Αρχαία τραγωδία

Ἐστὶν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας,

μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδὼν ἐν
τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας, δι’ ἐλέου καὶ φόβου
περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν

Με την “Ποιητική” (το ποιο πάνω κείμενο) του ο Αριστοτέλης έδωσε ορισμό στην
Τραγωδία.
Ελεύθερη απόδοση: Η τραγωδία είναι η μίμηση μιας σπουδαίας και τέλειας πράξης που
έχει αρχή, μέση, τέλος και συνήθως μεγάλη έκταση. Έχει ξεχωριστή καλλιτεχνική έκφραση
για κάθε μέρος, η οποία εκτελείται από πρόσωπα που δεν απαγγέλλουν απλά αλλά δρουν
πάνω στη σκηνή.
Επίσης ο ήρωας δρα και απαγγέλλει με τη συμπάθεια του θεατή για τον ήρωα που πάσχει
αλλά και το φόβο του μήπως ο ίδιος βρεθεί σε όμοια θέση με τον ήρωα. Επίσης ο ήρωας
εξαγνίζει στις ψυχές μας (των θεατών) τα πρόσωπα που δρουν για τα σφάλματά τους.

Η γένεση της τραγωδίας

Η Τραγωδία προήλθε από τη διονυσιακή λατρεία. Στην Αττική οι πιστοί του θεού
Διόνυσου, ντυμένοι όπως οι ακόλουθοί του, Σάτυροι, γεμάτοι ενθουσιασμό και με αρχηγό
κάποιο μεταμφιεσμένο σε Σειληνό αναπαριστούσαν με ζωηρά τραγούδια, που τα συνόδευε
μουσική αυλών, και με μιμητικές κινήσεις το μύθο της γέννησης, της ανατροφής, των
εύθυμων περιπετειών, των παθημάτων και του θανάτου του Διόνυσου.
Ο φιλόμουσος κυβερνήτης της Αθήνας Πεισίστρατος για να ευχαριστήσει και να
ψυχαγωγήσει το λαό του επανέφερε και ενίσχυσε τις διονυσιακές γιορτές που είχαν
παραμεληθεί και συγκρότησε χορό από 50 άνδρες.
Έτσι η τραγωδία, έγινε σιγά σιγά ένας είδος ψυχαγωγίας που ισχύει μέχρι και τις μέρες
μας.

Παναγιώτης Αναστασίου Β΄6 2010-2011 Γυμνάσιο Λατσιών