KATHOK KODHOK

Dening Tangkisan Letug

Ponakanku sing cilik dhewe lagi nangis. Tangise ora

kaya biyasane. Iki
gawe jengkele ibune sing lagi sibuk nyiapake mulang.
Bojone durung mulih saka nyambut gawe. Dene anak-anake
liyane wis padha mlebu neng kamare dhewe-dhewe, njekut
sinau nyiapake ujian komprehensif.

"Kang Letug, tulung ya, dijaga anakku iki.

Dineng-nengi ben ora
ngganggu. Aku jan lagi buneg tenan lho." Panjaluke
adhiku wadon iki.

"Ya, dak neng-nengane." Aku banjur mlaku nyedhaki

ponakanku sing umure
durung ana limang taun.

"Udah yah...Mama sedang sibuk tuh. Kan kasihan kalau

adik nangis
terus.." Aku omong nganggo basa Indonesia.

Pancen bocah jaman saiki basa jawa sing alus ora padha
ngerti. Mulane
ing kulawargane adhiku, basa padinane campur. Malah
luwih akeh padha
nganggo basa Indonesia. Rasane lucu yen aku nyoba
nganggo basa jawa sing alus. Bocah-bocahe padha ora
seneng. Banjur miwiti nganggo basa Indonesia.
Bocah-bocah uga wis ora nyebut rama utawa ibu marang
wongtuwane, nanging wis migunakake tembung Papa utawa
Mama.

"Kenapa menangis terus Teta? Apa karena dinakali

Mama?"

"We...weeee... Teta mau dibelikan baju baru

...we...wee.."

Teta jenenge ponakanku mau, kepengin ditukokake klambi

anyar. Mbok
menawa bapak ibune mung durung sempat wae.

"Besok Pak Dhe belikan ya...mau enggak?"

Krungu jawabanku mau, dheweke banjur ketok lega.
Ngusap luh neng
pipine, senajan ta isih mimbik-mimbik manja banget.

"Besok Pak Dhe belikan yang namanya celana kodok ya?

Tahu enggak kamu?"

Jawabane ponakanku mung gedhek-gedhek. Ora ngerti apa

kuwi sing jenenge
kathok kodhok. Kamangka dhek jaman cilikanku, kathok
kodhok kuwi
istimewa banget. Saben bocah yen krungu tembung kathok
kodhok bisa banjur senenge ora mekakat. Kathok kodhok
dadi favorite bocah-bocah. Mergane yen dienggo anget
tur ora mlotrak-mlotrok.

Aku banjur crita marang ponakanku ngenani kathok

kodhok kuwi.

Sawatara crita bab kathok kodhok, pikiranku kelingan

dhek jaman semana
aku duwe kathok kodhok sing anyar. Aku dolanan
ingkling karo kanca-kancaku neng ngomah. Nanging,
blaik, ing tengah-tengahe dolanan ingkling, aku
ngebrok (ngising neng kathok). Suara pret....
preet.... preeet.... banjur ambune wah...jan ora
karuwan! Kanca-kancaku banjur padha bengok alok:
"Oeeee, Letug ngebrok! Letug ngebrok!" Mboko siji
kanca-kancaku padha mlayu nyingkiri aku karo nutup
irunge.

Aku mung bisa nangis nggugug ditinggal kanca-kancaku.

Aku nangis merga
kathok kodhokku sing anyar dadi reged kena abyuran
saka wetengku.

Ora let suwe, nanging, sing nyedhaki aku ora liya ya

ibuku. Aku ora
dinesoni. Ibuku malah mung gumujeng. Aku banjur
dicandhak digawa
menyang wc.

Ibuku ora wegah ngresiki regedanku. Ibuku ora wegah

nyedhaki ambune
regedanku. Ibuku ora wegah nyandhak awakku lan nyawiki
aku. Ibuku ora
duka weruh kathok kodhok anyarku dadi reged. Lan aku
banjur meneng anggonku nangis. Aku mandeng ibu sing
isih gumujeng lan gawe tentreme atiku.

Kelingan pengalaman mau, aku mung bisa ngguyu dhewe.

Kathok kodhokku
sing anyar wis reged lan mambu. Nanging aku bisa nemu
gumuyune ibu sing ora ilang saka rasaku.

Yen ing kulawarga isih ana ibu sing bisa gumuyu,

ngresiki reregedaning
anak, sepira begjane wong neng alam donya yen akeh
sing isih padha bisa gumuyu uga ngresiki reregeding
urip bebrayan.