‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬

‫ﮐﺎرﻧﺎﻣﻪ اردﺷﻴﺮ ﭘﺎﭘﮑﺎن‬

‫ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺬار ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ ﺳﺘﺮگ ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﺘﻦ ﭘﻬﻠﻮی ﮐﺎرﻧﺎﻣﻪ ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ اردﺷﻴﺮ ﭘﺎﭘﮑﺎن ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻓﺮدوﺳﯽ ﺑﺰرگ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر ﻓﺮهﻨﮓ و ادب اﻳﺮان زﻣﻴﻦ در ﺷﺎهﻨﺎﻣﻪ ﺑﻪ‬

‫زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ دری ﺳﺎدﻩ و روان ﻧﺒﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ وﻝﯽ ﻣﺘﻦ اﺻﻠﯽ و ﮐﻬﻦ ﺁن و ادﺑﻴﺎت دﻝﭽﺴﺐ دﻝﻨﺸﻴﻦ ﺁن ﺧﺎﻝﯽ از ﻣﻬﺮ ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬ﻣﺘﻦ‬

‫زﻳﺮ دوران ﭘﺎدﺷﺎهﯽ اردﺷﻴﺮ ﭘﺎﭘﮑﺎن و ﮐﺸﻮر داری ﭘﺮ ﻓﺮاز و ﻧﺸﻴﺐ او را ‪ -‬ﺑﻪ دﻳﺪ هﻢ ﻣﻴﻬﻨﺎن اﻳﺮان دوﺳﺖ ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ ‪ .‬ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﮐﻪ‬

‫اﻳﺮان اواﺧﺮ دورﻩ ﭘﺎرﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻠﻮک اﻝﻄﻮاﻳﻔﯽ درﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻣﭙﺮاﺗﻮری ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪی در ﺁﺳﻴﺎ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﮐﺮد وهﻤﻪ اﻗﻮام‬

‫اﻳﺮاﻧﯽ را ﺑﺎ ﻣﻬﺮ و دوﺳﺘﯽ ﺑﺮ زﻳﺮ ﻳﮏ ﭘﺮچﻢ ﺑﻪ ﻧﺎم درﻓﺶ ﺷﮑﻮهﻤﻨﺪ ﮐﺎوﻳﺎﻧﯽ ﮔﺮدهﻢ ﺁورد ‪ .‬وﻝﯽ ﺷﻮرﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ﺑﻪ دﻝﻴﻞ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت ﮔﺴﺘﺮدﻩ‬

‫اﻣﭙﺮاﺗﻮران روم در ﺟﻬﺖ ﮔﺴﺘﺮش دﻳﻦ ﻣﺴﻴﺤﺖ و ﻧﻔﻮذ ﺁن در ﮐﺸﻮر اهﻮراﻳﯽ اﻳﺮان زﻣﻴﻦ اردﺷﻴﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺬاری ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ‬

‫ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ دﻳﻦ و ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻧﻬﺎد ﮐﻪ اﻳﻦ اﻣﺮ در هﺮ زﻣﺎﻧﯽ و هﺮ ﻣﮑﺎﻧﯽ هﻢ دﻳﻦ را ﻧﺎﺑﻮد ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد و هﻢ ﮐﺸﻮر را ﻣﺘﺰﻝﺰل ﺧﻮاهﺪ ﻧﻤﻮد ‪.‬‬

‫وﻝﯽ ﺑﺎ هﻤﻪ اﻳﻦ ﻣﻮارد ﺳﺎﺳﺎﻧﻴﺎن چﻬﺎرﺻﺪ و اﻧﺪی ﺳﺎل اﻳﺮان را ﺑﻪ ﺷﮑﻮﻩ ﺑﺰرگ و ﻗﺪرﺗﯽ ﺳﺘﺮگ در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﮐﺮدﻧﺪ ‪ .‬از داﻧﮕﺸﺎﻩ‬

‫ﺑﻴﻦ اﻝﻤﻠﻠﯽ ﮔﻨﺪی ﺷﺎهﭙﻮر در ﺧﻮزﺳﺘﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﮔﺴﺘﺮش ﻋﻠﻢ و داﻧﺶ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺗﺎ ﺑﺰرگ ﺗﺮﻳﻦ ﻓﺮش ﺟﻬﺎن در روزﮔﺎر ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ ﺗﺎ هﻨﺮ‬

‫ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺁﻧﺎن و ﻧﻔﻮذ ﻓﺮهﻨﮓ اﻳﺮاﻧﯽ در ﮐﺸﻮرهﺎ ﻣﻨﻄﻘﻪ ‪ .‬ﮐﺎرﻧﺎﻣﻪ ﺷﮑﻮهﻤﻨﺪ اردﺷﻴﺮ ﭘﺎﭘﮑﺎن ﺷﺮح اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺑﺰرگ زﻧﺪﮔﯽ او ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺒﺮد‬

‫او ﺑﺎ اﻣﭙﺮاﺗﻮر روم و ﭘﺎدﺷﺎﻩ ارﻣﻨﺴﺘﺎن ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬از ﺁﻧﺠﺎﻳﯽ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﻣﺘﻦ ﮐﻬﻦ ﭘﻬﻠﻮی از ﺗﺨﺘﻪ ﻧﺮد و ﺧﺎﻗﺎن ﺗﺮک ﻳﺎد ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﻣﻴﺘﻮان‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺘﻦ در زﻣﺎن ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ ﺧﺴﺮو ﻧﻮﺷﻴﺮوان دادﮔﺮ ﮔﺮدﺁوری ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ‪ .‬ﺟﺎی هﻴﭻ ﺷﮏ و ﺗﺮدﻳﺪی ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ‬

‫ﺗﺎرﻳﺨﭽﻪ زﻧﺪﮔﯽ اردﺷﻴﺮ ﭘﺎﭘﮑﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ ادﺑﻴﺎت ﭘﺮﻣﺎﻳﻪ و اﺻﻴﻞ ﻧﺒﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ در زﻣﺎن ﭘﻴﺶ از اﺳﻼم ﺗﻬﻴﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و از دودﻣﺎن‬

‫ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ ﺑﺮای ﻣﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ‪ .‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر اﻳﻦ ﻣﺘﻦ ارزﺷﻤﻨﺪ در ﺳﺎل ‪ 1889‬ﻣﻴﻼدی ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪاﻳﺎر دﺳﺘﻮر ﺷﻬﺮﻳﺎر اﻳﺮاﻧﯽ ﻧﺒﺸﺘﻪ ﺷﺪ وﻝﯽ ﭘﺲ‬

‫از ﻣﺪﺗﯽ ﻧﺎﻳﺎب ﮔﺮدﻳﺪ ‪ .‬ﺳﭙﺲ چﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﺲ از وی اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪ اﻳﺮاﻧﯽ اﺳﺘﺎد ﺑﻬﺮام ﮔﻮر اﻧﮑﻠﺴﺮﻳﺎ ﮐﻮﺷﺶ ﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﺮای ﮔﺮدﺁوری ﺁن‬

‫ﻧﻤﻮدﻧﺪ ‪ .‬ﭘﺲ از وی ﺷﺎدروان ﺻﺎدق هﺪاﻳﺖ اﻳﺮان دوﺳﺖ و اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪ ﮔﺮاﻣﯽ ﻧﺴﺨﻪ از ﺁن را ﺑﻪ ﭘﺎرﺳﯽ روان ﻧﺒﺸﺘﻨﺪ و ﭘﺲ از او اﺳﺘﺎد‬

‫ﻓﺮهﻴﺨﺘﻪ اﻳﺮان زﻣﻴﻦ دﮐﺘﺮ ﺑﻬﺮام ﻓﺮﻩ وﺷﯽ ﻧﺴﮏ دﻳﮕﺮی از ﺁن را ﺑﺮای ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻓﺮزﻧﺪان اﻳﺮان زﻣﻴﻦ ﮔﺮدﺁوری ﻧﻤﻮدﻧﺪ ‪ .‬ﺑﺎ ﺳﭙﺎس از‬

‫هﻤﮕﯽ ﺁﻧﺎن و ﺁرزوی ﺷﺎدی روح رﻓﺘﮕﺎن و زﻧﺪﮔﯽ ورﺟﺎوﻧﺪ ﺑﺮای زﻧﺪﮔﺎن ﺁﻧﺎن ‪ .‬ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺑﻪ هﻢ ﻣﻴﻬﻨﺎن ﺁذری – ﺧﻮزﺳﺘﺎﻧﯽ – ﮐﺮد – ﻝﺮ‬

‫– ﺑﻠﻮچﯽ – ﮔﻴﻼﻧﯽ و ‪ . . .‬اﻳﺮان زﻣﻴﻦ ﺑﺮای ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ هﻮﻳﺖ ﻣﻠﯽ و اﺗﺤﺎد و هﻤﺒﺴﺘﮕﯽ ﻣﺎ و ﺣﻔﻆ ﻓﺮهﻨﮓ ﮐﻬﻦ اﻳﺮاﻧﯽ ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺘﻦ‬

‫اﺛﺮی اﺳﺖ ازﺷﻬﺮﻳﺎری اردﺷﻴﺮ ﭘﺎﭘﮑﺎن در ﺳﺎل ‪ 767‬ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ ﮐﻮرش ﺑﺰرگ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ﺳﺎل ‪ 208‬ﭘﺲ از ﻣﻴﻼد‪ .‬روﺣﺶ اﻧﻮﺷﻪ ﺑﺎد ‪.‬‬

‫‪www.ariarman.com‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬

‫‪www.ariarman.com‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬

‫ﻧﺴﮏ ﭘﻬﻠﻮی ‪ -‬ﭘﺎرﺳﯽ ﮐﺎرﻧﺎﻣﻪ اردﺷﻴﺮ ﭘﺎﭘﮑﺎن‬

‫ﺑﻪ ﻧﺎم و ﻧﻴﺮو و ﻳﺎری دادار) ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ( اورﻣﺰد رﻳﻮﻣﻨﺪ ) درﺧﺸﺎن ( ﻓﺮهﻤﻨﺪ ) ﺑﺎ ﻋﻈﻤﺖ ( ‪ .‬ﺗﻨﺪرﺳﺘﯽ و دﻳﺮ زﻳﻮﺷﻨﯽ ) درازای‬
‫ﻋﻤﺮ ( هﻤﮕﺎن ﻧﻴﮑﺎن و ﻓﺮارون ﮐﻨﺸﺎن ) ﻧﻴﮏ ﮐﺮداران ( و ﻧﺎم چﺸﺘﯽ ) ﺑﺨﺼﻮص ﻳﺎدﺁوری ﻧﺎم ( او ﮐﻪ ﺑﺮاﻳﺶ اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ‪.‬‬
‫اﻧﻮﺷﻪ روان ﺑﺎد اردﺷﻴﺮ ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ ﭘﺎﭘﮑﺎن و ﺷﺎهﭙﻮر ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ اردﺷﻴﺮان و اوﻣﺮﻣﺰد ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ ﺷﺎهﭙﻮران ‪ .‬اﻳﺪون ﺑﺎد و اﻳﺪون ﺗﺮ ﺑﺎد ‪.‬‬

‫اﻧﺪر دﻳﺪن ﭘﺎﭘﮏ ﺳﺎﺳﺎن را در ﺧﻮاب و دادن دﺧﺖ ﺑﺪو ‪:‬‬

‫ﺑﻪ ﮐﺎرﻧﺎﻣﻪ اردﺷﻴﺮ ﭘﺎﭘﮑﺎن اﻳﺪون ) اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ( ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ‪ :‬ﭘﺲ از ﻣﺮگ اﺳﮑﻨﺪر روﻣﯽ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ را دو ﺻﺪ چﻬﻞ ) ‪( 240‬‬

‫ﮐﺪﺧﺪای ﺑﻮد ) ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ( ‪ .‬ﺳﭙﺎهﺎن و ﭘﺎرس و ﮐﺴﺘﻪ هﺎی ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﻳﮏ ﺗﺮ ﺑﺪﺳﺖ اردوان ﺳﺮدار ﺑﻮد ‪ .‬ﭘﺎﭘﮏ ﻣﺮزﺑﺎن و ﺷﻬﺮدار‬

‫ﭘﺎرس ﺑﻮد ‪ .‬از ﮔﻤﺎردﻩ اردوان ‪ .‬اردوان ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺮ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ ‪ .‬ﭘﺎﭘﮏ را هﻴﭻ ﻓﺮزﻧﺪی ﻧﺎﻣﺒﺮدار ﻧﺒﻮد ) ﺣﮑﻤﺮان ( ‪ .‬ﺳﺎﺳﺎن از ﺗﺨﻤﻪ‬

‫دارای داراﻳﺎن ﺑﻮد) دارﻳﻮش ﺑﺰرگ ( و اﻧﺪردش ﺧﺪاﻳﯽ اﻻﮐﺴﻨﺪر ﺑﮕﺮﻳﺰ و ﻧﻬﺎن روﺷﯽ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﮐﺮدﺷﭙﺎﻧﺎن ﺑﺴﺮ ﻣﯽ ﺑﺮد ‪ .‬ﭘﺎﭘﮏ ﻧﻤﯽ‬

‫داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﺳﺎن از ﺗﺨﻤﻪ دارای داراﻳﺎن زادﻩ اﺳﺖ ‪.‬‬

‫ﭘﺎﭘﮏ ﺷﺒﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاب دﻳﺪ وچﻮﻧﺎﻧﮑﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ از ﺳﺮ ﺳﺎﺳﺎن ﺑﺘﺎﺑﺪ و هﻤﻪ ﮔﻴﺘﯽ روﺷﻦ ﺷﻮد ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺷﺐ اﻳﺪون دﻳﺪ ‪ .‬چﻮﻧﺎﻧﮑﻪ ﺳﺎﺳﺎن ﺑﻪ‬

‫ﭘﻴﻠﯽ ﺁراﺳﺘﻪ ﺳﭙﻴﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و هﺮﮐﻪ اﻧﺪر ﮐﺸﻮرﻧﺪ ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺳﺎﺳﺎن اﻳﺴﺘﺎدﻩ اﻧﺪ و ﻧﻤﺎز ﺑﻬﺶ ﺑﺮﻧﺪ و ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﺁﻓﺮﻳﻦ هﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ ‪ .‬ﺳﻪ‬

‫دﻳﮕﺮ ﺷﺐ هﻤﮕﻮﻧﻪ اﻳﺪون دﻳﺪ ‪ :‬چﻮﻧﺎﻧﮑﻪ ﺁذرﻓﺮﻧﺒﻎ و ﮔﺸﻨﺴﺐ و ﺑﺮزﻳﻦ ﻣﻬﺮ ) ﺳﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﻘﺪس ( ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﺳﺎن هﻤﯽ وﺧﺸﻨﺪ ) ﻓﺮوزان‬

‫اﻧﺪ ( و روﺷﻨﯽ ﺑﻬﻤﻪ ﮐﻴﻬﺎن هﻤﯽ دهﻨﺪ ‪ .‬ﭘﺎﭘﮏ چﻮﻧﺶ ﺑﺪان ﺁﺋﻴﻨﻪ ) ﻃﺮﻳﻖ ( دﻳﺪ اﻓﺪ ) ﺷﮕﻔﺖ ( ﻧﻤﻮد ‪ .‬وش ) و او ( داﻧﺎﻳﺎن و ﺧﻮاب‬

‫ﮔﺬاران را ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﺁن هﺮ ﺳﻪ ﺷﺐ ﺧﻮاب چﻮن دﻳﺪﻩ ﺑﻮد ﭘﻴﺶ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ ‪.‬‬

‫ﺧﻮاب ﮔﺰاران ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﮑﻪ اﻳﻦ ﺧﻮاب ﭘﺪش ) ﺑﺮاﻳﺶ ( دﻳﺪﻩ ای او ﻳﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺁن ﻣﺮد ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﮐﻴﻬﺎن ) ﺟﻬﺎن ( ﺧﻮاهﺪ‬

‫رﺳﻴﺪ‪ .‬چﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﭘﻴﻞ ﺳﭙﻴﺪ ﺁراﺳﺘﻪ چﻴﺰی ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ و ﭘﻴﺮوزی و ﺁذرﻓﺮﻧﺒﻎ دﻳﻦ داﻧﺎﻳﯽ – ﻣﻪ ﻣﺮدان ) ﺑﺰرگ ﻣﺮدان ( ‪ -‬ﻣﻎ ﻣﺮدان‬

‫‪www.ariarman.com‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬
‫) ﻣﻮﺑﺪان ( ‪ -‬ﺁذرﮔﺸﻨﺴﺐ ارﺗﺸﺘﺎر ) ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﺎن ( ‪ -‬ﺳﭙﻬﺒﺪان ‪ -‬ﺁذرﺑﺮزﻳﻦ ﻣﻬﺮ ‪ -‬اﺳﺘﺮ ﻳﻮﺷﺎن ) روﺳﺘﺎﺋﻴﺎن ( ‪ -‬ﺑﺮزﮔﺮ داران ﮐﻴﻬﺎن‬

‫و هﻤﮕﯽ اﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺑﻪ ﺁن ﻣﺮد و ﻳﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺁن ﻣﺮد ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ ‪.‬‬

‫ﭘﺎﭘﮏ چﻮﻧﺎﻧﮑﻪ ﺁن ﺳﺨﻦ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﮐﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺳﺎﺳﺎن را ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﺳﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ از ﮐﺪام ﺗﺨﻤﻪ و دودﻣﺎﻧﯽ ؟ از ﭘﺪران و ﻧﻴﺎﮐﺎن‬

‫ﺗﻮ ﮐﺲ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ و ﺳﺮداری ﮐﺮد ؟‬

‫ﺳﺎﺳﺎن از ﭘﺎﭘﮏ ﭘﺸﺖ و زﻧﻬﺎر ﺧﻮاﺳﺖ ) درﺧﻮاﺳﺖ اﻣﻨﻴﺖ ﮐﺮد ( ﮐﻪ ﮔﺰﻧﺪ و زﻳﺎﻧﻢ ﻣﮑﻦ ‪.‬‬

‫ﭘﺎﭘﮏ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺳﺎﺳﺎن راز ﺧﻮﻳﺶ چﻮن ﺑﻮد ﭘﻴﺶ ﭘﺎﭘﮏ ﮔﻔﺖ ‪.‬‬

‫ﭘﺎﭘﮏ ﺷﺎد ﺷﺪ و ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ﺗﻦ ﺑﺸﻮی و ﭘﺎﭘﮏ ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ دﺳﺘﯽ ﺟﺎﻣﻪ و ﭘﻮﺷﺎک ﺧﺪاﻳﻮار ) ﺷﺎهﺎﻧﻪ ( ﺑﻬﺶ ﺁوردﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﺎﺳﺎن دادﻧﺪ ﮐﻪ‬

‫ﺑﭙﻮش ‪ .‬ﺳﺎﺳﺎن ﻧﻴﺰ هﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﺮد ‪ .‬ﭘﺎﭘﮏ ﺳﺎﺳﺎن را ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ چﻨﺪ روز ﺑﻪ ﺧﻮرش و دارش ) داراﺋﯽ ( ﻧﻴﮏ و ﺳﺰاوار ﭘﺮورد ‪.‬‬

‫وش ) و او ( ﭘﺲ دﺧﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ زﻧﯽ او داد ‪.‬‬

‫اﻧﺪر زادن اردﺷﻴﺮ ﭘﺎﭘﮑﺎن و ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ او ﺑﺎ اردوان در ﻧﺨﭽﻴﺮﮔﺎﻩ ‪:‬‬

‫دهﺶ ) ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ( ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻮدن را اﻧﺪر زﻣﺎن ﮐﻪ ﺁن ﮐﻨﻴﺰک ) ﺑﺎﻧﻮ ( ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪ و اردﺷﻴﺮ زادﻩ ﺷﺪ ‪ .‬ﭘﺎﭘﮏ چﻮﻧﺶ ﺑﺮازﻧﺪﮔﯽ ﺗﻦ و‬

‫چﺎﺑﮑﯽ اردﺷﻴﺮ ﺑﺪﻳﺪ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺁن ﺧﻮاب ﮐﻪ دﻳﺪم راﺳﺖ ﺷﺪ ‪ .‬وش ) و او ( اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪی ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﮔﺮاﻣﯽ داﺷﺖ و ﭘﺮورد ‪.‬‬

‫) اردﺷﻴﺮ ﭘﺴﺮ ﭘﺎﭘﮏ ﺑﻮد ( ‪ .‬چﻮن ﺑﻪ داد ) ﺳﻦ ( و هﻨﮕﺎم ﻓﺮهﻨﮓ ) ﺳﻦ ﻓﻦ و داﻧﺶ ( رﺳﻴﺪ ﺑﻪ دﺑﻴﺮی و اﺳﻮﺑﺎری و دﻳﮕﺮ ﻓﺮهﻨﮓ‬

‫اﻳﺪون ﻓﺮهﺎﺧﺖ ) اﻓﺮاﺷﺖ ( ﮐﻪ اﻧﺪر ﭘﺎرس ﻧﺎﻣﯽ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫چﻮن اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ داد ) ﺳﻦ ( ﭘﺎﻧﺰدﻩ رﺳﻴﺪ ﺁﮔﺎهﯽ ﺑﻪ اردوان ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﭘﺎﭘﮏ را ﭘﺴﺮی هﺴﺖ ﺑﻪ ﻓﺮهﻨﮓ و اﺳﻮﺑﺎری ﻓﺮهﺎﺧﺘﻪ و ﺑﺎﻳﺸﻨﯽ‬

‫اﺳﺖ ) ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ( ‪ .‬وش ) و او ( ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﭘﮏ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺎ ﺷﻨﻔﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﭘﺴﺮی هﺴﺖ ﺑﺎﻳﺸﺘﻨﯽ و ﺑﻪ ﻓﺮهﻨﮓ و اﺳﻮﺑﺎری اوﻳﺮ‬

‫) ﻧﻴﮑﻮﮐﺎر ( ﻓﺮهﺎﺧﺘﻪ ‪ .‬ﮐﺎﻣﻪ ﻣﺎﺳﺖ ﮐﻪ او را ﺑﻪ درﮔﺎﻩ ﻣﺎ ﻓﺮﺳﺘﯽ ﺗﺎ ﻧﺰد ﻣﺎ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺳﭙﻮهﺮﮔﺎن ) ﺷﺎهﺰادﮔﺎن ( ﺑﺎﺷﺪ و او ﺑﻪ‬

‫ﻓﺮهﻨﮓ و ﭘﺎداش ﻓﺮاﺋﻴﻢ ‪.‬‬

‫‪www.ariarman.com‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬
‫ﭘﺎﭘﮏ از ﺁﻧﺮو ﮐﻪ اردوان ﻣﻪ ﮐﺎﻣﮑﺎر ﺗﺮ ) ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ و زورﻣﻨﺪﺗﺮ ( ﺑﻮد دﻳﮕﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﺮدن و ﺁن ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺴﭙﻮﺧﺘﻦ ) ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ( ﻧﺸﺎﻳﺴﺖ ‪.‬‬

‫وش ) و او ( اﻧﺪر زﻣﺎن اردﺷﻴﺮ را ﺁراﺳﺘﻪ ﺑﺎدﺑﻨﺪﻩ ) ﭘﺮﺳﺘﺎر ( و ﺑﺲ چﻴﺰ اﻓﺪ ) ﺷﮕﻔﺖ ﺁور ( ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺰاوار ﺑﻪ ﭘﻴﺶ اردوان ﻓﺮﺳﺘﺎد‪.‬‬

‫اردوان چﻮﻧﺶ اردﺷﻴﺮ ﺑﺪﻳﺪ ﺷﺎد ﺷﺪ و او را ﮔﺮای ﮐﺮد و ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ‪ :‬هﺮ روز ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪان و وﺳﭙﻮهﺮﮔﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻧﺨﭽﻴﺮ و چﻮﮔﺎن‬

‫ﺷﻮﻳﺪ و اردﺷﻴﺮ هﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﺮد ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎری ﻳﺰدان ﺑﻪ چﻮﮔﺎن و اﺳﻮﺑﺎری و چﺘﺮﻧﮓ ) ﺷﻄﺮﻧﺞ ( و ﻧﻮ ) ﺗﺨﺘﻪ ﻧﺮد ( – اردﺷﻴﺮ و دﻳﮕﺮ‬

‫ﻓﺮهﻨﮓ از اﻳﺸﺎن هﻤﮕﯽ چﻴﺮ و ورد ﺑﻮد ) ﻣﺎهﺮ ﺗﺮ ( ‪.‬‬

‫روزی اردوان ﺑﺎ اﺳﻮﺑﺎن و اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﻧﺨﭽﻴﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪ .‬ﮔﻮری اﻧﺪر دﺷﺖ ﺑﮕﺬﺷﺖ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ و ﭘﺴﺮ ﻣﻪ ) ﺑﺰرگ ( اردوان از ﭘﺲ ﺁن‬

‫ﮔﻮر ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ و اردﺷﻴﺮ اﻧﺪر رﺳﻴﺪﻩ ﺗﻴﺮی اﻳﺪون ) اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ( ﺑﮕﻮر زد ﮐﻪ ﺗﻴﺮ ﺗﺎ ﭘﺮ ﺑﻪ ﺷﮑﻢ اﻧﺪر ﺷﺪ و دﻳﮕﺮ ﺳﻮی ﺑﮕﺬﺷﺖ و ﮔﻮر‬

‫درﺟﺎی ﺑﻤﺮد ‪ .‬اردوان و اﺳﻮﺑﺎران ﻓﺮاز رﺳﻴﺪﻧﺪ و از چﻨﺎن زﻧﺶ ) ﺿﺮﺑﺘﺶ ( ﺑﻪ ﺁن ﺁﺋﻴﻨﻪ ) ﻃﺮﻳﻖ ( اﻓﺪ ) ﺗﻌﺠﺐ ( ﻧﻤﻮد! ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ‬

‫اﻳﻦ زﻧﺶ ﮐﻪ ﮐﺮد ؟ اردﺷﻴﺮ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﮐﺮدم ‪ .‬ﭘﺴﺮ اردوان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ چﻪ ﻣﻦ ﮐﺮدم ! اردﺷﻴﺮ را ﺧﺸﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ او ﺑﮕﻔﺖ هﻨﺮ و‬

‫ﻣﺮداﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﺳﺘﻤﮕﺮی و دش – ﺷﺮﻣﯽ ) ﺑﯽ ﺷﺮﻣﯽ ( و دروغ و ﺑﻴﺪادی ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﺴﺘﻦ ﻧﺘﻮان ‪ .‬اﻳﻦ دﺷﺖ ﻧﻴﮏ و اﻳﺪر اﻳﻨﺠﺎ ﮔﻮر‬

‫ﺑﺴﻴﺎر ‪ .‬ﻣﻦ و ﺗﻮ اﻳﺪر دﻳﮕﺮ ﺑﺎر ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﮐﻨﻴﻢ و ﻧﻴﮑﯽ و دﻝﻴﺮی و چﺎﺑﮑﯽ ﭘﺪﻳﺪ ﺁورﻳﻢ ‪.‬‬

‫اردوان را از ﺁن ﮐﺎر دﺷﻮار ﺁﻣﺪ و ﭘﺲ از ﺁن اردﺷﻴﺮ را ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﺳﺐ ﺧﻮد ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ‪ .‬وش ) و او( اردﺷﻴﺮ را ﺑﻪ ﺁﺧﻮر ﺳﺘﻮران‬

‫) درﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺠﺮم را ﺑﻪ اﺳﺘﺒﻞ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ( ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ﺑﻨﮕﺮ ﮐﻪ روز و ﺷﺐ از ﻧﺰدﻳﮏ ﺳﺘﻮران ﺑﻪ ﻧﺨﭽﻴﺮ و چﻮﮔﺎن و‬

‫ﻓﺮهﻨﮕﺴﺘﺎن ﻧﺸﻮی ‪.‬‬

‫اردﺷﻴﺮ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ اردوان از دش ) از او ( چﺸﻤﯽ و ﺑﺪﮐﺎﻣﯽ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را ﮔﻔﺖ ‪ .‬ﭘﺲ او اﻧﺪر زﻣﺎن داﺳﺘﺎن چﻮن ﺑﻮد ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﭘﮏ‬

‫ﻧﻮﺷﺖ ‪ .‬ﭘﺎﭘﮏ چﻮﻧﺶ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺪﻳﺪ اﻧﺪوهﮕﻴﻦ ﺷﺪ و او را ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﮐﻪ ﺑﻪ اردﺷﻴﺮ ﮐﺮد ﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﺗﻮ از ﻧﺎداﻧﯽ ﮐﺮدی ﮐﻪ ﺑﻪ چﻴﺰی ﮐﻪ‬

‫زﻳﺎن ازش ﻧﺸﺎﻳﺴﺖ ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺑﺰرﮔﺎن ﺳﺘﻴﺰﻩ ﮐﺮدی و ﺳﺨﻦ ﺑﺪرﺷﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﯽ ‪ .‬ﮐﻨﻮن هﻢ ﺑﻪ ﭘﺪراﻧﻪ اﻧﮕﺎر ﭘﻮزش ﺑﮕﻮی ‪ .‬چﺮا ﮐﻪ‬

‫داﻧﺎﻳﺎن ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ " دﺷﻤﻦ ﺑﺪﺷﻤﻦ ﺁن ﻧﺘﻮان ﮐﺮدن ﮐﻪ ﻣﺮد ﻧﺎدان از ﮐﻨﺶ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻬﺶ رﺳﺪ" ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ ‪" :‬از ﺁﻧﮑﺲ ﻣﺴﺖ‬

‫) ﺗﻨﮕﯽ ( درﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﺒﺎش ﮐﻪ ﺟﺰ او ﻧﮕﺰارﻧﺪ" ) از دﺳﺖ او ﮔﺮﻩ ﺑﺎز ﻧﺸﻮد ( ‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻮد داﻧﯽ ﮐﻪ اردوان ﺑﺮ ﻣﻦ و ﺗﻮ و ﺑﺴﯽ ﻣﺮدم‬

‫دﻳﮕﺮ اﻧﺪر ﮐﻴﻬﺎن ﺑﻪ ﺗﻦ و ﺟﺎن و هﻴﺮ ) ﻣﺎل و ﻣﻨﺎر ( ﮐﺎﻣﮑﺎر ﺗﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻩ هﺴﺖ ) ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ ﻣﺮﮐﺰی ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ( ‪ .‬ﮐﻨﻮن ﻧﻴﺰ اﻧﺪرز ﻣﻦ ﺑﻪ‬

‫ﺗﻮ اﻳﻦ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﮐﻪ ‪ :‬ﻳﮕﺎﻧﮕﯽ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮداری ﮐﻦ و ورج ) ارج ( ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﻨﺎﺑﻴﻦ ﺑﻮدی ) ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ ( ﻣﺴﭙﺎر ‪.‬‬

‫‪www.ariarman.com‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬

‫دروﻳﺎران ) ﺷﻴﻔﺘﻪ ( ﺷﺪن ﮐﻨﻴﺰک اردوان ﺑﺮ اردﺷﻴﺮ و ﮔﺮﻳﺨﺘﻦ اردﺷﻴﺮ ﺑﺎ ﮐﻨﻴﺰک ﺑﻪ ﺳﻮی ﭘﺎرس ‪:‬‬

‫اردوان را ﮐﻨﻴﺰﮐﯽ ﺑﺎﻳﺸﺘﻨﯽ ) ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ زﻳﺒﺎ ( ﺑﻮد ﮐﻪ از دﻳﮕﺮ ﮐﻨﻴﺰﮐﺎن ﺁزرﻣﯽ ﺗﺮ ) ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺗﺮ ( ﺑﻮد ‪ .‬و ﺑﻬﺮ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎری اردوان ﮐﻪ‬

‫ﺑﻮد ﺁن ﮐﻨﻴﺰک ﻣﯽ ﮐﺮد ‪ ) .‬ﻓﺮدوﺳﯽ ﻧﺎم او را ﮔﻠﻨﺎز و ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن او را ارﺗﻪ دﺧﺖ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ اﻧﺪ ( روزی چﻮن اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﺳﺘﻮرﮔﺎﻩ ) اﺳﺘﺒﻞ‬

‫( ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺗﻨﺒﻮر ﻣﻴﺰد و ﺳﺮود ﺑﺎزی ) ﺁواز ﺧﻮاﻧﯽ ( و ﺧﺮﻣﯽ ﻣﻴﮑﺮد او اردﺷﻴﺮ را ﺑﺪﻳﺪ و ﺑﻬﺶ وﻳﺎوان ﺷﺪ ) دﻝﺒﺎﺧﺘﻪ ( ‪ .‬ﭘﺲ از ﺁن ﺑﺎ‬

‫اردﺷﻴﺮ ﻣﻬﺮ و دوﺳﺘﯽ و دوﺷﺎم ) ﻋﻼﻗﻪ ( ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ هﻤﻪ ﺷﺐ ﮐﻪ اردوان ﺑﺸﺪﻩ ﺑﺨﺖ ) ﺑﺨﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ( ﺑﺨﻔﺘﯽ ﺁن ﮐﻨﻴﺰک ﺑﻪ‬

‫ﻧﻬﺎن ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﮑﯽ اردﺷﻴﺮ ﺷﺪﻩ و ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﺎﻣﺪاد ﺑﺎ اردﺷﻴﺮ ﺑﻮدی و ﭘﺲ ﺑﺎزﮔﺸﺘﯽ و ﭘﻴﺶ اردوان ﺷﺪی ‪.‬‬

‫روزی اردوان داﻧﺎﻳﺎن و اﺧﺘﺮ ﺷﻤﺎران ﮐﻪ ﺑﻪ درﺑﺎر ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﺳﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ چﻪ هﻤﯽ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﺑﻪ چﻴﺶ )درﺧﺼﻮص( هﭙﺘﺎن‬

‫)هﻔﺖ ﺳﻴﺎرﻩ( و دوازدﻩ دهﺎن ) دوازدﻩ ﺑﺮج ( واﻳﺴﺘﺶ و روش )ﺳﮑﻮن وﺣﺮﮐﺖ( ﺳﺘﺎرﮔﺎن و چﻴﺶ هﻨﮕﺎم ﺧﺪاﻳﺎن ﺷﻬﺮ ﺷﻬﺮ‬

‫) ﺳﻼﻃﻴﻦ ﺷﻬﺮهﺎ ( و چﻴﺶ )در ﺧﺼﻮص( ﻣﻦ و ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻦ و ﻣﺮدﻣﺎن ﻣﺎ ؟ اﺧﺘﺮ ﺷﻨﺎﺳﺎن ﺳﺮدار ) رﺋﻴﺲ ﺁﻧﺎن ( ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ‬

‫دوازدهﺎن اﻓﺘﺎد و ﺳﺘﺎرﻩ هﺮﻣﺰد )ﻣﺸﺘﺮی( ﺑﺎز ﺑﻪ ﺑﺎﻝﺴﺖ ) ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ (ﺷﺪﻩ ‪ .‬وش از ﺑﻬﺮام ) ﻣﺮﻳﺦ ( و ﻧﺎهﻴﺪ ﺑﻪ ﮐﺴﺘﻪ ) ﺳﻮی (‬

‫هﭙﺘﻮرﻧﮓ ) ﺧﺮس ﺑﺰرگ ( و ﺷﻴﺮ اﺧﺘﺮ )ﺑﺮج اﺳﺪ( ﻣﺮزﻧﺪ ) ﻣﺎﻝﻴﺪن ( و ﺑﻪ هﺮﻣﺰد ﻳﺎری دهﻨﺪ و هﻢ چﻢ ) ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺒﺐ ( را اﻳﺪون‬

‫ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﮐﻪ ‪ :‬ﺧﺪاﻳﯽ و ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﻧﻮ ﺑﻪ ﭘﻴﺪاﻳﯽ ﺁﻳﺪ و ﺑﺴﯽ ﺳﺮ ﺧﺪا ) ﻓﺮﻣﺎﻧﺮوا ( را ﺑﮑﺸﺪ و ﮐﻴﻬﺎن ﺑﺎز ﺑﻪ ﻳﮏ ﺧﺪاﻳﯽ ﺁورد ‪.‬‬

‫دﻳﮕﺮ ﺳﺮداری ﻧﻴﺰ از اﻳﺸﺎن ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ و ﺑﺎو ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻳﺪون ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﮐﻪ هﺮ ﺑﻨﺪﻩ ﻣﺮد ﮐﻪ از اﻣﺮوز ﺗﺎ ﺳﻪ روز از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﺮﻳﺰد‬

‫ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﯽ و ﭘﺎدﺷﺎهﯽ رﺳﺪ و ﺑﺮ ﺁن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﮐﺎم اﻧﺠﺎم و ﭘﻴﺮوزﮔﺮ ﺷﻮد ‪.‬‬

‫ﮐﻨﻴﺰک ﺁن ﺳﺨﻦ چﻮﻧﺶ ﺑﻪ اردوان ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻧﺪر ﺷﺐ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﮏ اردﺷﻴﺮ ﺁﻣﺪ ﭘﻴﺶ اردﺷﻴﺮ ﺑﺎ ﮔﻔﺖ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ چﻮن ﺁن ﺳﺨﻦ ﺷﻨﻔﺖ ﻣﻨﺶ‬

‫) اﻧﺪﻳﺸﻪ ( ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻦ از ﺁﻧﺠﺎ ﻧﻬﺎد وش ) و او ( ﺑﮑﻨﻴﺰک ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﮔﺮت ﻣﻨﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ راﺳﺖ و ﻳﮕﺎﻧﻪ اﺳﺖ ﭘﺲ ﻧﻴﺰ اﻧﺪرﻳﻦ ﺳﻪ روز‬

‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﮐﻪ داﻧﺎﻳﺎن اﺧﺘﺮ ﺷﻤﺎران ﮔﻔﺘﻨﺪ ‪ :‬هﺮ ﮐﻪ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﯽ و ﭘﺎدﺷﺎهﯽ رﺳﺪ ‪ .‬ﺁور) ﺁﻣﺎدﻩ ﺑﺎش ( ﺗﺎ ﮐﻴﻬﺎن‬

‫ﮔﻴﺮﻳﻢ ﺑﺸﻮﻳﻢ ‪ .‬اﮔﺮ ﻳﺰدان ﻓﺮﻩ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ ﺑﻴﺎری ﻣﺎ رﺳﺪ ﺑﺒﻮﺧﺘﻴﻢ ) رهﺎ ﺷﺪﻳﻢ ( و ﺑﻪ ﻧﻴﮑﯽ و ﺧﻮﺑﯽ رﺳﻴﻢ ‪ .‬اﻳﺪون ﮐﻨﻢ ﮐﻪ از ﺗﻮ ﻓﺮخ ﺗﺮ‬

‫اﻧﺪر ﮐﻴﻬﺎن ﮐﺲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ‪.‬‬

‫‪www.ariarman.com‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬
‫ﮐﻨﻴﺰک هﻤﺪاﺳﺘﺎن ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁوادی ) ﻓﺎل ﻧﻴﮏ ( دارم و هﺮچﻪ ﺗﻮ ﻓﺮﻣﺎﻳﯽ ﮐﻨﻢ ‪ .‬ﮐﻨﻴﺰک چﻮن ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﺎﻣﺪاد ﺷﺪ ﺑﺎزﺑﻪ ﮔﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻧﺰد اردوان ﺷﺪ ‪ .‬ﺷﺐ ﮐﻪ اردوان ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮد از ﮔﻨﺞ اردوان ﺷﻤﺸﻴﺮی هﻨﺪی و زﻳﻨﯽ زرﻳﻦ و ﮐﻤﺮی ﻣﻴﺶ ﺳﺮ و اﻓﺴﺮی زرﻳﻦ و ﺟﺎﻣﯽ‬

‫زرﻳﻦ ﺑﻪ ﮔﻬﺮ و ﺟﻮزن ) ﻧﻘﺮﻩ ( و دﻳﻨﺎر ﺁﮐﻨﺪﻩ و زرﻩ و زﻳﻦ اﻓﺰاری ﺑﺴﻴﺎر ﭘﻴﺮاﺳﺘﻪ و دﻳﮕﺮ ﺑﺴﻴﺎر چﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ اردﺷﻴﺮ ﺁﻣﺪ ‪.‬‬

‫اردﺷﻴﺮ دو اﺳﺐ از ﺑﺎرﮔﺎن اردوان ﮐﻪ ﺑﻪ روزی هﻔﺘﺎد ﻓﺮﺳﻨﮓ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪی زﻳﻦ ﮐﺮدﻩ ﻳﮏ ﺧﻮد و ﻳﮏ ﮐﻨﻴﺰک ﺑﺮ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و راﻩ ﺑﻪ ﭘﺎرس‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺸﺘﺎب هﻤﯽ رﻓﺘﻨﺪ ‪ .‬اﻳﺪون ﮔﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ اﻧﺪر ﺷﺐ ﻓﺮاز ﺑﺪهﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ و اردﺷﻴﺮ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﮕﺮم ﻣﺮدم دﻩ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ و ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮐﻨﻨﺪ ‪.‬‬

‫ﻧﻪ اﻧﺪر دﻩ ﺑﻪ )ﺑﻠﮑﻪ( ﺑﮑﺴﺘﻪ )ﺣﻮاﻝﯽ( دﻩ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ‪ .‬وش دﻩ زﻧﯽ ) زن دهﺎﺗﯽ ( ﻧﺸﺴﺘﻪ دﻳﺪ ‪ .‬ﺁن زن ﺑﺎﻧﮓ زد ﮐﻪ ﻣﺘﺮس اردﺷﻴﺮ ﮐﯽ‬

‫ﭘﺎﭘﮑﺎن ‪ ،‬از ﺗﺨﻤﻪ ﺳﺎﺳﺎن ‪ ،‬ﻧﺎف ) ﭘﻴﻮﻧﺪ ( دارا ﺷﺎهﯽ ! چﻪ ‪ ،‬رﺳﺘﻪ ای از هﺮ ﺑﺪی ‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﺗﻮ را ﻧﺘﻮان ﮔﺮﻓﺘﻦ ‪ .‬ﺗﻮ را ﺧﺪاﻳﯽ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ‬

‫ﺑﺴﯽ ﺳﺎل ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺮدن ‪ .‬ﺑﺸﺘﺎب ﺗﺎ ﺑﻪ درﻳﺎ ‪ ،‬چﻮن درﻳﺎ ﺑﻪ چﺸﻢ ﺑﻴﻨﯽ ﻣﭙﺎی ‪ .‬چﻪ ﮐﺖ چﺸﻢ ﺑﻪ زراﻳﻪ )درﻳﺎ( اﻓﺘﺪ از دﺷﻤﻨﺎن ﺑﯽ ﺑﻴﻢ ﺑﺎﺷﯽ ‪.‬‬

‫اردﺷﻴﺮ ﺧﺮم ﺷﺪ و از ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺸﺘﺎب ﺑﺮﻓﺖ ‪.‬‬

‫اﻧﺪر ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪن اردوان از ﮔﺮﻳﺰ اردﺷﻴﺮ ﺑﺎ ﮐﻨﻴﺰک و ﺷﺘﺎﻓﺘﻦ او از ﭘﺲ اﻳﺸﺎن ‪:‬‬

‫چﻮن روز ﺷﺪ ‪ ،‬اردوان ﮐﻨﻴﺰک را ﺧﻮاﺳﺖ و ﮐﻨﻴﺰک ﺑﻪ ﺟﺎی ﻧﺒﻮد ‪ .‬ﺳﺘﻮرﺑﺎن ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ اردوان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اردﺷﻴﺮ ﺑﺎ دو ﺑﺎرﻩ )ﮐﺮﻩ اﺳﺐ(‬

‫ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﺎی ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬اردوان داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﮐﻨﻴﺰک ﻣﻦ ﺑﺎ اردﺷﻴﺮ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ‪ .‬ﭘﺲ چﻮﻧﺶ ﺁﮔﺎهﯽ از ﮔﻨﺞ ﺷﻨﻔﺖ ﺳﺮﮐﻨﺪﻩ )ﭘﺮﻳﺸﺎن(‬

‫ﮐﺮد وش ) و او ( اﺧﺘﺮ ﺷﻨﺎﺳﺎن ﺳﺮدار را ﺧﻮاﺳﺖ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ زود ﺑﺎش و ﺑﻨﮕﺮ ﺗﺎ ﺁن ﮔﻨﻬﮑﺎر ﺑﺎ ﺁن روﺳﭙﯽ ﮐﺪام ﺟﺎی ﺷﺪ ﮐﯽ ﺷﺎﺋﻴﻢ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻦ ؟‬

‫اﺧﺘﺮ ﺷﻤﺎران ﺳﺮدار زﻣﺎن اﻧﺪاﺧﺖ ) ﺗﻘﻮﻳﻢ ﮔﺮﻓﺖ ( و ﭘﺎﺳﺦ اردوان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﻣﺎﻩ از ﮐﻴﻮان و ﺑﻬﺮام رﻓﺘﻪ و ﺑﻪ هﺮﻣﺰ و ﺗﻴﺮ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ‪،‬‬

‫ﺧﺪای ﻣﻴﺎن ﺁﺳﻤﺎن زﻳﺮ ﺑﺮﻩ ﻣﻬﺮ ) ﭘﺮﺗﻮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ( اﺳﺖ ‪ .‬اﻳﺪون ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﮐﻪ اردﺷﻴﺮ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ رﻓﺘﻪ و روﻳﺶ ﺑﮑﺴﺘﻪ ﭘﺎرس اﺳﺖ ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﺎ‬

‫ﺳﻪ روز ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﺸﺎﻳﺪ ‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﺘﻮان ‪ .‬اردوان اﻧﺪر زﻣﺎن ) ﻓﻮرا( ﺳﭙﺎﻩ چﻬﺎر هﺰار ﻣﺮد ﺁراﺳﺘﻪ راﻩ ﺑﻪ ﭘﺎرس ﭘﯽ اردﺷﻴﺮ ﮔﺮﻓﺖ ‪ .‬چﻮن‬

‫ﻧﻴﻤﺮوز ﺷﺪ ﺑﺠﺎﻳﯽ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ راﻩ ﭘﺎرس از ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻴﮕﺬﺷﺖ وش ) و او ( ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺁن دو اﺳﻮﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻮی اﻳﻦ ﮐﺴﺘﻪ ﺁﻣﺪﻩ اﻧﺪ چﻪ زﻣﺎن‬

‫ﺑﮕﺬﺷﺘﻨﺪ ؟‬
‫‪www.ariarman.com‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬
‫ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ‪ :‬ﺑﺎﻣﺪاد چﻮن ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺗﻴﻎ ﺑﺮﺁورد اﻳﺪون ﺑﺎداردﻩ ) ﺗﻨﺪرو ( هﻤﺎﻧﺎ ﺑﮕﺬﺷﺖ ‪ .‬از ﭘﺲ اﻳﺸﺎن ﺑﺮﻩ ای ﺑﺲ ﺳﺘﺒﺮ ) ﻓﺮﻩ‬

‫اﻳﺰدی ( هﻤﯽ دوﻳﺪ ﮐﻪ از ﺁن ﻧﻴﮑﻮﺗﺮ ﺑﻮدن ﻧﺸﺎﻳﺴﺖ ‪ ،‬داﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﺗﺎﮐﻨﻮن ﺑﺴﯽ ﻓﺮﺳﻨﮓ زﻣﻴﻦ رﻓﺘﻪ اﻧﺪ و ﺷﻤﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ اﻳﺸﺎن ﻧﺘﻮاﻧﻴﺪ ‪.‬‬

‫اردوان هﻴﭻ ﻧﭙﺎﻳﻴﺪ و ﺑﺸﺘﺎﻓﺖ ‪ .‬چﻮن ﺑﺪﻳﮕﺮ ﺟﺎی ﺁﻣﺪ از ﻣﺮدﻣﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺁن دو اﺳﻮﺑﺎر چﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﮕﺬﺷﺘﻨﺪ ؟ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻴﻤﺮوز‬

‫اﻳﺪون چﻮن ﺑﺎد اردﻩ هﻤﯽ ﺷﺪﻧﺪ و هﻤﻮار ) ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎی ( اﻳﺸﺎن ﺑﺮﻩ ای هﻤﯽ رﻓﺖ ) ﻓﺮﻩ اﻳﺰدی ( ‪ .‬اردوان ﺷﮕﻔﺖ ﻧﻤﻮد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر‬

‫ﮐﻪ اﺳﻮﺑﺎر دوﮔﺎﻧﻪ را داﻧﻴﻢ ﺑﻪ ) اﻣﺎ ( ﺁن ﺑﺮﻩ چﻪ ﺳﺰد ﺑﻮدن ؟ وش از دﺳﺘﻮر ﭘﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫دﺳﺘﻮر ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺁن ﻓﺮﻩ ﺧﺪاﻳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ هﻨﻮز ﺑﻬﺶ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ‪ ،‬ﺑﺒﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻮﻳﺴﻮ ﺑﺎرﻳﻢ ) ﺑﺘﺎزﻳﻢ ( ﮐﻪ ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ ﺁن ﻓﺮﻩ ﺑﻬﺶ ﺑﺮﺳﺪ ﺷﺎﺋﻴﻢ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻦ ‪ .‬اردوان ﺑﺎ اﺳﻮﺑﺎران ﺳﺨﺖ ﺷﺘﺎﻓﺖ ‪ .‬روز دﻳﮕﺮ هﻔﺘﺎد ﻓﺮﺳﻨﮓ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ‪ .‬وش ﮔﺮوﻩ و ﮐﺎرواﻧﯽ ﺑﭙﺪﻳﺮﻩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ) ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪن ( ‪.‬‬

‫اردوان از ﺁﻧﺎن ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﺪو اﺳﻮﺑﺎر ﮐﺪام ﺟﺎ ﭘﺪﻳﺮﻩ ﺷﻤﺎ ﺷﺪﻧﺪ ؟‬

‫اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ و اﻳﺸﺎن زﻣﻴﻦ ﺳﯽ ﻓﺮﺳﻨﮓ اﺳﺖ و ﻣﺎ را اﻳﺪون ﻧﻤﻮد ‪ .‬ﮐﻪ ﺑﺎ ﻳﮑﯽ از اﻳﺸﺎن اﺳﻮﺑﺎران ﺑﺮﻩ ای ﺑﺲ ﺑﺰرگ و‬

‫چﺎﺑﮏ ﺑﻪ اﺳﺐ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ‪ .‬اردوان از دﺳﺘﻮر ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺁن ﺑﺮﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ او ﺑﻪ اﺳﺐ ﻧﺸﺴﺘﻪ چﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ؟ دﺳﺘﻮر ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻧﻮﺷﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ !‬

‫اردﺷﻴﺮ ﺑﻬﺶ ﻓﺮﻩ ﮐﻴﺎن رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻬﻴﭻ چﺎرﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﺘﻮان ‪ ،‬ﭘﺲ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ و اﺳﻮﺑﺎران رﻧﺠﻪ ﻣﺪارﻳﺪ و اﺳﭙﺎن ﻣﺮﻧﺠﺎﻧﻴﺪ و ﺗﺒﺎﻩ ﻣﮑﻨﻴﺪ ‪ .‬چﺎرﻩ‬

‫اردﺷﻴﺮ از در دﻳﮕﺮ ﺑﺨﻮاهﻴﺪ ‪.‬‬

‫در ﻓﺮﺳﺘﺎدن اردوان ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻩ ﺑﻪ ﭘﺎرس ‪ ،‬ﺑﮕﺮﻓﺘﻦ اردﺷﻴﺮ و ﻳﺎری دادن ﺑﻮاک ﺑﻪ اردﺷﻴﺮ و ﮐﺎر زار او ﺑﺎ اردوان ‪،‬‬

‫ﺑﺰﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﻦ دﺧﺘﺮ اردوان ‪:‬‬

‫اردوان چﻮن ﺑﻪ ﺁن ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺷﻨﻮد ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ ﺑﺠﺎی ﻧﺸﺴﺖ ) ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ( ﺧﻮﻳﺶ رﻓﺖ ‪ .‬ﭘﺲ از ﺁن ﺳﭙﺎهﯽ ﮔﻨﺪ ) دﻝﻴﺮ ( ﺁراﺳﺘﻪ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ‬

‫ﭘﺎرس ‪ ،‬ﺑﮕﺮﻓﺘﻦ اردﺷﻴﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎد ‪ .‬اردﺷﻴﺮ راﻩ ﺑﻪ ﺑﺎر) ﺳﺎﺣﻞ ( درﻳﺎ ﮔﺮﻓﺖ اﻳﺪون چﻮن هﻤﯽ رﻓﺖ چﻨﺪ ﻣﺮد از ﻣﺮدﻣﺎن ﭘﺎرس ﮐﻪ از‬
‫‪www.ariarman.com‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬
‫اردوان ﻣﺴﺘﮕﺮ ) رﻧﺠﻮر ( ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬اﻳﺸﺎن هﻴﺮ ) ﻣﺎل و ﻣﻨﺎر ( و ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﺗﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻴﺶ اردﺷﻴﺮ داﺷﺘﻪ ﻳﮕﺎﻧﮕﯽ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮداری‬

‫ﭘﻴﺪاﺋﻴﻨﻴﺪﻧﺪ ) ﻇﺎهﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ( چﻮن ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ راﻣﺶ اردﺷﻴﺮ ﺧﻮاﻧﻨﺪ رﺳﻴﺪ ﻣﺮدی ﺑﺰرگ ﻣﻨﺶ از ﺳﭙﺎهﻴﺎن ﮐﻪ ﺑﻮاک ﻧﺎم ﺑﻮد ‪ ،‬ﮐﻪ از‬

‫دﺳﺖ اردوان ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻨﻪ داﺷﺖ ‪ .‬ﺧﻮد ﺑﺎ ﺷﺶ ﭘﺴﺮ و ﺑﺲ ﺳﭙﺎﻩ ﮔﻨﺪ ) دﻝﻴﺮ ( ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﮏ اردﺷﻴﺮ ﺁﻣﺪ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ از ﺑﻮاک‬

‫هﻤﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﮕﺮم ﮔﻴﺮد و ﺑﻪ اردوان ﺳﭙﺎرد! ﭘﺲ ﺑﻮاک ﺑﻪ ﭘﻴﺶ اردﺷﻴﺮ ﺁﻣﺪ و ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرد و ﺑﻴﮕﺎﻧﯽ ) اﻃﻤﻴﻨﺎن ( داد ﮐﻪ ﺗﺎ زﻧﺪﻩ‬

‫ﺑﺎﺷﻢ ﺧﻮد و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ‪.‬‬

‫اردﺷﻴﺮ ﺧﺮم ﺷﺪ و ﺁﻧﺠﺎ روﺳﺘﺎﻳﯽ ﮐﻪ " راﻣﺶ اردﺷﻴﺮ" ﺧﻮاﻧﻨﺪ ﻓﺮﻣﻮد ﮐﺮدن ﺑﻮاک را ﺑﺎ ﺳﻮاران ﺁﻧﺠﺎ هﺸﺘﻪ ) ﮔﺬاﺷﺘﻪ ( و ﺧﻮد ﺑﻪ ﺑﺎر‬

‫) ﺳﺎﺣﻞ ( درﻳﺎ ﺷﺪ ‪ .‬چﻮﻧﺶ درﻳﺎ ﺑﻪ چﺸﻢ ﺑﺪﻳﺪ اﻧﺪر ﻳﺰدان ﺳﭙﺎﺳﮕﺬاری اﻧﮕﺎرد و ﺑﺪاﻧﺠﺎ روﺳﺘﺎﻳﯽ را ﺑﻮﺧﺖ اردﺷﻴﺮ ) ﺑﻮﺷﻬﺮ ( ﻧﺎم‬

‫ﻧﻬﺎد و دﻩ ﺁﺗﺶ ﺑﻬﺮام ﺑﺮدرﻳﺎ ﻓﺮﻣﻮد ﻧﺸﺎﺳﺘﻦ ) ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮدن ( ‪ .‬از ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎز ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮاک و اﺳﻮﺑﺎران ﺁﻣﺪ و ﺳﭙﺎﻩ ﺁراﺳﺘﻪ ﺑﺪرﮔﺎﻩ‬

‫ﺁذرﻓﺮﻧﺒﻎ ﮐﺮﻓﻪ ﮔﺮ ) ﺛﻮاب ﮐﻨﻨﺪﻩ ( ﺷﺪ و اﻳﭙﺖ ) ﻣﺮاد ﻃﻠﺒﻴﺪن ( ازش ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﮐﺎرزار ﺑﺎ اردوان ﺁﻣﺪ و ﺁن ﺳﭙﺎﻩ اردوان را هﻤﮕﯽ‬

‫ﮐﺸﺖ و هﻴﺮو ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﺳﺘﻮر و ﺑﻨﻪ ازش ﺑﺴﺘﺪ و ﺧﻮد ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ از ﮐﺮﻣﺎن و ﻣﮑﺮان و ﭘﺎرس ﮐﺴﺘﻪ ﮐﺴﺘﻪ ﺳﭙﺎﻩ ﺑﻴﺸﻤﺎر ﻣﺮ‬

‫) ﺑﻴﺸﻤﺎر ( ﮔﺮد ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﮑﺎرزار اردوان ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد ‪.‬‬

‫چﻬﺎر ﻣﺎﻩ ‪ ،‬هﺮروز ‪ ،‬ﮐﺎرزار و ﮐﺸﺘﺎر ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻮد ‪ .‬اردوان ‪ ،‬از ﮐﺴﺘﻪ ﮐﺴﺘﻪ چﻮن از ری و دﻧﺒﺎوﻧﺪ ) دﻣﺎوﻧﺪ ( و دﻳﻠﻤﺎن و ﭘﺬﺷﺨﻮارﮔﺮ‬

‫) ﻧﺎم ﮐﻮهﯽ ( ﺳﭙﺎﻩ و ﺁﺧﻮر ﺧﻮاﺳﺖ ‪ .‬از ﺁن چﻮن ﻓﺮﻩ – ﮐﻴﺎن ﺑﺎ اردﺷﻴﺮ ﺑﻮد ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ﭘﻴﺮوزی وﻧﺪﻳﺪ ) ﻳﺎﻓﺖ ( ‪ .‬وش ) و او ( اردوان‬

‫را ﮐﺸﺖ و هﻤﮕﯽ هﻴﺮو ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺪﺳﺖ اردﺷﻴﺮ ﺁﻣﺪ و دﺧﺖ اردوان را ﺑﺰﻧﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎز ﺑﻪ ﭘﺎرس ﺁﻣﺪ و ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ اردﺷﻴﺮ ﺧﻮرﻩ‬

‫ﺧﻮاﻧﻨﺪ ) ﻓﻴﺮوز ﺁﺑﺎد ( ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮد و در ﺁن ﻧﺰدﻳﮑﯽ ور ) درﻳﺎچﻪ ( ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻨﺪ و ﺁب چﻬﺎر ﺟﻮی ازش ﺑﺮﺁورد و ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ور ﻧﺸﺎﺳﺖ‬

‫)ﻧﺸﺎﻧﺪ( و ﮐﻮﻩ ﺳﺘﺒﺮی را ﮐﻨﺪﻩ و رود راوک ازش راﺋﻴﺪن ) روان ﮐﺮدن ( و ﺑﺴﻴﺎر دﻩ ورز ) روﺳﺘﺎ ( و ﺁﺑﺎداﻧﯽ ﮐﺮد ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺴﻴﺎر ﺁﺗﺶ‬

‫ﺑﻬﺮام ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﻣﻮد ﻧﺸﺎﺳﺘﻦ ‪.‬‬

‫در رزم اردﺷﻴﺮ ﺑﺎ هﭙﺘﺎﻧﺒﺎد ) هﻔﺖ ﻧﻮادﻩ ( و ﺳﺘﻮهﯽ اردﺷﻴﺮ ‪:‬‬

‫اﻧﺪر راﻩ ﺳﭙﺎﻩ هﭙﺖ اﻧﺒﺎد ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﺮم ‪ ،‬ﺑﻪ او ﭘﺪ ﮐﻔﺘﻪ ) دچﺎر ﺷﺪن ( ﺁﻧﻬﻤﻪ هﻴﺮو ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﺑﻨﻪ از ﺁن اﺳﻮﺑﺎران اردﺷﻴﺮ ﺑﺴﺘﺎﻧﺪﻩ ‪ ،‬ﺑﻪ‬

‫ﮐﻼﻻن دﺳﺖ ﮐﺮدﻩ ) دﺳﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ( ﮐﻼل ‪ ،‬ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﮐﺮم ﺑﻨﻪ داﺷﺖ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﺁن ﻣﻨﺶ ﺑﻮد ) اﻧﺪﻳﺸﻪ ( ﮐﻪ ) ﺑﻪ ارﻣﻦ و ﺁذرﭘﺎدﮔﺎن‬

‫‪www.ariarman.com‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬
‫) ﺁذرﺑﺎﻳﺠﺎن ( ﺳﻮم ( چﻪ ﻳﺰدان ‪ ،‬ﮐﺮد ﺷﻬﺮ زوری ﺑﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﭙﺎﻩ ﮔﻨﺪ از ﺁن ﮐﺴﺘﻪ ﺷﻬﺮ زوری ﻣﻬﺮان ﮐﺮدﻩ ) ﻣﻌﺎهﺪﻩ ﺑﺴﺘﻪ ( ‪،‬‬

‫ﺑﻔﺮﻣﺎﻧﺒﺮداری ﺑﻬﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬ﺑﻪ ) اﻣﺎ ( از ﺁن چﻮن ‪ ،‬اردﺷﻴﺮ ﺳﺘﻤﮑﺎری و ﮔﻨﻬﮑﺎری هﭙﺘﺎﻧﺒﺎد و ﭘﺴﺮاﻧﺶ را ﺑﺴﭙﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﻨﻮد ‪،‬‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ‪ :‬ﻧﺨﺴﺖ ﮐﺎر ﭘﺎرس ﺑﺎﻳﺪ وﻳﺮاﺳﺘﻦ ) ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدن ( ‪ ،‬از دﺷﻤﻨﺎن ﺑﯽ ﺑﻴﻢ ﺷﺪن ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ دﻳﮕﺮ ﭘﺮداﺧﺘﻦ ‪ ،‬ﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﺁن‬

‫اوزدﻩ ) ﺑﺘﮑﺪﻩ ( ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻼﻻن اﻳﺪون چﻴﺮ و ﺳﺘﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اش ﭘﻨﺠﻬﺰار ﺳﭙﺎﻩ هﻴﻨﯽ ) ﻣﺠﻬﺰ ( ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﮐﺴﺘﻪ ﮐﺴﺘﻪ ﺑﻮم ﺳﻨﺪ و ﻣﮑﺮان و‬

‫درﻳﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﺳﭙﺎﻩ ﮔﻨﺪ اردﺷﻴﺮ ‪ ،‬از ﮐﺴﺘﻪ هﺎ ﺑﺎز ﺑﻪ اردﺷﻴﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ‪ .‬هﭙﺘﺎﻧﺒﺎد ﺳﭙﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ را هﻤﮕﯽ ﺑﺎز ﺑﺪرﮔﺎﻩ ﺧﻮاﺳﺖ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ﺳﭙﺎﻩ ﺑﺴﻴﺎری ﺑﺎ‬

‫ﺳﭙﻬﺒﺪان ﺑﮑﺎرزار ﮐﺮم ﮔﺴﻴﻞ ﮐﺮد ‪ .‬دارﻧﺪﮔﺎن ﮐﺮم هﻤﮕﯽ هﻴﺮو ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﺑﻨﻪ ﺑﺪرﭘﺸﺘﯽ ) ﺳﻨﮕﺮ ( ‪ .‬دز ) ﻗﻠﻌﻪ ( ﮐﻼﻻن ﻧﻬﺎدﻩ ‪ ،‬ﺧﻮد در‬

‫ﮐﻮهﻬﺎ و ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺷﮑﺴﺘﻪ ) ﺷﮑﺎﻓﻬﺎ ( ﻧﻬﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬اﺳﻮﺑﺎران اردﺷﻴﺮ را ﺁﮔﺎهﯽ ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﺑﻦ ) ﺗﺎ ﭘﺎی ( دز ﮐﻼل ﺁﻣﺪﻧﺪ و دز را ﭘﺮوﻧﺪﻳﺪﻧﺪ‬

‫)ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﮐﺮدن( چﻮن ﺷﺐ ﺷﺪ ‪ ،‬ﺳﭙﺎﻩ ﮐﺮم ﺑﺮ اﻳﺸﺎن زد و ﺷﺒﻴﺨﻮن ﮐﺮد ‪ ،‬از اﺳﻮﺑﺎران اردﺷﻴﺮ ﺑﺴﻴﺎری را ﮐﺸﺖ و اﺳﭗ وزﻳﻦ و‬

‫زﻳﻦ – اﻓﺰار و ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﺑﻨﻪ از اﻳﺸﺎن ﺳﺘﺎﻧﺪﻩ ‪ ،‬ﺑﻪ اوﺳﻮس ) ﺷﻮﺧﯽ ( و رﻳﺎری ) ﺧﻨﺪﻩ ( ﺑﺂﻳﻨﻪ ﺗﺎوک ) ﺗﺎ ﺑﻮغ ( و ﺑﺮهﻨﻪ ) اﻳﺸﺎن را (‬

‫ﺑﺎز ﺑﻪ ﭘﻴﺶ اردﺷﻴﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎدن ‪ .‬اردﺷﻴﺮ چﻮﻧﺶ ﺑﺂن ﺁﺋﻴﻨﻪ دﻳﺪ ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﺑﻴﺶ ) اﻧﺪوهﻨﺎک ( ﺷﺪ ‪ .‬از ﺷﻬﺮ ﺷﻬﺮ و ﺟﺎی ﺟﺎی ‪ ،‬ﺳﭙﺎﻩ ﺑﻪ‬

‫درﮔﺎﻩ ﺧﻮاﺳﺖ و ﺧﻮد ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻩ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﮑﺎرزار ﮐﺮم ﻓﺮﻧﻔﺖ ‪ .‬چﻮن ﺑﻪ دز ﮐﻼل ﺁﻣﺪ ‪ ،‬ﺳﭙﺎﻩ ﮐﺮم هﻤﮕﯽ ﺑﻪ دز ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬اردﺷﻴﺮ‬

‫ﭘﻴﺮاﻣﻮن دز ﻧﺸﺴﺖ ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﺮم ) ﭘﺎدﺷﺎﻩ ( هﭙﺘﺎﻧﺒﺎد را هﻔﺖ ﭘﺴﺮ ﺑﻮد ‪ ،‬هﺮ ﭘﺴﺮی را ﺑﺎ هﺰار ﻣﺮد ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺷﻬﺮ ﮔﻤﺎردﻩ ﺑﻮد ‪ .‬اﻧﺪر‬

‫ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺴﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ ارﻧﮕﺴﺘﺎن ) ﺷﻬﺮی در ﺟﻨﻮب ( ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﺴﯽ ﺳﭙﺎﻩ از ﺗﺎﺟﻴﮑﺎن و ﻣﻴﭽﻨﻴﮑﺎن ) ﻣﺼﺮﻳﺎن ( ﺑﻪ ﮔﺬار درﻳﺎ ﺁﻣﺪ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ‬

‫ﺑﻪ ﮐﻮﺧﺸﺶ ) ﺳﺘﻴﺰ ( اﻳﺴﺘﺎد ‪ .‬ﺳﭙﺎﻩ ﮐﺮم ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ دز ﺑﻮد هﻤﮕﯽ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺎ اﺳﻮﺑﺎران اردﺷﻴﺮ ﮐﻮﺧﺸﺶ و ﮐﺎرزار و‬

‫ﺟﺎﻧﺴﭙﺎرﻳﻬﺎ ﺳﺨﺖ ﮐﺮدﻧﺪ و از هﺮ دو ﮐﺴﺘﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ‪ .‬ﺳﭙﺎﻩ ﮐﺮم ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻧﺪ و از راﻩ و ﮔﺬرﺷﺎن اﻳﺪون ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ هﻴﭽﮑﺲ‬

‫از ﺳﭙﺎﻩ اردﺷﻴﺮ ﺑﻴﺮون ﺷﺪن و ﺧﻮراک ﺧﻮﻳﺶ و ﭘﺪﻳﺨﻮی ) ﺁذوﻗﻪ ( ﺳﺘﻮران ﺁوردن ﻧﺸﺎﻳﺴﺖ ‪ .‬ازدوﻣﺮ ) دو ﻃﺮف ( هﻤﮕﯽ و ﺳﺘﻮران‬

‫ﺑﻪ ﻧﻴﺎز و ﺑﻴﭽﺎرﮔﯽ رﺳﻴﺪﻧﺪ ‪.‬‬

‫در ﻣﻬﺮ – دروﺟﯽ ) ﭘﻴﻤﺎن ﺷﮑﻨﯽ ( ﻣﻬﺮک ﻧﻮﺷﺰادان ﺑﺎ اردﺷﻴﺮ و ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪن اردﺷﻴﺮ از ﮐﺎر ﮐﺮم و ﭼﺎرﻩ ﻧﻤﻮدن ﮐﺮم را ‪:‬‬

‫‪www.ariarman.com‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬
‫ﻣﻬﺮک ﻧﻮﺷﺰادان ) ﭘﺴﺮ ﻧﻮﺷﺰادان ( ‪ ،‬هﻢ از ﭘﺎرس چﻮن ﺷﻨﻴﺪ ﮐﻪ اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ درﮔﺎﻩ ﮐﺮم ﺑﯽ ﭘﺮدازش ) ﮔﺮﻓﺘﺎر ( ‪ ،‬ووش ﺑﺮ ﺳﭙﺎﻩ ﮐﺮم‬

‫ﻧﻪ وﻧﺪﻳﺪ ) چﻴﺮﻩ ﺷﺪن ( ﺳﭙﺎهﯽ ﮔﻨﺪ ﺁراﺳﺘﻪ و ﺑﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ اردﺷﻴﺮ ﺷﺪ ‪ .‬هﻤﮕﯽ هﻴﺮو ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﮔﻨﺞ اردﺷﻴﺮ را ﺑﺒﺮد ‪ .‬اردﺷﻴﺮ چﻮﻧﺶ‬

‫ﻣﻬﺮ – دروﺟﯽ ﻣﻬﺮک و دﻳﮕﺮ ﻣﺮدﻣﺎن ﭘﺎرس ﺑﻪ ﺁن ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺷﻨﻮد ‪ ،‬ﺑﺎری اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﮐﻪ از ﮐﻮﺧﺸﺶ ﮐﺮم ﺑﺒﺎﻳﺪ ﭘﺮداﺧﺘﻦ و ﭘﺲ‬

‫ﺑﮑﻮﺧﺸﺶ و ﮐﺎرزار ﻣﻬﺮک ﺷﺪن ‪ .‬وش ﺳﭙﺎﻩ را هﻤﮕﯽ ﺑﺎز ﺑﻪ درﮔﺎﻩ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺎ ﺳﭙﻬﺒﺪان ﺳﮕﺎﻝﻴﺪ ) ﻣﺸﻮرت ﮐﺮد ( و چﺎرﻩ ﺑﻪ ﺑﻮﺧﺘﻦ‬

‫) ﻧﺠﺎت ﻳﺎﻓﺘﻦ ( ﺧﻮﻳﺶ و ﺳﭙﺎﻩ ﻧﮕﺮﻳﺪ و ﭘﺲ از ﺁن ﺑﭽﺎﺷﺖ ﺧﻮردن ﻧﺸﺴﺖ ‪ .‬اﻧﺪر زﻣﺎن ‪ ،‬ﺗﻴﺮی چﻮﺑﯽ از دز ) ﻗﻠﻌﻪ ( ﻓﺮود ﺁﻣﺪ و ﺗﺎ ﭘﺮ‬

‫ﺑﻪ ﺑﺮﻩ ای ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻮان ) ﺳﻔﺮﻩ ( ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺖ ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻴﺮ اﻳﺪون ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ " اﻳﻦ ﺗﻴﺮ اﺳﻮﺑﺎران ورﺟﺎوﻧﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﻧﺪ و ﻣﺎ‬

‫ﻧﺨﻮاﺳﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﺰرگ ﻣﺮدی چﻮن ﺷﻤﺎ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮد ﭘﺲ ﻣﺎ ﺑﺮﻳﻦ ﺑﺮﻩ زدﻳﻢ" ‪.‬‬

‫اردﺷﻴﺮ ‪ ،‬چﻮن ﺑﻪ ﺁن ﺁﺋﻴﻨﻪ دﻳﺪ ‪ ،‬ﺳﭙﺎﻩ از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻨﺪﻩ ﺑﺮﻓﺖ ‪ .‬ﺳﭙﺎﻩ ﮐﺮم از ﭘﺲ اردﺷﻴﺮ ﺷﺘﺎﻓﺘﻪ ‪ ،‬ﺟﺎی ﺑﺮ اﻳﺸﺎن اﻳﺪون ﺗﻨﮓ ﺑﮑﺮد ﮐﻪ ﺳﭙﺎﻩ‬

‫اردﺷﻴﺮ را ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻧﺸﺎﻳﺴﺖ و اردﺷﻴﺮ ﺧﻮد ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻳﺎر ) ﮐﻨﺎر ( درﻳﺎ اﻓﺘﺎد ‪ .‬اﻳﺪون ﮔﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﻩ – ﮐﻴﺎن ) ﻓﺮﻩ اﻳﺰدی ( ﮐﻪ ﺑﺪور ﺑﻮد ‪،‬‬

‫اﻧﺪر ﭘﻴﺶ اردﺷﻴﺮ اﻳﺴﺘﺎد و اﻧﺪک اﻧﺪک هﻤﯽ رﻓﺖ ‪ ،‬ﺗﺎ اردﺷﻴﺮ را از ﺁﻧﺠﺎی دوش – ﮔﺬر ) ﺳﺨﺖ ( ‪ ،‬از دﺳﺖ دﺷﻤﻨﺎن و ﮔﺰﻧﺪهﺎ‬

‫ﺑﻴﺮون ﺁوردﻩ ‪ ،‬ﻓﺮاز ﺑﻪ دهﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪ رﺳﻴﺪ ‪ .‬اﻧﺪر ﺷﺐ ﺑﺨﺎﻧﻪ دو ﺑﺮادر ﮐﻪ ﻳﮑﯽ " ﺑﺮز" و دﻳﮕﺮی " ﺑﺮزﺁذر" ﻧﺎم ﺑﻮد ﺑﻤﺎﻧﺪ ‪ .‬ﺑﻪ‬

‫اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪" :‬ﻣﻦ اﺳﻮﺑﺎران اردﺷﻴﺮم ‪ ،‬ﮐﻪ از ﮐﺎرزار ﮐﺮم ﺑﺴﺘﻮهﯽ ﺁﻣﺪﻩ ام و اﻣﺮوز اﺳﭙﻨﺞ ) ﭘﻨﺎهﮕﺎﻩ ( ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ دادن ﺗﺎ ﺁﮔﺎهﯽ ﺳﭙﺎﻩ‬

‫اردﺷﻴﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﮑﺪام زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎدﻩ اﻧﺪ" ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﺑﺲ ﮐﻨﺪﻩ ای ) دﻝﺨﺴﺘﮕﯽ ( ﺑﻪ اردﺷﻴﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ‪ " :‬ﮔﺠﺴﺘﻪ ﺑﺎد ﮔﻨﺎﻣﻴﻨﻮی دروﻧﺪ‬

‫) زﺷﺖ ( ﮐﻪ اﻳﻦ اوزدﻩ ) ﺑﺘﮑﺪﻩ ( اﻳﺪون چﻴﺮ و ﭘﺎد ﻳﺎوﻧﺪ ) ﺗﻮاﻧﺎ ( ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ‪ .‬ﮐﻪ هﻤﮕﯽ ﻣﺮدم ﮐﺴﺘﻪ هﺎ از دﻳﻦ اورﻣﺰد و اﻣﺸﺎﺳﭙﻨﺪان‬

‫) هﻔﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ هﺎ ( ﮔﻤﺮاﻩ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ و ﻣﻪ ﺧﺪای ) ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﺰرﮔﯽ ( ﻣﺮدی ﻧﻴﺰ چﻮن اردﺷﻴﺮ ﺑﺎ ﺳﭙﺎهﺶ هﻤﮕﯽ از دﺳﺖ دﺷﻤﻨﺎن دروﻧﺪان‬

‫) ﻧﺎﺑﮑﺎر ( و اوزدﻩ – ﭘﺮﺳﺘﮕﺎن ) ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎن ( ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺘﻮهﯽ ﮔﺮداﻧﻴﺪﻩ اﻧﺪ ‪" .‬‬

‫اﻳﺸﺎن اﺳﭗ اردﺷﻴﺮ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ‪ ،‬اﻧﺪر ﺳﺮای ﺑﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺁﺧﻮر ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺷﮓ ) ﺟﻮد و ﺳﺮ ( و ﮔﻴﺎﻩ و اﺳﭙﺴﺖ ) ﻳﻮﻧﺠﻪ ( ﻧﻴﮏ داﺷﺘﻨﺪ ‪.‬‬

‫اردﺷﻴﺮ را ﺑﻪ ﻧﺸﺴﺘﮕﺎﻩ و ﺟﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﺁﺋﻴﻦ ) ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎت ( ﺑﺮدﻩ ﺑﻨﺸﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ﺑﺴﻴﺎر اﻧﺪوهﮕﻴﻦ ﺑﻮد و هﻤﯽ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ و اﻳﺸﺎن‬

‫درون ﻳﺸﺘﻪ ) دﻋﺎی ﺑﺮﮐﺖ ( ﺑﻪ اردﺷﻴﺮ ﺧﻮاهﺶ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ واج ) زﻣﺰﻣﻪ و دﻋﺎ ( ﻓﺮﻣﺎی ﮔﺮﻓﺘﻦ ‪ .‬ﺧﻮرش ﺑﺨﻮر و اﻧﺪوﻩ و ﺗﻴﻤﺎر ﻣﺪار‪.‬‬

‫چﻪ اورﻣﺰد و اﻣﺸﺎﺳﭙﻨﺪان چﺎرﻩ اﻳﻦ چﻴﺰ ﺑﺨﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد و اﻳﻦ ﭘﺘﻴﺎرﻩ ) ﺑﻼ ( اﻳﺪون ﻧﻬﻠﻨﺪ ) ﻧﮕﺬارﻧﺪ ( چﻪ ﺑﺎ ﺳﺘﻤﮑﺎری دهﺎک و اﻓﺮاﺳﻴﺎب‬

‫ﺗﻮر و اﻻﮐﺴﻨﺪر اروﻣﯽ ‪ ،‬ﭘﺲ ﻧﻴﺰ ﻳﺰدان از اﻳﺸﺎن ﺧﺮﺳﻨﺪ ﻧﺒﻮد ‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ورج ) ارج ( و ﻓﺮﻩ ﺧﻮﻳﺶ اﻳﺪون ﻧﺎﺑﻴﻦ ) ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ ( و‬

‫ﻧﺎﭘﻴﺪا ﮐﺮد چﻨﺎﻧﮑﻪ ﮐﻴﻬﺎن ﺁﺷﻨﺎﺳﺖ ‪.‬‬

‫اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﺁن ﺳﺨﻦ ﻣﻨﺶ ﺧﻮش ﮐﺮد و واج ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮرش ﺧﻮرد ‪ .‬اﻳﺸﺎن را ﻣﯽ ﻧﺒﻮد ‪ ،‬ﺑﻪ ) ﻝﻴﮑﻦ ( و ﺷﮑﻠﻪ ) داﻧﻪ اﻧﮕﻮر ( ﭘﻴﺶ‬

‫ﺁوردﻧﺪ و ﻣﻴﺰد ) ﺷﮑﺮ ﻧﻌﻤﺖ ( راﺋﻴﻨﻴﺪﻩ ) ﺑﻪ زﺑﺎن راﻧﺪن ( ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎن ) ﺳﺘﺎﻳﺶ ﭘﺮوردﮔﺎر ( ﮐﺮدﻧﺪ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﺑﻬﯽ و دﻳﻦ دوﺳﺘﯽ و‬

‫‪www.ariarman.com‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬
‫ﻳﮕﺎﻧﮕﯽ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮداری اﻳﺸﺎن ﺑﻴﮕﻤﺎن ﺷﺪ ‪ .‬وش راز ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺑﺮز و ﺑﺮزﺁذر ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮد اردﺷﻴﺮم اﮐﻨﻮن اﻳﻦ ﻧﮕﺮﻳﺪ ﮐﻪ چﺎرﻩ‬

‫اﻳﻦ ‪ ،‬ﺑﻪ اوﺳﻬﻴﻨﻴﺪن ) ﺗﺒﺎﻩ ﮐﺮدن ( اﻳﻦ ﮐﺮم و ﻳﺎران او ‪ ،‬چﮕﻮﻧﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ؟‬

‫اﻳﺸﺎن ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ‪ :‬ﻣﺎ را اﮔﺮ ﺗﻦ و ﺟﺎن و هﻴﺮو ﺧﻮاﺳﺘﻪ و زن وﻓﺮزﻧﺪ ‪ .‬ﺑﻪ ﺷﺖ ) ﺣﻀﺮت ( ﺷﻤﺎ ﺑﻐﺎﻧﻴﺎن ) ﺧﺪاوﻧﺪان ( اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ‬

‫ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺳﭙﺎردن ﺑﺴﭙﺎرﻳﻢ ‪ .‬ﺑﻪ ) ﻝﻴﮑﻦ ( ﻣﺎ اﻳﺪون داﻧﻴﻢ ﮐﻪ چﺎرﻩ اﻳﻦ دروج ) ﺑﺪ ذات ( اﻳﺪون ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﻪ ﺁﺋﻴﻨﻪ‬

‫ﻣﺮددور – ﺷﻬﺮی ) ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ( ﺁراﺳﺘﻪ ﮐﻨﯽ ‪ .‬ﺑﮕﺬار ﺧﻮاﻧﺎ ) ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ ( ﺗﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﯽ و ﭘﺮﺳﺘﺶ او ﺑﺴﭙﺎری و دو ﻣﺮد هﺎوﺷﺖ‬

‫) ﻃﻠﺒﻪ ( دﻳﻦ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺒﺮی ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﻳﺰش ) ﭘﺮﺳﺘﺶ ( و از ﺑﺎﻳﺶ ) ﺳﺘﺎﻳﺶ ( ﻳﺰدان و اﻣﺸﺎﺳﭙﻨﺪان ﻓﺮاز ﮐﻨﯽ ‪ .‬چﻮن هﻨﮕﺎم‬

‫ﺧﻮرش ﺧﻮردن ﺁن ﮐﺮم ﺷﻮد اﻳﺪون ﮐﻨﯽ ﮐﻪ روی ﮔﺪاﺧﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد داری و ﺑﻪ زﭘﺮ ) ﺣﻠﻖ ( ﺁن دروج رﻳﺰی ﺗﺎ ﺑﻤﻴﺮد و ﺁن دروج‬

‫ﻣﻴﻨﻮﻳﯽ ﺑﻪ ﻳﺰش و از ﺑﺎﻳﺶ ﻳﺰدان ﺑﺸﺎﻳﺪ ﮐﺸﺘﻦ و ﺁن دروج ﺗﻦ ﮐﺮدی ) ﺟﺴﻢ ﺧﺒﻴﺚ ( ﺑﻪ روی ﮔﺪاﺧﺘﻪ ﺑﺸﺎﻳﺪ ﮐﺸﺘﻦ ‪.‬‬

‫اردﺷﻴﺮ ﺁن ﺳﺨﻦ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪ و ﺧﻮب داﺷﺖ و ﺑﻪ ﺑﺮز و ﺑﺮزﺁذر ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ اﻳﻦ ﮐﺎر ﺑﻪ ﻳﺎری ﺷﻤﺎ ﺗﻮان ﮐﺮدن ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ هﺮﮐﺎری‬

‫ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺗﻦ و ﺟﺎن ﺳﭙﺎرﻳﻢ ‪.‬‬

‫اﻧﺪر ﮐﺸﺘﻦ اردﺷﻴﺮ ﻣﻬﺮک ﻧﻮﺷﺰادان را و ﺳﮕﺎﻟﻴﺪن ) ﮐﻨﮑﺎش ( ﺑﺎ ﺑﺮز و ﺑﺮزﺁذر و ﮐﺸﺘﻦ او ﮐﺮم هﭙﺘﺎﻧﺒﺎد را ‪:‬‬

‫اردﺷﻴﺮ از ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎز ﺑﻪ اردﺷﻴﺮ ﺧﻮرﻩ ) ﻓﻴﺮوز ﺁﺑﺎد ( ﺁﻣﺪ و ﮐﺎر ﺑﺎ ﻣﻬﺮک ﻧﻮﺷﺰادان ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻬﺮک را ﮐﺸﺖ و ﺷﻬﺮ و ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ و هﻴﺮو‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ هﻤﮕﯽ ﺑﻪ ﺁن ﺧﻮﻳﺶ ﮐﺮد ‪ .‬ﮐﺴﯽ را ﺑﺎ ﮐﺮم ﺑﻪ ﮐﺎرزار ﮐﺮدن ﻓﺮﺳﺘﺎد ‪ .‬ﺑﺮز و ﺑﺮزﺁذر را ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺳﮕﺎﻝﻴﺪ و‬

‫ﺑﺴﻴﺎر ﺟﻮزن ) ﭘﻮل ( و دﻳﻨﺎر و ﭘﻮﺷﺎک ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﻪ ﺑﺮ هﻤﻪ ) ﻝﺒﺎس ( ﺧﺮاﺳﺎﻧﯽ ﺁراﺳﺘﻪ داﺷﺖ ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺑﺮز و ﺑﺮزﺁذر ﺑﻪ‬

‫ﺑﻦ ) ﭘﺎی ( دز ﮐﻼل ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﺮدی ﺧﺮاﺳﺎﻧﻴﻢ و از اﻳﻦ ورﺟﺎوﻧﺪ ) ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪ ( ﺧﺪای اﻳﭙﺘﯽ ) ﻣﺮاد ( ﻣﯽ ﺧﻮاهﻢ ﮐﻪ ﺑﺪرﮔﺎﻩ‬

‫او از ﺑﺮای ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﻴﺎﻳﻢ ‪.‬‬

‫‪www.ariarman.com‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬
‫اﻳﺸﺎن اوزدﻩ – ﭘﺮﺳﺘﮕﺎن ) ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎن ( ‪ ،‬اردﺷﻴﺮ ﺑﺎ ﺁن دو ﻣﺮد را ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻪ ﻣﺎن ) ﺧﺎﻧﻪ ( ﮐﺮم ﺟﺎی دادﻧﺪ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ‪ ،‬ﺳﻪ‬

‫روز ﺑﻪ ﺁن ﺁﺋﻴﻨﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ و ﻳﮕﺎﻧﮕﯽ ﮐﺮم ﮐﺮدن ﭘﻴﺪاﺋﻴﻨﻴﺪ ) ﻇﺎهﺮ ﺳﺎﺧﺖ ( ‪ .‬ﺁن ﺟﻮزن و دﻳﻨﺎر و ﺟﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﮕﺎن دادﻩ و اﻳﺪون ﮐﺮد ﮐﻪ‬

‫هﺮﮐﻪ اﻧﺪر ﺁن دز ﺑﻮد اﻓﺪ ) هﻤﺪل ( ﻧﻤﻮد و ﺁﻓﺮﻳﻦ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ‪ .‬ﭘﺲ اردﺷﻴﺮ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻳﺪون ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﮐﺮم را ﺳﻪ روز ‪،‬‬

‫ﺧﻮرش ﺑﺪﺳﺖ ﺧﻮد دهﻢ ‪ .‬ﭘﺮﺳﺘﮕﺎن و ﮐﺎر ﻓﺮﻣﺎﻳﺎن هﻤﺪاﺳﺘﺎن ﺷﺪﻧﺪ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ﮐﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺳﭙﺎﻩ چﻬﺎرﺻﺪ ﻣﺮد هﻨﺮﻣﻨﺪ و ﺟﺎﻧﺴﭙﺎر ﺑﻪ‬

‫ﭘﺮﮔﻮار ) دور و اﻃﺮاف ( ﺁﻧﺠﺎ ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻮﻩ و ﺟﺎهﺎی ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻧﻬﺎن ﻓﺮﻣﻮد ﮐﺮدن و ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ‪ :‬ﺁﺳﻤﺎن روز چﻮن از دز ﮐﺮم دود ﺑﻴﻨﻴﺪ ‪،‬‬

‫ﻣﺮداﻧﮕﯽ و هﻨﺮﻣﻨﺪی ﮐﻨﻴﺪ و ﺑﻪ ﺑﻦ دز ﺑﻴﺎﺋﻴﺪ ‪ .‬ﺧﻮد ﺁن روز ‪ ،‬روی ﮔﺪاﺧﺘﻪ داﺷﺖ و ﺑﺮز و ﺑﺮزﺁذر ﻳﺰش و ازﺑﺎﻳﺶ ) ﭘﺮﺳﺘﺶ ( ﻳﺰدان‬

‫ﻓﺮاز ﮐﺮدﻧﺪ ‪ .‬چﻮن هﻨﮕﺎم ﺧﻮرش ﺷﺪ ‪ ،‬ﮐﺮم ﺑﻪ ﺁﺋﻴﻨﻪ هﺮ روز ﺑﺎﻧﮓ ﮐﺮد ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ﭘﻴﺶ از ﺁن اوزدﻩ ) ﺑﺖ ( – ﭘﺮﺳﺘﮕﺎن و ﮐﺎﻓﺮﻣﺎﻳﺎن‬

‫را ﺑﭽﺎﺷﺖ ﻣﺴﺖ و ﺑﻴﺨﻮد ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﺎ رﻳﺪﮐﺎن ) ﻏﻼﻣﺎن ( ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﮐﺮم ﺷﺪ و ﺁن ﺧﻮن ﮔﺎوان و ﮔﻮﺳﭙﻨﺪان ‪ ،‬چﻮن هﺮ‬

‫روز ﻣﻴﺪاد ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﮐﺮم ﺑﺮد و هﻤﭽﻮن ﮐﻪ ﮐﺮم زﭘﺮ ﺑﺎز ﮔﺎﻓﺖ ) ﭘﻮزﻩ ﺑﺎز ﮐﺮد ( ﮐﻪ ﺧﻮن ﺧﻮرد ‪ ،‬اردﺷﻴﺮ روی ﮔﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻪ زﭘﺮ ﮐﺮم‬

‫اﻧﺪر رﻳﺨﺖ ‪ .‬ﮐﺮم را چﻮن روی ﺑﻪ ﺗﻦ رﺳﻴﺪ ‪ ،‬ﺑﺪو ﺷﮑﺎﻓﺘﻪ ‪ ،‬ﺑﺎﻧﮓ اﻳﺪون ازش ﺑﻴﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدﻣﺎن اﻧﺪر دز هﻤﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺁﺷﻮب در‬

‫دز اﻓﺘﺎد ‪ .‬اردﺷﻴﺮ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﭙﺮ و ﺷﻤﺸﻴﺮ زد و ﮔﺮان زﻧﺶ و ﮐﺸﺘﺎر ﺑﻪ ﺁن دز ﮐﺮد و ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ‪ :‬ﺁﺗﺶ ﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ دود ﺑﻪ ﺁن اﺳﻮﺑﺎران‬

‫ﭘﺪﻳﺪار ﺷﻮد ‪ .‬رﻳﺪﮐﺎن هﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﺮدﻧﺪ ‪ .‬اﺳﻮﺑﺎراﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﺑﻮدﻧﺪ چﻮن دود از دز دﻳﺪﻧﺪ ﺑﺘﺎﺧﺖ ﺑﻪ ﺑﻦ دز ﺑﻴﺎری اردﺷﻴﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪ‬

‫ﮔﺬار دز اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﺎﻧﮓ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ‪ :‬ﭘﻴﺮوز ‪ ،‬ﭘﻴﺮوز ﺑﺎد ! ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ اردﺷﻴﺮ ﭘﺎﭘﮑﺎن ﮐﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮ ﺿﺪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺑﮑﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ‪ .‬ﻣﺮدم دز‬

‫هﺮچﻪ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ و ﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﺘﺎب و ﮐﻮﺧﺸﺶ ) ﭘﻴﮑﺎر ( ﮐﺎرزار از دز اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﺁن دﻳﮕﺮ زﻧﻬﺎر ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﯽ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮداری‬

‫ﺁﻣﺪﻧﺪ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ﺁن دز را ﮐﻨﺪن و وﻳﺮان ﮐﺮدن ﻓﺮﻣﻮد و ﺁﻧﺠﺎ روﺳﺘﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﮐﻼﻻن ﺧﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻨﺎ ﮐﺮد ‪ .‬وش ﺁﺗﺶ ﺑﻬﺮام ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺸﺎﺳﺖ ‪.‬‬

‫) ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮد ( ‪ .‬و هﻴﺮو ﺧﻮاﺳﺘﻪ و زر و ﺳﻴﻢ ‪ ،‬از ﺁن دز ﺑﻬﺰار اﺷﺘﺮﺑﺎر ﮐﺮدﻩ و ﺑﻪ دوﺑﺎر ﮔﺴﻴﻞ ﮐﺮد و ﺑﺮز و ﺑﺮزﺁذر را ﺑﻬﺮﻩ ای‬

‫ﭘﺎداش ﻣﻪ ) ﺑﺰرگ ( ﺑﻪ ﺁﺋﻴﻦ ﺟﺎﻧﺴﭙﺎر ﮐﺮداران داد ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺁﻧﺠﺎ را ﺑﻪ ﺳﺮداری و ﮐﺪﺧﺪاﻳﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن داد ‪.‬‬

‫اﻧﺪر ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ اردﺷﻴﺮ ﺑﺎ دﺧﺖ اردوان و زهﺮ دادن او ﺑﻪ اردﺷﻴﺮ ‪:‬‬

‫‪www.ariarman.com‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬
‫ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ ﺁن ﮐﺮم ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ ‪ ،‬اردﺷﻴﺮ ﺑﺎز ﺑﻪ دوﺑﺎر ﺁﻣﺪ ‪ ،‬وش ﺳﭙﺎﻩ و ﮔﻨﺞ ﺑﻪ ﮐﺴﺘﻪ ﮐﺮﻣﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﻪ ﮐﺎرزار ﺑﺎرﺟﺎن ) ﺑﻠﻮچﺎن (‬

‫ﺁﻣﺪ ‪ ،‬دو ﭘﺴﺮ اردوان را ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ داﺷﺖ و دو ﺑﺮﮔﺮﻳﺰ ﺑﻪ ﮐﺎﺑﻠﺸﺎﻩ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺧﻮاهﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﮐﻪ زن اردﺷﻴﺮ ﺑﻮد ‪ ،‬ﻧﺎﻣﻪ‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻪ و ﭘﻴﺎم ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﮐﻪ ‪ :‬راﺳﺖ هﺴﺖ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ زﻧﺎن ﮔﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺮگ ﺧﻮﻳﺸﺎن و هﻢ ﺗﺨﻤﮕﺎن ‪ ،‬ﮐﻪ اﻳﻦ ﮔﻨﻬﮑﺎر ﻳﺰدان –‬

‫دﺷﻤﻦ ﻧﺎﺳﺰاﻳﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﮐﺸﺖ ‪ ،‬ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدی – وت ﻣﻬﺮ و دو ﺷﺎرم ) ﺑﺴﺘﮕﯽ – ﻋﻼﻗﻪ ( و ﺑﯽ ﺁزرﻣﯽ ﺑﻪ ﺁوارﮔﯽ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﺴﺎن‬

‫) دﻳﮕﺮان ( ﮔﺮﻓﺘﺎرﻧﺪ و ﺁن دو ﺑﺮادران ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺗﻮ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﻬﺮ دروج ) ﭘﻴﻤﺎن ﺷﮑﻦ ( ﺑﻪ ﺑﻨﺪ زﻧﺪان ﺑﻪ ﭘﺎدﻓﺮاﻩ ) ﭘﺎداش ( ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﮐﻪ‬

‫ﻣﺮگ ﺑﻌﻪ اﻳﭙﺖ هﻤﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ ‪ .‬ﺗﻮ هﻤﮕﯽ را از دﺧﺸﻪ ) ﻋﻼﻣﺖ ( ﺑﻬﺸﺘﯽ ‪ ،‬وت ﻣﻨﺶ ) اﻧﺪﻳﺸﻪ ( ﺑﺎ ﺁن ﻣﻬﺮ دروج راﺳﺖ ﮐﺮد و ﺗﺮا‬

‫هﻴﭻ ﺗﻴﻤﺎر و اﻧﺪوﻩ اﻳﺸﺎن و ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ ! ﮐﺸﺘﻪ ﺑﺎد ﺁﻧﮑﺲ ﮐﻪ ﭘﺲ از اﻣﺮوز ﺑﻬﻴﭻ زن ﺑﻪ ﮐﻴﻬﺎن ‪ ،‬ﮔﺴﺘﺎخ ) اﺳﺘﻮار ( ﺑﯽ ﺳﺎﻣﺎن ) ﺑﻴﮑﺮان (‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻨﻮن اﻳﻨﮑﻪ اﮔﺮت ﻧﻴﺰ هﻤﺒﻮن ) ذرﻩ ای ( ﻣﻬﺮ ﻣﺎهﺴﺖ چﺎرﻩ ﻣﺎ ﺑﺨﻮاﻩ و ﮐﻴﻦ ﭘﺪر و ﺁن ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪان و هﻢ ﺗﺨﻤﮕﺎن ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﮑﻦ و اﻳﻦ‬

‫زهﺮ و هﻴﻦ ) ﻧﺎم زهﺮ ( ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺮد ﺑﻴﮕﻤﺎن ) اﻣﻴﻦ ( ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻨﺰﻳﺪک ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﻳﻢ از اﻳﻦ ﻣﺮد ﺑﺴﺘﺎﻧﻴﺪ ﻣﻬﺮ دروج ﺑﺪهﻴﺪ ﺗﺎ اﻧﺪر‬

‫زﻣﺎن ﺑﻤﻴﺮد و ﺗﻮ ﺁن هﺮ دو ﺑﺮادر ﺑﺴﺘﻪ ﺑﮕﺸﺎﻳﯽ ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎز ﺑﻪ ﺷﻬﺮ و ﺑﻮم و ﺟﺎی ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺎﺋﻴﻢ و ﺗﻮرا روان ﺑﻬﺸﺘﯽ ﺷﻮد و ﻧﺎم‬

‫ﺟﺎوﻳﺪاﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﯽ و دﻳﮕﺮ زﻧﺎن اﻧﺪر ﮐﻴﻬﺎن از ﮐﻨﺶ ) ﮐﺮدار ( ﺧﻮب ﺗﻮ ‪ ،‬ﻧﺎﻣﯽ ﺗﺮ و ﮔﺮاﻣﯽ ﺗﺮ ﻣﻴﮕﺮدﻧﺪ ‪.‬‬

‫دﺧﺖ اردوان ‪ ،‬چﻮﻧﺶ ﺁن ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺁن ﺁﺋﻴﻨﻪ دﻳﺪ ‪ ،‬ﺑﺎ زهﺮی ﮐﺎﻳﺸﺎن ﺑﻬﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﮐﻪ ‪ :‬هﻤﮕﻮﻧﻪ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﮐﺮدن و ﺁن چﻬﺎر‬

‫ﺑﺮادر ﺑﺪﺑﺨﺖ را از ﺑﻨﺪ رﺳﺘﻪ ﮐﺮدن ‪ .‬روزی اردﺷﻴﺮ از ﻧﺨﭽﻴﺮ ﮔﺮﺳﻨﻪ و ﺗﺸﻨﻪ اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪ ‪ .‬او واج ) دﻋﺎی ﻗﺒﻞ از ﻏﺬا ( ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫و ﮐﻨﻴﺰک ﺁن زهﺮ ﺑﺎ ﭘﺴﺖ ) ﻧﻮﻋﯽ ﺷﺮﺑﺖ ( و ﺷﮑﺮ ﮔﻤﻴﺨﺘﻪ ) ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ( ﺑﺪﺳﺖ اردﺷﻴﺮ داد ﺑﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﮐﺰک ) ﭘﻴﺶ از ﻏﺬا ( از دﻳﮕﺮ‬

‫ﺧﻮرش ﻓﺮﻣﺎی ﺧﻮردن ‪ .‬چﻪ ﺑﮕﺮﻣﯽ و رﻧﺠﮑﯽ ) ﺧﺴﺘﮕﯽ ( ﻧﻴﮏ اﺳﺖ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ﺳﺘﺎﻧﻴﺪﻩ ﺧﻮردن ﮐﺎم اﺳﺖ ) ﻣﻴﻞ ﮐﺮد ( ‪ .‬اﻳﺪون ﮔﻮﻳﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ ورﺟﺎوﻧﺪ ﺁذرﻓﺮﻧﺒﻎ ﭘﻴﺮوزﮔﺮ اﻳﺪون چﻮن ﺧﺮوﺳﯽ ﺳﺮخ اﻧﺪر ﭘﺮﻳﺪ و ﭘﺮ ﺑﻪ ﭘﺴﺖ زد و ﺁن ﺟﺎم ﺑﺎ ﭘﺴﺖ هﻤﮕﯽ از دﺳﺖ اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ‬

‫زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎد ‪ .‬اردﺷﻴﺮ و زﻳﺎﻧﻪ ) زن ( هﺮ دو چﻮن ﺑﻪ ﺁن ﺁﺋﻴﻨﻪ دﻳﺪﻧﺪ ﺳﺘﺮدﻩ ) ﺷﮕﻔﺖ زدﻩ ( ﺑﻤﺎﻧﺪﻧﺪ و ﮔﺮﺑﻪ و ﺳﮓ ﮐﻪ اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ‪،‬‬

‫ﺁن ﺧﻮرش را ﺑﺨﻮردﻧﺪ و ﺑﻤﺮدﻧﺪ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﺁن زهﺮ ﺑﻮد و ﺑﮑﺸﺘﻦ ﻣﻦ ﺁراﺳﺘﻪ ﺑﻮد ‪ .‬اﻧﺪر زﻣﺎن ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ را ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ‪ :‬هﻴﺮﺑﺪ ! ﮐﺴﻴﮑﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﺪاﻳﮕﺎن ) ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ ( ﮐﻮﺧﺸﺪ ) ﺳﻮﻗﺼﺪ ( ﮐﻨﺪ ﺑﻪ چﻪ داری ؟ او را چﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺮد ؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻧﻮﺷﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺑﻪ ﮐﺎم رﺳﻴﺪ او ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﺪاﻳﮕﺎن ﮐﻮﺧﺸﺪ ﻣﺮﮔﺮزان ) ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﻣﺮگ ( اﺳﺖ ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺸﺘﻦ ‪.‬‬

‫اردﺷﻴﺮ ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ اﻳﻦ ﺟﻪ ) ﻗﺤﺒﻪ ( ﺟﺎدوی دروﻧﺪ ) ﻧﺎﺑﮑﺎر ( زدﻩ زادﻩ ) ﭘﺪر ﮐﺸﺘﻪ ( را ﺑﻪ اﺳﭗ ﺁﺧﻮر ﺑﺮو ﻓﺮﻣﺎی ﮐﺸﺘﻦ ‪.‬‬

‫ﻣﻮﺑﺪان دﺳﺖ زﻳﺎﻧﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ ‪ .‬زﻳﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻣﺮوز هﻔﺖ ﻣﺎﻩ هﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﺑﺴﺘﻨﻢ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ را ﺁﮔﺎﻩ ﮐﻨﻴﺪ ‪ .‬چﻪ اﮔﺮ ﻣﻦ‬

‫ﻣﺮﮔﺮزاﻧﻢ اﻳﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﮐﻪ اﻧﺪر ﺷﮑﻢ دارم ﺑﻤﺮﮔﺮزان ﺑﺎﻳﺪ داﺷﺘﻦ ؟ ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ ‪ ،‬چﻮﻧﺶ ﺁن ﺳﺨﻦ ﺷﻨﻔﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﺎز ﺑﻪ ﭘﻴﺶ اردﺷﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬اﻧﻮﺷﻪ ﺑﺎﺷﺪ ! اﻳﻦ زن ﺁﺑﺴﺘﻦ اﺳﺖ ‪ ،‬ﺑﺎری ﺗﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺰاﻳﺪ ﮐﺸﺘﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ ‪ .‬چﻪ اﮔﺮ او ﻣﺮﮔﺮزان اﺳﺖ ﺁن ﻓﺮزﻧﺪ اﻧﺪر ﺷﮑﻢ دارد‬
‫‪www.ariarman.com‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬
‫ﺑﻪ ﻣﺮزﮔﺮان داﺷﺘﻦ و ﮐﺸﺘﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ چﻮن ﺧﺸﻢ ﺑﺴﻴﺎر داﺷﺖ ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﮐﻪ هﻴﭻ زﻣﺎن ﻣﭙﺎی و او را ﺑﮑﺶ ‪ .‬ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ‬

‫اردﺷﻴﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﺧﺸﻢ اﺳﺖ و از ﺁن ﭘﺲ ﺑﻪ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮاهﺪ رﺳﺪ ‪ .‬ﭘﺲ او ﺁن زن را ﻧﮑﺸﺖ وش ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﺑﺮد و او را ﻧﻬﺎن ﮐﺮد و‬

‫ﻣﻮﺑﺪ ﺑﻪ زن ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬اﻳﻦ زن را ﮔﺮاﻣﯽ دار و ﺑﮑﺲ هﻴﭻ چﻴﺰ ﻣﮕﻮی ‪ .‬چﻮن زﻣﺎن زادن ﻓﺮاز ﺁﻣﺪ او ﭘﺴﺮی ﺑﺎﻳﺸﺘﻨﯽ ) ﺑﺎﻳﺴﺘﻨﯽ (‬

‫زاد وش را ﺷﺎهﭙﻮر ﻧﺎم ﻧﻬﺎد وش هﻤﯽ ﭘﺮورد ﺗﺎ ﺑﻪ داد ) ﺳﻦ ( هﻔﺖ رﺳﻴﺪ ‪.‬‬

‫اﻧﺪر زادن ﺷﺎهﭙﻮر از دﺧﺖ اردوان و ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪن اردﺷﻴﺮ ﭘﺲ از هﻔﺖ ﺳﺎل و ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ او را ‪:‬‬

‫اردﺷﻴﺮ روزی ﺑﻪ ﻧﺨﭽﻴﺮ ﺷﺪ ‪ ،‬وش اﺳﭗ ﺑﻪ ﮔﻮری ﻣﺎدﻩ هﺸﺖ ) ﺑﺮاﻧﺪ ( ‪ ،‬ﺁن ﮔﻮر ﻧﺮ ﺑﺘﻴﻎ اردﺷﻴﺮ ﺁﻣﺪ ‪ ،‬وش ﮔﻮر ﻣﺎدﻩ را رﺳﺘﺎر ﮐﺮد‬

‫) ﻧﺠﺎت داد ( و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺳﭙﺎرد ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ﺁن ﮔﻮر را هﺸﺘﻪ اﺳﭗ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ اﻓﮕﻨﺪ ‪ .‬ﮔﻮر ﻣﺎدﻩ چﻮﻧﺶ دﻳﺪ ﮐﻪ اﺳﻮﺑﺎر اﺳﭗ را ﺑﻪ‬

‫ﺑﭽﻪ اﻓﮑﻨﺪﻩ وش ﺁﻣﺪ ﺑﭽﻪ رﺳﺘﺎر ﮐﺮد و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺳﭙﺎرد ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ‪ ،‬چﻮﻧﺶ ﺑﻪ ﺁن ﺁﺋﻴﻨﻪ دﻳﺪ ﺑﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ وش دﻝﺴﻮز ﺷﺪ و اﺳﭗ‬

‫را ﺑﺎز ﮔﺮداﻧﻴﺪ و اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﮐﻪ ‪ :‬وای ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﺎد ! ﮐﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻧﺎداﻧﯽ و ﻧﺎﮔﻮﻳﺎﻳﯽ ) ﺑﯽ زﺑﺎﻧﯽ ( اﻳﻦ چﻬﺎر ﭘﺎﻳﺎن ﮔﻨﮓ ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﻬﺮ ) دﻧﺒﺎﻝﻪ‬

‫ﻋﺸﻖ و ﻋﻼﻗﻪ ( ﺑﻴﮑﺪﻳﮕﺮ اﻳﺪون ﺳﭙﻮری ) ﮐﺎﻣﻞ ( ﮐﻪ ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮای زن و ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﺴﭙﺎرد ‪ .‬وش هﻤﮕﯽ ﺁن ﻓﺮزﻧﺪ ‪ ،‬ﮐﺶ )ﺁﻧﺰن(‬

‫اﻧﺪر ﺷﮑﻢ داﺷﺖ ‪ ،‬ﺑﻴﺎد ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ اﺳﭗ اﻳﺪون چﻮن اﻳﺴﺘﺎد ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ‪.‬‬

‫ﺳﭙﻬﺒﺪان و ﺑﺰرﮔﺎن و ﺁزادﮔﺎن و ﺳﭙﻮهﺮﮔﺎن چﻮﻧﺸﺎن ﺁن ﺁﺋﻴﻨﻪ دﻳﺪﻧﺪ ‪ ،‬ﺷﮕﻔﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪﻧﺪ و هﻤﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ‪ :‬اﻳﻦ چﻪ‬

‫ﺳﺰد ﺑﻮدن ﮐﻪ اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﺗﮓ ) ﻧﺎﮔﻬﺎن ( اﻳﺪون زری ) ﺁزاردﮔﯽ ( و ﺑﻴﺶ ) اﻧﺪوﻩ ( ﺑﻬﺶ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁن ﺁﺋﻴﻨﻪ ﻣﯽ ﮔﺮﻳﺪ ؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ و اﻳﺮان – اﺳﭙﻬﺒﺪ ) ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﮐﻞ ارﺗﺶ ( و ﭘﺸﺖ – اﺳﭙﺎن ﺳﺮدار ) ﺳﺮدار اﺳﻮﺑﺎران ( و دﺑﻴﺮان ﻣﻬﺴﺖ ) ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ (‬

‫و ﻳﻼن ﻳﻠﺒﺪ ) ﺳﺮدار ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن ( و ﺳﭙﻮهﺮﮔﺎن ﺑﻪ ﭘﻴﺶ اردﺷﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ روی اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﻧﻤﺎز ﺑﺮدﻧﺪ ) ﮐﺮﻧﺶ ﮐﺮدﻧﺪ ( و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﻧﻮﺷﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﻴﺪ ! ﺑﻪ اﻳﻦ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ اﻧﺪوهﮕﻴﻦ ﮐﺮدن و ﺑﻴﺶ ورزی ﺑﺪل ﮐﺮدن ﻣﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ‪ .‬اﮔﺮ ﮐﺎری ﺁن رﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮدم چﺎرﻩ ﮐﺮدن‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺎ را ﻧﻴﺰ ﺁﮔﺎﻩ ﻓﺮﻣﺎی ﮐﺮدن ‪ .‬ﺗﺎ ﺗﻦ و ﺟﺎن و هﻴﺮ و ﺧﻮاﺳﺘﻪ و زن و ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻴﺶ دارﻳﻢ و اﮔﺮ ﮔﺰﻧﺪ ﺁن هﺴﺖ ﮐﻪ چﺎرﻩ‬

‫ﮐﺮدن ﻧﺸﺎﻳﺪ ‪ ،‬ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ و ﻣﺎ ﻣﺮدان ﮐﺸﻮر را زرﻳﻤﻨﺪ ) ﭘﺮﻳﺸﺎن ( و ﺑﻴﺸﻤﻨﺪ ) اﻧﺪوهﮕﻴﻦ ( ﻣﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﮐﺮدن ‪.‬‬

‫‪www.ariarman.com‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬
‫اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﻣﺮا ﮐﻨﻮن ﺑﺪی ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ ‪ .‬ﺑﻪ ) اﻣﺎ ( ﻣﻦ ‪ ،‬اﻣﺮوز اﻧﺪر دﺷﺖ ﻧﻴﺰ از چﻬﺎرﭘﺎی ﮔﻨﮓ ﻧﺎﮔﻮﻳﺎ و ﻧﺎدان ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮدم ﺑﻪ اﻳﻦ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺑﺪﻳﺪم ﻣﺮا ﺁن زن و ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻴﮕﻨﺎﻩ ‪ ،‬ﮐﻪ اﻧﺪر ﺷﮑﻢ ﻣﺎدر ﺑﻮد ﺑﺎز ﺑﻴﺎد ﺁﻣﺪ و ﺑﮑﺸﺘﻦ اﻳﺸﺎن اﻧﺪﻳﺸﻴﺪار ) اﻧﺪﻳﺸﻨﺎک ( و‬

‫چﻴﺪار ) ﭘﺸﻴﻤﺎن ( هﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ روان هﻢ ﮔﻨﺎﻩ ﮔﺮان ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻮدن ‪.‬‬

‫ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ ‪ ،‬چﻮﻧﺶ دﻳﺪ ﮐﻪ اردﺷﻴﺮ از ﺁن ﮐﺎر ﺑﻪ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﯽ ﺁﻣﺪ ﺑﺮوی اﻓﺘﺎد وش ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬اﻧﻮﺷﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ ! ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺗﺎ ﭘﺎدﻓﺮاﻩ‬

‫ﮔﻨﺎهﮑﺎران و ﻣﺮﮔﺮزاران و ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪای ﺳﭙﻮزﮐﺎران ) ﺳﺮﭘﻴﭽﯽ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ( ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻨﻨﺪ ‪.‬‬

‫اردﺷﻴﺮ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬چﻪ را اﻳﺪون ﻣﻴﮕﻮﻳﯽ ؟ از ﺗﻮ چﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺟﺴﺘﻪ اﺳﺖ ؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﺁن زن و ﺁن ﻓﺮزﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻣﻮدﻳﺪ ﺑﮑﺶ ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﮑﺸﺘﻴﻢ و ﭘﺴﺮی زادﻩ از هﺮ ﻧﻮزادﮔﺎن و ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪاﻳﮕﺎن‬

‫ﻧﻴﮑﻮﺗﺮ و ﺑﺎﻳﺸﺘﻨﯽ ﺗﺮ اﺳﺖ ‪.‬‬

‫اردﺷﻴﺮ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬چﻪ هﻤﯽ ﮔﻮﻳﯽ ؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬اﻧﻮﺷﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ هﻤﮕﻮﻧﻪ هﺴﺖ چﻨﺎﻧﮑﻪ ﮔﻔﺘﻢ ‪.‬‬

‫اردﺷﻴﺮ ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ‪ :‬دهﺎن ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ را ﮐﻨﻮن ﭘﺮ از ﻳﺎﮐﻮت ) ﻳﺎﻗﻮت ( و دﻳﻨﺎر و ﻣﺮوارﻳﺪ ﺷﺎهﻮار و ﮔﻮهﺮ ﮐﻨﻨﺪ ‪.‬‬

‫اﻧﺪر هﻢ زﻣﺎن ‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺷﺎهﭙﻮر را ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺁورد ‪.‬‬

‫اردﺷﻴﺮ چﻮﻧﺶ ﺷﺎهﭙﻮر ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺪﻳﺪ ﺑﺮوی اﻓﺘﺎد و اﻧﺪر اورﻣﺰد ﺧﺪای و اﻣﺸﺎﺳﭙﻨﺪان و ﻓﺮﻩ ﮐﻴﺎن و ﺁذراﻧﺸﺎﻩ ﭘﻴﺮوزﮔﺮ ﺑﺴﻴﺎر‬

‫ﺳﭙﺎس اﻧﮕﺎرد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺁن ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ هﻴﭻ ﺧﺪای و دهﺒﺪ ) ﺷﺎﻩ ( ﮐﻪ ﭘﻴﺶ از هﺰارﻩ ) ﺁﺧﺮﻳﻦ دورﻩ هﺰار ﺳﺎﻝﻪ ( ﺳﻮﺷﻴﺎﻧﺶ و‬

‫رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ و ﺗﻦ – ﭘﺴﻴﻦ ) ﺗﻦ ﺁﺧﺮﻳﻦ ( ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪم اﻳﺪون ﻧﻴﮑﻮ از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺎز رﺳﻴﺪ ‪ .‬وش هﻤﺎﻧﺠﺎ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ‬

‫وﻻش ﺷﺎهﭙﻮر ) وﻻﺷﮕﺮد – ﺟﻨﺪی ﺷﺎهﭙﻮر ( ﺧﻮاﻧﻨﺪ ﻓﺮﻣﻮد ﮐﺮدن و دﻩ ﺁﺗﺶ ﺑﻬﺮام ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺸﺎﺳﺖ و ﺑﺴﻴﺎر هﻴﺮو ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺪرﮔﺎﻩ‬

‫ﺁذراﻧﺸﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﺴﻴﺎر ﮐﺎر و ﮐﺮﻓﻪ ) ﺛﻮاب ( ﻓﺮﻣﻮد راﺋﻴﻨﻴﺪن ) راﻳﺞ ﮐﺮدن ( ‪.‬‬

‫اﻧﺪر ﭘﻴﺎم ﻓﺮﺳﺘﺎدن اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﮐﻴﺪ ) ﻣﻨﺠﻢ ( هﻨﺪی ﺑﻪ داﻧﺴﺘﻦ ﻓﺮﺟﺎم ﮐﺎر ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﻮد و ﭘﺎﺳﺦ او ‪:‬‬

‫ﭘﺲ از ﺁن ‪ ،‬اردﺷﻴﺮ ﺑﮑﺴﺘﻪ ﮐﺴﺘﻪ ﺷﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﮐﺎرزار و ﮐﺸﺘﺎر ﺑﺎ ﺳﺮ – ﺧﺪاﻳﺎن ) ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﺎن ( اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ ﮐﺮد و هﻤﻮارﻩ چﻮﻧﺶ ﮐﺴﺘﻪ‬

‫ای ﺧﻮب ﻣﻴﮑﺮد دﻳﮕﺮ ﮐﺴﺘﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺎز ﺳﺮی ) ﺧﻮدﺳﺮی ( و ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽ اﻳﺴﺘﺎد ﺑﺮ ﺁن هﻴﺮ ) ﺧﻴﺮ ( ﺑﺴﻴﺎر چﺸﺸﻨﯽ ) اﻧﺘﻈﺎر (‬

‫‪www.ariarman.com‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬
‫اﻧﺪﻳﺸﻴﺪار ) اﻧﺪﻳﺸﻨﺎک ( ﺑﻮد ﮐﻪ ‪ :‬ﻣﮕﺮم از ﺑﺮﮔﺮ ) ﭘﺮوردﮔﺎر ( ﺑﺮهﻴﻨﻴﺪﻩ ) ﺑﻬﺮﻩ ( ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﻪ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺧﺪاﻳﯽ ﺑﺸﺎﻳﺪ و ﺑﻨﺎرﺳﺘﻦ‬

‫) ﻣﺮﻣﺖ ﮐﺮدن ( ‪ .‬وش اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﮐﻪ ‪ :‬از داﻧﺎﻳﺎن و ﻓﺮزاﻧﮕﺎن و ﮐﻴﺪان ﮐﻨﻮﺷﮕﺎن ) ﻣﻨﺠﻤﻴﻦ هﻨﺪ ( ﺑﺒﺎﻳﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪن ﮐﻪ اﮔﺮ اﻳﺪون ﺧﺪاﻳﯽ‬

‫اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ راﺋﻴﻨﻴﺪﻩ ﮐﺮدن ) راﻧﺪن ( از دﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﺮهﻴﻨﻴﺪﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ ‪ .‬ﺧﻮرﺳﻨﺪ و ﺑﺎﻝﺴﺘﺎن ) ﺷﺎد و ﺧﺮم ( ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻮدن و اﻳﻦ ﮐﺎرزار و‬

‫ﺧﻮﻧﺮﻳﺰی ﺑﺒﺎﻳﺪ هﺸﺘﻦ ) رهﺎ ﮐﺮدن ( و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را از اﻳﻦ رﻧﺞ هﻨﮕﺎم ﺁﺳﺎن ﮐﺮدن ) ﺁﺳﻮدﻩ ﮐﺮدن ( وش ﻣﺮدی از اﺳﺘﻮاران‬

‫) ﻣﻌﺘﻤﺪان ( ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶ ﮐﺮدن ﺁراﺳﺘﻦ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺧﺪاﻳﯽ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﮐﻴﺪوهﻨﺪوﻳﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد ‪.‬‬

‫ﻣﺮد اردﺷﻴﺮ ‪ ،‬چﻮن ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﮐﻴﺪ هﻨﺪوﻳﺎن رﺳﻴﺪ ‪ ،‬ﮐﻴﺪ هﻤﭽﻮن ﺁن ﻣﻴﺮﻩ ) ﻧﺠﻴﺐ زادﻩ ( را دﻳﺪ ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ ﻣﻴﺮﻩ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ‪ ،‬وش‬

‫ﺑﻤﻴﺮﻩ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﺗﻮ را ﺧﺪای ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر ﻓﺮﺳﺘﺎد ﮐﻪ ‪ :‬ﺁﻳﺎ ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺧﺪاﻳﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ رﺳﺪ ؟ ﮐﻨﻮن ﺑﺎز ﮔﺮد‬

‫و ﺑﺮو و اﻳﻦ ﭘﺎﺳﺦ از ﺳﺨﻦ ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﮔﻮی ﮐﻪ ‪ :‬اﻳﻦ ﺷﻬﺮﻳﺎری ﺑﻪ دو ﺗﺨﻤﻪ ﻳﮏ از ﺗﻮ و ﻳﮏ دﻳﮕﺮ از دودﻩ ﻣﻬﺮک ﻧﻮﺷﺰادان رﺳﺪ و‬

‫ﺟﺰ اﻳﻦ وﻳﻨﺎردن ) ﻣﺮﻣﺖ ( ﻧﺸﺎﻳﺪ ‪ .‬ﻣﻴﺮﻩ ‪ ،‬ﺑﺎز ﺑﻪ ﭘﻴﺶ اردﺷﻴﺮ ﺁﻣﺪ و از راﺋﻴﻨﺶ ﮐﻴﺪ هﻨﺪوﻳﺎن ﮐﻪ چﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬اردﺷﻴﺮ را ﺁﮔﺎهﺎﻧﻴﺪ ‪.‬‬

‫اردﺷﻴﺮ چﻮﻧﺶ ﺁن ﺳﺨﻦ ﺷﻨﻮد ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺁﻧﺮوز ﻣﺒﺎد ﮐﻪ از ﺗﺨﻤﻪ ﻣﻬﺮک ورد – روان ) روح ﺑﺪﮐﺎران ( ﮐﺴﯽ ﺑﻪ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ ﮐﺎﻣﮑﺎر ﺷﻮد‬

‫چﻪ ﻣﻬﺮک ﻳﻼن – ﺗﺨﻢ ) ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﺟﻨﮕﺠﻮ ( و ﻧﺎ ﺗﺨﻢ ) ﺑﺪ ﻧﮋاد ( دﺷﻤﻦ ﻣﻦ ﺑﻮد ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان ﮐﺶ هﺴﺖ هﻤﻪ دﺷﻤﻨﺎن ﻣﻦ و ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻨﻨﺪ ‪.‬‬

‫اﮔﺮ ﺑﻨﻴﺮوﻣﻨﺪی رﺳﻨﺪ و ﮐﻴﻦ ﭘﺪر ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻦ ﮔﺰﻧﺪ ﮐﺎر ﺑﺎﺷﻨﺪ ‪.‬‬

‫اردﺷﻴﺮ از ﺧﺸﻢ و ﮐﻴﻦ ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﻬﺮک ﺷﺪ و هﻤﮕﯽ ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻬﺮک را ﻓﺮﻣﻮد زدن و ﮐﺸﺘﻦ ‪ .‬دﺧﺖ ﻣﻬﺮک ﺳﻪ ﺳﺎﻝﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬داﻳﮕﺎن ﺑﻪ‬

‫ﻧﻬﺎن ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﺁوردﻩ وش ﺑﻪ ﺑﺮزﮔﺮ ﮐﺮد و ﮐﻨﻴﺰک را ﺑﻪ ﻧﻴﮑﻮﺋﻴﻬﺎ ﭘﺮورد ‪ .‬چﻮن ﺳﺎﻝﯽ چﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﻨﻴﺰک ﺑﻪ داد ) ﺳﻦ ( زﻧﺎن رﺳﻴﺪ و ﺑﻪ‬

‫ﺑﺮازﻧﺪﮔﯽ ﺗﻦ و دﻳﺪن و چﺎﺑﮑﯽ و ﻧﻴﺰ ﺑﻪ زور و ﻧﻴﺮو اﻳﺪون ﺑﻮد ﮐﻪ از هﻤﮕﯽ زﻧﺎن ﺑﻬﺘﺮ و ﻓﺮازﺗﺮ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫در ﻧﺨﭽﻴﺮ رﻓﺘﻦ ﺷﺎهﭙﻮر و دﻳﺪن دﺧﺖ ﻣﻬﺮک ﻧﻮﺷﺰادان و ﺑﻪ زﻧﯽ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ او را ‪:‬‬

‫‪www.ariarman.com‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬
‫دهﺶ ) ﺗﻘﺪﻳﺮ ( و زﻣﺎن ﺑﺮهﻴﻨﺶ ) ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ( را روزی ﺷﺎهﭙﻮر اردﺷﻴﺮان ﺑﻪ ﺁن ﺷﻬﺮ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻧﺨﭽﻴﺮ رﻓﺖ و ﭘﺲ از ﻧﺨﭽﻴﺮ ﺧﻮد ﺑﺎ‬

‫ﻧﻪ اﺳﻮﺑﺎر ﺑﻪ ﺁن دﻩ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﮐﻨﻴﺰک ) دوﺷﻴﺰﻩ ( ﺑﺎ داﻳﮕﺎن ﺑﺪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬داﻳﮕﺎن ﮐﻨﻴﺰک ﺑﺴﺮ چﺎﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺁب هﻤﯽ هﻴﺨﺘﻨﺪی ) ﺑﻴﺮون‬

‫ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ ( ‪ .‬ﮐﻨﻴﺰک چﻮﻧﺶ ﺷﺎهﭙﻮر و اﺳﻮﺑﺎران را دﻳﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻧﻤﺎز ﺑﺮد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬درﺳﺖ و ﺑﻪ ) ﺧﻮش و ﺧﺮم ( و ﭘﺪرود‬

‫) ﺑﺎ درود ( ﺁﻣﺪﻳﺪ ‪ .‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﻧﺸﺴﺘﻦ ‪ ،‬چﻪ ‪ ،‬ﺟﺎی ﺧﻮش و ﺳﺎﻳﻪ درﺧﺘﺎن ﺧﻨﮏ و هﻨﮕﺎم ﮔﺮم اﺳﺖ ‪ .‬ﺗﺎ ﻣﻦ ﺁب هﻨﺠﻢ ) ﺑﺎﻻ ﮐﺸﻢ ( و ﺧﻮد‬

‫و ﺳﺘﻮران ﺁب ﺑﺨﻮرﻳﺪ ‪ .‬ﺷﺎهﭙﻮر از ﻣﺎﻧﺪﮔﯽ و ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ و ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮد وش ﺑﮑﻨﻴﺰک ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬دور ﺷﻮ ‪ ،‬چﻪ ) ﻝﮑﺎﺗﻪ ( رﻳﻤﻦ‬

‫) ﭘﻠﻴﺪ ( ﺁب ﺗﻮ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ ‪.‬‬

‫ﮐﻨﻴﺰک ﺑﻪ ﺗﻴﻤﺎر ﺷﺪ و ﺑﮑﺴﺘﻪ ای ﺑﻨﺸﺴﺖ ‪ .‬ﺷﺎهﭙﻮر ﺑﻪ اﺳﻮﺑﺎران ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬هﻴﭽﻪ ) هﻴﺰﻩ ( ﺑﻪ چﺎﻩ اﻓﮑﻨﻴﺪ و ﺁب هﻨﺠﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ واج ﮔﻴﺮﻳﻢ‬

‫) دﻋﺎ ﮐﻨﻴﻢ ( و ﺳﺘﻮران را ﺁب دهﻴﺪ ‪.‬‬

‫اﺳﻮﺑﺎران هﻤﮕﻮﻧﻪ ﮐﺮدﻧﺪ و هﻴﭽﻪ را ﺑﻪ چﺎﻩ اﻓﮑﻨﺪﻧﺪ و ﺑﺰرگ هﻴﭽﻪ را ﮐﻪ ﭘﺮ ﺁب ﺑﻮد ﺑﺎﻻ ﮐﺸﻴﺪن ﻧﺸﺎﻳﺴﺖ ‪ .‬ﮐﻨﻴﺰک از ﺟﺎی دور ﻧﮕﺎﻩ‬

‫هﻤﯽ ﮐﺮد ‪ .‬ﺷﺎهﭙﻮر چﻮﻧﺶ دﻳﺪ ﮐﻪ اﺳﻮﺑﺎران را هﻴﭽﻪ از چﺎﻩ هﻴﺨﺘﻦ ) ﺑﻴﺮون ﮐﺸﻴﺪن ( ﻧﺸﺎﻳﺴﺖ و ﺧﺸﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﺮ چﺎﻩ ﺷﺪ و‬

‫دﺷﻨﺎم ﺑﻪ اﺳﻮﺑﺎران داد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﺗﺎن ﺷﺮم و ﻧﻨﮓ ﺑﺎد ﮐﻪ از زﻧﯽ ﻧﺎﭘﺎدﻳﺎوﻧﺪﺗﺮ ) ﻧﺎﺗﻮان ( و ﺑﺪ هﻨﺮ ﺗﺮﻳﺪ ! وش اروﻳﺲ ) رﻳﺴﻤﺎن ( از‬

‫دﺳﺖ اﺳﻮﺑﺎران ﮔﺮﻓﺖ و زور ﺑﻪ اروﻳﺲ ﮐﺮد وش هﻴﭽﻪ از چﺎﻩ ﺑﺎﻻ هﻴﺨﺖ ‪.‬‬

‫ﮐﻨﻴﺰک چﻮﻧﺶ اﻳﻦ دﻳﺪ ‪ ،‬ﺑﻪ زور و هﻨﺮ و ﻧﻴﺮوی ﺷﺎهﭙﻮر اﻓﺪ ﻧﻤﻮد ‪ .‬ﮐﻨﻴﺰک ﺑﻪ زور و هﻨﺮ و ﻧﻴﺮوی و ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺧﻮﻳﺶ‬

‫هﻴﭽﻪ از چﺎﻩ ﺑﺎﻻ ﺁهﻴﺨﺘﻪ ‪ ،‬دوان ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺷﺎهﭙﭙﻮر ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ روی اﻓﺘﺎدﻩ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻧﻮﺷﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ! ﺷﺎهﭙﻮر اردﺷﻴﺮان ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ‬

‫ﻣﺮدان ‪.‬‬

‫ﺷﺎهﭙﻮر ﺑﺨﻨﺪﻳﺪ وش ﺑﻪ ﮐﻨﻴﺰک ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﺗﻮ چﻪ داﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﺎهﭙﻮرم ؟‬

‫ﮐﻨﻴﺰک ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﻣﻦ از ﺑﺴﻴﺎر ﮐﺴﺎن ﺷﻨﻮدﻩ ام ﮐﻪ اﻧﺪر اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ اﺳﻮﺑﺎری ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ زور و ﻧﻴﺮو و ﺑﺮازﻧﺪﮔﯽ ﺗﻦ و دﻳﺪن و چﺎﺑﮑﻴﺶ‬

‫اﻳﺪون چﻮن ﺗﻮ ﺷﺎهﭙﻮر اردﺷﻴﺮان ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﺷﺎهﭙﻮر ﺑﻪ ﮐﻨﻴﺰک ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬راﺳﺖ ﮔﻮی ! ﺗﻮ از ﻓﺮزﻧﺪان ﮐﻪ هﺴﺘﯽ ؟‬

‫ﮐﻨﻴﺰک ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﻣﻦ دﺧﺖ اﻳﻦ ﺑﺮزﮔﺮم ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻩ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﺷﺎهﭙﻮر ﮔﻔﺖ ﮐﻪ راﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﻳﯽ ! چﻪ ) چﻪ را ﮐﻪ ( دﺧﺘﺮ ﺑﺮزﮔﺮان را اﻳﻦ هﻨﺮ و ﻧﻴﺮو و دﻳﺪن و ﻧﮑﻮﻳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ را هﺴﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ‪.‬‬

‫اﮐﻨﻮن ‪ .‬اﮐﻨﻮن ﺟﺰ ﺑﻪ اﻳﻨﮑﻪ راﺳﺖ ﮔﻮﻳﯽ هﻤﺪاﺳﺘﺎن ﻧﺸﻮﻳﻢ !‬

‫ﮐﻨﻴﺰک ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﻦ و ﺟﺎن زﻧﻬﺎر ﺑﺪهﯽ راﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﻢ !‬

‫ﺷﺎهﭙﻮر ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬زﻧﻬﺎر و ﻣﺘﺮس ‪.‬‬

‫‪www.ariarman.com‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬
‫ﮐﻨﻴﺰک ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﻣﻦ دﺧﺖ ﻣﻬﺮک ﻧﻮﺷﺰاداﻧﻢ ‪ ،‬از ﺑﻴﻢ اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺁوردﻩ ﺷﺪﻩ ام ‪ .‬از هﻔﺖ ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﻬﺮک ﺟﺰ ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﮐﺲ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ‬

‫اﺳﺖ ‪.‬‬

‫ﺷﺎهﭙﻮر ﺑﺮزﮔﺮ را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﮐﻨﻴﺰک را ﺑﻪ زﻧﯽ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ‪.‬‬

‫اﻧﺪر زادن اورﻣﺰد ﺷﺎهﭙﻮران از دﺧﺖ ﻣﻬﺮک و ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪن اردﺷﻴﺮ از ﺁن ‪:‬‬

‫ﺷﺎهﭙﻮر ﮐﻨﻴﺰک را ﺁزرﻣﯽ و ﮔﺮاﻣﯽ داﺷﺖ و اورﻣﺰد ﺷﺎهﭙﻮران ازش زاد ‪ .‬ﺷﺎهﭙﻮر اورﻣﺰد را از ﭘﺪر ﺑﻪ ﻧﻬﺎن داﺷﺖ ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻪ داد‬

‫هﻔﺖ رﺳﻴﺪ ‪ .‬روزی ﺑﺎ اﺑﺮﻧﺎ زادﮔﺎن ) ﺧﺮدﺳﺎﻻن ( و ﺳﭙﻮهﺮﮔﺎن اردﺷﻴﺮ ‪ ،‬اورﻣﺰد ﺑﻪ اﺳﭙﺮﻳﺲ ) ﻣﻴﺪان اﺳﺐ دواﻧﯽ ( ﺷﺪ و چﻮﮔﺎن‬

‫ﮐﺮد ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ و ارﺗﻴﺸﺘﺎران – ﺳﺮدار ) ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ارﺗﺶ اﻳﺮان ( و ﺑﺴﻴﺎری از ﺁزادﮔﺎن و ﺑﺰرﮔﺎن ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺑﺎ‬

‫اﻳﺸﺎن هﻤﯽ ﻧﮕﺮﻳﺪ ‪ .‬اورﻣﺰد از ﺁن اﺑﺮﻧﺎﻳﺎن ﺑﻪ اﺳﻮﺑﺎری چﻴﺮ و ﻧﺒﺮدﻩ ﺑﻮد ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺪن را ) ﻗﻀﺎ را ( ‪ .‬ﻳﮑﯽ از اﻳﺸﺎن چﻮﮔﺎن ﺑﮕﻮی زد‬

‫و ﮔﻮی او ﺑﻪ ﮐﻨﺎر اردﺷﻴﺮ اﻓﺘﺎد ‪ .‬اردﺷﻴﺮ هﻴﭻ چﻴﺰ ﻧﻪ ﭘﻴﺪاﺋﻴﻨﻴﺪ ) ﺑﻪ ﺳﻮی ﺧﻮد ﻧﻴﺎورد ( و اﺑﺮ ﻧﺎﻳﺎن ﺗﻮﺷﺖ ) ﺧﺎﻣﻮش ( ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و از‬

‫ﺷﮑﻮﻩ اردﺷﻴﺮ را ﮐﺴﯽ ﻧﻴﺎرﺳﺖ ) ﻳﺎراﺋﯽ ﻧﺒﻮد ( ﻓﺮاز ﺷﻮد ‪.‬‬

‫اورﻣﺰد ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ و ﮔﻮی ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ زد و ﺑﺎﻧﮓ ﮐﺮد ‪.‬‬

‫اردﺷﻴﺮ از اﻳﺸﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ‪ :‬اﻳﻦ رﻳﺪک ) ﭘﺴﺮک ( ﮐﻪ هﺴﺖ ؟‬

‫اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ‪ :‬اﻧﻮﺷﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ! ﻣﺎ اﻳﻦ رﻳﺪک را ﻧﺪاﻧﻴﻢ ‪.‬‬

‫اردﺷﻴﺮ ﮐﺲ ﻓﺮاز ﮐﺮد ‪ ،‬رﻳﺪک را ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﮐﻪ هﺴﺘﯽ ؟‬

‫اورﻣﺰد ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﻣﻦ ﭘﺴﺮ ﺷﺎهﭙﻮرم ‪.‬‬

‫وش هﻤﺎن زﻣﺎن ﮐﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺷﺎهﭙﻮر را ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﮐﻴﺴﺖ ؟‬

‫ﺷﺎهﭙﻮر زﻧﻬﺎر ﺧﻮاﺳﺖ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ﺑﺨﻨﺪﻳﺪ وش ﺷﺎهﭙﻮر را زﻧﻬﺎر داد ‪.‬‬

‫ﺷﺎهﭙﻮر ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬اﻧﻮﺷﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ! اﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ هﺴﺖ و ﻣﻦ در اﻳﻦ چﻨﺪ ﺳﺎل از ﺷﻤﺎ ﻧﻬﺎن داﺷﺘﻢ ‪.‬‬

‫‪www.ariarman.com‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬
‫اردﺷﻴﺮ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ای ﻧﺎﺧﻮﻳﺸﮑﺎر ) ﺧﻮدﺳﺮ ( چﺮا ﮐﻪ ﺗﻮ هﻔﺖ ﺳﺎل ﺑﺎز ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪی اﻳﺪون ﻧﻴﮑﻮ از ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﻬﺎن داﺷﺘﯽ ؟‬

‫وش اورﻣﺰد را ﮔﺮاﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﺴﻴﺎر دهﺶ و ﭘﻮﺷﺎک ﺑﻬﺶ داد و ﺳﭙﺎﺳﮕﺬاری اﻧﺪر ﻳﺰدان اﻧﮕﺎردﻩ ‪ .‬وش ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻳﻦ ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ‬

‫ﮐﻴﺪ هﻨﺪو ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﭘﺲ از ﺁن ‪ ،‬چﻮن اورﻣﺰد ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪی رﺳﻴﺪ هﻤﮕﯽ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ را ﺑﺎز ﺑﻪ ﻳﮏ ﺧﺪاﻳﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺁوردن و ﺳﺮ ﺧﺪاﻳﺎن ﮐﺴﺘﻪ ﮐﺴﺘﻪ را‬

‫اورﻣﺰد ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮداری ﺁورد و از اروم و هﻨﺪوﺳﺘﺎن ﺳﺎی ) ﺧﺮاج ( و ﺑﺎج ﺧﻮاﺳﺖ و اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ را او ﭘﻴﺮاﻳﺸﻨﯽ ﺗﺮ و چﺎﺑﮑﺘﺮ و ﻧﺎﻣﯽ‬

‫ﺗﺮ ﮐﺮد و ﮐﻴﺴﺮ ) ﻗﻴﺼﺮ ( اروﻣﻴﺎن ﺷﻬﺮﻳﺎر و ﺗﺎب ﮐﺎﻓﻮر ) ﭘﺎدﺷﺎﻩ هﻨﺪوﺳﺘﺎن ( هﻨﺪوﻳﺎن ﺷﺎﻩ و ﺧﺎﮐﺎن ) ﺧﺎﻗﺎن ( ﺗﺮک و دﻳﮕﺮ ﺳﺮ‬

‫ﺧﺪاﻳﺎن ﮐﺴﺘﻪ ﮐﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺸﻨﻮدی و ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ ﺑﻪ درﺑﺎر ﺁﻣﺪﻧﺪ ‪.‬‬

‫اﻧﺪر ﺳﺨﻨﺎن ﺟﺎوداﻧﻪ ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ‬

‫ﭘﺲ اردﺷﻴﺮ ﺑﺮ ﮔﺎﻩ اردوان ﻧﺸﺴﺖ و داد ﺁراﺳﺘﻪ و ﻣﻬﺘﺮان و ﮐﻬﺎن ﺳﭙﺎﻩ و ﻣﻮﺑﺪ ﻣﻮﺑﺪان را او ﺑﻪ ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﻮاﺳﺖ و ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ‪ :‬ﻣﻦ اﻧﺪر‬

‫اﻳﻦ ﺑﺰرگ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﮐﻪ ﻳﺰدان ﺑﻪ ﻣﻦ داد ﻧﻴﮑﯽ ﮐﻨﻢ و داد ورزم و دﻳﻦ ﺑﻬﯽ اوﻳﮋﻩ ) ﺑﺨﺼﻮص ( ﺑﻴﺎراﻳﻢ و ﮐﻴﻬﺎﻧﻴﺎن را هﻢ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ﺑﭙﺮورم و ﺳﭙﺎس دادار ﺑﺮﺗﺮ اﻓﺰاﻳﻨﺪﻩ دهﻨﺪﻩ ﮐﻪ هﻤﻪ دام ) ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎن ( را دادﻩ و ﺳﺮداری هﻔﺖ ﮐﺸﻮر ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺴﭙﺎرد چﻮن ﺳﺰد ارزاﻧﯽ‬

‫ﮐﺮد و ﺷﻤﺎ چﻮن ﺧﻮﺷﻨﻮدﻳﺪ ‪ ،‬ﻧﻴﮑﯽ و ﺑﻴﮕﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ و ﻣﻦ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﻧﻴﮑﯽ ﺑﺨﻮاهﻢ و اﻧﺪر داد ﮐﻮﺷﻢ ﮐﻪ ﺳﺎی و ﺑﺎج از دﻩ ﻳﮏ‬

‫) ﻣﻘﺪار ﻣﺎﻝﻴﺎت ( از ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻴﺮم و از ﺁن هﻴﺮو ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺳﭙﺎﻩ ﺁراﻳﻢ ﺗﺎ ﭘﻨﺎهﯽ ﮐﻴﻬﺎﻧﻴﺎن ﮐﻨﻨﺪ ‪ .‬از ﺻﺪ ﺟﻮزن ‪ ،‬ﺷﺶ ﺟﻮزن از هﻤﻪ ﮔﻮﻧﻪ‬

‫روﻏﻨﻬﺎ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﺁﺋﻴﻨﻪ داد ﮐﻨﻴﻢ و ﺧﺮﻳﺪ و ﻓﺮوش چﻮن ﺑﺎزرﮔﺎﻧﯽ ﻧﮑﻨﻢ و اﻧﺪر ﻳﺰدان ﺳﭙﺎﺳﺪار ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺧﺪاﻳﯽ ) ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ ( ام داد‬

‫و ﮐﺮﻓﻪ ﮐﻨﻢ و ازدش‪ -‬ﻣﻨﺸﯽ و دش ﮔﻮﺷﻨﯽ و دش ﮐﻨﺸﯽ ﺑﻴﺶ ﭘﺮهﻴﺰم ﺗﺎ ﺑﻪ راﻣﺶ ﺷﺎد و اﺷﻮ ) ﭘﺎﮐﯽ ( و ﭘﻴﺮوزﮔﺮ و ﮐﺎﻣﺮوا ﺑﺎﺷﻢ ‪.‬‬

‫اﻧﻮﺷﻪ روان ﺑﺎد ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ اردﺷﻴﺮ ﭘﺎﭘﮑﺎن ) ﺑﺎﺑﮑﺎن ( ﮐﺶ اﻳﻦ اﻧﺪرز ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ‪.‬‬

‫‪www.ariarman.com‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬

‫ﻓﺮﺟﺎﻣﻴﺪ ﺑﻪ درود و ﺷﺎدی و راﻣﺶ ﻧﻴﺎﮐﺎن ﮔﺮاﻣﯽ اﻳﺮان زﻣﻴﻦ‬

‫ﻓﺮﺟﺎم ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ 2565‬ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺁزادی اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﮐﻮرش ﺑﺰرگ‬

‫اﻧﻮﺷﻪ روان ﺑﺎد اردﺷﻴﺮ ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ ﭘﺎﭘﮑﺎن و ﺷﺎهﭙﻮر ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ اردﺷﻴﺮان و اوﻣﺮﻣﺰد ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ ﺷﺎهﭙﻮران ‪ .‬اﻳﺪون ﺑﺎد و اﻳﺪون ﺗﺮ ﺑﺎد ‪.‬‬

‫اﻧﻮﺷﻪ روان ﺑﺎد رﺳﺘﻢ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﮐﻪ اﻳﻦ ﭘﭽﻴﻦ ) ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ( را ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺷﺎدی و راﻣﺶ روح ﻓﺮزﻧﺪ ﻧﻴﮏ ﺳﺮﺷﺖ اﻳﺮان زﻣﻴﻦ ﺷﺎدروان ﺻﺎدق هﺪاﻳﺖ ﻓﺮﺟﺎم ﮔﺮﻓﺖ !‬

‫اﻳﺪون ﺑﺎد !‬

‫ﺑﻪ ﺳﺎل هﺰار و ﭘﻨﺠﺎﻩ و چﻬﺎر از ﺷﺎﻩ ﻳﺰدﮔﺮد ‪.‬‬

‫ﺧﻮب ﻓﺮﺟﺎم ﻳﺎﻓﺖ ! اﻳﺪون ﺑﺎد !‬

‫‪www.ariarman.com‬‬