Κυριακή αργία μήτηρ πάσης βλακείας (Ένα βιολογικό παραμύθι)

by Thomas Argyreas on Κυριακή, 24 Μαΐου 2009 στις 11:13 π.μ.

Διαβάζοντας προσεκτικά τα όσα είχα γράψει και σε όσα είχα αναφερθεί

στην σημείωση με τίτλο "Ώ! Τί κόσμος (μας περιμένει) μπαμπά!", σκέφτηκα

να φτιάξω ένα παραμύθι και να το θέσω στην κρίση σας. Δεν έχω γνώσεις

βιολογίας ούτε ιδιαίτερη εμβάθυνση στην φιλοσοφία. Απλά ότι μαζεύει

κανείς, διαβάζοντας διαρκώς ότι πέσει στα χέρια του (όχι άκριτα, βέβαια).

Κάποια στιγμή, λοιπόν, κάποιο κύτταρο (ζυγώτης) δημιουργήθηκε σε μια

ωραία ζεστή και χυμώδη σάλπιγγα. Θές από το σημείο επαφής του με το κοντινότερο κύτταρο στη

σάλπιγγα, θες από το γήινο μαγνητικό πεδίο που προσανατόλιζε την κίνηση των πολωμένων μορίων του,

άρχισε να χωρίζεται σε 2, 4, 8, κλπ, πάντα κρατώντας έναν θεμελιώδη πόλο αναφοράς (και τον

αντιδιαμετρικό του).

Από την πρώτη κι όλας διαίρεση τα κύτταρα που προέκυψαν είχαν διαφοροποιημένους ρόλους (ο πόλος

βλέπεις)

Καθώς η διαίρεση προχωρούσε, οι ρόλοι άρχισαν να διαφοροποιούνται και να πληθαίνουν. Ώσπου

απαιτήθηκε, ένα κύτταρο (ας το ονομάσουμε διαπραγματευτή -negotiator-) να αναλάβει την συνεννόηση

με τα υπόλοιπα γύρω του. (π.χ. ένα από τα πρώτα 8 κοντά στον πόλο).

Καθώς τα 8 γίναν 16 ένα ακόμα προστέθηκε στον ρόλο του negotiator από την διαίρεση του αρχικού, ώστε

να ελέγχει τα 7 ενώ το αρχικό έλεγχε τα άλλα 7, φροντίζοντας να βρίσκεται σε επαφή με τα ελεγχόμενα,

ενώ με τον πρώτο negotiator διατήρησε μια ιδιαίτερη σχέση, εναλλάσσοντας κάλια και νάτρια που ήταν

μικρά και βολικά ιόντα για αυτή τη δουλειά.

Η διαίρεση προχωρούσε, οι ρόλοι μοιράζονταν με περισσότερη

λεπτομέρεια και οι αλυσίδες των negotiators μάκραιναν και

διακλαδίζονταν, διατηρώντας στενή επαφή με τα ελεγχόμενα και

-παράλληλα- καθώς προσαρμόζονταν στους ρόλους τους με την μέθοδο

δοκιμής-λάθους-διόρθωσης, διδάσκονταν αποτελεσματικά, πώς να

κρατούν τον έλεγχο της ομάδας και πώς να συνεννοούνται μεταξύ τους.

Βέβαια ο πρώτος negotiator αύξανε την εμπειρία του και διατηρούσε την πρωτοκαθεδρία. Κάθε φορά που

διαιρούνταν προέκυπτε ένας εξ’ ίσου έμπειρος negotiator που αναλάμβανε ρόλο ελέγχου των αλυσίδων.

Κάποια στιγμή η εμπειρία του πρώτου και των αντιγράφων του ήταν αρκετά προχωρημένη και η απαίτηση

για έλεγχο και αποφάσεις γιγάντια, οπότε οι επόμενες διαιρέσεις τους δεν εντάχθηκαν σε αλυσίδες, αλλά

ανέλαβαν ρόλο συνεργάτη και ανέπτυξαν αυτόνομο σύστημα δικής τους επικοινωνίας, μοιράζοντας και

συντονίζοντας την δουλειά των αλυσίδων ελέγχου μεταξύ τους.

Στο μεταξύ οι λιγότερο γενικευμένοι negotiators, πολλαπλασιάζονταν και αυτοί εισχωρώντας και

σχηματίζοντας αλυσίδες στα επί μέρους όργανα και αυξάνοντας την ειδίκευσή τους στον έλεγχο των

ιδιαιτεροτήτων κάθε περιοχής.

Οι κεντρικοί negotiators αναγκάστηκαν και αυτοί να ειδικευθούν κατά ομάδες στην επεξεργασία των

σημάτων-πληροφοριών και τον έλεγχο των αλυσίδων αντιστοίχων οργάνων.

Όταν ο αριθμός των κεντρικών negotiators και οι μεταξύ τους συνδέσεις, έφτασαν σε κρίσιμο

πλήθος(παράλληλα με την αύξηση του πλήθους των υπολοίπων κυττάρων που σχημάτιζαν το σώμα-έμβρυο

και κυρίως τον σχηματισμό των κινουμένων μερών), τότε μια νέα

απαίτηση προέκυψε: Ο συντονισμός των κινήσεων και η κατεύθυνση του

σώματος. Αυτό ήταν κάτι νέο και όλοι μαζί οι negotiators άρχισαν να

ανταλλάσσουν πληροφορίες και να δοκιμάζουν να στέλνουν σήματα στους

ελεγκτές των άκρων και των μυϊκών κυττάρων γενικότερα και να

πληροφορούνται για το αποτέλεσμα των σημάτων.

Αργά, επίπονα, με εκατομμύρια προσεκτικές δοκιμές και συνεννοήσεις,

άρχισαν να ανακαλύπτουν τα ωφέλιμα αποτελέσματα ωρισμένων σημάτων

και να αποκτούν μια πιο εκλεπτυσμένη γλώσσα επικοινωνίας μεταξύ τους.

Και τότε, καθώς λιγόστευαν τα αποθέματα θρεπτικού υλικού που ήταν

διάσπαρτα στο σώμα, τα μυϊκά κύτταρα που αποτελούσαν την καρδιά άρχισαν να πάλλονται επιτυχώς

συντονισμένα και το θρεπτικό αίμα άρχισε να κυκλοφορεί ανάμεσα στα κύτταρα και στον διηθητήρα-

πλακούντα. Οι negotiators πανηγύρισαν την πρώτη τεράστια επιτυχία τους, να θρέψουν επαρκώς το κορμί

αντλώντας τροφή από το μητρικό. Και τότε ανακάλυψαν και την ανακουφιστική, ηδονική, μέθη της

ντοπαμίνης…. Και το πάρτυ άρχισε!

Να μην σας κουράζω περισσότερο. Η μέθοδος ανάπτυξης καθιερώθηκε και επεκτάθηκε και εκτός μήτρας,

στην κοινωνικοποίηση μέσα από την δοκιμή-λάθος-διόρθωση, καθιερώνοντας τα πρότυπα και τους

κανόνες βασικής συμπεριφοράς.

Δεν είπαμε όμως ότι το γονιδιακό υλικό έπαιξε το ρόλο του καλουπιού, του προσχέδιου. Ήταν το

καταφύγιο κάθε φορά που έπρεπε να δοθούν οι βασικές οδηγίες για τον σχηματισμό των ειδικευμένων

κυττάρων. Δεν χρειαζόταν κάθε φορά οι negotiators να ψάχνουν τι ιδιότητες-ρόλους θα ανέθεταν στα υπό

έλεγχο κύτταρα ούτε πώς ακριβώς θα τα δημιουργήσουν. Αρκούνταν μόνο να συντονίζουν και να

εξελίσσουν την γνώση τους πάνω σ’ αυτό το ρόλο.

Το γονιδιακό υλικό δεν είναι ούτε έξυπνο ούτε ηλίθιο ούτε τίποτα. Είναι απλώς το αναλυτικό προσχέδιο-

καλούπι. Οι ανάγκες, όπως αντανακλούνταν στην αυξανόμενα ευφυή

αντίδραση των negotiators, θα καθόριζαν τα περαιτέρω. Και αυτό θα

κρατήσει για όλη την ζωή του κορμιού.

Έξω πιά από την μήτρα, ο άμεσος περίγυρος, οι κίνδυνοι, οι ηδονές και η

γλώσσα θα έρθουν να συμπληρώσουν και να αυξήσουν την ταχύτητα και

την ικανότητα προσαρμογής του κορμιού στα δρώμενα, κάνοντας τους

negotiators -εγκέφαλο και νευρικό δίκτυο- να εξελιχθούν και να οργανωθούν ακόμα περισσότερο, βάζοντας

στο παιχνίδι και τον μηχανισμό πόνου, μαζί με την διάχυση-στέρηση ντοπαμίνης, δηλαδή τον μηχανισμό
θλίψης-ηδονής.

Τώρα μπορούμε, στο ίδιο πνεύμα να φτιάξουμε το αντίστοιχο παραμύθι της ομάδας-αγέλης,

αναβαθμίζοντας το σύστημα επικοινωνίας μεταξύ negotiators διαφορετικών κορμιών, με χρήση

οπτικοακουστικοοσφραντικοαπτικών σημάτων και –γιατί όχι- και ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων (αυτή την

επικοινωνία που οι αρχαίοι -ελλείψει γνώσεων- ονόμαζαν τηλεπάθεια…)

Και τώρα μπορείτε να με βρίσετε για το χρόνο που χάσατε διαβάζοντας νοητικές ακροβασίες ενός

παραμυθά, που δεν έχει πώς να σκοτώσει την ώρα του, Κυριακή πρωΐ…

Συγνώμη φίλοι μου…