ห้องสมุดหนั งสือเก่า

พล นิ กร กิมหงวน กับ ลู กชาย

ตอน หมู่ บ้านผีดิบ
กรมอนามัยแห่งกระทรวงสาธารnสุnและสnากาชาด¡ทย¡ด้ส่งหน่ วยพัuนาการ
เnลื อนที ¡HÌนส่วนnูมิnาnตาม1ังหวัดต่าง ¸ หลายต่อหลายnรั ง อั นเH นnิ น_านที
ทุ รกันดารอยู่ÌนH่ าดงพงทบ ห่ าง¡กล1ากเส้นทางnมนาnมnงแม้1ะมีทางเกวียนตัด
ผ่าน¡Hnงหมู่บ้านเหล่านัน พวกชาวบ้านH่ าหรือชาว¡ร่ Ìนท้ องnิ นที ห่าง¡กล1ากnวาม
เ1ริgกมัก1ะเH นnนÌง่เnลาเบาHั ggา มีชีวิตและnวามเH นอยู่อย่างง่าย ¸ เมื อÌnรH่ วย
¡n้กรักLากั นตามมีตามเกิด Ìช้ยากลางบ้าน1าพวกสมุน¡พรต้มกินหรื อทา ¡ม่เnย
พบเหนนายแพทยแผนHั 11ุบันหรื อพยาบาล การnลอดบุตรกอาuัยหมอตาแย nน
เหล่านี ล้วนแต่สกHรก 1ะกา1ัดอย่าง¡รก¡ม่หายสิ งสกHรกเพราะHราu1ากอนามัย
นั นเอง
หน่ วยพัuนาการเnลื อนที nองกระทรวงสาธารnสุnและnองสnากาชาด¡ทย ¡ด้ทาnุn
HระÌยชนÌห้แก่พี น้ องร่วมชาติnองเรามากมาย นายแพทยพร้อมด้วยพยาบาลและบุรุL
พยาบาล¡ด้ยกÌรงพยาบาลเnลื อนที nื อกองรnยนต บุกบั น¡Hยังชนบทเหล่านัน
Ìห้การรักLาพยาบาลHระชาชนที อยู่ห่าง¡กล1ากnวามเ1ริg มี การตรว1Ìรnตาม
ร่างกายและ1่ายยาÌห้ ที H่ วยหนั กหน่ วยพัuนาการกรี บส่งตัว¡HรักLาÌน1ังหวัด มีการ
ÞายnาพยนตรÌห้ชมnงเรื องเชื อÌรnและÌรnnัย¡n้เ1บต่าง ¸ อบรมHระชาชนÌห้มี
อนามัย สอนÌห้สร้างส้วมที nูกสุnลักLnะ แต่¡ม่nงชักÌnรกแท่นnู่ตามบ้ านผู้ดีมีเงิน
Ìนกรุงเทพ ¬
กองบัgชาการทหารสูงสุด ¡ด้มี nาสั งÌห้nnะผู้เชี ยวชาgการอาวุธและวิทยาuาสตร
nองกองทัพ¡ทย F งมีuาสตรา1ารย ดร. ดิเรกเH นหัวหน้ าน าหน่ วยพัuนาการเดินทาง
¡HยังnาnอีสานตามรายละเอียดÌนnาสั งนัน ทุ กnนมีเวลาเตรียมตัวเพียง o วัน
ลูกชายnองสี สหายต่างnกnะนอง¡HตามกันÌนการบุกH่ าu่ าดงnรั งนี แต่ 1สอ. แห้วบ่ น
พมพาว่า การล่ องH่ าÌนqดูuนnง1ะเดินทางÌดยnบวนรnยนตก¡ม่สนุ กนั ก เพราะรn1ะ
ต้องตกหล่มและสัตวแมลงÌนH่ านั บตั งแต่ทาก เหลือบ แมลงวันกชุกชุมมาก
วันนันตรงกับวั นที oo มิnุ นายน ì¿oo
ก่อนเวลา c. oo น. เลกน้ อย nบวนรnพัuนาการnองกองบัgชาการทหารสูงสุด F ง
รn1ิ HÌหg่แต่ละnันมีผ้าÌบnลุมHระทุนอย่ างมิดชิดและมีกากบาทแดงทั งสองn้างรวม
ทั งหมด t nั น รn1ิ Hกลางอีก ì nั นและรnยี เอมFีสิบล้ออี กnันหน งรวมทั งหมด c
“ ” nั น 1อดเH นแnวเรียงราย1ากHระตูรั วบ้าน พัชราnรn 1นnงทางเลี ยวหน้ าต กÌหg่
F งnันสุดท้ายติดตามnบวนอยู่ทางมุมตกด้านnวาnือรnยีเอมFี oo ล้ อ บรรทุ กทหาร
ì« nน แต่งเnรื องสนามสวมหมวกเหลกมีอาวุธทันสมัยnือHื นกลเบา Hื นยิงเรว Hื น
เลกยาวและHื น n. มีนายทหารหน่ ุมยuร้อยÌทnนหน งเH นผู้บังnั บหมวด ทหารหมวด
นี 1ะทาหน้ าที nุ้มกันอารักnาหน่ วยพัuนาการnองท่านนายพลดิเรก
ตามเวลาที กล่ าวนี nnะพรรnสี สหายกั บลูกชายnองเnาพร้อมด้วยเ1้าnุnHั 11น ก ¬
และเ1้าแห้ว ¡ด้ชุมนุมกันอยู่Ìนห้องÌnงชั นล่ าง ทุ กnนแต่งเnรื องแบบu กสวมหมวก
แกHทรงอ่อน มีอาวุธHระ1าตัวเหมือน ¸ กั นnื อHื นพกFุHเHอรnอลท oo มม. นาย
พลดิเรก1ะทาหน้ าที เH นแพทยตรว1รักLาพี น้ องชาว¡ทยที เH นชาว¡ร่หรือชาวบ้านH่ า
Ìนดินแดนอั นแสนกันดารทางnาnอีสาน นั บตั งแต่1ังหวัดนnรราชสีมาเH นต้ น¡H
นอกนัน1ะทาหน้ าที เH นผู้ช่วยแพทย ส่วนพยาบาลHระ1าnบวนพัuนาการกnือ
นั นทา นวลลออ HระnาและHระ¡พนั นเอง
ตามหมายกาหนดการ พล.อ. วิชิต ชัยสมรnูมิ รองผู้บัgชาการทหารสูงสุดu่ ายยุทธการ
“ ” 1ะมาnงบ้าน พัชราnรn Ìนเวลา c. oo น. ตรง F งnnะนี ทหารราบหน งหมวดและ
พลnับHระ1าnบวนรn¡ด้ตั งแnวเตรียมพร้อมอยู่แล้ว
ท่ามกลางเสียง1้อกแ1้ก1อแ1nองnnะผู้เชี ยวชาgการอาวุธและวิทยาuาสตรnองกอง
ทัพ¡ทย nุnหgิงวาด¡ด้เดินน าหน้ าพาสี นางลงบั น¡ดมา1ากชั นบน นั นทา นวลลออ
HระnาและHระ¡พแต่งเnรื องแบบพยาบาลสีnาวสะอาดตา ÌดยเÞพาะHระnามี
เnรื องหมายกากบาทแดงอยู่บนแnนF้าย แสดงว่าหล่อนสาเร1วิชาการพยาบาลและ
ผดุงnรรnมา1ากÌรงพยาบาล1ุuาลงกรn 1งทาÌห้Hระnาเด่นกว่าสามนางด้วย
เnรื องหมายกากบาทอันเH นที สะดุดตานี ส่วนนั นทา นวลลออและHระ¡พนันnงแม้¡ม่
¡ด้เรียนวิชาพยาบาลมาแต่ ก่อน แต่ก¡ด้รั บการu กหัดอบรม1ากuาสตรา1ารยดิเรกและ
Hระnาอยู่เสมอ 1งสามารnทาหน้ าที เH นผู้ช่วยพยาบาล¡ด้เH นอย่างดี
อาเสี ยกิมหงวนร้องnนดัง ¸
“ …… ” ทาnวามเnารพพยาบาลทั งสี nน ทั งหมด วันทยหัตn
Hราก_ว่ าเสี ยหงวนnนเดียวเท่านันที กระทาวันทยหัตnและวิ งเn้า¡Hรายงานตัวต่อnุn
หgิงวาด
“ … พวกกระผม oo nน พร้อมที 1ะออกเดิ นทางแล้วnรั บ แหม วันนี เมียผมสวยเหลื อ
เกิ น รูHร่างหน้ าตาnล้ าย ¸ uลอเร้นF ¡นติงเกล ทา¡มnุnอา¡ม่แต่งเnรื องแบบ
” พยาบาลล่ะnรั บ
nุnหgิงวาดทาตาÌต
“ Ìnรบอกเธอล่ะ1ะว่าÞั น1ะ¡Hด้วย แก่nนาดนี แล้วnืน¡Hรnมันกuั ดตาย แล้วn้าเกิดรบ
… กับพวกnอมมิวนิ สตอาก nงชอnตายแน่ ¸ แล้วก . ” n้าอา¡HÌnร1ะเu้ าบ้ าน พูด1บnุn
“ … หgิงวาดกสะดุ้งÌหยง อุยตาย . อกอีแH้ นแตก n้าอกอีแH้ น¡ม่แตกอกอากแตก พ่อ
” หงวนทา¡มnงเล่นพิเรนอย่ างนี
“ ” nุ nอาหมายnวามว่ากระ¡รnรับ
“ ” ก เธอน กnลังอย่าง¡รnนมาnง¡ด้เอาเnรื องหมายยuนายพลตรีมาติดบ่าทั งสองn้าง
uาสตรา1ารยดิเรกÌ1หายวาบ เnาเดินเn้ามาหาเสี ยหงวนทั นที พอแลเหนเnรื องหมาย
ยu พล.ต. บนอินธนูผ้า นายพลดิเรกก กลืนน าลายเอื อก
“ ” วอท ดิ ¡อเดีย ยู รู้¡หมว่าที ยูทาอย่างนี น่ ะติดnุ กนะÌว้ย
“ เสี ยหงวนnมวดnิ วย่น nอÌห้กั นแต่งนายพล¡Hพัuนาการnราวนี เnอะวะ อย่างน้ อย
” กัน1ะ¡ด้เnียงบ่าเnียง¡หล่กับอ้ ายพล
“ ” “ Ìน นายพลดิเรกเอดตะÌรลั น รีบnน¡Hn้ างบนเHลี ยนเnรื องหมายยuเสียÌห้nูกต้อง
nงแม้แกเH นพันเอกติดดาวสามดวงมีมงกุ_nรอบ แต่ที nอเสื อทั งสองn้างมีเnรื อง
หมายn¬า¡nว้กแสดงอยู่แล้วว่าแกเH นพันเอกพิเuLหรือนายพล1ัตวาที เลิกล้ม¡Hแล้ว
… เรว . ” มีเวลาอีกห้านาที เท่านันท่านรองก1ะมาnงที นี
พ.อ. กิมหงวนบ่นพมพาแล้วพาตัวnนบัน¡ด¡Hชั นบน
เ1้าnุnHั 11น ก ¬ กล่ าวชมสี นางด้วยสีหน้ ายิ มแย้ม
“ nรั งนี แหละ พวกเ1้า1ะ¡ด้ร่วมงานกับเราอย่างÌกล้ชิด Hระnาท่าทางทะมัดทะแมงดี
” ยาย¡พเหมือนพยาบาลเวียตนาม
Hระ¡พn้อนnวับ
“ ” nุ nพ่อน่ ะFิnะเวียตนาม แล้วก เวียตนามเหนื อเสียด้วย
“ ” อ้ าว กู กเH นnอมมิวนิ สตน่ ะFีÌว้ย
“ ” “ uี นิ กรร้องเสียงเหมือนม้า มัน1ะมาก¡Hนะnรับ พูดกูมงกับเมียผม อย่ าง¡รกตาม
” เมียผมกเH นnุnนายแล้ว
ท่านเ1้าnุnหันมามองดู พ.อ. นิ กรอย่างnบnัน
“ ” เมียแกน่ ะลูกÞั นนะÌว้ย
“ … อ้ าว . ” แล้วก¡ม่บอกÌห้ รู้
อีกÌนราวสองนาทีต่อมา พ.อ. กิมหงวน¡ด้เดินลงบัน¡ดมา1ากชั นบนอย่ างรีบร้อน เnา
ติดเnรื องหมายยuพันเอกเหมือนเช่ นเดิม ร.อ. สมน กกล่าวกั บเพื อน ¸ ด้วยเสียงอัน
ดัง
“ ” เตี ยกันเพ้อuั นมานานแล้วที 1ะเH นนายพล แต่ก¡ม่มี ทางที 1ะ¡ด้เH น
ร.อ. นพกล่าวnนบ้ าง
“ สู้พ่อกัน¡ม่¡ด้ ตอนที ลุงพล¡ด้เH นนายพลพ่ออยากเH นนายพลบ้าง เดี ยวนี หายอยาก
แล้ว พ่อบอกว่าอยากเH นนายสิ บหรือพลทหารมากกว่า เพราะนั งกินกวยเตี ยวหรือ
” เยนตาÌu เนื อสะเตะ เต้าหู้ทอดริมnนน¡ม่มีÌnรสนÌ1หรื อว่ากล่าว
นิ กรยิ มÌห้ลู กชายnองเnา
“ ก หรือ¡ม่1ริง กลองÌห้ลุงพลnองแกหรือดิเรกแต่งนายพลนั งกินอาหารริมnนน1ะมี
” อะ¡รเกิดnน ผู้nนนั บพัน1ะห้อมล้อมมองดูด้วยnวามสนÌ1
นายพลดิเรกยกนาuิ กาnนดูแล้วพูดตัดบท
“ ลง¡Hn้างล่างเnอะพวกเรา ท่ านรองnง1ะมาnงตามกาหนดเวลา แต่ เราลาnุnอาท่าน
” เสียก่อน
nnะผู้เชี ยวชาgการอาวุ ธและสี นางต่างกระทาnวามเnารพและอาลาnุnหgิงวาด F ง
nุnหgิงก¡ด้Ìห้uีลÌห้พรÌน_านะที ท่านเH นผู้ Ìหg่
“ … nอÌห้ทุกnนÌชnดีและแnล้วnลาดอันตรายเnิด อ้ า . ท่านเ1้าnุnช่วยดูแลเดก ¸ ด้วย
นะnะ อย่างน้ อยกช่วยพูดเตือนสติอย่ าÌห้เnากล้าหาgอย่ างบ้าบิ นมุทะลุ n้าเกิดสู้รบ
กับอ้ายพวกก่อการร้ ายหรือพวกnอมมิวนิ สตnอมมิวหน่ อยนั นแหละn่ะ อาuั นเH น
” ห่วงพ่อหลานชายทั งสี nนนี อย่ างยิ ง
ท่านเ1้าnุnอมยิ ม
“ ” แน่ ะ วันนี พูดอาuั นเชียวหรือ
“ n่ ะ วันดีnืนดีก ลองพูดเล่นบ้าง อาuั น1ะ¡ด้ทันสมัยnน เหมือนกั บพวกnุnหgิง
” nุnนายÌนวงสังnมยัง¡งล่ะuะ
ทุกnนพากั นออก1ากห้องÌnงลงบัน¡ดหน้ าตกตั งแnวหน้ ากระดานเรียงเดี ยวทางF้าย
nองแnวทหารราบ ส่วนnุnหgิงวาดเดิน¡Hยืนรวมกลุ่มnนÌช้ชายหgิง ตลอด1นแม่
nรั วและnนสวนที มาnอยส่งหน่ วยพัuนาการÌนบังnั บบัgชาnองuาสตรา1ารยดิเรก
“ นายสิ บสารวัตรทหารบกnนหน งF งยืนรักLาการnอยู่ ที Hระตูรั วหน้ าบ้าน พัชราn
” รn ¡ด้ร้องnนด้วยเสียงอันดัง
“ ” ท่ านรองผู้บัgชาการทหารสูงสุดมาแล้ว
“ ” uอรดuั ลnอนเกงสีnรีมเลี ยวผ่านHระตูรั วบ้าน พัชราnรn เn้ามาอย่างแช่มช้า
ติดตามด้วยรnตรว1การบรรทุกสารวัตรทหารบก t nน ทาหน้ าที พิทักL รั กLาท่าน
นายพลอาวุ Ìส รnทั งสองหยุดนิ งหน้ าÌรงเกบรn เมื อท่านรองผู้บัgชาการทหารสูงสุด
Ìนเnรื องแบบHรกติกากีแกมเnียวเชิ ตแnนยาวและผูกเนn¡ท สวมหมวกแกHทรง
หม้อตาลก้าวลงมา1ากรn นายพลดิเรกกร้ องตะÌกนnนทันที
“ ……… ทาnวามเnารพรองผู้บัgชาการทหารสูงสุดu่ ายยุทธการ . ” แลnวา
นายพลดิเรกวิ งเหยาะ ¸ ตรงเn้า¡Hหาท่ านนายพลอาวุÌส หยุดยืนชิดเท้ าตรงและ
รายงานตนตามระเบียบพร้อมทั ง1านวนยานพาหนะ 1านวนนายทหารนายสิบพล
ทหารและพยาบาลHระ1าหน่ วยพัuนาการnองกองบัgชาการทหารสูงสุด
ท่านนายพลอาวุ Ìสวันทยหัตnตอบและยื นมือÌห้uาสตรา1ารยดิเรกสัมผัส
“ เn้มแnงดีnรั บอา1ารย ผมหวังว่าหน่ วยพัuนาการเnลื อนที nองเราnง1ะH_ิบัติ หน้ าที
ช่วยเหลือพี น้ องร่วมชาติnองเราที H่ วย¡n้¡ด้ดีที สุด แต่อดสงสัย¡ม่¡ด้ว่าผู้ช่วยแพทยnอง
” อา1ารย1ะทาหน้ าที nองเnา¡ด้เรียบร้อยหรือเHล่า
“ ผมรับรองnรั บท่านรอง เพื อน ¸ และลู กหลานnองผมตลอด1นพ่อตาnองผมกับ1่า
” สิบเอกแห้วมีnวามสามารnทาหน้ าที เH นผู้ช่วยแพทย¡ด้
“ ” แล้วnุnผู้หgิงทั งสี nนนั นล่ะ
นายพลดิเรกยิ มละ¡ม
“ ¡ม่มีHั gหาอะ¡รnรับ nรรยาnองผมสาเร1พยาบาลมา1าก1ุuาลงกรnและ¡ด้ทาหน้ าที
ช่วยเหลือผมอยู่ เสมอ ส่วนอีกสามnนกเnยช่วยเหลื อผมเหมือนกันและผม¡ด้สอน
” วิชาพยาบาลÌห้1นกระทั งมีnวามรู้พอตัว
พล.อ. วิชิตพยักหน้ ารั บทราบ ต่อ1ากนันuาสตรา1ารยดิเรกกพาท่ านตรว1แnวหน่ วย
พัuนาการnองกองบัgชาการทหารสูงสุด ท่ านนายพลอาวุÌส¡ด้สัมผัสมือกับท่านเ1้า
nุnHั 11น ก ¬ ด้วยÌบหน้ ายิ มแย้มแ1่มÌส มีการทักทายกันอย่างสนิ ทสนม
“ ” Ìต้เท้าแก่แล้วแต่กยังแnงแรงดี nอÌห้ ÌชnดีและHลอดnัยนะnรั บ
“ ” nอบnุnnรับท่านรอง ผม1ะH_ิบัติหน้ าที nองผมÌห้ดีที สุด
ท่านนายพลอาวุ Ìสเลื อนตัวมาหยุดยืนเบื องหน้ าสามสหาย
“ ” ว่ายัง¡งnุnพล รู้ สกหนั กÌ1อะ¡รบ้าง¡หม
พล.ต. พลตอบท่านอย่างแnงแรง
“ ” ¡ม่มีอะ¡รหนั กÌ1nรับ
“ … n้ าnูกพวกก่อการร้ายÌ1มตีล่ะ .”
“ ก ต้องสู้กับมัน1นยิบตาแหละnรับ บนรn1ิ HÌหg่nั นนันเรา¡ด้ติดตั งHื นกลหนั กและ
Hื น n. ¡ว้พร้อม นอก1ากนี ยังมีอาวุธอีกหลายอย่าง เช่น Hื นยิงเรวและระเบิดมือ
กระสุ นHื นอี กมากมาย แต่ เรา¡ด้Hิ ดบังอย่างมิดชิด¡ม่Ìห้Ìnรรู้ เมื อเราnู กÌ1มตีลูกหลาน
” nองผมก1ะHระ1าหน้ าที บนรn1ิ HÌหg่nันนันตามที ¡ด้มอบหมาย¡ว้
ท่านรองนิ งuั งด้วยnวามสนÌ1และเHลี ยนสายตามาที พ.อ. นิ กร
“ ” อย่ าÌห้เสียชื อกองบัgชาการทหารสูงสุดนะผู้การ
พ.อ. นิ กรยื นนิ งเÞย นั ยน ตาลืมÌพลงเหมือนnูกสะกด ท่านรองน กแHลกÌ1 กยกมือ
nวาnนÌบกวนเวียนเบื องหน้ านิ กรÌนระยะÌกล้ ชิด แล้วท่ านก ร้องnนดัง ¸
“ ” หลั บหรื อnุnนิ กร
พ.อ. นิ กรสะดุ้งเuือกแล้วเnี ยวHาก1ั บ ¸ เหมือนกับnนที เพิ งตื นนอน
“ ” แu่ะ แu่ะ ¡ด้nรั บ ผม1ะพยายามหามาÌห้ท่ านรอง
พล.อ. วิชิตnมวดnิ วย่น
“ ” nุ nหมายnวามnงอะ¡ร
“ ” ก อีหนูทางอีสานยัง¡งล่ะnรับ
“ บ้ าแล้ว ผมมีแต่1ะHลดออก¡Hเท่ าที มีอยู่ตั ง ¿ nน ก เดือดร้อนพอดูแล้ว Hี หน้ าผมก
” 1ะHลดเกLี ยnแล้ว Hี นี รู้สกว่ าแก่ตัวลงมาก กาลังวังชากลดน้ อยnอยลง
“ นิ กรว่า กินÌสมเสียบ้างFีnรั บท่านรอง หรือ¡ม่กเอ นกวางตุน nุnพ่อผมท่านยังแnง
” แรงอยู่กเพราะท่าน¡ด้กินÌสมและยา1ีนที มีราnาแพง ¸
ท่านรองหัน¡Hทางเ1้าnุnHั 11น ก ¬
“ … เอ . ” ผมเหน1ะต้องเอาอย่ างÌต้เท้าบ้าง Ìต้เท้ากิ นยาอะ¡รnรั บ
เ1้าnุnHั 11น ก ¬ ยิ มอาย ¸
“ ก ทั งยาทั งอาหารนั นแหละnรั บ อาหารก nือเนื อนม¡n่ F ง¡n่Ìนที นี ผมหมายnง¡n่
1ะละเมด วันหน งต้องกินÌห้¡ด้อย่างน้ อย ¿ uอง ยา1ีนกnือÌสมnาวชงน าชากินตลอด
วัน นอกนันกเH นยาบารุงกาลัง กินวั นละเทียบ เทียบหน งราnา o¿o บาท กิ น¡ด้มื อ
เดียวnือมื อเยน แต่ท่านรอง1ะกิน¡ด้หรือ เพราะยาบารุงกาลังที ผมกาลังพูดnง Ìส่
ตุกแกแห้ง ¸ หน งตัว ม้าน าแห้งหน งตัว ม้าน ากnือสัตว1าพวกHลิงทะเลตัวยาวราว
” สามนิ ว หน้ าตาเหมือนม้า
“ น่ าnิดnรับÌต้เท้ า เอา¡ว้Ìห้หน่ วยพัuนาการกลับมาเสียก่อน ผม1ะมาเยี ยมÌต้เท้ า
… เH นการส่วนตัว เพื อHรกLาหารื อÌนเรื องนี 1ริงnรับ . Ìต้เท้ายังแnงแรงมาก เนื อ
” หนั งกยัง¡ม่เหี ยวย่นเหมือนกับผู้มีวัย ¿o เuLเท่ านัน
นิ กรพูดเสริมnน
“ nุ nพ่อเพิ งแตกเนื อหน่ ุมnรับ nื อแก่nงที สุดแล้วกกลั บเH นหน่ ุม เมื อเช้านี ผม¡ด้ยิน
” เสียงnุnพ่อแตกเนื อหน่ ุมหลายที
ท่านรองหยุดยิ มแล้วเลื อนตัวมายืนเบื องหน้ า พ.อ. กิมหงวน
“อ้ าว- ” เH นอะ¡ร¡Hล่ะผู้การ ทาแก้มพองลมÌH่ ง¡HÌH่ งมามองดูเหมือนกบหรื อnางnก
อาเสี ย1ามเสียงสนั นหวั น¡หว
“ … u้ าด . ชะเอย nออนุgาตnรั บผมแพ้กลิ นÌอดิÌnÌลgที ท่านรองÌส่¡ม่ทราบว่ายี ห้อ
” อะ¡ร ผม¡ด้กลิ นที¡รผม1ามทุกที
ท่านนายพลอาวุ Ìสหัวเราะเบา ¸
“ แต่เมียผมเnาชอบ เnาFื อÌห้Ìช้ เH นHระ1า nนเรานี กแHลกนะ บางnนกแพ้u่ ุนละออง
” หรือเกสรดอก¡ม้ แพ้nนแมวทาÌห้1ามหรือเH นÌรnหืด แล้วท่านกnาม พ.อ. นิ กร
“ ” nุnล่ะแพ้อะ¡ร
นิ กรยิ มแH้ น
“ ผม¡ม่เnยแพ้อะ¡รหรอกnรั บนอก1ากแพ้เมีย ตอนนี ลูกมั นÌตnนผมอา11ะแพ้ลูกอีก
” nนหน ง เพราะn้ าเกิดต่อยHากกั นnน อ้ายนพมันnงnลุงผมยับ
สี นางหัวเราะnนดัง ¸ พล.อ. วิชิตเลื อนตัวเn้ ามายืนเบื องหน้ าสี สหายหน่ ุมและเ1้าแห้ว
ท่านยกมือnวาตบบ่าF้าย ร.อ. พนั สเบา ¸
“ ” เn้มแnงดีนะหลานชาย
“ ” nรั บผม
ท่านนายพลอาวุ ÌสเHลี ยนสายตามาที ร.อ. นพและกล่ าวว่า
“ อย่ าลืมว่าการ¡HH_ิบัติหน้ าที nราวนี ทุกnนต้องเสี ยงnัยเสี ยงชีวิตเหมือนกัน n้ าเกิด
” Hะทะกับพวกก่อการร้าย เธอnง1ะสู้กับมันแบบยอมตายnวายชีวิต
“ ” แน่ นอนnรั บ กระผมและพวกเราทุกnน1ะสู้กับuัตรู Ìห้สมuักดิ uรี
ร.อ. สมน กพูดเสริมnน
“ ผม1ะเอา¡ม้¡ผ่เหลาเลก ¸ เหมื อน¡ม้ที เnาทาว่าวเสียบพวกมันแล้วตากแห้งเอามา
” uากท่ านรองสักยี สิบ สามสิบ¡ม้nรับ
พล.อ. วิชิตทาหน้ าชอบกล
“เอ- ” อ้ายที เธอว่า1ะเสียบ¡ม้น่ ะ nง1ะเH นเnียดหรือแย้มากกว่ากระมั ง แล้วท่านกหัน
มาทาง ร.อ. uาสตรา1ารยดารงลูกชายnองท่านนายพลดิเรก
“ หลานชาย อย่าลืมติดต่อกั บกองบัgชาการทหารสูงสุดÌดยทางวิทยุตามที เรา¡ด้ตกลง
กัน¡ว้ n้าเกิดHะทะกั บn้าuกเรา1ะรีบส่งกาลังหนุนและเnรื องบิน¡Hช่วย แต่Þั นเชื อว่า
ทหารราบหน งหมวดที ติดตาม¡Hกพอที 1ะต่อสู้กับผู้ก่อการร้ายHระมาnหน งกองร้อย
¡ด้แน่ ¸ เพราะทหารnองเรา¡ด้รับการu กมาแล้วเH นอย่ างดีและการสู้รบเพื อHระเทu
” ชาติnองเรา u่ ายเราย่อมมีnวัgและกาลังÌ1ดีกว่า
ท่านรอง¡ด้ทักทายกับ 1สอ. แห้วตามสมnวร แล้วเดินมาหยุดยืนเบื องหน้ าสี นาง
“ Ìน_านะที พวกnุnเH นนายทหารหgิงสังกัดกองบัgชาการทหารสูงสุด ผมnอแสดง
nวามยิ นดีกับพวกnุnที เดินทาง¡Hพัuนาการช่วยเหลื อHระชาชนตามH่ าดงÌนnรั งนี
” nอÌห้ ทุกnนHลอดnัยนะnรับ
เมื อ¡ม่มีÌnรพูดกับท่านรอง Hระ¡พ1งกล่าวnน
“ ” เดี ยนnอบnุnn่ะ ที ท่ านรองกรุnามาส่งเรา
ท่านรองทาหน้ าเหยเก
“ ” เดี ยนน่ ะnือตัวnุnÌช่¡หม
“ ” uะ เดี ยวนี ผู้หgิงสมัยÌหม่หรื อสุnาพสตรีชั นสูงเnาพูดnาว่าเดี ยนแทนnาว่าดิÞั น
“อ้ อ- ” ผมเพิ งทราบ
ท่านรองเดินเnียงnู่กั บนายพลดิเรกตรว1แnวพลnับและตักเตือนÌห้ทุ กnนH_ิ บัติ
หน้ าที nองตนอย่างดีที สุด ต่ อ1ากนันท่านกตรว1แnวทหารราบหน งหมวดF งยืนเH น
แnวหน้ ากระดานเรียงเดี ยวอยู่Ìนท่ากระทาnวามเnารพ ผู้ที nือHื นเล กยาวสวมดาบ¡ด้
กระทาวันทยาวุธ ส่วนผู้ที สะพายHื นกลเบาและHื นยิงเรว¡ด้ยกมือnวาnนแตะ¡หล่F้าย
ตามระเบียบnองการแสดงnวามเnารพ ร.ท. สามารnผู้บังnั บหมวดรูHหล่ อยืน
วันทยหัตnอยู่หน้ าแnว เnาแต่งเnรื องสนามเรียบร้อยอาวุธHระ1าตัวnือHื นพก oo
มม. และระเบิดมือÌช้ดินระเบิดแรงสูงแnวนอยู่ที หน้ าอกเสื อด้านF้ายอี กสองลูก
ท่านรอง¡ด้ทักทายกับผู้บังnับหมวดเH นnนสุดท้ าย
“เธอกั บทหารÌนบังnับบัgชาnองเธอ1ะต้องnุ้มกั นชีวิตnองnnะผู้เชี ยวชาgการอาวุธ
และวิทยาuาสตรnองกองทัพ¡ทย อย่าลืมว่าแต่ละnนมี n่าและมี nวามหมายแก่Hระเทu
” ชาติมาก n้าเราnู กuัตรูÌ1มตี เธอกับทหารnองเธอ1ะต้องสู้ตาย
“ ” nรั บผม กระผม¡ด้สั งทหารÌนบังnั บบัgชา¡ว้เรียบร้ อยแล้วnรั บ
ท่านรองกั บuาสตรา1ารยดิเรกต่ างเดินตรว1แnวทหารราบ¡H1นสุดแnว แล้วท่ านก
ออกnาสั งกับนายพลดิเรก
“ ออกเดินทาง¡ด้แล้วอา1ารย ผม1ะ¡HnุยกับnุnหgิงวาดและnือÌอกาสส่งหน่ วย
” พัuนาการที นี
นายพลดิเรกยกมือวันทยหัตn รับnาสั งและร้องตะÌกนnนดัง ¸
“ ” ทั งหมด nนรnHระ1าที
ทหารราบหน งหมวดและ ร.ท. สามารnต่างnน¡Hนั งบนรnยีเอมFี F งมีผ้าÌบnลุม
Hระทุนแดดuน Ìนเวลาเดียวกันสี สหายกั บเ1้าnุnHั 11น ก ¬ กn น¡Hนั งบนรn1ิ Hกลาง
nั นหน้ าnบวนÌดยมี 1สอ. แห้วเH นพลnับ รn1ิ Hกลางnั นต่อมาเH นรnnองพยาบาลทั ง
สี nน มี นายสิบnองกรมการnนส่งเH นพลnับ nั ด¡Hnือ1ิ HnันÌหg่ติดอาวุธFุ่มF่อน¡ว้
Ìนรn มีเ1้าหน้ าที Hระ1ารn ¿ nน nื อพลnับและลูกชายnองสี สหาย ÌดยเÞพาะรnnันนี
¡ม่¡ด้ติดเnรื องหมายกาชาดแต่มีnวามหมายและสาnัgที สุด เพราะมีอาวุ ธร้ายพอที 1ะ
nุ้มกั นnบวนพัuนาการเnลื อนที nองกองบัgชาการทหารสูงสุด¡ด้เH นอย่างดี ต่อมา
nือรn1ิ HÌหg่อีก ¿ nั น เH นรnทาuั นเnลื อนที nันหน ง รnเอกFเรยnั นหน ง นอกนัน
เH นรnบรรทุกยาและเวชnัn¬ต่าง ¸ nั นที หกเH นรnผ่าตัด มีเnรื องมือเnรื องÌช้ Ìน
ทางuัลยกรรมพอที 1ะผ่าตัดหัวกะÌหลก ตั บ¡ต¡ส้พุง nอบกระด้ง ผ้าnี ริ วตับHอดและ
ม้าม¡ด้ F งuาสตรา1ารย ดร. ดิเรก1ะต้องทางานหนั กที สุด ท้ ายnบวนnือทหารราบF ง
นั งอยู่ÌนรnยีเอมFี n้ าหากว่าหน่ วยพัuนาการnูกพวกก่อการร้ายÌ1มตี ระหว่างทาง
หรือnnะที H_ิ บัติหน้ าที ตามหมู่บ้ าน ทหารราบหมวดนี ก1ะต่อสู้อย่างทรหด
ท่ามกลางเสียง¡ชÌยnองพวกnนÌช้ชายหgิง nบวนรnnองหน่ วยพัuนาการ¡ด้เnลื อน
ออก1ากที อย่างแช่มช้า เ1้าแห้วหรื อ 1สอ. แห้วนั งnู่ กั บเ1้าnุnHั 11น ก ¬ ส่วนสี สหาย
นั งอยู่ด้านÌน มีหีบห่ อกองอยู่หลายชิ นนั บตั งแต่เnรื องรั บส่งวิทยุที Ìช้ติดต่อÌนระหว่าง
ทาง¡กลnือวิทยุÌทรuัพทอันเH นHระดิL_กรรมnองuาสตรา1ารยดิเรก มีเnรื องÞาย
nาพยนตรnนาด ot มม. nาพยนตรสุnuกLาอีกหลายม้วน nาพยนตรการตู นและ
nาวบอย nาพยนตรn่าวตารว1ชายแดนและทหารสู้รบกับu่ ายก่อการร้ายและทาการ
กวาดล้าง¡ด้ราบnาบ1ากท้องnิ นต่ าง ¸
“ ” เมื อออกมาพ้นเnตบ้าน พัชราnรn รnÞลามบกnองกองHราบHรามnันหน งF ง1อด
“ ” อยู่ริมรั วด้านนอกnองบ้าน พัชราnรn ¡ด้แล่นน าnบวนทันที เHิ ด¡uหมุนสีแดงบน
หลังnาเกงวาบวับ นายตารว1ผู้บังnับรn¡ด้รั บnาสั งน าnบวน¡Hส่ง1นnงทางแยก¡H
นnรราชสีมาและอีสานที 1ังหวัดสระบุรี อย่าง¡รกตามรn1ิ Hกลางที บรรทุกสี สหายกมี
¡uแดงอยู่บนหลังnารnและมีแตร¡Fเลนทด้วย เพราะ¡uรnที เตรียม¡ว้Ìช้ Ìนราชการ
สงnรามหรือHราบ1ลา1ล
nื นวันนันnบวนพัuนาการnองกองบัgชาการทหารสูงสุด¡ด้หยุดพักแรมที n่ายทหาร
แห่งหน งÌน1ังหวัดนnรราชสีมา บรรดานายทหารชั นผู้Ìหg่¡ด้Ìห้การต้อนรับเH นอย่าง
ดี ส่วนมากเnยเH นลูกuิLยnองนายพลดิเรกมาก่อน หรือมิÞะนันกเnยรู้1ักกั บสี
สหายและเ1้าnุnHั 11น ก ¬ มาแต่ก่ อนแล้ว การเดินทางÌดยnบวนพัuนาการเช่นนี
ทาÌห้สี นางสนุกสนานมาก
ตอน เช้าวันต่อมาnบวนพัuนาการ¡ด้ออก1าก1ังหวัดนnรราชสีมามุ่งตรง¡Hยัง
หนองบัวÌnก และบุ กเn้า¡HตามทางเกวียนÌนH่ าลกnงหมู่ บ้านแห่งหน ง1งหยุดพัก
บรรดาทหารราบ¡ด้ลง1ากรnยีเอมFีnันนันกระ1ายกาลังกันออก¡Hทาหน้ าที nุ้มกัน
nnะผู้เชี ยวชาgการอาวุ ธ ตอนแรกชาวบ้ านเห นทหารกรู้ส กหวาด ¸ เหมือนกัน
เพราะ¡ม่ทราบว่ า1ะมีอะ¡รเกิดnน แต่เมื อ พ.อ. นิ กร¡ด้เ1ร1ากับพวกชาวบ้ านÌดยทาง
เnรื องnยายเสียงแล้ว ก Hราก_ว่าพวกชาวบ้านหรือพวกชาว¡ร่เหล่านัน¡ด้ย่อย ¸ กั น
มาที เต้นทพยาบาล F งเH นเต้นทnนาดกลางสองหลังและทหาร¡ด้ช่วยกันกางnน nน
Ìตะเก้าอี ลง1ากรn¡H¡ว้Ìนเต้ นท
“ ” “ พี น้ องทั งหลาย เสียงนิ กรกังวานลั น หน่ วยพัuนาการเnลื อนที nองกองบัgชาการ
ทหารสูงสุด¡ด้มาเยี ยมท่านแล้ว พร้อมด้วยนายแพทยและพยาบาลชั นดีที 1ะมาช่วย
รักLาÌรnnัย¡n้เ1บÌห้ท่านหรือÌห้nาแนะน าที เH นHระÌยชน แก่ท่ าน เรา1ะตรว1รักLา
ท่านÌดย¡ม่มีการnิดเงิน เรา1ะÞี ดยาและ1่ายยาÌห้ท่านuรี F งnืนวันนี เรา1ะÞายหนั ง
Ìห้ชมด้วย n้าพเ1้าพันเอกนิ กรnอเชิgพี น้ องทั งหลายมารั บการตรว1รั กLาที เรา¡ด้แล้ว
รี บมาเnอะnรั บ¡ม่ต้องเกรงÌ1และ¡ม่ต้องเกรงกลัวพวกเรา F งพวกเรานันเหนnนเH น
nน ¡ม่¡ด้เหนnนเH นสัตวเหมื อนn้าราชการบางnนที วางอานา1n่มnู่ท่าน พูด1ากับ
ท่านก¡ม่เพราะหู Ìช้nาLาพูดตา ¸ เช่นแกÞั นตามสันดานเดิมnองเnาหรือตามนิ สัยที
… สืบมา1ากบรรพบุรุL เชิgnรับ nุnH่ ูnุnย่าnุnตาnุnยายnุnลุงnุnH้ าnุnน้ าnุnอา
nุnพ่อnุnแม่และพี น้ องทั งหลาย ท่าน1ะ¡ด้รับnวามสะดวกสบายทุ กHระการÌนการ
ตรว1รักLาÌรn นอก1ากนี เรายังรักLาÌรnuั นÌห้ท่านด้วย uั นดาทาÌห้uั นnาว uั นยาว
ทาÌห้uั นสั น uั นÌยกห้ ามเลี ยงแมวตัวผู้ แต่n้าท่านมาÌห้หมอnอนออกเสีย ท่านก
สามารnเลี ยงแมวตัวผู้¡ด้ uั นดีห้ามเลี ยงแมวตัวเมีย Ìห้ทันตแพทยnองเราnอนออก
เสียหน งFี ท่ านกเลี ยงแมวตัวเมีย¡ด้ เชิgnรับพ่อแม่พี น้ องพระเดชพระnุnทั งหลาย
หน่ วยพัuนาการnองกองบัgชาการทหารสูงสุดมารับÌช้ท่ านnงที อยู่แล้ว ท่ านnวรงด
เว้นกิ นอาหารดิบ เH นต้ นว่าหมูหรือเนื อวัวF งมีเชื อÌรnหลายชนิ ดอยู่Ìนตัวnองมัน
nnะนี อากาuกาลังร้อน1ัด nงเH นqดูuนพื นแผ่นดินทางอีสานnองเรากยังแห้งแล้ง
1งระวังอหิวาตกÌรnÌห้มาก ดื มน าÌสÌnรก บริ Ìnnผักสด Ìช้อุ11าระรดต้นเหตุ อหิวาต
” ผักดิบผักสดงดเสียดีกว่า ดื มน าHระHา1ง1ะพ้นnัย
มีเสียงÌnรnนหน งร้องตะÌกนnน
“ น าHระHาที ¡หนกันวะ มีแต่น าตามห้วย บอกÌห้ รั_บาลมาสร้างnังHระHาÌห้พวกเรา
” บ้างFี
nnะผู้เชี ยวชาgการอาวุ ธและวิทยาuาสตรnองกองทัพ¡ทยกั บพยาบาลทั งสี nน¡ด้
Ìห้การต้อนรั บพวกชาวบ้านเH นอย่างดี Ìnรอยาก1ะทดลองรั กLาหมอHั 11ุบันกมาพบ
กับนายพลดิเรก ผู้ ที พงพอÌ1หมอÌบราnกมาพบกับ พ.อ. นิ กร การตรว1รั กLา¡ด้
กระทากั นตลอดเวลาÌดย¡ม่มีหยุดพัก ดร. ดิเรก¡ด้Þี ดยาÌห้nน¡n้nองเnาหลายรายและ
Ìห้ยา¡Hกิน nอนuั นและอุดuั นที เH นรู เH นÌพรง บางnนที สงสัยว่าเH นÌรnHอดกÞาย
เอกFเรยÌห้ สี นาง¡ด้ทาหน้ าที พยาบาลÌดย¡ม่เหนแก่ nวามเหนื อยยากหรือแสดงnวาม
รังเกีย1ÌนnวามสกHรกÌสมม เH นต้นว่าnี uั นเnลอะ¡ม่เnยÌช้แHรงสีuั นมาตลอดชีวิต
หรือnี ตาก้อนเท่าหัวเรือ nี ¡nลกบบ้องหู เสื อผ้าเหมือนผ้าnี ริ วnองพี น้ องร่วมชาติเหล่า
นี พล กิมหงวนและสี สหายหน่ ุม¡ด้ทาหน้ าที ผู้ช่วยแพทยอย่างแnงแรง เ1้าnุnHั 11น ก
¬ รับหน้ าที เH นทันตแพทย ส่วนเ1้าแห้วทาหน้ าที เH นnนÞายเอกFเรยnน¡n้ตามnาสั ง
nองนายพลดิเรก ทุ กnนเหน ดเหนื อยวุ่นวาย¡Hตามกัน ยาแผนHั 11ุบันที น ามา¡ด้nูก
แ1ก1่ายÌห้พวกชาวบ้าน¡H¡ม่น้ อย นอก1ากนี นิ กรยัง1่ายยาหม้อแบบยา¡ทยÌบราnÌห้
¡Hอีกหลายราย nวามสุnาพและnวามเH นกันเองที พวกชาวบ้าน¡ด้รับ1ากหน่ วย
พัuนาการเnลื อนที ทาÌห้ ชาว¡ร่Hระมาn «oo nน มีnวามเnารพนั บnือหน่ วย
พัuนาการหน่ วยนี ผู้ที กาลัง1ะร่วมงานกับu่ ายuัตรูต่างกเลิ กล้มnวามnิดเหล่านี เพราะ
¡ด้รู้nวาม1ริงว่า รั _บาลมิ¡ด้ทอดทิ งÌห้มีชีวิตอยู่อย่างเดียวดาย ¡ด้ส่งหน่ วยพัuนาการ
เnลื อนที มาช่วยเหลือชาวบ้านที H่ วย¡n้และเ1้าหน้ าที ทุกnนกพูด1านอบน้ อมน่ าuั ง ¡ม่
¡ด้กระทาตนเH นนายเหนื อหัว
nื นวันนันมี การÞายnาพยนตรสุnuกLา nาพยนตรเnาบอยและการตูน บางทีกเH น
เรื องHราบHรามผู้ก่อการร้ายที 1ังหวัดน่ าน 1ังหวัดHระ1วบnี รีnันธ ที 1ังหวัดเชียงราย
พ.อ. นิ กรกับHระ¡พnรรยาnองเnาเH นnนพากย Hราก_ว่าHระ¡พพากยบทผู้หgิง¡ด้ดี
มากเรียกเสียงตบมื อเสียงหัวเราะ¡ด้nรื นเnรง เ1้าแห้วเH นพนั กงานÞายหนั ง
nบวนพัuนาการ¡ด้ออกเดินทางต่อ¡H ลัดตัดH่ า¡Hบ้านลาด ¡Hมัg1าnี รี nนนหนทาง
ยังnรุnระเH นหลุมเH นบ่อเพราะเพิ งกรุยทาง¡ว้ Ìนที สุดnnะพัuนาการเnลื อนที
nองกองบัgชาการทหารสูงสุดก¡ด้มาnงหมู่บ้านnูงามทางทิuตะวันออกเÞี ยงเหนื อ
nอง1ังหวัดnอนแก่น F งหมู่บ้านนี อยู่Ìนหุบเnาอันทุ รกันดารยิ ง แทบ1ะกล่าว¡ด้ว่า¡ม่มี
การติดต่อกับÌลกnายนอกเลย
ชาวบ้ านnูงามมีอยู่Hระมาn ¿o หลังnาเรือนเท่านัน หาเลี ยงชีวิตÌดย¡ม่ต้องÌช้เงิน
หรือพ งพาอาuัยÌnร มีการทานาn้าวเหนี ยว ทอผ้า¡ว้Ìช้ เอง มี เนื อสัตวH่ าตากแห้งทา
เnม¡ว้ มี nวามเH นอยู่อย่างง่าย ¸ nวามต้ องการnองชีวิตมีเพียง o อย่าง nื อบ้านที อยู่
อาuัย ยารักLาÌรnnือสมุน¡พรและอาหาร
เมื อnบวนรnผ่านเn้า¡HÌนหุ บเnา uาสตรา1ารยดิเรกกยกวิทยุสนามnนพูดกับพลnับ
ทั งหลาย
“ พลnับทุกnนuั งnาสั งn้าพเ1้า เมื อรnn้าพเ1้าหยุดÌห้ รnทุกnันตั งnบวนเH นรูHวงกลม
เหมือนกับกองเกวียน ทุกnน1ะลง1ากรn¡ด้กเมื อ¡ด้รับnาสั ง1ากn้าพเ1้า ผู้หมวด
” สามารn¡ด้ยิน¡หมที ผมพูด
“ ¡ด้ยินnรับอา1ารย อา1ารยสงสัยว่า1ะมีพวกก่อการร้ ายแอบF่อนอยู่ ที หมู่บ้านÌน
” หุบเnานี หรือnรับ
“ Ìน ¡ม่Ìช่อย่ างนัน แต่กานั นnนหน ง¡ด้เล่าÌห้Þั นuั งว่าผู้nนที หมู่บ้ านนี ¡ม่ชอบnน
แHลกหน้ า ท่ านกานั นเตื อนว่าผู้nนที หมู่บ้ านnูงามนี ดูเหมือน1ะเH นnนบ้าหรือnน¡n้
” Ìรn1ิต ระวังตัวหน่ อยนะผู้หมวด
“ ” nรั บผม
“ ร้ อยเอกพนั สuั งÞั นพูด พวกเธอทั งสี nนHระ1าอาวุธเตรียมต่อสู้ n้ าหากว่าu่ ายเราnูก
” ระดมยิงก่อน nงแม้1ะเH นnนบ้าn้าÌช้อาวุธเล่นงานเราเราก ต้องยิงต่อสู้
“ ” nรั บ ทราบแล้วnรับ เสียงลูกชายพลตอบมาทางวิทยุสนามF งuาสตรา1ารยดิเรก
¡ด้ยินnนั ด
nบวนรnยนตnองหน่ วยพัuนาการเnลื อนที แล่นÌกล้หมู่ บ้านเn้ า¡Hตามลาดั บ ชาย
หน่ ุมnนหน งเHลือยกายล่อน1้อนยื นตกHลาอยู่ริมหนองน าแห่งหน ง เnามีอายุ Ìนวัย
oo Hี หน้ าตาบอกÌห้รู้ว่าเH นnนบ้า ทุกnนที อยู่Ìนnบวนต่างพากันมองดูเnาเH นตา
เดียว อาเสี ยกิมหงวนน กสนุกnนมากร้ องตะÌกนทั ก
“ ” ลืมน่ ุงผ้าหรือยัง¡งน้ องชาย
นั กตกHลาชั นยอดหัวเราะห ¸ แล้วตะÌกนตอบ
“ อากาuมันร้อนÌว้ย nื นน่ ุงผ้ากร้ อนตายแน่ ที นี เnา¡ม่nื อ Ìnรอยาก1ะแก้ผ้าหรือน่ ุงผ้า
” กทา¡ด้Ìดยเสรี
nnะพรรnสี สหายกั บเ1้าnุnHั 11น ก ¬ และเ1้าแห้วต่างหัวเราะnิกnัก¡Hตามกัน หลง
1ากนันสั กnรู่รn1ิ Hกลางnันหน้ ากแล่ นมาหยุดหน้ าบริเวnลานดินอันกว้างnวางเบื อง
หน้ าหมู่ บ้านนัน รnทุกnันต่ อnบวนเH นรูHวงกลมกว้างÌหg่
เ1้าnุnHั 11น ก ¬ กล่ าวnนเบา ¸ ว่า
“ หมู่ บ้านnูงาม¡หงสงบเงียบอย่างนี เหมือนกับว่า¡ม่มีnนอยู่อาuัยเลยแม้แต่nนเดียว
” 1ะว่าnนที นี เH นnนบ้าทั งหมดก¡ม่น่ าเH น¡H¡ด้
พล.ต. พลยกมือnวาตบหลังนิ กรn่อนn้างแรง
“ ” แกเn้ า¡Hสังเกตการnที หมู่บ้ านFิกร
“ ” “ uี Ìธ่ นิ กรเอดตะÌรลั น แกnิดว่ากันกล้ าหาgกว่าพวกเรายังงั นหรือ n้าหากว่าnนที
หมู่บ้านนี ทุ กnนวิกล1ริตและแอบF่อนตัวอยู่ Ìนบ้ านเรือนnองเnา มั นกnงuั ดกันตาย
” เท่ านัน
นายพลดิเรกพูดเสริมnน
“ ” แก¡Hดีกว่าอ้ายแห้ว
“ ” “ เอาเn้าÌห้นั น เ1้าแห้วพูดสวนnาทั นที รั บHระทานnอÌห้ผมเH นผู้ช่วยแพทยและ
” พลnับเท่ านันเnอะnรับ
หgิงชราnนหน งเดินออกมา1ากหมู่ บ้านนัน ร่ างกายเHลื อยเHล่ า nุnยายอายุ
Hระมาn to เuL แต่ กยังแnงแรงตามธรรมดาnองชาวชนบทที ตรากตราทางานหนั ก
อยู่เสมอ หล่ อนแก้ผ้าเHลือยกายเหมือนเดกทารกเดินตรงเn้ามาที nบวนรnพัuนาการ
และหยุดยืนn้างรn1ิ HกลางF งnnะพรรnสี สหายและเ1้าnุnHั 11น ก ¬ กั บเ1้าแห้วนั ง
อยู่ มองดูหgิงชราด้วยnวามแHลกÌ1
“ ” “ สวัสดีnรั บnุnH้ า นายพลดิเรกทักยิ ม ¸ พวกเราnื อหน่ วยพัuนาการเnลื อนที มา
” ช่วยเหลือชาวบ้านnูงามnรั บ
หgิงชรายิ มเล กน้ อย
“ ช่วยยัง¡งพ่อหน่ ุม อา1ารยท่ านบอกว่า หกสามหกกระดกกลับผลลัพธมองเห น n้า
แทงÌต้ดิน ccc nง ìo บาท มัน¡ม่ยักออกตามที อา1ารย Ìบ้Ìห้ เสือกออก ctt แล้ว
” Ìnร1ะมาช่วยn้า¡ด้ ยิ งเล่ นกยิ งเn้าลกnายกระทั งผ้าน่ ุง
นายพลดิเรกก้าวลงมา1ากรn1ิ Hกลาง
“การเล่นกิ นรวบเH นการผิดก_หมายและnงแทงnูกเ1้ามือกมัก1ะหลบหน้ า¡ม่ยอม
” 1่ายเงินÌห้
หgิงชรากวาดสายตามอง¡Hรอบ ¸ บริ เวn แล้วกล่าวnามนายพลดิเรกตามnวามรู้สก
น กnิดnองแก
“ ” นี 1ะมาเHิ ดการแสดงเFอรnัสหรืออย่ าง¡ร
uาสตรา1ารยดิเรกสะดุ้งเuือกแล้วหัวเราะก้าก
“ ” เHล่าnรั บnุnH้ า พวกเราเH นหน่ วยพัuนาการเnลื อนที nองกองทัพ¡ทย
“ อ้ าว อย่ามาหลอกÞั นหน่ อยเลยน่ า น กว่ าÞั นเH นnนบ้ านนอกnอกนายังงั นหรือ
อย่างน้ อยÞั นกสาเร1Hริggา บี เอ. มา1ากอังกqL นายÌกหกÞั นว่าเH นหน่ วย
” พัuนาการกแล้วทา¡มเอาตัวยีราuมาด้วย แล้วหgิงชรากชี ¡Hที อาเสี ยกิมหงวน
“ … นั น . นั น มันนั งอยู่Ìนรnนั นเหน¡หม n้า¡ม่Ìช่ยีราuกต้องเH นอู_ พวกนายเH นนั ก
ละnรสัตวแบบละnรเร่ก บอกเสียตามตรง Þั น1ะ¡ด้ช่วยHระชาสัมพันธ Ìห้พวกพ้องnอง
” Þั นมาดูuรี Ìอ้Ìu นกตะกรุมที นั งอยู่ตอนหน้ ารnnั นนันหัวแดงแ1เH นลูกมะอ กเลย
เ1้าnุnHั 11น ก ¬ ทาHาก1ู หั นมากระFิบบอกเ1้าแห้วเบา ¸
“ อ้ ายแห้ว มงยิงยายแก่แร้งทงnนนี ทีเnอะวะกูÌห้ o, ooo บาท สงสัยว่ายายนี บ้าแน่ ¸
” พูด1าเลอะเลือนเหมือนnนบ้ า เอาFี
เ1้าแห้วยิ มแห้ง ¸
“ ” รั บHระทาน¡ม่¡หวหรอกnรั บ ÌทL+่าnนตายอย่ างรับสารnาพก ìo Hี นะnรั บ
“ ” ÌนH่ าอย่างนี เอาพยานหลัก_านที ¡หนล่ะวะ พวกเราทั งนัน
1สอ. แห้วสั นuีรLะ
“ ” ท่ านเ1้าnุnยิงเอาเองเnอะnรั บ
เ1้าnุnHั 11น ก ¬ ส่ายหน้ า
“ ” กู กลัวติดnุก
พ.อ. นิ กรกระÌดดผลุงลง¡H1ากรn1ิ Hกลางnันนันและตรงเn้า¡Hหานายพลดิเรกกั บ
หgิงชรา พอแลเหนหน้ านิ กร หgิงชรากแสดงท่าทีตื นเต้นดี Ì1
“ … Ìอ .. ทูลกระหม่อมแก้ว พระองnเสด1มา¡ด้อย่าง¡รเพnะ หม่อมÞั นและพสกนิ กรทั ง
” หลายรอnอยu่ าพระบาทมานานแล้ว ตั งแต่พระองnnูกท้าวมหาราช1ับกุมเอาตัว¡H
นิ กรรู้ดีว่าการที 1ะทาตัวÌห้เn้ากับnนบ้า¡ด้นันกต้องแกล้งทาเH นบ้ าด้วย เnายกมือทั ง
สองราH้ อและกล่าวกั บหgิงชราเหมือนยี เกตอนเ1ร1าnื อทาเสียงอ่อนเสียงหวาน มี
การบี บเสียงเH นบางnาÌห้แหลมเลกผิดHรกติ
“ ” เ1้าเH นÌnร พระราชินี ผีH่ าหรือนางพgากาเผือกÌช่¡หม
“ มิ Ìช่เพnะ เกล้ากระหม่อมÞั นnือมารยาสุดาวดีuรีกาg1นานางสนองพระÌอL_nอง
” พระองnยัง¡งล่ะเพnะ
นิ กรร้องยี เกทันที ด้วยลีลาอันnล่องแnล้วเหมือนยี เกอาชีพ1อมกLั ตริยnัตติยา
พลัดพราก1ากพารา¡HหลายHี
อ้ายมหาราช1ับเราเอา¡Hnัง
กว่า1ะกลับมาเวียงวังกหลายHี
1า1ะต้องรวบรวมÌยธาหาg
ยกทัพ¡HรุกรานÌห้สวีวี วี
… uาดuั นมันÌห้ยับเหมือนกั บสับหัวHลี
ท่ามกลางเสียงหัวเราะอย่างnรื นเnรง หgิงชรายกมือ¡หว้นิ กร F งแกเชื อว่าเH นมหา
กLั ตริยแห่งนnรนี หรือหมู่บ้ านnูงาม แล้วแกกทูลนิ กรอย่ างละลาละลัก
“ ทู ลหม่อมแก้ว n้าแต่ทูลหม่ อมแก้วเ1ียระ¡น หม่อมÞั น1ะH่ าวร้องÌห้เสนาn้าราชการ
” และHระชาชนทั งหลาย¡ด้ทราบว่าพระองnเสด1กลับมายังพระนnรnองเราแล้ว พูด
1บหgิงชรากหมุ นตัวกลับ แล้ววิ งตื อเn้า¡HÌนหมู่ บ้านนัน
“ ” “ สนุ กแน่ อ้ายกร นายพลดิเรกพูดเสียงหัวเราะ กันแน่ Ì1เหลือเกิ นว่าหมู่บ้านนี nง1ะ
เตม¡Hด้วยnน¡n้Ìรn1ิตตามที กานั นเพงเล่าÌห้กันuั ง nอÌห้แกร่วมมือกับกั นÌห้เตมที
” หน่ อยเnอะวะอ้ายกร แกnนเดียวเท่านันที เn้ากับnนบ้า¡ด้
พ.อ. นิ กรกลืนน าลายเอื อก
“ เอากเอา หน่ วยพัuนาการnองเรา1ะ¡ด้ชื อว่า ¡ด้Ìห้การรักLาพยาบาลชาวบ้านnูงามที
… เH นnน¡n้Ìรn1ิต¡ด้ทั งหมู่บ้าน แต่ทว่า .. แกช่วยบอกกันสักหน่ อยเnอะวะ Ìรnบ้า
” หรือÌรn1ิตนี น่ ะมันติดต่อกันหรือเHล่า
นายพลดิเรกเผลอตัวหัวเราะออกมาดัง ¸
“ Ìน Ìรn1ิต¡ม่มีการติดต่อเพราะเH นÌรnที เกิด1ากHระสาทและสมอง Ìรnมะเรงก¡ม่มี
การติดต่อกัน¡ด้ ÌnรFวยกเH นมะเรง Ìnรnิดu้ ุงF่านหรือกระทบกระเทือนÌ1มากเกิน
¡HกเH นÌรnHระสาทหรือÌรn1ิต แกเดินเn้า¡HÌนหมู่ บ้านเnอะวะอ้ายกร Ìช้ nวาม
สามารnnองแกเรียกnนÌนหมู่บ้ านÌห้ ออกมาหาเรา เพื อ1ะ¡ด้ตรว1รักLาพยาบาลเnา
” ตามหน้ าที ที เรา¡ด้รั บมอบหมายมา
นิ กรทาตาHริบ ¸
“ ” 1ะดีหรือหมอ n้ าnนที นี เH นบ้า1ริง ¸ มันอา11ะuั ดกันตายก¡ด้
นายพลดิเรกยิ มเลกน้ อย
“ n้ ายังงั นÌห้อ้ายหงวน¡HเH นเพื อนกับแก รู้ สกว่าอ้ายหงวนอา11ะทาตนÌห้เหมือนกับ
” nน¡n้ Ìรn1ิต¡ด้เหมือนกัน
“เอ้อ- ” n้ายังงั นn่อยยังชั วหน่ อย
ดร. ดิเรกหัน¡Hทางรn1ิ Hกลางnันหน้ าและร้องตะÌกนเรียก พ.อ. กิมหงวนÌห้มาพบ
กับเnา อาเสี ยก้าวลงมา1ากตอนหลังรnและเดินตรงเn้ามาหาสองสหาย
“ ” ว่ายัง¡งอ้ายหมอ
นายพลดิเรกยิ มÌห้
“ แกกั บอ้ายกรเn้า¡HÌนหมู่ บ้านหน่ อยเnอะวะ หาวิธีเกลี ยกล่อมÌห้ผู้ nนที อยู่Ìน
หมู่บ้านออกมาหาเรา ชี แ1งÌห้เnาทราบว่าพวกเราnือÌรงพยาบาลเnลื อนที มาช่วยบาบัด
” ทุกn Ìห้แก่ผู้ที H่ วย¡n้¡ม่สบาย
เสี ยหงวน¡ม่ทันnิดอะ¡รกพยักหน้ ารับทราบแล้วหันมาทางนิ กร
“¡H- อ้ ายกร แกน าหน้ า สงสัยว่าที นี เสื อผ้าnง1ะแพงมาก เราพบnนแก้ผ้าสองnนแล้ว
nนแรกที ยื นตกHลาอยู่ ริมทางเกวียน อี กnนnือยายแก่ที เn้าÌ1ว่าแกเH นกLั ตริยnอง
” เมืองนี
นิ กรกับกิมหงวนต่างเดินตรงเn้า¡HÌนหมู่ บ้านนันท่ ามกลางnวามสงบเงียบ ลั กLnะ
nองหมู่บ้านนี n่อนn้างแหวกแนวสักหน่ อย บางบ้าน¡ม่มีหลังnา บางบ้ าน¡ม่มีuาเรื อน
ส่วนมากสร้างเH นกระท่ อมÌหg่ ¸ มีสัตวเลี ยงหลายชนิ ดเH นต้ นว่า เH ด¡ก่และสุกร
nง1ะเลี ยง¡ว้กินมากกว่าnายเH นสิ นn้า
อย่าง¡รกตาม มันเหมือนกับว่าหมู่บ้านnูงามเH นหมู่ บ้านร้าง เพราะผู้nนแอบF่อนตัว
เสียหมด เมื อสองสหายบุกเn้ามากลางหมู่บ้าน ชาวบ้านหgิงชายHระมาn ooo nน
กเuÌลออกมา1ากที F่อนตรงเn้ามาห้อมล้ อมสองสหาย ทุ กnนมีอาวุธnรบมือ หอกดาบ
หลาวและ¡ม้พลองตะบองสั น พวกชาวบ้านต่ างเn้ามารุมล้อมและชายÞกรร1สองnน
¡ด้ยดHื นพกÌนFองHื นnองกิมหงวนและนิ กร พวกชาวบ้ านnูงามเหล่านี แต่ละnนบอก
Ìห้ รู้ว่าเH นnน¡n้Ìรn1ิต F งสังเกต¡ด้1ากแววตาและกิริยาท่าทาง ชายกลางnนหนวด
เnรารุงรังnนหน งน่ ุงผ้าnาวม้าเก่า ¸ เพียงผืนเดียว nือดาบเH นอาวุธnู่มือ¡ด้กล่าวnาม
เสี ยหงวนว่า
“ ” สูเ1้าเH นÌnร
เสี ยหงวนทาÌ1ดีสู้เสือ เnารู้แล้วว่าเnากั บนิ กร¡ด้เn้ามาอยู่ Ìนกลุ่มnองnนบ้าหรือnน¡n้
Ìรn1ิต อาเสี ยพยายามวางท่ าทางÌห้ผ งผายแล้วกล่าวกั บชายผู้หน งF งเH นÌรn1ิตอย่าง
ร้ายแรง
“ เ1้า1าn้า¡ม่¡ด้หรือ เพียงแต่n้าน ากองทัพ¡Hรุกรานเพื อนบ้าน¡ม่nงสองHี เ1้าก1าn้า¡ม่
” ¡ด้แล้ว เ1้า1ะnิดกบ_ต่อn้าหรืออย่าง¡ร
นิ กรกระFิบบอกเสี ยหงวนเบา ¸
“ เn้ าเรื องแล้วÌว้ย Hระเดี ยวเnอะมงสนุกกันÌหg่ แก1ะสมมุติตัวว่าแกเH นÌnรกเตรียม
” ตัว¡ว้
ชายกลางnนเ1้าnองหนวดเnราอันรุงรังมองดูอาเสี ยตลอดเวลา แววตาที วาวÌร1น n่อย
¸ เHลี ยนเH นอ่อนÌยนลง
“ ” n้าแต่ ท่าน1อม1ักรพรรดิ พระองnnือเ1งกิสn่านเช่นนันหรื อ
อาเสี ยทาหน้ าเหยเก หั นมากระFิบnามนิ กร
“ ” ว่ายัง¡งดีล่ะอ้ายกร
“ ” ก ตามÌ1แกFี นิ กรดุ
เสี ยหงวนหันมายิ มÌห้ชายผู้นัน
“ Ìช่แล้ว เราnือเ1งกิสn่านnุนพลผู้ยิ งÌหg่ พวกเ1้าทั งหลายแกล้งทาเH น1าเรา¡ม่¡ด้
” เพราะมีแผนnิดกบ_ต่ อเรากระมัง
บรรดาพวกชาวบ้ านF งเH นnน¡n้Ìรn1ิตต่างHรกLาหารือกัน วิพากL วิ1ารnกันด้วย
เสียง1้อกแ1้ก1อแ1
ชายชราnนหน งกล่ าวnนดัง ¸ ว่า
“ เ1งกิสn่านเ1้านายnองเรารูHร่างท่านnนาดนี ก1ริง แต่ท่ านÌกนหัวตลอดเวลา หน้ าตา
กnล้าย ¸ กั บยูล บริ นเนอร ดาราหัวเหน่ ง พวกนั กnายยาเร่มันเnยเอาหนั งมาÞายÌห้
” เราดู
หgิงชราnนหน งพูดเสริมnน
“ เรา1ะรู้¡ด้อย่าง¡รว่าชายผู้ นี เH นเ1้านายnองเราหรือHลอมแHลงตัวมาหลอกเรา nงแม้
” พวกเราเH นnนบ้า เรากมีสติสัมHชัggะเหมือนกัน
เ1้าหน่ ุมร่างÌหg่nนหน งร้องตะÌกนnน
“ ช่วยกั น1ับÌกนหัวÌว้ย Ìกนผมออกเราก1ะรู้ว่าเ1้าหน่ ุมร่ างสูงชะลูดnนนี nื อ1อม
” 1ักรพรรดิnองเราÌช่หรือ¡ม่
เสี ยหงวนnอยหลังกรูด
“ ” อย่ านะÌว้ย
FุHเHอร nอลท oo มม. ที ตกอยู่Ìนมือnองชาวบ้านnนหน งnูกยกnน1ี หน้ าอกทันที
“ n้ าท่าน¡ม่ยอมÌห้เราÌกนหัวท่าน เรา1ะยิงท่านทิ งเสีย เมื อเราÌกนหัวท่ านแล้วHราก_
ว่าท่านเH นเ1งกิสn่าน พวกเราก1ะกราบ¡หว้แสดงnวาม1งรักnักดีต่อ¡H แต่n้าHราก_
ว่าท่าน¡ด้HลอมแHลงเH นเ1งกิสn่าน เราก1ะช่วยกันสับตัวท่านออกเH นท่อน ¸ และ
” เอา¡HÌยนÌห้เสือกิน
Ìดย¡ม่มีทางต่อสู้nัดnืน อาเสี ยnู กÞุดกระชากลากตัว¡Hนั งบนแnร่¡ม้¡ผ่แห่งหน ง ส่วน
นิ กรnูกnวบnุมตัว¡ว้อย่างแnงแรงมีหอกหลายเล่ม1ี อยู่n้างหลังเnา พวกชาวบ้านF ง
ล้วนแต่เH นnน¡n้Ìรn1ิตหรือเH นnนบ้ ากาลังnิดว่าเnาเH นHระชาชนพลเมื อง หรือเH น
nุนนางnอง1อมทัพnองเ1งกิสn่าน¡ด้ช่วยกันทุบตีเสี ยหงวนเมื อเnาดิ นรน¡ม่ยอมนั ง
นิ งเÞย อาเสี ยร้องตะÌกนเรียกนิ กรเสียงลั น
“ ” ช่วยกั นด้วยอ้ายกร
พ.อ. นิ กรยิ มแn่น ¸
“ nืนช่วยแกÞั นกเน่ าน่ ะFี หอกมั น1ี อยู่n้างหลังกันตั งหลายเล่ม แกอย่ า¡HnัดnืนมันFี
Ìว้ย นั งเÞย ¸ มั น1ะทา¡มแกกตามÌ1มัน เล่นกั บnนบ้าลาบากนะเพื อน nนบ้ าทาอะ¡ร
” ¡ม่ผิดก_หมาย
เ1้าหน่ ุมร่างÌหg่nนหน งหัวเราะÌส่หน้ านิ กร
“ ” 1ริงnรับnุn ก_หมายย่ อมยกเว้นÌห้¡ม่เอาผิดแก่ผู้ที วิกล1ริตทั งหลาย
นิ กรทาหน้ าnร งยิ มnร งแหย
“ ” แกและผู้nนที หมู่ บ้านนี เH นบ้า1ริง ¸ หรื อนี
“ ก1ริงFีnรับ แล้วกั น.. nุnดูพวกผมFิผัดหน้ าnาววอกแต่งตัวเH นยี เกกมี แต่งเH นงิ วก
” มี แก้ผ้าÌทง ¸ กมี เราน ก1ะแต่งตัวอย่าง¡รหรือทายัง¡งก¡ด้
ชายÞกรร1nนหน งรู Hร่ างลาสันเหมือนนั กมวยและตัดผมเกรียน¡ด้บุกเn้า¡Hหา พ.อ.
กิมหงวน มือnวาnองเnาnือกรร¡กรHั ตตาเลี ยน เnาnู่ nารามอาเสี ยด้วยเสียงเกรี ยว
กราด
“ ทางเดียวเท่านันที 1ะพิสู1น ว่าท่านnื อเ1งกิสn่าน 1อม1ักรพรรดิแห่งนnรนี n้ าท่าน
” nัดnืนเรา1ะช่วยกัน+่าท่านและต้มFุHกินเสีย
อาเสี ยพยักหน้ ารั บทราบ
“ … เอา .. ” มง1ะเอายัง¡งกตามÌ1มงเnอะ
เสี ยหงวนnูกกร้อนผมด้วยกรร¡กรHั ตตาเลี ยนเล่มนัน นิ กรมองดูอย่างnบnัน แล้วพูด
พลางหัวเราะ
“ ดีÌว้ยอ้ ายหงวน มั นกร้ อนผมแกออกมองดูหน้ าตาแกnมnายnนอีกมาก แล้ว
… ก . ” รู้สกว่าแกเH นหน่ ุมnนด้วย
เสี ยหงวนร้อง¡ห้Ìu
“ ” กลับ¡Hเมียnง1ากัน¡ม่¡ด้ อ้ ายหมอ¡ม่nวรพาพวกเรามาที หมู่บ้านนี เลย
¡ม่nงห้านาทีuีรLะnองอาเสี ยกÌล้ นเลี ยน¡ม่มีเส้นผมเหลืออยู่แม้แต่เส้นเดียว ชายร่าง
Ìหg่มองดูอาเสี ยด้วยnวามตื นเต้นดีÌ1เหลือที 1ะกล่าว เnาnอยออกห่างแล้วร้องnนดัง
¸
“ n้าแต่1อม1ักรพรรดิผู้ยิ งÌหg่ พระองn เสด1กลับมาอย่างเงียบ ¸ พวกเราทั งหลายยัง
” 1งรักnักดีต่อพระองnเสมอ
ทุกnนต่างก้มuี รLะnวายnานั บอย่างพร้อมเพรียงกั น อาเสี ยกิมหงวนแกล้งแสดง
บทบาทเH นเ1งกิสn่าน เnากล่ าวกับชายร่างÌหg่ว่า
“ n้าnอบÌ1พวกท่านทั งหลายที มี nวาม1งรักnักดีต่อn้า n้ากาลังวางแผนnรองÌลกÌน¡ม่
ช้านี ที กลั บมากเพื อ1ะมาเกn¬พลรบอีกห้ าหกล้านnน F งnราวนี n้า1ะบุ กยุÌรHเH น
หน้ ากลอง แล้วn้า1ะย้อนกลับมาÌ1มตีเอเFียÌห้พินาu เมื อเ1้าเชื อแล้วว่าตูn้าnือเ1งกิส
” n่านก1งส่งHื นพกมาÌห้n้าÌดยเรว
Hื นพกที ยด¡Hnูกน ามาnื นÌห้เสี ยหงวนÌดยดี อาเสี ยมองดูนิ กรแล้วยักnิ วÌห้ แล้วเnาก
ออกnาสั งกับเ1้าหน่ ุมÌหg่ที กร้อนผมเnา
“ ” เ1้ากัลบกผู้มีuี มือ nอÌห้เ1้ากร้อนผมทหารnู่Ì1nองn้าด้วย
นั กกร้อนผมÌn้งnานั บกิมหงวน
“ ” nอเดชะ n้ า1ะH_ิบัติตามรั บสั งnองพระองnเดี ยวนี
พวกชาวบ้านวิกล1ริตหลายnนเuÌลเn้ า¡Hหานิ กร พ.อ. นิ กรทาÌ1ดีสู้เสือ เnากล่าวnน
ด้วยเสียงหนั กแน่ นว่า
“ uั งเราก่อนท่ านnุนนางผู้Ìหg่และเสนาn้าราชการทั งหลาย พวกท่ านย่อมรู้ดีว่าเ1งกิส
n่านเ1้านายnองเราองnเดียวเท่านันที 1ะÌกนผมเกลี ยง1นหัวÌล้ นแบบนี พวกท่าน1ะ
Ìกนหัวn้าเพื อÌห้n้ายกตัวเท่าเทียมกั บท่านเ1งกิสn่านเช่นนันหรื อ 1งอย่าทาอะ¡รที 1ะ
” Ìห้n้าหรือพวกท่านเท่าเทียมกั บพระองnเลย
บรรดาพวกnนบ้าต่ างหันหน้ ามาHร กLาหารื อกัน แล้วÌnรnนหน งก กล่าวnนว่า
“ ท่ านnุนพลผู้นี พูดnูกแล้ว องnเ1งกิสn่านnองเราเท่ านันที 1ะÌกนหัวเH นสัggลักLn
แห่งnวามกล้าหาgเดดเดี ยว n้าหากว่าผู้ÌดÌกนหัวเกลี ยงเราก1ะnือว่าผู้ นันพยายาม1ะ
” สร้างบารมีÌห้ nล้ายพระองn
เสี ยหงวนร้องnนด้วยเสียงอันดัง
“ ” 1งทาตามnาสั งn้าnือÌกนหัวทหารnู่Ì1nองn้าnนนี
นิ กรร้องห้ามเสียงหลง
“ อะ อะ อย่านะเ1้ากั ลบก ตะ¡กรHั ตตาเลี ยนอั นนี ¡ด้Ìกนหัวท่านเ1งกิสn่านแล้ว nื อว่า
” เH นnองuักดิ สิทธิ 1ะเอามาแตะต้องหัวn้าหรือหัวผู้Ìดหา¡ด้¡ม่
ช่างกร้ อนผมเ1้าnองรูHร่างสูงÌหg่ หั นมายิ มÌห้ เสี ยหงวน
“ เH นnวาม1ริงพะยะn่ะ ตะ¡กรHั ตตาเลี ยนอันนี 1ะÌช้กร้อนผมÌnร¡ม่¡ด้อีกเH นอั น
” nาด
เสี ยหงวนน กÞิ วนิ กรที เÞลียวÞลาดรู้รั กLาตัวรอด เnากล่าวกับกัลบกวิ กล1ริตว่า
“ ” เ1้า¡Hเอาตะ¡กรHั ตตาเลี ยนมาอีกเล่มหน ง n้าต้องการÌห้เ1้ากร้อนผมทหารnองn้า
กัลบกก้มuีรLะnวายnวามnานั บอย่ างงดงาม
“ nอเดชะ มี เล่มเดียวพะย่ะn่ะ n้ าพระองn¡ด้+่าเ1้าหน่ ุมนั กnายยาnนหน งและยดตะ
¡กรHั ตตาเลี ยนเล่มนี ¡ว้เมื อHี ก่อนนี ทางหมู่บ้านnองเรามีHั ตตาเลี ยนเล่มนี เพียงเล่ม
” เดียวพะย่ะn่ะ
อาเสี ยผุดลุกnนยื น1ากแnร่¡ม้¡ผ่ พวกnนบ้าล่ าnอย¡Hตามกัน นิ กรสะบัดมือพวกnน
บ้าที ยื อยุดÞุดตัวเnาออก แล้วเดิ นเn้ามาหาอาเสี ย
“ … เu้ย . หลอกลวงอ้ายพวกนี Ìห้ออก¡Hที nบวนรnพัuนาการnองเราFีวะ เรา1ะ¡ด้เริ ม
” Ìห้การตรว1รักLาผู้nนที หมู่บ้านนี
เสี ยหงวนร้องตะÌกนnนมาดัง ¸
“ Ìนนามแห่ง1อม1ักรพรรดิเ1งกิสn่าน n้าnอออกnาสั งÌห้Hระชาชนพลเมื องnองn้า1ง
” ออก¡Hที nบวนยานยนต ที หน้ าหมู่ บ้านเดี ยวนี
เ1้าหน่ ุมÞกรร1nนหน งมองดูหน้ าเสี ยหงวนกั บนิ กรอย่างสนÌ1 แล้วเnากหั นมาnาม
พรรnพวกnองเnา
“ ” เล่นเรื องเ1งกิสn่าน¡ม่สนุกÌว้ย กูว่าเล่นเรื องnุนช้างnุนแผนดีกว่า
เสียงเuuาÌห่ ร้องดังnนทันที บรรดาnนวิกล1ริตทั งหลายต่ างเหนชอบด้วย แล้วÌnรnน
หน งกเดินเn้ามายกมือ¡หว้อาเสี ยกับนิ กรอย่ างนอบน้ อม เnากล่าวกับเสี ยหงวนว่า
“ เพื อnวามnรกnรื นÌนหมู่ nnะnองเรา เล่ นเรื องnุนช้างnุนแผนเnอะนะnรั บ ผมnิดว่า
” nุnเH นพระพันวLาเH นเหมาะที สุด
เสี ยหงวนเn้ นหัวเราะ
“ พวกแก1ับÞั นกร้อนผม1นหมดกบาล แล้ว1ะÌห้Þั นเH นพระพันวLามัน1ะเหมาะ
” หรือพรรnพวก
“ ” “ ก เล่น¡Hตามมีตามเกิดเnอะnรับ แล้วเnากผายมือ¡Hทางนิ กร nุnnนนี เH น
… nุนแผนเหมาะแน่ หน้ าตาเn้าทีดีมาก อ้ า . ” ช่วยกันหน่ อยนะnรั บ
นิ กรพยักหน้ ารับทราบ
“ ก¡ด้ แต่n้า1ะเล่ นเสnาราต้ องออก¡Hเล่ นที nบวนยานยนตnองเราที หน้ าหมู่ บ้าน พวก
” นัน1ะ¡ด้ดูเราเล่น
เสียงÌห่ร้องnองพวกnนบ้าดังnนอีก ต่อ1ากนันสองสหายกพาชาวบ้ านnูงามทั งหgิง
ชราเดกผู้Ìหg่เดินรวมกลุ่มกันออก¡H1ากหมู่ บ้านนัน หลายnนเHลือยกายล่อน1้อน
ด้วย1ิต¡ร้สาน ก บ้ างกแต่งกายตามที ตนชอบ ส่วนมากมีเสื อผ้าHิ ดร่างกายเÞพาะท่ อน
ล่างเท่ านัน เท่าที ชาวบ้านnูงามกลายเH นnน¡n้Ìรn1ิตทั งตาบล มีเรื องเล่าต่ อกันมาอัน
เH นn่าวที มีการยืนยั นว่า เมื อต้ นHี ì¿oo พวกก่อการร้ าย¡ด้เn้ายดหมู่บ้านนี
พยายามเกลี ยกล่อมชัก1ูงÌห้ชาวบ้านnูงามเH นuัตรูต่อรั_บาลและร่วมงานกั บมัน แต่
nน¡ทยเหล่านี มีnวาม1งรักnักดีÌนHระเทuชาติ uาสนา พระมหากLั ตริยnองเnา1ง¡ม่
ยอมทรยuต่อชาติ¡ทย ต่ างพากันเกลียดชังพวกก่อการร้ ายหรือพวกnอมมิวนิ สต
นั นเอง อดีตnรู HระชาบาลF งเH นหัวหน้ าผู้ก่ อการร้าย nู กชาวบ้ านnูงามnนหน งแทง
ตายด้วยมีดพก ด้วยเหตุ นี เองทาÌห้พวกก่อการร้ายÌกรธแn้นมาก มันÌช้สมุน¡พรชนิ ด
หน งÌส่ลง¡HÌนอาหารแล้วบังnับÌห้พวกชาวบ้านกิน ผลที เกิดnนก nือ พวกชาวบ้ านnู
งามทุกnนกลายเH นnนบ้าหรือnน¡n้Ìรn1ิต nู กทิ งnว้างÌดย¡ม่มีÌnรเหลียวแล น่ า
สมเพชเวทนาอย่างยิ ง
เมื อออกมาที บริเวnลานกว้างหน้ าหมู่ บ้าน พวกชาวบ้านnูงามก รู้สกตื นเต้ นเลกน้ อย
เท่ าที ¡ด้เหนnบวนพัuนาการเnลื อนที nองกองบัgชาการทหารสูงสุด รnยนตทั ง c
nั น 1อดเH นรูHวงกลมnล้ าย ¸ กองเกวียน บรรดาพลnับและnnะผู้เชี ยวชาgการ
อาวุธและวิทยาuาสตร¡ด้ลงมาเดินเตร่กันn้างล่าง
เสียงหัวเราะอย่ างnรื นเnรงnองหน่ วยพัuนาการดังnนทั นทีเมื อทุกnนแลเหน พ.อ.
กิมหงวนnูกกร้อนuีรLะหัวÌล้นเลี ยน ÌดยเÞพาะเ1้าnุnHั 11น ก ¬ ว่าเสียงอหาย
“ ” แก1ะบวชหรือยัง¡งวะอ้ายหงวน
nนบ้าnนหน งชี มือมาที เ1้าnุnHั 11น ก ¬
“เu้ย- nุนช้างอยู่ บุ กเลยพวกเราเอ้ า- ” เu
เสี ยหงวนร้องห้ามพวกชาวบ้านเสียงหลง
“อย่ า- ” อย่าÌว้ย พระพันวLาห้ามแล้วทุ กnนต้ องเชื อ
นิ กรเกรงว่าพ่อตาnองเnา1ะ¡ด้รับอันตราย1ากพวกnนบ้า เnากร้องnนเH นทานอง
เสnาทันที F งเnาnิดกลอนสดnนเอง
nรานันพระองnผู้ทรงเดช
มงกุ_เกuอยุ ธยาเวียงสวรรn
พระกริ วÌกรธพิÌรธดังเพลิงกัลH
…… แล้วยิงuั นพระสรวลร่าน่ าเกรงกลัว ..
เสี ยหงวนร่ายราส่งเดชท่าทางเก้งก้าง¡ม่เอา¡หน พวกชาวบ้านnูงามต่าง¡ชÌยÌห่ ร้องลั น
เพราะสนุ กอย่างnงÌ1 หลายnนเดินเn้ามาหานิ กรและยกมือ¡หว้เnา
“ ร้ องต่อ¡Hเnอะnรั บเ1้านาย นาน ¸ ¡ด้ดูเสnากันที ทาÌห้พวกเราสนุกมาก แสดงÌห้
” เราดูสักสามสี ชั วÌมง¡ด้¡หมnรับ
นิ กรยิ มÌห้
“ ¡ด้Fีน้ องชาย เรามีตัวละnรสาหรับเสnารามาเยอะแยะ อย่างnุนช้ างอย่างนี หัวล้านอก
… nนอ้วนเตี ยพุงพลุ้ยเหมือนกับnุนช้ าง1ริง ¸ นั นยัง¡งล่ะ .พระ¡วยยังงี หน่ ุมรูHหล่อผู้
” “ ” หgิงเหนตะลง¡Hเลย แล้วนิ กรกมอง¡Hทางสี สหายหน่ ุม ยกมือหน่ อยÌว้ยอ้ายนั ส
ร.อ. พนั สยกมือnวาn นÌบก ทาÌห้พวกชาวบ้านnูงามตบมือกันเกรียวกราวแสดงnวาม
ดีอกดีÌ1 นิ กรกล่าวต่อ¡Hว่า
“ หรือพวกแกอยาก1ะดูยี เก ดูหนั ง พวกเรากมีมาพร้อม แต่มีเงื อน¡nว่าทุ กnน1ะต้อง
Ìห้เ1้าหน้ าที nองเราตรว1ร่ างกายเสียก่อน หรือÌnรเ1บ¡n้¡ด้H่ วย Hวดuั นHวดท้อง
ลงท้อง ท้องเสียเH นบิด nี เH นก้อนเยี ยวเH นน า นายแพทยnองเราแห่งnบวนการ
” พัuนาการเnลื อนที และพยาบาลทั งสี nนÌน่ นก1ะÌห้nวามช่วยเหลือเH นอย่างดี
เสียง1้อกแ1้ก1อแ1ดังnนÌนหมู่พวกnนบ้ า พวกชาวบ้านnูงามนั บร้อยต่ าง1้องมองดู
พยาบาลสมั nรเล่นทั งสี nน และแล้วÌnรnนหน งกร้องตะÌกนnนดัง ¸
“ ” พยาบาลแก่อย่างนี ¡ม่เอาÌว้ย สาวกว่านี ¡ม่มีหรือเ1้านาย
นิ กรยิ มÌห้เ1้าหมอนั น
“ มี น่ ะมีแต่เnา¡ม่มา ทั งสี nนนี nงแก่¡Hหน่ อยแต่ก เH นหัวหน้ าพยาบาลมีลูกuิLยลูกหา
” เยอะแยะ
ด้วยวาทuิลH nองนิ กรทาÌห้พวกชาวบ้านnูงามยอมตรว1รักLาตัว F งnราวนี นายพล
ดิเรกกับnnะnองเnาต้องทางานหนั กที สุด การFักnามnน¡n้นัน¡ม่ก่อÌห้เกิดผลอะ¡ร
เพราะnน¡n้ทุกnนเH นÌรn1ิตอยู่แล้ว nามอย่างหน งกตอบอีกอย่างหน ง1ับต้นชน
Hลาย¡ม่nูก บางnนพอเอาเnรื องuั งหัวÌ1ทาบลงที หน้ าอกเnากดิ นกระแด่ว ¸ และ
หัวเราะงอ¡Hงอมา บางnนกาลังเH น¡n้nวามร้อนสูง เมื อHระnาÌห้เnาอมHรอท เnาก
เnี ยวHรอทกินอย่ างหน้ าตาเÞย
อย่าง¡รกตามnnะพัuนาการเnลื อนที ¡ด้พยายามÌห้ การรักLาพยาบาลพวกชาวบ้านnู
งามอย่างดีที สุด ทั งเดกผู้Ìหg่ผู้หgิงผู้ชายและnนชรา
“ ” ลุงH่ วยเH นอะ¡รบ้างหรื อเHล่ าnรับ นายพลดิเรกกล่ าวnามชายชราÌนวัย oo Hี nน
หน ง F งมีรูHร่ างบอบบางแต่ยังแnงแรงดี
“ ” ผมเH นอยู่อย่ างเดียวnรับหมอ ผม1า¡ด้ว่าตั งแต่ผมรุ่นหน่ ุม1มูกผมมันผิดHรกติ¡H
“ ” มั นเH นอย่าง¡รnรับลุง
ชายชราnอนหายÌ1หนั ก ¸
“ ที แรกมันมี รูเดียวnรับnุnหมอ แล้วมันกเพิ มnนอีกรูหน งกลายเH นสองรู1นทุกวัน
” นี
นายพลดิเรกกลื นน าลายเอื อกและยกมื อตบบ่าชายชราผู้น่ าสงสาร
“ 1มูกสองรู¡ม่เH น¡รnรั บลุง n้ าเพิ มnนเH นสามรู ล่ะกnง1ะทาÌห้ ลุงลาบากยากเย น¡ม่
น้ อย เพราะเกี ยวกั บระบบหายÌ1 ที กรุงเทพ ¬ เnยHราก_ว่ามี nน¡n้บางรายมี1มูกnง
” ¿o รู
ชายชราทาหน้ าÞงน
“ ” uั กบัวรดน าหรือnรั บnุnหมอ
นายพลดิเรกกับnnะnองเnา¡ด้Ìห้การรักLาพยาบาลชาวบ้านnูงามอย่างดีที สุด บาง
รายกแ1กยา¡HÌห้กิ น มีnน¡n้หลายรายมาตรว1รักLาuั นเนื อง1ากเหงือกเH นหนอง
บ้าง uั นÌยกบ้าง บางรายกuั นเH นรู เพราะnูกแมงกิน เ1้าnุnHั 11น ก ¬ ทันตแพทย
1าเH นและ 1สอ. แห้วผู้ช่วยแพทย¡ด้ช่วยกันnอนuั นnน¡n้หลายราย บางรายกnอน
ผิดFี บางรายกnอนเกิ น1านวนหน งFี สี นางnือนั นทา นวลลออ HระnาและHระ¡พรับ
อาสาทาแผลÌห้พวกชาวบ้ าน F งเH นแผลเรื อรังต้องชะล้างทาnวามสะอาดและÌส่ยาÌห้
อย่าง¡รกตาม นายพลดิเรก¡ม่สามารn1ะรั กLาnน¡n้Ìรn1ิตnองหมู่บ้านÌห้หาย¡ด้
เพราะมีเวลาน้ อยเกิน¡HและยารักLาnน¡n้Ìรn1ิตÌดยเÞพาะก¡ม่¡ด้เตรียมมา
nบวนพัuนาการnองกองบัgชาการทหารสูงสุด¡ด้อาลาหมู่บ้านnูงามออกเดินทางต่อ
¡Hตามเส้ นทางที กาหนด¡ว้ ผ่าน1ังหวัดต่าง ¸ หลาย1ังหวัด แวะตามหมู่บ้ านที ห่ าง¡กล
nวามเ1ริg Ìห้การรักLาพยาบาลชาวบ้านเหล่านัน Ìห้ nาแนะน าที เH นHระÌยชน
เH นต้นว่า เลิกกินเนื อสัตวดิบ ¸ เช่น เนื อวัวดิบ Hลาดิ บ Ìห้ รู้1ักnวามสะอาดมีอนามัย
ดี Ìห้ทาส้วมที nูกสุnลักLnะ ¡ม่Ìช่ว่าน ก1ะHล่ อยกันที ¡หนกHล่ อยตามÌ1แบบ¡ทยแท้
สี นางแทนที 1ะรู้ส กเหน ดเหนื อยและเบื อหน่ ายÌนการตรากตราทางาน ต่ าง
เพลิดเพลินสนุกสนาน¡ม่น้ อยเท่าที ¡ด้ช่วยเหลื อเพื อนมนุLยผู้อยู่ห่าง¡กล1ากnวาม
เ1ริg
บรรดาพลnับและทหารหน งหมวดที ทาหน้ าที nุ้มnรองอารักnาnnะผู้เชี ยวชาgการ
อาวุธและวิทยาuาสตรnองกองทัพ¡ทย ต่างทาหน้ าที เH นผู้ช่วยแพทยและบุรุL
พยาบาล¡ด้เH นอย่างดี
1ากแผนที ที ติดตัวมาHราก_ว่า1ุดที ìì F งหน่ วยพัuนาการเnลื อนที 1ะเดินทาง¡Hnง
ตอนบ่ายวันนี นันเH นหมู่ บ้านที n่อนn้าง1ะน่ ากลัวสักหน่ อย เพราะHลัดอาเnอnน
หน ง¡ด้กล่าวกับ ดร. ดิเรกว่ า
“ ” อา1ารยเn้าÌ1ว่าเรื องผีHี uา1เH นเรื องเหลว¡หล¡ร้สาระÌช่¡หมnรับ
“ ” “ Ìน ¸ ¸ ¸ นายพลดิเรกพูดเสียงดัง เมื อก่อนนี ผมเชื อผี Hี uา1เH นเรื องเหลว¡หล แต่
nรั นผมแก่ตัวเn้าเnยnูกผีหลอกมาหลายต่อหลายnรั งผมกเชื อว่าผีมี1ริง ลู กชายnอง
ผมกเช่ นเดียวกัน เราnูกผีหลอกมาหลายหนแล้ว nุnHลัดมีอะ¡ร1ะเล่าÌห้ เราuั งยังงั น
” หรือ
“ nรั บ ผมอยาก1ะเรียนÌห้อา1ารยทราบว่า หมู่บ้านหมากม่วงหมายเลn ìì Ìนแผนที
” นี ผู้nนÌนเมืองนี ตลอด1น1ังหวัดÌกล้เnียงต่างเชื อมั นกันว่าเH นหมู่ บ้านผีดิบ
uาสตรา1ารยดิเรกมองดูหน้ าnnะพรรnnองเnาF งยืนห้อมล้อมอยู่ รอบ ¸ พ.อ. นิ กร
กล่าวnามHลัดอาเnอหน่ ุม
“ ” หมายnวามว่าเH นผีที ยัง¡ม่สุกÌช่¡หมnรั บท่านHลัด
Hลัดอาเnอทาหน้ าชอบกล
“ ผม¡ม่สามารn1ะเรียนÌห้ท่านผู้การทราบอย่ างnูกต้อง¡ด้หรอกnรับ เพราะผมมีnวาม
” รู้ น้ อยเกิ น¡HÌนเรื องผีHี uา1 ผมรู้แต่เพียงว่า ผีดิบเH นผี ที ดุร้าย1าพวกหน ง
เ1้าnุnHั 11น ก ¬ พูดÌพล่งnน
“ ผีดิบก nือ ผีที ตาย¡Hแล้วแต่ยัง¡ม่¡ด้เผานั นเอง ร่ างนัน¡ม่เน่ า¡ม่เHื อยอยู่¡ด้ด้วยแรง
” Hี uา1
นิ กรnามn นว่า
“ ” n้ าเช่นนันผีที เผาแล้ว แต่ยัง¡หม้¡ม่หมดกเรียกว่ า ผีดิบ ¸ สุก ¸ Ìช่¡หมnรั บnุnพ่อ
ท่านเ1้าnุnมองดูนิ กรอย่างÌมÌห
“ ” แกnามเพราะแก¡ม่รู้ หรือว่าแกล้งnามวะ
“ ” แกล้งnรับ นิ กรตอบเบา ¸
เ1้าnุnHั 11น ก ¬ n้ อนnวับ
“ ” เดี ยวÞั นก1ะเตะÌnรมเn้าÌห้เท่ านัน
พล.ต. พลยกมือnวาÌอบหลังนายสุวรรnHลัดอาเnอÌทและกล่าวว่า
“ มี รายละเอียดอะ¡รอีกบ้ างnรั บ เกี ยวกั บหมู่บ้านหมากม่วงที nุnHลัดบอกว่ าพวกชาว
” บ้านล้วนแต่เH นผีดิบ
“ รายละเอียดหรือnรับท่าน เท่าที ผมทราบและที เnาÌ1Lnานกันก Hราก_ว่า หมู่ บ้าน
ผีดิบนี ¡ม่ต้องการติดต่อหรือต้อนรับnนแHลกหน้ า Þะนันn้าÌnรหลงเn้า¡HÌนแดน
nองมันกมัก1ะต้องเสียชีวิต หรือn้ารอดกลับมา¡ด้ก1ับ¡n้หัวÌกรนเH นบ้าเH นหลังเสีย
ผู้เสียnน¡H ผมอยากnอร้องÌห้อา1ารยเว้นการเยี ยมหมู่ บ้านหมายเลn ìì นี เnอะ
” nรั บ
พ.อ. นิ กรกล่าวnนทั นที
“ ตกลงnรั บnุnHลัด รู้ อย่างนี แล้วเรา1ะ¡HÌห้Ìง่ทา¡ม เรื องผีกับผม¡ม่nูกกันมาแต่¡หน
แต่¡รแล้ว ลูกชายnองผมกเหมื อนกั น nวาม1ริงผม¡ม่อยาก1ะกลัวมันหรอกnรั บ แต่
แล้วกอดกลัวมัน¡ม่¡ด้ ¡ม่ว่า1ะเH นผีดิบผีสุก ผีกระสือ ผีกระหัง ผีตายÌหง ผีตายทั ง
” กลม ผีเดก ผีผู้Ìหg่ ผีผู้หgิง ผีผู้ชาย ผมกลัวทั งนัน
เ1้าแห้วพูดเสริมnนเบา ¸
“ ” เหมือนÌ1nรับ รั บHระทานผมกเหมื อนกั บnุnตอนกลัวผีนี แหละ
นายพลดิเรกกล่าวn นอย่างเH นงานเH นการ
“ nงแม้ว่าผี1ะมี1ริงและมันหลอกหลอนเรา¡ด้ ผมกต้องน าหน่ วยพัuนาการเnลื อนที
¡Hที หมากม่วงหรือตาบลที ìì ตามที Hราก_Ìนแผนที นี Ìห้1ง¡ด้ เพื อH_ิบั ติตามnาสั ง
nองกองบัgชาการทหารสูงสุด nุ nHลัด1ะÌห้ผมn้ามตาบลนี ¡Hสู่1ุดที ìo นัน แล้วผม
” 1ะเnียนรายงานว่ายัง¡ง
ร.อ. นพกล่าวnนอย่างหวาด ¸
“ ” ก เnียนว่าผีดุพวกเรา¡ม่กล้ าแวะน่ ะFีnรั บ
uาสตรา1ารยดิเรกหัวเราะเบา ¸
“ แล้วพวกเรา1ะเอาหน้ า¡H¡ว้ที ¡หน นายทหารnั นนายพลตั งสามnน พันเอกพิเuL ì
nน นายร้อยเอกอีก « nนและ1่าสิบเอก o nน nื อnnะผู้เชี ยวชาgการอาวุธและ
วิทยาuาสตรnองกองทัพ¡ทย นอก1ากนี มี ร้อยÌทหgิงอีก « nน ทหารราบหน งหมวด
” พร้อมด้วยผู้บังnับหมวดF งมียuเH นร้ อยÌท นายสิบพลnับอี กหลายnน
เ1้าnุnHั 11น ก ¬ กล่ าวnนบ้าง
“ พวกเรามากั นหลายnนอย่างนี n งแม้ชาวบ้านหมากม่วงเH นผีดิบก nง¡ม่น่ ากลัวอะ¡ร
นั ก เรามีอาวุธพอที 1ะเล่นงานมั น Þะนันเราnวร1ะ¡Hที บ้านหมากม่วงด้วยการเสี ยง
อันตรายเพื อÌห้ หน่ วยพัuนาการnองเรา¡ด้H_ิบัติหน้ าที ตามnาสั งnองกองบัgชาการ
” ทหารสูงสุด
“ ” ออ¡ร ออ¡ร nวร1ะเH นอย่างนี nรับnุnพ่อ พวกเราเตรียมเดินทาง¡ด้แล้ว
พล.ต. พลยกมือnวากอดnอ ร.ท. สามารnผู้ บังnับหมวดทหารราบและnามว่า
“ ” nาม1ริง ¸ เnอะหมวด nุnน่ ะกลัวผีหรือเHล่า
ผู้บังnับหมวดยืนตรงและตอบยิ ม ¸
“ ” ผีเรื องเลกnรั บผม
พลอดหัวเราะ¡ม่¡ด้
“ ” รู้ แล้วว่าเรื องเล ก แต่nุnกลัวมันหรือเHล่าล่ะ
“ กลัวnรั บ ผมnือเสียว่าnนเnราะหร้ายnง1ะnูกผีหลอก ผม1งเรียนท่านว่าผีเH นเรื อง
” เลก
เสี ยหงวนพูดเสริมnนทันที
“ ผีดิบ¡ม่Ìช่ เรื องเล กนะผู้หมวด เพราะมันมี ร่างกายเหมื อนอย่างเรานี มั นเnลื อน¡หว¡ด้
เดิน¡ด้ กินและนอน¡ด้ ผู้หมวดเnยดูหนั งเรื องผีดิบสมัยÌน่ นบ้างหรื อเHล่ า Ìบริส
” nาลอuแสดงน าเH นตัวผีดิบดูแล้วกลัวผี¡Hหลายวัน
ร.อ. นพกล่าวnนดัง ¸ ว่า
“ ” อย่ าแวะหมู่บ้านหมากม่วงเลยnรับลุงหมอ ผมชักÌ1¡ม่ดีแล้วล่ะFี
พล.ต. พลเดินเn้า¡Hหาสี นางF งยืนรวมกลุ่มอยู่กับสี สหายหน่ ุม
“ ว่ายัง¡งนั นทา นั นกั บเพื อน ¸ รู้ สกกลัวผีบ้ าง¡หม Þั นหมายnงผีดิบที ตาบลหมากม่วง
” ตามที nุnHลัดเล่ าÌห้พวกเราuั งและnอร้อง¡ม่Ìห้พวกเรา¡Hแวะที นั น
นั นทายิ มÌห้สามีnองหล่อน
“ นั นและเพื อน ¸ ยอมรับว่าพวกเราทั งสี nนกลัวผีเหมือนกันแหละn่ะ แต่ เมื อน กnง
หน้ าที nองเรา เกียรติและuักดิ uรีnองนายทหารหgิงF งเรามียuเH นร้อยÌท เH นนาย
” ทหารพิเuLHระ1ากองบัgชาการทหารสูงสุด เราก¡ด้n1ัดnวามกลัวออก¡H
นวลลออกล่าวnนบ้าง
“ ” เราสี nนพร้อมแล้วn่ะที 1ะH_ิบัติหน้ าที nองเราอย่างดีที สุด
พล.ต. พลพยักหน้ ารับทราบและเHลี ยนสายตา¡Hที Hระ¡พ
“ ” nุ nน่ ะกลัวผีnนาดหนั ก¡ม่Ìช่หรือ
“ ” “ Ìช่n่ะ หล่อนตอบยานnาง แล้วอย่าบอกÌnรนะnะ uิ uิ เรื องผีแล้ว อะuั นกลัว1ริง
” ¸
พลยิ มแห้ง ¸
“ ที nุnพูดออกมานี น่ ะ Ìnร ¸ เnาก¡ด้ยินกันทั วแล้ว เH นอั นว่าหน่ วยพัuนาการnอง
” เรา1ะเดินทาง¡Hหมู่บ้ านผีดิบÌนnร งชั วÌมงนี
Hระnากล่าวnนอย่ างเH นงานเH นการ
“ ก¡HFีnะ พวกเรารับHระทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว n้าnนที หมู่ บ้านหมากม่วงเH น
ผีดิบ ดิÞั น1ะÌห้ดารงÌช้¡uu้ าเล่นงานมัน ผีดิบ¡ม่น่ ากลัวอะ¡รหรอกn่ะ เพราะมันมีตัว
” มีตนเหมื อนมนุLยเรา แต่ว่ามันเH นผีเท่านัน
uาสตรา1ารยดิเรกยื นมือÌห้ HลัดอาเnอÌทสัมผัสและกล่าวว่า
“ nอบnุnมากnรั บnุnHลัด เท่าที ¡ด้กรุnามาเยี ยมหน่ วยพัuนาการnองเราและ¡ด้
เตือนเราด้วยnวามหวังดีเกี ยวกับหมู่บ้ านหมากม่วง ผม1ะสั งÌห้nบวนnองเราออกเดิน
” ทาง1ากหนองเต่าเดี ยวนี
Hลัดสุวรรnก้มuีรLะnานั บ ดร. ดิเรกด้วยnวามเnารพ
“ nอÌห้ทุกท่านÌชnดีและHลอดnัยนะnรั บ เมื อเดือนก่อนนี เองนั กnายยาพร้อมด้วยnน
nับรnและเดกHระ1ารnรวมสี nน¡ด้เดินทาง¡HÌ+Lnาnายยาที หมากม่วง Hราก_ว่าทั ง
” สี nนต้ องเสียชีวิตด้วยอานา1nองพวกผีดิบÌนหมู่บ้านนัน
“ …” “ ” uี นิ กรร้องเหมือนม้ า แล้วเสือกมาเล่ าÌห้พวกเราuั งทา¡ม
“ ” “ อ้ าว ท่ านHลัดอุทานแล้วหันมาทาตาเnียวกั บนิ กร ทา¡มผู้การต้องว่าผมเสือกด้วย
” ล่ะ ผมเตือนด้วยnวามหวังดีนะnรั บ¡ม่Ìช่ว่าผมเสือก
พ.อ. นิ กรยิ มออกมา¡ด้ แล้วยกมือวันทยหัตnHลัดอาเnอÌท
“ อ้ ายผมมันnนกลัวผี¡ด้ยินnุnเล่าอย่างนันก ชักยัวะ nอÌทLเnอะnรั บ หรื อn้ายัง¡ม่
” หายÌกรธnุnHลัดว่าผมเสือกสักร้อยnากยัง¡ด้
ตอนสายวั นนันเอง หน่ วยพัuนาการเnลื อนที nองกองบัgชาการทหารสูงสุดกเดิน
ทางออก1ากหนองเต่า มุ่งตรง¡Hยังหมู่บ้ านหมากม่วง F งอยู่ห่าง1ากหนองเต่า
Hระมาn oo กิÌลเมตร การเดินทางต้องบุกH่ าu่ าดง บางแห่งกเH นทางธรรมชาติ บาง
แห่งกเH นทางเกวียน รnยนตแต่ละnันแล่นช้ามาก บางทีรnบางnั นตกหล่มล กกต้อง
หยุดnบวนเสียเวลาช่วยกัน Ìช้รnและnนÞุดรnnั นนัน nูมิHระเทuส่วนมากเH นH่ า
และเnา F งÌนพื นที เหล่านี พวกก่อการร้ายHราก_อยู่เสมอ เnยHะทะกับตารว1nูธร
ชายแดนหรือหน่ วยอาสารักLาดินแดนมาแล้ว การแทรกFมnองnอมมิวนิ สตนัน¡ด้
พยายามกระทาทั วnาnอีสาน แต่Ìนระยะหลัง ¸ นี ทหารกับตารว1¡ด้ร่วมมือกันอย่าง
1ริง1ังกวาดล้างพวกก่อการร้ายล้มตายแตกพ่าย¡H ทาÌห้Hระชาชนที เH นพลเมืองดี
n่อยสบายÌ1nน
n้าหากว่าnบวนการพัuนาการเnลื อนที ¡Hบนทางหลวงก1ะÌช้เวลาเดินทางอย่างมาก
¡ม่เกินnร งชั วÌมง แต่การเดินทางÌนH่ าสูง nิดเÞลี ยแล้วเดินทาง¡ด้เพียง ¿ กิÌลเมตร
nูมิHระเทuบางแห่งทหารราบต้องลงเดินกระ1ายกาลังกันออก¡H เพื อทาหน้ าที nุ้มกัน
nnะผู้เชี ยวชาgการอาวุ ธและวิทยาuาสตรnองกองทัพ¡ทย
Ìนราว o¿. oo น. เnมทิuและแผนที กช่วยน าทางพาหน่ วยพัuนาการnองกอง
บัgชาการทหารสูงสุดมาnง1ุดพัuนาการที ìì nื อหมู่ บ้านหมากม่วง F งตั งอยู่ที เชิง
เnาÌหg่ลูกหน ง แต่กมีหมู่บ้านหนาแน่ นมาก¡ม่ตากว่า oìo หลังnาเรือน
มีทางเกวียนลัดตัดตรงเn้ายังหมู่บ้านนี หมู่บ้ านหมากม่วงมีต้น¡ม้Ìหg่nนnรมHกnลุม
ทั ว ส่วนมากเH นมะพร้ าวและมะม่วง F งชาวบ้านเรียกว่าหมากม่วงนั นเอง
ทางเกวียนสิ นสุดลงที บริ เวnลานดินเบื องหน้ าหมู่ บ้าน nnะนี แดดอ่อนลงบ้างแล้ว
nบวนยานยนตหยุดนิ งตามnาสั งnองนายพลดิเรกที พูดติดต่อกับพลnับทุกnันÌดยทาง
วิทยุสนาม รnยนต ทั ง c nั น ¡ด้ตั งแnวหน้ ากระดานเรียงเดี ยวและ1อดนิ ง นายพล
ดิเรกสั งÌห้ ทุกnนลง1ากรnและออกnาสั งกั บ ร.ท. สามารn
“ ผู้หมวดทหารราบuั งnาสั งn้าพเ1้า Ìห้ทหารÌนบังnับบัgชาnองท่านกระ1ายกาลัง
ห้อมล้อมnบวนรnยนตnองเราทั งหมดและเตรียมพร้อมที 1ะÌช้อาวุธn้ า1าเH น พลnั บ
ทุกnนuั งn้าพเ1้า Ìห้น าHื นยิงเรวHระ1าตัวพร้อมกระสุนลง1ากรn เตรียมช่วยเหลือ
ทหารราบ นายทหารHระ1ารnติดอาวุ ธÌห้ผลัดเHลี ยนกันอยู่รnHระ1าHื นnนหน ง
นอกนันลงมาสังเกตการn¡ด้ แต่อย่ าลืมน าHื นยิงเรวติดตัวมา พยาบาลทั งสี nนอย่า
” เพิ งลง1ากรn1นกว่า1ะ¡ด้รับnาสั ง1ากn้าพเ1้า
ทุกnนÌ1เต้ นระท ก¡Hตามกั น หมู่บ้ านผีดิบสงบเงียบวังเวง แม้แต่ลมพัดÌบ¡ม้¡หวก¡ม่
Hราก_ เมื อมองเn้า¡HÌนหมู่บ้ านก¡ม่เห นผู้nนแม้แต่nนเดียว แต่Ìนบริเวnลานกว้าง
นันมีnองตาก¡ว้หลายอย่าง ตากบนแnร่¡ม้¡ผ่หรือบนเสื อกก หนั งสัตวตากแห้งกมี
สมุน¡พรและnองH่ ากมี เH นต้ นว่าnี ¡ต้ที ทา1ากน ามันยางและเuL¡ม้ nnะพรรnสี
สหายกั บเ1้าnุnHั 11น ก ¬ และเ1้าแห้วเดินเn้า¡Hหยุดยื นเบื องหน้ าแnร่¡ม้¡ผ่อันหน ง
ต่างnนต่าง1้องตาเnมงมองดูFากuพแห้ง ¸ nองเดกชายอายุ¡ม่เกิ น c nวบ nนหน ง
uพนี แห้ง1นกลายเH นสีดาnล านอนลืมตาและอ้ าHากเลกน้ อย
เ1้าแห้วกอดเอวนิ กรแน่ นกระFิบnามเบา ¸
“ ” รั บHระทานผีÌช่¡หมnรับ
พ.อ. นิ กรกลืนน าลายเอื อก
“ ” กผี น่ ะFิ nนที ตายแล้วกเรียกว่าผีทั งนัน อย่ างนี เnาเรียกผีตายFาก
เ1้าแห้วนิ งuั งด้วยnวามสนÌ1
“ ” รั บHระทานมันหลอกเรา¡หมnรับ
“ ” “ ¡ม่รู้ Ìว้ย นิ กรตวาดแวด ตอนกลางวันอย่างนี มันอา11ะ¡ม่หลอกเรา แต่ตอนกลาง
” nื น¡ม่แน่ อยาก1ะรู้ดีชั ว ต้องรอÌห้พระอาทิ ตยตกดินเสียก่อน
เ1้าแห้วnอนÌ1หนั ก ¸ และบ่ นพมพาเบา ¸
“ ” รั บHระทานบรรยากาuที นี ¡ม่มีอะ¡รน่ าดูเลย พูด1บเ1้าแห้วกสะดุ้งเลกน้ อย เมื อ
“ ¡ด้ยินเสียงนายพลดิเรกร้องเรียก เ1้าแห้วเงยหน้ าnนมองดูแล้วเดินเn้า¡Hหา รับ
” Hระทานnุnหมอ1ะÌช้อะ¡รผมหรือnรับ
uาสตรา1ารยดิเรกยิ มเลกน้ อย
“ วานหน่ อยเnอะวะอ้ายแห้ว แกเดินเn้า¡HÌนหมู่ บ้าน ¡Hสารว1ดูFิว่ามีผู้nนมากน้ อย
” เท่ า¡รและเnาอยู่กั นอย่าง¡ร
เ1้าแห้วเยนวาบ¡Hทั งตัว Ìบหน้ าFีดเผือดเหมือนแผ่นกระดาL
“ … รั บHระทานnุnหมอÌช้Ìห้ผมเn้ า¡HÌนหมู่ บ้าน .”
“ ” ออ¡ร นี เH นnาสั ง
เ1้าแห้วเn้ นหัวเราะ
“ รั บHระทานยอมติดnุ กเพราะnัดnาสั งnรับ ท่ านHลัดสุวรรnท่ านก บอกแล้วว่าที นี เH น
หมู่บ้านผีดิบ ตอนกลางวันผู้nนหาย¡Hหมด แต่ตอนกลางnืน1ง1ะเหนพวกผีดิบÌน
” หมู่บ้านนี รั บHระทานnุnหมอกทราบดีแล้วว่าผมกลัวผีnนาด¡หน
นายพลดิเรกหันnวับมามาทาง พล.ต. พล
“ ” แก1ัดการหน่ อยเnอะอ้ายพล อ้ายแห้วnัดnาสั งกัน
พลอดหัวเราะ¡ม่¡ด้
“ เH นเรื องที เราnวร1ะเหนÌ1มันÌว้ย อ้ ายแห้วกับอ้ ายกรและอ้ ายนพกลัวผีพอuั ดพอ
… เหวี ยงกัน สาหรับอ้ ายแห้ว . nงแม้ว่ากัน1ะบังnั บมัน มั นกnง¡ม่ยอมเn้า¡HÌน
” หมู่บ้าน
uาสตรา1ารยดิเรกชักÞิ ว
“ ” n้ ายังงั นแกเn้า¡Hเอง
พล.ต. พลรั บnาทันที
“ ¡ด้ กัน1ะเn้า¡Hสังเกตการnเอง กั น¡ม่อยาก1ะเชื อหรอกว่าผู้ nนÌนหมู่บ้านนี เH น
ผีดิบ เnาอา1เH นมนุLยพวกหน งที ¡ม่ชอบอารยธรรมแผนÌหม่และอยู่Ìดดเดี ยวตาม
” ลาพัง เช่นพวกผีตองเหลืองหรือพวกÌF่ทั งบั ง
พล.ต. พลพาตัวเดิน¡Hยังหมู่บ้ านเบื องหน้ า เสียงนั นทาร้ องตะÌกนตามมา
“ ” ระวังตัวหน่ อยนะnะพล เอาHื นออกมาเnอะn่ะ
พล.ต. พลดงHื นพก oo มม. ออกมา1ากFองHื นn้างnวาและเลื อนลูกnนลา พร้อมที 1ะ
Ìช้ Hื นยิง¡ด้ทุกnnะ 1สอ. แห้วน กเH นห่วงเ1้านายnองเnากวิ งเหยาะ ¸ ตามพล¡H เ1้า
nุnHั 11น ก ¬ แกล้งร้องตะÌกนnนดัง ¸
“ ” ระวังผีดิบนะอ้ายแห้ว
เ1้าแห้วห้ามล้อพรดและหมุนตัวกลับ
“ รั บHระทานผมหายกลัวผีแล้วnรับ n้ ามันเล่นงานเ1้านายnองผม รั บHระทานผมสู้แn่
” ตาย
พล.ต. พลหันมามองดูเ1้าแห้วแล้วพูดยิ ม ¸
“ ” แกเH นห่วงÞั นหรืออ้ายแห้ว
“ nรั บ ระวังตัวÌห้มากนะnรับnุnพล ผมnิดว่าผีดิบมันnง1ะร้ายกา1กว่าผีสุกหลายเท่า
” แต่nนอย่างผมรับHระทานuดสู้nนมาละก1ะเH นผีอะ¡รผม¡ม่แnรหรอกnรั บ
พล.ต. พลหยุดชะงัก
“ ” ดีแล้ว n้างั นแกเn้ า¡Hที หมู่ บ้านเnอะ กันยื นรอแกอยู่ ที ตรงนี แหละ
“ ” “ แล้วกั น เ1้าแห้วอุ ทาน nืนเn้า¡Hnนเดียว รับHระทานผมก เสร1มันเท่ านันแหละ
” nรั บ แต่n้าnุnเn้า¡Hด้วยเH นอะ¡รก เH นกันผม¡ม่กลัว
พล.ต. พลnือHื นพกnู่มื อnองเnาเดินน าหน้ าพาเ1้าแห้วบุ กเn้า¡HÌนหมู่บ้ าน F งเตม¡H
ด้วยต้น¡ม้nนาดÌหg่Hกnลุม¡Hทั ว ทั งพลและเ1้าแห้ว¡ด้แลเหนหมู่บ้ านผีดิบHลู กอยู่
Ìกล้ เnียงกัน ส่วนมากลักLnะเH นกระท่อมและเพิงหมาแหงน ที เH นเรือนชั นเดียวก
เH นเรื อนÌต้ nุนสูงแบบบ้ าน¡ทยÌบราn uาnัดแตะ หลังnามุงแuก หมู่บ้ านที กล่าวนี
ส่วนมากชารุดทรุดÌทรมแสดงว่าHลูกมานานแล้ว ตามÌต้nุ นบ้านเหล่านันมีสัตวเลี ยง
อยู่บ้ าง เH นต้ นว่าหมูและ¡ก่ ส่วนสัตวพาหนะnือม้าและวัวnวาย¡ม่ Hราก_
หมู่บ้านหมากม่วงหรื อหมู่บ้านผีดิบนี ¡ม่มีมนุLยแม้แต่nนเดียว แม้กระทั งเสื อผ้าที
ตาก¡ว้ก¡ม่มี สุนั nสองสามตัวแลเหน พล.ต. พลกับเ1้าแห้วมันก เห่าและหอนลั น เสียง
หมาหอนทาÌห้เ1้าแห้ว¡ม่สบายÌ1 แต่พล¡ม่¡ด้สนÌ1อะ¡ร nงÌช้สายตาnองเnาn้ นหา
ชาวบ้ านหมากม่วง F งเnาเชื อว่าเnาnง1ะพบเหนบ้ างอย่างน้ อยกnนหน งหรื อสองnน
“ ” “ มี Ìnรอยู่บ้าง พลร้องตะÌกนดัง ¸ เราnือหน่ วยพัuนาการเnลื อนที มาเยี ยมท่าน เรา
” เH นมิตรที ดีnองท่าน ÌHรดอย่าหลบF่อนเราเลย
เสียงnองพลดังก้องกังวาน¡Hทั ว เดกชายเลก ¸ อายุÌนวัย oo nวบ nนหน งมุดออก
มา1ากÌต้ เกวียนเล่มหน ง เ1้าหนูน้ อยรูHร่างผอมÌFแลเหนFี ÌnรงเH นFี ¸ เHลือยกาย
ล่อน1้อน ท้ องH่ องก้นHอด uีรLะÌหg่ÌตผิดHรกติ หน้ าตาเหมือนnนแก่ อายุÌนวัย
to Hี มั นหยุดยืนดูพลกับเ1้าแห้วอย่างตื น ¸ พลพาเ1้าแห้วเดินเn้ า¡Hหา
“เu้- ” อ้ายหนู พวกผู้Ìหg่¡H¡หนกันหมดวะ เอง¡Hตามผู้Ìหg่มา¡ด้¡หม
เ1้าหนู น้ อยสั นuีรLะและเดินดุ่ม ¸ ¡H1ากที นั น เ1้าแห้วกล่าวกั บพลด้วยเสียงสั นเnรือ
“ รั บHระทานผีดิบนะnรั บnุnพล nงเH นเดกหน้ าตาและกิริยาท่าทางnองมันกบอกÌห้
” ผมรู้ว่ามันเH นผี¡ม่Ìช่มนุLยธรรมดา
พล.ต. พลพูดตัดบท
“ ตามมัน¡Hอ้ายแห้ว อย่ าเพิ งเชื อนั กว่าผู้ nนที นี เH นผีดิบ มันอา11ะเH นเรื องที Ìส่ร้าย
” หรือหลอกลวงกันก¡ด้
พล.ต. พลพาเ1้าแห้วติดตามเ1้าหนู น้ อยnนนัน¡HÌดยเรว เดกชายที มี รูHร่ างผอมÌF
และuีรLะÌหg่ผิดมนุLย¡ด้บุกเn้า¡HÌนบริเวnH่ าÌHร่งแห่งหน ง เมื อพลกั บเ1้าแห้ว
ติดตาม¡Hสักnรู่ ทั งสองกแลเหนเ1้าหนูน้ อยnนนันกั บชายÞกรร1สองnนนั งรวมกลุ่ม
กันอยู่ Ìต้Fุ้ม¡ม้¡ผ่แห่งหน งและกาลังกินเนื อสัตวดิบ ¸ nือสุ นั nสีดาตัวหน งF งnูก+่า
ตายและnูกÞี กเนื อออกเH นชิ น ¸ พลกับเ1้าแห้วตะลง1้องมองดูชายÞกรร1ทั งสองnน
และเ1้าหนูน้ อย F งเ1้าหนูน้ อยกาลังกัดกิ นnาสุนั nn้างหน งÌนลั กLnะหิวÌหยตะกละ
ตะกลาม เลือดnองสุนั nติดอยู่ที ริมuี Hากแดงเnือก
เ1้าแห้วตัวสั นงันงกเพราะnวามกลัว เnากระFิบกระFาบบอกเ1้านายnองเnาว่า
“ รั บHระทาน¡ม่มีHั gหาอะ¡รอีกแล้วnรับ พวกชาวบ้ านหมากม่วงเH นผีดิบแน่ นอน nง
แม้nนอีสานเnากินnองดิบกกิ นแn่เนื อวัวหรือHลาดิบเท่านัน รั บHระทาน¡ม่เnย
” Hราก_ว่ ามีÌnรเnยกินเนื อหมาดิบ ¸
พล.ต. พล¡ม่ยอมพูดอะ¡รเลย เnาพาเ1้าแห้วออก¡H1ากหมู่บ้ านอย่างหวาด ¸ และเมื อ
ออกมาพ้นเnตnองหมู่บ้าน พลก รู้สกว่า เnาหายÌ1สะดวกnน
nnะผู้เชี ยวชาgการอาวุ ธและวิทยาuาสตรกั บสี นาง¡ด้เดินเn้ามาหาพลและเ1้าแห้ว
เพราะอยากทราบว่า พล¡ด้พบเหนอะ¡รมาบ้ าง
“ ” “ ว่ายัง¡งÌว้ยพล ท่ านเ1้าnุnHั 11น ก ¬ กล่าวnามเH นnนแรก มีÌnรอยู่Ìนหมู่บ้าน
” หรือเHล่ า
“ ” มี nรั บ ผมพบชายÞกรร1สองnนและเดกชายอายุ Ìนวัย oo nวบ nนหน ง
“ ” ผีดิบÌช่¡หม นิ กรnามอย่างร้ อนรน
“Ìช่- Ìช่แน่ ¸ กั นกั บอ้ายแห้วพบมันกาลังกินหมาดิบ ¸ ตัวหน ง มันเnี ยวกินอย่าง
” เอรดอร่อย เลือดหมาติดHากเH นเทือก
พ.อ. นิ กรอมยิ มแลบลิ นเลียริมuี Hากเสียก่อน1งกล่าวว่า
“ ” ชั กอยากกินแล้วล่ะFี nวาม1ริงเนื อหมาnง1ะอร่อยกว่าเนื อหมู
“ ” “ ” บ้ า Hระ¡พเอดตะÌรและn้อนสามีnองหล่อน กิ นหมามีอย่างที ¡หน
นิ กรหันมามองดูหล่อน
“ ก ทีเH ด¡ก่หมูวัวnวายเรากิน¡ด้ แล้วหมาทา¡มเรากิ น¡ม่¡ด้ หมากั บอีเก้งกnล้าย ¸
” กัน
นายพลดิเรกÌบกมือห้ามนิ กรÌห้สงบเงียบ แล้วเnากFักnามรายละเอียด1าก พล.ต. พล
เพื อนเกลอnองเnา เมื อ¡ด้รั บรายงาน1ากพลแล้ว uาสตรา1ารยดิเรกก ร้องตะÌกนเรียก
ร.ท. สามารnÌห้มาพบกับเnา
นายทหารหน่ ุมผู้บังnั บหมวดทหารราบรี บวิ งเn้ามาหานายพลดิเรกและหยุดยืนชิดเท้า
ตรงnอยuั งnาสั ง ที ¡ม่¡ด้กระทาวันทยหัตnuาสตรา1ารยดิเรกกเพราะเnาสะพายHื นยิง
เรวอยู่ บนบ่าF้าย
“ ” “ uั งnาสั งผมผู้หมวด นายพลดิเรกพูดเสียงหนั ก ¸ Ìห้nุnน าทหาร oo nน พร้อม
ด้วยอาวุธnรบมือ n้ าพบชาวบ้านหมากม่วงกÌห้nู่บังnั บ1ับเอาตัวออกมาÌห้ หมด บางที
” ชาวบ้ านที นี อา11ะเH นพวกก่อการร้าย แกล้งทาตัวเH นผีสางก¡ด้ เn้าÌ1nาสั งผม¡หม
“ ” เn้ าÌ1nรับผม
นายทหารหน่ ุมวิ งกลับ¡Hยังรnบรรทุ กยีเอมFี F ง1อดอยู่ท้ายnบวน ต่อ1ากนันเnาก
พาทหารÌนบังnับบัgชาnองเnารวม oo nน เดิ นตรงเn้า¡HÌนหมู่ บ้านหมากม่วง
ท่ามกลางnวามตื นเต้นnองÌnรต่อÌnร นวลลออกระFิบกระFาบกับHระ¡พว่า
“ ” n้ าnนที หมู่บ้ านนี เH นผีดิบ เรา1ะทาอย่าง¡รดีล่ะnะnุn¡พ
Hระ¡พuื นยิ ม
“ ” ก เHิ ดน่ ะFีnะ
“ ” “ ” อ้ าว นวลลอออุ ทาน ก nุnนิ กรเH นหมอผียัง¡งล่ะnะ
“ Ìช่n่ะ แต่ว่าเH นหมอผีชั นเลว F งเอาแน่ ¡ม่¡ด้ บางทีกกล้ าผี บางทีก กลัวผีnนาดหนั ก
” แต่ส่วนมากมัก1ะกลัวมากกว่ากล้ า ผัวเuงFวยอย่างนี เอานิ ยายอะ¡ร¡ม่¡ด้
ร.ท. สามารn พาทหารÌนบังnับบัgชาnองเnาบุ กเn้า¡HÌนหมู่บ้ านผีดิบเกื อบ o¿ นาที
กกลั บออกมา รู้สกว่าทหารทั ง oo nน มีท่าทางตื นเต้นหวาดกลัวผีHี uา1 ส่วน ร.ท.
สามารnเH นนายทหารหน่ ุมที มี1ิตÌ1เn้มแnงมาก เมื อเnาอยู่Ìนหน้ าที ราชการอย่างนี
เnา¡ด้พยายามH_ิ บัติหน้ าที nองเnาอย่างดีที สุด
ทหารทั ง oo nน ยืนเn้าแnวหน้ ากระดานเรียงสองเบื องหน้ าnnะผู้เชี ยวชาgการ
อาวุธและวิทยาuาสตรnองกองทัพ¡ทย F งพยาบาลสมัnรเล่นทั งสี nน¡ด้ยืนรวมกลุ่ม
อยู่ด้วย
“ ” ¡ด้nวามว่ายัง¡งผู้หมวด ¡ม่พบชาวบ้านแม้แต่nนเดียวหรือ
“ ” nรั บผม ร.ท. “ สามารnตอบเn้มแnงแบบทหาร กระผมกับทหาร¡ด้บุกเn้า¡HÌน
หมู่บ้านและn้นบ้านเรือนเกือบทุกหลัง ¡ม่Hราก_ว่ามีชาวบ้ านแม้แต่nนเดียว เสื อผ้า
และn้าวnองเnรื องÌช้ก¡ม่มีnรับ แต่บ้ านเรือนยังสะอาดเรียบร้ อยเหมือนกับว่าพวกชาว
” บ้าน¡Hทางานนอกบ้าน ตอนเย นหรือÌกล้ nา1ง1ะกลับมา
เ1งกิสn่านหรืออาเสี ยกิมหงวนพูดเสริมnน
“ ” กแล้วทา¡ม¡ม่มีn้าวnองเnรื องÌช้ หรือเสื อผ้ าทิ ง¡ว้ที บ้าน
ร.ท. สามารnเHลี ยนสายตามาที เสี ยหงวนและพูดนอบน้ อม
“ ” เH นnวาม1ริงnรั บผู้การ เสื อผ้าสักชิ นก¡ม่มี เตาหุงต้มก¡ม่มี
เสี ยหงวนnมวดnิ วย่น
“ … ตู้ เยนหรื อÌทรทัuน ก¡ม่มี .”
นายพลดิเรกยกกาHั นทุบหลังอาเสี ยn่อนn้ างแรง
“ นี มันบ้ านH่ าÌว้ย อยู่¡กล1ากทางหลวงตั ง ¿o กิ Ìลเมตร แก1ะÌห้มีตู้เยนหรือÌทรทัuน
” เหมือนอย่างกรุงเทพ ¬ ยังงั นหรือ
เ1้าnุnHั 11น ก ¬ กล่ าวnามuาสตรา1ารยดิเรกทันที
“ แก1ะเอายัง¡งดิเรก เมื อหมู่บ้านนี เH นหมู่บ้ านร้ าง เรากnวร1ะเnลื อนย้ าย¡Hที อื น
¡ม่Ìช่หรือ nnะนี เพิ งบ่ายสามÌมงเท่ านัน หมู่ บ้านหมากม่วง¡ม่nวร1ะอยู่ÌนnวามสนÌ1
” nองเราอีก
“ ¡ม่สนÌ1¡ม่¡ด้nรั บnุnพ่อ อ้ายพลกั บอ้ายแห้วแลเหนnนÌนหมู่บ้านสองสามnนก
แสดงว่าหมู่บ้านนี มี nนอาuัยอยู่ อา11ะเH นกาลังส่วนหน งnองพวกก่อการร้ ายก¡ด้
Hลัดสุวรรnเล่าÌห้เราuั งว่า พวกผีดิบที หมู่บ้ านนี ตอนกลางวัน1ะหลบF่อนตัวหมด
แต่ตอนกลางnืน1ง1ะHราก_ตัวÌห้เห น มันอา11ะnุดอุÌมงnÌหg่อยู่Ìต้ดินก¡ด้ เพราะ
nูมิHระเทuÌนหมู่ บ้านติดต่อกับH่ าÌHร่งและH่ าท บ การnุดอุÌมงnตามแบบเวียตกง
” เหมาะที 1ะน ามาÌช้ ÌนnูมิHระเทuเช่ นนี
nราวนี พล.ต. พลเหนพ้องด้วย
“ แกพูดด้วยเหตุผลน่ าuั งÌว้ยหมอ อา11ะเH น¡ด้1ริง ¸ nนที หมู่บ้านนี nือพวกก่อการ
ร้ายแน่ ¸ และแกล้งกระพือn่าวว่าเH นมนุLยผีดิบ มันอา11ะnุดอุÌมงnหลบF่อนตัวอยู่
” Ìต้ดินก¡ด้
“ ออ¡ร เราต้องพิสู1น nวาม1ริงÌนเรื องนี Ìห้¡ด้ เH นอันว่าเรา1ะพักแรมอยู่ที นี เพื อ
สังเกตการnÌนตอนกลางnื น n้าพวกผีดิบHราก_ตัวnนÌนหมู่บ้าน เราก1ะ1ับกุมมัน
มาสอบสวน หรือn้ าหากว่ามั นเH นพวกnอมมิวนิ สตมันก1ะต้องรวบรวมพลเn้าÌ1มตี
nบวนพัuนาการเnลื อนที nองเรา เรา1ะ¡ด้กวาดล้างมันÌห้หมดสิ น เพราะเรามีกาลัง
” พอที 1ะสู้รบกั บมัน
พ.อ. นิ กรพูดเสริมnน
“ n้ ามันเH นnนและมันสู้รบกับเรา กั น¡ม่กลัวมันเลยÌห้ดิ นตายเnอะวะ nงแม้พวกมัน
1ะมีกาลังมากกว่าเราสักกี เท่ากันก¡ม่หนี รบกั บn้าuกสนุ กดี แต่n้ ามันเH นผีกันยอม
” ยกธงnาว
ร.อ. นพเห นพ้องด้วย
“ ” นั นน่ ะFีพ่อ
ท่ามกลางเสียง1้อกแ1้ก1อแ1 นายพลดิเรกสั งÌห้ ร.ท. สามารn1ัดวางยามÌห้เn้มแnง
และÌห้ทหารทุ กnนเตรียมพร้ อม เnาสั งÌห้สี สหายหน่ ุมn นHระ1าบนรnHื นและÌห้ตั ง
Hื น n. เลงuูนย¡Hที หมู่ บ้านผีดิบเตรียมพร้อมที 1ะทาลายหมู่ บ้านนันด้วยระเบิดnอง
Hื น n.
พยาบาลสมั nรเล่นทั งสี nน¡ด้รับnาสั งÌห้แต่งเnรื องแบบ ร.ท. หgิงและสวม
หมวกเหล ก นายพลดิเรก¡ด้1่ายอาวุธHื นยิงเรวÌห้สี นางnนละกระบอกเตรียมHะทะกับ
พวกผีดิบ n้ าหากว่ ามันเH นพวกก่อการร้ าย
พอสิ นแสงอาทิตย ดวง1ันทรnืนn น oo n ากส่องสว่าง¡Hทั วทุกหนทุกแห่ง nบวน
พัuนาการnง1อดเH นแnวหน้ ากระดานเรียงเดี ยว เว้นแต่ รnบรรทุกF ง1อดล าหน้ า
ออก¡Hราว oo เมตร ทั งนี เพื อÌห้สะดวกÌนการระดมยิงuัตรูnองสี สหายหน่ ุม nnะนี
เH นเวลา oc. oo น. เuL ทหารราบที ทาหน้ าที เH นยาม1ุดต่าง ¸ ¡ด้ระมัดระวังหน้ าที
nองตนอย่างเตมที nายÌนหมู่ บ้านหมากม่วงหรือหมู่บ้ านผีดิบยังnงสงบเงียบ
แต่แล้วกมีแสงตะเกียงHราก_nนดวงหน ง nnะนี nnะพรรnสี สหายกั บเ1้าnุnHั 1
1น ก ¬ และเ1้าแห้วพร้อมด้วยสี สหายหน่ ุมต่างยืนอยู่n้างหน้ ารnบรรทุกอาวุธ ทุกnน
มองเn้า¡HÌนหมู่บ้านนันÌดย¡ม่มีÌnรHริHากพูดอะ¡รเลย พอแลเหนแสงตะเกียงวาบ
วับ พ.อ. นิ กรกกระFิบบอก 1สอ. แห้วด้วยเสียงสั นเnรือ
“ … ” ผอกหลี อ้ายแห้ว
เ1้าแห้วยิ มแห้ง ¸
“ ” ผิบดี Ìช่¡หมnรับ
“ … กู กว่าอย่างนันแหละ เHิ ดเรอะ .”
เ1้าแห้วuื นหัวเราะ
“ รั บHระทานเHิ ด¡H¡หนล่ะnรับ เราสองnนnืนวิ ง¡H1ากที นี เราก เท่งทง อย่างท้วม ¸ ก
” nงnูกผีดิบหั กnอตาย
¡uตะเกียงตามหมู่บ้านเหล่านันnูก1ุดnนที ละดวงสองดวง บางบ้านก1ุด¡ต้nนาดÌหg่
Hั ก¡ว้ตามเสาเรื อน แล้วกมีเสียงตะÌกนกู่เรียกชื อกั น
เสียงแnนดังแว่วมาตามลมÌนทานองเพลงพื นเมือง แล้วกมี เสียงหมอลาร้องnลอกับ
เสียงแnนดัง¡ด้ยินnนั ด
… Ìอ Ìอ้ละหนอนวลเอย พวกเuาผีสางมันช่ างลาบาก ต้องทนทุ กnยาก เนื องด้วยเวร
… กรรม อดอยากยากแn้ นมันแสนระกา Ìหยหวนnรวgnรา ร าแต่ทุกn เอย .
เสียงแnน เสียงตบมือและเสียงร้องลูกกระทุ้งดังอยู่ตลอดเวลา อาเสี ยกิมหงวนกล่าว
nนด้วยเสียงหนั กแน่ น
“ nนÌว้ย¡ม่Ìช่ผี n้ าหากว่าพวกหมู่ บ้านหมากม่วงเH นผีดิบก หมายnวามว่าอ้ายพวกนี
แกล้งHลอมแHลงตัวเH นผีนั นเอง nnะนี มันแกล้งหลอกหลอนÌห้ เราเสียnวัgเรา1ะ
” ¡ด้รีบเnลื อนย้าย¡H1ากที นี
พล.ต. พลเห นพ้องด้วย
“ ” กั นกเn้าÌ1อย่างนี แหละอ้ายหงวน
ร.อ. นพพูดnนด้วยเสียงสั น ¸
“ ลุงทั งสองอย่าเพิ งnิดÌนด้านดีเลยnรับ nนที หมู่ บ้านหมากม่วงอา11ะเH นผีดิบ ตามที
ท่านHลัดสุวรรnเล่าÌห้ เราuั งและเรื องนี กเH นn่าวแพร่สะพัด¡Hทั วnาnอีสาน ผมว่า
” “ ” อ้ายพวกนี ต้องเH นผีดิบแน่ ¸ แล้วเnาก หันมาทางบิดาnองเnา หรือยัง¡งพ่อ
นิ กรยิ มแห้ง ¸
“ ” พ่อก nิดอย่างที แกnิด เล่ นกับผี ลาบากนะÌว้ย
นายพลดิเรกเดินเn้ ามาหานิ กรและกล่ าวnนด้วยเสียงหนั ก ¸
“ ผู้ การนิ กร Ìน_านะที n้าพเ1้าเH นหัวหน้ าหน่ วยพัuนาการเnลื อนที และเH นผู้บังnั บ
บัgชา Ìดยตรงnองท่าน n้าพเ1้าnอสั งÌห้ท่านพาร้อยเอกนพและ1่าสิบเอกแห้วบุ ก
เn้า¡HสังเกตการnÌน หมู่บ้านเดี ยวนี และÌห้1ับกุมตัวหรือเชิgตัวชาวบ้านnนหน ง
” ออกมาพบn้าพเ1้า
พ.อ. นิ กรกลืนน าลายเอื อก เnามองเn้า¡HÌนหมู่ บ้านผีดิบแล้วหั นมาพูดกับนายพล
ดิเรกÌน_านะที เH นเพื อนกัน
“ ” แu่ะ แu่ะ nอnัดnาสั งÌว้ย nงแม้ว่าแก1ะเอาตัวกันnนuาลทหารกันกยอม
uาสตรา1ารยดิเรกตวาดลั น
“ อย่ าพูดกับกันÌน_านเพื อน กัน¡ด้ออกnาสั ง¡Hแล้วด้วยวา1าและแกน่ า1ะรู้ดีว่าผืน
แผ่นดินÌน1ังหวัดนี มีผู้ก่อการร้ ายหรือn้าuกnองเราเn้ ามาH_ิบัติการอยู่ การnัดnาสั ง
” ต่อหน้ าn้าuกÌทLnงยิงเH้ าเn้าÌ1¡หม
นิ กรชักÞิ ว
“ ” ก กันกลัวผีนี Ìว้ย Ìห้อ้ายนพกับอ้ายแห้ว¡Hด้วยกันสองnน¡ม่¡ด้หรือ
ร.อ. นพกล่าวnนทั นที
“ ” เลือนยuผมเH นพันตรีผมก¡ม่เอา
“ รั บHระทานÌห้ผมเH นนายพลผมก¡ม่สู้ เล่นกั บผี¡ม่¡หวnรับnุnหมอ ÌดยเÞพาะผีดิบ
… เH นผีที ดุร้ายน่ ากลัวมาก รั บHระทานผีดิบ .”
“ ” แกเnยกิ นหรือ นายพลดิเรกพูดnนด้วยเสียงหัวเราะ
“ ” ¡ม่nรับ
“ ” “ กแกพูดเมื อกี นี เองว่ารั บHระทานผีดิบ พูด1บเnากหั นมาทางนิ กรและแกล้งnู่ว่า แก
” nัดnาสั งกันÌช่¡หม
“เออ- ” nัดกnัดวะ เล่ นกับผีมั นสนุกอยู่หรือ
นายพลดิเรกหันมาทางเสี ยหงวนและnามว่า
“ ” กั น1ะสั งÌห้ทหาร1ับอ้ ายกรยิงเH้ าเสียดี¡หม
อาเสี ยหัวเราะเบา ¸
“ ” อย่ าเลยวะ น กว่าเลี ยงลูกหมา¡ว้ดูเล่น
พ.อ. นิ กรทาตาเnียวกั บเสี ยหงวน
“ ” มงน่ ะFีลูกหมา
การสนทนาสิ นสุดลงชั วnnะ nnะผู้เชี ยวชาgการอาวุธต่างมองเn้า¡HÌนหมู่บ้าน
หมากม่วง แสง¡uตามบ้านเรือนต่าง ¸แลเหนวามวับ เสียงแnนเสียงร้องเพลงและ
เสียงตบมือÌห้1ังหวะยังดังอยู่ตลอดเวลา uาสตรา1ารยดิเรกหันมาพูดกับพ่อตาnองเnา
“ เอายัง¡งดีnรับnุnพ่อ ผมnอnวามเหนÌน_านะที nุnพ่อเH นที HรกLาnองหน่ วย
” พัuนาการเnลื อนที
ท่านเ1้าnุnพยักหน้ ารับทราบ
“ ส่งลูก ¸ nองพวกแกเn้า¡HสังเกตการnÌนหมู่บ้านเดี ยวนี เราnวร1ะพิสู1น Ìดยเรว
ที สุดเพื อÌห้เห นเท11ริงว่าผู้nนÌนบ้ านนี เH นผีดิบ เH นมนุLยธรรมดาหรือเH นพวก
” ก่อการร้าย
uาสตรา1ารยดิเรกเลื อนตัวเn้า¡Hหาลู กชายnองพลและออกnาสั ง
“ เ1้านั ส แกพาเพื อน ¸ แกและอ้ายแห้วบุกเn้า¡HÌนหมู่บ้านเดี ยวนี 1ับชาวบ้านมาÌห้¡ด้
” อย่างน้ อยnนหน งเพื อเรา1ะ¡ด้สอบสวนเอาnวาม1ริง
ร.อ. นพร้องเอดตะÌร
“ ” ผม¡ม่¡Hนะnรั บลุงหมอ
นายพลดิเรกกระชากHื นพกÌนFองHื นออกมา 1้อง¡Hที ร่างnองลูกชายนิ กร
“ ” ก ลองดูอ้ายนพ n้ าแกnัดnาสั งÞั น Þั นยิงแกเดดnาด
ร.อ. นพทาหน้ าเหมือนกั บ1ะร้อง¡ห้
“ ” ก ทีพ่อผมnัดnาสั งลุงหมอเมื อกี นี ทา¡มลุงหมอ¡ม่ยิงล่ะnรับ
พล.ต. พลมองดูหน้ าลู กชายnองเnาและพูดตัดบท
“ พาเพื อนแกและอ้ ายแห้วเn้า¡HÌนหมู่บ้านเดี ยวนี ลากnออ้ ายนพ¡HÌห้¡ด้ n้ามัน
ดิ นรนnัดnืนแก1ะยิงทิ งเสียกตามÌ1
”ร.อ. พนั สหันมายิ มÌห้ ร.อ. นพเพื อนเกลอnองเnา
“ ” ว่า¡งอ้ายนพ 1ะต้องnงกับลงมือลงตีนกัน¡หม
ลูกชายnองนิ กรn้อนHะหลับHะเหลือก
“ ” ¡ม่ต้องÌว้ย ¡Hก¡H
เสียงเ1้าแห้วร้อง¡ห้Ìu
“ ” รั บHระทานผม¡ม่¡H¡ด้¡หมnรับ
พล.ต. พลพูดÌพล่งnน
“ ” ¡ม่¡HÌดนเตะ Ìห้มั นรู้¡Hว่าแกกลัวผีมากกว่าÞั น
เ1้าแห้วสะอื น
“ ” แล้วทา¡มnุn¡ม่เn้า¡Hเองล่ะnรับ
พลหัวเราะห ¸
“ ก กูกลัวผีเหมือนกันนี หว่า เรวทาตามnาสั งเดี ยวนี เรากาลังH_ิบัติหน้ าที ราชการ
” ¡ม่Ìช่เวลาที เรา1ะมาสัพยอกหยอกล้อกั น
นายทหารหน่ ุมทั งสี nนต่างHลดHื นยิงเรวลงมา1ากบ่าF้ายnองตน ต่ อ1ากนัน ร.อ.
พนั สกเดินน าหน้ าพาเพื อน ¸ กับเ1้าแห้วตรงเn้า¡Hยังหมู่บ้านหมากม่วง
เ1้าแห้วหมุนตัวกลั บวิ งเหยาะ ¸ เn้ามาหาnnะพรรnสี สหายและเ1้าnุnHั 11น ก ¬ เnา
เรียนnามท่านเ1้าnุnอย่างกระหืดกระหอบว่า
“ ” รั บHระทานnาnากั นผีว่ายัง¡งnรับ
“ ” ¡ม่รู้ Ìว้ย เ1้ าnุnHั 11น ก ¬ ตวาดลั น
เ1้าแห้วทาหน้ าละห้อย วิ งกลับ¡Hหาสี สหายหน่ ุมท่ามกลางเสียงหัวเราะnิกnักnอง
พวกทหารราบและพลnับ
พระ1ันทร nืนn น oo n าส่องแสงสว่าง1้าช่วยÌห้เหนสิ งต่าง ¸ ตลอด1นnุนเnาและ
H่ าดงพง¡พร เม+uนที Hราก_อยู่ ทางทิuตะวันตกเnลื อนผ่าน¡Hหมดแล้ว
เมื อสี สหายหน่ ุมกับเ1้าแห้วเn้ามาÌนเnตหมู่บ้าน เสียงแnนและเสียงเพลงกสงบเงียบ
ลงทันที ¡uตะเกียงหรื อ¡ต้ตามหมู่บ้ านnูกดั บทีละดวงnงเหลือแต่กอง¡uกองหน งที 1ุด
¡ว้บนลานหน้ าบ้าน
สี สหายหน่ ุมกั บเ1้าแห้วหยุดยืนรวมกลุ่มกันห่าง1ากกอง¡uราว oo เมตร เ1้าแห้ว
กล่าวnนด้วยเสียงสั น ¸
“ ” รั บHระทานÌบราnว่า ผีดุเสือดุอย่า¡ว้Ì1นะnรับ
“ ” “ Ìnรบอกมงล่ะ พนั สพูดพลางหัวเราะ มีแต่เnาว่ า เสือดุหมีดุอย่า¡ว้Ì1 F งเnาหมาย
” nงสัตวที มีเnี ยวเลบ เราnวร1ะหลีกเลี ยงมัน
ทันÌดนันเองลูกชายnองนิ กร¡ด้ตะÌกนnนสุดเสียง
“ ” อ้ ายนั ส
ร.อ. พนั สหันnวั บมาทาง ร.อ.นพ
“ ” อะ¡รวะอ้ายนพ
“ ” เHล่า
“ ” เHล่าแล้วแกแหกHากเรียกกั นทา¡ม
ลูกชายnองนิ กรยิ มแห้ง ¸
“ ” F้อมเอา¡ว้เวลาเหนผี พูด1บ ร.อ. นพกสะดุ้งเuือกและร้องเรียกลูกชายnองพลอีก
“ … อ้ายนั ส Ìน่ น มีÌnรnนหน งเดินออกมา1ากกระท่อมหลังนัน nือดาบเล่มเบ้อเริ ม
” ตรงเn้ามาหาเรา
เ1้าแห้วพูดด้วยnวามรักตัวกลัวผี
“ รั บHระทานnอÌห้ผมออก¡Hที nบวนรnnองเราเnอะนะnรับ รั บHระทานอุ11าระผม
” แตกแล้ว
ร.อ. สมน ก1ับแnนเ1้าแห้ว¡ว้
“ มาด้วยกั นกต้องร่วมเH นร่วมตายกัน 1ะเH นผีหรือnนก ตามn้ามั นเล่นงานเรา เราก
ต้องÌส่มันด้วยHื นยิงเรว อย่าลืมว่าเราอยู่ Ìนเnรื องแบบnองนั กรบ F งตัวแกเองกเH น
” 1่าสิบเอก อย่างช้าอีก ìoo Hี แกก¡ด้เH นนายพลแล้ว
ทุกnน1้องมองดูชายร่างÌหg่nนหน ง F งมีรูHร่ างÌหg่ÌตผิดมนุLยสูงHระมาn t uิ ต
nร ง น่ ุ งผ้าเตี ยวผืนเดียวHิ ดบังอวัยวะท่อนล่ าง ส่วนท่อนบนเHลือยเHล่า ชายผู้นัน1ะ
เH นผีหรือnนกตามเnาเดินเn้ามาหยุดยืนn้างกอง¡unล้ายมี เ1ตนาที 1ะÌห้สี สหายหน่ ุม
และเ1้าแห้วแลเหนเรือนร่างnองเnา แสง¡uกองนันช่วยÌห้ทุกnนแลเหนชายผู้นี อย่าง
nนั ด หน้ าอกnองเnามีแต่กล้ ามเนื อ แnนทั งสองÌหg่มากเหมือนกับว่าเnาเH นนั ก
เพาะกาย Ìบหน้ านันอั HลักLnเหมือนกับÌบหน้ าnองHี uา1
“ …” “ เu้ พนั สร้องnนดัง ¸ และเดินเn้า¡Hหา ÌยนดาบÌนมือแกทิ งเสีย ม่ายร่างnองแก
” 1ะทะลุHรุพรุนด้วยHื นยิงเรวกระบอกนี
แทนที เ1้าหมอนั น1ะทาตามnาสั งnอง ร.อ. พนั ส มันกลับแสยะยิ มและnือดาบเดินรี
เn้ามาÌนท่ าทีดุร้าย
“ … ” ยิง อ้ายนั ส uาสตรา1ารยดารงร้องลั น
ร.อ. พนั สHระทั บHื นยิงเรวเตรียมพร้ อมอยู่แล้ว ก่ อนที ชายผู้นัน1ะเn้าnงตัวเnา พนั สก
กระดิกนิ วเหนี ยว¡กHล่อยกระสุนออก¡Hชุดหน งÌนระยะห่ างเพียง o เมตร เท่านัน
F ง¡ม่มีวันที 1ะผิดพลาดเH้ าหมาย¡ด้
แต่ชายผู้นันยื น1ังก้านิ งเÞย¡ม่¡ด้แสดงnวามเ1บHวดหรื อสะดุ้งสะเทือนอย่าง¡รเลย
ร.อ. นพร้องnนสุดเสียง
“ ” Hื นกลมื อยิง¡ม่เn้า มั นต้องเH นผีดิบแน่ ¸ เHิ ดÌว้ยพวกเรา ตัวÌnรตัวมันÌว้ย
nงแม้ว่า ร.อ. พนั ส1ะมีnวัgและกาลังÌ1เn้มแnงเพียงÌด เnากอดเสียnวัg¡ม่¡ด้ เมื อแล
เหนเพื อนเกลอทั งสามและเ1้าแห้ววิ งหนี ออก¡H1ากหมู่บ้ าน ลูกชายnองพลกวิ งตาม
¡Hทั นที พนั ส¡ด้ยินเสียงหัวเราะดังกังวานสั นสะเทือนnวัgเnา
nnะพรรnสี สหายกั บเ1้าnุnHั 11น ก ¬ ตลอด1นพวกทหารราบและพลnับต่างรู้สก
แHลกÌ1¡ม่น้ อย เมื อแลเหนนายทหารหน่ ุมทั งสี nนวิ งออกมา1ากหมู่บ้านและตรงเn้า
มาnnะพรรnสี สหาย
“ ” “ มีอะ¡รเกิดnนวะ นายพลดิเรกกล่าวnามnนด้วยเสียงหนั กแน่ น ทหารทา¡มnงวิ ง
” หนี n้าuกอย่ าง¡ร้uักดิ uรี
ร.อ. ดารงกล่าวกับบิดาnองเnาด้วยเสียงสั นเnรือผิดHรกติ
“ n้ าหากมั นเH นn้าuก ก้าวเดียวเราก1ะ¡ม่ยอมวิ งหนี มัน แต่นี มันเH นผีดิบนะnรับพ่อ
” เรา¡ม่มีทาง1ะทาอะ¡รมัน¡ด้เลย อ้ ายนั สกล้ าที สุดยังเผ่นนี nรับ
พล.ต. พลกล่ าวnามลูกชายnองเnาทั นที
“ ” แกรู้¡ด้อย่าง¡รว่าแก¡ด้เผชิgกับผีดิบ เสียงHื นที ดังnนนันÌnรเH นnนยิงและยิงอะ¡ร
“ พนั สว่า ผมยิงเองnรับพ่อ เมื อเราเn้า¡HÌนหมู่บ้าน พวกมันกดับตะเกียงและ¡ต้หมด
” ทั งหมู่บ้าน nงเหลือแต่ กอง¡uกองหน งF ง1ุด¡ว้ที ลานกว้าง
“ ” แล้วยัง¡ง เ1้าnุnHั 11น ก ¬ Fัก
“ พวกเราเห นชายร่ างÌหg่nนหน งรูHร่างÌหg่Ìตสูงเกือบ o uิ ต nือดาบÌหg่ตรงเn้ามา
หาเรา ผมร้ องบอกÌห้มั นทิ งดาบและnู่ว่าn้ามั น¡ม่ทาตามnาสั งผม ผม1ะยิงมันทันที
” แต่มัน¡ม่กลัวnาnู่ มันเดินรี เn้ามา1ะuั นผม
พ.อ. นิ กรพูดÌพล่งnน
“ ” เล่าเรว ¸ Ìว้ยกาลังตื นเต้น
ร.อ. พนั สเHลี ยนสายตามาที นิ กร
“ ” ผมกยิงมันFีnรับอากร Hล่อยกระสุนออก¡Hสามสี นั ด
นิ กรพยักหน้ ารับทราบ
“ นั นน่ ะFี อาอยู่ ที นี ¡ด้ยินเสียงHื นกลมือดังแพร่ด ¸ ¸ และตอนหลังดูเหมือนกระสุน
” ด้านหน งนั ดเสียงดังH้ ูดกลิ นดินHื นnลุ้ง¡Hหมด
พ.อ. กิมหงวนกล่าวnนอย่างเH นงานเH นการ
“ อย่ าเพิ งพูดเล่นÌว้ยอ้ายกร กั นยังมั นÌ1ว่ามนุLยÌนหมู่บ้านนี เH นมนุLยธรรมดาอย่ าง
เรา ¡ม่Ìช่ผีดิบหรือผีสุก ที อ้ายนั สยิงมัน¡ม่เn้าอา11ะเH นเพราะมันสวมเกราะก¡ด้
หมายnวามว่าเกราะนันมีส่วนสัดเหมือนมนุLย แม้แต่Ìบหน้ าnองมันก nง1ะมีเกราะ
” เหลกสวมแบบหน้ ากาก
นายพลดิเรกnมวดnิ วย่น เnา1้องมองหน้ าเสี ยหงวนอย่างชื นชมและยกมือnวาและตบ
แnนF้ายอาเสี ยn่อนn้างแรง
“ เหตุผลnองแกน่ าuั งมากอ้ายหงวน เH นเวลาหลายเดือนมาแล้วที แกเH นผู้Ìหg่nน
หายเH นลิงเH นn่ างและตั งอกตั งÌ1H_ิบัติหน้ าที ราชการ ท่านรอง¡ด้ยืนยันว่าแก1ะ¡ด้
” เH นนายพลÌนเรว ¸ นี
เสี ยหงวนหัวเราะและสั นuีรLะH_ิเสธ
“ กั นเH นnนมักน้ อย เดี ยวนี กันHลงตกแล้ว n้ า1ะÌห้กันเH นนายพลกnอÌห้ กันเH น
1อมพลดีกว่า เพราะnนเรานันn้า¡ด้เH นพลตรีกÌu่ uั นอยาก1ะเH นพลÌท เH นพลÌทก
” อยาก1ะเH นพลเอก พอเH นพลเอกกอยาก1ะเH น1อมพล
“ ” พอแล้ว uาสตรา1ารยดิเรกตวาดแวด
ทันÌดนันเอง ทุ กnนกแลเหนมนุLยผีดิบหรือชายร่างÌหg่เดินออกมา1ากหมู่ บ้าน
หมากม่วง ท่าทางที มันเnลื อน¡หวนันช้ามาก nือเดินช้าและแกว่งแnนช้า ¸ พล.ต. พล
ร้องตะÌกนบอกพลnับทุกnนÌห้เHิ ด¡uหน้ ารn เมื อÌnม¡uหน้ ารnnูกเHิ ดสว่างÞาย¡H
n้างหน้ า ทุ กnนกแลเหนมนุLยผีดิบอย่างnนั ดชัดเ1น พ.อ. กิมหงวนทาหน้ าเหยเก
หันมาบอกuาสตรา1ารยดิเรกว่า
“ ¡ม่¡ด้Ìส่เกราะเสียแล้วÌว้ย มันน่ ุงผ้าเตี ยวผืนเดี ยวเท่านัน ลักLnะท่าทางnองมันกnือ
” มนุLยผีดิบ
พ.อ. นิ กรเกิดกล้าnนมาอย่างบ้าบิ น เnาดงHื นพก oo มม. ออกมา1ากFองHื นและ
กล่าวกั บทุก ¸ nนว่ า
“ กั นแสดงเอง nอเH นพระเอกเรื องนี หน่ อยเnอะวะ กั น1ะบุกเn้า¡Hยิงมันด้วยHื นพก
” ระบอกนี n้ ายิงมัน¡ม่เn้ากันกเผ่น
ร.อ. นพร้องnนดัง ¸
“ ” ตายนะพ่อ
นิ กรหัน¡Hทาตาเnียวกับลูกชายnองเnา
“ … อ้ ายห่า . ” ดันพูดออกมา¡ด้ รู้ หรือเHล่ากูแกล้งทาเH นกล้า¡Hยังงั นเอง
นิ กรHลอบÌ1ตนเองÌห้เn้มแnง เดินผ่ านแสง¡uหน้ ารnยนตตรงเn้า¡Hหยุดยืนเผชิg
หน้ ากับมนุLยผีดิบ ที มี รูHร่างสูงÌหg่กว่าเnามาก เมื อผีดิบยิ มแสยะนิ กรกเยนวาบ¡H
หมดทั งตัว
“ ” Ìยนดาบทิ งอ้ายน้ องชาย แล้วกยกมื อnนม่ายยังงั นตาย
มนุLยผีดิบnู่nารามÌนลาnอ แต่¡ม่มีเสียงพูดแม้แต่nาเดียว กิริยาท่าทางnองมันดุร้าย
ตามแบบÞบั บผีดิบทั งหลาย ที เราเnยเห น1ากnาพยนตร เรื องผีดิบ มันเดินรี เn้ามาหา
นิ กรและพร้อมที 1ะÌช้ดาบÌหg่Ìนมื อnองมันuั นnอนิ กรÌห้nาดกระเด น พ.อ. นิ กร¡ม่
ยอมnอยหลังแม้แต่ก้าวเดียว เnายกFุHเHอรnอลทnน1้องหมายระดับหน้ าอกมนุLย
ผีดิบ แล้วนิ กรกกระดิกนิ วเหนี ยว¡กยิง Hล่อยกระสุนออก¡HเH นนั ดแรก
nงแม้ว่าผีดิบ¡ม่¡ด้รับอันตราย1ากกระสุน oo มม. แต่นิ กรกสังเกตเหนว่ามันสะดุ้ง
เลกน้ อย นิ กรnอยหลังออก¡H nวามรู้สกบอกตัวเองว่าเ1้าหมอนี เH นมนุLย¡ม่Ìช่ผีดิบ
ที ยิง¡ม่เn้ากเพราะมันสวมเสื อเกราะและหน้ ากากเหลกHิ ดหน้ า F งเกราะกั นกระสุน
Hื นนี มีnุnnาพดีเยี ยมและทาเH นรู Hร่ างnองมนุLยสวมสนิ ทแนบเนื อ เมื อมนุLย
ผีดิบเดินรี เn้ามา พ.อ. นิ กรกลดHากกระบอกHื นÌห้ตาลง แล้วยิง¡Hที เท้าn้างnวาnอง
มนุLยผีดิบ ด้วยการยิงรัว¡ม่ตากว่ า ¿ นั ด
เสียงHื นพกFุHเHอร nอลทดังกกก้องแล้วกมีเสียงมนุLยผีดิบร้องลั น
“ ” Ìอยยย
มันnู กยิงหน้ าแn้งn้างnวากระดูกแหลกเลือด¡หลÌชก มันHล่อยดาบÌหg่Ìนมือและ
ทรุ ดตัวนั งยกมือกุมหน้ าแn้งร้องÌอดÌอย แล้วหัน¡Hร้องตะÌกนบอกพรรnพวกnองมัน
ที อยู่ Ìนบ้ าน
“ ” n้าnูกยิงหน้ าแn้งÌว้ย n้าเสียทีเnาแล้ว
นิ กรกล้าหาgnนเH นnนละnน เมื อรู้แน่ ว่ ามนุLยผีดิบเH นมนุLยธรรมดา นิ กรเดิน
เn้า¡Hหาอย่างเดือดดาล เอื อมมือลูบnลาÌบหน้ าnองผีดิบและกระชากหน้ ากากเหลก
กันกระสุนHื นออกเผยÌห้เห นÌบหน้ าอั นแท้1ริงnองชายหน่ ุมร่ างÌหg่ผู้นี แล้วนิ กรยก
” ด้ามHื นพกuาดกบาลเตมเหนี ยวเสียงดังÌพละ เลือดทะลัก¡หลออกมาทันที
” อ้ ายมนุLยnายชาติ มงnือพวกก่ อการร้ายที ร่วมงานกั บnอมมิวนิ สตนอกHระเทuÌช่
” ¡หม
“ … Ìอย . อย่าทาผมเลยnรับ พ่อnรูเnา1้างผมÌห้HลอมตัวเH นผีดิบ ผม¡ม่Ìช่พวกก่อการ
” ร้ายหรือพวกเnียวพวกแดงอะ¡รหรอกnรับ ผมเH นชาว¡ร่และเกบnองH่ าnาย
พ.อ. นิ กรยกเท้าnวาเตะหลังมนุLยผีดิบเตมเหนี ยว
“ ” ลุ กnนแล้วเดินเn้า¡HหาพวกเราÌน่ น
มนุLยผีดิบH_ิ บัติตามnาสั งÌดยดีnือลุกn นแล้วเดินน าหน้ านิ กรตรงเn้า¡Hหาnnะผู้
เชี ยวชาgการอาวุ ธและวิทยาuาสตรnองกองทัพ¡ทย F งnnะนี สี นาง¡ด้ลง1ากรnnันที
สองเn้ามารวมกลุ่มด้วย นั นทา นวลลออ HระnาและHระ¡พแต่งเnรื องแบบนายทหาร
หgิงF งเH นเnรื องแบบu กสะพายHื นยิงเรวnนละกระบอกเตรียมHะทะกับn้าuกตลอด
เวลา
ทุกnน1้องตาเnมงมองดูมนุLยผีดิบF งเสียทีนิ กร พ.อ. นิ กรส่งหน้ ากากเหลกที เH น
เกราะกันกระสุนHื นÌห้ นายพลดิเรก แล้วกล่าวnนอย่างเH นงานเH นการ
“ อ้ ายหมอนี เH นมนุLยธรรมดาเรานี แหละ แต่สวมเสื อเกราะแนบเนื อและสวม
หน้ ากากเหลกH้ องกั นกระสุน เมื อกันยิงหน้ าอกมัน¡ม่เn้ า กันกยิงตีนและหน้ าแn้ง
” มัน ผีดิบก เลยร้องลั น
1ากแสงสะท้อนnองÌnม¡uหน้ ารnทาÌห้นายพลดิเรกแลเหนหน้ าผากn้ างnวาnองชาย
ผู้นันแตกเH นแผล Ìลหิต¡หลริ นลงมาเH นทาง เnาหั นมามองดูนิ กรแล้วกล่าวว่า
“ ” แกÌ1ร้ายมากอ้ายกร แกทาร้ายnนที ¡ม่มีทางต่อสู้
“ ” “ ” อ้ าว นิ กรร้องลั น ทาร้ายnนที มี ทางต่อสู้มันก กระทื บกันแบนเท่ านัน
เสี ยหงวนเดินเn้ามายกมือตบหลังมนุLยผีดิบเบา ¸ และกล่าวnามอย่ างกันเองว่า
“ ” ¡ด้รั บบาดเ1บมาก¡หมน้ องชาย
“ ” “ แย่nรับ มนุLยผีดิบตอบเสียงอ่อย กระดูกหน้ าแn้งn้างnวาnองผมแหลกละเอียด
แต่ที หัวบาดเ1บนิ ดหน่ อยเท่านันแหละnรับ เ1้านายท่านเอาด้ามHื นเnาะกบาลผมยังดี
” กว่าท่ านยิงผมทิ ง
เ1้าnุnHั 11น ก ¬ เลื อนตัวเn้ามาเผชิgหน้ ามนุLยผีดิบ
“ ” แกเH นÌnร อย่าÌกหกนะ
“ ” ผมชื อÌuมnรับ
นิ กรพูดเสริมnน
“ ” แกน่ ะหรือเชอรล อnÌuม
มนุLยผีดิบหรือนายÌuมหั นมายิ มÌห้ นิ กร
“ นั นมันเรื องนั กสื บที ท่านเFอร อาเธอร Ìnนั นดอยเnาแต่งnน เH นเรื องนั กสืบ
พระเอกแก่แล้วชื อเชอรลอnÌuม n้าnุn1ะอ่านเล่ นบ้างก¡Hเอาที กระท่อมnองผม แต่
” เH นÞบั บnาLาอังกqLนะnรับ
เสียงหัวเราะดังnนอย่างnรื นเnรง พล.ต. พลมองดูเ1้าหน่ ุมผีดิบอย่างnบnัน Ìนเวลา
เดียวกันนายพลดิเรกก ร้องบอกพลnับÌห้ดับ¡uหน้ ารnเพราะกลัวว่าแบตเตอรี 1ะ¡ม่พอ
สตาร ทเนื อง1ากÌช้¡uÌดย¡ม่¡ด้ติดเnรื องยนต
พล.ต. พลnามยิ ม ¸ ว่า
“รั บสารnาพเสียตามตรงว่าแกและชาวบ้ านหมากม่วงนี เH นพลพรรnผู้ก่อการร้ายÌช่
” ¡หม
“Ìธ่ - ” ผม¡ม่รู้เรื องเลยnรับเ1้านาย
พลหยุดยิ มเHลี ยนสีหน้ าเH นเnร่งเnรียดทันที
“ แล้วตอนกลางวันพวกแกหาย¡H¡หนหมด เราเn้ า¡Hสารว1หมู่บ้านแล้ว¡ม่พบÌnรเลย
บางทีพบnนเพียงสองสามnนกแกล้งHลอมแHลงตัวเH นผีดิบ ที ทาเช่นนี มีHระสงn
อะ¡ร ต้องการÌห้พวกเราหรือnนnายนอกเกรงกลัวพวกแกÌดยเชื อมั นว่าพวกแกเH นผี
” Hี uา1ยังงั นหรือ
เ1้าหมอนั นมีท่าทางกระสับกระส่าย
“ นายอยากรู้ก¡Hnามพ่อnรูหรือหัวหน้ าชาวบ้านหมากม่วงดูเnอะnรับ ผม¡ม่รู้อะ¡รทั ง
” นัน
พล.ต. พลทาท่าเหมื อนกั บ1ะเตะมนุLยผีดิบ แต่แล้วเnากหันมามองสี สหายหน่ ุม
“ ” อ้ ายนพมานี Fิ
ร.อ. นพเดินเn้ามาหาและบ่นพมพา
“แหม- ” เH นร้อยเอกแล้วยังเรียกอ้าย
พล.ต. พลหัวเราะห ¸
“ กแกเH นหลาน¡ม่Ìช่หรือ nนอย่ างÞั น¡ม่มีวันเสียล่ะที 1ะเรียกลูกหลานว่าnุnนั นnุn
นี Ìห้ nลื น¡ส้ตัวเอง ÌnรเกิดมาเH นลูกหลาน Þั น1ะต้องเรียกว่าอ้ายเสมอ พ่อแกÞั นยัง
เรียกอ้ายกรนี หว่า แกน่ ะมันทะล งมากนะ รู้หรือเHล่าว่าอี ก¡ม่กี วันดารงมันก1ะ¡ด้เH น
” นายพันแล้ว บางทีอ้ายนั สก อา11ะพ่วงท้าย¡Hด้วย แต่แกกั บอ้ายตี ¡ม่มีทาง
ร.อ.สมน กพูดnนด้วยเสียงหัวเราะ
“ ” ¡ม่เH น¡รnรั บลุง ผมกระÌดดn้ามnั น1ากพันตรีเH นพันÌทกnงทันอ้ ายรงกับอ้ายนั ส
พล.ต. พลกล่ าวกับหลานชายnองเnาnือ ร.อ. นพF งยืนอยู่n้าง ¸ มนุLยผีดิบ
“ แก1ัดการหน่ อยFีอ้ายนพ หาวิ ธีทาÌห้อ้ายยักL นี สารnาพnวาม1ริง¡ด้¡หม แต่อย่า¡H
F้อมหรือทรมานมัน เพราะวิธีการเช่นนันมันH่ าเnื อน¡ม่เหมาะที ทหาร¡ทย1ะH_ิ บัติ
ต่อเชลยuก อย่าง¡รกตามแกมีสิ ทธิ ที 1ะยิงทิ ง¡ด้n้ามัน¡ม่Hริ HากพูดหรือพูดÌกหก1น
” แก1ับ¡ด้ แกกั บเพื อน ¸ ลงมือFักnามเชลย¡ด้แล้ว
ร.อ. นพร้องเรียกเพื อนเกลอnองเnาเn้ามารวมกาลังกันและÌช้Hื นพกพาตัวอ้ายผีดิบ¡H
ที ต้น¡ม้ Ìหg่ต้นหน ง ลูกชายnองพลตะÌกนเรียกเ1้าแห้ว
“ ” แห้วÌว้ย เอาเชือกÌนรnมาสักnดหน งเnอะวะ
Ìนนาที นันเอง มนุLยผีดิบกnู กบังnั บÌห้นั งเหยียดเท้าที Ìn่นต้ น¡ม้ ร.อ. พนั สกับ ร.อ.
ดารงช่วยกันผูกมัดเ1้าหน่ ุมร่างยักL ติดกับต้ น¡ม้ด้วยเชือก¡นลอน
ร.อ. นพยกมื อตบuีรLะมนุLยผีดิบและnามว่า
“ ” แกรู้1ักงู1งอาง¡หม
“ ” รู้ 1ักดีnรั บ ผมเH นชาวบ้านH่ าทา¡มผม1ะ¡ม่รู้1ักงู1งอางหรือพgางูเห่า
ลูกชายnองนิ กรหัวเราะ
“ ดีแล้ว Þั น1ะÌช้เวทมนตรnองÞั นเรียกงู1งอางมาที นี สักสามสี ตัวและ1ะสั งÌห้มันกัด
แก n้าหากว่าแก¡ม่สารnาพnวาม1ริงเกี ยวกัยสnาพnวามเH นอยู่และเบื องหลังnอง
” พวกแก
เ1้าแห้วร้องnนดัง ¸
“ ” เล่นกั บงูอีกแล้วnุnนพ รับHระทาน¡ม่เอาละnรับผม¡Hอยู่ กับพวกเ1้านายดีกว่า พูด
1บเ1้าแห้วกรี บเดิน¡H1ากที นัน
ร.อ. นพเริ มต้นร่ายเวทมนตรตามที เnาเรียนรู้มา1ากชาวอินเดียนแดงnนหน ง เมื อ
ตอนที เnาอยู่มหาวิทยาลัยเทกFัส ร.อ. พนั สกับเสี ยตี และuาสตรา1ารยดารงnอย¡Hยืน
รวมกลุ่มอยู่ห่าง ¸ Ìนเวลาเดียวกันนี เอง เ1้าnุnHั 11น ก ¬ กเดิ นน าหน้ าพาสี สหาย
ตรงมาที ต้น¡ม้Ìหg่ แต่สี นาง¡ม่¡ด้ตามมาด้วย
ด้วยเวทมนตรอันuักดิ สิทธิ nองชาวอิ นเดียนแดงที สอนÌห้ นพ 1งอางยักL หรือพgา
งูเห่าตัวหน งกHราก_ตัวnน ¡ม่มีÌnรรู้ว่ามันมา1าก¡หน แต่ เวทมนตรnอง ร.อ. นพ
บังnั บÌห้มันมาหาและบังเอิgบริเวnH่ าแnบนี nือÌนรัuมีnองเวทมนตรมี1งอางอยู่
เพียงตัวเดียว มันเH นงูที Ìหg่Ìตnนาดงูหลาม ตัวยาวเกื อบ o เมตร แสง1ันทรส่อง
ต้องลาตัวและเกลดสีน าตาลnองมันเH นHระกายเลื อม มันn่อย ¸ เลื อยเn้ามาหา
ลูกชายnองนิ กรและชู ลาตัวnองมันnนแผ่แม่เบี ยเห่าu่ อ
เ1้าnุnHั 11น ก ¬ กระFิบกับเสี ยหงวนด้วยเสียงสั นเnรือ
“ ” อย่ างนี กัดHั บเดียว¡ม่มีทางรอด
อาเสี ยเหนพ้องด้วย
“ นั นน่ ะFีnรับ อ้ ายกรnองเราเH นมนุLยพิเuLรอบรู้สารพัด มีH_ิnาnดีกว่าพวกเรา
” แต่แพ้อ้ายนพเรื องงู
นิ กรทาท่าnนลุ กnนพอง
“ … u ย . ” น่ าเกลียดน่ าnยะแnยง อย่างนี 1ับพันnออ้ายแห้วเH นยัง¡ง
“ ” รั บHระทานผมกชักดิ นชักงอตายเท่านัน
ทุกnนต่างมองดูลูกชายนิ กร F งกาลังยกมือnวาลูบuีรLะงู1งอางแล้วเnากก้มลง1ูบ
หัวมัน nล้ ายกั บว่ามันเH นลูกแมว¡ม่Ìช่พgางูเห่า
“ nอบÌ1มากอ้ ายน้ องชายที แกมาหาn้าตามที n้าร่ ายมนตรเรียก ต่อ¡Hนี nอยuั งnาสั งn้า
… นะ n้าn้ าÌห้กัดÌnร แก1ะต้องกัดเnาทั นที เอาเnอะ . n้ าแกต้องnดีÌนn้ อหา+่าnน Þั น
” 1ะช่วยแกแบบเทกระเH าสู้nวามเลย
“ ” “ nุย นายพลดิเรกร้องnนดัง ¸ และหัวเราะก้ าก ตารว1ที ¡หนวะ1ะ1ับงูส่งuาล เหน
” งูเห่าหรื องู1งอางเn้ากnี nร้าน1ะวิ งH่ าราบ
ลูก ชายnองนิ กรเดินเn้า¡Hหยุดยืนเบื องหน้ าเ1้าหน่ ุมร่ างยักL และหันมากวักมือ เรียก
งู1งอางÌห้เn้ามาชูnอแผ่แม่เบี ยÌนท่ าทางnุ กnามมนุLยผีดิบ ต่อ1ากนันนพกเริ มต้ น
สอบnามเชลย
“ … นายÌuม . ” หมู่ บ้านนี มีชายÞกรร1เท่า¡หร่และÌnรเH นหัวหน้ า
“ ” ผม¡ม่ทราบnรั บว่ามีnนอยู่เท่ า¡หร่
ร.อ. นพ1ุHาก
“ เริ มเวียตนามอีกแล้ว เอาละเมื อแก¡ม่รู้1านวนชายÞกรร1 แกบอกÞั นFิว่า หัวหน้ า
” nองหมู่บ้านนี ชื ออะ¡ร อายุHระมาnเท่ า¡ร
เ1้าหน่ ุมผีดิบสั นuี รLะH_ิเสธ
“ ” เnาเรียกว่าพ่อnรู nรั บ ชื ออะ¡รผม¡ม่ทราบ
ร.อ. นพเn้นหัวเราะ
“ n้ าÞั นนั บหน งnงสาม แก¡ม่ยอมบอกว่าหัวหน้ าnองแกชื ออะ¡ร Þั น1ะสั งÌห้งู1งอาง
… … …” กัดแก เรว ตอบnาnามnองÞั นว่าหัวหน้ าnองแกเH นÌnร หน ง สอง สาม แล้ว
“ ” นพกออกnาสั งกับงู1งอางตัวนัน กัดมันอ้ายน้ องชาย
พgางูเห่าชูnอแผ่แม่เบี ยอยู่แล้ว เมื อ¡ด้uั งnาสั ง1ากลูกชายnองนิ กร มันกH_ิ บัติตาม
nาสั งทั นที nื อพุ่งตัวเn้า¡HÞกและกัด¡หล่F้ายnองนายÌuมหน งที
“ … เหนหรื อยังนายÌuม แหม ชื อมงเรียกยากเหลือเกิน 1ะเH น¡ทยก¡ม่Ìช่1ะเH นuรั งก
… ¡ม่เชิง ชื อnนที ตาย¡Hแล้วตั งÌก_ิ¡ม่เอามาตั ง อา แกnูก1งอางกัดหน งทีแล้วแต่n้าแก
ยอมพูดnวาม1ริงแกก1ะรอดตาย F งÞั น1ะÌห้1งอางตัวนี ดูดพิLnองมันกลับnืนออก
” มา1ากรอยเnี ยวแก้วบนบ่าnองแก
มนุLยผีดิบเn้ นหัวเราะ
“ ” ผมยอมตายดีกว่าที ผม1ะยอมทรยuต่อพรรnพวกnองผม
“ แต่แกกั บพรรnพวกnองแกเH นมนุLยnายชาติ ทรยuต่อHระเทuชาติ เกิดมาเสียชาติ
” เกิด
“ ด่าเnอะnรับ ด่าผมและพวกเราเสียก่อนที พวกเ1้านาย1ะnูกเรา+่าตายÌดย¡ม่เหลือ
” รอดกลับ¡Hแม้แต่nนเดียว
ร.อ. สมน กร้องบอก ร.อ. นพอย่ างเดือดดาล
“ บอกÌห้งูกัดมันอีกÌว้ยอ้ายนพ หรือม่ายแกกกัดมันเอง อ้ายนี กาแหงนั ก ส่งมัน¡H
” นรก¡ด้แล้ว
ร.อ. นพก้มลงมองดู1งอางยักL และออกnาสั ง
“เอา- ” กัดมันเลย
พgางูเลื อยHราดเn้า¡Hหาเสี ยตี ด้วยnวามเn้าÌ1ผิด แล้วชู ลาตัวnนแผ่แม่เบี ย ร.อ. สม
น กนั ยน ตาเหลือกกระÌ1นnอยหลังและเอดตะÌรลั น
“ ” กัดnนÌน่ นÌว้ย¡ม่Ìช่ กัดกู
ร.อ. นพพูดพลางหัวเราะพลาง
“ ” มานี มากัดnนนี มงนี n้ า1ะตื นนอนเมาnี ตา เF่อÞิ บหายเลย
1งอางยักL เลื อยกลับมาที ต้น¡ม้Ìหg่ nnะผู้เชี ยวชาgการอาวุธต่าง1้องตาเnมงมองดู
มันÞกกัดมนุLยผีดิบหลายต่อหลายที ทั นÌดนันเองเสียงHื นพกกดังnนนั ดหน งทาง
ด้านnวาnองหมู่บ้าน และแล้วหลัง1ากนันเสียงHื นยิงเรวและHื นเลกยาวกดังnนสนั น
หวั น¡หว ¡ม่มีHั gหาอะ¡รอี ก พวกมนุLยผีดิบชาวบ้านหมากม่วงเหล่านี nือพวก
ก่อการร้ายนั นเอง
ด้วย สัgชาตgาnและnวามเnยชิ น1ากHระสบการnที แล้วมาทาÌห้nnะผู้เชี ยวชาg
การอาวุธ ทุ กnนล้มตัวลงนอนราบกับพื นดินและÌช้ อาวุธHื นnือHื นพกหรือHื นยิงเรว
ยิงÌต้ ตอบ สาดกระสุน¡HทางHระกาย¡uอันวูบวาบที แลบออกมา1ากHากกระบอกHื น
nองพวกเหล่าร้ าย ร.ท. สามารnกับทหารÌนบังnับบัgชาnองเnา ตลอด1นกระทั งพล
nับ¡ด้ทาการสู้รบกั บพวกก่อการร้ายอย่างทะนงองอา1 ส่วนสี นางแทนที 1ะตกÌ1เสีย
nวัg นั นทา นวลลออ HระnาและHระ¡พ¡ด้หมอบอยู่Ìต้รn1ิ Hกลางช่วยกันระดมยิง
n้าuก เสียงHื นดังกกก้ องกังวาน¡H¡กล
nงแม้ว่า นายÌuมมนุLยผีดิบnูกงู1งอางกัดหลายที และพิLร้ายnองมันกาลังFมFาบ¡H
ยังหัวÌ1nองเnา มนุLยผีดิบกยังมีกาลังÌ1เn้มแnงส่งเสียงหัวเราะลั น
“ nงผมตาย พวกnุnก1ะตกเH นเหยื อกระสุ นnองพวกเรา¡ม่มีÌnรรอด¡H¡ด้แม้แต่nน
” เดียว
ร.อ. นพยกHื นพก oo มม. nน1้องuีรLะนายÌuม แล้วกระดิกนิ วเหนี ยว¡กHล่อย
กระสุ นออก¡Hหน งนั ด
“ ” Hั ง
กระสุ นHื นพก oo มม. nู กหน้ าผากนายÌuมทะลุออกเบื องหลังมันสมองแตกกระ1าย
ทาÌห้มนุLยผีดิบตายnาที Ìดย¡ม่มีเสียงร้องแม้แต่nาเดียว
แล้วลูกชายnองนิ กรก ร้องบอกงู1งอางยักL ตัวนัน
“ … ” อ้ ายน้ องชาย nอบÌ1Ìว้ยเพื อน แกกลั บ¡Hที อยู่nองแก¡ด้แล้ว
นายพลดิเรกร้องตะÌกนสั งÌห้สี สหายหน่ ุมnนHระ1ารnอาวุธเพื อÌช้Hื นกลหนั ก-เบา
และHื น n. ทาลายล้างพวกผู้ก่อการร้าย F งบัดนี ชาวบ้านหมากม่วงหรือnบวนการ
nอมมิวนิ สต¡ด้Ìอบล้อมหน่ วยพัuนาการเnลื อนที ¡ว้รอบแล้ว พวกมันFุ่มF่อนตัวอยู่
ตามสุมทุมพุ่ม¡ม้ รอบ ¸ บริ เวnลานกว้าง¡ม่กล้าเnลื อนที เn้ามา เพราะแสง1ันทร1ะ
ทาÌห้หน่ วยพัuนาการเnลื อนที แลเหนเH้ าหมายและเมื อมันเห นทหารราบหน งหมวด
แต่งเnรื องรบnรบnรั นหมอบเรียงรายระดมยิงพวกมัน u่ ายก่อการร้ ายก¡ม่กล้าบุก
ทหารราบหมวดนันF งอยู่Ìนบังnับบัgชาnอง ร.ท. สามารn¡ด้ทาการสู้รบอย่างกล้า
หาg F งÌนเวลาเดียวกั นนี เองสี สหายหน่ ุมกเริ มH_ิบั ติหน้ าที อยู่บนรnบรรทุก ผ้าnลุม
Hระทุนหลังnาnูกรื อออกอย่างรวดเรว ร.อ. พนั สเn้าHระ1าHื นกลหนั กÌดยมี
uาสตรา1ารยดารงเH นพลกระสุนหรือผู้ช่วย ร.อ. สมน กเn้าHระ1าHื นกลเบาแบบÌหม่
F งเH นอาวุธสาหรั บÌช้Hระ1ารn1ิ Hสนาม ส่วน ร.อ. นพยืนอยู่n้างHากกระบอกHื น n.
แต่nnะนี Hื น n. ยังÌช้การ¡ม่¡ด้ เพราะn้าuกอยู่Ìกล้เกิน¡Hและทหารราบที ทาหน้ าที nุ้ม
กันหน่ วยพัuนาการ เnลื อนที nองกองบัgชาการทหารสูงสุด¡ด้รุกnืบหน้ าเn้า¡H1น
เกือบ1ะnงตัวn้า uกอยู่แล้ว
เสียงHื นกลหนั ก- เบาHระ1ารnบรรทุ กอาวุธแผดnารามกกก้อง กระสุนเหลกสาด¡Hยัง
พวกก่อการร้ ายบาดเ1บล้มตาย¡Hหลายnน นอกนันต่างเสียnวัgและเริ มล่าnอยเn้า
หมู่บ้านตามnาสั งหัวหน้ าหรื อพ่อnรู F งnาว่าพ่อnรู นันหมายnวามnงnรูบาอา1ารยชั น
เยี ยมที มีผู้ nนเnารพนั บnือ พ่อnรูอา11ะเลื อน_านะเH นผีบุgหรื ออา1ารยผู้วิเuLก¡ด้
ร.ท. สามารnพาทหารÌนบังnับบัgชาnองเnาบุ กรุก¡ล่พวกก่อการร้ายทางด้านตะวัน
ตกnองหมู่บ้านและเมื อเn้าระยะHระ1ัgบาน เnากออกnาสั งÌห้ทหารทั งหมวดบุกเn้ า
ตะลุมบอนn้าuกทั นที การต่อสู้ÌนระยะHระชิดตัวเH นเหตุÌห้พวกก่อการร้ายต้ องตก
เH นเหยื อดาบHลายHื นnองทหารหลายnน พวกผีดิบแตกพ่ายล่าnอยกลั บเn้าหมู่ บ้าน
ร.ท. สามารnสั งทหารÌนบังnับบัgชาnองเnาÌห้กระ1ายกาลังกันออก¡HÌอบล้อม
หมู่บ้าน¡ว้Ìนระยะห่าง ¸ แล้วผู้บังnับหมวดหน่ ุมก¡ด้ติดต่อกั บนายพลดิเรกทางวิทยุ
สนาม
“ … ” uัลÌหล กระผมnอพูดกับท่านอา1ารย nรั บ
“ ¡ด้ยินแล้วผู้หมวด Þั นกาลังuั งรายงาน1ากเธอ บอกÞั นเดี ยวนี ว่าทหารÌนบังnับ
” บัgชาnองเธอบาดเ1บล้มตายเท่ า¡รÌนการสู้ รบกั บn้าuก
“ บาดเ1บเล กน้ อยสองnนnรั บ ผมÌห้ผู้บังnั บหมู่น าตัวมาที nบวนยานยนตแล้ว เสีย
ชีวิต¡Hหน งnน1ากการตะลุมบอนกั บn้าuกเมื อnรู่ นี nnะนี พวกก่อการร้าย¡ด้ล่าnอย
” เn้าหมู่ บ้านและผม¡ด้สั งทหารÌห้ Ìอบล้ อมหมู่บ้านแล้ว
“ ออ¡ร ออ¡ร Ìห้ทหารnอยÌห้ห่าง1ากหมู่บ้ านอีก เรา1ะÌช้ Hื น n. ทาลายหมู่บ้านnองมัน
” Ìนสองสามนาทีนี
“ ทราบแล้วnรั บ กระผม1ะสั งทหารnอยห่าง1ากหมู่บ้ านอีก ooo เมตรและเรา1ะFุ่ม
” ยิงมัน
“ ” ดีมาก เลิกกั นนะผู้หมวด
เสียงHื นสงบเงียบลงแล้ว nายÌนหมู่ บ้านหมากม่วงมืดสนิ ทHราu1ากแสง¡uหรือแสง
¡ต้ กอง¡uที 1ุด¡ว้Ìนลานบ้านกnูกดับ ¡ม่มี Ìnรรู้ว่าพวกก่อการร้ายมีแผนอย่าง¡รที 1ะ
Ì1มตีหรือตั งรับ นายพลดิเรกออกnาสั งกั บ พ.อ. กิมหงวน
“ แก¡Hที รnอาวุธ nวบnุมดูแลลูกnองเราÌห้ เตรียมยิงn้าuก สาหรับแกÌช้Hื น n. ยิง
เn้า¡HÌนหมู่บ้ าน¡ด้ ลูกระเบิดHื น n. ” nง1ะเผาหมู่ บ้านnองมันÌห้ราบnาบ¡H
เสี ยหงวนnมวดnิ วย่น
“ …” แก1ะÌห้กั นเผาหมู่ บ้านมนุLยผีดิบ
“ ” ออ¡ร
“ ” “ 1ะดีหรือ เสี ยหงวนพูดเสียงหนั ก ¸ ÌทL_านวางเพลิงn้ามีnนตายก1ะnูกHระหาร
” ชีวิต Ìช้อ้ ายพลหรืออ้ ายกร¡Hทาเnอะวะ
นายพลดิเรกอดหัวเราะ¡ม่¡ด้
“ ” อย่ าพูดเล่นน่ าอ้ ายหงวน เรว 1ัดการตามnาสั งnองกัน
“Ìอ.เn.” “ อาเสี ยพูดยิ ม ¸ กัน1ะ1ัดการเผาหมู่ บ้านมนุLยผีดิบด้วยHื น n. ” เดี ยวนี พูด
1บเสี ยหงวนกพาตัวเดินตรง¡Hที รnติดอาวุธ F ง1อดเด่นอยู่n้างหน้ า
เมื อเสี ยหงวนHี นหลังรnn นมา แสง1ันทร¡ด้ช่วยÌห้เnาแลเห นสี สหายหน่ ุมที กาลัง
Hระ1าหน้ าที และพร้อมที 1ะส่งกระสุนHื นกลหนั ก- เบา¡Hยังn้าuก ร.อ. สมน กหั นHาก
กระบอกHื นกลมาทางอาเสี ยและร้องตวาดลั น
“เu้ย- ” Ìnร
“ ” กู เอง อาเสี ยตอบยิ ม ¸
“ ” กู น่ ะหน้ าตาเH นยัง¡ง ¡ม่บอกยิงนะ
“ ก เตี ยมงยัง¡งล่ะ แล้วก เH นอาเH นลุงnองพวกแก หันHื น¡Hทางอื นÌว้ยอ้ายตี n้า
” หากว่ามั นลั นÌH้ งH้ างออกมาÞั นก เท่งทงเท่านัน
ร.อ. พนั สยิ มÌห้ เสี ยหงวนแล้วnามว่า
“ ” อามาทา¡มnรั บ
“ ดิเรกมันÌช้Ìห้มาระดมยิงหมู่บ้านด้วยHื น n. ช่วยกั นหน่ อยFีÌว้ย อา1ะเH นnนตั งมุม
” ยิง พวกแกสี nนผลัดกันบรร1ุลูกระเบิด
Ìนนาที นันเอง Hื นnรกสนามหรือHื น n. F งติดตั งอยู่บนรn1ิ Hกลางnั นนันกพร้อมที
1ะทาการระดมยิงหมู่บ้าน¡ด้และ พ.อ. กิมหงวนเH นผู้ตั งมุมยิงด้วยตัวเอง
ร.อ. สมน กอุ้มกระสุนHื น n. นั ดหน งยืนอยู่n้างหน้ าเสี ยหงวนÌนท่าทางทะมัดทะแมง
“ ” เอาหรื อยังเตี ย
พ.อ. กิมหงวนทอดสายตามอง¡Hยังหมู่บ้าน และแล้วเnากออกnาสั งกับลู กชายnองเnา
“ ” ยิง
กระสุ นหรือระเบิดHื น n. nู กยัดเn้า¡HÌนลากล้องnองมันทันที มั นพุ่งออก1ากHาก
กระบอกด้วยnวามเรวสูง เH นการยิงแบบกระสุนวิnี Ìn้ง ระเบิดลูกนันตกระเบิดกลาง
หมู่บ้านพอดี เสียงระเบิดดังสนั นหวั น¡หว บ้านหรือกระท่อมสองหลังตกเH นเหยื อ
พระเพลิงทันที แต่ รู้สกว่าพวกก่อการร้ าย¡ด้ช่วยกันดับเพลิงอย่างรวดเรวÞั บพลัน
ร.อ. นพเH นnนบรร1ุกระสุนHื น n. nนที สอง เnายื นอ้าHากหาวอยู่n้ างหน้ าอาเสี ยและ
บ่นพมพา
“ ” ระเบิดแบบนี หนั กเหมือนกัน
อาเสี ยมองดูหน้ าลูกชายนิ กรและออกnาสั ง
“ ” ยิง
ร.อ. นพหย่อนระเบิดลง¡HÌนกระบอกHื น n. อย่างแnล่วnล่องว่อง¡ว แต่น่ าHระหลาด
Ì1อย่างยิ งที ระเบิดลูกนัน¡ม่ยอมออก1ากลากล้อง F งมันอา11ะด้านก¡ด้
“ ” “ ” แล้วกั น อาเสี ยอุทาน ¡หงยิง¡ม่ออก
ร.อ. ดารงเลื อนตัวเn้ ามาหาเสี ยหงวน
“ ” nอÌห้ผมตรว1ดูหน่ อยเnอะnรั บnุnลุง nงมีอะ¡รnัดn้องนิ ดหน่ อย
อาเสี ยร้องnนดัง ¸
“ ” เu้ย ¸ ¸ มันn่อย ¸ เลื อยออกมา1ากลากล้ องแล้ว ทายัง¡งดีล่ะ
ระเบิดHื น n.นั ดนันÌผล่ออกมา1ากลากล้องทีละน้ อยและหล่ นลงบนพื นรnดังÌnรม
อาเสี ยกั บลูกชายnองเnาและพนั สกับนพยืนตะลง¡Hตามกัน แต่uาสตรา1ารยดารงนั ก
วิทยาuาสตรnนสาnัgพอ ¸ กับบิดาnองเnาnงÌ1เยนเสมอ เnาเดินเn้า¡Hอุ้มระเบิดHื น
n. นั ดนันnนมาและnอดชนวนระเบิดออกÌดยอาuัยแสงพระ1ันทร ต่อ1ากนัน ร.อ.
ดารงกเกบมัน¡ว้Ìนลัง¡ม้Þ าÞาลังหน ง F งเH นลังบรร1ุเnรื องมือเnรื องÌช้ Hระ1ารnnั น
นี
การระดมยิงหมู่บ้านผีดิบ¡ด้ดาเนิ นต่อ¡H ลู กระเบิดHื น n. ¡ม่ตากว่า oo ลู ก ตกระเบิด
ท่ามกลางหมู่บ้านnองมนุLยผีดิบ F งnราวนี บ้ านเล กเรือนน้ อยและกระท่อมหลาย
หลังnูก¡u¡หม้ลุกลามอย่างรวดเรว พวกมนุLยผีดิบหรือพวกก่อการร้าย¡ด้ระดมกาลัง
กันต่ อสู้nnะพัuนาการเnลื อนที nองกองบัgชาการทหารสูงสุดอีกnรั งหน ง เมื อเสียง
Hื นnองu่ ายn้าuกดังnน nnะผู้เชี ยวชาgการอาวุธและกาลังที มีอยู่ ทั งหมดกสาด
กระสุ นเn้าÌส่พวกก่อการร้ายทั นnวัน
รnบรรทุกอาวุธnูกสตารทเnรื องÌดย ร.อ. พนั ส เnาnั บรn1ิ HÌหg่nันนันเnลื อนที ¡H
n้างหน้ าอี ก ¿o เมตร แล้วดับเnรื องเHิ ดÌอกาสÌห้ พ.อ. กิมหงวนและเพื อนเกลอnอง
เnาทั งสามnนÌช้ Hื นกลหนั ก-เบาระดมยิงพวกก่อการร้ ายและเลือกยิง¡HทางHระกาย
¡uที วูบวาบออก1ากHากกระบอกHื น
การสู้รบผ่ านพ้น¡H¡ม่nง oo นาที เสียงHื นทางu่ ายมนุLยผีดิบกสิ นสุดลงอีกnรั ง
หน ง u่ ายuัตรูล่ าnอยเn้า¡HÌนหมู่ บ้านแทนที 1ะล่าnอยเn้าH่ าทางด้านหลังหมู่บ้ าน
นายพลดิเรก¡ด้พูดวิทยุติดต่อกับหน่ วยทหารราบตลอดเวลา Hราก_ว่าทหารราบหน ง
หมวด¡ม่¡ด้Hะทะกับn้าuกเลยÌนตอนนี แต่nงตั งล้อม¡ว้
nnะหน่ วยพัuนาการเnลื อนที ¡ด้เu้ าnุมเชิงพวกก่อการร้ายหรือมนุLยผีดิบ1นกระทั ง
รุ่งสว่างÌดย¡ม่มีÌnร¡ด้หลั บนอนเลย กาลังรบnองนายพลดิเรกมีมากมายพอที 1ะ
ต้านทานพวกก่อการร้าย nื อชาวบ้ านหมากม่วง¡ด้ Hระกอบทั งมีอาวุธเหนื อกว่า ทหาร
ราบหน งหมวดและพลnับกมี1ิตÌ1เn้มแnง
nวามเสียหายทางu่ ายn้าuกนัน¡ม่อา11ะทราบ¡ด้ แต่ทางu่ ายnnะพัuนาการเnลื อนที
Hราก_ว่ าทุกnนHลอดnัย ท่ านเ1้าnุnHั 11น ก ¬ nู กยิงที หน้ าอกหน งนั ด แต่กระสุน
Hื นnองn้าuกกหาทาอันตรายท่าน¡ด้¡ม่ ทั งนี nง1ะเH นด้วยพุทธานุnาพ1ากพระเnรื อง
ลางอันuักดิ สิทธิ มีหลวงพ่อทวดและสมเด1วัดระ+ังเH นต้น อย่าง¡รกตามการสู้รบÌน
ตอนแรกทหาร¡ด้เสียชีวิต¡Hnนหน งและบาดเ1บสองnน
Ìนราว o. oo น. ทหารราบหมู่หน ง¡ด้มาที หน่ วยพัuนาการเnลื อนที เพื อน าอาหารเช้า
F งเH นเnรื องกระH องและnนมHั ง¡Hเลี ยงดูกัน ส่วนnnะผู้เชี ยวชาgการอาวุธและ
วิทยาuาสตรnองกองทัพ¡ทยกับสี นางและพลnับก¡ด้รับnาสั งÌห้ รีบกิ นอาหารเช้าÌดย
ด่วน
หลัง1ากอาหารเช้ าผ่านพ้น¡Hแล้ว nnะพรรnสี สหายก HรกLาหารือกันÌดยมีเ1้าnุn
Hั 11น ก ¬ เH นเสนาธิการ
“ ” ¡ม่มีHั gหาอะ¡รอีก ท่ านเ1้าnุnกล่าวกับnnะพรรnสี สหายอย่างเH นงานเH นการ
“ nnะนี หมู่บ้านผีดิบnูกระเบิดHื น n. ¡หม้¡Hหมดแล้ว n้าหากว่าn้าuกหลบหนี ออก
1ากหมู่บ้ านกต้องHะทะกับทหารnองเราอย่างแน่ นอน เท่ าที n้าuกยังnงหลบF่อนตัว
อยู่Ìนหมู่บ้านกแสดงว่ามันnุดอุÌมงnอยู่ อันเH นวิธีการรบแบบพวกเวียตกงนั นเอง
อุÌมงnnองมัน1ะต้องกว้างnวางและมีหลายช่องทางเหมือน¡ยแมลงมุม มีทางเn้าออก
หลายแห่งF งอยู่Ìนที มิดชิดและบางทีอุ ÌมงnÌต้ดินnองมันอา11ะมีnวามยาวนั บ¡มล
ก¡ด้ อ้ ายพวกนี มีnวามชานาgÌนการสร้างอุÌมงnมาก แม้กระทั งทหารอเมริ กันก
ยอมรั บนั บnือ Ìนnวามสามารnnองพวกเวียตกงหรือเวียตนามเหนื อเกี ยวกับสงnราม
” นอกแบบnือการรบÌนH่ า
นายพลดิเรกยิ มÌห้พ่อตาnองเnา
“ ผม¡ม่Ìช่ นั กการทหารเหมื อนอย่างnุnพ่อ ผมมีnวามรู้เกี ยวกั บอาวุธและÌนด้าน
” วิทยาuาสตรเท่านัน nอÌห้nุnพ่อเH นnนวางแผนเnอะnรับว่าเราnวร1ะทาอย่าง¡ร
ท่านเ1้าnุnวางท่าอย่ างnาnnูมิ
“ ก¡ม่ยากอะ¡ร สั งÌห้พวกเราทั งหมดนี เnลื อนที เn้า¡HÌนหมู่บ้าน น าเnรื องพ่น¡uเn้า¡H
ด้วย ช่วยกันn้ นหาช่องทางเn้าออกอุ Ìมงnเหล่านัน แล้วเรากÌช้ระเบิดหรือเnรื องพ่น
” ¡uทาลายn้าuกเสีย
“ ” วิเuLเลยnรับ พ.อ. “ นิ กรแหกHากร้องลั น nวามnิดnองnุnพ่อเn้าทีมาก nงหัวล้าน
” กเÞลียวÞลาดสมเH นเส
ท่านเ1้าnุn1ุHาก มองดู พ.อ. นิ กรอย่างเnือง ¸
“ ” “ … กระเF้าแต่เช้ าเดี ยวกÌดนเตะเท่านัน พูด1บกหัน¡Hทางเ1้าแห้ว เu้ย ¡Hบอกนาย
ผู้หgิงnองแกÌห้รู้ว่า เรา1ะบุกเn้าn้นหมู่บ้ านหมากม่วงเดี ยวนี n้ า1ะติดตามพวกเรา
” เn้า¡Hด้วยกÌห้รีบมารวมกาลังกันที นี หรือ1ะอยู่เu้ าnบวนยานยนตnองเรากตามÌ1
เ1้าแห้วรับnาสั งแล้วรีบเดิ น¡Hที รn1ิ HกลางF งเH นรnnองพยาบาลสมั nรเล่นทั งสี nน
Ìน ¿ นาทีนันเอง nnะพรรnสี สหายพร้อมด้วยลูกชายnองเnาพร้อมด้วยเ1้าnุnHั 1
1น ก ¬ และเ1้าแห้วกเnลื อนที ตรง¡Hยังหมู่บ้านมนุLยผีดิบ นิ กรกับเสี ยหงวนมีเnรื อง
พ่น¡uติดอยู่n้างหลัง นอกนันมีHื นยิงเรวและระเบิดมือ
สี นางสมัnรÌ1อยู่เu้ ากระบวนยานยนตกั บพวกพลnับทั งหลาย ตามเวลาที กล่าวนี
ทหารราบหน งหมวดÌนบังnับบัgชาnอง ร.ท. สามารnยังnงÌอบล้อมรอบหมู่ บ้าน
หมากม่วงเหมือนเช่นเดิม
พอเn้ามาÌนหมู่บ้ านnnะผู้เชี ยวชาgการอาวุธและวิทยาuาสตรต่ างกเตรียมพร้ อมที 1ะ
Ìช้ Hื นยิงเรวสังหารn้ าuก เมื อเห นn้าuกหรื อnูกÌ1มตีก่อน nายÌนหมู่ บ้านสงบเงียบ
บ้านเรื อนเกื อบทั งหมดnูก¡uเผาผลาgกลายเH นเn้าn่าน¡H ต้ น¡ม้Ìหg่น้ อยnู ก¡u
¡หม้เกรียม¡Hบ้าง ¡ม่Hราก_ว่ ามีuพnองพวกก่อการร้าย กลุ่มnวัน¡unลุม¡Hทั ว
หมู่บ้าน
ทุกnนช่วยกั นn้ นหาทางnนลงหรือHากช่องอุÌมงnตามสุมทุมพุ่ม¡ม้ สี สหายหน่ ุม
H_ิ บัติหน้ าที อย่างเn้มแnง
nnะนันเองลูกดอก1ากหน้ า¡ม้ลูกหน ง F งเH นลูกดอกอาบยาพิL¡ด้nูกยิงมาnากFอก
nอนายพลดิเรก¡Hนิ ดเดียวเท่านัน
“เu้- ” มีnนลอบยิงเราด้วยหน้ า¡ม้ uาสตรา1ารยดิเรกร้องลั น
nnะผู้เชี ยวชาgการอาวุ ธต่างกระ1ายกาลังกันออกและสอดส่ายสายตามองหาn้าuก
Ìนที สุดเ1้าแห้วกตา¡วแลเหนชายÞกรร1nนหน งน่ ุงกางเกงÌนเพียงตัวเดียว Hราก_
ตัวอยู่บนต้น¡ม้Ìหg่ต้นนันและนั งอยู่บนแผ่น¡ม้กระดานสองสามแผ่นอย่างที เรียกว่า
นั งห้าง
“ ” รั บHระทานมันอยู่ นั น เ1้าแห้วร้องบอกเ1้านายnองเnาและยกHื นยิงเรวnนHระทับ
เพื อ1ะสังหารพลพรรnพวกก่อการร้าย
เ1งกิสn่านหรือกิมหงวนร้องห้ามเ1้าแห้ว
“อย่ ายิง- ” อ้ ายแห้ว Ìห้กัน1ัดการกับมั นดีกว่า
เ1้าแห้วลดHื นลง
“ ” รั บHระทานอาเสี ย1ะ1ับเH นหรื อnรับ
เสี ยหงวนหัวเราะเบา ¸
“ ” Ìnรบอกแกล่ะ
อาเสี ยย่องเn้า¡Hยังต้น¡ม้ต้นนันและดงสายเnรื องพ่น¡uออกมาเพื อ1ะสังหารuัตรู
แบบย่ างสดด้วยเnรื องพ่น¡uHระ1าตัวเnา
“ ” “ Ìน Ìน นายพลดิเรกร้องห้าม อย่าทาอย่างนันอ้ายหงวน ผิดมนุLยธรรมÌว้ย H่ า
” เnื อนมากเกิน¡H
พ.อ. กิมหงวนหันมายิ มÌห้uาสตรา1ารยดิเรก
“ ” กมั นลอบกัดเรานี หว่า แล้วกมนุLยnายชาติพวกนี ¡ม่nวร1ะÌห้ nวามเมตตาHรานี มัน
เมื อเสี ยหงวนเงยหน้ าnนเnากแลเหนมนุLยผีดิบที อยู่ บนต้ น¡ม้Ìยนหน้ า¡ม้ลงมา
พร้อมด้วยลูกธนูหลายลูก แล้วมั นกชูมือยอม1านน แต่เสี ยหงวน¡ม่ยอม¡ว้ชีวิตมัน
เnาHล่อยธารเพลิงออก¡H1ากท่อเพียงสามnงห้าวินาที เท่านี เองมนุLยผีดิบหรือ
มนุLยnายชาติ กnูกย่างสดตัวดาเH นตอตะÌก ร่ างnองมันหล่นลงมา1ากห้ างลอยละลิ ว
ลงสู่พื นดินเสียงดังตุบ
“ ” “ อ้ ายหงวน พลร้องnนดัง ¸ แกนี H่ าเnื อน1ริงÌว้ย มันยกมือยอมแพ้¡ม่มีทางต่อสู้
” แล้วแกยัง+่ามัน
เสี ยหงวนแสยะยิ ม
“ +่าFีวะ ต่อÌห้พ่อมันหรือH่ ูมันก¡ม่¡ว้ชีวิต nิดดูFีวะมันเH นnน¡ทยเกิดÌนผืนแผ่นดิน
¡ทย พี น้ องnองมันกล้วนเH นnน¡ทย แต่มันยอมnายชาติทรยuต่อHระเทuชาติ เH น
กาลังÌห้u่ ายuัตรูเพื อยดnรองHระเทu¡ทย มนุLยสารเลวเช่นนี ¡ม่ nวรมีชีวิตÌห้ หนั ก
” Ìลก พูด1บเสี ยหงวนกหัน¡Hมองดูuพnองเ1้าหน่ ุมผู้ก่อการร้ายF งนอนตายอยู่Ìnน
“ … ต้น¡ม้Ìหg่ nุย . ” ¡Hนรกเnอะมง
เ1้าnุnHั 11น ก ¬ บ่ นพมพาเบา ¸
“ ” ทารุnมาก¡Hหน่ อย ที nูกnวร1ะเอาHื นยิงเรวยิงมัน
nnะผู้เชี ยวชาgการอาวุ ธและวิทยาuาสตรnองกองทัพ¡ทย¡ด้เnลื อนที ต่อ¡Hเพื อ
n้ นหาช่องอุÌมงnตามบริเวnหมู่บ้านnองพวกมนุLยผีดิบ uาสตรา1ารยดิเรก¡ด้พูด
วิทยุสนามติดต่อกับสี นางและพลnับตลอด1นหน่ วยทหารราบหน งหมวด เตือนÌห้
ระวังn้าuก1ู่Ì1มÌดย¡ม่รู้ตัว n งแม้u่ ายuัตรูแพ้เHรียบÌนเรื องอาวุธ แต่ก¡ด้เHรียบÌน
ทางnูมิHระเทu
Ìนชั วÌมงเดียวกันนันเอง เสียงHื นยิงเรวกดังnนหน งชุดÌนระยะห่าง1ากnnะผู้
เชี ยวชาgการอาวุ ธ¡ม่เกิน oo เมตร ทุ กnนรี บหมอบราบลงกับพื นดินและกลิ งตัว
เn้าหาที กาบังเท่าที 1ะหา¡ด้ ร.อ.นพรุกnื บหน้ าเn้า¡HยังเสียงHื นนันอย่างกล้าหาgเดด
เดี ยว เมื อเnาสู้ รบกั บn้าuกF ง¡ม่Ìช่ผีHี uา1 ลู กชายnองนิ กรกมิ¡ด้หวาดกลัวn้าuกเลย
ร่างnองÌnรnนหน งวิ งผ่านพุ่ม¡ม้¡H แต่แล้วเมื อnู กยิงกราดด้วยHื นยิงเรว ชายผู้นันก
หยุดการเnลื อนที รีบหมอบลง ตอนนี เอง ร.อ. นพก ลุกnนnือHื นยิงเรวอันเH นอาวุธ
nู่มือnองเnาวิ งเn้า¡Hหาผู้ก่อการร้ายผู้นัน ชายร่างเล กผอมÌFยกHื นยิงเรวnนยิง ร.อ.
นพ แต่บังเอิgกระสุนnัดลา ลู กชายนิ กร1งเn้าnงตัวแล้วยกพานท้ายHื นยิงเรวuาด
uีรLะเ1้าหมอนั นเตมแรงเกิด
“ ” Ìพละ
เ1้าหมอนั นมองดูหน้ า ร.อ. นพและยิ มÌห้ ลู กชายnองนิ กร1งยกพานท้ายHื นuาด
กบาลอีกnรั งหน ง
“ ” นี แน่ ะ nราวนี อยู่ละมง
พลพรรnก่อการร้ ายuุบหน้ าลงกับพื นดินและดูเหมือนว่าเnาสิ นÌ1ตายแล้ว เพราะnูกตี
uีรLะด้วยพานท้ายHื นยิงเรว1นหัวสมองเละ
nnะผู้เชี ยวชาgการอาวุ ธและวิทยาuาสตรต่ างเnลื อนที เn้ามาหา ร.อ. นพF งกาลังยืน
มองดูuพชายผู้นัน พล.ต. พลกอดหลานชายnองเnาและกล่าวชมด้วยnวาม1ริงÌ1
“ เก่งมากอ้ายหลานชาย แกกล้าหาgยิ งกว่าพ่อแกมากมายนั ก แกวิ งเn้าหาn้าuกด้วย
” การเสี ยงnัยเสี ยงชีวิต เพราะn้าuกมี Hื นยิงเรวแล้วแกก+่าอ้ายหน่ ุมผีดิบnนนี ¡ด้
ลูกชายnองนิ กรยิ มอย่ างnาnnูมิ
“ เรื องเลกnรั บลุง แต่n้าÌห้ผมสู้กั บผีแล้วผม¡ม่เอา¡ม่ว่า1ะเH นผีกระสือ ผีกระหัง หรือ
” ผีดิบกตาม
เ1้าแห้วพูดเสริมnนเบา ¸
“ รั บHระทานnุnนพแน่ 1ริง ¸ วิ งFิกแFกก้มuีรLะหลบกระสุนHื นน่ าดู รับHระทาน
” อย่างนี น่ า1ะส่ง¡Hรบที เวียตนาม
ทุกnนวิพากL วิ1ารnกันสักnรู่ก เnลื อนที ต่อ¡H การn้นหาHากอุÌมงnnองพวกก่อการ
ร้าย¡ด้กระทากั นอย่างละเอียดnี n้วน ตอน¡หนมีสุมทุมพุ่ม¡ม้หนาทบกnูกn้นมากกว่า
ตอนอื น Ìนที สุดอาเสี ยกิมหงวนกพบช่ องอุÌมงnแห่งหน งF งอยู่Ìต้กอ¡ผ่อันหนาแน่ น
และพรางตา¡ว้เH นอย่างดี
“ ” “ นั นยัง¡ง เสี ยหงวนร้องnนดัง ¸ หน งแห่งละ Ìห้อ้ ายกรเu้ าอยู่ตรงนี แล้วเราหาHาก
อุÌมงn ทางอื นต่อ¡H n้ าn้าuกÌผล่n นมากÌห้อ้ายกรเผามันด้วยเnรื องพ่น¡u มั นหนี ¡H
” ทางอื นเรากช่วยกัน+่ามั นเสีย
นิ กรมองดูเสี ยหงวนอย่างเnือง ¸
“ ” 1ะÌห้กั นยืนเu้ าอยู่ที นี nนเดียวน่ ะหรือ
“ ” เออ อาเสี ยตอบเสียงหนั ก ¸
พ.อ. นิ กรnมวดnิ วย่น
“ ” อยู่ nนเดียว¡ม่เอาÌว้ย กลัวผี
นายพลดิเรก1ุHากแล้วพูดเสริมnน
“ ” ผีสางบ้าบออะ¡รกันวะ นี มันสองÌมงเช้า¡ม่ Ìช่สองทุ่ม พระอาทิตยแดงÌร่ นั นเห น¡หม
พ.อ. นิ กร1้องมองดูuีรLะอันล้านเลี ยนnองพ่อตาnองเnา แล้วหันมายิ มกั บนายแพทย
หน่ ุม
“ ” พระอาทิตยแดงแ1Ìว้ย¡ม่Ìช่แดงÌร่ แล้วกมีกลิ นตุ ¸ ด้วย
เ1้าnุnHั 11น ก ¬ ยกเท้าnวาเตะลูกเnย1อมทะเล้ นnองท่านเตมเหนี ยว ทาÌห้นิ กรสูด
“ ” Hากลั น แล้วหันมาพูดกับเ1้าแห้วอย่างนอบน้ อม nุn1่าอยู่เH นเพื อนผมนะnรั บ
เ1้าแห้วทาnอย่นกลื นน าลายเอื อก
“ ” รั บHระทานอย่าพูดกับผมอย่ างนี เลยnรับ เรียกผมว่าอ้ ายแห้วตามเดิมดีกว่า
นายพลดิเรกพูดตัดบท
” ¡HÌว้ยพวกเรา แยกย้ายกัน¡Hดีกว่าและติดต่อกั นทางวิทยุ อย่ าตะÌกนเรียกกันเH น
” อันnาด อ้ ายแห้วอยู่กับอ้ายกรที นี n้าn้ าuกnนมาทางช่องอุÌมงnนี กสังหารมันเสีย
เ1้าแห้วทาตาHริ บ ¸ หันมาnามเ1้าnุnHั 11น ก ¬ พูดเสียงเบา ¸
“ ” รั บHระทานวันนี วั นพระÌช่¡หมnรับ
“ ” วันÌกนÌว้ย วั นนี nน o« nา พรุ่งนี nง1ะวันพระ
เ1้าแห้วยิ มออกมา¡ด้
“ รั บHระทานn่ อยยังชั วหน่ อย n้าเH นวันÌกน ผม1ะ¡ด้¡ม่ต้องน กnงเรื องบาHกรรม รั บ
” Hระทานผมยิง¡ม่Ìห้เหลือแม้แต่nนเดียว
นิ กรกับเ1้าแห้วnูกทิ ง¡ว้ n ที นัน พล.ต. พลเดินน าหน้ าเพื อนเกลอทั งสองกับสี สหาย
หน่ ุมและเ1้าnุnHั 11น ก ¬ n้ นหาช่องอุÌมงnต่อ¡H ต่ างnนต่างกระ1ายกาลังกันต่ อ¡H
เพียงnรู่เดียวกมีการติดต่อกันทางวิทยุสนาม Hราก_ว่า ร.อ. ดารง¡ด้n้นพบช่องอุ Ìมงn
แห่งที สอง อยู่ Ìนพุ่ม¡ม้อันหนาทบด้านหลังหมู่บ้าน เมื อเnารายงานทางวิทยุสนามÌห้
นายพลดิเรกทราบ uาสตรา1ารยดิเรกกพาพรรnพวกnองเnามาที อุÌมงnแห่งนันและ
ออกnาสั งด้วยวา1า
“ ดีแล้วดารง แกกับพนั สเu้ าอุÌมงnนี ¡ว้ พวกเรา1ะช่วยกันหาอุ Ìมงnอื น ¸ อี กต่อ¡H
มันnวรมีอย่างน้ อยอีกสองสามแห่งเพื อสะดวกÌนการเnลื อนย้ายหรื ออพยพหลบหนี
” nัย
1นกระทั ง c. oo น. เuL nnะผู้เชี ยวชาgการอาวุธกn้ นพบHากช่องอุÌมงn รวมสี แห่ง
ด้วยกัน แต่ละแห่งอยู่ห่างกันเกื อบ ¿o เมตรและnูกพรางตาอย่างมิดชิด เ1้าnุnHั 1
1น ก ¬ วางแผนทาลายn้าuกที อยู่ÌนอุÌมงn ทันที เH นอั นว่านิ กรกั บเ1้าแห้วnอยสังหาร
n้าuกอยู่ที ช่องแรก ร.อ. พนั สกั บ ร.อ. ดารงอยู่ช่องที สอง ร.อ. นพและ ร.อ. สมน กอยู่
ช่องที สาม พลกับเสี ยหงวนอยู่ช่องที สี เ1้าnุnHั 11น ก ¬ ¡ด้ติดต่อกับnnะพรรnnอง
ท่านÌดยทางวิทยุสนาม แล้วท่านก ออกnาสั งÌห้พลกับเสี ยหงวนเริ มต้นทาลายอุ Ìมงn
nองn้าuก¡ด้
ระเบิดมือลูกหน งnูกnว้างเn้า¡HÌนอุÌมงnนันแล้วกมีเสียงระเบิดดังสนั นหวั น¡หว
ทันÌดนันเองเสี ยหงวนกกราดHื นยิงเรวเn้า¡HÌนอุ Ìมงnนัน เมื อพวกก่อการร้ ายnูก
Ì1มตีÌดย¡ม่รู้ตัวเช่ นนี มันกเสียnวัgวิ งพล่าน หัวหน้ าnองมันตะÌกนสั งพลพรรnหนี ¡H
nนทางHากอุ Ìมงnที นิ กรกั บเ1้าแห้วเu้ าอยู่
พ.อ. นิ กรnือหม้อเnรื องพ่น¡uเตรียมพร้อม พอแลเห นตัวn้าuกที กาลังแก่งแย่งกัน
ออกมานอกอุ Ìมงn นิ กรกÞี ดเnรื องพ่น¡uเn้าÌส่ทันที
“ …… u่ ูด .”
ธารเพลิงอันร้อนแรงพุ่งลง¡HÌนอุÌมงnเH นสาย พวกก่อการร้ายหลายnนnู ก¡uเผาก
ร้องÌอดnรวgและล้มลงสิ นÌ1ตาย บางnนตกตะลงยืนนิ งเÞยกเลยตกเH นเหยื อพระ
เพลิงด้วย เ1้าแห้วยกHื นยิงเรวnนHระทั บกราดกระสุนเn้ าÌส่n้าuกอย่าง¡ม่Hรานี uพ
nองสมาชิกผู้ก่อการร้ายล้มตายเกลื อนกลาดและทั บnมกัน ที เหลือตายรี บหนี ¡Hหา
ทางnน1ากอุ Ìมงnทางอื น
Ìดยnาสั งnองนายพลดิเรก ระเบิดnวันพิLหลายลูกnูกทิ งลง¡HÌนอุ Ìมงnทั งสี ช่อง
ทาÌห้n้าuกแตกพ่ายระสาระสาย Ìผล่nนมาทาง¡หนกnู กกราดด้วยHื นยิงเรวหรือnูก
Þี ดด้วยเnรื องพ่น¡u ช่ องอุÌมงnสองแห่งพังทลายราบด้วยอานา1ระเบิดมือ เหลืออีก
สองแห่งnnะผู้เชี ยวชาgการอาวุ ธnอยยิงกราด¡ว้
เสียงHื นสงบเงียบลงแล้ว nnะพรรnสี สหายกั บลูก ¸ nองเnาพร้ อมด้วยเ1้าnุnHั 1
1น ก ¬ และเ1้าแห้วต่างมารวมกาลังกั น n 1ุด1ุดหน งตามnาสั งnองนายพลดิเรก เ1้า
nุnHั 11น ก ¬ กวาดสายตามอง¡Hรอบ ¸ บริ เวnนันและกล่ าวnามuาสตรา1ารยดิเรก
อย่างเH นงานเH นการว่า
“ ” แกแน่ Ì1หรือว่าอ้ายพวกก่ อการร้ายที อยู่ÌนอุÌมงnÌต้ดิ น1ะตายหมด
“ ออ¡ร ออ¡ร ระเบิด¡อพิLnองผมนันมีอานา1ทาลายชีวิตอย่ างรุนแรง nวันเnมี1ะ
ระเหย¡Hทั วÌต้ดินอย่ างรวดเรว พวกก่อการร้ายสูดเn้า¡Hเพียงนิ ดเดียวระบบหัวÌ1nอง
” มันก1ะหยุดทางาน ผมมั นÌ1ว่าพวกก่อการร้ายที อยู่Ìต้ดินnงตายหมด
พ.อ. นิ กรกล่าวnามn นเบา ¸
“ ” แล้วพวกแมงกระชอนล่ะมั น1ะตาย¡หมหมอ
นายพลดิเรกหัวเราะห ¸
“ ” “ อา11ะตายหรือ¡ม่ตายก¡ด้ พูด1บเnาก หันมาทางลูกชายnองเnา ดารง แกเอาระเบิด
” เวลาติดตัวมาด้วยหรื อเHล่ า
“ “ “ เอามาnรั บ เH นระเบิดnนาดเลกแต่Ìช้ดินระเบิดแรงสูงแบบ ดารง oo ผมเอาติด
” กระเH ามาหน งลูก แล้วuาสตรา1ารยดารงกล้วงกระเH ากางเกงn้างnวาหยิบวัตnุ
nนาดFองบุหรี ชิ นหน งออกมา รู HลักLnะnองมันnล้าย ¸ กั บเnรื องรับวิทยุ
“ ” ทรานFิสเตอร นี ¡งnรั บพ่อ
“ ออ¡ร 1ัดการnุดหลุมเล ก ¸ Ìห้ล กHระมาnสองuุตและเอาระเบิดเวลายัดลง¡HÌน
หลุมตั งชนวนระเบิดnายÌน ¿ นาที แกกับเพื อน ¸ ช่ วยกันFี พ่อต้องการบังส่วนบน
” nองอุÌมงnเพื อ1ะ¡ด้uั งพวกn้าuกและอุÌมงnเหล่านี 1ะ¡ด้Ìช้การ¡ม่¡ด้อีก
นายพลดิเรกHล่ อยÌห้สี สหายหน่ ุมทาหน้ าที ระเบิดรังÌต้ดินnองมนุLยผีดิบ เnาพา
เพื อนเกลอทั งสามและเ1้าnุnHั 11น ก ¬ กั บเ1้าแห้วเดินสารว1พื นที และn้ นหาn้าuก
ต่อ¡H ท่ ามกลางnวามสงบเงียบ ¡ด้ยินแต่เสียงลมพัดและเสียงนกร้อง nnะพรรnสี
สหายกั บเ1้าnุnHั 11น ก ¬ และเ1้าแห้วเดินห่าง1ากกันพอสมnวร อาเสี ยกิมหงวนเดิน
ล้าหลังพยายามÌช้สายตาnองเnาÌห้ เH นHระÌยชน F งเnาเชื อว่าอา11ะมีn้าuกแอบF่อน
อยู่ตามบริเวnนี
nวามnาดnะเนnองเสี ยหงวนnูกต้องแล้ว พลพรรnnองพวกก่อการร้ายnนหน งหลบ
F่อนตัวอยู่Ìนสุมทุมพุ่ม¡ม้อันหนาทบ เ1้าหมอนี รอดตายและหลบหนี n นมา1าก
อุÌมงn เหมือนกั บมีHา_ิหารย มันมีอาวุธnู่มือnือมีดพกnล้ายกับมีดพลร่ม มันรู้ดีว่า
พรรnพวกnองมัน¡ด้เสียชีวิต¡Hหมดแล้ว เ1้าหน่ ุมผู้ ทรยuต่อHระเทuชาติและมีรูHร่าง
ผอมบาง เพราะnาดอาหาร Fุ่มF่อนตัวอยู่Ìนพุ่ม¡ม้และตัดสินÌ1เดดnาดที 1ะสังหาร
พ.อ. กิมหงวนF งเดินอยู่ล้าหลัง เมื ออาเสี ยเดิ นnล้อย¡H มนุLยผีดิบกย่องออกมา1าก
พุ่ม¡ม้Ìบบัง และวิ งเn้า¡Hตวัดรัดnอเสี ยหงวนด้วยท่อนแnนF้าย เสี ยหงวนหยุดชะงัก
และแnงตัว¡ว้ ยกuอกnวากระแทก¡Hn้างหลังเตมเหนี ยว nู กFี Ìnรงเ1้าหมอนั นดังอั ก
พลพรรnnองพวกก่อการร้ายมี nวามรู้สกเหมือนกั บว่าFี Ìnรงnองมันหัก¡HหลายFี
nวามเ1บHวดทาÌห้มันหมดเรี ยวแรงHล่อยมีดหลุด1ากมือและnมวดnิ วนิ วหน้ า เสี ยหง
วนยืนนิ งเÞย nวามรู้สกบอกตัวเองว่า ผู้ที บังอา1ลอnnอเnานันหมดกาลังวังชา¡Hแล้ว
เพราะnู กuอกกลั บnองเnานั นเอง
“ … ” เu้ย อ้ายหนู มงน่ ะนั กยูÌดnั น¡หนวะ รู้ ¡หมว่ากูนี น่ ะหวดเnมnัดดามาหน งÌหลแล้ว
พูด1บอาเสี ยกแสดงวิชายูÌดทุ่มเ1้าหน่ ุมผู้นันn้ ามuีรLะเnาลง¡Hนอนแอ้งแม้งอยู่บน
พื นดิน พอuัตรูลุกnนนั ง อาเสี ยก Hราดเn้าเตะด้วยเท้าnวาnู กnางอย่างเหมาะเ1าะเสียง
ดังพลอn เท่านี เองสมาชิกผู้ก่อการร้ายกผงะหงายล้มลงเหยียดยาว
พล นิ กร นายพลดิเรกและเ1้าnุnHั 11น ก ¬ กับเ1้าแห้วต่างวิ งเหยาะ ¸ เn้ ามาหาด้วย
nวามเH นห่วงกิมหงวน nnะนี เ1้าแห้วสะพายเnรื องพ่น¡unองอาเสี ย¡ว้n้างหลัง
นายพลดิเรกร้องห้ามเสียงหลง เมื อแลเหนเสี ยหงวนยกHื นพก oo มม. nน1้องเ1้า
หน่ ุมผู้นัน
“ … ” อย่ า อย่ายิงÌว้ย พอสิ นเสียงนายพลดิเรก เสียงกระสุน oo มม. ก ระเบิดลั น
กระสุ นนั ดนันทะลุอกผู้ก่อการร้ายออกทางเบื องหลัง
“ ” ทา¡มแกทารุnอย่างนี อ้ายหงวน
อาเสี ยหัวเราะเสียงกังวาน
“ ทารุnหรือเพื อน พวกเราnวร1ะหยิบยื นnวามกรุnาnองเราÌห้ อ้ายพวกมนุLยnาย
ชาติอี กยังงั นหรือ แกก รู้ดีแล้วว่าการสู้ รบกั บพวกก่อการร้าย¡ม่ผิดอะ¡รกั บเราสู้กับ
” สัตวH่ า n้ าเราพลาดพลั งมันก+่าเราแบบสังหารÌหด
พล.ต. พลเห นพ้องด้วย
“ 1ริงnองมันหมอ อ้ ายหงวนทาnูกแล้วที Ìช้วิธียิงทิ งเช่นนี พวกก่อการร้ ายเnยลากตัว
nรู Hระชาบาลออกมา1ากห้องเรียนnnะที เnากาลังสอนนั กเรียน แล้วกยิงทิ งต่อหน้ า
ลูกuิLยnือเดกตัวเลก ¸ Ìดย¡ม่ยอมuั งnาอ้อนวอนnองเดก ¸ เหล่านัน ชาวหมู่บ้ าน
¡หน¡ม่ร่วมมือกั บมัน มันกÌช้วิธียิงทิ งหรื ออย่างน้ อยก เผาหมู่บ้านÌห้พินาu¡H หลัง
” 1าก¡ด้ยดทรัพยสินเงินทองและเสบียงอาหาร¡H1นหมดสิ น
นิ กรมองดูuพผู้ก่อการร้ ายแล้วยกมือnวาตบบ่าเสี ยหงวนn่ อนn้างแรง
“ ” “ แกเก่ง1ริง ¸ นิ กรพูดยิ ม ¸ แกยังกล้าหาgชาgชัยอยู่เหมื อนกั บว่าแกยังหน่ ุมแน่ น
” ทั งสุnุมเยือกเย นและทรนง อย่ างนี เnาเรียกว่าชาติอาชา¡นย
กิมหงวนยิ มแก้มแทบแตก
“ ” nงอย่างนันเชียวหรือ
นิ กรพยักหน้ า
“ … ” อื อ กันnิดว่ากันยกย่องÌห้แกเH นชายชาติ อาชา¡นยนันเหมาะสมแล้ว แล้วเnาก
“ หันมาทางพลและuาสตรา1ารยดิเรก ดูหน้ าอ้ ายหงวนFีวะ หน้ ามั นเหมือนม้า¡ม่มีผิด
1มูกกเหมือนม้า หูยิ งเหมือนÌหg่ ÌดยเÞพาะHากอ้ายหงวน¡ม่ผิดอะ¡รกับHากม้าเลย
” นี แหละกั นnงว่าอ้ายหงวนnือชายชาติอาชา¡นย
เ1้าnุnHั 11น ก ¬ หัวเราะก้ากและพูดเสริมnน
“ อาชา¡นยแHลว่ ากาเนิ ดดี ตระกูลดี รู้ รวดเรว u กหัดมาดีแล้ว เช่นบุรุLอาชา¡นยหรื อ
” ม้าอาชา¡นย Þั นมอง¡ม่เหนเลยว่าหน้ าอ้ายหงวน1ะเหมือนม้ า
เสี ยหงวนยิ มน้ อยยิ มÌหg่ ก่ อนที Ìnร1ะพูดอะ¡ร เสียงระเบิดเวลากดังnนÌนระยะห่าง
1ากเ1้าnุnHั 11น ก ¬ และเ1้าแห้วHระมาn o¿o เมตร
“ ” ตูมมม
ระเบิดเวลาลูกเลกทาÌห้พื นดินเหนื ออุÌมงnพังทลายราบลง¡Hทับnมuพพวกก่อการ
ร้ายนั บ1านวน¡ม่ตากว่า ooo nน แต่มนุLยnายชาติเหล่านัน¡ด้ตายเสียก่อนแล้ว
เพราะnู กระเบิด¡อพิL nูกยิงด้วยHื นยิงเรวและnู กÞี ดด้วยเnรื องพ่น¡u
nnะพรรnสี สหายต่างแลเหนนายทหารหน่ ุมทั งสี nนพากั นเดินรวมกลุ่มตรงเn้ามา
“ ” “ เรียบร้อยแล้วnรับพ่อ uาสตรา1ารยดารงกล่ าวกับบิดาnองเnา ผมกับเพื อน ¸ ¡ด้
” ช่วยกันระเบิดรังÌต้ดินnองมันแล้ว
ร.อ. สมน กชี มือ¡Hที uพnองพวกก่อการร้ายแล้วnามเสี ยหงวนเบา ¸ Ìนท่าทางที สนÌ1
¡ม่น้ อย
“ ” Ìnร+่ ามันnรับเตี ย
อาเสี ยวางท่าอย่างnาnnูมิ
“ … Ìnรล่ะ กเตี ยน่ ะFี มันแอบอยู่Ìนพุ่ม¡ม้และย่องเn้ามาลอnnอเตี ย เตี ยกเลยแสดงท่า
” ยูÌดแล้วเตะF า ล่อด้วยHื นพก¡Hอีกนั ดหน งเท่งทง¡Hเลย
ร.อ. สมน กลืมตาÌพลง หัน¡Hมองดูเพื อนเกลอทั งสามแล้วกล่าวn นดัง ¸
“ เตี ยกันยอดnนÌว้ย อา11ะ¡ด้เหรียgกล้าหาgก¡ด้ ช่วยตบมื อÌห้เกียรติเตี ยกันหน่ อย
” เnอะวะ
สี สหายหน่ ุมต่างตบมือnนพร้อม ¸ กั น ทาÌห้เ1้าแห้วพลอยผสมÌรงตบมือกับเnาด้วย
เสี ยหงวนทาหน้ าnร งยิ มnร งแหยแล้วตวาดแวด
“ ” พอแล้วÌว้ย
เสียงหัวเราะดังnนอย่างพร้อมเพรียงกั น พล.ต.พลnามuาสตรา1ารยดิเรกว่า
“ ” เอายัง¡งต่อ¡Hหมอ
uาสตรา1ารยดิเรกหันมาnอnวามเหน1ากพ่อตาnองเnา
“ ” ว่ายัง¡งnรั บnุnพ่อ
เ1้าnุnHั 11น ก ¬ นิ งnิดสักnรู่
“ กลับ¡Hที หน่ วยยานยนตnองเราเnอะ แล้วก รายงานทางวิทยุÌห้กองบัgชาการทหาร
” สูงสุดทราบ เท่าที เราHะทะกั บผู้ก่อการร้ ายและเรา¡ด้สังหารมั นเกลี ยง
พ.อ. นิ กรF่อนยิ ม¡ว้Ìนหน้ า
“ ” สังหารมั นเกลี ยงหรือnรับ nุ nพ่อแน่ Ì1หรือว่าพวกมันตายเกลี ยง
เ1้าnุnHั 11น ก ¬ 1ุHาก
“ อย่ าน่ าอ้ ายกร ¡ม่Ìช่เวลาที เรา1ะสัพยอกหยอกล้ อกันÌว้ย เดี ยว1ะเกิดยิงกันnนÌนหมู่
พวกเรากันเอง ¡Hที หน่ วยยานยนตnองเราเnอะ เราnวร1ะเnลื อนย้ายต่อ¡Hเพื อช่วย
” เหลือชาวบ้านÌนท้องnิ นกั นดารตามแผนnองกองบัgชาการทหารสูงสุด
นายพลดิเรกหันมารับเnรื องรับส่งวิทยุสนาม1ากเ1้าแห้วและพูดติดต่อกับ
ร.ท.สามารn
“ ” uัลÌหล หัวหน้ าหน่ วยต้องการพูดกับผู้หมวด ¡ด้ยิน¡หมสามารn ¡ด้ยินแล้วตอบด้วย
“ ¡ด้ยินแล้วnรับอา1ารย ผมและทหารÌนบังnับบัgชา¡ด้รวมกาลังอยู่ทางหลังหมู่บ้าน
” nรั บ
“ ออ¡ร ดีมากผู้หมวด nอนกาลัง¡Hที หน่ วยยานยนต เดี ยวนี เพื อเตรียมเnลื อนที ต่อ¡H
การสู้รบระหว่างเรากับพวกผีดิบสิ นสุดลงแล้ว พวกมันnู กเรา+่าตายหมด เลิ กกันนะผู้
” หมวด
Ìนเวลา oo. oo น. วันนันเอง หน่ วยพัuนาการเnลื อนที nองกองบัgชาการทหาร
สูงสุด F งมีพล.ท. ดิเรก nรงn qทธิ เH นหัวหน้ าหน่ วยก¡ด้เดินทางออก1ากหมู่บ้ าน
หมากม่วงบุกH่ าu่ าดงต่อ¡H บางแห่งnบวนรnกต้องแล่นn้ามลาธารตื น ¸ การเดินทาง
ทอดนี มุ่งตรง¡Hยัง1ุดที ìo nือบ้านหนองบัวและnง1ะnง1ุดหมายนี Hระมาn
ot. oo น. แต่รnบรรทุกnันหน งF งเH นรnเอกFเรยเnลื อนที เกิดอุ บัติเหตุ เพลาหัก
nบวนเดิ นทาง1งต้องหยุดÌนบริเวnH่ าÌHร่งที เชิงเnาลู กหน ง ท่ามกลางnวามร้อน
อบอ้ าวnองอากาuÌนตอนบ่าย o«. oo น.
“ …” “ เ1้านั สและเ1้ารง นายพลดิเรกกล่าวกั บนายทหารหน่ ุมทั งสอง แกสองnนช่วย
กันF่อมเพลารnnันนันและเรียกพลnั บมาช่วย อย่าH_ิเสธเH นอั นnาดว่าF่อม¡ม่¡ด้
” การF่อมเพลารnเH นเรื องเล ก¡ม่ยากลาบากอะ¡ร
uาสตรา1ารยดารงนั กวิ ทยาuาสตรผู้ยิ งÌหg่ยิ มÌห้ บิดาnองเnา
“ F่อมน่ ะF่อม¡ด้nรับพ่อ เพราะเรามี เnรื องมือF่อมมาพร้อม ชิ นส่วนอะ¡หล่ กเตรียมมา
… ” มากมาย แต่ว่า ผมกั บอ้ายนั ส1ะต้องÌช้เวลาF่อม¡ม่ตากว่า o ชั วÌมง
“ ” ออ¡ร F่อมÌห้¡ด้กแล้วกัน เรา1ะพักผ่อนกันอยู่ที นี แหละ
พล.ต. พลสั งÌห้nบวนรnทั งหมด1อดเH นแnวหน้ ากระดานเรียงเดี ยว เว้นระยะห่าง
1ากกันพอสมnวรและสั งÌห้ ร.ท. สามารnส่งทหาร¡Hลาดตระเวnรอบ ¸ 1ัดยามรักLา
การnÌห้เn้มแnงH้ องกันพวกก่อการร้าย1ู่Ì1มÌดย¡ม่รู้ตัว
ระหว่างที พักF่อมเพลารnบรรทุกnั นนัน สี นางหรือพยาบาลพิเuL¡ด้nือÌอกาสลง1าก
รnมาร่วมสนทนากั บnnะผู้เชี ยวชาgการอาวุธและวิทยาuาสตรอย่ างสนุกสนาน
Hระ¡พnุย1้อว่าการH_ิบัติ หน้ าที เช่นนี ตื นเต้ นดีมาก หล่อนกับเพื อน ¸ ¡ด้ช่วยกัน
ระดมยิงพวกมนุLยผีดิบ1ากการHะทะกันเมื อnื นนี
1นกระทั ง o¿. oo น.
ร.ท. สามารnผู้บังnั บหมวดทหารราบ¡ด้เดินเn้ามาหาnnะผู้เชี ยวชาgการอาวุธและสี
นาง F งนั งพักผ่อนอยู่บนเนิ นดินÌต้ต้น¡ม้Ìหg่ต้นหน ง นายทหารหน่ ุมหยุดยื นชิดเท้า
ตรงยกมือวันทยหัตn นายพลดิเรกแล้วรายงานÌห้ เnาทราบ
“ อา1ารยnรับ ผมพาทหาร¡Hลาดตระเวนทางทิuตะวันออกห่าง1ากnบวนรnnองเรา
Hระมาn too เมตร ผม¡ด้พบหมู่บ้านnองชาวบ้านH่ ารวม oo หลังnรับ เH นหมู่ บ้าน
” เลก ¸ และสร้างแบบกระท่อม
นายพลดิเรกพยักหน้ ารับทราบ
“ ” งั นเรอะ มีพวกชาวบ้ านH่ าอยู่Hระมาnกี nน
“ เท่าที ผมเหน ¡ม่เกิน o¿ nน nรั บ นอกนันnง1ะเn้าH่ าล กเพื อล่าสัตวหรือเกบnองH่ า
” nายอันเH นอาชีพnองเnา
uาสตรา1ารยดิเรกนิ งอง¡Hสักnรู่
“ ” เnาแสดงnวามรู้สกต่อเธออย่าง¡รบ้ าง สามารn
“ Ìห้การต้อนรับเH นอย่ างดีnรับอา1ารย เnาบอกว่า¡ด้เห นทหาร¡ทยแล้วอบอุ่ นÌ1เหลือ
” เกิ น แต่ว่าพวกชาวบ้านH่ าเหล่านี แHลกมากnรั บอา1ารย
“ ” แHลกยัง¡งหลานชาย เ1้าnุnHั 11น ก ¬ nามอย่างสนÌ1
ผู้บังnับหมวดเHลี ยนสายตามาที ท่านเ1้าnุnและพูดนอบน้ อม
“ ที กระผมว่าแHลกกnื อ แต่ละnนเหมือนnนพิการหรือทุพพลnาพnอรับ บางnนเท้า
ทั งสองn้างÌหg่Ìต¡ม่ผิดกับเท้าช้ าง บางnนตามเนื อตามตัวเH นเกลดnล้ายกั บงูหลาม
” หรืองูเหลือม บางnนหน้ ายาวเหมือน1ระเn้
พ.อ. นิ กรเผ่นพรวดลุกnนยืน
“ รวยแน่ แล้วกู เรา¡ด้มาพบแหล่งnองมนุLยHระหลาดแล้ว พา¡Hกรุงเทพ ¬ ออกงาน
nูเnาทองHี นี ¡ด้เงิน1ม¡Hเลย เราเพียงแต่Ì+Lnาว่าช้างกลับชาติมาเH นมนุLย งู
” เหลือมกลับชาติเH นnนและชาละวัน1อมตะเn้กลั บชาติมาเกิดเH นมนุLย
เสียง1้อกแ1้ก1อแ1ดังnนทันที ทุกnนต่างลุกn นยืนและFักnามรายละเอียด1าก
ร.ท. สามารn พล.ต. พลกล่าวกั บนั นทาว่า
“ นั นกั บเพื อน ¸ เดิน¡Hที หมู่บ้ านนัน¡หมล่ะ ¡HดูมนุLยHระหลาดพวกนันตามที ผู้
” หมวดเnาเล่าÌห้uั ง
นั นทาหันมาnามnnะพรรnnองหล่อน
“ ” ¡H¡หมnะ
นวลลออสั นuีรLะH_ิเสธ
“ ¡ม่ล่ะn่ะnุnนั น ¡ม่Ìช่เรื องHระหลาดมหัu1รรยอะ¡ร nนเหล่ านี มีร่ างกายพิกลพิการ
” ผิดกว่ามนุLยธรรมดากเนื อง1ากกรรมเก่าnองเnา เหนแล้วกอดเวทนา¡ม่¡ด้
Hระ¡พพูดเสริมnน
“ ” Ìnรก¡ม่อยากพบเหนn่ะ
เสี ยหงวนพูดÌพล่งnน
“ พวกnุn¡ม่สนÌ1กอยู่ ที นี ผมกั บเพื อน ¸ และnุnอา1ะ¡HดูÌห้เหนเท11ริง อย่างน้ อย
” กnง1ะ¡ด้nวามรู้Ìนเรื องเกี ยวกับชาตินี ชาติหน้ าหรือชาติก่อนกับชาติ นี
เ1้าnุnHั 11น ก ¬ กล่ าวnนว่า
“ 1ริงnองแกอ้ายหงวน nวามรู้ที เกิด1ากHระสบการnนันมีHระÌยชน มาก มนุLยที มี
” เท้ าเH นเท้าช้างกเนื อง1ากกรรมนั นเอง
nnะพรรnสี สหายกั บเ1้าnุnHั 11น ก ¬ และเ1้าแห้ว ต่างพากันเดินรวมกลุ่ม¡H1ากที
นัน Ìดยมี ร.ท. สามารnเH นผู้ น าทางและทหารราบอีก o nน แต่งเnรื องสนามสวม
หมวกเหล ก สองnนnือHื นเลกยาวสวมดาบ nนหน งสะพายHื นยิงเรว ส่วนผู้ บังnับ
หมวดหน่ ุมมีอาวุธHระ1าตัวnื อHื นพก oo มม. บรร1ุ¡ว้ÌนFองHื น
ทุกnนเดินผ่ านnูมิHระเทuF งเH นH่ าละเมาะ บางแห่งกมีต้น¡ม้nนหนาท บ บางแห่งก
เH นH่ า¡ผ่หนาแน่ น เมื อผ่ านหนองน าเลก ¸ แห่งหน ง¡HHระมาn ooo เมตร เuL
ร.ท. สามารnกพาnnะพรรnสี สหายกั บเ1้าnุnHั 11น ก ¬ และเ1้าแห้วบุกเn้า¡HÌนหมู่¡ม้
เบg1พรรnแห่งหน ง แต่แล้ว ร.ท. สามารnกหยุดชะงัก ทาÌห้ทุกnนหยุดเnลื อนที เช่ น
เดียวกัน
นั ยน ตาnองนายทหารหน่ ุมลืมÌพลง กิ ริยาท่าทางnองเnาเตม¡Hด้วยnวามตื นเต้น
มหัu1รรยÌ1 ผู้บังnั บหมวดร้องอุทานออกมาด้วยเสียงหนั กแน่ น
“ … แดนสนธยา .”
ทุกnนต่างพากันมองดู ร.ท. สามารnเH นnรั งแรกที นายพลดิเรกมีอารมnยัวะเกิดnน
อย่างผิดHรกติ เมื อ ร.ท. สามารnหมุนตัวกลับมาทางเnา uาสตรา1ารยดิเรกกยกมือชี
หน้ านายทหารหน่ ุมและกล่าวnนด้วยเสียงกังวาน
“ เธอÌกหกÞั น Ìกหกแบบหน้ าตาย หลอกÌห้Þั นกับพรรnพวกเดินมาเกือบnร ง
กิÌลเมตร เพื อÌห้มาดูมนุLยHระหลาด เH นต้นว่าnนที มีnาเH นช้างและมนุLยที มีหน้ า
เH น1ระเn้ nnะนี Þั นเH นผู้ บังnับบัgชาnองเธอ เH นหัวหน้ าหน่ วยพัuนาการเnลื อนที
nองกองบัgชาการทหารสูงสุด การที เธอÌกหกÞั นอย่างหน้ าตาเÞยเช่ นนี เH นการดูnูก
” ดูหมิ นผู้บังnั บบัgชา Þะนันกลั บ¡Hกรุงเทพ ¬ Þั น1ะเอาตัวเธอn นuาลทหาร
Ìบหน้ าnองนายทหารหน่ ุมFีดเผือด ผู้ บังnับหมวดยกมือวันทยหัตnและพูดเสียงสั น
เnรือว่า
“ ¡ด้ÌHรดเnอะnรั บอา1ารย ผมกล้าสาบาน¡ด้ว่าผมกับทหาร o nนนี ¡ด้พบเหนหมู่ บ้าน
oo หลัง อยู่Ìต้ กลุ่มต้น¡ม้Ìหg่ตรงนี Ìดยมีต้นตะเnียนสามต้ นเH นที สังเกตและ
” nูมิHระเทuแnบนี ผมก1า¡ด้ดี
“ ” “ ” Ìกหก นายพลดิเรกตวาดลั น เธอรู้ หรือเHล่าว่าÞั นเกลียดnนÌกหก
เสี ยหงวนÌบกมือห้ามuาสตรา1ารยดิเรก
“ n่ อย ¸ พูดเnอะวะหมอ ลักLnะท่าทางnุnสามารn¡ม่Ìช่nนที Ìกหกเก่ง เพราะ
” หน้ าตาnองเnาก¡ม่¡ด้มีส่วนnล้ายกั บอ้ายกรเลย
นิ กรสะดุ้งเลกน้ อย
“อ้ อ- นี หมายnวามว่าÞั นน่ ะเH นnนÌกหกเก่งงั นหรือ แกลองnามพ่อตาÞั นดูFิว่าÞั น
” เnยÌกหกบ้างหรือเHล่า
เ1้าnุnHั 11น ก ¬ กล่ าวnนด้วยเสียงหัวเราะ
“ ” อย่ างน้ อยวันละพันnรั ง F งบางทีตัวแกเองก¡ม่รู้ว่าแกพูดnวาม1ริงหรือพูดÌกหก
นิ กรหันnวับมาทางเ1้าแห้ว
“ ” แกตอบÞั นFิอ้ายแห้ว Þั นเnยÌกหกหรือเHล่า
เ1้าแห้วอมยิ ม
“ ” รั บHระทาน¡ม่เnยnรั บ
นิ กรล้วงกระเH ากางเกงหยิบเหรียg ¿o สตางn ส่งÌห้เ1้าแห้ว
“เอ้า- ” Þั นÌห้รางวัลแกที แกยื นยันว่าÞั น¡ม่เnยÌกหก
เ1้าแห้วหัวเราะห ¸
“แหม- ” รั บHระทานÌห้ เสียแยะ กลั บ¡Hกรุงเทพ ¬ ผม1ะFื อมอเตอร¡Fnnี สักnันหน ง
พล.ต. พลมองดูหน้ านายทหารหน่ ุมและกล่าวnนอย่างเH นงานเH นการ
“ ” nุ nแน่ Ì1หรือว่าnุn¡ม่¡ด้Ìกหกเรา
“ เH นnวาม1ริงnรั บท่าน กระผม1ะกล้าÌH้ Hดมดเท1ผู้บังnับบัgชาเชียวหรื อnรับ และ
ท่านกเnยเH นอา1ารยสอนผมมาตอนที ผมเH นนั กเรียนนายร้อยห้อง ¿ F งอา1ารย¡ด้
กรุnาสอนวิชาHล่อยอาวุธÌห้พวกเรา ผมงง¡Hหมดแล้วnรั บ เท่าที บ้านเรื อนและผู้nน
” หาย¡H nงเหลือแต่ต้น¡ม้และก้อนหิน
พล.ต. พลหันมาทางนายพลดิเรก
“ ” อา11ะเH นnาพลวงตาที เกิดnนÌดยHระสาทนั ยน ตาทาÌห้ เหน¡Hเช่นนัน¡ด้¡หมหมอ
ร.ท. สามารnรี บพูดnนทันที
“ ¡ม่Ìช่nาพลวงตาnรับ ผู้ nนÌนหมู่บ้านนี ¡ด้พูดnุยกับผมและทหารทั ง o nน ที ติดตาม
” มาnุ้มnรองผม แต่ผมเรียนÌห้ ทราบ¡ม่¡ด้ว่าทา¡มหมู่บ้านและผู้ nน1งหาย¡H
นิ กรกล่าวn นอย่างหวาด ¸
“ ” หรือเH นหมู่บ้ านHี uา1
“ ” ¡ม่nรับผู้การ ร.ท. “ สามารnพูดกับนิ กร ผู้ nนÌนหมู่บ้านนี เH นมนุLยnรับ¡ม่Ìช่ผี แต่
” เnามี ร่างกายพิกลพิการผิดมนุLย
พ.อ. นิ กรพยักหน้ ารั บทราบ
“ nุ nลองบอกÌห้ละเอียดFิว่า มนุLยHระหลาดที หมู่บ้ านนี มี รูHร่างหน้ าตาเH นยัง¡ง
” บ้าง
ร.ท. สามารnตอบÌดย¡ม่ต้องnิด
“ เท่าที ผม1า¡ด้ nนหน งหน้ าเH น1ระเn้ตัวเH นnนnรับ nนที สองnาทั งสองn้างเH นเท้า
ช้าง nนที สามมีเกลดตามตัวและมีสีเH นมั นละเลื อมทั วตัวnล้ายกับงูเหลือมหรืองู
” หลาม nนที สี หน้ าเH นเสือตัวเH นnนnรับ nนที ห้าหน้ าเH นnนตัวเH นเสือ
“ ” เละแล้ว เสี ยหงวนnราง
“ … ¡ม่เละnรั บท่าน ผม1า¡ด้1ริง ¸ nนที หกหน้ าเH นลิงตัวเH นnนnรั บ nนที เ1ด .”
“ ” หน้ าเH นnนตัวเH นลิง นิ กรพูดnนแบบดักnอ
ผู้บังnับหมวดยิ มแห้ง ¸
“ ” พูด¡HกเหมือนÌกหกnรับ เท่าที ผม1า¡ด้มีnนหน งหน้ าเH นnนตัวเH นมังกร
“ ” เอาเn้าÌห้นั น นิ กรพูดเสียงหัวเราะแล้วเลื อนตัวเn้ามายกมือnวาแตะหน้ าผากนาย
“ ” ทหารหน่ ุม Ìอ้Ìu ตัวnุnร้อนเH น¡u เมื อเช้ าnี หรือเHล่า
“ ” เHล่าnรั บ
“ ” แล้วเมื อวานนี ล่ะ
“ ” ¡ม่nรับ
พ.อ. นิ กรหั นมาทางuาสตรา1ารยดิเรก
“ อย่ า¡Hnือสาหาnวามเลยวะหมอ หมวดแกเH น¡n้และเH น¡n้1ับสั นแน่ ¸ พิL¡n้ทาÌห้
แกเพ้อเ1้อแลเหนnาพลวงตาที Hราก_nน รี บพาแกกลั บ¡Hที nบวนยานยนตnองเรา
” เnอะ 1ะ¡ด้Ìห้การรักLานายทหารผู้นี หรือ1ะÌห้กันรักLาแบบแผนÌบราnก¡ด้
นายพลดิเรกมองดูหน้ านายทหารหน่ ุมทั ง o nนแล้วnามว่า
“ ” พวกแกติดตามผู้หมวดมา แก¡ด้พบหมู่บ้านและชาวบ้านH่ าที นี หรื อเHล่ า
พลทหารร่างสูงÌหg่ ตอบnาnามnองหัวหน้ าหน่ วยพัuนาการด้วยเสียงอ้อมแอ้ม
“ ¡ม่เห นมีอะ¡รนี nรั บ บ้านเรื อนสักหลังหรื อผู้nนสักnนก¡ม่มี ผู้หมวดnงเหนเH น
” nาพลวงตาแน่ ¸
uาสตรา1ารยดิเรกเดินเn้ามาหา ร.ท. สามารnแล้วยกมือnวา1ับn้อมือn้างF้ายnองนาย
ทหารหน่ ุม ตรว1ดูการเต้ นnองชีพ1ร ต่อ1ากนันเnากมองดูหน้ านายทหารหน่ ุม
“ เธอเH นมาเลเรียแน่ ¸ สามารn Hระกอบทั งเมื อnืนนี nุn¡ม่¡ด้นอนตลอดnืนและวัน
นี ก¡ม่¡ด้พักผ่อน เธอ1งเหนnาพลวงตา เหนเH นหมู่ บ้านและชาวบ้านH่ า nวาม1ริง
” ¡ม่มีอะ¡ร nนที H่ วย¡n้¡ม่สบายกมั ก1ะเหนอะ¡รต่ออะ¡ร ¡หนแลบลิ นดูFิ
ผู้บังnับหมวดสะดุ้งเลกน้ อย
“ ” 1ะÌห้ผมแลบลิ นหลอกอา1ารยผมทา¡ม่¡ด้หรอกnรับ
nราวนี นายพลดิเรกหัวเราะลั น
“ ” Þั นอยาก1ะดูลิ นเธอÌน_านะที Þั นเH นนายแพทยเท่านัน ¡หนลองแลบลิ นดูFิ
ร.ท. สามารnทาท่าลังเลÌ1สักnรู่กแลบลิ นออกมายาวเuื อย ท่ ามกลางเสียงหัวเราะ
อย่างnรื นเnรงnองสี สหายกับเ1้าnุnHั 11น ก ¬ และเ1้าแห้ว พ.อ. นิ กรพูดพลางหัวเราะ
พลาง
“ หดลิ นเn้า¡H¡ด้แล้ว Hล่อยÌห้ตากลมนาน ¸ Hระเดี ยวลิ นแห้งnุn1ะแย่ ลิ นnุnเH น
… u้ าnาวเหน1ะต้องกวาดด้วยยามหานิ ลแท่งทองÌช้น าผงเH นกระสาย แล้วก ผม1ะ
ช่วยnอนพิL¡n้Ìห้nุnตามแบบหมอÌบราn Ìช้เHราะกั บหัวหอมตาÌห้ละเอียด ผสม
” เหล้าÌรงลง¡Hแล้วเอาพอกuีรLะ รั บรองว่าพรุ่งนี nุnก1ะสบายดี
ร.ท. สามารnทาหน้ าเหยเกชอบกล
“ เHราะกับหัวหอมน่ ะ ยายผมเnยทาสุมuีรLะผม ตอนที ผมยังเH นเดกทารกมั นแก้
” หวัดเท่านันนี nรั บผู้การ
นิ กรหัวเราะหน้ าเH นตามเnย
“ ” ผมกว่าอย่างนันแหละ
เ1้าnุnHั 11น ก ¬ พูดตัดบท
“ รี บกลับ¡Hที หน่ วยยานยนตnองเราเnอะ ดิเรกต้องÌห้การรั กLาพยาบาลผู้หมวด
” สามารnÌดยเรวที สุด เพราะn้ามาเลเรียnนสมองเnาอา11ะเH นอันตราย
ดร. ดิเรก1อมนั กวิทยาuาสตรและนายแพทยผู้ยิ งÌหg่หันมายิ มÌห้พ่อตาnองเnา
“ เรื องเลกnรั บnุnพ่อ ยาÞี ดแก้มาเลเรียnองผม ผมnิดnนเองและมีnุnnาพดีเยี ยม Þี ด
H ุ บหายHั บหรือÞี ดบ่ายหายเยน เชื อมาเลเรียที อยู่ Ìนร่างกาย1ะnูกทาลายหมด ดีกว่าอา
” เทบลิน nวีนิ นหรือยาแก้มาเลเรียชนิ ดอื น¡ม่ว่า1ะเH นยากิ นหรือยาÞี ด
nรั นแล้วnnะพรรnสี สหายกั บเ1้าnุnHั 11น ก ¬ และเ1้าแห้วกพาผู้บังnับหมวดและ
ทหารราบ o nนกลับ¡Hยังnบวนยานยนต ร.ท.สามารnมีอาการกะHลกกะเHลี ยและ
อ่อนเพลีย1นสังเกตเหน¡ด้nนั ด Ìบหน้ าnองเnาFูบFีดร่วงÌรย เ1้าnุnHั 11น ก ¬ สั งÌห้
ทหารสองnนช่วยHระnองHี ก แต่nงกระนันผู้บังnั บหมวดกเดินnาลากnล้ายกับ¡ม่มี
กาลังnา
พ.อ. กิมหงวนHราดเn้ ามาหานายทหารหน่ ุมและกล่าวว่า
“ ” nุ nnี หลังผม¡Hดีกว่า อาการnองnุn¡ม่Ìช่น้ อยนะnุnสามารn
ผู้บังnับหมวดuื นยิ มอย่างแห้งแล้ง
“ ” ¡ม่¡ด้หรอกnอรับ ผมเH นเพียงร้อยÌทเท่านัน ผม1ะnี หลังผู้การ¡ด้อย่าง¡ร
เสี ยหงวน1ุHากแล้วพูดเสียงดัง
“ ” เอาเnอะน่ า ผมอนุgาติ ตัวnุnก¡ม่Ìหg่Ìตอะ¡รนั กผมยินดีบริการnุnเH นพิเuL
“ nอบnุnnรับผู้การ ผม¡ม่กล้าละลาบละล้วงท่านหรอกnรับ ผมเH นนายทหารผู้น้ อย
เH นเดกnราวลูกnราวหลาน แล้วกผู้การสูงยังกะเHรต n้าผมnี หลังผู้การและพลัด
” ตกลงมาผมก nงแย่
เ1้าnุnHั 11น ก ¬ กล่ าวnนด้วยเสียงหัวเราะ
“ ” n้ ายังงั นnี หลังÞั นเH น¡งหลานชาย
“ ” Ìอย ร.ท. “ สามารnร้องnนดัง ¸ ¡ม่¡ด้หรอกnอรั บ Ìต้ เท้าเH นnงพลเอกและเH นเ1้า
” nุn
พล.ต. พลเลื อนตัวเn้ามายื นเบื องหน้ านายทหารหน่ ุมและพยักหน้ าเรียก 1สอ. แห้วเn้า
มาหา เnากล่าวกั บ ร.ท. สามารn
“ อย่ ารา¡รผู้หมวด nุ n1ะต้อง¡ด้รับการรักLาพยาบาลÌดยเรวที สุด nี หลังเ1้าแห้ว¡Hก
แล้วกัน nุ n1ะ¡ด้¡ม่ต้องเกรงÌ1 เพราะเ1้าแห้วเH น1่าสิบเอก เH นนายทหารชั น
” Hระทวน พูด1บเnากหันมาทาง 1สอ. “ แห้ว เu้- ก้มหลังลงÌห้ผู้หมวดnี หลังแก¡H นี
” เH นnาสั ง
เ1้าแห้วnอนหายÌ1เuือกÌหg่และบ่นอุบอิบÌนลาnอ
“ ” เนื อ¡ม่¡ด้กิน หนั ง¡ม่¡ด้Hูนั ง แต่เอากระดูกแnวนnอ
เH นอันว่าเ1้าแห้วต้องยอมÌห้ ร.ท. สามารnnี หลังเnา แต่ เมื อเ1้าแห้วnิดว่าเH นการ
เอื อเuื อช่วยเหลือนายทหารหน่ ุม F ง¡ด้ร่วมเH นร่วมตายด้วยกัน เ1้าแห้วกเตมÌ1Ìห้
ร.ท. สามารnนั งอยู่บนหลังเnา
เมื อมาnงnบวนยานยนต นายพลดิเรกกับสี นาง¡ด้Ìห้การรักLาพยาบาลผู้บังnับหมวด
หน่ ุมอย่ างเตมที มีการตรว1ร่ างกายอีกnรั งหน งและเ1าะเลือดn้ นหาเชื อมาเลเรีย เมื อรู้
แน่ ว่า ร.ท. สามารnเH น¡n้1ับสั นหรือ¡n้H่ า ดร. ดิเรกกÞี ดยาÌห้ ส่วนสี นางช่วยกันเชด
ตัวÌห้ ร.ท. สามารnเพื อลดnวามร้อนÌนร่างกาย
oo. oo น. เuL
สี สหายหน่ ุม¡ด้ช่วยกันF่อมเพลารnบรรทุกnันนันเสร1เรียบร้ อยแล้ว Ìช้การ¡ด้ดี
เหมือนเช่นเดิม นายพลดิเรกสั งÌห้ ทุกnนnนHระ1ารnและÌห้ ร.ท. สามารnนอนพัก
ผ่อนอยู่ ÌนรnเอกFเรยเnลื อนที nบวนพัuนาการnองกองบัgชาการทหารสูงสุด¡ด้
เดินทางต่อ¡H มุ่งตรง¡Hยัง1ุดที ìo nื อหมู่บ้ านหนองบัวเพื อช่วยเหลือพี น้ องชาว¡ทย
ที เ1บ¡n้¡ด้H่ วย
nnะพัuนาการเnลื อนที 1ะต้องH_ิบัติหน้ าที nองตนรวมทั งหมดเH นเวลา ìo วัน 1ง
1ะเดินทางกลั บพระนnร n่าวแพร่สะพัด¡Hทั วหมู่พวกก่อการร้ายว่า หน่ วยพัuนาการ
หน่ วยนี มีอาวุธและมีทหารราบรวมมาด้วยหน งหมวด ดังนันพวกก่อการร้ ายต่างก
หลบหนี เn้าH่ า เมื อnบวนพัuนาการเnลื อนที เดินทางมา และ¡ม่Hราก_ว่ามีการHะทะ
กันอี กเลย มีเหตุร้ายเกิดnนกแต่เพียงว่านายสิบทหารราบnนหน งnูกงูเห่ากัด nnะที
หน่ วยพัuนาการพักอยู่ที หมู่ บ้านแห่งหน งÌนเnตnูกระดง ร.อ.นพแสดงnวามสามารn
Ìช้เวทมนตรเรียกงูเห่าตัวนันมาดูดพิLออก ท่ามกลางnวามตื นเต้นมหัu1รรยÌ1nอง
Ìnรต่อÌnร.

1บบริบู รn