28 ALC@)'('IS ISALC@)'('29

kwijtgeraakt tijdens de beving. Vrienden

hielpen haar om een tentje op te zetten, dat
bestond uit op stokken gespannen lakens. Ze
gaven haar wat geld om de eerste paar dagen
te kunnen eten. Daarna stond Claudette
wekelijks in de lange rijen voor de voedsel-
distributie. Het kamp werd in de eerste
maand door hulporganisaties aan basisvoor-
zieningen geholpen. Zo verschafte Unicef
schooltenten, Partners in Health een klein
mobiel kliniekje, en Oxfam een watertank.
9cXln\ gc\bb\e
Mijn eerste ontmoeting met Ronalda vond
plaats in de schooltent, waar een Ameri-
kaanse organisatie een gemproviseerd les-
programma aanbod voor de kinderen in het
kamp, omdat de scholen ofcieel nog niet
waren geopend. Ze viel meteen op. Heel
nieuwsgierig, maar tegelijk verlegen kwam
ze naar mij toe. Ze zat onder de blauwe plek-
ken. Gevallen, meldde ze meteen, zonder
dat ik iets vroeg. Ik moest haar tante ont-
moeten, een stevige jonge vrouw. Ze had een
klein kindje naast zich dat overduidelijk alle
aandacht kreeg. Toen ze ons zag, schreeuwde
ze direct naar Ronalda: Je bent te laat!
Claudette vertelde uitgebreid hoe lastig
Ronalda was, dat ze nooit luisterde en de
opvoeding heel moeilijk voor haar was,
omdat ze alleen is en geen werk heeft. Het
gesprek eindigde met een steen richting
Ronalda, omdat zij mij geen stoel had aange-
boden. Het meisje stond huilend in de ope-
ning de steen had haar in de zij geraakt
en keek mij bang aan. De tante keerde haar
rug naar haar toe. Op dat moment besloot ik
om voortaan elke dag even naar haar toe te
gaan. Over het algemeen is het leven in het
kamp kalmpjes, zo blijkt bij mijn bezoekjes.
Omdat Claudette niet werkt, heeft ze veel tijd
om met haar buren te kletsen. Ik heb niets
te doen en kan niets doen, want ik heb een
baby waarvoor ik moet zorgen, zegt ze.
Ronalda maakt schoon, haalt water bij de
tank, doet de was met de hand, kookt af en
toe, speelt met haar nieuwe vrienden en gaat
zo nu en dan naar de school in het kamp.
;\ i\^\e
Als het regent, komen de problemen, zegt
Claudette. Tijdens het regenseizoen, van
maart tot juni, zijn er bijna dagelijks heftige
tropische regenbuien die met enorme wind-
stoten gepaard gaan. In een regenbui veran-
dert het kamp compleet. Het wordt een grote
modderpoel en mensen glibberen van de ene
kant naar de andere kant. Tenten stromen
over, mensen proberen hun spulletjes zoals
kleren, kookspullen en stoelen in veiligheid
te brengen, vrouwen zetten een plastic zak
over hun haar en de kinderen genieten van
de waterpret. Direct na de stortbui wordt er
gedoucht en komen de pannen weer te voor-
schijn waarmee het water uit de tenten wordt
geschept.
Nu de maanden verstrijken, zie ik de gem-
proviseerde kampen in de omgeving lang-
zaam terug veranderen in krottenwijken. Met
I
k was op straat aan het spelen toen
de aardbeving kwam. Mijn baby-
zusje kreeg een steen op haar hoofd
en ze bloedde enorm. Ik rende met mijn zusje
terug naar huis. De hele wijk was ingestort.
Huisjes lagen boven op elkaar gestapeld. Men-
sen schreeuwden en huilden. Even later vond ik
mijn tante en vader dood op de grond net voor
ons huis. Een buurvrouw nam ons mee naar
een andere tante die vlakbij woonde. Mijn
babyzusje ging op het platteland naar andere
familie, maar ik moest in Port-au-Prince blij-
ven, aldus de twaalfjarige Ronalda. Dit
audiofragment heb ik ongeveer een maand
na de aardbeving opgenomen voor mijn
afstudeeronderzoek, toen ik Ronalda net
twee weken kende.
Ronalda woont inmiddels met haar tante
Claudette en haar neefje in een gemprovi-
seerd tentenkamp in Delmas, een wijk in
Port-au-Prince. Dit kamp waar nu ruim tien-
duizend mensen bivakkeren, staat op een
voormalig sportveld, Dadadou. Voor de aard-
beving woonde Ronalda bij een andere tante
en haar vader in City Soleil, een van de
slechtste buurten van Port-au-Prince. Haar
moeder was al overleden vr de aardbeving.
Ze werd vermoord tijdens een roofoverval op
haar winkeltje, nu vier jaar geleden.
Ronaldas nieuwe pleegmoeder tante Clau-
dette wilde na de aardbeving niet in City
Soleil blijven. Als ik toch opnieuw moet
beginnen, kan dat beter in een andere buurt
waar mijn kinderen wel een toekomst heb-
ben, legt ze uit. Met slechts wat slaapspullen
kwam ze hier aan samen met haar kindje,
nichtje en zus. De rest van de familie was ze
k\bjk kXc`k_XjkXd Y\\c[bX[`i mXe cf_l`q\e
!
?\k c\m\e ^XXk [ffi# ffbeX [\iXdg%
@J i\gfik\i KXc`k_X JkXd#j`e[j \`e[ aXel$
Xi``e?X`k`#fe[\iqfZ_k _f\[\?Xk`Xe\e
_leY\jkXXe n\\i fgYfln\e%
!
Q\ mfc^[\ [\X]^\cfg\e dXXe[\ekn\\
^\q`ee\e# ]Xd`c`\ =\c`o l`k [\jcfgg\en`a$
b\e \e]Xd`c`\ A\Xel`k [\i`ab\i\ Yllik\e
mXe Gfik$Xl$Gi`eZ\ _XXi ^Xjk^\q`e%
Hati, een half jaar later
Matrassen voor
de deur
Gfik$Xl$Gi`eZ\
C`ebj1 KXek\ :cXl[\kk\ _Xe^k [\ nXjfg`e
_\k ^\dgifm`j\\i[\ bXdg;X[X[fl# \\e
mffidXc`^jgfikm\c[`eGfik$Xl$Gi`eZ\%
I\Z_kj1 ;flZ_\ed\k i\^\enXk\i `e_\k
8m`Xk`febXdg# \\efl[d`c`kX`i mc`\^m\c[
nXXi k\^\enffi[`^ffb[\ mc`\^kl`^$
niXbb\enfi[\eY\nffe[%
Hati
?ff][jkX[1 |e.|sa.|ace
Fgg\imcXbk\1 I.0 |mI
(0,c |ee. Hece.|sac)
8XekXc`enfe\ij1 7.0.c
9EG g\i _ff][1 l00 ce||s.
?ldXe;\m\cfgd\ek @e[\o1
l47 (.sa l8I)
Gi\j`[\ek1 keae |.e.s|
Fg[`ej[X^() aXelXi`)'('
We.c Hs.|| e|.e||ea cee. eea
ss.cae.|a, e I |||eme|e. |ea
:a|cWes|ea .sa ce |ee|cs|sc
|e.|sa|.|ace. :c|s|||aea
e.e. |e| ssa|s| cece||,|e s|sc||
e||e.s |eea a||eea .sa |ea
ce.cca|:eac |e| c.|e|eace.c
ca|:eac. Vee. csa l, m||,eea
measea (eea:esce .sa ce
ae.e|||a) |s cs||ees eWe.cea.
JZXe[\ dfY`$kX^d\k a\
jdXikg_fe\ \eY\b`abGfik$
Xl$Gi`eZ\ d\k >ff^c\ DXgj%
30 ALC@)'('IS ISALC@)'('31
lance elektricien en draaide overuren. Sinds
de aardbeving werkte hij elke dag. De moe-
der werkte bij een uitgever voor schoolboe-
ken en kreeg via hulporganisaties die zich
met onderwijs bezighouden veel proefmate-
riaal waar de kinderen zich ook mee wisten
te vermaken. Er was ook een nichtje te loge-
ren, zij noemde het vakantie.
Om de dag werd s avonds de generator aan-
gezet en konden alle mobieltjes en mijn lap-
top worden opgeladen. Doordat de genera-
tor een enorm lawaai maakte, kwam de hele
straat mobieltjes en laptops aansluiten. De
ghettoblaster van de buren produceerde ver-
volgens luide hiphop.
D`aeY\[jZ_l[k
Als het stortregende, was er niet voldoende
plaats onder het VN-zeil. Er moesten
daarom altijd minimaal drie mensen binnen
schuilen, wat altijd voor veel gegil zorgde
want niemand wilde in het huis staan. Het
huis had inderdaad zichtbare scheuren en
de angst voor een volgende beving was op
zulke momenten nog goed aan de gezichten
af te lezen. Er waren nog regelmatig
naschokken en ik voelde mijn bed nog wel
eens schudden. s Nachts regende het vaak,
waardoor iedereen wakker schrok. De eerste
paar minuten renden kinderen gillend rond.
Daaran ging iedereen onder het zeil staan of
binnen, dicht bij de deur. Begin april gingen
de scholen in Port-au-Prince voor het eerst
sinds de aardbeving weer open. Paasavond
werd strijkzondag. Alle schooluniformen,
inclusief de haarstrikjes werden gewassen
en gestreken, en de schoenen opgepoetst. De
oudste dochter organiseerde een beautysa-
lon waar alle dochters hun haar schoolklaar
lieten maken: wassen, haarspul erin en
kleine staartjes of vlechtjes maken met
kraaltjes in de kleuren van de school. Dit
naar school-ritueel werd voortaan elke zon-
dag herhaald.
We hadden al maanden een groene stempel
op ons huis, wat betekent dat het veilig was.
Toch werd het pas in gebruik genomen
nadat een speciaal ingehuurde specialist het
huis nogmaals had onderzocht. In mei was
het eindelijk zover. De bedden en banken
werden naar binnen gesleept en de teiltjes in
de echte douche gezet. Nog steeds was er
geen stromend water, maar de stadselektri-
citeit deed het wel weer af en toe. Tijdens de
eerste nacht werden de matrassen binnen
gelegd, maar wel voor de deur. De deur
moet open blijven, schreeuwde de moeder
toen we ons klaar maakten voor de eerste
nacht. Met veel gegiechel gingen we zo onze
eerste nacht binnenshuis in.
JZ_\`[`e^
Sinds een aantal weken is de familie Jean
niet meer bij elkaar. De moeder woont met
vier kinderen ergens anders. Of het met de
aardbeving te maken heeft, durf ik niet te
zeggen. In ieder geval is het huis helemaal
opgeknapt; een andere verfkleur, alle
kamers zijn opnieuw ingedeeld en ingericht.
De nog altijd ingepakte achtpersoons nood-
tent is aan een gezin in een kamp in de
buurt gegeven. Wat aan de aardbeving of de
situatie ervoor deed herinneren, is er niet
meer. Het is tijd voor een nieuwe start met
nieuwe kansen, niet alleen voor de familie
Jean, maar voor heel Hati.
Inmiddels zijn er veel buitenlanders in ons
land die ons proberen te helpen. Ik hoop het
beste natuurlijk, maar wij geloven in God, als
die het wil komt het goed! Dochter Valerie,
zestien jaar (afsluitende woorden uit de
brief die ze schreef op 28 februari 2010)
afvalmateriaal van hout, golfplaten en ijzer
worden de tenten steviger gemaakt en met
extra zeil waterdicht. Opvallend genoeg
gebeurt dit niet in Dadadou. Het voormalige
sportcentrum is nog altijd eigendom van de
gemeente, waardoor er geen permanente
huisjes gebouwd mogen worden. De mensen
in Dadadou springen daar handig mee om.
De familie Felix verbetert haar tentje telkens.
Het dak van bedlakens is nu vervangen door
een VN-zeil waardoor het waterdicht werd.
Inmiddels staat er zelfs een koepeltentje in
hun tent en zitten ze helemaal droog. Het
tentje hebben ze gekregen van de vader van
de baby van tante Claudette. Hij was even uit
de Verenigde Staten overgekomen om allerlei
handige spullen te brengen. Voorlopig, dat is
duidelijk, gaan ze nergens naartoe.
M\inf\jk Yl`k\e_l`j
Ook mijn gastgezin, een relatief rijke familie,
is door de aardbeving getroffen. Ze zijn een
van hun twee huizen kwijt geraakt. Pas sinds
een paar weken slapen we weer binnen.
Ik was in de woonkamer aan het spelen op de
computer toen de elektriciteit uitviel en de tafel
begon te schudden! Ik rende naar buiten en
kon net een broksteen ontwijken. We hielden
ons vast aan de boom in de tuin, terwijl de
grond trilde. Niet iedereen was thuis. We
maakten ons zorgen om mijn oudste zus die
nog niet thuis was. We durfden het huis niet
meer in en zijn naar de kerk gegaan tot heel
laat. Daar waren heel veel mensen, ook gewon-
den. Eerst wist ik niet wat een aardbeving was,
pas een paar dagen later hoorde ik op de radio
wat er echt was gebeurd. Gelukkig leeft ieder-
een nog!, aldus de negenjarige Saillemy. Dit
is een fragment uit een brief die de kinderen
van mijn gastgezin aan mij hebben geschre-
ven over hun ervaringen van de aardbeving.
Familie Jean telt negen kinderen tussen de
9 en 25 jaar, de ouders, een nanny/huishoud-
ster en de zus van de vader. Ze wonen in Del-
mas in een relatief rijk en goed beveiligd
afgeschermd gedeelte van de wijk. Hun bui-
tenhuis in Leogane is totaal verwoest en dit
huis in Delmas heeft enkele scheuren opge-
lopen. Voor de aardbeving werkten beide
ouders fulltime en gingen alle kinderen naar
goede privscholen (onder eentje in Belgi).
Ruim twee weken na de aardbeving kwam ik
samen met mijn vriend naar Hati. Hij ging
zijn familie opzoeken en ik mijn vrienden.
Na een week in de verwoeste straten van
Port-au-Prince te hebben geslapen bij mijn
vrienden, stelde hij me voor aan zijn familie,
overigens niet als de vriendin, maar als een
vriendin. Ik werd vriendelijk ontvangen en
kon zolang blijven als ik wilde. Mijn vriend
ging de volgende dag terug naar Belgi en ik
woon tot op heden nog altijd bij zijn familie.
Aanvankelijk was de tuin ingericht als slaap-
en woonkamer, waar we met dertien mensen
sliepen. Twee grote tweepersoonsbedden
waren tegen elkaar aan geschoven, verder
stonden er twee banken en een tafel. Buiten
werd ook gekookt en wasten we ons met een
teiltje achter een gemproviseerd gordijntje
dat de douche moest voorstellen. Het grote
huis met zes kamers en twee badkamers
werd niet gebruikt. Alles speelde zich af op
enkele vierkante meters voor het huis, zon-
der stromend water of elektriciteit. De twee
oudste dochters hielpen druk mee in het
grote huishouden: schoonmaken, koken,
naar de markt gaan, en de was doen met de
hand. De andere zes kinderen speelden dage-
lijks, want de scholen waren nog gesloten.
Zonder computer of televisie bedachten ze
vertier zoals toneelstukjes opvoeren, video-
clips en Idols naspelen. Drie kinderen waren
de kandidaten, de anderen bemanden de
zeer strenge jury. De vader werkte als free-
Ik zie de gemproviseerde
kampen in de omgeving
langzaam veranderen in
krottenwijken
C`ebj1 KXc`k_X JkXdd\k m`\i mXe[\ e\^\e
b`e[\i\emXe_XXi ^Xjk^\q`e`e_\k e`\ln
^\m\i][\ _l`j`eGfik$Xl$Gi`eZ\% I\Z_kj1
KXc`k_X JkXdY`a[\ k\ek mXe[\ knXXc]aXi`^\
IfeXc[X% Q\ _fl[k _XXi YXYpe\\]a\ mXjk#
_\k qffeka\ mXekXek\ :cXl[\kk\%
Cijfers
0e :smeaWe.|eace Ha|e.sa|ss||es |eaaea |a ce ee.s|e mssa
cea as ce ss.cae.|a l4,4 m||,eea ea.e aes|eec ssa aeec|a|.
0s| a||,|| a|| ce |Ws.|ss|.ee.|se .sa ce :H0. He| mees|e e|c,
, m||,eea ea.e, |a ass. eace.cs|. Ve.ce. We.c eace. sace.e
l,c m||,eea ea.e aes|eec ssa .eecse|. He|:e||ce aec.s |a ass.
Ws|e. ea ssa||s|.e .ee.:|ea|aea. Ge:eac|e|cs:e. ea eace.W|,s
|.eea .esec||e.e||,| 400.000ea 00.000ea.e. |a Hece.|sac
We.c |a |e|ss| .a|mlll m||,eea ea.e ee|ss|c.
32 ALC@)'('IS ISALC@)'('33
E
en half jaar na de aardbeving staan
nog altijd honderden Hatianen in een
wijk in Port-au-Prince geduldig in de
rij om voedselpakketten te ontvangen die
worden uitgedeeld door Save the Children.
De hulporganisatie is een van de negen part-
nerorganisaties van de SHO (Samenwer-
kende Hulporganisaties) die via Giro 555
ruim 111 miljoen euro heeft opgehaald.
De Hatiaanse hoofdstad telt nog altijd zon
negenhonderd al dan niet gemproviseerde
kampen, het totale rampgebied telt er
dertienhonderd. Karimi, in het dagelijks
leven directeur van Oxfam Novib: De
omvang van de ramp is gigantisch. Als je ziet
hoe deze miljoenenstad n groot tenten-
kamp is geworden, dan besef je pas hoeveel
impact de ramp heeft gehad.
Sommige kampen hebben de omvang van
een middengrote stad. In Petionville, een
rijke buurt van Port-au-Prince, is de golfbaan
veranderd in een megakamp waar ruim veer-
tigduizend Hatianen in tenten bivakkeren.
Het kamp in Petionville heeft de meeste (tij-
delijke) voorzieningen, de beste beveiliging
en de meeste hulporganisaties ter plekke. Het
kamp is dan ook niet representatief voor de
overige tentenkampen in de hele stad. Een
nadeel is wel dat ontzettend veel mensen
vanwege de vele voorzieningen hier naartoe
komen, aldus een medewerker van Oxfam,
die hulp verleent in het kamp. In de eerste
weken na de ramp waren er zon tienduizend
Hatianen, inmiddels is dit uitgegroeid tot
ruim veertigduizend en dit aantal groeit met
de dag. De reactie van Karimi: Het klinkt
wreed, maar er zijn inderdaad kampen waar
de omstandigheden beter zijn dan waar deze
mensen eerst woonden. Hoe ga je een duur-
zame oplossing vinden in een land dat al heel
lang veel geweld en armoede kent? Overi-
gens zeggen diverse Hatianen dat de luxe
van het kamp het gemis van een eigen huis
niet vergoedt. We leven al maanden in ten-
ten en we willen gewoon ons huis weer
terug, aldus de 32-jarige verkoopster Aline.
Eff[_lcg f] n\[\ifgYfln
De SHO stelt dat er tot nu toe door alle hulp-
organisaties samen voor 1,7 miljoen mensen
onderdak is geboden, door het uitdelen van
tenten en zeilen. In het orkaanseizoen, dat
!
?\k \\ijk\ nXk d`a fgmXck `j [Xk Xcc\ fg\e
gc\bb\e `e Gfik$Xl$Gi`eZ\ q`ae m\iXe[\i[ `e
^\dgifm`j\\i[\ k\ek\ebXdg\e% Mffiq`k$
k\imXe [\ JXd\en\ib\e[\ ?lcgfi^Xe`jX$
k`\j =XiX_ BXi`d`Y\qfZ_k Y\^`e ale`?Xk`
mffi_\k \\ijk%
!
@J$Zfii\jgfe[\ek KXc`k_X JkXdY\jgiXb
[XXid\k _XXi[\ df\`qXd\ n\[\ifgYfln%
Hati, de moeizame wederopbouw
Van tent naar
sloppenwijk
Peter
W
at gaat er gebeuren als hulp ontvangende landen zich
gaan emanciperen? Die vraag werpen we op in het
WRR-rapport, en we spreken het vermoeden uit dat dat proces
wel eens sneller kan gaan dan velen denken. Vietnambegon al
eind jaren negentig zijn donoren keurig in groepen in te delen
en te reguleren welke donoren langs welke wegen met de
minister mochten spreken. Dat heeft goed gewerkt. Onlangs is
Rwanda hetzelfde gaan doen. Paul Kagame spiegelt zich
graag aan de grote Aziatische leiders, dus ook in dit opzicht
heeft hij hun voorbeeld gevolgd.
Niet alle donoren lijken zich op deze nieuwe verhoudingen
voorbereid te hebben. Vanochtend sprak ik de voorzitter van
het donoroverleg in Bangladesh. Die ging nog uit van de situ-
atie dat donoren bepaalden wat er ging gebeuren. Hij schrok
bij de gedachte dat hij zich moest gaan prepareren op een situ-
atie waarin niet de donoren de ontvangende overheden mana-
gen, maar de overheden de donoren.
Minstens zo spannend is de vraag wat deze ontwikkeling bete-
kent voor maatschappelijke organisaties. De vraag kwamdan
ook nadrukkelijk naar voren in het gesprek dat ik even later
had met de oprichter en voorzitter van BRAC, Fasle Hasan
Abed. BRAC is uitgegroeid tot een zeer omvangrijke en profes-
sionele maatschappelijke organisatie: een budget van meer
dan 600 miljoen dollar, meer dan honderdduizend mensen in
dienst, eigenaar van vijftigduizend scholen, maar ook met een
eigen universiteit, een eigen bank en commercile bedrijven,
ondermeer in de telecomen voedingsindustrie. BRAC is actief
in negen landen (ze hebben zich net vol op Hati gestort) en ze
hebben ook nog overwegen ommicrokredieten in Nederland te
gaan verzorgen. Van dat laatste hebben ze afgezien, maar dat
betekent niet dat ze in Nederland niets willen. Ze hebben er
hun holding ondergebracht (ombelastingtechnische redenen)
maar ze zouden er ook een eigen organisatie kunnen oprichten
die direct geld werft bij Nederlandse burgers. Hoe zou dat val-
len bij de Nederlandse ontwikkelingsorganisaties als een zuide-
lijke organisatie zich rechtstreeks tot het Nederlandse publiek
gaat richten, werd al snel de vraag. Die vraag wilde ik niet
beantwoorden voor de Nederlandse organisaties. Ik weet echter
zeker dat in zon geval het debat over de vraag of nanciering
niet veel directer gericht moet zijn op organisaties uit het Zui-
den, een enorme impuls zou krijgen. De vraag naar de toege-
voegde waarde van de Nederlandse ontwikkelingsorganisaties
zou daarmee ook in volle omvang op tafel komen. In Afrika
groeit de zelfverzekerdheid - de trots die rond het WK waar te
nemen valt, is daar slechts een beperkte afspiegeling van. Dat
zal zich vertalen in een ander gedrag ten opzichte van dono-
ren. Vietnamis de weg voorgegaan, Bangladesh volgt en
Afrika zal niet lang op zich laten wachten. Ik ben benieuwd
tot welke conclusies dat aan Nederlandse kant leidt.
Concurrentie uit
het Zuiden
|s,c|e|ee ea ||esee| |e|e. .sa
||es|ea| |s ||c .sa ce we|easc|s
e||,|e kssc .ee. |e| kee.|asae|e|c.
H|, |e|cce |e| eace.:ee| ass. ce
|ee|ems| .sa ea|W|||e||asssmea
We.||a, cs| .esa||ee.ce |a |e|
.se.| V|ace. .e|ea||e, mee.
sma|||e. 0e |emeace mssacea
.e|ec|ee.| ||, .ee. |: e.e. ce
.ee.|ssace c|scass|e .eac |e|
.se.|.
b
ee|c8
e
e
\
b\
?
pd
d
\
e
ofcieel is begonnen op 1 juni, is
dat lang niet voldoende. Karimi,
fel: Als iemand heeft gedacht dat
we na zes maanden al die mensen
uit kampen zouden krijgen, dan
begrijpt diegene echt niet hoe het
hier werkt! Dit is Hati. Dit is de
werkelijkheid en daar hebben wij
mee te werken.
Vr de ramp was Hati al een van
de armste landen ter wereld en
daarom verloopt de overgang van
noodhulp naar wederopbouw zeer
moeizaam. Op dit moment zijn
nog altijd heel veel mensen afhan-
kelijk van hulp. Dit is frustrerend
zowel voor de bevolking als voor
de hulpverlening, aldus Karimi.
Daarnaast werkt een niet-functio-
nerende overheid ook niet mee.
Als voorbeeld geeft Karimi het
huizenbouwproject. Doordat
vrijwel elke lege plek nu bezet is
met tentenkampen, kunnen inge-
storte huizen met al het puin niet
worden opgeruimd. De overheid
moet bouwgrond aanwijzen.
Hulporganisaties zijn er om te
helpen, ze kunnen niet bepalen
waar huizen moeten komen, dat
is echt de taak van de regering.
Maar die is tot nu toe nog te vaak
afwezig, aldus Karimi.
In de vijf maanden die ik hier nu
ben, zie ik tenten langzaam veran-
deren in krottenwijken. Het
regent dagelijks pijpenstelen en
in een tent spoelen wij gewoon
weg. Ik moet mijn gezin bescher-
men, zegt Emanuel, vader van
zes kinderen. Hij is sinds een
maand druk bezig met het woon-
klaar van zijn eigen huisje.
Ook zijn buren zijn druk aan het
bouwen. Mensen wachten niet af,
maar maken met afvalmateriaal
van hout, ijzer en golfplaten zelf
huisjes en keren in feite weer
terug naar de oude krottenwijken.
Dat is absoluut niet goed, want
ook dat vertraagt de wederop-
bouw. Maar als de overheid
niet snel actie onderneemt in
de vorm van een gedetailleerd
toekomstplan, zal Port-au-Prince
inderdaad veranderen in een
grote sloppenwijk, waarschuwt
Karimi.
C`ebj1 K\ek\ebXdgfg[\ ^fc]YXXe`e[\
i`ab\ Yllik G\k`fem`cc\ `eGfik$Xl$Gi`eZ\%
?`\i m\iYc`am\eil`dm\\ik`^[l`q\e[
d\ej\e% I\Z_kj1 @e_\k k\ek\ebXdg`e
G\k`fem`cc\ q`aeXcc\ mffiq`\e`e^\eXXe$
n\q`^# qfffb\\ebXgg\i%