အခ်စ္ႏွင့္ မကင္းၾကသူမ်ား

Those In Love

အခ်စ္ႏွင့္ မကင္းသူမ်ားအတြက္ အဖံုးပံုကို မေလးေမက သ႐ုပ္ေဖာ္ၿပီး

အတြင္းပံုမ်ားကို ဟန္သစ္ၿငိမ္ႏွင့္ ခိုင္စိုးလင္းက ေရးျခစ္၍
ဟန္သစ္ၿငိမ္က စာစီပံုထည့္ကာ
ခိုင္စိုးလင္းက စာျပင္ပါသည္။

cover pictured by ma lay may

interior sketched by han thit nyeim & khine soe lung
layout designed by han thit nyeim
edited by khine soe lung
 “အခ်စ္ႏွင့္မကင္းၾကသူမ်ား” ကို
ေငြေၾကး၊ အက်ိဳးအျမတ္ တစံုတရာအတြက္
ဖန္တီးထုတ္လုပ္သည္ မဟုတ္ပါ။

မူလေရးသား၊ ဖန္တီးသူမ်ား၏ မူပိုင္သာျဖစ္ၿပီး

စာမူမ်ားကို တျခားေနရာမ်ားတြင္ အသံုးျပဳလိုပါက
စာမူရွင္မ်ားထံ ကိုယ္တိုင္ဆက္သယ
ြ ္
ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းယူၿပီး အသံုးျပဳၾကပါရန္
အသိေပးအပ္ပါသည္။

ေက်ာ္ညိဳေသြး ၊ ခိုင္စိုးလင္း ၊ ညီလင္းဆက္ ၊ ညိဳမင္းခ ၊ တူးတူးသာ ၊ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

နန္းညီ ၊ ပန္ဒိုရာ ၊ ပန္းပံုျပင္ ၊ မိုးလိႈင္ည ၊ မယ္ကိုး ၊ ဟန္သစ္ၿငိမ္ ၊ ဟယ္ရီ ၊ ၾသၿမိဳင္
 မာတိကာ
ညီလင္းဆက္ - ဗန္႔ဂိုး ေကာ္္ဖီ ၅၂
၅ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) - အခ်စ္ႏွင့္ ေဟာ္မုန္း
ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) - ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း အေၾကာင္း ၅၅
၁ဝ မိုးလႈိင္ည - သူမကုိကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္သည္
Khine Soe Lung - By the Sea ၅၈
၁၃ Han Thit Nyeim - Analysis and Synthesis of Love
မယ္ကိုး - တခ်ိဳ႕ အခ်စ္ေတြက ရယ္စရာေကာင္းတယ္ ၆၆
၂၁ ခိုင္စိုးလင္း - ခ်စ္သူသို႔
Han Thit Nyeim - The Sound from the Cliff ၇၁
၂၅ ေက်ာ္ညိဳေသြး - ေရးလက္စ ပန္းခ်ီကား
ပန္ဒိုရာ - စကၠဴပုတီး ၇၄
၂၇ ဟယ္ရီလြင္ - ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕သီ လကၤာစီသမွ်
ညိဳမင္းခ - အာ႐ံုသိ အတုမ်ား ၇၆
၃၃ Pan Pon Pyin - If I Were a Flower
ခိုင္စိုးလင္း - အခ်စ္ႏွင့္ ပတ္သက္သည္ ၈၂
၃၆ ဟန္သစ္ၿငိမ္ - အခ်စ္ဆိုသည္မွာ
Tazar (Moonlitpath) - The Target ၉ဝ
၄၁ မိုးလႈိင္ည - ဆိုေတာ့ကာ အခ်စ္ျဖစ္တယ္
တူးတူးသာ - စြန္ကေလး ရစ္ဘီးေလးနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ပိုင္ရွင္ ၉၃
၄၃ ပန္ဒိုရာ - အခ်စ္ဖြဲ႕
ၾသၿမိဳင္ - မေသခ်ာျခင္းမ်ား ၉၈
၄၆ Awemyine - Something is Better than Nothing
ဟန္သစ္ၿငိမ္ - ခ်စ္သူဖတ္ဖို႔ ၁ဝဝ
၄၉ နန္းညီ - ၾကယ္သေ
ူ လးရဲ႕ စကား
Khine Soe Lung - The Jogging ၁ဝ၆
အခ်စ္ႏွင့္ ေဟာ္မုန္း
ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

5
 အခ်စ္ႏွင့္ ေဟာ္မုန္း
ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

အခ်စ္ေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းခံစားေနရသူမ်ား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ အျမဲတေစ ျမင္ေတြ႕

ေနရေသာအခါ ငယ္ငယ္တုန္းက နားေထာင္ဖူးေသာ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို သတိရမိသည္။

အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ဦးေႏွာက္မွ ထုတ္လႊတ္ေသာ ေဟာ္မုန္းတစ္မ်ဳိးေၾကာင့္ ထြက္ေပၚလာ

ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေဟာ္မုန္း၏ သက္ေရာက္မႈေၾကာင့္ အ႐ူးအမူးခ်စ္ၾကသည္။
ၿမီးေကာင္ေပါက္တို႔၏ အခ်စ္မ်ဳိးျဖစ္လိမ့္မည္။ ၎၏သက္တမ္းက ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ၾကာၿပီးမွ
ထိုေဟာ္မုန္းဓာတ္ အားနည္းေလ်ာ့က်သြားသည္ ဆို၏။ ဤသို႔ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ အမ်ားအျပား
ထုတ္လႊတ္ၿပီးေသာ္ ေနာက္တစ္ခါ အမ်ားအျပားထုတ္လႊတ္မႈ မရွိေတာ့ဟုလည္း သိရသည္။
6

ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ခါမွ် တစ္ဦးတစ္ေယာက္အေပၚ အ႐ူးအမူးခ်စ္ၿပီးေသာ္ တျခား

တစ္ေယာက္ေယာက္ကို သိပ္မခ်စ္ႏိုင္ေတာ့သလိုလို ခံစားမိရျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ မိမိကိုယ္၌က
အခ်စ္ႀကီးလွလို႔မဟုတ္၊ သစၥာႀကီးလွလို႔မဟုတ္။ တစ္ေယာက္ဆိုတစ္ေယာက္ ပိေတာက္ဆို
ပိေတာက္ သစၥာတရားႏွင့္ အခ်စ္စစ္အခ်စ္မွန္တို႔၏ ဂုဏ္ရည္မ်ားမွာ ထိုေဟာ္မုန္း၏ အက်ဳိးဆက္
သာ ျဖစ္သည္ဟုဆို၏။ ဤသတင္းေၾကာင့္ လူသားတို႔ အေလးအျမတ္ထားသည့္ တန္ဖိုး
တရားမ်ားမွာ ေသးသိမ္သြားသလို ျဖစ္သြားခဲ့သည္။

တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ေဟာ္မုန္းမ်ားက ေျခာက္မ်ဳိးေတာင္ ရွိေနသည္။

ပထမဆံုး Dopamine ဆိုသည့္ ေဟာ္မုန္းက ကိုကင္းသံုးသလို စြဲလမ္းေစသည့္ ေဟာ္မုန္းျဖစ္၏။
ခ်စ္သူကို တစ္ခါေတြ႕လိုက္လွ်င္ ကိုကင္းတစ္ခါ သံုးလိုက္ရသလို ထပ္ကာထပ္ကာ ေတြ႕ခ်င္
လာသည့္စိတ္ကို ထြက္ေပၚေစသည္။ သူလည္း ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာလွ်င္ ဆက္လက္ထုတ္လႊတ္မႈ
မရွိေတာ့ဟု ဆိုသည္။ “ျမင္ဖန္မ်ားေတာ့႐ိုး နမ္းဖန္မ်ားေတာ့ျပယ္” သဘာဝကို ျဖစ္ေပၚေစသည့္
အဓိက လက္သည္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ က်န္းမာေရးႏွင့္အညီ စားေသာက္ေနထိုင္၍ ဗီတာမင္ B6 ႏွင့္
မက္ဂနီစီယမ္ဓာတ္အျပည့္အဝ ရရွိလွ်င္ ထိုႏွစ္မ်ဳိးေပါင္း၍ ကိုယ္ခႏၶာမွ Dopamine
ထုတ္လႊတ္သည္ ဆို၏။
ေနာက္တစ္မ်ဳိးက အေခၚရခက္သည့္ Phenylethylamine ဆိုသည့္ ေဟာ္မုန္းျဖစ္၏။ သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏
ႏွလံုးတုန္ရင္ခုန္မႈကို ျဖစ္ေပၚေစသည့္ ေဟာ္မုန္းျဖစ္သည္။ ဦးေႏွာက္မွ ထြက္ေပၚလာသည္။ ၎ေၾကာင့္ ရင္ခုန္သံေတြျမန္လာ
သည္၊ အသက္႐ွဴသံေတြသြက္လာသည္။ လက္ဖဝါးတြင္ ေခၽြးေစးမ်ားျပန္ၿပီး ေသြးခုန္ႏႈန္းျမင့္လာၿပီးေနာက္ ပိုမိုေပ်ာ္ရႊင္လာေစ
သည္။ အၾကည့္ခ်င္းဆံုျခင္းေၾကာင့္လည္း ဦးေႏွာက္မွ ၎ေဟာ္မုန္းကို ထုတ္လႊတ္ႏိုင္သည္ဟု ဆို၏။ သည္ေတာ့
ရင္ခုန္ရင္အခ်စ္ပဲကြယ္ဆုိသည့္ သီခ်င္းေတာင္ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ႀကီးျဖစ္သာြ းသလို ခံစားရ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ရင္ခုန္သံမ်ားကို
ႀကိဳးကိုင္ေနသူမွာ သည္ေဟာ္မုန္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

တတိယလိုက္သည့္ ေဟာ္မုန္းက Adrenaline ဟုေခၚသည္။ သူက ပံုမွန္အားျဖင့္ ထိုးမယ္ႀကိတ္မယ္၊ ရန္ျဖစ္မယ္ဆိုသည့္

စိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚေစသည့္ ေဟာ္မုန္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ခ်စ္သူႏွင့္ေတာ့ ဤသို႔မဟုတ္။ ခ်စ္သူႏွင့္ရွိေနခ်ိန္တြင္ေတာ့
အျမဲသတိအေနထား ရွိေနေအာင္ လုပ္ေပးသည္။ စားေသာက္ဆုိင္တြင္ထိုင္ေနစဥ္ ခ်စ္သူက ေခါင္းမူးသလုိလိုပဲ
ဟု ေရရြတ္လိုက္လွ်င္ သံပုရာရည္မွာၿပီးသားျဖစ္ေနသည့္ ကိုကိုမမမ်ားသည္ Adrenaline အားေကာင္းသည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္
မည္။ သူကလည္း ႏွလံုးခုန္ျမန္ေစသည္။ ထို႔ျပင္ အစာေျခစနစ္ကို ေႏွးေကြးသြားေစသျဖင့္ ဆာေလာင္မႈပါေလ်ာ့က်ေစသည္။
ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ ခ်စ္ဖူးသူမ်ား သိပါလိမ့္မည္။ ႏွလံုးေရာဂါတစ္ခုခု ရွိသူမ်ားအေနျဖင့္ Adrenaline ေဟာ္မုန္း မ်ားလြန္းလ်င္
မေကာင္းဟု သိရသည္။ ႏွလံုးအခုန္ျမန္လြန္းၿပီး ရပ္သြားႏိုင္သည့္ အႏၲရာယ္ရွိပါသတဲ့။

7
စတုတၳက Endorphin အမည္ရသည့္ နာက်င္မႈခံစားရခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ကိုယ္ခႏၶာက ထုတ္လႊတ္သည့္
နာက်င္မႈေလ်ာ့ပါးေစသည့္ ေမာ္ဖိန္းဓာတ္တစ္မ်ဳိးျဖစ္ပါသည္။ ဟီး႐ိုးအင္းႏွင့္ ဘိန္းတို႔၏ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈကဲ့သို႔
သာမန္ထက္ပို၍ ပိုမိုေပ်ာ္ရႊင္ပီတိ ျဖစ္ေစသည္။ သူနဲ႔တူတူရွိေနရရင္ အလိုလိုေပ်ာ္ေနတယ္ဆိုသူမ်ားသည္ ဤေဟာ္
မုန္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ Endorphin နည္းပါးခဲ့လွ်င္ စိတ္က်မႈျဖစ္ရန္ ပိုမိုနီးစပ္သည္ ဆို၏။

Vasopressin ဟူသည့္ ေဟာ္မုန္းကေတာ့ တစ္လင္တစ္မယား၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္အေပၚမွာသာ စြဲလမ္းျခင္းမ်ဳိး

ကို ျဖစ္ေပၚေစသည္။ ဤသည္မွာလည္း မိမိတို႔၏ သစၥာရွိမႈအတြက္ ဂုဏ္ယူေနၾကရသူမ်ားအဖို႔ စိတ္ပ်က္စရာျဖစ္ပါသည္။
အလိုလိုထက
ြ ္ေပၚလာသည့္ ေဟာ္မုန္းကေစစားသျဖင့္ သစၥာရွိသူမ်ားျဖစ္ေနရျခင္းက လူ႔ဂုဏ္ရည္ကို ေသးသိမ္ေစသလို ျဖစ္ေန
သည္။ စိတ္ဝင္စားစရာအခ်က္အေနျဖင့္ Vasopressin သစၥာေဟာ္မုန္း အလံုအေလာက္ရရွိႏိုင္ရန္ အရက္ေသာက္သံုးျခင္း
ကို ေရွာင္ၾကဥ္သင့္ပါသတဲ့။ အယ္လ္ကိုေဟာသည္ Vasopressin ထုတ္လႊတ္ျခင္းအတြက္ အတားအဆီးျဖစ္သည္ ဆို၏။
ယစ္ထုတ္မ်ား အိမ္ေထာင္ဘက္အေပၚ သစၥာမရွိတတ္ဘူးလားဟု ခ်ိန္ထိုးၾကည့္မိသည္။ အတိအက်မဟုတ္သည့္တိုင္
လက္ၫႈိးထိုးစရာျဖစ္ရပ္မ်ားေတာ့ အမ်ားအျပားရွိေနပါသည္။ သည္ေဟာ္မုန္းေၾကာင့္ မိမိ၏သစၥာရွိမႈအေပၚတြင္ ႐ိုး႐ိုးသား
သား ျပန္လွန္ေမးခြန္းထုတ္စရာ ေပၚလာသည္။
 ေနာက္ဆံုးတစ္ခုက “အခ်စ္ေဟာ္မုန္း” ဟု အဓိကသတ္မွတ္ၾကသည့္ Oxytocin ျဖစ္ပါသည္။ ၎ကိုပင္ မိခင္ေမတၱာႏွင့္
ကေလးပုခက္လႊဲေစႏိုင္သည့္ ေဟာ္မုန္းဟုလည္း တင္စားေခၚၾကသည္။ ကေလးႏို႔တိုက္ ေကၽြးေနခ်ိန္တြင္ အဆိုပါေဟာ္မုန္းကို
ပမာဏအမ်ားအျပား ထုတ္လႊတ္ျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ခ်စ္သူႏွင့္ ေပြ႔ဖက္ၾကည္ႏူးသည့္ အခ်ိန္တြင္လည္း
ထုတ္လႊတ္သည္ ဆို၏။ ၎က ခ်ည္ေႏွာင္ ဆက္ႏြယ္ထားမႈကို ခံစားရေစႏိုင္ၿပီး ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းမ်ားကို ဖယ္ရွားေပးႏိုင္သည္။
ထို႔အျပင္ ယံုၾကည္မႈကိုလည္း ျဖစ္ေပၚေစသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ လူအမ်ားအျပားသည္ ခ်စ္တင္းေႏွာျခင္းမျပဳမီ ေပြ႕ဖက္
ပြတ္သပ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ဤ Oxytocin ေဟာ္မုန္းကို ေဆးပုလင္းႏွင့္ ထုတ္လုပ္ထားသည္ကိုပင္ ေတြ႕ရသည္။

ဤသို႔ အခ်စ္ႏွင့္ပတ္သက္ႏြယ္ေနသည့္ ေဟာ္မုန္းမ်ား အမွန္ပင္ရွိေနပါသည္။ အခ်စ္၏အက်ဳိးဆက္ အသည္းကြဲျခင္းကို

အခ်ိန္တိုအတြင္း မကုစားႏိုင္သည္ထားဦး ေလ်ာ့ပါးေျဖသာရန္မွာ အခ်စ္ႏွင့္ေဟာ္မုန္း ပတ္သက္မႈ၊ တစ္နည္း အခ်စ္ႏွင့္
ဇီဝေဗဒျဖစ္စဥ္ကို အၾကမ္းဖ်င္းမွ် နားလည္ထားလွ်င္ ေျဖသာရန္အကြက္တစ္ကြက္မွ် ရလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။
ဤေနရာတြင္ ေမးစရာတစ္ခ်က္ ရွိပါသည္။ ေဟာ္မုန္းႏွင့္အခ်စ္တြင္ မည္သည္က အေရွ႕လာပါသလဲ ဟူ၍ျဖစ္သည္။
ေဟာ္မုန္းေၾကာင့္ အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ခ်စ္ရတာလား၊ အခ်စ္စိတ္ေၾကာင့္ပဲ ထိုေဟာ္မုန္းေတြ ျဖစ္ေပၚလာရတာလား
စဥ္းစားၾကည့္ရန္လိုသည္။
8

အခ်စ္ေၾကာင့္ ထိုေဟာ္မုန္းေတြ ထြက္လာသည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ အေထြအထူးေျပာေနစရာ မရွိေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ သစၥာရွိလို႔သာ

Vasopressin ေဟာ္မုန္းထြက္လာတာပါ၊ ေဟာ္မုန္းေၾကာင့္ သစၥာရွိရတာမဟုတ္ဘူးဟူ၍ ရင္ေကာ့ေျပာႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္
ကံမေကာင္းသည္က ဤအခ်က္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဤသို႔ ရင္ေကာ့ႂကြားဝါႏိုင္ ေလာက္သည္အထိ မရွင္းလင္းပါ။
ေခ်ာ့ကလက္စားျခင္းေၾကာင့္ ထိုေဟာ္မုန္းမ်ား တုိးပြားႏိုင္သလို အဆီဓာတ္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေပၚေစႏိုင္သည္။ ဆိုလိုရင္းက
အခ်င္းခ်င္းျပန္လွန္ဆက္ႏြယ္ ေနၾကသည့္ ကိုင္းကၽြန္းမီွကၽြန္းကိုင္းမီွ သေဘာတရားမ်ားသာ ျဖစ္ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏
အျမင္အၾကား အာ႐ံုမ်ားမွတစ္ဆင့္ ခ်စ္သူကို စတင္ခံစားမည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အခ်ိန္ကိုက္ၿပီး ေဟာ္မုန္းဓာတ္မ်ားက
ထြက္ေပၚလာမည္။ ထို႔ေနာက္မွ ထိုေဟာ္မုန္းေၾကာင့္ပင္ ဆက္၍ ခ်စ္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏
သစၥာေမတၱာမ်ား၏ ႀကီးက်ယ္ေသာ တန္ဖိုးအားလံုးသည္ ေျမာင္းထဲမေရာက္သြားေသးသည့္တုင
ိ ္ ကိုးကြယ္စာဖြဲ႕စရာ
အဆင့္မွေတာ့ အမ်ားႀကီးေလ်ာ့ပါးသြားရသည္။ ဤနားလည္မႈက အသည္းကြဲျခင္းႏွင့္ အလြမ္းနာအတြက္ ေျဖစရာ
တစ္ခု ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

စိတ္ပညာအလိုအရ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ႏွစ္သက္ျခင္းရွိမရွိဆံုးျဖတ္ရန္မွာ စကၠန္႔ ၉ဝ မွ ၄ မိနစ္အတြင္းသာ ၾကာျမင့္သည္ဟု

သိရသည္။ ၅၅% သည္ ကိုယ္ဟန္သြင္ျပင္ အားျဖင့္၊ ၃၈% သည္ အသံေနအသံထား အနိမ့္အျမင့္ႏွင့္ ၇% က
ေျပာသည့္စကားမ်ားေၾကာင့္ ခ်စ္ႀကိဳက္မိျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေျပာေကာင္းျခင္းေၾကာင့္ ခ်စ္သာြ းရသည္
ဆိုသည္မွာ ရာႏႈန္းသိပ္မမ်ားလွပါ။ ဤသို႔ ျမင္ျမင္ျခင္းအခ်စ္တြင္ ႐ုပ္ရည္ကသာ အဓိကက်ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရေပသည္။
သည္ေတာ့ အခ်စ္ဆုိသည္မွာ သက္ရွိမ်ဳိးစိတ္မ်ားကို ရွင္သန္ေနေအာင္၊ တစ္နည္း ဆက္လက္မ်ဳိးပြားႏိုင္ေအာင္
ဦးေႏွာက္မွထုတ္လႊတ္သည့္ ဓာတုေဗဒမ်ားအားျဖင့္ သဘာဝတရားႀကီးက ေပးထားသည့္ လက္ေဆာင္သာ ျဖစ္သည္ဟု
ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ဤအရာကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က အခ်စ္ဟု ေခၚၾကသည္။ အခ်စ္ဟူ၍ ခံစားၾကသည္။
လူ႔စိတ္ခံစားမႈမ်ားအားလံုးသည္ လူသားမ်ဳိးႏြယ္ ဆက္လက္ရွင္သန္ရန္ႏွင့္ မ်ဳိးပြားႏိုင္ရန္ သဘာဝက ဖန္တီးေပးထားသည့္
လွပေသာနည္းလမ္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဦးေႏွာက္က ထုတ္လႊတ္သည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မတြန္းလွန္ႏိုင္သည့္ ဓာတုဓာတ္မ်ားက
ခ်စ္ကၽြမ္းဝင္မိဖို႔ ဖ်ားေယာင္းသည္။ မိမိခ်စ္သူကို ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္သည္ဟု ထင္မွတ္ေစသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ
သဘာဝတရားႀကီး၏ အခ်စ္ အစီအမံကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေသာ သားေကာင္မ်ားမွ်သာ ျဖစ္ေပသည္။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

9
 သူမကို ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္သည္
မိုးလိႈင္ည
10
သူမကို ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္သည္
မိုးလိႈင္ည

လူတုိ႔သည္ ဘုန္းတန္ခုိးႀကီး၏
အမ်က္ေဒါသႀကီး၏
အလုိရမၼက္ႀကီး၏
လက္ေလးဖက္၊ ေျခေလးဖက္၊
ဦးေခါင္းႏွစ္လုံး၊ လိင္အဂၤါႏွစ္ခုႏွင့္
ထုိသူတုိ႔သည္…
နတ္ျပည္သုိ႔တုိက္ခုိက္ရန္ ၾကံစည္ေနဘိ
ထုိသူတုိ႔အား နတ္လက္ႏွက္ႏွင့္

11
တိုက္ခုိက္ေခ်မႈန္းလုိက္ ျပန္ပါကလည္း
နတ္တို႔အား ယံုၾကည္ကုိးကြယ္သူ မဲ့ေခ်အံ့
ထုိေၾကာင့္လူတုိ႔အား
လက္ႏွစ္ဖက္၊ ေျခႏွစ္ဖက္၊
ဦးေခါင္းတစ္လုံး ထက္ျခမ္းဝက္၍
သူ၊ သူမခြဲျခမ္းေစဟု
ဇုနတ္မင္းၾကီးကဆုံးၿဖတ္ခဲ့သည္။
(ဂရိဒ႑ာရီ)

လူတုိ႔သည္ မိမိ၏ေပ်ာက္ေနေသာအျခမ္းကုိ ရွာေဖြရင္း…

သူဟူေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူမကုိရွာရင္း..

ဘုရားသခင္သည္
လူေယာက်္ားသည္ တစ္ဦးတည္း မေနေကာင္း
သူ၏အေထာက္အမကုိဖန္ဆင္းဦးမည္ဟု
 အၾကံရွိေတာ္မူေလသည္
ထုိေၾကာင့္ လူကုိႀကီးစြာေသာအိ္ပ္ျခင္းျဖင့္
အိပ္စက္ေစ၍
နံ႐ိုးတစ္ေခ်ာင္းအား ထုတ္ယူၿပီးလွ်င္
အသားတုိ႔ေစ့စပ္၍ လူမိန္းမအားျဖစ္ေပၚေစသည္…
ထုိေန႔သည္ ဆဌမေၿမာက္ေန႔ၿဖစ္သည္။
(ကမာၻဦးက်မ္း)

မိမိ၏နံ႐ိုးတစ္ေခ်ာင္းကုိ
မည္သုိ႔ေသာအရပ္မွာ ရွာေဖြရမွန္းမသိခဲ့
သူမ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာေန႔ရက္တုိ႔
အစဥ္အျမဲရရွိႏုိင္ပါ့မလား…
မိမိနံ႐ိုးအတြက္
ရင္မွနာက်င္ျခင္းတုိ႔သည္ ပုိမုိျမည္ဟီးႏုိင္ခဲ့ေပသည္။

ခ်စ္သား
12

ဤသူငယ္မအတြက္က်ေသာ
သင္၏မ်က္ရည္ျမစ္အသြယ္သြယ္သည္
သမုဒၵရာေလးစင္းထက္ ပုိမုိမ်ားျပားခဲ့ၿပီ
သံသရာအဖန္ဖန္က်င္လည္ျခင္း၌
နာက်င္ေမွာင္မုိက္ျခင္းအတိ ကိေလသာအေပၚ
သင္သည္စြဲလမ္းေလာင္ၿမိဳက္ဆဲလား…

မျဖစ္ျခင္းတရားဆီသုိ႔
ကၽြန္ေတာ္သူမႏွင့္အတူ သြားခြင့္ရခ်င္မိသည္…
သူမကုိကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သည္…
ထုိသုိ႔ေသာ ကိေလသာအားျဖစ္ေစေသာ
ထုိသူမကုိပဲ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ျမတ္ႏုိးမိဆဲ...။

မုိးလႈိင္ည
Analysis and Synthesis of Love
Han Thit Nyeim

13
 Analysis and Synthesis of Love
Han Thit Nyeim

Never think that your world of love really needs to hang around seriousness every
time. There’s a saying by Pedro Calderon de la Barca: ‘Love that is not madness is
not love.’ Indeed, we might need to fool around when we talk about love. Let’s
have a look how the professionals’ perspectives on Love, Madness and Wise.

It is impossible to love and be wise.

(Francis Bacon)
14

To be wise and love

Exceeds man’s might.
(William Shakespeare)

No man, at one time, can be wise and love.

(Robert Herrick)

There is no wisdom without love.

(N. Sri Ram)

Love is the reason for it all.

(Dorothy Fields)

There is always some madness in love. But there is also always some rea-
son in madness.
(Friedrich Nietzsche)
There are tons of riddles on the topic of love. Let’s take a look at some and start our brain storming.

Q: I am just two and two

I am warm, I am cold,
I am lawful, unlawful
A duty, a fault
I am often sold dear,
Good for nothing when bought;
An extraordinary boon,
and a matter of course,
and yielding with pleasure
When taken by force.
Who am I?
A: A kiss

Q: Why do men like love at first sight?

15
A: It saves them a lot of time.

Q: What is the Most Dangerous food to eat?

A: Wedding Cake

Q: If the dove is the bird of peace, what is the bird of true love?
A: The swallow.

Q: What's the difference between love, true love and showing off?
A: Spitting, swallowing and gargling.

Concerning with the sayings and proverb on love by different professionals, we might see as well that they
don’t really understand what love really is. First of all, let’s see how they relate the way we see with love. You
will also see how the assumptions of these sayings and proverbs sometimes concur but sometimes contradict
on another.
 Eyes are the ambassador of love.
(Anonymous)

Love is not blind, it’s merely doesn’t seen.

(Anonymous)

"Love is not blind; that is the last thing that it is. Love is bound; and the more it is bound the less it is
blind."
(G.K. Chesterton)

Love is not blind - it sees more, not less. But because it sees more, it is willing to see less.
(Rabbi Julius Gordon)

Love is the companion of blindness.

(Arabic Proverb)
16

Love is one eyed, but hatred is blind.

(Anonymous)

Love looks not with the eyes, but with the mind.
(William Shakespeare)

After tasting the madness of love from the linguistic point of view, let’s move our love to the numerological
topics. There’s a famous riddle that only the Romans can understand. That is:

O after 50, 5 Before E

What can this be?

In Roman numerals, L stands for 50 and V stands for 5. Accordingly, the answer of the riddle is ‘LOVE’.
In Western numerology, L = 3, O = 6, V = 4, E = 5, the total is 18, and when we add 1 and 8 again, the final
result is 9. The planet Venus is the symbol for the Love, and the number derived from the word VENUS is 4 +
5 + 5 + 3 + 1 = 18 = 1 + 8 = 9.

In numerology, mathematics, sacred world, number 9 is assumed as the number of strange properties. It is
said to be the number of the patience, the meditation, and the harmony, it represents the inspiration and the
perfection of the ideas.

I also want to highlight that there is also a symmetrical property of the word ‘LOVE’. In English alphabet, there
are 26 letters, and you will see that ‘L’ is the 12th letter. And ‘O’ is also the 12th letter if you count backward
from the letter ‘Z’. Likewise, ‘V’ is the 5th letter from the last alphabet and ‘E’ is also the 5th letter from the
first character. That is how the word ‘LOVE’ stays systematically and symmetrically among other characters.

After having some mind-boggling, let's chew some food for thoughts about love, marriage, and life especially
from the gender perspective.

17
Happiness
To be happy with a man, you must understand him a lot and love him a little.
To be happy with a woman, you must love her a lot and not try to understand her at all.

Venus and Mars

An English professor wrote the words, 'Woman without her man is nothing.' on the blackboard and
directed the students to punctuate it correctly.

The men wrote: 'Woman, without her man, is nothing.'

The women wrote: 'Woman! Without her, man is nothing.'

Propensity to Change
A woman marries a man expecting him to change, but he doesn't.
A man marries a woman expecting that she won't change, and she does!
 His & Her Future
A woman worries about the future until she gets a husband.
A man never worries about the future until he gets a wife.

Communication
When two men are talking to each other, they are talking about themselves.
When two women are talking to each other, they are talking about a third one.

Relaxation
After God created Earth, he relaxed.
After God created Man, they relaxed.
But after God created Woman, no one has ever had a chance to relax.

Now let’s love linguistically and the acronyms of the word ‘LOVE’ are shared.
18

LOVE:
L = Land of sorrow
O = Ocean of tears
V = Valley of death
E = End of life

LOVE = Legs Open Very Easy

LOVE = Let Our Values Endure
LOVE = Let Our Violence End
LOVE = Let Our Voices Echo
LOVE = Living On Various Emotions
LOVE = Loss Of Valuable Energy
LOVE = Loyalty On Virginity Ends
LOVE = Lust Over Vigorous Erection
Now, let’s have a look on some funny anecdotes on love.

The only time a woman really succeeds in changing a male is when he’s a baby. (Jacob Braude)

A kiss is of no use to one, yet absolute bliss to two. The small boy gets it for nothing, the young man
has to lie for it, and the old man has to buy it. It is the baby’s right, the lover’s privilege, and the
hypocrite’s mask. To a young girl, it is faith, to a married woman, it is hope, and to an old maid, it is
charity. (Bob Philips)

A man in love is incomplete until he has married. Then he’s finished. (Zsa Zsa Gabor)

The following two letters contain the same exact words. But the difference is on little punctuation.
Which letter would you rather receive?

Dear John:

19
I want a man who knows what love is all about. You are generous, kind, thoughtful. People
who are not like you admit to being useless and inferior. You have ruined me for other men.
I yearn for you. I have no feelings whatsoever when we're apart. I can be forever happy -
will you let me be yours?
Gloria

Dear John:
I want a man who knows what love is. All about you are generous, kind, thoughtful people,
who are not like you. Admit to being useless and inferior. You have ruined me. For other
men, I yearn. For you, I have no feelings whatsoever. When we're apart, I can be forever
happy. Will you let me be?
Yours,
Gloria
 A man was wandering around in a field, thinking about how good his wife had been to him and how
fortunate he was to have her.
He asked God, "Why did you make her so kind-hearted?"
The Lord responded, "So you could love her, my son."
"Why did you make her so good-looking?"
"So you could love her, my son."
"Why did you make her such a good cook?"
"So you could love her, my son."
The man thought about this. Then he said, "I don't mean to seem ungrateful or anything, but ... why
did you make her so stupid?"
"So she could love you, my son."

According to the saying of Anon: it's love, that makes the world goes round. That may be the one and only
reason that Mathematicians fail to find the solution for love:

Source: http://www.bestiphonewallpapers.com/wallpaper/XKCD-Love-Formula/
20

Nevertheless, as Henry David Thoreau said, there is no remedy for love but to love more.

For those who love and who are loved,

Han Thit Nyeim
ခ်စ္သူသို႔
ခိုင္စိုးလင္း

21
 ခ်စ္သူသို႔
ခိုင္စိုးလင္း

လွည့္စားရက္တယ္လို႔ မေျပာရက္ပါဘူး ေကာင္မေလးရယ္။ မင္းလုပ္သမွ်ကို ေက်နပ္တတ္ခဲ့

တဲ့ေကာင္ပါ။ မိုးေတြသည္းႀကီးမဲႀကီး ရြာတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းဘဝထဲကို ငါခဏတာ ဝင္ေရာက္ခြင့္
ရခဲ့တာကိုပဲ ေပ်ာ္စရာသုခလို႔ အျမတ္တႏိုးရွိခဲ့တာပါ။ ငါ့ဘဝထဲလာဖို႔ မင္းကို မဖိတ္ေခၚတတ္ခဲ့
ဘူး။ ငါဆိုတာ ဘဝမဲ့ေနတဲ့လူပါ။ တံခါးေတြ အလံုပိတ္ထားတဲ့ အခန္းေလး တစ္ခုမွာ
ငါေနသားက်ခဲ့သမွ် မင္းဖြင့္ေပးတဲ့ ျပတင္းတစ္ျခမ္းကေန ခုန္ဆင္းျပီး အလင္းေရာင္ကို တကယ္ရွိ
သေယာင္ထင္လို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရွာခဲ့တာ။ အျမဲတမ္း ေမွာင္မိုက္ခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို သစၥာမဲ့စြာ
စြန္႔ခြာဖို႔ထိ ငါႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ တစ္သက္လံုး အေဖာ္လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ အတၱေတြမာနေတြကို
ခဝါခ်ဖို႔ထိ ငါ႐ူးမိုက္ခဲ့တယ္။ ငါအျမဲ ခင္တြယ္တတ္ခဲ့တဲ့ ဆိုးသြမ္းျခင္းကို လမ္းစတံုးပစ္ဖို႔ထိ ငါ
22

သံေယာဇဥ္မဲ့ခဲ့တယ္။ ငါဟာ သတိၱမရွိတဲ့ လူယုတ္မာပါ။ ငါဟာ မင္းအျမင္မွာ ဘယ္လို

ရွိေလမလဲလို႔ အျမဲစိတ္ဝင္စားခဲ့တယ္။ မင္းက ငါ့ကို ျမင္ေတာင္မျမင္ခဲ့သေယာင္ ေရွာင္လႊဲ
လိုက္ေတာ့မွ အိမ္မက္လွလွက လန္႔ႏိုးသြားရသလိုပါပဲ။ မင္းအၾကည့္တစ္ခ်က္နဲ႕ ဖန္ဆင္းခဲ့တဲ့
ငါ့အိမ္မက္ေတြ ခဏတာ အသက္ဝင္ခဲ့တယ္။ ခဏေလး။ တကယ္ကို ခဏေလးပါပဲ။ မင္းသတိ
မထားမိဘဲ နင္းျဖတ္သြားခဲ့တဲ့ ငါ့အယူအဆေတြ၊ မင္းမသိမသာ ဝင္တိုက္သြားတဲ့ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ငါ့စိတ္
ကူးေတြ ၿပိဳလဲလို႔။ ေျမျပင္မွာ ပံုက်သြားရင္ေတာင္ ငါခဏျဖစ္ျဖစ္ ေမွးစက္ခြင့္ ရလိုက္မွာပါ။
အခုေတာ့ ဆြဲအားမရွိတဲ့ ေလဟာနယ္မွာ လြင့္ခ်င္တိုင္းလြင့္လို႔။ အဟား။ မင္းအျပံဳးေတြက
ငါ့ကို ျပံဳးတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့ပါလား။ အသက္ဝင္လိုက္တာလုိ႔ ငါထင္ဖူးတဲ့ မင္းရဲ႕ဟန္ေဆာင္
အျပံဳးေတြကို ငါအခုထိ မက္ေမာေနဆဲပါ။ ဂီတဆိုတာ မင္းသီခ်င္းဆိုမွ ငါခံစားတတ္ရတယ္။
အလွအပဆိုတာ မင္းႏႈတ္ခမ္းစူမွ ငါေတြြ႕ဖူးရတယ္။ ေကာင္မေလးရယ္။

မနက္အိပ္ရာကႏိုးလာတိုင္းမွာ မင္းရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ငါတက္ႂကြခဲ့တယ္။ မင္းဟာ ငါရဲ႕သံစံု

ဂီတပါတဲ့ ႏႈိးစက္ပါပဲ။ ညညအိပ္ရာေပၚမွာ လဲမိတိုင္း အိပ္မက္ထဲ မင္းရွိတယ္ဆိုၿပီး ငါအလွ်င္လို
တတ္ခဲ့တယ္။ မင္းဟာငါရဲ႕ စေတာ္ဘယ္ရီနံ႔သင္းတဲ့ အိပ္ေမြ႕ပါ။ အအိပ္ခက္တဲ့ ညေတြဆို
မင္းေျပာတတ္တဲ့ စကားေတြက နားထဲမွာ အၿငိမ့္ေညာင္းဆံုး စီးဆင္းၿပီး အထီးက်န္မႈကို ေမ့ထား
နိုင္ခဲ့တယ္။ မင္းဟာ ခ်ိဳျမျမ ၀ုိင္တစ္ခြက္လိုပါပဲလား။ ဝင္သက္ထြက္သက္တိုင္းမွာ မင္းမ်က္ေတာင္ေလး ခတ္လိုက္တာေတြ၊
မင္းႏွတ္ခမ္းေလး မပြင့္တပြင့္ဟသြားတာေတြ၊ မင္းဆံပင္ေလး သပ္လိုက္တာေတြကို သမာဓိတရားလို ငါက်င့္တတ္ခဲ့တယ္။
ခဏေလး၊ တကယ္ကို ခဏေလးပါလားကြယ္။ ဘာမွမၾကာလိုက္ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့တဲ့ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ ငါ့ေရွ႕မွာ
သေရာ္ေတာ္ေတာ္ ျဖတ္ေျပးသြားၾကေလရဲ႕။ ငါ့ရင္ထဲက ရွိစုမဲ့စု သံေယာဇဥ္ လက္က်န္ေလးေတြကိုလည္း ငါမသိဘဲ ဖြက္ယူ
သြားၾကေလရဲ႕။

မင္းေတာ္ပါတယ္ ေကာင္မေလးရယ္။ မင္းကအျမဲတမ္း ထိပ္ဆံုးေရာက္ေနတဲ့လူပါ။ ငါလွမ္းၾကည့္ဖို႔ မဝံ့ရဲတဲ့ေနရာမွာ

မင္းအလွဆံုးျပံဳးေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္လွလဲဆိုရင္ မင္းနဲ႔ အေဝးဆံုးမွာ ရွိတဲ့ငါေတာင္ မင္းအျပံဳးရဲ႕ ေတာက္ပမွႈကို
တေမ့တေမာေငးမိရတာပါပဲ။ မင္းဂါဝန္ေလး ေလမွာလြင့္ေနတာက ငါ့အတြက္ ကဗ်ာေတြျဖစ္ခဲ့ရဲ႕။ မင္းဖိနပ္ေလး
တေဒါက္ေဒါက္ ေလွ်ာက္သံက ငါ့ႏွလံုးသားရဲ႕ သံပတ္ပါပဲ။ မ႐ူးစမ္းပါနဲ႔လို႔ တားေနတဲ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြက
ငါ့အတြက္ ေလွာင္ရယ္စရာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ငါဟာ မင္းနဲ႔ေေတြ႕မွ သြက္သြက္ခါ႐ူးေနရာကေန ျပန္သတိရလာတဲ့ သူဆိုတာ
သိမွမသိၾကပဲ။

ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္တိုင္း ငါ့ႏွလံုးေသြးေတြ စိမ့္ထြက္လာၾကတယ္။ ငါ့ရင္ဝကို မင္းေဆာင့္မကန္ခဲ့ပါဘဲ အထဲမွာရွိတဲ့ ႏွလံုးသားက

ဘာလို႔အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ကြဲအက္ၿပီး ေသြးေတြက ဒလေဟာ ယိုဆင္းလာရတာလဲ။ အသက္႐ွဴမဝဘူး ေကာင္မေလးရယ္။

23
မင္းကိုယ္သင္းနံ႔ေေလး၊ မင္းဆံပင္က ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္နံ႔ေလးကို မရတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားၿပီလဲ။ ငါ အခု႐ွဴသြင္းေနရတာ
ဖုန္ေတြခ်ည္းပဲ။ ေရငတ္လိုက္တာ။ ေရေသာက္လိုက္ရင္ မင္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနေနတဲ့ ငါ့ႏွလံုးသားအကြဲထဲ ေရေတြ
ဝင္သြားမွာ ေၾကာက္ၿပီး မေသာက္ရက္ဘူး။ မင္းအထဲမွာ ရွိေနပါေသးရဲ႕ေနာ္။ ရွိတယ္မလားဟင္။ မင္းရယ္သံက လြင္လြင္ေလး
လိမ့္တက္လာေတာ့ မင္းရယ္သံရဲ႕ အၾကည္ဓာတ္ကို မခံႏိုင္တဲ့ ငါ့ရင္ဘတ္က လိႈက္ေမာၿပီး ေခ်ာင္းဆိုးျပန္တယ္၊
ငံက်ိက်ိအရသာက ခံတြင္းထဲမွာ အခံရခက္လိုက္တာ။ မင္းေဆာ့ေနတာလား ေကာင္မေလးရယ္။

မိုးေတြ ရြာျပန္ၿပီ ေကာင္မေလးရယ္။ အျပင္မွာ လွမ္းထားတဲ့ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါကို သြား႐ုတ္ဖို႔ လက္အလွမ္းမွာ ေအးစက္စက္

မိုးေရေတြက ငါ့မ်က္ႏွာကို လွမ္းပက္ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ သတိရလိုက္တာကြာ။ ဂါဝန္အျပာႏုေရာင္နဲ႔ မ်က္လံုးျပာျပာေလးေတြနဲ႔
ျပာလဲ့လဲ့ ဆံႏြယ္ေတြၾကားမွာ အျပာေရာင္ႏွင္းဆီ သံုးပြင့္ကို ရစ္ပတ္ပန္ထားခဲ့တယ္။ လွရက္လိုက္တာ။ မင္းအျပံဳးေလးက
လည္း ျပာလဲ့လဲ့ပဲ။ မင္းကိုင္ထားတဲ့ ေခါက္ထီး အျပာေရာင္က ေရေတြြတစက္စက္က်ေနတယ္။ လက္တစ္ဖက္က
ငါ့ျပတင္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ လ်က္သားေလး။ မိုးအရမ္းသည္းေနလို႔ ခဏေလာက္ ဝင္ပါရေစတဲ့။ ငါ့မ်က္လံုးေတြ ျပာေဝ
ေနၿပီထင္ပါရဲ႕။ အျပာႏုေရာင္ မ်က္နွာသုတ္ပုဝါကိုမွ ေရြးဝယ္သံုးျဖစ္ခဲ့တာ ငါ့ကိုယ္ငါ အျပစ္တစ္ခုလို မယူဆေတာ့ပါဘူး။
တံခါးကို မင္းမ်ားျပန္လာရင္ တြန္းဖြင့္လို႔ ရေအာင္ ဂ်က္မခ်ဘဲ ထားခဲ့မိတယ္။ ေလကေအးလိုက္တာ ေကာင္မေလးရယ္။
ေဆာင္းရာသီ အတိုင္းပဲ။ ေရခဲေရေတြမ်ား ေလထဲမွာ ေရာပါလာသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။
 မင္းလက္တစ္ဖက္အမွတ္နဲ႔ ငါဆုပ္ကိုင္လိုက္မိတာက ေအးစက္စက္ မိုးတိမ္ေတြရယ္။ တကယ္ မင္းလက္ ကေလးေတြ
လိုပဲ ျဖဴလႊလႊေလး။ လက္ထဲမွာ အေငြ႕လို ေပ်ာ္ေပ်ာက္သြားေတာ့မွ မင္းဆံပင္ေတြ မဟုတ္မွန္း သိလိုက္ရတဲ့ သက္တန္႔ရယ္။
မင္းမ်က္ဝန္းေတြ အမွတ္နဲ႔ အေမာတေကာေငးလိုက္ရတဲ့ ၾကယ္ေလးေတြရယ္။ မင္းပါးျပင္လို႔ ထင္ၿပီး နမ္း႐ိႈက္ဖို႔ ႀကိဳးစားမိတဲ့
လဝန္းရယ္။ မင္းကိုယ္ေငြ႕ ေအာက္ေမ့ၿပီး ေပ်ာ္ေမြ႕စြာ ျခံဳလိုက္မိတဲ့ ေႏြဦးရာသီရယ္။ တကယ္ထားရစ္ခဲ့မွာလား ေကာင္
မေလးရယ္။ ဇန္နဝါရီမွာ ပစ္လိုက္တဲ့ မိုးႀကိဳးေၾကာင့္ မင္းလန္႔သြားမွာ စိုးရိမ္လိုက္ရတာ။ မင္းမလိုအပ္မွန္းသိလ်က္နဲ႔ ခၽြတ္ေပး
မိခဲ့တဲ့ ငါ့ရဲ႕တစ္ထည္တည္းေသာ အေႏြးထည္ေလးက ေလနဲ႔အတူ တလြင့လ
္ ြင့္ ပါသြားတယ္။ မင္းမတြယ္တာမွန္း သိရက္နဲ႔
ဖက္ထားေပးခဲ့တဲ့ ငါ့လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ေသြးမေလွ်ာက္ေတာ့ဘဲ ေပ်ာ့တြဲက်ေနတယ္။ ဆည္းလည္းေလးေတြ လႈတ္ခတ္
သြားၾကေလရဲ႕။ မင္းရယ္လိုက္တာလားဟင္။ ငါ့ေရွ႕မွာ မင္းအဆြဲက်င့္ခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္က မၿပီးျပတ္ဘဲ ျခကိုက္ ခံေနရၿပီ။
သိမ္းထားအံုးမွပါေလ။ မင္းရဲ႕ အမွတ္တရ အားလံုးကို သိမ္းဆည္းဦးမွပါ။

ထရပ္ဖို႔ အားတင္းရင္းက ျပန္ျပန္လဲက်တာ နာလန္ကိုမထူေတာ့ပါလား ေကာင္မေလးရယ္။ ငါ့ခြန္အားေတြပါ မင္းအၿပီးပိုင္

ဆြဲႏႈတ္ထားသြားတာလား။ ရင္ဘတ္ကို ဖိလိုက္တိုင္း စည္းခ်က္မညီ လႈပ္ခတ္မႈကို ခံစားရေသးတာနဲ႔ အမွ် မင္းငါ့နွလံုးသားထဲ
ရွိေနေသးတယ္လို႔ ယံုၾကည္ေပ်ာ္ေမြ႔ရတယ္။ မင္းမရွိေတာ့ဘူး အမွတ္နဲ႔ မင္းေနရာကို အလစ္သုတ္ဖို႔ ဝင္ေခ်ာင္းေနၾကတဲ့
ငါ့မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေမာင္းထုတ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ငါဟာေပ်ာက္သြားခဲ့ပါေပါ့လား။
မင္းစားလိုက္တဲ့ ေဝဖာမုန္႔ တစ္ခ်ပ္ကို ငါအားက်မိတယ္။ မင္းႀကိဳက္တတ္တဲ့ သီးစံုကုလားဟင္းတစ္ခြက္ကို မနာလိုျဖစ္ရတယ္။
24

ငါဟာမင္းအတြက္ တစ္႐ွဴးေပပါ တစ္ရြက္ေလာက္ပဲ အသံုးတည့္ရင္ ငါေက်နပ္ပါရဲ႕။ ခ်မ္းလိုက္တာ ေကာင္မေလးရယ္။

အခုအခ်ိန္မွာ မင္းအျပံဳးတစ္ပြင့္ကုိ ရဖို႔ ေရခဲျပင္ထဲ ျဖတ္ၿပီးလာရမယ္ဆိုလည္း ငါလာခဲ့ပါမယ္။ မင္းဘယ္မွာလဲ။ ငါ့ကို
ထားသြားၿပီး ဘယ္ေရာက္ ေနတာလဲ။ လိုက္ရွာခြင့္ေလးေတာ့ ေပးမယ္မဟုတ္လား။ ေလကျပင္းလိုက္တာ။ ငါေစ့ထားခဲ့တဲ့
တံခါးက ႐ုတ္တရက္ ပြင့္သာြ းေတာ့ ဒလေဟာဝင္လာတဲ့ ေလေတြထဲမွာ မင္းမ်ား ဖြင့္လိုက္တာလား ဆိုတဲ့ အေတြးေလးက
လြင့္ေမ်ာသြားတယ္။ ေျခေထာက္ေတြ မညီညာတဲ့ ငါ့စာေရးစားပြဲက ၿပိဳလဲသြားတယ္။ စာရြက္အပိုင္းအစေတြက တလွပ္လွပ္နဲ႔
တြယ္ရာမဲ့ ဖြာရာႀကဲလို႔။

ခိုင္စိုးလင္း
ေရးလက္စ ပန္းခ်ီကား
ေက်ာ္ညိဳေသြး

25
 ေရးလက္စ ပန္းခ်ီကား
ေက်ာ္ညိဳေသြး

အခ်စ္ဆိုတာ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာသာၾကည့္ဖူးၿပီး
ကိုယ္တိုင္မျဖစ္ဖူးတဲ့ ကင္ဆာ။
အခ်စ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ဆြဲခြင့္မရတဲ့ ပန္းခ်ီကား။
အခ်စ္ဆိုတာ ဗဟိုဘဏ္က အေထြေထြဝန္ထမ္းကေလး။
ဒါဏ္ရာရ ကစားသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပြဲၾကည့္စင္ထက္က
အားမလိုအားမရမႈ။
26

စက္ဘီးစီးသြားတုန္းက ရခဲ့ဖူးတဲ့ ညေမႊးပန္းရနံ႔

အခ်စ္ဆိုတာ...တျခားအဓိပၸာယ္မ်ားစြာရွိၾကဦးမလား။

တစ္ျခမ္းက တစ္ျခမ္းကို လိုက္လိုက္ရွာ။

ဆက္စပ္အေျဖရွာၾကရမယ့္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ နဖူးစာ။
အခ်စ္ဆိုတာ...
ကြဲလြဲခ်က္ေတြေၾကာင့္...
20 pcs စီးကရက္ဗူးထဲက အလိပ္ေတြလိုေတာ႔ ...မျဖစ္ခဲ႔ဘူး။

ေက်ာ္ညိဳေသြး
 27
ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕သီ လကၤာစီသမွ်
ဟယ္ရီလြင္
 ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕သီ လကၤာစီသမွ်
ဟယ္ရီလြင္

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တိုင္းျပည္မွာ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကဗ်ာလကၤာသီဖြဲ႕ခဲ့တာက ပုဂံေခတ္

ကတည္းကပဲ ထင္ပါရဲ႕... အေစာဆံုးလကၤာလုိ႔ ဆိုၾကတဲ့ ပုပၸါးေတာင္ဖဲြ႕ လကၤာေလးကို
ၾကည့္ေလ...။

သိုးကေလး (သိုးကေလ)
ပုပၸါးနတ္ေတာင္၊ အေခါင္ျမင့္ဖ်ား၊
စံုေတာျပား၌၊ နံ႔ရွားႀကိဳင္လြင့္၊
28

ခါတန္ပြင့္သည္၊ ေ႐ႊႏွင့္ယိုးမွား ပန္းစကား။

သိုးကေလး (သိုးကေလ)
စကားပြင့္ႏင
ွ ့္၊ ႏိႈင္းတင့္ႏိုးသည့္၊
ရဲမ်ိဳးသမီး၊ ေမာင္ႀကီးႏွမ၊
ညက္လွျပာစင္၊ မယ့္သည္ပင္သည္ ခရီးသား။ (တခ်ိဳ႕က မယ့္သခင္သည္ လို႔ေရးတာေတြ႕ဖူး
ပါတယ္။)

သိုးကေလး (သိုးကေလ)
ၿမိတ္လြတ္စုလည္း၊ ငယ္ကတည္းက၊ (အငယ္တည္းက လို႔လည္း ေရးတာေတြ႔ဖူးပါတယ္)
ကြၽမ္းဝင္ၾကသည္၊ ေမြးဖတူရင္း၊
မ်ိဳးသည္မင္းႏွင့္၊ ခ်စ္ျခင္းစု႐ံုး၊
သက္ထက္ဆံုးသည္၊ ႏွလံုးမျခား ေစာင့္တရား။
ေဆြမိမင္း (တခ်ိဳ႕ စာအုပ္ေတြမွာ 'ေမြးမိခင္'၊ 'ေဆြမိခင္' လို႔လည္း ေရးၾကပါတယ္)
မ်က္သုတ္နီလြင္၊ ရတည္းဖ်င္ႏွင့္၊
က်ိဳင္းစင္ျမဝါ၊ မတ္ႀကီးလ်ာကို၊
မယ္သာႀကိဳက္မိ တုမရွိ။

အစခ်ီ အာလုပ္ပိုဒ္မွာ တခ်ိဳ႕က 'သိုးကေလး' လို႔ေရးၿပီး တခ်ိဳ႕က 'သိုးကေလ' လို႔ေရးတာေတြ႔ပါတယ္။ ေရွးအခါက ဦးထုပ္ကို
'သိုး' လို႔ေခၚသတဲ့ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဦးထုပ္ေဆာင္းေလ့ရွိတဲ့ အဂၤလိပ္ေတြကို သိုးေဆာင္း လုိ႔ေခၚတာပါ။ ပုပၸါးေတာင္ကို
ခပ္လွမ္းလွမ္းကၾကည့္ရင္ ဦးထုပ္ေဆာင္းထားတာနဲ႔တူလို႔ သိုးကေလးလို႔ အာလုပ္ျပဳထားတာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။
ပုပၸါးေတာင္ႀကီးကို တုိင္တည္ရင္း ခရီးသြားေနတဲ့ အမတ္ေလာင္းငယ္ခ်စ္ကို တမ္းတထားတဲ့ အဖဲြ႕ေလးေပါ့။ ေရးသူကေတာ့
အမည္မသိေရွးစာဆိုေပါ့ဗ်ာ…

ပုဂေ
ံ ခတ္က သာမန္အရပ္သူကေလးက လြမ္းသလုိ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာလည္း ကဗ်ာလကၤာေတြ သီဖဲြ႕ရင္း လူတန္းစား မေရြး
အခ်စ္ကို ခံစားခဲ့ၾကတာပါပဲ... ဧကရာဇ္ဘုရင္ေတြ၊ မွဴးႀကီးမတ္ရာ အရာရွိအရာခံေတြကစလို႕ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း
စစ္သူႀကီးေတြေရာ၊ မင္းသမီးေတြ၊ မိဖုရားေတြေရာ၊ မွဴးမတ္ကေတာ္ေတြေရာ၊ သာမန္အရပ္သူ အရပ္သားေတြေရာ အခ်စ္နဲ႔
ပတ္သက္ရင္ ကိုယ္ခံစားမိသလုိ ကဗ်ာလကၤာေတြ သီဖဲြ႕ခဲ့ၾကတာဟာ ဒီေန႔အထိပဲလို႔ ေျပာရမွာပါပဲဗ်ာ။ အဲ…
ရဟန္းေတာ္ေတြေတာင္ ပါလုိက္ေသးတယ္။ သူတို႔လည္း ပုထုဇဥ္ ရဟန္းပ်ိဳဘဝမွာမို႔ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ပုလဲတစ္တန္႔၊ သႏၲာတစ္တန္႔

29
ေရးနည္းနဲ႔ ရွင္မဟာရ႒သာရ က…

ျမတ္မ်ိဳးျမင့္မွန္၊ ၾကင္ေပတန္္၍၊
႐ြယ္ရန္ရည္ရင့္၊ ဆင္တိုင္းတင့္သား၊
နတ္ႏွင့္ႏႈန္းႏွန္း၊ ဝင္းၿငိမ့္႐ႊန္း၍၊
လွလြန္းလြန္လွည့္၊ ငါးၾကန္ျပည့္ကို၊
ေဖ်ာ္ျဖည့္ေျဖေဖ်ာက္၊ ႀကိမ္ႀကိမ္ေလွ်ာက္လည္း၊
ျပစ္ေပ်ာက္ပ်ိဳ႕ပ်ိဳ႕၊ ျဖဴၿမိတ္စို႔ႏွင့္၊
သူသို႔ေသြသည္၊ ဟုတ္မည္မွန္ဘြယ္၊
ဝမ္းဝယ္ဝိုးဝါး၊ စိတ္လြင့္ပါး၍၊
ႀကိဳးၾကားႀကံကာ၊ ဂိမွာသန္ေဆာင္း၊
ေခ်ာင္းေခ်ာင္းခခ၊ ကာလရွည္ဖင့္
ၿမိဳးျမတ္ျမင့္သည္၊ လြမ္းလင့္လြန္လွည့္ ေလလိမ့္ေလာ။ ။

ဆုိၿပီး ေရးသြားတယ္ မဟုတ္လား... ဒါကေတာ့ လကၤာေတြရဲ႕ အထြတ္အထိပ္ျဖစ္တဲ့ အင္းဝေခတ္ေပါ့ဗ်ာ။

 ရတုဘုရင္ နတ္သွ်င္ေနာင္က သူ႔ရဲ႕သည္းဦးသခင္ ရာဇဓာတုကလ်ာထိပ္ထားကို “တင့္လွေပဟန္၊ ဘက္မရန္တည့္၊
ေျခာက္တန္နတ္ရြာ၊ ဘံုကလာသို႔ ...” ဆုိၿပီး ေတာင္ငူေခတ္မွာ ပိုဒ္စံုရတု ဖဲြ႔သြားသလုိ ကုန္းေဘာင္ေခတ္မွာလည္း
အေနာက္နန္းမေတာ္ မျမကေလးကလည္း သူ႔ေမာင္ေတာ္ ပုဂံမင္းကို ေမွ်ာ္ရတဲ့အခါ ...

ေနမွိန္မွိန္၊
ဆင္ေဗာင္းေတာ္ ေ႐ႊပုသိမႏ
္ ွင့္၊
လာခ်ိန္တန္ေတာ့။
ထပ္ထပ္ကယ္ေမွ်ာ္၊
ျပႆာဒ္ေဆာင္ဘံုေပၚက၊
အႀကိဳေတာ္ သည္မယ္ေထာက္ရတယ္၊
ကိုးေခါက္ျပန္ေပါ့။ ။ ... ဆုိၿပီး ႏွစ္ဆစ္သျဖန္ေလးနဲ႔ တမ်ိဳး၊

ၾကာျခည္ရန္၊
နာရီျပန္ ဗဟိုၿငိတ္ပါေပါ့၊
ေမွးမွိတ္လို႔ စက္ပါေသာ္၊
ေရးမွ်မေပ်ာ္။
30

လာႏိုးရယ္ေမွ်ာ္၊
ၾကာေမာ္ျမင့္ ေဆာင္ထီး။
ေ႐ႊေဘာေတာ္ တဉာဏ္ေပြလို႔၊
မလာေန တာေရွလွတာေၾကာင့္၊
ေတြးရခက္ႀကီး။ ။ ... ရယ္လို႔ ႀတိခ်ိဳးေလးနဲ႔ တဖံု အမ်ိဳးမ်ိဳး လြမ္းရရွာပါတယ္။

အဲ ... စာဆုိေတာ္ အေမရဲ႕ ေျခရာကို တထပ္တည္းနင္းႏိုင္တဲ့ သမီးေတာ္ လိႈင္ထိပ္ေခါင္တင္ မင္းသမီးကလည္း ...

ကုမၼာရီ ႐ြယ္ဓေလ့ေပမုိ႔၊
ငယ္ကေလ့ ေဂါရီ၊
ဘယ္အေတြ႕ ေလာကီကို၊
ေဇာမသီခင္က၊
စပယ္ခက္ စံုႏွစ္ပင္မွာ၊
မငံုခင္ တုန္းကအစ။
ပန္းဒြါရ ဆင့္စီ၊
မပြင့္မွီ အခါက၊
က်င့္ဝသီ စာဂႏွင့္၊
ခါပထမ အ႐ြယ္၊
ငယ္သြားေတြ ေႂကြမလဲခင္က၊
ေမအျမဲ ခ်စ္ဖို႔ၾကံ႐ြယ္။
ကေလးစိတ္ဓါတ္မပ်ယ္၊
ခပ္ငယ္ငယ္ စာမတတ္ခင္က၊
ကညာနတ္ ေကာင္းမႈေပြလီ၊
ေတာင္းဆုေစတီ၊
စိတ္မွန္းႏွင့္ ေမေက်ာက္ခ်ီတယ္၊
ေသြေဖါက္ၿပီႏိုင္ဘု ဖ်ာ့ေလး။ ။

ဆုိၿပီး ကေနာင္မင္းသားႀကီးကို အပ်ိဳေဖာ္မဝင္မီ ငယ္ကတည္းက ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးခဲ့ရ ပါေၾကာင္း အ႐ိုးခံေတးထပ္ကေလးနဲ႔

သက္ေသျပခဲ့ရွာပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ပါရမီရွင္စာဆုိေတာ္ေတြမို႔ ႐ိုင္းပ်သြားႏုိင္တဲ့ စကားလံုးေတြကို ယဥ္ယဥ္ကေလးျဖစ္ေအာင္
ဖဲြ႕သြားတာျဖင့္ အလြန္လွပါေပရဲ႕ဗ်ာ။

31
ဒီလိုသီဖြဲ႕တဲ့ေနရာမွာ လူတန္းစားအလုိက္ အသံုးအႏႈန္းေတြကေတာ့ ကြာျခားသြားတယ္ဗ်။ ေတာ္ဝင္သူေတြကေတာ့
ထီးသံုးနန္းသံုးေတြနဲ႔ အခ်စ္ကိုဖဲြ႕ခဲ့သလို သာမန္အရပ္သားစာဆုိေတြကလည္း ခ်စ္သူရဲ႕အလွကို အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖက
“ေ႐ႊပဒံု ၾကာအခ်ပ္ကိုလ၊ ေလအဟုန္ လာ၍ ခတ္စဥ္က၊ ကညာနတ္ ထြက္ခဲ့တယ္ .... ” ဆုိၿပီးတစ္နည္း၊ ဆရာေၾကာ့က
“ႏုသားေတာ္ ဝါဝါညက္ကယ္ႏွင့္၊ ႐ႈစားေသာ္ ခါခါမက္ေစဘုိ႔၊ ကလ်ာသက္(ရယ္တဲ့)လွမ်က္မွန္ ...” ဆုိၿပီးတဖံု၊ အရပ္စကားနဲ႔
႐ိုးရိုးေလးေရးဖဲြ႕ခဲ့ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ေတာင္တြင္းရွင္ၿငိမ္းမယ္ ရဲ႕ အုိင္ခ်င္းေတြလည္း ရွိပါ့ဗ်ာ။ သိပ္ရွည္သြားမွာစိုးလို႔
ေရးမျပေတာ့ပါဘူး။

ဒါ့အျပင္ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္လာရင္ အဖိုနဲ႔အမတုိ႕ရဲ႕ ခ်စ္ခင္မႈ ရမၼက္ကလည္း က႑တစ္ခုအေနနဲ႔ ပါတယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ ...

ဒါကိုလည္း ဖဲြ႕ထားတာေတြ ရွိပါေသးတယ္။ စဥ့္ကူးမင္း ေျမာက္နန္းမိဖုရားႀကီးရဲ႕ အႀကီးေတာ္ျဖစ္တဲ့ စာဆုိရွင္
“ေနမ်ိဳးမင္းလွေက်ာ္သူ - ဦးယာ” က “မင္းနန္ပ်ိဳ႕” မွာ နႏၵမင္းသားကေလးက မယ္ေတာ့္အေဆာင္ကေနအျပန္
သလြန္ေပၚမွာ ေပ်ာ္လုလုျဖစ္ေနတဲ့ ဇနပဒကလ်ာဏီမင္းသမီးကေလး အေဆာင္ေတာ္ကို အမွတ္တမဲ့ အလစ္ဝင္ခဲ့တဲ့
အေၾကာင္းကို ဘယ္လိုဖဲြ႕ထားသလဲ ဆုိေတာ့ …

“ေရႊသလြန္ေပၚ၊ စက္ေတာ္ေခၚ၍၊ ေပ်ာ္လုလုတြင္၊ အိမ္ေရွ႕ရွင္သည္၊ သက္တင္ေရာင္ရဲ၊ လက္ရွက္တဲြသား၊ ဝတ္လဲတပိုင္း၊

ျခံဳခါသုိင္းလ်က္၊ တိမ္ဆိုင္းလွ်ံေျပာင္၊ မယ္ေတာ့္ေဆာင္က၊ ညိဳေရာင္စိမ္းလဲ့၊ ကူးႂကြခဲ့မွ၊ မင္းငဲ့စက္ခြင္၊ သုတ္သုတ္ဝင္၍၊
 ေရႊစင္ရတနာ၊ ေလ်ာင္းလွည့္ရာမွာ၊ အသာတေစာင္း၊ ေရႊလက္ေမာင္းကို၊ ေပ်ာင္းေပ်ာင္းႏဲြ႕ႏဲြ႕၊ မွီခါတဲြ႕၍၊ ရဲ႕ရဲ႕နီစင္၊
ခန္းလံုးရႊင္သည္၊ ပန္းရင္ဝတ္တြင္း၊ လက္ေတာ္သြင္း၍၊ ျမဆင္းရွက္ျဖာ၊ ေၾကာစိမ္းႁမႊာလ်က္၊ လက္ယာရစ္စု၊ ေမြးရွင္ႏုႏွင့္၊
ေဒါင္းဥခန္႕မွ်၊ အိမြမြကို၊ ခြက္ဝပန္းရည္၊ ဆုပ္နည္ႏွည္သို႔၊ လွည့္လည္ထပ္ထပ္၊ သံုးသပ္၍ၿပီး၊ နီလာသီးကို၊ မၿငီးဖန္ဖန္၊
ကစားျပန္ေသာ္၊ အလြန္ယားလွ၊ ၾကက္သီးထ၍၊ ႂကြပါ့ထိပ္တင္၊ ေလွ်ာက္ပါလွ်င္လည္း၊ နားပင္စူးစူး (နားပင္မစူး)၊
ၾကားၿပီဘူးတည့္ (က်ားဘီလူးတည့္) ... ” ဆိုၿပီး ဖိုမ တုိ႔ရဲ႕ခ်စ္ခင္မႈ ရတိဘာဝကို အေသအခ်ာ ဖဲြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ဘဲြ႕
လူးတား ေတြေရးခဲ့တဲ့ ဦးယာဟာ ဒါမ်ိဳးေတြလည္း အေရးေကာင္းကိုးဗ်။

အံမယ္ ... အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္လာရင္ လူေတြသာမက နတ္ေတြလည္း ပါသဗ်။ နတ္တို႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းကို စစ္ခင္းလို႔ျပလုိက္

တာကေတာ့ ဦးမာဃႀကီးပါပဲဗ်ာ။ ေယာကၡမႀကီးက သမီးနဲ႕ သေဘာမတူလုိ႔ စစ္ခင္းၿပီး ခုိးေျပးရတယ္ဆုိ မဟုတ္လား ... အဲဒါကို
ဆရာ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းက “နတ္စည္ငယ္ေလ ... ပုစြန္လက္႐ိုး အာလမၺရာ ...” ဆိုၿပီး ကသစ္ပန္းသီခ်င္းနဲ႔ ဖဲြ႕ဆုိျပခဲ့တယ္ေလ။ သမက္နဲ႔
ေယာကၡမ ... အခုထိ ေဘာက္က်ေနၾကတုန္းေပါ့။ အဲဒီမွာ နတ္တုိ႔ေသဥ္နင္း သိၾကားမင္းႀကီး သာမက သူ႕တပည့္ေတြလည္း
ခ်စ္ျခင္းမွာ ဆရာ့ေျခရာနင္းသကိုးဗ်။ တျခားသူဟုတ္ပါ႐ိုးလား ... ေဗလုဝ ေစာင္းရွင္ ပၪၥသီခ နတ္သားပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူကေတာ့
စစ္ခင္းႏိုင္စြမ္းမရွိရွာဘူးေလ။ အဲဒီတုန္းက သူကသာမန္နတ္သားေလး၊ သူခ်စ္မိတာက တိမၺ႐ု နတ္စစ္သူႀကီးရဲ႕သမီးေတာ္
သူရိယဝစၧသာနတ္သမီး ဆုိေတာ့ကာ ဂုဏ္ရည္ခ်င္းကမတူေတာ့ ေယာကၡမႀကီးက သေဘာမတူလို႔ ေစာင္းသီခ်င္း ၁၅-ဂါထာနဲ႕
သူတို႔ဗိမာန္ေရွ႕မွာ ဆုိတီးေလးတီးၿပီး သြားေႂကြျပခဲ့ရတာကိုး။ ေယာကၡမေလာင္းႀကီးကို ဖားတဲ့စာသားေတြလည္း ပါေသးတယ္
32

ဗ်။ သူကေတာ့ အေပ်ာ့ဆဲြေလးနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ သီလကၡႏၶဝဂၢပါဠိေတာ္မွာ ပါပါတယ္။ ပါဠိေတြ၊ အနက္ျပန္ထားတာေတြေတာ့

သိပ္ရွည္လုိ႔ ေရးမျပေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ႀကီး ဟဲသြားတဲ့ “အုိ ေဒဝစၧရာ .... ေရႊနတ္ကညာ အလွတကာတို႔ ...
ေပါင္းကာစုေဝး ...” ဘာညာ ဆုိတဲ့ ထဲက ေဒဝစၧရာဆိုတာ အဲဒီနတ္သမီးပါပဲဗ်ာ ... Serenade ဟာ လက္စသတ္ေတာ့
တာဝတႎသာနတ္ျပည္က စခဲ့တာကိုးဗ်။

ညခ်မ္းအခါမွာ ခ်စ္သူရ႕ဲ အိမ္ေရွ႕... ျပတင္းေပါက္ ေအာက္နား၊ အေဆာင္ေရွ႕ ျမက္ခင္းျပင္ေတြမွာ သီခ်င္းသြားတီး

သြားဆိုျပခဲ့ၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သမုိင္းဝင္းက ေရႊေရာင္ညခင္းေတြကို လြမ္းေမာတမ္းတမိပါေသးရဲ႕... အခ်စ္ဆုိတာ
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ခမ္းနားတဲ့ အစိတ္အပိုင္းလည္း ျဖစ္ခဲ့သလို လြမ္းခါးတဲ့ အတိတ္သမိုင္းလည္း ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း
ပါဗ်ာ ... ။

ဟယ္ရီလင
ြ ္
If I were a Flower
Pan Pon Pyin

33
 If I were a Flower
Pan Pon Pyin

I thought if I were a flower, would I be heart broken when someone left me alone?
If I were a flower, would I be crying when all the expectations have gone away? I
don't think that I am as fragile or short-lived as a flower. Why are those teary eyes
shedding the juice of heart when I lose someone? I think the flowers would have
experienced that so many people just stopped and had a glance and then left. If
they cry for everyone who glance at them, will they still be beautiful?
34

A flower does not bloom dedicating to someone like human beings that they can
decorate the earth more than other things. May be that is why they can give a radi-
ant of beauty, the glory of the earth that comes from the gallant act. Blooming of a
lower itself is adventurous effort being unknown about their future, whether they
will be picked up by someone or will they just wilt and die. They don't know who
will pick them up or what kind of intention that passerby will have. How they will
disappear is a puzzle but they still glow their lives to give out glory on the earth.
They come on to the earth without a fail. It is a small flower that has courage and
that glows with elegance.

I can't think why I am crying and cannot be brave like a flower. I live longer than a
flower and have plans in life. A flower does not come with a plan but with courage.
So, I have tears when my plans do not meet reality. If I were a flower, I will not cry and just give a beautiful
smile to fill the earth with my beauty.

However, these flowers in front of me were very beautiful that I stopped crying and gazed at them. They are
with similar range of colours. They have so many different shapes, colours and characters but they are equally
beautiful. If I were I flower, I will never compete with anyone or any flower because I am the daughter of the
earth and other flowers will be my siblings.

Pan Pon Pyin

35
36

အခ်စ္ဆိုသည္မွာ
ဟန္သစ္ၿငိမ္
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ
ဟန္သစ္ၿငိမ္

တစ္ခါကေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္… ကိုဟန္၊ ကိုသစ္ နဲ႔ ကိုၿငိမ္။

သူတို႔ေဆြးေႏြးၾကတာ နည္းနည္းမ်ားႀကီးက်ယ္ေနမလားမသိဘူး… `အခ်စ္အေၾကာင္း´ တဲ့။

ကိုဟန္။ ။ အခ်စ္မွာ မ်က္စိမရွိ ဆိုတဲ့စကားရွိတယ္၊ အဲဒါ…

ကိုသစ္။ ။ အဲဒီေတာ့…

ကိုဟန္။ ။ အဲ… အခ်စ္မွာ မ်က္စိမရွိဆိုေတာ့ နား၊ ပါးစပ္၊ ႏွာေခါင္း စတာေတြ ရွိတယ္လို႔

37
ေျပာတာျဖစ္မလား… မဟုတ္ရင္ အခ်စ္မွာ ဘာရွိမလဲ… တစံုတခုေတာ့ ရွိမွျဖစ္မွာ…

ကိုၿငိမ္။ ။ က်ဳပ္က ဒီလိုထင္တယ္… အခ်စ္မွာ မ်က္စိမရွိ ဆိုေတာ့ အခ်စ္သည္ မၾကည့္ႏိုင္၊

မျမင္ေတြ႕ႏိုင္ (ဝါ) ကန္းေနသည္ (Love is blind) လို႔ ဆိုလိုတာ ျဖစ္မွာ…

ကိုဟန္။ ။ ဟင့္အင္း… မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာ မ်က္စိမျမင္သူဆိုတာ မ်က္စိေတာ့

ရွိေသးတယ္၊ မ်က္စိမရွိရင္ေတာင္ မ်က္လံုးအိမ္ေတာ့ ပါေသးတယ္ဗ်…´

ကိုသစ္။ ။ ေနဦးဗ်၊ ဒီလိုစဥ္းစားရမွာ… ခင္ဗ်ားတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို

အမွန္လို႔ယူဆလိုက္တဲ့အခါ… အခ်စ္သည္ မ်က္ကန္းျဖစ္ေသာ္လည္း မ်က္စိမပါေခ် (Love is

blind but without eye) ဆိုၿပီးျဖစ္လာေရာ…´

ကိုၿငိမ္။ ။ ေဟာဗ်ာ…

ကိုဟန္။ ။ ဒီမွာ… စိတ္ပညာရွင္အခ်ိဳ႕က လူသည္ အခ်စ္ႏွင့္ မကင္းႏိုင္ လို႔ေျပာၾကတယ္ဗ်၊

ၿပီးေတာ့ အခ်စ္ဟာ မ်က္စိမရွိဆိုေတာ့…

ကိုၿငိမ္။ ။ ဒါဆိုရင္ လူမွာမ်က္စိမရွိလို႔ ခင္ဗ်ားက ဆိုခ်င္တာေပါ့…

 ကိုဟန္။ ။ ဟုတ္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အခ်စ္ႏွင့္ မကင္းသူမ်ား မ်က္စိမရွိေခ် လို႔လည္းယူဆႏိုင္တယ္

ကိုသစ္။ ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေကာက္ခ်က္က မဟုတ္ေသးဘူးထင္တယ္၊ ဒီလိုဗ်ာ… အခုက်ဳပ္တို႔ ထိုင္ခံုမွာထိုင္ေနတယ္၊ ထိုင္ခံုနဲ႔

မကင္းဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ထိုင္ခံုမွာလည္း မ်က္စိမွ မရွိတာ…

ကိုၿငိမ္။ ။ ေနဦးဗ်… မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္း ဆိုတဲ့စကားရွိတယ္… အဲသဟာအရဆိုရင္ အခ်စ္ဟာ မ်က္စိနဲ႔

မသက္ဆိုင္ဘဲ ပါးစပ္၊ ႏႈတ္ခမ္း၊ ႏွာေခါင္း စတာေတြနဲ႔ပဲ သက္ဆိုင္ရေတာ့မေပါ့…

ကိုသစ္။ ။ အဲဗ်ာ…

ကိုဟန္။ ။ တကယ္လို႔ အခ်စ္မွာ မ်က္စိမရွိဟု ဆိုျခင္းဟာ အခ်စ္တစ္ခုတည္း၌သာ မ်က္စိမရွိဘဲ က်န္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြမွာ

မ်က္စိရွိတယ္လို႔ ေျပာလိုတာပဲလား…

ကိုသစ္။ ။ ဒါဆို… အမုန္း၊ အလြမ္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း စတာေတြမွာ မ်က္စိရွိၾကတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာလား…

ကိုၿငိမ္။ ။ ေနဦးဗ်… အခ်စ္မွာ မ်က္စိမရွိလို႔ ဆိုျခင္းဟာ မ်က္စိမွာ အခ်စ္ရွိတယ္လို႔ ဆိုလိုတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ…

အတန္ၾကာတဲ့အထိ သူတို႔သံုးေယာက္စလံုးဟာ အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ေပါ့။ အခ်စ္ဆိုတာ သူတို႔အတြက္ေတာ့ ခပ္ညံ့ညံ့

ဉာဏ္စမ္းပုစၧာ တစ္ပုဒ္လို တြက္ရက်ိဳးမနပ္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။

38

အ + ခ + ် + စ + ္ = အခ်စ္

ခဏေလးၾကာမွ…

ကိုဟန္။ ။ သိပၸံက…

ကိုၿငိမ္။ ။ ေျပာဗ်ာ…´

က်န္ႏွစ္ေယာက္က သူဘာေျပာမလဲ နားစြင့္ေနတယ္။

ကိုဟန္။ ။ သိပၸံပညာရွင္ေတြ ေျပာတာက အဆင့္ျမင့္ေသာ သက္ရွိသတၱဝါ အားလံုးေလာက္နီးပါးမွာ အျမင္အာ႐ံုကို ခံစားႏိုင္ဖို႔

မ်က္စိမ်ားပါရွိသည္ တဲ့…

ကိုၿငိမ္။ ။ ဒါဆို… သက္ရွိသတၱဝါအားလံုးနီးပါး၌ အခ်စ္မရွိဟု ယူဆရေတာ့မွာေပါ့…´

ကိုဟန္။ ။ ဟုတ္မယ္။ တခ်ိဳ႕ အင္းဆက္ပိုးေကာင္ေတြမွာ မ်က္လံုးအေရအတြက္ မ်ားစြာပါရွိျခင္းကလည္း အခ်စ္ကို လံုးဝနီးပါး

စိတ္မဝင္စား လို႔ဆိုလိုတာလား… ၿပီးေတာ့…

ကိုသစ္။ ။ ခဏေနၾကဦးဗ်ာ… ခုနက က်ဳပ္ေျပာၿပီးၿပီေလ… အခ်စ္မွာ မ်က္စိမရွိဘူး၊ ဒီထိုင္ခံုမွာလည္း မ်က္စိမရွိဘူး၊ အဲ…

သတၱဝါေတြက်ေတာ့ မ်က္စိရွိတာ မ်ားတယ္ေနာ္… အဲဒါေၾကာင့္ ထိုင္ခံုနဲ႔ အခ်စ္လိုပဲ အရမ္းႀကီး ေကာက္ခ်က္မဆဲြနဲ႔ေလဗ်ာ

ကိုဟန္။ ။ ထားဗ်ာ… လူေျပာမ်ားတာ တစ္ခုရွိေသးတယ္၊ ျမင္ျမင္ခ်င္းပဲ ခ်စ္မိတယ္၊ ခ်စ္ျခင္းအစ မ်က္စိက (Love at first

sight) ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့…

ကိုသစ္။ ။ က်ဳပ္လည္း ၾကားဖူးတယ္… Eyes are the ambassador of love… မ်က္လံုးေတြဟာ အခ်စ္ရဲ႕ သံတမန္ေတြပဲတဲ့…

ကိုၿငိမ္။ ။ ဒါဆို အခ်စ္ဆိုေသာအရာသည္ မ်က္စိရွိလိုက္၊ မရွိလိုက္ျဖစ္ေနေတာ့မွာေပါ့

ကိုသစ္။ ။ က်ဳပ္က အဲလိုမထင္ဘူး၊ ခ်စ္ျခင္းအစ မ်က္စိကဆိုေတာ့… အခ်စ္သည္ အစ၌ မ်က္စိျဖင့္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အဆံုး၌

မ်က္စိမရွိေတာ့ေခ် ဆိုေတာ ေကာက္ခ်က္မ်ိဳးျပဳရမွာဗ်…

ကိုဟန္။ ။ ခင္ဗ်ားေကာက္ခ်က္က မနိပ္ေသးပါဘူး၊ မ်က္စိတစ္ဖက္ကန္းေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ…

ကိုၿငိမ္။ ။ အင္း… ေနဦးဗ်… ဒီစာအုပ္ထဲကဟာေတြ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ဖတ္ျပမယ္…

ကိုဟန္က လူရွိန္သြားေလာက္တဲ့ စာအုပ္ထူႀကီးထဲက စာေၾကာင္းတခ်ိဳ႕ကို ေထာက္ျပၿပီးေျပာတယ္။

ကိုသစ္။ ။ ေျပာဗ်ာ… ဘာေတြလဲ…

ကိုဟန္္။ ။ ဂ်ာမန္စကားပံုတစ္ခုက ေျပာတာ… Love is not blind, it is merely doesn’t see… အခ်စ္ဟာ

39
ကန္းေနျခင္းမဟုတ္ပါ၊ မျမင္႐ံုမွ်ေလးသာ တဲ့

ကိုၿငိမ္။ ။ အင္း…

ကိုဟန္။ ။ ေနာက္တစ္ခုက်ေတာ့ ဒီလို… Love is one eyed, but hatred is blind… အခ်စ္ဆိုတာ မ်က္လံုးတစ္လံုးရွိၿပီး

အမုန္းကသာ ကန္းေနတာ ဆိုပဲ…

ကိုသစ္။ ။ အဲဗ်ာ…

ကိုဟန္။ ။ အာရဗီ စကားပံုတစ္ခုက… Love is the companion of blindness… အခ်စ္ဟာ မ်က္စိမျမင္ျခင္းရဲ႕ အေဖာ္ တဲ့…

ကိုၿငိမ္။ ။ ဟုတ္မယ္၊ အခ်စ္ဆိုတာကို ပညာရွိေတြ ေကာင္းေကာင္းနားလည္ပံု မရဘူး၊ Shakespeare ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက

သူ႔စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ… Love looks not with the eyes, but with the mind… အခ်စ္ဟာ မ်က္စိေတြနဲ႔ မၾကည့္ဘူး၊

စိတ္နဲ႔ပဲ ၾကည့္တယ္ လို႔ေျပာတယ္…

ကိုဟန္္။ ။ အင္း… ဒီတစ္ခုက်ေတာ့ ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့… Nothing is better than love in life… ဘဝမွာ

အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာထက္ ေကာင္းတာ ဘာမွမရွိတဲ့…

ကိုသစ္။ ။ ဘာ… အခ်စ္ထက္ကေကာင္းတာ ဘာမွမရွိ၊ ဟုတ္လား…

 ကိုသစ္က အလန္႔တၾကားျဖစ္သြားတယ္။

ကိုဟန္။ ။ အဲ… ဘာျဖစ္လို႔လဲ…

ကိုသစ္။ ။ က်ဳပ္ၾကားဖူးတဲ့ သိုးေဆာင္းစကားတစ္ခုရွိတယ္၊ ေပါင္မုန္႔တစ္လံုးရွိတာဟာ ဘာမွမရွိတာထက္ေတာ့ ေကာင္းတယ္…

A loaf of bread is better than nothing တဲ့၊ ဒီလိုဗ်ာ…

သူက စာရြက္ေပၚခ်ေရးလိုက္တယ္။

အခ်စ္ထက္ေကာင္းတာ >>> ဘာမွမရွိ

ဘာမွမရွိတာထက္ေကာင္းတာ >>> ေပါင္မုန္႔တစ္လံုး

ကိုသစ္။ ။ အဲလိုဆိုရင္… ေပါင္မုန္႔တစ္လံုးက အခ်စ္ထက္ပိုေကာင္းေနတာ ျဖစ္ေနမွာေပါ့…

ကိုၿငိမ္။ ။ အဲဗ်ာ…

အခ်စ္ရယ္၊ ဝိုင္တစ္ခြက္ရယ္၊ ေပါင္မုန္႔တစ္လံုးရယ္ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကို သူတို႔သတိရသြားဟန္တူတယ္။ စုတ္ခ်က္ၾကမ္းတဲ့

အေတြးပန္းခ်ီကားေတြ ကိုယ္စီေရးလိုက္ၾကတယ္။ ခဏၾကာမွ…

ကိုဟန္။ ။ ေရာမစာဆိုတစ္ေယာက္ေျပာသြားတာ… Love conquers all… အခ်စ္ဟာ အရာအားလံုးကို ေအာင္ႏိုငတ

္ ယ္ တဲ့…
40

ကိုသစ္။ ။ ဟုတ္လား

ကိုဟန္။ ။ အင္း၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအရာအားလံုးဆိုတဲ့ အထဲမွာ အခ်စ္လည္းပါမွာပဲေလ၊ အဲဒီေတာ့ အခ်စ္က

အခ်စ္ကို ျပန္ႏိုင္သြားသလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနမွာေပါ့…

ကိုၿငိမ္။ ။ အင္း… ခင္ဗ်ားဟာက ဘဲဥအစရွာေနသလိုပဲ… တကယ္ဆိုရင္…

“ေက်းဇူးျပဳၿပီး လူႀကီးမင္းတို႔ ဘာသံုးေဆာင္မလဲဆိုတာ သိပါရေစ”

သံုးေယာက္သားေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စားပဲြထိုး ျဖစ္ေနတယ္။ စားေသာက္ဖို႔သတိရလာေတာ့မွ သူတို႔ရဲ႕ အခ်စ္စစ္ပဲြကို

လမ္းတဝက္မွာတင္ ရပ္ထားလိုက္ၾကေတာ့တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အခ်စ္ဆိုတာ သရဲ၊ တေစၧလိုပဲ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္ဆိုတာ

သူတို႔ သိသြားလို႔လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာ။

ေမတၱာျဖင့္

ဟန္သစ္ၿငိမ္
ဆိုေတာ့ကာ အခ်စ္ျဖစ္သည္
မိုးလိႈင္ည

41
 ဆိုေတာ့ကာ အခ်စ္ျဖစ္သည္
မိုးလိႈင္ည

ႏွလုံးသား အကုိးအကားနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာျဖစ္ခဲ့ေစတနာတခ်ဳိ႕

ကမာၻဦးကတည္းက က်မ္းစာ ပ်ိဳမ်စ္တဲ့အိပ္မက္ေတြနဲ႔မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး
ပုထုဇဥ္ဟူသမွ် အံႀကိတ္ေတာက္ေခါက္
ဘယ္သူမွဖတ္လုိ႔ မၿပီးရွာဘူး… ရင္ဘတ္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔
ေျခဦးတည့္ရာေလွ်ာက္သြားမိတဲ႔
ခံစားမႈရဲ႕ ေစခုိင္းခ်က္နဲ႔ ညေနေစာင္း…
ေလ့က်က္ခဲ့ရတဲ့
ဘာသာစကား ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဆုိတဲ့နာနာက်င္က်င္
42

ဘယ္သူမွလည္းတတ္ေျမာက္မသြားရွာဘူး… စကားလုံးမ်ား…
ေပ်ာ္ရဲ႕လားလုိ႔ မေရမရာေမးခြန္းမ်ဳိးကုိ
သံသရာဆြဲဆန္႔လုိ႔ ႐ုတ္တရက္ေခါင္းၿငိမ့္လုိက္သလုိမ်ဳိး
ဘယ္ေလာက္ပင္ရွည္ရွည္
ရင္အုံထဲထုိးခတ္သြားတဲ့ မာလာေဆာင္ အရြယ္သုံးပါးစလုံး
အိပ္မက္ဆုိးေတြအတြက္ အျပင္းအထန္မွီဝဲခ်င္
တစ္ေရးႏုိးမွ ထငုိရတဲ့ နတ္ေဆးတစ္မယ္
ကုိေပါ…
ဝီစကီခပ္ျပင္းျပင္းတစ္ခြက္ကုိ
ေဆာ္ဒါမပါဘဲ ေမာ့လုိက္ရသလုိ
ဘဝတစ္ခုလုံး ပူျပင္းရွတရီေဝသြားတဲ့အျဖစ္ကုိ
ဆုိေတာ့မယ္…. အခ်စ္လုိ႔….။

မုိးလႈိင္ည
အခ်စ္ဖြဲ႕
ပန္ဒိုရာ

43
 အခ်စ္ဖြဲ႕
ပန္ဒိုရာ

ေဆးေရာင္စံုေတြ ရွင္းလင္းေနတဲ့ အေဝးေျပး လမ္းမႀကီးေဘးက ၾကယ္ျဖဴရိပ္ဆိုတဲ့

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးမွာ အခုဆိုရင္ လက္ဖက္ရည္ႏွစ္ခြက္က ေစာင့္ေနေတာ့မယ္။ ျပန္လွည့္
ၾကည့္ခ်င္သူေတြကို ေစာင့္ေမွ်ာ္မေနတဲ့လမ္းဟာ သူ႔ဘာသာ စီးဆင္းေနတုန္းပဲ။ စိတ္ကူးေတြ
ကေတာ့ အနည္က်လာခဲ့တယ္။ ေပ်ာင္းႏြ႕ဲ ႏြ႕ဲ ဖူးပြင့္ခဲ့တဲ့ ေႏြဦးေတြကေတာ့ အခုဆိုရင္
ညိဳးႏြမး္ ေျခာက္ေသြ႕ၿပီေပါ့။ ေဆာင္းဦးရဲ႕ အလင္းေရာင္မပြင့္ခင္ မနက္ေစာေစာ ထလံႈတဲ့
မီးပံုေလးဟာ မခ်ဳပ္ၿငိမ္းခင္မွာ တဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္ရင္း ေတာက္ပေလာင္ကၽြမ္းခဲ့တယ္။ လြင့္စင္ေပါက္
44

ကြဲခဲ့တဲ့ မီးမႈန္မီးမႊားေလးေတြဟာ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြနဲ႔ မတူဘူးလား။ ကိုယ္ကေတာ့

ဘဝကို ဒရာမာမဆန္ခ်င္သူပါ။ ဒီလိုပါပဲကြယ္၊ မၾကာခင္မွာ အားလံုးျဖတ္သန္း ၿပီးဆံုးသြား
ရမွာပါပဲ။ ႏွင္းရည္ေတြသီးေနတဲ့ မနက္ခင္းေလးက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေလခၽြန္ေနတဲ့အခုိက္ လက္ဖက္
ရည္ဆိုင္ေဘးက အပင္အိုႀကီးမွာ သစ္ရြက္စိမ္းေတြက တျဖတ္ျဖတ္ လႈပ္ေနဦးမွာ။ မုန္႔ဟင္း
ခါးတစ္ပြဲ လက္ဖက္ရည္ပံုမွန္တစ္ခြက္ ခ်မယ္။ စီးကရက္ေတြ မေသာက္ေၾကး။ ေျမာက္ျပန္ေလက
ေဝ့လာေတာ့ အေႏြးထည္အက်ႌကို ရင္ဘတ္အထိ ဆြေ
ဲ စ့လိုက္ၾကမယ္။ ဒီလိုပဲ ယံုၾကည္မႈဆို
တာေတြဟာ တခါတခါ ရင္ထဲစိမ့္ေအာင္ ေအးျမသြားတတ္တာမ်ိဳး။ စကားလံုးေတြ မျဖစ္မေန
မလိုအပ္တဲ့ ဆက္ဆံေရးေတြမွာ အရာရာဟာ ေပ်ာ္ဝင္ေနႏိုင္တာပဲ။ အဲဒီလို ေန႔ေတြကို ျဖတ္သန္း
ခ်ိန္မွာ လမ္းမဟာ ေနေရာင္ေတြဟပ္ၿပီး လွ်ပ္လွ်ပ္ေတာက္ေနမယ္။ ကားႀကီးေတြ ျဖတ္သာြ းတုိင္း
ဖုန္ေတြက အလံုးအရင္းနဲ႔ ဆုိင္ထဲကို ဝင္လာမယ္။ အခ်ိန္ရရင္ေတာ့ ဟိုးမွာ လွမ္းျမင္ရတဲ့
ရြာတန္းရွည္ကေလးကို သြားၿပီး ဗူးစင္ေအာက္က ပက္လက္ကုလား ထုိင္ေလးေတြေပၚ
တေရးတေမာ အိပ္ၾကတာေပါ့။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အခါ ရြာရဲ႕အသံေတြက နား
ထဲမွာ ေဝးေဝးၿပီး ေနာက္ဆံုး ေပ်ာက္က်န္ခဲ့မယ္။ လွည္းဘီးပြတ္သံ၊ ႏြားကိုေငါက္သံ၊ ေခြးေဟာင္
သံ၊ ကေလးငိုသံ စက္ဘီးေတြ ဆိုက္ကားေတြ တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ စီးသြားသံ။ လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ကားေတြကေတာ့
တစ္စီးၿပီးတစ္စီး ျဖတ္သန္းေနၾကဦးမွာပဲ။ ခဏၾကာေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္။ ငွက္ေတြ အိပ္တန္းတက္ေတာ့မယ္။ တေမွ်ာ္တေခၚ
လမ္းမႀကီးထဲကို ဆည္းဆာဟာ တစ္လွမ္းခ်င္း ျဖန္႔ခင္းလာမယ္။ မၾကာခင္ တဖြဲဖြဲ ႏုိးထလာေတာ့မယ့္ ၾကယ္ေတြကို
ဆက္ေငးၾကရင္ ေကာင္းမလားဟင္။ ညရဲ႕စိမ့္ဝင္မႈမွာ လက္ဖ်ားေျခဖ်ားေတြလည္း ျပန္ေအးစက္သာြ းဦးမယ္။
ဒီလိုပါပဲ ေန႔ေတြေန႔ေတြ.. မရပ္မနားေျပးလႊား ရင္း ျပတ္ေတာက္မာဆတ္ အဆံုးသတ္ သြားဦးမွာေပါ့။

ပန္ဒိုရာ

45
 Something is Better than Nothing
Awemyine
46
Something is better than Nothing
Awemyine

Let’s talk about love. That’s all I have in my mind right now. What else, if not? Life?
Buddha's teachings? Why do I want to follow Buddha’s teachings, anyway? Love? Is
this the same word which has been used to describe the kind of true passion
blessed by Buddha?

First of all, I asked this question to myself: “Do I really love myself?”
This really is a difficult question for me, but I would simply answer “Yes”, without

47
any logical reason.

Thinking of references, the first book which would come into my mind is “Seven
Habits”. True North? What is it? What does it mean by To Live, To Learn, To Love,
To leave legacy, then what? I don’t really understand it completely. I started off
well, but I have been getting confused along the way. Sometimes I can’t even an-
swer this simple question: “What is your purpose in life?”, can you?

If you have already got married by any chance, and if you have got kids, and as-
suming that you love them as normal parents do, I’d assume your answer:
“Oh…my kids are my purpose in life. I’ve got to feed them, educate them, make
them happy., etc”.
 But does it really make sense? For me, well, I could, kind of understand it, though I am not so sure about it.

There is a difference between giving up half way, and reaching to the top and going down again.
Sense of accomplishment?

On the other hand, not always, but “purpose” is also important. My father wanted me to memorize this
quote: “If you do not get what you want, it means you do not really want it, or you are trying to bargain over
the price”. If you do not know where you are going, you might end up somewhere you won’t even know.
Do all these answer the question?

OK, so what? Got distracted by goals in life, great ambitions, etc? Where is love then? Going back to the same
question, “Do you really love yourself?” Please answer…

Awemyine
48
ၾကယ္သူေလးရဲ႕ စကား
နန္းညီ

49
 ၾကယ္သူေလးရဲ႕ စကား
နန္းညီ

ဟိုးေကာင္းကင္ႀကီးေပၚမွာ
ညဘက္ဆို
ၾကယ္ေလးေတြအစီအရီ လင္းလက္လာတဲ့အခါ
ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္
ဒီလိုျဖစ္လာသတဲ့..
အဲဒီ ၾကယ္ေရာင္ေကာင္းကင္ႀကီးထဲက
ၾကယ္သူမေလးတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္
50

“အဲဒီလူအတြက္
ခဏတာေလးပဲျဖစ္ျဖစ္
ေသးေသးေကြးေကြး လင္းခ်င္းႏိုင္ဖို႔
ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ေလာင္ကၽြမ္းခံေနတာပါ”.. တဲ့
“မိုက္မဲလိုက္တာကြယ္”.. လို႔
လမင္းႀကီးက ေျပာတဲ့အခါ
ၾကယ္သူမေလးက ျပံဳးေလရဲ႕
“ေကာင္းကင္ကို သူေမာ့ၾကည့္တိုင္း
တျခားၾကယ္ေတြအမ်ားႀကီးကိုလည္း
သူေတြ႕မွာပါပဲ” တဲ့
“ဟုတ္တယ္”
ကိုယ္ေပၚမွာ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့
အဲဒီ မီးလွ်ံေတြကို ပိုမိုကၽြမ္းေလာင္ေစလိုက္ရင္း
ၾကယ္သူေလးက ေျဖတယ္..
“တခါတရံေရာက္လာတတ္တဲ့
အၾကည့္တစ္ခ်က္ေလးေတြကိုပဲ
တမက္တေမာ ရွိလွပါၿပီ”
ၿပီးေတာ့ သူ ျပံဳးလိုက္ျပန္တယ္..
ဒီလိုနဲ႔
တေန႔တျခား
သူ႔ကိုယ္ေပၚက မီးေတာက္ေတြ
အရွိန္ေလ်ာ့ ပ်က္ျပယ္လာေနရင္း
ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႔မွာေတာ့
ၾကယ္သူမေလးဟာ ေကာင္းကင္ေပၚကေန
မွိန္ေဖ်ာ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တယ္..
ၾကည့္ေနက်အတိုင္း
ၾကည့္တာပါပဲ

51
ဒါေပမဲ့
ခါတိုင္းနဲ႔မတူတာ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔
ေကာင္ေလးက ေတြးေနရင္း
“ၾကယ္ တစ္လံုးလုံးမ်ား ေလ်ာ့ေနသလားမသိဘူး” တဲ့
ေကာင္ေလးစကားကို လွမ္းၾကားလိုက္တဲ့
လမင္းႀကီးက
အသိမွတ္ျပဳစကားေလးကို
မၾကားသြားရရွာတဲ့ ၾကယ္သူမေလးအစား
နင့္နင့္သည္းသည္း
ငိုေႂကြးလိုက္ေတာ့သတဲ့ကြယ္.. ..

နန္းညီ
 ဗန္႔ဂိုးေကာ္ဖီ
ညီလင္းဆက္
52
ဗန္႔ဂိုးေကာ္ဖီ
ညီလင္းဆက္

ကၽြန္ေတာ့္္ ဝက္ဝံေလး ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ျပန္လာတယ္။ ေမွာင္မည္းေနတဲ့ အခန္းတစ္ခုထဲမွာပါ။

တိုးတိတ္စြာ ငိုလြယ္ ၿငီးလြယ္တဲ့ ဝက္ဝံကေလးမွာ ျမတ္ႏိုးျခင္းရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္ေနတဲ့
အခ်ိန္ေပါ့၊ သူျပန္လာတယ္။ သူတံခါး ေခါက္လိုက္တဲ့ အသံဟာ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ
ထိုးသြားတဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္္ ပါရီကို ေရာက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဗန္႔ဂိုးကို
အခ်စ္အေၾကာင္း သြားေမးတယ္။ သူက ေကာ္ဖီ ေသာက္မလား ေမးေတာ့ ဝီ လို႔ ျပင္သစ္ဆန္
ဆန္ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္္ကို ခံုတစ္ခုမွာ ထိုင္ခိုင္ထားျပီး ပန္းခ်ီဆက္ဆြဲေန

53
တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ သူ သူ႔ပံုတူကို ျပန္ဆြဲေနတာ။ သူက တူလား ေမးေတာ့ မတူဘူးလု႔ို
ကၽြန္ေတာ္ ေျဖလိုက္တယ္။ မတူဘူးလား ဆိုေတာ့ တူတယ္လို႔ စိတ္အား ထက္သန္စြာ ေျပာလိုက္
မိတယ္။ ခင္ဗ်ား ႏႈတ္ခမ္းေမြးေတြ ရိတ္လိုက္ပါလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္္က ေျပာေတာ့ သူေခါင္းကို
တြင္တြင္ ခါတယ္။ ငါ့ပါးစပ္ေတြကို ဖံုးကြယ္ ထားပါရေစတဲ့။ အင္း ဒါလည္း ဟုတ္ေနတာပဲ။

သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကာ္ဖီတိုက္မယ္ ဆၿိုပီး မတိုက္ေသးဘူး။ ညေနေစာင္းေလာက္ေရာက္ေတာ့

ကၽြန္ေတာ့္ဗိုက္က ေတာ္ေတာ္ေလး ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနၿပီ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္
ၾကည့္လိုက္ရင္း ေနာက္ဆံုး စုတ္ခ်က္အျဖစ္နဲ႔ သူ႔မ်က္လံုးေတြမွာ အမည္းေရာင္ကို
ထပ္ျဖည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခ်က္ရယ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္္အတြက္ ေကာ္္ဖီသြားယူ
လာ ေပးပါတယ္။ အေပါစား ႏို႔ဆီနဲ႔ ေဖ်ာ္္ထားလို႔ ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေကာ္ဖီဟာ အနားပဲ့ေနတဲ့
ခြက္ထဲမွာ အေငြ႕ ေထာင္းေထာင္းထရင္း ကၽြန္ေတာ့္ အနားကို ေရာက္လာတယ္။ ယင္ေကာင္ ၃
ေကာင္၊ ပတ္ဝန္းက်င္ ငွက္ဆိုးထိုးသံ ၄ ခ်က္။ ကၽြန္ေတာ္ အာသာငမ္းငမ္းပဲ ေသာက္
ပစ္လိုက္တယ္။ ဒီေကာ္္ဖီဟာ လိုအပ္ေနခ်ိန္မွာ အခ်ိဳၿမိန္ အရွတဆံုးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းကို
 ၫြတ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ လိုက္တယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်စ္အေၾကာင္း မသိခ်င္ေတာ့ဘူးလားလို႔ ေမးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟက္ခနဲ
တစ္ခ်က္ရယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာခဲ့တယ္။ သူ႔အခန္း အျပင္ဘက္မွာ ညငွက္ သံုးေကာင္၊ ယဥ္ေက်းမႈႈ ၄ ခု။

ကၽြန္ေတာ့္ဝက္ဝံေလး ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ျပန္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာ္ဖီတိုက္တယ္။ အဲဒီေကာ္္ဖီရဲ႕ နာမည္ကို ဗန္႔ဂိုး ေကာ္ဖီလို႔

နာမည္ေပးထားတယ္။ သူႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ေကာ္္ဖီတစ္ခြက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း
ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ လာေရာက္ ေသာက္သံုးႏိုင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အေပါစား ႏို႔ဆီ ပ်စ္ပ်စ္နဲ႔ ေဖ်ာ္မယ္
ဆိုလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာ္ဖီကို ဗန္႔ဂိုးေကာ္္ဖီလို႔ နာမည္တပ္ၿပီး ဂုဏ္ျပဳဖို႔ကိုေတာ့ မေမ့ၾကပါနဲ႔ လို႔မွာခ်င္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ဝက္ဝံေလးကေတာ့ အိပ္မက္ထဲက ျပန္ထြက္သြားတယ္။

ညီလင္းဆက္
54
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအေၾကာင္း
ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

55
 ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအေၾကာင္း
ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

(၁)
တစ္ခုမွ မေရရာသူမို႔လည္း
အရာရာကို ေမွ်ာ္လင့္ေနႏိုင္တာေပါ့
တစ္ေန႔မွာ…
ပန္းလည္းပြင့္မယ္ ေနလည္းသာမယ္
သက္တန္႔ေလးေတာင္ ျဖာခ်င္ျဖာေနဦးမယ္
56

မိုးေလဝသခန္႔မွန္းခ်က္ေတြ ပိတ္လိုက္ကြယ္။

[1]
Nothing is in certainty
It enables me to hope everything
someday,
It shall be in blossom and sunshine
Even rainbow might lie ahead
Please stop the weather forecasts.
(၂)
ပံုျပင္အရဆို
ေမခလာေရာက္သင့္ေနပါၿပီ
ဇြဲရွိသေယာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနတာ
ဇြဲေကာင္းလြန္းလွတယ္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိသေယာင္
ဟန္မေဆာင္တတ္ခဲ့တာ တစ္ခုပဲ
ပင္လယ္ဆိုေတာ့လည္း က်ယ္သားပဲေလ။

[2]

57
According to the myth
Maykhala should be seen now
I act as I have perseverance,
with great perseverance
I but fail to pretend that
I have no hope
Isn't the very ocean broad.

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
 By the Sea
Khine Soe Lung
58
By the Sea
Khine Soe Lung

I got out of the airport building and found a taxi. The driver was a tough man in his
late 40 or something with a sun burned face and stout hands. “Where shall i send
you, Sir?” he asked. And I said "Any hotel by the beach”. Then he set off soon I got
into the car. I started to fall asleep when I heard the driver’s “there the sea”. I nod-
ded without looking at what he was pointing. “How do you feel seeing abroad sea
right in front or you?” He asked. “nothing”, I murmured. The driver gave me a
glance and didn’t say anything more till we got to a hotel. “Here we are” he said

59
turning the car into the hotel’s entrance. I gave him the amount he said and went
to the receptionists.

“Did you make booking?” inquired a lady with a big scary grin. “No” I said. She
checked in her computer and asked me “there will be superior room only, is that
fine?” I said 'okay' and the lady made some check-in procedure asking me some
questions I couldn’t stand like my name, my passport number, and my check out
date, to which I didn’t give her answer and a boy ushered me to a bungalow.

“have a nice stay” the boy said placing my luggage on a table and he left giving me
a grin which was as scary as that of the receptionist. Why all people saying unnec-
essary things with disgusting smiles all the time? I lied on the king-sized bed think-
ing the bed was not needed to be that big for me alone. Then I soon fell asleep.
 I woke up with some noise right above my head. I saw three teenagers twittering while they were running
with colourful child play balls in their hands when I removed the thick curtain without getting up from bed.
What made them that happy? Didn’t they know they could face some danger one day? I wondered if they
would be able to laugh like that then. I regretted as I laughed in the same way.

The bath room was shining with modernized amenities. I gave a single look at them with full hatred. I filled
the tub with cool water and immersed myself in it. I wanted to fall asleep again. “Don’t you love me, honey?”
Bull shit. Why were these memories of mine fucking me well? I hated them. I hated all. Couldn’t I stay away
from these? Couldn’t I forget everything? What the fuck is love? Why on earth did I think I loved some peo-
ple? Is it needed in life? Well is life needed too? I made a hard shut to my eyes and put my head at the edge
of the bath tub. “I beg you, honey. Marry me please”. Fuck You, I murmured.

******

I was lying on the sand. I felt some waves wetting my back, which was not covered with a piece of cloth as
60

usual and the water crawling under it like insects. I remember some lyric I composed. What was that?
“Crescent land, I want to be back-on your sand to lie down still and flag-that is always my heart wants when-
ever it feels worn out torn out- crescent land, lead me to you at once, in your hand to leave my life to chance-
life will someday light trust hunt together with freedom and honour” aha. Freedom? Honour? What are these?

I was still but not yet flag and life hadn’t shown me anything with anything. I didn’t know why I wrote that
lyric, which I didn’t understand well. And my friend even found some crazy melody and sang it. He told me it
was very nice. I even thought those lyrics were nice and people who listened to it applauded them.

I turned over my body as the sun was shining too bright and I couldn’t stand it anymore. I could see the sea,
which was appealing me and I suddenly even felt I like it. I accepted it seemed beautiful with silvery heads
and clear water.

You could even think the water was blue if you looked at it. But it’s not really blue and not clean, moreover
there can be some poisonous creatures hiding in it. And you know how cruel the waves become when there is
a storm? They are just covering their ugliness assuming themselves very mild and lovely. They will show you
no mercy when they don’t want. Have you ever heard how they scream at night when they are wild? I spent
my childhood nights admiring their roar and falling asleep listening to them. “you will have to come back be-
fore the 27th. We will have an important meeting as you know”. Go. Go way. What if I stop working?

A group of hermits were coming near me. I saw they were carrying others’ shell and looked heavy. I couldn’t
understand why they were living in groups. Almost every living thing in the world seems to live in groups.
There were groups of people. Some were surfing. Some boys were playing football on the sand. And a young
couple was on the bikes with their hand holding each other. They would fall down as they are handling the
bikes with only one hand, I thought. But they didn’t. I came back to the hotel when the sun turned to orange.

I found the door bolted inside and i was unable to open by unlocking. What’s wrong? I checked the surround-
ing with a thought if I were at the wrong room. No. Impossible as I had stayed here for 4 days. I was right. I
found the door suddenly ajar and saw a familiar figure inside.

61
******

Susan was moving, leaning on my shoulder as if she were being pulled or pushed by something. She was
wearing one of the country shirts I bought her. But she looked a bit strange though I had seen her uncount-
able times in them. Oops. She was not wearing jean pants as usual. She was in some ugly loose pants.

I suddenly felt annoyed with her hair, which was beating my face hard very often and sometime even hurting
my eyes. “Will you tie your hair with something?” I said. Then she stopped moving and tied it with a rubber
strip found in her pocket.

I moved my look to the sea from Susan’s pale face.

“Honey?” She called me trying to lean on my shoulder again. I nodded looking at her.
“Don’t you love me?” She had asked this same question billion times.
"Yes”, I said. She didn’t seem to believe me though I was telling the truth. Yes, if there really exists love, I
love her.
 “Then why don’t you want to marry me?” she had asked this question million times. And I had to repeat the
same thing I had said more than thousand times.
“It is not I don’t want to marry you. I just don’t want to get married. I won’t marry anyone. I don’t think I will
like marriage. Okay? Can’t we just stay like we always did?”

Susan slowly sat down on the sand. I also sat down trying to be too close to her and she was holding my
hands and rubbing my fingers with her eyes staring at the sea. But she didn’t seem to see anything in the
front. I could see a high wave coming to us.

Then I saw a range of tears creeping like two snakes on her cheeks. Was she crying? I could find no word to
soothe her though I knew I should do. So I stayed silent gazing at the sea. I heard her sobbing, which was
really annoying.

A few minutes later she wiped the tears and looked at me trying to smile in vain. “Let’s build a lovely family,
62

dear. I will try my best to make you happy. Okay?” She asked and kissed my forehead. I knew she was trying
to allure me. Then she kissed my lips. The kiss was not strong. Not like the ones I always liked. But long and I
felt stuffy. I could die if she would continue like this.

I removed her face with both hands and looked at her eyes. She was still crying.
“Don’t. Please stop crying”. I whispered. I softly wiped her tears. “Shall we go to town to look around?”
“I don’t want to” she answered.
“I will buy you chocolate ice cream, umm?”
“I no longer like it”.
“What do you like then? I will buy you all you like. Okay?”
She shook her head.
“Remember we went to Barli? We built sand palaces, remember? Shall we make something like that now?”
She was keeping silent. Nothing like the Susan I knew.
“So tell me. What shall I do for you? I will do everything you say. Just stop crying and sitting like an ill girl.” I
said. She gave a strange look at me.
“you don’t need to do anything. Let’s just get married.” She said.
“Arr I have told you several times I don’t want to get married. Let’s just stay like this. Isn’t it fun?”
She replied “not anymore”.
“Come on. I know you like it. Shall we go back to the room?”

“Will you stop talking like a fool?” She said in an impatient tone.
“Aren’t you a good girl? Are you naughty? I thought you were a very clever girl.”
“I am not a girl anymore. I will be a mother soon”.
The subject I was trying to stay away all the time came back again.
“Okay. You don’t need to be mother. Okay? Let’s just do something to it. Okay?”
“Honey, we have tried all possible ways, haven’t we? But what when nothing works?”
“But we still have the last chance, don’t we?”
“Do want me to die or what? Don’t you know how dangerous it is?”
“No, it is not that dangerous. I know many girls have done it”. I tried to assured her. “let’s just go town or to
a nearby hospital to find someone who will do it. Okay?”
“Honey, I am afraid. And I am ashamed too.”

63
“No. there is nothing to be ashamed and it is not dangerous either. Or shall I go find someone and you stay at
the hotel?”
She said nothing and sitting till it was very dark. I had to accompany her though I was very hungry.

******

I was lying on the king-sized bed, which I now found useful, awake. I heard Susan sobbing till midnight. I was
afraid it would sore her eyes would look ugly in the morning. I could hear the waves moving gently to the
shore. I put my arm on Susan’s waist. I could feel her womb, which was a bit fat now. She was falling asleep.
I could see her face by the dim chamber bulb. She seemed to be very sad even when she was sleeping. Don’t
I love her? I thought I did and I still do. And is it really dangerous? Can she die? Can I let her die?
Then shall I end my life like this? Getting married with her and bringing up kids? And what will happen later?
Will I find a young beautiful girl with the same age with a son of ours and marry her when Susan becomes old
and no longer beautiful like my dad did? And what will Susan do? Will she go abroad leaving all the children in
the hands of the step mother? And our kids will have to be like stray dogs as I was?
 Or will Susan first find some more handsome guy with better properties and qualification than me, like the
previous ones I had met and made love did? Well, there must not be anything like love. I just must have
thought there was. I was not sure if I would love Susan and all other girls I met if they were very ugly or if
they hadn’t coaxed me with something.

I started to hate children since the day my dad called me at hostel and informed his new wife had given birth
to a girl. I had seen her when she visited me with dad. She even tried to get my affection giving big smiles
directly to my eyes and trying to kiss my hands. She called me “Big bro”, which I found very bitter.
“honey?”
“Arr wake up? Good morning.”
Susan smiled and hugged me.
“A have decided to do what you want me to do.” Oops it really was good morning. I kissed her.
“I know you are a clever girl.”
“Honey?”
“Umm?”
64

“I love you. More than I thought. More than I could love anyone.”
I kissed her again.
“come get up. Let’s go find someone”
She nodded.
“I love you so much. I don’t care if I will die”.
“no, you cannot die. Okay? It will be all fine. Okay? Don’t worry, honey.”

******

It was a shining day with soft breeze. It had been 6 days after all finished and we were strolling on the shore.
She was leaning on my shoulder. Her long soft hair was tied up with a clip beautified with sea shells. She was
slow but I could see her lovely smile with sharp eyes which always made my heart beat. She appeared all
clear in mind now.
“Honey?”
“Yes?”
“I cannot die, can I?”
“No, cannot. Why will you die?”
“Honey?”
“Umm”
“Why didn’t you tell me you would come here?”
“Just as I wanted to be alone.”
“Then I must go”
“No. no. I don’t want to be alone any more”
“Honey?”
“Yes?”
“You didn’t keep your promise”
“Yeah? Which one?”
“You said you will buy me chocolate ice cream”.
“Arr I see. I thought you said you no longer like it”.
“I lied”

65
“Bad girl”

We laughed and set off to the restaurant. There she had two big scoops of chocolate ice cream and I drank
beer. A group of young girls were looking at us and saying something and laughing. Life seemed to be fine for
me now. I tried to laugh aloud though I didn’t know what would happen to me next.

Khine Soe Lung

66

တခ်ိဳ႕အခ်စ္ေတြက ရယ္စရာေကာင္းတယ္
မယ္ကိုး
တခ်ိဳ႕အခ်စ္ေတြက ရယ္စရာေကာင္းတယ္
မယ္ကိုး

သမုဒယ…
ဒီေဝါဟာရဟာ ေသခါနီးလူရင္က ပြင့္ထက
ြ ္လာတဲ့ စကားမို႔ ရယ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းလြန္းရဲ႕။
အသိတရားရသင့္ၿပီ။ တရားရိပ္ခိုကာ ၿငိမ္းေအးရာ ရွာသင့္ၿပီတဲ့လား။

ဟုတ္ပါတယ္။ ေနဝင္ခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီမို႔ အ႐ူးထမႈဟာ ရပ္သင့္ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ေႏွာင္ႀကိဳးပိတ္ေႏွာင္

ကာ ေရွးေရးမေမွ်ာ္ၾကည့္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ရတက္ေပြလိုက္တာလို႔ ကဲ့ရဲ႕မ်က္ႏွာလႊဲ။ သူ႔
အရိပ္ေလးကြယ္သြားတာနဲ႔ မၿငိမ္းေအးႏိုင္ပါလို႔ ဆင္ေျခေပးခ်င္လည္း ကၽြန္မရဲ႕ မူလဓာတ္ကိုက

67
ေခါင္းမာမိုက္မဲျခင္းရယ္သာ။

ေသရမယ္လို႔ သိသြားသူေတြမွာ တံု႔ျပန္ခ်က္ ဘယ္ႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္တတ္ပါသလဲ။ ဘုရားရိ္ပ္ခိုတဲ့သူနဲ႔

night club တက္သူေတြအျဖစ္ ေျပာင္းသြားတတ္သလား။ ကၽြန္မကေတာ့ မအူမလည္နဲ႔
ကမ္းတစ္ဘက္မွာ ရပ္ေနမိသူရယ္။ တရားလည္းမမွတ္ ေဆးလိပ္လည္း မ႐ႈိက္ပါဘဲ ေက်ာင္း
တက္ကာ စာေမးပြတ
ဲ စ္ခုၿပီး တစ္ခုေျဖဖို႔သာ လုပ္ေနမိတာ။

တစ္ဦးတည္းေသာ အေၾကာင္းသိကသာ နားမလည္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔

ေမးလာရင္ “ေနာင္ဘဝအတြက္ ပါရမီပါေအာင္ ” ဆိုကာ လူရယ္စရာ အေျဖရႏိုင္တာ။ ဒီလုိ
အူေၾကာင္ေၾကာင္ မိန္းမမို႔ သူ မခ်စ္ခဲ႔တာလား။

တကယ္လည္း သူ႔ရဲ႕ သုေတသနခန္းက ေပါင္းခံရည္ေတြဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ႏွလုးံ ေသြးေတြမ်ားလား

လုိ႔ အျမဲတေစ ေတြးထင္ေနမိသူရယ္ေလ။ တစ္ခါကေတာ့ စိတ္႐ူးေပါက္လြန္းစြာ “ကၽြန္မ
ေသသြားရင္ သတိရမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္” လို႔ ေသြးတိုးစမ္း ေမးခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ႔
 အတိုင္း သူက “ခုခ်ိန္မွာ သတိရမယ္လုိ႔ ေျဖလည္း ညာတာပဲ ျဖစ္မွာ” လုိ႔ အမွန္စကားဆုိပါတယ္။ ကၽြန္မ ဟက္ကနဲရယ္မိရင္း
မ်က္ႏွာကို လက္ဖဝါးနဲ႔ အုပ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒီလို မ်က္ရည္ခိုးသုတ္လိုက္တာကို ကၽြန္မအေပၚအေရးတယူမရွိတဲ႔သူ သတိထား
မိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

က်ိန္စာပဲလို႔ ထပ္မံညည္းညဴရဦးမလား။ ႏွလံုးသားကြဲေၾကေအာင္ ခံစားရလြန္းလည္း သူ႔အေပၚ ထားတဲ႔ ျမတ္ႏိုးမႈရာခိုင္ႏႈန္း

မွာ ျပည့္လွ်ံကာ ေက်ာ္လန
ြ ္လို႔ပင္ ေနေသးတာ။ သူ မညာတတ္တာ။ မိန္းကေလးေတြအေပၚ မၾကင္နာတတ္တာ။ ကၽြန္မကို
မတြယ္တာတာ။ အားလံုးအတြက္ ႀကံဖန္လို႔ ေက်းဇူးတင္ရပါေသးတယ္။ ကၽြန္မလို ေသေတာ့မယ့္ သူကို အခ်စ္ေၾကာင့္
မနာက်င္ေစရက္တာ ပကတိေစတနာျဖစ္မွာပါ။

သံသယမ်ားတတ္တဲ႔ သူကေတာ့ ယံုခ်င္မွ ယံုႏိုင္လိမ့္။ လူအားလံုးအေပၚ ေအးစက္တဲ႔ သူ႔ကို ႏွလံုးသားပါလာပံုမရဘူးလို႔

ဝန္းက်င္က ခန္းမွန္းၾကတဲ႔အခါမွာ ကၽြန္မက မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္တတ္ေသးတာေလ။ အနီးကသူေတြကို သူ မခ်စ္မိ႐ံုေလးပါ။

အထူးသျဖင့္ သူ အခ်စ္နဲ႔ မေတြ႕ေသးတာေၾကာင့္ပါ။ ခံစားခ်က္မဲ့တယ္လို႔ သတ္မွတ္ခံရတဲ့သူဟာ မခ်စ္တတ္တာ မဟုတ္ဘူးလို႔

ကၽြန္မက အေၾကာင္းျပခ်က္မဲ့ မွတယ
္ ူေနဆဲ။ ဒီလိုယံုၾကည္ရာအတိုင္း ေျပာမိေတာ့ သူ မခိုးမခန္႔ရယ္ကာ “ခ်စ္ရတာ...
ဒီတစ္ေယာက္ကိုမွ မဟုတ္ဘူး....၊ ဒီတစ္ေယာက္မွမဟုတ္လည္း တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ခ်စ္ရမွာပဲ...၊ ခ်စ္လို႔ခ်စ္တာ
68

မဟုတ္ဘဲ.. 'ခ်စ္ရ'တာ...” ဆိုတဲ့ အမွန္တရားတစ္ဝက္ပါတဲ႔ ရင္နာစရာ အေကာင္းဆံုးစကားကို ဆိုပါတယ္။

အခ်စ္ဆိုတာ ေဟာ္မုန္းထုတ္လႊတ္ခိုက္ လူတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ၾကံဳဆံုမိျခင္းလို႔လက္ခံထားတဲ႔ သူ႔ကို ထို Oxytocin

စတဲ့ ေဟာ္မုန္းေျခာက္မ်ိဳးမွာ ႏွလံုးသားရဲ႕ေစၫႊန္ခ်က္နဲ႔သာ လႊင့္ထုတ္တယ္လို႔ တရားေသမွတ္ယူထားတဲ့ ကၽြန္မ ခြန္းတံု႔ျပန္
လွန္ မျငင္းလိုပါ။

မ်က္ရည္ခမ္းေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မ သူလက္မခံတဲ့ ဖူးစာတို႔၊ ေရွးဘဝေရစက္တို႔နဲ႔လည္း အက်ယ္မခ်ဲ႕ခ်င္ေတာ့သလို … “ကၽြန္မ

ရွင့္ကို ေသးေသးေလး မႊားမႊားေလးေတာင္ မခ်စ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ခ်စ္မိေနတာက် ဘာသေဘာလဲ ...”လို႔ ရန္ေတြ႕ႏိုင္သူလည္း
မဟုတ္တာမို႔…။

“ခ်စ္တဲ႔အခါ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲခံတဲ႔ ေဟာ္မုန္းနဲ႔ေပါ့ ဟုတ္လား...” လို႔သာ ရယ္ေမာကာ စကားေထာက္ေပးမိရဲ႕။ သူက ပြင့္ပြင့္လင္း

လင္း ျပံဳးကာ “အေသအခ်ာေပါ့ သူ႔သက္တမ္းက တစ္ေယာက္အတြက္ ဒီေလာက္ပဲ ၾကာတာေလ...”လို႔ ခႏိုးခနဲ႔ဆိုေလတာ။

ဘယ္ေလာက္ဆိုးလိုက္တဲ႔ လူလဲေနာ္။ ဒါေပမဲ့ ျမတ္ႏိုးလို႔ မကုန္ႏိုင္ေအာင္ပင္ စူးစူးနစ္နစ္ခ်စ္ခဲ႔မိေလၿပီ။ ခ်စ္မိၿပီး

အသဲကြဲတာဟာ မခ်စ္ဖူးတာထက္ ပိုေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ ဒႆနကိုသာ မုန္းေနသူမွာ သူ႔အေပၚေတာ့ ျမဴစေလးမွ်ပင္ အၾကင္နာ
မယုတ္ေလ်ာ့ႏိုင္ေအာင္။
ကံ၊ ကံရဲ႕အက်ိဳးကို မယံုၾကည္တဲ႔ သိပံၸသမားစစ္စစ္ သူ႔ကို ခ်စ္ျခင္းမွအစ အရာမ်ားစြာဟာ ႏုယူတန္ရဲ႕ အသြားအျပန္နိယာမလို
မဟုတ္ဘဲ တခါတေလမွာ ကံတရားၾကားခံကာ ျပန္လမ္းၾကာတတ္ေၾကာင္းကို ဘယ္လိုသက္ေသျပရမလဲလို႔သာ ေန႔စဥ္
အၾကံထုတ္ေနမိခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ျဖစ္တည္ခ်ိန္ေတြက တျဖည္းျဖည္းနည္းလို႔ လာၿပီေလ။ မတတ္သာတဲ႔အဆံုး ဒီတစ္နည္းသာ သံုးရေတာ႔မယ္

ထင္မိခဲ႔တာ။

“ကၽြန္မ ေသသြားရင္ သရဲလာေျခာက္မယ္ သိလား။ အဲဒီအခါက် ယံုမယ္မဟုတ္လား ...” ဆိုေတာ့ ေရွးဘဝ ေနာက္ဘဝေတြကို
လည္း လက္မခံတဲ႔သူက “လာခဲ႔ ။ ဖမ္းၿပီး ျပတိုက္ ပို႔ပစ္မယ္....” တဲ့။ ကၽြန္မ ႏွလံုးခုန္ရပ္သြားခဲ႔ေလသလား။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခမ်ား
သားပင္။

ရင္ထဲစူးေအာင့္နာက်င္ကာ “တယ္လည္း လုပ္ရက္ပါလားေနာ္။ သူ႔အတြက္ ၿပိတၱာေတာင္ျဖစ္မယ့္သူ။ ခရီးေဝးက

လာရမယ့္သူကို အာလာပသလာပေလးေတာင္ မဆို။ ႀကိဳဆိုခန္းက ရက္စက္လြန္းလိုက္တာ ...” လို႔ ေတြးမိတိုင္း မ်က္ရည္
လည္ကာ စိတ္ေကာက္မိေလၿပီ။

69
သူ မေခ်ာ့ပါ။ ဝမ္းသာအားရလ်စ္လ်ဴ႐ႈေနေလရဲ႕။ ကၽြန္မကေတာ့ ထိုသို႔ေဝးေနတဲ႔အခုိက္မွာ ရင္ကြဲေတာ့မလားပင္ မွတ္ထင္ေနမိ
ခဲ့တာရယ္။ ဟိုအရင္ကေတာ့ ကၽြန္မလည္း သူ႔လုိပင္ ႏွလံုးသားမာေက်ာေပေတခဲ့သူပါ။ ဒါေပမဲ့

“ႏွစ္သစ္မွာ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားက

ေလာကမွာ ငါမရွိလည္း ျဖစ္တယ္တဲ႔။
အညတရ သခၤါရနဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ျခင္းသစၥာကို
ခါးသီးလို႔ ေသေၾကာင္းႀကံရေတာ႔မလား...”

လို႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္က ကဗ်ာေရးခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မဟာ သူနဲ႔ ဆံုၿပီးေနာက္ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီ။ ဗာဂ်ီးနီးယားဝုဖ္ *
တို႔ ဆီလ္ဗီယာပလာသ့္ ** တို႔ကို အားက်ခဲ့သူဟာ အခုေနေသေစလို႔ တန္ခိုးရွင္တစ္ပါးက အမိန္႔ခ်ရင္ေတာင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္
မနာယူႏိုင္ေတာ့။

အေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ “ငါမရွိလို႔ မျဖစ္ဘူး။ စိတ္မခ်ဘူး ...” ဆိုတဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္ေျခနည္းစကားကို ကိုယ္ခ်င္းစာ နားလည္ခဲ့ၿပီ။

ဘယ္လိုဝဋ္ေႂကြးလဲကြယ္။ အေသမေျဖာင့္ေအာင္ပင္ တြယ္တာေနမိခဲ့ၿပီ။ ႐ုပ္ဝါဒီသမား သူဟာ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ အစစ္အမွန္ခ်စ္
တတ္လာမယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနဆဲ။ ဘယ္သူ႔ကိုပင္ သူခ်စ္ပါေစ ကၽြန္မ ၾကည္ႏူးမိမွာ အမွန္ေပမဲ့ ေၾကကြဲစရာကေတာ့
 သူေပ်ာ္ေနခိ်န္ေလးေတြကို ကၽြန္မ ေစာင့္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။

ဒီလိုဝမ္းနည္းမဆံုးႏိုင္ေအာင္ ရွိေနဆဲမွာပင္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လမ္းေတြ႕ေလတာ။ လူၾကံရင္ ဘာခံႏိုင္မွာတဲ႔လဲေလ။

ရယ္ခ်င္လည္း ရယ္ႏိုင္ရဲ႕။ ေနာက္ဘဝမွာ သူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္တဲ႔ ကိုယ္ေစာင့္နတ္အျဖစ္ကို ဆုေတာင္းေနတဲ့

မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုေပါ့။ နတ္သားလား။ နတ္သမီးအျဖစ္လား ဘယ္လုိ ခြဲျခားဆုေတာင္းရမွန္း မသတ္မွတ္ႏိုင္ေသးေပမဲ့ ကၽြန္မ
နတ္သမီး မျဖစ္ခ်င္တာ အမွန္ပါ။ ဘဝခ်င္း ျခားသြားေပမဲ့ ကၽြန္မ သဝန္တိုခ်င္ တိုေနမိဦးမယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ကၽြန္မ တျဖစ္လဲ
နတ္သမီးကို မႏွစ္သက္ႏိုင္ေပဘူး။

ဒါေပမဲ့ နတ္သမီးျဖစ္မွသာ သံသရာအစဥ္အဆက္ သူ႔ကိုသာ ခ်စ္မိတယ္ဆိုတာ သက္ေသျပႏိုင္မယ္ ထင္မိတယ္။

သူ႕ကို ျပံဳးၾကည့္ၿပီး “အခ်စ္ဆိုတာ ေနာက္ဘဝထိခံတယ္ဆိုတာ လက္ခံၿပီလား ..” ဆိုကာ ေမးလို႔ရမယ္ မဟုတ္လား။
“Vasopressin ေဟာ္မုန္းထြက္လို႔ ကၽြန္မ သစၥာရွိေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ မယံုရင္ စမ္းသပ္ၾကည့္ပါလား...” လို႔လည္း သူ႔ကို
စေနာက္ႏိုင္ေပလိမ့္မယ္။

အဲဒီလို စိတ္ကူးယဥ္မိေတာ့လည္း ေသျခင္းကို ၾကည္ေမြ႕လာ။ ႏွလံုးေအးေအးနဲ႔ ေသဆံုးဖုိ႔ ျပင္ဆင္ႏိုင္ေတာ့တာ။ ဒါေၾကာင့္

70

သူက စိတ္ေအးၾကည္သာျဖစ္ေနတဲ႔ ကၽြန္မကို “ခုတေလာ ရာသီဥတုသာယာေနပါလား...” တဲ႔။ ကၽြန္မက

“ခရီးသြားရေတာ့မယ္ေလ ဘာမွာဦးမလဲ...” လို႔ ျပံဳးလို႔ ေျပာေနရင္းမွာပင္ မ်က္ရည္စိမ့္ထြက္လာရာ ေခါင္းငံု႔ကာ ေနရျပန္။...။

မယ္ကိုး
The Sound from the Cliff
Han Thit Nyeim

71
 The Sound From the Cliff
Han Thit Nyeim

He felt the wind was passing through and over him. The mountain was also cold
and chilly with unsteady breeze. It was hard for him to see the environment due to
the hazy fog. He knew that there was a deep cliff far in front of him. Soon, there
would be a sound coming from that mere cliff. He had never been there but he felt
as if he had been there.
72

The sky was obscure with dark clouds. But it did not seem that it would rain. The
sun did not seem to exist at that time. Whether there was the sun or not does not
matter, it was so bewildered for him to see around. The ambient condition looked
vague but it was not like the night time either. Soon, a sound would come out from
the cliff. He had never been there but he felt as if he had been there.

He felt that he was surrounded by lots of trees. Those trees were like the trees
from the rainforest. It was rather difficult to guess the height of those trees. It
seemed that they were taller than he thought since he could not see the top. The
weather was quite humid because of the surrounding trees. Soon, a sound would
come out from the cliff in front of him. He had never been there but he felt as if he
had been there.

He felt that there was a deep cliff in front of him. He also felt that the distance be-
tween him and the cliff was not that far. Whether the cliff was far or near does not matter, it looked so be-
witched for him to jump ahead. It seemed that he might float in the forceful wind coming out from the cliff.
Soon, he would hear a sound coming out from that cliff. He had never been there but he felt as if he had been
there.

He knew that there would be a sound coming out from the cliff. He knew that it was the sound of an opposite
sex. Whether the voice was sweet or harsh, it indeed was a sound with powerful, touching and caring aura.
That sound had yet to hear, he knew that it surely would come out. He had never been there but he felt as if
he had been there.

He believed that there would be a sound coming from that mere cliff.

With Love
Han Thit Nyeim

73
 စကၠဴပုတီး
ပန္ဒိုရာ
74
 စကၠဴပုတီး
ပန္ဒိုရာ

ကမာၻႀကီး မပ်က္သုဥ္းခင္
တေန႔ေန႔ေပါ့
မင္းလုပ္ေပးမယ့္ စကၠဴပုတီးေလး
လည္မွာဆြဲထားမယ့္ေန႔
အေရာင္စံု စိုလက္ေတာက္ပစြာ
အႀကီးအေသး မညီမညာ
မင္းသီကံုးလိုက္တဲ့အခါ
ေတာပန္းေရာင္စံုေတြၾကားက
လိပ္ျပာေတြေတာင္ ေငးသြားၾကမယ္

75
ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚမွာ
ေျခဗလာထိုင္ဆင္း ကဗ်ာရြတ္ရင္း
ေန႔အလင္းကို ညခ်ဥ္းကပ္လာရင္
လေရာင္ကိုေခၚတဲ့သီခ်င္း မင္းကညည္းဆို
ၾကယ္ျဖဴရိပ္မာွ ေလညင္းခ်ိဳ
တိမ္ညိဳမည္း မိုးေတြသည္းလာတဲ့အခါ
ေျခဦးတည့္ရာ သံစဥ္ဆက္ရွာၾက
လက္ဖဝါးေတြပင့္ေျမႇာက္ မိုးေပါက္ၾကားမွာ ကခုန္
သတိတရ ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ေဟာ…
ငါ့စကၠဴပုတီးေလးလည္း အရည္ေပ်ာ္ေနပါေလေရာ
ငါ… ငိုေႂကြးမွာေပါ့
ၿပီးေတာ့… ငါတို႔ ရယ္ေမာလိုက္ၾကမယ္။

ပန္ဒိုရာ
 အာ႐ံုသိ အတုမ်ား
ညိဳမင္းခ
76
အာ႐ံုသိ အတုမ်ား
ညိဳမင္းခ

၁။

ထို႔ေၾကာင့္ စိုးရိမ္စိတ္ကိုျမႇင့္တင္ရန္လံုေလာက္၏။ ထိုအခါညမ်ားစြာ အေတြးကိုတိုးခဲ်႕ရသည္။

ခဏၾကာမွ်သာေတြေဝျခင္း၊ စိတ္လတ္ဆတ္မႈမဲ့ျခင္း၊ ေဝဝါးျခင္း။ လာျခင္းေကာင္းသည္။
အခါလည္းမေနွာင္းပါ။ သို႔ေသာ္ ေတြးေတာျခင္းကို ဆန္႔ထုတ္ရန္ခက္ေန၏။ ပစၥဳပၸန္အေၾကာင္းကို

77
ထည့္သြင္းမထားရေသးခင္ မိုးရြာတတ္ေသာေန႔လည္မ်ားကို အိပ္မက္၌ေတြ႕ဆံုေနရသည္။
ေတြ႕ဖူးျမင္ဖူးေသာအရိပ္တစ္ခုကို ညစဥ္ေစာင့္ၾကည့္၏။ ေတြ႕သည္။ ျမင္သည္။ သို႔ေသာ္
မေတြ႕မျမင္ရပါ။ အနာအဆာမဲ့တဲ့ ဒီလိုၾကယ္စံုညမ်ားတြင္ ေဝဝါးရ၏။

သူမသည္ သဒၵါငယ္ျဖစ္သည္။
သူမအေၾကာင္း အနည္းငယ္သိသည္။
သူမကို ေက်ာင္းအသြားအျပန္လိုက္ၾကည့္ဖူးသည္။
သူမကို သဒၵါငယ္လို႔ကိုယ့္ဘာသာနာမည္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။
သူမအေၾကာင္းကိုကိုယ့္ဘာသာအေကာင္းဘက္မွေတြးထားျခင္းျဖစ္သည္။
သူမကိုေက်ာင္းအသြားအျပန္လိုက္ၾကည့္ဖူးေပမဲ့ သူမမွန္းမေသခ်ာပါ။
သူမသည္ အိမ္ေရွ႕အိမ္မွအရိပ္ျဖစ္သည္။
သူမသည္ အိမ္ေရွ႕အိမ္မွအရိပ္ကေလးတစ္ခုျဖစ္သည္။
သူမ၏အရိပ္ကို ဂစ္တာတီးေသာညမ်ားတြင္ ေတြ႕ရတတ္သည္။
 ၂။

အားေပးစကားမ်ားကို မၾကားဝံ့ခဲ့ပါ။ ကိုယ့္ကိုေလွာင္ေနသလိုခံစားရ၏။ အႏုစိတ္လြန္းေသာ ကိုယ့္အာရံုသိမ်ားမွာ အမွန္

တကယ္ျဖစ္ရပ္တစ္ခုအတြက္ စကားတစ္ခြန္းတေလမွ် ေခ်ာေမာမႈမျပဳစြမ္းနိုင္။ ညဥ့္နက္ဂီတမ်ားအား လိုအပ္ခ်က္မ်ားႏွင့္
အညီ ေကာ္ဖီဆိုင္ယဥ္ေက်းမႈကို လက္ခံလာရသည္။ ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းနွင့္ ေမႊလိုက္ေသာအခါ နားစည္မ်ား၌ အျငင္းမ်ား႐ိုက္ခတ္
လာ၏။ အမွားတရာအျဖစ္ကို စိတ္ႏွင့္ျဖစ္မိသူလို႔ ထင္ခ်င္ၾက၏။ အ႐ိုင္းရင့္ေရာင္စိတ္ကူးယဥ္သဏၭာန္မ်ားကို ျမင္သူက
ျမင္သည္ဟုဆိုၾကသည္။ အလကားေျပာျခင္းမျဖစ္နိုင္။ သို႔ေသာ္အမွန္တြင္(တကယ္တမ္းေျပာစတမ္းဆိုလွ်င္) အရိပ္အေယာင္
မ်ားသာ။ ကိုယ္တိုင္ခ်ည္တုတ္ခဲ့တဲ့အလင္းကို ျပန္ဖြင့္ထုတ္(လႊင့္ထုတ္)ရန္ခက္ခဲ၏။ ထိုအခါ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးတစ္ခုလို ကိုယ္
ကိုယ္တိုင္ ျမင္လာ၏။

သူမကိုေတြ႕ဖို႔ ကိုယ့္ပခံုးေပၚကလင္းယဥ္တိုင္ေပၚ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္တက္ၾကည့္ေနရသည္။

သူမကိုေတြ႕ဖို႔ ကိုယ့္ပခံုးေပၚကလင္းယဥ္တိုင္ေပၚ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္တက္ၾကည့္ေနရသည္။
အ႐ိုင္းရင့္ေရာင္ စိတ္ကူးယဥ္သဏၭာန္အေၾကာင္းေျပာသူကိုလည္း ၾကည့္ေစခ်င္သည္။

၃။
78

ခက္ေနျခင္းက နာမဝိေသသနမရိွေသာသူမကို ဘယ္လိုအကၡရာႏွင့္ ပံုေဖာ္ရမွန္းမသိျခင္းျဖစ္သည္။

ထြက္ေလဝင္ေလတြင္ မြန္းေနျခင္းက သူမ အေၾကာင္းျဖစ္သည္။

ထြက္ေလဝင္ေလတြင္ မြန္းေနျခင္းက သူမ အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ေျပာစကားမ်ားတြင္ ေလးနက္မႈတမႈန္တသီရိွမည္ထင္ခဲ့သည္။

သို႔ေသာ္ ေရစိုေနေသာ သက္ေသျပခ်က္မ်ားက အလိုေနာက္ကိုမလိုက္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါ။ အနာဂတ္အတြက္ေတြးရင္း အေတြးလြန္
႐ူးသြပ္မႈက ခ်ံဳခိုခၽြန္းအုပ္သြားျခင္းကိုခံလိုက္ရသူဟု စြပ္စဲြၾက၏။ အရိပ္သည္ ထိုေနရာတြင္အမွန္တကယ္ရိွသည္။

အရိပ္သည္ သဒၵါငယ္ဟု ဘာသာေခၚျခင္းခံရသူျဖစ္သည္။

အရိပ္သည္ ယံုၾကည္စရာေကာင္းေသာ ညခင္းမ်ားတြင္ရိွတတ္သည္။

အရိပ္သည္ သူမျဖစ္သည္။ သူမမွာ သဒၵါငယ္ျဖစ္သည္။ ေဝဝါးေနေသာ သံသယစိတ္မ်ားတြင္ ရိွသည္ဆိုေသာ္လည္း လက္ေတြ႕

ကား မျပႏိုင္။ ယူဆခ်က္ သက္သက္ျဖစ္ျခင္းမဟုတ္ဟုေတာ့ ေျပာျပခ်င္သည္။ ခက္ေနျခင္းက နာမဝိေသသနမရိွေသာ သူမကို
ဘယ္လိုအကၡရာႏွင့္ပံုေဖၚရမွန္း မသိျခင္းျဖစ္သည္။
ခက္ေနျခင္းက နာမဝိေသသနမရိွေသာ သူမကိုဘယ္လိုအကၡရာနွင့္ပံုေဖၚရမွန္း မသိျခင္းျဖစ္သည္။

လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚယူဆ၍ရပါသည္။ သဒၵါငယ္မ်ား အမ်ားအျပားရိွနိုင္ပါသည္။ တစ္ေယာက္တည္းရိွေသာ အခါ၌

ျမင္ရလွ်င္ေတာ့ တမ်ိဳးတဖံုစဥ္းစားရပါမည္။ သဒၵါငယ္ကို ေက်ာင္းအသြားအျပန္လိုက္ၾကည့္ေသာအခါ သံသယရိွသည္။
ကိုယ္တိုင္တြင္ျဖစ္သည္။ သဒၵါငယ္မ်ား အမ်ားအျပားရိွနိုင္ပါသည္။ သဒၵါငယ္တို႔အိမ္တြင္ပင္ျဖစ္သည္။ ဝရံတာရိွေသာအိမ္သည္
ခန္းဆီးအျပည့္တပ္ထား၏။ အရိပ္သည္ တံခါးေဘာင္ကိုမီွၿပီး ရပ္ေနသည္။ သဒၵါငယ္ဆိုေသာနာမည္ကို ရထားေသာအရိပ္သည္
ခန္းဆီးေနာက္ကြယ္တြင္ရိွသည္။ ေက်ာင္း၌ေတြ႕ေနစဥ္က ပိန္၍အရပ္ရွည္ေသာသဒၵါငယ္သည္ ခန္းဆီး ေနာက္ကြယ္တြင္
ဂစ္တာသံနားေထာင္ေသာအခါ ပံုဖမ္း၍မရေအာင္ျဖစ္သြားသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ေက်ာင္းသြားေသာ သဒၵါငယ္မွာ အနည္းငယ္
ဝ'၏။ ထိုအခါကိ်န္စာသင့္သြားသည္။ လက္ခံမရိွေသာ ရနံ႔မ်ားႏွင့္ ေမႊးျမလာ၏။ ထိုရနံ႔တြင္ အိပ္မက္မရိွပါ။ ေသခ်ာပါသည္။
သဒၵါငယ္မ်ား အမ်ားအျပားရိွနိုင္ပါသည္။

၄။

အညံ့စားေကာ္ဖီဆိုင္မ်ားသည္ ထိုအခါထိုင္၍မေကာင္းေတာ့ပါ။ လိုအင္မျပည့္ဝမႈနွင့္ ဆိုင္မည္ထင္သည္။ ကန္႔ကြက္မႈကမ်ား၏။

မရခ်င္ပါ။ အနီးစပ္ ဆံုး၌ စိတ္တူညီမႈကိုလည္း မရခဲ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္တည္းေနေသာရက္မ်ား မ်ားလာ၏။
အနာတရသည္ ေဆးနွင့္ေဝးေစပါသည္။ သဒၵါငယ္ကိုက ထိုေန႔မ်ားကိုဦးေဆာင္သူ။ အခ်င္းမ်ားၾကရေသာ အေပါင္းအသင္းမ်ား

79
က မလိုလားအပ္မႈမ်ားကို တစတစေရွာင္ၾကဥ္လာၾကသည္။ အလိုလိုက္ျခင္းမဟုတ္ပါ။ အလိုက္အထိုက္ေနတတ္
လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ႐ူးေကာင္းလို႔ ႐ူးေနသူလို႔ထင္ျမင္ေနၾကဆဲျဖစ္သည္။ မယံုၾကည္နိုင္ေသးသူမ်ား ညဘက္ဂစ္တာအတူ
လာတီးၾကည့္သည္။ ျပစ္တင္ကဲ့ရဲ႕ၾကသည္။ အရိပ္ကိုျမင္ၾကသူမ်ားက ျဖစ္သည္။ အားမလိုအားမရျခင္းတစ္မ်ိဳးပင္။

သင္တန္းတစ္ခုကို နွစ္ရွည္လမ်ားတတ္ေနသူတစ္ဦးထံမွ သဒၵါငယ္အေၾကာင္းတစံုတရာသိရ၏။ သီခ်င္းသံႏွင့္ မဆက္စပ္ပါ။

အရိပ္ႏွင့္မဆက္စပ္ပါ။ သဒၵါငယ္ဟုထင္မွားရေသာ မိန္းကေလးမ်ားထဲမွ တစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ အရိပ္ရိွေသာအိမ္တြင္ေနသည့္
သူမ၏အမည္မွာလည္း သဒၵါငယ္ပင္။ ထူးဆန္း ေနၾက၏။ စိတ္မဝင္စားျခင္းေၾကာင့္ လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာေနသူမ်ားပင္
ထူးဆန္းအံ့ၾသေနၾက၏။ သဒၵါငယ္သည္ သဒၵါငယ္ပင္ျဖစ္ေနၿပီလားသိခ်င္၏။

သဒၵါငယ္သည္ သဒၵါငယ္ပင္ျဖစ္ေနျပီလားသိခ်င္၏။

စိတ္ထဲမွာ အရင္ထက္႐ႈပ္လာရေသာအခါ ရွင္းဖို႔တိုက္တြန္းသူတို႔ကအဆင္သင့္ရိွေနသည္။ သဒၵါငယ္အေၾကာင္းကို ေမးျမန္းရန္

စိတ္မရွည္ၾကပါ။ တူညီခ်က္တစ္ခုႏွင့္ပင္ လက္ခံရန္ေျပာလာ၏။ အေျခအေနတစ္ခုသည္ အခိ်န္အခါတစ္ခုေရာက္လွ်င္ ရွင္းလင္း
လာမည္ထင္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ တိုက္တြန္းသူျဖစ္သည္။ အလြယ္ကူဆံုးဝါက်မ်ားႏွင့္ ေဘးတီးၾက၏။ ထိုအခါ ယိုင္နဲ႔ေသာ
 သံသယက တလြတ္တလပ္ ေၾကပ်က္သာြ းသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ စိတ္အားထက္သန္ေနသူ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
ထိုအခိ်န္တြင္ျဖစ္သည္။ သဒၵါငယ္ကို သဒၵါငယ္အျဖစ္လက္ခံခဲ့သည္။ အရိပ္အေၾကာင္းကို စကားမဆက္မိခဲ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္
ထိုအခိ်န္က သဒၵါငယ္သည္ သဒၵါငယ္ပင္ျဖစ္ခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအခိ်န္က သဒၵါငယ္သည္ သဒၵါငယ္ပင္ျဖစ္ခဲ့သည္။

၅။

ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရသြားေသာ သဒၵါငယ္ကို သူ႔ခ်စ္သူကအရိပ္အေၾကာင္း မေျပာေသးပါ။ ထိုအခါသဒၵါငယ္သည္ သဒၵါငယ္

ဆိုေသာနာမည္ရိွသည့္ အရိပ္အေၾကာင္းမသိဘဲရိွ၏။ ေပ်ာ္ပါးေပါ့လြင္စာြ အခိ်န္ကိုကုန္ဆံုးဖို႔ရည္ရြယ္ၾကသည္။ သဒၵါငယ္နွင့္
သူမ၏ခ်စ္သူတို႔ျဖစ္သည္။ အားလံုးအံအားသင့္ ေလာက္ေအာင္ နီးစပ္ေနၾကသည္။ အခိ်န္အခါမရိွျဖစ္သည္။ နာရီမ်ားကို
မသံုးၾကေတာ့ပါ။ အမ်ားအျမင္နွင့္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္အျမင္သည္ တူညီစြာလွပသည္။ အတိတ္တစ္ေနရာမွ အေၾကာင္းအရာ
တစ္ခ်ိဳ႕၏အေရးႀကီးပံုကို ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကသည္။ တခါတခါ စကားစပ္မိသူတို႔က အျပင္လူမ်ားပီသစြာ ထိုအေၾကာင္းမ်ား
ကိုေျပာျဖစ္ၾကသည္။

၆။
80

သဒၵါငယ္နွင့္ ခ်စ္သူျဖစ္ျပီးသြားေသာအခါ အရိပ္သည္ အလ်င္ရက္မ်ားလိုပင္ ဂစ္တာတီးခိ်န္၌ရိွေနတတ္သည္။

ထိုကိုသတိထားေသာသူတစ္ေယာက္ သာရိွသည္။ သဒၵါငယ္ကို တခ်ိဳ႕ေန႔ရက္မ်ားမွ အရိပ္အေၾကာင္းေျပာေသာအခါ
သဒၵါငယ္က တစံုတရာထူးျခားမႈကိုမျပပါ။ အရိပ္သည္ တံခါးရြက္ကို မီွ၍ ရိွေနသည္။

အရိပ္သည္ သဒၵါငယ္ဟုဘာသာေခၚျခင္းခံရသူျဖစ္သည္။
အရိပ္သည္ ယံုၾကည္စရာေကာင္းေသာ ညခင္းမ်ားတြင္ရိွတတ္သည္။

အရိပ္သည္ သူမျဖစ္သည္။ သူမမွာသဒၵါငယ္ျဖစ္သည္။ ေဝဝါးေနေသာသံသယစိတ္မ်ားတြင္ ရိွသည္ဆိုေသာ္လည္း လက္ေတြ႕

ကား မျပနိုင္။

အရိပ္အေၾကာင္းစကားစမိေသာ တစ္ေန႔တြင္ျဖစ္သည္။ လူနဲေသာတနဂၤေႏြေန႔၏ ညေနခင္းသည္ ေကာ္ဖီဆိုင္ကိုလွပေစခဲ့၏။

ေရာက္တတ္ရာရာမ်ားကို ေျပာေနစဥ္တြင္ သဒၵါငယ္ေရာက္လာခဲ့သည္။ အေၾကာင္းအရာတခ်ိဳ႕သည္ အစီအစဥ္တက်
ရိွမေနတတ္ၾကပါ။ လာျခင္းေကာင္းေသာအမွားမ်ားက ဘဝကိုေရာင္စံုအိပ္မက္တစ္ခုအျဖစ္ ဖ်ားေယာင္းေနတတ္သည္။ မလို
အပ္ေသာအမိႈက္သ႐ိုက္မ်ားေၾကာင့္ နစ္နာရေသာအေၾကာင္းမ်ားရိွသည္။ ခက္ခဲမႈႏွင့္သာရင္ဆိုင္ခ်င္သည္။ သံသယသည္
အက်ိဳးရိွေသာအခါ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပင္ျဖစ္သည္။ ခေရေစ့တြင္းက်သိထားသူတို႔က ပို၍အံ့ၾသၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့
သနားစရာသတၱဝါအျဖစ္သတ္မွတ္၏။ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ မီးထြန္းလိုက္ေသာအခန္းထဲတြင္ အ႐ုပ္လွလွ
တစ္ခုရိွသည္။ ညဘက္မ်ားစြာတြင္ ထိုအခန္း၌မီးထြန္းထားတတ္၏။ ယမင္း႐ုပ္ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ခုျဖစ္သည္။ ထိုမွာအေၾကာင္းရင္း
ပင္။

ယမင္း႐ုပ္ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ခုျဖစ္သည္။
ထိုမွာအေၾကာင္းရင္းပင္။
ယမင္း႐ုပ္ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ခုျဖစ္သည္။
ထိုမွာအေၾကာင္းရင္းပင္။

၇။

သူမသည္ သဒၵါငယ္ျဖစ္သည္။
သူမအေၾကာင္းအနည္းငယ္သိသည္။
သူမကိုေက်ာင္းအသြားအျပန္ လိုက္ၾကည့္ဖူးသည္။
သူမကိုသဒၵါငယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာနာမည္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။

81
သူမအေၾကာင္းကို ကိုယ့္ဘာသာအေကာင္းဘက္မွေတြးထားျခင္းျဖစ္သည္။
သူမကို ေက်ာင္းအသြားအျပန္လိုက္ၾကည့္ဖူးေပမဲ့ သူမမွန္းမေသခ်ာပါ။
သူမသည္ အိမ္ေရွ႕အိမ္မွအရိပ္ျဖစ္သည္။
သူမသည္ အိမ္ေရွ႕အိမ္မွ အရိပ္ကေလးတစ္ခုျဖစ္သည္။
သူမ၏အရိပ္ကို ဂစ္တာတီးေသာညမ်ားတြင္ ေတြ႕ရတတ္သည္။
သူမသည္ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ထားရေသာ ခပ္လွလွယမင္း႐ုပ္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္သည္။
သူမသည္ မီးထြန္းထားေသာအခါ အခန္းဆီး၌ အရိပ္တစ္ခုအျဖစ္ျမင္ရသည္။
သူမသည္...
.................
.................
.................
.................။

ညိဳမင္းခ
82

အခ်စ္ႏွင့္ ပတ္သက္သည္
ခိုင္စိုးလင္း
အခ်စ္ႏွင့္ပတ္သက္သည္
ခိုင္စိုးလင္း

ရြက္ေႂကြတို႔သည္ သဲေျမေပၚမွာ ဟိုစုစုဒီစုစု။ ပြင့္ေျခာက္တခ်ိဳ႕တေလက ညိဳညစ္ေန

သည္။ ဥၾသျမည္သံ တခ်က္တခ်က္ ၾကားရသည္။ ကားတစီးတေလ ျဖတ္သြားတိုင္း လမ္းမေပၚ
မွာ ဖုန္ထသြားသည္။ စက္ဘီးစီးေပၚမွ ေကာင္မေလးမ်ားကို မ်က္စိတဆံုးထိ ေငးမိေနသည္။
တခ်ိဳ႕ေျခသလံုးမ်ားက ဝင္းဝါေနသည္။ အာႏိုးက ေပါ့က်တစ္ခြက္လာခ်ေပးသည္။
“မနက္က လာသြားတယ္”
“အင္း”

83
ကၽြန္မ အာႏိုးကို ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
“စက္ဘီးေနပူေနတယ္ ေသာ့ေပး”

အာႏိုးက ေျပာေျပာဆိုဆို စားပြဲေပၚမွာ ရွိေနေသာ စက္ဘီးေသာ့ကို လွမ္းယူထြက္သြားသည္။

ေလျပင္းတစ္ခ်က္တိုက္လိုက္ေတာ့ ဆံပင္မ်ားက ကၽြန္မ မ်က္ႏွာေပၚဝဲက်လာသည္။ ကၽြန္မဆံပင္
မ်ားက ေကြးေကာက္ေနသည္။ ေဆးလိပ္ကို မီးညိႇလိုက္သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေၾကာင္
တစ္ေကာင္လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ ေတြ႕သည္။ လက္ဖက္ရည္ႏွပ္နံ႔ ရသည္။
“ေရာက္ေနတာၾကာၿပီလား ကိုယ္အိပ္ရာထေနာက္က်တယ္ ကိုသူရိန္နဲ႔ မေန႔ညက သစၥာရည္
မွာေတြ႕ေသးတယ္”
ကိုမ်ိဳးထြန္းက ခံုမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း ေျပာသည္။ အာႏိုးက ေသာ့လာေပးသည္။
“ဘာေသာက္မလဲ အစ္ကို”
“ေပါ့စိမ့္ လန္ဒန္ေလး လုပ္ပါဦး”
အာႏုိးထြက္သြားသည္။ ေပါင္ဒါနံ႔လုလ
ိ ို ေရေမႊးနံ႔လိုလို ရသည္။ ကိုမ်ိဳးထြန္းဆီကျဖစ္မည္။
ကိုမ်ိဳးထြန္းအက်ႌသည္ အျပာႏုေရာင္ျဖစ္သည္။
 “ဘယ္ေန႔ျပန္ရမွာလဲ”
“ဆယ့္သံုး ဒီထက္ေစာျပန္ခ်င္တာ ေလယာဥ္လက္မွတ္က မရဘူး”
“ေတာ္ေတာ္ အဆင္မေျပလို႔လား”
“အဲလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး”
ကၽြန္မ ျပံဳးလိုက္မိသည္။ ဆိုက္ကယ္တစ္စီးက အရွိန္ျပင္းျပင္း ျဖတ္ေမာင္းသြား၏။ ရြက္ေႂကြတခ်ိဳ႕ႏွင့္ ဖုန္မ်ားက ဆိုက္ကယ္
သြားရာေနာက္ ေဝွ႔ယမ္းပါသြားၾကသည္။

“ကိုသူရိန္က ေသာက္ေသးတာလား”
“ဟဟ ေန႔တိုင္းေသာက္ေနတာပါပဲေလ”
ကၽြန္မျပံဳးလိုက္ျပန္သည္။ အာႏိုးက ကိုမ်ိဳးထြန္းအတြက္ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ လန္ဒန္လာခ်ေပးသည္။
“အစ္မ ျပန္ေတာ့မယ္ဆို” အာႏိုးက ေမးသည္။
“ဟုတ္တယ္ လိုက္မလား”
“လိုက္ခ်င္တာေပါ့ဗ် ႏိုင္ငံျခားမေရာက္ေတာင္ ရန္ကုန္ေလာက္ေတာ့ လိုက္ခ်င္တယ္”
“လိုက္ခဲ့ေလ တကယ္ေျပာတာ အစ္မက ရန္ကန
ု ္မွာ သံုးပတ္ေလာက္ ၾကာဦးမွာ”
“ခြင့္ေတြက ရလွခ်ည္လား”
84

“အလုပ္ထက
ြ ္လာတာ”
“ဟာ ဟုတ္လား ကိုယ္က ခြင့္ယူၿပီး ျပန္လာလည္တယ္ပဲ ထင္ေနတာ”
ကိုမ်ိဳးထြန္းကို ႏွာေခါင္း႐ႈံျပလိုက္သည္။ ေဘးဘက္စားပြဲမွာ လူသံုးေယာက္ဝင္ထိုင္သည္။
“အစ္ကိုတို႔ ဘာမွာမလဲ”
အာႏိုးက ထိုဝိုင္းကိုကူးသြားၿပီး ေျပာသည္။

လက္ဖက္ရည္ကို ကုန္ေအာင္ေသာက္လိုက္သည္။ ေဆးလိပ္က ျပာတခ်ိဳ႕ေႂကြသာြ းသည္။ ကိုမ်ိဳးထြန္းက စာအုပ္တစ္အုပ္

ထုတ္ၿပီး ဖတ္ေနသည္။ ကၽြန္မေငးေနသည္။ လမ္းမကို ၿပီးေတာ့ လမ္းတဘက္က ပင္လယ္ကဗီြးပင္မ်ားကို တခါ
စက္ဘီးေပၚမွ ေကာင္မေလးမ်ားကို။
“ကိုသူရိန္နဲ႔ ေသခ်ာေရာ စကားေျပာၿပီးၿပီလား”
“ဟင့္အင္း တစ္ေခါက္မွကို ေသခ်ာမေတြ႕ရေသးတာ ဟိုေန႔က ဒီဆိုင္မွာ ခဏေလးလာတာေတြ႕႐ံုပဲ ႏွတ္ေတာင္ မဆက္သြားဘူး
ဒါေၾကာင့္လည္း စုျပန္ေတာ့ဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္တာ မေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေတာ့ဘူး ဆယ့္ငါးႏွစ္လံုးလံုး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရၿပီ သူက
ႏွတ္ေတာင္မဆက္ေတာ့ေလ တအားကို ခံစားရတာပဲ”
“ဟာ ဒါကေတာ့ လြန္တယ္ ေတြ႕ေတာ့ မေခၚဘူးလား ဘာမွမေျပာလိုက္ဘူးလား ေရာက္ေနတာပဲ တစ္ပတ္ရွိၿပီ ကိုယ္က
အဆင္ေျပေနၿပီထင္ေနတာ မေန႔ကေတာင္ လွမ္းေနာက္လိုက္ေသးတယ္”
ကၽြန္မသည္ အကၤ် ီကို ခါးဆြဲဆန္႔လိုက္သည္။
“ဟုတ္လား ဘယ္လိုေနာက္လိုက္တာလဲ ဘာျပန္ေျပာလဲ”
“ဟာကြာ မသိဘူးေလ ေတြ႕ၿပီးၾကၿပီထင္တာ အားနာလိုက္တာ”
“ဘာေျပာလိုက္လို႔လဲ သူကေရာ ဘာျပန္ေျပာလဲ”
“စင္ကာပူသြားေတာ့မယ္ေပါ့လို႔ ေျပာလိုက္တာ”
“ဟုတ္လား ဘာျပန္ေျပာလဲ ဒီေတာ့”
ေလက ခပ္ျပင္းျပင္းတိုက္ျပန္သည္။ ကၽြန္မသည္ ဆံပင္မ်ားကို လက္ႏွင့္သပ္ၿပီး စုသိမ္းလိုက္သည္။
“ဘာမွျပန္မေျပာဘူး ရယ္ၿပီးထြက္သြားတယ္”
“ေလယာဥ္လက္မွတ္က နည္းနည္းေနာက္ဆုတ္လို႔ ရမလားမသိဘူး ထုတ္ေတာ့ မထုတ္ရေသးဘူး ဘုတ္ကင္ပဲတင္ထားတာ
သြားၾကည့္ရေအာင္ အစ္ကို လိုက္ခဲ့ေပးပါလား”
ကၽြန္မသည္ ခပ္ေဝးေဝးဝိုင္းမွာ ေရာက္ေနေသာ အာႏိုးကို လွမ္းေအာ္ေခၚၿပီး ပိုက္ဆံရွင္းသည္။

ကိုမ်ိဳးထြန္းက လက္ဖက္ရည္ကို ဒီတိုင္းထားခဲ့ၿပီး လိုက္လာသည္။ စက္ဘီးက ခင္ဆန္းဝင္းအိမ္မွ ယူထားေသာ စက္ဘီး။

မ်က္စိစူးလာသည္။ ေနပူေနတာကို သတိထားမိ၏။ ေနကာမ်က္မွန္ကို ထုတ္တပ္သည္။ လမ္းသည္ အေတာ္ရွင္းေနသည္။

85
လူသြားလူလာ သိပ္မရွိ။
“တစ္ခုေတာ့ ေျပာမယ္ေနာ္ ၿပီးမွ ေနာင္တမရနဲ႔”
“ဘာကိုတုန္းဟင္”
“ေၾသာ္ ျပန္ဖို႔ လုပ္ထားၿပီးမွ လက္မွတ္အသည္းအသန္ ေနာက္ဆုတ္တာကို ေျပာတာပါ”
“ဒီလိုပါပဲ နည္းနည္း ဆက္ေနခ်င္စိတ္ေပါက္လာလို႔ ရန္ကုန္မွာလည္း သံုးပတ္ႀကီးမ်ားေတာင္ ပ်င္းစရာ”
“ဟိုကို ျပန္သြားေလ အလုပ္ထပ္ရွာရဦးမယ္မလား”
“ေနာက္အလုပ္တစ္ခုက ရၿပီးသား လာခ်င္လို႔ကို အလုပသ
္ စ္ကို တမင္ခြာၿပီး အခ်ိန္ယူထားတာ”
“ႀကိဳးစားပါ့ကြယ္ ဟားဟား ကိုသူရိန္ကံေကာင္းပါတယ္”
ကၽြန္မသည္ အသံက်ယ္က်ယ္ရယ္လိုက္သည္။
“ကိုသူရိန္က ကိုယ္နဲ႔ ပတ္သက္ရတာကို ကံေကာင္းတယ္လို႔ ထင္မယ္မဟုတ္ဘူး”
“ထင္မွာပါ ကိုသူရိန္က အဲလိုပဲေလ သူ႔အေၾကာင္းလည္း သိသားနဲ႔ ဘယ္တုန္းက သူဘာျဖစ္ေနတယ္ ဘယ္လိုခံစားရတယ္
ဆိုတာ ေျပာဖူးလို႔လဲ”
“ဒါေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ ဒါေပမဲ့ တခါတခါ ေျပာဖို႔ လိုအပ္တယ္ မဟုတ္ရင္ အခ်ိန္ေတြက မလိုအပ္ဘဲ ကုန္သြားတာ
ႏွေျမာဖို႔ေကာင္းတယ္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ၿပီးၿပီေလ”
“အဲဒါ ကိုသူရိန္႔ကို ေတြ႕ရင္ ေသခ်ာေျပာျပ”
 “အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ သိပ္ကိုတြယ္တာတယ္ထင္ခဲ့တာေတြလည္း ေတြ႕ဖူးပါတယ္ ေယာက္်ားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔လည္း
ကန္ေတာ့ပါရဲ႕ တူတူအိပ္ဖူးတယ္ ဆက္ခ္စ္ကိစၥကိုလည္း ေတာ္ေတာ္သေဘာက်ခဲ့တယ္ ဒါေပမဲ့ ၾကာလာေတာ့ေလ
အဲဒါေတြကိုလည္း ကိုယ္ခႏၶာကသာ သာယာတာ စိတ္က ဖီးလ္မလာေတာ့ျပန္ဘူး ဒါၿပီးဒါလာမယ္ဆိုတာႀကီးက သမာ႐ိုးက်လို
ခံစားလာရတယ္ ဘာမွမထူးဆန္းတာႀကီးလို ျမင္လာတယ္ ဒါကိုပဲ တပ္မက္ေနတာကို ကိုယ့္ဘာသာ အျမင္ကတ္လာတယ္
ကိုယ့္ဘာသာ ဆက္ခ္စ္စက္႐ုပ္လို ခံစားလာရေရာ ၿပီးေတာ့ ပ်င္းလာတယ္ တကယ္က စုလိုခ်င္တာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ငါးႏွစ္က
ကိုသူရိန္႔အေပၚမွာ ထားခဲ့တဲ့ ႐ိုမန္႔စ္မ်ိဳးပဲ ဒါဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္ျပယ္ဘူးလို႔ ထင္တယ္ေလ”
“ဟားဟား”
စက္ဘီးႏွစ္စီးစလံုးက အရွိန္ၿပိဳင္တူျမင့္သြားသည္။

အဲကြန္းသည္ စိမ့္ေန၏။ ဇီဇဝါပန္းနံ႔လိုလို ဆန္ကြဲပန္းနံ႔လိုလိုရသည္။ လက္မွတ္ၾကည့္ေပးေသာ ေကာင္မေလးက မ်က္ေတာင္က

အျပာေရာင္ျဖစ္သည္။ ႏွတ္ခမ္းနီက ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့။ အသားျဖဴ၏။ ႏွင္းဆီေရေမႊးနံ႔ ရသည္။ တိုးလ်လ်အသံထက
ြ ္သည္။
“ဧၿပီက နည္းနည္းက်ပ္ေနတယ္ အစ္မေရ႕ သႀကၤန္နားနီးေတာ့ေလ”
“ဧၿပီ ေျခာက္မတိုင္ခင္ တစ္ရက္ရရင္ပဲ ျဖစ္တယ္ ေျခာက္ရက္ေန႔က စင္ကာပူျပန္ရမွာမို႔”
“ဟာ ရန္ကုန္မွာ တစ္ရက္တည္းနဲ႔ မနားေတာ့ဘူးလား သံုးေလးရက္ေတာ့နားပါ ဧၿပီ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ကို
ဦးစားေပးၾကည့္ေပးပါ ညီမ”
86

“ရတယ္ တစ္ရက္တည္းလည္း ေလာက္တယ္”

“မဟုတ္တာ ဟိုက သိရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ဦးမယ္”
“ကိုမ်ိဳးထြန္းသြားျပန္မေျပာနဲ႔ေပါ့”
“ကိုယ္မေျပာလည္း သူမ်ားေျပာမွာပဲေလ ခုလို တအားအကပ္ႀကီးလုပ္ေတာ့ သူက လိုက္ခ်င္တယ္ဆို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ
အခ်ိန္မရလို႔ စိတ္ညစ္ရမယ္ေနာ္”
“ဟားဟား ေတြ႕ေတာင္ မေတြ႕ရေသးပါဘူးကြယ္”
“သေဘာကို ေျပာတာ”

စက္ဘီးဖင္ထိုင္ခံုက ပူခ်စ္ေနသည္။ ေနက တအားအျပင္းႀကီးလည္း မဟုတ္။ ေကာင္းကင္သည္ ၾကည္လင္သည္လည္းမဟုတ္။

တိမ္တို႔လည္းအံု႔ဆိုင္းမေန။ ကိုမ်ိဳးထြန္းက စက္ဘီးကို လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ထိန္းၿပီး တစ္ဖက္က ေဆးလိပ္ေသာက္ေနသည္။
ကၽြန္မေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္လာတာေၾကာင့္ စက္ဘီးေပၚကခဏဆင္းၿပီး မီးညႇိလိုက္သည္။ ကိုမ်ိဳးထြန္းကပါစက္ဘီး
ရပ္ေစာင့္ေနသည္။
“ေဝ့ စုစု လိုက္ရွာေနတာ”
ကိုေအာင္သန္းျဖစ္သည္။
“အင္ ဟုတ္လား ဘာလို႔လဲ”
“ကိုသူရိန္က ေတြ႕ခ်င္လို႔တဲ့ အခု ကိုယ့္ကို သြားရွာဆိုလို႔ ပတ္ရွာေနတာ”
“သူက အခုဘယ္မွာလဲဟင္”
“ပိဳြ င့္က အရက္ဆိုင္မွာ”

ကၽြန္မတို႔ သံုးေယာက္သည္ ကမ္းနားလမ္းအတိုင္း စက္ဘီးစီးလာၾကသည္။ ကိုမ်ိဳးထြန္းႏွင့္ ကိုေအာင္သန္းက

စကားတေျပာေျပာႏွင့္။ ဘာေတြေျပာလဲေတာ့ ကၽြန္မေသခ်ာမၾကား။

ပိဳြ င့္သည္ လူမရွိသေလာက္ ရွင္းေနသည္။ ေလကေတာ့ နည္းနည္းျပင္းသည္။ ကိုသူရိန္သည္ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနသည္။

သူ႔ေရွ႕မွာ ဘီယာပုလင္းတစ္လံုး၊ ဝက္ေခါင္းသုပ္ တစ္ပြဲႏွင့္ ဘီယာ ထက္ဝက္ရွိေသာ ဖန္ခြက္တစ္ခြက္။ ကၽြန္မတို႔ ဝင္လာေတာ့
ကၽြန္မကို တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္မွစားပြဲထိုးကို စကားလွမ္းေျပာေနသည္။
“ကိုယ္တို႔ ထြက္သြားေပးရမလား စုစု”
“ရတယ္ သေဘာပဲ”
ကိုမ်ိဳးထြန္းႏွင့္ ကိုေအာင္သန္းက ကမ္းနားဘက္ ဆင္းသြားသည္။ ကၽြန္မက ကိုသူရိန္ထုိင္ေနေသာ စားပြဲမွ ခံုအလြတ္မွာ
ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ကၽြန္မေျခလက္ေတြ တုန္လာသည္။

87
ဘာစားမလဲလား ဘာေသာက္မလဲလား တစ္ခုခုေျပာသည္။ ကၽြန္မသည္ မ်က္မွန္ကို ခၽြတ္လိုက္ၿပီး မွန္ကိုလက္မႏွင့္
ပြတ္ကာ ျပန္တပ္လိုက္သည္။
“လာလည္တာလား”
ကၽြန္မ ေခါင္းညွိတ္ျပလိုက္မိသည္။ ကိုမ်ိဳးထြန္းႏွင့္ ကိုေအာင္သန္းကို ေရစပ္နား ဆင္းသြားတာ လွမ္းေတြ႕ေနရသည္။
ပင္လယ္သည္ ၿငိမ္သက္သည္လည္း မဟုတ္ လႈိင္းထန္သည္လည္း မဆိုသာ။ ကမ္းစပ္ကို လႈိင္းတို႔ ခပ္ေလးေလး ခပ္မွန္မွန္
႐ိုက္က္ခတ္ေနသည္။ တခ်ိဳ႕လႈိင္းမ်ားက နည္းနည္းျမင့္သည္။ ႀကီးသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဂယက္ေလာက္သာသာ။ လႈိင္းသံသည္
က်ယ္လာလိုက္ တိုးသြားလိုက္။
“ဘယ္ေန႔ ျပန္မွာလဲ”
“မေသခ်ာေသးဘူး”
ကိုသူရိန္႔ မ်က္လံုးတို႔သည္ အဝါေရာင္သမ္းေန၏။ ကိုသူရိန္႔ဆံပင္တို႔သည္ ပုခံုးထိေနသည္။ ဆံပင္ျဖဴတခ်ိဳ႕ေတြ႕ရသည္။
ရင္ဘတ္မွာ ဆႏြင္းမကင္းနက္ျပာသံုးေလးခုပါေသာ အျဖဴေရာင္တီရွပ္ကို ဝတ္ထားသည္။ ကၽြန္မသည္ ဝက္ေခါင္းသုပ္တစ္ဇြန္း
ခပ္စားလိုက္သည္။ ကိုသူရိန္က ဘီယာခြက္ကို ကုန္ေအာင္ေသာက္လိုက္သည္။
“မင္း ဘာလုပ္ခ်င္တာလဲ”
“မသိဘူး”
 ကိုသူရိန္က ျပံဳးသည္။
“ကိုယ့္ကို တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ေနသလား”
“မသိဘူး”
ကိုသူရိန္က အသံထြက္ေအာင္ ရယ္လိုက္သည္။ ကိုသူရိန္သည္ ႐ွဴးဖိနပ္ အညိဳေရာင္ စီးထားသည္။

ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာက္ေဆာင္တစ္ခုမွာ ထိုင္ေနၾကသည္။ ကၽြန္မက ကိုသူရိန္႔ ရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္မိတာလား ကိုသူရိန္က

ကၽြန္မကို စဖက္တာလားေတာ့ ကၽြန္မသတိမထားမိလိုက္။ ေခၽြးနံ႔ႏွင့္ ေရေမႊးနံ႔ေရာေနေသာ အနံ႔ရသည္။ ကၽြန္မသည္
ကိုသူရိန္႔ဆံပင္တို႔ကို အႀကိမ္ႀကိမ္႐ႈိက္သည္။
“မင္းက ဘာမွမေျပာင္းဘူး အရင္လိုပဲ”
ကိုသူရိန္႔ ႏွတ္ခမ္းတို႔သည္ အရစ္ညိဳေလးမ်ားႏွင့္ ထူထဲေနသည္။
“ကိုယ္က မင္းျပန္ေရာက္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ဒီပံုစံနဲ႔ ေတြ႕ရမယ္လို႔ ထင္ကို မထင္ထားဘူး ဟိုေန႔က
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေတြ႕ေတာ့ ခုလိုျမင္လုိက္တာ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္ မိန္းမႀကီးျဖစ္ေနေရာ့မယ္လို႔ ထင္ထားတာ
သိလား”
ကၽြန္မကို ငံု႔ၾကည့္ေသာ ကိုသူရိန္႔မ်က္လံုးမ်ားကို ကၽြန္မၾကည့္မဝ။ စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္မိသည္။
“ကိုယ့္ကို စိတ္မကုန္ဘူးလားဟင္”
88

ေခါင္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခါလိုက္သည္။

“စိတ္ကုန္ေနရင္ ျပန္လာမလား”
“မင္းသတင္းေတြ ၾကားေတာ့ ကိုယ္က ကိုယ့္ကိုေမ့ေနၿပီထင္တာ”
“ဘာေတြၾကား”
ကိုသူရိန္က ကၽြန္မဆံပင္တို႔ကို ဖိသပ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ပင္လယ္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ေငးေနသည္။
“ဘဲေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ပဲတဲ့ေလ”
“အဲဒီဘဲေတြကို ဘယ္လိုမွတန္ဖိုးထားလို႔ မရဘူးကြယ္”
ကိုသူရိန္က ကၽြန္မကိုတအားညႇစ္ၿပီး ဖက္လိုက္သည္။

အခန္းထဲတြင္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္တစ္လံုး မွန္တင္ခံုတစ္ခံု ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ဆိုဖာတစ္လံုး မီနီဘားတစ္ခု။ မီနီဘားထဲမွာ

ဘီယာငါးဗူး။ မွန္တင္ခံုေပၚမွာ ေရဖန္ခြက္ ႏွစ္ခု။ ျပတင္းေပါက္ကို ထူထဲေသာလႈိက္ကာ အညိဳေရာင္ခ်ထားသည္။
အျပင္မွာေနပူေနပံုရသည္။
“ကိုက ဘာလို႔ အခုထိအိမ္ေထာင္မျပဳေသးတာလဲ”
“အိုင္ဒုန္႔ ဘီလီးဗ္အင္ မက္ေရ႕ဂ်္”
ကိုသူရိန္႔မ်က္ႏွာကို ခပ္ဝါးဝါးသာေတြ႕ရေတာ့သည္။ ကိုသူရိန္က ကၽြန္မပါးကို ထပ္ထပ္နမ္းသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မဆံပင္မ်ားကို
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာင့္ဆြဲနမ္းသည္။ နားရြက္၊ ၿပီးေတာ့ လည္ပင္း။ ကၽြန္မသည္ ကိုသူရိန္႔ အသက္႐ွဴသံျပင္းေနတာကို
သတိထားမိသည္။ ကၽြန္မအက်ႌၾကယ္သီးမ်ား ျပဳတ္ထြက္သြားတာကို သတိထားမိသည္။ ၿပီးေတာ့ ႏူးညံ့ေႏြးေထြးစိုစြတ္ေသာ
အထိအေတြ႕။ ကၽြန္မသည္ ကိုသူရိန္႔ကို တြန္းဖယ္လိုက္သည္။ ၾကယ္သီးတို႔ကို ျပန္တပ္သည္။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္”
“စုျပန္ခ်င္တယ္”
ကၽြန္မသည္ ၾကယ္သီးတို႔ကို တပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုသူရိန္က ကၽြန္မကို အိမ္ျပန္လိုက္ပို႔သည္။ အျပင္မွာ ေနပူေနသည္။
ေနကာမ်က္မွန္တပ္ထားလိုက္သည္။

ခိုင္စိုးလင္း

89
90

The Target
Tazar (The Moonlit Path)
 The Target
Tazar (The Moonlit Path)

We met in the jungle. She is a large python and I am a little rabbit. Of course, no
one would imagine a big snake and a rabbit may greet each other in a busy metro-
politan street. So we were supposed to meet in a deep jungle. You can say our set-
ting was the jungle that we could not escape forever. We are imprisoned in a jungle
and it means we have to act according to the jungle’s laws, which probably can be
called natural laws that were never published in any language anywhere. Those are
rather understood automatically, something like common sense. We are meant to
follow those rules. In short, she is a large python. Me, a little rabbit. We met some-

91
where in the jungle. That is the very story I am telling you now.

I am quite sure I saw her first. But I am, at the same time thinking that she might
be the one who heard my vibrations of footsteps in advance since she has smartest
sense of hearing though she is almost blind. I am also good at hearing, but she
hardly made a noise. So, she might have been hearing me long ago before I saw
her. In contrary, she could not see me clearly in her vision and I could not hear her
tiny whistles either. In this natural way, we really met somewhere in the jungle.
What does it mean by “meet”? In general sense, the two people who meet, com-
municate or deal with each other in a certain common way. But for us, she only
could hear me and I only could see her silent. We were emphasizing in different
senses. There was no universal language that allowed us to communicate. But as I
mentioned, since we were playing according to the natural laws, the lack of lan-
guage was not an issue for us. Though I could not hear her footsteps, I am okay
from my rabbit point of view. I was admiring the beautiful spots on her body. She
 seemed wet although I had not touched her. She approached me quietly. I have no word to express how she
moved. In fact, I was watching, with my full gusto, the most beautiful and unusual creature. Eventually, I
found myself in face to face position with her.

As a rabbit, I know by instinct that she could not see me clearly. She might see my tiny shadow. But I am sure
she could hear me and navigate my position precisely. We did not have any language to utter. But we are
meeting each other. What does the "meet" stand for between a rabbit and a python? I cannot explain. But I
know we are meeting in reality. I could not take my eyes off her. I was absorbed in her fine artistic patterned
body. I was gazing at it. Then I moved my eyes to her head. Finally I reach to her brightest eyes. I caught her
eyes or she caught mine, I am not sure. Maybe, we caught each other. But once I caught her eyes, I totally
could no take my eyes off them. We were gazing at each other for a good while. I have not made a move
from my spot since then. I could feel my body shaking and my heartbeats pounding. Anyway, I was just gaz-
ing at her.

Now she is hugging me by her huge body with her enormous strength. I can feel pains all over my body.
Maybe my bones are breaking. Yet, I am sure my heart will never break. I know she wants to hug me passion-
92

ately and on the other hand, she has no hand and she had to knot me by her body. As I mentioned, this is a
natural law that we learn by instinct. I believe she is not willing me to suffer from any pain. I understand, she
is just a snake with passion. So I am in pain. To be more precise, it is not that i am suffering pain, but just
enjoying the pain. Yeah, I may be a masochistic rabbit and she, a sadist. But here in the jungle, these are
laws that we can never betray. We both are just playing an episode of the jungle.

Slowly and smoothly, I am sinking in this big snake. I am wet and almost torn into pieces. I could not help
thinking that she might be very hungry so that needs me for survival. With this belief, I feel sympathy for her.
In fact, I am even grinning in the idea, the poor enormous creature needs particularly 'me' for her survival.
But no one on the earth can see my grinning face since it already is tearing into pieces and disappearing in
her embrace. If someone could see our episode, what was happening here, he or she may note that “An enor-
mous python mesmerized and swallowed a tiny poor rabbit”. If so, it must be a terrible mistake. You know,
here in jungle, we do not use any language. Please do not note our episode by language.

Tazar (Moonlitpath)
စြန္ကေလး ရစ္ဘီးေလးနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ပိုင္ရွင္
တူးတူးသာ

93
 စြန္ကေလး ရစ္ဘီးေလးနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ပိုင္ရွင္
တူးတူးသာ

စြန္ကေလး

ဒီအခ်ိန္မွာ ေဟာဒီအျပာေရာင္ေကာင္းကင္ႀကီး တစ္ခုလံုးကို ကၽြန္မပိုင္တယ္။ ေဝ့ဝႈိက္တိုက္

ခတ္ေနတဲ့ ေဆာင္းေလေၾကာင့္ နိမ့္ဆင္းသြားလိုက္၊ တဟုန္ထိုး အရွိန္နဲ႔ ျမင့္တက္သာြ းလိုက္၊
တစ္ခါတစ္ခါ ေလနဲ႔အတူ အလိုက္သင့္ေလး ေမ်ာပါသြားလိုက္။

တိမ္ဆိုလို႔ ျမဴမႈန္ေလး တစ္မႈန္စာေတာင္မရွိတဲ့ ခုလို ေဆာင္းတြင္းရဲ႕ခပ္ေစာေစာညေန

ခင္းေတြကို ကၽြန္မသိပ္ခ်စ္တာ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ခုလိုခ်ိန္မ်ိဳးက်ခါမွ ကၽြန္မက ဒီေကာင္းကင္
ႀကီးထဲ လြင့္ခ်င္တိုင္း လြင့္ခြင့္ရတာကုိး။ တခ်ိဳ႕က ကၽြန္မကို ေလတံခြန္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မေတာ့
94

စြန္ဆိုတဲ့ နာမည္ကိုပဲ ႀကိဳက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ စြန္ဆိုတာက ငွက္ေလ။

အသက္ရွိတဲ့သေဘာ။

ေကာင္းကင္ႀကီးထဲမ်ား လြင့္ေနၿပီလားဆိုရင္ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ေမ့ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္မဟာ

ငွက္တစ္ေကာင္လို ေတာင္ပံေတြမပါေပမဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္လို႔ ပ်ံသန္းႏိုင္တယ္ေလ။
ၿပီးေတာ့ ေဟာဒီ ေကာင္းကင္ႀကီးထဲကေန ေလာကႀကီးကို အေပၚစီးနဲ႔ၾကည့္ႏုိင္တယ္
မဟုတ္လား။ ျပာလြင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးထဲ လြင့္ခ်င္ရာ လြင့္ေနတဲ့ အဝါေရာင္
စြန္တစ္ေကာင္ေပါ့။

လြင့္ခ်င္ရာလြင့္ဆိုတဲ့ စကားကို ကၽြန္မသံုးမိသြားၿပီ။ လြင့္ခ်င္ရာလြင့္။ ဟုတ္ပါ့မလား။

ေလဟုန္ကိုစီးရင္း စိတ္ႀကိဳက္ေမ်ာလြင့္ေနခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကၽြန္မနားက ငွက္တေကာင္တေလ
ျဖတ္ပ်ံသြားတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးဆို ကၽြန္မရဲ႕ အေပ်ာ္ေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ေရာ ..။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ ေက်ာဘက္က တုန္႔ခနဲ ဆြဲတင္းလိုက္တဲ့ ခံစားမႈပါ
တၿပိဳင္တည္းရလိုက္တယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မရဲ႕ဘဝႀကီးကိုပါ စိတ္နာမိေတာ့တယ္။
ေကာင္ေလးက ကၽြန္မကိုသိပ္ခ်စ္တာ သိပါတယ္။ သူက ကၽြန္မကိုခ်စ္လြန္းလို႔ အလွၾကည့္ထားတာ။ တျခား ကၽြန္မလို
ဘဝတူစြန္ေတြနဲ႔ ေဝးရာမွာ သီးသန္႔လာလႊတ္တာသာၾကည့္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မဘဝကို ကၽြန္မစိတ္နာတာေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး။
ကၽြန္မကို ေႏွာင္တည္းထားတဲ့ ေဟာဒီႀကိဳးႀကီးကို မုန္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကို အေလွ်ာ့အတင္း လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ေနတဲ့
ရစ္ဘီးေလး။ အင္း သူ႔ကိုေတာ့ မမုန္းေပမဲ့ မခ်စ္ႏုိင္ေတာ့တာ အမွန္ပဲ။

ကၽြန္မမွာ လက္ေတြသာရွိမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မေနာက္ေက်ာက ႀကိဳးေတြကို ျဖတ္ၿပီး လြင့္ခ်င္ရာလြင့္စမ္း ဆိုၿပီး

လႊင့္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္မ သိပါတယ္။ ဒီႀကိဳးမရွိေတာ့ရင္ ကၽြန္မေသမယ္ဆိုတာ။ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ က်ခ်င္တိုင္း က်မယ္
ဆိုတာလည္း သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပဳတ္မက်ခင္ ... ေလနဲ႔အတူ ေႏွာင္ႀကိဳးကင္းကင္း လြင့္ဝဲသြားမယ့္ အရသာကို ကၽြန္မ
လိုခ်င္တာ။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ လြတ္လပ္တဲ့ ဘဝကို ရပါ့မလဲ။ သိပ္သိခ်င္တာပဲ။

ကၽြန္မ ဒီလိုအျမင့္ကိုတက္ႏိုင္ဖို႔ ရစ္ဘီးေလးက လုပ္ေပးတာဆိုတာလည္း မသိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီႀကိဳးႀကီးကို မုန္းေပမဲ့

ရစ္ဘီးေလးကို ကၽြန္မ မမုန္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ရစ္ဘီးေလးရယ္ ... ငါ့ကို အဆံုးစြန္ ေျဖေလွ်ာ့ၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္ပါေတာ့... လို႔
စိတ္ထဲကေန ေတာင္းပန္ၿပီး ႐ုန္းတိုင္း ရစ္ဘီးေလးက ျပန္ျပန္ဆြဲတယ္။ ကၽြန္မ လြတ္ထြက္သြားေတာ့မယ္ဆိုတာ
သိေနတဲ့အတိုင္းပဲ။ ၿပီးရင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕သခင္ ေကာင္ေလးက ကၽြန္မကို အသာေလး ျပန္ရစ္ယူၿပီး အဲဒီရစ္ဘီးေလးနဲ႔တြဲလို႔
အိမ္ကိုျပန္သယ္သြားေတာ့တာပဲ။

95
အိမ္ေရာက္ရင္ေတာ့ စတိုခန္းထဲမွာ ကၽြန္မတို႔ ၂ ေယာက္ကုိ ဒီတိုင္းထားခဲ့ေတာ့မယ္။ ေမွာင္မိုက္ေအးစက္ေနတဲ့
အဲဒီအခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို သိပ္မုန္းတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ကမာၻဟာ ေဟာဟိုက ျပာလြင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးပဲ ျဖစ္သင့္
တယ္မဟုတ္လား။ ကၽြန္မ... လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနပါရေစေတာ့ ရစ္ဘီးေလးရယ္။ ကၽြန္မကို လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးလိုက္ပါေတာ့။

ရစ္ဘးီ ေလး

စြန္ကေလးကို က်ဳပ္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခ်စ္လိုက္သလဲဆိုရင္... သူ ျမင့္ခ်င္တိုင္းျမင့္ဖို႔ က်ဳပ္ဘဝကို လည္ပတ္ေပးေနတာ

သာၾကည့္။ သူ ဟုိး ေကာင္းကင္ အျမင့္ႀကီးထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး လြင့္ေနတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးဆို က်ဳပ္မွာ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ေပါ့။
တခါတေလ ေကာင္ေလးက သူ႔ကို ဟိုး ခပ္ျမင့္ျမင့္ တစ္ေနရာမွာ လြင့္ဝေ
ဲ နေစၿပီး က်ဳပ္ကုိ သူ႔ ေဘးက မ်က္ခင္းျပင္ေပၚမွာ
ဒီတိုင္းခ်ထားလိုက္ေသးတယ္။ အဲလို အထိန္းအကြပ္ မရွိတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အႏၱရာယ္တခုခုမ်ား ေတြ႕မလား ဆိုၿပီး က်ဳပ္ရဲ႕
မ်က္စိေတြကို အစြမ္းကုန္ဖြင့္လို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ရတာ။

စြန္ကေလး ေပ်ာ္ေနတာေတြ႕ရင္ က်ဳပ္လည္း ေပ်ာ္တာပါပဲ။ စြန္ကေလးက ေကာင္းကင္ထဲမွာ သိပ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္တတ္သေလာက္

က်ဳပ္နားေရာက္လာၿပီဆိုရင္ မ်က္ႏွာက မေကာင္းေတာ့ဘူး။ အဲလိုအခါမ်ိဳးမွာ က်ဳပ္သိပ္ဝမ္းနည္းရပါတယ္။ တခါတခါ
က်ဳပ္ကို ေဘးမွာထားၿပီး ဟိုးေကာင္ကင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ေကာင္ေလးလက္ထဲမွာ ဒရြတ္ဆြဲလိုက္ပါလာတဲ့
 စြန္ကေလးကိုၾကည့္ရင္း က်ဳပ္ ငိုေတာင္ ငိုခ်င္မိတယ္။

စြန္ေလးက သူ႔ေနာက္ေက်ာက သူ႔ကို တုန္႔ဆြဲေနတဲ့ ႀကိဳးကို မုန္းတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္သိပါတယ္။ တခါတခါမွာ အဲဒီႀကိဳးကို

သူျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္ဆိုတာလည္း က်ဳပ္ခံစားရတယ္။ ဘယ္ျဖစ္မလဲဗ်ာ။ စြန္ကေလး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ က်ဳပ္က
သူ႔အလိုလိုက္လိုက္ပါၿပီတဲ့...။ သူက သက္ရွိမွ မဟုတ္ပဲ။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း မထိန္းႏိုင္ဘူးေလ...။ ခဏေတာ့ သူေပ်ာ္ရမွာေပါ့...။
ေလထဲမွာ လြင့္ဝဲေနတဲ့ အရသာ...။ လြတ္လပ္မႈရဲ႕ အရသာကို သူ မိနစ္နည္းနည္းေလာက္ ခံစားၿပီးရင္ ေအာက္ကို ေဇာက္ထိုး
မိုးေမွ်ာ္ က်ခ်င္တိုင္း က်လာေတာ့မွာ။

ေအာက္မွာ ဆူးေျငာင့္ေတြ အမ်ားႀကီး။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ ပါးပါးေလး စုတ္ျပတ္သတ္သြားမွာ...။ ၿပီးရင္ သူ႔ဘဝ

အဆံုးသတ္သြားေတာ့မွာ။ ေတြးၾကည့္တာနဲ႔တင္ ရင္ထိတ္မိပါရဲ႕။ ဟင့္အင္း အဲလို ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ေစရဘူး။ က်ဳပ္ေခါင္းေတြ
မူးေနာက္သာြ းပါေစ။ က်ဳပ္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို ဘယ္ႏွစ္ပတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လည္ပတ္သြားပါေစ... စြန္ကေလး ဒုကၡမေရာက္ဖို႔
အေရးႀကီးတယ္။

ၿပီးေတာ့ ေကာင္ေလး...။ ေကာင္ေလးက က်ဳပ္တို႔ ၂ ေယာက္လံုးကို သိပ္သံေယာဇဥ္ ရွိတာေလ။ က်ဳပ္တို႔နဲ႔ အတူတူ ေနခ်ိန္ဆို
သူသိပ္ေပ်ာ္တာ။ စြန္ကေလးကိုလည္း သူက သိပ္ျမတ္ႏိုးတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ တျခားသူေတြ စြန္လႊတ္တဲ့ ေနရာနဲ႔ အေဝးႀကီးမွာ
96

လာလႊတ္တာသာၾကည့္။ တျခားႀကိဳးေတြနဲ႔ ၿငိၿပီး စြန္ကေလး ျပတ္သြားမွာ စိုးလို႔တဲ့။

က်ဳပ္က သူ႔ကိုခ်စ္လြန္းလို႔ က်ဳပ္နားမွာ သူ႔ကိုရွိေစခ်င္လို႔ ဆိုတာထက္ သူ႔ဆီကို က်ေရာက္လာမယ့္ အႏၱရာယ္ေတြအတြက္

စိုးရိမ္လို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ ညေနေစာင္းလို႔ အေမွာင္နည္းနည္း သမ္းလာတဲ့အခ်ိန္ .. အိမ္ျပန္ခ်ိန္တိုင္း က်ဳပ္ ဝမ္းနည္းရတာပါပဲ။ သူ
က်ဳပ္အနားမွာ မေပ်ာ္ဘူးေလ။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ားဆို ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဆိုၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူေတြ႕ႀကံဳရမယ့္
အႏၲရာယ္ေတြက နည္းတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ သူ႔အတြက္ က်ဳပ္ တို႔ မရွိလို႔ကို မျဖစ္ဘူး ...။

သူတို႔ရ႕ဲ ပိုင္ရွင္

အဝါေရာင္စြန္ကေလးရယ္ ... အညိဳေရာင္ ရစ္ဘီးေလးရယ္က ကၽြန္ေတာ့္ဘဝပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က စြန္လႊတ္ရတာကို သိပ္

ႀကိဳက္တာ။ ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ စြန္လႊတ္ရံုသက္သက္ပါ....။ စြန္ေတြ လိုက္ျဖတ္ေနတာကိုေတာ့ မုန္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္
စြန္ကေလး အျဖတ္ခံရမွာကိုလည္း သိပ္ေၾကာက္တာပဲ။ ဒီစြန္ကေလးနဲ႔ ရစ္ဘီးေလးကို ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖက
ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔အတြက္ ဝယ္ေပးထားတာေလ။
စြန္ကေလးက သိပ္လွတာ။ တျခား အေပါစားစြန္ေတြလို မဟုတ္ဘူး။ အရြယ္လည္း ႀကီးတယ္။ ပန္းပြားေတြနဲ႔ အလွလႊတ္တဲ့
စြန္ေလးေပါ့။ ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီးထဲမွာ စြန္ဝါဝါေလးလြင့္ေနတာ ၾကည့္ရရင္ ကၽြန္ေတာ္္ သိပ္ေပ်ာ္တာ။ ဒါေၾကာင့္ ညေနတိုင္း
ဒီစြန္ေလးနဲ႔ ရစ္ဘီးေလးကိုယူၿပီး ဒီကြင္းျပင္ႀကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္္ စြန္လာလႊတ္တယ္။

စြန္ကေလးကို တျခားေကာင္ေတြ ျဖတ္မွာစိုးလို႔ ဘယ္သူမွ မရွိတဲ့ေနရာမွာလာလႊတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ ဓာတ္ႀကိဳးေတြ၊

သစ္ပင္ေတြနဲ႔လည္း မၿငိေစရဘူး။ စြန္ကေလးကို စိတ္ႀကိဳက္လႊတ္ၿပီး ျပန္သိမ္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္ .. စြန္ကေလးနဲ႔ ရစ္ဘီးေလး
တူတူရွိေနခ်ိန္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္္အတြက္ ပီတိျဖစ္ရတဲ့အခ်ိန္ပဲ။ သိပ္ကို စိတ္ခ်မ္းသာတဲ့ အခ်ိန္လို႔ေျပာလည္းရတယ္။ သူတို႔ကို
တြဲလ်က္ကေလးထားၿပီး တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနရတာကိုက ေက်နပ္စရာ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဒီစြန္ကေလးနဲ႔ ဒီရစ္ဘီးေလးက
သိပ္လိုက္ဖက္တယ္လို႔ ထင္မိတယ္။

ဒါေၾကာင့္စြန္ကေလးနဲ႔ ရစ္ဘီးေလးကို ဘယ္ေတာ့မွ မကြဲမကြာေစရဘူး။ သူတို႔ ၂ ခုကို အၿမဲတူတူ ရွိေနေစရမယ္။

ကၽြန္ေတာ္္ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ဒီပစၥည္းေလး ၂ ခုကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္သက္လံုး တျမတ္တႏို္းသိမ္းထားမွာ။ ။

တူးတူးသာ

97
 မေသခ်ာျခင္းမ်ား
ၾသၿမိဳင္
98
မေသခ်ာျခင္းမ်ား
ၾသၿမိဳင္

အသိရခက္ေအာင္ေတာ္ေတာ္နက္နက္ရယ္
ပဲ့တင္သံကေလးျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ျပန္ေပးပါဦး။
ေလတဟူးဟူးမွာ
ရနံ႔တို႔က ေမ့မူးဖြယ္ ထုံမႊန္းလို႔...
ဟိုး ပ်ပ်မွာ
ပန္းလိုလို ေမြ႕သစ္ေတာလိုလို တံလွ်ပ္ေတြဖ်ဖ် ျပာလို႔ေယာင္လို႔...
စိတ္ကေလး မရဲတရဲနဲ႔
ေျခလွမ္းဖြဖြ အျပင္။

99
မ်က္ဝန္းေထာင့္စြန္းကေလးနဲ႔ ျမင္လိုက္လား
တိတ္တခိုးနဲ႔ ဖြဲ႕။

ၾကာေလေလ...
သိမ္ေမြ႕ျခင္းဟာ
ၾကာေလေလေတာ့
ျပန္ေျပာျပရခက္ေပမဲ့လို႔
တစ္ကိုယ္တည္း ေမာေမာလ်လ်၊
တစ္သက္တာအယူသီး
ေဟာသလိုၾကီး “ပံုဆိုးပန္း” နဲ႔ ေန႔စက္ရမလား
စိတ္ကို ေနာက္ထပ္မေႏွာင္ဖြဲ႕လို
ဘဝကိုလည္း ေနာက္တစ္ေခါက္ တစ္ဆစ္မခ်ိဳးလို၊
တကယ္ကိုပဲ
ေျခကေလးလွမ္းဖို႔ မွ
ေနဝါဝါေတာင္ကုန္းမွာ
လမ္းကေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ရွိလွပုံ။ ။
ပန္းကေလးကို ပန္းကေလးအတိုင္း
ေလတလြင့္လြင့္အလွ...
ဩျမိဳင္
 ခ်စ္သူဖတ္ဖို႔
ဟန္သစ္ၿငိမ္
100
ခ်စ္သူဖတ္ဖို႔
ဟန္သစ္ၿငိမ္

ခ်စ္သူဖတ္ဖို႔ေရးတာျဖစ္သည္။ ဘာေရးရမွန္းမသိပါ။ ဒီစာကို မေန႔ကေရးလွ်င္ ဒီလိုျဖစ္မည္

မဟုတ္ပါ။ ဒီေန႔ေရးေတာ့ ဒီေန႔လိုျဖစ္လာသည္။ ဒါဟာ ခ်စ္သူခိုင္းေသာ အိမ္စာပဲျဖစ္သည္။
မဟုတ္ပါ... ဒါဟာ အိမ္စာမဟုတ္ပါ။ အမိန္႔ျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူက ခ်မွတ္လိုက္ေသာ
အမိန္႔ျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူကိုခ်စ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕ စာတစ္ေစာင္ ေရးရျခင္းသည္
မခဲယဥ္းပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္မေရးခ်င္ပါ။ ဒီစာကိုေရးႏိုင္စြမ္း လည္းမရွိပါ။ ဒီစာကို

101
မေန႔ကေရးခဲ့လွ်င္ ဒီလိုျဖစ္မည္ မထင္ပါ။ အထင္သာ ျဖစ္မည္။ မေန႔ကလည္း ေရးႏိုင္စြမ္းမရွိခဲ့ပါ။
ခ်စ္သူႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ေကာ ဒီလိုပဲ စာေတြေရးရဦးမွာလား။ အမိန္႔ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္
သလို နားလည္ေပးမည္။ ဘာမွမသိခ်င္ပါ။ ကြန္ပ်ဴတာက ေလးေနသည္။ ခါတိုင္း ဒီလိုမဟုတ္ပါ။
ကြန္ပ်ဴတာကို လႊင့္ပစ္ခ်င္သည္။ မေန႔က အသိစိတ္ေတြ ျပန္ေပးပါ။ သို႔မဟုတ္ပါက ခ်စ္သူကို
လိမ္ရာက်မည္ ျဖစ္သည္။ မေန႔က မွတ္ထားေသာ စာရြက္လည္း မရွိေတာ့ပါ။ လိုက္လည္း
မရွာခ်င္ပါ။ မနက္က ဆက္ေသာခ်စ္သူ၏ ဖုန္းသံသည္ သတင္းေမးသည္လား အမိန္႔ထပ္ေပး
သည္လား မကြဲျပားခဲ့ပါ။ ေသခ်ာတာက ကၽြန္ေတာ္ ဒီစာကို ၿပီးေအာင္ ေရးရမည္ ျဖစ္သည္။
ဘာကိုေရးခိုင္းသလဲ ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိပါ။ ဦးေႏွာက္မွာ ခ်စ္သူရဲ႕ ပံုရိပ္တခ်ိဳ႕သာရွိသည္။
ဒီထက္ပိုၿပီး မမွတ္မိေတာ့ပါ။ မ်က္စိဟာ အင္မတန္မွ ေညာင္းကိုက္ ပါသည္။ လည္ေခ်ာင္းေတြက
ေရေသာက္ခ်င္တာထက္ ပိုၿပီး မေသာက္ခ်င္ပါ။ ခ်စ္သူနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္တာ
တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ ခ်စ္သူဟာ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တိုက္ေကာင္း
တိုက္လိမ့္မည္။ ခ်စ္စရာေကာင္းသူမ်ား ေကာ္ဖီေဖ်ာ္လည္း ေကာင္းမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။
ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီး အရာအားလံုးကို ေမ့ပစ္ခ်င္သည္။ ထမင္းမစားခ်င္ပါ။ ဆရာဝန္က
ထမင္းစားၿပီး ေဆးေသာက္ရန္ သတိေပးခဲ့သည္။ ထမင္းမစားေတာ့ ေဆးေသာက္ရန္
 မလိုေတာ့ဟု ထင္သည္။ မေန႔ညက သူဘာေတြ ေျပာခဲ့လည္း မသိေတာ့ပါ။ သတိရတာက ဆရာဝန္နဲ႔ သီခ်င္း
အေၾကာင္း ေျပာခဲ့တာပဲ သိေတာ့သည္။ ခ်စ္သူက သီခ်င္းဆိုတတ္သည္။ သီခ်င္းလည္း ဆိုေပးသည္။ သူမ ပို႔ေပးထားတာ
တခ်ိဳ႕ရွိသည္ဟု ထင္သည္။ ဖြင့္မၾကည့္ရေသးပါ။ ခ်စ္သူရဲ႕ အသံကို ၾကားခ်င္သည္။ ဘယ္မွာပို႔ထားလဲ မသိပါ။ ေမးလ္ထဲမွာဟု
ထင္သည္။ ဆားေရေသာက္ခိုင္းတာ ဆရာဝန္ဟုသာ မွတ္မိေတာ့သည္။ က်န္တာ ဘာမွမသိေတာ့ပါ။ ခ်စ္သူက
ဆရာဝန္လိုေတာ့ ေသာက္ခုိင္းမယ္လို႔ မထင္ပါ။ ၿပီးေတာ့ အဆိပ္လည္း ေသာက္ခုိင္းမည္ မထင္ပါ။ သူမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို
ခ်စ္သည္။ အဲလိုေတာ့ လုပ္မည္မထင္ပါ။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေတာ့ သူမ တိုက္ေကာင္းတိုက္လိမ့္မည္။ ခ်စ္စရာေကာင္းသူမ်ား
တိုက္ေသာ ေကာ္ဖီသည္ အရာသာရွိလိမ့္မည္။ ဟုတ္သည္။ သူမကို ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ခိုင္းရမည္။ မေန႔ညက ေကာ္ဖီမေသာက္ခဲ့ပါ။
ထိုအခ်ိန္က ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္ခဲ့တာ သတိရသည္။ အျပင္ဘက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့သည္။ အဲဒီတုန္းက မိုးတိတ္သြားၿပီ။
ဘယ္တုန္းက မိုးရြာလဲ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ မိုးရြာရင္ ခ်စ္သူကို သတိရသည္။ သူမနဲ႔ မိုးရြာထဲမွာ တစ္ခါေလာက္
လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္သည္။ ထီးတစ္ေခ်ာင္းတည္း အတူေဆာင္းခ်င္သည္။ ခက္တာက ခ်စ္သူဟာ ထီးမေဆာင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ
လည္း ထီးေတြမရွိေတာ့ပါ။ ထီးေတြ ေဖ်ာက္ပစ္ခဲ့သည္။ ခု တစ္ေခ်ာင္းမွ မရွိေတာ့ပါ။ ခါး၊ မ်က္စိ၊ ေခါင္းနဲ႔ ဇက္ေၾကာေတြ
ဆက္ေနမွန္းခုမွ သတိထားမိသည္။ အင္မတန္မွ ကိုက္ခဲသည္။ လည္ေခ်ာင္းလည္း သူတို႔နဲ႔ ဆက္စပ္ေနသည္။ ဒါေတြဟာ
ကၽြန္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္တာ မဟုတ္ဘူးဟု စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ ဖတ္ရဖူးသည္။ ေဝဒနာေတြက သူ႔အလိုလို ျဖစ္လာတာဟု ဆိုသည္။
ဘာလို႔ သူ႔အလိုလို မေပ်ာက္သလဲ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ပါ။ ေမာင္းထုတ္ခ်င္သည္ အားလံုးကို။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မျမင္ခ်င္ပါ။
102

ခ်စ္သူကိုေတာ့ ေတြ႕ခ်င္သည္။ သတိရသည္။ ရာသီဥတုက ဘာေၾကာင့္ ေအးေနမွန္းမသိပါ။ ခ်စ္သူေရ အနားကို လာပါ။

သတိရသည္။ ဖုန္းမဆက္ခ်င္ပါ။ ခ်စ္သူမွာအလုပ္ရွိေနသည္။ မဟုတ္... ခ်စ္သူ အလုပ္မွာ ရွိေနတာ ျဖစ္သည္။ ဒါမွမဟုတ္
စာေရးေကာင္း ေရးေနမည္။ မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္စာေရးေနတာေတာ့ သူမသိေနမည္ ထင္သည္။
ေဒါသထြက္သည္။ ခ်စ္သူကို မဟုတ္ပါ။ မေန႔က စာရြက္ျဖစ္သည္။ မေန႔ကစာရြက္ကို ရွာမေတြ႕ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္
အိပ္ခ်င္သည္။ မေန႔က ဒီေလာက္ မဆိုးပါ။ မေန႔က ေရးခ်င္တာတခ်ိဳ႕ အင္မတန္မွ လွပသည္။ ခုမရွိေတာ့ပါ။ ဒီေန႔နဲ႔ မေန႔ကဟာ
အတူတူ မျဖစ္ေတာ့ပါ။ ခ်စ္သူနဲ႔ေတြ႕ခ်င္သည္။ ဆရာဝန္ကိုလည္း သတိရလာျပန္သည္။ သူက ကိစၥရွိရင္ ဖုန္းေခၚလိ့္မ္မည္။
ဟာ။ မဟုတ္ပါ ကၽြန္ေတာ္က ေခၚရမည္ ျဖစ္သည္။ မသိေတာ့ပါ။ အိပ္မည္။ ဒီစာကို ဒီတိုင္း ရပ္ထားလိုက္မည္။ မရပါ။
ဆက္ေရးရမည္။ ခ်စ္သူက အမ်ားႀကီး ေရးခိုင္းထားသည္။ မေန႔ကစာရြက္ကို သတိရသည္။ ခ်စ္သူကို သတိရျပန္သည္။
ခ်စ္သူက စာေရးခိုင္းတာ သတိရသည္။ မေန႔က ေကာ္ဖီေသာက္တာ ေျပာခဲ့သည္။ ခ်စ္သူနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္သည္။ အတူတူ
ထိုင္ခ်င္သည္။ စကားေတြ ေျပာခ်င္သည္။ ဗိုက္ထဲက အသံေတြၾကားရသည္။ အခန္းထဲမွာ ေရမရွိေတာ့ပါ။
ေရေသာက္ခ်င္သည္။ အိပ္လည္း အိပ္ခ်င္သည္။ အရမ္းအိပ္ခ်င္သည္။ ခ်စ္သူေရ ခြင့္လႊတ္ပါ။ မ်က္ရည္ေတြ က်လာသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ငိုေနတာ မဟုတ္ပါ။ ခ်စ္သူအတြက္ ကၽြန္ေတာ္မငိုပါ။ ခ်စ္သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ငိုေအာင္မလုပ္ပါ။
ငိုေနတာမဟုတ္ပါ။ ခ်စ္သူကိုလည္း မငိုေစခ်င္ပါ။ ခ်စ္သူသည္ ခဏခဏခဏ ငိုတတ္တာကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရလာသည္။
သူမကိုလည္း မငိုေစခ်င္ပါ။ ခ်စ္သူငိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ မေခ်ာ့တတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွလည္း မလုပ္တတ္ပါ။
ေရေသာက္ခ်င္သည္။ လည္ေခ်ာင္းကို ေဒါသထြက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဓာတ္စာလာေပးမည္ဟု ဆိုသည္။
မမွတ္မိပါ။ ဆရာဝန္ေျပာတာျဖစ္မည္။ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ခ်စ္သူကို မငိုေစခ်င္ပါ။ ခု ကၽြန္ေတာ္ ငိုေနတာ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္
မ်က္ရည္ေတြ ပူသည္။ အိပ္မည္။ အေပၚကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ တစ္မ်က္ႏွာ ေက်ာ္ေနၿပီ။ အပိုဒ္ခြဲခ်င္သည္။ ဘယ္မွာ ခြဲရမွန္းမသိပါ။
ခ်စ္သူက အမ်ားႀကီးဖတ္ခ်င္သည္။ ဒီလိုဆိုရင္ ဖတ္လို႔အဆင္ေျပမွာမဟုတ္ပါ။ ခ်စ္သူေရ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ခြင့္လႊတ္ပါ။ မေန႔ကဆိုရင္

ခုနက ေရးထားတဲ့စာေတြ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိေတာ့ပါ။ စက္ဟန္းတုန္းက ပ်က္ကုန္ၿပီ။ မေန႔ကဆိုရင္ၿပီးေတာ့

ဘာဆက္လာလဲ မသိေတာ့ပါ။ မေန႔ကစာရြက္လည္း မရွိေတာ့ပါ။ ေဒါသထြက္သည္။ ခ်စ္သူကို မဟုတ္ပါ။ ခ်စ္သူက
ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါသည္။ သူမကို ေဒါသထြက္စရာမလိုပါ။ သူမက တခါတခါ ေဒါသထြက္တတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
မုန္းဖို႔ေကာင္းပါသည္။ သူမစိတ္တိုင္းက် မေနပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အပ်င္းႀကီးသူျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူကို ခ်စ္သည္။ ႀကိဳးစားရန္
လိုအပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳးစားပါ။ ခ်စ္သူေရ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သူကို ေတြ႕ခ်င္တာပဲသိသည္။ သတိရသည္။
ခ်စ္သူေရ ခြင့္လႊတ္ပါ။ မ်က္စိက ျပန္နာလာျပန္သည္။ ကုတင္ေပၚမွာတုန္းက အဲလို မဟုတ္ပါ။ ခ်စ္သူေရ ခြင့္လႊတ္ပါ။
ေဒါသလည္း ထြက္သည္။ နားထဲကလည္း ေလေတြ ထြက္သည္။ ဒါ နားအူေနတာျဖစ္မည္။ အားနည္းေနတာလည္း ျဖစ္မည္။
ႏွာေခါင္းႏွစ္ဘက္လည္း ပိတ္ေနသည္။ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ မ်က္စိ၊ လည္ေခ်ာင္းေတြ အကုန္ ဆက္စပ္ေနတာ ခုမွ သတိထားမိသည္။
ဒါေၾကာင့္ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လည္ေခ်ာင္း ေဆး႐ံုဆိုၿပီး တစ္ခု သီးသန္႔ရွိေနတာျဖစ္မည္။ နဂိုက မေကာင္းေသာ

103
မ်က္စိကဒီေန႔မွ ပိုဆိုးသည္။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ပါေစေလ။ အိပ္လို႔မွ မရပဲ။ အိပ္ခ်င္သလို မအိပ္ခ်င္သလိုနဲ႔ လူကို ဒုကၡေပးေနတာ
ဒီမ်က္စိျဖစ္မည္။ မ်က္လံုးခ်င္းစကားေျပာေနသည္ဆိုတာ ၾကားဖူးတယ္။ ခ်စ္သူနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါ ဒီမ်က္လံုးေတြက စကားေျပာ
ၾကမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနမွာလား။ ခ်စ္ျခင္းအစ မ်က္စိကျဖစ္မလား၊ အခ်စ္မွာမ်က္စိမရွိျဖစ္မွာလား။ အနမ္းေတြေႁခြ
တဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီမ်က္လံုးေတြက အသံုးမက်ျဖစ္ရျပန္မည္။ မ်က္စိနဲ႔ နမ္းတာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူးထင္တယ္။ မ်က္စိနဲ႔
ၾကာပစ္တာေတာ့ ၾကားဖူးသည္။ ခု ဒီလိုမ်က္လံုးေတြက ခ်စ္သူေက်နပ္တဲ့အေနထားေကာ ရွိမွာလား။ ခ်စ္သူေရ သတိရသည္။
စာကို ဆက္ေရးခ်င္သည္။ မ်က္စိေတြေညာင္းသည္။ ႏွာေခါင္းပိတ္ေနတာေလး သက္သာရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမည္။
အသက္႐ွဴမဝသလိုလည္း ျဖစ္သည္။ ပါးစပ္ဟ႐ွဴေတာ့လည္း လည္ေခ်ာင္းက နာရသည္။ ခ်စ္သူရွိေနေသးပါသည္။ သူမ
ကၽြန္ေတာ့္အနားမွာ မဟုတ္ေတာင္ အေဝးမွာ ရွိေနပါသည္။ တကယ္လို႔ သူမသာ မရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္ေသဆံုးသြားမည္ဆိုတာကို
ကၽြန္ေတာ္သိေနသည္။ အနားမွာ သူမ ရွိေနသည္။ မဟုတ္ပါ။ သူမအနားမွာ ကၽြန္ေတာ္ရွိရမည္။ ခ်စ္သူအတြက္
ကၽြန္ေတာ္ရွိရဦးမည္။ ေလာကႀကီးကို စိတ္နာလည္း သူမအတြက္ ရွိေနရဦးမည္။ သူမကို အကာကြယ္ေပးရဦးမည္။
သူမဆီကိုေရာက္လာတဲ့ အၾကည့္ေတြ မ်က္လံုးေတြကို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ျပန္လည္ တိုက္ခိုက္ရဦးမည္။ ကၽြန္ေတာ္မရွိရင္
သူမလည္း ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သိေနသည္။ သူမ အသက္ရွင္ဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အသက္ရွင္ခြင့္ေပးပါ။ ဟာ...
မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္ေနဆဲပါ။ သူမအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ရွိေနရမွာ။ ခ်စ္သူကို ေလာကႀကီးကေန အေဝးဆံုးေနရာကို
ကၽြန္ေတာ္ ေခၚေဆာင္သြားမည္။ လူေတြမရွိတဲ့ေနရာ။ ဟုတ္သည္။ အဲဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေနၾကမည္။
 သီခ်င္းေတြ ဆိုၾကမည္။ ေကာ္ဖီေတြ အတူတူေသာက္ၾကမည္။ ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္မည္။ ၾကယ္ေတြကို ခူးဆြတ္မည္။
လမင္းကို ခဲနဲ႔ေပါက္ခ်င္ေပါက္မည္။ တိမ္ေတြကို ငါးမွ်ားခ်ိတ္နဲ႔မွ်ားခ်င္မွ်ားမည္။ မိုးစက္ေတြက်လာတဲ့အခါ ခ်စ္သူကို ကၽြန္ေတာ့္
ကိုယ္ခႏၶာနဲ႔ အုပ္မိုးထားမည္။ ခုလိုမ်ိဳး ခ်စ္သူ ခ်မ္းမေနေစရပါ။ ခ်စ္သူကို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာ ေႏြးေထြးေနေစမည္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေနေစမည္။ ဘယ္အရာမွ ခ်စ္သူကို လာေရာက္ထိခတ္ျခင္း မရွိေစရပါ။ ေလေျပညႇင္းကိုေတာင္ တားဆီးသင့္
တားဆီးရလိမ့္မည္။ ခ်စ္သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝအတြက္ျဖစ္သည္။ သူမဘဝဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝျဖစ္သည္။ သူမအသက္ဟာ
ကၽြန္ေတာ့္အသက္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သူမကို ကယ္တင္ရမည္။ မဟုတ္ပါ။ ကာကြယ္ရမည္။ ေစာင့္ေရွာက္ရမည္။ ခ်စ္သူရ႕ဲ
ႏွလံုးေသြးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ႏွလံုးေသြးျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူရဲ႕ ရွင္သန္မႈဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရွင္သန္မႈျဖစ္သည္။
ခ်စ္သူဆိုညည္းေသာေတးသံဟာ ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ ေတးသံပဲျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူရဲ႕ကဗ်ာဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဖြဲ႕သီတဲ့ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕
ကဗ်ာပဲျဖစ္ေစရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခ်စ္သူ သူမအတြက္ပဲ ျဖစ္ရမယ္။ အဲလိုပဲ သူမဟာလည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ပဲျဖစ္ရမည္။
ခ်စ္သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူမကို ခ်စ္သည္။ ခ်စ္ျခင္းဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ႏွစ္ေယာက္ကို ကိုယ္စားျပဳေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ခ်စ္ျခင္းရွိေနသည္။ ခ်စ္ျခင္းပဲ ရွိေနေစရမည္။ ခ်စ္သည္။
ခ်စ္သူကိုလည္း သတိရသည္။ ဒါေပမဲ့ ကမာၻႀကီးျခားေနသလို ခံစားရသည္။ ခ်စ္သူ မင္းဘယ္မွာလဲ။ ဟာ၊ သူမ ရွိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အနီးဆံုးေနရာမွာ ရွိေနသည္။ ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး ရွိေနသည္။ ကမာၻျခားမေနပါ။ ခ်စ္သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္အနားမွာ။
ကၽြန္ေတာ္ သူမကို ခ်စ္သည္။ သတိရသည္။ လြမ္းသည္။ ဒီခ်စ္ျခင္း သတိရလြမ္းဆြတ္ျခင္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူကို
ကၽြန္ေတာ့္အနားမွာ ရွိေနေစသည္။ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခ်စ္သူအနားမွာ ေရာက္ေနတာ။ ခ်စ္သူနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္
104

ရွိေနသည္။ သတိရတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခ်စ္သူအနားကို ေရာက္သြားသည္။ ဒီေန႔ မေန႔ကနဲ႔ မနက္ျဖန္ အကုန္အတူတူပဲ။

ခ်စ္သူဟာ အနားမွာ ရွိေနသည္။ ဟာ၊ မဟုတ္ပါ။ မေန႔က ခ်စ္သူဟာ အနားမွာ မရွိခဲ့ပါ၊ အာ၊ မသိေတာ့ပါ။ ဘာေတြလဲ
မမွတ္မိပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္သူရဲ႕အနားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ရွိေနသည္၊ ရွိေနရမည္။ ခ်စ္သူလည္း ကၽြန္ေတာ့္အနားမွာ ရွိေနသည္။
ဟုတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မေဝးပါး။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေဝးမွာမဟုတ္ပါ။ မနက္ျဖန္လည္း ေဝးမွာမဟုတ္ေခ်။ အခ်ိန္ကာလဟာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ေဝးကြာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါ။ နားထဲက ေလေတြ ထြက္လာသည္။ ဘာသံမွ
မၾကားရရင္ေကာင္းမည္။ ခ်စ္သူရဲ႕ ရယ္သံသဲ့သဲ့ေလးက လြဲရင္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အားလံုး တိတ္ဆိတ္ေပးၾကပါ။
ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ခ်စ္သူရဲ႕ အသံကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားခ်င္လို႔ပါ။ ခ်စ္သူရဲ႕ ပင့္သက္႐ိႈက္သံေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားခ်င္လို႔ပါ။
ခင္ဗ်ားတို႔ မနာလို မျဖစ္ၾကပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သနားၾကပါ။ ေရလည္းေသာက္ခ်င္သည္။ အခန္းထဲမွာ ေရမရွိပါ။
ခဏေနရင္ေတာ့ သြားယူမည္။ ဆရာဝန္က ေရေႏြးေသာက္ဖို႔ ေျပာတာ သတိရသည္။ ေရေႏြးလည္း မတည္ခ်င္ပါ။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေခါင္းႏွစ္လံုး လက္ႏွစ္ဘက္သာ ရွိသည္။ မဟုတ္ရင္ အလုပ္ေတြ ဒီထက္ ပိုလုပ္ႏိုင္မည္ ထင္သည္။ ဒါမွ မဟုတ္
ဒီထက္ပိုအပ်င္းထူေကာင္းလည္း ထူေနမည္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေခါင္းအပိုေတြ လိုခ်င္သည္။ တခ်ိဳ႕က အိပ္စက္
နားေနခ်ိန္မွာ တခ်ိဳ႕က အလုပ္လုပ္ေနႏိုင္မည္။ အေပၚကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ စာေရးတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ အပိုဒ္ေတြ
ခြဲခ်င္သည္။ ခြဲလည္း မခြဲခ်င္ပါ။ ဒီတိုင္းဆို ခ်စ္သူဖတ္ရခက္လိမ့္မည္။ မသိေတာ့ပါ။ သူမကို အရင္ျပၾကည့္မည္။ သူမ ဖတ္မရရင္
အပိုဒ္ေတြ ျပန္ခြဲေပးမည္။ ခုေတာ့ ဘာမွကို ဆက္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ေရေတာ့ေသာက္ခ်င္သည္။ ခ်စ္သူေပးထားတဲ့
ပ႐ုတ္ဆီဗူးကိုလည္း ရွာမေတြ႕ပါ။ ႏွာေခါင္းပိတ္ေနတုန္းေလး ႐ႈခ်င္သည္။ ဒါေလးလိမ္းရင္ ေခါင္းကိုက္လည္း သက္သာႏိုင္မည္
ထင္သည္။ ဘယ္လို ရွာရမွန္းလဲ မသိပါ။ ရွာလည္းမရွာခ်င္ပါ။ ေရေတာ့ ေသာက္မွျဖစ္မည္။ ေရအသက္ တစ္မနက္ ဆိုတာ
ၾကားဖူးသည္။ လည္ေခ်ာင္းကလည္း ဆိုးလွသည္။ မသိေတာ့ပါ အိပ္ေတာ့မည္။ ဘာဆက္ေရးရမွန္းမသိေတာ့ပါ။ စာမ်က္ႏွာေတြ
အေတာ္မ်ားေနၿပီဆိုတာကို သိသည္။ ဘာေတြ ေျပာခဲ့မွန္းလည္း မသိေတာ့ပါ။ ခ်စ္သူေတာ့ ဖတ္ၿပီး နားလည္ခ်င္သလို
နားလည္မည္ဟု ထင္သည္။ ဟုတ္သည္။ ခ်စ္သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္ေပးသည္။ အျမဲတမ္းလည္း ခြင့္လႊတ္တတ္သည္။
ဒီတစ္ခါလည္း ေက်နပ္ခြင့္လႊတ္မည္ ထင္သည္။ ဒီမွာပဲ ရပ္လိုက္မည္။ ဒါကို ခ်စ္သူ ေက်နပ္မည္ဟု ထင္သည္။

ေမတၱာျဖင့္
ဟန္သစ္ၿငိမ္

105
 The Jogging
Khine Soe Lung
106
The Jogging
Khine Soe Lung

She was sweating. The non-stop jogging for quite long, maybe an hour or some,
which she did not notice, made her exhausted. But she did not want to stop yet.
The road was very long ahead. Very long. There were buses and small cars, some-
times huge log carriers passing over her along the way. She gave a causal glance at
them whenever they overtook her and kept running most of the time looking at the

107
top of her own sneakers which seemed to have been very white when they were
new. The laces were untidy and sometimes loose that caused her steps to almost
lose the balance as they sometimes got under the shoes and that sometimes forced
her to stop for a short while to tie them back.

She did not want to know what was there at the end of the road. Well, to be more
precise, she did not even bother to know if the road would end ever. Is a road sup-
posed to have an end, she thought. She sometimes reminisced her childhood in
which she did not act a good daughter to her widowed mother and a clever pupil to
her teachers, her early twenties with full of interesting, adventurous and unex-
pected events and her thirties in which she did not enjoy any surprise any more.
Sometimes she recalled the endless nights she and some close friends would spend
by the sea discussing about 'love' in which they did have very strong interest like
 willing to know if there is something such as love or if it is just a passion for an opposite sex, and how they
would find it exciting talking about the guys whom they admired.

She would only have interest in those that had talent and creativity in the art. And she, after twenty years
later, realized that all those artists were exactly like her in making some unusual actions and having abnormal
attitude. They loved to suffer and made themselves hurt. There were uncountable times she reminded herself
that she needed to escape from enjoying her heart breaking. Sometimes she would take the heart as a part of
the body the function of which is to purify the blood that comes from the whole body and supplies those blood
to all over the body through the arteries. But very often she would forget that very true incident and she
would think she was in love with someone. This must be the last person or now I have found my true love,
she would think. She would ask herself the same question as usual, 'are you sure you will love him no matter
what?' and she would straight away give a very firm answer, 'yes'.
108

Sometimes, she remembered the time, she spent with some partner planning for the future as if she would
never fall out of love with that particular person, not to forget the endless arousing and erotic bed times and
how she was curious and excited for her first time sex. There were times she regretted for having found her-
self very passionate for having sex and realized herself very much obsessed with it. And then there were times
she was delighted with the feeling that sex is something to enjoy and again there were times she was totally
fed up with love and sex. She would fall in love, fall out of love and then again she would find herself ready to
die for some guy.

She had some thoughts of establishing a lovely family of her dream, with a very bright daughter and two bril-
liant sons whose father were a true artist that would be as bright and smart as herself, would be caring to the
family and would have common idea in most of the things like politics, the art and the way of living. Again she
would feel it guilty to give birth to a baby without getting the permission of being a mother from itself and
without knowing whether it agrees to come into the world. She would, at the same time, think if a family life
really is necessary. Is the end of a love a marriage? Or is it the marriage that ends the love?
She stopped in front of a tree, underneath of which was a wooden bench. She wiped the sweat on her fore-
head and neck with the towel which was already soaked with the sweat. Then she sat down on the bench.
She saw a couple of youth on a motor bike waving her while they passed her by. The smiles on their face
were very fresh and she remembered that people said how her eyes were as bright as the stars when she
smiled. She waved them back and tied the laces which were almost loosing again and she continued jogging.

Khine Soe Lung

109