Professional Documents
Culture Documents
Το μάθημα των θρησκευτικών, όπως διδάσκεται, είναι μία θλίψη για τον
πολιτισμό, για τις ιδέες, για τον άνθρωπο (και τον ρεαλιστή και τον
αγνωστικιστή).
Ναι μεν η θρησκεία έχει διαδραματίσει τον πρώτο ίσως ρόλο στην
προσπάθεια του ανθρώπου να κατανοήσει, να αυτοπροσδιοριστεί, να
ξορκίσει πιθανώς τους φόβους του, τον τρόμο του απέναντι στην άγνωστη
φύση (αυτή που τον περιβάλλει, αλλά και την εσώτερη δική του, τα
σπλάγχνα δηλαδή που ποτέ δεν ησυχάζουν), ο ρόλος όμως αυτός
τελείωσε. Τα θρησκευτικά ας διδάσκονται ως ιστορία των θρησκειών, να
μαθαίνουν τα παιδιά ποιος ήταν ο λόγος ίδρυσης των θρησκειών, ποια
ήσαν και ποια εξακολουθούν να είναι τα εγκλήματά τους κατά της
ανθρωπότητας και όλα τα σχετικά, δεν είναι του παρόντος...
Σκέφτηκε ίσως τις ψήφους των πιστών; Την οργή των παπάδων; Ναι,
αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει την κοινωνία, που θέλει να ξεφύγει από
ιρασιοναλιστικές δοξασίες.
Ο πιστός είναι πιστός και δικαίωμά του, δεν έχει ανάγκη από κηρύγματα
(ο ασκητισμός και ο μοναχισμός έχουν τα δικά τους αναφαίρετα
δικαιώματα).
Εκεί που είναι να δείξει την πυγμή της η υπουργός ποιεί την νήσσαν,
είναι ακριβή στα πίτουρα και φτηνή στ' αλεύρι. Και για να
επανέλθουμε· εάν θέλει η ηγήτωρ της Παιδείας να χρησιμοποιεί λόγιες
εκφράσεις, ας φροντίσει να μάθει την καταγωγή τους και να τις εκφέρει
σωστά. Άλλως προκαλεί τον γέλωτα, αλλά και τη θλίψη, απαξιώνει μια
από τις πιο πλούσιες γλώσσες του κόσμου, αυτή που ανακάλυψε τον
επιστημονικό λόγο (εισάγοντας το άρθρο στην πρόταση). Αυτή η
υποτίμηση της γλώσσας υποκρύπτει πολλά άλλα, βεβαίως...