Professional Documents
Culture Documents
Δεν φταίω εγώ... η ρίζα μου τα φταίει.
Δεν φταίω εγώ... η ρίζα μου τα φταίει.
της.Τρόπαια ο πίνακας του Μπόστ: "Καλυμέρα σας κε αυτώ θα περάση" και μία
φωτογραφία, μ`ένα κοριτσάκι με πλατινέ μαλλιά. Τώρα πώς κατέληξα
κοκκινομάλα, και προσφάτως με χάλκινες ανταύγειες, αυτό είναι μια άλλη
ιστορία.
Περνάνε τα χρόνια, μαμά. Όταν ήμουνα παιδί, μου 'λεγες: «Αύριο που θα
σπουδάσεις»... «Αύριο που θα κάνεις δική σου οικογένεια»...
Μ' έπιανε πανικός με το «αύριο»: Δηλαδή; Σήμερα Δευτέρα. Αύριο Τρίτη, εγώ
πρέπει να σπουδάσω, ΚΑΙ να κάνω οικογένεια!
Με καθησύχαζες: «Τρόπος του λέγειν». Κι όμως! Δεν ήταν τρόπος του λέγειν.
Στην κυριολεξία έτσι κύλησε η ζωή, μαμά. Μέσα σε μια μέρα περάσανε τόσα
χρόνια. Βαθιά ανάσα, και κατάδυση στην ζωή. Όνειρα, επενδύσεις, διαψεύσεις,
φιλίες. Ο πρώην, οι πρώην, τα πρώην. Που αλώσανε την ζωή μου, και πάντα
1
συμβιβαζόμουν με όποια αρετή τους ήταν πρόχειρη. Τόσο έντονος ο φόβος της
μοναξιάς τότε. Τι παράξενο αλήθεια. Στα άγουρα νιάτα να φοβάμαι. Και τώρα
στα χρόνια της ωριμότητας, να έχει γίνει η καλύτερη φίλη μου. Άβυσσος η
γυναικεία ψυχή.