Ο στόχος της θεωρίας του κεφαλαίου του Καρλ Μαρξ ήταν το να αναλύσει τις παραμέτρους λειτουργίας ενός

συστήματος οικονομικής οργάνωσης των κοινωνιeν που για ορισμένους λίγους αποoεικνύεται εξαιρετικά ευνοικό και
για ορισμένους πολλούς φαντά¸ομαι εκείνη την εποχή ανυπόφορο. Μέσα απο αυτήν την ανάλυση ο στόχος ήταν να
oειχθεί η κλοπή του πλούτου αντικειμενικά. Bέµαια αλλο κλοπή και άλλο oίκαιο σύμφωνα με τα όσα oιετάθην εις
προηγούμενον ηλεκτρονικόν συλλογισμόνε!
Μάλιστα πολλές φορές το επιµαλλόμενο oίκαιο τυπικeς ως ισχύς νόμων και oιαταγμάτων oεν είναι το ιoανικό oίκαιο
αλλά το oίκαιο των ολίγων. 1 των κάπως περισσοτέρων. Οπότε για να προχωρήσει κανείς επιστημονικα σε μια τέτοια
ανάλυση και υλοποίηση τέτοιου στόχου θα πρέπει, όπως καταλαµαίνετε, να oαρρήξει τα oεσμά με τέτοια "oίκαια". Nα
αποoείξει τον υποκειμενικό τους χαρακτήρα και την σχετικότητά τους. Aεν μπορεί ο άνθρωπος που οραματίστηκε να
αποoείξει και επιστημονικά την κλοπή που ήταν ολοφάνερη ως αιτία της oυστυχίας , να μη ανα¸ητούσε το ιoανικό
oίκαιο που θα στηρί¸εται σε αντικειμενικά oεoομένα.
Aρα να ξέρουμε πως ερμηνεύουμε και πως ανασκευά¸ουμε όλα αυτα αντί να πλακωνόμαστε σε αμοιµαίες
αφροφροσύνες (το γαρ πολύ της αµροφροφύνης αφροφροσύνη απεργά¸εται). Iιαυτό ήταν απαραίτητο να φύγει και ο
μεταφυσικός μανoύας του oικαίου των λίγων και για να γίνει αυτό έπρεπε να γίνει σαφής η oιασύνoεση των oιαφόρων
θρησκευτικeν αυθεντιeν με το μοντέλο , επιπλέον oε να υιοθετηθεί ο επιστημονικός υλισμός και όχι ο υλισμός που
κυκλοφορεί στα oιάφορα σαλόνια είτε σημερινeν αλλά και ανέκαθεν καιροσκόπων αριστερeν είτε των νυν και
ανέκαθεν ευλαµeν oεξιeν που επικεντρeνεται στο µλακeoες ερeτημα περι υπάρξεως θεού ή όλων των
συνεπαγομένων θεμάτων. Tο αποκαλe µλακeoες ερeτημα oιότι το ερeτημα αυτό oεν είναι απαντιέται επιστημονικά
καταφατικά και επομένως oεν έχει σχέση με αυτήν την συ¸ήτηση. Με τον ίoιο τρόπο που oεν έχει σχεση η θεολογία με
την επίρρωση ενεργειeν που υπαγορεύονται απο το oίκαιο των λίγων. Tο πραγματικό θέμα στο οποίο αφορά ο
επιστημονικός υλισμός είναι όχι η έξoος απο το ενα σύστημα ύλης ωστε να απαντηθούν με συγκεκριμένο τρόπο όλα τα
παραπάνω ερωτήματα αλλά η oιαπίστωση της νομοτέλειας που είναι συνoεoεμένη με τις εκoηλeσεις της ύλης.
Aφού λοιπόν υπήρξε αυτή η προπαρασκευή, αφαιρέθηκε η oοκός απο τα μάτια eστε να μπορέσουν να αναµλέ¡ουν,
έπρεπε να oιαπιστωθούν οι σχέσεις μεταξύ των oομeν των οικονομικeν αρθρeματων στο σύστημα που ονομαστηκε
καπιταλιστικό, στην τότε μορφή του , με φεσκιες τις oομές της "φάμπρικας" της µιομηχανικής επανάστασης.
Tο µασικό αντικείμενο της επεξεργασίας όλων αυτeν των oομeν ειναι το αγαθό και η υπηρεσία. Aγαθό για ποιόν και
υπηρεσία για ποιον! Aεν ξεχωρί¸ει ο άνθρωπος ως προς τα αγαθά και τις υπηρεσίες στην παρούσα θεeρηση ούτε
ακόμα και για το σύστημα του καπιταλισμού. H νομή είναι εκείνη που ξεχωρί¸ει τους ανθρeπους ως έκφραση αλλά και
oιαιeνιση της oύναμης των νεμόμενων τα αγαθά και τις υπηρεσίες φατριeν. H αλήθεια είναι πως η αρχική θεeρηση
αφορούσε τα υλικά αγαθά και όχι τα άυλα αγαθά που ονομά¸ονται υπηρεσίες σήμερα. Eτσι νομί¸ω τουλάχιστον. Και
τα αγαθά αυτά αντλούν τον χαρακτήρα τους επειoή θεραπεύουν τις ανάγκες της ανθρeπινης ¸ωής ανεξαρτήτως
oιακρισεων αλλων απο την αντικειμενική oιαπίστωσή της. Οι ανάγκες αυτες oεν μπορούν µέµαια να ειoωθούν
ανεξάρτητα η μία απο την αλλη αλλα μονο εντός του τρέχοντος συστήματος που υλοποιεί την γενικότερη κατηγορία
οικονομικής οργάνωσης που µαφτί¸εται με το τσούκλι καπιταλιστικό σύστημα. Bέµαια καποιες υπαγορεύονται
περισσότερο oιαχρονικά ως προς την ειoική τους σύσταση σε σχέση με τις άλλες, όπως οι oιατροφικές ανάγκες.
Tην εποχή εκείνη η oιαστρωμάτωση των κοινωνιeν σε προνομιούχους και μη προνομιούχους ήταν πιο φανερή στον
oυτικό κόσμο -σήμερα το ενoιαφέρον εστιά¸εται ανάμεσα στον αποκαλούμενο oυτικό κόσμο και τον κόσμο των
υπολοίπων σημείων του ορί¸οντος- αλλα η oιαστρωμάτωση αυτή oεν έχει σχέση με την ουσία της θεeρησης. Και αυτό
αποoεικνύεται ως εξής: η µιομηχανική παραγωγή είναι μα¸ική παραγωγή. Aηλαoή η µιομηχανική επανάσταση αφορα
παραγωγή αγαθeν για πολλούς. Aρα το σύστημα λειτουργεί μονον όταν οι πολλοί έχουν μια στοιχειeoη καταναλωτική
oύναμη έτσι eστε να αγορά¸ουν το παραγόμενο προιόν και ο παραγωγός να οικειοποιείται το κέρoος. Lτην ουσία
ανάμεσα στον παραγωγό και στον αγοραστή του προιόντος (την λέξη καταναλωτής την έχω σιχαθεί τόσο που και όταν
την ακούω μου έρχεται να ξερασω) παρεμµάλλονται και άλλοι που αποτελούν τους λεγόμενους μεσά¸οντες και
επιµαρύνουν το αρχικό προιόν με τις υπηρεσίες τους αλλοτε χρήσιμες αλλοτε άχρηστες. Tο ίoιο όμως συμµαίνει και με
τα προιόντα. Aεν είναι όλα τα προιόντα εκτός απο την περίπτωση των προφυλακτικeν χρήσιμα! (χεχεχε). Tο σύστημα
oεν είναι εργοστάσια μονο, oεν είναι μονο παραγωγή αγαθeν. Eίναι και oιάθεση των αγαθeν αρα και αγορά. Και η
oιάθεση απο μόνη της αποτελεί υπηρεσία που συνoέται με πρόνοια για αποθήκευση και άλλα τέτοια. Aεν μπορεί
λοιπόν κανείς να πει πως οι υπηρεσίας αν και άυλες oεν είναι αγαθά. Hαρτε τους γιατρούς που θεραπεύουν ασθένειες.
Aεν παραγουν κάποιο υλικό αγαθό. Aλλα ταλαιπωρούνταν στο παρελθόν παρα πολύ κατα την εξάσκηση του
επαγγέλματός τους μέχρι που πήραν χαμπάρι πως να συνεργά¸ονται και πως να παίρνου φακελλακαι απο τους ασθενείς
και προμήθειες απο φαρμακοµιομηχανίας(χεχε!).
Aς κάνω αυτήν την παρένθεση γιατί αξί¸ει τον κόπο. Οι γιατροί ασκούν ενα επάγγελμα (oεν θα oιαχωρίσω τα
επαγγέλματα σε λειτουργήματα και μη, αυτό το κάνουν οι λεχρίτες όταν τα επαγγέλματα αναγονται μονο σε τρόπους
πλουτισμού) που oεν έχει eρες. Hαλιά ο γιατρός λοιπόν θα έπρεπε να ειναι oιαθέσιμος συνεχeς για να oει τους
ασθενείς και αυτό oεν είναι αστεία υπόθεση. 4θείρει τον άνρθωπο. Και οι ασθενείς απο ευγνωμοσύνη και για να
γλυκάνουν τους γιατρούς φαντά¸ομαι οτι συνήθισαν του γιατρούς σε oωράκια ή επιπλέον αμοιµές, με τον ίoιο τρόπο
που το ευσεµές εκκλησίασμα συνεχι¸ε να χρηματοoοτεί θρησκευτικές τελετες ακόμα και μετα την μετατροπή του
κλήρου σε oημόσιο κλάoο. Μετα οι άνρθωποι, και μπράµο τους γιαυτό, σκέφτηκαν συνεργαστούν και να φτιάξουν
συστήματα υγείας που έχουν εφημερίες και έτσι μπορεί ο γιατρός να κοιμάται εκτός της εφημερίας του ήσυχος. Tο
φακελλάκι όμως φακελλάκι και η προμήθεια προμήθεια! Μαλιστα είναι τόσο αισχροί κάποιοι που oιαχειρί¸ονται
oημόσια περιουσία όπως τα νοσοκομεία και οι νοσοκομειακές κλίνες με την μέθοoο αυτήν. Aπο προσωπική εμπειρία
και ενe γνωστό μου ατομο είχε σοµαρότατο πρόµλημα κανενας γιατρός oεν αναλάμµανε την ευθύνη να οoηγήσει τον
ασθενή στο νοσοκομείο ,oεν λέω να εισηγήθεί την ανάγκη για νοσηλεία με µαση συμπτeματα, αλλά εφόσον πεισθεί
και ο ασθενής για την αναγκη αυτή να αναλαµει την ευθύνη της εισαγωγής, έτσι ωστε τελικά ο ασθενής να καταλήξει
στα ιατρεία των επειγόντων με εντονα συμπτeματα για να κριθεί οτι έχει ανάγκη νοσηλείας. Aντιθέτως αν πέσουν
φακέλλοι ο oρόμος είναι oιάπλατα ανοιχτός , εν μεσω ειoικά στενότητας σε αριθμό κλινeν, τόσο που η oιαoικασία
εκτελείται σχεoόν εργολαµικά. Eτσι όμως ούτε ο ασθενής πείθεται για την σοµαρότητα της καταστάσεeς του ειoικά αν
oεν υπάρχει επείγουσα εξωτερική συμπτωματολογία και φαίνεται πως και εκείνοι που έχουν στα χέρια τους τις κλείoες
των κλινeν των νοσοκομείων ξέρουν πως να τις oιαχειριστούν επικερoeς!
Aρα , επιστρέφοντας μετα την ενασχόληση με την ιατρική, η οικονομία στο καπιταλιστικό σύστημα
περιλαμµάνει τόσο τις μονάoες παραγωγής των αγαθeν, τα εργοστάσια, τα χωράφια και άλλα, όσο και τους τρόπους
oιάθεσης σε αγοραστές στην αγορά. Tι σημαίνει αυτό; Οτι oεν μπορεί η oιαστρωμάτωση εισοoημάτων να είναι σε
µαθμός της παρουσια¸όμενης συνήθως σχέσης αφεντάoων oούλων και να αναμένει κανείς οτι θα υπάρχει αγοραστική
oύναμη στην οικονομία που θα συσσωρεύσει κέρoος σε κάποιους. Aρα η oιαστρωμάτωση σε αφέντες και oούλους oεν
ανταποκρίνεται στην αληθινή oομή του καπιταλιστικού συστήματος που μελετούσαν τότε οι θεωρητικοί του
σοσιαλισμού και όπως φαίνεται oεν oιαφέρει παρα πολύ απο το σημερινό. H oιαστρωμάτωση όμως σε αφέντες και
oούλους υφίσταται αλλά στα πλαίσια των όρων απασχόλησης. Iια να το oεί κανείς πιο παραστατικά , μπορεί κάποιος
στις σημερινές συνθήκες να εργά¸εται σε μια oουλειά με εξαιρετικά ευτελείς όρους αλλά παρόλα αυτά η συνολική
οικονομική του κατάσταση να μην είναι εξίσου κακή, αλλά να έχει κάποιους λόγους προσωρινeς να υφίσταται αυτού
του είoους τις συνθήκες εργασίας. Hιστεύω λοιπόν οτι το σύστημα του καπιταλισμού oουλεύει ακριµeς με αυτήν την
προσωρινή αναστολή των εργατικeν oικαιωμάτων που φυσικά οταν οoηγεί σε εργατικά ατυχήματα, µεµαιωμένα ως
προς την αιτία τους , ο αντίκτυπος αυτής της αναστολής παίρνει oιαστάσεις.
Tο επόμενο σημαντικό συλλογιστικό µήμα αφορούσε στην oιαπίστωση της αξίας των αγαθeν έτσι ωστε να
αναλυθεί ο τρόπος που μεταµιµά¸ονται και που συγκεντρeνεται αυτή η αξία. Hαρεμπιπτόντως στον λεγόμενο υπαρκτό
σοσιαλισμό η αγορά ως oιαπραγμάτευση της αξίας των αγαθeν είχε καταργηθεί και εκείνο που παρεμµαλλότανε
αναμεσα στην παραγωγή των αγαθeν και στην oιάθεσή τους στον πολίτη ήταν το κρατος και η κρατική γραφειοκρατία,
που ουσιαστικά αποφάσι¸ε και την αξία των αγαθeν για τον πολίτη, oηλαoή το πόσο ήταν αγαθά γιαυτόν. Aεν ηταν
έτσι τα πραγματα εξαρχής. Eκεί οoηγήθηκαν εσκεμμένα για την παγίωση του ελέγχου της κατάστασης και της άσκησης
της εξουσίας. Ούτε αυτό έχει σχέση με τον επιστημονικό σοσιαλισμό κατ'αρχήν άσχετο αν οι θεωρητικοί εσπευσαν να
χαιρετήσουν τις προσπάθειες εφαρμογής του σοσιαλισμού. Και ήταν φυσικό να σπεύσουν να το κάνουν αυτό.
Lτον σύστημα λοιπόν του καπιταλισμού η αξία των αγαθeν αποφασί¸εται στην αγορά , με τους κλασσικούς
νόμους της προσοφράς και της ¸ήτησης. Tους απάνθρωπους αυτούς νόμους που ουσιαστικά λένε "έχεις ανάγκη θα σε
χτυπήσω σαν χταπόoι". Bέµαια αυτή είναι ακραία περίπτωση που συμµαίνει εφοσον καταγραφούν ακραία φαινόμενα
προσφοράς ή ¸ήτησης. H "ομαλότητα" που καταγράφει το συνηθισμένο που oεν συνιστά αισχροκέρoεια κατα τα άλλα
oεν oιαμορφeνεται με τέτοιες εξάρσεις. Ολη oε η προσπάθεια των oιαχειριστeν ενός τέτοιου συστήματος είναι να μην
oημιουργούνται τέτοιες εξάρσεις. Μια τέτοια προσπάθεια μασκαρεύεται με την υπογράμμιση της ανάγκης μη
oημιουργίας μονοπωλίων που όμως ειναι ¡εύτικη όπως καταoείχθηκε στις μέρες μας με την περιµόητη κρίση των
συνταγματαρχeν (είπαμε! συμµολικeν συνταγματαρχeν!) αφού ο έλεγχος του συστήματος περνάει και μεσα απο την
στηριξη μονοπωλίων που στοχεύουν όχι στην ανεξέλεγκτη επιoίωξη κέρoους αλλά στην σταθερότητα του συστήματος
μεταµίµασης του κέρoους σε λίγους.
Ο Μαρξ προσπάθησε να µρεί ενα αντικειμενικό κριτήριο της αξίας των αγαθeν και υπηρεσιeν το οποίο να
επιτρέ¡ει αφενός την ακριµέστερη oιατύπωσή της και αφετέρου την σύνoεσή της με την εκμετάλλευση των
ανθρeπων , την εκμεταλλευση της εργασίας τους. Aυτο το κριτήριο της αξίας που πρότεινε ως το μοναoικα
ανταποκρινόμενο στο ποικίλο του χαρακτήρα των αγαθeν και των υπηρεσιeν ήταν ο χρόνος της εργασίας. Aλλωστε ο
χρόνος εργασίας είναι σημαντικό στοιχείο εκμετάλλευσης της εργασίας μα¸ί με την εντατικοποίησή της αλλά και
ουσιeoης πρόξενος ατυχημάτων εργατικeν. Ομως ο χρόνος εργασίας και η ένταση της εργασίας όταν γίνουν
αντικειμενικοί επιφερουν την παραγνeριση της προσωπικής επίπτωσης στο άτομο. Aναμφίµολα αυτό είναι το κόστος
της αντικειμενικης θεeρησης της εργασίας αλλά απο την άλλη αν ήθελε κανείς ενα αντικειμενικό μέτρο της εργασίας
θα μπορουσε να καταφύγει στις φυσικές μονάoες έργου. Καταλαµαίνω οτι ο χρόνος λειτουργεί πιο εύκολα , έιναι πιο
εύχρηστος ως κριτήριο. Aφετέρου η εξαντικειμενικοποίηση του της εργασίας oεν καθιστά εμφανή την oιασύνoεσή της
με ανθρeπινες ανάγκες και το οικονομικό σύστημα. Aιότι μπορεί να εμπνευστεί κάποιος να ανεµοκατεµαίνει ασκόπως
ενα oρόμο οπότε καταναλeνει έργο αλλά oεν εργά¸εται με την έννοια της παραγωγής oιαπραγματεύσιμης αξίας στην
αγορά, αρα χρήσιμης σε κάποιους, όχι όμως αναγκαστικά χρήσιμη σε όλους.
H χρησιμότητα σε όλους μπορεί να προκύ¡ει μονο μέσα απο ένα κεντρικό σχεoιασμό οπότε καταργείται η ανάγκη
oιαπραγμάτευσης ή υποµαθμί¸εται πολύ, αρα η αγορά oεν είναι ο χeρος που παραγεται η αξία των αγαθeν και
υπηρεσιeν πλέον. Yπάρχει αλλά έχει άλλο ρόλο. Ο συνoετικός κρίκος ανάμεσα στην αξία των αγαθeν και υπηρεσιeν
και στην αξία της ανθρeπινης εργασίας είναι πλεόν η παραoοχή πως η ανθρeπινη εργασία γεννά την αξία των αγαθeν
και υπηρεσιeν. Aεν έχει σημασία ο τρόπος μετρησης αυτής της αξίας κατ'αρχήν αν θέλει κανείς να επιµεµαιeσει
επιστημονικά την κλοπή. Eχει σημασία η σύνoεση. Lτο καπιταλιστικό σύστημα αμφισµητείται αυτή η σύνoεση. Και
αμφισµητείται στυστηματικά. Hροτιμάται η oιατύπωση πως η ανάγκη του ανθρeπου γεννά αξία και επομένως
oιατιμάται.Yπαρχει ¸ήτση αυξάνεται η αξία , υπάρχει υπερπροσφορά ευτελί¸εται η αξία. Eoe ακριµeς µρίσκεται
εκεινο το οποίο οoήγησε τον Μαρξ στο να εισηγηθεί το οτι η εργασία γεννά αξία ωστε να αποφύγει την εκμετάλλευση
της ανάγκης. Aλλeστε η ανάγκη γεννά τις προυποθεσεις για να oημιουργηθεί αξία, όχι την ίoια την αξία και
αναμφίµολα η εργασία συμµάλλει αμεσότερα στην oημιουργία της αξίας. Ο θεωρητικός του καπιταλισμού θα πει πως
αμα µρείς ενα φρούτο πάνω στο oενoρο και πεινάς αυτό αποκτάει αξία για σένα και καλύπτει ανάγκη σου χωρίς να
έχεις εσύ oαπανήσει εργασία. Bέµαια αμα oεν απλeσεις το χέρι να το κό¡εις oεν πρόκειται να το φάς κιόλας όπως θα
σου πει ο θεωρητικός του σοσιαλισμου. Tα αγαθά oιατιμeνται στην αγορά είτε λαική είτε χρηματαγορά, όπου εκεί
καθορί¸εται και η αγοραστική oύναμη του χρήματος. Aυτά για να τα αποκτήσει ο εργατης τα πληρeνει με χρήματα που
του oίνει ο εργοoότης. Ομως ο εργοoότης που είναι ιoιοκτήτης των μέσων παραγωγής και νοικιά¸ει την εργασία, είναι
εκείνος που oιαπραγματεύεται την αξία των αγαθeν ή υπηρεσιeν που παράγει στην αγορά και το κάνει με τέτοιο τρόπο
ωστε να αυξάνει το κέρoος του. Aηλαoή και χωρίς να εξαναγκάσει τον εργα¸όμενο σε συνθήκες τελείας oουλείας
αναφορικά με τον χρόνο, την ένταση και τα oικαιeματα εργασίας, αφαιρεί απο τον εργα¸όμενο σε αυτόν ή αλλού ενα
μερος απο την αξία ως κέρoος του προσωπικό ή τέλος πάντων κέρoος της ιoιοκτησίας. Tο υπόλοιπο το επιστρέφει στον
εργα¸όμενο ειτε αυτός είτε άλλος εργοoότης για άλλο αγαθό ως αμοιµή της εργασίας. Bεµαια και ο εργοoότης
καταµάλλει εργασία ως φροντίoα για την λειτουργία της επιχείρησης. Οπότε στην ουσία το κέρoος της επχειρήσεως
που ένα μέρος του επανεπενoύει στην επιχείρηση ο εργοoότης και ενα μέρος το οικειοποιείται καταρχήν
oικαιολογείται. Οπότε το ¸ήτημα που απομενει να επιλυθεί για να πιστοποιηθεί η κλοπή αφορά στο μέγεθος του
κέρoους. Iιατί το ¸ήτημα της κλοπής της αξίας της εργασίας του εργα¸ομένου είναι ¸ήτημα ποσοτικό. Οχι ποιοτικό.
Tα μη σοσιαλιστικά κρατη περιορι¸ονται στην επιτήρηση των κανόνων λειτουργίας της αγοράς και του εν γένει
συστήματος απο την παραγωγή εως την oιάθεση αλλά oεν αφήνουν το σύστημα κυριολεκτικά ελεύθερο ούτε όμως
κατοχυρeνουν το oικαίωμα επιµίωσης των πολιτeν σε ό,τι αφορά τα απολύτως απαραίτητα της oιατροφής, στέγασης ,
ένoυσης, και των εντός της κοινωνίας απαραιτήτων αγαθeν του τομέας υγείας και παιoείας. Aυτό oεν αναγνωρί¸εται ,
εκτός απο στομφeoεις λεκτικές καταχωρήσεις αφού oεν αναγνωρί¸εται το oικαίωμα της εργασίας ως κοινωνικός
ρόλος. Και γιαυτό ευoοκιμούν όλα εκείνα τα σκουλήκια που με το προπέτασμα της επαγγελματικής oραστηριοποίησης
και μεταμφιέ¸οντας την αισχρή τους σταση με oιαφορους τροπους, αλλα πάντως πολύ εύκολα απο ό,τι φαίνεται,
εκμεταλλεύονται την υπαλληλική σχέση και εργατική oύναμη καταστρατηγeντας εργατικά oικαιeματα. Aυτό γίνεται
ακόμα και με την oομική παρέμµαση του κρατους που στην ουσία με oιάφορες υποoομες συγκαλύπτει ως παρενέρεια
των επιλογeν του την μαύρη εργασία. Και τα σύγχρονα κρατη λειτουργούν στην λογική των μα¸ικeν απρόσωπων
παραχωρήσεων απο μια κάστα ευνοουμένων που oεν αρκούν και επομένως αναμένουν ρύθμιση σε προσωπικό επίπεoο
εξυπηρετήσεων. Και αφού το κρατος oεν καταγράφει ανάγκες των πολιτeν αναλeνεται σε έργα που εξυπηρετούν
κυρίως αυτό το στρωμα ευνοουμένων παρα αποµαίνουν κοινωνικά ωφέλιμα, και µραχυκυκλeνει τις λειτουργίες υπερ
αυτeν όποτε κρίνεται απαραίτητο. Aπόoειξη ο πακτωλός ρευστού που ο πλανήτης oιέθεσε και oιαθέτει προσφάτως στις
τράπε¸ες. Aεν θα μπορούσε να γίνει αλλοιeς, oιότι κάπως πρέπει να σχεoιάσει κανεις αν θέλει να υιοθετήσει θέσεις και
να έχει κριτηρια. Tα σημερινά κριτήρια αφορούν ξεκάθαρα την ευημερία του στρωματος των ευνοουμένων που
φαίνεται οτι συμµάλλει και ως επι το πλειστον στην oιαμόρφωση όλων εκείνων των oεικτων καλής λειτουργίας που
θεωρούνται τα εύσημα της κυµερνητικής oραστηριότητας.
Lτα σοσιαλιστικά κράτη μέχρι σήμερα, τουλάχιστον εξ όσων γνωρί¸ω oιότι oεν έχω ¸ήσει σε κανένα απο αυτά,
προτείνεται θεωρητικα το oικαίωμα επιµίωσης αλλα η παρεμµαλλόμενη γραφειοκρατία θεμελίωσης αυτου του
oικαιeματος στέκεται εμποoιο που προσκαλεί φαντά¸ομαι τον πολίτη επίσης σε πλάγιες oιασυνoέσεις με την εξουσία
και σε εξατομίκευση των εξυπηρετήσεων σε προσωπικό επίπεoο γνωριμιeν. Tο τίμημα της επιµίωσης εoe που
θεωρητικως είναι περισσότερο κατοχυρωμένη απο ό,τι στα καπιταλιστικα κρατη είναι η έλλει¡η προοπτικeν και η
ισοπέoωση. Bέµαια στα σημερινά καπιταλιστικά κρατη η επιµίωση oιασφαλί¸εται σχεoόν όσο και στα σοσιαλιστικά
(oεν έχουμε τίποτα ομαoικούς θανάτους παραoείγματος χάριν απο πείνα και τέτοια) εφοσον συσσωρευεται αρκετός
πλούτος απο τον υπόλοιπο κόσμο ωστε να υποστηρί¸εται μια τέτοια ισορροπία. Iσως με το μέγεθος του πλούτου και
την μεταθεση της oυστυχίας και των θανάτων στον λεγόμενο αναπτυσσόμενο ή τρίτο κόσμο η κατάσταση των πολιτeν
σε ορισμένα τέτοια κρατη να είναι γενικα καλύτερη απο ότι σε σοσιαλιστικά.
Aλλωστε αυτό φαίνεται και απο την καταγραφή μεταναστευτική ροής. Tι έφταιξε για όλο αυτό το πανηγύρι; Και
είναι oυνατόν να αλλάξει όχι µίαια και επομενως ουσιαστικά; Hταν φρονιμο να εγκαταληφθει η επιστημονική
προσέγγιση του σοσιαλισμού ως ιoεολη¡ία; Eκπλήρωσε τον ιστορικό του ρόλο ο σοσιαλισμος με το να εξανθρωπί¸ει
τον καπιταλισμό, αν τον εξανθρωπί¸ει; Aν εκπλήρωσε αυτόν τον ρόλο σημαίνει πως oεν υφίσται πλεόν κατεύθυνση
ανάπτυξης της θεωρίας. Iεγονός είναι πως η θεωρία αυτή αν την oει κανείς ιστορικά πλέον , όπως ήταν και ο
προσφιλής oρόμος oιαπραγμάτευσης κάποιων θεμάτων απο τους εμπνευστές της , υπηρέτησε ουσιαστικά τον
καπιταλισμό όχι ως άτομα αλλα σύστημα και εξάλει¡η της επισφάλειά του. Tουλάχιστον αν λαµει κανείς υπό¡ιν αυτα
τα λεγόμενα περι εξανθρωπισμού του καπιταλισμού. Και παρα τις µλακείες για την αποτυχία του συστήματος που
προτείνονται απο τους σημερινούς καιροσκόπους πλέον αριστερούς. Hοιό ειναι το µασικό προµληματικό στοιχείο που
οoήγησε σε αυτήν την θεeρηση και κατάντια; Tο ότι oεν συνoυάστηκε με εναλλακτική προταση αξιόπιστη. Iια να
είμαστε oίκαιοι oεν είναι η θεωρία που το προκάλεσε αυτό αλλα η έλλει¡η σύνoεσής της με πρόταση αξιόπιστη και
αυτό είναι κατεξοχήν ευθύνη όχι των θεωρητικeν του κεφαλαίου αλλά εκείνουν που επιλήφθηκαν των προσπαθειeν
συγκροτησης σοσιαλιστικeν κοινωνιeν. Tο πρόµλημα της μη αξιόπιστης λοιπόν εναλλακτικής πρότασης σε σχέση με
το σύστημα του καπιταλισμού οφείλεται στην απουσία ανάπτυξης ιoεeν σε αυτό το επίπεoο. Aεν εξανθρeπισε η
θεωρία του κεφαλαίου τον σοσιαλισμό. Aυτό τουλάχιστον στις μερες μας πρέπει να είναι εμφανές. Ούτε στέρησε απο
κάποιους την oυνατότητα εκμετάλλευσης. Eπίσης στις μερες μας αυτό είναι εμφανές. Hαραχeρησε προσχήματα στον
καπιταλισμό η απουσία ανάπτυξής της και οι άκομ¡ες και τελικά αποτυχημένες προσπαθειες εφαρμογής της. Κοιτάξτε
το γελοίο του πραγματος: Aεν μπορεί µρε παιoί μου σε όλη την περίοoο του ¡υχρού πολέμου εκείνο το σύστημα που
θεωρητικeς oιατείνεται περι oικαιοσύνης και υπηρεσίας του ανθρeπου ανεξαρτητως oιακρίσεων και oημοκρατίας (οχι
με την oημαγωγική εννοια του πλουραλισμού κομμάτων φυσικά) να έχει οχυρωθεί πίσω απο συρματοπλεματα και το
σύστημα που έχει σημαία το κερoος, τον αoιάκριτο πλουτισμό και τρέλες μάσες, εστω και προ της εισαγωγής στον
θεολογικό παράoεισο είτε χριστιανeν είτε μωαμεθανeν είτε µουoιστeν είτε ο,τιoήποτε να παρουσιά¸εται πυλeνας της
ελευθερίας και προπύργιο oημοκρατίας.
Κατι oεν πάει καλά και και oεν πήγε καλά. Κατι oεν πάει καλά εoe που λέγονται όλα αυτά και προφανως υποκριτικά
λέγονται και κάτι oεν πηγε καλά εκεί.
Tελικά όπως oιαπιστeνω μέσα σε αυτήν την μελέτη oεν υφίστανται και ουσιαστικές oιαφορες ως προς την εφαρμογή.
Iιατί ο σοσιαλισμός oεν εφαρμόστηκε αφού oεν υπήρχε κάτι αξιόπιστο για να εφαρμοστεί. H θεωρία του κεφαλαίου
έπρεπε να είναι μονο η αρχή που oιαπιστeνει στις σχέσεις εκμετάλλευσεις και τις αoικίες ωστε μια άλλη προσεγγιση να
μπορεί να θεμελιωθεί. Hροσέγγιση που oεν θεμελιeθηκε ποτέ ή θεμελιeθηκε µιαστικά oιαιρετικά και άκομ¡α ωστε
τελικά απέτυχε.
Eνω μια θεωρία θα έπρεπε να ¸υμeνει την σκέ¡η των ανθρeπων με τις αλήθειες ή τα προµλήματά της όπου αυτοί και
να µρισκονται φτασαμε η θεωρία να θεωρείται αιτία στεγανοποίησης ανάμεσα στους ανθρeπους. Tοσο ηλίθιας
στεγανοποίησης που προκαλεί θυμηoία οταν ακόμα και στα κρατη του υπαρκτού σοσιαλισμού χρησιμοποιειαι
παραoείγματος χάριν το σύστημα αστέρων όπως του αθλητισμού για τεκμηριωθεί η επιτυχία του συστήματος. Και μετά
έρχονται σου μιλήσουν κάποιοι για μη εμπορευματοποίηση. Hουλάν oιαφήμιση για το σύστημα , πουλάν oηλαoή
σύστημα , έστω και αν oεν γίνεται άμεση χρηματική συναλλαγή και σου μιλάνε για μη εμπορευματοποίηση. Hουλάνε
την ¡υχή των αθλητeν ανάμεσα στα αγκωνάρια της προµολής του συστήματος και μετα σου μιλάνε για μη
εμπορευματοποίηση. Και απο την άλλη; Οι "ελεύθεροι" κόσμιοι τι κανουν; Tο ίoιο oεν κάνουν; Aιεξάγουν πόλεμο λέει
κατα των ναρκωτικeν αλλά oεχονται όσο και να oιατρανeνουν το αντίθετο να υπερισχύει η εμποριότητα του
αθλητισμού εναντι της προστασίας απο τα επικινoυνα φάρμακα. Και πουλάνε και την επιτυχία , όχι πλεόν σαν επιτυχία
του συστήματος του καπιταλισμού αλλα σαν επιτυχία της συγκεκριμενης υλοποίησής του με στόχο να συμπαρασύρει
και την αγάπη των ¡ηφοφόρων τους. Hουλανε την ¡υχή των αθλητeν (με την θέληση παντοτε των αθλητeν τα κάνουν
όλοι , θέληση για τα προνομια οικονομικα και ό,τι άλλα του αστέρα που oιαµαινει το κατeφλι προς τους επίσημους
ευνοούμενους του συστήματος) για ¡ήφους. Και έρχονται μετα να μιλάνε για πρόλη¡η ναρκωτικeν και ενα σωρό!