Ντοκουµέντο για τη δουλειά στα συνδικάτα

Το ντοκουµέντο αυτό εγκρίθηκε οµόφωνα από το 8ο Εθνικό Συνέδριο της FdCA

στο Fano, 31 Οκτώβρη -1 Νοέµβρη 2010

Η διεθνής κατάσταση
Η διαρθρωτική κρίση του καπιταλιστι-
κού συστήµατος έχει ως αποτέλεσµα σο-
βαρά πλήγµατα για τις οικονοµίες πολλών
χωρών. Μια διαρθρωτική – και όχι συγκυ-
ριακή - οικονοµική κρίση, η οποία στην
πραγµατικότητα καταδεικνύει την πλήρη
αποτυχία του φιλελεύθερου συστήµατος.
Στην Ευρώπη, όπου ο φιλελευθερισµός εξακολουθεί να είναι επιτυχής, τα διάφορα
κόµµατα και οι κυβερνήσεις ορίζουν την κρίση ως µια συγκυριακή κρίση και συχνά
δηλώνουν ότι τελειώνει, απλώς και µόνο επειδή δεν µπορούν να δηλώσουν ότι το ίδιο
το σύστηµα στο οποίο βασίζονται συνιστά πλήρη αποτυχία.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις όλων των πολιτικών χρωµάτων παίρνουν αντιλαϊκά οι-
κονοµικά µέτρα, υποστηρίζοντας τράπεζες και επιχειρήσεις που χρησιµοποιούν την
κρίση ως άλλοθι, και τον λογαριασµό για την "υποστήριξη" αυτή τον πληρώνουν οι
εργαζόµενοι του δηµόσιου και του ιδιωτικού τοµέα, οι συνταξιούχοι και τα ασθενέ-
στερα κοινωνικά στρώµατα µε τη µορφή του παγώµατος των µισθών, των διαφόρων
περικοπών, της προσωρινότητας στην εργασία, της ιδιωτικοποίησης και του ξεπου-
λήµατος των δηµοσίων υπηρεσιών.
Σε όλη την Ευρώπη, οι κυβερνήσεις αυτές συµµαχούν µε τις τάξεις των βιοµηχάνων
οι οποίοι εκτοξεύουν την απειλή της εξωτερικής ανάθεσης - και ως εκ τούτου της
απώλειας θέσεων εργασίας – ώστε να εκβιάσουν τους εργαζόµενους, να µειώσουν τη
διαπραγµατευτική τους ισχύ και τα συνδικαλιστικά τους δικαιώµατα, µε στόχο να κα-
ταστούν τα µέτρα αυτά αµετάκλητα.
Σήµερα περισσότερο από ποτέ, η εξωτερική ανάθεση ολόκληρων επιχειρήσεων ή
τµηµάτων του παραγωγικού συστήµατος χρησιµοποιείται µε τον ακριβή στόχο της
απόκτησης του µέγιστου κέρδους, µε την ανάθεση δηλαδή σε χώρες όπου το κόστος
εργασίας (όσον αφορά τους µισθούς και τα δικαιώµατα) είναι πολύ χαµηλότερο.
Η απάντηση των εργαζόµενων σε αυτό το κλουβί που δηµιουργείται γι’ αυτούς ή-
ταν και εξακολουθεί να είναι δύσκολο να οργανωθεί, για διάφορους λόγους:
− η ηγεσία των διαφόρων συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι κατηγορηµατικά αντί-
θετη σε αυτό, καθιστώντας τα συνδικάτα κάθε άλλο παρά αυτόνοµα από την κυ-
βέρνηση και τα πολιτικά κόµµατα, κάνοντάς τα συστηµατικούς και συστηµικούς
συνενόχους των “εργασιακών µεταρρυθµίσεων” που συνθέτουν τα κάγκελα του εν
λόγω κλουβιού
− περιορίζεται σε µια µόνο εταιρεία ή ακόµη και σε µια ενιαία µονάδα που πλήττεται
− οι εργαζόµενοι στις διάφορες χώρες δεν είναι οργανωµένοι σε διεθνές επίπεδο,
ενωµένοι σε µια πλατφόρµα αιτηµάτων, µε κοινούς στόχους. Η διεύρυνση της κοι-
νωνικής σύγκρουσης είναι ο µόνος τρόπος που έχουµε ώστε να αντισταθούµε στις
επιθέσεις των αφεντικών, τα οποία µε τη συνενοχή των τοπικών θεσµών και των
συνεργαζόµενων συνδικάτων, χρησιµοποιούν την κρίση για να αναγκάσουν τους
εργαζόµενους να γονατίσουν.
Σε διεθνές επίπεδο, οι υπάρχουσες µορφές οργάνωσης, είναι εντελώς ανεπαρκείς.
Πολύ συχνά συναντάµε εργαζόµενους από τις ίδιες πολυεθνικές σε διαφορετικές χώ-
ρες σε σύγκρουση µεταξύ τους, συγκρούσεις οι οποίες δηµιουργούνται και συχνά υ-
ποστηρίζονται από τις κατά τόπους κυβερνήσεις. Είναι πολύ λίγες οι περιπτώσεις ε-
κείνες διεθνούς συντονισµού µεταξύ των εργαζοµένων (πολυεθνικές εταιρείες).

Η εθνική κατάσταση

Ο ιταλικός καπιταλισµός και η επίθεση ενάντια στο σύστηµα της εργασίας

Η κρίση του ιταλικού οικονοµικού συστήµατος έχει ήδη γονατίσει τις διάφορες πα-
ραγωγικές περιοχές και τάξεις της χώρας. Η κρίση έπληξε πρώτα τους προσωρινά
εργαζόµενους, τους εργαζόµενους ανά ηµέρα, αυτούς που εργάζονται µε συµβάσεις
ορισµένου χρόνου, µε άλλα λόγια όλο το στρατό των περιστασιακά εργαζόµενων,
αλλά τώρα έχει φθάσει ακόµη και τους εργαζόµενους µε συµβάσεις αορίστου χρόνου,
εξαλείφοντας το δίκτυο ασφαλείας τους.
Υπάρχει τεράστια και κάποιες φορές αδικαιολόγητη χρήση του Ταµείου Πλεονάζο-
ντος Προσωπικού [1], σοβαρές καθυστερήσεις στις πληρωµές των µισθών, µείωση
του προσωπικού, κλείσιµο εργοστασίων κλπ. Είναι µια κρίση που φορτώνεται στους
εργαζόµενους, επειδή κάθε µέσο µε το οποίο επιχειρείται να καταπολεµηθεί ή ξεπε-
ραστεί συνεπάγεται µείωση του κόστους παραγωγής, µείωση των µισθών και πετσό-
κοµα των δικαιωµάτων.
Είναι µια κρίση που είναι χρήσιµη στην κυβέρνηση και τα αφεντικά, καθώς τη χρη-
σιµοποιούν για να ξαναγράψουν τους κανόνες διαπραγµάτευσης και την εργασιακή
πολιτική γενικότερα. Οι νέοι κανόνες που ήδη εφαρµόζονται σε όλους τους τοµείς
είναι ασαφείς (έτσι ώστε να εφαρµοστούν πολύ εύκολα), και οδηγούν σε µια προ-
γραµµατισµένη µείωση των µισθών και τον τερµατισµό των συλλογικών συµβάσεων
εργασίας κάτι µε το οποίο συµφωνούν υποχρεωτικά και τα συνδικάτα που υπογρά-
φουν συµφωνίες στο όνοµα της ανάπτυξης - µε άλλα λόγια το κέρδος.
Με τον τελευταίο της προϋπολογισµό, η κυβέρνηση επέφερε εκτεταµένες περικοπές
χτυπώνταςτους εργαζόµενους, τόσο όσον αφορά τους µισθούς – µε το πάγωµά τους
(4 χρόνια για τους δηµόσιους υπαλλήλους) – όσο και σε σχέση µε τη µείωση και τη
διαγραφή από τα επιδόµατα πρόνοιας, µέτρα που έπληξαν τις γυναίκες εργαζόµενες,
και τη χειροτέρευση των συντάξεων γήρατος και των ανάλογων επιδοµάτων. Επίσης,
χειροτερεύει η ποιότητα των δηµοσίων υπηρεσιών (σχολεία, υγειονοµική περίθαλψη,
πανεπιστήµια, έρευνα κ.λπ.), µειώνονται οι θέσεις εργασίας για τους εργαζόµενους µε
βραχυπρόθεσµες συµβάσεις, παγώνουν οποιεσδήποτε νέες συµβάσεις, επιβάλλονται
περιορισµοί στο δικαίωµα της απεργίας και αναστέλλεται η ανανέωση των οργάνων
εκπροσώπησης των εργαζοµένων (RSUs).
Είναι η εταιρεία που αποφασίζει για τους εργαζοµένους, δηµιουργώντας µια µορφή
κυριαρχίας του κεφαλαίου πάνω στην παροχή εργασίας. Οι συνθήκες εργασίας οδη-
γούν στη σωµατική και ψυχική εξάντληση των εργαζοµένων, ενώ σηµειώνεται µεγά-
λη αύξηση εργατικών ατυχηµάτων και επαγγελµατικών νόσων. Για χάρη του κέρ-
δους, παραγωγικές µονάδες βρίσκονται σε φάση κορεσµού, καθώς συλλογικές δια-
πραγµατεύσεις δεν επιτρέπονται πλέον εκεί. Οι εταιρείες ενδιαφέρονται µόνο για την
εµπορική εκµετάλλευση της υγείας των εργαζοµένων µέσω της µη τήρησης των κα-
νονισµών υγείας και ασφάλειας, είτε εντός είτε εκτός των εγκαταστάσεων παραγω-
γής, µε τη βοήθεια της νοµοθεσίας µε την οποία έχει µειωθεί αισθητά οποιαδήποτε
ευθύνη της εταιρείας.
Στον ιδιωτικό τοµέα, η εταιρεία εκείνη που συντάσσεται που καλύτερα µε τη γραµ-
µή των αφεντικών είναι η FIAT: αυξάνει την εργάσιµη ηµέρα, εντατικοποιούνται οι
βάρδιες, περιορίζεται ο χρόνος άδειας λόγω ασθενείας, καταργούνται οι συλλογικές
συµβάσεις εργασίας και το δικαίωµα στην απεργία, και η απόλυση και η καταστολή
περιµένει όποιον δεν συµµορφώνεται µε τους κανόνες αυτούς.
 Εποµένως, το σχέδιο του Marchionne [ 2] δεν είναι παρά η πλέον πρόσφατη εκδοχή
της παλαιάς γραµµής στη FIAT η οποία ποτέ δεν ανέχθηκε οποιαδήποτε µορφή αντί-
στασης σε προγράµµατα αναδιάρθρωσης ή µείωσης του εργατικού δυναµικού.
Είναι η αγορά και οι διακυµάνσεις της όπου ο καθένας πρέπει τώρα να υποκύψει: οι
επιχειρήσεις το πάνω χέρι! Λιγότερο χρόνο για ξεκούραση, περισσότερες υπερωρίες,
µέγιστη δυνατή ευελιξία, όχι απεργίες, και το να αρρωστήσει κάποιος είναι πλέον µια
πολυτέλεια που µόνο οι άνεργοι µπορούν να αντέξουν οικονοµικά.
Οι δεκαετίες µπορεί να πέρασαν, αλλά η FIAT δεν έχει χάσει ποτέ την ιστορική α-
ποστολή της, ως ο άκαµπτος διερµηνέας της εν λόγω στρατηγικής η οποία εξισώνει
το εργοστάσιο µε τον στρατώνα που έχει αφήσει τέτοια σηµάδια στα µυαλά και τα
σώµατα γενεών και γενεών εργαζόµενων, στην (µάταια) προσπάθειά της να καταπνί-
ξει το µαχητικό πνεύµα και την ικανότητά τους να οργανώσουν τον αγώνα και την
αντίστασή τους από τα κάτω, εργοστάσιο µε εργοστάσιο.

Η στάση των CGIL, CISL και UIL

Τα κυβερνητικά µέτρα βρήκαν υποστήριξη από την πλειοψηφία των συνέδρων στο
πρόσφατο 16ο Συνέδριο της CGIL, όσον αφορά τόσο την τρέχουσα κατάσταση όσο
και το ορατό µέλλον.
Η σηµερινή ηγεσία της CGIL, ενισχυµένη από τις τελευταίες υποψηφιότητες για
την Εθνική Γραµµατεία και από τις περιοριστικές αλλαγές στο Καταστατικό της, το
οποίο συγκεντροποιεί τη διαδικασία λήψης αποφάσεων στην Εθνική Εκτελεστική Ε-
πιτροπή, για µια ακόµη φορά έδειξε την αδυναµία της - και σε κάποιο βαθµό τη µε-
γάλη της απροθυµία να επιστρέψει στο στάδιο της συνεργασίας - για να αντιµετωπί-
σει αυτή τη ζωτικής σηµασίας φάση κατά την οποία η ίδια η ύπαρξη της Συνοµο-
σπονδίας βρίσκεται υπό απειλή.
Η δυναµική αυτού του Συνεδρίου που αποκάλυψε πλήρως την πραγµατική κατά-
σταση της Συνοµοσπονδίας, δείχνει τώρα τις επιπτώσεις της “βαλκανοποίησής” της:
η άρνηση της πλειοψηφίας να συζητήσει την γραµµή της Συνοµοσπονδίας µε τη µει-
οψηφία [3], καθώς και η αντίθεση µεταξύ του FIOM [4] και του υπόλοιπου µέρους
της Συνοµοσπονδίας.
Η σκληρότητα της τρέχουσας οικονοµικής φάσης καθώς και η τρέχουσα και µελλο-
ντική κοινωνική κατάσταση δεν επιτρέπουν περιθώρια για να αναπαυθούµε στις δάφ-
νες µας: οι εργαζόµενοι πρέπει να ανταποκριθούν στην επίθεση αυτή ενάντια στους
όρους της ίδιας της ζωής τους.
Σήµερα η CGIL θα πρέπει να ξανασκεφτεί την πολιτική της: θα υποστηρίξει το
FIOM, λειτουργώντας σε έναν πιο αντιπαραθετικό τρόπο (όπως η µειονότητα La
CGIL che vogliamo πιστεύει), προκειµένου να δοθεί µια µεγαλύτερη φωνή στους ερ-
γαζόµενους, ή θα πισωγυρίσει στη φάση της συµφωνίας της µε την CISL και την UIL
όσον αφορά τους κανόνες διαπραγµάτευσης, στη συνεχιζόµενη αναζήτηση της ενότη-
τας µεταξύ των συνδικάτων; Η επιλογή αυτή θα καταδικάσει την CGIL σε ένα δευτε-
ρεύοντα ρόλο, θα αγνοηθεί από τις άλλες δύο Συνοµοσπονδίες και από την οµοσπον-
δία των εργοδοτών Confindustria.
Για αρκετό καιρό τώρα, η CISL και η UIL µαζί µε την UGL [5] έχουν σαφώς κατα-
νοήσει ότι οι σχέσεις µεταξύ των συνδικαλιστικών οργανώσεων πρέπει να µεταρρυθ-
µιστούν - µε βάση τις αλλαγές µε τις οποίες θα αλλάξει εντελώς ο ρόλος των ιταλι-
κών συνδικάτων.
Οι µεταρρυθµίσεις που προτείνονται από την κυβέρνηση τα τελευταία δύο χρόνια ή
εκείνες που παρουσιάστηκαν από την Confindustria και τη FIAT έχουν βρει υποστή-
ριξη και συµφωνία από τα συνδικάτα αυτά, χωρίς πάρα πολλά προβλήµατα. Και η µη
εταιρική σχέση δεν υπάρχει πλέον: τα συνδικάτα δεν θα είναι πια εξωτερικοί συνερ-
γάτες τους, θα είναι αναπόσπαστο µέρος του όλου συστήµατος.

Τα συνδικάτα βάσης
Η γέννηση της Unione Sindacale di Base (USB) [6] στις 22 Μάη στη Ρώµη, θα
µπορούσε να αποτελέσει µια ευκαιρία για την απλούστευση του σεναρίου του συνδι-
καλισµού της βάσης στην Ιταλία, αλλά δεν φαίνεται να συµβάλει στην επίλυση των
παλαιών προβληµάτων που ταλαιπωρούν τον ιταλικό γαλαξία του συνδικαλισµού της
βάσης από την ίδια την απαρχή του σχεδόν 25 χρόνια πριν.
Ο δρόµος προς την USB είναι στρωµµένος από τα ερείπια της προηγούµενης “συµ-
φωνίας βάσης” που υπογράφτηκε από τις RDB / CUB, Confederazione COBAS και
SDL, για να µην αναφέρουµε τα προβλήµατα που διαφάνηκαν µεταξύ µε το περίπου
80% του συνόλου των µελών των συνδικάτων βάσης των προηγουµένως οµοσπονδι-
οποιηµένων µεταξύ τους RDB και CUΒ.
Παρά τον ολέθριο, από πάνω προς τα κάτω µηχανισµό αποσύνθεσης και ανασύνθε-
σης που έχει πλήξει το συνδικαλισµό της βάσης εδώ και δεκαετίες, η γέννηση του
USB φέρνει µαζί της κάποια νέα στοιχεία, όπως ο χωρισµός της ένωσης σε δύο το-
µείς - ιδιωτικού και δηµόσιου τοµέα - που διαχειρίζονται συλλογικά τα ζητήµατα και
όχι από συντονιστικά στελέχη σε έναν τοµέα, και είναι σε γενικές γραµµές ένα εν-
θαρρυντικό µήνυµα κυρίως σε εκείνους τους τοµείς όπου ο ταξικός πόλεµος είναι
σκληρότερος.
Αλλά, για µια νέα συνδικαλιστική ένωση, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά εµπό-
δια και προβλήµατα, όπως:
− το πρόβληµα του συνεχιζόµενου λάθους του να καλούνται ξεχωριστές απεργίες,
πολύ συχνά µετά την απόφαση των εθνικών ηγεσιών
− το πρόβληµα του ανταγωνισµού µεταξύ των διαφόρων συνδικάτων βάσης.
Το τίµηµα αυτών των διαιρέσεων και προβληµάτων πληρώνεται επίσης και από τον
ελευθεριακών τάσεων συνδικαλισµό, που είναι παραδοσιακά υποστηρικτής της ενό-
τητας των εργαζοµένων, πέρα και πάνω από τα συµφέροντα του κάθε συνδικάτου.
Αλλά οι ελευθεριακοί συνδικαλιστές γνωρίζουν ότι µπορούν να παράσχουν συνέ-
χεια στον αγώνα των εργαζοµένων, ακόµα και σε αυτή τη φάση των νεο-εταιρικών
σχέσεων συνδικαλισµού, καθώς και ότι µπορούν να εγγυηθούν τη δηµοκρατία στον
εργασιακό χώρο.
Κατά συνέπεια, σ’ αυτή την κρίσιµη φάση, σε επίπεδο συνδικαλισµού της βάσης
πρέπει να ξεπεραστεί η µακροχρόνια αδυναµία και να βρεθεί µια λύση σε ένα σταθε-
ρό συντονισµό - αν όχι η δηµιουργία µιας οµοσπονδίας - εάν πρόκειται να δηµιουρ-
γηθεί ένα σοβαρό σηµείο αναφοράς, τόσο για τους εργαζόµενους, τους περιστασιακά
εργαζόµενους και τους µετανάστες, όσο και για τη µειονότητα στο εσωτερικό της
CGIL.

Η αναρχική κοµµουνιστική εργασιακή τακτική

Σε αυτή τη φάση κατά την οποία σηµειώνεται µια ισχυρή επίθεση των αφεντικών,
σε συµπαιγνία µε κάποια συνδικάτα (CISL, UIL), και η στάση του περιµένουµε-και-
βλέπουµε άλλων (η πλειοψηφία της CGIL), η FdCA θεωρεί ότι η µόνη στρατηγική η
οποία µπορεί να είναι αποτελεσµατική στην προάσπιση των συµφερόντων της εργα-
τικής τάξης είναι αυτή της σύγκρουσης και της εφαρµογής των ελευθεριακών πρα-
κτικών. Πρέπει να είναι αυτόνοµη από τη λογική των κοµµάτων, πρέπει να στοχεύει
στην ενοποίηση των εργατών ανεξάρτητα από τα συνδικάτα τους, πρέπει να έχει ενο-
ποιηµένες µεθόδους αγώνα και στόχους, και θα πρέπει να οργανωθεί οριζόντια.
 Η παρέµβαση των αναρχικών κοµµουνιστών δεν µπορεί παρά να αρχίσει στους χώ-
ρους εργασίας, όπου είναι απαραίτητο, για την αποκατάσταση της ενότητας των συµ-
φερόντων των εργαζοµένων, για:
− την υπεράσπιση των θέσεων εργασίας, κατά των απολύσεων και της αδικαιολόγη-
της χρήσης ορισµένων µορφών επιδοµάτων ανεργίας
− την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωµάτων και του δικαιώµατος στην απεργία
− την υπεράσπιση του εθνικού συστήµατος συλλογικών διαπραγµατεύσεων και την
κατάκτηση των συµφωνιών µε την εταιρεία που βελτιώνουν τους µισθούς και τις
συνθήκες εργασίας, µε την ταυτόχρονη κατάργηση της σύνδεσης του µισθού µε την
παραγωγικότητα
− την προστασία της υγείας των εργαζόµενων και τον αγώνα για να διαχειρίζονται οι
ίδιοι τις ώρες εργασίας τους ώστε να µπορέσουν να διευθετήσουν καλύτερα τη ζωή
και την εργασία τους
− οι περιστασιακά εργαζόµενοι (προσωρινοί, άτοµα µε συµβάσεις ορισµένου χρόνου,
κ.ά.) πρέπει να εκπροσωπούνται στους οργανισµούς εκπροσώπησης των εργαζοµέ-
νων και στις διαπραγµατεύσεις συµφωνιών. Πάρα πολύ συχνά και επειδή µπορούν
πολύ εύκολα να εκβιάζονται δεν είναι σε θέση να κατακτήσουν κάθε µορφής προ-
στασία
− τη σταθεροποίηση όλων των περιστασιακά εργαζοµένων και των ατόµων µε βρα-
χυπρόθεσµες συµβάσεις.
Στις περιοχές όπου ζουν και εργάζονται, είναι καθήκον των αναρχικών κοµµουνι-
στών να ενθαρρύνουν:
− δίκτυα συντονισµού των εργαζόµενων, µεταναστών, περιστασιακά εργαζοµένων,
αλλά και αυτόνοµων από τα πολιτικά κόµµατα και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις
− µορφές συνεργασίας και αγώνα, όπου οι διάφορες εµπειρίες µπορούν να εµπλουτί-
σουν και να καταστήσουν δυνατή την αποτελεσµατική υπεράσπιση των ταξικών
συµφερόντων
− δίκτυα συντονισµού όπου να καλλιεργηθούν η ταξική αλληλεγγύη, η άµεση δηµο-
κρατία και η άµεση συµµετοχή, µε στόχο τη δηµιουργία µιας πιο ισότιµης, ελευθε-
ριακής κοινωνίας.
Είναι σηµαντικό τα µέλη και οι συµπαθούντες της FdCA που είναι µέλη της CGIL
να αναλάβουν ενεργό ρόλο στην οργανωµένη µειοψηφία La CGIL che vogliamo, ε-
πειδή υποστήριξαν τη δηµιουργία της από την αρχή, δεδοµένου ότι αντιπροσωπεύει
µια εξαιρετική ευκαιρία να επηρεαστεί η CGIL και να αυξηθεί η παρουσία µας.
Είναι εξίσου σηµαντικό τα µέλη και οι υποστηρικτές των πρωτοβάθµιων σωµατεί-
ων να διευκολύνουν το συντονισµό και την ενότητα µεταξύ των διαφόρων συνδικά-
των, έτσι ώστε να δηµιουργηθεί ένα ισχυρό σηµείο αναφοράς για τους εργαζόµενους,
τους περιστασιακά εργαζόµενους και των άνεργους. Είναι επίσης απαραίτητο να αρ-
χίσουµε να µιλάµε για εκπροσώπηση των εργαζόµενων του ιδιωτικού τοµέα και τον
ενεργό τους ρόλο στις διαπραγµατεύσεις.
Οι επόµενοι µήνες θα είναι ζωτικής σηµασίας για την ταξική πάλη και την αναζωο-
γόνηση των κοινωνικών συγκρούσεων, τόσο στην Ιταλία όσο και στο εξωτερικό, ό-
που οι κινητοποιήσεις και απεργίες παρουσιάζουν αύξηση.
Σήµερα, οι εργαζόµενοι που βρίσκονται στον αγώνα χρειάζονται την αλληλεγγύη
µας, τόσο στο δηµόσιο όσο και στον ιδιωτικό τοµέα. Συνδικαλιστές αγωνιστές που
έχουν πληγεί µε απόλυση και καταστολή χρειάζονται την αλληλεγγύη και τη στήριξη
όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων που πιστεύουν ότι η ταξική σύγκρουση και
η λαϊκή συµµετοχή στους αγώνες αποτελούν θεµελιώδεις στρατηγικούς στόχους.
Ο αγώνας στη FIAT, τόσο στην Ιταλία όσο και στο εξωτερικό, µπορεί να είναι
δείγµα της δυνατότητας για κινητοποίηση και αντίσταση των εργαζοµένων στα σχέ-
δια της εταιρείας η οποία, είτε στην Ιταλία είτε στην Πολωνία ή τη Σερβία, χρησιµο-
ποιεί την κρίση ως µέσο εκβιασµού των εργαζόµενων για να τους εξαναγκάσει να
υποταχτούν στη λογική του κέρδους.
Η FdCA θα υποστηρίξει όλες τις πρωτοβουλίες για αγώνα από τα κάτω προς υπε-
ράσπιση των συνθηκών των εργαζόµενων στους χώρους εργασίας κατοικίας.
Τα µέλη µας θα επιδιώξουν τη προώθηση της δηµιουργίας δικτύων συντονισµού
του µαχητικών συνδικάτων βάσης, αλλά και των πολιτικών πρωτοβουλιών υποστήρι-
ξης του αγώνα σε επίπεδο βάσης από αναρχικούς και ελευθεριακούς, η οποία µπορεί
να οδηγήσει σε πιο συντονισµένες κινητοποιήσεις.
Ο συντονισµός σε διεθνή κλίµακα, που - εκτός από τη βελτίωση της ροής των πλη-
ροφοριών - µπορεί να οδηγήσει στην ευκαιρία για συµπαγείς διεθνείς αγώνες στη βά-
ση µιας κοινής πλατφόρµας αιτηµάτων, ενάντια σε ανεξέλεγκτες εξωτερικές πηγές,
για την υπεράσπιση του δικαιώµατος στην απεργία, των εργατικών δικαιωµάτων και
των µισθολογικών συνθηκών στις χώρες όπου βρίσκονται υπό απειλή επεκτείνοντας
τον αγώνα σε χώρες όπου δεν υπάρχουν.

Πλατφόρµα Εργασίας
1. Συµπαγής διεθνής σύγκρουση κατά της ανεξέλεγκτης υπεργολαβίες στο εξωτερικό
από πολυεθνικές εταιρείες για τη συνεχή επιδίωξη όσο το δυνατόν µέγιστου κέρ-
δους.
2. Αγώνας σε ένδειξη αλληλεγγύης προς απολυµένους εργαζόµενους και τη δηµιουρ-
γία ταµείων αντίστασης.
3. ∆ιασφάλιση των θέσεων εργασίας από το κλείσιµο εργοστασίων και / ή µειώσεις
θέσεων εργασίας και καταπολέµηση των περικοπών θέσεων εργασίας για τους
περιστασιακά εργαζόµενους στις δηµόσιες υπηρεσίες.
4. Αγώνας για την αξιοπρέπεια της εργασίας.
5. Ενάντια στην εξόντωση των δικαιωµάτων και των ελευθεριών των εργαζόµενων,
για την υπεράσπιση του δικαιώµατος στην απεργία, του δικαιώµατος στην εκπρο-
σώπηση και κάθε εργατικού δικαιώµατος.
6. Για το δικαίωµα στην εκπροσώπηση όλων των περιστασιακά εργαζόµενων.
7. Για το δικαίωµα των εργαζόµενων να αποφασίζουν για κάθε πλατφόρµα και κάθε
συµφωνία µε δεσµευτική ψηφοφορία.
8. Ενάντια στη µείωση των εργαζόµενων που εκδιώχθηκαν από την παραγωγική δια-
δικασία οδηγούµενοι προς τη δουλεία και την αγοραιοποίηση.
9. Ενάντια στην ανεξέλεγκτη χρήση των περιστασιακά εργαζόµενων που ζουν υπό το
συνεχή εκβιασµό των αφεντικών, παρ’ ότι πολλές φορές εκπληρούν υψηλούς ε-
παγγελµατικούς ρόλους. Για τη σταθεροποίηση του συνόλου των περιστασιακά
εργαζόµενων και αυτών µε βραχυπρόθεσµες συµβάσεις.
10. Ενάντια στην εξωτερική ανάθεση εργασιών, για την οποία συχνά συνάπτονται
δεσµευτικές συµβάσεις των συνεταιρισµών µε τους ιδιώτες, που οδηγεί στην αυ-
το-εκµετάλλευση και σε όλο και περισσότερο αυξηµένο κίνδυνο τραυµατισµού ή
και θανάτου στο χώρο εργασίας.
11. Για την υπεράσπιση των εθνικών συλλογικών διαπραγµατεύσεων και την επέκτα-
ση των συµφωνιών µε την εταιρεία απαλλαγµένων από την σύνδεση µισθού-
παραγωγικότητας.
12. Για την προστασία της υγείας των εργαζοµένων και της διαχείρισης από τους ίδι-
ους του ωραρίου εργασίας τους.
13. Για ένα µεγάλης κλίµακας αγώνα για τους µισθούς στην FIAT, για τους µηχανι-
κούς µετάλλου και όλες τις ειδικότητες.
14. Για έναν ευρωπαϊκό ελάχιστο µισθό για όλες τις ειδικότητες.
 Federazione dei Comunisti Anarchici
(Οµοσπονδία των Κοµµουνιστών Αναρχικών)
Fano, 1 Νοέµβρη 2010

Το ντοκουµέντο αυτό εγκρίθηκε οµόφωνα από το 8ο Εθνικό Συνέδριο της FdCA

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ:

1. Cassa integrazione. Σύστηµα βάσει του οποίου οι εργαζόµενοι που απολύθηκαν προσωρινά
αλλά συνεχίζουν να λαµβάνουν το 50% του µισθού τους από το κράτος για περιορισµένο
χρονικό διάστηµα, απαλλάσσουν τις επιχειρήσεις από το κόστος του αχρησιµοποίητου εργα-
τικού τους δυναµικού.
2. Sergio Marchionne. ∆ιευθύνων σύµβουλος της FIAT.
3. Η µειοψηφία αυτή συγκεντρώνεται γύρω από ένα προγραµµατικό ντοκουµέντο που υπο-
στηρίχθηκε κατά τη διάρκεια του τελευταίου Συνεδρίου της Συνοµοσπονδίας µε τον τίτλο La
CGIL che vogliamo (Η CGIL που θέλουµε). ∆είτε http://www.lacgilchevogliamo.it
4. Η Federazione Impiegati Operai Metallurgici(FIOM) είναι η µεγαλύτερη οµοσπονδία-
µέλος της CGIL.
5. Η Unione Generale del Lavoro (UGL) είναι δεξιά συνδικαλιστική ένωση που παραδοσιακά
συνδέεται µε τα νεο-φασιστικά κόµµατα.
6. Grassroots Syndical Union (Συνδικαλιστική Ένωση Βάσης). Ιδρύθηκε το Μάη του 2010
από τη συγχώνευση των RDB, µέρος της CUB και την SDL (ίη οποία σχηµατίστηκε το 2007
από τη συγχώνευση των SinCobas, SALC και SULT).

* Ελληνική µετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 25 Νοέµβρη 2010.

Related Links: http://www.fdca.it
http://www.anarkismo.net/article/18144