Λογοτεχνία: Ο όρος εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα.

Στον Αριστοτέλη η λογοτεχνία ταυτιζόταν με τηνποίηση και σήμαινε την

τέχνη του λόγου
που ακείται με τη βοήθεια του ρυθμού και του μέτρου. Χαρακτηριστικό
στοιχείο έχει
τη μίμηση ανθρωπίνων πράξεων.

Λογοτεχνικά είδη: Ποίηση, Πεζογραφία, Δραματουργία.

Τρόποι λογοτεχνικής έκφρασης: Θέμα, Ύφος, Ρητορική.

Διαστάσεις σύμφωνα με τις οποίες μαλετάμε τη λογοτεχνία και την αξία της
στον άνθρωπο.
Η λογοτεχνία μπορεί να μελετηθεί με βάση
τη μυθοπλασία,
την αισθητική,
τον συγγραφέα,
τη λογοτεχνική γλώσσα.

Θεωρία και Κριτική της λογοτεχνίας.

Τη λογοτεχνική κριτική συνιστούν οι προβληματισμοί που επικεντρώνονται
σε συγκεκριμένα
λογοτεχνικά έργα με σκοπό την περιγραφή των χαρακτηριστικών τους και
την αποτίμησή τους.

Ερμηνεία ενός λογοτεχνικού κειμένου

Για να ερμηνεύσουμε ένα λογοτεχνικό κείμενο θα πρέπει να διακρίνουμε τη
σχέση ανάμεσα:
α) στη γλώσσα και την πραγματικότητα,
β) τη λέξη και την ιδέα,
γ) το κείμενο και την αναφορά του,
δ) τη μορφή και το περιεχόμενο.

Σχέση ιστορικισμού και εθνικής λογοτεχνίας

Ιστορικισμός είναι ένας τρόπος ιστορικής σκέψης του οποίου η κεντρική
ιδέα έγκειται στα εξής:
Τα διάφορα έθνη
α) ακολουθούν διαδοχικές φάσεις γένεσης, ωρίμανσης, παρακμής,
β) ακολουθούν τη συνολική ροή της οικουμενικής εξέλιξης και προόδου του
ανθρωπίνου γένους,
γ) οργανώνονται σε κράτη και τείνουν να δημιουργήσουν συμπαγείς
κοινότητες βασισμένες σε μια
κοινή εθνική γλώσσα.
Η λογοτεχνία έχει τη δική της ιστορία, η οποία ταυτίζεται με την ιστορία
κάθε έθνους εκφράζοντας
την εξέλιξή του. Είναι η έκφραση και η καλλιέργεια της ιδιοσυστασίας του
έθνους.

Ζητήματα που απασχολούν την ιστορική μελέτη της λογοτεχνίας

α) Σχέσεις λογοτεχνίας και ιστορίας των ιδεών,
β) Συστηματική χρήση των λογοτεχνικών ειδών ως εργαλείων ταξινόμησης
και ανάλυσης λογοτεχνικών
έργων,
γ) Ανάλυση ποικίλων κοινωνικών διαστάσεων του θεσμού της λογοτεχνίας:
παιδεία, παράγοντες
που διαμορφώνουν τις συνθήκες πρόσληψης, κοινωνική θέση των
συγγραφέων, σχέση λογοτεχνίας
και κοινωνικο - πολιτικής ιδεολογίας,
δ)Επιδράσεις του συγγραφέα από μια ολόκληρη εποχή.

Ευρωπαϊκός πολιτισμός και λογοτεχνία: δύο ανομοιογενείς ιστορικές

οντότητες
Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός στηρίζεται στο τριπλό βάθρο της αρχαίας
ελληνικής γραμματείας,
της ρωμαϊκής ιδέας και του δικαίου και της χριστιανικής αντίληψης.
Ωστόσο όλες οι περιοχές της Ευρώπης χαρακτηρίζονται από την παρουσία
ασαφών, ιδιόρρυθμων
ή πολλαπλών πολιτισμικών συντεταγμένων.
Είναι αποτέλεσμα
α) συνάρτησης του με πολιτισμούς της Μέσης Ανατολής και της παρουσίας
του αραβικού και του
οθωμανικού πολιτισμού στο Ευρωπαϊκό έδαφος,
β) της ύπαρξης πληθυσμών, εδαφών ή πόλεων που δεν ενσωματώθηκαν
στο πλαίσιο ενός
συγκεκριμένου έθνους - κράτους,
γ) των ιδιωμάτων ή των διαλέκτων που δεν αναδείχτηκαν σε επίσημες
κρατικές γλώσσες.

Λογοτεχνικές εποχές
α) Μεσαιωνική εποχή (5ος-13ος αιώνας)
β) Αναγέννηση και Ουμανισμός (14ος -16ος αιώνας)
γ) Μπαρόκ και Κλασικισμός (16ος - 17ος αιώνας)
δ) Αιώνας των Φώτων (18ος αιώνας)
ε) Ρομαντισμός (α΄μισό 19ου αιώνα)
στ) Ρεαλισμός - Συμβολισμός (β΄μισό 19ου αιώνα)
ζ) Μοντερνισμός - πολιτικοποιημένη λογοτεχνία (α΄μισό 20ου αιώνα)