‫ﺑﻨﺎم ﺧﺪا‬

‫‪Sep. 22. 2007‬‬

‫ﻣﻘﺪﻣﻪ اﯼ ﺑﺮ ﻓﻬﻢ ﻣﺜﻨﻮﯼ‬
‫ﺧﻼﺻﻪ اﯼ از ﺑﻴﺎﻧﺎت ﺟﻨﺎب دﮐﺘﺮﻋﺒﺪاﻟﮑﺮﻳﻢ ﺳﺮوش‬
‫‪10‬‬
‫ﺑﺤﺚ ﻣﺎ در ﺑﺎرﻩ ﯼ ﻋﻨﺼﺮ وﻻﻳﺖ از ﻋﻨﺎﺻﺮ اﺻﻠﯽ ﺗﻔﮑﺮ ﻋﺎرﻓﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬و ﮔﻔﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﯼ وﻻﻳﺖ ﻳﮑﯽ از‬
‫اهﻢ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻋﺮﻓﺎﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﻨﺒﻪ ﯼ ﻣﻘﺪﻣﻪ اﯼ ﻣﻬﻤﯽ داﺷﺘﻪ و در ﻓﻬﻢ اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎ و ﺁراء ﻋﺎرﻓﺎن ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺑﺴﻴﺎرﯼ دارد‪.‬‬
‫اﺷﺎرﻩ ﮐﺮدﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﯼ وﻻﻳﺖ ﺗﻮﺳﻂ ﻋﺎرﻓﺎن و ﺻﻮﻓﻴﺎن ﭘﺮداﺧﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﻗﻮﻳﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ ﺑﻄﻮرﻳﮑﻪ ﺗﻤﺎم ﺳﻘﻒ‬
‫ﻼ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﮔﺴﺘﺮدﻩ وﻋﺎم وﻻﻳﺖ را ﻣﺪ ﻧﻈﺮ دارﻳﻢ‪،‬‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻪ ﯼ ﻋﺎرﻓﺎﻧﻪ وﺻﻮﻓﻴﺎﻧﻪ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪﻳﻬﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻓﻌ ً‬
‫و ﺑﻪ ﺁن ﺗﻘﺴﻴﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﻣﺬهﺒﯽ ﻧﺰد ﺷﻴﻌﻴﺎن و ﻳﺎ ﻧﺰد اهﻞ ﺳﻨﺖ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﮐﺎرﯼ ﻧﺪارﻳﻢ‪ ،‬هﻤﺎﻧﻄﻮرﻳﮑﻪ‬
‫در ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ و ﻣﻌﺎرف دﻳﻨﯽ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ و ﻋﺎرﻓﺎن و ﺧﺼﻮﺻًﺎ ﻣﻮﻟﻮﯼ ﺑﻪ ﺁن ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﻧﺪ را ﺑﻴﺎن ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻻ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤًﺎ ﻣﻮﻟﻮﯼ ﮐﻠﻤﺎت اﻣﻴﺮاﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﯽ )ع( را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و ﻧﻬﺞ اﻟﺒﻼﻏﻪ را اﺣﺘﻤﺎ ً‬
‫ﭼﻮن ﻧﮑﺎت ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎدﯼ در ﻣﺜﻨﻮﯼ هﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﻘﻮل و ﻣﻘﺘﺒﺲ از ﻧﻬﺞ اﻟﺒﻼﻏﻪ ﻣﻴﺒﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﻬﺎ را ﺣﻤﻞ ﺑﺮ ﺗﻮارد‬
‫ﻧﻤﻴﺘﻮان ﮐﺮد‪ ،‬ﮐﺜﺮت اﻳﻦ ورودهﺎ و اﻳﻦ اﻗﺘﺒﺎﺳﺎت‪ ،‬اهﺘﻤﺎم و اﺷﺘﻐﺎل ﻣﻮﻟﻮﯼ را ﺑﻪ ﻣﻌﺒﺮ ﻧﻬﺞ اﻟﺒﻼﻏﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﻴﺪهﺪ‬
‫و ﺗﺄﻣﻞ او را ﺑﺮ ﮐﻠﻤﺎت اﻣﻴﺮاﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ و اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﯼ ﺑﺠﺎ از ﺁن ﻣﻌﺎﻧﯽ و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ را در ﮐﻠﻤﺎت ﺧﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﻗﺮاﺑﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﻟﻮﯼ ﺑﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﯼ ﺷﻴﻌﯽ داﺷﺘﻪ ﻣﻴﺘﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺮﺟﻬﺖ وﯼ ﺷﺎﮔﺮد و ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷﺪﻩ ﯼ ﺷﻤﺲ‬
‫ﺗﺒﺮﻳﺰﯼ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺷﻤﺲ ﺗﺒﺮﻳﺰﯼ هﻢ ﺗﻌﻠﻘﺎت ﺷﻴﻌﯽ ﮔﺮﯼ وهﻢ ﺗﻌﻠﻘﺎت ﻣﻼﻣﺘﯽ ﮔﺮﯼ داﺷﺘﻪ و اﻳﻦ هﺮ دو را ﺑﻪ ﻣﻮﻟﻮﯼ‬
‫هﻢ اﻧﺘﻘﺎل دادﻩ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﺑﺎرﻩ ﯼ ﺧﻮد ﻣﻔﻬﻮم وﻻﻳﺖ ﻋﺮض ﺷﺪ ﮐﻪ اﺧﺘﺼﺎﺻﯽ ﮐﻪ در ﺗﺸﻴﻊ هﺴﺖ و وﻻﻳﺖ را ﺑﻪ اﻣﻴﺮاﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﯽ‬
‫)ع( و ﻓﺮزﻧﺪان او ﻣﻨﺼﻮب ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ اﻟﺒﺘﻪ در ﺗﺴﻨﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬در واﻗﻊ ﺷﻴﻌﻴﺎن ﻣﺼﺪاﻗﻬﺎﯼ وﻟﯽ را ﻣﻌﻴﻦ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﻧﺰد ﻋﺎرﻓﺎن و ﺻﻮﻓﻴﺎن و اهﻞ ﺳﻨﺖ اﻳﻦ ﻣﺼﺎدﻳﻖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻌﻴﻦ و ﺗﺸﺨﺺ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﺧﻮد ﻣﻮﻟﻮﯼ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫ﺑﯽ ﻣﺰاج ﺁب و ﮔﻞ ﻧﺴﻞ وﯼ اﻧﺪ‬ ‫ﮔﺮ ز ﺑﻐﺪاد و ﺣﺮﯼ ﻳﺎ از رﯼ اﻧﺪ‬
‫رﺳﺘﻪ اﻧﺪ از ﻋﻨﺼﺮ ﺁب و ﮔﻠﺶ‬ ‫ﻣﻘﺒﻠﺶ‬ ‫زادﮔﺎن‬ ‫ﺧﻠﻴﻔﻪ‬ ‫ﺁن‬
‫ﺧﻠﻴﻔﻪ زادﮔﺎن ﻣﻘﺒﻞ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ازﻋﻨﺼﺮ ﺁب و ﮔﻞ رﺳﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ دﻳﮕﺮ ﺗﻌﻠﻘﯽ ﺑﻪ ﺁب و ﮔﻞ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﯼ ﺧﺪا ﺗﻌﻠﻖ‬
‫ﻧﺴﺒﯽ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻧﺪارد‪ ،‬ﺗﻌﻠﻖ ﻧﮋادﯼ ﻧﺪارد‪ ،‬ﺗﻌﻠﻖ ﺁب و ﺧﺎﮐﯽ و ﺳﺮزﻣﻴﻨﯽ و ﻗﺒﻴﻠﻪ اﯼ ﻧﺪارد‪ ،‬و ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﻣﻌﻨﻮﯼ‬
‫ﺑﺎ او ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺮﻗﺮار ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻨﮑﻪ درهﺮ دوراﻧﯽ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ وﻟﻴﺴﺖ و اﻳﻦ ﮔﻮهﺮ وﻻﻳﺖ ﺑﻪ ودﻳﻌﺖ ﻧﺰد ﭼﻪ ﮐﺴﯽ‬
‫ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ اﻟﺒﺘﻪ داﺳﺘﺎن دﻳﮕﺮﻳﺴﺖ اﻣﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺣﺘﻤًﺎ ﭼﻨﻴﻦ وﻻﻳﺘﯽ هﺴﺖ ؟ اﻳﻦ ازﻧﻈﺮ هﻤﻪ ﯼ ﻋﺮﻓﺎ ﺑﻼ اﺳﺘﺜﻨﺎء‬
‫اﻣﺮ ﻣﺴﻠﻤﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫در ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻣﻔﻬﻮم " وﻻﻳﺖ " ﮔﻔﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺁﻳﺎت ﺷﺮﻳﻔﻪ ﻗﺮﺁن ﺧﺪاوﻧﺪ وﻟﯽ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ اﺳﺖ و اﻳﻦ وﻻﻳﺖ او ﮐﻤﮏ‬
‫ﻣﻴﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن راﻩ روﺷﻨﺎﻳﯽ را ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻘﺒﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻧﻮر ﺑﺰﻧﻨﺪ و از ﺗﺎرﻳﮑﻴﻬﺎ ﻧﺠﺎت ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬و ﻳﺎ‬
‫ﺑﺮﻋﮑﺲ وﻻﻳﺖ ﻃﺎﻏﻮت هﻢ دارﻳﻢ و او ﻋﻤﻠﺶ و اﺛﺮش اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻧﻮر اﻓﺮاد را ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ‬
‫هﺮﮐﺴﯽ در ﺳﺎﻳﻪ ﻳﮏ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﺮﺗﺮﯼ از ﻧﻈﺮ ﻋﺎرﻓﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻴﮑﻨﺪ‪ .‬و اﻳﻦ ﺣﺮﮐﺘﻬﺎﯼ او هﺪاﻳﺘﻬﺎﯼ او‪ ،‬ﺗﺤﻮﻻت‬
‫روﺣﯽ او و ﻗﺒﺾ و ﺑﺴﻂ دل او هﻴﭽﮑﺪام ﺑﯽ ﺣﺴﺎب ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬و ﻣﻮﻟﻮﯼ ﺑﻪ وﺿﻮح ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﮐﻪ ‪:‬‬
‫ﺟﺎن ﻓﺮﻋﻮﻧﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ اﻧﺪر ﺿﻼل‬ ‫ﭘﺲ ﺑﻪ دﻓﻊ ﺧﺎﻃﺮ اهﻞ ﮐﻤﺎل‬
‫ﮐﺎﻩ هﺴﺘﯽ ﺗﻮ را ﺷﻴﺪا ﮐﻨﻨﺪ‬ ‫ﮐﻬﺮﺑﺎ دارﻧﺪ ﭼﻮن ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻨﺪ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ اﮔﺮ ﻳﮏ ﮐﺴﯽ از هﺪاﻳﺖ دور ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬او را ﻳﮏ وﻟﻴﯽ راﻧﺪﺗﺶ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺮ دﻟﻴﻠﯽ‪ .‬و اﻣﺎ از ﺁﻧﻄﺮف اﮔﺮ ﮐﺴﯽ‬
‫ﻣﯽ ﺑﻴﻨﺪ ﮐﻪ راﻩ هﺎﯼ هﺪاﻳﺖ ﺑﺮاﯼ او ﺁﺳﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﺪ ﻳﮏ ﮐﺴﯽ هﺴﺖ ﮐﻪ او را ﺑﻪ ﺁﻧﻄﺮف ﻣﻴﺮاﻧﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ‬
‫ﻳﮏ ﻧﻈﺎم ﺟﺬب و دﻓﻌﯽ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﻗﺮار اﺳﺖ ﮐﻪ هﻤﺎن ﻧﻈﺎم وﻻﻳﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮاﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﭘﺸﺖ ﭘﺮدﻩ اﻋﺘﻘﺎدﯼ ﻧﺪارﻧﺪ ﻣﻌﻨﺎﻳﯽ ﻧﺪارد‪ ،‬و از اﻳﻨﺠﺎ ﺷﺮوع ﻣﻴﺸﻮد ﮐﻪ ﮐﺴﯽ روﯼ ﭘﺮدﻩ و ﭘﺸﺖ ﭘﺮدﻩ را ﻗﺒﻮل‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺪاﻧﺪ ﮐﻪ ‪:‬‬
‫ﺗﺎ ﺧﻮد ﺑﺮون ﭘﺮدﻩ ﭼﻪ ﺗﻘﺮﻳﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‬ ‫ﻣﺎ در درون ﭘﺮدﻩ و ﻣﻐﺮور ﺻﺪ ﻓﺮﻳﺐ‬
‫ﭘﺸﺖ ﭘﺮدﻩ هﻢ ﻳﮏ ﺧﺒﺮهﺎﻳﯽ هﺴﺖ و اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻌﻠﻖ از ﺟﺎﺋﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺠﺎﻳﯽ ﺁوﻳﺨﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﺨﻮد وا ﻧﻬﺎدﻩ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫و هﻤﻪ ﯼ اﻳﻦ رﻳﺰ و درﺷﺖ ﺟﻬﺎن ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺎم و ﮐﺘﺎﺑﻴﺴﺖ و ﺁن زﻣﺎم داران اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬و ﺳﺮ رﺷﺘﻪ داران ﮐﺴﺎﻧﯽ‬
‫هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺎم ﺁﻧﻬﺎ اوﻟﻴﺎء ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ .‬و اﻳﻦ ﻗﺪرت ﺑﺮ ﺗﺼﺮف را هﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دادﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ هﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ دﻟﺨﻮش ﺑﻮد ﺑﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺎ ﻳﮏ ﻣﻴﻮﻩ ﯼ ﺧﻴﻠﯽ رﺳﻴﺪﻩ و ﺁﺑﺪارﯼ دارﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﻧﮕﺮان ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻴﻮﻩ ﯼ ﺧﻴﻠﯽ رﺳﻴﺪﻩ و ﺁﺑﺪار ﺧﻴﻠﯽ زود هﻢ ﻟﮏ ﻣﻴﺨﻮرد و ﺁﻓﺖ ﻣﻴﺰﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺎﻳﺪ هﺮدو ﺳﻮﯼ ﻗﻀﻴﻪ را‬
‫دﻳﺪ‪ .‬ﻳﮏ ﻣﻘﺎﻣﯽ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﺮﮐﺎت و ﺣﺴﻨﺎت ﻣﺜﻞ ﻣﻘﺎم وﻻﻳﺖ‪ ،‬ﺣﮑﻢ هﻤﺎن ﻣﻴﻮﻩ ﯼ ﺁﺑﺪارﻳﺴﺖ ﮐﻪ در ﻣﻌﺮض هﻤﻪ ﮔﻮن‬
‫ﺁﻓﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻟﺬا ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﺤﺎﻓﻈﺘﺶ ﮐﺮد و ﺧﻴﻠﯽ ﺁﺳﺎن هﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻳﻦ را از ﻣﺪﻋﻴﺎن ﻗﺒﻮل ﮐﺮد‪ .‬و از داﺳﺘﺎن ﺁن‬
‫ﺷﻬﺮﯼ و روﺳﺘﺎﻳﯽ ﮐﻪ در دﻓﺘﺮ ﺳﻮم ﻣﺜﻨﻮﯼ ﺁﻣﺪﻩ و ﻧﺎﻇﺮ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﻣﻄﻠﺐ اﺳﺖ ﺑﺨﺸﻬﺎﻳﯽ را ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﻬﺎﻳﺘًﺎ‬
‫اﻳﻨﻄﻮر ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﻴﺮﯼ ﻣﻴﮑﻨﺪ ‪ :‬ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ از اﻳﻦ ﻣﺪﻋﻴﺎن ﺑﺴﻴﺎرﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اون ﺧﻴﺎﻃﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ادﻋﺎﯼ ﺧﻴﺎﻃﯽ ﺑﮑﻨﺪ‬
‫و ﭘﺎدﺷﺎﻩ هﻢ ﻳﮏ اﻃﻠﺴﯽ ﭘﻴﺶ او ﻣﯽ اﻓﮑﻨﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ را ﻳﮏ ﻗﺒﺎﻳﯽ ﺑﺒﺮ و ﺑﺪوز ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﭼﻪ ﮐﺎرﻩ اﯼ و ﭼﻨﺪ ﻣﺮدﻩ‬
‫ﻼ ﺧﻴﺎﻃﯽ ﻣﻴﺪاﻧﯽ ؟ ﺑﻌﺪ هﻢ در اﻧﺘﻬﺎﯼ داﺳﺘﺎن ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻴﺪهﺪ ﮐﻪ ﻏﺮض از ﺷﻬﺮ و روﺳﺘﺎ‬ ‫ﺣﻼﺟﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﻮ اﺻ ً‬
‫ﭼﻴﺴﺖ ‪:‬‬
‫دﺳﺖ در ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺣﺠﺖ در زدﻩ‬ ‫دﻩ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻴﺦ واﺻﻞ ﻧﺎ ﺷﺪﻩ‬
‫ﺷﻴﺦ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ هﻨﻮز وﺻﻞ ﻧﺸﺪﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺪﻋﻴﺎن ﮐﺎذب و دروﻏﻴﻦ‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺣﺎﻣﻼن وﻻﻳﺖ ﻣﻴﺸﻤﺎرﻧﺪ‬
‫و واﻗﻌًﺎ ﺣﻈﯽ و ﺑﻬﺮﻩ اﯼ از او ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬و اﻳﻦ هﻤﻴﺸﻪ ﺁﻓﺘﯽ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﺑﺮاﯼ ﻣﮑﺘﺐ ﺗﺼﻮف ﮐﻪ از اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻻﻓﺰﻧﺎن‬
‫در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮاوان ﺑﻮدﻩ اﻧﺪ‪ ،‬و دل ﻣﺮدم ﻋﺎدﯼ را ﻣﯽ رﺑﻮدﻧﺪ و در ﺣﻘﻴﻘﺖ ادﻋﺎﯼ ﺧﺪاﻳﯽ ﻣﻴﮑﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪﻟﻴﻞ ﻣﺪﻋﯽ‬
‫هﻤﻨﺸﻴﻨﯽ ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ اﻟﺒﺘﻪ هﻴﭽﮑﺪام اﻳﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﺻﻞ ﻣﻮﺿﻮع را ﻣﻮرد اﻧﮑﺎر ﻗﺮار ﺑﺪهﺪ‪ ،‬و ﻣﺎ را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ‬
‫اﺻﻞ ﻣﺴﺌﻠﻪ وﻻﻳﺖ دﭼﺎر ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﮑﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ در اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺪﻋﻴﺎن دروﻏﻴﻦ را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻴﺘﻮان ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬ﻣﺸﮑﻞ زﻳﺎد اﺳﺖ و ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﻗﺎﻣﻀﺘﺮ از اﻳﻨﻬﺎﺳﺖ‪،‬‬
‫ﻟﺬا ﺻﻮﻓﻴﺎن ﻣﺎ درﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﻣﺸﮑﻞ را ﺣﻞ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﻳﮏ ﻣﻌﻴﺎر ﻗﺎﻃﻊ و روﺷﻨﯽ ﺑﺮاﯼ اﻳﻦ ﺑﺪﺳﺖ‬
‫ﻧﺪادﻧﺪ‪ ،‬اﻗﻞ ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﻣﻴﺘﻮان ﮔﻔﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺧﻮدش ﻣﺪﻋﯽ ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻋﻼﻣﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺒﺮﯼ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺁﻧﺮا ﮐﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺪ ﺧﺒﺮﯼ ﺑﺎز ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺳﻌﺪﯼ اﺳﺖ ‪:‬‬
‫ﺑﯽ دل از ﺑﯽ ﻧﺸﺎن ﭼﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺎز‬ ‫ﮔﺮ ﮐﺴﯽ وﺻﻒ او زﻣﻦ ﭘﺮﺳﺪ‬
‫ﺁواز‬ ‫ز ﮐﺸﺘﻪ ﮔﺎن‬ ‫ﺑﺮ ﻧﻴﺂﻳﺪ‬ ‫ﻣﻌﺸﻮﻗﻨﺪ‬ ‫ﮐﺸﺘﻪ ﮔﺎن‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬
‫ﮐﺎن ﺳﻮﺧﺘﻪ را ﺟﺎن ﺷﺪ و ﺁواز ﻧﻴﺎﻣﺪ‬ ‫اﯼ ﻣﺮغ ﺳﺤﺮﻋﺸﻖ ز ﭘﺮواﻧﻪ ﺑﻴﺎﻣﻮز‬
‫ﮐﺎن را ﮐﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺪ ﺧﺒﺮﯼ ﺑﺎز ﻧﻴﺎﻣﺪ‬ ‫اﻳﻦ ﻣﺪﻋﻴﺎن در ﻃﻠﺒﺶ ﺑﯽ ﺧﺒﺮاﻧﻨﺪ‬
‫و ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺮاﯼ ﺗﻤﻴﺰ دادن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺪﻋﻴﺎن ﻣﻌﻤﻮﻻً از ﻣﺤﺮوﻣﺘﺮﻳﻦ اﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﯽ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﺰو‬
‫ﻣﺤﺮوﻣﺎﻧﻨﺪ و از اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺟﻠﺐ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫اوﻟﻴﺎء ﺧﺪاوﻧﺪ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻧﻘﺶ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺑﻴﺎن ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻧﮑﺘﻪ ﯼ ﻣﻬﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ هﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮐﺴﯽ‬
‫ﺑﻔﮑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ اوﻟﻴﺎء ﺑﺰرگ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮارﮐﻨﺪ ) واﻳﻦ ﺑﺎز ﺟﺰو ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﺑﺰرگ ﻣﻮﻟﻮﻳﺴﺖ (‪،‬‬
 ‫اﻳﻨﮑﺎر ﻧﺸﺪﻧﻴﺴﺖ و ﻧﺒﺎﻳﺪ هﻢ ﺑﺸﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﻄﻠﻮﺑﺴﺖ و ﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ‪ ،‬هﻴﭽﮑﺪام‪ .‬ﭼﻮن درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻢ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ در ﺧﻮرﺷﻴﺪ‬
‫دوﺧﺘﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻈﺎم ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻈﺎم ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪﯼ ﺷﺪﻩ اﻳﺴﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ هﺮﮐﺴﯽ ﺑﺎﻳﺪ وﻟﯽ ﯼ ﺧﻮدش را ﭘﻴﺪا ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ دﻧﺒﺎل‬
‫وﻟﯽ ﯼ اﻋﻈﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﺰو ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت اﻳﻦ ﺑﺰرﮔﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻧﻈﺎم ﻣﻌﻠﻤﯽ و ﺷﺎﮔﺮدﯼ را ﻣﻼﺣﻈﻪ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻓﺮض‬
‫ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻨﺪﻩ ﻳﮏ ﭼﻴﺰﯼ را ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ و ﻣﻴﺨﻮاهﻢ ﺁﻧﺮا ﺑﻴﺎﻣﻮزم‪ ،‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﭘﻴﺶ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ و ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻣﺘﺨﺼﺺ ﺁن‬
‫ﻼ ﺣﺮف او را ﺑﻔﻬﻤﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﻓﻦ و ﻳﺎ ﺁن ﻋﻠﻢ ﺑﺮوم‪ ،‬ﺗﺎزﻩ اﮔﺮ هﻢ ﺑﺮوم و او هﻢ ﻣﺮا ﺑﭙﺬﻳﺮد‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ اﺻ ً‬
‫ﭘﻴﺶ ﮐﺴﯽ ﺑﺮوم ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ از او ﭼﻴﺰ ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮم و اوهﻢ از ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺧﻮدش‬
‫ﭼﻴﺰﯼ ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮد و ﻣﻴﮕﻴﺮد‪ ،‬و هﻤﻴﻨﻄﻮر ﺗﺎ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﻟﺬا اﻳﻦ ﻧﻈﺎم ﻳﮏ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻈﺎم ﻃﻮﻟﯽ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪﯼ ﺷﺪﻩ اﻳﺴﺖ‪ .‬ﺑﯽ‬
‫ﻼ ﭘﻴﺶ ﻳﮏ اﺳﺘﺎد داﻧﺸﮕﺎﻩ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺑﺮاﯼ او ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻴﺮ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﺟﻬﺖ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻳﮏ ﺑﭽﻪ ﮐﻮﭼﮏ را ﻧﺸﺎﻧﺪ ﻣﺜ ً‬
‫ﺧﻴﻠﯽ هﻢ ﺑﺪﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮن هﻴﭻ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﺪارد و ارﺗﺒﺎﻃﯽ هﻢ ﺑﺮﻗﺮار ﻧﻤﻴﺸﻮد‪ .‬ﺷﻤﺎ اﮔﺮ ﻳﮏ روﺷﻨﺎﻳﯽ در اﺗﺎق ﺧﻮد‬
‫ﻣﻴﺨﻮاهﻴﺪ اﻳﺠﺎد ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻤًﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ را از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﺪ داﺧﻞ اﺗﺎق‪ ،‬ﻧﺸﺪﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻌﺪ هﻢ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ‬
‫ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﻮﻳﺪ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﻘﻮل ﻣﻮﻟﻮﯼ ‪:‬‬
‫ﺑﺮﻧﺘﺎﺑﺪ ﮐﻮﻩ را ﻳﮏ ﺑﺮگ ﮐﺎﻩ‬ ‫ﺁرزو ﻣﻴﺨﻮاﻩ ﻟﻴﮏ اﻧﺪازﻩ ﺧﻮاﻩ‬
‫اﻧﺪﮐﯽ ﮔﺮ ﺑﻴﺶ ﺗﺎﺑﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﺳﻮﺧﺖ‬ ‫ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﮐﺰ وﯼ اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻓﺮوﺧﺖ‬
‫اﻳﻦ ﺧﻮرﺷﻴﺪ هﻢ از ﻳﮏ ﻓﺎﺻﻠﻪ اﯼ ﮔﺮم و روﺷﻦ ﻣﻴﮑﻨﺪ‪ ،‬اﮔﺮ اﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﻤﺘﺮ و ﺗﺎﺑﺸﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺸﻮد‪ ،‬ﺣﻴﺎﺗﯽ در‬
‫اﻳﻦ ﮐﺮﻩ ﯼ ﺧﺎﮐﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﺨﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ و دﻳﮕﺮ از ﺧﻮرﺷﻴﺪ هﻢ ﺑﻬﺮﻩ اﯼ ﻧﺨﻮاهﻴﻢ ﺑﺮد‪ .‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ هﺴﺖ اﻣﺎ واﺳﻄﻪ ﻳﺎ‬
‫واﺳﻄﻪ هﺎﻳﯽ دراﻳﻦ ﻣﻴﺎن ﻻزم اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻧﻮر را رﻗﻴﻖ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻠﻄﻴﻒ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ اﻳﻦ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﺮﯼ هﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ‬
‫ازش اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻌﻨﯽ اش اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ هﻤﻪ ﻣﺎ ﺧﻮدﻣﺎن را در ﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺸﻮﺋﻴﻢ‪ ،‬ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻴﻢ‪ ،‬از ﺑﻴﻦ‬
‫ﺧﻮاهﻴﻢ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺮدﻩ هﺎﯼ ﻧﻮر دان هﻔﺘﺼﺪ ﻃﺒﻖ‬ ‫زاﻧﮑﻪ هﻔﺘﺼﺪ ﭘﺮدﻩ دارد ﻧﻮر ﺣﻖ‬
‫ﮐﯽ ﺻﻼح ﺁﺑﯽ و ﺗﻴﺮ و ﺗﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﺁﺗﺸﯽ ﮐﻪ اﺻﻼح ﺁهﻦ ﻳﺎ زر اﺳﺖ‬
‫ﻓﺮض ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻴﺨﻮاهﻴﺪ ﻣﺮﺑﺎﯼ ﺑﻪ و ﻳﺎ ﺳﻴﺐ درﺳﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻪ و ﻳﺎ ﺳﻴﺐ را ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ در ﺁﺗﺶ ﻣﻴﮕﺬارﻳﺪ ؟‬
‫ﺧﻮاهﺪ ﺳﻮﺧﺖ‪ ،‬و از ﺑﻴﻦ ﻣﻴﺮود‪ .‬اﻳﻦ ﮐﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﮐﺎر ﻣﻴﮑﻨﻴﺪ ؟ اول ﻳﮏ ﻇﺮﻓﯽ‪ ،‬دﻳﮕﯽ ﻓﺮاهﻢ ﻣﻴﮑﻨﻴﺪ‪،‬‬
‫ﻳﻌﻨﯽ ﻳﮏ واﺳﻄﻪ ﺑﺎ ﺁﺗﺶ ﺑﺮﻗﺮار ﻣﻴﮑﻨﻴﺪ‪ .‬وﺑﻌﺪ ﺁب درش ﻣﯽ رﻳﺰﻳﺪ‪ ،‬ﺣﺮارت ﺁﺗﺶ را ﺑﻪ دﻳﮓ ﻣﻴﺪهﻴﺪ‪ ،‬و از دﻳﮓ‬
‫ﺑﻪ ﺁب ﻣﻴﺪهﻴﺪ و ﺑﻌﺪ از ﺁب ﺧﺮدﻩ ﺧﺮدﻩ ﺑﻪ ﺳﻴﺐ و ﻳﺎ هﺮﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﺧﻮاهﻴﺪ داد‪ .‬اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﭼﻴﺰﯼ را ﻣﯽ ﭘﺰﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮهﺮ‬
‫ﭼﻴﺰﯼ را ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ در ﺁﺗﺶ ﺑﺮﻳﺰﻳﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﭘﺨﺘﻦ ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺳﻮﺧﺘﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ وﺳﺎﻳﻄﯽ را دراﻳﻦ ﻣﻴﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻬﺎد ﺗﺎ‬
‫اﻳﻦ وﺳﺎﻳﻂ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ را ﺗﻠﻄﻴﻒ ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺎﻋﺚ ﭘﺨﺘﮕﯽ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬در ﻏﻴﺮ اﻳﻨﺼﻮرت هﻼﮐﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻟﺬا ﮐﺴﯽ‬
‫ﻧﮕﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪن ﺑﻪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ هﺎ ﮐﺎر ﺧﻮﺑﻴﺴﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁرزوﯼ درﺳﺖ و هﻮس ﺻﺤﻴﺤﯽ ﺳﺖ ؟‬
‫ﻼ اﻳﻦ ﻧﻈﺎم ﻋﺎﻟﻢ اﻳﻨﻄﻮرﻳﺴﺖ‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﺧﻮرﺷﻴﺪ را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ از ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻴﺘﻮان ﺑﺎ او ﻧﺮد ﺑﺎﺧﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻤﻴﮕﻮﺋﻴﻢ‬ ‫اﺻ ً‬
‫ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻧﻤﻴﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺧﻴﺮ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﻣﻴﺮﺳﻨﺪ از ﻧﻮادرﻧﺪ‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ دﻳﮕﺮان ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻧﻮر را از ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻗﺪرﯼ ﮐﻢ‬
‫ﻧﻮرﺗﺮ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﮐﺎر در ﻋﺎﻟﻢ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﭘﻴﺶ ﻣﻴﺮود‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻧﮑﺘﻪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻋﺎرﻓﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ اﻧﺪ را ﺑﺎﻳﺪ هﻤﻴﺸﻪ در ﻧﻈﺮ داﺷﺖ‪ ،‬ﻧﮑﺘﻪ اول اﻳﻨﮑﻪ در ﻣﺴﺌﻠﻪ ﯼ هﺪاﻳﺖ از‬
‫ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ هﺎ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ ﻧﻤﻴﺘﻮان ﺁب ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ درﻳﺎﻳﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ هﺮﮐﺴﯽ در او ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺷﻨﺎ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮرﺷﻴﺪﯼ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﮐﻪ هﺮ اﻧﺴﺎن ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﺘﻮاﻧﺪ در او ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻋﺮﻳﺎن ﺧﻴﺮﻩ ﺷﻮد‪ .‬ﺁدﻣﯽ را ﮐﻮر ﻣﻴﮑﻨﺪ اﮔﺮ ﻣﺴﻠﺢ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﺠﻬﺰ‬
‫ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﻓﺎﺻﻠﻪ را رﻋﺎﻳﺖ ﻧﮑﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ از اﻳﻦ وﺳﺎﻳﻂ ﺑﺎﻳﺪ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﺮد‪ .‬هﺮﮐﺴﯽ ﺑﺎﻳﺪ وﻟﯽ ﯼ ﺧﻮدش را ﭘﻴﺪا ﮐﻨﺪ‬
‫در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬و اﻳﻦ ﮐﺎر ﺁﺳﺎﻧﺘﺮﻳﺴﺖ‪ .‬ﻧﻈﺎم هﺪاﻳﺖ اﻟﻬﯽ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﮑﺘﻪ دوم اﻳﻨﮑﻪ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدن اﻳﻦ وﻟﯽ‪ ،‬هﻢ ﮐﺎر ﺁﺳﺎﻧﺘﺮﻳﺴﺖ و هﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎر ﻣﻄﻠﻮب اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﮐﺎر ﻣﻄﻠﻮب دﻳﮕﺮﯼ‬
‫وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ هﺎ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ هﺎ ﺧﻮدﺷﺎن اﻳﻦ وﺳﺎﻳﻂ را ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ اﻧﺪ‪ .‬درواﻗﻊ‬
‫در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺣﺎﻣﻼن وﻻﻳﺖ ﺑﺴﻴﺎرﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺮدﻩ هﺎﯼ ﻧﻮر دان هﻔﺘﺼﺪ ﻃﺒﻖ‬ ‫زاﻧﮑﻪ هﻔﺘﺼﺪ ﭘﺮدﻩ دارد ﻧﻮر ﺣﻖ‬
‫ﺻﻒ ﺻﻒ اﻧﺪ اﻳﻦ ﭘﺮدﻩ هﺎﺷﺎن ﺗﺎ اﻣﺎم‬ ‫از ﭘﺲ هﺮ ﭘﺮدﻩ ﻗﻮﻣﯽ را ﻣﻘﺎم‬
‫ﻳﮏ ﻗﻄﺐ دارﻳﺪ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺎﺻﻄﻼح اون ﻣﺤﻮر ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﭘﺮدﻩ هﺎ و ﻣﺮاﺣﻠﯽ ﺣﻮل او ﺗﻨﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و در هﺮ‬
‫ﻳﮑﯽ از اﻳﻦ ﻣﺮاﺣﻞ هﻢ ﻳﮏ ﻗﻮﻣﯽ ﻣﻘﺎم ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺎﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬هﺮﮐﺴﯽ هﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻨﺰﻟﺖ ﺧﻮدش را در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺑﺪهﺪ‪ .‬ﺑﺪﺗﺮ از هﻤﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ درﻣﻴﺎن ﺑﻌﻀﯽ از اﻳﻦ ﻃﻮاﻳﻒ ﺻﻮﻓﻴﻪ و ﻣﺪﻋﻴﺎن دﻋﻮﯼ وﻻﻳﺖ اﻋﻈﻢ‬
‫را ﻣﻴﺸﻨﻮﻳﻢ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ وﻟﯽ اﻋﻈﻢ ﺧﺪاوﻧﺪﻧﺪ‪ .‬هﻢ اﺻﻞ اﻳﻦ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺁﻧﻬﻢ از ﻳﮏ ﻣﺪﻋﯽ ﻧﺎﺷﻨﻴﺪﻧﻴﺴﺖ‪ .‬و‬
‫هﻢ در اﺻﻞ‪ ،‬اﻣﺮ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺑﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻓﺮض اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﯼ هﻢ ﺑﺎﺷﺪ و ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺸﻮد ﻗﺎﺑﻞ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﯼ هﻤﻪ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺷﺒﻴﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﺳﺖ در ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ روﺷﻦ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺳﻮزاﻧﻨﺪﻩ و هﻼﮎ ﮐﻨﻨﺪﻩ هﻢ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫اﺳﺎﺳﺎ وﻻﻳﺖ ﺣﻴﺎت و ﻣﻤﺎت ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬ﻣﺮدﻩ و زﻧﺪﻩ ﻧﺪارد‪ ،‬ﭼﻮن اﻣﺮﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺟﺴﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ روح ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ اوﻟﻴﺎء ﺧﺪاوﻧﺪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﺴﺌﻠﻪ وﻻﻳﺖ ﺣﻖ‪ ،‬ﻣﺴﺌﻠﻪ ﯼ درﺳﺘﯽ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﺣﺎﻣﻼن وﻻﻳﺖ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻮدن و ﻧﺒﻮدن ﺻﻮرﯼ و ﻣﺎدﻳﺸﺎن ﻣﻄﻠﻘًﺎ ﻣﻄﺮح ﻧﻴﺴﺖ‪،‬‬
‫ﭼﻮن هﻤﻴﺸﻪ زﻧﺪﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاﯼ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻨﺎﺑﺮ ﻣﻨﻄﻖ ﻋﺮﻓﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺣﻴﺎت ﺟﺴﻢ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﻴﺎت روح ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺣﻴﺎت‬
‫روح ﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﻴﺎت ﺟﺴﻢ ﻣﺎ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺁدﻣﯽ اﮔﺮ روﺣﯽ دارد‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ او‪ ،‬هﻮﻳﺖ او در هﻤﺎن روﺣﺶ ﺧﻼﺻﻪ‬
‫ﻣﻴﺸﻮد‪ .‬و ﻣﺎداﻣﯽ ﮐﻪ روﺣﺶ زﻧﺪﻩ اﺳﺖ و ﺟﺎوﻳﺪان‪ ،‬ﺁدﻣﯽ ﺟﺎودان ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد و ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﻨﻄﻖ ﻋﺮﻓﺎﻧﯽ‪،‬‬
‫ﺁدﻣﯽ ﭘﺲ از ﻣﺮگ ﺁزادﺗﺮ ﻣﻴﺸﻮد‪ ،‬ﻣﻘﺘﺪرﺗﺮ ﻣﻴﺸﻮد‪ ،‬ﻣﺘﺼﺮف ﺗﺮ ﻣﻴﺸﻮد‪ .‬ﮐﺎرهﺎﻳﯽ را ﮐﻪ در زﻣﺎن ﺣﻴﺎت‬
‫ﻣﺎدﯼ اش ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪهﺪ در ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪهﺪ‪ .‬اﺣﺎﻃﻪ ﯼ او در ﻣﻨﻄﻘﻪ اﯼ ﮐﻪ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﺮ او ﻣﺤﻴﻂ ﺑﺸﻮد ﭘﺲ از ﻣﺮگ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ .‬و ﺑﻄﻮر ﮐﻠﯽ ﺁن ﺳﻨﮕﻴﻨﯽ‪ ،‬ﺁن ﮔﺮاﻧﯽ و ﺁن ﻣﺤﺪودﻳﺘﯽ ﮐﻪ‬
‫ﻧﺎﺷﯽ از ﻣﺤﺼﻮرﻳﺖ و ﻣﺤﺒﻮﺳﻴﺖ ﺑﺪن اﺳﺖ ﺑﺮﻃﺮف ﻣﻴﺸﻮد‪ ،‬زدودﻩ ﻣﻴﺸﻮد و دﺳﺘﻬﺎﯼ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﺁن ﺷﺨﺼﻴﺖ‬
‫ﺑﺎزﺗﺮ ﻣﻴﺸﻮد و ﻟﺬا ﺁﺛﺎر او اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻬﺘﺮ و ﻧﺎﻓﺬﺗﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ هﺎ ﺑﺮاﯼ ﻣﻌﺮﻓﯽ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻋﺎرﻓﺎن درﺑﺎب وﻻﻳﺖ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻗﻄﻌًﺎ اﻳﻦ ﻣﻮﻟﻮﯼ ﮐﻪ ﻣﺎ از او ﺳﺨﻦ‬
‫ﻣﻴﮕﻮﺋﻴﻢ و اﻳﻦ ﻣﻘﺪﻣﺎت را ﺑﺮاﯼ ﻓﻬﻢ ﮐﻼم او ﺑﻴﺎن ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ ﻣﺴﻠﻤًﺎ ﻳﮑﯽ از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻩ ﮐﻪ از اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﺑﻬﺮﻩ اﯼ‬
‫داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ اش هﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻧﻘﺪر ﺳﺨﻦ ﺑﺮاﯼ ﮔﻔﺘﻦ داﺷﺖ ﮐﻪ ﮐﻠﻤﺎت ﺑﺮاﯼ او ﺗﻨﮕﯽ ﻣﻴﮑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ و ﻣﻨﺠﻤﻠﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﮔﺮاﻣﯽ اﺳﻼم‪ ،‬ﻋﻤﺮ ﺑﺪﻧﯽ ﻣﺤﺪودﯼ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻧﺸﺎن‬
‫ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ و ﻳﺎ ﻋﻤﺮ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺑﺸﺮﯼ ﻣﻌﻴﻨﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و از دﻧﻴﺎ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﭼﮑﺎر ﻣﻴﮑﺮدﻧﺪ ؟ ﺁﻳﺎ‬
‫ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﺸﺎن ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺷﺪ ؟ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮﯼ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ؟ ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ دﻳﮕﺮﯼ هﻢ ﺑﻮد و اﻳﻦ ﮔﻨﺞ و‬
‫اﻳﻦ درﻳﺎ هﻤﻴﻨﻄﻮر ﭘﺎﻳﺎن ﭘﺬﻳﺮ ﻧﺒﻮد و ﺗﻤﺎم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻮﻟﻮﯼ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ وﺻﻒ هﻤﻪ ﮐﺲ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ‬
‫وﺻﻞ ﺑﻪ درﻳﺎ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬هﺮﭼﻪ ﺑﺮﻣﻴﺪارﻧﺪ ﺗﻤﺎم ﻧﻤﻴﺸﻮد‪ .‬ﺧﻴﺎﻟﺸﻮن ﺗﺨﺖ و راﺣﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫هﻴﻦ ﺑﮕﻮ ﻣﻬﺮاس از ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪن‬ ‫ﻣﺘﺼﻞ ﺷﺪ ﭼﻮن دﻟﺖ ﺑﺎ ﺁن ﻋﺪم‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﻄﺎب ﻣﻴﮑﺮد " ﻗﻞ " ‪ ،‬ﻳﮑﯽ از ﻣﻌﺎﻧﻴﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ هﺮﭼﻪ دﻟﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﻤﺎم‬
‫ﻧﻤﯽ ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪.‬‬
‫ﮐﻢ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ ﺑﮕﻮ درﻳﺎﺳﺖ اﻳﻦ‬ ‫اﻣﺮ " ﻗﻞ " زﻳﻦ ﺁﻣﺪش ﮐﻪ راﺳﺖ اﻳﻦ‬
‫اون ﺗﺮس و ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻣﺎل ﮐﺴﺎﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻳﮏ اﻃﻼﻋﺎت ﻣﺤﺪودﯼ دارﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺸﺎن ﺑﺠﺎﻳﯽ ﺑﺎز ﻧﺸﺪﻩ‪ ،‬وﺻﻞ ﺑﻪ درﻳﺎ‬
 ‫ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻳﮏ ذﺧﻴﺮﻩ ﺑﺴﻴﺎر اﻧﺪﮎ دارﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺧﺮج ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ ﺗﻤﺎم ﻣﻴﺸﻮد‪.‬‬
‫هﻴﻦ ﺑﮕﻮ ﻣﻬﺮاس از ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪن‬ ‫ﻣﺘﺼﻞ ﺷﺪ ﭼﻮن دﻟﺖ ﺑﺎ ﺁن ﻋﺪم‬
‫ﮐﻢ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ ﺑﮕﻮ درﻳﺎﺳﺖ اﻳﻦ‬ ‫اﻣﺮ " ﻗﻞ " زﻳﻦ ﺁﻣﺪش ﮐﻪ راﺳﺖ اﻳﻦ‬
‫ﻻ از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ اﻳﻦ ﺧﻄﺎب ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﮔﻮﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ او هﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد " ﻗﻞ "‪ .‬ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﻣﻮﻟﻮﯼ هﻢ اﺣﺘﻤﺎ ً‬
‫اﻳﻨﮑﻪ اﻳﻦ ﻣﺮد از زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ زﺑﺎن ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﺸﻮدﻩ اﺳﺖ ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ ﺗﺎ ﻣﺮﮔﺶ ﺳﺨﻨﻬﺎﯼ ﻏﻴﺮ ﺗﮑﺮارﯼ ﻣﻴﮕﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬و‬
‫ﺑﻠﮑﻪ ﻳﮑﯽ از ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت ﻣﺜﻨﻮﯼ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در او ﺗﮑﺮار ﺑﺴﻴﺎر ﮐﻢ اﺳﺖ‪ ،‬هﺮ روز ﻧﻮ ﺑﻮد و اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎﯼ ﻧﻮ‬
‫ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻴﮑﺮد ﺑﺎ ﺑﻴﺎن ﺑﺪﻳﻊ و ﺑﺪون رﺟﻮع ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺗﮑﺮار ﺳﺨﻨﺎن ﭘﻴﺸﻴﻦ‪ .‬و هﺮ دم ﻳﮏ ﭘﺮدﻩ ﯼ ﺗﺎزﻩ اﯼ ﮐﻨﺎر‬
‫ﻣﯽ رﻓﺖ و ﻳﮏ ﺳﺮﯼ رازهﺎﻳﯽ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮ او ﻣﮑﺸﻮف ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺳﺨﻨﺎن ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ .‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از‬
‫ﺗﻨﮕﯽ ﮐﻠﻤﺎت در رﻧﺞ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻴﮕﻔﺖ ‪:‬‬
‫ﭘﺮدﻩ هﺎ ﺑﺮداﺷﺘﯽ‬ ‫ﺗﺎ ز هﺴﺘﺎن‬ ‫زﺑﺎﻧﯽ داﺷﺘﯽ‬ ‫ﮐﺎﺷﮑﯽ هﺴﺘﯽ‬
‫ﭘﺮدﻩ ﯼ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ او ﺑﺴﺘﯽ ﺑﺪان‬ ‫هﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﯽ اﯼ دم هﺴﺘﯽ از ﺁن‬
‫ﺧﻮن ﺑﺨﻮن ﺷﺴﺘﻦ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ و ﻣﺤﺎ ل‬ ‫ﺁﻓﺖ ادراﮎ اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺴﺖ و ﻗﺎل‬
‫ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺧﻮد واﻗﻌﻴﺖ ﺳﺨﻦ ﻣﻴﮕﻔﺖ و ﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدﻳﻢ ﺑﺠﺎﯼ او و از ﻃﺮف او ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻮن هﺮﭼﻪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ‬
‫ﻣﻴﺸﻮد ﺣﺠﺎب ﺗﺎزﻩ اﻳﺴﺖ ﺑﺮ روﯼ واﻗﻌﻴﺎت‪ .‬ﻣﻴﺂﺋﻴﻢ ﺗﻮﺻﻴﻔﺶ ﮐﻨﻴﻢ و ﺗﻮﺿﻴﺤﺶ ﺑﺪﻳﻢ ﻳﮏ ﭘﺮدﻩ ﯼ ﺗﺎزﻩ اﯼ ﺑﺮ او‬
‫ﻣﯽ ﺗﻨﻴﻢ و هﻤﻴﻨﻄﻮر ﺑﺠﺎﯼ اﻳﻨﮑﻪ ﺁﻧﺮا ﺁﺷﮑﺎر ﮐﻨﻴﻢ ﻣﺤﺠﻮب ﺗﺮ و ﭘﻨﻬﺎن ﺗﺮش ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺮدﻩ ﯼ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ او ﺑﺴﺘﯽ ﺑﺪان‬ ‫هﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﯽ اﯼ دم هﺴﺘﯽ از ﺁن‬
‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ وﺻﻒ ﺧﺎﻟﯽ زان ﺟﻤﺎل‬ ‫ﻳﮏ زﻣﺎن ﺑﮕﺬار اﯼ هﻤﺮﻩ ﻣﻼل‬
‫ﻧﻄﻖ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﮐﻪ ﺑﺸﮑﺎﻓﺖ ﺗﻨﻢ‬ ‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺧﺎل ﺧﻮﺑﺶ دم زﻧﻢ‬
‫ﺷﻤﺎ اﺣﺴﺎس اﻳﻦ ﺁدم را در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﻄﻖ ﻣﻴﺨﻮاهﺪ ﺑﺪن او را ﭘﺎرﻩ ﭘﺎرﻩ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ اﻳﻦ دهﺎن‬
‫ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﮔﺮ هﺮ ﺳﺮ ﻣﻮﻳﯽ هﻢ زﺑﺎن ﺷﻮد ﺑﺎز هﻢ اﻳﻦ ﺁدم ﺣﺮف ﺑﺮاﯼ ﮔﻔﺘﻦ دارد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻳﮏ ﻋﻘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﺶ‬
‫را ﺑﺎ ﻃﻨﺎب ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و او ﭘﺮواز ﻣﻄﻠﻮﺑﺶ را ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪهﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﺷﮑﺎﻳﺘﺶ از ﭘﺮ ﺑﻮدن و از‬
‫داﺷﺘﻦ و ﺗﻨﮓ ﺑﻮدن ﻇﺮﻓﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻳﻦ داﺷﺘﻪ هﺎ را در او ﺑﺮﻳﺰد‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺨﻦ ﺑﻮدن‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻳﺎوﻩ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬
‫ﺳﺨﻨﺎن ﻧﺎب‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﻀﺎوت هﻤﻪ ﯼ ﮔﺬﺷﺘﮕﺎن‪ ،‬و ﺑﻪ ﻗﻀﺎوت هﻤﻪ ﯼ ﺁﻳﻨﺪﮔﺎن و ﻗﻀﺎوت هﻤﻪ ﯼ ﻋﺎﻟﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﺛﺮ او را‬
‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﺣﮑﺎﻳﺖ از ﺁن ﻓﻮارﻳﺘﯽ ﻣﻴﮑﻨﺪ ﮐﻪ در ﮐﻠﻤﺎت اﻟﻬﺎﻣﯽ او هﺴﺖ‪ .‬ﺳﺨﻨﺎن اﻟﻬﺎم ﺻﻔﺖ‪ ،‬ﻓﻮارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺟﻮﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻗﻄﺮﻩ ﻗﻄﺮﻩ ﻧﻤﯽ ﭼﮑﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺳﻴﻞ ﺁﺳﺎ ﺟﺮﻳﺎن ﭘﻴﺪا ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ‪ .‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ )ص( در اﺑﺘﺪاﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ او‬
‫وﺣﯽ ﻣﻴﺸﺪ‪ ،‬ﺧﻮﻳﺸﺘﻨﺪارﯼ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮑﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﻗﺮﺁن ﺳﻮرﻩ ﻗﻴﺎﻣﺖ از ﺁﻳﻪ ‪ 16‬اﻟﯽ ‪ 19‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﻄﺎب ﻣﻴﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﮑﻪ اﻳﻦ وﺣﯽ ﺗﻤﺎم ﺑﺸﻮد ﻧﮕﻮ و ﻧﺨﻮان‪ ،‬ﺑﮕﺬار ﺣﺮف ﻣﺎ ﺗﻤﺎم ﺑﺸﻮد‪ .‬ﭼﺮا ؟‬
‫ﭼﻮن اﻳﻦ ﻳﮏ ﮔﻨﺠﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻳﮏ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﺁدم ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺰﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ اﻳﻨﻬﺎ را دارم‪ .‬هﻤﻪ ﯼ ﮐﻠﻤﺎت اﻟﻬﺎﻣﯽ‪،‬‬
‫وﺣﯽ ﺁﺳﺎ‪ ،‬ﺟﻮﺷﺸﯽ‪ ،‬و ﺑﻄﺮز وﺣﺸﯽ‪ ،‬ﺑﻴﻘﺎﻋﺪﻩ و ﺳﻴﻞ وار ﺑﺮ ﻧﺎﻃﻘﻪ ﯼ ﺷﺨﺺ ﺟﺎرﯼ ﻣﻴﺸﻮد و ﭘﺮ از ﻣﻌﻨﺎ و ﭘﺮ‬
‫از ﻣﻐﺰ‪ .‬هﻤﻪ اﻳﻦ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت اﺳﺖ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ در ﻳﮏ ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻮﻟﻮﯼ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻴﺘﻮاﻧﻴﺪ ﺣﺪث ﺑﺰﻧﻴﺪ ﮐﻪ‬
‫اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ هﺎ ﺣﮑﺎﻳﺖ از ﺁن ﻣﻴﮑﻨﺪ ﮐﻪ او ﺑﺎ ﻣﻨﺒﻌﯽ در اﺗﺼﺎل اﺳﺖ و از ﻳﮏ دﺳﺘﮕﻴﺮﯼ ﻧﻬﺎﻧﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻮﻟﻮﯼ ﺑﺎز داﺳﺘﺎن دﻳﮕﺮﯼ در وﺻﻒ ﻣﺪﻋﻴﺎن دروﻏﻴﻦ وﻻﻳﺖ در دﻧﺒﺎﻟﻪ ﯼ ﻗﺼﻪ ﯼ روﺳﺘﺎﻳﯽ و ﺷﻬﺮﯼ ﻣﻴﺂورد‬
‫ﮐﻪ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻨﺠﺎ اﺷﺎرﻩ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﺷﻐﺎﻟﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻴﺮود در ﺧﻢ رﻧﮓ و ادﻋﺎﯼ ﻃﺎووﺳﯽ ﻣﻴﮑﻨﺪ ‪:‬‬
‫اﻧﺪر ﺁن ﺧﻢ ﮐﺮد ﻳﮏ ﺳﺎﻋﺖ درﻧﮓ‬ ‫ﺁن ﺷﻐﺎﻟﯽ رﻓﺖ اﻧﺪر ﺧ ّﻢ رﻧﮓ‬
‫ﮐﻪ ﻣﻨﻢ ﻃﺎووس ﻋﻠﻴﻴﻦ ﺷﺪﻩ‬ ‫ﭘﺲ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﭘﻮﺳﺘﺶ رﻧﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ‬
 ‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﺮ ﺷﻐﺎﻻن ﻋﺮﺿﻪ ﮐﺮد‬ ‫دﻳﺪ ﺧﻮد را ﺳﺒﺰ و ﺳﺮخ و ﻓﻮر و زرد‬
‫ﮐﻪ ﺗﺮا در ﺳﺮ ﻧﺸﺎﻃﯽ ﻣﻠﺘﻮﻳﺴﺖ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﯼ ﺷﻐﺎﻟﮏ ﺣﺎل ﭼﻴﺴﺖ‬
‫اﻳﻦ ﺗﮑﺒﺮ از ﮐﺠﺎ ﺁوردﻩ اﯼ‬ ‫از ﻧﺸﺎط از ﻣﺎ ﮐﺮاﻧﻪ ﮐﺮدﻩ اﯼ‬
‫ﺷﻴﺪ ﮐﺮدﯼ ﻳﺎ ﺷﺪﯼ از ﺧﻮش دﻻن‬ ‫ﻳﮏ ﺷﻐﺎﻟﯽ ﭘﻴﺶ او ﺷﺪ ﮐﺎﯼ ﻓﻼن‬
‫ﺑﺮ ﺑﻨﺎ ﮔﻮش ﻣﻼﻣﺖ ﮔﺮ ﺑﮕﻔﺖ‬ ‫وﺁن ﺷﻐﺎل رﻧﮓ رﻧﮓ ﺁﻣﺪ ﻧﻬﻔﺖ‬
‫ﻳﮏ ﺻﻨﻢ ﭼﻮن ﻣﻦ ﻧﺪارد ﺧﻮد ﺷﻤﻦ‬ ‫ﺑﻨﮕﺮ ﺁﺧﺮ در ﻣﻦ و در رﻧﮓ ﻣﻦ‬
‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﺳﺠﺪﻩ ﮐﻦ از ﻣﻦ ﺳﺮ ﻣﮑﺶ‬ ‫ﭼﻮن ﮔﻠﺴﺘﺎن ﮔﺸﺘﻪ ام ﺻﺪرﻧﮓ وﺧﻮش‬
‫ﮐﺒﺮﻳﺎﻳﯽ ﮔﺸﺘﻪ ام‬ ‫ﻟﻮح ﺷﺮح‬ ‫ﮔﺸﺘﻪ ام‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ ﻟﻄﻒ ﺧﺪاﻳﯽ‬
‫ﮐﯽ ﺷﻐﺎﻟﯽ را ﺑﻮد ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺟﻤﺎل‬ ‫اﯼ ﺷﻐﺎﻻن هﻴﻦ ﻣﺨﻮاﻧﻴﺪم ﺷﻐﺎل‬
‫ﮔﻔﺖ ﻃﺎووس ﻧﺮ ﭼﻮن ﻣﺸﺘﺮﯼ‬ ‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﺧﻮاﻧﻴﻤﺖ ﺑﮕﻮ اﯼ ﺟﻮهﺮﯼ‬
‫اﻧﺪر ﮔﻠﺴﺘﺎن‬ ‫ﺟﻠﻮﻩ هﺎ دارﻧﺪ‬ ‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش ﮐﻪ ﻃﺎووﺳﺎن ﺟﺎن‬
‫ﭘﺲ ﻧﻪ اﯼ ﻃﺎووس ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﻮاﻟﻌﻼ‬ ‫ﺑﺎﻧﮓ ﻃﺎووﺳﺎن ﮐﻨﯽ ؟ ﮔﻔﺘﺎ ﮐﻪ ﻻ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺗﻮ ﮐﻪ ادﻋﺎﯼ ﻃﺎووﺳﯽ ﻣﻴﮑﻨﯽ‪ ،‬ﺣﺮﮐﺎت ﻃﺎووﺳﯽ هﻢ ﺑﻠﺪﯼ ؟ ﺁن ﭼﺘﺮ اﻓﺸﺎﻧﯽ او را ﺑﻠﺪﯼ ؟ ﺻﺪاﯼ او را‬
‫دارﯼ ؟ ﮔﻔﺖ هﻴﭽﮑﺪام ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﺪارم‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭘﺲ ﭼﻪ ادﻋﺎﻳﯽ ؟ ﺗﻮ ﻃﺎووس ﻧﻴﺴﺘﯽ‪.‬‬
‫ﮐﯽ رﺳﯽ از رﻧﮓ و دﻋﻮﻳﻬﺎ ﺑﺪان‬ ‫ﺁﻳﺪ ز ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫ﻃﺎووس‬ ‫ﺧﻠﻌﺖ‬
‫ﺗﺎ زﻻف اﻳﻦ ﺧﻠﻖ را ﺣﺴﺮت دهﯽ‬ ‫ﺷﻴﺪ ﮐﺮدﯼ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺒﺮ ﺑﺮ ﺟﻬﯽ‬
‫ﭘﺲ ز ﺷﻴﺪ ﺁوردﻩ اﯼ ﺑﯽ ﺷﺮﻣﻴﯽ‬ ‫ﻧﺪﻳﺪﯼ ﮔﺮﻣﻴﯽ‬ ‫ﺑﺲ ﺑﮑﻮﺷﻴﺪﯼ‬
‫ﺑﺎز ﺑﯽ ﺷﺮﻣﯽ ﭘﻨﺎﻩ هﺮ دﻏﺎﺳﺖ‬ ‫ﮔﺮﻣﯽ ﺁن اوﻟﻴﺎ و اﻧﺒﻴﺎﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﺧﻮﺷﻴﻢ و از درون ﺑﺲ ﻧﺎﺧﻮﺷﻨﺪ‬ ‫ﮐﻪ اﻟﺘﻔﺎت ﺧﻠﻖ ﺳﻮﯼ ﺧﻮد ﮐﺸﻨﺪ‬
‫و ﺳﺨﻦ ﻣﻮﻟﻮﯼ اﻳﻦ اﺳﺖ و اﻳﻦ را ﻣﻴﺨﻮاهﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﮐﻪ ‪:‬‬
‫زان ﺳﺒﺐ ﺁوردﻩ اﯼ ﺑﯽ ﺷﺮﻣﻴﯽ‬ ‫ﻧﺪﻳﺪﯼ ﮔﺮﻣﻴﯽ‬ ‫ﺑﺲ ﺑﮑﻮﺷﻴﺪﯼ‬
‫ﮐﺎر دوﻧﺎن ﺣﻴﻠﻪ و ﺑﯽ ﺷﺮﻣﯽ اﺳﺖ‬ ‫ﮐﺎر ﻣﺮدان روﺷﻨﯽ و ﮔﺮﻣﯽ اﺳﺖ‬
‫ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ دو ﺻﻔﺖ دارد ﮐﺎر ﻣﺮدان ﺧﺪا‪ ،‬ﮐﻪ اون ﻻﻓﺰﻧﻬﺎ‪ ،‬دروﻏﮕﻮهﺎ و ﮐﺬاﺑﺎن ﺁن دو ﺻﻔﺖ را ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬و ﺁن‬
‫روﺷﻨﯽ و ﮔﺮﻣﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ رﻓﺘﯽ و اﻳﻦ رﻳﺎﺿﺎت را ﮐﺸﻴﺪﯼ و هﻤﻪ ﯼ ﮐﺎرهﺎ را ﮐﺮدﯼ ‪ ،‬وﻟﯽ هﻴﭻ ﮔﺮﻣﻴﯽ ﺑﺮﺧﻮد‬
‫اﺣﺴﺎس ﻧﮑﺮدﯼ‪ .‬هﻴﭻ ﻋﻮض ﻧﺸﺪﯼ و ﻟﺬا ﺑﯽ ﺷﺮﻣﯽ ﺁوردﯼ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ادﻋﺎﯼ دروﻏﻴﻦ ﻣﻴﮑﻨﯽ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاهﯽ دﻳﮕﺮان را‬
‫ﺑﻔﺮﻳﺒﯽ‪ .‬درﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻣﺮدان ﺧﺪا هﻢ ﮔﺮﻣﯽ در ﺧﻮدﺷﺎن هﺴﺖ و هﻢ در دﻳﮕﺮان اﻳﺠﺎد ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ‪ ،‬هﻢ ﺧﻮدﺷﺎن ﮔﺮم و‬
‫روﺷﻦ هﺴﺘﻨﺪ و هﻢ دﻳﮕﺮان را ﮔﺮم و روﺷﻦ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ ﺁﻧﮑﻪ ﺷﻮد هﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﺴﺖ‬ ‫در دروﻧﺸﺎن ﺻﺪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﻘﺪ هﺴﺖ‬
‫ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﻗﻴﺎﻣﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در هﻤﻨﺸﻴﻦ ﺧﻮدﺷﺎن هﻢ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﭙﺎ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺟﺰو ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬دل‬
‫هﻤﺴﺎﻳﻪ وهﻤﻨﺸﻴﻦ ﺧﻮد را ﻣﻴﺸﻮراﻧﻨﺪ‪ .‬ﻧﻘﻞ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ ﮐﻪ از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ )ص( ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﯽ اﺳﺖ ؟ اﻳﻦ ﻗﻴﺎﻣﺖ‬
‫ﮐﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ؟ ﭼﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺣﺎدث ﻣﻴﺸﻮد ؟ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻴﺪهﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻗﻴﺎﻣﺘﻢ‪ ،‬و ﺁﻣﺪﻩ اﻳﺪ از ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ‬
‫ﮐﯽ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﻴﺸﻪ !‬
‫ﮐﯽ ز ﻣﺤﺸﺮ ﺣﺸﺮ را ﭘﺮﺳﺪ ﮐﺴﯽ ؟‬ ‫ﻣﻴﮕﻔﺘﯽ ﺑﺴﯽ‬ ‫ﺑﺎ زﺑﺎن ﺣﺎل‬
‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻋﺎرﻓﺎن‪ ،‬اوﻟﻴﺎء ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﻴﺪاﻧﻨﺪ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮدﺷﺎن هﻢ ﻗﻴﺎﻣﺘﻨﺪ و ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﭙﺎ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﻧﺸﻴﻨﺪ‪ ،‬از ﻧﻮ زﻧﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮد‪ .‬واﻗﻌًﺎ اﻓﺮادﯼ ﮐﻪ درﺣﮑﻢ ﻣﺮدﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ هﻤﻨﺸﻴﻨﯽ ﺁﻧﻬﺎ اﺣﻴﺎ و زﻧﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ‪،‬‬
‫اﺣﻴﺎ ﻣﺠﺪد‪ .‬ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻗﻴﺎﻣﺖ هﻢ ﻏﻴﺮ ازاﻳﻦ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﻴﺎﻣﺖ وﺟﻮدﺷﺎن و ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﭙﺎ ﮐﺮدن ﺁﻧﻬﺎ اﻳﻦ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ هﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻧﺸﺎن‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺳﺎﻳﻪ ﯼ ﺁﻧﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ ﻣﺴﺖ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ و دﺳﺖ ﮐﻢ ﻇﺮف ﻣﺪﺗﯽ اﺣﻮال‬
‫دﻳﮕﺮﯼ ﭘﻴﺪا ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ‪ .‬هﻤﻨﺸﻴﻨﯽ ﺑﺎ ﻣﻮﻟﻮﯼ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺎ ﮐﺘﺎب او و ﮐﻼم او هﻢ ﮔﺎهﯽ اﻳﻦ ﺁﺛﺎر را اﻳﺠﺎد ﻣﻴﮑﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎ ﺑﺮاﻳﻦ‬
‫ﻣﻴﺘﻮان او را ﻳﮑﯽ از اوﻟﻴﺎء ﺧﺪاوﻧﺪ داﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮاﯼ هﻤﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺑﺨﺘﻴﺎرﯼ ﺁرزو ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫واﻟﺴﻼم و ﻋﻠﻴﮑﻢ و رﺣﻤﺘﻪ اﷲ و ﺑﺮﮐﺎﺗﻪ‬