1 2

ဧရာ၀တီျမစ္ထဲက လွမ္းၾကည့္လွ်င္ပင္ မတ္ေစာက္ျမင့္မားေသာ ျမစ္ကမ္းပါးေတြကုိ ေတြ႔ေနရေလ

သည္။ ေရႊညဳိေရာင္ျမစ္ကမ္းပါးသည္ ဧရာ၀တီကုိ ျမင့္မားေသာအရပ္မွငုံ႔ၾကည့္ေနသည္။ စိမ္းၾကည္
ေသာ ဧရာ၀တီေရဦးသည္ ျမစ္ကမ္းပါးဆီသုိ႔ ဦးတည္တုိး၀င္၍ ေကြ႔ကာ ၊ တိမ္းကာ အေ၀းဆီသုိ႔
ဆက္လက္စီး၀င္သည္။ ျမစ္ကမ္းပါး၏ သက္ရင့္ေက်ာက္ေျမလႊာသည္ အထစ္ထစ္ အရစ္ရစ္ ထကာ၊
လႊသြားေတြပါေသာ မုန္႔လွီးဓားျဖင့္ ေပ်ာ့တြဲေနေသာ မုန္႔လုံးမ်ားကုိ လွီးျဖတ္ထား သလုိ ခုံးခုံး႐ံုး႐ံုး
လွပေနသည္။ ျမစ္ေရသည္ ကမ္းပါးယံေအာက္ေျခက္ို ထိစပ္ေနျခင္းမရွိ။ ျမစ္ကမ္း ႏွင့္ ကမ္းပါး
ေအာက္ေျခၾကားတြင္ လူသြားစရာ သဲၾကမ္းလမ္းကေလးရွိသည္။ သည္လမ္းက ျမစ္နားတန္းရြာ
ကေလးေတြဆီသြားလုိ႔ရသည္။ သံကုိင္းဘက္မွခုတ္ေမာင္းလာေသာ ေမာ္ေတာ္သည္ ျမစ္ေကြ႔
ေက်ာက္ကမ္းပါးျမင့္ျမင့္ကုိ ေတြ႔ရလွ်င္ပင္ ေရနံေခ်ာင္းေရာက္ေတာ့မည္ ကုိသိႏိုင္သည္။ ကမ္းပါး
ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြႏွင့္ယွဥ္ကာ ေမာ္ေတာ္သည္ စက္ရွိန္သတ္ရင္း ၀င္ေရာက္တက္သည့္ အခါတုိင္း၊
အေမ့ေမြးရပ္ေျမႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ ခံစားမႈသည္ တုိးထိလာရၿမဲ။ ေရစပ္စပ္သဲျပင္ေပၚသုိ႔ ထုိးခ်ထား
ေသာ ကုန္းေပါင္ကတစ္ဆင့္ ေညာင္လွဆိပ္ကမ္းကုိ ေျခခ်မိ သည့္အခါတုိင္း သည္ေဒသ၊ သည္ပတ္
၀န္းက်င္၏ ရနံ႔ေတြက တုိး၀င္လာတက္သည္သာ။ ေညာင္လွဆိပ္ကမ္းမွာ ေရနံေခ်ာင္း ၿမဳိ႕တြင္းကုိ
သြားဖုိ႔ ျမင္းလွည္းေတြ ရွိသည္။ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ ရွိသည္။

ေညာင္လွမွ ေရနံေခ်ာင္းသုိ႔ သြားရာ လမ္းသည္ ေတာင္ကုန္း၊ ခ်ိဳင့္၀ွမ္း၊ ေရနံစင္၊ ေရႊေရာင္ျမက္

ခင္းမ်ား၊ နီညဳိေရာင္ ေက်ာက္စရစ္ေျမ၊ အေ၀းမွ ေရနံေမွ်ာ္စင္မ်ား၊ ေငြေရာင္ သံကန္မ်ား ၊ ၀ါးကပ္ မုိး
အိမ္ကေလးမ်ားျဖင့္ လွပေနတက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေစ်းသက္သာေသာ ေမာ္ေတာ္ကားကုိ
စီးေလ့မရွိ။ ခရီးသည္ေတြ၊ ကုန္ေတြ ညပ္သပ္ေနတက္တာ ဘာမွခံစားလုိ႔မရ။ တစ္ခါတစ္ေလမွ
ေရာက္ရေသာ သည္ေရ၊ သည္ေျမ၏ အလွေတြကုိ အနည္းငယ္ေလ်ာ့ပါးသက္သာေသာ ေငြေၾကး
ျဖင့္ မလဲခ်င္။ ျမင္းလွည္းကုိတစ္ေယာက္တည္း ငွားကာသြားေလ့ရွိသည္။ အဆင္းေတြမွာ တေရြ႕
ေရြ႕ ထိန္းဆင္းရေသာ၊ အတက္ေတြမွာ တေမာ့ေမာ့ ႐ုန္းတက္ရေသာ သည္ေဒသ၏ ပထ၀ီ၀င္ကုိ
အျပည့္အ၀ ခံစားခ်င္လုိ႔ျဖစ္သည္။ ကားလမ္းႏွင့္ ယွဥ္ကာ ဧရာ၀တီသည္ တစ္ခါတစ္ခါ ေဖြးခနဲ
ေပၚလာတက္သည္။

အဆင္းေကြ႔ေတြမွာလဲ ျမင္းလွည္း (ျမင္းရထားဟု ေခၚၾကပါသည္) ဘီးထဲကို ျမင္းရုိက္ႀကိမ္ ကလန္႔

သံ “ေတာက္… ေတာက္… ေတာက္… ေတာက္” သည္ သည္ေဒသ၏ ဂီတျဖစ္သည္။

3 4
အေမ့ကုိ သည္ေဒသမွာ ေမြးသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သည္ေဒသမွာ ေနထုိင္ခဲ့သည္။ အေမက
သူမ၏ငယ္ဘ၀ေတြကုိျပန္ေျပာတုိင္း သည္ေဒသ၏ ေရ၊ ေျမ၊ ေလ၊ အိမ္ေျခေတြအေၾကာင္း ပါတတ္
သည္သာ။ ဧရာ၀တီ၊ ဘီအုိစီ အလုပ္သမားတန္းလ်ား၊ ေရနံစင္ႏွင့္ပုိက္လုိင္းမ်ား၊ ထေနာင္းႏွင့္တမာ
တန္းမ်ားအေၾကာင္း ေျပာ၍မ၀ႏိုင္။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါမွ၊ ႏွစ္ႏွစ္မွတစ္ခါ က်ဲက်ဲပါးပါး ေရာက္ျဖစ္ေသာ
သည္ေနရာကို ျမင္းလွည္းျဖင့္ျဖတ္သန္းရတုိင္း အေမ့ကုိသတိရပါသည္။ အေမ့ကုိ သတိရတုိင္း
အေမျပခဲ့ဖူးေသာ ဓာတ္ပုံမ်ားကုိ သတိရပါသည္။ အထူးသျဖင့္မ…
ူ ..။
အေမ့အေၾကာင္းကုိ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား (ထူးထူးျခားျခား) ေျပာစရာမရွိလွပါ။ အေမသည္ သာမာန္
ဆင္းရဲေသာ မိသားစုတစ္ခုတည္းမွ ေမြးဖြားသူသာျဖစ္သည္။ အေမသည္ သစ္ေတာအုပ္ထဲက သာ
မာန္သစ္ရြက္တစ္ရြက္သာ ျဖစ္သည္။ သစ္ရြက္ဆုိေပမယ့္ အညာေႏြမွာ ရဲရဲပီပီ ရွိတက္ေသာ
ထေနာင္းရြက္ကေလးႏွင့္ ႏႈိင္းရမည္ထင္သည္။ အေမ့ကုိ ေညာင္လွမွာေမြးသည္။ ေနာက္ေတာ့
ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ၾကာေသာအခါ အေဖ့အလုပ္ရွိရာ ရန္ကုန္သုိ႔ ေျပာင္းလာရသည္။ အေမ့ဘ၀ခရီးက
ဒါပဲျဖစ္သည္။ အေမသည္ စကားသိပ္ေျပာလွသူ မဟုတ္။ အေဖႏွင့္မူ လုံး၀ေျပာင္းျပန္ အခ်ဳိးက်
သည္။ အေမ၏ ညဳိညက္ေသာအသားအေရ၊ ၀ုိင္းစက္ျပဴးက်ယ္ေသာမ်က္လုံးတစ္စုံ၊ သနား ၾကင္နာ
တတ္ေသာစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ မ်က္ရည္လြယ္ျခင္းမ်ားကုိ အေမ့အေမြအျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ရရွိပါသည္။ ကၽြန္
ေတာ္အပါအ၀င္ ေမာင္ႏွမငါးေယာက္ထဲမွာ အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကုိအခ်စ္ဆုံးျဖစ္သည္ (ဟု ထင္ပါ
သည္) အကုိ အမေတြ အသုိက္ခြဲသြားၾကၿပီ။
“မင္း အေမနဲ႔ေပါင္းရသင္းရတာ ဟန္မက်ပါဘူးကြာ။ စကားကတယ္နည္းတာပဲ။ ကပ္စည္းနည္း
လုိက္တာလည္းလြန္ေရာ။ မင္းအေမေသရင္ ဥစၥာေစာင့္ျဖစ္မွာကြ။ လည္ပင္းမွာေသာ့ႀကီးဆြဲထား
တာ ၾကည့္ပါလား”
အေဖ မၾကာခဏ ေျပာတက္သည္။ အေမ့ အက်ႌရင္ဘတ္တြင္ တုိက္ခ်ိတ္ အႀကီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္း
တြယ္ခ်ိတ္ထားတက္ေသာ “ေသာ့” တစ္ေခ်ာင္းကုိ ရည္ညြန္း၍ အေဖက စတက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသည့္ အရြယ္ကတည္းက အေမ့ရင္ဘတ္က ေသာ့ တစ္ေန႔တစ္ရက္မွ ျဖဳတ္ထား
တာ မေတြ႔ရဖူးေခ်။ အေမက သုံးသေလာက္ ၊ ျဖဳန္းသေလာက္ အေမက ႏွေျမာတက္သည္။ အေဖ
ငယ္ငယ္က ဖဲရုိက္သည္။ အရက္ကေလး ဘာေလး ေသာက္ခ်င္သည္။ အေမ အမွတ္တရ ေျပာျပ
တတ္ေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ္သတိရေနတက္သည္။ ထိုေန႔က အေဖ ဖဲရႈံးလာ
သည္၊ အရက္ေတြလည္းမူးလာသည္။ အေမဆြဲထားေသာဆြဲႀကိဳးႏွင့္ လက္ေကာက္ကုိေတာင္းသည္။
5 6
အေမက မေပး။ မေပးေတာ့ အေဖက ရုိက္သည္။
ဆြဲႀကိဳးႏွင့္ လက္ေကာက္ မေပးေတာ့ အေမ့သစ္တာကုိ ရန္ရွာတယ္။ အေမ့ရင္ဘတ္က ခ်ိတ္ျဖင့္
တြယ္ထားေသာ ေသာ့ကုိ ထိခ်င္လာသည္။ အေမက သူ႔ေသာ့ကုိ အထိမခံ။ ဆြဲႀကိဳးကုိ ခၽြတ္မေန
ေတာ့ပဲ ဆြဲျဖတ္လိုက္သည္။ လက္ေကာက္ကို ခၽြတ္သည္။ အေဖ့လက္ထဲကုိ ထည့္ေပးလိုက္သည္။
ထိ္ုအခါက်မွ အေဖ ကၽြန္ေတာ္ ကြ်န္ေတာ္ ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ႏွေျမာတြန္႔တုိတက္ေသာ အေမက
ေရႊကုိ ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးေတာ့ အေဖကပင္ အံ့ၾသသြားသည္။ ထုိေန႔က အေဖ ေရႊေတြ ဖဲရႈံးပစ္
လုိက္သည္။ အေဖထြက္သြားေတာ့မွ အေမငုိသည္....တဲ့။
“အေမက ေရႊေတြ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေပးလုိက္တာလဲဗ်”
ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မေမြးေသးေသာ္လည္း၊ အေမေျပာျပေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ႏွေျမာတသစြာ
အေမ့ကုိ အျပစ္တင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
“အဲဒါေတြက သူရွာထားတဲ့ ပစၥည္းေတြပဲဟာ ၊ သူယူသြားခြင့္ ရွိတာပဲ”
“ေနာက္လည္း အဲဒီလုိ လုပ္တာပဲလား”
“ဟင့္အင္း ၊ နင့္အေဖ အဲဒီတစ္ခါပဲ လုပ္တာပါ ၊ စိတ္ထိခုိက္သြားသလား မသိပါဘူးဟယ္၊
ေနာက္ေတာ့ ဖဲမရုိက္ေတာ့ပါဘူး”
အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ “နင္” ဟု သုံးတက္ပါသည္။အေမက စိတ္ကူးရသည့္အခါ ငယ္ဘ၀ေတြကုိ
ေျပာျပတက္ပါသည္။ အေဖကေတာ့အေမ့ကို စိတ္လုိလက္ရစတက္သည္။ ထုိအခါမ်ဳိးတြင္ အေမက
ၿပံဳးသည္ဆုိ႐ံုကေလး ၿပံဳးကာ၊ အေဖ့ကုိ ေငးၾကည့္ေနတက္သည္။
“မင္းအေမက ေညာင္လွသူကြ၊ ေညာင္လွဘီအုိစီမွာေမြးတာ။ အေဖက ေရနံတြင္းတစ္တြင္း
မွာ စက္ဆရာေပ့ါ။ ညေနဘက္ အလုပ္အားတဲ့ အခ်ိန္ကေလးဆို အေဖက ေညာင္လွကုိ စက္ဘီး
ကေလးနဲ႔လာရတာ။ မင္းအေမတုိ႔ေနတဲ့ ေညာင္လွဘီအုိစီတန္းလ်ားက ၿမိဳ႕နဲ႔ေတာ္ေတာ္လွမ္းသား။
အေဖကသာ ပုိးရတာပါကြာ ၊ မင္းအေမက ဘ၀င္ ခပ္ျမင့္ျမင့္ရယ္ ။”
“အေဖက မယ္ဒလင္ေလးနဲ႔ သြားသြားၾကဴရတာ။ ဟုိသီခ်င္းဟာကြာ . . ဘာတဲ့ “ဂုဏ္ျမင့္
သူ” ဟာ ... တကယ္ေမတၱာစစ္နဲ႔ ခ်စ္ရဲ႕သားနဲ႔ ျငင္းပယ္ေတာ္မူအားရက္တယ္၊ အထင္ေတာ္ လြဲလို႔
ရယ္ ခ်စ္တဲ့သူရယ္ မခြဲႏိုင္ရွာရက္တယ္။ အဲဒီသီခ်င္းကို ဘီအုိစီေညာင္ပင္ ေအာက္ကေန ဆုိတာ၊
မင္းအေမက လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ဘူးကြ”
အေဖက အသံေ နအသံ ထားေတြ နဲ ႔ဆ ုိ ျပေတာ့ အေမကမ်က္လ ုံ းေတြ ေမွ းစင္ းေနေအာင္ ရယ္ ေမာ
ေနတတ္သည္ ။ အေမက မာနႀကီးေၾကာင္း၊ ေနာက္ေတာ့ အေဖက ရုိးသားမွန္း သိ၍ လူႀကီးေတြက
ေပးစားခဲ့ေၾကာင္း၊ အေမက မိဘစကားကုိ နားေထာင္ကာ အေဖႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ ေၾကာင္းမ်ားကုိ
အေဖက စီကာစဥ္ကာ ေျပာတတ္သည္။
အခုေတာ့ အေမလည္း ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီ။ အေဖက အေမ့ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ႀကီးသည္။ သားသမီး ေတြ
က အိမ္ခြဲသြားၾကၿပီ။ အငယ္ဆုံးျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္သာ အိမ္မွာက်န္ရစ္ေနတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ
ၾကာျမင့္ေသာ္လည္း မေျပာင္းလဲတာတစ္ခုရွိသည္။ အေမ့ရင္ဘတ္မွာ တုိက္ခ်ိတ္ႀကီးႏွင့္ တြယ္ခ်ိတ္
ထားေသာ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္း။
ထိုေန႔က အိမ္မွာ အေမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ ထုိေန႔က မွတ္မွတ္ရရ
အိမ္ေရွ႕က ပိေတာက္ပင္ေတြ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ေနသည္။ မိုး၏ ေရွ႕ေျပး ရနံ႔တခ်ိဳ႕ ေ၀့၀ဲေနေသာ
ေႏြေႏွာင္း၏ ရက္တစ္ရက္ျဖစ္ေလသည္။ အေမက ျပတင္း၀ကပိေတာက္႐ႈခင္းေတြကုိ ၾကည့္ေန
ရင္းေျပာလာသည္။
“ဂ်ပန္ေတြ ေတာ္လွန္တာ ႏွစ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ သား”
“ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ၿပီ အေမ”
“ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေတာင္ ေက်ာ္သြားၿပီလား”
ထုိ႔ေနာက္ အေမ စကားျပတ္သြားသည္။ အေမက သူ႔အခန္းထဲကုိ ၀င္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့
ရင္ဘတ္က ေသာ့ကုိျဖဳတ္ကာ အေမအပ်ဳိဘ၀ကတည္းကပါလာေသာ သံမဏိေသတၱာႀကီးကုိ ဖြင့္
သည္။ အ၀တ္အစားေတြေအာက္က ေက်ာက္ကာေသတၱာအနက္တစ္လုံးထုတ္သည္။ ေက်ာက္ကာ
ေသတၱာေလးကုိ ဖြင့္လုိက္ေတာ့အထဲမွာ ေငြဖလားေလးေတြ၊ ေငြကြမ္းေလး၊ ေငြထုံး ဘူးကေလး
ေတြ၊ ေနာက္ အေမငယ္ငယ္တုန္းက ဇာပန္းထုိးသည့္ဇာထုိးအပ္ေတြ၊ ပန္းထိုးအပ္ ေတြလည္း
ပါသည္။ ေရာင္စုံခ်ည္လုံးကေလးေတြ၊ ေငြဒဂၤါးကေလးေတြ၊ ေၾကးနီျပား ညဳိညဳိေလးေတြ။ ေနာက္
ဂ်ပန္ေငြစကၠဴတခ်ိဳ႕ ။
သည္ေက်ာက္ကာ ေသတၱာအနက္ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးေခ် ၊ အေဖပင္ ျမင္ဖူးလိမ့္
မည္မထင္ ။ေသတၱာကေလးက အလ်ား ရွစ္လက္မ ၊ အနံငါးလက္မေလာက္ ရွိသည္။ ေသတၱာထဲ
က ပစၥည္းကေလးေတြကုိ အေမ တယုတယ ထုတ္သည္။ ေသတၱာကေလးထဲမွာ ခင္းထားတဲ့
စကၠဴကေလးကို ဖယ္လုိက္ေတာ့ ဓာတ္ပုံအေဟာင္းကေလး သုံးပုံ ထြက္လာသည္။ အေမက တစ္ပုံ
အရင္ျပသည္။ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္၏ ပုံျဖစ္သည္။ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နွင့္
7 8
ယွဥ္ကာ မတ္တပ္ရပ္ေနသည္။ ေနာက္မွာ တန္းလ်ားခင္းေတြ ။
“ရပ္ေနတာ နင့္ အဘြားေပါ့၊ အေမ့အေမက ေဒၚေသာ့တဲ့၊ အသားျဖဴျဖဴကေလးနဲ႔ သိပ္လွ
တာ သားရဲ႕”
“ရပ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးက ဘယ္သူလ”ဲ
'' အဲဒါ အေမေလ ၊ အေမ ကုိးႏွစ္သမီးတုန္းက အေမ့အေမနဲ႔ ရုိက္ထားတာ”
ဓာတ္ပုံထဲမွာ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္လုံး ဓာတ္ပုံအ႐ုိက္ခံေနသည္ႏွင့္ မတူ။ ကင္မရာကုိ အထူး
အဆန္းလုိ ၾကည့္ေနၾကပုံမ်ဳိးျဖစ္သည္။
“ေနာက္က တန္းလ်ားက ေညာင္လွကအေမတုိ႔ေနခဲ့တဲ့ ဘီအုိစီတန္းလ်ား၊ အေမ ငယ္ငယ္
ကတည္းက ေနခဲ့တာ”
အေမက ေနာက္တစ္ပုံ လွမ္းေပးသည္။ မိန္းမပ်ဳိတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ဆံေတာက္သိမ္းစ
လွပေသာ မိန္းမပ်ဳိတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ေမးေစ့ကုိ လက္ေထာက္ထားသည္။ အက်ႌလက္ေတြက
ပြေယာင္းေယာင္း ၊ ေနာက္ခံပန္းခ်ီကားက ဧည့္ခန္းတစ္ခန္း၏ ပုံျဖစ္သည္။ မိန္းမပ်ဳိက ၿပံဳးေနေသာ္
လည္း အသက္မပါလွေခ်။
“အဲဒါ အေမ့သူငယ္ခ်င္းျမစိန္၊ အေမ့ရဲ႕ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္း၊ ရန္လည္း အျဖစ္ဆုံး
သူငယ္ခ်င္းေပ့ါ။ အေမ့အႏြံတာလည္း သိပ္ခံရွာတယ္။ ဒီဓာတ္ပုံက အေမန႔ဲသူ တစ္ေန႔တည္းရုိက္
တာ၊ ေရနံေခ်ာင္းကုိသြားရုိ္က္တေလ၊ အေဖမသိေအာင္ ရုိ္က္တာ။ အျပန္မုိးခ်ဳပ္လုိ႔ အေဖ့ အ႐ိုက္ခံ
ရေသးတယ္”
အေမက စိ္တ္ပါလက္ပါ ေျပာေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ၀မ္းပန္းတသာရွိေနပုံလညး္ ရသည္။ တစ္ဆက္
တည္းမွာပင္ ၀မ္းနည္းေနပုံလည္း ရသည္။ အခန္းတြင္းမွာ ပိေတာက္နံ႔ေတြ ရွိေနသည္။ ေလသည္
မုိးေငြ႔ေတြကို သယ္ေဆာင္လာစ ျပဳလာၿပီ။
“ေဟာဒီပုံကုိ ၾကည့္စမ္း....သား”
အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ပုံ ျဖစ္သည္။ ဓာတ္ပုံအနားေတြ ဖြာလန္ေနသည္။ ဓာတ္ပုံေထာင့္မွာ ေဆး
သားေတြကြာက်ေနသည္။ ေခ်ာေမာသည္ဟုမဆုိသာေသာ္လည္း ညဳိလဲ့ေသာမ်က္၀န္းႏွင့္ႏႈတ္ခမ္း
မ်ားကျပတ္သား ၾကည္လင္ဟန္ ရွိသည္။
“ဒါက ဘယ္သူလဲ အေမ”
 “ေနာက္ဘက္မွာ ၾကည္”့
ဓာတ္ပု ံေနာက္ မွာ စာတန္းေလးတစ္ေၾကာင္း။ မင္ ေရာင္က ႏွစ္ ေပါင္းမ်ားစြ ာ ျဖတ္ သန္းခဲ့သည့္
မင္ေရာင္။
“အသက္ႏွင့္ ထပ္တူထပ္မွ် ခ်စ္ရပါေသာ ျမသု”ိ႔
၁၃ ၊ ၃ ၊ ၁၉၄၅
ကၽြန္ေတာ္ အေမ့မ်က္ႏွာကုိ နားမလည္ႏိုင္သလုိ ၾကည့္ေနမိသည္။ အေမက ၿပံဳးသည္ ဆုိ႐ံုကေလး
ၿပံဳးေနသည္။
“အဲဒါ အေမ့ငယ္ရည္းစားေပါ့၊ ကုိဘေအးတဲ့။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးထဲကုိ ပါသြားတာ၊ ျပန္မ
လာေတာ့ဘူး”
“ဘယ္လုိ ျပန္မလာတာလဲ အေမ”
“သူတို႔ သူငယ္ခ်င္း သုံးေယာက္ ထြက္သြ ားၾကတာပဲ။ ကုိဘေအးရယ္၊ ကုိကံေမာင္ရယ္၊
ကုိပုိက္တင္ရယ္။ ကုိပုိက္တ င္ကေတာ့ စစ္ႀကီးၿပီးေတာ့ ရန္ကုန ္ေရာက္သြားတယ္ ဆုိလား။
ကုိကံေမာင္ကေတာ့ ရြာကုိျပန္ေရာက္လာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဦးေႏွာက္ပ်က္စီးသြားၿပီး ျပန္ေရာက္လာ
တာ၊ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကုိဘေအးကေတာ့ သရက္မွာဆုိလား၊ ပ်ဥ္းမနားဆုိလားက်ဆုံး
သြားတယ္တဲ့ ''
“ဒီဓာတ္ပုံက အေမ့ကုိ သူမသြားခင္က ေပးခဲ့တာလား”
“ေအး...ဟုတ္တယ္၊ သူမသြားခင္က ႀကဳိေပးခဲ့တာ။ အခုနက အေမ့သူငယ္ခ်င္း ျမစိန္နဲ႔
အတူသြားရုိက္တဲ့ အေမ့ဓာတ္ပုံကုိလည္းသူယူသြားတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးက သူ ျပန္မလာ ေတာ့ဘူး
ဆုိရင္ သူ႔ ဓာတ္ပုံကုိတစ္သက္လုံးသိမ္းထားလုိက္ပါေတာ့တဲ့။ အေမ့ဓာတ္ပုံကေတာ့ စစ္ေျမျပင္
မွာပဲ က်ေနခဲ့ၿပီ တူပါရဲ႕”
“ထြက္သြားတဲ့ေန႔က အေမနဲ႔ မေတြ႔ဘူးလား”
“ေတြ႔တာေပါ့၊ ျမစိန္ပဲ အေမ့ကုိ လာေခၚတာ။ ေညာင္လွ ျမစ္ဆိပ္က ကမ္းပါးထိပ္ကုိ အေမ
ေရာက္သြားေတာ့ သူတုိ႔သုံးေယာက္ပါတဲ့ ေလွကေလးက ျမစ္ဆိပ္ကေန ထြက္ေနၿပီ၊ ေလွေပါင္းမုိး
ထဲမွာ လက္ျပသြားရွာတယ္။ အေမက ကမ္းပါးထိပ္က သူတုိ႔ေလွကေလး အေ၀းမွာ ေပ်ာက္သြားတဲ့
အထိ အေမ ကမ္းပါးထိပ္မွာ ရပ္ေနတယ္။ အဲဒါ ေနာက္ဆုံး ျမင္လုိက္ရတာပါပဲ”
“ဒီဓာတ္ပုံကုိ အေဖက ဘာေျပာလဲဟင္”
“ဟင့္အင္း...ဒီဓာတ္ပုံအေၾကာင္း နင့္အေဖမသိဘူး၊ အေမ တစ္ခါမွ မျပခဲ့ဘူး”
9 10
အေမက ေက်ာက္ကာေသတၱာေလးထဲကုိ ပစၥည္းေတြျပန္ထည့္သည္။ ဓာတ္ပုံအေဟာင္းကေလး
ေတြကုိ တယုတယ ျပန္ထည့္သည္။
ပိေတာက္ရနံ႔သည္ ေလထဲတြင္ ေ၀့၀ဲေနသည္။
အေမဆုံးသြားတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ မုိးရက္တစ္ရက္မွာ ဆုံးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ႏွစ္လည္ရက္ တစ္ရက္မွာ
ေတာ့ အေမ့ကုိ ရည္စူး၍ ဆြမ္းေကၽြးခ်င္သည္ဟု အေဖေျပာသည္။ ရပ္ေ၀းက သားသမီးေတြကုိ
လည္း အေမ မွာသည္။ အေမ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ထဘီ၊ အက်ႌ တခ်ိဳ႕ကုိလည္း ႏြမ္းပါးသူေတြကုိ ေပး
ေပးဖုိ႔ အေဖစီစဥ္သည္။ ထိုေန႔က အေမ့ေသတၱာကုိ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေလာက္အတြင္း ပထမဆုံး
အႀကိမ္ အေဖဖြင့္သည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေမ့ ေက်ာက္ကာေသတၱာ ကေလးကုိလည္း
ဖြင့္ျဖစ္သြားကာ၊ ဓာတ္ပုံေဟာင္းေတြကုိ အေဖ ေတြ႔သြားခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္က အေဖ့ကုိ အကဲခတ္ေနမိသည္။ အေဖက ဓာတ္ပုံေတြကုိ တစ္ပုံခ်င္းၾကည့္သည္။
ဓာတ္ပုံေနာက္က စာကုိ ဖတ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ၿပံဳးလာသည္။
“ဒါ ဘယ္သူလဲက”ြ
“အေမ့ ငယ္ရည္းစားလုိ႔ ေျပာတာပဲ”
“ေဟ ... မင္း ဘယ္သူေျပာလဲ”
“အေမ ေျပာခဲ့ဖူးတာပဲ”
အေဖက ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ ဓာတ္ပုံကေလးေတြကုိ ေက်ာက္ကာေသတၱာထဲသုိ႔ ျပန္ထည့္သည္။
အေတာ္ႀကီးၾကာမွ စကား စေျပာသည္။
“မင္းကြာ သိလ်က္သားနဲ႔၊ မင္းအေမ ေျမျမႇဳပ္တဲ့ေန႔က ေျပာဖုိ႔ေကာင္းတယ္”
“ဘာကုိလဲ အေဖ”
“ေၾသာ္....ဓာတ္ပုံေတြေလကြာ၊ မင္းအေမ ေျမျမႇဳပ္တဲ့ေန႔က သည္ဓာတ္ပုံေလးေတြ သူနဲ႔အ
တူ ထည့္ေပးလုိက္ရင္ သူ သိပ္၀မ္းသာရွာမွာ”
အေဖကအေလးအနက္ ေျပာေနျခင္ းျဖစ္ပ ါသည္။ အျပင္ဘ က္ မွ ာေတာ့ မုိး ေတြညဳိ ရီေ နသည္။
ကၽြန္ေတာ္က အေမ့ရင္ဘတ္ကေသာ့ကေလး၊ စစ္ေျမျပင္မွာက်န္ရစ္ခဲ့ေသာ အေမ့ရဲ႕ဓာတ္ပုံ က
ေလး၊ ၿပီးေတာ့ မ်က္ရည္လြယ္တတ္ေသာ အေမ့ မ်က္၀န္းမ်ားကုိ လြမ္းေနမိေလသည္။
 ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမွာ ဗီဒီယုိဆုိတာႀကီး ေပၚေနတာၾကာၿပီျဖစ္ေပမယ့္၊ သာဂရကုိဗီဒီယုိ ေရာက္
လာတာ မၾကာေသးဘူး။ သာဂရမွာသာ ဗီဒီယုိမရွိေသးတာပါ။ သာဂရထက္ ဆင္းရဲတဲ့ ဂံုမင္းကုန္း
မွာ ရွိတယ္။ ၀က္တဲမွာ ရွိတယ္။ ေပါက္ကုန္းမွာ ရွိတယ္။ ဟုိးေတာင္ဖ်ားက ေပြးကုန္းမွာ ရွိတယ္။
ယုတ္စြအဆုံး သာဂရနဲ႔ကပ္ေနတဲ့ ေညာင္ၾကပ္ပင္မွာေတာင္ရွိတယ္။ ဗီဒီယုိ မရွိခင္ကေတာ့ သာဂရ
ကလူေတြ ေညာင္ၾကပ္ပင္သြားၾကည့္တာမ်ားတယ္။ ေႁမြမေၾကာက္၊ ကင္းမေၾကာက္။ လက္ႏွိပ္
ဓာတ္မီးတ၀င္း၀င္းနဲ႔ သြားၾကရတာေပမယ့္ ၾကာေတာ့လည္း ဗီဒီယုိေလးတစ္ကားၾကည့္ဖုိ႔ ေညာင္
ၾကပ္ပင္ သြားရတဲ့ကိစၥ သိပ္မလုပ္ခ်င္ၾကေတာ့ သာဂရမွာ ဘယ္သူဗီဒီယုိ႐ံုေထာင္ပါ့မလဲဘဲ ေမွ်ာ္
ေနၾကရတယ္။ သည္ကြက္လပ္ကုိ ျဖည့္တာ ကုိဘစီပဲ။ ကုိဘစီက စုထား ေဆာင္းထားတဲ့ ပုိက္ဆံ
ေလးနဲ႔ သပ္သပ္ခပ္ခပ္ တဲေလးတလုံးေဆာက္တယ္။ သုံးဖက္သုံးတန္ အေသပိ္တ္ကာထားၿပီး
ေရွ႕ဘက္က လူတစ္ကုိယ္စာ အေပါက္ကေလးတစ္ေပါက္ ဖြင့္ထားတယ္။ လုိက္ကာမည္းမည္း
ႀကီ းက ႐ံ ုေ ပါက္ မွာ ကာၿပီး ႐ံု ေပါက္ထိ ပ္မ ွာ ဗီ ဒီယ ုိန ံမ ည္ ကု ိ သေဘၤာ ေဆးနဲ႔ ေရးကပ္ထားတယ္ ။
''ေမတၱ ာမြန ္ '' တဲ ့။

ဗီ ဒီ ယုိစက္ ၀ယ္ ေတာ့လည္ း ၾကည့္ဦး။ သူ ၀ယ္ တတ္ တာ မဟု တ္ဘူး။ အနားက ေညာင္ၾကပ္ပင္
က ကုိထြန္းအံ့ဆီကုိ နီးနီးနားနားအကူအညီ သြားေတာင္းတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဟုိး ေတာင္ဖ်ားေပြး
ကုန္းက သာေဌးအကူအညီနဲ႔ ၿမိဳ႕တက္၀ယ္တာ။ ဗီဒီယုိျပဖုိ႔ ပစၥည္းပစၥယေတြအျပင္ ဘတ္ထရီ
အုိးႀကီးႏွစ္လုံးလည္း၀ယ္ရတာဆုိေတာ့ ၿမိဳ႕ကလွည္းနဲ႔တို္က္လာတဲ့ေန႔က သာဂရက လူေတြဆုိတာ
၀မ္းေတြသာလုိ႔။ ဗီဒီယုိစက္ မေရာက္ခင္ကတည္းက ေမတၱာမြန္႐ံုဆုိတာႀကီး ကုိ စိတ္၀င္စားေနတဲ့
သာဂရသူ၊ သာဂရသားေတြကကုိဘစီကုိ သည္တခါေတာ့ ေက်းဇူးတင္ၾကသည္။
“ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ ၀က္တဲ့တုိ႔၊ ေပါက္ကုန္းတုိ႔၊ ဂံုးမင္းကုန္းတုိ႔မွာေတာင္ရွိတဲ့ ဗီဒီယုိ က်ဳပ္တုိ႔ရြာ
မွာ မရွိရမယ္လုိ႔ .... ကုိင္း ... က်ဳပ္တုိ႔ရြာကုိ ေက်ာ္ရဲေအာင္ လာလုိ႔ရၿပီ၊ ထက္ထက္မုိးဦး လာလုိ႔ရၿပီ၊
ရႈိင္းေအာင္ လာလုိ႔ရၿပီ၊ ရဲကုိကုိ လာလုိ႔ရၿပီ”

သာဂရကုိ ဗီဒီယုိ ေရာက္လာတာကုိ ၾကားကတည္းက မုဒိတာပြားႏိုင္တဲ့ လူေတြက ဗီဒီယုိ

ပရိတ္သတ္ေပါ့ေလ။ ကုိဘစီကုိေမတၱာမရွိၾကေပမယ့္ သူတုိ႔ရြာအတြက္ကံေကာင္းျခင္း လက္ေဆာင္
ကုိ ေဆာင္ၾကဥ္းလာသူမဟုတ္လား။ ရြာကေက်းဇူးတင္ၾကတယ္၊ ၀မ္းသာၾကတယ္။ ကုိဘစီ
အိမ္ေရွ႕သြားစုၾကၿပီး ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ၊ ဘာကုိင္ေပးရမလဲ ေမးၾကတယ္။
“ဘာမွလုပ္ေပးစရာ မလုိပါဘူး၊ က်ဳပ္ကအားလုံးလုပ္ၿပီးသား၊ ဘယ္သူ႔အကူအညီမွ မလုိဘူး”

11 12
ကုိဘစီကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ၿမိဳ႕ေမတၱာကုိး။ ရြာက လူေတြကေတာ့ သည္းခံၾကတာပါပဲ။ ၿမိဳ႕က ၀ယ္ထားတဲ့ ကြာေစ့ေလး ၊ ေနၾကာေစ့ေလး ေရာင္းတယ္။
ပုိက္ဆံေလး နည္းနည္းရွိတာေရာ ၊ ေငြတုိးကေလးခ်တာေရာ ၊ စပါးေပးေလးခ်တာေရာ ဆုိေတာ့
ေသာင္ေသာင္ သာသာ ရွိတဲ့ ကုိဘစီကိုလည္း မကင္းႏိုင္ၾကဘူးကုိး။ ဗီဒီယုိ႐ံုက ေန႔လယ္ဘက္ ျပတာ ေငြသိပ္မ၀င္ဘူး။ ညေနစာ ေမွာင္ေမွာင္ေလးကုိ အားကုိးျပရ
တာဆုိေတာ့ ႐ံုထဲ လူေတြ က်ပ္ညပ္ေနမွ ျပတာကလည္း ခဏခဏ ျပႆနာ ျဖစ္တက္တယ္။
သည္လုိနဲ႔ သာဂရမွာ ဘယ္သူကမွ ေမတၱာမရွိတဲ့ ေမတၱာမြန္ ႐ံုေတာ္ႀကီးမွာ ဗီဒီယုိစျပတယ္။
တျခားရြာမွာ သုံးက်ပ္ ၊ ေလးက်ပ္ပဲေပးရတဲ့ ႐ံု၀င္ခကုိ သူက ငါးက်ပ္စယူ တယ္။ ရြာသူရြာသား “ကုိဘစီ လူေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ထည့္ဦးမွာလည္းဗ်ာ ၊ တစ္ေယာက္ဖင္
မ်ားကလည္း ၾကည့္ခ်င္မွေတာ့ ေပးရေတာ့တာေပါ့။ ငါးက်ပ္ဆုိလည္း ငါးက်ပ္ေပါ့ ၊ ဘာတတ္ႏိုင္ တစ္ေယာက္ေခါင္း ထိေနၿပီဗ် ။ ေတာ္ပါေတာ့” ဆုိလုိ႔ကေတာ့ ကုိဘစီက စကားေတာင္ ျပန္မေျပာ
မွတ္လုိ႔။ ဘူး။ လာသမွ်လူ ထည့္ေတာ့တာပဲ။ ခုံရယ္ ဘာရယ္လည္း ႐ံုထဲ ရွိတာမဟုတ္ေတာ့ ခင္းထားတဲ့
“ေလာဘကလည္း ႀကီးလြန္းကုိးဗ်ေနာ္....” က်ဴဖ်ာေတြေပၚ ေသာေကာေရာေကာ ထုိင္ပဲ။
“ကုိဘစီကုိးဗ်” “ေရွ႕တုိးပါဦး..ေရွ႕တုိးပါဦး”
ရြာမွ မွတ္ခ်က္ကေတာ့သည္ေလာက္ပါပဲ။ ကုိဘစီကေတာ့ သာဂရကုိ ပထမဆုံး ဗီဒီယုိသယ္ေဆာင္ “တိုးလုိ႔မရေတာ့ဘူး ဘႀကီးေရ ၊ ေရွ႕မွာ ဗီဒီယုိစက္ထဲ ၀င္ဖုိ႔ပဲရွိေတာ့တယ္”
လာသူ ၊ သာဂရရဲ႕ ပထမဆုံးဗီဒီယုိ ပုိင္ရွင္ဆုိေတာ့ ခါတိုင္း ရႈတင္းတင္း မ်က္ႏွာက အခုေတာ့ “ေဟ့ေကာင္...မတုိးႏိုင္ရင္ ျပန္ထြက္ ၊ ငါးက်ပ္ျပန္ယူသြား။ ဒါစီးပြားရွာေနတာ ၊ အလွဴအိမ္
ဘီလူးသဘက္႐ုပ္ကုိ ေပါက္ေနေတာ့တာေလ။သူ႔ေမတၱာမြန္႐ံုမွာ ၾကည့္ရဖုိ႔ အေရး စည္းကမ္းခ်က္ ဘုိင္စကုတ္ျပေနတာ မဟုတ္ဘူး”
ေတြကလည္း မ်ားသားကုိး။
“အရက္ေသာက္မလာရ” ကုိဘစီကလည္း အဲဒါမ်ဳိးက်ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းျပန္ပက္တာ ။ ေနာက္တခုက သူ႔႐ံုက အခ်ိန္နဲ႔ကန္႔သတ္
“စကားမမ်ားရ” ၿပီး ျပတာမဟုတ္ဘူး ၊ လူျပည့္မွ ျပတာဆုိေတာ့ ႐ံုျပည့္ပါေစေၾကာင္း ကုိဘစီကတင္ ဆုေတာင္းေန
“ကြမ္းေသြးမေထြးရ ၊ ကြမ္းစားသူ ႐ံုထဲမ၀င္ရ” တာ မဟုတ္ဘူး။ ႐ံုထဲက လူေတြကပါ ဆုေတာင္းေနရေတာ့တာ။
“အေႂကြးသည္းခံပါ”
“ေလးႏွစ္အထက္ကေလး ကေလးလတ္မွတ္ ၀ယ္ရန္” ကုိဘစီကလည္း ပါးတယ္။ ႐ံုေပါက္၀ကေနၿပီး ပုိက္ဆံသိမ္းရင္းက လူေတြရဲ႕မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ေန
တခ်ိဳ႕ကေတာ့လည္း ေစာဒကတက္တယ္။ က်န္တဲ့စည္းကမ္းေတြက ထားပါေတာ့။ အရက္မူး တာ။ ရြာလယ္က ပုိက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့သူေတြ၊ သူတုိ႔ရဲ႕သားသမီးေတြလား၊ ငါ ေဟာက္လုိ႔ရမယ့္သူ
လာတာ မႀကိဳက္လုိ႔ ၊ စကားမ်ားတာ မႀကိဳက္လုိ႔ ၊ ကြမ္းေသြးေထြးရင္ ညစ္ပတ္လုိ႔ထားပါေတာ့။ ေတြလား၊ ငါေရွ႕တုိးခိုင္းလုိ႔ တိုးမယ့္ေကာင္ေတြလား ၊ ကြမ္းစားလာတဲ့ေကာင္လား ၊ ၾကည့္ေသး
အသက္ေျခာက္ႏွစ္အထက္ လူႀကီးလတ္မွတ္ဆုိတာကုိေတာ့ အမ်ားစုက မေပးႏိုင္ၾကဘူူး။ တာကလား။
“ကုိဘစီရယ္ ... ေျခာက္ႏွစ္ဆိုတာလည္း ကေလးပါဗ်ာ။ ထားပါ ၊ ၁၀ႏွစ္ ၊ ၁၂ႏွစ္ လူႀကီး “ေဟာ....ကုိႀကီးေသာင္း လာၾကည့္သလား ၊ ေရွ႕ကုိႂကြပါ ၊ေရွ႕ကုိႂကြပါ ။ ဟဲ.့ ...ေသာင္းေငြ
လက္မွတ္ ၀ယ္ရတယ္ဆုိရင္” သင္ျဖဴးေသးေသးကေလးေကာ၊ ေပးစမ္း ၊ ဥကၠဌႀကီး ႂကြလာတယ္”
“ေျခာက္ႏွစ္ဆုိရင္ ဇာတ္လမ္းကုိ နားလည္ေနၿပီဗ် ၊ ခင္ဗ်ားမယုံရင္ အိမ္ေရာက္ရင္ လုပ္ခ်င္လုပ္တာ။ ကြမ္းစားလာတဲ့လူလည္းျဖစ္မယ္၊ သူေျပာရင္ရမယ့္လူလည္း ျဖစ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့
ဇာတ္လမ္းျပန္ေျပာခိုင္းၾကည့္။ မေလွ်ာ့ႏုိင္ဘူး” “အံမာ...ငါ့ေကာင္ရာ ကြမ္းပလုပ္ႀကီးနဲ႔ က်ဳပ္႐ံုထဲ မ၀င္ပါနဲ႔ကြာ။ ႀကိဳက္တတ္ရင္ အျပင္မွာ
တစ္၀စားခဲ့ပါ။ ႐ံုထဲေတာ့ ကြမ္းမစားပါနဲ႔”
ကုိဘစီကလည္း သူ႔ဆင္ေျခနဲ႔သူပါ။ မတက္ႏိုင္တဲ့သူက မၾကည့္နဲ႔ေပ့ါ။ ျပန္ေပါ့။ တက္ႏိုင္တဲ့သူ “႐ံုထဲ ကြမ္းေသြး မေထြး ၿပီးတာပဲ ဦးေလးရ”
ကလည္း ၾကည့္ေပါ့။ ကုိဘစီမိန္းမ မေသာင္းေငြက ႐ံုေပါက္၀မွာ မေရြးေလး ၊ ငွက္ေပ်ာသီးေလး ၊ “ေအာင္မာကြာ...မင္းပါးစပ္ႀကီးကို က်ဴပ္က အာမခံေပးရဦးမွာလား ငါ့ေကာင္ရ။ မလုပ္ပါနဲ႔

13 14
ေမာင္ရာ ၊ ထြက္ပါ....ထြက္ပါ''
လုပ္တတ္တယ္။ လူေတြကေတာ့ တစ္ရြာလုံးမွ သည္တစ္႐ံုတည္း မဟုတ္လား။ နီးနီးနားနား
မဟုတ္လား။ သူတုိ႔တစ္သက္ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိ ၊ ဘာမရွိ ေမွာင္ႀကီးပိန္းပိန္းထဲ လူျဖစ္လာရတဲ့သူေတြ။
သည္ ဗီဒီယုိဆုိတာႀကီး ေပၚလာမွ အပန္းကေလးေျဖရတာဆုိေတာ့ ဘာမွေျပာမေနၾကေတာ့ပါဘူး။
ေမတၱာမြန္႐ံုေတာ္ႀကီးရဲ႕ စည္းကမ္းအတိုင္းေပါ့။
႐ံု၀က ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာေတာ့ ကုိဘစီက ပုံေသေရးထားတဲ့ စာတန္းသုံးေၾကာင္း ရွိတယ္။
“အဆန္းတြင္ ထိပ္ေခါင္....”
“အၾကမ္းတြင္ ထိပ္ေခါင္...”
“အလြမ္းတြင္ ထိပ္ေခါင္...ဇာတ္ကားႀကီး”
အဲသည္ သုံးေၾကာင္းၿပီးေတာ့မွ ဇာတ္ကားနာမည္ ေျမျဖဴနဲ႔ မညီမညာေရးတယ္။ ၿပီးမွ မင္းသား
မင္းသမီး နာမည္ ေရးတယ္။
“ဟာ...ဘႀကီးစီကလည္း ဘယ္ဇာတ္ကားလာလာ အဆန္းတြင္ ထိပ္ေခါင္ ၊ အၾကမ္းတြင္
ထိပ္ေခါင္၊ အလြမ္းတြင္ ထိ္ပ္ေခါင္ ခ်ည္းပဲလား။ နည္းနည္းပါးပါး ျပင္ပါဦးဗ်”
တခ်ိဳ႕ကလညး္ ေ၀ဖန္တာေပါ့ေလ။ ဒါမ်ဳိးဆုိရင္ သူမ်ားကြမ္းစားတာ မႀကိဳက္ေပမယ့္ သူကေတာ့
ကြမ္းေတြ တစ္ယာၿပီးတစ္ယာ ၀ါးရင္းက မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ -
“ဘာရယ္...ေဟ့ေကာင္ ၊ ငါ့႐ံုၾကည့္ရင္ ေအးေအးၾကည့္ ၊ မေ၀ဖန္နဲ႔။သည္သုံးခ်က္က
လြဲတဲ့ကား ငါ့ကုိ ေျပာစမ္း ေဟ့ေကာင္။ ဆန္းရင္ဆန္း၊ မဆန္းရင္ ၾကမ္း ၊ မၾကမ္းရင္ လြမ္း မဟုတ္လုိ႔
မင္း အေမ့လင္လား”
ကုိဘစီေျပာတာလည္း မွန္သင့္သေလာက္ မွန္ေတာ့ ဘာမွေတာ့ ေျပာလုိ႔မရဘူးေလ။ ျပလုိက္တဲ့
ဇာတ္ကားေတြကလညး္ သည္သုံးမ်ဳိးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္လြဲခဲေတာ့ ကုိဘစီေျပာတာပဲ ဟုတ္သလုိလုိကုိး။
ထားပါေတာ့။သာဂရက ကုိဘစီ႐ံုမွာ သည္လုိနဲ႔ ဆန္းတဲ့ကား ၊ ၾကမ္းတဲ့ကား ၊ လြမ္းတဲ့ကားေတြ
ျပလာတာ ရက္သားေလးေတာ္ေတာ္ က်လာေတာ့ လူေတြကလည္း အလုိက္သင့္ ေနတတ္ေနတာ
ပါပဲ ။ ၾကည့္တက္ေနတာပါပဲ။ ေမတၱာမရွိတာ အပထား ၊ ေမတၱာမြန္ဆုိတဲ့ ႐ံုထဲ ေန၀င္ရီတေရာဆုိ
လာစုၾကရတာ မဟုတ္လား။
သာဂရမွာ ဗီဒီယုိေရာက္တာ ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်တယ္ ဆုိေပမယ့္ ၊ သာဂရသူ သာဂရသား
ေတြက ေက်ာ္ဟိန္းႀကိဳက္တာေတာ့ တစ္ျပည္လုံးက ဗီဒီယုိၾကည့္ ပရိသတ္လိုပါပဲ။ အဲသည့္အခ်က္
15
မွာေတာ့ ျမန္ျမန္ႀကီးသြားတူတယ္ေျပာပါေတာ့။ တစ္ေန႔ကုိဘစီ႐ံုမွာ ေက်ာ္ဟိန္းကား ျပေတာ့
မုိးမွမခ်ဳပ္ေသးဘူး ၊ လူေတြက ျပည့္ေနၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့ ပုိစတာႀကီးလည္း ကပ္ထားလုိက္လုိ႔။
ထုံးစံအတိုင္းပဲ ကုိဘစီေဆာင္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ အဆန္းတြင္ ထိပ္ေခါင္ ၊ အၾကမ္းတြင္ ထိပ္ေခါင္ ၊ အလြမ္း
တြင္ ထိပ္ေခါင္ စာတန္းေတြေအာက္မွာ အဲသည္ပုိစတာႀကီးကုိ ကပ္ထားတာ။ လူေတြကေတာ့
႐ံုထဲကုိ ၀င္ခ်င္လွၿပီ။ “ေမာင္ရင္ငေတ မုိက္ကန္းသည္” ဆုိတဲ့ ပုိစတာႀကီးကုိ ဘယ္ေမာင္ရင္နဲ႔
ဘယ္ငေတက ဘယ္လုိမုိက္ကန္းမွာလဲ သိခ်င္တာနဲ႔ကုိ ႐ံုေပါက္၀မွာ ကၽြတ္စီကၽြတ္စီ ျဖစ္ေနၿပီ။
ခက္တာက တစ္ေန႔ႏွစ္ပြဲ ျပတယ္ဆုိေပမယ့္ မနက္ပြဲက ေတာသူေတာင္သားဆုိေတာ့ အလုပ္ပစ္ၿပီး
လာမၾကည့္ႏုိင္ၾကဘူး။ သည္ေတာ့ သည္ပြဲကုိ သူသူကုိယ္ကုိယ္ အားခဲၾကတာ ဆုိေတာ့ ႐ံု၀မွာ
လူေတြဆုိတာ ျမင္မေကာင္ဘူး။
“ျမန္ျမန္၀င္ၾကပါ ၊ ျမန္ျမန္၀င္ၾကပါ ၊ ျမန္ျမန္ျပည့္မွ ျမန္ျမန္ျပရတာေပါ့”
ကုိဘစီက ေက်ာ္ဟိန္းကား ျပတဲ့ေန႔ဆုိ မ်က္ႏွာက အစြမ္းကုန္ၿပံဳးထားတက္တယ္။ လူေတြကုိလည္း
လူေတြလုိ႔မျမင္ဘူး ၊ ငါးက်ပ္တန္ေတြလုိ႔ ျမင္ေနတာမဟုတ္လား။ လူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ
တစ္ေယာက္စီ ၾကည့္ရင္း အေပါက္၀ကေန စစ္သြင္းေနတာ ဆုိေတာ့ ေယာင္မွားၿပီး တစ္ေယာက္
တစ္ေလမ်ားမွား၀င္သြားဖုိ႔ကေတာ့ စိတ္ေတာင္ကူးလုိ႔ရတာမဟုတ္ဘူး။ လူေတြက ငါးက်ပ္တန္
ကေလးေတြ ၊ က်ပ္တန္အႏြမ္းကေလးေတြ ကုိင္ရင္းက ကုိဘစီရဲ႕ အစစ္အေဆးခံရင္း ႐ံုထဲ၀င္လုိက္
ၾကတာ ခဏေလးနဲ႔ ျပည့္ေရာ။ ဒါေပမဲ့ အျပင္မွာ လူေတြက်န္ေသးတယ္ဆုိတာ ကုိဘစီသိတယ္။
အဲသည္လူေတြကိုလည္း ကုိဘစိ သြင္းခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႐ံုထဲမွာလည္း ျပည့္ေနၿပီ ၊ ညပ္ေနၿပီ။
ျပပါေတာ့ဗ်ဳိ႕ ၊ နမူနာ ထုိးပါေတာ့ဗ်ဳိ႕ ေအာ္တဲ့သူက ေအာ္ေနၿပီ။
“မေသာင္ေငြ ၊ ဟုိအုပ္စုႀကီး ဘယ္ထဲသြင္းမလဲ”
ကုိဘစီ ကြာေစ့ေရာင္းေနတဲ့ သူ႔မိန္းမ မေသာင္းေငြကုိ ေမးတယ္။ မေသာင္းေငြက လူအုပ္စုကုိၾကည့္
တယ္။ ရြာထဲက တခ်ိဳ႕ ဟုိစုစု သည္စုစု မ၀င္ေသးပဲ ရစ္သီရစ္သီလုပ္ေနတာ ေတြ႔တယ္။ သည္ဘက္
ေထာင့္က လူေတြကေကာ။
ကုိဘစီမိန္းမ မေသာင္းေငြက လူေတြကုိ တစ္ေယာက္စီ လုိက္ၾကည့္ရင္းက မ်က္စီမ်က္ႏွာ
ပ်က္သြားတယ္။သူေယာက်္ားကုိဘစိကုိလည္း ထိတ္လန္႔တၾကားေျပာတယ္။
“ကုိဘစီ သည္ဘက္ေထာင့္က လူေတြကုိ မသြင္းနဲ”႔
“ေဟ...ဘာျဖစ္လုိ႔တုန္း”
“သခ်ႋဳင္းကုန္းက ဟာေတြ”
16
 “ေဟ” “က်ဳပ္တုိ႔ အရင္က မၾကည့္ျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ၊ သည္ကားကုိ မိသားစုေတြ ၾကည့္ခ်င္လုိ႔ ။ အဲဒါ..”
သာဂရ သခ်ႋဳင္းက ရြာအေနာက္ဘက္ လယ္ကြင္းစပ္ေတြမွာ ရွိတာပါ။ ရြာအေနာက္ဘက္စြန္က “ဟုတ္ၿပီ ၊ခင္ဗ်ားတုိ႔ ၾကည့္ခ်င္တာ ဟုတ္ၿပီ။ က်ဳပ္က က်ဳပ္႐ံုထဲ အ၀င္မခံႏိုင္ဘူးေလ”
မည္းေမွာင္ၿပီး အင္မတန္ေခ်ာက္ခ်ားစရာေကာင္းတဲ့ ေနရာ။ ေညာင္မုတ္ဆိတ္ႀကီး ေလးပင္နဲ႔ “ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဗ်ာ”
မန္က်ည္းပင္ေတြ အုပ္ဆုိင္းၿပီး ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ေတာင္ အသြားအလာမရွိတဲ့ေနရာ ဆုိပါ “သခ်ႋဳင္းထဲေနလု”ိ႔
ေတာ့။ အုတ္ဂူေဟာင္း ေလးငါးဆယ္လုံးနဲ႔ ေျမကမူေတြ ပြထေနတဲ့ ေနရာကုိေက်ာ္လုိက္ရင္ “.......”
သခ်ႋဳင္းစပ္ေတြ လယ္ကြက္ေတြၾကားမွာ တဲကေလးေတြရွိတယ္။ အရပ္တကာ အရပ္က သာဂရကုိ အက်ႌ ကုိဟၿပဲက နည္းနည္းေလးလည္း ေထြေနတာေရာ၊ ႐ံုထဲကုိ မ၀င္ရဘူးဆုိတဲ့ စကားေရာ ၾကား
ေရာက္လာၿပီး ရရာလုပ္စားရင္း ျဖစ္သလုိ ရပ္တည္ေနၾကတဲ့ မိသားစုေတြဟာ သခ်ႋဳင္းကုန္းထဲမွာ ေတာ့ ကုိဘစီကုိ မ်က္လုံးျပဴးႀကီးနဲ႔ ၾကည့္တယ္။ ကုိဘစီ ေရွ႕တည့္တည့္ရပ္တယ္။
ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ အိမ္ေျခ.. အဲ တဲေျခ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေရာ့မယ္။ လူေတြက “သခ်ႋဳင္းထဲမွာ ေနေပမဲ့ က်ဳပ္တုိ႔က ေသေနတဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘူးဗ်။ လူေတြ....လူေတြ ။
ႂကြက္ထုိးစားသူေတြ ၊ ငါးပက္စားသူေတြ ၊ ေျမတူးစားသူေတြ ၊ ေျမာင္းေပါက္စားသူေတြ။ ခင္ဗ်ားဗီဒီယုိကုိ က်ဴပ္တုိ႔လည္း ပုိက္ဆံေပးၾကည့္မွာဗ်”
ေဘာက္လုပ္စားသူေတြဆုိေတာ့ ဆင္းရဲလုိ္က္တာလည္း ၀ီေခၚလုိ႔ ဆုိတဲ့ လူေတြကုိး။ သခ်ႋဳင္းထဲမွာ
သူတို႔ဘ၀နဲ႔ သူတို႔ ကမၻာေလးလုိ႔ ဆုိရေလာက္ေအာင္ တျခားလူေတြနဲ႔ အဆက္အဆံမရွိဘဲ ကုိဘစီက ဘာမွ ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ လုုိက္ကာစ အမည္းႀကီးကုိ ခ်လုိက္တယ္။ ႐ံု၀က တံခါးကုိ
ကုိယ့္၀မ္း ကုိယ္ေတာင္ မနည္းေက်ာင္းေနရတဲ့ လူေတြဆိုေတာ့ ႏြမ္းပါးလုုိက္တာလဲ မေျပာနဲ႔ေတာ့ ဆြဲေစ့လုိ္က္တယ္။ အထဲမွာလည္း လူေတြက ေအာ္ေနၿပီဆုိေတာ့ ဗီဒီယုိစက္ရွိရာကုိ သြားတယ္။
ဆုိတဲ့ လူေတြ မဟုတ္လား။ ကုိဘစီက အဲသည္လူေတြကုိ အကဲခတ္တယ္။ သည္လူေတြ ခါတုိင္း ႐ံု၀က ၾကည့္ရႏုိးႏုိး ျဖစ္ေနတဲ့ သခ်ႋဳင္းကုန္းက လူေတြဟာ ႐ံု၀က ေခါင္းတုံးေျပာင္ႀကီးနဲ႔
မလာဖူးဘူး။ သည္ကေန႔မွ ဘာစိတ္ကူးေပါက္ၿပီး လာၾကတာလဲ။ မိန္းမ ၊ ေယာက္်ား ၊ ကေလးေတြ ေလာင္းကုတ္ႀကီး၀တ္ထားတဲ့ ပုိစတာထဲက ေက်ာ္ဟိန္းကုိပဲ ၾကည့္ရင္းက အေမွာင္ထဲမွာ ရပ္ေနၾက
ဟာ တခ်ိဳ႕ အက်ႌမပါဘူး ၊ တခ်ိဳ႕ ဖိနပ္မပါဘူး ။ မိန္းမတခ်ိဳ႕ကလည္း ရင္လ်ားႀကီးေတြနဲ႔ ၊ မည္းမည္း တုန္း။ ခဏေနေတာ့မွ ေယာက္်ားေတြေရာ ၊ မိန္းမေတြေရာ ၊ ကေလးေတြေရာ ရြာလယ္လမ္း
ေျပာင္ေျပာင္အသားေတြနဲ႔။ ႐ံု၀က ပုိစတာကုိ ၾကည့္လုိက္ ၊ ကုိဘစီတုိ႔ လင္မယားကုိ ၾကည့္လုိက္ အတို္င္း ရြာအေနာက္ဘက္ကုိ ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာၾကဘူး။ ေလကေလး
လုပ္ေနၾကတယ္။ ကုိယ္စီ ကုိယ္စိ လက္ထဲမွာ ပုိက္ဆံႏြမ္းႏြမ္းေလးေတြကုိ ကုိင္ရင္း၊ ႐ံုေပါက္ကုိ တစ္ခ်က္ေတာင္ မခၽြန္ၾကဘူး။ ဗီဒီယုိဆီက ေသနတ္ပစ္သံေတြ ၾကားေနရေပမယ့္ ေသနတ္သံေတြနဲ႔
ေငးေနၾကတယ္။ အဲသည္ထဲကမွ နည္းနည္းကေလးမူးေနတဲ့ လူခပ္ရြယ္ရြယ္ တစ္ေယာက္က ေ၀းရာကုိ တိတ္တဆိတ္ပဲ ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ့္ကုိ ေလွ်ာက္မိေတာ့မွ သာဂရ သခ်ႋဳင္း
ကုိဘစီရွိရာ ႐ံု၀ကုိ လာတယ္။ အက်ႌဟကုိ ဆြဲေစ့ရင္းက... ထဲကုိ ေရာက္ၾကတယ္။
“က်ဳပ္တုိ႔ မိသားစုေတြ ၾကည့္ခ်င္လုိ႔ဗ် ၊ အဲဒါ...”
“ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘယ္ကတုန္း” သည္လုိနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါ သာဂရက ကုိဘစီ ေသြးတုိးေရာဂါနဲ႔ ေသတယ္။
ကုိဘစီက သိလ်က္နဲ႔ေမးတာပါ။ သူ႔မိန္းမ မေသာင္းေငြကလည္း သူ႔ေယာက္်ား ဘာလုပ္မလဲ အေလာင္းကုိ ရပ္ေ၀းရပ္နီး မိတ္ေဆြေတြ ၊ ေဆြမ်ဳိးေတြ ေစာင့္ရင္း ငါးရက္ထားမယ္ဆုိတဲ့ သတင္း
ၾကည့္ေနတယ္။ ဟာ သာဂရရြာ အေနာက္ဘက္ ခပ္ေ၀းေ၀းက သခ်ႋဳင္းထဲ ေရာက္လာတယ္။ သည္မွာတင္ သာဂရ
“သခ်ႋဳင္းထဲကပါ” သခ်ႋဳင္းထဲကလူေတြက သခ်ႋဳင္းထဲကဇရပ္ထဲ စုၾကတယ္။ အက်ႌဟၿပဲႀကီးနဲ႔ အရက္ကေလး
“မရဘူး” ခပ္ေထြေထြ ေသာက္ထားတဲ့သူက ေရာက္လာတဲ့ လူႀကီး လူငယ္ ၊ မိန္းမႀကီး မိန္းမငယ္နဲ႔
“ဗ်ာ..” ကေလးေတြကုိ အစီအစဥ္တခု ခ်ျပတယ္။ သခ်ႋဳင္းဇရပ္ေပၚမွာ အေျခအတင္ ညႇိဳႏႈိင္းၾကၿပီးေတာ့
“ခင္ဗ်ားတုိ႔ကုိ ႐ံုထဲအ၀င္မခံဘူး ၊ ဒါေျပာတာ” လူစုခြဲၾကတယ္။
အက်ႌဟၿပဲနဲ႔လူက မ်က္ႏွာပ်က္သြားတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက သူ႔အုပ္စုႀကီးကလည္း ကုိဘစီနဲ႔ သူ႔ “ကုိင္း...မွတ္မိၾကတယ္ေနာ္၊ ကေန႔ ကုိဘစီေသတာ ႏွစ္ရက္ရွိၿပီ။ ေနာက္သုံးရက္ဆုိရင္
ကုိယ္စားလွယ္ မဟန္ဘူးဆုိတာ အကဲခတ္မိတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ မ်က္ႏွာေလးေတြ ငယ္လုိ႔။ သခ်ႋဳင္းထဲကုိ ကုိဘစီေရာက္လာေတာ့မယ္။ သည္ေတာ့ သုံးရက္ အတြင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လုပ္စရာ

17 18
ရွိတာ လုပ္ၾကဖုိ႔ပါပဲ။ ပုိက္ဆံစုထည့္ဖုိ႔က ဦးေလးပန္းေမာင္ဆီမွာ အပ္ၾကပါ ၊ က်န္တာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
လုပ္ပါ့မယ္”
သာဂရသခ်ႋဳင္းထဲမွာ ကုိဘစီကုိ ဂူသြင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔မိန္းမ မေသာင္းေငြက လူမွ ေသၿပီဆုိမွ
ေတာ့ အုတ္ဂူေတြ ဘာေတြ မလုိပါဘူး။ ေျမျမဳပ္တာ ေကာင္းပါတယ္ဆုိၿပီး ေျမျမဳပ္သၿဂႋဳဟ္တယ္။
ကုိဘစီကုိ ေန႔လယ္ ၁နာရီေလာက္ သၿဂႋဳဟ္ၿပီး သခ်ႋဳင္းထဲ လူရွင္းသြားေတာ့မွ သခ်ႋဳင္းထဲကုိ ဗီဒီယုိ
ျပစက္ တင္လာတဲ့ ျမင္းလွည္း၀င္လာတယ္။ သာဂရက ကုိဘစီစက္ မဟုတ္ဘူး။ ေညာင္ၾကပ္ပင္ရြာ
က ကုိထြန္းအံ့စက္။ တစ္ညျပေျခာက္ရာနဲ႔လုိက္လာတာ။ ဗီဒီယုိစက္လည္း ေရာက္ေရာ ေနရာထုိ္င္
ခင္း စီစဥ္သူက စီစဥ္တယ္။
ေဘာေသးေသးတစ္ခ်ပ္မွာ ေျမျဖဴနဲ႔ ဇတ္ကားနာမည္ေတြ ေရးၿပီး ဂူေ ဟာင္ းတစ္ လု ံး ေပၚမွ ာ
ေထာင္သ ူက ေထာင္ တယ္ ။ ထိပ ္ ဆု ံး က ေရးလု ိက ္တ ဲ ့ ကားနာမည္က “ေမာင္ရင္ငေတ မုိက္ကန္း
သည္” တဲ့။ ညေနမုိးခ်ဳပ္လုိ႔ ႏြား႐ုိင္းသြင္းခ်ိန္လည္း ေရာက္ေရာ သာဂရ သခ်ႋဳင္းထဲက ႏွစ္ေပါင္း
မ်ားစြာအတြင္း ပထမဆုံး ဗီဒီယုိျပပြဲႀကီးကုိ စတင္က်င္းပတယ္။ ဗီဒီယုိစက္ ေရွ႕မွာ ၾကည့္တဲ့သူေတြ
သိ္ပ္မရွိဘူး။ အက်ႌမပါတဲ့လူေတြ၊ ဖိနပ္မပါတဲ့ လူေတြ၊ ေက်ာေျပာင္ႀကီးနဲ႔ လူေတြ၊ ရင္လ်ားထား
တဲ့မိန္းမေတြဟာ ဖ်ာစုတ္ေတြ ခင္းၿပီး ဗီဒီယုိစက္ကုိ မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ ၾကည့္ေနၾကတယ္။
ကေလးေတြကေတာ့ ပထမဆုံး ၾကည့္ခ်င္ပြဲဆုိေတာ့ ကၽြမ္းထုိးတဲ့ေကာင္က ထုိးလုိ႔။ ဂူေတြၾကား၊
ေျမပုံေတြၾကား ေျပးတဲ့ေကာင္က ေျပးလုိ႔။
အဲသည္မွာတင္ အက်ႌဟၿပဲနဲ႔လူက သစ္ကုိင္းေလး တစ္ကုိင္းကုိ ခ်ဳိးတယ္။ ကေန႔မွ ေလာေလာ
လတ္လတ္ ေရာက္လာတဲ့ ကုိဘစီရဲ႕ေျမပုံဆီကုိ သြားတယ္။ ေျမပုံကုိ သစ္ကုိင္းနဲ႔ ရုိက္ရင္းက.....
“ကုိင္း....ကုိဘစီ...လာဗ်ဳိ႔၊ ဗီဒီယုိ ၾကည့္ရေအာင္၊ ထ...ထ..ႂကြပါဗ်ာ။ ဖိတ္ပါတယ္”
ဗီဒီယုိစက္ေရွ႕က ခုံကေလးေပၚကုိ သစ္ကုိင္းကေလးတင္တယ္။ေရွ႕မွာ ကုိဘစီႀကိဳက္တဲ့ ကြမ္းယာ
ကေလးငါးယာကုိ တင္ထားတယ္။
“က်ဳပ္တုိ႔ သခ်ႋဳင္းထဲေတာ့ ကြမ္းစားလုိ႔လဲ ရတယ္၊ ကြမ္းေသြးေထြးခ်င္ရင္လညး္ ေထြးႏိုင္
ပါ့ဗ်ာ”
ၿပီးေတာ့ ဗီဒီယုိျပစက္ေရွ႕မွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္းက ဗီဒီယုိစက္က မုိက္ခရုိဖုန္းေလးေတာင္းတယ္။ ဖူးဖူး
လုိ႔မႈတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အက်ႌဟၿပဲနဲ႔ လူက စကားစေျပာဖုိ႔ အားယူတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ
19
သာဂရ သခ်ႋဳင္းထဲမွာတိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ေညာင္မုတ္ဆိတ္ပင္ႀကီးေတြကုိ ေလတုိက္သံတ၀ူး၀ူးက
လြဲရင္ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။
''က်ဳပ္တုိ႔ သခ်ႋဳင္းေလးထဲကုိ ကေန႔ေရာက္လာတဲ့ ကုိဘစီကုိ ဂုဏ္ျပဳတဲ့ အေနနဲ႔ က်ဳပ္တို႔
ထ စီစဥ္ရတာကုိ ရွင္းျပပါရေစ ။ ဒီဗီဒီယုိျပစက္ ငွားဖုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔မွာ ပုိက္ဆံရွိတာ မဟုတ္ဘူး ။ သည္
သခ်ႋဳင္းထဲေနတဲ့ လူေတြက အင္မတန္ဆင္းရဲတယ္ ကုိဘစီ ။ စားဖုိ႔ေတာင္ အႏိုင္ႏို္င္ရယ္ ၊
ေနကုန္ေနခမ္း ပင္ပန္းတႀကီး ရွာေဖြ စားေသာက္ရတာ''
အက်ႌဟၿပဲနဲ႔လူက စကားကုိ ခဏရပ္တယ္။ ခုံေပၚက သစ္ကုိင္းကေလးကုိ ၾကည့္တယ္။ သစ္ကုိင္း
ကေလးက ၿငိမ္လုိ႔ ။ လူေတြလည္း ၿငိမ္လုိ႔။
“က်ဳပ္တုိ႔ စုလုိ႔ ရတဲ့ပုိက္ဆံကေလးက မျပည့္ေတာ့ တခ်ိဳ႕ကုိ အေႂကြးယူရတယ္ ။ ၿပီးေတာ့
က်ဳပ္တုိ႔ပထမဦးဆုံးျပခ်င္တဲ့ “ေမာင္ရင္ငေတ မိုက္ကန္းသည္” ဇာတ္ထုပ္ရဖုိ႔ ၿမိဳ႕ကုိ ေျပးရတယ္။”
“က်ဳပ္တုိ႔ သခ်ႋဳင္း ေလးထဲမွာ ပထမဆုံးျပတဲ့ပြဲဟာ က်ဳပ္တုိ႔အားလုံးၾကည့္ခ်င္လုိ႔ မဟုတ္ပါ
ဘူး ကုိဘစီ ၊ ခင္ဗ်ားကုိ ျပခ်င္လုိ႔ ။ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီကို မလာခ်င္ေပမယ့္ လာခဲ့ရၿပီမဟုတ္
လား ။ခင္ဗ်ားသခ်ႋဳင္းထဲကုိ ေရာက္လာၿပီ မဟုတ္လား ။ က်ဳပ္တုိ႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ားလုိ မဟုတ္ပါဘူး။
ႀကိဳဆိုပါတယ္ ၊ ၿပီးေတာ့ ဂုဏ္ျပဳပါတယ္။ သခ်ႋဳင္းထဲက က်ဳပ္တုိ႔မိသားစုေတြနဲ႔အတူ ခင္ဗ်ား ဗီဒီယုိ
ၾကည့္ႏိုင္ပါၿပီ ။ ကုိင္း...ျပလုိ႔ရပါၿပီ”
ေညာင္ၾကပ္ပင္ရြာက ကုိထြန္းအံ့ ဘတ္ထရီခလုတ္ေတြကုိ စစ္တယ္။ ႀကိဳးေတြကုိ စစ္တယ္။
ပထမဆုံး “ေမာင္ရင္ငေတ မုိ္က္ကန္းသည္” ေခြကုိ ေကာက္ယူလုိက္တယ္။ ခလုတ္ႏွိပ္လုိက္တဲ့အခါ
အလုိက္သင့္ပြင့္သြားတဲ့ ေနရာကေလးမွာ ဗီဒီယုိတိတ္ေခြကုိ ထုိးထည့္လုိက္တယ္ ။ အဲသည္ညက
သာဂရသခ်ႋဳင္းထဲမွာ လူေတြကလည္း ဗီဒီယုိၾကည့္တယ္။ ကုိဘစီလုိ႔ ယူဆႏိုင္တဲ့ သစ္ကုိင္းကေလး
ကလည္း ဗီဒီယုိၾကည့္တယ္။
20
 ကုိေက်ာက္တုံး လူစစ္စစ္က ၾကက္တူေရြး ျဖစ္သြားတယ္ဆုိေတာ့ လာၾကည့္ၾကတဲ့သူေတြ
မနည္းဘူး။ တကယ့္ လူ႔ဘ၀စစ္စစ္က ၾကက္တူေရြး စိမ္းစိမ္းတစ္ေကာင္ခ်က္ခ်င္း ျဖစ္သြားတာေတာ့
မဟုတ္ဘူး။ ႏႈတ္သီးနီနီ ၊ ကုိယ္လုံးစိမ္းစိမ္းနဲ႔ ငွက္ေပါက္စကေလးတစ္ေကာင္ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြား
တာလည္း မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။

လူကေတာ့ လူပါပဲ။ အသားအေရက ျပာတာတာ ျဖစ္လာတာရယ္ ၊ ႏႈတ္ခမ္းက ေရွ႕ကုိ နည္းနည္း

ေထာ္ထြက္ လာတာရယ္ကုိ ၾကည့္ၿပီး ေျပာၾကတာ။ အသိသာဆုံးကေတာ့ အသံ လုံး၀ေျပာင္းသြား
တာပါ။ ဂစ္ဂစ္ဂဲဂဲနဲ႔ လူစကားမေျပာေတာ့တာမ်ဳိး ၊ လူသံသူသံနဲ႔ လုံး၀မတူေတာ့တာလည္း
မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္လုိေျပာရမလဲ ၊ အသံေျပာင္းသြားတာ ။ အစ္တစ္တစ္ စူးၾသၾသ ေျပာင္းသြားတာ။
သည့္ ထက္ သိသာတာကေတာ့ စကားကုိ ႏွစ္ခါ ႏွစ္ခါထပ္ေျပာတက္တာပါပဲ။

သည္အခ်က္ေတြကုိ ၾကည့္ၿပီးလူေတြက ကုိေက်ာက္တုံး ၾကက္တူေရြးျဖစ္သြားၿပီလုိ႔ ေျပာၾကတာပါ။

က်န္တာကေတာ့ လူလုိ၀တ္တာရယ္၊ လူလုိစားတာရယ္ (င႐ုတ္သီးေတာ့ ႀကိဳက္သြားတာ
သိသာတယ္) ၊ လူလုိပဲ သြားတာ လာတာကလည္း အရင္အတုိင္းပါပဲ။ၿပီးေတာ့ ၾကက္တူေရြးရယ္လုိ႔
ေလွာင္အိမ္နဲ႔ ေနတာမ်ဳိးေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။

တရားခံက ကုိေက်ာက္တုံးသား သံခဲက စတာ။ သံခဲက သုံးႏွစ္ပဲရွိေသးတဲ့ေကာင္။ ၿပီးေတာ့ သည္

ေကာင္က တစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ့သား။ စကားကလည္းတတ္တာ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ ဂ်ီက်လုိက္
တာလည္းအရမ္းပဲ။ ပစၥည္းတစ္ခု လုိခ်င္ၿပီ ဆုိရင္လည္း မရမေန ဇြဲခတ္ေနတဲ့ေကာင္။ သံခဲကုိ
ေမြးေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလုံး ခ်စ္လုိက္ၾကတာဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ လင္ရယ္ မယားရယ္
လုိ႔ ရွာထားတဲ့ စီးပြားေလးကလည္း ဘာပဲေျပာေျပာ အဆင္ေျပေနေလေတာ့ သားသမီး လုိခ်င္လာ
ေရာဆုိပါေတာ့။ ဒါေပမယ့္မရဘူး။ ညားၿပီး ၄,၅ ႏွစ္မွာကုိပဲ မရေသးဘူး။ ကုိေက်ာက္တုံး ကပဲ
မွားေနသတစ္ခုခုလြဲလား။ သူ႔မယား မတ႐ုတ္မ ကပဲ လြဲေနသလားဆိုတာေတာ့ ဘုရားသခင္မွ
သိမွာေပါ့ေလ။

ဒါေပမယ့္ သူတို႔လင္မယားမွာ တူတဲ့အခ်က္က ကေလးလုိခ်င္တာပဲ ။ ဘုိးေတာ္ဆုိလည္း

ပင့္လုိက္တာပဲ။ သိဒိၶရွင္ဆုိလည္း သူတုိ႔အိမ္ ႂကြၿပီးၿပီ။ ဘုန္းႀကီးရဟန္းမ်ားလည္း ပင့္လုိ႔ ဖိတ္လုိ႔
ဆြမ္းေလးေကၽြးလုိ႔ ၊ တရားေလးနာလုိ႔ လုပ္လွၿပီ။ ပရိတ္နာတာကလည္း ခဏခဏ။ ရုကၡစုိးစြမ္း
တယ္ဆုိတဲ့ ေညာင္ပင္မွာလည္း ပန္လုိက္ရတဲ့သားဆု ။

21 22
ရမယ့္ရေတာ့လည္း အလြယ္ကေလး ၊ ဘယ္လုိက ဘယ္လုိရမွန္း မသိဘူး ။ ဆံဖ်ားကေန ေျခမထိ
ကန္ေတာ့ပါရဲ႕။ မတ႐ုတ္မ မိန္းမသဘာ၀ ဥတုပန္းမပြင့္တဲ့ လမွာ ေဆးခန္းသြားျပေတာ့ ေဆးခန္းက
သူ႔ဆီးကုိ ပုလင္းေလး ထည့္ယူထားၿပီး ၊ ေနာက္ေန႔က် တစ္ခြန္းပဲ ေျပာတယ္ ။ ''ေပါ့ဇတစ္''တဲ့ ။
စာရြက္ေလးတစ္ရြက္လည္း ေပးတယ္ ။
သည္ေပါ့ဇတစ္ဆုိတာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလုံး ေဆးခန္းကသာ ေငြ ၅၀ ေပးၿပီး ျပန္လာရတယ္။
ဘာမွန္းမသိဘူး။ ေဆးခန္းအျပင္ေရာက္မွ မတ႐ုတ္မကသူ႔ေယာကၤ်ားကုိေက်ာက္လုံးကုိ အထဲျပန္
လႊတ္တယ္။ ေသခ်ာေအာင္ ေမးပါဦးေပါ့။ ဘာေျပာတာလဲေပါ့ေလ။ ကုိေက်ာက္လုံးကလည္း
မယားကလႊတ္လုိ႔သာကုိး။ သူလညး္ မေမးရဲဘူး ။ ဒါေပမယ့္လည္း သူသိခ်င္တယ္ ။
သည္ေတာ့ ေဆးခန္းက စာရြက္ထုတ္ေပးတဲ့ လူကုိ ၀င္ေမးရေတာ့တာေပါ့ ။ ဆရာ၀န္ေတာ့
မဟုတ္ဘူး ။ ေဆးခန္း စာေရးနဲ႔တူပါတယ္ ။
“ဆရာႀကီး ေပါ့ဇတစ္ဆုိတာ ဘာလဲခင္ဗ်”
“ေပါ့ဇတစ္ဆုိတာ ေပါ့ဇတစ္ပါပဲ ။ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး”
ေသာက္က်ဳိးနဲ။ ေပါ့ဇတစ္မသိလုိ႔ ေမးကာမွ ေပါ့ဇတစ္ဆုိတာ ေပါ့ဇတစ္ပါပဲဆိုေတာ့ ကုိေက်ာက္
တုံး ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သာြ းတယ္ ။ ဘာလဲဟ..ေပါ့ ။ သူ႔မိန္းမ မတ႐ုတ္မက ေမးေတာ့ သူလည္း
ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ရယ္ ။
“မသိပါဘူးဟာ ၊ ေပါ့ဇတစ္ပဲတဲ့”
“ေတာ္စမ္းပါ ၊ ေတာ္ဟာေလ မွန္း ... က်ဳပ္၀င္ေမးမယ္”
မတ႐ုတ္မေမးေတာ့မွ ရွင္းေတာ့တယ္။
“ဆရာေလး က်ဳပ္မယ္ ကုိယ္၀န္ရွိသလား သိခ်င္တာ”
“ရွိတယ္ေလ ၊ ေပါ့ဇတစ္ပါဆုိမ”ွ
“ေၾသာ္..ေသခ်ာရဲ႕လား ဆရာေလး”
“ခက္ပါ့ဗ်ာ ၊ ေပါ့ဇတစ္ေလ”
အဲသည္ေပါ့ဇတစ္နဲ႔ပဲ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ျပန္လာရတယ္ဆုိပါေတာ့ ။
“ဟန္က်သဟာ ။ ရမယ့္ရေတာ့လည္း ေပါ့ဇတစ္နဲ႔ ရတာဟ ။ ဒီေပါ့ဇတစ္ဆုိတဲ့ေကာင္
ဘယ္က ေရာက္လာတာလဲ။ ငါေတာ့ ၀မ္းသာသကြာ”
“ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လား မသိဘူး ကုိေက်ာက္တုံးရယ္ ။ ေတာ္ၾကာ လူမေမြးဘဲ ေပါ့ဇတစ္ဆုိ
တာမ်ား ေမြးေနဦးမွာလား”
23
“ေပါက္ကရဟာ ၊ ေမြးတဲ့ေကာင္ေတာ့ ေကာင္ထီးျဖစ္ျဖစ္ ၊ ေကာင္မျဖစ္ျဖစ္ ေပါ့ဇတစ္လုိ႔
နာမည္ေပးလုိက္မယ္”
ဘာပဲေျပာေျပာ ၀မ္းသာတာပါပဲ ။ တကယ္လည္း ဗိုက္ကေလးထြက္လာေတာ့ ဘာေျပာေကာင္း
မလဲ ။ ကုိေက်ာက္တုံးက သီခ်င္းတေအးေအးနဲ႔ ။ မတ႐ုတ္မက ပုဆုိးပုိင္းေတြ ဖြပ္လုိ႔ ၊ စုလုိ႔ ။
အႏွီးလုပ္ဖုိ႔ ။ ညဘက္ဆုိရင္ ကုိေက်ာက္တုံးက သူ႔မိန္းမ ဗိုိက္စူစူကုိ ပြတ္ရင္းသီခ်င္းဆုိတတ္တယ္။
“ေမထုန္ မမွီ၀ဲဘဲနဲ႔ ခ်က္ေပၚ လက္ေထာက္ရစ္လုိ႔ သေႏၶတည္” ...တဲ့ ။ ထားပါေတာ့။
သံခဲကုိ ေမြးတယ္ ။ နာမည္လည္း သံခဲလုိ႔ပဲ က်န္းမာေအာင္ဆုိၿပီး ေပးတယ္ ။ ခ်စ္တယ္ ။ တုန္ေန
ေအာင္ ခ်စ္တယ္ ။ အလုိလုိက္တယ္ ။သူမ်ားနဲ႔ မတူေအာင္ကုိ အလုိလုိက္တာ ။
တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔လင္မယားလည္း ခ်မ္းသာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး ။ ၀က္ဆီဖတ္ ေရာင္းစားရတာ
။ အင္းစိန္ကမ္းနားက ၀က္ဆီဖတ္ဖုိမွာ ၀က္ဆီဖတ္ တဆင့္ယူရင္းက အသက္ေမြးရတာ ။ ဒါေပမယ့္
ေျပာခဲ့ပါပေကာ ။ သားေလးလည္း ေမြးေရာ၊ ကုိေက်ာက္တုံး ႏွစ္ဆအလုပ္လုပ္တယ္။ မတ႐ုတ္မက
လည္း သားေယာကၤ်ားေလးေမြးတာဆုိေတာ့ "ပဗၺဇၨအေမြ ရွင္သာမေဏ အျဖစ္သုိ႔ သြတ္သြင္းခ်ီးျမႇင့္
လုိသည္ ဘ၀ ''ဆုိတဲ့ ဖိတ္စာရုိက္ခ်င္ေနၿပီကုိး ။ သည္ေတာ့ သူလည္း ႀကိဳးစားတာပါပဲ ။
သံခဲကလည္း ေမြးကတည္းက မိဘႏွစ္ပါး တစ္စက္ကေလးမွ မအိပ္ရေအာင္ သူငယ္နာ ႀကံ့ဗဟုံး
ေရာ၊ မွကၡရုေရာဂါ၊ ေလဆန္နာ ေရာဂါ၊ ေန႔နဲ႔ ည မွားတာေရာ၊ ေက်ာပူေခါင္းပူ ထတာေရာ၊
ေလထုိးေလ ေအာင့္ေရာ...စုံေနတဲ့ေကာင္ဆုိေတာ့ နာမည္ကသာ သံခဲ ၊ လူက တစ္ေတာင္သာသာ
၀ါးျခမ္းျပားေလာက္က မတတ္ဘူး။
ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးျခင္းသတင္းဓာတ္ပုံကုိ ဆုိမာလီသာြ းရုိက္စရာ မလုိဘူးဆုိတဲ့ေကာင္။
ဂ်စ္တုိက္တာလည္း အရမ္းပဲ။ ဒါဆုိ ဒါမွ၊ ဟုိဟာမရဘူး။ ဒါစားခ်င္တယ္ဆုိရင္ ညသန္း ေခါင္ႀကီး
ေပမဲ့ လုပ္ေပးပဲ။ ညဘက္ ဂီတာ ေခါက္ခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ ရက္ကြက္ထဲ လုိက္ငွားေပးရတာ ခဏ ခဏ။
လူကသာ ၃ ႏွစ္သား ။ စကားကလည္း တတ္လုိ္က္တာ ။ မေအ့၀မ္းထဲ ေလး ငါးႏွစ္ ေအာင္းလာတဲ့
ေကာင္ဆုိေတာ့ ဘာတက္သလဲမေမးနဲ႔ ဆုိတဲ့အထဲက။ တခါက ညဘက္ ထမင္း၀ုိင္း မွာ
ခါးပုိက္ႏႈိက္ အေၾကာင္း ေျပာၾကေတာ့ သံခဲက နားစြန္နားဖ်ားနဲ႔ ခါးပုိက္ႏႈိုက္ၾကည့္ခ်င္တယ္၊
ေခၚေပးရမယ္ လုပ္ေရာ ။ ျပသာနာတက္ေတာ့တာပဲ ။ ကုိေက်ာက္တုံးက ခါးပုိက္ႏႈိက္ ငါကုိယ္တုိင္ပဲ
ဆု ိၿပီး အမူအရာနဲ႔ လု ပ္ျပေတာ့မွ ၿငိမ္တယ္။ တခါကလည္း ေန႔ လည္ဘ က္ ႀကီ း တစ္ဖက္ အိမ္က
24
၀န္ထမ္းလင္မယားက ဂ်ီအီးစီမွာ ပစၥည္းထုတ္ရတာ တန္းစီရတာ မသက္သာဘူး ၊ ဘာညာလာ
ေျပာတာ မွတ္ထားၿပီး ညဘက္ ဂ်ီအီးစီ စားခ်င္တယ္ လုပ္ေရာ ။
“ဟ...ဂ်ီအီးစီက စားရတာ မဟုတ္ဘူးကြ”
“စားမယ္...စားမယ္...၀ယ္ေပး”
နားၿငီးသက္သာေအာင္ ေစ်း၀ကပလာတာ ၀ယ္ေပးေတာ့ ဒါပလာတာႀကီးတဲ့ ၊ ဂ်ီအီးစီ
မဟုတ္ဘူးတဲ့ ။ ၾကာေတာ့ ကုိေက်ာက္တုံးကလည္း ေဒါကန္လာေရာ ။
“ေဟ့ေကာင္ မင္းမေျပာနဲ႔ ၊ ငါလည္း ျမင္ဖူးတာမဟုတ္ဘူး ။ မဟုတ္တာ ဂ်ီမက်နဲ”႔
မရပါဘူး ။ ဂ်ီက်ၿပီးလူးလိမ့္ငုိေတာ့ ကုိေက်ာက္တုံး ဘီစကြတ္တစ္ထုပ္ သြား၀ယ္ေပးရတယ္ ။
သံခဲကလည္း ဘာရမလဲ ။ ဒါေလာက္ေတာ့ သိတာေပါ့ ။
“ဒါ ဘီစကြတ္ႀကီး” လုပ္ျပန္ေရာ ။ သည္ေတာ့ မတ႐ုတ္မက
“ဒါ ဂ်ီအီးစီ ဘီစကြတ္ေလ” ဆုိေတာ့မွ အငိုရပ္တယ္ ။ သံခဲက အဲလုိေကာင္ ။
တစ္ေန႔ မတ႐ုတ္မ အိမ္မွာမရွိဘူး။ ကုိေက်ာက္တုံးကလည္း ၀က္ဆီဖတ္သြားယူရေတာ့မယ္။
မထူးပါဘူး။ လုိက္ခဲ့ကြာ ဆုိၿပီး ကမ္းနားက တ႐ုတ္ ၀က္ဆီဖတ္ဖုိကုိ သြားေရာ ။ အဲသည္မွာ
ျပႆနာ စတာပါပဲ ။
အင္းစိန္ကမ္းနားက တ႐ုတ္ ၀က္ဆီဖတ္ဖုိမွာ လူကစုံတယ္ ။ ၀က္ဆီဖတ္ေဖာက္သည္ လာယူၾက
တာလည္း အမ်ားႀကီး ။ ကုိေက်ာက္တုံးကေတာ့ လူရင္းဆုိေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွယူတယ္ ။ ဆုိင္မွာ
ခဏတျဖဳတ္ထုိင္ရင္းဆုိင္ကတုိက္တဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းငွဲ႔ေသာက္တယ္။ သတင္းစာေဟာင္းကုိ ဖတ္
တယ္။ သံခဲကေတာ့ကေလးကုိး။ ဟုိဟိုဒီဒီ ၾကည့္တယ္။ ေမ်ာက္ရႈံးေအာင္ ေဆာ့တယ္။ ခဏေန
ေတာ့ သူတုိ႔ ရမယ့္ ၀က္ဆီဖတ္ခြဲတမ္းလည္း ရေရာ ၊ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့
သံခဲက မျပန္ဘူးတဲ့ ။ တစ္ေနရာ လက္ညႇဳိးထုိးျပတယ္။
ကုိေက်ာက္တုံး ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ၾကက္တူေရြးတစ္ေကာင္ ။ တကယ့္ အေကာင္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ။
ဂြမ္းေမြးနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ နယ္စပ္က ၀င္တဲ့ အ႐ုပ္ၾကက္တူေရြး ။ လွလုိက္တာလည္း မေျပာနဲ႔ေတာ့။
ပလတ္စတစ္ ကြင္းထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးႀကီးတဲ့ ၾကက္တူေရြးတစ္ေကာင္ နားေနတဲ့ ပုံမ်ဳိး။
ကုိယ္ထည္က စိမ္းစိမ္း ၊ ႏႈတ္သီးနီနီ ၊ ရင္ဘတ္မွာက ေတာ္ေတာ္ေတာက္တဲ့ အ၀ါေရာင္ေလးနဲ႔။
ေတာ္ေတာ့ကုိ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ ေျပာပါေတာ့ ။ ဂြမ္းၾကက္တူေရြး ေပါ့ေလ ။
“အဲဒါ လုိခ်င္တယ္....အဲဒါ လုိခ်င္တယ္ ....အဲဒါ လုိခ်င္တယ္”
ထုံးစံအတုိင္းပါပဲ ။ သံခဲ ဆူညံေနေအာင္ ေအာ္ေတာ့ တ႐ုတ္ဆုိင္က လူငယ္ေလးက ခဏတျဖဳတ္
25
ေပးတယ္ ။ သံခဲ ကုိင္ၾကည့္တယ္၊ ႏွိပ္ၾကည့္တယ္။ ဟုိဘက္သည္ဘက္ လွည့္ၾကည့္တယ္။
“အဲသလုိ မဟုတ္ဘူးကြ။ သည္ေကာင္က စကားေျပာတယ္။ ဒါတ႐ုတ္က လာတာ၊
ဓာတ္ခဲထည့္ၿပီး စကားေျပာရင္ သူက ျပန္ေျပာတယ္။ ဒီမယ္ၾကည္”့
ေကာင္ေလးက စိတ္လုိလက္ရပါပဲ ။ ၾကက္တူေရြး ဖင္ေအာက္က အကန္႔ေလးထဲကုိ ဓာတ္ခဲေလး
ထည့္ၿပီး ခလုတ္ဖြင့္လုိက္တယ္ ။ ၿပီးေတာ့ ကိုေက်ာက္တုံးလုိ႔ ေအာ္လုိက္ေတာ့ ၾကက္တူေရြး႐ုပ္က
“ကုိေက်ာက္တုံး ... ကုိေက်ာက္တုံး” တဲ့၊ ႏွစ္ခါ ျပန္ေအာ္တယ္။ ကေလးမေျပာနဲ႔
ကုိေက်ာက္တုံးေတာင္ သေဘာက်သြားတယ္ ။ ဟ...လုပ္စမ္းပါဦးဟ..ဆုိၿပီး သူကလည္း ကုိင္
ၾကည့္တယ္။ ေကာင္ေလးက အမ်ဳိးမ်ဳိး ေအာ္ျပတာပါပဲ ။ ၾကက္တူေရြး႐ုပ္ ကလည္း ႏွစ္ခါ ႏွစ္ခါ
ျပန္ေအာ္တယ္။
“ထမင္းစားၿပီးပလား...ထမင္းစားၿပီးပလား”
“ဘာနဲ႔ စားသလဲ...ဘာနဲ႔စားသလဲ”
“ငါးဟင္းနဲ.႔ ..ငါးဟင္းနဲ”႔
“စားပါဦး....စားပါဦး”
“ေနာက္လည္း လာလည္ေနာ္....ေနာက္လညး္ လာလည္ေနာ္”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.....ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
ေကာင္ေလးက ေျပာသမွ် ၾကက္တူေရြးက ႏွစ္ခါ ႏွစ္ခါ ျပန္ေအာ္ျပေတာ့ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္စလုံး
သေဘာေတြက်လုိ႔ ။ ခလုတ္ကေလး ပိတ္လုိက္ေတာ့မွ ကုိေက်ာက္တုံးက ေမးတယ္ ။
“ဒီေကာင္က ျမန္မာစကားပဲ တတ္သလား ၊ အဂၤလိပ္စကားေကာ တတ္သလား”
“မဟုတ္ဘူးေလ ၊ သူ႔ဗုိက္ထဲမွာ ကက္ဆက္ကေလးပါတယ္ ထင္တာပဲ ။ လူက ေျပာသမွ် ၊
အသံထြက္သမွ် ျပန္ေအာ္တာေပါ့ ။ ၾကည္.့ ..ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပမယ္ ၊ ဂြတ္ေမာနင္း”
“ဂြတ္ေမာနင္း....ဂြတ္ေမာနင္း”
“ဟာ...တယ္ေကာင္းပါလား ဟ...ေဟ”
ဒါေပမယ့္ ျပႆနာတက္ေတာ့တာပါပဲ။ သံခဲက ၾကက္တူေရြးမရရင္ မျပန္ပါဘူး လုပ္ၿပီကုိး။ လုိခ်င္
တယ္၊ ျဖဳတ္ေပး.....လုပ္ေရာ။ ကုိေက်ာက္တုံးကလည္း လုိခ်င္တယ္ ။ ေစ်းေမးတယ္။
“ေစ်းက ပုိင္ရွင္ေျပာတာေတာ့ ႏွစ္ေထာင့္ရွစ္ရာလုိ႔ ေျပာတယ္”
ႏွစ္ေထာင့္ရွစ္ရာလည္း ဆုိေရာ ကိုေက်ာက္လုံး ဒုက္ခ ေရာက္တာပဲ။ သူ ဘာတက္ႏိုင္မွာလဲ။
ျခစ္ျခဳတ္ၿပီး ၀ယ္မယ္ ဆုိ ဦး ေတာ့ ဘယ္ႏွယ့္လု ပ္ ၾကက္တူေရြး႐ုပ္ ႏွစ္ေထာင့္ရ ွစ္ရာ ေပး၀ယ္မလဲ။
26
သံခဲကလည္း တက္မတက္ခ်က္မတက္ ငုိရင္းက ျပန္ပါလာတယ္ ။ တုိတုိပဲေျပာၾကပါစုိ႔ ။ အဲသည္ည “ဟုတ္ၿပီ ၊ ဒါမွေပါ့....ဟုတ္ၿပီ ၊ ဒါမွေပါ့”
က သံခဲအျပင္းဖ်ားတယ္ ။ ကေယာင္ကတမ္း ေအာ္တယ္ ။ အပူက လည္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္။ အဲသည္လုိနဲ႔ ေန႔ရွိသေ႐ြ႔ စိတ္ကူးရတုိင္း ခုိင္းတဲ့သားနဲ႔ အျမဲအလုိလုိက္ရတဲ့ အေဖဟာ ဟန္က်ေန
လင္မယားႏွစ္ေယာက္လည္း စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေတာ့ေလ။ ႏွစ္ေထာင့္ရွစ္ရာကုိ ၀ယ္ေပးမလား။ တယ္ ေျပာပါေတာ့။
ဘယ္လုိလုပ္မလဲ၊ ဒါကုိ ဘယ္လုိေျဖရွင္းမလဲ။ တညလုံးတိုင္ ပင္ရေတာ့တာေပါ့။ သံခဲကေတာ့
ဖ်ားရင္းကပဲ မိုးသာလင္းေရာ၊ ေအာ္တုန္း ။ မတ႐ုတ္မကလည္း ၀က္ဆီဖတ္ေတာင္ မေရာင္းႏိုင္ဘူး။ သိပ္မၾကာဘူး။ ေျခာက္လေလာက္ပဲ ၾကာတယ္။ ကုိေက်ာက္တုံးဒုကၡ ျဖစ္လာတယ္။ အိမ္မွာတင္
ကုိေက်ာက္တုံးကလည္း ၀က္ဆီဖတ္သြားမယူႏိုင္ဘူး။ ျခစ္ျခစ္ ေတာက္ပူေနတဲ့ သံခဲနား ထုိင္ေနရ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အျပင္မွာ စကားေျပာရင္လည္း ႏွစ္ခါ ႏွစ္ခါ ေျပာလာတယ္။ အစည္းအေ၀းမွာ
တာကုိး ။ သည္လုိနဲ႔ အႀကံတစ္ခုရတယ္ ။ သူ႔သား သံခဲနဲ႔ ညႇိတယ္။ လည္း (ေစ်းအစည္းအေ၀း၊ ရပ္ကြက္သာမႈနာမႈ အစည္းအေ၀းေတြ) ႏွစ္ခါ ႏွစ္ခါေျပာတယ္။ သည္ေတာ့
“ဒီလုိလုပ္၊ အေဖ၀ယ္ေပးမယ္၊ အခုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ အေဖတို႔မွာ ပုိက္ဆံမရွိ သူနဲ႔ကမျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူၾကားသမွ် ႏွစ္ခါခ်ည္းေျပာေနေတာ့မတ႐ုတ္မလည္း မ်က္လုံး ျပဴးလာ
ေသးဘူး။ ဒီေတာ့ ၾကက္တူေရြးမရခင္စပ္ၾကား အေဖ ၾကက္တူေရြးလုပ္ေပးမယ္။ သားက ေမး၊ တယ္။ သံခဲကလည္းတစ္ခ်က္မွမေလွ်ာ့ဘူး။ ဘယ္ကျပန္လာျပန္လာ၊ အေဖ ၾကက္တူေရြး လုပ္ရ
အေဖက ႏွစ္ခါ ႏွစ္ခါ ေျပာမယ္...ျဖစ္မလား” မယ္ဆုိၿပီး ခုိင္းတယ္။ ခုိင္းတုိင္းလည္း ကုိေက်ာက္တုံးက လုိက္ကာစႀကီး ၿခံဳေတာ့တာပါပဲ၊ ႏႈတ္ခမ္း
ဆုိေတာ့ သံခဲက ခဏစဥ္းစားတယ္။ လူကသာ ၃ ႏွစ္သား ၊ လူပုံက လူႀကီးပုံဖမ္းၿပီးမွ “အင္း” တဲ့ ။ နီနီ ရဲရဲကုိ ဆုိးေတာ့တာပဲ။
သည္လုိနဲ႔ ကုိေက်ာက္တုံး ၾကက္တူေရြးလုပ္ရတယ္။ အိမ္က ခန္းဆီးစႀကီးကုိ ၿခံဳရတယ္။ သူ႔မိန္းမ
ႏႈတ္ခမ္းနီကုိ ႏႈတ္ခမ္းေရာ ၊ ေဘးပတ္ပတ္လည္ပါ ခပ္မ်ားမ်ားဆုိးၿပီး ထုိင္ေနရတယ္။ သံခဲက ေျခာက္လက ရွစ္လကုိ ကူးလာေတာ့ ကုိေက်ာက္တုံးအသားေတြကုိက ျပာတာတာ စိမ္းတိမ္းတိမ္း
“အေဖ” ... “အေဖ...အေဖ” ျဖစ္လာတယ္။ အသံက ဂစ္ဂစ္ဂဲဂဲ ၾသစူးစူး ျဖစ္လာတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းက ႏႈတ္သီးလုိ ေရွ႕ကုိ ထုိးထြက္
“ၾကက္တူေရြးႀကီး” ... “ၾကက္တူေရြးႀကီး ... ၾကက္တူေရြးႀကီး” လာတယ္။ မ်က္လုံးကလည္း ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔။ သူ႔မိန္းမကေတာ့ ဆရာ၀န္နဲ႔ ျပတယ္။ ျမန္မာ
“မုိက္တယ္” ... “မုိက္တယ္...မုိက္တယ္” ေဆးနဲ႔ကုတယ္။ ပေယာဂဆရာနဲ႔ တုိင္ပင္တယ္။ မရေတာ့ဘူး။ မတ႐ုတ္မကေတာ့ စိတ္လည္း ညစ္၊
“ဟား ဟား ဟား” ... “ဟား ဟား ဟား....ဟား ဟား ဟား” စိတ္လည္း မေကာင္းဘူးေပါ့ ။
“မဟုတ္ဘူး” ... “မဟုတ္ဘူး.....မဟုတ္ဘူး” “ျဖစ္ရေလ ကုိေက်ာက္တုံးရယ္” ... “ျဖစ္ရေလ ကုိေက်ာက္တုံးရယ္ ... ျဖစ္ရေလ
သံခဲက သေဘာက်သြားတယ္။ တစ္ေန႔လုံး လုပ္ရတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ကူးရတုိင္း ခုိင္းေန ကုိေက်ာက္တုံးရယ္”
တာ။ ခုိင္းတာနဲ႔ကိုေက်ာက္တုံးကလည္းအစႀကီးၿခံဳရေတာ့တာ၊ ႏႈတ္ခမ္းနီကုိ ဆုိးရေတာ့တာ။ “စိတ္လည္း ထိန္းဦးမွေပါ့ ေတာ္” ... “စိတ္လည္း ထိန္းဦးမွေပါ့ေတာ္ ... စိတ္လည္း ထိန္း
ၾကာေတာ့လည္းမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မလုပ္ေပးႏိုင္ေတာဘူးေလ။ သည္ေတာ့ သံခဲက ဂ်စ္ထုိးပါ ဦးမွေပါ့ေတာ္”
ေလေရာ။ သည္ေတာ့လည္းလုပ္ေပါ့။ သူ႔မိန္းမကလည္း ကေလးကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ မထားဘူး၊ မရေတာ့ပါဘူး။ သံခဲကေတာ့ ကေလးမဟုတ္လား ၊ ဒါေတြဘာေတြမသိဘူး ။ သူ႔အေဖ ဘာျဖစ္
ဘာညာဆုိရင္ ထ လုပ္ရတာလည္း ပါတယ္ ။ ေနလဲသိတာမဟုတ္ဘူး။ သူလုိခ်င္တာသာသိတာကုိး။ ခုိင္းတုန္းပဲ၊ စိတ္ကူးရရင္ ၾကက္တူေရြး
“အေဖ” ... “အေဖ...အေဖ” လုပ္ခို္င္းတုန္းပဲ။ ရက္ကြက္က လူေတြကတဆင့္စကားတဆင့္နားနဲ႔ လာၾကည့္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က
“ဒါမွေပါ့” ... “ဒါမွေပါ့.....ဒါမွေပါ့” စုတ္သပ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ကသနားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေအာ့ေၾကာလန္တယ္။ တခ်ိဳ႕က အျပစ္တင္
“ၾကက္တူေရြးေလးေရ” ... “ၾကက္တူေရြးေလးေရ” တယ္။ ကုိေက်ာက္တုံးကေတာ့ ဘာမွကုိမသိေတာ့တာ။ သူ႔အလုပ္ကမွားသည္ျဖစ္ေစ၊ မွန္သည္
“ဟာ....ႏွစ္ခါေအာ္ေလ၊ တစ္ခါတည္း ေအာ္တယ္” ... “ဟာ...ႏွစ္ခါေအာ္ေလ၊ တစ္ခါ ျဖစ္ေစ ေသခ်ာေအာင္ ႏွစ္ခါ ႏွစ္ခါ ေျပာဖုိ႔ပဲ။ လူေတြက လာၾကည့္ရင္းက ၊ သူ႔အျဖစ္ကုိ ၾကည့္ရင္းက
တည္း ေအာ္တယ္....ဟာ ႏွစ္ခါေအာ္ေလ၊ တစ္ခါတည္း ေအာ္တယ္ ' “ေၾသာ္....ေက်ာက္တုံး...ေက်ာက္တုံး” ဆိုေတာ့ သူကလည္း
“ဟုတ္ၿပီ ၊ ဒါမွေပါ့” “ေၾသာ္ ေက်ာက္တုံး...ေက်ာက္တုံး ၊ ေၾသာ္ ေက်ာက္တုံး....ေက်ာက္တုံး” တဲ့ ။

27 28
 မွတ္မွတ္ရရ က်ဳပ္ ေပါင္မခ်ိန္တာ ၾကာၿပီ။ လူဆုိတာက ေပါင္ မခ်ိန္ရင္လည္း ေနလုိ႔ရေနတာပဲ
မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ကကုိယ့္ေပါင္ခ်ိန္ေလးကုိ တစ္ပတ္တစ္ခါခ်ိန္လုိက္၊ ကုိယ့္ခႏၶာ ကုိယ္
ေလး ျပန္ငံု႔ၾကည့္လုိက္၊အစားအေသာက္ ေလွ်ာ့စားလုိက္ လုပ္ေနရမယ့္ အရြယ္လည္း မဟုတ္ဘူး။
အဲသလုိ လုပ္ေနရမယ့္ အခ်ိန္လည္းမဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္တို႔လူမ်ဳိးက အရြယ္သုံးပါး ဆုိတာႀကီးကုိ
ျပဌာန္းထားၿပီးသား။ ပထမအရြယ္က ပညာရွာရမတဲ့၊ ဒုတိယအရြယ္မွာ ဥစၥာရွာရမတဲ့၊ တတိယ
အရြယ္မွာ ဘာ၀နာကမၼဌာန္း စီးျဖန္းရမတဲ့။

သည္လုိ ဆုိတာကုိး။ က်ဴပ္က ဒုတိယအရြယ္ထဲလည္း ေရာက္ေနၿပီ။ ဥစၥာလည္း ရွာလြန္းလုိ႔လည္း

ထားစရာေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး။ အေကာင္းဆုံးဆုိတဲ့ အစားအစာ၊ ညြန္႔ေပ့ဆုိတဲ့ အ၀တ္အထည္၊
စြမ္းေပ့ဆုိတဲ့ ေဆး၀ါးေတြကုိ ဥစၥာေငြေၾကးနဲ႔သာ ရႏိုင္တာကုိ က်ဳပ္သိထားတာ ၾကာပဲ ၾကာလွေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ဥစၥာပဲ ရွာတယ္။ ရွာသမွ က်ားစီးဖားစီးကုိ ရွာတာ။ က်ားကုတ္က်ားခဲကုိ ရွာတာ။
ရလည္း ရတယ္။ အခ်ိ္န္ကာလကလည္း စီးပြားရွာလုိ႔ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ဆုိေတာ့ ေနသာတုန္း
အ၀တ္လွန္းရေတာ့တာ ကလား။

က်ဳပ္ ဘိလပ္ေျမ ေရာင္းတယ္၊ ၀ယ္တယ္၊ ေကာက္တယ္၊ ထုတယ္၊ အင္႐ုိက္တယ္။ သံေခ်ာင္းေတြ

ရတဲ့ဆီက ၀ယ္တယ္၊ ေရာင္းတယ္။ လူေတြက က်ဳပ္ကုိ နာမည္ေတာင္ မေခၚေတာ့ဘူး။ ကုိမာ...တဲ့။

သည္အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းေတြကုိ ''ကုန္မာ'' လုိ႔ ေခၚၾကရာက က်ဳပ္ကုိလည္း ကုိမာတဲ့၊ ကုိသံေခ်ာင္း

တဲ့။ ေခၚေလ...ဘာျဖစ္လဲ၊ ပဲ့ပါသြားတာမွတ္လုိ႔။

ေနဦး စကားျပတ္သြားတယ္။ ေစာေစာက က်ဳပ္ေျပာခဲ့တာက က်ဳပ္ ေပါင္မခ်ိန္တာ ၾကာၿပီ။ ႏွစ္ကုိ

ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ ထင္တာပဲ။ အဲ ေနဦး၊ အဲသည္ညေနကေတာ့ က်ဳပ္ေပါင္ခ်ိန္ျဖစ္သြားတယ္။ သိန္း
၂၀ေလာက္တန္တဲ့ က်ဳပ္ကားကုိ ပန္းဆုိးတန္းလမ္းထဲ ရပ္ထားရင္းက ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ လမ္းဆင္း
ေလွ်ာက္ရင္း ေပါင္ခ်ိန္မယ့္ ေနရာေလးကုိ က်ဳပ္ေရာက္လာတယ္။

ပန္းဆုိးတန္းလမ္းေထာင့္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေဘးေကြ႔ကေလးမွာပါ။ ေမွာင္ကလည္း ေမွာင္ေန

ၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိပဲ ေမွာင္ေနၿပီ။ ေပါင္ခ်ိန္တဲ့လူက အသက္ႀကီးႀကီး မႈန္ကုပ္ကုပ္။ သူ႔ေပါင္ခ်ိန္
သံေခ်းတက္ကေလးကုိ ေဆးသုတ္ထားတယ္။ ဒါကလည္း ဖေယာင္တုိင္မီးေရာင္ေၾကာင့္ က်ဳပ္သိ
တာပါ။ ေပါင္ခ်ိန ္မယ့္ သူ ဆုိ တာက ေတာ္ေ တာ့္ ကိ ု စိတ္ ကူး တည့္ မွ ခ်ိ န္ တာ မဟုတ ္လ ား။ သူ ႔မ ွာ

29 30
က်ဳပ္ ထင္သေလာက္ေတာ့ ေစ်းဦးေတာင္ မေပါက္ေသးဘူးလုိ႔ ထင္တာပဲ။ သူကုိယ္တုိင္ကလည္း က်ဳပ္ ေျခဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ေအာက္မွာ ေပါင္ခ်ိန္ကေလးဟာ ေပ်ာက္ေနတယ္။ က်ဳပ္လည္း
လူေတြကုိ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး၊ သူ႔ေပါင္ခ်ိန္ကိရိယာေလးေပၚ ဘယ္သူ ေျခအစုံ ဟန္ခ်က္ညီညီ အသားတက် ရပ္ေနမိၿပီ ဆုိေတာ့မွ အဘုိးႀကီးက သူ႔ေပါင္ခ်ိန္ မွန္ကြက္ထဲက
လာရပ္မလဲ ဆုိတာကုိ ေစာင့္ေနတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အလန္႔တၾကားေျပးထြက္သြားတဲ့ ညႊန္တံ မည္းမည္းကေလးကုိ ဖေယာင္းတုိင္မီးေလးနဲ႔ လုိက္ဖတ္
တယ္။ မရႏုိင္ပါဘူး။ ဘယ္လုိမွကုိ ဖတ္မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲသည္ ညေနက စၿပီး က်ဳပ္ဘ၀မွာ
ကမၼသကာပဲ၊ ရသေလာက္ပဲ။ တစ္က်ပ္ရရ၊ ႏွစ္က်ပ္ရရ ရသေလာက္နဲ႔ ျပန္ေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ ပုံမ်ဳိး။ မထင္မွတ္တာေတြ ျဖစ္လာခဲ့တာပဲ။
က်ဳပ္စိတ္ထဲလည္း သည္ေပါင္ခ်ိန္ေလးကုိ အာ႐ံုက်သြားတယ္။ ဘိလပ္ေျမမႈန္႔ေတြ၊ သံေခ်ာင္းပုံေတြ
ၾကားမွာ ေဖြးခနဲ၀င္လာတဲ့ ေငြစကၠဴေတြၾကားမွာ တျခားအာ႐ံုေတြကို က်ဳပ္အမွတ္ထင္ထင္ျဖစ္ခ့တ
ဲ ယ္။ အဲသည္ကတည္းက က်ဳပ္ဟာ ကမာၻေလာကႀကီး တစ္ခုလုံးမွာ ဘယ္လူသားမွ မျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့
ကေန႔ေတာ့ က်ဳပ္ဘ၀ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲနဲ႔ပဲ တူပါတယ္။ ေပါင္ခ်ိန္ကေလးကုိ အာ႐ံုက်သြားတယ္။ ေရာဂါဆန္းတစ္ခုကုိ က်ဳပ္ရလာခဲ့တာပဲ။ သည္ေရာဂါေၾကာင့္ပဲ ေနာင္အခါမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္
မ်ားမ်ားက ေဆးဘက္ဆုိင္ရာ ပါရဂူႀကီးေတြဟာ က်ဳပ္တုိ႔တုိင္းျပည္ကုိ အေခါက္ေခါက္အခါခါ
ေပါင္ခ်ိန္လုိက္ဦးမယ္ေပါ့ေလ။ ေပါင္ခ်ိန္ကိရိယာေလးေပၚ မတ္တပ္ရပ္လုိက္ခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။
ေပၚလာတယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ ကုိယ္ခႏၶာႀကီးတစ္ခုလုံးကုိသည္ကိရိယာေလးေပၚတက္ရပ္လုိက္တာနဲ႔
သည္ကိရိယာေလးက ကိန္းဂဏန္းတစ္ခုကုိ သူ႔မွာပါတဲ့ လက္တံကေလးက ေဒါင္းခနဲေနေအာင္ က်ဳပ္ကို အမ်ဳိးမ်ဳိးစမး္သပ္စစ္ေဆးခဲ့ၾကတယ္။ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ေရာဂါနာမည္ တပ္
ျပေတာ့မယ္။ ခဲ့ၾကတယ္။ အဲသည္ညေနက ေပါင္ခ်ိန္တဲ့ အဘုိးႀကီးဟာ သူ႔ဖေယာင္းတုိင္မီးေလးနဲ႔ ညႊန္တံက
ေလးကုိ ဖတ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားတုန္းမွာပဲ က်ဳပ္ေရာသူပါဘယ္လုိမွမထင္တာေတြ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္ ေျပာ
အဲသည္ ကိန္းဂဏန္းကုိပဲ က်ဳပ္သိခ်င္တာ။ ဘယ္ႏွေပါင္ေတာင္ က်ဳပ္ေလးေနပလဲ။ ေပါင္ ၁၇၀ ပါေတာ့။ တုိတုိပဲ ေျပာပါစုိ႔။ ေပါင္တစ္ခါခ်ိန္ ၁ က်ပ္လုိ႔ ေရးထားတဲ့ ေပါင္ခ်ိန္ခကုိ က်ဳပ္ အဲသည္
လား၊ ၂၀၀ လား၊ ၂၂၀ လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ၂၅၀ လား၊ ဒါပဲ က်ဳပ္သိခ်င္တာ။က်ဳပ္ရဲ႕ စူထြက္ေနတဲ့ ညေနက ေငြ ၈၀၀ ေပးခဲ့ရတယ္။ ႏွစ္ရာတန္ ေလးခ်ပ္ေပါ့။ မေပးလုိ႔လည္း မရဘူး။ သူ႔ေပါင္ခ်ိန္
ဗိုက္သား၊ အထစ္သုံးထစ္ ျဖစ္ေနတဲ့ ကုပ္သား၊ ႀကီးမားတဲ့ လက္ဖ်ံႀကီးေတြနဲ႔ ေျခသလုံးေတြ၊ ကေလးဟာ က်ဳပ္လည္းတက္လုိက္ေရာ ညႊန္တံက တအားေျပးထြက္ သြားတယ္။ ထြက္သြားတာမွ
မည္းေျပာင္ေနတဲ့ အသားအေရနဲ႔ဆင္ေပါက္တစ္ေကာင္လုိ ကုိယ္ခႏၶာႀကီးဟာ ဘယ္ေလာက္ အတြင္းထဲကုိ တခါတည္း ၀င္သြားတာ၊ ျပန္မထြက္လာေတာ့ဘူး။
ေတာင္ ေလးလံေနၿပီလဲ။
က်ဳပ္လည္း အလန္႔တၾကား ဆင္းလုိက္တယ္။ က်ဳပ္ အာ႐ံုထဲမွာလည္း ေျခဖ၀ါးေတြဆီက တခုခုကုိ
က်ဳပ္သိခ်င္လုိက္တာ၊ က်ဳပ္ရဲ႕ ေျခာက္ရာေက်ာ္ေက်ာ္တန္တဲ့ မႏၱေလးျဖစ္ ေျခညႇပ္ဖိနပ္ကုိ ရေနၿပီေလ။ ထင္တဲ့အတုိင္းပါပဲ။ ေပါင္ခ်ိန္ကေလးဟာ က်ဳပ္လည္း ဆင္းလုိက္ေရာ၊ တစစီ
အသာခၽြတ္ လုိက္တယ္။ ေပါင္ခ်ိန္ကေလးေပၚကုိ က်ဳပ္ တက္ဖို႔ တာစူလုိက္တယ္။ ေပါင္ခ်ိန္ကေလး ေၾကမြေနၿပီ။ အ႐ိုးတျခား အသားတျခား ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။
ကုိ ငုံ႔ၾကည့္ရင္းက ေငးငုိင္ေနတဲ့အဘုိးႀကီးက က်ဳပ္ဖိနပ္ခၽြတ္လုိက္တာကုိ ျမင္လုိက္ေတာ့ ဖ်က္ကနဲ “ခင္ဗ်ား ေပါင္ခ်ိန္စက္ ဘယ္ေလာက္ေပးရသလဲ”
လန္႔သြားတယ္။ သူ႔ေဖာက္သည္တစ္ေယာက္ သူေရွ႕မွာေရာက္ေနပါလား ဆိုတာကုိ ၀မ္းသာအားရ အဘုိးႀကီးက တျခားကမာၻတစ္ခုက ဥကၠာခဲတစ္ဖဲ့ ၀င္ေဆာင့္ခံလုိက္ရသလုိမ်ဳိးနဲ႔ က်ဳပ္ကုိ ေမာ့
အသိအမွတ္ျပဳလုိက္တယ္။ အ၀တ္စုတ္ကေလးတခု ေကာက္ယူၿပီး ေပါင္ခ်ိန္ကိရိယာေလး ၾကည့္တယ္။ အံ့ၾသႀကီးစြာနဲ႔ က်ဳပ္ကုိ ေမာ့ၾကည့္တယ္ ေျပာပါေတာ့။
ကုိေတာင္ သုတ္ေပးရွာပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖေယာင္းတုိင္တုိေလးကုိႏုတ္ယူလုိက္တယ္။ ဂဏန္း “ငါးရာပါ၊ အေဟာင္းကေလး၊ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆီက ကၽြန္ေတာ္....”
ေတြကုိ ဖတ္ဖုိ႔ပါ။ သူဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ က်ဳပ္သတိေတာင္ မထားမိေတာ့ပါဘူး။ စက္ဖုိး ေငြရွစ္ရာ ေပးထားခဲ့
တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ား သြားခဲ့ရတယ္။ က်ဳပ္ရင္
သူ႔ဘက္က အသင့္ျဖစ္ၿပီဆိုတာ က်ဳပ္သိလုိက္ပါတယ္။ ေပါင္ခ်ိန္ေပၚကုိ က်ဳပ္တက္လုိက္တယ္။ ထဲ မေကာင္ းတာ တစ္ခ ုကလည္း ကပ္ပါလာေသးတယ္။ က်ဳပ္က ုိယ္က်ဳပ္ ဘယ္ေ လာက္ေလးလံ

31 32
တယ္ဆုိတာ က်ဳပ္မသိလုိက္ရတာပဲ။ ဒါထက္ဆုိးတာက က်ဳပ္ႏွလုံးေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ ဘိလပ္ေျမတုံးေတြကုိ ထုေခ်ေနၾကတယ္။
ခါေနတာပါပဲ။ “အိတ္ၿပဲေတြ မ်ားလုိ႔လား၊ အိတ္ၿပဲကုိ ဘာလုိ႔လက္ခံတာလဲ”
“အိတ္ၿပဲေတြခ်ည္း ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ႏြံမႈန္႔ေတြလည္း ပါပါတယ္”
က်ဳပ္ေနတဲ့ တုိက္ေရွ႕ေရာက္လုိ႔ က်ဳပ္ ကားေပၚက ဆင္းလုိက္ေတာ့လည္း တစ္ခု သတိထားမိသြား “အင္ ႏွစ္တန္ေလာက္ လုိခ်င္တဲ့လူရွိလုိ႔တဲ”့
တယ္။ က်ဳပ္လည္းဆင္းလုိက္ေရာ က်ဳပ္ကားေလးဟာ ေလးလံတဲ့ တစ္စုံတစ္ခု ဖိထားရာက “အိတ္ကေလး ေလးဆယ္၀ယ္မယ့္သူကုိ ဒါေတြ လုပ္ေပးမေနနဲ႔ ၾကားလား၊ အလကား
လႊတ္လုိက္သလုိ ျမင့္တက္သြားတယ္ ဆုိတာကုိ ဒ႐ုိင္ဘာကေတာင္ သတိထားမိသြားတယ္နဲ႔ အလုပ္ဂႈပ္ခံလုိ႔။ အိတ္ေတြ သြတ္ၿပီးခ်ိန္ၾကဦးေဟ့၊ ပုိေနဦးမယ္”
တူပါတယ္။ က်ဳပ္ကုိ လွည့္ၾကည့္တယ္။ က်ဳပ္က တုိက္ေပၚမတက္ေသးပဲ ၿခံ၀င္းအေနာက္ဘက္က “ဟုတ္ကဲ့ ဆရာႀကီး”
ဂိုေဒါင္ေတြဘက္ကုိ သြားတယ္။ အင္မတန္ႀကီးမားတဲ့ ဂိုေဒါင္ႀကီးေလးလုံးနဲ႔ အျပည့္ေလွာင္ထားတဲ့ ေမ်ာက္ထီး၊ ေမ်ာက္မေတြလုိ မ်က္ကြင္းေလးေတြပဲ ေပၚေနတဲ့ ဘိလပ္ေျမအိတ္သြတ္၊ အိတ္ထမ္း၊
ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြကုိ က်ဳပ္ သြားၾကည့္ခ်င္ေသးတာကုိး။ အိတ္ေ႐ႊ႕ အလုပ္သမားေတြကုိ ေက်ာခိုင္းၿပီး သံေခ်ာင္းပုံဘက္ကုိ ထြက္လာခဲ့တယ္။

အဲသည္ အရသာကုိ က်ဳပ္ ခံခ်င္ေသးတယ္။ ဒါလည္း က်ဳပ္ရဲ႕ အစြဲအလမ္းထဲက တစ္ခုေပါ့ေလ။ စက္႐ံုထြက္ အစည္းလုိက္ ပက္ကင္ထုပ္ သံေခ်ာင္းစည္းေတြေပၚကုိ က်ဳပ္တက္လုိက္သည္။
ဂုိေဒါင္ထဲမွာ အမိုးထိေအာင္ ျပည့္ေနတဲ့ ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြဟာ ျမင္မေကာင္းဘူး။ ျပည္တြင္းျဖစ္ ေလွကားလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ သံေခ်ာင္းထုပ္ေတြဟာ က်ဳပ္တက္လုိ္က္တုိင္း ညႊတ္ခနဲ ညႊတ္ခနဲ
ဘိလပ္ေျမေတြက ပုိမ်ားပါတယ္။ ျပည္တြင္းျဖစ္မွာမွ ႀကံခင္း၊ သရက္၊ ၿမိဳင္ကေလးက သူ႔အပုံနဲ႔သူ အိက်သြားတာကုိ က်ဳပ္သတိေတာ့ ထားမိသား။ ဘာရယ္လုိ႔ မဟုတ္ဘူး၊ သည္လုိပဲ
သတ္သတ္ခြဲထားတယ္။ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ဘိလပ္ေျမက ဂိုေဒါင္တစ္လုံး သတ္သတ္ထားတယ္။ သံေခ်ာင္းေတြေပၚ တက္လုိက္၊ ဘိလပ္ေျမဂိုေဒါင္ေတြကုိ တံခါးဖြင့္ခုိင္းၿပီး ဘိလပ္ေျမမႈန္႔ေတြကုိ
ႏိုင္ငံျခားျဖစ္လည္း ဂိုေဒါင္အျပည့္ပါပဲ။ အူထေနတဲ့ ဂိုေဒါင္ေတြကုိ ၾကည့္လုိက္ ေနရတာဟာ က်ဳပ္အဖုိ႔ အရသာေလ။
“ဘယ္ေလာက္ေရာင္းသလဲေဟ့”
“ငါးရာ့ႏွစ္ဆယ္ပါပဲ” သည္အရသာကုိ ဘာနဲ႔မွ က်ဳပ္မလဲႏို္င္ဘူး။ အခုဆုိရင္ က်ဳပ္ရဲ႕ ဘိလပ္ေျမနဲ႔ က်ဳပ္ရဲ႕ သံေခ်ာင္းေတြ
“ေအး ေကာင္းတယ္” ဟာ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သုံးေနၾကၿပီေလ။
“ကေန႔ အထြက္ အိတ္ေလးေထာင္ေက်ာ္တယ္ ဆရာႀကီး”
“ေအး ေကာင္းတယ္” က်ဳပ္အေတြးနဲ႔က်ဳပ္ သံေခ်ာင္းေပၚက ဆင္းလုိက္ေရာ၊ က်ဳပ္ ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားတယ္။ လဲမလုိျဖစ္
“သံေခ်ာင္းက တစ္က်ပ္လုံးေတြ ထပ္ေရာက္လာတယ္၊ ထားစရာမရွိေတာ့ဘူး၊ ေနရာေ႐ႊ႕ သြားတယ္။ ဒါကုိ အနားက က်ဳပ္တပည့္ေမာင္ေသာင္းက သတိထားမိလုိ႔ က်ဳပ္ကုိ လွမ္းတြဲလုိက္
ခ်င္တယ္” တယ္။ ထိန္းလုိက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ က်ဳပ္ကုိ မႏိုင္ဘူး။ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ သူ႔ကုိယ္ေပၚကုိ ပိလဲက်
“မေ႐ႊ႕နဲ႔၊ နက္ျဖန္ကားေတြလာယူလိမ့္မယ္၊ တန္ ၂၀၀ ေလာက္အထြက္ရွိတယ္ ၾကားလား” သြားတယ္။
“ဟုတ္ကဲ့ ဆရာႀကီး”
က်ဳပ္က ဘိလပ္ေျမဂိုေဒါင္ အတြင္းပုိင္းကုိ ၀င္လုိက္တယ္။ မီးေတြ ထိန္ေနေအာင္ ထြန္းထားတဲ့ က်ဳပ္ကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ နည္းနည္းေလး လန္႔သြား႐ံုပါ။ ေမာင္ေသာင္းကေတာ့ ေပါင္က်ဳိး
ကြက္လပ္ထဲမွာ အလုပ္သမား ၃.၄၀ ေလာက္ဟာ ဘိလပ္ေျမမႈန္႔ေတြကုိ အိတ္သြတ္ေနတယ္။ သြားရွာတယ္။ ဒါကလည္း သိပ္ျပႆနာမရွိပါဘူး။ ကားငွားၿပီး ေဆး႐ံုပုိ႔လုိက္႐ံုပါပဲ။ ေမာင္ေသာင္း
ၾကမး္ျပင္တစ္ခုလုံးမွာ ဘိလပ္ေျမမႈန္႔ေတြ ျမင္မေကာင္းဘူး။ က်ဳပ္စိတ္ထင္ ေျခသလုံး တစ္ျမဳပ္စာ ကိစၥၿပီးလုိ႔ က်ဳပ္အိမ္ေပၚတက္တဲ့ေလွကားထစ္ေတြေပၚမွာေတာ့ ေမာင္ေသာင္းေျပာသြားတဲ့ စကား
ေလာက္ ရွိမယ္။ ကုိ က်ဳပ္က ရယ္ခ်င္တယ္။ သူကေတာ့ ထိတ္လန္႔တၾကားေျပာသြားတယ္။
ေဂၚထုိးတဲ့သူက ထိုး၊ အိတ္ခ်ဳပ္တဲ့သူက ခ်ဳပ္ေပါ့ေလ။ မိန္းမေတြကေတာ့ ခဲေနတဲ့ “ဆရာႀကီး ကုိယ္ခႏၶာက သိပ္ေလးတယ္။ ဆရာႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နင္းလုိက္တာ ဆင္ နင္း

33 34
လုိက္သလား မွတ္ရတယ္”
တို္က္ေပၚေရာက္ေတာ့ ဒရင္းဘက္ေပၚကုိ လွဲခ်လုိ္က္တယ္။ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္လည္း စဥ္းစားတယ္။
ကေန႔ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ကေန႔မွ ငါ ဘာေၾကာင့္ ေလးလံေနတာလဲ၊ ငါ့ကုိယ္ငါေတာ့ ေလးလံမွန္း
မသိပါလား။ ခါတုိင္းလုိပါပဲ၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပါပဲ၊ ေဆး႐ံုေရာက္သြားတဲ့ ေကာင္ေကာ အေျခအေန
ေကာင္းပါ့မလား စသျဖင့္ေပါ့ေလ၊ ေတြးေနဦးမွာပါပဲ။
က်ဳပ္ထုိင္ေနတဲ့ ဒရင္းဘက္ရဲ႕ သံမဏိေခ်ာင္းေထာက္ေတြဟာ ဆန္႔ခနဲ ညႊတ္က်သြားတယ္။
သံမဏိနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ ႀကိမ္နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ကုလားထုိင္ တစ္လုံးလုိပဲ ညႊတ္က်သြားတာ။ သကၠလတ္
အခင္းဟာလည္း ၿပဲေပါက္ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ခႏၶာကုိယ္ႀကီး တစ္ခုလုံး ကၽြံက်သြားတယ္။
“ေဟာ အစ္ကုိႀကီး လဲက်သြားၿပီ”
ေရခဲစိမ္ coke တစ္ဘူးကုိ ယူလာတဲ့ အိမ္ေဖာ္မေလးရဲ႕ အသံက တအားစူးထြက္လာတယ္။
ခဏေနေတာ့ ဂိုေဒါင္ဘက္က အလုပ္သမားေတြေရာက္လာၾကတယ္။ ၁၀ေယာက္ေလာက္ရွိမယ္
ထင္ပါရဲ႕။ က်ဳပ္ကုိ မေရဖို႔ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ အလုပ္သမားႀကီး ၁၀ ေယာက္ေလာက္က ၀ုိ္င္းမလုိ႔
က်ဳပ္ခုတင္ေပၚ ေရာက္သြားတယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္ကုိ မ ေနတုန္းမွာ သူတုိ႔ဟာ သတၲဳတုံးႀကီး
တစ္တုံးကုိ မ ေ႐ႊ႕ရသလုိ ေခၽြးျပန္ေနၾကတာကုိလည္း က်ဳပ္ သတိထားမိရဲ႕။
ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ။ အဲသည္တုန္းမွာ တရားရိပ္သာက
ျပန္လာတဲ့ က်ဳပ္မိ္န္းမရဲ႕ အသံကုိ က်ဳပ္ၾကားလုိက္တယ္။ က်ဳပ္ရွိရာ ခုတင္ဆီကုိ စိုးရိမ္တႀကီး
အူယားဖားယားေျပးလာတယ္။ က်ဳပ္နဖူးေပၚက ေခၽြးေတြကုိလည္း သူ႔လက္ကုိင္ပ၀ါအျဖဳေလးနဲ႔
တယုတယ သုတ္ေပးရွာတယ္။
“ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ ကုိကုိရယ္”
က်ဳပ္မိန္းမရဲ႕ အံ့ၾသတႀကီး လန္႔ေအာ္လုိက္တဲ့ အသံကုိ က်ဳပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏို္င္ေတာ့ဘူး။
က်ဳပ္နဖူးက ေခၽြးေတြကုိ သုတ္လုိက္ေတာ့ လက္ကုိင္ပ၀ါမွာ ေပက်ံကုန္တာ ေခၽြးေတြ မဟုတ္ဘူး။
ဘိလပ္ေျမ နဲ႔ သံေခ်းမႈန္႔ေတြေရာထားသလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ ျဖဴညစ္ညစ္ အမႈန္႔ေတြ။
“ဘုရား....ဘုရား'
ခက္တာက က်ဳပ္ကုိယ္တိုင္ေတာ့ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္မေနပါဘူး။ သာမာန္သူလုိ ကုိယ္လုိပါပဲ။
စားစားေနေနပါပဲ။ စားလုိ႔လည္း ေကာင္းေနတုန္းပါပဲ။ ေနရထုိ္င္ရတာလည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ။
35
ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္မိန္းမက သိတယ္ မဟုတ္လား။ ပုိက္ဆံလည္း ရွိေတာ့ သူမ်ားထက္ပုိတယ္။
သူမ်ားထက္ အျဖစ္သည္းတယ္။ သီတင္းသုံးပတ္အတြင္းမွာ က်ဳပ္ကုိ ဆရာ၀န္ ၂၀ ေလာက္ ျပၿပီးၿပီ။
ထုိ္င္ေနရင္းက ဒရင္းဘက္ ကၽြံက်တဲ့ ေရာဂါဆုိတာကုိ အေျခခံၿပီး ကုတာဆုိေတာ့ ဘာမွလည္း
မထူးျခားဘူးေလ။ ပုိက္ဆံေတြသာ ေထာင္နဲ႔ ေသာင္းနဲ႔ ခ်ီကုန္သြားတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြသာ
ေျပာင္းသြားတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြလည္း ဘာမွ မေျပာႏိုင္ဘူး။
က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္မိန္းမ စိတ္ခ်မ္းသာရင္ၿပီးေရာ ေနလုိက္တာပါပဲ။ကုခ်င္ေသးတယ္ ဆုိေတာ့လည္း
ကုေပါ့။ ခြင့္ျပဳပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ဆယ္တစ္ေယာက္ေျမာက္ ဆရာ၀န္ကေတာ့ က်ဳပ္ကုိ
ထူးထူးျခားျခား တစ္ခုလုပ္ခို္င္းတယ္။ ဓာတ္မွန္႐ိုက္ခို္င္းတာပါ။
က်ဳပ္က ဒါေတြလည္း သိပ္နားမလည္ပါဘူး။ က်ဳပ္မိန္းမက အာလ္ထရာေဆာင္း မဟုတ္ဘူးလား
ဆုုိေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ ဓာတ္မွန္ပဲ ႐ိုက္ပါတဲ့။ ဆရာ၀န္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ က်ဳပ္ အ႐ိုက္ခံလုိက္
ပါတယ္။ ႐ိုက္တာမွ တကိုယ္လုံးကုိအပုိင္းလုိက္အ႐ိုက္ခံလုိက္ပါတယ္။ ဦးေခါင္း၊ ရင္ညြန္႔၊ ေက်ာျပင္၊
ခါးေအာက္ပုိင္း၊ ေျခ၊ လက္ အားလုံးကုိ အပုိင္းလုိက္ ႐ိုက္တာပါ။ အဲသည္မွာတင္ ဓာတ္မွန္ေတြကုိ
ၾကည့္ၿပီး ေရာဂါနာမည္တပ္မယ့္ ဆရာ၀န္ဟာ သူကုိယ္တုိင္လူနာ ျဖစ္သြားေတာ့ တာပါပဲ။
သူ႔နဖူးေပၚက ေခၽြးသီးေတြကပဲ က်ဳပ္စိတ္ထင္ လက္သန္းဖ်ားေလာက္ ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕။
“ခင္ဗ်ားမွာ အင္မတန္ထူးဆန္းတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာဖြဲ႔စည္းပုံမ်ဳိးရွိေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္သက္
မွာ မျမင္ဖူးတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပုံမ်ဳိးပဲ။ ကမာၻအ၀ွမ္းက ဘယ္ဆရာ၀န္ေလာင္းမွ ေဆးေက်ာင္းမွာ လက္ေတြ႔မ
သင္ခဲ့ရတဲ့ ကုိယ္ခႏၶာ ဖြဲ႔စည္းပုံမ်ဳိးပဲ”
“ဘာေတြျဖစ္ေနလုိ႔လဲဗ်ာ၊ ေျပာပါဦး”
ဆရာ၀န္က ဓာတ္မွန္ေတြကုိ အလင္းေရာင္မွာ ေထာင္ၾကည့္ျပန္ေရာ။ ပုိေသခ်ာေအာင္လုိ႔နဲ႔တူ
ပါတယ္။ ၿပီးမွ သူ႔မွတ္ခ်က္ကုိ ေျပာတယ္။ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ႀကီး။
“ခင္ဗ်ားရဲ႕ အ႐ိုးေတြက သာမာန္လူ႐ိုးေတြ မဟုတ္ဘူး။ သံေခ်ာင္းေတြကုိ တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔
တစ္ေခ်ာင္း ေတ့ၿပီး ဂေဟ ေဆာ္ထားသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ သံေခ်ာင္းေတြကုိ ထိပ္ဆုိင္ၿပီး မီးဂေဟနဲ႔
တုိ႔ထားသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကုိယ္ခႏၶာတစ္ခုလုံးမွာ အစက္အမႈန္ေလးေတြ အမ်ား
ႀကီးပဲ။ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ မ်ားေနတယ္။ ဒါ ဘာေတြျဖစ္ႏိုင္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္
လည္း မခန္႔မွန္းတတ္ဘူး”
36
 “သံေခ်ာင္းေတြလုိ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္၊ ဓာတ္မွန္ထဲမွာ ၾကည့္ပါလား။ လုိအပ္တာထက္ ပုိၿပီးျဖဴေဖြးေနတာေတြ၊
အ႐ိုးခ်င္းဆက္တဲ့ ကိြဳင္ေနရာေတြမွာ ဖုမရွိဘဲ သံေခ်ာင္းခ်င္း ဆက္ထားသလုိ ျဖစ္ေနတာေတြ”
က်ဳပ္မ်က္လုံးထဲမွာေတာ့ တစ္က်ပ္လုံး သံေခ်ာင္းေတြကုိပဲျမင္ေနတယ္။ အစက္အမႈန္ကေတာ့
ဘိလပ္ေျမမႈန္႔ေတြ မ်ားလား။ ဘိလပ္ေျမဆုိတာ ထုံးေက်ာက္ကုိ မီးဖုတ္ထားတဲ့ အမႈန္႔ကုိ ေဂါတန္
ေက်ာက္မႈန္႔နည္းနည္းနဲ႔ ေပါင္းဆက္ထားတဲ့၊ အင္မတန္ေလးလံတဲ့ အမႈန္႔ေတြ ဆုိတာေလာက္
ေတာ့ က်ဳပ္သိထားေတာ့ သည္အစက္အမႈန္ေတြဟာ ဒါပဲျဖစ္ရမွာေပါ့။ ခက္တာက က်ဳပ္က ဒါေတြ
ကုိသာ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ေနတာ၊ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ ရူမိစရာ အေၾကာင္းမွ မရွိတာ။ ဘိလပ္ေျမ
ေရာင္းေနေပမယ့္ ဘိလပ္ေျမမႈန္႔နဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔က တျခားစီ။ ဒါေပမယ့္ ဓာတ္မွန္မွာ ဒါေတြေပၚေနၿပီ
ဆုိေတာ့ ဆန္းမေနဘူးလား။
က်ဳပ္ခႏၶာကုိယ္ဟာ တကယ္ပဲ သံေခ်ာင္းေတြနဲ႔ေတ့ဆက္ထားၿပီး ဘိလပ္ေျမနဲ႔ က်ံထားတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပုံ
မ်ဳိးလား။ က်ဳပ္ဟာ ကြန္ကရစ္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ လူသားလား။ ဒါဟာဘယ္တုန္းက စ ျဖစ္တာလဲ။ အခုမွ
ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္လာရတာလဲ။ ဒါျဖင့္ အခုထိ က်ဳပ္က ဘာလုိ႔ အသက္ရွင္ေနရေသးတာလဲ။ က်ဳပ္
ဘာကုိမွ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဆရာ၀န္ကေတာ့ မ်က္လုံးေတြ ေတာင္တစ္လုံး၊ ေျမာက္တစ္
လုံးနဲ႔ အိတ္ကေလးဆြဲၿပီး ျပန္ထြက္သြားေလရဲ႕။ ေနာက္ထပ္ သီတင္းကုိးပတ္ေလာက္မွာေတာ့
က်ဳပ္ ေဆး႐ံုေပၚကုိ တကယ္ေရာက္ေနပါၿပီ။ ၀န္ခ်ီစက္နဲ႔ မၿပီး မတင္ရ႐ံုတမည္ပါပဲ။
ေနာက္ထပ္႐ိုက္တဲ့ ဓာတ္မွန္ေတြထဲမွာ အစက္အမႈန္ေတြဟာ မ်ားသထက္ မ်ားလာရာက ခႏၶာ
ကုိယ္တစ္ခုလုံး ျပည့္ႏွက္သြားတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ က်ဳပ္ေျခေထာက္ ေအာက္ပုိင္း ေျခမ်က္စိေလာက္
ထိဟာ လႈပ္ရွားလုိ႔မရဘဲျဖစ္သြားတယ္။ သည္မွာတင္ က်ဳပ္ေဆး႐ံုေရာက္လာတာပါပဲ။ ေရာဂါရွာေဖြ
ေရးဌာနက က်ဳပ္ရဲ႕အသားတစ္သွ်ဴးအစေတြကုိ ဓာတ္ခဲၾြ ကည့္တဲ့အခါ ထုံးဓါတ္နဲ႔ေဂါတန္ ေက်ာက္မႈန္႔
ေတြကုိသာ ေတြ႔ရတဲ့အေၾကာင္း၊ လူရဲ႕ ပါ၀င္ေနက် အသားဓာတ္ ကလာပ္စည္းေတြဟာ တျဖည္း
ျဖည္း ေျခာက္ေသြ႔ကုန္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေရဓာတ္ဟာလည္း ခန္းေျခာက္သထက္ ခန္းေျခာက္လာတဲ့
အေၾကာင္းကုိ ေအးခဲမသြားေသးတဲ့ ဦးေႏွာက္ကတဆင့္ က်ဳပ္ၾကားသိခြင့္ ရေနေသးတာကုိပဲ က်ဳပ္
ေက်းဇူးတင္ေနရေသးတယ္။
က်ဳပ္ရဲ႕ ေရာင္း၀ယ္ ေဖာက္ကားမႈကုိလည္း က်ဳပ္မိန္းမဟာ ဦးေဆာင္ၿပီး လုပ္ေနရတုန္းပါပဲ။ အမုိး
37
ထိျပန္႔ေနတဲ့ ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြ၊ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ဟည္းထေနတဲ့ သံေခ်ာင္းပုံေတြဟာလည္း
ခါတုိင္းလုိပါပဲ။ က်ဳပ္ရဲ႕လုပ္ငန္းခြင္မွာ သံေခ်ာင္းေတြ၊ ဘိလပ္ေျမေတြ ၀င္လုိက္ထြက္လုိက္၊ ေငြစကၠဴ
ေတြဟာ ေဖြးခနဲ ေဖြးခနဲ ၀င္လာလုိက္ ျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ။ က်ဳပ္ဟာ ေဆး႐ံုရဲ႕ အထူးမွန္လုံခန္းထဲမွာ
ေက်ာက္တုံးႀကီးတစ္တုံးလုိ ၿငိမ္သက္ေနရပါ့ေပါ့လား။ ေနာက္ထပ္ သီတင္းေလးပတ္ေလာက္မွာ
ေရမေလာင္းပဲ ပစ္ထားတဲ့ မဆလာ(ဘိလပ္ေျမသ႐ိုး) ေတြလို ေျခမ်က္စိေအာက္ပုိင္းဟာ ေႂကြက်
ကုန္တယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ ႏွလုံးကေတာ့ လႈပ္ေနတုန္းပါပဲ။
က်ဳပ္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြကလည္း လႈပ္ေနတုန္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အသက္မ၀င္ေတာ့ဘူး၊ ေရမ၀င္ေတာ့
ဘူး၊ မ်က္ရည္က်လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ခံစားမႈကုိ ဘာနဲ႔မွ ျပလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ တစ္ကုိယ္လုံးဟာ မာေက်ာ
သြားၿပီ။ ေဆး႐ံုမ်က္ႏွာက်က္ ေက်ာက္ျပားေတြကုိပဲ က်ဳပ္မ်က္လုံးေတြ မ်က္ေတာင္ မပုတ္မခတ္
ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ၾကည့္ေနတာကုိ က်ဳပ္ျငိးေငြ႔လွၿပီ။ သည္အခ်ိန္မွာ စကားတစ္ခြန္း ႏွစ္ခြန္း စ
ေျပာခ်င္ေပမယ့္ မရေတာ့ဘူးေလ။
“ဒါပဲ ဆက္လုပ္၊ သည္စီးပြားေရးကုိပဲ ဆက္လုပ္၊ တျခားဟာကုိ မလုပ္နဲ႔။ ဘိလပ္ေျမနဲ႔
သံေခ်ာင္းဟာ ေစ်းကြက္က ေတာင္းဆုိေနတဲ့ အရာေတြ...ဒါပဲ”
က်ဳပ္ရဲ႕ ဇနီး၊ သားသမီး၊ မိတ္ေဆြသဂၤဟ၊ ပုဂၢဳိလ္သူငါ ခြဲျခားႏိုင္စြမ္းေတာင္မရွိေတာ့ေအာင္ ျဖစ္လာ
ခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံတကာက တစ္ေယာက္စီ၊ တစ္ဖြဲ႔စီ လာလာၾကည့္ၾကတဲ့၊ စမ္းသပ္ၾကတဲ့၊ သုေတသန
ျပဳၾကတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြလည္း ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြ က်ၿပီး ျပန္ကုန္ၾကၿပီေကာ။
၂၀ ရာစု ေႏွာင္းပုိင္း ေဆးပညာဟာ က်ဳပ္ကုိ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ေ၀ဒနာအျဖစ္၊ နာမည္တပ္လုိ႔မရတဲ့
ေရာဂါအျဖစ္သာ ကင္ပြန္းတပ္ႏိုင္ၾကေတာ့တယ္။ သည္လုိနဲ႔ပဲ ေအးခဲမာေက်ာစြာ က်ဳပ္ေသဆုံးသြား
ခဲ့ရတယ္ ေျပာပါေတာ့။ သည္လုိနဲ႔ က်ဳပ္ရဲ႕အသုဘ အခမ္းအနားမွာ အသုဘယာဥ္ ေရွ႕ကမဟုတ္ဘဲ
၀န္ခ်ီစက္ေရွ႕က သြားႏွင့္ေနရတာကုိ လူေတြက တအံ့တၾသ ျမင္ေနၾကရတယ္။
က်ဳပ္ရဲ႕ခႏၶာကုိယ္ႀကီးတစ္ခုလုံးဟာ ကြန္ကရိတုံးႀကီး တစ္တုံးဘ၀ ေျပာင္းသြားခဲ့လုိ႔သာ ေသတယ္
လုိ႔ ေျပာၾကေပမယ့္၊ က်ဳပ္မွာ အသိအာ႐ံုေတြ ရွိေနေသးတာကုိ က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ပဲ သိတယ္။
က်ဳပ္ မေသေသးဘူးဆုိတာကုိ က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ပဲ သိတယ္။ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးက ေသသြားၿပီ ဆုိေပမယ့္
က်ဳပ္ရဲ႕ နာမ္ဓာတ္က ရွင္သန္ေနတုန္းဆုိတာကုိ က်ဳပ္ပဲ သိေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္ဟာ
ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ေမ့ေျမာေနတာပါ။
38
ေဆးပညာ အလုိအရေတာ့ ကုိမာ (coma) ျဖစ္ေနတာေပါ့ေလ။ က်ဳပ္ကုိလည္း ကုိမာလုိ႔ ေခၚေနၾက
ေတာ့ ကုိမာရဲ႕coma ေပါ့ေလ။ က်ဳပ္တခုပဲေၾကာက္တယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕အုတ္ဂူကုိ က်ဳပ္မိန္းမက
က်ဳပ္ေရာင္း တဲ့ ဘိလပ္ေျမနဲ႔လုပ္လုိက္မွာကုိပဲ၊ က်င္းကုိခပ္တိမ္တိမ္ တူးၿပီး ျမွဳပ္လုိ္က္မွာကုိပဲ။
စဥ္းစားၾကည့္ေလ။

လူတစ္ကုိယ္လုံး သံေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ေသဆုံးသြားတယ္ ဆုိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေလာင္းကုိ သည္႐ြာကေလးကုိ လူေတြက လက္ပေဒါလုိ႔ ေခၚတယ္။ တကယ္ စာနဲ႔ ေပနဲ႔ ေရးရင္ေတာ့
သံေခ်ာင္း၀ယ္သူေတြ အလြယ္တကူတူးေဖာ္ၿပီး တစ္စစီတစ္ဖဲ့စီ ႐ိုက္ခ်ိဳးေနၾကရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ လက္ပံေတာ ျဖစ္ရမွာေပါ့ေလ။ ဖိတ္စာေတြ ဘာေတြမွာ လက္ပံေတာ႐ြာေန အဘ ဦးဖုိးေဂါင္ကုိ
မလဲ။ က်ဳပ္ကုိယ္ခႏၶာ အေပၚယံ အဂၤေတေတြကုိ တူႀကီးႀကီးနဲ႔ ႐ိုက္ခြာၿပီး အထဲက သံေခ်ာင္းေတြကုိ အမွဴးထား၍ ဘာညာစသျဖင့္ ႐ိုက္ရင္ေတာ့လက္ပံေတာလုိ႔ ႐ိုက္ၾကတာေပမယ့္ လူေတြ
ယူသြားၾကရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ။ ပါးစပ္ကေတာ့ လက္ပေဒါ ေခၚတာပါပဲ။ လက္ပေဒါဆိုရင္လည္း သည္႐ြာကို ညႊန္းမွန္း သိတယ္။
ခက္တာက ႐ြာကုိသာသိတာပါ၊ သြားတာေတာ့ ဘယ္သူမွ မသြားခ်င္ဘူး။ သြားရတာကလည္း
လူေတြကဘိလပ္ေျမဆုိရင္ သားရဲမင္းရဲစီးေနၾကတာ။ သံေခ်ာင္းဆုိရင္က်ားစီးဖားစီး ျဖစ္ေနၾကတာ လြယ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဆည္ေျမာင္း လက္တံေျမာင္းကုိ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ရတာလည္း ရွိတယ္။
ကလား။ . . . က်ဳပ္ ဒါပဲ ေၾကာက္တယ္။ လက္တံေျမာင္းႀကီးကလည္း တစ္ခါတစ္ခါ ပဲခ်ိန္၊ ႏွမ္းခ်ိန္ ေရလႊတ္ထားရင္ လူ႔ခါးေစာင္းေလာက္
ေရရွိတာဆုိေတာ့ ေတာ္႐ံုလူက ေတာ္႐ံု ကိစၥနဲ႔ မျဖတ္ၾကဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေ၀းတဲ့ ေနရာမွာေတာ့
=========================== ေျမာင္းကူး အုတ္တံတားေဟာင္းႀကီး ရွိေပမယ့္ ဘယ္သူက အဲသည့္ သြားကူးေနမွာတုံး။ ေ၀းသမွ
ေတာ္ေတာ့္ကုိေ၀းတာ။ ကူးပါၿပီတဲ့။ တစ္ဖက္ကမ္းေရာက္လုိ႔ ၿပီးေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ေျပာင္းေတာ
ႀကီးကုိျဖတ္ရေသးတာ။ ေျပာင္းေတာ့ထဲ မေရာက္ခင္ ပပ္ၾကားအပ္ေနတဲ့ လယ္ေတာ့ေျခာက္ေျခာက္
ႀကီးထဲကုိ ေတာ္ေတာ္ေလးဆင္းရေသးတယ္။ ၿပီးမွ ေျပာင္းခင္းထဲေရာက္တယ္။ ေျပာင္းခင္းကုိ
ျဖတ္ၿပီးရင္ လက္ပေဒါ႐ြာစပ္ကုိ ေရာက္ၿပီ။ ယာခင္းေျမနီစပ္က ကုိလုံး ထန္း႐ြက္တဲဟာ
လက္ပေဒါရဲ႕ ႐ြာဦးဆုိင္းဘုတ္ပဲ။

ဒါေပမဲ့ ပါးစပ္က ေျပာရတာသာ လြယ္တာကလား။ တကယ္သြားေတာ့ သည္ေလာက္လြယ္တာ

မဟုတ္ဘူး။ ဒါျဖင့္ရင္ စက္ဘီးနဲ႔ သြားပါလား ဆုိေတာ့လည္း စက္ဘီးစီးစရာကုိပဲ လမ္းမရွိတာ။
ျမင္းလွည္းေတာ့လည္း ဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္သြားရင္ ရေပမယ့္ အုတ္တံတားရွိတဲ့ ေနရာထိက ေ၀းေတာ့
ျမင္းလွည္းက လက္ပေဒါဆုိတာနဲ႔ 'အားေပါင္ဗ်ာ' လုပ္ေတာ့တာ။ ဒါက လက္ပေဒါကို သြားဖုိ႔
ကိုယ့္ဘက္က စဥ္းစားတာ။ လက္ပေဒါဘက္ကေတာ့ စဥ္းစားေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ေျမာင္းလက္တံ
ႀကီးေက်ာ္ၿပီး ကမ္းေပၚတက္လုိက္မွ ျမစ္ေလာင္းဧရိယာထဲေရာက္တာဆုိေတာ့ လာရတာပဲ၊ ကူးရ
တာပဲ။ က်ားတံဆိပ္မီးျခစ္တစ္ဖာန႔ဲလည္း ေျမာင္းေရထဲကူးရတာပဲ။ ဘီအုိစီဖေယာင္းတုိင္ ေလး
တစ္တုိင္နဲ႔လည္း ေျပာင္းခင္းထဲ ေႁမြမေၾကာက္၊ ကင္းမေၾကာက္ ကူးရတာပဲ။ လင္က ကြင္းၾကဳ
ကြင္းၾကားထဲက ထြက္လာတဲ့ ႂကြက္ကုိ ခုတ္ထစ္ၿပီး ရင္ႏွစ္ျခမ္းခြဲ၊ မီးရဲရဲမွာ ကပ္ၿပီးရင္ ကင္ထားတဲ့

39 40
တုတ္တံမည္းမည္းနဲ႔ပဲ ထဘီ ရင္လ်ားႀကီးနဲ႔ ျမစ္ေလာင္းကုိ ေျပးေရာင္းရတာကလည္း ႂကြက္ရရင္ ျမစ္ေလာင္းကုိ သုံးေလးရက္ ကူးသြားတာပါပဲ။ ေျပာခ်င္တာက လက္ပေဒါက လူေတြဟာ အဲသလုိ
ရသလုိကိုး။ မီးျခစ္တစ္ဖာ၊ ဖေယာင္းတုိင္တစ္တုိင္နဲ႔ ျမစ္ေလာင္းသြားရလုိ႔ လက္ပေဒါမွာ အိမ္ဆုိင္ လူေတြ။ လက္ပေဒါဟာ အဲလုိ ႐ြာကေလး။ လက္ပေဒါဟာ ရွိလွရင္ အိမ္ေျခ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ပဲ။
မရွိေတာ့ဘူးလား ဆုိေတာ့လည္း မရွိဘူး။ အိမ္ဆုိင္ေနေနသာသာ ဖ်ားလုိ႔ နာလုိ႔ ေဆးခန္း၊ ေဆး႐ံု လက္ပံပင္ႀကီးတစ္ပင္တည္း ႐ြာထိပ္ရွိေနတာကုိ ဘယ္သူက လက္ပံေတာ လုပ္ထားတာလဲ
မရွိတာထား။ က်ားေခါင္းေလး၊ ခ်မ္းေအးေလးတစ္ထုပ္ေလာက္၀ယ္ခ်င္လုိ႔ေတာင္ ကုိယ္ခြဲမရွိ ရင္ ဘယ္သူမွ မသိဘူး။ ဒါက အေၾကာင္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ နာမည္ရွိေနတာပဲေတာ္လွၿပီ။ ေနာက္
အဖ်ားတက္ႀကီး နဲ႔ ေျပးရတဲ့႐ြာကုိး။ လက္ပေဒါရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ေရာင္းကုန္ကေတာ့ လယ္ႂကြက္၊ ႐ြာအေနာက္ဘက္မွာ သခ်ႋဳင္းကေလးရွိတယ္။ သည္သခ်ႋဳင္းရာကေလးက လက္ပေဒါသခ်ႋဳင္းသက္
ကြင္းႂကြက္ကုိ တုတ္ႏွစ္ေခ်ာင္းထိပ္ဆုိင္ခ်ည္ၿပီး ကင္ထားတဲ့ႂကြက္ကင္ပဲ။ ႂကြက္ကင္ သြားေရာင္း၊ သက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လက္ပေဒါေနာက္ ေ၀းေ၀းက ၾကက္ဆူပင္၊ မုိးနံကုန္း၊ ပ်ဥ္းမကုန္း ႐ြာေတြ
ေရာင္းရတဲ့ ပုိက္ဆံနဲ႔ဆန္ ႏို႔ဆီဘူးႏွစ္ဘူးသုံးဘူး၀ယ္ၿပီး ျပန္လာတာဟာ ျမစ္ေလာင္းနဲ႔ လက္ပေဒါရဲ႕ ကလည္း လူမွ ေသရင္သည္သခ်ႋဳင္း လာတာ ပဲ။ သခ်ႋဳင္းစပ္မွာ ေညာင္ပင္အုိႀကီးတစ္ပင္ရွိတယ္။
ကုန္ၾကမ္းေပး ကုန္ေခ်ာယူ ဆက္ဆံေရးပဲ။ ျမစ္ေလာင္းကလူေတြကလည္း လက္ပေဒါ ႂကြက္ကင္ တစ္ျခမ္းကေျခာက္ေတာင္ေနပါၿပီ။ တစ္ျခမ္းက ေျခာက္လုိ႔၊ တစ္ျခမ္းကစိမ္းလုိ႔၊ ထားပါေတာ့။ အပင္
မ်ားေတာ့ ႀကိဳက္တယ္။ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ယူသာလာခဲ့။ ေနာက္ဆုံး လူေတြအိပ္ခ်ိန္ဆိုရင္ေတာင္ ကလည္း ႀကီးႀကီးဆုိလုိ႔ လက္ပေဒါမွာ သည္လက္ပံပင္နဲ႔ သည္ေညာင္ေျခာက္ပင္ ႏွစ္ပင္ပဲ ရွိတယ္။
ဘံုဆိုင္ကုိသာ ႏႈိး၊ ယူတယ္။ ပုိက္ဆံမယူခ်င္ပါဘူးဆုိရင္ ဆန္ႏွစ္ဘူး ခ်င္ေပးတယ္။ လက္ပ ေဒါမွာ
ႂကြက္ကင္ဟာ ပုိက္ဆံပဲ။ လက္ပေဒါမွာ ႂကြက္တြင္းရွာတာဟာ ပုိက္ဆံရွာတာပဲ။ ျမစ္ေလာင္း တစ္ေန႔ေတာ့ လူဦးေရ တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္နဲ႔ ဆင္းဆင္းရဲရဲေနရတဲ့ သစ္ပင္ႀကီး ႏွစ္ပင္နဲ႔
ဆုိတာကေတာ့ သည္နားတေၾကာမွာ တုိက္နယ္ႀကီး႐ြာဆုိေတာ့ ဂါတ္တဲရွိတယ္။ စာသင္ေက်ာင္း လက္ပေဒါမွာ လူေသမႈစျဖစ္တယ္။ လူေသမႈကုိ ေျပာတာေနာ္၊ လူသတ္မႈ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ဟာသူ
ရွိတယ္။ တူတူတန္တန္ေစ်းကေလး ရွိတယ္။ ဆန္စက္ေတာင္ တစ္လုံးလား၊ ႏွစ္လုံးလား ရွိတယ္။ ေနရင္းထုိင္ရင္း ေသတာကုိ ေျပာခ်င္တာ။ ဟာ...လူေနတဲ့႐ြာပဲ၊ လူေသတာ ေျပာစရာလားလုိ႔
ထားပါေတာ့။ ေသာင္သာတယ္ဆုိေတာ့ကာ ျမစ္ေလာင္းသူ ျမစ္ေလာင္းသားက ေစ်းထဲမွာ ေမးခ်င္ရင္လည္း ေမးဖုိ႔ပဲ။ ဒါေပသိ လက္ပေဒါမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၊ အစိတ္ကတည္းက
ေယာက္်ား၊ မိန္းမ အေရာင္မြဲမြဲေတြ႕႔ရင္ ဒါ လက္ပေဒါက ဆုိတာ သိေတာ့ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း ကေန႔ထိ တစ္ခါမွ လူေသဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ နာမည္ကသာ လက္ပေဒါသခ်ႋဳင္း။ လက္ပေဒါသား
စကားေျပာရင္ေတာင္ 'လူကုိယ္က လက္ပေဒါကာလာနဲ'႔ လုိ႔ ေျပာတက္ၾကတာေတြလည္း ရွိတယ္။ လက္ပေဒါသူ တစ္ေယာက္မွ ေျမက်ဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္အစိတ္ ဟုိဘက္မွာေတာ့ ရွိခ်င္လည္း
ရွိမယ္။ ဒါေတာ့ ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ဘူး။ မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ သည္ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္
လက္ပေဒါကလူေတြ ဆင္းရဲၾကတာကုိ ေျပာခ်င္တာပါ။ ဆင္းရဲေပမယ့္ လက္ပေဒါသားေတြဟာ သုံးဆယ္ေလာက္ထဲမွာေတာ့ ေသဖူးတယ္။ ဒါေတာ့ ေသခ်ာတယ္။
႐ိုးသားၾကတယ္။ ျမစ္ေလာင္းဂါတ္တဲက လက္ပေဒါကုိ တရားခံ သြားဖမ္းရတယ္ဆုိတာ တခါမွ
မရွိခဲ့ဘူး။ လက္ပေဒါက တဲကေလးေတြဟာ ဘာတံခါးမွ မရွိတာေတာင္မွ သစ္သားေယာက္မတစ္ တစ္ညေတာ့ လက္ပေဒါ႐ြာကုိ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ပ်ံသြားတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္က စူးစူးႀကီး ေအာ္ရင္း
ေခ်ာင္း မေပ်ာက္ဖူးဘူး။ ႐ြာသားအားလုံးကေတာ့ ႂကြက္ထုိးစားတာမဟုတ္ဘူး။ သည္ဆည္ေျမာင္း လက္ပေဒါညကုိ ခပ္ျပင္းျပင္း ပုတ္ႏိုးလုိ္က္တယ္။ သည္ငွက္ ေအာ္သံမ်ဳိး လက္ပေဒါက အင္မတန္
လက္တံႀကီးကုိ ဖာဖုိ႔၊ ေထးဖုိ႔၊ ျပဳျပင္ဖုိ႔ ရာသီအလုိက္ ခန္႔ထားတဲ့ အလုပ္သမားေတြလည္း ရွိတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ လူေတြမၾကားဖူးတာၾကာၿပီ။ သည္႐ြာက လူေတြကလည္း ဟုိကတစ္တဲ၊ သည္ကတစ္အိမ္၊
သူတုိ႔ကုိသည္အရပ္က ''ေျမာင္းေလွ်ာက္'' လုိ႔ေခၚတယ္။ ေျမာင္းႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ လက္ပေဒါ လာစုရင္းက ေနၾကရတာဆုိေတာ့ ကုိယ္ျဖတ္သန္းႀကီးျပင္းခဲ့ရာ ငယ္ဘ၀တုန္းကေတာ့
ရင္းက ေျမာင္းက်ဳိးတာ၊ ေျမာင္းပဲ့တာ လုိက္ဖာရတဲ့သူေတြဆုိေတာ့ ေျမာင္းေလွ်ာက္လုိ႔ ေခၚတာ ၾကားဖူးၾကတာခ်ည္းေပါ့။ ဒါဟာ ငွက္စုန္းတစ္ေကာင္ရဲ႕ ေအာ္သံဆုိတာ ေလာက္ေတာ့ သိတာေပါ့။
လည္း မမွားဘူး။ ခက္တာက သည္အလုပ္က မိုးတြင္းမွာမွ ခဏကေလး ခန္႔တာ။ ေႏြမွာ အလုပ္မရွိ သည္ေကာင္မွ အေပၚက ျဖတ္ေအာ္ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ လူမမာ အိမ္ေခါင္က ျဖတ္ေအာ္ရင္ ဒါဟာ
ဘူး။ ကိုယ့္ဟာကုိ ရွာလုပ္ပဲ၊ ရွာစား၊ ရွာေသာက္ပဲ။ လက္ပေဒါကုိ ခရီးႀကံဳမွာရင္လည္း ရတယ္။ မဂၤလာမရွိဘူး ဆုိတာေလာက္ေတာ့ သိတာေပါ့။ အဲသည္ညက သိျခင္းနဲ႔ ေၾကာက္ျခင္းဟာ
''လက္ပေဒါက ေျမာက္ေဆာက္ ဗုံတီးကုိ ေျပာလုိက္စမ္းပါကြာ။ နက္ဖ်င္ညႇ တစ္ခ်ိန္တည္း ျဖစ္တယ္။ အဲသည္မွာတင္ တစ္႐ြာလုံးက ငွက္စုန္းသံၾကားတာနဲ႔ အိပ္ရာထဲ
အေဆ့ေက်ာင္းကုိ လာပါလုိ႔။ ျမစ္ေလာင္းက စံထြန္းအလွဴမတုိင္ခင္ ေျမညႇိခ်င္လုိ႔လ.ုိ႔ .ေႏွာ'' လွဲေနရာက ထၾကတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ''ဖြဟဲ့...နင့္ဒဏ္ နင္ခံ၊ နင့္ဒဏ္ နင္ခံ '' ေရ႐ြတ္ၾကတယ္။
လုိ႔မွာလုိက္႐ံုပဲ။ ေျမာင္းေဆာက္ဆုိတာ ေျမာင္းေလွ်ာက္ ကုိဗုံတီးက ေပါက္တူးကုိင္ၿပီး ၿပီးေတာ့ မိသားစုေတြ ဟာ မီးတိုင္ ခြက္ေရာင္ နီၾကင္ၾကင္၊ မႈန ္တိမႈန္၀ါးထဲမွာ တစ္ေ ယာက္မ်က္ႏွာ

41 42
တစ္ေယာက္ လုိက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ မိန္းမကလည္း ေယာက္်ားကု'ိ 'ေတာ္ ေနေကာင္းပါတယ္
ေနာ္'' ဆုိတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည့္တာ။ ေယာက္်ားကလည္း ''နင္ ေနရထုိင္ရတာ ေကာင္းရဲ႕လား
မိေသးရာ'' ဆုိတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည့္တာ။ ေယာက္်ားကလည္း ''နင္ ေနရထုိင္ရတာ ေကာင္းရဲ႕လား
မိေသးရာ'' ဆုိတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည့္ေနတာ။ နီးစပ္ရာ ကုိယ့္ကေလးေတြရဲ႕ နဖူးေတြကုိလည္း
မွတ္မွတ္ရရႀကီး စမ္းလုိက္ၾကတာလည္း လက္ပေဒါက တဲကေလးေတြထဲမွာ အားလုံးတူတူေလာက္
ေနမွာပါ။ အင္းေလ။ ညဘက္ထြက္တဲ့ ညငွက္တစ္ေကာင္က သူ႔ဟာသူ သူ႔ငွက္လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ
ပ်ံသန္းရင္း ေအာ္ဟစ္လုိက္တဲ့အသံဟာ လူေတြအားလုံး ငုတ္တုတ္ထထုိင္ၾကရတယ္။ ပါးစပ္က
လည္း ၿပိဳင္တူတစ္စုံတစ္ရာေရ႐ြတ္လုိက္တယ္။ သည္ငွက္သံကပဲေသျခင္းတရားကို ကုိက္ခ်ီၿပီး
႐ြာကေလးေပၚ ပစ္ခ်ထားခဲ့တာမ်ဳိးလုိ မ်က္ႏွာထားေတြျဖစ္သြားၾကရတယ္ဆုိတာကလည္း စဥ္းစား
ၾကည့္ရင္ ရီေတာ့လည္း ရီစရာႀကီးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ရီစရာမဟုတ္ပါဘူး။ လက္ပေဒါမွာ
ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေပ်ာက္ကြယ္ေနတဲ့ ေသျခင္းတရား ႐ုတ္တရက္ေရာက္လာ တာဟာ
ရယ္ေမာစရာကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ လူေသတာဟာ ႏွစ္သက္စရာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပသိ လက္ပေဒါမွာ
လူက တကယ့္ကုိ အဲသည္ညကေသတယ္။ ေသတဲ့သူက လွတင္လုိ႔ ေခၚတယ္။ ေျမာင္းေလွ်ာက္
ပါပဲ။ လက္ပေဒါကုိ ငွက္စုန္းျဖတ္သြားၿပီး လူေတြအားလုံးေလာက္ အိပ္ေမာက် ေနခ်ိန္မွာ
လွတင္ႂကြက္ထုိးတဲ့ မွိန္းကုိ ေထာက္ရင္း သူ႔တဲကုိ ျပန္ေရာက္လာတယ္။
“ျမေမ...ထစမ္း၊ ငါ့ကုိ အေကာင္ကုိက္လုိက္လ”ုိ႔
ဒါပဲ ေျပာႏုိင္တယ္။ တဲ၀မွာ ၀ုန္းခနဲ လဲသြားတယ္။ သူ႔မိန္းမျမေမက ႏိုင္သေလာက္ေပြ႔ၿပီး တဲအတြင္း
ဘက္ကိုသြင္းတယ္။ အေကာင္ကုိက္လုိက္တယ္ဆုိတဲ့ ေနရာေတြကုိရွာၾကည့္တယ္။ လယ္ထဲ
ကြင္းထဲ ႂကြက္သြားထုိးတဲ့လူ အေကာင္ကုိက္တာ ေျခဖ်ားေလာက္ ျဖစ္ရမွာေပါ့လုိ႔ တြက္ရင္း
ၾကည့္လုိက္ ေတာ့ ေဆးလိပ္မီးနဲ႔ ထုိးထားလုိ႔ အသားစေတြ လန္ေနတဲ့ ညာဘက္ ေျခဖခုံဟာ
ေမာက္ေမာက္ႀကီးေရာင္ကုိင္းေနတယ္။
“ကုိလွတင္..ကုိလွတင္"
မရဘူး၊ ေခၚလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ေတာ္ေတာ့္ကုိ ေ၀းတဲ့ေနရာေလာက္က ငွက္စုန္းထုိးသံႀကီး တစ္ခ်က္
ၾကားၿပီး ဘာၾကာတုံး၊ လွတင္ ေသေရာ။ မျမေမ ငုိသံကငွက္စုန္းထက္က်ယ္ေတာ့ အားလုံးႏိုး
ကုန္ၾကေရာ။ မျမေမတုိ႔ တဲကေလး ေရွ႕ကုိ စုစုေ၀းေ၀း ေရာက္လာၾကတယ္။ မုိးမလင္းတလင္း
ညႀကီးသန္းလြဲမွာ လက္ပေဒါက လူေတြဟာ ေသသူရဲ႕ ေျခေထာက္က ဒဏ္ရာကုိ မၾကည့္ဘူး။
မည္းနက္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ကုိ ေမ့ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ငွက္တစ္ေကာင္ကုိ ရွာေနၾကတာထင္ပါရဲ႕။
“မနက္ ျမစ္ေလာင္းက ဘုန္းႀကီးပင့္ဖုိ႔ စီစဥ္ကြာ”
တစ္ေယာက္က အၾကံေပးတယ္။ လက္ပေဒါမွာ သရဏဂံု တင္စရာ ဘုန္းႀကီးမွ မရွိတာကုိး။
43
လက္ပေဒါမွာ ငွက္စုန္းႀကီး ေအာ္လုိ႔ ငါးရက္ေတာင္မျပည့္ေသးဘူး။ လက္ပေဒါမွာပဲ ေနာက္တစ္
ေယာက္ေသျပန္ေရာ။ ေသတဲ့သူက က်င္စိ္န္တဲ့။ အရက္သမားပါ။ လက္ပေဒါမွာ လူေကာင္း
သူေကာင္းခ်ည္း ႐ိုး႐ိုးသားသားေနတယ္ဆုိေပမယ့္ အရက္ကေလးတျမျမနဲ႔သူလည္း ရွိတာ
ေပါ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ ႐ြာမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသာ မရွိတယ္။ ဘုံဆုိင္ကေလးေတာ့ ရွိတယ္။ က်င္စိန္
ေသတာကလည္း ဆန္းတယ္။ အဲသည္ ညဦးက က်င္စိန္ အရက္ကေလးေထြေထြနဲ႔ သီခ်င္း
ေတြဆုိရင္းကတဲေရွ႕ ကြပ္ပ်စ္ကေလးမွာေသေနတယ္။ မနက္ခင္းက်င္စိန္နဲ႔ သုိးေက်ာင္း သြားေန
က် ထြန္းေပၚလာႏိုးေတာ့ ႏႈိးမရေတာ့ဘူး။ စမ္းၾကည့္ေတာ့ မာေတာင့္ေနၿပီ။
“က်င္စိန္ေတာ့ ေသျပန္ၿပီ။ အင္း ငါထင္တယ္။ ညက ငွက္စုန္းထိုးကတည္းက တခုခုေတာ့
ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ ဆုိတာ”
“ဟာ ဘႀကီးက ဘယ္တုန္းက ထိုးလုိတုံး၊ ညက မထုိးပါဘူး”
“ထိုးပါေသာ္ေကာ ေမာင္ရာ၊ ညက ေလေတြ တ၀ူး၀ူး ေအာ္တုိက္ေနတာ အၾကာႀကီး။
ေလေလးလည္း ၿငိမ္ေရာ ငွက္စုန္းထိုးလုိက္တာ သံျပာႀကီးနဲ”႔
က်င္စိန္အေလာင္းေရွ႕ေရာက္ေနတဲ့ လက္ပေဒါသားေတြ အားလုံးငုိင္သြားၾကတယ္။ အင္မတန္
ၾကမ္းတမ္းခက္ခဲတဲ့ သည္ေနရာကေလးကုိ၊ အင္မတန္ဆင္းရဲ က်ပ္တည္းၾကတဲ့ သည္ေနရာ
ေလးကုိ ေသမင္းကဘယ္လုိရွာေတြ႔ သြားရတာတဲ့လဲ။ သည္ငွက္စုန္းကေကာ ဘယ္သူက လႊတ္
လုိက္တာလဲ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တစ္ခါမွေတာင္ မၾကားဖူးတဲ့ ငွက္ေအာ္သံႀကီးဟာ ဘယ္က ဘယ္လုိ
ေရာက္လာတာတဲ့လဲ မသိဘူး။ သူတို႔ဘာကုိမွ မသိတာပါ။ သူတို႔ ဘယ္လုိမွ ဉာဏ္မမီႏိုင္တာကုိပဲ
ေတြးေနၾကတာ အၾကာႀကီး။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္တဲကေလးေတြဆီ ကုိယ္ျပန္ၾကတယ္။ လက္ပေဒါသား
ေတြ ႂကြက္ေကာင္းေကာင္းမထိုးႏို္င္ဘူး။ ေျမာင္းေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ႏိုင္ၾကဘူး။ သည္ည
ေကာ ငွက္စုန္းလာဦးမွာလား၊ လာရင္ေကာ ေအာ္ဦးမွာလား၊ ေအာ္ရင္ေကာ ေသဦး မွာလား၊
ေသရင္ေကာ ဘယ္သူလဲ။
က်င္စိန္ေသလုိ႔ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာေတာ့ လူေတြဟာငွက္စုန္းကုိ ေမ့သြားၾကတယ္။ လက္ပေဒါ
မွာ လူေသတာဟာေျပာစရာေတာ့ ျဖစ္သြားတာေပါ့ေလ။ လက္ပေဒါသားေတြဟာ သည္အေၾကာင္း
ကုိ အခုေတြးရင္ အခု ေၾကာက္ၾကတယ္။ ငွက္စုန္းကလည္း မလာျပန္ဘူး။ တခ်ိဳ႕ညေတြေတာ့လည္း
႐ြာစပ္ကျဖတ္သြားရင္း ခပ္ေ၀းေ၀းကေအာ္သံေလာက္နဲ႔ ၿပီးသြားတာမ်ဳိးပဲရွ္ိတယ္။ သည္အေတာ
အတြင္း လက္ပေဒါက ကေလးေတြ အားလုံးရဲ႕ လည္ပင္းမွာ ကႏုကမာအခံြလုိလုိ လက္မေလာက္
ေယာက္ သြ ာ းခြ ံ က ေလးေတြ တပ္ ၾ ကလု ိ ႔ ။ သည္ လ ု ိ န ဲ ႔ ေ နလာၾကရာက တစ္ ည ေတာ့ အားလု ံ း က
44
ေမ့ေနၾကတဲ့ ငွက္စုန္းဟာ လက္ပေဒါ႐ြာေပၚက တည့္တည့္ႀကီး ေအာ္သြားျပန္ေရာ။ ေအာ္တာမွ
စူးစူးရဲဲရဲႀကီး။ ဂီးခနဲ ေအာ္သံဟာ ေတာ္႐ံု လူမမာရဲ႕ အသက္၀ိဉာဥ္ကုိ ကိုင္ညစ္ၿပီး သူ႔ႏႈတ္သီးႀကီးနဲ႔
တေပါက္ေပါက္ ထုိးဆိတ္လုိက္သလုိ ေအာ္သြားတာမ်ဳိး။
“ဖြဟ.ဲ့ .. နင့္ဒဏ္နင္ခ.ံ .. နင့္ဒဏ္ နင္ခ”ံ
နင့္ဒဏ္ နင္ခံတာ ေျပာတာ။ ငွက္စုန္းခံဖုိ႔သာ လက္ပေဒါသားေတြက တဖြဖြ႐ြတ္ေနတာ။ တကယ္
ခံေနတာ သူတုိ႔ပဲ။ အဲသည္ညက လက လက္သည္းျခစ္ရာေလာက္ကေလးနဲ႔ည။ ေျပာင္းခင္းဘက္
က ကြင္းေလကတေသြးေသြးနဲ႔ည။ ဆည္ေျမာင္းလက္တံႀကီးထဲမွာ ေရမရွိခ်ိန္ဆုိေတာ့ ကေလးေတြ
ေတာင္ ေျပာင္းခင္းႀကီးကုိေက်ာ္ၿပီး ေျမာင္းေျခာက္ထဲကစားေနတဲ့ည။ ငွက္စုန္းထုိးသံႀကီးဟာ
လက္တံေျမာင္းထဲက ကေလးေတြေပၚကို ဗုံးၾကဲလုိက္သလုိ၊ မိုးႀကိဳးမ်ား ပစ္ခ်လုိ္က္သလုိ က်လာ
ေတာ့ ကေလးေတြအားလုံးဟာ လက္တံေျမာင္းႏႈတ္ခမ္းေပၚ ေျပးတက္ရင္း၊ ေျပာင္းခင္းကုိ ညေမွာင္
ေမွာင္ထမ
ဲ ွာ ေက်ာ္ျဖတ္ရင္းတဲစုကေလးေတြရိွရာကုိ ေျပးလာၾကတယ္။ မိဘမ်ားကလည္း ေျပာင္းခင္း
စပ္က ႀကိဳရင္း ေျပးလာတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ရင္ဘတ္က ကမာခြံကုိ အရင္ စမ္းၾကည့္ၾကတယ္။
“ဟဲ့ ငကြန္း...ဘယ္မွာလဲ...နင္”့
မေအလုပ္သူေတြထဲက ေအာ္လုိက္သံဟာ လက္ပေဒါ ညထဲမွာ တုန္ခါေနတယ္။
“ဘယ္မလဲ...ငါေမးေနတယ္ေလ....ဘယ္မလဲ”
ငကြန္းကမ်က္လုံးေတြ ေၾကာင္ေနၿပီး မေအလုပ္သူကုိၾကည့္ေနတာကလြရ
ဲ င္ သူ႔လည္ပင္းကုိ သူစမ္း
ေနတာပဲ ရွိတယ္။ ဘာမွမေျပာဘူး၊ ဘာမွမေျပာႏိုင္ဘူး။ သည္လုိနဲ႔ လက္ပေဒါဟာ ခဏကေလး
ၿငိမ္သက္သြားတယ္။ အဲသည္ညက ကိုယ္ေတြ ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ပူၿပီး ငကြန္းကေလး ေသတယ္။
သည္တစ္ခါေတာ့ လက္ပေဒါဟာ ေခ်ာက္ခ်ားသြားခဲ့တယ္။ ထိတ္လန္႕ေၾကာက္႐ြံ႕ေနၾကတယ္။ ည
ေမွာင္ၿပီဆုိတာနဲ႔ လက္ပေဒါမုိးေကာင္းကင္ေပၚက ျဖတ္သန္းသြားမယ့္ ငွက္တိရစာၧန္ တစ္ေကာင္ကို
ဘာမဟုတ္ညာမဟုတ္ ေၾကာက္ေနၾကတယ္။ သည္ငွက္ကပဲလက္ပေဒါကုိ ေသျခင္းလက္ေဆာင္
ေတြ ေကာင္းကင္က ခ် ခ် ေပးေနတာကုိး။ ပထမ လွတင္ ေသတယ္။ ေနာက္ က်င္စိန္ ေသတယ္။
ခုတစ္ခါ ငကြန္းကေလး ေသျပန္ၿပီ။ ေနာက္ဘယ္သူေသဦးမွာလဲ။ လက္ပေဒါသခ်ႋဳင္းက ေနာက္
ဘယ္သ ူ႔ကုိ မ်က္စပစ္ေနျပန္ၿပီလဲ။ ဘယ္သူ မွ မေျပာႏိုင္ဘူး။ သည္ငွက္စုန္းႀကီး ေအာ္သေ႐ြ႕
လက္ပေဒါသူ လက္ပေဒါသားေတြဟာ ေန႔လား ညလား၊ သူလား ငါလား ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ဘူး။
တစ္႐ြာလုံးမွာ အသက္အႀကီးဆုံးျဖစ္တဲ့ ဘႀကီးေသာင္က ပရိတ္ေတြ ႐ြတ္တယ္။ ေမတၱာေတြ
ပုိ႔တယ္။ မ်က္စိမျမင္ ဘာမျမင္နဲ႔ ႐ြာကုိ တက္သမွ် မွတ္သမွ် စည္းခ်ေပးတယ္။ လက္ပေဒါသူ
လက္ ပေဒါသားေတြ ကလည္ း ကြ င္း ႀကိဳ ကြ င္ း ၾကား ႂကြ က္ ထိ ု းေနရလု ိ ႔ ေမ့ ေနတဲ ့ ဘု ရားရွိ ခု ိ း
45
အမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ရတက္သမွ် ႐ြတ္ၾကတယ္။ သည္လုိနဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ့ ဘႀကီးေသာင္က လက္ပေဒါသား
ေတြကုိ စုတယ္။ သူ႔သေဘာထားကုိ ေျပာတယ္။
“ဘႀကီးေတာ့ အိမ္မက္ေတြလည္း မေကာင္းဘူး။ အတိတ္နိမိတ္မ်ားလည္း မေကာင္းဘူး။
သည္ေတာ့ ဘႀကီးတက္သမွ် မွတ္သမွ် စည္းေတာ့ ခ်ၿပီးၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ငွက္ေတြ ေရာက္မလာဘူးလုိ႔
ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ဘူး။ သည္ေတာ့ ငါတုိ႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ”
ေျမာင္းေလွ်ာက္သမား ကုိခင္ကလည္း သူ႔သေဘာထားကုိ ေျပာတယ္။
“ငွက္ေအာ္လုိ႔ ေသတာမဟုတ္ပါဘူး ဘႀကီးရာ။ လူေသတာ ေသေန႔ေစ့ေသတာပါပဲ။ ငွက္
က လူ႔၀ိဉာဥ္ကုိမႏႈတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါ ဘႀကီးတုိ႔က ဥပါဒါန္စြဲေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ ဥပါဒ္ ျပန္ျဖစ္ေနတာ”
ဆုိေတာ့ လာစုမိတဲ့ လက္ပေဒါသူ လက္ပေဒါသားေတြက ကုိခင့္ကုိ ေဒါကန္ၾကတယ္။ အေရးထဲမွာ
႐ြာလာၿပီး ကန္႔လန္႔တုိက္ေနတဲ့ေကာင္ပါလားဆုိတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ကုိခင့္ကုိ၀ုိင္းၾကည့္ၾကတယ္။ ကုိခင္က
ေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး။ဆင္ႏွစ္ေကာင္ေဆးလိပ္ေတာင္ တေထာင္းေထာင္း ဖြာေနလုိက္ေသးတယ္။
သူ႔ေလးေထာင့္ မ်က္ႏွာႀကီးထဲက မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးေတြနဲ႔ လူေတြကုိေတာင္ ျပန္ၾကည့္
ေနလုိက္ေသးတယ္။
ခက္တာက ဘႀကီးေသာင္ကသာ ဘာလုပ္မလဲ ေမးေနတာ။ ဘယ္သူက ဘာလုပ္တက္မွာတုံး။
ငွက္စုန္းဘယ္နားေနမွန္း သိရင္လည္း ေကာင္းသားကလား။ ညႇိလုိ႔ႏႈိင္းလုိ႔ရရင္လည္း ေကာင္းသား
ကလား။ ေတာင္းပန္လုိ႔ ရရင္ေတာ့လည္းေကာင္းသား။ ဒါေပမယ့္ ဒါက လူလူခ်င္းမဟုတ္ဘူး။ ငွက္နဲ႔
လူေတြရဲ႕ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ကိစၥ။ ဒါက ျမစ္ေလာင္းဂါတ္တဲနဲ႔လည္းမဆုိင္ဘူး။ ျမစ္ေလာင္း သူႀကီး
နဲ႔လည္း မပက္သက္ဘူး။ ေျမႂကြင္းထဲက ႂကြက္ကုိသာ မွိန္းနဲ႔ ထုိးတက္ၾကတဲ့ လက္ပေဒါသား
ေတြဟာ ေကာင္းကင္က ငွက္ကုိ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။
“သည္လုိ လုပ္ခ်င္တယ္”
တစ္ကုိယ္လုံးေပြးေတြနဲ႔ အကြက္လည္ေနတဲ့ စံျမက စကားစတယ္။ အားလုံးက စံျမကုိ အာ႐ံုေရာက္
သြားတယ္။ စံျမက လက္ဖ်ံေပၚက ေပြးဒဂၤါးေတြကုိ လက္သည္းနဲ႔ ကုတ္ဖဲ့ေနရင္းက ေျပာတယ္။
“က်ဳပ္တုိ႔႐ြာမွာ ငွက္ခုိလုိ႔ရတာ သစ္ပင္ႀကီးႏွစ္ပင္ပဲ ရွိတယ္။ ႐ြာထိပ္က လက္ပံပင္နဲ႔
သခ်ႋဳင္းစပ္က ေညာင္ပင္။ သည္ႏွစ္ပင္ မရွိရင္ ငွက္မေနႏိုင္ဘူး။ ငွက္စုန္းဟာ ေညာင္ပင္မွာ ရွိရင္ရွိ္၊
မရွိရင္ လက္ပံပင္မွာ ရွိမယ္။ သည္ေတာ့....”
စံျမက စကားေတြကုိ ရပ္ထားတယ္။ သည္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ လက္ပေဒါသားေတြက စံျမကုိပဲ
ေငးေနၾကတယ္။
“သည္ေတာ့ သည္ႏွစ္ပင္ကုိ လွခ
ဲ ်င္တယ္”
46
ဒါပါပဲ။ စံျမက ဒါပဲ ေျပာၿပီး ေပြးစေတြကုိ ေတာက္ထုတ္ေနတယ္။ လူေတြအားလုံးဟာ ဘာမွ မေျပာ ကန္ေတာ့ခ်င္တဲ့လူ ကေန႔ အၿပီး ကန္ေတာ့ထား။”
ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ စံျမေလာက္ေတာင္ ငါတုိ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ မေတြးမိရတာလဲ။ “လက္ပေဒါမွာ မနက္ျဖန္ ေညာင္ပင္လည္း မရွိေစရဘူး။ ေညာင္ေခါင္းထဲ ငွက္စုန္း
“ေကာင္းတယ္ကြာ၊ စံျမ မင္းတာ၀န္ယူႏိုင္မလား” ေနတယ္ဆုိရင္ ငွက္စုန္းလည္း မသာေပၚၿပီသာမွတ”္
“ယူႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါက သုံးေလးေယာက္ ၀ုိင္းလုိက္ရင္ ၿပီးတဲ့ ကိစၥပဲ။ ဒါေပမယ္.့ ..” အဲသည္တုန္းက တကယ္လည္း လက္ပေဒါသားေတြက လက္ပံပင္ကုိ ခုတ္တယ္။ ကုိခင္က
လူေတြကေတာ့ နားမလည္ဘူး။ ခုတ္လုိက္ရင္ၿပီးမယ့္ ကိစၥပဲ။ ဘာ ဒါေပမယ့္လဲ။ ဘာလဲ၊ မလုပ္ခ်င္ ေညာင္ပင္ကုိ မီးရႈိ႕တယ္။ လက္ပံပင္ကေတာ့ ငုတ္တုိေတာင္မက်န္ေတာ့ဘူး။ ထင္းဖဲ့စုိက္ လုိက္ၾက
တာလား။ မလုပ္ခ်င္ရင္ ေဘးဖယ္ေန၊ ငါတုိ႔ လုပ္စမ္းမယ္။ သစ္ေခါင္းထဲ ေတြ႔မယ့္ ငွက္စုန္းေတာ့ တာနဲ႔ကုိ ေနာက္ခတ္ကေလးေတြက ၾကည့္ခ်င္လုိ႔ေတာင္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ေညာင္ပင္ကေတာ့
လား၊ ျမစ္ေလာင္းအရက္နဲ႔ ေတာ့ၿပီေပါ့။လူေတြက ေဒါသနဲ႔ေတြးေနၾကတယ္။ ဘယ္လုိေျပာရမလဲ။ ကုိခင္ကလည္း ေညာင္ေခါင္းထဲ ေရနံထည့္ၿပီး မီးရႈိ႕ခဲ့တာပါပဲ။ ေညာင္ပင္တ
“ဒါေပမယ့္ ေညာင္ပင္ကုိ ဘယ္သူ ခုတ္ရဲလုိ႔လဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မခုတ္ရဲဘူး။ ေညာင္ပင္မွာ ပင္လုံး မည္းခ်ိတ္ၿပီး နာလန္မထူဘဲ ေသသလုိလုိ ျဖစ္သြားခဲ့တာပါပဲ။ ဘာငွက္တစ္ေကာင္
တစ္႐ြာလုံးက ကုိးကြယ္ထားတဲ့ နတ္ကြန္းေတြ ျပည့္ေနတာ။ က်ဳပ္မလုပ္ရဘ
ဲ ူး” မၿမီးမွလည္း မေတြ႔ခဲ့ဖူးလုိ႔ ေျပာၾကတာပါပဲ။ အခုေတာ့ ကုိခင္ေတာင္ လက္ပေဒါမွာ ဘႀကီးခင္ျဖစ္
ဟာ ဒါလည္း ဟုတ္သားပါလား။ လူေတြအားလုံးငိုင္သြားၾကတာ ေတာ္ေတာ့္ကုိ ၾကာတယ္။ ေနၿပီ။ ႏွစ္ေပါင္းကလည္း သုံးဆယ္သီသီေက်ာ္ခဲ့ကုိး။ ႏွစ္ကလည္း နည္းေတာ့တာမွ မဟုတ္ဘဲေလ။
သည္ေညာင္ပင္ကလည္း တစ္ျခမ္းသာ ေျခာက္ေနတာ။ တစ္႐ြာလုံးက စင္ကေလးေတြ ေနရာလပ္
မက်န္ေအာင္ ႐ိုက္ထားၿပီး ကုိယ့္အစြဲနဲ႔ကုိယ္ ကုိးကြယ္ေနၾကရတဲ့ေညာင္ပင္။ ညေနေမွာင္ၿပီဆုိ ဒါေပမဲ့ အဲသည္ေညာင္ပင္က မေသဘူး။ အငုတ္က ျပန္တက္လာတဲ့ အကုိင္းေလးကေန စ
တာနဲ႔ မီးကေလးတစ္လက္လက္နဲ႔ ရွိေနတက္တဲ့ေညာင္ပင္။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ကုိယ္တက္ႏို္င္သ လုိက္တာ အခုေတာ့႐ြက္အုပ္ဖားဖားနဲ႔ ေ၀ေ၀ဆာဆာႀကီးျဖစ္လုိ႔။ ထုံးစံအတုိင္းပါပဲ၊ နတ္ကြန္း
ေလာက္ နဲ႔ မိသားစု ၀တ္မပ်က္ပူေဇာ္ပသေနရတဲ့ ေညာင္ပင္။ ေက်ာင္းေဆာင္ကေလးေတြလည္း ျပန္ေရာက္လာၿပီ။ ညဘက္ မီးကေလး တလက္လက္နဲ႔လည္း
ဘယ္သူ႔ကုိမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ပူေဇာ္တဲ့သူက ပူေဇာ္လုိ႔။
ဒါကိုခုတ္ရမယ္လုိ႔ ျဖစ္လာေတာ့ ခုတ္ဖုိ႔ ေနေနသာသာ ဘယ္သူမွစိတ္ေတာင္ မကူးရဲဘူး။
သည္ေညာင္ေခါင္းထဲမွာ ငွက္စုန္း ရွိမယ္ မရွိမယ္ကလည္း ေသခ်ာတာ မဟုတ္ဘူး။ ေညာင္ပင္က အင္းေလ။ လက္ပေဒါကလည္း အရင္က လက္ပေဒါမွ မဟုတ္ေတာ့တာ။ ဗီဒီယုိေတြ ဘာေတြနဲ႔
႐ြာကုိ မီးနဲ႔တုိက္မွာက အရင္ကုိး။ သည္လုိနဲ႔ လက္ပေဒါသူ လက္ပေဒါသားေတြဟာ ငွက္စုန္းရွာ လက္ပေဒါ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီကုိး။ ႏွစ္ေပါင္း သုံးဆယ္အတြင္းမွာ လက္ပေဒါလည္း ဘာသားမလုိ႔တုံး။
မလား၊ ေညာင္ပင္ခုတ္မလားဆုိတဲ့ ျပႆနာႀကီးကုိ ေတြ႔ေနၾကတယ္။ မေန႔တေန႔ကေတာ့ လက္ပေဒါမွာ ဘႀကီးခင္ ေသတယ္။ လူေတြက ဘႀကီးခင္ ေသတာ လူႀကီးပဲ၊
“က်ဳပ္ခုတ္မယ္၊ ေညာင္ပင္ကုိ က်ဳပ္ ခုတ္မယ္” လူႀကီးေရာဂါေပါ့ေလ။ ဘယ္သူမွ သိပ္လည္း ခံစားမေနပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သတိထားမိတဲ့သူေတြ
ကုိခင္... သူ႔ ေလးေထာင့္မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႔ မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းကို ေမွးထားရင္းက တစ္ခြန္းတည္း ေျပာတာက ဘႀကီးခင္ ေသတဲ့ညက ငွက္စုန္းထုိးေသးသတဲ့။ ငွက္စုန္းကလည္း ေညာင္ေခါင္း
ထေအာ္တယ္။ လူေတြအားလုံးဟာ ေညာင္ပင္ခုတ္မယ့္ ကိစၥ၊ ကုိယ္က ခုတ္ဖုိ႔ေနေနသာသာ၊ ဟာ ကေလးထဲက ထြက္လာတာတဲ့။
ခုတ္ကြာလုိ႔ေတာင္ မေျပာရဲတဲ့ လူေတြကုိး။ ကုိခင္က ခုတ္မယ္ဆုိေတာ့ ၀မ္းထဲက ေက်နပ္ၾကေပ
မယ့္ ပါးစပ္က မေျပာရဲဘူး။ ေသေတာ့ မေသခ်ာပါဘူး။ လက္ပေဒါက ေနာက္ေပါက္ေတြက အဲသည္ညက ဗီဒီယုိ႐ံုထဲ
“က်ဳပ္ ဒါေတြ ယုံတာ မဟုတ္ဘူး။ ငွက္ေအာ္လုိ႔ လူေသတာလည္း က်ဳပ္မယုံဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေရာက္ေနၾကတာကုိး။။
ခင္ဗ်ားတုိ႔ ယုံတယ္ မဟုတ္လား။ ယုံေတာ့လည္း ငွက္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ရတဲ့ ေညာင္ပင္က်ေတာ့
ခင္ဗ်ားတုိ႔ မခုတ္ရဲၾကျပန္ဘူး။ ဘာေတြလဲ ခင္ဗ်ားတုိ႔။ က်ဳပ္ခုတ္ေပးမယ္။ အုိဗ်ာ က်ဳပ္က ခုတ္ေနမွာ
မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ တခုပဲ ေျပာမယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကုိးကြယ္ထားတဲ့ နတ္ကြန္းစင္ေတြ ကေန႔
ညေနေစာင္း အၿပီးျဖဳတ္ထား။ မနက္ျဖန္ မနက္ က်ဳပ္က ေညာင္ပင္ ေခါင္းထဲ ေရနံထည့္ၿပီး မီးရႈိ႕မွာ။

47 48
 ကုိဘေကာင္းက သူ႔လက္ထဲမွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ကုိင္ထားတဲ့ ခပ္မည္းမည္း ကိရိယာကုိ
စားပြဲေပၚတင္လုိက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္မွေတာ့ မရွိလွဘူး။ ရွိလွရင္ တစ္ထြာမရွိတရွိေပါ့။ ဗ်က္က
လက္သုံးလုံးေလာက္ ရွိမယ္။ အေပၚမွာ အဂၤလိပ္လုိ စာလုံးေလးေတြကုိ ေရးထားတယ္။ ၿပီးေတာ့
အေပၚကုိ ႂကြေနတဲ့ ခပ္ဖုဖု ဘုကေလးေတြလည္း ပါရဲ႕။ သည္ပစၥည္း ကေလးကို ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုးလုိ႔
ေခၚရတယ္ ဆုိတာေတာင္ သိတာ မၾကာေသးဘူး။ မျမင္ဖူးတာေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူးေပါ့။
သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္း အိမ္ေတြေရာက္လုိ႔ တီဗီြလာခိ်န္နဲ႔ ဆုံရင္ သည္ကိရိယာေလးနဲ႔
လုပ္ေနၾကတာ၊ ကုိင္ေနၾကတာေတာ့ ေတြ႔ဖူးသားေပါ့။ လူႀကီးေတြမွမဟုတ္ပါဘူး၊ သူ႔မိတ္ေဆြ
ေတြရဲ႕သားသမီးကေလးေတြဆုိရင္ ဒါေလးကုိ ကုိင္ကုိထားတာ။ သူတုိ႔မၾကည့္ခ်င္တာ၊ အာ႐ံု
မရွိတာမ်ား လာရင္ ဖ်ိဳးခနဲ၊ ဖ်က္ခနဲ ထုိးခ်ိန္ၿပီး ခလုတ္ကုိ ႏွိပ္လုိက္တာနဲ႔ တီဗြီဖန္သားေပၚက
အ႐ုပ္ေတြ ေျပာင္းေျပာင္းသြားတာ သူ ခဏခဏ ျမင္ဖူးတယ္။ အဲသည္ကတည္းက သည္ပစၥည္း
ေလးကုိ သူ ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားတယ္။ ဒါကုိ ဘာေခၚသလဲ၊ ဘယ္လုိႏွိပ္ရတာလဲ၊ အထဲမွာေကာ
ဘာေတြပါသလဲ၊ ဒါေလးက လူမထရဘဲ အေ၀းက လွမ္းခုိင္းလုိ႔ ရေအာင္ ဘယ္လုိမ်ားလုပ္ထား
တာလဲ စသျဖင့္ သူ႔စိတ္ထဲ သူ႔ဟာသူ ျဖစ္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ေမးေတာ့လည္း မေမးမိဘူးေပါ့။ ေမးလုိ႔
လည္း မေကာင္းဘူးေပါ့ေလ။

ဒါကလည္း ကုိဘေကာင္း သူ႔ဟာသူ ထင္တာပါ။ ေမးရင္လည္း ေျပာၾကမွာေပါ့၊ သိသေလာက္

ေျဖၾကမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကုိဘေကာင္း မေမးျဖစ္ဘူး။ အသက္ပဲ ငါးဆယ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ ဒါကုိ
ဘာမွန္းမသိဘူးလားလုိ႔ ထင္မွာလည္း စုိးတာပါတယ္ ေျပာပါေတာ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ႀကိတ္မွိတ္ေနရတာ
ၾကာခဲ့ၿပီ။

တစ္ေန႔ေတာ့ ကုိဘေကာင္း ဟန္က်သြားတယ္။ သူ႔မိတ္ေဆြက တစ္ရက္ ခ်ိန္းတာနဲ႔

ညစာေလးစားၿပီး ကြမ္းကေလးတစ္ယာ၀ါး၊ ေဆးေပါ့လိပ္ ႏွစ္လိပ္သုံးလိပ္ အိတ္ေထာင္ထဲ ထည့္ၿပီး
ထြက္လာခဲ့တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူ႔မိတ္ေဆြက အိမ္ျပန္မေရာက္ေသးဘူး။ သူ႔မိတ္ေဆြရဲ႕
ဇနီးကလည္း ေနာက္ေဖးမွာ ခ်က္တုန္းျပဳတ္တုန္း။ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းမွာ ကေလးတစ္ေယာက္
ရွိတယ္။ ကုိဘေကာင္း ေရာက္လာေတာ့ ကေလးက မေအကုိ ေခၚေပးတယ္။ မေအလုပ္သူက
လည္း အထူးဧည့္သည္မဟုတ္ေတာ့ ထိုင္ပါဦး၊ ရွင့္မိတ္ေဆြ လာပါလိမ့္မယ္ေပါ့ေလ။ဒါပဲ ေျပာၿပီး
ေနာက္ေဖး ျပန္၀င္သြားေရာ။ထားပါေတာ့။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ သူနဲ႔ ကေလးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲ က်န္တယ္။
ကေလးကေတာ့ ကုိဘေကာင္းကုိ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ တီဗီြကုိပဲ ၾကည့္ေနတယ္။ လက္ထဲမွာလည္း
ကု ိဘေကာင္း သိခ ်င္တဲ ့ ပစၥည့္ းကေလးကုိ ကုိင ္လုိ ႔။ ဒါနဲ႔ ကု ိဘေကာင္းလည္း သည္တစ္ခါေတာ့

49 50
သူ႔မိတ္ေဆြရဲ႕ သား ဖုိးစီက သိပ္ႀကီးလွတာေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ ငါးႏွစ္သားေလာက္ေတာ့ ရွိလိမ့္ ကုိဘေကာင္း ေတာ္ေတာ္၀မ္းသာသြားတယ္။ သူ႔မိတ္ေဆြကုိ ေစာင့္ရင္း သူ႔ဟာသူလည္း
မယ္။ အာ႐ံုက တီဗြီမွာမ်ားေနေတာ့ ကုိဘေကာင္းေမးတာ မၾကားဘူး။ ရယ္စရာရွိတာကုိ ရယ္တယ္။ စဥ္းစားတယ္။ ဒါကုိ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာ တီထြင္တာလဲ။ တီထြင္သူကေကာ ဘယ္သူလဲ။ ကမာၻေျမေပၚမွာ
ၿပံဳးစရာ ရွိတဲ့အခါ ၿပံဳးတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာေလးတည္သြားတဲ့အခါ တည္တယ္။ ကုိဘေကာင္းက သည္ပစၥ ည္းကေလး ေပၚေနတာ ၾကာၿပီလား။ သူ ကေတာ့ အဂၤ လိပ ္နာမည္ ဆု းိ ဆု ိးထက္ စာရင္
သည္တစ္ခါေတာ့ ဖိုးစီကုိ လက္တုိ႔လုိက္တယ္။ ဖိုးစီက လွည့္ၾကည့္ေတာ့မွ ပထမ သူ႔ေမးခြန္းကုိ ''ထုိင္ရာမထ ခလုတ'္ ' လုိ႔ ျမန္မာနာမည္ေပးရင္ ပုိမေကာင္းဘူးလားလုိ႔လည္း ေတြးမိေနေသးတယ္။
ျပန္ေမးတယ္။ ဖိုးစီက မေျဖေသးဘူး။ ဟာ သည္ဘုိးေတာ္ လာေနာက္ေနျပန္ၿပီ ဆုိတဲ့ပုံနဲ႔ သူ တိ ု႔ ငယ္င ယ္ က ေရခဲ ေသတၱာ ကု ိ ''မသုိ းဓာတ္ေသတၱ ာႀကီ း'' လု ိ႕ ေခၚခဲ့ ၾကသလု ိေ ပါ့ ။ စႏၵရားကုိ
ကုိဘေကာင္းကုိ ၾကည့္တယ္။ ကေလးေပမယ့္ ကုိဘေကာင္းက နည္းနည္းေတာ့ ရွက္သြားတယ္။ ''ဗီ႐ုိတေယာႀကီး'' လုိ႔ေခၚခဲ့ၾကသလုိေပါ့။ သည္ပစၥည္းကေလးကုိလည္း ထိုင္ရာမထခလုတ္လုိ႔
ဒါေပမဲ့ ေမးစရာရွိတာေတာ့ ေမးမွေတာ္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီးသားဆုိေတာ့ ကေလးလက္ထဲက ပစၥည္း ေခၚရင္ရႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။ သူ႔ဟာသူေတြးေနတုန္း သူ႔မိတ္ေဆြေရာက္လာတာနဲ႔ သည္ကိစၥ
ကေလးကုိ ခဏျပပါလားကြာဆုိတဲ့ပုံနဲ႔ေတာင္းလုိက္တယ္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ဖုိးစီက စိတ္လုိ ျပတ္သြားတယ္ဆုိပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ညဥ့္နက္လုိ႔ ကုိဘေကာင္းသူ႔အိမ္သူျပန္လာတဲ့အထိ သည္ပစၥည္း
လက္ရေပးပါတယ္။ ကုိဘေကာင္းက သူ႔လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ ခပ္မည္းမည္း အတုံးရွည္ေလးကုိ ကေလးရဲ႕ အရိပ္ေတြကသူ႔ေခါင္းထဲပါလာတယ္။ သူ႔ဟာသူလည္း အင္မတန္ခုိင္မာတဲ့ အဓိ႒ာန္
ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ၾကည့္ေနလုိ္က္တယ္။ ဘာမွေတာ့ နားမလည္ဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ ေသေသ တစ္ခု ျပဳလုိက္တယ္။
ခ်ာခ်ာ ပတ္ပတ္နပ္နပ္ အနုလုံ ပဋိလုံ ၾကည့္တယ္။ သိပ္ေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း မဟုတ္ပါဘူး။ “တေန႔ ငါဟာ လမုတ္ကြန္ထ႐ိုးတစ္ခု မုခ်ပုိင္ဆုိင္ရမယ္။ သည္လမုတ္ကြန္ထ႐ိုးနဲ႔
ထိပ္မွာ အေပါက္ကေလး တစ္ေပါက္ပါတယ္။ အေပါက္ကေလးအတြင္းမွာ ဖန္ၾကည္မီးသီးေလးလုိ တုိးျခင္း၊ က်ယ္ျခင္း၊ လင္ျခင္း၊ မွန္ျခင္း၊ ေ႐ႊ႕ျခင္း၊ ေျပာင္းျခင္း အလုပ္ကုိ တစ္ေန႔ ငါကုိယ္တုိင္
ဟာေလးတစ္ခု ပါတယ္။ ေနာက္ အဂၤလိပ္ဂဏန္းေတြပါတယ္။ ေကာ္အေကာင္းစားနဲ႔ လုပ္ထား လုပ္ႏိုင္ရမယ္။ မျဖစ္မေန ငါ ႀကိဳးစားမယ္”
တယ္။ ဒါပဲ သူေတြ႔တယ္။
“ဒါကုိ ဘာေခၚသလဲကြ ဖုိးစီ” ကုိဘေကာင္း အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိပ္ခ်ိန္ကုိး။ သူ႔မိန္းမ မစိန္လွက တံခါးထဖြင့္ေပးၿပီး ခုတင္ေပၚ
“လမုတ္ကြန္ထုိး” ျပန္အိပ္တယ္။ မစိန္လွ ေမွးခနဲေပ်ာ္ကာရွိေသး၊ သူ႔ေဘးကကုိဘေကာင္းက သူ႔အဓိ႒ာန္ကုိ ထေအာ္
“ေဟ...” ေတာ့ လန္႔သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အိပ္ခ်င္မူးရီအသံနဲ႔ သူ႔ေယာက္်ားကုိ စကားတစ္ခြန္း မပီမသ ေျပာ
တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆက္အိပ္တာပဲ။
ျမက္စြာဘုရား ... အလုပ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္လုပ္ေပးပါရဲ႕။ နာမည္က်ေတာ့ ဆန္းလွခ်ည္လား။ “ကုိဘေကာင္း ေခါင္းရင္းက ထုတ္တန္းမွာ ပတၱျမားေသြးေဆး ရွိတယ္။ ေရေအးေအး
ကေလးကေတာ့ ဒါပဲေျဖၿပီး တီဗြီၾကည့္ေနတာ။ ထပ္မကြန္႔ေတာ့ဘဲ ဟုတ္တယ္ထင္ပါရဲ႕ေပါ့။ တစ္က်ဳိက္ေလာက္နဲ႔ ေသာက္လုိက”္
ကုိဘေကာင္း သူ႔ဟာသူ ရယ္ခ်င္တယ္။ သိလည္း သိခ်င္တယ္။ ဒါနဲ႔ ဖုိးစီကုိ ဒါေလးနဲ႔ စမ္းျပစမ္းပါ
ဦးကြာလုိ႔ ေျပာေတာ့ ဖုိးစီက အေရးထဲ လာရစ္ေနျပန္ၿပီဆုိတဲ့ ပုံနဲ႔ ပစၥည္းကေလးကုိ ျပန္ယူတယ္။ တီဗီြျပင္ဆရာ ေမာင္ညြန္႔က ကုိဘေကာင္းကုိ သူျပင္ေနတဲ့တီၤဗီြေတြထဲက ပုိင္ရွင္ေရာင္းခိုင္းတဲ့
ခလုတ္ေတြႏွိပ္ၿပီး ျမ၀တီနဲ႔ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားကုိ တစ္လွည့္စီ ေျပာင္းျပတယ္။ အသံကုိ တုိးလုိက္၊ တစ္လုံးကုိ ကုိဘေကာင္းမ၀ယ္ခ်င္ ၀ယ္ခ်င္ေအာင္ အဂၤလိပ္လုိ မ်ားမ်ားညႇပ္ၿပီး ေျပာတယ္။ ဒါက
က်ယ္လုိက္ လုပ္ျပတယ္။ အ႐ုပ္ေတြကုိ ေမွာင္လုိက္၊ လင္းသြားလုိက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျပတယ္။ လည္း ေမာင္ညႊန္႔အျပစ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဂၤလိပ္လုိ မ်ားမ်ားညႇပ္ ၿပီး
ကုိဘေကာင္းကေတာ့ အံ့ၾသေနရေတာ့တာေပါ့။ လမုတ္ကြန္ထ႐ိုးဆုိတဲ့ ေကာင္က အေကာင္သာ ညႊန္းရင္ သူ႔ဆီကေတာ္ေတာ္၀ယ္ခဲ့ၾကဖူးေတာ့ ကုိဘေကာင္းကုိလည္းသည္နည္းကုိပဲ သုံးၾကည့္
ေသးတယ္၊ တယ္ဟန္က်ပါလားေပါ့ေလ။ ကေလးဆီက ခဏျပန္ယူ၊ ဖင္တျပန္ ေခါင္းတျပန္ၾကည့္။ လုိက္တာေပါ့ေလ။
တုးိလုိ႔က်ယ္လုိ႔ ရတယ္။ မွိန္လုိ႔၊ လင္းလုိ႔ ရတယ္။ ဟုိဘက္သည္ဘက္ ကုိယ္ႀကိဳက္တာ ေျပာင္းလုိ႔ရ “မင္းဟာက လမုတ္ကြန္ထ႐ိုး ပါသလား”
တယ္။ ဒါကုိ လမုတ္ကြန္ထ႐ိုးလုိ႔ ေခၚတယ္။ ဒါ ကုိဘေကာင္းရလုိက္တဲ့ သည္ပစၥည္းကေလးနဲ႔ “ဟာ ကုိဘေကာင္းကလည္း ပါတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ လမုတ္ကြန္ထုိး မဟုတ္ပါဘူး။ ရီမုတ္
ပက္သက္တဲ့ ပထမဆုံးအေတြ႔အႀကံဳပဲ။ ကြန္ထ႐ိုးပါ။ ရီမုတ္ဆုိတာ အေ၀းႀကီးကဆုိတဲ့ သေဘာကုိေျပာတာ။ ကြန္ထ႐ိုးဆုိတာက ထိန္းခ်ဳပ္

51 52
တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အေ၀းက ထိန္းခ်ဳပ္တဲ့ ကိရိယာဆုိတဲ့ သေဘာဆုိပါေတာ့”
“ဘယ္လုိေခၚတယ္ ေမာင္ညြန”္႔
“ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုး”
ေအးပါ။ အဲသလုိ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဖုိးစီက လမုတ္ကြန္ထ႐ိုးဆုိလုိ႔ သူကလည္း လမုတ္ကြန္ထ႐ိုး
ဆုိၿပီး လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ သည္အေၾကာင္း ေျပာခဲ့တာေတြ ျပန္ေတြးရင္း ကုိဘေကာင္း
နည္းနည္းေတာ့ မအီမသာ ျဖစ္သြားေသးတယ္ ဆုိပါစုိရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ညြန္႔က အဂၤလိပ္လုိ
မ်ားမ်ားေျပာၿပီး သူ႔ကုိ တုိရွီဘာတီဗီြ တစ္ပတ္ရစ္တစ္လုံးေတာ့ ထုိးေရာင္းေနၿပီ။ သူ ၀ယ္မလား၊
မ၀ယ္ဘူးလား။ ေမာင္ညြန္႔က သည္အမ်ဳိးအစားက သူစိတ္၀င္စားတဲ့ ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုးဆုိတာလည္း
ပါတယ္။ သူ႔မိန္းမ မစိန္လွနဲ႔ တုိင္ပင္ေတာ့ ေတာ္လုိခ်င္တာႀကီး ပါတယ္ဆုိမွေတာ့ အသစ္မမွန္း
နဲ႔ေပါ့ေတာ္တဲ့။ ေမာင္ညြန္႔ကေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔ လင္မယားေပၚ မညစ္တန္ေကာင္းပါဘူးတဲ့။ က်ုဳပ္က
ေတာ့ ေတာ္မွမေနႏို္င္ရင္ ၀ယ္ေပါ့ေလတဲ့။ ပုိက္ဆံမျပည့္ရင္လည္း က်ဳပ္ဆြဲႀကိဳးေလး ထုတ္ေရာင္း
ေပါ့တဲ့။ ေျပာရွာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကုိဘေကာင္းက ေမာင္ညြန္႔ကို မယုံဘူး။ အဂၤလိပ္လုိ မ်ားမ်ား
ညႇပ္ေျပာလုိ႔ကုိ မယုံတာ။ ၿပီးေတာ့ျဖစ္ႏို္င္ရင္ သူကအသစ္ပဲလုိခ်င္တာ။ သည္ေတာ့ ေမာင္ညြန္႔လည္း
နားခံသာေအာင္ အသစ္၀ယ္ျဖစ္ေတာ့မွပဲ ကူညီပါကြာ၊ ငါေတာျပန္ၿပီး ေယာကၡမ လက္ငုတ္လက္
ရင္း ယာကေလးျပန္ေရာင္းပါဦးမယ္ စသျဖင့္ စကားျပန္ေတာ့ ေမာင္ညြန္႔ကလည္း ဒါေတာ့
ကုိဘေကာင္း သေဘာေလတဲ့။
ကုိဘေကာင္းနဲ႔ မစိ္န္လွကလည္း ခ်ဥ္ရည္ဟင္း မ်ားမ်ားေသာက္ၿပီး ရသမွ်ေငြေလး က်စ္က်စ္ပါ
ေအာင္ စုတာကုိပဲ မျပည့္ႏိုင္ဘူး။ တီဗီြေစ်းေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္း တက္သြားလုိက္တာ ပုိက္ဆံ
ေလး ျပည့္မယ္ၾကံရင္း တက္သြားရင္း၊ မီလုမီခင္ ျဖစ္မယ္ၾကံရင္ ေစ်းက ခုန္တက္သြားရင္းဆုိေတာ့
လုိက္လုိ႔ပဲ မဆုံးႏိုင္ေတာ့ဘူး ေျပာပါေတာ့။ ဒါေတာင္ မစိန္လွကုိယ္က ရွိစုမဲ့စု ေရႊကေလးေတြ
ျဖဳတ္ေရာင္းတာပါ ပါေသးတာကလား။ ေတာက ေယာကၡမဟာကေလး ဆုိတာလည္း ပါးစပ္ကသာ
ေျပာရတာ၊ မေရာင္းရက္ေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ မနက္ေရေသာက္၊ ညေရေသာက္ စုၾက႐ံုေပါ့။
ကုိဘေကာင္းက ပုိက္ဆံမ်ား ရမယ္ဆုိလုိ႔ကေတာ့ လုပ္သလားမေျပာနဲ႔။ မစိန္လွကေတာ့
သူ႔ေယာက္်ားလုိခ်င္တဲ့ လမုတ္ကြန္ထ႐ိုးဆုိတာႀကီးက ဘာမွန္းမသိဘဲနဲ႔ကုိ ၾကဳိးစားေနတာ။
ရက္ကြက္ထဲ အ၀တ္လည္ ဖြပ္တယ္။ အခ်ဳိမုန္႔ ထုပ္ေရာင္းတယ္။ ဘုရင့္ေနာင္ေစ်းက ဆန္၀ယ္ၿပီး
ခြက္ခ်င္ ေရာင္းတယ္။ သီရိမဂၤလာေစ်းက တညင္းသီး၀ယ္ၿပီး ဆားရည္စိမ္ေရာင္းတယ္။
အိမ္နားက ဖေယာင္းတုိင္စက္မွာ ညဘက္ ၀င္လုပ္လုိက္ေသးတယ္။ သည္ၾကားထဲ ေမာင္ညြန္႔က
အၾကံတစ္ခု ထပ္ေပးတယ္။
53
“ခင္ဗ်ားတုိ႔ လင္မယားကုိ ကၽြန္ေတာ္ အႀကံေပးမယ္။ တီဗီြ၀ယ္ရင္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္လက္မကုိ
၀ယ္၊ ဆယ့္ေလးလက္မ မ၀ယ္နဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္၊ ႏွစ္ဆယ့္တစ္
လက္မ တီဗီြနဲ႔ တြဲဖြင့္တဲ့ ေအာက္စက္လည္း ၀ယ္လုိက္။ ဘာမွပုိမက်ေတာ့ဘူး။ ေဂ်ဗီစီ အထက္
ေအာက္ တစ္စုံမွ ရွိလွရင္ လြန္ေရာကၽြံေရာ တစ္သိန္းခြဲပဲ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ တီဗီြမၾကည့္ခ်င္တဲ့အခါ
ဇာတ္ထုပ္ငွားၾကည့္လုိ႔ရမယ္ဗ်ာ။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ျပစားခ်င္ရင္လည္း ျဖစ္တယ္ဗ်ာ။ ေအာက္စက္
ခ်ည္းပဲ ငွားခ်င္ရင္လည္း တစ္ပြျဲ ပ ႏွစ္ရာနဲ႔ ငွားစားႏိုင္တယ္ဗ်ာ”
“မင္းေျပာတဲ့ ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုးေကာ ပါသလား”
“ဟာ...ပါတာေပါ့ ကုိဘေကာင္းရဲ႕။ ႏွစ္ခုေတာင္ ပါမွာ။ တီဗီြအတြက္ တစ္လုံး၊
ေအာက္စက္အတြက္ တစ္လုံးပါမွာေလ။ ေနဦးဗ်၊ ဒါဆုိရင္ ေဂ်ဗီစီ ေအဗီြဘီ တြမ္တီ၀မ္းအမ္ မုိဒယ္
ကုိ ၀ယ္ '
ေမာင္ညြန္႔ေပးတဲ့ အႀကံကုိ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တစ္ညလုံး တုိင္ပင္တယ္။ သည္တစ္ခါေတာ့
မစိန္လွကပါ စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ ေအာက္စက္ဆုိတာႀကီးပါရရင္ သူႀကိဳက္တဲ့ ဇာတ္ထုပ္
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ငွားၾကည့္ဖုိ႔က ေတာ္ေတာ္လြယ္သြားၿပီ။ ကုိဘေကာင္းကေတာ့ ေျပာစရာ
ေတာင္ မလုိေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ကုိယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ကုိယ္ စိတ္ကူးေတြ ယဥ္လုိ႔။
မစိန္လွက အိပ္မက္ထဲမွာ ေက်ာ္ရဲေအာင္နဲ႔ ကြင္းျပင္ထဲမွာ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး ေျပးၾကလုိ႔။
ကုိဘေကာင္းကေတာ့ ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုး ႏွစ္ခုကုိင္ၿပီး မွိန္လုိက္၊ လင္းလုိက္ လုပ္ၾကည့္လုိက္၊
အသံေတြ တုိးလုိ္က္၊ က်ယ္လို္က္ လုပ္ၾကည့္လုိက္၊ ျမ၀တီ႐ုပ္ျမင္သံၾကားနဲ႔ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကား
တစ္လွည့္စီေတာင္ မကေတာ့ပါဘူး။ ဗီဒီယုိဇာတ္ကားဘက္ကုိ ခ်န္နယ္ေျပာင္းလုိက္။ စ္ိက္ကူးထဲမွာ
ျဖစ္ေနၾကတာ ေျပာပါတယ္။ အိမ္မက္ထဲမွာ ျဖစ္ေနၾကတာ ေျပာပါတယ္။
“သည္လုိဆုိရင္ ေက်ာ္ရဲေအာင္ေလး ေရာင္းၿပီး အဲေလ....ေတာက ယာေလး ေရာင္းၿပီး
သာ ျဖည့္၀ယ္လုိက္ပါေတာ္။ မထူးေတာ့ပါဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔လည္း ၿမိဳ႕ေရာက္တာနဲ.႔ ..မုိးေခါင္တာနဲ႔၊
ပုိးက်တာနဲ႔ မထူးပါဘူး”
ေတာက ယာေလးတစ္ကြက္ အေမြရထားတာ ေရာင္းလုိက္ပါလားလုိ႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေျပာခဲ့တဲ့
မစိန္လွက ေက်ာ္ရဲေအာင္ ၾကည့္ရမယ္ဆုိေတာ့ ဘုိးဘြားအေမြကုိ မုိးေခါင္သေလး၊ ပုိးက်သေလး
လုပ္ေတာ့တာေလ။ မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစကာမူေပါေလ အဲသည္ညက ကုိဘေကာင္းနဲ႔ မစိန္လွ
ဘုိးဘြားပုိင္ယာကေလးကုိ တစ္ေယာက္က ေက်ာ္ရဲေအာင္နဲ႔ လဲဖုိ႔၊ တစ္ေယာက္က ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုး
နဲ႔ လဲဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ၾကတာပါပဲ။ သည္လုိနဲ႔ပဲ.....။
54
တုိတုိေျပာၾကပါစုိ႔ရဲ႕။ ကုိဘေကာင္းက ေတာကေယာကၡမယာေလး ျပန္ေရာင္းတယ္။ ေငြရွစ္ေသာင္း
လား၊ တစ္သိန္းလားရတယ္။ ရွိစုမဲ့စု ျခစ္ျခဳတ္ထားတာေလးနဲ႔ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ ေဂ်ဗီစီ
တြမ္တီ၀မ္းအမ္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္လက္မ တယ္လီဗီးရွင္းတစ္လုံးနဲ႔ အိတ္ခ်္အာရ္-ဗီဆစ္စတီ၀မး္ေက
ဗီဒီယုိ ေအာက္စက္တစ္လုံး ရလုိက္တယ္။ ကုိေမာင္ညြန္႔ကပဲ လုိက္၀ယ္ေပးတာပါ။ တကယ္လည္း
ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုးႏွစ္ခု ပါလာတာပါပဲ။ တီဗီြအတြက္က ခပ္ျပားျပား လက္သုံးလုံးေလာက္က တစ္ခု၊
ဗီဒီယုိ ပေလယာအတြက္က ခပ္ခုံးခုံး လက္ႏွစ္လုံးေလာက္က တစ္ခု။ ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုးေတြ
ကုိင္ပုံကုိင္နည္းနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ပုံ စနစ္ေတြကုိ တီဗီြျပင္ဆရာေမာင္ညြန္႔ကပဲ ရွင္းျပတယ္။ တီဗီြနဲ႔
ေအာက္စက္ကုိ ဘယ္လုိကုိင္တြယ္ရမလဲ ဆုိတာလည္း ရွင္းျပတယ္။
“အေရးႀကီးဆုံးက သည္စက္ေတြထဲမွာ အဆင့္ျမင့္ ဗုိ႔အားေတြ ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ မုိးေရတုိ႔၊
ေရမႈန္ေရမႊားတုိ႔ မ၀င္ေအာင္လည္း ဂ႐ုစုိ္က္ဖုိ႔ လုိတယ္။ အပူနဲ႔ ေနေရာင္ျခည္ တုိက္႐ိုက္
က်တာမ်ဳိးတုိ႔၊ ေအးလြန္းတဲ့ေနရာတုိ႔၊ စုိထုိင္းဆ မ်ားတာတုိ႔၊ ဖုန္ထတဲ့ေနရာတုိ႔၊ တုန္တဲ့ေနရာတုိ႔၊
သံလုိက္စက္ကြင္းရွိတဲ့ေနရာတုိ႔၊ ေလ၀င္ေလေပါက္ေတြ ပိတ္ဆုိ႔ထားတာတုိ႔၊ စက္ေတြေပၚမွာ
အေလးအပင္ တင္တာတုိ႔၊ ထူလြန္း၊ မာလြန္း၊ ေပ်ာ့လြန္းတဲ့ေနရာမွာ မထားမိဖုိ႔တုိ႔၊ ေဒါင္လုိက္
မထားမိဖုိ႔တ.ုိ႔ ..စသျဖင့္ ဒါေတြ ေရွာင္ဖုိ႔လုိတယ္”
“ေမာင္ညြန္႔ရာ မင္းဟာက မလြန္ဘူးလား။ ေသာက္က်ဳိးနည္း ငါ့မိဘေတာင္ အဲသလုိ
မထားခဲ့ဖူးဘူး”
“ခင္ဗ်ားတုိ႔စက္က မုိဒယ္ျမင့္တယ္ ကုိဘေကာင္းရဲ႕။ စစ္စတမ္က အင္တီအက္စိေရာ၊
စီကမ္ေရာ၊ ပါးလ္ေရာ ပါတယ္။ အင္တီအက္စီက ပေလးဘက္ ပါတယ္။ ဒါက ပါးစနစ္နဲ႔ လႊင့္တဲ့
႐ုပ္ျမင္သံၾကားေတြမွာသုံးတာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားစနစ္က အင္တီအက္စီသုံးဒႆမ
ငါးရွစ္နဲ႔ လႊင့္ေတာ ျပႆနာမရွိဘူး။ ေနာက္ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ထရက္ကင္းကလည္း ေအာ္တုိစနစ္ဗ်။
ေအာ္တုိပေလးဘက္ေရာ၊ ရီပိပေလးဘက္ေရာ၊ ရွတ္တဲလ္ဆာ့ခ်္ေရာ ပါတယ္”
ကုိဘေကာင္းကေတာ့ စိတ္ညစ္လွၿပီ။ မစိန္လွကလည္း မ်က္စိမ်က္ႏွာေတြ ပ်က္လုိ႔။ သည္လုိမွန္း
သိ ယာေလး မေရာင္းပါဘူးလုိ႔ ေတြးမိဟန္တူပါရဲ႕။ မ်က္ရည္ကေလး စုိ႔လုိက္လုိ႔။ သည္ေလာက္
အဂၤလိပ္လုိ မ်ားတဲ့ ဟာႀကီး သူတုိ႔လင္မယားနဲ႔ျဖစ္ပါ့မလားလုိ႔လည္းေတြးတယ္။ ေမာင္ညြန္႔ကေတာ့
ဒါေတြဘာသိမွာတုန္း။ သူတက္ထားတာေလး အဂၤလိပ္လုိမ်ားမ်ား သုံးၿပီး ရွင္းျပတုန္း။ ေအာ္တုိပါ၀ါ
အြန္တုိ႔၊ ေအာ္တုိရီ၀ိုင္းတုိ႔၊ ေအာ္တုိပေလးဘက္တုိ႔၊ ေအာ္တုိပါ၀ါေအာ့ဖ္ အီဂ်က္တုိ႔၊ ေအာ္တုိ ဟက္
ကလင္းနင္းတု႔ိ ဆုိတာကလည္းပါရဲ႕။ ေအာက္စက္ဖြင့္ပုံဖြင့္နည္းကုိလည္း လက္ေတြ႔ဖြင့္ျပတယ္။
ေအာက္စက္ရ႕ဲ ေရွ႕ပုိင္းေနာက္ပုိင္းက အလုပ္လုပ္ရမယ့္ခလုတ္ေတြရဲ႕သဘာ၀ေတြလည္း ရွင္းျပတယ္။
55
“ဒါေတြေတာ့ ထားပါေတာ့ကြာ။ ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုးကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ ခ်န္နယ္လ္ေတြ
ေျပာင္းႏိုင္တယ္။ အလင္းအေမွာင္ ေျပာင္းႏို္င္တယ္။ ခပ္လင္းလင္း ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ဘ႐ိုက္ဆုိတာ
ေပၚလာေအာင္ႏွိပ္၊ သာမာန္ဆုိရင္ စတင္းဒတ္၊ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ေလး ႀကိဳက္ရင္ ေဆာ့ဖ္နဲ႔ ၾကည့္။
ေနာက္ေဟာဒီထိပ္က အေပါက္ေလး ... ဒါကုိ ပိတ္မေနရဘူး။ ဒါက ေအာက္စက္မွာလာတဲ့ ဆင္ဆာ
၀င္းဒိုးေခၚတဲ့ အာ႐ံုခံေပါက္ကုိ ခ်ိန္ၿပီး ႏွိပ္ရတာဆုိေတာ့ ပိတ္ေနရင္ မရဘူး။ ဒါအေရးႀကီးတယ္။
ေနာက္ေဟာဒီေအာက္က အတုံးေလး သုံးတုံးကုိ ၾကည္”့
ေမာင္ညြန္႕က အဂၤလိပ္လုိေရာ၊ ျမန္မာလုိပါေတာင္ မကေတာ့ပါဘူး။ လက္ေတြ႔ပါ သင္တန္းေပးေန
ရေတာ့တာပါ။ ကုိဘေကာင္းကလည္း ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုးသင္တန္းကုိ စာေတြ႔ေရာ၊ လက္ေတြ႔ပါ
လက္ဖက္တစ္႐ိုး၊ ေရေႏြးၾကမး္တစ္ခြက္ ရင္းၿပီး သင္တာပါပဲ။ မစိန္လွကေတာ့ ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုးဆုိ
တာကေတာ့ မိန္းမကိစၥ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ တြက္ပုံရတယ္။ သိပ္စိတ္၀င္စားပုံ မရဘူး။
“ကၽြန္ေတာ္က ေအာက္စက္ ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုးကုိ ေသေသခ်ာခ်ာျပမယ္။ သူ႔မွာက တီဗီြရီ
မုတ္ကြန္ထ႐ိုးက ဖန္ရွင္ေတြပါ ပါေနေတာ့ သည္တစ္ခုျပတာနဲ႔လုံေလာက္ပါတယ္။ သည္မယ္
ၾကည့္၊ ေဟာဒီသုံးတုံးက တီဗီြခ်န္နယ္ေျပာင္းတာ ေတြ႔လား။ အေပါင္းအႏုတ္ျပထားတာ။ အေပါင္း
လကၡဏာပါရင္ ခ်န္နယ္လ္နံပါတ္ႀကီးသြားမယ္။ အႏုတ္လကၡဏာပါရင္ ငယ္သြားမယ္။ သည္ႏွစ္တုံး
ရဲ႕ ေဘးကအတုံးက ေအာ္ပရိတ္လုိ႔ေခၚတယ္။ ဒါက လွ်ပ္စစ္အားကုိ ပိတ္တာနဲ႔ ဖြင့္တာ။ ေဟာသည္
သူ႔ေအာက္က သုံးတုံးကေတာ့ ေဗာ္လ်ဴမ္းလုိ႔ေခၚတဲ့ ေဘာလုံးေပါ့ဗ်ာ။ သူက က်ယ္က်ယ္ႀကိဳက္ရင္
အေပါင္းကုိႏွိပ္၊ တုိးတုိးႀကိဳက္ရင္ အႏုတ္ကုိ ႏွိပ္။ သူ႔ေဘးက အတုံးကေတာ့ တီဗီြနဲ႔ ဗီဒီယုိ ခ်ိန္းတဲ့
ဟာ။ ဟုတ္ၿပီေနာ္။ ဒါက တီဗီြလုိင္း။ ဟုတ္ၿပီ၊ ေအာက္က ဗီဒီယုိလုိင္း လာေတာ့မယ္ ေတြ႔လား
ႏွစ္တုံး။ ဘယ္ဘက္ကအတုံးကလည္း တီဗီြနဲ႔ဗီဒီယုိ ခ်ိန္းတာပဲ။ ညာဘက္က အတုံးက လွ်ပ္စစ္
ဓာတ္အားပိတ္တာနဲ႔ ဖြင့္တာပါပဲ။ ေဟာသည္ သူ႔ေအာက္ကသုံးတုံးကေတာ့ ဘယ္အစြန္က
ေအာ္တုိထရက္ကင္။ ထရက္ကင္ဆုိတာက အ႐ုပ္ၾကည္မၾကည္ခ်ိန္တာ။ ေဘးက ႏွစ္တုံးက
အႏုတ္နဲ႔ အေပါင္း ျပထားတာ၊ ဒါပဲ။ အႏုတ္နဲ႔ အေပါင္း မွ်ခ်ိန္ၿပီး ၾကည္ၿပီဆုိရင္ ရပ္လုိက္ေတာ့။
ၿပီးရင္ သူ႔ေဘးက ေအာ္တုိခလုတ္ကုိ ျပန္ႏွိပ္ထား႐ံုပဲ။ ေနာက္ ေဟာဒီမွာၾကည့္၊ သူ႔ေအာက္မွာ
သုံးတုံးထပ္ေတြ႔တယ္ေနာ္။ ဘယ္အစြန္က ေနာက္ျပန္ရစ္တာ။ အလယ္က စက္ကုိေမာင္းတာ။
ညာအစြန္က ေရွ႕ကုိ ေက်ာ္ရစ္လုိက္တာ။ ဟုိအခန္းေတြ ဘာေတြ ပါလာရင္ ေက်ာ္ရစ္လုိက္တာ
ဒီဟာေတြပ”ဲ
ဟုိအခန္းေတြဆုိေတာ့ ကုိဘေကာင္းက တံေတြးမ်ဳိခ်တယ္။ မစိန္လွကေတာ့ အခုမွ ဒီမည္းမည္း
ပလစ္စတစ္တုံးေလးက ဒီစက္ေတြရဲ႕ဆရာပါလားဆုိတာ ရိပ္မိသြားပုံရတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ လုိက္
56
လုိက္ၾကည့္တယ္။ တာ ေန႔တုိင္း။ မစိန္လွကေတာ့ စိတ္ညစ္လွၿပီ။ ညေနေစာင္း ကုိဘေကာင္း အလုပ္က ျပန္လာရင္
“ေဟာဒီေအာက္ဆုံးက သုံးတုံးကေတာ့ဗ်ာ ဘယ္အစြန္က အတုံးက ခင္ဗ်ားတုိ႔မွာ ဗီဒီယုိ တီဗြီေရွ႕မထုိင္ေတာ့ပါဘူး။ သူစိတ္ကူးထားတဲ့ ေက်ာ္ရဲေအာင္ကားေတြ ေထာင္းထေအာင္
အေခြအလြတ္ေတြရွိလုိ႔ တီဗီြကလာတာကုိ ဖမ္းထားခ်င္ရင္ ဖမ္းေပးႏို္င္တဲ့ခလုတ္။ အလယ္က ၾကည့္လုိက္မဟဲ့ ဆုိတာမ်ားလည္း ေပ်ာက္ကုန္ၿပီကုိး။ ကုိဘေကာင္းကေတာ့ ေအာက္စက္ထဲကုိ
ေကာင္ကေတာ့ အဲဒီလုိ ဖမ္းထားတာကုိ ရပ္ခ်င္ရင္ ႏွိပ္ရတဲ့ေကာင္။ ညာအစြန္က ေကာင္ကေတာ့ ဗီဒီယုိအေခြတစ္ေခြ ထည့္ထားၿပီး ခ်န္နယ္လ္ေတြေျပာင္းတယ္။ ဒီေတာ့ ျမ၀တီ ၀င္တဲ့အခါ
ေပါ့စ္လုိ႔ ေခၚတယ္။ ခဏရပ္ထားခ်င္ရင္ ရပ္ထားလုိ႔ ရတဲ့ေကာင္။ ဒါေတြအားလံုးကုိ ႏွိပ္လုိ႔ရမယ့္ ၀င္လာတယ္။ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားေပၚလာတဲ့အခါလည္း ရွိတယ္။ စိတ္မထင္ရင္ေတာ့ ဗီဒီယုိ
စက္ကြင္းဧရိယာက ရွစ္မီတာအတြင္းပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ေပအစိတ္ေလာက္ေပါ့ဗ်ာ” ခ်န္နယ္လ္ ျပန္ဖြင့္တယ္။ အသံေတြကုိ တုိးၾကည့္တယ္၊ က်ယ္ၾကည့္တယ္။ အေရာင္ေတြ
ပိန္းေနေအာင္ ခ်ိန္ခ်င္တဲ့အခါ ခ်ိန္တယ္။ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့အခါလည္း ခလုတ္ကေလးႏွိပ္ၿပီး
ေမာင္ညြန္႔ ပါးစပ္ကလည္း ရွင္း၊ လက္ကလည္း လုပ္ျပလုိက္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္။ ေလွ်ာ့လုိက္တာေပါ့ေလ။ ဗီဒီယုိဆုိရင္လည္း ရပ္ခ်င္တဲ့အခါ အၾကာႀကီးရပ္ထားတာပါပဲ။ အျမန္ရစ္
ဒီေတာ့မွပဲ လက္ဖက္တစ္႐ိုး ပါးစပ္ထဲ ထည့္ရေတာ့တယ္။ ကုိဘေကာင္းကေတာ့ ေမာင္ညြန္႔ရွိတုန္း လုတ္ႏွိပ္လုိ႔ ေျပးၾက၊ လႊားၾကတာေတြကိုလည္း ကုိဘေကာင္းေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာက်တယ္။
အမ်ဳိးမ်ဳိး လုပ္ၾကည့္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ေမာင္ညြန္႔က အေရာင္ခ်ိန္တာေတြကုိေတာင္ ျပလုိက္ပါ အ႐ုပ္ေတြ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ေျပးတာေတြမ်ားဆုိရင္ ကိုဘေကာင္း ခဏခဏ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။
ေသးတယ္။ အေရာင္ေလးမ်ဳိးေလာက္ကို စုိသြားေအာင္၊ ေျခာက္သြားေအာင္၊ ေတာက္ပလာေအာင္၊
မွိန္က်သြားေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္ျပတယ္။ လက္ေတြ႔ျပတာလည္း ၾကည့္ဦး။ မစိန္လွက ဗီဒီယုိ ဒါေပမယ့္ ရီမုတ္ကြန္ထရိုးနဲ႔ သူလုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနရတာကို ကုိဘေကာင္း ၾကာေတာ့ ၿငီးေငြ႔လာ
ေရာက္လာမယ္ဆုိကတည္းက လမး္ထိပ္က ဗီဒီယုိဆုိင္က ႀကိဳငွားထားတဲ့ ေက်ာ္ရဲေအာင္ပါတဲ့ တယ္။ ဒါေပမဲ့၀တၱရားမပ်က္ ညေနမွေစာင္းၿပီဆုိရင္ ကုိဘေကာင္းသူ႔အလုပ္သူလုပ္တာပါပဲ။
ဗီဒီယုိေခြနဲ႔ ျပတာဆုိေတာ့ ေက်ာ္ရဲေအာင္ကလည္းစုိသြားလုိက္၊ ေျခာက္သြားလုိက္၊ အသံမထြက္ လုပ္ရင္းကလည္း သူစဥ္းစားမိတာေတြ ရွိတယ္။ တစ္ေန႔ သူ ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုးတစ္ခုနဲ႔ ေလွ်ာက္က
လုိက္၊ အသံထြက္လုိက္၊ အေရာင္ေတြ ရင့္သြားလုိ္က္၊ အေရာင္ေတြ ေပ်ာ့သြားလုိက္၊ တခါတခါ လိရင္း ဒီပစၥည္းေလးရဲ႕ ထိပ္က အေပါက္ကေလးကုိ ၾကည့္ၿပီးစဥ္းစားတယ္။ တစ္ရက္ေတာ့
အျမန္ရစ္ေတာ့ ေတာက္တက္ေတာက္တက္ ေျပးလုိက္၊ ရပ္ထားလုိ္က္ေတာ့ ပါးစပ္ႀကီးၿပဲ က်န္ရစ္ သူ႔မိန္းမ မစိန္လွကုိေတာင္ ေျပာမိတယ္။
လုိက္၊ ဒါကုိပဲ ကုိဘေကာင္းက သိပ္ေက်နပ္ေနတာေပါ့ေလ။ ေမာင္ညြန္႔ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရဲ႕။ “စိန္လွေရ၊ ငါစဥ္းစားမိတာေပါ့ဟာ။ ေလာကမွာ သက္ရွိသက္မဲ့အားလုံး ဓာတ္ႀကီး
ေမာင္ညြန္႔ျပန္သြားေတာ့ မစိန္လွက ေက်ာ္ရဲေအာင္ ဇာတ္ထုပ္နဲ႔ပဲ ဗီဒီယုိနဲ႔ တီဗီြအသစ္ကုိ မဂၤလာ ေလးပါးနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတာခ်ည္း မဟုတ္လား။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီပစၥည္းေလးဟာလည္း ဓာတ္ႀကီးေလးပါး
ယူၿပီး ဖြင့္တယ္။ မစိန္လွက ဇာတ္ထုပ္ဖြင့္ထည့္ေနတုန္း ကုိဘေကာင္းကလည္း ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုးနဲ႔ အစုအေ၀းပဲ၊ တီဗီြ၊ ဗီဒီယုိဆုိတာေတြကလည္း ဓာတ္ႀကီးေလးပါး အစုအေ၀းပဲ။ နင္ စဥ္းစားၾကည့္
အမ်ဳိးမ်ဳိး လုပ္ၾကည့္ေနတာပါပဲ။ မစိ္န္လွ အိပ္ေတာ့မွ ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုးကုိ အၾကာႀကီးကုိင္ၾကည့္ ေလ။ ငါတုိ႔ လူဆုိတာကေကာ ဘာေတြလဲ။ ပထ၀ီ၊ ေတေဇာ၊ အာေပါ၊ ၀ါေယာပဲ။ ဒါကေျပးမလြတ္
ေနမိတယ္။ ေျပာခဲ့ပါပေကာ၊ သူအရင္က ဒါမ်ဳိးမျမင္ဖူးဘူး။ ဒီလက္ ႏွစ္လုံးသုံးလုံးေလာက္ ရွိမယ့္ ဘူး။ တီဗြီထဲကအ႐ုပ္ေတြက အသက္၀ိဉာဥ္ မရွိေပမဲ့ ဒီကိရိယာေလးက ရပ္ခိုင္းလုိ႔ရတယ္။
ေကာင္က တီဗီြထဲက အ႐ုပ္ေတြကုိ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဗီဒီယုိထဲက အ႐ုပ္ေတြကို ဒီေလာက္ေတာင္ လင္းေအာင္လုပ္လုိ႔ရတယ္။ မွိ္န္ေအာင္လုပ္လုိ႔ ရတယ္။ ေျပးေအာင္ လႊားေအာင္လုပ္လုိ႔ရတယ္။
ႏို္င္လိမ့္မယ္ မထင္ခဲ့ဘူး။ လက္စသတ္ေတာ့ ဒီေကာင္က အခရာကုိး။ ၾကည့္ဦးေလ၊ ဒါေလးရဖုိ႔ ၾကည္လင္ျပတ္သားေအာင္လုပ္လုိ႔ရတယ္။ တအားေအာ္ေျပာခိုင္းရင္လည္း ခမ်ာမ်ားေအာ္ၾကရတယ္”
သူ႔မွာလုပ္လုိ္က္ရတာ။ ေယာကၡမယာကြက္ကေလးလည္းဆုံးၿပီ။ ညဥ့္နက္ေတာ့မွ ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုး
ကုိ အနားက စားပြဲေပၚကုိ လွမ္းတင္ျဖစ္ေတာ့တယ္ ေျပာပါေတာ့။ ကုိဘေကာင္းက ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုးႀကီး ကုိင္ထားရင္း မစိန္လွကုိ အကဲခတ္တယ္။ သူ႔ေယာက္်ား
ကုိဘေကာင္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ဆုိေတာ့လည္း ကုိဘေကာင္းေျပာတာေတြဟာ တရားဓမၼ
ဒီလုိနဲ႔ ကုိဘေကာင္းဟာ ဖိုးစီနဲ႔ ေမာင္ညြန္႔ သင္ေပးလုိက္တဲ့ ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုး သင္တန္းေတြ အၿပီးမွာ ဘက္ႏႊယ္တယ္လုိ႔ မစိန္လွကလည္း သေဘာထားပုံရတယ္။ ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေန တယ္။
လက္ေတြ႔ပါ ေပါင္းစပ္လုိက္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေတာ္ေတာ့္ကုိ ကၽြမ္းက်င္သြားတယ္။ အားအားရွိတုိင္း ကုိဘေကာင္းက ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုးႀကီး ကုိင္ထားရင္း မစိန္လွကုိ အကဲခတ္တယ္။ သူ႔ေယာက္်ား
တီဗီြက လာတာေတြေရာ၊ ဗီဒီယုိက လာတာေတြပါ ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုးတစ္ခုနဲ႔ လုပ္ခ်င္တုိင္း လုပ္ေန ကုိဘေကာင္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ဆုိေတာ့လည္း ကုိဘေကာင္းေျပာတာေတြဟာ တရားဓမၼ

57 58
ဘက္ ႏႊယ္တယ္လုိ႔ မစိန္လွကလည္း သေဘာထားပုံရတယ္။ ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနတယ္။ လူေတြကေတာ့ ဘာသိမွာတုံး။ မစိန္လွက အဲဒီလုိ ေအာ္လုိက္ေတာ့ ကုိဘေကာင္းကုိ ၀ုိင္းၾကည့္
'ကုိင္း....ငါေျပာတာ နင္စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ အ၀ိညာဏကေတြေတာင္ ခိုင္းလုိ႔၊ ေစလုိ႔ ရရင္ ၾကတယ္။ ကုိဘေကာင္းကလည္း ေျပာလည္းေျပာစရာ။ သူ႔တုိက္ပုံအက်ႌအိတ္ႏွစ္ဖက္မွာ ရီမုတ္
သ၀ိညာဏကေတြကုိေကာ ခုိင္းလုိ႔ရမယ္ထင္တယ္။ ဒါႀကီးနဲ႔ထိုးၿပီး ခလုတ္ကေလးေတြ ႏွိပ္လုိ္က္ ကြန္ထ႐ိုးႀကီး ႏွစ္ခုကတစ္ဖက္တစ္အိတ္ေထာင္လုိ႔။ ပါးစပ္ကလည္း ကြမ္းပလုပ္ပေလာင္းနဲ႔။
ရင္ လူေတြလည္း ဒီလုိေနမွာပဲ ထင္တယ္ ' မ်က္လုံး ႀကီးကလည္းျပဴးလုိ႔။ အသုဘကုိ လာတဲ့သူေတြကေတာ့ မစိန္လွငုိခ်င္းကုိ ရယ္ရခက္၊
ငိုရခက္ေပါ့ေလ။ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးေတြနဲ႔။
ကုိဘေကာင္းက ပါးစပ္ကေျပာရင္း ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုးနဲ႔ မစိန္လွကို လွမ္းခ်ိန္ေတာ့၊ မစိန္လွက
ဆက္ခနဲ မက္တပ္ရပ္ၿပီး အနားက တဘက္နဲ႔ ကာတယ္။
'ေတာ္ေနာ္၊ ေပါက္ကရမလုပ္နဲ႔။ ဘာလဲ...ေတာ္က က်ဳပ္ကုိေနာက္ျပန္ေျပးေစခ်င္လုိ႔လား၊
အသံမထြက္ေစခ်င္လုိ႔လား၊ ပါးစပ္ႀကီး ၿပဲက်န္ေအာင္ လုပ္ခ်င္တာလား။ ေအာင္မာ...
ေတာ့္ဉာဏ္မသိမွတ္လ'ုိ႔

ကိုဘေကာင္း အဲဒီလုိ ေျပာတဲ့ေန႔ကတည္းက မစိန္လွ ကုိဘေကာင္းကုိခ်ည္း အကဲခတ္ေနတယ္။

ကိုဘေကာင္းကေတာ့ သူ႔သုေတသနကို မစိန္လွနဲ႔ စမ္းလုိ႔ မရႏိုင္မွန္းသိေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္
သြားတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ တီဗီြက အ႐ုပ္ေတြကုိ ခါတုိင္းထက္ပုိၿပီး လုပ္ေတာ့တာပါပဲ။ မ်က္လုံးႀကီးျပဴးၿပီး
ဘာစကားမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုးက ခလုတ္ေတြခ်ည္း ႏွိပ္ေနေတာ့တာေလ။

ကုိဘေကာင္းအိမ္ကုိ ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုးႀကီးေရာက္ၿပီး တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔မွာပဲ ကုိဘေကာင္းတုိ႔အိမ္မွာ

အသုဘေပၚတယ္။ ေသတာက ကုိဘေကာင္းလည္း မဟုတ္ဘူး၊ မစိန္လွလည္း မဟုတ္ဘူး။
မစိ္န္လွအေဖ ေသတာ။ အဘုိးႀကီးက ေလျဖန္းထားေတာ့ အိပ္ရာထဲကမထႏိုင္တာ ၾကာၿပီ၊ အသက္
ကလည္း ၈၀ ေက်ာ္ၿပီ။ လူမွေသၿပီဆုိမွေတာ့ ကုိဘေကာင္းက သူ႔တီဗီြႀကီးနဲ႔ ေအာက္စက္ေတြကုိ
ခဏသိမ္းထားရတာေပါ့ေလ။ နာေရးေပၚၿပီဆုိေတာ့ ရက္ကြက္ထဲက လူေတြကလည္း အေလာင္း
ျပင္ၾက၊ ၀ုိင္းၾက၊ ၀န္းၾကနဲ႔ အသုဘအိမ္မွာ လူေတာ္ေတာ္စုံေနၿပီ။ အဲဒီမွာတင္ မစိန္လွက ဘာမေျပာ၊
ညာမေျပာ ေကာက္ကာငင္ကာ ထငိုေတာ့တာပါပဲ။

'ေအာင္မေလး... ကုိဘေကာင္းရဲ႕၊ ဒါ ေတာ့ဉာဏ္ အကုန္ပဲလားေတာ္ရဲ႕။ ေတာ့္ လမုတ္

ကြန္ထ႐ိုးႀကီးနဲ႔ က်ဳပ္အေဖက္ုိ ေတာ္စမ္းေနတာေလ။ စုိေအာင္လုပ္လုိက္၊ ေျခာက္ေအာင္လုပ္လုိက္၊
ေျပးခို္င္းလုိက္၊ ရပ္ခုိ္င္းလုိက္၊ အသံမထြက္ေအာင္ လုပ္လုိက္၊ ေမွာင္ေအာင္ လုပ္လုိက္၊ လင္းေအာင္
လုပ္လုိက.္ .. ေတာ္စမ္းသပ္ေနတာ က်ဳပ္မသိဘူးမွတ္ေနသလား။ ယာကြက္ကေလး ေရာင္းလုိက္
ရတဲ့ လမုတ္ကြန္ထိုးႀကီးရဲ႕ '

59 60
 သန္းေခါင္ၾကက္ေတြ တြန္ေတာ့လည္း အေမသန္းရင္ မအိပ္ႏိုင္ေသး။ အျပင္မွာ လမင္းႀကီး
ထိန္ထိန္လင္းေနသည္။ သက္ငယ္ပ်စ္ က်ဳိးက်ဲၾကားက လေရာင္ေတြ ယုိစီးေနသျဖင့္ အိမ္ကေလး
ထဲမွာ လင္းလက္ေနသည္။ အေမသန္းရင္က မွိန္းေနရာမွ က်ဳံးထလုိက္သည္။ ေျခသလုံးေတြ
ေတာင့္တင္းေနေလသည္။ တေန႔လုံး ေမာင္းေထာင္းထားရသျဖင့္ ညာဘက္ေျခသလုံးက
ထင္းေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းလုိ တင္းမာေနသည္။ ဆံပင္ၾကမ္းေတြကို ၀ါးဘီးကေလးႏွင့္ ပတ္ရစ္လုိက္
သည္။ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္ကေလးဆီ ထသြားလုိက္သည္။ လေရာင္ေအာက္မွာ အရာအားလုံး
ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ လေရာင္ေအာက္မွာ သည္အခ်ိန္ ဘယ္အိပ္လိမ့္ဦးမလဲ။
အခုေတာ့ ႐ြာလယ္က ေခြးအူသံသဲ့သဲ့မွ တပါး ဘာကုိမွ မၾကားရ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘ၀ေတြကုိ
စိတ္ေရာက္သြားျပန္သည္။ တုိးစိန္၊ သန္းရင္၊ ခင္ေမ၊ သည္သုံးေယာက္ဆုိလွ်င္ ႐ြာက တစ္တြဲတည္း
ျမင္သည္။ ေကာက္စုိက္၊ ပဲႏုတ္၊ ေကာက္သင္းေကာက္၊ ေမာင္းေထာင္း။ တုိးစိန္က စေလကၽြန္း
ဘက္က လက္သမားတစ္ေယာက္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်သြားကတည္းက ႐ြာကုိ ျပန္မလာေတာ့။
ခင္ေမကေတာ့ ႐ြာထဲမွာ ရွိသည္။

အခုေတာ့ ေဒၚခင္ေမ။ အင္း…လယ္ပုိင္ရွင္ ေဒၚခင္ေမ၊ ေက်ာင္းအစ္မ ေဒၚခင္ေမေပါ့ေလ။

႐ြာလယ္က ခင္ေမတုိ႔ တုိက္ခံအိမ္ႀကီးမွာ ပဲစက္ရွိသည္။ ေမာင္းဆုံရွိသည္။ စပါးက်ီ၊ ပဲက်ီေတြ
ရွိသည္။ ခင္ေမ ပဲခင္းေတြ ပဲဆြတ္ခ်ိန္ဆုိလွ်င္ သူတုိ႔သားအမိ လုိက္ေနက်။ ခင္ေမ လယ္ေတြမွာ
ေကာက္သင္းေကာက္ေနက်။ ငယ္ငယ္က ခင္ေမႏွင့္ ေမာင္းေထာင္းဖက္ ဆုိေသာ္လည္း၊ အခု
လုပ္ငန္းရွင္ႏွင့္ အလုပ္သမား။ ဒါေပမဲ့ ခင္ေမက ဘ၀မေမ့ဟု ဆုိရမည္။

သူတုိ႔သားအမိကုိ ၾကည့္သည္။ ခိုင္းစရာရွိလွ်င္ သူတို႔၊ ေပးစရာရွိလွ်င္ သူတုိ႔၊ အခုလည္း

သူ႔ေမာင္းစင္မွာ သားအမိတစ္ေတြ ေမာင္းေထာင္းေနရသည္။ အိမ္က ကုိရင္ ပုိးထိဆုံးေတာ့
ခင္ေမ့ဆီက ေခ်းရငွားရေသးသည္။ အခုေတာ့ သားအမိသုံးေယာက္ ရရစားစား ၀ါး၀ါးမ်ဳိမ်ဳိ။
ေကာက္စိုက္ခ်ိန္ စိုက္၊ ထင္းသယ္ခ်ိန္ သယ္၊ ေမာင္းေထာင္းခ်ိန္ေထာင္း၊ ႀကိတ္ ထုိးခ်ိန္ ထုိး။
သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ထဲမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ႀကီးေတာင့္ႀကီးမား ေမာင္းေထာင္း၊ ႀကိတ္ထိုး
ေနရတုန္းျဖစ္သည္။ ေမာင္းတုိင္က ေမာင္းပုတီးေလးကုိကုိင္ရတြယ္ရတုန္း၊ ပုတီးပတ္ေတြ မွတ္ရတုန္း။

လေရာင္ ၾကည္ၾကည္ထဲမွာ ေရမဲ့ေရအုိးေဟာင္း သုံးလုံးနွင့္ မီးကပ္မီးခ်ိတ္ ၀ါးလုံးေငါင္းစင္းစင္းကုိ

ေငးၾကည့္ေနမိျပန္သည္။ ေႏြကုန္ေတာ့မည္။ မုိးက်ေတာ့မည္။ သက္ငယ္ မမုိးရေသး။ သည္ႏွစ္
ႀကိတ္ထ ုိ းခထဲ က ဖဲ ့စ ုလ ာတာ နည္း နည္းပါးပါးေတာ့ ရေနၿပီ ။ လိုတ ာ ခင္ေ မ့ ဆီ က ေခ်းရလိမ ့္ မည္

61 62
ထင္သည္။ ခင္ေမ့ေက်းဇူးေတြကုိ သတိရေနရင္း ငယ္ဘ၀ေတြကုိ စိတ္ေရာက္သြားျပန္သည္။ ခင္ေမႏွင့္ တုိးစိန္တုိ႔ အရိပ္ေတြက ရွည္ေမ်ာေနသည္။ ေမာင္းတုံးေပၚတင္ထားေသာ
သည္လုိ လေရာင္ညေတြမွာ ဖန္ခုန္တမ္း၊ တြတ္ထုိးတမ္း၊ စကားထာ၀ွက္တမ္း၊ ဘုိင္စကုတ္ ေျခေထာက္ေတြက အသင့္၊ တုိးစိန္က ေမာင္းတုိင္ စြပ္ထားသည့္ ပုတီးကုံးကေလးကုိ
အေၾကာင္း ေျပာတမ္း။ ခၽြတ္ယူလုိက္သည္။
“ကိုင္း နင္း”
လေရာင္ တလင္း ကြင္းျပန္႔ထမ
ဲ ွာ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္တုိင္ေအာင္ သူရယ္၊ တုိးစိန္ရယ္၊ ခင္ေမရယ္။ “ကၽြ”ိ
အဲသည္တုန္းက… ခါတုိင္း မနက္သုံးနာရီ သန္းရင္ ႏုိးေနက်။ ကေန႔ မိုးလင္းသြားသည္။ သိပ္ေတာ့ “ဂ်ဳံး”
ေနာက္မက်ေသး။ လေရာင္ ရွိေနေသးသည္။ ခင္ေမႏွင့္ တုိးစိန္ကုိ သြားေခၚရဦးမည္။ သူတုိ႔ “ကၽြ”ိ
လာေခၚရတယ္လုိ႔ တခါမွမရွိခဲ့။ သန္းရင္ တဘက္ၾကမ္းကုိ ျခဳံကာ ထြက္လာခဲ့သည္။ “ဂ်ဳံး”
တစ္ေယာက္က ေရတြင္းကုန္းမွာ၊ တစ္ေယာက္က အေနာက္ ရိပ္သာနားမွာ။ တုိးစိန္တုိ႔ အိမ္စု ေမာင္းနင္းတုံးက ဖိနင္းလုိက္သည့္အခါ ကၽြိခနဲ ကၽြိခနဲ ျမည္သည္။ေမာင္းတုံးက ေမာင္းခြက္ထဲ
ကေလးေတြမွာ မီးေရာင္ မျမင္ရေသး။ က်သည့္အခါ ဂ်ဳံးခနဲ ျမည္သည္။ ေမာင္းတုံးက်သည္ႏွင့္ ဆန္ မျဖစ္တျဖစ္ လုံးတီးေတြ ဖြားခနဲ
“တုိးစိန္ေရ … တုိးစိန”္ ဖြားခနဲ ေမာင္းခြက္ ႏႈတ္ခမ္းေပၚကုိ စင္ထြက္လာတတ္သည္။ ထုိအခါ သန္းရင္က ယက္ခ်ရသည္။
“၀ူး” ေမာင္းအႂကြမွာ ယက္ခ်၊ ေမာင္းက်လွ်င္ ဖယ္၊ နရီကုိက္ စည္းကုိက္။ မွားလုိ႔မရ၊ ငိုင္ေနလုိ႔ မရ။
“ေသတုန္းပဲလား ေကာင္မ၊ မိုးလင္းသြားၿပီဟ”ဲ့ “ေကာင္မ ေျခာက္ပတ္ေနာ္
“ေအး……ေအး၊ သြားႏွင့္ပါလား သန္းရင္ေရ” ပုတီးေျခာက္ပတ္ကုိ ဆုိလုိျခင္း ျဖစ္သည္။ ေမာင္းက်ည္ေပြ႔က ေမာင္းခြက္ထဲ ဂ်ဳံးခနဲ
“ဟင့္အင္း….ျမန္ျမန္လုပ္၊ ဒီကပဲ ေစာင့္မယ္” တစ္ခ်က္က်လွ်င္ ေမာင္းနင္းသူက ပုတီးတစ္လုံးကုိ ဆြဲခ်ရသည္။ က်္သုိ႔ျဖင့္ ေမာင္းနင္းရင္းက
လမ္းေပၚမွာ ဘယ္သူမွ မရွိေသး။ ေလးနာရီခြဲေလာက္ၿပီ။ ခဏၾကာေတာ့ တုိးစိန္ ထြက္လာသည္။ ပုတီးစိပ္ ရသည္။ ပုတီး ၁၀၈လုံး ျပည့္လွ်င္ တစ္ပတ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ၁၀၈ခါ နင္းၿပီးၿပီ
ခင္ေမကုိ သြားမေခၚေတာ့ပဲ ႏွစ္ေယာက္သား ေမာင္းစင္ကုိ လာခဲ့ၾကသည္။ သူတုိ႔ ေမာင္းစင္ရွိရာ ဆုိသည့္သေဘာျဖစ္သည္။ ေမာင္းတုံးႏွင့္ ဆန္ေစ့ ၁၀၈ ခါ ထိေတြ႔ၿပီးၿပီ ဆုိသည့္ သေဘာျဖစ္သည္။
အိမ္ႀကီးကုိ ေရာက္ေတာ့ ၿခံတံခါးႀကီးကုိ တြန္းဖြင့္ကာ ၀င္လုိက္သည္။အိမ္ႀကီးေဘးမွာ ပန္းကာ က်္သုိ႔လွ်င္ ပုတီးငါးပတ္ျပည့္လွ်င္ ဆန္ျဖဴသည့္ေမာင္း၊ ပုတီးဆန္ပတ္မွ ဆန္ျဖဴသည့္ ေမာင္းရယ္လုိ႔
ေနာက္ေဖးကြက္လပ္က်ယ္ကုိ ဆက္ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ အိမ္ႀကီးရွင္ေတြ မႏုိးၾကေသး။ ရွိလာသည္။ အခု သူတုိ႔ေမာင္းက မလွအုန္း ေမာင္း၊ ေျခာက္ပတ္ေမာင္း။ သူတို႔မွာ နာရီမရွိ။
ေမာင္းစင္ထားရာ တမာရိပ္မွာ ေမွာင္မည္းေနသည္။ တုိးစိန္က ေရနံဆီမီးတုိင္ကုိ မီးတုိ႔လုိ္က္သည္။ ေမွာင္ထဲတြင္ ဆန္ျဖဴ၊ မျဖဴ ေသေသခ်ာခ်ာ သိႏိုင္သည္မဟုတ္။ သည္ေတာ့ ပုတီးပတ္ႏွင့္ ေမာင္း
ထုိစဥ္မွာပင္ သူတုိ႔ကုိယ္ေပၚသုိ႔ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ ေဖ်ာခနဲ က်လာသည္။ ေထာင္းရသည္။ ပုတီးပတ္ႏွင့္ ဆန္ျဖဴခ်ိန္ကို ကြတ္တိခ်ိန္ၿပီးသား ျဖစ္သည္။
“အေမ့” တခ်ိဳ႕ ပုတီးပတ္မ်ားသည့္ ေမာင္းေတြကုိ နင္းသားေတြ မသြားခ်င္။ ပုတီးပတ္ နည္းသည့္
“ဟား ဟား ဟား ဟား” ေမာင္းမွာေတာ့ ‘နင္းသား’ ေတြ စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ သတ္မွတ္သည့္ ပုတီးပတ္ျပည့္လွ်င္
ခင္ေမ လေရာင္ရိပ္ မက်သည့္ ပန္းခ်ဳံထဲက သရဲေျခာက္ျပေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆန္ေခ်ာၿပီ။ ထုိအခါ ျပာရ၊ခပ္ရ၊တီးရသည္။ ဆန္ျဖဴသပ္သပ္၊ ဖြဲသပ္သပ္၊ စပါးခြံသပ္သပ္။
“ညည္းမေၾကာက္ဘူးလား ခင္ေမရယ္” ထုိ႔ေၾကာင့္ ထိုအရပ္က ေမာင္းစင္ေတြမွာ ေမာင္းပုတီးကေလးေတြ ခ်ိတ္ထားေလ့ရွိသည္။
“ေၾကာက္ေပါင္” “ကၽြ”ိ
မီးတို္င္ခြက္ အလင္းေရာင္ႏွင့္ စပါးအိတ္ေတြကုိ သြား မသည္။ တုိးစိန္က ေမာင္းစင္ေဘးမွာ “ဂ်ဳံး”
ဂုန္နီအိတ္ေတြ စီခင္းလုိက္သည္။လုံးတီး၊ ဖြဲၾကမ္း၊ ဆန္ကြဲ၊ စပါးခြံေတြ သပ္သပ္စီ ခုတ္ခ်ဖုိ႔ “ကၽြ”ိ
ေနရာခြဲထားလုိက္သည္။ သန္းရင္က မေန႔က ႀကိတ္ထုိးၿပီးသား လုံးတီး ႏွစ္ျပည္သားေလာက္ကုိ “ဂ်ဳံး”

63 64
 ေရာင္နီကေလး ေသြးလာေတာ့မွ မီးတုိင္ခြက္ကုိ မႈတ္လုိက္သည္။မနက္ခင္းကေလးမွာေပမဲ့ “ညည္းက လုပ္ၿပီဟယ္၊ ပုတီးကုိင္ၿပီး စကားမ်ားေနတာကု”ိ
ေခၽြးဥေလးေတြ သီးထေနသည္။ “ေနဦး၊ သုံးပတ္လား ... ေလးပတ္လား အဲ” သန္းရင္က ဆန္ေတြကုိ ဆုပ္ယူလုိက္ကာ
“ေကာင္မ မငိုင္နဲ႔ေနာ္၊ လက္ပါသြားလုိ႔ လင္မရဘဲ ေနဦးမယ္” ၾကည့္သည္။
“လင္မရေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ ေအ” “ျဖဴၿပီဟဲ့၊ ေျခာက္ပတ္ေတာင္ ေက်ာ္ၿပီေပါ့၊ ညည္းႏွယ္ေအ” တုိးစိ္န္က သူ႔လက္ထဲက
“ဘယ္ေကာင္းပါ့လဲ ေအရဲ႕၊ ဟီး ဟီး” စိပ္ပုတီးကုိ ကုိင္ရင္းက ရယ္သည္။
“ေကာင္မေနာ္ အပ်ဳိပါးစပ္” “တခါတေလလည္း မွားမွာေပါ့ဟယ္၊ စိပ္ပုတီးေပမယ့္ ေမာင္းစင္ေရာက္ေတာ့ ေမာင္းပုတီး
ႏွစ္တင္းက်သြားၿပီ။ ႀကိတ္ထိုးၿပီး၊ ျပာၿပီး၊ တီးၿပီး ဆန္ျဖဴ တစ္တင္းက်ကို ႏွစ္က်ပ္ရသည္။ ျဖစ္ေနတာကို ေအရဲ႕။အင္းေလ တုိ႔က ပုတီးကိုင္ထားေပမယ့္ ေျပာၾကတာက ေပါက္ကရကုိး ေနာ့”
တစ္ေနကုန္ဆုိလွ်င္ ဆယ္တင္းေလာက္ ၿပီးတက္သည္။ တစ္ခါ တစ္ခါ ေမာင္းပ်က္လွ်င္ေတာ့
သုံးေလးတင္း။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ႀကိတ္ပ်က္လွ်င္၊ ေမာင္းပ်က္လွ်င္ သူတုိ႔ ျပင္တက္ေနၿပီ။
“လင္ဆုိလုိ႔ ညည္း ဟုိေကာင္နဲ႔ ေတြ႔ေသးလား၊ ေတာင္ဖ်ားက ေကာင္ေလ”
“ေတြ႔သားပဲ ေစ်းထဲမွာ၊ ငါေလ အူေတြယားတာ အရမ္းပဲ” “အေမ...အေမ ထေတာ့၊ သြားရေအာင္”
“ဟင္း ဟင္း မႀကိဳက္တဲ့လူကုိ ေအ့၊ အူယားမွာေပါ့” ညက လသာထဲမွာ ငယ္ဘ၀ေတြကုိ စဥ္းစားရင္း ညဥ့္ေတာ္ေတာ္နက္တ့အ
ဲ ထိ ထုိင္ေနမိသျဖင့္
“ဒါေပါ့ ညည္းလုိေပါ့” မ်က္လုံးေတြ ဖန္စပ္ေနသည္။ မထခ်င္ေသး၊ ထင္းေခ်ာင္းေတြလုိ မာေက်ာတင္းေတာင့္ေနေသာ
“ညည္းအေကာင္ကေကာ ပြေ
ဲ တာ္ရက္က ညည္းနဲ႔ေတြ႔တာေလ’” ေျခေထာက္ေတြက မလွမ္းခ်င္ေသး။ ဒါေပမဲ့ ညတုန္းက တတမ္းတတ သတိရေနမိခဲ့ေသာ
“အဲဒါေပါ့၊ အေဖနဲ႔ မိလုိ႔ အ႐ိုက္ခံရေသးတယ္” ငယ္ဘ၀ေတြမွ မဟုတ္ေတာ့တာပဲေလ။သူေတာင္ အပ်ဳိႀကီးဖားဖား သမီးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕
“ေကာင္းတယ္၊ ညည္းအေကာင္က ခပ္ရဲရဲထဲကပါ ေအ” အေမျဖစ္ေနမွပဲ။
“ရဲတာေတာ့ မေျပာနဲ”႔ တုိးစိန္ကလည္း ရွိေသးရင္ ဘြားတုိးစိန္ျဖစ္ေနေရာေပါ့။ ခင္ေမကလည္း ေဒၚခင္ေမ
“ေျပာပါဦးဟယ္၊ ဘာေတြ လုပ္တုံး’ ျဖစ္ေနၿပီ။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငယ္ဘ၀ေတြက က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ မထခ်င္လုိ႔ မရေတာ့။ မ်က္လုံးေတြ
“အို ညည္းကလည္း” ဇြတ္ကုိဖြင့္ကာ ေရကျပင္မွာ မ်က္ႏွာ ဆင္းသစ္သည္။ ေျပာင္းဖူးဖက္ႏွစ္လိပ္ႏွင့္ မိးခြက္ကုိင္ရင္း
“ဟြန္း ညည္းက ေကာင္းခန္းဆုိ ျဖတ္ၿပီ၊ ပြဲေတာ္ကြင္းထဲတုန္းက ျပတဲ့ ဘုိင္စကုတ္က်ေန သမီးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ထြက္လာခဲ့သည္။မုိးကလင္းဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္လုိေသးသည္။ ၀ါၾကန္႔ၾကန္႔
တာပဲ” လေရာင္ၾကည္ၾကည္ကေလး ရွိေနေသးသည္။ သူငယ္ခ်င္းခင္ေမတုိ႔ တုိက္ခံအိမ္ႀကီးက
“ညည္း ရည္းစားထားၾကည့္ေပါ့ဟ”့ဲ ႐ြာလယ္မွာဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္သြားရသည္။ ၿခံ၀င္းႀကီးက က်ယ္သည္။ပဲဂုိေဒါင္၊ ပဲစက္၊ စပါးက်ီ၊
“ေျပာပါဟယ္” ေကာက္ရိုးစင္ေတြကုိ ျဖတ္ေတာက္ကာ ေမာင္းစင္ရွိရာ ၿခံေနာက္ဘက္ကို ၀င္လာေတာ့
မခင္ေမတုိ႔ပင္ မႏိုးၾကေသး။
မိုးလင္းၿပီး ေရာင္နီႏွင့္အတူ ထင္းလွည္းအီသံေတြ လမ္းေပၚမွာ ဆူညံေနေလသည္။ သေဘၤာမန္
က်ည္းသီး နီေကြးေကြးေတြက ညက မွက္စားထားသျဖင့္ ေျမမွာ ျပန္႔က်ဲေနေလသည္။ တိုးစိန္တုိ႔ မေန႔က သားအမိေတြ ထားခဲ့ေသာ ႀကိတ္ထုိးၿပီးသား လုံးတီးေတြကုိ ေမာင္းခြက္ထဲ ထည့္သည္။
စကားေကာင္းေနဆဲ။ တ႐ြာလုံးက သတင္းေတြ၊ ဇာတ္ပြဲေတြ၊ ဘုိင္စကုတ္ေတြ။ သမီးငယ္က ဂုန္နီအိတ္ေတြ ျဖန္႔ခင္းသည္။ အႀကီးမက မီးတုိင္ခြက္ကေလးကုိ ထြန္းသည္။
“တုိးစိန္ ပုတီးဘယ္ႏွပတ္ ရွိပတုံး” အငယ္မႏွင့္ အေမသန္းရင္က ေမာင္းတုံးေပၚ ေျခတင္လုိက္သည္။ ေမာင္းစင္ လက္ကုိင္တန္းမွာ
“ေဟာေတာ့ ပုတီးပတ္ေတြ ေမ့ကုန္ၿပီ” ခ်ိတ္ထားေသာ ေမာင္းပုတီးကုိ အေမသန္းရင္ လွမ္းျဖဳတ္သည္။

65 66
“ေပးပါ အေမရယ္၊ အေမ ပုတီးပတ္ မွားက မွားနဲ”႔ ထုိစဥ္မွာပင္ ေဒၚခင္ေမတုိ႔ တုိက္ခံအိမ္ႀကီးေပၚက ေၾကးစည္႐ိုက္သံလြင္လြင္ကေလးကုိ ၾကားရ
အေမ သန္းရင္က သမီးငယ္စကားေၾကာင့္ ရင္ေတြ သိမ့္ခနဲ ခုန္သြားသည္။ သူကလည္း သူပါပဲေလ။ သည္။ ဖြင့္ထားေသာဘုရားခန္း ျပတင္း၀ဆီက အေမႊးတုိင္ရနံ႔က နံနက္ခင္း ေလျပည္ထဲမွာ ေ၀့၀ဲေန
ပုတီးပတ္ေတြ မၾကခဏ မွားတက္သည္။ ပုတီးပတ္ေတြ မွားၿပီး ေက်ာ္သြားရင္ ဆန္လည္း နာသည္။ သည္။ အေမသန္းရင္က ျပတင္း၀ကုို လွမ္းၾကည့္သည္။ နံနက္ခင္းအ႐ုဏ္မွာ ဂုဏ္ေတာ္ပုတီးကုိ
အခ်ိန္လည္း ကုန္သည္။လူလည္း ပင္ပန္းသည္။ တခါတခါ သတိထားရင္းက ပုတီးပတ္ ကုိင္ရင္း သူတုိ႔ သားအမိကုိ ငုံ႔ၾကည့္ေနေသာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း မခင္ေမကို အေမသန္းရင္ လွမ္းျမင္ေန
ေတြမွားသည္။ စိတ္ေတြက ပ်ံ႕လြင့္ေနတက္သည္ကုိ။ ညတုန္းကေတာင္ သူတုိ႔ အပ်ဳိတုန္းက ရသည္။
ေမာင္းေထာင္း ရင္း ပုတီးပတ္ေတြ မွားတာ သတိရေနခဲ့ေသးသည္ပဲ။ “မခင္ေမ ေက်းဇူးရွင္ႀကီး က်န္းမာလုိ႔ ခ်မ္းသာပါေစေတာ္”
“မမွားေအာင္ စိပ္ပါ့မယ္ သမီးရယ္” အေမသန္းရင္က ႏႈတ္မွ တတြတ္တြတ္႐ြတ္ရင္း ေမတၲာပုိ႔သည္။ အငယ္မက သူ႔ကုိမ်က္ေစာင္းထုိး
အေမသန္းရင္က ပထမဆုံးပုတီးလုံးကုိ လက္မနဲ႔ပြတ္ရင္း နင္းရမည့္အခ်္ိ္န္ကေလးကုိ အသက္ ရင္း သူ႔လက္ထဲကေမာင္းပုတီးကေးလကုိ ဖ်က္ခနဲဆြဲလုတာကုိခံရေတာ့မွ၊ အေမသန္းရင္အေယာင္
ေအာင့္ရင္း ေစာင့္ေနလုိက္သည္။ ေယာင္ အမွားမွား ေမာင္းနင္းတုံးကို ရပ္ထားလုိက္သည္။
“နင္းေတာ့” “ဒါ ဂုဏ္ေတာ္ပုတီးမဟုတ္ဘူး အေမရဲ႕၊ ေမာင္းပုတီး၊ ေမတၲာေတြခ်ည္း ပုိ႔မေနနဲ႔ဦး၊
“ကၽြ”ိ ပုတီးပတ္ေတြ မွားကုန္ၿပီ၊ အေမကေလ”
“ဂ်ဳံး” မ်က္ေတာင္ေမြးေတြ ကၽြတ္ေနသည့္ အေမသန္းရင္၏ မ်က္ခမ္းစပ္မ်က္လုံးအိမ္ကေလးထဲက
'“ကၽြ”ိ မ်က္ရည္ေပါက္ေတြ က်ေနဆဲမွာပင္ ေၾကးစည္႐ိုက္သံတစ္ခ်က္ လြင့္ေမ်ာေရာက္ရွိလာျပန္သည္။
“ဂ်ဳံး”
ေမာင္းခြက္ထဲ ေမာင္းတုံးက်တုိင္း ပုတီးလုံးေလးေတြ စိပ္စပ္ခ်သည္။ အေမသန္းရင္က မ်က္လုံး
ေတြကုိ မွိတ္ထားလုိက္သည္။ ပုတီးလုံးေလးေတြကုိ စိပ္ခ်တုိင္း အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊အနတၲ ... ႏႈတ္ခမ္းေတြ
လႈပ္လႈပ္ေနေအာင္ ႐ြတ္ရင္း လကၡဏာေရးသုံးပါးကုိ ရႈမွတ္သည္။ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊အနတၲ ... အနိစၥ၊
ဒုကၡ၊အနတၲ ... ေမာင္းခြက္ထဲ ေမာင္းတုံးက်သံကုိ သူ မၾကားရေတာ့။ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊အနတၲပဲ
သူၾကားေနသည္။

သူ႔ဘ၀မွာ ဂုဏ္ေတာ္ပုတီးစပ္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရခဲ့။ တခါတရံ ႀကံဳႀကိဳက္လုိ႔ တရားေလးနာရ၊ ဆြမ္းကေလး

ေလာင္းရတာကလြလ
ဲ ွ်င္ ဘ၀ကူးေကာင္းဖုိ႔ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ခဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂုဏ္ေတာ္ပုတီး မဟုတ္
သည့္တုိင္ ရသမွ်အခ်ိန္ကေလးမွာ လက္မႏွင့္လက္ညႇဳိးၾကားမွာ ပုတီးလုံးေလးေတြ ရွိေနတုန္းမွာ
သူ႔စိတ္ေတြ ရွင္သန္ေနဖုိ႔ပဲ လုိသည္။ လကၡဏာေရးသုံးပါးကုိ ရႈမွတ္ေနဖုိ႔ပဲ လုိသည္။ သူ႔နားထဲမွာ
အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊အနတၲေတြပဲ လႈိင္းထေနသည္။စိတ္ကုိ အေပၚမွာပဲ တည့္တည့္ကေလး တည္ေနေအာင္
ခ်ဳပ္ဖမ္းထားဖုိ႔ ႀကိဳးစားသည္။
“တစ္ေန႔ပုိက္ဆံရွင္းရင္ ေဒၚႀကီးပုကုိဆန္ဖုိးေပးဦးမွအေမေရ။ မေန႔က ေတာင္းတယ္ေတာ့”
ပိတ္ထားေသာ မ်က္လုံးေတြ ပြင့္သြားရျပန္သည္။ စိတ္ေတြ ကေသာင္းကနင္း လြင့္စဥ္သြားျပန္သည္။
မပုႀကီးကို ေပးစရာရွိသည္ပဲ။ ကေန႔ မခင္ေမဆီက ပုိက္ဆံနည္းနည္းေတာ့ ေတာင္းရလိမ့္မည္။

67 68
 လဆန္းေလးရက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ငါးရက္ (တစ္ရက္ရက္) မွာ ေမာင္မွတ္ရဲ႕ လက္ႀကီး ေရာက္ေရာက္
လာတတ္တယ္။ လဆန္းေလးရက္က ပိတ္ရက္ျဖစ္ေနရင္ လဆန္း ငါးရက္ေန႔ပဲ။ အဲဒီရက္ေတြထဲက
တစ္ရက္ရက္ဟာ ေမာင္မွတ္ရဲ႕ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ရက္ ျဖစ္ေနတက္တယ္။ ေခ်းေငြႀကီးရက္ လုိ႔
လည္း ေခၚတယ္။

တကယ္က ေခ်းေငြ စ ေပးတက္တာ မြန္းလြဲ ႏွစ္နာရီေလာက္မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္မွတ္က အဲဒီ့ေန႔ဆုိ

ရင္ ေန႔ခင္းႀကီး ၁၂နာရီေလာက္ကတည္းက စက္႐ံု၀ကုိ ေရာက္ေနတက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ အဲဒီရက္က တစ္လတစ္ခါ ေမာင္မွတ္ ႐ႈိးထုတ္တဲ့ရက္လည္း ျဖစ္တယ္။ သူ႔႐ုပ္နဲ႔ ဘယ္လုိ

ကုိမွ မလုိက္တဲ့ ေဖာရင္းရွပ္ အက်ႌဖားဖားႀကီး ၀တ္တဲ့ေန႔၊ ပယင္းညဳိေရာင္ ေနကာမ်က္မွန္ႀကီးကုိ
တပ္လာတဲ့ေန႔၊ တျခားေန႔ေတြမွာ ဘယ္ေတာ့မွ စီးေလ့မရွိတဲ့ မႏေလးဖိနပ္ အသစ္စက္စက္ကုိ ပဲ့႐ြဲ႕
လိမ္ေကာက္ေနတဲ့ ကၽြဲပခုံးထေျခေထာက္ႀကီးမွာမဆံ့ရင္ကာစြပ္လာတဲ့ေန႔ဟာ အဲ့ဒီေန႔ပဲ။ သည္စက္
႐ံုရဲ႕ ေငြစုေငြေခ်းအသင္းက အဲဒီ့ေန႔ေတြမွာေခ်းေငြႀကီးထုတ္ေပးတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီရက္ေတြ
ကုိ ေခ်းေငြႀကီးရက္လုိ႔ အလြယ္ေခၚၾကတာ။

ပုံမွန္က အလုပ္သမား ေလးငါးရွစ္ရာေလာက္မွာ တစ္လတစ္လကုိ လူေလးဆယ္၀န္းက်င္ေလာက္

ေခ်းတတ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း တစ္ေသာင္းေက်ာ္၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ရွစ္ေထာင္ ကုိးေထာင္၊
တခ်ိဳ႕ကလည္း ေလးငါးေျခာက္ေထာင္၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း တုိင္းတုိင္းဆဆ ရာဂဏန္းေလာက္။
စည္းကမ္းက ကုိယ္စုေဆာင္းေငြရဲ႕ သုံးဆကို ေခ်းတယ္ ဆုိပါေတာ့။ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္က
တစ္လကုိ ၅၀စုတယ္ဆုိရင္ တစ္ႏွစ္ကို သူပုိင္ ပုိင္ေငြခ်ည္း ၆၀၀ ျဖစ္ေနေရာ။

ေခ်းေငြပုံစံတစ္႐ြက္၀ယ္ၿပီး ေခ်းေငြတင္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ အဲဒီေျခာက္ရာရဲ႕သုံးဆျဖစ္တဲ့ ၁,၈၀၀

ေခ်းပုိင္ခြင့္ ရွိတယ္။ အဲဒီ့ ၁,၈၀၀ ကုိ ျပန္ဆပ္ေတာ့ လႏွစ္ဆယ္ ဆပ္ခ်င္လည္းဆပ္၊ ဆယ္လ ဆပ္
ခ်င္ရင္လည္းဆပ္၊ ဆယ့္ငါးလဆပ္ခ်င္လည္းဆပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ႏွစ္တည္းနဲ႔ ဆပ္ခ်င္လည္း ဆပ္။
ကုိယ့္သေဘာပဲ။

ဒါ့ေၾကာင့္ ကုိယ့္လခနဲ႔ခ်ိန္ၿပီး ေခ်းၾကတယ္၊ ဆပ္ၾကတယ္။ (လႏွစ္ဆယ္ထက္ေတာ့ ပုိၿပီးမဆပ္ၾကပါ

ဘူး) ကုိယ္ရမယ့္လခနဲ႔၊ ကုိ္ယ္စုမယ့္ေငြနဲ႔၊ လစာစာရင္းကေခ်းေငြအတြက္ ျဖတ္ေတာက္မွာနဲ႔ကုိ
တုိင္းထြာၿပီး ေခ်းၾကတာပါပဲ။

69 70
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လစာထဲက ျဖတ္ၿပီဆုိမွေတာ့ လကုန္ရင္ လစာထဲက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေလ်ာ့သြား
တတ္တာ အမွန္ပဲ။ ေခ်းေငြ စထုတ္တဲ့ လကေတာ့ ဘာအေၾကာင္းလဲ၊ အူကုိ စုိလုိ႔၊ လက္ဖ်ားမွာ
ေငြေတြသီးလုိ႔။ ဖဲ႐ိုက္၀ါသနာပါတဲ့ သူကလည္း ဖဲ၀ုိ္င္းမွာ အစိမ္းေတြ၊ အျပာေတြနဲ႔။ အရက္ကေလး
မွီ၀ဲတတ္သူကလည္း အရက္၀ုိင္းမွာ အစိမ္းေတြ၊ အျပာေတြနဲ႔။ တခ်ိဳ႕ကလည္း (မ႐ုိေသ့စကား)
ဟုိအိမ္ ဒီအိမ္မွာ အစိမ္းေတြ၊ အျပာေတြနဲ႔။
အိမ္က ဇနီးမယားေတြကလည္း အဲဒီလေတာ့ ေစ်းကေလးေျပးလုိ႔၊ လေပါင္းမ်ားစြာ ေဟာင္းေလာင္း
ျဖစ္ေနတဲ့ နားေပါက္မွာနားကပ္ကေလးျပန္ေရာက္လုိ႔၊ သားသမီးေတြကလည္း ပုဆုိးေလး အက်ႌေလး
၀ယ္ၾကလုိ႔။ ေနာက္လေတြ ေနာက္လေတြက်ေတာ့ ဒီလုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ေခ်းထားတဲ့ ပုိက္ဆံက
လည္း ကုန္ၿပီ။ လစာကလည္း အျပည့္မရေတ့ာဘူး။ တခ်ိဳ႕မ်ား နင့္နင့္သီးသီး ညည္းၾကတယ္။
“ေခ်းေငြကလည္း ေခ်းပါတယ္၊ ေခ်းတဲ့လပဲကြာ၊ ေနာက္လမ်ားေတာ့ ဒုံရင္းပါပဲ။”
“သူေဌးတစ္လ ေခြးဆယ့္ကုိးလ ဆုိတာ တုိ႔မွအစစ္” တဲ့။
ေခ်းေငြထုတ္တဲ့ အလုပ္သမားတုိင္းေတာ့လည္း ဖဲ႐ိုက္ပစ္တာ၊ အရက္ေသာက္ပစ္တာ မဟုတ္ပါ
ဘူး။ တခ်ိဳ႕လည္း အိမ္ဆုိင္ေလး ဖြင့္ခ်င္လုိ႔၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း အိမ္ကေလး ျပင္ခ်င္လုိ႔ စသည္
စသည္ျဖင့္ လိမ္လိမ္မာမာ ေခ်းၾကတဲ့ အလုပ္သမားေတြလည္းရွိတာပါပဲ။ ဘယ္လုိပဲ ေခ်းေခ်းေလ
လကုန္ရင္ လခ မပါတာေတာ့အမွန္ပဲ။ ေခ်းေငြ ဆပ္ေနရတဲ့ လေတြမွာ အသက္႐ွဴေအာင့္ေနတတ္
တာ အမွန္ပဲ။ ပန္းနာရင္က်ပ္ ျဖစ္ေနတာအမွန္ပဲ။ အဲဒီ ပန္းနာရင္က်ပ္ကို ေမာင္မွတ္ကုတယ္။
ေမာင္မွတ္ရဲ႕ အခန္းက႑ဟာ ဒီမွာတင္ စေတာ့တာပဲ။ ေမာင္မွတ္ကုိ ေတြ႔ခ်င္သူမ်ားက လုိ္က္ရွာ
ေတာ့တာပဲ။
ေမာင္မွတ္ကေတာ့ ခပ္တင္းတင္းပါပဲ။ ယူပါ ငင္ပါတစာစာလည္း ဘယ္တုန္းကမွမလုပ္ဘူး။ မ်ားမ်ား
ထုတ္ေခ်းထားရင္ ငါ မ်ားမ်ားျဖတ္မွာပဲရယ္လုိ႔လည္း ပ်ာယာခတ္မေနဘူး။ မွန္မွန္ပဲ။ အလုပ္သမား
ေတြကုိ စာနာတဲ့ပုံ၊ သနားၾကင္နာတဲ့ပုံေတာင္ ဖမ္းထားလုိက္ေသးတယ္။ ေငြးေခ်းမ တတ္လုိ႔၊ ေငြကုိ
မိတ္ေဆြလုိ သေဘာမထားတတ္လုိ႔ ေငြကုိေရလုိျဖဳန္းတတ္လုိ႔ ဒုကၡေရာက္တဲ့ပုံတုိပတ္စေတြေတာင္
ေျပာတတ္ေသးတယ္။
သူ႔ဘက္ ရင္းထားရတာက ေခ်းမယ့္ေငြနဲ႔ ေငြေခ်းပုံစံ ေလးငါးဆယ္႐ြက္ပဲ။ တစ္ေထာင္ ယူမလား၊
ႏွစ္ေထာင္ယူမလား၊ ယူသာသြား။ တစ္ရာကုိ ႏွစ္ဆယ္တုိး၊ ေက်နပ္ရင္ယူ၊ မေက်နပ္ရင္ထားခဲ့၊ ဒါပဲ။
ေက်နပ္လုိ႔ ယူသြားရင္ ေငြေခ်းပုံစံေပၚမွာ လက္မွတ္သာ ထုိးခဲ့။
71
သာမာန္ လစာသာရတဲ့ အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ကုိ ေငြဘယ္ေလာက္ေခ်းရမယ္ဆုိတာ
သူသိတယ္။ လစာနည္းနည္းမ်ားတဲ့ အလုပ္သမားက်ေတာ့ (သူ႔ဆီကလည္း မ်ားမ်ား လာေခ်း တယ္
ဆုိရင္) ႏွစ္ရက္ေလာက္ခြာခ်ိန္းတယ္။ ႐ံုးမွာ ဒီအလုပ္သမားရဲ႕အေျခအေနကို သြားစုံစမ္းဖုိ႔ ရက္ခြာ
ခ်ိန္းတာ။ ဒီလူဟာအလုပ္မွန္မွန္ ဆင္းရဲ႕လား၊ ျပဳတ္ခါနီး တဲတဲလား၊ ၀မ္နင္လုိ႔ ေခၚတဲ့ သတိေပးျခင္း
ခံရတာေတြ မ်ားေနတဲ့ လူလား၊ ေအ လုိ႔ေခၚတဲ့ပ်က္ရက္ဆယ္ရက္ေက်ာ္တ့လ
ဲ ူလား ဆုိတာ အရင္
စုံစမ္းတယ္။
ေသခ်ာၿပီဆုိရင္ ေခ်းတယ္၊ မေသခ်ာရင္ မေခ်းေတာ့ဘူး။ သနားစရာေကာင္းေအာင္ လုပ္ထားတဲ့
မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ေငြမရွိေတာ့လုိ႔ပါဗ်ာ၊ လက္လြန္ကုန္လုိ႔ပါ၊ ဘာညာနဲ႔ ေျပာလႊတ္လုိက္တာပဲ။
ေခ်းၿပီးရင္လည္း လစဥ္ လစဥ္ အတုိးကုိ သြားသြားသိမ္းေနတာ မဟုတ္ဘူး။ လာေပးရင္ ယူတယ္၊
လာမေပးရင္ မယူဘူး။ ေခ်းမိတဲ့ လူကလည္း အရွည္ကို မၾကည့္ဘူး။ ေလာေလာဆယ္ဆယ္
မေပးရတာကုိပဲ ေက်ဇူးတင္ေနတတ္ေသးတယ္။ ေနာက္မွ ေနာက္ေလ်ာက္လ်ား။ ေမာင္မွတ္က
ေတာ့ လာေပးတဲ့လဆုိ၊ရင္ စာရင္းေလး တုိ႔ထားလုိက္တယ္။ မေပးတဲ့လဆုိရင္ အရင္းနဲ႔ ထည့္ေပါင္း
လုိက္တယ္။ အိမ္ကေနပဲ လုပ္ေနတာ။ ဒီလိုနဲ႔ ဒီလူက လႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ျပည့္လုိ႔ ေငြစုေငြေခ်းက
ပုိက္ဆံေခ်းဖုိ႔ တင္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ ေမာင္မွတ္ကုိ ဆပ္ဖုိ႔ အရင္တြက္ရတယ္။
အဲ့ဒီေတာ့မွ ေမာင္မွတ္က အရင္းေရာ၊ အတုိးေရာ၊ အတုိးေပၚ အတိုးဆင့္တာေရာ၊ လုံးေပါင္းေတြမွာ
အတိုးထပ္တြက္တာေရာ၊ တုိးရင္းေပါင္းေရာ တြက္ခ်လုိ္က္တာ ေတာ္႐ံု အလုပ္သမားဆုိရင္ မူးလဲ
သြားေလာက္တယ္။
အတုိးေပၚ အတုိးေတြက တြက္ခ်က္ယူထားတာ ဆုိေတာ့ (ကိုယ္လည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္မွတ္
ထုိးေပးၿပီးသာ ဆုိေတာ့) ေမာင္မွတ္ကေတာင္ တရားသလိုလုိ ျဖစ္ေနတာကုိး။ ဘာကုိမွ ေျပာလုိ႔မရ
ေတာ့ဘူး။ ေခ်းေငြေလးတင္ၿပီး ထုိးသာ ဆပ္လုိက္ေတာ့ပဲ။ ေနာက္လ ႏွစ္ဆယ္စားဖုိ႔ ေမာင္မွတ္ဆီ
မွွာ ထပ္ေခ်း႐ံုပဲ။ ေမာင္မွတ္ဆီမွာ လက္မွတ္ကေလး ထုိး႐ံုပဲ။
ပုိ က္ ဆံထ ုတ ္ေ ပးတဲ့ ေခ်းေငြႀကီ းရက္ မွာ ေငြ စုေငြ ေခ်း အမႈေ ဆာင္က ထု တ္ ေပးတဲ ့ ေငြေလးကု ိ
စကၠန္႔ပို္င္းေလာက္ ကုိင္လုိက္႐ံုပဲ၊ လွ်ပ္စီးလုိခဏေလး ျမင္လုိက္႐ံုပဲ။ ေဘာက္ခ်ာေပၚက တံဆိပ္
ေခါင္းေပၚ လက္မွတ္ကေလးကတုန္ကရီနဲ႔ ထုိးၿပီးပါးစပ္က လႏွစ္ဆယ္ဆပ္မယ္ လုိ႔ ေျခာက္ကပ္
အက္ကြဲ အသံႀကီးနဲ႔ ေျပာလုိ္က္႐ံုပဲ။
72
73 74
က်န္ တ ဲ ့ အ ပု ိ င ္ း ကေတာ့ ေမာင္ မ ွ တ ္ ရ ဲ ႕ လက္ ႀ ကီ း က ထု ံ း စံ အ တု ိ င ္ း အု ပ ္ သ ိ မ ္ း ၿပီ း ယူ သ ြ ာ းတာကိ ု
ေငးၾကည့္ေန႐ံုပဲ။
ေမာင္မွတ္က ေခ်းေငြေပးမယ့္ရက္ကို သိတယ္။ ဘယ္သူေတြ ေခ်းေငြတင္ထားလဲ ဆိုတာကုိ
သိတယ္။ ဘယ္သူေတြဆီက ဘယ္ေလာက္ ရမယ္ဆုိတာလဲ သိတယ္။ ဘယ္သူေတြက ဘယ္ေတာ့
ေခ်းေတာ့မယ္ ဆိုတာလဲ သိတယ္။ သူက ဘယ္ေလာက္ ျဖတ္ယူ ထားလုိက္ရမလဲ ဆုိတာလည္း
သိတယ္။ သူက ေငြထုတ္ေပးမယ့္႐ံုးရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ေဘးက တစ္ဆစ္ခ်ဳိးေထာင့္ကြယ္ကေလးကုိ
အဲဒီေန႔ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေလာက္ကတည္းက ေဖာရင္းရွပ္နဲ႔၊ ေနကာမ်က္မွန္ႀကီး တပ္ၿပီး ႐ုပ္ရွင္ထဲက
လူဆိုးတစ္ေယာက္လုိ ေထာင့္ကြယ္ေလးက ေခ်ာင္းေနတတ္တယ္။ သူနဲ႔ မပတ္သက္တဲ့ လူေတြက
ေတာ့ ကုိယ့္ေငြေလး ကုိယ္ထုတ္ၿပီး ျပန္႐ံုပဲ။ သူ႔ကုိ ျမင္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူနဲ႔ ပက္သက္တဲ့သူ က်
ေတာ့မလြတ္ေစရဘူး။ ခ်က္ခ်င္းႀကီး မ်က္ႏွာထြက္ျပလုိက္တာလည္းမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီ အလုပ္သမား
လက္ထဲ ေငြေတြ ေရာက္လာၿပီ ဆုိေတာ့မွ ဖ်က္ခနဲ ထြက္ၿပီး သူ႔လက္၀ါးႀကီးနဲ႔ သိမ္းယူလုိက္တာ။
ေမာင္မွတ္ အဲသေလာက္ ေသခ်ာတာေတာင္ လြတ္သြားတာေတြလည္း ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕က လႊဲစာနဲ႔
ထုတ္သြားတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႕က အဲဒီေန႔မထုတ္ဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာမွ ထုတ္တတ္
ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က လူစိမ္းတစ္ေယာက္ကို ေခၚလာၿပီး “ေမာင္မွတ္ေရ....မင္းတစ္၀က္ သူတစ္၀က္
ေပါ့ကြာ၊ ငါလည္း ဒီလုိပဲ မွ်ဆပ္ရတာပဲ၊ စိတ္မဆုိးနဲ”႔ ဆုိၿပီး ကပ္လွည့္သြားတာလည္း ရွိတယ္။
ခံရဖန္ မ်ားလာေတာ့ ေမာင္မွတ္က ေခ်းေငြပုံစံေပၚမွာ လက္မွတ္ထုိးခုိ္င္း ႐ံုတင္ မကေတာ့ဘူး။
သူ႔ကို လႊဲပါတယ္ဆုိတဲ့ စာတစ္ေစာင္ကိုပါ လက္မွတ္ထုိးခို္င္းေတာ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေမာင္မွတ္ရဲ႕
စာ႐ြက္ေပၚမွာ အလုပ္သမားေတြ လက္မွတ္ထုိးရေတာ့တယ္။
အဲဒီလုိ လက္မွတ္ထုိးမိတဲ့ အလုပ္သမားကလည္း ဒီသံသရာထဲမွာပဲ တ၀ဲလည္လည္ လည္ေနရ
ေတာ့တယ္။ အလုပ္သမားေတြက လေပါင္းမ်ားစြာ ကုိယ့္ဘ၀ကို ဖဲ့ေႁခြေတာ့မယ္ဆုိတာ သိလ်က္နဲ႔
ေမာင္မွတ္ရဲ႕ စာ႐ြက္ေတြေပၚမွာ လက္မွတ္ထုိးေနရေတာ့တယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဒီသံသရာက
လြတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ ေမာင္မွတ္ရဲ႕ လက္၀ါးႀကီး အႏၱရာယ္က န ဘယံ ေဘးမရွိ၊ လြတ္ေျမာက္
ေရး လုံးပန္းၾကတယ္။ဒါေပမယ့္ ေခ်းေငြႀကီးရက္ေတြမွာ ေမာင္မွတ္က ေဖာရင္းရွပ္ကေလး၀တ္၊
ေနကာမ်က္မွန္ကေလးတပ္၊ မႏၱေလးဖိနပ္စီးၿပီး ေထာင့္ကြယ္ကေလးမွာ ေရာက္ေနတတ္တာပါပဲ။
75
ေမာင္မွတ္ရဲ႕ လက္၀ါးႀကီးက ေရာက္လာေနတတ္တာပါပဲ။
တခါေတာ့ ေအာင္ၿငိမ္းဆုိတဲ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္နဲ႔ ေမာင္မွတ္ ျပသနာျဖစ္တယ္။ အဲဒီေန႔က
ထုံးစံအတုိင္း ေငြထုတ္ေပးတာက ႏွစ္နာရီေလာက္ေပးတယ္။ ေမာင္မွတ္ကလည္း ေစာင့္ေနတယ္။
ေမာင္မွတ္က သူနဲ႔ ပက္သက္တဲ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဆီက ပုိက္ဆံေတြ ျဖတ္ယူထားၿပီးၿပီ၊
ေအာင္ၿငိမ္းပဲက်န္ေတာ့တယ္။
ေလးနာရီခြဲခါနီးအထိ ေအာင္ၿငိမ္း မလာေတာ့ ေမာင္မွတ္ စိတ္ေလွ်ာ့လုိ္က္တယ္။ ေအာင္ၿငိမ္းလာ
ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ စိတ္ခ်လက္ခ်ျပန္ေတာ့မယ္လုပ္ၿပီးမွ ေအာင္ၿငိမ္းေရာက္လာတယ္။ ႐ံုးေတာင္
လႊတ္ခါနီးေနၿပီ။ အမႈေဆာင္ေတြေတာင္ စာရင္းခ်ဳပ္ေနၾကၿပီ။ လက္က်န္ေငြေရတဲ့ လူက ေရတြက္
ေနၿပီ။
တကယ္ေတာ့ ေအာင္ၿငိမ္းက ေမာင္မွတ္ကို ေရွာင္တာ၊ ေထာင့္ကြယ္ေလး ဘက္က ေမာင္မွတ္ကုိ
ေအာင္ၿငိမ္း မျမင္ဘူး။ လူရွင္းၿပီဆုိၿပီး ေငြကေလး ထုတ္လုိက္ေတာ့မွ ေမာင္မွတ္ ျဖဳန္းခနဲဆုိ
ထြက္လာၿပီး သူ႔လက္ႀကီးနဲ႔ ေငြေတြ ေကာက္ကုိင္လုိ္က္တယ္။ ေအာင္ၿငိမ္းလည္း လန္႔သြားတယ္။
တုန္လည္း တုန္သြားတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေတာ္ေသးတယ္လုိ႔ ဆုိရမယ္။ ပုိက္ဆံထုတ္ေပးတဲ့ အမႈေဆာင္ တစ္ေယာက္က ေမာင္မွတ္
လက္ထဲ ေရာက္သြားတဲ့ေငြေတြကုိ ျပန္ေတာင္းတယ္။ စည္းကမ္းအရ ကာယကံရွင္ အလုပ္သမား
ရဲ႕ လက္ထဲကုိပ ဲ ေငြေ ပးရတယ္ ဆုိတာကုိလည္း ရွင္းျပတယ္။ ဒီေတာ့ ေမာင္မွတ္က “က်ဳပ္ ရစရာ
ရွိတာက်ဳပ္ယူတာ” ဆုိေတာ့၊ အမႈေဆာင္က “ခင္ဗ်ားတုိ႕ေပးစရာယူစရာရွိတာ စက္႐ံု အျပင္မွာ
ရွင္းၾကေပါ့၊ အခုေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဒီေငြ မဆုိင္ဘူး” ဆုိၿပီး ေအာင္ၿငိမ္းလက္ထဲ ျပန္ထည့္ေပး တယ္။
ေမာင္မွတ္ကလည္း စည္းကမ္းဆုိေတာ့မေျပာသာဘူး။ ေအာင္ၿငိမ္းနဲ႔အတူတူ စက္႐ံုအျပင္ ဘက္ကို
လုိက္လာတယ္။ ေတာင္းတယ္။ ေအာင္ၿငိမ္းကလည္း မေပးဘူး ျငင္းတယ္။ ေမာင္မွတ္ ကလည္း
လုတယ္။ ေအာင္ၿငိမ္းကလည္း ေတာင္းပန္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ပိုက္ဆံထုတ္က ေမာင္မွတ္လက္ထဲ ေရာက္သြားတယ္။ သူ႔လက္ထဲ ပိုက္ဆံေရာက္ေတာ့မွ
သူ႔စာရင္းကုိ ရွင္းတယ္။ ေခ်းတာက ဘယ္ေလာက္၊ အတုိးမသတ္တာက ဘယ္ႏွစ္က၊ တုိးရင္းေပါင္း
က ဘယ္ေလာက္၊ တြက္ခ်က္လုိ္က္တာ ေအာင္ၿငိမ ္းထုတ္လာတဲ့ေငြ သုံးေထာင္ေက်ာ္ဟာ တစ္ရ ာ
76
ေက်ာ္ကေလးပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ အလုပ္သမားခ်င္း တူတာေတာင္ သူက ရတနာခုႏွစ္ပါး ရွိေနၿပီ၊ ေမာ္ေတာ္ကားလည္း စီးေနၿပီ
ဆိုတာ သူ သိတယ္။ ေအာင္ၿငိမ္းက သူ႔ထီလက္မွတ္ကုိ သူျပန္ၾကည့္တယ္။ ဘာမွ မျမင္ရေတာ့သ
ဒါေပမဲ့ ေမာင္မွတ္က အားေပးတယ္။ မင္းကုိ စာနာတယ္တဲ့၊ ျပန္ယူေပါ့တဲ့၊ လက္မွတ္ျပန္ထုိးေပါ့တဲ့။ ေလာက္ပဲ။ ေတာ္ေတာ္ေမွာင္သြားၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အတိတ္ကုိ သူမွတ္မိပါတယ္။ေမာင္မွတ္ အရက္
လႊဲစာေရးေပါ့တဲ့။ ေအာင္ၿငိမ္းမ်က္ႏွာက ေသြးမရွိေတာ့ဘူး။ နားထင္ နားရင္းေတြ ကုိက္လာသလုိ ဆုိင္ ဘက္သြားတဲ့ ေျခေထာက္ေတြကတ႐ြတ္ဆဲေ
ြ နတယ္။ မီးကေလး နီၾကင္ၾကင္ထြန္း ထားတဲ့
ေခါင္းကုိပဲလက္သည္းေတြနဲ႔ ကုတ္ျခစ္ေနတယ္။ သူ႔ကို ေမွ်ာ္ေနမယ့္ မိ္န္းမနဲ႔ ကေလးေတြကိုပဲ အိမ္ဆုိင္ကေလးေတြက သိပ္မေ၀းဘူးေလ။
ျမင္ေနတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ ႐ြာဘက္သြားတဲ့ လမ္းကိုလည္း လွမ္းလွမ္းၾကည့္တယ္။
“တစ္၀က္ေလာက္ပဲ ယူထားပါလားဗ်ာ၊ က်ဳပ္...က်ဳပ္” ေနာက္မနက္က်ေတာ့ ေမာင္မွတ္က သူ႔အိမ္ကေလးေရွ႕က ကြပ္ပ်စ္မွာ ထုိင္တယ္။ အလုပ္ကလည္း
“မျဖစ္လုိ႔ပါ ေအာင္ၿငိမ္းရာ၊ ငါက စာရင္းဇယားသမား၊ မင္း သိပါတယ္၊ မင္းကုိ ငါမေပးဘူး နားတယ္ဆုိေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေအာင္ၿငိမ္းကုိ ေမွ်ာ္တာလည္း ပါတယ္။
ေျပာတာမွတ္လုိ႔၊ မနက္အိမ္ကို လာခဲ့ကြာ” သူ႔အေတြ႔အႀကံဳအရ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္မွာ ေအာင္ၿငိမ္းလုိလူေတြ လာေနက်ကိုး၊ စာ႐ြက္ေတြမွာ
လက္မွတ္ထုိးေနက်ကုိး။
ေအာင္ၿငိမ္းက အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတာင္းပန္တယ္။ ေမာင္မွတ္ကလည္း လုံး၀မေပးဘူး။ ေအာင္ၿငိမ္း
စက္႐ံု၀မွာ က်န္ရစ္ခ့တ
ဲ ယ္။ က်န္တဲ့ပုိက္ဆံေလးနဲ႔ အရက္ေသာက္မယ္လုိ႔လည္း ပုိင္းျဖတ္လုိက္တယ္။ ကေန႔လည္း ေအာင္ၿငိမ္းလာမယ္လုိ႔ တြက္တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္
အဲဒီမွာတင္ ေခ်းေငြႀကီးေန႕ေတြကို သိတဲ့ စက္ဘီးထီ သမားေတြရဲ႕ သီခ်င္းသံကို ေအာင္ၿငိမ္းၾကား ေရာက္လာတယ္။ စာအိတ္တစ္အိတ္ေပးတယ္။ လက္ေရးက ေအာင္ၿငိမ္း လက္ေရးဆုိတာ သူ
တယ္။ စက္ဘီးထီသမားေတြက လခထုတ္ရက္တုိ႔၊ ေခ်းေငြႀကီးေန႔ ဆုိရင္ စက္႐ံုမွာ လာလာေရာင္း သိတယ္။ ဒီတစ္ခါ အတိတ္က ေမာင္မွတ္လက္က လြတ္ေျမာက္ရန္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ထုံးစံအတုိင္း
တတ္တာကိုး။ စက္ဘီးထီက ဖြင့္တဲ့ သီခ်င္းဆုိတာလည္း သိတဲ့အတို္င္းပဲ။ ပုိက္ဆံနဲ႔ ပက္သက္တဲ သတ္ပုံေတြလည္း မွားလုိ႔။
သီခ်င္း၊ ေငြနဲ႔ ပက္သက္တဲ့ သီခ်င္းေတြေပါ့။ အရက္မေသာက္ခင္ ထီကေလး တစ္ေစာင္ေလာက္ “ေမာင္မွပ္ လက္ကို ဖ်ပ္ရ”ံ တဲ့။
ထုိးဖို႔ သူ စိတ္ကူးလုိက္တယ္။ ထုိးလည္း ထုိးတယ္။ ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ နီးစပ္ရာ
တစ္ေစာင္ဆြဲခ်ၿပီး အတိတ္ေရးတယ္။ ေမာင္မွတ္ဆုိတာ ေဒါေတြ ကန္ေနလုိက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။
“ေမာင္မွပ္ လက္က လြပ္ေမ်ာက္ရ”ံ တဲ့။
ၿပီးေတာ့ ပုိက္ဆံငါးက်ပ္ေပးၿပီး ထီလက္မွတ္ကေလး ယူ႐ံုရွိေသးတယ္၊ ေမာင္မွတ္က
အနားေရာက္လာတယ္။ ေအာင္ၿငိမ္းထီထိုးေနတာေတြ႔ေတာ့
“ဟ ေအာင္ၿငိမ္းႀကီး မျပန္ေသးဘူးလား၊ ထီေတြ ဘာေတြ ထုိးလုိ႔၊ မွန္း ဘာအတိတ္လ”ဲ
ေအာင္ၿငိမ္းကလည္း မခံခ်င္စိတ္ကေလးက ရွိေနေတာ့ သူ႔ထီလက္မွတ္ကုိ ထုတ္ျပလုိက္တယ္။
“ေမာင္မွပ္လက္က လြတ္ေျမာက္ရန္” ဆုိတာကုိေတြ႔ေတာ့ ေမာင္မွတ္ မ်က္နွာႀကီး အုိသြား
တယ္။ ဘာမွေတာ့ မေျပာဘူး။ သူလည္း ထီတစ္ေဆာင္ ဆဲြခ်တယ္။ ၿပီးေတာ အတိတ္ကို သူကုိယ္
တုိင္ မေရးဘူး။ ထီေကာင္ေလးကုိ ေရးခို္င္းတယ္။
“ကို္င္း ေရးစမ္း ေကာင္ေလး၊ အခုန မင္းစက္ဘီးက ဖြင့္တဲ့ သီခ်င္းကြာ၊ အဲ “ရတနာ
ခုႏွစ္ပါးရယ္နဲ႔ ေမာ္ေတာ္ကားလည္း စီးတယ္” လို႔” ေမာင္မွတ္သာ ျပန္သြားတယ္။ ေအာင္ၿငိမ္းမျပန္
ေသးဘူး။ ေမာင္မွတ္က သူ႔ကုိ ျပန္႐ြဲ႕သြားတာသူသိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး။

77 78
 က်ဳပ္ကလည္း က်ဳပ္ပဲ။ ပုိက္ဆံေလးမ်ား နည္းနည္းရွိရင္ လုိင္းကား စီးခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္ေန
တဲ့ အင္းစိန္ကုိ ၿမိဳ႕ထဲကေန သြားတဲ့ လုိင္းကားကလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ မထသ လုိ႔ ေခၚတဲ့
ဘတ္စ္ကားလည္း စီးႏိုင္တယ္။ ၄၄ လုိ႔ေခၚတဲ့ ကားေသးေသးေလးေတြလည္း ေခါင္းမလြတ္
ဘာမလြတ္ စီးႏိုင္တယ္။ နံပါတ္ ၈ ဟီးႏို္းႀကီးေတြလည္း စီးႏိုင္တယ္။ ဂ်ပန္ဟီးႏိုး ဆုိတာကလည္း
တစ္စီးန႔ဲ တစ္စီး ခပ္က်ဲက်ဲေပမယ့္ စီးမယ္ဆုိရင္ စီးလုိ႔ ျဖစ္တာပါပဲ။ ေနာက္ ဘာရွိေသးလဲ....ေနဦး။
ဗုိလ္တေထာင္လင္းစေဒါင္းကလာတဲ့ ႏွစ္စီးတြဲ တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းကုိလည္း စီးမယ္ဆုိရင္ ေရာက္တာ
ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ မထသ စီးမယ္ဆုိရင္ ပန္းဆုိးတန္း ဟုိဘက္ထိပ္ကို သြားရမယ္။ ၄၄ စီးမယ္ဆုိရင္လည္း
စ ထြက္လာကတည္းက ထုိင္ခုံ လူအျပည့္နဲ့ ထြက္လာတာ ဆုိေတာ့ စီးခ်င္ မတ္တတ္စီးဖုိ႔ပဲ။

ေျပာခဲ့သလုိေပါ့။ ကားက ေယာက္်ားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေခါင္းမလြတ္ေတာ့ ဆယ္မုိင္ေလာက္

စီးရမယ့္ ခရီးကုိ ခါးႀကီးကုိင္းၿပီး ဘယ္လုိလုပ္စီးမလဲ။ ၿပီးေတာ့ ဒီကားက ကမာၻေအးဘက္က
ပတ္တာဆုိေတာ့ စီးေပေတာ့ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚႀကီး။ ေရေႏြးအုိးႀကီး တစ္လုံးကုိ ေလေပါက္မရွိ
ဘာမရွိ။ ေရႏိုး ေလလုံကားႀကီးကိုလည္း စီးမယ္ဆုိဦးေတာ့၊ လမ္းသုံးဆယ္ ထိပ္ကုိ သြားရဦးမယ္။
အဆင္ေျပဆုံးက ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမနားမွာ ဂိတ္ထုိးေလ့ရွိတဲ့ ဂ်ပန္ဟီးႏိုးႀကီးေတြပဲ။ ဒါေပမဲ့
ကုိယ္လုိလူက မ်ားေနတယ္။

ဒီကားကုိ ေစာင့္စီးတဲ့လူက အၿမဲတမ္း ဂိတ္မွာ ျပည့္ေနတယ္။ထုိင္ခုံရဖုိ႔ေတာ့ ထည့္ကို မစဥ္းစားနဲ႔။

ျဗဟၼာ့ျပည္က အပ္နဲ႔ လူ႔ျပည္က အပ္ပဲ။ လူေခ်ာင္ေခ်ာင္ကေလး စီးရဖုိ႔ပဲ တြတ္ထားရတာ။ ဒါေပမဲ့
သြားရင္းက လမ္းမွာ ျပည့္သြားတာပါပ၊ဲ၊ စပယ္ယာဆုိတဲ့ ငနဲကလည္း လူကုိ အမႈန္႔ေထာင္းလုိ႔
မရလုိ႔၊ ေထာင္းလုိ႔မ်ားရရင္ ေထာင္းခ်င္ ေထာင္းထည့္မယ့္ ဟာေတြ မဟုတ္လား။ ထားပါေတာ့၊
စပယ္ယာေတြ အေၾကာင္းကလည္း ေရးမယ္ဆုိရင္ လုံးခ်င္းတစ္ပုဒ္စာေတာ့ ရွိတယ္။

ေျပာခ်င္တာက ကားေတြက က်ပ္တယ္။ ဒါကုိ ေျပာခ်င္တာ။ ဟ ရန္ကုန္မွာ ကားက်ပ္တာ

ေျပာစရာလား၊ ဆန္းတာလုိက္လုိ႔ ေျပာလည္း ခံ႐ံုပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ေျပာတဲ့လူကုိ အင္းစိန္ဘက္
ေျပာင္းေနပါလားလုိ႔ ေျပာၾကည့္၊ ေနမလားလုိ႔။ က်ဳပ္က ေရႊျပည္သာမွာ ေနတာဆုိေတာ့
အင္းစိန္ေရာက္ေတာ့ အင္းစိန-္ ေရႊျပည္သာ ကားကုိ စီးရဦးမွာကလည္း ရွိေသးတယ္။ အင္းစိန-္
ေရႊျပည္သာကားက ရန္ကုန-္ အင္းစိန္ ဒုက္ခရဲ႕ ႏွစ္ဆတိတိရွိေတာ့ ပထမ ခရီးစဥ္ျဖစ္တဲ့ အင္းစိန-္
ရန္ကုန္ ခရီးကုိေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သက္ေတာင့္သက္သာေလး သြားခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါက ဆႏၵပါ။
ဘယ္တု န္း ကမွလည္း သက္ေ သာင့္သက္ သာ ရွိ တာ မဟု တ္ပါဘူး။ သည္ေတာ့ သိပ ္ပင္ပန္းတဲ ့

79 80
ေန႕လည္းျဖစ္၊ ပုိက္ဆံေလး ဘာေလး နည္းနည္းပါးပါး ကပ္တဲ့ေန႔ဆုိရင္ေတာ့ ဆယ့္ငါးက်ပ္ကား ဒက္ရွ္ဘုတ္ေပၚ တင္ထားလုိက္တယ္။
ကုိ မ်က္ေစာင္းထုိးျဖစ္တာပါပဲ။ ဘာေလး ေလွ်ာ့ၿပီး စီးလုိက္မယ္ေလလုိ႔၊ သက္သာသလုိ ေတြးၿပီး “ရရဲ႕လား”
စီးရတာလည္း ရွိတယ္။ တေန႔မွ ဆယ့္ငါးက်ပ္ ရတဲ့လူကေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္ ဆယ့္ငါးက်ပ္ ကားကုိ “ရပါတယ္ဗ်ာ၊ ဒီလုိေပါ့”
စီးမလဲ။ ဒီကား စီးလုိက္ရင္ ဘာသြားစားမလဲ။ ဒီေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက တစ္က်ပ္ကားပဲ ရပါတယ္သာ ဆုိတယ္။ သူေရာ၊ က်ဳပ္ေရာ ထုိင္ရတာ အဆင္မေျပဘူး၊ သူလည္း ေနာက္ေက်ာမွီလုိ႔
တုိးၾကရတာေပါ့။ ေန႔တုိင္းလုိလုိ ၿမိဳ႕ထဲ အလုပ္ဆင္းရတဲ့လူကလည္း ေန႔တို္င္း ဆယ့္ငါ့းက်ပ္ကားကုိ မရဘူး။ က်ဳပ္လည္း က်ပ္က်ပ္သပ္သပ္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ လုိင္းကားရဲ႕ ဆယ့္ငါးဆ၊ အဆႏွစ္ဆယ္ ေပး
ဘယ္လုိလုပ္ စီးႏိုင္မွာလဲ။ ဒါေပမဲ့ ဆယ့္ငါးက်ပ္ကားကုိ စီးႏိုင္လုိ႔ စီးၾကတဲ့ လူကလည္း မနည္းဘူး။ ထားရတဲ့ ကားဆုိေတာ့ ဆယ့္ငါးဆ၊ အဆႏွစ္ဆယ္ မသက္သာေတာင္ ဆယ္ဆေလာက္
ဆယ္ငါးက်ပ္ကားလည္း တရား၀င္လုိင္းကားေတြလုိ တန္းစီလုိ႔။ ေဟာ တစ္စီး....ေဟာ တစ္စီး၊ သက္သာမနည္းဘူးဆိုၿပီး စီးရတာေပါ့။ ခဏေနေတာ့ ဒ႐ုိင္ဘာက သူ႔ဘက္ကတံခါးဖြင့္တယ္။
လူျပည့္ရင္ ထြက္ၾကတာပါပဲ။ ကားကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ဳိးေပါ့။ ဟို္င္းလတ္၊ ဆန္နီ၊ တုိယုိတာ၊ သူ႔ေနရာကုိ ၀င္မထုိင္ခင္ သူ႔ေက်ာမီေနာက္က တစ္ခုခုကုိ သူ ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာမွီကို
ပတ္ဗလစ္ကာ။ ပုပုကြကြ၊ ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ၊ က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ အစုံပါပဲ။ ျပန္ကပ္တယ္။ ၀ုန္းခနဲ ပစ္ထုိင္တယ္။ ကားစက္ႏႈိးဖုိ႔ ေသာ့တံကုိ ေသာ့ေပါက္ထဲ ထည့္ရင္း
“အင္းစိန္ ကု.ိ ...အင္းစိန္ ကု”ိ မႏႈိးေသးဘဲ ေနာက္က စပယ္ယာကုိ လွမ္းေအာ္တယ္။
“အင္းစိန္ ကု.ိ ...အင္းစိန္ ကု”ိ “.... ကုိ ၾကည့္ဦးေဟ့”
ကုလားေလးတစ္ေယာက္က တစာစာေအာ္ၿပီး လူေခၚေနတဲ့ ကားဂိတ္ကုိ ေရာက္ေတာ့ ည ၇ ရဲကုိ နာမည္တစ္မ်ဳိးနဲ႔ ေခၚတာမွန္း က်ဳပ္သိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကားစက္ကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ႏႈိးတယ္။
နာရီေလာက္ ရွိၿပီ။ ထြက္မယ့္ကားထဲမွာ လူေတြ ျပည့္သေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဆယ့္ငါးက်ပ္လည္း ကားက ၀ီခနဲသာ ေအာ္တယ္။ မႏႈိးဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းၾကမ္း လွည့္ႏႈိးတယ္။
ေပးရေသး၊ က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ စီးရေတာ့ ဘာထူးမွာလဲလုိ႔ ေတြးရင္း၊ ေနာက္ကားေပၚတက္ဖုိ႔ ႏႈိးသြားတယ္။ ကားထြက္ဖို႔ ဂီယာထုိးလုိက္ေတာ့လည္း ဂလုခနဲေတာင္ ျမည္သြားတယ္။ က်ဳပ္စိတ္
ျပင္လုိက္တယ္။ ထဲ ဘာမဆုိင္ ညာမဆိုင္ စိတ္ခုသြားတယ္။ ဒီေကာင္ သူ႕ကားမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ ဒီပုံနဲ႔၊ ဒီစိတ္မ်ဳိးနဲ႔
“ဆရာ ေခါင္းခန္းက စီးပါလား၊ တစ္ေယာက္လုိလ”ုိ႔ ဒ႐ုိင္ဘာေကာင္း ဘယ္လုိလုပ္ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲလုိ႔ ေတြးရင္း က်ဳပ္ေဘးကလူကုိ ေက်ာ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့
“ဘယ္ေလာက္လ”ဲ လူက ကႏြဲ႕ကလ်နဲ႔။ ဆံပင္ကလည္း ျဖီးထားလုိက္တာ ျပဇာတ္မင္းသားလုိလုိပုံနဲ႔။
“ေခါင္းခန္းက ႏွစ္ဆယ္ပါ”
အမွန္က ေခါင္းခန္းက ႏွစ္ဆယ္မွန္း က်ဳပ္သိသားပဲ။ ေမးခ်င္လုိ႔သာ ေမးတာပါ။ အဲဒီေန႕က လူကလည္း ရွိလွရင္ သုံးဆယ္ေတာင္ ျပည့္မယ့္ပုံ မေပၚေသးဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီပုဂိဳလ္ေလးနဲ႔ပဲ
က်ဳပ္လက္ထဲမွာလည္း အထုပ္က ႏွစ္ထုပ္ပါေသးတယ္။ မုိးေတြကလည္း ရန္ကုန္ျမစ္ဆိပ္ကမ္း သြားရမွာဆုိေတာ့ က်ဳပ္လည္း စိတ္ေလ်ာ့လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ကားေရွ႕မွာ လူတစ္ေယာက္
ဘက္မွာညိဳ႕ေနၿပီ။ ေနာက္ကားကလည္း စီးမယ္ဆုိရင္ ရေပမယ့္ ေနာက္ထပ္လူျပည့္ေအာင္ လာရပ္တယ္။ နည္းနည္းမူးေနပုံလည္း ရတယ္။ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ ႏွစ္အိတ္ကုိ ကုိင္ထားရင္းက
မေစာင့္ရဘူး ဆုိရင္ မိနစ္ ၂၀၊ နာရီ၀က္ေတာ့ ၾကာမယ္။ ထြုက္မယ့္ ကားကုိ တားတယ္။ သူပါ လုိက္မယ္ေပါ့ေလ။ ဒရိုင္ဘာက ေနာက္ကို လွမ္းေမးတယ္။
“ေနရာ ရဦးမလားေဟ့”
ေရႊျပည္သာ ကားကုိ တိုးတက္ဖုိ႔ အခ်ိန္နဲ႔ ဘာနဲ႔ဆုိေတာ့ ပုိေပးရဦးမယ့္ ငါးက်ပ္ကုိ မျမင္ေတာ့ “ရမယ္၊ ေနာက္ကိုလာ”
ပါဘူး။ ေခါင္းခန္းကုိ ၀င္ထုိင္လုိက္တယ္။ ေခါင္းခန္းထဲမွာ ႀကိဳေရာက္ေနတဲ့လူကလည္း တစ္ဖက္ကုိ ကားကေတာ့ ေနရာျပည့္ေနပါၿပီ။ စပယ္ယာက ရမယ္ဆုိေတာ့ ဘယ္လုိရမယ္ဆုိတာ က်ဳပ္လည္း
တုိးေပးရွာပါတယ္။ က်ဳပ္လက္ထဲက အထုပ္တစ္ထုပ္ကုိလည္း လွမ္းယူရွာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက မသိဘူး။ အဲဒီလူလည္း တက္ၿပီးေရာ ကားက ၀ူးခနဲ ေဆာင့္ထြက္တယ္။
လည္း တစ္ဖက္မွာ ဂီယာထုိးတဲ့ ဂီယာတံတုိတိုေလး ရွိေနတယ္။ ပုံမွန္ဆုိရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္
ထုိင္ရမယ့္ ေနရာေလးမွာ ေငြေလးဆယ္ လုိခ်င္လုိ႔သာ ႏွစ္ေယာက္ရတယ္ လုပ္ထားတဲ့ ေနရာဆုိ ကားက ကမ္းနားလမ္းအတုိင္း ေမာင္းရင္းက ေရႊတိဂံုဘုရားလမ္းလည္း ေရာက္ေရာ ခ်ဳိးတယ္။
ေတာ့၊ ေတာ္ေတာ့္ကုိ က်ပ္တယ္။ က်ဳပ္အိတ္ထဲက ေငြႏွစ္ဆယ္ထည့္ၿပီး ဒ႐ုိင္ဘာေရွ႕က အသစ္ေဆာက္ေနတဲ့ သိမ္ႀကီးေစ်းသစ္ႀကီး ေဘးက လမ္းက်ဥ္းကေလးအတုိင္း ေမာင္းလာရင္းက

81 82
ဒ႐ုိင္ဘာက ေအာ္ေျပာျပန္ေရာ။
“ေရွ႕မွာ ရွိတယ္၊ ေခါင္းေတြ မထြက္ေစနဲေနာ္”
“ေအးပါ”
စပယ္ယာရဲ႕ ေအးပါဆုိတဲ့ အသံကုိ က်ဳပ္ၾကားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒရိုင္ဘာက ၾကားပုံမရဘူး။
“ေဟ့ေကာင္ ေျပာေနတာ ၾကားလား၊ ေရွ႕မွာ မင္းအေဖ ရွိတယ္၊ ေခါင္းေတြ သြင္းထားခုိင္း ”
“ေအးပါဟ...ေျပာၿပီးပါၿပီ”
“ေခါင္းေတြ....ေခါင္းေတြ”
က်ဳပ္လည္း နည္းနည္း ေဒါသျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္က ခရီးသည္ေတြဆီက အသံေတြ
ၾကားလာရတယ္။ ေအးပါဆုိမွ အတြန္႔တက္ေနေတာ့ ခရီးသည္ေတြကလည္း နားၾကားျပင္းကတ္
တယ္နဲ႔ တူတယ္။ က်ဳပ္လည္း နည္းနည္းေတာ့ စပ္စုလုိက္တယ္။
“ေခါင္းေတြ ထြက္ေတာ့ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲက”ြ
'ဘာျဖစ္ရမလဲဗ် ငါးရာေပါ့၊ ထိလုိက္ရင္ ၀ိသြားမွာ”
“၀ိသြားမွာ” ဆုိတဲ့ ျမန္မာစကားလည္း က်ဳပ္မသိေတာ့ အသာေလးပဲ ေနလုိက္ပါတယ္။
မီးလည္း စိမ္းေရာ ကားကုိ ေဆာင့္ထြက္တယ္။ ထြက္လည္း ထြက္၊ ရပ္လည္း ရပ္သြားတယ္။ စက္ႏႈိး
တယ္။ စက္က ႏႈိးလုိ႔ မရဘူး။ ေသာ့ျပန္ပိတ္တယ္။ ႏႈိးတယ္။ ဂရီး... ဂရီးလုိ႔ျမည္ၿပီး စက္ရပ္သြားျပန္
ေရာ။ တစ္ခါႏႈိးတယ္၊ မႏႈိးဘူး။ အဲဒီမွာ အကြယ္ေလးမွာ ရပ္ေနတဲ့ ရဲက လွမ္းၾကည့္တယ္။
ဒါကုိ သူလည္း ျမင္တယ္၊ က်ဳပ္တုိ႔လည္း ျမင္တယ္။ ကားတစ္စီး စက္ႏႈိုးလုိ႔ မရတာကုိ ရဲကလည္း
ဖမ္းလုိ႔ရတာ မဟုတ္ဘူးေလဆုိၿပီး ေတြးေနတုန္းမွာ ဒ႐ုိင္ဘာက အသည္းအသန္ ျဖစ္ေနတယ္။
“ေတာက္...ေရွ႕မွာဆုိ ျဖစ္ၿပီ၊ ေသာက္ကား”
ဆဲလုိက္လုိ႔လား မသိဘူး။ တစ္ခါထပ္ႏႈိးေတာ့ သူ႔ ေသာက္ကားက ႏိုးသြားတယ္။ စပယ္ယာကုိ
လွမ္းေအာ္တယ္။
“တက္ေဟ့...ေခါင္းေတြေနာ္”
ကားလည္း ထြက္လည္း ထြက္ေရာ လမ္းဆုံလမ္းခြမွာ ရပ္သြားျပန္ေရာ။ ဘာရွိဦးမွာလဲ။ မသကာ
ေပႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမွာေပါ့။ ကားရပ္သြားတဲ့ ေနရာကလည္း လမ္းလယ္မွာ။ မီးကလည္း
နီသြားၿပီဆုိေတာ့ တစ္ဖက္က (စိမ္းတဲ့ဘက္က) ကားေတြက ထြက္သြားေရာ။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တုိ႔
ကားကလည္း ေရွ႕က ခံေနေတာ့ကာ ကားေတြ ေတာင့္သြားတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ရဲက ထြက္လာတယ္။
ကားထဲက လူေတြ တြန္းၿပီး တစ္ဖက္ေရာက္ေအာင္ ပုိ႔ခိုင္းတယ္။ တစ္ဖက္က ကားေတြကုိလည္း
လမ္းရွင္းေပးထားတယ္။ ေနာက္လူေတြက တြန္းေတာ့ ကားက မီးပြိဳင့္နဲ႔ လြတ္တဲ့ေနရာ ေရာက္သြား
ေရာ။ သည္တစ္ခါေတာ့ ဒရိုင္ဘာက သူကုိယ္တုိ္င္ဆင္းတယ္။ ကားေရွ႕ဖုံးကုိ ဖြင့္တယ္။ ႏႈိက္တယ္။
83
ေနာက္က စပယ္ယာေလးကလည္း သူ႔ေဘးမွာ ၀င္ရပ္ရင္း ဟုိဟာယူေပး၊ သည္ဟာယူေပး
လုပ္ေနရွာတယ္။ ခဏေနေတာ့ ကားအဖုံးကုိ၀ုန္းဆုိ ပိတ္လုိက္ၿပီး ဒ႐ုိင္ဘာေနာက္ေက်ာမွီခုံကုိခြာၾကည့္
ျပန္ေရာ။ တစ္ခုခုကုိ မၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ကားစက္ႏႈိးတယ္။ ၀ူးခနဲေအာ္ၿပီး ႏိုးလည္း သြားေရာ
ဂီယာထုိးတယ္။ ကားကုိ ထြက္မယ္လည္း လုပ္ေရာ ကားက မႏိုင္၀န္ကုိ ထမ္းထားရတဲ့ အတုိင္းပဲ
႐ုန္းအား မရွိဘဲ ရပ္သြားတယ္။
“ေတာက္”
ဒ႐ုိင္ဘာပုဂၢဳိလ္ေလးက ကားကုိ ဖြင့္ဆင္းျပန္ေရာ။ စပယ္ယာေလးကလည္း သူ႔ေဘးမွာ သြားရပ္ျပန္
ေရာ။ အဲသည္မွာ မိုးဖြဲေလးေတြလည္း တဖြားဖြား က်လာတယ္။ စက္ဖုံးႀကီး ဖြင့္ထားလုိ႔ သူတုိ႔
ဘာေတြလုပ္ေနသလဲေတာ့ မျမင္ရဘူးေပါ့ေလ။ လုပ္ေတာ့ ေနတာပါပဲ။ ခဏေနေတာ့ ကားေပၚက
ခရီးသည္တစ္ေယာက္ ဆင္းလာၿပီး က်ဳပ္ေဘးနားက ျဖတ္သြားတယ္။ က်ဳပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့
ကားထြက္ခါနီး ေရာက္လာတဲ့ နည္းနည္း မူးေနတဲ့လူ။ သူ႔လက္ထဲက ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ႏွစ္လုံးကုိ
ကားေခါင္းထဲက က်ဳပ္ကုိ လွမ္းေပးတယ္။ ကုိင္ထားေပးပါေပါ့။ က်ဳပ္ကလည္း ကုိင္ထားေပးလုိက္ပါ
တယ္။ သူက ကားေရွ႕ေခါင္းကုိ သြားတယ္။
“ဘာျဖစ္တာလဲက”ြ
“........”
“မင္းကားမွာ ေကာ္ဖတ္ပါလား”
“.......”
“သြားရွာ၊ အ၀တ္စုတ္လည္းယူခဲ့။ မင္း ကားစက္ကုိ ငါ ႏႈိးဆုိမွ ႏႈိး”
“........”
“ေကာ္ဖတ္အႏုကုိ ရွာေနာ္၊ ဇီးရိုးရရင္ ပုိေကာင္းတယ္”
လက္စသတ္ေတာ့ သူက မကင္းနစ္ ျဖစ္ပုံရတယ္။ ဆယ့္ငါးက်ပ္ ေပးစီးလာရေပမယ့္ သူစီးလာတဲ့
ကား ပ်က္ေတာ့လည္း တတ္သည့္ပညာ မေနသာ ျဖစ္လာတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ စပယ္ယာေလးက
ဒရိုင္ဘာခန္းထဲက အ၀တ္စုတ္ လာယူတယ္။ ကားေရွ႕ကုိ ယူသြားတယ္။
“ေကာ္ဖတ္ဘယ္မွာလဲ”
“ေကာ္ဖတ္မရွိဘူး”
“ဟ ကားနဲ႔ စီးပြားရွာၿပီး ကားအတြက္ ဘာမွ လုပ္မထားဘူးလား”
“ခါတိုင္း ပါတယ္ဗ်”
“အခု လုိတာကြ၊ ေကာ္ဖတ္မရွိလုိ႔ မရဘူး။ ေပးစမ္းကြာ အ၀တ္စုတ”္
နည္းနည္းမူးေနတဲ့ လူကအေပၚစီးကေဟာက္ေနတာကုိဒ႐ုိင္ ဘာေရာ၊ စပယ္ယာေကာင္ ေလးေရာ
84
ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ဘူး။ လုပ္တက္ကုိင္တက္တဲ့သူ ပါလာတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ေနရတဲ့ စိတ္ခ်မ္းသာသြားတယ္။ ဘာမွသာ မဟုတ္တယ္၊ ခရီးေတာင္ ေတာ္ေတာ္ဖင့္ေနၿပီ ဆုိေတာ့
အခ်ိန္မဟုတ္လား။ တစ္သက္လုံး သူမ်ား ေဟာက္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြ သည္တစ္ခါေတာ့ ၿငိမ္လုိ႔။ ေရႊျပည္သာ ကားဂိတ္က လူေတြကုိ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ေနမိေသးတယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္သာ
ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ၾကာေရာ ကားစက္ေခါင္းကုိ ပိတ္လုိက္တယ္။ သူ႔လက္ေတြကုိ အ၀တ္စုတ္နဲ႔ ေျပာရတာပါ။ ကားစက္သံက မွန္တာေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ လူမမာ ခၽြဲက်ပ္သလုိ ေမာသံႀကီးနဲ႔
သုတ္တယ္။ ေျပးေနတာ ဆုိေတာ့ စိတ္ထဲက ကတုန္ကယင္ႀကီးေတာ့ ျဖစ္ေနေသးတယ္။
“စက္ႏႈိးထား၊ စလုိးေလး၊ မွန္ၿပီဆုိမွ လီဗာကုိ ျဖည္းျဖည္းနင္း၊ ႏႈိးၾကည့္စမ္း”
ဒ႐ုိင္ဘာေကာင္ေလးက သူ႔ေနရာသူထုိင္ၿပီး ကားစက္ကုိ ႏႈိးတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပါပဲ။ ခဏေနေတာ့ ေျပးရင္းက စက္ခုတ္သံ မၾကားရေတာ့ျပန္ဘူး။ ေၾသာ ဖရီး႐ိုက္တာ ထင္ပါရဲ႕ေပါ့ေလ။
မႏုိးဘူး။ တစ္ခါ ထပ္ႏႈိးတယ္၊ မႏိိုးဘူး။ တဂီဂီ ေအာ္ရင္းကကုိ မႏိုးတာ။ သည္ေကာင္ေတြ သည္လုိလုပ္တက္တာလည္း သိေတာ့ သည္လုိပဲ ေအာက္ေမ့တယ္။
“ခဏေနဦး၊ မႏႈိးနဲ႔ေနာ္။ ငါ ႏႈိးဆုိမွ နႈိး။ ေသာက္ရမ္း လုပ္မေနနဲ”႔ ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ စက္ရပ္သြားတာ။ လမ္းေဘးကုိ ေျမႇာင္ၿပီး ထုိးရပ္လုိက္ေတာ့မွ ပ်က္ျပန္ၿပီ ဆုိတာ
နည္းနည္း မူးေနတဲ့ သူက စက္ေခါင္းကုိ တခါ ဖြင့္ျပန္ေရာ။ လုပ္ေနလုိက္တာ အၾကာႀကီး။ ကားေပၚ သိေတာ့တယ္။ ကားလည္း ရပ္သြားေရာ ကားစက္ကုိ ထပ္ကာထပ္ကာ ႏႈိးတယ္။ မရဘူး။
က လူေတြကလည္း တစ္ေယာက္မွ မလႈပ္ဘူး။ က်ဳပ္နဲ႔ က်ဳပ္ေဘးက လူလည္း ေနရထုိင္ရတာ ထပ္ႏႈိးတယ္၊ မရဘူး။
ေညာင္းခ်ည့္ေနေပမယ့္ မဆင္းရဲဘူး။ တက္ တက္ ရၿပီဆုိရင္ မလြယ္ဘူး မဟုတ္လား။ “ေဟ့ေကာင္ ေတာ္ေတာ့၊ ဘက္ထရီပါ ကုန္သြားလိမ့္မယ္။ စြတ္လုပ္မေနနဲ႔။ကဲ...
“ရၿပီ နႈိးၾကည့္စမ္း” မရေတာ့ဘူး၊ ေကာ္ဖတ္မရွိလုိ႕ကုိ မရေတာ့ဘူး”
ဒ႐ုိင္ဘာေလးက ႏႈိးၾကည့္တယ္၊ ႏိုးသြားတယ္။ မကင္းနစ္ လူက စက္သံကုိ နားေထာင္တယ္။
“ခဏေနဦး၊ လီဗာကို မထိနဲ႔၊ အဲဒီအတုိင္း ထား။ မနင္းနဲ႔ေနာ္၊ ေဟ့ေကာင္ မနင္းနဲ႔လုိ႔ လာျပန္ၿပီ ေကာ္ဖတ္။ မကင္းနစ္ကုိယ္ေတာ္က ေျပာလည္းေျပာရင္း ဆင္းလာျပန္ေရာ၊ သူ႔အထုပ္က
ေျပာေနတဲ့ၾကားက ဘာလုပ္တာလဲ” ေလး ႏွစ္ထုပ္ က်ဳပ္ကုိ လွမ္းေပးျပန္ေရာ၊ ကားစက္ဖုံး သြားမျပန္ေရာ။ သည္တစ္ခါေတာ့ က်ဳပ္
“ေဆာရီး ေဆာရီး” ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ညစ္သြားတယ္။ အကုသုိလ္ ေရအစုံမီး အစုံ ၀င္တယ္ဆုိတာ ဒါမ်ဳိးပဲ။
“ကားလည္း ေမာင္းခ်င္ေသးတယ္၊ ခ်ီး”
နည္းနည္း မူးေနတဲ့ သူကေတာ့ မူးေနတဲ့ အရွိန္ေလးနဲ႔ဆုိေတာ့ ဖိၿပီး ေဟာက္ေနေတာ့တာ ကလား။ ဦး၀ိစာရ လမ္းထဲမွာ ေကာ္ဖတ္ရွာခို္င္းေနတဲ့ မကင္းနစ္ပုဂၢဳိလ္ကုိပဲ ေဒါသျဖစ္ရမလား၊ ဘာမွ ျပင္ဆင္
ခဏေနေတာ့ ကားစက္ဖုံးကုိ ပိ္တ္တယ္၊ လက္ေတြ သုတ္ျပန္ေရာ။ ကားေနာက္ဘက္ကုိ မထားပဲ ကားေမာင္းခ်င္တဲ့ သည္ႏွစ္ေကာင္ကုိပဲ နားရင္းအုပ္ရ ေကာင္းမလား ေတြးရင္း၊
ျပန္သြားတယ္။ ေနာက္မွ သတိရလုိ႔ သူ႔အထုပ္ ႏွစ္ထုပ္ကုိ လာယူတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကားထဲက ကားထဲမွာပဲ က်ဳပ္ ညပ္ညပ္သပ္သပ္ ထုိင္ေနတာပါပဲ။ ေညာင္းတာေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကုိ ေညာင္း
လူေတြေရာ၊ က်ဳပ္ေရာေပါ့ေလ။ သူ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္ရတယ္။ ခမ်ာပါေပလုိ႔။ သုိ႔မုိ႔ ကားဂိတ္ကုိ ေနၿပီ။ က်ဳပ္ေဘးက လူကလည္း “အား ဒုက္ခပါပဲ” တဲ့။ သည္တစ္ခါေတာ့ ကားေပၚက လူေတြက
ျပန္ေလွ်ာက္ရဦးမယ္။ မိုးကလည္း ႐ြာေနၿပီ။ ဒ႐ုိင္ဘာေလးေရာ၊ စပယ္ယာေရာ၊ သူေရာ လည္း ညည္းတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ေအာက္ဆင္းၾကတယ္။ မာက်ဳရီ မီးေရာင္ေလး လင္းလင္းက်င္း
မုိးေတာ္ေတာ္စုိေနၿပီ။ လူလည္း စုံေရာ ကားလည္း ထြက္လာတယ္။ အဲသည္အထိ အေကာင္း။ က်င္းမုိ႔၊ မိုးေလးကလည္း တိတ္စဆုိေတာ့ ကားေပၚက ဆင္းၿပီး အေညာင္းေျဖၾကတယ္။

သည္လုိနဲ႔ ဦး၀ိစာရလမ္းထဲကုိ ေရာက္လာေရာ ဆုိပါေတာ့။ သည္ကားေတြက လုိင္းကားမဟုတ္
ေတာ့ လုိင္းကားေတြ ေျပးေနက် ျပည္လမ္းမႀကီးအေပၚ မသြားဘူးေလ။ ျဖတ္လမ္းျဖစ္တဲ့ ဦး၀ိစာရ
လမ္းထဲက ခ်ဳိး၀င္ၿပီး ဟံသာ၀တီအ၀ို္င္းကုိ ေဖာက္ထြက္ေလ့ ရွိတယ္။ သူတုိ႔အဖုိ႔ ခရီးလည္း
တုိတာကတစ္ေၾကာင္း၊ လမ္းလည္းရွင္းတာ တစ္ေၾကာင္း၊ ေရွာင္တခင္စစ္ေဆးတဲ့
ေတြကုိ ေရွာင္ရတိမ္းရတာလည္းတစ္ေၾကာင္းဆုိေတာ့ သည္လုိပဲေမာင္း၀င္လာမိေတာ့မွ က်ဳပ္လည္း
မဆင္းတာ က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ။ မကင္းနစ္ လူက ကားစက္ဖုံးကုိ မ ထားရင္းက စက္ကုိ
ႏႈိတ္တယ္။ စပယ္ယာေလးက ဒ႐ုိင္ဘာအခန္းထဲကုိ အ၀တ္စုတ္လာႏႈိက္ရင္း သူ႔ဒ႐ုိင္ဘာကုိ
တုိးတုိးေျပာေနတုန္းမွာ မကင္းနစ္လူက လွမ္းေဟာက္တယ္။
ယာဥ္ထိန္းရဲ “ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ေကာ္ဖတ္ သြားရွာပါဆုိမွကြာ”
စပယ္ယာေလးက အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားနဲ႔အ၀တ္စုတ္သြားေပးလုိ႔လား မသိဘူး။ မကင္းနစ္လူ

85 86
ေဟာက္ျပန္ေရာ။ ကားစက္ဖုံးႀကီးဖြင့္ထားလုိ႔ သူတုိ႔ကုိမျမင္ရေပမယ့္ အသံေတြကုိေတာ့ ၾကားေနရ က ၀မ္းသာသြားတယ္။ ရသြားၿပီ ထင္ပါရဲ႕ ေပါ့ေလ။
တယ္။
“အ၀တ္စုတ္ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ပြိဳင့္ေတြ ေခ်းကပ္ေနတာ အ၀တ္စုတ္နဲ႔ သုတ္လုိ႔ ရတယ္ မာက်ဳရီ မီးေရာင္ေအာက္က မကင္းနစ္လူက မ်က္လုံးေတြ ျပဴးလုိ႔၊ နဖူးမွာလည္း ေခၽြးစေတြ ရႊဲလုိ႔။
လုိ႔ မင္း ဘယ္သူကေျပာသလဲ။ သြား ဟုိေရွ႕က တုိက္ေတြမွာ သြားေမးစမ္း၊ ေကာ္ဖတ္နည္းနည္း သူလည္း တစ္လမ္းလုံး ျပင္ေပးလာရတာဆုိေတာ့ ေမာလွေရာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူပါလုိ႔ သည္
ရမလားလု”ိ႔ ေလာက္ေရာက္လာတာ မဟုတ္လား။ ဒ႐ုိင္ဘာေလးက စက္ႏႈိးလုိက္ေရာ -'
“ၾကည့္စမ္း၊ ပုိက္ကုိ ဆီလုိက္မလာပါလား။ ငါ ေစာေစာကတည္းက ထင္ေတာ့ထင္သား၊
သူတုိ႔ေျပာေနတုန္းမွာ ဒ႐ုိင္ဘာေလးက ကားေပၚက ဆင္းတယ္။ သူ႔ေက်ာမွီကုိ လွန္တယ္။ ဆီ ရွိတယ္ ထင္လုိ႔၊ မင္း ဆီ ရွိေသးရဲ႕လား ေဟ့ေကာင္”
သူ႔ေက်ာမွီေနာက္က ပုံးအျဖဴေလးထဲကုိ မ ၾကည့္တယ္။ ပုံး၀မွာ တပ္ထားတဲ့ ပလတ္စတစ္ပုိက္ကုိ “ဆီက ရွိပါတယ္”
အထဲပုိ၀င္သြားေအာင္ ထုိးထည့္တယ္။ ေက်ာမွီကုိ ျပန္ကပ္တယ္။ စပယ္ယာေလး ထြက္သြားတာကုိ “ဘာရွိပါတယ္လဲ၊ ျပစမ္း ငါ့ကုိ။ ငါကေတာ့ တစ္လမ္းလုံး လုပ္လုိက္ရတာ၊ ဆီမရွိဘဲနဲ႔
ၾကည့္ရင္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နည္းနည္းေတာ့ ၾကာဦးမယ္ဆုိတာ သိလုိ႔လား မသိဘူး။ က်ဳပ္ေဘးက ဆယ့္ငါးက်ပ္နဲ႔ လူတင္လာတဲ့ေကာင္၊ ျပစမ္း ေဟ့ေကာင္”
လူကေန ဆင္းရေအာင္ဗ်ာ၊ ေညာင္းတယ္တဲ့။ ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္လည္း ေညာင္းလွၿပီ။
ကုိယ့္အထုပ္ေရာ၊ မကင္းနစ္ အထုပ္ေရာ ထားခဲ့ၿပီး ကားထဲက ဆင္းလုိက္တယ္။ ေတာ္ေတာ့္ကုိ ဒရိုင္ဘာေလးက ၿငိမ္သြားတယ္။ ၿငိမ္သြားတာက ၀န္ခံတာပဲမဟုတ္လား။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ စပယ္ယာ
အေညာင္းေျပသြားတာပဲ။ သည္ေတာ့မွ က်ဳပ္လည္း နာရီၾကည့္မိေတာ့တယ္။ ၈ နာရီ ခြဲေနပါေရာ ေလးလည္း ျပန္ေရာက္လာတယ္။ သူကေတာ့ သည္မွာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ မသိဘူး။
လား။ ၾကည့္စမ္း ၇ နာရီက ထြက္လာတဲ့ကား ခု ၈ နာရီခြဲေနၿပီ၊ ၁ နာရီခြဲေတာင္ ၾကာသြားၿပီလား။ “ေကာ္ဖတ္မရဘူး အကု”ိ
ဦး၀ိစာရ လမ္းေပၚမွာတင္ ၉နာရီထုိးရင္ အင္းစိန္ကို ၉ နာရီခြဲ၊ ေရႊျပည္သာကုိ ကူးမွာနဲ႔ ရပါ့မလား။ “ေကာ္ဖတ္၊ မင္းႀကီးေတာ္ကုိသာ မင္းျပန္ၿပီး ေကာ္ဖတ္စားေတာ့။ မင္းတုိ႔ သြား....ေတာက္”
ကုိးနာရီနဲ႔ေတာ့ ကားကေကာင္းသြားေကာင္းပါရဲ႕။ က်ဳပ္ရဲ႕ သိစိတ္ေတြက အဲသည္လုိ ေတြးေန
တာ။ မသိစိတ္ကေတာ့ ကားေကာင္းသြားမယ္လုိ႔ကုိ မထင္ဘူး။ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ဒ႐ုိင္ဘာ ကားက လူေတြလည္း သည္ေတာ့မွ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဆ၊ဲတဲ့လူကလည္း ဆဲတယ္။
ေနာက္ေက်ာက ပုံးအျဖဴကုိပဲ ျမင္ျမင္ေနတယ္။ ပုံးထဲ ပလတ္စတစ္ပုိက္ ထုိးထည့္တာကုိ ဖ်က္ခနဲ ညည္းတဲ့သူလည္း ညည္းတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာတဲ့သူလည္း ေျပာတယ္။
ျမင္လုိက္ရကတည္းက က်ဳပ္စိတ္ထဲ ခုေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ မကင္းနစ္လည္း ပါေတာ့ ေကာ္ဖတ္သာ မကင္းနစ္လူကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ပုံပဲ။
ရရင္ ကားေကာင္းသြားမယ္လုိ႔လည္း ေျပာေနေတာ့ ဒါကုိ သိပ္အေလးအနက္ မထားေတာ့ပါဘူး။
ေစာင့္ေပါ့၊ ဘာတတ္ႏိုင္တာ မွတ္လုိ႔။ ပုိက္ဆံေပးၿပီး ကားစီးတာကလြဲလုိ႔ ကားအင္ဂ်င္ေတာင္ သူတစ္ေယာက္တည္း ေဒါသျဖစ္ေနတာနဲ႔ က်န္တဲ့သူေတြ ေဒါသျဖစ္ဖုိ႔ မက်န္သေလာက္
ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြ႔ဖူးတာေတာင္ မဟုတ္ဘူး မဟုတ္လား။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ေကာင္မေလး ျဖစ္ေနေတာ့၊ ဘယ္သူမွေတာ့ ဘာမွ ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး။ မကင္းနစ္လူကေတာ့ မေက်ႏိုင္
တစ္ေယာက္နဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ဆန္႔က်င္ဘက္ တစ္ဖက္လမ္းကုိ ကူးသြားၿပီး တကၠစီ မခ်မ္းႏိုင္ ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။
တစ္စီးကုိ တားတာကုိ က်ဳပ္ေတြ႔ေနရတယ္။ ကားသမားနဲ႔ စကားေျပာၿပီး အဲသည္ႏွစ္ေယာက္ “ကားေမာင္းတယ္ဆုိရင္ ကားအေၾကာင္း နားလည္ရတယ္ကြ။ ကားေပၚတက္ထုိင္ၿပီး
ေနာက္က တက္စီးၾကတယ္။ ေၾသာ္ ... ငါတုိ႔ကားက ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ စိတ္မရွည္လုိ႔ ကားငွားသြား ေခြကုိင္တုိင္း ကားသမား မဟုတ္ဘူး။ လူေတြကလည္း လူေတြမွာ အခ်ိန္နဲ႔ သြားေနရတာကြ။
ၿပီလုိ႔ ဆိုၿပီး စိတ္ထဲအတူတူလာတဲ့ လူခ်င္း သည္ဟာေတြက သစၥာေဖာက္သြားၿပီ လုိ႔ေတာင္ မင္းတုိ႔ကြာ”
စဥ္းစားေနမိေသးတယ္။
“ေဟ့ေကာင္ စက္ႏႈိးစမ္း၊ စက္ႏႈိးစမ္း” သည္လူကလည္း ေဒါသေတာ့ ႀကီးသား။ မင္းတုိ႔ကြာ။ မင္းတုိ႔ကြာနဲ႔ ထေတာင္ ထုိးေတာ့မလား
ေကာ္ဖတ္ရွာတဲ့ စပယ္ယာေတာင္ ျပန္မလာေသးဘူး။ စက္ႏႈိးစမ္းဆုိေတာ့ က်ဳပ္လည္း ေတြးေနရင္း မွတ္ရတယ္။ က်ဳပ္လည္းေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။ ကားပ်က္တာကလည္း ျပည္လမ္းမေပၚမွာ

87 88
မဟုတ္ဘူးေလ။ လမ္းမႀကီးေပၚမွာကေတာ့ ဘာအေၾကာင္းလဲ။ သည္ကား ပ်က္ရင္ ေနာက္ကား
စီးလုိ႔ရတယ္။ အခုက ဘယ္လုိင္းကားမွ မရွိတဲ့ေနရာ။ ေနာက္က ဆက္တုိ္က္ ဆက္တုိက္
ထြက္လာတဲ့ ဆယ့္ငါးက်ပ္ ကားေတြကုိ တားရေအာင္ကလည္း သူကလည္း သူ႔လူနဲ႔ သူ အျပည့္။
က်န္တာကေတာ့ ကုိယ္ပုိင္ကားေတြခ်ည္း သြားလာေနတဲ့ လမ္း၊ ဘာလုပ္လုိ႔ရမွာလဲ။
က်ဳပ္နာရီကုိ က်ဳပ္မၾကည့္ရဲေတာ့ေပမယ့္ ကုိးနာရီကုိ လိုရင္ နည္းနည္းေပါ့။ က်ဳပ္အထုပ္ေလးေတြ
က်ဳပ္ယူလုိက္တယ္။ မကင္းနစ္ ဆရာကုိလည္း သူ႔ အထုပ္ေလးႏွစ္ထုပ္ ေပးလိုက္တယ္။
“ေဟ့ေကာင္ေတြ ငိုင္မေနနဲ႔ ပုိက္ဆံျပန္ေပး”
သည္ေတာ့မွ စပယ္ယာကေလးက ခရီးသည္ေတြကုိ မအမ္းခ်င္ အမ္းခ်င္နဲ႔
ျပန္အမ္းတယ္။ မ်က္ႏွာကေတာ့ တယ္မေကာင္းလွဘူး။ သည္ေကာင္ေတြက
မွားေနေပမယ့္ တစ္ခ်က္ မေတာင္းပန္ဘူးဆုိတဲ့ မ်က္နွာေပးေတြ။
“ေခါင္းခန္းက ဆရာႏွစ္ေယာက္က ေရာ့....ေလးဆယ္”
“ေျမနီကုန္းဘက္မွာေတာ့ အင္းစိန္ တစ္ဆယ္ကားေတြ ရွိႏိုင္ေသးတယ္ဗ်၊ အဲဒီဘက္
ေလွ်ာက္မလား”
က်ဳပ္နဲ႔အတူတူ ေခါင္းခန္းစီးတဲ့လူက လက္တုိ႔ရင္း လာေျပာေတာ့မွ က်ဳပ္လည္း သတိရသြားတယ္။
ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္လည္း ဆုံးျဖတ္ရေတာ့မယ္။ ကုိးနာရီလည္း ထုိးၿပီ။ ဘယ္ကားမွလည္း ရပ္မေပး
ဘူးဆုိတဲ့အခ်ိန္။ မိုးကလည္း ႐ြာခ်ဖုိ႕ ျပင္ဆင္ေနၿပီ ေျပာပါေတာ့။ လူေတြကေတာ့ အုပ္စု
ကြဲသြားတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေျမာက္ဘက္ကုိ ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ က်ဳပ္လည္း ေျမာက္ဘက္ကို
ေ႐ြးလုိက္တာပါပဲ။ လူ ေလးငါး ေျခာက္ေယာက္ပါတဲ့ က်ဳပ္တုိ႔လူစုဟာ ေရစုိေနတဲ့ ပလက္ေဖာင္း
ေပၚက ခပ္သြက္သြက္ပဲ ေလွ်ာက္လာခဲၾကတယ္။ ေစာေစာကပဲ တစ္စုတစ္စည္းတည္း လာခဲ့ၾကတဲ့
ပုိက္ဆံေတြ ခရီးသည္ေတြဟာ အခုေတာ့ အုပ္စုေတြ ကြဲသြားၾကၿပီပဲ။
သူတုိ႔ဘက္က
ခဏေနေတာ့ ထင္တဲ့အတုိင္းပဲ မုိးက႐ြာခ်ေရာ။ ထီးပါတယ္ဆုိေပမယ့္ စုိကုန္ၾကတာပါပဲ။ ဘယ့္ႏွယ္
ျဖစ္မွန္းမသိဘူး။ က်ဳပ္စိတ္ထဲ ေရႊျပည္သာကေမွ်ာ္ေနမယ့္ ကေလးေတြပဲသတိရေနတယ္။

က်ဳပ္လက္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ ပုိက္ဆံကေလး ႏွစ္ဆယ္ကုိ ကုိင္ထားရင္း ဘာလုပ္ရမလဲ၊ က်ဳပ္စဥ္း

စားတယ္။ ခရီးသည္ေတြ အားလုံးလည္း ကုိယ့္ပုိက္ဆံေလး ကုိယ္ကုိင္လုိ႔။ တခ်ိဳ႕ ခရီးသည္ေတြက
ကားမီးေရာင္ ျမင္သမွ် ရပ္ေပးလုိ ရပ္ေပးျငား၊ အုပ္စုလုိက္ ကားတားပြဲႀကီး လုပ္ေနၾကတယ္။
ဘယ္ကားကမွ ရပ္မေပးပါဘူး။ သည္လမ္းက ကုိ္ယ္ပုိင္ကားေတြ၊ ကားကေလးေတြေလာက္သာ
သြားရတဲ့ လမ္းပဲ။ ဘယ္သူက စာစာနာနာ ရပ္ေပးမွာပဲ။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ လူတစ္ေယာက္စ၊
ႏွစ္ေယာက္စပါတ့ဲ တက္စီေတြေတာင္ လက္ခါၿပီး ေမာင္းေျပးေနၾကေတာ့ ကုိယ္ပုိင္ကားဆုိတာ
ကေတာ့ ေ၀းေရာ။ ကုိင္း....ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မတုံး။

ခရီးက ဟုိဘက္လည္း မနီး၊ သည္ဘက္လည္း မနီး။ တခ်ိဳ႕ေတာ့ ဇြဲမေလွ်ာ့ေသးဘူး၊ ကားတား

ေနၾကတုန္း။ တခ်ိဳ႕လည္း ျပည္လမ္းမႀကီးကုိ ေဖာက္ထြက္ဖုိ႔ ဘယ္ဘက္က နီးမလဲ တြက္ဆေနၾက
တယ္။ အမွန္ကေတာ့ ဘယ္ဘက္ကမွမနီးဘူး။ ေတာင္ဘက္ကုိ ျပန္ေလွ်ာက္ရင္ ဦး၀ိစာရ
ေက်ာက္တုိင္ကုိ ေရာက္မယ္။ အဲဒီကမွ အလုံလမ္းဘက္ကုိ ေဖာက္ထြက္။ ေျမာက္ဘက္ကုိ
ေလွ်ာက္ရင္ ေတာ္လွန္ေရးပန္းၿခံ၊ ၀ိဇယ ႐ုပ္ရွင္႐ံု။ အဲဒီကမွ ျပည္လမ္းမကိုေဖာက္ထြက္။ ေ၀းတာ
ခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သြားတာေတာ့ သြားရမွာပါပဲ။ လုိင္းကားေတြ ဥဒဟုိ ရွိေနတဲ့ ျပည္လမ္းမႀကီးကုိ
မထြက္မျဖစ္ ထြက္ကုိ ထြက္ရေတာ့မွာပါပဲ။

89 90
 ကိုေက်ာက္စီ ဆုိတဲ့ လူကုိ တစ္နယ္လုံးက သိၾကတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူေနတဲ့ တဲကေလးနဲ႔
ေတာ္ေတာ္ေလး လွမ္းတဲ့ တန္းလ်ားေလးငါးလုံးက (မသကာရွိလွရင္ လူေျခာက္ဆယ္ေလာက္က)
လူေတြကပဲ သိတာပါ။ ေက်ာက္စီဆုိတဲ့ နာမည္ကုိလည္း တခ်ိဳ႕က ေက်ာက္စိတဲ့။ တခ်ိဳ႕က
ေက်ာက္စီတဲ့။ ကိုေက်ာက္စီကလည္း ထူးလုိက္တာပါပဲ။ သူ႔ဟာသူေတာင္ ေက်ာက္စိလား၊
ေက်ာက္စီလား၊ ေက်ာက္စည္လား သိတာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ပုံက ေက်ာက္ပြင့္ေလးေတြ စီထားတဲ့
ေက်ာက္စီေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြက အင္ၾကင္းပင္ႀကီးေတြ သိပ္ႀကီးသြားလုိ႔
ေက်ာက္ျဖစ္သြားတဲ့အခါ လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ေက်ာက္စည္ထုိးတဲ့ ေက်ာက္တုံးႀကီးတစ္တုံးနဲ႔ တူလုိ႔
ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ရင္ ေက်ာက္စည္ဆုိတဲ့ နာမည္နဲ႔က ပုိလုိက္တယ္။ ထားပါေတာ့၊ ေက်ာက္စီပဲ။
လူကမည္းလုိ္က္တာ သပိတ္ကိုသာ ၾကည့္ေတာ့။ ေခါင္းတုံးကလည္း အၿမဲရိတ္ေတာ့ ဦးျပည္းဟာ
ဘယ္ေတာ့မဆုိေျပာင္ေနေလ့ရွိတယ္။ ႐ုပ္ကလည္း ဇာတ္ထဲက ဘီးလူးေခါင္းစြပ္ကုိ ေတြ႔ဖူးတယ္
မဟုတ္လား၊ အဲဒီ႐ုပ္မ်ဳိး။ မ်က္ခုံး မ်က္လုံးေတြက အေပၚကုိ ေထာင္တက္ေနေတာ့ အၿမဲတမ္း
ရန္လုိေနတဲ့ မ်က္ႏွာေပးက ထင္းခနဲ ေပၚေနတက္တယ္။

ရင္ဘတ္မွာက မင္ေၾကာင္ထုိး နဂါးတစ္ေကာင္ ရွိတယ္။ မည္းေနတဲ့ အသားေပၚက စိမ္းဖန္႔ဖန္႔

ေဆးမင္ရယ္၊ နဂါးေၾကးခြံ ဟသၤပဒါးအနီရယ္ဟာ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ မေပၚခ်င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့
နဂါးေခါင္းကေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရင္ သိပ္အနုစိပ္တဲ့ ေခါင္းမ်ဳိး။ ျမန္မာနဂါးလည္း
မဟုတ္ဘူး။ အေကြးအတြန္႔ေတြနဲ႔ အေမႊးအမွ်င္ေတြမ်ားတဲ့ စိန္႔တုိင္းက နဂါး႐ုပ္မ်ဳိး။ အေၾကးခြံေတြ
က အထပ္ထပ္နဲ႔ နဂါးကုိယ္လုံးဟာ သူ႔ရင္ဘတ္က တစ္ဆင့္ ညာဘက္ လက္ေမာင္းကေန
ဆင္းသြားလုိ္က္တာ ညာဘက္လက္ခံုေပၚမွာ ဆုံးတယ္။ ရင္ဘတ္က နဂါးေခါင္းက ေအာက္ဘက္ကို
ပါးစပ္ၿဖဲ လွည့္ထားေတာ့ ၀မ္းဗိုက္တစ္ခုလုံး နီးပါးဟာ နဂါးေခါင္းနဲ႔ ျပည့္ေနေလရဲ႕။
“ေက်ာက္စီတုိ႔ကေတာ့ နတ္ျပာတြဲေတာင္တုိ႔၊ ေတာ္ကၽြတ္မုန္းေရွ႕တုိ႔ မဟုတ္ဘူးဗ်။
အၿမဲတမ္း နဂါးေခါင္း ေအာက္ကို လွည့္တယ္” လုိ႔ မူးလာရင္ အၿမဲ ေျပာတက္တယ္။ အၿမဲေျပာႏိုင္
ဖုိ႕ကိုလည္း အၿမဲမူးေနဖုိ႔ လုိတယ္လုိ႔လည္း တြက္ထားဟန္ တူပါရဲ႕။ အရက္နဲ႔မ်က္ႏွာ သစ္၊ အရက္နဲ႔
ပလုတ္က်င္း၊ အရက္နဲ႔ပဲ ထမင္းစား၊ အရက္နဲ႔ပဲ ေျခေဆးတယ္ ဆုိတဲ့လူ။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူဟာ လူသူနဲ႔ ေ၀းေ၀း ေတာအုပ္ညိဳ႕ညိဳ႕ႀကီးထဲက တဲကေလး တစ္လုံးမွာ

ေနတယ္။ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ အင္မတန္နက္ရႈိင္းတဲ့ က်င္းႀကီးခ်ဳိင့္ႀကီးေတြရွိတယ္။အေတာ္အတန္ႀကီး
တဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြရွိတယ္။ ေတာင္ကုန္းျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြ ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတာ၀န္ယူ ေစာင့္ရတဲ့
ေျမေကာ္တဲ့ ယႏၱရားႀကီးတစ္လုံးလည္း ရွိတယ္။ ဒီယႏၱရားႀကီးဟာ အဲသည္ ပတ္၀န္းက်င္က ေတာ

91 92
ေတြ၊ ေတာင္ကုန္းေတြကုိျဖဳိတဲ့ ယႏၱရားႀကီးပဲ။ က်င္းေတြ ခ်ဳိင့္ေတြဟာ အဲသည္ ယႏၱရားႀကီး ရဲ႕
လက္ခ်က္ပဲ။ အၿမဲတမ္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လုိအပ္တဲ့အခါ ေမာင္းတဲလူ ေရာက္လာၿပီး
ေကာ္ေတာ့တာပဲ။ ၿဖဳိေတာ့တာပဲ။ တူးေတာ့တာပဲ။ မလုိတဲ့အခါ သုံးလ ေလးလေလာက္ မလာျပန္
ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုေက်ာက္စီက ပစၥည္းေတြ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ေစာင့္ရတယ္။ စက္ႀကီးက
ေတာထဲမွာ ႏွစ္ေပါက္ရွိေနတက္ေတာ့ သူကလည္း ႏွစ္ေပါက္ ေနေနရေတာ့တယ္။ သည္ေတာထဲ
မွာကိုပဲ သူေနရတာ ရွစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ ေသာက္ေရအုိး အညႇိတက္ တစ္လုံး၊ သင္ျဖဴးေဟာင္း
တစ္ခ်ပ္နဲ႔ မီးဖုိေခ်ာင္ ပစၥည္းေလး အနည္းအက်ဥ္းကလြဲရင္ တဲထဲမွာလည္း ဘာမွမရွိဘူး။
ယႏၱရားႀကီးအလုပ္ရွိတဲ့အခါ သူ အူစိုတယ္။ ဆီေလး ဘာေလးလည္း ရတယ္။ ပုိက္ဆံေလး
ဘာေလးလည္း ရတယ္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတာ့ ကေလးေတြ ေျပာသလုိ လက္ခ်ည္းပဲ။ ရတဲ့လခ
ေလးနဲ႔ စားရတာပဲ။ တစ္လ တစ္လ ရတဲ့လခေလးဟာ မနီးမေ၀း တန္းလ်ားက အိမ္ဆိုင္ကေလးကို
အရက္ဖုိးဆပ္ရတာနဲ႔ ကုန္တာပါပဲ။ လဆန္းရင္ ျပန္စ၊ လကုန္ရင္အကုန္ဆပ္။ သည္လုိနဲ႔ လည္ပတ္
ေနတာပါပဲ။
အိမ္ဆုိင္ကေလးကလည္း အရက္ေကာင္းေကာင္း ေရာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ တာဇံလုိ႔ေခၚတဲ့
ေကာက္ညႇင္း အရက္ ေခၚမလား၊ ထန္းလ်က္အရက္ ေခၚမလား။ အဲဒါပဲ ရတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
သူ႔အတြက္ေတာ့ ညေနေစာင္းရင္ သူ႔တဲကေလးကေန နာရီ၀က္မရွိတရွိေလာက္ ေလွ်ာက္လာ၊
တန္းလ်ားခန္းထဲကုိ ၀င္၊ တစ္ခြက္ တစ္ဖလား ေသာက္၊ ၿပီးရင္ျပန္။ ဒါဟာ ေန႔စဥ္ သူလုပ္ေနက်ပဲ။
အရင္တုန္းကေတာ့ (သည္ ယႏၱရားႀကီးကုိ လုံၿခံဳေရးမေစာင့္ရခင္တုန္းက) ဘ၀ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
မွာ က်င္လည္ခဲ့တာ ထားပါေတာ့။ အခု ဒီဘက္ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ သူ႔မွာ မနက္ည သည္တန္း
လ်ားေလးကုိလာၿပီး အရက္ေသာက္၊ ၿပီးရင္ျပန္ပဲ။ ေတာထဲက တဲကေလးထဲမွာ ညဘက္ ဒီဇယ္ဆီ
မီးခြက္ကေလးနဲ႔ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ေနေတာ့တာပါပဲ။
ခက္တာက ယႏၱရားႀကီး မလည္ရတာ ၾကာျပန္ၿပီ။ ယႏၱရားေမာင္းတဲ့ လူကလည္း ယႏၱရား
မလည္ရေတာ့ မလာေတာ့ဘူး။ သည္ေတာ့ သူ႔မွာ တျခား၀င္ေငြလည္း မရွိဘူး။ အစားမွန္မွန္
မစားတာေရာ၊ အရက္ေတြ ေထာင္းထေအာင္ ေသာက္တာေရာေၾကာင့္ သူလည္းတစ္စ တစ္စ
ပိန္ခ်ဳံးသထက္ ပိန္ခ်ဳံးလာတယ္။ သူပိန္ခ်ဳံးလာေတာ့ သူ႔ရင္ဘတ္က နဂါးႀကီးကလည္း ပိန္ခ်ဳံးလာ
ေတာ့တာပဲ။ လက္ေတြ ေျခေတြလည္း တုန္လာတယ္။ မၾကာမၾကာလည္း အေအးမိတယ္။ အဆုတ္
ကလည္း ပြခ်င္တယ္။ ျခင္ေတြ ျဖဳတ္ေတြကလည္း သီးေနေအာင္ ကုိက္ထားေတာ့ အေရျပားေတြမွာ
လည္း အနာပဆုတ္ေတြ၊ ေပြးေတြ၊ ၀ဲစုိေတြ၊ ညႇင္းႀကီးကြက္ေတြနဲ႔ အျပည့္ပဲ။ ေရဆုိတာကလည္း
93
တူးထားတဲ့ ခ်ဳိင့္ေတြထဲက တင္ေနတဲ့ မုိးေရကို ခ်ဳိးရင္ခ်ဳိး၊ ေသာက္ရင္ေသာက္ပဲ။ ဒါပဲ။ ဘယ္ကမွ
ေရသန္႔သန္႔မရႏိုင္ဘူး။
အဲသလုိနဲ႔ အ၀ါရင့္ေရာင္ ယႏၱရားႀကီးရယ္၊ တဲကေလး တစ္လုံးရယ္၊ သူရယ္၊ သူ႔ရင္ဘတ္က နဂါး
တစ္ေကာင္ရယ္၊ က်င္းေတြ ခ်ဳိင့္ေတြရယ္၊ သစ္ေတာညိဳ႕ညိဳ႕ရယ္၊ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္၊ ေရအုိးတစ္လုံးရယ္၊
တာဇံထည့္တဲ့ ပုလင္းလြတ္ ေလးငါးလုံးရယ္ လြဲရင္ သူ႔မွာ တြယ္တာစရာ ဘာသံေယာဇဥ္မွ မရွိဘဲ
ေနလာတာကုိက ေျပာခဲ့ပါၿပီေကာ။ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီလုိ႔။
ေရတမာ႐ြက္ၾကမ္းၾကမ္းေတြၾကားက ႏွင္းဆီပြင့္ေတြဟာ ေရာင္စုံပဲ။ လွလုိက္တာလည္း မေျပာနဲ႔
ေတာ့။ အ၀ါလည္း ပါတယ္၊ ပန္းေသြႏုႏုလည္း ပါရဲ႕။ ၾကက္ေသြးေရာင္စုိစိုဖပ္ဖပ္ႀကီးေတြ ဆုိတာက
လည္း မနည္းဘူး။ ႏွင္းဆီရနံ့ေတြကလည္း သူ႔တဲကေလးထဲမွာ ႀကိဳင္လုိ႔ ေလွာက္လုိ႔။ လွခ်င္တုိင္း
လွေနတဲ့ ႏွင္းဆီပြင့္ေတြကို ကိုေက်ာက္စီ ေငးေတာင္ ေနမိတယ္။ အပြင့္ေရာင္စုံေတြကုိလည္း
သူ႔လက္ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးေတြန႔ဲ တယုတယ ပြတ္သပ္ၾကည့္မိေသးတယ္။
ကုိေက်ာက္စီက သူ႔ရဲ႕ ကတုန္ကယင္ လက္ေတြနဲ႔ ႏွင္းဆီပြင့္ကေလးေတြကုိ အသာအယာ ဆြဲႏႈတ္
တယ္။ အ၀ါေတြကို သတ္သတ္ဖယ္တယ္။ ပန္းေရာင္အဖူးကေလးေတြကို သီးသန္႔ထားတယ္။
ၾကက္ေသြးေရာင္ နီညဳိညဳိ အပြင့္ႀကီးေတြကိုေတာ့ မ်ားလြန္းလို႔ ႏွီးစ မွ်င္မွ်င္ကေလးေတြနဲ႔ အရင္
စည္းတယ္။ ငါးပြင္း့တစ္စည္း၊ ေလးပြင့္တစ္စည္း စည္းတယ္။ ျဖစ္သင့္တာက ဆန္ေကာလုိ၊ လင္ပန္း
လုိ အခ်ပ္ႀကီးထဲမွာ စီၿပီးထည့္ထားရမွာ။ သူ႔မွာ ဆန္ေကာမရွိဘူး။ သည္ေတာ့ ေတာ္ငွက္ေပ်ာ
႐ြက္ႀကီးေတြနဲ႔ တစ္ေရာင္စီ ခြဲထုတ္တယ္။ ေရညႇိတက္ေနတဲ့ ေသာက္ေရအုိးက ေရတစ္ခြက္
ခပ္တယ္။ တစ္၀က္ကို ေသာက္တယ္။ တစ္၀က္ကို ပန္းေတြအေပၚ ဖ်န္းတယ္။ တဲအျပင္ထြက္ၿပီး
အလင္းေရာင္ကုိ ၾကည့္တယ္။ အခ်ိန္ရွိေသးတယ္။ ရွိလွမွ သုံးနာရီခြဲပဲ။ သူ ႏွစ္ႏွစ္ျခဳိက္ျခဳိက္
ၿပံဳးလုိက္တယ္။ တာဇံ နည္းနည္းေသာက္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ တန္းလ်ားဘက္ကုိ ႏွင္းဆီပန္း
ေတြ ပိုက္ၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။
တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကုိယ္ ကိုေက်ာက္စီ ပန္းေရာင္းတာ မေတြ႕ဖူးၾကတဲ့ တန္းလ်ားထဲက လူေတြက
ကုိေက်ာက္စီပန္းေရာင္းတယ္ဆုိေတာ့ကို အထူးအဆန္းျဖစ္လုိ႔။ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ၊ ဘာသေဘာ
လဲ၊ ဘယ္လုိရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ပန္းေရာင္းျဖစ္သြားတာလဲ။ အဲသလုိ ေတြးၾကတယ္။
“ကုိ္င္း ပန္းေတြဗ်ဳိ႕။ ၿခံပန္း လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ၊ ႏွင္းဆီေတြ”
94
တခ်ိဳ႕ကလည္း ရယ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း သနားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဒီေကာင္
လုပ္လာျပန္ၿပီလုိ႔ တြက္ၾကဟန္ တူပါရဲ႕။ ခပ္တည္တည္ပဲ။ မည္းခ်ိပ္ေနတဲ့ အသား၊ အက်ႌမပါ၊
ဖိနပ္မပါ၊ ပုဆုိးတုိတုိ (အဲဒီပုဆုိးက ႏွစ္ေပါက္ပုဆုိးပဲ) နဲ႔ ႏွင္းဆီပန္းေရာင္စုံနဲ႔က ဘယ္လုိမွ
ဆက္စပ္ၾကည့္လုိ႔ မရဘူး မဟုတ္လား။ တန္းလ်ားက ဟုိဘက္ထိပ္က ဒီဘက္ထိပ္ကို တစ္ေခါက္ပဲ
ေလွ်ာက္ရတယ္။ ႏွင္းဆီပန္းေတြ လုယူလုိက္သလုိ ကုန္သြားတယ္။ အဲသည္၀ယ္ၾကတဲ့ မိန္းမေတြ
ထဲမွာ သူ လာေသာက္ေနက် တာဇံေရာင္းတဲ့ ဆုိင္က မိန္းမကုိေတာ့ သူ မေရာင္းဘူး။ အဲဒီမိန္းမက
ႏွင္းဆီ၀ါ တစ္စည္းကို လာကုိင္တယ္။ သူက အတင္းျပန္ယူလုိက္တယ္။ ဘာမွေတာ့ မေျပာဘူး။
အဲသည္မိန္းမက “ရွင့္ အရက္ေႂကြးနဲ႔ မႏွိမ္ပါဘူး၊ ပုိက္ဆံေပးမွာပါ “လုိ႔ ေျပာတဲ့ၾကားကကုိ သူ
မေရာင္းတာ။ “ခင္ဗ်ားကို သတ္သတ္ အလကားေပးပါ့မယ္။ ေနာက္မွ ယူပါဗ်ာ”လုိ႔ပဲ ေျပာတယ္။
အဲသည္ မိန္းမလည္း စိတ္ဆုိးသြားတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။
“ေသာက္ႀကီး ေသာက္က်ယ္” လုိ႔ တစ္ခြန္းပဲ ေျပာၿပီး ျပန္သြားတယ္။ဒါပါပဲ။ က်န္တဲ့
မိန္းမေတြ အားလုံးကုိ ေရာင္းလုိက္တာပါပဲ။ ေစ်းထဲမွာ တစ္စည္းကုိ ခုနွစ္က်ပ္၊ ရွစ္က်ပ္ ေပးရမယ့္
အစည္းေတြကုိ ေလးက်ပ္၊ ငါးက်ပ္နဲ႔ ေရာင္းေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းေတြ အားလုံးဟာ ခဏေလးနဲ႔
ကုန္သြားတယ္။
ကုိေက်ာက္စီရဲ႕ စိတ္ေတြဟာလည္း ေပါ့ပါးလြတ္လပ္သြားတယ္။ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ကေတာ့
လူႀကီးမဟုတ္လား။ ကုိေက်ာက္စီ ပန္းေရာင္းတယ္ဆုိေတာ့ ၀မ္းသာလုိ႔ အားေပးတဲ့ သေဘာနဲ႔
တစ္စည္း ၀ယ္တယ္။
“ငါ့တူ ေက်ာက္စီလည္း မေရာင္းစဖူး ပန္းေတြဘာေတြ ေရာင္းလုိ႔ပါလား။ သာဓုေတာ္
သာဓု။ ကုိယ္ေတာ္ေလး ဆက္ရမယ့္ ... မွန္း တစ္စည္းကုိ ဘယ္လုိေရာင္းတုန္း” လုိ႔လည္း ေျပာ
တယ္။ မေရာင္းစဖူးဆုိတာ အဓိပၸာယ္ရွိတယ္။ ေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္ လုပ္စားေနပါေရာလားလုိ႔
ေျပာလုိ္က္တာလည္း ျဖစ္တယ္။
သူတုိ႔ သိထားတဲ့ ေက်ာက္စီဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္ ရွိခဲ့တာမွ
မဟုတ္တာကုိး။ အရက္မိုးလင္းေအာင္ ေသာက္ၿပီးရင္ စ႐ိုက္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ ႐ိုက္ဖုိ႔ႏွက္ဖုိ႔ေလာက္
စဥ္းစားေနတဲ့လူ၊ ခုိးဖုိ႔ ၀ွက္ဖုိ႔ ၾကည့္ေနတဲ့လူ၊ လိမ္ဖုိ႔ ညာဖို႔ တြက္ဆေနတဲ့လူ မဟုတ္လား။ သူ႔တဲ့နဲ႔
မနီးမေ၀း ေတာထဲမွာ ကုိးက်င္းကုိးေၾကာင္း ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ ႏြားတစ္ေကာင္ရဲ႕ တင္ပါးသား
ေတြခ်ည္းပဲ ရဲတင္းႏွင့္ ခုတ္ယူရင္ ယူလုိက္တဲ့ သူမဟုတ္လား။ တင္ပါးဆုံသား အိအိႀကီးေတြ
ပါမလာတဲ့ ႏြားေတြဟာ နည္းတာမွ မဟုတ္တာ။ ပုိင္ရွင္ေတြက ကုိေက်ာက္စီ လက္ခ်က္မွန္းလည္း
95
သိပါတယ္။ ခက္တာက ကုိယ္တုိင္မျမင္ဘူးေလ။ ေျပာလည္း မေျပာရဲဘူးေလ။
ေနာက္ လုပ္ေနက် ရွိေသးတယ္။ ဟုိဘက္ထိပ္ ဒီဘက္ထိပ္ ငုတ္႐ိုက္၊ ေလးခြ သားေရတင္းတင္း
ဆြဲခ်ည္၊ ၿပီးရင္ ထစ္ကေလး တစ္ခုခံၿပီး ႀကိဳးနဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀းကုိ ဆြဲထား၊ သားေရႀကိဳး ပတ္လည္မွာ
ဆန္ေစ့ေတြ ၾကဲထား။ စာကေလးေတြက အုပ္လုိက္၀င္စားၿပီဆုိမွ ႀကိဳးန႔ဲ ခလုတ္ကုိ ျဖဳတ္လုိ္က္ရင္
စာကေလး ဆယ္ေကာင္ေလာက္ဟာ တုံးလုံးပက္လက္ က်န္ရစ္ေနေရာ။ ဒါဟာ ကိုေက်ာက္စီ
အတြက္ အျမည္းပဲ။ အဲသည္ညေနဟာ တာဇံနဲ႔ စာကေလးကင္ ညေနပဲ။
သည့္အရင္ကလည္း ပန္းရံေနာက္လုိက္ဆုိၿပီး တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ ပန္းရံ လုိက္လုပ္ဖူးတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မလုိက္ရေတာ့ဘူး။ ပန္းရံဆရာေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ ညိဳ႕သက်ည္းကုိ ခုတ္တူနဲ႔
ခုတ္ပစ္ခဲ့လုိ႔တဲ့။ ကုိေက်ာက္စီအတြက္ တစ္ခုေကာင္းတာက သူ႔မိခင္ဌာနက သူရွိေနတဲ့ တဲကေလး
နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေ၀းတဲ့ ေနရာမွာ ရွိေနတာပဲ။ သည္ယႏၱရားႀကီးနဲ႔ ကုိေက်ာက္စီရွိတဲ့ေနရာကုိ
ေတာ္႐ံုတန္႐ံု တာ၀န္ရွိသူကလည္း ေရာက္လာေလ့ မရွိဘူး။ ယႏၱရားႀကီးက ပစၥည္းမေပ်ာက္သေ႐ြ့
ကုိေက်ာက္စီဟာ ယႏၱရားအတူရွိသလား၊ မရွိသလား၊ ဂ႐ုတစုိက္ ေစာင့္ၾကည့္သလား၊ မေစာင့္
ၾကည့္ဘူးလားလည္း သိပ္စစ္ေဆးေလ့မရွိဘူး။
သည္ေတာ့ သူ စိတ္ကူးတည့္ရာ လုပ္ေလ့ရွိသည္။ ယႏၱရားႀကီးကုိ ပစ္ထားၿပီး သြားခ်င္ရာသြားေန
တာပဲ။ လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ ထြက္လုပ္ေနတာပဲ။ လုပ္တုိင္းလည္း ဇာတ္သိမ္းက မေကာင္းဘူး။
ျပႆနာနဲ႔ ဆုံးတာခ်ည္းပဲ။
ေတာ္႐ံုတန္႐ံုလည္း ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ ပုံပန္းသ႑ာန္နဲ႔ သူ႔ရင္ဘတ္က နဂါးႀကီးကုိ ေၾကာက္လုိ႔
မေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ မဆက္ဆံတာပဲ ရွိတယ္။ သူကေတာ့ စုံတယ္။ မိန္းမပ်က္
တစ္္ခ်ိဳ႕ကို ဆက္သြယ္ေပးတဲ့ အလုပ္လည္း လုပ္တယ္။ ၀က္ေသးအိမ္နဲ႔ တာဇံသယ္ေပးတာလည္း
လုပ္တယ္။ အငွား၀က္ေပၚ၊ ႏြားေပၚဖုိ႔ ရဲတင္းတစ္လက္နဲ႔ အသင့္ေစာင့္ေနတက္တာလည္း ရွိတယ္။
ခပ္တည္တည္နဲ႔ မုိက္ေၾကးခြဲတက္တာလည္း ရွိတယ္။ တာဇံဆုိင္ေလးမွာ ခြက္တစ္လုံးနဲ႔ လုိက္
ေတာင္းၿပီး သူမ်ားေသာက္စားေနတဲ့ အထဲက ဆုိးခနဲ ဆတ္ခနဲ ႏႈိတ္စားလုိက္တာလည္း ရွိတယ္။
တန္းလ်ားထဲက လူေတြသိတဲ့ ကုိေက်ာက္စီက အဲသလုိ ကိုေက်ာက္စီကုိး။ အခု ပန္းေရာင္းတယ္
ဆုိေတာ့ နားမလည္ႏိုင္ၾကဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပန္းေရာင္းတာဟာ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ပဲ။ ႏူးညံ့ေပ်ာ့
ေပ်ာင္းတဲ့ သေဘာပဲ။
96
ကုိေက်ာက္စီ သည္လုိနည္းနဲ႔ သူ႔ဘ၀ကုိ ျပဳျပင္လာတယ္ဆုိရင္ၿပီးတာပဲ။ လူဆုိတာ မွားတုန္းက
မွားခဲ့တာပဲ၊ ေကာင္းလာၿပီဆုိရင္လည္း ဘာေျပာစရာရွိမလဲ။ ခြင့္လႊတ္လုိက္ၾကရတာပဲ မဟုတ္လား။
အဲသည္ညေနက ကိုေက်ာက္စီ အဘြားႀကီးကုိ ပန္းတစ္စည္း အပုိေပးတယ္။ အဘြားႀကီးကို မူးမူးနဲ႔
ထုိ္င္လည္း ကန္ေတာ့လုိက္ေသးတယ္။ သူ႔အတြက္ပါ ပန္းကပ္ေပးပါဆုိၿပီး တစ္စည္းသက္သက္
ေပးလုိက္ေသးတယ္။ အဘြားႀကီးဆုိတာ သာဓုခ်င္း မုိးမႊန္သြားတယ္။
ကုိေက်ာက္စီျပန္လာေတာ့ လက္ထဲမွာ ေငြေလးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ပါလာတယ္။ တာဇံေရာင္းတဲ့
အိမ္ကေလးဆီသြားတယ္။ တာဇံေရာင္းတဲ့ မိန္းမက သူ႔ကုိ ပန္းမေရာင္းလုိ႔ မေက်နပ္ေပမယ့္ လက္
ငင္းေပးေသာက္ေတာ့ ေရာင္းတာပါပဲ။ တစ္ပုိင္းေသာက္တယ္။ တစ္ပုိင္းကုိ ပုလင္းငွားထည့္လာၿပီး
ယူလာခဲ့တယ္။ သူ႔ တဲကေလးထဲေရာက္ေတာ့ ထပ္ေသာက္တယ္။ အူလည္း ျမဴးေနတယ္။
ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ေနတယ္။
အဲသည္ညက ကိုေက်ာက္စီ ႏွစ္ႏွစ္ျခဳိက္ျခဳိက္ႀကီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ျခင္ေတြ၊ ျဖဳတ္ေတြ တကုိယ္
လုံးသီးေနတဲ့ ၾကားက အိမ္မက္ေတြေတာင္ မက္လုိက္ေသးတယ္။
ေနာက္တစ္ရက္မွာေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းေတြ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ပန္းေတာ့ ပန္းပဲ။ ဂႏၶမာေတြ ေရာင္စုံ
လည္းမဟုတ္ဘူး။ အျဖဴခ်ည္း သန္႔သန္႔။ ဂႏၶမာအျဖဴပြင့္ေတြဟာ အပြင့္ထြားထြားႀကီးေတြပါ။ လွေန
တာပါပဲ။ ဂႏၶမာပြင့္ေတြကုိလည္း ေတာငွက္ေပ်ာ္ဖက္နဲ႔ ေသေသသပ္သပ္ထုပ္တယ္။ ေရဖ်န္းတယ္။
တန္းလ်ားဘက္ကုိ ထြက္ေရာင္းတယ္။
“ေဟာ ကုိေက်ာက္စီႀကီး ႏွင္းဆီပန္းမရေတာ့ဘူးလား”
“အင္း၊ ကေန႔ ဂႏၶမာပဲ ရလုိ႔။ ေကာင္းလုိက္တာ ဂႏၶမာေတြ ယူပါဦး”
“ေနပါဦး၊ ဘယ္က ယူေရာင္းတာလဲ”
“ၿခံက၊ သူငယ္ခ်င္းၿခံက အေ၀းႀကီးပါဗ်ာ။ မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ၊ တစ္ေန႔ႏွစ္ဆယ္က်န္က်န္၊
အစိတ္က်န္က်န္ လုပ္ရေတာ့တာပဲ”
“ေကာင္းတာေပါ့၊ ဒီအစည္းႀကီးက ဘယ္လုိေရာင္းတုန္း”
“ငါးက်ပ္နဲ႔ပဲ ယူ”
သည္လုိနဲ႔ ဂႏၶမာေတြလည္း ကုန္သြားတာပဲ။ အဲသည္ေန႔ကလည္း ကုိေက်ာက္စီ ျမက္ျမက္ကေလး
ရတယ္။ ငါးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရတယ္။ သည္ကေန႔ တန္းလ်ားကမိန္းမဆိုင္မွာ သြားမေသာက္ေတာ့
97
ဘူး။ ကုိေမာင္ကြန္႔ ဘီအီးဆုိင္သြားတယ္။ ပဲျခမ္းသုပ္ကေလးနဲ႔ ဘီအီးတစ္ပုိင္းနဲ႔ ထုိင္ေနလုိက္တာ
ညေနေျခာက္နာရီ ကပ္ေနၿပီဆုိေတာ့မွ ထတယ္။
အဲသည္ညက ဘီအီးေသာက္လာေပမယ့္ တဲကုိ ေရာက္ေတာ့ တာဇံနဲ႔ ပိတ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး
မူးေတာ့မွ ရပ္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးဟာ အဲသည္ညက ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းေနတယ္။
အရက္မူးေနတဲ့ ဘီလူးတစ္ေကာင္န႔ဲလည္း တူတယ္။ အဲသည္ညက တဲအျပင္မွာ ထုိင္ေနရင္းက
ပန္းေရာင္းရတဲ့ေငြေတြကို ေရတယ္။ တဲေခါင္မိုးမွာ ပုိက္ဆံေခါက္ကုိ ညႇပ္တယ္။
ဘာစိတ္ကုူးေပါက္လုိ႔လည္း မသိဘူး။ ကိုေက်ာက္စီ တဲေရွ႕က ကြင္းျပင္ကို ၾကည့္ရင္း ရယ္တယ္။
အားရပါးရကုိ ရယ္တယ္။ ေတာေတြ၊ ေတာင္ကမူေတြ၊ ခ်ဳိင့္၀ွမ္းေတြ ၾကားမွာ အဲသည္ညက
ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ ရယ္သံဟာ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ေကာင္းေနတယ္။
ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ ၀မ္းဗိုက္ေပၚက နဂါးႀကီးဟာလည္း အဲသည္ညက မာန္စြယ္တေဖြးေဖြးနဲ႔၊
တလႈပ ္လႈ ပ္န ဲ႔၊ ထိ လု ိက္ ရင္ ေပါက္ လု ိက္ မယ္ ့ အစြ ယ္ေ တြနဲ ႔၊ မ်က္ ေစာင္း တစ္ခ်က္ ထုိ းလုိ က္ ရင္
ျပာျဖစ္သြားေလာက္တဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔။ ေနာက္ေန႔ေတြ၊ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း ကုိေက်ာက္စီ
ပန္းေရာင္းထြက္တာပါပဲ။ ညေနတုိင္း ေတာငွက္ေပ်ာ႐ြက္ေလးနဲ႔ စည္းလာတဲ့ အစည္းထဲမွာ
ပန္းေတြသာ ေျပာင္းသြားတယ္။ ပန္းေတြကေတာ့ ပါတာခ်ည္းပဲ။
တစ္ခါ တစ္ခါေတာ့လည္း ပန္းျပတ္သြားတာလည္း ပါတယ္၊ မလာျဖစ္ဘူး။ တစ္ခါ တစ္ခါလည္း
ဆက္တုိက္ ေရာင္းျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ ပန္းရရင္ ရသလုိဆုိပါေတာ့။ ပန္းေတြကေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးေပါ့ေလ။
တစ္ခါ တစ္ခါ ႏွင္းဆီ၊ တစ္ခါ တစ္ခါ ဂႏၶမာ၊ တစ္ခါ တစ္ခါ ဖေယာင္းပန္း ႐ိုးတံရွည္ အနီ အျဖဴ၊
တစ္ခါ တစ္ခါ ေဟာ္လန္ေဒစီ၊ တစ္ခါ တစ္ခါ အာဖရိကန္ေဒစီ။
ပထမေတာ့ ကိုေက်ာက္စီ ပန္းလာမေရာင္းတဲ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္ကို တန္းလ်ားစုက လူေတြက
သတိမထားမိၾကဘူး။ ပန္းမရတဲ့ေန႔ေတြမွာ ကုိေက်ာက္စီ လာေလ့မွမရွိတာကုိး။ ကုိေက်ာက္စီ
ေသာက္ေနက် တာဇံဆုိင္ကေလးကုိလည္း ႏွစ္ရက္ေလာက္ မေရာက္ျဖစ္ဘူး။ ဒါလည္း ေမာင္ကြန္႔
ဆုိင္ဘက္လွည့္ေနတာျဖစ္မွာပဲလုိ႔ တြက္လုိ႔ရႏိုင္တာကုိး။ ကိုေက်ာက္စီႏွစ္ရက္ေလာက္ ပန္းလာ
မေရာင္းတာဟာ ဘာမွ လည္း ထူး ဆန္းတာမဟုတ ္ဘ ူး ။ ဒါေပမဲ ့မဟု တ္ ဘူ း။ အဲသည္ညမွာပဲ
ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ သတင္းတစ္ခုက တန္းလ်ားခန္းကေလးေတြဆီကုိ ေရာက္လာတယ္။
98
ကုိေက်ာက္စီဟာ သူ႔တဲကေလးထဲမွာ ေသေနတာ ႏွစ္ရက္ရွိၿပီဆုိတဲ့ သတင္းပဲ။ တုိက္တုိက္ တာဇံေရာင္းတဲ့ မိန္းမက သူ႔ဆီမွာ အရက္အေႂကြးေသာက္ႏိုင္ဖုိ႔အတြက္ မသန္႔တဲ့ ပန္းေတြကုိ
ဆုိင္ဆုိင္ ယႏၱရားႀကီး စက္ႏိုးဖုိ႔ ေရာက္လာတဲ့ ေအာ္ပေရတာက အေလာင္းကို စေတြ႔တာလုိ႔လည္း မေရာင္းတဲ့ ေက်းဇူးသိသြားရွာတဲ့ ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ ေစတနာကုိ အခုမွ သေဘာေပါက္သြားတယ္။
ဆုိတယ္။ ေျမေကာ္ ယႏၱရားႀကီးကုိ စက္ႏိုးဖုိ႔မ်ားမရွိရင္ ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းဟာ
ဘယ္ေလာက္အထိ လူမသိ သူမသိ ရွိေနမလဲေတာင္ မသိႏုိင္ဘူး။ က်န္တဲ့ မိန္းမေတြ အားလုံးကေတာ့ ေစာေစာကမ်ား သိရင္ ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ အေလာင္းကုိေတာင္
တစ္စစီ ဆုတ္ၿဖဲပစ္ၾကေတာ့မလား မွတ္ရေအာင္ ေဒါသေတြ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ
သည္သတင္းကုိ ၾကားစက တန္းလ်ားက လူေတြဟာ ၿငိမ္သက္သြားၾကတယ္။ အကၤ်ီမပါ၊ ဘာမပါနဲ႔ ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ တခ်ိဳ႕က ေၾကေၾကကြဲကြဲ ေျပာၾကတယ္။
မိုးေလး တစ္ေျဖာက္ေျဖာက္ၾကားမွာ ပုဆုိးၾကမ္းေလး ျခဳံၿပီး တင္းတင္းေတာင့္ေတာင့္ ေသေနတဲ့
ကုိေက်ာက္စီကုိလည္း သြားၾကည့္ၾကဖုိ႔ စုိင္းျပင္းၾကတယ္။ ကုိေက်ာက္စီရဲ႕ မိခင္ဌာနက တန္းလ်ားခန္းကေလးက လူေတြဟာ သည္ျဖစ္ရပ္ကို မေမ့ႏုိင္ၾကဘူး။
တာ၀န္ရွိတဲ့ လူေတြလည္း ေရာက္ေနၾကတယ္။
လူဆုိတာကလည္း ခက္သားပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲၾကာၾကာ၊ ေကာင္းတဲ့လူေတြကိုလည္း ေအာက္ေမ့
၀မ္းဗုိက္ႀကီးဟာ ေက်ာက္ျပင္တစ္ခ်ပ္လုိ မာေက်ာစူထြက္ေနတဲ့ ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းကို သတိရေနတက္တယ္။ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတဲ့ လူေတြကိုလည္း ေအာက္ေမ့သတိရေနတယ္
လည္း သယ္ေဆာင္သြားၾကတယ္။ တန္းလ်ားက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကုိေက်ာက္စီရဲ႕ မဟုတ္လား။ တန္းလ်ားက လူေတြဟာ ကုိေက်ာက္စီကုိ သတိရေနၾကတုန္းပဲ။
တဲကေလးရွိရာ ေရာက္ေနၾကခ်ိန္မွာေတာ့ အေလာင္းမရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕
မ်က္လုံးေတြဟာ ကုိေက်ာက္စီရ႕ဲ တဲကေလးနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အကဲခတ္မိ သြားၾကတယ္။

ဘာမွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ပန္းေျခာက္ေတြ။ ႏွင္းဆီပန္းေျခာက္ေတြ၊ ဂႏၶမာပန္းေျခာက္ေတြ၊

ေဟာ္လန္ေဒစီ ပန္းေျခာက္ေတြ၊ ေဒလီယာ ပန္းေျခာက္ေတြ၊ အင္မတန္မ်ားျပားတဲ့ ေရတမာ႐ြက္
ေျခာက္ေတြ၊ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြ လုပ္တဲ့ ၀ါးစ အေဟာင္းေတြ၊ ႀကိမ္ေခြေတြ၊ ႏွီးစေတြ၊ စကၠဴေရာင္စုံ
အစေတြ၊ ဖဲျပားအနက္စေတြ။ အဲသည္မွာတင္ လူေတြဟာ ကုိယ့္အခန္းကိုယ္ ေလရဲ႕ ျပင္းထန္တဲ့
အဟုန္မ်ဳိးနဲ႔ ျပန္လာၾကတယ္။ ဘုရားစင္ေပၚက ပန္းေတြ နတ္စင္ေပၚက ပန္းေတြကုိ ဆြဲခ်ၾကတယ္။
ဘုရားစင္၊ နတ္စင္ေတြကုိ ေရေဆးၾကတယ္။ အေမႊးနံ႔သာေတြ ပက္ၾကတယ္။ ေတာင္းပန္ တုိးလွ်ိဳး
ၾကတယ္။ ကန္ေတာ့ပြဲေတြ ထိုးၾကတယ္။ ေရအုိးစင္ေတြ၊ နတ္အုန္းသီးေတြ လဲၾကတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕မိန္းမေတြက ေဒါသအမ်က္ ေျခာင္းေျခာင္းထြက္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕မိန္းမေတြက နံ႔သာျဖဴ၊
ကရမက္ ေသြးရင္း ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ႐ြတ္ၾကတယ္။

အဲသည္ညေနက တန္းလ်ားကေလးမွာ ဆူညံပြက္ထ သြားတာအမွန္ပဲ။

ကိုေက်ာက္စီ ပန္းမေရာင္းလုိ႔ မ၀ယ္ျဖစ္တဲ့ တာဇံေရာင္းတဲ့ မိန္းမက လြဲလုိ႔ က်န္တဲ့ မိန္းမေတြဟာ

ၾကက္သီးေမႊးညင္း ထကုန္ၾကတယ္။

99 100
 ဇီးခ်ဥ္ကုန္းဟာ နာမည္နဲ႔ လုိက္ေအာင္ပဲ ဇီးခ်ဥ္ပင္ေတြ ေတာထေနတဲ့ ႐ြာကေလး။ အနီးဆုံးက
ေက်ာင္းစုဆုိတဲ့ တုိက္နယ္အဆင့္႐ြာနဲ႔ကိုပဲ ေလးမိုင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေ၀းတယ္။ ေရလည္းရွား၊
ေနလည္း ပူ၊ ဖုန္လည္းထူတဲ့ ႐ြာတစ္႐ြာလုိပါပဲ။ သိပ္ေတာ့ မထူးဘူး။ ေခါင္တယ္၊ ဆင္းရဲတယ္၊
အိမ္ေျခနည္းတယ္။ ဇီးခ်ဥ္ကုန္းက လူေတြဟာ ပစၥည္းပစၥယေလး ၀ယ္ခ်င္လုိ႔၊ ဥပုသ္သီတင္းေလး
ေဆာက္တည္ဖုိ႔ မုန္႔ေလး ပဲေလး၊ စားစရာ ေသာက္စရာေလး ၀ယ္ခ်င္ရင္ ေက်ာင္းစုကုိပဲ
သြားရတယ္။ ႐ြာမွာက ေစ်းရွိတယ္ဆုိ႐ံုကေလးပဲ ရွိတာကုိး။ ဒါေပမဲ့ ႐ြာမွ ျဖစ္လာၿပီဆုိေတာ့လည္း
စက္ဘီး ျပင္ဆုိင္ကေလး ရွိတယ္။ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္ကေလး တစ္ဆုိင္ရွိတယ္။ ႐ြာသားတစ္ခ်ဴိ႔စုိက္တဲ့
ၾကံခင္းေတြ ရွိေတာ့ ၾကံရည္ဆုိင္ကေလး တစ္ဆုိင္ရွိတယ္။ ေနာက္ ပ်စ္ခၽြဲခၽြဲ ခ်ဳိဖန္ဖန္ အရသာရွိတဲ့
အုတ္နီခဲေရာင္ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္တစ္ဖလား ရႏိုင္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကေလး ရွိတယ္။
႐ြာအေနာက္မွာ အေၾကာ္ဆုိင္ကေလး၊ ထန္းရည္ခါးဆုိင္ကေလး ရွိတယ္။ ဒါပဲ။ ဇီးခ်ဥ္ကုန္း႐ြာ
ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ဟာ ဆံညႇပ္လုိ႔ ရမယ္၊ စက္ဘီးျပင္ခ်င္ရင္ ျဖစ္တယ္၊ ၾကံရည္ေသာက္မယ္
ဆိုရင္ ေငြႏွစ္က်ပ္ေလာက္နဲ႔ ႀကိဳက္သေလာက္ ေသာက္ႏုိင္ခြင့္ရွိတယ္။ ထန္းရည္ခါးႀကိဳက္ရင္
ကုိလုံး ထန္းတဲကို သြားႏိုင္တယ္။ လက္ဖက္ရည္မွ ေသာက္ခ်င္ၿပီဆုိရင္ ကုိအီကြန္းဆုိင္ကုိ
သြားထုိင္ဖုိ႔ပဲ။

အခုေျပာခ်င္တဲ့ ကိစၥက ကုိအီကြန္း ဆုိင္အေၾကာင္းပဲ၊ သည့္ထက္ပုိၿပီး နည္းနည္းစိတ္ေျပာရင္

ကုိအီကြန္းဆုိင္ရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ခုံ ဘယ္ဘက္ေထာင့္က ေကာ္ဖီမႈန္႔ထုပ္ကေလး အေၾကာင္းပဲ။

သည္ေကာ္ဖီမႈန္႔ကေလးကို အီကြန္း ၀ယ္ထားတာ ၾကာၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲဆုိတာေတာင္

သူ မမွတ္မိဘူး။ ၾကာေတာ့ၾကာၿပီ။ ၾကာဆုိ ဇီးခ်ဥ္ကုန္းမွာ ေကာ္ဖီေသာက္တဲ့ သူဟာ
ေျပာရင္ယုံမလား မသိဘူး။ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ အဲသည္လူ နာမည္က ခ်န္ထြန္းေအာင္လုိ႔
ေခၚတယ္။ အရပ္ရွည္ကုိင္းကုိင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းျပာျပာ၊ မုတ္ဆိတ္ေတြ ထိုးထုိးေထာင္ေထာင္နဲ႔၊ ႂကြတ္
ဆတ္ဆတ္မာေက်ာေက်ာ႐ုပ္မ်ဳိး။ သူဟာ မနက္တုိင္း ကုိအီကြန္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ကေလးကုိ
လာေလ့ရွိတယ္။ လာတုိင္းလည္း ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ မွာထားေလ့ ရွိတယ္။ ေကာ္ဖီကုိ မက္မက္
စက္စက္ႀကီး ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ ခ်န္ထြန္းေအာင္ပဲ။ ေကာ္ဖီတစ္က်ဴိက္ကုိ အားရပါးရႀကီး
က်ဳိက္ခ်ၿပီးရင္ ဆင္ႏွစ္ေကာင္ ေဆးေပါ့လိပ္ကို အားရပါးရ ဖြာေတာ့တာပဲ။ ၿပီးရင္ ေကာ္ဖီခြက္ထဲမွာ
ခပ္မည္းမည္းက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေကာ္ဖီႏွစ္ေတြကိုေတာင္ ေရေႏြးနည္းနည္း ထပ္ထည့္ၿပီး က်ဳိက္ခ်၊
ၿပီးရင္ေဆးလိပ္ဆက္ဖြာ၊ ၿပီးရင္ ေရေႏြးၾကမ္း ႏွစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္၊ ၿပီးရင္ ႀကိဳ႕တစ္ခ်က္
ေလာက္ျပင္းျပင္း ထုိးၿပီးမွထျပန္လာတဲ့လူမ်ဳိးကုိး။ အဲညဘက္မွာေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကေလး

101 102
က ေစာေစာပိတ္တတ္ ေတာ့ ညဦးကတည္းက ေကာ္ဖီတစ္ခြက္၀ယ္ၿပီး မေသာက္ေသးဘဲ ႏွပ္ထား
တယ္။ အိပ္ေတာ့မယ္ဆုိမွ ေအးစက္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ေကာ္ဖီကုိ က်ဳိက္ခ် အရသာခံၿပီးမွ အိပ္တယ္။
ဒါမွလည္း အိပ္ေပ်ာ္တယ္။
ခက္တာက ကုိအီကြန္းရဲ႕ ဆုိင္ကေလးဟာ ဆုိင္ႀကီး ကနားႀကီး မဟုတ္ဘူး။ ဆုိင္းဘုတ္ေတာင္
သေဘၤာေဆးထဲ လက္ညႇဳိးႏွစ္ၿပီး သြပ္ျပားေပၚ လက္ညႇဳိးနဲ႔ပဲ ေရးထားတဲ့ ဆုိင္ဘုတ္ကေလးနဲ႔
ဆုိင္မ်ဳိးဆုိေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ ဇီးခ်ဥ္ကုန္း႐ြာက လူေတြဟာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္တဲ့လူေတြ
မဟုတ္ဘူး။
လက္ဖက္ရည္ယဥ္ေက်းမႈဟာ သူတို႔႐ြာကေလးနဲ႔ ဘယ္လုိမွ မပက္သက္ဘူး။ အဲသည္အခ်ိန္က
လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ရဲ႕ တန္ဖုိးဟာ ဘာမွမရွိေပမယ့္ ဘယ္သူမွ ဟုတ္တိပတ္တိ လက္ဖက္
ရည္ဆုိင္ ေက်ာက္ခ်ထုိင္တာမ်ဳိး မရွိဘူး။ မရွိဘူးဆုိေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ ေျပာစရာရွိတယ္။ မရွိဘဲနဲ႔
ကုိအီကြန္း ဘယ္သူ႔ကုိ ေရာင္းေနသလဲ။ မနက္ဘက္ ေစ်းဖြင့္ကေလးမွာ ဏတျဖဳတ္ ျဖတ္သြားျဖတ္
လာ ျမင္းလွည္းဆရာေတြ ေသာက္တယ္။ ဆည္ေျမာင္းဘက္က ၀န္ထမ္းတစ္ခ်ဳိ႕ ေသာက္တယ္။
႐ြာထဲက နည္းနည္းပုိက္ဆံရွိတဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခါတစ္ေလေသာက္တယ္။ ဧည့္သည္ေရာက္တဲ့
အိမ္ကထြက္၀ယ္တာ ရွိတယ္။ ဒါပဲ၊ တစ္ေန႔လုံးမွ ခြက္သုံးဆယ္မျပည့္ဘူးဆုိတဲ့ ဆုိင္ကေလး။
ေနာက္တစ္ခုက ကုိအီကြန္းဆုိင္က လက္ဖက္ရည္တစ္မ်ဳိးတည္း မဟုတ္ဘူး။ ဖုန္တေသာေသာ
တက္ေနတဲ့ ဘိလပ္ရည္ေလး၊ ဂ်ာဂ်င္ဘီယာေလး၊ ၀င္ကာနစ္ကေလးလည္း တင္ေရာင္းတယ္။
တုိလီမုတ္စေလး၊ စုံစီနဖာ ေရာင္းတာလည္း ရွိတယ္။ ကုိအီကြန္းက ဒါနဲ႔ စားေနတာ။ ဒါေပမယ့္
ေျပာခဲ့သလုိပဲ။ တစ္ေန႔ ခြက္သုံးဆယ္ေလာက္က လက္ဖက္ရည္ျဖစ္ေနတက္ၿပီး ေကာ္ဖီေသာက္
တာက ခ်န္ထြန္းေအာင္ပဲ ရွိတယ္။ ကိုအီကြန္းက တုိက္နယ္ႀကီး႐ြာကို ကုန္သြားခ်ိန္ရင္ ေကာ္ဖီမႈန္႔
တစ္ထုပ္ ၀ယ္၀ယ္လာရတာ ခ်န္ထြန္းေအာင္ဖုိ႔ပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ေကာ္ဖီမႈန္႔ထုပ္ကေလးဟာ
မႈိေတာင္တက္ေနေလာက္တယ္။ ၾကာေတာ့ အနံ႔အရသာေတာင္ မဲ့ေနေလာက္တယ္။ တစ္ခါ
တေလ တစ္ခါက ေကာ္ဖီမႈန္႕ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆုိတဲ့ ဂုဏ္အနည္းအက်ဥ္းကလြဲရင္ ေကာ္ဖီမႈန္႕ပါ လုိ႔
ေျပာဖုိ႔ေတာင္ ခက္ေလာက္တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး။ ဒါေပမယ့္ ရတယ္။ ခ်န္ထြန္းေအာင္ကေတာ့
ရတယ္။ ကုိအီကြန္းဆုိင္မွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္တေလရေနတာကုိပဲ ေက်းဇူးတင္ေနတာ။ မနက္
တစ္ခြက္၊ ညတစ္ခြက္ ကိုအီကြန္းဆုိင္ကေကာ္ဖီရေနသေ႐ြ႔ ဘ၀ဟာျပည္စုံေနတယ္လုိ႔ သူ
တြက္ထား ၿပီးသား။ ကုိအီကြန္းကလည္း တ႐ုတ္ႏွစ္သစ္ကူးေတာင္ မပိတ္တဲ့ဆုိင္ ဆုိေတာ့ ညံ့ကာမွ
သာ ညံ့ေရာ၊ ေကာ္ဖီကေတာ့ ရေနတာ မဟုတ္လား။ ဒီလိုနဲ႔ ကုိအီကြန္းရဲ႕ ခပ္ည့ံညံ့ ေကာ္ဖီနဲ႔
103
ခ်န္ထြန္းေအာင္ မိတ္ေဆြျဖစ္ေနတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလာတယ္။
တစ္ေန႔ ခ်န္ထြန္းေအာင္ အိမ္ကို ဆည္ေျမာင္းက အလုပ္သမားေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။
လက္ထဲမွာ ပလတ္စတစ္ခြက္ကေလးတစ္လုံး ပါလာတယ္။ ခ်န္ထြန္းေအာင္ မိန္းမကေတာ့
တစ္ဖက္ၿခံက ဆည္ေျမာင္းဘိုတဲမွာ ထမင္းခ်က္တဲ့ ေကာင္ေလးမွန္း သိတယ္။ ေကာင္ေလးက
ဘာမွမေျပာဘဲ ခ်န္ထြန္းေအာင္ကိုပဲ ရွာတယ္။
“ဟဲ့ လာ၊ မင္း ဦးေလးရွိတယ္။ ဘာလဲ ေျပာေလ”
“သည္မွာ ေပးခိုင္းလုိက္လ”ုိ႔
“ဘာေတြလ”ဲ
“စားစရာေပါ့ဗ်၊ ဆည္ေျမာင္းဘုိႀကီး မိန္းမက ေပးခိုင္းလုိ္က္လ”ုိ႔
ဇီးခ်ဥ္ကုန္း႐ြာသားမ်ားက ဆည္ေျမာင္းက အင္ဂ်င္နီယာေတြကုိ ဆည္ေျမာင္းဘုိႀကီးလုိ႔ ေခၚေလ့ရွိ
တယ္။ အဂၤလိပ္ေခတ္ကတည္းက ရွိတဲ့ ဆည္ေျမာင္း အင္ဂ်င္နီယာေတြ ေနတဲ့ ဘန္ဂလုိကုိ
ဘုိတဲလုိ႔လည္း ေခၚေလ့ရွိတယ္။ ဘုိတဲနဲ႔ ၿခံခ်င္းကလည္း ကပ္ေနေတာ့ ခုိင္းစရာရွိရင္ သူတုိ႔
လင္မယားကုိ ေခၚခိုင္းေလ့ ရွိတာ။ သည္လုိပဲ မၾကာခဏ ဟုိဟာေလး လာေပး၊ သည္ဟာေလး
လာေပး လုပ္တတ္တာ ရွိတယ္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ခြက္ကေလး တစ္လုံးနဲ႔ လာေပးတာဆုိေတာ့
ထူးဆန္းေနတယ္။ ဘာပါလိမ့္ေပါ့ေလ။ သည္မွာတင္ ခ်န္ထြန္းေအာင္လည္း အိမ္ေရွ႕ကို ထြက္လာ
တယ္။ ခြက္ကေလး တစ္လုံးနဲ႔ ရပ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးကုိ ေတြ႔သြားတယ္။
“ကာဖီ လုိ႔ ထင္တာပဲ၊ ဘုိကေတာ္ ေပးခိုင္းလု”ိ႔
သူတုိ႔႐ြာမွာ ေကာ္ဖီကုိ ကာဖီလုိ႔ ေခၚေလ့ရွိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာ္ဖီဆုိကတည္းက ခ်န္ထြန္း
ေအာင္ ဘာမွ ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ ခြက္လြတ္တစ္လုံးရွာၿပီး လွယ္ယူလုိ္က္တယ္။ ေကာင္ေလး
ျပန္သြားေတာ့ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္မွာပဲ ဘိုကေတာ့္ ေကာ္ဖီကုိ ေသာက္တယ္။ ၾကည့္စမ္း....ဒါ
ဘာေကာ္ဖီလဲ၊ သည္ေကာ္ဖီမ်ဳိး ဘယ္တုန္းက ေပၚေနတာလဲ၊ ဘယ္လုိလူေတြ တီထြင္တားသလဲ၊
ဘယ္လုိလူေတြက ေသာက္ႏိုင္တာလဲ၊ သည္ေကာ္ဖီမ်ဳိး ေပၚေနတာကို ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္တြင္းမွာ ဒါ
သူ ပထမဆုံး သိလုိက္တာပဲ။ သူဟာ ေကာ္ဖီကုိ ကုန္သြားမွာဆုိးတဲ့ ပုံနဲ႔ အာစြတ္႐ံုပဲ ေသာက္တယ္။
ႏႈတ္ခမ္းေလး စုိ႐ံုပဲ စြတ္ၿပီး လွ်ာနဲ႔လ်က္တယ္။ လ်က္လိုက္တုိင္းလည္း သူ႔တစ္ကုိယ္လုံးက
အေၾကာအျခင္ေတြဟာ ဖ်ဥ္းခနဲ ဖ်ဥ္းခနဲ အေငြ႔ေတြ ထြက္သြားသလို ခံစားေနရတယ္။ သူ႔ရင္ထဲမွာ
ေမးခြန္းေတြစီကာစဥ္ကာ ျဖစ္ေပၚေနေပမယ့္ သူ႔မွာ အေျဖမရွိဘူး။
104
သူဟာ ေကာ္ဖီကုန္သြားတာေတာင္ခြက္ကိုကုိင္ရင္းငိုင္ေနလုိ္က္တာ တစ္မနက္ခင္းလုံးပဲ။ကုိအီကြန္း
ဆုိင္ကုိလည္း မသြားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သည္မနက္ေတာ့ သြားဖုိ႔လည္းမလုိေတာ့ဘူးကုိး။ ကုိအီ
ကြန္းဆုိင္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေသာက္လာတဲ့ ေကာ္ဖီဟာ လက္စသတ္ေတာ့ အင္မတန္ ညံ့ဖ်င္း
တဲ့ေကာ္ဖီ ပါကလား။ မနက္ တစ္ခြက္၊ ညဦး တစ္ခြက္ ၀တ္မပ်က္ေသာက္လာတဲ့ သည္ ေကာ္ဖီဟာ
လက္စသတ္ေတာ့ အလြန္ဆုိး႐ြားတဲ့ အနံ႔အရသာနဲ႔ ေအာ္ဂလီဆန္ခ်င္စရာ ေကာင္းတဲ့ ေကာ္ဖီမ်ဳိး
ပါလား။ လူဆုိတာ ႏႈိင္းယွဥ္တက္တဲ့ သတၱ၀ါ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ကိုအီကြန္းကုိ သူ အျပစ္တင္
တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကေန႔ မနက္ေသာက္လုိက္ရတဲ့ ေကာ္ဖီမရွိခင္က ကုိအီကြန္း ေကာ္ဖီဟာ
ေကာ္ဖီပဲ မဟုတ္လား။ ကေန႔မနက္ ေသာက္ရတဲ့ ေကာ္ဖီမ်ဳိးဟာ ေန႔စဥ္ဘယ္မွာ ရႏိုင္ပါ့မလဲ။
သူတစ္ခုေတာ့ ၀မ္းနည္းသြားတယ္။ သည္မနက္ ေသာက္လုိက္ရတဲ့ ေကာ္ဖီမ်ဳိး ေနာင္ သူ႔
ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး ေသာက္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါလားဆုိတဲ့ အသိေၾကာင့္ပဲ။
“ငါ ဘုိတဲကို သြားဦးမယ္ေဟ့။ ဒါ ဘာကာဖီလဲ၊ ငါ သြားေမးဦးမယ္”
သည္မိန္းမကို ေအာ္ခဲ့ၿပီး ခြက္ကို ကုိင္ရင္းနဲ႔ပဲ ၿခံစည္း႐ိုးကို ခြေက်ာ္ၿပီး ဘုိတဲဘက္ကို ထြက္လာ
တယ္။ ဆည္ေျမာင္းဘုိႀကီးကိုေတာ့ မေတြ႔ရဘူး။ ေျမာင္းက်ဳိးတဲ့ဆီကို သြားစစ္ေနတာနဲ႔တူတယ္။
ဘုိႀကီးကေတာ္က ဧည့္သည္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ စကားေျပာေနတယ္။ အထုပ္ေတြ အပုိးေတြလည္း
ေတြ႔တယ္။
“ဘာလဲေဟ့ ခ်န္ထြန္းေအာင္”
သူ၀င္လာတာ ေတြ႔ေတာ့ လွမ္းေမးတယ္။ ပထမေတာ့ ဧည့္သည္ေတြ ရွိေတာ့ သူ ေမးဖုိ႔ တြန္႔သြား
တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ ေမးဖုိ႔လာတာပဲ၊ ေမးရတယ္။ ဒါ ဘာေကာ္ဖီလဲ သူ သိခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား။
“ေၾသာ္ အခုန ငမႈန္လာေပးတာ ဘာကာဖီလဲလုိ႔ပါ”
“ေၾသာ္ ေအး မင္း ေကာ္ဖီႀကိဳက္မွန္းသိလုိ႔ဟဲ့၊ ငါ ပုိ႔ခုိင္းလုိက္တာ။ အေဖတုိ႔ ၿမိဳ႕က
ပါလာတာ၊ နက္စ္ေကာ္ဖီလုိ႔ ေခၚတယ္”
“ဗ်ာ ဘာေခၚတယ္”
“နက္စ္ေကာ္ဖ”ီ
“နတ္ကာဖီ”
“ေအး နတ္ကာဖီ”
ဟုတ္ပါၿပီ။ နတ္ကာဖီပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ နတ္မ်ား၊ သိၾကားမ်ား ေသာက္တဲ့ ကာဖီဟာ နတ္ကာဖီေပါ့။
ခ်န္ထြန္းေအာင္ဟာေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားပုံလည္းရတယ္။ သည္ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ဟာ သူ႔ကုိ ႏွစ္
ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ႏုပ်ဳိသြားေစတယ္။ သူဟာ၀မ္းသာအားရ သူ႔အိမ္ကေလးဆီကုိ ျပန္လာတယ္။
“မၾကည္ အခုန ငါေသာက္တာ ဘာကာဖီလဲ သိလား”
105
“မသိဘူး”
“နတ္ကာဖီ”
ခ်န္ထြန္းေအာင္က နတ္ကာဖီအေၾကာင္းကုိ တစ္အိမ္ခ်င္း လုိက္ေျပာတယ္။ လမ္းမွာေတြ႔တဲ့
သူတိုင္းကုိ ေျပာတယ္။ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္က ကိုသန္းကို ေျပာတယ္။ အေၾကာ္ဆုိင္က ေဒၚႀကီးစုိးကုိ
၀င္ေျပာတယ္။ ႀကံရည္ဆုိင္က ဘာဘူကို ၀င္ေျပာတယ္။ စက္ဘီးျပင္ဆုိင္က ဦးေလးေပၚကို
၀င္ေျပာတယ္။ ေျပာခဲ့သမွ် လူေတြဟာ စိတ္၀င္စားဟန္ မျပဘူး။ ကိုယ္မေသာက္လိုက္ရတဲ့ ေကာ္ဖီ
တစ္ခြက္အေၾကာင္းကုိ ဘယ္သူက စာစာနာနာ နားလည္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ေနာက္ဆုံး ကုိအီကြန္းဆီကုိ
သူ ၀င္တယ္။ နတ္ကာဖီအေၾကာင္း ျမန္ေရရွက္ေရ ေျပာတယ္။ ကုိအီကြန္းကလည္း အင္းမလႈပ္
အဲမလႈပ္ပဲ။ ေကာ္ဖီသာေရာင္းတာ၊ ကိုအီကြန္းကိုယ္တုိင္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္ေသာက္တာ
မဟုတ္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ သည္နတ္ကာဖီဆိုတာကို သူ ၾကားလည္း မၾကားဖူး၊ ေသာက္လည္း
မေသာက္ဖူးတာက တစ္ေၾကာင္း ဆုိေတာ့ ခ်န္ထြန္းေအာင္ ေျပာေနတာကို သူ နားမလည္ဘူး။
ခ်န္ထြန္းေအာင္ ျပန္လာေတာ့ သူ႔မိန္းမက ထမင္းခူးတယ္။ ဒါေပမဲ့သူ မစားေတာ့ဘူး။ သူ႔ကုိယ္ထဲမွာ
ရွိေနေသးတဲ့၊ သူ႔အာ႐ံုခံစားမႈမွာ ေပ်ာက္ကြယ္မသြားေသးတဲ့ ေကာ္ဖီရဲ႕ ရနံ့နဲ႔ အရသာကို သူ
အေပ်ာက္မခံႏိုင္ဘူး။ သည္လုိနဲ႔ ညေရာက္လာတယ္။ သူ ေကာ္ဖီ၀ယ္ရေတာ့မယ္။ ေကာ္ဖီေသာက္
ရေတာ့မယ္။ ဘုိတဲက နက္စ္ေကာ္ဖီလိုမ်ဳိး သူ ေနာက္တစ္ခြက္ ဘယ္မွာ ရႏိုင္မွာတုံး။ ဇီးခ်ဥ္ကုန္းကုိ
ရွားရွားပါးပါး ေရာက္လာတဲ့ နက္စ္ေကာ္ဖီဟာ ဘာနဲ႔ထည့္ထားတာလဲဆုိတာေတာင္ မသိတဲ့ဟာ။
ေနာက္တစ္ခြက္ ေသာက္ရဖုိ႔ဆိုတာ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ သည္ေတာ့
သူေသာက္ေနက် ကိုအီကြန္းရဲ႕ ပ်စ္ခၽြဲခၽြဲ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို သူ ၀ယ္ရေတာ့မယ္။ ၀ယ္ၿပီးရင္ သူ
ေသာက္ရေတာ့မယ္။ သူ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ ၀ယ္တာပါပဲ။
၀ယ္ၿပီးေတာ့ သူ ညဥ့္နက္တဲ့အထိ မေသာက္ျဖစ္ဘူး။ သူ ရင္ေတြ ခုန္လာတယ္၊ မ်က္လုံးေတြ
ေၾကာင္လာတယ္။ အာေတြ လွ်ာေတြ စိုစြတ္လာတယ္။ ဘယ္လုိမွကုိ မရႏိုင္မွန္းသိေတာ့မွ သူ
ကိုအီကြန္းရဲ႕ ေကာ္ဖီကုိ တစ္က်ဳိက္က်ဳိက္ခ်လုိက္တယ္။ ထြီး....ၾကည့္စမ္း နံလုိက္တာ၊ မေကာင္း
လုိက္တာ၊ အ၀င္ဆုိးလုိက္တာ၊ အန္ခ်င္လုိက္တာ၊ ေနာက္တစ္က်ဳိက္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ သူ ဘယ္လုိမွ
ကို မေသာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔မ်က္လုံးထဲမွာ မနက္က ေကာ္ဖီခြက္ကိုပဲ ျမင္ေနတယ္၊ မနက္က
အရသာကိုပဲ တပ္မက္ေနတယ္။ သူ႔လက္ထဲက ေကာ္ဖီခြက္ထဲမွာ ေကာ္ဖီေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေန
ေသးတယ္။ သူ တစ္က်ဳိက္ထပ္ေသာက္ၾကည့္တယ္။ လည္ေခ်ာင္းထဲကို ၀င္သြားတဲ့ ေတာ့ေကာ္ဖီ
ေအးစက္စက္ဟာ သူ႔မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ႐ႈံ႕မဲ့သြားေစတယ္။
ေအးစက္ေနတဲ့ ေကာ္ဖီကုိ ေသာက္ေနေပမယ္ ့ သူ႔မွာ ေခၽြးေတြ ရႊဲနစ္လာတယ္။ ရင္ေတြ
106
ပူလာတယ္။ ညႇီစုိ႔စုိ႔၊ ေအာက္ေစာ္နံတဲ့ ေကာ္ဖီအနံ ့ဟာ သူ႔ကို တဆတ္ဆတ္ တုန္ရီေစတယ္။
ေတာ္ေတာ္ညဥ့္နက္ေတာ့မွ သူ ေခ်ာက္ေခ်ာက္ခ်ားခ်ား အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ အိမ္မက္ထဲမွာ
ေျပာင္ေျပာင္ ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ နတ္သားတစ္ပါးဟာ သူ႔ကို ေရႊစင္ခြက္နဲ႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ လွမ္းေပး
တာကုိ သူ ေသာက္ရတယ္။ သူဟာ နတ္သားေပးတဲ့ ေကာ္ဖီကုိ ေသာက္ရင္း ၿပံဳးတယ္။ ၿပီးေတာ့
နတ္သားကို ေရႊခြက္ ျပန္ေပးလုိက္တယ္။ အလု.ိ ....အိမ္မက္ထဲက နတ္သားဟာ လက္စသတ္ေတာ့
ဆည္ေျမာင္းက အလုပ္သမားေလး ငမႈန္ပါလား။
ေနာက္တစ္ေန႔က စၿပီး ခ်န္ထြန္းေအာင္ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာပဲ။ နက္စ္ေကာ္ဖီကို သူ စြဲလမ္းေနၿပီ။
ဒါမ်ဳိးကုိ တစ္သက္လုံး ေသာက္ေနရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။ ခက္တာက တစ္သက္လုံး
ေနေနသာသာ ေနာက္တစ္ခြက္ ေသာက္ရဖုိ႔ေတာင္ မလြယ္ဘူးေလ။ ဒါမ်ဳိး ေကာ္ဖီက တုိက္နယ္အ
ဆင့္ ႐ြာႀကီးျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းစုမွာေတာင္ ရွိတယ္လုိ႔ သူ မၾကားဖူးဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက အဲသလုိ
ေကာ္ဖီမ်ဳိး မေသာက္ရေတာ့တာကလည္း ျပႆနာပဲ။ ညကတင္ မဟုတ္ဘူး၊ မနက္ဘက္
ကုိအီကြန္းဆုိင္က ေကာ္ဖီကို ေသာက္ေတာ့လည္း ပ်ဳိ႕တာပဲ။ သည္လုိနဲ႔ သူ ထမင္းပါ မစားႏိုင္
ျဖစ္လာတယ္။ သည္လုိနဲ႔ သူဟာ ဘယ္ေကာ္ဖီမွ ေသာက္လုိ႔ မျဖစ္တဲ့အခါ ထမင္းပါ မစားခ်င္
မေသာက္ခ်င္ ျဖစ္လာတယ္။ သည္လုိနဲ႔ သူဟာ အိပ္ရာထဲ လဲတယ္။ ပါးစပ္က “နတ္ကာဖီ....
နတ္ကာဖီ” လုိ႔ပဲ ေအာ္ေနေတာ့တယ္။
သူ႔မိန္းမကလည္း သူ႔ေယာက္်ား နတ္ကာဖီကို စြဲလမ္းရင္း မစားႏိုင္ မေသာက္ႏိုင္ ျဖစ္ေနတာ
သိေပမယ့္ သည္ကာဖီမ်ဳိး ဘယ္မွာ ထြက္ရွာမလဲ။ သူ တတ္ႏိုင္တာ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ဘုိတဲ
သြားၿပီး ဆည္ေျမာင္းဘုိႀကီး မိန္းမကို ေနာက္ထပ္တစ္ခြက္ေလာက္ တုိက္ပါဦး၊ သည္လုိ သည္လို
ျဖစ္ေနလုိ႔ပါ ဆိုရင္ရႏိုင္တယ္လုိ႔ သူ တြက္တယ္။ သည္လုိနဲ႔ သူ တစ္ဖက္ၿခံကို ထြက္ခဲ့တယ္။ အက်ဳိး
အေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္။
“အစ္မ၊ နတ္ကာဖီ ရွိေသးလား”
“ဟဲ့ အဲဒါက ငါတုိ႔ ေသာက္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ဧည့္သည္ေတြ ျမဳိ ႔က ပါလာတာ။ ပုလင္းထဲမွာ
ႏွစ္ခြက္ သုံးခြက္စာေတာ့ ရွိဦးမယ္။ သည္လုိ လုပ္ေလ၊ မနက္ျဖန္ ဧည့္သည္ေတြ ျပန္ေတာ့မွာ။
ငါတုိ႔ မိသားစုလည္း လုိက္သာြ းမွာ၊ ၿခံလည္း ၾကည့္လုိက္ဦးေနာ္။ ေရာ့ ပုလင္းယူသြား”
“ဘယ္လုိ ေဖ်ာ္ရတာလဲ အစ္မ”
“ဟဲ့ ေရေႏြးတည္ၿပီး ဆူရင္ တစ္ခြက္စာ မွန္းၿပီး ေဖ်ာ္ေပါ့။ တစ္ဇြန္းခြဲေလာက္ ထည့္ၿပီး
ခေလာက္ေပါ့။ အခ်ဳိႀကိဳက္ရင္ သၾကား နည္းနည္း ထည့္ေပါ့”
107
“ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္က”ဲ့
ခ်န္ထြန္းေအာင္ မိန္းမဟာ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေရေႏြးတည္တယ္။ တစ္ခြက္စာ ေဖ်ာ္တယ္။
ခ်န္ထြန္းေအာင္ကို တုိက္တယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္အတြင္းမွာ ခ်န္ထြန္းေအာင္ သူ႔မိန္းမကို
သည္တစ္ခါ ေက်းဇူး အတင္ဆုံးပဲ။ သိလည္း သိသာတယ္။ သူဟာ ခ်က္ခ်င္း အားအင္ေတြ ျပည့္ျဖဳိး
လာတယ္။ လန္းဆန္းလာတယ္။ ငယ္စိတ္ေတြေတာင္ တစ္ဖ်က္ဖ်က္ ေပၚလာတယ္။ တစ္ေန႔
တစ္ေန႔ သည္ပုလင္းေလးကိုပဲ တကိုင္ကုိင္ လုပ္ရင္း မ၀တမ္း ၾကည့္ေနတယ္။
“ဒါမ်ဳိး တစ္ပုလင္း ၿမိဳ႕ကုိ မွာရင္ ရမွာပဲက”ြ
“ေစ်းႀကီးမွာေပါ့ေတာ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လိုမွာမလဲ။ ၿမိဳ႕ဆုိတာ အေ၀းႀကီး”
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿမိဳ႕ေတာ့ မွာရမွာပါပဲ။ ဒါ မေသာက္ရရင္ ငါ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး”
“ေတာ္ကလည္း တစ္သက္လုံး ကုိအီကြန္း ေကာ္ဖီ ေသာက္လာတာ၊ ေသာက္ပါေတာ့
လား။ ဒီ နတ္ကာဖီနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔ မတန္ပါဘူးေတာ္”
“ဘာျဖစ္လုိ႔ မတန္ရမွာလဲ။ ကုိအီကြန္း ကာဖီကုိ ငါမေသာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေသာက္လုိ႔
လည္း မရဘူး။ နတ္ကာဖီမွ ပုံမွန္ မေသာက္ရရင္ ငါ ေသလိမ့္မယ္”
“ေသရင္လည္း ေသဖုိ႔ပဲ ကိုရင္ေရ႕၊ ဘယ္က ရမွာတုံး။ အခုေတာင္ ႏွစ္ခြက္စာကုိ
ဆယ္ခြက္စာ ေလာက္ ျဖစ္႐ံု၊ အနံ႔ပါ႐ံု ေဖ်ာ္တုိက္ေနတာ။ မနက္ျဖန္ဆုိ ကုန္ၿပီ '
ခ်န္ထြန္းေအာင္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။ တကယ္လည္း ပုလင္းထဲမွာ ကုန္ေတာ့မယ္။
ဒါကုန္ရင္ ဘယ္ကမွ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုအီကြန္း ေဖ်ာ္ခုံ ဘယ္ဘက္ေထာင့္က ေကာ္ဖီမႈန္႔ ခါးတူး
တူး ေအာက္ေတာက္ေတာက္ကို သူ ျပန္ေသာက္ရေတာ့မယ္။ မေသာက္ႏိုင္ဘူး၊ ဘယ္လုိမွ
မေသာက္ႏိုင္ဘူး။ သူဟာ နက္စ္ ေကာ္ဖီပုလင္းကုိ တအားဆုပ္ထားတယ္။ ပုလင္းအဖုံးက စြဲေနတဲ့
အနံ ႔ကို အားပါးတရ ရွဴတယ္။
သည္လုိနဲ႔ ခ်န္ထြန္းေအာင္ဟာ နက္စ္ေကာ္ဖီ ျပတ္သြားတဲ့ေန႔က စၿပီး အိပ္ရာထဲမွာ ျပန္လဲတယ္။
ပုလင္းကုိပဲ ပြတ္သပ္ေနရင္းက အိပ္ရာထဲမွာ လူးလိွမ့္ေနတာက သုံးရက္၊ ကေယာင္ကတမ္း
ေအာ္ေနတာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ျဖစ္လာေတာ့ သူ႔မိန္းမဟာ ကုိအီကြန္းဆုိင္ ေျပးတယ္။ ကုိအီကြန္းကုိ
အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာတယ္။မျဖစ္ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ရွာေပးဖုိ႔ ေျပာတယ္။ တစ္သက္လုံး မပိတ္ခဲ့တဲ့
သူ႔ဆိုင္ကုိ ပိတ္ၿပီး ၿမိဳ႕ကုိ နက္စ္ေကာ္ဖီ တက္ရွာမယ္လုိ႔ သူ ကတိေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေကာင္းေကာင္းေလး ေဖ်ာ္ၿပီး ခ်န္ထြန္းေအာင္ မိန္းမနဲ႔ လုိက္လာခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္
ေယာက္ ျပန္လာေတာ့ ခ်န္ထြန္းေအာင္က ေသေနၿပီ။
108
လက္တစ္ဖက္က နက္စ္ေကာ္ဖီပုလင္းကုိ လက္ထဲမွာ ဆုပ္ကုိင္ထားရင္း ေသတာ။ ခ်န္ထြန္းေအာင္
မိန္းမကေတာ့ ရင္ဘတ္စည္တီးေပါ့။ ကုိအီကြန္းကလည္း ပါလာတဲ့ ေကာ္ဖီေလး ခ်န္ထြန္းေအာင္
ေခါင္းရင္းမွာ ထားလုိ္က္ရေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသသူ႔လက္ထဲက ပုလင္းကုိ ဆြဲယူတယ္။ မရဘူး။
ခ်န္ထြန္းေအာင္ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြက နက္စ္ေကာ္ဖီ ပုလင္းကုိ ဘယ္လုိမွ မလႊတ္ဘူး။ မေသခင္
ဘယ္ေလာက္အားနဲ႔ ဆုပ္ထားသလဲ မသိဘူး။ ဘယ္လုိမွကို ခြာထုတ္လုိ႔ မရဘူး။ လာသ မွ်၊
သတင္းေမးသမွ် လူေတြလည္း ခြာၾကတာပဲ။ လက္ေခ်ာင္း လက္ဆစ္ေတြ က်ဳိးခါမွ က်ဳိးေရာ၊
ပုလင္းကုိ ခြာထုတ္လုိ႔ မရဘူး။ သည္ေတာ့ ပုလင္းကုိ ဆုပ္လ်က္သားနဲ႔ပဲ ေခါင္းသြင္းတယ္။
သည္အတုိင္းပဲ ေျမျမႇဳပ္ သၿဂႋဳလ္ရေတာ့တယ္။

သည္ျဖစ္ရပ္ ျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့တဲ့ တစ္ေန႔။ ဇီးခ်ဥ္ကုန္း သခၤ်ဳိင္းမွာ ႏြားေက်ာင္း

သားတစ္ေယာက္ဟာ သခၤ်ဳိင္းထဲမွာ ႏြားေက်ာင္းရင္း အသားေတြ မရွိေတာ့တဲ့ ျပဳတ္ထြက္ေနတဲ့ လူ႔
လက္ဖ်ံရိုးတစ္ေခ်ာင္းကုိ သြားေတြ႔တယ္။ ထူးဆန္းတာက လက္ဖ်ံရိုးရဲ႕ အဆုံးမွာ အရိုးစုျဖစ္ေနတဲ့
လက္ေခ်ာင္းေတြဟာ ပုလင္းတစ္လုံးကို ဆုပ္ကုိင္ထားတာပဲ။ ႏြားေက်ာင္းသားက ပုလင္းကုိ
လုိခ်င္လုိ႔ ဆြဲယူလုိက္ေပမယ့္ လက္ဖ်ံ႐ိုးႀကီး တစ္ေခ်ာင္းလုံးပါ ပါလာတယ္။ လက္ေခ်ာင္းေတြၾကား
ထဲက ပုလင္းကုိ တအားညႇစ္ၿပီး ဆုပ္ထားတုန္းပဲ၊ မလႊတ္တမ္း ကိုင္ထားတုန္းပဲ။ သည္သတင္း
႐ြာထဲေရာက္လာေတာ့ သည္လက္ဖ်ံရိုးဟာ ခ်န္ထြန္းေအာင္ရဲ႕ လက္ဖ်ံရိုးပဲ ဆုိတာ ႐ြာက သိတယ္။

ဇီးခ်ဥ္ကုန္း သခၤ်ဳိင္းမွာ ခ်န္ထြန္းေအာင္ရဲ႕ လက္ဖ်ံအရိုးစုဟာ နက္စ္ေကာ္ဖီ ပုလင္းကုိ မလႊတ္တမ္း

ဆုပ္ကုိင္ထားဦးမွာပဲ။ ဇီးခ်ဥ္ကုန္း႐ြာထဲက ကုိအီကြန္း သားေတြရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ နက္စ္
ေကာ္ဖီ ရေနၿပီ၊ မာလ္တုိဗာ ရေနၿပီ။ မုိင္လုိ ရေနၿပီ။ ေဟာလစ္ရေနၿပီ။ တီးမစ္စ္၊ ေကာ္ဖီမစ္စ္ ေတြ
ရေနၿပီ။ ဘာေသာက္ခ်င္သလဲ၊ အကုန္ရေနၿပီ။
''အေရွ႕အာရွေဒသမွလက္ရွိလည္ပတ္ေနတဲ့ ႏ်ဴကလီးယားဓာတ္ေပါင္းဖုိေပါင္းဟာ ၁၁၅လုံး
ရွိၿပီးလာမယ့္ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားမွာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ဘီလီယံ ၁၆၀ ဖုိး အကုန္အက်ခံၿပီးဓာတ္ေပါင္း
ဖုိေတြ ေဆာက္ဦးမွာပါ။ အာရွႏိုင္ငံေတြကေတာ့ ပလူတုိနီယံအသုံးျပဳ ဓာတ္ေပါင္းဖုိေတြကို သုံးဖုိ႔
ေတာင္ စိတ္ကူးေနၾကပါၿပီ။ အာရွႏိုင္ငံအခ်ိဳ႕ရဲ႕ျပႆနာကေတာ့ ပလူတုိနီယံကို စြမ္းအင္ထုတ္
လုပ္ဖုိ႔ထက္ လက္နက္မွာ သုံးဖုိ႔ကို အာ႐ံုစိုက္လာၾကတာလည္း ေတြ႔ေနရတယ္။ ဓာတ္ေပါင္းဖုိေတြ
မွာသုံးတဲ့ယူေရနီယမ္ ေလာင္စာဟာ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ေပါေနတာေပါ့ ေလ။ ဆုိဗီယက္
ေခတ္ေကာင္းတုန္းက အေမရိကန္တုိ႔ကသုံးခဲ့တဲ့ ႏ်ဴကလီးယား ထိပ္ဖူးတပ္ဒုံး က်ည္ ေထာင္ေပါင္း
မ်ားစြ ာကုိ ဖ်က္ဆီးခဲ့ တာလည္း ပါေတာ့၊ ကမာၻ႔ေ စ်းကြက ္မွာ ယူေရနီယမ္ဟာ ေစ်းကြက္သေဘာ
အရ ေခတၲ ခဏေတာ့ ေပါမ်ားေနဦးမွာပါပဲ။”

109 110
သာေမာင္က မဂြဇင္းအေဟာင္း စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ ကမာၻ႔ပလူတိုနီယမ္ ေမွာင္ခိုမႈႀကီးေဆာင္းပါးကုိ
ဖတ္ေနရင္းက သူ႔အိမ္ အျပင္ဘက္က တာလမ္းမႀကီးကိုလွမ္းၾကည့္လုိက္တယ္။ ဘာမွမရွိပါဘူး။
ခါတုိင္းလုိပဲ။ ကုကၠဳိပင္ ၄,၅ပင္ရယ္၊ ေရမရွိတဲ့ ေသာက္ေရအိုးစင္ေဟာင္း ခပ္ေစာင္းေစာင္းရယ္၊
ဖုန္တေထာင္းေထာင္း ထေနတဲ့ လွည္းလမ္းေၾကာင္းရယ္၊ ေနပူက်ဲက်ဲမွာ ထီးမပါဘာမပါ သြားေနတဲ့
လူတစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။
သဖန္းကုန္းနဲ႔ ေလွ်ာ္ပင္ဆိပ္ကုိလူးလာဆန္ခတ္ သြားေနက် ျမင္းလွည္း တစ္စီးတေလေတာင္ မရွိဘဲ
တာလမ္းမဟာတံလွပ္ေတြ တေျခာင္းေျခာင္း ထြက္ေနတာကို ၾကည့္ရင္းက သူ႔စိတ္ထဲမွာႏ်ဴကလီး
ယား၊ ယူေရနီယမ္ႏွင့္ ပလူတုိနီယမ္ ဆုိတာေတြကို မ်က္စိထဲျမင္ၾကည့္တယ္။ ဘယ္ရမွာလဲ။ သူမွ
တခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ပစၥည္း၊ စိတ္ႏွင့္မွန္းၾကည့္လုိ႔ ဘယ္ရႏိုင္မွာလဲ။
“အသုံးျပဳၿပီးသားေလာင္စာေခ်ာင္းေတြကုိ ျပန္သုံးလုိ႔ ရေအာင္ အဆင့္ဆင့္ သန္႔စင္ယူေန ၾကတယ္။
ဓာတ္ေပါင္းဖုိသုံး ပလူတုိနီယမ္ရဖုိ႔ မခက္ေပမယ့္ လက္နက္သုံး ပလူတုိနီယမ္ရဖုို႔က ခက္တယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံတကာက ဒီနည္းပညာကုိတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ထိန္းသိမ္းထားတာေပါ့။ လုိတာထက္
ပုိၿပီး လက္၀ယ္ပုိင္ဆုိင္မႈေတြကုိလည္း ႏုိင္ငံတကာ စစ္ေဆးေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိေနတယ္။ ကုလသမဂၢ
ႏိုင္ငံတကာ အဏုျမဴေအဂ်င္စ(ီ အုိင္ေအအီးေအ) ကလည္း အေရးယူ ပိတ္ဆုိ႔မႈေတြ လုပ္ေနတဲ့
ၾကားကပဲ...” သာေမာင္နဖူးမွာ ေခၽြးေတြ စီးက်လာတယ္။ ဘုရား.....ဘုရား။ သည္ အုိင္ေအအီးေအ
ဆုိတဲ့ငနဲေတြကလည္း ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ တက္ႏိုင္မွာလဲ။ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ ကာကြယ္ႏိုင္မွာလဲ။ လူေလး
နည္းနည္းပါးပါးနဲ႔ ကမာၻႀကီးရဲ႕အကာအကြယ္မရွိတ့ဲ ထြက္ေပါက္ေတြကုိဘယ္လုိ ပိတ္ဆု္ိ႔လုိ႔ရမွာတုံး။
“ကုိသာေမာင္၊ ေတာ္....ေက်ာင္းမွာ အစည္းအေ၀း ရွိတယ္ မဟုတ္လား”
“ေနပါဦး ေစာပါေသးတယ္၊ ရာအိမ္မွဴး ငပြားေတာင္ မလာေသးဘူး။ ဒီမွာ စာဖတ္လုိ႔
ေကာင္းတုန္း ရွိေသးတယ္”
“စာတုိ ငညဳိ လုပ္မေနနဲ႔။ ညေနလည္း ပုိက္ဆံေကာင္ ထြက္ရဦးမွာနဲ”႔
“ဒါက ငါလုပ္စရာ မလုိပါဘူး။ အပုိင္းလုိက္ တာ၀န္ေပးထားပါတယ္”
“ေတာ္ေတာ္ လူႀကီးလုပ္ခ်င္၊လူႀကီးျဖစ္ခါမွ ဘာမွ မည္မည္ရရ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ေရေႏြး
တစ္အုိးနဲ႔ ဘုတ္အုပ္ဖတ္လုိက္၊ စာေခ်ာက္လုိက္လုပ္ေန.....သိလား”
မစိန္လွ ေျပာခ်င္ရင္လည္းေျပာခ်င္စရာပဲ။ သာေမာင္ လူႀကီးျဖစ္တာ မၾကာေသးဘူး။ လူက နဂုိက
ခပ္ေအးေအးပါ။ ေခတ္ပညာမေတာက္တေခါက္တက္ေတာ့ ကိုယ့္လက္မွတ္ကုိယ္ သာေမာင္လုိ႔
ေကာက္ေကာက္ေကြးေကြး ထုိးတက္တာရယ္၊ စကားေျပာရင္ စာတုိေပစေလးနဲ႔ ေျပာတတ္တာ
111
ရယ္၊လူႀကီး လုပ္ခ်င္တဲ့ ေရာဂါရယ္ ေပါင္းၿပီး ႐ြာက ၀ိုင္းတင္ေတာ့ သာေမာင္ကလည္း ဘာရမလဲ။
လုပ္ေပါ့။ ခ်ေပါ့။ ႐ြာက်ဳိးရပ္က်ဳိးလည္း လုပ္ပါတယ္။
စာေလး ဘာေလးကေတာ့လည္း ၀ါသနာပါတယ္။ စာအုပ္ထဲကဟာေတြ ဖတ္ၿပီး လူႀကီးဆုိေတာ့
ေလွ်ာ္ပင္ဆိပ္မွာေတာ့ အာဂထဲက ဆုိပါေတာ့။
“ဆုိမာလီမွာ အငတ္ေဘးေတြ ဆုိက္ေနၿပီ။ေဘာ့စနီးယားမွာ ဆာ့ဘ္နဲ႔ျဖစ္တဲ့ ျပႆနာ
ပုိႀကီးေနပါၿပီ။ ရ၀မ္ဒါလူမ်ဳိးစုခ်င္း တုိက္ေနတာေတြကို ဘယ္သူကမွ ၾကားမ၀င္ေသးတာကုိ
က်ဳပ္ကမခံခ်င္တာ”
“ကုိသာေမာင္ရယ္၊ ေလွ်ာ္ပင္ဆိပ္နဲ႔ အေ၀းႀကီးပါေတာ္”
“ေအး ကမာၻ႔အေရးအခင္းဟ၊ နင္ဘာနားလည္လဲ။ အိမ္ေရွ႕ူပူ အိမ္ေနာက္မခ်မ္းသာဆုိတာ
မဟုတ္လား။ ဘာျဖစ္တုံး ... ဆုိဗီယက္ ကြဲၿပီေလ၊ ေကာင္းေသးလား၊ ဆိုဗီယက္ကြဲေတာ့႐ုရွားက
ရယ္တာေပါ့”
“ဟ သာေမာင္ရ ဆုိဗီယက္နဲ႔ ႐ုရွား တူတူပဲဆ”ုိ
“ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္၊ စကားေတြေတာင္လြဲကုန္ၿပီ။ အေမရိကန္ အႀကိဳက္ေပါ့။
တကယ့္ ကလိယုဂ္ေခတ္ကုိ ေရာက္ေနတာ၊လက္နက္ေရာင္းဖုိ႔ စဥ္းစားေနတာ ”
အိမ္မွာ လူထူရင္ ေရေႏြးၾကမ္း တစ္အိုးခ်ၿပီး အာေပါင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ေျပာတက္လာတာလည္း
သိပ္ေတာ့မၾကာေသးဘူး။
သူ႔႐ြာ ေလွ်ာ္ပင္ဆိပ္ထက္ ႀကီးတဲ့တုိက္နယ္အဆင့္႐ြာ သဖန္းကုန္းက တစ္ပတ္တခါ ျမင္းလွည္းနဲ႔
စုလာတက္တဲ့သတင္းစာေတြကို ဖတ္တာလည္း တစ္႐ြာလုံးမွာသူနဲ႔ မူလတန္းေက်ာင္းက ဆရာ
ဆရာမေတြေလာက္ပဲရွိေတာ့၊ သူေျပာသမွ် ႐ြာက အဆန္းတၾကယ္ခ်ည္းေပါ့ေလ။ ခက္တာက
သူ႔႐ြာမွာ သတင္းစာေဟာင္းကလြဲရင္ ဘာစာအုပ္မွ မရွိဘူး။ ဘာမဂြဇင္းမွ မရွိဘူး။ ဖတ္ခ်င္လုိ႔
စာအုပ္မရွိဘူး။ သူက ေလွ်ာ္ပင္ဆိပ္သားလည္း မဟုတ္ဘူး။ သဖန္းကုန္းသား။ ေလွ်ာ္ပင္ဆိပ္က
မိန္းမနဲ႔ ရလုိ႔သာ သည္႐ြာေရာက္လာတယ္ဆုိေတာ့ သဖန္းကုန္းမွာ ေနတုန္းကလုိလည္း ဖတ္စရာ
စာအုပ္ကလက္လွမ္းမီတာ မဟုတ္ဘူးကုိး။
တစ္ေန႔ေတာ့ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ သဖန္းကုန္း အစည္းအေ၀းသြားရင္းက မဂြဇင္းစာအုပ္ ရလာ
တယ္။ သူ႔အႀကိဳက္ေပါ့။ ကမာၻ႔ေရးရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စာအုပ္ျဖစ္ေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြ
ကိ ု အလြတ္ က်က္ထ ားတယ္ ။ တခ်ိ ဳ႕အခ်က္ အလက္ေတြကု ိ ဗလာစာအုပ ္န ဲ႔ ကု ိ မွ တ္ ထားတယ္။
112
အဲသည္ မဂြဇင္းထဲမွာ သူ တခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ပါလာေတာ့ သူ ေတာ္ေတာ္ "ကေန႔ ျပႆနာကေတာ့ ႏ်ဴကလီးယားပစၥည္းေတြ ေမွာင္ခို ေရာင္းခ်ေနတဲ့ ျပႆနာပဲ။ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ
လည္း စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ အဏုျမဴဓာတ္ေပါင္းဖုိတုိ႔၊ ႏ်ဴကလီးယားေလာင္စာတုိ႔၊ အဏုျမဴဗုံးတုိ႔ တိ္န္ဂ်င္ၿမိဳ႕မွာ ရဲအဖြဲ႔က ေဒါ့စ္ဂ်က္ကာ ဆုိသူရဲ႕ ကားဂုိေဒါင္ထဲမွာ ၀င္ရွာတာ ပလူတုိနီယမ္ ဂရမ္
ေလာက္ေတာ့ သူ ၾကားဖူးတယ္။ ဖတ္လည္း ဖတ္ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခပ္၀ါး၀ါး ဖတ္ဖူးတာ။ အခုက ၆၀ေလာက္ ရွာေဖြေတြ႔သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္တခါ ဂ်ာမနီမွာ ယူေရနီယမ္ ျဒပ္စင္ ၂၃၅၀.၈ ဂရမ္ကုိ
ယူေရနီယမ္တ.ဲ့ ...ပလူတုိနီယမ္တဲ့။ အဆိပ္ေတာ္ေတာ္ျပင္းတဲ့ ဓာတ္ေတြတဲ့။ အာရွႏိုင္ငံေတြ ဘာေဘးရီးယား ရဲက ရွာေတြ႔တယ္။ ရဲက သန္႔စင္ထားတဲ့ ယူေရနီယမ္ အလုံးကေလး ၁၂၀ကို
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာင္ ရွိေနပတဲ့။ ထပ္မံဖမ္းဆီးရမိတာက စၿပီး ႏ်ဴကလီးယား ေမွာင္ခုိမႈဟာ အားေကာင္းလာၿပီဆိုတာ ကမာၻက
သိသြားေတာ့တာပါပဲ။ ေနာက္တစ္ခါေတာ့ ဂ်ာမနီမွာပဲ။ ျမဴးနစ္ေလဆိပ္မွာ ကုိလံဘီယာ ႏိုင္ငံသား
ဒါက ဘယ္ကေရာက္လာတာတုန္း၊ ဘာလုပ္ရတာတုန္း၊ ဘယ္ထဲက ထုတ္ယူတာတုံး။ ေျမႀကီးထဲ ဂ်က္စတီနီဟာႏုိ ေတာရက္စ္ကုိ ဖမ္းၿပီး စစ္ေဆးေတာ့ သံမဏိ သတၳဳဘူး ေျပာင္ေျပာင္ထဲ
က တူးဆြယူလုိ႔ ရတာလား သူသိခ်င္တယ္။ ထည့္လာတာကုိ စစ္ေဆးေတြ႔ရွိတာက စၿပီး ဂ်ာမန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ခိုးလ္က သည္အဏုျမဴ
ေမွာင္ခုိမႈဟာ လူသားအားလုံးအတြက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ေမွာင္ခုိမႈႀကီးပဲလုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္။
အဲသည္ေန႔ေတာ့ အစည္းအေ၀းေတာင္ ျဖည္းျဖည္းမွ သြားေတာ့မယ္ စိတ္ပုိင္းျဖတ္လုိက္တယ္။ ယဲ့ဆင္ဆီကိုလည္း စာေရးတယ္။ ႐ုရွားကလည္း သူတုိ႔ဟာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ျငင္းေနတုန္းပါပဲ။
သူ ေတာ္ေတာ္လည္း စိတ္၀င္စားတယ္။ မဂြဇင္း မ်က္ေမွာင္ႀကီး ၾကဳတ္ရင္း ဆက္ဖတ္တယ္။ ျငင္းသာျငင္းတာပါ။ ေမာ္စကုိ အေရွ႕မိုင္ ၂၅၀ အကြာမွာ အာဇာမာ ၁၆လုိ႔ နာမည္ေပးထားတဲ့
“ဂ်ပန္မွာ ပလူတုိနီယမ္ တစ္တန္ေက်ာ္ေလာက္ ပုိင္ဆုိင္ထားတယ္။ ဒါဟာ ေၾကာက္စရာ အေျခအ ႏ်ဴကလီးယား သုေတသနဌာနကလည္း ပလူတုိနီယမ္ေတြ ေပ်ာက္တယ္လုိ႔ ေၾကညာထားေတာ့
ေနပဲ။ ဗုံးတစ္လုံးလုပ္ဖုိ႔ ရွစ္ကီလုိဂရမ္သာ လုိတဲ့ ပလူတုိနီယမ္ကုိ ဂ်ပန္က သည္ေလာက္ မ်ားမ်ား သံသယ ျဖစ္စရာေတြ ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ ပလူတုိနီယမ္ဟာ လူေတြေသာက္တဲ့ ေရထဲကို
ပုိင္ဆုိင္ထားေတာ့ တျခားႏိုင္ငံေတြက စိုးရိမ္ၾကတယ္။ လာမယ့္ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုေက်ာ္ရင္ ထည့္လုိက္ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ မီး႐ွိဳ႕ၿပီး ေလထဲမွာ ေပါက္ကြဲမယ္ဆုိရင္ လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာ....."
ဂ်ပန္က ပလူတုိနီယမ္မက္ထရစ္တန္၅၀ေလာက္ကို ပုိင္ဆုိင္ေတာ့မွာပါ။ ဒါကို ၀ါရွင္တန္ အစုိးရက “ဟ ေသာက္က်ဳိးနည္း”
ေတာင္ သံသယ ရွိလာခဲ့တယ္။ ေတာင္ကုိရီးယားႏိုင္ငံက ႏ်ဴကလီးယား စြန္႔ပစ္ပစၥည္းေတြ ထားဖုိ႔ ဖတ္ေနရင္းက သာေမာင္ ေဆးလိပ္က မီးပြားေတြ ပုဆုိးေပၚ ျပဳတ္က်ကုန္တယ္။ ပထမေတာ့
အဏုျမဴအမႈိက္ပုံးတစ္ခု ရွာေဖြေနတယ္။ ဒါကုိလူထုက ဆန္႔က်င္ဆႏၵျပတာေတြလည္း ၾကားေန အဏုျမဴဗုံးကြဲတာလုိ႔ ေအာက္ေမ့သြားတယ္။ ေနာက္မွ ပုဆုိး ထ ခါရင္း ဖတ္လက္စ မဂၢဇင္း
ရတယ္။” စာအုပ္ကို ပိတ္တယ္။ ေရတစ္ခြက္ ခပ္ေသာက္တယ္။ သူ႔ရင္ထဲမွာ ကတုန္ကယင္ႀကီး ျဖစ္ေနတုန္း
ပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဟာသူလည္း ေတြးတယ္။
တစ္ပုဒ္ဖတ္ၿပီးေတာ့ သာေမာင္ စာအုပ္ကို ပိတ္တယ္။ သူက က်ားႏွစ္ေကာင္ ေဆးလိပ္တုိကို
မီးညႇိတယ္။ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ အာ႐ံုေတြ ဆူေ၀ေနတယ္။ တစ္ဆက္တည္းပဲ သည္စာသားေတြကို “လူေတြ တရားပ်က္ကုန္ပါေရာလား။ ၾကည့္စမ္း အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္စရာရွားလုိ႔၊
အစည္းအေ၀းမွာ လုိအပ္ရင္ေျပာဖုိ႔ မွတ္သားထားတယ္။ တာလမ္းေပၚမွာေတာ့ ေနက ဘယ့္ႏွယ္ ပလူတုိနီယမ္ဆုိတာႀကီးကုိ အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္ေနၾကတာကုိး။ ဒါႀကီးက လူသန္း
ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ ပူေနတုန္း။ ေပါင္းမ်ားစြာ ေသႏိုင္တယ္ဆုိပါလား။ ဒါေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနၿပီလဲ။ ငါ့႐ြာ ေလွ်ာ္ပင္
ဆိပ္ကိုေတာ့ ေရာက္မလာႏိုင္ဘူး ဘယ္သူ ေျပာႏိုင္မွာလဲ။ ေလွ်ာ္ပင္ဆိပ္မွာ ပလူတုိနီယမ္ မိရင္ ငါ
ကေလးတစ္ေယာက္က လမ္းေဘး ေရအိုးစင္က ေရတစ္ခြက္ ခပ္ေသာက္ေနတာကို သူ ျမင္ေနရ နာမည္ပ်က္ေတာ့မယ္။ လူေတြ ေသေတာ့မယ္ "
တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရက ရွိေနပုံ မရဘူး။ ကေလးက ေရမႈတ္ကို ျပန္တင္ရင္းက ေနပူထဲ ေျပးထြက္
သြားတယ္။ ႏြားလွည္းတစ္စီး တအီအီေအာ္ရင္းက တာလမ္းကို ပ်င္းတိပ်င္းတြဲ ျဖတ္ေနတာကို သာေမာင္ ပုဆုိးလဲတယ္။ ေရတစ္ခြက္ ခပ္ေသာက္တယ္။ သူ ေတာ္ေတာ္ ရင္ပူေနတာကုိး။
ၾကည့္ရင္းက သူ ေတြးေနတာ အၾကာႀကီး။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့မွ ေဆးလိပ္တုိကို အုန္းမႈတ္ေဆး သာေမာင္ အစည္းအေ၀းကုိ ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်မွ ေရာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သာေမာင္ လာမွပဲ
လိပ္ခြက္ထဲ ျပာေႁခြရင္းက ဆက္ဖတ္တယ္။ အစည္းအေ၀း စ တာပါ။

113 114
အစည္းအေ၀းမွာလည္း မဆီမဆိုင္ ႏ်ဴကလီးယား ဓာတ္ေပါင္းဖုိေတြအေၾကာင္းေျပာတယ္။ ကမာၻ
အႏွ႔ံ ႐ုရွားဘက္ကေမွာင္ခိုထုတ္ေနတဲ့ ပလူတုိနီယမ္အေၾကာင္းေတြကုိေျပာတယ္။ ႐ုရွား အာကာသ
ပညာရွင္ေတြကုိယ္တုိင္ ပလူတုိနီယမ္ကုိတစ္ဖက္လွည့္ထုတ္ေနတာေတြေၾကာင့္ ကမာၻ႔ပုလိပ္အဖြဲ႔
က ေနရာအႏွံ႔မွာ ေတြ႔ေနတာေတြကိုေျပာတယ္။ အစည္းအေ၀း တက္လာတဲ့ သူေတြကလည္း
ဘာမွ နားမလည္ဘူးေပါ့ေလ။ ဘာေတြ လာေျပာေနတာလဲေပါ့။ ပလူတိုနီယမ္န႔ဲ ေလွ်ာ္ပင္ဆိပ္
နဲ႔လည္း ကြာလွကိုး။
“ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း သြားရင္းလာရင္း ၾကည့္ပါ။ ဂ႐ုစုိက္ပါ။ သံမဏိသတၱဳ ဘူးေျပာင္
ေျပာင္ေတြ႔ရင္ ေမးပါ။ မသကၤာရင္ ေခၚခဲ့ပါ”
ေက်ာင္းအစည္းအေ၀း ဆုိေပမယ့္ အစည္းအေ၀းမွာ ပါတဲ့ ဆရာဆရာမေတြကလည္း ဘာေျပာလုိ႔
ရမွာတုန္း၊ သာေမာင္ ေျပာတာ နားေထာင္ရေတာ့တာကလား။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကေတာ့ နံရံမွာ
ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ကမာၻ႔ေျမပုံကို ၾကည့္လုိက္၊ ပလူတိုနီယမ္က ေလွ်ာ္ပင္ဆိပ္ကို ဘယ္အေပါက္က
ဘယ္လုိ ၀င္လာမွာလဲ ေတြးလုိက္နဲ႔ေပါ့ေလ။
ဒါေပမယ့္ သာေမာင္ အစည္းအေ၀းက အျပန္မွာ ဘယ္လုိမွ မထင္ထားတာေတြ ျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။
သာေမာင္ ေတြးပူခဲ့တာေတြ ကြက္တိ၀င္လာေတာ့တာပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ေလွ်ာ္ပင္ဆိပ္မွာ
အဲသည္ေန႔က သံမဏိ သတၱဳဘူး သုံးဘူး မိလိုက္လုိ႔ပါပဲ။
ျဖစ္ပုံက ေက်ာင္းအစည္းအေ၀းက အျပန္၊ ေစ်း၀က လွည့္ျပန္ေတာ့ ျမင္းလွည္းဂိတ္မွာ သာေမာင္
သတင္းတစ္ခု ၾကားတယ္။ ဒဟပ္တန္းက ခင္ေအာင္က သံမဏိသတၱဳဘူး ရွည္ရွည္သုံးဘူးကုိ
ရသေလာက္နဲ႔ လုိက္ေရာင္းေနတယ္ဆုိတဲ့သတင္းပဲ။ ဒဟပ္တန္းဆုိတာ ေလွ်ာ္ပင္ဆိပ္နဲ႔
ေတာ္ေတာ္ေ၀းတဲ့ေနရာ။ အဲသည္႐ြာမွာ မၾကာခင္က ဆည္တစ္ခုေဖာက္ေနေတာ့ အနားက ႐ြာေတြ
က ႐ြာသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အလုပ္ရၾကတယ္။ ခင္ေအာင္ကလည္း အလုပ္သမား လက္သစ္ပဲ။
ဒါကုိ သာေမာင္ သိတယ္။ သည္ေကာင္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေလွ်ာ္ပင္ဆိပ္ကုိ ေရာက္လာတာလဲ။
သတၱဳဘူးေျပာင္ေျပာင္ သုံးဘူးဟာဘာလဲ။ သတင္းရရခ်င္းပဲ ခင္ေအာင္ကို လုိက္ရွာတယ္။ ဘုံဆုိင္
သြားတယ္ ဆုိလုိ႔ လုိက္တယ္။ ျပန္သြားၿပီဆိုေတာ့ ျမင္းလွည္းဂိတ္ေရွ႕က ပိတ္ေစာင့္တယ္။ မိတယ္။
အရက္မူးေနတဲ့ ခင္ေအာင္ကုိ ဆင္းခိုင္းတယ္။ သူ႔ လြယ္အိတ္ထဲက ေျပာင္လက္ၿပီး အဂၤလိပ္စာေတြ
ေရးထားတဲ့ သံမဏိ သတၱဳဘူး သုံးဘူးကုိ ေတြ႔တယ္။ သံမဏိဘူးေတြကို ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့
ေငြေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ သတၱဳခဲေလးေတြဟာ တဖ်တ္ဖ်တ္လက္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္မ
115
ေလာက္ရွိတဲ့ အ၀တ္နဲ႔ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ဆန္အိတ္ေသးေသးေလးေတြကုိ အထုပ္ကေလးေတြလည္း
ပါတယ္။
“ဟာ ၾကည့္စမ္း၊ ပလူတုိနီယမ္ေတြ”
သာေမာင္အိမ္ေရွ႕မွာ လူေတြ၀ုိင္းေနၿပီ။ ေအာက္လင္းဓာတ္မီးႀကီး ထြန္းၿပီး သာေမာင္က
ခင္ေအာင္ကုိ ညတြင္းခ်င္း စစ္ေဆးတယ္။ လူေတြကေတာ့ ၿခံထဲမွာေရာ၊ တာလမ္းေပၚမွာေရာ
လူေတြ အျပည့္။ ထမင္းေတာင္ မစားႏုိင္ဘူး။ ခင္ေအာင္ အိတ္ထဲက ပလူတုိနီယမ္ဆုိလုိ႔သာ
လာၾကည့္ရတယ္၊ ဘာမွန္းလဲ သိၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ေအာင္ ကုိယ္တုိင္ကလည္း ေခၚလုိ႔သာ
လုိက္လာရပါတယ္၊ သူ႔ဟာသူ ဘာအမႈမွန္းလဲ မသိဘူး။
“မင္း ဒီ ပလူတိုနီယမ္ေတြ ဘယ္က ရလာတာလဲ ေဟ့”
“က်ဳပ္အလုပ္ထဲက”
“ဒါေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ အႏၱရာယ္ ရွိတယ္ဆိုတာ မင္း မသိဘူးလား”
“မသိဘူး”
“ေဟ့ လူသန္းေပါင္း မ်ားစြာ ေသေစႏုိင္တယ္ကြ၊ မင္း နားလည္လား”
အဲသည္ေတာ့မွ လာနားေထာင္တဲ့ ႐ြာသားေတြက “ဟာ နည္းတဲ့ အမႈႀကီး မဟုတ္ပါလား၊
ခင္ေအာင္ ယူလာတာ လက္စသတ္ေတာ့ ဗုံးဆန္ေတြပဲ။ ၾကည့္စမ္း မေသေကာင္း မေပ်ာက္
ေကာင္း၊ ခ်ဟာ...ႏွက္ဟာ...ေဆာ္ဟာ” ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ႐ြာမိ ႐ြာဖေတြကလည္း အဲသည္ေတာ့မွ
လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေသႏိုင္တယ္ဆုိတဲ့ ပလူတုိနီယမ္ အခဲေတြကုိ ခပ္ေ၀းေ၀းက လွမ္းၾကည့္ၾက
တယ္။ ေအာက္လင္းဓာတ္မီးေရာင္ထဲမွာ သတၱဳခဲေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္န႔ဲကုိး။ သည္သတၱဳခဲေလးေတြ
ထည့္ထားတဲ့ သတၱဳဘူးေတြကလည္း တကယ့္ ေသမင္းတမန္ဆုိေပမယ့္ လွလုိ္က္တာလည္း
မေျပာနဲ႔ေတာ့။
“ေအး သည္တစ္ညေတာ့ ေနဦးေပါ့ကြာ၊ မင္း ဒဟပ္ကုန္းမွာသာ ရမယ္။ ေလွ်ာ္ပင္ဆိပ္မွာ
လူလည္ လာမလုပ္နဲ႔၊ မရဘူး...မွတ္ထား”
သာေမာင္က သတၱဳခဲေတြကုိ သတိနဲ႔ ကုိင္ရင္းက ဂရမ္ခ်ိန္ခြင္မရွိေတာ့ အထဲက ေၾကးခ်ိန္ခြင္နဲ႔
ခ်ိန္တယ္။ တစ္ဘူးကုိ ဓာတ္ခဲေလးလုံးနဲ႔ ညီေတာ့ ၂၀သားစီ ရွိတယ္။ သုံးဘူးဆုိေတာ့ ၆၀သား။
အဲသည္ညက ခင္ေအာင္ကုိ ဖမ္းထားလုိက္တယ္။ အမႈက ပလူတုိနီယမ္ တရားမ၀င္ ေရာင္း၀ယ္မႈ။
ဒါေပမဲ့ေပါ့ေလ။ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔လယ္မွာေတာ့ ဒဟပ္တန္းကခင္ေအာင္ကုိ သာေမာင္လႊတ္လုိက္
တာပါပဲ။ ခင္ေအာင္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဆည္ေျမာင္းက အရာရွိေတြက ေလွ်ာ္ပင္ဆိပ္ကုိ ျမင္းလွည္း
နဲဲ႔ လုိ္က္လာၿပီးလာေ႐ြးသြားလုိ႔။ ပါလာတဲ့ အရာရွိေတြကလည္းသာေမာင္ကုိ သတၱဳဘူးေတြနဲ႔ ပတ္
သက္ၿပီး ရွင္းျပတယ္။
116
 “ဒါက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဆာက္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းမွာ ႏုိင္ငံျခားက စက္ပစၥည္းေတြနဲ႔
အတူပါလာတဲ့ ဆီလီကာဂ်ဲလ္လုိ႔ ေခၚတဲ့ ေရေငြ႔စုပ္တဲ့ သတၱဳခဲေလးေတြပါခင္ဗ်ား။ ပလူတုိနီယမ္
မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ သေဘာက ေရေငြ႔ေၾကာင့္ စက္ပစၥည္းေတြ သံေခ်းမတက္ေအာင္ ထည့္ေပး
လုိက္တဲ့ ေရေငြ႔ထိန္း အခဲေလးေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာေတာ့ အလုပ္သမားေတြက ဘူးေလးေတြ
လွလုိ႔ ယူၾကတာပဲ။ သူက လာေတာ့လည္း သတၱဳဘူးေတြနဲ႔ လာတာပါ။ ဘာမွ အဖုိးမတန္ပါဘူး”

သာေမာင္ကေတာ့ နားရွိလုိ႔သာ ၾကားရတယ္၊ မယုံဘူး။ ဒါဟာ သံေခ်းမတက္ေအာင္

ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ ပစၥည္းဆုိတာ ဟုတ္ကုိ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ဖက္က အရာရွိ ျဖစ္ေနတယ္၊
ေခတ္ပညာတတ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေလးစားယုံၾကည္ေလာက္တဲ့လူ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူသန္း
ေပါင္းမ်ားစြာ ေသႏုိင္တဲ့ ပလူတိုနီယမ္ သယ္ေဆာင္လာသူကုိ သူ႔ အစြမ္းအစနဲ႔ ဖမ္းမိထားတယ္လုိ႔
လူသိရွင္ၾကား ေျပာၿပီးေနၿပီ။ သက္ဆုိင္ရာကုိ တင္ျပဖုိ႔ေတာင္ စာေရးၿပီးေနၿပီ။ ေလွ်ာ္ပင္ဆိပ္
ရဲကိုေတာင္ အေၾကာင္းၾကားၿပီးေနၿပီ မဟုတ္လား။
“မဟုတ္ရင္လည္း ေခၚသြားေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ပလူတိုနီယမ္ ထင္တာပဲ။ ခင္ေအာင္
မင္း သိပ္ ကံေကာင္းတယ္ကြေနာ္”
“ဟင္း...ဟင္း.....”
သာေမာင္ကေတာ့ မေလွ်ာ့ေသးဘူး။ ျမင္းလွည္းေပၚ ပါသြားတဲ့ ခင္ေအာင္ကုိ မေက်မခ်မ္း
လွမ္းၾကည့္ေနတုန္းပဲ။ သည္သတင္း ႐ြာထဲ ပ်ံ႔သြားေတာ့လည္း ႐ြာသူ႐ြာသားေတြက ၀မ္းသာ
ၾကတာပါပဲ။ ေတာသူေတာင္သားဆုိေတာ့ ပလူတုိနီယမ္လည္း မသိဘူး။ ဆီလီကာဂ်ဲလ္ ဆုိတာ
လည္း မသိဘူး။ သူတုိ႔ ၀မ္းသာတာက သည္ေငြေရာင္ ခဲေလးေတြက လူသန္းေပါင္းမ်ား စြာကို
ေသေစႏိုင္တာ မဟုတ္ျပန္ဘူး ဆုိတာကုိပါ။

သာေမာင္ကေတာ့ မေလွ်ာ့ေသးဘူး။ ေလွ်ာ္ပင္ဆိပ္မွာ သတၱဳဘူး ေျပာင္ေျပာင္ ေတြ႔ရင္ ျပဴးၿပဲရွာဖုိ႔
ေျပာေနတုန္း။ ပလူတုိနီယမ္ေတြ႔ရင္ အျမန္ဆုံး သတင္းပုိ႔ဖုိ႔ အစည္းအေ၀းမွာ မွာတုန္း။
ညႇပ္စလီ ကေန႔ အုတ္ကား မလုိက္ဘူး။ တကယ္က အုတ္ကားလုိက္ရင္ တစ္ေန႔ကုိ ၅၀လည္း
ဟုတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ဟုိဟာေလး၊ သည္ဟာေလးနဲ႔ ၁၀၀ လည္း ရခ်င္ရတက္တယ္။ ဒါေပမဲ့
ကေန႔ ညႇပ္စလီ အုတ္ကားမလုိက္ဘူးလုိ႔ ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးသား။ ကားအုံနာလည္း တစ္ပတ္ေလာက္
ႀကိဳေျပာၿပီးသား။ အုံနာကလည္း တကယ္ေတာ့ အေရးမႀကီးရင္ ခြင့္မေပးခ်င္ဘူး။ ညႇပ္စလီက
အုတ္တင္အုတ္ခ် ေတာ္ေတာ္ကၽြမ္းက်င္ေနၿပီကုိး။ ကားေပၚမွာ မကၽြမ္းက်င္တဲ့ လူမ်ားေနလုိ႔ကေတာ့
အလကားပဲေလ။ အခ်ိန္သာ ၾကာတယ္။ ေခါက္ေရ မရတက္ဘူး။ ခါတုိင္း သုံးေခါက္ရရမယ့္ဟာ
ႏွစ္ေခါက္နဲ႔ ၿပီးရတယ္ဆုိရင္ အုတ္ကားေထာင္ရတာ တြက္သားမကိုက္ဘူးဆုိတာ သိေတာ့
အုတ္ကားအုံနာေတြက ကၽြမ္းက်င္ၿပီးသားလူ အလုပ္ပ်က္မွာ ေတာ္ေတာ္စိုးတက္တယ္။ အုတ္ကား

117 118
တင္တာ၊ ခ်တာ ပုိက္ဆံရမွန္းသိေတာ့ (ပင္ေတာ့ ပင္ပန္းတာေပါ့ေလ) လုိက္ခ်င္တဲ့ လူေတြက
အမ်ားႀကီးပါပဲ။ တန္းကုိ စီလုိ႔။ ဒါေပမဲ့ တြဲေခၚလုိ႔ ေခၚတဲ့ လက္သင္ေတြ မ်ားေနရင္လည္း အလုပ္က
မျဖစ္ဘူး။ ညႇပ္စလီကေတာ့ ကၽြမ္းေနၿပီ။ အုတ္ခဲမ်ား ကားေပၚကို ပစ္ ပစ္ တင္လုိက္ရင္ တန္းခနဲပဲ။
တစ္လုံးစီ တင္ေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါကုိင္ ေလး ငါးလုံး အတြဲလုိ္က္
လွမ္းထုိးတင္လုိက္တာ တိခနဲပဲ။ အဲသေလာက္ ကၽြမ္းေနတဲ့ ညႇပ္စလီ ခြင့္ယူမယ္ ဆုိတဲ့ေန႔က
အုံနာက ေမးတယ္။ သူကလည္း လုိသေလာက္ပဲ ေျဖတယ္။
“မင္း ဘာျဖစ္လုိ႔ ခြင့္ယူမွာလဲ”
“သီခ်င္းဆုိဖ”ုိ႔
အုံနာကေတာ့ နားမလည္ပါဘူး။ ဘာသီခ်င္းဆုိမွာမုိ႔လဲ။ ဘယ္မွာဆုိမွာ မုိ႔လုိ႔လဲ။ ဘယ္ေလာက္အ
ေရးႀကီးလုိ႔လဲ။ သူ႔ကားေပၚမွာ ေယာင္လုိ႔ေတာင္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ေလမခၽြန္တဲ့ေကာင္က သီခ်င္းဆုိဖုိ႔
ခြင့္တစ္ရက္ယူမယ္ဆုိေတာ့ အုံနာမိန္းမကလည္း အံ့ၾသတယ္။ အုံနာကလည္း မ်က္လုံးအျပဴး
သားနဲ႔။ ဒါေပမယ့္ ဘာေျပာလုိ႔ရမွာလဲ။ ခြင့္မေပးလည္း မလာေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ေကာင္ မဟုတ္လား။
သည္ေတာ့လည္း ယူေပါ့။ ခြင့္ေပးလုိက္ရတာပါပဲ။
တကယ္က သီခ်င္းဆုိရမွာ ညေနေစာင္းမွာပါ။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ ညေန ၄ နာရီက ည ၇
နာရီအထိပဲ ဆုိခြင့္ရမွာပါ။ အစီအစဥ္က ရွိၿပီးသား။ ေန႔လယ္ပုိင္းမွာ စတုဒီသာေကၽြးမယ့္
မုန္႔လုံးေရေပၚကိစၥ၊ ဘုန္းႀကီးေတြ မုန္႔ဟင္းခါး ဆြမ္းကပ္မယ့္ ကိစၥ၊ အဲ မ႑လ္ကေလး ထုိးဖုိ႔ကိစၥ၊
ညဘက္ ဗီဒီယုိ ျပဖုိ႔ကိစၥ လုိေနေသးတဲ့ အလွဴေငြေလး ရက္ကြက္ထဲ လွည့္ေကာက္ဖုိ႔ ကိစၥေတြက
ရွိေသးေတာ့ တီး၀ုိင္းကေလးကို လူႀကီးေတြက ညေန ၄နာရီေလာက္က ဧည့္ခံေလး တီးကြာ၊
၇နာရီေတာ့ ျဖဳတ္တာေပါ့ ဆုိၿပီး ခြင့္ျပဳလုိ္က္တာပါ။ တီး၀ုိင္းဆိုေတာ့လည္း ရက္ကြက္ထဲက
ဒုံမင္းဆရာ ကုိဘာဘူနဲ႔ ဆုိင္ၿပီကိုး။ အမွန္က တီး၀ုိင္းရယ္လုိ႔ ရက္ကြက္ထဲမွာ ရွိတာမဟုတ္ဘူး။
ကုိယ့္၀ါသနာနဲ႔ကိုယ္ တီးေနၾကတဲ့ မယ္ဒလင္သမား တစ္ေယာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္း ရက္ကြက္မွာ
ရွိတယ္။ တေယာဆရာ တစ္ေယာက္က ၆ ရက္ကြက္ ထိပ္မွာေနတယ္။ ဒါပဲ။
သည္ရက္ကြက္ထဲမွာေတာ့ ကုိဘာဘူပဲ ရွိတာ။ ဒုံမင္းဘာဘူ ဆုိတဲ့ နာမည္နဲ႔ သီခ်င္းေတာ္ေတာ္
မ်ားမ်ား ရေပမယ့္ လက္က်လက္နက သိပ္မွန္လွေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ အတီးပုိင္းေရာက္လုိ႔
အသြက္တီးရမယ့္ အလွည့္မွာလည္း လက္ကေျပးလွတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒုံမင္းဆုိတဲ့ တူရိယာ
က သည္နားပတ္၀န္းက်င္မွာ ေျပးၾကည့္မွ သည္တစ္လုံးတည္းရွိတာ။ သည္တစ္လုံးတည္း ကုိ
တီးရမယ့္ ကုိဘာဘူလည္း အလုိအေလ်ာက္ တီး၀ုိင္းဆရာ ျဖစ္ေနေတာ့ အနားက ၀ါသနာပါတဲ့
119
လူငယ္ေလးငါးေယာက္ကေတာ့ တြဲေနက်၊ ဆုိေနက်ကုိး။ကုိဘာဘူကလည္း အရက္ကေလး
ႀကိဳက္ေတာ့ ညေနမွေစာင္းၿပီး ဆုိတာနဲ႔ ဗိုက္ထဲတစ္စိတ္ေလာက္ ေရာက္ႏွင့္ၿပီ။ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္
တစ္ပုဒ္ေလာက္ဆုိရင္ေတာ့ "မုိး”ပဲ။ ကုိျမႀကီးဆုိတဲ့ “မိုး”ပဲ။ မုိးက သီးခ်င္းကလည္း ေကာင္းတယ္။
ဆြဲမၿပီး လက္ကြက္ကလည္း ကြက္စိတ္ကေလးေတြ တြဲထားတာ။ မုိးသီခ်င္းထဲက ေတးထပ္ပုိဒ္ေလး ၿပီးရင္
ဆက္၀င္တဲ့ တီးကြက္ကေလးကို သူပုိင္တယ္။ လူထူရင္ ဒါေလးပဲ တီးေတာ့တာ။ ဘယ္သူမဆုိ
တူရိယာ တစ္ခုခု တီးခတ္တာနဲ႔ ဆုိေနက် တီးေနက် သီခ်င္း ၂ ပုဒ္ ရွိတက္တယ္။ တစ္ပုဒ္က "မုိး”၊
တစ္ပုဒ္က "ေက်းေစတမန္"။ ကုိဘာဘူက ေက်းေစတမန္ေတာ့ မရဘူး။ မုိးကေတာ့ အဆုိက
ေစာင့္ဆုိမယ္ဆုိရင္ လုိက္ေမွးလုိ႔ရတယ္။ အတီးပုိဒ္မွာေတာ့ လက္ကြက္ကေလးကုိ စိပ္ႏိုင္တယ္။
က်န္တာကေတာ့ နားၾကားေပါ့။ ရတာ ရွိမယ္၊ မရတာလည္း ရွိမယ္။ စည္းနဲ႔ ၀ါးနဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္
တီးႏိုင္တာလည္း ရွိတယ္။ စည္းမမိ ၀ါးမမိ ျဖီးတီး တီးရတာလည္း ရွိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ဒုံမင္းဘာဘူကေတာ့ ဒုံမင္း ဘာဘူပါပဲ။ တစ္ျပားသားမွ မေလွ်ာ့ဘူး။ သူ႔ တပည့္ ၃-၄ေယာက္ထဲမွာ
အခုနေျပာတဲ့ ညႇပ္စလီ ပါတယ္။
တစ္ေကာင္က တြံေတးသိန္းတန္ စပယ္ရွယ္လစ္။ တြံေတးသိန္းတန္ သီခ်င္းမ်ားေတာ့ အကုန္ရ
တယ္။ ခက္တာက ကိုဘာဘူက အကုန္မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္တာပါပဲ။ ၾကားဖူးဖန္ မ်ားလာေတာ့
လည္း ဆိုလုိ႔ျဖစ္ေအာင္ ပုိ႔တက္ေနၿပီ။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကုိတင္၀င္းရဲ႕ စမ္းေရပဲ။ တျခား
ဘာမွ မဆုိဘူး။ စမ္းေရမွ စမ္းေရ။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဟသၤာတထြန္းရင္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကို
ပုိင္တယ္။ စေနမတုိ႔၊ စကၠန္႔ေလးေတြ စိန္စီထားမယ္တုိ႔၊ အေမနဲ႔ ႐ြာကို လြမ္းတယ္တုိ႔ ဘာတုိ႔
ဟဲတက္တယ္။ ညႇပ္စလီကေတာ့ တစ္ပုဒ္တည္းသမား။ ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ တီး၀ုိင္းမ်ား ရွိလုိ႔က
ေတာ့ တစ္ပုဒ္တည္းသမား။ အခုန စမ္းေရပဲ ဆုိတဲ့ေကာင္လုိပဲ။ သူကလည္း တစ္ပုဒ္တည္းပဲ။
“ညႇပ္စလီ အလွည့္ေဟ့၊ ေဟ့ေကာင္ လာ ေရွ႕ကုိ တုိး”
ဆုိလုိ႔ကေတာ့ ေမးေစ့မွာ ကြမ္းတံေတြးေတြ၊ မ်က္နွာမွာ ေခၽြးေတြ စီးက်ေနရာက ထူအန္းအန္း
မ်က္ႏွာနဲ႔ေရွ႕ကို တုိးလာေတာ့တာ။ ေမွးေတးေတး မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ဘယ္သူကမ်ား ၾကည့္ေနပါလိမ့္
ဆုိၿပီး ေဘးကိုလည္းေပြးမ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔ လွည့္ပတ္ၾကည့္လုိက္ေသးတာ။ ၿပီးမွ အစီအစဥ္
ေၾကညာတဲ့လူကုိ တုိးတုိးေလး ေျပာေတာ့တာ။
“တစ္သိန္းေပးေတာင္ မိန္းကေလး မလာရ” ေနဦး၊ ညႇပ္စလီလုိ႔ မေၾကညာနဲ႔ေနာ္၊ “ရဲစြမ္း
ေမာင္”....လုိ႔ ေၾကညာေပးပါ”
120
121 122
အစီအစဥ္ေၾကညာသူ ဆုိတာကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြကုိး။ မိုက္ခ႐ုိဖုန္းေလး ကုိင္ရတုန္း ေျပာရမ
နည္းဘူးဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ အလကားပဲတင္း အစီအစဥ္ေၾကညာသူဆုိေတာ့ ညႇပ္စလီေျပာတာ သိပ္ဂ႐ု
စိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ မုိက္ခြက္ကို တဖူးဖူးမႈတ္ရင္းက-
“ညႇပ္စလီက ညႇပ္စလီေပါ့ကြာ။ ဘာ ရဲစြမ္းေမာင္လဲ၊ မင္းက။ မလုိခ်င္ဘူး ညႇပ္စလီပဲ။
အဟမ္း.....ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ။ အခုတဖန္ အလွည့္က် သူကေတာ့ ေတးသံရွင္ ညႇပ္စလီပါ။ ဆုိမယ့္
သီခ်င္းက "တစ္သိန္းေပးေတာင္ မိန္းကေလး မလာရ"...ပါ။ ဟုတ္ကဲ့၊ မဂၤလာရွိတဲ့ ညခ်မ္းမွာ
ေတးသံရွင္ ညႇပ္စလီရဲ႕ အသံကို နားဆင္ေတာ္မူၾကပါ” ဆုိၿပီး အနားက ေရေႏြးအုိးထဲ ထည့္ထားတဲ့
အရက္ကို ပန္းကန္လုံးေလးထဲ ထည့္ငွဲ႔ၿပီး ဂြပ္ဆုိ ေသာက္လုိက္တာ မဟုတ္လား။ ဒါမ်ဳိးဆုိ ညႇပ္စလီ
မ်က္ႏွာ ပူထူေနေတာ့တာ။ ရွက္တက္တာလည္း အရမ္း။ ေနတဲ့ထုိင္တဲ့ ရက္ကြက္ထဲ ညႇက္စလီ
ေခၚေနတာေတာ့ မဆန္းဘူးေပါ့။ ရွက္လည္း မရွက္ပါဘူး။ သီခ်င္းဆုိရင္ေတာ့ ေတးသံရွင္ ညႇပ္စလီ
ဆုိလုိ႔ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ ေပါ့ေလ။ သည္ေတာ့ သူ႔ အဆုိေတာ္နာမည္ကို သူ ေ႐ြးထား တယ္။
ရဲစြမ္းေမာင္။ တကယ္ေတာ့ သူ ေ႐ြးတက္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူ လုိက္တဲ့ အုတ္ကားနာမည္ပါ။ ဒါကုိ
သူက ႀကိဳက္တယ္။
အဲသည္လုိ ရဲစြမ္းေမာင္ရဲ႕ "တစ္သိန္းေပးေတာင္ မိန္းကေလး မလာရ”ကို တီး၀ုိင္းရွိတုိင္း ဆုိလာ
ခဲ့တာပဲ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ တစ္ခါ တစ္ခါ ညႇပ္စလီျဖစ္လုိက္၊ တစ္ခါတစ္ခါ ရဲစြမ္းေမာင္
ျဖစ္လုိက္နဲ႔ လုံးခ်ာပတ္ခ်ာ လုိက္ရင္းက သည္တစ္ပုဒ္ကကို မတက္ေတာ့ဘူး ေျပာပါေတာ့။
အခုလည္း သႀကၤန္ရက္ထဲ ရပ္ကြက္က စတုဒီသာ ေကၽြးမယ္ဆုိေတာ့ တီး၀ုိင္းကိစၥ ပါလာၿပီ။
ညႇပ္စလီ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ "တစ္သိန္းေပးေတာင္ မိန္းကေလး မလာရ “ကုိ
သည္မွာ ပြဲထုတ္ခြင့္ရျပန္ၿပီကုိး။ ဒါက ခါတုိင္း ကုိဘာဘူအိမ္မွာ ဒုံမင္း ေဂ်ာင္ေဂ်ာင္ဂ်င္ဂ်င္နဲ႔
ဆိုတာမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လူထဲသူထဲမွာ သိကၡာရွိရွိ ဆုိရေတာ့မယ့္ ကိစၥ။ မုိက္ခရိုဖုန္းနဲ႔ ဘာနဲ႔
ထုိင္၀ုိင္းေလးမွာ၊ ရက္ကြက္ထဲက လူေတြေရွ႕မွာ ဂုဏ္ရွိရွိဆုိရေတာ့မယ့္ ကိစၥ။ ၿပီးေတာ့ ဒါမ်ဳိးက
သူနဲ႔ သူ႔ဆရာ ဒုံမင္း ကုိဘာဘူတုိ႔ အတြက္က ရွားရွားပါးပါးကိစၥ။ ကုိဘာဘူကလည္း ေတာ္ရွာပါ
တယ္။ သူ႔တပည့္ေတြကုိ အဲသည့္ေန႔ ခြင့္ယူၾကကြာတဲ့။ ရပ္ကြက္ကိစၥ ၀ိုင္းလုပ္မွေကာင္းမွာ မဟုတ္
လားတဲ့။ ညႇပ္စလီကေတာ့ မနက္ေစာေစာ ငါ့ဆီလာကြာတဲ့။ ဒုံမင္းက လႈိင္သာယာက ငါ့သူငယ္ခ်င္း
ငွားသြားတာ လာမပုိ႔ေသးဘူး။ မင္း လႈိင္သာယာ လုိက္သြားဖုိ႔က အုတ္ကားက ခြင့္ယူမွရမွာ မဟုတ္
လားတဲ့။ ညႇပ္စလီကလည္း ေပးအပ္တဲ့တာ၀န္နဲ႔၀တၱရားပဲ၊ သူ႔ဆရာပဲ။ သည္ဒုံမင္းရွိမွ သူ႔ “တစ္
သိန္းေပးေတာင္ မိန္းကေလး မလာရ”က အဓိပၸာယ္ ရွိမဲ့ ကိစၥပဲ။ ယူတယ္၊ ခြင့္ယူတယ္။ တစ္ေန႔
123
၁၀၀ ေလာက္ရေနတာ မရလည္း ဘာအေၾကာင္းလဲေပါ့။ အဲသည္ေန႔က တကယ္လည္း
လႈိင္သာယာ သြားတယ္။ ျမစ္ကူးေခ်ာင္းျခား သြားရတာေပမယ့္ သူ သြားတယ္။
ထမင္း၀ယ္စားတာနဲ႔ ဘာနဲ႔၊ လမ္းစရိတ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ ေက်နပ္တယ္။
တစ္ခ်က္က သူ လႈိင္သာယာကူးတဲ့ ဇက္ခရပ္ေပၚမွာေရာ၊ အင္းစိန္ဘက္ကမ္းက လုိင္းကားေပၚမွာ
ေရာ ဒုံမင္းတကုိင္ကုိင္နဲ႔ သူ႔ကို လူေတြ ၀ုိင္းၾကည့္တာကုိပဲ သူ ေက်နပ္ေနတာကုိး။ ေန႔လယ္ခင္း
ကုိဘာဘူအိမ္ေရာက္ေတာ့ ေမတၱာရပ္ခံၿပီး "တစ္သိန္းေပးေတာင္ မိန္းကေလး မလာရ”တုိက္လုိက္
ခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒုံမင္းတီးမယ္လည္း လုပ္ေရာ ညႇပ္စလီ အဆဲခံရေတာ့တာပဲ။ ကီး ပါမလာ
လုိ႔။ ဒုံမင္းရဲ႕ အသက္က ကီးလုိ႔ ေခၚတဲ့ သံေခ်ာင္းေကြးေကြးေလး။ ဒုံမင္းႀကိဳးေတြကုိ တင္းခ်င္ရင္၊
ေလွ်ာ့ခ်င္ရင္ အဲသည္သံေခ်ာင္းေလးနဲ႔ စြပ္ၿပီး တင္းရ ေလွ်ာ့ရတာကုိး။ လႈိင္သာယာက ယူလာ
တုန္းက ဒုံမင္းႀကိဳးငုတ္ေပၚမွာ တစ္ခါတည္း စြပ္ေပးလုိက္လုိ႔ပဲ လမ္းမွာ က်ခဲ့သလား။ ဟုိကပဲ
မေပးလုိက္တာလား သူလည္း မသိေတာ့။ သူကလည္း ဘာေျပာရမွန္း မသိဘူး။ ကုိဘာဘူကေတာ့
ဆဲတာေပါ့။ ကီးမရွိဘဲ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ တီးမလဲ။ ညႇပ္စလီ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္
ေတာ္ေသးတယ္။ ကုိဘာဘူက ပလာယာေဟာင္းေလး တစ္လက္နဲ႔ ခဲရာခဲဆစ္ ႀကိဳးညႇိေတာ့
အဆင္ေျပသြားတယ္။
“မင္းကြာ ကီး ေဖ်ာက္ပစ္ရတယ္လုိ႔၊ အသုံးမက်တဲ့ေကာင္”လုိ႔ ေျပာလုိက္၊ ေဒါင္ေဒါင္
ဒင္ဒင္ ႀကိဳးညႇိလုိက္၊ ညႇပ္စလီကို မ်က္ေစာင္း ထုိးလုိက္ လုပ္ေနေတာ့ ညႇပ္စလီကလည္း အလုိက္
သိပါတယ္။ အရက္ကေလး တစ္စိတ္ သြား၀ယ္ၿပီး တုိက္လုိက္ေတာ့မွ ကိုဘာဘူ႔ အဆဲ လြတ္ေတာ့
တယ္။
ခဏေနေတာ့ စမ္းေရဆုိမယ့္ ေကာင္ေရာ၊ အေမနဲ႔႐ြာကုိ လြမ္းတယ္ဆုိတဲ့ ပုဂိြဳလ္ေရာ၊ တြံေတး
သိန္းတန္ စပယ္ရွယ္လစ္ေရာေရာက္လာတယ္။ တုိက္ၾက၊ ဆုိၾကတယ္။ သူတုိ႔လည္းေသာက္တယ္။
ဒုံမင္း ဘာဘူလည္း ေသာက္တယ္။ သူတုိ႔က မ႑ပ္ထဲ ေလးနာရီထုိးမွ ၀င္ရမွာဆုိေတာ့ ေသာက္
လုိက္ၾက၊ ဆုိလုိက္ၾက၊ တီးလုိက္ၾက၊ ေႏႊးလုိက္ၾကေပါ့။
“ဟုိေကာင္လာ ညႇပ္စလီ၊ မင္းသီခ်င္းဆုိတာပဲ ေသေတာ့မယ္၊ အခုထက္ထိကို "ကၽြန္းနင္း”
မကိုက္ေသးဘူး။ လည္ပင္းေၾကာသာ ေထာင္ေအာင္ ေအာ္ေနတာ၊ ဘယ္ေရာက္လုိ႔ ဘယ္ေပါက္
မွန္း မသိဘူး။ အသံတည္ထားေပးတာကုိ နားေထာင္ကြ၊ အသံက တျခား၊ ဆုိတာက တျခား မလုပ္
နဲ႔။ အသုံးကို တစ္စက္မွ မက်တဲ့ေကာင္။ လာ...ဆုိ”
ဒုံမင္းဘာဘူက တပည့္နားခံသာေအာင္ ဆုံးမရင္းက တီးေပးရွာပါတယ္။ သုံးေလးေခါက္ကို တီးေပး
တာ။ ဒါေပမဲ့မ ကို က္ဘူး။ ကၽြ န္းနင္းဆုိတာလည္းမကို က္ဘ ူး။ ပ်ဥ္းကတုိ းနင္းဆုိတာလည္း မကိုက္
124
ဘူး။ တီးတာကလည္း တီးခ်င္သလုိ တီးေနတာ၊ ဆုိတာကလည္း ဆုိခ်င္သလုိ ဆုိေနတာ။ သည္လုိ “ေခ်ာကလ်ာ”
နဲ႔ ညေန ၄ နာရီ ထုိးေရာ ဆုိပါေတာ့။ “မုန္းရစ္ေလဦး” . . .
ေပးလုိက္ၾကတဲ့စာရင္း၊ နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ သည္ေတာ့မွ အဆုိေတာ္ေတြ ဘယ္က ေရာက္လာ
ညေန ၄ နာရီထုိးေတာ့ မ႑ပ္ထဲမွာ လူမရွိေသးဘူး။ အသံခ်ဲ႔စက္ကလည္း ဟြန္းတပ္တုန္း။ တာလဲ၊ တစ္ခါမွ မတုိက္ဘဲ ဘယ္လုိဆုိၾကမွာလဲ၊ မ႑ပ္ထဲ ေရာက္လာတဲ့ လူငယ္၊ လူလတ္ေတြ
ညႇပ္စလီက ဒုံမင္းႀကီး ဆြဲၿပီး သံဃာစင္ေရွ႕မွာ ေနရာခ်တယ္။ ဘယ္သူမွ မရွိခင္ ဆရာ တပည့္ေတြ တင္ မကေတာ့ဘူး။ ေခါင္းတုန္တုန္ လည္တုန္တုန္ အဘုိးႀကီးကလည္း စာရင္း ေပးတယ္။ သည္ပြဲ
ေတာအရက္ တစ္ေယာက္တစ္ခြက္စီ ေသာက္တယ္။ ကုိဘာဘူက ႀကိဳးေတြကို ပလာယာနဲ႔ မွာ ဆုိမယ္ ႏႊဲမယ္ေပါ့ေလ။ သႀကၤန္ရက္ဆုိေတာ့ လမ္းသြား လမ္းလာကလည္း ၀င္ေငးရင္း စာရင္း
ထပ္ညႇိတယ္။ ခဏေနေတာ့ မုိက္ခရိုဖုန္းရတယ္။ တုိင္ငုတ္စိေလးမွာ ေရခဲမုန္႔လုိ မုိက္ခ႐ုိဖုန္းေလး ေပးၾကတာလည္း ပါတယ္။ တူတာကေတာ့ အားလုံး မူးေနၾကတာပါ။ နည္းနည္းမူးတာ၊ မ်ားမ်ားမူး
တပ္လုိက္လုိ႔။ ညႇပ္စလီက ၀ႈး၀ႈးဆုိၿပီး မႈတ္ၾကည့္တယ္။ “ဟဲလုိ တက္စတင္...၀မ္း တူး သရီး ဖုိး”လုိ႔ တာ၊ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု မူးတာ၊ ယဥ္ယဥ္ကေလး မူးတာ၊ ေသာက္ေသာက္ လဲ မူးတာ၊ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္
ေအာ္ၾကည့္တယ္။ မဆုိးဘူး၊ ေကာင္းတယ္။ ခဏေနေတာ့ လူေတြ မ႑ပ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေရာက္ မူးတာ၊ ဖင္ေထာင္ေအာင္ မူးတာ၊ မ်က္ေတာင္ေလး ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ နဲ႔ မူးတာ၊ ဒါပဲ ကြာတယ္။
လာတယ္။ မိန္းကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း မုန္႔ရည္ ႀကိတ္ဖုိ႔၊ ဧည့္ခံဖုိ႔ ေရာက္လာတယ္။ အားလုံးက မူးေနၾကတာ။ အစီအစဥ္ေၾကညာသူက မုိက္ခ႐ုိဖုန္းကုိ ျဖဳတ္ တယ္။ ေၾကညာတယ္။
ရပ္ကြက္ထဲက မဟုတ္တဲ့ တေယာဆရာေရာ၊ မယ္ဒလင္ဆရာေရာ ေရာက္လာတယ္။ သူတုိ႔က “အႏုပညာဆုိတာ...”
လည္း ႀကိဳးေလး ညႇိလုိက္၊ ဟုိဟုိဒီဒီ ၾကည့္လုိက္၊ ဦးေဆာင္တူရိယာျဖစ္တဲ့ ဒုံမင္းသံနဲ႔ သူတုိ႔ ဒါပဲ ရွိေသးတယ္။ အသံခ်ဲ႔စက္က မလာေတာ့ဘူး။ အသံခ်ဲ႔စက္ဆရာကလည္း မူးေနေတာ့ သူ႔စက္
တူရိယာနဲ႔ ကီးကိုက္လုိက္ လုပ္ေနၾကၿပီ။ အဲသည္မွာတင္ စတုဒီသာ ေကၽြးေမြးေရးေကာ္မတီထဲက က အလုပ္မလုပ္တာ သူ မသိဘူး။ မ်က္လုံးႀကီးျပဳးၿပီး ေျပာေလ.....ေျပာေလဆုိၿပီး ေမးခ်ည္းထုိးျပ
တစ္ေယာက္က အရက္နံ႔ေလးနဲ႔ ေရာက္လာၿပီး ဆုိမယ့္ သီခ်င္းေတြ စာရင္းေတာင္းတယ္။ သု ေနေတာ့တာ။ ခဏေနေတာ့မွ သူလည္း သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဟုိဟာ ဒီဟာ ကလိလုိက္ေတာ့
ေၾကညာေပးမယ္ေပါ့ေလ။ ဒါကလည္း လုိတယ္၊ တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္လုပ္ေနလို႔ ရတာ အသံျပန္လာတယ္။ ကြီဆုိတဲ့ အသံရွည္ႀကီးကေတာ့ မေပ်ာက္ဖူး။ ဂ်စ္ဂ်စ္ဂ်စ္ ရွဲရွဲရွဲ ဆုိတဲ့ အသံက
မဟုတ္ဘူး။ အစီအစဥ္ကေလးနဲ႔က ပိုေကာင္းတာကုိး။ ပုိၿပီး သပ္ရပ္တာကုိး။ တစ္ေယာက္ တစ္ လည္း ပါေသးတယ္။
ေပါက္ စာရင္းေပးၾကတယ္။ “ဟုတ္ကဲ့ မဂၤလာ ညေနခင္းပါ။ အႏုပညာဆုိတာ ျမစ္ကုိ အလ်ားလုိက္ ကူးရသလုိပါ
“ေမတၱာဂုဏ”္ ခင္ဗ်ာ၊ ဆုံးတယ္လုိ႔ မရွိပါဘူး။ သည္အႏုပညာကုိမွ ျမတ္ႏုိးတြယ္တာမိေလေတာ့ ၀ါသနာကို
“စမ္းေရ” အရင္းခံၿပီး အႏုသုခုမ ပညာရပ္ကုိ ေရွ႕တန္းတင္လုိ႔တက္သည့္ပညာ မေနသာဆုိသလုိ အသုံးေတာ္
“ခ်စ္ရက္ဆုံႏုိး မႀကံဳႏုိးႏွင”့္ ခံမယ္ဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ ဂီတသံေယာဇဥ္နဲ႔ ကေန႔ေတာ့ျဖင့္ စတုဒီသာပြဲႀကီးမွာ ဂီတနဲ႔ပူေဇာ္မယ္ဆုိၿပီး”
“ခ်စ္ရတုထံတ်ာ” “....”
“ႏွမလက္ေလွ်ာ့ ေနေလေတာ့”
“အေမႏွင့္ ႐ြာကုိ လြမ္းတယ္” ေၾကညာေနတဲ့ ေကာင္ကလည္း မူးေနေတာ့ စကားေတြကလည္း လည္ေနၿပီ။ ဆုိမယ့္ေကာင္က
“တစ္သိန္းေပးေတာင္ မိန္းကေလး မလာရ” လည္း ဘယ္သူ႔ကုိေၾကညာပါ့မလဲေပါ့။ တီးရမယ့္သူကလည္း ဟ ဘာသီခ်င္းမ်ားပါလိမ့္ေပါ့။ ၾကည့္
“သည္ ေႏြမိုးေဆာင္း ေျပာင္းေသာ္လည္း” တယ္၊ ခဏေနေတာ့မ.ွ ...
“အသီးတစ္ရာ အညႇာတစ္ခု” “ဟုတ္က.ဲ့ ..ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ေတးသံရွင္ကေလးမ်ားက ဂါရ၀တရားေရွ႕ထားၿပီး ကေန႔
“တိမ္တမန္” ေတာ့ ျဖင့္ ရင္ႏွစ္ျခမ္း ျဖန္းျဖန္းကြဲခ်င္ ကြဲပေစေတာ့ဆုိၿပီ”
“မုိး” “ေဟ့ေကာင္ ျမန္ျမန္လုပ္ကြာ ရွည္မေနနဲ႔”
“ပန္းလုိလွ်င္ အပင္ကို ပ်ဳိးပါ” “ဟုတ္ကဲ့ ရင္ႏွစ္ျခမ္းျဖန္းျဖန္းကြပ
ဲ ေစေတာ့ဆုိၿပီး အသုံးေတာ္ခံမယ့္ ေတးသံရွင္ “ပဏာမ”က

125 126
ေတာ့ အဲ အဲ..ဒုံမင္းကုိဘာဘူနဲ႔ တြဲဖက္တင္ဆက္မယ့္ ပဏာမ ေတးသံရွင္ကေတာ့....ဘယ္သူကြ၊
ေခ်ာကလ်ာဆုိမွာ ဘယ္သူကြ။ ေၾသာ္ ေအး ေအး....ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်။ ေတးသံရွင္က ေတာ့
၀ါးနက္ေခ်ာင္း ျမေအးေလးပါ၊ နားဆင္ၾကည့္ၾကပါ ခင္ဗ်ား”
ညႇပ္စလီကေတာ့ သည္ပုံနဲ႔ ေၾကညာေနရင္ ခုႏွစ္နာရီထိုးေတာင္ သီခ်င္းေလးပုဒ္ ၿပီးပါ့မလား တြက္
တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တေယာဆရာရတဲ့ သီခ်င္းကုိ တေယာဆရာက ဦးေဆာင္၊ မယ္ဒလင္ဆရာ
ရတဲ့သီခ်င္းကုိ မယ္ဒလင္ဆရာက ဦးေဆာင္၊ ဒုံမင္းက ရတာ ဒုံမင္းဆရာက လူလည္လုပ္ၿပီး
ဆုိလုိက္ တီးလုိက္ၾကတာ တစ္ပုဒ္ၿပီး တစ္ပုဒ္ပါပဲ။ သံ၀ါ၊ သံနီ၊ သံျပာ၊ သံေရာင္စုံနဲ႔ ဆုိလုိက္ၾကတာ
ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ အားလုံးက မူးေနေတာ့ ေမးဆြဲေနတာနဲ႔၊ သီခ်င္းကလည္ေနတာနဲ႔ ဂ်ာေအး
သူ႔အေမ႐ိုက္တဲ့ သီခ်င္းက ႐ိုက္လုိ႔။ တစ္ပုဒ္ၿပီးေပမယ့္ သူ႔ဟာသူ ျဖစ္ေၾကညာၿပီး ႏွစ္ပုဒ္ဆက္တုိက္
ဆုိသူက ဆုိၾကလုိ႔၊ သီခ်င္းလုတ့ေ
ဲ ကာင္က လုၾကလုိ႔၊ ဘယ္သူမွ
မရတဲ့ သီခ်င္း အတင္းတီးခိုင္းတဲ့ေကာင္က တီးခိုင္းလုိ႔၊ တစ္ေယာက္ဆုိေနတာကို သံၿပိဳင္လုိက္ဆုိ
တဲ့ ေကာင္က ဆုိလုိက္လုိ႔နဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္ေနေတာ့တာကလား။ မုိက္ကလည္း တစ္ခါပ်က္ရင္
ဆယ္မိနစ္နဲ႔ သုံးခါေလာက္ ပ်က္ၿပီးၿပီ။ ေၾကညာသူကလည္း တစ္ခါ ေၾကညာလုိက္ရင္ ၂ မိနစ္ေတာ့
ၾကာတယ္။ ဒုံမင္းကလည္း ႀကိဳးျပတ္လုိ႔ သီခ်င္းမရလုိ႔၊ ကီးက ပလာယာနဲ႔ လွည့္တာ ေခ်ာ္ေနလုိ႔
ဟုတ္တိပတ္တိကုိ တီးတယ္ မရွိေသးေပမယ့္ သီခ်င္းေတာ္ေတာ္လည္း က်သြားၿပီ။ ရဲစြမ္းေမာင္
အလွည့္က မက်ေသးဘူး။ ညႇပ္စလီကလည္း ေၾကညာသူကုိ ခါးတုိ႔ရတာ ၄-၅ခါ ရွိၿပီ။ ေအးပါကြာ....
ေအးပါကြာနဲ႔ ေမ့ေနလုိ႔လား၊ ညစ္ေနတာလား မသိဘူး။ သူ႔အလွည့္ကုိ မေရာက္ေသးတာ။
“ခုတစ္ခါ အလွည့္က်သူကေတာ့ ဧည့္သည္ေတးသံရွင္ ကိုေက်ာ္ေလးပါ။ ကိုေက်ာ္ေလးက
ေၾသာ္...သည္ပြဲႀကီးမွာ သူလည္းပဲ ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲခ်င္တယ္ ဆုိေတာ့ ကိုင္း..ဟုတ္ၿပီ အိမ္ရွင္က
ဧည့္သည္ကုိ ဦးစားေပးရတာ ဆုိေတာ့၊ သႀကၤန္ပြဲလည္း ျဖစ္ေတာ့ကာ"ရွာပုံေတာ္မင္းသားႀကီး”
ဆုိပါရေစတဲ့။ တီး၀ိုင္းက တုိက္မထားရေတာ့”
“ေဟ့ေကာင္ လုိရင္းေျပာကြာ၊ ခ်ီးမွပဲ ကတည္း”
“ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်၊ သည္ေတာ့ ရတာပဲ ဆုိပါေတာ့မယ္တဲ့၊ ဘာတဲ့ “မ်က္လုံးဖြင့္ၿပီး အိပ္ၾကည့္
စမ္းပါ အခ်စ္ရယ္”၊ ဟုတ္ကဲ့၊ မ်က္လုံးကုိ ဘယ္လုိဖြင့္ၿပီး အိပ္မလဲ ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေန႔မွာ
အေျဖရွာလုိ႔ ရႏိုင္မယ္ဆုိရင္....”
“ငါေလ ေျပာရင္းနဲ႔ကို ရွည္ပါေနေရာလား၊ ေတာ္ကြာ။”
“ဟုတ္ကဲ့ ေတးသံရွင္ ကိုေက်ာ္ေလးရဲ႕ “မ်က္လုံးဖြင့္ၿပီး အိပ္ၾကည့္စမ္းပါ အခ်စ္ရယ္”ကို
ခံစားၾကဖုိ႔ပါ ခင္ဗ်ား”
သီခ်င္းဆုိေနတဲ့ လူက မ်က္လုံးဖြင့္ၿပီး အိပ္ေနတုန္း ညႇပ္စလီက ေၾကညာသူကုိ အရက္တစ္ခြက္ေပး
127
တယ္။ ဒီတစ္ခါ သူ႔အလွည့္ ေၾကညာေပးဖုိ႔လည္း ေျပာတယ္။ ရဲစြမ္းေမာင္လုိ႔ ေၾကညာေပးဖုိ႔လည္း
ေျပာတယ္။ သီခ်င္းက "တစ္သိန္းေပးေတာင္ မိန္းကေလး မလာရ”ဆုိတာလည္း ေျပာတယ္။
ေၾကညာသူကလည္း “အင္း....ဒီတစ္ခါ မင္းအလွည”့္ တဲ့။
သည္တစ္ခါ ညႇပ္စလီ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ မေပ်ာ္လုိ႔လည္း မရဘူးေလ။ ဆုိမယ့္သူေတြက
လည္း တစ္၀က္ေတာင္ မက်ဳိးေသးဘူး။ မ႑ပ္ထဲ ၀င္လာသမွ်က စာရင္းေပးေနေတာ့တာ မဟုတ္
လား။ ေၾကညာတဲ့ ငနဲကလည္း စီးကရက္ တစ္လိပ္ေပးတုိင္း ဦးတဲ့သူ ေၾကညာေပးေနတာ မဟုတ္
လား။ မူးကလည္း မူးေနေတာ့ ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ စီစဥ္ခ်င္သလုိ စီစဥ္ေနတာ မဟုတ္လား။
သည္တစ္ခါေတာ့ ဘာစိတ္ကူးရတယ္ မသိဘူး။ သူ႔အလွည့္တဲ့။ ညႇပ္စလီ ရင္ေတြခုန္ေနၿပီ။
ေခၽြးေတြလည္း စုိ႔လာၿပီ။ တံေတြးေတြလည္း ထြက္ခ်င္လာၿပီ။ သလိပ္ကလည္း လည္ေခ်ာင္း၀
ဆုိ႔ခ်င္ေနၿပီ။ မ႑ပ္ထဲက လူေတြကုိ ကဲၾကည့္တယ္။ မိန္းကေလးေတြက ဘာလီေဖ်ာ္ရည္တုိက္ဖုိ႔
လုပ္ေနၾကၿပီ။ မီးေတြကလည္း လင္းၿပီ။ ၇ နာရီကလည္း နီးေတာ့ အခ်ိန္ေကာင္း။
ခပ္လွမ္းလွမ္းတာလမ္းေပၚမွာလည္း လူေတြက နားေထာင္ေနတာလား။ မည္းမည္း မည္းမည္းနဲ႔။
ေနပါဦး သီခ်င္းအစက ဘာပါလိမ့္။ ဟ ျပႆနာပဲ၊ ေနပါဦး။ အစေလးပဲ ေနပါဦး၊ ညႇပ္စလီ သူ႔ဟာသူ
ျဖစ္ေနတုန္း ျပႆနာက ၀င္ေရာ။
“ညႇပ္စလီ လမ္းထိပ္ေျပးစမ္း၊ ႀကိဳးေတြ ျပတ္ကုန္ၿပီ။ ဂီတာသုံးႀကိဳး တစ္ေခ်ာင္း၊ ေလးႀကိဳး
တစ္ေခ်ာင္း၊ ေျခာက္ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ၀ယ္ေခ်။ ျမန္ျမန္ေျပး။ ေနာက္သီခ်င္း မယ္ဒလင္လႊင့္ေဟ့။
သုံးေလးေျခာက္ေနာ္။ ေသာက္တလြဲ ၀ယ္မလာနဲ႔ဦး။ ပုိက္ဆံစုိက္ထားကြာ၊ ေျပး ေျပး”
ဘာတတ္ႏုိင္မွာတုန္း၊ ဘာလုပ္လုိ႔ရမွာတုန္း။ သူက ဒုံမင္းနဲ႔ ဆုိရမွာ၊ ဒုံမင္းက ႀကိဳးျပတ္မွေတာ့
ဘယ္လုိလုပ္ ဆုိရမွာတုန္း။ ၀ယ္ေပါ့၊ ေျပးေပါ့။ အေရးထဲ မ႑ပ္၀ ခၽြတ္ထားတဲ့ ဖိနပ္က မေတြ႔ဘူး။
ေနပါေစ၊ သည္အတုိင္းပဲ ေျပးတယ္။ လမ္းထိပ္ကဆုိင္က မဖြင့္ဘူး။ သႀကၤန္တြင္းဆုိေတာ့ ပိတ္ထား
တယ္။ လမ္းထိပ္က ကုန္စုံဆုိင္ေျပးတယ္။ ႀကိဳး မရွိဘူး။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ကုန္မ်ဳိးစုံေရာင္းတဲ့
ဆုိင္ကုိ ေျပးတယ္။ ရတယ္။ ျပန္ေျပးလာေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို ေမွာင္ေနၿပီ။ သူ႔မွာ နာရီကလည္း
မရွိေတာ့ အခ်ိန္က မမွန္းတက္ဘူး။ တီး၀ုိင္းကေတာ့ မယ္ဒလင္နဲ႔ စခန္းသြားေနတုန္း။ ေတာ္ေသး
တယ္။ မ႑ပ္ထဲေရာက္ေတာ့ သူေမာေနတယ္။ ကုိဘာဘူက ႀကိဳးေဟာင္းေတြကုိ ဒုံမင္းက ဆြဲထုတ္
ၿပီး ၀ယ္လာတဲ့ ႀကိဳးသစ္ေတြ လဲတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႀကိဳးသုံးေခ်ာင္းလဲတာ ဆယ္မိနစ္ေလာက္
ပဲ့သြား တယ္။ အဲသည္တုန္းမွာပဲ မ႑ပ္ထဲက ကေလးေတြ အျပင္ကုိ ၀ုန္းခနဲ ေျပးထြက္သြားတယ္။
႐ုတ္႐ုတ္ ႐ုတ္႐ုတ္ဆုိေတာ့ တီး၀ို္င္းကလည္း ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္
128
ဟုတ္မလဲ။ ဗီဒီယုိစက္တင္လာတဲ့ ျမင္းလွည္း၀င္လာလုိ႔တဲ့။ လူႀကီးေတြကလည္း စားပြဲတစ္လုံး မင္းမသိဘဲနဲ႔ ငါက ဘာလုပ္ရမွာတုံး။ “တစ္သိန္းေပးေတာင္ မိန္းကေလး မလာရ” ကေပါက္တိ
ေတာင့္ေတာင့္ကို ေအာက္ကခံၿပီး သူ႔အေပၚက စားပြဲေသးေသးေလး တစ္လုံး တင္တယ္။ ကေပါက္ခ်ာကိုလည္း ဆုိမေနနဲ႔ေတာ့၊ တစ္သိန္းေပးေပး မေပးေပး၊ မိန္းကေလးက လာမွာပဲ...လာ
ဗီဒီယုိစက္ကုိေနရာခ်တယ္။ လွ်ပ္စစ္ႀကိဳးေတြ ဘာေတြခ်ဖုိ႔စီစဥ္တယ္။ မ႑ပ္ထဲက လူေတြအားလုံး သြားစု”ိ႔
က ဗီဒီယုိျပစက္ေရွ႕ေရာက္ကုန္ၿပီ။ ဖ်ာစုတ္ေတြ၊ ဂုန္နီအိတ္ေတြလည္း ဘယ္က ဘယ္က ေရာက္
လာတာလဲ မသိဘူး။ ခင္းၿပီးၾကၿပီ။ ညႇပ္စလီက ေခၽြးျပန္လက္စနဲ႔ ေၾကညာသူကုိ ခါးတုိ႔တယ္။ ဘာတတ္ႏုိင္မွာတုံး။ ထ ျပန္႐ံုေပါ့။ ဆရာတပည့္ ႏွစ္ေယာက္ မ႑ပ္ထဲက ထြက္ေတာ့ ညႇပ္စလီက
မီေတာင္မွ မီပါ့ေတာ့မလားလည္း တြက္တယ္။ ေရွ႕က။ ဒုံမင္းႀကီး ဆြဲလုိက္လုိ႔။ ဖိနပ္လည္း မပါေတာ့ဘူး။ ကိုဘာဘူက ေနာက္က ဒယိမ္းဒယုိင္နဲ႔။
“လုပ္စမ္းပါဗ် “တစ္သိန္းေပးေတာင္ မိန္းကေလး မလာရ” ။ သီဆုိသူ ရဲစြမ္းေမာင္၊ ဗီဒီယုိကေတာ့ စ ျပေနၿပီ။ ဒါ႐ိုက္တာက မီး ပြားတဲ့။ မင္းသားက ေက်ာ္ဟိ န္းတဲ ့။ ဇာတ္ကားက
လုပ္ပါဗ် .... ေဟ့လူ လုပ္ပါ၊ တစ္စိတ္ တုိက္ပါ့မယ္။ ေဟာဗ်ာ...ေဟ့လ”ူ “အေႂကြး”တဲ့။
ညႇပ္စလီကေတာ့ ေလာေဆာ္ေနတာပါပဲ။ လူေတြက တီး၀ုိင္းဆီမွာ အာ႐ံုနည္းေနၿပီ။ ဗီဒီယုိဆီ
အာ႐ံုေရာက္ေနၿပီ။ ေၾကညာတဲ့ေကာင္ကေတာ့ ညႇပ္စလီ ခါးတုိ႔ေနတာ မၾကားေတာ့ဘူး။ မုိက္ကုိ
ကုိင္ရင္းက.....
“ကေလးေတြ ...ကေလးေတြ ေနရာမလုၾကနဲ႔ေလ။ ျပမွာပါ ျပမွာပါ။ ဇာတ္ကားေကာင္းေတြ
ေ႐ြးထားပါတယ္။ ရဲကုိက.ုိ ..ရဲမင္းပုိင.္ ..ေမာ့စ္၊ တ႐ုတ္ သိုင္းကား၊ စုန္းကား၊ သရဲကား၊
ေဟာင္ေကာင္ ဂ်က္မ ....အကုန္ပါပါတယ္၊ ကေလးေတြ.....ကေလးေတြ”
“ေဟ့လူ ဆက္ေၾကညာပါ။ ရဲစြမ္းေမာင္ရဲ႕ "တစ္သိန္းေပးေတာင္ မိန္းကေလး မလာရ"။
ေဟ့လူ...”
အဲသည္မွာတင္ ရက္ကြက္လူႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ဒုံမင္း ကုိဘာဘူကုိ အရက္တစ္
လုံးေပးတယ္။ တီး၀ုိင္းကုိလည္း ရပ္ခုိ္င္းတယ္။
“ဘာဘူေရ ေက်းဇူးပဲကြာ၊ မင္းတုိ႔လည္း ပင္ပန္းလွၿပီ၊ တစ္ေနရာမွာ သြားလုပ္ေခ်ေတာ့
ကြာ။ ကိုင္း သိမ္းၾကေတာ့ေဟ့”

ခဏေနေတာ့ ဗီဒီယုိက ဂ်စ္ဂ်စ္ရွဲရွဲနဲ႔ အသံျမည္ၿပီး စ ျပဖုိ႔ လုပ္ေနၿပီ။ မုိက္ခ႐ုိဖုန္း ဆရာကလည္း သူ႔

မုိက္ခ႐ုိဖုန္းကို ျဖဳတ္တယ္။ ေစာေစာက အဆုိေတာ္ေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ရက္ကြက္ထဲက
လူခံအဆုိေတာ္ေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ရပ္ေ၀း ရပ္နီးက ဧည့္သည္အဆုိေတာ္ေတြလည္း
မရွိေတာ့ဘူး။ တေယာဆရာနဲ႔ မယ္ဒလင္ဆရာလည္း ျပန္ၾကၿပီ။ ညႇပ္စလီနဲ႔ ဒုံမင္း ကိုဘာဘူပဲ
က်န္ေတာ့တယ္။ ညႇပ္စလီက ကိုဘာဘူကုိ မေက်နပ္ဘူး။ အေစာႀကီးက ကိုယ့္လူရင္းကုိ
ပြဲထုတ္သင့္ပါလ်က္နဲ႔ သူမ်ား ၀င္ဆုိသြားတာ လက္ခံရမွာလားေပါ့။ ကိုဘာဘူကလည္း မူးေနတာ
မဟုတ္လား။ ထ ေဟာက္ေတာ့တာပါပဲ။
“မင္း အေမလင္က အစီအစဥ္က တျခား၊ လုပ္ေနတာက တျခားေလ။ ဒါေတာ့

129 130
 ဖုိးေရႊအ ကုိ က်ဳပ္သိတာ မၾကာေသးဘူး။ သည္ရက္ကြက္ထဲေရာက္မွ သိတာပါ။ သည္ရပ္ကြက္က
ေလး (ရက္ကြက္ကေလး ဆုိေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ႀကီးပါတယ္) ဆုိတာကလည္း ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕
ရဲ႕ အေနာက္ေတာင္ဘက္စြန္းက ေရဆိပ္ကမ္းဆိပ္ ရွိတဲ့ ရပ္ကြက္ဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကုိ စည္ကား
တယ္ ေျပာပါေတာ့။ သေဘၤာႀကီးေတြ၊ ပဲ့ေထာင္ေတြ၊ ဘုတ္ခ်ပ္ေတြအျပင္ သဲေလွ၊ ေက်ာက္ေလွ၊
ထင္းေလွ၊ ေစ်းေလွေတြနဲ႔ အစုန္အဆန္ အကူးအသန္းကလည္း မ်ားေတာ့ စည္ကားသားကလား။
ၿပီးေတာ့ သည္ရက္ကြက္ကေလးရဲ႕ အလုပ္သဘာ၀ကေတာ့ ျမစ္နားကမ္းနားေတြရဲ႕ သဘာ၀ဆုိ
ေတာ့ ၾကမ္းတယ္။ အလုပ္ကလည္း ၾကမ္းတယ္။ လူေတြကလည္း ၾကမ္းတယ္။ ၾကမ္းတယ္ဆုိတာ
က ႐ုိင္းတာကုိ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘ၀ေတြ ၾကမ္းတာ။ လုပ္စားကုိင္စားၾကတဲ့
ဘ၀ေတြက ၾကမ္းတာဆုိေတာ့ အရက္ဆုိင္ကေလးေတြကလည္း ရွိရတယ္။ ကြမ္းယာဆုိင္ကေလး
ေတြကလည္း ရွိတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကေလးေတြကလည္း ရွိရတာေပါ့။

တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့လည္း အရက္ကေလး တစြပ္စြပ္၊ ကြမ္းကေလး တဖြားဖြားနဲ႔ေပမယ့္ သူ႔ လြတ္လပ္မႈ

နဲ႔ သူပါ။ လူနဲ႔ ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးဘ၀၊ လူနဲ႔ ကုန္ထုတ္အရင္းအႏွီး အေျခအေန ကြာျခားေပမယ့္
သူတုိ႔မွာ ေအးခ်မ္းေရာင့္ရဲတဲ့စ႐ိုက္သဘာ၀ေတာ့ ရွိတယ္ ဆုိၾကပါစုိ႔ရဲ႕။

ထားပါေတာ့။ အဲသည္ ရက္ကြက္ကေလးထဲမွာမွ က်ဳပ္က စာသြားေရးျဖစ္တယ္။ စာေရးတယ္

ဆုိေပမယ့္ ေရးခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလး ရွိရင္ ေရးလုိက္၊ မေရးခ်င္ေသးရင္ သဲတင္ကားေတြ၊
ထင္းတင္ကားေတြ၊ ေဂ်ာက္ဂ်က္၀ုိင္းေတြ၊ ေစ်းေလွေတြနား ေလွ်ာက္လုိက္ လုပ္ေနတာလည္း
ရွိတာေပါ့။ ျမစ္ကမ္းနားဆုိေတာ့ ပုိးပု႐ြက္ေတြလုိ ႐ြ႐ြထုိးေနတဲ့ လူေတြရဲ႕ ဘ၀စာမ်က္နွာေတြကုိ
လုိက္ဖတ္ေနတယ္ပဲ ဆုိပါေတာ့ေလ။ မနက္ပုိင္းေတြမွာေတာ့ လက္ဖက္ရည္ကေလး တစ္ခြက္
ေသာက္ၿပီး ပက္လက္ကုလားထိုင္တစ္လုံးနဲ႔ စာဖတ္ျဖစ္တယ္။ တစ္ရက္ က်ဳပ္တည္းတဲ့ အိမ္က
ေလးေရွ႕က ႏွင္းဆီ႐ံုေတြနား ကုလားထုိင္ခ်၊ ထုိင္စာဖတ္ေနတုန္း ဖုိးေရႊအ ေရာက္လာတာပါ။
အရင္က က်ဳပ္ သူ႔ကုိ သတိမထားမိဘူး။ ျမင္လည္း မျမင္ဖူးဘူး။ အရိုးေခါင္းတံဆိပ္ထုိး တီရွပ္မည္း
မည္း ေက်ာၿပဲကုိ ၀တ္ထားၿပီး ပုဆုိးတုိတုိနဲ႔ ၀င္လာတဲ့ သူ႔ကုိ က်ဳပ္ သတိထားမိေပမယ့္ သူက
က်ဳပ္ကုိအေရးေတာင္ မလုပ္ဘူး။ ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ၿခံထဲ၀င္လာၿပီး မီးဖုိေခ်ာင္ေဘး
ေထာင္ထားတဲ့ ပုဆိန္ကုိ ေကာက္ကုိင္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ရွင္ေတြကုိလည္း ဘာတစ္ခြန္းမွ
မေျပာဘဲ ထင္းတုံးေလးငါးတုံးကုိ ပစ္ခ်ၿပီး တဂြမ္းဂြမ္းနဲ႔ ေပါက္ေနေတာ့တာပါ။ အိမ္ရွင္ေတြကေတာ့
ဒါမ်ဳိးက ႐ိုးေနပုံရေလေတာ့ ဘာမွမေျပာၾကဘူး။ က်ဳပ္ကလည္း အိမ္ရွင္နဲ႔ သိတ့ဲ လူငယ္တစ္
ေယာက္ ထင္ းလာေပါက္ ေ ပးတယ္ ေ လာက္ သေဘာထားၿပီ း ဂ႐ု မ စိ ုက ္ ေတာ့ဘ ဲ က်ဳပ္စ ာက်ဳပ္

131 132
ဆက္ဖတ္ေနလုိက္တာပါပဲ။
“ေအာ့ေအာ့ ...... အဲ .... ေအာ .....”
ထင္းေပါက္ၿပီးသြားတဲ့ လူငယ္က အိမ္ရွင္မိသားစုထဲက ေက်ာင္းဆရာမေလးကုိ လက္ဟန္ေျခဟန္
နဲ႔ စကားေျပာရင္းပါးစပ္ကလည္း မပီမသေျပာေနတာကိုၾကားေတာ့ က်ဳပ္လည္း စိတ္၀င္စားသြား
တယ္။ လူကငယ္ငယ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးစစ၊ ႐ုပ္ၾကမ္းၾကမ္း၊ အသားညဳိညဳိနဲ႔ ရွိလွရင္ အသက္
အစိတ္ေပါ့။ လိပ္တင္ထားတဲ့ တီရွပ္လက္ေမာင္းက လြတ္ေနတဲ့ပခုံးေပၚက ေဆးမင္ေၾကာင္
ထုိးထားတဲ့ လက္သီးကုိ ဓားေျမႇာင္စုိက္ထားတဲ့ ပုံနဲ႔။ သူ ခြဲထားတဲ့ ထင္းေတြကေတာ့ ပုဆိန္နဲ႔
ခြဲထားေပမယ့္ ဓားနဲ႔မ်ား တုိင္းခြဲထားသလုိ ညီညီညာညာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဆုိတာလည္း က်ဳပ္
သတိထားမိတယ္။ သူက က်ဳပ္ကုိ တစ္ခ်က္ကေလး လွည့္မၾကည့္ေသးဘူး။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက
ေသာက္ေရအိုးစင္ကုိ သြားၿပီး ေၾကးဖလားကေလးနဲ႔ ေရႏွစ္ခြက္ ခပ္ေသာက္တယ္။ ေရကုိ တ၀
ေသာက္ၿပီးမွ က်ဳပ္အနားက ခုံတန္းရွည္မွာ ၀င္ထုိင္ရင္း သူက က်ဳပ္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။
“အဲဒါ က်မတုိ႔ ရက္ကြက္ထဲက ဖိုးေရႊအေလ ဆရာ။ အလုပ္သိပ္လုပ္တာ ဆရာရဲ႕။
ဘယ္သူကမွ မခိုင္းဘဲ ၀င္လုပ္ခ်င္ လုပ္ေနတက္တယ္။ ခုိင္းဖုိ႔ ေခၚရင္လဲ လာခ်င္မွ လတာဆရာ။
လူတစ္မ်ဳိးရယ္ ....”
အိမ္ရွင္ ေက်ာင္းဆရာမကေလးက ဖုိးေရႊအနဲ႔ က်ဳပ္ကုိ စ မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ စကားပါ။ သည္စကားစု
ေတြရဲ႕ ေနာက္ပုိင္း ဖုိးေရႊအနဲ႔ က်ဳပ္ ရက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အတြင္း ေတာ္ေတာ္ခင္မင္ရင္းႏွီး
သြားခဲ့ရတယ္ ေျပာပါေတာ့။ က်ဳပ္ကေတာ့ စဥ္းစားတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ ဖုိးေရႊအလဲေပါ့။ လူက
သန္သန္စြမ္းစြမ္း၊ ညဳိညဳိၾကမ္းၾကမ္း ႐ုပ္ရည္ကေလးနဲ႔ လူငယ္က ဆြံ႔အ မ်ားေနသလား။ ဆရာမ
ကေလးကုိ ေမးေတာ့မွ စကားမေျပာတက္ဘူးတဲ့၊ နားလည္းေကာင္းေကာင္းမၾကားဘူးတဲ့။
ထူးဆန္းတာကေတာ့ စာေတာ့ေကာင္းေကာင္း ေရးတက္၊ ဖတ္တက္တယ္တဲ့။ လက္ေရးလက္သား
လည္း အတန္းေတာ္ေတာ္ ေရာက္တဲ့အထိ ေနခဲ့ဖူးပုံ ေပၚသတဲ့။
“ငယ္ငယ္ကတည္းက ေမြးရာပါလား၊ ႀကီးမွ ျဖစ္တာလားေတာ့ က်မလည္း မသိဘူးဆရာ။
သူတုိ႔ ေျပာင္းလာတာ မၾကာေသးဘူး။ ဖေအေရာ မေအေရာ ရွိတယ္။ သားသမီးကေတာ့
သည္တစ္ေယာက္တည္း ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာတာပဲ။ အလုပ္ကေတာ့ လုပ္ရွာပါတယ္။ ထင္းေလွေတြနဲ႔
လုိက္ၿပီးအထက္ဘက္မွာ ထင္းခုတ္လုိက္ခ်င္ရင္လည္း လုိက္တယ္။ ေရနံတြဲေတြမွာ ၀င္လုပ္ခ်င္ရင္
လည္း လုပ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ သေဘၤာပ်က္ေတြ ျမစ္ထဲက ေဖာ္တာေတြ၊ သံရည္ႀကိဳစက္ေတြမွာ
ေန႔စား ၀င္လုပ္တာေတြလည္း လုပ္တာပါပဲ”
ဖုိးေရႊအ ကေတာ့ သူ႔အေၾကာင္း ေျပာေနမွန္း အရိပ္အကဲ ၾကည့္ၿပီး သိပုံပါ။ ၿပံဳးၿပီး က်ဳပ္ကုိ ၾကည့္ေန
133
တယ္။ ခဏေနေတာ့ က်ဳပ္ကုိ အမူအရာတစ္ခု လုပ္ျပတယ္။ သူ႔မ်က္စိေတြကုိ သူ႔လက္နဲ႔ ၀ုိင္းျပတာ
ပါ။ က်ဳပ္က မ်က္မွတ္တပ္ေလ့ရွိေတာ့ ကုိမ်က္မွန္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ အသိအမွတ္ ျပဳပါတယ္ဆုိတဲ့
သေဘာ ဆုိတာ က်ဳပ္ ခံစားလုိက္ရတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း အသိအမွတ္ျပဳတယ္ဆုိတဲ့ အၿပံဳးမ်ဳိး
ၿပံဳးျပေတာ့ ဖုိးေရႊအ က အသံတစ္သံထြက္ေအာင္ ႏႈတ္ဆက္တယ္။
“ဖုိးေရႊအ ဒါ စာေရးဆရာေလ၊ စာေတြ ေရးတာ......ဒီလုိေရးတာ.....ေန႔တုိင္း ဆရာ႔ကို
လာႏွိပ္ေပး၊ မင္းကုိ ဆရာက မုန္႔ဖုိးေပးလိမ့္မယ္”
အိမ္ရွင္ေက်ာင္းဆရာမေလးက ဖိုးေရႊအကို လက္နဲ႔စာေတြ ေရးျပတဲ့ပုံ၊ ပခုံးကို လက္နဲ႔ ႏွိပ္ျပတဲ့ပုံ၊
လက္မနဲ႔ လက္ညႇဳိး၀ုိင္းၿပီး ပုိက္ဆံေပးမယ့္ပုံေတြ လုပ္ျပေတာ့ ဖုိးေရႊအ က ေခါင္းညိတ္တယ္။
“ေအာ့....ေအာ့....အု.ိ႔ ...ေအာ့.....”
က်ဳပ္ ၾကားလုိက္တဲ့အတုိင္း ေရးျပလုိက္တာပါ။ တကယ္ကုိ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးသြားတဲ့ အသံဆုိတာ
သိသာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ခံစားမႈကုိ ေပးတာ စကားလုံးေတြ မဟုတ္ပါဘဲကလား။ အသံပါ၊
ရင္ထဲက အသံပါ။ ခ်က္ခ်င္းလုိပါပဲ၊ က်ဳပ္ထုိင္ေနတဲ့ ကုလားထုိင္ေနာက္ကုိ ေလွ်ာက္လာၿပီး
က်ဳပ္ပခုံးကုိ အားရပါးရႀကီး ဆုပ္ကုိင္လုိက္တာ ျပဳတ္တူၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ ညႇစ္လုိက္သလား မွတ္ရ
တယ္။ သန္လုိက္တာမ်ား။ တကယ္လည္း အႏွိပ္ေကာင္းပါတယ္။ လက္ေမာင္းေတြ၊ ပခုံးေတြကုိ
သူ႔လက္ေတြနဲ႔ အသာကေလးဆုပ္ညႇစ္ေနတာေပမယ့္ က်ဳပ္မွာေတာ္ေတာ္ခံေနရတယ္။ ေတာ္ေတာ္
ၾကာၾကာ ႏွိပ္ေပးၿပီးေတာ့ ခုံတန္းမွာ လွဲေပးဖုိ႔ အမူအရာေတြ လုပ္ျပတယ္။
“ေတာ္ၿပီ ဖုိးေရႊအ ရယ္၊ ေနာက္ေတာ့မွေပါ့”
က်ဳပ္က လက္ကာျပေတာ့ ရယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အိမ္ရွင္ ေက်ာင္းဆရာမေလးကို ဘာခုိင္းဦးမွာလဲ
ဆုိတဲ့ ဟန္နဲ႔ ေမးေငါ့ျပတယ္။ ဆရာမေလးက လက္ဖက္ရည္၀ယ္ေပးပါဦးဆုိတဲ့ ပုံနဲ႔ အထုပ္ကေလး
ဆြဲျပၿပီး ပါးစပ္က ေသာက္တဲ့ ပုံ လုပ္ျပေတာ့ ဖိုးေရႊအက ေခါင္းညိတ္တယ္။
“တုိတိမ.့္ .....ေပါတိမ.့္ ...”
ခ်ဳိဆိမ့္လား၊ ေပါ့ဆိပ္လားေပါ့။ က်ဳပ္က သည္လုိေတာ့လည္း အသံထြက္သားပဲဆုိေတာ့ တစ္ခါတစ္
ေလေတာ့ သီခ်င္းေတြေတာင္ အားပါးတရ ဆုိေနတက္သတဲ့ေလ။ အနားမွာ ဂစ္တာ တစ္လက္မ်ား
ရွိရင္ တဗ်င္းဗ်င္း ေခါက္ရင္း သီခ်င္းဆုိေတာ့တာပဲ။ သီခ်င္းသားေတာ့ မပီသဘူးေပါ့ေလ။ က်ဳပ္က
ေတာ့ သီခ်င္းဆုိတယ္ဆုိတဲ့ ဖိုးေရႊအကုိ ၾကည့္ရင္း သိပ္ေတာ့ နားမလည္ႏုိင္ဘူး။ ဘယ္သီခ်င္းကုိ
ဆုိတာလဲ။ အဆုိေတာ္ ဘယ္သူရဲ႕ သီခ်င္းကုိ ဆုိတာလဲ။ သီခ်င္းမူရင္းကုိ သူက ဘယ္လိုၾကားလုိ႔
ဆုိႏုိင္ရတာလဲ။ ဂစ္တာေခါက္ရင္း ဆုိတယ္ဆုိေတာ့ ဂစ္တာေကာ့ဒ္ေတြကုိေကာ သူ ဘယ္လုိ
သင္ခဲ့သလဲ။ သင္ခဲ့ဖူးတယ္ဆုိရင္လည္း ဆြံ႔အ နားမၾကားသူကေလးကုိ ဘယ္ဆရာက၊ ဘယ္နည္းနဲ႔
သင္ ေ ပးခဲ ့ တ ာလဲ ။ က်ဳပ္ ဟ ာက်ဳပ္ စဥ္ း စားေနမိ တ ာေပါ့ ေ လ။ ဖိ ု း ေရႊ အ လက္ ဖ က္ ရ ည္ ၀ ယ္ က
134
ျပန္လာေတာ့ လက္ဖက္ရည္က တကယ့္ကုိ ေပါ့ဆိမ့္ ျဖစ္ေနတယ္။ က်ဳပ္က ႏွိပ္ေပးတာေရာ၊
လက္ဖက္ရည္ ၀ယ္ေပးတာေရာ ေပါင္းၿပီး ေငြ ငါးဆယ္တန္ တစ္ခ်ပ္ ထုတ္ေပးလုိက္ေတာ့
ရယ္သံေတြေတာင္ ထြက္လာတယ္။ ပုိက္ဆံကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ၿပီး သေဘာေတြ က်ေန
လုိက္တာေလ။
“ေမ့........ေမ့...”
“ဆရာ ေပးလုိက္တာကုိ သူ မသုံးဘဲ သူ႔အေမကုိ ေပးမယ္လုိ႔ ေျပာေနတာ ဆရာ။ သူ႔
အေမကုိ သူ သိပ္ခ်စ္တယ္။ လုပ္ခေလး ဘာေလးရရင္ ေျပးေပးတာ ဆရာရဲ႕။ အလုပ္ကေတာ့
ေဘာက္လုပ္ရတာဆုိေတာ့ ေခၚခိုင္းသူ ရွိရင္ေတာ့ အလုပ္ရွိတက္တယ္။ ခက္တာက သူက ဆြံ ့အ
နားမၾကားသူဆုိေတာ့ ခိုင္းသူေတြမွာေရာ၊ သူ႔မွာပါ အႏၱရာယ္ ရွိတက္တယ္။ ဆုိပါေတာ့ ကမ္းနားမွာ
သစ္တုံးႀကီးေတြ၊ သစ္ေခ်ာင္းေတြ ထမ္းခ်တယ္ ဆုိပါေတာ့။ သစ္ေခ်ာင္းႀကီးေတြခ်ရင္ တစ္၊ ႏွစ္၊ သုံး
ဆုိၿပီး တုိင္မင္ယူၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ၿပိဳင္တူပစ္ခ်ရတာ။ သူက တုိင္မင္ေခၚတာကုိ မၾကားေတာ့
သူမ်ားက ခ်လုိက္တုန္း သူက မခ်မိေတာ့ ဒဏ္ရာ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ရသြားခဲ့ဖူးတယ္။
ခိုင္းတဲ့လူကလည္း ေဆးဖိုး၀ါးခေပးရတာေရာ၊ တာ၀န္ႀကီးတာေရာေၾကာင့္ ေနာက္မခိုင္းရဲေတာ့ဘူး”
ေက်ာင္းဆရာမေလးက ရွင္းျပတာပါ။ ဖုိးေရႊအ ကေတာ့ သူ႔အေၾကာင္း ရွင္းျပေနတာကုိ သိပုံရရဲ႕။
က်ဳပ္ကုိ တစ္လွည့္၊ ဆရာမေလးကုိ တစ္လွည့္ ၾကည့္တယ္။ တစ္ခါတုန္းက သေဘၤာပ်က္ဆယ္တဲ့
လုပ္ငန္းတစ္ခုက ဖုိးေရႊအကို သနားတာနဲ႔ အလုပ္ေပးတယ္။ သည္လုပ္ငန္းက ေခတ္မီယႏၲရားေတြ
နဲ႔ သေဘၤာပ်က္ႀကီးကုိ ေရထဲက ဆြဲမရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာ႐ိုးရာေရွးရိုးနည္းနဲ႔ လုပ္အား
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သုံးၿပီးေဖာ္ၾကရတာေလ။ ပီပါေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သုံးၿပီး ကုိယ္က်ရာ
ေထာင့္က မခုိမကပ္၊ မပင္မပန္း အားသြန္ၾကရတာမ်ဳိး။ တစ္ခါေတာ့ ဖုိးေရႊအေၾကာင့္ ပီပါခြံေတြ
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျမစ္ေရထဲ က်ကုန္တယ္။ သူကလည္း ေအာ္ရွာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေရးတႀကီး
ေအာ္တယ္လုိ႔ မထင္ၾကဘူး။ သီခ်င္းေအာ္ဆုိေနတာပဲလုိ႔ ထင္လုိက္ၾကတယ္။ ျမစ္ေရစီးထဲ ပီပါေတြ
ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀း ေရာက္ခါမွ သိလုိ႔ အျမန္လုိက္ဆယ္ၾကရသတဲ့။ သည္မွာတင္ ဖုိးေရႊအလည္း
အလုပ္ျပဳတ္ေရာ။ ဒါက ပီပါေတြ ျပဳတ္က်လုိ႔ကုိး။ လူသာ က်သြားရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲလုိ႔
စဥ္းစားၾကၿပီး အႏၱရယ္ ရွိတယ္ဆုိတာ သိလုိ႔ သနားေပမယ့္ ျဖဳတ္လုိက္ၾကရတာတဲ့ေလ။
တစ္ခါကလည္း ေရနံစိမ္းက ဆီခ်က္တဲ့ လုပ္ငန္းတစ္ခုက ၿမိဳ႕နဲ႔ေ၀းေ၀း ႐ြာကေလးတစ္႐ြာမွာ
သြားလုပ္ၾကေတာ့ ဖုိးေရႊအကုိ ေခၚသြားၾကတယ္။ ထမင္းလည္း ေကၽြး၊ လစာေကာင္းေကာင္းလည္း
ေပးေပါ့။ အလုပ္ကေတာ့ အလုပ္ၾကမ္းေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ငါးရက္လား ၾကာတယ္။ ဖိုးေရႊအရက္
ကြက္ထဲ ျပန္ေရာက္လာသတဲ့။ ရက္ကြက္က လူေတြက ဖုိးေရႊအ ဘာျဖစ္လုိ႔ ျပန္လာတာလဲ။
135
လခေကာင္းေကာင္းရတာ လုပ္ေရာေပါ့ဆုိေတာ့ ဖိုးေရႊအ က စာနဲ႔ ထပ္ေရးျပသတဲ့ေလ။ “ငွက္ဖ်ား
ေရာဂါ ျဖစ္တက္သည္”တဲ့။ ရက္ကြက္က လူေတြကေတာ့ ရယ္ရခက္၊ ငိုရခက္ေလ။
သူ႔အေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ဆရာမေလးက ရွင္းျပတာကုိ သူက ၿပံဳးၿပီးၾကည့္ေနတယ္။
က်ဳပ္က လက္က နာရီကို ၁၂ နာရီ ေနရာကို ထုိးျပၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ သည္အခ်ိန္ သည္ကုိ လာခဲ့၊
ႏွိပ္ေပးပါဦး ဆုိတာမ်ဳိး လုပ္ျပေတာ့ သူက ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ခဏေနေတာ့ ရင္ကေလးေကာ့၊
ပုဆုိးခ်က္ျပဳတ္ကုိ တင္းေအာင္ ျပန္၀တ္ရင္း ျပန္သြားတယ္။ အဲသည္ကတည္းက ပါပဲ။ ေန႔ခင္း ၁၂
နာရီဆုိရင္ ဖုိးေရႊအ က်ဳပ္ဆီ ေရာက္ေရာက္လာတတ္တယ္။ သူ႔လက္ သန္သန္ႀကီးေတြနဲ႔
ႏွိပ္ေပးတယ္။ ဇက္ေၾကာ ေလွ်ာ့ေပးတယ္။ ျပန္ခါနီးရင္ေတာ့ လက္ညႇိဳးတစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ျပတက္
တယ္။ ေငြတစ္ရာ ေပးပါေပါ့ေလ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ေဘာင္းဘီရွည္ပါရင္ ေပးပါလုိ႔ ေတာင္းတတ္
တယ္။ မင္းက ၀တ္လုိ႔လားဆုိေတာ့ သူ႔မွာ ႏွစ္ထည္ရွိသတဲ့။ ေနာက္ေန႔ ၀တ္ခ့၊ဲ ၾကည့္မယ္ဆုိေတာ့
တကယ့္ကုိ သူပုိင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေဟာင္းကုိ ၀တ္ၿပီး လာျပတယ္။ တခ်ိဳ႕ရက္ေတြမွာေတာ့ က်ဳပ္
ခၽြတ္ထားတဲ့ ေနကာမ်က္မွန္ကို ျပရင္းသူ႔ေပးပါလားတဲ့။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ စားပြဲေပၚက Body
Spray ဘူးကုိ မေျပာမဆုိ ေကာက္ကိုင္ၿပီး သူ႔ တစ္ကုိယ္လုံး ႀကိဳင္သြားေအာင္ တရွဴးရွဴး ပန္းေတာ့
တာပါ။ က်ဳပ္က မိန္းမ၊ ဒါမွမဟုတ္ ရည္းစား ရွိသလားဆုိတာမ်ဳိး လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ပူးျပေတာ့
ရွိတယ္တဲ့။ ရည္းစားလား၊ မိန္းမလား ဆုိတာမ်ဳိး သူ သေဘာေပါက္ေအာင္ ေမးေတာ့ ဟုိေ၀းေ၀းကုိ
ထုိးျပ၊ ေနာက္ ပူးျပ၊ ေနာက္ ေ၀းေ၀းကုိ ထိုးျပ လုပ္ျပတယ္။ ရည္းစားေပါ့။ အတူတူ မေနေသးတဲ့
ပူးတြဲခြာတုံ အဆင့္ေပါ့။ ၾကာၾကာေပါင္းၾကည့္ေတာ့ သည္ေကာင္ ဖုိးေရႊအ က လူလည္ရယ္။
က်ဳပ္ေျပာဦးမယ္။
ဖုိးေရႊႊအက ေန႔လယ္ဘက္ က်ဳပ္ဆီ ေရာက္ေရာက္လာၿပီး က်ဳပ္စာေရးေနတဲ့ ျပတင္းေပါက္ကေန
မ်က္ရိပ္မ်က္ကဲ ျပတက္တယ္။ ဘာခုိင္းဦးမလဲေပါ့ေလ။ က်ဳပ္က လက္တံေတာင္ဆစ္ကုိ လက္နဲ႔
ေထာင္ျပၿပီး ပါးစပ္က ပုိက္ကို စုပ္တဲ့ပုံ လုပ္ျပရင္ သူ သိတယ္။ ပုိက္ဆံလွမ္းေတာင္းၿပီး
ထြက္သြားေတာ့တာပဲ။ ခဏေနေတာ့ မနီးမေ၀း အေအးဆုိင္က ဖြင့္ထားတဲ့ အေအးပုလင္းတစ္လုံးနဲ႔
ဖန္ခြက္တစ္လုံး ပါလာတက္တယ္။ က်ဳပ္ႀကိဳက္တဲ့ ဖရူတုိပါပဲ။ တစ္ခါက သူ႔ လက္ဖ၀ါးမွာ ဖရူတုိလုိ႔
ေရးျပလုိက္ဖူးတာကုိ ဖုိးေရႊအ က မွတ္ထားတာကုိး။ က်ဳပ္လည္း တျခားတံဆိပ္ ေသာက္ခ်င္ရင္
ေတာင္ မရေတာ့ပါဘူး။ ၀ယ္ခုိင္းသမွ် ဖရူတုိပါပဲ။ လက္ဖက္ရည္ ၀ယ္ခိုင္းရင္ “ေပါ့တိမ”့္ ပဲ။ ဒါေတာ့
သူ ေျပာတတ္တယ္။ တစ္ခါကေတာ့ ဖုိးေရႊအကုိ ေခါင္းကုိေခါက္၊ ဆံပင္ကုိ ဆြဲျပၿပီး ေခါက္ဆြဲ
၀ယ္ခိုင္းတယ္။ ႏွစ္ရာတဲ့။ ဒါနဲ႔ေငြႏွစ္ရာေပး၊ အိမ္ရွင့္ စက္ဘီးကုိပါ ခဏငွားေပးလုိက္ၿပီး ေစာင့္လုိက္
136
တာ ညေနေစာင္းမွ ျပန္လာတယ္။ က်ဳပ္က ဘယ္လုိျဖစ္တာတုံးကြာ ဆုိေတာ့ ေၾကာ္ေနလုိ႔ပါတ့ဲ။ ေန႔လယ္ခင္း တစ္ခုမွာေတာ့ ဖုိးေရႊအက ဂ်င္း မဟုတ္တဲ့ ေဘာင္းဘီရွည္ အမည္းႀကီး
ေၾကာ္...ေၾကာ္ပါဦးကြာ။ မင္းဟာက လြန္တယ္ဆုိၿပီး စိတ္ပ်က္တဲ့ပုံ လုပ္ျပေတာ့ ၾကက္အေတာင္ပံ ၀တ္လာတယ္။ လက္ထဲမွာလည္း ဂစ္တာေဟာင္း တစ္လက္ သူမ်ားဆီက ငွားလာပုံ ရတယ္။
ခတ္တဲ့ပုံ လုပ္ျပၿပီး အဲဒါမရွိလုိ႔တဲ့။ ဘယ္ေလာက္က်သလဲဆုိေတာ့ ႏွစ္ရာတဲ့။ ငါ သြားေမးမွာေနာ္ အက်ႌက ရင္ဘတ္ဟခြဲနဲ႔ ဂစ္တာကိုင္ၿပီး ၀င္လာတဲ့ ဖုိးေရႊအကုိ က်ဳပ္က မမွတ္မိဘူး။
ဆုိေတာ့ မ်က္ႏွာႀကီးတင္းၿပီး “ေအာ္ေအ့....ေအာ္ေအ့....”လုပ္ေတာ့တာပဲ။ သြားေမး၊ သြားေမး
ေပါ့ေလ။ ၀င္လာတာကလည္း ေအးေအးသက္သာ မဟုတ္ဘူး။ ခပ္သုတ္သုတ္ ၀င္လာတာပါ။ က်ဳပ္န႔ဲေတြ႔
ေတာ့ ဓာတ္ပုံျမန္ျမန္႐ိုက္ေပးစမ္းပါတဲ့။ ေဘာင္းဘီေရာ၊ ဂစ္တာေရာ ျပန္ေပးရေတာ့မွာတဲ့။
ဖုိးေရႊအက ဗီဒီယုိကုိေတာ့ ႀကိဳက္တယ္။ ညဘက္ သူ ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ ဗီဒီယုိကားကုိ ေနာက္တစ္ေန႔ လက္ညႇဳိးကို အေပၚေအာက္ ဆြဲဆြဲျပလုိက္ေသးတယ္။ နာရီ၀က္ပဲ အခ်ိန္ရတယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႔
စိတ္လုိလက္ရ က်ဳပ္ကုိ ျပန္ေျပာတက္ေသးတယ္။ မင္း ဗီဒီယုိ ႀကိဳက္ရင္ ရန္ကုန္လုိက္ခဲ့ပါလား က်ဳပ္ကလည္း ႏွင္းဆီပန္း႐ံု ေနာက္ခံနဲ႔ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ေပးလုိက္တယ္။ ဖုိးေရႊအက ကုလားထိုင္စြန္းမွာ
ဆုိေတာ့ “ေမ့”တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ႐ိုက္တဲ့ပုံ လုပ္ျပလုိက္ေသးတယ္။ အေမ ရိုက္လိမ့္မယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္က တင္ပါးလႊဲထုိင္ရင္း၊ ဂစ္တာကို ဟန္ပါပါ ကိုင္ရင္း ကင္မရာကုိ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးၾကည့္ၿပီး အုိက္တင္ေပး
မင္း အေမက မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ မင္း ေကာင္မေလးက မလုိက္ခိုင္းတာ မဟုတ္လားလုိ႔ ေမးေတာ့ ေနတာ ရယ္စရာႀကီး။ က်ဳပ္က သူ လုပ္ျပေနတာ ရယ္ရတာနဲ႔ ေနာက္ထပ္တစ္ပုံ ႐ိုက္မယ္ဆုိေတာ့
လက္ဟန္ေျခဟန္ကုိ ၾကည့္ၿပီး ဟုတ္တယ္တဲ့။ နာမည္ ဘယ္သူလဲလုိ႔ က်ဳပ္က စာနဲ႔ ေနဦး၊ ေနရာေျပာင္းဦးမယ္တဲ့။ သည္တစ္ခါေတာ့ လက္ထဲက ဂစ္တာႀကီး ေဘးခ်ၿပီး ခါးေထာက္၊
ေရးၿပီးေမးေတာ့ "မိညဳိ”လုိ႔ ေရးျပတယ္။ မင္းနာမည္ကေကာဆုိေတာ့ “စန္းေအာင္”တဲ့။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္က ေျခေထာက္ကုိ ခပ္ကားကားခ်ဲ႕ၿပီး အ႐ိုက္ခံတာ။႐ိုက္ၿပီးတာနဲ႔ ဂစ္တာဆြဲၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္
"စန္းေအာင္ညဳိ”ေပါ့ ဆုိေတာ့ ဖတ္ၿပီး ရယ္လုိက္တာေလ။ အေမက သေဘာတူလားဆုိေတာ့ ေျပးေတာ့တာပဲ။ သူမ်ား ေဘာင္းဘီနဲ႔ ဂစ္တာ ျပန္ေပးရေသးတာေလ။
တူတယ္ လုိ႔ ေရးျပတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္က “မိန္းမေတြ ေပါပါတယ္ကြာ။ မိညဳိကုိ မႀကိဳက္ပါနဲ”႔ လုိ႔
ေရးျပေတာ့ သူက ျပန္ေရးျပတယ္။ “မိညဳိလည္း မိန္းမပဲ” တဲ့ေလ။ က်ဳပ္က ရယ္ေတာ့ သူကလည္း ေန႔လယ္က်ေတာ့ တစ္ေခါက္ျပန္လာတယ္။ က်ဳပ္ကို ႏွိပ္ေပးရင္းက လက္တုိ႔ၿပီး ေငြႏွစ္ရာ
ရယ္တယ္။ ေတာင္းျပန္ေရာ။ႏွစ္ရာေတာ့ မရဘူးကြာ၊ တစ္ရာပဲ ဆုိၿပီး လက္တစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ျပေတာ့ ႏွစ္ရာပဲ
ေပးပါတဲ့။ ႏွိပ္ေနရင္းက ရပ္ၿပီး သူခၽြတ္ထားတဲ့ ေျခညႇပ္ဖိနပ္ကို သြားယူျပတယ္။ ဖိနပ္က
တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔လည္ပင္းမွာ ကုတ္ျခစ္ထားတဲ့ ဒဏ္ရာေတြ ညဳိမည္း ပြထေနတယ္။ မ်က္ႏွာလည္း ေအာက္ခံဆုိးျပား ကြာေနၿပီ။ ဖိနပ္အသစ္ ၀ယ္ခ်င္လုိ႔ ေတာင္းတာ ထင္ပါရဲ႕။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္က
မေကာင္းဘူး။ နားထင္မွာလည္း ပလာစတာႏွစ္စ ကပ္ထားလုိ႔ ဘာျဖစ္တာလဲေမးေတာ့ သူ႔ ေပးလုိက္တယ္ ဆုိပါေတာ့။ ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ဖုိးေရႊအက ကတီၠပါကြပ္ ပြဲေနပြဲထုိင္ ဖိနပ္
ေကာင္မေလးက ကုတ္တာတဲ့။ က်ဳပ္က လက္သီးထုိးတဲ့ပုံ လုပ္ျပၿပီး “ရန္ျဖစ္တာလား” ဆုိေတာ့ အနီေရာင္ႀကီးနဲ႔ ေပါက္ခ်လာပါေလေရာ။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စာေရးစားပြဲဆီ ေျပးလာၿပီး သူ
ေခါင္းညိတ္တယ္။ ေနာက္ သူ႔ ဒဏ္ရာေတြ တစ္ခုျခင္း ျပတယ္။ ဒါဆုိရင္ မိညဳိကုိ မခ်စ္နဲ႔ေတာ့လုိ႔ ဖိနပ္၀ယ္လာခဲ့ေၾကာင္း လာျပတယ္။ က်ဳပ္က ဘယ္ေလာက္ေပးရသလဲဆုိေတာ့ လက္ငါးေခ်ာင္း
စာနဲ႔ ေရးျပလုိက္ေတာ့ ဖုိးေရႊအ ေတြသြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ က်ဳပ္ဆီက ေဘာပင္ကုိ ယူၿပီး ေထာင္ျပၿပီး ငါးရာတဲ့။ ပုိက္ဆံက ဘယ္ကရေသးလုိ႔တုံးဆုိေတာ့ စုထားတာတဲ့။ က်ဳပ္က မင္းဖိနပ္
စာတစ္ေၾကာင္း ေရးျပတယ္။ “မိညဳိ ကုတ္တာ မနာပါဘူး” တဲ့ေလ။ က ငါ့ဖိနပ္ထက္ေတာင္ ေကာင္းေနပါေရာလားဆုိေတာ့ သူ႔ဖိနပ္ကို ကိုင္ၿပီး ယပ္ခတ္ျပတယ္။

ဖုိးေရႊအ က ရွင္းျပတဲ့ လက္ဟန္ေျခဟန္ကုိ အခုေတာ့ က်ဳပ္ ေတာ္ေတာ္ နားလည္ေနၿပီ။ က်ဳပ္က
ေမးတာ၊ ေျပာတာေတြလည္း ဖုိးေရႊအ က နားလည္ေနၿပီ။ သိပ္ေမးလုိ႔ မရရင္ေတာ့လည္း စာေရး
ေမးရတာေပါ့ေလ။ သည္ေတာ့ သူက သူ႔ရင္ထဲ ရွိတာ အရင္းတုိင္း ေျဖတာပါပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္
ကေတာ့ ကုိယ္ဟန္အမူအရာနဲ႔ ေျပာရတဲ့ “ေဘာ္ဒီလင္ဂ”ုိ နဲ႔ ေျပာတာ မ်ားပါတယ္။ သူကလည္း
နားလည္တယ္။ က်ဳပ္ကလည္း သိတယ္။
တစ္ခါေတာ့ သည္ေကာင္ ဘာလုပ္ျပန္တုံးဆုိေတာ့ မ်က္ႏွာေသကေလးနဲ႔ က်ဳပ္ဆီ ေရာက္လာ
တယ္။ မ်က္ႏွာက ေတာ္ေတာ့္ကုိ မေကာင္းတဲ့ပုံနဲ႔ေပါ့ေလ။ အၿမဲတမ္း ၿပံဳးေနတက္တဲ့ေကာင္က
သည္တစ္ခါ မ်က္ႏွာကေလး ညႇဳိးေနေတာ့ က်ဳပ္က ဘာျဖစ္တာလဲေမးေတာ့ ေခါင္းခါတယ္။
မေျပာပါရေစနဲ႔ ဆုိတဲ့ပုံ။ ေျပာပါကြာဆုိေတာ့ ဟုိးခပ္ေ၀းေ၀းကုိ လက္ညႇဳိးထုိးျပရင္း သစ္ပင္ကို ဓားနဲ႔
ခုတ္တဲ့ပုံလုပ္ျပတယ္။ ထင္းသြားခုတ္ရမွာေပါ့။ ဟုတ္လားလုိ႔ဟန္နဲ႔ ျပန္ေမးေတာ့ ေခါင္းညိတ္တယ္။

137 138
သူ သြားရေတာ့မယ္။ ၾကာလည္း ၾကာမယ္ဆုိတဲ့ ပုံဖမ္းၿပီး စားပြဲေဘးမွာ အၾကာႀကီး ထု္ိင္ေနတာ ေရာက္လာရင္ က်ဳပ္ေပးတာေတာင္ မေစာင့္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ဟာသူ ဖြင့္ၿပီး ေသာက္ေတာ့တာ။
ကလား။ က်ဳပ္ကလည္း ဘာေျပာရမွန္းလည္း မသိဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သံေယာဇဥ္ကေလးကလည္း သည္လုိနဲ႔ ဖုိးေရႊအ တီဗြီဖြင့္တက္တယ္။ ဗီဒီယုိျပစက္ထဲ အေခြထည့္ဖြင့္တက္လာတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီး
ျဖစ္ေနၿပီဆုိေတာ့ လက္တုိ႔ၿပီး လူဆုိတာ အလုပ္ လုပ္ရမွာေပါ့။ မင္းသြားေတာ့ ပုိက္ဆံရတာေပါ့။ ပူနဲ႔ သူ႔တီရွပ္ေဟာင္းကုိ မီးပူတုိက္ခ်င္ရင္လည္း တုိက္ေနတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ အိမ္ရွင္
ပုိက္ဆံရေတာ့ မင္းအေမ သုံးရတာေပါ့၊ ကုသုိလ္ရပါတယ္ကြာလုိ႔ စာနဲ႔ ေရးျပတာကို ျပလုိက္တယ္။ လင္မယားရဲ႕ ကေလးေတြကစားတဲ့တီဗြီဂိမ္းေတာင္ ကစားေနတတ္ရဲ႕။ ဒါတင္ ဘယ္ကပါ့မလဲ။
စာလည္း ဖတ္ၿပီးေရာ ဖိုးေရႊအ ငိုပါေလေရာ။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္ကလည္း ႏွစ္ရာတန္ တစ္ခ်ပ္ေပးရင္းက ဖုိးေရႊအက မတ္တတ္ပန္ကာကိုဖြင့္၊ ေရခဲေသတၱာထဲကအခ်ဳိရည္ဘူးထုတ္ေသာက္၊ ဗီဒီယုိျပစက္ကုိ
ႏႈတ္ဆက္လုိက္ရတာေပါ့ေလ။ ေ၀းၿပီေပါ့၊ ဖုိးေရႊအနဲ႔ သည္တစ္ခါ ေ၀းရၿပီေပါ့။ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ဖြင့္ထားၿပီး ဒရင္းဘက္ေပၚမွာ ေျခဆင္းေနတာမ်ား အၾကာႀကီး။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ဖုိးေရႊအ
ေနာက္တစ္ရက္ မလာဘူး။ ႏွစ္ရက္ေျမာက္တဲ့ ေန႔က်ေတာ့ ဖုိးေရႊအ ေပါက္ခ်လာတယ္။ ထုံးစံအ ကက္ဆက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မဖြင့္ဘူး။ ကက္ဆက္ေခြေတြကိုေတာ့ ၾကည့္တယ္။ အသံတစ္မ်ဳိးနဲ႔
တုိင္း ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးပါဘဲ။ က်ဳပ္က မင္း ဘယ္လုိျဖစ္လုိ႔ ျပန္လာတာလဲ။ ထင္းမခုတ္ရေတာ့ဘူးလားဆုိ အဆုိေတာ္ေတြ နာမည္ေတြကိုေတာ့ ေလွ်ာက္ဖတ္ေနတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ ဖြင့္မၾကည့္
ေတာ့ ေကာင္းကင္ကုိ လက္ညႇဳိးထုိးျပတယ္။ က်ဳပ္က နားမလည္ဘူး။ သည္ေတာ့ သူက မုိးေတြ ေလဘူး။ အသံမၾကားရလုိ႔မ်ားလားေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ သည္ ပစၥည္းေတြ သုံးၿပီး သူ
႐ြာခ်တဲ့ပုံလုပ္ျပတယ္။ မေန႔ညက မုိး႐ြာလုိ႔ ထင္းေလွမထြက္ႏုိင္ေတာ့ သူလည္း မသြားရေတာ့ဘူး ေနခ်င္တိုင္း ေနခြင့္ရေပမယ့္ ဖုိးေရႊအက သည္ကိစၥေတြေပၚမွာ အာ႐ံုရွိေနတာမ်ဳိး၊ သာယာေနတာ
ေပါ့ေလ။ဒါနဲ႔ က်ဳပ္က ဒါဆုိ ငါ့ေငြႏွစ္ရာ ျပန္ေပးဆုိၿပီး ပုိက္ဆံျပန္ေတာင္းတဲ့ ဟန္ လုပ္ျပေတာ့ မ်ဳိး မေတြ႔ရဘူး။ သည္ပစၥည္းေတြနဲ႔ ပက္သက္လုိ႔ အံလည္း မအံ့ၾသဘူး၊ ထူးဆန္းတယ္လုိ႔လည္း
ဖုိးေရႊအက ရယ္တယ္။ 'အု.ိ .အိ'တဲ့ ကုန္ၿပီေပါ့။ က်ဳပ္က မရဘူး၊ ျပန္ေပးရမယ္ ခ်ည္းလုပ္ေတာ့ မထင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔ေတာ့ သူ မထင္မွတ္ဘဲ အံ့ၾသသြားရတဲ့ ကိစၥ တစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
ေကာင္မေလးနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္တာပါတဲ့။ လက္ညႇဳိးေတြလည္း ထုိးျပရဲ႕၊ အေ၀းႀကီးသြားၾကတာမ်ဳိး ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ လွ်ပ္စစ္ထမင္းအုိးနဲ႔ က်ဳပ္ ထမင္းအုိးတည္ေနတုန္း သူ ေရာက္လာတာပါ။
လည္း လုပ္ျပရဲ႕။ ဘယ္သြားၾကသလဲဆိုေတာ့ ဘုရားရွိခုိး ျပတယ္။ ထင္းခုတ္ထြက္မယ္ဆုိၿပီး ထမင္းေပါင္းအုိးထဲက ထမင္းကို ခါတုိင္း ေရာက္လာရင္ ခူးစားေနက်ေပမယ့္ သည္အုိးနဲ႔ ထမင္း စ
ေတာင္းသြားတဲ့ ပုိက္ဆံနဲ႔ ခ်စ္သူေခၚၿပီး ဘုရားသြားဖူးတဲ့ ဖုိးေရႊအကုိ က်ဳပ္က သေဘာက်ေနတာပါ။ ခ်က္တာကို သူ မေတြ႔ဖူးဘူး။ အဲဒီေန႔က ဆန္ခ်င္ထည့္တာေရာ၊ ေရခ်င္ထည့္တာေရာ၊ မီးဖြင့္လုိက္
ဖုိးေရႊအနဲ႔ အေနၾကာလာေတာ့ စာနဲ႔ေတာင္ သိပ္ေရးျပမေနရေတာ့ဘဲ ေဘာ္ဒီလင္ဂုိ နည္းကို ခ်ည္း ေတာ့ ထမင္းခ်က္ေနတယ္ ဆုိတာျပတဲ့ မီးနီ ကေလး လင္းေနတာေရာ၊ နပ္သြားေတာ့ နပ္မီးကေလး
သုံးၿပီး ေျပာႏုိင္တာကုိ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ သတိထားမိတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါဆုိရင္ ေဘာ္ဒီလင္ဂုိသုံးၿပီး ေျပာင္းၿပီး လင္းသြားတာေရာ အစအဆုံး ၾကည့္ေနတယ္။ ထမင္း က်က္လုိ႔ က်ဳပ္က ထမင္းအုိးကို
ေျပာေနမိတာ အၾကာႀကီး။ ျဖစ္သားပဲ။ သူကလည္း အုိေက၊ က်ဳပ္ကလည္း အဆင္ေျပ။ ဖြင့္ျပလုိက္ေတာ့ ေကာ့ၿပီး ေမႊးေနတဲ့ ထမင္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး အင္မတန္ က်ယ္ေလာင္တဲ့ အံ့ၾသမႈနဲ႔
စကားလည္း မေျပာတက္၊ နားလည္း မၾကားတဲ့ ဖုိးေရႊအနဲ႔ က်ဳပ္ၾကားမွာ လူေတြမွာ ထ ေအာ္တယ္။ က်ဳပ္ကိုလည္း သည္ေတာ့မွ အံ့ၾသတႀကီး ၾကည့္တယ္။ ၾကည့္စမ္း၊ ဒါႀကီးနဲ႔
အေရးႀကီးလွပါတယ္ဆုိတဲ့ နားနဲ႔ ပါးစပ္ဟာ သိပ္ေတာင္ အေရးမပါေတာ့ဘူး ေျပာပါေတာ့။ ထမင္းခ်က္တတ္တဲ့ လူပါလားဆုိတဲ့ပုံနဲ႔ ထမင္းအုိးနဲ႔ က်ဳပ္ကို တစ္လွည့္စီ ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ေန႔
ေတြက်ေတာ့ သူ႔ကို ထမင္းအုိးခ်က္တာ ျပထားလုိက္ေတာ့ ခ်က္တတ္သြားတယ္။ ထမင္းမ်ား
တစ္ခါေတာ့ က်ဳပ္က ဖုိးေရႊအတုိ႔ ရက္ကြက္ကေလးနဲ႔ ေ၀းတဲ့ ၿမိဳ႕ထဲကို ေ႐ႊ႕႔လာခဲ့တယ္။ နယ္ကို ခ်က္ရမယ္ဆုိရင္ ေပ်ာ္ေနေတာ့တာေလ။ သည္ထမင္းအုိးကုိ က်ဳပ္တီထြင္တယ္မ်ား ထင္သလား
ခဏျပန္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း လင္မယားက သူတုိ႔ အိမ္မွာခဏေနေပးပါဆုိတာနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ေျပာင္းခဲ့ မသိဘူး။ ဘယ္ေတာ့မဆုိ ထမင္းက်က္သြားတုိင္း ထမင္းအုိးကုိ ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္က
တာပါ။ ၿပီးေတာ့ စားဖုိ႔၊ ေသာက္ဖုိ႔၊ ေနဖုိ႔၊ ထုိင္ဖုိ႔ အဆင္ေျပတဲ့အျပင္ ၿမိဳ႕ထဲဆုိေတာ့ ေရးၿပီးသား တအံ့တၾသ ထ ထ ေအာ္တယ္။
စာမူေလးေတြ ပုိ႔ရျပဳရတာ အဆင္ေျပလုိ႔ ေ႐ႊ႕ခဲ့ရတယ္ပဲ ေျပာပါေတာ့။ ဖုိးေရႊအကလည္း က်ဳပ္ရွိတဲ့
ၿမိဳ႕ထဲက တုိက္ခန္းကုိ တစ္ေခါက္ျပထားတာနဲ႔ ေရာက္ေရာက္လာတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ သူက က်ဳပ္ သိပါတယ္။ ဖုိးေရႊအက က်ဳပ္ကို အထင္ႀကီးေနၿပီ ဆုိတာ။ ေခတ္ေပၚ လူ႔အသုံး အေဆာင္
ကုန္းေၾကာင္း ေလွ်ာက္လာတာပါ။ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀း ေလွ်ာက္လာရေတာ့ ေရာက္လာရင္ ေတြန႔ဲ ေနသားက်လာတဲ့ ဖုိးေရႊအက က်ဳပ္ကုိ ၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္ ျဖစ္ခ်င္ေနပုံလည္း ရရဲ႕။ က်ဳပ္နဲ႔
ေမာေမာေနတက္တယ္။ သည္ေတာ့က်ဳပ္က သူငယ္ခ်င္းလင္မယားရဲ႕ေရခဲေသတၱာကို ဖြင့္၊ အခ်ဳိ ဖုိးေရႊအ ၾကားမွာ သူ႔ဘက္က မသိတာတစ္ခုပဲ ရွိေတာ့တာပါ။ သူက က်ဳပ္ျဖစ္ခ်င္ေနခ်ိန္မွာ က်ဳပ္က
ရည္တစ္ဘူး ေဖာက္တုိက္လုိက္ရင္ ဖုိးေရႊအ သိပ္ သေဘာက်တာကလား။ ေနာက္ေတာ့ သူ ျဖစ္ခ်င္ေနတာေလ။ သူက က်ဳပ္ကုိ အားက်ေနခ်ိန္မွာ က်ဳပ္က သူ႔ကို အားက်ေနတာေလ။

139 140
 {၁}
အခုေျပာမယ့္ အေၾကာင္းအရာက သူႀကီးေခတ္က ျဖစ္ခဲ့တာေလးပါ။ တခ်ိဳ႕က အခု မေန႔တစ္ေန႔က
ျဖစ္တယ္လုိ႔ ထင္မွာစိုးလုိ႔ ေျပာရတာ။ သိပ္ထူးထူးဆန္းဆန္းႀကီးေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။
လူငါးေယာက္နဲ႔ က ခဲ့တဲ့ တစ္ခန္းရပ္ ျပဇာတ္ကေလး တစ္ပုဒ္အေၾကာင္း ဆုိပါေတာ့။

{၂}
သဖန္းေခ်ာင္း ဘုန္းႀကီးက ႐ြာဆြမ္းသိမ္းပြဲအတြက္ အစည္းအေ၀း ေခၚတယ္။ သြားၾကရေတာ့တာ
ေပါ့။ တစ္နယ္လုံးက ၾကည္ညဳိတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးကိုး။ သဖန္းေခ်ာင္းက ၿမိဳ႕မဟုတ္ေတာ့ ႐ြာထဲက
အပုိင္း အပုိင္းေလးေတြ အစုေလးေတြကို ရက္ကြက္လုိ႔မေခၚေတာ့ဘူး။ အစုတဲ့၊ ေခ်ာင္တဲ့၊ ထားပါ
ေတာ့ေလ ေခ်ာင္ပဲ။ သဖန္းေခ်ာင္းမွာ ေခ်ာင္ငါးခု ရွိတယ္။ လက္ခုပ္ေခ်ာင္တဲ့၊ အလုိေလးေခ်ာင္တဲ့၊
ေဘာဂေခ်ာင္တဲ့၊ ၿမိဳ႕မတဲ့၊ မင္းလမ္း တဲ့။ ၿမိဳ႕မနဲ႔ မင္းလမ္းက နည္းနည္းအလယ္က်ၿပီး ပုိက္ဆံရွိတဲ့
လူ ေပါတဲ့ အစုေတြပါ။ လက္ခုပ္ေခ်ာင္၊ အလုိေလးေခ်ာင္၊ ေဘာဂေခ်ာင္ေတြကေတာ့ ဆင္းဆင္းရဲရဲ
လက္လုပ္လက္စား မ်ားတယ္ ေျပာပါေတာ့။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္စဥ္ လုပ္ေနက် ဆြမ္းသိမ္းပြဲႀကီး ဒီႏွစ္လည္း စည္ကားခ်င္ေတာ့ တစ္႐ြာလုံး ပါရ

ေတာ့တာကိုး။ တစ္ေခ်ာင္ သုံးေယာက္က်နဲ႔ အစည္းအေ၀းတက္ေတာ့ ေဘာဂေခ်ာင္က လူႀကီးသုံး
ေယာက္လည္းပါတယ္။ ထုံးစံအတုိင္းေပါ့၊ သူႀကီးက ဆြမ္းသိမ္းပြဲ အစီအစဥ္ေတြ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္းလုိပဲ
စည္စည္ကားကား ျဖစ္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း၊ အုိးစည္၀ုိင္း၊ ဒုိးပတ္၀ုိင္းေတြနဲ႔ မနွစ္က စီစဥ္သြားတာ
ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပတဲ့အေၾကာင္း၊ သည္ႏွစ္ေတာ့ တစ္ေခ်ာင္တစ္မ်ဳိး တာ၀န္ယူၿပီး ၾကည့္
ခ်င္ပြဲေလးလုပ္ရင္ ပုိမ်ား သင့္ျမတ္မလားလုိ႔ ထင္ေၾကာင္း၊ ႐ြာကလည္း ေခါင္ေတာ့ ကုိယ့္အရပ္
ကုိယ့္ဇာတ္ေလးလုပ္ပါမွ ႐ြာသူ႐ြာသားေတြ ၾကည့္ၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း အမိန္႔ရွိေတာ့ သင့္ျမတ္ပါ
တယ္ ဘုရားေပါ့။ ကတိေပးၾကတယ္။ ဆြမ္းသိမ္းပြဲေတြကလည္း မုိးေလ၀သ ကင္းမွဆုိေတာ့
လုပ္မယ္ဆုိရင္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ လြယ္လြယ္ပဲ ကတိေပးလုိက္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္
အစည္းအေ၀းၿပီးလုိ႔ အိမ္ျပန္ၾကေတာ့ စိတ္ညစ္သြားတာ ေဘာဂေခ်ာင္က လူႀကီးသုံး ေယာက္ပဲ။
“ကိုင္း...ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မတုံး...တစ္ေခ်ာင္ တစ္မ်ဳိးနဲ.႔ ...တာ၀န္ယူၿပီး ဇာတ္လမ္းကေလး
သြင္းရမတဲ.့ ...”
ဆုိေတာ့ က်န္တဲ့ နွစ္ေယာက္ကလည္း ဘာမွျပန္မေျပာႏုိင္ဘူး။ ကုိယ့္ေခ်ာင္အေၾကာင္း ကုိယ္သိ
တာကုိး။ ထုိးဇာတ္ကေလး ေနေနသာသာ ထမင္းစားဖုိ႔ ဖတ္သီဖတ္သီ ရွာေနရတဲ့ေခ်ာင္။
ေျပးၾကည့္မွ တစ္ေခ်ာင္လုံး လူတစ္ရာ မျပည့္တဲ့ေခ်ာင္။

141 142
အဘုိးႀကီး အဘြားႀကီးေတြ၊ ကေလးေတြ၊ မိန္းမေတြ ႏုတ္လုိက္ရင္ ေယာက္်ား သားဆုိလုိ႔ ရွိလွမွ မင္းတုိ႔ ထိန္းသိမ္းရမယ္ ဆုိတာမ်ဳိးကုိလည္း သူတုိ႔ မၾကားဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကေန႔ေတာ့
သုံးဆယ္ေပါ့။ အဲသည္အထဲမွာ လူငယ္ဆုိလုိ႔ ေလးငါးဆယ္ေယာက္ေလာက္ ရွိတယ္။ က်န္တဲ့ လူႀကီးသုံးေယာက္က ေခၚတယ္ဆုိလုိ႔ လာၾကေတာ့ တကယ့္ကုိ တာ၀န္ေပးေနၿပီ။ တာ၀န္ကလည္း
ေယာက္်ားသားေတြကလည္း ကုိယ့္အသက္အ႐ြယ္နဲ႔ မ်က္နွာေခ် အေဖြးသား လိမ္းၿပီး ၾကည့္ဦး။ တစ္႐ြာလုံးက ၾကည့္မယ္ ပြဲတဲ့။ ဆြမ္းသိမ္းပြဲတဲ့။ ေခ်ာင္ငါးခု စလုံးက တစ္ေခ်ာင္ တစ္မ်ဳိး
ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ဇာတ္စင္ေပၚ တက္မတုံး။ ကိုင္း တက္ပါၿပီတဲ့၊ ဘာ ကၾကမွာတုံး။ ဘယ္သူ က အသုံးေတာ္ခံၾကမွာတဲ့။ ကုိယ့္ေခ်ာင္က ညံ့ရင္ ကုိယ္ခံတဲ့။ ျပဇာတ္၊ ထုိးဇာတ္၊ တစ္ခန္းရပ္၊
သင္ေပးမွာတုံး၊ သူမ်ားေခ်ာင္ေတြက ျဖစ္ပါတယ္ ဆုိလုိ႔သာကုိး၊ မခံခ်င္လုိ႔သာ ေခါင္းညိတ္ရ တယ္၊ ေအာ္ပရာ ႀကိဳက္ရာ တစ္ခုခု လုပ္တ့ဲ။ ဘယ္သူမွမစြတ္ဖက္ေစရတဲ့။ ဘယ္သူကမွ မင္းတုိ႕ကုိ
က်ဳပ္တုိ႔ ေခ်ာင္က၊ ဘာသြား ကမွာတုံး၊ စိတ္စက္မ်ား ညစ္ပါတယ္၊ ျပန္သာ လာရတယ္၊ မ်က္ႏွာ ၾသဇာမေပးေစရဘူးတ့ဲ။ ေဘာဂေခ်ာင္မွာ ရွိတဲ့ ပစၥည္းပစၥယ ႀကိဳ္က္တဲ့ထဲက ႀကိဳက္တဲ့အိမ္က
မေကာင္းၾကဘူး။ ရက္ကေတာ့ ရပါေသးတယ္။ သီခ်င္းကၽြတ္မွ ဆုိေတာ့ လုပ္မယ္ဆုိရင္ ယူသုံးခြင့္ျပဳသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဆြမ္းသိမ္းပြဲမွာေတာ့ ေဘာဂေခ်ာင္က တာ၀န္ယူ တင္ဆက္မယ့္
တုိက္ဖုိ႔ျပဳဖုိ႔ ရက္ကေလးေတာ့ ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူ ဘာဇာတ္ကို ကမွာတုံး၊ တစ္ေယာက္က အခန္းတစ္ခန္းေတာ့ ပါကုိ ပါရမယ္တဲ့။
ေတာ့ အႀကံေပးတယ္။ “ကိုင္း....မင္းတုိ႔ ျဖစ္မလား သာဒြန္း ”
“က်ဳပ္တုိ႔ေခ်ာင္က ေယာက္်ားေလးက နည္းရတဲ့အထဲ လူငယ္ကာလသားက သာဒြန္းကလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္ကုိ လွမ္းၾကည့္တယ္။ သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္က
ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိလုိ႔တုံး ..သည္ေတာ့ ရွိတဲ့အထဲက သာဒြန္းတုိ႔ တာ၀န္ေပးရင္ ေကာင္းမလား...” လည္း သာဒြန္းၿပီးရင္ ၿပီးတာပဲဆုိေတာ့ သာဒြန္းကုိပဲ ျပန္ၾကည့္တယ္။ အမွန္ေတာ့ ကိုယ့္ေခ်ာင္အ
“မိန္းကေလးကေကာ...ဘယ္သူက မင္းသမီး လုပ္မွာတုံး၊ ေန႔နဲ႔ည ထဘီေတာင္ ေၾကာင္း ကုိယ္သိတယ္။ အမည္ကသာ ေဘာဂေခ်ာင္၊ ဆင္းရဲလုိက္ၾကတာ တာေတလံလုိ႔။ ဘယ္
အႏုိင္ႏုိင္လဲေနရတဲ့ ကေလးမေတြ...ဘယ္က ထဘီ၊ အကၤ် ီ ရမွာတုံး...ဒါလည္း တြက္ပါဦး....” အိမ္မွ တံခါးရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္အိမ္ကမွ ႏြားတစ္ရွဥ္း၊ ကၽြဲတစ္စီးပုိင္တာမဟုတ္ဘူး။ ဟင္း႐ြက္
“အင္းဗ်ာ....ဘာလုပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး” ေလးခူးလုိက္၊ ေကာက္သင္းေလး ေကာက္၊ စပါးေလး ရိတ္နဲ႔ ၀မ္းတစ္ထြာ ရွာရတဲ့ ေခ်ာင္မွာ
“ေနပါဦးဗ်ာ....သာဒြန္း ေမးၾကည့္ပါဦး” တခမ္းတနား တင္ဆက္ရမယ့္ ထုိးဇာတ္ ဘယ္လုိ စီစဥ္မလဲ။ သာဒြန္း စဥ္းစားတယ္။
လူႀကီးေတြကလည္း တာ၀န္သာ ယူလာတာ၊ ေဘာဂေခ်ာင္က တင္ဆက္ရမယ့္ တစ္ခန္းရပ္ျပဇာတ္ ခဏေနေတာ့မွ
ကို ဘယ္လုိမွ စဥ္းစားလုိ႔ မရဘူး။ ဘာလုိ႔လုိ႔ လုပ္ရမွန္းလည္း မသိဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေခ်ာင္ထဲ “ရပါတယ္ဗ်ာ.....က်ဳပ္ လုပ္မယ္”
က အၿမဲမူးေနတဲ့ သာဒြန္းကုိ ဆရာတင္ဖုိ႔ လုပ္ရေတာ့တယ္။ သာဒြန္းက ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ေတာ့ “ေဟ...”
ပါတယ္။ စည္းေလး ၀ါးေလး နည္းနည္းပါးပါး နားလည္တယ္။ ဒုိးေလး စခြန္႔ေလး တီးတက္တယ္။ လူႀကီးသုံးေယာက္ကေတာ့ ၀မ္းသာၾကတာေပါ့။ ဆရာေတာ္ကိုလည္း ေလးစား၊ သူႀကီးကိုလည္း
သီခ်င္းလည္း ဆုိတက္တယ္ ဆုိေပမယ့္ ႏွဲက စီရွပ္ဆုိရင္ သူက ငါးေပါက္ ေအာက္ျပန္ေလာက္နဲ႔ ေၾကာက္လုိ႔သာ ယူရတဲ့ တာ၀န္။ ပခုံးေျပာင္း ေပးရေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ ၀မ္းသာတာေပါ့။
ေအာ္ခ်င္ေအာ္ေနတဲ့ ေကာင္ေပမယ့္ ေဘာဂေခ်ာင္မွာေတာ့ သူလည္း ေတးသံရွင္ “ေဘာဂေခ်ာင္ “ဟုတ္မွလည္း လုပ္ပါ ေမာင္ရာ....”
သာဒြန္း”ေပါ့ေလ။ “သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ”
“ဒီေကာင္ လုပ္ရင္ေတာ့ ျဖစ္မယ္ ထင္တာပဲဗ်ာ။ ေမးၾကည့္တာေပါ့....” “လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ကုန္မွာတုံး”
“ငါးေယာက္”
{၃} “ေဟ...”
သာဒြန္းနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္က သူတုိ႔ေရွ႕က လူႀကီး သုံးေယာက္ကို အံ့ၾသတႀကီး “ေတာ္ၿပီ က်ဳပ္တုိ႔ ငါးေယာက္ပဲ...”
ၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူတုိ႔တစ္သက္ ေခ်ာင္က လူႀကီးေတြက သည္လုိ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ “ဟဲ့ေကာင္ သာဒြန္း....ငါးေယာက္နဲ႔ ျပဇာတ္ ျဖစ္လုိ႔လားဟ”
တာ၀န္ေပးတာမ်ဳိး မရွိခဲ့ဖူးဘူး။ သူတုိ႔ကို အားကုိးတယ္လုိ႔လည္း တစ္ခါမွ ေျပာဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ “ျဖစ္တယ္၊ ငါးေယာက္ပဲ ကုန္မယ္”
မင္းတုိ႔ မရွိရင္ ေခ်ာင္က ဘယ္လုိမွကုိ နာလန္ထူမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေဘာဂေခ်ာင္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကုိ “"မိန္းကေလးကေကာ...ျပဇာတ္မင္းသမီး လုပ္ဖ.ုိ႔ ..”

143 144
 “မလုိဘူး....မင္းသမီး မပါဘူး”
“ေဟ...”
မင္းသမီး မပါဘဲ လူငါးေယာက္နဲ႔ ကမယ့္ ဇာတ္လမ္း သူတုိ႔လည္း မၾကားဖူးေတာ့ ၀မ္းသာတဲ့
ၾကားက စုိးေတာ့ စိုးရိမ္တယ္န႔ဲ တူပါတယ္။ တစ္ေယာက္က
“ဟဲ့ေကာင္ တစ္႐ြာလုံးၾကည့္မယ့္ပြဲေနာ္ .. မင္း ေပါ့ေပါ့ဆဆေတာ့ သေဘာမထားနဲ႔
ငါ့ေကာင္ရ... မင္း အစြမ္းေတာ့ ငါ သိပါတယ္.... ဒါေပမဲ့ မင္းသမီးလည္း မပါဘဲ လူငါးေယာက္နဲ႔
ကမယ့္ဇာတ္ ရွိလုိ႔လား”
“ရပါတယ္ဗ်ာ...ဆြမ္းသိမ္းပြဲဆုိတာ ဘာသာေရးနဲ႔ ပက္သက္ရမွာကိုးဗ်။
စဥ္းစားရေသးတယ္...ေဘာဂေခ်ာင္က ဆင္းရဲေပမယ့္ သာဒြန္း ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ပါတယ္ ...”
“ေကာင္းပါ့ ေမာင္ရာ.... ဒါ့ထက္ အ၀တ္အစားေကာ..”
“မလုိဘူး...မင္းညီမင္းသား အ၀တ္အစားတစ္စုံန.႔ဲ ..သကၤန္းေဟာင္း တစ္ထည္ပဲ လုိတယ္”
“ေဟ..”
“ဘႀကီးတုိ႔ စိတ္ေအးေအးသာ ထားပါဗ်ာ၊ က်ေနာ္ ရွာခုိင္းတာသာ ရွာေပးပါ”
“ဒါေလာက္ ျဖစ္ပါတယ္..က်န္တဲ့ သုံးေယာက္က ဘာ၀တ္မွာတုံး..ဇာတ္က ဘာဇာတ္တုံး”
“နာမည္ မေျပာန႔ဲဦး...တစ္ခန္းရပ္လုိ႔ပဲ ေျပာထား။ ကပ္ၿပီးမွ ေၾကညာမယ္...က်န္တဲ့
သုံးေယာက္ကလည္း ဘာမွ၀တ္စရာမလုိဘူး၊ ရတယ္...”
ေရႊမန္းဦးတင္ေမာင္ရဲ႕ ႐ြဲကုန္သည္ကုိ တိတ္ေခြနဲ႔ ဖြင့္ၿပီး ေရွ႕က လူက သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကမွာတဲ့။
ဒန္ဖလားကုိ ေရႊေရာင္စကၠဴ ကပ္သူက ကပ္လုိ႔။
အလုိေလးေခ်ာင္က ကိသာေဂါတမီ တိတ္ေခြ ဇာတ္လမ္းတဲ့။ အ၀တ္အစားေတြ ၿမိဳ႕တက္ငွားလုိ႔တဲ့။
ကိသာေဂါတမီလုပ္တဲ့ မိ္န္းကေလးကလည္း မာန္ပါလုိက္တာတဲ့။ ျမဳိ႕မနဲ႔ မင္းလမ္းကေတာ့
ခ်မ္းသာတဲ့ လူမ်ားေတာ့ တက္လည္း တက္ႏုိင္တာကုိး။ ယိမ္းေတြနဲ႔တဲ့။ တစ္ခန္းရပ္ျပဇာတ္က
ေလးနဲ႔တဲ့။ ေဘာဂေခ်ာင္က သာဒြန္းတုိ႔ကေတာ့ ေအးေအးပဲ။ တစ္ခန္းရပ္လုပ္မယ့္ သာဒြန္းလည္း
ဒါလည္း ကဖုိ႔ ႏွစ္ရက္ပဲလုိတာေတာင္ သူ႔ဇာတ္ကိုမေျပာေသးဘူး။ သူနဲ႔တြဲဖက္ သ႐ုပ္ေဆာင္ရမယ့္ ေလး
ေယာက္ ကလည္း အခုထက္ထိ ဘာလုပ္ရမယ္ မသိေသးဘူး။ တကယ္ဆုိရင္ တုိက္ဖုိ႔ေကာင္းၿပီ
တုိက္သားက်ဖုိ႔ ေကာင္းၿပီ။ ေနာက္ခံတီး၀ုိင္းက ဘာတီးမယ္၊ ဘယ္သူက ဘယ္လုိထြက္မယ္၊
ဘယ္သူက ဘာေျပာမယ္ ဆုိတာလည္း အခုခ်ိန္ေလာက္ဆုိရင္ သိဖုိ႔ ေကာင္းၿပီ။
သာဒြန္းကေတာ့ ေအးေအးပဲ။ လူႀကီးေတြကေတာ့ ေခါင္းပူလွၿပီ။ သာဒြန္းရွာခုိင္းတဲ့ မင္းညီမင္းသား
၀တ္တဲ့ အ၀တ္အစားေလး မရွိမယ့္ ရွိမယ့္ ငွား၊ သကၤန္းေဟာင္းေလး တစ္ထည္ ေက်ာင္းက
ေတာင္းၿပီး လာပုိ႔ထားတာေတာင္ တစ္ခန္းရပ္က မလုပ္ေသးေတာ့ သာဒြန္းတုိ႔ ေလးေယာက္ကို
ေခၚရေတာ့တာေပါ့။ သာဒြန္းေရာက္လာေတာ့ လူႀကီးေတြကလည္း ေဒါကန္သူ ကန္ေနၾကၿပီ။

ေဘာဂေခ်ာင္က လူႀကီးသုံးေယာက္ကေတာ့ နားကို မလည္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ လူ ငါးေယာက္နဲ႔ ကမယ့္ “သာဒြန္း...သူမ်ားေတြ ဇာတ္တုိက္တာပဲ လုိက္ၾကည့္မေနနဲ႔၊ မင္းတုိ႔ သန္ဘက္ခါ ဖိန္းႏြဲခါပဲ
တစ္ခန္းရပ္တဲ့။ အ၀တ္အစား မလုိဘူးတဲ့။ အမ်ဳိးသမီး မလုိဘူးတ့ဲ။ ဘာဇာတ္လည္း ဆုိေတာ့ ကရေတာ့မယ္ ဘာမွ မလုပ္ေသးဘူး၊ ဟုတ္ေရာ ဟုတ္ရဲ႕လားကြာ...”
မေျပာႏိုင္ဘူးတဲ့။ လွ်ဳိ႔၀ွက္ေတာင္ ထားရဦးမယ္တဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ဆြမ္းသိမ္းပြဲမွာ "ေဘာဂ “ဟုတ္ပါတယ္ ဘႀကီးရ...ကေန႔ညမွ တုိက္မွာပါ..”
ေခ်ာင္ သာဒြန္း” ရဲ႕ တစ္ခန္းရပ္ျပဇာတ္ တင္ႏုိင္ ၿပီးတာပဲ။ သည္လုိပဲ သေဘာထားရေတာ့ “ဟ ျဖစ္ပါ့မလားကြာ...မင္းဟာက။ ေနပါဦး မင္းေကာင္ေတြကေကာ ဇာတ္လမ္း
တာေပါ့ေလ။ ဇာတ္ကြက္ သိပလား..”
“မသိေသးဘူး....မၾကာဘူး ဘႀကီးေရ ခဏေလးရယ္။ တစ္ခန္းရပ္ပါဆု.ိ ..”
“ဘာဇာတ္လဲကြာ...သည္အခ်ိန္ေရာက္မွေတာ့ ေျပာပါေတာ့ကြာ..”
{၄} “တုိ႔လည္း သိပါရေစေတာ့...”
သည္လုိနဲ႔ ဆြမ္းသိမ္းပြဲ နီးလာၿပီ ေျပာပါေတာ့။ တကယ္ဆုိရင္ သူမ်ားေတြက ဆုိင္းသံ ေမာင္းသံေတြ “နိမိတ္ေလးအင္ ဗုဒၶ၀င္..”
နဲ႔ တျခိမ့္ျခိမ့္ တုိက္ၾက ျပဳၾက၊ စေတာ္တုိက္ၾက၊ လမိုင္းတင္ၾက၊ ဆုိၾက၊ ငိုၾကနဲ႔ ေနာက္ေနာက္ ေနာက္ လူႀကီးေတြေတာင္ ေၾကာင္သြားတယ္။ နိမိတ္ေလးအင္ ဗုဒၶ၀င္ဆုိပါလား။ သည္ေကာင္က
ေနာက္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ေဘာဂေခ်ာင္က သာဒြန္းတုိ႔ ဘာမွမလုပ္ေသးဘူး။ သူမ်ားေတြ ေျပာသာေျပာရတာ၊ လုပ္လုိက္ရင္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ထဲကဆုိေတာ့ မဟုတ္ဘူးလား မေျပာႏိုင္
လုပ္ၾကကိုင္ၾကတာလည္း ၾကည့္ဦးေလ။ လက္ခုပ္ေခ်ာင္က ေသရိ၀ ၀ါဏိဇ ႐ြဲကုန္သည္ ဇာတ္တဲ့။ ဘူးေလ။

145 146
 “ဆုိပါဦး မင္းဇာတ္လမ္းက...”
“ဘာခက္လုိ႔လဲ ဘႀကီးရ.... တစ္ေယာက္က ငွားထားတဲ့ မင္းသားအ၀တ္အစားနဲ႔
အေလာင္းေတာ္ သိဒၶတၲမင္းသား လုပ္ရမယ္....တစ္ေယာက္က ေခါင္းတုံးတုံးၿပီး ရဟန္းလုပ္ရမယ္
...တစ္ေယာက္က သူေသ လုပ္ရမယ္.... တစ္ေယာက္က သူနာ လုပ္ရမယ္....တစ္ေယာက္က
သူအုိ လုပ္ရမယ္...။ မင္းသမီး မလုိဘူး ...အ၀တ္အစား မလုိဘူး...သိပ္သ႐ုပ္ေဆာင္စရာ မလုိဘူး။
ဥယ်ာဥ္ေတာ္မွာ နိမိတ္ႀကီး ေလးပါး ျမင္ေတာ္မူခန္းကို ျပမွာ။ ေနာက္ခံက မယ္ဒလင္သမား ငျပဴးကုိ
ယေသာ္ဓရာ ယုိးဒယား တီးခုိင္း႐ံုပါ..ဒါပါပဲ...”
“ေ႐ြ နိပ္ဟ..”
လူႀကီးေတြ ေတာ္ေတာ္သေဘာက်သြားတယ္။ ဟုတ္သားပါလား။ သာဒြန္းကုိ ဒါ့ေၾကာင့္ အားကုိး
တာ။ ၾကည့္စမ္း၊ သူမ်ားေတြ ကုန္လုိက္တဲ့ ပုိက္ဆံ၊ ႐ြဲကုန္သည္တဲ့၊ ကိသာေဂါတမီတ့၊ဲ ၀ဏၰပထတ့ဲ၊
တုိ႕ သာဒြန္းက နိမိတ္ႀကီးေလးအင္ ဗုဒၶ၀င္တဲ့။ တျခားစီ။ ေကာင္းခ်က္ကေတာ့ ရက္စက္တယ္ထဲက
ေနမွာပဲေဟ့။ ၾကည့္စမ္း၊ ဒီေကာင္ သူ႕ဉာဏ္စြမ္း ဉာဏ္စနဲ႔ သူမို႔လုိ႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ႀကီးလည္း
ႀကီးက်ယ္ရမယ္။ တရားသံေ၀ဂလည္း ရရမယ္။ ပုိက္ဆံလည္း မကုန္ရဘူး....ဘယ္ေလာက္ေကာင္း
သလဲ။ ေဘာဂေခ်ာင္ကေတာ ဆြမ္းသိမ္းပြဲမွာ အာဂေပါ့ကြယ္။
လူႀကီးေတြကေတာ့ သာဒြန္း အေျပာနဲ႔ပဲ သာဒြန္းဇာတ္ကို ယုံၾကည္သြားတယ္။ အဲသည္ေတာ့မွ သူ႔
သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ကလည္း သူတုိ႔ ကရမယ့္ ဇာတ္လမ္း သူတုိ႔ သိေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ေလ တုိက္ရက္ကလည္း ၾကား တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ပဲ က်န္ေတာ့ ကေန႔ည စ တုိက္ၾကမယ္ေပါ့။
မယ္ဒလင္သမားကုိလည္း ညက်ရင္ သီခ်င္းခ်ေပးမယ္ေပါ့။ ယေသာ္ဓရာ ယုိးဒယားထဲက “ေလးပါး
ရယ္ သူအုိ၊ သူနာ၊ သူေသ...ျမင္ျပန္လွ်င္ ခြဲစိတ္သံေ၀....လူတုိင္းရပ္ေျမ...ၾကာရွည္ေန၀ံ့ပ.ဲ ..” အပုိဒ္
ကုိ သုံးေလးေက်ာ့ တီးခိုင္းမယ္ေပါ့။
{၅}
ဆြမ္းသိမ္းပြဲညက တကယ္ ပြဲ က ေတာ့ ေခ်ာင္ေလးခုက တင္ဆက္တဲ့ ထုိးဇာတ္ေတြ၊ ယိမ္းေတြပဲ
ပါေတာ့တယ္။ ေဘာဂေခ်ာင္က “နိမိတ္ေလးအင္ ဗုဒၶ၀င္” မတင္ဆက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ သူႀကီးကေတာ့
ေဘာဂေခ်ာင္က လူႀကီးသုံးေယာက္ကို မ်က္ေစာင္းတခဲခဲ၊ အံတႀကိတ္ႀကိတ္ေပါ့ေလ။ ႀကီးႀကီး
147
က်ယ္က်ယ္ နိမိတ္ႀကီး ေလးပါးေလး၊ ဘာေလးနဲ႔။ ေနႏွင့္ဦး။ ဒင္းတုိ႔ေတာ့လည္း ႀကိမ္းသတ့ဲ။
ေဘာဂေခ်ာင္က လူႀကီးေတြကလည္း မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္လုိ႔။ သာဒြန္းကေတာ့ မင္းညီမင္းသား
အ၀တ္အစားနဲ႔ မ်က္ႏွာေခ် အေဖြးသားနဲ႔။ က်န္တဲ့ေလးေယာက္ကို ရွာလုိ႔ မေတြ႔လုိ႔ ထင္ပါရဲ႕၊
မ်က္ႏွာေလး ငယ္လုိ႔။
“ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား……သာဒြန္းရာ၊ မင္းဟာက ေကာင္းခ်ည္ေကာင္းရက္န”႔ဲ
“ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ စီစဥ္တာပါပဲဗ်ာ…..ငါက သိဒၶတၱ မင္းသား လုပ္မယ္၊
ၾကာယုံက ရဟန္းလုပ္၊ ငေတက သူေသလုပ္၊ စိန္ေမာင္က သူနာလုပ္၊ ေက်ာ္လွက သူအို လုပ္။
ေသခ်ာ အကြက္ခ်ထားေတာ့ပဲ … ဘႀကီးရာ။ ၾကာယုံက ေခါင္းတုံး မတုံးခ်င္ဘူးတဲ့ ….သကၤန္းႀကီးနဲ႔
မပါခ်င္ဘူးတဲ့၊ သိဒၶတၱ မင္းသား လုပ္မယ္တဲ့။ ငေတက ဇာတ္ခုံေပၚမွာ သူေသလုပ္ၿပီး ပက္လက္ႀကီး
လုပ္ေနမွေတာ့ မပါတာ ေကာင္းတယ္တဲ့။ ဘာလုပ္ခ်င္တုံးဆုိေတာ့ မင္းသားလုပ္မယ္တဲ့။
ေက်ာ္လွကလည္း ႐ုပ္က အဘုိးႀကီးအုိ႐ုပ္ ေပါက္ေနလုိ႔ သူအုိလုပ္ပါ ဆုိေတာ့ သူ႔ေကာင္မေလးက
ဇာတ္ခုံေပၚမွာ သူအုိ မလုပ္ရဘူးတဲ့၊ လုပ္ရင္ အျပတ္ပဲတဲ့။ လုပ္ခ်င္ရင္ မင္းသားလုပ္၊ မရရင္ မလုပ္နဲ႔
ေျပာလုိ႔တဲ့။
“စိန္ေမာင္ကေကာ”
“ဒီေကာင္လည္း မေကာင္းပါဘူး ဘႀကီးရာ။ သူက အ႐ိုးေပၚ အေရတင္မုိ႔လုိ႔ သူနာလုပ္ပါ
ဆုိတာကုိ သူ႔ကုိ ႏွိမ္တာတဲ့၊ ငါ မင္းသားလုပ္မယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ဇာတ္ပဲ၊ ကၽြန္
ေတာ္ မင္းသားလုပ္မွာေပါ့။ ဒီေကာင္ေတြ လူပါးကုိ ၀ တယ္”
“ေအး ေကာင္းကြာ၊ အခု ဒီေကာင္ေတြကေကာ”
“မရွိေတာ့ဘူး၊ ဘယ္ေနရာ သြားမူးေနၾကသလဲ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ရွာတာလည္း မေတြ႔ဘူး”
အဲဒီညက သာဒြန္းကေတာ့ မင္းညီမင္းသား အ၀တ္အစားနဲ႔ မ်က္ႏွာေခ်နဲ႔။ လူႀကီးေတြကလည္း
မ်က္ေစာင္းတခဲခဲ၊ အံတႀကိတ္ႀကိတ္နဲ႔။ နိမိတ္ေလးအင္ ဗုဒၶ၀င္ ဇာတ္မွာ သူအုိ၊ သူနာ၊ သူေသ၊
သူရဟန္း လုပ္မယ့္လူမရွိေတာ့ သာဒြန္းလည္း ဘာတက္ႏုိင္မွာတုံး။ ဆဲလည္း ခံ႐ံုေပါ့။ သာဒြန္းက
ေတာ့ သူအုိ၊ သူနာ၊ သူေသ၊ သူရဟန္း လုပ္မယ့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ကုိ ေမွ်ာ္တုန္း။
{၆}
ၾကာေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ သဖန္းေခ်ာင္မွာ သူႀကီးေခတ္က ျဖစ္ခဲ့တာေပမယ့္ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္ရင္
သဖန္းေခ်ာင္သားေတြက ေျပာတုန္း၊ ဥပမာ ေပးေကာင္းတုန္း၊ ရယ္ၾက ေမာၾကတုန္း။
148
149 150