Haftalık!
15 Aralık 2010
Alakır vadisinde yapımı plan-
lanan 8 adet hidroelektik santrali
(HES)’nden 6’sına sahip olan ‘ADO’ ma-
dencilik elektrik üretim sanayi ve ticaret
a.ş’nin sahibi Cem Sak’ın vekili Ender Çak-
mak tarafından, Antalya’nın merkezinde-
ki bir üst geçide asılan ‘DOĞA KATİLİ ADO’
pankartıyla ilgili, Alakır vadisindeki köy-
lerde yaşayan ve ADO’nun vadide yap-
mak istediği HESlere karşı kanuni hakları
doğrultusunda dava açmış bulunan kişi-
ler hakkında savcılığa ‘suç duyurusunda’
bulunuldu.
Berlin’de Yunanistan’daki anar-
şist tutsaklarla dayanışmak adına 3 ATM
cihazı ateşe verildi. Otonom bir grup Ber-
lin’deki bu üç kundaklama saldırısını üst-
lendi. Eylemler Kreuzberg, Friedrichshain
ve Neukoelln’de gerçekleşti. Verilen mesaj:
“30 Kasım gecesi Friedrichshain, Kreuzberg
ve Neukölln’de 3 ATM’yi ateşe verdik. Bizler
Yunanistan Devletinin aldığı esirlerle daya-
nışmamızı ifade ediyoruz. Yunanistan’daki
o tutsakların isimleri kalplerimizde sonsuz
yerleri var! Özgürlük için! İsyan için! Yanan
kalpler grubu”
Mersin Limanı’nda gemiden in-
dirilme sırasında kaçan ithal anguslardan
biri, girdiği yazıhaneyi birbirine kattı. Yol-
dan geçen araçlara saldırarak zarar veren
angus, bir petrol istasyonundaki sigorta
şirketine ait yazıhaneye girerek zarar ver-
di. Camları kıran ve ortalığı savaş alanına
çeviren angus, uzun uğraşlar sonucu pi-
kaptan atılan iple yakalandı.
Salıpazarı’da bulunan Orya Enerji
önünde basın açıklaması yapacağını duyu-
ran Loç Vadisi Koruma Platformu üyeleri
basın açıklamasının ardından “şirket toprak-
larımızdan gidene kadar buradayız” diyerek
kaldırımlara oturdular. Orya Enerji’nin Loç
vadisinde yapmış olduğu inşaatın pek çok
hukuk kurallarını hiçe sayarak ve imar izni
olmadan başladığına işaret etmek isteyen
köylüler şirket önünde İmarsız taşınmaz
olmaya geldik dediler ve oturma eylemine
başladılar. Oturma eylemi sırasında bir çok
grup Loç Vadilileri ziyarete gelmeye başla-
dı. Eylem halen sürüyor. Doğası ve toprak-
ları için mücadele eden köylüler dayanışma
bekliyor.
Medrano Sirki Protestosunda Arbede ve
Loç Vadisi Direnişiyle Dayanışma
Hayvan Özgürlüğü İnisiyatifi ve Direnişin
Ritmi, hayvanlara uygulanan işkence ve
zulmü protesto etmek için Maçka Kü-
çük Çiftlik Parkı’nda bulunan Medrano
Sirki’nin önünde eylemdeydi. Protesto ey-
lemi sırasında sirk girişine doğru yürüyüşe
geçen eylemcilere sirk görevlileri saldırdı.
Saldırıya karşılık veren eylemciler slogan
ve ritimleri arttırarak sirkin önünden git-
karşı 4 gündür sürdürdüğü oturma eylemiy-
memeye ve hayvan zulmünü teşhir etmeye
le dayanışmak üzere sirkin önünden ayrıldı.
kararlı olduklarını gösterdiler.
Orya Enerji’nin önüne kadar yürüyen eylem-
E
ciler doğayı yok eden Orya Enerji’ye karşı
ylemde “Sirkler eğlence değil işkence-
Loç Vadisi halkının yanlarında olduklarını
dir. İnsana, hayvana, gezegene özgür-
ifade ettiler. Bir süre Direnişin Ritmi’nin
lük” yazılı pankart açan kara ve kara/yeşil
çalmasının ardından oturma eylemi Pazartesi
bayraklı eylemciler, “Sirklere gitme işkence-
yeniden başlamak üzere sona erdi.
yi engelle”, “Sirkleri kapatın hayvanları bı-
rakın”, “Katil Medrano yeryüzünden defol”,
Eylemde okunan bildiri:
“Zulme Karşı Doğrudan Eylem!”, sloganla-
rı attı. Eylemciler sirklerin, insanların göz-
İstanbullular, 9 Eylül’den bu yana
lerinden ırak hayvanlara uyguladığı zulüm
137 yıldır sömürüyle, kölelikle ve hayvan-
ve işkenceyi teşhir etmek için hazırladıkları
lara uyguladığı şiddetle ayakta duran Med-
10 litrelik kırmızı boyaları Medrano sirkinin
rano Sirki’nin sunduğu gösteriler ile kahka-
önüne dökmesi üzerine sirk çalışanları ara-
haya boğuluyor, heyecanlanıyor, eğleniyor.
larında yeniden gerginlik tırmandı. yumruk-
Bugün burada hayvanlara olan zulmü ve
laşmaların başlamasıyla arbedeye dönüşen
işkenceyi eğlence olarak pazarlayan tüm
eylemde; polislerin, eylemcilerden bir ka-
hayvanlı sirkleri protesto etmek, bu zulüm
çının sirk çalışanlarınca içeriye çekilip darp
merkezlerindeki sömürüyü teşhir etmek
edilmesine uzunca bir süre seyirci kalması
amacıyla toplandık.
dikkat çekerken, yaralanmalardan sonra sivil
polislerin araya girmesiyle gerginlik yatıştı.
Sirkler, hayvanlara yapılan zulüm, zorlama,
tutsaklık ve işkence merkezidir. Bu ticaret-
Basın açıklamasında, hayvanlara yönelik
haneler, eğlenceyi değil, zulmü ve işken-
zulüm ve işkenceyi eğlence olarak sunmakla
ceyi pazarlar. Çivili sopa, kırbaç, elektroşok
suçladıkları sirki protesto için toplandıkları
çubuğu, kanca gibi işkence aletleri kullanı-
söylendi. Sirklerin hayvanlara yapılan zu-
larak bir eğitim sürecine zorlanan, ardından
lüm, zorlama, tutsaklık ve işkence merkezli
işe yaramayacak hale gelene kadar kullanı-
olduğu ifade eden eylemciler açıklamaların-
lıp atılan, öldürülen, açlıkla ve dayakla ter-
da, “Bu ticarethaneler, eğlenceyi değil, zul-
biye edilen bu hayvanlar; parlak, albenili,
mü ve işkenceyi pazarlar. Çivili sopa, kırbaç,
ışıltılı gözüken kıyafetler ve süslerle dona-
elektro şok çubuğu, kanca gibi işkence alet-
tılıp eğlence sektörünün kölesi haline geti-
leri kullanılarak bir eğitim sürecine zorlanan,
riliyor. Hayvan Özgürlüğü İnisiyatifi olarak
ardından işe yaramayacak hale gelene kadar
özgürlük için, insanın insana uyguladığı;
kullanıp atılan, öldürülen, açlıkla ve kırbaçla
insanın hayvana uyguladığı ve gezegen
terbiye edilen hayvanlar, parlak albenili, ışıl-
üzerinde kurduğu tüm tahakküme karşı
tılı gözüken kıyafetler ve süslerle donatılıp
herkesi direnişe çağırıyoruz. Özgürlüğün
eğlence sektörünün kölesi haline getiriliyor”
bir parçası, hayvan özgürlüğü için;
dedi. Eylemde ayrıca polisin geçen hafta bir
öğrenciye saldırarak bebeğini katletmesine
Bu işkencehanelerin ayakta kalmasına
gönderme yapmak üzere bazı eylemciler ha-
seyirci kalmayın, işkencehanelere destek
mile kılığına girdi, bazıları ise “Hamileyim,
olmayın, bu zulmün devam ettirilmesine
Eylemdeyim” dövizleri taşıdılar.
ortak olmayın, çocuklarınıza eğlence olarak
zulmü izlettirmeyin.
Açıklama devam ederken yerdeki kırmızı bo-
yaları su dökerek temizleyen sirk görevlileri,
Hayvan Özgürlügü İnisiyatifi
süpürge ile boyaları hayvanseverlere atması
hayvanozgurluguinisiyatifi@gmail.com
üzerine yeniden gerginlik yaşandı. Durumu
attıkları sloganlarla ve hayvanların nakliye-
Not: Şu anda karşımızda bulunan polis,
si için kullanılan tırların ve sirk tabelasının
geçen hafta, 300 metre yakınımızda devlet
üstüne yazılama yaparak bir süre daha pro-
şiddetiyle bir kadının karnındaki
testo eden eylemciler daha sonra eylemlerine
1
bebeğini öldürmüştür. Bu olayı da
son vererek, Salı Pazarı’nda bulunan Orya
şiddetle kınıyoruz.
Enerji’nin önünde Loç Vadililerin HES’lere
Benimle konuşmaya devam et
Kendi kendini ve diğerlerini
anlamayla yüzleşmek; varlığını far-
ketmenin şüphelenilmeyen görünü-
mü, sıklıkla keşfedilir. Hakkında çok
az bildiğimiz bir sorunla ya da daha
önce hiç tanışmadığımız bir insana
yaklaştığımızda, bir panik duygusu
hissederiz (ya da sevinç. Hiçbir zaman
tamamiyle net olmayan ince bir farklı-
lık) Onu çözmeyi başarabilecek miyiz?
Kendimize sorarız. Ve cevap her zaman
olumlu değildir.
B ir çok zaman “yabancıya” şüpheyle
bakarız, şüphe henüz sistemleştiril-
memiş farklılıkta her zaman var olur. Bu
“yabancı” bizi nereye götürecek? Ke-
sinlikle yeni şeylere doğru, ve bunlar ne
gibi olacaklar? İyi ya da kötü olabilirler,
ama onlar bizim dengemizi, nahoş bir
uyanma ve sonrasında sıklıkla yarattı-
ğımız uykumuzu (ve düşlerimizi) altüst
ederler.
Bundan, tamamiyle daha gerekli olan
kendimizi ortaya çıkarmamamız. Kişisel
dünyamız, bizim kendi dünyamız, tehli-
keye atıldığından beri bilinmeyene riski
göz aldığımızda, onu ölümüne savunma-
ya hevesliyiz; riskin sınırları duygusuz-
laşıyor ve açıklayıcı bir şema öneriyor.
“Yabancı”, insan ya da problem olsun,
bu yüzden kendi şemalarımızın dünya-
sında kataloglu; yapıda varolan biçimi
seyreltiyoruz, onu zorla bastırıyoruz,
ötekinin bizim ihtiyaçlarımıza boyun
eğmesini bekliyoruz. Böylece, “onu”
ayinsel davranışta öldürdükten sonra,
biz, katiller olarak kendi kapasitemizin
limitleri içinde yapabilir oluyoruz, onu
kendi amaçlarımıza uyumlulaştırarak,
kapsayıcı arzularımızı, düşlerimizi ve
uykumuzu bile beslemeye devam edip.
yeniden üretiyoruz.
Ve kesinlikle en kötüsü olmayan bu
yolla, bazılarımız, kendimizi, düzenle-
menin kozalağına sarmalıyor, yargılıyor
ya da onun farkında bile olmadan yargı-
yı erteliyor. Ama gündelik pratikte, bu
erteleme, onu şiddetle yapmaya ihtiyaç
duymadan kendi kendine bizim görüş
sahamızda her zaman diğerine güvenle
ifade edililiyor. Bu durumlarda, olmadı-
ğında varolmadığı gibi ortaya çıkabile-
cek olan, ahengi bulmaya genel gülünç
bulma duygusu yardım ediyor.
Lütfen, düzen için senin hakaretinin
bağırışı olmasın; bana senin hayat dolu
bir yaşama şeklini, dans eden niteliksel
mantığını göstermen yeterli, düzenin ve
hareketsizliğin mecburiyet adetini değil.
Yani, bana bunu mantıkla, dikkatli
2
bağlantılarla göster. Lütfen, bana
deli olduğunu söyle, tıpkı benim gibi,
ama bunu açıklıkla söyle. Lütfen, bana
karanlığın tüyler ürpertici berbatlığın-
dan bahset, ama gün ışığında söyle bana
bunu, böylece görebilirim; benim eğitil-
miş olduğum katı dilde temsil edilmiş
olarak, burada ve şimdi.
Yıkıma dair nağmelerinle cesaretlendir
beni -onlar benim kalbimin ihtiyaçları
olan tatlı ninniler- ama onlardan derli
toplu bir biçimde bahset, böylece ben
onları anlayabilirim ve yıkımın ne oldu-
ğunu anlattıklarından teşekkür edebili-
rim. Yani, kelimelerin bana iyice, derli
toplu bir biçimde ulaşmasını istiyorum.
Eyvah, eğer bağırmaya başlarsan, daha
fazla dinlemeyeceğim. Yıkmak iyi,
fakat mantığın tesir ettiği bir sırayla.
Yoksa, herşeyin anlaşılamaza karardı-
ğı tekrar edilemez kaosun içine gireriz.
Evet, varsayalım, bir festival gününde
bir Cezayirli pazarındaki kafa karıştırıcı
bağırışlar sayesinde bile birşeyler bana
ulaşabilirdi, ama ben bu hayata, bu sağı
solu belli olmayan ve uçup giden dansa,
“yabancının” bu umulmadık görünüşüne
alışık değilim. Bu yaşam biçimi anahta-
rını, tamamiyle yakınlıktan oluşmuş bu
dili, benden önce koyman gerekli. Ko-
nuş bana, yalvarıyorum sana, böylece;
kelime, benim ve dünya arasında zaten
varolan göbek bağına dönüşüyor, böy-
lece, hiçbirşey birden kaosun karanlık
boyutunun içine atılmış olarak kendini
göstermiyor.
Bana aşktan bahset, senin aşkından, be-
nim için, mümkün olan her türlü aşktan,
en uzak ve anlaması zor olan dahil, iç
sıkıntısıyla süren aşkın şiddetinden, şid-
det ve ölümden, ama, onu aklın gözle-
riyle görebilmeme izin vererek, aşkın
hapsedilmesinden bahset, çamurlu ve
bozulabilir kelimeler dünyasında tutsak
edildiğinden. Ondan dikkatlice bahset
bana, sana yalvarıyorum, böylece kal-
bim onun yankılarını taşıyabilir. Sonra,
ondan bir yaşam biçimi yapacağım. Ve
gerçekten, bana ondan bahsettiğinden
beri, aşk bana yakın olacak ve kendimle
beraber onu her yere taşıyacağım, biri-
Alfredo M. Bonanno
nin; cebinde birisinin bıçağını taşıması
gibi, güvenlik sağlayan ağır bir eşya
gibi. Şu diğer ihtimale olduğu gibi, bir-
den gözlerimin önünde kendini gösteren
o kadın; şu “yabancı” gibi, gecenin ka-
ranlığındaki bir hırsız gibi, burada artık
beni çağırmıyor, gece hala benimle ko-
nuşabilecek görkemli feryadını terkedi-
yor.
Bana gelecek toplumdan bahset, anar-
şiden, senin ve benim inandığımızdan,
bana onun belirsizlik koşullarını tarif
et, öngörülemez insan ilişkilerinin tüm
kısıtlamalardan tamamen kurtarıldığın-
dan; senin dinginliğinle, inandırıcı keli-
melerle, ipini koparıp kaçan; duyguların
kışkırtıcılığını anlat bana, bir günden
ertesi güne kaybolmayan yıkım için
nefret ve arzudan, sonunda geçmişin
tüm kabuslarından farklı olan, toplumun
damarlarında akan ve yayılmasını dur-
durmayan korku ve kandan bahset. Söy-
le bana, sana yalvarıyorum, ama beni
ürkütmeyen bir yolla yap, ondan derli
toplu bir şekilde bahset bana, ne yapa-
cağımızı konuş benimle, sen ve ben,
ve diğerleri, ve yoldaşlar, ve hiç yoldaş
olmadıklarımız, ama bir andan diğerine
anlayanlar, hep beraber, kurarak, şimdi
biraz, biraz burada, azar azar, herşey
hayattayken, yani gerçek hayat, yine
güzelleşmeye başlıyor. Fakat, bana onu
anlaşılabilir mantıkla anlat. Senin için-
de haykıranı benim kulağıma haykırma,
korkutuyor beni. Onu kendine sakla.
İhtiyaçlarını ve fikirlerini -benim fikir-
lerimle birlikte- düzenleme zorluğunu
kendin sürdür. Benim arzularımın her
türlü kabulünden seni uzağa yönlendi-
ren boyun eğmez kuvveti kendine sakla,
yine de senin kendi bastırılamaz oluşun,
aynı benim gibi, tüm düzenlemeye mu-
halif. Bana tüm bunları söylemeyerek,
beni korkutmayı durdurabilirsin.
Yalvarıyorum sana, bana daha fazla en-
dişe edilecek birşeyler verme.
Çeviri: Emre Özkapı
Kaynak: Canenero, Kara Köpek (1994-1997)
 İtalya’da polis öğrencilere müdahale etti
İtalya’da üniversitelere yönelik reform tasarısı-
nı ülke genelinde protesto eden öğrencilere
başkent Roma’nın belirli bölgelerinde polis mü-
dahale etti. Kara Blok ve militan eylemcilerin
öğrenci yürüyüşlerine katılmasıyla polisle çatış-
malar meydana geldi. Roma - Temsilciler Meclisi
civarındaki bazı sokaklarda, Roma’nın alışveriş
mekanlarından Corso caddesinde göstericiler ile
polis arasında yaşanan çatışma, ortalığı savaş ala-
nına çevirdi. Çatışmalarda öğrencilerin yanı sıra
güvenlik güçlerinden de yaralananlar olduğu ve
10 öğrencinin gözaltına alındığı açıklandı. Polisin
müdahalesinden sonra öğrenciler, Corso cadde-
si ve Popolo meydanındaki bazı mağazaların ve
araçların camlarını kırdı, bankamatikleri tahrip
ederek çöp konteynırlarını ateşe verdi. Polis ve
göstericiler arasındaki kovalamaca zaman zaman
ara sokaklarda da devam ederken, Babuino cad-
desinde mali polise ait bir otomobil ve bir kam-
yonet öğrenciler tarafından ateşe verildi. Babuino
caddesindeki arbede sırasında başından yarala-
nan bir kızın hastaneye kaldırıldığı belirtildi.
Göstericilerin Ulpiano caddesinde Sivil Savunma
Müdürlüğü’ne ait bir binaya da taşlar, yumurtalar
ve motolof kokteylilerle saldırdıkları, ancak bina
sakinleri arasında yaralanan olmadığı ve saldırı-
nın püskürtüldüğü kaydedildi. Protestocuların
yoldan söktükleri trafik levhalarının boruları, elle-
rindeki sopalar ve taşlarla etrafa dehşet saçmaya
başlamalarından sonra, Corso caddesindekiler
başta olmak üzere, esnafın kepenk indirerek dük-
kanlarını ve kendilerini koruma altına almayı yeğ-
lemeleri dikkat çekti.
Yunanistan; Savaştayız:
Politik Tutuklamalar ve Devlet Terörizmi
K atledilen Alexandros Grigoropoulos’un an-
masından bir gün önce, 6 Aralık’ta Yunan de-
mokratik diktatörlüğü toplumun gelmekte olan
ayaklanmasından korunmak için trajikomik bir
biçimde baskı mekanizmalarını faaliyete geçirdi.
Rejimin bütün uşakları kamuoyunu yanıltmak ve
toplumun direnen kesimlerini terörize etmek için
alarm halinde. Dün gece (4 Aralık) anti-terörist ti-
min pislikleri silah bulunduğu iddiasıyla Atina, Pi-
raeus, Selanik, Agrinio ve Crete’de pek çok bina ve
sosyal mekâna baskın yaptı. Devlet medyasının
iyi maaşlı kuklaları polisin “terörizme karşı başa-
rısı” için histeri ve terör üreten şenlikler hazırladı.
24 saat sonra bulunan cephanenin hiçbir saldırı-
da kullanılmadığı anonsu yapıldı.
Tüm bir günlük kasıtlı habersizlikten sonra, 5 Ara-
lık akşamında polis Atina, Piraeus ve Crete’de ya-
kalanan altı kişinin isim ve fotoğraflarını ifşa ede-
rek “vatandaşlardan” daha bilgi istedi. Yakalanan
altı kişiden ikisi için “Ateş Hücreleri” davasından
tutuklama kararı vardı. Aynı gece Selanik’te, anti-
terörist timinin gizli sivil polisleri Selanik Üniversi-
Erkek-Devlet Şiddetine Karşı Kadınlar Meydandaydı
4 Aralık günü Tayyip Erdoğan’ı
protesto etmek için toplanan öğrenciler
polis tarafından şiddete uğramış,19 yaşın-
da hamile bir kadın ise polise ‘hamileyim,
vurmayım’ demesine rağmen polis kadının
kasıklarına ve karnına vurarak çocuğun
düşmesine neden olmuştu.
B ugün kadınlar erkek-devlet şiddetini
protesto etmek için galatasaraydan taksi-
me yürüdüler. Anarşist kadınlar da kara bay-
raklarıyla yürüyüşe destek verdiler. Eylemde
Anarşist kadınlar sık sık ‘her devlet katildir,
her polis katildir’ sloganları attılar, yürüyüş
güzergahında “Üzgün değil öfkeliz!”, “Ka-
dınlar sokakta” yazılamaları yaptılar. Yürü-
yüşün ardından okunan basın açıklamasında
‘ hamile kadının eylemde ne işi var, o yaşta
hamile kalınır mı?” gibi adice değerlendir-
meler yapılmakta, Emniyet Müdürlğü’nden
gelen açıklama ile birlikte de bu olayın üstü
yine elbirliğiyle örtülmeye çalışılmaktadır.
Bu saldırı ilk değil, biz kadınlar, erkek devlet
düzeni tarafından senelerdir tacize, tecavü-
ze uğruyor, cinsel şiddete maruz bırakılıyor,
katlediliyoruz. Hamile bir kadına yönelik
yapılan son saldırı da bu erkek egemen düze-
nin neticelerinden biridir. Ancak biz kadınlar
dün olduğu gibi bugün de, tüm bu saldırılara
karşı sessiz değil, öfkeliyiz. Karşılaştığımız
her saldırı; bizleri yıldırmıyor, aksine daha
da öfkelendiriyor. Biz kadınlar; dayanışma-
mızdan aldığımız güçle kararlılığımızı koru-
yoruz. Arkadaşımızın yaşadığı bu korkunç
saldırının da; darp eden polisten, emri veren
amirine, olayın üstünü örtmeye çalışan ba-
kanlardan, Başbakana, medyaya kadar bir
bütün olarak devlet şiddeti olduğunu bili-
yoruz.’ diyen kadınlar basın açıklamasının
ardından dağıldılar.
Anarşist Kadınlar’ın yayınladıkları bildiri:
‘HAMİLEYİM VURMAYIN!’
Dedi, çünkü karşısındaki karaltının içinde bir
nebze vicdan olduğunu düşündü. 19 yaşında
kadın arkadaşımız içinde büyüttüğü yepyeni
bir dünyayla mücadele verirken karnındaki
dünyasını Taksim ilk yardım hastanesinde ku-
tuya koyup çöpe attılar, kafasındaki dünyası-
na ise ‘hamile ise ne işi var eylemde’ diyerek
karanlıklarıyla saldırdılar.
tesi’ndeki öğrenci bölgesinde konuşlanmış
“Nadir” adlı anti-otoriter işgal mekânına
baskın düzenledi. Kâğıtlara ve bilgisayarla-
ra el koydular, içerideki insanları dövdüler
ve bu sırada bir dizi alıkoyma ve 11 tutuk-
lama vardı. Mekânın dışında düzinelerce
insan dayanışma için bir araya geldi. Üni-
versite kampüsü içerisindeki özel güvenlik
kulübesine yapılan bir saldırıyı polis baskını
izledi.
Polisler aynı zamanda anarşist “Agrinio
Haunt” yakınlarındaki Agrinio sokaklarını
kapattı. Bölgedeki elektrikler “anti-terörist
baskınlar” özrüyle kesildi. Cunta, alıkonu-
lan ve tutuklananları en temel avukatlarıyla
görüşme hakkından 24 saat boyunca mah-
rum etti.
Şu devlet güçleri nasıl da 19 yaşında birinin
karşısında bile böylesine organize oynu-
yorlar oyunlarını. Yazarı bir yandan polisi
bir yandan medyası bir yandan. Demokrasi
mücadelesinin neferleri çıkıyor ortalara; de-
mokratik olmadığımız için oluyor efendim
bütün bunlar diye söyleniyorlar. Daha fazla
demokrasi 19 yaşındaki kadın arkadaşımızın
karnındaki iki aylık bebeği polisin öldümesi-
ne panzehir olacakmış. Ama yanılıyorsunuz
efendiler; tam da demokratik olduğumuz için
oluyor bütün bunlar!
Hamile hamile eyleme katılınmaz diyenlere;
Yapış yapış erkek söylemlerinizi çekin kadın-
ların bedenlerinden artık. Kadınlar istediği
zaman istediği yaşta cinselliği yaşayabilir ve
isterse hamile de kalır, hamile haliyle de ey-
leme katılabilir. Var olan, doğan doğmayan
bütün çocuklar meşrudur. Gayrımeşru çocuk
yakıştırması yapanlar en az çocuk katili polis
kadar gayrımeşrudur. Polisle empati kurma
meziyetinize bazen hayran kalmamak im-
kansız. Beyinlerinizde metamorfoz sonucu
oluşmuş bir lob olduğunu düşünmeye başlı-
yoruz yazdıklarınız sonucu. Aranızdan bekli-
yoruz ‘ne işi varmış onun da o copun altında’
diyecekleri. Mantık o mantıktır.
Kadınlara çağrımızdır,
Karnında çocuk taşıyan taşımayan tüm ka-
dınlara isyan çağrımız vardır. Bir artı olarak
hamile kadınların artık çocukları için de isyan
saati başlamıştır. Vakit onun vaktidir. Eyleme
katılmak en çok hamile kadının meşruluk ala-
nıdır. Çocuğuna daha güzel bir yaşam alanı
açmaktan daha doğal ne olabilir?bKadın
kurumları yarın Galatasaray meydanında
toplanacaklar. Biz de anarşist kadınlar olarak
devlet-polis şiddetini kınamak için kara bay-
raklarımızla onların yanında olacağız. İsyan
eden kimse yalnız değildir, ya da artık devir o
devir değildir…
ANARŞİST KADINLAR
Ankara Üniversitesi Siyasal
Bilgiler Fakültesi’ne anayasa konulu bir
panel için gelen AKP’li Burhan Kuzu
Öğrenci Kolektifleri tarafından protes-
to edildi. Yumurta yağmuruna tutulan
Kuzu salonu terk etti. Öğrenciler sivil
polisleri de dışarı attı. Daha sonra
çevik kuvvet biber gazı kullanarak
kampüse girdi.
CHP’li Buca Belediyesi’nde
taşeron çalışırken işten atılan 7 işçi,
taleplerini iletmek üzere gittikleri CHP
Buca İlçe Binası’nda polis saldırısına
uğradı. 6 işçi gözaltına alındı.
3
 Uygarlığa Dair Yedi Yalan
1 . İlerleme. “İlerleme” yalanı onun sa-
dece iyi ya da kaçınılmaz olduğu değil;
onun (hep) var olduğu, bizim de onu her
zaman düz bir çizgi şeklinde, tek yönlü,
sürekli ve olumlu anlamdaki değişim ola-
rak tecrübe ettiğimizdir. “İlermeyi” bu şe-
kilde düşünebiliriz; çünkü kültürümüzün
merkezinde yer alan bir yalandır ve her
yerde onun yanılsamaları ve fantezileri
bulunmaktadır:
“Alt” sınıflardan “üst” sınıflara yüksel-
diğimiz bir eğitim sistemi var – ama bu
yükselme gerçek değil, sadece bize anlatı-
lan bir masal. Deneyim yerine kalıplaşmış
hikâyeler, sezgi yerine akıl, çeşitlilik yeri-
ne tek tiplilik, bağımsızlık yerine kabul-
lenme ve doğaçlama yerine tahmin edile-
bilirliği koyduğumuz bu değişim, egemen
sisteme daha iyi uyum sağlamamız için.
Ardından “alt” mevkilerden “üst” mevki-
lere yükselmemiz gereken ücretli çalışma
sistemi gelir. Ama çok azımız bunu yapar
ve her halükârda “üst” (mertebe) yalnız-
ca egemen sistemin ilgimiz, değerlerimiz
ve ruhlarımız üzerinde daha sıkı bir haki-
miyete sahip olduğu anlamını taşır. Bunda
sonra ise, değişimlerin, duygusal uzaklığı-
mızı arttırırken dünya üzerindeki şiddetli
dönüştürücü gücümüzü de arttırması,
bizi uzmanlara daha da bağımlı kılma-
sı yahut Jerry Mander’in ruhsal akraba
evliliği diye tabir ettiği bir süreç olan in-
sanların yarattıkları şeylerle gitgide daha
fazla kuşatılması gibi etkileri olduğunda
“daha iyi” ilan edilen teknoloji tarihi ge-
lir. Akraba evliliğimizin şimdiye kadarki
en derin noktası, neredeyse hepsi ilerleme
miti üzerine kurulmuş olan, sürekli artan
güç hayaliyle kendi mutluluk hormonu
seviyemizi ayarlamamız için bizi eğiten
ve en sonunda böyle bir hikâyenin aslın-
da nasıl biteceğini göstermek yerine bir
“galibiyet” ile bizi uğurlayan bilgisayar
oyunları dünyasıdır.
Gerçekte hiçbir şey mutlak surette “daha
iyi” hale gelmez, sadece ilişkileri değişir.
Farkındalık ve iş birliği yerine kopukluk
ve tahakkümü koyan bu ilişki değişimi
tersine çevrilebilir ama sürdürülemez. Sü-
rekli değildir ama kendi kendini sınırlar.
Olumlu değil yıkıcıdır.
2 . Evrim. Dünyanın pek çok değişim ge-
çirdiğine tezat oluşturacak bir fosil kaydı
bulunmaz. Buradaki yalan, “ilerleme” miti-
nin bu değişimlere dayandırılması ve bunla-
rın basit bir düz çizgide, tek yönde ve her
zaman “daha iyiye” gittiklerinin ilan edilme-
sidir. Bu, kolektif cinnetimizin kendini hak-
lı çıkarmak için kendi maskesini biyolojik
dünyaya geçirdiği dolambaçlı bir çıkarımdır.
Aslında biyolojik değişimler “ilerleme” ya-
lanının aksine her yönde gerçekleşir: azalan
ve artan popülasyonlar, büyüyen ya da kü-
çülen organizmalar ve sudan karaya karadan
da suya geçişler. Türlerin çevrelerine
4
daha iyi uyum sağlamaları ve fela-
ketler yaşanmadığı sürece yaşamın
Ran Prieur
bütünlüğünün daha çeşitli ve karmaşık hale
gelmesi dışında hiçbir şey “daha iyi” olmaz.
Ancak her şekilde uygar insan tersini yap-
mıştır! Dünyaya uyum sağlamıyor kendi-
mize uyması için onu bozuyoruz. Hatta dar
görüşlü kültürel fantezilerimize uyabilmek
adına kendimizi bozuyoruz. Türleri yok
oluşa sürükleyerek ve insan topluluklarını
yok ederek ya da tek tipte küresel bir kül-
türe asimile ederek çeşitlilik ve karmaşıklı-
ğı arttırmak yerine azaltıyoruz. Bu yüzden
Dünya’nın biyolojik tarihine ne ad verirseniz
verin uygarlık bunun bir uzantısı değil bu-
nun reddidir; bir felakettir.
3 . Her şey doğaldır. Neyse ki pek çok
insan bunun aptalca bir sözde-felse-
fi avuntu olduğunun farkında ama yine
de buna değinmek istiyorum. Bu sav,
“doğal”ın her şeyi içine alacak şekilde,
ben yaptım olduculukla yeniden tanım-
lanmasına bağlı olan anlamsal bir çar-
pıtmaya dayanıyor. “Uygarlık doğaldır
çünkü insanlar hayvandır”, “Zehirli atık
doğaldır çünkü yeryüzünden gelen mad-
delerden elde edilmektedir” vb. vb.
Gerçek insanlar “doğal” kelimesini bu
şekilde kullanmaz. Belki bu sopayı alıp
kafanıza geçirmem “doğal”dır, ama bunu
yapmamamı yeğlersiniz ve dolayısıyla bu
tercihinizi belirtmek ve savunmak için
“cinayet” gibi kelimeler tanımlarsınız.
Aynı şekilde, insanlar da plastik ağaçlar
yerine canlı ağaçlar, otoparklar yerine
çayırlar, dioksinli nehirler yerine içilebi-
lir suyu olan nehirleri tercih ettiklerini
belirtmek ve savunmak için “doğal”ı ta-
nımlar. “Doğal”ın gerçek anlamı budur
ve eğer kanserden ölmek ya da yeryüzünü
zehirli bir çöle çevirmek istemiyorsak do-
ğal ile doğal olmayanı dilbilimsel olarak
birbirinden ayırmak ve her gün pek çok
defa doğal olanı seçmek gibi bir sorumlu-
luğumuz bulunuyor.
Eğer daha dar bir tanım isterseniz; doğal,
doğa ile ortak yaşam içinde olmak demek-
tir. Doğa, yeryüzündeki ortak yaşam bü-
tünlüğü ve ortak yaşam ise karşılıklı ola-
rak birbirine ve bütüne faydalı olan, daha
faydalı olanın öncelikli olduğu biçimlerde
ilişkili olmak anlamına gelir. “Faydalı”nın
tanımlanması fakirleşmiş dilimizin sınır-
larını zorlar, ama tanım için otonom ve çe-
şitli canlılığın üretilmesi diyeceğim. Eğer
canlılığın ne anlama geldiğini bilmiyorsa-
nız, daha derinlemesine düşünün.
4 . Teknoloji tarafsızdır. Uygarlığa dair ya-
lanlar arasında en sinsi, çürütülmesi en
güç olanı ve insanların anlayışını en fazla
bozan budur. Öyle büyük bir yalan ve kendi
içinde öyle tutarlıdır ki anlaşılması ve açığa
çıkması oldukça zordur. Açığa çıkması basit
bir iddianın öğrenilmesine değil, farklı ve
daha karmaşık bütünlüklü bir düşünme tar-
zının öğrenilmesine bağlıdır.
Bu yalanın genellikle iç içe geçen iki biçi-
mi vardır. Teknolojiyi üstü örtülü şekilde
modern endüstriyel teknoloji olarak tanım-
layan birincisine göre, teknoloji bir bütün
olarak tarafsızdır. İkincisi ise her bir tekno-
loji öğesinin tarafsız olduğunu söyler. Benim
stratejim ikincisine saldırmak ve hiçbir özel
teknolojinin tarafsız olmadığını, her türlü
teknik, teknoloji ve aracın kendi amaç ve
ilişkiler silsilesine sahip olduğunu ortaya
koyarak ilkinin aptalca olduğunu göstermek.
Öncelikle, bu yalanın tuhaf olan “tarafsız”
tanımını ortaya koymak istiyorum: Bir şeyin
nasıl hem iyi hem de kötü işler yapabildiği-
ni anlatabiliyorsan o tarafsızdır. Bu tanımı
gerçek hayatta hiç kullanıyor muyuz? Bir
seri katil için kadınlara tecavüz etmesi ve
öldürmesinin yanı sıra vergilerini ödediği ve
bazen insanlara iyi davrandığı için “tarafsız”
der miyiz? Eğer bir fabrikayı nasıl sabote
edebileceğinizi öğrenmek için gün boyu ora-
da çalışıyor ve gece sabote ediyorsanız; önce
yardım ettiğiniz ama sonra fabrikaya zarar
verdiğiniz için “tarafsız” mısınız? Eğer be-
nim ülkem birbirleriyle savaşta olan iki ülke-
ye birden silah satıyor ve böylece birbirlerini
yok ettiklerinde kendisi en üstte yer alıyorsa
bunu tarafsızlık sayabilir miyiz? Elbette ha-
yır! Ama bunlar insanların teknolojinin ta-
rafsız olduğunu iddia ederken kullandıkları
aynı saçma argümanlar: Televizyon tarafsız
çünkü bir yandan bizi merkezi kontrole bağlı
tek tip bir kültürün pasif tüketicileri haline
getirirken diğer taraftan faydalı bilgiler ile-
tiyor. Barajlar tarafsız çünkü ekosistemleri
parçalayıp balıkların göç yollarını engelliyor
ama aynı zamanda elektrik de üretiyor. Atom
bombaları bile onlarla iyi şeyler yapıldığına
dair uydurma hikâyeleri düşünürseniz taraf-
sız olabilir.
Kandırmacanın sonraki aşaması ise önemli
olanın bir teknolojiyi “nasıl kullandığımız”
olduğunu söylemektir. Örneğin, arabalar ta-
rafsızdır, çünkü/dolayısıyla bir arabayı bir
yerden bir yere gitmek için ya da birini kas-
ten ezmek için kullanabilirsiniz. Ama Jacqu-
es Ellul’un işaret ettiği üzere ikincisi bir kul-
lanım şekli değildir; bir suçtur. Buna kullanım demek, değerlendirme
perspektifimizi arabaların normal kullanımı ve suç arasındaki yapay
boşluğa yerleştirerek bizi kandırır. Gerçekte ait olduğu yer, tam da
arabaların normal kullanımındaki en uç yanlılıktır.
Arabaların üretimi ve yakıtla doldurulması için “kaynakların” sömü-
rüsünü, yerli hakların sömürülmesi ya da katledilmesini ve zehirlerin
salınımını, hatta milyonlarca ölüme neden olan ve zehir sızıntısına
yol açan kazaları göz ardı eder ve arabalara sadece tüketim araçları
olarak bakarsak, bunlara içkin sıkıntı yaratan etkiler bulabiliriz:
Arabalar bizi bir yerden bir yere daha hızlı götürerek fiziksel çevre-
mizle aramıza mesafe sokar ve bu mesafenin içindeki boşluk cadde-
ler ve park alanlarıyla doldurulur. Toprağı öldüren kaldırımlar, şehrin
yayılması ve yol kenarı alışveriş merkezleri otomobil teknolojisine
aittir. Ayrıca bazı karmaşık nedenlere bağlı olarak belirli düşük eşik-
lerin ötesindeki hızlar aslında gidiş-geliş süresini arttırır. Bu mesafe
bir kez yaratıldığında her şey için arabaya ihtiyacınız olur. Ivan Il-
lich tarafından ortaya atılan bir konuyu şöyle abartabiliriz: Eğer Los
Angeles’ta yaşıyorsanız, bacaklarınızı kestirebilirsiniz.
Arabaları hayatımızdan çıkardığımızda otobanlarda günde 65 kilo-
metre yürümeye çalışmayız – kaldırım taşlarını söküp kendi toplu-
luğumuzu inşa ederiz ve böylece ihtiyacımız olan her şey yürüme
mesafesinde olur. Bir yere gidip gelmek için daha az zaman harcarız,
arabalara sarf ettiğimiz tüm zaman ve enerji bize kalır ve kendi ba-
caklarımızı kullanabilmemizden kaynaklanacak otonomiyi geri ka-
zanmış oluruz.
Daha iyi ilişkilere de sahip oluruz. Arabalar bizi her şeyin yanından
hızla geçirdikleri ve içlerine hapsettikleri için etrafımızdaki gerçek-
likten, diğer insanlardan ve doğadan izole ediliyoruz. Güçlü yakın
ilişkileri uzak zayıf ilişkilerle değiştirmemize olanak sağlıyorlar. On-
lar olmadan tam önümüzde duranlarla doğrudan ve sıklıkla temasa
geçer; komşularımızı ve toprağımızı tanırız.
Benzer kanıtları bilgisayarlar, televizyon, elektrik hatta yazı dili için
de öne sürebilirdim. Ama üzerinde durmaya çalıştığım nokta tüm
teknoloji kategorilerini reddetmek değil, “kullanım”dan bağımsız
olarak teknolojilerin içerisindeki ittifak ve motivasyonları görmeyi
öğrenmek ve onları bu anlayış temelinde kabul ya da reddetme de-
neyimi kazanmak.
“Kullanım” kelimesinin alışılageldik tanımı tartışılabilir olanı kendi
başına kurnazca sınırlayan bir dil oyunudur. Bu tanımın sadece tü-
keticilerin kullanımını içerdiğini ama herhangi bir şeyi herhangi bir
şekilde kullanmalarına üstü kapalı şekilde izin verilen mühendisleri
içermediğine dikkat edin. Otomobil bir teknoloji midir, yoksa içten
yanmalı motorun bir kullanım şekli midir? İçten yanmalı motor bir
teknoloji midir, yoksa ateşin bir kullanım şekli midir? Bazı kâdim
toplumlar tekerlek teknolojisini yalnızca çömlek yapımında kullanı-
yorlardı. Biz de böyle yapsak! “Hayır, hayır, araba bir teknolojidir
ve kullanımı arabayı sürdüğüm yerdedir. Sorgulamanıza izin verilen
tek şey bu.”
Bu tartışmayı sürdürürseniz, er ya da geç şöyle bir şeyler duyacaksı-
nız: “Arabalar benzin yerine elektrikli olabilir” ya da “Nükleer enerji
yerine güneş enerjisi kullanabiliriz”. O zaman bir teknoloji yerine bir
başkasını seçtiklerini ve onların da en başından beri teknolojilerin
tarafsız olmadıklarını bildiklerine işaret edebilirsiniz.
5 . Geri dönemeyiz. Yukarıdakiler gibi bu da dini bir doktrin-
dir – ama insanları “geri” gidebilmiş kâdim uygarlıkların
kalıntıları ve tarih boyunca sistemin dışına çıkıp doğaya yakla-
şabilmiş şanslı ya da istisnai bireyler tarafından net bir şekilde
çürütülmüştür. Ancak bir bakıma doğrudur: sömürücü toplum-
ların geri vitesleri yoktur; kaza yapana kadar hızlanmaya devam
ederler. Bu konuda düşünmekten kaçınmak için kendimize bir
sonraki yalanı söyleyebiliriz:
6 . Ya hep ya hiç gelecek. Bu hikâyeye göre sadece iki olasılık
vardır: kesintisiz endüstriyel uygarlık ya da dünyanın topyekûn
sonu. Kesintisiz uygarlaşma genel olarak ilişkilerin tahakküm ve
kendi içine çekmeye dönüştürülerek kesintisiz olarak kullanımı an-
lamına gelir. Teknoloji severler için bunun anlamı diğer gezegenler-
de madencilik yapılması ya da daha derin sanal gerçeklik olabilir.
Liberaller için ise refah içindeki bir ülkenin 20. yüzyılın sonundaki
üst-orta sınıf hayatının idealleştirilmiş bir sürümünü alıp tüm dün-
yaya yaymak ve mekanik merkezi kontrolle sonsuza kadar orada
kalmak anlamına gelebilir. Bizim uygarlığımızın başarısız olduğu-
nu varsayarsak – gözlerinizi kapatın! Başarısızlıktan kaçınmak için
ne yapmak “zorunda” olduğumuzdan bahsedebileceğimiz, korkunç
ve kesin bir bilinçsizlik dışında ortada hiçbir şey yok. İnsanlar bunu
“eğer sera gazı salınımlarını on yıl içinde yüzde 50 azaltmazsak çok
geç olacak” türünden çıldırtıcı muğlak ifadelerle dile getiriyor. Ne
için çok geç?
Önerilen reformların hem politik bakımdan imkânsız hem de yeter-
siz olması, uygarlığımızın rayından çıkmış ve rayına oturmadıkça
yavaşlamayacak bir tren olması ve asıl geleceğin bakmamıza izin
verilmeyen bölgenin derinlerinde olacağı apaçık bir gerçektir. İnsan
dahil mevcut türlerin yüzde 95’inin yok olması düşünülemez bir
korku senaryosu değil, açıkça öngörebileceğimiz belli bir olasılıktır.
Daha ılımlı bir olasılık yarı ölü bir dünyada birkaç insanın hayatta
kaldığı Road Warrior senaryosudur. Bundan daha ılımlısı Avrupa’da
Roma’nın çöküşünün ardından gelen ve adına “karanlık” çağ denilen
duruma benzer bir politik adem-i merkeziyet ve ekolojik toparlan-
ma durumu olabilir. Söylemek istediğim bunu etkileyebileceğimiz!
Hayallerimiz ve eylemlerimiz ne tür bir dünyaya gideceğimizi et-
kileyebilir ama büyük ihtimalle alışık olduğumuz dünyayı devam
ettiremez.
Yangınlarda tüm binayı kurtarmaya çalışmaktan vazgeçtiğiniz ve
sadece kurtarabileceğiniz kadarını kurtarmaya çalıştığınız bir an ge-
lir. Ya hep ya hiç yalanının amacı bu zihinsel kaymayı önlemek ve
dikkatimizi bildiğimiz haliyle dünyayı korumaya çalışmaya ya da
tamamen vazgeçmeye kanalize edilmiş halde tutmaktır. Eğer kökten
farklı dünyaların mümkün olduğunu ve bunlardan bazılarının ger-
çekten hayata geçirilebileceğini anlar, hayal etmeye ve endüstriyel
uygarlığın canlı rakiplerini inşa etmeye başlarsak “ekonomiye” ve
özellikle de egolarını mevcut kültürle donatmış olan insanların duy-
gularına zarar vermiş olacağız. Egolarını korudukları bir başka yol
ise sıradaki yalan:
7
. Uygarlık bir kez meydana gelir. Bu tuhaf fikir de yukarıda-
kilere benzemektedir ama ortaya koyduğu önyargı uygar sis-
temler dışındakiler için değil diğer tüm uygarlıklar için de geçer-
lidir. Uygarlık yanlısı bunun uzayı sömürgeleştirmek ya da adına
ne derseniz onun için biricik şansımız olduğunu söyler. Uygarlık
karşıtı ise mevcut uygarlığı devirebilirsek uygarlığa benzer bir
şeyin bir daha asla var olmayacağını ileri sürer. İnsan bilinci-
nin gelecekteki dönüşümü hakkında benim bilmediğim bir şeyi
bilmeden, insanların böyle bir düşünceye nereden ulaştıklarını
anlamıyorum. Genel anlamıyla uygarlık gürültü ilerleyişini sür-
dürürken belirli uygarlıkların çökmesi tarihin acı bir dersidir.
Uygarlığı en genel ifadesiyle tahakkümcü bilinç ile sömürüye
olanak veren tekniklerin verdiğinden fazlasını sistematik olarak
alan bir toplum yaratan ittifakı olarak tanımlıyorum. Evet, pet-
rol tükenecek; ama uygarlıklar binlerce yıldır petrol olmadan
ortaya çıkıyor ve çöküyor. Bunun devam etmemesi için bir neden
göremiyorum. Genel yapı hiçbir şey üzerinden olmasa bile eğer
gerekirse kölelerin kas gücü ve evcilleştirilmiş hayvanlar üze-
rinden işleyebilir. Etrafa saçılmış metal ve donanımı, çağımızın
avare alışkanlıklarını ve eldeki teknik bilgileri bir araya topla-
dığınızda tamamen yok olacağımız ya da oldukça farklı bir şeye
dönüşeceğimiz ana kadar – ister kabul edeceğimiz ister direnece-
ğimiz – uygarlıkların var olması kaçınılmaz görünüyor.
Çeviri: Emre Onat
CinnetModern
5
Kendimizi korkunun tuzağından nasıl serbest bırakabiliriz?
1996’dan kırpılmış bir gazete parçası tutuyo-
rum elimde. Kıvrımları yıpranmış, sayfa sarar-
mış. Başlıkta şöyle yazıyor: “anne ayı trenlere
saldırıyor.” İki oğlu trenler tarafından öldürü-
lünce, anne bozayı geçen her trene saldırma-
ya başladı.
Ö nce bu gazete parçasını cüzdanımda
taşıdım, daha sonra çalışma masama
yazdım. Cesur olmanın, yaşıyor olmanın ne
olduğunu hatırlamama yardımcı oluyor.
Dünyanın iktidardakilerin açgözlülüğü,
nefreti ve deliliği yüzünden tahrip edildi-
ğini düşünürdüm. Elbette hala –herkesin
dikkat etmesi gerektiği gibi- öyle düşünü-
yorum ama kendi korku doluluğumuzun
bu tahriple nasıl işbirliği içinde olduğunu
her geçen gün daha iyi görmeye başladım.
Hayır, bunu aynı eski mısrayı kusarak, yani
tuvalet kağıdı kullandığım için ormanların
yok olmasında Wayerhaeuser’in CEO’su ka-
dar kabahatli olduğumu söyleyerek açıkla-
mıyorum. Gezegeni öldürenler için şefkat
duymamız gerektiğini, evimizi yıkanları
durdurmamız için önce tüm öfkemizi ken-
di kalplerimize yöneltmemiz gerektiğini
de söylemiyorum. Hepimizin gezegenin
tahrip oluşunda aynı sorumluluğa sahip
olduğunu ve kişisel olarak benim ve bir ta-
kım çevrecinin kolektif olarak yeterince saf,
iyi, sevgi dolu olmasının her şeyi gerçekten
düzeltebileceğini ifade eden gerçekdışı dü-
şünceyi tekrar etmiyorum.
Kesinlikle değil. Çünkü bu şekilde düzelme-
yecek.
Anne boz ayının kendi yüreğindeki saflık
için endişelendiğini sanmıyorum. O yal-
nızca sevdiklerini öldürenlere karşı eyleme
geçmek için kendi yüreğini dinledi.
Ormanların yok olmasında benim kabaha-
tim, tuvalet kağıdı kullanıyor olmaktan çok
daha büyük. Ormanları yok edenleri fizik-
sel olarak durdurmamam, kendi evimi ve
sevdiklerimin (insan ve insan olmayanlar)
evlerini vahşice ve anne ayının gösterdiği
sevgiyle savunmuyor olmam benim kaba-
hatim.
Biz sevginin pasifizm olduğunu varsayan
yanlış inançtan ötürü ıstırap çekiyoruz.
Anne bozayıların ya da diğer birçok anne-
nin bunu kabul edeceğinden emin değilim.
Çocuklarına zarar vereceğimi sanan birçok
anne at, inek, fare, tavuk, kaz, kartal, bay-
kuş, sinekkuşu tarafından saldırıya uğra-
dım. Çocuklarına zarar verenleri ya da ve-
recek olanları öldüren birçok anne tanıdım.
Eğer bir anne fare, kendisinin sekiz bin katı
6
büyüklüğünde birine saldırarak kendi
hayatını ortaya koymaya hazırsa, bu
onun kalbi hakkında bizim kalplerimize ne
söyler? (Anne fare kazandı bu arada)
Evimin yakınındaki akarsularda yüzen som
balığını sevdiğimi söylüyorum, ancak som
balıkları yok olma tehlikesiyle karşı karşı-
ya bırakılıyor, onlara yardım etmek için ne
yapabilirim? Onlarla ilgili yazılar yazıp, şar-
kılar söylerim, kalkıp yaşlı gözlerle onların
çamurlu akarsuda yumurtlamasını izleyebi-
lirim, ama ne yapabilirim?
Sorun karmaşık değil. Eğer som balığını
gerçekten önemsiyorsam, barajları ortadan
kaldırmam gerekir, orman endüstrisini, ti-
cari balıkçılığı, küresel ısınmayı durdurmam
gerekir. Bunların tümü aslında basit teknik
işler, ama ben bunları yapmıyorum.
Neden?
Bir sürü yarı entelektüel, yarı ruhani, yarı
ahlaki nedenler gösterebilirim, ancak ken-
dime karşı dürüst olduğumda asıl neden
korkuyor oluşumdur. Etkili bir şekilde ha-
reket edersem polis tarafından öldürülece-
ğimden ya da ömür boyu hapse mahkum
edileceğimden korkarım. Etkili hareket
edersem toplumdan dışlanacağımdan kor-
karım, birilerinin benden hoşlanmamasın-
dan, beni yargılamasından korkarım. İşte
son zamanlarda düşündüğüm bazı sorular;
eğer Naziler yahut başka faşistler Kuzey
Amerika’yı işgal etselerdi- uzun bir durak-
sama, bir kaş kalkar- hepimiz ne yapardık?
Mussolini’nin faşizm tanımını düşünün:
“Faşizme daha uygun olarak şirketçilik
(corporatism) denilmelidir, çünkü faşizm
devletin ve şirketlerin gücünün birleşti-
rilmesidir.” Peki, bu işgal edilmiş ülke ken-
disine demokrasi deseydi ve -çoğunlukla
herkes seçimlerin hile olduğunu anlamıştır
ama- vatandaşlara aynı faşist partinin farklı
kanatlarını (ya da Mussolini, Şirket) seçme
hakkı tanısaydı? Peki ya protestolara ya da
diğer şiddetten arınmış muhalefet biçimle-
rine, süvari birlikleri ve gizli polis tarafından
karşı konulsaydı? Onlarla savaşır mıydık?
Ya da mevcut bir direniş hareketine katılır
mıydık?
Peki ya iktidardakiler tesis ettikleri yasaların
onlara izin vermesiyle 18-35 yaş arası Yahu-
di erkeklerin üçte birini toplama kampları-
na tıktıklarında ne yapardık? Afrikan-Ame-
rikalılarla Yahudilerin yerini değiştirip, aynı
soruyu kendinize sorun.
Faşistler kırsal bölgelere radyasyon saçsa-
Derrick Jensen
lardı, yiyecek kaynaklarını zehirleselerdi,
kıtayı ormansızlaştırsalardı, ya da nehirleri
artık su içilemeyecek, yüzülemeyecek ka-
dar kirletselerdi, onlara direnir miydik?
Yalnızca toprakları değil, sevdiklerimizin
bedenlerini de diyoksinle -bilinen zehirli
maddelerden biri-, çok sayıda kanserojen-
le zehirleselerdi? Konuşmalarımda, dinle-
yicilere aralarından kaçının sevdiği kişileri
kanser yüzünden kaybettiğini sorarım.
Neredeyse yüzde sekseni ellerini kaldırır.
Şimdi soruyorum, iktidardakiler yalnızca
sevdiklerimizi değil, kendi bedenlerimizi
de zehirlerlerse onlara karşı direnir miyiz?
Eğer sevdiklerimiz ölürken, bedenlerimiz
zehirlenirken savaşmayacaksak, ne zaman
tavır alacağız? Hepimizin eşik sınırını, kor-
kumuzdan kurtulduğumuz ve sevdikleri-
mizin yanında eyleme geçtiğimiz noktayı,
bulması gerekiyor.
Neden bu kadar dehşete kapılmışız? Neden
korkuyoruz? Bu soruların hiçbiri retorik so-
rular değil. Bunlar, bu noktada, kendimize
sormamız gereken en önemli sorular.
En basit anlamda, korku bir şeyi kaybede-
ceğimiz yönündeki inançtır. Bir başka an-
lamda da elbette kaybedeceğimiz çok şey
olduğunu gösterir. Hepimiz, iktidardakile-
rin kendilerini ya da sahip olduklarını teh-
dit eden kişilere ne yaptığını biliriz. Jeffrey
Leuers* sembolik direniş amacıyla üç SUV’u
yaktıktan sonra; tecavüzcülere, eşlerini ölü-
müne döven adamlara, birçok insanı kanser
eden kimyasalların dünyaya salınmasına
izin veren kimya şirketilerinin CEO’larına
verilen cezalarla kıyaslanamayacak kadar
yüksek olarak, 22 senenin üzerinde hapis
cezasına çarptırıldı. Eğer ciddi biçimde ik-
tidardakilerin canlı dünyayı satılmak üzere
tüketici ürünlerine dönüştürme yetkilerini
tehdit ediyorsak, bizi her türlü yöntemi kul-
lanarak durdurmaya çalışacaklardır.
Ancak tüm bunlar da aynı şekilde korkudur.
Biliyoruz ki bizler de –Amerika’da yaşayan,
sömürüden birincil fayda sağlayanlar ola-
rak- bazı tüketici ürünlerine olan erişimi-
mizi yitireceğiz: Peki gezegenin tahribine
karşılık, kahve, çikolata, arabalar, elektrikli
battaniyeler gibi ürünleri kabul etmek bi-
zim hakkımızda ne söylüyor?
Hepimiz seçimlerle karşı karşıya kalırız. Bü-
yük ölçekte, ya arabalarımız ya da buzulla-
rımız ve kutup ayılarımız olabilir. Barajları-
mız, kağıdımız, kereste ürünlerimiz olabilir
ya da som balıklarımız. Karton kutularımız
olabilir ya da yaşayan ormanlarımız. Elekt-
riğimiz ve madencilikle enkaza dönmüş
dünyamız olabilir, ya da ikisi de olmaz (gü-
neş enerjisi de endüstriyel bir altyapı ge-
rektirir). İthal meyvelerimiz, sebzelerimiz,
etimiz, kahvemiz olabilir ya da en azından
Latin Amerika’da dokunulmamış insan ve
insan olmayan topluluklar yaşamını sürdü-
rebilir.
Bu umutsuzluğa düşmemiz anlamına gelir
mi? Belki de. Umutsuzluk kesinlikle, umut-
suz bir duruma verilecek uygun bir tepkidir.
Bundan da fazlası, tüm bunların yine de
gerçek seçimler olmadığını fark etmeliyiz;
neredeyse varlıklarının yüzde doksan do-
kuzunu, insanlar, toplulukları ve gezegeni
tahrip etmeden oldukça mutlu bir şekilde
yaşadılar. Bu seçimler anormal ve açıkça tu-
haf yaşam biçiminin sonuçlarıdır.
Daha kişisel bir düzeyde, bize hizmet et-
meyen –asla bizi gerçekten mutlu etme-
yen, rahat ve güvenli hissettirmeyen, ancak
mutluluk, rahatlık ve güvenlik yanılsaması
sunan- anaakım kültüre kapılıp gidebilir
ya da çoğu zaman bizi rahatsız eden şeyi
yapmaya başlayabilir; kimi, neyi sevdiğimi-
zi ve kimin ve neyin uğrunda hayatlarımızı
değiştirip, savaşabilecek ve yaşayabilecek
kadar kendimizi güçlü hissettiğimizi kalple-
rimize sorabiliriz. Ya kendi mutluluğumuz?
Uzun süredir insanlara mesleklerini sevip
sevmediklerini sorma alışkanlığım vardır:
yüzde 90’ını sevmediklerini söylerler. İn-
sanların büyük çoğunluğunun, uyanık ol-
dukları saatlerin çoğunda yapmayı tercih
etmedikleri şeyleri yapmalarının anlamı
nedir? Ya kendi sağlığınız? Ya çocuklarınızın
sağlığı? Onların mutluluğu? (sahip olduk-
ları sayısız oyuncağı değil, gerçek yaşam
kalitelerinden bahsediyorum) Ya üzerinde
yaşadığınız dünyanın sağlığı ve mutluluğu?
Ya bir gezegenin katledilmemesi? Sizin için
en önemli olan şey ne?
Bunların hepsine sahip olamayız. Hepsine
sahip olabileceğimiz inancı, bizi bu kor-
kunç duruma getiren şeylerden biridir. De-
lilik, eğer, fiziksel gerçeklikle tüm işlevsel
bağların kopması olarak tanımlanıyor ise,
her şeye sahip olacağımıza inanmak- aynı
anda hem bir dünyayı parçalayıp hem de
üzerinde yaşayabileceğimize inanmak;
daima güneşin sağlayabileceğinden daha
fazla enerji kullanabileceğimize inanmak;
dünyanın seve seve verdiğinden fazlasını
alabileceğimize inanmak; sonlu bir dün-
yanın sonsuz bir refahı, gittikçe daha fazla
canlıyı ölü nesnelere çevirerek (sanayi ürü-
nü, özünde, canlıların -ağaçların, dağların-
ölü nesnelere -bira tenekelerine- çevirerek)
meydana getirdiği neredeyse sonsuz eko-
nomik büyüme ile sağlayabileceğine inan-
mak- deliliktir.
Derinlerde, hepimiz bunu biliyoruz. Ama
halen kendimize bunu itiraf edemiyoruz,
çünkü korkuyoruz. Sahip olduklarımızı kay-
betmekten korkuyoruz.
Ve dolayısıyla dayanıyoruz.
Ancak biz başka bir şeyden korkuyoruz. Sa-
hip olamamaktan. Bütün toplumsal sistem
delirmiş olduğunda bile, hala o sistemden
dışlanmaktan korkuyoruz. Daha dün anne-
mi Wal-Mart’a artık çalışmayan yeni telefo-
nunu değiştirmeye götürdüm. Şimdi bana
ikiyüzlü diye bağırmadan önce, bilmelisiniz
ki Wal-Mart bu küçük şehirde zaten zarar
etti ve annemin tek diğer tek tercihi Radio
Shack idi. Geri alım bölümünde sıra vardı
ve hoş bir gündü, ben de dışarıda bekleme-
ye başladım. Banklardan birinde bir kadın
oturmuş sandviç yiyor, bir diğerinde ise
bir adam oturmuş sigara içiyordu. Burada
asıl nokta şu: Etrafta yürüyenlerin, özel-
likle Wal-Mart çalışanlarının, benim resmi
olmayan bir noktada oturuyor oluşumdan
rahatsız olduklarını söyleyebilirim. Soru-
nun oturduğum yer olduğunu biliyorum:
Resmi olmayan uzun bir saçım ya da resmi
olmayan bir vücut kokum yoktu ya da resmi
olmayan kirli kıyafetler giymemiş, resmi ol-
mayan hoşnutsuz bir tavır takınmamıştım.
Ama insanların benim gitmemi istediğini
biliyordum, ve bu sebeple kendim de gidip
sıraya tekrar girmeyi isteyebilirdim. Nere-
deyse zapt edilemez bir histi.
İtaate zorlayan aynı psikolojik baskılar, kit-
le iletişim dergileri rafında “Soldier of For-
tune”, “Penthouse” ya da “Car and Driver”
seçerken de iş başında olabilirdi. Sonraki
aşamada, aynı baskı, elimde testereyi ihti-
yar bir ağaca yöneltmiş dikiliyor olmamı ya
da başka bir koşulda tabancamı kıvrılmış
bedenlerle dolu bir çukurun yanında diz
çökmüş bir Rus Yahudisine yöneltmeme de
neden olabilirdi. İtaate yönelik içselleştiril-
miş toplumsal baskının gücünü asla yaba-
na atmamalıyız.
Nazilerin yaptığı en zekice şeylerden biri,
ussallığı, umudu, kısa vadeli korkuyu tayin
etmekti. Yolun her adımında, Yahudilerin
en iyi ussal çıkarının direnmemek olduğun-
da, birçok Yahudinin iktidardakilerin ku-
rallarına uyarlarsa yaşamlarının daha kötü
olmayacağına, öldürülmeyeceklerine dair
umutlarında –ki bu umut Naziler tarafından
yerleştirilmişti- bu zekice kavrayış vardı. Şu
sorularla yüzleştiler: bir kimlik kartı al, get-
toya git, sığır arabasına bin ya da diren ve
öl. Eğer kendimize aynı soruları sorarsak ne
olur? Sağanakların altında kalmayı mı yok-
sa direnip, öldürülme riskini göze almayı mı
tercih ederdik?
Uyum sağlayanlara oranla, Varşova Getto-
sunun ayaklanmasına katılanlardan –in-
tihar eylemlerini düşünmeyi sürdürenler-
de- hayatta kalanların sayısı daha yüksek
olmuştur. Bunu asla unutmayın.
Önemli bir başka şey daha: Güney Afrika’da
ırkçılık rejiminde yüksek rütbeli bir güven-
lik görevlisi, daha sonra yapılan bir röpor-
tajda en çok korktuğu şeyin Afrika Ulusal
Kongresi (African National Congress-ANC)
adındaki asi grup olduğunu söylemişti. En
çok korktuğu şey ise, ANC’nin şiddet ey-
lemleri değil; ANC’nin, ezilen Afrikalı ço-
ğunluğu “kanun ve düzen”i hiçe saymaya,
yani kendilerini düşünmeye ve hissetmeye,
ikna etmesi idi. Dünyanın en güçlü ve en
iyi eğitim almış güvenlik güçlerinin bile bu
tehdide karşı koyamayacağını söylüyordu.
Ancak iktidardakilerin fermanlarının hiçbir
özsel etik ya da ahlaki ağırlığı olmadığını
görmeye başladığımızda, doğduğumuz
günkü gibi, evet ve hayır deme yeteneğine
sahip, özgür insanlar oluruz.
Şunu da hatırlayın.
16. yüzyılda, Šttiene de la BoÈtie bize, güçlü
açgözlü olduğunda, itaatin ölümcül oldu-
ğunu –yani biz iktidardakilerin “kanun ve
düzen”lerine daha fazla boyun eğdiğimiz-
de, onların bizden daha fazlasını isteyecek-
lerini- hatırlattı. “Tiranlar daha fazla soyduk-
ça, daha fazlasını isteyecekler, daha fazla
yıkacak ve imha edecekler; biri onlara daha
fazla boyun eğdikçe, itaat ettikçe, daha
fazla güçlenecek ve heybetlenecekler; yok
etmeye, imha etmeye daha hazır hale ge-
lecekler. Ama eğer bir şey onlara kazanç
getirmezse, eğer şiddete gerek kalmadan
yalnızca itaat etmezse, bir hiç gibi çırılçıp-
lak kalacak, aynı kök besin sağlamadığında
dalların solup, ölmesi gibi, mahvolacaklar.”
Elbette ki korkuyoruz, Korkacak çok şey var.
Ama dünya gözlerimizden önce yok olur-
ken, kaybedecek bir şeyimiz olduğu inancı
yalnızca bir yanılsamadır. Beni bu yanılsa-
malardan kurtaracak en iyi yol göstericinin
kalbim olduğunu biliyorum. Kalbimi takip
etmek bana hiçbir zaman yanlış bir şey
yaptırmadı.
O boz ayıyı çokça düşünüyorum, aynı sev-
diklerini savunan atları, inekleri, fareleri,
tavukları, kazları, kartalları, baykuşları, si-
nekkuşlarını düşündüğüm gibi. Hayatları
pahasına, üzerime uçan, beni sokacak bir
yol bulmak için saçlarımın arasına dalan ve
evlerinden beni kovan arıların cesaretini
düşünüyorum. Her yıl evine dönen ve on-
lara yaptığımız ya da yapılmasına müsaade
ettiğimiz şeylerle karşı karşıya kalan som
balığını düşünüyorum.
Ve onları koruyabilmem için önce, onların
beni korumaları, bana sevginin ne oldu-
ğunu, korkuların ötesine adım atmanın,
sevdiklerimi savunmak için hareket etme-
nin ne olduğu öğretmeleri ve hatırlamama
yardımcı olmaları için onlara itimat etmem
gerektiğini kavrıyorum.
*Çevirmenin Notu: Jeffrey Leuers, Craig “Critter” Mars-
hall ile birlikte 2000 yılında aşırı tüketimi ve küresel
ısınmayı protesto etmek için, Romanya Chevrolet
bayiliğinde 3 kamyonu yaktı. (kaynak: wikipedia)
Çeviri: Kıvılcım İ.
7
 Londra’da parlamentonun
dışında çatışmalar
İngiliz parlamentosundan geçen üniversite harç-
larına zam yasası nedeniyle Londra sokaklarında
eylem yapan öğrenciler, Prens Charles ve eşinin
içinde bulunduğu araca saldırdı.
Birleşik Krallık’ın genç insanlarına yönelik on yıl-
ların ırkçı, sert jandarmalıkların iyileştirici yalan-
larını geri püskürtecek olan ve sosyal aktivistlerin
veya politik solun hilekarlığı ve kendilerine uygun
buldukları şekilde örgütleyen sınıf düşmanlarına
doğrudan saldırmanın peşinde koşacak olan yeni
radikal bir neslin anti-politik duyarlılığıyla körük-
lenmiş, nesilden nesle yayılarak yeni bir yoğun-
lukla yanan geniş kapsamlı bir öfke yayılacaktır.
Gaziosmanpaşa’da kurulu RSA fabri-
kasında çalışan işçiler fabrikada yaşanan ücret
sorununa karşı geçtiğimiz gün iş bırakarak ey-
leme geçti.
Mısır’ın Sina yarımadasında yer alan
Kızıldeniz kıyısındaki tatil beldesi Şarm El
Şeyh’te, son 24 saat içerisinde 3 Rus turistin,
köpek balıklarının saldırısına uğraması üz-
erine, Şarm El Şeyh ve Nima Bay’daki birçok
plajın geçici bir süre için kapatıldığı bildirildi.
Köpek balıklarının tehdidi yüzünden plajlar
kapatılırken, Mısır Dalış ve Su Sporları Odası
da ,söz konusu bölgelerdeki faaliyetlerini be-
lirtilmeyen bir tarihe kadar askıya aldı.
Dersim’de 4 Aralık’ta başlatılan askeri
operasyon, Munzur Vadisi boyunca, Ovacık, Ho-
zat, Pülümür ile Nazimiye ilçeleri arasında bu-
lunan Kutu, Laç ve Roj Deresi, Dokuz Kayalıklar
mevkiinde sürüyor.
Erzurum’daki Palandöken Belediyesi
ekiplerinin evini yıkmak istemesine
sinirlenerek tüfekle karşı koyan 9 çocuk babası
65 yaşındaki Kerem Akan kendisini eve kapattı.
Kepçe ve dozerlerin binaya yaklaşması üzerine
pencereden av tüfeği ile havaya ateş eden Akan,
Minimum Güvenlik
indir/download:
8 internet üzerinden oku/read online:
iletişim/contact:
DTCF’de Meçhul Öğrenci Anıtı Dikildi!
A nkara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya
Fakültesi’nde (DTCF) meçhul örgenci
anıtı meraklı ilgili bakışlarla açıldı. Orta bah-
çede maskeleri ve önlükleriyle toplanan
meçhul ögrenciler anıt açılışının öncesine
kadar sınıflarda ve tüm alanlarda soruştur-
ma kagıtlarını dagıttı. Günlerdir dagıtılan
soruşturma kagıtlarına ilgi yine yoğundu.
DTCF de “idari yönetiminin asansörüne
binmekten”,”satırla saldıran faşistin satırını
eşhir etmekden”,”Dünyanın krizi kapitalizm
demekden”,”soruşturma kağıdını uçak ya-
pıp uçurmaktan” bir çok ögrenci 1 aydan
6 yıla kadar üniversiteden uzaklaştırılmıştı,
meçhule yollanmak istemişti.
Kara tahtanın altından ayaklanan meçhul
ögrenciler orta bahçede yapılan konuşma-
nın ardından meşalelerle,maskelerle,önlü
‘Evime yaklaşanı vururum’ dedi.
Çalışma koşullarını ve sefalet
ücretini protesto eden konfeksiyon işçileri,
hayatı felç etti. Bangladeş’te çalışma
koşullarını ve yeni belirlenen ücretleri
ödemeyi reddeden fabrika sahiplerini
protesto eden binlerce tekstil işçisiyle
polis arasında çatışma çıktı. Sahil kenti
Chittagong, Dakka ve Narayanganj’da
yeni yasanın ve ücretlerde yapılan
kısıntıya karşı gösteri yapan hazır giyim
işçileriyle polis arasındaki çatışmalarda
dört kişi öldü, ellisi polis olmak üzere
en az yüzseksenbeş kişi de yaralandı.
Çatışmalar sırasında polis, ajitasyon ya-
pan işçileri dağıtmak için 600 civarında
kauçuk mermi, 150 kutu gözyaşartıcı
Yeryüzüne Özgürlük
http://www.internationala.org/index.php/kutuphane/dergi.html
http://www.issuu.com/internationala
klerle okulun önünde hazır nazır bekleyen
anıtın açılışı için kapıya doğru yürüyüşe
geçtiler.100 yakın meçhul ögrenincinin ka-
tıldığı eyleme destek alkışları eksik olmadı.
Ustat Ece Ayhan’ın“Meçhul Ögrenci” şiirinin
okunmasıyla başlayan eylem heykelin açı-
lışı ve bildirinin okunmasıyla devam etti.
Okulun dışında bekleyen insanların me-
raklı bakış ve soru ve destekleriyle birleşti.
Eylemin ardından heykel orta bahçeye
meçhul ögrenci hatırası çekimin yapıldığı
alana götürüldü. Bu esnada ne olduğunu
anlamakda zorluk çeken ögb “cismi”içeri
sokmak istemedi. Faşistlerin cisimlerini iyi-
ce bellediklerinden olsa gerek satır ya da
silaha benzemeyen bir şeyi tanımakta zor-
luk çektiler. Sonuçta heykel içeri sokuldu
ve meçhule gitme olasılığı olan öğrenciler
anıtla hatıra fotoğrafı çektirdi.
gaz kullandı, işçileri coplarla yaraladı. İşçiler
de kendilerini korumak için taşlar, sopalar ve
tuğlalarla karşılık verdiler.
1 Aralık gecesi 2 Kızıl Haç aracı Paris’in
Desgoffe caddesinde park halindeyken ateşe
verildi. Kendisini insanlara yardım ettiğine
inandırmaya çalışan Kızıl Haç yabancılar ve
mülteciler için bir kaç misafirhanede ve evsizler
için bir kaç merkezde yer alıyor. Ancak Kızıl Haç
fakiri yoksulluğa mahkum eder: Devletin ve
sermayenin insancıl güvenliği. Vincennes’teki
tevkif evinden kaçmış olanlarla ve asilerle
dayanışma.”
Hakkari Emniyet Müdürlüğü
yakınında patlama meydana geldi. Olayda ölen
yada yaralanan olmadı.
by Stephanie McMillan
audioslave@riseup.net