I Informatie

De titel van het boek is ‘Vier gelijke stenen’. Dat is zo omdat Marion in het
concentratiekamp steeds zocht naar vier ‘gelijke’ stenen. Als ze die vond had ze weer
hoop dat haar familie de verschrikkelijke Holocaust zou overleven.
De schrijfster is Marion Blumenthal Lazan.
Het boek is vertaald door Annet Fransen.
De uitgeverij is Verbum en de eerste druk was in 1996.

II Vorm
Het boek hoort in de categorie ‘Oorlog’.
Het verhaal is goed opgebouwd, het wordt afwisselend vertelt vanuit een ik-
perspectief en een alleswetende vertellen. Er komt eigenlijk niks onbekends in het
boek voor.

III Inhoud
Het gaat over een meisje, Marion, die in het stadje Hoya woonde in de Tweede
Wereldoorlog. Samen met haar ouders en broer wilde ze naar Amerika verhuizen. Ze
werd samen met haar familie door Duitsers gevangen genomen en naar kamp
Westerbork afgevoerd. Daar woonde ze 4 jaar, maar toen er nog meer Joden kwamen
werden ze naar Bergen-Belsen gebracht. Daar woonden ze ook een paar maanden,
waarna ze daarna door de Dodentrein werden weggevoerd omdat het gas bijna op
was! Toen moesten ze bijna elke dag stoppen om doden te begraven langs het station.
Ze zijn uiteindelijk na de bevrijding uit de trein bevrijdt door Russen. Daarna zijn ze
op een boerderij gaan wonen en onderduiken. Daar overleed Marions vader aan de
Tyfus, een ziekte die toen erg heerste. Uiteindelijk is Marion samen met haar moder
en broer toch naar Amerika verhuisd waar ze haar man Nathaniel Lazan ontmoette
en met hem trouwde.
De schrijfster vertelt over haar leven in de oorlog en wil mensen laten zien hoe erg dat
was.
Het onderwerp zou ook in mijn leven kunnen komen, als er ineens een derde wereld
oorlog uitbreekt. Maar dat lijkt me niet. Het verhaal gaat over de Tweede
Wereldoorlog en toen was ik nog lang niet geboren. Mijn opa & oma wel.
Ik dacht zelf dat ik me niet kon identificeren met iemand, maar volgens mijn zusje
ben ik net als Marions moeder; Zij stopt niet met praten als ze eenmaal ergens over
begint.
Opvallende verschillen met de Nederlandse literatuur zijn er niet, het is goed
geschreven met een goed thema en ook duidelijke motieven zoals willen verhuizen in
oorlog. De personages zijn normale mensen.
Ik kreeg wel een beeld van hoe Duitsland er in die tijd uitzag. Nu klopt het beeld vast
niet meer met de werkelijkheid, het is ook al een tijdje geleden.

IV Functie
Dit boek spreekt ook buiten het land van herkomst en de tijd ons nog steeds aan
omdat de oorlog een heel interessant onderwerp is. Duitsland is 1 van onze
buurlanden en het was ook niet zo gek lang geleden. Waarschijnlijk ook omdat
oorlogen nog steeds voorkomen.
V Jouw reactie
Ik verwachtte heel veel interessante en spannende historische dingen te lezen. Dat
was ook het geval. Er werden veel details gegeven over hoe het leven in de Tweede
Oorlog was, zeker voor een jong meisje. Het was een spannend verhaal.
Wat de meeste indruk op mij heeft gemaakt is toch wel dat de Duitsers zo wreed
tegen de Joden waren. Ze werden letterlijk hun huizen uitgesleept en gedumpt in een
trein om vervolgens vergast te worden. Ik kan eigenlijk nog steeds niet geloven dat
zoiets ooit heeft kunnen gebeuren. Ik vind het heel erg. Alleen omdat ze joods waren
werden ze maar afgemaakt.

De recensie

Het boek is heel persoonlijk geschreven, het is een levensverhaal. Het is geschreven
door Marion Blumenthal Lazan die in het jaar van de bevrijding 8 jaar oud was.
Het gaat over Marion zelf, die tijdens de Tweede Wereld Oorlog met haar familie in
Duitsland woonde. Ze wilden een overtocht maken naar Amerika via Nederland maar
werden door Duitsers gevangen genomen en naar kamp Westerbork afgevoerd om
daar als vluchtelingen te leven. Toen het daar te vol werd, werden Marion, haar
ouders en broer naar het concentratiekamp Bergen-Belsen gebracht. Daar hebben ze
gewoond totdat ze door de zogenaamde ‘Dodentrein’ werden weggevoerd omdat het
gas, om mee te vergassen, bijna op was. Ze moesten zowat elke dag stoppen om
doden langs het station te begraven. Gelukkig bereikten ze hun eindbestemming niet
want ze werden bevrijdt door de Russen nadat Duitsland zich had overgeven. Helaas
overleed Marion’s vader aan de tyfus die toen heerste. Uiteindelijk zijn ze toch met
z’n drieën naar Amerika verhuisd waar Marion haar man Nathaniel Lazan ontmoette
en met hem trouwde.
Het is een heel mooi, spannend maar ook zielig verhaal. Het was vreselijk om in de
oorlog te leven en al helemaal als je een jood was.