Κόντρα στην τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου µεγάλου κεφαλαίου, ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας σε ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ

Σήµερα, η εργατική τάξη και συνολικά οι εργαζόµενες λαϊκές µάζες βρίσκονται µπροστά σε µια αρνητική και οδυνηρότατη
οικονοµικο-πολιτική κατάσταση για τα ταξικά τους συµφέροντα ως αποτέλεσµα της παγκόσµιας οικονοµικής κρίσης και της
χρεοκοπίας της ελληνικής οικονοµίας, που οδήγησαν στην όξυνση της εξάρτησης της χώρας από την ΕΕ και το ∆ΝΤ, µέσω της
επιβολής του Μνηµονίου και της κατεδάφισης των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων. Η επιβολή του Μνηµονίου
δικαιολογήθηκε ως απαραίτητη για τη µείωση του ελλείµµατος και του εξωτερικού χρέους, αλλά ο πραγµατικός της στόχος είναι η
ένταση της εκµετάλλευσης των εργαζοµένων από το ξένο και το ντόπιο κεφάλαιο.

Η οικονοµία της χώρας οδηγήθηκε στα τέλη του 2009 σε ανοιχτή χρεοκοπία ως
αποτέλεσµα του «εκρηκτικού µίγµατος» υψηλού ελλείµµατος του προϋπολογισµού
και δυσβάσταχτου εξωτερικού χρέους σε συνδυασµό µε την παγκόσµια οικονοµική
κρίση υπερπαραγωγής. Το έλλειµµα και το χρέος ήταν µε τη σειρά τους αποτέλεσµα
του δανεισµού µε τοκογλυφικούς όρους, της εφαρµογής ακραίων νεοφιλελεύθερων
µέτρων από τις κυβερνήσεις Ν∆ και ΠΑΣΟΚ (µε κραυγαλέο παράδειγµα τις θητείες
Καραµανλή την περίοδο 2004-2009), και της καταστροφής του παραγωγικού ιστού
της χώρας, αναπόφευκτες εξελίξεις της ολοένα και βαθύτερης εξάρτησης της χώρας
από το διεθνές χρηµατιστικό κεφάλαιο, και ιδιαίτερα από την ιµπεριαλιστική
Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι συνέπειες της παγκόσµιας οικονοµικής κρίσης γίνονται
δραµατικότερες για την ελληνική οικονοµία και εξαιτίας της συµµετοχής-ένταξης
της Ελλάδας στην ΕΕ και στο Ευρώ. Αυτό το «µοναδικό» νόµισµα έχει υπηρετήσει πρώτα και κύρια τις κυρίαρχες ιµπεριαλιστικές
δυνάµεις µέσα στην ΕΕ (κυρίως Γαλλία, Γερµανία), επεκτείνοντας την οικονοµική και πολιτική τους ισχύ. Μέσα στις συνθήκες
της καπιταλιστικής οικονοµικής κρίσης τα ισχυρά γαλλο-γερµανικά µονοπώλια προσπαθούν να αυξήσουν την κερδοφορία τους
εντείνοντας την εκµετάλλευση των εξαρτηµένων χωρών (ανάµεσα στις οποίες βρίσκεται και η Ελλάδα). Σε αυτό το σηµείο
πρέπει να αναφερθεί ότι µαζί µε την εξάρτηση από τα ξένα µονοπώλια, ένας άλλος παράγοντας που συνέβαλε στην εντεινόµενη
δηµοσιονοµική κρίση είναι η καταλήστευση του δηµόσιου πλούτου από το ντόπιο κεφάλαιο µέσω της λεηλασίας δισεκατοµµυρίων
ευρώ σε σκάνδαλα, όπως αυτά των δοµηµένων οµολόγων, του Βατοπεδίου και των κατασκευαστικών έργων της Ολυµπιάδας.
Το αδιαµφισβήτητο της χρεοκοπίας της ελληνικής οικονοµίας – που όµως αµφισβητείται σχεδόν απ’ όλες τις πολιτικές
δυνάµεις του τόπου – διαφαίνεται-τεκµηριώνεται από την ανάλυση των σχετικών οικονοµικών δεδοµένων: 1. δυσθεώρητο
εξωτερικό χρέος πλέον των 300 δις. Ευρώ ή περίπου 120% του ΑΕΠ (σε µια χώρα µε ελάχιστη βιοµηχανική παραγωγή και
ανύπαρκτη ‘’βαρειά βιοµηχανία’’) 2. τεράστιο έλλειµµα πάνω από 30 δις. Ευρώ ή 14,5% του ΑΕΠ (έλλειµµα που αναµένεται να
αναθεωρηθεί τουλάχιστον στο 15,5%), 3. τοκογλυφικό επιτόκιο δανεισµού 7-10% µε spread 500-700 και πλέον µονάδες βάσης
(επιτόκιο µε το οποίο δανείζονται µόνο χρεοκοπηµένες οικονοµικά χώρες), 4. αδυναµία «διαχείρισης»-εξυπηρέτησης του
εξωτερικού χρέους, 5. τριπλή αυστηρότατη επιτήρηση της χώρας από την τρόϊκα Κοµισιόν-ΕΚΤ-∆ΝΤ και καθορισµός της
οικονοµικής πολιτικής όχι από την εκλεγµένη κυβέρνηση αλλά από τα κλιµάκια των ιµπεριαλιστικών Οργανισµών, 6. προσφυγή
στο λεγόµενο «µηχανισµό στήριξης» (=µηχανισµός υποδούλωσης) των ΕΕ-∆ΝΤ για περαιτέρω δανεισµό µε τοκογλυφικό
επιτόκιο ύψους 5%, η οποία ουσιαστικά συνιστά και παραδοχή της χρεοκοπίας. Όλα αυτά καθιστούν την Ελλάδα χώρα υπό την
κατοχή (χωρίς στρατό µεν αλλά µε οικονοµικά-πολιτικά µέσα) της τρόικας, µε ευθύνη τόσο της ΕΕ όσο και της κυβέρνησης
ΠΑΣΟΚ. Επιβάλλεται να τονιστεί ότι οι αποφάσεις σύνδεσης-ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ και κατ’ επέκταση στην ΕΕ-
ΟΝΕ υπήρξαν αποκλειστικά στρατηγική επιλογή του ντόπιου µεγάλου κεφαλαίου, της κυρίαρχης αντιδραστικής αστικής τάξης
της χώρας – αποφάσεις επιζήµιες για τα ταξικά συµφέροντα προλεταριάτου- αγροτιάς αλλά και για τα εθνικά συµφέροντα.

Το «Μνηµόνιο» – η αποικιοκρατικού χαρακτήρα συµφωνία δανεισµού της Ελλάδας από την ΕΕ και το ∆ΝΤ – εκτός από
µνηµείο υποτέλειας αποτελεί συνάµα και το «νεκροταφείο» όλων των κατακτήσεων των εργαζοµένων. Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ υπό
την καθοδήγηση των εντολέων της (ΕΕ-ΕΚΤ-∆ΝΤ-ντόπιο κεφάλαιο), και µε τη στήριξη Ν∆ και ΛΑΟΣ, επιβάλλει τα πιο ακραία
νεοφιλελεύθερα µέτρα µείωσης µισθών και συντάξεων, αύξησης της µαζικής ανεργίας, σαρωτικών ιδιωτικοποιήσεων αλλά και
λεηλασίας των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και ξεπουλήµατός τους στο ξένο κυρίως αλλά και στο ντόπιο κεφάλαιο, µε
καταστροφικές συνέπειες για τους εργαζόµενους αλλά και τον τόπο.
Στο «νεκροταφείο» του Μνηµονίου «αναπαύονται» ήδη η 13η και 14η σύνταξη άλλα και ο 13ος και 14ος µισθός των
εργαζοµένων, ενώ θεσπίστηκε σύνταξη στα 65 χρόνια και µε 40 χρόνια δουλειάς και µε τρόπο υπολογισµού των συντάξεων που
οδηγεί σε πραγµατική µείωση τους κατά 40%. ∆οµικό στοιχείο του Μνηµονίου είναι ότι προβλέπει τη συνεχή λήψη νέων µέτρων
όταν το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο κρίνει ότι δεν αυξάνεται σύµφωνα µε τους στόχους του, η κερδοφορία του. Η «επικαιροποίηση»
του Μνηµονίου τον περασµένο Αύγουστο επέφερε και την ουσιαστική κατάργηση των κλαδικών συλλογικών συµβάσεων
εργασίας, όπλο των εργαζοµένων ενάντια στις αυθαιρεσίες των «εργοδοτών»-καπιταλιστών. Έτσι, µε την ανοχή της ξεπουληµένης
ηγεσίας της ΓΣΕΕ, οι εργαζόµενοι αφήνονται µόνοι τους απέναντι στα αφεντικά τους να µην µπορούν να διαπραγµατευτούν καν
συλλογικά, τους όρους εργασίας. Η τεράστια µείωση των µισθών και των συντάξεων, η έκρηξη της µαζικής ανεργίας µε την
παράλληλη περικοπή του πενιχρού επιδόµατος ανεργίας, το µεγάλο ύψος του πληθωρισµού πάνω από 5,5% µαζί τα πρωτοφανή
κύµατα ακρίβειας και τη συνεχή αύξηση των έµµεσων φόρων σε είδη πρώτης ανάγκης, οι περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες µε
 µαχαίρι στις παροχές νοσηλείας των δηµόσιων νοσοκοµείων, η ένταση των
ταξικών φραγµών στην εκπαίδευση, η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της
δηµόσιας Παιδείας, η διάσπαση των επαγγελµατικών δικαιωµάτων που
απορρέουν από το πτυχίο, κλπ., επιδεινώνουν δραµατικά την κατάσταση της
εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών µαζών, οδηγώντας τις στη φτώχεια
και την απόλυτη εξαθλίωση.
Παράλληλα µε την θέσπιση των αντεργατικών-αντιλαϊκών µέτρων
προχωράει και η φασιστικοποίηση της κοινωνικής ζωής και ο εκφασισµός
του αστικού κράτους µε στόχο την αποδυνάµωση των αντιστάσεων του
εργατο-λαϊκού κινήµατος, ενόψει των ολοένα και πιο ισχυρών κοινωνικών
συγκρούσεων που θα επέλθουν αναπόφευκτα από την εντεινόµενη
καταπίεση των µαζών. Η αστυνοµοκρατία και η βίαιη καταστολή
οποιασδήποτε µορφής κινητοποίησης έχουν γίνει πλέον κανόνας και συνδυάζονται µε την περιστολή των δηµοκρατικών
ελευθεριών (νέος τροµονόµος, νοµιµοποίηση της παρακολούθησης µε ηλεκτρονικά µέσα). Από την άλλη µεριά υπάρχει η σαφής
στόχευση για διάσπαση της ενότητας των εργαζοµένων µε την προώθηση του ρατσισµού, την αγαστή συνεργασία των κρατικών
κατασταλτικών µηχανισµών και των παρακρατικών φασιστικών οµάδων στα πογκρόµ ενάντια στους µετανάστες, οι οποίοι
αποτελούν αναπόσπαστο κοµµάτι της εργατικής τάξης, τους φασιστικούς-αντιµεταναστευτικούς νόµους της ΕΕ, καθώς και την
ιδεολογική προπαγάνδα των αστικών ΜΜΕ που διαβλέπει στη δηµιουργία του φασιστικού λεγόµενου ‘’κοινωνικού
αυτοµατισµού’’, ενάντια σε τµήµατα των εργαζοµένων που κάθε φορά κινητοποιούνται.

Σήµερα έχουν πλέον καταρρεύσει όλοι οι µύθοι για τα οφέλη της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΕ που εδώ και χρόνια
καλλιεργούσαν οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης, όπως της «ισότιµης συµµετοχής στην ΕΕ», της «διαρκούς
ανάπτυξης», της «σύγκλισης των οικονοµιών των χωρών-µελών της ΕΕ» και της «διαρκούς ευηµερίας». Μετά και την
κατάρρευση και του τελευταίου µεγάλου µύθου µιας ΕΕ-«σωτήρα» της Ελλάδας µε το «µηχανισµό στήριξης» (=µηχανισµός
υποδούλωσης) και το «σωτήριο» τοκογλυφικό επιτόκιο του 5%, η ολοένα και ασφυκτικότερη εξάρτησης της χώρας από τα
ισχυρά µονοπώλια της ΕΕ επαναφέρει µε ιδιαίτερη οξύτητα στο κέντρο της πολιτικής επικαιρότητας το αντιιµπεριαλιστικό αίτηµα
πάλης «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ», θέτοντας συνάµα στην ηµερήσια διάταξη ως άµεσο πολιτικό στόχο του αγώνα της
εργατικής τάξης και του λαού την ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ, Ε∆Ω ΚΑΙ ΤΩΡΑ, της Ελλάδας από την ΕΕ µαζί µε την έξοδο από την
ΟΝΕ και το Ευρώ.
Στις δηµόσιες αναφορές και αντιπαραθέσεις στους κύκλους της Αριστεράς σχετικά µε την έξοδο ή µη της Ελλάδας από ΟΝΕ-
ΕΥΡΩ-ΕΕ, οι περισσότερες πολιτικές δυνάµεις ουσιαστικά σιωπούν σχετικά µε την άµεση έξοδο της χώρας από αυτά τα
ιµπεριαλιστικά όργανα, αποδεχόµενες την τωρινή στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου παραµονής της Ελλάδας σε ΕΕ-ΟΝΕ-
ΕΥΡΩ. Έτσι, άλλοι προβάλουν ως µοναδικό καθήκον-αίτηµα την πάλη της εργατικής τάξης για την υπεράσπιση των λαϊκών
κατακτήσεων και την αντίσταση στο µνηµόνιο (ανάγοντας τον αγώνα της εργατικής τάξης σε αποκλειστικά «συνδικαλιστικό» και
µάλιστα χωρίς σαφή στόχο), αποσυνδέοντάς την απ’ την αντιιµπεριαλιστική πάλη κατά της ΕΕ, µεταθέτοντας την έξοδο της
Ελλάδας από την ΕΕ από το σήµερα στη µακρινή προοπτική της λεγόµενης «Λαϊκής Εξουσίας-Λαϊκής Οικονοµίας», όπως κάνει
το «Κ»ΚΕ, ή του «σοσιαλισµού» των διαφόρων οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (που και στις δυο περιπτώσεις
παραµένουν στο πλαίσιο του καπιταλισµού), ενώ άλλοι κριτικάρουν τη θέση για άµεση έξοδο από την ΕΕ ως «εθνικιστική
αποµόνωση», αντιπροτείνοντας την τροτσκιστική θέση της συνολικής διάλυσης της ΕΕ, στα πλαίσια της «πανευρωπαϊκής
επανάστασης». Τα συνθήµατα αυτά σηµαίνουν ουσιαστικά παραίτηση από την αντι-ιµπεριαλιστική πάλη στο εδώ και το τώρα
και διαιώνιση της ιµπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν δυνάµεις, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που
σπέρνουν αυταπάτες για φιλολαϊκή µετατροπή της ΕΕ, θεωρώντας ότι µπορεί να υπάρξει καπιταλισµός µε «ανθρώπινο πρόσωπο».
Στην ίδια γραµµή παραίτησης από το αίτηµα της εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ είναι και η αναπαραγωγή της κινδυνολογίας που
το κεφάλαιο και τα παπαγαλάκια του εκφράζουν, ως προς το «τεράστιο κόστος» της εξόδου από την ΕΕ για την «πατρίδα». Στην
πραγµατικότητα, το µέγεθος του κόστους παραµονής της Ελλάδας στην ΕΕ είναι ασύγκριτα µεγαλύτερο για την εργατική τάξη, το
λαό και τη χώρα από εκείνο της αποχώρησής της. Η αποχώρηση από την ΕΕ αποτελεί το πρώτο βήµα και τη βασική προϋπόθεση
για χαλάρωση της ιµπεριαλιστικής εξάρτησης, δηλαδή στο βαθµό που η νέα (καπιταλιστική βεβαίως ακόµη) Ελλάδα, θα
απαλλαγεί από όλες τις γνωστές δεσµεύσεις-εξαρτήσεις που απορρέουν από την ένταξή της στην ΕΕ (όπως τον καθορισµό της
οικονοµικής πολιτικής, κλπ.) αλλά και από τις εντολές-αποφάσεις των Βρυξελλών, και την υποχρέωση να εφαρµόζει τις
ντιρεκτίβες των ιµπεριαλιστικών Οργάνων της ΕΕ που εκφράζουν και υπερασπίζουν τα ταξικά συµφέροντα των ισχυρών δυτικο-
ευρωπαϊκών µονοπωλίων.

Την ύπαρξη του πραγµατικού γεγονότος της οικονοµικής χρεοκοπίας της χώρας έχουν αµφισβητήσει όλες οι αστικές δυνάµεις
καθώς και οργανώσεις (κοινοβουλευτικές και µη) µε αναφορά στην Αριστερά. Σε αυτό το πλαίσιο, κάποιες δυνάµεις µιλάνε για
επαναδιαπραγµάτευση του χρέους που ουσιαστικά σηµαίνει νέο δανεισµό µε τοκογλυφικούς και πάλι όρους καθώς και
επιµήκυνση του χρόνου αποπληρωµής του χρέους και της επιτήρησης από τα ιµπεριαλιστικά όργανα. Άλλες δυνάµεις απορρίπτουν
πλήρως την άρνηση πληρωµής του χρέους, µεταθέτοντας και αυτήν την άµεση αναγκαιότητα, στην αλλαγή στα πλαίσια ενός
µελλοντικού «αντικαπιταλισµού».
Η άρνηση αναγνώρισης και η µονοµερής στάση πληρωµών ολόκληρου του χρέους (στα πλαίσια της υπαρκτής χρεοκοπίας της
ελληνικής οικονοµίας), που αποτελεί – σε άµεση σύνδεση µε την ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ, Ε∆Ω ΚΑΙ ΤΩΡΑ, της Ελλάδας από την ΕΕ-
ΟΝΕ-Ευρώ – και την πρόταση πάλης της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» γι’ αυτή την κρίσιµη ιστορική περίοδο
(περίοδος που δεν υπάρχει επαναστατική κατάσταση, ούτε επαναστατικό κόµµα της εργατικής τάξης) σηµαίνει την άρνηση από
πλευράς της εργατικής τάξης και του λαού να πληρώσουν για την κρίση και για την καταλήστευση του δηµόσιου πλούτου, πάνω
στις οποίες το κεφάλαιο και η κυβέρνηση δικαιολογούν την επιβολή των πλέον άγριων αντεργατικών µέτρων και ζητάνε από το
λαό να κάνει µαζί µε τους πλουσίους «κοινές θυσίες για την πατρίδα», σαν να ήταν αυτός που δηµιούργησε την κρίση, λήστεψε τα
ταµεία και λήστεψε τα λεφτά του δηµοσίου.
Οι δυνάµεις που αρνούνται να προτείνουν στάση πληρωµών – αντικειµενικά ευθυγραµµιζόµενες µε την κυβέρνηση και το
σύνολο των αστικών πολιτικών δυνάµεων που κι’ αυτές δεν θέτουν τέτοιο ζήτηµα – για να δικαιολογήσουν τη στάση τους
εµφανίζουν αυτό το αίτηµα πάλης πως τάχα απευθύνεται στην κυβέρνηση, ή ότι είναι «θετική πρόταση» στα πλαίσια του
συστήµατος, δηλαδή συµβάλλει στην αντιµετώπιση της κρίσης προς όφελος του συστήµατος. Αντιθέτως, το αίτηµα της
µονοµερούς στάσης πληρωµών απευθύνεται αποκλειστικά στην εργατική τάξη και σε όλες τις εργαζόµενες λαϊκές µάζες,
θέτοντας ξεκάθαρα το ζήτηµα της ανάγκης άµεσης, καθηµερινής και εντεινόµενης πολιτικής δράσης απέναντι στην εξαθλίωση που
τους επιφυλάσσει το καπιταλιστικό σύστηµα.Θεωρούµε ότι κινητοποιήσεις-απεργίες που ως µόνο στόχο έχουν την υπεράσπιση
των κεκτηµένων και δεν έχουν σαφή στόχευση και προοπτικές επιτυχίας αφού είναι µόνο «µερικές», ενώ ζούµε στην ιστορική
περίοδο µίας συστηµικής κρίσης του κεφαλαίου και των οργάνων του (τράπεζες κλπ), όπου πρώτα απ’ όλα µπαίνει ξεκάθαρα το
ζήτηµα, της βιωσιµότητας αυτού του συστήµατος ή του αφανισµού των εργαζοµένων. Η υιοθέτηση της στάσης και άρνησης
πληρωµών του χρέους, δηλαδή η µη αναγνώριση και πληρωµή του χρέους από την εργατική τάξη και το λαό, µπορεί ως
σύνθηµα πάλης να κινητοποιήσει πλατιά στρώµατα της κοινωνίας που βρίσκονται µπροστά στον κίνδυνο της εξαθλίωσης, γιατί
αφενός το χρέος δεν είναι δηµιούργηµά τους, αλλά της αντιδραστικής αστικής τάξης, και δεύτερο, στο µεγάλο µέρος του είναι
προϊόν των τοκογλυφικών επιτοκίων δανεισµού. Ο βαθµός που αυτό το σύνθηµα θα µπορέσει να µεταφραστεί σε καθηµερινή
πολύµορφη δράση, θα είναι ο τρόπος µε τον οποίο το κίνηµα από τη µεριά του θα «εκβιάσει»-πιέσει την (οποιαδήποτε) κυβέρνηση
να σταµατήσει να δίνει ρευστό για να σώσει τις τράπεζες και να δανείζεται µε τοκογλυφικά επιτόκια, από τα οποία θα µπορούσαν
να εξοικονοµηθούν πολλά χρήµατα για µισθούς και συντάξεις. Η κλιµάκωση του αγώνα γύρω από το αίτηµα της στάσης
πληρωµών, σε συνδυασµό πάντα και άµεση σύνδεση µε την έξοδο, εδώ και τώρα, της χώρας απ’ την ΕΕ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩ, είναι ο
µόνος ρεαλιστικός τρόπος εφαρµογής του συνθήµατος «την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές», δηλαδή οι τράπεζες και
βιοµήχανοι και όσοι καταληστεύουν το δηµόσιο πλούτο.

Πάλη για την υπεράσπιση των λαϊκών δικαιωµάτων σε δουλειά-ασφάλιση-δηµοκρατικές

ελευθερίες και την επανακατάκτηση των κατεδαφισµένων κατακτήσεων

Ο άµεσος στόχος της πάλης της εργατικής τάξης και των πλατιών εργαζόµενων µαζών, σε αυτή την πολύ δύσκολη περίοδο,
είναι η υπεράσπιση των ταξικών τους συµφερόντων σ’ όλα τα επίπεδα, η υπεράσπιση των κατακτήσεων-δικαιωµάτων που δεν
έχουν πληγεί από τη λαίλαπα του Μνηµονίου και η επανα-κατάκτηση των κατεδαφισµένων κατακτήσεων που κερδήθηκαν µε
αιµατηρούς αγώνες πάνω από ενός αιώνα. Πιο συγκεκριµένα κύριοι στόχοι πάλης πρέπει να είναι:

Αγώνας για την απαγόρευση των απολύσεων και την επαναπρόσληψη όλων των απολυµένων

∆ηµόσια, δωρεάν και καθολική ασφάλιση και υγεία

Επαναφορά της 13ης -14ης σύνταξης σε όλους τως συνταξιούχους και του 13ου-14ου µισθού στους εργαζόµενους στο δηµόσιο

Αυξηµένα και χωρίς όρους επιδόµατα για όλους τους ανέργους για τον συνολικό χρόνο της ανεργίας

Σεβασµός στις συλλογικές συµβάσεις και απαγόρευση των εκβιαστικών «ατοµικών & επιχειρησιακών συµβάσεων»

Μείωση των έµµεσων φόρων που πλήττουν αποκλειστικά τις πλατιές λαϊκές µάζες και ειδικά στα είδη πρώτης ανάγκης

Υπεράσπιση του δηµόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστηµίου και συνολικότερα της παιδείας

Σταµάτηµα της συνεχιζόµενης ιδιωτικοποίησης της δηµόσιας περιουσίας και του ξεπουλήµατος των κοινωνικών υπηρεσιών

Φορολόγηση των επιχειρήσεων από 20-25% στο 35-40%

Χτύπηµα της φοροδιαφυγής / εισφοροδιαφυγής των καπιταλιστών, χωρίς χαριστικές ρυθµίσεις ‘’περαίωσης’’

∆ραστική µείωση των δαπανών για στρατιωτικούς εξοπλισµούς και αύξηση του προϋπολογισµού για παιδεία και υγεία

Φορολόγηση συνολικά - και όχι µόνο της ακίνητης- της αµύθητης περιουσία της εκκλησίας, που άλλωστε δεν της ανήκει

Υπεράσπιση του πανεπιστηµιακού ασύλου που αποτελεί ύψιστο δηµοκρατικό και λαϊκό δικαίωµα

Χωρίς όρους νοµιµοποίηση όλων των µεταναστών που ζουν και εργάζονται στη χώρα

Αντίσταση στην κρατική τροµοκρατία

Η πάλη ενάντια στο Μνηµόνιο και συνολικά ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου απαιτεί τη µέγιστη δυνατή κινητοποίηση
των δυνάµεων της εργατικής τάξης και των πλατιών εργαζόµενων µαζών ώστε να διαµορφωθούν οι συνθήκες για την ανατροπή
τους.
Η εργατική τάξη και το σύνολο των εργαζοµένων δεν κατάφεραν το προηγούµενο διάστηµα να αποκρούσουν τις επιθέσεις του
ξένου και ντόπιου κεφαλαίου (επιθέσεις που προσπαθούσαν να εδραιώσουν εδώ και αρκετά χρόνια), όπως αυτές προωθήθηκαν
από τρόικα-κυβέρνηση και εκφράζονται στο Μνηµόνιο. Αυτό οφείλεται στη προδοτική γραµµή της ταξικής συνεργασίας των
ξεπουληµένων ρεφορµιστών εργατοπατέρων των ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ και των αντίστοιχων παρατάξεων που ηγεµονεύουν σε αυτές,
ΠΑΣΚΕ-∆ΑΚΕ-ΠΑΜΕ-ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ. Από τη µία ο εργοδοτικός συνδικαλισµός των ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ (µε ηγεσία
ΠΑΣΚΕ, στήριξη ∆ΑΚΕ και την ανοχή των ΠΑΜΕ-ΑΠ) µε τη µόνο για τα µάτια του κόσµου κήρυξη µονοήµερων(!) απεργιών,
τις οποίες δε φροντίζουν ούτε να οργανώσουν-προπαγανδίσουν στοιχειωδώς, που νοµοτελειακά οδήγησαν στη ολοένα και
µειούµενη µαζικότητα και συµµετοχή τη στιγµή που ήταν αναγκαία η έκρηξη των κινητοποιήσεων. Από την άλλη, η πάγια
διασπαστική τακτική των ρεφορµιστών του ΠΑΜΕ, που µε τις ξεχωριστές απεργιακές συγκεντρώσεις, την εργατοπατερίστικη και
ιδιοκτησιακή συµπεριφορά µέσα στα σωµατεία (µέχρι και τη συγκρότηση αµιγώς παραταξιακών(!) σωµατείων, διασπώντας ακόµα
και ήδη υπάρχοντα σωµατεία µε τη δικαιολογία ότι αυτά είναι «ξεπουληµένα» επειδή δεν ακολουθούν το ΠΑΜΕ), και την
υποταγή των όποιων κινητοποιήσεων στους στενούς εκλογικούς
σχεδιασµούς τους, υπονόµευε και υπονοµεύει µόνιµα την ενότητα
και µαζικότητα των κινητοποιήσεων, καθιστώντας τις
αναποτελεσµατικές.
Η ουσιαστική αντίσταση ενάντια στα µέτρα που επιβάλλονται
συνεχώς µε το Μνηµόνιο και σύµφωνα µε τις ορέξεις του διεθνούς
και ντόπιου κεφαλαίου, απαιτεί ένα πλατύ και ενωτικό µέτωπο που
θα αντιλαµβάνεται ότι πραγµατικά ταξική δράση δεν είναι οι
ξεχωριστές συγκεντρώσεις µε το πρόσχηµα της δήθεν µεγαλύτερης
αγωνιστικότητας, αλλά αντίθετα η κοινή δράση µέσα στους
χώρους δουλειάς, η δηµιουργία νέων πρωτοβάθµιων σωµατείων
και η ανασυγκρότηση των υπαρχόντων, το ξαναζωντάνεµα των
φοιτητικών συλλόγων, η ανάπτυξη των λαϊκών αντιστάσεων σε
επίπεδο γειτονιάς και γενικά ότι συµβάλλει στην ενότητα του
εργατολαϊκού κινήµατος και της αγωνιστικής απάντησης από
τη βάση του κινήµατος, ανεξάρτητα από τους εργατοπατέρες
ρεφορµιστές.
Ακόµα, στο πλαίσιο της πάλης για την ενότητα της εργατικής
τάξης και κόντρα στην στόχευση του κεφαλαίου και των
εργατοπατέρων να διασπάσουν τις δυνάµεις των εργαζοµένων, το
εργατικό κίνηµα θα πρέπει να παλέψει για την άµεση, ισότιµη και
χωρίς όρους ένταξη των µεταναστών (µε ή χωρίς ‘’χαρτιά’’) και
των ανέργων στα σωµατεία και κατ’ επέκταση στο κίνηµα, βήµα
που θα µαζικοποιήσει και θα κάνει αποτελεσµατικότερη τη δράση
του κινήµατος.
Το παράδειγµα της ενότητας των κινητοποιήσεων των γάλλων
εργαζοµένων δείχνει το δρόµο για την ανάπτυξη της µαζικής
αντίστασης του εργατολαϊκού κινήµατος. Η επιτυχία των
κινητοποιήσεων των γάλλων εργαζοµένων - σε ότι αφορά τη
µαζικότητα και τη µαχητικότητα τους - ενάντια στον αντι-
ασφαλιστικό νόµο του Σαρκοζύ, που παρέλυσαν τη Γαλλία για
µέρες, οφείλεται στο γεγονός πως σε µια χώρα µε 4 (!)
συνοµοσπονδίες εργαζοµένων (και παρά τις ιδεολογικο-πολιτικές
τους διαφορές), η ενότητα όλης της τάξης, των µεταναστών, των
ανέργων, της νεολαίας θεωρείται κεκτηµένο και εφαρµόζεται στην πράξη µε το συντονισµό των κινητοποιήσεων τους, χωρίς
καµία πολιτική-συνδικαλιστική δύναµη να διανοείται να προβεί στην ταξική προδοσία της διάσπασης, που σηµαίνει αυτόµατα
και αποδυνάµωση του ταξικού αγώνα.
Η πρόταση της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» προς την εργατική τάξη, τη νεολαία και το λαό για µονοµερή
στάση πληρωµών ολόκληρου του χρέους και ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ, Ε∆Ω ΚΑΙ ΤΩΡΑ, της Ελλάδας από την ΕΕ-ΟΝΕ-Ευρώ είναι
η µόνη που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση και ευθέως σε ρήξη µε τη σηµερινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου µεγάλου
κεφαλαίου παραµονής της Ελλάδας σε ΕΕ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩ, είναι η µόνη που εκφράζει τα λαϊκά και εθνικά συµφέροντα και
επιπλέον συµβάλλει στην ανάπτυξη της αντιιµπεριαλιστικής συνείδησης των πλατιών λαϊκών µαζών και είναι κατάλληλη
πολιτικά για την ανάπτυξη ενός πλατιού και ενωτικού αντιφασιστικού-αντιιµπεριαλιστικού κινήµατος. Ακριβώς αυτό τρέµει
το ντόπιο µεγάλο κεφάλαιο αλλά και τα µονοπώλια της ΕΕ, αφού αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για την αλλαγή του
αναγκαίου και απαιτούµενου συσχετισµού δυνάµεων για την προετοιµασία της οριστικής µελλοντικά απαλλαγής της χώρας από
τα ιµπεριαλιστικά δεσµά, που θα ανοίξει το δρόµο της προοπτικής της αντιιµπεριαλιστικής-προλεταριακής επανάστασης και του
σοσιαλισµού-κοµµουνισµού.
Νοέµβρης 2010

Κίνηση για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ (1918-55)

Τ.Θ. 3689, 102 10 Αθήνα. Τηλ. 2108621543, email: anasintaxi@yahoo.com

http://anasintaxi.awardspace.com – http://anasintaxi.blogspot.com