Θεέ μου, κάνε με να έχω ευγένεια...

Όταν οι πόρτες δίπλα μου βροντούν, βοήθηέ με να μιλ! ήρεμα...

Όταν οι απαιτήεις των άλλων "επερνούν την αντοχή μου, δ!ε γλυκύτητα τη #ωνή
μου...
Όταν έχω να κάνω με τους άλλους που με πληγ!νουν, δ!ε μου τη ιωπή της
ταπεινο#ρούνης...
$άναι η #ωνή μου απαλή όταν υπογραμμί%ει, νάναι τρυ#ερή όταν υποδεικνύει, έτι
που να εγγί%ει χωρίς να "εκί%ει...
$α ειχωρεί την καρδιά χωρίς να ματ!νει...
&ς έχω θεέ μου, ιορροπία τις μικρές αναποδιές και τα μεγάλα προβλήματα...
&ς υνειδητοποιήω πως η ευγένεια είναι η δύναμη και όχι ο πόλεμος
ποὺ καταρρακ!νει την α"ιοπρέπεια των άλλων και θάβει την δική μου υπόλη'η...
&ς μην καταναλίκω πολύτιμη ενέργεια με την διαπερατική, άγρια #ωνή μου, που
μόνο θύελλες "εηκ!νει και καμία λύη δεν δίνει...
(αλάκωε, )ὲ παρακαλ!, τις τραχιές άκρες του χαρακτήρα μου, που απομακρύνουν
τους δικούς μου από τη #ωλιά τους...
*ροτού ερβίρω την υνταγή του ωτού, ας έρθω τη θέη του άλλου για να
προλάβω τον εαυτό μου
να μη χειρονομεί ανε"έλεγκτα, αλλά να κατανοεί για να βοηθήει...
+ι ευγενικοί μου τρόποι, ας δημιουργούν κλίμα εύκρατο το πιτικό μου για να
ευδοκιμούν οι καρποί του *αναγίου )ου *νεύματος...
)ε παρακαλ!, Θεέ μου, γέμιε το είναι μου με την *αρουία )ου, για να μπορ!
αληθινά να χαμογελ!
και οι άλλοι να εκτον!νονται από την ένταη που τους δημιουργεί η καθημερινή %ωή...
,οήθηέ με να έχω την δύναμη, ειλικρινά να επαιν! τα ωτά των άλλων, για ν᾿
αρχίουν ν᾿ αγαπούν το τέλειο, το εμνό, το ωραίο...
&ς μπορούα νάχω έντονη πνευματικότητα αλλά διακριτική παρουία για να δι'άουν
το -γιο και να ανα%ητήουν .ένα/
&ς μην ε"άπτωμαι όταν δεν υμ#ωνούν μα%ί μου, αλλά να χαίρωμαι την οντότητα που
αποκτούν...
&ς μην απομακρύνωμαι από αγαπημένα μου πρόωπα, όταν %ουν την ανε"αρτηία που
δικαιούνται, αλλά μέα τον δρόμο )ου...
&ς μην υπενθυμί%ω, 0ύριε, λάθη παλιά, για να μπορούν να "αναρχί%ουν τον ωραίο
τους αγ!να...
&ς έχω την ο#ία να μην κάνω υγκρίεις, για να μην μει!νω την αυτοπεποίθηή
τους...
0αι όταν το πρόγραμμα της ημέρας μου παραβιά%εται, ας έχω την ευελι"ία να
προαρμό%ωμαι χωρίς να τενοχωρ!...
(ου είπες, 0ύριε, πως η ευγένεια είναι υν!νυμη της αγάπης...
1εν μου μένει, λοιπόν, παρά μέτρο ανα#οράς μου νάναι ο 2μνος της αγάπης του
&ποτόλου )ου,
κι έτι με την 'υχή γεμάτη από τη δική )ου αγάπη, να #έρωμαι ευγενικά. ,οήθηε,
0ύριε/