ΦΟΛΕΓΑΝΔΡΟΣ Ο άνεμος είναι μόνος. Δεν μπορεί να έχει υπόσταση στη θάλασσα, δεν μπορεί να επιβεβαιώσει την ύπαρξή του όμως χιμάει παντού μέχρι να συναντήσει μάρτυρες. Οι πεζούλες του νησιού, ο πάσσαλος ενός φράχτη για να τριφτεί , ελιές, τράγοι, κι οι κάτοικοι του τόπου τον κόβουν. Τώρα φτάνει συνεχώς. Αποκαμωμένος μερικές φορές ξεθυμαίνει σε μουρμουρητό, μεταφέροντας τη σκόνη από φύλλο σε φύλλο, μετά δυναμώνει τη νύχτα, από φόβο πως δεν μπορεί να δει ούτε τον εαυτό του ούτε τίποτε άλλο, από φόβο πως ο κόσμος χάθηκε για πάντα. Υπάρχει μια αίσθηση παιδικότητας στη συνεχή παρουσία του, στο πώς ακολουθεί και ουρλιάζει, πώς διακόπτει τις προσωπικές στιγμές σου κυριεύοντάς τες στην παραλία το σούρουπο. Θα ‘θελες να υπήρχε κάποιος θεός για να του ζητήσεις να τον κατευνάσει, κάποια τελετή, κάποια τελετουργική θυσία να ησυχάσει το μουγκρητό του και να τον αποκοιμίσει μ΄ ένα νανούρισμα, αλλά δεν σου ‘χει μείνει τίποτα να πιστεύεις_ μόνο ο άνεμος που πλημμυρίζει τους τρούλους στα ξωκλήσια και τ’ αφτιά των γαϊδουριών σβήνοντας τελικά στον λαβύρινθο των πνευμόνων σου. Φράνσις Λέβιστον