Professional Documents
Culture Documents
Η ΝΗΠΙΑΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΣΑ
Η ΝΗΠΙΑΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΣΑ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η πρώτη περίοδος
Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
Όπως το ένα κακό φέρνει το άλλο, έτσι και με τους αυτόνομους μας
ήρθε και ο «εναλλακτικός τρόπος ζωής». Αυτό το σίχαμα, συνυφασμένο
με το «κίνημα» νεολαίας, είναι η μεγαλύτερη κακοδαιμονία που έχει
βιώσει ο διεθνής επαναστατικός χώρος τα τελευταία 20 χρόνια. Είναι η
ψευδαίσθηση του ότι μπορούμε να οργανώσουμε το δικό μας χώρο-
χρόνο μέσα στον καπιταλισμό πολεμώντας συγχρόνως για να τον
ανατρέψουμε. Είναι τόσο φανερά τα λάθη αυτού του συλλογισμού που
απορείς για το πώς έχει διαδοθεί σε τέτοιο βαθμό. Δεν σκέφτονται,
φαίνεται, αυτοί οι «σύντροφοι» ότι αν είχαμε τη δυνατότητα να
οργανώσουμε την ζωή μας μέσ’ τον καπιταλισμό δεν θα χρειαζόταν να
τον ανατρέψουμε. Από την άλλη πλευρά πάλι, το να οργανώσεις τη ζωή
σου μέσα στο καπιταλισμό είναι ανέφικτο και όποιος δεν το
καταλαβαίνει είναι αντεπαναστάτης. Το φαινόμενο του «εναλλακτικού
τρόπου ζωής» έχει εξαπλωθεί ανησυχητικά (με κέντρο την Δ. Γερμανία)
στην Ευρώπη. Η φρίκη του εγχειρήματος φαίνεται πλέον καθαρά.
Οδηγεί είτε στην παραίτηση, τον ρεφορμισμό και τον χιπισμό ή στην
αποσύνθεση της ηρωίνης (βλέπε «κέντρα νεότητας») και την άλογη βία,
ποτέ όμως στην κοινωνική επανάσταση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η όλη
υπόθεση όχι μόνο δεν απειλεί το κράτος αλλά αντίθετα το συντηρεί.
Είναι καιρός να το αντιληφθούν όλοι ότι η εξουσία δεν επιτρέπει
«οάσεις» στον κόσμο της. Σε τελευταία ανάλυση, όταν απορρίπτουμε
την σταλινική αντίληψη του σοσιαλισμού σε μια χώρα δεν μπορούμε να
υποστηρίζουμε ότι θα τον εφαρμόσουμε σ’ ένα διαμέρισμα ή σ’ ένα
αγρόκτημα (5).
Ένα μόλις μήνα μετά την άδοξη λήξη των καταλήψεων των σχολών μη
έχοντας αναρρώσει από τον πανικό της, η κυβέρνηση της δεξιάς
εξαπέλυσε ένα καινούργιο κύμα τρομοκρατίας. Τα πράγματα γι’ αυτήν
εξελίχθηκαν χειρότερα από την προηγούμενη φορά. Οι σκευωρίες που
είχε στήσει ήταν τόσο γελοίες που ακόμα και η «προοδευτική»
αντιπολίτευση αναγκάστηκε να τις καταδικάσει. Στην αντίθετη
περίπτωση θα επέτρεπε στους εξωκοινοβουλευτικούς και τους
αναρχικούς να κερδίσουν όλη τη συμπάθεια της κοινής γνώμης. Μαζί
με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τα ακροαριστερά γκρουπούσκουλα ανακάλυψαν την
ύπαρξη της κρατικής τρομοκρατίας (για ευνόητους λόγους).
Και έτσι μετά από το όμορφο καλοκαίρι του 1980 στα ειδυλλιακά
νησάκια του Αιγαίου και στην Κρήτη, ο χώρος ανασυγκροτήθηκε για την
ετήσια μάχη του Πολυτεχνείου. Έχοντας φρέσκες ακόμα τις αναμνήσεις
και τα σημάδια από το σταλινικό ξύλο του ‘79 και μην πιστεύοντας,
όπως και η άκρα αριστερά, ότι το κράτος θα κτυπήσει, οι αναρχικοί
αποφάσισαν να συγκεντρωθούν στα Προπύλαια. Τα γεγονότα όμως
τους ξεπέρασαν. Πίσω από τους αριστεριστές στα Χαυτεία,
δημιουργήθηκε ένα μπλοκ από μαθητές, νεαρούς εργάτες και
ανέργους, κόσμο απολιτικοποίητο και. με μόνο όπλο το μίσος του για
την ταξική κοινωνία. Δεν ισχυριζόμαστε ότι ο κόσμος που επιδόθηκε σε
έκτροπα στο κέντρο της Αθήνας εκείνο το βράδυ είχε ανακαλύψει την
επαναστατική θεωρία. Όπως πολύ σωστά υποστήριξε μια προκήρυξη
των επομένων ημερών, πρέπει να δεις το γιατί για να καταλάβεις το
ποιοι. Δεν ήταν οι αναρχικοί που προκάλεσαν τα επεισόδια στις 16
Νοέμβρη του ‘80. Όσοι σύντροφοι συμμετείχαν στα έκτροπα δεν
συμμετείχαν σαν αναρχικοί αλλά σαν κομμάτι αυτής της κολασμένης
νεολαίας. Ήταν μάλιστα τέτοια. η έκπληξη κι η αμηχανία των αναρχικών
που δεν μπόρεσαν να οργανώσουν μια ουσιαστική απάντηση (κι αν
γινόταν επίθεση) στο κράτος (κυβέρνηση κι αντιπολίτευση σε αρμονία).
Το αίμα έμεινε αναπάντητο κι οι αναρχικοί είχαν γι’ άλλη μια φορά
ηττηθεί. Ο μεγάλος όμως ηττημένος των ημερών ήταν οι οργανώσεις
της άκρας αριστεράς. Αυτές οι θλιβερές αιμορροΐδες της λενινιστικής
κοπρανολογίας αφού τις επόμενες ημέρες αποποιήθηκαν
πανικοβλημένες τις ευθύνες, στην προσπάθειά τους να εξάγουν
υπεραξία νομιμότητας, έγιναν περιγέλαστες, μ’ αποτέλεσμα πολλά από
τα μέλη τους έχοντας καταλάβει το τι αντιπροσώπευαν να τις
εγκαταλείψουν. Από τις 16 Νοέμβρη, αρχίζει η φθίνουσα πορεία της
άκρας αριστεράς στον Ελληνικό χώρο. Αν δεν υπήρχαν η μπλόφα του
«κινήματος» για το στρατό κι οι μικρονοϊκοί νεανίες που του χαρίζουν
υπόσταση θα είχαμε ήδη την ευχαρίστηση να απαλλαχτούμε από την
λερή της παρουσία.
Η «IIρωτοβουλία»
Μια άλλη παρουσία των αναρχικών στην πορεία της «Επιτροπής για το
στρατό», αν και όχι τόσο αλγεινή, στερούνταν ενθουσιασμού ή και
διάθεσης (αυτό είναι κατανοητό στο ποσοστό που το κύριο μέλος της
διαδήλωσης εκφραζόταν από συνθήματα του τύπου «δωδεκάμηνη
θητεία, συνδικαλισμός»).
ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ