«Εστω και ένας αστυφύλακας αν τολμήσει να πατήσει τον περίβολο ή το πεζοδρόμιο του

πανεπιστημίου θα φονευθεί"
Οι πρώτοι εξεγερμένοι καταληψίες στην Ελλάδα, φοιτητές της Ιατρικής, το Νοέμβρη του 1896,
οχυρωμένοι με τον οπλισμό της πανεπιστημιακής φάλαγγας στα προπύλαια   περιφρουρούν την
κατάληψή τους με αφορμή τον αυταρχισμό των καθηγητών τους.
Διαβάζοντας την ιστορία του τόπου μας και του φοιτητικού κινήματος στην Ελλάδα,
αναρωτιόμαστε την έκβαση της, εάν το άσυλο προοριζόταν μόνο για την «απρόσκοπτη
εκπαιδευτική και ερευνητική διαδικασία» ή αν, όπως για κάποιους, δεν είχε λόγο ύπαρξης.
Παραθέτουμε επίσης κάποια αποσπάσματα του τύπου σαν ένα ενδιαφέρον flash back όσων ακούμε
σήμερα από τους «ειδικούς» και όσων γράφονταν τότε.
1. Την περίοδο 1941-1944 μέλη της ΕΠΟΝ, (της μεγαλύτερης σε απόλυτα μεγέθη
αντιστασιακής νεολαίας στην Ευρώπη) χρησιμοποιούν τα πανεπιστήμια ως ορμητήρια του
αντιστασιακού αγώνα καθώς και ως χώρους οργάνωσης λαϊκών συσσιτίων. Κατά τη
διάρκεια των Δεκεμβριανών το 1944 σημειώνεται η πρώτη εισβολή άρματος μάχης στο
χώρο του Πολυτεχνείου στην Πατησίων.
2. Στην πρώτη κατάληψη της Νομικής (20/3/1973), το εφαλτήριο της εξέγερσης του Νοέμβρη,
γίνεται άρση ασύλου, συλλαμβάνονται και ξυλοκοπούνται οι φοιτητές. Η Σύγκλητος έδωσε
την άδεια, κάνοντας λόγο για «ομάδα ελαχίστη εν σχέσει προς τον όγκον του φοιτητικού
κόσμου», η οποία «διά της στάσεώς της, παρά πάσαν έννοιαν δικαίου και ελευθερίας,
προσπαθεί να εμποδίσει την άσκησιν του αναφαιρέτου δικαιώματος των φοιτητών,
όπως μορφωθούν»
3. Δυο μέρες μετά την αιματοχυσία της 17/11/1973 η Σύγκλητος του ΕΜΠ με ανακοίνωσή της
«αποδοκιμάζει τους προκαλέσαντας τα δραματικά γεγονότα, ως και τους καταχρασθέντας του
ασύλου του Ιδρύματος», με το επιχείρημα ότι «η μεγάλη πλειονότης των συγκεντρωθέντων
εντός του Ιδρύματος απετελείτο από πρόσωπα διαφόρων κατηγοριών ξένων προς το
Πολυτεχνείον».
4. Τον Μάιο του 1977 (επί «δημοκρατικής» πια Ελλάδας), ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου
Ευστάθιος Μπλέτσας γνωμοδότησε, έπειτα από σχετικό ερώτημα του υπ. Δημόσιας Τάξης,
ότι πανεπιστημιακό άσυλο δεν υφίσταται κι ότι η αστυνομία έχει δικαίωμα και καθήκον να
μπαίνει όποτε θέλει στα ΑΕΙ, να παρίσταται στις φοιτητικές συνελεύσεις «εάν αυταί
παρεξέκλιναν του σκοπού τους και μετατράπηκαν σε πολιτικές συναθροίσεις», καθώς και «να
ανακαλύπτει και να προσαγάγει σε δίκη τους φυσικούς ή ηθικούς αυτουργούς» των
«εγκλημάτων» της αφισοκόλλησης, της ανάρτησης πανό και της αναγραφής συνθημάτων
στους τοίχους.
Η αρθρογραφία και η ρητορική των τελευταίων χρόνων, ιδιαίτερα μετά το μαχητικό κίνημα
διαρκείας του 2006-07 φαίνεται γλαφυρά στα παρακάτω δημοσιεύματα, όπου για «αριθμητικά
ανάξιες λόγου αλλά πολύ δυναμικές φοιτητικές ομάδες, με σκοτισμένο μυαλό από αναρχικές
ιδέες» κάνει λόγο ο πρώην ευρωβουλευτής της Ν.Δ. -κι επίδοξος συνταγματικός μεταρρυθμιστής-
Γιάννης Μαρίνος ενώ ο γνωστός στους αγωνιζόμενους φοιτητές πρώην πρύτανης Γρυσπολάκης
(υποστηρικτής της εξέτασης επί πληρωμής) αναφέρει «Καμία ομάδα (μικρή ή μεγάλη) του
πανεπιστημίου δεν έχει το δικαίωμα να παρακωλύει τα υπόλοιπα μέλη της πανεπιστημιακής
κοινότητας από τη διαδικασία της εκπαίδευσης και της έρευνας».
Χωρίς πολλά λόγια, καταλαβαίνουμε ότι το φοιτητικό κίνημα έχει κληρονομήσει και έχει
υπηρετήσει με τον καλύτερο τρόπο την αξία και την ουσία του πανεπιστημιακού ασύλου.
Ας αγχώνονται εκείνοι που με τα λόγια τους, σήμερα, δικαιώνουν τους εγκληματίες της επταετίας
και της κατοχής και εκείνους που ιστορικά εχθρεύονταν κάθε έννοια λαϊκών αγώνων. Η ιστορία θα
τους ξεχάσει…