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းတာတခုက က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္က အရင္လိုပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ
အတိုင္း စာေတြ ေပေတြ ကဗ်ာေတြ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ျငင္းၾက ခုန္ၾက ရန္ျဖစ္ၾကတုန္းပဲ။ ဆိုေတာ့ ေတြးစရာ ေခၚစရာ
မွတ္စရာအသစ္ေတြေတာ့ ရတာေပါ့ေလ..။ ၀တၳဳတိုေရးခ်င္စရာ အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားၾကီးရခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြပါပဲ။

အဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျမွာက္ေပးလို႔ သူတို႔နဲ႔အတူ မဂၢဇင္းတိုက္ေတြ လိုက္ၾကည့္ရင္း

ရႈမ၀ရယ္.. ေပဖူးလႊာရယ္ကို ကဗ်ာေတြ ၀တၳဳေတြ ပို႔လိုက္ေသးတယ္။ (ရည္းစားလုပ္သူက မလိုက္ပါ.. သူက
စိစစ္ေရးကိုျဖတ္ျပီးမွ စာေရးရတယ္ဆိုတာမ်ိဳးကို မၾကိဳက္တာမို႔ မဂၢဇင္းေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မပတ္သက္ဘူးလို႔
ေျပာေနတဲ့သူေလ)။ အဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ က်မက ေက်ာင္း၀န္းက်င္ထက္ေက်ာ္ျပီး စာေပေလာကဆိုတာၾကီးကို ေခါင္းျပဴ
ၾကည့္မိသြားေတာ့တာ။ အဲဒီတုန္းက စာေရးဆရာေတြအထိုင္မ်ားတဲ့ မုတ္ဆိတ္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိင
ု ္ရတာကိုပဲ
သေဘာေတြက်လို႔ေပါ့။
 အဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ စိတ္လႈပ္ရွားစရာကိစၥတခုကို က်မ ထပ္ ၾကံဳရတာပါ။ တကၠသိုလ္အဆင့္အတြက္
နည္းျပဆရာမေတြလိုလို႔ အလုပ္စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ေခၚတဲ့သတင္းပါ။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔အတန္းက သိပ္ငယ္ေသးတာပါ။
ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ အတန္းသားေတြပါ ေလွ်ာက္လႊာ တင္ႏင
ို ္တယ္...တဲ့။ က်မအတြက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ အိပ္မက္တခုေပါ့။
ျဖစ္ႏိုင္ေခ် နည္းလွေပမဲ့ တကယ္တမ္းသာ အလုပ္ရခဲ့ရင္ က်မ မဟာတန္း ဆက္တက္ႏိုင္မွာ.. ဆိုတဲ့ အိပ္မက္ပါ
ေပါင္းလိုက္ေတာ့ က်မတေယာက္ အလုပ္ရႈပ္ရေတာ့တယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရးေျဖေျဖဖို႔ တလေက်ာ္ေလးပဲ
လိုပါေတာ့တယ္။ ေျဖရမွာ ေမလဆန္း..။

အဲဒီတုန္းက ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုတာက တရား၀င္ေပးလိုက္တဲ့ အတန္းနားရက္ေတြသာျဖစ္ျပီး

ေက်ာင္းတံခါးၾကီး ပိတ္ပစ္လိုက္တာမ်ိဳး မရွိပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႔ ဂုဏ္ထူးတန္း ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ Term Paper
ေရးဖို႔ နဲ႔ အလုပ၀
္ င္စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ေက်ာင္းကို ခါတိုင္းလိပ
ု ဲ လာေနၾကရပါတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေႏြပိတ္ရက္မွာ
ထူးျခားတာကေတာ့ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲအမွတ္ေတြ စစ္တာမို႔ ကင္တီးေတြကလည္း ပိတ္တယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ အဲဒီ ေႏြတလ..
က်မနဲ႔ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ (၇ေယာက္တဖြဲ႕) အုပ္စုလိုက္ Term Paper ေရးရတာ တဘက္..
အလုပ္၀င္စာေမးပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ရတာ တဘက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ၾကိဳးစားလိုက္ၾကရပါတယ္။

က်မအေနနဲ႔ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ခင္သြားတာလည္း အဲဒီ ကာလမွာပါပဲ..။

တကယ္တမ္းးက်ေတာ့ က်မက လူဆိုးလိုျဖစ္ေနေပမဲ့ က်မရဲ႕ အတန္းေဖာ္ေတြက က်မကို ခ်စ္ၾကသားပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ခ်ိဳ ..
ေအး နဲ႔ ေလးေလး..။ က်မ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့မယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ.. က်မထက္ အသက္နည္းနည္းပိုၾကီးၾကေတာ့ က်မကို
အငယ္လိုသေဘာထားျပီး အျမဲအလိုလိုက္ၾကတဲ့ သူေတြေပါ့။ အဲလို အလိုလိုက္ခဲ့ၾကတာ.. ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ...။ သူတို႔ကို က်မ
ခြဲခ်န္ထားခဲ့တဲ့ ၂၀၀၅ ေဖေဖာ္၀ါရီလအထိ ဆိုပါေတာ့။ (ဘ၀မွာ အဲလို အေပးအယူသေဘာ လံုး၀မပါဘဲ သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့
သူစိမ္းေတြ ကိုယ့္မွာရွိတာဟာ ဘယ္ေလာက္ ၾကည္ႏူးေက်နပ္စရာ ေကာင္းတယ္ဆိုတာကို က်မ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္မွာ
မဟုတ္ပါ။)

ဒီလိုနဲ႔ ေမလဆန္းထဲက ရက္တရက္မွာ ေရးေျဖစာေမးပြဲ ေျဖပါတယ္။ တရက္တည္းကို အေထြေထြ

ဗဟုသုတ.. အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ျမန္မာစာ ေျဖတာပါ။ ရည္းစားနဲ႔အတူ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း Hယင္းမာက
ကင္တီးမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနေပးပါတယ္။ စာေမးပြဲေျဖအျပီး အျပင္ေရာက္ေတာ့ ေစာင့္ေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္က အိုေကလား..တဲ့။
က်မက "အင္းး မဆိုးပါဘူး.. ဒါေပမဲ့ ခက္တာက အားလံုးက ေျဖႏိုင္တဲ့သူခ်ည္းပဲ.. ေျဖတဲ့သူက ျမန္မာစာေမဂ်ာတခုထဲေတာင္
ေထာင္ေက်ာ္တာ..။ အတန္းၾကီးေတြလည္း အမ်ားၾကီးပဲ.. တို႔ေတြ မရႏိုင္ဘူးထင္ပါတယ္.." လို႔ ေျဖမိတယ္။ ဟုတ္တယ္..
အားလံုးေျဖႏိုင္ၾကတာပဲ..။ ဒါနဲ႔ပဲ ေျဖျပီးထြက္လာတဲ့ အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ထံုးစံအတိုင္း ကန္ေပါင္ေပၚတက္..
ေက်ာက္ျဖဴရခိုင္မုန္႔တီဆိုင္မွာ ထိုင္။ ဗူးသီးေၾကာ္စား.. အာပူလွ်ာပူေသာက္ရင္း အင္းလ်ားရဲ႔ ညေနကို အပူပင္ ကင္းကင္း
ခံစားလိုက္ေတာ့တယ္။

(ခုေခတ္ အင္းလ်ားက ဗူးသီးေၾကာ္ဆိုင္.. က်မတို႔ေခတ္တုန္းကေတာ့ သစ္သားခံုပုေလးေတြနဲ႔ပါ)

(အဲဒီ ေမလမွာပဲ က်မရဲ႕ ဆြဲငင္သိမ္းရစ္ရင္းႏွင့္ပင္.. ပထမဆံုး၀တၳဳတိုကို ေပဖူးလႊာက ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္..

က်မ မ်က္ရည္လည္ရေလာက္ေအာင္ ၀မ္းသာခဲ့ရတဲ့ ေမလေပါ့.. အဲဒီတုန္းက စာမူခ ၁၀၀ ရတာ.. သူငယ္ခ်င္းေတြကို
အကုန္ေကၽြးပစ္ လိုက္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ရႈမ၀မဂၢဇင္းကို ပို႔ခဲ့တဲ့ 'အမရဒ႑ာရီ'ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေလးကေတာ့ အပယ္ခံရပါတယ္.. )

ဒီလိုနဲ႔ ေမလဆန္းမွာ ဒုတိယႏွစ၀

္ က္ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြျပန္ေရာက္..။ ဒီႏွစ္၀က္ကေတာ့ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔
နပမ္းလံုးရေတာ့တယ္။ က်မက Literature မွာသာ ခၽြန္ေပမဲ့ Phonetics & Linguistics က်ေတာ့ ညံ့တယ္။
အဲဒီအခါက်ေတာ့လည္း အဲဒါကို အားစိုက္ရတာ တဘက္.. ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ထုတ္တဲ့ အရွိန္က တက္လာတာ တဘက္ေပါ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂုဏ္ထူးတန္းမွာ စာေမးပြဲက်ရင္ ရိုးရိုးတန္း ျပန္ဆင္းရသလိုပဲမို႔လား..။ ပိုက္ဆံေတြ ကုန္ထားရတာ.. အေမ့ကို
သနားတာေပါ့။

အဲဒီလို ေက်ာင္းစာနဲ႔ စိတ္ပင္ပန္းေနတဲ့ၾကားကပဲ ဇူလိုင္လရဲ႕ မိုးေရစက္လက္ ရက္ေတြထဲမွာ ကိုဂ်က္နဲ႔ က်မ

ႏွစ္ေယာက္တြဲျပီး ကဗ်ာစာအုပ္လွလွေလးတအုပ္ လုပ္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ (စာအုပ္နာမည္ေတာ့ ေမ့သြားျပီ)။ တမ္းခ်င္း
ကဗ်ာေလးကို အဲဒီစာအုပ္မွာ ထည့္ျဖစ္တာေပါ့။ အဲဒီစာအုပ္ကေလးရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က ေက်ာင္းထဲမွာတင္ အုပ္ေရ
၅၀၀ေလာက္ ကုန္သြားတာပဲ။ ခါတိုင္းဆို အုပ္ေရ ၂၀၀ေလာက္ပဲ ကုန္ေလ့ရွိတာ။ က်မတို႔မွာ ေပ်ာ္လိုက္ရတာ..။ အဲဒီ
ဇူလိုင္လမွာပဲ က်မရဲ႕ ျပည့္စံုျခင္းကဗ်ာကို ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းက ေဖာ္ျပပါတယ္။ အဲဒီဇူလိုင္လရဲ႕ တမနက္ခင္းမွာပဲ က်မတို႔
ေျဖထားခဲ့တဲ့ အလုပ၀
္ င္ ေရးေျဖစာေမးပြဲရဲ႕ ေအာင္စာရင္း ထြက္လာပါတယ္။ ဘုရားေရ.. က်မ ေအာင္တယ္..တဲ့။ ေအး နဲ႔
ခ်ိဳေတာ့ မပါဘူး.. တဲ့။ ေျပာလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ျပီး 'ေဟ့... မေနာက္နဲ႔ေနာ္'လို႔ က်မ
ျပန္ေျပာလိုက္ေသးတာ..။

ဒါေပမဲ့ တကယ္ပ.ဲ . က်မ ေရးေျဖေအာင္ခဲ့ပါတယ္..။ ေနာက္လာမယ့္ ၂ပတ္မွာ ႏႈတ္ေျဖ အင္တာဗ်ဴး...တဲ့။

အဲဒီေန႔က က်မ သိပ္ေပ်ာ္မယ္ထင္ေပမဲ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ၾကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်မထက္ၾကိဳးစားတဲ့ ခ်ိဳ နဲ႔ ေအး
မပါတာကို လက္မခံႏိုင္သလိုျဖစ္ေနျပီး က်မတို႔ထက္အတန္းၾကီးတဲ.့ . စာၾကိဳးစားတဲ(့ က်မအသိ) အမၾကီးေတြ
မေအာင္တာကိုလည္း နားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ပဲ ေျဖတဲ့သူ ေထာင္ေက်ာ္မွာ ၂၅၀ နီးပါး
ေအာင္ပါတယ္။ အဲဒီထဲကမွ အင္တာဗ်ဴးနဲ႔ ျပန္ေရြးဦးမွာတဲ.့ .။ ဒီလိုနပ
ဲ႔ ဲ က်မ အင္တာဗ်ဴး ၀င္ရပါေတာ့တယ္။

အင္တာဗ်ဴးအတြက္ က်မတို႔ ဆံထံုးေတြ ထံုးရ..၊ ဗမာအက်ီၤ ရင္ဖံုးလက္ရွည္ ခ်ဳပ္၀တ္ရ..၊။ စိတ္ေတြ

လႈပ္ရွားရ..၊ ျပီးေတာ့ က်မတို႔က ကိုယ့္ ဘာသာရပ္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ဖတ္သြား က်က္သြားလိုက္ရတာ..
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘာမွလည္း မေမး..။ ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက လူၾကီးေတြနဲ႔ ေတြ႔ရင္ က်မနာမည္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး
အျမဲ ေျဖရ ရွင္းရတတ္ပါတယ္။ ခုနစ္တန္းကစျပီး လူရည္ခၽြန္အတြက္ ႏႈတ္ေျဖေျဖရတဲ့ အခါေတြမွာ ဆရာၾကီးေတြက
"သမီးနာမည္က အဆန္းပဲ.. ဘသူေပးတာလဲ.. ဘာလို႔ အဲလိုေပးတာလဲ.." ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေမးေလ့ရွိပါတယ္။
(ေကာင္းသား.. တျခားေမးခြန္းသိပ္မေမးျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီေတာ့ နာမည္ေပးတဲ့ အေဖ့ေတာင္ေက်းဇူးတင္ရေသး) ခု ဆရာမ
အလုပ္ ၀င္ရမယ့္ အင္တာဗ်ဴးလည္း ဒီနာမည္ကို အေမးခံရျပန္တာပဲ..။

ဒါေပမဲ့ က်မမွာ ခြက်တာ တခုတည္း။ မင္း လမ္းစဥ္ပါတီ၀င္ျပီးပလား..ဆိုတဲ့ ေမးခြန္း..။ ဟင့္အင္း.. ေပါ့။

((အေဖေတာင္မွပဲ ျပန္တမ္း၀င္အရာရွိျဖစ္ေနျပီး ပါတီ၀င္မဟုတ္ရံုမက ပါတီ့မိတ္ေဆြ ဆိုတာေတာင္ မဟုတ္ (ဒါေၾကာင့္
ရာထူးဆက္မတက္))။ ဆရာၾကီးေတြက ဆက္ေမးတယ္.. လမ္းစဥ္လူငယ္ေရာ.. ဟင့္အင္း..။ သူတို႔ ျပံဳးၾကတယ္။ ျပီးမွ
အလုပ္ရရင္ ၀င္လိုက္ေနာ္ သမီး.. တဲ့။ ဟုတ္က.ဲ့ .ေပါ့။ (ၾကည့္ပါဦး.. တကယ္ေမးရမယ့္ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာေတြကိုေတာ့ မေမး..
တကယ္ေတာ့ အဲဒါကိုက တကၠသိုလ္ေတြမွာ စညံ့လာရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို က်မ ေတာ္ေတာ္
ေနာက္က်မွ သိခဲ့ရပါတယ္)။ ေနာက္ေတာ့.. "ကဲ .. ညည္းကို အလုပ္ခန္႔ရင္ ဘယ္ေဒသ သြားခ်င္လ.ဲ ." တဲ့။ က်မက
"သမီးကေတာ့ ရန္ကုန္မွာပဲ လုပ္ခ်င္တာေပါ့.. ဒါေပမဲ့ နယ္သြားရမယ္ဆိုလည္း သြားရမွာပါပဲ.. ဒါေပမဲ့ အညာဘက္ေတာ့
မသြားခ်င္ဘူး.. ပူတယ္"လို႔ ျပန္ေျဖတာ..။ ဟီဟိ..။ သူမ်ားေတြကေတာ့ အလုပ္လိုခ်င္လြန္းလို႔ ဘယ္ပို႔ပို႔ သြားပါ့မယ္... လို႔
ေျပာတာတဲ့။ ျပီးေတာ့ ပါတီ၀င္မဟုတ္တာလည္း က်မတေယာက္တည္း။ ဒီေတာ့ က်မခမ်ာ.. ေအာင္စာရင္းကို မေမွ်ာ္ရဲ
ေမွ်ာ္ရဲေပါ့..။

ဒါေပမဲ.့ ...... က်မဘ၀မွာ အမက္ေမာဆံုး အျမတ္ႏိုးဆံုး တကၠသိုလ္က ျမန္မာစာဆရာမဘ၀ကို

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္(လိႈင္နယ္ေျမ)ဆိုတဲ့ ေရႊအိုေရာင္နယ္ေျမမွာ စခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။
 (တခါက ေပ်ာ္စရာအင္မတန္ေကာင္းခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းၾကီးပါ - ဓာတ္ပံုက ျမန္မာက်ဴးပစ္ကရတာပါ)

၁၉၈၆... ဟာ ကံတရားက က်မကို ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ထုပ္ေလး တထုပ္ပါပဲ။ ၁၉၈၆ မွာ တကယ့္

ဘ၀အတြကလ
္ ို႔ ရည္ရြယ္မိတဲ့ သူတေယာက္နဲ႔ ဆံုရတယ္..။ အိပ္မက္ဆန္ဆန္ပဲ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြအေပၚ
စာေရးဆရာတေယာက္အျဖစ္ ေရာက္သြားတယ္..။ တကယ့္ကို အိပ္မက္ဆန္ဆန္ပဲ အသက္ ၂၁ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးမွာပဲ
တကၠသိုလ္က ဆရာမဆိုတဲ့ မယံုႏိုင္စရာေကာင္းလွတဲ့ အေကာင္းဆံုး လက္ေဆာင္ထုပတ
္ ခုကို ထပ္ျပီး ရခဲ့ျပန္တယ္..။
တကယ့္ကို က်မအတြက္ ကံတရားက ေရႊေရာင္ေန႔ရက္ေတြ ေပးခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါပဲ..။

(ျမသီလာအလြမ္းေျပမွာ က်မအေၾကာင္းကို အေသးစိပ္ေရးသလိုျဖစ္ေနတာက က်မတို႔ က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့

ဘ၀ေတြကို ျမင္ေစခ်င္တာရယ္.. ခုေခတ္နဲ႔ မတူတဲ့ အရင္က ေခတ္တေခတ္ကို ေရးျပခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ပါ.. ေနာက္ပိုင္း
ဆရာမဘ၀ကို ဆက္ေရးပါဦးမယ္)
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၉)

လိႈင္တကၠသိုလ္ဟာ ေက်ာင္းသူဘ၀တုန္းက ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ လိုက္ေရာင္းခဲ့တဲ့ ေနရာ။

အေဆာင္ကင္တီးက ပန္း၀တ္ရည္စာအုပ္ဆိုင္မွာ ေက်ာက္ခ်ထိုင္ျပီး ေက်ာင္း၀င္းနဲ႔ အေဆာင္ ကင္တီးၾကား ေနပူပူေအာက္က
ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ ကြင္းျပင္က်ယ္ကိုေတာင္ ခ်စ္စရာလို႔ ျမင္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္း။ အဲဒီေက်ာင္းကို ဆရာမအျဖစ္
ေရာက္သြားေတာ့ေရာ...။ က်မအတြက္ေတာ့ ဘာမွ မေျပာင္းလဲပါဘူး။ ဒါျဖင့္ ဘာေတြက ေျပာင္းသြားရသလဲ..။

ဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးေတြက ဆရာမေပါက္စေတြ ငယ္လြန္းလို႔ ဆံထံုးထံုးရမယ္တဲ့။ ဒါမွ ေက်ာင္းသားေတြ

ဟန္႔မယ္တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ က်မမွာ ဆံထံုးတခါထံုးရင္ လက္ေျမွာက္ရတာ ေညာင္းေတာင္ ေညာင္းပါရဲ႕။ ဆံညွပ္ကလစ္က လည္း
တဒါဇင္ေလာက္ ကုန္တယ္။ က်မဆံပင္က အထူၾကီး.. ျပီးေတာ့ ခါးလယ္ ေတာ္ေတာ္ ေက်ာ္တာမို႔ ဆံပင္ကို ဆံထံုးလို သိမ္းလို႔
ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မရ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့... အေမေရာ အဖြားပါ စိတ္ညစ္ျပီး ဆံပင္သာ ျဖတ္ေတာ့ဆိုလို႔ ဆံပင္ေတြ
ျဖတ္လိုက္ရတာ.. ျဖတ္မယ့္ျဖတ္ေတာ့ ပခံုးေလာက္ပဲ က်န္ေရာ။ အဲဒါကေတာ့ ဆရာမဘ၀မွာ က်မ
ပထမဆံုးေပးဆပ္လိုက္ရတဲ့အျဖစ္။ ဆံပင္တိုသြားေတာ့ ျဖတ္ကနဲေခါက္ျပီး ပိုက္ကေလးနဲ႔ ဆြဲအုပ္လိုက္ေတာ့ ဆံထံုးျဖစ္ေရာ..။
ေအးေတာ့ ေအးသြားတာအမွန္။ (တကယ္တမ္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ဟန္႔တာက ဆံပင္ပံုစံနဲ႔ မဆိုင္မွန္းသိေတာ့
ေနာက္က်ခဲ့ျပီ။) :(

ေနာက္တဆင့္.. က်မ အင္မတန္ခ်စ္တဲ့ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကို မလြယ္ရေတာ့ဘူး။ ပခံုးသိုင္းအိတ္

ေျပာင္းလြယ္ရေတာ့တယ္။ အမေလး... တကယ့္ အဖြားၾကီးအို ေပါက္စ ေလးလိုေပါ့..။ ေနာက္ထုတ္တဲ့ စည္းကမ္းက အရင္လို
ကင္တီးမွာ ၾကာၾကာမထိုင္ရ.. တဲ့။ ဌာနမွဴးက က်မကို ေစာင္းေျပာေနသလိုပ.ဲ . ဟီး.။ (တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီဌာနမွဴးက
က်မ နည္းျပဆရာမ စျဖစ္တဲ့ ကာလဦး လိႈင္တကၠသိုလ္မွာ ၁၉၈၆ ကေန ၁၉၉၅ထိ ၁၀ႏွစ္နီးပါး အတူ လုပ္ခဲ့ရျပီး က်မ
ဆရာမဘ၀ထဲက ထြက္ေတာ့မယ့္ ၂၀၀၅ က်ေတာ့လည္း ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာ သူက ပါေမာကၡ.. က်မက ကထိကဘ၀နဲ႔
တြဲလုပ္ခဲ့ရတာ.. ထူးျခားတဲ့ တို္က္ဆိုင္မႈပါပဲ)။

၁၉၈၆ ဒီဇင္ဘာ(၅ရက္ေန႔ထင္တာပဲ)မွာ ႏွစ္သစ္စာသင္တန္းေတြ ျပန္ဖြင့္ေတာ့ က်မတို႔ေတြ ဆရာမအသစ္

ခ်ပ္ခၽြတ္ေတြအျဖစ္ စာသင္ခန္းေတြထဲ ၀င္ရျပီေပါ့။ ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္ ႏိ၀
ု င္ဘာ ဒီဇင္ဘာ ႏွစ္လလံုး သင္ၾကားေရးအတြက္
မြမ္းမံသင္တန္းေတြ တက္ထားေပမဲ့ က်မတို႔ေတြ အတန္း၀င္ဖို႔ ေၾကာက္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက ေက်ာင္းဖြင့္စမွာ
စသင္ရမွာက သဒၵါပိုင္း..။ က်မ အပ်င္းဆံုး အပိုင္းေပါ့။ ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းးသားေတြကို ဆြဲေဆာင္ရခက္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြ..။
၀ါက်ဟူသည္အဘယ္နည္း..တို႔၊ ေနာက္ဆက္တို႔... ပစၥည္း..တိ.ု႔ . ။ အိုးး စိတ္ညစ္ပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ ရွိတာက က်မ
တာ၀န္ယူရမယ့္ အတန္းေတြက ရူပေဗဒ တန္းခြ(ဲ ၁) နဲ႔ သတၱေဗဒ တန္းခြ(ဲ ၁)။ (တခ်ိဳ႔တပည့္ေတြကို ခုထိမွတ္မိေသးတယ္)။
အဲဒီ အေစာပိုင္း စာသင္ရက္ေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ကို မေသမသပ္နဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတဲ့ ရက္ေတြပါပဲ..။ ခုခ်ိန္မွာ
ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ အဲဒီရက္ေတြအတြက္ မၾကာခဏ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ (ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္တိုတို စာသင္သက္
တလေက်ာ္ ေလာက္မွာပဲ က်မက စာသင္ခန္း ေတြနဲ႔ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္သြား ခဲ့ပါတယ္)။

(ျမန္မာစာဌာနရဲ႕ေနာက္နားမွာ ရွိျပီး တခ်ိန္က အင္မတန္စည္ကားခဲ့တဲ့ ကန္သာယာစားေသာက္ဆိုင္-

ျမန္မာက်ဴးပစ္ကရတဲ့ ပံုပါ)

ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္က ေက်ာင္းသူတပိုင္းမို႔ မိန္းထဲက ကိုယ္တက္ရမယ့္ အတန္းေတြနဲ႔ လိႈင္က

ကိုယ္ျပန္သင္ေပးရမယ့္အတန္းေတြၾကား ေျပးလႊားေမာပမ္းခဲ့ရတာ။ အဲဒီၾကားထဲ ရည္းစားျဖစ္သူကလည္း ဖိုင္နယ္
ေက်ာင္းသားမို႔ သူ႔ကိုလည္း အခ်ိန္ခြဲေပးရ ေသးတာေလ။ ငယ္စဥ္ဘ၀မွာေတာ့ အဲဒါကလည္း တာ၀န္တခုလို ျဖစ္တာကိုး..
ေနာ္။ ပိုဆိုးတာက ကိုယ္က ဆရာမျဖစ္သြားေတာ့ သူနဲ႔ နည္းနည္း ကြာဟသလို ျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔ နည္းနည္း
ပိုဂရုစိုက္ရတာလည္း ပါျပန္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ စိတ္ပင္ပန္းရတာကေတာ့ တကယ့္ အမွတ္တရပါပဲ။

အဲဒီရက္ေတြထဲမွာ ကဗ်ာေတြလည္း မေရးျဖစ္..။ သင္ၾကားေရးအတြက္ ျပင္ဆင္ရတာရယ္..

ကိုယ္သင္ယူရတဲ့ စာေတြကို ျပင္ဆင္ရတာရယ္..။ ခုျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက ေသေသခ်ာခ်ာမွ စာသင္ေပး
ႏိုင္ခဲ့ရဲ႕လားဆိုတာကိုပဲ မေသခ်ာေတာ့။ (အင္း အဲဒီ ၁၉၈၆-၈၇ စာသင္ႏွစ္က တပည့္ေတြ ဖတ္မိရင္ေတာ့
ခြင့္လႊတ္တန္ေကာင္းပါရဲ႕)။ ေသခ်ာတာတခု ကေတာ့ က်မ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ သင္ေပးျဖစ္ခဲ့မယ္ ဆိုတာပါ။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မက သိပ္ စာသင္ေကာင္းခ်င္တာ။ ျပီးေတာ့ သူမ်ားနားမလည္မွာ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ေသခ်ာ
သင္ေပးခ်င္စိတ္လည္း ရွိလို႔ပါ။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ၁၉၈၆-၈၇ စာသင္ႏွစ္ဟာ ၁၀တန္းစနစ္ေဟာင္းေတြရဲ႕ ေနာက္ဆံုးႏွစ္အျဖစ္ အေအာင္မ်ားခဲၾ့ ကတာမို႔

ေက်ာင္းသားထဲမွာ အသက္၂၀ ေတာ္ေတာ္ ေက်ာ္ေနတာေတြ ပါလာပါတယ္။ အဲဒီအခါ က်မတို႔ ဆရာမေပါက္စေတြက
ငယ္ငယ္ .. (ေျပာလို႔ေျပာတာမဟုတ.္ . ဆရာမေလးေတြက ငယ္ဂုဏ္ေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕.. ၾကည့္ေကာင္းတာ မ်ားတယ္..
တကယ္ေျပာတာပါ :))။ ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာလည္း ဆရာမေတြထက္ အသက္ပိုၾကီးတာေတြေတာင္ ရွိလာပါတယ္။
လိႈင္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေကာ္ရစ္ဒါ တေလွ်ာက္မွာ .. "သဒၶါက ပိုသည္... ဆရာမကိုပဲ အသည္းစြဲေအာင္ ခ်စ္မိျပီ" ဆိုတာေတြ၊
"အို... ဆရာမရယ္ အိမ္ကိုျပန္မလႊတ္ နဲ႔ အရင္ေနရာက နည္းနည္းနာလာတယ္.." ဆိုတာေတြ..ခဏခဏ ၾကားေနခဲ့ရတဲ့
အခ်ိန္ေတြေပါ့။

က်မအတြက္ ကဗ်ာပိုးကို ပိုတိုးေစတာကေတာ့ ကဗ်ာဆရာ(စာေရးဆရာ) (ေရႊျမိဳင္) မင္းသိုက္မြန္ က

တဌာနတည္းမွာ ရွိေနလို႔ပါပဲ။ သူကေတာ့ နည္းနည္းပိုျပီး ေမာ္ဒန္ကို လိုက္စားေနခ်ိန္ေပါ့။ ၾကည္ေအးကို Existentialist လို႔
သူက ေျပာေတာ့ က်မက "မဟုတ္ပါဘူး... Realist ပါ" လို႔ ျငင္းခဲ့ၾကရာက က်မက "ၾကည္ေအးရဲ႕ သရုပ္မွန္ စာေပ"
ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဌာနတြင္း စာတမ္းဖတ္ပြဲမွာ စာတမ္းတစ္ေစာင္ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တာ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ သူနဲ႔က်မလည္း
တကယ့္ ေျပာမနာဆိုမနာ ေမာင္ႏွမအရင္းလိ.ု .၊ သူ႔ဇနီး မတူးမာနဲ႔ က်မနဲ႔လည္း ညီအမအရင္းလိ.ု . ခုေတာ့ အကို႔ခမ်ာလည္း
ဆံုးရွာပါျပီ။ သူဟာ တကယ္ေတာ္တဲ့ ျမန္မာစာဆရာတေယာက္၊ ျပီးေတာ့ ကဗ်ာသမား..၊ ျပီးေတာ့ ေအးေအးႏုႏုေလး
ေနခ်င္တဲ့သူ။ မူးရင္ေတာ့ စိတ္က်တတ္တဲ့သူ။ ဒါေပမဲ့ ဘ၀ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ရုန္းကန္ပင္ပန္းရ..။ သူက ေျပာဖူးတယ္..
"ျမန္မာစာဆရာမ်ား ဘာမွ လုပ္စားမရ.. ကဗ်ာဆရာလည္း ဘာမွ လုပ္စားမရ.. ေမျငိမ္းရာ... ငါတို႔ဘ၀ေတြ အနည္းဆံုး
လူေလးစားခံရရင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ေနလို႔ ေကာင္းဦးမွာေနာ္ "တဲ့။ သူဆံုးေတာ့ အသက္ ၄၅.. (ထံုးစံအတိုင္း
အသည္းေရာဂါပဲေပါ့)။ အဲဒီတုန္းက ဌာနမွာ ေနာက္ထပ္ က်မေလးစားရတဲ့တေယာက္က ဆရာ
ဦးတိုးတင့္(ပါဠိပါရဂူဦးေအာင္မိုးရဲ႕သား)။ အဲလိုပဲ သိပ္ေအးခ်မ္းႏူးညံျ့ ပီး စာဖတ္နာသေလာက္ စာသင္ေကာင္းတဲ့
ဆရာတေယာက္။ သူတို႔က ရြယ္တူေတြ။ သူတို႔ေတြက က်မထက္ အသက္ၾကီးၾကေတာ့ ၀ါသနာတူ အကိုေတြလို။ ခုေတာ့
သူလည္း ဆံုးရွာျပီ။ (အင္းး အသည္းေရာဂါပါပဲ)။

အဲဒီတုန္းက မနက္ပိုင္းကို က်မတို႔ ေတာင္ငူေဆာင္မွာ အတန္းတက္ရပါတယ္။ ေန႔လယ္မွာေတာ့

လိႈင္ကိုလာျပီး ကိုယ့္အတန္းေတြ ၀င္ရပါတယ္။ က်မက သူမ်ားထက္ ပိုတဲ့တာ၀န္က ညေန၅နာရီေလာက္မွာ Practical ျပီးမယ့္
ရည္းစားကို မိန္းထဲမွာ ၀င္ၾကိဳရတာပါပဲ။ (သူက ေန႔လယ္ လိႈင္ကို လိုက္ပို႔ရေတာ့ ကိုယ္က ၾကိဳရတာေပါ့)။
ေနာက္တေၾကာင္းက သူ႔ကို ၾကိဳရင္း က်မတို႔ ကဗ်ာအုပ္ေတြ စုၾက ဆံုၾကတာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ကဗ်ာသမားစံုတြဲေတြျဖစ္တဲ့
ကိုမိုး(မိုးေမာင္ေမာင္)နဲ႔ မပူစူးတို႔စံုတ.ြဲ . သက္ေမာင္ခိုင္နဲ႔ ခိုင္တို႔စံုတ.ြဲ . က်မတို႔စံုတ.ြဲ . အဲလိုကလည္း ဆံုခ်င္ၾကေသးတာေလ..။
ဘာရယ္လည္း မဟုတ္.. ေတာင္ငူကင္တီးမွာပဲ စကားေတြ စုေျပာၾက။ စံုတြဲအခ်င္းခ်င္း စိတ္ေကာက္ၾကရင္လည္း
သူငယ္ခ်င္းေတြကပါ ၀င္ကူေခ်ာ့ေပးၾက။ တခါတေလ.. ကန္ေပါင္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္.. ေန၀င္ခ်ိန္ကို ထိုင္ၾကည့္ၾက.. အဲလို။
 (အင္းလ်ား)

အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကဗ်ာအယူအဆေတြ ျငင္းရင္း ရန္ျဖစ္ရတာကလြဲလို႔ တျခားေသာကေတြ မရွိခဲ့ၾက။ ဆင္းရဲ

က်ပ္တည္းတာေတာင္ အထူးအဆန္း မဟုတ္ခဲ့ၾက။ လူတန္းစားကြာဟမႈကလည္း သိပ္မရွိေသး။ က်မတို႔ အဖြဲ႔ထဲမွာ အမ်ားစုက
ညႊန္ၾကားေရးမွဴးသားသမီးေတြ... ပါေမာကၡ သားသမီးေတြဆိုေပမဲ့ အားလံုးလိုလိုက ပိုက္ဆံကို တိုင္းတိုင္းတာတာနဲ႔
သံုးေနၾကရသူေတြခ်ည္းပါ။ သူေဌးသားသမီးဆိုသူေတြကေတာင္ သိပ္ ပပ လႊားလႊား မရွိခဲ့ၾကေသး။ (အဲဒါက ၈၈
ေနာက္ပိုင္းေခတ္နဲ႔ မတူတာေတြပါ..။ ၈၈ေနာက္ပိုင္းကို ေရးတဲ့အခါမွာ ေျပာပါဦးမယ္..)။

ဒီေတာ့ ကဗ်ာကိစၥနဲ႔ ျငင္းၾကရင္ကို အသည္းအသန္ ရန္ျဖစ္ၾကေတာ့တာ။ အဲဒီ အျငင္းအခုန္က

က်မအတြက္ေတာ့ ေနာက္ပိုင္း က်မရဲ႕စာသင္ခန္းေတြမွာ စာေပေ၀ဖန္ေရးဘာသာကို သင္ေပးရေတာ့ ျဖန္႔ထြက္ ေတြးစရာ
အျမင္ေတြအျဖစ္ သံုးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီရက္ေတြထဲမွာ က်မ ဆရာမ ျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ ပတ္၀န္းက်င္က ပိုၾကီးလာပါတယ္။
ေဆးတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြက လိႈင္ကိုလာျပီး ကဗ်ာေတာင္းလို႔ ကဗ်ာစာအုပ္ စုထုတ္တဲ့အထဲလည္း က်မ
ပါခဲ့ပါတယ္။ က်မကေတာ့ ေျခေထာက္မွာပဲ ေဗြပါသလား.. ဒါမွမဟုတ.္ . ကဗ်ာေရးတယ္လို႔ ၾကားလိုက္ရင္ကို
ေသြးနီးသလိုျဖစ္ျပီးေတာ့.. ေနာက္ျပီး ေဆး(၂)က သူငယ္ခ်င္းေတြ အားကိုးနဲ႔လည္း ပါပါတယ္။ ကဗ်ာသမားေတြနဲ႔
ေတြ႔ဖို႔ဆိုျပီး... ေဆး(၂)ထိ သြား သြား လည္ေသးတာ။ အဲသည္တုန္းက ထိုင္ခဲ့တာ မဂၤလာဒံု ေဆး(၂)ေက်ာင္း၀င္းေရွ႕က
"Blue Bird" ဆိုတဲ့ ဆိုင္ကေလး ထင္ပါ့.. ။ (မွားရင္ ျပင္ေပးၾကပါ) ။

အဲဒီ စိတ္အင္အားေတြနဲ႔ .. ေနာက္ေတာ့ inspiration ရတာေတြနဲ႔ က်မ ၀တၳဳတိုေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ္

ေရးႏိုင္ခဲ့တာ။ ၁၉၈၆၊၈၇ မွာကို ၁၀ပုဒ္ ေက်ာ္သြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြ ေရးႏိုင္ခဲ့တာလည္း အဲဒီလို
ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ နီးစပ္ခဲ့တဲ့ အေနအထားေၾကာင့္ လို႔ ေျပာရမွာပါ။ (အထူးသျဖင့္ "သီခ်င္းႏွင္းဆီ"ေပါ့)။

တကယ္ေတာ့ ဆရာမတေယာက္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ က်မဟာ ေတာ္ေတာ္ မတည္ျငိမ္တဲ့ ဆရာမတေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါလိမ့္မယ္။

ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ကင္တီးထိုင.္ . ကဗ်ာစာအုပ္ကိစၥေတြ လုပ္..။ ဆရာမျဖစ္တဲ့အထိ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြလည္း
လိုက္ေရာင္းေနေသး။ အင္း... ဆရာမတာ၀န္ကို ေက်လို႔သာ.. ဘာမွ ျပႆနာမျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ လူၾကိဳက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္
နည္းခဲ့ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စိတ္နဲ႔ပဲ နီးစပ္လို႔လားမသိ.. စာသင္ခန္းေတြမွာေတာ့ က်မရဲ႕ ဆရာမဘ၀က
ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္လို႔ ရဲရဲ ေျပာရဲပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေက်နပ္စရာေကာင္းတာကေတာ့ အဲလို ရႈပ္ေထြးတဲ့
ကိစ၀
ၥ ိစၥေတြၾကားကပဲ က်မက ဂုဏ္ထူးတန္းစာေမးပြဲကို ေအာင္ခဲ့ေသးတာပါပဲ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ "ျမသီလာ" ဆိုတာဟာ.. ေအးျမတဲ့ အရိပ္အာ၀ါသကိုေပးတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္။

ဆိုရင္... က်မအတြက္ေတာ့ လိႈင္တကၠသိုလ္ဟာလည္း က်မရဲ႕ ဒုတိယ ျမသီလာ..။
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၁၀)

(လိႈင္ရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္တခုျဖစ္တဲ့ အင္းလ်ားကန္သာယာ)

ကဗ်ာဆရာသစ္ေကာင္းအိမ္ရဲ႕စကား ငွားေျပာရရင္ေတာ့... က်မဟာ ျမသီလာကို စစ္ေျမျပင္မွာ စြန္႔ထားခဲ့ျပီး

ကိုယ္လြတ္ရုန္းေျပးခဲ့တ.ဲ့ .. သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့... ရဲေဘာ္ တေယာက္မ်ား ျဖစ္ေနသလား... လို႔ ခဏခဏ ေတြးမိခဲ့ဖူးပါတယ္။

ေက်ာင္းတေက်ာင္းအေနနဲ႔ ေက်ာင္းပီပီသသ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းဖို႔ဆိုတာ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အၾကီးအကဲ

ေတြေပၚမွာ အမ်ားၾကီး မူတည္တယ္ ဆိုတာ ျငင္းလို႔မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လိႈင္တကၠသိုလ္ အေၾကာင္းေျပာရင္
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ဦးေကာင္းညြန္႔နဲ႔ ေမာ္ကြန္းထိန္းဆရာမၾကီး ေဒၚသိန္းကို ေမ့ထားလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဆရာၾကီးနဲ႔
ဆရာမၾကီး ဟန္ခ်က္ညီညီ ထိန္းသိမ္းမြမ္းမံခဲ့လို႔ပဲ လိႈင္ဟာ တကၠသိုလ္ပပ
ီ ီသသ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ ပညာသင္ရာအရပ္
ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာပါ။

ဆရာၾကီးဦးေကာင္းညြန္႔ရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ ၁၀ႏွစ္နီးပါး အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့တေလွ်ာက္ က်မတခါမွ

ဆရာၾကီးေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ မၾကံဳခဲ့ရဖူး.။ ဆရာၾကီး စိတ္တိုတာ တခါမွ မျမင္ခဲ့ရဖူး..။ ဆရာၾကီးဆူတာ တခါမွ
မခံခဲ့ရဖူးပါ။ ဆရာၾကီးဟာ သူ႔မ်က္ႏွာ ၾကည့္ေနရတဲ့ ဆရာဆရာမေတြေရာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြေရာအေပၚမွာ အျမဲ
စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ဆက္ဆံ တုံ႔ျပန္တတ္တဲ့သူ။ (ဆရာၾကီးက မွတ္မွတ္ရရ.. တခါမွာ အင္မတန္ရႊတ္ေနာက္တဲ့
ေဆာ့တဲ့ ေက်ာင္းသားတအုပ္စု (ဘယ္သူေတြပါလဲဆိုတာ ခုထိ မွတ္မိေနေသး :))က ေက်ာင္းသားေရးရာ အေဆာက္အဦး
ေရွ႔မွာ ေက်ာင္းအုပ္ ၾကီး ပူေဇာ္ပြဲဆိုျပီး ေက်ာင္းရဲ႕ စဥ့္အုတ္တလံုးကို ပန္းေတြ အေမႊးတိုင္ေတြထြန္းျပီး ကန္ေတာ့ၾကတာ။ အဲဒါ
သူသိသြားေတာ့ သူ႕ရံုးခန္း(အေဆာင္တစ္) အေပၚထပ္ကေန လွမ္းၾကည့္ျပီး ေတာ္ေတာ္ေဆာ့တဲ့ ကေလးေတြ ၾကံၾကံဖန္ဖန္...
လို႔ ေျပာျပီီး ရယ္ေနတဲ့ သူမ်ိဳးပါ။ (ဆရာၾကီး ေတာ္လို႔ ၈၈ကာလမွာ လိႈင္တကၠသိုလ္ထဲ စစ္ဖိနပ္ေတြ ေျခခ်ခြင့္မရခဲ့တာလည္း
ေနာက္ပိုင္းမွာ ေျပာျပပါ ဦးမယ္)။

ဆရာမၾကီးေဒၚသိန္းနဲ႔ကေတာ့ သိပ္ၾကာၾကာ မဆံုဖူးလိုက္ရပါဘူး။ ဆရာမၾကီး မိန္းထဲ ေျပာင္းသြားရလို႔ပါ။

ဒါေပမဲ့ ဆရာမၾကီး အျမဲ ျပံဳးေနတတ္ျပီး သိမ္ေမြ႔တာ မွတ္မိပါတယ္။ ဆရာမၾကီးရဲ႕ ေနာက္ပိုင္း ေမာ္ကြန္းထိန္းေတြကိုဆို
သိပ္ေတာင္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ မရွိေတာ့တဲ့ အထိပါပဲ။ ၀န္ထမ္းေတြ လက္ေအာက္ ငယ္သားေတြက အထက္အရာရွိေတြ..
အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကို ခ်စ္တယ္.. ေလးစားတယ္.. ရိုေသတယ္ဆိုတာ အင္မတန္ ရွားပါးတာပါ.. ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ
ေမတၱာကို ဆရာၾကီးနဲ႔ ဆရာမၾကီးတို႔က ရခဲ့ၾကပါတယ္။။

အဲဒီတုန္းကလို႔ ျပန္ေတြးလိုက္ရင္.. က်မအေနနဲ႔ လြမ္းစရာထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့

ယဥ္ေက်းမႈကလည္း ထိပ္ဆံုးက ပါပါတယ္။ သူတို႔အရြယ္အရ ဆရာမေတြကို ခပ္ေ၀းေ၀းကေန မၾကားတၾကား သီခ်င္းေစာင္း
ဆိုတာမ်ိဳးေလးေတြ ရွိေပမဲ့ ရိုင္းပ်တဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ေတာင္ မၾကည့္ခဲ့ၾကတဲ့ ေခတ္ပါ။

မွတ္မွတ္ရရ.. တေန႔.. က်မတို႔ ဆရာမတသိုက္ မိန္းထဲမွာ အတန္းတက္ျပီး ေန႔လယ္ လိႈင္ကို

အတန္းျပန္၀င္ဖို႔ ၄၅ဒတ္ဆန္းကားနဲ႔ အလုအယက္ျပန္လာၾကရပါတယ္။ (အဲဒီတုန္းက ဆရာမေတြ ကားဂိတ္မွာ ရွိလို႔ကေတာ့
ကားထဲက ေယာက်္ားေလးေတြက အျပင္ထြက္ တြယ္စီးျပီး ဆရာမေတြကို ေနရာဖယ္ ေပးၾကတာပါ)။ အဲဒီတေန႔က်ေတာ့
ကားအရပ္မွာ ဆင္းမယ့္အုပ္နဲ႔ အင္းစိန္ဘက္လိုက္ဖို႔ တက္မယ့္ လူအုပ္ကလည္းမ်ားေတာ့ က်မတို႔ ကားထဲက လူေတြ
အျမန္ဆင္း.. ဒရိုင္ဘာကလည္း ေလာေန။ က်မတို႔ဆရာမေတြ ဆြဲျခင္းေတာင္း တဘက္ အိတ္ေတြတဘက္နဲ႔ ဆင္းေနတုန္း
ရုတ္တရက္ ကားက ထြက္မလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ က်မက ေျခနင္းခံုမွာတန္းလန္း..။ က်မ ျပဳတ္က်ေတာ့မလို ျဖစ္သြားျပီး
ေအာ္မိတာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္လည္း လန္႔သြားတာ။

(အဲဒီေနရာေလးမွာေပါ့.. ကားေစာင့္စီးၾကရတာ)

အဲဒီအခ်ိန္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေက်ာင္းသားေတြက စပယ္ယာကို ဆြဲ..၊ ကားကို ၀ိုင္းလိုက္ျပီး ဒရိုင္ဘာကို

အျပင္ထြက္စမ္း.. ခဗ်ားဘယ္လိုလုပ္တာလဲ.. ဒီမွာ ဆရာမေတြ ဆင္းတုန္း မျမင္ဘူးလား.. ျပဳတ္က်ရင္ ခင္ဗ်ားအေသပဲ.. လို႔
ေအာ္ၾကေရာ။ က်မတို႔မွာ အေျပးအလႊားနဲ႔ အဲဒီကေလးေတြကို တားရတယ္.. သားတို႔ရယ္.. ဘာမွမျဖစ္ဘူး.. ဆရာမတို႔ ဘာမွ
မျဖစ္ပါဘူး.. နဲ႔။ (အဲဒီကေလးေတြက ကိုယ့္ေမဂ်ာ ကိုယ့္အတန္းက ကေလးေတြလည္း မဟုတ္ၾကပါဘူး)။ ေက်ာင္းကားဂိတ္က
တာ၀န္က်လံုျခံဳေရးေတြလည္း ေျပးလာၾကေပါ့။ ကေလးေတြက မရဘူး။ ဒရိုင္ဘာနဲ႔ စပယ္ယာေတြ.. ဆရာမေတြကို
ေတာင္းပန္ရမယ္တို႔ ထိုင္ကန္ေတာ့ ရမယ္တို႔.. အိုးးး။ ေနာက္ဆံုး တကယ္ပဲ ဒရိုင္ဘာေရာ စပယ္ယာေရာ က်မတို႔ကို
ကန္ေတာ့ပါမယ္လုပ္လို႔။ က်မတို႔က ျပန္ေျပာရတယ္..။ ရပါတယ္.. ေနာက္ကိုသာ အဲလိုမျဖစ္ပါေစနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ
ျပီးသြားတာ။ (အဲဒီတုန္းက က်မတို႔က ဆရာမအေနနဲ႔ သိပ္ငယ္တာမို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ကိုယ့္ထက္ၾကီးတယ္
ထင္ရင္ေတာင္ က်မတို႔က သား...တို႔၊ ကေလး...တို႔လို႔ တမင္ ေခၚၾကပါတယ္)။

(ဒီေနရာမွာ ျဖတ္ေျပာျပခ်င္တာကေတာ့.. က်မ ၂၀၀၃မွာ ဒဂံုတကၠသိုလ္ကို ကထိကအျဖစ္နဲ႔ ေရာက္ေတာ့

၂၀၇ အဲကြန္းဘတ္စ္ေပၚမွာ ေနရာမရလို႔ အေပၚလက္တန္းက လက္ကိုင္ကြင္းကို မမီမကမ္း လွမ္းဆြဲကိုင္ရင္း
ဆြဲျခင္းေတာင္းတဘက္နဲ႔ ကားေပၚမွာ ဒယိမ္းဒယိုင္ ကို႔ရို႕ကားယား ဟန္ပ်က္ေနတာၾကည့္ျပီး ထိုင္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသား
ေက်ာင္းသူေတြက ရယ္ၾကပါတယ္။ အသက္ၾကီးၾကီးဆရာမၾကီးတေယာက္ ျဖစ္ပ်က္ေနတာဟာ သူတို႔စိတ္ထဲ ရယ္စရာလို႔
ျမင္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မစိတ္ထဲ တခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းသားေတြကို သတိတရနဲ႔ မ်က္ရည္ေတာင္
လည္မိခဲ့ပါတယ္..။ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာ အဲလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြ အမ်ားၾကီး ၾကံဳခဲ့ရတာပါ။ က်မက အတန္း၀င္ဖို႔ အေျပးအလႊား
သြားေနတုန္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ Mobile phone ေျပာရင္း ေလွ်ာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားက ၀င္တိုက္သြားျပီးေတာ့
ေဆာရီးလို႔ေတာင္ လွည့္မေျပာတာ..။ ဖဲ၀ိုင္းလုပ္ေနတာကို ဂ်ဴတီအရ ၀င္ဖမ္းရတဲ့ ဆရာမကို မေက်နပ္လို႔ သူ႔ေက်ာင္းသားက
ျပန္ျပီး Rape လုပ္တယ္ဆိုတာေတြဟာ.... တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားလား.. အဲဒါကေရာ တကၠသိုလ္ရဲ႕ နိမိတ္ပံုလား....။
ေနာက္ပိုင္းမွာ အမ်ားၾကီး ေျပာပါဦးမယ္..။ ေျပာရရင္ က်မ အဲဒီဘ၀ထဲက ထြက္ေျပးခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေပါ့)။

က်မရဲ႕ မိန္းထဲက ေက်ာင္းသူဘ၀ကေတာ့ နည္းနည္းပိုျပီး စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းလာပါတယ္။

မဟာ၀ိဇၨာတန္း မွာ စာေတြ မ်ားလာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီတုန္းက က်မက ဆရာ ေမာင္ခင္မင္-ဓႏုျဖဴ သင္တဲ့ Modern
literary Theory ခ်ိန္ေတြ စကားေျပ အေရးအသားခ်ိန္ေတြ စာေပေ၀ဖန္ေရးေတြပဲ တက္ခ်င္ေနတတ္တယ္။ Assignment
ေရးခိုင္းရင္လည္း အဲဒီ Paper ေတြကို က်မေရးရတာ လက္အေတြ႔ဆံုး။ ျပီးေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ
အဖြဲ႔က်ျပီေဟ့ဆိုလည္း ဆရာေဇာ္(ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္)တို႔ တကၠသိုလ္ မင္းေမာ္(ဆံုးရွာျပီ) တို႔နဲ႔ေလ။ ဆရာႏွစ္ေယာက္က
စကားႏိုင္လုၾကရင္ သိပ္ရယ္ရတာ။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ေခတ္က သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း... နာမည္ေျပာင္ေတြအေၾကာင္း..
ေနာက္.. ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ အတင္းေတြေရာ.. ေျပာၾကရင္ သိပ္ရယ္ရတာ။ က်မမွာ
ဆရာေတြၾကားထဲ အျမဲ တခိခိနဲ႔ ရယ္ေနရ တာေပါ့။

တကယ္ေတာ့ က်မက ဆရာတကၠသိုလ္မင္းေမာ္ကို ေၾကာက္ရတာ။ က်မက သူ႔ဘာသာရပ္ (Phonetics &

Linguistics)မွာ ညံ့လို႔ ဆရာက နည္းနည္းမွ မေက်နပ္။ ဆရာက စကားေျပာရင္လည္း သူ႔ကဗ်ာေတြလိုပဲ သေရာ္ေတာ္ေတာ္
သိပ္ေျပာတတ္တာ။ ေနာက္တႏွစ္မွာ က်မ အိမ္ေထာင္က်သြားေတာ့ ဆရာေျပာတာ မွတ္မိေနေသးတယ္။ "ေမျငိမ္း.
နင္ကေတာ့ေလ Linguistics ေတာ့ မရဘဲ လင္ယူလိုက္ေတာ့ လင္ပဲ ရျပီး ဂြစ္စတစ္ က်န္ေနဦးမွာ ျမင္ေယာင္ေသးတယ္.."
တဲ့။ ဟီဟိ.. အဲလို ဆရာမ်ိဳး။

ဆရာေဇာ္ကက်ေတာ့ စကားေျပာရင္ ေလသံေအးေအးေလးနဲ႔ ရုပ္ကေလးက မလွသေလာက္ (စိတ္ဆိုးမွာ

ေၾကာက္ပါဘူး.. ကိုယ့္အေဖပဲ.. ဟဲဟ)ဲ ႏွလံုးသားကေတာ့ အင္မတန္ ခံစားတတ္။ အိမ္မွာ ညအိပ္မေပ်ာ္ရင္
ေမာင့္လျပည့္၀န္းနဲ႔ လိမ္ေမာ္ခ်ိန္ သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္တည္းကိုပဲ တျခမ္းဆီ သြင္းထားတဲ့ အေခြကို နားေထာင္တယ္ဆိုတဲ့ ရိုမန္တစ္
(romantic) အဘိုးၾကီး... သူ႔ရဲ႕ ယုဇနမခင္ပ်ိဳထဲက စာသားေတြကို က်မက သူ႔ေရွ႕မွာ ရြတ္ျပရင္ ေတာ္စမ္းပါဟာ.. ဆိုျပီး
ရွက္ေနတတ္တဲ့ ေမာ္ဒန္အဘိုးၾကီးေပါ့။ က်မက တခ်ိဳ႔ ဆရာ ဆရာမေတြကို ေ၀ဖန္ရင္ အင္းး အဲလိုကေတာ့
ၾကံဳရမွာပါပဲဟာ...လို႔ ေရႊျပည္ေအး ေလသံနဲ႔ ေျပာတတ္ေသး။ ဆရာေဇာ္ကေတာ့ ေမျငိမ္း... ဟိုလို မေရးနဲ႔ ဒီလိုေရး.. လို႔
တခါမွ မေျပာဖူးပါ။

ဆရာတို႔ဆီက ရသမွ် ဗဟုသုတေတြကို က်မ ေလာဘတၾကီး စုပ္မ်ိဳယူေနတဲ့ ကာလေတြေပါ့။ ဟဲဟဲ..

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်မတို႔၀ိုင္းကို ဌာနကေခၚတာ ဒန္္ဒန္အုပ္စုတဲ့။ (ေမာ္ဒန္ကို ေျပာတာ)။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုသာခ်ိဳတို႔ ကိုေဇာင္းထက္တို႔ကို ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေရးလို႔ဆိုျပီး ဌာနက တခ်ိဳ႔ေသာ ေရွးရိုးစြဲ

ဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးမ်ားက ေခၚဆူတာတို႔ မ်က္ႏွာသာမေပးတာတို႔ လုပ္ေနခ်ိန္။ က်မခမ်ာလည္း ခရီးသြား၀တၳဳလို
ျပည့္တန္ဆာအေၾကာင္း ေရးလိ.ု႔ . ေနာက္ မိန္းကေလးက ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းေတြေရးလို႔ ဆရာမတေယာက္အေနနဲ႔
ျမန္မာစာမဟာ၀ိဇၨာ ေက်ာင္းသူ တေယာက္အေနနဲ႔ မေရးသင့္ဘူး.. တို႔၊ အေရးရဲလြန္းတယ္တို႔ ေခၚ ေခၚေျပာခံရ..
ေနအထိုင္ကလည္း မတတ္ေတာ့ မ်က္ေစ့စပါးေမႊး စူးခံရ။ (တကယ္ေတာ့ အံၾ့ သစရာပါပဲ.. ျမန္မာစာလို ဌာနၾကီးမွာ
အႏုပညာလြတ္လပ္ခြင့္ဆိုတာကို နားမလည္တဲ့ လူၾကီးေတြ ရွိေနတာ.. အဲဒါေတြလည္း မေမ့)။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီ မဟာ၀ိဇၨာႏွစ္အတန္းမွာ က်မ မေပ်ာ္ခဲ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းမွာသာ ေပ်ာ္တာ။ စာသင္ခ်ိန္ေတြ

ကိုလည္း စိတ္တိုင္းမက်။ က်မကလည္း ကပ္ကပ္သပ္သပ္ ခံစားသလားမသိ။ က်မက ေမာ္ကြန္းဆိုလည္း ေမာ္ကြန္းေတြရဲ႕
အေရးအသားအဖြဲ႔အႏြဲ႕ကို အေသးစိပ္ လိုက္ခ်င္တာ..။ ေမာ္ကြန္းေရးရျခင္းအေၾကာင္းတို႔ သမိုင္းေနာက္ခံတို႔ဆိုတာေတြက
ျမန္မာစာ မဆန္ဘူးလို႔ ထင္။ ေနာက္ ေရွးကဗ်ာဆိုလည္း အဲဒီတုန္းက ဘယ္လိုေတြးလဲ.. ဘယ္လိုေရးလဲ.. ဘယ္လို
ခံစားခ်က္မ်ိဳး ရွိလ.ဲ . ဆိုတာေတြ အေသးစိတ္ လိုက္ခ်င္တာ။ န၀ေဒးဆိုလည္း သူ႔အဖြဲ႔အႏဲြ႔ကို အေသးစိတ္ လိုက္ခ်င္..
နတ္သွ်င္ေနာင္ဆိုလည္း သူ႔စကားလံုးအသံုးေတြ ေနာက္ကိုပဲ လိုက္ၾကည့္ခ်င္။ စာေပေတြရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းဆိုတာ ကေတာ့
စာအုပ္ထဲ ရွာဖတ္ဖို႔ပဲလို႔ ထင္တာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ Tutorial ေတြမွာ ေျဖတဲ့ က်မရဲ႕အေျဖေတြက ျပႆနာ စ ျဖစ္လာတယ္။
(က်မေရွ႕မွာ အင္မတန္ ခၽြန္တဲ့ ေက်ာင္းသားၾကီးႏွစ္ေယာက္ အဲလို ေထာ္ေလာ္ ကန္႔လန္႔ႏိုင္မႈေၾကာင့္ မဟာ၀ိဇၨာကေန
အေ၀းၾကီးကို လြင့္သြားခဲ့ရဖူးတဲ့ သာဓကလည္း ရွိပါတယ္)။ ဒါေပမဲ့ ေဖာက္ထြက္ေတြးတာကို ခြင့္မျပဳတဲ့... တေသြး တသံ
တမိန႔္ ဆန္တဲ့ စနစ္မ်ိဳးကိုေတာ့ က်မ ဘယ္လိုမွ မလိုက္နာခ်င္ ခဲ့ပါ။

ေျပာသာ ေျပာရတယ္.. က်မကလည္း သိပ္ေတာ့ အလုပ္မဟုတ္လွ။ ရကန္ရဲ႕ အကန္အေက်ာက္ဖြဲ႔ေတြကို

ေျဖရင္း အကန္အေက်ာက္ေတြေကာင္းေပမဲ့ တျခားသူေတြကို အသားလြတ္ အပုပ္ခ်တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈမ်ိဳး ျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ
မေကာင္းတဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထားရဲ႕ နိမိတ္ပံုျဖစ္တယ္။ အဲဒါဟာ ယဥ္ေက်းမႈတခု စာေပသမိုင္းတခုထိ တာသြားတယ္
ဆိုတာေတြပါ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ခ်က္အျဖစ္ ေရးတာေလ။ ငယ္စိတ္ ငယ္မာန္နဲ႔ေပါ့။

ဒါနဲ႔ပ.ဲ . ကိုယ္ကလည္း paper တခုေျဖတာမွာ အားနည္း.. (သူမ်ားေတြလည္း တခုစီမွာေတာ့ အားနည္းတယ္

ေျပာတာပဲ)။ အင္းး က်မကေတာ့ ေခါင္းမာတာကိုလည္း ေလွ်ာ့မေပးခ်င္တဲ့ အခိုက္။ ဘ၀မွာ ပထမဆံုးအျဖစ္ စာေမးပြဲ
က်ပါေတာ့တယ္။ မဟာ၀ိဇၨာတန္းစာေမးပြဲမွာ က်မ ေသေသခ်ာခ်ာ က်ပါေတာ့တယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ ၁၉၈၇ ဟာ
ျမန္မာစာဆရာမဘ၀ တိုက္ပ၀
ြဲ င္ကာလေတြရဲ႕ အစပ်ိဳးခ်ိန္ေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့
ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ က်တာမို႔ က်မ ၀မ္းပမ္းတနည္းေတာ့ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ က်မခ်စ္တဲ့ တကၠသိုလ္ရင္ခြင္မွာ..
ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ေနရ ေနရေပါ့ ....။
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၁၁)

ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ၁၉၈၈ ၾကီးကို ေက်ာ္သြားလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ က်မစိတ၀

္ င္တစားေတြးေနမိတာတခုက
ဗမာျပည္က က်မတို႔အရြယ္ေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ေတြထဲမွာ ၈၈ က ဘယ္ေလာက္ လႊမ္းမိုး အေရးပါခဲ့သလဲ ဆိုတာပါပဲ။ ၈၈
ထဲမွာ က်မတို႔ အရြယ္ေတြထဲမွာ အေတာ္မ်ားမ်ား ဘ၀ေတြ တိုက္ရိုက္ ေျပာင္းျပန္လွန္လိုက္ သလို ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၾကရတယ္။
တိုက္ရိုက္ မေျပာင္းလဲဘူး ဆိုရင္ေတာင္မွပဲ အဆိုးဘက္ကို ဦးတည္တဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြဟာ ၈၈ ကေန စခဲ့တယ္လို႔
ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

၁၉၈၇ ရဲ႕ သီတင္းကၽြတ္မွာ က်မတို႔ ႏွစ္ဘက္မိဘေရွ႕မွာ ေစ့စပ္ပါတယ္။ လာမယ့္ ၁၉၈၈ ေမမွာ

လက္ထပ္မယ္ေပါ့။ အေၾကာင္းရင္းးကေတာ့ သူက ဖိုင္နယ္ စာေမးပြဲျပီးျပီ။ ဘြဲ႔ရေတာ့မယ္။ က်မက ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ
ငယ္ငယ္ေလး။ (သူက စိတ္မခ်ဘူးလို႔ေတာ့ မေျပာပါဘူး)။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ဘက္မိဘ သိေတာ့ အိေျႏၵရတယ္ေပါ့။ က်မကလည္း
မဟာ၀ိဇၨာေနာက္ဆံုးႏွစ္စာေမးပြဲ ေျဖအျပီး.. က်မယ္လည္း မထင္ေသး။ ဒီလိုနဲ႔ ေစ့စပ္ၾက.. ႏွစ္အိမ့္တအိမ္ ၀င္ထြက္ၾကေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်မက က်မရဲ႕ ေနာက္ထပ္ျမသီလာျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ၾကီးနဲ႔ ပတ္သက္ရျပန္တာေလ..။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို ကံေကာ္ရိပ.္ . ေရတမာရိပ္လို႔ တင္စားသလိ.ု . လိႈင္ကို ကုကၠိဳရိပ္လို႔ တင္စားသလိ.ု . RIT ကိုေတာ့
စြယ္ေတာ္ရိပ္လို႔ တင္စားၾကပါတယ္။

သူက စက္မႈတကၠသိုလ္က ပါေမာကၡတေယာက္ရဲ႕သားမို႔ အဲဒီေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ေနရပါတယ္။

စက္မႈတကၠသိုလ္ ဆင္၀င္ေရွ႕ကေန ဗိသုကာဌာနဆီဆင္းတဲ့ စႀကၤံ အမိုးလမ္းေလးအတိုင္း ဆင္း..(ပံုထဲက
လမ္းေလးအတိုင္းေပါ့)။

ျပီး.. ဂ်ီေဟာေဆာင္ေရွ႕က ျဖတ္.. တည့္တည့္ဆက္ေလွ်ာက္.. ေဘာလံုးကြင္း အဆံုး ညာဘက္ျခမ္းက

ျခံက်ယ္ၾကီးေတြရဲ႕ တတိယေျမာက္ျခံထဲမွာ က်မ ၁၀ႏွစ္နီးပါး ေနခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီ ေခတ္အဆက္ဆက္ ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းတင္ခဲ့ရာ
အဲဒီေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ သိပ္မၾကာခင္.. ကမၻာပ်က္ေတာ့မယ္လို႔ က်မတို႔ လံုးလံုး မထင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ အဲဒီ စြယ္ေတာ္ရိပ္
ျမသီလာကေတာ့ က်မရဲ႕ တတိယအိမ္။ ေႏြးေအး.. ေမတၱာေပါင္းကူး.. ေမာ္လျမိဳင္ဆိုင.္ .။ ေက်ာင္းေရွ႔က ေရပန္းစင္ေလးဟာ
က်မ ညေန ညေန လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ထိုင္တဲ့ေနရာ။ ေက်ာင္းေရွ႔က ကိုထိန္ရဲ႕ ေန၀န္းႏွင္းဆီ စာအုပ္ဆိုင္ေလးဟာ က်မရဲ႕
ဒုတိယ လမင္းတရာ..။
 အဲလိုနဲ႔ စက္တင္ဘာမွာ မဆလအစိုးရက ေငြစကၠဴတခ်ိဳ႕ တရားမ၀င္ ေၾကျငာပါတယ္။ ႏွစ္ဘက္မိဘ
ရွိသမွ်ေလး မည္းကုန္။ ပိုဆိုးတာ ေယာကၡမေလာင္းေတြခမ်ာ က်မတို႔အတြက္သံုးဖို႔ ေရႊေရာင္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ မည္းကုန္။
ေနာက္ေတာ့ က်မတို႔ ေအာင္စာရင္းထြက္တာမွာ က်မ က်ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ အ့ံၾသစရာေကာင္းတာက ေက်ာင္းေပ်ာ္လို႔
ေက်ာင္းေတာင္ မျပီးခ်င္ေသးေပမဲ့ မိန္းမ ယူခ်င္လို႔ စာေမးပြဲ ေသခ်ာ ေျဖခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ သူလည္း စာေမးပြဲ က်ပါေလေရာ။
(တကယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ နိမိတ္မေကာင္းတဲ့ ၈၈ ပါပဲ)။ ႏွစ္ဘက္မိဘလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတြ ျဖစ္ကုန္တာေပါ့။
မဂၤလာေဆာင္ ဖို႔ကလည္း အားလံုး စီစဥ္ျပီး။ ဒုကၡ..။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စာေမးပြဲပဲ ေရွ႔ႏွစ္ေတာ့ ေအာင္မွာေပါ့ ဆိုျပီး
ေရွ႔ဆက္တိုးလို႔သာ ျပင္ရေတာ့တာေပါ့။

မတ္လ ၁၃ရက္... မွတ္မွတ္ရရကိုပဲ အဲဒီေန႔က တနဂၤေႏြေန႔။ တနဂၤေႏြဆို က်မက သူတို႔အိမ္မွာ တခုခု

လုပ္စားတတ္လို႔ တေနကုန္ ရွိေနတတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ တနဂၤေႏြဆို စြယ္ေတာ္ရိပ္က ပိုေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသလိုပဲ။
ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ လူအမ်ားစုက စိတ္ေအး လက္ေအး ပံုစံေလးေတြနဲ႔ စည္ကားေန တတ္တယ္ေလ။ က်မက မဂိုလမ္း
(ေရႊဘံုသာလမ္း) ျပန္မွာမို႔ အျပန္ဆို အင္းစိန္ဆူးေလကားေတြက ေခ်ာင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မက ေအးေအးေဆးေဆးမွ
ျပန္ေနက်။ အဲဒီညမွာလည္း က်မ ညေနေစာင္းမွ ျပန္လာတာပါ။ ဘာတခုမွ မထူးခဲ့။ ဒါေပမဲ့ က်မ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး
မၾကာခင္မွာပဲ သူ႔ဆီက ဖုန္းလာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ျပႆနာျဖစ္တယ္ .. စစ္တပ္က ၀င္ပစ္ကုန္ျပီတဲ့။

အဲဒီည.. သူတို႔ တအိမ္လံုး အိမ္ေဘးျခံ၀င္းထဲက ငွက္ေပ်ာပင္ေတြၾကားထဲ ၀င္ပုန္းေနရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ

အတြက္ ဘုရားစာေတြ တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း.. ေက်ာင္းေနာက္ဘက္ ကေန ကိုးမိုင္တရုတ္ သင္းခ်ိဳင္းဘက္ထိ
ေျပးထြက္သြားရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ဆုေတာင္းရင္း... ဒဏ္ရာရထားတဲ့ ကိုစိုးႏိုင္အတြက္ ဆုေတာင္းရင္း...
အိမ္ေတြမွာ ေရစင္ေတြထဲပါမက်န္ လွန္ေလွာ ရွာေဖြေနတဲ့ ယူနီေဖာင္း၀တ္ ေတြကို တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ ၾကည့္ရင္း.... တာ၀န္နဲ႔
ေက်ာင္းေပၚေရာက္ေနတဲ့ သူတို႔အေဖကို ေစာင့္ရင္း... တညလံုး ငုတ္တုတ္ မိုးလင္းသြား ခဲ့ရတယ္... တဲ့။

အဲဒီညမွာ စစ္တပ္လက္ခ်က္နဲ႔ ကိုဖုန္းေမာ္ က်ဆံုးတာကိုပဲ က်မတို႔ သိလိုက္ရတယ္..။ အဲဒါဟာ

အဲဒီေန႔ရက္ကစလို႔ စစ္တပ္လက္ခ်က္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြ က်ဆံုးဖို႔ရဲ႕ အစျဖစ္တယ္လို႔ က်မတို႔ မသိခဲ့ၾကေသးဘူး။
စစ္တပ္လက္ခ်က္နဲ႔ ျမန္မာတျပည္လံုး က်ဆံုးဖို႔ရဲ႕ အစျဖစ္တယ္ဆတ
ို ာလည္း က်မတို႔ မသိခဲ့ၾကေသးဘူး။ ခု ႏွစ္ ၂၀ေက်ာ္မွာ
ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ အဲဒီ ၁၃ရက္မွာပဲ ဗမာျပည္တျပည္လံုး ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္ခံရတာေတြ.. အသတ္ခံရျခင္းေတြ စခဲ့တယ္
ဆိုတာကို သိေနခဲ့ရပါျပီ။

ေနာက္တေန႔ ၁၄ရက္ေန႔မနက္ အိမ္ကို ဌာနမွဴးက ဖုန္းဆက္ပါတယ္..။ အေရးေပၚ အစည္းေ၀း..တဲ။့ လိႈင္မွာ

ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သတင္းေတြ သိျပီး ျဖစ္ေနပါျပီ။ ေတာက္တေခါက္ေခါက္နဲ႔ေပါ့။ က်မတို႔ ဆရာဆရာမ အားလံုး
စပယ္ရွယ္ဂ်ဴတီ..တဲ့။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ၁၄ရက္ တနလၤာေန႔မွာ RIT ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ လိႈ္င္တကၠသိုလ္မွာ က်မတို႔

ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို လႈပ္ရွားမႈသသ
ိ ိသာသာ မျဖစ္ေသးတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ (တကယ္ေတာ့ RIT မွာ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔
အေပးအယူလုပ္ေနၾကတုန္းမို႔ အေျခေနၾကည့္ေနၾကတဲ့သေဘာဆိုတာ ေနာက္မွ ရိပ္မိပါတယ္)။ အဲဒီတေန႔ဟာ တခုခုကို
ေစာင့္ၾကည့္ၾကရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္သြားပါတယ္။ RIT ေက်ာင္း၀င္းကိုေတာ့ ၀င္ေပါက္ေတြ အားလံုး ပိတ္လို္က္ျပီး အေစာင့္ေတြ
တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ခ်ထားျပီလို႔ သူက ဖုန္းဆက္ျပီး လွမ္းေျပာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတခ်ို႕ အဖမ္းခံရျပီး တခ်ိဳ႕ကေတာ့
ရွိေနၾကတုန္းပဲ.. တဲ့။

ေက်ာင္းကအျပန္ ညေန၃နာရီေလာက္မွာ အိမ္မျပန္ေသးဘဲ က်မ RIT ဘက္ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။

ဆင္းရဲသားဂိတ္ကေလးမွာ ေက်ာင္းလံုျခံဳေရးေတြန႔.ဲ .။ ဆရာၾကီးေတြနဲ႔။ က်မကို သိေနတဲ့ သူေတြရွိေနတာမို႔
၀င္ခြင့္ေပးပါတယ္။ အဲဒီ ဆင္းရဲသားဂိတ္ကေလးေနာက္က ျမက္ခင္းျပင္မွာ ေက်ာင္းသားေတြက အမွတ္တရ
အုတ္ဂူလုပ္မယ္ဆိုလား..။
 ေက်ာင္းဆင္၀င္ေအာက္နဲ႔ ေရပန္းစင္တ၀ိုက္မွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြ ရုံးစု ရံုးစု..။

ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြက တင္းမာ အံု႔မိႈင္း ေနၾကပါတယ္။ RIT ဟာ စစ္ပြဲျပီးစ စစ္ေျမျပင္လိုပဲ..။

က်မ သူ႔အိမ္ရွိရာဆီကိုပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူကေတာ့ က်မကို ဘာလို႔လာသလဲလို႔ ဆူပါတယ္။ က်မကေတာ့
အေျခေနသိခ်င္တာပါပဲ။

အဲဒီေန႔မွာပဲ အာဏာပိုင္ေတြက ကိုဖုန္းေမာ္ကိစၥကို ရပ္ကြက္ရန္ပြဲကေန ေက်ာင္းသား ေတြဘက္က

လြန္က်ဴးလို႔ ေျဖရွင္းရာကပဲ လက္လြန္သြားသေယာင္ သတင္းလိမ္လိုက္တဲ့အတြက္ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြကို
ဆြေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ အေဖကေတာ့ ပြဲမေသးေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာေနျပီ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ က်မကေတာ့
စစ္တပ္ မိုက္ရိုင္းတယ္ဆိုတာေလာက္ပဲ တိမ္တိမ္ေလး ေတြးေနခဲ့တာပါ။

မတ္လ၁၅ရက္ေန႔က်ေတာ့ ေက်ာင္းထဲမွာ သိသိသာသာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ရွိလာတယ္။ ေန႔လယ္ေလာက္

က်ေတာ့ စာေတြေ၀တာ ကပ္တာေတြ ရွိလာျပီ။ ဆရာဆရာမေတြက မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကတယ္။ ရုံးစုရံုးစုေလးေတြ
ရွိလာျပီ။ မြန္းလြဲက်ေတာ့ မိန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ တရားေဟာတယ္တဲ့..။ ဆရာတခ်ိဳ႕ ဆရာမတခ်ိဳ႕ အိတ္ေတြျပင္.. လစ္ဖို႔
ေခ်ာင္း။ က်မထိပ္ဆံုးကေပါ့။

မတ္လ၁၅ရက္ရဲ႕ ေန႔လယ္မွာပဲ ေတာင္ငူကင္တီး အရွည္ၾကီးဆိုင္ရဲ႕ ေနာက္ဘက္ (ဦးခ်စ္ဆိုင္နဲ႔

အရွည္ၾကီးၾကား) ငွက္ေပ်ာပင္အုပ္ေအာက္မွာ အံ့ဘြယ္တို႔ ေလးငါးေယာက္ က်ိတ္က်ိတ္ က်ိတ္က်ိတ.္ .။ ဖေယာင္းစကၠဴမွာ
စာေတြလည္း ေရးၾက။ လွည့္ထုတ္ထားတဲ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ စာရြက္ေတြေရာ..။ ဒီတခါေတာ့ ကဗ်ာေတြမဟုတ္..။
ေက်ာင္းသားသတင္းကို လိမ္ေၾကျငာတာ ေက်ာင္းသားထုၾကီးအေနနဲ႔ လက္မခံဖို႔.. ေက်ာင္းသားေတြကို တမင္သက္သက္
ပစ္သတ္တာျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း..။ ေနာက္ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးေတြ..။ မဆလရဲ႕ မတရားမႈေတြ..။ ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ကို
သတိတရ ထည္႔ေျပာထား တာလည္း ပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ ေက်ာင္းသားေတြစ စုျပီေပါ့။ ေနရာ ကြက္ကြက္ျပီး
တရားေဟာတာေတြ ရွိတယ္ေျပာေပမဲ့ က်မက ဘြယ္တို႔နားမွာ ရွိေနလို႔ မသိခဲ့။ အဲဒီေန႔ အိမ္အျပန္မွာ သူတို႔္ေရးခိုင္းတဲ့
စာတခ်ိဳ႕ ေရးဖို႔ ပါလာတယ္ေလ။ က်မဆီမွာက ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ အထိမ္းအမွတ္ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ရွိေနတာမို႔ အဲဒီထဲက
ကဗ်ာေတြ စာစုေတြ ေရးထားဖို႔။ နက္ဖန္ နံရံေတြမွာ ကပ္မယ္ေပါ့။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ျမိဳ႕ထဲေတြအထိတဲ့။

မတ္လ ၁၆ရက္ေန႔ .. ဗုဒၶဟူးေန႔။

အိမ္က ထြက္ကတည္းက က်မ လိႈင္ကို လံုး၀ မသြားေတာ့ဘဲ မိန္းထဲပဲ သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ RIT ထဲ
ပိတ္မိေနတဲ့ သူကေတာ့ နကိုတည္းက ခပ္ေအးေအးသမားမို႔ က်မကိုလည္း အိမ္မွာပဲ ေနရမတဲ့။ က်မနဲ႔သူ
အေခ်အတင္ျဖစ္ရေသးတယ္။ က်မ မိန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ တရားေဟာတာ RC ေရွ႔မွာတဲ့။ ေနရာတိုင္းမွာ
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားးေတြ ရံုးစု.. ရံုးစု..။ က်မ ေတာင္ငူေဆာင္ေရွ႕ေန RC ဘက္ ေလွ်ာက္ထြက္လိုက္တယ္။ RC ရဲ႕
ေရွ႔ဘက္ အမိုးျပားေလးေပၚမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းသူေတြ.. တကယ္ပဲ တရားေဟာေနၾကတာ။ ေဒါနဲ႔ ေမာနဲ.႔ . ဟန္နဲ႔
မာန္နဲ႔..။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ က်မ ၾကက္သီးေတြ ထလာတယ္။ တေယာက္က က်မကို လက္ေမာင္း လာဆြဲတယ္။
သူငယ္ခ်င္းတေယာက္။ နင့္ကို ဘြယ္ေစာင့္ေနတယ္တ.ဲ့ .။ သူ႔ေနာက္လိုက္ သြားေတာ့ RC ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ျခမ္းအခန္းေလးထဲမွာ
အံ့ဘြယ္... ေရွ႔မွာ စာကူးစက္တစ္လံုးနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္။ သူ႔ေဘးမွာလည္း သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ wax ေရးလက္စ..။
က်မပါလာတဲ့ စာရြက္ေတြ ထိုးေပးလိုက္တယ္။ သူတို႔ ေနာက္ထပ္ပို အလုပရ
္ ႈပ္သြားတယ္။ အံ့ဘြယ္က ထြက္လိုက၀
္ င္လိုက.္ .။

အဲဒီတုန္းမွာပဲ.. စစ္တပ္လာတယ္..တဲ့။ ဒိုင္းေတြ ဒုတ္ေတြကိုင္တဲ့သူေတြလည္း ပါတယ္..တဲ့။ အဲဒီတုန္းက

လံုထိန္းလို႔ မေသခ်ာၾကေသး။ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ေနရာယူထားၾကျပီတဲ့။ ဘာလုပ္ၾကမလဲ.. ဘာလုပ္ၾကမလဲ.. ေခြးေတြ..
ေခြးေတြ.. စစ္ေခြးေတြ.. ၀င္လာျပီ... တဲ့။ နည္းနည္း ေအာ္ၾက ဟစ္ၾက ရွိလာတယ္။ တခ်ိဳ႔ကလည္း မလာေသးပါဘူးတဲ့။
ကန္ေပါင္ဘက္သြားတယ္တဲ့။ စာၾကည့္တိုက္ေရွ႕ကို ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေဒါက္တာဘသန္းဟက္ ေရာက္လာတယ္တဲ့။ က်မကေတာ့
အဲဒီအခန္းထဲမွာပဲ စာရြက္ေတြ စီေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အံ့ဘြယ္က က်မကို စာကူးစက္အတြက္ မင္လိုတယ္..
လွည္းတန္းမွာ သြား၀ယ္တဲ့။ နင္က ဆရာမဆိုေတာ့ ေအးေဆးပဲ..တဲ့။ ဒါနဲ႔ က်မ ျပန္ထြက္ရတယ္။ ဂ်ပ္စင္ဘက္ကေန..
အဲဒီမွာေတာ့ လံုထိန္းေတြ မေတြ႔။ ေနာက္ စံရိပ္ျငိမ္ထဲက ဆိုင္တဆိုင္မွာ ရတယ္။ ၀ယ္ျပီးျပန္လာေတာ့လည္း
အဲဒီလမ္းအတိုင္း..။

က်မ RC ျပန္အေရာက္... လာကုန္ပီ... လာကုန္ပ.ီ . ရိုက္တယ္.. ရိုက္တယ္..။ ငိုသံေတြ။ ဘြယ္ေရာက္လာျပီး

က်မကို လက္ေမာင္းကိုဆြဲျပီး နင္လစ္ေတာ့ .. နင္ကဆရာမ .. မိလို႔မျဖစ္ဘူး...တဲ့။ မလစ္ဘူး... ဒီမွာပဲ ေနမယ္.. လို႔
က်မေျပာေနတုန္း.. ေက်ာင္းသား တေယာက္ ေျပး၀င္လာတယ္။ ငွက္ၾကီးေတာင္ဓါးတလက္ ဘယ္က ရလာတယ္ မသိ။ သူက
ငိုလည္းကငိုေနတယ္။ ေခြးေတြ ရိုက္ကုန္ပီဗ်.. ဆရာမ.. က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ... ။ ဆရာမ ဒီဓါးယူထား.. ဒီေခြးေတြ
လာရင္ ခုတ္ပစ္တဲ့။ ေခြးလိုေကာင္ေတြ..ဆိုျပီး က်မလက္ထဲ ဓါးထိုးေပးျပီး သူ စကားဆက္မေျပာဘဲ ငိုတယ္။ က်မ ဓါးကိုင္ျပီး
ဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ က်မလည္း ငိတ
ု ာပဲ။ (အဲဒီေက်ာင္းသား.. ခု ဘယ္ေရာက္ေနျပီမသိ.. က်မ အျမဲ
သတိရတယ္)။

အျပင္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ ေျပး လႊား။ အံ့ဘြယ္က က်မကို ဆြဲျပီး ပထ၀ီဌာနဘက္ တြန္းလႊတ္တယ္။

နင္သြားေတာ့..တဲ့။ ေအာ္လည္းေအာ္ေသး။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ က်မလက္ကို ဆြဲျပီး.. ဆရာမ လာ..
ခ်ကုန္ျပီဆိုျပီး ေျပးၾကတာ။ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ရဲ႕ ညာဘက္ျခမ္းက သံတိုင္ေလးေကြးေနတဲ့ အေပါက္ထ.ိ . သူတို႔ က်မကို
တြန္းထည့္။ ဆရာမ ရိုးမရိပ္သာဘက္ေျပး..တဲ့။ (ေနာက္ပိုင္း အဲဒီအေပါက္ေလးကို ျပန္လာ၀င္ၾကည့္ေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႔
၀င္မရ)။

(က်မ ေျပးခဲ့တဲ့ သံတိုင္အေကြးအေပါက္ကေလးက အဲဒီနားမွာပါ)

အဲဒေ
ီ န႔က က်မ ငိုရင္းေျပးရင္း ရိုးမရိပ္သာထဲကေန ဘယ္လို စံရိပ္ျငိမ္ေရာက္လာလည္း မမွတ္မိေတာ့။
လွည္းတန္းလမ္းမၾကီး ပိတ္ထားလို႔.. က်မ ရသေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္တာ.. သမိုင္းလမ္းဆံု မွတ္တိုင္ထိ။ အဲဒီက်မွ
အင္းစိန္ဘက္သြားမယ့္ ကားတစီးေတြ႔ရလို႔ ျမိဳ႕ထဲမျပန္ရဲဘဲ RIT ဘက္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔အိမ္ေရာက္မွ ၾကည့္လိုက္ေတာ့
က်မထမီက ေဒါင္လိုက္ၾကီးျပဲလ.ို႔ .။ အဲသလို က်မ ျပန္ေနခ်ိန္မွာပဲ.. စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ေရွ႕မွာ ျမန္မာစာေနာက္ဆံုးႏွစ္
ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ (ကိုတင္ေအးနဲ႔ ကိုညိဳထြန္း)က ခြပ္ေဒါင္းအလံကို ေက်ာင္းသားအုပ္ထဲ ပစ္သြင္းလိုက္ျပီးေတာ့
တကၠသိုလ္ေျမမွာ ခြပ္ေဒါင္းအလံကို ပထမဆံုး ျပန္ထူေစႏိုင္ခဲ့တာ။ ျပီးေတာ့ အင္းလ်ားရဲ႕ တံတားျဖဴက တံတားနီ
ျဖစ္သြားခဲ့ရတာ။ အံ့ဘြယ္အပါ၀င္ ေက်ာင္းသားေတြ အဖမ္းခံခဲ့ရတာ..။ ေက်ာင္းသားေတြ ထပ္ျပီး အသက္ေပးခဲ့ၾကရတာ..။
(ေနာက္အပိုင္း ေတြမွာ အဲဒီေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေရးပါဦးမယ္။ ေရွ႔မွာ က်မတမင္ခ်န္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း
ႏွစ္ေယာက္ ေပါ့)။
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၁၂)

ေရွ႕အပိုင္းေတြမွာ က်မ တမင္ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္... ကိုတင္ေအးနဲ႔ ကိုညိဳထြန္းဆိုတာ....။

စစ္အစိုးရက ၁၉၈၉ ဇူလိုင္လမွာ ကြန္ျမဴနစ္ယူဂ်ီဆိုျပီး ေထာင္ဒဏ္ႏွစ္ရွည္ခ်ခံခဲ့ရတဲ့သေ
ူ တြေပါ့။ အဲဒီထဲက ကိုတင္ေအး
ဆိုတာက က်မ ေမျငိမ္းဆိုတဲ့ နာမည္ကို စသံုးျပီး ထုတ္တဲ့ ပထမဆံုးကဗ်ာစာအုပ္ထဲက ေရးေဖာ္သူငယ္ခ်င္း။ ေနာက္..
ပထမဆံုး မဂၢဇင္းတိုက္ေတြကို အတူတူ သြားခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း။ ျပီးေတာ့ စာနယ္ဇင္းသမားေတြထိုင္ရာ မုတ္ဆိတ္
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ အတူတူ ပထမဆံးု ထိုင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း။ က်မနဲ႔ တကၠသိုလ္ဘ၀မွာ ရွားရွားပါးပါး အဖြဲ႕အက်ဆံုး
အရင္းႏွီးဆံုး ရဲေဘာ္ သူငယ္ခ်င္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူ ေထာင္ထဲမွာ ၁၆ႏွစ္နီးပါးေနခဲ့ရျပီး အျပင္ထြက္လာေတာ့ က်မက
ဗမာျပည္မွာ မရွိေတာ့။ မႏွစ္က... သူ ဘယ္လိုမွ ေနမျဖစ္ေတာ့လို႔ ဗမာျပည္ထဲက ထြက္လာရပါတယ္။

အဲဒီေနာက္... က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ျပန္ေတြ႔ၾကေတာ့ ဘ၀ေတြ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီး

ေျပာင္းသြားၾကေပမဲ့ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ဘာမွ ကြာဟမသြားခဲ့တာ အံ့ၾသစရာ..။ က်မ ျမသီလာ...
ေရးေနေတာ့ သူ အားေပးတယ္။ တခ်ိဳ႕ က်မ ေမ့ေနတာေတြ သူျပန္ေျပာျပတယ္။ သတိေပးတယ္။ က်မက အျပင္မွာ
ဘ၀ေတြအစံု ျဖတ္သန္းခဲ့ရေတာ့ တခ်ိဳ႕အခ်ိန္ေတြကို ေမ့ကုန္ျပီ။ သူကေတာ့ ၁၇ႏွစ္လံုးလံုး နံရံေလးဘက္ၾကားမွာ
တေယာက္ထီးတည္းျဖတ္သန္းခဲ့ရေတာ့ သူ႔ဘ၀မွာ သတိရအမွတ္ရစရာ အဲဒီ နာက်င္စရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြက အျမဲ အသစ္
ျဖစ္ေနတာေလ..။ ခု သူေရးထားတဲ့ မတ္လ၁၃ရက္ေန႔၀န္းက်င္ကို အမွတ္ရေစမယ့္ စာေလးတပုဒ္ တင္ေပးခ်င္ပါတယ္။
က်မေရးတာထက္ ပိုအေသးစိတ္ သိခြင့္ ျမင္ခြင့္ ရေအာင္ေပါ့။

ေက်ာင္းသုံးဗလာစာရြက္ေပၚက ရွင္သန္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအဓိပၸါယ္

ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ မ်က္စိက်တတ္တဲ့လ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႕ယဥ္ပါးေနတဲ့လ၊ မတ္လ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတ္လ(၁၃)ရက္၊

အဲဒီေန႕က တနဂၤေႏြေန႕။

“မေန႕ကၾကားလား။ “
“ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ။”
“အာအုိင္တီမွာ ေက်ာင္းသားေတြကုိ အစုိးရက ေသနတ္နဲ႕ပစ္သတ္တာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ပြဲခ်င္း ၿပီးေသသြားတယ္။
တခ်ိဳ႕လည္းဒဏ္ရာအျပင္းအထန္ရသြားၾကတယ္...တဲ့။”
“ဟင္....စစ္ေျမျပင္မွာမဟုတ္ဘဲ။”

တနလၤာေန႔ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္တအ
ဲ့ ခါ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ထဲမွာ ဒီသတင္းဟာ ဓာတ္ဆီ ေလွာင္ထားတဲ့
ရပ္ကြက္ မီးထေလာင္သလုိ တမဟုတ္ခ်င္း ပ်ံႏွံသြားပါေတာ့တယ္။ အာအုိင္တီက ေက်ာင္းသားေတြ၊
အာစီတူးကေက်ာင္းသားေတြ၊ ပုသိမ္ေကာလိပ္ကေက်ာင္းသားေတြ၊ ေမာ္လၿမိဳင္ တကၠသုိလ္က ေက်ာင္းသား
ေတြ...ဘယ္ကေက်ာင္းသားျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာင္းသားဆုိတာ ငါတုိ႕ေသြးသားေတြပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က အဲဒီလုိခံစားခဲ့ၾကတဲ့အတုိင္း...
ရန္ကုန္တကၠသုိလ္က ေက်ာင္းသားေတြ၊ ေဒသေကာလိပ္လုိ႕ေခၚခဲ့တဲ့ နယ္ေျမတကၠသုိလ္ေတြက ေက်ာင္းသားေတြ၊
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ သူတုိ႕ ညီအစ္ကုိ ေတြရွိရာ အာအုိင္တီလုိ႕ေခၚတဲ့ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္ဆီ
ကုိယ့္အစီအစဥ္နဲ႕ကုိယ္ ဦးတည္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္၀င္းထဲမွာ ကုိဖုန္းေမာ္က်ဆုံးခဲ့တဲ့ေနရာတ၀ုိက္ ေသြးကြက္ေတြ၊ ဖိနပ္ေတြ၊

ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြ... စတဲ့ ဖ႐ုိဖရဲျဖစ္ေနတဲ့အေျခအေနေတြကုိ ၾကယ္ပုံအုတ္႐ုိးေလး ခတ္ၿပီး ျပသထားပါတယ္။ အားလုံးရဲ႕
မ်က္ႏွာ၊ အားလုံးရဲ႕စကားသံေတြမွာ ကုိယ့္ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း တစ္ေယာက္ အေသဆုိးနဲ႕ ေသလုိက္ရ သလုိ
နာက်ည္းမႈအေရာင္ေတြ လႊမ္းလုိ႕ေပါ့။

ဒါေပမဲ.့ .. ရန္သူစစ္အစုိးရဟာ ဒီအေျခအေနကုိ လက္ပုိက္ၾကည့္မေနပါဘူး။ မတ္လ(၁၅)ရက္ ေန႕

ညေနေစာင္းမွာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္ထဲက ေဘာ္ဒါေဆာင္ေတြကုိ စစ္ေျမျပင္ စခန္းသိမ္း သလုိ ၀ိုင္းထားလုိက္ၿပီး၊
အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားေတြကုိ ဓါတ္ပုံေတြနဲ႕တုိက္စစ္ၿပီး၊ အခ်ဳပ္ကားေတြေပၚ ဆြဲတင္ သြားပါေတာ့တယ္။
 ေနာက္တစ္ေန႕ မတ္လ(၁၆)ရက္ေန႕၊ ရန္ကုန၀
္ ိဇၨာသိပၸံတကၠသုိလ(္ ရာဇူး)ထဲမွာ မေန႕က အာအုိင္တီကုိ
စစ္အစုိးရက ၀င္သိမ္းလုိက္ၿပီဆုိတဲ့သတင္းက ဟုိးေလးတေၾကာ္ေၾကာ္။ ရက္စက္ပါေပ့။ မတရားလည္း ပစ္သတ္ ေသး၊
ဘာတာ၀န္မွလည္း မယူ၊ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့သတင္းေတြကုိလည္းလိမ္ေၾကညာ၊ အခု ငါတုိ႕ ေက်ာင္းသားေတြ ကုိ ဖမ္းသြားျပန္ၿပီ...

“ေတာက္...ဒါလုံး၀မတရားဘူး။”

မတရားမႈကုိ ေက်ာင္းကင္န္တင္းမွာ လက္ဘက္ရည္နဲ႕ ထုိင္မျမည္းတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသူ

ေက်ာင္းသားေတြဟာ...

“အာစီတူးနဲ႕သြားေပါင္းမယ္၊အာအုိင္တီကုိခ်ီတက္မယ္ေဟ့...”

အဲဒီလုိနဲ႕ အဲဒီေန႕က ခ်ီတက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားသပိတ္တပ္ႀကီးေရွ႕ဆုံးကေန ဗမာႏုိင္ငံေရးသမုိင္းမွာ

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငုတ္လွ်ိဳးေနခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢခြပ္ေဒါင္းအလံဟာ အင္လ်ားကန္ေပါင္႐ုိးမွာ မုိးယံဆီ တလူလူျပန္လည္
လြင့္ပ်ံ႕လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ခြပ္ေဒါင္းကုိ ျပန္ျမင္လုိက္တဲ့ အဲဒီအခ်ိန္က ဗုိလ္ေန၀င္း စစ္အစုိးရဟာ ေသြးထဲက စိမ့္ေၾကာက္

သြားပုံရပါတယ္။ ဘယ္လုိမွ ၾကာၾကာၾကည့္မေနႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အာစီတူးအထိ အေရာက္မခံ၊ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္
ေက်ာင္း၀င္းထဲ ကအထြက္ အင္လ်ားကန္ေပါင္ေရွ႕မွာတင္ ခ်ီတက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား သပိတ္တပ္ႀကီးကုိ
ကန္ေပါင္အဆုံး ေရွ႕ကစစ္တပ္က သံဆူႀကိဳးေတြနဲ႕ပိတ္၊ ေနာက္ကေန လုံထိန္းတပ္က အဓိက႐ုဏ္း ႏွိမ္ႏွင္းေရး
အခ်ဳပ္ကားႀကီးနဲ႕တုိက္သတ္၊ လုံထိန္း တပ္သားေတြအလုံးအရင္းနဲ႕နံပါတ္တုတ္ေတြနဲ႕၀င္႐ုိက္ပါေတာ့တယ္။

ဒါေၾကာင့္ မတ္လ(၁၆)ေန႕ဟာ ကုိဖုန္းေမာ္တုိက္ပြဲမွာ ဒုတိယအႀကိမ္ ေက်ာင္းသားေတြ ေသြးေျမက်ခဲ့ရတဲ့

ေန႕ပါပဲ။ အဲဒီေန႕အျဖစ္အပ်က္ေတြေၾကာင့္ အင္လ်ားကန္ေပါင္က တံတားျဖဴကုိ အမည္ေျပာင္းၿပီး တံတားနီလုိ႕
တြင္သြားခဲ့တာပါ။

အဲသလုိ စစ္ပုလိပ္ရဲ႕ဒဏ္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ ေသြးေျမက်ခဲ့ရၿပီး ေနာက္တေန႕၊ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္

အမရ ေဆာင္ေရွ႕၊ ေက်ာင္း၀င္းအ၀င္အုတ္တုိင္ေလးႏွစ္ခုမွာ ဗလာစာရြက္ကုိ ဆုတ္ျဖဲၿပီး လက္ေရးအေသာ့ေလး ေတြနဲ႕
ေရးၿပီးကပ္ထားတဲ့ စာရြက္ေလးႏွစ္ရြက္ကုိ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ၀ုိင္းဖတ္ေနၾကပါတယ္။ ေနာက္ေက်ာက
တကၠသုိလ္ဓမၼာ႐ုံထဲမွာေတာ့ စစ္ေရာင္ေတြ၊စစ္ကားေတြအျပည့္။

တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြဆုိ ကုိယ့္စာအုပ္ေလးေတြထုတ္ၿပီး၊ ကူးေတာင္ ကူးေနၾက ပါတယ္။ အဲဒီ

ဗလာစာရြက္နဲ႕ေရးထားတဲ့ထဲက ပထမတစ္ရြက္က ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ ေရးတဲ့သူက ဇာနည္ေမာ္ တဲ့။

ကဗ်ာေခါင္းစဥ္က အေႀကြေစာတဲ့ၾကယ္တစ္ပြင့္။ ကဗ်ာစာသားေလးေတြကုိ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေျပာရရင္

ဘုန္းေမာ္ ၿပံဳးေပ်ာ္ကာေသခဲ့၊

......
......
ေက်ာင္းသားနဲ႕ေက်ာင္းသူ
ေပါင္းကူကာလက္တြဲ
......
......
ရမ္းကားသူ ဒီပုလိပ္ကုိ ႏွိပ္ၾကစုိ႕လား။
 ....တဲ့။
ေနာက္တစ္ရြက္ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္က သတင္းမွန္ေၾကညာခ်က္။ အစုိးရက ကုိဖုန္းေမာ္ အေရးအခင္းနဲ႕
ပတ္သက္ၿပီး၊ ေရဒီယုိကေၾကညာခဲ့တာဟာ မမွန္မကန္ လုပ္ၾကံဖန္တီးထားတာသာ ျဖစ္တယ္။ တကယ္ အျဖစ္အပ်က္
သတင္းမွန္က ဒီလုိပါဆုိၿပီး ေရးသားထားတာပါ။

အခုျပန္ၾကည့္ေတာ့ ဒါေတြဟာ အႏွစ(္ ၂၀)ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ္.့ .. က်ေနာ္တုိ႕ ရင္ထဲမွာ ခုနေလးတင္

ျဖစ္သြားခဲ့သလုိ စစ္အာဏာရွင္ဆန္႕က်င္ေရးေသြးေတြဟာ ေႏြးေထြးေနဆဲပါ....

ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ ျပန္ေတြးရင္း၊ က်ေနာ္ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ လက္ေရးကေသာကေမ်ာနဲ႕ ဒီကေန႕အထိ

ဘယ္သူမွန္း မသိရတဲ့ ေက်ာင္းသူ သုိ႕မဟုတ္ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္စီက ေရးထားတဲ့ အဲဒီဗလာ စာရြက္ႏွစ္ရြက္မွာ
ေဖာ္ျပေနတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအဓိပၸါယ္ေတြကုိ ေဖာ္ၾကည္ေ
့ နမိပါတယ္။
သတင္းမွန္ေၾကညာခ်က္လုိ႕ ဗလာစာရြက္ေလး နဲ႕ေရးၿပီး၊ အမရေဆာင္ေရွ႕အုတ္တုိင္ေလးမွာ ဘာေၾကာင့္
လာကပ္ထားရတာလဲ.ဲ .. ဒီမုိကေရစီမဲ့တာ၊ သတင္းေတြပိတ္ဆုိ႕ထားခံရတာ၊ အမွန္တရားကုိ ဖုံးကြယ္ထားခံရတာေတြ ကုိ
ေက်ာင္းသုံးဗလာစာရြက္ေလးတစ္ရြက္၊ ေဘာပင္န္ေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ဆန္႕က်င္ျပလုိက္တာပဲ မဟုတ္လား...
ၿပီးေတာ့ ဇာနည္ေမာ္ရဲ႕ ကဗ်ာေလးထဲမွာပါတဲ့ ကဗ်ာစေတြကုိ ၾကည့္ပါဦး...

ဘုန္းေမာ္ ၿပံဳးေပ်ာ္ကာေသခဲ.့ ..
ဖိႏွိပ္မႈကုိ မေၾကာက္မရြံ႕ရင္ဆုိင္ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္။

ေက်ာင္းသားနဲ႕ ေက်ာင္းသူ ေပါင္းကူကာလက္တ.ြဲ ..

ဒါ ညီညြတ္ေရးကုိ ေဖာ္ေဆာင္ဖ႔မ
ုိ ဟုတ္ဘူးလား...

ရမ္းကားသူ ဒီပုလိပ္ကုိ ႏွိပ္ၾကစုိ႕လား....တဲ့

လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ(္ ၂၀)က ဗလာစာရြက္အၾကမ္းေလးေပၚက လက္ေရးေသာ့ေသာ့ေလးေတြမွာ ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့

ကဗ်ာ စာသားထဲက ႏုိင္ငံေရးအဓိပၸါယ္ေတြကုိ ျပန္ေဖၚၾကည့္လုိက္ေတာ့...

ရမ္းကားသူ စစ္အာဏာရွင္ကုိ က်ေနာ္တုိ႕ဆက္လက္ ႏွိပ္ကပ

ြ ္ၾကရဦးမယ္၊ တုိက္ပ၀
ြဲ င္သြားၾကရ ဦးမယ္...
ဆုိတာပဲ ျဖစ္ေနၿပီ။ ။

တင္ေအး
(ဗမာႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္)
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၁၃)

တခါက (၁၉၉၆အေစာပိုင္းေလာက္မွာ) က်မ ဗိုလ္မွဴးတေယာက္နဲ႔ စကားအေခ်အတင္ ေျပာဖူးတာေလးကို

ဒီေနရာမွာ ျဖတ္ျပီးေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သူက ျမန္မာစာတတိယႏွစ္ အေ၀းသင္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ဘားအံေကာလိပ္မွာ
လာတက္ခ်ိန္။ က်မက ဘားအံေကာလိပ္ မွာ ယာယီ တာ၀န္ခံ ဌာနမွဴးလုပ္ေနခ်ိန္။ သူက က်မကိုေျပာပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြက ကိုယ့္အလုပ္ကို မလုပ္လို႔ က်ေနာ္တို႔က ထိန္းေနရတာတဲ့။ က်မကသူ႔ကို ဆရာမကလည္းျဖစ္ေနေတာ့
ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါျဖင့္ ရွင္တို႔အလုပ္ကေရာ လက္နက္မဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို ပစ္သတ္ျပီး ထိန္းဖို႔ေပါ့..
ဟုတ္လား.. ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ႔ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ျဖတ္ေက်ာ္ခ်င္တဲ့ သူေတြခ်ည္းပဲ..
မတရားလြန္းလိ.ု႔ . အႏို္င္က်င့္လြန္း လို႔သာ အံုၾကြၾကရတာ... လို႔။

(အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူက တပည့္၊ က်မက ဆရာမမို႔သာ က်မ အဖမ္းမခံရတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ

ဗိုလ္မွဴးနာမည္ ခုထိ မွတ္မိတုန္း... ပိုျပီး မွတ္မိစရာေကာင္းတာက သူ႔မိန္းမက RIT က ေက်ာင္းျပီးတာတဲ့။ ဂ်ီေဟာမွာ
ေနခဲ့တာတဲ့။ ၁၉၉၄မွာ ေက်ာင္းျပီးတာတဲ့။ က်မက ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ရွင့္မိန္းမက ခ်ီးက်ဴးစရာပဲ..
ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ပစ္သတ္ခဲ့တဲ့ စစ္တပ္က လူကို လက္ထပ္ႏိုင္တာလို႔။ သူ ရွဴးရွဴးရွားရွား ျဖစ္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့
ဆရာမ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္မို႔လ.ို႔ . တဲ့။ တျခား ဗိုလ္မွဴးေတြကို အဲလို မေျပာမိပါေစနဲ႔တဲ့။ အဲဒီတုန္းက ဘားအံေကာလိပ္မွာ
ဗိုလ္မွဴး ၃ေယာက္ အေ၀းသင္တက္ေနတာေလ)။

က်မ ဒါေလးကို ျဖတ္ေျပာရတာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ျမသီလာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေရးရင္.. ေပ်ာ္စရာေတြ..

လြမ္းေမာစရာေကာင္းတာေတြ.. ခ်စ္စရာေကာင္းတာေတြပဲ ေရးခ်င္တာေပါ့။ အထူးသျဖင့္ က်မက ၀တၳဳေတာင္
အခ်စ္အေၾကာင္းပဲ ေရးခ်င္တဲ့ စာေရးဆရာ။ ဒါေပမဲ.့ . အခ်စ္အေၾကာင္းေတြထဲ ဘ၀အေမာေတြပါသလိ.ု .. ျမသီလာကို
လြမ္းးရင္လည္း သူ႔ရဲ႕ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကိုပါ ထည့္လြမ္းရေပလိမ့္မယ္။ မတရားသျဖင့္ ႏွိပ္စက္ဖ်က္ဆီး ခံခဲ့ရတဲ့ဘ၀ေတြကို
ထည့္ျပီး သတိရရပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွပဲ ျမသီလာအတြက္ တာ၀န္ေက်မယ္ ထင္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ စစ္တပ္က RIT ေက်ာင္းသားေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္သတ္ခဲ့တာဟာ ဦးေန၀င္းရဲ႕

ေက်ာင္းသား(အထူးသျဖင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား)ဆိုတာအေပၚ မေက်ႏိုင္တဲ့ ရန္ျငိဳးေၾကာင့္ျဖစ္သလို ၁၉၈၇
စက္တင္ဘာ၅ရက္ စေနေန႔ၾကီးမွာ ၂၅က်ပ္တန္.. ၃၅က်ပ္တန္.. ၇၅က်ပ္တန္ ေငြစကၠဴေတြ ဒုတိယအၾကိမ္
တရားမ၀င္ေၾကျငာခဲ့စဥ္တုန္းက ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြက ဆူဆူပူပူ အလုပ္ခဲ့ဆံုးမို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီစက္တင္ဘာတုန္းကလည္း အေဆာင္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြဆိုရင္ ထမင္းစားဖို႔ ပိုက္ဆံ မက်န္ေတာ့တဲ့ အထိ
ျဖစ္သြားၾကရတာပါ။

အဲဒီတုန္းက အင္းစိန္ေစ်းဘက္မွာလည္း လုတာယက္တာေတြျဖစ္ျပီး သမ၀ါယမဆိုင္တဆိုင္ မီးရိႈ႕ခံရပါတယ္။

မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ မဆလအစိုးရရဲ႕ တာ၀န္မဲ့မႈကို မေက်နပ္တဲ့ RIT ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က အစိုးရပိုင္ မာဇဒါဂ်စ္တစီးကို
ေက်ာင္းေရွ႔မွာ မီးတင္ရႈိ႕ပစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီဂယက္ေၾကာင့္ မႏၱေလးမွာပါ ဆႏၵျပတာေတြ ရွိလာတဲ့အတြက္
စာေမးပြဲေျဖေနတုန္း တန္းလန္း ေက်ာင္းပိတ္လိုက္ရတာေလ။ အဲဒါကိုလည္း ဦးေန၀င္းက ေတးမွတ္ထားခဲ့ပံု ရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ပဲ ခု မတ္လ၁၃ရက္ကိစၥမွာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အလြန္လည္း မဟုတ္ဘ.ဲ . ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေျဖရွင္းရင္ေတာင္ ရႏို္င္တဲ့
ကိစၥေလးကို အေၾကာင္းျပျပီး အျပစ္မဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသား ေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္သတ္ခဲ့တာ..။ ေမ့ႏိုင္ပါရိုးလားးးး။

မတ္လ၁၆ရက္ျပီးေနာက္ရက္မွာေတာ့ ေက်ာင္းေတြက တစျပင္လိုျဖစ္သြားတယ္။ ဆရာဆရာမေတြက

ေက်ာင္း၀င္း လံုျခံဳေရးတာ၀န္ယူရမယ္ တဲ့။ RIT ကိုေတာ့ စစ္တပ္က ၀င္စီးလိုက္ျပီ။ ေက်ာင္းသားေတြကို
အိမ္ေတြျပန္ခိုင္းတယ္ တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းပိတ္တယ္လို႔ေတာ့ မေၾကျငာေသး။ ေက်ာင္းေတြကိုေတာ့ စစ္တပ္နဲ႔ လံုထိန္းေတြက
၀ိုင္းထားျပီ။ က်မတို႔ေတြ စစ္သားေတြၾကားကေန ေက်ာင္းထဲ၀င္ၾကရတယ္။ ဒီေနရာမွာ RIT လိုပဲ စစ္တပ္က လိႈင္ေက်ာင္းထဲပါ
တပ္စြဲဖို႔ လုပ္တာ.. တဲ့။ ဆရာၾကီးဦးေကာင္းညြန္႔က "က်ေနာ့္ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဆရာဆရာမေတြကို တာ၀န္ယူတယ္..
ဘာမွမျဖစ္ေစရဘူး.. တကယ္လို႔ စစ္တပ္သာ ေက်ာင္းထဲေရာက္လာရင္ေတာ့ က်ေနာ္ သူတို႔ကို ထိန္းႏိုင္မယ္လို႔ အာမ မခံဘူး"
လို႔ တပ္က တာ၀န္ရွိသူကိုေျပာတယ္လို႔ က်မတို႔ အစည္းေ၀းကတဆင့္ သိရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ စစ္တပ္က လက္ခံျပီး
ေက်ာင္းေကြ႔လို႔ေခၚတဲ့ ျပည္လမ္းေထာင့္ ေက်ာင္းအ၀င္လမ္းမွာပဲ စစ္တပ္က ေစာင့္ပါတယ္။ အဲဒီရက္ေတြမွာ မသကၤာတဲ့
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ လြယ္အိတ္ေတြကိုေတာ့ လွန္ေလွာရွာေဖြပါတယ္။

အဲဒီရက္ေတြမွာပဲ ရန္ကုန္ျမိဳ႔လယ္ေခါင္အထိ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ နဲ႔

မႏၱေလးတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢတုိ႔ရဲ႕ ပူးတြဲေၾကညာခ်က္ေတြ ပ်ံ႕ႏွံ႕ကုန္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြ ျပန္
ဖြဲ႕စည္းၾကဖို႔ လႈံ႕ေဆာ္ထားတဲ့ စာေတြေပါ့။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီစာေတြက စက္တင္ဘာ ေငြစကၠဴျပႆနာ
ေနာက္ပိုင္းကတည္းက တျဖည္းျဖည္း ပ်ံ႕ေနခဲ့ တာပါ။ ခုရက္ပိုင္းမွာေတာ့ အရွိန္ ေတာ္ေတာ္ ျမင့္လာတာေပါ့။

မတ္လ၁၇ရက္ေန႔မွာေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို စစ္တပ္က ၀ိုင္းျပီး တပ္စြဲထားျပီ။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ

တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ထီမထင္တဲ့ မ်က္ႏွာေပးေတြနဲ႔ စစ္သားေတြေရွ႕မွာပဲ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ေက်ာင္း၀င္းထဲ
အဓိပတိလမ္းမနဲ႔ ဂ်ပ္စင္မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က တရားပြဲေတြလုပ္ေနၾကေသးတယ္။ လိႈင္မွာလည္း က်မတို႔
ဆရာမေတြ စစ္သားေတြေရွ႔က ျဖတ္ျပီး ေက်ာင္းထဲ၀င္ရတာေပါ့။ ညေန ၃နာရီေလာက္မွာေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ၾကီးကို
၀င္ေပါက္ထြက္ေပါက္ အကုန္ပိတ္ပစ္လိုက္ျပီး ေက်ာင္းထဲမွာ မိသမွ် ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကို ဖမ္းပါတယ္။ ျပီးေတာ့
ေထာင္ကားနဲ႔တင္ေခၚသြားပါတယ္။ အဲဒီညမွာပဲ ေက်ာင္းေတြရက္အကန္႔အသတ္မရွိ ပိတ္လိုက္တယ္လို႔ ေၾကျငာတယ္
ထင္တာပဲ။ အဲဒီေန႔မွာပဲ ပိတ္သြားခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ၀င္းတံခါး ေတာ္ေတာ္မ်ားဟာ ဒီေန႔ထက္ထိ
ျပန္ပြင့္မလာၾကေတာ့တာပါ။

တံခါးေတြ အပိတ္ခံထားရတဲ့အထဲ နာဂစ္ကပါ ဒုကၡေပးတာ ခံထားရတဲ့ ျမသီလာ

၁၈ရက္ေန႔ ေသာၾကာေန႔မွာ ေက်ာင္းသားေတြကို ဓာတ္ပုံေတြနဲ႔တိုက္စစ္ျပီး ဖမ္းေခၚတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းေတြ

ၾကားေနရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၁၆ရက္ေန႔တုန္းက ေက်ာင္းထဲကေန အလံုပိတ္ကားနဲ႔ အျပည့္အသိပ္ ဖမ္းေခၚသြားခံရတဲ့
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕ အသက္ရွဴက်ပ္ျပီး ေသဆံုးကုန္တယ္ဆိုတာေတြ ၾကားလာရတယ္။ (အဲဒီသတင္းဟာလည္း
အမွန္ပါပဲ)။ ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေသြးပ်က္လာ ၾကတယ္။ ေန႔လယ္ခင္းက်ေတာ့ ျမိဳ႕ထဲ ဆူးေလတ၀ိုက္နဲ႕
ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ ဆႏၵျပတယ္.. စာေ၀တယ္.. စာကပ္တယ္.. တရားေဟာတယ္လို႔ အိမ္က က်မဆီ
ဖုန္းဆက္ေျပာတယ္။ (ကိုတင္ေအးကေတာ့ ျမိဳ႔ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ တရားေဟာတာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ မိုင္နီနီေအာင္လို႔
ေျပာပါတယ္။) ေနာက္ေတာ့ ျပည္သူ႔ကုန္တိုက္ကို မီးရႈိ႕တယ္လို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ က်မ ညေန အိမ္ျပန္ ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့
ျမိဳ႕ထဲ ျမင္ျမင္သမွ် လူငယ္ေတြကို ဖမ္းျပီး ေထာင္ကားနဲ႔ ေခၚသြားတယ္ဆိုတာ ၾကားရေတာ့တာပါပဲ။

အဲလိုနဲ႔ တနလၤာေန႔မွာ ဂ်ဴတီအရ က်မေက်ာင္းကိုလာေတာ့ ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာ အိပ္ငိုက္ေနတဲ့

စစ္သားတစုနဲ႔ ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေက်ာင္း၀င္းၾကီးကိုသာ က်မ ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ ကိုဖုန္းေမာ္အေရးအခင္းဟာ
အဲဒီရက္ေတြထဲမွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္ ျပီးဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲသလိုပဲ ကိုဖုန္းေမာ္ရဲ႕ စ်ာပနဟာလည္း တိတ္ဆိတ္
ေျခာက္ကပ္စြာနဲ႔ပဲ ျပီးဆံုးသြားခဲ့ရပါတယ္။ (ျမန္မာႏိုင္ငံေက်ာင္းသားေတြ အဲလိုနဲ႔ အမွန္တရားနဲ႔ တရားမွ်တမႈ အတြက္
ေပးဆပ္ခဲ့ၾကရတာ.. ၆၂၊ ၇၄၊ ၇၆၊ ၈၈၊ ၉၆၊ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ)

ဒါေပမဲ့ ကိုဖုန္းေမာ္ကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈတက

ို ္ပြဲသမိုင္းထဲမွာ က်ည္က်ည္
ေလာင္ေလာင္ ျမည္ဟီး ထင္က်န္ခဲ့တယ္ဆိုတာကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ အထင္အရွား ပါပဲေလ။

အဲလိုနဲ႔ ေက်ာင္းထဲမွာ ဆရာဆရာမေတြခ်ည္းပဲ က်န္ခဲ့ျပီး ပံုမွန္ ရံုးးတက္ရမယ္.. စာတမ္းေတြ ဖတ္ရမယ္..

သင္ၾကားေရးအတြက္ ဌာနတြင္းမြမ္းမံသင္တန္းေတြ လုပ္ရမယ္ဆိုတာေတြ ရွိလာပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာ
ေကာင္းတာကေတာ့ ကိုဖုန္းေမာ္ရဲ႕ ျပႆနာေတာင္ မွိန္ေဖ်ာ့သြားခဲ့တာပါပဲ။ RIT ေက်ာင္းၾကီးေတာင္ ရံုးသမားေတြ
ဆရာဆရာမေတြနဲ႔ ပံုမွန္လည္ပတ္ေနသေယာင္။ ဒါေပမဲ့ ပံုမွန္မဟုတ္တာကိုေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔မဆိုင္တဲ့ စစ္တပ္ကို ေက်ာင္းနဲ႔
ပူးတြဲေတြ႔ေနရတာက သက္ေသပါပဲ။ ဒါကိုက အလြယ္တကူ ေမ့ေပ်ာက္မရဘူးဆိုတဲ့ အမွတ္အသားပဲ မဟုတ္လား။ အဲလိုနဲ႔
ဆရာမေတြအတြက္ ေႏြရာသီနားရက္ Vacation ကာလ ေရာက္လာပါတယ္။ အသီးသီး ကို္ယ့္အိမ္ကိုယ္ယာေတြဆီ
ျပန္ၾကေပါ့။

ဒီေနရာမွာ ျပႆနာကေတာ့ က်မပါ။ စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္း ေမလမွာ မဂၤလာက ေဆာင္ရေတာ့မွာ..။ ဒါေပမဲ့

စိတ္ထဲမွာက ေလးေလးလံလ.ံ . ဘာလို႔မွန္းလဲ မသိပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေျပာထားဆိုထားတဲ့အတိုင္း မဂၤလာေဆာင္မယ္
ေပါ့။ က်မက ေက်ာင္းေတြ ဇြန္မွာေတာ့ ျပန္ဖြင့္မွာပါ... အဲဒီအခါ သူငယ္ခ်င္းေတြစံုမွာဆိုျပီး ဇြန္လမွာ မဂၤလာပြဲလုပ္ဖို႔
ဆံုးျဖတ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မဂၤလာေဆာင္အတြက္ ျပင္ဆင္ေပါ့.. (ခုျပန္ေတြးရင္ေတာ့ စိတ္ထဲ မသက္သာ.. အားတုံ႔အားနာ)။

အဲဒီသၾကၤန္တရက္ က်မျမိဳ႕ထဲေရာက္တုန္း က်မအတြက္ သတို႔သမီးအက်ႌခ်ဳပ္ေပးတဲ့ အန္တီေအး

(အဲဒီတုန္းက ဆရာမင္းသိခၤရဲ႕ ဇနီးပါ) ဆီ ၀င္ပါတယ္။ သူတို႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းေရွ႕နားက ေလးထပ္တုိက္ရဲ႕ အေပၚဆံုးထပ္မွာ
ေနပါတယ္။ က်မ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ဆရာက ၀ရံတာမွာ ရပ္ေနပါ တယ္။ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အန္တီေအးနဲ႔
စကားေျပာေနတုန္း ဆရာက က်မတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဒီႏွစ္ သၾကၤန္ထူးတယ္ ဆရာမတိ.ု႔ .တဲ့။ ဟုတ္လားဆရာ.. ဘယ္လို
ထူးတာလဲလို႔ က်မတို႔က ျပန္ေမးေတာ့ ဆရာက.. သၾကၤန္လည္တဲ့ကားေတြမွာ လူငယ္ေတြက နဖူးစီးေတြနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ျပီး
အလံေတြလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေထာင္ကိုင္ၾကတယ္... နဖူးစီးေတြကလည္း တိုက္တို္က္ဆိုင္ဆိုင္ အနီကဲတယ္... က်ေနာ္ အဲဒါကို
သေဘာမက်ဘူး... အဲဒါ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနတာနဲ႔ တူေနတယ္... နိမိတ္တခုလို ျဖစ္ေနတယ္... တိုင္းျပည္အေရးကလည္း
ေအးေသးတာမဟုတ္ဘူး... တဲ့။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ က်မက အဲဒီတုန္းက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ဟုတ္လား ဆရာေပါ့.. ။

ဒါေပမဲ့ ေျပာရရင္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ၈၈ ဟာ ျမန္မာတျပည္လံုး ေအာ္ဟစ္ေၾကြးေက်ာ္.. အလံေတြ

စာတန္းေတြကိုင္ဆြဲ.. နဖူးစီးတပ္ထားတဲ့ လူငယ္ေတြက ဦးေဆာင္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးတိုက္ပြဲ ႏႊဲရတဲ့ သမိုင္း၀င္ ႏွစ္ကာလ
ျဖစ္ခဲ့ပါေရာလား..။
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၁၄)

၈၈ရဲ႕ သၾကၤန္ကို ၾကည့္ျပီး အားလံုးျငိမ္းျပီလို႔ ယူဆသလား မသိပါဘူး။ ေမလ ေနာက္ဆံုးပတ္ ေလာက္မွာပဲ

ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ဇြန္လဆန္းမွာေတာ့ က်မလည္း မဂၤလာေဆာင္ျပီးျပီမို႔လို႔ သူတို႔အိမ္ကို
ေရႊ႔ေနပါျပီ။ ဒီလိုနဲ႔ စြယ္ေတာ္ရိပ္သူ ဘ၀ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

စြယ္ေတာ္ရိပ္သူျဖစ္စ ကာလေတြမွာပဲ ဇာတ္လမ္းဆန္ဆန္ ျပန္ေျပာစရာေတြ ေတြ႔လာရပါတယ္။

အဲဒါကေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ RIT ေက်ာင္း၀င္းထဲက ညေတြမွာ ေခြးေတြ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ အူတာပါပဲ။ က်မတသက္လံုး တခါမွ
မၾကားဖူးတဲ့ အူသံမ်ိဳး။ အူသံက ဟိုးေက်ာင္းၾကီးေပၚကေန လက္ဆင့္ကမ္းအူလာသလိုမ်ိဳး... အဲသလို တေရြ႕ေရြ႕အူလာတဲ့
အသံဟာ ေက်ာင္း၀င္းေနာက္ဘက္အဆံုးထိ လြင့္သြားတာ..။ က်မဆို ၾကားတုိင္း ၾကက္သီးထလို႔ အဲဒီအခ်ိန္ဆို ျပတင္းေပါက္
ထ ထ ပိတ္မိတဲ့အထိပါပဲ။ အဲဒါကို ေျပာမိေတာ့ ၀င္းထဲမွာ လူတိုင္း အဲလို ခံစားၾကရပါတယ္တဲ့။ အမ်ားစုကေတာ့
ေက်ာင္းသားေတြ မကၽြတ္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတာေပါ့။ လံုျခံဳေရး၀န္ထမ္းေတြကလည္း ေက်ာင္းၾကီးေပၚမွာ သိပ္ေျခာက္တယ္ေပါ့။
စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အဲဒါဟာ ေၾကကြဲစရာေကာင္းလွတဲ့ သတိရ စရာပါ...။ ဒါဟာ ကြယ္လြန္သူ၊ က်ဆံုးသူေတြရဲ႕ လြမ္းဆြတ္မႈ..
ဒါမွမဟုတ.္ . မေမ့ႏိုင္မ.ႈ .. ဒါမွမဟုတ.္ . က်န္ရစ္သူေတြ ေမ့မေနရေလေအာင္ သတိေပးမႈေပါ့။ (အဲဒီလို ေခြးအူသံဟာ ရက္ေတြ
အၾကာၾကီး ျဖစ္ေနလို႔ ေနာက္ေတာ့ ပရိတ္ရြတ္လိုက္ၾကပါတယ္)။

ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္လို႔ ထင္ခဲ့ၾကေပမဲ့ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ခ်ိန္ RIT မွာကေတာ့ အရင္လို စည္စည္ကားကား

မရွိတဲ့အျပင္ သိသိသာသာ တိတ္ဆိတ္ ေျခာက္ေသြ႔ေနပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ မစံုခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကိုဖုန္းေမာ္၊
ကိုစိုးႏိုင္နဲ႔ ကိ၀
ု င္းျမင့္တို႔ အသက္ေပး ေသြးေျမက်ခဲ့ရတဲ့ေျမဟာ စည္ကားသိုက္ျမိဳက္စရာ အေၾကာင္းလည္း မရွိပါဘူး။ က်မတို႔
လိႈင္မွာလည္း သိပ္မထူးျခားသလိုရွိေပမဲ့ ေက်ာင္းသားေတြၾကားထဲမွာ ေတာ့ မေက်နပ္ခ်က္ေတြက တအံုေႏြးေႏြး တီးတိုး
တီးတိုး။ ျပီးေတာ့ စာေတြေ၀ၾက.. စာေတြ ကပ္ၾက။ အဓိကကေတာ့ ဖမ္းဆီးခံထားရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ျပန္လႊတ္ေပး...။
ကိုဖုန္းေမာ္တို႔ က်ဆံုးရတဲ့ကိစၥ သတင္းအမွန္ ထုတ္ျပန္ေပး...။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသား သမဂၢ ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းေရးေတြ
ပါလာပါတယ္။ ဗကသ(ဗမာျပည္လံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ)လို႔ နာမည္ခံျပီး ထုတ္ျပန္တဲ့ စာေတြလည္း ပါတယ္လို႔
ထင္ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ အသံေတြ ၾကားလာရပါတယ္။ ကိုဖုန္းေမာ္ ၃လျပည့္ လုပ္မွာတဲ့။ မိန္းထဲ တရားပြဲေလးေတြ

အသံၾကားလာရ..။ အဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ ေက်ာင္းသားေတြ သိပ္အင္အားေကာင္းလာ တယ္။ ရံုးစုရံုးစုေလးေတြ ရွိလာတယ္။
မေပ်ာ္ေတာ့တဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြ ေက်ာင္းထဲမွာ အမ်ားၾကီး ေတြ႔လာရတယ္။ စာသင္ခန္းေတြကလည္း အဓိပၸါယ္မရွိေတာ့။
ဒီလိုနဲ႔ ဖမ္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသားတအုပ္စု ျပန္လႊတ္တယ္လို႔ ၾကားတယ္။ ေက်ာင္းထဲမွာ ပိုျပီး အုပ္အုပ္ အုပ္အုပ္
ျဖစ္လာတယ္လို႔ ထင္ေနခ်ိန.္ ..။ ၀ုန္း၀ုန္း ၀ုန္း၀ုန္း ျဖစ္လာ။ ေနာက္ေတာ့ တရားပြဲေတြ...။ က်မထင္တာေတာ့
အဲဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ မိုးသီးဇြန္ဆိုတာကို စၾကားလာရတာ။ စာေ၀တာေတြကေတာ့ ျမိဳ႕ထဲထိ ပလူပ်ံ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့
ဇြန္လ၂၀ရက္မွာ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ပိတ္လိုက္ ရျပန္ပါေတာ့တယ္။
 ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္ရျပီး ေနာက္တရက္ ဇြန္ ၂၁... ေျမနီကုန္းမွာ အေျခခံေက်ာင္းသားေလးေတြ
အပစ္ခံရတဲ့ ျပႆနာ... ေရႊတိဂံုရင္ျပင္ေပၚမွာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဘုရားဖူးေတြကို အၾကမ္းဖက္ေျဖရွင္းလိုက္တဲ့ ျပႆနာ...
ပဲခူးမွာ လူထုထဲကို ေသနတ္နဲ႔ပစ္ျပီး ေျဖရွင္းတဲ့ ျပႆနာ... ေနာက္ေတာ့ မႏၱေလး ေမာ္လျမိဳင္ ေတာင္ၾကီးေတြမွာပါ
ဆႏၵျပကုန္ျပီဆိုတဲ့ သတင္းေတြကေန စလိုက္တာ ရွစ္ေလးလံုးလို႔ ေခၚတဲ့ ၈ရက္ ၈လ ၈၈ ထိ ဆိုပါေတာ့။ လူေတြ
လိႈင္းလံုးေတြလို လိမ့္ျပီး အံုၾကြခဲ့ၾကတဲ့အထဲ က်မက ေရတစက္ေပါ့။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းရက္ေတြဆီက အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုေတာ့
က်မ မေရးေတာ့ပါ။ စိတ္၀င္စား ေလ့လာခ်င္သူေတြ ေလ့လာၾကည့္ပါေတာ့။ အဲလိုနဲ႔ က်မတို႔တိုင္းျပည္ရဲ႕ သံသရာထဲမွာ
သူခိုးလက္က သူ၀ွက္လုသလို စစ္တပ္က ထပ္ အာဏာသိမ္းတဲ့အထိေပါ့။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ၈၈ဟာ က်မတို႔ ျမသီလာရဲ႕သမိုင္းထဲက ေဖ်ာက္မရႏိုင္တဲ့ အိုင္းအနာ..

အမာရြတ္ၾကီးတခု ျဖစ္သလိုပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းထဲထေ
ိ ရာက္ေအာင္ ပို႔လိုက္ႏို္င္ တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက စခဲ့တဲ့
ေတာ္လွန္ေရးၾကီး တခု ျဖစ္ခဲ့ျပီ။

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ကာလေတြထဲမွာ RIT ကင္တီးမွာ ေက်ာင္းမိသားစုျဖစ္တဲ့ ေႏြးေအး ရယ္..

ေမတၱာေပါင္းကူး ရယ္.. ေမာ္လျမိဳင္ဆိုင္ ရယ္ပဲ ဖြင့္ပါတယ္။ က်မကေတာ့ အခ်ိန္ရရင္ရသလို RIT ျမန္မာစာဌာနနဲ႔
သခ်ၤာဌာနက သူငယ္ခ်င္း(ဆရာဆရာမ)ေတြနဲ႔ ကင္တီးမွာထိုင္။ တခါတေလ သူတို႔ဆီ အလည္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔
ထိုင.္ .. စိတ္က်ရသမွ်ေတြ အျပန္အလွန္ ရင္ဖြင့္ၾက။ လိႈင္မွာဆိုလည္း လူငယ္ကင္တီးတခုတည္းပဲ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕
ဖြင့္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ ေက်ာင္းကို လာခ်င္လို႔ အေၾကာင္းရွာျပီး က်မဆီ လာ လာ လည္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ... ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔
ထိုင္။ သူတို႔ေတြကလည္း စိတ္ေလသမွ်ေတြ ရင္ဖြင့္ၾက။ ျပီးေတာ့ ေပ်ာက္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေျပာၾက။
ေတာခိုတဲ့အထဲ ပါသြားသလား..။ ေသဆံုးသြားၾကတဲ့အထဲမွာလား..။ မေၾကျငာဘဲ အဖမ္းခံထားရတဲ့ အထဲမွာပဲလား.....။
တကယ္ကိုပဲ... "သူဘယ္ေရာက္ေနလဲ မသိေတာ့ျပီပဲ.. (လြမ္းမိတယ္) ဂ်ပ္စင္ထိပ္က လရိပ္ျပာရယ္.." ဆိုသလို...... က်မတို႔
ခံစားေနခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ေျခာက္ျခား ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ..။

အဲဒီကာလတေလွ်ာက္ က်မတို႔ဆီမွာ စိတ္က်ခံစားခ်က္ေတြ ဖိစီးတာမွာ တူေနၾကတာ.. ပိုေတြ႔လာရ။

ျပီးေတာ့ ကိုယ၀
့္ န္းက်င္က စာေပေလာကသားေတြဆီအထိ ေလလြင့္စိတ္က်မႈေတြ ေလးေလးလံလံ ဖိစီးေနခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ ၾကာလာခဲ့။ (ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အာဏာသိမ္းျပီး မေရွးမေႏွာင္းမွာ က်မအေဖ..
ကုန္တိုက္ၾကီးမ်ားေကာ္ပိုေရးရွင္းရဲ႕ ဦးေဆာင္ညႊန္ၾကားေရးမွဴးရာထူးကေန ျပဳတ္သြားပါတယ္.. အေၾကာင္းက သပိတ္တုန္းက
၀န္ထမ္းသမဂၢမွာ ဥကၠ႒လုပ္မႈပါ.. (အေဖကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ လက္ထဲ ပိုက္ဆံတျပားမွ မရွိေအာင္ ဆင္းရဲေပမဲ့
စိတ္က်ပံုမရလွပါ...) အဲလို ရာထူးကေန ျပဳတ္သြားရတဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့ပါတယ္)။ က်မရင္ထဲ ဘာမွန္းမသိတဲ့
အစိုင္အခဲတခု တျဖည္းျဖည္း တည္လာခဲ့။

၁၉၈၉ မတ္လ ၁၃ရက္ (တနလၤာေန႔)။

မွတ္မွတ္သားသား တခုေတာ့ RIT ေက်ာင္း၀င္းထဲ ထင္က်န္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။

ကိုဖုန္းေမာ္တို႔ က်ဆံုးတာ ၁ႏွစ္ျပည့္တဲ့ အခမ္းအနား။ အဲဒီေန႔ကို ျမန္မာႏိုင္ငံ လူ႔အခြင့္အေရး အထိမ္းအမွတ္ေန႔
သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မ မွတ္မိသေလာက္ အဲဒီပဲက
ြ ို အန္တီစုနဲ႔ ဘဘဦးတင္ဦး၊ ဘဘဦးၾကည္ေမာင္တို႔ လာတယ္။
ကိုမိုးသီးဇြန္ လာတယ္။ ေနာက္ ကိုမင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုၾကီး ျပီးေတာ့ စက္မႈတကၠသိုလ္က ထင္ထင္ရွားရွားရွိတဲ့
ေက်ာင္းသားေတြ.. (မွတ္မိသေလာက္ ကဗ်ာေရးတဲ့ ဒတၳနဲ႔ ခ်ိဳတူးေဇာ္)။ အဲဒီေန႔က ေကာ္မီတီေလးတခု ဖြဲ႔တာလည္း
မွတ္မိတယ္။ ၁၃ဦးေကာ္မီတီလို႔ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က အတည္ျပဳ ေျပာျပပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းထဲက
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း တက္ၾကပါတယ္။ ေျခာက္ေသြ႔ တိတ္ဆိတ္ ေနခဲ့တဲ့ RIT ေက်ာင္း၀င္းေရွ႕ မ်က္ႏွာစာမွာ စစ္တပ္
ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ၾကားကပဲ လူပင္လယ္ၾကီး ျဖစ္သြားရတဲ့ေန႔။ ရံုးဖြင့္ရက္မို႔လည္း လူပိုမ်ားသြားခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္။
က်မကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းသြားမယ္လို႔ အိမ္ကထြက္လာျပီး ေက်ာင္းမသြားျဖစ္ခဲ့တဲ့ေန႔။ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထျပီး မ်က္ရည္
ျပန္က်ခဲ့ရတဲ့ ေန႔ေပါ့။ အဲဒီေန႔မွာ ေသြးေတြ ျပန္ေႏြး...။ ကမၻာမေၾကဘူးးး သီခ်င္းကို မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ဆိုခဲ့ၾကတဲ့ေန႔။

က်မစိတ္ထင္ေတာ့ စစ္ေသြးၾကြအာဏာပိုင္ေတြဟာ သူတို႔ ၆၂ကတည္းက ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕

အမွန္တရားျမတ္ႏိုးမႈ၊ ရဲရင့္မႈနဲ႔ စုစည္းညီညြတ္မႈေတြကို တၾကိမ္ျပီးတိုင္း ပို ပို တင္းက်ပ္ျပီး ႏွိပ္ကြပ္တယ္..။ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္..။
ဖ်က္ဆီးတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္ပ
့ ဲ ၈၈ စက္တင္ဘာ၁၈မွာ အာဏာသိမ္းျပီးေနာက္ ၁၉၈၉ရဲ႕ ဇြန္လထဲမွာ တကၠသိုလ္က
ဆရာေတြ ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားဆံုးပါတဲ့ လူဖမ္းပြဲ လုပ္ပါေရာ။ ဇာတ္လမ္းေတြခင္း။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြလို႔ ေၾကညာာ။
ရာဇ၀တ္သားေတြလို ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြ ခ်လိုက္ပါတယ္။ က်မျဖင့္ သတင္းေတြၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္တလည္လည္ေပါ့။

ၾကည့္ပါဦး.. က်မတို႔ရဲ႕ သိပ္ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း... အင္မတန္မွ ေအးခ်မ္းျပီး လူတဘက္သားကို

ခ်စ္ခင္ေလးစား တတ္လွတဲ့သူ ယင္းမာကလည္း တိုင္းျပည္ကို ေခ်ာက္ထဲ က်ေအာင္ လုပ္တဲ့အထဲ ပါသတဲ့။ ေနာက္..
ကိုတင္ေအး.. ကိုညိဳထြန္း..၊ ေနာက္ ျမန္မာစာဌာနကဆရာပဲ ျဖစ္ျပီး က်မ အင္မတန္ ေလးစားခ်စ္ခင္တဲ့ အကိုတေယာက္..၊
ေနာက္ ကဗ်ာေရးဖက္ သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ေက်ာ္ဆန္း(ျမင္းျခံ)- ခုေတာ့ နာဂစ္ကိစၥမွာ အေလာင္းေတြေကာက္ျပီး
ေျမျမွဳပ္ေပးမိလို႔ ထပ္အဖမ္းခံရျပန္ျပီ။ ဘာအမႈမွန္းလဲ မသိ။ အဲလိုပဲ RIT ေရွ႕က ေန၀န္းႏွင္းဆီစာအုပ္ဆိုင္ေရွ႕
ဗာဒံပင္ေလးေအာက္က စကား၀ိုင္းမွာ အၾကမ္းတအိုးနဲ႔ ထိုင္ရင္း ျငိမ္ေနတတ္တဲ့ ေဒါက္တာေဇာ္မင္း၊ RIT ခ်ည္ထည္ဌာနက
ဆရာတေယာက္လည္း ပါေသး (ပါပါက အံ့ၾသျပီးေတာ့... သူက သိပ္ေအးတဲ့ ဆရာေလး.. လို႔ တဖြဖြ ေျပာတယ္)။
ေနာက္ေတာ့ က်မနဲ႔အတူတူ စာဖတ္ဖက္ ညီအမလိုခင္တဲ့ တေယာက္(သူလည္း အင္မတန္ေအးခ်မ္းတာ.. က်မလိုေတာင္
မစြာ)လည္း ပါေနျပန္တယ္..။ ဘုရားေရ.. တိုင္းျပည္ကို ေခ်ာက္ထဲခ်မယ့္သူေတြကလည္း ပညာတတ္.. လူေအး.. စာဖတ္သန္
ပညာဥာဏ္ရွိသူေတြ ခ်ည္း..။ ျပီးေတာ့ က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ မိတ္ေဆြေတြ အမ်ားၾကီးပါတာ..။ ဇူလိုင္လ -၂၀ရက္မွာက်ေတာ့
အန္တီစုကို တိုင္းျပည္မျငိမ္မသက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ပါသတဲ့။

အဲဒီရက္ေတြထဲမွာ က်မ တကယ္ပဲ တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ တခ်ိန္လံုး စိတ္ေတြနာ.. ေဒါသေတြ

ျဖစ္..။

အဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ က်မတို႔ ဆရာ ဆရာမေတြ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုမွာ ပါတယ္ မပါဘူး.. ဆိုတဲ့

၃၃ခ်က္လို႔ အလြယ္ေခၚၾကတဲ့ ပံုစံတခု ျဖည့္ၾကရပါတယ္။ က်မတို႔အဖြဲ႔အားလံုး ျဖည့္တာကေတာ့ ပါခဲ့တယ္... ပဲ။
ဘယ္ႏွၾကိမ္လဲဆို မမွတ္မ.ိ ... ပဲ..။ ကိုမင္းသိုက္မြန.္ . ဆိုရင္ တရားေဟာတာပါ ထည့္ျဖည့္လိုက္ေသး။ တခ်ိဳ႕ေတြ အဲဒ၃
ီ ၃ခ်က္နဲ႔
အလုပ္ျပဳတ္ၾကပါတယ္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက က်မတို႔ တေယာက္မွ အလုပ္မျပဳတ္ခဲ့ၾကပါ။

အဲဒီရက္ပိုင္းေတြ ေက်ာင္းသြားေတာ့လည္း က်မ လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ခံစားရတာေတြပဲ မ်ားေနပါတယ္။

ေက်ာင္းရက္ရွည္ပိတ္ရက္ထဲ အလုပ္က မရွိ။ အဲဒီရက္ပိုင္း ျပန္ဖတ္သမွ် စာအုပ္ေတြကလည္း အေရွ႕က
ေန၀န္းထြက္သည့္ပမာ..၊ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသား..၊ ဓားေတာင္ကို ေက်ာ္၍ မီးပင္လယ္ကို ျဖတ္မည္...၊ တို႔ေခတ္ကိုေတာ့
ေရာက္ရမည္မွာ မလြဲပါ...၊ ေကဖြဲ႔ဆိုသီ..၊ ကက္စထရိ.ု .၊ ေအာင္သန္းရဲ႕ ေအာင္ဆန္း..၊ ရုပ္ပံုလႊာ..၊ ျပိဳမွာေလလားမိုးရဲ႕..၊
ပန္းေတြနဲ႔ေ၀..၊ ျမိဳင္..၊ မ်ိဳသိပ္စိတ.္ . စံုေနေရာ..။ စိမ္ျပီး ဖတ္ျဖစ္တာက ေတာ့ ျပိဳမွာေလလားမိုးရဲ႕ နဲ႔ ေနရစ္ေတာ့ ျမသီလာ..
ေပါ့။

အဲဒီ ဖတ္သမွ်စာေတြရဲ႕ သြယ္၀ိုက္တဲ့ တြန္းအားေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕။ က်မ ကဗ်ာေတြ ေရးျဖစ္.. ၀တၳဳတိုမျဖစ္တဲ့

စာအတိုအစေတြ ေရးျဖစ္။ အနားမွာ ရွိေနတဲ့သူက ဘာေတြေရးလဲလို႔ေမးေတာ့ "သိေတာ့ပါဘူးကြာ..
ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေရာ.. ေက်ာင္းကိုေရာ လြမ္းတာေတြ" လိ႔ု ေျဖမိတယ္။ သူက ယူဖတ္ျပီး ထူးထူးဆန္းဆန္း.. "မင္း
လံုးခ်င္းေရးပါလား.. " တဲ့။ "ျဖစ္ပါဘူး.. မေရးတတ္ဘူးထင္တယ္.." လို႔ ေျဖမိတယ္။ တရက္က်ေတာ့ က်မတို႔အကိုတေယာက္
ေရာက္လာတယ္။ သူက စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရး လုပ္ေနတာ။ အကိုက က်မကို ေမးတယ္.. လံုးခ်င္းလုပ္မလား..တဲ့။

ဒီေတာ့မွ က်မ နည္းနည္း စိတ္ကူးမိသြားတယ္။ စမ္္းၾကည့္မယ္..ေပါ့။ အိမ္ေထာင္ဖက္ကလည္း ဒီတခါေတာ့

အားေပးတယ္။ ငါကူပါ့မယ္ကြာ..တဲ့။ သူက က်မေရးထားတာေတြကို ေသခ်ာ ထပ္ျပီး.. ဒီမွာၾကည့္စမ္း.. မင္း ဇာတ္ေကာင္
ထည့္လိုက္ရင္ ဒါ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ျပီတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ လံုးခ်င္းစေရးေတာ့တာပဲ.. ေန႔ေန႔ ညည...။ စိတ္ထဲ က်ပ္သိပ္ေနတာေတြ
ေဖာက္ခ်လိုက္ရသလိုပဲ..။ က်မအနား၀န္းက်င္က လူငယ္ေတြရဲ႕ ေက်ာင္းအလြမ္းေတြ.. စိတ္က်အနာေတြ...
ေရးခ်င္တာေတြအားလံုး ၀ုန္း၀ုန္း ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ေရးပစ္လိုက္တာ။ ေရးေနတုန္း မေဟသီမဂၢဇင္းမွာ ကိုဟိန္းလတ္က
အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေတာ့ အဲဒီလံုးခ်င္းအေၾကာင္း ထည့္ေျပာလိုက္ေသး။ (အဲဒီတုန္းက ကိုဟိန္းလတ္က
ၾကည္ေအး=ဂ်ဴး=ေမျငိမ္းလို႔ လုပ္ခ်လိုက္တာ.. ေတာ္ေတာ္ အေျပာခံလိုက္ရပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ အားနာစရာ။
က်မက ေပါက္စန။ (ေဒၚ)ၾကည္ေအးနဲ႔ (မ)ဂ်ဴးက ကို္ယ့္ထက္ အမ်ားၾကီး ပညာ သမၻာၾကီးသူေတြ..။ က်မ အက်ပ္ရိုက္
ခဲ့ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မေျဖခ်င္လည္း ျငင္းလို႔ရရက္နဲ႔။ မသိနားမလည္ခဲ့တာေပါ့ေလ။ မာယာက အဲဒီ အင္တာဗ်ဴး ပထမပိုင္း
တင္ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္)။

အဲလို အင္တာဗ်ဴးထဲ ေၾကာ္ျငာ၀င္သလို ထည့္ေျပာလိုက္မိေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပီးဆံုးေအာင္ လုပ္ရေတာ့တာ..။

ဒါနဲ႔ပ.ဲ ... သီခ်င္းႏွင္းဆီ.. ျဖစ္ခဲ့။ ၁၉၉၀ ဧျပီလမွာ သီခ်င္းႏွင္းဆီ လံုးခ်င္း၀တၳဳ ထြက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ (သီခ်င္းႏွင္းဆီထဲ
မွတ္မွတ္ရရ တခုက ဇာတ္လမ္းထဲမွာ Great Depression in 1988 ဆိုတာေလး ထည့္ေရးတာကို စိစစ္ေရးက
မျဖဳတ္လိုက္တာကို မွတ္မွတ္ရရ)။ သီခ်င္းႏွင္းဆီ၀တၳဳကို မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ေၾကာ္ျငာေတာ့ စာသားက...

ဒါဟာ .. ေမာင္ဖန္ဆင္းတဲ့ သီခ်င္း …

ႏွင္းဆီ ဆုပ္ကိုင္ပိုင္စိုးလိုတဲ့ အရာ .. ။

(ပန္းခ်ီ ျမင့္ေမာင္ေက်ာ္ပါ)

ေျပာရရင္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ဖက္ရဲ႕ အားေပးမႈေၾကာင့္ပါပဲ..။ ေမျငိမ္းရယ္လို႔ လံုးခ်င္းေလာကထဲ ေရာက္လာတာ။

သီခ်င္းႏွင္းဆီေလးက မသပ္မယပ္နဲ႔ေပမဲ့ ေမျငိမ္းကို လံုးခ်င္းေလာကထဲ ဆက္ရပ္တည္လို႔ ရေလာက္တဲ့
ေအာင္ျမင္မႈေလးေတာ့ ေပးခဲ့ပါတယ္။ အျမတ္ဆိုလို႔ အဲဒီကာလထဲ အားလပ္ေနတာမို႔ စာေပေလာက ၀န္းက်င္ထဲ ပိ၀
ု င္ျဖစ္ျပီး
သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြ ရလာတာပါပဲ။ ထိုင္စရာ "ေလထန္ကုန္း" တိုးလာတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ (တကယ္ေတာ့ က်မက
လံုးခ်င္းေရးေနရတာကို ေပ်ာ္ပိုက္ေပမဲ့ ထုတ္ေ၀တဲ့အပိုင္းကို စိတ္ညစ္လို႔မို႕ လံုးခ်င္းေလာကကို စိတ္ပ်က္ပါတယ္)။
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၁၅)

၁၉၉၀။

အဲဒီႏွစ္ကေတာ့ က်မအတြက္ ျပန္ျပီး လႈပ္လႈပ္ရွားရွားရွိလာတဲ့ ႏွစ္ပါ။ ၉၀ ႏွစ္ဆန္း ေဆာင္းရက္ေတြထဲမွာပဲ

မဟာ၀ိဇၨာတက္ေနဆဲ ဆရာဆရာမေတြအတြက္ မဟာ၀ိဇၨာတန္းေတြ ျပန္ဖြင့္ေပးပါတယ္။ မိန္းထဲမွာ သြားတက္ ရမယ္။ On
Duty ေပးမယ္တဲ့။ (က်မအၾကိဳက္ေပါ့)။ ဆရာ ဆရာမ မဟုတ္ရင္ေတာ့ တက္ခြင့္မရပါဘူး။ (အခြင့္ထူးခံေတြေပါ့.. အဲလို
အခြင့္အေရးယူရတာမ်ိဳးကိုေတာ့ မၾကိဳက္ပါဘူး)။ ေက်ာင္းသားေတြ မရွိဘဲ ဆရာဆရာမေတြခ်ည္းသာရွိတဲ့
ေက်ာင္းၾကီးကေတာ့ အတန္းတခ်ိဳ႕ ျပန္ဖြင့္တယ္ဆိုေပမဲ့လည္း ေျခာက္ေျခာက္ ကပ္ကပ္ပါပဲ။

ေက်ာင္းျပန္တက္ရမယ္ဆိုေတာ့ မႏွစ္က စာေမးပြဲက်ထားတဲ့ က်မရယ္.. ဂုဏ္ထူးတန္း ေအာင္ထားတဲ့

သူငယ္ခ်င္း ဆရာတေယာက္ (က်မတို႔က အရွည္ၾကီးလို႔ ေခၚတယ္)ရယ္.. မဟာ၀ိဇၨာ နားထားျပီးမွ ျပန္တက္တဲ့ ဌာနက
ဆရာမ(မႏြဲ႕)ရယ္.. သံုးေယာက္... မဟာ၀ိဇၨာ ျပန္တက္ရပါတယ္။ က်မဘ၀တေလွ်ာက္ စာသင္သား လုပ္ခဲ့ရသမွ်ထဲမွာ
အဖိုးတန္ဆံုး သင္ယူရတဲ့ ႏွစ္ပါပဲ။ ဆရာဆရာမေတြနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္.. သံုးေယာက္တည္း။ ၾကိဳးလည္း သိပ္ၾကိဳးစားရတာေပါ့။
သင္ရိုးေတြက မႏွစ္ကနဲ႔မတူေတာ့ ပိုေကာင္းသြားပါတယ္။ က်မ မသင္ရေသးတာေတြမို႔ စိတ၀
္ င္စားစရာေပါ့။ က်မက Paper
one ကို အၾကိဳက္ဆံုး။ ေရွးစကားေျပအေရးအဖြဲ႔၊ စကားေျပသေဘာတရား စကားေျပအတတ္ပညာ၊ စာေပေ၀ဖန္ေရး နဲ႔
ေခတ္သစ္စာေပ သေဘာတရား(Modern Literary Theory)။ အဲဒီ Paper One က ဆရာေတြက Reference ေတြ ေပးျပီး
ကိုယ့္ဘာသာ စာျပင္ရတဲ့ ဘာသာတြဲပါ။ စာေမးပြဲမွာေျဖရင္ ေမးခြန္းက Unseen လာတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဂုဏ္ထူး ထြက္ဖို႔
အင္မတန္ ခဲယဥ္းပါတယ္။ ထြက္ေလ့လည္း မရွိပါဘူး။ (ဒီေနရာမွာေတာ့ တကယ္ ၾကြားခ်င္ပါတယ္.. အဲဒီႏွစ္မွာ က်မ Paper
One ဂုဏ္ထူးထြက္ပါတယ္ :P )။

စိတ္အ၀င္စားဆံုးကေတာ့ ဆရာေဇာ္(ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္)နဲ႔ သင္ရတာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ စာ နယ္ ဇင္းေတြမွာ

စာေရးရတာကလည္း အားရပါးရ မရွိတဲ့အခ်ိန္။ ဆရာက Post Modern နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး စာေတြ ေရးေနခ်ိန္... က်မတို႔ကို
သင္ရတာကလည္း Modern Literary Theory... ဆိုေတာ့ အကိုက္ေပါ့။ ဆရာ့အတန္းခ်ိန္ဆိုရင္ ဆရာက က်မတို႔ထိုင္တဲ့
ခံုတန္းနားမွာ ကုလားထိုင္ခ်။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္သလိုပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး တေစာင္းမက်တက်ေလးထိုင္ျပီး
ေျပာေတာ့တာ.. အမ်ားၾကီးး (ေနာက္ပိုင္း ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ ဖတ္စာ စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြေပါ)့ ။ Lecture
ေပးေနတာနဲ႔ မတူဘဲ အခါတိုင္း လက္ဘက္ရည္ဆင
ို ္မွာ ေျပာသလိုပဲ... ေလေအးေအးေလးနဲ႔ ေျပာသြားတာ။ အမ်ားၾကီး..။
က်မတို႔က အဲဒါကို lecture လိုက္ရတာေပါ့။ က်မ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အတြက္ေတာ့ နည္းနည္း ခက္တယ္တဲ့။
က်မအတြက္လည္း ခက္ေတာ့ ခက္တာပါပဲ..။ ဒါေပမဲ့ က်မက စိတ၀
္ င္စားတာကိုးး။ ေနာက္ က်မ စိတ္ပါလက္ပါအရွိဆံုး
အခ်ိနက
္ ဆရာေအး(ေမာင္ခင္မင္-ဓႏုျဖဴ)ရဲ႕ စကားေျပသေဘာတရား စကားေျပအတတ္ပညာ.. အခ်ိန္။

က်မသူငယ္ခ်င္း အရွည္ၾကီးကေတာ့ ေက်ာက္စာနဲ႔ ဘာသာေဗဒမွာ အားသန္တယ္။ ေနာက္ မႏြဲ႕ကေတာ့

ကဗ်ာ အားသန္တယ္။ ဒီေတာ့ က်မတို႔ သံုးေယာက္ Assignment ေတြေရးတဲ့အခါ.. စာေတြျပင္ဆင္တဲ့အခါ သိပ္
အဆင္ေျပတာေပါ့..။ ကိုယ္သန္တဲ့ဘာသာရပ္ ကိုယ္တာ၀န္ယူျပီးျပင္ၾကတာ..။ က်မဘ၀မွာ ကံေကာင္းတာ တခုက အနားမွာ
အေပါင္းအသင္းေကာင္း အျမဲေတြ႔ရတာပဲ။ စိတ္ပုပ္ျပီး စာလွ်ိဳထားတတ္တယ္ဆိုတဲ့သူမ်ိဳး မေတြ႔ရတတ္ပါ။ အဲဒီတုန္းကလည္း
က်မတို႔ သံုးေယာက္မွာ မႏြဲ႕က အသက္အၾကီးဆံုး.. က်မက အငယ္ဆံုး။ တကယ့္ ေမာင္ႏွမေတြလိုပဲ။ ဆိုေတာ့ က်မကို
အလိုလုိက္ၾကတယ္။ ညွာၾကတယ္။ သိပ္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ေတြပါပဲ။ က်မအတြက္
အဲဒီကာလမွာ ပိုတန္ဖိုးရွိတာကေတာ့ ေက်ာင္းတက္ ရင္းနဲ႔ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေလးေတြ လုပ္ရတာကိုပါ။

ခါတိုင္းလိုပဲ မနက္ခင္း ေက်ာင္းခ်ိန္၉နာရီမထိုးခင္ ေက်ာင္းကို ေစာေစာလာ။ ကင္တီးမွာ ထိုင္။

လက္ဘက္ရည္ေသာက္။ ကိုယ့္လိုပဲ ေက်ာင္းေစာလာတတ္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြကို ေမွ်ာ္။ အဲဒီတုန္းက က်မနဲ႔ အေစာၾကီး
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ဖက္က ေက်ာင္းေစာေစာလာတတ္တဲ့ ဆရာဦးထြန္းျမင့္ (တကၠသိုလ္မင္းေမာ္)၊ က်မတို႔က 'ဗိုလ္တိုး'
လို႔ ေခၚတဲ့ ဆရာ ဦးေအာင္ေက်ာ္တိုး(ႏုႏုရည္-အင္း၀ ရဲ႕ ခင္ပြန္း)၊ ေနာက္ အတန္းေဖာ္ အရွည္ၾကီးရယ္..။ မိန္းထဲက
ဆရာသူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ရယ္။ ေန႔တိုင္း စကားေတြက ေျပာမကုန္။ စကားလက္စ မသတ္ခင္ အတန္းခ်ိန္ေရာက္လို႔ ထ ထ
ေျပးရရင္ေတာင္ ေနာက္ဆံတငင္ငင္ နဲ႔ေပါ့။
 အဲဒီ စကား၀ိုင္းေတြကေနပဲ က်မ ၀တၳဳေရးစရာ Inspiration ေတြ အမ်ားၾကီးရခဲ့တာ..။ အထူးသျဖင့္
ဗိုလ္တိုးဆီက။ ဗိုလ္တိုးက စိတ္ပညာဌာနက ဆရာ။ စကားေျပာကလည္း ေကာင္း။ က်မကလည္း စိတ္ပညာပိုင္းကို
စိတ္၀င္စားေတာ့ ဗိုလ္တိုးေျပာတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက ၀တၳဳေရးခ်င္စရာ ေကာင္းေနတတ္ တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ
ဗိုလ္တိုးဆီက ၾကားရတဲ့ အထဲကေန Character ရျပီး ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳႏွစ္ပုဒ္ (မီးခိုးေငြ႔ မီးခိုးမွ်င္ နဲ႔
ေကာင္းကင္နိဒါန္း)အေၾကာင္း ေျပာပါဦးမယ္။ အဲဒ၀
ီ တၳဳႏွစ္အုပ္က က်မေရးခဲ့သမွ်ထဲမွာ အၾကိဳက္ဆံုး ျဖစ္ျပီးေတာ့
ပရိသတ္ကေတာ့ သိပ္မတုံ႔ျပန္ခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေတြေပါ့။

ညေနဆိုရင္ေတာ့ အတန္းျပီးတဲ့ ၃နာရီကေန ၄နာရီခြဲ ရံုးဆင္းခ်ိန္အထိ ကင္တီးမွာ ထိုင္ၾက။ ရံုးဆင္းခ်ိန္က်မွ

ဌာနရံုးခန္းမွာ အဆင္းလက္မွတ္ သြားထိုးျပီး ျပန္ၾကပါတယ္။ ျပန္ရင္ေတာ့ အားလံုးက အိမ္ျပန္တာပါ။ က်မကေတာ့
အိမ္မွာလည္း ဘာမွလုပ္စရာမရွိတဲ့သူမို႔ အျပန္လမ္းမွာ အင္းစိန္လမ္းမၾကီးေပၚ လွည္းတန္းေစ်းနားက
ျပံဳးပန္းတရာလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဘက္ ၀င္ေခ်ာင္းေသးတာ.. အဲဒီ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္အ၀င္၀ လမ္းနဲ႔ကပ္ေနတဲ့ စားပြဲေလးမွာ
ကိုစိန၀
္ င္း(ေမာင္စိန၀
္ င္း-ပုတီးကုန္း) ထိုင္ေနက်ေလ။ ကိုစိန္၀င္းေရာက္ေနျပီီ ဆိုရင္ေတာ့ က်မက ရံုးဆင္းခ်ိန္
ကားအက်ပ္ကိုေရွာင္ဖို႔ ေစာင့္ရင္း.. စကားလည္းေျပာရင္းေပါ့.. လက္ဘက္ရည္၀င္ေသာက္တာပဲ၊ ကိုစိန္၀င္းကလည္း
က်မအတြက္ေတာ့ တိုင္ပင္ေဖာ္တိုင္ပင္ဖက္ အကို တေယာက္ ပါပဲ... ။

ကိုစိန၀
္ င္းနဲ႔ကလည္း စကားေျပာလို႔ သိပ္ေကာင္းတာ။ သူနဲ႔ က်မက အေရာင္အေသြး အေတာ္တူတယ္။
ေရးခ်င္တာလည္း အခ်စ္၀တၳဳ.. ၾကိဳက္လိုက္ရင္လည္း ခံစားခ်က္အေျခခံတဲ့ စာအမ်ိဳးအစားေတြ.. သီခ်င္းေတြ
ပန္းခ်ီေတြဆိုလည္း ၾကဳိက္တဲ့အမ်ိဳးအစား ပံုစံေတြ တူတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုစိန၀
္ င္းက Realism ကို ပိုအားသန္ျပီး က်မက
Romanticism ကို ပိုအားသန္တာေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ။ အဲဒီအခါ ၀တၳဳတိုေတြမွာ Message ပါသင့္ မပါသင့္ဆိုတာမ်ိဳးေတြ
ေျပာျဖစ္တယ္။ ကိုစိန၀
္ င္းရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က အျငင္းမထူဘူး။ သူယံုၾကည္ရာကို ေလေအးေအးနဲ႔ ေျပာတတ္တယ္။ ျပီးေတာ့
သူမ်ားအေၾကာင္း ဘယ္ေတာ့မွမေျပာဘူး။ ျပီးေတာ့ စကားေျပာရင္ အင္မတန္ ရိုးသားတယ္။ ဟန္မရွိဘူး။ အထူးသျဖင့္
သမားဂုဏ္ ျပတာမ်ိဳး မရွိဘူး။ သူနဲ႔စကားေျပာရင္ က်မကခ်ည္း ေျပာတာမ်ားတယ္။ သူက က်မေမးမွ ေျပာတာမ်ိဳး..
တိုက္ဆိုင္မွ ၀င္ေျပာတာမ်ိဳး။ သူနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္လည္း သူေျပာသမွ် သူတို႔ေခတ္ ေက်ာင္းသားဘ၀နဲ႔
စက္မႈတကၠသိုလ္ကို ၾကားရ ေတြ႔ရတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ဒါဟာ ေခတ္တေခတ္ရဲ႕ တကၠသိုလ္သမိုင္းတခုပဲ မဟုတ္လား။

တခါတေလေတာ့ ေန႔လယ္ပိုင္းမွာ အတန္းေတြ မရွိ ျဖစ္တတ္တယ္။ တပတ္မွာ ၁ရက္ ၂ရက္ေလာက္။

အဲဒီအခါ က်မက BED(ပညာေရးတကၠသိုလ္)ကင္တီးမွာ သြားထိုင္တယ္။ အဲဒီမွာက ကိုဟိန္းလတ္(အခု... ေပၚျပဴလာ
ဂ်ာနယ္.. ရတီမဂၢဇင္းေတြရဲ႕ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္) ရွိတယ္ေလ။ မေဟသီအင္တာဗ်ဴးေနာက္ပိုင္းမွာ က်မက ကိုဟိန္းလတ္နဲ႔
ခင္သြားတယ္။ ကိုဟိန္းလတ္က အဲဒီတုန္းက ပညာေရးသုေတသနဗ်ဴရိုမွာ ရွိ္ေနတဲ့အခ်ိန္။ ေန႔လယ္ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ
ကိုဟိန္းလတ္ရယ္.. ပညာေရးတကၠသိုလ္က သူငယ္ခ်င္းဆရာမ တခ်ိဳ႕ရယ္.. ထိုင္တတ္တယ္။ အဲဒီ၀ိုင္းေတြမွာေတာ့
ကိုဟိန္းလတ္က ဦးေဆာင္ စကားေျပာ သူ။ ကိုဟိန္းလတ္က စာဖတ္နာ.. အေပါင္းအသင္းစံ.ု .. အေတြ႔အၾကံဳ စံုတဲ့သူဆိုေတာ့
သူျဖတ္သန္းခဲ့တာေတြကို ေျပာ။ က်န္တဲ့သူ ေတြက နားေထာင္သူေတြ။

BED မွာ သြားထိုင္ရင္ က်မ သေဘာက်တာတခုက ကင္တီးေနာက္ေပါက္ကေနထြက္ျပီး TTC ေက်ာင္းေတြ

ေဆး(၁)ေတြ ေနာက္ဘက္က ပိေတာက္လမ္း(သထံုလမ္း)အတိုင္း တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းဘက္ ေလွ်ာက္ထြက္ ရတာကိုပါ။
(RC-3 မွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းက မိန္းထဲကို လာလည္ရင္ ေလွ်ာက္ေန ျဖတ္ေနက် လမ္းအတိုင္းေပါ့)။ ေ၀းေပမဲ့ ေလွ်ာက္လို႔
ေကာင္းတယ္။ လမ္းမွာ BOC ေကာလိပ္ေနရာကို ျဖတ္ေက်ာ္ခ.ဲ့ .. ေဘာလံုးကြင္းကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့... လိုင္းေပါက္ ၀န္ထမ္း
အိမ္ရာကို ျဖတ္ေက်ာ္ခ.ဲ့ .။ တကၠသိုလ္ေဆးရံု၀င္းကို ျဖတ္ခဲ့။ ေက်ာင္းပိတ္ကာလမို႔ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ လူရွင္း ကားရွင္း
ရွိေနတတ္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့။ ဟိုေငးဒီေငး ဟိုေတြးဒီေတြး... ဘ၀အေမာေတြေတာင္မွ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
ေျပေပ်ာက္သြားသလို ခံစားရေသး။ ျပီးေတာ့ လံုးခ်င္းေရးဖို႔ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ စိတ္ကူးရတာလည္း အဲဒီ လမ္းေပၚ
ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ပါပဲ။ ဒုတိယအုပ္ ပကတိျမားေပါ့။ အဲလိုနဲ႔ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းေပၚေရာက္ရင္ ပုဂံလမ္းမွတ္တိုင္ကေန
၄၅ကား ေစာင့္စီးျပီး အိမ္ျပန္။

အဲဒီတုန္းကေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ဖို႔အေရးလည္း ေလွ်ာက္ရေသးတာပဲေလ။ ဘီပီအိုင္မွတ္တိုင္ မွာဆင္းေတာ့

ေက်ာင္း၀င္းေရွ႔က ဆင္းရဲသားဂိတက
္ ေလးက ပိတ္လိုက္ျပီမို႔ အရင္လို အလြယ္ေလး ေက်ာင္းထဲ မေရာက္ေတာ့။
ဂိတ္မၾကီး(ဦးလူေပါဂိတ္လို႔ ေခၚၾကတယ္)ဆီကို တပတ္ၾကီးေလွ်ာက္ျပီး ေက်ာင္းထဲ၀င္.. Block ေတြကို အလ်ားလိုက္ျဖတ္..
ေရပန္းစင္ရွိတဲ့ အ၀ိုင္းေလးကိုျဖတ္.. ကင္တီးကေနဆင္း.. ေဘာလံုးကြင္း ေဘးကေန ဂ်ီေဟာေရွ႕ကိုျဖတ္... အင္းး
ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ေ၀းတာ။ က်မကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္တာ ၾကိဳက္တဲ့သူမို႔ ေလွ်ာက္တာပဲ..။ တခါတေလေတာ့လည္း
ေမာတာေပါ့ေလ။ အဲဒီအခါ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ရန္ပိုင(္ ခုေတာ့ ဦးရန္ပိုင)္ ေရးတဲ့ ကဗ်ာထဲကလို "ႏွလံုးသားသန္သူ
ေျခေထာက္သန္သတဲ့".. ဆိုတာ ေလးပဲ ေတြးရေသး..။

တခါတေလက်ေတာ့ ေန႔လယ္ပိုင္းအားျပီဆို ေျမနီကုန္း မပိုလမ္းမွာ ရုံးခန္းဖြင့္ထားတဲ့

စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္းတိုက္ကို သြား သြား ထိုင္တယ္။ အဲဒီမွာ မမိုး(မိုးမိုး-အင္းလ်ား)က ရံုးထိုင္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေမဦး(ေဒၚခင္ေဆြဦး)
ရွိတယ္။ မပုလဲ(ေဒၚခင္ေဆြဦးသမီး) ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ထိုင္ရင္း စကားေတြ ေျပာၾက။ က်မက မမိုးကို သိပ္ခ်စ္တယ္။
စိတ္ထားအင္မတန္လွျပီး ျဖဴစင္ရိုးသားတဲ.့ . မမိုးဟာ က်မကိုစာေရးဆရာလုပ္ခ်င္စိတ္ေပၚေအာင္ တြန္းအားေပး ခဲ့ဖူးတဲ့
စာေရးဆရာလည္း ျဖစ္တယ္ေလ။ မမိုးရဲ႕ "နာမက်န္းသည္.. အိုႏွင္းဆီ" ကို ဖတ္ျပီး က်မ စာေရးဆရာ လုပ္ခ်င္စိတ္
ေပၚခဲ့တာ..။ ျပီးေတာ့ "ညီမေလးက အခ်စ္ကို ကိုးကြယ္သတဲ့လား..." မွာ တုန္လႈပ္ခဲ့တာ။ "ပြင့္တခ်ိဳ႕ ေၾကြတခ်ိဳ႕"၊ "ေၾကြမလိုနဲ႔
ေ၀.. ေ၀မလိုနဲ႔ေၾကြ"၊ "ျငိမ္းကိုရွက္ပါ" ေတြမွာ အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးခဲ့ရတာေလ။ ( ေနာက္ေတာ့ အဲဒ၉
ီ ၀ထဲမွာပဲ မထင္မွတ္ပါဘဲနဲ႔
မမိုးကို က်မတို႔ ဆံုးရႈံးခဲ့ရတာေပါ)့ ။ ျမသီလာနဲ႔ မဆိုင္လွေပမဲ့ ဒါဟာ ျမသီလာကိုခ်စ္တဲ့သူတေယာက္ လြင့္ေၾကြသြားရတာမို႔
ထည့္ေရးပါရေစေတာ့။

(အဲသလိုပဲ ျမသီလာနဲ႔ မဆိုင္လွေပမဲ့ ေနာက္တခု မေမ့ႏိုင္စရာ သမိုင္းတခုအျဖစ္ ထည့္ေရးခ်င္တာက ၁၉၉၀

ေမလ ၂၇ရက္မွာ ျပည္သူအားလံုးရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရသြားခဲ့တဲ့
အေၾကာင္းပါပဲ)။

မဟာ၀ိဇၨာျပန္တက္ရတဲ့ အဲဒီ ၁၉၉၀ဟာ ပင္ပန္းေပမဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ အႏွစ္သာရ အမ်ားၾကီးရွိတဲ့

ကာလတခုပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ရင္း ၀တၳဳေတြ အမ်ားၾကီး ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လည္း ျဖစ္တယ္။
စိတ္မေကာင္းစရာတခုကေတာ့ ၀တၳဳေတြ ေရးျဖစ္လာသေလာက္ ကဗ်ာေရး မထြက္ေတာ့တာပါပဲ။ ကိုစိန္၀င္းစကားနဲ႔
ေျပာရရင္.. ဒါေတာင္ အခ်စ္ဦးက ကဗ်ာ...။ အဲဒီကာလမွာပဲ သီခ်င္းႏွင္းဆီက ေက်ာင္းပိတ္ ရက္ရွည္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္လို႔ထင္ပါရဲ႕။
ေစ်းကြက္ထဲမွာ ခပ္မွန္မွန္ေလး သြားေနသတဲ့။ မဆိုးဘူးဆိုပါေတာ့။ ဒါနဲ႔ အကိုက ေနာက္တအုပ္လုပမ
္ လားတဲ့။

အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရရင္ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းတက္ေနရေတာ့ ပိုက္ဆံလည္း လိုေနတဲ့အခ်ိန္။ ကိုယ္တိုင္က

လည္း စာပဲ ေရးခ်င္ေနတဲ့အခ်ိန္။ ေရးခ်င္ေနတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးတပုဒ္ကလည္း ရွိထား..။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းစာ လုပ္ေနတဲ့
ၾကားထဲကပဲ ေနာက္တအုပ္ကို အလြယ္တကူပဲ ေရးႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဲဒါ ပကတိျမား... ေပါ့။

(ပန္းခ်ီ ျမင့္ေမာင္ေက်ာ္ ပါပဲ)

ပကတိျမားထဲက ဇာတ္လိုက္က ကိုယ္ အင္မတန္ ပိုင္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ေရးခဲ့ရတဲ့ ၀တၳဳေတြ

ထဲမွာ လက္အေတြ႔ဆံုးနဲ႔ ေရးရတာ အျမန္ဆံုးပါပဲ။ ေစ်းကြက္မွာလည္း စြံသား.. မဆိုးပါဘူး။ (က်မမွာ ေၾကာင္တဲ့တခ်က္က
လူကသာ ပိုက္ဆံမရွိတာ အဲဒ၀
ီ တၳဳကို ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖို႔လို႔ လာ၀ယ္ေတာ့ မင္းသားက ကိ္ုယ္မၾကိဳက္တဲ့သူမို႔ ကိုယ့္ဇာတ္ေကာင္
ေနရာမွာ အစားမထိုးႏိုင္ပါဘူးဆိုျပီးေတာ့ မေရာင္းခဲ့ဘူး :D )။
 ၁၉၉၀ႏွစ္ကုန္ခ်ိန္မွာေတာ့ က်မက မဟာ၀ိဇၨာတန္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္ကို ေအာင္ခဲ့ျပီ။ Thesis ေရးဖို႔ပဲ
က်န္ေတာ့တာေပါ့။ ျပီးေတာ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳႏွစ္အုပ္လည္း ထြက္ႏိုင္ခဲ့ျပီ။ ၀တၳဳတိုေတြလည္း အပုဒ္ ၃၀ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။ အဲဒီ ၁၉၉၀
ထဲမွာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ သားၾကီးကို ကိုယ၀
္ န္ရွိလာတာပါပဲ။ သားၾကီးကိုယ၀
္ န္နဲ႔တုန္းက ပံုေလးေတြ
အမွတ္တရ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဗိုက္ထဲမွာ ေမာင္ထူးျမတ္ေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္မွာပဲ တကၠသိုလ္ေတြ ျပန္ဖြင့္ေတာ့မလိုလို ၾကားလာရတာ....။

ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၁၆)

၁၉၉၁ႏွစ္ဆန္းစ ေန႔ရက္ေတြဟာ က်မအတြက္ေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားစရာပါပဲ။ ေက်ာင္းကေန

မီးဖြားခြင့္လည္းရျပီ။ သားဖြားမီးယပ္ အထူးကုဆရာ၀န္မၾကီး ေဒါက္တာေဒၚစမ္းရီက Due Date ေပးတာ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၇။
က်မက Ultra Sound မရိုက္။ အနားမွာ ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္ေလာင္း ေတြက အားေပးတယ္။ မရိုက္နဲ႔ ေကာင္းတယ္တဲ့။
က်မဗိုက္ၾကီးက အၾကီးၾကီးပဲ..။ ဒါေပမဲ့ က်မ သိပ္ ေနလို႔ ေကာင္းတယ္။ က်န္းမာေရး သိပ္ေကာင္းတယ္။ အဲဒီ
မီးဖြားခြင့္ကာလထဲမွာပဲ က်မ မီးခိုးေငြ႔မီးခိုးမွ်င္ကို အျပီး ေရးတာပါ။ ညေနဆို ေက်ာင္းတပတ္ လမ္းေလွ်ာက္.. ေက်ာင္းေရွ႕က
ေရပန္းစင္မွာ တေမ့တေမာထိုင္ရင္း ေတြးရင္း မီးခိုးေငြ႔ မီးခိုးမွ်င္ကို အျပီးသတ္ႏိုင္ခဲ့တာပါပဲ။

(မ်က္ႏွာဖံုးဒီဇိုင္း- ေမာင္သီဟ ပါ)

ေျပာသာေျပာတာ.. က်မက မီးခိုးေငြ႔မီးခိုးမွ်င္ကို ေရးရတာ စိတ္အပင္ပန္းဆံုး။ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ျပီး

အၾကိဳက္ဆံုး ျဖစ္တဲ့ ၀တၳဳ။ အဲဒီထဲက ဇာတ္ေကာင္က Psychosis Character... က်မသူငယ္ခ်င္း အက္စ္ ခိုင္ျငိမ္း
စိတ္ဆိုးေလာက္တဲ့ ဇာတ္ရုပ္ေပါ့.. သူကေတာ့ စိတ္မဆိုးရွာပါဘူး။ အဲဒီထဲက ဇာတ္လိုက္နာမည္က ခိုင္ျငိမ္းေလ.. :P ။
(ေနာက္ပိုင္း အဲဒ၀
ီ တၳဳကို ဒါရိုက္တာ တေယာက္က ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖို႔ စီစဥ္ဖူးတယ္.. ဒါေပမဲ့ စိစစ္ေရးက တကယ့္ Theme ကိုမွ
ျပင္ခိုင္းတာ.. ျပင္မေပးႏိုင္လို႔ မရိုက္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး)။ အဲဒီ ၀တၳဳျပီးေတာ့ ေဖေဖာ္၀ါရီ လလယ္..။ ဒီလိုနဲ႔ Due date
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၇ရက္ေန႔ကို ေရာက္လာတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ Due date က တေပါင္းလျပည့္ည...။ အဲဒီေန႔မွာ က်မက
နည္းနည္းေလးမွေတာင္ သရိုးသရီမျဖစ္။ ျပီးေတာ့ ေရႊတိဂံုဘုရားသြားခ်င္ေနတာလည္း အလြန္အမင္း...။

မာမာ(ေယာကၡမ)က မလုပ္ပါနဲ႔ သမီးရယ္လို႔ တား..။ က်မက သြားခ်င္..။ သူကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း

ကိုယ့္ဘာသာ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ရင္ တာ၀န္ယူႏိုင္ရင္ ၾကိဳက္တာလုပ္ေပါ့..။ အဲလ.ို .။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်မတို႔ ေရႊတိဂံုဘုရား
တက္ျဖစ္သြားပါတယ္။ တက္တာမွ ဓာတ္ေလွကားနဲ႔ မဟုတ.္ .။ ရိုးရိုးေလွကားနဲ႔။ ကိုယ၀
္ န္က ေန႔ေစ့လေစ့..။
တခုခုျဖစ္လို႔ကေတာ့ ဘယ္သူမွ သနားမွာမဟုတ္တဲ့ အလုပ္ေပါ့။ ဘုရားဖူးျပီး အေနာက္ဘက္မုခ္ကေန ျပန္ဆင္း..
အုန္းစိမ္းရည္ေသာက္ (ကိုယ၀
္ န္ေဆာင္က အုန္းစိမ္းရည္ ေသာက္ရတယ္ ဆိုလို႔)။ အိမ္ျပန္...။

ဒီေနရာမွာ က်မနဲ႔ နီးစပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို က်မ ေျပာျပဖူးလို႔ သိေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးတခု

ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အိ္မ္အျပန္ ေက်ာင္း၀င္း၀ေရာက္ေတာ့ ည ၁၀နာရီေက်ာ္ျပီ။ ေက်ာင္း၀င္းက အျမဲတမ္းကလိုပဲ
လူရွင္းေနတာေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္သား ထံုးစံအတိုင္း Block ေရွ႔ကေနျဖတ္... ေရပန္းအ၀ိုင္းကို ျဖတ္ထြက္.... ျပီးေတာ့
ဗိသုကာဌာနဘက္ဆင္းတဲ့ စၾကံ ၤေလွကားဆီ အလာ..။ သီေရတာေတြရွိရာ အေမွာင္ဘက္ကေန ခေရပင္တန္း
လမ္းေလးအတိုင္း ရုပ္ရည္သန္႔သန္႔ လူငယ္ေလး တေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာေနတာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ က်မတို႔
ႏွစ္ေယာက္လံုး ဘသူမ်ားပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိလိုက္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်မတို႔ RIT ၀င္းေလးက ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕
ရြာေလးတရြာလို ျဖစ္ေနတာမို႔လို႔ ၀င္းထဲမွာ ေနတဲ့သူေတြအခ်င္းခ်င္း တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ သိပ္သိၾကပါတယ္။ ခု
လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ လူငယ္ေလးကိုေတာ့ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး မသိၾကပါဘူး။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ ေက်ာင္းသားလည္း
မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ထူးျခားတာက သူက က်မတို႔နဲ႔ ခဲတပစ္သာသာေလာက္ပဲ ေ၀းေပမဲ့ က်မတို႔ကို နည္းနည္းမွ
လွမ္းမၾကည့္ဘူး။ သူ႔မ်က္ႏွာကလည္း နည္းနည္း ႏြမ္းေနသလိုပဲ။ သူ႔အမူအယာက က်မတို႔ကို မျမင္ဘဲ သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔သူ
ေလွ်ာက္သြားေနသလိုမ်ိဳး။
 အဲဒီခဏေလးမွာပဲ ရုတ္တရက္ က်မတကိုယ္လံုး ၾကက္သီးေတြ ျဖန္းကနဲ ထသြားပါတယ္။ ျပီးေတာ့
ခႏၶာကိုယ္ထဲ စိမ့္ကနဲ...။ တမ်ိဳးၾကီးပဲ.. က်မ တခါမွ အဲလို မခံစားရဖူးပါ။ ေဆာင္းညမို႔ ရုတ္တရက္ ခ်မ္းသြားသလားလို႔ေတာင္
က်မေတြးလိုက္ပါေသးတယ္။ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ လည္း အဲဒီအခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ စကားမေျပာျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ
ခုန လူငယ္ေလးက ခေရလမ္းကေလးကေန မီးေတြလင္းေနတဲ့ ပင္မေဆာင္ၾကီးဆီ ၀င္တဲ့ တံခါးေပါက္ေလးဘက္ကို
ခ်ိဳး၀င္လိုက္ပါတယ္။ ေအာ.. အေစာင္၀
့ န္ထမ္း အသစ္ ျဖစ္မယ္ လို႔ က်မ ေတြးလိုက္ပါေသးတယ္။ သူကေတာ့ ပင္မေဆာင္ထဲ
၀င္သြားပါျပီ။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ လည္း စၾကံ ၤ ေလးေအာက္ ေရာက္ပါျပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္
တိုင္ပင္ထားသလို ၀င္ေပါက္တံခါး ေလးဆီ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိခ်ိန္မွာေတာ့ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲျပီး
ေလွကားကေန အေျပးတပိုင္း ဆင္းခဲ့ၾကေတာ့တာပါပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ၀င္ေပါက္ သံဘာဂ်ာတံခါးက ေသာ့ခတ္ပိတ္ထား
လ်က္ၾကီး ရွိေနျပီး အထဲမွာ ေလွ်ာက္၀င္သြား တဲ့ သူလည္း တေယာက္မွ ရွိမေနလို႔ပါပဲ..။

တကယ္ေတာ့ လူတေယာက္၀င္မယ္ဆိုရင္ တံခါး ေသာ့ဖြင့္ရမယ္.. သံတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ရ ဦးမယ္.. ျပီးေတာ့

၀င္သြားတဲ့သူ လမ္းေလွ်ာက္သြားတာကို စၾကံ ၤတေလွ်ာက္ ျမင္ရဦးမယ္...။ အမေလး... ခုေတာင္ ၾကက္သီးထ လာေသး။
က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာစကားမွမေျပာႏိုင္ဘဲ အေျပးတပိုင္းလာခဲ့ၾကတာ အိမ္ေရာက္တဲ့ အထိပါပဲ။ က်မတကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြ
ရႊဲလို႔..။ အိမ္က လူေတြက အံ့ၾသလို႔။ ဒီႏွစ္ေယာက္ ဘာျဖစ္လာလဲေပါ့။ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေျပာျပေတာ့ အိမ္က အဖြားက
အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ၀
္ န္ေဆာင္ ညမထြက္ပါနဲ႔ ေျပာတာ.. ျငိမ္းက နားမေထာင္ဘူး.. ဘာ.. ညာ.. ေပါ့။ အိမ္က အလုပ္လုပ္တဲ့
ေကာင္မေလး ကေတာ့ လူေတြေျပာေနတာပဲ... ညည သရဲေျခာက္တယ္ေပါ့..။ က်မကေတာ့ အံ့ၾသေနတာ ပါပဲ..။ သူက
ပိုဆိုးေသး.. ဒါမ်ိဳး အယံုအၾကည္မရွ.ိ္ . ေၾကာက္လည္း မေၾကာက္တတ္တဲ့ သူေတြက ျဖစ္စရာလားေပါ့...။ အေမာေျပမွ
က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ စိမ္ေျပနေျပ ျပန္ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္ေလးက ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ေလးေပါ့..။ လည္ကတံုးအက်ႌအျဖဴ
ပေလကပ္ ပုဆိုး အျပာကြက္ေလးနဲ႔ေပါ့။ အမေလး မ်က္ေစ့ထဲက မထြက္ဘူး.. ေပၚတင္ၾကီး ေပါ့..။ ႏွစ္ေယာက္လံုး ျမင္တာ
အကုန္တူတူ..။ တကယ္ စင္းစင္းၾကီး။ က်မ စိတ္ထဲ ခုထိ အဲဒီျမင္ကြင္းကို မေမ့ပါ။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲကို
ေနာက္မွာ ဆက္ေျပာပါ့မယ္။

ဒီလိုနဲ႔ မတ္လထဲေရာက္လာတဲ့အထိ အထဲက ေမာင္ထူးျမတ္က တုတ္တုတ္မွ မလႈပ.္ .။ ဗိုက္ၾကီးကလည္း

ၾကီးလွျပီ။ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ေတာင္ မေကာင္းခ်င္ေတာ့။ ဒီလိုနဲ႔ Due Date ေက်ာ္တာ ႏွစ္ပတ္ရွိလာေတာ့ ျပႆနာက က်မ
ဗိုက္အပ္ထားတဲ့ အိုဂ်ီက ခြင့္ယူသြားပါတယ္။ ကိုယ္၀န္ကလည္း Over Due ျဖစ္လာျပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း(ဆိုေပမဲ့
က်မထက္ေတာ့ အသက္ၾကီးပါတယ္) စာေရးဆရာ လင္း-ေဆး(၁)(ေဒါက္တာသန္းထြဋ)္ ကို တိုင္ပင္ရပါတယ္။ ကိုသန္းထြဋ္က
ေဆးရံုတက္လိုက္ေတာ့တဲ့။ ဒါနဲ႔ ကိုသန္းထြဋ္တာ၀န္က်တဲ့ အေရွ႕ပိုင္းေဆးရံုမွာ ေဆးရံုတက္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔က
မတ္လ၁၁ရက္ တနလၤာေန႔၊ ၁၀တန္းစာေမးပြဲေတြ စလို႔ ျမန္မာစာေျဖတဲ့ ေန႔ပါ။ ေဆးရံုးေရာက္တဲ့အထိလည္း ဗိုက္က
ဘယ့္ႏွယ္မွမေနေသးတာမို႔ ကိုသန္းထြဋ္က ဓားျပင္ေနျပီ။ (သူက Surgery တက္ေနတာဆိုေတာ့ :P)။ ခြဲမယ္ေပါ့..။ က်မက
ရိုးရိုးပဲ ေမြးခ်င္..။ ဘုရားစာေတြ ဆို.. ဆုေတြ ေတာင္းေပါ့..။ ဒါေပမဲ့ ဗိုက္ကနာရိပ္ေတာင္မျပေတာ့ ခြဲမယ့္စာရင္းထဲေတာင္
ထည့္ထားျပီ။

ညေန ၄နာရီေလာက္က်ေတာ့ ဗိုက္က နာခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာပါတယ္။ ကိုသန္းထြဋ္ေရ.. နာျပီဗ်.. ဆိုေတာ့

ကိုသန္းထြဋ္က ဟုတ္လို႔လား..တဲ့။ ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ မရေသးဘူး..တဲ့။ ေနာက္ နည္းနည္းပိုနာလာ..။ တကယ္နာတာလို႔
က်မေျပာေတာ့ ကိ္ုသန္းထြဋ္က အမေလး ဒီေလာက္နဲ႔လည္း မရေသးဘူးတဲ့... ျပံဳးစပ္စပ္နဲ႔စတယ္။ ျပီးေတာ့
ေမာင္ထူးျမတ္အေဖနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ သြားထိုင္ဦးမတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ၁၀တန္းစာေမးပြဲ ေစာင့္ျပီးအျပန္ ညေနေစာင္းမွာ
က်မဆီ ၀င္လာၾကတဲ့ ေမေမနဲ႔ မာမာ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီခဏေလးမွာပဲ က်မ တကယ္ သိသိသာသာ ဗိုက္နာလာတယ္။
ေမေမက အားေပးတယ္.. ေခၽြးျပိဳက္ျပိဳက္က်ျပီး ဒူးအခ်င္းခ်င္းရိုက္ေလာက္ေအာင္ နာမွ ေမြးမွာ.. တဲ.့ . အမေလးေလ...
အားရွိစရာပါပဲ....။ အင္းး တကယ္ပါပဲ... ႏွစ္နာရီေလာက္ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ငါေတာ့ ေသေတာ့မွာပါပဲလို႔ ဘယ္ႏွၾကိမ္မွန္းမသိ
ေတြးမိေလာက္ေအာင္ နာျပီး ည ၇နာရီခြဲမွာေတာ့ က်မ သားၾကီးကို ေမြးထုတ္လိုက္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ က်မ တကယ္
ေမြးခန္းထဲ ေရာက္သြားေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ သြားေနတဲ့သူေတြေတာင္ ျပန္မလာၾကေသးပါ။ သားကို
ေဒါက္တာသီတာဦးခင္ ဆိုတဲ့ တာ၀န္က် ဆရာ၀န္မေလးက ညွပ္ဆြဲျပီး ေမြးေပးခဲ့ရပါတယ္။

ျပႆနာကေတာ့ က်မက အရပ္၅ေပ၂လက္မမွာ သားဦးက ၈ေပါင္ခြဲ ရွိျပီး အရပ္လည္း

၂၂လက္မျဖစ္ေနေတာ့ ကေလးၾကီးလြန္းတာမို႔ က်မ သိပ္ပင္ပန္းသြားတာေၾကာင့္ အခ်င္းက်တဲ့ အခ်ိန္မွာ
သတိလစ္သြားတာပါပဲ..။ က်မ သတိလစ္သြားခ်ိန္ ေအာက္စီဂ်င္ ေပးတာ လက္ဦးလို႔ ေတာ္ေသးတာလို႔ သိရပါတယ္။
(အျပင္မွာေတာ့ ေမေမပါ စိတ္ပူျပီး သတိလစ္မလိုျဖစ္သြားလို႔ ေမေမ့ကို ျပန္ထိန္းရေသးတယ္လို႔ မာမာက ေျပာပါတယ္)။
က်မျပန္သတိရလာေတာ့ ကိုသန္းထြဋ္က ေမြးခန္းထဲ ေရာက္ေနပါျပီ။ ကိုသန္းထြဋ္က ရယ္ျပီး "ေမျငိမ္းတို႔က ေတာ့ကြာ..
ကေလးေမြးတာေတာင္ အကယ္ဒမီေရွာ့တ.ဲ့ .။ အဲဒါ သၾကၤန္မိုးထဲက သီတာသိမ့္ေသတဲ့ အကြက္မ်ိဳး.." တဲ့။ က်မမွာ
ရယ္ရေသးတယ္။ အဲလိုနဲ႔ ေမာင္ထူးျမတ္ၾကီး လူ႕ေလာကထဲ ေရာက္လာတာပါပဲ..၊။ (ျမသီလာနဲ႔ေတာ့ သိပ္မဆိုင္..ဒါေပမဲ့
သားေမြးတာေၾကာင့္ ျမသီလာဘ၀မွာ ဘာေတြ ထူးလဲ ဆက္ေျပာမွာမို႔ပါ)။

ေနာက္တေန႔ ၁၂ရက္ေန႔ ညေန...။ က်မရဲ႕ က်န္းမာေရးအေျခေနက အလြန္ေကာင္းေနပါ တယ္။ ေဆးရံုမွာ

ကေလးတခ်ိဳ႕ အသား၀ါျဖစ္ေနၾကတယ္.. တဲ့။ သားကေတာ့ ဘာမွမရွိ.. သိပ္ေကာင္းတယ္တဲ့။ သားကို Nurse ေတြက
ဗလၾကီးလို႔ ေခၚၾကတယ္။

ကိုသန္းထြဋ္က ေဆးရံုဆင္းခ်င္လား.. တဲ့။ ဆင္းလို႔ရရင္ ဆင္းခ်င္တာေပါ့လို႔ က်မေျဖလိုက္ေတာ့ အိုေက

..ရတယ္..တဲ့။ ဒါနဲ႔ က်မ ေဆးရံုကဆင္းပါတယ္..။ ေနာက္တေန႔က ဗုဒၶဟူးေန႔ မတ္လ ၁၃ရက္ေန႔။ က်မက
ပါပါ့ကိုေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ကိုဖုန္းေမာ္ ၃ႏွစ္ျပည့္ ေက်ာင္းက ဘာမွမလုပ္ဘူးလား.. လို႔။ ပါပါက လာမယ့္ ရံုးပိတ္ရက္
စေနေန႔မွာ ဘုန္းၾကီးပင့္မယ္... ဆြမ္းေကၽြးၾကမယ္.. တဲ့။

စေနေန႔မွာေတာ့ တအိမ္လံုး ေက်ာင္းေပၚသြားၾကတယ္..။ ဆင္၀င္ေအာက္မွာ ပရိတ္လည္း ရြတ္ၾကမွာ...တဲ့။

ခဏၾကာေတာ့ က်မကို သူက လာေခၚတယ္။ ေက်ာင္းေပၚ ခဏ လိုက္ၾကည့္ပါလား..တဲ့။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ..
လိုက္ၾကည့္စမ္းပါ.. တဲ့။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ တခုခုပဲ ေပါ့...။ တကယ္ဆို ကေလးေမြးထားတာ တပတ္ေတာင္ မျပည့္ေသး..။
က်မကလည္း အျပင္ထြက္ခ်င္ခ်င္..။ သားက အိပ္ေနတုန္း။ ေကာင္မေလးနဲ႔ ခဏထားခဲ့ျပီး ေက်ာင္းေပၚတက္ခဲ့ေတာ့တာပဲ။
ေက်ာင္းေပၚတီကိုေအာက္ ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနေဘးမွာ ဓာတ္ပံုေတြ အုန္းပြဲငွက္ေပ်ာပြဲ ကန္ေတာ့ပြဲေတြ စီခ်ထားတယ္။
သူက က်မကို ဓာတ္ပံုေတြေရွ႕ ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေခၚသြားတယ္။ အဲဒီမွာ ေမာင္ေအာင္မြန(္ ဇြန္ ၂၁ ေျမနီကုန္းမွာ အပစ္ခံရလို႔
ဆံုးသြားတဲ့ RIT ေက်ာင္းသား။ က်မဆရာ တကၠသိုလ၀
္ င္းမြန္ရဲ႕သား) ပံု၊ ေနာက္ ကိုစိုးႏိုင္၊ ေနာက္ ကို၀င္းျမင္.့ . ေနာက္..
ကုိဖုန္းေမာ္..တဲ့။ အဲဒီ ကိုဖုန္းေမာ္ဆိုတဲ့ ဓာတ္ပံုထဲမွာ လူငယ္ေလးတေယာက္ မတ္တပ္ကေလး ရပ္လို႔..
လည္ကတံုးအကႌ်အျဖဴ၊ ပေလကပ္ပုဆိုး အျပာကြက္ကေလးနဲ႔။ ဘုရားေရ... အဲဒါ.. ျပီးခဲ့တဲ့ တညသားမွာ က်မတို႔
ႏွစ္ေယာက္ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ လူငယ္ေလးနဲ႔ တူလွခ်ည္လား...။ ဒါျဖင္.့ . သူ ကိုဖုန္းေမာ္..လား ဟင္..။ က်မ ၾကက္သီးျဖန္းကနဲထျပီး
မ်က္ရည္ေတြ လည္လာမိတယ္။ က်မစိတ္ထဲ အဲ့ဒီခဏခ်င္းမွာ ထိခိုက္သြားလိုက္တာ..။ သူ႔ခမ်ာ ေက်ာင္းကို
စြဲလန္းရွာတယ္..ဆိုျပီး။ အဲဒီညေနမွာ က်မ ေခါင္းေတြကိုက္ေနခဲ့တဲ့အထိပါပဲ။ တကယ္ဆို က်မက ဒါမ်ိဳးေတြ
သိပ္မယံုတတ္တဲ့သူ။ ခုထိလည္း အဲဒီအျဖစ္ကို မၾကာခဏ သတိရဆဲ..။ ခုေတာ့ အတူတူ ျမင္ခဲ့တဲ့သူလည္း လူ႔ေလာကထဲမွာ
မရွိေတာ့ျပီ။

သားရွိလာတဲ့ ေနာက္ပိုင္းကာလမွာ က်မရဲ႕အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ အကုန္ျမန္ၾကသလိုပါပဲ..။ အဲဒီ

ရက္ပိုင္းထဲမွာပဲ မီးခိုးေငြ႔ မီးခိုးမွ်င္.. စိစစ္ေရးက က်ပါတယ္။ အဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ ပရုဖ္ဖတ္။ သားေတာင္ ရက္ ၅၀
မျပည့္ခင္မွာပဲ... ၁၉၉၁ ေမလပထမပတ္မွာ... တကၠသိုလ္ေတြ ျပန္ဖြင့္မယ္လို႔ ေၾကျငာပါတယ္။ ကေလးတဘက္နဲ႔
ပင္ပန္းမွာေပမဲ့ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ က်မ ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ က်မရဲ႕ ေပ်ာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ.. တပည့္ေတြ... က်မ
ျပန္ရွာရေတာ့မယ္။ ကြဲကြာေနသူေတြ ျပန္ေတြ႔ရေတာ့မယ္။ က်မ တခုခု သိရေတာ့မယ္..။

အဲဒီအခါ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္မွာ က်မ စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္တဲ့ ေန႔မွာမွပဲ က်မတို႔

ေက်ာင္းသားစာရင္းေတြ ခြဲျပီး အတန္းေတြ ခြဲၾကပါတယ္။ အတန္းခြဲတဲ့အစည္းအေ၀းမွာ ဆရာမၾကီးက တေယာက္ကို
ပထမႏွွစ္တခန္း ဒုတိယႏွစ္တခန္း စီ ယူရမယ္တဲ့။ အတန္းေတြ ခြဲၾကေတာ့... ေမျငိမ္းက ဘူမိတန္း(Geology) ကို ယူ..
အဲဒီအခန္းက ေယာက်္ားေလး အေယာက္ ၂၀၀ မိန္းကေလး အေယာက္၂၀.. ဘယ္ႏွေယာက္ ျပန္တက္မလဲေတာ့ မသိဘူး။
ေယာက်္ားေလးမ်ားေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ဆိုးတယ္..။ ဒီေတာ့ ေမျငိမ္းက ကေလးအေမလည္း ျဖစ္ျပီ။ စြာလည္း စြာေတာ့
ထိန္းႏိုင္မွာ..။ က်န္တဲ့ ဆရာမအပ်ိဳေလးေတြဆို ထိန္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး... တဲ့။ ဒုတိယႏွစ္အတြက္ေတာ့ အီးေမဂ်ာ(English
Major)ကို ယူရမယ္တဲ့။ ျပီးရင္ ကိုယ္ယူရတဲ့ ေမဂ်ာ ဌာနေတြကို သြားျပီး ေက်ာင္းသားစာရင္း ယူၾကရမယ္.. တဲ့။ ညေနမွာ
Time table ေတြ ကပ္မယ္။ နက္ျဖန္က စျပီး အတန္း၀င္ၾကရမယ္တဲ့။
 အဲဒါက က်မနဲ႔ က်မရဲ႕ ေမ်ာက္ကေလးေတြ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အစပ်ိဳးေပါ့။ တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြက
သူတို႔နဲ႔ ဘယ္ေလာက္မွ အသက္မကြာတဲ့ ဆရာမတေယာက္ကို အတန္းေတြ ၾကီးသြားတဲ့အထိ... အျပင္ေလာက
ေရာက္သြားတဲ့အထိ... အသက္ေတြ အမ်ားၾကီီး ၾကီးသြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြအထိ.. ခ်စ္ခင္ရိုေသသြားတယ္ဆိုတာ ဒီဘက္ေခတ္မွာ
မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္.. အဲဒီ စကားကို က်မ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ ျငင္းႏိုင္ပါတယ္။ အဲလိုျငင္းဖို႔အတြက္
အေကာင္းဆံုးသက္ေသအျဖစ္ က်မဘ၀မွာ ခုထိ တပည့္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနေသးလို႔ ပါပဲ..။ အဲဒီထဲမွာ ဘူမိေဗဒက
ကေလးေတြလည္း ပါတာေပါ့..။ ျမသီလာမွာ သူတို႔ေလးေတြ အေၾကာင္းေတြ ေျပာသြားပါဦးမယ္..။
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၁၇)

၁၉၉၁ ေမက ျပန္စတဲ့ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြမွာတုန္းကေတာ့ စစ္အစိုးရက ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာ

နဂိုပံုမွန္အတိုင္း ျပန္လည္ ေပ်ာ္ရႊင္လည္ပတ္ေနသေယာင္ေယာင္ ဖန္တီးေပးခဲ့သားပါ။ ဒါေပမဲ့ ေကာ္ရစ္ဒါေတြမွာ ေက်ာင္း၀င္း
လံုျခံဳေရးဂ်ဴတီ ထိုင္ေနရတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔ အင္အား တိုးျမွင့္ထားတဲ့ လံုျခံဳေရး၀န္ထမ္း ဆိုသူမ်ားရဲ႕
ေစာင့္ၾကည့္ေနမႈေတြေအာက္မွာ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းဟာ မလံုျခံဳေတာ့တာကို ေတြ႔ေနရပါတယ္။ က်မတို႔
ဆရာဆရာမေတြအတြက္ ကေတာ့ အပင္ပန္းဆံုးကာလေတြပါပဲ..။ ေက်ာင္း၀င္းလံုျခံဳေရး ဂ်ဴတီဆိုတာလည္း ရွိရဲ႕။
ဆရာမတစ္ေယာက္က ေက်ာင္းသားအေယာက္၂၀စီကို ဘာမွ ဆူဆူပူပူ မရွိေအာင္ တာ၀န္ယူ အာမခံ ထိန္းရမယ္ဆိုတဲ့
guardianship ဆိုတာလည္း လုပ္ရရဲ႕။ အတန္းေတြ အေျပးအလႊား၀င္.. က်ဴတိုရီယယ္ေတြ အေျပးအလႊားစစ္..
အမွတ္ေတြလည္း အေျပးအလႊား ထည့္ရေသး။ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းတယ္ဆိုတာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။

(မွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မတို႔ က်ဴတာေတြရဲ႕ လစာက ၁၂၀၀..။ သားအတြက္ ႏို႔မႈန္႔က တဗူး

၃၅၀...။ ေမာင္ထူးျမတ္က တစ္လကို အနည္းဆံုး ၄ဗူးေလာက္ ပံုမွန္ ေသာက္ေနတဲ့အခ်ိန)္ ။ က်မရဲ႕ အလုပ္တာ၀န္ခ်ိန္
စုစုေပါင္းက မနက္ ၈နာရီကေန စလိုက္တာ ညေန ၅နာရီအထိ.. ေက်ာင္းမွာ တေနကုန္ ေတာက္ေလွ်ာက္..။ အဲဒီ လစာေလးနဲ႔
က်မတို႔ အဆင္းရဲခံျပီး လုပ္ခဲ့ၾကရတာ.. မတန္တဆ။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ က်မက သားကေလး ေတာင္ ၂လသားမရွိခင္ အဲလို
လုပ္ရတာမို႔ ပင္ပန္းၾကီးလွတာပါပဲ။ အဲဒီ ခံစားခ်က္ေလးကို ၀တၳဳ ေတာင္ ေရးဖူးပါေသးတယ္။

အဲဒီလို ကာလမွာပဲ ဘူမိေဗဒတန္းကို က်မ တာ၀န္ယူရတာပါ။ အဲဒီတုန္းက ဘူမိေဗဒတန္း ဆိုတာက

၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္မွာေတာ့ ေတာ္တဲ့ကေလးေတြ ရွိတတ္တဲ့ ေမဂ်ာတခုထဲမွာ ပါတာေပါ့။ ျပီးေတာ့ ေျပာခဲ့သလိုပဲ
မိန္းကေလးကို ေယာက်္ားေလးအေရအတြက္ရဲ႕ ၁၀ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ ေခၚတာမို႔ ေတာ္ေတာ္ မာေက်ာတဲ့ မိန္းကေလးေတြသာ
ဘူမိကို ေရာက္တယ္ေပါ့။ က်မက အဲလို ေတာ္တဲ့ အတန္းကို စာသင္ရတာမ်ိဳး ၾကိဳက္ပါတယ္။ တခုပဲ စိတ္မေကာင္းစရာ
ေကာင္းတာက ဌာနက စီနီယာမ်ားက ဘူမိတန္းက ကေလးေတြေၾကာင့္ ဆရာမတခ်ိဳ႕ ငိုရတယ္ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာၾကတာပါပဲ။
က်မကေတာ့ အဲလို စိန္ေခၚခ်က္ ရွိတာမ်ိဳးကို စိတ္၀င္စားတတ္ပါတယ္။

(တကယ္ေတာ့ နည္းနည္း ပိုပိုသာသာေျပာတာလည္း ပါတာပါ.. ဌာနမွာဆို စီနီယာတခ်ိဳ႕က က်မကို

ၾကည့္မရဘူး။ က်မက စြာတယ္ေပါ့.. ဒီေတာ့့ က်မယူရမယ့္အတန္းကို ဆိုးတယ္လို႔ က်မစိတ္ညစ္သြားေအာင္ သာသာထိုးထိုး
ေျပာတာမ်ိဳး :P ။ နည္းနည္းပိုဆိုးတာက က်မကို ျမန္မာစာဆရာမနဲ႔ မတူဘူးလို႔ သူတို႔က အျမဲ အျပစ္တင္တယ္။
အဓိ္ကျပႆနာက က်မက ဆရာမအလုပ၀
္ င္ကာစတုန္းက ဆရာမအက်ႌေပၚမွာ ကုတ္အက်ႌေလးတထည္ ထပ္ ထပ္
၀တ္တတ္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ခါးတို ဗမာအက်ႌ၀တ္ရတာ စိတ္ထဲ မလံုျခံဳလို႔။ ခါးသားၾကီးေပၚေပၚေနတာ က်မ
မၾကိဳက္ဘူး။ ေနာက္တခုက က်မက ထမီတိုတို ၀တ္လို႔။ အဲဒါလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္။ က်မလမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေျခေထာက္
နည္းနည္း ကားျပီး ျမန္ျမန္လည္း ေလွ်ာက္တတ္ေတာ့ ထမီရွည္ရင္ ထမီစတရႊမ္းရႊမ္းနဲ႔မို႔ ခပ္တိုတို၀တ္တာ။ အဲဒါလည္း
လူၾကီးေတြက သိပ္ သေဘာမက်ဘူး။ ဒါ့ထက္ပိုဆိုးတာက က်မက သိပ္ကန္႔လန္႔တိုက္တယ္လို႔ သူတို႔က ထင္ၾကတယ္။ ဥပမာ
ေက်ာင္းသားေတြကို Roll sheet ယူရမယ္ဆိုတာမ်ိဳးကို က်မက မလိုဘူးလို႔ ထင္တယ္။ တကၠသိုလ္ဆိုတာ အဲလို
လုပ္စရာမလိုဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြက သူတို႔အတန္းက တက္မွျဖစ္မယ့္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အတန္းလို႔ ထင္ရင္ တက္မွာပဲလို႔ က်မက
ျငင္းတတ္တယ္.. အဲဒါမ်ိဳးေတြေပါ့)။

ဒီလိုနဲ႔ အတန္းယူရမယ့္ မနက္မွာ က်မယူရမယ့္ ပထမႏွစ္တန္းခြဲကို အသြားမွာ အတန္းနဲ႔ ကပ္လ်က္မွာ

ရွိေနတဲ့ ဌာနကို အရင္၀င္သြားပါတယ္။ ဌာနကို အသြား က်မ၀င္ရမယ့္အတန္းဘက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ တခန္းလံုး
ေက်ာင္းသားေတြ အျပည့္ရွိေနတာ ေတြ႔ပါတယ္။ ဆူဆူညံညံေတာ့ မရွိပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ဘူမိေဗဒရဲ႕ ဌာနမွဴးက က်မတို႔က
ဗိုလ္ေက်ာ္လို႔ေခၚတဲ့ ဆရာဦးေက်ာ္ထင္(စာေရးဆရာေမာင္ထင္ရဲ႕သား)... ပါ။ ဆရာက ပိန္ပိန္ေသးေသးညွက္ညွက္ေလး။
(ခုေတာ့ ဆံုးရွာျပီ)။ ဒါေပမဲ့ ဂ်ဴဒိုခါးပတ္နက္ ရထားတာတဲ့ဗ်.. (တကယ္ပဲလား.. ေနာက္တာလားေတာ့ မေသခ်ာ...
ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ဆရာက တကၠသိုလ္မ်ား ဂ်ဴဒိုအသင္းရဲ႕ ဥကၠ႒)။ ေက်ာင္းသားေတြက သူ႔ကို ခ်စ္လည္းခ်စ္
ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ ၾကတယ္။
 က်မ ဘူမိေဗဒဌာနထဲ၀င္သြားေတာ့ ဗိုလ္ေက်ာ္္က "ေဒၚျငိမ္း ေက်ာင္းသားစာရင္း လာယူတာလား" တဲ့..။
"ဟုတ္တယ္ဆရာ" ဆိုေတာ့... "ျပီးရင္ က်ေနာ္ ဌာနမွာ လာေပးမယ္..." တဲ့။ "ဆရာကလည္း က်မ ကူးသြားပါ့မယ္.." ဆိုေတာ့
"ေနပါေစ.. က်ေနာ္ တေယာက္ကူးခိုင္းထားျပီ.. လူဆိုးစာရင္းေရာပါတယ္.. ဟဲဟဲ.." တဲ့။ က်မက "ဒါဆိုလည္း
လူဆိုးထိန္းလုပ္ရတာေပါ့ ဆရာရယ္"လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့ ဆရာက "က်ေနာ့ ေမ်ာက္ေတြက အဲလိုဆိုးတာေတာ့
မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ.. ေယာက်္ားေလးမ်ားေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ေသာင္းက်န္းတာေပါ့.." တဲ့။ ဆရာ့ေလသံက
ကိုယ့္သားသမီးဘက္က ေရွ႕ေနလိုက္တတ္တဲ့ မိဘရဲ႕ အသံမ်ိဳး။ က်မ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္.. "ဆရာရယ္.. က်မ
အဆင္ေျပမွာပါ.." လို႔။ ဆရာက "အမေလး... ယံုပါတယ္ ေဒၚျငိမ္းရယ္.." တဲ့။ တကယ္ပဲ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ ဆရာက ဘူမိေဗဒ
ေဘာလီေဘာပြဲေတြ ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းပြဲေတြ ရွိျပီဆိုရင္ "ေဒၚျငိမ္း.. ခဗ်ားေမ်ာက္ေတြကို လာကူထိန္းေပးဗ်ာ .." လို႔ ဌာနမွာ လာ
လာ ေခၚတာ။ ကေလးေတြ တျခားေမဂ်ာက ကေလးေတြနဲ႔ ျပႆနာေပၚလို႔ ရံုးခန္းေရာက္လည္း က်မက ကန္႔လန္႔ ကန္႔လန္႔
ပါေသးတာေလ...။ အဲလိုနဲ႔ ဆရာ မကြယ္လြန္ခင္ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ၂၀၀၄ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းအထိ ဆရာက က်မနဲ႔ ေတြ႔ရင္
က်မကို ဘူမိေဗဒမိသားစု၀င္တေယာက္လိုပဲ သူ႔တပည့္ေဟာင္းေတြအေၾကာင္း ဘယ္သူ႔ ေတြ႔ေသးလား.. ဘယ္သူ႔သတင္း
ၾကားေသးလား..နဲ႔။ က်မနဲ႔ ေျပာမကုန္.. ေမးမကုန္ ရွိေတာ့တာ။

တကယ္တမ္း ဘူမိေဗဒတန္း၀င္ျပီဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ က်မ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ဆူဆူညံညံ အသံေတြ

မၾကားရဘဲ ျငိမ္ေနတဲ့ ကေလးေတြကို ေတြ႔လို႔ေတာင္ အံ့ၾသသြားရပါေသးတယ္။ ကေလးေတြဆိုလို႔ ေျပာရရင္ အရပ္ရွည္ရွည္
အေကာင္ၾကီးၾကီးေတြေတာင္ မ်ားေသးတာ။ သူတို႔ မ်က္လံုးေတြကလည္း က်မကို အကဲခတ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြ။
တခန္းလံုးျပည့္က ေယာက်္ားေလးေတြ။ မိန္းကေလးေတြက အေယာက္ ၂၀တည္း ရွိတာမို႔ ေရွ႕ဆံုးက ၂တန္းမွာ ထိုင္လိုက္ရင္
ကုန္ျပီ။ အလယ္တန္းနားက ေနရာလြတ္မွာ ၀င္၀င္ထိုင္တတ္တဲ့ မိန္းကေလး ၄ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ရွိတယ္။ အဲဒီ
၄ေယာက္လံုးက သိသိသာသာ ေခ်ာေခ်ာေလးေတြ...။ သူတို႔ေလးေတြကေတာ့ မိုးခ်ိဳသင္းေလး နဲ႔ အေပါင္းအပါတစုေပါ့.. :) ။
အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ပဲ အဲဒီ က်မနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ပထမေန႔မွာကတည္းက သူတို႔ေလးေတြက က်မစာသင္တဲ့အေပၚ
ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ စိတ္၀င္တစား တုံ႔ျပန္ခဲ့တာပါ။

ေနာက္ေန႔ ဗိုလ္ေက်ာ္ ဌာနကိုလာေတာ့ ေက်ာင္းသားစာရင္း လူဆိုးစာရင္း.. က်မကို ျပတယ္။ က်မက

"သူတို႔က ဘယ္လိုဆိုးသလဲဆရာ" လို႔ ေမးေတာ့ ဆရာက ရယ္ျပီး "အေမးအျမန္း ထူတာ အတြန္႔တက္တာပါ..." တဲ့။
"အမေလး... ဒီေလာက္မ်ားေတာ့" လို႔ က်မ ျပန္ေျပာျဖစ္ခဲ့ေသး။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ဆရာ ဆရာေတြကေတာ့ အဲလို
ေက်ာင္းသားမိ်ဳးေတြကို မၾကိဳက္တာ က်မလည္း ေတြ႔ဖူးပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ ဘူမိက ကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ က်မ တခါ ပတ္ခ်ာရိုက္ဖူးတာ မွတ္မိေနေသးတယ္။

ျမန္မာစာအဖြဲ႕က အကၡရာစဥ္စံနစ္တခ်ိဳ႕ ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။ ဗ်ည္းတြဲ တူေတြ စဥ္ရာကေန ဗ်ည္းအုပ္စုတူ စဥ္တဲ့
စနစ္ေျပာင္းလိုက္တာပါ။ က်မတို႔ ဆရာအငယ္ေတြ ပတ္ခ်ာရိုက္ကုနပ
္ ါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာ ေလ့က်င့္ခ်ိန္လည္း မရွိ။
သိပ္လည္း နားမလည္ေသး။ အဲလိုနဲ႔ ဘူမိတန္းက အေမးအျမန္းထူတဲ့ ကေလးေတြၾကားထဲ က်မ တခါတေလမွာ
ပတ္ခ်ာလည္။ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြက အေျဖရတာ က်မထက္ေတာင္ ျမန္ေသး။ ေနာက္ဆံုး ကေလးေတြက ရျပီ ဆရာမ..
ေနာက္မွ ဆက္လုပ္ေတာ့မယ္ ေနာ္... စိတ္မပူနဲ႔... လို႔ ျပန္ေလွ်ာ့ေပးခဲ့တာ မွတ္မိေသးတယ္။

သူတို႔ဆီက အတန္းအျပီးမွာ ေနာက္အတန္းဆက္တိုက္ မရွိတာမို႔ သူတို႔ စာသင္ခ်ိန္ျပီးျပီဆိုရင္

အတန္းထဲကေန တအုပ္ၾကီး က်မနဲ႔အတူ လိုက္ထြက္လာျပီး ကင္တီးထိုင္ၾကတာပါပဲ။ တခါတေလ... သင္ခန္းစာထဲက
ေဆြးေႏြးစရာေတြ ကင္တီးမွာ ဆက္ေျပာၾက..။ ဥပမာ... သူရဲေကာင္း လဂြန္းအိမ္စကားေျပ သင္ျပီး ထြက္လာတဲ့ေန႔ဆို
မြန္ျမန္မာစစ္ပြဲ ကိစၥ ဆက္ေျပာျဖစ္ၾကတာမ်ိဳး..။ တခါတေလေတာ့ ကဗ်ာအေၾကာင္း စာအေၾကာင္း။ တခါတေလ သူတို႔
ႏွလံုးသားေရးရာေတြအေၾကာင္း။ သူတို႔က ေမာင္ထူးျမတ္အေဖနဲ႔ကလည္း ခင္ၾကေတာ့ တခါတေလ အိမ္ထိ
လိုက္လည္ၾကေပါ့။ က်မနဲ႔ ကင္တီးအတူထိုင္ေနက် ပံုမွန္တအုပ္စု ရွိေနတဲ့အထိေပါ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္ နယ္ကေန
ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ကေလးေတြက မိဘနဲ႔ ေ၀းေနတာမို႔ က်မနဲ႔ ပို နီးနီးေနတယ္ထင္ပါတယ္။

အဲဒီထဲမွာ ထြန္းထြန္းျမင္(့ လပြတၱာကပါ.. ခုေတာ့ ဆံုးသြားရွာျပီလို႔ ၾကားတာပဲ)က စိတ္အေပ်ာ့ဆံုး။

က်မကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ အားကိုးတယ္။ သူက စေခၚတာ က်မကို အေမ... လို႔။ (အဲလိုနဲ႔ ေနာက္ႏွစ္ ဘူမိေတြထိ
တခ်ိဳ႕ကေလးေတြက က်မကို အေမ... လို႔ လိုက္ေခၚၾကေတာ့တာ့)။ အဲဒီ က်မနဲ႔ ဘယ္ေလာက္မွ အသက္
သိပ္မကြာပါဘူးဆိုတ.ဲ့ . အင္မတန္ ဆိုးတယ္ဆိုတဲ့.. က်မနဲ႔ ကင္တီးအတူထိုင္ဖက္ ေယာက်္ားေလး ေတြကပဲ စာေမးပြဲအျပီး
ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္ေတာ့ ျမန္မာစာဌာန က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲက ၾကမ္းျပင္မွာ ထိုင္ျပီး က်မကို ကန္ေတာ့ခဲ့ၾကတာ။
က်မ ခု ျပန္ေတြးရင္ မ်က္ရည္လည္မိတုန္းပါ။ အဲဒီတုန္းကလည္း ကေလးေတြ ကန္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆုေပးရင္း ငိုခဲ့ရတာပဲ။
(အဲဒီလိုကေလးမ်ိဳးေတြကို အမ်ားၾကီး ၾကံဳခဲ့ရဖူးလို႔လည္း ၂၀၀၃မွာ ဒဂံုတကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ အဲဒီက ေက်ာင္းသူ
ေက်ာင္းသားေတြကို ၾကည့္ျပီး က်မ စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲ ျဖစ္ခဲ့ရတာေပါ့ေလ)။

လိႈင္မွာ တခိ်ဳ႕ဆရာမေတြကဆိုရင္ က်မကို ဘူမိေဗဒဌာနကလို႔ ထင္တာေတာင္ ရွိေသးတာ။ က်မက

ဘူမိေဗဒက ေဘာလီေဘာပြဲေတြ.. ပိက
ု ္ေက်ာ္ျခင္းပြဲေတြမွာ အျမဲ အသည္းအသန္ ေအာ္ဟစ္ အားေပး ေနတတ္လို႔ေလ။
(စိတ္ထိခိုက္စရာေကာင္းတာက က်မသင္ခဲ့ရတဲ့ ၄ႏွစ္ဆက္တိုက္ ဘူမိေဗဒတန္းေတြထဲက ကေလးေတြခ်ည္းပဲ ၃ေယာက္က
လူ႕ေလာကမွာ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ အဲဒီထဲမွာ ကဗ်ာဆရာဦးတင္မိုးရဲ႕ တဦးတည္းေသာအငယ္ဆံုးသား၊ ခ်ိဳသင္းရဲ႕ ေမာင္ေလး
ဥာဏ္မိုးေလးလည္း ပါတာေပါ့။ ဥာဏ္မိုးက က်မရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ သင္ရတဲ့ ဘူမိတန္းက တပည့္ေပါ့.. က်မ
အင္မတန္ခ်စ္တဲ့ ကေလးလည္း ျဖစ္ပါတယ္..)။

မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရရင္ အဲဒီ ၉၁ဘူမိတန္းထဲမွာ မိုးသြင္သြင္ကလည္း က်မနဲ႔ အနီးဆံုးကေလးတေယာက္ေပါ့။

(သူလည္း ဆံုးရွာျပီ)။ သူ႔ကို က်မက မိုးမိုးလို႔ ေခၚတယ္။ မိုးမိုးက စာေရး သိပ္ေကာင္းတယ္။ ကဗ်ာ သိပ္ေကာင္းတယ္။ မိုးမိုးက
ေခၚလာျပီးေတြ႔ေပးလို႔ "သုမွဴးျငိမ္း" ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ၀တၳဳတိုေလးေတြ ေရးေနတဲ့ သမီးေလးတေယာက္လည္း က်မ
ေကာက္ရဖူးတယ္..။ က်မရဲ႕ တကယ့္ သမီးနဲ႔ အေမလို သူနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တာ၊ က်မ ဒီဘက္ကို ထြက္မလာခင္ထိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ..
တိုင္ပင္ေဖာ္ တိုင္ပင္ဖက္။

အဲလိုမ်ိဳးနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းျပင္ပေလာကကေန က်မဆီ လာ လာ လည္တဲ့ က်မမိတ္ေဆြေတြနဲ႔ပါ သူတို႔ေလးေတြနဲ႔

ခင္သြားၾကတာမ်ိဳးေတြ ရွိသလိုပဲ တျခားေက်ာင္းကေန လာလာလည္တဲ့ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း က်မနဲ႔ တသားတည္း
ခင္သြားရတာမ်ိဳးေတြ ရွိလာတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ျပႆနာက သူတို႔ရဲ႕ RIT က သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း က်မအတန္းထဲ ၀င္ထိုင္..
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္အတူထိုင.္ . ကဗ်ာစာအုပ္ တူတူ ထုတ္ၾက... သူတို႔က တီခ်ယ္ၾကီးလို႔ က်မကို ေခၚ။ ဆိုေတာ့
အဲဒီကေလးေတြကို သူမ်ားနဲ႔ က်မ ျပန္မိတ္ဆက္ေပးရရင္ ခြက်ေရာ.. တပည့္လို႔လည္း ေျပာမရ.. သူငယ္ခ်င္းလည္း မဟုတ္။
ဟဲဟ.ဲ . အဲဒီေတာ့ က်မက အႏိုင္နဲ႔ ပိုင္းျပီး က်မရဲ႕ ကေလးေတြလို႔ မိတ္ဆက္ေပးရေတာ့တာပဲ.. (ဟုတ္တယ္မို႔လား..
ငထက္ေရ..)။

အဲဒီႏွစ္က ဘူမိေဗဒ ကေလးေတြမွာ ထူးျခားတာက စည္းစည္းလံုးလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ရွိတာ။ ေနာက္

က်မလုပ္သက္တေလွ်ာက္ မွတ္မွတ္သားသားရွိရတဲ့ တပည့္ကေလးေတြကို အဲဒီႏွစ္ ဘူမိတန္းကေန စဆံုရတာ။ ေနလင္း..
တြတ္ပ.ီ . မိုးဇက္.. ေဇာ္မိုးျမင္.့ . မိုးသြင္သြင.္ . ထြန္းထြန္းျမင့္.. ထူးျမတ္.. ေဇာ္မင္းေအး... သီဟေဇာ္... ခ်ိဳသင္း.. ႏိုင္ႏိုင.္ ..
မိေခ်ာ... ထားထား... ေအမီ... သႏၱာ...။ တခ်ိဳ႕လည္း ေက်ာင္းမွာပဲ ဆရာ ဆရာမေတြ ျပန္ျဖစ္ေနျပီ။ တခ်ိဳ႕ ခုခ်ိန္ထိ
အဆက္အသြယ္ မျပတ္ေသး။ က်မ ဒီဘက္ကို ထြက္မလာခင္ ဆရာဆရာမ ျပန္ျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ မိန္းထဲမွာေတြ႔ၾကရင္
သူတို႔က က်မကို ခုထိ ရိုရိုေသေသ ရွိတုန္း.. သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးေတြပါ။ (အဲဒီႏွစ္ ေက်ာင္းျပန္အဖြင့္မွာ ေက်ာင္း
ဆက္မတက္ေတာ့လို႔ တပည့္မျဖစ္လိုက္ရတဲ့ ဘူမိေဗဒ ေက်ာင္းသားက မ်ိဳးေက်ာ့ျမိဳင္ ေပါ့ .. ေနာက္ပိုင္း သူနဲ႔ က်မ ေတြ႔ျပီး
ခင္သြားေတာ့ေတာင္ သူက က်မကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဆရာမ.. ဂ်ီေအာ္ေလာ္ဂ်ီရဲ႕ ဆရာမအေနနဲ႔ ဆက္ဆံတာ)။ အဲဒီ
၉၁ကေန ပထမႏွစ္ ဒုတိယႏွစ္ ဘူမိတန္းေတြကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ၀င္သင္ရတာ စလိုက္တာ ၉၅ ထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ပါပဲ..။
အဲဒီႏွစ္ေတြမွာလည္း ဘူမိနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမွတ္ရစရာေတြ ၾကံဳခဲ့ရတာ အပံုေပါ့။

တခု စိတ္မေကာင္းစရာ ေကာင္းတာက အဲဒီတုန္းက က်မက အသက္ ၂၆.. သူတို႔ေလးေတြက ၁၉.. ၂၀..။
ဆိုေတာ့ သူတို႔ေလးေတြနဲ႔ က်မက အသက္ ၆ႏွစ္ေက်ာ္ ၇ႏွစ္ေလာက္ပဲ ကြာတာမို႔ တခ်ိဳ႕က က်မနဲ႔ သူတို႔ေလးေတြၾကားက
သံေယာဇဥ္ကို နားမလည္တာပါပဲ။ ဒါကို က်မက ဂရုမစိုက္တတ္ေပမဲ့ ဆရာနဲ႔ တပည့္ၾကားက မိသားစုဆန္တဲ့
ေမတၱာတရားဆိုတာကိုေတာ့ နားလည္တတ္ၾကေစခ်င္တ ာပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ သူတို႔ေလးေတြအေၾကာင္း ၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းမွာ ေရးဖူးပါေသးတယ္။ (က်မဆိုးတာတခုကေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြကို မေျပာဘဲ
သူတို႔နာမည္ရင္းေတြနဲ႔ ေရးခဲ့တာ.. သူတို႔ခမ်ာ ဘာမွမေျပာရွာပါဘူး)။ ၀မ္းသာစရာေကာင္းတာကေတာ့ အဲဒီ ၀တၳဳေလး
ဖတ္ျပီးေတာ့ က်မအနားက ဆရာဆရာမေတြက က်မ ရည္ရြယ္တာကို နားလည္ျပီး က်မရဲ႕ ေမ်ာက္ကေလးေတြကို
သေဘာေပါက္ သြားပါတယ္။ အခု အဲဒ၀
ီ တၳဳေလး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဲဒီ ၁၉၉၁ ေမမွာ ျပန္ဖြင့္တဲ့ အတန္းက စာသင္ခ်ိန္ ၂လတည္းရျပီး ဇူလိုင္လမွာ

စာေမးပြဲ စစ္လိုက္တာပါ။ အဲဒီ ႏွစ္လတာကေလးသာ စာသင္လိုက္ရေပမဲ့ ခုခ်ိန္ထိ တသက္လံုး အဲဒီ ကေလးေတြနဲ႔ က်မ
ဆက္စပ္ေနခဲ့ၾကတာ ၁၇ႏွစ္ရွိျပီ။ ခုေနာက္ပိုင္းေခတ္ ဆရာတပည့္ ယဥ္ေက်းမႈထဲမွာေတာ့ ရွားရွားပါးပါး တန္ဖိုးရွိမႈတခုလို႔
က်မကေတာ့ ခံစားရပါတယ္။

၁၉၉၁ ေမမွာ ျပန္ဖြင့္တဲ့ တကၠသိုလ္ေတြက ဒီဇင္ဘာလထိသာ ခံလိုက္ျပီး ထပ္ျဖစ္လာတဲ့ အန္တီစု

ႏိုဗယ္ဆုရတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရာွ းမႈေၾကာင့္ ျပန္ပိတ္လိုက္ရျပန္ေပမဲ့ က်မအတြက္ကေတာ့ ေျပာစရာေတြ
အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ပါပဲ။

အေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံ

အေမ
က်ြန္ေတာ္ ကႏၱာရ မုိးေရတစ္စက္ ေသာက္မိခဲ့ျပီ။
သား - ေနလင္း

ထုိစာကို သားေနလင္း၏လက္ေရးျဖင့္ ဖတ္လုိက္ရေသာအခါမွာ မ်က္ရည္တုိ႔ပင္ လည္လာခဲ့ရသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္... သားေနလင္း၏ အသိအမွတ္ျပဳမႈကို ခံစားရတာကုိပဲ က်မက ေက်နပ္သြားခဲ့ျပီ။ ေတြ႔ရင္
ဆူပစ္လုိက္ဖုိ႔ေတြးထားသမွ်တုိ႔ ေပ်ာက္ကာ “ဒါမ်ဳိးေတာ့ အေတာ္ တတ္တဲ႔ ေကာင္ေလး” ဟု ေရရြတ္ကာ
သားအေပၚ ခြင့္လႊတ္ ျဖစ္ခဲ့ျပီ။

ၾကည္႔စမ္း... ဒါဟာ အေမပဲမဟုတ္လား။ ဒါျဖင္.့ .. အဲဒသ

ီ ားရဲ႕ အေမအရင္းကေရာ ဘယ္လုိ
ခံစားေနမလဲ...။ အဲသလုိပဲ... က်မေမြးထားရတဲ့ သားအရင္းနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ေကာ က်မ ဘယ္လုိ
ခံစားလိမ္႔မလဲ...။ ဒါေပမဲ.့ .. ေသခ်ာတာကေတာ႔ က်မက ခြင္႔လႊတ္အားၾကီးတဲ့ အေမတစ္ေယာက္ေတာ့
ျဖစ္ႏိုင္ျခင္းပင္။

က်မသည္ လူၾကီးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ခြတ္မလႊတ္ႏင

ို ္ျခင္း မ်ားျပားသေလာက္... လူငယ္မ်ား
ကေလးမ်ားႏွင္႔ ပတ္သတ္လွ်င္မူ ခြင္႔လႊတ္လြယ္လြန္းသူ ခြင္႔လြတ္ႏိုင္လြန္းသူသာ ျဖစ္ပါသည္။

က်မ၏ေမာင္ႏွမအပါအဝင္ က်မ၏ရင္ေသြး သားကေလးႏွင့္တကြ က်မ၏တပည္႔မ်ားအားလုံးကုိ က်မ

အျမဲတမ္း ခြင္႔လႊတ္လြယ္ခဲ့သည္။ က်မ၏ လက္ေအာက္ငယ္သားေလးမ်ား စိတအ
္ ေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္မည္ကုိ
က်မ မၾကည့္ႏိုင္ပါ။ ခင္ပြန္းသည္ကေတာ႔ “ဒါဟာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းရဲ႕ လကၡဏာ မဟုတ္ဘူး...
ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဆိုတာ အေကာင္းကုိ ညႊန္ျပရသလုိပဲ စည္းကမ္းနဲ႔ပတ္သက္ရင္လည္း တင္းက်ပ္
တိက်ရတယ္”ဟု ေျပာဖူးသည္။

က်မကေတာ့ ကေလးေတြကို ေခ်ာ႔ေျပာရတာပဲ သေဘာက်သည္။ ဒါေၾကာင္႔ပဲ ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။

က်မကုိ က်မ၏ေမာင္ငယ္ ညီမငယ္မ်ားႏွင့္ တပည္႔မ်ားက ခ်စ္ခင္ၾက၏။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔အခ်စ္ခံရဖုိ႔
ရည္ရြယ္ခဲ့ျခင္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ က်မကုိယ္တုိင္ကုိက ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ေဖးေဖးမမ အေျပာခံရတာကို သေဘာ
က်ျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ ျပီးေတာ႔ က်မ၏ဝမ္းႏွင့္လြယ္ေမြးရသည္႔ သားကုိ ခ်စ္ခဲ့ရျပီး ေနာက္ပုိင္း မွာေတာ့
က်မ က်မ၏တပည္႔မ်ားကုိ က်မ၏ဝမ္းႏွင့္ လြယ္ေ မြးရေသာ သားသမီးမ်ားလုိ သေဘာထားကာ
ခ်စ္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းကလည္း က်မ၏ခြင့္လြတ္ႏိုင္စြမ္းအားကုိ ပုိမ်ားေစခဲ့တာျဖစ္သည္ဟု က်မက ယူဆသည္။

သားကေလးႏွစ္လသားမွာ တကၠသိုလ္ေတြ ျပန္ဖြင့္ေတာ့ က်မ ယူရသည့္ အတန္းက ဘူမိေဗဒ

ပထမႏွစ္ ျဖစ္သည္။ ေယာက်ာ္းေလး ဦးေရ၂ဝဝ၊ မိန္းကေလးဦးေရ ၂၅ ေယာက္။ ေယာက်္ားေလးမ်ားေသာ
ေမဂ်ာမုိ႔ ခပ္ဆုိးဆုိးကိုင္တြယ္ရမည္ဟု အားလုံးက မွတ္ခ်က္ခ်ေသာ အတန္း လည္း ျဖစ္သည္။ က်မကေတာ့
က်မေရွ႕မွာထုိင္ေနၾကေသာ အရပ္ရွည္ရွည္ထြားထြားၾကီးမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာက်ေတာ႔ ႏုႏုကေလးသာရွိၾကေသာ
တပည္႔မ်ားကို ၾကည္႔ကာ... က်မ၏ သုံးလသား သားကေလးႏွင့္ ထပ္တူပင္ ျမင္ေနမိသည္။ တကယ္လည္း
ကေလးေတြလုိ ေပ်ာ္ရႊင္လြယ္ကာ... တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးၾကေသာ အျပစ္ကင္းသည္႔
လူငယ္ေလးေတြပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူတုိ႔ႏွင့္ က်မက အဆင္ေျပလြယ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သူတုိ႔ကို က်မက သားသမီးလုိ
သေဘာထား၏။ သူတုိ႔က လည္း က်မကို အေမလုိ သေဘာထား၏ ။

အဲသည္႔စာသင္ႏွစ္မွာ အံ့ၾသစရာေကာင္းလွစြာပင္ က်မႏွင္႔ ထုိဘူမိေဗဒ ကေလးမ်ားႏွင့္

တသားတည္းက်ကာ ထုိစဥ္က က်မ၏ လုပ္သက္ ခုနစ္ႏွစ္အတြင္း အဆင္ေျပဆုံး... ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းဆုံး
စာသင္ႏွစ္ ျဖစ္ခဲ့သည္ ။

က်မ၏ဆရာမ ဘဝတသက္တာ အမွတ္တရ တပည္႔သားသမီးမ်ားစြာရွိသည္႔အထဲမွာေတာ႔

သားေနလင္းက အထင္ရွားဆုံး စာရင္းထဲမွာ ပါဝင္ခဲ့ပါသည္။ က်မကုိက လိမ္မာေသာ ကေလးထက္
ဆုိးသည္ဆုိေသာကေလးေတြကို အမွတ္တရရွိမိတာလည္း ပါပါလိမ္႔မည္။ သားေနလင္းကုိ ဆုိး
သည္ဟုေျပာၾကေတာ႔ က်မမွာ သူ႔ကို ဆက္ဆံဖုိ႔ အေတာ္အားတင္းခဲ့ရတာ မွတ္မိေသးသည္ ။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်မရဲ့သားေနလင္းက လူငယ္ပီပီ မဟုတ္မခံ၊ မွန္တာေျပာ၊ လြတ္လပ္ ေပါ႔ပါး၊

ထက္ျမက္ တက္ၾကြ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနတတ္ျပီး တဘက္မွာေတာ့ လူၾကီးသူမကုိ ရုိေသရ ေကာင္းမွန္း သိေသာ၊
နာခံတတ္ေသာ၊ သူ႔အမွားကုိ သူတာဝန္ယူ တတ္ေသာ အရည္အခ်င္းရိွသည္႔ ကေလးသာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
သိုေပမဲ့ အမွန္တရားကုိက ခါးသက္သည္မုိ႔ သားေနလင္းကုိ ဆုိးသည္ဟု အလြယ္တကူ အမည္တပ္ခဲ့ၾကျခင္း
ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။

က်မကေတာ႔ ေမတၱာေပးျခင္းျဖင္႔ ေမတၱာသာျပန္ရႏိုင္သည္ကုိ ယုံၾကည္လွသူသာ ျဖစ္ပါသည္ ။

အဲသည္႔ႏွစ္မွာေတာ့ျဖင့္ က်မက သားဆုိးေတြ အမ်ားၾကီးရခဲ့သည္ဟုပင္ ဆုိရပါမည္။

တကယ္စစ္စစ္မွာေတာ႔ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ထက္ျမက္သည္႔ ကေလးေတြသာ ျဖစ္ပါသည္။
အဲသည္႔ထဲမွာမွ က်မအေပၚခ်စ္ခင္ေလးစားေသာ၊ က်မဆုံးမသမွ်ကို ခြန္းတုံ႔မျပန္ နာခံတက္ေသာ
က်မဆဲဆုိသမွ် မနာဘဲ ရယ္ေနတတ္ေသာ၊ တခါတရံ က်မ မဆုံးျဖတ္ႏိုင္သည္႔ အေရးအရာျပႆနာ တုိ႔ကိုပင္
ကူညီစဥ္းစားေပးတတ္ေသာ၊ က်မသေဘာက် စာဖတ္နာေသာ သားေနလင္းကုိေတာ႔ က်မကုိယ္တုိင္က
ေမြးထုတ္ထားရေသာ သားလုိပဲ ျမင္ခဲ့သည္ ။

က်မ ကေလးေတြ မူးလုိ႔... ဖဲရႈံးလု.ိ႔ .. အသည္းကြဲလ.ုိ႔ .. ဘာျဖစ္လုိ႔ ညာျဖစ္လုိ႔ေတြအေပၚ က်မပူပန္လုိ႔ ။

ကုိယ္တုိငမ
္ ျမင္ဖူးေသာ သူ႔အေမႏွင့္ထပ္တူ ကုိယ္ခ်င္းစာ ခံစားခဲ့၏ ။

အဲသည္႔ႏွစ္မွာပဲ... ေက်ာ္သီဟ၊ ေဇာ္မုိးျမင္႔၊ မုိးဇက္၊ ထြန္းထြန္းျမင္႔၊ မုိးသြင္သြင္ တုိ႔လုိ

တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး ထူးျခားသည္႔ ကေလးေတြကုိလည္း က်မက က်မသားႏွင့္ထပ္တူ ျမင္ခဲ့တာပါပဲ ။

ေက်ာ္သီဟက်ေတာ႔ လူၾကီးေလးလုိ စကားေျပာတတ္လုိ႔

ေဇာ္မုိးျမင္႔က်ေတာ႔ ရုိးရွင္းလုိ႔

မုိးဇက္က်ေတာ႔ က်မကုိ အျမဲတခုတ္တရ ႏႈတ္ဆက္တတ္လုိ႔

ထြန္းထြန္းျမင္႔က်ေတာ့ ခြၽဲတတ္လုိ႔
 မုိးသြင္သြင္က်ေတာ႔ အေနရွင္းသေလာက္... က်မကိုေတာ႔ အထူးခ်စ္ခင္ေလးစားကာ ရုိေသလု.ိ႔ ..
အမ်ားၾကီးပါပဲ... ခ်စ္စရာကေလးေတြ။ အေနေအးျပီး က်မနဲ႔ေဝးေသာ္လည္း က်မအေပၚ ဂါရဝရွိေသာ
ကေလးေတြကိုလည္း က်မ အျမဲ အမွတ္ရပါသည္။

အဲသည္ကေလးေတြ ပထမႏွစ္ေအာင္ျပီး... ဒုတိယႏွစ.္ .. တတိယႏွစ.္ .. ေနာက္ဆုံးႏွစ္...။

က်မဘဝတေလွ်ာက္မွာေတာ႔ ပထမႏွစ္ျပီးသြားလွ်င္ ထုိပထမႏွစ္တုန္းကဆရာမကုိ ေမ႔ပစ္လုိက္

တတ္ေသာ တပည္႔မ်ား၊ ေမ႔မသြားလွ်င္ေသာ္မွ အလွမ္း ေဝးသြားေသာ တပည္႔မ်ားသာ ေတြ႔ခဲ့၏ ။

ခု ဘူမိေဗဒ(၁၉၈၈-၉၃) ကေလးမ်ားကေတာ႔ သူတုိ႔ဘယ္ႏွစ္တန္းေရာက္ေရာက္... က်မထံ

အလည္လာမပ်က္။ မုန္႔အတူစားဖုိ႔ မေမ႔မေလ်ာ႔ ေခၚမပ်က္။ ျပီးေတာ့ က်မခ်စ္ေသာသားမ်ားက က်မကို အေမတဲ့
။

အသက္သုံးဆယ္ပင္မျပည္႔ခ်င္ေသးေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္အေနျဖင္႔ ကုိယ့္ထက္ ေျခာက္ႏွစ္

ခုနစ္ႏွစ္ထက္ ပို မငယ္ေသာလူငယ္မ်ား၏ အေမတစ္ေယာက္အေနျဖင္႔ ကုိယ္႔ထက္ ဘယ္ေလာက္မွ
မငယ္လွေသာ လူငယ္မ်ား၏အေမတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခြင္႔ရျခင္းအေပၚ ဘယ္လုိ သေဘာထားမလဲ... က်မ
မေတြးတတ္ပါ ။

က်မကေတာ့ အဲဒီလို အေမျဖစ္ခြင္႔ရျခင္းအတြက္ ဂုဏ္ယူေက်နပ္စာြ မ်က္လုံးမ်ားစြာကုိ ျဖတ္ေက်ာ္

ေအာင္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္ ။

သူတုိ႔ကေလးေတြက က်ီးကန္းေတြလုိပဲ ညီညြတ္ၾက၏။ တစ္ေယာက္ထိလုိ႔ကေတာ႔ ဝုိင္း ‘အာ ’လုိ႔

မဆုံးၾကေတာ့။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ျဖင္႔ ရက္စက္ရုိင္းစုိင္းလြယ္ၾကသူေတြလည္း မဟုတ္ၾကျပန္။ ျပီးေတာ႔
လုိအပ္လွ်င္ ေျဖရွင္းရဲေသာ သတၱိေတာ႔လည္း ရွိၾက၏။ သူတုိ႔က ‘က်ေနာ္တုိ႔က ဆုိးတာပါ အေမရ...
မုိက္ရုိင္းတာမဟုတ္ဘူး’ ဟုလည္း ေျပာတတ္၏ ။ က်မကေတာ႔

သားေယာက်္ားေလးဆုိတာ ထက္ျမက္ရမယ္.. ရဲရင္႔ရမယ္.. အမွန္တရားကုိပဲ ေရြးရမယ္..

လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးရမယ္.. ေလာကမွာ အားလုံးကုိ သိထား ၾကဳံထားဖူးရမယ္ဟု ခံယူထားသူမုိ႔ သားေတြကို
ေထာက္ခံတာပါပဲ။ က်မကေတာ႔ က်မသားကုိပင္... သိပ္ မခ်ဳပ္ခ်ယ္(မထိန္းခ်ဳပ္)ဘဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္
ၾကီးျပင္းေစသူ ျဖစ္ပါသည္။ ျပီးေတာ႔ “ဆုိးတဲ့ကေလးဟာ တခ်ိန္မွာ လိမ္မာဖုိ႔ပဲရွိေတာ႔တယ္” တေလွ်ာက္လုံး
လိမ္မာတဲ့ ကေလးသာ ဘယ္အခ်ိန္ဆုိးမလဲ ပူရျပီးေတာ့ မေတြ႔ဘူး မႈးျမစ္ထင္မွာစုိးရတယ္" ဟု က်မက
ယုံၾကည္ျပန္ရာ က်မ၏အျမင္မွာေတာ႔ သားမ်ားက ဘယ္လုိမွ လူဆုိးမျဖစ္ေတာ႔ေပ။ က်မက
သိပ္စိတ္တုိလာရင္ေတာ့ သူတုိ႔ကို "ေမ်ာက္ေတြ" ဟုသာ ဆဲေရးျဖစ္သည္။ တကယ္ပဲ ေမ်ာက္ကေလး ေတြလုိ
စပ္စပ္စုစု စူးစမ္းျပီး အျငိမ္မေနႏိုင္ၾကသည္႔သတၱဝါကေလးေတြပဲ မဟုတ္လား ။

က်မကေတာ့ အဲသည္႔ ေမ်ာက္ကေလးေတြႏွင္႔ပတ္သက္လွ်င္ ဘိနပ္ေပ်ာက္တာအစ

ရည္းစားကြဲတာအထိ သိရေနက်မုိ႔ သူတုိ႔ကလည္း က်မကုိ အျမဲအတုိင္အေတာလုပ္တတ္ၾကသည္ ။

ဆရာမ... ဘယ္သူေတာ႔ဘာျဖစ္ျပန္ျပီ... ဟူေသာ အတုိင္စကားလုံးေတြကို အျမဲၾကားေနရက်။

တကယ္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္မွ ၾကီးမားေသာ အျပစ္မ်ားေတာ႔မဟုတ္။ က်မကလည္း အျမဲပဲ
ကူေျဖရွင္းေပးေနက်။ သူတုိ႔မ်ား ေအာင္စာရင္းထြက္လွ်င္ က်မမွာ ေျပးၾကည္႔ရတာအေမာ...။ သူတုိ႔
ဂုဏ္ထူးထြက္လွ်င္ က်မ ေစြ႔ေစြ႔ ခုန္ေပ်ာ္ရသလုိ သူတုိ႔နာမည္မပါေတာ႔လည္း ေၾကြးက်န္သလား... က်သလား
ပူရတာ... ။
 ဒါေတြ သူတုိ႔ကေတာ႔ အလုံးစုံ သိမည္မထင္။ သိဖုိ႔လည္း မလုိလွပါ။ လုိအပ္သည္က က်မ၏
ႏိုင္စြမ္းသေလာက္ေသာ ေမတၱာတရားျဖင္႔ သူတုိ႔ကေလးေတြ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔... ဘဝမွာေနေပ်ာ္ဖ.ုိ႔ .. အရာရာ
ေအာင္ျမင္ဖို႔ပဲ မဟုတ္လား ။

က်မကုိ အေမလု.ိ .. မိတ္ေဆြလုိ... ညီအစ္ကုိလ.ုိ .. တုိင္ပင္ရင္ဖြင့္တတ္ေသာ သူတုိ႔ေလးေတြ...

ပင္မတကၠသုိလ္ထဲ ေရာက္သြား...။

“အေမေရ... ဘယ္သူေတာ့ စြံသြားျပီ”

“ဘယ္သူေတာ႔ ဘယ္ေလာက္ကဲေနတယ္”

“ဘယ္သူ အတန္းမတက္ဘူး”

“ဘယ္သူရယ္... ဖဲေတြခ်ည္း ရုိက္ေနလုိ႔”

“ဘယ္သူ အရက္ အရမ္းေသာက္ေနလုိ႔”

“ဘယ္သူ အသည္းကြဲလ”ုိ႔ ဆုိေသာစကားမ်ားကေတာ့ ၾကားေနရဆဲ။ က်မကလည္း အဲလုိအသံေတြ

ၾကားေနရျခင္းမွာပဲ သာယာ နာေပ်ာ္သူ ။ ငါ႔သားသမီးေတြ ငါ႔ကုိမေမ႔ၾကေသးဘူးေပါ႔ ။

ျပီးခဲ့တဲ့အပတ္ကေတာ႔ သားေနလင္းက

“အေမ... က်ေနာ္တုိ႔လည္း ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ျပီ... အခ်ိန္ယူစဥ္စားခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြ

လုပ္မွထင္တယ္”ဟု ေျပာခဲ့သည္။သူ႔ မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ေတာ့ ရွက္စနုိးရိပ္ျဖင္႔ ရယ္ဟဟ။ “အမယ္..
ဘာေတြတုံးဟဲ.့ .. ” ဟု က်မကေျပာမွ “ရည္းစားထားေတာ႔မလု.ိ႔ .. အေမေရ႕”ဟု ေျပာသည္။

“ အမယ္.... ” ဟုေရရြတ္ျပီး က်မက တဟားဟား ရယ္ေတာ႔ သားက မ်က္ႏွာေတြ နီလုိ႔ ။

အတူပါလာေသာ သား ေက်ာ္သီဟက “တကယ္... အေမရဲ႕” ဟု ထပ္ေျပာမွ က်မက အရယ္ရပ္ကာ “ေအးပါ...
ဟုတ္ပါတယ္... ဒါေပမဲ့ နင္တုိ႔ၾကည္႔ရတာ ရညး္စားထားမယ့္သူနဲ႔မတူဘဲ စာေမးပြဲေျဖမယ့္ သူေတြနဲ႔ တူေနလုိ႔”
ဟု ရယ္သြမ္းေသြးမိသည္ ။

“အေမမသိလ.ုိ႔ .. အေမ့သားေနလင္း... ေကာင္မေလးအေဆာင္ေရွ႕ သြားသြားေၾကြေနတာ...

ကံေကာင္းလုိ႔ နမုိးနီးယား မျဖစ္တာ” ဟုလည္း သား ထြန္းထြန္းျမင့္က ထပ္ခၽြန္သည္ ။

က်မကေတာ႔ ရင္ထဲမွာ... “အမယ္ ငါ႔သားက ခ်စ္တတ္ေနျပီပ”ဲ ဟု ေရရြတ္မိေသးသည္။

ကိုယ္႔တုန္းကဆုိ ခု သူတုိ႔အသက္မွာ အိမ္ေထာင္သည္ပင္ ျဖစ္ခဲ့ျပီ မဟုတ္လား ။

သားေတြကေတာ့ ေပ်ာ္လ.ုိ႔ .. ၾကည္ႏူးလုိ႔၊ က်မကေတာ႔ သားေတြ ငါ႔ကုိေမ႔ေရာေပါ႔၊ ဒါျဖင္႔... သူတုိ႔ရဲ႕

ေမြးအေမေတြကုိေရာ...။ က်မရင္ထဲမွာ ဟာတာတာ ျဖစ္သြားေသး၏။ တကယ္ေတာ႔ သားသမီး ဆုိတာဟာ
မိဘရင္ကုိ စုံကန္ထြက္သြားၾကမယ္႔သူေတြပဲဟု ေျဖေတြးမိေသး၏။ သို႔ေပမဲ့ ေပ်ာ္ေနမည္႔ သားတုိ႔မ်က္ႏွာကုိ
ျမင္ေယာင္ေတာ႔လည္း ေက်နပ္သားပင္ ။

သားက သူ႔မိန္းကေလးဘယ္သူဆိုတာကုိ ေျပာျပေတာ႔ က်မမွာ ပုိလုိ႔ပင္ စိတ္ၾကည္ႏႈးရေသး၏။

အင္မတန္ ေအးခ်မ္းလိမ္မာျခင္းျဖင့္ ျပီးျပည္႔စုံေသာ ျပီးေတာ႔ သူစိမ္းထဲကမဟုတ္ဘဲ သားရဲ႕အတန္းေဖာ္၊ က်မ၏
သမီးတစ္ေယာက္လည္းပဲ ျဖစ္ျပန္သည္။

“ေကာင္းတယ္... ဒါမွ မင္း လိမ္မာမွာ”

 က်မ၏ေကာက္ခ်က္ကုိ သားက သေဘာတက် ျပံဳး၏။ ျပီးေတာ႔“ မေသခ်ာေသးပါဘူး အေမရ...” ဟု
မပြင္႔တပြင္႔ ေျပာ၏။ ေဟာ... က်မက စိတ္ပသ
ူ ြားရျပန္သည္။ ဟုတ္ပ... ေတာ္ၾကာျငင္းလုိ္က္မွ
ငါ႕သားအသည္းကြဲရဦးမွာ... ဒုကၡ... ဟု ေတြးျပီး စုိးရိမ္ေနမိျပန္သည္ ။

ေနာက္ေတာ႔သားေတြေပ်ာက္ေနၾကသည္။ က်မမွာကလည္း ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥေတြ

အလုပ္ေတြမ်ားလုိ႔... သားေတြႏွင့္ အဆက္ျပတ္လုိ႔ ။

ေနာက္ေတာ႔... သားေနလင္းက ေကာင္မေလးကို ပရုိပုိ႔စ္လုပ္တာ... ေနာက္... မထင္မွတ္ပ.ဲ ..

လက္ခံအေျဖကို ျပန္ရတာ...။ သားက သိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ဆုိပ.ဲ ..။ သူ႔မွာရည္းစားကေလးကုိ
ဘယ္လုိထားရမွန္းေတာင္ မသိေလာက္ေအာင္ တန္ဖုိးထား မက္ေမာလုိ႔ ... အရူးအမူးေပ်ာ္လ.ုိ႔ .. တဲ့ ။

“အေမ႔သားေနလင္းေတာ႔ ေပ်ာ္လုိ႔ဆုိျပီး ညလုံးေပါက္ ေကာင္မေလးအေဆာင္ေရွ႔ ဂစ္တာတီး...

မအိပ္မစားနဲ႔အေမ... စာလဲမဖတ္ဘူး” တုိင္ေတာသံေတြ ထူလာျပန္သည္။

“ဒီေကာင္ေလးဟာ... ဒါ... အဲေလာက္ ျဖစ္စရာလား” ဟု က်မ မာန္လုိက္သည္ ။ က်မက သားေတြကို

Mature ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ တကယ္ေတာ႔က်မ မတရားတာ... အတိတ္ကုိ ေမ႔သြားတာပါ ။

ေနာက္ေတာ႔... က်မဆီ အၾကာၾကီး မလာဘဲ သားက ေပ်ာက္ေနျပီး အေပ်ာ္ေတြ

လြန္ကဲေနသည္ဆိုေသာ သတင္းေတြ ၾကားလာသည္။ အားလုံးေပါင္း ဆယ္ရက္ေလာက္ ထင္ပါရဲ႕...
သားေနလင္းႏွင့္ က်မ အဆက္ျပတ္ သြားတာ ။

တရက္ေတာ႔... သားဆုိးပုံက သူ႔ေကာင္မေလး၏စိတ္ကုိ ထိခုိက္စရာျဖစ္သြားသည္ဟူေသာ သတင္း

က်မဆီ ေရာက္လာသည္။ အဲဒီသတင္းမွာ က်မကုိယ္တုိင္လည္း စိတ္ဆုိးသြားရသည္။ သည္ေတာ႔
လူၾကဳံမ်ားစြာႏွင္႔ အဲသည့္ေန႔မွာ “ေနလင္းကုိ ေျပာလုိက္စမ္း... ဆရာမက သိပ္ ဆူခ်င္ေနတယ္လ”ုိ႔ ဟု
မွာမိေတာ႔သည္။ အဲသည္ေန႔ရဲ႕ ညမွာပဲ ျဖစ္သည္ ။ သားေနလင္းရဲ႔ “အေမ... က်ေနာ္ ကႏၱာရမုိးေရ တစ္စက္
ေသာက္မိခဲ့ျပီ” ဟူေသာ စာကေလးကုိ ဖတ္ခဲ့ရတာ။ က်မသားရဲ႕ က်မအေပၚ မေမ႔မေလွ်ာ႔မႈအတြက္
ေက်နပ္ပီတိ ရွိသြားရတာ...။ သားရဲ႕ အေမရင္းကုိ သား ေမ႔မေနမွာကုိလည္း သေဘာေပါက္
ေက်နပ္သြားရတာ...။ ျပီးေတာ႔ က်မသား တကယ္႔အခ်စ္ကုိ ေတြ႔ခဲ႔ျပီ။ ထုိအခါမွာေတာ႔ သားေနလင္းအတြက္
ေက်နပ္စြာ... က်မ စိတ္ခ်လက္ခ်ျဖစ္သလုိ ေပါ႔ပါးသြားရသည္။ ျပီးေတာ႔.. က်မ ဝမ္းႏွင့္ လြယ္ကာ
ေမြးထုတ္ခဲ့ရေသာ သားႏွင့္က်ရင္လည္း က်မ ခုလုိ ကုိယ္ခ်င္းစာ ပီတိျဖစ္တတ္လွ်င္ ေကာင္းမည္ဟုလည္း
ေတြးမိေသးသည္။ သည္႔အတြက္ေတာ့ျဖင့္ သိပ္ စိတ္ပူစရာလုိမည္မထင္။ က်မက ခြင္႔လႊတ္လြယ္ေသာ အေမပဲ
မဟုတ္လား ။

က်မ ဆုေတာင္းေနမိသည္။ က်မ၏သားသမီးမ်ားအားလုံး ဘဝမွာ အခ်စ္ေရးမွအစ... အစစ အရာရာ

စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားတြင္... ကႏၱာရမုိးေရစက္မ်ားစြာ ေသာက္သုံးၾကရပါေစ... လုိ႔ေပါ႔ ။

“ခ်စ္ေသာ သားမ်ားႏွင့္ သမီးမ်ားသုုိ႔ အမွတ္တရ”

(၁၉၉၄-၉၅ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႏွစ္လည္ မဂၢဇင္း)

ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၁၈)

ျမသီလာအေၾကာင္း ေတြးသမွ် ေရးရသမွ် လြမ္းစရာ တမ္းတစရာေတြဆိုေပမဲ့ ရင္နာရတာေတြလည္း

အမ်ားသားမို႔ ဆက္မေရးခ်င္ေတာ့ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ေနတာ ခဏခဏပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်မ ဘ၀ရဲ႕အေကာင္းအဆိုး
အေၾကာင္းအက်ိဳးေတြက ျမသီလာနဲ႔ ခြဲမရ..။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားတိုင္းရဲ႕ ဘ၀ေတြကိုက ျမသီလာရဲ႕ ကံၾကမၼာနဲ႔
တထပ္တည္း က်ေနရတာပါ။ ျမသီလာ သာမွ... ျမသီလာ လွမ.ွ .. ျမသီလာ ေကာင္းမွ... ျမသီလာ ျငိမ္းခ်မ္းမွ ..
ေက်ာင္းသားလူငယ္အရြယ္ေတြရဲ႕ ဘ၀ ဘ၀ေတြကလည္း သာမွာ.. လွမွာ.. ေကာင္းမွာ.. ျငိမ္းခ်မ္းမွာ မဟုတ္လား...။
ဒါေၾကာင့္ပဲ ဆရာေအာင္ျပည့္ရဲ႕

ျမကၽြန္း...
သာေနပါ၏။
စိုေနတဲ့ ေခါင္းအံုးေလးနဲ႕
ရႈိက္သံေတြ
ဘယ္မွာ ဖြက္ထားခဲ့သလဲ.. ေျပာ။

ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးကို က်မ ျငိခဲ့တာ။

တခါတေလ.. က်မက အတိတ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အတိတ္ေမ့ေရာဂါ (Amnesia) ျဖစ္ခ်င္မိတယ္။ ဥပမာ..

၁၉၉၁ ထဲမွာဆိုရင္ ဘ၀အေမာထဲ ပင္ပင္ပန္းပန္း လက္ပစ္ကူးခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို အတိတ္ေမ့ခ်င္တယ္..။ ေက်ာင္းကင္တီးထဲ
ေက်ာက္ေခတ္ဆိုတဲ့ အေအးဆိုင္ေလး ဖြင့္ခဲ့ဖူးတာကိုလည္း ေမ့ခ်င္တယ္..။ ကိုယ့္လခက သားေလးရဲ႕ တလစာ
ႏို႔မႈန္႔ဗူးဖိုးေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ရွိခဲ့တာကို ေမ့ခ်င္တယ္...။ က်ဴရွင္သင္ရတာကို ကေလးေတြရဲ႕ ပိုက္ဆံေတြအတြက္ အားနာျပီး
မသင္ခဲ့တဲ့အတြက္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အျမဲ ပူပန္ေနခဲ့ရဖူးတာကို ေမ့ခ်င္တယ္..။ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ဆရာမမို႔
တခ်ိဳ႕ေသာေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြက မခန္႔ေလးစား လုပ္တာမ်ိဳး ရွားရွားပါးပါး ၾကံဳရဖူးတာေတြကို ေမ့ခ်င္တယ္။
သားကေလး တဘက္.. အလုပ္တာ၀န္ေတြ တဘက္ၾကားက စိတ္လည္း ခ်မ္းသာ ၀င္ေငြလည္းရတဲ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳေရးတဲ့
အလုပ္ကို အခ်ိန္ယူျပီး ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ခဲ့ရလို႔ အိပ္ယာထဲ တလေလာက္ ပစ္လဲသ ြားခဲ့ဖူးတာကိုလည္း ေမ့ထားခ်င္ တာပါပဲ။
ျပီးေတာ့ ျမသီလာနဲ႔ပဲ ဆက္ႏြယ္ေနခဲ့တဲ့ အနာတရတခ်ိဳ႕ကလည္း ေမ့ထား ခ်န္ထား ခဲ့ခ်င္တဲ့အထဲ ပါခဲ့တာေပါ့ေလ။

ဒီေတာ့ ျမသီလာရဲ႕ အခ်ိန္ကာလေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့သလို ကိုယ့္အေပၚ ေမတၱာထားတာ

သက္သက္နဲ႔ အနားမွာ ရွိခဲ့ၾကတဲ့ တပည့္ေလးေတြအေၾကာင္းပဲ သတိရခ်င္ တယ္။ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲေတြ ခမ္းနားေအာင္
အျပိဳင္အဆိုင္လုပ္ၾကျပီး တကယ့္ကို ရိုရိုေသေသ ထိုင္ကန္ေတာ့ၾကတဲ့ အဲဒီတုန္းက တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေလး
ေတြကိုပဲ သတိရခ်င္တယ္။ (၂၀၀၃ခုႏွစ္မွာ ဒဂံုတကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲကို ဆရာဆရာမေတြက အစဥ္အလာ
မပ်က္ေစခ်င္လို႔ တိုက္တိုက္တြန္းတြန္းနဲ႔ စီစဥ္ၾကရတာ တဲ.့ .။ ကန္ေတာ့ပြဲ လုပ္ဖို႔ အလွဴေငြကို ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ဆီက
ၾကိဳးစားပမ္းစား ေကာက္ရတယ္ တဲ့.. က်မ ရွက္ေနခဲ့မိဖူးပါတယ္)။ ျပီးေတာ့ တပည့္ေတြနဲ႔ အတူတူ မရွိအတူရွိအတူ
မုန္႔ဆိုင္ထိုင္ၾကတာေတြ.. စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္း ေထြရာေလးပါး ေျပာၾကတာေတြ.. ကဗ်ာစာအုပ္ ထုတ္ၾကတာေတြ...
အဲဒါေတြကိုပဲ ျပန္သတိရခ်င္ပါတယ္။

၉၁ ရဲ႕ ဇူလိုင္မွာပဲ စာေမးပြဲေတြ စစ္.. ဆက္တိုက္ပဲ အမွတ္ေတြ ျခစ္ၾကရ .. ။ စက္ရုပ္ေတြလိုပ.ဲ .။ ၾသဂုတ္မွာ

ေအာင္စာရင္းအထြက.္ .. တဲ့..။ စက္တင္ဘာမွာ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္မွာ.. တဲ့။ အဲဒီ ၾကားပိတ္ရက္ေလးမွာပဲ
၃ႏွစ္တာရက္ရွည္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ထဲမွာ စုပံုသြားတဲ့ ၁၀တန္းေအာင္ ေတြကို ၆လ တသုတ္ႏႈန္းနဲ႔ ေက်ာင္းဖြင့္သြားမွာတဲ့။
Academic Year ကို ၆လစီ သတ္မွတ္မတဲ.့ .။ အဲဒီတုန္းကလည္း က်မ ဘုရားတမိပါတယ္။ တကၠသိုလ္ပညာေရးရဲ႕ တႏွစ္စာ
သင္ရိုးကို ဘယ္လိုမ်ား ၆လနဲ႔ တတ္ေအာင္ သင္မလဲေပါ့..။ အဲဒီကတည္းက တကၠသိုလ္ပညာေရးရဲ႕ အဆင့္အတန္းကို
က်မတို႔တိုင္းျပည္မွာ လက္လြတ္ဆံုးရႈံးရေတာ့မယ္ လို႔ က်မအပါအ၀င္ ဆရာအမ်ားစုၾကီးက ထင္ခဲ့ၾကပါတယ္..။ ဒီလိုနဲ႔ ၉၁-၉၂
မွာပဲ ဆူလြယ္နပ္လြယ္ ပညာေရးစနစ္ စခဲ့တယ္ ဆိုရမွာပါပဲ..။

က်မကေတာ့ ၾသဂုတ္လ ခဏ တျဖဳတ္ေလး အနားရခိုက္မွာ လံုးခ်င္း၀တၳဳတအုပ္ ျပီးေအာင္ ေရးခဲ့ပါတယ္။

"အဆိပ္ျဖင့္... ျမက္ခင္းမ်ားဆီ" ဆိုတဲ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ၀တၳဳေလးပါ..။ ၈ေလးလံုးအျပီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္
ကာလထဲမွာတုန္းက.. အေဖ့ရ႕ဲ Free Bird Tour Company နဲ႔ ခရီးေတြ လိုက္ထြက္ရင္းက ရလာဖူးတဲ့ inspiration ကို
ေက်ာင္း၀န္းက်င္နဲ႔ ယွက္ႏြယ္ျပီး ျပန္ေရးျဖစ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ (စာအုပ္လက္ခံမရွိလို႔ မ်က္ႏွာဖုံုးပုံေလး တင္မေပးႏိုင္ပါ)။

အဲဒီရက္ေတြထဲမွာပါပဲ... က်မတို႔ မဟာ၀ိဇၨာ ဘြဲ႕အတြက္ က်မ္းျပဳဖို႔ က်မ္းေခါင္းစဥ္ေတြ တင္ရမယ္.. တဲ့။

အဲဒီေခတ္တုန္းက ေရႊေစ်း တက်ပ္သား ၁ေသာင္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိခ်ိန္မွာ Thesis ေရးဖို႔အတြက္က စရိ္တ္စက ဘာဘာ
ညာညာက အနည္းဆံုး ၅ေသာင္းေလာက္ ကုန္မွာ..။ က်မ ရတဲ့ လံုးခ်င္း တအုပ္ စာမူခက ၃ေသာင္း..။ အင္မတန္
စိတ္ႏွလံုးေကာင္းျပီး က်မကို သမီးရင္းလို သေဘာထားတဲ့ ေယာကၡမေတြကေတာ့ အားေပးတယ္.. "သမီး စိတ္မပူနဲ႔ ..
ပညာေရးအတြက္ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္သာ လုပ္.. မာမာတို႔ ရွိတယ္.." တဲ့။ က်မအနားက က်မလို ဘိုင္က်တဲ့ သူငယ္ခ်င္း
တခ်ိဳ႕လည္း က်မလိုပဲ စိတ္ညစ္ၾကတာပါပဲ..။ ဒါေပမဲ့ ဒါက ၾကိဳသိထားျပီးသား ကိစၥမို႔ ျပင္ဆင္ ရင္ဆိုင္ၾကရတာပါပဲ..။ (အဲဒီ
ရက္ေတြထဲမွာေပါ့.. "ရင္ကြဲနာ" ကို ေရးျဖစ္တာ)။

အဲလိုနဲ႔ပဲ ၁၉၉၁ ရဲ႕ စက္တင္ဘာမွာ ၁၉၉၁-၉၂ ပညာသင္ႏွစ္အတြက္ အတန္းသစ္ေတြ ျပန္ဖြင့္ပါတယ္။

အဲဒီႏွစ္မွာေတာ့ က်မတို႔ ဆရာဆရာမေတြကို တာ၀န္ပိုင္း ႏွစ္ခ်ိန္ ခြဲလိုက္ပါတယ္။ က်မက မနက္ပိုင္းဆို သားေ၀ယ်ာ၀စၥ
လုပ္ခ်င္တာမို႔ ေန႔လယ္ပိုင္း ၁၁နာရီကေန ၄ နာရီကို ယူလိုက္ပါတယ္။ မနက္ပိုင္းသမားေတြက မနက္၇နာရီကေန ေန႔လယ္
၁နာရီအထိပါ။ အဲဒီအခါ ၉၁-၉၂ ဘူမိတန္းေတြနဲ႔ လြဲသြားရျပီး (ဘေလာ့ဂါ ေကသြယ္တ.ို႔ .. ခု Myanmar geology Friend
Website လုပ္ေနတဲ့ (ကဗ်ာေရးတဲ)့ ေနဆူးသစ္တို႔ ႏွစ္ေပါ့..။ သူတို႔ကေတာ့ အဲလို က်မနဲ႔ လြဲသြားတာ ကံေကာင္းလို႔လို႔
ေျပာတာပဲ) :) :( ။ ပထမႏွစ္ ဓာတုေဗဒတန္းခြ(ဲ ၁)ရယ္... ဒုတိယႏွစ္ ဒႆနိကအတန္းရယ္ကို အတန္းပိုင္ ယူရပါတယ္။ အဲဒီ
ဒုတိယႏွစ္ ဒႆနိက အတန္းမွာေတာ့ စာေရးစာဖတ္ ၀ါသနာပါျပီး က်မနဲ႔အတူ ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေမာင္လြမ္းေ၀(ခု
ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္၊ ရတီမဂၢဇင္း)က ေက်ာင္းသား ေပါ့။ ခုေတာ့ သူလည္း ဆရာျပန္ျဖစ္ေနတာမို႔ ခုေလာက္ရွိ
လက္ေထာက္ကထိက ေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေနပလား မေျပာတတ္ပါဘူး။

ျပီးေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းလံုျခံဳေရး ဂ်ဴတီေတြကလည္း ယူရမပ်က္ပါပဲ..။ ဂ်ဴတီေစာင့္တဲ့ ခံုတန္းရွည္ေပၚမွာ က်မ

အိပ္ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ေနတာကို အေဖာ္ဆရာမေတြက ေစာင့္ ေစာင့္ေပး ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။ သားက ၇လသား။
လူေကာင္အၾကီးၾကီးက အေမႏို႔ေရာ ႏို႔မႈန္႔ေရာ တြယ္တဲ့ အရြယ္။

က်မ ခမ်ာ ပိန္ေညွာင္ေညွာင္နဲ႔ တကယ့္ကို ပူပံုပန္း ျဖစ္ေနရတဲ့အခ်ိန္...။ ပံုထဲမွာသာ ၾကည့္ပါေတာ့။

တပည့္မေလးေတြတခ်ိဳ႕နဲ႔ မိန္းထဲမွာ ေတြ႔တုန္း ရိုက္ထားတဲ့ပံု။ အဲဒီေန႔က က်မ ေက်ာင္းက ခြင့္ယူျပီး မိန္းထဲက
စာၾကည့္တိုက္ကို Thesis ကိစၥသြားရင္း ရိုက္ထားတဲ့ပံုမို႔ ဆရာမလို ၀တ္မထားတာပါ..။ :P

အဲဒီတုန္းကဆို အလုပ္ေတြက ပိ..။ က်မ္းျပဳဖို႔က တဘက္..။ အဲဒီရက္ေတြထဲမွာ က်မ ေမ့ထားလိုက္ခ်င္တဲ့

အိမ္ေထာင္ေရး အက္ေၾကာင္းကလည္း ေပၚလာ... ။ အိုး ရူးမသြားတာေတာင္ ကံေကာင္း..။

အဲဒီ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ရက္ေတြကေတာ့ က်မတို႔ ဆရာဆရာမေတြအတြက္ ေတာ္ေတာ္ အေျပးအလႊား

ႏိုင္ၾကရပါတယ္။ စာသင္ႏွစ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ျပီး သင္ရိုးကိုေတာ့ မေလွ်ာ့ဘူးတဲ့။ ဒါျဖင့္ ဘယ္လိုသင္ၾကမလဲဆိုေတာ့ ဌာန အလိုက္
Notes ရိုက္ေရာင္းမယ္.. တဲ့။ အဲဒါကို ကိုင္ျပီးသင္ တခ်ိန္ တပုဒ္ႏႈန္းတဲ့။ အဲဒီမွာ ျပႆနာက က်မနဲ႔ ေတြ႔ၾကေတာ့တ ာပဲ..။
က်မက စာတပုဒ္ကို ၂ခ်ိန္ေလာက္ ယူသင္တာ။ အမတ္ၾကီး သိဃၤသူရ္ ေက်ာက္စာအေၾကာင္း သင္ရင္..
သိဃၤသူ႔သမီးေက်ာက္စာ နဲ႔ ဖြားေစာေက်ာက္စာေလးေတာ့ ထည့္ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးတာ။ ပုဂံေခတ္သူ ေခတ္သားေတြရဲ႕
စိတ္ေနသေဘာထားနဲ႔ ပုဂံျမိဳ႕ အခင္းအက်င္း ေလးေတာ့ ထည့္ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးတာ။ ပုဂံေနာက္ခံ ဗမာဆိုတဲ့ စရိုက္
လကၡဏာေလးေတြကို တပည့္ေတြနဲ႔ အတူ စိတ္ကူးျပီး မွန္းၾကည့္ခ်င္ေသးတာ။ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ျပီ။ စာတေၾကာင္းစီ
ဖတ္ျပ ရွင္းျပရံုနဲ႔ေတာင္ အခ်ိန္က ေလာက္ဖို႔ မလြယ.္ .။

ပိုဆိုးတာကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ သိသိသာသာ စာမလိုက္ႏိုင္ ျဖစ္လာၾကတာပါပဲ။ အဲဒီ အက်ိဳးဆက္

ကေတာ့ က်ဴရွင္ေတြ ေခတ္စားလာတာပါ..။ ဆရာဆရာမေတြခမ်ာလည္း စား၀တ္ေနေရးဒုကၡက ၾကီးလာၾက..။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ
က်မအေနနဲ႔ေတာ့ ဘယ္လိုမွ လက္မခံခ်င္တဲ့ အဲဒီအလုပ္ကိုပဲ လက္ခံလိုက္ရ။ ေက်ာင္းသားဘက္က လည္း
ေတာင့္ေတာင့္တတ.. ဆရာဆရာမေတြဘက္ကလည္း ေၾကာင့္ေၾကာင့္က်က်နဲ႔ပဲ က်ဴရွင္ေရစီးေၾကာင္းၾကီး တြင္က်ယ္
လာလိုကတ
္ ာ..။ က်မခမ်ာလည္း ေတာင့္မထားႏိုင္ရွာေတာ့ဘဲ ေမ်ာပါသြား ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခါ ေက်ာင္းရက္ တခ်ိဳ႕
ညေနပိုင္းေတြမွာ က်ဴရွင္လိုက္သင္တာမ်ိဳး လုပ္လာရပါတယ္။ က်ဴရွင္ယူတာကေတာ့ က်မအတန္းက ကေလးေတြ
မဟုတ္ပါဘူး။

စေန တနဂၤေႏြေတြမွာေတာ့ သားအတြက္ အခ်ိန္ေပးရတာရယ္... ျမိဳ႕ထဲက မိဘအိမ္ သြားရတာရယ္..

စာေရးဆရာဘ၀အတြက္ မဂၢဇင္းတိုက္ေတြ ေလွ်ာက္.. လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တာေတြရယ္ကို ေ၀ပံုက် လုပ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သားေ၀ယ်ာ၀စၥ.. (ကေလးကိစၥကို ေယာကၡမေတြနဲ႔ ေယာက္မေလးက အခ်ိန္ျပည့္ ကူေပးေနၾကလို႔သာ
ေတာ္ေသးတာပါ)။ သားက အေမကို ေမွ်ာ္တတ္တဲ့ အရြယ္လည္း ေရာက္လာ ျပီေလ။ အဲဒီတုန္းက ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္း
ပင္ပန္း က်မက ၀တၳဳတိုေလးေတြေတာ့လည္း ေရးျဖစ္ေနခဲ့ပါေသးတယ္။

အဲဒီ အခ်ိန္ေတြထဲမွာပဲ က်မ Thesis ေခါင္းစဥ္တင္လိုက္ရပါတယ္။ ကံၾကမၼာက က်မကို ဒီတခ်ီေတာ့

အလွည့္ ေပးသားပါ..။ က်မ တင္တဲ့ "အလကၤာေက်ာ္စြာ ဂီတစာဆို ျမိဳ႕မျငိမ္း၏ သီခ်င္းမ်ားကို ရသစာေပရႈေထာင့္မွ
ေလ့လာျခင္း.." ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္အတိုင္း အတိအက် မရေပမဲ့ "အလကၤာေက်ာ္စြာ ဂီတစာဆို ျမိဳ႕မျငိမ္း၏ ဘ၀ႏွင့္ ဂီတစာေပ"
ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတာ့ က်လာပါတယ္။ (ျမန္မာစာမွာက Thesis ေခါင္းစဥ္တင္ရင္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ ေခါင္းစဥ္က်ဖို႔
မေသခ်ာတတ္လို႔ပါ.. ဘယ္လုထ
ိ ံုးစံလဲေတာ့ မသိ)။ က်မက ကံေကာင္းခ်င္ ေတာ့ ဆရာေအး (ေမာင္ခင္မင္-ဓႏုျဖဴ)က
အျပည့္အ၀ ေထာက္ခံခ်က္ ေပးလိုက္လို႔ပါပဲ။ ပိုျပီး ကံေကာင္းတာက ဂီတနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ရွိတဲ့အျပင္
တပည့္အေပၚ ကိုယ္ခ်င္းစာ သက္ညွာ တတ္တဲ့ ဆရာ ဦးညြန္႔ေသာင္းက Supervisor ျဖစ္လာလို႔ပါပဲ..။ အဲဒီအခါ Thesis
ေရးခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားအမ်ားစု ၾကံဳရတတ္တဲ့ စိတ္ရႈပ္ေထြးပူပန္ရမႈေတြ အခက္အခဲေတြကို က်မ သိပ္မၾကံဳရေတာ့ ဘူးေပါ့။
ဒီေတာ့ ၁၉၉၂ ကေန ၁၉၉၄ အထိ ၂ႏွစ္အတြင္း Thesis အျပီး ေရးရန္... ေပါ့။

လိႈင္ျမသီလာရဲ႕ ၁၉၉၁-၉၂ ပညာသင္ႏွစ္အစ ၉၁ေႏွာင္းပိုင္းရက္ေတြကေတာ့ က်မအတြက္ ပင္ပန္းေပမဲ့

ကိုယ့္ဘာသာေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေနရတဲ့ ရက္ေတြပါပဲ။ အဲဒီႏွစ္မွာ က်မရဲ႕ ဘူမိက ေမ်ာက္ကေလး ေတြကလည္း
ဒုတိယႏွစ္ကို ညေနပိုင္းတက္ရတာမို႔ က်မ ေကာ္ရစ္ဒါ ဂ်ဴတီ က်ျပီဆို သူတို႔လည္း အတန္းအားတာနဲ႔ ၾကံဳျပီဆိုရင္
ကင္တီးသြားဖို႔ လာေခၚေတာ့တာပဲ။ က်မကေတာ့ ဂ်ဴတီေစာင့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္မေနဘူးဆိုရင္ က်မ တာ၀န္က်တဲ့ ခံုတန္းမွာ
ဧည့္သည္ေတြမျပတ္ေပါ့။

အဲဒီတုန္းက လိႈင္မွာ က်မနဲ႔ ကင္တီး လာ လာ ထိုင္တတ္တဲ့သူေတြက RIT ကေန လာၾကတဲ့... ငထက္

(ကဗ်ာေရးတဲ့ တင္မင္းထက္)... သူရ(ကဗ်ာေရးတဲ့ သားမႊန္း) နဲ႔ ေဇာ္ၾကီး(ခ်ိဳတူးေဇာ္-စတုတၳႏွစ္ျမိဳ႕ျပ ေက်ာင္းသူရိုက္တဲ့
ဒါရိုက္တာ)ရယ္... ဗလ(ဗိသုကာ) ရယ္... တခါတေလ ေမာင္အံ့ (ကဗ်ာေရးတဲ့ ေမာင္နႏၵ) ပါပါလာတယ္။
ေဆးတကၠသိုလ္ကေန လာ လာ လည္တတ္တာက မင္းခိုက္စိုးစန္၊ လိႈင္မွာ ေက်ာင္းတက္ ေနၾကတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့
ဧထက္.. ရွင္ေဒ၀ီနဲ႔ ရာစုသစ္ျမစ္က်ဥ္း ကဗ်ာအုပ္စုေတြ..၊ ျပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စာေတြ စေရးေနျပီျဖစ္တဲ့ လူပန္႔ငယ္...။
သူငယ္ခ်င္းဆရာမေတြကေတာင္ ေျပာယူရတယ္။ ငါတို႔ကိုလည္း အခ်ိန္ေပးပါဦးတဲ့။

ေက်ာင္းမွာလည္း အားကစားပြဲေတြန.ဲ႔ ..။ က်မ မိန္းဘက္ေတာင္ သိပ္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။

အဲဒီ ၁၉၉၁ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာ ၁၀ရက္ေန႔မွာေတာ့ အန္တီစုအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဗယ္ဆုကို သားႏွစ္ေယာက္က
ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ခံ အေမရဲ႕ ကိုယ္စားအျဖစ္ ေနာ္ေ၀ႏိုင္ငံ ေအာ္စလိုျမိဳ႔မွာ လက္ခံယူေနတဲ့အခ်ိန.္ .။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္
ပင္မထဲမွာေတာ့ အာဏာရွင္ေတြကို အျမဲ ျခိမ္းေျခာက္ႏိုင္တဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြက ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆုရွင္ကို
လႊတ္ေပးဖို႔ ဆႏၵျပ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ထင္သလို ေက်ာင္းသားေတြက တရားမွ်တမႈနဲ႔
လြတ္လပ္မႈေတြအတြက္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေနတတ္ၾကသူေတြ မဟုတ္ေၾကာင္း သက္ေသျပလိုက္တာပါပဲ။ ဒီဇင္ဘာ
၁၀ရက္ေန႔ကစတဲ့ ဆႏၵျပမႈက ဒီဇင္ဘာ၁၁ရက္မွာ ေက်ာင္းသားေတြကို ၀င္ဖမ္းမွပဲ ရပ္သြားခဲ့တာပါ။ (တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီ
ဒီဇင္ဘာမွာပဲ အန္တီစုေရးတဲ့ Freedom from Fear စာအုပ္ကို Penguin စာအုပ္တိုက္က ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ိခဲ့ပါတယ္)။

ျပီးေတာ့ အဲဒီ ဆႏၵျပပြဲမွာ ပါခဲ့တဲ့ အမႈနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို အေဆာင္ေတြမွာ ၀င္ဖမ္းတာ အေယာက္

၂၅၀ေက်ာ္ပါသြားျပီး ဒဂံုေဆာင္မွာေနတဲ့ Geology က ေက်ာင္းသားေတြကို ၀င္အဖမ္းမွာေတာ့ အေယာက္ ၅၀ေက်ာ္
အဖမ္းခံလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ က်မသား ေနလင္းအပါအ၀င္ Geology က ေက်ာင္းသား ၁၀ေယာက္ေလာက္ဟာလည္း
ေထာင္ဆယ္ႏွစ္ အမိန္႔ခ် ခံခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ပဲ စာေရးဆရာမ ခက္မာလည္း အဖမ္းခံရ.. ေထာင္ဒဏ္
အႏွစ္၂၀ဆိုျပီး အမိန္႔ခ်ခံခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီလႈပ္ရွားမႈကို ႏိုင္ငံေရးအသိုင္းအ၀ိုင္းက 10D လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕
မျပီးဆံုးႏိုင္တဲ့ တိုက္ပြဲေတြေပါ့ ........................ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ပိတ္သြားရျပန္ပါေတာ့တယ္။
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၁၉)

၉၁ ရဲ႕ ေဆာင္းေႏွာင္းမွာလည္း ျမသီလာက တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ဒီတၾကိမ္မွာေတာ့ အာဏာပိုင္

စစ္အစိုးရက ေက်ာင္းသားေတြကိုသာမက အုပ္ခ်ဳပ္သူလို႔ သူတို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဆရာဆရာမမ်ားအေပၚကိုပါ မ်က္မာန္ေတာ္
ရွပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လို႔မ်ားေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးေနဖို႔ မစဥ္းစားေလနဲ႔ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ ၉၂ရဲ႕ ဇန္န၀ါရီလမွာပဲ
အသံၾကားလာရပါတယ္။ ဆရာဆရာမေတြကို အထူး ပံုသြင္းဖို႔ လိုတယ္.. ေဖာင္ၾကီးမွာ အထူးမြမ္းမံသင္တန္း တစ္လ
တက္ရမယ္တဲ့။ သူတို႔ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္း အတိအက် ပါပဲ.. ဆရာ ဆရာမေတြ စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲ ျဖစ္ကန
ု ္ၾကပါတယ္။
တေယာက္မွ မတက္လိုက္ရဆိုတာ မရွိေစရဘူးတဲ့။ အသုတ္လိုက္ ခြဲတက္ႏိုင္တယ္တဲ့။ တကယ္ေတာ့ က်မက ကေလးေတာင္
ႏို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မျဖတ္ရေသး။ သားၾကီး ၁၀လသား မျပည့္တျပည့္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၁၉၉၂ ဇန္န၀ါရီလ ၂၁ရက္ေန႔စျပီး ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၁ရက္ေန႔မွာ ျပီးမယ့္ ပထမအသုတ္ကို

က်မတက္ဖု႔ိ စာရင္းေပး လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီအသုတ္မွာက က်မသူငယ္ခ်င္းအားလံုး အတူတူ တက္မွာျဖစ္တဲ့အျပင္
ေနာက္ပိုင္းဆို Thesis တဘက္နဲ႔ အဆင္ေျပဖိ္ု႔ မေသခ်ာလို႔ပါပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မ စိတ္ပင္ပန္း ကိုယ္ပင္ပန္းၾကားကပဲ
ျပင္ဆင္ရပါေတာ့တယ္။ ေဖာင္ၾကီးသင္တန္းကို ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုးက တကၠသိုလ္ အစံုက ဆရာဆရာမေတြ လာၾကရတာပါ။
က်မကေတာ့ ႏို႔ျဖတ္ျပီးထားခဲ့ရတဲ့ သားဆီတလြမ္းလြမ္းနဲ႔ ငိုရတာ တရႊဲရႊဲေပါ့။ ညေနဆို သားက အေမကို အိမ္ေပါက္၀ေလးမွာ
ထိုင္ျပီးေမွ်ာ္တတ္ျပီလို႔ ေတြးေတြးျပီး ငို..။

သူတို႔ေတြ ဘာေတြ သင္တယ္လဲ မသိ။ စာေမးပြဲျပန္စစ္မွာဆိုလား..။ စစ္လည္း စစ္.. တတ္ႏိုင္ဘူးေပါ့..။

ေနာက္ေတာ့မွ ေဘးဘီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ့္လိုပဲ အားလံုးက အဲဒီသင္တန္း ဂရုကို မစိုက္ၾကတာ။ ေပ်ာ္စရာ
ေကာင္းတာတခုကေတာ့ စည္းကမ္းက်န တိက်ေသ၀ပ္တဲ့ေနရာမွာ နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ ေဖာင္ၾကီးက အဲဒီကာလမွာ
သြက္သြက္ခါေအာင္ ပ်က္သြားခဲ့တာပါပဲ။ ေဖာင္ၾကီးသင္တန္းကဆရာေတြ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ၾကရ တဲ့ သင္တန္းေပါ့။
ဆရာဆရာမေတြ တမင္တကာ ညစ္ျပီး စည္းပ်က္ကမ္းပ်က္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ကာလ..။ ေတြးၾကည့္ရင္ အားရစရာ။
နာမည္ေက်ာ္ တကၠသိုလ္ဆရာဆရာမမ်ား အထူးမြမ္းမံသင္တန္း အမွတ္စဥ္ (၁) ေပါ့။ ေရွ႕မွာ စစ္တပ္နဲ႔
ဗဟိုႏိုင္ငံေရးတကၠသိုလ္က အၾကီးအကဲမ်ားက ေဟာေျပာ..။ ဆရာမေတြက ခံုေတြေပၚ အိပ္ေပ်ာ္။ က်မတို႔ဆို
ေရွ႕နားထိုင္ရတာေတာင္ အိပ္ပစ္လိုက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္။ မအိပ္လည္း စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနလိုက္တာပဲ။

အဲဒီသင္တန္းမွာေပါ့.. က်မ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့သြားမွာ မဟုတ္တဲ့ ေမ့စရာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥတခု

ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက တရက္သားမွာ တပ္မေတာ္ေမာ္ကြန္းတိုက္မွာ ညႊန္ၾကားေရးမွဴး လုပ္ေနတဲ့
ဗိုလ္မွဴးၾကီးရဲထြဋ္ဆိုသူက လာစကားေျပာပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ပို႔ခ်တယ္လို႔ သံုးတယ္။ အဲဒီမွာ သူက အာဇာနည္ေန႔ဆိုတာ
မဆလက ျမန္မာ့သမိုင္းအတြက္ မေကာင္းတတ္လို႔ သတ္မွတ္ေပးထားရတာ ျဖစ္တယ္..။ တကယ္ကေတာ့
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေသတဲ့ကိစၥက ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ အသက္စြန္႔သြားရတာ ဆိုတာထက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔
သူ႔မယားညီအကို သခင္သန္းထြန္းတို႔ အာဏာကုလားထိုင္လုရာကေန ျဖစ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေရးကိစၥ သက္သက္သာ ျဖစ္တယ္...
ဒါေၾကာင့္ သမိုင္းအမွန္ကို မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ သမိုင္းေကာ္မရွင္က ၾကိဳးစားျပဳစုေနပါတယ္... လို႔ တရား၀င္
ေျပာသြားတာပါ။ (က်မ ျပန္ေရးျပတာေတြက သူ႔အသံုးအႏႈန္း အတိုင္းပါ..။ က်မတို႔ ျပည္သူလူထုေတြက ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔နဲ႔
ပတ္သက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေသတယ္လို႔ သံုးႏႈန္းေလ့ မရွိပါဘူး။ က်ဆံုး တယ္... ဒါမွမဟုတ္ လုပ္ၾကံခံရတယ္ဆိုတာပဲ
သံုးၾကတာေလ။ အဲဒီတန
ု ္းက ေျပာေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေပးကို က်မျဖင့္ ခုထိ ျမင္ေယာင္ေနပါေသးတယ္။ ရုပ္က ရိသဲ့သဲ့န.ဲ႔ .
သူ႔ကိုယ္သူပဲ ျမန္မာ့သမိုင္းျပဳစုေရးအတြက္ တာ၀န္ရွိေနသူလိုလို။ ေအာက္မွာ နားေထာင္ေနရတဲ့ ဆရာဆရာမ
အမ်ားစုကေတာ့ လူပါး၀လိ.ု႔ .. ဆိုျပီး က်ိတ္ဆဲၾကတာေပါ့)။ အဲလို မဟုတ္မဟတ္ အၾကံအစည္ေတြေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕။ ခုထိ
အဲဒီစာအုပ္ ထြက္မလာ ႏိုင္တာ။

ေနာက္ျပီး သူကပဲ ထပ္ေျပာတာ... ေဒါက္တာ(ပါရဂူ)ဆိုတာ ႏိုင္ငံျခားကို အလည္အပတ္ သြားသလို သြား..

ပိုက္ဆံစု.. စာေတြ ကူးခ် က်မ္းေရးျပီး ျပန္လာရံုပ.ဲ . တကယ္ေမးေတာ့ ဘာမွလည္း သိၾကတာမဟုတ္ဘူးလို႔ စင္ေပၚကေန
ေစာ္ေစာ္ကားကား မခန္႔ေလးစား အမူအယာနဲ႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူေျပာအျပီး ျပန္လွန္ ေဆြးေႏြးမယ့္ သူေတြကိုလည္း
ဖိတ္ေခၚေရာ ပါရဂူဘြဲ႕ရ ဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးေတြ စင္ေပၚကို တန္းစီတက္သြားျပီး ေဒါက္တာျဖစ္ေအာင္ ဘယ္ေလာက္
ၾကိဳးစားအားထုတ္ရတာ... ပညာေတာ္သင္ရတဲ့ ေငြကို ေလာက္ေအာင္ ဘယ္လိုသံုးရတာ... ျပန္လာတဲ့အခါမွာလည္း
ဘယ္လိုအနစ္နာခံျပီး လုပ္ရတယ္ဆိုတာေတြကို ကိုယ္ေတြ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ တန္းစီျပီး ေသေသခ်ာခ်ာ တက္ေျပာၾကတာ..
ေအာက္ကေန ဆရာဆရာမေတြက လက္ခုပ္ေတြ တီးၾကေပါ့။

ေနာက္ဆံုး သဘာပတိက မ်က္ႏွာအပ်က္ပ်က္နဲ႔ ေတာင္းပန္ယူရေရာ။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီထဲမွာ

ေရွ႕ဆံုးကတက္သြားတာက သခ်ၤာဌာနက ဆရာၾကီးေဒါက္တာခင္ေမာင္၀င္းပါ။ (အဂၤလိပ္စာ ဆရာၾကီး ဦးခင္ေမာင္လတ္နဲ႔
စာေရးဆရာမၾကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္တို႔ရဲ႕ သား။ မိုးမခ (ကိ)ု ေမာင္ရစ္ရဲ႕ အေဖေပါ့)။ မွတ္မွတ္ရရ.. အဲဒီေနာက္တေန႔
ဆက္ေျပာရမယ့္ တခ်ိန္က်န္တာမွာ ဗိုလ္မွဴးၾကီးရဲထြဋ္ ေရာက္မလာေတာ့ ပါဘူး။ ေနမေကာင္းလို႔ပါတဲ.့ .။ က်မတို႔
ဆရာဆရာမေတြ ဆိုတာ သေဘာက်လြန္းလို႔ ေမတၱာေတြ ပို႔လိုက္ၾကတာ..။ တခါတည္းေသမွာ.. ဘာ.. ညာ.. ေပါ့.. ။ အဲဒီ
အျဖစ္အပ်က္က ေဖာင္ၾကီးသမိုင္းမွာ နာမည္ကို ၾကီးက်န္ခဲ့ေရာ။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီေဖာင္ၾကီးသင္တန္းဟာ တကၠသိုလ္က ဆရာဆရာမေတြကို အမိန္႔နာခံေအာင္

ရည္ရြယ္ျပီး လုပ္တာပါပဲ။ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ဦးခ်ိဳးတာေပါ့။ ေက်ာင္းသားေတြ မေျပာနဲ႔ မင္းတို႔ဆရာဆရာမေတြေတာင္
ငါတို႔ခိုင္းရင္ လုပ္ရတယ္ဆိုတဲ့ အေပါက္မ်ိဳး ခ်ိဳးတာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက န၀တ (ဗိုခင္ညြန)္႔ က အေပ်ာ့ဆြဲေလ။ ေစတနာေတြ
ပရပြနဲ႔ပဲ လုပ္ေပးသေယာင္ေယာင္... ။ ျပီးေတာ့ တစ္လဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကလည္း မသိမသာ ကုန္သြားတာမ်ိဳးျဖစ္ျပီး ၀န္ထမ္းနဲ႔
ေဖာင္ၾကီးသင္တန္းဆိုတာကလည္း သူစိမ္းေတြ မဟုတ္ၾကေလေတာ့ ဆရာဆရာမေတြလည္း ဘယ္သူကမွ ကန္႔ကြက္တာေတြ
ဘာေတြ မလုပ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ (ဆရာ ဆရာမေတြက ေက်ာင္းသားေတြေလာက္ သတၱိမရွိတာ... အမွန္တရားမ်က္ႏွာကို
မၾကည့္တာ... ကိုယ္က်ိဳး မစြန္႔ႏိုင္တာလည္း အမွန္ပါပဲ... ဒါေၾကာင့္လည္း က်မတို႔ ႏိုင္ငံအတြက္ အေရးၾကီးဆံုး
လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ ပညာေရးစနစ္ၾကီးကို က်မတို႔ ဆံုးရႈံးေနရတာ... ဘယ္ေလာက္ အတိုင္းအတာထိ ဆံုးရႈံးခဲ့ျပီလဲဆိုတာကို
၂၀၀၀ ေနာက္ပိုင္းကာလ ျမသီလာအေၾကာင္းေတြ မွာ ထည့္ေျပာမွာပါ )။

ဒါေပမဲ့ ဆရာဆရာမေတြအမ်ားစုကေတာ့ အမိန္႔အာဏာေတြကို လက္မခံခ်င္ဘူးဆိုတာ အဲဒီ

ေဖာင္ၾကီးသင္တန္းက သက္ေသပါပဲ။ ညေနဆို အားကစားခ်ိန္လို႔ စည္းကမ္းလုပ္ထားလည္း မသြားၾကဘဲ လမ္းေလွ်ာက္ျပီး
မတူတဲ့ တပ္ခြဲေတြမွာ ရွိေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ေလွ်ာက္လည္ၾကတာပဲ။ ဆရာေတြဆိုလည္း ေဖာင္ၾကီးနားက
ရြာရိုးကိုးေပါက္ကို ေလွ်ာက္လည္ေနၾကတာပဲ။ အဲဒီမွာမွ ဆရာ ဆရာမ အပ်ိဳၾကီး လူပ်ိဳၾကီးေတြ စြံသြားတာလည္း ရွိေသး။
ညဘက္ Night Study လို႔ေျပာလည္း ဂစ္တာတီးၾက သီခ်င္းဆိုၾက လုပ္ေနတာပဲ။ ဆရာဆရာမအမ်ားစုက အသက္၃၀ေတာင္
မျပည့္ၾကေသးတာမို႔ လူငယ္ေတြလိုပဲ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ အာခံၾကတာေလ။ ရသေလာက္ ဆန္႔က်င္ၾကတာ။ စစ္ေရးျပမွာ
ဘယ္လွည့္ဆိုရင္လည္း ညာေတြ လွည့္ၾက။ ဘယ္ညာ ဘယ္ညာ ရိုက္ခိုင္းေတာ့လည္း... "ပဲ-ညား... ပဲ- ညား" လို႔ တမင္
ေအာ္ၾကတာ။ ဟုတ္တယ္ေလ.. ေန႔တိုင္း ပဲဟင္းနဲ႔ ညားရတာကိုး။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ စစ္သင္တန္းလည္း ျဖဳတ္လိုက္ရတာပဲ။ ေနမေကာင္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ေဆးနား..

ခြင့္ေတြ ယူၾက။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စာေမးပြဲျပန္ စစ္မယ္ဆိုတာေတာင္ တက္တဲ့သူေတြ ေထာင္ေက်ာ္မွာ သြားေျဖတဲ့သူ
ရာဂဏန္းေတာင္ မရွိတဲ့အထိ ျဖစ္သြားခဲ့ရပါတယ္။ သင္တန္းဆင္းပြဲမွာ လည္း ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ေပါ့။ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔က
ရယ္စရာလုပ္ေျပာရင္ ၀ါးကနဲရယ္တာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မရပ္ .. အၾကာၾကီး တမင္ လုပ္ ရယ္ၾကတာ။ ဗိုခင္ညြန္႔မွာ စကား
ဆက္ေျပာဖို႔အေရး ရယ္သံေတြျငိမ္ေအာင္ အၾကာၾကီး ေစာင့္ေနရတာေပါ့။ အဲလို သူတို႔ကို မခန္႔ေလးစား လုပ္ရတာမ်ား
ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီတုန္းက က်မတို႔ လုပ္တာက ထိေရာက္သားပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့
ေနာက္အသုတ္ေတြလည္း က်ေရာ စည္းကမ္းေတြ မတရားက်ပ္ျပီး အမိန္႔ေတြလည္း အလြန္ေပးေတာ့တာ.. ေလ။
က်မကေတာ့ ေျပာမိေသးတယ္။ ခံႏိုင္တဲ့သူေတြ ခံၾကေပါ့လို႔။

ေဖာင္ၾကီးက ျပန္လာအျပီးမွာ သိသာတာတခုကေတာ့ သားနဲ႔ ခြဲက်င့္ ရွိသြားတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔

မတ္လတစ္လေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမွ မနားရခင္ က်မတို႔ တကၠသိုလ္က ဆရာမေတြမွာ ျပီးခဲ့တဲ့ ၁၀တန္း စာေမးပြဲရဲ႕
အေျဖလႊာေတြကို အမွတ္ျခစ္ရျပန္ပါတယ္။ အဲသလိုနဲ႔ပဲ ဧျပီ တစ္လက လြယ္လြယ္ေလး ကုန္သြား။ ဒီလိုနဲ႔ ၉၂ ရဲ႕ ေမလ က
စလို႔ က်မက Thesis အတြက္ ျပင္ဆင္ရျပန္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့လည္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ၾကီးထဲနဲ႔ ေတာင္ငူေဆာင္
စားေသာက္တန္းဆီ ျပန္ျပီး တ၀ဲလည္လည္ ေျခဦးလွည့္ရတဲ့ ရက္ေတြေပါ့။ ေန႔တိုင္း ရံုးခ်ိန္လိုပဲ လာရတာကေတာ့
ဗိုလ္တိုး(ဆရာဦးေအာင္ေက်ာ္တိုး-စိတ္ပညာ)နဲ႔ အရွည္ၾကီးဆိုင္မွာ ဆံုဖို႔ေပါ့။ ျမိဳ႕မျငိမ္းအေၾကာင္းနဲ႔ ျမိဳ႕မျငိမ္းသီခ်င္းေတြကို
အမ်ားၾကီး သိထားတဲ့ ဗိုလ္တိုးနဲ႔ စကားေျပာရင္ က်မ အခ်က္အလက္ေတြ အမ်ားၾကီးရတယ္။ တခ်ိဳ႕တိမ္ျမဳပ္္ေနတဲ့
သီခ်င္းေတြဆိုရင္ ဗိုလ္တိုးက ပါးစပ္ဆိုင္းတီးျပီးဆိုျပတာ.. ေနာက္ပိုင္း က်မ သီခ်င္းရလို႔ နားေထာင္ၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့
အေတာကအစ ကြက္တိ။ ဗိုလ္တိုးက အဲလို ပါရမီပါတာပါ။

က်မကို Thesis နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကူတဲ့ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဆန္း (ဆရာၾကီး

ေရႊျပည္ဦးဘတင္ရဲ႕ ေျမးၾကီး၊ စာေရးဆရာ ပန္းခ်ီဆရာ ဒါရိုက္တာ ဦး၀င္းေဖရဲ႕ သားၾကီး၊ အဆိုေတာ္ မီမီ၀င္းေဖရဲ႕ အကိုၾကီး၊
သူကိုယ္တိုင္ကလည္း အႏုပညာသမားျဖစ္တဲ့ ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာ ေအာင္ေက်ာ္ဆန္း-မႏၱေလး)ေပါ့။ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဆန္းနဲ႔
က်မ ဘားလမ္း မူစလင္ေဆးရံုေဘးက လမ္းေဘး အုတ္ခံုေလးမွာ ဖြင့္တဲ့ ကိုထြန္းရီ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ညေနညေန
ထိုင္ျပီဆိုရင္ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဆန္း ေျပာျပတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက က်မအတြက္ ျမိဳ႕မျငိမ္းေလ့လာခ်က္ေရးဖို႔ Reference
ေတြ အမ်ားၾကီး ရေစပါတယ္။ ျမိဳ႕မျငိမ္းသီခ်င္းေတြထဲမွာပါတဲ့ စာကိုးေတြကို ဘယ္စာအုပ္က ယူရမယ္ဆိုတာကအစ
ကိုေအာင္ေက်ာ္ဆန္းက ေျပာျပတာ။ သူက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ရင္းသားကေန ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ေျပာသြားတာ။
"တနာရီထဲ ခ်စ္" သီခ်င္းထဲက စာသားေတြကိုေရးဖို႔ ျမိဳ႕မျငိမ္းက အာဒိကပၸက်မ္းထဲက ယူတာဆိုျပီး အဲဒီစာသားေတြကို
ဒီတိုင္းအလြတ္ တထိုင္းတည္း ရြတ္ျပေသးတာ။ "မဟာဂီတထဲကေလ.. ေမျငိမ္းရယ္.. ေဟာဒီအပိုဒ"္ ဆိုျပီး မဟာဂီတထဲက
မူရင္းသီခ်င္းကို ဆိုျပလိုက္ ျမိဳ႕မျငိမ္း ယူစပ္ထားတဲ့ အပိုဒ္ကို ဆိုျပလိုက္ေပါ့။ ဥပမာ ျမင္းခင္းေတာ္သီခ်င္းေပါ့။ က်မမွာ ပါးစပ္
အေဟာင္းသားနဲ႔ ေငးလိုက.္ . မွတ္စုထဲမွာ ခ်မွတ္လိုက္နဲ႔ ျဖစ္ေနရတယ္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဆန္းက အဲလို ေတာ္တာ။ သူ အဲလို
ေျပာျပေနတာေတြကို စိတ္ပါ၀င္စားျပီး က်မနဲ႔ အတူတူ တကူးတက ၀ိုင္းနားေထာင္ၾကတာက စာေရးဆရာမ မိုခ်ာ့ရယ္..
ဒါရိုက္တာ ဒီဇိုင္းဆရာ မ်ိဳးေဆြသန္း(ဆရာေက်ာင္း)ရယ္.. ကိုအရိုင္းရယ္.. တခါတေလ ခ်ိဳတူးေဇာ္လည္း ပါတာေပါ့။

အဲဒီ ညေန ညေနေတြမွာ ကိုထြန္းရီဆိုင္မေရာက္ခင္ ၃၃လမ္းထဲက ေလထန္ကုန္းမွာ ထိုင္ေနတုန္း ေရာက္

ေရာက္လာတတ္တာက ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္ေပါ့။ သူက စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရး တခု လုပ္ေနခ်ိန္ပါ။
က်မတို႔အတူထိုင္တတ္တဲ့ တ၀ိုင္းလံုးကလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္းပဲေလ။ မင္းထက္ေမာင္ကအစ ၾကြက္နီ(သိမ္းတင္သား)
အဆံုး.. ပုသိမ္သားေတြ ခပ္မ်ားမ်ားေပါ့။ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္က က်မတို႔ ထိုင္ေနတဲ့ စားပြဲေလးဆီ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္နဲ႔
၀င္လာတတ္တယ္... ျပီးေတာ့ စကားေတြ အလုအယက္ ေျပာၾကရ...။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးေတြဟာ က်မအတြက္ေတာ့
ဘ၀အေမာထဲက ခဏထြက္ရာ အႏွစ္သာရလည္းရွိတဲ့ ကာလေလးပါပဲ။

အဲဒီၾကားကာလထဲမွာပဲ ေနာက္လံုးခ်င္းတအုပ္ ေရးပါတယ္။ "ခ်စ္သူ႕မ်က္ႏွာစာ"... ပါ။

(ပန္းခ်ီ ျမင့္ေမာင္ေက်ာ္..ပါ)

တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက တာ၀န္ေက်ေက်နဲ႔ ဆင္းရဲဒုကၡခံ အႏွိပ္စက္ အညွင္းပမ္းခံျပီး

တရားမွ်တေရးကို လုပ္ခဲ့ၾက.. ေထာင္က် တန္းက်... ခံၾကရတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မတို႔ကေတာ့ ဆင္းရဲပင္ပန္းေပမဲ့ ကိုယ့္
အသိုက္အ၀ိုင္းေလးထဲမွာ ေတာ္သလို ေနလို႔ ရေနခဲ့ေသးတာပါ။ က်မဆို အဲဒီဘ၀ေလာက္ကိုေတာင္ ဆင္းရဲပင္ပန္းလွခ်ည့္လို႔
ထင္ခဲ့တာ။ ဒီလိုနဲ႔ ဇြန္လမွာေတာ့ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္မသိ။ 10 D သမားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ျပန္လႊတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
ခံ၀န္ခ်က္ေတြနဲ႔ပါ။ အျပီးလႊတ္တာမဟုတ္ပါ.. တဲ့။ အေၾကြးက်န္ ပါတယ္.. တဲ့။ ေနာက္တခါ ထပ္ျဖစ္ရင္ ပို ၾကီးေလးတဲ့
အျပစ္ကို ခံရမယ္ဆိုလား။ အဲဒီမွာ က်မသူငယ္ခ်င္း စာေရးဆရာမ ခက္မာနဲ႔ ေမာင္ေနလင္းတို႔လည္း ျပန္လြတ္လာၾကပါတယ္။
 အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာေတာ့ က်မက Thesis အတြက္ မႏၱေလး တက္လိုက္ ဆင္းလိုက္။ Thesis
က်ံဳးေရးလိုက္။ အခ်ိန္ရတုန္းေလးမွာ Thesis ကို အၾကမ္းျပီးေအာင္ တြန္းေရးရ ပါတယ္။ က်မ Thesis ေလး ရုပ္လံုး
မေပၚ့တေပၚမွာပဲ စစ္အစိုးရက ေၾကျငာပါတယ္။ ၁၉၉၂ ၾသဂုတ္လ ၂၄ရက္ေန႔မွာ တကၠသိုလ္ေတြ ျပန္ဖြင့္မယ္.. တဲ့။ ဆရာ
ဆရာမေတြကေတာ့ သက္ျပင္းသာ ခ်ရတာပါပဲ။ တကယ့္ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို တကယ့္ေတာင္းဆိုမႈေတြကို ျဖည့္မေပးဘဲနဲ႔
မိပ္ကပ္လိမ္းျပီးဖြင့္တဲ့ ေက်ာင္းက ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ခံမွာလဲဆိုတာပဲ ေျပာျဖစ္ေနၾက ပါတယ္။ ပိုဆိုးတာကေတာ့
မေယာင္ရာဆီလူး ကိစၥေတြနဲ႔ ဆရာဆရာမေတြ ပို ပိုျပီး စိတ္ညစ္ၾကရမယ္.. ပင္ပန္းၾကဦးမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ျပီးသား
ျဖစ္ေနခဲ့ၾကတာပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ရက္ ၾသဂုတ္လ ၂၄ရက္ေန႔ကို ေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၂၀)

ျမသီလာကို စေရးဖို႔ ဘယ္လိုစိတ္ကူးမိတာလဲလို႔ တပည့္ေဟာင္းတေယာက္က ေမးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္

လြန္ခဲ့တဲ့ ၂လေလာက္တန
ု ္းက က်မမွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေသာကတခု အင္မတန္ ဖိစီးေနတဲ့အခ်ိန.္ .။ ျပီးေတာ့
ျမန္မာျပည္ထဲမွာတုန္းကလိုပဲ အခ်စ္၀တၳဳေလးေတြ ေရးခ်င္ေနမိခဲ့တယ္။ (က်မက စိတ္က်ရင္ အဲလိုပ)ဲ ။ တကယ့္ေတာ့
ျမသီလာကို အခ်စ္ဇာတ္လမ္းဆန္ဆန္ အလြမ္းေနာက္ခံ Auto-Biography ဆန္ဆန္ ၀တၳဳလို ေရးဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့
ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ေခတ္က ပါလာေတာ့ ေရွာင္မရျပီ။ က်မ ေသခ်ာေရးမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ ေတြးမိလာရာကေန.. က်မလိုပဲ
ႏိုင္ငံအျပင္ေရာက္ေနၾကတဲ့ တပည့္ေဟာင္း မိတ္ေဟာင္းေတြ ကို လွမ္းလွမ္းေမးျပီး သမိုင္း၀င္ အခ်က္အလက္ေတြကို
တိတိက်က်ေလး ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့လည္း ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ခံစားခ်က္ေတြ ေလ်ာ့ရေတာ့တာေပါ့။

၉၂.. ၉၃.. ၉၄.. ၉၅ ႏွစ္မ်ားက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအတြက္ေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္

လိႈင္နယ္ေျမမွာ ေရႊေရာင္လႊမ္းသေယာင္ရက္မ်ားလို႔ ေျပာႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းကေတာ့
ေရႊရည္စိမ္ရက္ေတြပါဲ။ ေက်ာင္းထဲမွာ အားကစားပြဲေတြ.. ေမာင္မယ္သစ္လြင္ၾကိဳဆိုပြဲေတြ.. အာစရိယပူေဇာ္ပြဲေတြ..
ႏႈတ္ဆက္မိတ္ဆံုစားပြဲေတြ.. မိတ္ဆံုေပ်ာ္ပြဲစားခရီးေတြနဲ႔ ျပန္ျပီး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ရွိလာပါတယ္။ နာတာရွည္ေရာဂါသည္ကို
မိတ္ကပ္လိမ္းေတာ့လည္း ၾကည့္ေပ်ာ္ရွိေပ်ာ္ေတာ့ အရွိသား ဆိုသေလာက္ေပါ့။ ဒါကလည္း အဲဒီတုန္းက ပညာေရးေကာင္စီရဲ႕
ဥကၠ႒ရာထူး ယူထားတဲ့ ဗိုခင္ညြန္႔ရဲ႕ မ်က္လွည့္ျပကြက္ေတြေပါ့။ သၾကၤန္ေတြမွာ "အဆင့္ျမင့္ပညာ၀န္ၾကီးဌာန တကၠသိုလ္မ်ား
မ႑ပ္"ဆိုျပီး ေဆာက္ခိုင္း.. ဆရာမေတြက န၀တအာဏာပိုင္ေတြကို ပန္းကံုးေတြ စြပ္ရ။ တႏွစ္ဆို က်မေတာင္ ပါသြားရေသး။
ဗိုခင္ညြန္႔က ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရင္ တခ်ိဳ႕ ဆရာမေတြမ်ား ပီတိေတြျဖစ္လို႔။ သူ နာမ္ႏိွမ္ႏွ္ိပ္စက္ခဲ့တဲ့ ေဖာင္ၾကီး
သင္တန္းကာလကို ေမ့ကုန္ၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။

အဲသလိုပဲ တခ်ိဳ႕ ဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးေတြကလည္း ဒီလိုေတာ့လည္း အတြင္းေရးမွဴး-၁ က မဆိုးပါဘူးလို႔

သိသိသာသာ အသံထြက္ေနခဲ့ျပီ။ အဲလိုေျပာခဲ့ၾကတဲ့ ဆရာၾကီးဆရာမၾကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်မ မေမ့ပါ။ နာမည္နဲ႔တကြ..
မွတ္ထားတယ္။ ခုထိ သူတို႔ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနဆဲ..။ ပင္စင္ေတြေတာ့ သြားၾကရွာပါျပီ။ အဲဒီဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးေတြက
ခင္ညြန္႔ရဲ႕ စစ္ေၾကာေရးစခန္းေတြထဲမွာ ေသရာပါဒဏ္ရာအနာတရေတြ ရသြားၾကတဲ့.. အသက္ေပးသြားရတဲ.့ .. ေက်ာင္းသား
ေတြ။ ဗိုခင္ညြန္႔စနက္နဲ႔ ေထာင္ႏွစ္ရွည္ က်ခံေနရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်ေနတဲ့
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တို႔ကို ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္ေနၾကပံုပဲ။ အဲဒီ ဗိုခင္ညြန္႔က လာမယ့္ ၁၉၉၅မွာ က်ေရာက္မယ့္
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ၇၅ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ စိန္ရတုသဘင္ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲကိုလည္း ၾကီးက်ယ္ခမ္းနား သိုက္ျမိဳက္စြာ ၀ွဲျခီး က်င္းပ
ေပးဦးမွာ ဆိုပ.ဲ .။

အဲဒီ ေရႊရည္စိမ္ခန္းစီးရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ျမသီလာရင္ခြင္ထဲမွာေတာ့ စိတ္ၾကြေဆး၊ စိတ္ျငိမ္ေဆး၊

မူးယစ္ေဆး ဆိုတာေတြက မလိုခ်င့္အဆံုး လြယ္လြယ္ေလး ၀ယ္လ႔ရ
ို လာတာေတြ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဗဟိုစာၾကည့္တိုက္
ေရွ႕က ကံ့ေကာ္ပင္အုပ္ေတြ ေအာက္မွာ ေဆးေရာင္းသူ ေဆး၀ယ္သူေတြ..။ ေနာက္ေတာ့ အင္မတန္ လွပပ်ိဳမ်စ္ ခ်စ္ခ်င့္စဖြယ္
ေက်ာင္းသူေလးေတြက အခေၾကးေငြေပးျပီး ေခၚလို႔ရသတဲ့။ က်မၾကည့္သမွ်ေတာ့ တကယ့္ျပစ္မ်ိဳးမွည့္မထင္ေလးေတြ..။
ဒါ့ထက္ပဆ
ို ိုးတာကေတာ့ ယူနီေဖာင္းမ၀တ္ေသာ (စစ္ေထာက္လွမ္းေရး) စစ္ဗိုဆိုသူေတြက ျမသီလာထဲကို
တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ၀င္လာျပီး ျမသီလာရဲ႕ သမီးပ်ိဳေတြကို ေခၚ ေခၚ သြားတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြ ၾကားလာရတာပါပဲ။
ျမသီလာဟာ ဗိုခင္ညြန္႔ရဲ႕ ျပကြက္ ကစားကြက္ေ အာက္မွာ တကယ္ပဲ ေမ်ာပါေနခဲ့သလိုလို..။ က်မကေတာ့
စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ဆိုသူေတြကို ဘယ္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မယံု။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ အခြင့္အေရးတခုရဖို႔အတြက္ လိုအပ္ရင္
လိုအပ္သလို ဟန္လုပ္ေသာအတတ္မွာ တဘက္ကမ္းခတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထား သူေတြ။

အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ေတာ့ ၉၂ေနာက္ပိုင္း ျမသီလာဟာ က်မအတြက္ေတာ့ ႏွစ၀

္ င္ ေပ်ာ္ေမာစရာ ၀န္းက်င္
တခု မဟုတ္ေတာ့သလိုပါပဲ။ က်မရဲ႕ ပံုမွန္ျဖစ္တဲ့ တပည့္ေလးေတြနဲ႔ ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြသာ ရွိမေနခဲ့ရင္... ျမသီလာဆိုတာ
ဘာမွအဓိပၸါယ္ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။ အဲဒီ ကာလေတြထဲမွာပဲေပါ့ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းအတြက္ ေက်ာ္သီဟ(ဟသၤာတ)က က်မကို
၀န္ထမ္းစာေရးဆရာတေယာက္အေနနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေတာ့ အဲဒီမွာ က်မ ေျပာျဖစ္ခဲ့တာ။ က်မကို ေက်ာင္းသူ
ေက်ာင္းသားေတြက လိုအပ္ေနေသးသေရြ႕ေတာ့ က်မ ေက်ာင္းဆရာမ အလုပ္ကို ဆက္လုပ္သြားျဖစ္မွာပါ... လို႔။ အဲဒီ
ကာလေတြထဲမွာ က်မက ကိုယ့္ရဲ႕ ဆရာမအလုပ္အေပၚ ေတာ္ေတာ္ သံသယျဖစ္လာတာေလ။ ၆လတတန္းနဲ႔ တကၠသိုလ္
ပညာေရးတစ္ႏွစ္ကို အျပီးလို႔ ဆံုးျဖတ္ရတာေတြ..။ သင္ရိုးကုန္ သင္ဖို႔ထက္ စာေမးပြဲမွာ ေမးမယ့္ အပုဒ္ေရေလာက္
မွန္းျပီးသင္ရတာေတြ.. က်ဴရွင.္ . က်ဴရွင္.. က်ဴရွင္.. ေတြ။ တရိပ္ရိပ္တက္လာတဲ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္း။ အဖိစီး လြန္ေနတဲ့ မဆီမဆိုင္
အလုပ္တာ၀န္ေတြ..။

အဲဒီတေလာေလးမွာပဲ ေက်ာင္းျပီးသြားတဲ့ ကေလးေတြက အလုပ္မရၾကတဲ့ ျပႆနာေတြ အမ်ားၾကီး

ၾကားလာရတယ္။ လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ေတြ စျပီး မွိန္ေဖ်ာ့လာတဲ့ အခ်ိန္ကာလေပါ့။ အလုပ္လုပ္ဖို႔အေရး
ႏိုင္ငံျခားထြက္ဖို႔သာ စဥ္းစားၾကရေတာ့တဲ့အေျခေနက အဲဒီကာလမွာပဲ သိသိသာသာ စလာတာ။ အဲဒီတုန္းက အမ်ားစု သြားဖို႔
ရည္မွန္းၾကတာ ဂ်ပန္ နဲ႔ စကၤာပူ။ ခ်စ္သူခ်င္းေတြ ခြဲၾကရ.. မိဘနဲ႔ သားသမီးေတြ ခြဲၾကရ။ ဘ၀ေတြက တကယ့္ကို ရုန္းေလ
နစ္ေလဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္လာတယ္။ လူငယ္ေလးေတြၾကားထဲ စိတ္က်.. ဆိုတဲ့ စကားလံုးတလံုး ျဗဳန္းဆို တြင္က်ယ္လာတာလည္း
အဲဒီ ၉၃.. ၉၄.. ကာလေတြထဲမွာပါပဲ။ ပညာေရးကို ေက်ာင္းသားေတြကိုယ္တိုင္ အထင္မၾကီးေတာ့တာေတြ စလာတဲ့
ကာလဦးေပါ့။

၉၃ထဲက တရက္မွာေတာ့ က်မ သားလို ခ်စ္ရတဲ့ တပည့္ေလးတေယာက္ စကၤာပူသြားျပီး အလုပ္

လုပ္ရေတာ့မယ္လို႔ က်မကို လာႏႈတ္ဆက္တယ္။ က်မသမီးေလးလို ခ်စ္ရတဲ့ သူ႕ရည္းစားေလးကလည္း တရႈံ႕ရႈံ႕ ငိုလို႔။
က်မစိတ္ထဲ ထိခိုက္ေနမိတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က သိပ္ခ်စ္ၾကတာ။ ျပီးေတာ့ ႏွစ္ဘက္မိဘသေဘာတူခြင့္ျပဳျပီးသား
စံုတြဲေလး။ သူတို႔ေလးေတြဟာ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ၾကီးထဲက မဟုတ္ေပမဲ့ အနာဂတ္အတြက္ ခိုင္မာတဲ့ လုပ္ငန္းမ်ိဳး
လုပ္နိုင္ေလာက္ေအာင္ေတာ့လည္း မရွိျပန္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အနာဂတ္အတြက္ ပိုက္ဆံစုႏိုင္ဖို႔အေရး.. တဲ့။ ျပီးေတာ့
မိဘေတြကို ကူႏိုင္ဖို႔အေရး.. တဲ့။ က်မတပည့္ေလးခမ်ာ မသြားခ်င္ရွာဘူး...။ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ကၽြန္လုပ္ရမွာ ဆရာမရယ္..တဲ့။
က်မမွာ အားေပးရတာေတာင္ အဆြံ႔ဆြ႔ံပါ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ကို ခံစားျပီး ၉၃ ထဲမွာ "ခ်စ္သူတို႔ရဲ႕ မနက္ျဖန္"
ကို ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

(အဖံုးဒီဇိုင္း ေမာင္သီဟ .. ပါ)

ျမသီလာရဲ႕ ၉၃၊ ၉၄ ေရႊရည္စိမ္ေန႔ရက္ေတြထဲမွာ က်မကေတာ့ ဆရာမဘ၀တေလွ်ာက္လံုး က်မရဲ႕

စိတ္ခ်မ္းသာရာျဖစ္တဲ့ ၀ါသနာတူ အိပ္မက္တူ ဘာသာစကားတူ တပည့္ေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကား၀ိုင္း
ဖြဲ႕ေနရတာေတြကိုသာ သတိတရ ရွိရတာပါပဲ။ အဲဒီ ကာလ ၉၄ထဲမွာ "အိပ္မက္တခုနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင"္ ဆိုတဲ့ လံုးခ်င္း
တအုပ္ကို ထပ္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေလးက RIT ေက်ာင္းေနာက္ခံ။ Civil က ေက်ာင္းသား နဲ႔ Architecture က
ေက်ာင္းသူရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ တခ်ိဳ႕ အခ်က္ေတြက ဗိသုကာဘက္ကေန ဘက္လိုက္မႈပါသြားလို႔ နည္းနည္း
ပိုပိုသာသာ ျဖစ္သြားတာေတြလည္း ပါတဲ့ ၀တၳဳေလးေပါ့။ (ဘာလို႔ဆို အဲဒီတုန္းက ဗိသုကာေက်ာင္းသား ခ်ိဳတူးေဇာ္.. ဗလ နဲ႔
လင္းသန္႔ (သူလည္း စာေရးပါေသးတယ္၊ လယ္တြင္းသားေစာခ်စ္ရဲ႕သားပါ)တို႔ေတြက ေမာင္ေလးေတြလို ျဖစ္ေနတာကိုး။
ျပီးေတာ့ သူတို႔ မိတ္ဆက္ေပးလို႔ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳ ဆိုတဲ့ ဗိသုကာဆရာမေလးနဲ႔ကလည္း ခင္္ၾကေတာ့ ဗိသုကာဘက္ကေန
လိုက္မိသြားတာ :D)။ ျပီးေတာ့ အဲဒီတုန္းက Popular Guy လို႔ စာတန္းကပ္ထားတတ္တဲ့ ပစ္ကပ္ကား ေလးနဲ႔ေက်ာင္းတက္တဲ့
"ဥာဏ္သာ"ကို စခ်င္တာနဲ႔ က်မဇာတ္လိုက္ကို Popular Guy စာတန္းကပ္တဲ့ကားေတြ ေပးစီးလိုက္တာ။ ေနာက္ပိုင္း
"ဥာဏ္သာ" လိႈိင္ကိုလာလည္ရင္ တခ်ိဳ႕ေကာင္မေလးေတြက စတယ္ဆိုပဲ။
 အဲဒီတုန္းက စေနပိတ္ရက္ဆိုရင္ ဗိသုကာဌာနမွာ စာအုပ္ေတြလာဖတ္ ပံုေတြလာဆြဲ လုပ္တဲ့
ခ်ိဳတူးေဇာ္တို႔ေတြနဲ႔ ေႏြးေအးမွာ ထိုင္ျပီး တညေနခင္းလံုး စကားေျပာၾက။ ကင္တီးမွာ ထိုင္ရင္းသားကေန ဆင္ဆာက
မလြတ္ႏိုင္မယ့္ ဇာတ္ေတြ.. ခဲရာခဲဆစ္ရိုက္ရမယ့္ ဇာတ္ေတြ ရွာၾက။ စိတ္ကူးနဲ႔ ဇာတ္ညႊန္းခြဲၾက။ သရုပ္ေဆာင္ေတြ ေရြးၾက..။
ခ်ိဳတူးေဇာ္က ပါးစပ္နဲ႔ ရုပ္ရွင္ေတြ ရိုက္..။ ဥပမာ စာေရးဆရာၾကီး လင္းယုန္သစ္လြင္ရဲ႕ "ဓမၼ၀ိလာသ" ကိုေပါ့..။ ပုလဲ ေနရာမွာ
ဘယ္သူ႔ကို ထည့္မယ္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ဘယ္သူေပါ့။ ေညာင္တုန္းကမ္းပါးေတြ ျပိဳတာနဲ႔ ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီး ျဖစ္ေနတာကို
ဘယ္လိုနိမိတ္ပံုေတြနဲ႔ ရိုက္မယ္..။ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲ ပုလဲ မုဒိမ္းက်င့္ခံရတာကိုေရာ ဘယ္လိုျပမယ္ေပါ့..။ ျပီးေတာ့လည္း The
little Buddha နဲ႔ Mahatma Gandhi ကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကည့္ျပီး ၾကိဳက္ေနၾကတဲ့သူေတြမို႔ ဗုဒၶကို ျမန္မာမႈျပဳျပီး ရိုက္ရင္
ဘာေတြ ထပ္ထည့္မယ္.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအတၳဳပၸတၱိကို မဟတၱမဂႏၶီလိုမ်ိဳး ရိုက္ခ်င္တာလည္း ပါတယ္။ အိုး.. က်မတို႔
ေမာင္ႏွမတစု အဲလို ရိုက္ခဲ့ၾကတာ သံုးေလးကားေလာက္ ျပီးတယ္။ ေဇာ္ၾကီးေရာ.. က်မေရာ ၾကိဳက္တဲ့ "The thing called
LOVE" ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ေလးလို သိမ္ေမြ႔တဲ့ အခ်စ္ကားေလးကေန... လကာၤဒီပခ်စ္သ.ူ .. ႏွင္းေကသရာခ်စ္တဲ့ သူရဲေကာင္း..။
ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ နဲ႔ ၈ေလးလံုးေနာက္ခံ တကၠသိုလ္ ဇာတ္လမ္းေတြထိ .. စံုေရာ။ အဲဒါဟာ လက္ရွိေခတ္အေပၚ
မေက်နပ္ႏိုင္သမွ်ေတြ အတြက္ ထြက္ေပါက္ေပးတာလည္း ျဖစ္တယ္ေလ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ၂ႏွစ္ေက်ာ္၃ႏွစ္နီးပါး ရွိေနျပီျဖစ္တဲ့ သားက က်မကို ေကာင္းေကာင္း အေဖာ္လုပ္ေနျပီ။

က်မ သြားေလရာ သူပါျပီ။ က်မတို႔ စကား၀ိုင္းေတြ ေကာင္းေနခ်ိန္ ေမာင္ထူးျမတ္က လူရွင္းေနတဲ့ ကင္တီးထဲ

ေျပးလႊားေဆာ့ေပါ့။ တခါတေလ ေရာင္စံုခဲတံေတြ ပံုဆြဲစကၠဴေတြနဲ႔ သားက သူ႔ဘာသာ သူ အလုပ္ေတြမ်ား..။ က်မတို႔က
စကားေတြမ်ား..။ ဟန္ကို က်လို႔။ ညေနေစာင္းဆို ေက်ာင္းေရွ႕ လမ္းေလွ်ာက္..။ ဘ၀ဆိုတာထဲ ဥစၥာပစၥည္း
ဘယ္ေလာက္ငတ္ငတ္.. ထမင္း၀ျပီး စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနရရင္ ေတာ္ျပီလို႔ပဲ ေအာက္ေမ့ခတ
ဲ့ ဲ့ အခ်ိန္ေတြပါ။ အဲဒီ
ကာလေတြမွာပဲေပါ့.. တခ်ိဳ႕ညေတြမွာ ကိုငွက္က စိတ္ရႈပ္လို႔ဆိုျပီး ေျပရာေျပေၾကာင္းရယ္လို႔ ညေမွာင္ေမွာင္ ဂ်ီေဟာေရွ႕
ေဘာလံုးကြင္းစပ္မွာ သီခ်င္းလာ ဆိုတာ။ ျပီးရင္ အင္းလ်ားေဆာင္ဘက္ သြားဦးမွာလို႔ ခ်င္ျခင္းေတြနဲ႔ ဆိုခဲ့တဲ့ ညေတြ။
အဲဒီတုန္းက ဂ်ီေဟာအေဆာင္ေပၚက ဂ်င္းသုပ္၊ လက္ဘက္သုပ္၊ ပုဇြန္ေျခာက္သုပ္ နဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းဓါတ္ဗူး အစိမ္းကြက္ေလး
ခ်ခ်ေပးတာ ခု ဘေလာ့ဖတ္ေနတဲ့သူေတြထဲက ဘယ္သူေတြပါလဲ သိခ်င္ပါဘိ။

အဲဒီကာလေတြထဲမွာပဲ RITထဲက ကဗ်ာေရးတဲ့ ေက်ာ္ေဇာခိုင္.. ညလယ္မိုး.. လူေသြး.. ေက်ာ္မိုးထက္တို႔နဲ႔

တိုင္ပင္ေဖာ္တိုင္ပင္ဖက္ ေမာင္ႏွမေတြလို ခင္သြားခဲ့တာပါ..။ သူတို႔နဲ႔ဆိုလည္း ကဗ်ာကိစၥ စာကိစၥေတြေရာ..
ဘ၀အေမာေတြပါမက်န္ တိုင္ပင္ၾက.. အၾကံေပးၾက အားေပးၾက။ (ေနာက္ပိုင္း ၁၉၉၈ထဲမွာ အရံႈးခံရဖို႔မ်ားတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္
တစ္အုပ္ (၉၈အခ်စ္ကဗ်ာ.. အခ်စ္ကဗ်ာ၉၈) ထုတ္ျပန္ေတာ့လည္း က်မကို ပိုက္ဆံေခ်းၾကရတဲ့ အထိေပါ့.. ဟဲဟ)ဲ ။
ဒီေတာ့လည္း က်မမွာက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထြက္ ေက်ာင္းသူေဟာင္း.. လိႈင္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ဆရာမ.. စက္မႈတကၠသိုလ္ ရဲ႕
အိမ္သားတေယာက္အျဖစ္.. ျမသီလာႏြံထဲပဲ တ၀ဲလည္လည္..။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဘ၀မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ အခါခါ လဲက်ခဲ့ေပမဲ့
အၾကိမ္ၾကိမ္ျပန္ထႏိုင္တဲ့အားေတြ ရွိခဲ့တာလို႔ ထင္ပါတယ္။

က်မအတြက္ ေနာက္ထြက္ေပါက္တခုကေတာ့ အခ်စ္၀တၳဳခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြေရးေနရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အခ်စ္၀တၳဳ ေရးတဲ့ စာေရးဆရာျဖစ္ရျခင္းအေပၚမွာလည္း က်မ အျမဲပဲ ေက်နပ္ခဲ့ပါတယ္။ (ဒါေပမဲ့ က်မရဲ႕ ေရးေဖာ္
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ေရး စာေရးဆရာမ တေယာက္က "မေမျငိမ္းက တေယာက္တည္း အေပၚ ခ်စ္တာကို
အားသန္တယ္.. ကိုယ္ကေတာ့ လူသားသန္းေပါင္း ၅၀ကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ပဲ ေရးတတ္တယ္.." လို႔ က်မကို ေျပာတုန္းကေတာ့
စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားခဲ့မိဖူးပါတယ္)။ တကယ္ေတာ့လည္း က်မက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔သာ တကယ္က်င့္ၾကံေနထိုင္ၾကရင္
ကမၻာၾကီးက တကယ္ေအးခ်မ္းမွာလို႔ ယံုတာပါ။

ဒီေတာ့ ၉၃ ၉၄ ကာလရဲ႕ ျမသီလာမွာ ေျပာစမွတ္ျဖစ္စရာဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ ၉၃-၉၄ ကေန ၉၅ထိ

ပညာသင္ႏွစ္ ၃ႏွစ္ဆက္တိုက္လည္း ဘူမိေဗဒတန္းေတြကိုပဲ သင္ရတာ။ အဲဒီထဲက တပည့္ေက်ာ္ေတြထဲမွာလည္း သူတို႔နဲ႔
ပတ္သက္ျပီး မွတ္မွတ္သားသားျဖစ္စရာေလး ေတြပါေပမဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေလးေတြ ႏြယ္ျပီးပါလာေတာ့ သိပ္ေရးလို႔
မရတာေတြ ရွိလာ။ က်မက ဆရာမဆိုေပမဲ့ စာေရးဆရာမို႔လို႔လားမသိ နည္းနည္းေတာ့ ဘက္လိုက္တယ္ေလ.. ဥပမာ..
ခိုင္သင္းၾကည္ရဲ႕ ခင္ပြန္း ခန္႔ႏိုင္က Geology က တပည့္ေပါ့.. လို႔ ေျပာခ်င္ေပမဲ့ ေမာင္၀ိတ္ကလည္း တပည့္ပဲေလလို႔ေတာ့
မေျပာခ်င္တာမ်ိဳး :P ။ ဒါေပမဲ့ က်မနဲ႔ တခါ ႏွစ္ခါလားပဲ ကင္တီးထိုင္ဖူးတဲ့ Geologyက တပည့္ေလးတေယာက္နဲ႔
စကားေျပာရင္းကေန သီခ်င္းေတြၾကိဳက္တတ္ျပီး အဆိုေတာ္ျဖစ္ခ်င္ေပမဲ့ အလွမ္းေ၀းရရွာတဲ့ နယ္ျမိဳ႔က ရြက္ပုန္းသီး
အဆိုေကာင္းလူငယ္ေလးတေယာက္အေၾကာင္း ၀တၳဳတိုေလးေရးျဖစ္သြားတာ..၊ အဲဒ၀
ီ တၳဳေလးကို သုခမိန္လိႈင္ ေရးျပီး
ေဇာ္၀င္းထြဋ္ဆိုခဲ့တဲ့ အိမ.္ . သီခ်င္းေလးနဲ႔ စပ္ေရးထားလို႔ ၀တၳဳနာမည္ကိုလည္း "အိမ္" လို႔ပဲ နာမည္ေပးျပီး ျမန္မာ့ဓနမဂၢဇင္းကို
ေပးခဲ့ဖူးတာ။ အဲဒ၀
ီ တၳဳေလးကို ဆရာေအာင္သင္းက အၾကိဳက္ဆံုး ၀တၳဳတိုအျဖစ္ ေရြးခဲ့ဖူးတာေလးေတြ က်ေတာ့
ေျပာျပခ်င္ျပန္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခု က်မ ျပည္ပေရာက္မွ အဲဒီတပည့္ေလး စကၤာပူမွာရွိေနလို႔ အဆက္အသြယ္ျပန္ရေတာ့
က်မမွာ အံ့ၾသ၀မ္းသာရတာေလးက်ေတာ့လည္း ေျပာျပခ်င္ျပန္ပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီသားကိုပဲ ခုထိ က်မနဲ႔
အလွမ္းေ၀းလွတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာာနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ လွမ္း လွမ္း ေမးရ.. သီခ်င္းေတြ ရွာရွာခိုင္းရ လုပ္ေနရတာ။

အဲလိုပဲ အဲဒီႏွစ္ေတြထဲမွာ "ရာစုသစ္ျမစ္က်ဥ္း"ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တာ...၊ ၁၉၉၄မွာေတာ့

အမွတ္ရစရာ "တမိုးတည္းေအာက္မွာ" ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးတအုပ္ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ YIT, MASU, နဲ႔ လိႈင္တကၠသိုလ္၊
ၾကည့္ျမင္တိုင္တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြ ပါတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေေပါ့။ အဲဒီ စာအုပ္ကေလးကို Geology က
ေနလင္းေက်ာ္သီဟ နဲ႔ ေနဆူးသစ္.. ျပီးေတာ့ RITက ဒတၳ နဲ႔ တင္မင္းထက္တို႔ ေလာေဆာ္ျပီး အားလံုး ၀ိုင္းစီစဥ္ၾကတာ
(က်မကလြဲရင္ေပါ့ :) )။ ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီကဗ်ာစာအုပ္ ထြက္ခ်ိန္ က ေက်ာင္းထဲမွာ ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္တာေတြကို
တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေစာင့္ၾကည့္ခံေနရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ စာအုပ္ကေလးျဖစ္ေအာင္ ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ခဲ့ၾကရတယ္။

ဘယ္ေလာက္ပဲ ေစာင့္ၾကည့္ၾကည္.့ .. တကၠသိုလ္ေပါင္းစံုမွာ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြကေတာ့ ထြက္ေနတာပါပဲ။

က်မေတာင္ ၉၄တႏွစ္တည္းမွာတင္ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ ကဗ်ာစာအုပ္ ၄အုပ္ေလာက္ ထြက္ျဖစ္ခဲ့တာ။ အဲဒီတုန္းက မ်ိဳးမ်ိဳး
(အဆိုေတာ္၊ ႏြဲ႔ယဥ္၀င္းသား)လည္း ကဗ်ာစာအုပ္ ထုတ္ေသးတယ္။ သူ႔ကဗ်ာေလးေတြက လြတ္လပ္တယ္။
ေရာ့ခ္သီခ်င္းဆန္ဆန္ ခုန္ေပါက္တယ္။

ေနာက္ထပ္ ၉၂၊ ၉၃၊ ၉၄ မွာ ျမသီလာရင္ခြင္ထဲ ထူးျခားခ်က္က Celebrity ေတြျဖစ္လာမယ့္

အေလာင္းအလ်ာလူငယ္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးကို အဲဒီ ႏွစ္ေတြထဲမွာ ေမြးထုတ္ခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီလိုပဲ မူးယစ္ေဆးရဲ႕
သားေကာင္ေတြကိုလည္း ၉၃၊ ၉၄ ျမသီလာ၀န္းက်င္ထဲမွာ အမ်ားၾကီး ေတြ႔ခဲ့ရတာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ က်မကေတာ့
မူးယစ္ေဆးရဲ႕ သားေကာင္ဆိုတာဟာ သံုးစြဲတဲ့သူေတြသာမကဘဲ သုံးစြဲသူေတြရဲ႕ မိသားစု၀င္ေတြပါ ဒုကၡဆင္းရဲ
ေရာက္ၾကရတာမို႔ သူတို႔ကိုလည္း သားေကာင္လို႔သာ သတ္မွတ္ခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။ အဲလိုဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ သားေကာင္ေတြထဲ
က်မတေယာက္လည္း အပါအ၀င္ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုရမွာေပါ့။

တကယ္ေတာ့ မဆလ လက္ထက္ကတည္းကပဲ လူငယ္ေတြနဲ႔ မူးယစ္ေဆးက နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔

ဆက္စပ္ခဲ့ၾကတာပါ၊ အထူးသျဖင့္ ဘိန္းျဖဴေပါ့။ အင္မတန္ေငြရလြယ္သေလာက္ လူမ်ိဴးတမ်ိဳးလံုး ပ်က္သုဥ္း
သြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အစြမ္းထက္တဲ့ ဘိန္းလုပ္ငန္းကို အစိုးရကိုယ္တိုင္က အလိုတူအလိုပါ လုပ္ေနမွေတာ့ က်မတို႔
တိုင္းျပည္မွာ လူငယ္အမ်ားစု ဘိန္းစြဲ ေဆးစြဲနဲ႔ မိသားစုလိုက္ ဘ၀ေတြ ပ်က္ကုန္ၾကရတာ အဆန္းတၾကယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ကိုယ့္မိသားစု၀င္တေယာက္ ေဆးနဲ႔ေသ.. ဘိန္းနဲ႔ေသ လို႔မွ ထုတ္မေျပာရဲၾက.. ထုတ္ မေျပာႏိုင္ၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္အတြင္းမွာ
အဲလို ေသသြားရတဲ့ လူငယ္ေတြ.. နာလန္မထူႏိုင္ ေအာင္ ဘ၀ပ်က္သြားရတဲ့ လူေတာ္ေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါ။ က်မတို႔
ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမလဲ..။

အဲဒီ မူးယစ္ေဆးဂယက္ ဘိန္းျဖဴဂယက္က ၉၁ေက်ာင္းျပန္အဖြင့္မွာ မသိမသာ ေခါင္းေထာင္လာခဲ့တာ..။

၁၉၉၂ ေနာက္ပိုင္း တခ်ီ ေက်ာင္းျပန္အဖြင့္မွာေတာ့ ေက်ာင္း၀န္းက်င္ထဲမွာ တကယ္ကပ
ို ဲ သိသိသာသာ ျပန္႔ႏွံ႔သြားခဲ့တာ။
တကၠသိုလ္ေတြဟာ မူးယစ္ေဆး၀ါး၀ယ္ဖို႔ အလြယ္ဆံုးေနရာ... ျဖန္႔ဖို႔အလြယ္ဆံုးေနရာ ျဖစ္ခဲ့တာ။ ေက်ာင္းလံုျခံဳေရး
ဆိုသူေတြအထဲက မ်က္ႏွာစိမ္းေတြဆီမွာ ေဆး၀ယ္ရတာ အလြန္လြယ္ သတဲ့။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းေတြထဲမွာလည္း
မ်က္ႏွာစိမ္းေတြ အမ်ားၾကီး.. ၾကားရသေလာက္ေတာ့ informer ေတြ.. အရပ္၀တ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြဆိုပဲ..။
ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီ ေထာက္လွမ္းေရးဆိုတဲ့ သတၱ၀ါေတြက ဒီေလာက္ ေပၚေပၚထင္ထင္ လုပ္ေနတဲ့
ဘိန္းအေရာင္းအ၀ယ္ကိုေတာ့ မဖမ္းႏိုင္ဘဲ တကၠသိုလ္သဘာ၀အေလ်ာက္ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြေရးထုတ္တဲ့
ေက်ာင္းသားေလးေတြကိုေတာ့ ေခၚေမးရ တာနဲ႔ သတိေပးရတာနဲ႔။ ျမသီလာ၀န္းက်င္ဟာ ပိုပိုျပီး ညစ္ႏြမ္းလာခဲ့ရျပီ။

အနာဂတ္မွာ ဘာမွလုပ္မရႏိုင္ေတာ့... ဘ၀ၾကီးက အဓိပၸါယ္မရွိဘူး..။ ကိုယ္လုပ္လည္း ျဖစ္မလာဘူး..။

ျဖစ္ခ်င္ရာေတြျဖစ္လာတာပဲဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ သိပ္ဖိစီးတဲ့အခါ ထြက္ေပါက္မွားေလ့ ရွိတတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္
လူငယ္ေလးေတြမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လို ရုန္းထြက္ၾကမလဲဆိုတာကေတာ့ တဦးခ်င္းရဲ႕ အယူအဆနဲ႔ ခံစားပံုေပၚ မူတည္မွာပါ။
က်မတို႔ မမီလိုက္တဲ့ Virginia Woolf, Vincent Vangogh, Marilyn Monroe , Elvis Presley, ဟဲမင္းေ၀း.. ျမိဳ႔မျငိမ္း...။
တကယ္တမ္း သူတို႔ ေရြးတဲ့လမ္းကို ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ေရြး လိုက္ရသလဲ.. သူတို႔ပဲ သိေပလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာ အဲဒီ
ထြက္ေပါက္မွားသူတို႔ရဲ႕ ဒဏ္ကို ခံၾကရတဲ့ နံေဘးက သူေတြကေတာ့ ဓားစာခံေပါ့ေလ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ဓားစာခံျဖစ္ရတာက
ေတာ္ေတာ္ မလြယ္တဲ့ ပင္ပန္းဆင္းရဲတဲ့ ကိစၥေပပဲ။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီ ဂယက္ကလည္း ၉၁ ေက်ာင္းေတြျပန္အဖြင့္မွာကတည္းက ျမသီလာ၀န္းက်င္ကေန

အစပ်ိဳးခဲ့တာပါပဲ။ ျမသီလာ၀န္းက်င္မွာ မူးယစ္စရာေတြ အလြယ္တကူ ရွိေနတဲ့အခ်ိန.္ ..။ က်မက ေက်ာင္းတာ၀န္ေတြ
တဘက္.. သားတဘက္.. Thesis တဘက္.. စာေရးတဲ့အလုပ္တဘက္ ရွိေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ...။ ေနာက္ဆံုး ၁၉၉၄ကို
ေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေပါက္ကြဲခ်င္ေနတဲ့ မီးေတာင္ေလးက အရွိန္ရ ေနခဲ့ျပီ။ ၁၉၉၄မွာ က်မ က်မ္းျပဳအျပီး
မဟာ၀ိဇၨာဘြဲ႕ရခ်ိန္မွာေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈတခုနဲ႔အတူ ျပင္းထန္တဲ့ ဆံုးရံႈးမႈတခုကို က်မ လက္ခံလိုက္ရပါေတာ့တယ္။

"ဘာမွ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ ဘ၀ထဲမွာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ျပီး ေသသြားရတာသာ အျမတ္ပဲ... မင္းလည္း

မင္းယံုၾကည္ရာကို လုပ္လို႔ရျပီပ.ဲ ..။ ေက်းဇူးျပဳျပီး... ငါ တေယာက္တည္းပဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနပါရေစေတာ့" လို႔
ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ တသက္တာ လက္တြဲေဖာ္ ဆိုသူက ကိုယ့္ကို ေျပာလာခဲ့ရင္ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္ၾကမလဲ...။ ဒါဟာ...
က်မအတြက္ေတာ့ သိပ္ကို ပူျပင္း ေလာင္ျမိဳက္စရာ... ရွက္ရြံ႕ေၾကကြဲစရာပါပဲ။
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၂၁)

ျပီးခဲ့တဲ့ အပိုင္း(၂၀)ကို ေသာ့ေရးသလိုျဖစ္သြားတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ တကယ္လည္း

ေသာ့ေရးခဲ့တာ..။ အဲဒီကာလေတြဟာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအတြက္ေရာ.. ေခတ္အတြက္ေရာ.. ျမသီလာ အတြက္ေရာ...
ေမ့လို႔ကလည္း မရ.. ေမ့လည္း ေမ့ထားလိုက္ခ်င္တဲ့ ကာလေတြပဲကိုး။ ဒါေပမဲ့ အီေမလ္ေတြ ပို႔ၾကတယ္.. Comment
ေတြမွာလည္း ေျပာၾကတယ္.. ေခတ္ကို မွတ္တမ္းတင္တဲ့အေနနဲ႔ ေသခ်ာေလး ေရးေပးပါ.. တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္..။ က်မ
ေရးသင့္တယ္.. ေရးရမယ္..။ ဒါေၾကာင့္ က်မ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပန္ အေသးစိတ္ပါဦးမယ္..။

၉၃၊ ၉၄၊ ၉၅ ခုႏွစ္ေတြရဲ႕ ျမသီလာေန႔ရက္ေတြကို ျပန္ၾကည့္ရင္ က်မဘာကို သတိရမိလဲ ဆိုေတာ့ ရတနာပံု

မန္းေနျပည္မွာ သီေပါမင္းကို နန္းတင္ျပီးတဲ့ေနာက္ မင္းညီမင္းသားေတြ.. ပုန္ကန္မယ္လို႔ ထင္ရသူေတြကို အစုလိုက္
အျပံဳလိုက္ သတ္တဲ့အခါ အသတ္ခံရသူေတြရဲ႕ ေအာ္ဟစ္တိုင္တည္သံေတြကို မၾကားရေအာင္ ျမိဳ႕ရဲ႕ ေလးျပင္ေလးရပ္မွာ
ပြဲလမ္းသဘင္ေတြ ျခိမ့္ျခိမ့္သဲေအာင္က်င္းပေနေစခဲ့တယ္..ဆိုတဲ့အျဖစ္အပ်က္ကိုပါပဲ။

တကယ္ပါပဲ.. အဲဒီႏွစ္ေတြထဲမွာ ျမသီလာရဲ႕ ရင္ခြင္အႏွ႔ံ (လိႈင.္ . ၾကည့္ျမင္တိုင.္ . ဗိုလ္တေထာင္. ပင္မ

တကၠသိုလ္ၾကီး) ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ အားကစားပြဲေတြ က်င္းပေပးတယ္...။ အႏုပညာခန္းမ ေတြထဲ တူရိယာသံ ဂီတသံ ေတြ ျပန္ျပီး
လြင့္ပ်ံ႕လာတဲ့ ကာလ။ ေက်ာင္းတြင္း အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲေတြ.. အေဆာင္ေတြရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ မိတ္ဆံု ညစာစားပြဲေတြမွာ
အျပင္ေရာက္သြားျပီ ျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းအဆိုေတာ္ေတြ ေက်ာင္းမွာ ဘာသာရပ္ အလိုက္ ဖိတ္ျပီး
သီခ်င္းေတြလာဆိုၾက... ေက်ာင္းသားေတြလည္း သီခ်င္းေတြ အျပိဳင္ ဆိုၾက နဲ႔..။ ျမသီလာဟာ တကယ္ပဲ
အသက္၀င္ေနသေယာင္..။ အဲဒီအခ်ိန္ စစ္အစိုးရက တြက္ပံုရပါတယ္။ ၈၈မ်ိဳးဆက္ေတြ ကုန္သေလာက္ရွိျပီျဖစ္တဲ့ ႏွစ္ေတြလို႔။
တကယ့္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို သူတို႔ ေမြးယူမယ္လ.ို႔ . ေတြးပံုရပါတယ္။

အဲဒီႏွစ္ေတြထဲမွာ ေက်ာင္းပညာေရးပိုင္းကို သိသိသာသာ ျဖစ္သလိုလုပ္လာတာေတြလည္း စခဲ့တာေပါ့။

ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကေတာ့ သူတို႔အရြယ္ရဲ႕ သဘာ၀အတိုင္း စာ နည္းနည္း ပဲ သင္ရတာကို ၾကိဳက္တယ္.. စာေမးပြဲ
လြယ္လြယ္ေအာင္တာကို ၾကိဳက္တယ္.. အေပ်ာ္အပါးနဲ႔ ေနရတာကို ၾကိဳက္တယ္... ေနာက္ လူငယ္ေတြရဲ႕
စိတ္အဆာျဖစ္တတ္တဲ့ မူးယစ္ေဆး၀ါးနဲ႔ လိင္ကိစၥေတြ ေဖာေဖာသီသီျဖစ္လာတာကို သေဘာက်ၾကမယ္။ ဒါဟာ
အဲဒီအရြယ္ေတြမွာ ျဖစ္တတ္.. ရွိတတ္တဲ့ သဘာ၀ပဲ။ ဒါေတြကို စစ္အစိုးရက ေသေသခ်ာခ်ာ အသံုးခ်ေတာ့တာပါပဲ။
တဘက္မွာကလည္း မိဘေတြ ဆရာေတြရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး အက်ပ္အတည္း.. ေနာက္ အလုပ္အကိုင္ရွားပါးမႈျပႆနာ... ။
ဒါေတြကို တမင္မေျဖရွင္းဘဲ ထားတာဟာလည္း အာဏာရွင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအတြက္ ေသာ့ခ်က္ပဲေလ။ ဒါမွပဲ လူေတြက
စား၀တ္ေနေရးေနာက္ လိုက္ရင္း ႏိုင္ငံေရးဘက္ စိတ္မေရာက္ႏိုင္ေတာ့မွာလို႔ အာဏာရွင္ေတြက တြက္တာကိုး။

အဲဒီအခါ စာသင္ခ်ိန္ကာလေတြကို ေလွ်ာ့ခ်.. သင္ရိုးေတြကို ေလွ်ာ့ခ်... စာေမးပြဲေတြကို ဗံုးေပါလေအာ

အေအာင္ေပး၊ ဒီလိုနဲ႔ ပညာေရးအဆင့္အတန္း စက်လာ..။ ဆရာဆရာမေတြ ထမင္းငတ္လာေတာ့ က်ဴရွင္ေတြ
အျပိဳင္အဆိုင္ေပးၾက..။ အဲဒီဂယက္ေၾကာင့္ အဂတိ လိုက္စားတာေတြ မ်ားလာ..။ အခ်င္းခ်င္း က်ဴရွင္လု ၾကတယ္ဆိုတဲ့
ဆရာဆရာမ ကိုယ္က်င့္သိကၡာနဲ႔ တန္ဖိုးကို ထိခိုက္ေစတဲ့ ျပႆနာေတြ ေပၚလာ..။ ေက်ာင္းသားေတြက ေငြမက္တဲ့
ဆရာဆရာမအမ်ားစုကို ၾကည့္ျပီး ဆရာဆိုတာအေပၚ အထင္ေသးစ ျပဳလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းကေတာ့
ေက်ာင္းသားေတြက ဘယ္ဆရာက ေငြမက္တယ္.. အဂတိလိုက္တယ္.. ဘယ္ဆရာကေတာ့ မွန္ကန္တယ္ဆိုတာေတြကို ခြဲသိ
ခြဲျမင္ေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာ တပည့္ ဆက္ဆံေရး ေတြကေတာ့ ေသြးကြဲ စိမ္းပ်က္စ ျပဳလာျပီလို႔ ေျပာႏိုင္တဲ့
အခ်ိန္ေတြပါ။

အဲဒီကာလမွာပဲ ေက်ာင္းျပီးသြားတဲ့ လူငယ္ေတြ အလုပ္မရၾက။ အျပင္ေလာကမွာ ေတာ္ရံု ဘာလုပ္လုပ္

အဆင္မေျပ..။ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ သိသိသာသာ ရွိလာတဲ့ လူတန္းစား အလႊာ သံုးရပ္ကို စေတြ႔လာရတဲ့ ကာလ။
စစ္ဘက္အၾကီးပိုင္း မိသားစုေတြက တလႊာ(ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ လူပါး၀၀..ေတြ)၊ လူခ်မ္းသာမိသားစုေတြက တလႊာ
(ပပလႊားလႊား ေထာင္ေထာင္ၾကြားၾကြား ေတြ)၊ ၀န္ထမ္း မိသားစုေတြ အပါအ၀င္ အေျခခံလူတန္းစား ေတြက
တလႊာ(စိတ္ဓာတ္က်ျပီး သံုးလံုးခ်ဲေတြ.. အစိုးရထီေတြသာ ေစာင့္ျပီး လွိမ့္ထိုးေနတဲ့ လူၾကီးပိုင္းေတြ.. ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနတဲ့
လူလတ္ပိုင္းေတြ... အေပ်ာ္ရွာခ်င္ရင္ လြယ္သေလာက္ အနာဂတ္က်ေတာ့ မေရရာ၊ ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုးရယ္လို႔လည္း
မရွိၾကရရွာတဲ့ လူငယ္ပိုင္းေတြပါတဲ့ အလႊာေပါ့)။

အဲဒီကာလေတြထဲမွာပဲ ဘီယာဆိုင္ယဥ္ေက်းမႈတခု ေခါင္းျပဴစ ျပဳလာ..။ ေနာက္ေတာ့ အပိုင္း(၂၀)မွာတုန္းက

ေျပာခဲ့သလို ဘိန္းျဖဴအပါအ၀င္ မူးယစ္ေဆး၀ါးေပါင္းစံုက ခ်ိဳခ်ဥ္၀ယ္ရသလို လြယ္လြယ္ေလး ၀ယ္လို႔ရတဲ့ အခ်ိန.္ .။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပညာတတ္လူငယ္တခ်ိဳ႕ကေတာင္ မူးယစ္ေဆးေတြက လက္ေတြ႔ဘ၀ကို ေမ့ပစ္ဖို႔
အေကာင္းဆံုးထြက္ေပါက္ပဲလို႔ ေျပာလာတဲ့ အခ်ိန.္ ..။ အဲဒီကာလထဲမွာပါပဲ လူလ တ္ပိုင္းေတြက ေသရည္ အရက္
ေရစီးေၾကာင္းထဲ သိသိသာသာ ေပ်ာ္၀င္လာ..။ တဘက္မွာေတာ့ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ေလာကမွာ အလွအပေတြ ဖက္ရွင္ေတြ
ေခတ္စားလာျပီး ေမာ္ဒယ္(Model) ဆိုတဲ့ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခု ေပၚလာ။ အဲဒီအျပင္ ျမိဳ႕ထဲလမ္းမေတြေပၚမွာ ည ညဘက္
မိတ္ကပ္ေရာင္စံုျခယ္မိန္းမငယ္ေတြ လမ္းသလားေနတာ ပို ပိုမ်ားလာ...။ အဲဒီကာလမွာပဲ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ႏိုက္ကလပ္
ဆိုတာေတြ ရွိေနျပီ...တဲ့။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ညဘက္ စင္ျမင့္ေဖ်ာ္ေျဖပြဲေတြက လူငယ္ေတြအတြက္ အလုပ္တခုလို
ျဖစ္လာ..။

ဒါေတြအားလံုးဟာ အမွတ္တမဲ့ မေတာ္တဆျဖစ္လာတာေတြ မဟုတ္..။ စစ္အစိုးရက အကြက္က်က်

ေဖာ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလို႔ဆို အဲဒီကိစၥေတြအားလံုးကို ေနာက္ကေန ၾကိဳးကိုင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာက
ခင္ညြန္ရဲ႕ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးအုပ္စုေတြ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပါပဲ။ ဆိုေတာ့ ၉၂၊ ၉၃၊ ၉၄ ကာလေတြဟာ လူငယ္ေတြ
လူလတ္ေတြက.ို . တနည္းအားျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ေျခေတြ လက္ေတြ ဦးေႏွာက္ေတြကို.. တနည္းအားျဖင့္ ႏို္င္ငံရဲ႕ အနာဂတ္က.ို .
စနစ္တက် စျပီးဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြလို႔ ေျပာကို ေျပာရမွာပါပဲ။

လူငယ္ဆိုတာကေတာ့ ပေလးဘိြဳင္သန္းႏိုင္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ထဲကလိုပဲ "လူငယ္ဆိုေတာ့ကာ အမွားလည္း

ရွိၾကမွာေပါ့.. အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ မေနပါဘူး ေျပာင္းလဲဖို႔ရွိမွာ" ဆိုသလိုပါပဲ၊ မွားတတ္တဲ့ အရြယ္မွာ မွားဖို႔ အခြင့္အေရး
မ်ားမ်ားေပးလိုက္ရင္ မွားတဲ့လမ္းကို ပိုေရြးမိသြားၾကတာ.. လူငယ္ေတြရဲ႕ အျပစ္ခ်ည္း သက္သက္ မဟုတ္ပါ။ အဲဒီကာလထဲ
အဲဒီဂယက္ေတြထဲမွာ က်မတို႔ဆံုးရႈံးလုိက္ရတဲ့လူငယ္လူရြယ္ေတြအမ်ားၾကီး...........

က်မရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးဘ၀ဟာလည္း အဲဒီလို ဂယက္ထဲ ေမ်ာခဲ့တာပဲေပါ့။ အႏုပညာထဲမွာ

အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ ေတာ္တ.ဲ့ . ရပ္တည္မယ္ဆို ရပ္တည္နိုင္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါလ်က္နဲ႔။ ေခတ္ရဲ႕ အေျခအေနမေပးမႈေတြ..
ကမၻာနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ေနာက္က်က်န္ေနခဲ့တဲ့ ထံုးတမ္းစဥ္လာ ယဥ္ေက်းမႈေတြ... ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ က်ဥ္းေျမာင္းေနေသးတဲ့
အျမင္အယူအဆေတြကလည္း ရိုက္ခတ္တဲ့အခါ....။ က်မတို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးဘ၀ထဲမွာ 'လိုခ်င္တာမိဖုရား ညားေတာ့
ဘုရင္မ' ဆိုတာေတြ..၊ 'နံရံကို လက္သီးနဲ႔ ထိုးမိမယ္..' ဆိုတာေတြ၊ တခါတေလေတာ့လည္း 'ျခေသၤ့လည္ျပန္' ဆိုတာေတြ...၊
'မေက်နပ္ဘူး.. လံုး၀မေက်နပ္ဘူး..' ဆိုတာေတြကိုလည္း ဟစ္ေအာ္လို႔ ေကာင္းလာတတ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ။ က်မကကလည္း
"လြတ္လမ္း".. ေတြ၊ "မွန္ၾကည့္သူရဲ႕ည".. ေတြ ေရးျဖစ္။
အဲဒီရက္ေတြထဲမွာ သူက စိတ္က်မူးယစ္.. က်မက ကဗ်ာေတြ ေရး။ ကဗ်ာေတြက မလွမပ....

ေဟာဒီလမ္းမွာ
ႏွစေ
္ ယာက္အတူေပါ့လွမ္းခဲ့တာ။
ဘာလို႔မ်ားမွားယြင္းခဲ့သလဲေမာင္...
ၾကယ္ေရာင္ျဖိဳးဖ်ညေတြ
အံု႔ဆိုင္းမိႈင္းေ၀ေန႔ေတြ
လက္တြဲဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကတာ
ရာသီမ်ားစြာ...
ဘယ္တုန္းကမွလမ္းမမွားခဲ့ဖူးပါဘဲ။
ခုက်ေတာ့
အသည္းကြဲအက္ဘ၀မွာ
 ေၾကေၾကမြမြက်န္ရစ္
စြန္႔ပစ္မရတဲ့ၾကိဳးေတြခိုင္ခိုင္တုပ္
ပုပ္ပြတဲ့ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔
ဖြင့္ခ်ျပလို႔လည္းမရ
ေနာက္ဆံုးက်
ေဟာ့ဒီလမ္းမွာျပာခ်သျဂိၤဳဟ္လို႔
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္စေတးရေတာ့တယ္။

ဆိုတာမ်ိဳးေတြ...။ စိတ္ထိခိုက္သမွ် အလုပ္ေတြ ဖိလုပ္။ သားဆီပဲ စိတ္ႏွစ.္ .။ ေကာင္းတာကေတာ့ အလုပ္ေတြ အမ်ားၾကီး

ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ျပီးကုန္တာ။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ လုပ္သက္ကလည္း ၈ႏွစ္ျပည္.့ . မဟာ၀ိိဇၨာဘြဲ႕လည္းရျပီမို႔
promotion ရျပီး လက္ေထာက္ကထိကအျဖစ္ ရာထူးတက္သြားပါတယ္။ မေကာင္းတာကေတာ့ အိမ္ေထာင္ဖက္နဲ႔ ပို ပို
အလွမ္းကြာသြားတာပါ။ မာနေတြလည္း ပါတာေပါ့။ ငါလို မိန္းမကိုမ်ားေပါ့..။ ဟိုတဘက္ကလည္း ဒီလိုမိန္းမမ်ိဳး.. ေပါ့။ က်မတို႔
ႏွစ္ေယာက္လံုး တနည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ မွားခဲ့ လြန္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ဒီအထဲ ေခတ္စနစ္ကလည္း လမ္းလြဲစရာေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္..။
ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔အရြယ္ေတြဟာ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ သားေကာင္ဘ၀ ေရာက္ခဲ့ရေတာ့တာပါ။ တကယ္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ဘ၀
ဆိုတာၾကီးတခုဟာ စာရြက္တရြက္ေပၚ လက္မွတ္ထိုးျပီး စခဲ့..။ ျပီး... စာရြက္တရြက္ေပၚ လက္မွတ္ထိုးျပီးေတာ့ပဲ ဆံုးခဲ့။
လြယ္လြယ္ေလးရင္ဆိုင္ႏိုင္ခဲ့တာေတာ့မဟုတ္ပါ။

က်မဘ၀က ျမသီလာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ၉၅ထဲမွာေတာ့ သိသိသာသာ... လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္။ အဲဒီႏွစ္မွာလည္း

က်မက ေရွ႕ႏွစ္ေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ဘူမိေဗဒအတန္းကိုပဲ အစဥ္အဆက္ တာ၀န္ယူ ရတာေပါ့။ အဲဒီ ၉၄-၉၅
ပညာသင္ႏွစ္ကေတာ့ ဘူမိေဗဒကို ဆက္တိုက္သင္ခဲ့ရတဲ့ ကာလေတြရဲ႕ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေပါ့။ အဲဒီတုန္းကေတာ့
ေနာက္ဆံုးႏွစ္ဆိုတာ မသိပါဘူး။ အဲဒီ ႏွစ္က သားေတြ သမီးေတြကလည္း ဘူမိေဗဒရဲ႕ အစဥ္အလာမပ်က္ က်မကို ခ်စ္ၾကတာ
ပဲေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမာင္ေနလင္းတို႔ ခ်ိဳသင္းေလးတို႔ Batchေတြက မိန္းထဲမွာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စီနီယာၾကီးေတြေပါ့။
ဘူမိေဗဒက စီနီယာ ဂ်ဴနီယာ အစဥ္အဆက္ လက္ဆင့္ကမ္းထိန္းၾကတဲ့ အစဥ္အလာက ရွိေလေတာ့ အဆင့္ဆင့္
လက္ဆင့္ကမ္းေျပာၾကေလေတာ့ ေက်ာင္းစတက္ကတည္းက က်မကို အေမေခၚတဲ့ ကေလးေတြ ရွိေနျပီ။
အဲဒီကေလးေတြထဲက တခ်ိဳ႕အေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္းမွာ ေျပာစရာ ရွိပါေသးတယ္။

အဲဒီႏွစ္မွာ က်မက မဟာ၀ိဇၨာလည္းျပီးျပီဆိုေတာ့ ဖိစီးမႈတခု ေလ်ာ့သြားျပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ Today

စာအုပ္တိုက္က အလုပ္အပ္လို႔ ေဇာ္၀င္းထြဋ္ရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိဆန္ဆန္ ေရးဖို႔ လက္ခံထားတဲ့အခ်ိန္။ ေဇာ္၀င္းထြဋ္နဲ႔ ေမခိုင္အုံး
ကလည္း ကိုယသ
့္ ူငယ္ခ်င္း ၀န္းက်င္ထဲကပဲမို႔ သူတို႔နဲ႔ ျပန္နီးစပ္ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။ သူတို႔က ကိုယ့္ကို တကယ့္
ညီမေလးလို အားေပးတန္ အားေပး.. ေစာင့္ေရွာက္တန္ ေစာင့္ေရွာက္ေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္။ "အသံသစ္ျပတိုက"္ ေရးေနတဲ့
အခ်ိန္ေတြေပါ့။ ေက်ာင္းမွာ ကေလးေတြလုပ္တဲ့ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြမွာ စိတ္ပါလက္ပါ ကူညီ။ ေဇာ္၀င္းထြဋ္တို႔
မ်ိဳးေက်ာ့ျမိဳင္တို႔ သီခ်င္းေတြ လာဆိုၾက။ အဲဒီတုန္းက သီရိေဂ်ေမာင္ေမာင္တို႔ စည္သူလြင္တို႔ မ်ိဳးမ်ိဳးတို႔က လႈိင္မွာ
ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းကာလ။ က်မနဲ႔ တပည့္ေတြရဲ႕ စည္းလံုးညီညြတ္မႈက ပိုပိုျပီး သိပ္သည္းလာ။ က်မက လက္ရွိဘ၀ကို
ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္။ အင္မတန္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ငဲ့ညွာတတ္တဲ့ ေယာကၡမေတြေၾကာင့္ သူတို႔အရိပ္ေအာက္က
စြယ္ေတာ္ရိပ္သူ ဘ၀ထဲမွာပဲ ဆက္ျပီး လံုလံုျခံဳျခံဳ အိေျႏၵရရနဲ႔ ျမသီလာ၀န္းက်င္ထဲ ျဖတ္သန္းေနႏိုင္ခဲ့။

အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာပဲေပါ့... ၉၄-၉၅ ပညာသင္ႏွစ္ထဲမွာ က်မနဲ႔ စစ္အစိုးရရဲ႕ အာဏာစက္ ထိပ္တိုက္ေတြ႔တဲ့

ျပႆနာတခု ျဖစ္ခဲ့ရတာ။ အဲဒီႏွစ္ေတြဟာ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းမွဴး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ဘတို႔ အလယ္ပိုင္းတိုင္းမွဴး
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းၾကည္တို႔ တန္ခိုးထြားေနခ်ိန္။ က်မရဲ႕ ၉၄-၉၅ ပညာသင္ႏွစ္ရဲ႕ ဘူမိေဗဒတန္းမွာ ေက်ာ္ဘသား ပါလာပါတယ္။
သူက အတန္းလည္း မတက္.. Tutorial လည္း တခ်ိန္မွ မေျဖခဲ့လို႔မို႔ စာေမးပြဲစစ္တဲ့အခါမွာေတာ့ က်မက သူ႔ကို
ပယ္စာရင္းထဲေတာင္ ထည့္ထားတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ စာေမးပြဲေျဖအျပီး သူ႔ Answer paper တက္လာေတာ့ Tutorial marks က
zero percent... Attendance ကလည္း zero percent...။ ဆိုေတာ့ သူက စာေမးပြဲ က်ကို က်ရမွာပါ။ ပိုဆိုးတာက Answer
paper မွာလည္း သူက ၁၂မွတ္ဖိုးပဲ ေျဖထားႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာစာအတန္းပိုင္အေနနဲ႔ က်မ ဘူမိေဗဒတန္းရဲ႕
ျမန္မာစာဘာသာရပ္ အတြက္ ေအာင္စာရင္းကို လုပ္ေနခ်ိန္မွာပဲ အထက္က ဆိုျပီး အမိန္႔လာပါတယ္။ အဲဒီ ေက်ာ္ဘသားကို
စာေမးပြဲအေအာင္ေပးရမယ္... တဲ့။
 ဌာနမွဴးက က်မကို ေခၚေတြ႔ျပီး အဲဒီကိစၥကိုေျပာပါတယ္။ က်မက လုပ္မေပးႏိုင္ပါဘူး.. အဲဒီကေလးက
စာသင္ႏွစ္တႏွစ္လံုး က်မကို တၾကိမ္မွလာေတြ႔တာမ်ိဳး ခြင့္တိုင္တာမ်ိဳးလည္း မလုပ္ပါဘူး.. ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုေက်ာင္းသားမ်ိဳးက
ဘယ္သူ႔သားပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မ အေအာင္ မေပးႏိုင္ပါဘူး.. လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဌာနမွဴးကေတာ့ နည္းနည္း
ေၾကာက္ေနပါတယ္။ က်မကေတာ့ ဌာနမွဴးကို "မမ က်မက အတန္းပိုင္အေနနဲ႔ အေအာင္မေပးဘူးလို႔သာ ေျပာလိုက္ပါ.." လို႔ပဲ
ေနာက္ဆံုးစကား ေျပာလိုက္ပါတယ္။ က်မ ေတာ္ေတာ္လည္း ေဒါသထြက္ ခံျပင္းေနမိပါတယ္။ ေအာင္စာရင္းမွာ သူ႔ခံုနံပါတ္ကို
ေသခ်ာ မင္န၀
ီ ိုင္း.. က်မ လက္မွတ္ထိုးျပီး တင္ေပးလိုကပ
္ ါတယ္။ ျပီးေတာ့ က်မ ဗိုလ္ေက်ာ္(ဘူမိေဗဒဌာနမွဴး
ဆရာဦးေက်ာ္ထင္)ဆီ ထြက္လာ လိုက္ပါတယ္။ ဆရာက ဌာနမွာပဲ ရွိေနလို႔ ဆရာ့ကို က်မ အဲဒီကိစၥ ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။
က်မ အေအာင္မေပးႏိုင္ဘူးဆရာ.. လို႔။

ဆရာက ရယ္ျပီးေတာ့ 'အမေလး...ေဒၚျငိမ္းရာ.. ေသခ်ာတာေပါ့.. ေမဂ်ာဘာသာေတြမွာလည္း အဲလိုပဲေလ..

Practical မရွ.ိ . အတန္းမတက္... ျပီးေတာ့ က်ေနာ့ကိုလည္း အေအာင္ေပးရမယ္လို႔ လာေျပာတာ.. ဒါမ်ိဳး ေဆာရီးပဲ ..
Geology ကို ဒီလို လြယ္လြယ္လုပ္လို႔ ရမလား.. ေက်ာ္ထင့္ကိုလည္း ဒီလုိလာလုပ္လို႔ ဘယ္ရမလဲ' တဲ့။ က်မ
ေက်နပ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီ သေကာင့္သား ပထမႏွစ္ ဘူမိေဗဒမွာ စာေမးပြဲ က်ေလသတည္း.. ေပါ့။
ေနာက္ႏွစ္မွာေတာ့ Physics Major ကို ေျပာင္းသြားတယ္လို႔ ၾကားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္အျပီးမွာပဲ
က်မဆီကို Transfer form ေရာက္လာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လိႈင္မွာလည္း ေနလာတာက ၉ႏွစ္ေက်ာ္ျပီမို႔ နယ္ထြက္ဖို႔လည္း
အခ်ိန္တန္ေနပါျပီ။ က်မအေနနဲ႔လည္း ဒီ၀န္းက်င္ထဲ ေပ်ာ္ေနေပမဲ့ တေနရာရာကို စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ေမ့လိုေမ့ျငား...
ေရွာင္သြားခ်င္စိတ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနတာမို႔ Transfer form ကို ျဖည့္လိုက္ပါတယ္။

က်မကိုယ္တိုင္ ဘယ္သြားခ်င္လဲ မေသခ်ာေပမဲ့ ခပ္ေ၀းေ၀းေတာ့ သြားခ်င္တာ..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ

ကိုညီထြဋ္က ဘားအံ ျမ၀တီ Stage show က ျပန္လာကာစ...။ သူကေျပာတယ္.. "ဘားအံဘက္သြားပါလား.. အရမ္း
သာယာတယ္.. ပန္းခ်ီေရးခ်င္စရာ အရမ္းေကာင္းတယ္..။ ျပီးေတာ့ အဲဒီက ကရင္တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက
တကယ္ သဘာ၀ဆန္တယ္.. ရိုးသားတဲ့ သစၥာရွတ
ိ ဲ့ အရိပ္ေတြ သိပ္ေပၚတာပဲ.. သံလြင္ျမစ္လည္း ရွိတယ္... မိုက္တယ္က.ြ ..
အဲဒီမွာဆို ေမျငိမ္း ပန္းခ်ီေတြေတာင္ ျပန္ဆြဲျဖစ္လာမွာ.." တဲ့။ ေမခိုင္ကေတာ့ "ဘားအံက အညိဳေရာင္နယ္ေျမမို႔လား.." လို႔
စိတ္ပူေသးတယ္။ ကိုညီထြဋ္ကေတာ့ "ျမင္ရတာေတာ့ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပါပဲ".. တဲ့။ တကယ္လည္း အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက
ဘားအံေကာလိပ္မွာ အေျမာက္ဆံက်လို႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးဦးမန္းၾကည္ရွိန္ ထိမွန္ကြယ္လြန္ထားတာ ပူပူေႏြးေႏြးေလ။
ဒီေတာ့ ဘားအံေကာလိပ္ဆို ဘယ္သူမွ မသြားခ်င္ၾက။ အဲဒီကို Transfer က်တယ္ဆိုရင္ ဆရာမေတြဆို ငိုၾကတာ။ ဒါေပမဲ့
ညစ္တြန္းတြန္းခ်င္ေနတဲ့ က်မကေတာ့ ဘယ္သူမွ မသြားခ်င္တဲ့ အဲဒီေဒသေလးကို အညိဳေရာင္ဆိုေတာ့လည္း အညိဳေပါ့လို႔
ေပါ့ေပါ့ပါ့းပါးပဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီး Transfer form မွာ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရန္ ဆႏၵရွိေသာေနရာ.. ဆိုတာမွာ
ဘားအံေကာလိပ္လို႔ ျဖည့္လိုက္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. အဲဒီမွာ ဇြဲကပင္ေတာင္.. သံလြင္ျမစ္.. သာမညေတာင္ ဆရာေတာ္ၾကီးနဲ႔
ခ်စ္စရာတိုင္းရင္းသားေတြ ရွိတယ္... လို႔ပဲ ေတြးထားလို္က္ပါတယ္။

(ဘားအံတ၀ိုက္)

၁၉၉၅ ေမလ၂ရက္ေန႔မွာေတာ့ Transfer ေတြ ထြက္လာပါတယ္။ က်မ ဘားအံေကာလိပ္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္

က်ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အခ်ိန္မက်ေသးပါဘဲနဲ႔ ဆရာဦးေက်ာ္ထင္ကို ရန္ကုန္နဲ႔ အလွမ္းေ၀းလွတဲ့
ေတာင္ၾကီးတကၠသိုလ္ကို ပို႔လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ျပန္ၾကားတယ္.. က်မကို order ထုတ္ေတာ့ အထက္ကဆိုသူေတြက
အဲေလာက္ စြာတဲ့မိန္းမ သူပုန္နယ္ပို႔ပစ္လိုက.္ . လို႔ ေျပာတယ္ဆိုပဲ။ က်မကေတာ့ သိပါဘူး.. ကိုယ္ ေလွ်ာက္တဲ့ေနရာ
ကိုယ္သြားရတယ္လို႔ သေဘာေတာင္ က်ေနေသး။ ဆရာဦးေက်ာ္ထင္ ခမ်ာကေတာ့ ရင္က်ပ္ေရာဂါ ရွိသူမို႔ ေအးတဲ့ေဒသကို
သြားရတာ ဒုကၡေရာက္တာေပါ့။ ျပီးေတာ့ သူသြားရမယ့္ အခ်ိန္လည္း မက်ေသးဘဲေလ။ ဆရာ့ကိုလည္း တကယ္ေတာ့
အျပစ္ေပး တာပါပဲ..။ အဲဒီတုန္းက လိႈင္မွာ ဟိုးေလးတေက်ာ္ေပါ့.. ေက်ာ္ဘသားကို စာေမးပြဲ အေအာင္ မေပးလိ႔ု
ဆရာဦးေက်ာ္ထင္နဲ႔ ေမျငိမ္း နယ္စြန္နယ္ဖ်ား လြင့္သြားတယ္ေပါ့။ က်မကေတာ့ အဲဒီလြင့္ရတာထဲမွာ ေက်နပ္လို႔။ ကဗ်ာတပုဒ္
ေတာင္ ေရးျဖစ္လိုက္ပါေသးတယ္။

နာရီေတြလြင့္ေမ်ာ...
ေလညင္းေတြလြင့္ေမ်ာ..
သက္တံေတြလြင့္ေမ်ာ...
အျပံဳးေတြလြင့္ေမ်ာ...
ျပကၡဒိန္ေတြလြင့္ေမ်ာ...
ေျခရာေတြလြင့္ေမ်ာ...
လြင့္ေမ်ာေနတာကလြဲလို႔
ဘာကမွခံစားမရ..။
ဘ၀ဆိုတာလြင့္ေမ်ာရာ.........
လြင့္ေမ်ာျခင္းေနာက္
ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လိုက္
ေမာင့္ကိုေမ့ခ်င္လို႔ပါကြယ.္ ..
ေဟာသမွာေတာင္ပံတစ္စံု...
ေလဟုန္နဲ႔ေမ်ာလြင့္
လႊင့္လိုက္စမ္း..
ရြက္ေတြကိုဖြင.့္ .
တံခါးေတြကိုဖြင့္...
လဟာျပင္ကိုဖြင့္...
လြင့္ေမ်ာျခင္းရဲ႕အဆံုးကိုရွာ..
ဒီမွာ..
အာကာသေရ...
ေလမဲ့ေပါ့ပါးျခင္းထဲပ်ံ၀ဲလို႔
အျပင္းထန္ဆံုး ေပါက္ကြဲစမ္းပါရေစ..။

ဒီလိုနဲ႔ ဘ၀ရဲ႕ ထြက္ေပါက္ ခိုလႈံရာကို ရွာေတာ့လည္း ျမသီလာကိုပဲ က်မက အသံုးခ်ခဲ့တာ..။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၉၅
ေမမွာေတာ့ က်မက ဘားအံတကၠသိုလ္ဆိုတဲ့ ေနာက္ထပ္ျမသီလာရဲ႕ အရိပ္တခုဆီကို ေရာက္သြားရျပန္ပါ ေတာ့တယ္။

(ဆည္းဆာခ်ိန္ ဘားအံနဲ႔ ဇြဲကပင္ေတာင္တန္း)

ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၂၂)

ဘားအံ.. တဲ့။ က်မ တခါမွမေရာက္ဖူးတဲ့ ေဒသေလး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘားအံက

သာမညဆရာေတာ္ၾကီး ေၾကာင့္ ဂုဏ္သတင္းေက်ာ္ေစာ စည္ကားစျပဳေနတဲ့ အခ်ိန္။ အဲသည္ ၁၉၉၅မွာတုန္းက ဘားအံကို
သြားမယ္ ဆိုရင္ ေစာ္ဘြားၾကီးကုန္း ကားဂိတ္ကေန ျမိဳင္ကေလးထိ ကားစီး။ ျမိဳင္ကေလးေရာက္ရင္ သံလြင္ျမစ္ကို
ဇာက္သေဘၤာတို႔ ပဲ့ေထာင္တို႔နဲ႔ ျဖတ္ကူးမွ တဘက္ကမ္းက ဘားအံျမိဳ႕ကေလးဆီကို ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီ
ဘားအံျမိဳ႕ကေလးဆီ စလာရတဲ့ ေန႔က တနဂၤေႏြေန႔ပါ။ နက္ဖန္ တနလၤာဆို တာ၀န္က်ရာေက်ာင္းမွာ အလုပ္စ၀င္ပါျပီလို႔ Duty
report လို႔ေခၚတဲ့ သတင္းပို႔စာ တင္ရမွာေလ။ အဲဒီ တနလၤာေန႔မွာပဲ ၁၉၉၅-၉၆ ပညာသင္ႏွစ္ရဲ႕ အတန္းေတြ စဖြင့္မွာလည္း
ျဖစ္ပါတယ္။

တခါမွမေရာက္ဖူးတဲ့ေဒသကို လာရတာမို႔ သားကို သူ႔အဖိုးအဖြား(ေယာကၡမေတြ)နဲ႔ ထားခဲ့ရပါတယ္။ သားကို

လြမ္းတဲ့ အလြမ္းေတြကို ေပြ႔ပိုက္ျပီး ထြက္လာရတဲ့ ခရီးက လြမ္းစရာေကာင္းသလို စိတ္အားငယ္စရာလည္း ေကာင္းတာေတာ့
အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘ၀ကို တေယာက္တည္းရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ က်မ က်င့္ယူရေတာ့မယ့္ခရီးလည္း ျဖစ္တာမို႔
အားေမြးေနရတာကိုလည္း ခုထိ သတိရေနပါေသးတယ္။ လမ္းခရီးမွာ အားငယ္စိတ္ေပၚလာတိုင္း က်မ ဘားအံကို
ေျပာင္းရမယ္ဆိုတာ သိရေတာ့ "အေမတေယာက္တည္း ျဖစ္ပါ့မလား.. က်ေနာ္တို႔လိုက္ပို႔မယ္" ဆိုတဲ့ ၉၄-၉၅
ဘူမိေဗဒပထမႏွစ္က သားေတြကို ေခၚခဲ့ရေကာင္းသားလို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အညိဳေရာင္ နယ္ေျမဆိုတဲ့ ေဒသကို
သူမ်ားသားသမီးေလးေတြ မေခၚသင့္တာနဲ႔ တမင္ ထားခဲ့ရတာေလ။

အဲဒီေန႔မွာ... က်မစီးလာတာက မနက္ ၈နာရီမွာ စထြက္တဲ့ Hilux အျမန္ကားကို ေခါင္းခန္းက။ လမ္းမွာ

ျဖတ္ခဲ့သမွ်ကေတာ့ က်မနဲ႔ မစိမ္းတဲ့ ၀န္းက်င္ေတြ..။ က်မက ႏွစ္တိုင္းလိုလို က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရား ဖူးေနက်ဆိုေတာ့
က်ိဳက္ထိုထိက က်မသိတဲ့ ေနရာေတြ..။ အဲဒီေန႔မွာေတာ့ က်ိဳက္ထိုကို ေက်ာ္ျပီး စသြားဖူးတဲ့ ခရီးေပါ့။ က်ိဳက္ထ.ို . ဘီးလင္း
သထံ.ု ..။ သထံုကေန လမ္းခြဲျပီး ခ်ိဳးမွ ဘားအံလမ္းေပၚ ဦးတည္တာ။ လမ္းတေလွ်ာက္ သစ္ပင္သစ္ရိပ္ေတြ စိမ္းစိမ္းစိုစ.ို .
စပါးခင္းေတြ ၀ါ၀ါ၀င္း၀င္း..။ အဲလိုနဲ႔ တေနရာေရာက္ေတာ့ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ေတာင္ၾကီး တစ္လံုးကို လွမ္းျမင္လိုက္ရ တယ္။
သိပ္ထင္ရွားတဲ့ ရွားရွားပါးပါး ပံုသ႑န္က ထင္းလို႔။ ဘယ္သူမွ လာေျပာျပစရာမလိုဘဲ သိႏိုင္တဲ့ ဇြဲကပင္ေတာင္ၾကီးေပါ့..။
အဲလိုနဲ႔ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ျမိဳင္ကေလးကိုေရာက္ျပီ.. တဲ့။ နာရီၾကည့္ေတာ့ ၁၁နာရီခ.ြဲ .။ ျမန္လိုက္တာေပါ့။

ျမိဳင္ကေလးကေန ျမစ္ကူးရမယ္လို႔ေတာ့ သိျပီးသားပါ။ က်မအရင္ ဘားအံမွာ တာ၀န္က်တဲ့

ကိုမင္းသိုက္မြန္က ေသခ်ာေျပာျပျပီးသားေလ။ ျမိဳင္ကေလးရဲ႕ ကမ္းနဖူးမွာ ရပ္ရင္း ဟိုတဘက္ကမ္းဆီမွာရွိတယ္ဆိုတဲ့
ဘားအံျမိဳ႕ဆီ လွမ္းၾကည့္ကာမွပဲ က်မက အဲဒီျမင္ကြင္းမွာ မင္သက္သြားေတာ့တာ။ ေတာတန္း.. ေတာင္ကုန္း ေတာင္တန္း..
ျမစ္ကမ္း.. ထန္းပင္ျမင့္ျမင့္ေတြ အစီအရီ...။ သံလြင္ျမစ္အနားသတ္နဲ႔။ ေနာက္မွာ ဇြဲကပင္ ေတာင္ၾကီးက မားမားၾကီး
ကာရံအုပ္မိုးလို႔။ ရင္ေသြးကို ရင္ခြင္ထဲမွာ ေပြ႔ပိုက္ရင္း ငံု႔ၾကည့္ေနတဲ့ မိခင္လို..။ အဲဒီျမင္ကြင္းဟာ က်မ ဘယ္ေတာ့မွ
ေမ့မရေတာ့တဲ့ ဘားအံေပါ့။

သံလြင္ျမစ္ကိုကူးဖို႔ ျမစ္ကမ္းနဖူးကေန ဆင္းတဲ့အခါမွာေတာ့ ရန္ကုန္သူ က်မ အခက္ေတြ႔ေတာ့တယ္။

လက္ဆြဲေသတၱာ တဘက္.. လြယ္တဲ့ အိတ္တဘက္နဲ႔။ ဆင္းရမယ့္ ေသာင္ေျခက ရႊံ႕သက္သက္။ ဆင္းတဲ့သူေတြက ဖိနပ္ေတြ
ခၽြတ္ျပီးဆင္းၾကတာ။ က်မက မရြံေပမဲ့ ေခ်ာ္လဲမွာကို ေၾကာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါ.. က်မ မျဖစ္မေန ရင္ဆိုင္ရမယ့္ ကိစၥ။
က်မလည္း ဖိနပ္ခၽြတ္ျပီး ရႊံ႕ထဲ စြပ္ကနဲ စြပ္ကနဲ နင္းရင္း ေရစပ္ထိ ဆင္းရပါေတာ့တယ္။ ေရစပ္ေရာက္ေတာ့
သံလြင္ျမစ္ေရေအးေအးမွာ ေျခေထာက္မွာ ကပ္ေနတဲ့ ရႊ႔ံေတြကို ေဆးၾကရပါတယ္။ ေဟာ.. က်မ သံလြင္နဲ႔ မိတ္ဆက္ခဲ့ျပီ။

ေဘးဘီကို အကဲခတ္ေတာ့ ေျပာသံၾကားပါတယ္။ ခုပဲ ဇာက္က ထြက္သြားတာတဲ.့ .။ နာရီ၀က္ၾကာမယ္တဲ့။

စက္ေလွနဲ႔ ကူးမလားတဲ့။ က်မက ေရလံုး၀ မကူးတတ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္လို႔လဲမသိ.. တဟဲဟဲစီးေနတဲ့ သံလြင္ကို က်မစိတ္ထဲ
နည္းနည္းမွ ေၾကာက္မေနခဲ့ပါ။ အိုေက.. သြားမယ္ေပါ့.. စက္ေလွနဲ႔ပဲ..။ စက္ေလွေပၚ လူေတြ တက္တာ အေယာက္၂၀
မကဘူး ထင္ပါတယ္။ က်မၾကားဖူးတာ ေလွအဆင္း ျမင္းအတက္.။ ခက္တယ္ေပါ့.. အႏၱရာယ္ရွိတယ္ေပါ့။
က်မအတြက္ကေတာ့ ေလွအတက္လည္း ခက္တာပါပဲ။ ေဘးနားက လူေတြက က်မရဲ႕ အထုပ္အပိုးေတြ
ကူသယ္ေပးတာေတာင္ က်မက အယိုင္ယိုင္ အထိုးထိုးနဲ႔ ေလွေပၚတက္ရပါတယ္။ (ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အရမ္းကၽြမ္းသြားတာ)။
စက္ေလွထြက္ေတာ့ က်မ စိတ္ေတြ ေပါ့ပါးသြားလိုက္တာ။ ျမင္ျမင္ရသမွ် ပတ္၀န္းက်င္ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ျပီး လွလိုက္တာ..
လွလိုက္တာနဲ႔။ ေသာင္ျပင္ေတြ.. စိုက္ခင္းေတြ.. ငါးဖမ္းေလွေတြ.. ေက်ာက္ေတာင္ေတြ.. ထံုးျဖဴေဖြးေဖြး ေစတီေလး ေတြ..။
က်မျဖင့္ ေရမကူးတတ္ပါဘဲနဲ႔လည္း ေၾကာက္ဖို႔ သတိမရ။ အဲသလို.. ခ်စ္တဲ့ ဘားအံက က်မကို သာေတာင့္သာယာ
ၾကိဳခဲ့တာပါ။

ေမလရဲ႕ ေန႔လယ္ မြန္းတည့္ေနေအာက္မွာ ဘားအံက သိပ္မပူသလိုပဲလို႔ က်မ ခံစားရပါတယ္။ တဘက္ကမ္း

ေရာက္ေတာ့ ဆိုက္ကားနဲ႔ ျမင္းလွည္းေတြ ရပ္ထားပါတယ္။ ျမင္းလွည္းက ေစ်းၾကီးတယ္လို႔ ဆရာမင္းသိုက္မြန္ က
မွာလိုက္ေပမဲ့ အင္မတန္စိတ္ကူးယဥ္တဲ့ ရန္ကုန္သူ က်မက ဒီတခါေတာ့ ျမင္းလွည္းပဲ စီးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ပါတယ္။ ေဟာ...
ေလွအဆင္းျပီး ျမင္းအတက္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ လွည္းဆိုေတာ့ မခက္လွပါဘူး။ ဘားအံေကာလိပ္ကို ဘယ္ေလာက္ေပးခဲ့ရလဲေတာင္
မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ လမ္းတေလွ်ာက္ သတိထားမိတာ ကေတာ့ ကုန္းတက္ကုန္းဆင္း လမ္းကေလးေတြ.. ျမိဳ႕ျပမဆန္တဲ့
တိုက္တာအိမ္ေျခကေလးေတြနဲ႔ ျမိဳ႕ရဲ႕ တစင္းတည္းေသာ ဗဟိုလမ္းေပၚမွာ ကုန္အျပည့္တင္လာတဲ့ ကားအမ်ိဳးမ်ိဳး
သြားလာေနတာ...။ "သာမည" ဆိုတဲ့ စာတမ္းပါ ဟိုင္းလတ္ကားေလးေတြ ျဖတ္သြားခ်ိန္ကလြဲရင္ ျမိဳ႕ကေလးက လူေျခ
တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ ရွင္းရွင္း လင္းလင္း ရွိေနတာ။

ဘားအံေကာလိပ္.. တဲ့။ ျမင္းလွည္းေပၚကအဆင္းမွာပဲ အံု႔အံု႔ဆိုင္းဆိုင္းရွိတဲ့ ေက်ာင္း၀င္း ေလးကို တန္းကနဲ

ျမင္ရပါတယ္။ ျခံစည္းရိုးက ပုဏၰရိပ္ၾကီးနဲ႔ စကၠဴပန္းေရာင္စံုေတြ..။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ ေက်ာင္း၀င္းကလည္း
တိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္။ ဦးဆံုးသြားရမွာက ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး 'ဦးေစာေလာရင့္စ္ေသာ္' ဆီက.ို .။ အင္မတန္ ေအးခ်မ္းႏူးညံ့တဲ့
ဆရာၾကီးေပါ့။ ဆရာၾကီးက ခ်က္ခ်င္းပဲ က်မကို ေနဖို႔ အိမ္ကေလး စီစဥ္ေပးပါတယ္။ ျမန္မာစာဌာနက ဌာနမွဴးဆရာေတြ
အစဥ္အဆက္ေနခဲ့တဲ့ အိမ.္ .တဲ့။ ဒီေတာ့မွပဲ က်မက ဘားအံေကာလိပ္မွာ ျမန္မာစာဌာနမွဴး အေနနဲ႔ တာ၀န္ယူရမွာလားလို႔
ေမးရပါတယ္။ ဆရာၾကီးက ျပန္ေျပာပါတယ္။ Transfer က်လို႔ ေရာက္မယ့္ ၃ေယာက္မွာ က်မက စီနီယာမို႔ ဌာမွဴးတာ၀န္
ယူရမယ္.. တဲ့။

(တကယ္ေတာ့ က်န္တဲ့ တာ၀န္က်ေဖာ္ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အတန္းတူသူငယ္ခ်င္းေတြပါ..။ လက္ေထာက္

ကထိက ရာထူးတူ ဆရာမတေယာက္နဲ႔ နည္းျပဆရာတေယာက္.. ေနာက္ပိုင္း ေမာင္ႏွမေတြလို ျဖစ္သြားၾက ရျပီး
တက္ညီလက္ညီရွိလွတဲ့လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ)။

က်မ ဒုကၡပဲ.. လို႔ တ-လိုက္မိပါတယ္။ က်မ လုပ္ႏိုင္ပါ့မလား။ တခါမွလည္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို မကိုင္ဖူးတဲ့အျပင္

အသက္ ၃၀ ဆိုတာကလည္း ဌာနမွဴးလုပ္ဖို႔အတြက္ ငယ္လြန္းပါတယ္။ ဆရာၾကီးက ေတာ့ စိတ္မပူပါနဲ.႔ . အဆင္ေျပမွာပါတဲ့။
ဘားအံေကာလိပ္က ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ရဲ႕ လက္ေအာက္ခံမို႔ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္က ပါေမာကၡရဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း
လုပ္ရံုပါပဲ..တဲ့။ ျပီးေတာ့ ဘားအံေကာလိပ္မွာ အရင္က ပထမႏွစ္ ဒုတိယႏွစ္ ရွိခဲ့ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားအားလံုးေပါင္းမွ
တေသာင္းေက်ာ္ပဲ ရွိပါတယ္.. တဲ့။ ခုႏွစ္မွ တတိယႏွစ္ေတြကို ဒီမွာပဲ ဆက္တက္ရမွာတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ၃ႏွစ္ေပါင္းေတာင္
ျမန္မာစာေမဂ်ာေက်ာင္းသား အေယာက္ ၃၀မျပည့္ပါဘူးတဲ.့ ..။ ဆရာၾကီးတို႔လည္း ၀ိုင္းကူမွာေပါ့.. တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ
ေယာင္တိေယာင္ကမ္း နဲ႔ ျမန္မာစာဌာနမွဴး လုပ္ရပါေလေရာေပါ့။

အဲဒီေန႔က က်မေနရမယ့္ ေက်ာင္းေရွ႕ ေအာင္နန္းလမ္းသြယ္ထဲက အိမ္ကေလးဆီကို လာေတာ့ ေက်ာင္းက

စာေရးတေယာက္က လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ ဆရာမေတြေနတဲ့ အိမ၀
္ င္းေလးက ျခံတံခါးေလး အသာေစ့လို႔။ ျခံ၀င္းထဲမွာ
ေခါင္နိမ့္နိမ့္ အုတ္တိုက၀
္ ါ၀ါေလးေတြ ၅လံုးတြဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၂တန္း ရွိေနပါတယ္။ တိုက္ကေလးေတြ ေရွ႕မွာ
သရက္ထည္ပန္းပင္ေလးေတြ.. ေလးနာရီပန္းပင္ေလးေတြ.. ပန္းအိပင္ပုေလး ေတြ..။ တိုက္ခန္းတြဲ ႏွစ္တန္းၾကားက
လမ္းကေလးအတိုင္း၀င္သြားေတာ့ လမ္းအဆံုးမွာ ဂိုေဒါင္ပံုစံ အုတ္တိုက္ရွည္ၾကီး တစ္လံုး။ အဲဒီ အုတ္တိုက၀
္ မွာေတာ့
ျပဴတစ္ျပဴတစ္နဲ႔ က်မကို ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြ.. ေက်ာင္းသူေလးေတြေပါ့။ ေနာင္ေတာ့ က်မကိုယ္တိုင္
ေမြးထားတဲ့ သမီးေတြလို ခ်စ္ရတဲ့ ကေလးေတြ ျဖစ္လာ တာေပါ့။

အဲဒီ အုတ္တိုက္ေရွ႕နားေရာက္မွပဲ အုတ္တိုက္ရဲ႕ညာဘက္မွာ ရွိေနတဲ့ ေရနံေခ်း၀ေနတဲ့ သစ္သားအိမ္ နိမ့္နိမ့္

စုတ္ခ်ာခ်ာကေလးတစ္လံုးကို သစ္ပင္ေတြၾကားထဲမွာ ေတြ႕လိုက္ရတာ။ နေဘးမွာက ငွက္ေပ်ာပင္ေတြ သေဘၤာပင္ေတြ..
အိမ္၀မွာက ရြက္လွက်ားက်ားနဲ႔ ေဇာ္စိမ္းေတြ..။ အိမ္ေရွ႕ မ်က္ႏွာစာမွာက ဂမုန္းေတြ..။ အိမ္ေနာက္ဘက္မွာက ငွက္ေပ်ာပင္နဲ႔
ေပါက္ပန္းျဖဴပင္... ေပြးမဲဇလီပင္ေတြ..။ က်မေနရမယ့္ အိမ္ကေလးတဲ.့ .။ အဲဒီ ညစ္ပတ္ရႈပ္ပြေနတဲ့ အိမ္ကေလးကို
ေဘးေက်ာင္းသူေဆာင္(ေနာက္ေတာ့ ျမမဥၨဴေဆာင္လို႔ နာမည္ေပးလိုက္ပါတယ္)ထဲက သမီးေတြကပဲ အိမ္ကို
ေရေတြေဆးခ်ၾက.. ၀ိုင္းရွင္းလိုက္ၾကတာ ခဏေလး။ အဲဒီညေနမွာပဲ တတိယႏွစ္ျမန္မာစာအဓိကတန္းတက္မယ့္ ေက်ာင္းသား
၃ေယာက္က က်မကို လာေတြ႔ပါတယ္။ အင္မတန္ လိမ္မာယဥ္ေက်းျပီး သိမ္ေမြ႔တဲ့ ေယာက်္ားေလးေတြပါပဲ။ တတိယႏွစ္
ေမဂ်ာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူက ၇ေယာက္တဲ့။ က်မ ျပံဳးမိသြားခဲ့ပါတယ္။ မိန္းကေလး ၂ေယာက္ ေယာက်္ားေလး
၅ေယာက္တဲ့။ လာေတြ႔တဲ့ ေက်ာင္းသား၃ေယာက္က နယ္ခံ ဘားအံဇာတိေတြ..။ အဲဒီ ကေလးေတြ ေက်းဇူးနဲ႔ပဲ က်မရဲ႕
ျမန္မာစာဌာန တာ၀န္ခံဌာနမွဴးဆိုတဲ့ တာ၀န္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေက်ႏိုင္ခဲ့တာလို႔ ေျပာရမယ့္ အျဖစ္ေလးေတြ ကိုလည္း
ေရးဦးမွာပါ။

အဲဒီညေနမွာပဲ ကေလးေတြက ေက်ာင္း၀င္းထဲ လိုက္ျပပါတယ္။ လိႈင္ကလာတဲ့ က်မအတြက္ေတာ့

ဘားအံေက်ာင္း၀င္းကို ၾကည့္ျပီး ကေလးေတြကို သနားေနမိပါတယ္။ ဘားအံေကာလိပ္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္း၀င္းက ရန္ကုန္က
အထက္တန္းေက်ာင္း၀င္း တ၀င္းစာ ေလာက္ေတာင္ မက်ယ္ပါဘူး။ ေလးေထာင့္ စတုရန္းပံုက်က် မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ထားတဲ့
အေဆာက္အဦးေတြက တန္းလ်ားဆန္ဆန္..။ အဲဒီ ေလးေထာင့္တန္းလ်ားေတြထဲမွာမွ စာသင္ေဆာင္ ႏွစ္ေဆာင္ပဲ ရွိျပီး
စာသင္ခန္းအားလံုးေပါင္း ၇ခန္းပဲ ရွိပါတယ္။ practical ခန္း ၂ခန္းပါမွ ၉ခန္းပါ။ ေနာက္ အဲဒီ တန္းလ်ားအဖြဲ႔အစည္းထဲမွာပဲ
အေဆာင္ေနကေလးေတြအတြက္ ေက်ာင္းသားေဆာင္ ၃ေဆာင္နဲ႔ ေက်ာင္းသူေဆာင္ တေဆာင္ပဲ ရွိတဲ့ ေကာလိပ္ေလးပါ။
က်န္တဲ့ အခန္းေလးေတြက ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ဌာန အခန္းေတြ..။ ဒါေတာင္ တခ်ိဳ႕ ဘာသာကေလးေတြဆို ဌာနေပါင္းျပီး
ထိုငၾ္ ကရပါတယ္။ ဥပမာ... ပါဠိ (အေရွ႕တိုင္းပညာ) ဆိုရင္ ျမန္မာစာဌာနမွာ လာျပီး ေပါင္း ထိုင္ရပါတယ္။ က်မတို႔ရဲ႕
ျမန္မာစာဌာနက ေက်ာင္းအ၀င္ ညာဘက္ျခမ္းေလးမွာ။ ေက်ာင္းေရွ႕ဘက္ လမ္းမက ၾကည့္ရင္ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့
အခန္းေလးေပါ့။ စားပြဲေလး ၅လံုးနဲ႔ မတ္ရပ္ဘီဒိုတလံုးပဲ ရွိတဲ့ ဌာနေလး။ ေက်ာင္း၀င္းျခံစည္းရိုးအျပင္ဘက္မွာ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့
လယ္ကြင္းေတြ (စိုက္ပ်ိဳးေရးေက်ာင္းပိုင)္ နဲ႔ ၾကာအင္းေတာင္သြယ္ေလးကလြဲလို႔ တကၠသီလာျမကၽြန္းသာ ဆိုတဲ့ နာမည္မ်ိဳးနဲ႔
လိုက္ဖက္တဲ့ မ်က္ေစ့ေအးစရာ မ်က္ေစ့ပသာဒ ျဖစ္စရာ ဘယ္လို ရႈေမွ်ာ္ခင္းမ်ိဳးမွ ရွိမေနတဲ့ အဲဒီ ေက်ာင္း၀င္း ေလးဟာ က်မ
ခံစားခ်က္ထဲမွာေတာ့ သနား ကရုဏာ သက္စရာပါပဲ..။

ဘားအံေကာလိပ္၀င္းရဲ႕ ညာဘက္ကေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးေရးေက်ာင္းပါ။ ဘယ္ဘက္ျခမ္းကေတာ့

ျမိဳ႕ပတ္လမ္းေပါ့။ ျမိဳ႕ပတ္လမ္းေလးအတိုင္း ၀င္သြားရင္ စိုက္ပ်ိဳးေရးဌာနပိုင္ စိုက္ခင္းေတြ လယ္ကြင္းေတြ.. ငါးေမြးကန္ေတြနဲ႔
သဘာ၀အတိုင္းျဖစ္ေနတဲ့ ၾကာကန္ေတြ ေတြ႔မယ္။ အဲဒီကေန ေဆးရံုကုန္းဘက္ကို ထြက္ႏိုင္တာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္း
ညေနေတြမွာ စိတ္တူကိုယ္တူ သူငယ္ခ်င္းဆရာမေတြနဲ႔ က်မ မၾကာခဏ ထြက္ေလွ်ာက္တဲ့ လမ္းေလးေပါ့။ အဲဒီ
လမ္းတေလွ်ာက္မွာေတာ့ ကရင္လူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ ဓေလ့အတိုင္းေဆာက္ထားတဲ့ ေျခတံရွည္ အိမ္ျမင့္ေလးေတြကိုလည္း
ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ေအးခ်မ္းတဲ့ လမ္းကေလးေပါ့။ အင္မတန္ ရိုးစင္းေပမဲ့ ဘားအံဟာ က်မအတြက္ေတာ့ ရိုးသားေရာင့္ရဲျခင္းနဲ႔
ဖမ္းစားႏိုင္တဲ့ ျမိဳ႕ကေလးေပါ့။ ဆရာမဘ၀တေလွ်ာက္ အင္မတန္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ.့ .. သစၥာရွိတဲ့.. ေနာင္ကာလ
အၾကာၾကီးအထိ က်မကို ခ်စ္ခဲ့တဲ့ တပည္ေ
့ လးေတြနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ျမိဳ႕ကေလးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

တနလၤာေန႔မွာေတာ့ က်မနဲ႔အတူ တာ၀န္က်တဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာ ၾကပါတယ္။ ဆရာမက

က်မထက္ အသက္ၾကီးတာမို႔ က်မက "အစ္မ'လို႔ ေခၚပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တကယ့္ ညီအမလိုခ်စ္သြားျပီး
သူ႔ေမာင္ႏွမေတြေခၚသလို အမၾကီးလို႔ပဲ ေခၚေတာ့တာ။ ေနာက္တေယာက္ ဆရာကေတာ့ တကယ့္ ေျပာမနာ ဆိုမနာ
သူငယ္ခ်င္း..။ သူကလည္း က်မထက္ အသက္ နည္းနည္း ၾကီးတယ္။ သူနဲ႔ က်မကေတာ့ ဆရာ ဆရာမေတာင္ မေခၚ။
တေယာက္နဲ႔တေယာက္ နာမည္ပဲ ေခၚၾကတာ။ က်မတို႔ ၃ေယာက္ ဘားအံေကာလိပ္မွာ ေနခဲ့ၾကရတဲ့ ၃ႏွစ္လံုး တခါမွ
စိတ္၀မ္းမကြဲဘဲ ေကာင္းတိုငပ
္ င္ ဆိုးတိုင္ပင္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ရွိခဲ့ၾကတာ သိပ္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းတာပါပဲ။ (ခုေတာ့
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး လည္း အလုပ္ထြက္သြားၾကရပါျပီ။)

အဲဒီ တနလၤာေန႔မွာပဲ က်မတို႔ဆီကို ေမာ္လျမိဳင္ဌာနခ်ဳပ္က စာေရာက္လာပါတယ္။ ဗုဒၶဟူးေန႔မွာ လုပ္မယ့္

သင္ရိုးညႊန္းတန္းအစည္းအေ၀းကို တက္ဖို႔ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ကို အဂၤါေန႔မွာ အေရာက္လာပါတဲ့။ ဘုရားေရ.. နက္ဖန္ပဲ
အဂါၤ..။ သူငယ္ခ်င္း၃ေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၾက..။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့ေပါ့..။ တေယာက္မွ ေမာ္လျမိဳင္ကို မေရာက္ဖူး..။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်မတို႔ ျမန္မာစာဌာနတခုတည္း သင္ရိုးအစည္းေ၀းမဟုတ္ဘဲ ဘာသာရပ္ဆင
ို ္ရာဌာနမွဴးတိုင္း သူတို႔
ဌာနခ်ဳပ္ေတြဆီ သြားရတာပါ။ ဒီေတာ့ ပါဠိဌာနက ဆရာမ မေ၀(အင္မတန္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ စိတ္ထားျဖဴစင္တဲ့
ကရင္အမ်ိဳးသမီး)က သူနဲ႔ တူတူသြားမွာေပါ့.. တဲ့။ ျမန္မာစာဌာနအေရာက္ သူလိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္.. တဲ့။ (ေနာက္ေတာ့မွ အဲလိုပဲ
ေမာ္လျမိဳင္ကို ခဏခဏ သြားရမယ္ဆိုတာကို သိတာပါ)။ က်မတို႔သာ တဌာနလံုး ၃ေယာက္တည္းရွိလို႔ ၃ေယာက္လံုးကို
ေခၚတာေလ။ အဲဒီ အင္မတန္အားကိုးရတဲ့ ျမန္မာစာ တတိယႏွစ္က ကေလးမ်ားက က်မတို႔ရဲ႕ ပထမဆံုး ဘားအံ - ေမာ္လျမိဳင္
ခရီးစဥ္အတြက္ သေဘၤာလက္မွတ္ ၀ယ္တာက အစ သေဘၤာဆိပ္ဆင္းတဲ့အထိ စီစဥ္ေပးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပ.ဲ . ေနာက္တေန႔
အဂၤါေန႔ရဲ႕ မနက္၇နာရီထြက္မယ့္ အထူးသေဘၤာနဲ႔ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ကို သြားခဲ့ၾကရပါတယ္။ က်မကို ဖမ္းစားခဲ့တဲ့
ေနာက္ထပ္ ျမိဳ႕ကေလးတျမိဳ႕ဆီ..................
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၂၃)

ျပည္သာယာ ႏွစ္ထပ္ ဇက္သေဘၤာက ဘားအံကေန မနက္ ၇နာရီမွာ စထြက္ပါတယ္။ ကေလးေတြက

ဆရာမေတြဖု႔ိ အေပၚထပ္က အထူးခန္းေတြမွာ လက္မွတ္၀ယ္ေပးထားေပမဲ့ က်မကေတာ့ ဘားအံက စထြက္ကတည္းက
ကုန္းပတ္ေပၚမွာပဲ ရပ္ျပီး လိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲလို လိုက္ရေလာက္ေအာင္လည္း သံလြင္က လွလြန္းတာကိုး။ ဧရာ၀တီကို
သေဘၤာနဲ႔ တနံတလ်ား မသြားဖူးေပမဲ့ ပုဂံေညာင္ဦးကမၻားကေန ေငးဖူးတယ္။ ျပည္ကေန တဘက္ကမ္းကို ကန္႔လ န္႔ျဖတ္
ကူးဖူးတယ္။ ခု သံလြင္မွာေတာ့ လိုက္ပါစီးေမ်ာဖူးျပီ။ ေမလရဲ႕ သံလြင္ေရက ၾကည္စိမ္းေနတယ္။ ေအာက္ဘက္
ေတာ္ေတာ္နက္နက္ထိေတာင္ ျမင္ရသား။ ျပီးေတာ့ မဟာဇြဲကပင္ကို ေဘးတိုက္ျဖတ္ခ်ိန္ေနမွာ ျမင္ကြင္းက ရင္သပ္ရႈေမာ။
ေဘးတိုက္ၾကည့္ေတာ့ ဇြဲကပင္က ျမင့္မားရွည္လ်ားတဲ့ ေတာင္တန္းၾကီး။ ျမိဳင္ကေလးကေန လွမ္းျမင္ရတုန္းကလို
ထီးတည္းရွိေနတဲ့ ပံုသ႑န္မ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့။ ဆန္းပါတယ္။ တေနရာ ေရာက္ေတာ့ ပါဠိဆရာမ မေ၀က လွမ္းျပတယ္..
ဇြဲကပင္ေတာင္ရဲ႕ နံရံမွာ ကရင္အမ်ိဳးသားနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးပံ.ု . တဲ့။ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ တကယ္ပဲ တူလွတာ ေတြ႔ပါတယ္။ မေ၀က
ေျပာျပတယ္။ အဲဒီ ကရင္မေလးနဲ႔ ကရင္ေကာင္ေလးက ဇြဲကပင္ေတာင္ေပၚကေန လက္တြဲျပီး ခုန္ခ်သြားခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးလို႔
ေျပာစမွတ္ရွိတယ္..တဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူႏွစ္ေယာက္ ရပ္ေနတာနဲ႔ တူတာေတာ့ အမွန္ပါ။

သံလြင၀
္ န္းက်င္တေလွ်ာက္ အလွဆံုးကေတာ့ ေက်ာက္ေတာင္ေတြပါပဲ။ ေရျပာျပာထဲ တလံးု စီ တမင္
အလွဆင္ စီခ်ထားသလို။ အစိမ္းေရာင္.. နီညိဳေရာင္.. အျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေက်ာက္ေတာင္ေတြ။ ေက်ာက္ေတာင္ေတြေပၚမွာ
ေစတီျဖဴျဖဴေလးေတြက ဟိုတဆူ ဒီတဆူ။ ျပီးေတာ့ မနက္ေစာေစာ ျမစ္ေရျပင္ေပၚက ျမဴထုတန္းတန္း..။ ေကာင္းကင္ျပာျပာမွာ
ငွက္ေတြက အုပ္လိုက္ဖြဲ႔ ပ်ံသန္းေနတာကလည္း.. တိမ္တိုက္ေတြနဲ႔အတူ ေမ်ာေနသလို။ ျမစ္ျပင္ေလက
တဟူးဟူးတိုက္ေနေတာ့ ေအးေအးျမျမေပါ့။ က်မရင္ထဲမွာ ဘာအပူေသာကမွ မရွိေတာ့သလို ေအးျငိမ္းေနခဲ့ပါတယ္။ ခင္၀မ္းရဲ႕
ဧရာ၀တီကိုေတာင္ ညည္းေနျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။

မနက္ ၈နာရီေလာက္က်ေတာ့ ရြာတရြာကို သေဘၤာကပ္တယ္။ ကုကၠိဳပင္ေတြ စိမ္းညိဳ႕ေနတဲ့ ရြာကေလး။

တကယ္ေတာ့ အိမ္ေျခ ေလးေထာင္ေက်ာ္ရွိတဲ့ ရြာၾကီးပါ။ ဆိပ္ခံေဗာတံတားေပၚမွာ လူေတြ ခဲလို႔။ ေစ်းသည္ေတြေရာ..
ေမာ္လျမိဳင္လိုက္မယ့္ ခရီးသည္ေတြေရာေပါ့။ ဆိုင္းဘုတ္မွာ ေရးထားတာက ထံုးအိုင.္ .. တဲ့။ ပါဠိဆရာမက ေျပာျပတယ္။
အဲဒီတရြာလံုး မြန္လူမ်ိဳးေတြတဲ့။ အဲဒီရြာက ကေလးေတြ ေက်ာင္းမွာ အမ်ားၾကီးရွိတယ္တဲ့။ ေနာက္ဆို
လာလည္ၾကတာေပါ့..တဲ့။ ဘားအံကေန ကုန္းလမ္းနဲ႔ သြားလည္းရတယ္.. ၁၀မိုင္သာသာပဲ ေ၀းတယ္... တဲ့။ (အဲဒီရြာေလးက
ေနာင္ က်မရြာ ျဖစ္လာမွာလို႔မ်ား နည္းနည္းမွ မထင္ခဲ့ပါဘူး)။ က်မတို႔ေတြ အဲဒီ ရြာကေန တက္လာျပီး သေဘၤာေပၚ
လိုက္ေရာင္းတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါး ၀ယ္စားၾကတယ္။ ဟင္းရည္က ငါးႏိုင္းခ်င္း ၾကက္သြန္ႏိုင္းခ်င္းနဲ႔။ ဆန္းတာက မုန္႔ဟင္းခါးထဲမွာ
ေဂြးခ်ိဳသီးေတြ ပဲပင္ေပါက္ေတြ ရွမ္းနံနံေတြ ထည့္စားၾကတာပဲ။ က်မလည္း စမ္းစားၾကည့္ေတာ့ စားေကာင္းသား။ ေနာက္ေတာ့
ေျမပဲျပဳတ္ေတြ.. ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ေတြ ၀ယ္စားၾက တယ္။ သဘာ၀အတိုင္း လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ထူးထူးကဲကဲ
ခ်ိဳတဲ့အရသာကို သိသိသာသာ ရတဲ့ အစားအစာေတြ။ ထံုးအိုင္ကိုေက်ာ္ေတာ့လည္း သံလြင္ျမစ္ရဲ႕ ဟိိုဘက္ ဒီဘက္မွာ
ရြာကေလးေတြ လယ္ေတြ ကိုင္းေတြ သာသာယာယာ... ျမစ္ရဲ႕ အလွနဲ႔ ဟာမိုနီျဖစ္လို႔။ လြမ္းေမာစရာ ေခါင္းေဆးကၽြန္းကို
ျဖတ္ေက်ာ္လာျပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္ဟိုတယ္ ပုျပားျပားေလးေတြကို လွမ္းျမင္လိုက္ရျပီး စင္ေရာ္ေတြ
က်မတို႔အနား ဥဒဟို ပ်ံ၀ဲ ေရာက္လာ...။ ေနာက္ မၾကာခင္... ၁၁နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္မွာေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္ကို ေရာက္ပါျပီ။

ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕ထဲကေတာ့ ဘားအံနဲ႔ယွဥ္ရင္ နည္းနည္း ပို ဆူပြက္ လႈပ္ခတ္တဲ့ ျမိဳ႕ပါ။ ရံုးစိုက္ရာ ျမိဳ႕ေတာ္တခု

လည္း ျဖစ္တာကိုး။ တခ်ိန္က ေမွာင္ခိုပစၥည္းေတြေၾကာင့္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕.. မိုးမိုး(အင္းလ်ား)ရဲ႕ 'ဂ်ိဳး' ၀တၳဳေလး
အေျခတည္တဲ့ ျမိဳ႕.. ဂ်ဴးက 'မိန္းမတေယာက္ရဲ႕ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္'ထဲမွာ ဆြတ္ဆြတ္ပ်ံ႕ပ်ံ႕ ထည့္ေရးခဲ့ရတဲ့ ျမိဳ႕..။ က်မအတြက္
စိတ္၀င္စားစရာဆိုရင္ေတာ့ စာေရးဆရာၾကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ အျဖစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ရာ
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး ရွိေနတဲ့ ျမိဳ႕ေပါ့။ က်မတို႔က အဖြဲ႕ေတာင့္ေတာ့ Taxi ငွားစီးရင္ တန္ပါတယ္ဆိုလို႔
သေဘာတူၾကျပီး ပါဠိဆရာမက ဦးေဆာင္လို႔ ကားငွားပါတယ္။ က်မတို႔ သြားရမွာက ေတာင္၀ိုင္း ေက်ာင္းထဲ တဲ့...။

ေမာ္လျမိဳင္ကလည္း နေဘးမွာ ေတာင္ညိဳေတာင္တန္းေတြ ရွိတာမို႔ ျမင္ကြင္းက ဘားအံနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ။

လမ္းေတြကလည္း ကုန္းတက္ကုန္းဆင္းေတြပဲ။ ေမာ္လျမိဳင္ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က အေဆာက္အဦး ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက
ေမျမိဳ႕ဆန္ဆန္ အေနာက္ဟန္ ပါတာပါပဲ။ ျပီးေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္ရဲ႕ ေန႔လယ္ခင္းက ဘားအံလို ရွင္းလင္း ေျခာက္ေသြ႕
မေနပါဘူး... သက္၀င္ ဆူညံပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့.. က်မတို႔ ေငးရင္းေမာရင္းမွာပဲ လမ္းမရဲ႕ ညာဘက္ျခမ္းမွာ
ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီး ေတြ႕လိုက္ရျပီး ကားက ခ်ိဳး၀င္လိုက္ပါတယ္။ ဒါက အဓိပတိလမ္းမၾကီးေပါ့...။
ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမ္းမၾကီးရဲ႕ အဆံုးမွာ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ လ်က္သား ရွိေနတဲ့ အျဖဴေရာင္ သံုးထပ္ အေဆာက္အဦးၾကီး...။

အဲဒီ အေဆာက္အဦးၾကီးရဲ႕ အေပၚဆံုးတတိယထပ္က အဓိပတိလမ္းမၾကီးကို ဆီးၾကည့္ႏိုင္တဲ့ မ်က္ႏွာစာ

ဘက္ျခမ္းမွာ ျမန္မာစာဌာန ရွိေနတာပါ။ ဌာနမွာ ေရာက္ေၾကာင္း သတင္းပို႔ျပီး က်မတို႔ တည္းဖို႔ ဆရာမမ်ားေဆာင္က
သူငယ္ခ်င္းေတြဆီမွာ ေနရာယူၾကပါတယ္။ အိုးး ဆရာမေဆာင္ တ၀င္းလံုး ရန္ကုန္က ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္းပဲ...။
ညေနေစာင္း ေက်ာင္း၀င္းထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့မွ တကယ့္ သဘာ၀နဲ႔ နီးစပ္လွတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ကိုလည္း
သေဘာက်မိေတာ့တာ။ သစ္ပင္အုပ္အုပ္ေတြ... ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းရဲ႕ ပင္မ အဓိပတိလမ္းမ နေဘးက ေရတေ၀ါေ၀ါစီးေနတဲ့
လွ်ိဳကေလး။ တထပ္ စာသင္ေဆာင္ ေလးေတြ...။ ခန္႔ညားတဲ့ ဓမၼာရံုၾကီး။ တကယ္ေတာ့ ေတာက်က် တကၠသိုလ္တခုပါပဲ..။
ဒါေပမဲ့ ပန္းခင္းအလွေလးေတြနဲ႔ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းမႈကို အတိေတြ႔ေနရတဲ့ ေဒသေလး။ ဥၾသသံေလးေတာင္ ၾကားေနရတာ
မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ နေဘးမွာ ေတာင္၀ိုင္းေတာင္ၾကီးက ကာဆီးလိ.ု႔ .. အရိပ္ေပးထား သလိုလို။ အင္းးး ျမသီလာေတာ့
ျမသီလာပါပဲေလ..။

ဗုဒၶဟူးေန႔ အစည္းအေ၀းျပီး ေနာက္တေန႔ ၾကာသပေတးေန႔လယ္ ၁၂နာရီထြက္မယ့္ ျပည္သာယာသေဘၤာနဲ႔

ဘားအံျပန္ဖို႔ စီစဥ္ပါတယ္။ ၾကာသပေတးမနက္ ေက်ာင္းကင္တီးမွာ လဘက္ရည္ေသာက္ျပီး ျမိဳ႕ထဲဆင္းမယ္..
ေစ်းၾကီး၀င္မယ္..လို႔ စီစဥ္ေတာ့ ဌာနက မမသင္းက သူ႔ဆိုင္မွာ ေန႔လယ္စာ ထမင္းစားပါတဲ့။ သူ႔ဆိုင္က ေဒၚပု ထမင္းဆိုင.္ .တဲ့။
က်မတို႔ ေ၀းကနဲ ေအာ္ၾကပါတယ္။ ေမာ္လျမိဳင္မွာ နာမည္အၾကီးဆံုး ထမင္းဆိုင္ေပါ့.. (ဂ်ဴး၀တၳဳထဲလည္း ပါဖူးတဲ့ ဆိုင)္ ။
နာမည္ၾကီးေလာက္ေအာင္ပဲ အဲဒီေန႔က စားေကာင္းလိုက္တာ..။ (အဲဒီ မမသင္းက ေနာက္ပိုင္း က်မ ေမာ္လျမိဳင္ တကၠသိုလ္မွာ
တာ၀န္ယူရေတာ့ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းတအုပ္စုတည္း ျဖစ္သြားတာ)။

က်မအတြက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔တူတ.ူ . အသစ္အဆန္းေတြနဲ႔မို႔ သားကို လြမ္းတဲ့အလြမ္းကေတာင္

သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိေနခဲ့သလို။

ေသာၾကာေန႔မွာေတာ့ က်မ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးလုပ္တဲ့ ဌာနမွဴးအစည္းေ၀း တက္ရမယ္တဲ့..။ က်မကေတာ့

အစ္မၾကီးကို ရေအာင္ေခၚတာပဲ။ အစ္မၾကီးကလည္း လိုက္ခဲ့ရွာပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ Fresher welcome လုပ္ဖို႔ကိစၥပါ။
ဒီေတာ့မွ လိႈင္တကၠသိုလ္နဲ႔ မတူတာကို သတိထားမိပါတယ္။ ဘားအံေကာလိပ္မွာက ေမာင္မယ္သစ္လြင္ၾကိဳဆိုပြဲကို ေသခ်ာ
အက်အန လုပ္တာတဲ့။ ေက်ာင္းအေနနဲ႔ေရာ ဌာနအလိုက္ေရာ လုပ္ရတာတဲ့။ အစည္းေ၀းမွာ အစီအစဥ္ေတြ အေသးစိတ္
ေဆြးေႏြးၾက တိုင္ပင္ၾကပါတယ္။ ဌာနအလိုက္ ကေတာ့ ကိုယ္အဆင္ေျပသလို လုပ္ၾကပါ..တဲ့။

ဒီေတာ့ အစည္းေ၀းလည္းျပီးေရာ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း၃ေယာက္ ဌာနထဲမွာ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္

ၾကရပါေတာ့တယ္။ က်မက ဌာနမွဴး မလုပ္ခ်င္ဘူး ဆိုေတာ့ အစ္မၾကီးက "မရဘူးေလ.. ညီမေလးကလည္း .. လိုရင္ အစ္မၾကီး
ကူမွာေပါ့" တဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဆင္ေျပသလို ၾကံဳသလို လုပ္ၾကတာေပါ့လို႔ အတည္ျပဳလိုက္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔
ႏွစ္ေယာက္ ပူးတြဲ ဌာနမွဴးေတြလို တတြဲတြဲလုပ္ခဲ့ၾကရတာ..။ေပ်ာ္စရာပါပဲ..။

အဲဒီေန႔မွာပဲ ေမဂ်ာတန္း၃တန္းအတြက္ အခ်ိန္ဇယားဆြဲတာေတြ.. သင္ရမယ့္ ဘာသာရပ္ခြဲတာေတြ..

တတိယႏွစ္ ေမဂ်ာေက်ာင္းသား ၇ေယာက္၊ ဒုတိယႏွစ္ ေမဂ်ာေက်ာင္းသားက ၃ေယာက္ (ေယာက်္ားေလးတေယာက္၊
မိန္းကေလး ၂ေယာက္)နဲ႔ ပထမႏွစ္ ေမဂ်ာကေလး ၂၃ေယာက္တို႔အတြက္ စာသင္ခန္းသတ္မွတ္ေပးတာေတြ လုပ္ရပါတယ္။ ။
အဲဒီ အတန္းၾကီး ကေလး ၁၀ေယာက္ကို အစည္းေ၀းေလး ေခၚရပါတယ္။ ေမာင္မယ္ သစ္လြင္ၾကိဳဆိုပြဲကိစၥေပါ့။ အဲဒီေနရာမွာ
တတိယႏွစ္နဲ႔ ဒုတိယႏွစ္ကေလးေတြရဲ႕ စည္းလံုးညီညြတ္မႈ၊ ကၽြမ္းက်င္လိမ္မာမႈနဲ႔ ေစတနာေတြေၾကာင့္ က်မတို႔ဆရာ၃ေယာက္
ေခါင္းမရႈပ္လိုက္ရဘဲ အစီအစဥ္ ဆြဲျပီးသား ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ (လူနည္းေပမဲ့ အင္မတန္ အားကိုးရတဲ့ ကေလးေတြပါ)။
ပထမႏွစ္ကေလး ၂၃ ေယာက္ကို ၾကိဳဖို႔ ပိုက္ဆံစုတာက အစ မုန္႔ေကၽြးဖို႔ စီစဥ္တာ King & Queen ေရြးတဲ့ အစီအစဥ္ အထိ။
လာမယ့္ တနလၤာေန႔ မနက္ ၁၀နာရီမွာ ၾကိဳၾကမယ္ေပါ့။

စေနေန႔မနက္မွာေတာ့ က်မတို႔ ျခံ၀င္းေလးရဲ႕ ေနာက္ဘက္လမ္းသြယ္ေလးထဲမွာ ရွိတဲ့

ရပ္ကြက္ေစ်းကေလးကို သြားၾကည့္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေစ်းကေလးကေနပဲ က်မအိမ္ကေလး အတြက္ လိုမယ့္
အိုးခြက္ပန္းကန္ေလးေတြနဲ႔ ဟင္းလ်ာေတြ ၀ယ္ရပါတယ္။ အသားငါး ဟင္းသီးဟင္းရြက္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြကို
ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ရလို႔ က်မျဖင့္ ေစ်း၀ယ္ရတာမွာ ေပ်ာ္ေနခဲ့ ပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ရန္ကုန္မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ မတူတဲ့
ဘားအံမုန္႔ဟင္းခါးကို စားၾကည့္ျပီး ၾကိဳက္သြားခဲ့တာ။ ငါးႏိုင္းခ်င္း.. ၾကက္သြန္နီဖတ္ ႏိုင္းခ်င္းနဲ႔။ ငွက္ေပ်ာအူကို တအိုးသပ္သပ္
ျပဳတ္ထားျပီး လိုခ်င္မွ ထည့္ေပးတာ။ စားတဲ့အခါက်ေတာ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႔ ရွမ္းနံနံေတြ ဗမာနံနံေတြ.. ပဲတီပင္ေပါက္ေတြ
အၾကိဳက္ ထည့္စားၾကရတာ။ က်မ ဘားအံမွာေနခဲ့ရတဲ၃
့ ႏွစ္လံုးေန႔တိုင္းနီးပါးစားတာေပါ့။

ေစ်းကအျပန္မွာေတာ့ က်မရယ္.. အစ္မၾကီးရယ္.. မိခ်ိဳရယ္... သူငယ္ခ်င္းဆရာ(သူ႔ကို က်မက ကေလးေတြ

ကြယ္ရာမွာဆို ေက်ာင္းတုန္းကလိုပဲ အေသးေလးလို႔ ေခၚပါတယ္)ရယ္.. က်မတို႔ ေက်ာင္းေရွ႕ လမ္းမၾကီးေပၚက 'စိန'္ လို႔
နာမည္ေပးထားတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ေလးကို သြားထိုင္ၾကတယ္။ (က်မတုိ႔ အိမ္ေတြကို ဖုန္းေခၚလည္း
အဲဒီဆိုင္ေလးကေနပဲ ေခၚရတာပါ)။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဟာ က်မတို႔ မနက္တိုင္းလိုလို ထိုင္ျဖစ္တဲ့
ဆိုင္ကေလးျဖစ္သြားတာေပါ့။ အဲဒီဆိုင္ကေလးကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ မနီးမေ၀းမွာ ထန္းပင္ျမင့္ျမင့္ေတြ..
ထံုးျဖဴေစတီေလးေတြနဲ႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကေလးေတြကို ပခံုးေပၚ ထမ္းထားတဲ့ စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕ ၾကာအင္းေတာင္ကို
ကန္႔လန္႔ျဖတ္အေနအထားနဲ႔ လဲေလ်ာင္း ေနတာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီဆိုင္ေလးရဲ႕ အျပင္ဘက္က စားပြဲကို က်မ
ေရြးထိုင္ေလ့ရွိပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက စိန္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးက ေက်ာင္းနဲ႔နီးနီးက အေကာင္းစားလို႔ ေျပာရမယ့္

တခုတည္းေသာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးေပါ့။ ယိုးဒယားျဖစ္ မုန္႔မ်ိဳးစံုရတယ္.. မနက္စာ ထမင္းေၾကာ္.. စမူဆာ.. ပဲနံျပား..
ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္.. အီၾကာေကြး ေကာင္းေကာင္းရတယ္။ က်မတို႔ ဆရာအုပ္စု ဆိုင္ထ၀
ဲ င္လိုက္တာနဲ႔ ဆရာ.. ဆရာမဆိုျပီး
စကားသံ၀ဲ၀ဲေလးေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကတာ ဆူညံဆူညံကို ျဖစ္သြားတာပါပဲ.. တဆိုင္လံုး ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ကိုး...။
အဲဒီေန႔က က်မတို႔စားတာ ဘယ္သူေတြ ရွင္းလိုက္တယ္ မသိ။ စားေသာက္ျပီးလို႔ ပိုက္ဆံလည္းရွင္းေရာ.. ကေလးေတြ
ရွင္းသြားျပီတဲ့။ ဒါဟာ နယ္ေကာလိပ္ေလးရဲ႕ က်မေတြးမထားဖူးတဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ မိတ္ဆက္မႈတခုပါပဲ။ ဘားအံဟာ
ထိုင္းနယ္စပ္နဲ႔ နီးတဲ့ ျမိဳ႕ကေလးမို႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြဟာ ေခတ္မီတဲ့ အဆင္အျပင္.. သပ္ယပ္တဲ့
အသြင္အျပင္ေတြနဲ႔အတူ ယဥ္ေက်းတဲ့ အမူအယာေတြရွိၾကတာေတာ့သတိထားမိပါတယ္။

အဲဒီေန႔ကေလးမွာမွပဲ က်မက က်မ အနည္းဆံုး ၂ႏွစ္ေလာက္ေနရမယ္လို႔ သိထားတဲ့

ပတ္၀န္းက်င္ကေလးကို ေသခ်ာ ေလ့လာရေတာ့တာပါ။ အဲဒီေန႔မွာပဲေပါ့။ လက္ဘက္ရည္ ဆိုင္ကအျပန္.. က်မ
ေန႔လယ္စာအတြက္ မီးဖိုခန္းထဲမွာ ဟင္းခ်က္ဖို႔ျပင္ေနတုန္း အိမ္အျပင္ကေန အေမေရ႕ အေမေရ႕.. ဆိုတဲ့ ေခၚသံေတြ
ၾကားလိုက္တာ..။ အဲဒီေခၚသံက အိမ၀
္ ထိ ေရာက္လာမွပဲ က်မက ငါ့ကိုမ်ားေခၚေလသလားလို႔ ေတြးမိတာပါ။ ဒါနဲ႔
အိမ္ေရွ႕ဘက္ထြက္လိုက္ေတာ့မွ အိမ၀
္ မွာရပ္ေနတဲ့ ရန္ကုန္က က်မရဲ႕ လိႈင္တကၠသိုလ္ Geology(၁၉၉၃-၉၄) က သားေတြကို
ျဗဳန္းကနဲ ေတြ႔လိုက္ရတာ။ က်မ အ့ံၾသသြားမိပါတယ္။ ဦးေဆာင္လာတာက သရဲလို႔ က်မတို႔ ခ်စ္စႏိုးေခၚတဲ့ ကေလး။ သူတို႔က
ေက်ာင္းထဲမွာ က်မနာမည္သြားေမးလို႔ ေယာက်္ားေလးေဆာင္က ကေလးေတြက က်မဆီအေရာက္ လိုက္ပို႔ေပးတာ။

(ဒီေနရာမွာ သရဲေလးအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သူက က်မကို အေမလို႔ ေခၚတယ္။ ခုသူရွိရင္ အသက္

၃၃ေလာက္ရွိမွာေပါ့။ သူက သီခ်င္းဆိုခ်င္တာ.. အဆိုေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာ.. အဆိုေတာ္ေတာင္မွ Rock
အဆိုေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာ။ ေဇာ္၀င္းထြဋ္နဲ႔ ဟယ္ရီလင္းသီခ်င္းေတြကို crazy ျဖစ္တဲ့ ကေလး။ သူ႕အသံကလည္း
ခပ္ကြဲကြဲမို႔ သူ႔ကို သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ေဇာ္၀င္းဖြတ္လို႔လည္း ခ်စ္စႏိုး ေခၚၾကတယ္။ ေက်ာင္းပြဲေတြမွာ သီခ်င္းဆိုရင္
တကယ့္ Rocker လို ဟန္ပန္ေကာင္းတဲ့ ကေလး။ အဲဒီတုန္းက သူဆိုေနက် သီခ်င္းေတြက 'ဘာေၾကာင့္အခ်စ္ေရ
အသည္းခြဲတာလဲ' နဲ႔ 'ေမာဟစားသူမ်ား'...။ ေက်ာလယ္ေလာက္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ၾကီးနဲ႔မို႔ သရဲလို႔ အသမုတ္ခံရေပမဲ့
အင္မတန္ယဥ္ေက်းတဲ့ ကေလးေပါ့။ ေက်ာင္းအားရက္ေတြမွာ Freelance tourist guide လုပ္ျပီး ေက်ာင္းစရိတ္ရွာတဲ့
ကေလး။ ေနာက္ေတာ့ တကယ္ပဲ က်မနဲ႔ သားအမိေတြလိုျဖစ္သြားျပီး ေက်ာင္းမွာ က်မနဲ႔ ကင္တီးထိုင္ဖက္လည္း
ျဖစ္သြားတဲ့ကေလးပါ။

ေနာက္ေတာ့ ၂၀၀၀ ေလာက္မွာပဲ က်မ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္မွာ ရွိေနတုန္း သရဲကေလး သတင္းကို ၾကားရပါတယ္။

ျမစ္ၾကီးနား ျမစ္ဆံုကို ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္လိုက္ပို႔ရင္း ဧည့္သည္က ေရဆင္းကူးတာမွာ ေရနစ္ေတာ့ သူ ဆင္းကယ္ရင္း
ေရနစ္ျပီး ကြယ္လြန္သြားတယ္တဲ့။ က်မ စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ကို ထိခိုက္ရျပန္တဲ့ သတင္းေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
မွတ္မွတ္ရရ က်မ စိတ္ထိခိုက္စရာ က်မကေလးေတြရဲ႕ နာေရးသတင္းေတြ ၾကားခဲ့ရတာ တတိယေျမာက္
သတင္းေပါ့.. ပထမဆံုးက မိုးသြင္သြင္... ေနာက္ ဥာဏ္မိုးေလး(ဆရာတင္မိုးသား.. ခ်ိဳသင္းေမာင္ေလး).. ေနာက္ဆံုး
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သရဲေလးသတင္းေပါ့။ ၃ေယာက္လံုးဟာ က်မ ခ်စ္တ.ဲ့ . အင္မတန္ စိတေ
္ ကာင္းႏွလံုးေကာင္းရွိၾကတဲ့..
ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုး အသီးသီး ရွိၾကတဲ့... ကေလးေတြပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ေခတ္ေနာက္က်မႈေၾကာင့္ သတင္းအားလံုးကို
ေတာ္ေတာ္ ေနာက္က်ျပီးမွပဲ က်မ သိခဲ့ရတာပါ)။

အဲဒီ သရဲေလးက ဦးေဆာင္ျပီး အားလံုး ၈ေယာက္.. တျပံဳၾကီး.. ၾကည့္ပါဦး.. လိုက္လာၾကတာ။ အေမ့ကို

စိတ္ပူလို႔တဲ့။ သရဲေလးက ေျပာေသးတယ္။ ဘားအံဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ အမ်ိဳးေတြ ေနတာေလ အေမရဲ႕.. ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္
အေမ့ကို အပ္ရေအာင္ လိုက္လာတာတဲ့။ သူက ကရင္လူမ်ိဳးေလ။ ျပီးေတာ့ တကယ္ပဲ သူတို႔ကို က်မေနတဲ့
အိမ္ကေလးဆီအေရာက္ လိုက္ပို႔ေပးတဲ့ ကေလးေတြကို သူက လူၾကီးလုပ္ျပီး က်မကို အပ္ေနတာ။ က်ေနာ္တို႔အေမကို
ေစာင့္ေရွာက္ပါေနာ္.. တဲ့။ က်မမွာရယ္ေနရင္းနဲ႔ပဲမ်က္ရည္တလည္လည္နဲ႔ျဖစ္ေနခဲ့ရပါတယ္။

သူတို႔ကို ဘယ္မွာ ေနရာခ်ရပါ့မလဲလို႔ က်မ ပူေနတုန္းမွာပဲ သူတို႔က "အေမကလည္း ပူမေနနဲ႔ က်ေနာ္တို႔

သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္.. အဲဒီမွာ တည္းမွာ..၊ အေမ အဆင္ေျပတာ ေတြ႔ရေတာ့ စိတ္ခ်ျပီ...... တနလၤာေန႔
ေက်ာင္းတက္ရမွာဆိုေတာ့ နက္ဖန္ျပန္မယ္ေလ" တဲ့။ တေနကုန္ က်မဆီ သူတို႔ေနေတာ့ သူတို႔ကို လိုက္ပို႔ေပးတဲ့
ကေလးေတြလည္း က်မဆီ တေနကုန္..။ အဲဒီ ကေလးေတြကပဲ လိုက္ပို႔ေပးလို႔ ညေနခင္းမွာေတာ့ သရဲေလးတို႔ကိုလည္း ပို႔ရင္း
က်မတို႔ရန္ကုန္သူ ဆရာမတစုလည္း မေရာက္ရေသးတဲ့ ဘားအံရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ကန္သာယာဘက္ သြားလည္ၾကပါတယ္။
ဇြဲကပင္ေတာင္ေနာက္ခံနဲ႔ ကန္သာယာဟာ ဘားအံရဲ႕ လြမ္းစရာ ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္၀င္ေနရာေလးတခုေပါ့။ (ေနာ္ရင္ေမႊး
ရုပ္ရွင္ကားထဲမွာ ဘားအံရဲ႕ သဘာ၀အလွကို တ၀ၾကီးျမင္ရႏိုင္ပါတယ္)။

အဲဒီညေနမွာမွပဲ ဘားအံေကာလိပ္မွာ က်မနဲ႔ ၃ႏွစ္လံုးလံုးဆံုရမယ့္ သားသမီးလို ျဖစ္သြား ရျပန္တဲ့

ကေလးေတြနဲ႔ စရင္းႏွီးသြားရတာ။ မိန္းကေလး၅ေယာက္ နဲ႔ ေယာက်္ားေလး ၃ေယာက္။ ေနာက္ပိုင္း သရဲကေလးတို႔
ျပန္အသြားမွာေတာ့ အဲဒီကေလးတသိုက္ကပဲ က်မကို တကယ္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ၾကတဲ့ အရင္းႏွွီၤးဆံုး သားသမီးေတြအျဖစ္
ရွိခဲ့ၾကတာပါပဲ..။ အားလံုး ေကာ့ကရိတ္က ကေလးေတြေပါ့..။ (ထူးထူးျခားျခားေျပာရရင္ ဘားအံမွာ ရွိခဲ့တဲ့တေလွ်ာက္ က်မနဲ႔
အရင္းႏွီးခဲ့ဆံုး တပည့္ေတြကလည္း ေကာ့ကရိတ္က ကေလးေတြ ပါပဲ)။ အဲဒီကေလးေတြရဲ႕ ဘ၀ ဘ၀ေတြဟာ က်မရဲ႕
ျမသီလာ သက္တမ္းမွာေတာ့ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၂၄)

လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ျပ႒ာန္းထားျပီးသား စာမ်က္ႏွာေတြနဲ႔ စာအုပ္တအုပ္ပဲလို႔ က်မ ေရးဖူးပါတယ္။ အဲဒါကို

ကိုေအာ္ပီက်ယ္က ျငင္းတယ္.. ဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ.. ကိုယ့္ဘာသာ ျပဌာန္းလို႔ရပါတယ္.. လူက လုပ္တဲ့ စာမ်က္ႏွာ ေတြ
ပါ.. တဲ့။ က်မကေတာ့ ျပန္ျငင္းတာပဲ..။ ေနာက္ဆံုးအထိ 'ပီ' နဲ႔ က်မ ဘသူမွ အႏိုင္မရၾကတဲ့ အျငင္းေပါ့..။
စာဖတ္သူေတြေရာ ဘယ္လို ျမင္လဲဟင္..။

တကယ္တမ္း စာသင္ျပီဆိုေတာ့ က်မတို႔ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းၾကပါတယ္။ က်မက တတိယႏွစ္သမားေတြ

အတြက္ paper ၃ခု ရွိတာမွာ paper(2) ကဗ်ာပိုင္းကို သင္ရပါတယ္။ ရတု.. အဲခ်င္း.. အိုင္ခ်င္း.. ပ်ိဳ႕.. ေမာ္ကြန္း.. နဲ႔
ေခတ္ကဗ်ာေတြ..။ ေနာက္ ဒုတိယႏွစ္တန္း မွာလည္း အဲဒီ paper(2) ပိုင္းပဲ..။ အဲသလို ေမဂ်ာတန္းေတြတင္မက
ဒုတိယႏွစ္တန္း Compulsory အတြက္လည္း ကဗ်ာ၀င္သင္ရဦးမယ္။ က်မမွာ ျပင္ရဆင္ရမယ့္ စာေတြ အမ်ားသား။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ လံုးခ်င္း၀တၳဳသစ္တအုပ(္ 'ခ်ိဳတဲ့ေတး') ထြက္ဖို႔ ကိစၥလည္း ရွိေနေသးတယ္။

(မ်က္ႏွာဖံုး-ေမာင္သီဟ)

အလုပ္ထဲ ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ တကယ္ပါပဲ။ ျပီးေတာ့ ျမန္မာစာက compulsory မို႔ေရာ ပတ္သက္

ဆက္စပ္တာေတြေၾကာင့္ေရာ.. ျမန္မာစာဌာနဟာ အႏုပညာအသင္းကိုလည္း ဦးေဆာင္ဦးရြက္ လုပ္ရပါတယ္ တဲ့။ ဒီေတာ့
တေက်ာင္းလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ လုပ္တဲ့ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ ၾကိဳဆိုပြဲမွာလည္း က်မတို႔ခမ်ာ.. တေျပးေျပး တလႊားလႊား..။
ေရးလက္စ"အသံသစ္ျပတိုက"္ ကိုေတာ့လွည့္ကိုမၾကည့္ႏိုင္။

အဲဒီ ရက္ေတြထဲမွာပါပဲ..။ က်မ သားဆီ ဖုန္းအဆက္..။ မာမာက.. "မျငိမ္းေရ.. မေျပာမျဖစ္လို႔ ေျပာရမယ္။

စိတ္မညစ္နဲ႔ေနာ္.. ျပန္လာလို႔ မရလည္း ျပန္မလာနဲ႔..။ မာမာကေတာ့ ျပန္လာေစခ်င္တယ္.." တဲ့။ အေၾကာင္းကေတာ့
သားအေဖ မူးယစ္အထူးစီမံခ်က္နဲ႔ အဖမ္းခံ ထားရပါတယ္တဲ့။ အဲဒီခဏေလးမွာ က်မ ဘယ္လို ခံစားရသလဲဆိုတာ ခုထိ
မွတ္မိပါတယ္။ တခုတည္းပါ... ရွက္တာ။ က်မက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူစရာျဖစ္ေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး မြမ္းမံေနခ်ိန.္ .၊ က်မရဲ႕
ပတ္၀န္းက်င္ေလးကို ေကာင္းေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကူညီ တည္ေဆာက္ေနခ်ိန.္ .၊ သူက ပစၥလကၡတ္ လုပ္ရက္တယ္လို႔ က်မ
ေတြးပါတယ္။ အဲဒီအခါ မာနတရားရဲ႕ အဆိပ္က က်မကို မာေက်ာခက္ထန္ေစခဲ့တယ္။ (အဲဒီအတြက္ ခုထိ မွားတယ္ မွန္တယ္
မစဥ္းစားမိေသး)။

ဒါ့ထက္ပုဆ
ိ ိုးတာကေတာ့ က်မ အဲဒီအပတ္ ရန္ကုန္အျပန္မွာပဲ က်မအခ်စ္ဆံုး တဦးတည္းေသာ ေမာင္ေလး
(သားအေဖနဲ႔ကေတာ့ အေဖာ္ေကာင္းေပါ့ .. သူလည္း ဆံုးသြားျပီေလ)လည္း စီမံခ်က္ထဲ ဖမ္းတဲ့အထဲ ပါသြားတာကို
သိရပါတယ္။ အေမတို႔က က်မ စိတ္ဆင္းရဲမွာစိုးလို႔ လွမ္း အေၾကာင္းမၾကား ခဲ့တာပါ။ ေမာင္ေလးေရာ.. သားအေဖေရာ
အလုပ္ၾကမ္းနဲ႔ ေထာင္ဒဏ္ ၇ႏွစ.္ . တဲ့။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေမာင္ေလးဟာ ၈၈တုန္းက အန္တီ့ျခံထဲမွာ ေနျပီး အန္တီစုကို
၀န္းရံခဲ့တဲ့ သံုးေရာင္ျခယ္လူငယ္အဖြဲ႕ကပါ။ ေနာက္ပိုင္း စိတ္ေတြက်ျပီး... ေတာ္ေတာ္ ေလလြင့္ သြားခဲ့တာ။
သူညံ့တာေပါ့ေလ..။ျပီးေတာ့ေခတ္စနစ္ရဲ႕ဖ်က္ဆးီ မႈေပါ့။
 အဲဒါေတြဟာ က်မရင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့ လက္ေတြ႔ဘ၀ျဖစ္သလို ေခတ္တေခတ္ရဲ႕ ျပယုဂ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ မူးယစ္အထူးစီမံခ်က္ဆိုျပီး တခ်ိဳ႕ကို အဖမ္းျပေနေပမဲ့ ရွမ္းျပည္နယ္ ၀ျပည္နယ္ေတြဘက္ မွာက်ေတာ့
အဲဒီ ဘိန္းကိုပဲ အၾကီးအက်ယ္ ေရာင္း၀ယ္ ေဖာက္ကား ေနတာ မဟုတ္လား။ သူကိုယ္တိုင္ အဲဒီ ဘိန္းခင္းေတြဘက္မွာ
တာ၀န္က်ခဲ.့ . သူကယ
ို ္တိုင္ ဘိန္းစြဲခဲ့ရတဲ့ ဗိုလ္မႉးတေယာက္က က်မကို ကိုယ္တိုင္ ေျပာျပခဲ့တာပါ။ သူ႔နာမည္ထည့္ေရးရင္
က်မတို႔ ေခတ္က လူတိုင္းလိုလို သိတာမို႔ က်မေရးျပလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ သူလည္း အဲဒီ ဘိန္းေၾကာင့္ပဲ ကြယလ
္ ြန္
သြားခဲ့ျပီမို႔လို႔ပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဲလို မူးယစ္စီမံခ်က္ ဆိုတာေတြကလည္း တကယ္ႏွိမ္နင္းတာ မဟုတ္ပါ။

(ဘာလို႔လဲဆိုတာကို ဆက္ႏြယ္ျပီး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေထာင္ထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို

အၾကီးအက်ယ္ ႏွိပ္ကြပ္ေနတဲ့အခ်ိန္။ က်မေမာင္ေလးနဲ႔ သားအေဖ တို႔ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးမႈလည္း မဟုတ.္ . ပိုက္ဆံလည္း
တတ္ႏိုင္ဆိုေတာ့ အထဲမွာ အက်ဥ္းသားတိုင္း မလုပ္မေနရဆိုတဲ့ မိလႅာေတာင္ ကိုယ္တိုင္ မခ်ရပါဘူးတဲ့။ ေထာင္ထမင္းဟင္း
မစားႏိုင္ဘူး ဆိုလို႔ ထမင္းခ်ိဳင့္ မွာေပးရသတဲ့။ ထမင္းခ်ိဳင့္က တလ ၇၀၀၀ တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ က်မရဲ႕ လက္ေထာက္ကထိက
ဆရာမလစာကမွ ၁၇၀၀ပါ။ ျပီးေတာ့ ေထာင္ထဲမွာပဲ အိမ္ကပို႔တဲ့ ေထာင္၀င္စာပစၥည္းေတြနဲ႔ ပိုက္ဆံကို သံုးျပီး
ေထာင္၀ါဒါေတြဆီကေန ဘိန္း၀ယ္စားလို႔ ရသတဲ့။ ရဲဘက္မွာဆို ပိုလြယ္သတဲ့.. သူတို႔ပဲ ေျပာျပတာပါ။)

သားအေဖ ေထာင္က်တာက က်မရဲ႕ လက္ေတြ႔ဘ၀ကို ေတာ္ေတာ္ ရိုက္ခတ္ခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါ။

ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြေအာက္... က်မတို႔ ျမန္မာစာ ပတ္၀န္းက်င္ထ.ဲ .။ က်မ ရပ္တည္ရေတာ္ေတာ္ ခက္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ျမန္မာ့ပတ္၀န္းက်င္ထဲက အမ်ိဳးသမီးေတြအေပၚ ခြဲျခားသတ္မွတ္တဲ့ အက်င့္ (discrimination)ကို က်မ
ေတာ္ေတာ္ မုန္းသြားခဲ့တာပါ။ 'သူ႔ေယာက်္ား ဘိန္းစြဲေလာက္ေအာင္ သူက ဘာေတြ စိတ္ညစ္ေအာင္ လုပ္လဲမွ မသိတာ' ..
'တပည့္ေတြ တရုန္းရုန္းနဲ.႔ ..' ဆိုတာမ်ိဳးက စျပီး 'ေယာက်္ားကို ဂရုမစိုက္ဘဲ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနတာကိုး' ဆိုတဲ့ အထိေပါ့။
လြယ္လြယ္ကေလးနဲ႔ ေျပာခဲ့ၾကတာ။ အဲဒီ ရက္ေတြထဲမွာတုန္းက က်မ ခံစားရတာေတြ ဘယ္ေလာက္ ပူေလာင္ခဲ့သလဲ..
ျပန္ေတြးရင္ ခုထိ လတ္ဆတ္ဆဲ ပါ..။ အဲဒီကာလေတြထဲ ကဗ်ာေရးမိရင္ေတာင္ ပုဂၢိဳလ္ေရးဆန္လွတဲ့ ကဗ်ာေတြပဲ
ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။

အေရာင္ဆြံ႔

ရင္ထဲတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္နာက်င္
ေၾကကြဲတမ္းတရက္မ်ားညမ်ား
တရြတ္တိုက္ေမ်ာပါေရြ႔လ်ား
ေျပးလႊားလာၾကသမွ်ဓားသြားလွံခ်က္ေတြ
ငိုေၾကြးတိုင္တည္ရာေကာင္းကင္ျပင္ျမင့္မား
အေ၀းၾကီးကသူ႔ဆီ
ႏွလံုးသားကိုခိုစီးလို႔လိုက္ပါသြား
ျမင္ရဲ႕လားအခ်စ္ေရ.......
မင္းအနားကအရိပ္တခုကို
အဲဒါ..ရူးသြပ္ေနတဲ၀
့ ိဥာဥ္
မင္းစြန္႔ပစ္ထားခဲ့တဲ့ဆံတပင္..
မင္းလက္ခံမယူရဲတဲ့သစ္တပင္..
မင္း ျဖတ္ေတာက္ခုတ္ထစ္ရမယ့္ ႏြယ္တပင္..။

အဲဒီတေခါက္ ဘားအံျပန္လာေတာ့ က်မ ေနရထိုင္ရတာ နည္းနည္း ပိုခက္လာသလိုပါပဲ။ သားအေဖ

အဖမ္းခံရ တာက ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္တဲ့အျပင္ က်မတို႔က လူသိမ်ားေတာ့ သူ႔သတင္းကလည္း သိတဲ့သူမ်ားတာေပါ့။
ဒါဟာ ဖံုးကြယ္ထားစရာ ကိစၥေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘားအံေက်ာင္းေသးေသးေလးထဲ ရန္ကုန္က
လာတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း.. ဆရာမတခ်ိဳ႕... က်မကို ဆက္ဆံပံုေတြက စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ။ အင္းး ဘာတဲ့
'ကိုယ့္ေယာက်္ားကိုေတာင္ မထိန္းႏိုင္တဲ့ မိန္းမ' ဆိုပ.ဲ .။ ေယာက်္ားဆိုတာ မိန္းမက ထိန္းမွ ရမယ့္ သတၱ၀ါလား..
စဥ္းစားစရာပါ။ ဒီၾကားထဲ က်မနဲ႔ တခါမွေတာင္ ခင္ခင္မင္မင္ မေပါင္းခဲ့ဖူးပါဘဲနဲ႔ "ကိုယဖ
္ ိရင္ဖိ ေစာင့္ေရွာက္မွ ေတာ္မယ္
ထင္တယ္"လို႔ ေျပာတတ္တဲ့ ေယာက်္ားသားေတြလည္းရွိေသး.. အမယ္မင္းး။

ေသခ်ာတာေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ေတြထဲ က်မ စိတ္ထဲမွာ ၾကီးစိုးသမွ်က ခါးခါးသီးသီး အံဖတ္ေတြ။ အသက္

၃၀အရြယ္ မိန္းမတေယာက္.. ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာထိ ရင့္က်က္ႏိုင္သလဲ.. က်မ မသိ..။ ေက်ာင္းဆရာမ တေယာက္
ျဖစ္ျပီးေတာ့... တဲ့။ ဘာျဖစ္လဲဟင္.. ေက်ာင္းဆရာမဆိရ
ု င္ ဘ၀ကို နာနာက်င္က်င္ မခံစားရဘူးလား.. အသည္း
မကြဲရဘူးလား..။ အလဲလဲအျပိဳျပိဳ မရွိရဘူးလား..။ က်မ မသိ။ (မွားတယ္လို႔ ေျပာလည္း ရတယ္ထင္ပါရဲ႕.. မွန္တယ္လို႔ ေသခ်ာ
က်ိဳးေၾကာင္းျပျငင္းရင္လည္း အရသား.. ဒါေပမဲ့ က်မက ျပန္ရွင္းျပဖို႔ ခုခံကာကြယ္ဖို႔ ပ်င္းတတ္သ)ူ ။

စိတ္ညစ္သမွ်.. သားကို လြမ္းသမွ်.. ပိုက္ဆံ မရွိတာေတြအတြက္ စိတ္ညစ္သမွ်.. ည ည .. အေဆာင္ေရွ႕

ဆရာမေတြ ေက်ာင္းသူေတြအလယ္မွာ ဂစ္တာ ထိုင္တီး..။
ငါထာ၀စဥ္မတည္ျငိမ္မိုးတိမ္လို
ဂ်စ္ပစီလိုမရပ္မနားခရီးနွင္ေန
ဂငယ္ေကြ႔ေတြအျပည့္နဲ႕လမ္းေပၚမွာ
ငါေလွ်ာက္ခဲ့မိျပီေလ..

ဘ၀ကအေျပာင္းႀကီးေျပာင္းလဲခဲ့
မရည္ရြယ္တာအကုန္လံုးျဖစ္လာတယ္
ႀကိဳတင္ကာဇာတ္ညႊန္းဖတ္မလာသူ
ဘ၀ဟာမင္းသားတစ္ေယာက္လိုပ.ဲ .

အရာရာဟာအခ်စ္ေရ..မတည္ျငိ္မ္ဘူး
ငါေနထိုင္လာတဲ႕နွစ္ကသံုးဆယ္
မယံုနိုင္ဘူး...ရုပ္ရွင္ႀကည္႕ရသလို
ဘ၀က ဆန္းႀကယ္တယ္.... .....

လို႔ ဆိုေကာင္းခဲ့တဲ့ ညေတြေပါ့။ သူမ်ားေ၀ဖန္စရာ တခုက တခါတခါ စီးကရက္ေသာက္ (သိပ္ေတာ့ နည္းပါတယ္)။

ျပတင္းေပါက္ေတြကေန ခပ္မဲ့မဲ့ ေခ်ာင္းၾကည့္ၾကရင္ ဟားတိုက္ရယ္ျပမိ။ ဒီရက္ေတြထဲ တပည့္ေတြ.. သူငယ္ခ်င္းေတြက က်မ
အားငယ္မွာစိုးလို႔တဲ့ အလွည့္က် လာလည္ၾကတာ.. (ခက္မာတို႔ မမိုခ်ာ့တ.ို႔ ...)။ တကယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကေတာ့ က်မနဲ႔
ထပ္တူ ခံစားၾက..။ ေဇယ်ာလင္းကေတာ့ သူခ်စ္တဲ့ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ ခံစားျပီး ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးတယ္။
သူေရးတဲ့ ကဗ်ာဖတ္မွပဲ ကိုယ့္ဘ၀ကို အေမာတေကာႏိုင္လွတဲ့ သနားစရာလို႔ ျမင္မိတာ။ ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။ အဲဒက
ီ ဗ်ာကို
၉၈အခ်စ္ကဗ်ာ စာအုပ္ထဲ ထည့္ခဲ့ပါတယ္။

ေမၿငိမ္းအတြက္ အခ်စ္×ရက္စက္တဲ့ ထိုးဇာတ္

ေဇယ်ာလင္း

ရထားဟာ အၿပီးအပိုင္ထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ္အၿပီးအျပတ္ ရွင္းပစ္လိုက္ခ်င္လို႔ပဲ။ အေဝးမွာ

ေခြးေဟာင္သံေတြ ဝိုးတဝါး။ သံလမ္းေတြက ဒဏ္ရာစိမ္းတခုရဲ့ ပုံ ေျပာျပတယ္။ အဲဒီညက မီးေခ်ာင္းေတြကလည္း
အထူးရက္စက္ၾကသလို။ ပုံဟာ သူ႔လည္ပင္းကို လာေခြပတ္။ စကားလုံးေတြဟာ အမႈန္႔ေတြ ေၾကြက်ၿပီးရင္း။ ဝန္ခံလိုက္
ဝန္ခံလိုက္ ဝန္ခံလိုက္။ အဲဒါ ၿပီးၿပီးခ်င္းရန႔ံပါးပါးေလးဟာ လႈိင္းလုံးႀကီးေတြလုိ အလိပ္လုိက္ အလိပ္လိုက္။ ရဲရင့္တဲ့ မာလိန္မွဴး၊
သူ႔လက္ထဲက ျမတ္ႏိုးသေဘၤာေလး မျမဳပ္ေအာင္ အင္တိုက္အားတိုက္ ျဖည့္စြမ္း။ သေဘၤာေလးဟာ သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔သူ။ ဒါကုိ
စိတ္ကူးၾကည့္ ပါေလ။ ဥၾသသံဟာ ညႀကီးထဲ ေအာ္ေအာ္ေခၚေနေလရဲ့။ ခ်စ္သူ ႏွစ္ဦးခမ်ာ ကံေခ။ သူတို႔ဆီက ၾကယ္လဝန္းရဲ႕
ဘာသာစကား သိမ္းခံလုိက္ရရွာတယ္။ နာက်င္မႈရဲ႕ စူးရွတဲ့ အလင္းထဲ နစ္ျမဳပ္သြားတဲ့ သူမရဲ႕ ေက်ာျပင္ကို သူေငးက်န္။
က်ေနာ့္ေပၚ ပုံေသလုိ သူလာပိက်။ အဲဒီ သံလမ္းနံေဘးမွာပဲ သူ႔ကိုထားခဲ့တယ္။ ဇာတ္လမ္းဟာ ေထာင့္ထဲဝင္ေခြလွဲအိပ္။
အခ်ိန္ကား ေတာင္ပံက်ဳိးတဖက္။ သူ႔ကိုယ္သူ ဇာတ္မသိမ္းတတ္ရွာစြာ အရာခပ္သိမ္း ဆိတ္သုဥ္းလြန္ ဥယ်ာဥ္တခုရဲ့
ေလေသထဲ အက္ၿပိဳကြဲ တဝဲလည္လည္။ ဒီမွာ သမိုင္း ဆုံးတယ္။ အလွ်ံပယ္ အဓိပၸာယ္မဲ့/ လုံးဝဥႆုံအေၾကာင္းအရာ ခ်ဳိးေကြ႕။
မမ်ဳိခ်ႏိုင္တဲ့ အမွန္တရားဟာ ပထမဆုံး မနက္စာနဲ႔ သူမေရွ႕မွာ အငိုက္မိ။ ေနာက္ဆုံးသတင္း- သူ႔ကိုယ္သူ
မိုးခ်ဳပ္ခ်လုိက္သတဲ့။ ထိုးဇာတ္ဟာ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ထက္ ရက္ရက္စက္စက္ ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္ ေၾကကြဲျပ။ တလုံးတလုံးစီမွာ
သူမရဲ့ ပုံေတြ အတြဲလိုက္ သီးၿပီး မ်က္ဝန္းထဲ ျပြတ္ခဲ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြရဲ႕ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ သဘာဝမက်မႈကို က်ေနာ္
ေမ့ခ်င္ေယာင္မေဆာင္ႏိုင္ျခင္း သည္လည္း တေၾကာင္းတပါဒ။ ဒီထက္ေအးစက္တဲ့ ဒီဘက္ ရင္ခြင္ထဲ ပန္းစၾကာမွန္ေျပာင္း
အပိုင္းပိုင္းအစစေတြကို ေထြးေပြ႕ ထိုးစိုက္ခ်လုိက္တယ္။ ခင္ဗ်ားသိခ်င္တာ သူမ မဟုတ္လား။ အလားတူ သူမမ်ားရဲ့
ခ်ဳပ္ရိုးထဲမွာ။ ။

တကယ္ေတာ့ က်မမွာလည္း အားနည္းခဲ့တာေတြ ရွိပါလိမ့္မယ္။ က်မက အရြဲ႕တိုက္ခ်င္တဲ့ ဥာဥ္ရွိတယ္။

မာန္တက္တယ္။ လူပါး၀တယ္ေလ..။ အဲဒီအခါ အလုပ္ေတြ ဖိလုပ.္ . ဆိုးတာက ျမိဳ႕က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲက
ေက်ာင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈဟာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလး ျဖစ္ေနတတ္တာကို ထည့္မတြက္တတ္တာပဲ..။ ဥပမာ.. က်မရဲ႕
ညံ့ဖ်င္းမႈေတြေၾကာင့္ေပါ့။ (ဘယ္သူမွ Tag မလုပ္ေသးလို႔ ညံ့တာေတြ မေရးျဖစ္ေသးတာ ခု Tag ဦးမွလို႔ စိတ္ကူးရတယ္)။
က်မက ဘယ္လိုမွ ေရကူးသင္လို႔ မရ..၊ စက္ဘီးစီး ကားေမာင္း သင္လို႔မရ..၊ သခ်ၤာ အဂၤလိပ္စာ ညံ့၊
ကြန္ပ်ဴတာပညာရပ္အပါအ၀င္ သိပၸံပညာရပ္ေတြမွာ ညံ့၊ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းသံၾကားရင္ လိုက္မဆိုဘဲ မေနႏိုင္တာမ်ိဳး၊
လူေတြကို ေယာက်္ား မိန္းမ ခြဲမျမင္တတ္.. ဆရာ တပည့္.. ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ... ခြဲမျမင္တတ္ဘဲ လူလို႔ပဲ ျမင္တအ
ဲ့ တြက္ တန္းတူ
တေျပးညီဆက္ဆံတတ္တာ..။ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ရင္ ျပီးေရာ.. ေခါင္းမာတတ္တဲ့ အက်င့္ကဆိုး... ဆိုသလိုပါပဲ။ အဲဒါေတြက
က်မရဲ႕ ညံ့ခ်က္ေတြအျဖစ္..က်မကို အျမဲ ဒုကၡေပးတတ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ေျပာျပခ်င္တာက က်မက စက္ဘီး မစီးတတ္.. ေနာက္ကေတာင္မွ ေသခ်ာ စနစ္တက်

လိုက္မထိုင္ တတ္တဲ့အတြက္ တပည့္ေတြ ေနာက္ကပဲ လိုက္ရပါတယ္။ (ဘားအံေရာက္မွ စက္ဘီးေနာက္က ေသခ်ာ
လိုက္စီးဖူးတာမို႔ ၄ခါေလာက္ ျပဳတ္က်ပီး တခါမွာေတာ့ ေမးေစ့ပါ ကြဲသြားခဲ့ဖူးပါေသးတယ္)။ ဆိုေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္
ေယာက်္ားေလးေတြ ေနာက္ကေပါ့။ အဲလို လိုက္ရင္လည္း က်မက လူေရြးေသးတယ္ (ဆရာျမိဳ႕မျငိမ္းလိုပ)ဲ
အရပ္ရွည္တဲ့သူကမွ ေျခ ေထာက္ဖို႔ လြယ္တာမို႔ က်မအတြက္ အႏၱရာယ္ နည္းတယ္ဆိုျပီး အရပ္ရွည္တဲ့ သူနင္းတဲ့ စက္ဘီးနဲ႔မွ
လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ဆို လံုး၀မလိုက.္ . ေၾကာက္လို႔။ ဒီေတာ့ ျမိဳ႕ကေလးမွာ ဆရာမတေယာက္
ေက်ာင္းသားေတြ စက္ဘီးေနာက္က လိုက္တယ္ဆိုတာက က်မနဲ႔ က်ေတာ့ 'အဲဒီ တခုလပ္ ဆရာမက...' လို႔ နာမ၀ိေသသန
ပါလာပါတယ္။ က်မကလည္း လမ္းခပ္မ်ားမ်ားေလ..။ ဘားအံရဲ႕အနီး၀န္းက်င္ဆို အကုန္သြားခ်င္ေတာ့တာ။ သာမညေတာင္
ကိုသာ နည္းနည္းေ၀းလို႔ ကားနဲ႕သြားတာ။

ဘားအံနဲ႔ ၄မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ေတာင္ကေလးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဆိုလည္း ဆရာေတာ္ ဦးပညာသာမိ

(ေတာမွီရဟန္း)နဲ႔ စကားေျပာရတာ ေကာင္းလြန္းလို႔ ခဏခဏ သြားတာပဲ။ ေနာက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆို ေက်ာင္းကေန
၁၀မိုင္ေလာက္သြားရတဲ့ စိတ၀
္ င္စားစရာအေၾကာင္းတခု ရွိတ.ဲ့ . အင္မတန္လွတ.ဲ့ . ဇြဲကပင္ ေတာင္ေျခက ေရတံခြန္ဆီလည္း
မၾကာခဏ သြားတာပဲ (ေနာက္ပိုင္း post တခု သပ္သပ္ေရးပါ့မယ္)။

(ေရတံခြန္အသြားလမ္းေပၚက ျမင္ရတဲ့ ဇြဲကပင္)

ျပီးေတာ့ ဇြဲကပင္ေတာင္ကိုပဲ မတူတဲ့ လမ္းႏွစ္ဘက္ကေန ခဏ ခဏ တက္တာမ်ိဳးလည္း လုပ္ေသးတာ။

ေနာက္.. ကန္သာယာဘက္.. ကုန္းထိပ(္ ရံုးကုန္း)မွာ.. လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ သြားထိုင္တာမ်ိဳးလည္း လုပ္ေ သးတာ။
အျမဲတမ္းကေတာ့ မိန္းကေလး ေယာက်္ားေလး တပည့္ေတြန.ဲ႔ . သူငယ္ခ်င္း ဆရာမတေယာက္ ဆရာတေယာက္ေတာ့
အျမဲပါတာပဲ။ ဒါေပမဲ့လည္း တမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာၾကတာပဲ။ အဲဒီတုန္းက က်မအတြက္ေတာ့ အဲလိုေျပာတဲ့သူေတြကို အံ့ၾသတာပါပဲ..။

အဲဒီအခါ စိတ္ညစ္သမွ် စိတ္ရႈပ္သမွ် အလုပ္ေတြခ်ည္း ဖိလုပ္တာပဲ..။ ေက်ာင္းတြင္း activities ေတြဆိုလည္း

က်မေျခ က်မလက္ပဲ။ စာအုုပ္ကိစၥ အေရးၾကီးလို႔ ရန္ကုန္ဆင္းရတာနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာေတာ့ အခ်ိန္ေတာင္ မေလာက္။
အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ.. ဘယ္သူေတြ စကားတင္းဆိုေနလဲ.. မသိတခ်က္ သိတခ်က္..။ စိတ္ေတြြ ပံုမွန္မဟုတ္ဘဲ ကစဥ့္ကလ်ား
ျဖစ္ေနခဲ့တာကိုေတာ့ ၀န္ခံရပါမယ္။ တခါတခါ ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေပါက္ကြဲျပီး ၾကိဳးတုတ္တုတ္
တေခ်ာင္းကို ရေအာင္ရွာျပီး ထုတ္တန္းမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ခ်ည္မိတာမ်ိဳးလည္း လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကို ျပန္ေတြးမိရင္
မ်က္ေစ့မွိတ္ အသက္ျပင္းျပင္းရွဴထုတ္ျပီး ေခါင္းကို နာနာခါမိတာ.. ခုထိ။ ျပီးရင္ ကဗ်ာတပုဒ္ကို မက္မက္စက္စက္
သတိရတယ္။

ေသာကခြက၃
္ ၀

အနာတရလက္မ်ားတုန္ရီေနၾက
အႏွစ၃
္ ၀ျပည့္ေသာက္ေရအိုးထဲ
ေရတခြက္ႏွစ္ယူခပ္လိုက္တဲ့အခါ
ပ်စ္ခၽြဲခၽြဲေသာကေတြပါလာတယ္
ခြက္အျပည့္။

သြန္ခ်ပစ္လိုက္ရင္လည္း
အႏွစ၃
္ ၀လံုးလံုးျပဳစုကုသခဲ့ရတဲ့
ႏွလံုးသားဆံုးရႈံးမယ္၊
မက္ေလာက္စရာမရွိေပမဲ့
ဒါပဲရလဒ္ျဖစ္ေလတဲ့
အတိတ္ေတြဆံုးရႈံးမယ္၊

အၾကိမ္ၾကိမ္အလီလီ
ကြန္ေပါင္းတင္ခဲ့ရတဲ့
ေဟာဒီမ်က္ႏွာၾကီးအရွက္ရေပလိမ့္။
ေသာက္ခ်ပစ္လိုက္ရင္လည္း
မနက္ျဖန္ေတြက
ေရာက္မလာေသးခင္
ေျခာက္ေသြ႔ႏွင့္ၾကျပီး
မကမ္းလွမ္းရေသးတဲ့ခ်စ္သူက
ရင္ကိုဟက္တက္ခြဲဖို႔ၾကံစည္ဦးမယ္၊

သူပဲကိုယ့္အမိ
သူပဲကိုယ့္အဖလုပ္ခဲ့ရတဲ့
စိတ္ကူးယဥ္အနာဂတ္ၾကီး
တြန္႔လိမ္ေခြေပ်ာ့
ေလေလ်ာ့ႏွင့္ေပလိမ့္။

ရင္ေတြတဆတ္ဆတ္တုန္ရဲ႕
အဲဒီဆိတ္ျငိမ္သေယာင္ေယာင္
 ၃၆၅ၾကိမ္ေျမာက္ညေတြေပါ့
ငါ့ကိုညိွဳ႕ျပီးမ်ိဳခဲ့ပံုမ်ား
စုန္းစုန္းၾကီးျမဳပ္ခဲ့တာအၾကိမ၃
္ ၀
ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ
ငုတ္တုတ္ထိုင္ၾကည့္ေနရတဲ့
ေသာကခြက္ျပည့္က၃၀။ ။

(စန္းဦး)

ၾကည့္ပါဦး.. က်မတို႔ ေခတ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြ.. ရင္ခုန္သံေတြ ဘာသာစကားေတြ တူေနၾကတာ။ အားလံုးရဲ႕

သက္တမ္း ၃၀မွာ ဘာမွ အႏွစ္သာရ တန္ဖိုး မေတြ႔ရ။ မရေသးတာေတြကိုေတာင္ ၾကိဳဆံုးရႈံးႏွင့္ေနရတဲ့ ေခတ္ထဲက ဘ၀ေတြ။
၁၉၉၅ ဟာ.. က်မရဲ႕ေသာကခြက၃
္ ၀ျပည့္ႏွစ္ေလ..။

အဲဒႏ
ီ ွစ္ ဇြန္ ဇူလိုင္ ၾသဂုတ္ရဲ႕ မိုးေရစက္ေတြက က်မအတြက္ ခါတိုင္းလို မေအးျမႏိုင္ခဲ့ပါ။ အဲဒီအခါ က်မက
ဘ၀ဆိုတာ ျပ႒ာန္းခံရျပီးသား စာမ်က္ႏွာလို႔ ယူဆေတာ့တာေပါ့။
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၂၅)

ၾကယ္သီးမ်ား

သစ္ပင္ေတြရဲ႕ေၾကကြဲမႈ
သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္ကေစြေစာင္းေစာင္း
ျခံစည္းရိုးကိုသာေတြေတြၾကီးေငးစိုက္
အကုန္လံုးမိုက္မဲခဲ့ၾကေလတယ္....တဲ့။

အခုေတာ့
အသီးအပြင့္ေတြဆြံ႕အ
ေကာင္းကင္မွာပဲၾကယ္ေတြတြဲတိတြဲေလာင္းက်
ပိုပိုျပီးလင္းထိန္ခဲ့ရျပီ
ရွက္တတ္သူေတြခမ်ာက
အဲဒါေတြခူးျပီးဆြဲဆြဲေစ့ေနရေတာ့ရဲ့။

(စန္းဦး)

အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာတုန္းကေတာ့ လူငယ္ေတြကို တင္းမျပည္က

့ ်ပ္မျပည့္ ပညာေရးေပးေနတဲ့အထဲ ကိုယ္လည္း
တရားခံတေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့တာကို က်မ မရိပ္မိခဲ့ပါဘူး။ က်မကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟုတ္လွျပီလို႔ တကယ္ ထင္တာ။
ကေလးေတြကို စာျပန္သင္ေပးႏိုင္ဖို႔ က်မ အမ်ားၾကီး ၾကိဳးစားတယ္လုိ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုတာေလ။ တတန္း ၆လတာ
စာသင္ႏွစ္တႏွစ္အတြက္ ျပဌာန္းစာနည္းနည္းေလးကို ၀မ္းစာခပ္မ်ားမ်ားသြပ္ျပီး ကေလးေတြဆီ က်မ အေရာက္
ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔လည္း ယံုခဲ့ပါတယ္။ က်မကေလးေတြဟာ အဲဒီ စာသင္ကာလ ေလးထဲ သူတို႔ ရပိုင္ခြင့္ရွိသေလာက္
က်မဆီက ရခဲ့တယ္လို႔လည္း ယံုတယ္။ အဲဒီအတြက္ေတာ့ က်မ တသက္လံုး စိတ္ခ်မ္းသာ လိပ္ျပာသန္႔ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
တခုပ.ဲ . က်မက သူတို႔ေလးေတြကို ကန္႔သတ္ ထားတဲ့ ေဘာင္ေတြထက္ ေက်ာ္လြန္ေအာင္ မေပးႏိုင္ခဲ့တာကိုေတာ့ အားမရပါ။

ဗဟုသုတ၀မ္းစာနည္းပါးတဲ့ ကေလးေတြကို စာမဖတ္လို႔ စိတ္ေတြတို.. ဖတ္စရာစာအုပ္ေတြ ရွာေပး..

ေဆြးေႏြးခိုင္း.. ဒါေပမဲ့ ကေလးတိုင္းကို ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ အခ်ိန္က်ေတာ့ မေပးႏိုင္ခဲ့။ ကိုယ့္ကို အမီလိုက္တဲ့ ၾကိဳးစားတဲ့
ကေလးေတြကိုေတာ့ အထူးတလည္ ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ မြမ္းမံေနမိခဲ့တာကလည္း မ်က္ႏွာလိုက္တာေတာ့ မဟုတ္ပါ..။
က်မကိုယ္တိုင္ အဲေလာက္ပဲ တတ္ႏိုင္ခဲ့တာ။ ကေလးအမ်ားစုကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သတ္မွတ္ထား သေလာက္
စာသင္မယ္.. အခ်ိန္တန္ စာက်က္ စာေမးပြဲေအာင္ ဘြဲ႔ရေပါ့။ အဲဒါမ်ိဳးေတြကို အားမရလွေပမဲ့ က်မ မတတ္ႏိုင္ခဲ့။
အဲဒီအေၾကာင္းကို "ေမာင္ထူးျမတ္ဖတ္ဖို႔ ေရးတဲ့စာ" ဆိုျပီး ၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက ခိုးခ်တာ
ေတြ ဆရာ ဆရာမအေပၚ မေလးမခန္႔ လုပ္တာမ်ိဳးေတြ မရွိတာကေတာ့ တကၠသိုလ္နဲ႔ တူေနေသးတဲ့ ျပယုဂ္ ေတြပါ။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန.္ . တကယ္တမ္းမွာ ဘားအံက ကေလးေတြရဲ႕ သနားစရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ေတြ..

ေျပာျပခ်င္ ပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဆရာဆရာမေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အပိုင္းပါ။ ဘားအံေကာလိပ္မွာ ေမဂ်ာဘာသာ ၈ခု
(ျမန္မာစာ၊ သမိုင္း၊ ပထ၀ီ၊ သခ်ၤာ၊ ရူပ၊ ဓာတု၊ သတၱေဗဒ၊ ရုကၡေဗဒ)ေတြအတြက္ ဆရာဆရာမအားလံုးေပါင္းက ၅၀
မျပည့္ပါဘူး။ အဲဒီထဲမွာ နယ္ခံက ၁၀ေယာက္ မျပည့္ပါဘူး။ ဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ ဆရာဆရာမေတြက ရန္ကုန္ကပါ။ ရန္ကုန္မွာ
မိသားစုေတြ ထားခဲ့ရျပီး တာ၀န္လာ ထမ္းေဆာင္ေနရသူ ေတြေပါ့။ ဘားအံနဲ႔ ရန္ကုန္က ၅နာရီစာေလာက္ပဲ လွမ္းေလေတာ့
ဆရာဆရာမအမ်ားစုက အပတ္တိုင္း ရန္ကုန္ျပန္ပါတယ္။ ေသာၾကာေန႔လယ္ေလာက္ဆို ျပန္ၾကျပီး တနလၤာေန႔
၁၁နာရီေလာက္ အမီ ျပန္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ စေန တနဂၤေႏြမွာ မိသားစုဆီျပန္ရင္း က်ဴရွင္သင္တဲ့ အလုပ္တို႔
တျခား တြဲလုပ္ထားရတဲ့ အျပင္အလုပ္ကေလးေတြ (က်မ စာအုပ္ကစ
ိ ၥ စာေရးတဲ့ ကိစၥ လုပ္သလို) လုပ္ဖို႔ ျပန္ၾကတာပါပဲ။
လစာနဲ႔မွ မေလာက္ေတာ့လည္းအဲလိုပဲလုပ္ၾကရတာပါပဲ။
အဲဒီေနရာမွာ ျပႆနာက တခ်ိဳ႕ ဆရာဆရာမေတြကေတာ့ ဘားအံမွာ ႏွစ္ပတ္ဆက္တိုက္ ေန..
ကေလးေတြကို စေနတနဂၤေႏြေတြမွာပါ အခ်ိန္ပိုေခၚ သင္ျပီးေတာ့ ေနာက္ ၂ပတ္လံုး ရန္ကုန္ျပန္ေနၾကတာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕မ်ား
ဘယ္ေလာက္ လြန္သလဲဆို တလ ႏွစ္လထိ ဘားအံကို ျပန္မလာေတာ့ဘဲ ရန္ကုန္မွာ ေနလိုက္ၾက တာပါပဲ။ ကေလးေတြခမ်ာ
၃လစာသင္ရိုးကို ၂ပတ္ေလာက္နဲ႔ မႏိုင္ရင္ကာ သင္ၾကရ။ နားမလည္လို႔ စာေမးမယ္ လုပ္ေတာ့ အဲဒီ ဆရာ ဆရာမက မရွိ။
ကေလးေတြခမ်ာ ေခတ္စနစ္ရဲ႕သားေကာင္ေတြ ျဖစ္ၾကရတာ.. ဓားစာခံေတြလို။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ အဲဒီလို ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔
ေဒၚေမျငိမ္းက ထိပ္တိုက္ေတြ႔ေတာ့တာပါပဲ။ က်မက အဲဒီ ဆရာဆရာမေတြကို သြားေတြ႔ျပီး ကေလးေတြရဲ႕ အေျခေနကို
ေျပာျပေတာ့ က်မကို ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္တဲ့ အလုပ္ လုပ္တယ္တဲ့။ (က်မကေတာ့ အဲဒါဟာ က်မအပါအ၀င္ ဆရာဆရာမတိုင္းရဲ႕
အလုပ္လု႔ိ ထင္တာပါပဲ)။ "က်မက ျပန္စရာအိမ္မရွိတိုင္း.. အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ မရွိတိုင္း..." ဆိုတာလည္း ပါပါေသးတယ္။ က်မမွာ
လူကလည္း ငယ္ေသး.. မာနကလည္း တံခြန္ထူတတ္တဲ့ အရြယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ေတြတို.. ျပႆနာေတြ ျဖစ္ေပါ့။
ဘားအံေကာလိပ္ရဲ႕ငပြၾကီးေပါ့။
တခ်ိဳ႕မ်ား ဘယ္ေလာက္ဆိုးသလဲဆို က်မကိက
ု ်ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ရင္ဆိုင္မေျဖရွင္းဘဲနဲ႔ က်မကပဲ
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္လို႔ ေယာက်္ားကို ရဲလက္အပ္ခဲ့တာဆိုတာမ်ိဳး မဆိုင္တာေတြ ေနာက္ကြယ္မွာ ေလွ်ာက္ေျပာေသး။
က်မ ဒါေတြေျပာျပေနတာဟာ သူမ်ားကို အျပစ္တင္ အပုပ္ခ်ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ က်မတို႔ လူ႕ပတ္၀န္းက်င္မွာ ၾကံဳရတတ္တဲ့
အျဖစ္ေတြမို႔ပါ.. ျပီးေတာ့ အဲလို ရင္ဆိုင္ရတဲ့သူေတြ အခ်င္းခ်င္း ေျဖသိမ့္ႏိုင္ေအာင္ပါ..။ ဒါေတြဟာ က်မ
တေယာက္တည္းၾကံဳရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေဇယ်ာလင္းေျပာသလိုဆ.ို ... အလားတူ သူမမ်ားရဲ့ ခ်ဳပ္ရိုးထဲမွာ။ က်မတို႔ရဲ႕ အဲလို
ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ နဂို စိတ္အခံမခိုင္မာလို႔ စိတ္က် ေလလြင့သ
္ ြားရတဲ့ လူေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ (ပတ္၀န္းက်င္ဂယက္
တခုတည္းသက္သက္ေၾကာင့္လို႔မဆိုလိုပါ)
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မကေတာ့ တာ၀န္မေက်သူေတြသာ ရွက္စရာလို႔ သတ္မွတ္ျပီး ကို္ယ္လုပ္ႏိုင္တာ
အားလံုးလုပ္မယ္ ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီအခါ ကိုေခ်ာႏြယ္ရဲ႕
ခုေတာ့
မဂၤလာတရားနဲ႔အညီေလ
ငါးအပုပ္စားရေပမဲ့
ျဗဟၼစိုရ္တရားလက္ကိုင္ထားလို႔
ဘယ္သူေတြမ်ားငါးအပုပ္စားရလို႔
ျဗဟၼစိုရ္တရားလက္ကိုင္ထားႏိုင္ခဲ့လို႔လ.ဲ .

ဆိုတာေလးပဲ ေတြးေတြးျပီး မာန္တက္ရ..။ ဒါမွပဲ ဘ၀ထဲ ေနေပ်ာ္ ေတာ့တာ။

ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၉၅ ဒီဇင္ဘာထဲမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စိန္ရတုပြဲလုပ္မယ္တဲ့။ အဲဒီစိန္ရတုပြဲဟာ နည္းနည္း

အျငင္းအခုန္မ်ားရတဲ့ ပြဲေပါ့။ စစ္အစိုးရလုပ္ေပးတဲ့ စိန္ရတုကို အသိအမွတ္ ျပဳမလား.. မျပဳဘူးလား ဆိုတာေတြေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ကလည္း ဂုဏ္ေတြလုပ္ျပီး စိန္ရတုပြဲၾကီး လုပ္ေပးမယ္.. စိန္ရတုခန္းမၾကီး ဖြင့္ေပးမယ္ရယ္လို႔
ဟန္တျပင္ျပင္ေပါ့။ စိန္ရတု အေဆာက္အအံုၾကီးအတြက္ လိုင္းေပါက္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ၀န္ထမ္းအိမ္ယာေတြကို
ဖ်က္ထားတဲ့ အခ်ိန္။ ရန္ကုန္တိုင္းထဲက တခ်ိဳ႕ျမိဳ႕နယ္ေတြ (ေျမာက္ဥကၠလာတို႔ ေျမာက္ဒဂုံ ေတာင္ဒဂုံတို႔) က ကေလးေတြကို
လယ္ကြင္းထဲမွာ ဒဂံုတကၠသိုလ္ဆိုတာၾကီး စဖြင့္ျပီး တက္ခိုင္းထားျပီျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္။ ေဆးတကၠသိုလ္ေတြေတာင္ လိပ္ခံုးမွာ
မတက္ရေတာ့တဲ့ အခ်ိန္။ RIT ေတာင္ ဟိုေျပာင္းမယ္ ဒီေျပာင္းမယ္ဆိုတာေတြ သတင္းၾကားလာရတဲ့အခ်ိန.္ .။
အေၾကာင္းျပခ်က္ မည္မည္ရရ မေပးဘဲ RIT ကို YIT လို႔ နာမည္ ေျပာင္းျပီးစအခ်ိန္။ ေက်ာင္းသားေတြ ခပ္ေ၀းေ၀း..
ကြဲကြဲျပားျပား စျဖစ္လာတဲ့ အခ်ိန.္ ..။ စိန္ရတုပြဲကို ဘယ္သူေတြက တကယ္ေပ်ာ္ၾကမွာလဲ..။

က်မကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိန္ရတုပြဲၾကီး ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ ကို

သေဘာမက်ေပမဲ့ က်မခ်စ္တဲ့ ျမကၽြန္းသာရဲ႕ ေမြးေန႔မ.ို႔ . ျပီးေတာ့ ဘားအံက ကေလးတခ်ိဳ႕က အဲဒီပြဲကုိ
ေရာက္ဖူးခ်င္တယ္ဆိုလ.ို႔ .. က်မကပဲ ဦးေဆာင္ျပီး သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ မိဘေတြကို လိုက္ေျပာေပး.. တခ်ိဳ႕ ပိုက္ဆံ မတတ္ႏိုင္တဲ့
ကေလးေတြကို က်မပဲ ပိုက္ဆံစိုက္ျပီး ေခၚခဲ့ေသးတာ။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ၁၈ေယာက္ ေယာက်္ားေလး ၁၁ေယာက္
မိန္းကေလး ၇ေယာက္။ က်မရဲ႕ RIT ထဲက ေယာကၡမအိမ္မွာပဲ ျဖစ္သလို တည္းၾကတာ။ ကေလးေတြကေတာ့
ေပ်ာ္ေနၾကတာေပါ့။

(တကယ္ေတာ့ စာဖတ္သူအမ်ား အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေစာင့္ေနေလာက္တဲ့ ကိုရာေက်ာ္က အဲဒီအခ်ိန္ထိကို

က်မရဲ႕ ဇာတ္လမ္းထဲ မပါေသးပါဘူး..:) ..။ သူက ဓာတုေဗဒက ျဖစ္ျပီးေတာ့ သူက အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းတက္ရင္း သူ႔အိမ္က
လယ္ေတြကို လုပ္ေနတာမို႔ ေက်ာင္းျပီးတာနဲ႔ ရြာက လယ္ေတြဆီ ေျပးျပန္တာမို႔ ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာ သိပ္မရွိပါဘူး။
ျပီးေတာ့လည္း ဆရာဆရာမေတြအနား သိပ္မကပ္လွဘဲ ဘာသိဘာသာ ေနတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားပါ..။ က်မနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့
ေက်ာင္းသားထဲလည္း မပါပါဘူး။ ဒါကို ထည့္ေျပာျပရတာကေတာ့ က်မနဲ႔ သူနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေျပာၾက ေ၀ဖန္ၾကတဲ့အခါ
ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ နီးနီးစပ္စပ္ေနတာကိုး ျဖစ္မွာေပါ့.. လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်သူေတြက မ်ားတာမို႔ အဲဒီေကာက္ခ်က္က လည္း
မမွန္လွေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္လို႔ပါ)။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီကာလေလး ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စိန္ရတုအထိမ္းအမွတ္

ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကီး ထြက္လာၾကပါတယ္။ က်မတို႔ မိန္းထဲက ကဗ်ာအဖြဲ႔ေတာင္ "အိပ္မက္ေတြကို ခ်ည္တဲ့ၾကိဳး" ဆိုတဲ့
ကဗ်ာစာအုပ္ေလး လုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီမွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာက ၈၈ မွာ ေတာခိုသြားခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း မိဆူးပြင့္ (ABSDF) ရဲ႕ ကဗ်ာေဟာင္း

ေလး ကို ထည့္သံုးလိုက္ႏိုင္ခဲ့တာပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ဘာျပႆနာမွ မေပၚခဲ့။ က်မတို႔ျဖင့္ အရသာရွိ လိုက္တာ..
အဲဒီတုန္းက။ အဲဒီအခါ ကိုယ့္ဘာသာေတာ့ ျမသီလာရဲ႕ စိန္ရတုေမြးေန႔က ေက်နပ္စရာ ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မကေတာ့ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး က်မ လုပ္ခ်င္တာ.. လုပ္စရာရွိတာ... လုပ္သင့္တယ္

ထင္တာေတြကိုပဲ လုပ္ခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ၾကံဳလာရသမွ် ေလာကဓံကို ရင္ဆိုင္ ခံတိုက္ ႏိုင္ခဲ့တာလို႔ ထင္ပါတယ္။

စိန္ရတုကအျပန္မွာေတာ့ ေမာင္ထူးျမတ္ရဲ႕ မူၾကိဳက ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ သားကိုပါ ဘားအံ ေခၚျပန္

ခဲ့ပါတယ္။ သားက ခရီးရွည္ မထြက္ဖူးေသးေတာ့ ေပ်ာ္လို႔။ က်မလည္း သားနဲ႔အတူ ေပ်ာ္လို႔.. အဲဒီကစလို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္
ခရီးေတြအတူတူ ထြက္က်င္.့ . ဘယ္ေနရာကိုမဆို အတူတူ သြားက်င့္ ရွိခဲ့တာပါ။ ဘားအံရဲ႕ေဆာင္းခ်မ္းခ်မ္းကို သားက
သေဘာက်ေနတယ္။ သားက သူ႔ဘာသာသူ ကစားရင္း "ၾကယ္ေတြ စံုျပီလား.. ဗင္းဆင့္သီခ်င္းကို ဆိုၾကတယ္" လို႔
သီခ်င္းညည္းရင္ က်မရဲ႕ တပည့္ေလးေတြက အံ့ၾသေနတတ္တယ္။ ကေလးက အဲလို သီခ်င္းမ်ိဳးဆိုသလား..တဲ့။ ေနာက္
ဇြဲကပင္ေတာင္ကို ခေလာက္ႏို႕ ဘက္ျခမ္းက တက္ေတာ့လည္း ခပ္ေ၀းေ၀းကေတာင္ေတြကို လွမ္းၾကည့္ျပီး အဲဒီ
ေလးႏွစ္သားက "ေမေမေရ.. ဟိုးမွာ ၾကည့္စမ္း ေတာင္ေတြက တိမ္ဟန္ေဆာင္ေနၾကတယ္"လို႔ ေျပာလိ…
ု႔
က်မသူငယ္ခ်င္းဆရာ (အေသးေလး)က 'အမေလး... ေမာင္ထူးျမတ္ရာ.. ေလးစားပါတယ္' လို႔ salute ရိုက္တာမို႔ က်မတို႔
ရယ္လိုက္ရတာ။ သားနဲ႕ သာမညေတာင္ သြားလိုက္.. ေတာင္ကေလးသြားလိုက္.. ၾကာအင္းေတာင္တက္လိုက.္ .။

အဲဒီမွာပဲ တရက္သား ေရတံခြန္ဘက္ ေလွ်ာက္လည္ျပီးအျပန္ ညဘက္ၾကီး ေမာင္ထူးျမတ္တေယာက္

အျပင္းဖ်ားပါေတာ့တယ္။ ညလယ္ေလာက္က်ေတာ့ ရုတ္တရက္ ညည္းသံလိုလို ၾကားလို႔ ထၾကည့္ေတာ့ သားက
ကို္ယ္ေတြျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူလို႔္။ က်မ ေရဖတ္တိုက္ဖို႔ လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ သားက ရုတ္တရက္ ေပ်ာ့ေခြက်သြားျပီး သတိလစ္
သြားပါေတာ့တယ္။ သူငယ္ငယ္ေလးထဲက တခါမွ အဲလို မျဖစ္ဖူးေတာ့ က်မျဖင့္ ပ်ာသြားျပီး ငိုခ်လိုက္မိပါတယ္။
မိန္းကေလးေဆာင္ဘက္က သမီးေတြကို ေအာ္ေခၚေတာ့ မိန္းကေလးေတြ အကုန္နီးပါး က်မအိမ္ေလးေပၚ ခ်က္ခ်င္း
ေရာက္လာၾကပါတယ္။..။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ပဲ အေဆာင္၀င္းေစာင့္ ဒရ၀မ္ အဖိုးၾကီးကို ႏိႈးျပီး ေက်ာင္းထဲက
ေယာက်္ားေလးေတြကို ေဆးရံသ
ု ြားဖို႔အတြက္ သြားေခၚခိုင္းၾကပါတယ္။

ခဏၾကာေတာ့ ေက်ာင္းသားေလးငါးေယာက္ အိပ္ယာက ထလာတဲ့ပံုနဲ႔ ကမန္းကတမ္း

ေရာက္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ က်မနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ သားတေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဖိုးတူးက သူ႔ဦးေလး ဆရာ၀န္ဆီ သြားမယ္တဲ့။
ျပီးေတာ့ ကေလးကို ေကာက္ခ်ီပါတယ္။ အေဆာင္၀မွာ ေက်ာင္းသား၂ေယာက္က ဆိုက္ကား၂စီးကို ကိုယ္တိုင္ေတြ နင္းလို႔
ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ 'ဆရာမ လာလာ ဒီဆိုက္ကားေပၚတက္' လို႔ ေက်ာင္းသားတေယာက္က လွမ္းေခၚ ပါတယ္။ အဲဒါက
ရာေက်ာ္ပါ။ ေနာက္က ဆိုက္ကားကိုေတာ့ ေဇာ္မိုး (ေကာ့ကရိတ္က) က နင္းျပီး မိန္းကေလး ၃ေယာက္က အေဖာ္
လိုက္ခဲ့ပါတယ္။ က်မကေတာ့ တလမ္းလံုး ငိုလာမိတာပဲ။

ဆရာ၀န္ဆီ ေရာက္တဲ့အထိ ေမာင္ထူးျမတ္က သတိ မရတခ်က္ ရတခ်က္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္က

စကားေမး သိပ္မရခ်င္တဲ့ (ပံုမွန္မဟုတ္တ)ဲ့ က်မကိုပါ ေဆးထိုးေပးရပါေတာ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ကေလးေတြပဲ က်မတို႔
သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေနေကာင္းတဲ့အထိ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကရတာ။ မွတ္မတ
ွ ္ရရ အဲဒီေနာက္ပိုင္းက်မွပဲ ရာေက်ာ္နဲ႔ က်မက
ေျပာေျပာဆိုဆုိ ရွိလာတာ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာမွ သူက က်မတို႔ရဲ႕ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တာေတြ
ေလွ်ာက္လည္တာေတြမွာ ပါပါလာတတ္တာ။ ေနာက္တေၾကာင္းကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာမွ လယ္အလုပ္ေတြလည္း
ျပီးခ်ိန္မို႔ပါ.. တဲ့။ သူက ေက်ာင္းဆရာမ အေမနဲ႔ စာဖတ္တဲ့ အေဖနဲ႔ ၾကီးရတာမို႔ စာေတာ့ ဖတ္တဲ့သူပါ။ ျပီးေတာ့
စကားနည္းတယ္။ က်မက လယ္လုပ္ငန္းအေၾကာင္း သိခ်င္လို႔ ေမးရင္လည္း ေမးတခြန္း ေျဖတခြန္းပါ။ ဗမာလိုက လည္း
လည္လည္ပတ္ပတ္ မေျပာတတ္။ တခ်ိဳ႕ စကားလံုးေတြဆို ဗမာလို မေျပာတတ္လို႔ မြန္လိုပဲ ေျပာေတာ့တာ။ ရာေက်ာ္က
ဘာသိဘာသာ ေနတတ္လို႔ က်မက သူနဲ႔ သိပ္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးလည္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ သူက က်မ
သူငယ္ခ်င္း(အေသးေလး)ရဲ႕ တပည့္ေလ။

ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သားနဲ႔ က်မရဲ႕ ဗာဟီရကိစၥေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ကူညီညာ လုပ္ေပးရင္း သူက

ျဗဳန္းစားၾကီး က်မနဲ႔ အေနနီးလာ။ ဒါေၾကာင့္ က်မနဲ႔ ရာေက်ာ္ရဲ႕ ပတ္သက္သြားရမႈက ထူးထူးဆန္းဆန္းၾကီးကို
တည့္တည့္တိုးရတဲ့ ကံၾကမၼာတခုလို႔သာ ေျပာရေတာ့မွာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီအပိုင္းဟာလည္း က်မ ျပန္မေတြးခ်င္တဲ့
မေရးခ်င္တဲ့ အပိုင္းတပိုင္းပါ။ ဒါကို ၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္ေတာ့ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။

ရာေက်ာ္ဆိုတဲ့ က႑တခု မပါဘူးဆိုရင္ေတာ့ ၁၉၉၆ ဟာ က်မအေနနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာမ ဘ၀ထဲမွာ

ျဖဴျဖဴစင္စင္နဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြပါပဲ။ က်မလက္ထက္မွာ ေမဂ်ာတန္းက တပည့္ ၃ေယာက္ ဂုဏ္ထူးတန္း ၀င္တယ္။
အဲဒီ ကာလ အပိုင္းအျခားထဲ အေ၀းသင္ ေက်ာင္းသားေတြအမ်ားၾကီးကို က်မ ေသေသခ်ာခ်ာ ေမြးထုတ္ ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
က်မက ကေလးေတြရဲ႕ ဆရာမဘ၀မွာ 'ငါးအပုပ္စားရေပမဲ.့ .. ျဗဟၼစိုရ္တရား လက္ကိုင္ထားလို႔' ရွိ္ေနႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း
၁၉၉၆ ရဲ႕ ဇြန္မွာေတာ့ သားေလးက သူငယ္တန္း တက္ရေတာ့မွာမို႔ က်မနဲ႔ ဘားအံမွာ လိုက္မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်မတို႔သံုးေယာက္ အလုပ္ပင္ပန္းတဲ့အတြက္ က်မတို႔ကိုယ္တိုင္ပဲ အဆညကို စာတင္ျပီး လွမ္းေတာင္းလိုက္လို႔
က်မတို႔ထက္ ရာထူးမၾကီးေပမဲ့ အတန္းၾကီးတဲ့ ဆရာမတေယာက္ ေရာက္လာတဲ့အတြက္ သူ႔ကို ဌာနမွဴး လႊဲေပးလိုက္တာမို႔
က်မတို႔ သံုးေယာက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရွိသြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဌာနမွာ ေနာက္ထပ္ နည္းျပဆရာ ၂ေယာက္ပါ
ထပ္ေရာက္ လာတာမို႔ လူအင္အားေတာင့္ျပီး က်မတို႔ အေဟာင္း ၃ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ သက္ေသာင့္ သက္သာ ရွိသြားတဲ့
အခ်ိန္ေတြ။ ၁၉၉၆ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လိုက္ရျပန္တဲ့အထိေပါ့။

၁၉၉၆ရဲ႕ ေမလက ျပန္စတဲ့ စာသင္ႏွစ္ထဲမွာေတာ့ က်မရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းအားရက္ေတြမွာ

စိတ္တူကိုယ္တူ သူငယ္ခ်င္းဆရာမေတြရယ္.. တပည့္ေတြရယ္နဲ႔ အတူ အနီး၀န္းက်င္ကို ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတ ခရီးေတြ
ထြက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ က်ိဳက္ထီးရိုး.. ေမာ္လျမိဳင္.. က်ိဳကၡမီ စက္စ.ဲ . အပါအ၀င္ ဘားအံအနီးအပါးက ျမိဳ႕ေတြ ရြာေတြ.. (က်ံဳဒိုး..
ေကာ့ကရိတ္.. ျမ၀တီ... မဲေဆာက္ထိ၊ ဇာသျပင္.. ေကာ့ဘိန္း ေကာ့ေပါက္ထ)ိ ေနာက္ေတာ့ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္
ဂူဘုရားေတြ (ေကာ့ဂြန္း.. ေကာ့ကေသာင္.. ဆဒၵန္ဂ.ူ .) အစံု ေလွ်ာက္သြား..။ ကေလးေတြ သိသင့္တာေတြကို မွ်ေ၀လို႔။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူဘ၀ ပီပီသသ အေပ်ာ္ေတြ ဗဟုသုတေတြ ရေအာင္ ဖန္တီးေပးႏိင
ု ္ခဲ့ပါတယ္။
((ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုခ်ိန္ထိ အဲဒီအခ်ိန္ဆီကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ က်မစိတ္ထဲက အမွန္အတိုင္း ရွိတာကို ေျပာပါဆိုရင္..
ဆရာမတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ထက္ ဆယ္စုႏွစ္တခုစာနီးနီး ငယ္တဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို အိမ္ေထာင္ဖက္အျဖစ္
ေရြးလိုက္တာမ်ိဳးကို သေဘာမက်ပါဘူး (ဒါက ဆရာဆရာမကို ခ်စ္တဲ့ တပည့္ေတြ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာတို႔..
အရိုအေသတန္တာတို႔ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ပါ)။ ျပီးေတာ့ မိဘေတြရဲ႕ တဦးတည္းေသာ သားေလးကို တခုလပ္လို႔ လူေတြ ကဲ့ရဲ႕
သမုတ္ေလ့ရွိတဲ့ အသက္ၾကီးၾကီးမိန္းမတေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ဖက္ မျဖစ္ေစခ်င္တာကိုလည္း သေဘာတူ လက္ခံပါတယ္
(ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ထံးု စံ သေဘာထားအရ)။ အဲဒီအျပင္ ပိုစိတ္ရႈပ္စရာ ေကာင္းတာက အဲဒီ တခုလပ္ဆိုတဲ့ မိန္းမက
သားတစ္ေယာက္လည္း ရွိေနေသးတာေလ (အဲဒါကလည္း ျပႆနာၾကီးတတ္တဲ့ သဘာ၀အရ)။ ဟိုဘက္က
ေယာက်္ားေလးရွင္ေတြခမ်ာ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ထိခိုက္လိုက္မလဲ. .။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္နယ္ျမိဳ႕ေလးရဲ႕
ပတ္၀န္းက်င္က်ဥ္းက်ဥ္း ျမင္ကြင္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလး ထဲမွာေလ။ ဘားအံမွာ ေနခဲ့သမွ်တေလွ်ာက္လံုး က်မ တေယာက္တည္း
အားငယ္မွာစိုးလို႔ က်မနဲ႔အတူ အိမ္ကေလးမွာ လိုက္ေနေပးတဲ့ က်မ သိပ္ခ်စ္တဲ့ သမီးေလးတေယာက္ ေျပာသလိုဆို္ "အေမက
ဆရာမတေယာက္အေနနဲ႔ ဘာအျပစ္မွ မရွိတာ.. ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ သူမ်ားအေျပာခံရမယ့္ ကဲ့ရဲ႕မယ့္ ကိစၥမ်ိဳးေတြ
မျဖစ္ေစခ်င္တာ.."တဲ့။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ က်မက ေခါင္းမာမာနဲ႔ မဲ့ျပံဳး ျပံဳးျပခဲ့တာ..။ (ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္ထိ တေယာက္ေယာက္က
က်မကို အဲဒီေက်ာင္းသားေလးကို ေနာက္၂ႏွစ္အၾကာမွာ လက္ထပ္ယူရလိမ့္မယ္လုိ႔ နိမိတ္ဖတ္လာခဲ့ရင္ က်မ ခါးခါးသီးသီး
ျငင္းျဖစ္ေနဦးမွာပါ... အဲဒီအခ်ိန္ထ.ိ . က်မက သူနဲ႔ ဘယ္လိုမွ အဲေလာက္ထိ ပတ္သက္သြားႏိုင္စရာ မရွိဘူးလို႔ ယံုဆဲ) ))။

တကယ္ေတာ့ အေၾကာင္းအေပါင္းတို႔ရဲ႕ ျမစ္ဖ်ားဆံုရာထဲမွာ အလြယ္တကူ သမုတ္တတ္တဲ့

ပတ္၀န္းက်င္လည္း ပါတယ္။ မိသားစုဆိုတဲ့ ဘ၀နဲ႔ ေ၀းေ၀းမွာ တေယာက္တည္း စိတ္ပင္ပန္း ေလလြင့္နာက်င္ေနရတဲ့
အျဖစ္ေတြ ပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေပ်ာညံ့မႈနဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္ ခံစားခ်က္ ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္တတ္တဲ့ ဥာဥ္
ပါတယ္။ မာနေတြ အလြန္ၾကီးျပီး အရြဲ႕တိုက္တတ္တဲ့ မေကာင္းဆိုး၀ါးစိတ္လည္း ပါတယ္။ ျပင္းပ်တဲ့ ခံယူခ်က္ ဆိုတာမ်ိဳး
မရွိတာလည္း ပါတယ္။ ၾကည့္ပါဦး.. ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မကြပ္ကဲႏိုင္ပံုမ်ား။ ပတ္၀န္းက်င္ကို မိုက္မိုက္ကန္းကန္းၾကည့္လို႔ က်မ
ဒရြတ္တိုက္ေမ်ာလိုက္ခဲ့တာ...။ ကိုယ္တိုင္ မႏွစ္ျခိဳက္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနတခု ထဲမွာ..။ ဒီေနရာမွာ က်မ မတရားတာ တခုက
ဟိုတဘက္က လူငယ္ေလးရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ သေဘာထားဆိုတာေတြကို နည္းနည္းမွ ထည့္မစဥ္းစားခဲ.့ .. မငဲ့ညွာခဲ့တာပါပဲ။
'ဆြဲေစ့စရာ ၾကယ္သီး' ကိုမွ မစဥ္းစားမိခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ။ ဘယ္ေလာက္ မိုက္မဲ ညံ့ဖ်င္းခဲ့သလဲလို႔။ တကယ္ဆို
ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာက ေျပာလာျပီဆိုရင္ က်မက ကိုယ့္မာနထက္ ဂုဏ္သိကၡာဆိုတာကို.. ျပီးေတာ့ လူငယ္ေလးတေယာက္ရဲ႕
စိတ္အေျခအေနဆိုတာကို ထည့္ကို စဥ္းစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကၾကီးကို ရြဲ႕လို႔ေတာ့ ေလာကၾကီးက ဘာမွမျဖစ္ဘူး...
ကိုယ္သာ နာက်င္ပြန္းပဲ့ေလတယ္... ဆိုတာကိုလည္း သိသိန.ဲ႔ ..။ တကယ့္ကို ဆင္ျခင္စရာပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ က်မဘ၀ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စိတ္အပ်က္ရဆံုး အခ်ိန္တခုကို ေျပာပါဆိုရင္... အဲဒီ ကာလပဲ

ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါကိုလည္း ထြက္ေျပးတဲံအခါ ဆိုျပီး ၀တၳဳေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကဗ်ာေတြကို လႊဲလႊဲခ်။

ခံုးထကမၻာေျမၾကီး
အခိုးအေငြ႔သစ္ကိုင္းနဲ႔
အဲသည္သစ္ကိုင္းေပၚကေရာင္ကိုင္းျပီတည္နာ
ျမစ္နဲ႔ကမၻာဦးကိုတူးဆြလာတဲ့လက္
အမွန္တရားကေတာ့လူေတြလိုပါပဲ
ေအာင္စနည္းနည္းရယ္ပါ
သာမန္လူနဲ႔မတူတဲ့အရာဆိုလို႔
ဒါေတြပဲသူ႔မွာရွိရဲ႕။

........
.......
........

တကယ္ေတာ့
ဒါသူ႔မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္းပါ
သူ႔ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔မႈပါ
သူ႔ယဥ္ေက်းတဲ့ေသြးေၾကာပါ
 နတ္ဆိုးတို႔ပါးစပ္မွာ
ပလပ္ခံရတဲ့
သူ႔ကိုယ္ပိုင္အတြင္းသားပါ။ ။
(ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ - လူၾကိဳက္နည္းတဲ့ေကာင္)
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၂၆)

အိမ္ၾကီးကေမွာင္လိုက္တာ
သက္စြန္႔ဆံဖ်ားစိတ္နဲ႔
အနက္ေရာင္ေတြကိုတြန္းတြန္းထုတ္ရင္း
ႏွလံုးသားထဲကမီးျခစ္ဆံေတြတရွဲရွဲ
(အေရးထဲႏွလံုးသားကလည္းအစိုေတြပ်ံလ)ို႔
ရႈပ္ပြေနတဲ့အတၱေတြကိုလည္း
မျဖစ္ညစ္က်ယ္လွဲထုတ္လိုက္ျပန္တယ္

ျပီးေတာ့မွ
ကုလားထိုင္တလံုးေပၚ
ခႏၶာကိုယ္ကိုၾကိဳးျဖဳတ္ခ်လိုက္ရင္း
မ်က္လံုးတံခါးကိုျပန္ဖြင့္လို႔
ေလွ်ာခနဲေလွ်ာခနဲထြက္က်လာတဲ့
နကၠတစ္ေတြထဲ
သူကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ေနပံုကို
မူးစုပဲစုအလင္းေလးနဲ႔
ေအးေအးေဆးေဆးၾကီးၾကည့္ေနလိုက္တာမ်ား
တစ္ဘ၀စာပစ္ျပီးသြားတဲ့
ေသနတ္သမားလိုမ်ိဳး။ ။
(စန္းဦး)

က်မနဲ႔ ျမသီလာရဲ႕ ပတ္သက္ ဆက္စပ္ေနရတဲ့ဘ၀ရဲ႕ သက္တမ္းတေလွ်ာက္မွာ ၁၉၈၈ကာလျပီးရင္ ၁၉၉၆

ဟာ အမွတ္ရစရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အမ်ားၾကီးကို ၾကံဳရဆံုရတဲ့ ႏွစ္ပါပဲ။ ျပန္ေရးရမွာေတာင္ ေမာပါရဲ႕...။ ဘယ္လို ပိုင္းျပီး
ေရးရမယ္ေတာင္ မသိ.. အေၾကာင္းအရာေတြက အေရာင္စံုလြန္းလို႔။ ဒါေပမဲ့ ေရးဖို႔ လိုတာမို႔ အေသးစိတ္ ေရးရပါဦးမယ္..။
မပ်င္းၾကပါနဲ႔ေနာ...။

(ေရးစရာေတြမ်ားလြန္းလို႔ အန္တီစု ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္သက္တမ္း ၆ႏွစ္အျပီး ၁၉၉၅ ဇူလိုင္လ

၁၀ရက္ေန႔မွာ ျပန္လြတ္လြတ္ခ်င္း ပထမဆံုး ခရီးအျဖစ္ ဘားအံကို လာျပီး သာမညဆရာေတာ္ၾကီးကို လာဖူးတာကို က်မ
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၾကံဳခြင့္ရခဲ့တာကိုေတာင္ ေျပာဖို႔ ေမ့ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အန္တီစုရဲ႕ ဘားအံေရာက္
ခရီးစဥ္လမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ ကားကို အကူအညီေတာင္းျပီးေတာ့ က်မ ေလွ်ာက္လိုက္ ခဲ့တာေလ..
သာမညထိ..။ အဲဒီတုနး္ ကမ်ား ေပ်ာ္လိုက္တာ .. တကယ္ေတာ့ က်မက ႏိုင္ငံေရး ဘာ ညာ သိတာမဟုတ္.. အန္တီစုကို
ၾကည္ညိဳတာရယ္.. န၀တ မတရားလို႔ ဒုကၡေပးလို႔ မုန္းတာရယ္္... အမွန္တရားကို လိုခ်င္တာရယ္.. ဒါပဲ သိတာပါ)။

၁၉၉၆ ကို စစ္အစိုးရက Visit Myanmar Year ... တဲ့။ 'န၀တ'က သူ႔ဘာသာ သတ္မွတ္..။ က်မမွာလည္း
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္.. က်မ တပည့္ေလးေတြ အမည္ေပးသလို အဲဒီႏွစ္ဟာ Visit May Nyane Year ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုရမွာပဲ..။
ခရီးေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ ထြက္ျဖစ္ခဲ့တာ..။ ၁၉၉၆ရဲ႕ဇန္န၀ါရီ ၁ရက္ ႏွစ္သစ္ကူးကို က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားရင္ျပင္ေပၚမွာ
ၾကိဳခဲ့တာက စလို႔ေပါ့..။ ကရင္ျပည္နယ္ မြန္ျပည္နယ္တ၀ိုက.္ . က်မ ေျခဆန္႔ခဲ့တာ..။ နယ္ေျမလံုျခံဳေရး သိပ္မေကာင္းပါဘူး
ဆိုတဲ့ ေနရာေတြအထိ။ ဘားအံနားက ခရီးလမ္းပမ္း ခက္ခဲတယ္ဆိုတဲ့ ေရွးေဟာင္းဘုရားေတြ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ ေကာ့ဂြန္းဂူတို႔
ရေသ့ပ်ံဂူတို႔ ရွိတဲ့ ရြာကေလးေတြထိ။
 (ေကာ့ဂြန္းဂူ ေခါင္မိုးက နံရံကပ္ အုတ္ခြက္ ရုပ္ပြားေတာ္ေလးေတြ)

က်မက သတၱိေကာင္းေကာင္းနဲ႔သာ ေလွ်ာက္သြားေနတာ.. တကယ္ေတာ့ လူငယ္အရြယ္ ေတြကို တာ၀န္ယူ

ေစာင့္ေရွာက္ျပီး ခရီးသြားရတာက အဲဒီအခ်ိန္ကာလက ဆရာမတေယာက္ အေနနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ျပႆနာမ်ားတာပါ။ ဒါေပမဲ့
အစ္မၾကီးတို႔ မိခ်ိဳတို႔က က်မနဲ႔ တြဲဖက္ညီညီ ရွိေလေတာ့... က်မရဲ႕ သြားခ်င္သမွ် ခရီးေတြက အဆင္ေျပခဲ့တာ..။

အဲဒီတုန္းက ထစ္ကနဲဆို က်မ ေရာက္သြားျပီ။ က်မတို႔ သြားေနက် ဇြဲကပင္ေတာင္ေျခက ေရတံခြန္ေလးမွာ

ဆံရွည္ကိုယ္ေတာ္ဆိုတဲ့ လူငယ္ေလးက သစ္သီးေတြပဲ မီးလြတ္စားျပီး ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ တစုနဲ႔ ဘုရားေတြတည္..
တရားက်င့္ရင္း သာသနာျပဳေနတယ္ဆတ
ို ာ ၾကားေတာ့လည္း အေျပးအလႊား သြားေခ်ာင္း ၾကည့္။

၁၉၉၆ ဇြန္လ မတုိင္ခင္အထိကေတာ့ သားေလးနဲ႔ တတြဲတြဲေပါ့။ ရန္ကုန္နဲ႔ ဘားအံ ဥဒဟို သြားလိုက္

ျပန္လိုက္။ ပင္ပန္းေပမဲ့ သားနဲ႔ အတူတူ ေနရတာမို႔ အင္မတန္ ေနလို႔ထိုင္လို႔ ေကာင္းခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြပါ..။

က်မရဲ႕ ၁၉၉၆ ဒဏ္ရာေတြထဲမွာ က်မ ခ်စ္တဲ့၊ အေဖ့ရဲ႕ Thorn Bird Tour Company ေလးရဲ႕ အသည္းနာ
ဇာတ္လမ္းတပုဒ္လည္း ပါပါတယ္။ (အေဖက Free Bird ရဲ႕ Share holder အျဖစ္ကေန ခြဲထြက္ျပီး Thorn Bird ဆိုတဲ့
နာမည္နဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ခရီးသြားလုပ္ငန္းေလး လုပ္ေနခဲ့တာပါ)။ ျမသီလာနဲ႔ မဆိုင္လွေပမဲ့ ဆိုင္သလိုလိုလည္း ရွိတာမို႔
ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

၁၉၉၆ကို ျမန္မာခရီးသြားႏွစ္လို႔ ေၾကျငာျပီး န၀တက ခရီးသြား ကုမၸဏီအားလံုး ဟိုတယ္ႏွင္ ခရီးသြားလာေရး

၀န္ၾကီးဌာနနဲ႔ ပူးေပါင္းရမယ္။ မပူးေပါင္းရင္ ကုမၸဏီကို ဖ်က္သိမ္းမယ္တဲ့။ က်မအေဖရဲ႕ ခရီးသြားလုပ္ငန္းေလး က အဂၤလန္
ျပင္သစ္နဲ႔ စပိန္ႏိုင္ငံက ခရီးသြားေတြကို အဓိကထားတဲ့ ကုမၸဏီပါ။ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပေနတဲ့ လုပ္ငန္းေလးဆိုပါေတာ့။
အေဖ့စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ၀န္ထမ္းလုပ္လာတဲ့ ၂၃ႏွစ္မွာ ေနာက္ဆံုး ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ျဖစ္တဲ့ အထိေတာင္မွပဲ ဆင္းဆင္းရဲရဲပဲ
ေနခဲ့ရတာ။ ၀န္ထမ္းဘ၀က ျပဳတ္မွပဲ ထမင္း၀.. ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ ကား၀ယ္စီးႏိုင္တဲ့ဘ၀ ေရာက္ရေတာ့တယ္ ဆိုတာလိ.ု .
အေျခအေနေလး ေကာင္းေနတာ ပါ။ ဒါေပမဲ့ အေဖ အင္မတန္ ခါးသီးတဲ့ အဲဒီ စစ္အစိုးရနဲ႔ ပူးေပါင္းဖို႔ ဆိုတာ..
အေဖ့အတြက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အန္တီစုကလည္း ဒီလို လူထုမ်က္ႏွာမငဲ့တဲ့ တရားမ၀င္
အစိုးရကို အားေကာင္းေစမယ့္ စီးပြားေရး ပူးေပါင္း လုပ္ေဆာင္မႈေတြ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈေတြ မလုပ္သင့္ပါဘူး လို႔ေျပာေတာ့
အန္တီစုကို အင္မတန္ ၾကည္ညိဳေလးစားတဲ့ အေဖနဲ႔အေမက အစိုးရနဲ႔ ပူးေပါင္းမလုပ္ဘူးလို႔ လံုး၀ ဆံုးျဖတ္ခ်က္
ခ်လိုက္ပါတယ္။
 ဒီေတာ့ အေဖ့ကုမၸဏီေလး လိုင္စင္ျပဳတ္သြားရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီကာလမွာပဲ တရက္မွာ က်မ ဘားအံကေန
ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တုန္း အေဖက မ်က္ေစ့ပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔ ေျပာပါတယ္။ ပုဂံမွာ ဘုရားေတြ ျပင္ေဆာက္တယ္တဲ့...
(ရြာေတြကို ျမိဳ႕သစ္ထိ ေရႊ႕ပစ္ခဲ့တာကေတာ့ ၉၅ကတည္းကပါ)။ က်မတို႔ သားအဖက ေမေမ့ နာမည္ေပးခ်က္အရ
ပုဂံခေရဇီေတြေလ။ (က်မတို႔ သားအဖက ပုဂံေရာက္ျပီဆိုရင္ ဓမၼာရံၾကီး တစ္ခုတည္းမွာ တမနက္ကုန္နီးပါး.. စူဠာမဏိမွာ
တနာရီေလာက္.. အပါယ္ရတနာမွာ တေန႔ခင္းေလာက္.. စိမ္းညက္ညီအမ တ၀ိုက္မွာ တေနကုန္ေလာက္ေနျပီး အေဖက
ပန္းခ်ီဆြဲ.. က်မက ေက်ာက္စာဖတ္တာတို႔ တခါတေလ အေဖပန္းခ်ီဆြဲတဲ့နား ရႈပ္ေပါ့။ အဲလို တေမ့တေမာေနလြန္းလို႔
အိမ္မွာဆိုရင္ က်မတို႔ သားအဖနဲ႔ ဘယ္သူမွ ပုဂံမသြားခ်င္..။ က်မက ပုဂံနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ပုဂံေျမေပၚက နတ္သမီးကြမ္းေသြးလို႔
ေခၚတဲ့ ပိုးေကာင္နီနီေလးေတြ က အစ.. ဗူးဘုရားေျခရင္းက မဥၨဴသကပန္းေတြအထိ ခ်စ္တာပါ)။ ဆိုေတာ့
အေဖကေျပာတယ္... ပုဂံသိပ္မပ်က္ခင္ တေခါက္ေလာက္ သြားျပီး ဓာတ္ပံုေတြ ဗြီဒီယိုေတြ ရိုက္ထားၾကစို႔တဲ့။ ဒါနဲ႔ ၉၆ရဲ႕ ေႏြ
မတ္လကုန္ပိုင္းမွာ က်မတို႔မိသားစုေတြ ပုဂံကို တေခါက္ ေရာက္သြားၾကတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ေနာက္ပိုင္း စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ
တပည့္ေတြကို ျပန္ေျပာျပလို႔ေကာင္းတဲ့ ေရွးပုဂံရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခ်ိန္ေတြကို ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့တာေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ တကယ္ပဲ ပုဂံ စပ်က္ေနပါျပီ။ နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီေတြေပၚ ထံုးေတြ သုတ္။ ေစတီေတြ

အထြတ္တင္..။ အုတ္ခြက္ဘုရားေတြ အေပ်ာက္ေပ်ာက္ အရွရွ..။ က်မ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ က်မ စူဠာမဏိလိႈဏ္ထဲကို
၀င္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ေဘးနံရံကို ထံုးျဖဴေတြ သုတ္ေနတာေတြ႔ျပီး က်မ မ်က္ရည္ ေပါက္ေပါက္က်ေတာ့ ထံုးသုတ္ေ နတဲ့
အလုပ္သမားေတြက က်မကို အံ့ၾသတၾကီးပံုနဲ႔ ၾကည့္ေနတာ။ အေဖကေတာ့ အျပင္ထြက္ျပီး ေဘးစၾကံ ၤက
ထေနာင္းပင္ေလးေအာက္မွာ သြားထိုင္ေနခဲ့ပါတယ္။ က်မ စိတ္ထင္.. က်မတို႔ရဲ႕ အစိုးရ ဆိုသူမ်ားကို အူလိႈက္အသည္းလိႈက္
စိတ္နာမိတာ အဲဒီတခါ အခါးသီးဆံုးပဲလို႔ေတာင္ ထင္မိပါတယ္။

အဲဒီကာလမွာပဲေပါ့ .. ဆရာၾကီးေဒါက္တာသန္းထြန္းက ျပည္ပ လိႈင္းတို ေရဒီယိုတခုရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးမွာ

"က်ေနာ္တို႔ ပုဂံကို ေသလဥ္ေၾကာင္ တည္သလား.. ပ်ဥ္းျပားမင္း တည္သလား.. ဘယ္သူမွ ေသခ်ာ

မေျပာႏိုင္ေသးဘူး။ ပုဂံကို ဘယ္သူဖ်က္သလဲဆိုတာကေတာ့ ေသခ်ာျပီေပါ့ဗ်ာ.. ဒီေခတ္္မွာ ပုဂံယဥ္ေက်းမႈေတြ
ပ်က္တယ္ဆိုတာ.. သမိုင္းေပါ့..."

လို႔ ေျပာခဲ့တာ။ (ဆရာၾကီး ေျပာခဲ့တဲ့ စကားလံုးအတိအက် မဟုတ္ေပမဲ.့ . အဓိပါၸယ္က အတိအက်ပါ)။ အဲဒီစကားကို က်မရဲ႕
စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ ျပန္ျပန္ေျပာလြန္းလို႔ က်မ တပည့္ေတြဆို သိေနျပီ။ အဲဒီႏွစ္မွာ ေက်ာင္းမွာ စာသင္ရတာလည္း
သိပ္ေကာင္းတာပါပဲ..။ ဘားအံေကာလိပ္မွာ အင္မတန္ လိမ္မာျပီး စာေပဗဟုသုတ လိုလားတဲ့ ကေလးေတြ
မ်ားလာတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီႏွစ္မွာပဲေပါ့.. န၀တက အေမရိကန္ဆန္႔က်င္ရႈတ္ခ်ပြဲနဲ႔ လူထုစည္းေ၀းပြဲ ဆိုတာၾကီးေတြ

ျမိဳ႕တိုင္းမွာ အၾကီးအက်ယ္လုပ္ျပီး တကၠသိုလေ
္ တြက ပါေမာကၡခ်ဳပ္ၾကီးေတြကို အမိန္႔အာဏာနဲ႔ စင္ျမင့္ေပၚ ဆြဲတင္ခဲ့တာ..။
အဲဒီပြဲေတြမွာပဲ က်မတို႔ ခ်စ္တဲ့ ဆရာၾကီးေတြ စိတ္မပါဘဲ စင္ျမင့္ေပၚတက္ေျပာခဲ့ၾကရရွာတာကို က်မ တစစ္စစ္ ရင္နာခဲ့ရတာ။
အဲဒီကာလမွာပါပဲ... က်မကို ဘားအံေကာလိပ္က စာေရးဆရာမလည္းျဖစ္.. လက္ေထာက္ ကထိကဆရာမ လည္း
ျဖစ္တယ္ဆိုျပီး အေမရိကန္ကို ဆန္႔က်င္ရႈတ္ခ်ေၾကာင္း ေျပာရမယ္လို႔ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက တဆင့္ by name နဲ႔ ေခၚခဲ့ပါတယ္။
က်မက "က်မတို႔ ၀န္ထမ္းေတြ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ရဘူးဆိ.ု .။ ဒါ ႏိုင္ငံေရးအလုပ္ပဲ.. ျပီးေတာ့ က်မက ပစၥည္းဆို အေမရိကန္
ပစၥည္းပဲ ၾကိဳက္တာ.. ခုတပ္ေနတာေတာင္ ေရဘင္မ်က္မွန္ ဆရာၾကီးရဲ႕.. ဒါေၾကာင့္ က်မမေျပာခ်င္ပါဘူး" လို႔
ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ ပံုစံနဲ႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ဆရာၾကီး စိတ္ညစ္သြားတာ ခုထိ မွတ္မိေသးတယ္။

ေနာက္ေတာ့ က်မတို႔ ဌာနက ေက်းဇူးရွင္ ဆရာတေယာက္ (ေနာက္မွ ေရာက္လာတယ္ဆိုတဲ့ ဆရာ..

နာမည္ေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူး :P)က သူေျပာခ်င္တယ္.. ေျပာပါရေစလို႔ တာ၀န္ယူ လိုက္လို႔.. ဆရာၾကီးခမ်ာ
စိတ္ခ်မ္းသာသြားတယ္။ အဲဒီဆရာကလည္း သူ႔ေနရာနဲ႔သူ နာမည္ၾကီးတဲ့သူဆိုေတာ့ အဆင္ေျပသြားတာေပါ့။ က်မကေတာ့
အဲဒီပြဲလုပ္တဲ့ ေန႔မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးပဲ ရန္ကုန္ဆင္းလာလိုက္တာေပါ့။ (ထုေခ်လႊာေလာက္ေတာ့ တင္ရမွာပဲ ထင္ခဲ့ေပမဲ့ ဘာမွ
မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး)။ ဟိုဆရာကေတာ့ ေၾကးမံုေတြ ျမန္မာ့အလင္းေတြထဲ အျပဴးသားေပါ့..။ ေရဘင္မ်က္မွန္ၾကီးနဲ႔ တိုက္ပံုၾကီးနဲ.႔ .။
က်မကလည္း ဘယ္ေလာက္ ဆိုးသလဲဆို.. ဟိုဆရာကို ရိေျပာ ေျပာလိုက္ေသးတယ္.. "ခဗ်ားကဗ်ာ ေရသဘင္
မ်က္မွန္ၾကီးတပ္ျပီး အေမရိကန္ ဆန္႔က်င္တယ္လို႔ တက္ေျပာေတာ့ ရယ္စရာၾကီး" လိ.ု႔ .။ က်မက အဲဒီဆရာကို
ေက်ာင္းဆရာတေယာက္အေနနဲ႔မွာ ေတာ္ေတာ္ သေဘာမက်တာမ်ိဳး ရွိထားလို႔လည္း ပါပါတယ္။ (သူကလည္း က်မကို
သေဘာမက်တာ အေသအခ်ာေပါ့ :D )။

ေနာက္မွ သိရတာ သူက တပ္္ခ်ဳပ္ၾကီး အမ်ိဳး ဆိုပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ တပ္ခ်ဳပ္ၾကီး တန္ခိုးထြားလာေတာ့ သူ႔ရဲ႕
ပါရဂူဘြဲ႕နဲ႔ ပတ္သက္တာတို႔ တယ္လီဖုန္းေလွ်ာက္လႊာတို႔ ၀န္ထမ္းအိမ္ေလွ်ာက္လႊာတို႔ဆိုရင္ ေအာက္ေျခမွာ မွတ္ခ်က္နဲ႔ သူက
ခ်ဳပ္ၾကီးရဲ႕ တူေတာ္ေၾကာင္း ေရးထည့္လို႔ သူေလွ်ာက္သမွ် အကုန္ရတာ ျမန္မာစာဌာန မွာေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ေပါ့။ ခုလည္း
သူေကာင္းျပဳခံထားရတဲ့ အထဲမွာ ထိပ္ဆံုးကေပါ့။ ေသခ်ာတာေတာ့ က်မ သူ႔ကို အဲလိုေရးလို႔ဆိုျပီး စိတ္တိုမယ့္သူ
တေယာက္မွ ျမန္မာစာဌာနမွာ မရွိတာ ေသခ်ာတယ္။ ခုေတာ့ ပါရဂူဘြဲ႕ရျပီး ျပည္ပႏိုင္ငံၾကီးရဲ႕ တကၠသိုလ္ၾကီးတခုမွာ
ျမန္မာစာဆိုင္ရာ ဧည့္ပါေမာကၡ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ၾကားပါတယ္။ သူက စာေတာ့ တကယ္ ေတာ္ပါတယ္။

ျပီးေတာ့ က်မ ခုလိုေရးတာ လူတေယာက္ကို အပုပ္ခ်တာပဲလို႔ ေျပာရင္.. အင္း ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီ

အပုပ္မ်ိဳးကိုေတာ့ ခ်ဖို႔ တာ၀န္ရွိတယ္လို႔ က်မ ခံယူပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူမ်ားကို အပုပ္ခ်ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
ကိုယ္ရည္ေသြးတာပဲလို႔ ေျပာရင္လည္း လက္ခံပါတယ္။ က်မ အဲဒီတုန္းက ျငင္းခဲ့တာေတြအတြက.္ . မတရားအစိုးရရဲ႕
မတရားတဲ့ အမိန္႔အာဏာကို လက္မခံခဲ့တာအတြက္ တကယ္ပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္ခဲ့တာေၾကာင့္ပါပဲ...။
(ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တကယ္လို႔ ကံမေကာင္းရင္ က်မ အနည္းဆံုး အလုပ္ျပဳတ္ျပီး အမ်ားဆံုးက ေထာင္က် ႏိုင္တာေလ)။

တကယ္ေတာ့ သူတို႔ဘက္ကၾကည့္ရင္ က်မကလည္း တကယ္ အျမင္ကပ္စရာ ေကာင္းတာေလ..။ အဲလိုပြဲမ်ိဳး က်ေတာ့

ေရွာင္ျပီး ေက်ာင္းပြဲေတြက်ေတာ့ တပည့္ေတြ ပြဲေတာင္းရင္ သီခ်င္းတက္ဆိုတာ..။ က်မက နာမည္ေက်ာ္ မိုက္ခဲေလ..။ (Micကို
ေတြ႔ရင္ ခဲလြန္းလို႔..)။ ၀ါသနာက အဲလိုမေသးတာပါ။ က်မရဲ႕ တပည့္ကေလးေတြထဲမွာကလည္း တကယ့္
ရြက္ပုန္းသီးေလးေတြ ပါတယ္.. ဂစ္တာ အတီးေကာင္း အဆိုေကာင္းေလးေတြ။ အဲဒီမွာ က်မနဲ႔ သီခ်င္းတြဲဆိုေနက်
တပည့္ေလးနဲ႔ေပါ့။ ခုေတာ့ အဲဒီတပည့္ေလးေတာင္ လ၀က အရာရွိ ျဖစ္ေနျပီတဲ့။

အဲဒီ ၁၉၉၆ ဟာ ႏိုင္ငံေရးအရလည္း စိတ္၀င္စားစရာအေျပာင္းအလဲ အခ်ိဳးအေကြ႔ေတြ ရွိခဲ့တဲ့အခ်ိန္ပါ။

န၀တက လက္နက္နဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရး လဲမယ္ဆိုတဲ့အတြက္ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းတခ်ိဳ႕ ျပန္၀င္လာခ်ိန.္ ..။ တကယ္ပဲ
န၀တက အေကာင္းဘက္ကို ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရး လုပ္လာမလားလို႔ အားလံုးက ေစာင့္ၾကည့္လာတဲ့အခ်ိန္။ ဒီေနရာမွာ
စိတ္လႈပ္ရွားစရာ အေျခေနေလးေတြ ရွိလာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲေပါ.့ . က်မသူငယ္ခ်င္း ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္က
၁၉၈၈ကတည္းက စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ကေန ေတာခိုသြားခဲ့တဲ့ သူရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ ကို္မင္းေဇာ္နဲ႔ လက္ထပ္ဖို႔
စီစဥ္လိုက္တာ။ ၁၉၉၆ ဧျပီ.. ၂၇ရက္ေန႔... ေဗာဓိကုန္းေက်ာင္းတိုက္မွာတဲ့။ အဲဒီတုန္းက အလြန္ တန္ခိုးထြား ေနတဲ့
စစ္ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔မ်ားက ျငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ NLD အခ်င္းခ်င္း အဆက္အသြယ္မလုပ္ရဘူးလို႔ ႏွစ္ဖက္စလံုးကို
တားျမစ္ထားတဲ့အခ်ိန္။ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္ရဲ႕ မဂၤလာပြဲက တကယ့္ကို အမွတ္တရ ျဖစ္ေစခဲ့တာေလး ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။

သိတဲ့အတိုင္း ေဒၚခင္မင္းေဇာ္တို႔ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ခပ္တည္တည္ပ.ဲ . စစ္မိသားစု အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔

အင္မတန္နီးတဲ့ အင္းလ်ားလမ္းတို႔ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းတို႔ ေရႊေတာင္ၾကားတို႔ရဲ႕ ဗဟိုခ်က္လို ျဖစ္ေနတဲ့
ေဗာဓိကုန္းေက်ာင္းတိုက္မွာကို မဂၤလာေဆာင္ လိုက္ဦးမွာတဲ.့ .။ အန္တီစုကိုလည္း ဖိတ္ထားလိုက္ေသး။ ကိုမင္းေဇာ္က
ကယန္းျပည္သစ္ပါတီ ေနာက္ခံနဲ႔ ဆိုေတာ့ ျငိမ္းအဖြဲ႔ေတြလည္း လာၾကမွာ။ ျပီးေတာ့ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေတြမို႔
ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း လာၾကဦးမွာ။ ခင္မင္းေဇာ္ေရာ သူ႔ခ်စ္ခ်စ္ေရာက က်မတို႔ စာေပေလာကေနာက္ခံ
သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ေတြမို႔ စာေပ၀န္းက်င္ကလည္း လာၾကဦးမွာ..။ ပြဲကေတာ့ ၾကည့္လို႔ေကာင္း။ အဲဒီအထဲမွာ
က်မကသာ ကန္႔လန္႔ ကန္႔လန္႔နဲ႔ ၀န္ထမ္းျဖစ္ေန..။ ၀န္ထမ္းဆိုေတာ့ အဲဒီ သြားရင္ အဖမ္းမ်ား ခံရမလားလဲ မသိ။
မသြားဘဲလည္း မေနႏိုင္ေပါင္.. က်မတို႔မွာက ရွားရွားပါးပါး ဒီလူေတြပဲ အရင္းအခ်ာရွိတာ။ ဒါနဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း ဘာျဖစ္ျဖစ္ဆိုျပီး
အေဖာ္ေကာင္းျဖစ္တဲ့ သားလက္ကိုဆြဲျပီး မဂၤလာပြဲတက္ရေတာ့တာေပါ့။

ကိုယ့္ တဖြဲ႕တည္းသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ပြဲဆိုေတာ့ က်မတို႔တြဲေနက်အဖြဲ႕ (မမိုခ်ာ့၊ ခက္မာ၊ ကိုသန္းေဌးေမာင္၊

ေကသီ...) အေစာၾကီး လူစုျပီး အေရာက္လာၾကတာေပါ့။ က်မ ေမွ်ာ္လင့္ ထားသလိုပဲ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ လုပ္တဲ့
မဂၤလာေဆာင္က ပကာသနနည္းနည္းနဲ႔ ကိုယ့္လူေတြနဲ႔ကိုယ္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနခဲ့တယ္။ ဧည့္သည္ေတြ တသုတ္ျပီးတသုတ္
ေရာက္လာလိုက္တာ.. ကိုယ့္လူေတြခ်ည္း..။ ပုသိမ္က အႏုပညာသမား နာမည္ေက်ာ္ေတြ :P (ၾကြက္(သိမ္းတင္သား)၊
ကိုျမင့္မိုးေအာင္၊ ကိုေအာင္ပြင့္အပါအ၀င္ ကဗ်ာဆရာေတြ)၊ ေနာက္ ကိုေရႊ(ေရႊေဂ်ာ္ေဂ်ာ္)၊ ကိုေစာေ၀(ခု ဖမ္းခံထားရတဲ့
ကဗ်ာဆရာ)၊ ဆူဒိုနင္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ တအုံးအံုးေပါ့။

ေနာက္ အုပ္စုလိုက္ေတြကေတာ့ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးဘက္က အဖြဲ႔ေတြ.. NLD

လူငယ္ေတြထဲကလည္း ခု အဖမ္းခံထားရတဲ့ ကိုသိန္းေဆြတ.ို႔ . ဟိုမွာက ကိုတိုးလြင.္ ..။ က်မက ႏိုင္ငံေရးအသိုင္းအ၀ိုင္းကို
သိပ္မသိေတာ့ ဟိုလူ႔ေမး ဒီလူ႔ေမးေပါ့။ ဟိုဟာက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း ဦးဗေဆြေလးသားေလ. သားၾကီးတဲ့။
ေဟာဟို ေကာင္မေလးက နီလာသိန္း(ခု အဖမ္းခံထားရတဲ့ နီလာသိန္းေလ)ေပါ့.. အဲဒီ ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက ႏိုင္ငံေရးထဲ
ေျခစံုပစ္၀င္ေနခဲ့သူေတြ..။ ဟိုမွာ ထိုင္ေနတာက ဗိုလ္ၾကီး၀င္းထိန္ (တေလာက ေထာင္ကေန ထုတ္ျပီးမွ ခ်က္ခ်င္း
ျပန္အဖမ္းခံသြားခဲ့ရသူ)၊ ဟိုမွာ ဗိသုကာဦးေက်ာ္မင္း(ခုေတာ့ဆံုးသြားရွာျပီ)၊ဟိုမွာကသခင္အုန္းျမင့္ေလ။

ဟိုတဘက္ျခမ္းမွာ ထိုင္ေနၾကတာက ကယန္းျပည္သစ္ပါတီက အဖြဲ႕ေတြတဲ့..။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က

လည္း လာတယ္.. ဟိုမွာ.. အဲဒါ ကိ၀
ု င္းႏိုင္ဦး..တဲ့ (ခုေတာ့ BBC ေရဒီယိုက ကိုရင္ေမာင္ေပါ့)။ က်မမွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔
လိုက္ၾကည့္ေနရတာေပါ့။ ဒီၾကားထဲ က်မတို႔ သတို႔သမီးကလည္း က်မတို႔ဆီ ေျပးေျပးလာျပီး ဟိုလူ.. ဒီလူ.. ဆိုျပီး
မိတ္ဆက္ေပးေသးတာ..။ က်မတို႔ အၾကာၾကီး ေနၾကလို႔ ေမာင္ထူးျမတ္ၾကီး ေတာင္ တေရးအိပ္ေပ်ာ္သြားေသး။

အဲဒီတုန္းမွာပဲ အန္တီစု ေရာက္လာတာ။ အန္တီစုက အစည္းအေ၀းေတြ ရွိတဲ့ၾကားက လာရတာဆိုေပမဲ့

အဲဒီေန႔က ၂နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ေနသြားပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကယန္းျပည္သစ္ပါတီ ဥကၠ႒အပါအ၀င္
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ေတြ႔.. စကားေတြေျပာ..။ က်မတို႔ကေတာ့ အန္တီ့စကား၀ိုင္းနား နီးနီးထိုင္ျပီး နားတစြင့္စြင့္ ေပါ့။
အန္တီတို႔ တေလွ်ာက္လံုး ေျပာေနတာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံၾကီး ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ျဖစ္လာဖို႔ ဆိုတာပါပဲ။ ကယန္းျပည္သစ္
ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ အန္တီတို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာေနၾကတာ.. စိတ္၀င္စားစရာ ပါပဲ။

ျပီးေတာ့ အန္တီက သူ႔အနားရွိသမွ် ဧည့္သည္ေတြကလ

ို ည္း ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာပါတယ္။ က်မကို
ေက်ာင္းဆရာမလို႔ ခင္မင္းေဇာ္က မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ အန္တီစုက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အေနအထားနဲ႔ ဆရာဆရာမေတြရဲ႕
အေနအထားေတြကို ေမးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ပညာေရးစနစ္ကလည္း သိပ္မဆိုးေသးေတာ့ က်မက
ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ မတရားမႈေတြကို သိပါတယ္.. ႏိုင္ငေ
ံ ရး စိတ္၀င္စားမႈ ေတြလည္း ရွိပါတယ္.. လို႔ပဲ ေျဖျဖစ္ပါတယ္။
နယ္ေက်ာင္းေလးေတြ ဆင္းရဲတာကိုလည္း ေျပာျပျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ ဆရာဆရာမေတြရဲ႕ အက်ပ္အတည္းေတြကို
အၾကမ္းဖ်ဥ္း ေျပာျဖစ္ပါတယ္။

(ဒီေနရာမွာ က်မ တခု ထည့္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အန္တီနဲ႔ က်မ စကားေျပာတဲ့ အဲဒီ

၁၀မိနစ္ေလာက္ကေလးမွာ အန္တီက ဘာမဟုတ္တဲ့ ဆရာမေလးတေယာက္ရဲ႕ ေျပာစကားကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိတ္ပါ၀င္စား
နားေထာင္ေနတာကို ၾကည့္ျပီးေတာ့ က်မဘာလို႔မွန္းမသိဘဲ ၾကက္သီးေတြ ထျပီး မ်က္ရည္လည္ေနမိခဲ့တာ ခုထိ သတိရ
ေနမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ အန္တီ့ကို arrogant ျဖစ္တယ္.. Stubborn ျဖစ္တယ္.. ဆိုတာေတြ ေ၀ဖန္တာ
ၾကားရင္ အဲဒီတုန္းက ျမင္ကြင္းကို က်မ ျပန္ျပန္ ေျပာျပျဖစ္ပါတယ္)။

ဒါေၾကာင့္ပဲ က်မအတြက္ေတာ့ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္ရဲ႕ မဂၤလာပြဲကလည္း ၉၆ရဲ႕ အမွတ္တရထဲ ပါခဲ့တယ္လို႔

ေျပာရတာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြထဲမွာပဲေပါ့... သားနဲ႔ က်မနေဘးမွာ အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနတတ္တဲ့ ကိုရာေက်ာ္နဲ႔ က်မကို
ကိုယ္တိုင္ေတြေတာင္ ဘာမွန္း ေသခ်ာမသိခင္မွာ ပတ္၀န္းက်င္က နိမိတ္ဖတ္ေနခဲ့တာ။ အဲဒီ ကာလေလးမွာပဲ
က်မကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ထဲမွာလည္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွားေတြ ရွိလာတာပါ..။ ဒါဟာ အျပစ္ဆိုရင္လည္း....
ကိုေခ်ာႏြယ္ေျပာသလို

အခ်စ္ေရ...တို႔ေတြ
နာတာရွည္ေရာဂါမွာ
သာယာလိုက္ၾကပါစို႔
ကမၻာၾကီးခဗ်ား...
 သင္ေကာင္းခဲ့ေသာ္လည္း
ကၽြႏု္ပ္တို႔ဆိုးခဲ့ပါတယ္။
ရိုးသားခြင့္ မရွိေတာ့ပါ....

လို႔ညည္းညဴခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြဆိုပါေတာ့။

အဲဒီတုန္းက "မျပတ္ေသးဘူး.. ေရစီးေၾကာင္းေလးအား ဓားနဲ႔ျဖတ္ ျပတ္ပါ့မလား.. ဒီလို သံေယာဇဥ္ေတြ.."

... "တစံုတရာဟာ ၾကယ္ေတြေၾကြေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးေနတယ္.. တိမ္ေတြ ေရာင္စံုစီစဥ္ ေရးဆြဲခဲ့ေလတယ္.. တန္ခိုးရွိတဲ့
တစံုတရာအလယ္မွာ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔ၾကတယ္.. ၾကင္နာသူရယ္ ေက်းဇူးတင္တယ္.. တစံုတရာကိုေလ..
လွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့မယ္.." ဘာ..ညာ နဲ႔။ အဲလို သီခ်င္းေတြ ဆိုလို႔ ေကာင္းခဲ့။ ဦးလိင
ႈ (္ သုခမိန္လိႈင္)ကေတာ့
"ေခြးေကာင္မေလး.. ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ျပီး ငါ့ကို ဆြဲဆြဲမ ထည့္နဲ႔" တဲ့။ ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုေခ်ာကိုပါ ဆြဲထည့္ ရေတာ့မွာ။

ပလပ္စတစ္အၾကည္သားေပၚ
တိမ္ေတြေရးဆြဲခ်လိုက္ပီး
တိမ္အိမ္ကေလးေဆာက္ကာ၀င္လိုက္မိ
ဘယ္လိုမွ ျပန္ထြက္မရေတာ့ဘူး။ (ေမာင္ေခ်ာႏြယ)္

က်မကေတာ့.. အဲဒီအခ်ိန္မွာ.. သားလက္ကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ရင္း ခိုႏိုင္မယ့္ ေအးရိပ္ကို ေမွ်ာ္သလိ.ု ..

သူ႔ကို ေမာ္ၾကည့္မိခဲ့တယ္.. ထင္ပါရဲ႕။ တကယ္တမ္း အသက္ ၃၀ အရြယ.္ . ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ မာေက်ာေက်ာ
ေပေတေတ မိန္းမတေယာက္အေနနဲ႔ အဲဒီ လူငယ္ေလးဆီမွာ ရွာေတြ႔တာက ေမတၱာတရားတခုတည္းပါ။ တကယ္ပဲ ဆန္းတဲ့
ပုစၦာတပုဒ္ ပါပဲ။ ဘယ္သူ႔မွာ အျပစ္ရွိခဲ့ပါသလဲ..။

ပုစၦာမဟုတ္ဘဲ
အေျဖေဖာ္လို႔ငါမရခဲ့
မုဆိုးေမာင္းတ၀က္ေမာင္းတင္ထားျပီး
သားေကာင္ကိုငါရွာ
ငါေတြ႔
ငါပစ္ခ်လိုက္တယ္
ငါ့တကိုယ္လံုးဒဏ္ရာေတြခ်ည္းႏိုင္းခ်င္း
နာနာက်င္က်င္အလွငါေတြ႔
အၾကီးအက်ယ္ငါစိုးရိမ္မိ
ငါ့ေသနတ္မွာက်ည္ဆန္မရွိမွာကိုပဲ။
(ေမာင္ေခ်ာႏြယ)္
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၂၇)

၉၆ ဟာ က်မဆီကို တကယ္ပဲ ကဆုန္ေပါက္ ဒုန္းစိုင္းေရာက္လာတဲ့ ႏွစ္ပါပဲ။

၉၆ဧျပီမွာ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္ မဂၤလာပြဲျပီးေတာ့ ေႏြပိတ္ရက္မို႔ ၁၀တန္းစာစစ္ကလည္း မျပီးေသးတာမို႔့ က်မ

ဘားအံ မျပန္ျဖစ္..။ အဲဒီေႏြမွာပဲ ပါပါ ပင္စင္ယူလို႔ က်မအင္မတန္ခ်စ္တဲ့ စြယ္ေတာ္ရိပ္ကို စြန္႔ရျပန္ပါတယ္။ စြယ္ေတာ္ရိပ္ထဲက
ခမ္းနားလွတဲ့ လံုးခ်င္းအိမ္ၾကီးကေန ေရႊ႔ရျပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပင္စင္စား ပါေမာကၡၾကီးခမ်ာ အိမ္ပိုင္မရွ.ိ . အိမ္၀ယ္စရာ
ေငြေၾကးလည္း မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ ေျပာင္းေနဖို႔ ေရြးလိုက္တဲ့ အိမ္ကေလးကေတာ့ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းေပၚက
ပုဂံျခံ၀င္းလို႔ေခၚတဲ့ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာ၀င္းေလးထဲက သစ္သားအိမ္ေလးပါ။ ပုဂံလမ္းမွတ္တိုင္ေနာက္ ျခံ၀င္းထဲက တန္းလ်ား
အိမ္ေလးေတြေပါ့။ ေက်ာင္း၀န္းက်င္ဆက
ီ ေနေတာ့ ေ၀းမသြားေသးပါဘူး။ ျပီးေတာ့ သားကို TTC မွာ ေက်ာင္းထားဖို႔
ဆိုရင္လည္း သြားေရးလာေရး အဆင္ေျပတယ္။ က်မကေတာ့ ရန္ကုန္ကို ခဏျပန္တဲ့ အခိုက္ဆို ပါပါတို႔ မာမာတို႔နဲ႔ တည
ႏွစ္ည အိပ္လိုက.္ . ျမိဳ႕ထဲက အေဖအေမအိမ္မွာ အိပ္လိုက္ေပါ့။ က်မဘ၀ ဘာမွန္းကို မေသခ်ာတဲ့အခ်ိန္။ ဘ၀ထဲ တကယ့္
အနာဂတ္ေသနဲ႔။ အဲဒီကာလမွာတုန္းက က်မရဲ႕ ဘ၀ဆိုတာက သားအတြက္နဲ႔ တပည့္ေတြအတြက္.. ျပီးေတာ့ က်မရဲ႕ ရွိစုမဲ့စု
စာဖတ္ပရိသတ္ အနည္းအက်ဥ္းေလးအတြက္.. ဒါပါပဲလို႔ ေရစုန္ ေမွ်ာထားတဲ့အခ်ိန.္ .။

ဒီ ေမလဆန္းမွာပဲ "အသံသစ္ျပတိုက"္ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ က်မ ထြက္ခဲ့သမွ် စာအုပ္ေတြအကုန.္ . best seller

မျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ က်မ ခ်စ္တာခ်ည္း.. ေက်နပ္တာခ်ည္းပါ..။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီထဲမွာ အသံသစ္ျပတိုက္ မပါပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်မကို
အသံသစ္ျပတိုက္က်မွ သိတယ္လို႔ ေျပာလာရင္ က်မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အသံသစ္ျပတိုက္ကို
ထုတ္ဖို႔ Today စာအုပ္တိုက္နဲ႔ က်မနဲ႔ ေဇာ္၀င္းထြဋ္နဲ႔ ညွိခဲ့ၾကတာ ဒီပံုစံ မဟုတ္ပါဘူး။ ဓာတ္ပံုေတြဆို Four color နဲ႔ Dual
tone နဲ႔ တကယ့္ ကဗ်ာဆန္ဆန္.. အႏုပညာဆန္ဆန္..။ သံုးမယ့္ စကၠဴကလည္း အေကာင္းစား.. တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ Art
Paper ေတြ သံုးမယ္ေပါ့။ က်မနဲ႔ ကိုညီထြဋ္ရယ္ မေမခိုင္ရယ္.. ေသခ်ာကို အခ်ိန္ေပး.. ဓာတ္ပံုေတြ ေရြး စိတ္ကူးၾက..။
က်မကလည္း စာကို အတၳဳပၸတၱိ မဆန္ေအာင္ ေလးေလးလံလံၾကီး ျဖစ္မေနေအာင္.. ပံုစံ သြက္သြက္ေလးနဲ႔ ေရးဖို႔ ၾကိဳးစား။
ျပီးေတာ့ ေဇာ္၀င္းထြဋ္ဆိုတာက ကိုယ္အင္မတန္ၾကိဳက္တဲ့ အဆိုေတာ္ဆိုေတာ့ သူနဲ႔ ပတ္သက္တာကို ေသခ်ာ လုပ္ခ်င္တယ္။
ဒါဟာတကယ့္မွတ္တမ္းေလးတစ္ခုလည္းျဖစ္မယ္ေပါ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ေဇာ္၀င္းထြဋ္ဟာ ျမန္မာျပည္ Rock ဂီတေရစီးေၾကာင္းရဲ႕ ျမစ္လက္တက္ တခုေတာ့
ျဖစ္တယ္။ လမ္းျဖစ္ေအာင္ေဖာက္ခဲ့ရသူေတြထဲက တေယာက္လည္း ျဖစ္တယ္။ ေခတ္အေျခေနေၾကာင့္ Copy သီခ်င္းေတြသာ
ဆိုခဲ့ရေပမဲ့ အဲဒီ Copy သီခ်င္းထဲ Mood အျပည့္ထည့္ျပီး ၾကိဳးစားဆိုတဲ့သ.ူ .။ ေနာက္တခ်က္က ေဇာ္၀င္းထြဋ္ဆိုတာက
စာဖတ္တဲ့ ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ အသစ္ဖန္တီးခ်င္တဲ့ ပရိသတ္အတြက္ အေကာင္းဆံုးကို ေပးခ်င္တဲ့ အႏုပညာသမား...။ ေနာက္
၈၈ေနာက္ပိုင္းမွာ ေကာင္းကင္ေမေမ.. မ်ိဳးဆက္သစ္သီခ်င္း.. အသစ္ကျပန္စ... ဂႏၶ၀င္္စိမ္းေတြနဲ႔ လူငယ္ေတြကို
ေသြးေႏြးေစခဲ့တဲ့သူေလ။ ျပီးေတာ့ က်မက Rod Steward ကို ၾကိဳက္တဲ့သူပီပီ.. ကိုညီထြဋ္ကိုလည္း ၾကိဳက္တဲ့သူမို႔
သူ႔အေၾကာင္း ေရးခ်င္တာလည္း ပါပါတယ္။ ေသခ်ာတာ ကေတာ့ သူ႔ေခတ္တေခတ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့
အႏုပညာသမားတေယာက္အေၾကာင္းကိုေသေသခ်ာခ်ာေရးခ်င္တာပါပဲ။
ဒီေတာ့ စာအုပ္ေလးကိုလည္း လွလွေလး ျဖစ္ေစခ်င္တယ္. .။ အဲဒီစာအုပ္ေလးေရးဖို႔ က်မ သူတို႔မိသားစုနဲ႔
အတူသြား အတူစား အတူအိပ္ ခရီးထြက္သမွ် လိုက္.. Show ေတြ လိုက.္ .. အဲလို အခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနခဲ့ျပီးမွ ေရးရတာ။
က်မတို႔ေတြက ေခတ္အတူတူ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ သူေတြျဖစ္တဲ့အျပင္ ျဖတ္သန္းေနထိုင္ခဲ့ၾကရတဲ့ ၀န္းက်င္ကလည္း အတူတ.ူ .
ျပီးေတာ့ သိေဟာင္းကၽြမ္းေဟာင္းေတြလည္း ျဖစ္ေလေတာ့ ပိုျပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရွိတာေပါ့။ ညနက္ Stage show က
ျပန္ရင္လည္း က်မတို႔ သားအမိကို ၾကံဳတဲ့သူက လိုက္ပို႔ေပးရတာေလ..။ (ပတ္၀န္းက်င္က က်မကိုေျပာတဲ့အထဲ အဲဒါကလည္း
ပါပါတယ္။ က်မက လမ္းသူရဲေတြနဲ႔ တရုန္းရုန္းတဲ့ေလ..)။ အဲဒီ စာအုပ္အတြက္ က်မ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီး ေပးခဲ့ရတာပါ။

တကယ္ေတာ့ ရတဲ့ စာမူခက နည္းနည္းေလးပါ။ က်မကသာ ေသခ်ာလုပ္ခ်င္လုိ႔ ေရးခ်င္လို႔ ေရးခဲ့တာ..။

ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္း စာအုပ္ထြက္လာေတာ့ တကယ့္ တလြဲ.. ။ စကၠဴ အမ်ိဳးအစားက အစ.. စာအုပ္အျပင္အဆင္ အထိ...။
အဆိုးဆံုးကေတာ့ စိစစ္ေရးက ျဖဳတ္တဲ့ စာပိုဒ္ေတြကို က်မကို အသိမေပးခဲ့တာပါပဲ။ ဥပမာ ေဇာ္၀င္းထြဋ္တို႔ Emperors က
အဲဒီတုန္းက ဆံပင္ရွည္ၾကီးေတြန.ဲ႔ . ဆိုေတာ့ ဘာလို႔ ဆံပင္ရွည္ ထားၾကတယ္ဆိုတာေတြကို တေယာက္ခ်င္း ေမးထားတဲ့
အေမးအေျဖေတြေပါ့။ သူတို႔ေျဖၾကတာေတြ သိပ္ေကာင္းတာပဲ..။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါေတြ အျဖဳတ္ခံရတယ္။ ဒီေတာ့ တခ်ိဳ႕
ေနရာေတြမွာ အေၾကာင္းအရာေတြက ဟကုန.္ .။ စာအုပ္ထြက္ျပီးမွပဲ က်မ အဲဒါကို သိရတယ္။ တကယ္ဆို ျဖဳတ္ခံရတဲ့
စာပိုဒ္ေတြကို ၾကိဳသိရင္ ေရွ႔နဲ႔ေနာက္ လွလွပပျဖစ္ေအာင္ ျပန္ျပီး ခ်ိတ္ဆက္လို႔ ရတာေပါ့။ အဲဒီ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲမွာေတာင္
အဲဒီ စိတ္ပ်က္ရမႈကို ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။

(ေရွ႔ဖံုး- အီတိုးေလး)

(ေနာက္ဖံုး)

ဒါေၾကာင့္ က်မ ျပန္မေတြးခ်င္တဲ့ ေမ့ပစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေ၀ဒနာတခုထဲမွာ အသံသစ္ျပတိုက္လည္း ပါပါတယ္။

အင္း ဒါေပမဲ့ 'အသံသစ္ျပတိုက'္ ေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ လူငယ္ေတြရဲ႕ လက္ခံမႈကို ပိုရလာျပီး လူငယ္ေတြနဲ႔ ပို
နီးစပ္သြားခဲ့ရတာကေတာ့ က်မရဲ႕ တကၠသိုလ္ဆရာမဘ၀မွာ တန္ဖိုးတခု ရွိခဲ့တယ္လို႔ေတာ့ ေျပာရမွာပါေလ။

၉၆ ရဲ႕ ေမလေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ရက္ေတြကေတာ့ က်မ ေရွ႕၂၄.. ၂၅ မွာ ေရးခဲ့သလိုပါပဲ..။ ခရီးေတြ

ေတာက္ေလွ်ာက္ ထြက္တာ..။ ဘားအံက တပည့္ေတြနဲ႔ကေတာ့ ကရင္ျပည္နယ္.. မြန္ျပည္နယ္ တ၀ိုက.္ .။ ေနာက္ ၉၆
ေအာက္တိုဘာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ က်ေတာ့ ရန္ကုန္က တပည့္ေဟာင္းေတြနဲ႔ ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္း တေလွ်ာက္..။
အေဖ့ကုမၸဏီက လိုင္စင္ ရုပ္သိမ္းလိုက္ရေတာ့ ခရီးသြားတဲ့ ကားက တစီးေလာက္ အျမဲ ရွိေနတတ္တာမို႔ အေဖ့ကားကို
ယူသြားျပီး ေလွ်ာက္သြားတာပါ။ ဒီၾကားထဲ Emperors ေတြနဲ႔လည္း သူတို႔ Stage Show ေတြ ေလွ်ာက္လုိက္ေသးတာ..။
တန္ေဆာင္တိုင္ ေတာင္ၾကီးမီးပံုပ်ံပြဲကေန... အင္းေလး ေညာင္ေရႊ ပင္းဒယ ပုဂံ ေညာင္ဦး ပုပၸား မႏၱေလး ေမျမိဳ႕ထိကို
တကယ့္ကို စံုတကာေစ့..။ ကားေတြ သံုးေလးစီး တန္းစီျပီး သြားၾကတာ။ အဲဒီအခ်ိန္က ေဆးဆိုးပန္းရိုက္မ်က္ႏွာ ထြက္ျပီးစ။
အဲဒီတုန္းက Emperors မိသားစုေတြနဲ႔အတူ ကိုရင္ဂိုတို႔ မိသားစု..ပါေလ့ရွိတယ္။ သီရိေဂ်ေမာင္ေမာင္တို႔ သားအမိပါတယ္..။
ဟယ္ရီလင္းလည္း ပါတတ္တယ္။ ေနာက္ ဒက္ဒီနဲ႔ မာမီ (မင္းမင္းလတ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏ)ွံ ။ စည္သူလြင္..၊ ပီးေပၚတို႔ လင္မယား..
တခါတေလ..က်မရဲ႕ရန္ကုန္ကတပည့္ေတြေတာင္ပါတတ္တယ္။
 က်မတို႔က လမ္းခရီးမွာ နားရင္ေတာင္ ထန္းေတာေတြ႔ရင္ ထန္းေတာထဲ ကားေတြထိုးရပ္ျပီး ထန္းရည္ခ်ိဳေတြ
ေသာက္ၾက..။ ထန္းတက္သမားေတြနဲ႔ စကားေတြေျပာၾက။ ပြဲေတာင္းရင္ အဲဒီမွာတင္ ဂစ္တာတီးျပီး သီခ်င္းေတြ ဆိုၾက။
မိတၳီလာဆိုရင္လည္း ကန္ေဘးမွာ ကားရပ္နားၾက.. ျပည္ဆိုလည္း ျပည္အ၀င္ မင္းၾကီးေတာင္ေဘးနား ဧရာ၀တီ ျမစ္ကမ္းေဘး
မွာ နားၾက။ အဲလို နားၾကတာ။ အေတြ႔အၾကံဳေတြလည္း အမ်ားၾကီးရ..။ ကိုညီထြဋ္နဲ႔ ပန္းခ်ီေရးမယ္လို႔ တိုင္ပင္ျပီး sketch
ေတြေတာင္ ေကာက္ခဲ့ေသးတာ။ (သူကေတာ့ ေနာက္ပိုင္း တကယ္ ပန္းခ်ီေတြ ျပန္ေရးျဖစ္တယ္။ က်မသာ... ေဆးမ၀ယ္ႏိုင္လို႔
:P ) စာေတြ ေရးခ်င္တာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ ေရးစရာေတြလည္း ရျပီး စာေတြလည္း တကယ္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက
အေတြ႔အၾကံဳေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ခုထိ မေရးျဖစ္ေသး တာေတြလည္း အမ်ားၾကီး က်န္ေနေသးတာ..။ အဲဒါေတြကို
အသက္ၾကီးလို႔ ဆရာမဘ၀က ပင္စင္ယူျပီးရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ စာေတြပဲ တစိုက္မတ္မတ္ ေရးေတာ့မယ္ေပါ့...။
ခုေတာ့လည္း...ဘ၀က ဘာေတြ ဘယ္လို ျဖစ္ဦးမယ္ မသိျပန္..။

(အဲလို ျမန္မာျပည္ထဲ ခရီးေတြ တင္းက်မ္းသြားခဲ့ရတာမို႔ ခု ထိုင္းမွာေနေနရခ်ိန္ ထိုင္းက ခရီးသြားလုပ္ငန္းနဲ႔

ပတ္သက္ျပီး ခ်မ္းသာေနတာကို ေတြ႔တဲ့အခါမွာ ကိုယ္တိုင္းျပည္နဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ျပီး ရင္နာရတာပါ။ ထိုင္းမွာက လွေအာင္
မနည္းလုပ္ထားရတာေလ.. ျပီးေတာ့ တကယ္ Tour Area လုပ္ႏိုင္တဲ့ ေနရာက နည္းနည္းေလး.. ။ က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာက
ဘယ္ေနရာ ၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္... ခရီးသြားေတြကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ေနရာခ်ည္း...... - စကားခ်ပ္)

က်မကေတာ့ ေရာက္ေလရာမွာ မွတ္စရာရွိတာေတြ သယ္ပိုးခဲ့တာပါပဲ။ အနည္းဆံုးေတာ့ စာသင္ခန္းထဲက

တဆင့္ မွ်ေ၀ႏိုင္မယ္.. အမ်ားဆံုးဆို စာမ်က္ႏွာေတြေပၚကေနေပါ့။ ဥပမာေျပာျပရရင္ ၀န္ၾကီး ပေဒသရာဇာရဲ႕
ထန္းတက္သမားဘြဲ႔ တ်ာခ်င္းကို သင္တဲ့အခါ က်မေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းနားတ၀ိုက္က ထန္းတက္သမားေတြ
အေၾကာင္း ေျပာျပႏိုင္မယ္..။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္က ထန္းသမားဘ၀နဲ႔ ခု ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ေက်ာ္ထိ တိုင္ေအာင္ေတာင္မွ
သိပ္မကြာေသးတဲ့ ထန္းသမားေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြကို ေျပာျပမယ္။ အဲဒါဟာ ေကာင္းတာလား ဆိုးတာလား..။
ေရာင့္ရဲတတ္တာလား... ပညာဥာဏ္မၾကီးရင့္တာလား.. ေဆြးေႏြးမယ္။ ေရာင့္ရဲတာက ေကာင္းလား.. တိုးတက္ဖို႔ၾကိဳးစားတာ
ေကာင္းလား.. ေတာရြာအလွအတုိင္း ထားမလား.. ေခတ္မီ တိုးတက္တဲ့ ျမိဳ႕ျပအျဖစ္ ျပဳျပင္မလား..။ Economy ကို ဘယ္လို
တည္ေဆာက္မလဲ.. ဆိုတာေတြ ျငင္းၾက ေဆြးေႏြးၾကမယ္ေပါ့..။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ စာသင္ခ်ိန္ေတြက
တိုေတာင္းလြန္းတာမို႔ ဒါေတြြ ေျပာျပ ခ်ျပဖို႔ အခ်ိန္မရပါဘူး။
အဲဒီအခါ က်မရဲ႕ စကား၀ိုင္း ေဆြးေႏြး၀ိုင္းေတြက အေ၀းေျပးလမ္းမၾကီးေပၚမွာရွိတဲ့ ဘားအံေကာလိပ္ေဘးက
လမ္းေဘးလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးဆီကိုပဲ ေရာက္ ေရာက္ သြားေတာ့တယ္။ ည ည.. လေရာင္ေအာက္..
လမ္းမီးတိုင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္က က်မတို႔ရဲ႕ လက္ဘက္ရည္ စားပြ၀
ဲ ိုင္းက သံုးေလး၀ိုင္းစာေလာက္ အၾကီးၾကီး.. ေဆြးေႏြးၾက
ျငင္းခုန္ၾက..။ အဲဒီမွာပဲ တကယ္စာဖတ္တဲ့ တကယ္ေတြးႏိုင္ ေဆြးေႏြးႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြ ရွိေနတာကို က်မ ပို ပို သိခဲ့ရတာ။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ရြက္ပုန္းသီးေလးေတြက ဖူးပြင့္ခြင့္ မရ..။ တခ်ိန္မွာ ကုန္ကားေမာင္းမွာတဲ.့ . ကုန္ကူးမွာတဲ.့ . လက္ဘက္ရည္ဆုိင္
ဖြင့္မွာတဲ့.. ယိုးဒယားပစၥည္းဆိုင္ တည္မွာတဲ့။ ကုန္ကားေထာင္စားမွာတဲ.့ . လယ္ေတြ ကိုင္းေတြပဲ ျပန္လုပ္မွာတဲ့။ က်မစိတ္ထဲ
ငါဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲလို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ စဥ္းစားျပီး သက္ျပင္းခ်မိတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့..။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ေတာင္
အိပ္မက္ရွိသေလာက္ စိတ္တိုင္းက် ဖူးပြင့္ခြင့္ မရတာ။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိန္ခ်ိန္ေပါ့.. လို႔ေတာ့ ေတးထား ျငိဳးထား
ခဲ့လိုက္ပါေသးတယ္။

အဲဒီ ၉၆ ႏိ၀
ု င္ဘာ ေနာက္ဆံုးပတ္မွာ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေတာ့လည္း က်မကေတာ့ ပံုမွန္ပဲ ေက်ာင္းတြင္း
လႈပ္ရွားမႈကိစၥေတြထဲ စိတ္ေရာက္လို႔ေပါ့။ ျပီးေတာ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳတအုပ္လည္း ေရးလက္စ..။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တုန္းက
ခရီးေတြ ဆက္တိုက္ထြက္ထားတာမို႔ လူက နည္းနည္းလည္း လက္ပမ္းက်ေနျပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ
ဆႏၵျပလို႔ဆိုတဲ့ သတင္း ေရာက္လာတာပါပဲ။ ၉၆ ဒီဇင္ဘာ ၃ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔ ညမွာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ႏိ၀
ု င္ဘာကတည္းက
စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ရဲေတြ ျပႆနာ ျဖစ္ရာက တအံုေႏြးေႏြး စေနခဲ့တာပါ..။ စည္ပင္ရဲနဲ႔
စက္မႈေက်ာင္းသား၂ေယာက္ ေစာ္ဘြားၾကီးကုန္း အေ၀းေျပးဂိတ္မွာ ျပႆနာျဖစ္ရာက ေက်ာင္းသားေတြ အဖမ္းခံရ.. တကယ္
လြန္တာက ရဲက လြန္တာ..။ အဲဒီကိစၥ ေျဖရွင္းရာမွ အာဏာပိုင္ဘက္က ေက်ာင္းသားေတြကို မတရားသျဖင့္
ရိုက္ႏွက္တာမ်ိဳးရွိလို႔ ျပႆနာၾကီးသြားတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းသားဆိုတာမ်ိဳးကလည္း မတရားသျဖင့္
ဆိုတာကို ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္တဲ့အျပင္ ၈၈ရဲ႕ ေသြးကလည္း ေအးေသးတာမဟုတ္ေလေတာ့ ျဖစ္ျပီေပါ့။

ရန္ကုန္မွာကေတာ့ ဒီဇင္ဘာ ၂ရက္ ၃ရက္ကတည္းက ေက်ာင္းသားေတြက လွည္းတန္းမွာ စုေ၀းတာတို႔

ထိုင္သပိတ္ေမွာက္တာတို႔ စေနပါျပီ။ စစ္တပ္ကလည္း သူတို႔ ထံုးစံအတိုင္း အင္အားသံုးျဖိဳခြဲျပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို
ရွာေဖြဖမ္းဆီးတာေတြ ဆက္တိုက္ လုပ္ေနပါ ျပီ။ က်မကသာ နယ္ေက်ာင္းေရာက္ေနလို႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ
မသိေသးတာပါ။ ဒီဇင္ဘာ ၄ရက္ေန႔မွာေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္ တကၠသိုလ္ဘက္မွာ အသံထြက္လာပါျပီ။ ေက်ာင္းသားေတြ စာေတြ
ေ၀.. စာေတြကပ္..။ အဲဒီ ဒီဇင္ဘာ ၄ရက္ေန႔မွာပဲ က်မတို႔ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက ဆရာဆရာမေတြကို အစည္းေ၀းေခၚျပီးး
ဂ်ဴတီခ်ဖို႔ေတြ ေက်ာင္းသား ထိန္းဖို႔ေတြ စီစဥ္ပါတယ္။ ဒီတပတ္ေတာ့ ဘယ္သူမွ ရန္ကုန္ မျပန္ရ.. ခရီးလည္း မထြက္ရ..
ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာပဲ ရွိေနၾကရမယ္တဲ့။ ဆရာဆရာမေတြကေတာ့ သိပ္မပူတတ္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ဘာလုပ္မယ္လည္း
ေတြးမထားၾကပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီေန႔မွာပဲ ရန္ကုန္နဲ႔ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္က လႈပ္ရွားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ က်မတို႔

ေက်ာင္းေသးေသးေလးဆီ ေရာက္လာပါျပီ။ ဒီဇင္ဘာ ၅ရက္ေန႔ညမွာေတာ့ ေမွာင္အံု႔အံု႔ႏိုင္လွတဲ့ ဘားအံ ေကာလိပ္ဘက္ဆီက
ေၾကြးေက်ာ္သံေတြ ၾကားလိုက္ရပါျပီ။ ေက်ာင္းသား အခြင့္အေရး.. ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး.. ဖမ္းဆီးေက်ာင္းသားေတြ
ျပန္လႊတ္ေပးေရး.. 'ဒို႔အေရး' ေတြေပါ့..။ က်မ ၾကက္သီးေတြထျပီး မ်က္ရည္လည္လာရျပန္ျပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ..
ေက်ာင္းသားဆိုတာ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းသားစိတ္ ရွိတာပါပဲလို႔ ေတြးမိလို႔ေပါ့။ ဘာမွ မသိဘူး..
ဘာခံစားမႈမွမရွိဘူးလို႔ ထင္ထားခဲ့တဲ့ က်မရဲ႕ ဘားအံက ကေလးေတြဟာလည္း ေခတ္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ဆိုတာကို..
ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရး ဆိုတာကို.. ခံစားတတ္တာ ပါပဲလား..။ ေက်ာင္းဘက္က ဆရာတခ်ိဳ႕ ဆရာမေဆာင္ဆီ
လိုက္လာပါတယ္..။ က်မနဲ႔ အမၾကီးကို နာမည္တပ္ေခၚျပီး ဆရာၾကီးက ကေလးေတြ ထိန္းဖို႔ ေခၚခိုင္းလို႔တ.ဲ့ .။ အဲဒီအခ်ိန္
က်မတို႔က ေက်ာင္းထိပ္ေတာင္ ေရာက္ေနပါျပီ။ ေက်ာင္းထဲမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေဆာင္ဘက္ဆီက မီးေမွာင္ခ်ထားျပီး
အခ်ီအခ်ညီညီေအာ္သံေတြ..။

ခဏၾကာေတာ့ စစ္ကား ၂စီးနဲ႔ 'ပ၀တ' က အရာရွိဆိုသူေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ သူတို႔က ေက်ာင္းထဲ

ခ်က္ခ်င္း မ၀င္ဘဲ ဆရာၾကီး.. အေဆာင္မွဴးေတြနဲ႔ ရွိေနတဲ့ ဆရာဆရာမေတြကို ေခၚပါတယ္။ ကေလးေတြကို ကိုယ့္ဘ ာသာ
ထိန္းရင္ သူတို႔ မ၀င္ပါဘူးလို႔ ညွိပါတယ္။ ဆရာၾကီး က က်မတို႔ မ်က္ႏွာေတြကို ၾကည့္ပါတယ္။ က်မတို႔ေရာ..
အေဆာင္မွႈးေတြေရာ ျပိဳင္တူ ကတိေပးပါတယ္။ ထိန္းပါ့မယ္.. ဗိုလ္မွဴးတို႔သာ ဘာမွမလုပ္ပါနဲ.႔ .ေပါ့။ တကယ္လည္း သူတို႔
ေက်ာင္း၀င္း အျပင္နားရွိေနတုန္း.. အေဆာင္မွဴးေတြက ကိုယ့္အေဆာင္ေတြေပၚ ကိုယ္တက္ျပီး ကေလးေတြကို ၀င္ထိန္း
ရပါတယ္။ မင္းတို႔ ေျပာခ်င္တာေျပာလိုက္ရျပီ.. သူတို႔လည္း သိသြားျပီပဲ.. ေတာ္ၾကေတာ့.. ေတာ္ၾကာ ဘာမွ
မလုပ္လိုက္ရေသးဘဲနဲ႔ အဖမ္းခံၾကရရင္ မတန္ဘူးေပါ့..။ ကေလးေတြကလည္း ထိန္းတာက သူတို႔ ဆရာဆရာမေတြဆိုေတာ့
စကား နားေထာင္ၾကပါတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ျငိမ္သြားၾကပါတယ္။

ေနာက္တေန႔ စေန တနဂၤေႏြေတြမွာေတာ့ က်မအပါအ၀င္ ေက်ာင္းက ဆရာဆရာမ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို

'ပ၀တ'က ေခၚေမးတာေတြ.. လာေတြ႔ျပီး စကားစျမည္ေျပာတာေတြ.. လုပ္ပါတယ္။ စိတ၀
္ င္စားစရာ ေကာင္းတာက က်မကို
စကားေျပာခ်ိန္မွာ က်မအိမ္မွာ ဘုရားစင္မရွိတာကိုပဲ အၾကာၾကီး ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးေနတာပါ။ ေနာက္မွ သိတာက က်မကို
ကြန္ျမဴနစ္လို႔ စြပ္စြဲလို႔ရေအာင္ ေမးတာဆိုပဲ။ က်မကေတာ့ သူ ဘာရည္ရြယ္တာလဲဆိုတာ ရိပ္မိသလို ရွိတာနဲ႔ က်မက
ခရီးခဏခဏထြက္တာေၾကာင့္ေရာ.. ဘုရားစင္ထားရင္ တာ၀န္ၾကီးသလို ခံစားရလို႔ မထားတာလို႔ပဲ ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္
သူက ဗုဒၶဘာသာကို ယံုသလား ဆိုတာမ်ိဳး ေမးလာတာမို႔ က်မက စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ သူ႔ကို သစၥာေလးပါးနဲ႔ မဂၢင္ရွစ္ပါးကို
တမင္ စကားထဲ ထည့္ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ျပီးသြားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မက အျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ သမားဂုဏ္ျပျပီး
ေျပာတာပါ။ အဲလိုနဲ႔ စေန တနဂၤေႏြမွာ ဘားအံေကာလိပ္က ျငိမ္သြားေပမဲ့ ရန္ကုန္နဲ႔ ေမာ္လျမိဳင္.. မႏၱေလး တကၠသိုလ္
ေတြမွာေတာ့မျငိမ္ၾကေသးပါဘူးတဲ့။

ဒီလိုနဲ႔ ဒီဇင္ဘာ ၉ရက္ တနလၤာေန႔မွာေတာ့ 'ပ၀တ'က ျပည္နယ္မွဴး(ကရင္လူမ်ိဳးပါပဲ)က ေက်ာင္းကို လာျပီး

ေက်ာင္းသားေတြကို စကားေျပာပါတယ္။ သူေျပာေတာ့လည္း အျဖဴးသား ေပါ့..။ ပညာေရးကို ဘယ္လို ေကာင္းေအာင္
လုပ္ေပးေနပါတယ္ေပါ့..။ လိုတာေတြ ေျပာပါေပါ့..။ ကေလးေတြက ေလွာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ေအာ္လား ဟစ္လားလည္း
ျပန္လုပ္ၾကပါေသးတယ္။ သူ ျပန္သြားတဲ့အထိလည္း ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ရျပန္ဦးမယ္လို႔ က်မတို႔ ဆရာဆရာမေတြ
ကိုယ္တိုင္ကကို မထင္ၾကေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေန႔ ေန႔လယ္မွာပဲ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ဆူပူမႈေၾကာင့္
တကၠသိုလ္ေတြ ရက္အကန္႔အသတ္မရွိ ပိတ္လိုက္တယ္.. ဆိုတဲ့ ေၾကျငာခ်က္ ထြက္လာပါေတာ့တ ယ္။ ႏွစ္ရက္အတြင္း
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအားလံုးကိုယ့္ရပ္ရြာဆီအေရာက္ျပန္ရမယ္တဲ့။

အာဏာရွင္ စစ္အစိုးရကေတာ့ သူတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ မွန္သမွ်ကို

ဘယ္ေတာ့မွ ဘယ္တုန္းကမွ မလိုက္ေလ်ာဘဲ ေက်ာင္းသားေတြကို အဓိက အထိနာေစမယ့္ ေက်ာင္းေတြ ရက္ရွည္
ပိတ္ပစ္လိုကတ
္ ာမ်ိဳးေတြနဲ႔ပဲ တု႔ံျပန္လိုက္တာပါပဲ။ အဲဒီေန႔က ေယာက်္ားေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စိတ္ထိခိုက္ၾကပါတယ္။
မိန္းကေလးေတြက ငိုၾကပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေက်ာင္းပိတ္ထားဦးမလဲ.. ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္လိုက္ျပီးေတာ့မွ
ဘယ္သူေတြကို လိုက္ရွာ ဖမ္းဆီးတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ဦးမလဲဆိုတာကို အားလံုး ေတြးမိေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့..။
လူငယ္ေတြအတြက္ အနာဂတ္ကို ျမင္ရဖို႔အေရး ေ၀းရျပန္ဦးေပါ့။ ဒါဟာ မွန္ကန္တဲ့ ေျဖရွင္းမႈလား..။ က်မကေတာ့
အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ခါးခါးသီးသီး မုန္းတီးတာကိုပဲ နာနာက်င္က်င္ ခံစားေနခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အစမွာတုန္းက က်မကို အေပ်ာ္နဲ႔
ၾကိဳခဲ့တဲ့ ၉၆က ႏွစ္အဆံုးမွာေတာ့ က်မရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို ပူျပင္း ေလာင္ျမိဳက္ေစခဲ့ပါတယ္။
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၂၈)

ဒီလိုနဲ႔ ၉၆ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာက က်မအတြက္ေတာ့ ေအးစက္ေျခာက္ကပ္တဲ့ၾကားကပဲ ပူေလာင္ ျပင္းပ်ခဲ့ပါတယ္။

ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ရွိမေနေတာ့တဲ့ ေက်ာင္းၾကီးက အဓိပၸာယ္မဲ့တအ
ဲ့ ျပင္ က်မစိတ္ေတြကိုလည္း
ေျခာက္ခ်ားေစပါတယ္။ အဲဒီရက္ေတြထဲ ရန္ကုန္ျပန္ဖို႔ကိုေတာင္ စိတ္ထဲ ဆို႔ဆို႔နစ္နစ္ ခံစားရပါတယ္။ ရန္ကုန္အျပန္
ျမိဳင္ကေလး ဘက္ကမ္းကို အကူး သံလြင္ျမစ္ေပၚကေန ဘားအံဘက္ဆီ လွမ္းၾကည့္မိရင္ေတာင္ ငိုခ်င္ေနမိခဲ့တဲ့
အခ်ိန္ေတြေပါ့..။ ဒီျမိဳ႕ေလးအတြက္ က်မမွာလည္း တာ၀န္ရွိသလို ခံစားေနမိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခါ စိတ္သက္သာရာ
ရရာရေၾကာင္း က်မ ၀တၳဳတပုဒ္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ၀တၳဳေရးေနခ်ိန္တေလွ်ာက္ တကယ့္ကို ေၾကေၾကကြဲက.ြဲ . ေရးေနခဲ့တာပါ။
ေရးလိုက္ မ်က္ရည္က်လိုက္ ပစ္ထားလိုက္န.ဲ႔ . မ်ားေသာအားျဖင့္ ခုလို ၀တၳဳရွည္စဆံုးမ်ိဳးကို တထိုင္တည္းေရးေလ့ရွိတဲ့ က်မ
ခု၀တၳဳေလးကို ထံု႔ပိုင္းထံု႔ပိုင္းနဲ႔ ေရးယူရပါတယ္။ ၁၉၉၈ ေမလမွာေတာ့ က်မတို႔ ဆရာဆရာမအားလံုး ရန္ကုန္ကို
ျပန္ေျပာင္းရမယ္လို႔ ေျပာင္းေရႊ႔မိန္႔ ထြက္လာပါတယ္။ ဒီေတာ့မွပဲ စိတ္ထဲ တကယ္ကို ထိခိုက္ျပီး ဒီ၀တၳဳကို
အျပီးသတ္ႏိုင္ပါတယ္။့ "ေၾကေၾကကြဲကြဲ ခံ၀န္"... လို႔ နာမည္ေပးလိုက္ပါတယ္။

အဲဒ၀
ီ တၳဳကို မေဟသီပို႔ေတာ့ စိစစ္ေရးက ပယ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္.. တျခား မဂၢဇင္းကေန
ေခါင္းစဥ္တမ်ိဳး ေျပာင္းျပီး တင္ၾကည့္ေတာ့လည္း မလႊတ္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ေခါက္သိမ္းထားလိုက္တာ ၂၀၀၅ က်မွပဲ စိစစ္ေရးက
က်ပါေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ ေနာက္က 'ခံ၀န္'ဆိုတာကို ျဖဳတ္ေပးလိုက္ရပါတယ္။ (အဲဒီ ၉၆နဲ႔ ၂၀၀၅ ၾကားထဲ စိစစ္ေရးကို
စိတ္နာနာနဲ႔ ဒီ၀တၳဳထဲက တခ်ိဳ႕အစိတ္အပိုင္းေတြကို တျခား၀တၳဳေတြထဲ ထည့္ထည့္ေရးေနတာနဲ႔ တခ်ိဳ႕ အခ်က္အလက္
ေတြဆို ထပ္ေတာင္ေနတယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒ၀
ီ တၳဳေလးကို စြဲလန္းတာနဲ႔ပဲ ရသ၀တၳဳစဥ္စာအုပ္တစ္အုပ္အတြက္
ပင္နီစာအုပ္တိုက္ကို ေပးခဲ့ပါတယ္။ ပင္နီစာအုပ္တိုက္က စာအုပ္အျပင္အဆင္ကို ေသခ်ာလုပ္တဲ့အတြက္ ဒီ၀တၳဳေလးရဲ႕
အခင္းအက်င္း အတင္အျပက က်မစိတ္ၾကိဳက္ရခဲ့တာလည္း တကယ့္ သေဘာက်စရာပါ....။

အဲဒ၀
ီ တၳဳေလးကို ၉၆ ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ အမွတ္တရအျဖစ္ တင္ေပးခ်င္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၉၇ နဲ႔
ပတ္သက္ လို႔လည္း ေရးစရာေတြ ရွိေနေသးတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္.. ေၾကေၾကကြဲကြဲကို ေပးဖတ္ခ်င္
တာနဲ႔.................

ေၾကေၾကကြဲကြဲ

(တစ္)

ေတာင္ထိပ္မွာ တိုက္ခတ္ၿမဲေလက အခါမ်ားစြာကလိုပင္ ေအးျမၿမဲ... လန္းဆတ္ၿမဲ။

အဲဒီေတာင္ထိပ္မွာ အၿမဲေပ်ာ္ရႊင္ရင္ေမာေနက် မိန္းမတေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ ခုခ်ိန္မွာ ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေႂကြးလုိ႔။
ဒီေနရာကေန မတ္မတ္ရပ္လုိ႔ ေအာက္ဘက္ ခတ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဆီးျမင္ရေသာ ၿမိဳ႕ကေလးကို သဲသဲက ြဲကြဲ မျမင္ႏိုင္ၿပီ။
ၿမိဳ႕ကေလးကို အေပၚစီးမွ အျပည့္အဝ ျမင္ႏိုင္ေသာ ဒီေတာင္ထိပ္ အစြန္းကေလးမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရပ္ရင္း
ေလအဟုန္ျဖင့္ အဝတ္တို႔ တျဖတ္ျဖတ္ လြင့္လွ်င္ သူမ ေပ်ာ္ရႊင္ေပ့ါပါးစြာ ရယ္ေမာေနက်။ အဲဒီအခါ... စိတ္ထဲမွာ
ေလဟုန္စီးေနရသည္ဟုပင္ ထင္ေသးတာ။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို သူမက ေလဟုန္စီး ငွက္ကေလး တေကာင္ ျဖစ္သြားကာ
အလြတ္ရေနေသာ ၿမိဳ့ကေလး၏ ေနရာအႏွံ႔ကို ပ်ံဝဲၾကည့္ ႏိုင္ခဲ့တာ။ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရႏိုင္သည့္ သတိတရေတြပဲ
ျဖစ္ပါသည္။

ေဟာ... ဟိုးမွာ ေႁမြလိမ္ေႁမြေကာက္ ၿမိဳ႕ပတ္လမ္း။ (သူမႏွင့္ေမာင္ အပါအဝင္ ခ်စ္သူမ်ားကို ဖမ္းစားေနက် ကုန္းတက္

ကုန္းဆင္းမ်ားႏွင.့္ .....)

ဟိုေနရာကေလးက စိုက္ပ်ဳိးေရးေက်ာင္းပိုင္ လယ္ကြင္းေတြေပါ့။ မညီမညာေျမသားေတြေၾကာင့္ စက္ဘီး

ျဖတ္နင္းသြားတဲ့အခါ ဒုတ္ဒုတ္ခုန္လို႔။ စက္ဘီးမစီးတတ္ေသာ သူမက ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ေမာင့္ပုခုံးကို
အားကုန္ဆုပ္ဆုပ္ထားရတဲ့ ရင္ခုန္သံကိုပင္ ျပန္ၾကားရေသးသည္။

ၾကည့္စမ္း..... ဟိုမွာ ၿမိဳ႕ထဲကို ျပည္ေထာင္စု ရပ္ကြက္ကေန သြယ္လာတဲ့ လမ္းကေလး.... ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ ထုံးစံအတိုင္း

ကုန္းတက္ေတြဆို လူကို စက္ဘီးကစီး၊ ကုန္းဆင္းဆို စက္ဘီးရဲ့ အရွိန္နဲ႔ ေျပးဆင္းလုိ႔ တေမာေမာႏွင့္ပင္
ေပ်ာ္ခဲ့ၾကရဖူးသည္။

ကန္သာယာႏွင့္ ေဆးရုံတဝိုက္မွာရွိေသာ လမ္းဆြယ္ေလးေတြကေတာ့ သူမကို အဖမ္းစားခဲ့ဆုံးပင္။ သူမကို

မိန္းေမာရူးသြပ္သြားေစခဲ့ေသာ တရားခံေတြထဲမွာ ထိုေနရာေလးေတြကလည္း က်ိန္းေသ ပါ၏။

ေတြ႔လား.... ေျမနီလမ္းကေလးေတြ။ ေရကန္က်ယ္က်ယ္ေတြကို ဘယ္ညာၿခံရံလ.ို႔ .. ၾကာေတြလည္း ပြင့္ၾကသည္။

ဒါ့ထက္ပို၍ သက္ဝင္ျပည့္စုံမည့္ ရႈခင္းပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ ဘယ္မွာမွ မရႏိုင္ေတာ့။

ထန္းပင္ေတြ၊ အုန္းပင္ေတြ၊ ကုကၠဳိပင္အုပ္ႀကီးေတြေၾကာင့္ စိမ္းရိပ္ေနေသာ ေဟာသည္ ကမ္းနားကေလး ကလည္း

ေဆာက္တည္ရာမရခဲ့ဖူးသည့္ မိန္းမတေယာက္၏စိတ္တို႔ကို ၿငိမ္ဝပ္ သြားေစခဲ့ဖူးသည္။ သံလြင္ျမစ္ကို
ျဖတ္တိုက္လာသည့္ ေလညႇီညႇီစိမ္းစိမ္းကို ရွဴရွိဳက္ရင္း ေအးရိပ္ခိုခဲ့ဖူးသည္။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုေသာ စိတ္ေဝဒနာျဖင့္
ကမ္းနဖူးမွာ ရပ္ရင္း ျမစ္ေရညဳိညဳိထဲ ငုံ႔ၾကည့္မိစဥ္မွာ ျမစ္ေရစီးေၾကာင္းသန္သန္ထဲ ထင္းတုံးေတြ ခက္ခဲတႀကီး
လုိက္ဆယ္ေနသည့္ ကေလးတစုကို အျမင္မွာ....“အသက္တာ”ရဲ့တန္ဖိုးကို သတိဝင္သြားခဲ့ရဖူးသည္။

အဲဒီေန႔ရက္ေတြတုန္းက ၿမိဳ႕ကေလးဆီကို ေရာက္စ... ဒဏ္ရာအနာတရ ပလပြႏွင့္ မိန္းမ သည္ သူမရဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို

ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ ရင္ခြင္ထက
ဲ ေန တေမ့တေလ်ာ့.... ျဖတ္ခ.ဲ့ .. လြယ္လြယ္ ငိုခဲ့.... ၿပီးေတာ့ လြယ္လြယ္ ေပ်ာ္ခဲ့တာ...
ရက္မ်ားစြာ......။

တကယ္ေတာ့ သူမကိုက ....ၿမိဳ့ကေလးကို.... အသုံးခ်ခဲ့တာေလ။

တခါတေလမ်ား သူ႔ရင္ခြင္ဆီကေန သူႏွင့္ အလြန္နီးသည့္ နယ္ျခားေဒသၿမိဳ႕ကေလးမ်ားဆီအထိပင္ ေျခဆန္႔လုိ႔

သူမက ပ်ံဝဲခဲ့ေသးတာ....။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ရဲ့ေျဖရာတဲ့ေလ။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ လိုသလုိ ပ်ံဝဲခြင့္ရခဲ့တာ.... သုံးႏွစ.္ .... တဲ့။
သူမစိတ္ထဲမွာေတာ့ နာရီပိုင္းေလာက္သာ ၾကာခဲ့သည္ဟု ထင္သည္။

ခုေတာ့ျဖင့္သူ႔ကိုထားခဲ့ရေတာ့မည္။
သူနဲ႔ေဝးရာ....ဇာတိေျမဆီကိုသူမျပန္ရေတာ့မည္။
“ေျပာင္းေရႊ႕တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခြင”့္ တဲ့။
အဲဒီ အမိန္႔စာေလးက သူမကို မီးလွ်ံလုိပဲ ပူေလာင္ေစလွသည္။

ခုခ်ိန္က်မွေတာ့ သူ႔ေျခရင္းမွာ ဒူးေထာက္ငိုေႂကြးရုံကလြဲ၍ သူမအတြက္ အခြင့္အေရး တစုံတရာ မရွိေတာ့ပါ။

“က်မကို ခြင့္လႊတ္ပါ” ဆိုရုံမွ်ႏွင့္ေတာ့ မလုံေလာက္ေတာ့ၿပီ။ သို႔ေပမဲ့ သူမ ေတာင္းပန္ခ်င္လွပါသည္။

ထိုမိန္းမက ေတာင္ထိပ္ရဲ့ အဖ်ားေလးမွာ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လုိက္သည္။ ၿမိဳ့ကေလးကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့

မႈန္းဝါးလုိ႔ေန၏။ ေလတိုးသံမွအပ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ဝန္းက်င္မွာ သူမ ရႈိက္ငင္သံကသာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္
ရွိေနသည္ထင္၏။ သူမက ကိုယ္ကို ေလ်ာ့ခ်ပ်ပ္ဝပ္ကာ ေျမျပင္ကို နဖူးႏွင့္ ထိကပ္လုိက္သည္။ ၿပီးမွ သူရူးတေယာက္
လုိ ထိပ္လန္႔တၾကားႏိုင္စြာ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ေမွ်ာ္ တုိင္တည္သလုိ.......
“က်မကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ က်မရဲ့ အသည္းႏွလုံးေတြ ဒီအရပ္မွာပဲ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ ဆိုတာကို က်မ သစၥာ ဆိုပါတယ္။
အဲဒီ မွန္တဲ့သစၥာေၾကာင့္ ၿမိဳ့ကေလးက က်မကို ခြင့္လႊတ္ႏုင
ိ ္ပါေစ”
ဟု တုန္တုန္ယင္ယင္ ေရရြတ္လုိက္ေလသည္။

အတၱႀကီးသည့္ ထိုမိန္းမက ဘဝထဲမွာပင္ မခံစားခ်င္ေသာ ကာလေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ဆိုလွ်င္ မည္မွ်ပင္

အေရးႀကီးပါေစ တမင္ေမ့ခ်န္ထားပစ္ခဲ့တတ္သူပဲ ျဖစ္သည္။ ခုလည္း ၿမိဳ႕ကေလးကို ခြဲခ်န္ထားခဲ့ရေတာ့မည့္
ေနာက္ဆုံးႏႈတ္ဆက္ ညေနေလးမွာ ထိုမိန္းမက မိမိ ႏွလုံးသည္းပြတ္ တည္ေနရာကေလးကိုပင္ ေက်ာခိုင္း ေမ့ေလ်ာ့ဖို႔
ႀကိဳးစားခဲ့တာ။ သူမ၏ ဒယိမ္းဒယိိုင္ေျခလွမ္းတို႔က အိမ္အျပန္ အေဆာင္ဝင္းဆီ ဦးတည္.........။

သို႔ေပမဲ့ ေတာင္ထိပ္ဆီမွာ က်န္ခဲ့ၿပီဟု သူမ မွတ္ထင္ခဲ့မိသည့္ .....

‘က်မကို ခြင့္လႊတ္ပါ.... က်မရဲ့ အသည္းႏွလုံးေတြ ဒီအရပ္မွာပဲ က်န္ခဲ့ၿပီဆိုတာကို က်မ သစၥာ
ဆိုပါတယ္...... အဲဒီ မွန္တဲ့ သစၥာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ကေလးက က်မကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါေစ..’
ဟူေသာ သူမ၏ ငိုေႂကြးတိုင္တည္သံက ညေနေလေျပႏွင့္အတူ ေမ်ာလြင့္ကာ ေတာင္ နံရံေေတြကို ရိုက္ခတ္၊
တဖန္ ပဲ့တင္ျပန္ကာ သူမထံကို လိပ္ျပာေတြအျဖစ္ အုပ္ဖြဲ႔ပ်ံလာၾက၏။ ၿပီးေတာ့ သူမ မ်က္ႏွာဆီ.... အဓမၼ တိုးဝင္....
ေရွာင္တိမ္း ဖယ္ရွားမရ....။

အို.... လိပ္ျပာမဲမဲေတြ.... အျဖဴလြလြေလးတေကာင္တေလမ်ား ပါလုိပါျငားျဖင့္ သူမ ရိႈက္ငင္ ေမာပန္းရွာဆဲ....

ျဖဴေလ်ာ္ေလ်ာ္လိပ္ျပာေလးတေကာင္က လွစ္ကနဲ ပ်ံေျပးေလသည္။ တကယ္မွာ လိပ္ျပာေလးက သူမကို
ဖမ္းေခၚသြားခဲ့တာ။ လိပ္ျပာေလး ပ်ံသန္းရာ ေနာက္ကိုပင္ ပယ္ျငင္းမရဘဲ သူမ လုိက္ပါသြားခဲ့ရတာ....
လိပ္ျပာကေလးက သူမကို ေမ့ထား မရႏိုင္သည့္ဘဝကေလးတခုထဲကိုတြန္းပို႔ခဲ့ေလသည္။

ေဟာ... ဟိုေရွ႕မွာ စကၠဴပန္းရုံ ေရာင္စုံခင္းေတြ၊ တရုတ္စကားပင္ပ်ဳိေတြ၊ ကံ့ေကာ္ေတြ ေဝေနတဲ့ ၿခံဝိုင္း

ကေလးေလ.....။ (ထိုဝင္းကေလးသည္ သူမ ေမ့ေလ်ာ့ အထားခ်င္ဆုံး ေနရာ၊ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ သူမ အစြဲလန္းဆုံး
ေနရာ။ သူမ ထြက္အေျပးခ်င္ဆုံးဘ၀၊ တခ်ိန္ တည္းမွာ ဘယ္လုိမွ ခ်န္ထား ေမ့ေလ်ာ့ထြက္ေျပးမရေသာ ဘဝ။
ထိုေနရာကေလးသည္ သူမ၏ အျဖစ္အားလုံးတို႔ သိုေလွာင္ရာ ႏွလုံးသည္းပြတ္ျဖစ္သလုိ ၿမိဳ႕ကေလး၏
အသည္းႏွလုံးကဲ့သို႔လည္း အေရးပါေလသည္။) တရုတ္စကားပြင့္ေတြက တဖြဲဖြဲေႂကြလုိ႔။ ကံ့ေကာ္ေတြကလည္း
သူမေရာက္ခါစကလုိ ပင္ညြန္႔ေတြ နီလို႔။ စကၠဴပန္းေတြကလည္း သိပ္သိပ္ေဝလုိ႔။ ခုေတာ့ တံခါးပိတ္ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့
စာသင္ခန္းေတြ.....။

ဟင့္အင္း....။
သူမ မ်က္ေစ့စုံမွိတ္ ျငင္းဆန္ေတာ့ သူမ ပါးျပင္မွာ လိပ္ျပာကေလး လာနား၏။ ၿပီးေတာ့ “ဒီလုိ ထြက္ေျပးလို႔
မလြတ္ပါဘူး” ဟု တိုးတိုးဆိုသည္။

ဟင့္အင္း.....ဟင့္အင္း......။
ႏွလုံးတို႔ နာက်င္လာကာ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ေျဖလႊတ္လိုက္ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္က သူမရဲ့ ရုံးခန္းေလးေရွ႕ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ
ပုံက်သြားခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ထပ္မံ ဒူးေထာက္ရျပန္တာပါပဲ။ ဒီေနရာေလးမွာ ဆိုရင္ေတာ့ သူမသည္
အသနားခံစာ တင္သြင္း၍ပင္ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အျပစ္ႀကီးေလးသည့္ တရားခံ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။

ေလေျပေလးတေဝွ႔မွာ ကံ့ေကာ္ရြက္ႏုရနံ႔ စိမ္းစိမ္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ေလးကို ရႈရက

ႈိ ္လုိက္ရသည္။ ဟင့္အင္း.... အဲဒါကိုလည္း
ေမ့ပါရေစ။ ႏွလုံးသားတို႔ ခုန္ထြက္မတတ္ ဆတ္ဆတ္ခါသည္ ထင္၏။ မ်က္ေစ့တို႔ကို မဖြင့္ရဲစြာ
တင္းတင္းပိတ္ထားဆဲ.... ကံ့ေကာ္ပန္းရနံ႕၊ သရက္ရြက္ႏုနံ႕၊ တရုတ္စကားရနံ႕ အဲဒါေတြကိုေတာ့ စုံမွိတ္
ျငင္းဆန္မရဘဲ ရွိေလသည္။

ေဟာ.....
ရယ္သံလြင္လြင္ေလးေတြ....မုန္႔ေတြလုစားၾက....
စကၠဴျမားေတြနဲ႔.....စကားသံဝဲဝဲေလးေတြ....
ေဟာ.....
စက္ဘီးအစီးေပါင္းမ်ားစြာရဲ့ ဘဲလ္သံခ်ဳိခ်ဳိေလးေတြ.....
တစီးနဲတ
႔ စီး တြန္းတိုက္ၾကေတာ့မလိ.ု ... စီရီလ.ုိ႔ ...
ေဟာ....
ေယာက္်ားေလးအေဆာင္ေရွ႕ ေျမကြက္လပ္ဆီက
ေဘာပြဲအားေပးသံေတြ...
ေဟာ.....
ခန္းမ“ႏွစ္”ဆီကဂစ္တာႀကိဳးညႇိသံေတြ.... မိုက္ခရိုဖုန္းစမ္းသံေတြ.....
ေဟာ.....
မိန္းကေလးေဆာင္ေရွ႕မွာ ဂစ္တာသီခ်င္းသံသဲ့သဲ့....
မင္းပန္ဖုိ႔ရည္စူး ပန္းခူးခဲ့ၿပီတဲ့။

ရွက္ၿပဳံးေလးေတြနဲ႔ ေကာင္မေလးတခ်ဳိ႕ရဲ့ေခါင္းမ ာွ ကံ့ေကာ္ေတြ ေဝလုိ႔။

‘လဂြန္းအိမ’္ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကိုသာ သင္ရေပမဲ့ “မင္းတို႔ လဂြန္းအိမ္နဲ႔အတူ ရာဇာဓိရာဇ္ကို သိရမယ္....
ဘုရင္မင္းေခါင္ကို သိရမယ္... သူရဲေကာင္းဆိုတာကို သိရမယ္.... စစ္ရဲ့ အက်ဳိးအျပစ္ေတြကို သိရမယ္” တဲ့။ ဒါက
ခန္းမ ‘တစ္’ဆီက... သူမရဲ့ (တခ်ိန္က) စာသင္သံ။

ခုေတာ့ျဖင့္... အားလုံးကို ခ်န္ထားခဲ့ရၿပီ။ ဘာတခုမွ ေပးေခ်ခြင့္ မရွိေတာ့ၿပီ။ လိပ္ျပာ ကေလးက လူးလူးလွိမ့္လွိမ့္။

က်မကို ခြင့္လႊတ္ပါ။

(ႏွစ)္
လြန္ခဲ့တဲ့သုံးႏွစ္မွာ.....
အသည္းကြဲေန႔ရက္ေတြထဲ လူးလိွမ့္ေနရတဲ့ မိန္းမတေယာက္ဟာ သူမရဲ့ ထြက္ေပါက္ (ဒါမွမဟုတ)္ ေခတၱ
နားခိုရာအျဖစ္ (ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ေက်ာခုိင္းဖိ)ု႔ ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕ကို ေရြးခ်ယ္ ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါ... ေဟာဒီ ၿမိဳ႕ကေလးေပါ့။
အဲဒီ ၿမိဳ႕ကေလးဆီကို တခါမွ မေရာက္ဖူးပါဘဲနဲ႔ အဲဒီမိန္းမက ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ေက်ေက်နပ္နပ္ နဲ႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ။

သူမဘဝကို ေဆးကုရင္း အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးကိုပါ ရွင္သန္ဖြ႔ံၿဖိဳးေအာင္ စိုက္ပ်ဳိးမယ္တဲ့ေလ။

အဲဒီတုန္းက အညိဳေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ၿမိဳ႕ကေလးကို သူမက ေျမၾသဇာေကၽြးခ်င္ခဲ့... ေပါင္းတင္ ေပးခ်င္ခ.ဲ့ ...
ေရေလာင္း၊ ပိုးသတ္၊ ပ်ဳိးေထာင္ေပးခ်င္ခ.ဲ့ ....။ သူမရဲ့ ပန္း မ်ားစြာကို ပြင့္ဖူးေစ ခဲ့တဲ့ လက္ေတြအားကိုး နဲ႔ေပါ့။
အဲဒီၿမိဳ႕ကေလး စိမ္းလန္းေဝဆာဖို႔၊ ေနသာဖို႔၊ မိုးေကာင္းဖိ႔၊ု ေလေျပေလညႇင္းေတြ ေမႊးပ်ံ႕ဖို႔အတြက္ဆိုရင္
ကိုယ့္ႏွလုံးသားကိုပါ ခ်ေကၽြးခ်င္ခဲ့တဲ့ မိန္းမေပါ့။
 တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးကသာ သူမကို ေထြးေပြ႕ႏွစ္သိမ့္ ခဲ့ရေလသည္။

နံနက္ခင္းဆိုတာနဲ႔ ထင္းကနဲ လင္းျပက္ဆူညံသြားတတ္တဲ့ အဲဒီၿမိဳ႕ပူပူကေလးမွာ သူမရဲ့ ေအးခဲခဲ့ေသြးေတြက

ျပန္ေႏြးခဲ့သည္။ အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာ ကေလးေတြကို စာသင္ရင္း ... ၿမိဳ႕ျပယႏၱရား၊ လူမႈယႏၱရား၊
စနစ္ယႏၱရားဆိုတာေတြကို ပို႔ခ်ရင္း ၿမိဳ႕ေလးရဲ့ တိမ္းမူးဖြယ္ ညႇင္းည့ံေသာ ေလေျပေသြးထဲမွာ သူမ
လူးလိမ့္ေမ်ာပါေနခဲ့သည္။ “ေက်ာင္းဆရာမ တေယာက္ရဲ့ တာဝန္ဟာ စာသင္ရုံမဟုတ္၊ ဘဝေတြကုိပါ သင္ေပးရမယ္”
ဟု ေႂကြးေၾကာ္ ရင္းႏွင့္ပင္ သင္ေပးလုိ႔မရေသာ ဘ၀ေတြကို ႀကံဳႀကိဳက္ခဲ့ရတာ။ သူမ ျငင္းဆန္ဖ.ို႔ ... တိုက္တြန္းဖို႔
မတတ္သာခဲ့။ စပါးစိုက္ရင္း ေက်ာင္းတက္၊ အေဝးေျပးကားေမာင္းရင္း ေက်ာင္းတက္၊ အထည္ဆိုင္ထြက္ရင္း
ေက်ာင္းတက္။ အဲဒီနယ္စပ္ မက်တက် ၿမိဳ႕ကေလး က သူမထက္ပင္ ဘဝဆိုတာ ဘာလဲဟု သူမရဲ့ ကေလးေတြက
ျပန္သင္ေပးႏိုင္ခဲ့တာ....။ သူမကိုယ္တိုင္ ဒါကိုပဲ လက္ခံေနရၿပီ။

အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာ မနက္ခင္း အလင္းေရာင္လာသည္ႏွင့္ အလုပ္ခြင္စဝင္ၾက၊ အလုပ္ကလည္း ပုံသ႑ာန္မ်ဳိးစုံ၊

အမ်ဳိးအစားေပါင္းစုံ။ ညေနခင္းးက်ေတာ့ အပန္းေျဖၾက၊ ညက်ေတာ့ ရုပ္ျမင္သံၾကားၾကည့္.... ဒါမွမဟုတ္
ဗြီဒီယိုရုံပြဲေတြၾကည့္။ ေဟာ.... အလုပ္နားရက္ က်ေတာ့ အသက္ႀကီးသူ တခ်ဳိ႕က ဘုရားပုထိုး၊
ေက်ာင္းသခၤန္းသြား..... လူငယ္တခ်ဳိ႕က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္၊ အလည္အပတ္ထြက္ၾက၊ တခ်ဳိ႕ေသာ
လူႀကီးလူငယ္ေတြက တစုံတရာကုိ သုံးလုိ႔ မူးယစ္ရီေဝၾက။ ရင္နာစရာေကာင္းတာတခုက ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့
ညေနခင္းတိုင္းဟာ ထန္းရည္နံ႔၊ အရက္ျဖဴနံ႔ေတြ စိုရႊဲေနတတ္တာပဲျဖစ္သည္။

စာသင္ခန္းထဲမွာ သူမက ‘တေယာက္ကအစ တရာ’ ဆိုသည့္ အင္အားသေဘာကို ယုံၾကည္စြာ စာသင္ခန္းထဲမွာ

ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္းေျပာ၊ ရာဇာဓိရာဇ္ အေၾကာင္းေျပာ၊ အေနာ္ရထာနဲ႔ က်န္စစ္သား အေၾကာင္းေျပာ၊ ဂ်ဳိေဆရီေဇာ္
အေၾကာင္းေျပာ၊ ျပင္သစ္ သူရဲေကာင္းမေလး ဂ်ဳံးအေၾကာင္းေျပာ၊ ဘိုးရာဇာအေၾကာင္းေျပာ၊ မဟတၱမဂႏၶီ အေၾကာင္း
ေျပာ.....ေျပာ....ေျပာ....။

သူမစိတ္ထဲမွာေတာ့ ပ်ဳိးခင္းေတြကို ေပါင္းလုိက္၊ ေျမၾသဇာေကၽြး ေပးေနရသလို ႏွစ္သိမ့္ ၾကည္ႏူးလုိ႔။

သို႔ေပမဲ့ သူမရဲ့ ေျမၾသဇာေတြကပဲ အဆမတန္ျဖစ္ေလသလား၊ အခ်ိန္ပဲ မတန္ေလသလား၊ သူမရဲ့ ပ်ဳိးပင္ေလး ေတြက

ေခါင္းေတာင္ လန္းစြင့္မလာၾကပါ။ ထိုစဥ္က စိတ္ဓါတ္က်ခဲ့တာ ခုထိ သတိရေနမိေသးသည္။ ထိုအခါ
စိတ္က်က်ထဲမွာ ဗိုက္ဆာတာကပင္ ပိုဆိုးလာသည္ ထင္၏။ ကိုယ္တိုင္လက္ပန္းက်၊ စားဝတ္ေနေရးထဲ အလဲလဲ
အၿပိဳၿပိဳ။ သည္လုိႏွင့္ ကိုယ္တုိင္ပင္ ေငြသာပဓါနဟု ထင္ေယာင္လာသည္။ ရင္ထဲမွာ အဆမတန္ ေမာဟိုက္ ပင္ပန္း
ႏြမ္းနယ္......။

အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာပဲေပါ့။ အင္မတန္ စိတ္ကူးယဥ္ေသာ သူမက ခုိလႈံခ်င္စဖြယ္ေသာ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ ရင္ခြင္ကို

အသုံးခ်ခဲ့တာ။

သူ႔ရရ
ဲ့ င္ခြင္ထဲမွာ.......
ညေနေတြမွာ ကမ္းနားစပ္ ကုကၠဳိပင္ေတြ ေအာက္မွာ ဟိုးေဝးေဝးဆီက ေတာင္ညဳိတန္း ေတြဆီ ေငးေမာရင္း
အလြမ္းေတြကို ေဆးေၾကာ.......။

ပူျပင္းေလာင္ၿမိဳက္ေနတဲ့ ဘဝကို ျမစ္ေရေအးေအးေလးနဲ႔ စိမ္ေဆး။ ၿမိဳ႕ကေလးကို ေပြ႕ပိုက္ထားတဲ့ ေတာင္ေတြရဲ့

အရိပ္မွာ နာက်င္ေၾကမြတဲ့ ႏွလုံးသားကုိ ျမႇဳပ္ႏ.ွံ ...။ တကယ္ကို အနာေတြ သက္သာရာရသည္ ထင္၏။
အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ၿမိဳ႕ကေလးက တကယ့္ကိုပဲ ေႏြးေထြးတဲ့ ရင္ခြင္နဲ႔ သူမကို ေထြးပိုက္ခဲ့တာ ေသခ်ာလွပါသည္။

အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးဟာ ေမွာ္ေအာင္တဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးဟုလည္း သူမက ယုံသည္။ ၾကည့္ေလ.... ကုန္းတက္ကုန္းဆင္း

လမ္းကေလးေတြကို ေျခဖဝါးနဲ႔ နင္းရင္း အဲဒီ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ ေသြးသား ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြနဲ႔ သူမ ေသြးနီးခဲ့တာ.....
တသားတည္းက်လုိ႔။ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးႏွင့္ ထပ္တူ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္ခဲ့ၿပီ။
ဘဝဆိုတာ
တိုတိုေလးမုိ႔
ငွက္ကေလးေတြလုိ
ေပ်ာ္ၾကစို႔
ဆိုေသာ ကဗ်ာေလးပါသည့္ ပို႔စ္ကဒ္တခု သူမထံမွာ ငယ္ငယ္က ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ခုေတာ့ အဲဒီ ကဗ်ာကို
ေကာင္းေကာင္း ေထာက္ခံေသာ လူေတြရွိရာ ၿမိဳ႕ကေလးကို သူမ လက္ေတြ႔ ေရာက္ဖူးခဲ့ၿပီ။ သူမက အင္မတန္
ထိလြယ္ ရွလြယ္ ငိုလြယ္ ရယ္လြယ္သူ......။

ၿမိဳ႕ကေလးကေတာ့ျဖင့္ နာခဲ၊ ငိုခဲလွသည္။ ၿမိဳ႕ျပမွာ ၾကားရေလ့ရွိေသာ ညည္းညဴသံ၊ ညည္းတြားသံေတြကို

ၿမိဳ႕ကေလးမွာေတာ့ ၾကားရခဲမည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဒဏ္ရာရ ၾကပုံခ်င္း အတူတူ။

“ဘာမွ မထူးဘူး ဆရာမ... နာလွခ်ည္ရဲ့လို႔ ေအာ္ေနေတာ့လည္း ဆြဲထူမယ့္လူမွ မရွိဘဲ။ ဒီေတာ့

ေအာ္ေနမယ့္အစား ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကုန္းထရမွာပဲ။ ထ မရေတာ့လည္း လွဲအိပ္ေနလုိက္ရုံေပါ့”
ဟူေသာ ကေလးတေယာက္ရဲ့ တုံ႔ျပန္စကားအၾကားမွာ သူမ မ်က္ရည္က်ခ်င္ခဲ့ဖူးသည္။ ဒါျဖင့္ သူမက
ဆြဲထူမည့္ သူလား၊ လဲက်ေနသူေတြက အမ်ားႀကီး။ ၿပီးေတာ့.... ဆြဲကူ ထူမည့္ သူမကိုယ္တုိင္က အင္အားခ်ိနဲ႔ေနသူ။
ယိုင္လဲက်လုမွ် တဲတဲေလး....။

“စာဖတ္ၾကစမ္းပါကြယ္... မင္းတို႔အရြယ္ေလာက္မွာ ဘယ္ေ လာက္မွ မဖတ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ လက္လွမ္းမီ

သေလာက္ ဗဟုသုတ ရမယ့္စာအုပ္ေတြ ရွာဖတ္ၾကပါ.....”
ထိုမွ် အားေပးရုံေလာက္ေတာ့ သူမ တတ္ႏိုင္ပါသည္။ ကေလးေတြရဲ့ မ်က္လုံးတို႔ ေတာက္ေျပာင္လာ၏။
“လြမ္းေမာဖြယ္ တကၠသိုလ္ေႏြညမ်ား”၊ “ဓါးေတာင္ကို ေက်ာ္၍ မီးပင္လယ္ကို ျဖတ္မည္”၊
“ေယာနသံစင္ေရာ္” တိ.ု႔ ....။ သူမပင္ စကားမဆုံးေသး ကေလးေတြ ဆူညံဆူညံျဖစ္လာသည္။
“ဘယ္ဆိုင္မွာ ရွာရမလဲ ဆရာမ”
ဟုတ္ပါရဲ့။ ထိုၿမဳိ႕ေလးမွာ စာအုပ္ဆိုင္ ေကာင္းေကာင္း မရွိေပ။ ဒါျဖင့္ သူမက ရွာေပးရင္ေကာ....။
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ေထာင္ေက်ာ္အတြက္ သူမက စာအုပ္ ဘယ္ႏွအုပ္ ေပးႏိုင္မွာလဲ။
“မင္းတို႕အသက္ ႏွစဆ
္ ယ္ေက်ာ္ၾကၿပီ။ တကၠသိုလ္ ပညာသင္ေနၾကတာ။ တကၠသိုလ္ ပညာေရး စနစ္ဟာ
ဆရာဆရာမ သင္ေပးသမွ်ကိုပဲ လက္ခံယူဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ ပိုက်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႔ ရွာေဖြေလ့လာ
ၾကရတာ”

ကေလးေတြက မ်က္လံုးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတြႏွင့္။ သူတို႔က မွတ္စုေပးလ်င္ေတာ့ တက္တက္ ႂကြႂကြ ကူးခ်င္ၾက၏။

Lecture (လက္ခ်ာ) သေဘာကိုမွ နားမလည္ႏိုင္ၾက။ ၿပီးေတာ့ စာတစ္ပုဒ္ သင္တိုင္း တက္ညီလက္ညီျဖင့္....
“ဒီအပုဒ္က စာေမးပြဲအတြက္ အေရးႀကီးလားဆရာမ” ဟု ေမးတတ္ၾကသည္။ ဒါပဲေလ... သူတို႔ရဲ႕ ရပ္တည္မႈ။

အဲဒီလိႈင္းေတြကို သူမ ခက္ခက္ခဲခဲ ကူးခတ္ေက်ာ္ျဖတ္ရ၏။ ကူေဖာ္ အားေပးေေဖာ္္ မရိွ။ ၾကာေတာ့လည္း

လက္ပန္းက်ခ်င္ၿပီ။

ညေန ညေနေတြမွာေတာ့ သူမရဲ႕ တင္းအားေတြ ေလ်ာ့ေျပႏိုင္၏။ ေကာင္ေလးေတြက ဂစ္တာကိုယ္စီႏွင့္

ေက်ာင္း၀င္းစပ္ ကံ့ေကာ္ပင္ရိပ္မွာ....။ ေကာင္မေလးေတြက မလွမ္းမကမ္းေတြမွာ ၀ိုင္းဖြဲ႕ထိုင္လ.ို႔ ...
အေဆာင္မပိတ္ခင္ ေျခာက္နာရီထိ.... ေနအ၀င္ကို ေစာင့္ႀကဳိေနၾကသလိ.ု ..။

“ပန္းခရမ္းျပာ ေဗဒါေလး ကမ္းစပ္နားမွာ ၿငိတြယ္

လမ္းတံတားျဖဴ ေနရာေလး ေတးသံလႊမ္းေစကြယ္
 ၿငိမ္းေအးရာ ေဖြရွာရင္း မိန္းေမာေငးကာၾကည့္ေန
ပိန္းပိတ္ေအာင္ မေမွာင္ခင္ေလး ဆည္းဆာအလွျဖာေ၀”

ေကာင္ေလးေတြ ၿပဳိင္တူေအာ္ဆ.ို ... ေကာင္းမေလးေတြက တီးတိုးလိုက္ညည္း။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဲဒီ

တံတားျဖဴ အင္းလ်ားကမ္းပါးစပ္ကို သူတို႔ထဲက တခ်ိဳ႕တေလသာ ေရာက္ဖူးၾကမည္ထင္၏။ တကၠသိုလ္
ပရိ၀ုဏ္ဆိုတာက ဒီၿမဳိ႕ကေလးဆီမွာေတာ့ ေက်ာင္းေဆာင္ ေလးငါးေဆာင္ႏွင့္ သံုးဧကခန္႔သာ က်ယ္၀န္းေသာ ‘၀င္း’
တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ ထိုေကာလိပ္ကေလးကို ေရာက္စက သူမ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ေသးသည္။

ဒါထက္ ပိုက်ယ္၀န္းဖို႔ပဲလိုမည္။ အေဆာက္အဦး ေကာင္းေကာင္းေတြ မရိွလွ်င္ေနပါေစ.... သစ္ရိပ္ ၀ါးရိပ္

ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ဆ.ို ... ထိုေက်ာင္းကေလးက သူမ ၾကားဖူးသည့္ တဂိုးရဲ႕ ရွႏၱိနိေကတန္လို ျဖစ္လာႏိုင္တယ္.....
သူမရဲ႕ တပည့္ေလးေတြကေတာ့ သူတုိ႔ေနရာေလးမွာ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ဘာကိုမွလည္း ပိုမမက္ေမာၾက။
အေဆာင္ထမင္းဟင္း မေကာင္းလည္း ရယ္စရာလုပ္ပစ္္ၾကသူေလးေတြပါ။ ေန႔လယ္ဗိုက္ဆာေတာ့ လက္ဖက္ရည္
ေသာက္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ စိမ္ၾက၏။

“ဗိုက္ဆာတဲ့အခ်ိန္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္ အေတာ္ပဲဆရာမရဲ႕ ရင္ခံၿပီး ဗိုက္ျပည့္သြားေရာ”

သူတို႔နည္းႏွင့္သူတို႔ ေလာကဓံကိုလည္း ရင္ဆိုင္တက္ၾကေလသည္။ ဘယ္လိုက ဘယ္လို ရေသာ

အရည္အခ်င္း မ်ားလဲ....။ သိုႏွင့္ပင္ သူမပါ ကေလးေတြႏွင့္ တသားတည္း က်စျပဳလာကာ အရာရာကို ေရာင့္ရဲ
ရင္ဆိုင္ တတ္လာတာ။

ဒါဟာ.... အညံ့ပဲ.... အ႐ႈံးတစ္မ်ဳိးပဲဟု ေတြးမိသည့္ၾကားကပင္ သူမက အဲဒီေရစီးေၾကာင္းထဲ ေမႇ်ာလိုက္ခ်င္

လာခဲ့တာ။

စာသင္ခန္းထဲမွာ မွတ္စုကိုသာ လုိခ်င္ေသာ ကေလးေတြမ်ားေသာ္လည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾက လွ်င္ေတာ့ျဖင့္

သူမရဲ့ ကေလးေတြက သူမေျပာသမွ် ၿမိဳ႕ျပအနာဂတ္ေတြ၊ ကိုယ္က်င့္တရားေတြ၊ ဖြ႔ံၿဖိဳးျခင္းႏွင့္
တိုးတက္ျခင္းဆိုတာေတြကို စိတ္ဝင္စားၾကသားပင္။ဒါေပမဲ.့ ...အဲဒါကလည္းလူနည္းစုကေလးေလ။

ေနာက္ေတာ့ ဝမ္းေရးဆိုတာလည္း ေဆြးေႏြးဖူးသည္။ လြမ္းေရးလည္း ပါ၏။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေလးေတြဆီက

“အိမ္မိုးဖက္” ေလွာင္တာ၊ မီးေသြးေလွာင္တာ၊ ေျမပဲေလွာင္တာ ေတြပင္ သူက ျပန္လည္ သင္ယူျဖစ္ေသး။ စာသင္ရင္း
ဆာလာေသာ ဝမ္းကိုျဖည့္ဖုိ႔ သူမလည္း ‘ဖက္’ ေတြ၊ ‘ေျမပဲ’ ေတြ ေလွာင္တတ္လာၿပီ။ ေငြစကၠဴေတြ တြက္ခ်က္ရင္း
စာဖတ္ခ်ိန္ နည္းနည္း ေလ်ာ့လာသည္။ ေဟာ.... ေငြစကၠဴေတြ ေတြ႔ေတြ႔လာေတာ့လည္း အရင္က ေငြစကၠဴေၾကာင့္ပဲ
ေက်ာခိုင္းခ်င္ခဲ့သည့္ ၿမိဳ႕ျပဆီကို ျပန္ ျပန္ ေျပးခ်င္လာျပန္သည္။

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူမကိုယ္တုိင္ပင္ အဆိပ္သင့္လာၿပီ။ သည္လုိႏွင့္ပင္... သူမက ၿမိဳ႕ေလး ကို သိသိသာသာ

အသုံးခ်ေနခဲ့ၿပီ။ ၿမဳိ႕ကလးကို စိုက္ပ်ဳိးမည့္မိန္းမက ၿမိဳ႕ကေလးဆီမွ ရသေလာက္ကို ရိတ္သိမ္းလ်က္
ေျမၾသဇာေတြကိုပင္ ခ်က္ခ်င္းအသုံးမခ်ဘဲ သိုေလွာင္လို႔သာ ထားေနခဲ့ၿပီ။ အဲဒီေျမၾသဇာေတြ တခ်ိန္ေတာ့
အသုံးခ်မွာေပါ့....... တဲ့။

ခုေတာ့ျဖင့္......
ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ ရင္ခြင္ထဲမွာ ပန္းခ်ီေတြေရး၊ ကဗ်ာ.... ဝတၳဳေတြေရး၊ သီခ်င္းေတြဆို၊ ေတာင္တန္းမ်ားဆီ
ပ်ံသန္းရင္း ၿမိဳ႕ကေလးဆီမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာမႈကို စုပ္ၿမိဳ.... ၿမိဳ႕ကေလးကို အသုံးခ်ခဲ့တာ။

ဘ၀တစ္ခုထဲမွာ အဆိပ္သင့္ခဲ့ဖူးေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ၿမဳိ႕ကေလးက အဆိပ္ေျပေစခဲ့ဖူးတာ

ျငင္းဆန္မရ။
 စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြထဲမွာ ဖ်က္ခနဲ လန္႔ႏိုးလွ်င္ေတာ့ သူမက ႐ုပ္ပုိင္းမွာ တျဖည္းျဖည္း ဖြံ႕ၿဖဳိးလာေသာ
ၿမဳိ႕ကေလးကို စိတ္ပိုင္းအရပါ တိုးတက္လာေအာင္ ျပဳစုဖို႔ဆိုတာကို သတိရေနဆဲ...။
ခုေတာ့ျဖင့္....။

(သံုး)
သူ႔ရဲ႕ ေပြ႕ပိုက္လက္ေတြၾကားမွာ
အခ်စ္ေတးသြား က်ဳိးအပဲ့ေတြကေတာင္
ၿမဳိင္ဆိုင္သာယာၾကရဲ႕....
သူဘယ္လို ဖမ္းစားသလဲဟင္ !
ဒုကၡေတြကိုေတာင္ ခ်ဳိၿမိန္ေစတဲ့အားနဲ႔
သူ႔ရဲ့ပါးျပင္ လမ္းသြယ္ေတြထဲ
တိုးဝင္ရဲေစခဲ့တာ.....

အဲဒီ ၿမိဳ႕ကေလးအတြက္ သူမ ကဗ်ာေရးျဖစ္ေတာ့လည္း ထိုကဗ်ာက ကိုယ္တိုင္ ေရးတာ မဟုတ္.... ‘ေမွာ္’

တမ်ဳိးက ေရးလုိက္သလို.... သူမရဲ့ လက္ဖ်ားေတြဆီမွ စာေၾကာင္းေတြ အလြယ္တကူ ေမ်ာက်သြားခဲ့ၾက၏။

တကယ္ပါ..... စိတ္ၿငိမ္းေအးတရား တို႔ႏွင့္ ဝင္းပေနေသာ ထိုၿမိဳ႕ကေလးမွာ ဒုကၡတို႔ကပင္ ခ်ဳိၿမိန္ၾက၏။

သိပ္စနစ္မက်လွသည့္ ဘာသာေရးနည္းလမ္းေတြကပင္ ထိုၿမိဳ႕ကေလးကို ေရာင့္ရဲေအးခ်မ္းေအာင္
ထိန္းကြပ္ေပးႏုိင္တာဟာ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ ေပ်ာ့ေျပာင္းမႈေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

“ဘာမွ မ်ားမ်ား မေတြးခ်င္ပါဘူး ဆရာမရယ္... ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ ဘြဲ႕တခုရဖို႔ က်ေနာ္တို႔

ေက်ာင္းလာတက္ တာ၊ ေက်ာင္းၿပီးရင္... လယ္ပဲ လုပ္မွာ.....၊ ကုန္ကားပဲ ေမာင္းမွာ....၊ ဆိုင္ပဲ ဆက္ထြက္ရမွာ....။”

အရင္းအႏွီးမရွိသူေတြ၊ မိဘလက္ငုတ္လက္ရင္း မရွိၾကသူေတြကေတာ့ “ေတာင္ေပၚပဲ သြားရမွာပဲ”

တဲ့။(သူတို႔က နယ္ျခားေဒသကို ေတာင္ေပၚဟု ေခၚၾကသည္)

ၿမိဳ႕ကေလးဆီမွာ တခါတခါေတာ့ ထိုသို႔ သူမ အသက္ရႈရ က်ပ္တတ္သည္။ အဲဒီအခါ မွာေတာ့ အရွိန္ျပင္းျပင္း

စီးဆင္းတတ္သည့္ သံလြင္ျမစ္ေရေတြကို သြားေငးေနလုိက္ ရတာပါပဲ။ သူမကိုယ္စား စီးဆင္းေသာ ျမစ္ေရေတြ
အလ်ဥ္မျပတ္ အင္တိုက္ အားတုိက္။ အဲဒီ ျမစ္ေရတေလွ်ာက္မွာ ရင္ထဲက ဆဲေရးသံေတြ ပါပါသြားရတာ မၾကာခဏ။

ေနာက္ေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္ စကား နည္းနည္းလာသည္ (ၿမိဳ႕ကေလးက လူေတြလုိပဲ)။ သံလြင္ျမစ္၏ ေရစီးသံ

ကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ပိုပို က်ယ္ေလာင္လာသလိုပင္။

.........................

ျမကၽြန္းညိဳညိဳ ကြန္းခိုရာ တကၠသိုလ္မွာဆို

စာေပဂီတနဲ႔သာ အႏုပညာ အစစမွာလည္းစု.ံ ......

ေဟာ..... စာရွင္းျပလွ်င္ အိပ္ငိုက္တတ္ေသာ ကေလးေတြက ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြ၊ အားကစားပြဲေတြမွာေတာ့

လႈပ္ရွားတက္ႂကြၾကေလသည္။ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္သည့္ ၾကားမွပင္ ဒါဟာလည္း စည္းရုံးေရး လက္နက္တမ်ဳိးပဲဟု
ေတြးကာ..... သူမက ကေလးေတြထဲ ကၽြမ္းကၽြမ္းဝင္ဝင္ တိုးဝင္သြားရေတာ့သည္။ ကေလးေတြႏွင့္ အတူ
လုိက္ပါရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္။ သံေယာဇဥ္ေတြ စိုက္ပ်ဳိးျဖစ္၊ အဲဒီ သံေယာဇဥ္ေတြကို ရင္းလို႔ သူတို႔ကေလးေတြကို
သင္ၾကားမည္ေပါ့။ ထိုရက္ေတြမွာ ငယ္ငယ္က ၾကည့္ဖူးေသာ “ဖက္ဖူးေရာင္” ရုပ္ရွင္ကားထဲက သရုပ္ေဆာင္
ေဇာ္လင္းရဲ့ ေနရာကို ခဏ ခဏ သတိရသည္။ ကေလးေတြႏွင့္အတူ အရာရာလုိက္ပါ ခံစား....။ ထမင္းငတ္တာ၊
အခ်စ္ငတ္ တာ၊ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္း ငတ္တာ၊ ဘဝငတ္တာ...။ ကိုယ္တုိင္ ငတ္ခဲ့ဖူးသမွ်ကိုပင္ ကေလးေတြ အားကိုးႏွင့္
ကုစားမိေသး၏။

အဲဒီမွာ “ေက်ာင္းေနေပ်ာ္၍ စာေတာ္ရမည္” ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကို အိပ္မက္ဆဲ။ ၿမိဳ႕ကေလးထဲမွာ တစ တစ

နစ္ဝင္....။ အဲဒီ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာပဲ ဘဝထဲကေန အသာခိုးၾကည့္မိတုန္း ေတြ႕လုိက္ရေသာ “အခ်စ္” ဆိုတာကို
ၿမိဳ႕ကေလး ရင္ခြင္ထဲမွာ.... လက္ခံလိုက္မိတာ... ၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔ ပတ္သက္သမွ်မွာ သူမရဲ့ အႀကီးဆုံးေသာ အျပစ္လည္း
ျဖစ္ပါသည္။ အဲဒီရဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ သူမက ၿမိဳ႕ကေလးကို ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ဖို႔ ေမ့၊ ေျမၾသဇာေကၽြးဖို႔ ေမ့၊
တပည့္ကေလးေတြနဲ႔ အၿပဳိင္ပင္ မိုက္မဲေနခဲ့ၿပီ။

တပည့္မေလးေတြက....
“မိုးရြာမယ္ဆိုရင္ေလ သည္းလုိက္စမ္းေပါ့ကြယ္
ၿခိမ္းၿပီးေတာ့မွ မရြာရင္
မ်ဳိးပင္ပ်ဳိငယ္ေတြကို ပ်ဳိးမယ့္ ရာသီမို႔
ေမွ်ာ္ေနစဥ္ သြန္းၿဖဳိးလုိက္ဦး"

ဟု ဆိုညည္းေတာ့ သူမသည္ ကေလးတို႔ႏွင့္ အတူ ရြာမယ့္မိုးကို ေမွ်ာ္ခဲ့တာ....။

ေနာက္ေတာ့ ေကာင္ေလးေတြက......

“ပန္းခ်စ္သူ တို႔လက္နဲ႔ကြယ.္ ... ခူးဆြတ္ဖို႔ စိုးရြံ႕လို႔ေနတယ္”

လုိ႔ ဆိုျပန္ေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ သူကေလးတို႔အၾကားမွာ မိုးရြာေစခ်င္.... ပန္းေႂကြေစခ်င္ခဲ့တာ။
သူမကိုယ္တိုင္ကပင္ မရင့္က်က္ႏုိင္ခဲ့တာလား။ တကယ္ဆို ဘဝက အသက္ႏွင့္ မမွ်.. နာခဲ့ဖူးသူျဖစ္လ်က္ႏွင့္။

ည ည... ေက်ာင္းေရွ႕လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးမွာ တပည့္ေတြႏွင့္အတူ ခင္ဝမ္းေတြ၊ ခင္ေမာင္တိုးေတြ၊

ခ်စ္ေကာင္းေတြ၊ မာရဇၨေတြ၊ ထူးအိမ္သင္ေတြ၊ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္တို႔ႏွင့္ စီးေမ်ာ.....။

ၿပီးေတာ့ အဲဒီလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးရိွရာ အေဝးေျပးလမ္းမရဲ့ ၾကယ္စုံည ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္လြမ္းဆြတ္ရင္း

ဗုဒၶဒိုင္ယာရီေတြ၊ ဓမၼပဒေတြ၊ The Lord Comes ေတြလည္း ေျပာခဲ့ ျငင္းခဲ့ၾက.....။ ဒါေတြ ၿမိဳ႕ေလး သိလိမ့္မည္။
သူ႔ပါးျပင္ေပၚမွာ ေသာေသာညံ ခဲ့ေသာ စကားဝိုင္းေတြေလ။ တရက္ရက္မွာေတာ့ သူမရဲ့ စာသင္ခန္းထဲက
ကေလးမ်ားစြာကိုလည္း ေျပာျပခ်င္ေသးသည္။ တေန႔ေန႔ေတာ့ အခြင့္ႀကဳံရမည္ဟု သူမ ေမွ်ာ္ေစာင့္ခဲ့တာ....။
ေရာင္စုံအိပ္မက္ေတြလည္း မက္ရင္းနဲ႔ေပါ့။

(ေလး)

ခုလို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ သူတို႔ေလးေတြႏွင့္ အခ်ိန္မတိုင္မီ ခြဲရလိမ့္မည္ဟု သိလွ်င္ သူမ အခ်ိန္ဆြဲျဖစ္ခဲ့လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

ခုေတာ့....

ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ အလွထဲ နစ္ေမ်ာခဲ့ဖူးသမွ်....

ခ်စ္သူႏွင့္အတူ ၿမိဳ႕ကေလးကို အသုံးခ် ရႊင္ပ်ခဲ့သမွ်.....
ေငြစကၠဴေတြ ေရတြက္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ဖူးသမွ်......
ကေလးေတြအတြက္ နိဒါန္းပ်ဳိးေနခဲ့သမွ်.....
အခ်ိန္ေတြ.... အခ်ိန္ေတြ.....
ခုေတာ့.....
ျပန္ယူလို႔ မရေတာ့ၿပီ။
ခုေတာ့.... တကယ့္ကို ျဗဳန္းခနဲ သူတို႔ကို ခြဲလုိက္ရၿပီ။
တြဲလက္ေတြ.... ေျပေလ်ာ့
မီးေတြ မွိတ္......
တံခါးရြက္ေတြ ပိတ္....
ေတးသံေတြ တိတ္.....
ေခါင္းေလာင္းသံေတြ တိတ္.....
.......ျပန္းႏႈိးဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား......။

“ေျပာင္းေရႊ႕တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခြင”့္ ဆိုတာကို ရုပ္သိမ္းဖို႔ဆိုတာလည္း စိတ္ကူးယဥ္ဆန္လွဘိသည္။ ခုေတာ့...

သူမ၏ လက္အစုံတို႔က တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္... အားေပ်ာ့။
တခါကေတာ့ ဒီလက္ေတြနဲ႔ ပန္းေတြ ပြင့္ေစခဲ့ဖူးပါတယ္။
တံခါးရြက္ေတြ ဖြင့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ခုေတာ့..... အားလုံး ၿငိမ္ေသ။
“အခ်ိန္နဲ႔ ဒီေရသည္ လူကို မေစာင့္”.. တဲ့။ သိပ္ကို ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဆိုရိုးကို ခုက်ေတာ့သူမက
တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ေနမိၿပီ။

ခုေတာ့ .... သူမကို ဘယ္လုိ အရာကမွ မေစာင့္ေတာ့ၿပီ။

ၿမိဳ႕ကေလးဆီမွ ေလာဘတႀကီး ရိတ္သိမ္းခဲ့သမွ် သူမ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ ျပန္လည္ စိုက္ပ်ဳိး မေပးလုိက္ရ ေသးခင္
ဘာတခုမွ အသစ္ေမြးဖြား၊ တည္ေထာင္ မေပးရေသးခင္..... ၿမိဳ႕ကေလးကိုပါ.... သူမ ထားခဲ့ရေတာ့ မည္။

ၿမိဳ႕ကေလးကို ကုပ္တြယ္ဖက္ေႏွာင္ခဲ့တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြကို တကယ္ေတာ့ ကံၾကမၼာ ဆိုတဲ့ အရာက ဆြဲဖယ္

ေျဖေလွ်ာ့ပစ္ခဲ့တာပါ။

ၾကည့္ပါဦး.....
အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးကို က်မ တကယ္ခ်စ္ခဲ့... ေစတနာထားခဲ့ပါတယ္... ဟု ေရရြတ္ရင္း သက္ေသျပခြင့္မွ မရေသး
ခင္.....ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ အသည္းႏွလုံးဆီမွာ ပ်ဳိးပင္ေပါက္ေလးေတြကို အခ်ိန္မတန္ခင္မွာပဲ ပစ္ထားခဲ့ရၿပီ။ ထိုအတြက္
သူမ စိတ္မလုံပါ။
သူမ ေျမၾသဇာေကၽြး ေႏွာင့္ေႏွးခဲ့တာ.......
ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ ေနာက္က်ခဲ့တာ....
ၿပီးေတာ့....
ၿမိဳ႕ကေလးကို အသုံးခ်လု.ိ႔ ... ခ်စ္သူႏွင့္ သာယာခဲ့၊ ေၾကမြဘဝထဲကေန လြင့္ေမ်ာလြတ္လပ္ခဲ့.......
အဲဒီ ျမင္ကြင္းေတြက ခုခ်ိန္မွာ သူမရဲ့ ညညေတြကို ေျခာက္လွန္႔ၾက၏။ သူမ ႏွစ္သက္ခ့ဖ
ဲ ူးေသာ
အေမရိကန္ရုပ္ရွင္ေတြထဲက
ဗီယက္နမ္ စစ္ျပန္ေတြရဲ့ ေျခာက္အိပ္မက္ ေတြလိုပဲ.....။
ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ ကေလးေတြ.....
ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ေသာ သူမ....
ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ေသာ ေန႔ရက္မ်ား.....
အဆိပ္ေတြ မဟုတ္ခဲ့ေသာ္လည္း အားေဆးေတြလည္း မဟုတ္ခဲ့။
ေသခ်ာသည္က သူမ ခ်ဳိ႕ယြင္းခဲ့သည္၊ အားေပ်ာ့ခဲ့သည္၊ ည့ံခဲ့သည္၊ အျပစ္ရွိခဲ့သည္။
 ထိုအခါ သူမ၏ ေျခာက္အိပ္မက္ေတြရဲ့ ေနာက္ခံသီခ်င္းမွာ “ေဝးခဲ့ၿပီ ပန္းခရမ္းျပာ” ျဖစ္သည္။ ကေလးေတြက
ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့
ဆိုလုိ႔။
ေဝးခဲ့ၿပီ ပန္းခရမ္းျပာေရ.... တခါတရံမွာ အိပ္မက္လုိ
တိမ္ညိဳညိဳရိပ္ေတြ ျမျမက္စိမ္းစိမ္းေတြ.....
ဘယ္ဆီမွာလဲ မသိေတာ့ပါ....
ေဝးခဲ့ၿပီ...... ေဝးခဲ့ၿပီ.... ေဝးခဲ့ၿပီ.... ေဝးခဲ့ၿပီ.....ေဝး.......

သီခ်င္းသံက သူမ ထံပါးမွာ မဆုံးႏိုင္ေအာင္ဘဲ ပဲ့တင္ျပန္လ်က္။

ေၾကေၾကကြဲကြဲ

ေနာက္ဆုံးေတာ့.....
အဲဒီ မိန္းမသည္ မ်က္ရည္ပင္ မက်ႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းဆို႔နင့္စြာ ေက်ာင္းေရွ႕ေျမျပင္မွာ
သူရူးတေယာက္လုိ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လုိက္သည္။ သဲေျမမြမြကေလးက ႏူးည့ံလို႔။ ပူေႏြးလုိ႔။ ေျမေတြကို လက္ဖဝါးႏွင့္
ဖြဖြက်ဳံးယူေတာ့ အဲဒီ ေျမမႈန္႔ေတြႏွင့္အတူ တခ်ိန္တုန္းက တပည့္ေလးေတြရဲ့ ေျခလွမ္းေတြပါ ပါလာသည္ဟု
ထင္ေနမိသည္။ ဒီေျမမႈန္႔ေတြဟာ ၿမိဳ႕ကေလးကို ကိုယ္စားျပဳၾကတဲ့သူေလးေတြရဲ့ ေျခဖဝါးေအာက္က ေျမေတြပါ....။

သူမသည္ ေျမေတြကို တယုတယေထြးေပြ႕လုိက္၏။

“တတ္ႏိုင္သေလာက္ တာဝန္ေက်ခဲ့ေပမဲ့ ရည္ရြယ္ေမွ်ာ္လင့္သေလာက္ မေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ မျဖဴစင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့
မိန္းမတေယာက္ကို နားလည္ခြငလ
့္ ႊတ္ေပးၾကပါ”
(မ်က္လုံးတို႕ကို စုံမွိတ္လုိက္ေတာ့ ပူေႏြးေသာ မ်က္ရည္တို႕အၾကားမွာ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ေသာ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့
အတိတ္ထဲက မူးမူးရီရီ ငိုေႂကြးေနသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတြ႕ရသည္)။
ထိုအခိုက္မွာပင္ လိပ္ျပာေလးတေကာင္ သူမ ပခုံးကို တြန္းတုိက္လ်က္ ပ်ံထြက္သြား၏။
ထိုလိပ္ျပာေလးကေတာ့ျဖင့္ ျဖဴလြလြကေလး ျဖစ္ေလသည္။

ေမၿငိမ္း
(၁၉၉၇-ေမ ၊ ၂၀၀၀- ဇႏၷဝါရီ)
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၂၉)

သူ၀တ္ထားတဲ့ အေရခြံကို
သူစြန္႔ခြာရတဲ့အခါ
ျမစ္တျမစ္ဆိုတာကေတာ့
ေျမြတေကာင္လို မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ဘူးေပါ့။

(ပိုင္စိုးေ၀)
၉၆ ရဲ႕ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းရက္ေတြက က်မကို အလြမ္းေတြ အေဆြးေတြ ယူက်ံဳးမရျဖစ္ရျခင္းေတြနဲ႔ စီရင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တိတ္ဆိတ္ေအးစက္ေျခာက္ကပ္တဲ့ ၉၇ ေဆာင္းကို စိတ္ ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ပဲ ျဖတ္ခဲ့ရ။ ဒါေပမဲ့
အဲဒီေဆာင္းရက္ေတြထဲမွာပဲ က်မရဲ႕ ညစ္ညဴးနာက်င္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ေဖာက္ခ်သလိုျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၀တၳဳႏွစ္အုပ္ေတာ့
ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ တအုပ္က "ေကာင္းကင္နိဒါန္း".. ၉၇ ေဖေဖာ္၀ါရီမွာ ထြက္ပါတယ္။ ေနာက္တအုပ္ကေတာ့ က်မရဲ႕
"ေျမနဲ႔အတူ"ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေလးပါတဲ့ "ေရာင္စဥ္မ်ားနဲ႔ ကစားျခင္း" ၀တၳဳစဥ္။ အဲဒ၀
ီ တၳဳေလးက အဲဒီ ၁၉၉၇ မတ္လရဲ႕
စာအုပ္ေလာကမွာ ေတာ္ေတာ္ အေရာင္းသြက္သြားတဲ့ စာအုပ္ပါ။ ေကာင္းကင္နိဒါန္းကေတာ့ ထံးု စံအတိုင္း
ကိုယ့္ပရိသတ္နည္းနည္းေလးကပဲ သိျပီး ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားမရွိခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေပါ့။ က်မအတြက္ကေတာ့ အဲဒီ၀တၳဳေလးက
ၾကိဳက္တဲ့ ၀တၳဳေလးပါပဲ။ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ေကာင္မေလး သတ္ေသတာ စိစစ္ေရးက လြတ္သြားလို႔ ေက်နပ္ေနခဲ့ရတဲ့
၀တၳဳေလးေပါ့။ ျပီးေတာ့ က်မ တခါက ေျပာျပခဲ့ဖူးတဲ့ ဗိတ
ု ိုး (ဦးေအာင္ေက်ာ္တိုး-စိတ္ပညာ)ဆီက inspiration ရတဲ့
၀တၳဳေလးေလ။

(မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီ- ေမာင္သီဟ)

၉၇ထဲမွာ တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေန႔သင္တန္း Day class ေတြ ပိတ္ထားေပမဲ့ အေ၀းသင္ေတြကိုေတာ့

ပံုမွန္ဖြင့္မယ္လို႔ ေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ တကၠသိုလ္ပညာေရးထဲမွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္းကို
ခြဲျခားဆက္ဆံလိုက္တာရဲ႕ အစျဖစ္ျပီးေတာ့ တကၠသိုလ္ပညာေရးရဲ႕ အခန္းက႑ကို နိမ့္က်ေအာင္ လုပ္တဲ့ စီမံကိန္းရဲ႕
အစလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ က်မ ဒီလိုေျပာလိုက္တဲ့အတြက္ အေ၀းသင္တကၠသိုလ္ကေန ဘြဲ႕ရ ေက်ာင္းျပီးၾကရသူေတြ
စိတ္မေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခါမ်ားစြာမွာ အမွန္တရားက ခါးသီးလွပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက စစ္အစိုးရက Day
ေက်ာင္းသားေတြ ခဏခဏျပႆနာရွာလို႔ ဒီေကာင္ေတြကို ဒုကၡေပးရေအာင္ ေက်ာင္းပိတ္ထားလိုက္.. အေ၀းသင္ေလာက္နဲ႔ပဲ
ေက်ာင္းျပီးၾကပေစလို႔ ဗိုခင္ညြန္႔က အမိန္႔ခ်တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ေန႔ေက်ာင္းသားေတြကို ရက္အကန္႔အသတ္မရွိ္လို႔
ေက်ာင္းပိတ္ထားျပီး အေ၀းသင္ေတြကိုပဲ ဆက္တိုက္ဖြင့္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ၉၇ရဲ႕ ဒုတိယ semester မွာေတာ့
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ ေတြထဲ အဆိပ္သင့္ ေနျပီျဖစ္တဲ့ ေန႔ေက်ာင္းက ကေလး အေတာ္မ်ားမ်ားက အေ၀းသင္တကၠသိုလ္
စနစ္ထဲ ေျပာင္း၀င္လာၾကပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေ၀းသင္ပညာေရးထဲ ေက်ာင္းသားေတြ မ်ားလာပါတယ္။

အဲဒီကာလေတြထဲမွာပဲေပါ့..။ ျပည္သူလူထုမွာ စီးပြားေရးက က်ပ္သထက္ က်ပ္လာပါတယ္။ က်မတို႔

တိုင္းျပည္မွာ အလုပ္တဘက္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္တဲ့ လူငယ္ေတြ မ်ားလာပါတယ္။ အေ၀းသင္စနစ္အရ ေက်ာင္းအပ္ထားျပီး
တႏွစ္လံုးဘာမွလုပ္စရာမလိုဘဲ စာေမးပြဲနီးမွ အနီးကပ္သင္တန္းလို႔ေခၚတဲ့ ၁၀ရက္ သင္တန္းကို ေက်ာင္းတက္ျပီး
စာေမးပြဲေျဖၾကရံုပါ။ အဲဒီမွာ က်မအတြက္ ျပႆနာတက္လာတာပါပဲ။ ျပႆနာကေတာ့ အေ၀းသင္ေက်ာင္းသား ေတြအတြက္
ႏွစ္စကတည္းက ထုတ္ေပးထားတဲ့ Text book , Guide line ေတြမွာ ပါတဲ့ ဘာသာရပ္တခုအတြက္ သတ္မွတ္အပုဒ္ေရ
၁၅ပုဒေ
္ လာက္ထဲကေန ၇ပုဒ္ေလာက္ကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္ျပီး ၈ပုဒ္ေလာက္ကို အနီးကပ္က်ကာမွ ထပ္ထည့္တာပါပဲ။ အဲဒါ
ဘာသာရပ္တိုင္းမွာပါ။ အဲဒီအခါ ႏွစ္စကတည္းက စာၾကိဳဖတ္ထားတဲ့ ကေလးေတြခမ်ာ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြျဖစ္ျပီး
စာေမးပြဲကလည္း နီးလာ.. စာက်က္ခ်ိန္ကလည္း မ်ားမ်ား မရ..။ ပိုဆိုးတာက အထူးျပဳေမဂ်ာဘာသာတခုအတြက္ ဘာသာရပ္
paper ေပါင္း ၆ခုေလာက္ေျဖရမွာမို႔ အသစ္စက္စက္ထဲက အပုဒ္ေရ ၅၀ေလာက္ကို ႏွစ္ပတ္နဲ႔ အရ က်က္ရမွာျဖစ္ျပီး
အေဟာင္းကလည္း အပုဒ္ေရ ၅၀ေလာက္ကို ေသခ်ာ ျပန္က်က္ရဦးမွာေလ။

အေ၀းသင္ကေလးေတြခမ်ာ အဲဒီစနစ္ၾကီးထဲ အေတာ္ပင္ပန္းၾကရတာပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေျဖက

တခုပဲရွိပါေတာ့တယ္။ က်ဴရွင္ယ.ူ . တစ္ၾကိဳေမးခြန္း(spot)လိုက.္ .။ ဒီလိုနဲ႔ အေ၀းသင္ပညာေရးထဲမွာ က်ဴရွင္စနစ္ၾကီးက
အၾကီးအက်ယ္ ထြန္းကားလာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ တကၠသိုလ္က ဆရာမေတြ က်ဴရွင္နဲ႔ အေ၀းသင္နဲ႔ ကားစီး
တိုက္ေဆာက္ တယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ၾကားဖူးလာရေတာ့တာပါ။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြခမ်ာေတာ့ တႏွစ္လံုး ပိုက္ဆံ
က်ဳံးရွာ.. စာေမးပြဲနီးေတာ့ အနီးကပ္သင္တန္း တက္ရင္း က်ဴရွင္ ယူၾက(တကယ္ေတာ့ က်ဴရွင္အယူျပၾကရတာပါ..
က်ဴရွင္ယူထားရင္ အဲဒီဆရာမက စာေမးပြဲေအာင္တဲ့အထိ တာ၀န္ယူတယ္လို႔ သေဘာေပါက္ၾကပါတယ္.. တကယ္ကေတာ့
ျမန္မာစာလို ဘာသာရပ္ကိုေတာင္ on paper ၃၀ နဲ႔ အေအာင္ေပးေနတာမို႔ ဘယ္ ဆရာဆရာမမွ အထူးတလည္
လုပ္ေပးစရာမလိုဘဲ လူတိုင္းနီးပါး ေအာင္ေနၾကတာပါ)။ အဲဒီ ၉၇ မွာတုန္းကေတာ့ အေ၀းသင္ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္
က်ဴရွင္နဲ႔ သူတို႔ က်က္တဲ့စာနဲ႔ စာေမးပြဲက အဆင္ေျပေနေသးတာမို႔ ခိုးခ်တဲ့ ျပႆနာ ေတြ သိပ္ မရွိေသးပါဘူး။

၉၇ဟာ ပညာေရးစနစ္ထဲမွာ ဆရာဆရာမေတြ ေငြေနာက္ အသည္းအသန္လိုက္တတ္လာတဲ့ ႏွစ္ျဖစ္သလိုပဲ

ေက်ာင္းသားေတြ စိတ္ထဲမွာလည္း ပညာေရးဆိုတာက ေငြေပး၀ယ္လို႔ရတဲ့ အရာတခု ျဖစ္လာတာပါပဲ။ အဲဒီ ျဖစ္စဥ္ထဲ
က်မကိုယ္တိုင္ ေမ်ာပါ.. ေရစီးအားက ေကာင္းသကိုး။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာပဲေပါ့ ပညာေရးစနစ္အေပၚ က်မ ထဲထဲ၀င္၀င္
အယံုအၾကည္ ပ်က္လာတာ။ ကိုယ့္ ဆရာဆရာမအခ်င္းခ်င္းအေပၚလည္း အရိုအေသ တန္လာမိတာ။ က်မက
ခ်မ္းသာတဲ့ကေလးေတြက ေငြနဲ႔လိုက္လို႔ အမွတ္၂၀နဲ႔ စာေမးပြဲေအာင္ရင္ ဆင္းရဲတဲ့ကေလး ပိုက္ဆံ မေပးႏိုင္လည္း
အမွတ၂
္ ၀ရရင္ အေအာင္ေပးရမယ္လို႔ complain တက္တဲ့အခါ ျပႆနာ..။ တဘာသာ ၅၀၀ (အဲဒီ ၁၉၉၇တုန္းက) ေပးႏိုင္တဲ့
ေက်ာင္းသားကို က်ဴရွင္သင္ရင္ မေပးႏိုင္တဲ့ေက်ာင္းသားကိုလည္း အခမဲ့ေခၚသင္ေပးသင့္တယ္လို႔ က်မက
သေဘာထားပါတယ္။

အဲဒီတုန္းကလည္း က်မအိမ္မွာ အေဆာင္မငွားႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသူေတြ ေပးေနထား။ အထူးသျဖင့္

ရြာဘက္ေတြက ကေလးေတြ..။ တခ်ိဳ႕က အခေၾကးေငြနဲ႔ ထားတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာေသး။ ေနာက္ေတာ့လည္း
တကယ့္အမွန္ကို သိသြားၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ျပႆနာက က်မ ခ်ဳိတဲ့တဲ့ ကေလးတခ်ိဳ႕ကို အခမဲ့ စာသင္ေပးတဲ့ အေပၚမွာ
က်မကို လူကိုယ္တိုင္လာျပီး ‘သူရဲေကာင္း မလုပ္နဲ႔… သူေတာ္ေကာင္းမလုပ္န…
ဲ႔ ေစ်းမဖ်က္န’ဲ႔ လို႔ ဆရာဆရာမတခ်ိဳ႕က
လာေျပာတာ ပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ က်မ သူတို႔အစား ေတာ္ေတာ္ ရွက္သြားမိပါတယ္။ ဆရာဆရာမ ဆိုတာ
ေစ်းေရာင္းသူလား..။ အဲဒါကလည္း က်မနဲ႔ တခ်ိဳ႕ေသာ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ျပႆနာပါပဲ။ က်မကေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြကို
သိပ္ဂရုမစိုက္တတ္တာမို႔ ျပႆနာရယ္လို႔ေတာ့ ေမြးမထားခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မ အဲဒ၀
ီ န္းက်င္မွာ မေပ်ာ္ပိုက္တာမ်ိဳးေတာ့
ျဖစ္လာပါျပီ္။

အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ သားၾကီးက ေက်ာင္းတက္တာ ပထမတန္းေက်ာင္းသားၾကီး ျဖစ္ေနျပီ။

ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆို အေမနဲ႔ ဘားအံမွာ လိုက္ေန။ သားက မသိမသာနဲ႔ ေက်ာင္း၀န္းက်င္ေတြမွာသာ ေပ်ာ္ပိုက္တဲ့
ကေလး ျဖစ္လာပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာေနေတာ့လည္း တကၠသိုလ္ရိပ္ထဲမွာပဲ ေနရတာကိုး။ အဲဒီ ၉၇ ထဲမွာပဲ ရာေက်ာ္ကလည္း
ဘားအံနဲ႔ ၁၀မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ သူ႔ရြာေလးမွာ လယ္စိုက္.. ေျမပဲစိုက.္ . ဆီက်ိတ္..။ အားတဲ့အခါနဲ႔ အလုပ္ကိစၥေပၚတဲ့အခါ
ဘားအံကို လာရင္း က်မဆီ ေရာက္ေအာင္ ၀င္ ၀င္လာလိုက္။ တျခားတပည့္ေတြလည္း အိမ္ကို ဥဒဟို လာေနတာျဖစ္ေပမဲ့
ရာေက်ာ္ ေရာက္ ေရာက္ လာရင္ေတာ့ ဒါက သတင္းျဖစ္တာပါပဲ။ အဲဒီအခါ ရာေက်ာ္နဲ႔ က်မၾကားမွာ တံတိုင္းတခု
ျခားသလိုလိုနဲ႔ အဲဒီတံတိုင္းကပဲ ေပါင္းကူးတံတားလို ျဖစ္လာခဲ့။ အတိုက္အခိုက္ေတြၾကားထဲ အသက္ ၂၄ႏွစ္အရြယ္
လူငယ္ေလးတေယာက္က စိတ္လႈပ္ရွားလာသလိုပဲ အသက္ ၃၂ႏွစ္အရြယ္ ေက်ာင္းဆရာမကလည္း စိတ္ေတြ ကတိမ္းကပါး
ျဖစ္တတ္လာတယ္။ လူငယ္ေလးက ေက်ာင္းေတြ ရက္ရွည္ပိတ္လို႔ စိတ္ေတြအားလပ္ေနတာလည္း ပါမွာေပါ့။
ဆရာမဆိုသူကလည္း ခံစားခ်က္ေနာက္ လိုက္တတ္သ.ူ .။ ရမယ္ရွာ လြမ္းတတ္သ.ူ .။ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္တဲ့အခါ ေလာကထဲ
ဒရြတ္ဆြဲတတ္သူ။ အဲဒီအခါ ႏွစ္ေယာက္က မသိမသာ.. ျပီးေတာ့ သိသိသာသာ.. နီးကပ္လာ ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ၉၇ဟာ ျမသီလာရဲ႕ဘ၀ထဲ ပ်င္းရိစရာေကာင္းတဲ့ ေန႔ရက္ေတြပါ..။ အေ၀းသင္ကာလေတြထဲ

ေငြစကၠဴေတြ လြင့္ပ်ံ… က်မအပါအ၀င္ ဆရာဆရာမေတြက ေငြစကၠဴေတြေနာက္ လိုက.္ .။ ဘ၀ဆိုတာက ေငြစကၠဴေတြသာ
အဓိကလို ျဖစ္လာ။ က်မအတြက္ေတာ့ အဲဒါက အဓိပါယ္မ.ဲ့ ။ က်မစိတ္ထဲ ၁၉၉၇ရဲ႕ ျမသီလာေန႔ရက္ေတြဟာ
တစ္ဘာသာသင္ရိုးအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စာေလး ၆ပုဒ္ ၇ပုဒ္ေလာက္ကို တကၠသိုလ္ တစ္တန္းစာအတြက္ သင္ေပးရတာ..။
ေျဖထားသမွ် ႏႈတ္တိုက္စာေတြကို အျမန္ျပီးေအာင္ စစ္ေပး.. ေအာင္စာရင္းေတြ လြယ္လြယ္ ထုတ္ေပး..။
အေ၀းသင္ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း စိတ္တိုင္းက် စိတ္ရွိလက္ရွိ စာသင္ခ်င္တယ္လို႔ အားခဲခဲ့ေပမဲ့ အနီးကပ္၁၀ရက္တာက
စာဖတ္ရံု ဖတ္ျပသြားရင္ေတာင္ အခ်ိန္ မလံုေလာက္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်မတို႔ ဆရာ ဆရာမေတြဟာ စာအုပ္ထုတ္
ေရာင္းတဲ့သူ.. က်ဴရွင္မွာသာ ေက်ာင္းသားေတြကို စာသင္ခြင့္ရတဲ့သူ..။ ဒါေတာင္မွပဲ စာေမးပြဲအတြက္ အေရးၾကီးတယ္လို႔
တစ္ၾကိဳခန္႔မွန္းတဲ့ ေလးငါးပုဒ္ေလာက္ကိုသာ သင္ေပးႏိုင္တဲ့သူေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၉၇ကေန ၉၈ ေမလထိဟာ က်မ
ႏွစ္ျခိဳက္တဲ့ တက္ၾကြတဲ့ ဆရာမဘ၀ဆိုတာကို ေမ့ထားရျပီးေတာ့ အဲဒီ ျငီးေငြ႔စရာ ေရစီးေၾကာင္းထဲ က်မ
တလိမ့္လိမ့္ေမ်ာပါေနခဲ့တဲ့ ကာလသာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မ ဘားအံေကာလိပ္ရဲ႕ ျမသီလာဘ၀မွာ မေပ်ာ္ပိုက္ဘဲ
ရွိရွိလာတဲ့အခ်ိန္.. ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္ေတြ တင္ၾကဖို႔ စာထြက္လာပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ က်မစိတ္ထဲ အခ်ိန္ေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ အဓိပါယ္မဲ့လာတယ္လို႔ ထင္တာရယ္..

ေနာက္တေၾကာင္းက ကိုရာေက်ာ္နဲ႔ နီးကပ္လာေနမႈကို ေရွာင္ဖို႔ရယ္.. ေျပာင္းေရႊ႔မိန္႔က လြယ္လြယ္နဲ႔ေတာ့ က်မွာမဟုတ္ဘူးလို႔
ထင္တာေၾကာင့္ရယ္.. က်မ ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္ တင္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ပဲ ေျပာင္းေရႊ႕မိန္႔က
၁၉၉၈ ရဲ႕ ေမလကုန္မွာ ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ေၾကေၾကကြဲကြဲကို ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ..။ က်မေျပာင္းရမွာက
ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ကိုပါ..။

ခ်ဳပ္တည္းမႈမဲ့
လြင့္ေမ်ာခဲ့ေသာ အတၱမ်ား
ေမြးဖြားၾက ေသဆံုးၾက
တရားေတာ္အတိုင္း ရိုးသားၾက
တရားေတာ္အတိုင္း ေဖာက္ျပန္ၾက..

ငါကိုယ္တိုင္ေရးသားခဲ့ေသာ
ငါ့အတၳဳပၸတၱိက်မ္းမွာ
ငါ မာရ္နတ္အျဖစ္
ျငင္းဆိုခြင့္ရွိရဲ႕လား..။

(ပိုင္စိုးေ၀)
စာၾကြင္း..

တကယ္ေတာ့ က်မဒီရက္ပိုင္းေတြထဲ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို မအားလပ္တာပါ..။ ဒါေပမဲ့ (၂၉)ေမွ်ာ္သူေတြကို အားနာတာနဲ႔

အခ်ိန္ရေအာင္ လုယူျပီး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ တပတ္ကိုမွ post တပုဒ္ပဲ တင္ႏိုင္ေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕..။
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၃၀)

၉၈ထဲမွာေတာ့ ျမသီလာရဲ႕ သက္တမ္းမွာေရာ က်မရဲ႕ သက္တမ္းမွာပါ အမွတ္တရ ျဖစ္စရာေတြ အမ်ားၾကီး

ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ၉၈ထဲမွာ အင္မတန္ အားတင္းတတ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ က်မအတြက္ စိတ္က်စရာေတြလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္
ၾကံဳခဲ့ရတာေပါ့။ အပိုင္း(၃၀)မွာ ၁၉၉၈ကို ေရးေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေက်ာ္သြားခ်င္လိုက္တာ.. မေရးခ်င္ေတာ့ဘူး.. လိ႔ု
အၾကိမ္ၾကိမ္ ျဖစ္မိေနတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေရးရမယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ယူထားတဲ့ တာ၀န္က ျပ႒ာန္းတာမို႔ ေရးရေတာ့တာပါပဲ။

၉၈ထဲမွာ က်မရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမွတ္တရဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔

လံုးခ်င္းတအုပ္ေရးျပီး ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ ကိုယ့္ဘာသာ ထုတ္မယ္လို႔ စီစဥ္တယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကေနစလို႔ ထုတ္ေ၀ေရးေလာကထဲ
၀င္မယ္ေပါ့…။ ဒီလိုနဲ႔ အေဖက ပိုက္ဆံထုတ္ေပးလို႔ ‘သြန္း’ဆိုတဲ့ စာအုပ္တိုက္ေလး လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ စိတ္ကူးနဲ႔
စီစဥ္ထားတဲ့ စာအုပ္ကေလးေတြ တသီတတန္းနဲ႔ေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္ ‘တာရာမင္းေ၀’က စာအုပ္ေလာကထဲ ၀င္လာကာစ.. တာရာမင္းေ၀စာအုပ္ေတြ ထုတ္ခ်င္တယ္လို႔

ေဇာ္၀င္းထြဋ္တို႔လင္မယားက ေျပာေတာ့ က်မစာအုပ္တိုက္ကေနထုတ္ဖို႔ တာရာမင္းေ၀ဆီက စာအုပ္ႏွစ္အုပ္
၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ က်မကေတာ့ လံုးခ်င္းတအုပ္ စိတ္ၾကိဳက္ေရးျပီး သူငယ္ခ်င္းဆိုေပမဲ့ ေမာင္ေလးအရြယ္ ျဖစ္တဲ့
သီခ်င္းေရးတဲ့ ညီရိုင္းရဲ႕ “အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာရေအာင္”ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေခါင္းစဥ္ေလးကို ၾကိဳက္လို႔ ေတာင္းျပီး
၀တၳဳေခါင္းစဥ္အျဖစ္ နာမည္ေပးျဖစ္တယ္။ အဲဒ၀
ီ တၳဳမွာလည္း လယ္သမားေတြရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ ဆိုတာေတြ.. လယ္သမားေတြ
ဒုကၡေရာက္ရတဲ့ ျပႆနာေတြ ပါလို႔ဆိုျပီး စိစစ္ေရးမွာ ၾကာေနေသးတာပါ။

အဲဒီကာလထဲမွာပဲ ေျပာင္းေရႊ႕မိန႔က
္ ်လာျပီး ရန္ကုန္ကို ေရႊ႕ရေတာ့တာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ မွတ္မွတ္ရရ..
အေသးစိတ္ေျပာရမယ့္ အေတြ႔အၾကံဳေလး ရွိပါတယ္။ ရန္ကုန္ကို ေရႊ႕ရေတာ့မယ့္ ေမလေနာက္ဆံုးပတ္မွာ
ပဲခူးတိုင္းေရၾကီးေနတာ သထံု ဘီးလင္းထိေတာင္ ေရာက္တယ္ဆိုတဲ့ သတင္း ၀င္လာပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေရဒီယို
ရုပ္ျမင္သံၾကားနဲ႔ သတင္းစာ စတဲ့ အစိုးရသတင္းဌာန တခုမွာမွ မပါတဲ့ သတင္းေပါ့။ အဲဒီခရီးကို ျဖတ္လာရတဲ့ ကားသမားေတြ
ခရီးသြားေတြ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရတာကို ေျပာျပလို႔သာ ၾကားရတာေလ။ ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကားဆိုတာၾကီးမွာကေတာ့
ျမန္မာျပည္ၾကီး ေနရာတိုင္းမွာ သာယာစည္ကား ေနပါတယ္ေပါ့။ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ပဲခူးတိုင္းကေန
မြန္ျပည္နယ္အစပ္ထိေအာင္ ၾကီးစြာေသာ ေရေဘးဒုကၡၾကီးနဲ႔ ၾကံဳေနၾကရတာပါ။

ဘားအံမွာေတာ့ က်မတို႔ကလည္း ေျပာင္းဖို႔ ေရႊ႔ဖို႔ အထုပ္သိမ္းျပီးျပီ။ အဲဒီအခ်ိန္ ဘီးလင္းမွာ လူေတြ

အေသအေပ်ာက္ရွိတယ္လို႔လည္း ၾကားရ။ ပဲခူးနဲ႔ ေ၀ါၾကားက ဘုရားၾကီး ဆိုတဲ့ ျမိဳ႔ကေလးကေန ေ၀ါအထိ ေတာက္ေလွ်ာက္…
ေရေတြက ပင္လယ္ျပင္လို ေဖြးလို႔တဲ့…။ ေ၀ါနားက ရြာ ၂ရြာ ေရထဲေမ်ာျပီး ေပ်ာက္သြားျပီတဲ့။ လမ္းမွာ တေနရာကေန
တေနရာကို ကူးဖို႔ ကူးတို႔ေလွကို အၾကာၾကီး ေစာင့္ရတတ္တာတို႔.. ေလွနဲ႔ ကူးတာမွာလည္း ပစၥည္း လုလို႔ ဆိုတာေတြ…
ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္ တျခမ္းစာေလာက္ပဲပါတဲ့ ထမင္းတထုပ္ကို က်ပ္တေထာင္ ဆိုတာေတြ ၾကားရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မတို႔
လက္ေထာက္ကထိက လစာကမွ ၁၂၀၀က်ပ္။

အဲဒီအျပင္ ရန္ကုန္ကေန ဘားအံေကာလိပ္ကို ညကားနဲ႔ ျပန္လာရင္း ရုတ္တရက္ ေရၾကီးတာနဲ႔ ၾကံဳရျပီး

စိတ္ေတြ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္လာတဲ့ ဆရာမတေယာက္ကလည္း အေဆာင္ကို ျပန္ေရာက္လာေလေတာ့ က်မတို႔မွာ
လမ္းခရီး ရင္ဆိုင္ရမွာေတြအေပၚ ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔မွာကလည္း တေနရာက တေနရာ အေျပာင္းအေရႊ႔မွာ
joining time က ၅ရက္ပဲ ရတာမို႔ ရန္ကုန္ကို အခ်ိန္မီ ျပန္ေရာက္ရမွာနဲ႔၊ လက္ထဲ ပိုက္ဆံလည္း မ်ားမ်ားစားစား မရွိတာနဲ႔။
ဆရာဆရာမတသိုက္ သတင္းေစာင့္ရင္းကေန ျပန္ဖို႔ ျပင္ေနၾကရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေရေတာ္ေတာ္က်သြားျပီလို႔ သတင္းရတဲ့ ေန႔မွာပဲ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း ဆရာမ ၅ေယာက္ မနက္ခင္း

ထြက္မယ့္ ျမိဳင္ကေလး-ရန္ကုန္ အျမန္ယာဥ္(ဒတ္ဆန္း)နဲ႔ လိုက္ခဲ့ၾကရ ပါတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္ သထံု ဘီးလင္း
က်ိဳက္ထိုျမိဳ႕ေတြကို ျဖတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ က်မတို႔ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ ျဖတ္သန္းသြားခဲ့ဖူးတဲ့ ျမိဳ႕ကေလးေတြက က်မတို႔
မ်က္ေစ့ထဲမွာ ေအးစက္စက္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ႏိုင္ေနခဲ့ပါတယ္။ လူေတြရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကလည္း နာနာက်င္က်င္
အရိပ္ေတြန.ဲ႔ .။ လူအေသအေပ်ာက္နဲ႔ ဆံုးရႈံးရတာမ်ိဳး မၾကံဳခဲ့ရရင္ေတာင္ လယ္ယာ ေခ်ာင္းေျမာင္း လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းေတြ ဆံုးရႈံး
နစ္နာခဲ့ၾကရသူေတြ ျဖစ္မွာေပါ့။ က်မတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း အစိုးရဆိုသူေတြက ျပည္သူလူထုရဲ႕ ေဘးဒုကၡေတြအေပၚ
ဘယ္တုန္းကမွ ဘာတာ၀န္မွ မယူခဲ့ၾကတာမို႔ ခုလည္း သူတို႔ဘ၀ကို သူတို႔ဘာသာ ျပန္ထူေထာင္ဖို႔ အားသစ္ေမြးေနၾကရတဲ့
မ်က္ႏွာေတြေပါ့ေလ။ က်မစိတ္ထဲ

သံသရာေၾကြးေတြ ဆပ္ေနတဲ့
ေရာ္ဘာပင္ကျဖင့္
သူ႔ေသြးေတြကို
တသြင္သြင္ခါထုတ္ေပးေနမွာပါပဲ…

ဆိုတဲ့ ေမာင္သိန္းေဇာ္ရဲ႕ ကဗ်ာတစကိုေတာင္ သတိရမိေသး..။ (၂၀၀၈ ေမရဲ႕ နာဂစ္မွာလည္း ဒီအတိုင္း… က်မတို႔

ျပည္သူေတြခမ်ာ ရာဘာပင္မ်ားလို သံသရာေၾကြးေတြ ဆပ္လ႔ို မကုန္ ေလသလား…)။

ဒီလိုနဲ႔ ေ၀ါကိုေရာက္လာျပီ။ ေ၀ါကေတာ့ တကယ့္ကို သူစိမ္းျပင္ျပင္ .. တခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ အသြင္အျပင္နဲ႔

ေရေတြေဖြးလို႔။ တကယ္ပဲ ပင္လယ္ျပင္အတိ။ က်မေငးေနက်.. ေရႊ၀ါေရာင္ လယ္ကြင္းေတြ.. စိမ္းေနတတ္တဲ့ ဖရဲခင္းေတြ…
ေဗဒါေတြ ၾကာျဖဴၾကာနီေတြ ေ၀ဆာေနတတ္တဲ့ ေရကန္ေတြ… လယ္ကြင္းျပင္ထဲ ဟိုတစု ဒီတစု ရွိေနတတ္တဲ့ ႏြားအုပ္
ကၽြဲအုပ္ေတြ… တသြင္သြင္ စီးေနတတ္တဲ့ ေခ်ာင္းရိုးေလးေတြနဲ႔ ဟသၤာေတြ မရွိေတာ့…။ ျပီးေတာ့ အိမ္ေရွ႔ေနပူပူမွာ
ငါးရံ႕အေကာင္ၾကီးေတြကို စင္ထိုးျပီး လွမ္းထားတတ္တဲ့ ရြာကေလးေတြ… မရွိေတာ့။ ကားေတြကေတာ့ ေ၀ါကေန
လွည့္ျပန္မွာတဲ့။ ဟိုဘက္ ဘုရားၾကီးအေက်ာ္မွာ ေနာက္ကားတစီးကို လက္မွတ္ျပျပီး စီးပါ..တဲ့။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အဲဒီေ၀ါကေန လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ဘုရားၾကီးအလြန္ထိကို ေလွနဲ႔ ကူးရမတဲ့။ ေလွခက

တေယာက္ ၂၀၀.. တဲ့။ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစု မဆိုးပါဘူးလို႔ ေျပာျဖစ္တယ္။ တကယ္တမ္း ေလွေပၚတက္ေတာ့
လုျပီးတက္ရတာ.. ျပီးေတာ့ ေလွေပၚတင္တဲ့ လူဦးေရက ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ မႏိုင္ရင္ကာ..။ က်မတို႔ အဖြဲ႔က
ေရမကူးတတ္တဲ့ ရန္ကုန္သူေတြခ်ည္း။ ျပီးေတာ့ ပစၥည္းပစၥယေတြကလည္း ပါေသး။ က်မစိတ္ထဲ ေရလယ္ေလာက္မွာ ေလွကို
ယမ္းေအာင္လုပ္ျပီး လူျပဳတ္က်ရင္ ဆယ္ဖို႔ ေစ်းညွိျပီး ေက်နပ္မွ ျပန္ဆယ္ေပးတယ္ဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္းကို သတိရျပီး
ေၾကာက္ေနမိတယ္။ ေလွသမားနဲ႔ ေစ်းေခၚမယ့္သူေတြကို အရိပ္အကဲၾကည့္ေတာ့လည္း တကယ္ စိတ္ပူေလာက္ စရာ
ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းပံုေတြ.. ထံုးစံအတိုင္း ဆဲလို႔ ဆိုလို႔ေတြေပါ့။ က်မတို႔ထဲမွာ လူက ဆရာမ ထြားထြားၾကီးေပမဲ့ စိတ္ႏုတဲ့
ဘုတ္ဘုတ္က မ်က္ရည္လည္ေနျပီ။

ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပါပဲ ေလွေပၚလုတက္တဲ့သူေတြနဲ႔ အေျပာအဆို ၾကမ္းတမ္းတဲ့

လူတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ အနည္းအက်ဥ္း ၾကံဳခဲ့ရတာကလြဲလို႔ ေဘးမသီ ရန္မခဘဲ ဘုရားၾကီးကားဂိတ္ထိ
ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘုရားၾကီးေရာက္ေတာ့လည္း ရန္ကုန္ထိဆက္သြားမယ့္ ကားကို ေစာင့္ရပါေသးတယ္။
ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ အဲဒီခရီးမွာ က်မ ခံစားရတဲ့ အမ်ိဳးစံုကို က်မ “ေျခာက္အိပ္မက္” ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ၀တၳဳေရးျဖစ္ပါေသးတယ္။
၀တၳဳက အေတာ္ေလး ရွည္သြားလို႔မို႔ မဂၢဇင္း၀တၳဳရွည္အျဖစ္ ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းကို ေပးျဖစ္ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒ၀
ီ တၳဳကို
စိစစ္ေရးက ျဖဲဆုတ္လိုက္ျပီး အဲဒီလမွာ ျမားနတ္ေမာင္က ၃ပုဒ္ေလာက္ဆင္ဆာထိတာေၾကာင့္ warning ျပင္းျပင္းထန္ထန္
ထိသြားတယ္လို႔ ျမားနတ္ေမာင္ရဲ႕ အယ္ဒီတာ ကိုလြဏ္းေဆြ(ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ)က ေျပာျပပါတယ္။ အဲဒီ ၀တၳဳေလးကို
တင္ေပးခ်င္ေပမဲ့ ငွားသြားတဲ့ လူတေယာက္က ျပန္မေပးတာမို႔ က်မ လက္ထဲ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ၀တၳဳေလးကို
နာဂစ္ကာလမွာတုန္းကလည္း က်မ သတိရေနမိခဲ့ပါေသး တယ္။

ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၾကံဳရတဲ့ ျပႆနာက က်မမွာ ကေလးတေယာက္နဲ႔ ေနစရာ အိမ္ မရွိတာပါပဲ။

ကိုယ္နဲ႔ မပတ္သက္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုရမယ့္ ေယာကၡမအိမ္မွာလည္း ဆက္ မေနခ်င္ေတာ့။ မိဘအိမ္မွာလည္း ေနစရာ
အခန္းပိုမရွိ။ ျပီးေတာ့ မိဘေတြအိမ္က ျမိဳ႕ထဲမွာမို႔ သား ေက်ာင္းတက္ဖို႔ အဆင္မေျပ။ က်မနဲ႔ သားက ေက်ာင္းနဲ႔
နီးနီးနားနားေနမွ ျဖစ္မွာေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မ တကၠသိုလ္ဆရာမ်ား၀န္ထမ္းအိမ္ရာမွာ အိမ္ခန္းေလွ်ာက္ပါတယ္။ က်မရဲ႕ လုပ္သက္
၁၂ႏွစ္ရယ္.. ကေလးတေယာက္နဲ႔ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ဒုကၡေရာက္ ေနတာရတာရယ္ ေၾကာင့္ ရေလမလား ေမွ်ာ္လင့္တာ။
ဒါေပမဲ့ မရခဲ့ပါဘူး။ အဓိကျပႆနာက အိမ္ေထာင္ဦးစီး ခင္ပြန္းမရွိတဲ့အတြက္ အမွတ္ေလ်ာ့လို႔ပါတဲ.့ .။ အလြန္ထူးဆန္းတဲ့
သတ္မွတ္ခ်က္ စည္းမ်ဥ္းပဲေနာ္..။ အဲဒါ အဆည ၀န္ထမ္းအိမ္ရာရဖို႔ တကယ္ ခ်မွတ္ထားတဲ့ မူပါ.. ။

အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ စီးပြားေရးလုပ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ မဟာတန္းတက္ေနၾကတဲ့

ေက်ာင္းသူမေလး ႏွစ္ေယာက္က စားေသာက္ဆိုင္တခုလုပ္ဖို႔ ပိုက္ဆံလိုတယ္ဆိုတာနဲ႔ (ေယာကၡမေတြ တားေနတဲ့ၾကားကပဲ)
ကိုယ့္ရွိတဲ့ ပိုက္ဆံေလးေတြ အစုစပ္ ဆိုျပီး ၀င္ရင္း သူတို႔နဲ႔အတူ တိုက္ခန္းတခန္း ငွားျပီး ေအာက္ထပ္မွာ ဆိုင္ခန္းဖြင.့္ .
အေပၚထပ္ မွာ အခန္းေလးတခန္းစီ စပ္တူေနျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္က ေက်ာင္းတဘက္ စာအုပ္ကိစၥ တဘက္ လုပ္ေနတုန္း
ဆိုင္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး အေျခေန ေကာင္းလာတယ္လို႔ က်မက ထင္ပါတယ္။ က်မနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ဆိုင္ေလးမို႔
က်မသူငယ္ခ်င္းေတြ.. မိတ္ေဆြ အဆိုေတာ္ေတြ.. တပည့္ေတြလည္းလာ အားေပးၾကသား။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လို ျဖစ္တယ္မသိ..
ကေလးမေလးေတြက ဆိုင္က အရႈံးေပၚေနလို႔ ဘာ ညာနဲ႔ က်မကို ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုေတြ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္
ျပႆနာလုပ္လာၾကပါတယ္။ က်မကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္ တာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းကေလာက္ စိတ္ဆင္းရဲ
အားငယ္မိတာ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ေနမိ ျပန္ပါတယ္။ ကိုယ့္တပည့္အရြယ.္ . ညီမအရြယ္ေလးေတြက ကိုယ့္ကို မခန္႔ေလးစား
ဆက္ဆံတာ ပထမဆံုး ခံရဖူးတာေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါရဲ႕။ စိတ္ဆင္းရဲလိုက္တာမ်ား။

အဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ “အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာရေအာင္” ထြက္သြားျပီး စာအုပ္ကေလးက ေစ်းကြက္ထဲ

အေတာ္ အဆင္ေျပတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျဖန္႔ခ်ိေရးကို တာ၀န္ယူေပးတဲ့ မိတ္ေဆြဆီကေတာ့ ေငြေရးေၾကးေရး
ျဖတ္ပိုင္းျပန္မလာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မ ရင္းထားသမွ် ကုန္ေရာဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ထုတ္ေ၀ေရးထံုးစံအတိုင္း
ပထမအုပ္ထြက္ထားျပီးရင္ ေနာက္တအုပ္ ထြက္ကို ထြက္ရမွာမို႔ ဒုတိယအုပ္ကို က်မ ပရိသတ္ေတြ ေတာင္းဆိလ
ု ို႔
ပထမဆံုးလံုးခ်င္း “သီခ်င္းႏွင္းဆီ”ကို ျပန္ထုတ္ဖို႔ ျပင္ပါတယ္။ အဲဒီအုပ္ကို သူငယ္ခ်င္း ဆရာေက်ာင္း(စာေရးဆရာ
မ်ိဳးျငိမ္းေဆြ၊ တင္ဇာေမာ့္သီခ်င္းမ်ားရဲ႕ ထုတ္လုပ္သူ ပန္းခ်ီဒီဇိုင္း-မ်ိဳးေဆြသန္း)က မ်က္ႏွာဖံုးေရးေပးတာ သိပ္ကို
ေကာင္းတာပါပဲ။ သူက က်မရဲ႕ အဲဒ၀
ီ တၳဳကို အဖံုးေရးေပးခ်င္လို႔ဆိုျပီး ပိုက္ဆံလည္း မယူပါဘူး။

အဲဒီစာအုပ္ကိုလည္း ေမာင္ေလးတေယာက္လိုျဖစ္ေနတဲ့ ထုတ္ေ၀သူတေယာက္ကို စာအုပ္

လုပ္တာကေနစလို႔ ျဖန္႔ခ်ိေရးအထိ ပုတ္ျပတ္အပ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္ ဇာတ္နာတဲ့ ၀တၳဳတပုဒ္လိုပါပဲ…။ က်မ သူ႔ကို
ထုတ္ေ၀ေရးအတြက္ က်သင့္တဲ့ ပိက
ု ္ဆံေတြ ေပးလိုက္ျပီး ေနာက္မွာပဲ သူ ရန္ကုန္ကေန ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ
စံုစမ္းလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ က်မမွာ ရွိသမွ်လည္း တကယ့္ကို အကုန္ ကုန္ေတာ့တာ။ စာအုပ္လည္း မျဖန္႔ႏိုင္ေတာ့ဘဲ က်မ
သတိလက္လြတ္ေတြ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဟို ကေလးမေလး ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ဆိုင္မွာ ေငြေၾကးဇယားေတြကို
အရႈံးျပေနၾကပါတယ္။ က်မမွာ ေနာက္ထပ္ အရင္း ထပ္ထုတ္ေပးရေတာ့မလို ျဖစ္ေနတာ။ ထပ္ထုတ္စရာမရွိလို႔ ရွယ္ယာကို
ထြက္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့လည္း မရဘူးတဲ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက စိစစ္ေရးက ‘ေျခာက္အိပ္မက္’ ၀တၳဳကို ျဖဲျပီးေနာက္ပိုင္း
က်မကို Black list မွာ ထည့္ထားလို႔ ၀တၳဳတို ေတြေတာင္ ေရးမရ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္။

လက္ထဲ ပိုက္ဆံတျပားမွ မက်န္ေတာ့လို႔ ရင္ေတြပူျပီး တညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘဲ

မိုးစင္စင္လင္းသြားတယ္ဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးဟာ လက္ေတြ႔ဘ၀ေတြထဲ တကယ္ ရွိပါလားလို႔ ကိုယ္တိုင္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့
အခ်ိန္ေတြေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ကားလမ္းျဖတ္ကူးတဲ့အခါ မီးစိမ္းမီးနီမၾကည့္ဘဲ ျဖတ္ျဖတ္ကူးမိတာလည္း ခုထိ သတိရ တုန္း..။
မီးစိမ္းၾကီးကို ေငးေငးငိုင္ငိုင္ ျဖတ္ကူးေနတုန္း ကားေပၚက ကားသမားေတြက ‘ေသခ်င္လို႔လား’လို႔ ေအာ္သြားတာကို ‘အင္း..
ေသခ်င္လို႔..’ လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့ဖူးတာလည္း မွတ္မိေသးတယ္။ ေဘးကုတင္မွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သားကို ထိုင္ၾကည့္ရင္း
မ်က္ရည္ေတြက်ျပီး ငုတ္တုတ္ မိုးလင္းသြားခဲ့ဖူးတဲ့ ညေတြကိုလည္း သတိရတယ္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေသတၱာႏွစ္လံုး
အိပ္ယာႏွစ္ခု.. စာအုပ္ေတြ.. ထမင္းစားပန္းကန္ ႏွစ္ခ်ပ္.. ဟင္းပန္းကန္ ႏွစ္လံုး.. ထမင္းေပါင္းအိုးေလးတစ္လံုး..
ဒယ္အိုးေလးတစ္လံုး.. လွ်ပ္စစ္မီးဖိုေလးတစ္လံုး.. ဒန္ေရေႏြးအိုးေလး တစ္လံုးတည္းနဲ႔ ေနခဲ့ရဖူးတယ္။ သားကေလးက TV
ၾကည့္ခ်င္လို႔ ပူဆာျပီး တဘက္အိမ္က TV ကို လမ္းမဘက္က ရပ္ျပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတာကို ၾကည့္ျပီး မ်က္ရည္က်
ေနခဲ့ရဖူးတယ္။ (တကယ္ေတာ့ အဖိုးအဖြားေတြက တတ္ႏိုင္သူေတြျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ သား အဲလိုၾကံဳရတာက က်မ ေခါင္းမာ
မာနၾကီးလို႔ေလ.. )။
အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ဆိုးေတြက က်မဆီမွာ ျပိဳင္တူလို ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ (ေနာက္ပိုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ
ေျပာျပတာေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာတုန္းက က်မ စကားေျပာတာေတြက ပံုမွန္မဟုတ္ဘူးတဲ့။ က်မ ရူးသြားျပီလို႔ေတာင္
ေျပာေနၾကျပီလို႔ ဆိုပါတယ္။)

အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာပဲ အေဖက က်မကို မင္းေတာ္ေတာ္ ညံ့တာပဲလို႔ အျပစ္တင္ပါတယ္။ က်မ

စိတ္ထိခိုက္လိုက္တာ.. ဟုတ္တာေပါ့..။ မိတ္ေဆြဆိုသူေ တြက လိမ္တာကို ခံရတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ ညီမအရြယ္
တပည့္အရြယ္ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္က လွည့္ေနတာကို ခံေနရတယ္။ ဒီၾကားထဲ ဒုတိယတန္းေက်ာင္းသား သားၾကီးရဲ႕
ေ၀ယ်ာ၀စၥ.. ေက်ာင္းကိစၥေတြန.ဲ႔ .။ က်မ ဘယ္ေလာက္ က်ိတ္ခံစားေနခဲ့သလဲ က်မ မသိပါ… ။ က်မ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစား
ေနခဲ့ရပါလားလို႔ ေတြးမိိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မက သွ်င္ပါကူေဆးတိုက္ရဲ႕ အေရးေပၚခန္းထဲမွာ ေရာက္ေနပါျပီ။

အဲဒီညမွာ က်မ ေနာက္ဆံုး သတိရလိုက္တာက ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္ရဲ႕ အထဲထဲက ထိုးေအာင့္လာလို႔ က်မရဲ႕ တဘက္ေ ဘးက
ကုတင္မွာ အိပ္ေနတဲ့ သားကို လွမ္းႏႈိး လိုက္တာပါပဲ။ သားက ျပန္ေျပာျပတာေတာ့ က်မ သူ႔ကုတင္ေဘးမွာ ၀ုန္းကနဲ
လဲက်သြားလို႔ သူလန္႔ႏိုးသြားတာပါတဲ့။ က်မကို ကေလးမေလးႏွစ္ေယာက္ကပဲ သွ်င္ပါကူေဆးတိုက္ အေရာက္
ပို႔ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ က်မသတိရလာေတာ့ က်မလက္မွာ အပ္ေတြ အစင္းစင္း ထိုးထားျပီး တကိုယ္လံုး ပူေႏြးလို႔။
ေကာင္းေကာင္းသတိရလာေပမဲ့ က်မရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြ လႈပ္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြက စိတ္ပူလို႔ က်မ
မိဘေတြဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္တာမို႔ က်မ အိမ္က လိုက္လာၾကပါတယ္။ အေမက ငိုလ.ို႔ .။ က်မ ေခါင္းမာလို႔ ခုလို ျဖစ္ရတယ္ေပါ့။
အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ပါပဲ.. က်မ ေအာက္ပိုင္းေသသလို ျဖစ္သြားခဲ့တာပါ။ သားကိုေတာ့ ပုဂံလမ္းက
သူ႔အဖိုးအဖြားေတြဆီပဲ ပို႔ရျပန္တာေပါ့။ က်မကကေတာ့ မိဘအိမ္ကို လိုက္သြားခဲ့ရပါတယ္။ က်မစိတ္ထဲ တသက္တာေတာ့
သြားျပီလို႔ ထင္ခဲ့တာ။ အဲဒီအခ်ိန္……….. ဘ၀မွာ ဘာမွ အေရးမၾကီးေတာ့ဘူးလို႔ ႏွလံုးသြင္းျပီး ေနေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာလည္း က်မကို ေဆးကုဖို႔ ၾကိဳးစားရတာက သားၾကီးကို ေမြးကတည္းက ကူခဲ့ရတဲ့

ေဒါက္တာသန္းထြဋ္(လင္း(ေဆး-၁)) ပါပဲ။ ကိုသန္းထြဋ္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ေဆးရံုၾကီးရဲ႕ Physio Therapy Department မွာ
က်မရဲ႕ ေျခေထာက္ေအာက္ပိုင္းကို Electric shock သြား သြား ေပးရပါတယ္။ တစ္ပတ္အတြင္းမွာပဲ က်မေျခေခ်ာင္းေလးေတြ
ေတာ္ေတာ္ လႈပ္လာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရင္ဘတ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက ေအာင့္ေအာင့္ေနတာက မသက္သာဘဲ ေျခေထာက္ေတြ
လက္ေတြမွာ ေသြးေၾကာေတြ ေပါက္သလို အနီကြက္ေတြက မ်ား မ်ား လာပါတယ္။ ႏွလံုး အထူးကု ေဒါက္တာမ်ိဳး၀င္းကေတာ့
ႏွလံုးေရာဂါ မဟုတ္ပါတဲ့။့ Rheumatic arthritis လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေလးဘက္နာဆိုပါေတာ့။ အဲလိုနဲ႔ အင္မတန္မွကို နာတဲ့
ပင္နင္စလင္ေဆးကို ၃ႏွစ္ေလာက္ထိုးရမယ္..တဲ့။ ေလာေလာဆယ္ ဆရာ၀န္ အကူအညီနဲ႔ အိပ္ယာထဲ လံုးလံုးနားရမယ္..တဲ့။
ျဖစ္ႏင
ို ္ရင္ ေဆးရံုတက္ပါတဲ့။

က်မခမ်ာ.. ရွိသမွ် ပိုက္ဆံကလည္း ၃ခါဆက္တိုက္ အလိမ္ခံရသလိုျဖစ္လို႔ ေဆးဖိုး မတတ္ႏိုင္ေတာ့။

ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းကလည္း ေဆးရံုတက္မွ ‘ေဆးခြင’့္ ရမယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မ ဂရုစိုက္မႈေကာင္းေကာင္းမရႏို္င္တာ ေသခ်ာေပမဲ့
ေစ်းအသက္သာဆံုးျဖစ္တဲ့ တကၠသိုလ္ ေဆးရံုကိုပဲ တက္ရပါေတာ့တယ္။ တကၠသိုလ္ေဆးရံုမွာက ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ကလည္း
ျဖစ္ျပီး မ်ားေသာအားျဖင့္က သာမန္ ရံုး၀န္ထမ္းေတြပဲ အမ်ားဆံုးတက္တာမို႔ က်မကိုလည္း Special room စီစဥ္ေပးျပီး
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ပစ္ထားလိုက္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာကေတာ့ တကၠသိုလ္က
လက္ေထာက္ကထိကဆရာမ.. အတန္သင့္ေတာ့ လူသိမ်ားတဲ့ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ ဟာလည္း ပိုက္ဆံမရွိရင္
အႏွိမ္ခံရ.. ပစၥလကၡတ္ အထားခံရတာပါပဲ။ အေဖနဲ႔အေမတလွည.့္ . ေယာကၡမေတြတလွည.့္ . ထမင္းပို႔ၾကျပီး က်မကို ညီမ
အငယ္ဆံုးေလးကပဲ အစအဆံုး ျပဳစုရတာေပါ.့ .။ သူ႔ခမ်ာလည္း ပင္ပန္းလို႔၊ အဲဒီ အခ်ိန္ထိလည္း က်မ
ေျခေထာက္ေအာက္ပိုင္းက ေကာင္းေကာင္း လႈပ္မရ ေသးဘဲ ဒရြတ္ဆြဲေနတုန္းပါ။ ဒီၾကားထဲ စာေပေလာကထဲမွာလည္း
ေမျငိမ္းတေယာက္ AIDS ျဖစ္လို႔ဆိုပ.ဲ .။

အဲဒီ အခ်ိန္ေလးမွာပဲ ရာေက်ာ္က က်မ ေနမေကာင္းတဲ့ သတင္းၾကားျပီး ရြာကေန လိုက္လာပါတယ္။ သူ

က်မဆီေရာက္လာခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္တုန္လႈပ္သြားပံုရပါတယ္။ က်မက ေျခေတြ လက္ေတြ ေယာင္အမ္းျပီး… ေဆးရံုေပၚမွာ
ပက္လက္..။ သူသိခဲ့တဲ့ သြက္သြက္လက္လက္ စြာတာတာ မာေက်ာေက်ာ ဆရာမတေယာက္ မဟုတ္ေတာ့။ က်မကေတာ့
“အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာရေအာင္”၀တၳဳ ထြက္ထားတာမို႔ မ်က္ႏွာက ခပ္ပူပူ။ သူက တုန္လႈပ္ေပမဲ့ အရင္ကလိုပဲ က်မကို
စကားသိပ္မေျပာဘဲ ညီေလးနဲ႔ပဲ စကားေတြ ေျပာေနပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔အက်င့္အတိုင္း စာအုပ္တအုပ္ထိုင္ဖတ္ေနတာပါပဲ။

က်မက မင္းဘယ္ေတာ့ျပန္မွာလဲေမးေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့.. တဲ့။ အငယ္မေလး ပင္ပန္းေနျပီ..

က်ေနာ္ တလွည့္ေစာင့္မယ္တ.ဲ့ .။ ဟဲ့ အဲလို ေစာင့္လို႔ မရဘူး.. ေျပာေတာ့ Nurse ေတြကို သြားေျပာျပီး ကပ္လ်က္ရွိေနတဲ့
အမ်ိဳးသားလူနာေဆာင္မွာ အိပ္ျပီး ေစာင့္ပါတယ္။ ေဆးရံုမွာ က်မ တစ္လေက်ာ္ ၾကာခဲ့ပါတယ္။ သူက ရြာတခ်က္ျပန္လိုက္..
ျပန္လာလိုက္ေပါ့။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက သူရွိေနတာက စိတ္ထဲ အားေတာ္ေတာ္ရွိတာပါ..။ (ေနာက္မွ
ျပန္ေျပာျပတာ သူ႔အေမက သူ ရန္ကုန္လာမွာစိုးလို႔ သူ႔ပိုက္ဆံေတြ ဖြက္ထားတာတို႔ ဘာတို႔ လုပ္တာတဲ့..။ သူက သူစီးေနက်
ျပိဳင္ဘီးေလးရယ္.. လက္ပတ္နာရီရယ္ လက္စြပ္ကေလးရယ္ကို ေရာင္းပစ္လိုက္ျပီး ရေအာင္လာတာ တဲ့ေလ..)။

ေဆးရံုေပၚ တလေက်ာ္ေက်ာ္ ေနျပီးေတာ့ က်မ ေတာ္ေတာ္ ေနေကာင္းသြားပါတယ္။ ေျခေထာက္ေတြလည္း

ပံုမွန္ ျပန္လႈပ္ႏိုင္ပါျပီ။ ဆရာ၀န္ေတြကလည္း ေဆးရံုက ဆင္းလို႔ရျပီတဲ့။ လူတိုင္းလူတိုင္း ေဆးရံုက ဆင္းရင္ ေပ်ာ္ၾကတာ..
က်မကေတာ့ ေဆးရံုက ဆင္းရင္ ဘယ္သြားရပါ့လို႔ ပူေနမိပါတယ္။ မိဘအိမ္သြားဖို႔ဆိုရင္လည္း သားနဲ႔ အတူ မေနရပါဘူး။
သားနဲ႔ အတူေနဖို႔ဆိုရင္လည္း ကိုယ့္ဘာသာ အိမ္ငွားရေတာ့မွာ…။ တကၠသိုလ္က ဆရာမတေယာက္ရဲ႕ဘ၀ အဲေလာက္
ဘ၀အာမခံခ်က္နည္းျပီး ေအာက္တန္း ေနာက္တန္းက်ရသလားလို႔ ေတြးျပီး ကိုယ့္ ဘ၀ကို စိတ္နာေနမိတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ေပါ့..။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရာေက်ာ့္အကူအညီ နည္းနည္းယူ.. သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီကေန ပိုက္ဆံ နည္းနည္းေခ်းျပီး အိမ္ငွားရပါ
ေတာ့တယ္… သားနဲ႔ ေနခ်င္တာကိုး…။

လိႈင္တကၠသိုလ္ဆရာမ်ားအိမ္ရာ၀င္းက ေစ်းတန္ျပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္းေနဖို႔လည္း လံုျခံဳတယ္..

ေနာက္ ဆရာဆရာမေတြပဲ ျပန္ငွားစားတာမို႔ ကိုယ့္ ဆရာဆရာမ၀န္းက်င္ပဲဆိုျပီး တစ္လ ၃၀၀၀ နဲ႔ ၆လစာခ်ဳပ္နဲ႔
အိမ္ငွားလိုက္ပါတယ္။ (က်မလစာကမွ ၁၇၀၀ပါ)။ ျပီးေတာ့ သားအတြက္ TTC ေက်ာင္းကားကလည္း ဒီ၀င္းထဲ ၀င္တယ္ေလ။
အိမ္ခန္းေလးက ေပ၂၀ ေပ၅၀ ႏွစ္ခန္းစာမို႔ က်မတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ပစၥည္း နည္းနည္းေလးနဲ႔ ေခ်ာင္ခ်ိလို႔ေပါ့..။
အနီးအပါးမွာ က်မနဲ႔ သိပ္ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း လင္မယားလည္း ေနတာမို႔ စိတ္ထဲ အေဖာ္ရတာလည္း ပါပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းလင္မယားက ကေလး မရွိေသးေတာ့ သားေလး TV ၾကည့္ဖို႔လည္း စိတ္မပူရေတာ့ဘူးေပါ့။ အဲဒီတုန္းက
က်န္ေက်ာင္း ေပါင္ခ်ိန္ကားနဲ႔ စြန္၀ူခုန္းကားေတြကို သားက မလြတ္တမ္းၾကည့္ခ်င္တာေလ..။

၉၈ရဲ႕ မိုးရက္ေတြမွာေတာ့ က်မက ပူေလာင္ျပင္းပ်ရတာေတြန…

ဲ႔ .။ တေန႔တေန႔ ဘာ၀င္ေငြမွ မရွိဘ.ဲ . လစာ
၁၇၀၀ကို ဘလိုမွ ေလာက္ငွေအာင္ မသံုးႏိုင.္ . သားစရိတ္နဲ႔..။ မိဘဆီလည္း လက္ျဖန္႔မေတာင္းခ်င္..။ ဒါေတာင္ အေမက ဆန္
နဲ႔ ဆီ တစ္လစာ ပို႔ေပးေနတာ။ စိစစ္ေရးကလည္း က်မ စာေတြကို pass မလုပ္ေသး။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမို႔ က်ဴရွင္ ကလည္း
မရွိ။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ က်ဴရွင္ လိုက္ရွာသင္ရတာမ်ိဳးလည္း မလုပ္ႏိုင္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔မိဘရဲ႕ လယ္ထဲနဲ႔ ဆီစက္မွာ
အလုပ္သမားျပန္လုပ္ျပီး ရတဲ့ လုပ္ခကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္စုျပီး က်မဆီလာလာပို႔တဲ့ ရာေက်ာ့္အကူအညီကိုပဲ… အားနာနာနဲ႔
ယူေနရ..။ သားကေတာင္ ရာေက်ာ္ေရာက္လာရင္ ေပ်ာ္ေနတတ္ျပီ။ ေဘး၀န္းက်င္က မ်က္လံုးေတြေအာက္မွာေတာ့
က်မတကယ္ပဲ

ရွက္ရြံ႕ ေၾကကြဲေနမိခဲ့။ ဒီလိုနဲ႔…………..

အဆံုးမရွိေအာင္ က်ယ္၀န္းတဲ့
အမွားထဲ…
တိမ္ေတြက လွလိုက္တာ
ကိုယ့္မွာ တရားးနဲ႔ ေျဖရတယ္။

(ေမာင္သိန္းေဇာ္)
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၃၁)

မိသားစုအေျပာင္းအေရႊ႔ကာလမွာ အင္တာနက္သံုးဖို႔ အဆင္မေျပတဲ့အခိုက္အတန္…

႔ post အတင္က်ဲတာ
စိတ္ထဲမေကာင္း။ အင္တာနက္ေလွ်ာက္ထားတာ ရေတာ့မွာပါတဲ့…။ ဒီၾကားထဲ ၾကံဳရာ ကြန္ပ်ဴတာမွာ ကိုယ့္ ဘေလာ့ေလး
၀င္၀င္စစ္..။ က်မရဲ႕ အရင္းအခ်ာတခ်ိဳ႕ကေတာင္ ဒီ post ေတြကို ဖတ္မွ က်မရဲ႕ ေတာ္ေတာ္ဆိုးရြားခဲ့တဲ့
တခ်ိဳ႕အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သိၾကတယ္ဆိုတာ comment ေတြထဲ ဖတ္ရပါတယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕.. မ်ားေသာအားျဖင့္ က်မနဲ႔
ပတ္သက္ရင္ အဲလိုပါပဲ..။ က်မက လူေတြကို သိပ္အျပစ္မတင္ခ်င္တတ္ သလို ကိုယ့္အနာကိုလည္း မလိုဘဲ ထုတ္ ထုတ္
မျပခ်င္တတ္ဘူးေလ..။ အဲဒီအခါ ကိုေခ်ာရဲ႕ ကဗ်ာတပုဒ္ ထဲကလိုပါပဲ….

နာက်င္တဲ့အခါ မေအာ္ဘဲ
ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့အခါ ရယ္ေမာဖို႔ ေနာက္မက်ဘူး။
သူ႔အတိဒုကၡကို တဘက္လူက
သိရွိလက္ခံေပမဲ့
သူက သူ႔ဒုကၡအေပၚ ကိုယ္ေဖာ့ေနတတ္လြန္းလို႔
တ၀က္ကူညီစာနာမႈသာ ရခဲ့သူေပါ့။
……………………………………………. ဆိုသလို။

တကယ္ေတာ့ ၉၇-၉၈ကို ေရးဖို႔က ေတာ္ေတာ္ အခ်ိန္ယူရမွာပါ။ ေက်ာင္းရက္ရွည္ ပိတ္ထားခ်ိန္မို႔

ကိုယ္ေရးကိုယတ
္ ာေတြပဲ ေရးရမလိုလည္း ျဖစ္ေနတာမို႔ သိပ္လည္း မေရးခ်င္သလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ ၉၇-၉၈ထဲ
အျဖစ္အပ်က္ေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ေရးေနရင္းနဲ႔ တခါတေလမွာ က်မရဲ႔ မွတ္ဥာဏ္ထဲ အခ်က္အလက္ေတြ အခ်ိန္ကာလေတြ
ေရာေထြးကုန္တယ္။ အနားမွာ ရွိတဲ့ ကိုရာေက်ာ္က ကူစဥ္းစားေပးေပမဲ့ အပိုင္း၂၉ နဲ႔ ၃၀ကို ေရးခ်ိန္မွာ က်မတို႔ မိသားစု
အေျပာင္းအေရႊ႕ကိစၥနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတာမို႔ သူလည္း ကူစဥ္းစားေပးဖို႔ အခ်ိန္မရ..။ က်မမွာလည္း အခ်ိန္လုျပီး post
တင္ရတာနဲ႔ တခ်ိဳ႕ အခ်ိန္ကာလေတြ မွားကုန္ပါတယ္။ အခ်က္အလက္ေတြကေတာ့ မမွားပါဘူး။ ဥပမာ ကိုရာေက်ာ္က
ေျပာတယ္.. ‘ပဲခူးတိင
ု ္း ေရၾကီးတာ ၁၉၉၈ ေမလ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ၁၉၉၇ ၀ါေခါင္တဲ့။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္က ၾကာဦးမယ္..
ျပီးေတာ့ Transfer order ေတြလည္း ထြက္ေတာ့မယ္ဆိုလို႔ ဆရာဆရာမေတြက ဘားအံက ကိုယ့္ပစၥည္းေတြ ရန္ကုန္ကို
ျပန္သယ္ၾကတဲ့အခ်ိန’္ တဲ့။ အဲဒါ ျပန္စဥ္းစားေတာ့ ဟုတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်မ ဟိုကေလးမေလးေတြနဲ႔ ေနဖို႔
ျဖစ္လာတာ။ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ လြဲေနတာ။ တကယ္က အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ၁၉၉၇ရဲ႕ စက္တင္ဘာေနာက္ပိုင္းမွွာ
ဆက္တိုက္ျဖစ္ခဲ့တာ။ က်မ သတိလစ္ျပီး သွ်င္ပါဂူ ေဆးရံုေရာက္သြားတာကေတာင္ ၁၉၉၈ရဲ႕ ဇန္န၀ါရီလ ေလာက္မွာ…တဲ့။
ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ေတြလြဲျပီလို႔ ေသခ်ာသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မက အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး post ေတြ ၂ခုေတာင္ တင္ျပီးသြားျပီ။

ဒီေနရာမွာ စကားမစပ္ဆိုေပမဲ့ စကားစပ္ျပီးေျပာရရင္.. က်မရဲ႕သား ေမာင္ေနလင္းက ပါရဦးေတာ့မယ္။

က်မနဲ႔ ေမာင္ေနလင္းက ျမန္မာေတြရဲ႕ အစဥ္အလာ အယူအဆနဲ႔ ေျပာရရင္ ပ႒ာန္းဆက္ပါတယ္လို႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႔အေၾကာင္းက က်မရဲ႕ အဲဒီ အခ်ိန္ကာလေလးကိုေျပာရင္ ခ်န္ခဲ့လို႔ မရပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့
က်မေနမေကာင္းတဲ့ သတင္းနဲ႔ က်မရဲ႕ ေနမေကာင္းတဲ့အေပၚ ခံစားရတာကို ေရးျဖစ္တဲ့ ၀တၳဳေလးတပုဒ္က အဲဒီ ၁၉၉၈ရဲ႕
ေဖေဖာ္၀ါရီလေလာက္မွာ မေဟသီမဂၢဇင္းမွာ ပါသြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မက မိဘအိမ္မွာ အနားယူေနရတဲ့အခ်ိန…
္
သားေနလင္းက စကၤာပူမွာ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန…
္ ။ က်မတို႔ခ်င္းက အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနၾကတာ ၾကာျပီ။ အဲဒီတုန္း
ေမာင္ေနလင္းက က်မ သတင္းကို မေဟသီမွာ ေတြ႔ျပီး မေဟသီတိုက္က အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ (ဆံုးရွာျပီ)ကို က်မနဲ႔
ဆက္သြယ္ဖို႔ ဖုန္းနံပါတ္လွမ္းေမးျပီး အေမ့အိမ္ကို ဖုန္း လွမ္းဆက္ ပါတယ္။ က်မမွာ အားရွိလိုက္တာ။ သားက ဖုန္းထဲကေန
အားေပးပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္လိပ္စာ ေတာင္းျပီး နက္ဖန္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ လာလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

ေနာက္တေန႔က်ေတာ့ ေမာင္ေနလင္းရဲ႕ စကၤာပူကေန ျမန္မာျပည္ကို ခဏ ျပန္ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း

မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ က်မကို သတင္းေမးရင္း ေမာင္ေနလင္းက ေပးခိုင္းလို႔ဆိုျပီး ပိုက္ဆံ ၃ေသာင္း
ေပးပါတယ္။ အင္မတန္ မာနၾကီးခ်င္တဲ့ ဘယ္သူ႔အကူအညီမွ ေတာ္ရံုနဲ႔ မလိုခ်င္တတ္တဲ့ က်မက အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့
ဘယ္လိုမွ မျငင္းႏိုင္ဘူး ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘာလိ႔လ
ု ဲဆိုေတာ့ က်မမွာ ပိုက္ဆံ တကယ္ကို လိုေနတဲ့ အခ်ိန္မို႔လို႔ပါပဲ။
 အဲဒီတုန္းက ေရႊေစ်းက ၁ေသာင္း၂ေထာင္မို႔ ေမာင္ေနလင္းေပးတဲ့ ၃ေသာင္းဟာ က်မအတြက္ ေတာ္ေတာ္
ခုမိခံမိေစတဲ့ ေဆးဖိုးပါပဲ..။ အဲဒီေနာက္မွာပဲ က်မ electric shock ေပးတဲ့ ကုထံုးနဲ႔ ကုျဖစ္တာပါ။ (ခု က်မရဲ႕ post ထဲမွာ
လြဲေနတဲ့ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ကို အဲဒီတုန္းက ပိုက္ဆံလာပို႔တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က အတည္ျပဳေပးပါတယ္။
သူကေလးက ေနာက္ပိုင္းမွာ ေမာင္ေနလင္းနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ျပီး က်မနဲ႔ သားေနလင္းရဲ႕ ပ႒ာန္းဆက္ထဲ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔
ပါေနခဲ့တာ… ခု လတ္တေလာ )အေျပာင္းအေရႊ႕ကိစၥေတြအထိပါပဲ..

ဒါေတြကို က်မေျပာျပေနတာက ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ အျမင့္ဆံုးပညာေရးဌာနျဖစ္တဲ့ တကၠသိုလ္မွာ

လက္ေထာက္ကထိကဆိုတဲ့ ျပန္တမ္း၀င္အရာရွိျဖစ္ေနတာေတာင္မွ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ဆိုရင္ ေဆးမကုႏိုင္လို႔ ေသရမယ့္
၀န္ထမ္းဘ၀ကို ေျပာျပခ်င္တာပါ။ က်မတို႔ရတဲ့ လစာ ၁၇၀၀ ဟာ အိမ္ငွားခလည္းမရ… စားဖို႔လည္း ၀မ္းမ၀… ဒီလိုနဲ႔
ဆရာဆရာမေတြဟာ တရားမ၀င္ က်ဴရွင္ျပျပီး စားၾကရတာပါ။ ဒါျဖင့္ ဆရာဆရာမ မဟုတ္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြကေရာ..
ဘယ္လိုရပ္တည္မလဲ.. ဒီလိုနဲ႔ပဲ ခိုးၾက လိမ္ၾက.. လာဘ္စားၾက.. အခ်င္းခ်င္းေတြ ျဖတ္ခုတ္ၾက ရ… အဂတိလိုက္စားၾကရနဲ႔
တကယ္ေတာ့ ၀န္ထမ္းေတြကို သူခိုးဇာတ္ သြင္းပစ္တာပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ေဆးရံုေပၚမွာ တစ္လေက်ာ္ ေနရျပီးေနာက္ မတ္လထဲမွာမွ က်မ လိႈင္ဆရာမ်ား အိမ္ရာကို

ေျပာင္းေနပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ Transfer orderကလည္း တကယ္ ထြက္လာပါ ေတာ့တယ္။ သားခမ်ာေတာ့ က်မနဲ႔
ပုဂံျခံ၀င္းက အဖိုးအဖြားေတြဆီ တလွည့္စီ ေနေန ရတာေပါ့။ အဲဒီ ၉၈ရဲ႕ ဇြန္လထဲမွာပဲ သားအေဖျဖစ္သူ သူ႔မိဘေတြဆီကို
ျပန္ေရာက္လာ ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေကာင္းကြက္တခုက က်မကို ဘယ္လို အေႏွာက္အယွက္မ်ိဳးမွ မေပးတာပါပဲ။ အဲဒီအခါ
သူကလည္း သူ႔မိဘေတြအိမ္မွာ ေန… က်မကလည္း ကိုယ့္ဘာသာ ရုန္းကန္ ရပ္တည္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့
ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္က မိန္းထဲက နဂိုဌာနေနရာမွာပဲ ရွိေနေသးတာမို႔ က်မအတြက္ ေတာ့ ျမသီလာရဲ႕ရင္ခြင္ထဲ
အနာေတြ အေမာေတြ ေျဖသိမ့္စရာတမ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္ေနေသးတာေပါ့ေလ..။ ေနတဲ့အိမ္၀င္းေလးကေန အင္းစိန္လမ္း ေပၚက
ဘုရားလမ္းမွတ္တိုင္ထိ လမ္းေလွ်ာက္… အဲဒီကေန လွည္းတန္းကို ကားစီး။ ရာမည ၀င္ေပါက္ကေန ေက်ာင္းထဲ၀င္…
ဒဂံုေဆာင္ေရွ႕ကေန ျဖတ္ေလွ်ာက္ရတဲ့ လမ္းကေလး အတိုင္း ေရႊဘိုေဆာင္ကိုျဖတ္.. ဂ်ပ္စင္ကို ျဖတ္.. ၀ိဇာခန္းမကို ျဖတ္..
အီကိုကင္တင္းကို ျဖတ္ျပီး ဌာနအေရာက္သြားရတဲ့ ေန႔တိုင္းခရီးကို က်မ ေမာရေကာင္းမွန္း မသိခဲ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္
က်မရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ဌာနက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ကလည္း ညီအမေတြလိုပဲ သိပ္ခ်စ္ၾကတာ။ ပိုျပီး ေက်နပ္စရာ
ေကာင္းတာက ဌာနမွဴးကလည္း သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပါပဲ။

အီကိုမွာ ေပ်ာ္ေပမဲ့ ျပႆနာက က်မရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး ခက္ခဲ က်ပ္တည္းတဲ့ ျပႆနာပါပဲ။

အဲဒီကာလေတြထဲမွာပဲ ေမာင္ေနလင္းက ဗမာျပည္ျပန္ေရာက္လာလို႔ဆိုျပီး က်မဆီ ဆက္သြယ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ကို
လာေတြ႔ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သားေနလင္းက က်မကို စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရးကိစၥေတြ က်န္းမာေရးအေျခအေနေတြ
အေသးစိတ္ေမးေနပါတယ္။ သူမ်က္ႏွာ သိပ္ မေကာင္းလွပါဘူး။ ဧည့္ခန္းထဲ ဘုရားစင္ေလး တခုပဲ ရွိျပီး သံမံတလင္းမွာ
ယိုးဒယားဖ်ာေလး ခင္းျပီး ဧည့္သည္ကို ဧည့္ခရ
ံ တဲ့ အေျခအေန။ ေနာက္ မီးဖိုထဲမွာလည္း ဟာလာဟင္းလင္း…။ ေရွ႔ပိုင္းမွာ
ေျပာခဲ့သလို အိပ္ယာ၂ခု ေသတၱာ၂လံုး အေနအထားကို သူေတြ႔ျပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနပံုပါ။ ေနာက္ေတာ့ က်မလက္ရွိ
ရပ္တည္ေနရတဲ့ အေနအထား.. ၀င္ေငြေတြကို ေမးျပီး စာအုပ္လုပ္ငန္းေလး ျပန္လုပ္ပါလား..လို႔ တိုက္တြန္း ပါတယ္။
က်မကေတာ့ မခ်ိျပံဳးပဲ ျပံဳးေနႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္ သိပ္မၾကာခင္မွာေတာ့ ေမာင္ေနလင္းက လူၾကံဳနဲ႔ က်မဆီကို ေငြတစ္သိန္း ပို႔လိုက္ပါတယ္။ က်မ

စာအုပ္လုပ္ငန္းျပန္လုပ္ဖို႔တဲ့။ အဲဒီတၾကိမ္မွာေတာ့ က်မ မ်က္ရည္က် မိပါတယ္။ က်မ ဒီကေလးအေပၚ ေက်းဇူးေၾကြးေတြ
တင္လွျပီ။ ေလာေလာဆယ္ က်မ မျငင္းႏိုင္ မတတ္ႏိုင္။ သူ႔အေပၚ ကို္ယ့္ေက်းဇူး လံုးလံုးမရွိပါဘဲ ကိုယ့္ကို သက္သက္ကူညီတဲ့
ကေလးတေယာက္ရဲ႕ ေခၽြးႏွဲစာကို က်မ အလဟႆ အျဖစ္မခံႏိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အလုပ္ကေလး ျဖစ္ေအာင္
ၾကိဳးစားလုပ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ က်မ လုပ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ေလးက “၉၈အခ်စ္ကဗ်ာ အခ်စ္ကဗ်ာ၉၈” ပါ။ ကဗ်ာဆရာ
၉၈ေယာက္ေရးတဲ့.. ကဗ်ာ ၉၈ပုဒ္ပါတဲ့ စာအုပ္ေလးပါ။ စာအုပ္လုပ္ေနရင္း စရိတ္ေတြ ေထာင္းတာေရာ စားတဲ့အထဲ
ပါတာေရာနဲ႔ ေငြထပ္လိုလာျပီး စာအုပ္ျဖစ္ဖို႔အေရး ေႏွာင့္ေႏွးေနျပန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ေဇာခိုင္က တစ္သိန္း
ထုတ္ေပးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စာအုပ္ကေလး လွလွပပျဖစ္လာပါတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးကိုေတာ့ ဒ႑ာရီ
(သုခမိန္လိႈင္သမီး)ေလးရဲ႕ ပန္းခ်ီကားကို ဒီဇိုင္း လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေလးက အျမတ္အစြန္းသိပ္မရွိေပမဲ့ ေခတ္ျပိဳင္
မွတ္တိုင္ေလးတစ္ခုေတာ့ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကပဲ အျမတ္ဆိုပါေတာ့။

၉၈ရဲ႕ ဇူလိုင္လထဲမွာပဲ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားတာကိုေတာ့ ျပန္မဖြင့္ဘဲ ကိုယ္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႔

အနီးဆံုးမွာရွိတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ စာေမးပြဲေျဖရမယ္လို႔ ျဗဳန္းစားၾကီး ေၾကျငာပါတယ္။ တကယ္တမ္း ပညာလိုလား
စာၾကိဳစားတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြခမ်ာ မ်က္ႏွာ အပ်က္ပ်က္နဲ႔ေပါ့။ သင္ရိုးေတြက တကယ္လည္း မကုန္ေသးဘဲ
ရွိတာေလးကို ေမးခြန္းထုတ.္ . ကေလးေတြလည္း ရွိတာကိုသာ ေျဖဖို႔။ တခ်ိဳ႕ ေနရာေတြမွာဆို စာေမးပြဲ လာေျဖရင္ကို
ေအာင္ျပီလို႔ေတာင္ ၾကိဳေျပာထားတာတဲ့။ တကယ္ပဲ အဲဒီစာေမးပြဲမွာ အကုန္ေအာင္.. တခ်ိဳ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြက
ဆရာဆရာမေတြကို လာဘ္ထုးိ ျပီး ကူးခ်ေျဖတဲ့အတြက္ ဂုဏ္ထူးေတြထြက္. ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ခြင့္ေတြ ရၾကပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ က စျပီး ခိုးခ်တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ တကၠသိုလ္ပညာေရးထဲမွာ စလာတာပါပဲ။ ကံမေကာင္း တာက
အဲဒီအခ်ိန္ေနာက္ပိုင္းက စျပီးေတာ့ပဲ ပညာေရးေလာကထဲမွာ ဆရာဆရာမေတြ ဆင္းရဲေလေတာ့ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူေတြ
သိပ္ ထြန္းကားလာေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြ ဂုဏ္ထူးတန္းတက္.. ဆရာဆရာမျဖစ္.. ပါရဂူဘြဲ႔ရေတြ
အထိ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အစဥ္အလာ တခု တကၠသိုလ္ေလာကမွာ သေႏၶတည္လာတာပါ။

အဲဒီေနာက္ မၾကာမတင္မွာပဲ စက္မႈတကၠသိုလ္လို သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းတကၠသိုလ္ၾကီးမွာ ၆ႏွစ္တာ

သင္ယရ
ူ တဲ့ နည္းပညာေတြကို ညေနပိုင္းသင္တန္းေတြ ဖြင့္ျပီး ဒီပလိုမာေတြ ေပးပစ္တာမ်ိဳးေတြ စလုပ္လာတာပါပဲ။
ဘာသာရပ္ေတြကို အဆင့္အတန္း နိမ့္က်သြားေအာင္ လုပ္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြေပါ့။ စက္မႈတကၠသိုလ္ ဆိုတာက
အာဏာရွင္စစ္အစိုးရရဲ႕ မ်က္ေစ့ထဲက စပါးေမႊးေလ..။ ၁၉၉၈ ၾသဂုတ္လ ၂၄ရက္ညမွာေတာ့ ကမာရြတ္လွည္းတန္းမွာ
ေက်ာင္းသားေတြ လမ္းမေပၚ စီတန္းထိုင္ျပီး ဆႏၵျပတယ္လို႔ ၾကားပါတယ္။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ အဲဒီညက အျဖစ္အပ်က္ကို
က်မ ေသခ်ာ မသိလိုက္ပါဘူး။ က်မတို႔ အိမ္၀င္းနဲ႔ နီးတဲ့ ခေပါင္းေဆာင္တို႔ အင္းေလးေဆာင္တိ္ု႔ဘက္ျခမ္းကို ရဲေတြ
လံုထိန္းေတြ ေရာက္လာျပီး လမ္းေတြ ပိတ္လိုက္တာပဲ သိလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီဆႏၵျပတဲ့ကေလးေတြကို
လံုထိန္းကားေတြနဲ႔ ၀ိုင္းထားျပီးေတာ့ မီးသတ္ကားေတြက ေရေတြနဲ႔ ၀ိုင္းထိုးပက္တယ္ျပီး ဖမ္းေခၚသြားတယ္လို႔ ၾကားရပါတယ္။
က်မအပါအ၀င္ လူထုကေတာ့ သတင္းအၾကားမွာ စုတ္တ သပ္သပ္…။ ျပီးေတာ့လည္း အဲဒီသတင္းေလးက ေပ်ာက္သြားရ
ျပန္တာပါပဲ။ က်မတို႔ ကိုယ္စီေတြမွာ ဖိစီးေနတဲ့ အပူမီးကလည္း ၾကီးလြန္းေနၾကတာေလ။

ဖတ္ေနတဲ့သူေတြ ေမာကာမွ ေမာေရာ.. ၾသဂုတ္လကုန္မွာေတာ့ က်မရဲ႕ မျပီးစီးႏိုင္ေသာ ျပႆနာတခုက

ျပန္ေပၚလာျပန္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အိမ္ခန္းေလး ငွားထားတာ ၆လျပည့္လို႔မို႔ ေနာက္ထပ္ ၆လစာ ၁ေသာင္း၈ေထာင္
ထပ္ေပးရမွာေလ။ ေသခ်ာတာက က်မလက္ထဲ အဲေလာက္ပိုက္ဆံ ဘယ္လိုမွ မရွိေတာ့။ ရွာလည္း မရွာႏိုင္ေတာ့။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေက်ာင္းက ဆရာတေယာက္က လွည္းတန္းေစ်းနားမွာ အမ်ိဳးသမီးေဆာင္ ဖြင့္ထားတယ္တဲ့။
အဲဒီေအာက္ထပ္မွာ သားအမိငွားေနရင္ အေဆာင္သူေတြလိုပဲ တေယာက္ တေထာင္.. သားအမိႏွစ္ေယာက္ဆိုေတာ့
ႏွစ္ေထာင္တဲ့။ လခ်င္းေပးသြားျပီး ေနလို႔ ရမယ္တဲ့။ ရာေက်ာ္ေရာက္ေနတုန္း အဲဒီ အေဆာင္ေလးကို သြားၾကည့္ေတာ့
ေအာက္ထပ္ ဧည့္ခန္းေလးရဲ႕ အတြင္းဘက္မွာ က်မတို႔ ေနရမယ့္ အခန္းတဲ့။ အခန္းေလးက ၁၂ေပပတ္လည္ အခန္းေလး။
အခန္းမွာ တံခါးမပါ။ တံခါးမရွိ ဓားမရွိ ဆိုပါေတာ့။ ခန္းစီးေလးတစ္ခုက အကာေပါ့။ ေသတၱာေတြေတာ့ ေသာ့ေသခ်ာခပ္ပါတဲ့။
ရာေက်ာ္ကေတာ့ အေတာ္ မ်က္ႏွာပ်က္ေနျပီ။ ဒီလိုေနရာမွာ က်မ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနမလဲ..။ သားေက်ာင္းကားခက
၁၀၀၀ တဲ့။ အိမ္လခနဲ႔ ေပါင္းရင္ ၃၀၀၀..။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ စားစရိတ္မပါေသး။ က်မလစာက ၁၇၀၀…။ က်မ
ဘယ္လိုရပ္တည္မလဲ…။ တခုခု ဆံုးျဖတ္ရပါေတာ့မယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်မနဲ႔ ရင္းႏွီးျပီးသားျဖစ္တဲ့အျပင္ ရာေက်ာ္လည္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္တက္ရမယ့္

ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ကိုပဲ ေျပာင္းဖို႔ ေရြးျဖစ္ပါတယ္။ က်မ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္တာက တႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးေလေတာ့
နယ္ျပန္ထြက္ဖို႔ လြယ္ပါ့မလားတာ့ မသိဘူးေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ က်မ ေျပာင္းေရႊ႔ခြင့္ တင္ပါတယ္။ နယ္တခုခုကို ေတာင္းေျပာင္းရင္
အေၾကာင္းျပခ်က္ တခုခုေပးရမယ္ဆိုေတာ့ က်မက မိသားစုကိစၥလို႔ ျဖည့္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ ေျပာင္းေရႊ႔ခြင့္
အဆင့္ျမင့္ပညာဦးစီးဌာနကို ေရာက္သြားေတာ့ က်မကို လွမ္းေမးပါတယ္။ မိသားစုကိစၥဆိုတာ ဘာလဲတဲ့။ က်မလည္း
အက်ပ္ရိုက္သြားျပီး ခင္ပြန္းရွိတဲ့အတြက္ ေျပာင္းခ်င္ပါတယ္လို႔ တင္လိုက္ပါတယ္။ ေအးျပီလို႔ ထင္တာ မေအးပါဘူး။
ေနာက္ရက္မွာ “အဆည”က က်မကို ေခၚေတြ႔ပါေတာ့တယ္။ က်မရဲ႕ ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ျဖည့္ရာမွာ ခင္ပြန္းဆိုတဲ့ေနရာမွာ
ကြာရွင္းလို႔ ျဖည့္ခဲ့တာက ၃ႏွစ္ေတာင္ရွိျပီဆိုေတာ့ ခု ခင္ပြန္းက ဘာလဲ.. ျပန္ေပါင္းတာလားေပါ့။ က်မမွာ ဒုကၡ။
ဘာလုပ္ရပါ့ေပါ့။

ျပႆနာကေတာ့ ေျပာရရင္ သိပ္မ်ားတယ္ေတာင္ ထင္ၾကမယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးမွာ တကၠသိုလ္က

လက္ေထာက္ကထိကဆရာမတေယာက္ ေနစရာမရွိ.. စားစရာမရွိ္တာကို ေျဖရွင္းလို႔ကို မရေတာ့တာ။ နယ္မွာဆိုရင္ေတာ့
ေနစရာေလးရမယ္.. အစားအေသာက္ ကလည္း ေပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကုန္က်စရိတ္ နည္းတယ္ေပါ့။ ျပီးေတာ့ နယ္ေကာလိပ္
ေလးေတြကို က်မ ခ်စ္တယ္ေလ..။ ကဲ.. ဘာလုပ္မလဲ.. ဆံုးျဖတ္ေပါ့။ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ ေျပာင္းဖို႔ အေရးကေတာ့
ခင္ပြန္းေယာက်္ားရွိမွ ရေတာ့မွာ.. အေသအခ်ာပဲ..။ ရာေက်ာ္ကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပဲ ေျပာတယ္..။ လက္ထပ္ၾကရေအာင္…
တဲ့။

က်မနဲ႔ သားအေပၚ အင္မတန္ စိတ္ရွည္ အႏြံအတာခံ..။ လူေျပာသူေျပာခံျပီး အနားမွာ ေနေပးေနတဲ့

လူငယ္ေလးကို က်မ အသံုးခ်သလိုေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ပါ။ ေနာက္.. က်မရဲ႕ အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာရေအာင္ ၀တၳဳထဲကလိုပါပဲ..။
က်မ သူ႔ကို အားနာလွပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာ မိဘေတြရဲ႕ တဦးတည္းေသာ သားကေလး.. သူ႔ခမ်ာ အဲဒီတုန္းကဆို
အသက္ကလည္း ၂၄ပဲ ရွိေသး…။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာ မိတာက က်မကိုယ္တိုင္ သားတေယာက္အေမ။ အေမတေယာက္ရဲ႕
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ရင္းရမယ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခု.. အဲသလိုပဲ ဆရာမတေယာက္ရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ ရင္းရမယ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခု..
ခက္ခဲ ပင္ပန္းလိုက္တာ…။ က်မ ဘာလုပ္ရမလဲ.. ကိုယ့္ဘ၀ ရပ္တည္ေရးအတြက္ ကိုယ္သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့သူကို
အသံုးခ်တာမ်ိဳးျဖစ္မွာလည္း စိုးလွပါတယ္။ ဒါျဖင့္ က်မနဲ႔သူ႔အၾကား ဘာမွ မရွိဘူးတဲ့လား.. ။ မဟုတ္ဘူးေလ… သူနဲ႔
က်မၾကားမွာ ခိုင္က်ည္ေနတဲ့ ၾကိဳးမွ်င္ေတြက မနည္းမေနာ..။

ကိုပိုင္စုးိ ေ၀စကား ငွားေျပာရရင္ေတာ့

ေရက်ခ်ိန္တြင္
ေမ်ာပါသြားသည့္ အမိႈက္တစ္စပမာ
နာက်င္စြာ
ေပ်ာ္ရႊင္နာက်င္စြာ
ရာဇ၀င္ကားခ်ပ္ေပၚမွာ မဆုတ္မနစ္
ေသြးသစ္မ်ားျဖင့္ လန္းဆန္း လတ္ဆတ္
အဆက္မျပတ္ အခ်စ္စိတ္ယိုစီးမႈမ်ားနဲ႔
ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ငါပါ။
ပန္းရိုင္းေတြက ေျမၾကီးေပၚမွာ ဖူးပြငလ
့္ ို႔
ငွက္ကေလးေတြ ေလထဲမွာ ပ်ံသန္းလို႔
အေ၀းၾကီး
ဟိုး………… အေ၀းၾကီးက ရယ္ေမာသံေတြ
ငါ့ရင္ထဲမွာ ေဆြးျမည့္ေသဆံုးေနၾက
ဘ၀တစ္ခုလံုးနဲ႔ေတာ့ မလဲႏိုင္ခဲ့ဖူးကြယ္။

ရက္စက္လွတဲ့ ထိုးဇာတ္လိုပါပဲ။ က်မ လိုအပ္ခ်က္အတြက္ သူ႔ကို လက္ထပ္လိုက္တာမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ရတာ..။

သူကေတာ့ စိတ္ေအးလက္ေအးနဲ႔ ေပ်ာ္လို႔ပါပဲ..။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၁၉၉၈ ရဲ႕ ေဆာင္းရက္တရက္မွာပဲ ႏွစ္ဘက္မိဘ မပါဘဲ ရံုးတက္ လက္မွတ္ထိုး … မိတ္ရင္း

သူငယ္ခ်င္းအနည္းအက်ဥ္းနဲ႔ လွည္းတန္းက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေလး တေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းေကၽြး…။ (ႏွစ္ဘက္မိဘ ေတြက
ခြင့္မျပဳခဲ့ၾကပါဘူး)။ အဲဒီတုန္းက က်မတို႔ ဆင္းရဲေပမဲ့ ပင္ပန္းေပမဲ့ စိတ္လက္ခ်မ္းသာ ရွိေနခဲ့ၾကပါတယ္။ အားလံုး
တစ္ကျပန္စရတဲ့ ဘ၀တစ္ခုေပါ့။ က်မ တကယ္လိုလားတဲ့ မိသားစု ဘ၀ေလးပါ။ က်မဘမွာ အဆံုးအရႈံးေတြ
အလဲအျပိဳေတြမ်ားခဲ့ေပမဲ…
့ ဘ၀တခုလံုးနဲ႔ လဲပစ္လိုက္တဲ့အထိ က်မ မရႈံုးနိမ့္ခဲ့တာကိုပဲ ခုခ်ိန္မွာ ေတြးမိတိုင္း
စိတ္ခ်မ္းသာေနမိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ခုအိမ္ေထာင္သက္ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္တဲ့ အထိလည္း က်မကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ တခါမွ
မလုပ္ဖူးတဲ့အျပင္ မိသားစုအေပၚ မေျပာင္းမလဲ ဂရုစိုက္တဲ့ .. က်မနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အစစအရာရာ ပံ့ပိုးကူညီတဲ့ ရာေက်ာ့္ကို
ခုထိလည္း ေက်းဇူးတင္ေနမိတုန္းပါ..။ သူ႔ ေမတၱာတရားက က်မရဲ႕ အနာေတြအေမာေတြကို အမ်ားၾကီး
ကုစားေပးႏိုင္ခဲ့တာေလ..။

ေန႔မရွိ ညမရွိ
အေၾကကြဲဆံုးကာလမွာမွ သေႏၶတည္ခဲ့တဲ့
ရင္ထဲက အစိုင္အခဲ
ခြဲထုတ္ပစ္လို႔ မရဘူးေလ။

(ပိုင္စိုးေ၀)
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၃၂)

၁၉၉၈ ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာလလယ္ေလာက္မွာပဲ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ကို ေျပာင္းေရႊ႔ခြင့္အမိန႔စ

္ ာ ထြက္လာပါတယ္။
က်မခမ်ာ အီကိုမွာေပ်ာ္တဲ့ၾကားက ေနာက္တေနရာကို ေျပာင္းရဦးေတာ့ မွာေလ..။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ
ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ဟာလည္း က်မ ခ်စ္တဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုပဲမို႔ စိတ္ထဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပါပဲ…။ ေသခ်ာတာက
ရန္ကုန္မွာလိုေတာ့ က်မ စိတ္ညစ္ပင္ပန္းရမွာ မဟုတ္တာပါပဲ..။ နယ္တကၠသိုလ္ေလးမွာ ေနစရာ အိမ္ခန္းကေလး ရျပီဆိုရင္
က်န္တာကို မပူေတာ့။ က်မ ရာေက်ာ့္ကို ယံုတယ္..။ သူ က်မကို ေသခ်ာေပါက္ လုပ္ကိုင္ေကၽြးႏိုင္မွာေလ။
က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘ၀အစမွာ ေျခဖ၀ါး လက္ဖ၀ါးခ်ည္းပဲ… ဆိုသလို၊ ဒါ့အျပင္ အပိုပိုင္ဆိုင္မႈဆိုလို႔ သားတေယာက္သာ ရွိရံုနဲ႔
ျပည့္စံုေနခဲ့ၾကတာ…။

ဇန္န၀ါရီလဆိုေတာ့ ႏွစ္တန္းေက်ာင္းသား သားက စာေမးပြဲနီးေနျပီမို႔ ပုဂံျခံ၀င္းထဲက အဖြားအိမ္မွာ

သူ႔အေဖနဲ႔ တူတူ တလွည့္ခဏေနခဲ့ဖို႔ စီစဥ္ရပါတယ္။ သားစာေမးပြဲျပီးရင္ ေမေမလာေခၚမယ္ေပါ့..။ သားက အေမစီစဥ္တာ ကို
မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားနဲ႔ လက္ခံရွာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ခမ်ာက TTC မွာပဲ ေက်ာင္းတက္ခ်င္ရွာတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့
အေမနဲ႔သား တူတူေနရဖို႔။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ ထဲမွာက တခါတေလေတာ့
နယ္ကေက်ာင္းေတြကေတာင္ ကေလးေတြအတြက္ ပိုေကာင္းေနတတ္တာပါ..။ က်မတို႔လို ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္တဲ့ မိဘေတြရဲ႕
သားကေလးအဖို႔ေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ေက်ာင္းေတြကေတာင္ ကေလးကို ပိုစိတ္ဆင္းရဲေစႏိုင္မယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔
၁၉၉၉ ဇန္န၀ါရီလမွာေတာ့ က်မတို႔ ေမာ္လျမိဳင္ဆီကို ထြက္ခဲ့ၾကရျပန္ပါျပီ္။ ဒီတၾကိမ္မွာလည္း စိတ္ထဲ တက္ၾကြ
ဖ်တ္လတ္ေနတဲ့ အားသစ္ အင္သစ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အသစ္ေတြနဲ႔ေပါ့…။

အဆံုးအထိ သူတို႔ရဲရင့္ၾက
အဆံုးအထိ သူတို႔ယံုၾကည္စိတ္ျပင္းပ်ၾက
အဆံုးအထိ သူတို႔ထပ္တူထပ္မွ်ျဖစ္ၾက
မ်က္ႏွာရဲ႕ အစြန္းတေနရာမွာ တြယ္ကပ္သြားၾကတဲ့
မ်က္ရည္ႏွစ္စက္လိုပဲ။

Zbigniew Herbert (ေမာင္သစ္မင္း ဘာသာျပန္)

က်မက ျမိဳ႕ကေလးေတြကို ခ်စ္တဲ့ေနရာမွာ ေလ ေျမ ရနံ႔ေတြကအစ ခ်စ္တာပါ..။ မုတၱမဘက္ကမ္းကေန

ေမာ္လျမိဳင္ဘက္ကမ္းဆီကူးဖို႔ သေဘၤာစီးကတည္းက စျပီး စိတ္ခ်မ္းသာေတာ့တာ…။ အဲဒီ ညွီအဲ့အဲ့ ျမစ္ေရနံ႔ရယ္… ျမစ္ျပင္ကို
ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလေႏြးေႏြးရယ္… သေဘၤာေနာက္ကို လိုက္လာတတ္တဲ့ စင္ေရာ္ေတြရယ္.. ၾကည္ႏူးစရာ
ေခါင္းေဆးကၽြန္းရယ္…

ေနာက္ေတာ့ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ က်ိဳက္သလႅာန္ဘရ

ု ားရယ္….. ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရမယ့္ ျမင္ကြင္းေတြနဲ႔
က်မခ်စ္လက္စရွိတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာ.. က်မ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ေနျဖစ္ဦးမလဲ..။ တသက္လံုးဆိုလည္း ေနႏိုင္မယ္လို႔
ထင္တာပါပဲ။

တကယ္တမ္းေမာ္လျမိဳင္ေရာက္ေတာ့ ပစၥည္းပစၥယေတြကို အိမ္ေထာင္သည္၀င္းထဲမွာ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့

သူငယ္ခ်င္း ဆရာတေယာက္အိမ္မွာ ခဏထားျပီး က်မက ဌာနဘက္ သတင္းပို႔ဖို႔ သြားရပါတယ္။ က်မ သိထားသေလာက္က
အိမ္ခန္းေနရာ တန္းေပးမွာေလ။ အိမ္ေထာင္သည္၀င္းထဲ အိမ္ခန္းလြတ္ေတြ ရွိေနတာလည္း ေတြ႔ထားေတာ့ က်မမွာ
စိတ္ေတြခ်မ္းသာလို႔ေပါ့။ ဌာနေရာက္ေတာ့ သတင္းပို႔ျပီး ရံုးကိစၥေတြ လုပ္။ အိမ္ေလွ်ာက္တဲ့ ကိစၥေတြလုပ္ျပီး ပါေမာကၡခ်ဳပ္ကို
၀င္ေတြ႔ရပါတယ္။ အိမ္ခန္းကိစၥ တပါတည္းေမးေတာ့ ရမွာပါ.. ေစာင့္ေတာ့ ေစာင့္ရမယ္တဲ့။ က်မက ဒါဆို က်မ ခု
ဘယ္လိုေနရမလဲဆိုေတာ့ တေယာက္ေယာက္ အိမ္မွာတည္းေပါ့လို႔ ခပ္ေအးေအး ျပန္ေျပာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့
အိမ္ခန္းဆိုတာေတြက ေပ၂၀ပတ္လည္ စာသင္ခန္းေတြကို အိမ္ခန္းလုပ္ျပီး ေနၾကရတာမို႔ တည္းဖို႔ အဆင္မေျပလွပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ျပီး တပတ္ေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ရမွာေပါ့ေလလို႔ ေတြးျပီး ပါခ်ဳပ္ကို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ
ေစာင့္ရမလဲ ဆိုတာေတာင္ မေမးမိေတာ့ပါဘူး...။
ေနာက္ေတာ့ ဘားအံမွာတုန္းက အတူလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေမာ္ကြန္းထိနး္ ကလည္း ေမာ္လျမိဳင္ကို ေရာက္ေနျပီး
အိမ္ေထာင္သည္၀င္းထဲမွာပဲ ေနေနတယ္ဆိုလို႔ သူ႔ကို သြားေတြ႔ျပီး အကူအညီ ေတာင္းရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာက က်မကို
သူ႔အိမ္မွာ တည္းပါ.. တဲ့။ အခန္းပိုတခု ရွိပါတယ္တဲ့။ သြားၾကည့္ေတာ့ အခန္းပိုဆိုတာက ၁၀ေပပတ္လည္ စတိုခန္းကေလးပါ။
သံမံတလင္း အခင္းမွာ ဘာမွမရွိ။ စားပြဲတလံုး ကုလားထိုင္တလံုးေတာ့ ရမယ္တဲ့။ က်မနဲ႔ ရာေက်ာ္ အခန္းသန္႔ရွင္းေရး လုပ…
္
ဟိုအခန္းကေပး ဒီအခန္းကေပးနဲ႔ ဖ်ာေတြခင္း.. ပါလာတဲ့ ကိုယ့္အိပ္ယာေတြ အထုပ္ေတြခ်တဲ့ျပီး ဘာလုပ္ၾကမလဲ
စဥ္းစားေနၾကတုန္း ျမန္မာစာဌာနက သူငယ္ခ်င္း ဆရာမေတြ တျပံဳၾကီး ေရာက္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြဟာ က်မ
ေမာ္လျမိဳင္မွာ ရွိစဥ္တေလွ်ာက္လံုး ကူညီေစာင့္ေရွာက္ၾကတဲ့ သိပ္ကို ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္သူေတြေပါ့။

သူတို႔ဟာ က်မရဲ႕ ေမာ္လျမိဳင္မွာ ေနခဲ့ရတဲ့ ဘ၀မွာ အင္မတန္ကို အေရးပါခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့။

ညီအမေတြလို သိပ္ခ်စ္ရျပီး ခုခ်ိန္ထိ သူတို႔အေၾကာင္း စဥ္္းစားမိရင္ တသသနဲ႔ မ်က္ရည္လည္လာရတဲ့အထိ
လြမ္းဆြတ္လာရတဲ့ သူေတြေပါ့။ သူတို႔ေၾကာင့္ အားေတြရွိခဲ့တာ… ဘယ္ေတာ့မွမေမ့။ လူ႔ဘ၀မွာ အဲလို ခ်စ္စရာေကာင္းလွတဲ့
သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိရတာ ဘယ္ေလာက္ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ..။ သူတို႔သာ မရွိခဲ့ရင္ က်မရဲ႕
ေမာ္လျမိဳင္ကဘ၀ဟာ ဒီေလာက္ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းခဲ့မယ္ မဟုတ္ပါ..။ က်မတို႔ရဲ႕ ဆင္းေတာင့္ဆင္းရဲ
အိမ္ေထာင္ဘ၀ဦးကေလးက သူတို႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြေၾကာင့္လည္း သာေတာင့္သာယာ ရွိခဲ့တာပါ…။

အဲဒီ ၁၀ေပပတ္လည္အခန္းေလးမွာ ယာယီေနရာခ်ျပီး ေရာက္ေလရာမွာ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနတတ္တဲ့

က်မကေတာ့ ေပ်ာ္လို႔ပါပဲ..။ က်မကို စာေရးဆရာမမို႔ဆိုျပီး (ဘာအဓိပၸါယ္နဲ႔မွန္း မသိ..) ပါ/ခ်ဳပ္က
ၾကည့္မရဘူးျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေတြ…၊ က်မက ဆင္းတိဆင္းရဲပံုစံမို႔ တံစိုးလက္ေဆာင္ ေကာင္းေကာင္း မေပးႏိုင္လို႔
နယ္ေျမဌာနအၾကီးအကဲက အိမ္ခန္းေပးရမယ့္ ကိစၥမွာ ညစ္ခ်င္တာေတြ…၊ က်မက ခပ္စြာစြာလို႔ သတင္းေမႊးတာမို႔
ဌာနမွဴးပါေမာကၡက က်မ ေရာက္လာတာကို စိတ္ညစ္ေနတာေတြ.. က်မ မသိပါဘူး။ တေန႔ျပီး တေန႔သာကုန္ေရာ အိမ္ခန္းက
မရေသးပါဘူး။ အဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ ရာေက်ာ္က အလုပ္ျပန္လုပ္ဖို႔ ရြာကို ျပန္ဆင္းရမွာ..။ ရာေက်ာ့္ခမ်ာ က်မကို
တေယာက္တည္းထားခဲ့ရမွာကို ေနာက္ဆံတငင္ငင္..။ ေနာက္ဆံုး ရန္ကုန္ကေန ေမာ္လျမိဳင္ကို က်မထက္အရင္ Transfer
က်ျပီး ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆရာမက သူတို႔ ဆရာမမ်ားအေဆာင္မွာ လိုက္ေနဆိုတာနဲ႔.. ရာေက်ာ္ရြာျပန္တဲ့ အခိုက္
စတိုခန္းေလးကို ပိတ္ျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သူတို႔အပ်ိဳေဆာင္မွာ လိုက္ေန..။ အဲဒီေတာ့လည္း က်မက သူငယ္ခ်င္းေတြ
တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ေပ်ာ္တာပါပဲ။

ဒီၾကားထဲ ေနာက္ထပ္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာတခုက ၉၆အျပီးမွာကတည္းက ပိတ္ထားလိုက္တဲ့ မဟာတန္းေတြနဲ႔

အေ၀းသင္တန္းေတြကို ေဖေဖာ္၀ါရီလထဲမွာ ျပန္ဖြင့္လိုက္တာပါပဲ..။ ဒီလိုနဲ႔ စာျပန္သင္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြထဲ က်မဘ၀ေလး
ေနသားတက်…။ ေဆာင္းအကုန္ ေႏြဥးီ မွာေတာ့ က်မရဲ႕ စတိုခန္းေလးက ေလေလးတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ေအးလို႔ပါပဲ။ ေက်ာင္းထဲမွာ
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်မကို အခန္းမေပးဘဲ တမင္ထားတာ သိကုန္တဲ့အျပင္ အမ်ားစုက က်မတို႔ကိုလည္း
ခ်စ္ၾကခင္ၾကေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ေနရတာ ပိုေကာင္းလာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘားအံ ေကာ့ကရိတ္တေက်ာက
တပည့္ေတြကလည္း က်မဆီ ခဏခဏ လာၾကပါတယ္…။ ရာေက်ာ္ကလည္း လူခ်စ္လူခင္ ေပါတဲ့သူဆိုေတာ့ က်မရဲ႕
စတိုခန္းေလးမွာ ဧည့္သည္မျပတ္..။ က်မျဖင့္ ေပ်ာ္ေနေရာ..။

ဒီလိုနဲ႔ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ကိုေရာက္လာတာမို႔ သားကို ရန္ကုန္မွာ ျပန္သြားေခၚပါတယ္။ သားေရာက္လာ

ရင္ေတာ့ သူတို႔ အိမ္ခန္းက မေပးမျဖစ္ ေပးရေတာ့မွာ..။ က်မလည္း ထပ္သြားေတာင္းဖို႔ ပိုအားေကာင္း လာျပီေပါ့..
အဲလိုေတြးထားတာ။ ဒါနဲ႔ ရန္ကုန္ကေန ျပန္ေရာက္ျပီး ခ်က္ခ်င္းလိုပဲ ပါ/ခ်ဳပ္ကို ၀င္ေတြ႔ျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့
အိမ္ခန္းေပးတဲ့ရာသီ မဟုတ္ဘူးတဲ့..။ က်မက ပိတ္ထားတဲ့ အခန္းလြတ္ေတြ ဘာလုပ္ဖို႔ထားတာလဲ ဆိုေတာ့လည္း ဒါ မူပဲ..
တဲ့။ က်မ ေတာ္ေတာ္ ေဒါသျဖစ္သြားပါတယ္..။ ပါ/ခ်ဳပ္ကို စက္ဆုပ္သြားမိပါတယ္။ ေနာက္မွျပန္သိတာက မူအရဆိုရင္
ေမာ္လျမိဳင္နယ္ခံ ဆရာဆရာမ ဆိုရင္ေတာင္ အိမ္ခန္းမေပးဘူးဆိုျပီး တကယ္တမ္းက်ေတာ့ တံစိုးလက္ေဆာင္ ယူျပီး
ေပးထားတာပါပဲ.. တဲ့။ ရန္ကုန္ကလာတဲ့ ဆရာဆရာမေတြကိုေတာ့ အဲလို ပညာျပေနက်… တဲ့။ အဲဒါမ်ိဳးကို စိတ္ဆိုးလြန္းလို႔
အလုပ္ထြက္သြားတဲ့ ဆရာမေတာင္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္တဲ့။ က်မကိုေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတာ့ ဘယ္ရပါ့မလဲ.. က်မ ပါ/ခ်ဳပ္ကို ေနာက္ထပ္တခါ
ထပ္၀င္ေတြ႔ျပီး ေျပာရျပန္တာေပါ့။
အဲဒီ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ က်မကို ေနရာေပးထားတဲ့ ေမာ္ကြန္းထိန္းကို အေဆာင္ ေျပာင္းေနခိုင္းျပီး
က်မေနေနတဲ့ စတိုခန္းကို ပိတ္ေတာ့မယ္လို႔ လာေျပာတာပါပဲ..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ က်မက မရေတာ့ဘူး..။ က်မအဆိပ္က
ထိပ္တက္ေနျပီ။ က်မ နယ္ေျမဌာနရံုးခန္းမွာ သြား ေသာင္းက်န္းပစ္လိုက္တာ…။ အဆင့္ျမင့္ပညာ ဦးစီးဌာနကို တိုင္မယ္..
မူနဲ႔မညီဘဲ အိမ္ခန္းခ်ေပးထားတာေတြ တိုင္မယ္.. က်မေနေနတဲ့ စတိုခန္းေလးကို လာပိတ္လိုက္ရင္ အဓိပတိလမ္းမေပၚမွာ
အထုပ္ေတြခ်ျပီး ေနမယ္.. သတၱိရွိရင္လာလုပ.္ .လို႔ ေျပာပစ္လိုက္တယ္။ အဲဒါ ေမလ..။ က်မကိုယ္၀န္၅လကေတာင္
ေတာ္ေတာ္ေပၚေနျပီ။ ေမာ္လျမိဳင္ေရာက္တာပဲ ၆လရွိျပီေလ။ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြက က်မဘက္က အခိုင္အမာ..။
ေက်ာင္းထဲမွာ ရွိသမွ် အလုပ္သမား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း က်မဘက္ကေန တီးတိုး တီးတိုးေပါ့။

ဒီေတာ့မွပဲ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူၾကီးမင္းေတြ ျငိမ္သြားတယ္။ အိမ္ခန္းမေပးေသးေပမဲ့ စတိုခန္းကို လာ

မပိတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီရက္ေတြမွာ ရာေက်ာ္က မရွိ.. ရြာမွာသြားျပီး အလုပ္ျပန္လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္..။ ေမာ္လျမိဳင္ရဲ႕ အရိုးထိ
ေပါက္တဲ့ မိုးေအးေအးထဲမွာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ သံမံတလင္းေပၚ ဂြမ္းကပ္ကေလးခင္းျပီး ခ်မ္းလြန္းလို႔ ေက်ာခ်င္းကပ္
အိပ္ခဲ့ရတာ မိုးတြင္း တတြင္းလံုးလိုလိုပါပဲ။ သားက ကိုယ္ခံအားေကာင္းျပီး က်မကလည္း ကံေကာင္း ေထာက္မစြာ
က်န္းမာေရး ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေနလို႔သာ ဖ်ားတာနာတာ ကိုက္တာခဲတာေတြ ျပန္မျဖစ္တာပါ။ မိုးရက္ေတြထဲ ရာေက်ာ္
ေရာက္လာရင္ေတာ့ သားက အေဖနဲ႔အေမၾကားမွာဆို နည္းနည္း ပိုေႏြးတယ္တဲ့။ (သားခမ်ာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အေမနဲ႔
တန္းတူ အဲသလို ဘ၀ဒဏ္ကို ခံခဲ့ရတာပါ.. အဲဒီတုန္းက တခါတေလ.. က်မက ဘ၀အေမာေတြထဲ စိတ္တိုေနတုန္း
ကေလးပီပီ သူဆိုးရင္ အဲဒီ ၃တန္းအရြယ္ ကေလးေလးကို တအားဆူျပီး ႏွင္ခ်တာတို႔ ရိုက္တာတို႔ လုပ္မိေသးတာ.. ခုထိ
ျပန္စဥ္းစားမိရင္ သနားတုန္း)။

ဒါေပမဲ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာက အိမ္ခန္းမရေသးတာကလြဲရင္ စားေရးေသာက္ေရး ေငြေရးေၾကးေရးအတြက္

သိပ္မပူရပါဘူး..။ မ်ားမ်ားမျမင္ရေတာ့ မ်ားမ်ားမငတ္ရတဲ့ သေဘာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ ရာေက်ာ္ကလည္း ရြာကေန
တေခါက္ ျပန္လာရင္ ဆန္ေတြ ဆီေတြ အသီးအႏွံအေျခာက္အျခမ္းေတြ သယ္ သယ္ လာတာဆိုေတာ့… အဆင္ကို ေျပလို႔။
က်မကေတာ့ စတိုခန္းေလးထဲ အသားက်ျပီး အခန္းကိစၥေတာင္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ခ်င္ေနျပီ။ က်မရဲ႕
ကိုယ၀
္ န္ကလည္း တျဖည္းျဖည္း ျမင္မေကာင္းေလာက္ေအာင္ ၾကီးၾကီးလာျပီ။ ေက်ာင္း၀င္းပတ္၀န္းက်င္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ
ကိုယ၀
္ န္ၾကီးတကားကားနဲ႔ မိုးရြာထဲ.. သားၾကီးကို ေက်ာင္းၾကိဳ လိုက္. . ျမန္မာစာဌာနရွိတဲ့ အေပၚဆံုးထပ္ၾကီးကို ဆင္းလိုက္
တက္လိုက္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္၀င္းရဲ႕ အေရွ႔ဘက္ဆံုးမွာ ရွိတဲ့ စတိုခန္းေလးထဲ ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ့က်မက
ေတာ္ေတာ္ပဲ အျမင္မေတာ္ေလ သလား.. ဒါမွမဟုတ္ သနားသြားသလား. ဒါမွမဟုတ.္ .သူတို႔ အိမ္ခန္းေပးခ်င္တဲ့သူ
ေပၚလာလို႔ပဲလား မသိ..။ ၾသဂုတ္လထဲမွာေတာ့ ေနာက္ထပ္ ၀န္ထမ္းေတြကို အိမ္ခန္းေတြ ခ်ေပးရင္းကေန က်မအတြက္
အိမ္ခန္းတခန္း ရလာပါတယ္။ သူတို႔ပိုက္ဆံနဲ႔ ၀ယ္ထားရတာမဟုတ္တဲ့ ေပ ၂၀ပတ္လည္အခန္းေလးကို သက္ဆိုင္ရာ
လူၾကီးမင္းမ်ားက က်မကို တကယ္ ေပးရမယ့္ အခ်ိန္ထက္ ၈လေနာက္က်ျပီးမွ ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။

(ဒီေနရာမွာ က်မေျပာခ်င္တာကေတာ့ က်မတို႔ႏိုင္ငံမွာ အာဏာရျပီဆိုတာနဲ႔ အာဏာျပခ်င္တဲ့လူတန္းစားဟာ

ပညာတတ္ေလာကမွာပါ ရွိေနတာကို ေထာက္ျပခ်င္တာပါ.. ဒါေၾကာင့္ပဲ ဒီမိုးဒီေရဒီလူေတြနဲ႔ ျမဲျမံ ၾကန္႔ၾကာေနတာလည္း
တေၾကာင္းေပါ့..။ ခု ပညာေရး၀န္ၾကီးေဒါက္တာခ်မ္းျငိမ္းကိုပဲ ၾကည့္ေလ... ၈၈တုန္းက ေက်ာင္းသားေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာ
ရပ္တည္ခ.ဲ့ .။ ပညာရွင္ပီပီသသ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွိခဲ့...။ ခုေတာ့.... အာဏာရွင္ေတြအလိုက် အသံုးေတာ္ခံေနရတဲ့ စက္ရုပ္
တရုပ္လို။ စက္ရုပ္ေတာင္မွပဲ အာဏာရွင္စက္ရုပ္ ျဖစ္ေနတာက.. စိတ္ထိခိုက္စရာပါပဲ)။

ဒီလိုနဲ႔ ရာေက်ာ္ရြာကေန စေနတနဂၤေႏြ ျပန္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ က်မတို႔မိသားစု သူမ်ားနဲ႔ တန္းတူ

ေနခြင့္ရတဲ့ အခန္းေလးတခန္းဆီ ေျပာင္းရပါေတာ့တယ္။ အခန္းေလးကို ေသခ်ာ ေနရာခ်ျပီးး မြမ္းမံလိုက္ေတာ့လည္း
ေနခ်င္စဖြယ္ေလးပါ။ အိမ္ေရွ႔က ေျမကြက္လပ္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ စိုက္ပ်ိဳးေရးသမားၾကီး ကိုရာေက်ာ္ရဲ႕ ပဲေတာင့္ရွည.္ .
ရံုးပတီ.. ခ်ဥ္ေပါင္ခင္းနဲ႔ ငရုတ္စိမ္းေတြက စားေလာက္ ေသာက္ေလာက္ေအာင္ တကယ္ပဲ ျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင…
္ ။ ေနာက္ေတာ့
ေျမကြက္ေလးရဲ႕ အနားသတ္မွာ နာမည္မသိေပမဲ့ က်မၾကိဳက္တဲ့ ေျမေလွ်ာက္ပန္း၀ါ၀ါေလးေတြ..။ ေနာက္..
ေက်ာက္ႏွင္းဆီခင္း.. သူ႔အကန္႔နဲ႔ သူ…။ အခန္းေလးကို လာလည္တဲ့ သူတိုင္းက ေပ်ာ္ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဘာတခုမွ
မပိုင္ဆိုင္ေပမဲ့ အပူအပင္ကင္းကင္းနဲ႔ ေနရတဲ့ မိသားစုဘ၀ထဲမွာ က်မ စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာ…။
ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ဟာ.. တကယ့္ကို ေတာအုပ္ၾကီးတခုလို.. စိမ့္စမ္းေတြ လွ်ိဳေပါက္ေတြနဲ႔။ ေနာက္
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ တိုင္းရင္းသား ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြန.ဲ႔ .။ ၁၉၉၉မွာ တကၠသိုလ္ရဲ႕ အေငြ႕အသက္ကို
ထိေတြ႔ခံစားရေသးတဲ့ ေနရာ.. ဆရာဆရာမဆိုတာရဲ႕ တန္ဖိုးကို ခံစားျမင္သိေနရေသးတဲ့ အခ်ိန္ကာလ တခုဟာ..
အဲဒီအရပ္မွာ ရွိေနခဲ့ပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို စာသင္ရတာလည္း သိပ္ကို ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။
အဲဒ၀
ီ န္းက်င္ေလးဟာ တကယ့္ အျဖဴထည္၀န္းက်င္.. ေကာက္က်စ္ရင္လည္း သိသိသာသာ.. ရိုးသားရင္လည္း
သိသိသာသာ..။ ပရိယာယ္နည္းပါးလွတဲ့ ရပ္၀န္းေလး။ အနားက ေတာင္ညိဳေတာင္တန္းက ပတ္လည္၀ိုင္းထားတဲ့
ေတာင္၀ိုင္းအရပ္…။ အဲဒီ တိတ္ဆိတ္ ေအးခ်မ္းတဲ့ အရပ္ထဲ ေပ်ာ္၀င္ရင္းနဲ႔ပဲ က်မ ‘ေတာသူ’ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုေလး
ေရးျဖစ္ခဲ့တာ…။ ေရႊအျမဳေတကို ေပးၾကည့္ေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပဲ စိစစ္ေရးက pass လုပ္ပါတယ္။ က်မကေတာ့
စိတ္ခ်မ္းသာတဲ့အခါ ရုပ္၀တၳဳ ဆင္းရဲတာကိုေတာင္ ေမ့ေပ်ာက္ ေနနိုင္တယ္လို႔ အျမဲယံုတဲ့အတိုင္း အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ
ေသာကဆိုတာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ ရာေက်ာ္နဲ႔က်မ ပိုက္ဆံ နည္းနည္း အဆင္ေျပလာလို႔ လယ္ေတာင္ ကိုယ္ပိုင္
လုပ္လိုက္ၾကေသးတာ..။ စိတ္ခ်မ္းသာေနခ်ိန…
္ ကံကလည္း လွည့္ေျပာင္းေလသလား မသိ… လယ္လုပ္တာ
အျမတ္အစြန္းေလးေတာင္ ရျပီး ဟန္ေတြ ဘာေတြ က်လို႔ေပါ့..။

Due date က စက္တင္ဘာလဆန္းတဲ.့ .။ Ultra sound ရိုက္ေတာ့ ေယာက်္ားေလးတဲ.့ .။ သားၾကီးက

သေဘာေတြက်လိ.ု႔ . ညီေလးဆိုေတာ့ ကစားေဖာ္ရျပီ…. တဲ့။ ရာေက်ာ္လည္း တျပံဳးျပံဳးေပါ့.. သူက တဦးတည္းသားမို႔
သိပ္အေဖာ္မင္တာေလ… ဒါေၾကာင့္ သားၾကီး အေဖာ္ရမွာကို ေတြးျပီး သေဘာက်ေနတာတဲ့။ က်မကေတာ့ ဘ၀မွာ
ေသာကကုန္ျပီလို႔ တကယ္ယံုခဲ့ျပီ။ ဒီလိုနဲ႔ စက္တင္ဘာလက ဆန္း… Due date ေရာက္… ျပီးေတာ့ လယ္… Due date
ေက်ာ္စျပဳျပီ။ ဒါေပမဲ့ က်မကိုယ၀
္ န္က အျပင္ထြက္ခ်င္တဲ့ အရိပ္အေယာင္ နည္းနည္းမွ မျပေသး.. အထဲမွာ
သေကာင့္သားေလးက ေဆာ့ေကာင္းတုန္း..။ ဒီလိုနဲ႔ လကုန္ကာနီး ေနာက္ဆံုးပတ္၀င္ျပီ။ OG က ရက္ေက်ာ္တာကို
မၾကိဳက္ခ်င္..။ က်မကေတာ့ သားၾကီးတုန္းကလည္း ၁၀လ တင္းတင္းျပည့္မွ ေမြးရေလေတာ့ သိပ္မပူမ.ိ .။ ဒါေပမဲ့ OG မမက
ေဆးရံုတက္ေတာ့တ.ဲ့ .။

အဲဒီတုန္းက ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕ေလးမွာေတာ့ တကၠသိုလ္က ဆရာမကို ဆရာ၀န္မၾကီးကလည္း

ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ‘ေတာ္သလင္း ေန ပုစြန္ေသ’ ဆိုတဲ့ စက္တင္ဘာလရဲ႕ ၂၂ရက္ေန႔..
ေန႔လယ္.. ေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနတဲ့အခိုက…
္ မိုးေတြ တျဗဳန္းျဗဳန္းရြာက်လာတုန္းအခ်ိန္ေလးမွာ အလြန္ကိုမွ လြယ္ကူစြာ
သမီးေလးကို ေမြးထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ Ultra Sound ရိုက္တုန္းက ေယာက်္ားေလးလို႔ ျပျပီး ေမြးလာေတာ့
မိန္းကေလးျဖစ္ေနတာအတြက္ က်မက ဘယ္လိုမွ မခံစားေပမဲ့ ရာေက်ာ္နဲ႔ သားၾကီးကေတာ့ နည္းနည္း အီလည္လည္
ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေန႔ အဲဒီအခ်ိ္န္မွာ က်မတေယာက္တည္း ေမြးလူနာရွိတာမို႔ မွားစရာအေၾကာင္းကလည္း မရွ.ိ .။
ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔ မိသားစု ၃ေယာက္ ဘ၀ထဲ သမီးကေလးတေယာက္ ထပ္တိုးလာခဲ့တာပါပဲ။

အဲဒီေမာ္လျမိဳင္ေဆးရံုၾကီးရဲ႕ သားဖြားေဆာင္ေလးမွာ ျမန္မာျပည္က ေဆးရံုတရံုအေနနဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း

မျပည့္မစံု ဆင္းရဲေပမဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ သူနာျပဳေတြရဲ႕ ဂရုစိုက္မႈကို အျပည့္အ၀ ရခဲ့တာက ေက်နပ္စရာပါပဲ။ ေဆးရံုက
ဆင္းလာခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးေမြးခအျဖစ္ အလွဴသာ ထည့္ခဲ့ပါတဲ့။ မွတ္မွတ္ရရ… သမီးကို ေမြးတာ ပိုက္ဆံ ၁၀၀၀ပဲ
အလွဴထည့္လို႔ ကုန္ခဲ့ပါတယ္။ သမီးကိုေမြးစဥ္ ေဆးရံုေပၚက ၃ရက္တာမွာလည္း က်မ တခါက ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္
ေဒၚပုထမင္းဆိုင္က အမလို ခ်စ္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆရာမ မိသားစုက ေတာက္ေလွ်ာက္ ထမင္းပို႔ေပးတဲ့အတြက္ အင္မတန္
သက္ေသာင့္သက္သာ ႏိုင္စြာပဲ သမီးေလးရဲ႕ ဘ၀ဦးကို စႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ က်မရဲ႕နာမည္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက
‘ျငိမ္းခက္ခက္’ဆိုလို႔မ်ား ဘ၀မွာ ျငိမ္းဖို႔ခက္ေနတာလားလို႔ ေျပာတတ္ၾကတာေၾကာင့္ သမီးေလးကိုေတာ့ “လင္းျမအိမ”္ လို႔
နာမည္ေပးျဖစ္ပါတယ္။ အလင္းေရာင္နဲ႔ ေအးျမျခင္းေတြ သယ္ေဆာင္လာတဲ့ ဘ၀အိမ္ကေလးကို ပိုင္ဆိုင္ရပါေစရယ္လို႔ေပါ့…။
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၃၃)

၁၉၉၉ရဲ႕ ျမသီလာေဆာင္းရက္ေတြကေတာ့ မဟာတန္းေတြနဲ႔ အေ၀းသင္ေတြကို စာသင္ရံုကလြဲလို႔ ဘာမွ

ထူးထူးျခားျခားမရွိတဲ့အျပင္ က်မမွတ္မိသေလာက္ ရန္ကုန္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ျမသီလာၾကီးမွာလည္း ထူးထူးျခားျခား
အျဖစ္ိအပ်က္ ဘာမွမရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၂၀၀၀ႏွစ္ဆန္းမွာေတာ့ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္မယ္။ စာသင္ႏွစ္ေတြကို ၆လတတန္း
သတ္မွတ္ျပီး Semester ပံုစံနဲ႔ သြားမယ္.. ပညာရည္ျမင့္မားမႈစီမံကိန္းဆိုတာေတြ လုပ္မယ္ ဆိုတာေတြ အသံၾကားလာရပါျပီ။
အဲဒီအတြက္ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ အၾကံျပဳစာတန္းေတြ တကၠသိုလ္အလိုက္ လုပ္ရမယ္ ဆိုတာေတြ ညႊန္ၾကားလာပါျပီ။
ျမန္မာစာဌာနက သင္ၾကားေရး အေထာက္အကူျပဳ စာတမ္းတစ္ေစာင္ ဖတ္ပါတဲ့။ အဲဒီအခါ ဌာနမွဴးက က်မကို
တာ၀န္ေပးပါတယ္။ ျငိမ္းခက္ခက္က စာေရးဆရာလည္းျဖစ္ေတာ့ literature ပိုင္း တခုခု တာ၀န္ယူပါတဲ.့ .။ အဲလိုပဲ Language
ပိုင္းကိုလည္း တေယာက္ကို တ၀န္ေပးပါတယ္။ အဲဒီဆရာမကလည္း Language ပိုင္းမွာ တကယ္ေတာ္တဲ့သပ
ူ ါ (သူက လည္း
မဟုတ္မခံမို႔ လူၾကီးမၾကိဳက္သူပါပဲ)။ က်မတို႔ စာတမ္းေရးဖို႔ ႏွစ္ပတ္ပဲ အခ်ိန္ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဖတ္ထားတဲ့
စာတမ္းေတြထဲကေန ေရြးျပီး ရန္ကုန္ စိန္ရတုခန္းမမွာ တႏိုင္ငံလံုးက တကၠသိုလ္ေပါင္းစံု စာတမ္းဖတ္ပြဲမွာ ထပ္ဖတ္မွာတဲ့။
တကယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ တာ၀န္ၾကီးတဲ့ ကိစၥပါ။

(တကယ္က ဘယ္သူမွမလုပ္ခ်င္တဲ့ ေခါင္းမခံခ်င္တဲ့အလုပ္ကို စြာတာတာမို႔ အျမင္ကပ္လက္စရွိေနတဲ့

ႏွစ္ေယာက္ကို ေခ်ာက္ခ်လိုက္တာပါပဲ)။ က်မတို႔ကေတာ့ ဒါမ်ိဳး မမႈတဲ့သူျဖစ္တဲ့အျပင္ နဂိုတည္းက သင္ၾကားေရးပိုင္းကို
ေ၀ဖန္ေနၾကသူေတြမို႔ အလြယ္တကူ လက္ခံလိုက္တာပါပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငမ
ံ ွာ Teacher- centered နဲ႔ သင္ေနတဲ့စနစ္ကို
အူထဲအသည္းထဲကကို က်မက မၾကိဳက္တာေလ။ က်မက မဟာ၀ိဇာတန္းမွာ ၀တၳဳနဲ႔ စာေပေ၀ဖန္ေရးသင္ရတာမို႔
က်မျဖစ္ေစခ်င္သလို Student centered classroom ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ယူပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးျပီး
စာသင္ခန္းထဲ အေျဖရွာရတဲ့ သင္နည္းကို ျမန္မာနိုင္ငံမွာေတာ့ ဆရာက အသက္သာခိုတယ္ လို႔ေတာင္ ထင္ၾကတဲ့
အေနအထားပါ။ တကယ္တမ္း ေက်ာင္းသားေတြ ရွာေတြ႔လာတဲ့ ျပႆနာေတြ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြကို စနစ္တက်
လက္ခံေဆြးေႏြးဖို႔ ေထာက္ျပအၾကံျပဳဖို႔အတြက္ ဆရာလုပ္တဲ့ သူမွာ ၀မ္းစာ ဘယ္ေလာက္ လိုအပ္တယ္.. ဘယ္ေလာက္
ၾကိဳးစားထားရတယ္ဆိုတာကို ခုထိေတာင္ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဆရာအမ်ားစု က မသိၾက နားမလည္ၾကေသးပါဘူး။

အဲဒီတုန္းက က်မေရးတဲ့ စာတမ္္းက “ဆင္ျခင္ေတြးေတာျခင္းႏွင့္ ျမန္မာစာသင္ၾကားေရး နယ္ပယ္” ဆိ္ုတဲ့

ေခါင္းစဥ္ပါ။ ေက်ာင္းသားေတြဆီမွာ ရွိေနတဲ့ Critical Thinking, Lateral Thinking နဲ႔ Creative Thinking ေတြကို
ျမန္မာစာသင္ခန္းစာေတြ သင္ၾကားရင္းကေန ေဖာ္ထုတ္ေလ့က်င့္ေပးသြားဖို႔အတြက္ Student-Centered Approach နဲ႔
ဘယ္လို လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကို အေထာက္အထားေတြနဲ႔ ေရးတာပါ။ အဲဒီတုန္းက ေမာ္လျမိဳင္ တကၠသိုလ္ရဲ႕
စာၾကည့္တိုက္မွာေရာ ျမန္မာစာဌာနရဲ႕ စာၾကည့္တိုက္မွာေရာ Reference လုပ္စရာ ဘာစာအုပ္စာတမ္းမွ မရွိလို႔…
လိုတဲ့စာအုပ္ေတြ ရန္ကုန္ကို လွမ္းမွာျပီး ၾကိဳးစားပမ္းစား ေရးရပါတယ္။ ကြန္ျပဴတာမရွိတဲ့ ေခတ္မို႔ လက္ေရးနဲ႔
ေရးလိုက္ဖ်က္လိုက.္ . ကေလးငယ္ေလးတဘက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းတာပါ။ စာတမ္း အခ်ိန္ကိုက္ျပီးသြားေတာ့ က်မမွာ
သေဘာေတြက်လို႔။ ဌာနမွဴးကို သြားေပးေတာ့လည္း ကိုယ့္ဘာသာ ေျမာက္ၾကြ ေျမာက္ၾကြေပါ့။ အဲဒီေန႔က်လို႔
ေမးခြန္းေတြတက္လာရင္ ဘယ္လိုေတြေျဖမယ္.. ဘယ္လိုေတြ ေျပာမယ္ေပါ့။

တကယ္တမ္း စာတမ္းဖတ္ဖို႔ ႏွစ္ရက္အလိုမွာေတာ့ ဆရာမၾကီးက က်မကို အခန္းထဲေခၚျပီး က်မစာတမ္းကို

မဖတ္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဌာနမွဴးပါေမာကၡေတြလည္း တေစာင္ မျဖစ္မေန ဖတ္ရမယ္လို႔ ထပ္ေျပာတဲ့အတြက္ သူလည္း
တစ္ေစာင္ ဖတ္ရေတာ့မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ စာတမ္းတေစာင္က “ပုဂံေခတ္မင္စာမ်ားမွ ျမန္မာစာအေရးအသား
အဆင့္အတန္း”ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္မို႔ ပါ/ခ်ဳပ္က စိတ၀
္ င္စားလို႔ ေရြးလိုက္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ က်မစာတမ္းကို ျဖဳတ္လိုက္ရတယ္လို႔
ေျပာပါတယ္။ က်မက တကယ္ပဲလို႔ ယံုပါတယ္။ ဒါနဲ႔.. “ကိစၥမရွိဘူးမမ.. က်မစာတမ္းေလးသာ ျပန္ေပးပါ။ က်မ
တကၠသိုလ္သုေတသနဂ်ာနယ္ကို ေပးလိုက္မယ္..” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဌာနမွဴးက က်မစာတမ္း သူ႔အိမ္မွာ ရွိေၾကာင္း၊
ေနာက္ေန႔မွယူပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ သူ ျပန္မေပးလို႔ က်မ ေတာင္းတာ ၃ခါေျမာက္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ က်မ
သူ႔အိမ္ကို လိုက္သြားပါတယ္။ သူက က်မစာတမ္းကို ဘယ္မွာ ထားမိမွန္းမသိလို႔ အားနာလိုက္တာတဲ့။ တကယ္ ဟုတ္
မဟုတ္.. သူပဲ သိမွာပါ။ (ခုေတာ့ အဲဒီဌာနမွဴးလည္း ပင္စင္ယူသြားပါျပီ)။ က်မဆီမွာေတာ့ ဖ်က္ရာျခစ္ရာေတြ ေပပြေနတဲ့
အၾကမ္းထည္သာ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဘယ္ကိုမွလည္း မေပးျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ (အဲဒီ စာတမ္းေရးခဲ့တဲ့
အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ က်မ ျပည္ပထြက္လာျပီး ေနာက္ပိုင္း Radio Free Asia မွာ ပညာေရးက႑ အသံလႊင့္ေဆာင္းပါးေတြ
ေရးတဲ့အခါမွာ အဲဒီစာတမ္းထဲက အခ်က္အလက္ ေတြ ျပန္ထည္ႏ
့ ိုင္တာပါပဲ)။ ဒါေတြကို က်မေျပာျပေနတာက က်မတို႔ႏိုင္ငံမွာ
‘အခ်ိန္ကိုက္ အျဖစ္လုပ’္ တဲ့ကိစၥေတြသာ တြင္က်ယ္ေနတာကိုေျပာခ်င္တာပါ။

ေနာက္ေတာ့ ၂၀၀၀ ေမလ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေတြ စာစစ္တဲ့ ကိစၥေတြအျပီးမွာပဲ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္မယ္..

ပညာရည္ျမင့္မားမႈအႏွစ၃
္ ၀စီမံကိန္းေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္မယ္ဆိုတာေတြ တရား၀င္ေျပာလာပါတယ္။ က်မတို႔ နိုင္ငံရဲ႕
ထံုးစံအတိုင္း စကားလံုးေတြကေတာ့ ေကာင္းေပ့ေပါ့။ စီမံကိန္းေတြကလည္း စာရြက္ေပၚမွာ ရွယ္ေပါ့..။ Our Vision ဆိုတဲ့
ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးေတြနဲ႔။ အဲဒီဆိုင္းဘုတ္ေပၚက ဘယ္သူေရးမွန္းမသိတဲ့ ျမန္မာစာက ျမန္မာစာဆရာမ
ေတြေတာင္ နေ၀တိမ္ေတာင္ျဖစ္ကုန္တာ.. ဘာကို ဆိုလိုမွန္း မသိ..။ ဆရာဆရာမေတြ ကြန္ပ်ဴတာ တတ္ရမယ္တ.ဲ့ .။
သင္ထားပါ.. မသင္လို႔ မတတ္ရင္ ေနာက္မွာ ခ်န္ခဲ့ရမွာပဲ.. တဲ့။ က်မတို႔က သင္ဖို႔ ဘယ္သူစီစဥ္ေပးမွာလဲဆိုေတာ့
ကို္ယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ.္ . တဲ့။ ဘုရားေရ.. ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းက အတတ္ကို ၁ေသာင္းခြဲ.. က်မတို႔ တရား၀င္လစာက
အဲဒီတုန္းကထိ ၁၇၀၀ပဲ ရေသးတာ။

ျပီးေတာ့ အစည္းေ၀းခန္းထဲမွာ ဆရာမၾကီးက ေျပာေသးတယ္။ ဘာတဲ့.. ေရဗူးေပါက္တာ မလိုခ်င္ဘူး..

ေရပါတာပဲ လိုခ်င္တယ္တဲ့။ က်မက ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္.. “မမ… အဲဒါ စစ္တပ္က ေရသယ္တဲ့ကိစၥမွာ ေျပာတဲ့
စကားျဖစ္မယ္... ပညာေရးထဲမွာေတာ့ အဲလို မရဘူးထင္တယ္..” လို႔။ သူက “မရဘူး.. ဒါ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမယ့္ ကိစၥေတြပ.ဲ .
မလုပ္နိုင္တဲ့သူ က်န္ခ”ဲ့ တဲ့။ ၾကည့္ပါဦး.. ပညာတတ္ ဆရာမၾကီးတေယာက္က သူ႔လက္ေအာက္က လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို
ေျပာတာ။ လက္ေ၀ွ႔ၾကိဳး၀ိုင္းထဲ စိန္ေခၚတာက်ေနေရာေနာ္..။ ပညာမတတ္တဲ့သူေတြက အဲလိုေျပာတယ္ဆို ထားပါေတာ့။
(တကယ္ေတာ့ ဒါ့ထက္အမ်ားၾကီးဆိုးတဲ့ ဆရာဆရာမၾကီးေတြလည္း ရွိတာကို ေနာက္ပိုင္းမွာ က်မေျပာျပပါ့မယ္.. ဒါမွပဲ က်မ
ဘာလို႔ ျမသီလာကို စြန္႔ခဲ့ရတယ္ဆိုတာက ေပၚလြင္ေတာ့မွာေလ)။

ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္မွာ ထူးျခားတာက ဆရာဆရာမအမ်ားစုက ေတာ္ၾကတာ.. ျပီးေတာ့ ဆရာဆရာမစိတ္

ရွိၾကတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အမ်ားစု ေတာ္ၾက လိမ္မာၾကတယ္။ ရန္ကုန္ေက်ာင္းေတြမွာ စာေမးပြဲမွာ
စာခိုးခ်တဲ့ ျပႆနာေတြ.. အခန္းေစာင့္ဆရာမေတြက ေငြယူျပီး စာခိုးခ်တဲ့ေက်ာင္းသားကို လႊတ္ေပးတယ္ဆိုတာေတြ
ၾကားေနရခ်ိန္မွာ က်မတို႔ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္က စံျပလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရေလာက္ေအာင္ စာခိုးခ်တဲ့သူေတြ နည္းတယ္။
ရွိရင္လည္း အေရးယူတယ္။ ကေလးေတြကလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကိဳးစားၾကတယ္။ ဆရာဆရာမေတြကလည္း ညီၾကတယ္။
စုန္းျပဴး အနည္းအက်ဥ္း ရွိေပမဲ့ အမ်ားစုက ေကာင္းေလေတာ့ အဲဒီတုန္းက ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ဟာ နာမည္ေကာင္း
ထြက္တဲ့ ေက်ာင္းတခုေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္ရဲ႕ဇူလိုင္လမွာေတာ့ ၁၉၉၆ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈအျပီးကတည္းက ပိတ္ထားခဲ့တဲ့

စာသင္ခန္းတံခါးေတြ ျပန္ဖြင့္လိုက္ျပန္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ ၂၀၀၀ ေက်ာင္းတံခါးေတြ ျပန္ဖြင့္တာရဲ႕ ေနာက္ကြယမ
္ ွာ
ေက်ာင္းသားေတြ စာမတတ္ေရး.. ပညာေရးအဆင့္အတန္း နိမ့္က်ေရးနဲ႔ ပညာတတ္တန္ဖိုးေတြ နိမ့္က် သြားေစေရးအတြက္
ေနာက္ကြယ္ အစီအစဥ္ (Hidden Agenda)ေတြ ရွိေနခဲ့တာကို ဘယ္သူမွ မရိပ္မိၾကေသးပါဘူး။ က်မလို စစ္အစိုးရနဲ႔
ပတ္သက္ရင္ မသကၤာစိတ္နဲ႔ အျမဲ ေစာင့္ၾကည့္တတ္တဲ့သူေတာင္မွပဲ သံသယ မရွိမိခဲ့ေသးပါဘူး။ က်မ ရိပ္မိတဲ့ အခ်ိန္က
၂ႏွစ္ေလာက္ ေနာက္က်ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ‘တိုင္းျပည္ဖ်က္ စီမံကိန္း’ ဆိုတာကလည္း စနစ္တက် စိမ့္၀င္ထိုးေဖာက္ျပီးမွ
လုပ္တာပဲ မဟုတ္လားေလ။

ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးၾကတာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြတင္မဟုတ္.. က်မတို႔ ဆရာ

ဆရာမေတြပါ.. စိတ္လက္ၾကည္ႏူးၾကရပါတယ္။ ပင္ပန္းတာကတပိုင္း.. ကိုယ့္ ပလက္ေဖာင္းေလးေပၚ ကိုယ္
ျပန္ေရာက္ရတာက စိတ္ခ်မ္းသာစရာ..။ က်မဆို ဘ၀မွာ စာသင္ခံုေပၚ ရပ္ျပီး စာသင္ေနရမွ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္လို႔ကို
ထင္တာေလ။ စာသင္ခန္းဟာ ကို္ယ္ျဖန္႔ေ၀ခ်င္သမွ်ေျပာခြင့္ရတဲ့ ေနရာေလး..။ ကိုယ္ေမြးခ်င္တဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြ
ေမြးထုတ္ခြင့္ရတဲ့ ေနရာေလး.. ကိုယ္ေဟာခ်င္တဲ့ တရားေတြ ေဟာခြင့္ရတဲ့ ေနရာေလး… က်မ ဒါကို မက္ေမာတယ္။ ျပီးေတာ့
ျမန္မာစာဘာသာရပ္.. အထူးသျဖင့္ ကဗ်ာ စကားေျပစတဲ့ စာေပဘာသာရပ္ဟာ က်မ ႏွလံုးသားထဲကကို
ျမတ္ႏိုးတဲ့ဘာသာရပ္မို႔ က်မဒါနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေျပာေနဆိုေနရတာကို သိပ္ေမြ႔ေလ်ာ္တာပါ။ ဆရာမျဖစ္ျပီး ေနာက္ပိုင္း
ကာလေတြထဲ က်မဘ၀ရဲ႕ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ေတြဟာ အဲဒီ ေမာ္လျမိဳင္ တကၠသိုလ္ကာလမွာလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ ရပါတယ္။

အဲဒီေက်ာင္းျပန္အဖြင့္မွာမွ ရာေက်ာ္လည္း Chemistry Major ကို Final Year တက္ရတာေပါ့။

ကေလးတဘက္ အလုပ္တဘက္နဲ႔ေပါ့။ က်မက ရာေက်ာ္ရွက္ေနမွာ စိုးေနမိေသးတယ္။ မိန္းမက ဒီတကၠသိုလ္မွာပဲ ဆရာမ..
သူက ေက်ာင္းတက္ေနရတုန္း.. ပိုဆိုးတာက ေနတာကလည္း ေက်ာင္း၀င္းထဲေလ.. ။ ေျပာသာေျပာရတယ္.. အဲဒီအခ်ိန္မွာ
ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း အိမ္ေထာင္ေတြ က်ကုန္ျပီ။ တခ်ိဳ႕လည္း ကေလးတဘက္နဲ႔ေပါ့။ က်မရဲ႕
ဘားအံတုန္းက တပည့္ေတြထဲမွာလည္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္ကို ေမာ္လျမိဳင္မွာ လာတက္သူေတြက တက္ၾကရတာေပါ့။ အဲဒီအခါ
က်မစိတ္ထဲ က်မတပည့္တခ်ိဳ႕ က်မအေပၚ ရာေက်ာ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္တဲ့အေပၚ စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္မွာ
အရိုအေသတန္မွာေတြကိုလည္း ေတြးပူေနမိတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနမိပါ ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မတပည့္ေလးေတြကေရာ သူတို႔ရဲ႕
မိဘေတြကပါ က်မနဲ႔ ရာေက်ာ့္အေပၚ အခ်စ္မပ်က္.. အရိုေသမပ်က္.. အရင္ကအတိုင္း လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ရွိဆဲမို႔ က်မမွာ
ေတာ္ေတာ္ အားတက္ရတာပါ။ ဒီေတာ့လည္း က်မအိမ္ကေလးက ဘားအံေကာလိပ္ မွာတုန္းကလိုပဲ တပည့္ေတြရဲ႕
စားအိမ္ေသာက္အိမ္ အပန္းေျဖစရာ အိမ္ကေလး ျဖစ္ေနျမဲေပါ့။

ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္က အခ်ိန္ေတြဟာ က်မအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို ေက်နပ္စရာေကာင္းခဲ့တဲ့

ဘ၀ေလးပါပဲ။ ဌာနမွာဆိုရင္လည္း က်မနဲ႔ စိတ္တူကိုယ္တူ ဆရာဆရာမေတြက အမ်ားစုေလ..။ က်မျဖင့္ အဲဒီတုန္းက က်မရဲ႕
လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို သိပ္ခ်စ္တာပါပဲ။ ျပီးေတာ့ ေအးခ်မ္းတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႔ေလးနဲ႔ အနီး၀န္းက်င္ တ၀ိုက္ကလည္း
က်မအတြက္ေတာ့ ခ်စ္စရာေတြခ်ည္း။ အခါၾကီး ရက္ၾကီးေတြ ဘာသာေရးအထိမ္းအမွတ္ေန႔ေတြဆို ေတာင္၀ိုင္း ေတာင္ေပၚက
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ အလွဴလုပ္။ ေနာက္ ေက်ာင္းေရွ႕က ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ အလွဴလုပ္။ က်မစိတ္ထဲ ေမာ္လျမိဳင္မွာပဲ
ေနေတာ့မွာလို႔ကို ဆံုးျဖတ္လိုက္တဲ့အထိ… အဲဒီေျမမွာ ေပ်ာ္ေမြ႔ခဲ့တာပါ။

အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာပဲ ရာေက်ာ္လည္း ေက်ာင္းျပီး.. ဘြဲ႔ရ ..။ သမီးေလးလည္း ေတာက္ေတာက္ ေျပးျပီ။ တကယ့္ကို

အပူပင္နည္းနည္း ေလာဘနည္းနည္း ေသာကနည္းနည္းအခ်ိန္ေတြ..။ သမီးေလးဓာတ္ပံုျမင္ျပီး ႏွစ္ဖက္အဖိုးအဖြားနဲ႔လည္း
အဆင္ေတြေျပ။ က်မအေဖက ပိုက္ဆံ ၃သိန္းထုတ္ေပးလို႔ လယ္ကို အၾကီးအက်ယ္စိုက္မယ္လို႔ ေၾကြးေက်ာ္ျပီး ရာေက်ာ္က
ရြာျပန္ဆင္းသြားပါတယ္။ က်မက သားၾကီးကို အေဖာ္လုပ္ျပီး သမီးေလးရယ္.. က်မကို ကူလုပ္တဲ့ အေဖာ္ေကာင္မေလး
ေတြရယ္နဲ႔ ေနခဲ့ေပါ့။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ တကယ္လည္း သားၾကီးကိုအေဖာ္လုပ္ရတာ။

သားၾကီးက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘာမွမေၾကာက္တတ္။ တျခားကေလးေတြ ညဘက္ အိမ္ျပင္ေတာင္

မထြက္ရဲတဲ့ အရြယ္မွာ သားက က်မကို အျပင္ထြက္လည္း လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကိုင္ျပီး အေဖာ္လိုက္ေပးတာ။ ညမိုးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မွာ
က်ဴရွင္က ျပန္ရင္လည္း ေတာအုပ္လို ေက်ာင္း၀င္းထဲ တေယာက္တည္း ျပန္လာရရွာတာ။ ခုထိလည္း အားေတာ့ ကိုးရသားပါ။
(ဆင္ေျခမ်ားတာက လြဲလ)ို႔ ။

တကယ္ေတာ့ ရာေက်ာ္က သူ႔အေသြးအသားထဲကကို လယ္လုပ္ရတာကို ေပ်ာ္တာ.. လယ္ကိုခ်စ္တာမို႔ ဒါပဲ

လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔သာပါ။ ျပီးေတာ့ ရာေက်ာ္က လယ္လုပ္ျပီဆိုရင္ အလုပ္သမားေတြ ငွားထားေပမဲ့ စိတ္တိုင္းမက်တာနဲ႔
သူကုယ
ိ ္တိုင္ ဆင္းဆင္းလုပ္တာေၾကာင့္ ပင္ပန္းလြန္း လို႔ က်မက သိပ္မလုပ္ေစခ်င္ပါဘူး။ သူက ကန္သင္းေပါက္လည္း
ကိုယ္တိုင္လုပ္ရမွ.. စက္ေမာင္းလည္း ကိုယ္တိုင္လုပ္ရမွဆိုေတာ့.. လိုအပ္တာထက္ ပင္ပန္းတယ္လို႔ က်မက ထင္တာေလ။
က်မကေတာ့ ရန္ကုန္မွာ အေဖက ခရီးသြားကားေတြ ေထာင္ထားတာမို႔ အေဖ့ကားေတြ ေမာင္းေပးတာမ်ိဳး.. ဧည့္သည္ေတြနဲ႔
ေလွ်ာက္လိုက္ေပးတာမ်ိဳးကို လုပ္ေစခ်င္တာ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဖကလည္း သူ႔ကို ခ်စ္ေနျပီေလ။ ဒါေပမဲ့ သူက
ရန္ကုန္မွာ မေပ်ာ္ဘူး။ လယ္ပဲ ျပန္လုပ္ခ်င္ေနတာ..။ ေနာက္ေတာ့ က်မအေဖကလည္း သူ လယ္လုပ္ခ်င္တာကို
အားေပးပါတယ္။ ရာေက်ာ့္အေဖဆိုရင္လည္း ေရဆင္းက ေက်ာင္းျပီးထားတာကို ကိုယ့္လယ္ပဲ ေခတ္မီနည္းစနစ္ေတြနဲ႔
ျပန္လုပ္မယ္လို႔ ေၾကြးေက်ာ္ျပီး တကယ္ ၾကိဳးစားပမ္းစား လုပ္ေနတာ။ ဒါကိုပဲ ရာေက်ာ့္အေမ ေက်ာင္းဆရာမၾကီးက
သေဘာက် ေက်နပ္ေနတာဆိုေတာ့ က်မလည္း ရာေက်ာ့္ကို အားေပးရ ေတာ့တာပါပဲ။
 အဲဒီအခ်ိန္မွာ စစ္အစိုးရကလည္း စပါးျပီးစပါးေတြ.. တႏွစ္သံုးသီးစီမံကိန္းဆိုတာေတြ လုပ္ေနျပီ။ က်မတို႔
လယ္ကလည္း ေႏြစပါးဆို အထြက္ေကာင္းေလေတာ့ ရာေက်ာ္က ပံုေအာျပီး လုပ္ေတာ့တာေပါ့။ အစိုးရက ေရသြင္းတဲ့အခါ
စက္ေမာင္းဖို႔ ဆီလည္း အလံုအေလာက္ ေပးမယ္ဆိုတာကိုး။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဒီအစိုးရဆိုသူမ်ားရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း
အစပိုင္းမွာသာ စက္ဆီလည္းေပး.. ေထာက္ပံ့စရာရွိတာေထာက္ပ.ံ့ . ေျမၾသဇာ ပိုးသတ္ေဆးကအစ ေပးပါမယ္ ဆိုတာေတြ
ေၾကျငာျပီး တကယ္လိုျပီဆိုတဲ့ အခ်ိန္လည္း က်ေရာ ဘာမွမရေတာ့ပါဘူး။ လယ္သမားေတြကေတာ့ အလုပ္က စေနျပီ..
ခရီးေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေရာက္ေနျပီဆိုေတာ့့ ျဖစ္ေအာင္ပဲ ဆက္လုပ္ရေတာ့တာေပါ့။ လိုသမွ် အျပင္ကေန ၀ယ္ျဖည့္ေပါ့။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကရင္ျပည္နယ္ မြန္ျပည္နယ္မွာ လယ္လုပ္မယ့္သူ အင္မတန္ရွားေနခ်ိန္ပါ။ လူငယ္ လူလတ္
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက နီးစပ္ရာ ထိုင္းႏို္င္ငံမွာ အလုပ္သြားလုပ္ျပီး အဆင္ေျပၾကတာမို႔ ရြာမွာ လယ္လုပ္မယ့္သူ မရွိသေလာက္
ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ အလုပ္သမားေတြ ေစ်းေကာင္းပါတယ္။ ဆိုေတာ့ လယ္လုပ္ရတာ အရင္းအႏွီး အမ်ားၾကီး
ပိုစိုက္လာရပါတယ္။

ဒီၾကားထဲ ကရင္ျပည္နယ္ဘက္ဆီမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက အလြန္အကၽြံသစ္ခုတ္မႈေတြ

ရွိတာရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္.. အဲဒီ ၂၀၀၀ျပည္ႏ
့ ွစ္ထဲမွာ အခ်ိန္မတန္ဘဲ မိုးၾကီးတာ.. ေရတက္တာေတြ ျဖစ္လာတာမို႔
စပါးေတြ သီးႏွံေတြ ပ်က္တဲ့ အေလ့အက်င့္ ျဖစ္လာေနပါတယ္။ က်မတို႔လည္း အရင္းေတာင္ အျပည့္ျပန္မရ ျဖစ္သြားပါတယ္။
ဒါေတာင္ ကိုယ္ပိုင္လယ္မို႔ပါ။ အငွားလုပ္ရတဲ့ လယ္သာဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡၾကီးမယ့္ကိန္း။ တကယ္လို႔ အစိုးရကသာ
သူတို႔ေျပာတဲ့အတိုင္း လယ္လုပ္သူေတြအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ေထာက္ပံ့တာေတြ.. ပံ့ပိုးတာေတြ ရွိခဲ့ရင္ေတာ့လည္း က်မတို႔
အရႈံးကလည္း အဲေလာက္မ်ားဖို႔ မရွိပါဘူး။ ပိုဆိုးတာကေတာ့ ထြက္တဲ့စပါး အစိုးရကို သြင္းရမယ္လုိ႔ သတ္မွတ္လိုက္တာပါပဲ။
ဒီေတာ့ ေစ်းေကာင္း မရတာေရာ.. အရင္းအႏွီးမ်ားတာေၾကာင့္ေရာ.. အဲဒီႏွစ္မွာ မြန္ျပည္နယ္.. ကရင္ျပည္နယ္ တေက်ာက
လယ္သမားေတြ ေတာ္ေတာ္ အထိနာၾကပါတယ္။ က်မတို႔လည္း အပါအ၀င္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ အလြယ္တကူနဲ႔ေတာ့
လက္မေလွ်ာ့ၾကပါဘူး။ ေနာက္ တႏွစ္မွာ မိုးစပါးေရာ ေႏြစပါးေရာ ထပ္လုပ္ၾကေသးတာပါ။ ဒါေပမဲ့လည္း အဲဒီေနာက္မာွ လည္း
ေရၾကီးတယ္.. မိုးေစာတယ္။ အစိုးရက အတင္းအဓမၼ စပါး၀ယ္တယ္.. ေစ်းႏွိမ္တယ္။ ဆိုေတာ့့ မထူးဇာတ္ေတြပဲဆိုပါေတာ့။

အဓိက စိတ္ပ်က္လာတာကေတာ့ ကိုယ့္လယ္ကိုယ္စိုက္လုပ္ရျပီး အစိုးရက အဓမၼ ေစ်းႏွိမ္ ၀ယ္တာ တဲ့

ကိစၥကိုပါပဲ။ သိပ္ကို မတရားလြန္းတာမို႔ ေနာက္ဆံုး က်မတို႔ ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ လယ္လုပ္ဖို႔ကို
စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း က်မကို “လယ္မလုပ္ေတာ့ဘူးလား” လို႔ ေမးၾကရင္ က်မေျဖေနက် စကားရွိပါတယ္။
“မလုပ္ေတာ့ဘူး.. က်မတို႔လ ယ္က ေရႊထြက္လို႔”.. ဆိုတာပါ။ တကယ္လည္း က်မမွာရွိသမွ် စုေဆာင္းထားသမွ်
ေရႊတိုေရႊစပါမက်န္ အကုန္ထြက္သြားတာေလ။ ရာေက်ာ္လည္း အဲဒီေတာ့မွပဲ သူ႔လယ္ကို စိတ္ျပတ္ သြားေတာ့တာ။
မျပတ္လည္း မရေတာ့ဘူးေလ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကရင္ျပည္နယ္ မြန္ျပည္နယ္ဘက္မွာ တစတစနဲ႔ လယ္ပိုင္ရွင္ေတြက
သူတို႔လယ္ေတြကို ပစ္ထားလိုက္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ ဒီေတာ့လည္း အစိုးရမင္းမ်ားက လယ္ရွိလ်က္နဲ႔ မလုပ္ရင္ သိမ္းမယ္လို႔
အမိန္႔ထုတ္ပါတယ္။ လယ္သမားေတြမွာေတာ့ ဆုပ္လည္းစူး စားလည္းရူးေပါ့။ ရာေက်ာ့္မိဘေတြကေတာ့ သိမ္းလည္း
သိမ္းေပါ့.. လုပ္မယ့္သူမွမရွိတာလို႔ ခပ္ေအးေအးပဲ ေျပာပါတယ္။ အခ်ိန္ျပည့္ စိတ္ဒုကၡေရာက္ေနရမွာကိုေတာ့
မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး… တသက္လံုး ပိုင္ခဲ့တဲ့ လယ္ေတြကိုပဲ အဆံုးရႈံးခံလိုက္ေတာ့မယ္… တဲ့။ ခုေတာ့ ဘယ္လို ေနတယ္ မသိပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ လယ္ကို ကၽြမ္းက်င္ျပီး လယ္ပိုင္ေတြလည္း ရွိၾကတဲ့သူေတြကေတာ့ လယ္ပဲ လုပ္ခ်င္တာပါ။

သူ႔လယ္မွာ သူပဲ အရွင္သခင္ေလ..။ ဘယ္ေလာက္ အရသာရွိလိုက္လ.ဲ .။ ကိုယ့္လက္နဲ႔ ကိုယ့္ေခၽြးနဲ႔ စိုက္ထားတဲ့ လယ္ေတြက
စပါးပင္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ျမင့္တက္လာတာ.. ၀င္းမွည့္လာတာ.. ရိတ္သိမ္းခ်ိန္တန္လာတာေတြကို တေန႔တေန႔
ၾကည့္ေနရတာ သိပ္ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းတာပါ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီကရတဲ့ စပါးကို ဆန္ျဖစ္တဲ့အထိ ကိုယ္တိုင္လုပ္ရ..
ထမင္းျဖစ္တဲ့အထိ ခ်က္ရတာ..။ သိပ္ သေဘာက်စရာ ေကာင္းတာပါ။ ပင္ပန္းေပမဲ့ စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္..။ ဒါေပမဲ့
ကိုယ့္လယ္က ထြက္တဲ့စပါးမွ ကိုယ္မစားရ.. ၀မ္းစာစပါးေတာင္မခ်န္ရဘဲ အစိုးရကို သတ္မွတ္တင္းေရ ျပည့္မီေအာင္
ျဖည့္ေရာင္းေနၾကရေတာ့ လယ္သမားေတြ လယ္လုပ္ရတာမွာ ဘာ အက်ိဳးအျမတ္မွ မရွိတဲ့အျပင္ စိုက္ထုတ္ရတဲ့ စိတ္အင္အား
လူအင္အားေတြပါ ျပဳန္းတီးကုန္တာပါ။

၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္ထဲမွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအရ အဲလို စိတ္ပ်က္စရာေတြ ၾကံဳခဲ့ရေပမဲ့ ေက်ာင္းေတြဖြင့္ခ်ိန္မို႔

စာသင္ေနရတဲ့ က်မက အဲဒီ ျပႆနာေတြ အခက္အခဲေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အရင္ကေလာက္ ေသာက မဖိစီးေတာ့ပါဘူး။
က်မရဲ႕ ဆရာမသက္တမ္း တေလွ်ာက္မွာ ေမာ္လျမိဳင္မွာ ဆရာမျဖစ္ရတဲ့အခ်ိန္ကုိ ေက်နပ္ရတာ ေနာက္တမ်ိဳးကေတာ့
အင္မတန္ စာသင္လို႔ေကာင္းတာပါ။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အသက္အရြယ္ ရလာခ်ိန္…။ စာသင္ဖို႔ ကိုယ္ပိုင္၀မ္းစာကလည္း
အေတာ္အတန္ အားေကာင္းလာတာမို႔ေရာ.. ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ လိမၼာ
နာယူမႈေၾကာင့္ေရာ... ပါပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္ထဲမွာပဲ က်မ ကထိကအျဖစ္ ရာထူးတက္သြားတာမို႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႔
လုပ္ႏိုင္ေျခလည္း ပိုမ်ားလာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မဟာ၀ိဇာတန္းကို က်မ သင္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ေတြ သင္ရိုးေတြ ေရြးခ်ယ္လို႔
ရတာပါပဲ။ ေနာက္ သင္ၾကားနည္းကိုလည္း ေက်ာင္းသားေတြ ဦးေဆာင္ ေဆြးေႏြးေစတာမ်ိဳး ေလ့က်င့္ေပးႏိုင္လာပါတယ္။
ပါေမာကၡ ဆရာမၾကီးလည္း က်မရဲ႕ တကယ့္သေဘာထားနဲ႔ စရိုက္သဘာ၀ကို အေတာ္အတန္ သိသြားတာေၾကာင့္
ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ရွိသြားတာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမဲ့ ဘာျပႆနာမွ ထူးထူးေထြေထြ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ က်မတို႔
ဆရာ ဆရာမေတြကလည္း ညီေပတာကိုး။ (အဲဒီတုန္းကတည္းက က်မမွာ ယံုၾကည္စိတ္တခု စြဲခဲ့ပါတယ္။ အမွန္တရားက
အားေကာင္းရင္ အမွားက အလိုလို အားနည္းျငိမ၀
္ ပ္သြားတယ္…ဆိုတဲ့ အယူအဆပါ)။

အဲဒီအခ်ိန္ေတြထဲမွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး စာေလးသင္ျပီး ေနေပ်ာ္ေနတဲ့ က်မကို လႈပ္ႏိႈးလိုက္တာက

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ရဲ႕ “အမ်ိဳးသားပညာရည္ျမင့္မားမႈ ႏွစ၃
္ ၀စီမံကိန္း” ဆိုတာၾကီးေပါ့။ အဲဒီစီမံကိန္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ
ျပႆနာေတြကို ေသခ်ာေျပာျပမွပဲ ျမသီလာရဲ႕ သမိုင္းနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ က်မ တာ၀န္ေက်တယ္ရယ္လို႔ လိပ္ျပာသန္႔ႏိုင္မွာပါ။
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၃၄)

(ေနရာသစ္တခုမွာ ဘ၀ကို တစ္ကေန ျပန္ျပန္စခဲ့ဖူးတာ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိေတာ့။ ခုလည္း

အသစ္ကေန ျပန္စေနရတာေလ။ ပင္ပန္းလိုက္တာ..။ ေရသစ္ေျမသစ္ ၀န္းက်င္သစ္ အေတြ႔အၾကံဳသစ္ေတြထဲမွာ တကယ္ပဲ
စိတ္ေမာလူေမာ..။ အခ်ိန္ဆင္းရဲတယ္ဆိုတဲ့စကားက အပိုတင္စားေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေတာင္ ရထားစီးေနခ်ိန္ပါမခ်န္
စာဖတ္တဲ့ အလုပ္လုပ္ေနတာပါ။ ဒါမွပဲ တပတ္တရက္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးျပီး Blog မွန္မွန္ ေရးႏိုင္ေအာင္။ ေစာင့္ဖတ္သူေတြကို
အားနာတာေရာ.. ကိုယ့္ရဲ႕ေရးခ်င္စိတ္က ခၽြန္းအုပ္မရတာေၾကာင့္ေရာ.. တပတ္တပုဒ္ပံုမွန္တင္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတာပါပဲ..။
အဲဒီၾကားထဲက ခုလို ေနာက္က် က် သြားရတာေတြ အတြက္ေတာ့

၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္မွာ စျပီးအကာင္အထည္ေဖာ္မယ္ဆိုတဲ့ ႏွစ္၃၀စီမံကိန္းရဲ႕ အဓိက ဦးတည္ခ်က္က

ပညာေရးစနစ္ဟာ Information Technology ကို အေျခခံျပီး ေက်ာင္းသားေတြ ပညာရည္ျမင့္မားဖို႔ပါတဲ့။ အဲဒီအတြက္
ေက်ာင္းေတြမွာ ကြန္ပ်ဴတာ အေဟာင္းေတြေရာက္လာပါတယ္။ Model နိမ့္တာကို မေျပာေတာ့ပါဘူး.. အျမင္ကိုက
ေတာ္ေတာ္ မလွေတာ့တဲ့ မီးက်ိဳး ေမာင္းပ်က္ ကြန္ပ်ဴတာေတြအတြက္ ေက်ာင္းေတြမွာ အခန္းေကာင္းေကာင္းတခု အဆင္သင့္
ျပင္ထားရပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာအတြက္ လိုအပ္ခ်က္အျဖစ္ ေလေအးေပးစက္ေတြ တပ္ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအခန္းေတြကို
Multimedia Classroom လို႔ ဆိုင္းဘုတ္တပ္ရပါတယ္။ ျပီးရင္ ပညာေရးေကာင္စီ ဥကၠ႒အပါအ၀င္ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕
ဥကၠ႒ျဖစ္ထေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးခင္ညြန္႔ကို ရက္ခ်ိန္းေတာင္းျပီး ဖြင့္ပြဲ ဖိတ္ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဗိုခင္ညြန္႔ ေကာ့ေကာ့
ေကာ့ေကာ့နဲ႔ လာဖြင့္မယ့္ေန႔အတြက္ ျပင္ဆင္ေစာင့္ၾကိဳျပီးသကာလ ဖြင့္ျပီးျပီဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး အဆင့္က အဲဒီသတင္း
ဓာတ္ပံုနဲ႔တကြ… သတင္းစာထဲမွာ ျပစရာပါသြားဖို႔ပါပဲ။ အဲဒီ အဲဒီရဲ႕ေနာက္မွာေတာ့ Multimedia Classroom ဆိုတာဟာ
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တံခါးပိတ္ေသာ့ခတ္ထားတဲ့၊ အခြင့္ထူးခံ ဆရာမတခ်ိဳ႕နဲ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕သာ
၀င္ေရာက္ကိုင္တြယ္ သံုးစြဲခြင့္ရွိတဲ့ အခန္းတစ္ခုသာ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ကြန္ပ်ဴတာခန္းေတြ ပိတ္ထားခ်ိန္မ်ားတာကေတာ့
မီးမွန္မွန္ မလာတာေၾကာင့္လည္း ပါတာေပါ့ေလ။

(အဲဒီစီမံကိန္းမွာ ကြန္ပ်ဴတာအေရာင္းဆိုင္ေတြ၊ ေလေအးေပးစက္ဆိုင္ေတြ၊ UPS ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြေတာ့

ေတာ္ေတာ္ အလုပ္ျဖစ္သြားတာေပါ့။ အဓိကကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာကို ျမန္မာျပည္ထဲ အေရာက္သြင္းခြင့္ရတဲ့
ရဲႏိုင္၀င္း(ဗိုခင္ညြန္႔သား) ေက်းဇူးေပါ့ေလ… တခါတေလေတာ့ ဒါကပဲ ႏွစ၃
္ ၀စီမံကိန္းထဲက Hidden Agenda တခုလားလို႔
က်မ ေတြးမိတတ္ပါတယ္)

ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ Time-table ထဲမွာ ကြန္ပ်ဴတာခ်ိန္လို႔ တပတ္တခ်ိန္ပါေပမဲ့ တလမွ တၾကိမ္ေတာင္

မ၀င္ရတတ္ပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေက်ာင္းက Multimedia Class ကေန ကြန္ပ်ဴတာ သံုးတတ္သြားတဲ့သူ
တေယာက္မ(ွ တေယာက္မ)ွ မရွိဘူးဆိုတာပါပဲ။ ရွိတယ္လို႔ ထုတ္ျပရင္လည္း အဲဒီေက်ာင္းသားဟာ
အခြင့္ထူးခံတေယာက္သာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ပိုင္းေတြမွာပဲ အေ၀းသင္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္လည္း စေန
တနဂၤေႏြေတြမွာ နီးစပ္ရာ ေက်ာင္းေတြ ျမိဳ႕နယ္ျငိမ္၀ပ္ပိျပားေရးရံုးေတြမွာ ျမန္မာ့ရုပ္သံကေန ဘာသာရပ္အလိုက္
သင္ၾကားခ်က္ ပို႔ခ်ခ်က္ေတြ လႊင့္ေပးတာမ်ိဳး လုပ္ေပမဲ့ အင္မတန္ပ်င္းစရာေကာင္းလွျပီး ဘယ္လို အာမခံခ်က္မ်ိဳးမွ မရွိတဲ့
အဲဒီအစီအစဥ္ကို ၂ပတ္ထက္ပိုျပီး ဘယ္သူမွမလာၾကပါဘူး။ က်မအပါအ၀င္ ဆရာဆရာမေတြခမ်ာမွာေတာ့ ျမိဳ႔နယ္ေတြထိ
ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စား ကိုယ္စရိတ္ကိုယ္ခံျပီး သြားၾကရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း စရိတ္ျပန္ေပးမယ္လို႔ ေျပာခဲ့ေပမဲ့လည္း
ေပၚမလာပါပဲ။ က်မဆို ကေလးငယ္ငယ္ေလးကို ထားခဲ့ျပီး ေမာ္လျမိဳင္ကေန သံျဖဴဇရပ္ထိ သြားခဲ့ရပါတယ္။ ေတာ္ေသးတာက
၄ပတ္လည္းေျမာက္ေရာ ေက်ာင္းသားတေယာက္မွ မလာလုိ႔ဆိ္ုျပီး အစီအစဥ္ရပ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပညာေရး၀န္ၾကီးဌာနက
ေျပာတာေတာ့ အဲဒီ ရုပ္သံနဲ႔ ပို႔ခ်တဲ့အစီအစဥ္က ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုပ.ဲ . :D မြန္ျပည္နယ္မပါဘူးျဖစ္မယ္။

အဲဒီတုန္းက သူတို႔ေအာင္ျမင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ထဲမွာ ဆရာဆရာမေတြ ပင္ပန္းၾကရသလို

ေက်ာင္းသားေတြခမ်ာလည္း နစ္မြန္းၾကရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဲဒီတုန္းက အေ၀းသင္ေက်ာင္းသားေတြခမ်ာ ျပ႒ာန္းထားတဲ့
သင္ရိုးက မ်ားေတာ့ ရုပ္သံက လႊင့္တဲ့ အပုဒ္ေတြကမ်ား အေရးၾကီးသလားလို႔ ထင္ၾကျပီး အဲဒီအပုဒ္ေတြ ဖိက်က္ၾက..။
ေနာက္ေတာ့ အဲဒီအပုဒ္ေတြက အနီးကပ္သင္တန္းခ်ိန္က်ကာမွ ျဖဳတ္တဲ့အထဲ ပါေနတာမ်ိဳး.. (ဆန္းတယ္ေနာ္.. က်မတို႔
ႏိုင္ငံေလာက္ ပညာေရးကို လုပ္ခ်င္သလို ပစၥလကၡတ္လုပ္တာမ်ိဳး၊ ကလိမ္ကညစ္လုပ္တာမ်ိဳး ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွ မရွိဘူး
ထင္ပါတယ္.. က်မ ေလ့လာရသေလာက္ေတာ့ မေတြ႔ဖူးေသးပါဘူး)။

ျပီးေတာ့ တႏွစ္လံုးကို သင္ရိုးအျဖစ္ အပုဒ္ ၂၀ေလာက္ ထည့္ထားျပီး စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ၂ပတ္သာလိုေတာ့တဲ့

အနီးကပ္သင္တန္းခ်ိန္က်မွ ၁၀ပုဒ္ေလာက္ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ အမ်ားစုက က်က္ထားတဲ့ စာေတြ ျပဳတ္တဲ့အထဲ ပါသြားတာ
အဲဒီအျဖစ္အပ်က္က ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဆင္းရဲစရာေကာင္းလဲ..။ ဒီေတာ့ အဲဒီ ႏွစ္ပတ္အလို က်မွ တဘာသာကို အနည္းဆံုး
အသစ္ ၅ပုဒ္ ထပ္က်က္ၾကရပါတယ္။ ဆိုေတာ့ Major တခုမွာ အနည္းဆံုး ၅ဘာသာရွိတာမို႔ ၂ပတ္မွာ ၂၅ ပုဒ္
ထပ္က်က္ရပါမယ္။ ျပီးေတာ့ ျမန္မာစာေမဂ်ာက လြဲရင္ က်န္တဲ့ ဘာသာေတြက အဂၤလိပ္လို က်က္ရတာ။ ျမန္မာစာ
ဆိုရင္လည္း ေက်ာက္စာေတြ.. ကဗ်ာစာသား.. စကားေျပစာသား Quotation ေတြ က်က္ရတာ။ ဘယ္လိုမွ
မက်က္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ အေ၀းသင္ေက်ာင္းသားေတြ အင္မတန္ပင္ပန္းၾကပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔လည္း တႏွစ္လံုး အလုပ္လုပ္ျပီး ဒီအနီးကပ္ကာလမွပဲ အလုပ္ေတြကေန ခြင့္ေတြ

ယူျပီး က်ဴရွင္ေတြယူရ.. စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို နယ္ေဒသေတြကေန တကၠသိုလ္ရွိရာျမိဳ႕ကို လာေနၾကရတာမို႔
ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားၾကတာေၾကာင့္ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ကလည္း အေရးၾကီး ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ေတာ္ရံု
အပင္ပန္းလည္း မခံႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ခိုးခ်ရတဲ့ လမ္းကိုပဲ ေရြးပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာကေတာ့
တျခား အာရံုမ်ားစရာ ပတ္၀န္းက်င္နည္းပါးတာေၾကာင့္ေရာ.. ဆရာ ဆရာမေတြက အနီးကပ္သင္တန္းေတြမွာ ပို႔ခ်ခ်က္ေတြကို
က်က္မွတ္ရလြယ္ေအာင္ သင္ေပးႏိုင္ၾကတာေၾကာင့္ေရာ.. က်ဴရွင္ေတြက ပိုက္ဆံယူသင္တယ္ဆိုေပမဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ
စာေမးပြဲေျဖႏိုင္ေအာင္ တကယ္ သင္ေပးတာေၾကာင့္ေရာ ဆိုပါေတာ့။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေက်ာင္းစာအတြက္ သိပ္
အခက္အခဲ မၾကံဳၾကရပါဘူး။ ေအာင္မွတ္ဖိုးေလာက္ကုေ
ိ တာ့ ျပင္ဆင္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အဲဒီတုန္းက ေမာ္လျမိဳင္
တကၠသိုလ္မွာ ခိုးခ်တဲ့ ဓေလ့ မထြန္းကားခဲ့တာပါ။

အဲဒီတုန္းကဆိုရင္ အနီးကပ္က်မွ သင္ရိုးေတြကို ျဖဳတ္ခ်ပစ္တဲ့ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အေ၀းသင္ဌာနက

ဆရာဆရာမၾကီးေတြကို က်မတို႔ ႏွစ္တိုင္း စိတ္ခုၾက.. စိတ္ဆိုးၾကရပါတယ္။ ခုခ်ိန္ထိလည္း သူတို႔ ဘာလို႔ အဲလို
လုပ္တာလဲဆိုတာကို နားမလည္ပါဘူး။ က်မကေတာ့ ႏွစ္စကတည္းက ၁၅ပုဒ္ျပ႒ာန္းရင္လည္း ၁၅ပုဒ္ေပါ့။ စာေမးပြဲမွာလည္း
အဲဒီ ၁၅ပုဒ္ထဲကပဲ ေမးေပါ့။ အဲဒါကို မေျဖႏိုင္ရင္ ေက်ာင္းသားအျပစ္ေပါ့။ ခုေတာ့ သူတို႔ လုပ္ပံုကိုက ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ
တမင္ညစ္သလိုျဖစ္ေနေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ခိုးခ်ေအာင္ တြန္းပို႔ေန သလိုပဲလို႔ ခံစားရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မ ရန္ကုန္
ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေ၀းသင္ဌာနက ဆရာမၾကီးတေယာက္ကို ေမးမိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲလို အနီးကပ္က်မွ ပုဒ္ေရေတြ
ျဖဳတ္ပစ္တာမ်ိဳး အသစ္တိုး တာမ်ိဳး လုပ္တာလဲ.. လို႔။ အဲဒီ ဆရာမၾကီးက ေျပာပါတယ္။ ျဖဳတ္ပစ္လည္း အကုန္
က်က္ထားျပီးသားဆိုရင္ ေျဖႏိုင္ရမွာ ေပါ.့ . တဲ့။ သူေျပာတာ မမွားပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ ဆရာဆရာမေတြအေနနဲ႔
ထည့္တြက္ေပးရမွာက ေက်ာင္းသားေတြ ဆီမွာ ရွိေနႏိုင္တဲ့ Exam Fright ကိုပါ။ ဒီေတာ့ စာေမးပြဲ သိပ္နီးလာခ်ိန္က်မွ
ဘာသာတိုင္းမွာ ကိုယ္က်က္ထားတဲ့စာ ျပဳတ္သြားျပီး ကိုယ္မသိတ.ဲ့ . ကိုယ္က်က္မထားတဲ့ စာေတြ ထပ္တိုးလာတာဟာ
ေက်ာင္းသားေတြကို ဘယ္ေလာက္ တုန္လႈပ္ေစမလဲ..။ ဒါဟာ ဆရာဆရာမေတြမွာ အလိုလို ရွိေနသင့္တဲ့ Hidden ethic ပါ။
ျပီးေတာ့ ဒါဟာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပညာေရးအတြက္ ေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးဆက္ရေစတဲ့ မူမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူးေလ။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ျပႆနာက ေမာ္လျမိဳင္မွာ ရွိေနတုန္းမွာေတာ့ က်မအတြက္ သိပ္ သိသိသာသာၾကီး

မထိခိုက္ေစခဲ့ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာ ေက်ာင္းသားေတြက အတန္အသင့္ စာလိုက္ႏိုင္တာေၾကာင့္ပါပဲ။

၂၀၀၀ရဲ႕ ေဆာင္းဦး ႏိ၀

ု င္ဘာ..။ ေမာ္လျမိဳင္ရဲ႕ ျမသီလာမွာ စာသင္ခ်ိန္ေတြနဲ႔.. ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ က်မ
နပမ္းလံုး ေနရတုန္းမွာပဲ.. အေမ့ဆီက ဖုန္း၀င္လာပါတယ္။ အေဖ ေနမေကာင္းဘူးတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ အသက္
၅၆ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ အေဖက လူငယ္ေလးလို သြက္လက္ေ နတတ္တာ။ က်မနဲ႔ အေဖ့ကို ေမာင္ႏွမ က်ေနတာပဲလို႔ လူတိုင္းက
ေျပာေနတဲ့အခ်ိန္။ ျပီးေတာ့ အရက္မေသာက္ ဘီယာမေသာက္.. ေဆးလိပ္ မေသာက္.. ၀ိုင္နီကိုေတာင္ ေဆးျဖစ္၀ါးျဖစ္သာ
ေသာက္တတ္တဲ့ အေဖက အသည္းကင္ဆာ.. ျဖစ္ရသတဲ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အစိတ္ေလာက္က ၀မ္းကိုက္ပိုး အသည္းကို
ေရာက္တယ္ဆိုလား.. ျဖစ္ဖူးရာကေန.. ။ ေနာက္ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္က်ေတာ့ အသည္းေရာင္ အသား၀ါနဲ႔
ေဆးရံုတက္ရရာက အေဖ အသည္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေဆးေတြ အမ်ားၾကီးေသာက္ခဲ့ရဖူးတာ မွတ္မိတယ္။
 ညီမအလတ္က ေျပာတယ္.. အေဖအေျခအေန သိပ္မေကာင္းဘူးတဲ့။ က်မ ေတာ္ေတာ္ တုန္လႈပ္
သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မ ေက်ာင္းက ခြင့္ယူျပီး မိသားတစုလံုး ရန္ကုန္ဆင္းရပါတယ္။ အေဖ့ကို အဲလို မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔
တခါမွ မေတြ႔ဖူးတာမို႔ က်မေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားပါတယ္။ အေဖက သတၱိေတာ့ တကယ္ ေကာင္းတာ..
ကင္ဆာစာအုပ္ေတြ ဖတ္ျပီး သူ႔ဆရာ၀န္ၾကီး ေဒါက္တာဦးမ်ိဳးသြယ္နဲ႔ ညွိပါတယ္။ ဓာတ္မကင္ဘူး.. အနာအက်င္
အကိုက္အခဲေ၀ဒနာ သက္သာေစမယ့္ ေဆးပဲ ေပးပါ.. တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အေျခအေနသိေနတဲ့ အေဖကေရာ က်ိတ္ျပီး
ခံစားမေနဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာမလဲ..။ က်မရင္ထဲမွာ မခ်ိဘူး။ အေမ့စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ က်မက အေဖ့သမီးေလ..။ အေဖကို
အထင္ၾကီး.. အခ်စ္ၾကီး.. ျပီးေတာ့ အေဖကို ကိုးကြယ္သူ..။ အေဖ့ကို က်မ တခါမွ ေက်းဇူး မဆပ္ဖူးေသးပါဘူး။ က်မ
တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္တက္ေနတုန္း အေဖ တေခါက္ အသည္းအသန္ ျဖစ္တုန္းကလည္း က်မက ေက်ာင္းစာတဘက္နဲ႔
ေနသာသလို ေနခဲ့တာ။ အေဖ့ကိုေရာ အေမ့ကိုပါ ခုခ်ိန္ထိ က်မ ျပဳျပဳစုစု တခါမွ မရွိဖူးေသး။ ျပဳစုဖို႔လည္း မၾကံဳၾကိဳက္တတ္။
အေဖနဲ႔ အေမကသာ က်မနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဒုကၡခံခဲ့ရရွာတယ္။ အဲလိုနဲ႔ပဲ က်မဘ၀မွာ ေက်းဇူးအေၾကြးေတြ
မ်ားလွခ်ည့္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ က်မဘ၀ထဲ အျမဲ မေအးမခ်မ္း မတည္မျငိမ္ ရွိေနရတာမ်ားလားလို႔လည္း မၾကာခဏ
ေတြးမိတတ္ပါတယ္။ ခုထိ က်မမွာ ရွိတဲ့ ေသရာပါမယ့္ ဒဏ္ရာက အဲဒါပါ..။

ဒီတေခါက္မွာလည္း အေဖ့နား ၁၀ရက္ေလာက္ေနျပီး က်မ ေမာ္လျမိဳင္ျပန္ရျပန္ပါတယ္။ အေဖ့ဆီ ခဏ ခဏ

ဆင္းလာမယ္လို႔ က်မေျပာခဲ့ေသးတာ။ အေဖကေတာင္ ‘အမေလး ပင္ပန္းတယ္.. မလာနဲ.႔ . ေႏြက်မွလာ.. ငါ ဘာမွမျဖစ္ဘူး’လို႔
ခပ္မာမာ ျပန္ေျပာခဲ့ေသးတာ…။ က်မစိတ္ထဲ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀.. အေဖ အသည္းအသန္ျဖစ္စဥ္က ဆရာ၀န္က 5 years
survival လို႔ ေျပာခဲ့ျပီး အေဖက ခုခ်ိန္ထိ ေနေနရေသးတာပဲလို႔ ေတြးေနပါတယ္။ က်မ ေမာ္လျမိဳင္ျပန္ေရာက္ျပီး တပတ္တခါ
အိမ္ကို ဖုန္းဆက္.. ၾကားေနရတဲ့ အေဖ့ အသံက မာတုန္း..။ အစားအေသာက္လည္း မပ်က္ဘူးတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေဖေဖာ္၀ါရီလ
ေရာက္လာပါတယ္။ အေမက ဒီလကို စိတ္ပူရွာပါတယ္။ အေဖ့ေမြးေန႔က ေဖေဖာ္၀ါရီ ၉ရက္ေလ..။ အေမကေျပာတယ္..
သမီးေရ.. သက္တမ္းေစ့ ဆိရ
ု င္ေတာ့ ဒီေမြးေန႔ေလး ဂရုစိုက္ရမယ္တ.ဲ့ .။ က်မမွာ ရင္ကို ေမာေနတာပါပဲ..။ အဲဒီတုန္းကဆို
က်မအသက္ ၃၆ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အေဖလည္း ၅၆ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ မိစံုဖစံု ေနလို႔ ရေသးတဲ့ အရြယ္ေတြပါ..လို႔
ေတြးေနမိတယ္။

အေဖ့ေမြးေန႔ ေက်ာ္သြားေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ.္ . စိတ္ထဲ အေဖေတာ့ ဒီေတာင္ေက်ာ္ျပီလို႔ ယံုေတာ့တာ။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ခါတိုင္းဖုန္းဆက္ေနက်.. တနဂၤေႏြမွာ က်မ အိမ္ကို ဖုန္းမေခၚျဖစ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၉ရက္မနက္..
(က်မတို႔ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္ေနတာတခုက အဲဒီေန႔က အေဖ့ ဗမာလိုေမြးေန႔ပါ)။ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာ စာသင္ေနတုန္း
ဗိုခ်ဳပ္တင္ဦးတိ႔ု ဘားအံနားမွာ ဟယ္လီေကာ္ပတာ ပ်က္က်လို႔.. ဆိုတဲ့ သတင္း ၀င္လာပါတယ္။ မနက္ ၉နာရီေလာက္တဲ့။
အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ က်မ စိတ၀
္ င္စားရံူပါပဲ.. သိပ္စိတ္မေကာင္း မျဖစ္မိလိုက္ပါဘူး။ ဗိုခ်ဳပ္တင္ဦးက က်မသိသေလာက္
တပ္ထဲမွာ Hard liner ေလ။ ျပီးေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ တင္းမာျပီး ရိုင္းရိုင္းပ်ပ်
ေျပာတတ္သူ။ ဒီေတာ့ သူ႔သတင္းအၾကားမွာ က်မက ေျပာလိုက္ေသး.. အဲဒါ ဘုရားရိုက္တာ.. လို႔။ အဲဒီည ၈နာရီ…
က်မအိမ္ခန္းေလးထဲမွာ အေဆာင္ေန သူငယ္ခ်င္း ဆရာမေတြ ၆ေယာက္ေလာက္က ဗိုခ်ဳပ္တင္ဦးတို႔ သတင္းကို နားေထာင္ဖို႔
ေရာက္ေနၾကတာ…။ က်မသမီးငယ္ေလးက ေပါင္ေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္လို႔။ သားၾကီးက သူ႔ကုတင္ေပၚ စာဖတ္ေန တာေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန…
္ ……..

ညၾကီးမင္းၾကီးကို လိပ္ျပာအနက္ေလးတေကာင္ က်မတို႔ အိမ္ခန္းေလးထဲမွာ ထိုင္ေနတဲ့ လူအုပ္စုထဲ

၀င္လာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒါက လိပ္ျပာရဲ႕ သဘာ၀မဟုတ္ဘူးမို႔လား။ လိပ္ျပာဆိုတာ လူေၾကာက္တယ္ မဟုတ္လား။
ျပီးေတာ့.. အဲဒီလိပ္ျပာေလးက က်မပခံုးမွာ နား… ျပီးေတာ့ ေရွ႕နားေလးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ရာေက်ာ့္ပခံုးမွာ နား..။ ျပီးေတာ့
က်မေပါင္ေပၚအိပ္ေနတဲ့ သမီးေလးဆီ ပ်ံလာျပီး သမီးေလးပါးမွာ ေတာင္ပံေလး တျငိမ့္ျငိမ့္နဲ႔ နားပါတယ္..။ မထူးဆန္းဘူးလား။
တျခားဘယ္သူ႔ဆီကိုမွ မသြားပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ သားၾကီး ကုတင္ေဘးက နံရံမွာ သြားနားေနလိုက္တာ.. အဲဒီည
၁၁နာရီေလာက္မွ က်မတို႔ အိပ္ယာ၀င္တဲ့အထိ နားေနဆဲ..။ ျငိမ္လို႔။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ လိပ္ျပာေလး မရွိေတာ့ဘူး
ထင္ပါတယ္(ရွိရင္ က်မတို႔ သတိထားမိ မွာေလ..)။ ေနာက္ထပ္ တခါမွလည္း အဲလို အိမ္ထဲ ၀င္မလာေတာ့ပါဘူး။
အဲဒါတခုကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္…
 ဒီလိုနဲ႔ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၀ရက္ေန႔မနက္ က်မေက်ာင္းကို ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ အေဖ ၁၉ရက္ေန႔ည
၉နာရီမတ္တင္းမွာ ဆံုးတယ္ဆိုတဲ့ ဖံုးသတင္းက ဌာနကို ေရာက္ေနပါျပီ။ မေန႔က ည ၉နာရီမတ္တင္းတဲ့။ လိပ္ျပာေလး
က်မတို႔ဆီေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္နားပဲေပါ့။ လိပ္ျပာကို ၀ိဥာဥ္ေတြရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္လို႔လည္း အယူအဆရွိတာမို႔.. အေဖ
က်မတို႔ဆီ လာခဲ့ေလသလား။ အေဖ့အနီးအနားမွာ ရွိမေနတာကလည္း က်မတို႔ မိသားစုပဲေလ။ အေဖ က်မတို႔ကို
လာႏႈတ္ဆက္ခဲ့တာလား……..။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ေသခ်ာတာကေတာ့ အေဖ မရွိေတာ့တာဟာ က်မအတြက္ကေတာ့
ရပ္တည္ရာ ေျမၾကီး ကြဲအက္သြားတာပါ..။ ျပီးေတာ့ က်မဘ၀ရဲ႕ တ၀က္တိတိၾကီး အဓိပၸါယ္မဲ့သြားတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ကံဆိုးတာတခုကေတာ့ အေဖဆံုးခ်ိန္မွာ ဗိုခ်ဳပ္တင္ဦးတို႔ ကိစၥက ျဖစ္ျပီး ေကာဠာဟဠေတြ

ပ်ံ႕ေနတာမို႔ အေအးတိုက္ေတြအကုန္ ပိတ္ထားပါတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အေဖ့ကို ေဆးရံုၾကီးအေအးတိုက္မွာပဲ ထားရမယ္တဲ့။
ေဆးရံုၾကီးအေအးတို္က္က အေအးမလံုေလာက္တာေၾကာင့္ေရာ.. အေဖ့ရဲ႕ ဆႏၵအရပါ အေမက အေဖ့ကို ေန႔ခ်င္းေျမခ်ဖို႔
ဆံုးျဖတ္ပါတယ္တဲ့။ (အေဖတို႔ မာလိုက္ပံုမ်ားေတာ့ သူ႔နာေရးသတင္းကို သူကိုယ္တိုင္ ေရးခဲ့တာပါ။ သူဆံုးေတာ့ အေမက
အဲဒီစာရြက္ေလးကိုင္ျပီး ငိုရွာပါတယ္။ ျပီး အေဖေရးခဲ့တဲ့အတိုင္းေလးပဲ သတင္းစာထဲ ထည့္ခဲ့တာပါ.. အေဖက
ပကာသနဆန္တာကို လံုးလံုး မၾကိဳက္ေလေတာ့ သူ႔နာေရးမွာေတာင္ ဦးသိန္းေရႊ(ပုသိမ)္ တဲ.့ . ဒါပဲ။ သူ႔ေနာက္ဆက္တြဲ ပညာ
ရာထူးေတြ ဘာမွမထည့္၊ သားသမီးေတြဆိုလည္း နာမည္ေတြပဲ ပါတာ။ မိတ္ေဆြေတြက က်မတို႔ နာမည္ေတြနဲ႔ တြဲၾကည့္မွ
အေဖပဲဆိုတာ ေသခ်ာတယ္လို႔ သိၾကရတာေလ.. ေတာ္ေသးတာက အေဖ့သားသမီး က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕
နာမည္ေတြကလည္း က်မနာမည္ လိုပဲ တူတဲ့နာမည္ရွိဖို႔ ခဲယဥ္းလို႔သာ ေတာ္ေတာ့တာေပါ့)။ ခုဆို ၈ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ခဲ့ပါျပီ။

က်မတို႔မိသားစု ေမာ္လျမိဳင္ကထြက္တဲ့ ညေနမွာပဲ အေဖက ရန္ကုန္မွာ ေျမက်ခဲ့ျပီေလ။ ဆိုေတာ့

က်မကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ .. အေဖလို႔ သတိရလိုက္ရင္.. ႏိ၀
ု င္ဘာလ က်မတို႔ မိသားစုသြားတုန္းက အျပန္မွာ ထိုင္ကန္ေတာ့ေတာ့
ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ထိုင္ရင္းက်န္ခဲ့တဲ့ မာမာခ်ာခ်ာပံုရိပ္နဲ႔ အေဖ့ကိုပဲ ျမင္ေယာင္တာပါ။ အဲဒီအခါ က်မစိတ္ထဲမွာ
ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီး ေ၀ဒနာခံစားေနရတဲ့ အေဖမရွိ။ အေအးတိုက္ထဲက ဆြဲထုတ္လာတဲ့ အေဖနဲ႔တူတဲ့ ရုပ္အေလာင္းတခုမရွိ။
က်မအေဖဟာ က်မအေတြးထဲမွာေတာ့ အျမဲတမ္း သြက္လက္ ဖ်တ္လတ္ေနတဲ့.. အေဖ.. ပါပဲ။ ဒီေန႔ထက္ထိ ဘယ္ေလာက္
အလုပ္ရႈပ္ရႈပ.္ . တခုခုနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ျပီး အေဖ့ကို သတိမရလိုက္တဲ့ ေန႔ဆိုတာ က်မမွာ တေန႔မွ မရွိေသးပါ။

တကယ္ေတာ့ အဲလို အေဖမရွိေတာ့ကလည္း က်မဘ၀ရဲ႕ ေအးရိပ္တခုျဖစ္ေနတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္ ၀န္းက်င္ကေန

ခြာလာရတဲ့အေၾကာင္းတေၾကာင္း ျဖစ္လာတာပါ။ က်မကိုက ေအးျငိမ္းျခင္းကို ၾကာၾကာ မခံစားရဖို႔ ျပ႒ာန္း ခံထ ားရသူ
ထင္ပါရဲ႕။

၂၀၀၁ နဲ႔ ၂၀၀၂ထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးအရကေတာ့ န၀တက အဲဒီကာလေတြထဲမွာ အန္တီစုကို ေနအိမ္

အက်ယ္ခ်ဳပ္ကေန ျပန္လႊတ္ေပးတာေတြ…၊ အန္တီစု မႏၱေလးဘက္အသြားမွာ ရထားစီးေတာ့ အန္တီ့ မွတ္ပံုတင္နဲ႔
လက္မွတ္ေပၚက နာမည္မတူလို႔ အန္တီကို ရထားေပၚက ဆြဲခ်တယ္ဆိုတာေတြ.. အန္တီ့ စကားေျပာပြဲေတြ..
ခရီးသြားတာေတြကို ပိတ္တာ တားတာေတြ လုပ္လာတယ္ဆိုတာေတြလည္း ၾကားေနရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ တခါ
ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္မသိ.. အန္တီစုကို စစ္အစိုးရက သူတို႔ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္စီမံကိန္းေတြ ျပမယ္ဆိုျပီး
အန္တီစု ေမာ္လျမိဳင္ အတၱရံတံတားကိုေတာင္ လာၾကည့္ပါေသးတယ္။ ဒီတပြဲမွာေတာ့ က်မ ေသခ်ာ မသိလိုက္ရ ပါဘူး။
သတင္းပဲ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ က်မတို႔ တကၠသိုလ္ရွိတဲ့ ေတာင္၀ိုင္းနဲ႔ တံတားက ေတာင္ဖ်ားနဲ႔ ေျမာက္ဖ်ားကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ က်မက
ေမာ္လျမိဳင္မွာ တကယ့္ေတာသူမၾကီးလို ဘာမွ သိပ္မသိ..။ သတင္းေတြဆိုလည္း သဲ့သဲ့ ၾကားရံုသာ။ ဘယ္ေလာက္
ညံ့ေနလိုက္သလဲဆို ဘ၀မွာ စာသင္ဖို႔ရယ္.. မိသားစုကို ပ်ိဳးေထာင္ဖရ
ို႔ ယ္.. စိတ္ပါရင္ ပါသလို ၀တၳဳတိုေလးဘာေလး
ေရးဖို႔ရယ္ပဲ သိေတာ့တာ။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း အဲလို အပူအပင္ ကင္းကင္း ေနရတာက အရသာရွိပါတယ္။

က်မ စဥ္းစားမိတယ္..။ မတရားသျဖင့္ႏိုင္လွတဲ့ ဒီစစ္အစိုးရသာ မရွိရင္ က်မတို႔အားလံုး ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာပဲ

ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေရာင့္ရဲျပီး ေနေနၾကမွာဆိုတာကို။ သူမ်ားေတြေတာ့ မသိဘူး။ က်မကေတာ့ အဲလို စာေလးသင္..
၀တၳဳေလးေရး။ ရာေက်ာ္က လယ္လုပ္ ဆီၾကိတ.္ .။ ေက်ာင္းရက္ရွည္ပိတ္ရက္ေတြဆို ရြာမွာ သြားေန… ဘယ္ေလာက္
ေအးခ်မ္းလိုက္မလဲ။က်မက ရာေက်ာ့္ကို ေျပာထားတာ က်မ ပင္စင္ယူျပီးရင္ ရြာမွာပဲ ေနျပီး စာေရးမယ္.. စာဖတ္မယ္လို႔။
တကယ္ေတာ့ ရြာက သူ႔ရြာေပမဲ့ က်မက အဲဒီရြာကို သိပ္ခ်စ္တာ။ သူ႔ကို အျမဲ စတယ္.. ငါက ရြာမွာ ေနခ်င္လို႔ .အဲဒီလယ္ေတြနဲ႔
ေနခ်င္လို႔ မင္းကို ယူတာလို႔။ က်မေျပာဖူးတယ္ ထင္ပါတယ္ေနာ္…။ သံလြင္ျမစ္ကမ္းေဘးက က်မတို႔ ရြာေလးအေၾကာင္းကိ.ု .။
ခုထိ က်မလြမ္းျပီဆို က်မဇာတိရန္ကုနက
္ ို မလြမ္းျဖစ္ဘဲ အဲဒီ ထံုးအိုင္ရြာေလးကိုပဲ လြမ္းတာ..။

ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၀၂ ထဲမွာေတာ့ ရာေက်ာ့္အတြက္ ရြာမွာ ဘယ္လိုမွ လယ္အလုပ္ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အဓိကကေတာ့

အရင္းအႏွီးမ်ားလာတာကို မခံႏိုင္တာပါ။ စိုက္စရိတ.္ . အလုပ္သမားစရိတ.္ . ေနာက္ဆက္တြဲ စက္ဆီစရိတ…
္ ။ ခက္တာက
အေဖမရွိေတာ့ကတည္းက အေမကလည္း Tour Company ေတြကိုပဲ ကားေတြအပ္ျပီး ငွားစားတာမ်ိဳးပဲ လုပ္ေတာ့တာမို႔ ကိုယ္
လိုက္ေမာင္းစရာ.. လိုက္ၾကည့္စရာမလိုေတာ့။ ဒီေတာ့ ရာေက်ာ္လည္း အရင္လို အလုပ္လိုက္လုပ္စရာ မရွိေတာ့။
က်မကေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာ ေပ်ာ္ေနျပီ..။ ဘယ္ကိုမွ မသြားခ်င္ေတာ့။ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္မွာ တခုေကာင္းတာက စစ္တပ္ရဲ႕
အေငြ႔အသက္နဲ႔ လံုးလံုး မပတ္သက္တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ စိတ္ထဲ အကုသိုလ္နည္းနည္းနဲ႔ သိပ္ေအးခ်မ္းတာပဲ။ ဒါေပမဲ့
ရာေက်ာ္ကေတာ့ တခုခု ျပတ္ျပတ္သားသား လုပ္ခ်င္ျပီတဲ့။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ လြန္ဆြဲေနတုန္းမွာပဲ က်မကိုယ္တိုင္
ေတြေတြေ၀ေ၀ ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္းက ေပၚလာပါတယ္။ နဂိုတည္းက သားသမီး ၃ေယာက္ယူမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့
က်မတို႔ဆီကို သားအငယ္ဆံုးေလးက စာရင္း လာတို႔လိုက္တာပါပဲ။

ရာေက်ာ္က ကေလးေတြေရွ႕ေရးကို စဥ္းစားပါတယ္။ သူ႔အလုပ္အကိုင္ကိုလည္း စဥ္းစားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး

ေတာ့ မြန္ျပည္နယ္နဲ႔ ကရင္ျပည္နယ္က လူငယ္ေတြ.. ျပီးေတာ့ သူ႔ညီအကို ေတြလိုပဲ ႏိုင္ငံျခားထြက္မယ္.. ထြက္တာေတာင္မွ
မေလးရွားကိုပဲတဲ့။ သူ႔ညီအကိုေတြ ရွိလို႔မို႔။ က်မလည္း စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ေမေမ့အနားေနရမယ္။ ျပီးေတာ့
အတန္း ၾကီးလာျပီျဖစ္တဲ့ သားၾကီးပညာေရးကို ၀ိုင္းၾကည့္မယ့္သူ မ်ားမယ္…။ ျပီးေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရန္ကုန္က
က်မဇာတိေလ။ သူ႔ဇာတိမွာ ေနမရရင္ က်မဇာတိမွာ ေနရေပမေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးက
ဧည့္သည္ပဲေလ။ က်မတို႔ ရန္ကုန္ ျပန္လာမယ္လို႔ ေသခ်ာျပီဆိုေတာ့ အေမက ေပ်ာ္ရွာပါတယ္။ အေမက ရာေက်ာ့္ကို
ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္တာေလ။ က်မက ေျပာင္းေရႊ႔ခြင့္တင္တာတိ႔ု ဘာတို႔ လုပ္..။ ရာေက်ာ္က passport ေလွ်ာက္တဲ့ ကိစၥေတြ လိုက္
လုပ္။ ေနာက္ ရြာက လယ္တခ်ိဳ႕ ေရာင္းလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မေလးရွား သြားအလုပ္လုပ္ဖို႔ ေပါက္ေစ်းက ၆သိန္း။
စကၤာပူက ၁၀သိန္း..။ ဂ်ပန္ ၂၅သိန္း…။

ဒီလိုနဲ႔ က်မသားအငယ္ဆံုးေလးကို မတ္လ ၃၀ရက္ေန႔မွာ ေမြးပါတယ္။ (ဒီေနရာမွာ ေခတ္အေျခအေနကို

မွတ္တမ္းတင္ ရရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ႏွစ္ခြဲ… သမီးကို ေမြးတုန္းက ပိုက္ဆံ ၇၀၀၀ပဲ ကုန္ခဲ့တဲ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာ သားငယ္ေလးေမြးေတာ့
အဲဒီ ဆရာ၀န္ၾကီးနဲ႔ပ.ဲ . ေဆးရံုကေတာ့ ရတနာမြန္ ဆိုတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းမွာ.. ဗိုက္ခြဲေမြးရတာ… ပိုက္ဆံက တသိန္းခြဲ
ကုနပ
္ ါတယ္။ အဲဒီအခ်ိနမ
္ ွာပဲ က်မသူငယ္ခ်င္းက ရန္ကုန္ ေရႊဂံုတိုင္က SSC မွာ သားဦးေလးကို ခြဲေမြးတာ ၁၂သိန္း
ကုန္ပါသတဲ.့ . အဲဒီအခ်ိန္ ေရႊေစ်းကမွ ၅ေသာင္းခြဲေလာက္ပဲ ရွိတာပါ)။

ထံုးစံအတိုင္းဆိုရင္ ေတာ့ Transfer Order ေတြက ေမလမွာ ထြက္တတ္ပါတယ္။ က်မက ႏွစ္ျပည့္ျပီးသားမို႔

ေျပာင္းရမွာ ေသခ်ာေပါက္ေလ။ သားကေလး ေမြးျပီး သၾကၤန္အေက်ာ္ ဧျပီလေနာက္ဆံုးပတ္ စေနေန႔မွာေတာ့ အေမက
ရန္ကုန္ကေန က်မညီမအငယ္ဆံုးေလးနဲ႔ သူ႔အမ်ိဳးသားကို အိမ္ကကားနဲ႔ ေမာ္လျမိဳင္ကို ေန႔ခ်င္း အေရာက္ လႊတ္လိုက္ပါတယ္။
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တလွည့္စီ ေမာင္းလာၾကတာ.. ေမာ္လျမိဳင္ကို စေနေန႔ ေန႔လယ္ၾကီး ေရာက္လာပါေရာ..။
မေလးကုမၸဏီတခုက ရာေက်ာ့္ကို လွမ္းဆက္သြယ္လို႔တဲ့။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ထြက္ရေတာ့မလိ…
ု ။ တကယ့္ကို ျဗဳန္းစားၾကီး…။

ပထမေတာ့ က်မတို႔ မလိုက္ေသးဘူးလို႔ပ.ဲ . ဒါေပမဲ့ ရာေက်ာ္က passport in hand ဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းမ်ား

ထြက္ရမလား မသိဘူးဆိုတဲ့ စိတ္န႔။ဲ သူကလည္း မထားခဲ့ခ်င္.. က်မကလည္း မေနခဲ့ခ်င္..။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မတို႔ အိမ္ပစၥည္းေတြ
ေသခ်ာ ထုပ္ပိုးသိမ္း.. ရာေက်ာ္က တခ်ိဳ႕ကို ႏိုင္သေလာက္ယူျပီး ရန္ကုန္ကို ဆင္းဖို႔ ျပင္ရပါတယ္။ ေနာက္ တကယ္
ေျပာင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ သိပ္ မသယ္ရေတာ့ဘူးေပါ့..။ ကံေကာင္းတာက သားၾကီး ကို ေႏြေက်ာင္းပိတ္မို႔ သူ႔အေဖ ဘက္က
အဖိုးအဖြားဆီ ပို႔ေပးထားတာေၾကာင့္ သားၾကီးက ရန္ကုန္ေရာက္ႏွင့္ ေနတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္ေျမကို က်မ ျပန္
နင္းရျပန္ေပါ့..။ ရန္ကုန္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ က်မနဲ႔ အင္မတန္ စိမ္းတဲ့ ေမြးရပ္ေျမပါပဲ..။

ထံုးစံအတိုင္း ရန္ကုန္ကေတာ့ သူ႕ေျမကို နင္းျပီေဟ့ဆိုကတည္းက ပူပင္ေသာကနဲ႔ က်မကို ၾကိဳတယ္..။

ဘယ္မွာ ေနမလဲ… ဆိုတာက စလိ…
ု႔ ရာေက်ာ္မရွိဘဲ အဆင္ေျပေျပ ဘယ္လို ရပ္တည္မလဲ… ဆိုတာအဆံုး။ အားလံုးဟာ
ပူျပင္းေလာင္ျမိဳက္မႈေတြနဲ႔သာ မြမ္းမံတာ ပါပဲ။ က်မဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ျငိမ္းရာကို အလြယ္တကူမရ..။ ခက္ခဲမႈနဲ႔ ရင္းမွပဲ
နည္းနည္းေလာက္ ရႏိုင္ေလရဲ႕။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရန္ကုန္ရင္ခြင္ထဲ ေနမေပ်ာ္ျမဲ က်မက ျမိဳ႕သူ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေလး ေရးျဖစ္ခဲ့တာ။
အဲဒ၀
ီ တၳဳေလးက်ေတာ့လည္း စာေပစိစစ္ေရးက လြတ္လာသား။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ရန္ကုန္က ငယ္ေပါင္းေပမဲ့ က်မ သူ႔ကို စြဲစြဲလန္းလန္း မခ်စ္ခင္ခဲ့ပါ…။ အဲလို မခ်စ္တဲ့

ရန္ကုန္ကို ရာေက်ာ္မပါဘဲ ရင္ဆိုင္ရလို႔မ်ား ပို ခါးသက္ခဲ့သလားမသိ။ က်မရဲ႕ အမိေျမက လက္ေတြ႔ဘ၀ၾကီးကို လံုးလံုး
ေက်ာခိုင္းပစ္ဖို႔ထိေတာင္ စိတ္ကူးေပါက္ခဲ့တာ…။ အဲဒီေလာက္ထိ ျဖစ္သြားရေစတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြကို ဆက္ေရးသြားမွာပါ။
(အင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေတာ့ ျမသီလာအလြမ္းေျပက ကိုယ္တိုင္ေရးပံုတူ ျဖစ္ေနျပီလားမသိ)
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၃၅)

ရန္ကုန္ကို Transfer တင္ေတာ့ က်မေလွ်ာက္ထားတဲ့ ေက်ာင္းက ဒဂံုတကၠသိုလ္ပါ။ အဲဒီကာလမွာ အေမက

အေဖဆံုးပါးျပီးတဲ့ေနာက္ ျမိဳ႕ထဲက တိုက္ခန္းမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး ဆိုျပီး ေျမာက္ဒဂံုအ၀င္ သစ္ေတာကြက္ထဲက
သင္း၀င္လမ္းမွာ ၀ယ္ထားတဲ့ အိမ္မွာပဲ ေနေနျပီမို႔ က်မက အေမနဲ႔ နီးနီးလည္း ေနရ.. ဒဂံုတကၠသိုလ္ကို ေက်ာင္းသြားဖို႔လည္း
လြယ္မယ့္ေနရာ ရွာရပါတယ္။ အေမၾကိဳရွာထားေပးတဲ့ က်မေနဖို႔ ေရြးလိုက္တဲ့ အိမ္က ကားဂိတ္ကေန အတြင္းထဲကို မိနစ္
၂၀ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္၀င္ရတဲ့ ေနရာမွာ ရွိေနပါတယ္။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အေမနဲ႔လည္း မနီးလွ..။ ေစ်းလည္း မနီး..။ အိုးး အဲဒီေနရာမွာေတာင္ အိမ္လခက

၁ေသာင္းခြ.ဲ .။ က်မ ရတဲ့ လစာကလည္း တေသာင္းခြဲ.. ကြက္တိ။ အဲဒီမွာ က်မရယ္.. ကေလး ၃ေယာက္ရယ္..
ကေလးၾကည့္ေပးမယ့္ ကေလးမေလး တေယာက္ရယ္.. ေနရမွာ။ အဲဒီလမ္းက လူေနက်ဲပါးပါတယ္။ က်မတို႔ ေနမယ့္
အိမ္ေဘးမွာကို လူ မေန တိုက္မေဆာက္ေသးတဲ့ ေျမကြက္ ၃ကြက.္ .။ ဆိုးတာခုက ျခံစည္းရိုး မေကာင္းတဲ့အျပင္ အိမ္သာက
အိမ္အျပင္ဘက္ေရာက္ေနတာ..။ ဘုရားေရ.. ေယာက်္ားသား မရွိဘဲ ေနလို႔ျဖစ္ပါ့မလား..။ ရာေက်ာ္က ေနာက္တပတ္ဆို
သြားရျပီတဲ့။ ျပီးေတာ့ ဒီၾကားထဲမွာ က်မက ေမာ္လျမိဳင္ကို Transfer ကိစၥ သြားရဦးမွာ ရွိေသး..။ အိမ္ကို ဘယ္လို
ထားခဲ့မလဲ..။

အဲဒီ အိမ္မွာ ပစၥည္းေတြ ပတ္ခ်ာလည္ခ်ျပီး က်မ မေ၀ခြဲတတ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ စေပၚတ၀က္လည္း ေပးျပီးျပီ။

ကဲ.. ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်မစိတ္ထဲ ဒီအိမ္က မလံုျခံဳဘူးလို႔ ခံစားေနရတာက ဆိုးပါတယ္။ လူက လည္း
ေသြးႏုတုန္း.. သားငယ္ေလးမွ ရက္၄၀လားရေသးတာေလ။ ေနာက္တခုက သားၾကီး ေက်ာင္းတက္ဖို႔ သိပ္ေ၀းတာ..။
ေက်ာင္းကားေတာင္ ရွိပါ့မလားပဲ။ အေမကေတာ့ သူ႔အဖိုးအဖြားအိမ္ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း မွာ သြားထားလိုက္ေပါ့တဲ့။
က်မကေတာ့ သက္ျပင္း တခ်ခ်..။ ေလာေလာဆယ္ က်မေက်ာင္းသြားခ်ိန္ အိမ္မွာ ကေလး၃ေယာက္နဲ႔ ေကာင္မေလးကို
ဘယ္လို ထားခဲ့ရပါ့ေပါ့။ သမီးေလးက မူၾကိဳတက္ရမွာ.. အငယ္ဆံုးေလး ကမွ ၂လသား မျပည့္ေသး.. က်မ ရင္ထဲ
ပူပူေလာင္ေလာင္ ရွိရျပန္ပါျပီ။ (စာဖတ္ေနသူေတြကေတာ့ ကိုယ္ပဲ အပူရွာျပီးေတာ့လို႔ ေတြးေနမလားမသိပါ)။ က်မကေတာ့
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲ အျပစ္တင္ ေနမိပါတယ္။

အဲဒီတည… အဲဒီအိမ္မွာ က်မတို႔ မိသားစု အိပ္ၾကပါတယ္။ တလမ္းလံုး တိတ္ဆိတ္.. ေမွာင္မဲ..။ အျပင္

အိမ္သာ ထြက္ေတာ့လည္း ေမွာင္ေမွာင္မိုက္မိုက္…။ က်မ စိတ္ထဲ ဘယ္လိုမွ ေနမျဖစ္ဘူးလို႔ သိေနသလိုပ.ဲ .။ ရာေက်ာ္က
့ ို
ေျပာေတာ့ ရာေက်ာ္က ဘာလုပ္ခ်င္လ.ဲ .တဲ့။ ေနာက္ဆံုး ပိုက္ဆံဆံုးလည္း ဆံုးေတာ့.. မေနခ်င္ဘူး.. လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
အျမဲ က်မအလိုပဲ လိုက္တဲ့ ရာေက်ာ္က.. ေသခ်ာစဥ္းစားျပီးျပီလားဆိုတာကလြဲလို႔ ဘာမွမကန္႔ကြက္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေမ့အိမ္ေသးေသးေလးဆီပဲ မိသားစု ျပန္ေျပး ရေတာ့တာေပါ့။ ၆လစာ တင္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံ ၉ေသာင္း
ဆံုးသြားပါတယ္။ (တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင.္ . ေနာက္ ၆လေလာက္ေနေတာ့ က်မတို႔ မေနျဖစ္တဲ့ အဲဒီအိမ္ကေလးနဲ႔ ၃အိမ္ေက်ာ္မွာ
အပ်ိဳၾကီး တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ ပစၥည္းယူျပီး အသတ္ခံ လိုက္ရပါတယ္)။

အေမ့အိမ္ေလးကေတာ့ လမ္းမၾကီးနဲ႔ ေက်ာခ်င္းကပ္ဆိုေတာ့ က်မေက်ာင္းသြားရတာလည္း အဆင္ေျပ..။

ကေလးေတြ ေက်ာင္းတက္ဖို႔လည္း ဖယ္ရီကားရွိေတာ့ အဆင္ေျပတာေပါ့။ အိမ္လခလည္း သက္သာ။ က်ဥ္းက်ပ္ေပမဲ့ အေမနဲ႔
ေနရေတာ့ လံုျခံဳတယ္ေလ။ ရာေက်ာ္ကေတာ့ သားငယ္ေလး ရက္၅၀ျပည့္တဲ့ ေန႔မွာပဲ ထြက္သြားရပါတယ္။
က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္က မၾကာခဏ ခြေ
ဲ နရဖူးေပမဲ့ ခုေလာက္ အနည္းဆံုး ၃ႏွစ္ခြဲရမယ္လို႔ ၾကိဳသိျပီး အၾကာၾကီး ခြဲေနရမွာမ်ိဳး
မၾကံဳဖူးတာမို႔ က်မစိတ္ထဲ အားငယ္က်န္ခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ အေမကေတာ့ ခုျပန္ေတြးရင္ကို က်မစိတ္ထဲ သနားတုန္း..။
အေမက က်မ သားအငယ္ဆံုးေလးကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ေတာ့ ေန႔လယ္ ကေလးအိပ္ရင္ကို အခ်ိန္လံုး ပုခက္လႊဲေနခဲ့တာ..။
အေမ့အရိပ္မွာ က်မ လံုျခံဳခဲ့တာေၾကာင့္လည္း ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာ က်မက တာ၀န္ေက်တဲ့ ၀န္ထမ္းျဖစ္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ က်မ
ဒီလိုေျပာရတာအေၾကာင္း ရွိပါတယ္။

၂၀၀၃ခုႏွစ္ရဲ႕ ေမလေနာက္ဆံုးပတ္မွာ က်မ ဒဂံုတကၠသိုလ္ စ၀င္ရပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဌာနမွဴးက က်မ

ဆရာမစျဖစ္တုန္းက လိႈင္ေကာလိပ္မွာ ၉ႏွစ္ေတာက္ေလွ်ာက္ အတူတူ လုပ္ခဲ့ရတဲ့ ဌာနမွဴးပါပဲ။ ခုေတာ့ ဆရာမၾကီးက
ပါေမာကၡေပါ့။ က်မကလည္း ကထိကေပါ့။ (ထြက္ေတာ့လည္း သူ႔လက္ထဲက ထြက္ခဲ့ရတာ တိုက္ဆိုင္မႈပါပဲ)။ ဆရာမၾကီးနဲ႔
က်မ စဆံုရတုန္းက က်မက အသက္ ၂၁ႏွစ.္ . ။ ျပန္ဆံုၾကရေတာ့ က်မ အသက္ ၃၈ႏွစ္။ အခ်ိန္ေတြ ကြာဟ..
အေတြ႔အၾကံဳေတြလည္း မ်ားခဲ့ၾကျပီ။ ပိုဆိုးတာက အင္မတန္ေခတ္မီတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထင္တဲ့ က်မက ဒဂံုတကၠသိုလ္
ေရာက္ခ်ိန္က်မွပဲ က်မက ေတာ္ေတာ္ ေနာက္က်ေနခဲ့တယ္လို႔ သိလိုက္ရေတာ့တာပါ။

ဒဂံုတကၠသိုလ္ကို က်မေရာက္ေတာ့ အရင္က လယ္ကြင္းသာသာ ရွိခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ေနရာက ေတာ္ေတာ္

စည္ပင္ျပီး ေက်ာင္းနဲ႔ေတာ့ တူေနခဲ့ပါျပီ။ တကၠသိုလ္နဲ႔သာ မတူတာဆိုပါေတာ့။ ေက်ာင္းအလာ လမ္းတေလွ်ာက္ မွာ
ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့ လယ္ကြင္းေတြ လူေနအိမ္ေျခရပ္ကြက္ေတြကို ထည့္မေတြးဘူး… ျပီးေတာ့ လကမၻာကို သတိရေစတဲ့ လမ္းခ်ိဳင့္
လမ္းခြက္ေတြအေၾကာင္း ထည့္မေတြးဘူး ဆိရ
ု င္ေတာ့ ဒဂံုတကၠသိုလ္ကို ေက်ာင္းလို႔ သတ္မွတ္ၾကပါစို႔။
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ရွိမယ္.. ဆရာဆရာမေတြ ရွိမယ္.. စာသင္ခန္းေတြ ရွိမယ္ဆို ေက်ာင္းေပါ့..။ တကၠသိုလ္လို႔
သမုတ္ဖို႔ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားရပါမယ္။ တကၠသီလ… ျမင့္ျမတ္ေသာ နည္းနာအက်င့္တို႔ ဆည္းပူးရာအရပ္…
တကၠသိုလ္ရယ္လို႔ ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ….။

က်မရဲ႕ ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္သက္တေလွ်ာက္မွာ မေပ်ာ္ဆံုးေက်ာင္း နဲ႔ မေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ကို ျပပါဆိုရင္ေတာ့

အဲဒါဟာ ဒဂံုတကၠသိုလ္နဲ႔ အဲဒီမွာ လုပ္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ (၂၀၀၃ ေမလကေန ၂၀၀၅ ေဖေဖာ္၀ါရီလထိ) ပါပဲ။ ဒဂံုတကၠသိုလ္
ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်မဟာ တကယ့္ ေတာသူမၾကီးလိုကို ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ က်မက နယ္တကၠသိုလ္ေတြမွာပဲ
၁၀ႏွစ္ေလာက္ ဆက္တုိက္ေနလိုက္သလိုျဖစ္သြားေလေတာ့ ၂၀၀၃ ဒဂံုတကၠသိုလ္ကို ျပန္အေရာက္မွာ
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အမ်ားစုနဲ႔ ဆရာဆရာမအမ်ားစုဟာ က်မ စိတ္ထဲေတာ့ အံ့ဖြယ္သုတလို ျဖစ္ေနတာပါပဲ။
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အမ်ားစုၾကီးက စာသင္ခန္းကို စိတ္မ၀င္စား.. ဆရာဆရာမ အမ်ားစုၾကီးကလည္းစာသင္ခန္းကို
စိတ္မ၀င္စားၾကတာေလ။ သူတို႔ ဘာေတြကို စိတ္၀င္စားသလဲ…။ တကယ္ေတာ့ အဲဒါေတြက က်မ ျပန္မေရးခ်င္တဲ့
ကိစၥေတြပါ..။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာ…

တသက္လံုး စည္းစည္းလံုးလံုးနဲ႔ ကိုယ့္ ေမဂ်ာကို ခ်စ္တယ္.. စီနီယာေတြက ဂ်ဴနီယာေတြကို အဆင့္ဆင့္

ထိန္းၾက ေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္.. သူတို႔ ဆရာဆရာမေတြကို ခ်စ္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ နာမည္တလံုးနဲ႔ ေနလာၾကတဲ့ ေမဂ်ာတခုက
ေက်ာင္းသား၃ေယာက္က သူတို႔ေမဂ်ာက ဆရာမကို Rape လုပ္တာ.. ျပီးေတာ့ အဲဒီ Rape case က လက္သိပ္ထိုး
ေဖ်ာက္ဖ်က္ ခံလိုက္ရတာ…။

ဒဂံုတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဖဲ၀ိုင္းေတြမွာ ထိုးေၾကးက သိန္းဆယ္ခ်ီျပီးေတာ့ တခါတေလမွာ

ကားေသာ့ေတြေတာင္ ပါတာ.. က်မ ကိုယ္ေတြ႔မ်က္ျမင္..။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… ကိုယ္ေပၚမွာ သိန္းရာခ်ီတန္တဲ့ စိန္ေတြ ၀တ္ထားျပီး ေဆးတခုခုသံုးထားလို႔

သြက္သြက္ခါေအာင္ မူးေနတဲ့ ေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕ကို သက္ဆိုင္ရာဌာနက ဆရာမေတြက အိမ္တိုင္ရာေရာက္
လိုက္ပို႔ေပးရတာေတြ..။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ…
့ ျမန္မာစာဌာနကေန လွမ္းျမင္ႏိုင္တဲ့ ေကာ္ရစ္ဒါ ေထာင့္ခ်ိဳးေလးမွာ စံုတြဲေတြ
ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ေနတာကို မၾကည့္ႏိုင္တဲ့ ဆရာမက သြားျပီးေတာ့ အဲဒီလို မေနသင့္ေၾကာင္းေျပာတာကို ဟားလႊတ္တဲ့
ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ ရွိေနတာ..။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… ပါေမာကၡခ်ဳပ္ၾကီးကို ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ျပႆနာေတြ တင္ျပေတာ့

ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္ရင္ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ယူၾကဆိုပဲ..။ ေမာ္ကြန္းထိန္းကလည္း ဒါေတြ စိတ္ မ၀င္စား..။
ေက်ာင္းဖယ္ရီထဲမွာ သူပိုင္ကားေတြ ထည့္ဖ.ို႔ . ကားခေတြ တိုးေကာက္ဖို႔ေတြပဲ စိတ္၀င္စား။ က်မကေတာ့
အဲဒီေမာ္ကြန္းထိန္းရဲ႕ လစာနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္မ်ား ဖယ္ရီဘတ္စ္ ၅စီး ၀ယ္ႏိုင္ပါလိမ့္လို႔ အံ့ၾသေနမိခဲ့ေသးတယ္။
 အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ…
့ ကားဖယ္ရီေတြေပၚမွာလည္း ဖဲ၀ိုင္းအၾကီးအက်ယ္ဆိုပဲ..။ ကားသမားေတြကို
အေကာက္ေပးရ သတဲ့။ ပိုဆိုးတာက ေန႔လယ္ဘက္ နားထားရတဲ့ အဲဒီ ဖယ္ရီေတြေပၚမွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ
စံုတြဲေတြကို ခ်ိန္းေတြ႔ဖို႔ ေနရာငွားသတဲ.့ .။ ေနာက္လည္းက်ေရာ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ဗီဒီယိုခိုးရိုက္ထားတဲ့ အေခြ
ထြက္လာပါေလေရာ..။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလမ
္ ွာပဲေပါ့… အတၳဳပၸတၱိစာေပအေၾကာင္းသင္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္း
ထည့္ေျပာလို႔ဆိုျပီး က်မ သတိေပးခံခဲ့ရတာ..။ (၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္တုန္းက ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္မွာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း ေျပာျပီး စာသင္လို႔ ေထာင္၇ႏွစ္ က်သြား တဲ့ ျမန္မာစာဆရာ ဦးေဌး၀င္းလို ျဖစ္သြားမယ္ေနာ္..
ဆိုတာလည္း ပါပါသးတယ္..)။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… ၀န္ထမ္းေရးရာက ဌာနမွဴးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ဆရာဆရာမေတြက ၾကည့္ျပီး

အလုပ္လုပ္ေနၾကရတယ္ဆိ္ုတာ..။ ဌာနမွဴးက မၾကည္ရင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးညစ္တယ္ဆိုပ.ဲ . ဥပမာ စာေမးပြဲခန္းေစာင့္တဲ့ ကိစၥေတြမွာ..။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… ဆရာဆရာမေတြ ၃လ တၾကိမ.္ . ၁၀ရက္ဆက္တိုက္ မနက္ ၇နာရီကေန

ညေန ၅နာရီအထိ စာေမးပြဲခန္းေတြ ေစာင့္ၾကရတာ။ ဆရာဆရာမေတြခမ်ာ.. ကိုယ္ေတြလက္ေတြ ကိုက္ၾကခဲၾက.. ဖ်ားၾက
နာၾက..။ ကိုယ့္ဘာသာ ေဆးကုၾက။ ျပီးေတာ့ အဲဒီလို အပင္ပန္းခံ ေစာင့္ၾကရတဲ့ စာေမးပြဲေတြကို အထက္အမိန္႔ဆိုတာၾကီးက
ေပါေပါေလာေလာ အေအာင္ေပးၾကတာ။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာေပါ့.. စာေမးပြဲမွာ စာမရလို႔ ေမးခြန္းေတြခ်ည္းပဲ ကူးတင္လိုက္တဲ့ၾကားက စာေမးပြဲ

ေအာင္ လာလို႔ ဆိုျပီး ေက်ာင္းကို ေလွာင္ေျပာင္တဲ့ ေက်ာင္းသားကို က်မ ရွက္ရွက္နဲ႔ ေငးၾကည့္ေနခဲ့ရတာ..။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… ၂၀၀၄ခုႏွစ္ရဲ႕ အေ၀းသင္စာေမးပြဲတခုမွာ ေပၚေပၚထင္ထင္ ခိုးခ်ေနတဲ့

ေက်ာင္းသားကို ဆရာမက အဲလို မလုပ္ဖို႔ တားေတာ့ ေက်ာင္းသားက သူ႔ရဲ႕ တပ္ၾကပ္ၾကီးကဒ္ျပားကို ထုတ္ျပတာ..။
ဆရာမေလးက ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ စာေမးပြဲခန္းထဲ အဲလို လုပ္ခြင့္ မရွိဘူးလို႔ေျပာျပီး သူ႔ခံုနားမွာ လာေစာင့္ရပ္ေနတာကို
ေမးခြန္းစာရြက္ေပၚမွာ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ပံုေတြ ဆြဲျပတာ..။ အဲဒါကို ဆရာမက ျပႆနာလုပ္ေတာ့ ဆရာမက သူ႔ဆီက
ပိုက္ဆံခိုးပါတယ္လို႔ ျပန္စြပ္စြဲတာ..။ အဲဒီအမႈမွာ ေက်ာင္းသား မွားတယ္လို႔ လူတိုင္း သိၾကပါတယ္။ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ရံုးခန္းထိ
ေရာက္ခဲ့တဲ့ အမႈပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဆရာမေလးက အင္မတန္ တိက်တဲ့ မွန္ကန္တဲ့ ဆရာမ.. သူ႔အေဖက တိုင္းတခုက
တရားသူၾကီး။ ဒါေပမဲ့ ပါ/ခ်ဳပ္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ဆရာမက ေက်ာင္းသားကို ေတာင္းပန္လိုက္ရပါတယ္။ ဆရာမေလး
နယ္ေျပာင္းခံလိုက္ ရပါတယ္။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့.. ေသာင္းခ်ီတဲ့ Answer Paper ေတြကို တပတ္အတြင္းအျပီး အမွတ္ျခစ္..

ေအာင္စာရင္းလုပ…
္ ။ ဆရာဆရာမေတြခမ်ာ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားျပီး မနက္ ၈နာရီကေန ည ၈နာရီထိ အလုပ္ လုပ္ၾကရတာ..
ယံုစရာေကာင္းရဲ႕လား..။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့.. စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကေန Linguistics နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး မဟာ၀ိဇၨာ လာတက္

ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားဆိုသူက လူ ၅၀ပဲ ရွိတဲ့ က်မရဲ႕ မဟာ၀ိဇၨာ Literature တန္း စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ လာ လာ ထိုင္ေနတာ..။
အင္း သူက On Duty နဲ႔ဆိုပဲ။ က်မ စာသင္တာမွာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ မလြတ္မကင္းေတြ ပါလာရင္ေတာ့ ျပႆနာရွိႏိုင္တယ္ဆိုပဲ..။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့.. တိက် ေသခ်ာတဲ.့ . အဂတိ မလိုက္စားတဲ.့ . စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ

ၾကိဳးစားအားထုတ္တဲ့ ဆရာဆရာမေတြကို ေက်ာင္းသားေတြက မၾကိဳက္သလို ဆရာဆရာမ အခ်င္းခ်င္းကလည္း
စိတ္အေႏွာက္အယွက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးၾကတာ..။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ မေကာင္းမႈ ကိုပဲ လူၾကိ္ဳက္မ်ားေနတာ..။

အဲဒီဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… စစ္တပ္အရာရွိၾကီးတေယာက္ရဲ႕ တူမ… စာေမးပြဲက်ေနတဲ့

ေက်ာင္းသူတေယာက္ ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ခြင့္ရေအာင္ လာဘ္စားျပီး လုပ္ေပးထားတဲ့ ဌာနမွဴးကို သက္ေသခံနဲ႔ တကြ တိုင္တဲ့
အတန္းပိုင္ဆရာကို ပါ/ခ်ဳပ္က ေခၚျပီးေတာ့ အရပ္ထဲက စကားလံုးနဲ႔ တိုင္းဆဲခဲ့တာ..။ ျပီးေတာ့ အဲဒီဆရာက
အလုပ္ျပဳတ္တာ..။ ဌာနမွဴးဆိုသူကေတာ့ လာဘ္ယူလို႔ ပိုေကာင္းတဲ့ နယ္တနယ္ကို Transfer ဆိုျပီး အျပစ္ေပးခံရတာ…။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… အေ၀းသင္လာတက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈနဲ႔

ေငြေၾကးကုန္က်မႈေတြ… တကယ္ ရိုးသားၾကိဳးစားျပီး လိမၼာၾကေပမဲ့ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ေအာက္တန္း ေနာက္တန္း
က်ရရွာတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ သိမ္ငယ္မႈေတြ..။ ကေမာက္ကမ ပညာေရးစနစ္ထဲ သားေကာင္ ျဖစ္ၾကရတဲ့
ဆရာဆရာမေတြနဲ႔ တပည့္ေတြ..။

မွတ္မိေနတာတခုကေတာ့ အဲဒါေတြကို မခံစားႏိုင္တဲ့အဆံုး က်မ ေတာင္ငူေဆာင္မွာ က်မရဲ႕ ဆရာေတြ

ေရွ႔မွာ ရင္ဖြင့္ရင္း မ်က္ရည္က်ခဲ့တာပါပဲ။

သင္ၾကားေရးစနစ္နဲ႔ ပညာေရးစနစ္.. တပည့္နဲ႔ ဆရာဆရာမေတြၾကားက စိတ္ျပႆနာ.. ယဥ္ေက်းမႈ

ျပႆနာေတြကို စိတ္ညစ္ေနတဲ့ က်မ ေနာက္တခါ လာျပန္ခ်ည္ေသးေဟ့ ဆိုသလို…။ ၾကံ႕ဖြံ႔ မ၀င္မေနရတဲ…
့ ။ မ၀င္ရင္
ဘာျဖစ္မလဲဆိုေတာ့ မ၀င္ဘူးဆိုတာ မရွိဘူးေလ..တဲ့။ ၀န္ထမ္းမွန္ရင္ အလိုလို ၾကံ႔ဖြံ႕ပဲတ.ဲ့ .။ က်မတို႔ ႏွစ္စဥ္ျဖည့္ေနရတဲ့
၀န္ထမ္းကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ ၆ေစာင္ ထဲမွာ တေစာင္က ၾကံ႔ဖြံ႔ရံုးအတြက္ပဲေလ..တဲ့။ ကဲ.. က်မ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ..။

လာျပန္ျပီ ေနာက္တခု ဆရာမတိုင္း အမ်ိဳးသမီးေရးရာအဖြ၀

ဲ႔ င္တဲ့…။ ကထိကေတြ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲေတြ
အစည္းအေ၀းေတြ အလွည့္က် တက္ၾကရမယ္တ.ဲ့ .။ အထူးသျဖင့္ စီနီယာ ကထိကေတြတ။ဲ့ ကဲ.. က်မေတာင္ တေခါက္
တက္လိုက္ရေသး..။ ခရမ္းေရာင္၀တ္စံုန.ဲ႔ . ပု၀ါစံုခ်လိ.ု႔ .။ လုပ္ရတာပဲ.. က်မ ျငင္းလို႔ မရ။ ေနာက္ေတာ့ လာဦးမွာ..
မိခင္နဲ႔ကေလး ေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္းလည္း ၀င္ရဦးမတဲ့။ ေမျငိမ္းက စာေရးဆရာလည္းျဖစ္ေတာ့ ပိုလုပ္ရမွာေနာ္.. တဲ့။

အဲဒါထက္ ပိုဆိုးလာတာကေတာ့ ပါရဂူဘြဲ႕ကိစၥေတြပါ..။ ကထိကေတြ ပါရဂူဘြဲ႔ မယူမေနရတဲ့။

ပါရဂူဘြဲ႕အတြက္ ပထမအဆင့္က ပါရဂူတန္းတက္ခြင့္ရဖို႔ ၀င္ခြင့္ေျဖရမယ္။ ေအာင္ရင္ တႏွစ္တက္ရမယ္..။ တႏွစ္ျပီးရင္
ေနာက္ထပ္ ၃ႏွစ္ က်မ္းေတြျပဳေပါ့..။ အဲဒီအတြက္ စုစုေပါင္း သိန္း ၂၀ေလာက္ေတာ့ အသာေလး ကုန္မွာတဲ့။ ဒါျဖင့္ ပိုက္ဆံ
မတတ္ႏိုင္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုေတာ့.. ပါရဂူမဟုတ္ရင္ ရာထူးမတက္ပါ…တဲ့။

ဒီေနရာမွာ ထည့္ေျပာရပါေတာ့မယ္။ ေလာေလာဆယ္.. မဟာတန္းေတြ တက္ေနၾကတဲ့ အမ်ားစုက ၈၈

ေနာက္ပိုင္းမွာ တကၠသိုလ္ေရာက္သူေတြပါ။ သူတို႔ထဲမွာ ၁၉၉၀ေနာက္ပိုင္း ပညာေရးေလာကထဲ အဂတိအင္မတန္မ်ားလာတဲ့
ေခတ္ထဲမွာ စာကူးခ်တာတို႔ လာဘ္လာဘ ေပးတာတို႔နဲ႔ ဂုဏ္ထူးေတြရၾက.. မဟာတန္းေတြတက္ၾကတဲ့ သူေတြ ပါလာပါတယ္။
အဲဒီလို လူေတြက ေငြတတ္ႏိုင္ေတာ့ တကၠသိုလ္မွာ ဆရာမေတြ ျပန္ျဖစ္ၾက။ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈ မရွိခဲ့ၾကေတာ့
ကေသာင္းကနင္း ဒေရာေသာပါးေတြျဖစ္ျပီး မျပည့္တဲ့ အိုးေတြပီပီ… ေငြတတ္ႏုင
ိ ္သူေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ပညာရွိသူေတြကို
ေလးစားရေကာင္းမွန္းလည္း မသိၾက။ အဲဒီလိုလူေတြကပဲ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္ေလေတာ့ ပါရဂူဘြဲ႕ေတြ ရသြားၾကပါဦးမယ္..
ရာထူးေတြတက္ၾကပါဦးမယ္.. သူတို႔ကို သူတို႔ အဟုတ္ထင္ျပီး ေမာက္မာၾကပါဦးမယ္… ။ ပညာလည္း တကယ္
မျပည့္စံုၾကေလေတာ့ လြဲၾက မွားၾကပါဦးမယ္..။ အဲဒီအလြဲအမွားကို ေထာက္ျပရင္လည္း လက္ခံၾကမွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္
ျပႆနာေတြ ျဖစ္ၾကရပါဦးမယ္။

အဲ့ဒီအျပင္ တကယ္ ေတာ္ေပ တတ္ေပမဲ့ ပိုက္ဆံ မရွိတဲ့ ဆရာဆရာမေတြခမ်ာေတာ့ ပါရဂူဘြဲ႔

မယူႏိုင္တာေၾကာင့္ ရာထူးမတက္တဲ့အတြက္ အဲ့လို ကိုယ့္ထက္အငယ္.. ကိုယ့္တပည့္ေတြရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ အရိုအေသ
အတန္ခံျပီး အလုပ္လုပ္ၾကရပါမယ္။ (ကိုယ့္ထက္အငယ္ဆိုေပမဲ့ တကယ္ေတာ္တဲ့သူေတြက ကိုယ့္အေပၚေရာက္ရင္ေတာ့
က်မတို႔က ေလးစားလို္က္နာဖို႔ ၀န္ေလးမွာ မဟုတ္ပါဘူး)။ ဒီေတာ့ ရိုင္းရိုင္းဥပမာေပးရရင္ တကယ့္ကို ဘုရားကားေအာက္
ေမ်ာက္ကားအထက္ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ထားတဲ့ မူပါပဲ။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ထဲမွာေတာ့ က်မဆီမွာ ေက်ာင္းဆရာမဘ၀နဲ႔
ပတ္သက္ျပီး အဲလို စက္ဆုပ္စရာခံစားမႈေတြက ဆင့္ကဲ ဆင့္ကဲ ေတြ႔ၾကံဳလာရတာပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီ ပါရဂူဘြဲ႕ က်မ
မယူႏိုင္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ အဲလို လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ လက္ေအာက္မွာလည္း အလုပ္ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ က်မစိတ္ထဲ ျမသီလာက ခ်စ္စရာ
လြမ္းစရာ မေကာင္းေတာ့ဘူးလို႔လည္း ထင္လာတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့...။ က်မ တခုခုကို ဆံုးျဖတ္ရပါေတာ့မယ္..။
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၃၆)

ျမသီလာ (၃၅)နဲ႔ ၂၀၀၄ခုႏွစ္အပိုင္းအျခားကို ေရးဖို႔ က်မ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ေလွ်ာ့ခဲ့ရပါတယ္။ က်မ

မေရးရက္ လို႔ မေရးထြက္လို႔ ခ်န္ထားခဲ့တာေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါ..။ က်မေရးခဲ့တာေတြက အားလံုး ကိုယ္တိုင္ သက္ေသ
ခံႏိုင္တဲ့ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ကိစၥေတြ ခ်ည္းပါ..။ မေသခ်ာဘူးထင္တာကို က်မ မေရးခဲ့ပါဘူး။ ဥပမာ ဆရာမေလး ကို Rape
လုပ္တဲ့ ေက်ာင္းသား၃ေယာက္ ေမဂ်ာေျပာင္းျပီး တာ၀တကၠသိုလ္မွာ အခန္႔သား ေက်ာင္းတက္ေနၾက တယ္ဆိုတာ…
က်မကိုယ္တိုင္ မျမင္ရလို႔ ထည့္မေရးေတာ့တာပါ။ (ဆရာမေလးကေတာ့ စိတ္ပံုမွန္ မဟုတ္ေတာ့ တာကို က်မကိုယ္တိုင္
ေတြ႔ေနရတာပါ။ အဲဒါက်ေတာ့ မေရးရက္လို႔ မေရးေတာ့တာပါ)။ ျပီးေတာ့ ဘယ္ဌာနက ဘယ္ပါေမာကၡက လာဘ္ယူျပီး
ဘယ္သူေတြကို အေအာင္ေပးတာ.. ဘယ္သူေတြကို ဂုဏ္ထူးတန္း ေပးတက္ လိုက္တာေတြ… က်မ မေရးေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့
တခ်ိန.္ . အဲဒီလူေတြက တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအေပၚ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္လာတာမ်ိဳးရွိရင္ေတာ့ က်မက ခုႏွစ္နဲ႔ နာမည္နဲ႔ကို
ဖြင့္ခ်မွာလို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီးသားပါ။

အဲလို မတရားမႈေတြ ရွိသလိုပဲ ထမင္း၀၀စားရဖို႔ထက္ သိကၡာကို ဖက္တြယ္ရင္း ဒုကၡေရာက္ေနၾကရတဲ့

သူေတြ အေၾကာင္းလည္း က်မ ခ်န္ခဲ့တာေတြရွိပါတယ္။ ကာယကံရွင္ေတြက ထုတ္ မေျပာခ်င္တာမ်ိဳး ျဖစ္မွာစိုးလို႔ပါ။
ျမသီလာတေလွ်ာက္ ဆရာမအေနနဲ႔ က်မ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡဆိုတာေတြက တကယ္ေတာ့ က်မလို ဆရာ ဆရာမမ်ိဳး ေတြကို
ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ဒုကၡပါပဲ။ က်မသူငယ္ခ်င္းဆရာမတေယာက္ဆရ
ို င္ ေက်ာင္းမွာ အခ်ိန္ျပည့္ တာ၀န္ယူရတာတဘက္..
အပို၀င္ေငြရဖို႔အေရး က်ဴရွင္ေျပးျပရတာက တဘက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး အိမ္ေထာင္ဖက္က နားမလည္ႏိုင္ဘဲ
ေဖာက္ျပန္သြားတဲ့အတြက္ ကြဲၾက ကြာၾက ျဖစ္ရတဲ့ အထိပါ။ (က်မေတာင္ အိမ္မွာ အေမက ဒိုင္ခံ ပံ့ပိုးေပး ေနလို႔
ကိုယ့္အလုပ္ကို ေနာက္ဆံ မတင္းဘဲ လုပ္ႏိုင္ေန တာေလ)။ က်မ သူငယ္ခ်င္းခမ်ာ ကေလးေတြ တို႔လို႔ တန္းလန္းနဲ႔..
ေက်ာင္းတာ၀န္ေတြ တဘက္နဲ႔ ပိုလို႔သာ ပင္ပန္း ဆင္းရဲျပီး ေနာက္ဆံုး ၁၇ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ သားက မိန္းမ
ခိုးေျပးသြားတဲ့အထိ..။ ဘ၀ေတြကို ေပးထားရတာ..။ အိမ္ငွားခ ေပးဖို႔ေလာက္ပဲ ရတဲ့ လစာအတြက္ တေန႔တေန႔ ေက်ာင္းမွာ
ေပးရတဲ့အခ်ိန္ေတြ…။ အဲဒီလို အခ်ိန္ေပးျပီး ပညာတတ္ေတြ ေမြးထုတ္ရတာ ဆိုရင္လည္း က်မတို႔ ဆရာမေတြ ဘ၀အနာခံ..
အခ်ိန္ေတြ အနာခံရက်ိဳး နပ္ဦးမွာပါ။ ခုေတာ့…။

ဆရာဆရာမေတြခမ်ာ.. စာေမးပြဲေတြ အခ်ိန္ေပး ခြန္အားေပးျပီး ေစာင့္ရ.. အမွတ္ေတြ စစ္ရ..။ တကယ္တမ္း

က်ေတာ့ (၃၅)မွာ ေျပာခဲ့သလိုပဲ ေက်ာင္းသားေတြ အေျဖစာအုပ္မွာ ခံုနံပါတ္ တပ္ရံုနဲ႔ကို အေအာင္ ေပးေနတာပါ။
က်မတို႔မွာသာ ခြန္အားေတြ ျပဳန္းတီး။ (က်မ တပည့္တေယာက္ဆို ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ေနတာ ကေန.. က်ဴတာစာေမးပြဲ
ေျဖရမယ္ဆိုလို႔ က်ဴတာျပန္မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုျပီး အဲဒီ က်ဴတာစာေမးပြဲကို သြားမေျဖဘဲ ေနတာ..။ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ သူ႔
နာမည္ပါလာလို႔.. ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲလို႔ က်မကို လာတိုင္ပင္ဖူးပါတယ္။ အဲဒါလည္း ၂၀၀၄ မွာပဲ။ အဲဒီကာလေလာက္မွာပဲ
ဘယ္သူစလိုက္မွန္းမသိတဲ့ စာခ်ိဳးတခု တကၠသိုလ္ေလာကမွာ ေပၚလာတာ.. “လမ္းအထိုထို တကၠသိုလ.္ . ေတြ႔သမွ်လူ ပါရဂူ..
ျမင္ျမင္သမွ် ပါေမာကၡ…” တဲ့။ က်မကေတာ့ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ေတြထဲမွာ တကယ္ပဲ ေသြးပ်က္လာပါတယ္။

ဆရာေတြက က်မကို ေတြ႔တိုင္း ဘယ္ေတာ့ ပါရဂူတန္းတက္မွာလဲဆိုတာ ေမးၾကပါတယ္။ က်မကေတာ့

ပိုက္ဆံ မတတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ပဲ တြင္တြင္ ေျဖပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအတြက္ အေျဖကလည္း ဆရာေတြဆီမွာ မရွိပါဘူး။
တခ်ိဳ႕(က်မရဲ႕ တပည့္မေတာ္ဖူးတဲ့) ဂ်ဴနီယာ ဆရာမေလးတခ်ိဳ႕က က်မကို မ်က္ခံုး ပင့္ ပင့္ျပီး ၾကည့္စ ျပဳလာပါျပီ။ အဲဒီ
၂၀၀၄ထဲမွာပဲ က်မ ကထိကလုပ္သက္ ၅ႏွစ္ျပည့္လို႔မို႔ ၂၀၀၅ဆိုရင္ တြဲဖက္ ပါေမာကၡ တင္ရေတာ့မယ္တဲ့။ ပါရဂူေျဖဖို႔
လုပ္မွာလား.. ဆံုးျဖတ္ေတာ့... ဆိုတဲ့ အခ်က္ေပးသံေတြ ျမည္လာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ စာေတာ္ေတာ္ မေတာ္ေတာ္..
စာသင္ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း.. အခ်ိန္တန္ရင္ ကထိကေတြ ပါေမာကၡေတြ အလိုလို ျဖစ္ျဖစ္သြားတဲ့
ဒီစံနစ္ကိုလည္း က်မ ဘ၀င္မက်ေတာ့ပါ။ က်မစိတ္ထဲ ျမသီလာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ခ်စ္စိတ္ေလ်ာ့လာတာလည္း အမွန္ပါပဲ။

ဒဂံုတကၠသိုလ္ထဲ ေမာေမာနဲ႔ အခ်ိန္ရသေလာက္လုျပီး က်မရဲ႕ ခ်စ္ေသာ ျမသီလာၾကီးရွိရာဆီ က်မ ေျပးေျပး

သြားျပီး အေမာေျဖတဲ့အခါမွာေရာ…။ ျမသီလာကေတာင္မွ က်မကို စိမ္းစိမ္းၾကီး ၾကိဳပါျပီ။ စာၾကည့္တိုက္မွာ စာအုပ္ငွားဖို႔
သြားေတာ့ ပါရဂူတန္း တက္ေနသူေတြကိုသာ ငွားပါသတဲ့။ ျပီးေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က မဟုတ္ရင္ စာၾကည့္တိုက္မွာပဲ
အျပီးထိုင္ဖတ္ပါ.. အိမ္ကို မငွားပါ..တဲ့။ ျပီးေတာ့ ဆံထံုးနဲ႔ ျခင္းေတာင္းနဲ႔ ဆရာမရယ္လို႔ ေသခ်ာတဲ့ အျပင္အဆင္နဲ႔ အသက္
၄၀၀န္းက်င္ေတြကိုေတာင္မွ ျမသီလာ အေစာင့္ေတြက ကဒ္ျပားေတြ စစ္ပါတယ္.. ဘယ္သြားမွာလဲ ေမးပါတယ္။ ျမသီလ ာဟာ
တံခါးနဲ႔ ဓားနဲ႔ ျဖစ္ခဲ့ျပီ။ ေတာင္ငူကင္တီးမွာ ဟိုးတုန္းကလို သြားထိုင္ျပန္ ေတာ့လည္း တခ်ိဳ႕(က်မရဲ႕ တပည့္မေတာ္ဖူးတဲ)့
ပါရဂူသင္တန္းသူ ဂ်ဴနီယာ ဆရာမေလး တခ်ိဳ႕က က်မကို မ်က္ခံုး ပင့္ ပင့္ျပီး ၾကည့္စ ျပဳလာပါျပီ။

မိန္းထဲေရာက္လို႔ အဲဒီပညာေရးေလာကထဲက စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြကို ေျပာတဲ့အခါ က်မရဲ႕ ဆရာရင္း တခ်ိဳ႕

ကေတာင္ က်မကို တခ်ိဳ႔ကိစၥေတြမွာ သိပ္မခံစားဘဲ အလိုက္သင့္ေနပါတဲ့။ ‘ေယာနိေသာ မနသီကာရ’ ကို ႏွလံုးသြင္းပါလို႔
က်မကို ဆံုးမ လာျပီ။ က်မကေတာ့ ဒီကိစၥေတြဟာ အသင့္အတင့္ ႏွလံုးသြင္းရမယ့္ ကိစၥ မဟုတ္ဘူးလို႔သာ ခံစားေနရတာပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္ေတြထဲမွာပါပဲ….

က်မဘ၀မွာ သင္ၾကားေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ စံထားေလာက္ေအာင္ ေတာ္တဲ့ ဆရာ ၂ေယာက္.. အလုပ္ကေန

ထြက.္ . စိတ္က်ျပီး အရက္ေတြ နင္းေသာက္ေနတာ.. ေတြ႔ခဲ့တာ..။ (ခုေတာ့ အဲဒီဆရာလည္း ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္
ျဖစ္ေနတယ္လို႔ သတင္းၾကားရပါတယ္)။ အဲသလိုပဲ ေတာ္တဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္လည္း အလုပ္ထြက္ျပီး အျပင္မွာ ၁၀တန္း
က်ဴရွင္ပဲ ျပေနေတာ့တာ..။

ေနာက္ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာဘူး.. အဲဒီ ႏွစ္ေယာက္ထဲက တေယာက္ျဖစ္တဲ့ က်မရဲ႕ တကယ့္ ေက်းဇူးရွင္

ဆရာ လို႔ ေျပာရမယ့္ အကိုတေယာက္ကေတာ့ ဆံုးပါးသြားခဲ့တာ… လူေတြက အရက္ေသာက္လို႔လို႔ အျပစ္တင္ၾက ပါတယ္။
က်မကေတာ့ အဲဒီ အကိုဟာ ဆရာထက္တပည့္ လက္ေစာင္းထက္လို႔ စာေမးပြဲ အခ်ခံရရာက စိတ္က်ျပီး ဆံုးပါးရတာလို႔
သိေနပါတယ္။ သူဟာ သိပ္ကို ေတာ္တဲ့ ဆရာ.. ဒါေပမဲ့ ဆရာျဖစ္ခြင့္ မရခဲ့သ.ူ .။

ေနာက္ေတာ့ က်မရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ တပည့္ေတြအေပၚ ေစတနာထားတဲ့ မွန္မွန္ပဲ စကားေျပာျပီး စကား

ျပတ္ျပတ္ေျပာတတ္တဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြကို ေက်ာင္းသားေတြက ေစာင္းေျမာင္း ေစာ္ကားတာ..။ တပည့္ေတြကို
မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ဆက္ဆံျပီး ေအာင္စာရင္း အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္တဲ့ ဆရာဆရာမေတြက်ေတာ့ ေက်ာင္းသား ေတြက လံုးေထြး..
ေစာ္ေစာ္ကားကား ေနာက္ေျပာင္တာလည္း ရွိ။ အသက္ခပ္ၾကီးၾကီး ဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးေတြ ခမ်ာေတာ့ လူၾကိဳက္နည္း
ကုန္ပစၥည္းမ်ားလိ.ု . ေက်ာင္းအလုပ္ေတြ ဖိလုပ္ျပီး ရတဲ့ လစာနဲ႔ ေလာက္ေအာင္ သံုးရတာမို႔ ညိႈးညိႈးငယ္ငယ္ မွိန္မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့။

က်မကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သားၾကီးက ၈တန္းေက်ာင္းသား…။ သမီးေလးက Private Preschool တခုမွာ

တက္ေန.. သားငယ္ေလးက ၁နွစ္သား။ သားၾကီး ဖယ္ရီခက တလ ၅ေထာင္၊ က်ဴရွင္ခက ၂ေသာင္း၊ သမီး ဖယ္ရန
ီ ဲ႔
ေက်ာင္းလခက ၃ေသာင္း၊ မုန္႔ဖိုးေတြ မပါေသး။ သားငယ္ေလး ႏို႔မႈန္႔ Dumax ဖိုးက တလ ၂ေသာင္းေလာက္ ရွိတယ္။
အိမ္အေဖာ္ ကေလးမေလး က ၁ေသာင္း…။ က်မလစာက ၁ေသာင္းခြဲ.. ေယာက်္ားက မေလးရွားကေန ပင္ပင္ပန္းပန္း
အလုပ္လုပ္ရတာေတာင္မွ တလ ၂သိန္းေလာက္ အႏိုင္ႏိုင္ ပို႔ရတာ…။ ဒါေပမဲ့ က်မနဲ႔မွ စာသင္ခ်င္ပါတယ္လုိ႔ လိုက္လာတဲ့
အေ၀းသင္ကေလးေတြကို အိမ္မွာ ေနရင္းကေန.က်ဴရွင္သင္တာက တလကို တသိန္းေတာ့ အသာေလးရတာပဲ..။ ဒါေတာင္
က်မမွာ သားၾကီးကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တန္းတူေအာင္ ကြန္ပ်ဴတာ ၀ယ္မေပးႏိုင.္ .။ သားၾကီးက TTC မွာ တက္တာမို႔
ပတ္၀န္းက်င္က ပိုၾကီးေလေတာ့ အမီလိုက္ဖို႔က ေတာ္ေတာ္ လက္ပမ္းက်တာပါ။ ေႏြရာသီမွာ သားကို အဂၤလိပ္စာ
သင္တန္းပို႔ဖို႔…။ ေနာက္ ၉တန္းအတက္မွာ က်ဴရွင္ေတြ ၾကိဳထားဖို႔က တလ၃ေသာင္းတဲ့။ အံမယ္မင္းး။

ေသခ်ာတာကေတာ့ က်မသာ ေသေသခ်ာခ်ာ က်ဴရွင္ျပမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်မကေလးေတြကို လူတန္းေစ့

ထားႏိုင္မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ပိုက္ဆံလိုခ်င္ေဇာနဲ႔ က်ဴရွင္ျပရတာမ်ိဳး က်မ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မလုပ္ရင္လည္း
မျဖစ္ေတာ့ဘူးေဟ့ဆိုရင္.. က်မ ဘာလုပ္မလဲ…။

အဲဒီတုန္းက က်မရဲ႕ ထြက္ေပါက္ကေလး ေနာက္တခုက စေနညေနေတြမွာ ျမိဳ႔ထဲထြက္ျပီး မဂၢဇင္းတိုက္ေတြ

သြားတာ.. သူငယ္ခ်င္းစာေရးဆရာေတြနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တာပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ၂၀၀၄ ရက္ေတြထဲ က်မရဲ႕ အဲဒီ
ေလထန္ကုန္း၀န္းက်င္ေလးမွာလည္း အသက္ရွဴ က်ပ္စရာေတြ… ေမာစရာေတြခ်ည္း ျမင္ရ.. ၾကားရ.. ခံစားရ။ မွတ္မွတ္ရရ…
အဲဒီ ၂၀၀၄ ထဲမွာပဲ အယ္လ္ျဖဴ ဆံုးပါတယ္. .။ ေနာက္ တစ္လမွာ သားၾကီးအေဖ ဆံုးပါတယ္… ေနာက္တစ္လ ကိုငွက္
ဆံုးပါတယ္။ ကိုငွက္ဆံုးျပီး ေနာက္တရက္မွာပဲ ဆရာၾကီးမင္းသု၀ဏ္ ဆံုးပါတယ္..။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ..
မရွိေတာ့.. ေဒၚခင္ႏွင္းယု မရွိေတာ့… ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ မရွိေတာ့… ကိုေခ်ာႏြယ္ မရွိေတာ့.. မင္းမင္းလတ္ မရွိေတာ့…။ ကိုခင္၀မ္း
မရွိေတာ့.. ဒိုးလံုး မရွိေတာ့… ဗဒင္ မရွိေတာ့.. ေစာဘြဲ႔မွဴး မရွိေတာ့။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေတာ့ ကုန္ျပီဆိုပါေတာ့… ေနာက္ေတာ့
က်မ ခ်စ္တဲ့ တန္ဖိုးထား တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀န္းက်င္ (Celebrities ဆိုသူမ်ား) ထဲမွာ က်မခ်စ္ခဲ့တဲ့ ရင္းႏွီးပြင့္လင္းမႈေတြ
မိွန္ေဖ်ာ့ခဲ့ျပီ။ အားလံုးရဲ႕ စိတ္ေတြ.. ႏွလံုးသားေတြ.. ယံုၾကည္မႈေတြ.. ခံစားခ်က္ေတြထဲမွာ ပိုက္ဆံကသာ လႊမ္းမိုးေနခဲ့ျပီ။
ေခတ္ကိုကလည္း အဲလိုျဖစ္ခဲ့ျပီ။ အဲလို စီးေၾကာင္းထဲ မပါတဲ့ ကိုငွက္ က်ျပန္ေတာ့လည္း ေလာကထဲက အလ်င္စလို
ထြက္ခြာသြားခဲ့ျပီ။ အဲဒီတုန္းကဆိုရင္ “အရင္ကလိ.ု .” ဆိုတဲ့ စကားစုေလးကိုေတာင္မွ က်မ လြမ္းဆြတ္ေနခဲ့တာ မွတ္မိပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အနားမွာ တိုင္ပင္ရင္ဖြင့္စရာ ရာေက်ာ္လည္း မရွိတဲ့အခိုက.္ . ၀န္းက်င္က ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္

ေတြကလည္း ကိုယ့္ကို ရိုက္ခတ္လာတဲ့ အခ်ိန္… သားၾကီးရဲ႕ မ်က္လံုးထဲမွာ သူ႔ဘ၀အေပၚ မေက်နပ္တာေတြ ရွိလာတာေတြကို
က်မ ျမင္လာရ…။ က်မ၀န္းက်င္မွာ အလိုေလာဘေတြက ျမင့္ျမင့္တက္လာ…။ ျမင္ကြင္းေတြ ထဲမွာ ေဒါသနဲ႔ ေမာဟေတြက
သိသိသာသာ တိုးထြက္လာၾက..။

တေန႔ က်မ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ျမိဳ႕ထဲသြားတဲ့အခိုက္ က်မ ေလးစားရတဲ့ ပါေမာကၡဆရာၾကီး တေယာက္ကို

စပယ္ယာက ေအာ္ေငါက္ျပီးေတာ့ ‘ဟိုမ်က္မွန္နဲ႔ဘၾကီး.. အထဲတိုးပါဆိုတာ မတိုးဘူးလား’လို႔ ေျပာတာကို က်မ
ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဆရာၾကီးက “ငါ့ကို မင္းပဲ ေနာက္ကေန တိုးသြားဆိုလို႔ တိုးလာလို႔ ဒီနား ေရာက္လာတာ ေလကြာ..” လို႔
ျပန္ေျပာေတာ့ စပယ္ယာက ‘ဘာမွ ျပန္ေျပာမေနနဲ႔ တိုးႏိုင္ရင္တိုး မတိုးႏိုင္ရင္ ဆင္း.. Taxi စီး’လို႔ ေျပာတာ.. က်မတို႔
တည့္တည့္ေတာင္ မၾကည့္ရဲတဲ့ ေလးစားခ်စ္ခင္ရတဲ့ ဆရာၾကီးကိုပါ။ က်မ တိတ္တိတ္ မ်က္ရည္၀ဲခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း
ဘာမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာ.. ဆရာၾကီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားမွာ စိုးတဲ့အတြက္သာ က်မကို မျမင္ေအာင္ ေခါင္းကို
တဘက္ လွည့္ထားရပါတယ္။ က်မတို႔ ပတ္၀န္းက်င္ကေတာ့ လူ႕တန္ဖိုး.. လူၾကီးတေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးနဲ႔
ဂါရ၀ဆိုတာေတြကိုေတာင္ အသိအမွတ္ မျပဳ ေတာ့တဲ့ ၀န္းက်င္ျဖစ္ေနပါျပီ။

အဲဒီအေၾကာင္းေျပာရရင္.. ဒီစပယ္ယာက ဆရာၾကီးကို ဆရာမွန္းမသိလို႔ ေျပာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ က်မ

ကိုယ္တိုင္ ကေတာ့ ဆရာမအ၀တ္အစားနဲ႔ ဒဂံုတကၠသိုလ္အသြား ေက်ာင္းထဲ ဌာနေရွ႔မွတ္တိုင္မွာ က်မ ဆင္းရမွာကို
ကားရပ္မေပးလို႔ “ဒီမွာ ဆင္းမွာေဟ့..” လို႔ ေအာ္ေျပာတာကို စပယ္ယာက ဒရိုင္ဘာကို “ရပ္ေပး ဆရာေရ႕.. ဒီမွာ
အိျႏၵာေက်ာ္ဇင္ ဆင္းမယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒါကိုလည္း ကားေပၚပါလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ၀ိုင္းရယ္ ပါတယ္။
က်မက.. ဆင္းရင္းနဲ႔ “ဟဲ့ ငါ ဒီေက်ာင္းက ဆရာမ.. နင့္အေမေလာက္ ရွိတယ္.. ေနာက္စရာလား..” လို႔ က်မ ေျပာမိပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ စပယ္ယာက ပ်စ္ခၽြဲခၽြဲ အသံ တမင္ လုပ္ျပီး ျပန္ေျပာတယ္… ေၾကာက္ပါတယ္ ဆရာမ.. တဲ့။ အဲဒါကိုလည္း
ကားေပၚက ေက်ာင္းသား ေတြက ရယ္ျပန္ပါတယ္။ က်မကေတာ့ ေဒါသေတြျဖစ္ျပီး ေခါင္းေတြေတာင္ မူးလာတဲ့အထိပါပဲ။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်မက ေမာ္လျမိဳင္က ေျပာင္းလာကာစဆိုေတာ့ နယ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ေတြရဲ႕ လိမၼာမႈမ်ိဳးနဲ႔သာ
ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ ဆရာမ ျဖစ္ေနခဲ့တာမို႔လည္း ပို ခံစားလိုက္ရတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ျပီးေတာ့ က်မ ဆရာမေပါက္စဘ၀
လိႈင္မွာတုန္းကေတာ့ ခုလို ေစာ္ကားေမာ္ကားအဆက္ဆံမ်ိဳး မၾကံဳဖူးေလေတာ့ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ကို
ခါးသီးတာပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲလိုေတြ ၾကံဳရဆံုရတာ မ်ားလာတဲ့အခါမွာေတာ့ က်မ စိတ္ထဲ ျမသီလာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ကို ဗလာဆန္
လာခဲ့တာပါ။

အဲဒီ တေလာေတြမွာ က်မ ခံစားရတာအားလံုးဟာ တကယ့္ အနိ႒ာရံုေတြခ်ည္းပါ…။ က်မစိတ္ထဲ က်မအနား

ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြဟာ တေန႔ထက္တေန႔ ဗင္ဂိုးရဲ႕ အာလူးစားသူမ်ား ပန္းခ်ီကားထဲက မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ တူ တူလာတယ္….။
ပိုဆိုးတာက က်မအနားက က်မသူငယ္ခ်င္းဆရာမေတြ ေဖာင္စီးရင္း ေရငတ္ဆိုတာလို ကိုယ္က တကၠသိုလ္က
ဆရာမျဖစ္လ်က္နဲ႔ ကိုယ့္သားသမီးကို က်ဴရွင္ေကာင္းေကာင္းမွ မထားႏိုင္လို႔ စိတ္ဆင္းရဲေနရတာေတြ…၊ တေန႔တေန႔
ကားတိုးစီးျပီးေတာ့ ေ၀းေ၀းလံလံ ေက်ာင္းလာၾကရ.. ပင္ပင္ပန္းပန္း စာသင္ၾကရျပီး ရတဲ့ လခက လာခပဲ ရွိတာေတြ…။
အဲဒီကာလမွာပဲ မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၀၄ေႏွာင္းပိုင္း ႏိ၀
ု င္ဘာလ ေလာက္မွာ ဆရာဆရာမေတြ က်ဴရွင္မျပရ.. က်ဴရွင္ျပရင္
အလုပ္ထုတ္ခံရတဲ့အထိ အေရးယူမယ္ဆိုတာကို သိရွိေၾကာင္း.. လိုက္နာပါမယ့္ အေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးရမယ္တ။ဲ့ က်မေလ
စိတ္တိုလိုက္တာ.. အသားေတြ ဆတ္ဆတ္ တုန္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာ ဆရာမေတြ က်ဴရွင္ျပတယ္ဆိုတာ ဆရာ၀န္ေတြ
ဂ်ီပီ ထိုင္တာနဲ႔ အတူတူပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ဆရာ၀န္ေတြ ေဆးရံုမွာ အလုပ္ျပီးရင္ အျပင္ေဆးခန္း ထိုင္တဲ့ သေဘာပဲ
မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ့ က်ဴရွင္ျပရတယ္ဆိုတာကလည္း တကယ့္ကို ပင္ပင္ပန္းပန္း အားစိုက္ခြန္စိုက္ လုပ္ၾကရတာ။
ကိုယ့္ပညာနဲ႔ လုပ္စားရတဲ့ အလုပ္ကိုေတာင္ ခိုးလုပ္ရမယ့္အေပါက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာေလ..။ ဆရာ ဆရာမေတြက
စာျပတဲ့အလုပ္ မလုပ္ရဘူးဆိုေတာ့့ သူတို႔ေပးတဲ့ လစာက ေလာက္လို႔လား..။ ဒါဟာ တမင္တကာကို ဆရာေတြရဲ႕တန္းကို
ခ်ပစ္လိုက္တာလို႔ က်မကေတာ့ ခံစားရပါတယ္။ က်ဴရွင္ျပရင္ ခိုးျပရမယ္.. မျပရင္ ငတ္မယ္.. ခိုးျပလို႔ မိရင္ အလုပ္ျပဳတ္မယ္..
ကဲ.. ဘာလုပ္မလဲ..။

အင္မတန္ကို စိတ္ဆိုးေနတဲ့ က်မ.. ထံုးစံအတိုင္း စိတ္ရဲ႕ ထြက္ေပါက္အေနနဲ႔ အဲဒီေန႔ ေန႔ခင္းမွာပဲ

မိန္းထဲသြားျပီး ကင္တီး ထိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ဆရာေတြ.. သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ.႔ . ထံုးစံအတိုင္း ေပါက္ကြဲ..
ထံုးစံအတိုင္း အေျဖမရ..။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းမွာပဲ သမိုင္းဌာနက သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ သူတို႔
ပါရဂူတန္းေတြရဲ႕ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲပါတဲ့။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင…
္ သမိုင္းဌာနက သူငယ္ခ်င္း ဆရာ တေယာက္က အဲဒီပမ
ြဲ ွာ
အကန္ေတာ့ခံ ဆရာၾကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္း ေျပာတဲ့စကားကို က်မကို ျပန္ေျပာျပ ပါတယ္။ ကန္ေတာ့ျပီး ဆုေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ
ဆရာက ေျပာပါတယ္တဲ့။

ဆရာေျပာတဲ့ အဓိပၸါယ္ကေတာ့… “မင္းတို႔ကလည္း အျပစ္ရွိခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါလို႔ေျပာသလိ.ု . အဲလိုပဲ ငါက

လည္း မင္းတို႔ကို ငါ့ကို ခြင့္လတ
ႊ ္ဖို႔ ျပန္ေျပာရဦးမယ္.. ပါရဂူေခၚေလာက္ေအာင္ မထိုက္တန္တဲ့သူေတြကို
အေအာင္ေပးေနတဲ့အထဲ ငါလည္းပါေနေတာ့ မလုပ္သင့္တာ လုပ္မိသလိုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ငါ့ကိုလည္း ခြင့္လႊတ္ၾကပါ…”
ဆိုတာမ်ိဳးပါ။ (က်မ စကားလံုး အတိအက် မမွတ္မိေပမဲ့ သေဘာအဓိပၸါယ္က အဲလို အတိအက်ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာၾကီးရဲ႕
အဲဒီ စကားပါတဲ့ ၾသ၀ါဒေဆာင္းပါးကို ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္) က်မ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ရယ္ရယ္ေမာေမာပဲ
ေျပာတာပါ။ ။ က်မရဲ႕ စိတ္ထဲကိုေတာ့ တစံုတရာက ထုတ္ခ်င္းေဖာက္ ၀င္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်မကိုယ္တိုင္လည္း
အဆိပ္ပင္ေတြ ေပါင္းသင္ ေရေလာင္း ပိ်ဳးေထာင္ေနသူေတြထဲ တေယာက္ အပါအ၀င္ ျဖစ္ေနျပီ။ အဲဒီအခါ က်မ ေတြးမိ
ခံစားမိလာတာက က်မကိုယ္တိုင္ သမိုင္းတရားခံ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနျပီဆိုတာပါပဲ။

၂၀၀၄ခုႏွစ္ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာမွာေတာ့ က်မ တခ်ိန္လံုး ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနမိတာက ဒီ

ေက်ာင္းဆရာမဘ၀ လမ္းေၾကာင္းကို က်မ ဆက္ေလွ်ာက္မလား…။ ဒါမွမဟုတ.္ . အလုပ္ ထြက္ရင္ က်မ ဘာလုပ္မလဲ..။
က်မခမ်ာက စာေရးေတာ့လည္း ေရးခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ ေရးခ်င္တာကို ေရးခ်င္သလို ေရးတာမို႔ ေစ်းကြက၀
္ င္ေအာင္လည္း
မလုပ္တတ္။ ပိုဆိုးတာက ေစ်းကြက္၀င္ေအာင္ ေရးဆိုရင္လည္း အဲလို လုပ္မစားခ်င္ဘူးဆိုတဲ့ စိတ္က ရွိျပန္။ တကယ္လို႔
ဒီေက်ာင္းဆရာမ လမ္းေၾကာင္းပဲ ဆက္ေလွ်ာက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့လည္း ေနာက္ ၆လ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနရင္ က်မက
တြဲဖက္ပါေမာကၡျဖစ္ျပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ေလွ်ာ့ျပီး ပါရဂူဘြဲ႔ယူမယ္ဆိုရင္ ခဏေလးနဲ႔ ပါေမာကၡ ျဖစ္မွာပဲ။

ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာေနတာတခုကေတာ့ က်မက ေက်ာင္းသားေတြ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ အမ်ားစုက မၾကိဳက္တဲ့

ပါေမာကၡမ်ိဳးပဲ ျဖစ္မွာေလ..။ သင္ၾကားေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ စည္းကမ္းၾကီး.. လာဘ္လာဘမယူ.. ဆင္းရဲ.. အဲလို ပါေမာကၡက
လူၾကိဳက္နည္းမွာ အမွန္။ အဲလိုမွမဟုတ္ဘဲ က်မရဲ႕ မိသားစုလိုအပ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ အမ်ားလို မိုးခါးေရ ေသာက္စို႔
ဆိုရင္ေရာ..။ ကန္ေတာ့ခံျပီး စား.. တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္.. ဘာမွမတတ္ဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ စီးလားနင္းလား
ဆက္ဆံမယ့္ ယူနီေဖာင္း၀တ္ေတြကို ေခါင္းငံု႔ အရိုအေသေလး ေပး။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္မွ မခက္ခဲ မပင္ပန္း…။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လူ႔ေအာက္က်ိဳ႕လို႔ လူပိမေသဘူးတဲ့။ အမေလးးး က်မကေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးေတြ လုပ္ဖို႔ ေတြးၾကည့္တာနဲ႔ေတာင္
မ်က္ႏွာေတြ ျဖန္းကနဲ ပူလာတာ..။ ျပီးေတာ့ မဟုတ္မမွန္ လုပ္တဲ့သူတိုင္းကို ခပ္တင္းတင္းၾကည့္ျပီး “ဒီမွာ ျငိမ္းခက္ခက္ရဲ႕
သမိုင္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္ လိုက္ၾကည့္လိုက္ဦး.. မိဘက အစ.. ဘယ္လိုဆိုတာ”လို႔ ခပ္မာမာ ေျပာခဲ့သမွ်အတြက္
က်မကိုယ္တိုင္က ေျပာင္းလဲျပီး မဟုတ္မမွန္ေတြ လုပ္ခဲ့ျပီဆိုရင္…။ ဘုရား.. ဘုရား.. လဲေသပစ္လိုက္တာမွ ေကာင္းပါဦးမယ္..။
အဲလို အေတြးေတြနဲ႔ ဗေလာင္ဆူေနခဲ့တာ ၂၀၀၄ ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာမွာေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သားၾကီးရဲ႕ TTC မွာလည္း ဆရာဆရာမတခ်ိဳ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာလိုက္မႈေတြကို သားၾကီးဆီက

တဆင့္ ရိပ္မိလာရတာက တေမွာင့္ ျဖစ္လာပါေသးတယ္။ သားၾကီးက သိပ္ တိုင္တိုင္ေတာေတာ မလုပ္တတ္ေလေတာ့
သူ႔မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲၾကည့္ျပီး ေမးျမန္း ၾကည့္ရတာပါပဲ။ တၾကိမ္မွာေတာ့ သားရဲ႕ ျမန္မာစာဆရာမနဲ႔ က်မ ထိပ္တိုက္
ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ လစဥ္စာေမးပြဲတခုမွာ ကဗ်ာစကားေျပျပန္တဲ့ ေမးခြန္းတခုကို သားေျဖထားတာ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္
ဗလာစာရြက္နဲ႔ ၂မ်က္ႏွာ ရွိျပီး ေျဖထားတာလည္း အခ်က္အလက္က ကြက္တိပါပဲ။ ဒါကို ၁၂မွတ္ေပးတဲ့ အဲဒီအပုဒ္ကို
ျမန္မာစာဆရာမက ၂မွတ္ပဲ ေပးလို႔ သားက ေတာ္ေတာ္ မေက်မနပ္နဲ႔ က်မကို လာျပတာပါ။ က်မလည္း ဖတ္ၾကည့္ျပီး
ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြားပါတယ္။ ေတာ္ရံုနဲ႔ က်မက ေက်ာင္းေတြ ဘာေတြ လိုက္သြားတတ္တဲ့ အေမမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့
ခုကိစၥကေတာ့ လိုက္မွပဲ ရမွာ။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တရက္မွာ က်မ သားေက်ာင္းကို လိုက္သြားပါတယ္။ သားအတန္းပိုင္ဆရာမနဲ႔
ေတြ႔ျပီး အမွတ္ေပးစည္းမ်ဥ္း ကိစၥကို ဆယ္တန္းအမွတ္ေပးပံုနဲ႔ ယွဥ္ျပီး က်မေျပာျပပါတယ္။ ျမန္မာစာဆရာမက သူ
ေပးထားတဲ့ မွတ္စုအတိုင္းမေျဖလို႔ အမွတ္မေပးတာပါ..တဲ့။ က်မေျပာျပတာေတာင္ ျမန္မာစာ ဆရာမက မေလွ်ာ့တဲ့အတြက္
က်မလည္း စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ပဲ က်မရဲ႕ ရာထူးေတြ.. ဘာညာေတြ ထည့္ေျပာရပါတယ္။ ဒါေတာင္ အဲဒီဆရာမက ၀န္မခံပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုး အတန္းပိုင္ ဆရာမကေတာ့ တာ၀န္ယူပါတယ္… သူ ေျပလည္ေအာင္ ညွိပါ့မယ္တဲ့။ က်မကေတာ့
ေျပာလုိက္ပါတယ္။ “အခ်က္အလက္ ကိုက္ညီေအာင္ ေျဖထားေပမဲ့ ‘၏ သည္’ မလြဲ ေျဖမွ ေအာင္မွတ္ေပးမယ္ဆိုရင္ အဲဒါကို
စာေရးျပီးေတာ့ ျမန္မာစာဆရာမ လက္မွတ္ထိုးျပီး က်မကို ေပးပါ.. က်မ Board of study မွာ တင္လိုက္မယ္”လို႔ ေျပာျပီး
ျပန္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေနာက္မွ က်မ ပိုစဥ္းစားမိလာတာက က်မအတန္းက တပည့္ေတြကို က်မက ဘယ္ေလာက္ပဲ Student

centered approach နဲ႔ သြားသြား.. က်န္တဲ့ သူေတြက Teacher centered ပဲ သြားေနေလေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း
ဆရာေခၚေပးတဲ့ Notes ကို သက္ေသာင့္သက္သာ ယူျပီး က်က္ေျဖတာပဲ အားသန္ ၾကေတာ့တာ…။ က်မ ဘာသာရပ္
ဆိုရင္ေတာ့ Lecture ကို သူတို႔ Notes ျပန္ျပင္ရေတာ့ ေဒၚျငိမ္းခက္ခက္ ဘာသာဆို လုပ္ရတာ ပင္ပန္းတယ္လို႔ ညည္းသံေတြ
ၾကားရတာ။ ဒါေတြကို က်မ ၾကိဳးစားလုပ္ယူႏိုင္ေပမဲ့ က်မ သားတို႔ေက်ာင္းေတြ.. သမီးတို႔ေက်ာင္းေတြမွာ.. က်မ
လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး..။ က်မ သက္ျပင္းေတြ ခ်မိ။ က်မ နေဘးက လူေတြကို ရင္ဖြင့္ေတာ့ တခ်ိဳ႕က ဒါကို ျပႆနာလုိ႔ မထင္။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ… တဲ့။ တခ်ိဳ႕က က်မေျပာခ်င္တာကို နားလည္ပံု မျပ။ ေသခ်ာတာေတာ့ က်မမွာ
ေပ်ာ္ပိုက္စရာေနရာ သိပ္နည္း လာတာပါပဲ။

ေနာက္ထပ္ ျမသီလာနဲ႔ ဆက္စပ္ေရးဖို႔ မဆိုင္သလိုျဖစ္ေနေပမဲ့ က်မကို အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ

ဖိစီးေနတဲ့ ေနာက္တခုကေတာ့ ဒီစစ္အစိုးရရဲ႕ ၂၀၀၃ ေမ၃၀.. ဒီပဲယင္းမွာ အန္တီစုကို လုပ္ၾကံဖို႔ ၾကိဳးစားၾကတာ.. အန္တီစုကို
အင္းစိန္ေထာင္ထဲ ပို႔ရဲတဲ့အထိ.. ဘဘဦးတင္ဦးကိုပါ အက်ယ္ခ်ဳပ္ရဲတဲ့အထိ မို္က္ကန္းၾက ရက္စက္ ၾကတာ.. ခံရတဲ့သူေတြကို
ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ခ်ဳပ္ထားလိုက္တာ… အဲဒါေတြကို က်မ မုန္းတီး စက္ဆုပ္ ရြံရွာတာကလည္း ၂၀၀၃ ေမေနာက္ပိုင္းမွာ
က်မကို ဖိစီးလာတဲ့ ပူေလာင္မႈတခုပါ။ အဲဒီ ပူေလာင္မႈေၾကာင့္လည္း က်မက ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ မေနခ်င္တာေတြ..
ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယံုတာေတြ.. မဟုတ္တာလုပ္သူေတြကို ခါးခါးသီးသီး မုန္းတာေတြ.. စစ္အစိုးရအေပၚ ရြံရွာ
စက္ဆုပ္တာေတြကလည္း တေန႔ထက္ တေန႔ ပို ပို ဆိုးလာ..။ ဒီလိုနဲ႔……

အဲဒီ ၂၀၀၄ ဒီဇင္ဘာမွာပဲ အေမရိကားမွာ ေနလာတာ ၃၅ႏွစ္ရွိျပီးျဖစ္တဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္ ရန္ကုန္ကို

လာလည္ပါတယ္။ အဲဒီမိတ္ေဆြနဲ႔ သြားၾက လာၾက လည္ၾက ပတ္ၾက ရင္းနဲ႔ က်မတို႔ ဟိုဟိုဒီဒီ ေျပာရာက က်မ ရဲ႕ ရင္ဖြင့္သမွ်
အဲလို မေက်နပ္ခ်က္ေတြကို သူက နားေထာင္ရင္းအမွတ္တမဲ.့ . 'ေမျငိမ္း ခဗ်ားက ျမန္မာျပည္နဲ႔ မကိုက္ဘူးျဖစ္ေနတာ..
ခဗ်ားသာ အေမရိကမွာဆို လုပ္ႏိုင္တာေတြ လုပ္ခ်င္တာေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႔မွာ…' တဲ့။ အဲဒါဟာ က်မ တခါမွ မစဥ္းစားမိဖူးတဲ့
အသစ္တခု..။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံဆိုတာ က်မနဲ႔ တကယ္ကိုမွ အေ၀းၾကီး…။ သူက ေျပာေသးတယ္.. အဲဒီ ျပႆနာမ်ိဳးေတြကို
public က ထဲထ၀
ဲ င္၀င္ မသိၾက နားမလည္ၾကတာေၾကာင့္ ပိုဆိုးတာ.. တဲ့။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ က်မစိတ္ထဲ ဒီတိုင္းျပည္ကေန
ထြက္သြားလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား ဆိုတဲ့အေတြး ပထမဆံုး ေပၚလာပါေတာ့တယ္…။ အဲဒအ
ီ ေတြးနဲ႔အတူ ကိုယ့္လက္ရွိဘ၀ကို
တကယ္ ျဖတ္ေတာက္ႏိုင္သလားလို႔လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျပန္ျပန္ စစ္ေမးမိပါတယ္။ စာဆန္ဆန္ ေျပာရရင္ေတာ့
ျမသီလာကို တကယ္ပဲ ေက်ာခိုင္းႏိုင္ျပီလားေပါ့…။
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၃၇)

၂၀၀၅ ရဲ႕ ဇန္န၀ါရီ…။

ကိုယ္ ပတ္သက္ေနရတဲ့ ေနရာတိုင္းမွာ အက်င့္ပ်က္ ျခစားတာေတြ… ဆင္းရဲ ငတ္မြတ္တာေတြ…

ပညာေရးစနစ္ ပ်က္စီး ယိုယြင္းေနတာ.. ဒါ့ထက္ပိုဆိုးတာက စစ္အစိုးရက ၀န္ထမ္းေလာက အပါအ၀င္ အႏုပညာေလာက
စာေပေလာကေတြထဲကို ေဖာက္၀င္ျပီး သပ္လွ်ိဳ ေသြးခြဲေနတာေတြအေပၚ က်မ တစစ ေသြးပ်က္လာရတာ..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
မိုးခါးေရ ေသာက္ႏိုင္မလား… ဆိုတာက က်မအတြက္ သိပ္ၾကီးတဲ့ စိန္ေခၚခ်က္ျဖစ္လာပါျပီ။

ဒီလိုနဲ႔ အလုပ္ထြက္စာတင္ဖို႔ဘက္ကို အားသာသာလာတယ္။ အဓိကကေတာ့ က်မရဲ႕ အေမရိကန္က

မိတ္ေဆြ ေျပာတာကို စိတ္က ေရာက္ေနတာပါ။ ဘန္ေကာက္သာ ေရာက္ေအာင္ လာလိုက္ ခဗ်ားဆိုရင္ ဗီဇာ
လြယ္လြယ္ေလးတဲ့။ (ဟဲဟ.ဲ . ကိုယ္ကလည္း ယံုတာ.. ကို္ယက
့္ ိုယ္ကို ဟုတ္လွျပီထင္ေသး.. တကၠသိုလ္က မေတာက္တ ေခါက္
ကထိက.. မျဖစ္ညစ္က်ယ္ စာေရးဆရာမ မ်ား.. ေတာ္ေတာ္ ၾကီးက်ယ္တယ္ ထင္တာ။ ျပီးေတာ့ ခုေလာက္ ျမသီလာကို
ဖတ္လာမွေတာ့.. က်မ ညံ့ခ်က္ေတြ သိေလာက္ေရာေပါ့..။ က်မကို ကိုယ့္ကို ေျပာရင္ တကယ္အမွန္ပဲ ထင္တာ.. ယံုတယ္။
ညီမေလးတေယာက္က ေျပာဖူးတယ္.. အမက မထင္ရဘူး..တဲ့။ ၾကည့္ေတာ့ လည္မလိုလိုနဲ႔ .. ဘသူေျပာေျပာ ယံုေနတာပဲ..
တဲ့။ အဲဒါ အမွန္ပဲ။ ဘယ္သူေျပာေျပာ သိပ္မယံုနဲ႔လို႔ ေတြးထားလည္း ကိုယ့္ေရွ႕ မ်က္ႏွာေသနဲ႔ လာေျပာ.. ယံုတာပဲ။
အထူးသျဖင့္ "ေမျငိမ္းကို ေကာင္းေစခ်င္လုိ႔ ေျပာတာ.." ဆိုတာေလးသာ သူ႔စကားမွာ ပါလိုက္ ယံုျပီးသား… ခုထိ။

တကယ္ေတာ့ က်မက သူမ်ားကို (ဘယ္ေတာ့) ဘယ္ေတာ့မွ မလိမ္ညာ။ အထူးသျဖင့္ လူတဘက္သား

ဘ၀နဲ႔ ခ်ီတဲ့ အေရးၾကီးတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ မညာေသး...။ ဆိုေတာ့ လူတိုင္းကို ကိုယ့္လိုပဲ မွတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
ခုေတာ့ က်မ ခပ္ေရးေရး သိပါျပီ။ ေလာကၾကီးက က်မ ထင္သေလာက္ မရိုးစင္း..။ အဲသလိုပဲ လူေတြကလည္း
က်မလိုခ်ည္းပဲေတာ့ မဟုတ္။ တခ်ို႕ဆို အလကားေနရင္းကို လိမ္ေျပာ ညာေျပာ လိုက္ရမွ ေနသာ ထိုင္သာ ရွိတာမ်ိဳးေလ။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လိမ္တာဟာ အျပစ္လို႔ေတာင္ မသိေတာ့။ လူတဘက္သားအတြက္ ဒုကၡဆိုတာလည္း မေတြးၾကေတာ့။
က်မတို႔ရဲ႕ အာဏာပိုင္မင္းမ်ားနဲ႔ သိပ္မကြာ..။

ဒီလိုနဲ႔ က်မ အလုပ္ထြက္ခ်င္ေၾကာင္း ရာေက်ာ့္ကို လွမ္းေျပာေတာ့ သူ႔ခမ်ာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရွာပါတယ္။

သူက က်မ ဆရာမ လုပ္တာကို သေဘာက်တာဆိုေတာ့ သူက ေျပာတယ္။ ကေလးေတြကို ဆရာမ သားသမီး
ျဖစ္ေစခ်င္တာတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးကလည္း ဆရာ ဆရာမ သားသမီးေတြ။ ျပီးေတာ့ ဒီဘ၀ကိုပဲ
ႏွစ္ျခိဳက္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့သူေတြ..။ ဒါေပမဲ့ က်မ မေပ်ာ္ေတာ့တာကိုပဲ တြင္တြင္ ေျပာေနမိတယ္။ ေသခ်ာတာက က်မ ပိုက္ဆံ
ေပါေနတာမွာေတာင္ မေပ်ာ္ပိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ျဖစ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရာေက်ာ့္ကို အလုပ္ထြက္ဖို႔ ေသခ်ာျပီလို႔
ေျပာလုိက္ေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့လည္း သူ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ပူၾကတယ္..
ဘာလုပ္မလဲတ.ဲ့ .။ က်မက ပုသိမ္မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းမွာေပါ့.. လို႔ ေျဖတာပဲ..။ က်မ ေကာင္းေကာင္း လုပ္တတ္တာ ဒါပဲ
ရွိတာကိုး (ၾကံဳၾကြား:P)။ မိတ္ေဆြကာတြန္းဆရာ ေဆြမင္း(ဓႏုျဖဴ) ကေတာင္ သူ႔ တြတ္ပီကာတြန္းတအုပ္ထဲမွာ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္
ဇာတ္ကြက္ တကြက္ ပါတာကို ေမျငိမ္း ပုသိမ္ မုန္႔ဟင္းခါးလို႔ ေရးျပီး ေနာက္ခဲ့ေသးတာ။ တကယ္ပါ. က်မေလ.. ေမျငိမ္း
(မဟာ၀ိဇၨာ) အျငိမ္းစားကထိက.. ပုသိမ္မုန္႔ဟင္းခါး လို႔ကို ဆိုင္းဘုတ္တပ္ျပီး လမ္းဆံုေလးခြမွာ ေရာင္းပစ္လိုက္ခ်င္တာ ..
ရြတ္ရြတ္နဲ႔ေပါ့။ အဲဒီတေလာ စိတ္ကလည္း အခ်ဥ္ေပါက္လိုက္သမွ..။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မေလးရွားကေန ရာေက်ာ္က ဓာတ္ပံုေတြ ပို႔တဲ့အခါ အျမင့္တက္ေနတာေတြ ေတြ႔ရေတာ့

ႏွလံုးက ေအာင့္ ေအာင့္ခ်င္လာတယ္။ ရန္ကုန္မွာတုန္းကေတာ့ Agent က ရာေက်ာ္က အဂၤလိပ္လိုေျပာႏိုင္ျပီး ဘြဲ႔ရလည္း
ျဖစ္လို႔ Supervisor ခဏနဲ႔ ျဖစ္မွာတဲ့။ တကယ္ ဟိုေရာက္ေတာ့လည္း supervisor လို႔ေတာ့ ေျပာပါရဲ႕။ လုပ္ရတာေတြက
တယ္ မေခ်ာင္ဘူး။ ရေတာ့လည္း ဘယ္ေလာက္မွမဟုတ.္ . အိမ္ကို တလ ၂သိန္းမွ အႏိုင္ႏိုင…
္ ။ ဒါနဲ႔ပဲ ရာေက်ာ့္ကို
ျပန္ခဲ့ေတာ့…။ အိမ္မွာပဲ အေမ့ကားတစီးကို ယူေမာင္းတာေတာင္ အဲေလာက္ပဲ ရျပီး မိသားစုနလ
ဲ႔ ည္း ရက္ရွည္လမ်ား
ခြဲေနစရာမလိုဘူးေပါ့။ ျပီးေတာ့ သားၾကီးက ၁၃ႏွစ္ေပမဲ့ ထြားေတာ့ လူပ်ိဳေပါက္ၾကီး ျဖစ္လာျပီ။ အရပ္ကပဲ ၅ေပ ၈လက္မ ရွိပီ။
သားေယာက်္ားေလးက အေဖရွိမွ ထင္တယ္ေပါ့..။ ဆိုေတာ့ သြားတာမွ ၂ႏွစ္မျပည္.့ . ကိုရာေက်ာ္တေယာက္ ျပန္ခ်လာရ
ပါေလေရာ..။ သူျပန္ေရာက္ေတာ့ က်မ အလုပ္ ထြက္စာတင္တဲ့ ကိစၥက တန္းလန္း..။ က်မကို ရစ္ေနတာေလ.. အမ်ိဳးမ်ိဳး။
ဟိုဟာေတာင္း ဒီဟာေတာင္း.. ေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ စိတ္ရႈပ္လာတာနဲ႔ က်မတို႔ မိသားစုန.ဲ႔ . အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း မိသားစု အုပ္စုၾကီးေတြန…

ဲ႔
ပုသိမ္ဘက္ သြား ေခ်ာင္းသာ သြား.. သြားပစ္လိုက္တာ..။ အဲဒီမွာ ပုသိမ္ေရာက္ေတာ့ အမ်ိဳးေတြ ရွိတဲ့ဘက္ေတြ ေျခဦးမွ
မလွည့္ျဖစ္ဘဲ သူငယ္ခ်င္းမၾကီး ေဒၚခင္မင္းေဇာ္အိမ္မွာ တည္း..။ ေလွ်ာက္လည္ေပါ့။ တေပ်ာ္ၾကီး ေနတာ..။ စိတ္ခ်မ္းသာ
လိုက္တာ..။ ဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္…။ သားၾကီးက ၈တန္းစာေမးပြဲ တန္းလန္း..။ က်မရဲ႕ အလုပ္ထြက္စာ အထက္က
လက္မခံ..။ ဘာလုပ္မလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ဖိသိပ္ေနတဲ့ ေအာက္မွာ…။

တေန႔ေတာ့ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္က ခြဲေနရတာ ၾကာျပီျဖစ္တဲ့ သူ႔ေမာင္ေတာ္ ေနာက္လိုက္ခ်င္တယ္တ.ဲ့ .။

ျမ၀တီလမ္းအတိုင္း သူ႔ေမာင္ေတာ္ဆီအေရာက္ ဘယ္လိုသြားရမလဲလို႔ ဘားအံသား ရာေက်ာ့္ကို တိုင္ပင္တာ…။ က်မစိတ္ထဲ
ဘယ္လိုျဖစ္သြားတယ္ မသိ..။ ငါတို႔လည္း လိုက္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္မိေရာ..။ သူက ဟဲ့ တကယ္လား.. ငါ့ကို လိုက္ပို႔မယ္ေပါ့..
ဟုတ္လား..တဲ့။ က်မက စိတ္ထဲ တကယ့္ကိုပဲ ရုတ္တရက္.. လိုက္မယ္ဟာ.. ငါတို႔ပါ.. အဲဒီထိ လိုက္မယ္။ ခုတိုင္းဆို ငါ့
အလုပ္ထြက္စာကိစၥေရာ.. Passport ကိစၥေရာ.. လြယ္မွာ မဟုတ္ဘူး..။ ရာေက်ာ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ညစ္သြားပံု
ရပါတယ္။ မ်က္ႏွာ မေကာင္း ဘူး။ ခင္မင္းေဇာ္ကေတာ့ ေသခ်ာ စဥ္းစားပါဦးဟာ .. တဲ့။

အဲဒီရက္ေတြထ.ဲ . က်မျမင္ေယာင္ေနတာ က်မ ၀န္းက်င္က သနားစရာ မ်က္ႏွာပိန္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေတြ…။

မုန္းစရာ ရက္စက္မ်က္ႏွာေတြ..။ ရြံစရာ ပေရာ္ပရီမ်က္ႏွာေတြ…။ မေထမဲ့ျမင္ ရယ္သံ ေတြ..။ ႏွလံုးေအာ့စရာ ေဖာ္လံဖားေတြ..။
သာေတာင့္သာယာရွိစရာ… ဘာမွ မေတြ႔မိ..။ က်မ စိတ္ထဲ.. အေ၀းၾကီးကို ထြက္ေျပး သြားခ်င္တာပဲ သိတယ္။
ခင္မင္းေဇာ္ကေတာ့ ယံုတယ္.. က်မတို႔ သူရွိေနသေရြ႕ ဒုကၡမေရာက္ရဘူးတဲ.့ .။ ၾကည့္ပါဦး.. မိသားစု ၅ေယာက္..
သူမ်ားတိုင္းျပည္ကို တရားမ၀င္ သြားမယ္လို႔ စဥ္းစားတာ.. ေၾကာက္စရာ တကယ္ ေကာင္းတာပါ။ ျပီးေတာ့ က်မက
တသက္လံုး ေက်ာင္းဆရာမ စာေရးဆရာမ.. ဆရာခ်ည္း လုပ္လာ တာ..။ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ ဘာလုပ္မွာလဲ..။ ဒါေပမဲ့
ေသခ်ာတာကေတာ့ က်မ အင္မတန္ ခ်စ္မက္ စြဲလန္း ပါတယ္ဆိုတဲ့ ေျမမွာ က်မ တရံတဆစ္မွ်ပင္ မေနခ်င္ေတာ့ျပီ။ က်မ
တကိုယ္ေကာင္းဆန္သလားဆိုတာလည္း မစဥ္းစားမိပါဘူး။ က်မစိတ္ထဲ တခုပဲ ရွိခဲ့ပါတယ္..။ သူမ်ားေျမမွာ ဘယ္ေလာက္
ဒုကၡေရာက္ေရာက္ ခံေတာ့မယ္.. ဒီေလာက ၀န္းက်င္မွာေတာ့ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး.. ဆိုတာ။ (တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
ပမႊားလို႔ မထင္တဲ့ က်မက အျပင္မွာေတာ့ ငါလိုေကာင္ ဒုကၡေရာက္စရာလား..လို႔လည္း ထင္တလံုးနဲ႔ ရွိေနခဲ့တာလည္း
ပါပါတယ္.. ေနာက္တခုက သတင္းအခ်က္လက္မွား ေတြေပါ့။ )။

တကယ္ေတာ့ က်မ စဥ္းစားခဲ့တာေပါ့… အမ်ားၾကီးမွ တကယ့္ အမ်ားၾကီး..။

က်မ သားၾကီးကို ေငြတမ်က္ႏွာတည္း ၾကည့္ျပီး လူ႔တန္ဖုးိ ကို ေငြနဲ႔ ဆံုးျဖတ္တဲ့ ၀န္းက်င္မွာ မက်င္လည္
ေစခ်င္ဘူး။ အဲလို ၀န္းက်င္ထဲ မလုိအပ္ဘဲ သား စိတ္က်ခံစားရတာမ်ိဳး အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။ (ေသခ်ာတာက
က်မသားျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီေခတ္ထဲမွာ ေငြဆင္းရဲမယ္.. ဂုဏ္သိကၡာ ခ်မ္းသာေပမဲ့ တန္ဖိုး မရွ.ိ . အဲဒီအခါ သား
စိတ္ထိခိုက္မယ္.. သားလိအ
ု ပ္မယ့္ ရဳပ္၀တၳဳ ပစၥည္းေတြ က်မ ျဖည့္မေပးႏိုင္တဲ့အခါ ၀န္းက်င္အလယ္မွာ သား သိမ္ငယ္မယ္ ..
ျဖည့္ေပးႏိုင္ေအာင္ က်မ လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္.. ဂုဏ္သိကၡာ ဆင္းရဲမယ္.. ျပီးေတာ့ က်မ မလုပ္မိဖို႔ ၾကိဳးစားရင္ အဲဒီ
လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ထဲမွာ အစစအရာရာ ဆင္းရဲေတာ့မယ္)

အဲသလိုပဲ သမီးေလး ၾကီးလာတဲ့အခါ ပညာတတ္ေပမဲ့ ဆင္းရဲတဲ့ မိဘက ေမြးတာမို႔ က်မငယ္ငယ္ကလို

စိတ္မထားႏိုင္ရင္ သမီးမိန္းကေလးမို႔ ပ်က္စီးလြယ္ေလမလား..။ က်မစိတ္ထဲမွာ ေရွ႔ ေလွ်ာက္ လူငယ္ေတြ ပို ပို ပ်က္စီးမွာလို႔
ျမင္ေနတာေလ..။ အဲဒီအခ်ိန္ေပါ့.. Nude Show က်ိတ္၀ိုင္းေတြ ရွိေနျပီလို႔ က်မ သိေနရတာ..။ က်မေရွ႕မွာ ေတြ႔ေနရတဲ့
ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ လူငယ္ေလးေတြ..။ ကိုယ္က စီးပြားက်ံဳး ရွာေနရတာနဲ႔.. သူတို႔ကို မၾကည့္ႏိုင္တာနဲ႔.. ကိုယ့္ကေလးေတြမွ
ကိုယ္မထိန္းႏိုင္ရင္.. အဲဒီ ပတ္၀န္းက်င္ ေရစီးေၾကာင္း ထဲမွာ…………………. က်မ ေၾကာက္တယ္…။ တကယ္ေတာ့ က်မ
တကယ္ ေၾကာက္ခဲ့တာက အဲဒီ ၀န္းက်င္ၾကီး တခုလံုးကိုပါ..။ ဖ်က္ဆီးသူေတြနဲ႔ .. အဖ်က္ဆီး ခံရသူေတြန.ဲ႔ .
ပ်က္စီးေနသူေတြန.ဲ႔ . ခုခံေနရသူ ေတြနဲ႔.. ၾကိဳးစားျပီး မတ္မတ္ ရပ္ေနရသူေတြ နဲ…
႔ . ဒါပဲ ရွိတဲ့ တိုင္းျပည္.. ေမာလိုက္တာ..။
အဲဒီ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ကို က်မ ေၾကာက္တယ္..။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ က်မ ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ပဲေလ..။
က်မရဲ႕ ခ်ိနဲ႔တဲ့ အားအင္ေလးနဲ႔ ကေလးေတြအမ်ားၾကီး မကယ္တင္ႏိုင္ေတာ့တာ ေသခ်ာျပီ။ ဒါဆိုရင္ က်မ ေမြးထားလို႔
လူျဖစ္လာရတဲ့ ကေလးေတြကိုေတာ့ က်မ ကယ္တင္ရေတာ့မွာပါပဲ..။

ေနာက္တခု ေတြးစရာက အေမ… က်မဘ၀မွာ အေမတေယာက္ပဲ ရွိေတာ့တာ..။ အေမက

သားသမီးေတြရဲ႕အပူအားလံုးကို ေခါင္းေပၚရြက္ထားတဲ့ အေမၾကီး..။ အေဖက အေမကို ေသသည္အထိ မပူမပင္
ေနရေလာက္တဲ့ အေနအထားနဲ႔ ထားသြားတာမို႔ ေတာ္ရံုနဲ႔ေတာ့ အေမက မယိုင္နဲ႔ႏိုင္။ ျပီးေတာ့ အေမက တရားစခန္း
အလီလီ၀င္ေနတာမို႔.. စိတ္ေျပရာ ရွာေတြ႔မယ့္သူ..။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ နက္ျဖန္ မတ္လ ၂၈ဆို အေမ အသက္ ၆၉ႏွစ္
တင္းတင္း ျပည့္ျပီ။ က်မ မရွိရင္ အေမ့နားမွာ သမီး ၃ေယာက္ က်န္ဦးမွာပါ။ (တကယ္ေတာ့ က်မက အေဖနဲ႔
နီးနီးကပ္ကပ္ေနတတ္ျပီး အေမနဲ႔ဆို စကား ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မေျပာတတ္တာမို႔ အေမနဲ႔ က်မက သမီးဦးနဲ႔ အေမနဲ႔ ဆိုေပမဲ့
က်န္တဲ့ သမီးအငယ္ေတြေလာက္ မနီးကပ္သလို ရွေ
ိ နခဲ့တာပါ.. အငယ္ေတြကေတာ့ အေမနဲ႔ ဘာသာစကားတူ.. လံုးေထြး။
ဒါေပမဲ့ အေမက က်မနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဒုကၡ အခံရဆံုး ထင္ပါရဲ႕)

ေနာက္တခု ေတြးစရာက ရာေက်ာ္… သူ႔ကိုေတာ့ က်မ မပူမိ။ သူက က်မနဲ႔ ထပ္တူ လိုက္ေလ်ာႏိုင္တဲ့သ.ူ .
ျပီးေတာ့ ဘာကိုမဆို ရင္ဆိုင္ျပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၾကိဳးစား လုပ္မယ့္သ.ူ . သူ႔ရဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာမႈတို႔ အလိုေလာဘ တို႔
ဆိုတာကေတာင္ က်မနဲ႔ မိသားစုအေပၚပဲ မူတည္တဲ့သူ…။ ျပီးေတာ့ က်မက သူ႔ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားဖို႔ နည္းနည္းမွ
မစဥ္းစားသူမ.ို႔ . သူ စိတ္ညစ္ညဴးစရာ အက်ဥ္းက်စရာ မရွိ (က်မထင္တာေပါ့ေလ.. တကယ္ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ သူပဲ သိမွာပဲ
:P )
ေနာက္တခု ေတြးစရာက က်မအတြက.္ .

တကယ္လို႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသာ မေရာက္ႏိုင္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ထိုင္းမွာ က်မ ေနရေတာ့မယ္။ အဲဒီ ထိုင္းမွာ က်မ

ဘာ လုပ္ႏိုင္မလဲ..။ က်မ သိသေလာက္.. က်မလုပ္ႏိုင္တာ.. လိႈ္င္းတို ေရဒီယိုေတြ ရွိမယ္။ အြန္လိုင္းစာမ်က္ႏွာေတြ ရွိမယ္..
ေသခ်ာတာက စာသင္ေက်ာင္းေတြ ရွိမယ္..။ က်မက ျမန္မာစာဆရာမမို႔ ျပည္ပက တျခား တိုင္းရင္းသားေတြကို
ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ျမန္မာစာ သင္ႏိုင္မယ္ေပါ့.. (တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်မက အဂၤလိပ္စာ ညံ့သ)ူ ။ က်မ
စဥ္းစားခဲ့တဲ့အထဲမွာ ႏိုင္ငံေရး က႑ မပါခဲ့ပါ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မသိခဲ့တာက ထိုင္းမွာ ဗမာေတြ ေနရတာ
သိပ္လြယ္တယ္… ဘယ္ႏိုင္ငံသြားသြား သိပ္လြယ္တယ္… ေအးေဆးပဲ.. ေမျငိမ္းဆို ဆရာမလည္း ျဖစ္.. စာေရးဆရာလည္း
ျဖစ္.. ဆိုေတာ့.. လြယ္လြယ္ေလး.. ဆိုပဲ။ အဲလို Information ေတြ message ေတြန.ဲ႔ . ။ ထံုးစံအတိုင္း ေမျငိမ္းက ယံုပါေပ့။

ျမသီလာကို တကယ္ စြန္႔ႏိုင္ျပီလား.. ခြခ

ဲ ြာႏိုင္ျပီလား… စဥ္းစားေတာ့လည္း လြမ္းဆြတ္ တမ္းတစရာဆိုလို႔
လူမဟုတ္တဲ့ သက္ရွိေတြ.. သက္မဲ့ေတြ.. ဥပမာ .. ဂ်ပ္စင္.. သစ္ပုပ္ပင္.. ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္.. ေတာင္ငူေဆာင္.. RC..
စာၾကည့္တိုက္.. အင္းလ်ားေတြေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တာ။ အရင္ကလို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ မလြမ္းေတာ့.. ဆရာဆရာမ
ေတြကိုလည္း မလြမ္းခ်င္ေတာ့..။

အေမ့ကိုေရာ……………….. အဲဒီအတြက္ပဲ က်မစိတ္ထဲ ဆို႔နစ္ ေၾကကြဲစရာ ရွိတာပါ…။

အဲဒီရက္ေတြထဲမွာေပါ့.. ဆရာၾကီး ဒဂုန္တာရာရဲ႕ "တဟီတီသြားရေအာင္"ကို ခဏ ခဏ ရြတ္ေနမိတာ..။

ဒီလိုနဲ႔ သားၾကီး ရွစ္တန္းစာေမးပြဲေျဖအျပီး အေဖ့ရြာကို သြားလည္မယ္ဆိုတဲ့ ခရီးက… ျမ၀တီထ.ိ .

မဲေဆာက္ထိ… ဇင္းမယ္ဆ.ို . ညိဳတဲ့ျမိဳ႕ေလးဆီအထိ… ေပါက္ခဲ့တာ..။ အဲဒီတေလွ်ာက္မွာလည္း ဆရာေမာင္သာရရဲ႕ ၀တၳဳ
ေခါင္းစဥ္တခုကို ယူေျပာရရင္.. “သုမနေက်ာမွာ ဒဏ္ရာေတြန”ဲ႔ ေပါ့…။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္အရာမဆို ေ၀းသြားမွ.. ေ၀းေနမွ
ပိုလြမ္းရတယ္ ပိုတမ္းတရတယ္ဆိုတာကို က်မ ပို ပို သိလာရတဲ့ ကာလေတြဆ.ီ . ထြက္ေျပးလာခဲ့တဲ့ ခရီးအစေပါ့..။ ျပန္ရႏိုင္ဖို႔
ခက္ခဲမွန္း သိေလ… ပို လြမ္းဆြတ္ ေၾကကြဲရေလ…။ တခါတခါက်ေတာ့ ရွက္ရြံ႕သိမ္ငယ္ရတာေတြပါ ပါလာရပါေသးတယ္။

(တကယ္ေတာ့ (၃၈)ဆိုရင္ ျမသီလာၾကီးက က်န္ခဲ့ပါျပီ။ ထိုင္းေရာက္ကာမွ ျမသီလာကို ဘာလို႔ ပိုလြမ္းရလဲ..

ဘယ္လို လြမ္းရလဲဆိုတာေတြကို ဆက္ဖတ္ခ်င္ၾကရင္ေတာ့ ဆက္ေရးမွာပါ...။ ေရးရရင္ေကာင္းမလားဟင္ :) )
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၃၈)

တကယ္တမ္း အလုပ္ကေန ထြက္ေတာ့မယ္.. ကိုယ့္တိုင္းျပည္နဲ႔ အေ၀းကိုသြားေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ရ

ခ်ိန္မွာေတာ့ က်မ ႏွလံုးေတြက ဆုပ္ဖ်စ္ခံထားရသလိုပါပဲ။ က်မ ထားခဲ့ရမယ့္ မဟာ၀ိဇၨာတန္းခြဲေတြကို ငဲ့ၾကည့္ေတာ့
အဲဒီတုန္းက က်မတေယာက္တည္းပဲ သင္မယ့္သူ ရွိသလိုျဖစ္ေနတဲ့ ဆရာ ျမဇင္ ရဲ႕ ကဗ်ာ နရီနဲ႔ နိမိတ္ပံု စာအုပ.္ .
ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ရသစာေပ အဖြင့္နဲ႔ နိဒါန္း၊ ျပီးေတာ့ ေမာင္ခင္မင္(ဓႏုျဖဴ)ရဲ႕ စကားေျပသေဘာတရား စကားေျပ
အတတ္ပညာ…။ ေနာက္ ၀တၳဳတို ၀တၳဳရွည္ ေလ့လာခ်က္ေတြ..။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက မဟာ၀ိဇၨာတန္းမွာ ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသား
ေက်ာင္းသူ ၅၀ထဲမွာေတာ့ က်မက စာဖတ္လာပါလို႔ မွာလို႔မွ တကယ္ ဖတ္လာတာက ၂ေယာက္ မျပည့္တာ..။ ျပီးေတာ့
က်မကို အံ့အားသင့္ေစေလာက္ေအာင္ မဟာ၀ိဇၨာတန္းအထိ Lecture ေကာင္းေကာင္း မလိုက္တတ္သူေ တြ..။
၀တၳဳတိုသင္ရိုးအတြက္ မဟာ၀ိဇၨာေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔ ဘယ္လို ၀တၳဳတိုမ်ိဳးကို ၾကိဳက္လ.ဲ . လို႔ ေမးလို႔မွ
အေျဖျပန္မရတာ..။ လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းေတြထဲက အျမဲတမ္းဖတ္တဲ့ မဂၢဇင္း တမ်ိဳးစီ ေျပာပါဆိုလည္း မေျဖ..။ ဒါနဲ႔ ကဲ
တေယာက္မွ ဘာမွမဖတ္ဖူးလား..ဆိုေတာ့မွ တေယာက္က လက္ညွိဳးေလးေထာင္တယ္..။ က်မက ၀မ္းသာအားရနဲ႔ အဲ..
ေျပာပါဦး.. ဘာမဂၢဇင္း ဖတ္လဲ.. ဆိုေတာ့ ဂမၻီရ.. တဲ့။ အဲလိုမ်ိဳးေတြကို ျပန္ ျပန္ေတြးေတာ့မွပဲ က်မ စိတ္ထဲ နည္းနည္း
ျပတ္ေတာ့တာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ၉၈ေနာက္ပိုင္းမွ အထက္တန္းေက်ာင္း ေတြမွာ စာေမးပြဲေျဖလို႔ ဂုဏ္ထူးတန္းေတြ ၀င္..
ေနာက္ေတာ့ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာမႈေၾကာင့္ တကၠသိုလ္မွာ ဆရာမျဖစ္.. အဲလိုနဲ႔ပဲ ပိုက္ဆံ ရွိလို႔ ပါရဂူ တက္ႏိုင္ၾကသူေတြနဲ႔ က်မက
ထိပ္တိုက္ေတြ႔စရာေတြက ၾကံဳ ၾကံဳလာ..။ အဲဒီ ရက္ေတြထဲမွာ မၾကာခဏ စဥ္းစားမိ တာကေတာ့ အန္တီစုေျပာျပလို႔
သိေနရတဲ့ ခ်က္ (Czech) ေခါင္းေဆာင္ Vaclav Havel ေရးခဲ့တဲ့ The Power of the powerless စာအုပ္ထဲက
အေၾကာင္းေတြေပါ့..။

ဒီေနရာမွာ ၁၉၈၉ဒီဇင္ဘာမွာမွ ဒီမိုကေရစီရခဲ့တဲ့ ခ်က္ကိုစလိုဗက္ႏိုင္ငံတုန္းကဆိုရင္လည္း ကြန္ျမဴနစ္

အာဏာရွင္ေတြက ဆရာေတြရဲ႕ သင္ၾကားေရးေတြကိုပါ ၀င္စြက္ဖက္ လာတဲ့အတြက္ ဆရာေတြ အလုပ္ထြက္ ပစ္ၾကပါတယ္၊
အဲဒီတုန္းက ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယား (Czechoslovakia) ရဲ႕ အေျခေနက ဗမာျပည္ေလာက္ ေတာင္္ မဆိုးေသးဘူးလို႔
ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါကိုေတာင္ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ မတရားတဲ့ မေလ်ာ္ကန္တဲ့ အမိန္႔အာဏာေတြကို မလိုက္နာႏို္င္ဘူးဆိုျပီး
တကၠသိုလ္က ဆရာေတြဟာ အလုပ္ထြက္ျပီး တံမ်က္စည္း လွည္းတာတို႔ ပန္းရံတို႔ ၀င္လုပ္ၾကပါတယ္၊ ျပီးေတာ့ အဲဒီ
ဆရာေတြက ေျပာပါတယ္၊ မမွန္ကန္တဲ့ အေတြးအေခၚ ေတြကို လူငယ္ေတြ ေခါင္းထဲ ထည့္ေပးရတဲ့အလုပ္လို ယုတ္ညံ့တဲ့
အလုပ္ေတြကို လုပ္တာထက္ေတာ့ ဒီလို အေျခခံအလုပ္မ်ဳိးေတြ လုပ္ရတာက သာေသးတယ္ လို႔ ေျပာပါတယ္တဲ့။ အဲဒီတုန္းက
စာေရးဆရာလည္းျဖစ္ ေတာ္လွန္ေရးသမားျဖစ္ျပီး၊ ခ်က္ နဲ႔ စလိုဗက္ကီးယား ကြဲျပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ခ်က္ ရီပတ္ဗလစ္ႏိုင္ငံ
(Czech Republic) ရဲ႕ သမၼတျဖစ္လာတဲ့ Vaclav Havel က The Power of the powerless စာအုပ္ထဲမွာ အဲဒါေတြကို
ေရးခဲ့တာပါ။ အန္တီစုက အဲဒီစာအုပ္ထဲက Vaclav Havel ရဲ႕ စကားေတြကို ကိုးကားျပီးေတာ့ “ဒီလို စနစ္အတြင္းမွာ က်မတို႔
ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိနဲ႔ ေနႏိုင္သလား… ဒီစနစ္က ျပည္သူ လူထုကို အက်ိဳးျပဳႏိုင္ သလား… ျပည္သူလူထုကို အသံုးခ်ေနသလား… ဒါပဲ
စဥ္းစားရမွာပဲ ..” လို႔ ေျပာခဲ့ ဖူးပါတယ္။

အဲဒါေတြကလည္း က်မႏွလံုးထဲကို စိမ့္၀င္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ ႏိုင္ငံမွာလည္း

အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ မတရားအမိန္႔ေတြကို မနာခံႏိုင္သူေတြက ျပည္ပထြက္၊ ဒါမွမဟုတ္ အလုပ္ ထြက္ကုန္ၾကျပီး
မလြန္ဆန္ရဲၾကတဲ့ နာခံႏိုင္သူေတြက်ေတာ့လည္း မ်က္ေစ့စံုမွိတ္ နာခံၾကတာမို႔လို႔ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံအတြက္ အဓိက အက်ဆံုး
ေထာက္တိုင္တစ္တိုင္ျဖစ္တဲ့ ပညာေရးစနစ္ၾကီး တစ္ခုလံုး ထိခိုက္ပ်က္စီး သြားရတာပါ။ တကယ္ေတာ့ အလုပ္ ထြက္တာက
မတရားတဲ့ အမိန္႔ ကို ဖီဆန္တာျဖစ္ေပမဲ့ ျပည္ပထြက္တာကေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲမွာ ရွိေနသင့္တဲ့ ဦးေႏွာက္ အင္အားေတြ
အျပင္ကို ယိုစီးထြက္ကုန္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ၂၀၀၅ ေဖေဖာ္၀ါရီ တုန္းကေတာ့ က်မ စဥ္းစားတာက တကယ္လို႔ Brain Drain
မျဖစ္လည္း အသံုးခ်ခြင့္မရတဲ့ ဦးေႏွာက္ေတြက Brain Dry ျဖစ္ကုန္မွာပဲ.. ဆိုတာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. အဲလို
အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ပဲ စစ္အစိုးရ သက္တမ္း တေလွ်ာက္က မ်ဳိးဆက္ေတြခမ်ာ ပညာေရးပိုင္းမွာ အမ်ားၾကီး ဆံုးရႈံးခဲ့ျပီ
ဆိုတာပါပဲ။ ဒါကို ဘယ္သူမွ ျငင္းလို႔ မရႏိုင္ ပါဘူး။
 ဒါေပမဲ့ က်မေတြးခဲ့တာက ျပည္ပမွာ က်မ တခုခု ပိုလုပ္ႏိုင္မယ္..။ အနည္းဆံုး ကိုယ့္ပညာရပ္ပိုင္းကို
ျဖည့္တင္း ခြင့္ေတာ့ ရမွာပဲလို႔ ေတြးခဲ့တာပါ…။ ျပီးေတာ့ က်မသားသမီးေတြကို ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ တခုခု ျပန္လုပ္ႏိုင္
ေလာက္ေအာင္ ေသခ်ာတဲ့ ပညာေရးမ်ိဳး ေကာင္းေကာင္း ေပးမယ္လို႔လည္း မွန္းခဲ့တယ္။ က်မစိတ္ထ.ဲ . အဲဒီ ၀န္းက်င္မွာ
ဆက္ေနရင္ ေတာ့ျဖင့္ ႏြံနစ္သလိုရွိမွာပဲလို႔ ေသခ်ာေနခဲ့တာေလ။

၂၀၀၅ခုႏွစ္ မတ္လမွာေတာ့ ထိုင္းရဲ႕ ေႏြအပူနဲ႔အတူ ေမျငိမ္းအတြက္ မရိုးႏိုင္တဲ့ အပူတခ်ိဳ႕က က်မကို

ဆီးၾကိဳ ေနခဲ့ပါတယ္။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ခုခ်ိန္ထိ စိတ္ထဲ ရွက္ရြံ႔ရြံ႔ ခံစားေနရတုန္းပါ။ က်မက က်မလို စာေရးဆရာ...
တကၠသိုလ္က ဆရာမတေယာက္ နယ္စပ္ကို ထြက္လာရတာကိုက ဗမာျပည္မွာ ပညာတတ္ေတြရဲ႕ အေျခအေန ဘယ္ေလာက္
ဆိုးေနပါျပီ ဆိုတာကို မီးေမာင္းထိုးျပသလို ေပၚလိုက္ေလျခင္းလို႔ ေတြးျပီး ဆင္းရဲဒုကၡၾကံဳရမွာ ကိုေတာင္ ေမ့ေနခဲ့ခ်ိန္မွာ
က်မအျပင္ထြက္လာျပီဆိုတဲ့ သတင္းၾကားၾကသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မွတ္ခ်က္ခ်ပါ တယ္.. တဲ့။ ေမျငိမ္းက ဘယ္တုန္းက
ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ဖူးလို႔ ဒီလို ထြက္လာရတာလဲ.. တဲ့။ က်မ တခါမွ မစဥ္းစားမိဖူးတဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ။ ဒီေတာ့မွ က်မ အိပ္မက္က
လန္႔ႏိုးသူလို ကိုယ့္ ပစၥဳပၸန္ကို ျပန္ၾကည့္မိတယ္။ ကိုယ့္အေျခေနကို ျပန္ၾကည့္မိတယ္..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ က်မက
ေနာက္ဆုတ္လို႔ မရေတာ့တဲ့ ေနရာမွာ ေရာက္ေနပါျပီ။ အဲဒီတုန္းက ထိုင္းေျမကို စနင္းကတည္းက က်မတို႔ မိသားစုၾကီးကို
ကူခဲ့ရတဲ့ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္တို႔ တစံုနဲ႔ တကြေသာ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ရဲ႕ အားေၾကာင့္သာ က်မ ဆက္ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။

ေနာက္ထပ္ က်မတခု မွားခဲ့ဖူးပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ျမန္မာျပည္ထဲက သူငယ္ခ်င္းတခိ်ဳ႕က က်မကို

ကိုယ္လြတ္ရုန္းသြားတယ္.. လို႔ ေျပာၾကတယ္ ဆိုတဲ့သတင္း က်မဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒါၾကားေတာ့ က်မ တကယ္
စိတ္တိုခဲ့ပါတယ္။ အဲလိုေျပာတဲ့သူေတြကိုယ္တိုင္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တေမ့တေမာထိုင္.. ညေနတိုင္ဆို အရက္ဆိုင္ေရႊ႔ျပီး
ေ၀ဖန္ေရး ေလကန္ေရး ထိုင္လုပ္ေနသူေတြ.. တကယ္တမ္း လူထုအက်ိဳး ဆိုတာအတြက္ ဘယ္ေလာက္မွ အနစ္နာခံ
ေပးဆပ္လုပ္ကိုင္ေနၾကသူေတြလည္း မဟုတ္။ (တကယ္တမ္း လူထုအတြက္ အနစ္နာခံျပီး လုပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့
သူေတြဆိုတာက ဘယ္ေတာ့မွ သူမ်ားကို အျပစ္မတင္.. က်မလိုလည္း ေက်ာမခိုင္း.. ငါတို႔ လုပ္ေနတယ္လို႔လည္း
မေၾကြးေၾကာ္ မ၀ါၾကြား..။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေမွ်ာ္ကိုး အားမကိုးဘဲ သူတို႔ ယံုၾကည္ရာကိုသာ တကယ္ အပင္ပန္း အဆင္းရဲခ.ံ .
ေထာင္က် တန္းက်ခံံျပီး တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္ၾကသူေတြဆိုတာ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ က်မ ေကာင္းေကာင္း သိေနခဲ့ပါျပီ)။

အဲဒီမွာ စိတ္တိုတိုနဲ႔ က်မ စာတပုဒ္ေရးခဲ့မိတာပါ။ မဲေဆာက္က ထြက္တဲ့ စာေစာင္ေလးတခုမွာ

ပါခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်မ ေရးခဲ့တာက “က်မ ခါးသီးမုန္းတီးလွတဲ့ မင္းဆိုးမင္းညစ္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ မေနႏိုင္လို႔
ကိုယ့္လက္ကိုယ့္ေျခနဲ႔ ထြက္ခဲ့တဲ့ လမ္းမွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်နပ္တယ္” ဆိုတာကိုေျပာရင္း ေဆာ့ခရတၱိ ေျပာခဲ့ တယ္လို႔ က်မ
မွတ္ထားခဲ့ဖူးတဲ့ (တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေဆာ့ခရတၱိမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္) ‘လူေတြဟာ ကိုယ္နဲ႔ တန္တဲ့ အစိုးရကို ရတယ္’လို႔
ေဆာ့ခရတၱိက ေျပာပါတယ္ .. အဲဒီအခါ က်မက က်မနဲ႔ မတန္ဘူးလို႔ ထင္တဲ့ အစိုးရလက္ကေန ထြက္ခဲ့တယ္..”
ဆိုတာမ်ိဳးပါ..။ အဲဒီ စာေစာင္ေလးလည္း ထြက္ေရာ က်မဆီ ဆဲစာေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါ ျပည္တြင္းက လူေတြကို
ေစာ္ကားတာ.. တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ ေသခ်ာျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ စြပ္စြဲစရာျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မ
နာက်ည္းစက္ဆုပ္ေနတာက ေဗာင္းေတာ္ညိတ္ စိတ္ေတာ္သိ လုပ္ေနၾကတဲ့ အလိုေတာ္ရိေတြကိုပဲ မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ့ က်မ
စိတ္ပ်က္တဲ့ အ၀န္းအ၀ိုင္းေလး တခုက.ို .။ ဒါေပမဲ့ က်မေရးတဲ့စာက တာသြားခဲ့ျပီ။

ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီ အျပင္ေရာက္စကာလမွာ က်မဟာ အထင္နဲ႔အျမင္ လံုးလံုးလြဲျပီး ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္န…

ဲ႔ ပူပန္
တုန္လႈပ္ေနခဲ့ရတာေတာ့ အမွန္ပါ..။ ဒါကလည္း က်မရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ ေနာက္ကို လိုက္မႈရဲ႕ ဆိုးက်ိဳးဆက္ေတြပါ ပဲေလ။

ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ လူမမည္ကေလးကတည္းက ေတာခိုခဲ့ျပီး ဒီဘက္ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ နယ္စပ္ထဲမွာ

ႏွစ္ ၂၀ေက်ာ္ၾကာေနေနတဲ့ ေမာင္ေလးတေယာက္က က်မကိုေျပာတဲ့ စကားေလး သတိတရ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ က်မ ဘာလို႔
ထြက္လာလဲဆိုတာကို ေမးၾကတဲ့အခါ က်မက ခုအေၾကာင္းအရာေတြကိုပဲ ေျပာေျပာျပတာမိ.ု႔ . သူက ေျပာပါတယ္..။
လက္စသတ္ ေတာ့ ငါ့အမက ေတာခိုလာတာမွမဟုတ္ဘ.ဲ . အိမ္ေျပာင္းလာတာကိုး.. တဲ့။ တကယ္လည္း သူေျပာသလို
ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ထင္ပါတယ္။ က်မက ႏိုင္ငံအတြက္ဆိုတာက ၁၀ရာခိုင္ႏႈန္း.. ဒီအရပ္မွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့
ကိုယ့္အတၱအတြက္ ၉၀ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ႏိုင္ငံ့အျပင္ဘက္ ထြက္လာသူကိုး။
 တကယ္ဆို က်မထက္ဆိုးတဲ့ ဘ၀ေတြ အမ်ားၾကီး..။ က်မထက္ အႏၱရာယ္ရွိသူေတြ အမ်ားၾကီး..
သူတို႔ေတြေတာင္ ၾကံ့ၾကံ့ခံေနတာ..။ က်မ စဥ္းစားခဲ့တာက က်မသာ အျပင္ ေရာက္လို႔ ေျပာခြင့္ေတြရရင္.. စစ္အစိးု ရ
လိမ္ညာေနတဲ့ ပညာေရးကိစၥေတြနဲ႔ စစ္အစိုးရ အလိုေတာ္ရိ ပညာရွင္ေတြရဲ႕ မသမာမႈေတြကို ေျပာခြင့္ရမယ္..။ ျပီးေတာ့
က်မက စာေရးဆရာျဖစ္တဲ့အတြက္ေရာ.. ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္တဲ့အတြက္ေရာ.. ေနာက္.. ဘယ္တုန္း ကမွ စစ္အစိုးရ သစၥာခံ
အလိုေတာ္ရိ မလုပ္ခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ေရာ.. က်မအတြက္ ဒီဘက္ျခမ္းမွာ လုပ္စရာေတြ လုပ္ႏိုင္တာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိမယ္..
ေနရာေလးတေနရာေတာ့ ရွိမယ္…လို႔။ အဲလို ေတြးခဲ့တာေလ..။ ျပီးေတာ့ က်မ ခံစားခဲ့ရတာက စစ္အစိုးရကို မုန္းတဲ့
ခါးခါးသီးသီးအမုန္းရယ္.. အဲလို လူေတြကို ေၾကာက္လန္႔ျပီး မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ ထဲမွာ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္
ပူေလာင္ျပင္းပ်တာရယ္.. ဒါကိုပဲ ခံစားခဲ့တာေလ။ တကယ္မွာလည္း က်မက ဘယ္တုန္းကမွ ႏိုင္ငံေရးလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ႏိုင္တဲ့
ေလာကထဲ မက်င္လည္ခဲ့ဖူး။ တခါတရံမွလည္း လူထုအတြက္ ေထာင္က်တန္းက်နဲ႔ အနစ္နာမခံခဲ့ဖူးေလေတာ့ က်မ
ထြက္လာတဲ့ ကိစၥမွာလည္း နိုင္ငံေရးဆိုတဲ့က႑ကို မေတြးမိခပ
ဲ့ ါဘူး။ အဲသလိုပဲ ႏိုင္ငံေရးကိုျပျပီး လုပ္စားလို႔
ရတယ္ရယ္လို႔လည္း မသိခဲ့ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ တမိသားနဲ႔ တမိသား ေပါင္းသင္းၾကရသူေတြလို ဒီဘက္ေလာက က က်မကို စူးစမ္း.. က်မကလည္း

သူတို႔ကို အကဲခတ္နဲ႔။ အိမ္ေထာင္ဦးကာလ အဆင္မေျပၾကတတ္ၾကသလို အခက္အခဲေလးေတြ အလြဲေလး ေတြေတာ့
ရွိသေပါ့..။ ေနာက္ေတာ့ က်မရဲ႕ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္မွာ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြထုတ္စဥ္က တူတူ ေရးဖက္ျဖစ္ဖူးျပီး ၈၈
စက္တင္ဘာ အာဏာသိမ္းကတည္းက ေတာ္လွန္ေရးနယ္ထဲ ေျခစံုပစ္၀င္ခဲ့တဲ့ မိဆူးပြင(့္ အေစာပိုင္း ျမသီလာေတြမွာ
ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္)တို႔ Burmese Women’s Union က လွမ္းေခၚေပးလို႔ ဇင္းမယ္ကို ေျခခ်ခဲ့ရတာ.. မတ္လ ၃၀ရက္ေန႔ေပါ့။ အဲဒီ
၂၀၀၅ မတ္လ ၃၀ရက္ေန႔ကေန ၂၀၀၈ ဒီဇင္ဘာလ ၂၅ရက္ေန႔ထိ ေနခဲ့ရတဲ့ ဇင္းမယ္ဟာ… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. က်မကို
ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ၾကိဳဆို ေပြ႔ဖက္ခဲ့ပါတယ္။

ဇင္းမယ္ရဲ႕ ေႏြမွာ က်မတို႔ မိသားစုဟာ အရာရာကို အသစ္က စၾကရပါေတာ့့တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္သစ္..

ဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္ အသစ္.. ဘာသာစကား အသစ္.. သင္ယူ ေလ့လာ စရာ အသစ္ေတြကလည္း အမ်ားၾကီးေပါ့..။ ။ အဲဒီ
အခ်ိန္ေတြမွာလည္း က်မ စိတ္ဓာတ္ေတြ လဲျပိဳခဲ့တာ မၾကာခဏ..။ ဒီဘက္ အ၀န္းအ၀ိုင္းထဲ ေရာက္စ… က်မက ႏွစ္ ၂၀နီးပါး
ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္ခဲ့တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ ဒီဘက္က ပညာေရးဆိုင္ရာ ႑လႈပ္ရွားမႈေတြထဲ ေသေသခ်ာခ်ာ
၀င္လုပ္ေပးခ်င္တာ..။ ဒီဘက္မွာလည္း အဲလို ပညာေရး အဖြဲ႔အစည္းၾကီး ရွိေနတာဆိုေတာ့..။ ဒါေပမဲ့ … က်မမွာ ဘာႏိုင္ငံေရး
ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမွ မရွိ.. ေနာက္ အဂၤလိပ္လို မေျပာႏိုင္လို႔တဲ့…။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ္တတ္တဲ့ ပညာေရးလည္း လုပ္ခြင့္ မရခဲ့ပါ။
(အဂၤလိပ္လို တတ္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာကို က်မ အေသအခ်ာ လက္ခံပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ ပညာေရးအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း
သိတဲ့သူကို တြဲလုပ္ဖို႔ ေခၚသင့္တယ္လို႔လည္း ထင္တာပဲ… ဒါေပမဲ့ အဲဒီမွာက ပညာေရးအေၾကာင္း သိတာထက္ ႏိုင္ငံေရး
အဖြဲ႔တခုခုက ျဖစ္ဖို႔နဲ႔ အဂၤလိပ္လို ေျပာႏိုင္ဖို႔က ပိုအေရးၾကီးခဲ့ပါတယ္ :P) ။ (ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဆရာ
ေဒါက္တာသိန္းလြင္တို႔ ပညာေရးသမား ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔အတူ ပညာေရးပိုင္းကို ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ကူႏိုင္ခဲ့
တာေလးေတြနဲ႔ ထိုင္းေတာင္ပိုင္း ဆူနာမီေဒသက ကိုထူးခ်စ္တို႔ GHRE ရဲ႕ ျမန္မာေက်ာင္းေတြကို ကူခြင့္ရခဲ့တာေတြကေတာ့
စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္) ။

ဇင္းမယ္ကို ေရာက္ျပီး သိပ္မၾကာခင္ က်မရဲ႕ စာေရးဆရာအျဖစ္ အလုပ္တခု စလုပ္ရပါတယ္။ အဲဒီအလုပ္က

အိမ္ကေန စာထိုင္ေရးျပီး တပတ္မွာ ၂ရက္ေလာက္ ရံုးသြားရပါတယ္။ ကံေကာင္းသလား ကံဆိုးသလားေတာ့ မသိပါဘူး..
က်မ သြားရတဲ့ ရံုးခန္းက ဇင္းမယ္ တကၠသိုလ္ထဲမွာပါ..။ ဇင္းမယ္တကၠသိုလ္ရဲ႕ အဓိပတိ လမ္းမၾကီးကေန ဖဲ၀
့ င္ရတဲ့
လမ္းသြယ္ေလးမွာ က်မ သြားရတဲ့ ရံုးခန္းေလးရွိပါတယ္။ သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အ၀န္းအ၀ိုင္းက
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္နဲ႔ တူလွတဲ့ ဇင္းမယ္တကၠသိုလ္က က်မကို အျမဲ လြမ္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ဇင္းမယ္တကၠသိုလ္ကေတာ့ အလွအပ အမြမ္းအမံနဲ႔ ျပင္ဆင္ ထားလို႔ ပို ၾကည့္ေကာင္းေပမဲ့ က်မကေတာ့ မျပည့္မစံုနဲ႔ပဲ
ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ သာယာတဲ့ က်မရဲ႕ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကိုပဲ လြမ္းရတာပါပဲ။ ေနာက္တခု စိတ္ထိခိုက္ရတာကေတာ့
ဇင္းမယ္တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ ေအးခ်မ္းမႈ.. အဆင့္ျမင့္ ပညာေရးကို သင္ခြင့္ရမႈ..
ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးနဲ႔ တကၠသိုလ္ရဲ႕ အရသာေတြကို အျပည့္အ၀ ခံစားခြင့္ရေနမႈေတြက ခ်ိဳ႕တဲ့ရရွာတဲ့ ျမန္မာျပည္
တကၠသိုလ္ ပညာေရးထဲက ဘ၀ေတြကို ႏိႈင္းယွဥ္သတိရမိတာေၾကာင့္ပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ခံစားခ်က္ကို “လြမ္းတတ္သ”ူ ဆိုျပီး
က်မ ၀တၳဳေလးတပုဒ္ ေရးဖူးပါတယ္။
 ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဇင္းမယ္မွာ ေနခဲ့ရတဲ့ ၄ႏွစ္နီးပါးကေတာ့ က်မအတြက္ တကယ္ စိတ္ေအးလက္ေအးနဲ႔
သာေတာင့္သာယာရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြပါပဲ..။ က်မ လုပ္ခ်င္တဲ့ ပညာေရးအလုပ္နဲ႔ စာေရးတဲ့အလုပ္ကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း
လုပ္ခဲ့ရတာမို႔ က်မစိတ္ထဲ ေက်နပ္ မိပါတယ္။ က်မစိတ္ထဲ ဇင္းမယ္မွာပဲ တသက္လံုး ေနေတာ့မယ္လို႔ေတာင္
ေတြးထားခဲ့တာပါ။ ဇင္းမယ္ မွာက ေစတီဘုရား ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ အမ်ားၾကီး…။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ လက္ညိွဳးထိုး
မလြဲ..။ ျမန္မာစားစရာကအစ ျမန္မာအေငြ႔အသက္ေတြ ေနရာအႏွ.႔ံ .။ ျပီးေတာ့ တန္ေဆာင္တုိင္ လြိဳင္ကထံုပြဲေတာ္နဲ႔ သၾကၤန္…။

ဇင္းမယ္မွာ ေနဖူးသူတိုင္း ဇင္းမယ္ကို မျငိတြယ္သူ မရွိႏိုင္ပါ..။ ရွမ္းျပည္မွာ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ က်မအတြက္ေတာ့

ဇင္းမယ္မွာ ေဆာင္းတြင္း ဆိုရင္… ေတာင္ၾကီးေရာက္ေနသလိုလို… ေမျမိဳ႕ ေရာက္ေနသလိုလ.ို . ေႏြ ဆိုရင္ေတာ့ မန္းေလးမွာပဲ
ေရာက္ေနသလိုလို..။ က်မအနားမွာလည္း ေမာင္ေလး ညီမေလးေတြ ခ်စ္ရတဲ့ သူေတြနဲ႔..။ အဲဒီအခါ ဇင္းမယ္ဟာ.. က်မရဲ႕
ဒုတိယအိမ္ပါပဲ..။
ေသာၾကာေန႔မနက္ဆို တပတ္လံုးမွ အဲဒီတရက္သာ ရွိတဲ့ ေသာၾကာေစ်းလို႔ က်မတိ္ု႔ အလြယ္ေခၚတဲ့
ေစ်းေလး ဆီကို ေရာက္ေအာင္ သြားျမဲ..။

အဲဒီမွာ တို႔ဟူးေႏြးစားမယ္.. ေခါပုပ္ကင္ စားမယ္.. ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာင္မွ ရွမ္းျပည္ဘက္မွာပဲ ရႏိုင္တဲ့

ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ အဲဒီ ေစ်းမွာ ရမယ္..။ ျမန္မာျပည္က ပစၥည္း တိုလီမိုလီေတြ.. လက္ဖက္… အေၾကာ္စ…
ံု ပဲေၾကာ္မ်ိဳးစံ…
ု ။
ရွမ္းစကားသံ ၀ဲ၀ဲေလးေတြ ၾကားရတဲ့ တကယ့္ ရွမ္းျပည္က ေစ်းကေလးလို..။ စမူဆာ တို႔ဟူးေၾကာ္ ပူပူေႏြးေႏြးနဲ႔
ကုလားၾကီးလက္ဖက္ရည္နဲ႔ မနက္စာက အလြန္ အဆင္ေျပ..။

စေနဆိုရင္ေတာ့ က်မတို႔ နီးစပ္ရာစုျပီး အဆင္ေျပတဲ့ ေနရာမွာ တခုခု လုပ္စားျမဲ..။ က်မက အိုးသူၾကီးေပါ့..။

အမ်ားဆံုး ဆံုရပ္ကေတာ့ က်မရဲ႕ ေမာင္ေလးေတြလို ျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးေတြရွိရာ ဗကသရံုးေပါ့။

တနဂၤေႏြဆိုရင္ေတာ့ မိသားစုအတြက္ စပယ္ရွယ္ ေဒးေပါ့။ အိမ္နန

ဲ႔ ီးတဲ့ ကစားကြင္းဆီ ျဖစ္ျဖစ္.္ .
ကန္ေတာ္ၾကီးဆီကိုျဖစ္ျဖစ္ မိသားတစု သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕နဲ႔ ခဏခဏ သြားျဖစ္..

တခါတေလ.. ေရတံခြန္..

တခါတေလ ေရပူစမ္း.. တခါတေလ.. ေတာင္ေပၚ ဒိြဳင္ဆူထစ္ ဘုရားဖူး…။

ထိုင္းမွာ ေနခဲ့တဲ့ ၄ႏွစ္အတြင္း ေလးငါးေခါက္ေရာက္တာက ထိုင္းေတာင္ပိုင္း ဖူးကက္ကမ္းေျခက ရြာကေလး

ေတြဆီ…။ အဲဒီမွာ ျမန္မာျပည္ေတာင္ပိုင္းသားေတြနဲ႔ အေနာက္ပိုင္းသားေတြ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ ေတြ႔ႏိုင္တယ္။ က်မေတာ့
ဖူးကက္ေရာက္ရင္ တနသၤာရီပဲ ေရာက္သြားသလိုလို. . မြန္ျပည္ ရခိုင္ျပည္ေတြပဲ ေရာက္သြားသလိုလို ခံစားရပါတယ္။ အဲဒီ
ဖူးကက္မွာ က်မကို အျမဲ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ခံစားရေစတဲ့ GHRE (Grassroots Human Rights and Development)
အဖြဲ႔သားေတြ ရွိတယ္။ ဆူနာမီငလွ်င္ကေန ျပန္ရုန္းထခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာ မိသားစုေတြရဲ႕ ကေလးငယ္ေတြအတြက္ အဲဒီအဖြဲ႔က
ဖြင့္ထားတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းေတြ အရည္အခ်င္းျမွင့္ သင္တန္းေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီ စာသင္ေက်ာင္းေတြထဲမွာ ကေလးေတြအေပၚ
ေစတနာထားလွျပီး စာသင္တာလည္း တကယ္ေကာင္းတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြ ရွိတယ္။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ၾကိဳးစားတဲ့
ကေလးေတြလည္း ရွိတယ္။ က်မကေတာ့ အဲဒီ ေက်ာင္းေတြ အတြက္ ပညာေရးဆိုင္ရာ.. အထူးသျဖင့္ေတာ့ ျမန္မာစာနဲ႔
ပတ္သက္ျပီး လိုတာေလးေတြ ကူဖို႔ ဆိုျပီး သြားရင္း တကယ္ေတာ့ ကိုယ္သိတာေလးေတြကို ေ၀မွ်တာက နည္းနည္း။
သူတို႔ဆီက ဘ၀ေတြကို စာျပန္ေရးဖို႔ ယူခဲ့ရတာက အမ်ားသား..။ ခုေနခါမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို က်မ
ေမ့ထားခ်င္ပါတယ္..။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်မက ဘာတခုမွ ထိထိ ေရာက္ေရာက္ တကူးတက လုပ္ေပးႏိုငခ
္ ဲ့သူ မဟုတ.္ .။

တခ်ိဳ႕က က်မကို ေလးစားပါတယ္ေတြ… ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ေတြ… ေျပာလာရင္ေတာ့ က်မက

မ်က္ႏွာပူေနတတ္ ပါတယ္..။ က်မက တိုင္းျပည္နဲ႔ လူထုအတြက္ ဘာတခုမွ အနစ္နာခံ မလုပ္ဖူးသလို တိုင္းျပည္နဲ႔ လူထုကို
ဘယ္တုန္းကမွ် အလြဲသံုးစားမလုပ္ခဲ့ဘူးဆိုတာေလးေၾကာင့္ေတာ့ ဂုဏ္မယူခ်င္ပါ..။ က်မက လူတဦး တေယာက္မွ အစ
ကမၻာေျမၾကီးအေပၚအထိ က်မရဲ႕ ၀န္ ပိမွာကို စိုးရိမ္ပါတယ္..။ ဒါေလာက္ပါပဲ..။ အဲဒီအခါ ေရာက္ေလရာမွာ ကိုယ္က်င္လည္ရာ
၀န္းက်င္ေလးအေပၚသာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ တာ၀န္ေက်ေအာင္ေတာ့ လုပ္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္..။ ဒီလိုနဲ႔ ဇင္းမယ္မွာ က်မဟာ
တကယ့္ကို စိတ္ေအးလက္ေအးဆန္ဆန္ေနခဲ့တာ.. ၄ႏွစ္နီးပါး..။ ဇင္းမယ္မွာ က်မ စိတ္ဆင္းရဲစရာ.. ထိတ္လန္႔
ေၾကာက္ရြ႕ံစရာ အိပ္မက္ဆိုးနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရမယ္လို႔လည္း နည္းနည္းမွ မထင္ခဲ့တာပါ..။ ဒါေပမဲ.့ . အသစ္တခုဆိုတာက က်မကို
ဘယ္ေတာ့မွာ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ မၾကိဳဆိုခဲ့ပါ…..။

(တကယ္ေတာ့ က်မ ဆက္မေရးခ်င္ေတာ့ပါ… အျဖစ္အပ်က္ေတြက ျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့တာေတြ…. မ်ား

မ်ား လာေနျပီ….။ ဒါ့ေၾကာင့္ ျမသီလာကို အပိုင္း(၄၀)ျပီးရင္ ရပ္ပါေတာ့မယ္…)
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၃၉)

ဒီဘက္ပိုင္းမွာ ေနရတဲ့အခိုက္ က်မရဲ႕ ျပႆနာတခုကေတာ့ နားလည္မႈကိစၥပါပဲ..။ က်မက ျပည္တြင္းကေန

ဆရာမဘ၀နဲ႔ ပူပူေႏြးေႏြးထြကလ
္ ာခ်ိန္လည္းျဖစ္.. က်မက ေမာင္ႏွမ ေတြထဲမွာလည္း အၾကီးဆံုး.. ေဆြမ်ိဳးထဲက
၀မ္းကြဲေတြထဲမွာလည္း အၾကီးဆံုးမို႔ က်မဆီမွာ အၾကီးစိတ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ေနာက္တခုက က်မက လူၾကီး
လူငယ္အားလံုးကို သူတို႔ဆီမွာ ရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းအလိုက္ အင္မတန္ ေလးစားတတ္တယ္..။ အဲဒီအခါ ဘယ္သူ႔ကမ
ို ဆို
မခန္႔ေလးစားဆက္ဆံတတ္တဲ့သူမ်ိဳးဆို က်မက မၾကိဳက္ေတာ့ဘူး။ က်မ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ကလည္း အဲဒီကိစၥ က်မကို
ေ၀ဖန္ဖူးတယ္..။ လူတိုင္းရဲ႕ အေလးစား ခံခ်င္လို႔ေတာ့ မရဘူးတဲ့..။ က်မက ျပန္ေျပာတယ္.. က်မေျပာေနတဲ့ Respect
ဆိုတာက အျပန္အလွန္ေလးစားမႈကိစၥလို႔..။ တကယ္ပါ.. လူတိုင္းမွာ က်မတို႔ မသိႏို္င္တဲ့ အရည္အခ်င္း အနည္းဆံုး တခုေတာ့
ရွိတယ္..။ အဲဒါကို က်မ ေလးစားတယ္..။

ျပီးေတာ့ က်မက အထင္ေသးစရာ ရွိတဲ့ လူဆိုရင္လည္း လံုးလံုးပဲ.. ခါးခါး သီးသီး..။ က်မရဲ႕

အကိုလိုျဖစ္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္က ေျပာဖူးတယ္.. က်မက ခ်စ္လံုးလံုး မုန္းလ်ားလ်ား တဲ့..။ အဲဒါ ပတ္၀န္းက်င္မွာ
မကိုက္ဘူး တဲ့။ ဟုတ္မွာ..။

ဒါေပမဲ့ က်မကေတာ့ သိပ္ရွင္းပါတယ္..။ ေလာကၾကီးမွာ သူတပါးအေပၚ ကလိမ္ကညစ္က်.. ဒုကၡေပးတဲ့

သူေတြ.. အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းကို အလြဲသံုးစားလုပ္တဲ့သူေတြကို က်မက ခါးသီးတာပါ..။ အဲဒီအခါ က်မက
မထင္ရင္မထင္သလိုေတြ ေျပာ..။ ဘယ္လို ျဖစ္သင့္တယ္.. ဘယ္ညာျဖစ္သင့္တယ္ေပါ့..။ ျပီးေတာ့ က်မက အဲလို
လူေတြကိုဆိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဧည့္ေထာက္ခံ စကားမေျပာေတာ့..။ တကယ္ေတာ့ က်မက ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဘာမွ
မဟုတ္ပါဘဲနဲ႔ေလ…။ ဆိုေတာ့ တရက္လည္းက်ေရာ.. Group mail တခုကေန က်မက စစ္အစိုးရက လႊတ္တဲ့
ေထာက္လွမ္းေရးျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ က်မကို သတ္ပစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြ စာျဖန္႔ပါေလေရာ..။ ေရးထားတာလည္း
ေစာ္ေစာ္ကားကား မိုက္မိုက္ ရိုင္းရိုင္းေတြ..။ မွတ္မွတ္ရရ.. ၂၀၀၆ ဇြန္လထဲမွာ..။ က်မျဖင့္ ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္လာတဲ့သူ
ဆိုေတာ့ တကယ့္ကို အဲလို အေစာ္ကားခံရတာကို မခံစားႏိုင္ဘူးျဖစ္သြားတယ္။ စိတ္ဆိုး တာထက္ အံ့ၾသတုန္လႈပ္ျပီး
၀မ္းနည္းသြားမိတာ..။ (အဲဒီတုန္းက Blog လည္း မလုပ္ရ ေသးေတာ့ Cbox ကေန ) ပက္ပက္စက္စက္၀င္ဆဲတာမ်ိဳးကိုလည္း
မၾကံဳဖူးေသးေတာ့ အေရမထူေသးဘူးေလ..

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ဒီဘက္၀န္းက်င္အသိုင္းအ၀ိုင္းဟာ က်မရဲ႕ အတြင္းစိတ္ထဲက အထင္ၾကီး ေလးစားထားတဲ့

အ၀န္းအ၀ိုင္းကိုး။ ျပီးေတာ့ စာထဲက အသြားအလာအရ.. နအဖရဲ႕ ဆင္ကြက္လည္းမဟုတ္တာ ေသခ်ာ ေနျပန္တယ္။
ေျပာရရင္ ကိုယ့္နားေလးကပဲ။ ေနာက္ေတာ့ နည္းပညာကၽြမ္းက်င္တဲ့ က်မရဲ႕ ေမာင္ေလးေတြထဲက တေယာက္က Trace
လိုက္ေပးလို႔ ဘယ္ေနရာက ပို႔တယ္..။ IP နံပါတ္နဲ႔ အဲဒီ email ဖြင့္တဲ့ ရက္စြဲကအစ ရလိုက္ပါတယ္။ စိတ္ထဲ
မွန္းၾကည့္ရတာေပါ့ေလ..။ ေနာက္ေတာ့လည္း အဲလို လုပ္တာဟာ ပုဂိၢဳလ္ေရး တိုက္ခိုကတ
္ ာျဖစ္ျပီး ဘယ္သူဆိုတာလည္း
လုပ္တဲ့သူရဲ႕ partner က ေဖာ္လို႔ပဲ သိလိုက္ရ ပါတယ္။ ဒီေတာ့လည္း က်မက ေအာ္.. ဒီလိုလားနဲ႔ ျပီးလိုက္တာပါပဲ..။
တကယ္လည္း ကာယကံရွင္က ၀န္မခံရင္ ဘာမွ ထူးတာ မဟုတ္ဘူးေလ..။

ဇင္းမယ္က ဘ၀မွာေတာ့ က်မမွာက စိတ္ခ်မ္းသာစရာသာ ခပ္မ်ားမ်ားပါ..။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်မ Radio

Free Asia မွာ အပတ္စဥ္ ပညာေရးက႑ ေရးေနတဲ့အခ်ိန.္ .။ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လိုတာမွန္သမွ် ကိုယ့္ကို
အကူအညီေတာင္းသမွ် စိတ္လက္ရွင္းရွင္းနဲ႔ ကူႏင
ို ္တဲ့အခ်ိန္မို႔ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္ လုပ္ေနရတာ သိပ္ စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။
စိတ္ အေႏွာက္အယွက္ အနည္းအက်ဥ္းျဖစ္ရတာကေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ..။ အဲဒါေလး လည္း ၾကံဳတုန္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

က်မက ကိုယ္တိုင္ကလည္း ျမန္မာစာဆရာမ.. ျပီးေတာ့ စာေရးဆရာလည္းျဖစ္ေလေတာ့ ‘စာအုပ္စာေပ

လူ႔မိတ္ေဆြ’ဆိုတာကို တကယ္ယံုပါတယ္..။ က်မကိုယ္တိုင္ စာအုပ္စာေပ ေတြထဲကေပးတဲ့ အင္အားေတြနဲ႔ ဘ၀ကို
ရင္ဆိုင္ႏိုင္ခဲ့တာေတြ ရွိတာမို႔လည္း စာဖတ္တဲ့ အက်ိဳးကို တကယ္ ယံုတာပါ။ အဲဒီအခါ က်မေနတဲ့ ၀န္းက်င္ေလးမွာ စာဖတ္
အားနည္းၾကတာ သိလို႔ အျမဲလိုလို က်မစကားေျပာရတဲ့ ပြဲေတြမွာ စာမ်ားမ်ား ဖတ္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းမိပါတယ္။ အဲဒါကို ဗမာ
မဟုတ္တဲ့ တိုင္းရင္းအဖြဲ႕တခ်ိဳ႕က ေဒၚေမျငိမ္းက ဗမာမဆိုေတာ့ တိုင္းရင္းသားေတြၾကားမွာလာျပီး ဗမာလူမ်ိဳးၾကီး၀ါဒ ျဖန္႔ခ်ိေရး
လုပ္ေနတယ္.. Burmanize လုပ္ေနတယ္ လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ အဲလိုေျပာတဲ့အထဲမွာ NGO ႏိုင္ငံျခားသားတခ်ိဳ႕လည္း
ပါပါတယ္။ အစပိုင္းတုန္းကေတာ့ က်မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိုက္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္ အထင္ကရ
တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ အမ်ားစုကေတာ့ အဲလို သေဘာမထားၾကပါဘူး။ ဒီေတာ့လည္း က်မက ဒါဟာ သေဘာထား
မၾကီးႏိုင္တဲ့ သူေတြရဲ႕ တု႔ံျပန္မႈပဲလို႔ ေတြးတယ္..။ ျပီးေတာ့ ဗမာဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး သူတို႔ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ပမာဏကို
စဥ္းစားၾကည့္ျပီး ေမ့ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။ (တကယ္ေတာ့ ဗမာအစိုးရလို႔ သူတို႔ စြဲေနတဲ့ စစ္အစိုးရက က်မတို႔ ဗမာလူမ်ိဳး
ဆိုတာေတြကိုေရာ ခ်မ္းသာေပးလို႔လား…)

အဲဒီလို ေမ့ထားႏိုင္တဲ့ ကာလထိ မေရာက္ခင္ကေတာ့ က်မမွာ မၾကာခဏ အျငင္းအခုန္ ျဖစ္ရပါတယ္။ က်မ

ေျပာခ်င္တာက က်မ ဗမာျဖစ္တာထက္.. ျမန္မာစာဆရာမ ျဖစ္လို႔ ဆိုတာထက္ ေလာေလာဆယ္မွာ တကယ္ ေရွာင္လႊဲ မရတဲ့
အမွန္တရားက ျမန္မာစာဟာ တရား၀င္ ရံုးစာ.. တရား၀င္တြင္က်ယ္ ဘာသာစကား ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒီေတာ့ ျမန္မာျပည္ အေရး..
ျမန္မာျပည္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လုပ္တဲ့ ကိုင္တဲ့အခါ ျမန္မာစာ တတ္မွပဲ .. ျမန္မာလို တတ္မွပဲ လုပ္ရ ကိုင္ရတာ အဆင္ေျပ
ေခ်ာေမြ႔ပါမယ္..။ က်မက ေျပာပါတယ္.. အနည္းဆံုး စစ္အစိုးရကို ရန္ျဖစ္ေတာင္ ျမန္မာလိုေျပာျပီး ျဖစ္ရမွာပါ.. လို႔။
(တကယ္ဆို ျမန္မာေတြ ၾကားထဲမွာ NGO လုပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြေတာင္ ဗမာစကား သင္ေနၾကတာပါ)။

ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆန္ပါတယ္။ က်မေျပာခ်င္တာက ျမန္မာျပည္ထဲမွာ

ကရင္ျပည္နယ္က ကရင္လူမ်ိဳး နဲ႔ ဟိုးေျမာက္ဖ်ားက ကခ်င္လူမ်ိဳးတို႔ ေတြ႔တဲ့အခါ သံုးစြဲရမယ့္ ဘာသာစကားဟာ
ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ျမန္မာစကားပဲ ရွိေနတာပါ..လို႔။ အဲဒါကို အဖြဲ႔အစည္းထဲက တခ်ိဳ႕က သေဘာမတူ ပါဘူး။
အဂၤလိပ္လိုပဲ ေျပာမွာေပါ့တ.ဲ့ .။ က်မက ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္..။ ဒါဆို က်မတို႔ ေတာ္လွန္ေရးကာလမွာ ျပည္တြင္းက
လူေတြကို အဂၤလိပ္စာကို အဆင့္အတန္းမီ ေျပာႏိုင္ေအာင္ အခ်ိန္ယူ လုပ္ဖို႔လည္း လိုတယ္လ.ို႔ .။ ဒါဆိုရင္ေတာ့
တိုင္းရင္းသားအားလံုး စည္းလံုးနိုင္ဖို႔ အဂၤလိပ္စာ အရင္သ င္မွပဲ.. လို႔။ တခ်ိဳ႕ တိုင္းရင္းသား လူငယ္တခ်ိဳ႕ကဆို ဗမာေတြကို
မုန္းတယ္လို႔ က်မေရွ႕မွာ တမင္ ေျပာတာေတာင္ ၾကံဳခဲ့ရဖူးေသးတာပါ။ တကယ္ေတာ့လည္း က်မတို႔ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြဟာ
ခံစားခ်က္ေတြ အေတြးေတြ ကိုယ္စီ အဆိပ္သင့္ ေနၾကရ သူေတြပါပဲ...။ တကယ့္ တရားခံကိုပဲ က်မတို႔ တိုက္သင့္တာ
မဟုတ္ဘူးလား..။ ခုေတာ့ မရွိအပ္တဲ့ အမုန္းေတြနဲ႔.. မလိုအပ္တဲ့ မသင့္ျမတ္မႈေတြန.ဲ႔ .။

ေနာက္တခု က်မေျပာဖို႔ ေက်ာ္သြားတာက အေမရိက သြားမယ္လို႔ ထြက္လာတဲ့ က်မက ဘာလို႔ ထိုင္းမွာ

ေနျဖစ္ သြားတာလဲ ဆိုတာေလးပါ..။။

တကယ္ေတာ့ က်မက အျပင္ထြက္လာတဲ့အထိ ထိုင္းမွာ ေနရင္း ကိုယ့္ ျမန္မာ အသိုင္းအ၀ိုင္းအတြက္ တခုခု

လုပ္ေပးလို႔ ရေနတယ္ဆိုတာကို မသိခဲ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ထိုင္းကေန အေမရိကကို ဘယ္လို သြားေနတာလဲ ဆိုတာကိုလည္း
ေသခ်ာ မသိခဲ့ပါဘူး။ တကယ္တမ္း ထိုင္းကို ေရာက္မ.ွ . မဲေဆာက္မွာ တလေလာက္ေနမွ.. ထိုင္းမွာေနျပီး ျမန္မာ့အေရး
မွန္သမွ်ကို အသီးသီး လုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြ.. ေတြ႔တာ။ ျပီးေတာ့ ခင္မင္းေဇာ္ရဲ႕ ခ်စ္ခ်စ္နဲ႔ စကားေတြ ေျပာရာက.. ထိုင္းမွာ
ေနရင္း ကိုယ့္ community အတြက္ တခုခု လုပ္ေနခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတာ..။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ဒုကၡသည္….. ကိစၥေပါ့။
(Refugees ကို ဘယ္သူက ဒုကၡသည္လို႔ ဘာသာျပန္ခဲ့တယ္ မသိပါ)

က်မ မဲေဆာက္မွာ ရွိေနတုန္းမွာပဲ ထိုင္းအစိုးရက ႏိုင္ငံေရးသမားအမ်ားစုပါတဲ့ Refugees ေတြ Camp

၀င္ျပီးမွ Third Country ထြက္ရမယ္လို႔ သတ္မွတ္တာပါ..။ ေနာက္တခု က်မတို႔ ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ေလာက္မွာပဲ
ဒုကၡသည္ခံျပီး ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာ သြားေနခ်င္တဲ့ ျပည္တင
ြ ္းကလူေတြ အမ်ားၾကီး မဲေဆာက္ကို ေရာက္လာပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက မဲေဆာက္မွာ ဒုကၡသည္ေတြအေပၚ ထားတဲ့ သေဘာထားႏွစ္မ်ိဳး ကြဲသြားပါ တယ္။ တမ်ိဳးကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအရ
ဒုကၡမေရာက္ရဘဲ လာၾကတဲ့သူေတြကို အခြင့္အေရးသမားလို႔ သတ္မွတသ
္ လို ႏိုင္ငံေရးသမားက တတိယႏိုင္ငံ
သြားတာကိုလည္း ေတာ္လန
ွ ္ေရးကို ေက်ာခိုင္းသြားတယ္လို႔ ျမင္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ တအုပ္စုကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမွန္သမွ်
ဒုကၡသည္ပဲ.. တေယာက္ လြတ္သြားရင္ တေယာက္ ေအးသြားတာေပါ့.. တဲ့။ က်မကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ႏိုင္ငံေရးကို
ျဖတ္သန္းမလာရလို႔လား မသိပါဘူး . အဲလို သေဘာထား တခုမွ စိတ္ထဲ မရွိပါဘူး။ တခုပ.ဲ . ဒုကၡသည္ျဖစ္ဖို႔က ႏိုင္ငံေရးအရ
အႏၱရာယ္ ရွိေလာက္တဲ့ သူေတာ့ ျဖစ္ရပါမယ္။ ဒါမွပဲ UNHCR က ေမးတဲ့အခါ အံ၀င္တဲ့ အေျဖျဖစ္ပါမယ္။
 အဲဒါကပဲ က်မရဲ႕ ျပႆနာပါ..။ က်မက ႏိုင္ငံေရးအရ အႏၱရာယ္ရွိလို႔ ထြက္လာတာ မဟုတ္…။ အဲဒါကို
အႏၱရာယ္ဘယ္လို ရွိေၾကာင္း က်မ မေျဖႏိုင္ပါ..။ လိမ္ေျဖရင္ရတာပဲ.. သိပ္လြယ္တာပဲလို႔ သိေန ၾကားေနေပမဲ့ က်မ
မလုပ္ႏိုင္ပါ။ က်မက ကိုယ္တိုင္ေရာ.. ကိုယ့္ မိဘ ေမာင္ဖြား ထဲမွာေရာ အႏၱရာယ္ရွိေလာက္ေအာင္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့သူ
မရွိေတာ့ပါ။ တကယ္ လုပ္ခဲ့တဲ့ အေဖနဲ႔ ေမာင္ေလး (သံုးေရာင္ျခယ္)တို႔ေတာင္ မရွိေတာ့တာ ၾကာျပီပဲေလ။ ျပီးေတာ့
တကယ္တမ္း အႏၱရာယ္ရွိသူေတြကေတာင္ ၾကံ့ၾကံ့ခံလုပ္ေနတာကို က်မက မဟုတ္ဘဲနဲ႔ အႏၱရာယ္ ရွိတယ္လို႔ မေျပာခ်င္ခဲ့ပါ။

က်မက ထြက္ လာလာခ်င္း DVB (Democratic Voice of Burma) ေရဒီယိုက အင္တာဗ်ဴး မွာေတာင္..
ဘာလို႔ ထြက္လာတာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို မေနခ်င္လို႔ ထြက္လာတာပါ.. လို႔ ရိုးရိုးပဲ ေျဖခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒုကၡသည္
ေလွ်ာက္လႊာေတာ့ တင္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ထိုင္းမွာ တရားမ၀င္ ေနေနတဲ့အခ်ိန.္ . အဖမ္းဆီးခံခဲ့ရရင္ ေျဖရွင္းရ
လြယ္မလားလို႔ပါ..။ ေနာက္ တကယ္ အေနၾကာသြားေတာ့လည္း ထိုင္းမွာ တရား၀င္ေနလို႔ရတဲ့ အေျခအေနတခု ရလာတာပါပဲ။
သားနဲ႔ သမီးကလည္း ထိုင္းေက်ာင္းေတြမွာ..။ သားၾကီးလည္း အလြတ္သင္ ပညာေရးတခု ဆက္ေနျပီ။ က်မနဲ႔ ရာေက်ာ္လည္း
ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြကိုယ္စီန.ဲ႔ .။ ေအးလိ.ု႔ .။ တကယ္ပဲ ထိုင္းမွာ ဇင္းမယ္မွာပဲ ေနေတာ့မွာလို႔ က်မဆံုးျဖတ္ထားခဲ့တာ…
၂၀၀၇ ထိေပါ့။
၂၀၀၇ထဲမွာ… က်မရဲ႕ အကိုအရင္းလို ျဖစ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ဘန္ေကာက္မွာ ေနေနရာကေန
အေမရိကန္ DV (Diversity Visa Lottery) ေပါက္ျပီး တမိသားစုလံုး US ကို ထြက္သြားပါေလေရာ…။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကိုလည္း
က်မရဲ႕ အကိုလို မိတ္ေဆြတေယာက္ကပဲ on line ကေန အေပ်ာ္ဆိုျပီး လုပ္ေပး လိုက္ရာကေန ထေပါက္သြားတာ။ ဒါနဲ႔
က်မက ဒီႏွစ္ က်မတို႔အလွည့္ဆိုျပီး အေပ်ာ္လုပ္ၾကည့္ၾကပါေရာ..။ က်မေရာ.. ရာေက်ာ္ေရာ..။ အဲဒီအကိုက ေမးေသးတယ္..
ေပါက္ရင္ တကယ္သြားမွာလား.. တဲ့။ က်မက “ေပါက္ပါေစဦး.. က်မက ဘယ္ေတာ့မွ ထီမေပါက္ဘူး“ လို႔ေတာင္
ေျပာလိုက္ေသး..။ အဲဒီ အကိုအိမ္မွာ မုန္႔လုပ္ စားၾကရင္း ဓာတ္ပံုလည္း အိမ္မွာပဲ အျဖစ္ရိုက္ျပီး အဲဒီအကိုက
တင္ေပးပါေလေရာ..။ မွတ္မွတ္ရရ.. ေဖာင္ပိတ္ဖို႔ ၂ရက္ အလိ…
ု ။ ၂၀၀၇ ရဲ႕ ႏိ၀
ု င္ဘာ ၂၈ရက္ ညၾကီး..။

တကယ္လည္း က်မက ဘယ္အရာမွ အလြယ္တကူမရသူဆိုတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ…။ အဲဒီ Lottery လည္း

ရာေက်ာ္ ေပါက္ခဲ့တာပါ။ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ ေမလဆန္းမွာပဲ Lottery မွာ အေရြးခံရ
ံ ေၾကာင္း စာနဲ႔ ျဖည့္ရမယ့္ Form ထုပ္ၾကီး
ရာေက်ာ့္နာမည္နဲ႔ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္..။ တကယ္ထူးဆန္းတဲ့ ကံၾကမၼာ အလွည့္အေျပာင္းတခုပါပဲ။ အမွန္အတိုင္း
ေျပာရရင္.. က်မ တကယ္ပဲ စိတ္လႈပ္ရွားသြားခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ခဏေလးအတြင္းမွာပဲ ဘာဆက္လုပ္မလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ
၀င္လာပါ ေတာ့တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်မက ေဒၚခင္မင္းေဇာ္တို႔ဆီ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန…
္ ။
ရာေက်ာ္ကေတာ့ ေအးေဆးပဲ.. က်မက ဘာလုပ္ၾက မလဲဆိုေတာ့ သိဘူးေလ.. ညည္းသေဘာတဲ.့ .။ ထံုးစံ အတိုင္း..။
က်မကေတာ့ သံခင္းတမန္ခင္း နားလည္သူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ တိုင္ပင္ရတာေပါ့။ အားလံုးကေတာ့ လုပ္ၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့
စမ္းေပါ့.. တဲ့။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ အေနအထားနဲ႔ေတာ့ သိပ္မလြယ.္ . တဲ့။ က်မတို႔မွာ ထိုင္းမွာ ယာယီေနလို႔ရေနတဲ့
အေထာက္အထား ကဒ္ျပား ေတြက လြဲလို႔ ဘာမွမရွိ။

ျပီးေတာ့ Green Card Lottery နဲ႔ အေမရိကသြားဖို႔ဆိုတာ လူတေယာက္ကို အနည္းဆံုး ေဒၚလာ ၃၀၀၀
ေလာက္ ကုန္တာေလ..။ က်မတို႔က ၅ေယာက္ၾကီး..။ လက္ထဲမွာ ရွိႏိုင္တဲ့ ပိုက္ဆံက တေယာက္တည္း သြားမယ္ဆိုရင္ေတာင္
အႏိုင္ႏိုင.္ .။ ျပီးေတာ့ က်မက ဘယ္ေတာ့မွ ခြဲေရး မစဥ္းစား…။ ဒီမိသားစု တျပံဳလံုးတြဲေရးပဲ စဥ္းစားတာေလ..။
ပိုခက္ေတာ့မွာေပါ့…။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ DVနဲ႔ မိသားတစုလးံု ထြက္သြား ႏွင့္တယ္ဆိုတဲ့ အကိုက ၾကိဳးစားၾကည့္ပါလား.. တဲ့။
လိုတာ ကူၾကမယ္တဲ့။ အဲလိုပဲ က်မတို႔ကို အဲဒီ ထီထိုးေပးတဲ့ အကိုကလည္း ကူမယ္တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ကူမယ္ဆိုတ ဲ့သူေတြ
ေလးငါးေယာက္ ျဖစ္လာ..။ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကေတာ့ မိသားစု ၅ေယာက္ ေဒၚလာ ၁ေသာင္းခြဲေလာက္ ကုန္မယ့္ကိစၥ..
က်ေနာ္သာဆို မလုပ္ဘူး.. Burden ျဖစ္တယ္.. တဲ့။ ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ..။ ေနာက္ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကက်ေတာ့လည္း
အေမရိကန္ ေျမကို နင္းတာနဲ႔ Green Card ရတာမို႔ ေဒၚလာ ၁ေသာင္းခြဲေလာက္ ေၾကြးတင္ျပီး မိသားတစုလံုး အတူ
ေရာက္ႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ မဆိုးပါဘူးတဲ့။ ကိုယ့္ ေနထိုင္ခြင့္န႔ဲ သားသမီးေတြ ပညာေရးအခြင့္အလမ္း.. ေနာက္ သြားဖို႔လာဖို႔
Document တဲ့။ ျပီးေတာ့ က်မလို ေက်ာင္းတခုခု တက္ခ်င္ေသးတဲ့သူအတြက္ ၾကိဳးစားၾကည့္သင့္တယ္… တဲ့။ ျပီးေတာ့ က်မ
အဓိကထားစဥ္းစားတာ သားၾကီး ပညာေရးကိုပါ..။ သားၾကီးခမ်ာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက က်မသြားေလရာ တတန္းတန္း
လိုက္ရင္း ဒုကၡေရာက္ရတာ မ်ားေပါ့။ အငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္က ထိုင္းပညာေရး ေကာင္းေကာင္း ရေနလို႔မို႔ ပူစရာမလိုလ.ွ .။
သမီးနဲ႔သားက ထိုင္းဘုရင္ၾကီးရဲ႕ ပညာသင္ဆုလည္းရထားတာမို႔ အေျခခံပညာအထက္တန္း(၁၂တန္း)အထိ Free Education
ရျပီးသား။ သားၾကီးသာ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္… လမ္းခြတ္လတ္မွာ။

တကယ္တမ္းက စဥ္းစားစရာကို မလိုဘဲ ေနာက္ဆုတ္သင့္တဲ့ အေနအထားပါ။ ဒါေပမဲ့ မဟာဇနကဇာတ္ကို

သမိန္ေပါသြပ္ ဟာသလုပ္သလို လုပ္ရရင္… ကံက ဆိုးခ်င္ေတာ့ ထိုင္းကို ထြက္လာမိတယ္။ ကံက ေကာင္းခ်င္ေတာ့
ေအးေအးေဆးေဆးေလး ေနခဲ့ရတယ္။ တခါ ကံက ဆိုးခ်င္ေတာ့ ထီထိုးမိ။ ကံက ေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲဒီ ထီက ထေပါက္..။
ကံက ဆိုးခ်င္ေတာ့ ထီလက္မွတ္က တပိုင္းပဲ ေသခ်ာ..။ ဒါေပမဲ့ ကံက ေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲလို ပါးစပ္ဆိုးဆိုး က်မကို ကူမယ့္
သူေတြက ေပၚလာ..။ အေမရိကန္ သံရံုးကေတာင္ မေနႏိုင္။ ဒါေပမဲ့ ကံက ဆိုးခ်င္ေတာ့ အရာရာက အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့..။
ဗီဇာ ထုတ္ရေတာ့မယ့္ အဆင့္မွာကို ၅လ ေစာင္.့ . သံရံုး ၈ေခါက္ ၀င္ရ..။ ေဆးစစ္တာကပဲ ၃ခါ..။ အမယ္မင္းးး ဘန္ေကာက္နဲ႔
ဇင္းမယ္… တက္လိုက္ ဆင္းလိုက္.. စိတ္ပမ္း လူပမ္း ေငြပမ္း ..။ ပိုက္ဆံ စုထားသမွ်ေလးေတြ ေဟာကနဲ ေဟာကနဲ..။

က်မတို႔ US ကို အေရာက္၀င္ရမွာက ၂၀၀၈ စက္တင္ဘာ ၃၀ရက္ေန႔ ေနာက္ဆံုးထား အေရာက္..။

စက္တင္ဘာလဆန္းအထိ က်မတို႔ လက္ထဲ ဗီဇာ မေရာက္ေသး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စက္တင္ဘာလ ၅ရက္ေန႔မွာ က်မတို႔
လက္ထဲကို ဗီဇာေတြနဲ႔ Travel Document ေတြ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္.. အိပ္မက္လိုပါပဲ..။
အင္မတန္ ကပ္သီးကပ္သပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စစ္ေဆးတာေတြ အထပ္ထပ္လုပ္ေသာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ သံရံုးက
ျမန္မာႏိုင္ငံက ပါလာတဲ့ မွတ္ပံုတင္ေတြ.. က်မရဲ႕ ၀န္ထမ္းကဒ္ျပားေတြ ဘြဲ႔လက္မွတ္ေတြနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္
မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ေရးေပးတဲ့ အေထာက္အထားေတြကိုသာ အရင္းခံျပီး ျပည္၀င္ခြင့္ ဗီဇာေတြေရာ.. ခရီးသြားခြင့္လက္မွတ္ ေတြပါ
ထုတ္ေပးခဲ့ပါေတာ့တယ္။ တကယ္တမ္း ဗီဇာအတြက္ သံရံုး ၀င္ေတာ့လည္း ေမးတဲ့ ေမးခြန္းက ဟိုေရာက္ရင္ ဘာလုပ္မလဲတဲ့။
က်မက ေက်ာင္းတခုခု ဆက္တက္ မယ္ေပါ့..။ က်မသားလည္း ေက်ာင္းတက္မယ္ေပါ့..။ ဒါပဲ…။

ဒီလိုနဲ႔ လက္ထဲ ဗီဇာေတြလည္း ေရာက္.. ဇင္းမယ္ ျပန္..။ ထြက္ဖို႔အတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ၀ယ္…။

စက္တင္ဘာ ၁၈ရက္… ည ၉နာရီ.. Thai Airway နဲ႔။ က်မ သတိထား မိေသးတယ္။ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး တႏွစ္ျပည့္
မွတ္မွတ္ရရပဲလို႔။

စက္တင္ဘာ ၁၈ရက္ေန႔မွာ က်မတို႔ မိသားစု စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့ၾကတယ္. .။ က်မတို႔ ဘ၀မွာ ေနာက္ထပ္

အသစ္တခု။ တကယ္ေတာ့ စိတ္ေတြေရာ လူေတြပါ ပင္ပန္းလွျပီ။ အထူးသျဖင့္ ရာေက်ာ္ရယ္.. က်မရယ္.. သားၾကီးရယ္..
ေမလ ကတည္းကေန ခု စက္တင္ဘာထိ.. ဒီကိစၥထဲ ပင္ပန္းေနခဲ့ၾကရတာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ မျပီးျပတ္ေသးဘူး။ က်မတို႔က
ထိုင္းႏိုင္ငံထဲကို တရားမ၀င္ ၀င္ခဲ့ၾကတာျဖစ္လို႔ ေနာက္တႏိုင္ငံကို တရား၀င္ ထြက္ဖို႔အတြက္ဆိုရင္ ဥပေဒအတိုင္း Detention
Center ၀င္ျပီးမွသာ ထြက္ရမွာပါ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ေထာင္အေသးစားေလးျဖစ္တဲ့ DC ထဲ က်မ ကေလး
လူမမည္ေလးေတြ ၀င္ရမွာကို က်မ စိတ္ထဲ မေကာင္း ျဖစ္ေနမိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ တတိယႏိုင္ငံ သြားဖို႔အေရး ခုလို
ျဖစ္ရေလတယ္လို႔လည္း စိတ္ထဲ ရွက္သလိုလို ျဖစ္ေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔က သူတပါး ႏိုင္ငံကို တရားမ၀င္
၀င္လာခဲ့တာကိုး.. ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေျဖရပါတယ္။ က်မတို႔ DC ထဲမွာ တေနကုန္ ေနရမွာပါ..။ ညေန ၄နာရီမွ DC ကေန ထြက္ရမွာ
ျဖစ္ျပီး ည ၉နာရီမွာ ေလယာဥ္ ထြက္မွာပါ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ျပႆနာေပၚလာပါေတာ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့ အေမရိကန္သံရံုးက ေပးတဲ့

Travel Document ကို မယံုပါဘူး..တဲ့။ အေမရိကန္သံရံုးကို ဖုန္းဆက္ေမးလို႔ ေကာင္စစ္၀န္က အတည္ျပဳေပးတာလည္း
မရပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ေကာင္စစ္၀န္ရံုးက အမႈထမ္းတေယာက္ကိုယ္တိုင္ လာျပီး အာမခံတာေတာင္ မရဘူးျဖစ္ေနပါတယ္တဲ့။
အဲဒီအခါမွာေတာ့ က်မ စိတ္နည္းနည္းပူလာပါတယ္။ အင္မီဂေရးရွင္းက လူေတြရဲ႕ အမူအယာကလည္း နည္းနည္း
တင္းမာလာပါတယ္။ သူတို႔က ဘာမို႔လို႔ အေမရိကန္သံရံုးရဲ႕ ဗီဇာေတြ ခရီးသြားလက္မွတ္ေတြ ရရတာလဲတဲ့။ ျပီးေတာ့ Green
card Visa တဲ့.. မျဖစ္ႏိုင္ဘူး..တဲ့။ အဲလိုေတြ ေျပာၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်မကေတာ့ အခ်က္အလက္ အေထာက္အထား
အားလံုးက အမွန္ပဲမို႔လို႔ စိတ္ညစ္ေပမဲ့ ေနာက္ဆံုး အဆင္ေျပမွာပဲလို႔သာ ေတြးထားတာပါတယ္။ က်မ ျပႆနာကို
လိုက္ရွင္းေပးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကလည္း အားေပးပါတယ္။ ျပီးသြားမွာပါ.. မပူန.ဲ႔ . တဲ့။
ေနာက္ေတာ့.. က်မတို႔ မိသားစု သံမံတလင္းအခင္းသာ ရွိတဲ့ DC ထဲမွာ တေနကုန္ ေနၾကရပါတယ္။ သမီးနဲ႔
သားငယ္ေလးကေတာ့ က်မတို႔ ေပါင္ေတြေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္လို႔။ သားၾကီးကေတာ့ မ်က္ႏွာ မေကာင္းရွာပါဘူး။ က်မမွာလည္း
မိသားစု သိပ္ စိတ္ အားမငယ္ ေအာင္ မာန္တင္းျပီး ေနေနရပါတယ္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဆို႔ဆို႔ၾကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက
DC အခ်ဳပ္တခုလံုး ျမန္မာႏို္င္ငံသားေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ အလုပ္သမား ေတြပါ..။ လက္မွတ္မရွိလို႔ ဖမ္းခံၾကရတာတဲ့..။
သူတို႔ကို ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္မွာ သြားပစ္မွာ.. တဲ့။ ေကာင္မေလး တခ်ိဳ႕က ငိုလို႔..။ အားလံုးက က်မတို႔ကို တအံ့တၾသ
ၾကည့္ၾကပါတယ္။ က်မကေတာ့ တေနကုန္ ေနရမယ့္အတူတူ မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕နဲ႔ စကားေျပာေနလိုက္ပါေသးတယ္။ က်မတို႔
ျပႆနာကိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြက ရွင္းေနၾကတုန္းေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ ညေန ၄နာရီ ေရာက္လာပါတယ္။ အခ်ဳပ္ကားတစီး လာရပ္ျပီး အခ်ဳပ္ခန္းတံခါး ဖြင့္ပါတယ္။ အင္း…

အခန္းထဲက အလုပ္သမားေတြကို ေခၚသြားေတာ့မယ္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ နာမည္ ေတြ ေခၚျပီး အခ်ဳပ္ကားေပၚတင္ေတာ့ က်မတို႔က
ထြက္ရမယ့္သူေတြဆိုျပီး ခပ္ေအးေအး လုပ္ေနတာ…။ ေနာက္ေတာ့ ေခၚတဲ့ နာမည္ေတြထဲ က်မတို႔ မိသားစု ပါပါေလေရာ..။
ထိုင္းလို ေျပာတာေတြ က်မတို႔က နားမလည္။ က်မတို႔ တင္ထားတဲ့ စာရြက္ စာတမ္းေတြအေၾကာင္း ေျပာေတာ့လည္း
ေျပာမရ..။ က်မ ကိုယ့္လူေတြဆီ ဖုန္းေတြေေခၚေနတုန္းမွာပဲ က်မတို႔ မိသားစု အခ်ဳပ္ကားေပၚ တက္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မကေလးေတြက သိပ္ကို တုန္လႈပ္ေနျပီ။ က်မကေတာ့ လိုတဲ့ဖုန္းေတြ အရအမိ ဆက္ေနရပါတယ္။
က်မကိုယ္တိုင္လည္း ခုလိုျဖစ္ရတာကို နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ အခ်ဳပ္ကားေပၚမွာ တလမ္းလံုး က်မကိစၥကို
ဆက္ေျဖရွင္းေပးဖို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ဖုန္းနဲ႔ အေၾကာင္းၾကားေနရင္းကပဲ က်မတို႔ကို ခ်ဳပ္မယ့္ ရဲဌာန အခ်ဳပ္စခန္းဆီ
ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီအထိလည္း က်မက ေတာ္ၾကာေနရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ လာေခၚျပီး ထြက္ရမွာလို႔ ထင္ေနဆဲပါ…။
က်မ အင္မတန္ခ်စ္တဲ့ ဇင္းမယ္ရဲ႕ က်ံဳးနေဘးက အခ်ဳပ္ေထာင္ထဲမွာ မိသားတစုလံုး အမႈတြဲအျဖစ္ ၁၁ရက္ၾကာေအာင္
ေနလိုက္ရလိမ့္မယ္လို႔ နည္းနည္းမွ ထင္မထားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ျပီးေတာ့ အဲဒါထက္ပိုျပီး ေျခာက္ခ်ားစရာ ေကာင္းလွတ.ဲ့ .
စိတ္ႏွလံုး နာက်င္စရာေကာင္းလွတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ထပ္ၾကံဳရလိမ့္ဦးမယ္လို႔ နည္းနည္းမွ ေတြးမထားမိတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၄၀)

Muang Police Station... က်မတို႔ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ မၾကာခဏျဖတ္စီးသြားေနက် က်ံဳးထဲက ရဲစခန္းေပါ့။

အခ်ဳပ္ကား ရပ္လို႔ ဆင္းၾကရေတာ့ က်မတို႔ လူအုပ္ ၁၅ေယာက္ေလာက္ရွိမယ္.. က်မတို႔ မိသားစုကပဲ ၅ေယာက္..။ အဲဒီအခ်ိန္
သမီးနဲ႔ သားငယ္ေလးက ျငိမ္လို႔။ သမီးက ၉ႏွစ္ျပည့္ကာနီးဆိုေတာ့ နားလည္တတ္ေနျပီမို႔ မ်က္ရည္ ၀ဲေနျပီ။
သားငယ္ေလးကေတာ့ ေၾကာက္ေနတယ္ထင္တယ္။ က်မအတြက္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေရးၾကီးဆံုးက သားသမီး ၃ေယာက္ရဲ႕
ခံစားခ်က္ပါပဲ..။ က်န္တာ ဘာမွအေရးမၾကီးဘူး။ အျဖစ္အပ်က္ထဲမွာ သူတို႔ သိပ္ မေျခာက္ခ်ားေအာင္.. ျပီးေတာ့
ဒဏ္ရာအနာတရမက်န္ခဲ့ေအာင္ က်မ ၾကိဳးစားရမယ္။ သားၾကီး စိတ္ဓာတ္ မက်ဖို႔လည္း လိုတယ္။ ရဲေတြ ေခၚသြားတဲ့
ေနာက္ကလိုက္ေနရင္း သားၾကီးကို က်မေျပာလိုက္တယ္..။ သား.. ေမေမတို႔ ေကာင္းမယ္ထင္တာ လုပ္ခဲ့ေပမဲ့ ခုလို
ၾကံဳရတယ္.. ဒါကို သား စိတ္မညစ္န.ဲ႔ . အေမတို႔ ၾကိဳးစားျပီး ေျဖရွင္းရမွာပဲ.. တခုပ.ဲ . သား အဆိုးဆံုးျဖစ္လာႏိုင္တာေတြသာ
စဥ္းစားျပီး ရင္ဆိုင္ဖို႔ အားေမြးထားေတာ့..။ သားၾကီးက ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။ မ်က္ရည္ လည္ေနတယ္။
ကေလးေတြအေဖကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ထိခိုက္ေနပါတယ္။ သမီးေလးကို ဖက္ထားတယ္။

ရဲစခန္းထဲမွာ က်မတို႔ကို ဒူးေထာက္ထိုင္ခိုင္းျပီး တယ္လီဖုံးေတြ သိမ္းတယ္..။ ျပီးျပီ.. က်မရဲ႕

အဆက္အသြယ္ မွန္သမွ်.. ျပတ္ျပီ။ ဒါေပမဲ့ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြကို က်မ စိတ္ခ်တယ္..။ က်မတို႔ ဘယ္မွာ ရွိတယ္ဆိုတာကို
သူတို႔ စံုစမ္းနိုင္မွာပဲ…။ ဂ်ိမ္းကနဲဆို တံခါးတေပါက္ ပြင့္သြားျပီး က်မတို႔အားလံုး ၀င္လုိက္ရတယ္။ ဘုရား… ေဘးဘယ္ညာမွာ
သံတိုင္တပ္ အခ်ဳပ္ခန္းကေလးေတြ ရွိေနတဲ့ ေလွာင္အိုက္အိုက္ အခန္းရွည္ၾကီး.. အခ်ဳပ္ေပမဲ့ အျပင္ကို မျမင္ရေအာင္
တံခါးေတြ ၃ထပ္ထားတာမို႔ ေထာင္နဲ႔ တူေနပါတယ္။ ရုတ္တရက္ က်မ စိတ္ထဲ ပိတ္ရိုက္ခံလိုက္ရသလိုပါပဲ..။
ေမွာင္အိုက္ေနတဲ့ ပိတ္ေလွာင္မ.ႈ .။ ခပ္အဲ့အဲ့ အနံ.႔ . ျပီးေတာ့ လူေတြအမ်ားၾကီးးး.. ေယာက်္ားေတြေရာ မိန္းမေတြေရာ..
ကေလးေတြေရာ..။ သမီးက က်မလက္ကို တင္းကနဲဆုပ္တယ္။ သားငယ္ေလးက ေပါင္ကို လွမ္းဖက္တယ္..။ ရဲက
ေျပာတယ္.. ေယာက်္ား မိန္းမ ခြဲေနပါ..တဲ့။ ရာေက်ာ္က သားငယ္ေလးကို ေခၚသြားမယ္တဲ့။ သမီးနဲ႔ က်မ ေန... တဲ့။
မျဖစ္ဘူးထင္တယ္… သားက အေမမရွိရင္ ပို ၀မ္းနည္းမယ္.. ဆိုေတာ့ ရာေက်ာ္က အေမ ပင္ပန္းမယ္တ…
ဲ့ ။ သားၾကီးကလည္း
ညီေလးကို သားတို႔ ေခၚ သြားမယ္တဲ့။ ရဲကလည္း ေမာင္းသြင္းေနျပီ။

က်မ သားငယ္ေလးကို သားက ေဖေဖတို႔ ကိုၾကီးတို႔နဲ႔ လိုက္သြားေနာ္.. ေမေမက မမၾကီးနဲ႔ သြားရမယ္လို႔

ငံု႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သားက ငိုမ့ဲမဲ့ေလးနဲ႔ ေခါင္းညိတ္တယ္။ သားအဖ ၃ေယာက္က ေယာက်္ားခန္းထဲ ၀င္သြား တယ္။ က်မနဲ႔
သမီးက မိန္းမခန္း..။ ေတာ္ေသးတာက အခန္း၂ခန္းက ခလယ္စၾကံၤလမ္းျခားထားတဲ့ မ်က္ႏွားခ်င္ ဆိုင္ ဓားလြယ္ခုတ္မွာ
ရွိေနတာပါ။ မိန္းမေဆာင္တ.ဲ့ .။ ေပ၂၀ ပတ္လည္ အခန္းက်ယ္..။ သစ္သားၾကမ္းခင္းနဲ.႔ .။ အဲဒီထဲမွာ မိန္းမေတြအျပည္.့ .
ျပီးေတာ့ ကေလး ငယ္ေလး ၃ေယာက္လည္း ရွိေသးတယ္။ ညအိပ္ေတာ့မွ ေရၾကည့္ေတာ့ ၃၃ေယာက္။ အကုန္
ျမန္မာႏို္င္ငံကခ်ည္းေပါ.့ .။ က်မတို႔သားအမိ ၀င္သြားေတာ့ နံရံနားက မိန္းကေလး တစုက လွမ္းေခၚတယ္…။ အန္တီ
ဒီကိုလာတဲ့..။ ကေလးမေလးေတြက ရုပ္ရည္သန္႔သန္႔ေလးေတြ..။ က်မတို႔ သားအမိကို ေနရာေလး လုပ္ေပးတယ္။
တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ အိပ္ၾကရမွာတဲ.့ .။

အဲဒီ ေနရာေလးမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့မွ သမီးေလးက က်မေပါင္ေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္ျပီး ငိုပါေတာ့တယ္။

သမီးငိုမွပဲ က်မလည္း မ်က္ရည္က်တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ က်မတို႔ကို ေနရာေခၚေပးတဲ့ ကေလးေတြလည္း ငိုၾကပါတယ္။
သမီးေလးကေတာ့ တကယ့္ကို ၀မ္းပမ္းတနည္း ရႈိက္ရႈိက္ျပီးငိုပါတယ္။ သမီးတို႔ ဘာအျပစ္ရွိလို႔ ဖမ္းတာလဲ..တဲ့။ ေမေမတို႔ကို
စစ္ေဆးစရာရွိလို႔ ခဏေခၚတာပါ သမီးရယ္လို႔ ေျဖေတာ့.. ေမေမရယ္.. သူတို႔ ေပးမလႊတ္ လည္း အေမရိကား
မသြားပါနဲ႔ေတာ့.. သမီး ထိုင္းမွာပဲ ေပ်ာ္တယ္.. မသြားလည္း ရတယ္ ေလ.. တဲ့။ က်မကေတာ့ ေအးပါ သမီးရယ္.. ေမေမ
သူတို႔နဲ႔ ေသခ်ာေျပာပါဦးမယ္လို႔ ေျပာရတာေပါ့…။ အဲဒီညက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်မရဲ႕ ပခံုးသိုင္းအိတ္ကို ေခါင္းအံုးလုပ္ျပီး
သမီးကို သိပ္ ရပါတယ္။ ေနာက္မွ က်မတို႔ကို ေနရာေပးတဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာမွ.. သူတို႔ေလးေတြက
ဘြဲ႔ရျပီးသားေလးေတြ.. တခ်ိဳ႕ အေ၀းသင္ တက္ေနတုန္း.. အခ်ိန္ရတဲ့ အခိုက္မွာ ထိုင္းမွာ အလုပ္လာလုပ္တာလို႔ သိရပါတယ္။
ေနာက္ ဘာသာစကား သင္တန္းတခု လာတက္ၾကတာ..။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အားလံုးက ရုပ္ရည္သန္႔သန္႔ေလးေတြ..။ သူတို႔အ နားမွာ
လည္း အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြနဲ႔။ မြန္ျပည္နယ္က.. ထား၀ယ္က.. ဘားအံက.. မုဒံုက.. လိြဳင္ေကာ္က… ပဲခူးက.. ေတာင္ၾကီးက..
က်ိဳင္းတံု တာခ်ီလိတ္က… အိုးး အစံုပါပဲ..။ က်မေမးကာမွ ကေလးေတြခမ်ာ ၀မ္းနည္းျပီး ငိုၾကပါတယ္။ သူတို႔လည္း
လက္မွတ္မရွိလို႔ အဖမ္းခံရတာပဲေပါ့။ သူတို႔ ေရာက္ေနတာ ၁ပတ္ရွိျပီတဲ့။ ဘယ္ေတာ့ ထြက္ရမွာလဲဆိုေတာ့.. မသိဘူးတဲ့..။
သူတို႔ကို မဲေဆာက္မွာ သြားသြန္မွာတဲ့။

တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ထိုင္းမွာ နယ္ေျမအလိုက္ ေနခြင့္ရွိတဲ့ ေတာင္ေပၚသား အေထာက္အထား လက္မွတ္ရွိလ်က္နဲ႔

သြားခြင့္ရွိတဲ့ ဧရိယာေက်ာ္လို႔ အဖမ္းခံရတာပါ။ က်မေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီအခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ျပီဆိုရင္ေတာ့ ျပန္လြတ္ဖို႔
မရွိေတာ့ဘူး..တဲ့။ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ထိုင္းနယ္စပ္ တခုခုမွာ သြားပစ္မွာ..တဲ့။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဘလိုမွမေနပါဘူး။ အမရယ္.. သူတို႔
သြားပစ္လည္း က်မတို႔ ျပန္လာတာပဲ..ဒါနဲ႔ပဲ ေနလာတာ ႏွစ္ ၂၀ရွိျပီ.. ၁၀ႏွစ္ရွိျပီ.. တဲ့။ ကေလးေတြကေတာ့ ေဆာ့လို႔..။
သူတို႔ေရာက္ေနတာ ၂ပတ္ေက်ာ္ျပီတဲ့။ တခ်ိဳ႕ေတာ့ သူတို႔ကို သြားပစ္မယ့္ ေနရာက ေ၀းလို႔ ကားမွာ လူမျပည့္လို႔
ေစာင့္ေနရတာ.. တလေက်ာ္ျပီတဲ့..။ က်မတို႔ကို ဘယ္မွာ ပစ္မွာလဲ..တဲ့။ က်မ မသိပါ..။ သူတို႔က ေျပာမွ ဒီကေန ပို္က္ဆံေပးျပီး
ဖုန္း ေခၚလို႔ရတယ္လို႔ သိရေတာ့ စိတ္နည္းနည္း ေအးသြားပါတယ္။ အခ်ဳပ္က လူမ်ားေပမဲ့ အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္းကေတာ့
သန္႔ပါတယ္။ ေသာက္ေရကိုေတာ့ ၀ယ္ေသာက္ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ စခန္းမႉးမိန္းမက အခ်ဳပ္ထဲမွာ စားစရာ လာေရာင္းတယ္တဲ့။
အခ်ဳပ္က ထမင္း ဟင္း ေပးတယ္တဲ့။ အဲဒီညက ရာသီဥတုက ပူေတာ့ သစ္သားခင္းမွာ အိပ္ရတာေတာင္ ေက်ာေနရာက
ပူေနပါတယ္။ တညလံုး မီးထိန္ေနတဲ့ ေအာက္.. လူေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ ဒလိန္းထိုးအိပ္ဖူးတာ ပထမဆံုးပါပဲ..။ က်မ
အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါ…။

မနက္၈နာရီ အခ်ဳပ္ခန္းရဲ႕ အလယ္တံခါး ဖြင့္မွ သားေလးကို ေတြ႔ရပါတယ္။ သားေလးက က်မကို

ေျပးဖက္ျပီး ေမေမနဲ႔ပဲ ေနမယ္တ.ဲ့ .။ အဲဒီအခ်ိန္က မနက္စာ ေ၀ခ်ိန္ျဖစ္ျပီး စခန္းမႉး မိန္းမ ေစ်းလာေရာင္းတဲ့ အခ်ိန္လည္း
ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ဆီမွာ ေကာက္ညင္းေပါင္း ၾကက္ေၾကာ္.. ငါးေၾကာ္.. ၾကက္ဥျပဳတ္.. မုန္႔ေတြနဲ႔ အေအးေတြ..ႏို႔ဗူးေတြ ၀ယ္လို႔
ရတာမို႔ က်မ ကေလးေတြအတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ က်မရဲ႕ အရင္းဆံုးသူငယ္ခ်င္း ၄ေယာက္ဆီ ဖုန္းေခၚဖို႔
ၾကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အားလံုးကို ေခၚလို႔ရတာမို႔ က်မတို႔ ဘယ္မွာ ရွိေနတယ္.. ဘယ္လို
လာေတြ႔လို႔ရတယ္ဆိုတာေတြ.. အကုန္ ေျပာလို႔ ရသြားပါတယ္။ မနက္ ၈နာရီခြဲမွာ ဧည့္သည္ေတြ႔ခ်ိန္ တခ်ိန္ရွိပါတယ္။
ေန႔လယ္ ၁၂နာရီက ထမင္း ပို႔ခ်ိန္…။ မိဆူးပြင့္တို႔ လာမယ္တ.ဲ့ .။ ညေန ၄နာရီမွာလည္း ဧည့္ေတြ႔ခ်ိန္ တခ်ိန…
္ ။

ေန႔လယ္ ၁၂နာရီ ထမင္းပို႔ခ်ိန္မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္လာပါျပီ။ အ၀တ္အစားပိုေတြ.. မုန္႔ေတြ..

အေအးေတြ.. ႏြားႏို႔ေတြ.. ေဆးတခ်ိုဳ႕.. ျပီးေတာ့ ဖ်ာ.. ေစာင္ပါးေလးေတြ..။ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ…။ ေနာက္.. က်မတို႔ ကိစၥ
သူတို႔ ညွိေနၾကပါတယ္.. ရမွာပါ..တဲ့။ ခုေတာ့ စေနတနဂၤေႏြပိတ္ရက္ ခံသြားလို႔ ေနလိုက္ပါဦး.. တနလၤာေန႔ေတာ့ ထြက္ရမွာ..
တဲ့။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ရက္ေရႊ႕တာေတြ ဘာေတြ သူတို႔ လုပ္ျပီးျပီတဲ့။ က်မတို႔နဲ႔ ပါလာတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြကို
သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ေပးရပါတယ္။ ေနာက္ က်မတို႔မိသားစုနဲ႔ ခင္တဲ့ ျမန္မာထမင္းဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ့ စံုတြဲက ပံုမွန္ ထမင္းပို႔မွာ..တဲ့။
အဲဒီစံုတြဲကဆိုရင္ ကေလးေတြ ပန္းခ်ီေရးဖို႔ ပစၥည္းပစၥယေတြေရာ.. ဖတ္စရာစာအုပ္ေတြေရာ.. လာေပးတာပါ..။ က်မကေတာ့
စိတ္ညစ္တဲ့ၾကားကပဲ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကလူေတြ တိုင္းတပါးက အခ်ဳပ္ေထာင္ထဲမွာ တပံုတပင္ ေတြ႔ရတာကို
စိတ္မေကာင္းေတြျဖစ္ျပီး သူတို႔ေတြနဲ႔ စကားလိုက္ေျပာေနမိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ကရင္လူမ်ိဳးေတြ ျမန္မာစကား ေကာင္းေကာင္း
မတတ္။ တခ်ိဳ႕ ရွမ္းလူမ်ိဳးေတြ ျမန္မာစကား လံုးလံုး မတတ္.. နားလည္း မလည္။

ကရင္မေလးတေယာက္က ေန႔ေစ့လေစ့ ကိုယ၀

္ န္ၾကီးနဲ႔..။ ဗိုက္က ေတာ္ေတာ္ ေအာက္စိုက္ေနျပီ။ ဒုတိယ
ကိုယ၀
္ န္..တဲ့။ ရဲေတြကို ျပန္ပါရေစေျပာတာလည္း မရဘူးတဲ့။ သူကလည္း ျမန္မာစကားမတတ္..။ က်မမွာ သူေမြးသြားမွာ
စိုးလို႔ တထိတ္ထိတ္..။ ေနာက္ ကေလး ႏွစ္ႏွစ္သား သံုးႏွစ္သားေလးေတြနဲ႔ မိသားတစု။ ေရြးဖို႔ ပိုက္ဆံလည္း မရွိဘူးတဲ့..
ပို႔ခ်င္တဲ့ ေနရာသာ ပို႔ပါေစေတာ့.. ေတာလမ္းကေန လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ျပန္၀င္လာမွာတဲ့။ နယ္စပ္နားက ေတာင္ယာေတြမွာ
အလုပ္လုပ္ေနတာ..တဲ့။ ခ်င္းမိုငခ
္ ဏ တက္လာတုန္း အဖမ္းခံရတာတဲ့။ သူတို႔ကို က်မက သနားေနမိတဲ့အခ်ိန.္ . သူတို႔က
က်မတို႔ကို ျပန္သနားေနတာ..။ တေယာက္က ေျပာတယ္. . “က်မတို႔က တသက္လံုး ဒီလို ေနစားလာတာ.. ခု အခ်ဳပ္ထဲ
နားရတယ္ေတာင္ မွတ္ေသး.. အမတို႔ပဲ သနားတာ.. ၾကည့္ရတာ ႏုႏုနယ္နယ္.. အလုပ္ၾကမ္း လုပ္ဖူးမွာလည္း
မဟုတ္ပါဘူး..ဒုကၡ”.. တဲ့ေလ။ က်မမွာ သူေျပာကာမွ ပိ၀
ု မ္းနည္းသြားျပီး မ်က္ရည္ခိုးက်မိေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အခ်ဳပ္ထဲမွာ
ေသာၾကာ စေန တနဂၤေႏြ ကုန္သြား…။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဧည့္ခ်ိန္ေတြမွာ တလွည့္စီလာေတြ႔..။ တနလၤာေန႔ေတာ့
ပို္က္ဆံေပးျပီး ထုတ္မွာတဲ့..။ အဆင္သင့္သာ ျပင္ထား.. တဲ့။
 တနလၤာေန႔က စက္တင္ဘာ ၂၂ရက္ေန႔ပါ။ အဲဒီေန႔မွာ က်မ တိတ္တိတ္ေလး စိတ္ လႈပ္ရွားေနမိပါတယ္။
ဘယ္သူကိုမွ ထုတ္မေျပာဘဲနဲ႔ေပါ့..။ ဘာလို႔ဆို အဲဒီေန႔က သမီးေလးအသက္ ၉ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ေမြးေန႔ေလ…။ က်မက
သားသမီးေတြကို ေမြးကတည္းက ေမြးေန႔ေတြမွာ တခုခု လုပ္ေပးေနက်မို႔ အဲဒီ သမီးေလးေမြးေန႔မွာ အျပင္ထြက္ရရင္
ညေနတခုခု လုပ္ေပးမယ္လို႔ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာေပါက္မသိတာမို႔ ၾကိဳ မေျပာရဲဘူးေလ..။ ဒီေတာ့ သမီး
မသိေအာင္ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။ အခ်ဳပ္ထဲမွာ အခ်ိန္နာရီေတြ ရက္ေတြ ေမ့ေနတာမို႔ သမီးလည္း ေမ့ေနမွာလို႔
ထားလိုက္ရတယ္။ ၂၂ရက္ေန႔… ေန႔လယ္ ၁၁နာရီ။ မဲေဆာက္ဘက္ျပန္မယ့္ တအုပ္စုကို ျပန္ပို႔မယ့္ကား ေရာက္လာပါျပီ။
တေယာက္စ.ီ . ေခၚထုတ.္ . လူကုန.္ . တံခါးေတြ ျပန္ပိတ.္ . ေသာ့ခ်ိတ္.. က်မတို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးသြားျပီျဖစ္တဲ့
ပညာတတ္ကေလးေတြအဖြဲ႔ ပါသြားျပီ။ က်မတို႔ မပါေသးပါဘူး။ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီ… ထမင္းပို႔ခ်ိန.္ .။ သားၾကီးမ်က္ႏွာမွာ
ေမွ်ာ္လင့္ေနတာကို ေတြ႔တယ္။ က်မ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔မ်က္ႏွာ
ေတြ႔ကတည္းက က်မ သိလိုက္ျပီ..။ အေျခအေနမဟန္…။ ဘယ္လိုမွ လိုက္မရပါ……… တဲ့။

၂၂ရက္ည..။ မိန္းမေဆာင္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလး လူရွင္းသြားတယ္။ နည္းနည္းေတာင္ တိတ္ဆိတ္သြားသလိုပဲ။

ဟိုကေလးေတြ ရွိတုန္းက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူငယ္ေတြပီပီ စကားေျပာသံေတြ.. သီခ်င္းညည္းသံေတြ.. တိတ္တိတ္က်ိတ္ငိုသံေတြ
ၾကားရေသးတယ္။ သမီးေလးက သိသိသာသာ ျငိမ္ေနတယ္။ သမီးက အဲဒီ မမေတြနဲ႔ အဖြဲ႔က်သြားတာဆိုေတာ့.. ခု မမေတြ
မရွိတာ သိသာေနမွာေပါ့။ ညက်ေတာ့ သားနဲ႔ သမီးကို အိပ္ခိုင္းျပီး ပံုေျပာျပဖို႔ က်မဟန္ျပင္ေနတုန္းမွာပဲ သမီးက အိကနဲ
ရိႈက္ငိုလိုက္တယ္။ က်မက သမီး မငိုရဘူးေလ.. ေမေမပံုေျပာျပမယ္ဆိုေတာ့မ.ွ . ဒီေန႔ သမီးေမြးေန႔.. သမီးက ေထာင္ထဲမွာ..
သမီး သူငယ္ခ်င္း ေတြကေတာ့ သမီး အေမရိကားေရာက္သြားျပီလို႔ ထင္ေနမွာ.. သမီးကေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ.. ထိုင္းေတြက
ဘာလို႔ ဗမာေတြကို ဖမ္းခ်င္တာလဲ ေမေမရယ္.. တဲ့။ က်မေတာက္ေလွ်ာက္ ဟန္လုပ္မာန္တင္းျပီး ေနခဲ့သမွ်
အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာေတာ့ မရေတာ့ပါဘူး။ က်မလည္း ငိုမိပါတယ္။ သမီးရယ္.. အျပင္ေရာက္ရင္ ေမေမ သမီးေမြးေန႔
လုပ္ေပးပါ့မယ္..ဆိုေတာ့ သမီးက ဘယ္ေတာ့လဲ.. ေမေမ ေသခ်ာ သိလား..တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ သားေလးကို
လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခံစားခ်က္ကို နားမလည္တတ္ေသးဘူးလို႔ က်မထင္ထားတဲ့ သားကေလး ၅ႏွစ္သား ကလည္း ငိုလို႔။
အဲဒီညမွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္.. က်မ မွားသြားျပီလားလို႔ ေတြးမိခဲ့တာပါပဲ…။

တကယ္ေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ရင္ က်မတို႔လ.ို . ျပီးေတာ့ က်မတို႔ထက္ ကံဆိုးၾကရတဲ့

ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြဟာ တပံုတပင္ပါ..။ မွတ္မွတ္ရရ.. ၂၀၀၈ရဲ႕ ေမလ၂ရက္ေန႔မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်သလို
နာဂစ္မုန္တိုင္း၀င္ခဲ့တယ္။ ခုထိ တႏွစ္ျပည့္ပ.ီ . ေဘးသင့္ခဲ့ၾကရသူ ေတြခမ်ာ… ေနစရာ စားစရာ အိပ္စရာ စိတ္ ေျပေပ်ာက္စရာ
ဘာတခုမွ လံုး၀ လံုး၀ မရၾက ေသး..။ လူျဖစ္ရံု မည္ကာမတၱ..။ ေနာက္ ခု က်မနဲ႔ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ အတူတူ ရွိေနတဲ့
သူေတြေရာ..။ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ ေခၽြးေပါက္ေပါက္က်ေအာင္လည္း လုပ္ရေသး.. ခိုးေၾကာင္ ခိုး၀ွက္လည္း ေနရေသး..
အဖမ္းလည္း ခံရေသး..။ ရိုးရိုးသားသား လုပ္ကိုင္စားလို႔ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနမရတဲ့ ဘ၀ေတြ။ ဒီလိုပဲ အခ်ဳပ္ထဲ
မေရာက္ေပမဲ့ ထိုင္းမွာ ေနခြင့္ရဖို႔နဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔အေရး အျမဲ ေၾကာင့္ၾကေနရတဲ့ ဘ၀ေတြ…။ သူ႔အဆင့္နဲ႔သူ
သူ႔အေနအထားနဲ႔သ.ူ . ကံဆိုး ေနၾကရတာ..။ တကယ္ ေတြးၾကည့္ရင္ က်မ ဘ၀တေလွ်ာက္ ၾကံဳခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့ ဒုကၡေတြက
သူတို႔နဲ႔ ယွဥလ
္ ိုက္ေတာ့ တကယ့္ကို ပမႊား။ သူတို႔ခမ်ာကေတာ့ ဘ၀ဆိုတာကိုက ရုန္းကန္ပင္ပန္းဖို႔ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ေမြးလာ
ရတာတဲ့ ေလ..။
အဲလိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္တပတ္ကိုလည္း က်မတို႔ မိသားစု တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ ေျခာက္ေျခာက္ခ်ားခ်ားနဲ႔
ျဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သတင္းေတြ ၾကားေနရတာက မသက္သာလို႔ပါ..။ ေရွ႔ကထြက္သြားတဲ့ အုပ္စုေတြကို
ျမန္မာျပည္ထဲက စစ္တပ္ထိ ေရာက္ေအာင္ ပို႔တယ္ဆိုတာေတြ.. ၾကားေနရတာေလ…။ သားၾကီးနဲ႔ သူ႔အေဖကို က်မ
ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဆိုးဆံုးကိုသာ ေတြးထားၾကေတာ့..။ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး.. လို႔။ အဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ က်မ
ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ရွိေနတဲ့ ရင္ဘတ္ဘယ္ဘက္ျခမ္းက ေအာင့္တဲ့ ေ၀ဒနာ ျပန္ေပၚလာပါတယ္။ က်မ ဘယ္သူ႔ကိုမွ
မေျပာေတာ့ဘဲ ေနေကာင္းေအာင္ပဲ ၾကိဳးစားေနရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္ တနလၤာတေန႔ ေရာက္လာျပန္ပါျပီ။ က်မတို႔ရဲ႕
၁၁ရက္ေျမာက္ေန႔ေပါ့။ စက္တင္ဘာ ၂၉ရက္ေန႔။

အခ်ဳပ္ထဲမွာ တနလၤာေန႔ဆို ေန႔လယ္ ၁၁နာရီကို အားလံုးေမွ်ာ္ၾကတယ္.. တဲ့။ မနက္ကတည္းက

အားလံုးလိုလို လည္ေတြ တဆန္႔ဆန္႔..။ ဒါေပမဲ့ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီ ဧည့္ခ်ိန္သာ ေရာက္ေရာ..ဘာကားမွ မလာေသးပါဘူး။
တခ်ိဳ႕ ဒီတပတ္ ျပန္မပို႔ျပန္ဘူး ထင္တယ္တ.ဲ့ .။ က်မကို ထမင္းလာပို႔တဲ့ မိတ္ေဆြစံုတြဲကေတာ့ ဒီေန႔ ပို႔မယ္ေျပာတယ္တဲ့။
က်မကေတာ့ ခပ္ယဲ့ယဲ့ပဲ ျပံဳးျပလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ပဲ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီခြဲမွာေတာ့ အခ်ဳပ္ခန္းတံခါးမၾကီးဖြင့္သ.ံ .
ထိုင္းသံ ဆူညံညံေတြ…။ က်မတို႔ အခန္းတံခါးေတြကိုလည္း လာဖြင့္ပါျပီ။ က်မ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနမိပါတယ္။ က်မ
ထပ္မေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေတာ့ဘူး.. ပါကာမွပါေရာ..။ သမီးကေတာ့ ထိုင္းလို နားလည္တာမို႔ အေပါက္၀ေလးေျပးသြားျပီး
နားေထာင္ရွာတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ျပန္ေျပးလာျပီး ေမေမ.. သမီးတို႔ ပါျပီထင္တယ္.. မယ္ဆိုင္အုပ္စ.ု .လို႔ ေျပာတယ္တဲ့။
က်မက သမီးကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပံုလုပ္ျပီး ပါရင္ေခၚမွာေပါ့ သမီးရယ္.. လို႔ ေျပာရပါတယ္။

တကယ္ပဲ ခဏၾကာေတာ့ ထိုင္းသံ မပီကလာနဲ႔ က်မတို႔ကို ေခၚပါတယ္။ ေခၚပံုက ၾကည့္ဦး.. အေမရိကန္

ဟခြန္း .. အေမရိကန္ဟခြန္း.. တဲ့ေလ။ အေမရိကန္၅ေယာက္ေပါ့..။ က်မမွာ မရယ္ႏိုင္ပါဘူး.. ကမန္းကတမ္းထ..
ထြက္ရပါတယ္။ လူစစ္.. လက္မွတ္ထိုး..။ အားလံုး ၃၅ေယာက္။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ပဲ ဖမ္းလာျပီး ျပန္ပို႔ခဆိုျပီး တေယာက္
ဘတ္၁၀၀လည္း ေကာက္ေသး။ က်မတို႔ မိသားစုက အထူးအမႈတ.ြဲ . Special Case..။ သးတယ္။ အားလံုးျပီးေတာ့ ေန႔လယ္
၁နာရီခြဲလုလ.ု .။ ဂ်ိဳင္းကနဲ အခ်ဳပ္တံခါးမၾကီး ဖြင့္။ ေနေရာင္က စူးလိုက္တာ…။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအလင္းကို ျမင္ရတာ
စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းလိုက္ပါဘိ။ က်မတို႔ ဖုန္းေတြ ျပန္ေပးတယ္..။ အ၀င္ထက
ြ ္ေပါက္မွာ က်မတို႔ကို ေစာင့္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြ
စံုတြဲ..။ အမ စိတ္မပူနဲ႔ .. က်မတို႔ ကားနဲ႔ လိုက္ခဲ့မယ္။ အမတို႔ကို ပို႔တဲ့အခ်ိန္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေရြးဖို႔ စီစဥ္္ျပီးျပီတ.ဲ့ .။

အခ်ဳပ္ကားက တအိအိ ထြက္ျပီ။ က်မ ဖုန္းေတြ ေခၚ..။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာတယ္။ က်မတို႔နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး
တကယ္တာ၀န္ယူထားတဲ့ တေယာက္ (အစစ သူ အာမခံျပီး လုပ္ရာကေန.. က်မတို႔ ဒီအေျခအေနထိ ျဖစ္သြားရတာ)က
အစစ စီစဥ္ျပီးျပီ.. တဲ့။ က်မတို႔ကို ေျမာက္ပိုင္း နယ္စပ္မွာ သြန္မွာ..တဲ့။ အဲဒီမွာ သူေစာင့္ေနမွာ.. တဲ့။ အင္းးးး က်မ ယံုပါတယ္။
က်မခ်စ္တဲ့ ဇင္းမယ္ကေတာင္ က်မကို စိမ္းစိမ္းၾကည့္ေနသလိုပါပဲ..။ ဇင္းမယ္ျမိဳ႔ျပင္က က်မေငးေန ခ်စ္ေနက်
ေတာအုပ္ဆန္ဆန္ ျမင္ကြင္းေအးေအးေတြကိုေတာ့ တ၀ ၾကည့္ေနမိတာပါပဲ..။ ဇင္းမယ္က ထြက္လာတာ ၅နာရီစာ ခရီးရွိျပီ။
ညေန ၆နာရီထိုးလု..။ ေနာက္မွာ သူငယ္ခ်င္းစံုတြဲရဲ႕ ဆလြန္းကားေလးက မ်က္ျခည္မျပတ္..။ က်မစိတ္ထဲ အားရွိလိုက္တာ…။
ေဟာ.. ေရာက္ျပီတ.ဲ့ .။ ထိုင္းနယ္ျခားတပ္…။ ဆင္းဆင္း.. အားလံုးငုတ္တုတ္ထိုင…
္ ။ ဓာတ္ပံုေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ ရိုက္..။
တရားခံေတြေပါ့..။ ေနာက္တခါ ျပန္၀င္လာလို႔ မိရင္ ျပစ္မႈၾကီးမွာတဲ့။ အင္းးး က်မကေတာ့ ဟို အာမခံထားတဲ့လူကို
ရွာေနမိတုန္း..။ ဖုန္းလည္း ေခၚမရ..။ သူငယ္ခ်င္း စံုတြဲကလည္း မ်က္ႏွာပ်က္ေနျပီ။ ဘုမသိဘမသိ သူတို႔ ၀င္ေျပာရင္
အမ်ိဳးသားက ျပင္သစ္လူမ်ိဳးးမို႔ သူတို႔မွာ လုကုန္ကူးမႈနဲ႔ ျငိဦးမယ္။

ကဲက.ဲ . ကားေပၚျပန္တက္..။ က်မတို႔ မိသားစုေတြ မ်က္ႏွာ ဆီးရြက္ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့..။ ဒီတခါေတာ့

ကေလးေတြ အေဖပါ မ်က္ႏွာပ်က္ျပီ။ ဟုတ္တယ္ေလ.. တကယ္ဆို က်မတို႔ သိထားတာက နယ္ျခားမ်ဥ္းမွာ က်မတို႔ကို
ထားခဲ့ရေတာ့မွာ…။ က်မတို႔ ကားေပၚျပန္ေရာက္.. ကားက တကယ့္ေတာစစ္စစ္လမ္းထဲ တိုး၀င္.. သူငယ္ခ်င္း စံုတြဲလည္း
က်န္ခဲ့ျပီ..။ လူတရပ္ေလာက္ျမင့္တဲ့ ေဘးဘယ္ညာ ေျပာင္းခင္းေတြၾကားက လမ္းထဲ အခ်ဳပ္ကားက ဒယိမ္းဒယိုင္။
တကယ္ေတာ့ က်မလည္း တကယ့္ကို ဒယိမ္းဒယိုင္ျဖစ္ေနပါျပီ။ ကားေပၚမွာ ပါလာတဲ့ သူေတြက ေျပာတယ္.. ဒီေျပာင္းခင္းက
နယ္စပ္မ်ဥ္းပဲ..တဲ့။ ဟိုးဘက္မွာ.. ျမန္မာစစ္တပ္ရွိတယ္တဲ့။ ကားရပ္လို႔ ကားေပၚက အဆင္းမွာေတာ့ က်မတို႔မိသားစု..
သားရဲတြင္းဆီ လာေနရျပီလို႔ က်မ သိေနခဲ့ ပါျပီ။

**က်မစိတ္ထဲ အပိုင္း (၄၀)မွာေတာ့ ျပီးေလာက္ျပီထင္တာ.. တကယ္လည္းေရးေရာ.. မျပီးႏိုင္ျပန္..။

ျပီးျပီးေရာလည္း မေရးခ်င္... တကယ္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ နည္းနည္းေလးပဲ လိုေတာ့တာပါ.. :)
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၄၁)

ေျပာင္းခင္းရဲ႕အဆံုးမွာ အခ်ဳပ္ကား ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ေရွ႕မွာ သစ္လံုးစည္းရိုးကာ ၀င္းတခု။ အဲဒါ ထိုင္း

လာအို ျမန္မာ နယ္စပ္တပ္..တဲ့။ အဲဒီေရွ႕မွာ အားလံုး တန္းစီထိုင.္ . ဘာယူနီေဖာင္းမွ ၀တ္မထားတဲ့ စစ္သားလို႔
ယူဆရတဲ့သူေတြရဲ႕ အထပ္ထပ္ စစ္ေဆးခံရမႈေတြအဆံုး.. အိတ္ထဲ ဖြက္သိမ္းထားတဲ့ ဘတ္ ၅ေထာင္လည္း အယူခံလိုက္ရျပီ။
ကဲ.. အဲဒီမွာ ေလွ်ာက္၀င္ သြားေတာ့.. ျခံစည္းရိုးေက်ာ္ရင္ ျမန္မာပိုင္နက္.. ျမန္မာတပ္ရွိတယ္… တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
မ်က္ႏွာအပ်က္ဆံုးက သားၾကီးပါ..။ သားမ်က္ႏွာက အနာဂတ္ေတြ အားလံုး မီးပံုရိႈ႕ခံလိုက္ရတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳး။
ကေလးေတြအေဖကေတာ့ အိတ္ထဲက ေဖ်ာက္ဖ်က္သင့္ တာေတြကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနပါ တယ္။ က်မကေတာ့
သားၾကီးကိုပဲ အေျခေန ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ သမီးနဲ႔သားငယ္ေလးက အႏၱရာယ္အတိမ္အနက္ကို သိပံု မေပၚပါဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္ က်မတို႔ ေလွ်ာက္လာရတဲ့ ေတာလမ္းေလးက သာယာေပမဲ့ က်မရင္ထဲမွာေတာ့ မီးလိုပူေနတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ
လူငယ္ေလး တေယာက္က ေရွ႕တူရႉကေန က်မတို႔ဆီကို ေလွ်ာက္လာေနပါတယ္။ သူက က်ေနာ့္ေနာက္လိုက္ခ.ဲ့ . က်ေနာ္က
ျမန္မာစစ္တပ္က လမ္းျပပါ.. တဲ့။ ျပီးျပီ။ က်မတို႔ ဘ၀ လမ္းဆံုးျပီေပါ.့ .။

စဥ္းစားၾကည့္ေလေလ.. ဘယ္လိုမွ လြတ္ဖို႔ မရွိေလ…။ အဲဒီအခ်ိန္မွာကို က်မရဲ႕ DVB ရုပ္သံက ျမန္မာႏိုင္ငံ

ပညာေရး သံုးသပ္ခ်က္ေဆြးေႏြးခန္း ေန႔တိုင္း လႊင့္ေနတဲ့အခ်ိန္။ သားၾကီးဆိုလည္း DVB, TV program မွာ Blogger က႑မွာ
ရိုက္ဖူး။ အငယ္ေလး ၂ေယာက္နဲ႔ သူ႔အေဖကလည္း မလြတ္တမ္း ပါဖူးေလေတာ့ ဒီ ၅ေယာက္တြဲျမင္ရံုနဲ႔ လြတ္ဖို႔ မရွိဘူးလို႔
က်မ တြက္ျပီးသားပါ။ ျပီးေတာ့ က်မတို႔နဲ႔ အခ်ဳပ္ထဲမွာ အတူတူေနခဲ့ဖူးတဲ့သူေတြက က်မတို႔ဆီ လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြေၾကာင့္
က်မကို သိျပီးသား။ ေခၚတာေတာင္ ဆရာမ.. လို႔ပဲ ေခၚၾကတာေလ…။ ဒီေတာ့ က်မတို႔အေျခေနက ဘယ္လိုမွ မလံုျခံဳ..။

လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ တမိုင္ခရီးအတြင္းမွာ က်မဆီက ျပႆနာတက္ႏိုင္တဲ့ အစအနေတြကို

ေျပာင္းခင္းေတြထဲ လႊင့္ပစ္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ေရာက္ျပီ.. တဲ့။ ဘြားကနဲဆို ေျမစိုက္တဲေလး ႏွစ္လံုး
ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ က်မစိတ္ထဲ လမ္းခြတ္လပ္ထင္တာ..။ တပ္နဲ႔မွ မတူတာကိုး။ လမ္းမွာ ျဖတ္လာတဲ့ ထိုင္းတပ္.. ၀တပ္ေတြနဲ႔
တူမွ မတူတာ..။ ဟိုတပ္ေတြက အခိုင္အမာ.. အေတာင့္အတင္း..။ ခု တဲေလးေတြကေတာ့ တကယ့္ တဲအျဖစ္ထိုးထားတာ..။
လွမ္းၾကည္လ
့ ိုက္ေတာ့ ၾကည့္တာနဲ႔ စစ္သားလို႔ သိသာတဲ့ ေယာက်္ားၾကီးေတြ ေလးငါးေယာက္ ရပ္ေနတာေတြ႔တယ္။
တေယာက္က ထိုင္း အင္မီဂေရးရွင္းက လႊဲလိုက္တဲ့ နာမည္စာရင္း ေတြကို ၾကည့္ျပီး နာမည္ေတြ ေခၚေနတယ္။ အင္းးး
လမ္းဆံုးးးး။

က်မတို႔ မိသားစု သူတို႔ေရွ႕ ေရာက္ပါျပီ။ ကဲ.. ခဗ်ားတို႔ နာမည္ေတြ ေျပာတဲ.့ .။ တကယ္ဆို က်မတို႔
မိသားစုက သပ္သပ္စာရြက္နဲ႔။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က ဒါကို သီးျခားအမႈမွန္း သိပံုမေပၚဘူး။ က်မတို႔ နာမည္ေျပာမယ္ျပင္တုန္း သူက
မင္းစံက ဘသူလဲတဲ့။ မင္းစံေက်ာ္….တဲ့။ က်မသိလိုက္ျပီ.. ထိုင္းေတြ နားလည္သလို ေရးတဲ့အတိုင္း သူတို႔ဖတ္ျပီ။ က်န္တာ
ဘာအေထာက္အထားမွ ရွိပံုမေပၚ။ ရာေက်ာ့္ကို က်မ တြန္းလႊတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီ ေခၚေနတဲ့သူက (ေနာက္ေတာ့သိတယ္..
သူက စစ္ ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္…) ခဗ်ား လား.. တဲ့။ ရာေက်ာ္က ဟုတ္ကဲ့.. တဲ့။ အဲဒီလူက နာမည္ေပးမွာ
အမွတ္ကေလး ျခစ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ မနန္း.. ဟုတ္လားတဲ့။ က်မ ေပါ့..။ ဟုတ္ကဲ့. .ေပါ့။ (ထိုင္းေတြက နာမည္ေတြကို
ေရွ႕တလံုးပဲ ေရးတာကိုး.. ျပီးေတာ့ က်မနာမည္ ျငိမ္းကို ထိုင္းေတြက အသံမွန္မထြက္တတ္ေတာ့
သူတို႔သိသလိုေရးလိုက္ပံုရတယ္..။ အဲဒါကပဲ ကံေကာင္းသလို ျဖစ္ေနတာ)။ ေမာင္ထူး..တဲ့။ သားၾကီး။
ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ နာမည္ေတာင္ မေခၚေတာ့။ က်မ ေတြးလိုက္မိတယ္။ အေျခေန ဒီေလာက္ မဆိုးႏိုင္ေသးဘူး
ထင္ပါရဲ႕လို႔။ သူတို႔ေျပာဆိုေနတာကလည္း စစ္လား ေဆးလားပံုေတြ မေပါက္..။ ဒါေပမဲ့ ထံုးစံအတိုင္း ပစၥည္းေတြေတာ့
အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ရွာတာေပါ့။ က်မရဲ႕ ကင္မရာေလးကို သိမ္းတယ္.. (ျပန္မရေတာ့)။ ဒီအခ်ိန္မွာ
ရင္တုန္စရာၾကံဳရျပန္တာက စာရြက္စာတမ္းေတြ ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ အဓိကထားေနရတာနဲ႔ က်မက ကင္မရာထဲက Memory Stick
ကို ထုတ္ မထားလိုက္မိဘူး။ ကင္မရာကို သိမ္းေတာ့ က်မ အလန္႔ဆံုးက အဲဒါ.. ကင္မရာထဲမွာကလည္း
ေလာေလာလတ္လတ္ ဘန္ေကာက္မွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ ၈ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံု ႏွစ၂
္ ၀ျပည့္ အခမ္းအနားမွာ ရိုက္ခဲ့တဲ့
အမွတ္တရပံုေတြ မထုတ္ရေသး..။
 ဒါေပမဲ့ က်မ ကံေကာင္းျပန္တာက အဲဒီ ပစၥည္းေတြစစ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေလးက ကင္မရာကို ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္
လုပ္ျပီး ခလုတ္ေတာင္ မဖြင့္တတ္တာပါပဲ။ ေနာက္ ထြက္လ ာျပန္ပါျပီ။ ႏႈတ္ခမ္းနီဗူးေတြ ေဘာပင္ေတြ နဲ႔အတူ Thumb Drive
၃ခု..။ အဲဒီအထဲမွာ က်မရဲ႕ အေရးၾကီးအခ်က္အလက္ေတြအကုန္လံုး..။ ေမျငိမ္းဆိုတဲ့ အထင္ရွားဆံုးသက္ေသေတြ အဲဒီမွာ..။
က်မမွာေတာ့ ဒီတခါေတာ့ သြားပါျပီေပါ့..။ အဲဒီ Thumb Drive ေတြကိုလည္း အဲဒီ ရဲေဘာ္ေလးက လွည့္ပတ္ၾကည့္ျပီး
က်မအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အားလံုးစစ္ေဆးျပီးမွ က်မတို႔ကို ေနရာခ်ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြ ဟိုဘက္ တဲ. . တဲ့။
အမ်ိဳးသမီးေတြ ေနရမယ့္တဲက တပ္ၾကပ္ၾကီးရဲ႕ တဲ.. တဲ့။ အဲဒီ တပ္ၾကပ္ၾကီးကောတ့ မ်က္ႏွာတင္းတယ္။ က်န္တဲ့ တဲတ လံုးက
မီးဖိုအျဖစ္သံုးတာ.. အမ်ိဳးသားေတြ အိပ္တဲ့။ တကယ္ဆို အဲဒီ တပ္စခန္းေနရာေလးက ေတာင္တန္းေတြၾကားမွာ တကယ့္ကို
သာေတာင့္သာယာ.. ဒါေပမဲ့ က်မမွာေတာ့.. ပူေလာင္ျပင္းပ် အတိ။ ေနာက္ေတာ့ တေယာက္ က လာေျပာတယ္။ ခဏၾကာရင္
ဒီကြင္းလယ္မွာ လာစု.. ခဗ်ားတို႔ကို ဗိုလ္မႉး လာၾကည့္မယ္ တဲ.့ .။ က်မကေတာ့ ေျခဖ်ား လက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္။ လူသိ
အင္မတန္မ်ားတဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ အဲဒီ ဗိုလ္မႉးဆိုသူက တပည့္ေဟာင္း သိေဟာင္း ကၽြမ္းေဟာင္းမ်ားျဖစ္ေနခဲ့ရင္ဆိုတဲ့
အေတြးနဲ႔ေပါ့။

ည ၇နာရီေက်ာ္ ေမွာင္တဲ့အခ်ိန္မွပဲ ဗိုလ္မႉးဆိုသူ ေရာက္လာပါတယ္။ မသိရင္ သာမန္ လူငယ္ေလးလို

ေအးေအးသက္သာပံုရွိတဲ့ ဗိုလ္မႉးဆိုသူကလည္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်မကို တကူးတက လာစကားေျပာပါတယ္။ ဘယ္မွာ
ဖမ္းမိတာလဲ… ဘာလုပ္လဲ.. ဘယ္ဇာတိ လဲေပါ့..။ ခ်င္းမိုင္ကပါေပါ့.. ထမင္းဆိုင္မွာ လုပ္ပါတယ္ေပါ့။ က်မက စားဖိုေပါ့..
ေယာက်္ားက အေထြေထြေပါ့.. သားၾကီးက စားပြဲထိုးပါေပါ့..။ ထိုင္းေရာက္တာ ၅ႏွစ္ရွိပါျပီေပါ့။ ေမာ္လျမိဳင္ ဇာတိပါေပါ့။
အဲဒီညမွာပဲ ဗိုလ္မႉးျပန္သြားျပီးေတာ့ က်မတို႔ အားလံုးကို တပ္ၾကပ္ဆိုတဲ့လူက ေခၚပါတယ္။ အားလံးု စံုေတာ့မ.ွ . “ခဗ်ားတို႔
ဘာလုပ္မွာလဲ..။ ခဗ်ားတို႔မွာ ဘာအေထာက္အထားမွလည္း မရွိဘူး။ ခု ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မွတ္ပံုတင္မရွိရင္ တန္းဖမ္းျပီး
ေထာင္၅ႏွစ္ခ်တယ္.. အဲဒါ သိလား.. ခဗ်ားတို႔ အားလံုး ျပန္ရင္ တန္းေထာင္က်မွာ..” တဲ့။ က်မက သူ ဘာေျပာခ်င္တယ္ဆိုတာ
မသိဘူး။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ "အဲဒီေတာ့ ခဗ်ားတို႔ ဘာလုပ္မလဲ..။ ခဗ်ားတို႔ ျမန္မာျပည္ျပန္မယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔
လမ္းျပမယ္.. ေတာလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္ေပေတာ့.. ဟိုေရာက္ရင္ ေထာင္က်..။ ဒါပဲ။ အဲ.. တကယ္လို႔ ခဗ်ားတို႔ ထိုင္းပဲ
ျပန္မယ္.. ခ်င္းမိုင္ျပန္မယ္.. ဘန္ေကာက္ထိ ျပန္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ခဗ်ားတို႔ကို ေဘးကင္းရန္ကင္းနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ေရာက္ေအာင္
ပို႔ေပးႏိုင္တယ္။ ခ်င္းမိုင္ အေရာက္ ဘတ္ ရွစ္ေထာင္.. ခဗ်ားတို႔ကို ေသခ်ာ ေရြးမယ့္သူ ရွိရင္ ပို႔မယ္.. ေသခ်ာေအာင္ေတာ့
လုပ.္ . မဟုတ္ရင္ေတာ့ ထိုင္းေထာင္ထဲ တန္းေရာက္ေအာင္ ထည့္ရံုပဲ" တဲ့။

က်မတို႔ မိသားစု ၅ေယာက္ဆိုေတာ့ ဘတ္ေလးေသာင္း.. ဘုရား.. ေဒၚလာ တေထာင္ေက်ာ္..။ က်မ

ငိုင္ေနေတာ့ အဲဒီ တပ္ၾကပ္က အမၾကီးရဲ႕ ကေလး ၂ေယာက္က ပို တာ၀န္ၾကီးတယ္.. က်ေနာ္တို႔ လုပ္ရတာက အႏၱရာယ္
မ်ားတယ္.. ဒါေပမဲ့ အမၾကီးကိုလည္း သနားတယ္.. ဒီေတာ့ ကေလး၂ေယာက္က လူၾကီးတေယာက္ခေတာ့ ေပးရမယ္။
က်ေနာ္တို႔ တေယာက္စာ ေလွ်ာ့ေပးမယ္.. တဲ့။ သေဘာတူရင္ ခဗ်ားတို႔ကို ေရြးမယ့္သူေတြဆီ ဖုန္းေခၚေပးမယ္..တဲ့။ က်မ
ေသခ်ာစဥ္းစားရပါတယ္။ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္ သူတို႔သိေနတဲ့သူေတြ ျဖစ္ႏိုင္ တယ္။ ဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုး
က်မတို႔ေနာက္ကို နယ္စပ္ထိ လိုက္လာေပးတဲ့ မိတ္ေဆြစံုတြဲဆီပဲ ဆက္မယ္လို႔ စဥ္းစားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ က်မ
စဥ္းစားတာက က်မတို႔ရဲ႕ အေျခအေနက သိပ္ဆိုးေနတာမို႔ ဒါဟာ တေယာက္ေယာက္က ေသခ်ာ ဆင္ဖမ္းတာလည္း
ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ခုအခ်ိန္က ပိုျပီး မလံုျခံဳတာမို႔ မိတ္ေဆြစံုတြဲသာ
စိတ္မခ်ရတဲ့သူေတြဆိုရင္.. က်မတို႔ကို စစ္အစိုးရက အခ်ိန္မီ လာ ေကာက္သြားရံုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်မ အဲဒီ မိတ္ေဆြစံုတြဲကို
ယံုတယ္..။ ဘ၀မွာ ဒါေလာက္မွ ပို ကံဆိုး ဦးမယ္ဆိုလည္း ရွိေစေတာ့လို႔ စိတ္ထားျပီး က်မ သူတို႔ဆီကိုပဲ ဖုန္းေခၚဖို႔ ဆံုးျဖတ္
လိုက္ပါတယ္။
ဖုန္းေခၚတဲ့ အခ်ိန္ကလည္း က်မအတြက္ေတာ့ တကယ့္ရင္တုန္စရာအခ်ိန္ပါပဲ။ သူတို႔က အရင္ေခၚျပီးမွ
က်မကို ဖုန္းေပးမွာပါ။ ျပီးေတာ့ speaker ဖြင့္ျပီး ေျပာရမွာပါ..။ ဒီေတာ့ ဟိုဘ က္ကလူကသာ မနပ္ရင္.. က်မအေျခအေနက
လက္ရွိအေနအထားထက္ ခ်က္ခ်င္းၾကီး ပိုဆိုးေတာ့မွာ..။ ဖုန္းေခၚလိုက္ေတာ့ က်မမိတ္ေဆြ မိန္းကေလးက ခ်က္ခ်င္း
ဖုန္းကိုင္ပါတယ္။ သူက က်မကို တီခ်ယ္လို႔ အျမဲေခၚတာပါ။ ခု.. က်မက ဒီဒီလား..လို႔လည္းေမးေရာ.. သူက အမယ္ေလး
တီခ်ယ္.. သမီးတို႔ စိတ္ပူေနတာ ေသေတာ့မယ္..တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူက စကားေျပာျမန္ေတာ့ က်မကို တီခ်ယ္ေခၚတာကို ဒီဘက္က
စစ္သားေတြ ရိပ္မိပံုမရပါဘူး။ က်မကလည္း အတင္းပဲ စကားလုေျပာရပါတယ္။ ဒီဒီ .. က်မတို႔ အခ်ိန္သိပ္မရဘူး။ က်မတို႔ ခု
ျမန္မာစစ္တပ္မွာ ေရာက္ေနတယ္.. စိတ္မပူန.ဲ႔ . လို႔ ေျပာတုန္းရွိေသး.. ဒီဒီက ဟင္… ဘုရား.. တဲ့။ က်မမွာ ကမန္းကတမ္း
စကားလုဆက္ရပါတယ္။ အဲဒါ ဒီက ဗိုလ္ၾကီးေတြက ပိုက္ဆံ ေပးရင္ ျပန္ပို႔ေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္… ေပါ့။ ဒီဒီကလည္း
ဟန္ေတာင္ မေဆာင္ႏိုင္ဘူး..။ ေပးမယ္.. ေပးမယ္.. တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တပ္ၾကပ္ဆိုသူက က်မကို ေမးတယ္။ ခုေျပာတာ
ဘသူလ.ဲ . တဲ့။ က်မက က်မတို႔ ဆိုင္ရွင္သူေဌးရဲ႕ မန္ေနဂ်ာလို႔ ေျပာေတာ့.. သူ ဆက္ေျပာမယ္ ဆိုျပီး က်မ လက္ထဲက ဖုန္းကို
ယူလိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ က်မတို႔ကို တေယာက္ ဘတ္၈ေထာင္နဲ႔ ေရြးရမွာ.. တကယ္ေရြးမွာလား.. သူေဌးကို ေသခ်ာေမး..။
ခဗ်ားေျပာလုိ႔ ျပီးးတာ မဟုတ္ဘူး.. ေမးျပီးမွ ဖုန္း ျပန္ဆက္.. တဲ့။ ဟိုဘက္က ဒီဒီကလည္း ဟုတ္ကဲ့… ဟုတ္ကဲ့ေပါ့။

ဖုန္းခ်ျပီးေတာ့ က်မကို ေမးတယ္။ ခဗ်ားတို႔ သူေဌးက ေရြးမွာ ေသခ်ာလား.. ပိုက္ဆံက မ်ားတယ္ေနာ္.. တဲ့။
က်မက ေရြးမွာပါ..။ သူေဌးက က်မတို႔မိသားစုကို ခ်စ္တယ္။ က်မ ကေလးေတြေတာင္ သူတို႔ပဲ ေက်ာင္းထား ေပးထားတာ။
ျပီးေတာ့ က်မတို႔ အဲ့ဒီမွာ ကိုယ္ပိုင္ပိုက္ဆံ စုထားတာလည္း နည္းနည္း ရွိပါတယ္.. လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္
၁၀မိနစ္ ေလာက္ၾကာေတာ့ ဒီဒီက ဖုန္းျပန္ဆက္ပါတယ္။ သူေဌးက ေပးမယ္တဲ့။ သူတို႔ မိသားစုကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ
ျပန္ေရာက္ေအာင္သာ ပို႔ေပးပါ.. တဲ့။ အဲဒီတပ္ၾကပ္က ျပန္ေျဖပါတယ္..။ “စိတ္ခ်.. ေသခ်ာေပါက္ ေကာင္းေကာင္းေရာက္မယ္..
ခဗ်ားတို႔သာ ပိုက္ဆံ ေသခ်ာ အဆင္သင့္လုပ္ထား.. ပို႔မယ့္ေန႔က် ဖုန္းဆက္မယ္.. ဟိုလိုလို ဒီလိုလို လုပ္ရင္ေတာ့
ထိုင္းေထာင္ၾကီးကို တန္းပိ႔မ
ု ွာ..” တဲ့။ က်မကေတာ့ စိတ္ထဲ ျပံဳးေထ့ေထ့ ျဖစ္သြားပါတယ္။ က်မတို႔ကလည္း ေသခ်ာ
ျပန္မေရာက္ မွာကိုပဲ စိုးတာပါ.. ေပါ့၊ စိတ္ထဲမွာ..။

အဲဒီည… စက္တင္ဘာ ၂၉ရဲ႕ ည…။ ရွမ္းေတာင္တန္းေတြနားက ျမန္မာျပည္နယ္စပ္ေလးက ေအးေအး

စက္စက္..။ တဲေလးက ေသးလို႔မို႔ က်မ အိပ္စရာေနရာမရွိ။ သမီးနဲ႔ သားငယ္ကို သိပ္ျပီး က်မက ေဘးက ငုတ္တုပ္ထိုင္
ငိုက္ရပါတယ္။ အိပ္လို႔လည္း မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဟိုေတြး ဒီေတြးေပါ့။ ဒီအတိုင္းဆို ျပန္ေတာ့ ပို႔မွာပါ.. လို႔ေတြး။
ဘယ္ေတာ့မ်ားျဖစ္မွာပါလိမ့္လို႔ ပူပန္ရျပန္..။ သားၾကီးနဲ႔ အေဖကေတာ့ ဘာေတြ ေတြးေနမယ္မသိ..။ က်မကေတာ့
တကယ္တမ္းသာ က်မတို႔ကို တမင္ ျမန္မာစစ္တပ္ထဲ ေရာက္ေအာင္ တေယာက္ေယာက္က လုပ္ၾကံတာဆိုရင္ နက္ျဖန္ခါမွာ…
က်မတို႔ အေျခအေနတမ်ိဳး ေျပာင္းႏိုင္တယ္..။ ဒါမွမဟုတ္.. ခုက်ကာမွ က်မတို႔ သတင္းကို အတြင္းဘက္က ရသြားျပီး အခ်ိန္မီ
လာဖမ္းေခၚတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္.. ဆိုတာေတြ ေတြးေနမိပါတယ္။ အဲဒီ ညတာကလည္း ရွည္လွပါတယ္..။

အရုဏ္ပ်ိဳ႕ျပီ။ ရွမ္းေတာင္တန္းေတြၾကားက မနက္ခင္းကေတာ့ အလွမပ်က္ပါဘူး။ ျမဴခိုးေတြ ေ၀လို႔။

က်မအေစာၾကီးပဲ အျပင္ဘက္ ထြက္ေငးေနမိပါတယ္။ က်မစိတ္ေတြက ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာက္မဲမွာ ေနခဲ့ဖူးတဲ့
ရက္ေတြဆီ ေရာက္သြားတယ္..။ ေနာက္.. နမ့္ဟးူ ေတာင္း.. ေနာက္ သီေပါ.. လားရိႈး… ေတာင္ၾကီး…. ပင္းဒယ.. ဒီလို
မနက္ခင္းေတြ.. က်မ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတယ္။ ေဖေဖ့ကို သတိရလိုက္တာ..။ ေဖေဖနဲ႔ သြားေနက် ခရီးေတြ..။
က်မအနားမွာရပ္ေနတဲ့ ရွမ္းအမ်ိဳးသမီး (အခ်ဳပ္ထဲမွာ အတူတူေနခဲ့တ)ဲ့ အမၾကီးကို ခုျမင္ေနရတာ ဘာေတာင္လဲဟင္အမ..
ဆိုေတာ့ လြယ္ခမ္းေတာင္.. လို႔ သူက ေျဖတယ္။ ဒီေတာ့လည္း လြယ္ဆမ္ဆစ္ကို သတိရမိျပန္ေရာ..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ
တပ္ၾကပ္ၾကီး ဆိုသူက တဲေရွ႕မွာ လာေအာ္ပါတယ္။ အိပ္ယာထျပီး ဟင္းထမင္း ျမန္ျမန္ခ်က္..။ ခုပဲ သတင္းပို႔တယ္။
က်ေနာ္တို႔တပ္ကို လူၾကီး အေရးေပၚလာစစ္မယ္.. ခမ်ားတို႔ ျမန္ျမန္ ခ်က္ျပဳတ္ျပီး စားစရာရွိတာ စား။ သန္႔ရွင္းေရး
လုပ္ရမယ့္သူေတြက လုပ.္ . ခပ္ျမန္ျမန္ လုပ္ေနာ္.. တဲ့။ ျပီးေတာ့ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြကို လွည့္ေျပာတယ္။ အဘေလးလာမွာကြ..
အေရးေပၚတဲ.့ .။ ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး။ ေသခ်ာလုပ္ထားၾက ေဟ့ေကာင္ေတြ.. တဲ့။

က်မအတြက္ေတာ့ အဲဒီစကားသံက ခ်ိန္ကိုက္ဗံုးတလံုးလိုပ.ဲ .။ ဘုရားေရ.. ငါတို႔ သတင္းမ်ား

ေနာက္တန္းတပ္က ရသြားလို႔ ဒီအထိ လိုက္လာေလသလားေပါ့..။ အဘေလးဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ရာထူးရွိတဲ့သူမွန္းေတာ့
က်မသိပါတယ္။ ကိုယ္က ဘာၾကီးမွ မဟုတ္ေပမဲ့ လူေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳးဒုကၡေပးေနတဲ့ သူေတြမို႔ က်မ စိတ္ပူမိတာပါ။
ကေလးေတြကို ေသခ်ာ မ်က္ႏွာသစ္ေပး.. ပါလာတဲ့ မုန္႔ေလးေတြ ေကၽြးျပီး က်မ တုန္လႈပ္ေနရျပန္ပါျပီ။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ဗိုလ္မႉး
ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ သူက ဟိုဟိုဒီဒီ ႏႈတ္ဆက္ျပီး က်မဆီေရာက္လာပါတယ္။ အမၾကီး ေနေကာင္းရဲ႕လားတဲ့။
က်မကေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာလည္း ေစ့ေစ့ မၾကည့္ရဲပါဘူး။ ဟုတ္က.ဲ့ . သိပ္ေတာ့ ေနမေကာင္းဘူး.. လို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ သူက
က်မ ကေလးေတြအတြက္ ႏို႔ဗူးေတြနဲ႔ ဘီစကစ္ေတြ လာေပးတာပါ..။ ကေလးေတြကို သနားလို႔တဲ့။ အမၾကီးရယ္.. ေနာက္ဆို
ေနလို႔ရတဲ့ လက္မွတ္ေတြဘာေတြ ေသခ်ာ လုပ္ပါဦး.. လို႔ေတာင္ ေျပာပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့မ.ွ . ဒီေန႔ က်ေနာ္တို႔ဆီကို
လူၾကီးေတြ ေရွာင္တခင္ လာစစ္မယ္တဲ့။ အဲဒါ အမၾကီးတို႔က ကေလးေတြပါ ပါေတာ့ လူၾကီးျမင္ရင္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္
ျဖစ္မွာစိုးလို႔ အမၾကီးတို႔အားလံုး တေနရာမွာ သြားပုန္းေနရမယ္.. ညေန လူၾကီးေတြ ျပန္မွ စခန္းျပန္လာေပါ့.. တဲ့။ ဘုရားမ
ျပန္ပါျပီ။ က်မတို႔ကံကိုက…။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မ စိတ္ထဲ ေအးကနဲျဖစ္သြားတာေတာ့ အမွန္ပါ။
 ေနာက္ေတာ့ မနက္ ၈နာရီေလာက္မွာပဲ က်မတို႔အားလံုး တပ္ရဲ႕ ညာဘက္က ေျပာင္းခင္းေတြဘက္ကို
ထြက္လာ ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ ေျပာင္းခင္းေတြထဲမွာပဲ က်မတို႔ လူ ၃၅ေယာက္လံုး အသံမထြက္ရဘူးဆိုျပီး
ေနရာယူရပါတယ္။ က်မသမီးနဲ႔ သားငယ္ေလး ကေတာ့ ဖ်ာေလးခင္းေပးထားတဲ့ အေပၚမွာ ၀မ္းလ်ားေမွာက္လို႔ ပန္းခ်ီေတြ
ေတာင္ ဆြဲေနလိုက္ေသး။ က်မလည္း အဲဒီေတာ့မွ တေရး အိပ္ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ စိတ္ထဲ တထင့္ထင္.့ .။ ငါတို႔ကိုမွ ေရြးျပီး
လာေခၚတာမ်ိဳးမ်ား ရွိေလမလားေပါ.့ .။ ေျပာင္းခင္းေတြၾကားမွာ ဖ်ာေပၚ ပက္လက္လဲွရင္း ၾကည္စင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ကို
ၾကည့္ရတာေတာ့ အရသာ ရွိသားပါ..။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန.္ . က်မ ဗင္ဂိုးကို သတိရေနမိတယ္။ တကယ္လုိ႔မ်ား က်မတို႔ကို
တကယ္ပဲ စစ္အစိုးရကသာ ဖမ္းဆီးျပီး ေခၚသြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္လွတဲ့ သူတို႔လက္ထဲ ေရာက္မယ့္အစား
တမိသားစုလံုး ေသပစ္ လိုက္တာေကာင္းဦးမယ္.. လို႔ ေတြးမိတာလည္း အမွန္ပါပဲ။ ေျပာသာေျပာတာပါ.. သတ္ေသရတဲ့ ကိစၥ
ဆိုတာကလည္း ခက္လိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း..။
ဒီလိုနဲ႔ ေနပူေတာက္ေတာက္အခ်ိန္ကို ေရာက္လာ.. အရိပ္ကို ရွာျပီး ခိုၾက..။ စကားစျမည္ တိုးတိုးေျပာၾက။
ဒီေနရာမွာ က်မတို႔နဲ႔အတူ အခ်ဳပ္ထဲကပါလာတဲ့ သူေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ နားလည္မႈေလးတခုကို ေျပာျပရ ပါမယ္။
သူတို႔ေတြက အခ်ဳပ္ထဲမွာ က်မကို ဆရာမလို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ေခၚလာၾကတာ..။ ခု စစ္တပ္ထဲလည္း ေရာက္ေရာ.. သူတို႔
အသိစိတ္နဲ႔ သူတို႔ေျပာင္းေခၚၾကတာ.. အမ.. တဲ့။ ျပီးေတာ့ တစံုတရာ ရိပ္မိေစမယ့္ အေျပာ မ်ိဳးလည္း မေျပာၾကတာ..။ သိပ္ကို
ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းတဲ့ အသိစိတ္ဓာတ္ပါပဲ။ ဒါ့ထက္ပို ေက်းဇူးတင္စရာ ေတြလည္း ေျပာျပပါဦးမယ္..။ က်မတသက္
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိူင္ေတာ့မယ့္ သူေတြပါ..။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကို နာမည္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မသိခဲ့ရ။ ဒီလိုနဲ႔ ညေန
၄နာရီထိုးသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ စခန္းက လူက လိုက္လာျပီး ေခၚပါတယ္။ လူၾကီးေတြ ျပန္ျပီတဲ့။ ဒီေတာ့မွ က်မ စိတ္ထဲ
လံုးလံုး ေအးသြားပါတယ္။ စခန္း ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်မစိတ္ထဲ ေပါ့ပါးေနတာမို႔ တဲအျပင္မွာေတာင္ ထြက္ထိုင္
ေနလိုက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ မွာပဲ က်မတို႔ကို ဒီည ျပန္ပို႔မယ္.. ဆိုတဲ့ သတင္းကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္က
ေျပာပါတယ္။

အကုန္ အသင့္ျပင္ထား ည ၈နာရီ စထြက္မယ္.. တဲ့။

မိုးက ျဖိဳးျဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ရြာေနတယ္။ လမ္းျပ ၈ေယာက္လိုက္ပို႔မယ္။ ျပန္္မယ့္သူ အားလံုး ၂၄ေယာက္။

၃၅ေယာက္မွာ ၁၁ေယာက္က ပိုက္ဆံ မရွိ .. ေရြးမယ့္သူ မရွိလို႔ ေနက်န္ခဲ့ရမွာ.. သူတို႔ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ရမလဲ.. မသိဘူးတဲ့။
ေတာ္ေသးတာက က်န္ခဲ့တာ ေယာက်္ား ေတြခ်ည္း..။ က်မက စဥ္းစားထားတယ္.. တကယ္လို႔ မိန္းကေလးထဲက ျပန္ခ်င္တယ္
.. ေရြးမယ့္သူ မရွိဘူးဆိုရင္ က်မ ေရြးေပးမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာ..။ မိန္းကေလး ၁၂ေယာက္ အားလံုး ျပန္နိုင္ၾကပါတယ္။
လမ္းျပေခါင္းေဆာင္က က်မတို႔ကို သြားမယ့္ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္ေတြ ေျပာတယ္..။ လမ္းမွာ ထိုင္းတပ္ကို
ျဖတ္သြားရမယ္။ ထိုင္းတပ္က ေခြးေတြနဲ႔ ကင္းလွည့္ေနတယ္.. မိရင္ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္မွာ။ ဒါကို ေရွာင္သြားရမွာ.. ဆိုေတာ့
အသံလံုး၀ မထြက္ရဘူး။ ေခ်ာ္လဲရင္ေတာင္ အသံမထြက္ရဘူး။ အထူးသျဖင့္ အမတို႔ ကေလး၂ေယာက္ကို ေသခ်ာ
တာ၀န္ယူပါ.. ကေလးေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ခရီးအဖင့္ မခံႏိုင္ဘူး။ တခုခုျဖစ္ရင္ ထားခဲ့ရမွာပဲ.. တဲ့။ လမ္းမွာ
က်ေနာ္တို႔ေနာက္ကေန ထပ္ခ်ပ္ လိုက္ရမယ္။ လမ္းေခ်ာ္ရင္ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ခ်က္ခ်င္းရပ္ေနလိုက္ပါ။ လမ္းျပေတြက
ျပန္လွည့္ေခၚမယ္။ လမ္းမွားျပီး ဆက္သြားေနရင္ ေျမျမွဳပ္မိုင္းထိႏိုင္တယ္.. ဒါေၾကာင့္ သိပ္အေရးၾကီးပါတယ္.. တဲ့။

က်မက ေနသိပ္မေကာင္းတဲ့အျပင္ ကေလးေတြနဲ႔မို႔ ဘယ္ေလာက္ေလွ်ာက္ရမွာလဲ..ဆိုေတာ့

၄မိုင္ေလာက္တဲ့။ ေတာလမ္းဆိုေတာ့ ၂နာရီေလာက္ၾကာမယ္တဲ့။ က်မ စိတ္ပူရျပန္ပါျပီ။ က်မက သားငယ္ကို ခ်ီမယ္။
သူ႔အေဖက သမီးကို ခ်ီရမယ္။ သားၾကီးက အထုပ္ထမ္း။ ဘုရားေရ.. က်မ ျဖစ္ပါ့မလား။ သားၾကီးက ညီေလးကို ကူခ်ီပါ့မယ္..
တဲ့။ လမ္းျပေလး ေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔ ကူပါ့မယ္ အန္တီ.. တဲ့။

တကယ္တမ္း စထြက္ေတာ့ ည ၉နာရီေက်ာ္ျပီ။ အဲဒီည.. လမိုက္ညျဖစ္တဲ့အျပင္ စထြက္ကတည္းက

မိုးကေတာ္ေတာ္ ရြာေနျပီ။ လမ္းျပေတြကေျပာတယ္.. မိုးရြာရင္ ပိုစိတ္ခ်ရတယ္တဲ့။ ထိုင္းစစ္သားေတြ ႏွပ္ေန မွာ.. တဲ့။
စထြက္တာနဲ႔ ျဗဳန္းဆို ေတာၾကီးထဲ ေရာက္သြားတာပါပဲ။ ေမွာင္တာမွ တကယ့္အေမွာင္ ကိုယ္ခ်ီထားတဲ့ သားေလးကိုေတာင္
ကိုယ္ျပန္မျမင္ရ..။ ေရွ႔ေနာက္ တန္းစီျပီး တေယာက္ ပုခံုး တေယာက္ ကိုင္တာ မျပတ္ဘဲ သြားရမယ္လုိ႔ မွာထားတာမို႔
ကိုင္ထားရေပမဲ့ ကိယ
ု ္ကိုင္ထားတဲ့သူကိုေတာင္ ကိုယ္မျမင္ရေလာက္ေအာင္ ေမွာင္တာပါ။ ပိုဆိုးတာကေတာ့ ေတာလမ္း
သစ္ပင္ေတြၾကားထဲက ခပ္ျမန္ျမန္သြားရျပီး လမ္းေတြက ရႊ႔ံေစးေတြနဲ႔ ေခ်ာေနတာ။ စထြက္ျပီး နာရီ၀က္ေတာင္
မေလွ်ာက္ရေသးခင္မွာပဲ က်မ ဗိုင္းကနဲ လဲပါေတာ့တယ္..။ သားေလးနဲ႔မို႔ ေတာ္ေတာ္ကို နာတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန.္ . က်မနဲ႔
ပခံုးကိုင္ဆက္လာတဲ့ သားၾကီးပါ ဗိုင္းကနဲလဲ.. သူ႔ေနာက္က လူလည္း လဲ..။ ေနာက္ေတာ့ က်မဆီက သားေလးကို
တေယာက္က လွမ္းေခၚလိုက္ပါတယ္။ က်မကို ဆြဲထူၾက..။ ခပ္သုတ္သုတ္ ဆက္ေလွ်ာက္… ။ ထပ္ လဲ..။ ေရအိုင္ေတြထဲ
ထိုးက်..။ သူ႔အေဖလို ရႊ႔ံေျမေပၚ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေလွ်ာက္တတ္တဲ့သူေတာင္ လဲတာ။ မၾကာခဏ လဲက်ၾကေပမဲ့
အသံမထြက္ရဲၾကပါဘူး။ တဗိုင္းဗိုင္းလဲေနၾကသူေတြထဲ အလဲဆံုးကေတာ့ က်မနဲ႔ သားၾကီးပါ။ ပိုဆိုးတာက ဘယ္တုန္းကမွ
အလုပ္ ၾကမ္းၾကမ္း မလုပ္ဖူးတာမို႔ အပင္ပန္းမခံႏိုင္ေလေတာ့ အဲလို ခဏခဏ အလဲမွာ က်မတို႔ ေဟာဟဲ ဆိုက္ေနပါျပီ။

ပိုဆိုးတာက က်မက ေဒါက္ျမင့္ဘိနပ္မို႔ စီးမရတာေၾကာင့္ ေျခဗလာနဲ့ ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ ဒီလိုပဲ သားၾကီး

ဘိနပ္ကလည္း အခ်ဳပ္မွာတုန္းက အခိုးခံရတာမို႔ သားၾကီးလည္း ေျခဗလာနဲ႔ပါ။ ဒီေတာ့ ေျမၾကီးေပၚက သစ္ငုတ္ ေတြ
ဆူးေတြက က်မတို႔ ေျခဖ၀ါးထဲ စိတ္ၾကိဳက္ေပါ့။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း မိုးရြာထဲမွာ ျမန္ျမန္ကလည္း ေလွ်ာက္ရ..
ေဘး၀န္းက်င္လည္း ေၾကာက္ရ.. မိုးေတြကလည္း စိုရႊဲေနေလေတာ့ က်မတို႔ အသားေတြက တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနပါတယ္။
ေနာက္ အေတြ႔အၾကံဳတခုက ေတာထဲက ညအေမွာင္မွာ ကိုယ္က ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္ေနရေတာ့ ကိုယ့္ေဘးနားမွာ
လူရိပ္ေတြျဖတ္ေနသလို မၾကာခဏျဖစ္တယ္။ ေယာင္ျပီး လိုက္လိုက္ သြားမိေတာ့မလို႔။ တေခါက္ဆို လိုက္သြားမိေသးတာ။
ေနာက္လူက ဆြဲထားလို႔။ (ေနာက္ပိုင္း ျပန္ေျပာ ျဖစ္ၾကေတာ့ သားၾကီးလည္း အဲလိုပဲ ျမင္တာတဲ.့ . မ်က္ေစ့ ေတြပဲ ျပာလာလို႔
ထင္ပါရဲ႕)။ ျပီးေတာ့ တခါတေလ.. ေရွ႕ကလူက အဆင္းတဲ.့ . လို႔ သတိေပးျပီး ရုတ္တရက္ က်မ ကိုင္ထားတဲ့ သူ႔ပုခံုးက
လြတ္သြား..။ က်မ သတိထားျပီး ဆက္ေလွ်ာက္တုန္း ေလွ်ာကနဲဆို တရြတ္တိုက္ျပဳတ္က်သြားတာ တင္ပါးနဲ႔ ေျမၾကီး အုံးကနဲ
ေဆာင့္ေတာ့တာပဲ။ အဆင္း ဆိုတာက တကယ္မွ အဆင္းၾကီးေလ။ အတက္ဆိုေတာ့လည္း ရႊ႔ံေတြေခ်ာေနတဲ့ ကုန္းအျမင့္ ကို
တကယ္ ဖက္တက္ရတာ..။ ဒီေနရာမွာ က်မတို႔ရဲ႕ ခရီးသြားေဖာ္ေတြဟာ သိပ္ကို ခ်ီးက်ဴးစရာေကာင္းတာပါ။ က်မကို တြ.ဲ .။
ကေလးေတြကို ကူခ်ီ..။ ေနာက္ဆံုး သားၾကီး တဗိုင္းဗိုင္းလဲတာ သနားလို႔ဆိုျပီး အထုပ္ပါ ကူသယ္ေပးၾက တာပါ။ ျပီးေတာ့
သူတို႔က သက္လံုေကာင္းၾကတာမို႔ သိပ္လည္း ခရီးတြင္ပါတယ္။ သူတို႔ကူလို႔သာ က်မတို႔ ျဖတ္သန္း္ႏင
ို ္ခဲ့တာလို႔ေတာင္
ေျပာလို႔ရပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ေကာင္းကင္အလင္းေအာက္မွာ ေျပာင္းခင္းေတြၾကားကေန ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ တေနရာ

ေရာက္ေတာ့ ေခြးေဟာင္သံ သဲ့သဲ့ၾကားပါတယ္။ လမ္းျပေတြက အဆင့္ဆင့္ေျပာလို႔ က်မတို႔ ထိုင္ခ်လိုက္ ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးအလင္းတန္းေတြ ေတြ႔ပါတယ္။ က်မတို႔အားလံုး ျငိမ္ေနရတဲ့အခ်ိန.္ . သမီးကို အေဖက
ဖက္ျပီး မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္ လို႔ တိုးတိုးေလး ေျပာေနပါတယ္။ က်မလည္း သားငယ္ေလးကို ေခၚဖက္ထားလိုက္ျပီး သားေလး ..
မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္.. ေမေမတို႔ ခ်င္းမိုင္ျပန္ေနတာ..။ ေတာ္ၾကာဆို ေရာက္ေတာ့မယ္..ေနာ္လို႔ စိတက
္ ူးေပါက္သလို
အားေပးေနရပါတယ္။ စိတ္ထိခိုက္စရာ ေကာင္းတာက သားငယ္ေလးက ႏႈတ္ခမ္းေတြကို တင္းတင္းကိုက္ထားျပီး
သူ႔ကိုယ္လံုးက တကယ့္ကို တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနတာပါပဲ။ သားၾကီးကေတာ့ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ခ်လို႔။ ေခြးေဟာင္သံ
ေ၀းသြားေတာ့ ဆက္ေလွ်ာက္..။ ၄မိုင္တဲ့..။ ခရီးက ေပါက္ပဲ မေပါက္ႏုင
ိ ္ေတာ့ အဆိုးဆံုးက လယ္ကန္သင္းရိုးေတြလို အေပၚ
ကေန ဘိနပ္မပါဘဲ ျမန္ျမန္ သြားရတာမို႔ ေျခေခ်ာင္းေတြကို ကုပ္ေလွ်ာက္ေနရတာပါ။ ဒီၾကားထဲကပဲ ေခ်ာ္လဲေတာ့
လမ္းေဘးက အပင္ေတြထဲ ထိုးက်သြားလိုက္.. ေရအိုင္ထဲ ပစ္က်သြားလိုက္..။ က်မတကိုယ္လံုး ထူပူေနတာပါပဲ။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်မကို ကူတြဲတဲ့သူေတြေနာက္ ဒရြတ္တိုက္လိုက္ရင္း က်မက အလယ္မွာ သားၾကီးက ဟိုးေနာက္မွာ..
သူ႔အေဖက ေရွ႕ဖ်ားမွာ..။ ေရနည္းနည္း ေသာက္လိုက္။ ေလွ်ာက္လိုက္.. လဲလုိက္..။ တေနရာေရာက္ေတာ့ ခဏနားမယ္..တဲ့။
အဲဒီေနရာက စိုက္ခင္းထဲက လယ္တဲတတဲ။ လက္ကနာရီကို ၾကည့္ေတာ့ ၂နာရီ..။ အိုး က်မတို႔ ေလွ်ာက္ခဲ့တာ
၅နာရီခရီးေတာင္ ရွိျပီ။

“က်မတို႔ေလွ်ာက္ရမွာ ၄မိုင္ဆို..။ ခု မကေတာ့ဘူးထင္တယ္”လို႔ က်မ လမ္းျပေခါင္းေဆာင္ကို ေျပာေတာ့

သူက ဟုတ္တယ္. . တဲ့။ ဒီည ထိုင္းစစ္တပ္က ကင္းခ်တာ က်ပ္လို႔ က်မတို႔ကို လာၾကိဳမယ့္ကားက ခ်ိန္းတဲ့ ေနရာထိ
ေရာက္ေအာင္ လာလို႔ မရတာ.. တဲ့။ အင္းေလ.. ျဖစ္ရမွာေပါ့.. က်မပဲေလ.. လို႔ ေတြးလိုက္မိေသး။ ဒါျဖင့္ ေတာ္ေတာ္
ေလွ်ာက္ရဦးမလား ေမးေတာ့.. မေျပာႏိုင္ေသးဘူး အမေရ.. တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ရျပန္ပါတယ္။ တေနရာေရာက္ေတာ့
ကားလမ္းမကို ကန္႔လန္႔ ျဖတ္ေျပးရတယ္။ ခါတိုင္းဆို ဒီေနရာမွာ ကားက လာေစာင့္တာတဲ့။ ဒီေန႔ လာမရလို႔တဲ့။ (ဟုတ္
မဟုတ္ေတာ့ သူတို႔မွ သိမွာပဲ)။ အဲဒီေနရာမွာေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္ကို ထိုင္းလိုေရးတာ ေတြ႔ျပီ။ ထိုင္းနယ္ထဲ ၀င္ေနျပီထင္ပါရဲ႕။
ဒီလိုနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ ဆက္လဲ.. လူေတြက ပိုျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္ေနရတယ္။ ကားက တ၀က္သာ လာမၾကိဳႏိုင္ဘူးဆိုရင္
မိုးမလင္းခင္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာကို ေရာက္မွတဲ့။ မေရာက္ရင္ ျပႆနာတက္မွာတဲ့။ ပို ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ရျပန္ပါတယ္။
အေဖာ္ေတြခမ်ာေတာ့ က်မ ကေလး ေတြကို ကူခ်ီရ.. က်မကို ကူတြဲရေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ က်မ နားေတြ အူလာပါတယ္။ လူက
မူးလာျပီ။ ရုတ္တရက္ ဘယ္ဘက္ရင္ပတ္ထဲက ေအာင့္လာျပီး က်မ ပစ္လဲသြားပါေတာ့တယ္။ နားထဲမွာ အသံေတြ တိုးတိုး
တိုးတိုးနဲ႔ ၾကားေနရတယ္..။ အမ.. အမ.. သတိထားေနာ္.. အသက္ ၀၀ ရႉ.. အေမၾကီး သတိထားပါကြာ.. အားတင္းပါ..
ကေလးေတြ သနားပါတယ္ေနာ္.. တဲ့။ ရာေက်ာ့္အသံ..။ ေမေမ.. ေမေမ.. သတိထားပါ ေမေမရာ.. တဲ့ .. ငိုသံၾကီးနဲ႔
သားၾကီးအသံ..။ က်မ အသက္ရႉက်ပ္လာတယ္။ ငါ ေသလို႔ မရဘူး။ အကုန္ ဒုကၡေရာက္ကုန္မွာ…။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္
သတိေပးေနတဲ့ ၾကားကပဲ က်မ မိုက္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ... အိပ္ေပ်ာ္သြားသလို အနားရ သြားသလိ.ု .။
က်မ ဘာမွ မသိေတာ့ပါ။
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၄၂)

တကယ္ေတာ့ က်မ သတိလစ္သြားတာက ခဏေလးပါ။ က်မကို သူတို႔ေတြ ဆြဲထူျပီး ဒယဥ့္တိုက္ဆန္ဆန္

တြဲေခၚျပီး ေလွ်ာက္ေနခ်ိန္မွာပဲ ရြာေနတဲ့ မိုးစက္ေတြေအာက္မွာ က်မ ျပန္ႏိုးလာပါတယ္။ က်မျပန္ျပီး ေခါင္းေထာင္လာမွ
က်မကို တြဲေနတဲ့သူေတြက အမ သက္သာတယ္ေနာ္.. စိတ္တင္းထားေနာ္.. အမကို လာေခၚေပးဖို႔ စီစဥ္ေနျပီ.။ ခဏေတာ့
စိတ္တင္းထားေနာ္တဲ့။ က်မ အားတကယ္တင္းျပီး ဆက္ေလွ်ာက္ ေနမိပါတယ္။ ေျခလွမ္းေတြက ေရွ႔ကိုပဲ မလွမ္းေတာ့..။
ေနာက္ ျပန္ျပန္ဆြဲေနတယ္။ ေမာတဲ့ ၾကားကပဲ ကေလးေတြကို ရွာေတာ့ သားေလးက သူ႔အေဖေပၚမွာ.. သမီးကေတာ့
လမ္းျပတေယာက္က ေက်ာမွာ ပိုးထားပါတယ္။ သားၾကီးေရာ..။ သားၾကီးက က်မနဲ႔ အေတာ္လွမ္းလွမ္းမွာ.. သူ႔အရပ္ၾကီးက
ျမင့္လို႔ လွမ္းျမင္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ၾကည့္ရတာလည္း သိပ္မဟန္လွ။ (အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြင္းျပင္က်ယ္မွာမို႔
ေကာင္းကင္အလင္းနဲ႔ တေယာက္ကိုတေယာက္ ျမင္ရပါတယ္)။

ေနာက္ေတာ့ ရြာတရြာကို ျဖတ္ရမယ္.. တိတ္တိတ္နဲ႔ ျမန္ျမန္.. တဲ့။ ရြာအစမွာ ထိုင္းစစ္တပ္.. တဲ့။ က်မတို႔
ပခံုးနဲ႔ ရြာစည္းရိုး တိုက္လ်က္သားနဲ႔ ျဖတ္ရတာ.. စည္းရိုးတဘက္မွာ မီးေရာင္ လင္းလို႔။ က်မတို႔ဘက္ျခမ္းက အေမွာင္..။
အေမွာင္ထဲ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္န.ဲ႔ . မိုးရြာရြာေအာက္မွာ.. တကယ့္ လူဆို သူခိုးေတြလ.ို .။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မစိတ္ထဲ
ေအာက္က် ေနာက္က် ႏိုင္လိုက္တဲ့ ဘ၀လို႔ ေတြးေနမိတာ ၀န္ခံပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရြာထဲ ၀င္မယ္.. တဲ့။ ေလွ်ာက္ေနတုန္း
လမ္းျပတေယာက္က အမ ဒီရာဘာဘိနပ္စီးလိုက.္ . တဲ့။ ရြာအ၀င္မွာ ပုလင္းကြဲေတြ ခင္းထားလို႔တ.ဲ့ .။ တကယ္ပါပဲ
ပုလင္းကြဲျပင္ၾကီးကို ျဖတ္ေတာ့ ဂ်ိဳးဂ်ိဳးဂၽြိဂၽြိ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္န.ဲ႔ .။ အမေလး စူးလိုက္ ရွလိုက္လို႔ကေတာ့ ဟက္တက္
အကြဲေပါ့။ ေျပာသာ ေျပာရတယ္.. က်မ ေျခဖ၀ါးေတြက က်ိန္းစပ္ေနတာ.. ဘယ္ေလာက္ ကြဲထား ရွထားသလဲ မသိ။

ေနာက္ေတာ့ အိမ္ေတြၾကားက သုတ္သုတ္ျဖတ္. .။ မိုးသံတေျဖာက္ေျဖာက္မို႔ ေတာ္ရုံ အသံလံု

ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ျပီးေတာ့ မနက္ ၃နာရီဆိုတာ မိုးေအးေအးမွာ လူတကာအိပ္လို႔ ေကာင္းေနတတ္တဲ့ အခ်ိန္ေလ..။
အထူးသျဖင့္ ထိုင္းေတြလို အပူအပင္မရွိတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ပိုျပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အိပ္ေနေတာ့မေပါ့။ အဲလိုေတြးမိရင္ေတာ့
က်မ ႏႈတ္ခမ္းကို နာနာ ကိုက္မိပါတယ္။ တရြာကုန္ျပီး ေနာက္.. လယ္ကြင္းတကြင္း..။ က်မ အားဆုတ္လာျပန္ျပီ။ က်မ
ေျခေထာက္ေတြ လႈပ္လို႔ေတာင္ မရေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ လမ္းျပတေယာက္က မနက္ ၄နာရီ ထိုးေတာ့မယ္..
မလင္းခင္ေရာက္မွ.. တဲ့။ ဘုရား… က်မ စိတ္တိုသြားတယ္။ က်မ.. ဒါ့ထက္ျမန္ေအာင္.. ျပီးေတာ့ ဒါ့ထက္ပို
မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့။ က်မကေလးေတြလည္း လူေတြေပၚက လိုက္လာေပမဲ့ မိုးေရေအာက္မွာ သိပ္ပင္ပန္းေနရွာျပီ။
ေတြးေနတာက တျခား.. တကယ့္လက္ေတြ႔မွာေတာ့ က်မ တဗုံးဗုံးလဲျပန္ပါျပီ။ သားၾကီးေရာ.. မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕..
ေယာက်္ားေလးတခ်ိဳ႕ေရာ.. ပို လဲက်လာသလိုပ.ဲ .။ ရုတ္တရက္ က်မ ႏွလံုးေတြက ရင္ပတ္ထဲကေန ခုန္ထြက္သြားေတာ့မလို
ခုန္ေပါက္လာၾကတယ္။ က်မအေမာ ဆိုက္သံကို က်မ ျပန္ၾကားေနရတယ္။ ေၾကာက္စရာၾကီး။ က်မဆီကို လူေတြ ၀ိုင္းလာတာ
က်မသိေနတယ္။ မိန္းကေလးသံေတြ.. အမ .. အမ.. အမ... မရေတာ့ဘူးထင္တယ္။ သူ… မရေတာ့ဘူး.. ေသလိမ့္မယ္
ထင္တယ္တဲ့။ က်မ ဘာမွမေျဖႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတယ္။ က်မ ေလွ်ာက္ခဲ့တာ ၇နာရီနီးပါး
ေတာက္ေလွ်ာက္..။ စိတ္က ေဆာင္ေပမဲ့ လူက မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕..။ ဟုတ္တယ္.. က်မ ေသေတာ့မယ္ထင္တယ္။

အဲလိုေတြးလိုက္ခ်ိန္မွာပဲ အံုးကနဲ က်မ ေမွာက္လ်က္ၾကီး ျပဳတ္က်သြားတယ္။ ရႊ႔ံေရေတြထဲ မ်က္ႏွာၾကီး

အပ္လို႔။ က်မ လံုး၀ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ က်မ ေခါင္းေတာင္ မထူႏို္င္ေတာ့ပါဘူး။ စိုးရိမ္တၾကီးလက္ေတြကို စိတ္မပူေစခ်င္လို႔
ေခါင္းေထာင္ျပခ်င္ေပမဲ့ က်မ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ က်မစိတ္ထဲ.. အေဖေရ.. လို႔ တမိတယ္။ က်မ ဘယ္လိုမွ
မလႈပ္ေတာ့ပါဘူး။ အားလံုး တက္ညီလက္ညီ.. ဒီမွာ သူ မရေတာ့ဘူး.. ေသလိမ့္မယ္.. ခဗ်ားတို႔ တခုခု စီစဥ္ပါတဲ.့ .။
ေနာက္ေတာ့ က်မကို တေယာက္က ေပြ႔ခ်ီတယ္။ ေနာက္ ခဏ ဆက္ေလွ်ာက္ေနတာ သိတယ္..။ က်မ မ်က္ေစ့မွိတ္ထားရင္း
လိႈင္းလံုးေတြေပၚကေန လိုက္လာရသလိုပ.ဲ .။ ေနာက္ေတာ့ ေအးစက္မာေက်ာတဲ့ အခင္းတခုေပၚ က်မကို ခ်လိုက္တယ္။
ကိုယ္ေပၚကို ေအးစက္စက္ ခပ္ေလးေလး အ၀တ္တခု လာတင္တယ္။ ရာေက်ာ္က က်မနားကို တိုးတိုးေလးလာေျပာတယ္။
"အေမ.. ညည္း သိပ္ပင္ပန္းေနျပီ။ အဲဒါ သူတို႔ ဆိုင္ကယ္ေခၚထားတယ္။ ဆိုင္ကယ္သမား လာမယ္။ ခု လမ္းျပတေယာက္
ေစာင့္က်န္ခဲ့မယ္။ ညည္း သူနဲ႔ လိုက္ခဲ့ေနာ္.." တဲ့။ က်မ မေနခဲ့ခ်င္ဘူး .. ေၾကာက္ေနတယ္.. ဒါေပမဲ့ က်မ ႏႈတ္ခမ္းေတြေတာင္
မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ က်မ ကေလးေတြ..။ ရာေက်ာ္က က်မနားကပ္လာေတာ့ က်မၾကိဳးစားျပီး ေျပာလိုက္တယ္.. ကေလးေတြ..
လို႔။ ရာေက်ာ္က ျပန္ေျပာတယ္.. ကေလးေတြကို ေမေမနဲ႔ ထားခဲ့မယ္.. စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္.. သူတို႔ တာ၀န္ယူတယ္.. အေဖနဲ႔
သားၾကီးကေတာ့ ဆက္လိုက္သြားမယ္တဲ့။ က်မ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတယ္။ သားေရာ သမီးေရာ.. သိပ္ကို ေပ်ာ့ေခြေနျပီ။
မိုးေလေအးေအးကလည္း စိမ့္ေနေအာင္ တိုက္လို႔။ လမ္းျပေခါင္းေဆာင္က အမ စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္.. ဆိုင္ကယ္သမား လာမယ္..
တဲ့။

က်မ အိပ္ေနတဲ့ ေဘးကို သားနဲ႔ သမီး ေရာက္လာတယ္။ ရာေက်ာ္က က်မတို႔မွာ ပါလာတဲ့ အ၀တ္ထုပ္ထဲက
အ၀တ္ေတြကို ေရညွစ္ျပီး က်မတို႔ ကို္ယ္ေတြေပၚမွာ ျခံဳေပးတယ္။ မေႏြးေပမဲ့ ေလတိုးတာကိုေတာ့ နည္းနည္း
သက္သာေစတာေပါ့။ သမီးနဲ႔သားက က်မကို ဖက္ထားေတာ့ နည္းနည္း ေႏြးေစတာေပါ့ေလ။ ခဏၾကာေတာ့ သားေရာ
သမီးေရာ က်မပါ ပင္ပန္းတာေတြနဲ႔ ေမ့ကနဲ အဆက္ျပတ္သြားတယ္။ က်မ ျပန္ႏိုးလာေတာ့ သမီးနဲ႔ သားက
အသက္ျပင္းျပင္းရႉလို႔ အိပ္ေမာက်ေနလိုက္တာ။ က်မ ပတ္၀န္းက်င္မွာ တိတ္ဆိတ.္ . မိုးသံန႔ဲ ညပိုးေကာင္ေတြ ေအာ္သ.ံ .။
သစ္ရြက္ေလတိုးသံ။ ေဘးဘီကို ၾကည့္ေတာ့ က်မတို႔က စိုက္ခင္းတခုထဲက အမိုးနဲ႔ အခင္း က်ိဳးတိုးက်ဲတဲပဲ ရွိျပီး အကာမရွိတဲ့
တဲတလံုးေပၚမွာ အိပ္ေနၾကတာ။ က်မစိတ္ထဲ ျဖန္းကနဲ ေၾကာက္သြားျပီး သတိတရနဲ႔ ၾကည့္မိေတာ့ က်မတို႔နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ
လူတေယာက္ လွဲအိပ္ေနတယ္။ သူ႔ေဘးမွာ ဆိုင္ကယ္တစီး..။ က်မဒီေတာ့မွ ေသခ်ာ သတိရေတာ့တာ..။ ျပီးေတာ့
က်မစိတ္ထဲ သူ႔ကို ေၾကာက္တာေတြ စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႔တာေတြလည္း တခုမွ မရွိေတာ့ပါဘူး။ (တကယ္ေတာ့
အဲဒီလူငယ္ေလးသာ သစၥာမရွ.ိ . စိတ္ထားမေကာင္းခဲ့ရင္ က်မတို႔ ဘ၀က ေၾကာက္စရာၾကီးပါ.. ခုထိ ေတြးမိတုင
ိ ္း
အဲဒီလူငယ္ေလးကို ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္)။

ေကာင္းကင္ဆီၾကည့္ေတာ့ တိမ္ေတြပါးေနတယ္။ လင္းေတာ့မွာလား မသိ။ က်မ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထထိုင္

လိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ လွဲအိပ္ေနတဲ့သူဆီက စကားသံ ထြက္လာတယ္.. စဗိုင္းဒီမိုင္း ခပ္ ဖိ.. တဲ့။ ေနေကာင္း လား အမ..
ေပါ့။ က်မ ‘ခ’ တလံုးပဲ ျပန္ေျဖႏိုင္တယ္။ သူက ထိုင္းလို ဆက္ေျပာေနတယ္။ က်မက (ထိုင္းလို မေျပာတတ္ဘူး) လို႔
ျပန္ေျပာေတာ့ သူ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။ (သမီးေလး ကေတာ့ ထိုင္းလို ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္ပါတယ္) လို႔ေျပာမွ သူက
‘အိုေကခပ္’ တဲ့။ (က်မက အဲဒီေလာက္ေလးေတာ့ ေျပာတတ္ေအာင္ သင္ထားပါတယ္..) ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို
စမ္းၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္ေလးေတြက ပံုမွန္အတိုင္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ရွိေနပါတယ္။ ဖ်ားနာတဲ့ပံု မရွွိပါဘူး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔
အလင္းေရာင္ ပ်ိဳ႕လာပါတယ္။ မိုးလည္း စဲသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဆိုင္ကယ္သမားကို ၾကည့္မိေတာ့ လူငယ္ေလးပဲ
ရွိပါေသးတယ္။ သူက 'သြားၾကစို႔'တဲ့။ (က်မက အဲေလာက္ေတာ့ နားလည္ပါတယ္)။ ဒီေတာ့မွ သမီးနဲ႔ သားကို ႏႈိးရပါတယ္။
ကေလးႏွစ္ေယာက္က အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ လန္းလန္းဆန္းဆန္းနဲ႔ ႏိုးလာပါတယ္။ (ကေလးေတြ
မဖ်ားမနာတာလည္း ကံေကာင္းတာပါပဲ)။

သူက ကေလးေတြကို ထိုင္းလိုေျပာေတာ့ သားနဲ႔ သမီးက ထိုင္းလို ေကာင္းေကာင္းတတ္တာမို႔ သူေျပာသလို

လိုက္လုပ္ပါတယ္။ တဲေပၚက ဆင္း ဘိနပ္ေတြ ျပန္စီးၾကပါတယ္။ ကိုယ္ေပၚမွာ ျခံဳထားတာေတြက မ်က္ႏွာသုတ္ ပု၀ါေတြ နဲ႔
အက်ၤီအပိုေတြ။ သမီးက အဲဒီ အ၀တ္ေတြကို ေကာက္ျပီး ဆိုင္ကယ္ေရွ႕က ျခင္းထဲကို ထည့္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့
ဆိုင္ကယ္သမားရဲ႕ ေရွ႕မွာ သမီးက ထိုင္.. ေလတိုက္ေနတာမို႔ သမီးကို မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ ျခံဳေပးရပါ တယ္။ ေနာက္
ဆိုင္ကယ္သမားေနာက္မွာ သားငယ္ေလး။ သားငယ္ေလးေနာက္က က်မ..။ ဆိုင္ကယ္က ေျပာင္းခင္းရႊ႔ံကန္သင္းရိုးေပၚမွာ
ေမာင္းရတာမို႔ ခမ်ာ ခက္ခက္ခဲခဲပါ..။ တခ်က္တခ်က္ လမ္းေဘးကို ေခ်ာ္ေခ်ာ္က်သြားလို႔ က်မမွာ ဘုရားတ ေနရပါေသးတယ္။
ေနာက္ေတာ့ စိုက္ခင္းထဲက ထြက္သြားျပီး ကားလမ္းမ ေပၚ ေရာက္သြားပါတယ္။ မိုးလည္း စင္စင္လင္းခဲ့ပါျပီ။ လာခဲ့တဲ့ လမ္းကို
ျပန္ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေတာင္ေတြ အဆင့္ဆင့္က က်မတို႔ ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့ျပီ။ ဟိုင္းေ၀းလမ္းမေပၚ
နာရီ၀က္ေလာက္ေမာင္းျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ လမ္းသြယ္ေလး တခုထဲ ၀င္လိုကပ
္ ါတယ္။ ေအာ.. ရြာေလးတရြာပဲ..။
တေနရာေရာက္ေတာ့ ရြာလမ္းဆံုး ေျပာင္းခင္းေတြထိပ္မွာ ဆိုင္ကယ္ကို ရပ္လိုက္ပါတယ္။

ေနာက္ သူက သမီးကို ထိုင္းလိုေျပာ။ သမီးက စကားျပန္။ ဆင္းေလွ်ာက္ရမယ္ ေမေမ..တဲ့။ ၁၀မိနစ္ေလာက္

ေလွ်ာက္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ လမ္းျပ၂ေယာက္နဲ႔အတူ သားၾကီးနဲ႔ သူ႔အေဖကို သစ္ပင္တပင္ရင္းမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္
ထိုင္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ အိုးး သားအဖႏွစ္ေယာက္လံုး ေပပြ စုတ္ျပတ္လို႔။ သားၾကီးေျခေထာက္ေတြက ဖူးေယာင္ေန
ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ သတိရျပီး ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုယ္ျပန္ငံု႔ၾကည့္ေတာ့ ေသြးစေသြးနေတြနဲ႔ ရႊ႔ံေတြေရာေနတဲ့
ေျခေထာက္ေတြက က်မအတြက္ေတာ့ တကယ့္ သူစိမ္း အရာ၀တၳဳ တခုလို။ လမ္းျပက အမ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္..
က်ေနာ္တို႔က အမေတာ့ ေသမွာပဲ.. ျပႆနာ ဘယ္လို ရွင္းရပါ့မလဲလို႔ ပူေနတာ.. ေတာ္ပါေသးရဲ႕ဗ်ာတဲ့။ ကဲ.. က်ေနာ္တို႔ကို
လူေတြ ျမင္မွာ စိုးလို႔ တေနရာမွာ သြားခိုၾကရမယ္.. တဲ့။ က်န္တဲ့ အုပ္စုေတြက ပထမ ကားတစီးနဲ႔ မိုး သိပ္
မလင္းခင္ကတည္းက ျပန္သြားႏွင့္ျပီတဲ့။ က်မတို႔ မိသားစုက ေနာက္တသုတ္တဲ့။

ေျပာင္းခင္းေနာက္တခုထဲ ေလွ်ာက္ရျပန္ျပီ။ သန္းေခါင္ထက္လည္း ညဥ့္မနက္ႏို္င္ေတာ့ျပီ။ သားၾကီးကေတာ့

စကားတခြန္းမွ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ သူ႔အေဖက က်မကို ေျပာျပေနတယ္။ သားၾကီး ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းျပီး နာသြားတယ္။
ညည္းက်န္ခဲ့ျပီး ေနာက္ဆက္ေလွ်ာက္ေတာ့ သူ မႏိုင္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ပူလိုက္တာ.. သူေတာင္ ပါလာပါဦးေတာ့မလားလို႔.. တဲ့။
သားၾကီးက ထြားကလည္း ထြား.. ၀ကလည္း ၀တဲ့အျပင္ တခါမွ အပင္ပန္း မခံရဖူးေတာ့ သူ ဘယ္လိုမွ ရင္မဆိုင္ႏိုင္တာပါ။
၁၀မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္ျပီးမွ ဟို ေတာင္ကုန္းေပၚက ဂူေလးထဲမွာ ခိုမယ္တဲ့။ ေတာင္ကုန္းေလးက သိပ္ေတာ့ မျမင့္ပါ။
အေပၚေရာက္ေတာ့ ကြမ္းယာဆိုင္ေလး တဆိုင္စာေလာက္ အက်ယ္ရွိတဲ့ ေက်ာက္ဂူေပါက္ေလး။ အဲဒီထဲမွာ ဖုန္တေသာေသာနဲ႔
ေစာင္ေတြခင္းထားတဲ့ အပံု။ က်မ ရာေက်ာ့္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ရာေက်ာ္က အလိုက္တသိနဲ႔ အဲဒီေစာင္ေတြကို ဖယ္ထုတ္ျပီး
ဖုန္ေတြခါပစ္ပါတယ္။ အေကာင္ပေလာင္ေတြ ရွိမွာစိုးလို႔ပါ။ ျပီးမွ က်မတို႔ မိသားစု အဲဒီ လွ်ိဳေပါက္ေလးထဲ ၀င္ျပီးနားရပါတယ္။
အဲဒီက်ေတာ့မွပဲ ဇင္းမယ္ က က်မကို ပူေနမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ မိတ္ေဆြေတြဆီ ဖုန္းေတြ ဆက္တုိက္ေခၚျပီး
ျပန္ေရာက္မယ့္အေၾကာင္း သတင္းေပးရပါတယ္။ က်မတို႔ကို ေရြးဖို႔ အဆင္ေျပရဲ႕လားဆိုေတာ့ က်မရဲ႕
အကိုလိုျဖစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ စာေရးဆရာ(DV Lottery ေလွ်ာက္ေပးတာလည္းသူ :D)က အကုန္ တာ၀န္ ယူတယ္လို႔ ဒီဒီက
ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့မွပဲ က်မ မ်က္ရည္ေတြေတြ က်ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့မွ သားၾကီးကေတာင္ မ်က္ရည္ေတြက်လို႔..
တကယ္ေတာ့ သူ ၀မ္းနည္းေနရွာတာပါ။ က်မကေတာ့ က်မ သားသမီးေတြရဲ႕ ဒီစိတ္ဒဏ္ရာကို ေပ်ာက္ေအာင္
ကုစားေပးရမယ့္ တာ၀န္တခု က်မမွာ တိုးလာျပီလို႔ ေတြးေနမိ ပါတယ္။

လမ္းျပကို ကားက ဘယ္ေတာ့ လာမွာလဲဆိုေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး တဲ.့ .။ ခဏၾကာေတာ့

ဆိုင္ကယ္သမားေလးက ထမင္းထုပ္ေတြ လာေပးပါတယ္။ ၾကက္ဥေၾကာ္ေတြနဲ႔။ ျပီးေတာ့ ခမ်ာက က်မတို႔ကို
ပါရာစီတေမာေတြ တိုက္ရွာပါတယ္။ မိုးက ေစြလိုက္ သည္းလိုက္.. တခ်က္ တခ်က္ ေလပါ ပါ။ က်မက သားနဲ႔ သမီးကို
ေပးအိပ္ ထားလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ နားရေအာင္..။ က်မလည္း ေခြေခြေခါက္ေခါက္ေလး လွ.ဲ .။ ရာေက်ာ္နဲ႔ သားၾကီးကေတာ့
ေျခဆင္းလက္ဆန္႔ပဲ ေနရပါတယ္။ လမ္းျပနဲ႔ စကားေအးေအးေဆးေဆး ေျပာၾကေတာ့မွ က်မတို႔ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ခရီးက
၁၂ကီလိုေလာက္ ရွိတယ္တဲ့။ ေတာင္ေတြ ေက်ာ္လာခဲ့တာတဲ့။ အမတို႔က ေတာ္ေတာ္ ႏုတာပဲ.. တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ဒီလမ္းဟာ
ရွမ္းျပည္က လူေတြ ထိုင္းဘက္ကို ခိုး၀င္တဲ့ အနီးဆံုးလမ္းေပါက္ပါ.. တဲ့။ အဲဒီလမ္းကို လူေပါင္းမ်ားစြာ.. သူတို႔ လိုက္ပို႔ခဲ့တာ..
က်မတို႔ေလာက္ ႏုတာ တခါမွ မပါဖူးပါဘူးတဲ့။ ဟုတ္မွာပါ..။ အဲလို ေအးေအးေဆးေဆး စကားထိုင္ေျပာေနရင္းက်မွပဲ က်မရဲ႕
လက္ေမာင္းေတြ ေက်ာေတြက ကိုက္ခဲလာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔…. တေနကုန.္ . ေက်ာက္ဂူေလးထဲမွာ… က်မတို႔ ျဖတ္ခဲ့တဲ့
လမ္းတေလွ်ာက္ ၾကံဳရတဲ့ ျမန္မာႏို္င္ငံ သားေတြရဲ႕ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ိဳးစံုကို နားေထာင္ရင္း ညေန ၆နာရီ ထိုးသြားပါတယ္။
က်မစိတ္ထဲက ထင္ထားတဲ့ အတိုင္း ေမွာင္စပ်ိဳးမွပဲ က်မတို႔ကို ေခၚမယ့္ကားက ေရာက္လာပါတယ္။

ကားေပၚ ျမန္ျမန္တက္.. ကားေနာက္ခန္း ၀မ္းဗိုက္ထဲ ၀င္… လွဲအိပ္ လွဲအိပ္.. ျပီးေတာ့ အေပၚကေန

အခင္းၾကီး တခု အုပ.္ .။ မိသားစု တစုလံုး တိုးက်ိတ္ျပီး ေခြေခါက္..။ ကဲ.. ကားထြက္ျပီ။ ကားက တရိပ္ရိပ္ေျပး။ ဒါေပမဲ့
၃နာရီေလာက္ပဲ ေမာင္းလိုက္ရျပီး ေနာက္မွာေတာ့ ရျပီ ထေတာ့လို႔ ထိုင္းလိုေျပာလို႔ ထၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မတို႔ မိသားစု
ဇင္းမယ္ျမိဳ႔ထဲကို ျပန္ေရာက္ပါျပီ။ က်မတို႔ သြားမယ့္ေနရာ…။ အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၾကိဳလို႔။ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔
စုတ္ျပတ္သတ္ေနေပမဲ့ က်မတို႔ မိသားစု ေသတြင္းကေန ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါျပီ။ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့တဲ့ ခရီး.. ေမ့မရႏိုင္မယ့္
အေတြ႔အၾကံဳပါပဲေလ..။

တကယ္ေတာ့.. အဲဒီ ခရီးကို က်မတို႔ကသာ ဆန္းသစ္ခံစားေနေပမဲ့.. တကယ္က ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ

အမ်ားၾကီးဟာ.. နယ္စပ္မ်ဥ္းတနံတလ်ားတေလွ်ာက္မွာ က်မတို႔ မိသားစု ၾကံဳရတဲ့ အျဖစ္ဆိုးေတြကို ၾကံဳေန
ရင္ဆိုင္ေနၾကရတာပါ..။ က်မတို႔ကမွ ဒီခရီးၾကမ္းကို တညတည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ..။ စစ္တပ္ရဲ႕ ထိုးစစ္နဲ႔ ဖ်က္ဆီး
ေႏွာက္ယွက္မႈေတြေၾကာင့္ အိမ္ဆိုတာနဲ႔ေတာင္ တခါမွ မေနဖူးရရွာတဲ့ IDP လို႔ ေခၚတဲ့ ရြာပုန္းရြာေရွာင္ မိသားစုေတြ ဆိုရင္
က်မတို႔ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ခရီးၾကမ္းမ်ိဳး ဘ၀ၾကမ္းမ်ိဳးထဲမွာ ရက္ေပါင္း လေပါင္းမ်ားစြာ.. တခါတေလ ႏွစ္ခ်ီတဲ့အထိ
က်င္လည္ေနၾကရတာ။ က်မတို႔ကမွ ကိုယ့္ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာအတြက္ ျဖစ္ရတာ..။ ေတာထဲ လွည့္လည္သြားျပီး
ဒုကၡေရာက္ေနသူ IDP ေတြ.. ေျမျမွဳပ္မိုင္း ထိသူေတြကို လိုက္ရွာကယ္တင္ေနတဲ့ Back Pack ေစတနာရွင္
ေဆးကုသေရးအဖြဲ႕ေတြ... ေနာက္ မတရားစစ္အစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ဖို႔ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြဆိုရင္..
အမ်ားအတြက္ ခရီးၾကမ္းေတြ ႏွင္ေနရတာ ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္.. ရန္လိုသူေတြနဲ႔ လက္တကမ္းကေန..။ ျပီးေတာ့
စား၀တ္ေနေရးအတြက္ သူမ်ားႏိုင္ငံထဲ ခိုး၀င္ရင္း အသက္ ေပးလိုက္ရသူေတြ..။ အဲလိုပဲ ဘ၀ပါ ေပးလိုက္ရတဲ့
မိန္းကေလးေတြ…။ ဒါတင္ပဲလား..။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထမ
ဲ ွာေတာင္ ထမင္း နပ္မွန္ေအာင္ မစားရတဲ့ ဘ၀ ဘ၀ေတြ..။
တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ မိသားစု ၾကံဳခဲ့ရတာေတြကို တမင္ေရးျပတာက အဲလို ဘ၀ေတြ တကယ္ရွိေၾကာင္း
သက္ေသျပခ်င္လို႔ပါပဲ။ က်မရဲ႕ ဒုကၡကို ခ်ျပခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မတို႔က မိတ္ေဆြေကာင္း ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေတြ
ရွိလို႔သာ အလြယ္တကူ ျပန္ထူ ႏိုင္ခဲ့တာပါ..။ ဒီေတာ့… ဘာ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမွ မရွိတဲ့ သာမန္ အလုပ္သမား ေတြဆို
ဘယ္လို ေနပါ့မလဲ..။ က်မျဖင့္ ေတြးေတာင္ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါ..။

တကယ့္ မထိတ္သာ မလန္႔သာ ခရီးကေန ျပန္အေရာက္မွာေတာ့ က်မကို ပူပန္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕

အီေမလ္ေတြ တပံုၾကီးနဲ႔ အရပ္ရပ္က စိတ္ပူလို႔ လွမ္းေမးၾကတဲ့ သတင္းစကားေတြက ေစာင့္ၾကိဳေနတာ တအားပါပဲ..။ အားလံုး
စိတ္ပူပူနဲ႔ သိခ်င္တာကေတာ့ ဘာဆက္လုပ္မလဲဆိုတာပါ..။ ကံကေကာင္းခ်င္ေတာ့ အေမရိကန္သံရံုးက က်မတို႔ ဗီဇာကို
ေနာက္ထပ္ ၆လ ေပးထားပါတယ္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေအးဂ်င့္ကလည္း က်မတို႔ကို သနားလို႔တဲ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြကို
ရက္အကန္႔အသတ္မရွိ ေနာက္ဆုတ္ ေရႊ႔ဆိုင္းေပးပါတယ္။ အေ၀းကဆိုရင္ေတာ့ အေမရိကမွာ ရွိေနတဲ့ ေမာင္ေနလင္းတို႔
တစံုနဲ႔ ခ်ိဳသင္းတို႔ တစံုကေတာ့ အပူဆံုးေပါ့..။ သူတို႔နဲ႔လည္း ခင္တဲ့ ထိုင္းက က်မရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြဆီ တခ်ိန္လံုး
သတင္းလွမ္းေမးေနၾကတယ္လို႔ ဆီးေျပာၾကေတာ့ အားရွိရတာ အမွန္ပါ။

အဲဒီကာလမွာ ေနာက္ထပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာက ဘေလာ့ေလာကထဲက ညီမေလးေတြ..။ လူခ်င္းေတာင္

မျမင္ဖူးပါဘဲနဲ႔ ခ်စ္ခင္ေနၾကတာမို႔ က်မတို႔ သတင္းၾကားေတာ့ ပူပူပန္ပန္ လွမ္းေမးၾက..။ ျပီးေတာ့ က်မဘေလာ့ရဲ႕ Cbox မွာ
ေဒၚေမျငိမ္းတို႔ မိသားစုကို ထိုင္းစစ္တပ္က ဖမ္းထားတယ္လို႔ တေယာက္က ၀င္ေရးထားတာကို ေပ်ာက္သြားေအာင္ message
ေတြ အလုအယက္ တင္ၾကသတဲ့။ အဲဒါေလးေတြက စိတ္ဓာတ္အားအင္ရတာပါပဲ။ ဇင္းမယ္ကို က်မတို႔ ျပန္ေရာက္တာ
ေအာက္တိုဘာလ ၂ရက္ေန႔ည…။ အားလံုးက ကိုယ္ေရာင္ ေဖ်ာက္ေနဖို႔ အၾကံေပးတဲ့အျပင္ က်မတို႔ကိုယ္တိုင္က လည္း
ေၾကာက္ေနၾကတာမို႔ မိသားတစုလံုး အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ မထြက္ဘဲ ေနရတဲ့ ရက္ေတြေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေကာင္းမႈနဲ႔
ေနစရာအိမ္မပူရ..။ အစစ ျပည့္ျပည့္စံုစံုန.ဲ႔ . (ပုန္းခိုေနရတာက လြဲလ.ို႔ .)။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာ အနာဂတ္မေရရာမႈကေတာ့
ဖိစီးေနတာေပါ့ေလ..။ သမီးနဲ႔ သားငယ္ေလးက ေက်ာင္းျပန္တက္ခ်င္ေနရွာျပီ။ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္တြင္းေအာင္းေနတာ တလေလာက္
ရွိလာေတာ့မွ သားနဲ႔သမီးကို ေက်ာင္းျပန္တက္ခိုင္း.. က်မလည္း အျပင္နည္းနည္း ထြက္ရပါတယ္။

ေနာက္တၾကိမ္ဆိုတာကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ပဲ ေတြးထားခဲ့ပါတယ္။ တကယ္လို႔

ေနာက္တၾကိမ္ ဆိုခဲ့ရင္လည္း ေနာက္ထပ္လိုအပ္တဲ့ ေငြေၾကးကို က်မ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဆိုေတာ့ ထိုင္းမွာ
ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ဆက္ေနမလဲဆိုတာပဲ စဥ္းစားရပါေတာ့မယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး ၀ိုင္းပူၾကရ.. ၀ိုင္းကူၾကရ တဲ့ အခ်ိန္
ေပါ့…။ ေနာက္ထပ္တခါသာ တရားမ၀င္ေနထိုင္မႈနဲ႔ ျငိျပီဆိုရင္ေတာ့ က်မတို႔က အမႈၾကီးျပီေလ..။ ဒါေပမဲ့ .. လူက ေနေပမဲ့
ကံက မေနဘူးဆိုတာလိ…
ု ျပဳခဲ့ဖူးသမွ် ကုသိုလ္ကံအက်ိဳးဆက္နဲ႔ က်မတို႔ မိသားစုအေပၚ ေမတၱာထားၾကတဲ့ သူေတြရဲ႕
ေက်းဇူးနဲ႔…။ က်မရဲ႕ ေခါင္းမာမာနဲ႔ အလြယ္တကူ အေလွ်ာ့မေပးတတ္တဲ့ အက်င့္နဲ႔ က်မလုပ္သမွ် ပံ႔ပိုးတဲ့ ခင္ပြန္းရဲ႕ အားနဲ.႔ .။
ျပီးေတာ့ ေမာင္ေနလင္းနဲ႔ ဇနီးက ဒီကို ေရာက္ေအာင္သာ လာဖို႔ ၾကိဳးစား.. က်ေနာ္တို႔ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ စကားတခုရဲ႕ အားနဲ.႔ .။
က်မ လက္က်န္အားအင္ေတြ အကုန္ စိုက္ထုတ္လို႔ ေနာက္တၾကိမ္ ထပ္ၾကိဳးစားတာမွာ……………….. အံ့ၾသစရာ
ေကာင္းေလာက္ေအာင္ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမာစြာ နဲ႔… ဒီဇင္ဘာ ၂၅ရက္ေန႔ … Washington Dulles International Airport
မွာ လာၾကိဳေနတဲ့ သားေနလင္းရဲ႕ ေရွ႔ေမွာက္ကို ဆိုက္ဆက
ို ္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက
ဒီမိသားစုၾကီးကို ထိုင္းကေန အေမရိကအေရာက္ အစအဆံုး ကူညီ အေဖာ္လုပ္ ေပးခဲ့ရတာကေတာ့ က်မရဲ႕ ေဘာ္ေဘာ္ၾကီး
ဘေလာ့ဂါ ၾဆာေယာေပါ့ရွင္…။ (ေနာက္ထပ္သာ အမႈထပ္ျဖစ္ရင္ အဲဒီတခါ သူပါ အမႈတြဲမွာ.. :P)

(စာေရးဆရာဆိုေတာ့လည္း နိဂံုးကို သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ခ်ဳပ္ေပးခ်င္ပါတယ္.. ဆိုေတာ့ ခုက နိဂံုးနဲ႔ မတူ။

ဒါေၾကာင့္ အပိုင္း(၄၃)မွာ နိဂံုးသပ္ပါ့မယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အသက္ကလည္း ၄၃ဆိုေတာ့ Happy Ending ထင္တာပဲ :D)
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၄၃)

က်မတို႔မိသားစု ဘယ္လို လြတ္ေျမာက္လာသလဲ.. လို႔ သိခ်င္သူေတြ မ်ားတာေၾကာင့္ (၄၂)ကို အတိုခ်ဳံးျပီး

လိုရင္းေရးခဲ့ရတာ..။ တကယ္ေတာ့ (၄၂)ေရးရမယ့္ အပိုင္း… ဇင္းမယ္မွာ ခိုေနရတဲ့ ၃လနီးပါး (ေအာက္တိုဘာ၊ ႏိ၀
ု င္ဘာ၊
ဒီဇင္ဘာ)ဟာ တကယ့္ကို သည္းထိတ္ရင္ဖို ဆန္လွတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အေသးစိတ္ေရးဖို႔
ေတာင္းဆိုၾကေပမဲ့ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒါေတြကို အက်ယ္မခ်ဲ႕ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ က်မစိတ္ထဲ အဲဒီ ကိစၥဟာ ပုဂၢလိက ကိစၥသာ
ျဖစ္တယ္လို႔ ထင္တာေလ။ က်မတို႔မိသားစု သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ပုန္းခိုေနရတယ္ဆိုတာက ေလွ်ာက္ အလည္အပတ္မပ်က္..
မုန္႔စားမပ်က္.. ကေလးေတြ ေက်ာင္းတက္မပ်က္..။ မျဖဴျဖဴသင္းတို႔ နီလာသိန္းတို႔ ပုန္းေနရတုန္းက အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး
အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ ယွဥ္ေတြး ၾကည့္လိုက္ရင္ အေရးအရာ လုပ္ေျပာစရာကို မဟုတ္ပါ။ တခုပါပဲ.. က်မက က်မေၾကာင့္
ဒုကၡေတြ႔ရတဲ့ သားသမီးေတြကိုပဲ သနား တာေလ။

နအဖစစ္တပ္ကေန ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသရြာျပန္ မိသားစုလို႔ပဲ

သတ္မွတ္ထား ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ ခင္မင္းေဇာ္ကဆိုရင္ က်မတို႔ မိသားစုေတာ့ သြားျပီ.. အင္းစိန္ေထာင္ကို
တန္းကနဲပ…
ဲ လို႔ ေတြးျပီး အရုပ္ၾကိဳးျပတ္ ျဖစ္ေနတာ။ တကယ္ပါပဲ.. ဘယ္လို ေတြးၾကည့္ၾကည့္ လြတ္လာစရာအေၾကာင္းကို
မရွိတာပါ။ ဒါေပမဲ့ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ပဲ က်မတို႔ သားရဲတြင္းထဲက လြတ္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ တေလာ က်မနဲ႔
ကေလး၃ေယာက္ဟာ အဲဒီေတာထဲေရာက္သြားခဲ့တဲ့ အျဖစ္ဆိုးကို ညတိုင္းလို အိပ္မက္ေတြ ျပန္ျပန္မက္ျပီး
လန္႔လန္႔ႏိုးခဲ့ၾကတာ ညတိုင္းလိုလိုပါပဲ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အနာဂတ္ဆိုတာထက္ က်မကို ကူထားၾကတဲ့
သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ပိုက္ဆံေတြကို ဘယ္လိုျပန္ေပးရပါဆ
့ ိုတဲ့ အပူ.. ေရွ႕ေလွ်ာက္ ထိုင္းမွာ ဒီမိသားစုၾကီး ေဘးမရွိ ရန္မရွိ
ေနသြားႏိုင္ပါ့မလားဆိုတဲ့အပူေတြ ဖိစီးလို႔ေပါ့..။ Detention Center မွာ US Embassy က ကိုယ္စားလွယ္ အာမခံျပီး
လာေခၚတာေတာင္ မေပးတဲ့ ထိုင္းအင္မီဂေရးရွင္းက က်မတို႔ တျပံဳလံုးကို ေနာက္တၾကိမ္ အလြတ္ေပးဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ
မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။

သံရံုးက ဗီဇာကို ေနာက္ထပ္ ၆လ extension ေပးထား.. ေလယာဥ္လက္မွတ္ကလည္း အကန္႔အသတ္မရွိ

ရက္ေရႊ႔ေပးထား..။ သူငယ္ခ်င္းေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး အားေပး..။ သံရံုးဘက္ ကလည္း ဘယ္လို ကူရပါ့မလဲ စဥ္းစားေနၾက..။
က်မကေတာ့ စိတ္ကို တ၀က္ေလာက္ ေလွ်ာ့ထားျပီး ထိုင္းမွာ ေရရွည္ေနေရးကို တခုခု ျပန္စီစဥ္ဖို႔ပဲ စဥ္းစား
ေနမိခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ…
့ အဲဒီ ရက္ေတြထဲမွာပဲ က်မတို႔ ေနာက္တၾကိမ္ ျပန္ထြက္ဖို႔ မီးစိမ္းေလးတခ်က္က လက္ကနဲျပ..။
အဲဒီမီးစိမ္းကို ဘယ္လို အဆင့္ဆင့္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရလဲဆိုတာ ေျပာျပခ်င္ေပမဲ့ ေျပာျပလို႔ မရတာမို႔ အင္မတန္ကို စိုးရိမ္ပူပန္စရာ..
ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္စရာေကာင္းလွစြာနဲ႔ ျဖတ္ခဲ့ရတယ္ လို႔သာ သိထားလိုက္ပါေတာ့။ တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ က်မ အေသးစိတ္
ေျပာျပ ႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။

ျဖစ္ပါ့မလားဆိုတဲ့ က်မရဲ႕ ေသာကစိတ္ကို အျမဲအားေပးအားေျမွာက္ လုပ္တတ္တဲ့ သားၾကီးကေတာင္

ဒီတခါေတာ့ သိပ္အားမေပးခ်င္။ ခင္ပြန္းသည္ကလည္း မ်က္ႏွာ အပ်က္ပ်က္..။ ဟိုတခါလို ေလယာဥ္ကြင္းမွာ
ေထာင္ဖမ္းတာမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ရင္.. ဒီတခါေတာ့ အျပီးပဲလို႔ က်မ ေျပာေတာ့ မိသားတစုလံုး တိတ္ဆိတ.္ .။ က်မကိုလည္း သူတို႔
မလြန္ဆန္ႏိုင္ၾက။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အားေပးတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ဟိုတခါလို အျဖစ္မခံေတာ့ဘူးတဲ့။ ေျပာသာေျပာတာ..
ဟိုတခါလည္း အဲလို ေျပာရင္းသားကကို နအဖတပ္ထဲထိ ဒုတ္ဒုတ္ထိ ေရာက္သြား ခဲ့တာပဲေလ..။ ဒါေပမဲ့ က်မ ထပ္ၾကိဳးစားဖို႔
ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီဇင္ဘာ ၂၅ရက္ေန႔က ခရစၥမတ္ေန႔မို႔ ထင္ပါရဲ႕.. ဇင္းမယ္ေလဆိပ္ရဲ႕ ည ၈နာရီက လူသူ

ရွင္းလြန္းေနတယ္။ ေဆာင္းည ေအးေအးမွာ က်မကေတာ့ ေဇာေခၽြးေတြ ျပန္ေနခဲ့တယ္။ က်မရဲ႕ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းကလည္း
ပံုမွန္မဟုတ္။ တကယ့္ကို ၀ုန္းဒိုင္း က်ဲေနခဲ့တာ။ သားၾကီးနဲ႔ ကေလးေတြအေဖခမ်ာလည္း မ်က္ႏွာပ်က္ တိတ္ဆိတ္။
အငယ္ေလး ၂ေယာက္ကေတာ့ နားမလည္ေတာ့ စကားေတြ မ်ားေနၾက။ ေလေၾကာင္းလိုင္းက တာ၀န္က် ေကာင္မေလးက
က်မတို႔ရဲ႕ စာရြက္စာတမ္းေတြကို အေသးစိတ္ စစ္ေနတယ္။ မိသားစု ၅ေယာက္ ဆိုေတာ့လည္း အၾကာၾကီးေပါ့..။ Check in
ျပီးေတာ့ အင္မီဂေရးရွင္း..။ ဘုရားေရ.. အင္မီဂေရးရွင္းက ေကာင္ေလးက တကယ့္ကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ..
ေလဆိပ္အထြက္အတြက္ မွတ္တမ္းတင္ဓာတ္ပံုေတြ ထုးစံအတိုင္း ရိုက္တယ္..။ ျပီးျပီ .. သြားေတာ့တဲ့။ က်မရဲ႕ လက္ဖ၀ါးေတြ
ေအးစက္..။ တကယ္ပဲလား.. အဲသေလာက္ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ က်မတို႔ မိသားစုၾကီးကို ေပးထြက္သလား။

အဲဒီအခ်ိန္ က်မရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းတစုက ဇင္းမယ္ရဲ႕ တေနရာမွာ ဆံုျပီး ရွိေနၾက..။ က်မဆီက

ဆက္လာမယ့္ ဖုန္းသံကို ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ နားစြင့္ေနၾကတယ္တဲ့။ တခုခုေဟ့ဆို သူတို႔ အျမန္ဆံုး လိုက္ၾကမွာေလ..။ ေဟာ..
ခုေတာ့ က်မတို႔ Departure Gate ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကို တကယ္ ျဖတ္ခဲ့ၾကျပီ။ ေနာက္ေတာ့ ေလယာဥ္ဘီးေတြၾကြမ.ွ . က်မရဲ႕
အားအကိုးဆံုး အကိုတေယာက္ဆီ ကမန္းကတမ္း ဖုန္းေခၚ.. “က်မတို႔ ဇင္းမယ္ကေနေတာ့ လြတ္ျပီ ဆရာေရ….” လို႔
သတင္းေပးရတယ္။ သူ႔ခမ်ာလည္း ေအးဗ်ာ… တဲ့။ စိတ္တ၀က္ ေအးသြားတဲ့ အသံနဲ႔။ အဲဒီကေန ဘန္ေကာက္..
သု၀ဏၰဘုမၼိေလဆိပ္..။ စိတ္က ဒံုးဒံုး မက်ေသး။ အဲဒီမွာလည္း ေလယာဥ္ဘီးေတြ အကုန္ၾကြမွပဲ စိတ္တ၀က္ေအးရျပန္တာပါ။
အဲဒီေတာ့မွပဲ ေမာင္ေနလင္းဆီ we are leaving လို႔ Text Message ပို႔ရေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဂ်ပန္ Narita ေလဆိပ္မွာ
Transit ။ လမ္းတေလွ်ာက္.. အခ်ိန္ ကေမာက္ကမ ျဖစ္တာေတြ.. သားငယ္နဲ႔ သမီး ခရီးပမ္းတာေတြထဲ ပင္ပန္းေပမဲ့ က်မ
စိတ္ေအးလက္ေအး ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ Dulles ေလဆိပ္။

US ကို အ၀င္မွာေတာ့ က်မ သိပ္စိတ္မပူေတာ့ပါဘူး။ က်မတို႔ စာရြက္စာတမ္းေတြက အခိုင္အမာေလ..။

တကယ္လည္း က်မ သိပ္မပူသလိုပဲ.. အေမရိကန္အ၀င္ အင္မီဂေရးရွင္း ကို အင္မတန္ ေခ်ာေမာလြယ္ကူစြာ..
ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ ျပီးမွ လာၾကိဳေနမယ့္ သားေနလင္း ဆီ… ျပီးေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕ အႏႈတ္ကေန ျပန္စရတဲ့
ေနာက္ထပ္ဘ၀သစ္တခုဆီ.. ေရာက္လာပါ ေတာ့တယ္။ ေမာင္ေနလင္းေမာင္းလာတဲ့ ကားေပၚကေန ေဘး၀ဲယာကို ၾကည့္ရင္း
လိုက္လာခ်ိန္မွာ က်မေတြးေနမိတာက က်မတို႔ရဲ႕ အံ့ၾသထိတ္လန္႔စရာေကာင္းလွတဲ့ အရင္းအႏွီး ၾကီးလွတဲ့ ဒီၤ ဒုတိယအၾကိမ္
စြန္႔စားခန္းကိုပါပဲ။ ေလာင္းကစားဆန္ဆန္ေျပာရရင္ က်မ တကယ့္ကို ကံကို စမ္းသပ္ဖို႔ ပံုေအာေလာင္းခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။
တကယ္လို႔မ်ား လြဲေခ်ာ္ သြားခဲ့ျပန္ရင္..။ တမိသားစုလံုး နအဖရဲ႕ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ။ သားသမီးေတြ လူညြန္႔တံုး။
က်မတို႔ေတြ ဘ၀ဆံုးၾကရမွာ။ က်မဘာလို႔ ဒီေလာက္ အရဲကိုး စြန္႔စားခဲ့ပါလိမ့္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္
ခံစားရမယ့္အေျဖမ်ိဳးလည္း ထြက္ႏိုင္ေျခမ်ားတဲ့ ေလာင္းကစားတခုကို က်မ လုပ္ခဲ့တာပါ..။ အင္မတန္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့
က်မရဲ႕ တဇြတ္ထိုး... အရဲကိုးစိတ.္ .။ ေနာက္တခုက က်မကို အစြမ္းကုန္ကူၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ယံုတဲ့ စိတ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. က်မတို႔ ဒီတၾကိမ္မွာ မယံုႏိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ပဲ ကံေကာင္းခဲ့ၾကပါတယ္။

အေမရိက က ေဆာင္းေလေအးစက္စက္ၾကီးနဲ႔ ျဖန္းကနဲ လွမ္းပက္ျပီး ၾကိဳဆိုခဲ့ေပမဲ့ က်မကေတာ့ လံုျခံဳရာ

အရပ္မွာ ေအးခ်မ္းမယ့္ နိမိတ္ပဲလို႔သာ မွတ္ယူလိုက္ပါတယ္။

ဒီေျမဟာ က်မခ်စ္တဲ့ ဇာတိေျမနဲ.႔ . က်မရဲ႕ အေမအိုၾကီးနဲ.႔ . က်မ ခ်စ္မက္စြဲလန္းတဲ့ ျမသီလာနဲ႔ အေ၀းၾကီးပါ။

ဒီေျမမွာ က်မ မေပ်ာ္ႏိုင္တာလည္း ၾကိဳသိျပီးသားပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေျမမွာ က်မ ကေလးေတြအတြက္ အခြင့္အလမ္း ေတြ ရွိမယ္..။
က်မအတြက္ က်မ ထပ္ဆည္းပူးခ်င္တဲ့ ပညာေတြကို ဆည္းပူးႏိုင္မယ္..။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္ တခ်ိန္မွာ တခုခု ျပန္ျဖည့္ဆီး
ေပးႏိုင္ဖို႔ လိုတဲ့ အရည္အေသြးေတြကို ဒီေျမမွာ ပ်ိဳးေထာင္ ယူႏိုင္မယ္..။ အနည္းဆံုး က်မ တို႔မွာ ၾကိဳးစားခြင့္ေတြ ရွိမယ္..။
အဲဒီအခါ ဒီ ျမသီလာနဲ႔ အေ၀းမွာ.. က်မ ဘယ္လို တန္ဖိုးေတြ ကို ေဆာက္တည္ႏိုင္မလဲ.. ဘယ္လို အခြင့္အေရးေတြကို
ရွာေဖြမလဲ.. ဘယ္လို အခြင့္အလမ္းေတြကို အသံုးခ်မလဲ..။

က်မ ေတြးေနမိပါတယ္။ လူေတြ ကိုယ့္အမိေျမနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း.. စိတ္ေတြနီးနီး ရွိေနဖို႔က

အေရးၾကီးတယ္ လိ.ု႔ .။ အဲဒီအခါ ျမသီလာနဲ႔ အေ၀းမွာ က်မ ခ်စ္တဲ့ ဇာတိေျမနဲ႔ နီးေအာင္ က်မ ဘာေတြ လုပ္မလဲ.. ဘာေတြ
လုပ္ႏိုင္မလဲ.. ဘာေတြကို ျဖတ္သန္းမလဲ..။ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်မ ကိုယ့္ရဲ႕ Identity မေပ်ာက္ပ်က္ဘဲ တစံုတရာ
တန္ဖိုးရွိေအာင္ လုပ္ႏိုင္မယ္လို႔ ယံုပါတယ္။ အဲဒီအခါ ျမသီလာနဲ႔ အေ၀းၾကီးမွာ… ထပ္စရတဲ့ ဘ၀ အသစ္ရဲ႕
အေတြ႔အၾကံဳေတြ.. သင္ခန္းစာေတြကလည္း က်မအတြက္ေတာ့ စာေရးစရာ အဖိုးတန္တဲ့ ကုန္ၾကမ္း ေတြပဲေပါ့။

အေနာက္တိုင္းရဲ႕ အလိုအရ ဘ၀စတယ္ဆိုတဲ့ အသက္ ၄၀ ျပည့္တ့ဲ ႏွစ္မွာ က်မ ဘ၀အသစ္ တခုထဲကို

ျဗဳန္းကနဲ ခုန္ခ်ခဲ့တာ။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို စြန္႔ျပီး ေျခမဲ့လက္မဲ့ ထြက္ခဲ့တာ..။ ဘာလိုလိုနဲ႔ ေနာက္ဘ၀တခု အသစ္ျပန္စေတာ့
က်မ အသက္က ၄၄ႏွစ္ထဲမွာ။ ခ်န္ထားခဲ့ရတဲ့ ၄၃ႏွစ္ကာလထဲမွာတုန္းကေတာ့ တကယ့္ကို ပင္ပန္းတၾကီး။ ခု
၄၄ႏွစ္ျပည့္ရမယ့္ ၂၀၀၉ ရဲ႕ ဇန္န၀ါရီမွာလည္း ေျခဗလာ.. လက္ဗလာ..။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ က်မက သားေနလင္း ကူညီ
ေနရာခ်ေပးတဲ့ ေနစရာအသစ္ေလးမွာ ေနာက္ထပ္ ေနရာအသစ္.. အေတြ႕အၾကံဳသစ္ေတြကို ျပန္စ..။ အားလံုးဟာ
တကယ့္အသစ္.. စိန္ေခၚမႈေတြ တသီတတန္းၾကီးနဲ.႔ . ေလ့လာ သင္ယူရမႈ အားထုတ္ရမႈ အသစ္ေတြနဲ႔။ ဒါေပမဲ့ ကံဆးို နဲ႔
ကံေကာင္းပူးတြဲျပီး အျမဲၾကံဳေနရက် က်မ.. ခု ျမသီလာရဲ႕ အေ၀းမွာလည္း က်မကို ပံုေအာကူညီတဲ့ ေမာင္ေနလင္းတို႔
ဇနီးေမာင္ႏွံနဲ႔အတူ.. တကယ့္ကို ၀ိုင္းၾက၀န္းၾကသူေတြက က်မအနားမွာ ၀န္းရံလို႔။ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ပါပဲ..
ေမာင္ေနလင္းတို႔က အိမ္ငွားေပး.. သူငယ္ခ်င္းေတြက လိုတဲ့ အိမ္ပစၥည္းေတြ ၀ိုင္းျဖည့္ၾက။ (တခ်ိဳ႕ မီးဖိုေခ်ာင္ပစၥည္းေတြဆိုရင္
သံုးေတာင္ မသံုး တတ္ေအာင္ အဆန္းတၾကယ္ေတြ :P) အိ္မ္လခ စိုက္ထားေပးတဲ့သူနဲ႔။ (အဲဒီ အ၀ိုင္းအ၀န္းေလးကို က်မ
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့… ျပီးေတာ့ ေမ့လို႔လည္း မျဖစ္)။ တကယ့္ကို က်မ သိပ္ မပူပင္လိုက္ရဘဲ စိမး္ ျမျမ ေဒသေလးမွာ
ဘ၀သစ္ကေလး တခုကို ဟန္က်ပန္က် စႏိုင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ေအးေဆးျငိမ္သက္တဲ့ နယ္ျမိဳ႕ေလး ေတြကို ႏွစ္သက္တတ္တဲ့
က်မအတြက္ေတာ့ Maryland ဟာ ေမျမိဳ႕နဲ႔တူတဲ့ အေငြ႕အသက္ေတြ ရွိတဲ့ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ျမိဳ႕ကေလးပါ..။ ျပီးေတာ့
ဗမာျပည္သားေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတဲ့ ျမိဳ႕။ ျပီးေတာ့ က်မ ခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့ မႏၱေလး ပန္တ်ာေက်ာင္းအုပ္ၾကီးေဟာင္း
ပန္းခ်ီဆရာ စာေရးဆရာ ဒါရိုက္တာ ဦး၀င္းေဖနဲ႔ ၅မိနစ္ပဲ ကားေမာင္းရတဲ့ ေနရာမွာ က်မ ေနခြင့္ရတဲ့ ျမိဳ႕..။

မုန္တိုင္းေနာက္က ေလေျပညင္း.. ဆိုေပမဲ့ ေလညင္းေလး သာယာပါတယ္ဆိုေပမဲ့ မုန္တိုင္းရဲ႕ ဒဏ္ရာ

ဒဏ္ခ်က္ ေလးေတြ.. ေျခစလက္စေလးေတြနဲ႔ မွတ္စရာ သားစရာေလးေတြေတာ့ ရွိေသးသေပါ့ေလ။ အဲဒါေတြကိုေတာ့
ျမသီလာရဲ႕ အေ၀းမွာ… ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဆက္ေရးသြားမယ္ စိတ္ကူးထားပါတယ္။