ห้องสมุดหนังสือเก่า

พล * นิ กร * กิมหงวน ตอน ล่าพรายทะเล

ร.ล. นครศรี ธรรมราช ซ งเu นเรื อสลุตlห่งราชนาวี lด้รั uคาสั ง¡ห้ออกเดินทาง
1าก_านทัพเรื อทีสัตหี u¡นเวลา cc.cc น. Iองวั นที cm พµLnาคม |ccm
เพื อทาการลาดตระเวนอ่าวlทยÏดยเuลี ยนเวรกัu ร.ล. uิ นเกล้า
ทุกชั วÏมง ร.ล. นครศรี ธรรมราช1ะต้องรายงานทางวิทยุ¡ห้กองเรื อยุทธการ
ทราu ซ งกlม่มีอะlร นอก1ากuอกตาlหน่งเรื อ เหตุการuuกติ
ครั นเวลา cm.cc น. Iองวันเสาร ที c« กองเรื อยุทธการกlม่lด้รั uI่าว1าก
ร.ล. นครศรี ธรรมราช 1นกระทั ง c«.cc น. ทางกองเรื อยุทธการพยายาม
วิทยุติดต่อกlม่สาเร1 1งเI้า¡1ว่ าเครื องรั uส่งวิทยุIอง ร.ล. นครศรี ธรรมราช
คง1ะIัดI้อง
อย่างlรกตาม n้uัQชาการกองเรื อยุทธการกมิlด้นิ งนอน¡1¡นเรื องนี ดังนั น
พอ¡้ าสาง เครื องuินlอพ่นuระ1ัQuานIองnงuินนาวีรวม m เครื อง กออก
เดินทางluค้นหา ร.ล. นครศรี ธรรมราชทันที ซงI่ าวสุดท้ายIองเรื อสลุตลานี
ที กองเรื อยุทธการlด้รั uทางวิทยุÏทรเลI¡นเวลา c|.cc น. l1้งว่า ร.ล.
นครศรี ธรรมราชกาลังn่าน1ังหวัด1ันทuุรี เหตุการuuกติ
ครั นเวลา d.cc น. กองทัพเรื อกlด้รั uÏทรเลIด่วน1ากn้ว่าราชการ1ังหวัด
ตราด uราก_I้อความดังต่อluนี
เรี ยน n้uัQชาการทหารเรื อ
เรื อยนตIองชาวuระมง1ังหวัดตราดลาหน งlด้ช่วยทหารเรื อรวม || คนที
ลอยคออย่¡นทะเลlว้lด้เมื อเวลา « น. เศLวันนี ทหารเรื อเหล่ านี เu นทหาร
uระ1า ร.ล. นครศรี ธรรมราช lละl1้งว่าเรื อuกตอรuิ Ïด1มอย่างกะทันหัน
กระnมlละเ1้าหน้าที ตารว1lด้¡ห้ความช่ วยเหลือทหารเรื อทุกคนเu นอย่างดี
1ะส่งรายงานละเอียดเรี ยนมา¡ห้ทราuÏดยเรวทีสุด.
n้ว่าราชการ1ังหวัดตราด
lม่มีuัQหาอะlรอีก ร.ล. นครศรี ธรรมราชuกเรื อดาน าIองn่ ายlดงลอuÏ1มตี
ด้วยตอรuิ Ïดlน่นอน กรมสืuราชการลัuIองกระทรวงกลาÏหมlด้รั uรายงาน
1ากหน่ วย1ารกรรมนอกuระเทศเมื อสัuดาหที lล้วมานี เอง l1้งว่าn่ ายศัตร
lด้พยายามทุกuระการที 1ะ¡ห้คนlทยเชื อว่า lสนยานุ nาพIองซีÏตนั นlม่มี
ความหมายอะlร กาลังรuอันมหาศาลIองn่ ายคอมมิวนิ สต ทั งทางuก, เรื อ,
lละอากาศ ย่อมเหนื อกว่า หน่ วย1ารกรรมIองเรายืนยันว่า กองเรื อรu
คอมมิวนิ สต1านวนหน งซงuระกอuด้วยเรื อลาดตระเวนหนักลาหน ง เรื อ
พิ1าต m ลา lละเรื อดาน าluu¡หม่¡ช้พลังงานuรมาu มี_านยิง1รวด¡ต้น า
อีกลาหน ง กาลังเดินทาง1ากทะเล1ีนu่ายÏ0มหน้ามายังอ่าวlทย เพื อIัด
Iวางการuระลองยุทธทางเรื อครั ง¡หQ่Iองกลุ่มuระเทศnาคีซีÏต้¡นuลาย
เดือนพµLnาคมนี ด้วยlnนการuอันลี ลัuลกซ ง ซ ง1ะทา¡ห้การuระลองยุทธ
ต้องเลิกล้มluหรื อเลื อนเวลาออกluÏดยlม่มีกาหนด
เมื อlด้รั uÏทรเลIด่วนIองn้ว่าราชการ1ังหวัดตราด ท่านlม่ทัพเรื อกรุดเI้า
พuท่านn้uัQชาการทหารสงสุดทันที
ตอนสายวันนั นเอง หมวดเรื อตอรuิ Ïดlละหม่เรื อuราuเรื อดาน ากlด้รั uคาสั ง
ด่วน¡ห้ออกเดินทาง1าก_านทัพสัตหีu ทาการล่าเรื อดาน าIองn่ ายlดงทันที
ทางราชการทหารlม่มีความ1าเu นอัน¡ดที 1ะต้องuิ ดI่าว
ร.ล. นครศรี ธรรมราชuกเรื อดาน าคอมมิวนิ สตลอuยิงด้วยตอรuิ Ïดuงกัu1ม
ลงnาย¡นเวลาlม่uง c นาที กองuัQชาการทหารสงสุด1งออกคาluลง
การul1ก1่ายluยังวิทยุlละÏทรทัศนทุกlห่ง นอก1ากนี ยังเชิQn้lทน
หนังสือพิมพทุก0uัuมาพu เพื อl1้งI่าวร้ ายIอง ร.ล. นครศรี ธรรมราช¡ห้
ทราu
วัน1ันทรที co พµLnาคม เวลา cm.cc น. เศL เรื อสินค้าสัQชาติอังกµL
ลาหน งซ งเดินทางมา1ากu่องกงlด้uกเรื อดาน าIองn่ ายlดงÏ1มตีด้วย
ตอรuิ Ïด¡นทะเลหลวงนอกน่านน าlทยทางlหลมเIมร เรื อสินค้าลานี ชื อ
¨ดัมพรี ส¨ ระวาง c,ccc ตัน uรรทุกสินค้าต่าง _ 1ากu่องกงมากรุงเทพ '
เมื อuกตอรuิ Ïดกัuตันlด้ส่งวิทยุ เอส.Ïอ.เอส. Iอความช่วยเหลือ ร.ล. ท่ า1ีน
ซ งลาดตระเวนอย่ระหว่างด้านนอกIองเIตน่านน าlทยlด้รี uรุดluช่วยเหลือ
ตามตาlหน่งที lด้รั uทราuทางวิทยุ lต่เมื อluuง เรื อ ¨ดัมพรี ส¨ lด้1มลงส่
ก้นทะเลlล้ว
อย่างlรกตาม n้uังคัuการ ร.ล. ท่า1ีนกัuทหารuระ1าเรื อกlด้ช่วยลกเรื อlละ
n้Ïดยสารlว้เกือu cc คน u้างกอย่¡นเรื อuต u้ างกอย่¡นเรื อยาง
ต่อมาวันอังคารที cd พµLnาคม เวลา co.cc น. เรื อuราuเรื อดาน าIอง
ราชนาวี ชื อ ร.ล. หนุ มานlด้พuเรื อดาน าuรมาu IนาดยักLIองI้าศกÏnล่ออก
มา1ากหลังเกาะช้าง¡นเIต1ังหวัดตราด ซ งเu นเกาะสาคัQที กองทัพเรื อlด้
uันทกlว้¡นuระวัติศาสตรIองราชนาวีlทย อันเนื องมา1ากเรื อลาดตระเวน
ลามอตuิ เก้Iองกองทัพเรื อnรั งเศสlด้uะทะกัu ร.ล. ธนuุรี Iองเราทีหน้ าเกาะ
ช้างนี ¡นกรuี พิพาทระหว่างlทยกัuอินÏด1ีน
เรื อuราuเรื อดาน าIองเราอย่ห่าง1ากเรื อดาน าI้าศกuระมาu m lมล 1งlด้
¡ช้uื น¡หQ่ ระดมยิงเรื อดาน า lละวิทยุติดต่อกัunงuินน้อยที1ังหวัด1ันทuุรี
¡ห้ส่งเครื องuินมาช่ วย
กระสุนuื น¡หQ่ตก¡กล้เคียงกัuเรื อดาน าuรมาu IองI้าศกหลายนัด lต่เรื อ
ดาน าuรมาu lด้ดาน าหลuหนี lulด้ เรื อuราuเรื อดาน าlห่งราชนาวีพยายาม
ค้นหาตาlหน่งเรื อดาน า1ากเครื อง¡ังเสียงกlม่พu หลัง1ากนั นlอพ่น
uระ1ัQuาน1ากnงuิน1ันทuุรี กเดินทางมาuงเกาะช้าง เI้าร่ วมมือกัuเรื อรu
ทั งสองลาค้นหาเรื อดาน าI้าศกเกือuชั วÏมง1งกลัulu
วิทยุlละหนังสือพิมพทั วÏลกต่างกระ1ายI่าวสาคัQนี เรื อรulห่งราชนาวีlทย
lด้เคลื อนที ออก1าก_านทัพกระ1ายกาลังกันluทั วอ่าวlทยทั งnั งตะวันออก
lละnั งตะวันตก nงuิ นlห่งกองuินน้อยuระ1วuคีรี Iันธlละ1ันทuุรี เI้าร่ วม
u_ิuัติงานกัuกองทัพเรื อด้วย เพื อIัulล่เรื อรuI้าศกlละล่าเรื อดาน าลกลัu
ลานั น
อย่างlรกตาม lม่uราก_ว่ามีเรื อรuI้าศกล่วงล าเI้ามา¡นน่านน าlทยเลย
นักuินlด้พuหม่เรื อรuI้าศก¡นทะเลหลวงทางทิศตะวันออกเ0ียงเหนื อIอง
1ังหวัดนราธิวาส ซ งทะเลหลวงนั นคือน่านน าที lม่มี¡ครเu นเ1้าIองครอu
ครอง lละทุกชาติย่อมมีสิทธิ

ที 1ะ¡ช้ทะเลหลวงlด้ ส่วนอ่าวlทยหรื อน่านน า

Iองlทยนั นมีเIตลากเส้นตรง1ากนราธิวาสuง1ังหวัดตราดตามlnนที lต่uง
กระนั นกมีเนื อที ¡หQ่Ïตกว้างIวางมาก เรื อดาน าuรมาu IองI้าศก1งลอu
เI้ามาทางานlด้Ïดยมีเรื อรuทีอย่นอกเIตน่านน าlทยทาหน้าทีเu นพีเลี ยง.

u่ายวันนั น...
ที _านทัพเรื อสัตหีu เรื อยนตuระ1า ร.ล. หนุ มานซ งเu นเรื อuราuเรื อดาน า
กาลังlล่นออก1ากชายnั งมุ่งตรงluยังหม่เรื อuราuเรื อดาน าสามสี ลา ซ ง
1อดอย่¡นอ่าวuริ เวu_านทัพเรื ออันกว้าง¡หQ่ lวดล้อมด้วยเกาะเลกเกาะ
น้อย อันเu นธรรมชาติที สวยสดงดงามตายิ ง
เรื อยนตลานี IัuÏดย1่าเอกคนหน ง มีพลทหารเรื อสองคน มีn้Ïดยสาร c คน
คือ พล, นิ กร, กิมหงวน ดร. ดิเรกlละเ1้าคุuuั11น ก ' ซ งทั ง c คนนี lต่ง
เครื องluuชุดสีดา สวมหมวกuาเร่ต ติดตราเครื องหมาย m ทัพ lต่lม่lด้
ติดเครื องหมายยศ
คuะพรรคสี สหายเดินทางมาuระ1า ร.ล. หนุ มาน¡น_านะn้เชี ยวชาQ
สรรพาวุธlละนักวิทยาศาสตรlห่งกองทัพlทย ทั งนี ตามคาสั งIองกอง
uัQชาการทหารสงสุดเกี ยวกัuการuราuเรื อดาน าuรมาu IองI้าศกซ งIuะนี
ยังu้ วนเuี ยนอย่¡นอ่าวlทย uราก_ว่าเรื อหาuลาหลายลาlด้พuเหนเรื อดาน า
มหมาลานี ซ งชาวเรื อ¡ห้สมQามันว่า ¨พรายทะเล¨ lละIuะนี กองทัพเรื อ
Iองเรากาลังติดตามค้นหาทั วuริ เวuอ่าวlทย เพื อทาลายมัน¡ห้lด้
เมื อเรื อยนตลานั นlล่นเI้ามา¡กล้หม่เรื อuราuเรื อดาน า ความเร วIองเรื อก
ลดลงตามลาดัu 1่าเอกซ งทาหน้าที uังคัuเรื อยนตลานี lด้นาเรื อตรงเI้าluยัง
ร.ล. หนุ มาน ซ ง¡นเวลาเดียวกันนี เอง พล ร.ต. วิ ชาQ ชั ยuระสิทธิ

ร.น. n้
uังคัuหม่เรื อuราuเรื อดาน าlละ น.ท. หยด เ0ลิมเกียรติ ร.น. n้ uังคัuการ
ร.ล. หนุ มาน lด้เตรี ยมการต้อนรั u ด.ร. ดิเรกกัuคuะอย่างlIงlรง นาย
ทหารuระ1าเรื อหลายคนยืนรวมกลุ่มอย่เuื องหลังn้uังคัuการlละn้uังคัu
หม่IองเIา
เรื อยนตลานั นlล่นมาเทียuกราuIวา ร.ล. หนุ มานอย่างlช่มช้ า พลทหารเรื อ
สองคนช่วยกันยดเรื อlว้ ดร. ดิเรกพาสามสหายกัuเ1้าคุuuั11น ก ' เดินI น
uันlด ร.ล. หนุ มาน¡นท่าทางกระ0ัuกระเ0ง ทั น¡ดนั นเอง พล ร.ต. วิชาQก
พาn้uังคัuการเรื อเI้ามาต้อนรั u ซ งท่านนายพลเรื อlด้ร้1ักคุ้นเคยกัu ดร.
ดิเรกมาเu นอย่างดี เพราะนายlพทยหนุ่มเu นn้สร้างเครื อง¡ังเสียงluu
¡หม่ ¨ดิเรกluÏดรÏ¡นิ ค¨ ¡ห้ lก่กองทัพเรื อlละเIาเu นn้n กสอนวิธี¡ช้lก่
พวกทหารเรื อทั งหลาย นอก1ากนี ดร. ดิเรกยังlด้มีการติดต่อกัuกองทัพเรื อ
อย่เสมอ
คuะพรรคสี สหายกัuเ1้าคุuuั11น ก ' lละท่านนายพลเรื อต่างยกมือวัน
ทยาหัตuพร้อม _ กัน ดร. ดิเรกยื นมือ¡ห้พล ร.ต. วิ ชาQ1ัuด้วยสันuวlมตรี
อันสนิ ทสนม
“สuายดีหรื อครั u อา1ารย¨
ดร. ดิเรกสั นศีรLะ
“lม่สuายหรอกครั uท่าน กินlม่lด้นอนlม่หลัuมาหลายวันlล้ว เกียวกัuเรื อ
ดาน าuรมาu IองI้าศก nมlม่เI้า¡1เลยที เครื องluÏดรÏ¡นิ ค¡ช้ทางานlม่lด้
nล¨
ท่านนายพลเรื อยิ มเลกน้อย lละlนะนา นท. หยด เ0ลิมเกียรติ ร.น. ¡ห้ร้1ัก
กัu ดร. ดิเรก uรงคµทธิ

ซ งนายทหารlห่งราชนาวีn้นี lด้เรี ยนเพิ มเติมที

uระเทศอังกµL m uี เพิ งกลัuมาเมืองlทยเมื อเรว _ นี 1งlม่ร้1ักกัuนาย
lพทยหนุ่ม lต่กlด้ยินชื อเสียงIอง ดร. ดิเรกมานานlล้ว ¡น_านที เu นนาย
lพทยn้ยิ ง¡หQ่ lละเu นนักวิทยาศาสตรn้ยอดเยี ยมIองÏลกคนหน ง ซงนัก
วิทยาศาสตร ทั วÏลกยกย่องชมเชยเIามาก
ดร. ดิเรกกัun้uังคัuการ ร.ล. หนุ มานlด้ทักทายกันเu นอย่างดี lล้วนาย
lพทยหนุ่มกหันมาทางคuะIองเIาlนะนา¡ห้ร้1ักกัu พล ร.ต. วิชาQlละ
น.ท. หยด
นิ กรมีความI้อง¡1อย่างยิ งเมื อ ดร. ดิเรกuอกเIาว่า ท่ านนายพลเรื อn้นี เu น
n้uังคัuหม่เรื อuราuเรื อดาน า ทั งสองn่ ายสนทนากันสักคร่ นิ กรกuือÏอกาส
uามท่านนายพลเรื อ
“ท่ านครั u uระทานÏทLเuอะครั u nมอยาก1ะเรี ยนuามอะlรสักหน่อย ท่ าน
มียศเu นพลเรื อตรี lหงมีตาlหน่งเลกนิ ดเดียว เu นlต่n้หม่เท่านั น อย่าง
น้อยกควร1ะเu นn้uัQชาการซีครั u¨
พล ร.ต. วิ ชาQยิ ม¡ห้ นิ กร
“ตาlหน่งIองราชนาวีlม่เหมือนกัuทหารuกครั uคุuนิ กร ทหารuกเu นสิu
ตรี สิuÏทหรื อสิuเอก กมีตาlหน่งเu นn้uังคัuหม่ lต่ว่าอานา1หน้าที Iอง
เIากคือuกครองuังคัuuัQชาทหาร¡นหม่IองเIาเพียงหม่เดียวซ งมีlม่กี คน¨
“lล้วทหารเรื อล่ะครั u¨ นิ กรuามอย่างสน¡1
“ทหารเรื อหรื อครั u คาว่ าn้uังคัuหม่กหมายความว่า เu นn้uังคัuuัQชารั u
nิดชอuเรื อรuหม่หน ง อย่างnมอย่างงี nมเu นn้uังคัuหม่เรื อuราuเรื อดา
น า nมต้องควuคุมuังคัuuัQชาเรื อuราuเรื อดาน าuง « ลา¨
“Ïอ้Ïu¨ นิ กรร้องI นดัง _ ¨ตาlหน่งนี lม่¡ช่ตาlหน่งเลก _ นี ครั u lล้วn้
uังคัuหมวดล่ะครั u¨
“n้ uังคัuหมวดกคือเ1้านายIองnม พลเรื อÏทuระมาu สุรพลครั u กาลัง
เรื อรuสองหม่เu นหน งหมวด 0ะนั นสาหรั uตาlหน่งIองทางทหารเรื อlล้ว
n้ที เu นn้uังคัuหมวดเรื อต่าง _ กต้องเu นนายทหารชั นn้¡หQ่lละเu นคน
สาคัQ¡นราชนาวี¨
กิมหงวนพดเสริ มI น
“u้ายังงั นn้uังคัuการกเu นลกน้องn้uังคัuหม่น่ะซีครั u¨
น.ท. หยดยิ ม¡ห้เสี ยหงวน
“uกlล้วครั u n้uังคัuการเรื อต้องอย่¡นuังคัuuัQชาIองn้uังคัuหม่¨
“ว้ า¨ อาเสี ยคราง ¨ตรงกันI้ามกัuทหารuกนี ครั u ทหารuกu้าเu นn้
uังคัuการกสั งIังn้uังคัuหมวดหรื อn้uังคัuหม่อย่างสuาย¨
n้uังคัuการ ร.ล. หนุ มานหันluพยักหน้าเรี ยกนายทหารuระ1าเรื อกลุ่มนั น¡ห้
เI้ามาหา lล้วเIากlนะนา¡ห้ ร้1ักกัuคuะพรรคสี สหายทีละคน คือ น.ต.
สุnาพ µทธิlกร ร.น. ต้นเรื อ ร.อ. สมยศ วงสุวรรu ร.น. ต้นuื น ร.อ. ชาติ
uุQuระดัu ร.น. ด้นกล lละ ร.อ. อนันต ราชวัลลn ร.น. ต้นหน นอก1ากนี ก
มีนายlพทยuระ1าเรื อ นายทหารพลาธิการ lละนายทหารuระ1าหน้าทีอื น
อีกหลายคน
ทุกคนlด้lสดงความยินดีต่อ ดร. ดิเรกกัuคuะซ งuกส่งมาuระ1าเรื อuราu
เรื อดาน าลานี เพื อร่วมมือกันล่าพรายทะเลหรื อเรื อดาน าuรมาu IองI้าศก
¡นที สุดท่านนายพลn้uังคัuหม่เรื อlด้กล่าวว่า
“nมสั ง¡ห้n้uังคัuการเIา1ัดห้องพักlว้¡ห้อา1ารยกัuคuะlล้วครั u lละสั ง¡ห้
เIาเอา¡1¡ส่เu นพิเศL ตามคาสั งIองท่านn้ uัQชาการทหารสงสุด¨
ดร. ดิเรกก้มศีรLะเลกน้อย
“Iอuคุuครั u เสื อn้าIองพวกเราlละเครื องมือวิทยาศาสตรIองnม1ะมาuง
สนามuินสัตหีu¡นราว co.cc น. วันนี พร้อมด้วยคนIองnมอีกหน งคน
เมื อเครื องมือIองnมมาuงเรี ยuร้อย nม1ะทาการตรว1สอuเรด้า¡ต้น าlละ
เครื องluÏดรÏ¡นิ คuระ1าเรื อลานี ทันที nมlม่เI้า¡1เลยที เครื องมือIองnม
ค้นหาตาlหน่งเรื อดาน าIองI้าศกlม่พu รายงานIองท่ านทีnมlด้อ่านราย
ละเอียด1ากกองuัQชาการทหารสงสุดทา¡ห้nมกลุ้ม ¡1มาก nมlม่เชื อว่า
เครื องมือIองnมlร้สมรรunาพ lต่nมคิดว่าเรื อดาน าuรมาu ลานี อา11ะมี
เครื องมือพิเศLuางอย่างทีuังคัuเร ด้า¡ต้น าlละเครื อง¡ังเสียงเรื อดาน าIอง
nม¡ห้ ทางานlม่lด้nล¨
พล ร.ต. วิ ชาQยิ มเลกน้อย
“ทางกองทัพเรื อกเI้า¡1อย่างนี ครั u ท่านn้uัQชาการทหารเรื อuงlด้รายงาน
luทางกองuัQชาการทหารสงสุดIอ¡ห้อา1ารยกัuคuะมาร่วมงานล่าพราย
ทะเล เพราะu้าอา1ารยlด้คุมเรด้า¡ต้น าlละเครื องluÏดรÏ¡นิ คIองอา1ารย
ด้วยตนเองlล้ว u้าเรื อ ¨หนุ มาน¨ พuเรื อดาน าuรมาu เมื อlรมันกต้องตก
เu นเหยื อทุ่นระเuิดน าลกIองเราทั นที¨
นายlพทยหนุ่มยิ มอย่างnาคnมิ
“ออlร้ nม1ะต้องล่าพรายทะเล¡ห้lด้ด้วยเครื องมือพิเศLIองnมทีกาลังเดิน
ทางมา luÏดรÏ¡นิ คluu¡หม่IองnมวิเศL1ริ ง _ lม้lต่เสียงuลาIยัu
เหงือกหรื อทาuากIมุuIมิu¡ต้น าเรากlด้ยินuนัด มันlม่มีทางที 1ะหนี เราlu
lด้ นอก1ากนี nมยังนาระเuิดuรมาu Iนาด1ิวมาด้วยซงเu นระเuิดเวลา u้า
เรื อดาน าI้าศกดากuดานนิ งเ0ยอย่ที ¡ด lละเรด้า¡ต้น า1ัuตาlหน่งlด้ เราก
1ะส่งมนุ Lยกuหรื อuระดาน าเอาระเuิดluเกาะติดเรื อมัน รั uรองว่าตมเดียว
กลายเu นเศLเหลกชิ นเลกชิ นน้อย¨
พวกนายทหารเรื อทาหน้ าเลิกลั กluตามกัน n้uังคัuการuาม ดร. ดิเรกว่า
“ระเuิดuรมาu Iนาด1ิวIองอา1ารย1ะเกิดการระเuิดI นเองเพราะuกความ
ร้อนหรื อเหตุอื น _ lด้lหมครั u¨
ดร. ดิเรกลืมตาÏพลง
“Ïน มือชั นnมทาอะlรต้องรอuคอu มัน1ะระเuิดกต่อเมื อเราติดหัวชนวน
ระเuิดlละตั งเวลา¡ห้มันระเuิด ตามธรรมดาเอา1้อนหรื อIวานทุ uกlม่
ระเuิด¨
น.ท. หยดยิ มlห้ง _
“uงเช่นนั นกlม่น่าทดลองเล่นนะครั u เรื อ ¨หนุ มาน¨ มีระวางเพียง c,|cc
ตันเท่านั น ระเuิดตมเดียวกคงlม่มีอะlรเหลือ¨
ท่านนายพลn้uังคัuหม่เรื อuราuเรื อดาน าพดตัดuท
“เชิQอา1ารยกัuคuะluที ห้องพักเuอะครั u uระเดี ยว1ะlด้รั uuระทานน าชา
เวลาu่าย เรื องเสื อn้าlละเครื องมือวิทยาศาสตรที กาลังเดินทางมาÏดยเครื อง
uินพิเศLIองกองทัพอากาศ lม่1าเu น1ะต้องห่วงครั u nม1ะส่งทหารluรั u
ที สนามuิน¡ห้เรี ยuร้อย¨
ครั นlล้ว พล ร.ต. วิ ชาQกพาคuะพรรคสี สหายกัuเ1้าคุuuั11น ก ' เดินลง
uันlดlu¡ต้ท้องเรื อ n้ uังคัuการกัuคuะนายทหารuระ1าเรื อติดตามluด้วย
ก่อนคาวันนั นเอง กระเu าเสื อn้าIองสี สหายกัuเ1้าคุuuั11น ก ' พร้อมด้วย
ลังlม้0า0าIนาด¡หQ่สี ลังซ งuรร1ุเครื องมือวิทยาศาสตรอันมีค่ายิง กuกส่ง
มายัง ร.ล. หนุ มาน Ïดยเ1้าlห้วติดตามมาด้วย ซ งเ1้าlห้วเu นn้ควuคุม
สิ งIองเหล่านี มา1ากสนามuินดอนเมือง lละกองทัพอากาศกัuกองทัพเรื อ
lด้มีการติดต่อกันÏดยทางวิทยุตลอดเวลา
หลัง1ากอาหารคาn่านพ้นlulล้ว ดร. ดิเรกlด้Iลุกอย่¡นห้องสัQQาuตลอด
เวลา น.ท. หยด เ0ลิมเกียรติ ร.น. n้ uังคัuการเรื อ lละนายทหารหนุ่มซงมี
ยศเu นเรื อตรี ร่วมu_ิuัติงานทดสอuสมรรunาพเครื องเร ด้า¡ต้น าlละเครื อง
luÏดรÏ¡นิ คสาหรั u¡ังเสียงเรื อดาน าอย่าง¡กล้ชิด ส่วนพล, นิ กร, กิมหงวน
เ1้าคุuuั11น ก ' lละเ1้าlห้วพักn่อนอย่¡นห้องพักซ งเu นห้องlคu _ มี
เตียงนอนซ้อนกันสองluว luวละ m เตียง lละมีÏตะเก้าอี อย่ทางด้านริ ม
ช่องกระ1ก
uงlม้เรื อ1อด ร.ล. หนุ มานกติดl¡มีสตีมพอที 1ะออกเรื อlด้ nาย¡นเรื อมี
l¡¡้ าสว่างlสว lด้ยินเสียงเครื องกาเนิ ดl¡¡้ าครางกระห มตลอดเวลา เรื อรu
ทุกลา¡น_านทัพเรื อสัตหีuอย่¡นสnาพเตรี ยมพร้อม มีนายทหารlละทหาร
uระ1าเรื อครuu้วน
ดร. ดิ เรกlด้สอuuามรายละเอียด1ากn้uังคัuการเรื อlละเรื อตรี หนุ่มเ1้า
หน้ าที uระ1า เครื อง¡ังเสียงเรื อดาน าอันเu นuระดิL_กรรมIองเIาอย่าง
ละเอียดuี u้วน นัuตั งlต่ ร.ล. หนุ มานlด้พuเรื อดาน าuรมาu IองI้าศกลานั น
ซ งÏnล่ออกมา1ากหลังเกาะช้าง เu นการซักยิ งกว่าทนายความซักพยานเสีย
อีก น.ท. หยดlละ ร.ต. พ1นlด้เล่า¡ห้นายlพทยหนุ่ม¡ังตามตรง
ดร. ดิเรก¡ช้ความคิดอย่างหนักหน่วง¡นเรื องนี ¡นที สุดสีหน้าอันเคร่งเครี ยด
IองเIากยิ มlย้มl1่ม¡ส นายlพทยหนุ่มกล่าวI นอย่างมั น¡1ว่า
“เครื อง¡ังเสียงเรื อดาน าlละเรด้าIองnมlม่lด้เสื อมคุunาพเลย nมพอ1ะร้
lล้วว่าเรื อดาน าuรมาu Iองพวกlดงมีวิธีหลuซ่อนตัวอย่างlร เครื องมือIอง
nม1งค้นหามันlม่lด้ อ้า ท่ านn้uังคัuหม่ ท่ านอย่uระ1าเรื ออะlรนะ n้
การ¨
“ท่ านอย่uระ1าเรื อพาลีครั u¨
“nม1ะluพuท่านเดียวนี เพื อเ1ร1ากัuท่าน¡นเรื องนี nมต้องการมนุ Lยกu
ที มีความสามารuพิเศLสักสี ห้าคนlละอยาก1ะlด้Ïดยเรวที สุด ท่ านนายพลn้
uังคัuหม่เรื อuราuเรื อดาน าคง1ะหา¡ห้nมlด้lม่¡ช่หรื อครั u¨
“lด้ซิครั uอา1ารย ที _านทัพเรื อนี มีมนุ Lยกuที lด้รั uการn กnนอย่างดีเลิศมา
lล้วมากมายทีเดียว อา1ารย1ะluพun้uังคัuหม่เดียวนี หรื อครั u¨
“ออlร้ nมอยากluพuท่านเรวที สุด uางทีพรุ่งนี n้การ1ะต้องนาเรื อนี เดินทาง
luเกาะช้างเพื อ¡ห้nมlด้luสารว1ตาlหน่งที เรื อดาน าดาลงlu nมกล้าเอาหั ว
nมเu นuระกัน u้าอ้ายพรายทะเลลานี ยังu้ วนเuี ยนอย่¡นอ่าวlทยละก้อ nม
1ะต้องทาลายมัน¡ห้lด้ กัuตันlละพวกลกเรื อ1ะต้องเu นnีเn้ าอ่าวlทยlน่
_¨
ร.ต. พ1นยิ ม¡ห้ ดร. ดิเรกlล้วพดเuา _
“nมเชื อมืออา1ารยครั u¨
น.ท. หยดยกนา¡ิกาI้อมือดเวลาlล้วกล่าวกัuนายlพทยหนุ่ม
“อา1ารย1ะluพuกัun้uังคัuหม่กเชิQซิครั u nม1ะพาlu lต่1ะต้องส่ง
สัQQาul¡luเรี ยนuามท่านเสียก่อน I นluuนดาด¡้ าเuอะครั u¨
¡น cc นาทีนั นเอง ดร. ดิเรกกัu น.ท. หยดกลงเรื อยนตuระ1า ร.ล. หนุ มาน
มุ่งตรงluยัง ร.ล. พาลี เรื อuราuเรื อดาน าอีกลาหน งซง พล ร.ต. วิ ชาQ ชั ย
uระสิทธิ

uระ1าอย่ที เรื อลานั น

เมื อlด้พuกัuท่านนายพลเรื อ ดร. ดิเรกกlด้¡ห้ความคิดเหนอันเu นสาระ
uระÏยชนยิ ง ¡นที สุดเIากIอมนุ Lยกu1านวนหน งสาหรั uทางานuราuเรื อดา
น าuรมาu ลานี lละIออนุ มัติ¡ห้ น.ท. หยดนาเรื อ ¨หนุ มาน¨ เดินทางlu
เกาะช้าง ซ งท่ านn้uังคัuหม่กlม่IัดI้อง
“ตกลงครั uอา1ารย พรุ่งนี ตอนสายnม1ะส่งมนุ Lยกuสี คนluที เรื อ
¨หนุ มาน¨ ส่วนการออกเรื อnม1ะสั งทีหลัง¨
“Iอuคุuมากครั u สาหรั uมนุ Lยกuต้องการทหารเรื อที มีร่างกายlIงlรง1ริ ง
_ นะครั u ควร1ะเลือกคนลาสันหน้าอก¡หQ่¨
“lด้ครั u nมมีอย่หลายคนหน้าอกเu้อเริ ม _ ทั งนั น อา1ารยเห นต้องชอu
lน่ สามารuu_ิuัติงานlด้ดี ว่ายน าคล่องเหมือนuลา lต่ละคนเ0ลียว0ลาด
lละกล้าหาQ n่านการn กมามากต่อมากlล้ว มีความทรหดอดทนที สุด¨
“ออlร้ ออlร้ nม1ะ¡ช้มนุ Lยกuลงสารว1¡ต้ทะเลuางlห่ง Ïดยร่วมงานกัun้
ช่วยIองnม u้าหากว่าเราพuเรื อดาน าuรมาu ลานั นกuดานอย่ที ¡ด nมก1ะ
ทาลายมันเสียด้วยระเuิดuรมาu Iนาด1ิวIองnม¨
ดร. ดิเรกlด้สนทนากัuท่านนายพลเรื อเu นเวลาชั วÏมงเศL 1งชวน น.ท.
หยดลาท่านn้uังคัuหม่เรื อuราuเรื อดาน ากลัu ร.ล. หนุ มาน

ตอนสายวันรุ่งI น...
Iuะที สี สหายกัuท่ านเ1้าคุuuั11น ก ' นังพักn่อนสนทนากันอย่¡นห้องพัก
เ1้าlห้วกกระหืดกระหอuเI้ามา¡นท่าทางตื นเต้นnิดuกติ
“รั uuระทาน...Ïอ้ย...รั uuระทานมาlล้วครั u¨
สี สหายกัuเ1้าคุuuั11น ก ' ต่างมองดเ1้าlห้วอย่างเคือง _
“¡ครมาวะ¨ ท่ านเ1้าคุuuาม
เ1้าlห้วยิ มน้อยยิ ม¡หQ่
“รั uuระทาน มนุ Lยกuน่ะซีครั u n้การ¡ช้ ¡ห้nมลงมาเชิQทุกคนI นluuน
ดาด¡้ าครั u¨
พลหัวเราะห _
“lก1ะu้าหรื อวะอ้ายlห้ว lกตื นเต้นเสียราวกัuว่ามนุ Lยกuเu นมนุ Lย
อnินิ หารหรื อn้วิเศLอะlรทานองนั น พดเสีย1นหาย¡1หายคอlม่ทัน ทั ง _
ที มนุ Lยกuกคือทหารเรื อเราดี _ นี เอง¨
เ1้าlห้วมีสีหน้ าชุ่มชื นnิดuกติ
“รั uuระทาน ทหารเรื อuกlล้วครั u lต่ว่าเu นทหารเรื อn้ หQิง¨
สี สหายกัuเ1้าคุuuั11น ก ' สะดุ้งเuือกพร้อม _ กัน
“ทหารเรื อn้หQิง¨ กิมหงวนร้องตะÏกนสุดเสียง
“ครั u lล้วกสวยเสียด้วยครั u รั uuระทานlต่ละคน1 ามาทรวดทรงIนาดเ1น
รั สเซลหรื อมารี ลิน มอนÏรทั งนั นlหละครั u¨
“กี คนอ้ายlห้ว¨ นิ กรuามเรวuรื อ
เ1้าlห้วยกมือIวาI น Ïดยหดนิ วหัวlม่มือเสีย
“รั uuระทานสีคนครั u¨
นิ กรยิ มlu้ น
“u uuัuเหมือนกันทุกคนหรื อ¨
“ครั u lต่ละคนส่วนเว้าส่วนÏค้งlน่luเลย รั uuระทานรี uI นluuนดาด¡้ า
เuอะครั u nมรั uรองว่าพวกคุuเหนlล้วต้องน าลายหก¨
พลมองด ดร. ดิเรกอย่างIuIัน
“lกน กยังlงI นมาวะหมอ lกuงIอมนุ Lยกun้หQิงมาทางาน¨
นายlพทยหนุ่มสั นศีรLะ
“Ïน กันlม่lด้ระuุเพศ กันเพียงlต่uอกพลเรื อตรี วิชาQว่ ากันต้องการ
มนุ Lยกuสักสี ห้าคน ท่ านรั uรองว่า1ะส่งมา¡ห้เช้ าวันนี lล้วท่านกส่งกuตัว
เมียมา¡ห้¨
เ1้าคุuuั11น ก ' พดเสริ มI น
“ท่ ามันชัก1ะยุ่งละÏว้ยดิเรก เu นn้ หQิงยิงเรื อ1ะมาอย่ร่วมกัuพวกทหารเรื อ
ลานี lด้อย่างlร uระเดียวเกิดอ้ายตาลยอดด้วนI น1ะเดือดร้อน¨
ดร. ดิเรกหัวเราะห _
“คงlม่เu นlรครั u เพราะทหารมีวินัยเชื อ¡ังคาสั งn้uังคัuuัQชา¨
นิ กรพดI นด้วยเสียงหัวเราะ
“สนุ กกันละวะพวกเรา อย่างน้อยกคง1ะทา¡ห้ทหารเรื อทั งลาวุ่นวายluตาม
กัน เพราะทหารเรื อล้วนlต่กาลังlตกเนื อหนุ่ม luÏว้ยพวกเรา I นluuน
ดาด¡้ าเuอะ อยากดหน้ามนุ Lยกuตัวเมียเตมทนlล้ว เคยเหนlต่มนุ Lยกu
ตัวn้ นุ่งกางเกงยืดลงน ามองดหาส่วนที เ1ริ Qตาlม่lด้เลย กล้ามเนื อI นเu น
มัด _ Iน1ักlร้ยาวเ¡ื อย uางคนlว้หนวดซะด้วย¨
เสียงหัวเราะดังI นอย่างครื นเครง ทุกคนต่างลุกI นพากันออกlu1ากห้องพัก
uนดาด¡้ าตอนหัวเรื อ ร.ล. หนุ มาน น.ท. หยดn้ uังคัuการเรื อพร้อมด้วยนาย
ทหารuระ1าเรื อทีมีตาlหน่งสาคัQอีก « คน คือต้นเรื อ ต้นหน ต้นuื น lละ
ต้นกล กาลังยืน1ัuกลุ่มสนทนากัuหQิงสาวร่างอวuอัดทั ง « คน ซ งเu น
มนุ Lยกuชั นดีlห่งกองพันมนุ LยกuIองราชนาวี ซงสาวสวยทั ง « คนนี อย่
¡นชุดอาuน าสีกรมท่าlนulน่นสนิ ทเนื อ lลเหนส่วนÏค้งส่วนเว้าlละส่วน
น นยั วยวนตาน่าพิสมัย uนพื นดาด¡้ าเรื อมีกระเu าเสื อn้าIนาด¡หQ่รวม «
กระเu า รองเท้ายางluuเท้ ากu « ค่ หมวกยางสวมศีรLะ « ¡u lว่นตากัน
น า « ค่ ท่อ
ออกซิเ1นท่อค่Iนาดเลกอีก « เส้น Iองเหล่านี ทหารuระ1าเรื อยนต
Iองกองเรื อยุทธการlด้ช่วยIน1ากเรื อยนตI นมาuนเรื อuราuเรื อดาน าลานี
เมื อ ดร. ดิเรกพาคuะพรรคIองเIา พร้อมด้วยเ1้าlห้วเดินเI้ามาหยุดยืน
รวมกลุ่มกัuพวกทหารเรื อ
น.ท. หยด เ0ลิมเกียรติ ร.น. n้uังคัuการ ร.ล. หนุ มานกlนะนา¡ห้มนุ Lยกu
หรื อกuสาว _ ทั ง « ตัว¡ห้ร้1ักกัuคuะพรรคสีสหายÏดยทั วหน้ากัน สีสาว
ต่างชิดเท้าตรงกัuศีรLะกระทาความเคารพ ซ งสี สหายกัuเ1้าคุuuั11น ก '
กกระทาความเคารพตอuluuเดียวกัน
n้uังคัuการเรื อlด้ระuุชื อมนุ Lยกu¡ห้สี สหายทราuเu นคน _ lu
“คุuคนนี เรื อตรี หQิงuุunา uุนนาคครั u uัดluเรื อตรี หQิงl0lล วี รเดช
lล้วกเรื อตรี หQิงวันทนี ย เมLาคม ทางIวานันเรื อตรี หQิงระริ น ช uระยร
ครั u¨
ดร. ดิเรกก้มศีรLะเลกน้อย เIาร้สกพอ¡1 ร.ต. หQิงระริ น ชuระยร ร.น.
มากกว่าคนอื น เIากล่าวกัuหล่อนว่า
“nมร้สกเu นเกียรติอย่างยิ งที ทางราชการส่งพวกคุuมาร่วมงานสาคัQกัu
พวกเรา¡นเรื อลานี ¨
ระริ นยิ มอ่อนหวาน
“Iอuคุuค่ะอา1ารย หน กัuเพื อน _ 1ะตั ง¡1u_ิuัติหน้าที อย่างดีที สุดตามที
lด้¡ห้คามั นสัQQากัuท่านn้uังคัuกองพันมนุ Lยกulว้lล้ว¨
อาเสี ยทาท่ าเ1้าช้uระตดิน กล่าวuามนายเรื อสาวn้มีนามว่ าวันทนี ยว่า
“กองพันนี มีlต่กuตัวเมียทั งนั นหรื อครั u¨
วันทนี ยหัวเราะคิก
“กuตัวn้กมีเหมือนกันค่ะ¨
เสียงn้uังคัuการเรื อร้องตวาดทหารuระ1า ร.ล. หนุ มานด้วยเสียงอันดัง
“เu้ย อยากติดตะรางหรื อยังlงวะ uอกว่าlม่¡ห้lอuดยัง1ะlอuดอีก
uระเดียวพ่อเอาI นศาลทหารเสียเลย¡น_านIัดคาสั ง ร้lหมว่าIuะนี อย่¡น
ระหว่ างก_อัยการศก¨
พวกทหารเรื อซงlอuดมนุ Lยกuสาวต่างlตกuือวิ งหนี กันluคนละทิศละทาง
น.ท. หยดซ่อนยิ มlว้¡นหน้า เIายกซองคาสั งราชการช ¡ห้คuะพรรคสี สหายด
lล้วกล่าวกลัuนายlพทยหนุ่มอย่างนอuน้อม
“ท่ านn้uัQชาการกองเรื อยุทธการlด้มีหนังสือนาส่งตัวนายทหารเรื อหQิงทั ง
« คนมาuงnมครั u lละสั งมาว่า เท่าที ¡ห้มนุ Lยกulต่งชุดอาuน านาคาสั ง
มารายงานตัวเช่นนี กเพราะต้องการ¡ห้อา1ารยlด้ทดสอuความสามารuIอง
กuสาวทั ง « คนนี ซ งทุกคนพร้อมlล้วที 1ะlสดงการดาน าlละu_ิuัติการ¡ต้
น า¡ห้ด เชิQสิครั u เชิQอา1ารยทดลองlด้ หากlม่พอ¡1กส่งตัวคืนlu
กองทัพเรื อ1ะส่งมา¡ห้คัดเลือกอีก ทั งนี กเพราะว่างานuราuเรื อดาน าuรมาu
นี เu นงานสาคัQยิ ง¨
กิมหงวนกระซิuกระซาuuอกn้uังคัuการทั นที
“n้การครั u มีทหารเรื อคนหน งÏnล่หั วออกมา1ากuล่องช่องลมครั u¨
น.ท. หยดหันIวัuluทางซ้ายมือ เIาlลเห นลกน้องIองเIาคนหน งÏnล่ศีรLะ
ออกมา1ากช่องลมนั นlละอ้าuากหวอมองดนายทหารหQิงทั งสี ซ งอย่¡นชุด
อาuน าlนuสนิ ทเนื อยั วยวนตา
“เu้ย¨ n้uังคัuการตะÏกนสุดเสียง
พลทหารหนุ่มสะดุ้งเuือกสุดตัว รี uหลuหน้าลงlu¡นuล่องนั น ร.ต. หQิงระ
ริ นกล่าวกัu น.ท. หยดด้วยความหนัก¡1
“n้การต้องคุ้มครองหน นะคะ ร้สกว่าทหารเรื อลานี เu นนักu ามองlม่¡คร่1ะมี
วินัยเลย¨
น.ท. หยดยิ มlห้ง _
“nมรั uรอง คุuระริ น u้า¡ครIืนทารุ่มร่ามกัuพวกคุu nม1ะส่งluสมอlดง
ทันที u้าหากว่าอา1ารย
ดิเรกสั งห้ามอย่างเดดIาดlม่¡ห้วุ่นวายกัuพวกคุu¨ พด1uเIากหันมาทาง
ดร. ดิเรก ¨อา1ารย1ะทดสอuความสามารuIองมนุ Lยกuทั ง « คนนี กเชิQ
ครั u¨
นายlพทยหนุ่มพยักหน้ารั uทราu
“เอายังlงดีอ้ายกร ¡ห้เรื อตรี หQิงทั ง « ลงluทางาน¡นน า¡ห้เราดความ
สามารuIองเธอสักหน่อยนะ¨
นิ กรเหนพ้องด้วย
“ก้อดีเหมือนกัน u้าเธอว่ายน าlละดาน าlด้ดี เรากควรรั uเธอlว้¡ห้ร่ วมงาน
กัuเรา¨
พลมองด ร.ต. หQิงuุunาตลอดเวลา lล้วพดเสริ มI น
“ราชนาวีIองเราน่ า1ะnาคnมิ¡1lม่น้อยเท่าที มีมนุ LยกuหQิงที สวย _ lละ
น่ารั กอย่างนี ยังlม่เคยuราก_ว่ากองทัพเรื อIองชาติ¡ดมีมนุ Lยกun้หQิง
lม่¡ช่หรื อครั u คุuuุunา¨
หล่อนยิ มน่ารั ก
“ค่ะ พวกเรามนุ LยกuหQิงรุ่นlรกมี cc คนด้วยกัน ¡ช้เวลาn กมาสองuี
lล้วค่ะ พอสาเร1หลักสตรÏรงเรี ยนมนุ Lยกuกlด้รั uยศเu นเรื อตรี หQิง¨
ดร. ดิเรกกล่าวกัuสี สาวอย่างเu นงานเu นการ
“Ïuรดเตรี ยมตัวลงทะเลครั u lต่งเครื องมนุ Lยกu¡ห้พร้อม nม1ะ¡ห้n้ช่ วย
Iองnมคน¡ดคนหน งลงทะเลด้วย เพื อสังเกตการทางานIองพวกคุuอย่าง
¡กล้ชิด¨
เรื อตรี หQิงทั ง « คนยิ มน้อยยิ ม¡หQ่luตามกัน ต่างลงมือlต่งเครื องมนุ Lย
กuทันที คือสวมหมวกยางครอuศีรLะ สวมlว่นเu นln่นยาวuิ ดนัยนตาทั ง
สองI้าง สวมรองเท้าที มีรuลักLuะคล้ายเท้ากu ต่อ1ากนั นกคาดเIมIัดรั ด
เอวซ งมีมีดพกIนาดยาวอย่¡นซองIองมันหน งเล่ม lล้วกสวมท่อออกซิเ1น
Iนาดเลกซ งเu นท่อค่ติดlว้I้างหลัง สี สหายuือÏอกาสช่วยกันnกท่อออกซิ
เ1น¡ห้มนุ Lยกuสาวคนละคน
¡นที สุดเรื อตรี หQิงทั ง « คนกกลายเu นมนุ Lยกuทีน่ารั กน่าเอนดยิ ง Iนาด
มนุ LยกuIองI้าศกเหนlล้วต้องน าลายlหลluตามกัน หล่อนuือ0มวก
คนละเล่มสาหรั uต่อส้กัuสัตวร้ายlละI้าศก
ดร. ดิเรกหันมาพดกัuกิมหงวนอย่างเu นงานเu นการ
“lกลงทะเลหน่อยซีนะอ้ายหงวน กันต้องการ¡ห้lกดคุu _ เหล่านี u_ิuัติ
งาน¡ต้ทะเล¨
อาเสี ยยิ มlu้ น
“lด้ซี lต่ว่ากันlม่มีเครื องมนุ Lยกu¨
น.ท. หยดพดเสริ มI นทันที
“ที เรื อเรามีอย่หลายชุดครั u¨ พด1uเIากหันมาทาง น.ท. สุnาพ µทธิlกร
ร.น. ซ งเu นn้ ช่วยIองเIา คือเu นต้นเรื อ ร.ล. หนุ มานลานี ¨คุuช่วยluuอก
¡ห้ ทหารนาเครื องมนุ Lยกuมา¡ห้อาเสี ยสักชุดเuอะครั u อ้า...เอายังงี ดีกว่า
พาอาเสี ยlulต่งเครื องมนุ Lยกuมาเลย¨
เสี ยหงวนหัวเราะห _
รuร่ างIองnมมันเหมือนเIียดนี ครั un้การ lต่งเครื องมนุ Lยกunมคง1ะ
กลายเu นมนุ LยเIียดlu¨
เ1้าคุuuั11น ก ' ยกมือตuหลังอาเสี ยค่อนI้างlรง
“lม่¡ช่เวลาพดเล่นน่า รี ululต่งเครื องมนุ Lยกuเuอะ อาอยาก1ะดความ
สามารuIองพวกคุu _ เหล่านี ¨
ต้นเรื อพาอาเสียกิมหงวนเดินlu1ากทีนั น นิ กรทาท่ากะลิ มกะเหลี ยกัu ร.ต.
หQิงl0lล เ1้าIองอกเIาพระวิหารอันÏอ่Ïuงยิ ง lล้วนิ กรกสัมnาLuหล่อน
“พวกคุuเคยทางาน¡ต้น าที เรี ยกว่าเu นงานสาคัQอะlรมาu้างครั u¨
ร.ต. หQิงl0lลทาตาหวาน¡ห้นิ กร
“ที lด้u_ิuัติมากล้วนเu นงานสาคัQทั งนั นlหละค่ะ ค้นหาทุ่นระเuิดlม่เหลก
ที เรื อรuIองคอมมิวนิ สตนามาÏuรยlว้¡นอ่าวเราเมื อต้นuี นี lด้หลายลก ค้น
ตอรuิ ÏดIองเราที 1มลงก้นทะเล¡นการn กยิง นอก1ากนี กn กวางระเuิด
เรื อรuที1อดอย่¡นอ่าว Ïดยสมมุติว่าเu นเรื อรuI้าศก n กว่ายน าระยะlกล1าก
เรื อluI นnั ง ทาหน้าทีลาดตระเวนชายnั งก่อนยกพลI นuก¨
ดร. ดิเรกกล่าวuาม ร.ต. หQิงระริ นอย่างยิ มlย้ม
“คุuเคยพuuลาหมกยักLหรื อเuล่า¨
ระริ นหัวเราะคิก
“uลาหมกยักL¡นอ่าวlทยlม่มีหรอกค่ะ มีlต่uลาหมกตัวเลก _ หน เคย1ัu
มันมากินu่อย _ ค่ะอา1ารย¨
พลตื นตะลง¡นความงามIองuุunาอย่างยิ ง ¡uหน้าIองหล่อนเหมือน1ีนส
ซิมมอน เตมluด้วยความน่ารั กน่าเอนด หน้าอกIองหล่อนค่อนI้าง¡หQ่
อย่างที เรี ยกว่าuทุมทิพย
“คุulม่กลัวuลา0ลามหรื อครั u¨ พลuามเมื อสuตากัuหล่อน
“lม่ค่ะ เราเคยศกLาเรื องuลา0ลามมาlล้วค่ะ uลา0ลามดุร้าย1นกระทั ง
เรี ยกกันว่าเสือทะเลก1ริ ง lต่คนเราย่อม0ลาดกว่าที สามารuเรี ยนร้1ิต¡1Iอง
มันlด้¨ หล่อนพดเสียงl1ว _ น่ า¡ังlละยิ มระรื นตลอดเวลา
“เคยส้กัuมันหรื อเuล่าครั u¨
“เคยค่ะ อา1ารย¨
พลสะดุ้งÏหยง
“อย่าเรี ยกnมว่าอา1ารยเลยครั u nมเu นlต่เพียงn้ช่วยIองอา1ารยดิเรก
เรี ยกชื อnมเuอะครั u¨
หล่อนยิ มอาย _
“ครั งหน งที หน้ าเมืองระยอง หน กัuเพื อนสามคนนี lด้รั uคาสั ง¡ห้ลงทะเลเพื อ
ค้นหาทุ่ นระเuิดlม่เหลกที พวกคอมมิวนิ สตนามาทิ งlว้ เราlด้เnชิQกัu0ลาม
Iนาด¡หQ่ตัวหน งค่ะ ตัวยาวlม่ต ากว่า m เมตร เราlด้ต่อส้กัuมันตามทµL_ี
ที เราเรี ยนมา คือลอยคอเu นเส้นตั ง0าก¡นน า 0ลามuราดเI้ามาหาเรา lต่
วิธีการÏ1มตีIองมัน1ะต้องว่ายเลยluก่อนlล้วเลี ยวกลัuมา เราสี คนยืนเu น
luวเรี ยงเดียว uือ0มวกเตรี ยมพร้อม พอมันว่ายเI้ามากlทงมันพร้อม _
กัน เท่านี เอง0ลามกสิ นµทธิ

uกเรา1่าตายค่ะ¨
พลมองดหล่อนอย่างชื นชม
“คุulละพวกคุuเก่งมากเชียวครั u¨
เ1้าคุuuั11น ก ' เลี ยงluคุยกัun้uังคัuการ ร.ล. หนุ มาน ท่ านlด้ซักuาม
กิ1การมนุ Lยกulห่งราชนาวี น.ท. หยดกเรี ยน¡ห้ทราuว่ า Iuะนี หน่ วย
มนุ LยกuIองกองทัพเรื อมีอย่หน งกองพันlล้ว lละเu นมนุ Lยกun้หQิง
uระมาu cc คน ทางราชการlด้เuิ ดรั uสมัครมนุ Lยกuหนุ่มสาวuี ละ | ครั ง
n้สมัครต้องมีพื นการศกLาสาเร1เตรี ยมวิทยาศาสตรอย่างน้อย
Iuะที เ1้าคุuuั11น ก ' กาลังสนทนากัun้uังคัuการlละนายทหารuระ1า
เรื อ อาเสียกิมหงวนกพาตัวเดินI นuันlดมา1ากท้องเรื อ น.ต. สุnาพต้นเรื อ
ร.ล. หนุ มานเดินตามมาด้วย
กิมหงวนIองเราlต่งเครื องมนุ Lยกuครuครั น สวมรองเท้ากu สวมท่อออก
ซิเ1น สวมกางเกงอาuน าสีดาlกมIาว ซ งเu นกางเกงlนuเนื อ คาดเIมIัด
พกมีด สวมlว่นตาlต่lม่lด้สวมหมวก ท่ าทางIองอาเสี ยเก้งก้างเหมือน
มนุ LยเIียดมากกว่ามนุ Lยกu มือIวาuือ0มวกอันหน ง
เ1้าคุuuั11น ก ' พล, นิ กร, ดร. ดิเรก lละเ1้าlห้วต่างหั วเราะชอuอกชอu¡1
luตามกัน เสี ยหงวนเดินเI้ามาหยุดยืนรวมกลุ่มlล้วยกมือเท้าเอววางท่า¡ห้
สมกัuเu นมนุ Lยกuชั นดี
นิ กรรี uกระซิuกระซาuuอกกิมหงวน
“อย่าเท้ าเอวเลยวะ lม่น่าดเลย¨
อาเสี ยIมวดคิ วย่นlล้วกระซิuuาม
“ทาlมล่ะ¨
นาย1อมทะเล้นหัวเราะ
“Iน1ักlร้lกยาวตั งคืu ลมพัดพะเยิuพะยาuน่าเกลียดเหลือเกิน¨
กิมหงวนสะดุ้งเuือกเหมือนuกเIมlทง รี uuล่อยมือทีเท้าเอวลงทันที ดร.
ดิเรกช่วยตรว1ดท่อออกซิเ1นIองอาเสี ยlล้วเIากหันมาทางกuสาวทั ง «
ตัว
“อย่ารั งเกีย1หรื อÏกรธเคืองnมเลย ที nม1ะต้องทดสอuความสามารuIอง
พวกคุu¨ พดพลางนายlพทยหนุ่มกuอดนา¡ิกาI้อมือเรื อนทองราคาเกือu
m,ccc uาทออกมา1ากI้อมือIองเIาlล้วÏยนมันลงlu¡นทะเล ¨เชิQพวก
คุuลงน าlด้lล้วช่วยกันงมนา¡ิกา¡ห้nม¨
ระริ นยิ มlห้ง _
“Ïอ Iองเลก _ อย่างนี งมlม่lด้หรอกค่ะ¨
ดร. ดิเรกนัยนตาเหลือก
“มายกอด...งมlม่lด้¨
“ค่ะ¨
นายlพทยหนุ่มกลืนน าลายเอื อก
“พวกคุuเu นมนุ Lยกuกควร1ะงมlด้ซีครั u¨
วันทนี ยหัวเราะเuา _
“uกlล้วค่ะ พวกเราเu นมนุ Lยกu lต่เราlม่เชี ยวชาQ¡นการงมIองตกน า
เหมือนพวกร่อนหาIองตามลาคลอง¡นกรุงเทพ ' นี คะ¨
ดร. ดิเรกทาหน้าเหมือนกัu1ะร้องlห้
“u้าเช่ นนั นนา¡ิกาIองnมราคา |,dcc uาทกสQlulล้ว nมชัก0ิวพวกคุu
lล้วนะ1ะuอก¡ห้ เรว...ทุ กคนluที uันlดกราuIวาlล้วลงทะเลตามคาสั งIอง
nม lสดงการว่ายน าlละดาน า¡ห้หมด พวกคุuทั ง « คนต้องดาลงluที ก้น
ทะเล หาอะlรมา¡ห้nมคนละชิ น หอยสักตัวหรื อกะละuังหาคนละกิง หรื อu้า
พวกคุu¡1u าพอ1ะ1ัuuลา0ลามเอามา¡ห้nมคนละตัวกlด้¨ พอ1uเIากหัน
มาทางอาเสี ย ¨lกติดตามluสังเกตการu¡นทะเล ด¡ห้ดีว่ าคนlหนมีความ
สามารulละคนlหนlร้ความสามารu¨
นายเรื อหQิงทั ง « คนพากันเดินluทางกราuIวาIอง ร.ล. หนุ มาน กิมหง
วนติดตามluด้วย ต่อ1ากนั นมนุ Lยกuสาวlห่งราชนาวีทั ง « คนlละอาเสี ย
กิมหงวนกหย่อนตัวลงlu¡นทะเลท่ามกลางlสงlดดอันร้อนlรง¡นตอนสาย
lต่ทะเลกาลังสงu มีละลอกคลื นเพียงเลกน้อย
เมื อ « นางlสดงการว่ายน าluuมนุ Lยกu¡ห้ดสักคร่กพากันดาน าหายlu
กิมหงวนรี uดาตามทันที
น.ท. หยดกล่าวกัu ดร. ดิเรกอย่างยิ มlย้ม
“เu นยังlงครั uอา1ารย¨
“ออlร้ ว่ ายน ากันlด้คล่องlคล่วดีมากครั un้การ Ïดยเ0พาะเรื อตรี หQิงระริ น
วิเศLที สุด¨
“ว่ ายน าเก่งหรื อครั u¨
“Ïน ว่ ายน าlม่ค่อยเก่ง lต่เธอสวยlละน่ารั กuก¡1nมมาก ยังlงnมกต้อง
เอาlว้ uงว่ายน าlม่เก่ง ต่อluหัดว่ายu่อย _ กเก่งเอง¨
พวกนายทหารเรื ออมยิ มluตามกัน กuสาวทั ง « ตัวlละอาเสียกิมหงวนn้
สังเกตการuหายlu¡นทะเลuระมาu c นาที lละlล้ว ร.ต. หQิงวั นทนี ยก
Ïnล่I นมา1าก¡ต้น าอย่างร้อนรน หล่อนรี uว่ายน าเI้ามาเกาะuันlดเรื อรu
lล้วuี นI นมาuนuั นlดนั น ¡uหน้าIองหล่อนu งตง สาวสวยมองด ดร. ดิเรก
lล้วเอดตะÏรลั น
“lม่lหวละค่ะอา1ารยคะ คนIองอา1ารยเล่นu้า _ อะlรกlม่ร้ เล่นกัuหน ยัง
งี lด้หรื อ คือว่าอย่¡ต้น าlม่มี¡ครเหน u า u้า คนnีทะเลอะlรกlม่ร้¨
ดร. ดิเรกทาตาuริ u _ เIายืนนิ งเ0ย1นกระทั งวันทนี ยI นมาuนดาด¡้ าเรื อ
“เIาทาอะlรคุuครั u¨
“อ้า ตะuuหน น่ะซีคะ¨
นายlพทยหนุ่มlยกเIี ยว พอดีกิมหงวนÏnล่I นมา1ากน า ท่ ามกลางเสียง
หัวเราะอย่างครื นเครงlละเสียงlชÏยÏห่ร้องIองพวกทหารเรื อ ซ งล้วนlต่คก
คะนองช่วยกันเชียรเสี ยหงวน ดร. ดิเรกÏกรธ1นตัวสั น เIายกมือชี หน้าอา
เสี ยlล้วกล่าวI นด้วยเสียงอันดัง
“อ้ายหงวน ทาlมlกเล่นu้า _ ยังงั น¨
อาเสี ยทาหน้าชอuกล
“เล่นยังlงวะที ว่าu้ า _¨
“lกตะuuคุuวันทนี ย¨
เสี ยหงวนชัก0ิว
“อ้าว นี lหละlหมล่ะ เIาว่ าทาคุuuชาÏทL Ïuรดสัตวlด้uาu¨ กิมหงวน
พดเอดตะÏร ¨lมงกะพรุนl¡มันอย่uนหัวคุuวันทนี ย กันlลเหนเI้ากรี u
nลักเธอออกห่างมัน lละเอา0มวกlทงมันตาย กัน1ะอธิuาย¡ห้¡ังกพดกัน
lม่lด้เพราะอย่¡นน า คุuวันทนี ยlม่¡ังอีร้าค่าอีรม รี uÏnล่I นมา¡้ องlก¡ช่
lหมล่ะ u้ากันlม่ทาอย่างนั นคุuวันทนี ยÏดนlมงกะพรุนl¡เI้าเนื อหนังก1ะ
lหม้เu นluu _ uวดlสuuวดร้อนร้องครางluหลายวั น u้าÏดน¡uหน้าก1ะ
ทา¡ห้เสียÏ0ม¨
วันทนี ยหน้า1อย หายÏกรธกิมหงวนlล้ว
“ตาย ตาย หน เI้า¡1nิด1ริ ง _ ค่ะ อาเสี ยคะ หน กราuuระทานÏทLนะคะ
หน คิดว่าอาเสี ยคิดค้ากาlรเกินควรกัuหน ¨
อาเสี ยยิ มออกมาlด้ lล้วกวักมือเรี ยกหล่อน
“ลงมาซีครั u¨
สาวสวยสั นศีรLะ
“ม่ายละค่ะ หน กลัวlมงกะพรุนl¡ เพียงlมงกะพรุนl¡อาเสี ยยังตะuuหน
อย่างนั น u้าเu นuลา0ลามหรื อuลาหมกยักLหน คงlย่ทีเดียว¨
กิมหงวนหั วเราะลั น lล้วดาลงlu¡นทะเลอีก ต่อ1ากนั นuุunากÏnล่I นมา
1ากน า มือIวาIองหล่อนuือกะละuังหากิ งหน งอันเu นเครื องlสดงความ
สามารuIองหล่อนที ดาลงluuงก้นทะเล พลรี uวิงลงuันlดluรั uหล่อน
“I นมาเuอะครั u ทดสอuกันเท่านี พอlล้ว¨
uุunาว่ายมาที uันlด พลช่วยuระคองหล่อนlล้วพาI นluuนดาด¡้ า ต่อ1าก
นั น ร.ต. หQิงl0lลกÏnล่I นมา1ากน า หล่อนชนา¡ิกาI้อมือเรื อนทองอวด
ด.ร. ดิเรก lล้วพดเสียงหัวเราะ
“อา1ารยคะ หน งมนา¡ิกาIองอา1ารยlด้ค่ะ¨
นายlพทยหนุ่มลืมตาÏพลง
“Ïอ เวรี กด lล้วสายนา¡ิกาหายlulหน คุul0lล¨
หล่อนว่ ายเI้ามาเกาะuันlดเรื อรu
“สายมันหรื อคะ หน lกะออกทิ งluค่ะ Iuะนี ระริ นกาลังlสดงความสามารu
งมสายนา¡ิกา¡ห้อา1ารยค่ะ¨
เสียงหัวเราะดังI นอย่างครื นเครง นิ กรรี uวิงลงuันlดluรั ul¡นIองเIา lละ
กล่าวชมหล่อนIuะที เIาuระคองหล่อนI นมาuนดาด¡้ าเรื อ
“คุuเก่งมากครั u นา¡ิกาI้อมือเรื อนเลกนิ ดเดียว lม่น่า1ะงมlด้เลย¨
หล่อนยิ ม¡ห้เIาlละร้สกพอ¡1นิ กรเช่นเดียวกัน
“น า¡นอ่าวสัตหีulม่ลกนักหรอกค่ะ พื นล่างเu นทรายlม่¡ช่Ïคลน lดด1ัด
อย่างนี มองเหนทะเลอย่างชัดเ1นค่ะ¨
“อ้อ lล้วเหนสะดือทะเลlหมครั u¨
หล่อนทาหน้าชอuกล
“ออ ส่วนที ลกที สุด¡ช่lหมคะ¨
“เห น1ะเu นยังงั นlหละครั u nมเองกlด้ยินlต่เIาพดกันว่าสะดือทะเล lต่
lม่ทราuว่ าสะดือทะเลมันอย่ที lหน คุuเu นนายทหารเรื อคง1ะทราuดี¨
ร.ต. หQิงl0lลยิ ม¡ห้เIา
“ทะเลที มีความลกที สุด¡นÏลกอย่นอกnั งเกาะกวมค่ะ ที นันคือสะดือทะเล
ตามที คุuว่า¨
นิ กรnื นหั วเราะ
“ลกสัก c ¡ิ ตlด้lหมครั u¨
l0lลหัวเราะคิก
“c ¡ิ ตน่ะIนาดท้องร่องสวนค่ะ ทะเลนอกnั งเกาะกวมมีความลกตั งสามสี
กิÏลเมตร หรื ออา11ะกว่านั น ซ งหน ก1าlม่lด้เสียlล้ว¨ พด1uหล่อนก หันมา
ทางนายlพทยหนุ่มlละส่งนา¡ิกาI้อมือคืน¡ห้ ¨อา1ารยทราulหมคะ ส่วน
ลกที สุดIองทะเลลกเท่า¡ด¨
ดร. ดิเรกยิ มอย่างnาคnมิ
“เยส lอÏน ส่วนลกที สุดIองทะเลที อ้ายกรเรี ยกว่าสะดือทะเลนั นอย่นอกnั ง
เกาะกวมuกlล้ว นักวิทยาศาสตร | คนIองกองทัพเรื ออเมริ กันlด้ลงlu¡น
uังเหลกlละuกหย่อนลงlu¡นก้นทะเลlห่งมหาสมุทรluซิ¡ิ คเมื อเรว _ นี
หย่อนลงlu1นuงส่วนลกที สุด¨
นิ กรพดเสริ มI น
“uงสะดือทะเล¨
“เออ¨ ดร. ดิเรกตวาดlว้ด ¨ส่วนลกที สุดวัดlด้ cd,occ ¡ิ ต หรื อ c 1ุด o
กิÏลเมตร¨
นิ กรหั วเราะห _
“lล้วนักวิ ทยาศาสตรIองกองทัพเรื ออเมริ กันเIาluลงหรื อเuล่าว่าสะดือทะ
เลน่ะมีรuลักLuะอย่างlร 1ุ่นหรื อเuล่า¨
เ1้าคุuuั11น ก ' ยกเท้าIวาเหวี ยงก้นลกเIยIองท่านดังพลั ก
“นี lน่ะ ทะเล้นนัก สะดือทะเลมันมีที lหนกันล่ะ¨
นิ กรลืมตาÏพลง
“อ้าว ทีคุuพ่อทาlมuงมีสะดือล่ะ¨
เ1้าlห้วพดสอดI นทันที
“รั uuระทาน มนุ LยกuÏnล่I นมาอีกlล้วครั u¨
การสนทนาเกี ยวกัuเรื องสะดือทะเลสิ นสุดลงเพียงเท่านี ระริ นl¡นIอง ดร.
ดิเรกÏnล่I นมา1ากพื นน าlละว่ายเI้ามาหาเรื อรu ดร. ดิเรกรี uวิงลงuันlดlu
รั uหล่อนด้วยความตื นเต้นดี¡1 เIาช่วยuระคองหล่อนI นมาuนIั นพักuันlด
นั น
“Iอuคุuค่ะอา1ารย นี ค่ะ สายนา¡ิกาIองอา1ารย หน ดาหาlทulย่¨
ดร. ดิเรก1ุuาก
“lม่ควรเสียเวลาค้นหามันเลย เส้นหน ง cc uาทเท่านั น คุuเu นมนุ Lยกuที
ยอดเยี ยมที สุด¡นสายตาIองnม ว่ายน ากน่ ารั ก ดาน ากน่ารั ก นอก1ากนี
เสียงคุuยังlพเราะเหมือนกัuเสียงนกlนติงเกล luuนดาด¡้ าเรื อเuอะครั u
การทดสอulด้nลร้อยเuอรเซนต เu นอันว่าnมรั uคุuทั ง « คนlว้เu น
มนุ Lยกuuระ1าเรื อนี เพื อร่วมงานสาคัQกัuพวกเรา คือล่าพรายทะเล¨
นายlพทยหนุ่มพาl¡นIองเIาI นมาuนดาด¡้ า เ1้าlห้วuราดเI้ามาหา ดร.
ดิเรกlล้วรายงาน¡ห้ทราu
“รั uuระทาน อาเสียยังlม่Ïnล่I นมาเลยครั u¨
ดร. ดิเรกสะดุ้งเลกน้อย
“ออlร้ กันลืมอ้ายหงวนเสียสนิ ท¨ พดพลางมองลงlu¡นทะเล ¨มายก
อด...Iัด¡ต้ท้องเรื อตายเสียlล้วกlม่ร้¨
ทุกคนต่างlสดงท่าทีห่วง¡ยกิมหงวนlละช่วยกันค้นหา ร.ต. หQิงl0lลกล่าว
กัuนิ กรว่า
“หน 1ะลงluตามอาเสี ยนะคะ uางทีอา11ะเu นตะคริ วว่ายน าlม่lหวนังอย่ก้น
ทะเลกlด้ lต่ออกซิเ1น¡ช้หาย¡1lด้สองชั วÏมงค่ะ¨
นิ กรยิ ม¡ห้ หล่อน
“อย่าลงluเลยครั u อ้ายหงวนตายดีกว่าคุuตาย มันคงพยายามช่วยตัวเอง
lด้¨
สักคร่หน งอาเสี ยกÏnล่I นมาuนnิวน า ¡ครต่อ¡ครต่างuอนหาย¡1Ïล่งอกlu
ตามกัน กิมหงวนร้องตะÏกนI นด้วยสีหน้าตื นเต้น
“คุuระริ นหายlulหนกlม่ร้ หาlม่พuÏว้ย¨
ดร. ดิเรกชี มือluที l¡นIองเIา
“อย่นี Ïว้ย¨
อาเสี ยuอนหาย¡1Ïล่งอก ว่ ายน าเI้ามาหาเรื อรu เ1้าlห้วรี uลงuั นlดluช่วย
เหลือ พาเสี ยหงวนI นมาuนดาด¡้ า ทุกคนหัวเราะคิกคักluตามกัน
เu นอันว่า ดร. ดิเรกตกลงรั uนายทหารหQิงทั ง « คนเu นมนุ Lยกuuระ1า
ร.ล. หนุ มานlล้ว น.ท. หยด เ0ลิมเกียรติ ร.น. สั ง¡ห้ ทัพเรื อทารายงานด่วน
เสนอท่านn้ uัQชาการกองเรื อยุทธการทันที
มนุ Lยกu « สาวlด้พักอย่ห้องติด _ กัuคuะพรรคสี สหายIองเรานันเอง
ซ งก่อนเที ยงวันนั น n้uังคัuการเรื อuราuเรื อดาน า ¨หนุ มาน¨ lด้เรี ยก
uระชุมทหารเรื อทุกคนuนดาด¡้ าlล้วl1้ง¡ห้ทราuว่ า เพื อ¡ห้การuราuเรื อดา
น าuรมาu Iองคอมมิวนิ สตเu นluอย่างรวดเรว กองทัพเรื อ1งส่งมนุ Lยกu
นายทหารหQิงทั ง « คนมาuระ1าเรื อลานี
¡นที สุดn้uังคัuการกกล่าวI นด้วยเสียงหนักlน่นว่า
“ทหารทุกคนต้องอย่¡นระเuียuวินัยอันดีงาม อย่ารุ่มร่ามหรื อกระทาสิ งหน ง
สิ ง¡ดอันเu นการlสดงออกIองอารมuทางเพศต่อนายทหารหQิงทั ง « คน
นี เu นอันIาด I้าพเ1้าIอกาหนดÏทLlว้ดังนี คือ พดเกาะlกะหรื อพดเกี ยว
ติดตะราง cc วัน lม่lสดงความเคารพหรื อIาดความเคารพ cc วั น lอu
มองตามห้องน าหน งเดือน 1ัuมือuือlIนสองเดือน เI้าหาหรื อ¡ช้กาลังกาย
uลุกuล ายิงเu้ า พวกท่านเu นทหารต้องทา¡1¡ห้ หนักlน่นอดทน อย่าคิด
อะlร¡ห้¡้ ุงซ่าน อย่าลืมว่าn้ หQิงสาวทั ง « คนที มาอย่เรื อลาเดียวกัuเรานั น
มีหน้าที รายการสาคัQ lละทุกคนเu นนายทหารสัQQาuัตร
“อน ง ห้ ามมิ¡ห้ทหารคน¡ดเI้าlu¡นห้องนายทหารหQิงเu นอันIาดlม่ว่ากรuี
¡ด _ I้าพเ1้าIอร้อง¡ห้ทุกคนยดมั น¡นวินัยทหาร lละIอเลิกการuระชุมlต่
เพียงเท่านี ¨

ท่ามกลางท้องทะเลอ่าวlทย ซ งมองlลเหนnืนln่นดิน¡หQ่เu นlนวยอดlม้
lละnเIาอย่ทางซ้ายมือ
ร.ล. หนุ มานกาลังlล่นu่ายÏ0มหน้ามุ่งตรงluยังเกาะช้างuลายอาuาเIต
ตะวันออกIองuระเทศlทยตามคาสั งIองn้uัQชาการกองเรื อยุทธการ เพื อ
¡ห้ ดร. ดิเรกกัuคuะสารว1สuานที ที เรื อ ¨หนุ มาน¨ พuกัuเรื อดาน าuรมาu
Iองคอมมิวนิ สต
Iuะนี เu นเวลา cn.cc น. ร.ล. หนุ มาน1ะuงเกาะช้าง¡นราว cc.cc น. เศL
ทรรศนวิสัยÏuร่งตา ท้อง¡้ าl1่ม¡ส ทะเลเรี ยu ลมพัดเยนสuายมีละลอก
คลื นเพียงเลกน้อย ร.ล. หนุ มาน¡ช้ความเรว c| นอต ทหารเรื อต่างuระ1า
ทางานตามหน้าที Iองตนอย่างเคร่งครั ด ยามuนยอดเสาส่องกล้องมองlu
รอu _ พนักงานเรด้าคอยค้นหาเครื องuิน เรื อuนnิ วน า lละเรื อ¡ต้น า
ตามเวลาที กล่าวนี สี สหายกัuเ1้าคุuuั11น ก ' lละเ1้าlห้วlด้นังดื มเหล้า
lละสนทนากันอย่¡นห้องพัก สี สหายชวนเ1้าlห้ วร่วมÏตะด้วยกเพราะเหนว่า
Iuะนี เ1้าlห้วlด้ร่วมเu นร่วมตายด้วย ทา¡ห้เ1้าlห้ วuลาuuลื ม¡1เหลือที 1ะ
กล่าว
Iuะที กาลังสนทนากัน กิมหงวนกพรวดพราดลุกI นยืน พลกล่าวuามทันที
“เu้ย lulหนล่ะ¨
“luหาพลาธิการเดียว IอตราIาวสักIวด เหล้าอย่างนี กินlม่lหวÏว้ย uาดคอ
เหลือเกิน¨
ดร. ดิเรก1ุuากlล้วÏuกมือห้าม
“ที นี lม่¡ช่u้านเรา ยอย่าวุ่นวายนักเลยน่ะ n้การ¡ห้การต้อนรั uเราเu นพิเศL
อย่างนี กดีlล้ว¨
อาเสี ยยิ ม¡ห้นายlพทยหนุ่ม
“กันกัuพลาธิการเรื อลานี uกเส้นกันว่ะ เมื อตอนเที ยงกัน¡ห้พระสมเด1เIาlu
หน งองค lกชอuอกชอu¡1¡หQ่ uอกว่าต้องการอาหารหรื อเหล้า¡ห้uอก¨
พด1uกิมหงวนกเดินออกlu1ากห้องพัก
lทนที 1ะluหาพลาธิการทางท้ายเรื อ กิมหงวนกลัuเดินย่องมาทางห้องพัก
Iองมนุ Lยกuสาวทั ง « คน อย่ติด _ กัuห้องเIา lละด้านซ้ายIองห้องนั น
มีห้องน าเลก _ ซ งอย่¡นห้องเดียวกัน อาเสี ยร้ดีว่าIuะนี นายเรื อหQิงทั ง «
คนคง1ะอาuน า lละเIาคาดการuเอาว่าI้างหน้าห้องน าคง1ะมีทหารเรื อ
u้ วนเuี ยนอย่ตามวิสัยIองนักดu ามอง
กิมหงวนเลี ยวIวามือn่านซอกเลก _ เI้าluทางหลังห้องน า ทั น¡ดนั นเอง
เIากหยุดชะงัก เมื อlลเหน1่าlละพลทหารกลุ่มหน งกาลังยืนÏก้งÏค้งด
u ามองชุดlก้วลอย¡้ า1ากรเลก _ ที ช่ วยกันเ1าะlว้
“เu้¨ เสี ยหงวนอุทานI นดัง _
นักดu ามองสะดุ้งเuือกluตามกัน ต่างเงยหน้ าI นมองดอาเสี ยด้วยความ
เกรงกลัว lละ¡น_านที
กิมหงวนเu นนาวาตรี พิเศLlห่งราชนาวี 1่าÏทกัuพลทหารเรื อทั ง « คน1ง
ชิดเท้าตรง รี uกระทาความเคารพอย่างlIงlรง nาย¡นห้องน ามีเสียงน ากอก
lหล ระคนกัuเสียงเพลง1ากสuานี วิทยุกระ1ายเสียงIองเราlห่งหน งซงสี
สาวเuิ ดเสียลั นห้อง
กิมหงวนlกล้งทาหน้ าตาIงIัง กล่าวuาม1่าÏทเ1้าIองร่างอ้วน¡หQ่คนหน ง
“ดอะlร¨
“lu่ะ lu่ะ ด1 าuะครั u¨
อาเสี ยlยกเIี ยว
“อย่าพดเล่น ตอu¡ห้ตรงคาuาม ลื อดอะlร¨
1.ท. เ0ื อยนักดุu ามองชั นเซียนซ งชอuดlม้กระทั งn้ชายด้วยกันหน้า1อย
เตมluด้วยความรั กตัวกลัวติดตะราง
“อ้า ดนายทหารหQิงlก้n้าอาuน าครั u¨
“lล้วเห นlหม¨
“เห นคนเดียวครั u เรื อตรี หQิงวันทนี ย¨
กิมหงวนทาคอย่น
“l¡นอัวเอง เหนlล้วเu นยังlง¨
1.ท. เ0ื อยnื นหัวเราะ
“กuลุก¡1เสือu่ า¡ห้คกคักเI้มlIงน่ะซีครั u¨
“อือ ลื อกัuทหาร « คนนี เหลวlหลมาก อย่าทาอย่างนี อีก มันเสีย
มรรยาทร้lหม ลื อlม่¡ช่เ1้าIองเIา ลื อluดเIาlด้เรอะ lu lu¡ห้พ้น u้าอัว
1ัulด้อีกครั งเดียว พวกลื อเu นติดตะรางเดดIาด อะlร้ ช่างlม่กลัวนัยนตา
เu นกุ้งยิงu้างเลย u้าอยากดluดทางห้องอัว uระเดียวพวกอัว1ะอาuน ากัน
lล้ว¨
พลทหารเรื อคนหน งหั วเราะก้ากlล้วพดเสริ มI น
“เห น1ะดlม่ลงละครั u มองดคล้าย _ uลาหมกเต้นรอค¨
“lu¡ห้พ้น¨ เสี ยหงวนตวาดlว้ด
1.ท. เ0ื อยพานักดu ามองเดินlu1ากที นั นด้วยความเสียดาย lต่กดี¡1ที n้มา
พuเu นกิมหงวนlม่¡ช่n้uังคัuการ อาเสี ยยิ มออกมาlด้ เIามองซ้ายมองIวา
lล้วกก้มลงมองดตามรเลก _ ที nาห้อง lล้วกิมหงวนกกลืนน าลายติด _
กันหลายครั ง เมื อเหนวันทนี ยกาลังอาuน าท่ ามกลางlสงl¡¡้ าอันสว่าง1้า
หล่อนอย่¡นชุดlรกเกิด อาเสี ยพยายามมองด¡นlง่ศิลu คือมองดส่วนสัดอัน
งดงามIองหล่อน ซ งเหมือนกัuรuuั นIองเทพธิดาวีนัส
“Ïอ้Ïu¨ กิมหงวนคราง ¨อื อuือ...lอย่า...ÏอยÏย่...”
มีมือIอง¡ครคนหน งยื นเI้ามาตuu่าอาเสี ยเuา _ กิมหงวนเยนวาuluหมด
ทั งตัว เIาเงยหน้าI นมองดทันที เ1้าIองมือคือ น.ท. หยดn้uังคัuการเรื อลา
นี อาเสี ยตก¡1lทuชอค
“lu่ะ lu่ะ สวัสดีครั un้การ¨
น.ท. หยดหัวเราะห _
“ทาอะlรครั uเสีย¨
กิมหงวนยิ มเอียงอาย เหมือนกัuสาวที นเอ1ที uกn้ชายเกี ยว
“ดอะlรเล่นนิ ดหน่อยครั u¨
น.ท. หยดกลั นหั วเราะlทulย่
“ดนายเรื อหQิงอาuน า¡ช่lหมครั u¨
“lu่ะ lu่ะ ดเหมือนยังงั นlหละครั u ความ1ริ งnมlม่เ1ตนาดเลย nมอย่ว่าง
_ เดินเที ยวชมเรื อลานี เพื อ1ะlด้1ด1าlว้ว่าห้องlหนมันอย่ทางlหน n่ านมา
ทางนี nมlด้ยินเสียงน าlหล1อก _ _ _ กน กว่าเรื อรั ว เลยlอuมองด พอดี
เหนกuตัวเu้อเริ มกาลังอาuน า n้ การลองชมดนิ ดซีครั u uลุก¡1เสือu่ าดี
พิลก ดlล้ว¡1เต้นชอuกล ลองซีครั u ช่องนี เหนuนัดเหมือนดหนัง¡ส่lว่ น
สามมิติ¨
n้uังคัuการสั นศีรLะ
“เสี ย1ะยุ¡ห้nมเสียคนlล้วlหมล่ะ อ้า เชิQกลัuluห้องเuอะครั u อย่าอย่
luวนี เลย ทหารมาเหนเI้าอาเสี ยก1ะเสียหาย ทีหลังIอเสียทีเuอะครั u อา
เสี ยเu นนายทหารn้¡หQ่lล้วlม่ควรทาอย่างนี lล้วกu้านายทหารหQิงlกร้
ว่าอาเสี ยlอuมองดlกอาuน า lกคงÏกรธตาย¨
เสี ยหงวนทาหน้ าคร งยิ มคร งlหยชอuกล
“n้การกาลัง1ะlulหนครั u uงn่านมาทางนี ¨
“nมตั ง¡1มาที นี ครั u เพราะร้สกสังหรu¡1ว่ าคง1ะมีทหารมาlอuดนายเรื อ
หQิงอาuน า¨
อาเสี ยlม่พดอะlรอีก เIาพาตัวเดินlu1ากที นั นด้วยความอัuอายIายหน้า
น กเกลียดชังตัวเองที lม่ควรlอuดu ามอง น.ท. หยดn้uังคัuการเรื อลานี
คง1ะน กดuกดหมิ นเIา
พอร่างIองกิมหงวนเลี ยวลัulu n้uังคัuการ ร.ล. หนุ มานกยิ มน้อยยิ ม¡หQ่
lล้วuอดหมวกlกuทรงหม้อตาลออกมาหนี uรั กlร้lว้ ก้มลงมองดตามรเลก
_ รหน ง ซ งเIากระทาluด้วยอารมuเuลี ยว หวังuลุก¡1เสือu่ า¡ห้คร กครื น
เพียงชั วIuะ
น.ท. ¡1เต้นเu นตีกลอง เมื อlลเหนวันทนี ยกัuuุunากาลังอาuน าร่วมห้อง
กัน lละสนทนากันหั วเราะต่อกระซิกกันอย่างสนุ กสนาน ทั งสองสาวนุ่งลม
ห่ม¡้ าเnย¡ห้เหนส่วนสัดอันงดงาม ซ งทา¡ห้ท่านn้uังคัuการตื นตะลง lล้วก
เศร้า¡1ที nรรยาค่ชี วิตIองเIาlม่มีเช¡อันน่าพิสมัยเช่นนี หล่อนมีน าหนักuง
d| กิÏลกรั ม มีlต่ส่วนพลุ้ยlละส่วนยานคล้ายnีเสื อสมุทร
ยิ งมอง n้uังคัuการเรื อกยิงกระสันตuั นu่ วน¡1uงกัuพมพาออกมาอย่าง
ลืมตัว
“¡ห้ดิ นตายเuอะวะ ยังงี เu นเมียน้อยอัวละก ยายnีเสื อสมุทรมารศรี คงเต้น
u้านพังluเลย¨
มีเสียง¡ครคนหน งพดI นI้าง _
“เอาซีครั un้การ nมเu นสื อ¡ห้¨
น.ท. หยดสะดุ้งเuือกสุดตัว n้พดคือ 1.ท. เ0ื อยนักu ามองชั นเยี ยมIองกอง
ทัพเรื อ n้uังคัuการยกมือเท้าสะเอวมองดลกน้องIองเIาอย่างเดือดดาล
“lกIัดคาสั ง0ัน 0ั นสั งlล้วlม่¡ช่หรื อว่า lม่¡ห้ทหารคน¡ดเI้ามาหลังห้องน า
นายเรื อหQิง¨
1.ท. เ0ื อยยกมือวันทยาหัตu lล้วส่งเอกสารชิ นหน ง¡ห้
“มีวิทยุมาuงn้การครั u ต้นเรื อ¡ช้ ¡ห้nมนาI้อความ1ากวิทยุมา¡ห้¨
น.ท. หยดรั uเอกสารชิ นนั นมาuือlว้
“lล้วทาlมlกร้ว่า0ันอย่ที นี ¨
1.ท. เ0ื อยอมยิ ม
“nมluตามn้การที ห้องท่ านอา1ารยครั u n้ การกิมหงวนท่ านuอกว่าn้การ
กาลังดu ามองอย่หลังห้องน านี ¨
น.ท. หยดทาคอย่น lละเพื อรั กLาเหลียม1งรี ulก้ตัว
“lม่lด้ดÏว้ย 0ันมาคอยดัก1ัuพวกlกต่างหาก เห นlหมล่ะ พวกlกเ1าะรlว้
เตมหมด เ1าะเu นชื อเรื อ ¨หนุ มาน¨ เสียด้วย สาคัQนัก รวมทั งหมดตั ง
เกือuร้อยร 0ันทดลองมองดนิ ดเดียวเท่านั น lม่มีอะlรหรอก มีlต่ห้องน า
ว่างเuล่า¨
1.ท. เ0ื อยยิ มlu้ น
“เสียงน ากอกกาลังlหลนี ครั u lน่ ...เสียงนายเรื อหQิงหั วเราะ¨ พด1uเIาก
ยกมือlหว้n้uังคัuการIองเIา ¨Iอnมดนิ ดนะครั u¨
“อยากติดตะรางเรอะ¨
“ครั u ติดกติด เมื อกี นี nมlอuดทีหน งlล้ว อุย เหลือเกินละครั u ดlล้ว
nมกลัuเu นหนุ่มI นอีกหลายuี ¨ lล้วเIากยกมือlหว้ น.ท. หยดอีก ¨กรุuา
¡ห้ nมดนะครั u¨
n้uังคัuการหั วเราะคิก
“lต่งเครื องluuเสือกยกมือlหว้เดี ยวuีuเuรี ยงเI้า¡ห้เท่านั นเอง อ้า - อยาก
ดกด 0ัน¡ห้lกด c นาที พอครuกาหนดluรายงานตัวเองที สะพานเดินเรื อ
เกิน c นาที0ัน1ะIังlก lล้วห้ามเล่า¡ห้¡คร¡ัง นอก1ากนี u้าตาlกเu นกุ้ง
ยิง lก1ะIอทุเลาu่ วยlม่lด้¨
1.ท. เ0ื อยชิดเท้าตรง วั นทยาหัตuเu ะ
“Iอuคุuครั u nมlด้ดlล้วuงติดตะรางnมกlม่ว่า n้ การกทราulล้วนี ครั uว่า
nมชอuดu ามอง อย่u้านnมดเมียnมอาuน าทุกวัน uางทีกดlม่ยาย nมด
luuศิลuนะครั u ดด้วย1ิต¡1ทีรั กศิลu1ริ ง _¨
n้uังคัuการอดหัวเราะlม่lด้ เIาพาตัวเดินlu1ากที นั นทั นที uล่อย¡ห้ 1.ท.
เ0ื อยชมu ามองอย่างคร กครื น หลัง1ากนั นสักคร่ลกนาวีlห่ง ร.ล. หนุ มาน
กลุ่มหน งกuุกเI้ามาทางหลังห้องน าlม่ต ากว่า cc คน ซ งทุกคนlด้ตั ง
uuิ ธานlว้lล้วว่า เIายอมติดตะราง lต่Iอ¡ห้lด้ดนายทหารหQิงlต่งชุดวัน
เกิดอาuน า เพราะมันเu นอาหารตาที หาดlด้ยาก¡นทะเล
ร.ล. หนุ มานเดินทางมาuงเกาะช้าง¡นเวลา cc.«c น. lละ1อดทอดสมออย่
ห่าง1ากเกาะราว ccc เมตร n้uังคัuการสั ง¡ห้ดัul¡¡้ าหมด เว้นlต่l¡ที
ห้องเครื องยนต lละห้องทีอย่ลกตากว่าระดัuน า ที สั ง¡ห้ดัul¡กเพราะเกรง
ว่า1ะuกเรื อดาน าuรมาu Ï1มตีนันเอง พวกทหารเรื อ1งอย่กันมืด _ น.ท.
หยดlด้วางยามค่lว้หน้าห้องพักนายทหารหQิงทั ง « คนตลอดคืน lละสั ง
นายทหารหQิง¡ห้ ¡ส่กลอนuระต¡ห้lน่นหนา u้ามีอะlรเกิดI น¡ห้Ïทรศัพท
เรี ยกเIา
อย่างlรกดี uงlม้ ร.ล. หนุ มาน1อดทอดสมอ กลุ่มควันสีดากพวยพลุ่งออก
1ากuล่องIองมันตลอดเวลา เรื อมีสตีมพอที1ะเดินเครื องออกเรื อlด้ทุกIuะ
การ1อดเรื อเงียu _ ¡นทะเล¡กล้1ะสุดเIตน่านน าIองเราเช่นนี ต้นเรื อlด้1ัด
ยามเพิ มI นอีกเu น m เท่า ร.ล. หนุ มานงดการติดต่อทางวิทยุชั วคราว เพราะ
กลัวว่าI้ าศก1ะ1ัuตาlหน่งเรื อlด้ u้าหากว่าเรื อดาน าuรมาu Iอง
คอมมิวนิ สตÏnล่I นมาพuเI้าlละÏ1มตีด้วยตอรuิ Ïด ร.ล. หนุ มานก1ะต้อง
1มลงทันทีÏดยlม่ทันlด้ต่อส้ เพราะเรื อที1อดอย่นั นย่อมเu นเu้ านิ ง ตกเu น
n่ ายเสียเuรี ยuด้วยuระการทั งuวง
ตลอดคืนวันนั นเหตุการuuกติ พนักงานเรด้าuนnิวน าlละ¡ต้น าต้องทางาน
อย่ตลอดเวลาเพื อค้นหาเรื อI้าศก มีเรื อuนnิวน าuกเรด้า1ัulด้หลายลา lต่
เu นเรื อหาuลาทั งสิ น
¡นตอนเช้าวันรุ่งI น n้uังคัuการlด้รั uรายงาน1ากนายยามว่า¡นเวลา cc.cc
น. เศL อาเสี ยกิมหงวนกัuนิ กรlด้เมาสุราอาละวาด1นuงIีดสุด พยายาม1ะ
พังuระตห้องนอนนายทหารหQิงทั ง « คนด้วยIวานดัuเพลิง lต่ทหารยาม
สองคนช่วยกันIัดIวางlด้ÏดยI่ว่า u้าห้ามlม่เชื อ1ะ¡้ องn้uังคัuการ¡ห้
รายงานluทางกองuัQชาการทหารสงสุด lละตอน c|.mc น. มีทหารเรื อก
ลุ่มหน งรวม o คน lต่งเu นอ้ายÏม่งดามาทางหน้าห้องนายทหารหQิง ทหาร
ยามlด้¡ช้uื นI่ พวกอ้ายÏม่ง1งล่าuอยlu
ตอนสายวันนั นเอง ร.ล. หนุ มานกuอนสมอเตรี ยมเดินทางสารว1ทะเลตอน
นั นตามความuระสงคIอง ดร. ดิเรก Iuะที สมอเหลกตัวมหมาuกหะเuตI น
มายังlม่ทันเI้าที เรี ยuร้อย ยามuนยอดเสากร้องตะÏกนI นดัง _
“เรื อดาน าI้าศกลาหน งÏnล่ออกมาทางซ้ายเกาะช้าง¨
lล้วกมีเสียงตะÏกนทวนรายงานIองยาม
“เรื อดาน าI้าศกลาหน งÏnล่ออกมาทางซ้ายเกาะช้าง...ทราulล้ว¨
¡นนาทีเดียวกันนั นเอง n้uังคัuการกlด้รั uรายงาน1ากต้นเรื อ น.ท. หยดยืน
อย่uนสะพานเดินเรื อเพราะกาลังเตรี ยมออกเรื ออย่lล้ว เIายกกล้องส่อง
ทางlกล มองluทางท้ายเกาะช้าง ท่านn้uังคัuการlลเหนส่วนuนIอง
สะพานเดินเรื อเรื อดาน าuรมาu ลานั นสงI นมา1ากระดัuน าราว m เมตร
lละกาลัง1มหายlu¡นทะเลทีละน้อย lสดงว่าเรื อดาน ากาลังดาอย่างรี uร้อน
ซ งอย่างlรเสียมันกคงlลเหน ร.ล. หนุ มาน เพราะเรื อดาน าuรมาu IองI้าศก
อย่ห่าง1าก ร.ล. หนุ มานlม่เกินสองlมล
n้uังคัuการออกคาสั งทันที เu นคาสั งติดต่อกัน ทา¡ห้ทหารเรื อวิงพล่านทั ง
ลาเรื อเมื อเสียงlตรสัQQาuดังI น คาสั งlรกคือuระ1าสuานี รu lละต่อมา
คือสั ง¡ห้uื น¡หQ่เตรี ยมยิงเรื อดาน า ต่อมาเu นสัQQาuสั งต้นกลเดิน
เครื อง1ักรlอน า
ร.ล. หนุ มานเคลื อนออก1ากที ติดตามเรื อดาน าuรมาu ทันที ¡นเวลาเดียวกัน
นี เองคuะพรรคสี สหาย เ1้าคุuuั11น ก ' lละเ1้าlห้ว กัuนายเรื อ « คนlด้
พากันI นมาuนสะพานเดินเรื ออย่างรี uร้อน lละยืนเuียดเสียด1ัuกลุ่มกัน
มองดn้uังคัuการอย่างชื นชม น.ท. หยดสั งงานอย่างคล่องlคล่ว ก่อนที เรื อ
ดาน าuรมาu 1ะดาหายลงlu¡นทะเลหมดทุกส่วน n้ uังคัuการกสั งยิงด้วยuื น
หัวเรื อทั งสองกระuอกÏดยlม่ต้องมีการยิงสอuระยะ
เมื อเสียงuื น¡หQ่ดังI น เรื อตรี หQิงทั งสี คนกร้องหวีดว้ ายluตามกัน ทา¡ห้n้
uังคัuการอดหัวเราะlม่lด้ Ïดยเ0พาะ 1.ท. เ0ื อยซ งทาหน้าที uือพังงาเรื อuง
กัuหัวเราะคิก
กระสุนuื น¡หQ่ ทั งสองนัดตกคร่อมเu้ า¡นระยะ¡กล้ชิด มองlลเหนน าทะเล
พุ่ง0ดI นสง น.ท. หยดพดกัuต้นuื นทางเครื องIยายเสียง ซงมีลาÏพงติดอย่
ตามห้องต่าง _ ทั งลาเรื อ เIาสั งlก้มุมยิงอีกเลกน้อยlล้วกสั งยิงอีก
ท้องทะเลดังสะเทือนเลื อนลั นด้วยเสียงuื น¡หQ่ กระสุน m นิ วทั ง | นัด
ตกลง¡นที ที เรื อดาน าเพิงดาลงlu n้uังคัuการสั งหยุดยิง lละสั งเตรี ยม
ระเuิดน าลก ¡นที สุดเIากเดินเI้ามาuือพังงาเรื อด้วยตนเอง Iuะนี ร.ล.
หนุ มานเดินเครื องเตมที lล้ว
น.ต. สุnาพ µทธิlกร ร.น. ซ งเu นต้นเรื อลานี lด้วิ งเI้ามา¡นสะพานเดินเรื อ
lล้วuราดเI้ามาหาn้uังคัuการ เIาเชิดหน้าตรง ยกมือวันทยาหัตuอย่างlIง
lรง
“nมสั ง¡ห้หัวหน้าห้องสัQQาuส่งวิทยุติดต่อกัunงuินที 1ันทuุรี lล้วครั u
เครื องuินuระ1ัQuานIองเราหน งหม่กาลัง1ะออกเดินทางมานี lล้ว Iuะนี
พนักงานวิทยุกาลังติดต่อกัun้uังคัuหม่เรื อuราuเรื อดาน า uระเดี ยวคงมีคา
สั งมา¨
น.ท. หยดวันยาหัตuรั uความเคารพ lล้วหันมายิ มกัuคuะพรรคสีสหาย ซง
ยืนรวมกลุ่มกันอย่กัuนายทหารหQิง พร้อมด้วยเ1้าคุuuั11น ก ' กัuเ1้า
lห้ว
“เรากาลังติดตามล่ามันครั u อีกสักคร่กตามทัน lละเรา1ะÏ1มตีมันด้วย
ระเuิดน าลกทันที อา1ารยluอย่ที ห้องสัQQาulม่ดีหรื อครั u u้าเรด้า¡ต้น า
หรื อเครื องluÏดรÏ¡นิ คIัดI้อง อา1ารย1ะlด้ช่วยlก้lI¨
ดร. ดิเรกพยักหน้าเหนพ้องด้วย
“ออlร้ nม1ะลงluที ห้องสัQQาuเดียวนี ¨
ร.ล. หนุ มานติดตามเรื อดาน าuรมาu Iองคอมมิวนิ สตอย่างlม่ลดละ ทหาร
เรื อทุกคนตื นเต้นluตามกัน n้ uังคัuหม่เรื อuราuเรื อดาน าI้ าศก คือ พล
ร.ต. วิชาQ ชัยuระสิทธิ

lด้วิทยุมาlล้ว สั งn้ uังคัuการ ร.ล. หนุ มาน¡ห้

พยายามทาลายเรื อดาน าI้ าศก¡ห้1งlด้
¡นที สุด ร.ล. หนุ มานกlล่นอย่เหนื อเรื อดาน าuรมาu IนาดยักLลานั น ซ ง
ทราulด้1ากเรด้าlละเครื อง¡ังเสียงเรื อดาน า n้uังคัuการสั งยิงระเuิดน าลก
ทันที ลกระเuิดน าลกซ งมีรuลักLuะกลมเหมือนuังน ามัน ลอยละลิ วI นlu
¡นอากาศทั งสองI้างกราuเรื อ lล้วตกลงlu¡นทะเล1มหายlu¡นน า สักคร่ก
ระเuิดเสียงสนันหวั นlหว น าทะเลพุ่งI นสงเu นลาตาล
เรื อดาน าuรมาu เuลี ยนทิศทางเลี ยวIวาเu นวงกว้าง lล่นย้อนกลัuluทาง
เกาะช้าง ดร. ดิเรกควuคุมเครื องเรด้า¡ต้น าlละเครื อง¡ังเสียงเรื อดาน าด้วย
ตนเอง หั วหน้าห้องสัQQาulละ1่าอีกสามสี คนlด้ร่วมมือกัuนายlพทย
หนุ่มเu นอย่างดี
เสียงทุ่นระเuิดน าลกยังคงดังกกก้อง lต่ลกระเuิดlด้ระเuิดสงหรื อตา1าก
เu้ าหมายมากเกินlu เรื อดาน าuรมาu IองI้าศก1งยังlม่เu นอันตราย lละ
พยายามหนี ต่อlu1นกระทั งเI้ามา¡กล้เกาะช้าง
เครื องluÏดรÏ¡นิ คuระ1าห้องสัQQาu ซ ง ดร. ดิเรกยืนคุมอย่หยุดทางาน
lล้ว ร.ต. พ1น เuQ1มาnรu พนักงานคุมเครื องหันมามองดนายlพทย
หนุ่มlล้วกล่าวว่ า
“มันหยุดเครื องlล้วครั uอา1ารย¨
ดร. ดิเรกพยักหน้า
“ออlร มันหยุดเครื องlน่ _ lต่เรด้า¡ต้น าIองเรายัง1ัuมันlม่lด้¨ พด1u
ดร. ดิเรกกพดÏทรศัพทติดต่อกัun้uังคัuการ uอกตาlหน่งlละความเรวIอง
เรื อดาน าuรมาu ซ งกาลังlล่นช้า _ uระมาu d นอต ทาท่าเหมือนกัu1ะ
เI้าชนเกาะช้ าง
น.ท. หยดสั งÏ1มตีด้วยทุ่นระเuิดน าลกเรื อยlu Iuะนั นยามuนยอดเสาlด้
ร้องตะÏกนI นด้วยเสียงอันดัง
“พuเครื องuินIองเรา m เครื องทางซ้ าย¨
เอ¡. d« lอพ่นuระ1ัQuานIองnงuิน1ันทuุรี รวม m เครื องlด้uินเกาะกัน
มา¡นระยะตามาก เสียงเครื องยนตlอพ่นดังกกก้อง1นlสuหIuะทีuินn่าน
ร.ล. หนุ มานlu นักuินพดวิทยุติดต่อกัu ร.ล. หนุ มานlด้lล้ว เครื องuิน
uระ1ัQuานทั ง m เครื อง0วัดเ0วียนluมาเตรี ยมทาลายเรื อดาน าด้วยuื น
1รวด lละลกระเuิดIนาดเลกที ติดอย่¡ต้uี กI้างละสองลก lต่นักuิน1ะÏ1มตี
กต่อเมื อlด้เหนเu้ าหมาย คือเรื อดาน าลานั น
¡นที สุดเรด้าก1ัuเรื อดาน าuรมาu lม่lด้ nาพที เu นเส้นlละเu น1ุด¡น1อเรด้า
หายluเ0ย _ ดร. ดิเรกuราดเI้าluที พนักงานเรด้าซ งมียศเu นเรื อตรี ทันที
“ว่ าlง คุuวีระ เครื องเรด้าIัดI้องหรื ออย่างlร¨
นายทหารหนุ่มมีสีหน้าเคร่งเครี ยดnิดuกติ
“มิlด้ครั uอา1ารย lม่มีอะlรชารุดเลยครั u¨
“lล้วทาlม1ัulม่ติด¨
ร.ต. วีระตอu หาย¡1หนัก _
“นี lหละครั u nมงงluหมดlล้ว คราวก่อนที พuมันกเu นอย่างนี ตามที nม
เคยเล่ารายละเอียด¡ห้อา1ารย¡ัง¨
ดร. ดิเรกเริ มสารว1เครื องเรด้า¡ต้น าอันเu นuระดิL_กรรมIองเIา lต่lม่
uราก_ว่ามีอะlรชารุดเสียหาย นายlพทยหนุ่มluลก¡1เหลือที 1ะกล่าว
“nมงงluหมดlล้ว เครื องมือIองnมยังดีอย่ lต่เรื อดาน าอา11ะมีอะlรuาง
อย่างuังคัuเรด้าIองเรา¡ห้1ั uมันlม่lด้ มันเหมือนกัuเรื อดาน าuี ศา1 nม1ะ
luuร กLากัun้uังคัuการเดี ยวนี ¨
ดร. ดิเรกออกlu1ากห้องสัQQาuอย่างร้อนรน รี uI นluพu น.ท. หยดuน
สะพานเดินเรื อ
ร.ล. หนุ มานlด้รั uคาสั ง¡ห้1อดทอดสมอหน้าเกาะช้างตามความเหนIอง ดร.
ดิเรก lต่ทหารเรื อทุกคนยังuระ1าสuานี รu uื น¡หQ่หัวlละท้ายเรื อlละ
uตอ. อีกหลายกระuอกเตรี ยมพร้อมด้วย เ1้าคุuuั11น ก ' lละเ1้าlห้วlด้
อย่กันพร้อมหน้าnาย¡นหอuังคัuการ น.ท. หยดมีสีหน้าlม่สuายนัก เกรง
ว่าการที เIาuล่อย¡ห้เรื อดาน าuรมาu หนี เลดลอดlulด้นั น เIาอา11ะมีความ
nิดหรื ออย่างน้อยกuกตาหนิ
“nมกลุ้ม¡1เสียlล้วครั uอา1ารย nมlม่เI้า¡1เลยทีเรด้า¡ต้น าIองอา1ารย1ัu
มันlม่lด้ตลอด¨
ดร. ดิเรกยิ มอย่าง¡1เยน
“ดอนท วอรี กัuตัน คน0ลาดอย่างnม1ะคิดอะlรlม่ออกกชั วIuะหน ง
เท่านั น uัดนี nมเI้า¡1กลยุทธIองI้าศกดีlล้ว nมกล้ายืนยันว่า เรื อดาน า
uรมาu IองI้าศกlม่lด้หนี lulหน มันนอนกuดานนิ งเ0ยอย่luวนี เอง¨
n้uังคัuการ ร.ล. หนุ มานอ้าuากหวอเหมือนหนุ มาน
“lล้วทาlมเรด้า¡ต้น าIองเรา1ัuมันlม่lด้ล่ะครั u¨
นายlพทยหนุ่มเม้มuากlน่น
“nมเI้า¡1เอาเอง lละเu นความเI้า¡1ที เกิดI น1ากหลักวิชาเรด้า ¡ังนะครั u
n้การ ตามuกติuงเรื อดาน า1ะดัuเครื องนอนกuดานอย่ก้นทะเลหรื อ1ะ
เคลื อนที luทางlหน¡นรั ศมีIองเรด้า เรด้าIองเรากต้อง1ัuมันlด้ lต่ทีมัน
หายlu1าก1อเรด้ากหมายความว่า¡ต้เกาะช้างนี 1ะต้องมีอุÏมงค¡หQ่lละลก
พอที เรื อดาน าuรมาu 1ะเI้าluหลuซ่อนlด้อย่างสuาย เมื อมันเI้าluซ่อน¡ต้
เกาะ เรด้าก1ัuมันlม่lด้ nมมั น¡1เหลือเกินว่ารuการu1ะต้องเu นluเช่นนี ¨
น.ท. หยดIมวดคิ วเI้าหากัน เIาร้สกเหนพ้องด้วยตามเหตุnลIอง ดร. ดิเรก
“Ïอ อา11ะเu นเช่นนี 1ริ ง _ ครั uอา1ารย lต่ว่าอุÏมงคยักL¡ต้เกาะนี 1ะ
เกิดI นlด้กด้วยการกระทาIองพวกคอมมิวนิ สต lม่¡ช่เกิดI นตามธรรมชาติ¨
“ออlร้ การระเuิดอุÏมงค¡ต้น า¡นสมัยนี เu นเรื องเลกเหลือเกิน เ1้าหน้าที n่ าย
เทคนิ คอา11ะเดินทางมาÏดยเรื อดาน ากlด้ n้การกทราuดีlล้วว่า เรื อดาน าที
¡ช้พลังงานuรมาu 1ะดาอย่¡นน าlด้เu นเวลาตั งเดือน nมlด้พิ1ารuาอย่าง
รอuคอulล้ว เรด้า1ัulม่lด้กเพราะมันlล่นเI้าlu1อดหลuซ่อนตัวอย่¡ต้
เกาะnาย¡นอุÏมงคยักL ซ งอุÏมงคนี อา11ะเ1าะทะลุเกาะกlด้¨
น.ท. หยดมีสีหน้ าชุ่มชื นI น
“lล้วอา1ารย1ะ1ัดการอย่างlรต่อluล่ะครั u¨
ดร. ดิเรกนิ งคิดสักคร่
“nมกัuเพื อน _ 1ะลงสารว1พื นที ¡ต้เกาะช้างเดียวนี u้าพuเรื อดาน าuรมาu
1อดกuดานอย่¡นอุÏมงค¡ต้เกาะกlม่มีuัQหาอะlร nม1ะ¡ช้ระเuิดเวลาIอง
nมทาลายมันเสีย¨
ท่านn้uังคัuการยิ มออกมาlด้
“ดีทีเดียวครั u nม1ะสั ง¡ห้ทหารเตรี ยมเครื องมนุ Lยกulว้¡ห้เดียวนี ¨
“ครั u Iอuคุuมาก¨ lล้ว ดร. ดิเรกกเดินเI้าluหาพรรคพวกIองเIา กัu
มนุ Lยกuสาวทั ง « คน ¨เตรี ยมลงทะเลlด้พวกเรา¨
ระริ นยิ ม¡ห้นายlพทยหนุ่ม
“พวกหน ต้องลงด้วยlหมคะ¨
“ออlร้ ต้องลงด้วยซีครั u nมสีคนlละพวกคุuอีกสีคน เรา1ะสารว1รั งเรื อดา
น าIองI้าศก¡ต้เกาะช้างนี พวกคุulม่ต้องทาอะlรนอก1ากติดตามlu เพื อ¡ห้
กาลัง¡1พวกเราเท่านั น u้าพuเรื อดาน าuรมาu IองI้าศกซ่อนอย่¡ต้เกาะ nม
1ะเu นn้วางระเuิดเอง¨
เ1้าคุuuั11น ก ' พดเสริ มI น
“พ่ออยากลงทะเลกัuพวกlกด้วย¨
ดร. ดิเรกสั นศีรLะ
“คุuพ่อlก่lล้ว อย่าลงluเลยครั u ดีlม่ดี1มน าตายเuล่า _ อย่luอีกสักuี
สองuี ค่อยตายเuอะครั u¨
น.ท. หยดเดินเI้ามาlล้วกล่าวกัuทุกคน
“ลงluI้างล่างเuอะครั uพวกเรา nมร้สกตื นเต้นเสียlล้ว u้าเราทาลายเรื อดา
น าuรมาu ลานี lด้ nมคงlด้เu นนาวาเอกlน่ _ เหตุnลIองอา1ารยเu น
เหตุnลที น่ า¡ังมากเชียวครั u¨
¡นคร งชั วÏมงนั นเอง พล, นิ กร, กิมหงวน ดร. ดิเรก lละนายทหารหQิงlห่ง
ราชนาวี ทั ง « คนกอย่¡นเครื องluuมนุ Lยกuอย่างครuครั น ทุ กคนยืนรวม
กลุ่มกันอย่ทางกราuIวา n้ uังคัuการกัuทหารเรื อห้ าหกคนยืนอย่ด้วย ส่ วน
ทหารuระ1าเรื อต่างuระ1าสuานี รuเตรี ยมu_ิuัติหน้าทีตลอดเวลา มนุ Lยกu
สาวทั ง « นางเตมluด้วยความน่ารั กน่าเอนดยิง ต่างuือ0มวกเu นอาวุธค่มือ
ดร. ดิเรกสะพายย่าม¡uหน ง ¡นย่ามนั นคือระเuิดเวลาอันเu นuระดิL_กรรม
IองเIา อานา1ระเuิดIองมันนั นเท่ากัuดินระเuิด ที .เอน.ที. c ตัน นาย
lพทยหนุ่มlด้ตรว1ดท่อออกซิเ1นIองมนุ LยกuหQิงชายทีละคนอย่าง
ละเอียดuี u้วน ต่อ1ากนั นกมีการn กซ้อมการ¡ห้สัQQาu¡ต้น าÏดย¡ช้มือทั ง
สองI้าง 1นกระทั งทุกคนเI้า¡1ดี
ก่อน1ะลงทะเล ดร. ดิเรกlด้กล่าวว่า
“อย่าลืมว่า u้าเราlด้พuเรื อดาน าuรมาu Iองคิมมิวนิ สตหลuซ่อนอย่¡น
อุÏมงค¡ต้เกาะ1ริ ง _ lล้ว เราอา11ะต้องuะทะกัuมนุ LยกuIองI้าศกกlด้
เพราะเรด้าIองมัน1ะเหนการเคลื อนlหวIองพวกเรา n้ uังคัuการเรื อดาน า
1ะส่งมนุ Lยกuออกมา1ากเรื อเพื อต่อส้IัดIวางเรากlด้ 0ะนั นu้าเราพu
I้าศก¡ต้ทะเล เราต้องพยายาม1่ามัน¡ห้lด้¨
กuสาวทั ง « ตัวหน้า1อยluตามกัน นิ กรยิ มlห้ง _ พดI นเuา _ ว่ า
“เอ...กันชักuวดท้องเสียlล้วละÏว้ย ¡ห้อ้ายlห้วลงทางานlทนกันlด้lหม¨
เ1้าlห้วเยนวาuluหมดทั งตัว
“รั uuระทาน nมลงทะเลlม่lด้หรอกครั u nมเu นÏรคกลัวน า¨
ดร. ดิเรกมองดนาย1อมทะเล้นอย่างIuIัน
“อย่าlกล้งทาเu นคนIี Iลาดหน่อยเลยวะ พวกเราร้ดีว่ าlกเu นคนกล้าหาQ
ที สุด อ้า...¡ครมีI้อสงสัยอะlรกuามมา¨
อาเสี ยพดตัดuท
“lม่มีอะlรสงสัย ลงทะเลเuอะหมอ กันอยากส้กัuมนุ LยกuIองI้าศกเตม
ทนlล้ว u้าเu นn้หQิงกัน1ะuล า¡ห้อย่เลย¨
ดร. ดิเรกหัวเราะ
“ออlร้ ทุกคนลาn้การเสียก่อนlล้วลงทะเลlด้¨
นิ กรกลืนน าลายเอื อก
“lหงต้องลาด้วยล่ะ อย่างช้าอีกหน งชั วÏมงเราก1ะกลัuI นมาuนเรื อลานี ¨
ดร. ดิเรกอมยิ ม
“lม่lน่ เราอา11ะlม่lด้กลัuมากlด้¨
“ว้ า¨ นิ กรคราง ¨พดเu นลางยังงี อีกlล้ว ที uกมันต้องพด¡ห้กาลัง¡1กันซี
Ïว้ย¨
นายlพทยหนุ่มอดหัวเราะlม่lด้
“ยังงั นร้องเพลงuลุก¡1ดีlหม¨
นิ กรยิ มlu้ น
“เออ เI้าที ว่ะ¨ lล้วเIากหั นมาทางมนุ Lยกuสาวทั ง « คน ¨ร้องเพลง
หม่กันหน่อยนะครั u เอาเพลงมารชสยามมานุ สติ¨
l0lลยิ ม¡ห้เIา
“ตกลงค่ะ คุuI นต้นซีคะ¨
นิ กรยืดหน้าอกI นlล้วกระlอมเสียงลั น ทาหน้าที เu นต้นเสียงทันที มนุ Lย
กuทั ง d คนต่างร้องเพลงสยามมานุ สติพร้อม _ กันดังกังวานluทั ว ร.ล.
หนุ มาน
หากสยามยังอย่ยั ง ยืนยง
เรากเหมือนอย่คง ชีพด้วย
หากสยามพินาศลง lทยอย่ lด้µา
เรากเหมือนมอดม้วย หมดสิ นสกุลlทย
¡ครราน¡ครรุกด้าว lดนlทย
lทยรu1นสุด¡1 Iาดดิ น
เสียเนื อเลือดหลั งlหล ยอมสละ สิ นlล
เสียชีพlu่ เสียสิ น ชื อก้องเกียรติงาม
lล้วนิ กรกÏห่ลั น
“Ïห่ ...uี Ïห่ _ _ _ _...Ïu...”
“uิ ว¨ ทุ กคนร้องI นพร้อมกัน
เมื อÏห่ครuสามครั ง สีสหายกพานายทหารหQิงทั ง « คนเI้าluลาn้
uังคัuการ น.ท. หยดมีอารมuคร กครื นnิดuกติ lกล้งuามนิ กรว่า
“พวกคุuกาลัง1ะลงทะเลหรื อ1ะพานาคเI้าÏuสuครั u คุuÏห่lด้เพราะมากที
เดียว¨
นิ กรยิ มอาย _
“อาศัยที nมเu นคนทะล งหน่อยครั u เลยÏห่lด้ดี ว้า ลาละครั un้การ lล้ว
nม1ะ1ัuเงือกสาว _ มาnากn้การสักตัวนะครั u¨
น.ท. หยดมองดสี สหายกัuนายทหารหQิงทั งสี คนอย่างห่วง¡ย
“nมIออวยพร¡ห้ทุกคนuระสuÏชคlละuลอดnัยนะครั u¨
กิมหงวนชิดเท้าตรง ก้มศีรLะคานัuรั uพร
“Iอuคุuครั u¨ lล้วเIากเIยิuตัวเI้าluชิดn้uังคัuการ กระซิuกระซาuกัu
น.ท. หยดว่า ¨n้การครั u กุ้งยิงI นทีนัยนตาI้างIวาเมดเu้อเริ มเชียว¨
“nมร้lล้ว เมื อเยนวานnมดนายทหารหQิงlก้n้าอาuน า พอตื นนอนกุ้งยิง
I นตาเลย¨
ต่อ1ากนั นมนุ Lยกuทั ง d คนกuือ0มวกค่มือพากันเดินluที uันlดกราuIวา
ลงทะเลluทีละคน ซ ง ดร. ดิเรกlด้ทาหน้าที เu นหัวหน้ามนุ Lยกuหน่วยนี
เพราะมีออกซิเ1นหาย¡1 มนุ Lยกu1งดาน าว่ายlu¡ต้ทะเลลกอย่างสuายÏดย
lม่1าเu นต้องÏnล่I นมาuนnิวน า ทีlรกกว่ายรวมกลุ่มกันlu พอ¡กล้1ะuง
เกาะกว่าย1ัuค่กันเu นค่ _ พลกัuuุunา, นิ กรกัul0lล,
กิมหงวนกัuวันทนี ย lละ ดร. ดิเรกกัuระริ น มีการuระคองกันu้าง1ัuมือuือ
lIนกันu้าง ซ ง1นสาว _ กlสดงท่าทีสดชื นเu นสุI¡1lม่น้อย uงพดอะlร
กันlม่lด้ lต่กlสดงกิริ ยาuุ้ย¡u้ต่อกันlด้
เวลาn่านพ้นluuระมาuชั วÏมงเศL ออกซิเ1นยัง¡ช้lด้อีก¡นราว cc นาที
มนุ Lยกuทั ง d คนช่วยกันค้นหาอุÏมงค¡ต้น า¡ต้เกาะช้างตามความคาดคะเน
Iอง ดร. ดิเรก
¡นที สุด ทุ กคนกlด้พuอุÏมงค¡หQ่นั น มันเu นอุÏมงคIนาดมหมา เกิดI น
1ากการกระทาIองมนุ Lยอย่างlม่มีuัQหา uากอุÏมงคมีรuลักLuะคร ง
วงกลมคล้ายสuานี รul¡กรุงเทพ ' lต่คง1ะมีส่วนยาวมาก คือยาวกว่า
ความยาวIองเรื อดาน าuรมาu อย่างน้อยหน งเท่ า
ทุกคนตื นเต้นluตามกัน ต่างหยุดยืนรวมกลุ่มที uากu าหรื ออุÏมงค¡หQ่นั น
ดร. ดิเรก¡ห้สัQQาuกัuพล uอก¡ห้พลพาเสี ยหงวนuุกเI้าluก่อนlละ¡ห้
ระมัดระวังตัว
หน่ วยมนุ Lยกuค่อย _ n่ านอุÏมงคยักLเI้าluÏดยมีพลกัuเสี ยหงวนนาหน้า
uัดมานิ กรlละ ดร. ดิเรก มนุ LยกuหQิงทั งสี คนทาหน้าที เu นกองระวังหลัง
นิ กรuือ0มวกราu้ อเหมือนพวกหัวÏต¡นงานuวชนาค นายทหารหQิงต่าง
IuIันluตามกัน
ลกเI้าlu¡นอุÏมงคราว |c เมตร ทุกคนกมองlลเหนส่วนท้ายIองเรื อดาน า
uรมาu IนาดยักLIองI้าศก1อดกuดานนิ งเ0ยอย่างสงuเงียu lลเหน¡u
1ักรlละหางเสือIองมันอย่างuนัด ดร. ดิเรกuี ติยินดีเหลือที 1ะกล่าว เIา
uอกพรรคพวกด้วยสัQQาuมือ¡ห้รี uว่ ายน าเI้าluหาทั นที lล้วนายlพทย
หนุ่มกส่ง0มวกIองเIา¡ห้นิ กรuือlว้ uุ้ย¡u้ ¡ห้ทุกคนช่ วยคุ้มกันเIาซ งเIา1ะ
วางระเuิดเรื อลานี Ïดยเรวที สุด
nาย¡นอุÏมงคมืดสลัวlทu1ะมองlม่เหนอะlร ดร. ดิเรกล้วงกระเu าย่ามหยิu
l¡¡้ าเดินทางluuวอเตอรuร¡IองเIาออกมาพร้อมด้วยวัตuุชิ นสี เหลี ยม
ชิ นหน ง ซ งส่วนหน งIองมันคล้ายนา¡ิกาuลุก นายlพทยหนุ่มlม่ยอม¡ห้
เวลาn่านพ้นlulม้lต่น้อย เIายกl¡0ายI นส่องลกระเuิดเวลา lละเริ มต้น
ติดชนวนตั งเวลาระเuิด¡นหน งชั วÏมง ดร. ดิเรกทางานอย่างlคล่วคล่อง
ว่องlว เIาดาน าลงlu1นuงส่วนท้องIองเรื อดาน าลานั นlล้ววางระเuิดเวลา
ซ งเu นระเuิดlม่เหลกติดกัuท้องเรื อดาน าuรมาu IองI้าศก เสร1lล้วกว่ าย
น ากลัuมาหากuสาวทั ง « ตัว
¡นเวลาเดียวกันนี เอง ทุ กคนกlลเหนดวงl¡ « ดวงuราก_อย่เuื องหน้า
lละดวงl¡นั นเคลื อนที ¡กล้เI้ามาทุกที นายlพทยหนุ่มร้ ทันทีว่ า n้
uังคัuการเรื อlด้ส่งมนุ Lยกu « คนนี ออก1ากเรื อดาน าIองมัน ดร. ดิเรกหัน
มาทางทหารหQิงทั ง « คน lล้วÏuกมือlล่¡ห้กลัulu ร.ล. หนุ มานlต่นาย
เรื อหQิงต่างสั นศีรLะu_ิเสธ เรื อตรี หQิงระริ นuุ้ย¡u้uอกเIาว่า หล่อนlละ
เพื อน _ ยอมตายด้วย ทา¡ห้นายlพทยหนุ่มร้สกชื น¡1lม่น้อย
พล, กิมหงวน lละนิ กรล่าuอยมาหา ดร. ดิเรก นิ กรส่ง0มวกคืน¡ห้นาย
lพทยหนุ่ม ดร. ดิเรกสั ง¡ห้ทุกคนล่าuอยออกluทางuากu า เพื อ1ะlด้มอง
เหนตัวมนุ LยกuI้าศกอย่างuนัด lละuุ้ย¡u้uอกว่า¡ห้พยายามสังหารมนุ Lย
กuIองI้าศก¡ห้1งlด้
มนุ LยกuIองคอมมิวนิ สตสี คนว่ายน าติดตามมาอย่างรวดเรว lต่ละคนรu
ร่างสง¡หQ่ มี0มวกเu นอาวุธมือ lละuนศีรLะมีl¡0ายluuนักล่าสัตว lต่
เu นl¡0ายluuพิเศLกันน าlด้ n้uังคัuการเรื อดาน าuรมาu ส่งมนุ Lยกu
ออกมากเพราะเรด้า1ัuมนุ LยกuIองn่ ายเราlด้ lต่ที ส่งออกมาเพียง « คน
กเพราะสงสัยอา11ะเu นnงuลาIนาด¡หQ่มากกว่า เพราะหลายครั งlล้วที
พวกมนุ Lยกuออกมา1ากเรื อlละพuกัuuลา¡หQ่ lต่คราวนี กลายเu นคน
lม่¡ช่uลา
Iuะนี มนุ LยกuIองราชนาวีlทยuอยออกมาที uากอุÏมงค¡หQ่lล้ว พล, นิ กร,
กิมหงวนlละ ดร. ดิเรกต่างเตรี ยมพร้อมที1ะดวล0มวกกัuมนุ Lยกu
คอมมิวนิ สต ดังนั นเมื อI้าศกทั ง « คนว่ายน าเI้ ามา คuะพรรคสี สหายก
uราดเI้าตะลุมuอนทันที นายทหารหQิงทั ง « คนยืนรวมกลุ่มกันเตรี ยม
ช่วยเหลือ u้าสี สหายเพลี ยงพล าเสียทีI้าศก
การต่อส้ระหว่างกuตัวn้ « ค่nาย¡ต้ท้องทะเลlด้เu นluอย่างดุเดือด พล
สามารuสังหารค่ต่อส้lด้ก่อนเพื อน หลัง1ากlด้ส้กันlม่uงสองนาที เIาlทง
uกท้องมนุ Lยกuค่ต่อส้IองเIา1นทะลุออกI้างหลัง พอกระชาก0มวกออก
มาเ1้าหมอนันกสิ นสุดการเคลื อนlหว 1มลงส่พื นดินuนทรายก้นทะเลนั น
¡นเวลาlล่ _ กัน กิมหงวนกlทงuกหน้ าอกค่ต่อส้เI้าเตมรั ก มนุ Lยกu
คอมมิวนิ สตกuล่อย0มวกหลุด1ากมือlละดิ นรนluมาน่าสงสาร อาเสี ย
กระชาก0มวกออก มนุ LยกuI้าศกค่อย _ ลอยluตามสายน า¡นท่าต่าง _
กัน
คงเหลือ ดร. ดิเรกกัuนิ กร ซ งกาลังตะลุมuอนกัuI้าศกตัวต่อตัว นายlพทย
หนุ่มกาลังกอดuล ากัuค่ต่อส้IองเIาซ งมีรuร่างสง¡หQ่กว่า ดร. ดิเรกมาก
ต่างคนต่างทา0มวกหลุดมือlulล้ว ดร. ดิเรกพยายามกระชากมีดพกออกมา
1้วงlทงuกลิ นuี ค่ต่อส้IองเIา1นมิดมีดlล้วuล่อยมีดnละออก1ากค่ต่อส้
มนุ Lยกuคอมมิวนิ สตทาตัวงอลอยตาลงlu1นuงพื นดินก้นทะเล 1uชีวิตlu
อีกคนหน ง
นิ กรชัก¡1lม่ดีเมื อเหนเพื อนเอาชนะค่ต่อส้lด้หมด ส่วนเIายังuะทะกัuค่
ต่อส้อย่างดุเดือด นาย1อมทะเล้นส้พลางuอยพลาง พอlด้Ïอกาสกlทงค่
ต่อส้IองเIาเตมเหนี ยว uกคอมนุ Lยกun่ ายlดงอย่างuังเอิQ เ1้าหมอนัน
uล่อย0มวกหลุด1ากมือ lสดงความเ1uuวดรวดร้าวlสนสาหัส นิ กร
กระชาก0มวกออกlละlทงหน้าอกมันอีกทีหน ง เท่านี เองมนุ Lยกuค่ต่อส้
Iองนิ กรกม่องเท่ง ค่อย _ ลอยluตามสายน า
ดร. ดิเรก¡ห้สัQQาuมือuอก¡ห้ ทุกคนรี uกลัuเรื อ เพราะ1ะต้องรายงาน¡ห้n้
uังคัuการ ร.ล. หนุ มานทราu เพื อ1ะlด้รี uนาเรื อlล่นlu¡ห้พ้นเกาะช้าง มิ
0ะนั นอานา1ระเuิดIองลกระเuิดพิเศL1ะทา¡ห้ ร.ล. หนุ มานlด้รั uอันตราย
หรื อชารุดเสียหายlด้
เมื อมนุ Lยกuทั ง d คนÏnล่I นมาuนnิวน าห่าง1าก ร.ล. หนุ มานราว ccc
เมตร ทหารuระ1าเรื อกตื นเต้นยินดีluตาม _ กัน ทั งนี กเพราะมนุ Lยกu
หม่นี lด้หายlu¡นทะเลเu นเวลาชั วÏมงเศLlล้ว n้uังคัuการรี uออก1าก
สะพานเดินเรื อลงมาทีดาด¡้ าเรื อ เ1้าคุuuั11น ก ' กัuเ1้าlห้ วมีสีหน้าชุ่ม
ชื นI น พากันวิ งluที uันlดกราuIวา
กuตัวเมียว่ายน านาหน้าพากuตัวn้ตรงมาที เรื อรu ดร. ดิเรกตะÏกนuอกn้
uังคัuการด้วยเสียงอันดัง
“เตรี ยมออกเรื อครั u เตรี ยมออกเรื อÏดยเรว nมวางระเuิดเรื อดาน าuรมาu
IองI้าศกlด้lล้ว เรื อเราต้องหนี lu¡ห้พ้นรั ศมีระเuิด¨
lม่ต้องสงสัยว่า น.ท. หยด1ะuี ติยินดีสักเพียง¡ด นายทหารlละทหารทุกคน
กเช่นเดียวกัน n้uังคัuการเงยหน้ามองI นluuนสะพานเดินเรื อ lล้วตะÏกน
uอกต้นเรื อ¡ห้เตรี ยมออกเรื อเu นการด่วน
¡นที สุด มนุ Lยกuทั ง d คนกI นมาuน ร.ล. หนุ มาน1นครu1านวน Iuะนี
สมอเรื อหะเuตI นlล้ว มนุ Lยกuยืน1ัuกลุ่มกันอย่uนดาด¡้ าตอนหัวเรื อ
เ1้าคุuuั11น ก ' กัuเ1้าlห้วlด้ช่วยกันuอดท่อออกซิเ1น¡ห้สี สหาย lละสี
สหายต่างช่ วยกันuอดท่อออกซิเ1น¡ห้l¡นIองเIา ทุ กคนต่างuอดรองเท้า
กuออก
ต้นเรื อlด้นา ร.ล. หนุ มานuอยหลังออก1ากที 1อดเรื อห่าง1ากเกาะช้างทุก
Iuะ lล้วกเลี ยวซ้ายเu นวงกว้าง Iuะนั นเอง ร.ต. วี ระพนักงานเรด้ากวิ งเI้า
มาหาn้ uังคัuการlละรายงาน¡ห้ ทราu
“n้การครั u เรด้าIองเรา1ัuเรื อดาน าlด้lล้ว lละluÏดรÏ¡นิ คก1ัuเสียงlด้¨
ดร. ดิเรกดี¡1กระÏดดตัวลอยlล้วร้องlชÏยลั น
“มันlล่นออก1ากอุÏมงค¡หQ่¡ต้เกาะช้างlล้วครั un้การ¨ นายlพทยหนุ่ม
กล่าวกัu น.ท. หยด ¨มันคงuอยหลังออกมา lละเดินหน้าออกทะเลลก ตาม
มันluครั u ทิ งระยะห่างอย่างน้อยสองlมล ลกระเuิดเวลาIองnมเกาะlน่น
อย่ตอนท้ายเรื อ รั uรองว่าlม่มีวันหลุดเพราะมันเu นlม่เหลก¨ พด1u ดร.
ดิเรกกยกนา¡ิกาI้อมือI นมองดเวลา อีก mn นาที เรื อดาน าuรมาu Iองมัน
1ะระเuิด lละnม1ะu่ายรuการระเuิดlว้Ïดย¡ช้เลนซเทเลÏ¡Ïต้ เพื อ1ะlด้
เu นหลัก_านuระกอuรายงาน n้การต้องlด้นาวาเอกlน่ _¨
น.ท. หยดตื นเต้นดี¡1อย่างยิ ง เIาวิ งI นluuนสะพานเดินเรื อทันที ส่วน
มนุ Lยกuทั ง d คนกัuเ1้าคุuuั11น ก ' lละเ1้าlห้วยังคงยืน1ัuกลุ่มกันอย่
u ที นั น
ดร. ดิเรกกล่าวกัuพวกมนุ Lยกuอย่างยิ มlย้ม
“luอาuน าเuลี ยนเครื องlต่งตัวกันเuอะพวกเรา มีเวลาอีกตั งคร งชั วÏมงกว่า
ทันuมlu รั uรองว่าพวกเรา1ะlด้เหนเรื อดาน าuรมาu ระเuิดlน่นอน¨ lล้ว
เIากยิ ม¡ห้l¡นIองเIา ¨พาพวกคุuluห้องพักสิครั u 1ะlด้อาuน า¨
เรื อตรี หQิงระริ นสั นศีรLะ
“lม่ละค่ะ ห้ องน าIองเราuกเ1าะเมื อเช้านี ตั งหลายร้อยร uางรÏตIนาดนิ วมือ
ลอดlด้¨
นายlพทยหนุ่มอ้าuากหวอ
“ยังงั นlลกห้องน ากัน พวกnม1ะluอาuที ห้องคุu lละพวกคุu¡ช้ห้องน า
Iองnม nาห้องน าIองเราเu นเหลกครั u u้าเ1าะต้อง¡ช้สว่านl¡¡้ า เu น
เรื องÏกลาหลทีเดียว¨
Ïดยอาศัยเรด้า¡ต้น า ร.ล. หนุ มานlด้ติดตามเรื อดาน าuรมาu lu¡นระยะห่าง
uระมาu | lมล ครั นเวลา cc.cc น. ทหารเรื อทุกคนกlด้ยินเสียงระเuิด
ดังสะเทือนเลื อนลั นท้องทะเล เรื อดาน าuรมาu Iองn่ ายlดงlหลกละเอียด
lulล้ว uริ เวuทะเลตอนนั นมีน าพุ่งI นสงlละมีอาuาเIตกว้าง¡หQ่มาก ดร.
ดิเรกสามารuu่ายnาพlว้lด้1ากกล้องu่ายรuชั นดีIองเIา Ïดยอาศัยเลนซ
พิเศLย่นระยะ¡ห้¡กล้เI้ามา uรรดาทหารเรื อต่างกระÏดดÏลดเต้นlชÏยÏห่ร้อง
ลั น
n้uังคัuการกองเรื อยุทธการlด้วิทยุlสดงความยินดีต่อคuะพรรคสีสหาย n้
uังคัuการเรื อ lละพลuระ1าเรื อทุกคน lละสั ง¡ห้ ร.ล. หนุ มานเดินทางกลัu
_านทัพÏดยด่วน.

อวสาน