Αν…

.... Α ν με ρωτήσεις για τα άσχημα που πέρασαν

θα σου πω

-δεν θυμάμαι...

Ούτε για όσα προσπέρασα και ίσως σε λίγα χρόνια τιμωρημένη,

παντέρημη θα 'μαι..

Αν με ρωτήσεις για όσα πίσω μοιράστηκα σε προσευχές και

τραγούδια

θα σου πω μυρωδιές πως μου μοιάζουν

που εξατμιστήκαν σε μαραμένα βαλσαμωμένα λουλούδια ..

Θα γελάς καθώς θα κρατάς το αδιάβροχο να μου περάσεις στα

χεριά

λίγο πριν να χαράξει η μέρα....

κι υστέρα ακουμπώντας το πόμολο θα σου πω

πως "δεν ξέρω καν πως έφτασα εδώ πέρασαν.."

Θυμάμαι μονό ...

σίγουρα βήματα ,ένα κόκκινο φόρεμα και λυσσασμένο αέρα..

 Βιαζόμουν και νύχτωνε

-ανελέητος ήταν ο χρόνος.

Η τύχη , ένας άγγελος.. ίσως και δαίμονας ..σύμμαχος - πόνος

... με έφεραν σιούτο το λατρεμένο γεφύρι..

-κρύωνα, βημάτιζα αδύναμα ,

με κούρασε ο δρόμος..

Από ένστικτο ήξερα που πήγαινα

δεν με ένοιαζε τίποτα ,

-στη μοίρα μου όλα είναι άγραφος νόμος...

Υστέρα .........πέρασε ήρεμα ο υπόλοιπος χρόνος...

Ακόμα υγραίνει η βροχή τις σκέπες των ονείρων μου

ακόμα φυσάει και σηκώνει χαλασμό ο αέρας.....

ακόμα πεισμώνω στον μέσα μου θάνατο και του χαλάω το χατίρι
του δείχνω τα νύχια μου και γίνομαι τέρας...

και αντιστέκομαι.....
στην παρακμή μιας συνείδησης που με κινάει σε σπασμένο ποτήρι

-και στην κατάρα μιας αφήγησης

που ξεθυμαίνει ακροατές στο τέλος της μέρας.

-Τώρα που ντύθηκα ζεστά ...... θα βγω φυλαγμένη..

θα ανοίξω την ομπρέλα μου σαν μαύρη φτερούγα
η βροχή θα σκεπάζει τα φωνήεντα στον ήχο σου ..

-"να προσέχεις"......"μη τρέχεις"....

και μόλις στρίψω το ξέρεις πως θα μείνω ξεσκέπαστη..

-μα ζωή , με αντέχεις.
 …στα Συρτάρια της ψυχής.
Σε μερικά από τα μικρά συρτάρια που κλείνουν
στο σώμα μου
κοιμούνται οι ψυχές των φίλων που λέγαμε
"για πάντα".

-Ριψοκίνδυνες επενδύσεις...
και δεν θέλω να χάνω..
ίσως γι αυτό δεν επενδύω παντού
......γλυτώνω να απογοητεύομαι..

Κάποτε -κάποτε όμως ξεκαθαρίζοντας τις γωνίες

απιθώνω και κάποιους στις θηκες..
σαν παρακαταθήκη ετών που πέρασαν..
κι υστέρα τους κάνω μια δέηση..
για όσα μου έφεραν

-και πήρα..!

Σε όσα έδωσα κάνω

μια τελετή..
Εις μνήμην με δέος.. γι αυτό που είχαμε πριν...
σε σφιχτοδεμένα χεριά και πλατέα χαμόγελα..
αλήθεια ήταν όλα ..μα ξεθώριασαν..
μένει η γλυκά και η νοσταλγία στιγμών που δεν θα ξανάρθουν
...στιγμών που ξεψυχάμε..

Υστέρα....
απιθώνω τις μνήμες στα μικρά μεταξωτά μαξιλάρια
και τα κλείνω μέσα μου
..να θυμάμαι..
ήχους , φωνές , μουσικές και πολλά μεθυσμένα φεγγάρια..
Στις δίνες μου ..
ανοίγω οποίο ταιριάζει βολικά από την συλλογή ..
 -στην περίσταση..
Η τα σφαλίζω όλα...!
Πάντα τα δύσκολα τα πέρναγα μόνη.

Αυτό που με νοιάζει όμως είναι ότι

κάνεις και καμιά ..
από όσους έχουν μπει σε κάποιο συρτάρι
δεν παρέμεινε το άτομο που γνώρισα .....

Σάς και να μην ήταν ποτέ αυτό.. που εγώ έβλεπα ..

ή ήθελα να πιστεύω..
ή
ίσως να θέλουν πια να δείχνουν κάτι άλλο ..
.από αυτό που ξέρω πως είναι....

κι αυτή η υποκρισία
ή η προσπάθεια αποποίησης με μπερδεύει..

..άλλωστε για έναν από τους δυο αυτούς λόγους ...

έκλεισαν μέσα μου.
Δεν μου αρέσει να αλλάζουν οι άνθρωποι και τα πράγματα ..

........Βέβαια υπάρχει η από πάντα πιθανότητα ........

να αλλάζω δέρμα εγώ....

Πάντως...
διαπιστώνεται πως έχω γίνει ..

μια συρταροθηκη ...

πολύτιμη ως μικρή συλλογή.....
με εκλεκτά κομμάτια..

Βαλσαμωμένα ....
-σε λήθαργο.

Ανακαλύψτε και άλλα συναισθήματα αποτυπωμένα στο χαρτί

στο blog http://talisker-talisker.blogspot.com/