‫‪bOýUÐ vF

«Ë‬‬
‫ﻧﻘﺎب ﺧﻮد را دور اﻓﻜﻨﻴﺪ‬
‫و ﻧﮕﺎﻫﻰ واﻗﻊﺑﻴﻨﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ و زﻧﺪﮔﻰ درﺳﺖ ﺑﻴﻨﺪازﻳﺪ‬
‫در ﻋﺼﺮى ﻛﻪ ﭼﻴﺰ ﻛﻤﻰ از اﻳﻦ دو ﻣﻰداﻧﺪ‬

‫‪vГd¹Ë ÆuOKÐœ Ê—«Ë‬‬

‫‪ÂËœ ÛUÇ‬‬

‫«½‪ÊUNł —u½  «—UA²‬‬

 ∫ “« XÝ« È«ÅtLłdð »U² s¹«

‫ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﻄﺎﻟﺐ‬ BE REAL

Throw away your mask
and take a realistic look
µ tbI
at love and right living
∑ ©¥≠±∫±® °XÝ« s¹« XOF*«Ë ‰Ë« qB in an age which knows little of either
≤∑ ©∂∫≤≠µ∫±® —U²— Ë —U²HÖ ÂËœ qB
¥∑ ©±¥≠∑∫≤® u½ ÈeOÇ ¨tMN3 ÈeOÇ ÂuÝ qB
by : Warren W. Wiersbe
∂∑ ©±∑≠±≤∫≤® œ—«œ  dH½ ʬ “« «bš t3 v²³× —UNÇ qB
∏∑ ©∂≠±∫¥ ª±π≠±∏∫≤® bUOÄ U¹ XIOIŠ r−MÄ qB
±∞∂ ©±∞≠±∫≥® ÊUÖbMM3 d¼UEð rAý qB
±≤µ ©≤¥≠±±∫≥® ¯d U¹ X³× r²H¼ qB Copyright© 2004
±¥µ ©±∂≠∑∫¥® X³× oLŽ tÐ 7— r²A¼ qB “NOOR E JAHAN’’ PUBLICATIONS

±∂¥ ©µ∫µ≠±∑∫¥® XŽUÞ« Ë Â«d²Š« ¨X³× rN½ qB

±∏¥ ©≤±≠∂∫µ® øbO½«œÅv sOI¹ tÐ «— ÈeOÇ tÇ r¼œ qB
 ‫ ‪t bI‬‬
‫وارن وﻳﺮزﺑﻰ ﲤﺎم ﭼـﻴـﺰﻫﺎﺋـﻰ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃـﺮ آﻧـﻬـﺎ ﻣـﻮرد ﺗﻘﺪﻳﺮ و ﲢﺴـﻴـﻦ‬
‫دوﺳﺘﺎﻧﺶ اﺳﺖ در ﻛﺘﺎب ﺧﻮد »واﻗﻌﻰ ﺑﺎﺷﻴﺪ« ﮔـﺮد آورده اﺳﺖ‪ .‬وﻳﺮزﺑﻰ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺰﻳﻨﺶ ﻋﺒﺎرات و اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻠﻤﺎت‪ ،‬ﻫﻤﻮاره زﺑﺎﻧﺰد ﺑﻮده اﺳﺖ و ﻣﻄﻤﺌﻦ‬
‫ﺑﺎﺷﻴﺪ در اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺷـﻤـﺎ را ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻧﺨـﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬او ﺑﺎ اﺻﻄﻼﺣﺎت و ﺑﻴـﺎﻧـﻰ‬
‫ﭼﻨﺎن ﮔﻴﺮا ﻣﻰ‪B‬ﻧﻮﻳﺴﺪ ﻛﻪ دﻟﻬﺎى ﻛﺴﺎﻧﻰ را ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻨﺪ اﻓﻖ‪B‬ﻫﺎى ﺑﻴﺎن ﺧﻮد را‬
‫ﺑﮕﺴﺘﺮاﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎدﻣﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬
‫وﻳﺮزﺑﻰ در ﻋﻴﻦ ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ‪B‬ﻫﺎى ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ اﻧﻜﺎرش‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺬﻟﻪ‪B‬ﮔﻮﺋﻰ ﳒﻴﺐ‪،‬‬
‫ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺳﺨﻦ و ﺣﺘﻰ ﮔﺎﻫﻰ وﺳﻮاﺳﻰ اﺳﺖ‪ .‬او در ﻣﺨﺎﻃﺒﺎن ﺧﻮد اﻳﻦ اﺣﺴﺎس‬
‫را ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻰ‪B‬آورد ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﮋاد اﻧﺴﺎن ‪BB-‬و از ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮدش‪ -B‬ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻫﺮﮔﺰ اﺣﺴﺎس ﺗﻠﺨﻰ و دل‪B‬ﺗﻨﮕﻰ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ وارن وﻳﺮزﺑﻰ را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﺧﻮب ﻣﻰ‪B‬داﻧﻨﺪ ﻛﻪ روش او ﻫﻤﻮاره‬
‫اده ﺧﺪا روﺑﺮو ﻛﻨﺪ‬‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن و ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد را ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺑﺎ ار ‪U‬‬
‫و ﻫﺮﮔﺰ از اﻳﻦ اﺻﻞ ﻋﺪول ﻧﻜﺮده اﺳﺖ‪ .‬اوﻟﻴﻦ و آﺧﺮﻳﻦ وﻇﻴﻔﻪ اﻧﺴﺎن و ﺗﻌﻬﺪ‬
‫ﻫﻤﻴﺸﮕـﻰ وى اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اراده‪ U‬ﺧـﺪا را اﳒﺎم دﻫﺪ‪ .‬او ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ‪B‬ﮔـﺬارد اﻳﻦ‬
‫ﻧﻜﺘﻪ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺘﻪ وﻳﺮزﺑﻰ ﺑﺮاى ﺑﻪ ﻧﺜﺮ در آوردن ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻮ ‪U‬‬
‫ﻣﻨﻈﻮر ﺳـﺮودن و دﻋﺎ ﻛﺮدن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑـﻮد‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺎ روح‪B‬اﻟﻘﺪس و ﻧﻴﺰ ﺑـﺎ آ ﮔﺎﻫﻰ‬
‫دﻋﺎ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺳﺮود ﺧﻮاﻫﻢ ﺧﻮاﻧﺪ و ﻧﻴﺰ ﺑﺎ آ ﮔﺎﻫﻰ‪«.‬‬
 ‫‪tbI‬‬ ‫∂‬

‫‪±‬‬ ‫اﻳﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه‪ ،‬ﻣـﻮﺟﺐ ﺑـﺮﻛﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ .‬ﺑﺎ ورق زدن ﺻﻔﺤﺎت اﻳـﻦ‬
‫ﻛﺘﺎب ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان ﺗﺄﺛﻴﺮ روح ﻗﺪوس ﺧﺪا را در ﻗﻠﺐ و وﺟﺪان ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﻛﺮد‪،‬‬
‫‪°XÝ« s¹« XOF «Ë‬‬ ‫وﻟﻰ وارن وﻳﺮزﺑﻰ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدن ﻧﻴﺰ واﻣﻰ‪B‬دارد‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺘﺎب‪ ،‬ﻧﻮﻋﻰ ﻏﺬاى‬
‫از ﭘﻴﺶ آﻣﺎده ﻣﺬﻫﺒﻰ در ﺑﺴﺘﻪ‪B‬ﺑـﻨـﺪى ﻣـﺮﺗﺐ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬از آن ﻧـﻮع ﺳﻮﭘﻬﺎﺋﻰ ﻛـﻪ‬
‫«‪¥≠±∫± UMŠu¹ ‰Ë‬‬ ‫ﻛﺎﻓﻰ اﺳﺖ آن را از ﺟﻌﺒﻪ‪B‬اش ﺑﻴـﺮون ﺑﻴﺎورﻳﺪ و ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﻧـﻮش ﺟﺎن‬
‫ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺨﻦ از ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ روﺷﻨﻰ ﺗﺸﺮﻳـﺢ‬
‫ﺷﺪه و ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﻤﻞ درآﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺶ ﺑﺮوﻳـﺪ‪ ،‬آن‪ B‬را ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‪ ...‬ﺑﺎ ﺑـﺮﻛﺘﻰ ﺑﺰرگ از ﺧﻮد ﭘﺬﻳـﺮاﺋﻰ ﻛﻨﻴﺪ و‬
‫»ﻳﻜﻰ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻜﻰ ﻧﺒﻮد‪«...‬‬ ‫»واﻗﻌﻰ ﺑﺎﺷﻴﺪ!«‬
‫آﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارﻳﺪ اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﻫﻴﺠﺎن‪B‬اﻧﮕﻴﺰ را ﭼﻪ ﻣـﻮﻗﻊ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ؟ اﻳﻦ‬ ‫راﺑﺮت ﻛﻮك‬
‫ﺟﻤﻼت ﻛﻮﺗﺎه دروازه‪B‬اى ﮔﺸﻮده ﺑﻪ دﻧﻴﺎى ﻣﻬﻴﺞ ﺑﻬﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎ و اﻓﺴﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎ ﺑـﻮدﻧـﺪ‪،‬‬ ‫رﺋﻴﺲ ﺳﺎﺑﻖ ﻛﻴﻨﮕﺰ ﻛﺎﻟﺞ ﻧﻴﻮﻳﻮرك‬
‫دﻧﻴﺎﺋﻰ رؤﻳﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ وارد ﺷﺪن ﺑﻪ آن‪ ،‬ﻣﺸﻜﻼت ﻛﻮدﻛﻰ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ روزى ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻰ آن »ﻳﻜﻰ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻜﻰ ﻧﺒﻮد« ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﭼﻴﺰى‬
‫ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪﻳـﺪ ﻛـﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻪ زﻣﻴﻦ ﺑـﺎزى ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻴﺪان ﺟﻨﮓ اﺳـﺖ و‬
‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى ﭘﺮﻳﺎن‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺑـﺮاﻳﺘﺎن ﻣﻌﻨﻰ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭼﻴـﺰى ﺑﻮدﻳﺪ‬
‫ﻛﻪ واﻗﻌﻰ ﺑﺎﺷﺪ!‬
‫ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺑﺮاى ﭼﻴﺰﻫﺎى واﻗﻌﻰ ﻣﻮﺿﻮع ﺗﺎزه‪B‬اى ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آﻏﺎز اﻳﻦ ﺗﻼش ﺑﻪ‬
‫اﺑﺘﺪاى ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺸﺮ ﺑـﺮ‪B‬ﻣـﻰ‪B‬ﮔـﺮدد‪ .‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺟﺴـﺘـﺠـﻮى واﻗﻌﻴـﺖ و‬
‫رﺿﺎﻳﺖ ﻧﻬﻔﺘﻪ در ﺛﺮوت‪ ،‬ﻫﻴﺠﺎن‪ ،‬ﭘﻴﺮوزى‪ ،‬ﻗـﺪرت‪ ،‬داﻧﺶ و ﺣﺘﻰ ﻣﺬﻫﺐ‬
‫ﺑﻮده‪B‬اﻧﺪ‪.‬‬
‫در واﻗﻊ ﻫﻴﭻ ﮔـﻮﻧﻪ اﺷﻜﺎﻟﻰ در اﻳﻦ ﻧـﻮع ﲡﺮﺑﻪ‪B‬ﻫـﺎ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ ،‬ﺟﺰ اﻳﻨﻜـﻪ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺧﻮدى ﺧﻮد ﻣﻮﺟـﺐ رﺿﺎﻳﺖ واﻗﻌﻰ ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬در ﭘﻰ ﭼﻴﺰى واﻗﻌﻰ‬
‫ﺑﻮدن و ﻳﺎﻓﱳ آن‪ ،‬دو ﻣﻮﺿﻮع ﻛﺎﻣﻼً ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛـﻮدﻛﺎﻧﻰ ﻛﻪ در‬
‫‪π‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﻮد را در ﺧﻠﻘﺖ ﻣﻜﺸـﻮف ﻛﺮده )روﻣﻴﺎن ‪ (٢٠:١‬وﻟﻰ ﺧﻠﻘﺖ ﺑـﻪ‬
‫ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ داﺳﺘﺎن ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا را ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﻴﺎن ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ‪،‬‬
‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﺤﻮى ﺑﻬﺘﺮ و روﺷﻦ‪B‬ﺗﺮ در ﻛﻼم ﺧﻮد‪ ،‬ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻣﻜﺸﻮف ﳕﻮده‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻧﻬﺎﺋﻰ و ﻛﺎﻣﻞ ﺧﺪا در ﭘﺴﺮش ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﺮا دﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺪر را دﻳﺪه اﺳﺖ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٩:١٤‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﻰ‪،‬‬
‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﺧﺪا از ﺧﻮد ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺎﻣﻰ ﻣﺨﺼﻮص و ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد دارد ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫‪U‬‬
‫»ﻛﻠﻤﻪ ﺣﻴﺎت« )‪ .(١:١‬ﻫﻤﻴﻦ ﻋـﻨـﻮان آﻏﺎزﮔﺮ اﳒﻴﻞ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻧﻴﺰ ﻫﺴـﺖ‪» :‬در‬ ‫‪U‬‬
‫اﺑﺘﺪا ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻮد و ﻛﻠﻤﻪ ﻧﺰد ﺧﺪا ﺑﻮد و ﻛﻠﻤﻪ ﺧﺪا ﺑﻮد« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(١:١‬‬
‫ﭼﺮا ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺎم ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ؟ زﻳﺮا ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻫﻤﺎن‬ ‫ﻣﺎدى ﻳﺎ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻛﻴﻤﻴﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ آن را ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان در ﻳﻚ ﺷﺨﺺ‬
‫ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻼم ﻣﺎ ﺑﺮاى دﻳﮕﺮان‪ .‬ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ اﻓﻜﺎر و اﺣﺴﺎﺳﺎت‬
‫ﻣﺎ ﺑﺮاى دﻳﮕﺮان اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻓﻜﺮ ﺧﺪا و دل او را ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻣﺸﻜﻮف ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺪه ارﺗﺒﺎط ﺑﻴﻦ ﺧﺪا و اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺷﻨﺎﺧﱳ ﻋـﻴـﺴـﻰ‬ ‫او راه ز ‪U‬‬
‫ﻣﺴﻴﺢ ﻳﻌﻨﻰ ﺷﻨﺎﺧﱳ ﺧﺪا!‬
‫ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﺗﻮﺻﻴƒ ﺧﻮد از ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ راه ﺑﻪ ﺧﻄﺎ ﳕﻰ‪B‬رود‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮِ‬
‫»ﭘﺪر«‪ ،‬ﭘﺴﺮِ ﺧﺪا اﺳﺖ )‪ .(٣:١‬ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار‬
‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻠﻤﺎن ﻛﺬﺑﻪ ﻛـﻪ در ﻣـﻮرد ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ دروغ‪B‬ﭘﺮدازى ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨـﺪ‪،‬‬
‫ﮔﻮش ﻧﺪﻫﻴﻢ‪» .‬دروﻏﮕﻮ ﻛﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺟﺰ آن ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮدن ﻋﻴﺴﻰ را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﺪ«‬
‫)‪» .(٢٢:٢‬ﻫﺮ روﺣﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺠـﺴـﻢ ﺷـﺪه اﻗـﺮار ﳕﺎﻳﺪ از ﺧﺪا‬
‫اﺳﺖ و ﻫﺮ روﺣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺠﺴﻢ ﺷﺪه را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﺪ از ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ«‬ ‫ﺟﺴﺘﺠﻮﻳﺶ ﺑﺮﺧﻴﺰﻳـﻢ و آن را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ »ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه« ﻳﻌﻨﻰ آﺷﻜـﺎرا ﺑﺮ‬
‫)‪ .(٣٬٢:٤‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ در ﻣﻮرد ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺷﺘﺒﺎه ﻛﻨﺪ‪ ،‬در ﻣﻮرد ﺧﺪا اﺷﺘﺒﺎه‬
‫ﻛﺮده زﻳﺮا ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻧﻬﺎﺋﻰ و ﻛﺎﻣﻞ ﺧﺪا ﺑﻪ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻋﻴﺴﻰ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد و ﻧﻪ ﺧﺪا‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ‬
‫ﻫﻴﭻ ﺟﺎﺋﻰ ﺑﺮاى ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﻠﻤﺎﻧﻰ ﻗﺎﺋﻞ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ! ﻳﻜﻰ از آﺧﺮﻳﻦ ﻧﻜﺎﺗﻰ ﻛـﻪ‬
‫‪XÝ« s¹« XOF*«Ë‬‬ ‫∏‬
‫ﺳﻴﺮك ﭘﺸﻤﻚ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮرﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺮدم ﻛﻪ اﻧﺘﻈﺎر دارﻧﺪ ﻟﻘﻤﻪ‪B‬اى واﻗﻌﻰ در‬
‫دﻫﺎن ﺧـﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻨـﺪ‪ ،‬ﺳـﺮاﳒﺎم ﻛـﺎرﺷﺎن ﺑﻪ دﻫﺎﻧﻰ ﳑﻠﻮ از ﻫـﻴـﭻ ﺧـﺘـﻢ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺎل‪B‬ﻫﺎى ﭘـﺮارزش زﻧﺪﮔﻰ را در ﺟﺴﺘﺠﻮى‬
‫ﺑﺪل‪B‬ﻫﺎى ﺑﻰ‪B‬ارزش واﻗﻌﻴﺖ ﻫﺪر ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺎﻣﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎى رﺳﻮل در ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺤﻴﻄﻰ ﺑﻪ ﻧﮕﺎرش درآﻣﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻛﻪ‬ ‫اوﻟﻴﻦ ‪U‬‬
‫ﻗﺮﻧﻬﺎ ﭘﻴﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻣـﻮﺿﻮﻋﻰ ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮدازد ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗـﺎزه و ﺑﺤﺚ روز‬
‫اﺳﺖ‪ :‬زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﭼﻴﺴﺖ؟‬
‫ﻳﻮﺣﻨـﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻜﺘـﻪ ﭘﻰ ﺑﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ واﻗـﻌﻴﺖ رﺿﺎﻳﺖ‪B‬ﺑـﺨﺶ را ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮان در اﻣﻮر‬
‫ﺑﻪ دﺳﺖ آورد ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻰ‪B‬درﻧﮓ و ﺑﺪون اﺗﻼف وﻗﺖ‪،‬‬
‫در ﻫﻤﺎن ﭘﺎراﮔﺮاف اول ﻧﺎﻣﻪ‪B‬اش از اﻳﻦ »ﺣﻘﻴﻘﺖ زﻧﺪه« ﺳﺨﻦ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،٤-١:١‬ﺳﻪ اﺻﻞ ﻣﻬﻢ و ﺣﻴﺎﺗﻰ در ﻣـﻮرد زﻧﺪﮔﻰ‬
‫واﻗﻌﻰ را ﻓﺮا‪B‬ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮﻳﺪ‪.‬‬
‫‪XÝ« Ábý d¼Uþ vÖb½“ s¹« ©±‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﻧﺎﻣﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ را ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﭘﻰ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﺮد ﻛﻪ او ﻋﻼﻗﻪ ﺧﺎﺻﻰ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﻰ‬
‫ﻛﻠﻤﺎت داﺷﺘﻪ و ﻛﻠﻤﻪ »ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪن« ﻳﻜﻰ از آﻧﻬﺎ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨـﺎن ﻛـﻪ در آﻳـﻪ ‪٢‬‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬و ﺣﻴﺎت ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ «.‬اﻳـﻦ ﺣـﻴـﺎت ﭼـﻴـﺰ ﭘـﻨـﻬـﺎﻧـﻰ ﻧـﺒـﻮده ﻛﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻤﻪ ﻣﻜﺸﻮف ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ!‬
‫اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﺪا ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻳﺪ؟‬
‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺴﺘﻴﺪ درﺑﺎره آن ﻧﻮع زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮاﺳﺘﻴﺪ آﻧﻬﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨـﺪ‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻳﺎ آن را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺪﻫﻴﺪ؟‬
‫‪±±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫‪XÝ« s¹« XOF*«Ë‬‬ ‫∞‪±‬‬

‫ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎور ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻪ روش ﻣﺨﺘﻠƒ‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﻧﻮﺷﺘﻪ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ‪» :‬آ ﮔﺎه ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا آﻣﺪه اﺳﺖ و‬
‫ﻣﻜﺸﻮف ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻈﻴﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣـﺮدى ﻫﻢ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻢ ﭘﺪر و ﻫﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺼﻴﺮت داده ﺗﺎ ﺣﻖ را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ و در ﺣﻖ ﻳﻌﻨﻰ در ﭘﺴﺮ او ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻴﺴﺢ‬
‫ﭘﺴﺮ‪ .‬ﺧﻴﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴـﭻ وﺟﻪ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬اوﺳﺖ ﺧﺪاى ﺣﻖ و ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ« )‪.(٢٠:٥‬‬
‫ﺧﺪا »واﺣﺪ« اﺳﺖ وﻟﻰ در »ﺳﻪ« ﺷﺨﺺ وﺟﻮد دارد‪.‬‬ ‫ﻧﺎﻣﻪ‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ دروﻏﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﭼﻨﺎن ﺟﺪى و ﺧﻄﺮﻧﺎك اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ در ‪U‬‬
‫ﻳﻜﻰ از اﺳﺎﺗﻴﺪ اﻟﻬﻴﺪان ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ » :‬اﮔﺮ ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ ﺗﺜﻠﻴﺚ را ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻛﻨﻴﺪ‪،‬‬ ‫دوم ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﺑﻪ آن ﭘﺮداﺧﺘﻪ و ﺑﻪ اﻳﻤﺎن داران ﻫﺸﺪار داده اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﻣﻌﻠﻤﺎن‬
‫ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻋﻘﻞ ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ آن را ﻛﻨﺎر ﺑﮕﺬارﻳﺪ‬ ‫ﻛﺬﺑﻪ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى ﺧﻮد راه ﻧﺪﻫﻨﺪ )دوم ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ (١٠:٩‬و او ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﺑﻴﺎن‬
‫روح و ﺟﺎن ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻴﺪ داد!« و ﻳﻮﺣﻨﺎى رﺳﻮل ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻛﺴﻰ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺧﺪا ﺑﻮدن ﻣﺴﻴﺢ را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﺪ‪ ،‬از دروغ‪B‬ﻫﺎى دﺟﺎل )ﺿﺪ‬
‫ﻛﻪ ﭘﺴﺮ را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺪر را ﻫﻢ ﻧﺪارد« )‪ .(٢٣:٢‬ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از ﺳﻪ ﺷﺨﺺ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ( ﭘﻴﺮوى ﻛﺮده اﺳﺖ )‪.(٢٣-٢٢:٢‬‬
‫ﺗﺜﻠﻴﺚ را ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮان ﻧﺎدﻳﺪه ﮔﺮﻓﺖ ﻳﺎ ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﻳﻜﻰ از اﺳﺎﺳﻰ‪B‬ﺗﺮﻳﻦ آﻣﻮزه‪B‬ﻫﺎى ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻳﻌﻨﻰ‬
‫وﻗﺘﻰ رواﻳﺘﻬﺎى اﳒﻴﻞ در ﻣـﻮرد زﻧﺪﮔﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ را ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻧﻴﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ‬ ‫آﻣﻮز‪U‬ه ﺗﺜﻠﻴﺚ ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺣﻴﺮت و ﺳﺮدرﮔﻤﻰ ﺑﺴﻴﺎرى از اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻧﻮع زﻧﺪﮔﻰ ﻋﺠﻴﺐ و ﻓﻮق‪B‬اﻟﻌﺎده‪B‬اى داﺷﺘﻪ‬ ‫در ﻃﻮل ﺗﺎرﻳﺦ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺷـﻴـﻢ‪ .‬وﻟﻰ ﺑﺎ ﺗﻘﻠﻴﺪ از ﻋـﻴـﺴـﻰ ﻛـﻪ ﳕـﻮﻧﻪ ﻣﺎ اﺳـﺖ در اﻳـﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﺳـﻬـﻴـﻢ‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد از ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ و روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺳﺨﻦ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬
‫ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﺧﻴﺮ! راه ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻬﺘﺮى ﻫﻢ وﺟﻮد دارد‪.‬‬ ‫ﻣﺜﺎل ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺑـﻪ اﻳـﻦ روح ﺧﺪا را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ‪ :‬ﻫـﺮ روﺣﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻴﺴـﻰ‬
‫ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺠﺴﻢ ﺷﺪه اﻗﺮار ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬از ﺧﺪا اﺳﺖ« )‪ .(٢:٤‬در ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻚ آﻳﻪ ﺑﻪ‬
‫≤© «‪XÝ« Ábý tÐd& vÖb½“ s¹‬‬ ‫ﺧﺪاى ﭘﺪر‪ ،‬ﺧﺪاى ﭘﺴﺮ و ﺧﺪاى روح‪B‬اﻟﻘﺪس اﺷﺎره ﺷﺪه و در ‪١٥-١٣:٤‬‬
‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﭼﻬﺎر آﻳﻪ اول ﻧﺎﻣﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ را ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻳـﻮﺣﻨﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮى ﺑﺮﻣﻰ‪B‬ﺧﻮرﻳﻢ ﻛﻪ از ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺳﺨﻦ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻼﻗﺎﺗﻰ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﲡﺮﺑﻪ او »ﲡﺮﺑﻪ ﻣﺬﻫﺒﻰ« دﺳﺖ‬ ‫ﻣﻌﺎدل ﻛﻠﻤﻪ »ﺗﺜﻠﻴﺚ« در اﻛﺜﺮ زﺑﺎﻧﻬﺎى اروﭘﺎﺋﻰ ﻳﻌﻨﻰ ‪ Trinity‬از دو ﺟﺰء ‪ tri‬ﺑﻪ‬
‫دوم ﻧﺒﻮد ﻛﻪ از ﻛﺴﻰ ﺑـﻪ ارث ﺑﺮده ﻳﺎ در ﻛﺘﺎﺑﻰ ﺧـﻮاﻧﺪه و ﺑﻪ آن ﭘﻰ ﺑﺮده ﺑﺎﺷـﺪ!‬ ‫ﻣﻌﻨﻰ »ﺳﻪ« و ‪ unity‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﻳﻚ« اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ »ﺗﺜﻠﻴﺚ« ﻳﻌﻨﻰ »ﺳﻪ در ﻳﻚ« ﻳﺎ‬
‫ﺧﻴﺮ! ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ را روﺑﺮو ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬او و دﻳﮕﺮ رﺳﻮﻻن ﺳﺨﻨﺎن‬ ‫»ﻳﻚ در ﺳﻪ«‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻠﻤ‪U‬ﻪ »ﺗﺜﻠﻴﺚ« در ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﭘﻴﺪا ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ‬
‫ﻣﺴﻴﺢ را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﻴﺪﻧـﺪ‪ ،‬او را ﻣﻰ‪B‬دﻳﺪﻧﺪ و ﺑﺎ او زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﺮدﻧﺪ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ در ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺗﻌﻠﻴﻢ داده ﺷﺪه اﺳﺖ )ﻧﻴﺰ ر‪.‬ك ﻣﺘﻰ ‪٢٠-١٩:٢٨‬؛‬
‫آﻧﺎن ﺑﻪ دﻗﺖ در ﮔﻔﺘﺎر و ﻛـﺮدار ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺄﻣﻞ ﻣﻰ‪B‬ﳕـﻮدﻧﺪ و ﺣﺘﻰ ﺑﺪن او را ﳌـﺲ‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ٢٦٬١٧-١٦:١٤‬دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٤:١٣‬؛ اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪.(٦-٤:٤‬‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻪ ﻳﻚ ﺷﺒﺢ ﻳﺎ رؤﻳﺎ ﺑﻠﻜﻪ »واﻗﻌﻰ«‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ وﺟﻮد ﺳﻪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن ﻧﺪارﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻤﻴﻘﺎً اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاى‬
‫اﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺧﺪا ﻛﻪ در ﺻﻮرت ﺟﺴﻢ اﻧﺴﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫واﺣﺪ در وﺟﻮد ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ و روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻣﺘﺠﻠﻰ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻢ‬
‫≥‪±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫‪XÝ« s¹« XOF*«Ë‬‬ ‫≤‪±‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ اﳒﻴﻞ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﻧﻮﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﮕﻮﻳﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ‬ ‫ﳑﻜﻦ اﺳﺖ اﻣﺮوز در ﻗـﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ ﻋﺪه‪B‬اى ﺑﮕﻮﻳـﻨـﺪ‪» :‬درﺳﺖ اﺳﺖ و از‬
‫اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﺷﮕﻔﺖ‪B‬اﻧﮕـﻴـﺰ را ﺑﻪ دﺳـﺖ آورﻧﺪ )ﻳﻮﺣﻨـﺎ ‪ (٣١:٢٠‬و اوﻟﻴﻦ ﻧﺎﻣـﻪ‬ ‫ﺻﺤﺒﺖ ﺷﻤﺎ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑـﺮداﺷﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ از ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺰﻳﺘﻰ ﺑـﺮﺧـﻮردار‬
‫ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻫﺪف ﻧﻮﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬او در دوراﻧﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ ﺑﻮد و‬
‫اﻗﻌﺎ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ )‪.(١٣-٩:٥‬‬‫و ً‬ ‫ﺷﺨﺼﺎ ﻋﻴﺴﻰ را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﻣﻦ ﺑﻴﺴﺖ ﻗﺮن ﺑﻌﺪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪه‪B‬ام!«‬ ‫ً‬
‫داﻧﺸﺠﻮى ﺟﻮاﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﺪﻓﻴﻦ ﻳﻜﻰ از ﺑﺴﺘﮕﺎﻧﺶ ﻧﺰد ﺧﺎﻧﻮاده‪B‬اش‬ ‫وﻟﻰ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ اﻓﺮاد ﺑﻪ ﺑﻴﺮاﻫﻪ ﻣﻰ‪B‬روﻧﺪ! آﻧﭽﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎى رﺳﻮل را‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ روز ﺑﻪ داﻧﺸﻜﺪه ﺑـﺮﮔﺸﺖ و ﺗﻘﺮﻳﺒـﺎً از ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﳕﺮات‬ ‫ﺷﺎﮔـﺮد و رﺳﻮل ﻛﺮد‪ ،‬ﻧﻪ ﻧـﺰدﻳﻜﻰ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ ﺑـﻠـﻜـﻪ ﻧـﺰدﻳﻜﻰ‬
‫درﺳﻰ‪B‬اش ﺑﻪ ﻃﻮر ﻏﻴـﺮﻣﻨﺘﻈـﺮه‪B‬اى رو ﺑﻪ ﻛﺎﻫﺶ ﻧﻬﺎد‪ .‬اﺳﺘـﺎد ﻣـﺸـﺎورش ﻓﻜﺮ‬ ‫روﺣﺎﻧﻰ او ﺑﻮد‪ .‬رﺳﻮﻻن‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ را ﳒﺎت دﻫﻨﺪه و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺘﻨﺪ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺮگ ﻣﺎدرﺑﺰرگ‪ ،‬داﻧﺸﺠﻮى ﺟﻮان را ﲢﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار داده و ﺑﺎﻻﺧﺮه‬ ‫و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻨﻮان ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او اﺣﺴﺎس ﺗﻌﻬﺪ و ﺳﺮﺳﭙﺮدﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ‬
‫ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ اﻳﺎم ﻣﺸﻜﻞ ﺑﺮﻃﺮف ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﳕﺮاﺗﺶ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺪ و ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاى ﻳﻮﺣﻨﺎ و ﻫﻢ‪B‬ﻗﻄﺎراﻧﺶ واﻗﻌﻰ و ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰاﻧﻨﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن‬
‫ﺳﺮاﳒﺎم ﭘﺴﺮ ﺟﻮان ﻣﺸﻜﻞ اﺻﻠﻰ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﺳﺘﺎدش در ﻣﻴﺎن ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ‬ ‫و اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ اﻳﻤﺎن و اﻋﺘﻤﺎد‪ ،‬ﺣﻴﺎت اﺑﺪى را ﲡﺮﺑﻪ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮاى ﻣـﺮاﺳﻢ ﺗﺪﻓﻴـﻦ ﻧـﺰد ﺧﺎﻧـﻮاده‪B‬اش رﻓﺘﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬ﺑﺮ ﺣﺴﺐ اﺗﻔﺎق ﻧﮕـﺎﻫـﻰ ﺑـﻪ‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ در اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬ﺷﺶ ﺑﺎر ﻋﺒـﺎرت »ﻣﻮﻟﻮد از ﺧﺪا« را ﺑﻜﺎر ﺑﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪B‬ﻧﺎﻣـﻪ‬
‫ﻛـﻬـﻨـﻪ ﻣﺎدرﺑـﺰرﮔﺶ اﻧﺪاﺧﺘـﻪ ﺑـﻮد و ﻫﻤﺎن ﺟـﺎ در ﺷـﺠـﺮه ‪U‬‬
‫‪U‬‬ ‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘـﺪس‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ اﻳﺪه را ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﺧﺘﺮاع ﻳﺎ اﺑﺘﻜﺎر ﻳﻮﺣﻨﺎ داﻧﺴﺖ زﻳﺮا ﻛﻪ ﺧﻮد‬
‫ﺧﺎﻧﻮادﮔﻰ ﭘﻰ ﺑﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ او ﻧﻪ ﻓﺮزﻧﺪ واﻗﻌﻰ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻠﻜﻪ ﺑﭽﻪ‪B‬اى ﭘﺮورﺷﮕﺎﻫﻰ‬ ‫او اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت را از زﺑﺎن ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻨﻴﺪه ﺑـﻮد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ از‬
‫ﺑﻮده ﻛﻪ او را ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪى ﻗﺒﻮل ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬او ﺑﻪ اﺳﺘﺎد ﻣﺸﺎورش ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ‬ ‫ﺳﺮ ﻧﻮ ﻣـﻮﻟﻮد ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﻣﻠﻜـﻮت ﺧﺪا را ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ دﻳﺪ‪ ...‬آﻧﭽـﻪ ازﺟﺴﻢ ﻣـﻮﻟﻮد‬
‫ﳕﻰ‪B‬داﱎ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﻫﺴﺘﻢ و از ﻛﺠﺎ آﻣﺪه‪B‬ام!«‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬ﺟﺴﻢ اﺳﺖ و آﻧﭽﻪ از روح ﻣﻮﻟﻮد ﮔﺸﺖ روح اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺠﺐ ﻣﺪار ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫اﻃﻤﻴﻨﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ در ﺧﺎﻧﻮاد‪U‬ه ﺧﺪا دارﻳﻢ ﻳﻌﻨﻰ »از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد« ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮاى‬ ‫ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻤﺎ از ﺳﺮﻧﻮ ﻣﻮﻟﻮد ﮔﺮدﻳﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٧٬٦٬٣:٣‬ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ زﻣﺎﻧﻰ‬
‫ﻫﻤﻪ ﻣﺎ اﻫﻤﻴﺘﻰ ﺣﻴﺎﺗﻰ دارد‪ .‬ﲤﺎﻣﻰ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا داراى ﺑﺮﺧﻰ وﻳﮋﮔﻰ‪B‬ﻫﺎى ﺧﺎص‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ اﻳـﻦ »زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ« را ﲡﺮﺑﻪ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ اﳒﻴـﻞ را ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺴﻴـﺢ‬
‫ﻫﺴﺘـﻨﺪ‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ از ﺧﺪا ﻣـﻮﻟﻮد ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺪاﻟـﺖ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ )‪.(٢٩:٢‬‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﻢ و »از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد« ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮزﻧـﺪ ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺮﺗﻜـﺐ ﮔﻨﺎه ﳕﻰ‪B‬ﺷـﻮد )‪ .(٩:٣‬ﺷﺨﺺ اﻳﻤـﺎن‪B‬دار ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‬ ‫»ﻫﺮ ﻛﻪ اﻳﻤـﺎن دارد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺧﺪا ﻣـﻮﻟﻮد ﺷﺪه اﺳﺖ«‬
‫ﮔﺎﻫﻰ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺷﻮد )‪ ،(٢:٢-٨:١‬وﻟﻰ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﻛﺮدن ﻋﺎدت ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫)‪ .(١:٥‬ﺣﻴﺎت اﺑﺪى ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ آن را ﺑﺎ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻪ دﺳـﺖ‬
‫ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﻓـﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﻳﻜﺪﻳﮕـﺮ را دوﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دارﻧﺪ و ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧـﻰ‬ ‫آورﻳﻢ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺨﺼﻴـﺖ واﻻى ﺧﻮد ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ آن ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﺣﻴـﺎت اﺑـﺪى‪،‬‬
‫ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ )ر‪.‬ك ‪٧:٤‬؛ ‪ .(١:٥‬آﻧﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧـﻈـﺎم دﻧـﻴـﻮى‬ ‫ﺗﻨﻬـﺎ زﻧﺪﮔـﻰ واﻗﻌﻰ‪ ،‬ﻋﻄﻴﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧـﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﭘـﺴـﺮ او ﺑـﻪ ﻋـﻨـﻮان‬
‫ﭘﻴﺮاﻣـﻮن ﺧﻮد ﺑﻰ‪B‬ﻋﻼﻗﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ )‪ (١٧-١٥:٢‬و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ دﻧﻴـﺎ از آﻧـﻬـﺎ‬ ‫‪B‬دﻫﻨﺪه ﺧﻮد اﻳﻤﺎن و ﺗﻮﻛﻞ دارﻧﺪ‪.‬‬
‫‪U‬‬ ‫ﳒﺎت‬
‫‪±µ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫داورى ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺮدود ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪» .‬ﺑﺴﺎ در آن روز ﻣﺮا ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬آﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﻧﺒﻮت ﻧﻨﻤﻮدﻳﻢ و ﺑﻪ اﺳﻢ ﺗﻮ دﻳﻮ‪B‬ﻫﺎ را‬
‫اﺧﺮاج ﻧﻜﺮدﻳﻢ و ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﻣﻌﺠـﺰات ﺑﺴﻴﺎر ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺴﺎﺧﺘﻴﻢ؟« آﻧﮕﺎه ﺑﻪ اﻳـﺸـﺎن‬
‫ﺻﺮﻳﺤـﺎ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﻫـﺮﮔﺰ ﺷﻤﺎ را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ‪ ،‬اى ﺑـﺪﻛـﺎران از ﻣﻦ دور‬ ‫ً‬
‫ﺷﻮﻳﺪ!« )ﻣﺘﻰ ‪.(٢٣-٢٢:٧‬‬
‫ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺎدﻗﺎﻧـﻪ از ﺧـﻮد ﺑﭙﺮﺳﻴﻢ‪» :‬آﻳﺎ ﻣﻦ ﻓـﺮزﻧﺪ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺧـﺪا‬
‫ﻫﺴﺘﻢ ﻳﺎ ﻳﻚ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺟﻌﻠﻰ؟ آﻳﺎ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه‪B‬ام؟«‬
‫اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﻴﺎت اﺑﺪى‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ را ﲡﺮﺑﻪ ﻧﻜﺮده‪B‬اﻳﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ اﻵن‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﺪ از آن ﺑـﺮﺧﻮردار ﺷﻮﻳﺪ! اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ١٥-٩:٥‬را ﺑﻪ دﻗﺖ ﺑﺨـﻮاﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪا در ﻛﻼم ﺧﻮد ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ رﺳﻴﺪن اﻧﺴﺎن ﺑﻪ اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻰ را ﺑﻴﺎن ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺪه او اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﺪ و از‬
‫ﻋﻄﻴﻪ ﺣﻴﺎت اﺑﺪى را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻣﻰ‪B‬دارد‪ .‬ﺑﻪ و ‪U‬‬ ‫‪U‬‬ ‫او‬
‫او ﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﻄﻴـﻪ ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺒﺨﺸـﺪ‪» .‬زﻳـﺮا ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﻧﺎم ﺧـﺪا را‬
‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﳒﺎت ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ« )روﻣﻴﺎن ‪.(١٣:١٠‬‬
‫ﻣﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ دو ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻬﻢ را در ﻣﻮرد »زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ واﻗﻌﻰ« درك ﻛﺮده‪B‬اﻳﻢ‪:‬‬
‫اول‪ ،‬اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻰ در ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻜـﺸـﻮف ﺷﺪه و دوم‪ ،‬ﻫﺮﮔﺎه ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن‬
‫دﻫﻨﺪه ﺧـﻮد ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ از آن ﺑﺮﺧـﻮردار ﺧﻮاﻫﻴﻢ‬
‫‪U‬‬ ‫ﺑﻴﺎورﻳﻢ و او را ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﳒﺎت‬
‫ﺷﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎى دﻳﮕﺮى ﻫﻢ ﺑﺮاى ﮔﻔﱳ دارد!‬
‫≥© «‪XÝ« Ábý t²ý«cÖ X(—UA tÐ vÖb½“ s¹‬‬
‫»از آﻧﭽﻪ دﻳﺪه و ﺷﻨﻴﺪه‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را اﻋﻼم ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﺋﻴﻢ« )‪ .(٣:١‬ﻫﺮ وﻗﺖ از‬
‫اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﺑﻰ‪B‬ﻧﻈﻴﺮ ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ در ﭘﻰ اﻳﻦ ﺧـﻮاﻫﻴﺪ ﺑﻮد‬
‫ﻛـﻪ آن را ﺑﺎ دﻳﮕـﺮان ﺑﻪ ﻣـﺸـﺎرﻛﺖ ﺑﮕـﺬارﻳـﺪ‪ ،‬درﺳﺖ ﻫﻤـﺎن ﻃـﻮر ﻛـﻪ ﻳـﻮﺣﻨـﺎ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﺳﺖ آن را ﺑﻪ ﲤﺎم ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻧﺎﻣﻪ‪B‬اش در ﻗﺮن اول »اﻋﻼم ﳕﺎﻳﺪ‪«.‬‬
‫‪XÝ« s¹« XOF*«Ë‬‬ ‫‪±¥‬‬
‫ﻧﻔﺮت دارد )‪ .(١٣:٣‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻐﻠﻮب ﻓﺸﺎرﻫﺎى اﻳﻦ دﻧﻴﺎ‬
‫ﺷﻮﻧﺪ و ﺗﻌﺎدل ﺧـﻮد را از دﺳﺖ دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﺮ دﻧﻴﺎ ﻏﺎﻟﺐ ﻣﻰ‪B‬آﻳﻨـﺪ )‪.(٤:٥‬‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻪ دﻳﮕﺮى از ﻓﺮزﻧﺪان واﻗﻌﻰ ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪U‬‬ ‫اﻳﻦ‬
‫ﭼﺮا داﻧﺴﱳ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻛﻪ ﻣﺎ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﻗﺪر ﻣﻬﻢ اﺳﺖ؟‬
‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﺳـﺆال ﻣـﺎ را ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن دو ﻧـﻮع ﻓﺮزﻧـﺪ وﺟﻮد دارد‪:‬‬
‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺧـﺪا و ﻓـﺮزﻧﺪان اﺑﻠﻴﺲ )‪ .(١٠:٣‬ﺷﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﻣـﻰ‪B‬ﻛـﻨـﻴـﺪ »ﻓـﺮزﻧﺪان‬
‫اﺑﻠﻴﺲ« ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ در ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻋﻈﻴﻢ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ‬
‫ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺷﺨﺺ ﺑـﻰ‪B‬اﻳـﻤـﺎن »ﻓـﺮزﻧﺪ ﺷﻴﻄﺎن« اﺳﺖ‪ .‬او ﳑـﻜـﻦ اﺳـﺖ‬
‫ﺷﺨﺼﻰ اﺧـﻼق‪B‬ﮔـﺮا و ﺣﺘﻰ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻣﺴﻴـﺤـﻰ ﺟـﻌـﻠـﻰ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻰ از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ »از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد« ﻧﺸﺪه و ﺷﺨﺼﺎً ﺣﻴﺎت روﺣﺎﻧﻰ را‬
‫ﲡﺮﺑﻪ ﻧﻜﺮده‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ »ﻓﺮزﻧﺪ« ﺷﻴﻄﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺟﻌﻠﻰ ‪B-‬ﻛﻪ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺗﻌﺪادﺷﺎن ﻫﻢ زﻳﺎد اﺳﺖ‪ -B‬ﭼﻴﺰى ﻣﺜﻞ ﻳﻚ‬
‫اﺳﻜﻨﺎس ﺟﻌﻠﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻓـﺮض ﻛﻨﻴﺪ ﻳﻚ اﺳﻜﻨﺎس ﺗﻘﻠﺒﻰ در دﺳـﺖ دارﻳـﺪ و‬
‫اﻗﻌﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ اﺻﻞ اﺳﺖ‪ .‬از اﻳﻦ اﺳﻜﻨﺎس ﺑـﺮاى ﺧﺮﻳﺪ ﺑﻨﺰﻳﻦ اﺳﺘﻔـﺎده‬ ‫و ً‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻣﺪﻳﺮ ﭘﻤﭗ ﺑﻨﺰﻳﻦ‪ ،‬آن را ﺑﺮاى ﭘﺮداﺧﺖ ﺣﻘﻮق ﻣﺘﺼﺪى ﻓﺮوش ﺧﺮج‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﻫﻢ آن را ﺑﻪ ﺑﻘﺎل ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ و ﺑﻘﺎل ﻧﻴﺰ آن اﺳﻜﻨﺎس را ﺑﺎ ‪ ٩٩‬اﺳﻜﻨﺎس‬
‫دﻳﮕﺮ دﺳﺘﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﺑﺎﻧـﻚ ﻣـﻰ‪B‬دﻫـﺪ‪ .‬در آﳒـﺎ ﻛـﺎرﻣﻨﺪ ﺑﺎﻧﻚ ﻣﻰ‪B‬ﮔـﻮﻳـﺪ‪:‬‬
‫»ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﻜﻨﺎس ﺟﻌﻠﻰ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫آن اﺳﻜﻨﺎس ﳑﻜﻦ اﺳﺖ در زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﺟﺮﻳﺎن ﺑﻮده‪ ،‬ﻣﻨﺎﻓﻊ زﻳﺎدى ﺑﺮاى‬
‫دﻳﮕﺮان ﺣﺎﺻﻞ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻰ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﻚ ﻣﻰ‪B‬رﺳﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻫـﻴّﺖ واﻗﻌﻰ‪B‬اش‬
‫آﺷﻜﺎر ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و از ﺟﺮﻳﺎن ﺧﺎرج ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد‪.‬‬
‫در ﻣﻮرد ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺟﻌﻠﻰ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨـﺼـﻰ ﳑـﻜـﻦ‬
‫اﺳﺖ در ﻃـﻮل زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد ﻛـﺎرﻫﺎى ﺧﻮﺑﻰ اﳒﺎم دﻫـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛـﻪ ﺑـﺎ‬
‫∑‪±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫‪ (١‬ﺗﺎ ﺷﺮاﻛﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴـﻢ )‪ .(٣:١‬واژه ﺷﺮاﻛﺖ ﻳﻜـﻰ از واژه‪B‬ﻫﺎى ﻣﻬﻢ در‬
‫ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻟﻐﺎت ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎده‪B‬ﺗﺮﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ آن »ﺷﺮﻳﻚ ﺑـﻮدن« اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻧﺴﺎن‪B‬ﻫﺎى ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر در ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﺪاى ﻗﺪوس ﺷﺮﻳﻚ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪،‬‬
‫وﻟﻰ ﺧﺪا در ﻓﻴﺾ ﺑﻰ‪B‬ﻣﻨﺘﻬﺎى ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ اﻧﺴﺎن‪B‬ﻫﺎ را ﺑﺎ‬
‫ﺧﻮد ﺷﺮﻳﻚ ﺳﺎزد‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﺟﺴﻢ ﺑﺸﺮى ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و اﻧﺴﺎن ﺷﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ‬
‫ﺳـﻮى ﺻﻠـﻴـﺐ رﻓﺖ و ﮔﻨﺎﻫـﺎن ﺟـﻬـﺎن را ﺑﺮ آن »ﺑـﺪن« ﮔـﺮﻓـﺖ )اول ﭘﻄـﺮس‬
‫‪ .(٢٤:٢‬ﭼﻮن او ﻓﺪﻳﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ را ﭘﺮداﺧﺖ‪ ،‬ﺧﺪا ﻧﻴﺰ از اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺑﺨﺸﺶ‬
‫اده ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬ﭘﺬﻳﺮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﻣﺎ ﳑﻜﻦ ﳕﻮده و ﻣﺎ را در ﺧﺎﻧﻮ ‪U‬‬
‫اﻳﻤﺎن ﻣﻰ‪B‬آورﻳﻢ »ﺷﺮﻳﻚ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ« ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدﻳﻢ )دوم ﭘﻄﺮس ‪ .(٤:١‬ﻫﻤﺎن‬
‫ﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻠﻤﻪ »ﺷﺮﻳﻚ« در ﻧﺎﻣـﻪ ﭘـﻄـﺮس ﺑﺎ ﻛﻠﻤﻪ »ﺷـﺮاﻛﺖ« در اول‬
‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ٣:١‬از ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮاده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻪ اﻋﺠﺎز ﺗﻜﺎن دﻫﻨﺪه‪B‬اى! ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎن را ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ او ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ را ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ!‬
‫ﻳﻚ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻣﺸﻬﻮر اﻧﮕﻠﻴﺴﻰ ﻛﻪ از ﺑﻨﺪر ﻟـﻴـﻮرﭘـﻮل ﺑﺎ ﻛﺸﺘﻰ ﻋـﺎزم ﺳﻔـﺮ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮان ﻛﺸﺘﻰ ﺑﺮاى دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد در اﺳﻜﻠﻪ دﺳﺖ ﺗﻜﺎن‬
‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺳـﺮﻋﺖ از ﻛﺸﺘﻰ ﭘﻴﺎده ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﺳﻜﻠـﻪ رﻓﺖ و ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻜﻰ را‬
‫ﭘﻴﺪا ﻛﺮد و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻮل ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﻢ دﺳﺖ ﺗﻜﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﻰ؟« و‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﺸﻨﻬـﺎد او را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺑﻪ ﺳـﺮﻋﺖ ﺑﻪ روى ﻋﺮﺷﻪ‬
‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ و روى ﻧـﺮده ﺧﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﺷﺎدﻣﺎن از اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺴﻰ ﺑـﺮاى او دﺳﺖ ﺗﻜﺎن‬
‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ او ﻫﻤﺎن ﭘﺴﺮ‪B‬ﺑﭽﻪ‪B‬اى ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاى دﺳﺖ ﺗﻜﺎن دادن‪ ،‬ﭘﻮل‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ!‬
‫داﺳﺘﺎن اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ‪B‬اى ﺑـﻮد؟ ﺷﺎﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻳﺎدآورى ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﻧﺴـﺎن از‬
‫ﻫـﻤـﻪ ﻣﺎ دوﺳﺖ دارﻳﻢ ﻣﺤـﺒـﻮب و ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ دﻳﮕـﺮان‬ ‫‪U‬‬ ‫ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ ﻣﺘﻨﻔﺮ اﺳـﺖ‪.‬‬
‫‪XÝ« s¹« XOF*«Ë‬‬ ‫∂‪±‬‬
‫ﺧﺎﳕﻰ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺑﻪ ﺷﺒﺎن ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮد و در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻰ‪B‬زد‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﺮوز در ﺻﻨﺪوق ﭘﺴﺘﻰ‪B‬ام ﺟﺰوه‪B‬اى ﻣﺬﻫﺒﻰ از ﻃـﺮف ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺷﻤﺎ‬
‫دﻳﺪم و از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮاى ﻧـﺎراﺣﺖ ﻛﺮدن ﻣﺮدم ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻪ‪B‬ﻫﺎى ﭘﺴﺘﻰ ﺷﺪه‪B‬اﻳـﺪ‬
‫اﻗﻌﺎ ﻣﻨﺰﺟﺮ ﺷﺪه‪B‬ام‪«.‬‬
‫و ً‬
‫ﺑﺴﺘﻪ ﭘﺴﺘﻰ‬
‫ﻛﺸﻴﺶ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدى ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﮕﺮان ﻛﻨﻨﺪه‪B‬اى در اﻳﻦ ‪U‬‬
‫ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻮده ﻛﻪ ﺷﻤﺎ را ﻧﺎراﺣﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ؟«‬
‫زن در ﺟﻮاب ﺑﺎ داد و ﻓﺮﻳﺎد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺣﻖ ﻧﺪارﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ دﻳﻦ ﻣﻦ‬
‫را ﻋﻮض ﻛﻨﻴﺪ! ﺷﻤﺎ ﺑﻪ دﻳﻦ ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ دﻳﻦ ﺧﻮد و ﻣﻦ اﺻﻼً ﻗﺼﺪ ﻧﺪارم‬
‫دﻳﻦ ﺷﻤﺎ را ﻋﻮض ﻛﻨﻢ!«‬
‫ﻛﺸﻴﺶ ﻛﻪ ﳕﻰ‪B‬ﺧـﻮاﺳﺖ وارد ﺟﺮ و ﺑﺤﺚ‪B‬ﻫﺎى ﺑﻰ‪B‬ﻓﺎﻳـﺪه ﺷـﻮد ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﺗﻮﺿﻴﺢ اﻛﺘﻔﺎ ﻛﺮد ﻛﻪ »ﻫﺪف ﻣﺎ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ دﻳﻦ ﺷﻤﺎ ﻳﺎ ﻫﺮ ﻛﺲ دﻳـﮕـﺮى را‬
‫ﺗﻐﻴﻴﺮ دﻫﻴﻢ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﺗﺎزه و ﻋﺠﻴﺒﻰ را از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬
‫ﲡﺮﺑﻪ ﻛﺮده‪B‬اﻳﻢ و ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﻌﻰ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺒﺮﻳﻢ ﺗﺎ دﻳﮕﺮان در اﻳﻦ‬
‫ﲡﺮﺑﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﻬﻴﻢ ﺷﻮﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﺴﻴـﺎرى از ﻣﺮدم )و از ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻌﻀﻰ از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن( ﺑﺮ اﻳﻦ ﻋـﻘـﻴـﺪه‪B‬اﻧـﺪ ﻛـﻪ‬
‫»ﺷﻬﺎدت« ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﻣﺸـﺎﺟـﺮه ﺑﺮ ﺳﺮ اﺧﺘﻼﻓـﺎت ﻣـﻮﺟﻮد در ﺑﺎورﻫﺎى دﻳﻨﻰ ﻳـﺎ‬
‫ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ اﻳﻦ ﻛﻠﻴﺴﺎ و آن ﻛﻠﻴﺴﺎ اﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻟﻰ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ اﺻﻼً اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ! در ﺗﻌﻠﻴﻢ او ﺷﻬﺎدت ﻳﻌﻨﻰ‬
‫اﻳﻨﻜﻪ دﻳـﮕـﺮان را در ﲡﺮﺑﻪ‪B‬ﻫـﺎى روﺣﺎﻧﻰ ﺧـﻮد ﺳﻬﻴﻢ ﺳﺎزﻳـﻢ‪ ،‬ﻫـﻢ از ﻃـﺮﻳـﻖ‬
‫زﻧﺪﮔﻰ‪B‬اى ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ و ﻫﻢ از ﻃﺮﻳﻖ ﺳﺨﻨﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﺋﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻮﺣﻨﺎ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﻧﻮﺷﺖ ﺗﺎ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻮن او در ﻣﺴﻴﺢ ﺷﺮاﻛﺖ‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴـﻢ‪ .‬وﻗﺘﻰ اﻳﻦ ﻧﺎﻣـﻪ را ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ ﻣﺘـﻮﺟﻪ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ﺑﺮاى‬
‫ﻣﺸﺎرﻛﺖ‪ ،‬ﭘﻨﺞ ﻫﺪف را در ﻧﻈﺮ دارد‪:‬‬
‫‪±π‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫‪XÝ« s¹« XOF*«Ë‬‬ ‫∏‪±‬‬

‫ﻛﺎرل ﻣﺎرﻛﺲ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اوﻟﻴﻦ ﺷﺮط ﻻزم ﺑﺮاى ﺷﺎدى اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻃﺮد ﻣﺬﻫﺐ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴـﻢ‪ .‬زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﻣﺎ را ﻛﻤﻚ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺎﺳﻰ ﺗﻨـﻬـﺎﺋـﻰ را ﺣﻞ‬
‫اﺳﺖ‪ «.‬وﻟﻰ ﻳﻮﺣﻨﺎى رﺳﻮل ﻣﻰ‪B‬ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﭼﻨﺎن ﺷﺎدى‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬زﻳـﺮا ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻣﺸـﺎرﻛﺖ اﺻﻴﻠﻰ ﺑﺎ ﺧﺪا و ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳـﮕـﺮ دارﻧﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴـﻰ‬
‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻛﻪ دﻧﻴﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﻧﻈﻴﺮ آن را ﺑﻪ وﺟﻮد آورد‪ .‬ﻣﻦ اﻳﻦ ﺷﺎدى‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﭘﻴﺮوان ﺧﻮد وﻋﺪه داده ﻛﻪ »اﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻫﺮ روزه ﺗﺎ اﻧﻘﻀﺎى ﻋﺎﻟﻢ ﻫﻤﺮاه‬
‫را ﲡﺮﺑﻪ ﻛﺮده‪B‬ام و ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ در آن ﺳﻬﻴﻢ ﺷﻮﻳﺪ‪«.‬‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﻢ« )ﻣﺘﻰ ‪ .(٢٠:٢٨‬ﻳﻮﺣﻨﺎ در اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺗﺸﺮﻳﺢ راز ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ‬
‫‪ (٣‬ﺗﺎ ﮔﻨﺎه ﻧﻜﻨﻴﻢ )‪ .(١:٢‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﻃﺮزى اﺻﻮﻟﻰ و ﻫﻤﻪ‪B‬ﺟﺎﻧﺒﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻞ ﮔﻨﺎه‬ ‫ﺧﺪا و ﺑﺎ دﻳﮕﺮ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ ﻫﺪﻓﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﺮاى‬
‫روﺑﺮو ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد )ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ر‪.‬ك ‪ (٩-٤:٣‬و ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻮاب اﻳﻦ ﻣﻌﻤﺎ را ﻛﻪ‬ ‫ﻧﻮﺷﱳ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ذﻛﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻪ ﻣﺸـﺎرﻛﺖ ﮔﺬاﺷﱳ ﲡﺮﺑﻪ ﺧـﻮد از ﺣﻴﺎت‬
‫ﺧﻮد ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ و ﻛﺎر او اﺳﺖ اﻋﻼم ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻪ ﺗـﻨـﻬـﺎ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃـﺮ‬ ‫اﺑﺪى‪.‬‬
‫ﭘﺮداﺧﺖ ﺟﺮﻳﻤﻪ ﮔﻨﺎﻫـﺎن ﻣـﺎ ُﻣﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ از ﻣـﺮدﮔﺎن ﻫﻢ ﺑـﺮﺧﺎﺳﺖ ﺗﺎ در ﭘﻴـﺶ‬ ‫‪ (٢‬ﺗﺎ ﺷﺎدى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ )‪ .(٤:١‬ﺷﺮاﻛﺖ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ‬
‫ﺗﺨﺖ ﺧﺪا ﻣﺎ را ﺷﻔﺎﻋﺖ ﳕﺎﻳﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻔﻴﻌـﻰ دارﻳـﻢ ﻧـﺰد‬ ‫اﻧﺴﺎن در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ و ﺷﺎدى‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ او ﺑـﻪ ﭘـﻮﭼﻰ و ﺑﻴﻬـﻮدﮔـﻰ زﻧﺪﮔﻰ‬
‫ﭘﺪر‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢِ ﻋﺎدل« )‪.(١:٢‬‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺴﻴﺢ ﳕﺎﻳﻨﺪه ﻣﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﭘﻴﺸﮕﺎه ﺗﺨﺖ ﭘﺪر از ﻣﺎ دﻓﺎع ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ .‬اﮔـﺮ‬ ‫ﻳﻮﺣﻨـﺎ در رﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮد ﺗـﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﺑـﺎر از ﻛﻠﻤﻪ »ﺷﺎدى« )در ﺑـﻌﻀﻰ ﺗﺮﺟـﻤﻪ‪B‬ﻫﺎ‬
‫‪B‬ﻛﻨﻨﺪه ﺑﺮادران ﺣﻀﻮر دارد )ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪١٠:١٢‬؛‬ ‫‪U‬‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن در آﳒﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺘﻬﻢ‬ ‫»ﺧﻮﺷﻰ«( اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮده‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﺪه ﺷﺎدﻣﺎﻧﻰ در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻧﺎﻣﻪ‪B‬اش ﺟﺮﻳﺎن دارد‪.‬‬
‫زﻛﺮﻳﺎ ﺑﺎب ‪ (٣‬ﻣﺴﻴﺢ ﭼـﻮن وﻛﻴﻞ ﻣﺪاﻓﻊ ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬اﻳﺴﺘﺪ ﺗﺎ از ﻣﺎ دﻓـﺎع ﻛـﻨـﺪ و از‬ ‫ﺷﺎدى ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ آن را ﺑﺮاى ﺧﻮد ﺑﻪ وﺟﻮد ﺑﻴﺎورﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺤﺼﻮل‬
‫ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﭘﺪر ﺗﻘﺎﺿﺎى ﺑﺨﺸﺶ ﳕﺎﻳﺪ! ﺧﺪا در ﺟﻮاب دﻋﺎﻫﺎى او‪،‬‬ ‫ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎى ﺷﺮاﻛﺖ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬داود ﺑﻪ درﺳﺘﻰ ﻣﻌﻨﺎى ﺷﺎدى ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻳﻮﺣﻨﺎ‬
‫ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ را ﺑﺎ ﺑﺨﺸﺸﻰ ﭘﺎﻳﺎن‪B‬ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻣﻮرد ﻋﻔﻮ ﻗﺮار ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪.‬‬ ‫را درك ﻛﺮده ﺑﻮد‪» :‬در ﺣﻀﻮر ﺗﻮ ﻛﻤﺎل ﺧﻮﺷﻰ اﺳﺖ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(١١:١٦‬‬
‫ﺧﺎﳕﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻋﻼﻗﻪ‪B‬ﻣﻨﺪ ﺑﻮد ﻧﺰد ﺷﺒﺎن ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ رﻓﺖ و ﺑﻪ او‬ ‫اﺳﺎﺳًﺎ ﮔﻨﺎه ﻋﻠﺖ ﲤﺎم ﺑﺪﺑﺨﺘﻰ‪B‬ﻫﺎ و ﻏﻤﻬﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻣﺮوزه دﻧﻴﺎى ﻣﺎ را زﻳﺮ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺷﻮم‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺗﺮﺳﻢ ﻧﺘﻮاﱎ اداﻣﻪ دﻫﻢ‪ .‬ﻣﻦ‬ ‫ﺳﻠﻄﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓـﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﮔﻨﺎه وﻋﺪه ﺷﺎدى ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ وﻟﻰ ﺣـﺎﺻﻞ آن ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻧﺪوه‬
‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ!«‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻟﺬات ﮔﻨﺎه ﻣﻮﻗﺘﻰ اﺳﺖ و اﻧﺪك زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻴﺶ ﳕﻰ‪B‬ﭘﺎﻳﺪ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪(٢٥:١١‬‬
‫ﻛﺸﻴﺶ ﺑﺎ ﺗـﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺑـﺎب ‪ ١‬رﺳﺎﻟﻪ اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺑـﺪون ﺷﻚ ﺑﺎز ﻫﻢ‬ ‫اﻣﺎ ﻟﺬت‪B‬ﻫﺎى ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﺎوداﻧﻰ اﺳﺖ و ﺗﺎ اﺑﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(١١:١٦‬‬
‫ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺧـﻮاﻫﻴﺪ ﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻛﻼم ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ »اﮔﺮ ﮔﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﮔﻨـﺎه‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ واﻗـﻌﻰ‪ ،‬ﺷﺎدى واﻗﻌـﻰ را ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻰ‪B‬آورد ﻧـﻪ ﭼﻴﺰى ﻧﺎﻗـﺺ و ﺑﺪﻟﻰ‪.‬‬
‫اﻣﺎ اﮔﺮ ﮔﻨﺎﻫﻰ‬
‫ﻧﺪارﻳﻢ‪ ،‬ﺧﻮد را ﮔﻤﺮاه ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ و راﺳﺘﻰ در ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ« )آﻳﻪ ‪ّ .(٨‬‬ ‫ﻋﻴﺴـﻰ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از ﻣﺼـﻠﻮب ﺷﺪﻧﺶ ﻓـﺮﻣﻮد‪» :‬دل ﺷﻤﺎ ﺧﻮش ﺧـﻮاﻫﺪ ﮔﺸﺖ و‬
‫ﻛﺮدﻳﺪ و ﺳﭙـﺲ ﻧـﺰد ﺧﺪا ﺑﻪ ﮔﻨـﺎﻫـﺎن ﺧـﻮد اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻴـﺪ‪ ،‬او ﺷـﻤـﺎ را ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻛﺲ آن ﺧﻮﺷﻰ را از ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪» .(٢٢:١٦‬اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺑﺨﺸﻴـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﺴـﺘـﻠـﺰم ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼـﻨـﺎن ﭼـﻪ در‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﻮﺷﻰ ﻣﻦ در ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ و ﺷﺎدى ﺷﻤﺎ ﻛﺎﻣﻞ ﮔﺮدد« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(١١:١٥‬‬
‫‪≤±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫اﺳﺖ‪» :‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ« و »ﺑﻪ ﺟﺎى«‪ .‬در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﻌﻠﻤﺎن دروﻏﻴﻨﻰ وﺟﻮد دارﻧﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ دﺷﻤﻨﻰ ﺑﺎ ﻣﺴﻴـﺢ ﺑـﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪B‬اﻧـﺪ و روش آﻧﻬﺎ ﺑـﺮاى ﻓﺮﻳﺐ دادن و ﮔﻤـﺮاه‬
‫ﻛﺮدن اﻧﺴﺎن‪B‬ﻫﺎ اﻟﺒﺘـﻪ دروغ‪B‬ﭘﺮدازى اﺳﺖ‪ .‬آﻧﺎن ﻣﻌـﺮف ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺪﻟﻰ‪ ،‬ﳒﺎﺗـﻰ‬
‫ﺑﺪﻟﻰ و ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪﺳﻰ ﺑﺪﻟﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻨﺪ »ﺑﻪ ﺟﺎى« ﻛﻼم واﻗﻌﻰ ﺧﺪا‬
‫و ﺣﻴﺎت اﺑﺪى واﻗﻌﻰ‪ ،‬ﭼﻴﺰﻫﺎى دﻳﮕﺮى ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺴﻴﺢ راﺳﺘﻰ اﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٦:١٤‬وﻟﻰ ﺷﻴﻄﺎن دروﻏﮕﻮ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٤٤:٨‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺑﺰرگ‪،‬‬
‫ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﮔﻤﺮاﻫﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺸﺎﻧﺪ و اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻪ اﻟﺰ ً‬
‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﻧﻴـﻤـﻪ‪B‬واﻗﻌﻰ و دروغ‪B‬ﻫﺎى ﺣﻖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ .‬او ﺷـﺮارت‬
‫ﺧﻮد ﺑﺮاى ﮔﻤﺮاه ﻛـﺮدن اﻧﺴﺎن‪B‬ﻫﺎ را از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا در ﺑﺎغ ﻋﺪن ﺷـﺮوع ﻛﺮد‪ .‬از‬
‫ﺣﻮا ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬آﻳﺎ ﺧﺪا اﻳـﻦ را ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ؟« ﺣﺘـﻰ ﭘـﺲ از آن‪ ،‬او ذات واﻗﻌﻰ‬
‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺣﻮا ﻧﺸﺎن ﻧﺪاد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻳﻜﻰ از ﻣﺨﻠـﻮﻗﺎت زﻳﺒﺎى‬
‫ﺧﺪا ﺑﻪ او ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻛﺮد )ر‪.‬ك دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٥-١٣:١١‬‬
‫ﺷﻴﻄﺎن اﻣﺮوز ﻫﻢ ﻏﺎﻟﺒﺎً دروغ‪B‬ﻫﺎى ﺧﻮد را ﺣﺘﻰ در ﺑﻴﻦ ﮔﺮوه‪B‬ﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮاﻛﻨﺪ! ﻧﻪ ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﻨﺒﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎ اﻳﺴـﺘـﺎده ﺑـﻪ ﻛـﻼم ﺧـﺪا ﻣـﻮﻋﻈﻪ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬واﻋﻈﺎن دروﻏﻴﻦ و ﻣﻌﻠﻤﺎن ﻣﺬﻫﺒﻰ دروﻏﻴﻦ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺟﺰو اﺑﺰارﻫﺎى‬
‫ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﺷﻴﻄﺎن و در واﻗﻊ ﻣﺆﺛﺮﻳﻦ اﺑﺰار او ﺑﻮده‪B‬اﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﻣﺮوز ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ دروغ‪B‬ﻫﺎى ﺷﻴﻄﺎن ﭘﻰ ﺑﺒﺮﻧﺪ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﻌﻠﻤﺎن دروﻏﻴﻦ را ﺑﺎزﺷﻨﺎﺳﻨﺪ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ در ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﻮد‬
‫از ﺣﻘﻴﻘﺖ رﺷﺪ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ آﻣﻮزه‪B‬ﻫﺎى دروﻏﻴﻦ ﻧﺸﻮﻧﺪ؟‬
‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺆاﻻت ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﻳﻜﻰ از ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ وﻳﮋﮔﻰ‪B‬ﻫﺎى زﻧﺪﮔﻰ‬
‫واﻗﻌﻰ‪ ،‬ﻗﻮ‪U‬ه ﺗﺸﺨﻴﺺ اﺳﺖ‪ .‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ او را »آن ﻣﺴﺢ« )‪(٢٧:٢‬‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻧﺎﻣﺪ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻧﻴﺎز ﻣـﺎ ﺑـﺮاى ﺗـﻮاﻧﺎﺋﻰ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬روح‪،‬‬
‫ﻣﻌﻠﻢ ﻣﺎ اﺳـﺖ و ﻫـﻢ اوﺳﺖ ﻛﻪ ﻣـﺎ را ﻗﺎدر ﻣﻰ‪B‬ﺳـﺎزد ﺗﺎ راﺳﺘـﻰ را از ﻧﺎراﺳﺘـﻰ‬
‫‪XÝ« s¹« XOF*«Ë‬‬ ‫∞≤‬
‫ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا و اﻃﺎﻋﺖ از ﻛـﻼم او زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬او ﺑﻪ ﻣﺎ اﻳـﻦ ﺗـﻮاﻧﺎﺋﻰ را‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ داد ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ وﺳﻮﺳﻪ‪B‬ﻫﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﭘﻴﺮوز ﺷﻮﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﻛﺸﻴﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آورد ﻛﻪ آن زن ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﻗﺒﻞ ﻣﻮرد ﻋﻤﻞ ﺟﺮاﺣﻰ ﻗﺮار‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬آﻳﺎ ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻞ ﺟﺮاﺣﻰ ﻛﻪ داﺷﺘﻴﺪ‪ ،‬دﭼﺎر ﺑﻌﻀﻰ‬
‫ﻋﻮارض ﺟﺎﻧﺒﻰ ﻳﺎ ﻣﺸﻜﻼت ﺷﺪﻳﺪ؟«‬
‫زن ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻴـﻦ ﻃـﻮر ﺑـﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﺮﮔﺎه ﻣﺸﻜﻠـﻰ ﺑـﺮاﻳﻢ ﭘﻴـﺶ‬
‫ﻣﻰ‪B‬آﻣﺪ ﺑﻪ ﭘﺰﺷﻚ ﻣﻌﺎﳉﻢ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدم و او آن را ﻣﺪاوا ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪«.‬‬
‫ﻛﺎﻣﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻛﺸﻴﺶ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻰ و ﻫﻴﺠﺎن‬ ‫ً‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺟﻮاب‪ ،‬زن‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﻬﻤﻴﺪم! ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺣﺎﺿﺮ و در دﺳﺘﺮس اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺮا از ﮔﻨﺎه دور‬
‫ﻧﮕﻪ دارد ﻳﺎ ﮔﻨﺎه ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﺪ!«‬
‫زﻧﺪﮔـﻰ واﻗﻌﻰ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﭘـﻴـﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻳـﻮﺣﻨﺎ در اﻳـﻦ رﺳﺎﻟﻪ ﺑـﻪ ﻣـﺎ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﮕـﻮﻧﻪ ﺑﺮ ذﺧﺎﻳﺮ اﻟﻬـﻰ ﺧـﻮد ﻣﺘﻜﻰ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺗـﺎ ﺑـﺮ وﺳﻮﺳﻪ و ﮔﻨـﺎه‬
‫ﭘﻴﺮوز ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫‪ (٤‬ﺗﺎ ﮔﻤﺮاه ﻧﺸﻮﻳـﻢ )‪ .(٢٦:٢‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن در ﻫﻴـﭻ زﻣﺎﻧﻰ ﻣﺜﻞ اﻣﺮوز ﻧﻴـﺎزﻣﻨﺪ‬
‫اﻳﻦ ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ ﻧﺒﻮده‪B‬اﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻔـﺎوت ﺑﻴﻦ درﺳﺖ و ﻏﻠﻂ‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ و اﺷﺘﺒـﺎه را‬
‫ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻔﻜﺮ در دﻧﻴﺎى ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣـﻰ‪B‬ﺧـﻮرد ﻛﻪ‬
‫ﻫﻴﭻ »ﻣﻄﻠﻘﻰ« وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻛﺎﻣﻼً ﻏﻠﻂ ﻳﺎ ﻛﺎﻣﻼً درﺳﺘﻰ وﺟﻮد‬
‫ﻧﺪارد‪ .‬از اﻳﻦ رو در دوران ﻣﺎ آﻣﻮزه‪B‬ﻫﺎى دروﻏﻴﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﺮ ﻋﺼﺮ دﻳﮕـﺮى‬
‫در ﺗﺎرﻳﺦ رواج ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ‪B‬رﺳﺪ ﻛﻪ اﻏﻠﺐ ﻣﺮدم ﺑﺮاى ﭘﺬﻳﺮش‬
‫ﻫﺮ ﺗﻌﻠﻴﻤﻰ ﺟﺰ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﲤﺎﻳﻞ ﺑﻴﺸﺘﺮى دارﻧﺪ‪.‬‬
‫در رﺳﺎﻻت ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻛﻠﻤـﻪ‪B‬اى وﺟـﻮد دارد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟـﺪﻳـﺪ‬
‫ﻫـﺮﮔـﺰ آن را ﺑﻪ ﻛـﺎر ﻧـﺒـﺮده‪B‬اﻧﺪ‪» :‬دﺟﺎل« ﻳـﺎ ﺑـﻪ ﻋـﺒـﺎرت ﺑﻬﺘـﺮ »ﺿـﺪ‪B‬ﻣـﺴـﻴـﺢ«‬
‫)‪٢٢٬١٨:٢‬؛ ‪٣:٤‬؛ دوم ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٧‬ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ »ﺿﺪ« در اﻳﻨﺠﺎ داراى دو ﻣﻌﻨﻰ‬
‫≥≤‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﺑﺪون ﻛﻤﻚ ﮔﺮﻓﱳ از ﲡﻬﻴﺰاﺗﻰ ﻣﺜﻞ ﻃﻨﺎب ﻳﺎ ﺗﻮر ﺣﻔﺎﻇﺘﻰ‪ ،‬از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻬﺎى‬
‫ﻻ ﲤﺎم ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ در آن ﻧـﺰدﻳﻜﻰ‪B‬ﻫﺎ ﺑـﻮدﻧﺪ‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﻳﺎ ﺻﺨـﺮه‪B‬ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﺑﺮود و ﻣﻌﻤـﻮ ً‬
‫ﺑﺮاى دﻳﺪن ﻫﻨﺮﳕﺎﺋﻰ او ﺳﺮ و دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﭘﺮﻧﺪه در ﺟﺮﻳﺎن ﻳﻜﻰ از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ‪B‬ﻫﺎﻳـﺶ وﻗﺘﻰ روى دﻳﻮار ﻳﻚ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻘﻄـﻪ‪B‬اى رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﳊﻈﻪ ﻣﻜﺚ ﻛـﺮد‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﮔﻮﺋﻰ ﳕﻰ‪B‬داﻧﺪ ﻗـﺪم‬
‫ﺑﻌﺪﻳﺶ ﻛﺪام ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﻮد را دراز ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﻰ ﺳﻴﻤﺎﻧﻰ‬
‫ﻛﻮﭼﻜﻰ را ﺑﮕﻴﺮد و ﺑﺪان وﺳﻴﻠﻪ ﺧﻮد را ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﻜﺸﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺑﺎﻻ رﻓﱳ‪،‬‬
‫ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎدى ﺑﻠﻨﺪ روى ﭘﻴﺎده‪B‬رو ﺳﻘﻮط ﻛﺮد و ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﭘﻠﻴﺲ در ﻣﺤﻞ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ و دﺳﺖ راﺳﺖ او را ﮔﺸـﻮد‪ ،‬در دﺳﺘﺶ‬
‫ﻧﻪ ﺗﻜﻪ‪B‬اى ﺳﻴﻤﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺸﺘﻰ ﺗﺎر ﻋﻨﻜـﺒـﻮت ﻛﺜﻴƒ ﻗﺮار داﺷﺖ! ﻣﺮد ﭘﺮﻧـﺪه‬
‫ﺳﻌﻰ ﻛﺮده ﺑﻮد از ﻃﺮﻳﻖ ﭼﻨﮓ زدن ﺑﻪ ﺗﺎر ﻋﻨﻜﺒﻮت ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﻜﺸﺪ‪ ،‬وﻟﻰ‬
‫ﻃﺒﻴﻌﺘﺎ ﺗﺎر ﻋﻨﻜﺒﻮت ﺑﺮاﻳﺶ ﻓﺎﺟﻌﻪ آﻓﺮﻳﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ً‬
‫در آﻳﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺧـﻮاﻧﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﻨﻴﻦ اﻃﻤـﻴـﻨـﺎن دروﻏﻴﻨﻰ ﺑﻪ ﻣـﺎ‬
‫ﻫﺸﺪار داده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺴﻴـﺎرى از ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ادﻋﺎى اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤـﻰ دارﻧـﺪ‪ ،‬در‬
‫روز داورى ﺧﺪا‪ ،‬راﻧﺪه و ﻣﺮدود ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﺑﺎ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺣﻴﺎت‬
‫ﺟﺎوﻳﺪ را دارﻳﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻦ رﺳﺎﻟﻪ ﻣﺠﺬوب‪B‬ﻛﻨﻨﺪه درﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺮﺗﺐ‬
‫ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد را ﺗﻜـﺮار ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬او در ﻣﱳ و در ﺣﺎﺷﻴﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎب ﻧﺎﻣﻪ ﺧـﻮد‪،‬‬
‫ﺗﺎر و ﭘﻮد ﺳﻪ ﻣـﻮﺿﻮع را در ﻫﻢ ﺑﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ :‬اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و ﺣﻘـﻴـﻘـﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻮﺣﻨﺎى رﺳﻮل در ﺑﺎب‪B‬ﻫﺎى ‪ ١‬و ‪ ،٢‬ﺑﺮ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از اﻃﺎﻋﺖ )‪ ،(٦:٢-٥:١‬ﻣﺤﺒﺖ )‪ (١٧-٧:٢‬و‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ )‪.(٢٩-١٨:٢‬‬
‫‪XÝ« s¹« XOF*«Ë‬‬ ‫≤≤‬
‫ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻴﻢ و در ﻣﺴﻴﺢ ﲟﺎﻧﻴﻢ ﻳﺎ »ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻳﻢ«‪ .‬او ﻣﺤﺎﻓﻆ ﻣﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ‬
‫ﻧﺎداﻧﻰ‪ ،‬ﮔﻤﺮاﻫﻰ و ﻧﺎراﺳﺘﻰ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺸﺨﻴﺺ آﻣـﻮزه‪B‬ﻫﺎ و آﻣﻮزﮔـﺎران دروﻏﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺎر دﻳﮕﺮ در ﺑﺎب‪B‬ﻫـﺎى ‪ ٤‬و ‪٥‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺘﺎب ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻌﻄﻮف ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻗﺒﻼ در ﻣﻮرد اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺻﺤﺒﺖ‬ ‫‪ (٥‬ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ(اﻳﻢ )‪ً .(١٣:٥‬‬
‫ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع آن ﻗﺪر اﻫﻤﻴـﺖ دارد ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻣﺠﺪداً آن را‬
‫ﺗﻜﺮار ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﻧﻪ ﺑﺮ اﻣﻴﺪﻫـﺎى واﻫﻰ ﻳﺎ آرزوﻫﺎ و ﻣﻘﺎﺻﺪ اﻧﺴﺎﻧﻰ‬
‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ اﻋﺘﻤﺎد و اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﻨﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬در واﻗﻊ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﺎﻣﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻓﻌﻞ »داﻧﺴﱳ« ﻳﺎ ﻣﻌﺎدل آن »ﺷﻨﺎﺧﱳ« ﺑﻴﺶ از ‪ ٣٠‬ﺑﺎر ﺑﻜﺎر رﻓﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻣﺴﻴﺤﻰ در ﻣﻘﺎﺑـﻞ اﻳـﻦ ﺳـﺆال ﻛﻪ آﻳﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻣـﻰ‪B‬روى ﻳﺎ ﻧـﻪ‪،‬‬
‫ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ »اﻣـﻴـﺪوارم« ﻳﺎ »ﻓﻜﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺑﺎﺷﺪ‪ «.‬ﺷـﻚ و ﺗـﺮدﻳـﺪ‬
‫اﻣﺎ از اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺪور اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻟﺰ ً‬
‫زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﺳﺮﺷﺎر از آزادى و ﻫﻴﺠﺎن اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺮ ﺷﻨﺎﺧﺖ‬
‫ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﺤﻜﻢ و ﺧﻠﻞ‪B‬ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺘﻮار ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﺪ و اﻳﻦ وﻋﺪه ﺧﻮد ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫»ﺣﻖ را ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﺣﻖ ﺷـﻤـﺎ را آزاد ﺧـﻮاﻫﺪ ﻛﺮد« )ﻳﻮﺣﻨـﺎ ‪.(٣٢:٨‬‬
‫ﺷﻬﺎدت ﺷﺎﮔﺮدان ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪» :‬در ﭘﻰ اﻓﺴﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى ﺟﻌﻠﻰ ﻧﺮﻓﺘﻴﻢ«‬
‫)دوم ﭘﻄﺮس ‪ .(١٦:١‬ﺣﻮارﻳﻮن وﻓﺎدار ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ ﺟﺎن ﺧﻮد را‬
‫ﻓﺪاى اﻳﻤﺎﻧﺸﺎن ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻳﻚ ﺷﻮﺧﻰ زﻳﺮﻛﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ‬
‫و ﭘﺮداﺧﺘـﻪ ﺧـﻮدﺷﺎن ﺑﺎﺷﺪ از دﺳﺖ ﻧﺪادﻧﺪ‪ ،‬ﭼـﻨـﺎن ﻛـﻪ ﺑـﺮﺧﻰ از ﻣﻨﺘـﻘـﺪﻳـﻦ‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺑـﺎ ﺣـﻤـﺎﻗـﺖ اﻇـﻬـﺎر ﻣـﻰ‪B‬دارﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬـﺎ ﭼـﻴـﺰى را ﻛﻪ دﻳـﺪه‪ B‬ﺑـﻮدﻧـﺪ‪،‬‬
‫ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎل‪B‬ﻫﺎ ﭘﻴـﺶ ﻣـﺮدى ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ‪B‬ﻫﺎى ﺳـﺮﮔـﺮم ﻛﻨﻨﺪه ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﻣﻰ‪B‬داد‪ ،‬ﭼﻨـﺎن‬
‫ﺷﻬﺮﺗﻰ ﺑﻪ ﻫﻢ زد ﻛﻪ اﻛﺜﺮًا او را ﺑﺎ ﻧﺎم »ﻣﺮد ﭘﺮﻧﺪه« ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬او ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺴﺖ‬
‫‪≤µ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫‪XÝ« s¹« XOF*«Ë‬‬ ‫‪≤¥‬‬

‫در زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﻫﻴﭻ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻴﻨﺎﺑﻴﻨﻰ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻃﺮﻓﻰ ﺑﺎﺷﻴﻢ‬ ‫در ﻧﻴﻤﻪ دوم ﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬ﻳـﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ راﺑﻄﻪ ﻓﺮزﻧﺪى ﻳﻌﻨﻰ »ﻣـﻮﻟﻮد از ﺧﺪا« ﺑﻮدن ﻣﺎ‬
‫ﻳﺎ آن ﻃﺮﻓﻰ‪.‬‬ ‫اﻗﻌﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا اﺳﺖ؟‬ ‫ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻧﺴﺎن و ً‬
‫ﭘﺲ زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻜﺸـﻮف ﺷﺪه و ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺟﻮاب ﻳﻮﺣﻨﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ راﺑﻄﻪ ﻓﺮزﻧﺪى در اﻃﺎﻋﺖ )ﺑﺎب ‪ ،(٣‬ﻣﺤﺒﺖ )ﺑﺎب‬
‫ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤـﺎن آوردﻧﺪ از آن ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﺪﻧﺪ و اﻣﺮوز ﻫﻢ در دﺳﺘـﺮس ﻫﻤﮕـﺎن‬ ‫‪ (٤‬و ﺣﻘﻴﻘﺖ )آﻳﻪ ‪ (٥‬آﺷﻜﺎر ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد‪.‬‬
‫اﺳﺖ ﺗﺎ در آن ﺳﻬﻴﻢ ﮔﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﺮا ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺳﻪ ﻣﻌﻴﺎر اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﺮاى آزﻣﻮدن ﻣﺸﺎرﻛﺖ‬
‫اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪى ﺷﺮوع ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و در ﻣﺸﺎرﻛﺖ اداﻣﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬اﺑﺘﺪا‬ ‫و ﻓﺮزﻧﺪى ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺮده اﺳﺖ؟ ﻳﻘﻴﻨﺎً او دﻟﻴﻞ ﺧﺎﺻﻰ ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻛﺎر دارد‪.‬‬
‫از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺧﺪا زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﺧﺪا ﻣـﺎ را آﻓﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺷﺒﻴﻪ ﺧﻮد آﻓـﺮﻳﺪ )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ (٢٧-٢٦:١‬و اﻳﻦ‬
‫اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ دو ﮔﺮوه از اﻧﺴﺎن‪B‬ﻫﺎ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ در آن ﺷﺎدى و ﭘﻴﺮوزى‪B‬اى‬ ‫ﺑﺪان ﻣﻌـﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ داراى ﺷﺨﺼـﻴﺘﻰ اﻟﮕﻮ ﮔـﺮﻓﺘﻪ از ﺧﺪا ﻫﺴﺘـﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻋﻘﻞ و‬
‫ﻛﻪ ﻣﺪ ﻧﻈـﺮ ﻣﺎ اﺳﺖ وارد ﺷﻮﻧﺪ‪ :‬اول آﻧﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﻫﺮﮔﺰ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﻧﺸﺪه‪B‬اﻧـﺪ و دوم‬ ‫ذﻫﻨﻰ دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ آن ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﻢ‪ ،‬دﻟﻰ ﻛـﻪ ﺑﺎ آن اﺣﺴﺎس ﻛﻨﻴﻢ و اراده‪B‬اى ﻛﻪ ﺑﺎ آن‬
‫ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﮔﺮﭼﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ وﻟﻰ از ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻴﺮون ﻣﺎﻧﺪه‪B‬اﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ .‬ﮔـﺎﻫﻰ اﻳﻦ ﺳﻪ ﺟﻨﺒﻪ از ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﻮد را ﺷﻌﻮر‪ ،‬اﺣﺴﺎس و‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺠﺎ و ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ از ﮔﺎﻫﻰ ﺧﻮد را از دﻳﺪﮔﺎه روﺣﺎﻧﻰ ﻣﻮرد‬ ‫اراده ﻣﻰ‪B‬ﻧﺎﻣﻴﻢ‪ .‬زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ داراى ﲤﺎم اﻳﻦ ﺳﻪ ﻋﻨﺼﺮ ﺷﺨﺼﻴﺘﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ارزﻳﺎﺑﻰ ﻗﺮار دﻫﻴﻢ )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (٥:١٣‬و ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ آﻳﺎ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﺑﺮﺧﻮردارى از‬ ‫اﻣﺮوزه اﻛﺜﺮ ﻣﺮدم اﺣﺴﺎس ﻧﺎرﺿﺎﻳﺘﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻛﻠﻰ آﻧﺎن‬
‫ﲡﺮﺑﻪ‪B‬ﻫﺎى روﺣﺎﻧﻰ‪B‬اى را ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﻧﺎﻣﻪ‪B‬اش ذﻛﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ دارﻳﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﲢﺖ ﻛﻨﺘﺮل ﭼﻴﺰى واﻗﻌﻰ و ﻣﻌﻨﺎدار ﻗﺮار ﻧﺪارد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺷﺨﺼﻰ از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن‬
‫ﻼ ﺑـﻪ اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻮﻟﻮد ﺷـﺪن از ﺧﺪا اﺷﺎره ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬وﻟـﻰ اﮔﺮ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺗﺮدﻳـﺪ ﻳﺎ‬ ‫ﻗﺒ ً‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬روح ﺧﺪا وارد زﻧﺪﮔﻰ او ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ‬
‫ﺳﺆاﻟﻰ دارﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻧﻜﺘﻪ ﺷﻤﺎره ‪ ٢‬را ﻣﺮور ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺳﻮدﻣﻨﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫در آن ﲟﺎﻧﺪ‪ .‬و ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس و ﻧﻴﺰ در دﻋﺎ ﺑﺎ‬
‫ﻻ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫اﮔﺮ اﻳﻤﺎن‪B‬دار واﻗﻌﻰ از ﻣﺸـﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﺤﺮوم ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻌﻤـﻮ ً‬ ‫اده او را ﻛﻨﺘـﺮل‬
‫ﺧﺪا ﻣﺸـﺎرﻛﺖ دارد‪ ،‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ ذﻫﻦ‪ ،‬ﻗﻠـﺐ و ار ‪U‬‬
‫ﻳﻜﻰ از اﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﻮرد اﺳﺖ‪:‬‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻰ در زﻧﺪﮔﻰ اﻧﺴﺎن ﻣﻰ‪B‬اﻓﺘﺪ؟‬
‫اده ﺧﺪا اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ ١‬از ار ‪U‬‬ ‫ذﻫﻨﻰ ﻛﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﺮ آن ﻛﻨﺘﺮل دارد‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻣﻰ‪B‬داﻧﺪ و ﻣﻰ‪B‬ﻓﻬﻤﺪ‪.‬‬
‫‪ ٢‬ﺑﺎ ﻫﻢ‪B‬اﻳﻤﺎﻧﺎن ﺧﻮد در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫دﻟﻰ ﻛﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﺮ آن ﻛﻨﺘﺮل دارد‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ را اﺣﺴﺎس ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ ٣‬اﻳﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﺮ دروغ ﺑﻨﺎ ﻛﺮده و ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ در دروغ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اراده‪B‬اى ﻛﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﺮ آن ﻛﻨﺘﺮل دارد‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد‪.‬‬
‫ﺣﺘﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻧﻴﺰ در ﻓـﻬـﻢ ﺧـﻮد از ﺣﻘﻴﻘﺖ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ دﭼﺎر اﺷـﺘـﺒـﺎه‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻔﻬﻴﻢ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ در ﻧﺎﻣـﻪ‬
‫ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪» :‬اى ﻓﺮزﻧﺪان!‬ ‫ﺧﻮد ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ‪B‬اى از ﻣﻮارد ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ را ذﻛﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ :‬راﺳﺘﻰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ دروغ‪،‬‬
‫ﻛﺴﻰ ﺷﻤﺎ را ﮔﻤﺮاه ﻧﻜﻨﺪ« )‪.(٧:٣‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﻔﺮت و اﻃﺎﻋﺖ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ‪.‬‬
 ‫‪XÝ« s¹« XOF*«Ë‬‬ ‫∂≤‬

‫≤‬ ‫ﺳﺎﻟﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻳﻌﻨﻰ اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و‬ ‫اﻳﻦ ﺳﻪ دﻟﻴﻞ‪ ،‬ﺳﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻬﻢ در ر ‪U‬‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻪ ﻣﻮازات ﻫﻢ ﻗﺮار ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﻋﻠﺖ ﻋﺪم ﻣﺸﺎرﻛﺖ‬
‫‪—U²!— Ë —U²HÖ‬‬ ‫ﺧﻮد ﺑﺎ ﺧﺪا را درﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ آن ﮔﻨﺎه )ﮔﻨﺎﻫﺎن( را ﺑﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪ اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﺪ و‬
‫ﺑﺨﺸﺶ ﻛﺎﻣﻞ او را ﺑﻄﻠﺒﺪ )‪ .(٢:٢-٩:١‬اﮔﺮ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﺑﻴﻦ ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار‬
‫«‪∂∫≤≠µ∫± UMŠu¹ ‰Ë‬‬ ‫و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺎﺻﻠﻪ اﻳﺠﺎد ﻛﻨﺪ وى ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ ﻣﺸﺎرﻛﺘﻰ ﺗﻮأم ﺑﺎ ﺷﺎدى ﺑﺎ او‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪا اﻣـﺮوز ﻣﺎ را دﻋـﻮت ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨﺪ و ﺑـﻪ ﻣﺎ ﻣـﻰ‪B‬ﮔﻮﻳـﺪ‪» :‬ﺑﻴﺎﺋـﻴﺪ از ﻟـﺬت‬
‫ﻣﺸﺎرﻛـﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ و ﺑﺎ دﻳـﮕﺮان ﺑﺮﺧﻮردار ﺷـﻮﻳﺪ! ﺑﻴﺎﺋـﻴﺪ و در زﻧﺪﮔﻰ واﻗـﻌﻰ‬
‫ﻫﺮ ﺷﻜﻠـﻰ از زﻧﺪﮔﻰ و ﻫﺮ ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪه‪B‬اى دﺷﻤﻨﺎن ﺧﺎص ﺧـﻮد را دارد‪.‬‬ ‫ﺳﻬﻴﻢ ﮔﺮدﻳﺪ!«‬
‫ﺣﺸﺮات ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﻨﺪ‬
‫ﺑﻪ ﭼﻨﮕﺎل ﮔﺮﺑﻪ‪B‬ﻫﺎ و ﺳﮕﻬﺎى ﮔﺮﺳﻨﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻧﺸﻮﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻳـﺪ از‬
‫ﺗﺼﺎدف ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ‪B‬ﻫﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰﻧﺪ و ﺑﺎ اﻧﻮاع ﻣﻴﻜﺮوب‪B‬ﻫﺎ ﻣﺒﺎرزه ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﻧﻴﺰ دﺷﻤﻨﻰ دارد و ﻣﺎ در اﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﺑﻪ اﻳﻦ دﺷﻤﻦ ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮدازﻳﻢ‪.‬‬
‫دﺷﻤﻦ زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ »ﮔﻨﺎه« اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ در اﻳﻦ آﻳﺎت‪ ٩ ،‬ﺑﺎر ﻛﻠﻤﻪ »ﮔﻨﺎه«‬
‫را ذﻛﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺑـﻪ روﺷﻨﻰ ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻣﺴﺌﻠﻪ‬
‫ﻛﻢ‪B‬اﻫﻤﻴﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺗﻌﻤﻖ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﻴﻦ ﻧﻮر و ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ‬
‫ﻛﺸﻴﺪه اﺳﺖ‪ :‬ﺧﺪا ﻧﻮر اﺳﺖ و ﮔﻨﺎه ﺗﺎرﻳﻜﻰ‪.‬‬
‫وﻟﻰ در ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺨﺶ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ دﻳﮕﺮى ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮرد ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻀﺎد ﺑﻴﻦ‬
‫ﮔﻔﺘـﺎر و رﻓﺘﺎر‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ٤‬ﺑﺎر ﻧـﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ »اﮔـﺮ ﮔـﻮﺋﻴﻢ« ﻳﺎ »ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﮔـﻮﻳـﺪ«‬
‫)‪١٠٬٨٬٦:١‬؛ ‪ .(٤:٢‬ﺑﺪﻳﻬﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﻴﺎر زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪» ،‬ﮔﻔﺘـﺎر«‬
‫ﺻﺮف ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ رﻓﺘﺎر ﳕﺎﺋﻴﻢ ﻳﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﮔﺮ‬
‫در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻴﻢ )اﮔﺮ »در ﻧﻮر راه ﻣﻰ‪B‬روﻳﻢ«(‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ‪B‬ﻣﺎن ﺑﺎزﺗﺎب‬
‫ﭼﻴﺰى ﺧـﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﻰ‪B‬آورﻳـﻢ‪ ،‬وﻟﻰ اﮔﺮ در ﮔﻨﺎه زﻳﺴﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﻴـﻢ‬
‫‪≤π‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫‪—U²— Ë —U²HÖ‬‬ ‫∏≤‬

‫)ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ .(١٦‬در ﻫﺮ دو ﺻﻮرت‪ ،‬ﺧﺪا ﮔﻨﺎه او را ﺑﺨﺸﻴﺪ اﻣﺎ اﺑﺮاﻫﻴﻢ آﻧﭽﻪ را‬ ‫)اﮔﺮ »در ﻇﻠﻤﺖ راه ﻣﻰ‪B‬روﻳﻢ«(‪ ،‬آﻧﮕﺎه زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﺑﺎ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﻰ‪B‬آورﻳﻢ‬
‫ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬دروﻳﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ و ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﻮاﺑﻖ ﮔﺬﺷﺘـﻪ را ﭘﺎك ﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺎ را رﻳﺎﻛﺎر ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد‪.‬‬
‫وﻟﻰ در ﻧﻈﺮ ﻧﺪارد ﭘﻴﺎﻣﺪﻫﺎى رﻓﺘﺎر اﻧﺴﺎن را ﻋﻮض ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻌﺮوف‬ ‫ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ را »راه رﻓﱳ« )ﺳﻠﻮك( ﻣﻰ‪B‬ﻧﺎﻣﺪ و ﺑﺎ ﻗﺪﻣﻰ از‬
‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﺮﺑﺰه ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮرد ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺎى ﻟﺮزش ﻫﻢ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪.‬‬ ‫دﻫﻨـﺪه ﺧﻮد‬
‫‪U‬‬ ‫روى اﻳﻤﺎن آﻏﺎز ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣـﺴـﻴـﺢ را ﺑﻪ ﻋـﻨـﻮان ﳒﺎت‬
‫ﭘﻄﺮس در ﺷﺐ دﺳﺘﮕﻴﺮى ﻋﻴﺴﻰ در ﺑﺎغ ﺟﺘﺴﻤﺎﻧﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﺳﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ را‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﭘﺬﻳﺮﻳـﻢ‪ .‬وﻟﻰ ﳒﺎت ﭘﺎﻳﺎن ﻛﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ B‬ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻨـﻬـﺎ ﺷـﺮوع زﻧﺪﮔـﻰ روﺣﺎﻧﻰ‬
‫ﺑﻜﺸﺪ و ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﻧﻴﺰ ﺳﻪ ﻣـﺮﺗﺒﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪ را اﻧﻜﺎر ﻛﺮد‪ .‬ﺷﻴﻄـﺎن دروﻏﮕﻮ و‬ ‫اﺳﺖ‪» .‬راه رﻓﱳ« ﻣﺴﺘﻠﺰم ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ اﺳﺖ و ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺎﻳﺪ در زﻧﺪﮔﻰ روﺣﺎﻧﻰ‬
‫ﻗﺎﺗﻞ اﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٤٤:٨‬و ﭘﻄﺮس ﺑﻪ درﺳﺘﻰ آﻟﺖ دﺳﺖ او ﺷﺪه ﺑﻮد! ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﻫﻤﻮاره رو ﺑﻪ ﺳﻮى رﺷﺪ و ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺑﺎﺷﻨـﺪ‪ .‬درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﻮدﻛﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ راه‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﭘﻄﺮس را ﺑﺨﺸﻴﺪ )ر‪.‬ك ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٢١‬وﻟﻰ رﻓﺘﺎر ﭘﻄﺮس‪ ،‬ﺷﻬﺎدت او را ﺑﻪ‬ ‫رﻓﱳ را ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮد و در اﻳﻦ راه ﺑﺮ ﻣﺸﻜﻼت زﻳﺎدى ﭘﻴﺮوز ﺷﻮد‪ ،‬ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ‬
‫ﺷﺪت ﺧﺪﺷﻪ‪B‬دار ﳕﻮد و ﻣﺎﻧﻊ ﻛﺎر ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮد ﻛﻪ »در ﻧﻮر ﺳﻠﻮك ﳕﺎﻳﺪ« و ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻮﺟﻮد در اﻳﻦ‬
‫اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺮدم‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ‬ ‫راه »ﮔﻨﺎه« اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺴﻴﺤـﻴﺎن ﻧﻮ‪B‬اﻳﻤﺎن را آزار ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﻓـﺮاﻣﻮش ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﭘـﺬﻳﺮﻓﱳ ﻃﺒﻴﻌﺖ‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﮔﻨـﺎه ﻓﻘﻂ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﻇﺎﻫـﺮى ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻻﺗـﺮ از آن‪ ،‬اﺷﺘﻴﺎق ﻳﺎ ﻃﻐﻴﺎﻧـﻰ‬
‫ﺗﺎزه ﺑﺎﻋﺚ از ﺑﻴﻦ رﻓﱳ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻬﻨﻪ‪B‬اى ﻛﻪ در آن ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪه‪B‬اﻧﺪ ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ‬ ‫دروﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاى ﻣـﺜﺎل ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﻫﻤـﻴﻦ ﻧﺎﻣﻪ در ﻣﻮرد ﺷﻬـﻮت ﺟﺴﻢ وﺧﻮاﻫﺶ‬
‫ﻛﻬﻨﻪ )ﻛـﻪ رﻳﺸﻪ در ﺗﻮﻟﺪ ﺟﺴـﻤﺎﻧﻰ ﻣﺎ دارد( ﺑﺮ ﺿﺪ ﻃﺒـﻴﻌﺖ ﺟﺪﻳﺪى ﻛﻪ ﻫـﻨﮕﺎم‬ ‫ﭼﺸـﻢ و ﻏﺮور زﻧـﺪﮔﺎﻧﻰ )‪ (١٦:٢‬ﻛـﻪ ﲤﺎﻣًـﺎ اﻣﻮر ﮔﻨـﺎه‪B‬آﻟﻮد ﻫﺴـﺘﻨـﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫـﺸﺪار‬
‫ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬ﺟﻨﮕﺪ )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪ .(٢٦-١٦:٥‬ﻧﻪ اﻧﻀﺒﺎط ﺷﺨﺼﻰ و ﻧﻪ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺗﺨﻄﻰ از ﺷﺮﻳﻌﺖ )‪ (٤:٣‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت ﺳﺎده‪B‬ﺗﺮ »ﺑﻰ‪B‬ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ«‬
‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻗﻮاﻧﻴﻦ و ﻣﻘﺮرات ﺑﺸﺮى‪ ،‬ﻫﻴﭻ‪B‬ﻛﺪام ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻬﻨﻪ را ﻛﻨﺘﺮل‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﮔـﻨﺎه ﻳﻌﻨـﻰ ﺳﺮ ﺑﺎز زدن از اﻃـﺎﻋﺖ و ﺗﺴﻠـﻴﻢ ﻧﺴﺒـﺖ ﺑﻪ ﺷﺮﻳـﻌﺖ ﺧﺪا؛ و‬
‫ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ روح ﻗﺪوس ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺎ را ﻗﺎدر ﺳﺎزد ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻬﻨﻪ را »ﺑُﻜﺸﻴﻢ«‬ ‫ﺑﻰ‪B‬ﻗﺎﻧـﻮﻧﻰ ﻳﺎ ﻣﺴـﺘﻘﻞ ﺑﻮدن از ﻗـﺎﻧﻮن‪ ،‬ﺟﻮﻫﺮه اﺻﻠـﻰ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪ .‬اﮔـﺮ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى‬
‫)ر‪.‬ك روﻣﻴﺎن ‪ (١٣-١٢:٨‬و ﺗﻨﻬﺎ او ﻗﺎدر اﺳﺖ از ﻃﺮﻳﻖ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗﺎزه‪ ،‬در ﻣﺎ‬ ‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮد ﻣﺴﺘﻘﻞ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا ﻗﺪم ﺑﺮدارد؟‬
‫ﺛﻤﺮات روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻪ وﺟﻮد آورد )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪.(٢٣-٢٢:٥‬‬ ‫»آﻳﺎ دو ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ راه ﻣﻰ‪B‬روﻧﺪ ﺟﺰ آﻧﻜﻪ ﻣﺘﻔﻖ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ؟« )ﻋﺎﻣﻮس ‪.(٣:٣‬‬
‫اﺷﺎره ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ در ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﻟﺴﺮد ﻛﺮدن ﻣﺎ ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻧﻪ در ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ و ﻧﻪ در ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣـﻘـﺪﺳـﻴـﻦ‬
‫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﺸﺪار ﺑﻪ ﻣﺎ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﺮﭘﻮش ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﺑـﺮاﻫﻴﻢ در ﻫﻨﮕﺎم ﻓـﺮار از ﻗﺤﻄﻰ‪ ،‬در اﻳﻤﺎن ﺧـﻮد‬
‫ﻳﻜﻰ از اﻋﻀﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺑﻪ ﺷﺒﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا اﻳﻦ ﻫﻤﻪ در ﻣﻮرد‬ ‫ﺿﻌﻴƒ ﺷﺪه ﺑﻪ ﻣـﺼـﺮ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻓـﺮﻋﻮن ﻣﺼـﺮ دروغ ﮔﻔﺖ )ﭘﻴﺪاﻳـﺶ ‪.(١٢‬‬
‫ﮔﻨﺎه ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻣـﺴﻴﺤﻴﺎن ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨﻴﺪ؟ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮔـﻨﺎه در زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫ﺳﭙﺲ وى ﻛﻪ ﺳﺮ‪B‬ﺳﻠﺴﻠﻪ ﭘﺪران ﻗﻮم ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺑﻮد ﺳﻌﻰ ﻛﺮد از ﻃﺮﻳﻖ ازدواج ﺑﺎ‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎ ﮔﻨﺎه در زﻧﺪﮔﻰ ﺷﺨﺺ ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤﺎِن ﳒﺎت‪B‬ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ!«‬ ‫ﻫﺎﺟﺮ و داﺷﱳ ﭘﺴﺮى از ﻧﺴﻞ ﺧـﻮد‪ ،‬ﺧﺪا را در اﳒﺎم ﻧﻘﺸﻪ‪B‬ﻫﺎﻳﺶ ﻛﻤﻚ ﻛﻨـﺪ‬
‫‪≥±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﺻﻠﻰ ﻧﻪ ﮔﻤـﺮاه ﻛﺮدن دﻳﮕﺮان ﺑﻠﻜﻪ ﻓﺮﻳﺐ دادن ﺧﻮدﻣﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺷﺨﺺ اﻳﻤـﺎن‪B‬دارى در ﮔﻨﺎه زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ و در ﻋﻴﻦ‪B‬ﺣﺎل ﺧـﻮد را‬
‫ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺳﺎزد ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﻘﺼﻰ در راﺑﻄﻪ‪B‬اش ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﳕـﻮﻧﻪ ﻗﺪﻳﻤﻰ ﭼﻨﻴـﻦ ﺷـﺨـﺼـﻰ‪ ،‬داود ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎﺷـﺪ )دوم ﺳﻤـﻮﺋﻴـﻞ‬
‫‪ .(١٢:١١‬ﻧﺨﺴﺖ داود ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﺷﻬﻮت‪B‬اﻧﮕﻴﺰ ﺑﻪ ﺑﺘﺸﺒﻊ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﻋﻤﻼً‬
‫ﻣﺮﺗﻜﺐ زﻧﺎ ﺷﺪ و در اداﻣﻪ ﺑﻪ ﺟﺎى اﻗﺮار ﺻﺮﻳﺢ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ اﳒﺎم داده ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﻌﻰ‬
‫ﻛﺮد ﮔﻨﺎه ﺧـﻮد را ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗـﻼش ﻛـﺮد ﺷـﻮﻫﺮ ﺑﺘﺸﺒـﻊ را ﻓﺮﻳﺐ دﻫـﺪ‪ ،‬او را‬
‫ﻣﺴﺖ ﳕﻮد و ﺳﭙﺲ او را ﺑﻪ ﻛﺸﱳ داد‪ .‬داود ﺑﻪ ﺧﻮدش دروغ ﮔﻔﺖ و ﻛﻮﺷﻴﺪ‬
‫وﻇﺎﻳƒ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﻮد را ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑـﻪ روال ﻣﻌﻤﻮل اداﻣﻪ دﻫﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻧﺎﺗﺎن‪،‬‬
‫ﻧﺒﻰ درﺑﺎر ﭘﺎدﺷﺎه‪ ،‬داود را ﺑﺎ وﺿﻌﻴﺘﻰ رﻳﺎﻛﺎراﻧﻪ ﻣﺜﻞ وﺿﻌﻴﺖ ﺧﻮدش روﺑﺮو‬
‫ﻛﺮد‪ ،‬او ﺣﻜﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﻜـﻮﻣﻴﺖ دﻳﮕﺮى داد و اﺻﻼً ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧـﻮدش اﺣﺴﺎس‬
‫ﻣﺠﺮﻣﻴﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﻔﱳ دروغ ﺑﻪ دﻳﮕـﺮان ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬اﺣﺘﻤﺎﻻً‬
‫ﻃﻮﻟﻰ ﳕﻰ‪B‬ﻛﺸﺪ ﻛﻪ دروغ ﺧﻮد را ﺑﺎور ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫در اداﻣﻪ‪ ،‬ﺗﻨﺰل روﺣﺎﻧﻰ ﺣﺘﻰ از اﻳﻦ ﻫـﻢ وﺧﻴﻢ‪B‬ﺗﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد و در ﻗﺪم ﺑﻌﺪ‬
‫ﺳﻌﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا دروغ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ )‪ .(١٠:١‬ﻣﺎ ﺧﻮد را دروﻏﮕﻮ ﻛﺮده‪B‬اﻳﻢ و‬
‫ﺣﺎل ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻮﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺧـﺪا را ﻧﻴـﺰ دروﻏﮕﻮ ﺳﺎزﻳﻢ! ﺑﺎ ﻛﻼم او ﻛﻪ ﮔﻔـﺘـﻪ اﺳـﺖ‬
‫»ﻫﻤﻪ ﮔﻨﺎه ﻛـﺮده‪B‬اﻧﺪ« ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ و ﻣﻰ‪B‬ﮔـﻮﺋﻴﻢ ﻣﺎ از اﻳﻦ ﻗﺎﻧـﻮن ﻣﺴﺘﺜﻨﻰ‬
‫ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻛﻼم ﺧﺪا را در ﻣﻮرد دﻳﮕﺮان ﺑﻜﺎر ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮﻳﻢ وﻟﻰ آن را در ﻣﻮرد ﺧﻮدﻣﺎن‬
‫اﻧﻜﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﺮ ﻧﻴﻤﻜﺘﻬﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻳﺎ در ﺟﻠﺴﺎت ﻣﻄﺎﻟـﻌـﻪ ﻛـﺘـﺎب‪B‬ﻣـﻘـﺪس‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻧﺸﻴﻨـﻴـﻢ وﻟﻰ از ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس در ﻋﻤﻞ ﻫﻴـﭻ ﺗـﺄﺛـﻴـﺮى ﳕﻰ‪B‬ﭘﺬﻳﺮﻳـﻢ‪.‬‬
‫ﻻ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻣﻨﺘﻘﺪﻳﻦ‬ ‫اﻳﻤﺎن‪B‬داراﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺳﻄﺢ ﻧﺎزل ﺳﻘﻮط ﻛﺮده‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮ ً‬
‫دﻳﮕﺮ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻫﺴﺘـﻨـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻗﻮﻳـﺎً از اﻃﻼق ﻛﻼم ﺧـﺪاوﻧﺪ در زﻧﺪﮔﻰ‪B‬ﺷـﺎن‬
‫ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫‪—U²— Ë —U²HÖ‬‬ ‫∞≥‬
‫ﺷﺒﺎن در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻪ ﮔﻨﺎه در زﻧﺪﮔﻰ‬
‫ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺪﺗﺮ اﺳﺖ!«‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﮔﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻴﻢ از زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﺑﻬﺮه‪B‬ﻣﻨﺪ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﮔﻨﺎﻫـﺎن‬
‫ﺧﻮد روﺑﺮو ﮔﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎى رﺳﻮل در اﻳﻦ ﺑﺨﺶ‪ ،‬ﺳﻪ راه روﺑﺮو ﺷﺪن ﺑﺎ ﮔﻨﺎه‬
‫را ﺑﻪ‪B‬ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪:‬‬
‫‪rOM( ‘öð œuš ÊU¼UMÖ Êb½UýuÄ XNł —œ rO½«uðÅv ©±‬‬
‫»ﺧﺪا ﻧﻮر اﺳﺖ و ﻫﻴﭻ ﻇﻠﻤﺖ در وى ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻴﺴﺖ« )‪ .(٥:١‬وﻗﺘﻰ ﳒﺎت‬
‫ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺧﺪا ﻣـﺎ را از ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺑﻪ ﻧـﻮر ﺧـﻮد ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ )اول ﭘﻄـﺮس ‪ .(٩:٢‬ﻣﺎ‬
‫ﻓﺮزﻧﺪان ﻧﻮر ﻫﺴﺘﻴﻢ )اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪ .(٥:٥‬ﺧﻄﺎﻛﺎران از روﺷﻨﺎﺋﻰ ﻧﻔﺮت‬
‫دارﻧﺪ )ﻳـﻮﺣﻨـﺎ ‪ .(٢١-١٩:٣‬وﻗﺘﻰ ﻧﻮر ﻣﻰ‪B‬ﺗـﺎﺑـﺪ‪ ،‬ذات واﻗﻌﻰ ﻣـﺎ را آﺷﻜـﺎر‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪.(١٣-٨:٥‬‬
‫از ﻧﻮر‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬رﺷﺪ و زﻳﺒﺎﺋﻰ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻰ‪B‬آﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﮔﻨﺎه ﺗﺎرﻳﻜﻰ اﺳﺖ‬
‫و ﳑﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻮر و ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺑﺎ ﻫﻢ در ﻳﻚ‪B‬ﺟﺎ ﺑـﺎﺷـﻨـﺪ‪ .‬اﮔـﺮ در ﻧـﻮر راه‬
‫ﻣﻰ‪B‬روﻳﻢ‪ ،‬ﺟﺎﺋﻰ ﺑﺮاى ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﳕﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ و اﮔﺮ در ﮔﻨﺎه زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬آﻧﮕﺎه‬
‫ﺟﺎﺋﻰ ﺑﺮاى ﻧﻮر ﳕﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺣﺪ وﺳﻄﻰ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﻣﺴـﻴﺤﻴـﺎن ﭼﮕﻮﻧـﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧـﻨﺪ ﮔﻨﺎﻫـﺎن ﺧﻮد را ﺑﭙـﻮﺷﺎﻧﻨـﺪ؟ ﺑﺎ دروغ‪B‬ﭘﺮدازى و‬
‫دروغ‪B‬ﮔﻮﺋﻰ! اﺑـﺘﺪا ﺑﻪ دﻳﮕﺮان دروغ ﻣـﻰ‪B‬ﮔﻮﺋﻴﻢ )‪ .(٦:١‬دوﺳﺖ دارﻳـﻢ دوﺳﺘﺎن‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺷﺨﺼﻰ روﺣﺎﻧﻰ ﺑﺪاﻧﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ در ﻣﻮرد زﻧﺪﮔﻰ‪B‬ﻣﺎن ﺑﻪ آﻧﻬﺎ دروغ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﺋﻴﻢ و ﺳﻌﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﻄﻠﻮﺑﻰ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﺬارﻳﻢ‪ .‬ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻴﻢ دوﺳﺘﺎﳕﺎن‬
‫ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ در ﻧﻮر ﺳﺎﻛﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ در واﻗﻊ در ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﺷﺨﺼﻰ ﺷـﺮوع ﺑـﻪ دروغ ﮔﻔﱳ ﺑﻪ دﻳﮕـﺮان ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬دﻳﺮ ﻳـﺎ زود ﺑــﻪ‬
‫ﺧﻮدش ﻧﻴﺰ دروغ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳـﺪ‪ .‬ﺑﺤﺚ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮرد اﺳﺖ )‪ .(٨:١‬در‬
‫≥≥‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫‪—U²— Ë —U²HÖ‬‬ ‫≤≥‬

‫ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﺷﻮﻫﺮى ﻛﻪ از اﻳﻤﺎن ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و در ﻇﻠﻤﺖ روﺣﺎﻧﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‬ ‫ﺗﺼﻮﻳﺮى ﻛﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس از دل اﻧﺴﺎن اراﺋﻪ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﺑﻪ راﺳﺘﻰ ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪه‬
‫و از ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻴﺮون اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اش ﻛﻪ در‬ ‫اﺳﺖ! ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار در ﻣـﻮرد ﻣﺸـﺎرﻛﺖ ﺧﻮد ﺑﺎ ﺧﺪا )آﻳﻪ ‪ ،(٦‬در ﻣـﻮرد‬
‫ﻧﻮر ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺸﺎرﻛﺘﻰ ﻛﺎﻣﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ زوج ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ راﺑﻄﻪ‪B‬اى‬ ‫ذات ﺧﻮد )آﻳﻪ ‪ (٨‬و در ﻣﻮرد اﻋﻤﺎل ﺧـﻮد دروغ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ )آﻳﻪ ‪ .(١٠‬ﮔﻨﺎه ﺑـﻪ‬
‫ﺻﻮرى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ وﻟﻰ ﺑﺮﻗﺮارى ﻣﺸﺎرﻛﺖ روﺣﺎﻧﻰ واﻗـﻌﻰ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫راﺳﺘﻰ راه ﻣﺮﮔﺒﺎرى ﺑﺮاى ﮔﺴﺘﺮش ﺧﻮد دارد‪.‬‬
‫ﻧـﺎﺗﻮاﻧـﻰ در ﺑﻪ ﻣـﺸﺎرﻛـﺖ ﮔـﺬاﺷﱳ ﲡـﺮﺑﻪ‪B‬ﻫـﺎى روﺣﺎﻧـﻰ‪ ،‬ﻣﻮﺟـﺐ ﺑـﺴﻴـﺎرى از‬ ‫در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻤﻰ در ﲡﺮﺑﻪ ﻣﺎ از زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﺑﭙﺮدازﻳﻢ‬
‫ﻣﺸﻜﻼت ﺷﺨﺼﻰ در ﺧﺎﻧﻮاده و ﻧﻴﺰ در ﺑﻴﻦ اﻋﻀﺎى ﻛﻠﺴﻴﺎﻫﺎى ﻣﺤﻠﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫و در ﻣﻮرد آن ﺑﺤﺚ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻋﺎﻣـﻞ ﺻـﺪاﻗـﺖ )راﺳﺘﻰ( اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﺎ‬
‫ﮔﺮوﻫﻰ از اﻋﻀﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺤﺚ در ﻣﻮرد ﺷﺒﺎن ﺟﺪﻳﺪ ﺧﻮد ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﻮدﻣﺎن‪ ،‬ﺑﺎ دﻳﮕﺮان و ﺑﺎ ﺧﺪا ﺻﺎدق ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ در اﻳﻦ ﻣﱳ از ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ‬
‫اﻗﻌﺎ ﺑﺎ او اﺣﺴﺎس راﺣﺘﻰ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬داﱎ‬ ‫ﻳﻜﻰ از آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ دﻻﻳﻠﻰ و ً‬ ‫ﺗﻮﺻﻴƒ اﻳﻤـﺎن‪B‬دارى ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮدازد ﻛﻪ ﺻﺎدﻗﺎﻧـﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻘﻂ ﻧـﻘـﺶ‬
‫ﻣﺮد ﺧﻮﺑﻰ اﺳﺖ وﻟﻰ ﺣﺲ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ ﭼﻴﺰى ‪B‬ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻰ‪B‬اﻧﺪازد‪«.‬‬ ‫ﺑﺎزى ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و از زﻧﺪﮔﻰ اﺻﻴﻞ و راﺳﺘﻴﻦ ﺑﺪور اﺳﺖ‪ .‬در ﻳﻚ ﻋﺒﺎرت‪ ،‬او دو‬
‫ﻳﻜﻰ دﻳﮕﺮ از اﻋﻀـﺎ ﮔـﻔـﺖ‪» :‬درﺳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ ﻣـﻨـﻈـﻮرت را‬ ‫رو اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ او ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺸﻜﻞ را داﺷﺘﻢ‪ ،‬وﻟﻰ دﻳﮕﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺸﻜﻠﻰ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﻰ دﭼﺎر ﭼﻪ ﺿﺮر و زﻳﺎﻧﻬﺎﺋـﻰ ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد؟ ﻣﻬﻤﺘﺮ از ﻫﺮ ﭼﻴـﺰ‬
‫ﻧﺪارم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻦ و ﺷﺒﺎن راﺑﻄﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﺎ ﻫﻢ دارﻳﻢ‪«.‬‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا را از دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬از ﻋﻤﻞ ﺑﻪ راﺳﺘﻰ ﺑﺎز ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ )آﻳﻪ ‪،(٦‬‬
‫»ﭼﻜﺎر ﻛﺮد ﻛﻪ اوﺿﺎع رو ﺑﻪ راه ﺷﺪ؟«‬ ‫ﺳﭙﺲ در او دﻳﮕﺮ راﺳﺘﻰ ﺟﺎﺋﻰ ﻧﺪارد )آﻳﻪ ‪ (٨‬و آﻧﮕﺎه راﺳﺘﻰ را ﺑﻪ دروغ ﻣﺒﺪل‬
‫»او ﻛﺎر ﺧﺎﺻﻰ ﻧﻜﺮد‪ ،‬ﻣﻦ وﺿﻌﻴﺖ را ﺗﻐﻴﻴﺮ دادم‪«.‬‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد )آﻳﻪ ‪ !(١٠‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻛﻼم ﺗﻮ راﺳﺘﻰ اﺳﺖ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ‬
‫»ﺗﻮ وﺿﻌﻴﺖ را ﺗﻐﻴﻴﺮ دادى؟«‬ ‫‪ ،(١٧:١٧‬وﻟﻰ ﻛﺴﻰ ﻛـﻪ ﺑـﻪ دروغ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻛـﻼم ﺧـﺪا را از دﺳـﺖ‬
‫»ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﺒﺎن ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﮔﺸﺎده‪B‬رو و ﺻﺎدق‬ ‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﻳﻜﻰ از اوﻟﻴﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى راه رﻓﱳ در ﺗﺎرﻳﻜﻰ‪ ،‬ﻣﺤﺮوم ﺷﺪن از ﺑﺮﻛﺖ‬
‫ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﻳﻚ ﻟـﻜـﻪ ﻛـﻮﭼﻚ از رﻳﺎﻛﺎرى در زﻧﺪﮔﻰ او ﻧﻴـﺴـﺖ‪ ،‬در‬ ‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ در ﻇﻠﻤﺖ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﺪ از ﻛﻼم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻬﺮه‪B‬اى‬
‫ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻦ ﭘﺮ از ﺧﻮدﳕﺎﺋﻰ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺪى ﻛﻪ ﻣﻦ و او ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﺑﺒﺮﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻢ ﻛﻨﺎر ﺑﻴﺎﺋﻴﻢ‪ .‬ﻫﺮ دو ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ از زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ دور ﺷﺪه و دارم‬ ‫ﺷﺨﺺ ﻧﺎراﺳﺖ ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ دﭼﺎر زﻳﺎﻧﻬﺎى دﻳﮕﺮى ﻧﻴﺰ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ‬
‫ﻧﻘﺶ ﺑﺎزى ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ‪ .‬از روزى ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔـﺮﻓﺘﻢ زﻧﺪﮔﻰ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﻣﺴﻴﺤـﻰ را‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا و ﺑﺎ ﻗﻮم ﺧﺪا را از دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ )‪ .(٧-٦:١‬در ﻧﺘﻴﺠﻪ‪،‬‬
‫ﺷﺮوع ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ‪«.‬‬ ‫دﻋﺎ ﺑﺮاﻳﺶ ﭘـﻮچ و ﺑﻴﻬﻮده ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و ﻋﺒﺎدت در ﻧﻈـﺮش ﺟﺰ ﺗﻜـﺮارى ﺑﻰ‪B‬ﻣﻌﻨﻰ‬
‫ﻳـﻜﻰ دﻳـﮕـﺮ از ﻣـﺸﻜـﻼت ﻧـﺎراﺳـﺘﻰ اﻳـﻦ اﺳـﺖ ﻛﻪ ﻳـﺎدآورى ﲤـﺎم دروﻏـﻬﺎ و‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬در ﻗﺎﻟﺐ ﻣﻨﺘﻘﺪ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن درﻣﻰ‪B‬آﻳﺪ و از ﻛﻠﻴﺴﺎ دورى ﻣﻰ‪B‬ﺟﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫ﻻف‪B‬زﻧﻰ‪B‬ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﻰ‪B‬آورﻳﻢ‪ ،‬ﺧﻮد ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺣﺮﻓﻪ ﲤﺎم وﻗﺖ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد!‬ ‫»ﻧﻮر را ﺑﺎ ﻇﻠﻤﺖ ﭼﻪ ﺷﺮاﻛﺖ اﺳﺖ؟« )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٤:٦‬‬
‫‪≥µ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫از ﻛﻠﻤﻪ دوم ﻳﻌﻨﻰ ﻛﻔـﺎره ﺷﺮوع ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻧﺘـﻮاﻧﻴﺪ ﻣﻌﻨﻰ واﻗﻌﻰ اﻳـﻦ‬
‫ﻛﻠﻤﻪ را در ﻓـﺮﻫﻨﮓ ﻟﻐﺎت ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﺪ و ﳑﻜﻦ اﺳﺖ در ﻣﻘﺎﺑﻞ آن ﺗـﻮﺿﻴﺤﺎت‬ ‫ﺣﺎﻓﻈﻪ‪B‬اى ﻗﻮى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ! وﻗﺘﻰ ﻛﺴﻰ ﲤﺎم اﻧﺮژى ﺧﻮد را ﺻﺮف ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪،‬‬
‫ﮔﻤﺮاه ﻛﻨﻨﺪه‪B‬اى ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣﺜﺎل در ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻟﻐﺎت زﺑﺎﻧﻬـﺎى‬
‫اروﭘﺎﺋﻰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻌﺎدل اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ آﻣﺪه اﺳﺖ‪» :‬آرام ﻛﺮدن ﻓﺮد ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ‪«.‬‬
‫اﮔﺮ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻛﻠﻤﻪ ﻛﻔﺎره را ﺑﺮاى ﻣﺴﻴﺢ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻫﻮﻟﻨﺎﻛﻰ روﺑﺮو‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﺪ از ﺧﺪاﺋﻰ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻛﻪ در ﺻـﺪد اﺳـﺖ ﺟـﻬـﺎن را وﻳﺮان ﻛﻨﺪ و در‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻞ آن‪ ،‬ﳒﺎت‪B‬دﻫﻨﺪه‪B‬اى ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻛﻪ ﺧﻮد را ﻓﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﺪاى ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ‬
‫را آرام ﺳﺎزد‪ ،‬وﻟﻰ ﺗﺼـﻮﻳـﺮى ﻛﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣـﻘـﺪس از ﳒـﺎت اراﺋﻪ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻫـﻴـﭻ‬
‫ﺷﺒﺎﻫﺘﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺪارد! ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ از‬
‫ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬او ﺑﻰ‪B‬ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻗﺪوس اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن‬
‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻛﻪ »ﺧﺪا ﺟﻬـﺎن را اﻳﻦ ﻗﺪر ﻣﺤﺒـﺖ ﳕـﻮد ]ﻧﻪ ﻧﻔـﺮت ورزﻳﺪ[« )ﻳﻮﺣﻨـﺎ‬
‫‪.(١٦:٣‬‬
‫ﺧﻴﺮ! واژه ﻛﻔﺎره ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ آرام ﻛﺮدن ﺧﺪاﺋﻰ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ‬
‫ﻳﻌﻨﻰ اﺟﺮاى ﲤﺎم و ﻛﻤﺎل ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻘﺪس ﺧﺪا‪» .‬ﺧﺪا ﻧﻮر اﺳﺖ« )‪ (٥:١‬و‬
‫از اﻳﻦ رو ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﭼﺸﻢ ﺧـﻮد را ﺑﺮ ﮔﻨﺎه ﺑﺒﻨﺪد و ﻋـﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ »ﺧﺪا ﻣﺤﺒـﺖ‬
‫اﺳﺖ« )‪ (٨:٤‬و ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران را ﳒﺎت دﻫﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﭼﮕـﻮﻧﻪ ﺧﺪاى ﻗـﺪوس ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﻫﻢ ﻋﺪاﻟـﺖ ﺧـﻮد را اﺟﺮا ﻛﻨﺪ و ﻫـﻢ‬
‫ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران را ﺑﺒﺨﺸﺪ؟ ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﺳﺆال در »ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ« ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬در ﺻﻠﻴﺐ‬
‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﺪا در ﻗﺪو ِ‬
‫ﺳﻴﺖ ﺧﻮد‪ ،‬ﮔﻨﺎه را داورى ﳕﻮد و در ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻴﻜﺮان‬
‫ﺧﻮد‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﳒﺎت دﻫﻨﺪه ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺠﺎزات‬
‫ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻋﺪاﻟـﺖ ﺧـﻮد را ﻧﺸﺎن داد‪ ،‬وﻟﻰ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل در ﺑـﺨـﺸـﺶ راﻳﮕـﺎن از‬
‫ﻃﺮﻳﻖ ﻛﺎر ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﺟﻠﺠﻠﺘﺎ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد را ﺛﺎﺑﺖ ﳕﻮد )ر‪.‬ك ‪١٠:٤‬‬
‫و ﻫﻢ‪B‬ﭼﻨﻴﻦ روﻣﻴﺎن ‪.(٢٦-٢٣:٣‬‬
‫‪—U²— Ë —U²HÖ‬‬ ‫‪≥¥‬‬
‫اﺑﺮاﻫﺎم ﻟـﻴﻨﻜﻠﻦ ﻣـﻰ‪B‬ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺷـﺨﺼﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫـﺪ دروغ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻬـﺘﺮ اﺳﺖ‬
‫دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰى ﺑﺮاى ﺧﻮد زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﳕﻰ‪B‬ﮔﺬارد و زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺮاﻳﺶ ﭘﻮچ و ﺑﻰ‪B‬ﻣﺰه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺨﺺ ﻣﺘﻈﺎﻫـﺮ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮد را از واﻗﻌﻴﺖ ﺗﻬﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺎﻧﻊ رﺷﺪ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد‪ .‬ﺷﺨﺼﻴﺖ واﻗﻌﻰ او زﻳﺮ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻛﺎذﺑﺶ ﺧﻔﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺿﺮر ﺳﻮم در واﻗﻊ ﻧﺘﻴﺠﻪ دو ﺿﺮر اول اﺳﺖ‪ :‬اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ در ﻧﺎراﺳﺘﻰ‬
‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺨﺼﻴـﺖ ﺧـﻮد را از دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ )‪ .(٤:٢‬اﻳـﻦ روﻧﺪ ﺑﺎ‬
‫»دروغ ﮔﻔﱳ« ﺷﺨـﺺ ﺷـﺮوع ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد و در ﻧﻬﺎﻳـﺖ ﺑـﻪ »دروغ‪B‬ﮔﻮ ﺷﺪن« او‬
‫ﻣﻰ‪B‬اﳒﺎﻣﺪ! دو‪B‬روﺋﻰ ﻳﺎ ﻋﺪم ﺻﺪاﻗﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻓـﺮدى‪ ،‬در اﺑﺘﺪا ﻧﻘﺸﻰ اﺳﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺎزى ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﺳﭙﺲ اﻳﻦ ﻧﻘﺶ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻴﺖ واﻗﻌﻰ زﻧﺪﮔﻰ‪B‬اش ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و‬
‫ﺷﺨﺼﻴﺖ او رو ﺑﻪ ﲢﻠﻴﻞ و ﻓﺴﺎد ﻣـﻰ‪B‬رود‪ .‬او دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃـﺮ دروغ ﮔﻔﱳ‬
‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻴﺘﻰ دروغ‪B‬ﮔﻮ دارد‪ ،‬دروغ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬
‫آﻳﺎ ﺗﻌﺠﺐ‪B‬ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻫﺸﺪار را در ﻛﻼم ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﻴﻢ‪» :‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﻨﺎه‬
‫ﺧﻮد را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧـﺪ ﻛﺎﻣﻴﺎب ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ» )اﻣﺜﺎل ‪(١٣:٢٨‬؟ داود ﺳـﻌﻰ ﻛﺮد ﮔﻨﺎﻫﺎن‬
‫ﺧﻮد را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺑﻪ ﺧـﻄﺮ اﻓﺘﺎدن ﺳﻼﻣﺘﻰ )ﻣﺰﻣﻮر ‪-٣:٣٢‬‬
‫‪ ،(٤‬ﺷﺎدى )ﻣﺰﻣﻮر ‪ ،(٥١‬ﺧﺎﻧﻮاده و ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ او ﲤﺎم ﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻴﻢ‬
‫از زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮد؟‬
‫≤© ‪rOM( ·«d²Ž« œuš ÊU¼UMÖ tÐ rO½«uðÅv‬‬
‫ﻳﻮﺣـﻨﺎ دو ﻟـﻘﺐ ﺟـﺎﻟﺐ ﺗـﻮﺟﻪ ﺑـﻪ ﻋﻴﺴـﻰ ﻣﺴـﻴﺢ داده اﺳـﺖ‪ :‬ﺷﻔـﻴﻊ و ﻛﻔـﺎره‬
‫)‪ .(٢٬١:٢‬ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﻨﻰ اﻳﻦ دو ﻋﻨﻮان را درك ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ‬
‫دو ﻣﺄﻣﻮرﻳﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﳒﺎم آن ﺗﻨﻬﺎ از ﻋﻬﺪه ﺧﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﻣﻰ‪B‬آﻳﺪ‪.‬‬
‫∑≥‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ‪B‬آﻣﺪ ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ﻣﺪارك ﻣﺤﻜﻤﻪ‪B‬ﭘﺴﻨﺪى در دﺳﺖ دارد‪،‬‬
‫وﻟﻰ ﻳﻬﻮﺷﻊ ﺷﻔﻴﻌﻰ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮع‬
‫ﺷﺮاﻳﻂ را ﻋﻮض ﻛـﺮد‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻟﺒﺎس ﻓﺎﺧﺮ و ﲤﻴـﺰى ﺑﻪ ﻳﻬـﻮﺷﻊ داد ﺗﺎ ﺑﭙﻮﺷﺪ و‬
‫اﺗﻬﺎﻣﺎت ﭘﺮ ﺳﺮ و ﺻﺪاى ﺷﻴﻄﺎن را ﺳﺎﻛﺖ ﳕﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﻣﺴﻴﺢ را ﺷﻔﻴﻊ ﻣﻰ‪B‬ﻧﺎﻣﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻨﻈﺮه‪B‬اى ﭘﻴﺶ روى ﻣﺎ ﻗﺮار ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫او اﻳﻤﺎن‪B‬داران را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺗﺨﺖ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬آورد و ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ‪B‬اش اﻣﻜﺎن‬
‫ﺑﺨﺸﺶ ﮔﻨﺎﻫﺎن آﻧـﺎن را ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻰ‪B‬ﺳـﺎزد‪ .‬ﭼﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﺟﺎن ﺧـﻮد را ﺑﺮاى ﻗﻮم‬
‫ﺧﻮد ﻓﺪا ﻛﺮد‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﺪا را ﲢﻘﻖ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪») .‬ﻣﺰد ﮔﻨﺎه ﻣﻮت اﺳﺖ«(‪ .‬ﭼﻮن‬
‫او ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﻫﺮ روزه ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ‬
‫ﺧﻮد را ﺷﺎﻣﻞ اﺣﺘﻴﺎﺟﺎت ﻣﺎ ﺳﺎزد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴـﺰى ﻛﻪ از ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ ﻗﺼﻮر ورزﻳﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫»اﻋﺘﺮاف ﻛﺮدن« ﻳﻌﻨﻰ ﭼﻪ؟ اﻋﺘـﺮاف ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﻔﻬـﻮﻣﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﭘﺬﻳـﺮش‬
‫ﺻﺮف آﻧﻬـﺎ دارد‪ .‬ﻛﻠﻤﻪ »اﻋﺘـﺮاف« ﻋﻤﻼً ﻳﻌﻨﻰ »ﮔﻔﱳ ﻫﻤﺎن ﺳﺨـﻦ در ﻣـﻮرد‬
‫ﭼﻴﺰى‪ «.‬ﭘﺲ اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﻳﻌﻨﻰ ﮔﻔﱳ ﻫﻤﺎن ﺳﺨﻨﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا در ﻣﻮرد ﮔﻨﺎه‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﻣﺸﺎور روﺣﺎﻧﻰ ﺳﻌـﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد ﻣﺮدى را ﻛﻪ در ﺟﺮﻳﺎن ﺟﻠﺴﻪ‪B‬اى ﺑﺸﺎرﺗـﻰ‬
‫ﭘﻴﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻛﻨﻨﺪه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻫﺴﺘﻢ وﻟﻰ‬
‫در زﻧﺪﮔﻴﻢ ﮔﻨﺎه وﺟـﻮد دارد و اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﺷﻤﺎ دارم‪ «.‬ﻣﺸﺎور‪ ،‬اول ﻳﻮﺣـﻨﺎ‬
‫‪ ٩:١‬را ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن داد و ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﺮد ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺪا اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﺷﺮوع ﻛﺮد‪» :‬اى ﭘﺪر‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﺎ ﻛﺎر اﺷﺘﺒﺎﻫﻰ اﳒﺎم داده‪B‬اﻳﻢ‪«...‬‬
‫ﻣﺸﺎور ﻣﻴﺎن ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﭘﺮﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﻚ ﳊﻈﻪ ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﺑﺮادر‪ ،‬ﻣﺮا ﻗﺎﻃﻰ‬
‫ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮدت ﻧﻜﻦ! ﭼـﺮا اﻋﺘﺮاف ﺧﻮد را ﺑﻪ »ﻣﺎ« و »اﮔﺮ« ﻣﻰ‪B‬ﻛﺸﺎﻧﻰ؟ ﺑﻬﺘـﺮ‬
‫اﺳﺖ ﺧﻮدت ﺑﺎ ﺧﺪاى ﺧﻮدت ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻰ!« و اﻟﺒﺘﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﻣﺸﺎور ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪—U²— Ë —U²HÖ‬‬ ‫∂≥‬
‫ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﮔﻨﺎﻫﺎن ﲤﺎم ﺟﻬﺎن اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاى اﻳﻤﺎن‪B‬داران‬
‫ﺷﻔﻴﻊ اﺳﺖ‪» :‬ﻣﺎ ]ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن[ ﺷﻔﻴﻌـﻰ دارﻳـﻢ ﻧـﺰد ﭘﺪر‪ «.‬ﻛﻠﻤﻪ‪B‬اى ﻛﻪ ﺷﻔﻴـﻊ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه در اﺻﻞ ﺑﻪ ﻣﻌﻨـﻰ وﻛﻴﻞ ﻣﺪاﻓﻊ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻛﻠﻤﻪ‪B‬اى ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﻛﺎر ﺑﺮده‪ ،‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻛﻠﻤﻪ‪B‬اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ در ﻫﻨﮕﺎم ﺻﺤﺒﺖ از آﻣﺪن‬
‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢٦٬١٦:١٤‬؛ ‪ (٢٦:١٥‬و ﲢﺖ‪B‬اﻟﻠﻔﻈﻰ ﻳﻌﻨﻰ‬
‫»ﻛﺴﻰ ﻛﻪ دﻋﻮت ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد ﺗﺎ در ﻛﻨﺎر ﺷﺨﺺ دﻳﮕﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ «.‬وﻗﺘﻰ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻪ‬
‫دادﮔﺎه اﺣﻀﺎر ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬وﻛﻴﻞ ﻣﺪاﻓﻌﻰ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﺑﻪ دادﮔﺎه ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮد ﺗﺎ در ﻛﻨﺎر‬
‫او ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎى او ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ و از ﭘﺮوﻧﺪه‪B‬اش دﻓﺎع ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻴﺴﻰ ﻛﺎر ﺧـﻮد در اﻳﻦ ﺟﻬـﺎن را ﺑﻪ اﲤﺎم رﺳﺎﻧﻴﺪ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٤:١٧‬ﻳﻌﻨـﻰ‬
‫ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺑﺸﺮ ﻓﺪا ﳕﻮد‪ .‬اﻣﺮوز او در آﺳﻤﺎن »ﻛﺎرى‬
‫ﲤﺎم ﻧﺸﺪﻧﻰ« دارد‪ .‬او ﳕﺎﻳﻨﺪه ﻣﺎ در ﭘﻴﺸﮕﺎه ﺗﺨﺖ ﺧـﺪا اﺳـﺖ‪ .‬وى ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬
‫ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ ﻣـﺎ‪ ،‬ﻫـﻤـﺪرد ﺿﻌƒ‪B‬ﻫـﺎ و وﺳﻮﺳﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺎ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻣـﺎ ﻓـﻴـﺾ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﺨﺸﺪ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٦-١٥:٤‬؛ ‪ .(٢٨-٢٣:٧‬وﻗﺘﻰ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺷﻮﻳﻢ‪،‬‬
‫ﭼﻮن وﻛﻴﻞ ﻣﺪاﻓﻊ ﺑﻪ ﻳﺎرى ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺷﺘﺎﺑﺪ و ﻫﺮ ﮔﺎه ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد ﻧﺰد ﺧﺪا اﻋﺘﺮاف‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺎ را ﻣﻰ‪B‬ﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ ﺗﺼﻮﻳﺮ زﻳﺒﺎﺋﻰ از اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﻳﻬﻮﺷﻊ )زﻛﺮﻳﺎ‬
‫‪ (٧-١:٣‬ﺑﻌﺪ از ﭘﺎﻳﺎن اﺳﺎرت ﻗﻮم ﻳﻬﻮد در ﺑﺎﺑﻞ و ﺑـﺎزﮔﺸﺖ آﻧﺎن ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ‬
‫ﺧﻮد‪ ،‬ﻛﺎﻫﻦ‪B‬اﻋﻈﻢ ﻳﻬـﻮدﻳﺎن ﺑﻮد‪) .‬ﻳﻬﻮﺷﻊ را ﺑﺎ ﻳﻮﺷﻊ‪ ،‬ﻓﺎﰌ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻮﻋـﻮد‬
‫اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ(‪ .‬ﻗﻮم ﻳﻬﻮد ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﻬﻮﺷﻊ ﺑﺮاى ﻧﺸﺎن دادن‬
‫ﮔﻨﺎه ﻗﻮم‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻰ ﻛﺜﻴƒ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا اﻳﺴﺘﺎد و ﺷﻴﻄﺎن ﻧﻴﺰ در ﺳﻤﺖ راﺳﺖ‬
‫ﻳﻬـﻮﺷﻊ ﺗـﺎ او را ﻣﺘﻬﻢ ﻛﻨﺪ )ر‪.‬ك ﻣﻜـﺎﺷـﻔـﻪ ‪ .(١٠:١٢‬ﺧـﺪاى ﭘـﺪر‪ ،‬داور‬
‫ﳕﺎﻳﻨﺪه ﻗﻮم و ﺷﻴﻄﺎن ﻧﻴﺰ ﻣﺪﻋﻰ‪B‬اﻟﻌﻤﻮم ﻳﺎ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح‬
‫‪U‬‬ ‫)ﻗﺎﺿﻰ( ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻬﻮﺷﻊ‪،‬‬
‫ﻛﻨﻨـﺪه ﺑﺮادران ﻣﻰ‪B‬ﻧﺎﻣﺪ(‪.‬‬
‫‪U‬‬ ‫اﻣﺮوزى دادﺳﺘﺎن )ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺷﻴﻄـﺎن را ﻣﺘﻬﻢ‬
‫‪≥π‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﺗﻮ ﻣﺮد و ﺳﺰاى ﺗﻮ را ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﺣﺎل دﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻰ ﮔﻨﺎه ﻛﻨﻰ‪ ،‬ﻓﺮاﻣﻮش‬
‫ﻧﻜﻦ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻰ ﺑﻪ ﺧﺪاﺋﻰ اﻣﻴﻦ و ﭘﺮ‪B‬ﻣﺤﺒﺖ ﮔﻨﺎه ﺑﻮرزى!«‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺎك ﻛﺮدن دو ﺟﻨﺒـﻪ دارد‪ :‬ﻗﻀﺎﺋﻰ و ﺷﺨﺼﻰ‪ .‬ﺟﻨﺒﻪ ﻗﻀﺎﺋﻰ آن اﻳﻦ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧـﻮن ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺻﻠـﻴـﺐ رﻳـﺨـﺖ ﻣـﺎ را از ﻣﺠـﺎزات ﮔﻨـﺎه‬
‫ﻣﻰ‪B‬رﻫﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎ اﻣﻜﺎن راﺳﺖ اﻳﺴﺘﺎدن )»ﻋﺎدل‪B‬ﺷﻤﺮدﮔﻰ«( در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا را‬
‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺑﺒﺨﺸﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﺮگ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻘﺪس او را‬
‫ﲢﻘﻖ ﺑﺨﺸﻴﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻟﻰ ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻫﺪ ﺷﺨﺺ ﮔﻨﺎﻫـﻜـﺎر را از درون ﻧﻴﺰ ﭘﺎك‬
‫ﻛﻨـﺪ‪ .‬داود دﻋـﺎ ﻛـﺮد‪» :‬اى ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬دل ﻃﺎﻫﺮ در ﻣـﻦ ﺑـﻴـﺎﻓـﺮﻳـﻦ« )ﻣـﺰﻣـﻮر‬
‫‪ .(١٠:٥١‬وﻗﺘﻰ اﻋﺘﺮاف ﻣﺎ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﻛﺎر ﺗﻄﻬﻴﺮ را در ﻗﻠﺐ ﻣﺎ ﺑﺎ‬
‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺧﻮد و ﻛﻼﻣﺶ اﳒﺎم ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ )‪٩:١‬؛ ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٣:١٥‬‬
‫اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺰرﮔﻰ ﻛـﻪ داود ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎى اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫـﺎن‬
‫ﺧﻮد‪ ،‬ﺳﻌﻰ ﻛﺮد ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺳﺮﭘﻮش ﺑﮕﺬارد‪ .‬او ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻳﻚ ﺳﺎل ﲤﺎم را ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺐ و‬
‫ﻧﺎﻛﺎﻣﻰ ﺳﭙﺮى ﳕﻮد‪ .‬ﺗﻌﺠﺒﻰ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ )ﻣﺰﻣﻮر ‪ ،(٦:٣٢‬ﻫﺮ اﻧﺴﺎﻧﻰ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ »در وﻗﺖ اﺟﺎﺑﺖ« دﻋﺎ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻪ وﻗﺖ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧـﻮد اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻴﻢ؟ درﺳﺖ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻛـﻪ‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ‪» .‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﻨﺎه ﺧﻮد را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ ﻛﺎﻣﻴﺎب ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ آن را اﻋﺘـﺮاف ﻛﻨﺪ و ﺗﺮك ﳕﺎﻳﺪ رﺣﻤﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ» )اﻣﺜـﺎل‬
‫‪ .(١٣:٢٨‬ﺑﺎ ﺳﻠـﻮك در ﻧﻮر ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ »ﻧﺎﭘﺎﻛـﻰ« ﻣـﻮﺟﻮد در زﻧﺪﮔﻰ ﺧـﻮد را‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ و ﻓﻮرًا دﺳﺖ ﺑﻪ اﻗﺪام زﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺷﻴﻮ‪U‬ه ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬رﺳﺎﻧﺪ‪ :‬ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ در‬
‫ﺟﻬﺖ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪن ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد ﺗﻼش ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف‬
‫ﻛﻨﻴﻢ ﻳﺎ‬
‫‪—U²— Ë —U²HÖ‬‬ ‫∏≥‬
‫اﻋﺘﺮاف‪ ،‬ﺑﻴﺎن دﻋﺎﺋﻰ زﻳﺒﺎ ﻳﺎ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﻰ ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﲢﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗـﺮار دادن‬
‫ﺧﺪا و ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻋـﺘـﺮاف واﻗﻌﻰ ﻳﻌﻨﻰ اﻧﮕﺸﺖ ﮔﺬاﺷـﱳ روى‬
‫ﺗﻚ‪B‬ﺗﻚ ﮔﻨﺎﻫﺎن‪ ،‬ﻳﻌﻨـﻰ ﻧـﺎم ﺑـﺮدن از ﮔﻨﺎه ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻧﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺧـﺪا ﻣـﻰ‪B‬ﻧـﺎﻣـﺪ‪:‬‬
‫ﺣﺴﺎدت‪ ،‬ﻧﻔـﺮت‪ ،‬ﺷﻬﻮت‪ ،‬ﻓﺮﻳﺐ ﻳﺎ ﻫﺮ ﮔﻨﺎه دﻳﮕـﺮى ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻋﺘـﺮاف ﺑﻪ‬
‫زﺑﺎن ﺳﺎده ﻳﻌﻨﻰ ﺻﺎدق ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧﻮد و ﺑﺎ ﺧﺪا و اﮔﺮ ﻛﺴﺎن دﻳﮕـﺮى ﻧﻴﺰ دﺧﻴﻞ‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺻﺎدق ﺑﻮدن ﺑﺎ آﻧﻬﺎ‪ .‬اﻋﺘـﺮاف ﻓﺮاﺗﺮ از ﭘﺬﻳﺮش ﮔﻨﺎﻫﻜﺎرى و ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ‬
‫داورى ﺑﺮ ﮔﻨﺎه و روﻳﺎروﺋﻰ ﲤﺎم ﻋﻴﺎر ﺑﺎ آن اﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﮔﻨـﺎﻫـﺎن ﺧـﻮد اﻋﺘﺮاف ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﻴـﻢ‪ ،‬وﻋﺪه ﺧﺪا اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻣـﺎ را‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﺨﺸﺪ )آﻳﻪ ‪ ،(٩‬وﻟﻰ اﻳﻦ وﻋﺪه ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﺠﻮزى ﺑﺮاى ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا‬
‫و ارﺗﻜﺎب ﻣﺠﺪد ﮔﻨﺎه ﺷﻮد‪.‬‬
‫داﻧﺸﺠﻮﺋﻰ ﺑﻪ ﻛﺸﻴﺶ داﻧﺸﮕﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬از اﻳﻨﺠﺎ ﻛـﻪ ﺑـﻴـﺮون رﻓﺘﻢ ﻣﺮﺗﻜﺐ‬
‫ﮔﻨﺎه ﺷﺪم‪ ،‬ﭼـﻮن ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺘﻢ ﻛـﻪ ﺑـﺮﻣﻰ‪B‬ﮔـﺮدم و از ﺧﺪا ﺗﻘﺎﺿﺎى ﺑﺨﺸـﺶ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﻛﺸﻴﺶ ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ٩:١‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺧﺪا ﺑﺮ ﭼﻪ اﺳﺎﺳﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ‬
‫ﺗﻮ را ﺑﺒﺨﺸﺪ؟«‬
‫داﻧﺸﺠﻮ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪا‪ ،‬اﻣﻴﻦ و ﻋﺎدل اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﻛﺸﻴﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ دو ﺻﻔﺖ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﻳـﺴـﺖ ﺗـﻮ را از ﮔﻨﺎه دور ﺳـﺎزد‪ .‬آﻳﺎ‬
‫ﻣﻰ‪B‬داﻧﻰ ﺧﺪا ﺑﻪ ﭼﻪ ﻗﻴﻤﺘﻰ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺗﻮ را ﻣﻰ‪B‬ﺑﺨﺸﺪ؟«‬
‫داﻧﺸﺠﻮى ﺟﻮان ﺳﺮ ﺧﻮد را ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺟﺎن ﻋﻴﺴﻰ‬
‫ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻣﺮد‪«.‬‬
‫ﻛﺸﻴﺶ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد او ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﺧﻮد ﭘﻰ ﺑﺮده ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺎﻣﻼً درﺳﺖ‬
‫ﮔﻔﺘﻰ‪ .‬آﻣﺮزش ﻧﻮﻋﻰ ﺷﻌﺒﺪه‪B‬ﺑـﺎزى ارزان ﻗﻴﻤﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺗﺮﺗﻴﺐ دﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪا در وﻋﺪه ﺧﻮد اﻣﻴﻦ اﺳﺖ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻋﺎدل‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاى ﮔﻨﺎﻫﺎن‬
‫‪¥±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﺳﻠﻮك در ﻧﻮر‪ ،‬ﻣﻌﻨﻰ دﻳﮕـﺮى ﻧﻴﺰ دارد‪ :‬ﻳﻌﻨﻰ اﻃﺎﻋـﺖ از‬
‫ﻛﻼم ﺧﺪا )‪» .(٤-٣:٢‬ﻛﻼم ﺗﻮ ﺑـﺮاى ﭘﺎﻳﻬﺎى ﻣﻦ ﭼﺮاغ و ﺑﺮاى راﻫﻬﺎى ﻣـﻦ‬
‫ﻧﻮر اﺳﺖ» )ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(١٠٥:١١٩‬راه رﻓﱳ در ﻧﻮر ﻳﻌﻨﻰ اﺧﺘﺼﺎص دادن زﻣﺎﻧﻰ‬
‫از روز ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا‪ ،‬ﻛﺸـƒ اراده او و ﺳﭙﺲ اﻃﺎﻋﺖ از آﻧﭽﻪ ﺑـﻪ ﻣـﺎ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻃﺎﻋﺖ از ﻛﻼم ﺧﺪا ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪه ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ او اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻪ اﻧﮕﻴﺰه ﺑﺮاى‬
‫اﻃﺎﻋﺖ وﺟﻮد دارد‪ :‬ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﻴﻢ اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬زﻳـﺮا ﻣﺠﺒﻮرﻳﻢ‪ ،‬زﻳـﺮا اﺣﺘﻴﺎج‬
‫دارﻳﻢ‪ ،‬ﻳﺎ زﻳﺮا دوﺳﺖ دارﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮده از ارﺑﺎب ﺧﻮد اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﺠﺒﻮر اﺳﺖ و اﮔﺮ اﻃﺎﻋﺖ‬
‫ﻧﻜﻨﺪ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬ﻛﺎرﮔﺮ از ﻛﺎرﻓﺮﻣﺎى ﺧﻮد اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰ ‪B‬ﻛﻨﺪ زﻳﺮا اﺣﺘﻴﺎج‬
‫دارد‪ .‬ﻛﺎرﮔﺮ ﳑـﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﺎر ﺧـﻮد را دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘـﻪ ﺑﺎﺷﺪ وﻟﻰ ﮔـﺮﻓﱳ‬
‫ﺣﻘﻮق آﺧﺮ ﻣﺎه را دوﺳﺖ دارد! او ﻧﻴﺎز دارد ﻛﻪ ﻣﻄﻴﻊ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺎ ﻣﺰدى‬
‫ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮاده‪B‬اش ﺧﻮراك و ﭘﻮﺷﺎك ﺗﻬﻴﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬وﻟﻰ‬
‫ﻣﺴـﻴﺤﻰ ﺑﻪ اﻳـﻦ دﻟﻴﻞ از ﭘـﺪر آﺳﻤﺎﻧـﻰ ﺧﻮد اﻃﺎﻋﺖ ﻣـﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ ﺧﻮدش‬
‫دوﺳﺖ دارد ﻣﻄﻴﻊ او ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ راﺑﻄﻪ ﺑﻴﻦ او و ﺧﺪا ﻣﺒﺘﻨﻰ ﺑﺮ ﻣﺤﺒﺖ و‬
‫دوﺳﺘﻰ اﺳﺖ‪» .‬اﮔـﺮ ﻣﺮا دوﺳﺖ دارﻳﺪ‪ ،‬اﺣﻜﺎم ﻣـﺮا ﻧﮕﺎه دارﻳﺪ» )ﻳﻮﺣﻨﺎ‬
‫‪. (١ ٥ :١ ٤‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﺮﻳﻖ اﻃﺎﻋﺖ را آﻣﻮﺧﺘﻴﻢ‪ .‬اﺑﺘﺪا اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺮدﻳﻢ‬
‫ﭼﻮن ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑـﻮدﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ اﻃﺎﻋﺖ ﳕـﻰ‪B‬ﻛـﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﮔﻮش ﻣـﺎ را ﻣﻰ‪B‬ﻛﺸﻴﺪﻧـﺪ!‬
‫وﻟﻰ وﻗﺘﻰ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺮﺧﻮردارى و ﭘﺎداش‪.‬‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺷﺮوع ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﻛـﺮدن ﳕﻮدﻳﻢ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر‪ ،‬اﺣﺘﻴﺎﺟﺎﺗﻰ ﻛـﻪ در‬
‫زﻧﺪﮔﻰ داﺷﺘﻴـﻢ رﻓﻊ ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪ‪ .‬و زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺷـﺮوع ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ‬
‫ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﻠﻮغ واﻗﻌﻰ در ﻣﺎ آﺷﻜﺎر ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪—U²— Ë —U²HÖ‬‬ ‫∞‪¥‬‬
‫≥© ‪rOz¬ V>Už œuš ÊU¼UMÖ dÐ rO½«uðÅv‬‬
‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﳕﻮده ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮔﻨﺎه ﻛﻨﻨﺪ‪» .‬اﻳﻦ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺗﺎ ﮔﻨﺎه ﻧﻜﻨﻴﺪ« )‪.(١:٢‬‬
‫رﻣﺰ ﭘﻴﺮوزى ﺑﺮ ﮔﻨﺎه در ﻋﺒﺎرت »ﺳﻠﻮك در ﻧﻮر« )‪ (٧:١‬ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻠﻮك‬
‫در ﻧﻮر‪B،‬ﻳﻌـﻨـﻰ روﺷﻦ‪B‬ﺑﻴﻨﻰ‪ ،‬ﺻـﺪاﻗـﺖ و ﺧـﻠـﻮص‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ دﻋﺎ ﻣـﻰ‪B‬ﻛـﺮد ﻛـﻪ‬
‫دوﺳﺘﺎﻧﺶ »ﺑﻰ‪B‬ﻏﺶ و ﺑـﻰ‪B‬ﻟـﻐـﺰش ﺑﺎﺷﻨﺪ« )ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ .(١٠:١‬ﻣﻌـﺎدل ﻛـﻠـﻤـﻪ‪U‬‬
‫»ﺑﻰ‪B‬ﻏﺶ« در زﺑﺎن ﻻﺗﻴﻦ از دو ﻛﻠﻤـﻪ ‪ sine‬و ‪ cera‬ﻣﻰ‪B‬آﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﺑـﺪون‬
‫ﻣـﻮم« اﺳﺖ‪ .‬اﻳـﻦ ﻣـﻔـﻬـﻮم از آن ﺟﺎ ﻧـﺎﺷـﻰ ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد ﻛـﻪ ﻇـﺎﻫـﺮًا ﺑﻌـﻀـﻰ از‬
‫ﻣﺠﺴﻤﻪ‪B‬ﺳﺎزان روﻣﻰ‪ ،‬ﻛﺎﺳﺘﻰ‪B‬ﻫﺎ و اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﻣﻮﺟﻮد در ﻣﺠﺴﻤﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺮﻣﺮﻳﻦ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺧﻮد را ﻃﻮرى ﺑﺎ ﻣﻮم ﭘﺮﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ در ﻧﻈﺮ اول ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻧﺒﻮد‪،‬‬
‫وﻟﻰ وﻗﺘﻰ ﻣﺠﺴﻤﻪ در ﻣـﻌـﺮض ﮔﺮﻣﺎى ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻗـﺮار ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻮم‪B‬ﻫﺎ آب‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪﻧﺪ و ﻧـﻮاﻗﺺ ﻣﺠﺴﻤﻪ آﺷﻜﺎر ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻣـﺠـﺴـﻤـﻪ‪B‬ﺳـﺎزان‬
‫ﻣﻌﺘﺒﺮ‪ ،‬ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن ﺧﻮد را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪ‪B‬ﻫﺎﻳﺸﺎن ‪ sine cera‬ﻳﻌﻨﻰ‬
‫»ﺑﺪون ﻣﻮم« اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ‪B‬ﻫﺎ و ﺟﻠﺴﺎت ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻣﻮرد ﻫﺠﻮم ﻣﺮدﻣﺎن ﻧﺎﺧﺎﻟﺺ‬
‫و رﻳﺎﻛﺎ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻴﺸﺎن در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﻮر ﺧﺪا ﺗﺎب ﻣﻘـﺎوﻣﺖ ﻧﺪارد ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪.‬‬
‫»ﺧﺪا ﻧﻮر اﺳـﺖ« و وﻗﺘﻰ در ﻧﻮر ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﳕـﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﭼﻴـﺰى را ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﻴـﻢ‪.‬‬
‫دﻳﺪن ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ روﺷﻦ‪B‬ﺑﻴﻦ و ﺻﺎدق ﺑﺎﺷﺪ و ﺳﻌﻰ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﺧﻮد را ﭘﺸﺖ‬
‫ﻧﻘﺎب ﭘﻨﻬﺎن ﺳﺎزد‪ ،‬ﻃﺮاوت ﺧﺎﺻﻰ دارد!‬
‫راه رﻓﱳ در ﻧﻮر‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺻﺎدق ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮدﻣﺎن و ﻧﻴﺰ ﺑﺎ دﻳﮕﺮان‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜﻪ وﻗﺘﻰ ﻧﻮر‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﻣﺎ را ﺑﺮ ﻣﺎ آﺷﻜﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ آن را ﺑﻪ ﺧﺪا‬
‫اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻴﻢ و ﺗﻘﺎﺿﺎى ﺑﺨﺸﺶ ﳕﺎﺋﻴﻢ‪ .‬و اﮔﺮ ﮔﻨﺎه ﻣـﺎ ﺑـﺎﻋـﺚ رﳒـﺶ و آزار‬
‫ﺷﺨﺺ دﻳﮕﺮى ﺷﺪه از او ﻧﻴﺰ ﻃﻠﺐ ﺑﺨﺸﺶ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫≥‪¥‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﺳﻠﻮك در ﻧﻮر ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ ﭘﻴﺮوى از ﳕﻮﻧﻪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺴﻴﺤﻰ‬
‫را دﮔﺮﮔﻮن ﻣﻰ‪B‬ﺳـﺎزد‪ .‬ﺷﻮﻫﺮان ﻣﻮﻇﻔﻨـﺪ زﻧﺎن ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ »ﭼﻨـﺎن ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﻛﻠﻴﺴﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻮد« )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ .(٢٥:٥‬ﺷﻮﻫﺮان ﻣﻮﻇﻔﻨﺪ از زﻧﺎن‬
‫ﺧﻮد ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﳕﺎﻳﻨﺪ »ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ را« ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ )اﻓﺴﺴﻴﺎن‬
‫‪ .(٢٩:٥‬زﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮان ﺧﻮد اﺣﺘﺮام ﺑﮕﺬارﻧﺪ و از آﻧﻬﺎ اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻨﺪ‬
‫)اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪.(٢٤-٢٢:٥‬‬
‫ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در ﭼﻪ ﺣـﻮزه ﻳﺎ ﺳﻄﺤﻰ از زﻧﺪﮔﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺴـﺌـﻮﻟﻴﺖ ﻣﺎ‬
‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﳒﺎم داد ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﻢ‪» .‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ‬
‫در ﺟﻬﺎن ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ «.‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ »ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او رﻓﺘﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد )زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد(‬
‫رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻴﻢ )زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ(‪«.‬‬
‫ﻓﺎ اﻧﺴﺎﻧﻰ اﻧﺪﻛﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ دارﻳﻢ‪ ،‬ﭘﻴﺮوى از ﳕﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺑﺎ اﻣﻜﺎﻧﺎت ﺻﺮ ً‬
‫ﻛﺎرى ﻏﻴﺮ‪B‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻼﺷﻬﺎى ﻣﺎ در اﻳﻦ ﺧﺼـﻮص ﺑﻪ آدم ﻟﻨﮕﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺳﻌﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺘـﺎره‪B‬ﻫﺎى ﺑﺰرگ ﻟﻴﮓ ﺣﺮﻓﻪ‪B‬اى ﺑﺴﻜﺘﺒﺎل ﺑـﺎزى ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮان ﺑﻪ ﺗﻼش ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﻰ ﳕﺮه‪B‬اى اﻧﺪك داد‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﻳﻘﻴﻨﺎً‬
‫او ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺟﺎﺋﻰ ﻧﺨﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ از ﻓﻌﻞ »ﻣﺎﻧﺪن«‬
‫اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ )‪ .(٦:٢‬ﺗﻨﻬﺎ راه ﺑﺮاى رﻓﺘﺎرى ﻣﺎﻧﻨﺪ رﻓﺘﺎر ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫در او ﲟﺎﻧﻴﻢ و رﻣﺰ ﭘﻴﺮوزى ﺑﺮ ﮔﻨﺎه ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﲤﺜﻴﻞ ﺗﺎك و ﺷﺎﺧﻪ‪B‬ﻫﺎ‪ ،‬ﺷﺨﺼًﺎ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﺗﻌﻠﻴﻢ داد ﻛﻪ‬
‫ﻣﻔﻬﻮم »ﻣﺎﻧﺪن در او« ﭼﻴﺴﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﺎب ‪ .(١٥‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺷﺎﺧﻪ‪B‬ﻫﺎ‬
‫ﺣﻴﺎت ﺧﻮد را از ﻃﺮﻳﻖ ﺣﻔﻆ ارﺗﺒﺎط ﺧﻮد ﺑﺎ ﺗﻨﻪ و رﻳﺸﻪ ﺗﺎك ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻤﺎن‪B‬داران‬
‫ﻧﻴﺰ ﻧﻴﺮوى ﺧﻮد را از ﻃﺮﻳﻖ ﺣﻔﻆ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺧﻮد ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬آورﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻧﺪن در ﻣﺴﻴﺢ ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻮﻛﻞ و اﺗﻜﺎى ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻪ او ﺑﺮاى ﲤﺎم ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺟﻬﺖ زﻧﺪﮔﻰ و ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ او ﻧﻴﺎز دارﻳﻢ‪ .‬اﻳـﻦ ارﺗﺒﺎﻃﻰ زﻧﺪه و زﻧﺪﮔﻰ‪B‬ﺑﺨﺶ‬
‫‪—U²— Ë —U²HÖ‬‬ ‫≤‪¥‬‬
‫ﺗﺒﺎ ﻫﺸﺪار ﻳﺎ ﭘﺎداش داد‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﻟﻎ ﺑﻪ ﻛﻼم‬ ‫ﺑﻪ »ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﺎﺑﺎﻟﻎ« ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮ ً‬
‫ﺧﺪا ﮔﻮش ﻣﻰ‪B‬ﺳﭙﺎرد و از آن اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺧﺪا را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﻳﺪ‬
‫و او را دوﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دارد‪.‬‬
‫ﺳﻠﻮك در ﻧﻮر ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺻﺪاﻗﺖ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ و ﻣﺤﺒﺖ و ﻧﻴﺰ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ‬
‫از ﳕﻮﻧﻪ »ﻣﺴﻴﺢ« و رﻓﺘﺎرى ﻫﻤﭽﻮن رﻓﺘﺎر او اﺳﺖ )‪ .(٦:٢‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺻﺮف ﭘﻴﺮوى از ﳕﻮﻧﻪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از ورود ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻋﻴﺴـﻰ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎﻣﻠﺘﺮﻳﻦ ﳕﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻪ‬
‫ﺑ ﺎ ﻳﺪ د ر ﭘ ﻴ ﺶ ﺑﮕ ﻴ ﺮ ﻳ ﻢ ‪ ،‬ﻧ ﮕ ﺎ ه ﻛ ﻨ ﻴ ﻢ و ا ﻳ ﻦ ﻳ ﻌ ﻨﻰ » ﻣ ﺎ ﻧ ﺪ ن در ﻣ ﺴ ﻴ ﺢ «‪ .‬ا و ﻧ ﻪ ﺗ ﻨ ﻬ ﺎ‬
‫»ﻛﻔﺎره« )ﻳـﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ( ﺑـﺮاى ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣـﺎ )‪ (٢:٢‬و ﺷﻔﻴﻊ دﻟـﺴﻮز ﻣﺎ ﻧﺰد ﺧـﺪا‬
‫اﺳﺖ )‪ ،(١:٢‬ﺑﻠﻜﻪ اﻟﮕﻮى ﻛـﺎﻣﻞ )ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﺎدل( زﻧﺪﮔﻰ ﻫﺮ روزه‬
‫ﻣ ﺎ ﻧ ﻴ ﺰ ﻫ ﺴﺖ ‪.‬‬
‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻋﺒﺎرت ﻛﻠﻴﺪى ﻣﱳ »ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او« )‪ (٦:٢‬ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﺪ‪» .‬زﻳﺮا ﭼﻨﺎن‬
‫ﻛﻪ او ﻫﺴﺖ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻫﻢ‪ B‬ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ« )‪ .(١٧:٤‬ﺑﺎﻳـﺪ در ﻧـﻮر‬
‫ﺳﻠﻮك ﳕﺎﺋﻴﻢ‪» ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او در ﻧﻮر اﺳﺖ« )‪ .(٧:١‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮد را ﭘﺎك ﺳﺎزﻳﻢ‪،‬‬
‫»ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او ﭘﺎك اﺳﺖ» )‪» .(٣:٣‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻋﺪاﻟﺖ را ﺑﺠﺎ آورد ﻋﺎدل اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او ﻋﺎدل اﺳﺖ» )‪ .(٧:٣‬ﺳﻠﻮك در ﻧﻮر ﻳﻌﻨﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﺮدن در اﻳﻦ‬
‫ﺟﻬﺎن و ﺑﺮ اﻳﻦ زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ دو ﻫﺰار ﺳﺎل ﭘﻴﺶ زﻳﺴﺖ و ﺑﻪ‬
‫ﻫﻤﺎن ﺷﻴﻮه‪B‬اى ﻛﻪ او اﻣﺮوز در آﺳﻤﺎن زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻛﺎرﺑـﺮدﻫﺎى ﻋﻤﻠﻰ ﺑﺴﻴـﺎرى در زﻧﺪﮔﻰ روزاﻧﻪ ﻣـﺎ دارد‪ .‬ﺑﺮاى‬
‫ﻣﺜﺎل وﻗﺘﻰ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﺑﺮ ﺿﺪ اﻳﻤﺎن‪B‬دار دﻳﮕﺮى ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬ﺷﺨﺺ‬
‫زﻳﺎن دﻳﺪه ﭼﻜﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﺪ؟ ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻤـﺎن‪B‬داران ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻜﺪﻳﮕـﺮ را‬
‫ﺑﺒﺨﺸﻨﺪ »ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺧﺪا‪ ،‬در ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻤﺎ را آﻣﺮزﻳﺪه اﺳﺖ« )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٣٢:٤‬؛‬
‫ﻫﻢ‪B‬ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪.(١٣:٣‬‬
‫‪¥µ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻛﻪ در ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ‪ ،‬در ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻴﻢ »و ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او ﺳﻠﻮك‬
‫ﳕﻮد ﺳﻠﻮك ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﺋﻴﻢ‪«.‬‬
‫وﻟﻰ ﲤﺎم اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎ روﺷﻦ‪B‬ﺑﻴﻨﻰ و ﺻﺪاﻗﺖ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا و اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺷـﺮوع‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ .‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﳊﻈﻪ‪B‬اى ﻛﻪ ﺷـﺮوع ﺑﻪ ﻧﻘـﺶ ﺑـﺎزى ﻛﺮدن‪ ،‬ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻳـﺎ‬
‫ﺗﻼش ﺑﺮاى ﲢﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار دادن دﻳﮕﺮان ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬از ﻧﻮر ﺧﺎرج ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳـﻢ و‬
‫وارد ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺳﺮ واﻟﺘﺮ اﺳﻜﺎت‪ ،‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺑـﺰرگ اﻧﮕﻠﻴﺴﻰ ﻫﻤﻴﻦ‬
‫داﺳﺘﺎن را اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻴﺎن ﻛﺮده اﺳﺖ‪:‬‬
‫»ﭼﻪ ﻛﻼف ﺳﺮ‪B‬در‪B‬ﮔﻤﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﻓﻴﻢ‪،‬‬
‫از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﻛﻪ راه ﻓﺮﻳﺒﻜﺎرى در ﭘﻴﺶ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮﻳﻢ!«‬
‫زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ را ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮان ﺑﺮ ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻓﺮﻳﺒﻨﺪه ﺑﻨﺎ ﻛﺮد‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ‬
‫در ﻧﻮر رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧـﻮد را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪ ،‬ﺧـﻮد را ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧـﺪا‬
‫ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻓﺮﻳﻔﱳ دﻳﮕﺮان ﻛﺎرى اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﺎﻫﻴﺖ واﻗﻌﻰ‬
‫ﻣﺎ را ﻣﻰ‪B‬داﻧﺪ!‬
‫ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ ﻛﻪ ﺳـﻠـﻮك در ﻧﻮر ﭼﺮا زﻧﺪﮔﻰ را‬ ‫‪U‬‬
‫آﺳﺎﻧﺘﺮ و ﺷﺎدﺗﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺳـﺎزد‪ .‬وﻗﺘﻰ در ﻧﻮر راه ﻣﻰ‪B‬روﻳﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑـﺮاى ﺧﻮﺷﻨـﻮدى‬
‫اﻗﻌﺎ ﻛﺎرﻫﺎ را ﺳﺎده ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ! ﻋﻴﺴﻰ‬‫ﻳﻚ ﺷﺨﺺ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ و اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع و ً‬
‫ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه او را ﺑﺠﺎ ﻣﻰ‪B‬آورم« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢٩:٨‬ﻣﺎ‬
‫‪U‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﺎرﻫﺎى‬
‫»ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﺎن رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧـﺪا را راﺿﻰ ﺳﺎزﻳـﻢ« )اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴـﺎن ‪.(١:٤‬‬
‫اﮔﺮ ﻃﻮرى زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺧﻮد و ﻫﻢ ﺧﺪا را راﺿﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬دارﻳﻢ دو »آﻗﺎ«‬
‫را ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ و ﭼـﻨـﻴـﻦ ﭼـﻴـﺰى ﻫـﺮﮔﺰ ﻋﻤﻠﻰ ﻧـﺨـﻮاﻫﺪ ﺑـﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﺑـﺮاى‬
‫ﺧﻮﺷﻨﻮدى اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ درﮔﻴﺮ ﻣﺸﻜﻼت ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﻫﺮﮔﺰ‬
‫دو اﻧﺴﺎن ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳـﮕـﺮ ﻣـﻮاﻓﻖ ﻧﻴﺴﺘﻨـﺪ و ﻣـﺎ ﺧـﻮد را در ﻣﻴﺎن دو ﻃـﺮف ﮔـﺮﻓﺘﺎر‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻴﻢ‪ .‬راه رﻓﱳ در ﻧﻮر ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺮاى ﺧﻮﺷﻨﻮدى ﺧﺪا‪،‬‬
‫‪—U²— Ë —U²HÖ‬‬ ‫‪¥¥‬‬
‫اﺳﺖ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ زﻧﺪﮔﻰ ﺧـﻮد را از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ‬
‫ﻧﻪ او ﭘﻴﺮوى ﻛﻨﻴﻢ و ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او رﻓﺘﺎر ﳕﻮد رﻓﺘﺎر ﳕﺎﺋﻴﻢ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﻴﻢ ﻛﻪ از ﳕﻮ ‪U‬‬
‫اﻳﻦ ﲡﺮﺑﻪ را ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻰ روﺷﻦ و ﻛﺎﻣﻞ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻴﺎن ﻛﺮده اﺳﺖ‪» :‬ﻣﺴﻴﺢ در‬
‫ﻣﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ!« )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪.(٢٠:٢‬‬
‫اﻳﻦ ﺑﻪ ﻛﺎر روح‪B‬اﻟﻘﺪس در ﻣﺎ اﺷـﺎره ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻔﻴﻊ ﻣﺎ در آﺳـﻤـﺎن‬
‫اﺳﺖ )‪ (١:٢‬ﺗﺎ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﺎ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺑﻜﻨﺪ و روح‪B‬اﻟﻘﺪس‬
‫ﺷﻔﻴﻊ ﺧﺪا ﺑﺮاى ﻣﺎ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ و ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺷﻔﺎﻋﺖ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ )روﻣﻴﺎن ‪ (٣٤:٨‬و روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻧﻴﺰ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ )روﻣﻴﺎن‬
‫‪ .(٢٧-٢٦:٨‬ﻣﺎ اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﺑﺨﺸﻰ از اﲢﺎد ﺑﺎ‪B‬ﺷﻜﻮه آﺳﻤﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ :‬ﺧﺪاى‬
‫ﭘﺴﺮ در آﺳﻤﺎن و ﺧﺪاى روح‪B‬اﻟﻘﺪس در دﻟﻬﺎﻳﻤﺎن ﺑﺮاى ﻣﺎ دﻋﺎ ‪B‬ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ از‬
‫ﻃﺮﻳﻖ ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﭘﺪر و ﭘﺪر ﻧﻴﺰ از ﻃﺮﻳﻖ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺸﺎرﻛﺖ دارد‪.‬‬
‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻛﻪ در ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻣـﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺣﻴـﺎت‬
‫ﺧﻮد را در ﻣﺎ ﻣﺘﺠﻠﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد‪ .‬از ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻴﻢ و‬
‫ﻣﺎﻧﻨـﺪ او رﻓﺘﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴـﻢ‪ ،‬ﺑـﻠـﻜـﻪ ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ ﲡﻠﻰ ﺣﻴـﺎت او در ﻣـﺎ از ﻃـﺮﻳـﻖ‬
‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪» :‬ﻣﺴﻴﺢ در ﻣﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ «.‬ﺳﻠﻮك در ﻧﻮر‪ ،‬ﻧﻪ اﳒﺎم‬
‫ﺧﻮاﻫﺸﻬﺎى ﺟﺴﻢ )ر‪.‬ك ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪ (١٦:٥‬ﺑﻠـﻜـﻪ ﺳـﻠـﻮك در روح‪B‬اﻟﻘـﺪس‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﺑﻪ اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ اﻣﻜﺎن ﻏﻠﺒﻪ ﺑـﺮ ﮔـﻨـﺎه را ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻣﻬﻴﺎ ﻓـﺮﻣﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣـﺎ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﮔﻨﺎه‪B‬آﻟﻮدى را ﻛﻪ ﺑﺎ آن زاده ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻴﻢ‬
‫ﻳﺎ آن را ﻋﻮض ﻛﻨﻴﻢ )‪ ،(٨:١‬اﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳـﺪ از ﺧـﻮاﻫﺶ‪B‬ﻫﺎى آن ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﳕﺎﺋﻴـﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺎن ﭼﻪ در ﻧﻮر رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻴﻢ و ﻣﺎﻫﻴﺖ واﻗﻌﻰ ﮔﻨﺎه را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪ ،‬از آن ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺧﻮاﻫﻴﻢ‬
‫ﺷﺪ و از آن روى ﺑﺮﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﺗﺎﻓﺖ‪ .‬و اﮔﺮ ﮔﻨﺎه ﻛﻨﻴﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠـﻪ آن را ﺑﻪ ﺧـﺪا‬
‫اﻋﺘﺮاف ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ و از او ﻣﻰ‪B‬ﻃﻠﺒﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ را از آن ﭘﺎك ﺳﺎزد‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻮﻛﻞ ﺑﻪ ﻗﺪرت‬
 ‫‪—U²— Ë —U²HÖ‬‬ ‫∂‪¥‬‬

‫≥‬ ‫اﻫﺪاف ﻣـﺎ را از ﭘﻴﭽﻴـﺪﮔـﻰ درﻣﻰ‪B‬آورد‪ ،‬ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﻣـﻰ‪B‬ﺑـﺨـﺸـﺪ و‬

‫اﺣﺴﺎس آراﻣﺶ و ﺛﺒﺎت ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪.‬‬
‫‪u½ ÈeOÇ ¨tMN+ ÈeOÇ‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ را ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﺑﻴﺎن ﻛﺮده ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﻫﻴﭻ رﻏﺒﺘﻰ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه‬
‫ﻧﺪارد‪ .‬اﻳﻤـﺎن‪B‬دار واﻗﻌﻰ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺳـﺮﭘـﻮش ﮔﺬاﺷﱳ ﺑﺮ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺑـﻪ آن اﻋـﺘـﺮاف‬
‫«‪±¥≠∑∫≤ UMŠu¹ ‰Ë‬‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﻣﻰ‪B‬ﻛﻮﺷﺪ ﺑﺎ ﺳﻠﻮك در ﻧﻮر ﻛﻼم ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺮ ﮔﻨﺎه ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬او ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ‬
‫اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻊ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺪ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻣـﻰ‪B‬رود‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﻫﻢ اﻛﻨـﻮن و‬
‫ﻫﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ از زﻧﺪﮔﻰ آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑـﺮﺧﻮردار ﺷﻮد‪» ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او ﻫﺴﺖ ﻣﺎ‬
‫ﻧﻴﺰ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻫﻢ‪ B‬ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ «.‬اﻳﻤـﺎن‪B‬دار واﻗﻌﻰ ﻣﻮاﻇﺐ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ‬
‫»ﻣﻦ ﻓﻘﻂ آن ﻛﻼه را دوﺳﺖ دارم!«‬ ‫رﻓﺘﺎر و ﮔﻔﺘﺎر ﺧﻮد ﺗﻮازن ﺑﺮﻗﺮار ﻛﻨﺪ‪ .‬او در ﭘﻰ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﻮدش‪ ،‬ﺧﺪا ﻳﺎ‬
‫اﻗﻌﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﻟﻮﺑﻴﺎى ﭘﺨﺘﻪ ﻫﺴﺘﻢ!«‬‫»ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﻣﻦ و ً‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن را ﺑﺎ اﻧﺒﻮﻫﻰ از »ﺳﺨﻨﺎن ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎﻧﻪ« ﲢﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار دﻫﺪ‪.‬‬
‫»ﻣﺎﻣﺎن ﭼﻄﻮر ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪه‪B‬اى ﻛﻪ ﻣﻦ و ﺗﺎم ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را دوﺳﺖ دارﻳﻢ؟«‬ ‫در ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ‪ ،‬ﺟﻤﺎﻋﺖ در ﺣﺎل ﺧـﻮاﻧﺪن ﺳﺮود ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ ﻣـﺮاﺳﻢ ﳕﺎز ﻛﻠﻴﺴﺎ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻜﻪ‪B‬ﻫﺎ‪ ،‬ﻛﻠﻤﺎت ﻧﻴﺰ ﻣـﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﻨﺎن ﻣﺪت ﻃـﻮﻻﻧﻰ در ﺟﺮﻳـﺎن‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﺮود ﻣﻌﺮوف »ﺑﺮاى ﺗﻮ دﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ« را ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪ .‬واﻋﻆ ﺟﻠﺴﻪ‪،‬‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻢ‪B‬ﻛﻢ ﻓﺮﺳﻮده و ﺑﻰ‪B‬ارزش ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻛﻠﻤﺎت »دوﺳﺘﻰ‪ ،‬ﻋﺸﻖ‬ ‫آﻫﺴﺘﻪ در ﮔﻮش ﮔﺮداﻧﻨﺪه ﺟﻠﺴﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاى ﭼﻪ ﻛﺴﻰ دﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ؟«‬
‫و ﻣﺤـﺒـﺖ« ارزش و ﻛﺎرﺑـﺮد واﻗﻌﻰ ﺧـﻮد را از دﺳﺖ داده‪B‬اﻧﺪ و از آﻧـﻬـﺎ ﺑـﺮاى‬ ‫آن ﻣﺮد ﻛﻪ دﺳﺖ‪B‬ﭘﺎﭼﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟ ﻣﻦ ﺑﺮاى ﻛﺴﻰ دﻋﺎ‬
‫ﭘﻮﺷﺎﻧﺪن اﻧﺒﻮﻫﻰ از ﮔﻨﺎﻫﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ‪ .‬ﭼﺮا اﻳﻦ ﺳﺆال را ﭘﺮﺳﻴﺪى؟«‬
‫اﻗﻌﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪن اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮدى ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﻫﻤـﺎن‬ ‫و ً‬ ‫واﻋﻆ ﺟﻮاب داد‪» :‬ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪم داﺷﺘﻰ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻔﺘﻰ »ﺑﺮاى ﺗﻮ دﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ« و‬
‫ﻛﻠﻤﻪ‪B‬اى را ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺑﻴﺎن ﻋﺸﻖ ﺧـﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑـﺮاى ﺑﻴﺎن‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮاى ﻛﺴﻰ دﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻰ‪«.‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﺧﻮد راﺟﻊ ﺑﻪ ﻟﻮﺑﻴﺎى ﭘﺨﺘﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن آورد! وﻗﺘﻰ ﻛﻠﻤﺎت ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﻰ‪B‬دﻗﺘﻰ‬ ‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ! ﻓﻘﻂ داﺷﺘﻴﻢ ﺳﺮود ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ‪B‬روﻧﺪ‪ ،‬در واﻗﻊ ﻣﻌﻨﻰ آﻧﻬﺎ ﺣﻘﻴﺮ ﻳﺎ اﺻﻼً ﺑﻰ‪B‬ﻣﻌﻨﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻛﻠﻤﺎت‬ ‫ﺳﺨﻨﺎن ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎﻧﻪ! دﻳﻦ ﺳﺨﻦ‪B‬ﭘﺮدازى! ﻛﻼم ﺻﺮﻳﺢ ﺧﺪا را از زﺑﺎن ﻳﻌﻘﻮب‬
‫ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺳﻜﻨﺎﺳﻬﺎى ﺧﺮد‪ ،‬ارزش ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫رﺳﻮل ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ‪» :‬ﻟﻜﻦ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﻛﻼم ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن ﻛﻪ ﺧﻮد را ﻓﺮﻳﺐ‬
‫ﺗﺒﺎ ﺗﻜﺮار ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪:‬‬‫ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﺗﻮﺻﻴƒ ﺧﻮد از زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ‪ ،‬ﺳﻪ ﻛﻠﻤﻪ را ﻣﺮ ً‬ ‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ« )‪ (٢٢:١‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﺋﻴﻢ رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬داﻧﺴﱳ زﺑﺎن دﻳﻨﺪارى‬
‫ﺣﻴﺎت‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و ﻧﻮر‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ او ﺳﻪ ﻗﺴﻤﺖ از ﻧﺎﻣﻪ ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع‬ ‫ﻛﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ آن را در زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد ﻋﻤﻠﻰ ﺳﺎزﻳﻢ‪» .‬اﮔﺮ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ‪«...‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺧﺘﺼﺎص داده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺣﻴﺎت و ﻧـﻮر‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آن ﻧﻴﺰ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫‪¥π‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫»ﺑﻮَاﻧﺮﺟﺲ« ﻳﻌﻨﻰ »ﭘﺴـﺮان رﻋﺪ« ﻧﺎﻣﻴﺪ )ﻣﺮﻗﺲ ‪ .(١٧:٣‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﻫـﻢ‬ ‫داﺷﺘﻨﺪ ُ‬
‫اﻳﻦ دو ﺑـﺮادر ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ آﺗﺶ از آﺳﻤـﺎن ﻧـﺎزل ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ اﻫﺎﻟﻰ دﻫـﻜـﺪه‪B‬اى را‬
‫ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﺪ )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(٥٦-٥١:٩‬‬
‫از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ‬
‫از ﻛﻠﻤﺎت و اﺻﻄﻼﺣﺎت دﻗﻴﻖ‪B‬ﺗﺮى ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺧﻰ زﺑﺎﻧﻬﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ‬
‫ﻛﻠﻤﺎت »دوﺳﺘﻰ‪ ،‬ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ« داراى ﭼﻨﺎن ﻣﻌﺎﻧﻰ زﻳﺎدى ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ از‬
‫آﻧﻬـﺎ ﻳﻜـﺪﻳﮕـﺮ را ﻧﻔـﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨﻨـﺪ‪ .‬وﻗﺘـﻰ در رﺳﺎﻟـﻪ اول ﻳﻮﺣـﻨﺎ در ﻣـﻮرد »ﻣﺤـﺒﺖ«‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻧـﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﻛﻠـﻤﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ‪ agape‬روﺑـﺮو ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪» .‬آ ﮔـﺎﭘﻪ« واژه‪B‬اى اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺮاى ﺑﻴﺎن ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن دﻳﮕﺮ‬
‫و ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ‪B‬رود )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪.(٣٣-٢٢:٥‬‬
‫ﻛﻠﻤﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ دﻳﮕﺮى ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻜﺎر ﻣﻰ‪B‬رود وﻟﻰ در ﻣﱳ ﻣﻮرد‬
‫ﻧﻈﺮ ﻣﺎ وﺟﻮد ﻧﺪارد ‪ philia‬اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﻣﺤﺒﺖ دوﺳﺘﺎﻧﻪ« ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻰ‬
‫ﻣﺎﻧﻨـﺪ ‪ agape‬ﻋﻤﻴﻖ و اﻟﻬﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪) .‬ﻛﻠﻤـﻪ ﻳـﻮﻧﺎﻧﻰ ‪ eros‬ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺑﻴﺎن ﻋﺸـﻖ‬
‫ﺷﻬـﻮاﻧﻰ ﺑﻜﺎر ﻣـﻰ‪B‬رود و ﻋﺒـﺎرت ‪ erotic‬از آن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬در ﻫـﻴـﭻ‪B‬ﻛـﺪام از‬
‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻫﺎى ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﻧﻴﺎﻣﺪه اﺳﺖ(‪.‬‬
‫ﻧﻜﺘﻪ ﺗﻌﺠﺐ‪B‬آور و در ﻋﻴـﻦ ﺣـﺎل ﻇـﺎﻫـﺮًا ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣـﺤـﺒـﺖ‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻫﻢ ﺣﻜﻤﻰ ﻛﻬﻨﻪ اﺳﺖ و ﻫﻢ ﺣﻜﻤﻰ ﺗﺎزه )‪ .(٨-٧:٢‬اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ ﺧﻮد‬
‫ﻣﺤﺒﺖ و ﻧﻪ ﺣﻜﻢ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ آن ﻳﻌﻨﻰ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺧﺪا و ﻫﻤﻨﻮﻋﺎن ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰ ﺗﺎزه‪B‬اى ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﻮد ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ دو ﻓﺮﻣﺎن اﺻﻠﻰ ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ ﻳﻌﻨﻰ‬
‫ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪ ٥:٦‬و ﻻوﻳﺎن ‪ ١٨:١٩‬را ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﳕﻮد و ﮔﻔﺖ )ﻣﺮﻗﺲ ‪-٢٨:١٢‬‬
‫‪ (٣٤‬ﻛﻪ اﻳﻦ دو ﻓﺮﻣﺎن ﺧﻼﺻﻪ و ﭼﻜﻴﺪه ﲤﺎﻣﻰ ﺗـﻮرات و ﻛﺘﺐ اﻧﺒﻴﺎ ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا و ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻤـﻨـﻮع‪ ،‬دو وﻇﻴﻔﻪ ﻛﻬﻨـﻪ ﺑـﻮده و ﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﻗﺒـﻞ از‬
‫آﻣﺪن ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﺮﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد‪.‬‬
‫‪u½ ÈeOÇ ¨tMN3 ÈeOÇ‬‬ ‫∏‪¥‬‬
‫ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳـﻦ ﺳـﻪ ﻗـﺴـﻤـﺖ از ﻧـﺎﻣـﻪ ﻳـﻮﺣﻨـﺎ ) ‪١١-٧:٢‬؛‬
‫‪٢٤-١٠:٣‬؛ ‪ (٢١-٧:٤‬را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ و ﺑﺪون در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﱳ ﺷﻤﺎره آﻳﺎت‬
‫ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺣﻴﺎت و ﻧﻮر را ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﻫﻢ ﺗﻔﻜﻴﻚ ﳕﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﻳﻦ ﺑﺨﺶ )‪ (١٤-٧:٢‬ﻣﻰ‪B‬آﻣﻮزﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﭼﮕﻮﻧﻪ‬
‫از ﻧﻮر و ﻇﻠﻤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﻰ‪B‬ﭘﺬﻳﺮد‪ .‬ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﻪ در ﻧﻮر ﺳﻠﻮك ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‬
‫)ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت ﺳﺎده‪B‬ﺗﺮ از ﺧﺪا اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﻳﺪ( ﺑﺮادر ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬در ‪ ٢٤-١٠:٣‬ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ از ﻣﻘﻮﻟﻪ ﻣﺮگ و زﻧﺪﮔﻰ‬
‫اﺳﺖ‪ :‬در ﻧﻔـﺮت زﻳﺴﱳ‪ ،‬ﻳﻌﻨـﻰ زﻳـﺴـﱳ در ﻣـﺮگ روﺣﺎﻧـﻰ‪ .‬در ‪٢١-٧:٤‬‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ از ﻣﻘﻮﻟﻪ راﺳﺘﻰ و ﻧﺎراﺳﺘﻰ اﺳﺖ )ر‪.‬ك ‪:(٦:٤‬‬
‫ﭼﻮن از ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد آ ﮔﺎﻫﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا را ﺑﻪ‬
‫دﻳﮕﺮان ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﻴﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺲ در اﻳﻦ ﺳﻪ ﻗﺴﻤﺖ‪ ،‬ﺳﻪ دﻟﻴﻞ ﻣﺤـﻜـﻢ ﺑـﺮاى ﻟﺰوم ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﻴﻢ‪:‬‬
‫‪ (١‬ﺣﻜﻢ ﺧﺪا اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳـﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ )‪.(١١-٧:٢‬‬
‫‪ (٢‬ﻣـﺎ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ و ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا در ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ اﺳـﺖ )‪.(٢٤-١٠:٣‬‬
‫‪ (٣‬در اﺑﺘﺪا ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻣﺎ آﺷﻜﺎر ﻛﺮد )‪» .(٢١-٧:٤‬ﻣﺎ‪ ...‬ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﺋﻴﻢ زﻳﺮا ﻛﻪ او اول ﻣﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻮد‪«.‬‬
‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻧﻮﻳﺴﺪ‪ ،‬ﺑﻠـﻜـﻪ آن را ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬آورد‪.‬‬
‫ﻳﻜﻰ از اﻟﻘﺎب ﻣـﻮرد ﻋﻼﻗﻪ وى ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺧـﻮاﻧﻨﺪﮔﺎﻧﺶ‪ ،‬ﻛﻠﻤﻪ »ﻣﺤـﺒـﻮب«‬
‫اﺳﺖ‪ .‬او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آﻧﺎن اﺣﺴﺎس ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﺮد‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ را »رﺳﻮل ﻣﺤﺒﺖ«‬
‫ﻧﺎﻣﻴﺪه‪B‬اﻧﺪ زﻳﺮا در اﳒﻴﻞ و رﺳﺎﻻﺗﻰ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﻫﻤﻴﺖ زﻳﺎدى ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺤﺒﺖ‬
‫داده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ »رﺳﻮل ﻣﺤﺒﺖ« ﻧﺒﻮده ﭼﺮا ﻛﻪ در اﳒﻴﻞ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻧﻴﻢ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻳﻮﺣﻨﺎ و ﺑـﺮادرش ﻳﻌﻘﻮب را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺰاﺟﻰ آﺗﺸﻴﻦ‬
‫‪µ±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﺗﻜﻤﻴﻞ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا اﺳﺖ )روﻣﻴﺎن ‪.(١٠-٨:١٣‬‬
‫واﻟﺪﻳﻦ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻗﺎﻧﻮن و ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﺎﻳﺪ از ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ و ﻧﮕﻬﺪارى‬ ‫»ﺗﺎزه« ﺑﺸﻤﺎر ﻣـﻰ‪B‬رود )‪(٨:٢‬؟ ﺑﺎز ﻫـﻢ رﺟﻮع ﺑﻪ زﺑﺎن ﻳـﻮﻧﺎﻧﻰ ﻣـﺎ را در ﻳﺎﻓـﱳ‬
‫ﻛﻨﻨﺪ و ﻏﻔﻠﺖ و ﺑﻰ‪B‬ﺗﻮﺟﻬﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪان‪ ،‬ﺟﺮم ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ ﺑﺸﻤﺎر ﻣﻰ‪B‬رود‪.‬‬
‫وﻟﻰ ﭼﻪ ﺗﻌﺪاد از ﭘﺪر و ﻣـﺎدران وﻗﺘﻰ ﺻﺒـﺢ زود ﺻﺪاى ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻤـﺎﻃـﻪ‪B‬دار‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد ﻣﺎﻧﻨﺪ ﳕﻮﻧﻪ زﻳﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ؟‬
‫زن‪» :‬ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﺑﻬﺘـﺮه ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻰ و ﺑـﺮى ﺳﺮ ﻛﺎرت‪ .‬ﻣﺎ ﻛﻪ ﳕﻰ‪B‬ﺧﻮاﻳﻢ ﺳـﺮ از‬
‫زﻧﺪان درﺑﻴﺎرﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﻣﺮد‪» :‬آره درﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑـﻬـﺘـﺮه ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻰ‪ ،‬ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑـﭽـﻪ‪B‬ﻫـﺎ‪B‬رو ﺑـﺪى و‬
‫ﻟﺒﺎﺳﺎﺷﻮﻧﻮ آﻣﺎده ﻛﻨﻰ‪ .‬اﮔﻪ دﻳﺮ ﺑﺠﻨﺒﻴﻢ ﳑﻜﻨﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﻮ ﺑﺒـﺮه و ﻫﺮ دوى ﻣﺎ‪B‬رو‬
‫دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻛﻨﻪ‪«.‬‬
‫اﻗﻌﺎ ﻗﺎﻧﻮن ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺑﻴﻪ و ﮔﺮﻧﻪ ﲤﺎم روز‪B‬رو ﺗﻮ‬
‫زن‪» :‬درﺳﺖ ﻣﻴﮕﻰ ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬و ً‬
‫رﺧﺘﺨﻮاب ﻣﻰ‪B‬ﻣﻮﻧﺪﻳﻢ!«‬
‫ﺟﺎى ﺗﺮدﻳـﺪ دارد ﻛﻪ ﺗﺮس از ﻗﺎﻧﻮن‪ ،‬اﻧﮕﻴـﺰه واﻟﺪﻳﻦ ﺑـﺮاى ﻛﺴﺐ ﻣﻌﺎش و‬
‫ﻣﻮاﻇﺒﺖ از ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎﻳﺸـﺎن ﺑـﺎﺷـﺪ‪ .‬واﻟﺪﻳﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴـﻞ ﺑـﻪ وﻇﺎﻳƒ ﺧﻮد ﻋﻤـﻞ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ )ﺣﺘﻰ اﮔﺮ در ﭘﺎره‪B‬اى اوﻗﺎت ﺑﺎ اﻛﺮاه ﺑﺎﺷﺪ( ﻛﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ و ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎﻳﺸﺎن‬
‫را دوﺳﺖ دارﻧﺪ‪ .‬در ﻧﻈﺮ آﻧﻬﺎ اﳒﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﻫﻴﭻ ارﺗﺒﺎﻃﻰ ﺑﺎ ﻗﺎﻧﻮن ﻧﺪارد ﺑﻠﻜﻪ از‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬ﺣﻜﻢِ »ﻳﻜﺪﻳﮕـﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ« ﺗﻜﻤﻴﻞ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧـﺪا‬
‫اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﺮدم را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬در ﻣﻮرد آﻧﻬﺎ دروغ ﳕﻰ‪B‬ﮔﻮﺋﻴﺪ‪ ،‬از‬
‫آﻧﻬﺎ ﭼﻴﺰى ﳕﻰ‪B‬دزدﻳﺪ و آرزوى ﻛﺸﱳ آﻧﻬﺎ را ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا و ﻫﻤﻨﻮع‪،‬‬
‫اﻧﺴﺎن را ﺑﺮﻣﻰ‪B‬اﻧﮕﻴـﺰاﻧﺪ ﻛﻪ اﺣﻜﺎم ﺧـﺪا را ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ ﺣﺘﻰ در ﻣـﻮرد آﻧﻬﺎ ﻓﻜﺮ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ ﳕﺎﻳـﺪ! وﻗﺘﻰ ﺷﺨﺼﻰ ﻣﻄﺎﺑﻖ اﻟـﮕـﻮى ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻋﻤﻞ ﻛﻨـﺪ‪ ،‬از‬
‫ﺧﺪا اﻃﺎﻋﺖ و ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ از ﺗﺮس ﺑﻠﻜﻪ از ﻣﺤﺒﺖ‪.‬‬
‫‪u½ ÈeOÇ ¨tMN3 ÈeOÇ‬‬ ‫∞‪µ‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻮﺻﻴƒ‪ ،‬ﺣﻜﻢ »ﻳﻜﺪﻳﮕـﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ« ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﺣﻜﻤﻰ‬
‫ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﺳﺆال ﻛﻤﻚ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫در زﺑﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﻣﻌﺎدل ﻛﻠﻤﻪ »ﺗﺎزه« دو واژ‪U‬ه ﻣﺘﻔﺎوت وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﻳﻜﻰ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﺗﺎزﮔﻰ در زﻣﺎن« و دﻳﮕﺮى ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﺗﺎزﮔﻰ در ﻛﻴﻔﻴﺖ«‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‬
‫ﻛﻠﻤـﻪ اول را ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان در ﻣـﻮرد آﺧﺮﻳﻦ ﻣﺪل اﺗـﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺒـﺮﻳـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﮔـﺮ‬
‫اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﻰ ﺑﺨﺮﻳﺪ ﻛﻪ در زﻣﺎن ﺧﻮد اﻧﻘﻼﺑﻰ در ﺻﻨﻌﺖ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ‪B‬ﺳﺎزى ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ‬
‫و اﺳﺎﺳﺎً ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ‪B‬ﻫﺎى دﻳﮕﺮ‪ ،‬از ﻣﻌﻨﻰ دوم اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ‪] .‬در‬
‫زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﻰ ﺑﺎ اﻧﺪﻛﻰ ﺗﺴﺎﻣﺢ ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮان ﻛﻠﻤﺎت »ﺟﺪﻳﺪ« و »ﺗـﺎزه« را ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ‬
‫ﺑﺮاى ﻣﻌﺎﻧﻰ ﻓﻮق ﺑﻜﺎر ﺑﺮد[‪.‬‬
‫ﺣﻜﻢ »ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ« از دﻳﺪﮔﺎه زﻣﺎن‪ ،‬ﺣﻜﻤﻰ ﺗﺎزه ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ‬
‫از ﻧﻈﺮ ﻛﻴﻔﻰ ﺗـﺎزه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺣﻜﻢ ﻛﻬﻨﻪ »ﻳـﻜـﺪﻳـﮕـﺮ را‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ« ﻣﻌﻨﻰ ﺗﺎزه‪B‬اى ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﭘﻨﺞ آﻳﻪ ﻛﻮﺗﺎه )آﻳﺎت ‪(١١-٧‬‬
‫ﻳﺎد ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣﻜﻢ از ﺳﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻬﻢ‪ ،‬ﺗﺎزه اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪©∑∫≤® XÝ« Á“Uð Ábý ʬ dÐ t( ÈbO(Qð —œ ©±‬‬
‫ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﻗﺴﻤﺖ ﻗﺒﻠﻰ )‪ (٦-٣:٢‬در ﻣﻮرد »اﺣﻜﺎم« ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﻠﻰ ﺳﺨـﻦ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ‪ ،‬وﻟﻰ در اﻳﻨﺠﺎ ﺗـﻮﺟﻪ ﺧﻮد را ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﻣﻌﻄـﻮف ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﻜﻢ‬
‫ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻗﻮم ﺧﺪا ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻜﻰ از اﺣﻜﺎم‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﺣﺎل اﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﻛﻬﻨﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻰ ﺧﺎص ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺳﺎﻳﺮ‬
‫اﺣﻜﺎم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻜﻤﻰ ﻳﻚ ﺳﺮ و ﮔﺮدن ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺑﻘﻴﻪ اﺣﻜﺎم ﻗﺮار‬
‫ﺑﮕﻴﺮد؟ ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ را ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻴﺎن ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ‪،‬‬
‫≥‪µ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﺣﺴﺪ ﺑﺴﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺑـﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻻﻳﻖ ﻧﻔـﺮت ﺑﻮدﻳﻢ و ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻐﺾ ﻣﻰ‪B‬داﺷـﺘـﻴـﻢ«‬
‫ﻧﺸﺪه ﺷﺨﺺ ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ زﻳﺒﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫‪U‬‬ ‫)ﺗﻴﻄﺲ ‪ .(٣:٣‬اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ رﺗﻮش‬
‫وﻟﻰ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً دﻗﻴﻖ اﺳﺖ! ﺑﻌﻀﻰ از ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗـﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ‬
‫ﺻﻔﺎت را از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻧﺪﻫﻨـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﻋﻤﺎل ﺟﺴﻢ )ﻏﻼﻃﻴـﺎن ‪(٢١-١٩:٥‬‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﲤﺎﻳﻼت آﻧﺎن ﺑﺎﻟﻘﻮه وﺟﻮد دارد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﮔﻨﺎﻫـﻜـﺎرى ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤـﺎن ﻣـﻰ‪B‬آورد‪ ،‬ﺣﻴﺎﺗﻰ ﺗـﺎزه و ﻃﺒﻴﻌﺘـﻰ ﺗـﺎزه‪B‬‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻳـﺎﺑـﺪ‪ .‬روح ﻗﺪوس ﺧﺪا در او ﺳﺎﻛـﻦ ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد و ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﺪا‪ ،‬ﺗـﻮﺳـﻂ‬
‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس در دل او رﻳﺨﺘﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد )روﻣﻴﺎن ‪ .(٥:٥‬ﺧﺪا‪ ،‬ﺷﺨﺺ ﻧﻮ‪B‬اﻳﻤﺎن‬
‫را ﭘﺎى ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻃﻮﻻﻧﻰ در ﻣﻮرد ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻰ‪B‬ﻧﺸﺎﻧﺪ! »زﻳـﺮا ﺧﻮد ﺷﻤﺎ از ﺧﺪا‬
‫آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪه‪B‬اﻳﺪ )ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻛﻪ در ﺷﻤﺎ ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ( ﻛﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎﺋﻴﺪ« )اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪ .(٩:٤‬ﺷﺨﺺ ﻧﻮ‪B‬اﻳﻤﺎن درﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ ﻛﻪ ﺣﺎل‬
‫آﻧﭽـﻪ را ﻗـﺒـﻼً دوﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬داﺷـﺖ‪ ،‬دﺷـﻤـﻦ ﻣـﻰ‪B‬دارد و آﻧﭽـﻪ را ﻗﺒـﻼً دﺷـﻤـﻦ‬
‫ﻣﻰ‪B‬داﺷﺖ‪ ،‬ﺣﺎل دوﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دارد!‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﺣﻜﻢ »ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ«‪ ،‬از ﻧﻈﺮ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺗﺎزه اﺳﺖ‪ :‬اﻳﻦ‬
‫ﺣﻜﻢ ﻳﻜﻰ از ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ اﺣﻜﺎﻣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻣﺎ داده )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪(٣٤:١٣‬‬
‫و در واﻗﻊ ﺣﻜﻢ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان‪ ،‬در ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻴﺶ از اﻧﮕﺸﺘﺎن دو دﺳﺖ‬
‫ﺗﻜﺮار ﺷﺪه اﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣٤:١٣‬؛ ‪١٧٬١٢٬٩:١٥‬؛ روﻣﻴﺎن ‪٨:١٣‬؛ اول‬
‫ﺗـﺴـﺎﻟــﻮﻧـﻴـﻜـﻴــﺎن ‪٩:٤‬؛ اول ﭘـﻄــﺮس ‪٢٢:١‬؛ اول ﻳـﻮﺣـﻨــﺎ ‪٢٣٬١١:٣‬؛‬
‫‪١٢٬١١٬٧:٤‬؛ دوم ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٥‬و ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ اﺷﺎرات ﺑﺴﻴﺎرى ﻧﻴﺰ در ﻣﻮرد‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺮادراﻧﻪ وﺟﻮد دارد‪.‬‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ و ﺿـﺮورى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻣﻌﻨﻰ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﭼﻴـﺴـﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻫﻴﺠﺎن‪B‬اﻧﮕﻴﺰ و ﺳﻄﺤﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺮاى‬
‫ﻛﻨﺎر آﻣﺪن ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﳕﺎﻳﺶ ﺑـﮕـﺬارﻧﺪ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻪ ﺑﺎ اﺣﺴـﺎﺳـﺎت‬
‫‪u½ ÈeOÇ ¨tMN3 ÈeOÇ‬‬ ‫≤‪µ‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺣﻜﻢ »ﻳﻜـﺪﻳـﮕـﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴـﺪ« ﺗـﺎزه‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ از دﻳﺪﮔﺎه ﺗﺄﻛﻴﺪى ﻛﻪ ﺑﺮ آن ﺷﺪه ﺗـﺎزﮔﻰ دارد ‪ .‬اﻳﻦ ﺣﻜﻢ‪ ،‬ﻧﻪ‬
‫ﺣﻜﻤﻰ از ﻣﻴﺎن اﺣﻜﺎم ﺑﺴﻴﺎر‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در رأس ﻓﻬﺮﺳﺖ اﺣﻜﺎم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ!‬
‫ﺗﺎزه ﺑﻮدن اﻳﻦ ﺣﻜﻢ از ﻧﻈﺮ ﺗﺄﻛﻴﺪ‪ ،‬ﻫﻢ‪B‬ﭼﻨﻴﻦ از اﻳﻦ ﺟﻨـﺒـﻪ ﻛـﻪ در اﺑـﺘـﺪاى‬
‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻗﺮار دارد ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺮرﺳﻰ اﺳﺖ‪» .‬ﺣﻜﻢ ﻛﻬﻨﻪ آن ﻛﻼم اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫از اﺑﺘﺪا داﺷﺘﻴﺪ« )‪ .(٧:٢‬ﻋﺒﺎرت »از اﺑﺘﺪا« ﺑﻪ دو روش ﻣﺘﻔﺎوت در ﻧﺎﻣﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ‬
‫ﺑﻪ ﻛـﺎر رﻓﺘﻪ و ﺗﺸﺨﻴـﺺ اﻳـﻦ دو روش اﻫﻤﻴﺖ ﺧـﺎﺻـﻰ دارد‪ .‬در اول ﻳﻮﺣﻨـﺎ‬
‫‪ ،١:١‬در ﺗﻮﺻﻴـƒ ازﻟﻰ ﺑـﻮدن ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻧﻴﻢ ﻛﻪ او »از اﺑـﺘـﺪا« ﺑـﻮد‪ .‬در‬
‫اﳒﻴﻞ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ ١:١‬ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ آﻳـﻪ اﺳـﺖ ﻧـﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﻛﻪ »در اﺑﺘـﺪا‪،‬‬
‫ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫وﻟﻰ آﻳﻪ ‪ ،٧:٢‬ﺑﻪ اﺑﺘﺪاى زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮدازد‪ .‬ﺣﻜﻢ »ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮدن‬
‫ﺑﻪ دﻳﮕـﺮان«‪ ،‬ﺿﻤﻴﻤﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻨـﺎن ﻛـﻪ ﮔـﻮﺋﻰ ﺧﺪا ﺑﻌـﺪ از‬
‫ﺧﺎﲤﻪ ﻣﻮﺿـﻮع‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﺟﺪﻳﺪى ﺑﻪ ﻧﻈﺮش رﺳﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﻴـﺮ! ﺑﻠﻜـﻪ درﺳﺖ از‬
‫ﻫﻤﺎن ﳊﻈﻪ‪B‬اى ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن آوردﻳﻢ در دل ﻣﺎ اﺳﺖ‪ .‬در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت‪،‬‬
‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﳕﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛـﻪ از ﻣـﻮت ﮔﺬﺷﺘﻪ داﺧﻞ ﺣﻴـﺎت‬
‫ﮔﺸﺘﻪ‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮادران را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﺋﻴﻢ« )‪ (١٤:٣‬و ﺧﻮد ﻋﻴﺴﻰ ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬
‫»ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﻛﻨﻴﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٣٥:١٣‬‬
‫ﻛﺴﻰ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎورده و ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ذاﺗـﺎً ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ و ﺣﺘﻰ‬
‫ﻛﻴﻨﻪ‪B‬ﺟﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﻧـﻮزادان را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ اﻋﺘـﺮاف ﻛﻨﻴﻢ‬
‫ﻛﻪ ﻧـﻮزادان ﺧـﻮد‪B‬ﻣﺤﻮر ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻓﻜﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨـﻨـﺪ ﲤـﺎم دﻧـﻴـﺎ دور ﺗـﺨـﺖ آﻧـﻬـﺎ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﭼﺮﺧﺪ‪ .‬ﻛﻮدك‪ ،‬ﳕﻮﻧﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤﺎن و ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪» .‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺳﺎﺑﻘﺎً‬
‫ﺑﻨﺪه اﻧﻮاع ﺷﻬﻮات و ﻟﺬات ﺑﻮده‪ ،‬در ﺧﺒﺚ و‬ ‫ﺑﻰ‪B‬ﻓﻬﻢ و ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار و ﮔﻤﺮاه و ‪U‬‬
‫‪µµ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳـﻦ ﻓـﺮﻣﺎن ﺑﺰرگ زﻧﺪﮔﻰ ﻛـﺮدم و ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﱎ ﺷﻤﺎ را ﻗـﺎدر‬
‫ﻧﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﺮوى ﻛﻨﻴﺪ‪«.‬‬‫ﺳﺎزم ﺗﺎ از ﳕﻮ ‪U‬‬
‫ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ را ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﻛﺴﻰ ﻧﺸﺎﻧﻪ‪B‬اى‬
‫از ﻧﻔﺮت ﻳﺎ ﻛﻴﻨﻪ‪B‬ﺗﻮزى از او ﻧﺪﻳﺪ‪ .‬روح ﻋﺎدل و ﻋﺪاﻟﺖ‪B‬ﺟﻮى او از ﻫﺮ ﮔﻨﺎه و‬
‫ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑـﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣـﺮﺗﻜﺐ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧـﻰ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻔﺮت ﻧﻮرزﻳﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ اﻋﻼم داورى ﻋﺎدﻻﻧﻪ‪B‬اش‪ ،‬ﻫﻤﻮاره ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮى‬
‫از ﻣﺤﺒﺖ ﺻﻮرت ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻓﻜﺮ ﻛـﺮدن ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺴﺒـﺖ ﺑـﻪ دوازه ﺷﺎﮔـﺮدش‪ ،‬اﻧﺴﺎن را دﻟﮕـﺮم‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺰرگ‪B‬ﺗﺮ اﺳﺖ ﺑﺎ‬
‫اﮔﺮ ﺗﺮﺟﻤﻪ‪B‬اى ﻛﻪ ﺷﻤﺎ دارﻳﺪ ﺗـﺮﺟﻤﻪ دﻗﻴﻖ و ﺻﺤﻴﺤﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﻴﺪ ّ‬
‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺮ و ﺑﺤﺚ ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﺳﻌﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ ﻣﺮدم را از دﻳﺪن اﺳﺘﺎدﺷﺎن‬
‫ﻣﺤـﺮوم ﺳﺎزﻧﺪ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛـﺎرﻫﺎ دل اﺳﺘـﺎد ﺧـﻮد را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻜﺴﺘﻨـﺪ‪ .‬ﻫـﺮ ﻛـﺪام از‬
‫ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد و ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﭼﻨﺎن ﮔﺴﺘﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ را‬
‫ﺗﻚ‪B‬ﺗﻚ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪ‪ .‬او در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﺨﻨﺎن و اﻋﻤـﺎل ﺑـﺪون ﭘﺸﺘﻮاﻧﻪ ﻓﻜـﺮى‬
‫ﭘﻄـﺮس‪ ،‬ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤﺎﻧﻰ ﺗـﻮﻣﺎ و ﺣﺘﻰ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻳـﻬـﻮدا ﺻﺒﻮر ﺑـﻮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺑـﻪ‬
‫ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﺣﻜﻢ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮرش ﺗﻨﻬﺎ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫آﻧﭽﻪ ﺧﻮدش ﻋﻤﻞ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻢ‪B‬ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻗﺸﺎر و ﮔﺮوﻫﻬﺎى ﻣﺨﺘﻠƒ ﻣﺮدم‬
‫ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻴﺪ! ﻣﺤﺒﺖ او ﺑﺎﺟﮕﻴﺮان و ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬ﻛﺸﺎﻧﺪ )ﻟﻮﻗﺎ‬
‫‪ (١:١٥‬و ﺣﺘﻰ ﭘﺴﺖ‪B‬ﺗﺮﻳﻦ اﻓﺮاد ﺟﺎﻣﻌﻪ‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻋﻘﺪه‪B‬ﻫﺎى ﺧـﻮد را ﻧﺰد‬
‫او ﺑﮕﺸﺎﻳﻨﺪ و ﭘﻴﺶ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻨـﺪ )ﻟـﻮﻗﺎ ‪ .(٣٩-٣٦:٧‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛـﻪ‬
‫ﻧﻴﻘﻮدﻳﻤﻮس‪ ،‬اﺳﺘﺎد واﻻﻣﻘﺎم ﻳﻬﻮدى ﻛﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻮد ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺴﺖ ﺷﺒﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﺼـﻮﺻﻰ ﺑﺎ او ﻣﻼﻗﺎت ﻛﻨـﺪ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٢١-١:٣‬ﭼﻬﺎر ﻫـﺰار ﻧﻔـﺮ‬
‫»ﻣﺮدم ﻋﺎدى« ﻧﻴﺰ ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺳﻪ روز ﭘﻴﺶ او ﲟﺎﻧﻨﺪ و ﺑﻪ ﺗﻌـﺎﻟـﻴـﻢ او ﮔـﻮش‬
‫‪u½ ÈeOÇ ¨tMN3 ÈeOÇ‬‬ ‫‪µ¥‬‬
‫اده اﻧﺴﺎن ﺳﺮ و ﻛﺎر دارد‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎت‪ ،‬ﻋﻼﻗﻪ ﻳﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻓﺮاد‬‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ار ‪U‬‬
‫ﺧﺎﺻﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ در ﻣﻘـﻮﻟﻪ ﻋﺰم و اراده اﻧﺴﺎن ﺟﺎى دارد ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜﻪ ﺑـﺎ‬
‫ﲤﺎم وﺟﻮد دوﺳﺖ دارﻳﺪ و اﺟـﺎزه ﻣﻰ‪B‬دﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا از ﻃﺮﻳﻖ ﺷـﻤـﺎ ﺑـﻪ‬
‫دﻳﮕﺮان ﺑﺮﺳﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑـﻪ راﻫﻬﺎى ﻣﺤﺒﺖ‪B‬آﻣﻴﺰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻛـﺎر‬
‫ﺷﻤﺎ ﺑﺮاى ﻫﻤﻨﻮﻋﺎن ﺧﻮد اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ آﻧﺎن را دوﺳﺖ دارﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ‬
‫اﻗﻌﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ دﻳﮕﺮ رﻳﺎﻛـﺎرى ﻧﻴﺴـﺖ‬‫اﻳﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛـﻪ و ً‬
‫ﺑﻠﻜﻪ اﻃﺎﻋﺖ از ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺗﻮﺻﻴƒ ﺑﺮاى ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﺑﺎب ‪ ١٣‬اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻗـﻮت‬
‫ﻛﺎﻣﻞ آن را درك ﻛﻨﻴﺪ‪ :‬ﺑﺪون ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ »ﻫﻴﭻ« اﺳﺖ! ﺑﺎ ﲤﺎم‬
‫اﻳﻦ ﺗﻮﺿﻴﺤﺎت‪ ،‬ﺣﻜﻢ »ﻳﻜﺪﻳﮕـﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ« ﺗﻨﻬﺎ از دﻳﺪﮔﺎه ﺗﺄﻛﻴـﺪ ﺗـﺎزه‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ از ﺟﻨﺒﻪ دﻳﮕﺮى ﻧﻴﺰ ﺗﺎزه اﺳﺖ‪:‬‬
‫≤≠ ‪©∏∫≤® XÝ« Á“Uð Ábý tz«—« t( È«Åt½u/ —œ‬‬
‫ﻳﻮﺣﻨﺎ اﺷـﺎره ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ »ﻳﻜﺪﻳﮕـﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ« اﺑﺘﺪا در ﻣﺴﻴـﺢ ﲢـﻘـﻖ‬
‫ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﺣﺎل در زﻧﺪﮔﻰ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳـﻤـﺎن آورده‪B‬اﻧﺪ ﺻﺪق ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻪ اﻳﻦ ﺣﻜﻢ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮد ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﳕﻮ ‪U‬‬
‫ﺑﻌـﺪا ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت ﭘـﺮﺷﻜﻮه »ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ« )‪ (٨:٤‬ﻛﻪ ﻃـﻨـﻴـﻦ آن را در‬
‫ً‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﻮﻳﻢ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﭘﺮداﺧﺖ و ﺑﺮ آن ﺗﻌﻤﻖ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻧﮕﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﲡﺴﻢ و ﳕﻮﻧﻪ ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ در ﻓﺮﻣﺎﻧﻰ‬
‫ﻛﻪ درﺑﺎره ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ داده‪ ،‬از ﻣﺎ ﭼﻴﺰى ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﻛﻪ ﺧﻮد اﳒﺎم ﻧﺪاده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻨﺪرﺟﺎت ﭼﻬﺎر اﳒﻴﻞ رواﻳﺖ زﻧﺪﮔﻰ‪B‬اى اﺳﺖ ﻛﻪ در روح ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬زﻳﺴﺖ‬
‫و آن ﻫﻢ در ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻰ ﻛﻪ از ﺷﺮاﻳﻂ آرﻣﺎﻧﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺪور ﺑﻮد‪ .‬در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ‬
‫∑‪µ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫روش زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ :‬آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﻧﻮر راه ﻣﻰ‪B‬روﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ؛ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﺗﺎرﻳﻜﻰ راه ﻣﻰ‪B‬روﻧﺪ ﻧﻔﺮت ﻣﻰ‪B‬ورزﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻼ ﺑﺮ دﻧﻴﺎ ﺣﻜﻤﻔﺮﻣﺎ ﻧﺸﺪه‬
‫»ﺗﺎرﻳﻜﻰ در ﮔﺬر اﺳﺖ«‪ ،‬وﻟﻰ روﺷﻨﺎﺋﻰ ﻫﻨﻮز ﻛﺎﻣ ً‬
‫و ﺣﺘﻰ در ﲤﺎم ﺑﺨﺸﻬﺎى زﻧﺪﮔﻰ اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﻧﻴﺰ ﻧﻔﻮذ ﻧﻜﺮده اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬
‫در ﻣﻴﺎن ﻣـﺎ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ »ﺳـﭙﻴﺪه از ﻋﺎﻟـﻢ اﻋﻠﻰ« ﺑﻪ ﻣﻼﻗـﺎت اﻳﻦ ﺟﻬﺎن آﻣﺪ )ﻟـﻮﻗﺎ‬
‫‪» .(٨-٧:١‬ﺳﭙﻴـﺪه« ﻳﻌﻨﻰ ﻃﻠـﻮع ﺧﻮرﺷﻴﺪ‪ .‬ﺗـﻮﻟﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﺷـﺮوع روزى ﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﺑﺮاى اﻧﺴﺎن ﺑﻮد! او ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻰ در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ آﻧﺎن و ﺑﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺑـﻪ آﻧﻬﺎ‪،‬‬
‫ﻧﻮر ﺣﻴﺎت و ﻣﺤﺒﺖ را ﻣﻰ‪B‬ﮔﺴﺘﺮاﻧﻴﺪ‪» .‬ﻗﻮﻣﻰ ﻛﻪ در ﻇﻠﻤﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻮرى‬
‫ﻋﻈﻴﻢ دﻳﺪﻧﺪ و ﺑﺮ ﺑﻴﻨﻨﺪﮔﺎن دﻳﺎر ﻣﻮت و ﺳﺎﻳ‪U‬ﻪ آن‪ ،‬ﻧﻮرى ﺗﺎﺑﻴﺪ« )ﻣﺘﻰ ‪.(١٦:٤‬‬
‫اﻣﺎ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﻛﺸﻤﻜﺸﻰ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣـﺎﺑـﻴـﻦ ﻧـﻴـﺮوﻫﺎى ﻧﻮر و ﻧﻴـﺮوﻫﺎى‬
‫ﻇﻠﻤـﺖ وﺟـﻮد دارد‪» .‬ﻧﻮر در ﺗﺎرﻳﻜـﻰ ﻣـﻰ‪B‬درﺧﺸﺪ و ﺗﺎرﻳـﻜـﻰ ﺑـﺮ آن دﺳـﺖ‬
‫ﳕﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٥:١‬ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواى ﺗﺎرﻳﻜﻰ اﺳﺖ و ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ‬
‫ﺧﻮد را از ﻃﺮﻳـﻖ دروغ و ﻧﻔﺮت ﮔﺴﺘﺮش ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ اﻣﺎ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬آﻓﺘﺎب ﻋـﺪاﻟـﺖ‬
‫اﺳﺖ )ﻣـﻼﻛـﻰ ‪ (٢:٤‬و ﻣـﻠـﻜـﻮت ﺧـﻮد را ﺑـﻪ وﺳﻴﻠـﻪ ﺣـﻘـﻴـﻘـﺖ و ﻣـﺤـﺒـﺖ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﮔﺴﺘﺮاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻠﻜﻮت ﻣﺴﻴﺢ و ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺷﻴﻄﺎن اﻣﺮوز ﺑﺎ ﻫﻢ در ﻛﺸﻤﻜﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫»ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺎدﻻن‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻧﻮر ﻣﺸﺮق اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻧﻬﺎر ﻛﺎﻣﻞ روﺷﻨﺎﺋﻰ آن در ﺗﺰاﻳﺪ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﺪ« )اﻣﺜﺎل ‪ .(١٨:٤‬ﻇﻠﻤﺖ ﻛﻢ‪B‬ﻛﻢ از ﺑﻴـﻦ ﻣـﻰ‪B‬رود و ﻧﻮر ﺣﻘﻴﻘـﻰ در‬
‫دﻟﻬﺎى ﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻌﻴﺎر ﻣﺤﺒـﺖ ﺑـﺮاى ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﺳـﺖ‪ .‬او ﻓـﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺣﻜﻤﻰ ﺗﺎزه ﻣﻰ‪B‬دﻫﻢ ﻛﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎﺋﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﳕﻮدم ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ راﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎﺋﻴﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٣٤:١٣‬و ﺗﻜﺮار ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪:‬‬
‫‪u½ ÈeOÇ ¨tMN3 ÈeOÇ‬‬ ‫∂‪µ‬‬
‫ﺑﺴﭙﺎرﻧﺪ )ﻣﺮﻗﺲ ‪ (٩-١:٨‬و در آﺧﺮ ﺑﺎ ﻏﺬاﺋﻰ اﻋﺠـﺎزآﻣﻴﺰ از دﺳﺘﻬﺎى ﻣﺴﻴﺢ‬
‫ﺳﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬او ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻛـﻮﭼﻚ را در آﻏﻮش ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮﻓﺖ و از ﺑﺎزى ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎ ﺑﺎ‬
‫ﻣﺮدم ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪ .‬ﺣﺘﻰ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺳﺮﺑﺎزان روﻣﻰ او را ﺑﻪ ﺟﻠﺠﺘﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮدﻧﺪ‬
‫ﺗﺎ ﻣﺼﻠﻮب ﺷﻮد‪ ،‬زﻧﺎﻧﻰ را ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ دﻟﺪارى ﻣﻰ‪B‬داد‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ درﺧﺸﺎن‪B‬ﺗﺮﻳﻦ ﺟﻠﻮ‪U‬ه ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬رﻓﺘﺎرى ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺘﻰ دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ‬
‫را ﻧﻴﺰ ﲢﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار ﻣﻰ‪B‬داد‪ .‬او ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺗﺮﺣﻢ‪B‬آﻣﻴﺰ ﺑﻪ رﻫﺒﺮان ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻛﻪ در‬
‫ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﺋﻰ روﺣﺎﻧﻴﺸﺎن او را ﺑﻪ ﻫﻤﺪﺳﺘﻰ ﺑﺎ ﺷﻴﻄﺎن ﻣﺘﻬﻢ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‬
‫)ﻣﺘﻰ ‪ .(٢٤:١٢‬وﻗﺘﻰ ﮔـﺮوه ﻛﺜﻴﺮى ﺑﺮاى دﺳﺘﮕﻴﺮى او آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺴﺖ‬
‫ﺑﺮاى ﺣﻔﺎﻇﺖ ﺧﻮد‪ ،‬ﻟﺸﻜﺮﻳﺎن آﺳﻤﺎﻧﻰ را ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ در ﻋﻮض‬
‫ﺧﻮد را ﺗﺴﻠﻴﻢ دﺷﻤﻨﺎن ﳕـﻮد و ﺳﭙﺲ ﺑـﺮاى آﻧﺎن‪ ،‬آرى ﺑﺮاى دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ‪ ،‬ﺟﺎن‬
‫ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﻓﺪا ﻛﺮد‪» :‬ﻛﺴﻰ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از اﻳﻦ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺟﺎن ﺧﻮد را‬
‫ﺑﻪ ﺟﻬﺖ دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد ﺑﺪﻫﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٣:١٥‬وﻟﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻠﻜﻪ ﺑـﺮاى دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﻧﻴﺰ ﻣـﺮد! و ﭼﻮن او را ﻣﺼﻠـﻮب ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺮاى آﻧﺎن دﻋﺎ ﻛﺮد‪» :‬ﭘﺪر‪ ،‬اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﺒﺨﺶ‪ ،‬زﻳﺮا ﳕﻰ‪B‬داﻧﻨﺪ ﭼﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﻋﻴﺴﻰ در زﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬در ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ و در ﻣﺮگ ﺧﻮد‪ ،‬ﳕﻮﻧﻪ ﻛﺎﻣﻞ اﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺗـﺎزه‬
‫اﺳﺖ‪» :‬ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ‪ «.‬و ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣﻜﻢ را ﺗﺎزه ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎ در ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳﺮى ﺟﺪﻳﺪ از اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻬﻨﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﺤـﺒـﺖ‬
‫اﺳﺖ و زﻧﺪﮔﻰ در ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ زﻳﺴﱳ در ﺷﺎدى و ﭘﻴﺮوزى‪.‬‬
‫آﻧﭽﻪ در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺻﺎدق ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺑﺎﻳـﺪ در زﻧﺪﮔﻰ ﻫﺮ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪» .‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻫﻢ‪B‬ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ« )‪.(١٧:٤‬‬
‫ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ‪» ،‬زﻳﺮا ﻛﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻰ‬
‫در ﮔﺬر اﺳﺖ و ﻧﻮر ﺣﻘﻴﻘﻰ اﻻن ﻣﻰ‪B‬درﺧﺸﺪ« )‪ .(٨:٢‬اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻳﺎد‬
‫ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻳـﻮﺣﻨﺎ )ﺑﺎب ‪ (١‬در ﺧﺼـﻮص ﺳﻠﻮك در ﻧﻮر ﻣﻰ‪B‬اﻧـﺪازد‪ .‬در اﻳﻨﺠـﺎ دو‬
‫‪µπ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﺑﺎ ﻗﻮم ﺧﺪا در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ دو راﺑﻄﻪ وﺟﻮد دارد‪ :‬راﺑﻄﻪ‬
‫ﻋﻤﻮدى )ﺑﺎ ﺧﺪا( و راﺑﻄﻪ اﻓﻘﻰ )ﺑﺎ اﻧﺴﺎن( و آﻧﭽﻪ را ﺧﺪا ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ‪ ،‬اﻧﺴﺎن‬
‫ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻛﻨﺪ! ﻫﺮ ﻳﻚ از اﻳﻦ دو راﺑﻄﻪ ﺑﺎﻳﺪ راﺑﻄﻪ ﻣﺤﺒﺖ و اﻳﺜﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﻣﻮﻋﻈﻪ روى ﻛﻮه ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮدازد )ﻣﺘﻰ ‪-٢١:٥‬‬
‫‪ .(٢٦‬اﮔﺮ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺎ ﺑﺮادرش ﻣﻨـﺎزﻋﻪ دارد‪ ،‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ او ﻣﺼﺎﳊﻪ ﻧﻜﻨﺪ‬
‫ﺣﺘﻰ ﭘﺮﺳﺘﺶ و ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻛﺮده ﻫﻴﭻ ارزﺷﻰ ﻧﺪارد‪ .‬ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻴﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﳕﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﺷﺨﺺ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﻨـﻨـﺪه ﭼـﻴـﺰى ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺮادرش دارد‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ‬
‫ﺑﺮادرش ﭼﻴﺰى ﺑﺮ ﺿﺪ او دارد‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺘﻰ اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﻣﺎ را رﳒﺎﻧﻴﺪه‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬
‫ﺑﺎﺷﻴﻢ او ﻧﺰد ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻮى او ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺸﺪار ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‬
‫ﻛﻪ در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬ﺗﺎ ﭘـﺮداﺧﺖ آﺧﺮﻳﻦ ﻓﻠﺲ در زﻧﺪان ﻋﺪاﻟﺖ روﺣﺎﻧـﻰ‬
‫ﻣﺤﺒﻮس ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد )ﻣﺘﻰ ‪ .(٣٥-٢١:١٨‬ﺑﻪ ﻛﻼﻣﻰ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺎ داﺷﱳ روﺣﻴﻪ‬
‫ﻋﺎرى از ﺑﺨﺸﺶ و ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﺎن آﺳﻴﺐ ﻣﻰ‪B‬رﺳﺎﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ در ﻧﻮر راه رود و در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﺧﺎﻧﻮ ‪U‬‬
‫ﻣﻮﺿـﻮع ﺗﻀﺎد ﺑﻴﻦ »ﮔﻔـﺘـﺎر« و »ﻛـﺮدار« را ﻗﺒـﻼً دﻳﺪﻳـﻢ )‪١٠٬٨٬٦:١‬؛‬
‫‪ .(٦٬٤:٢‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑـﻮدن در »ﮔﻔﺘﺎر« ﻳﻌﻨﻰ ﺧﻮاﻧﺪن ﺳـﺮودﻫﺎى زﻳﺒﺎ‪ ،‬ﺑﻜﺎر‬
‫ﺑﺮدن ﻛﻠﻤﺎت ﻗﺸﻨﮓ و ﺑﺮ زﺑﺎن آوردن دﻋﺎﻫﺎى ﻧﻐﺰ و ﺑﺎﺷﻜﻮه ﻛﺎر ﭼﻨﺪان ﺳﺨﺘﻰ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎ ﲤﺎم اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﺧﻮد را ﻓﺮﻳﺐ داده‪B‬اﻳﻢ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﺷﺨﺼﻰ‬
‫روﺣﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﻫﻤـﺎن ﻣـﻮﻋﻈﻪ روى ﻛﻮه ﺑﻪ اﻳﻦ ﻃﺮز ﻓﻜـﺮ‬
‫اﺷﺘﺒﺎه اﺷﺎره ﻛﺮده و در ﻣﻮرد آن ﺗﻌﻠﻴﻢ داده اﺳﺖ )ﻣﺘﻰ ‪ .(٣٧-٣٣:٥‬آﻧﭽـﻪ‬
‫ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﻰ‪B‬آورﻳﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴـﺎن واﻗﻌﻰ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ داﻣـﻦ‬
‫ﻛﻠﻤﺎت اﺿﺎﻓﻰ )»ﺳـﻮﮔﻨﺪ«( ﺷﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﮔﻔﺘـﺎر ﺧـﻮد را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻳﺎ اﺛﺒﺎت ﻛﻨﻴـﻢ‪.‬‬
‫»ﺑﻠﻰ« ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻠﻰ ﺑﺎﺷﺪ و »ﻧﻪ« ﻣﺎ ﺑـﺎﻳـﺪ ﻧـﻪ‪ .‬اﮔـﺮ ﻣـﻰ‪B‬ﮔـﻮﺋﻴﻢ در ﻧﻮر ﺳـﻠـﻮك‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ادﻋﺎى ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادران ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‬
‫ﻧﻴﺎز ﻣﺒﺮم ﺑﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪن‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و دﻟﮕﺮﻣﻰ دارﻧﺪ‪.‬‬
‫‪u½ ÈeOÇ ¨tMN3 ÈeOÇ‬‬ ‫∏‪µ‬‬
‫»اﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﻣﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎﺋﻴﺪ‪ ،‬ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺷﻤﺎ را ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﳕﻮدم« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٢:١٥‬ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤـﺎﺋـﻰ را ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﭘـﺎره‪B‬اى از‬
‫ﻻ ﻣﺎ ﻛﺴﺎﻧﻰ را ﺑﺮﻣﻰ‪B‬ﮔﺰﻳﻨﻴﻢ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ‪B‬ﺷﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺴﻨﺠﻴﻢ )و ﻣﻌﻤﻮ ً‬
‫ﺗﻮﺟﻴﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﳕﻮﻧﻪ!(‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ‬
‫ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺣﻜﻢ ﻗﺪﻳﻤﻰ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ در ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻛﻤﺎل رﺳﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺮوز ﺑﺮاى ﻣﺎ‬
‫»ﺗﺎزه« ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎن »ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ«‪ ،‬ﻫﻢ در ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺗﺎزه اﺳﺖ و ﻫﻢ در‬
‫ﳕﻮﻧﻪ‪ .‬ﺣﺎل ﺑﻪ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺟﻨﺒﻪ ﺗﺎزﮔﻰ اﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮدازﻳﻢ‪.‬‬
‫≥© ‪©±±≠π∫≤® XÝ« Á“Uð b¹¬Åv qLŽ tÐ t( È«ÅtÐd& —œ‬‬
‫اﻳﻦ آﻳـﺎت در رﺳﺎﻟـﻪ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ﻫﻤﭽـﻨـﺎن ﺑـﻪ ﺗـﻮﺻﻴƒ ﻧﻮر و ﺗـﺎرﻳـﻜـﻰ اداﻣـﻪ‬
‫اده‬
‫ﺧﺪا ﺑﺎ دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻧﻔﺮت و ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺑﺎ‬
‫ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و ﻧﻮر ﻧﻴﺰ دﺳﺖ در دﺳﺖ ﻫﻢ ﭘﻴﺶ ﻣﻰ‪B‬روﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺮف زدن در ﻣﻮرد ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺳـﺎده اﺳـﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻋﻤﻞ ﻛﺮدن ﺑـﻪ آن‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺸﻜﻞ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺤﺒﺘﻰ‪ ،‬ﺣﺮف ﺧﺎﻟﻰ ﻧﻴﺴﺖ )آﻳﻪ ‪ (٩‬و ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى‬
‫ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﺑـﺮادران را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻰ در ﻋﻤﻞ ﺑﻪ اﻳـﻤـﺎن‪B‬دارى دﻳﮕﺮ‬
‫ﻧﻔﺮت ﺑﻮرزد‪ ،‬دروغ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﻼﻣﻰ دﻳﮕﺮ )و اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﺑﻴﺪار ﻛﻨـﻨـﺪه‬
‫اﺳﺖ( ﻣﺸـﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﺪون داﺷﱳ ﻣﺸـﺎرﻛﺖ ﺑﺎ دﻳﮕﺮ ﻣﺴﻴﺤـﻴـﺎن‪ ،‬در آن‬
‫واﺣﺪ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻰ از دﻻﻳﻞ اﻳﻨـﻜﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻣﺤﻠـﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺸﺎرﻛﺖ اﻳﻤﺎن‪B‬داران را‬
‫ﺑﻨﻴﺎد ﻧﻬﺎده ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪» .‬ﺷﻤﺎ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺗﻚ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ «.‬ﻫﻴﭻ‪B‬ﻛﺲ‬
‫ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ از زﻧﺪﮔﻰ ﻛﺎﻣﻞ و در ﺣﺎل ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ‬
‫‪∂±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫در اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﻮرد ﻣﻌﺪود اﺷﺎره ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد )ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان ﺑﻪ ﺑﻴﺶ از ‪ ٢٠‬ﻋﺒﺎرت‬
‫از اﻳﻦ دﺳﺖ اﺷﺎره ﳕﻮد(‪.‬‬
‫ﭘﺎﻫﺎى ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺸﻮﺋﻴﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(١٤:١٣‬‬
‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را اﻛﺮام ﳕﺎﺋﻴﺪ )روﻣﻴﺎن ‪.(١٠:١٢‬‬
‫ﺑﺮاى ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻫﻤﺎن ﻓﻜﺮ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ )روﻣﻴﺎن ‪.(١٦:١٢‬‬
‫ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺣﻜﻢ ﻧﻜﻨﻴﺪ )روﻣﻴﺎن ‪.(١٣:١٤‬‬
‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ )روﻣﻴﺎن ‪.(٧:١٥‬‬
‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﻨﻴﺪ )روﻣﻴﺎن ‪.(١٤:١٥‬‬
‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﺑﻨﺎ ﻛﻨﻴﺪ )اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪.(١١:٥‬‬
‫ﺑﺎرﻫﺎى ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﻮﻳﺪ )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪.(٢:٦‬‬
‫ﻧﺰد ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻴﺪ )ﻳﻌﻘﻮب ‪.(١٦:٥‬‬
‫از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﭘﺬﻳﺮاﺋﻰ ﻛﻨﻴﺪ )اول ﭘﻄﺮس ‪.(٩:٤‬‬
‫ﺧﻼﺻﻪ ﻛﻼم اﻳـﻨﻜﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ دﻳـﮕﺮ ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻫـﻤﺎن ﻃﻮر رﻓﺘﺎر‬
‫ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ آﻧﻬﺎ و ﺑﺎ ﻣﺎ رﻓﺘﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺧﻮد را در رﻓﺘﺎر‬
‫و ﻛﺮدار ﻧﺸﺎن دﻫﺪ )ر‪.‬ك اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (٧-٤:١٣‬ﺟﻌﻠﻰ و ﻏﻴﺮ‪B‬واﻗﻌﻰ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑـﺮادران ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ؟ ﻗﺒﻼً‬
‫اوﻟﻴﻦ ﭘﻴﺎﻣﺪ وﺧﻴﻢ آن را دﻳﺪﻳﻢ‪ :‬او در ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺑﺴﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮد‪ ،‬ﻫﺮ‪B‬ﭼﻨﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ‬
‫ﻛﻨﺪ در ﻧﻮر زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ )‪ .(٩:٢‬ﻣﻰ‪B‬ﭘﻨﺪارد ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﺪ وﻟﻰ ﻋﻤﻼً در ﺗﺎرﻳﻜﻰ‬
‫ﻻ در ﺟﻮاﻣﻊ‬ ‫ﻧﻔﺮت‪ ،‬ﻛﻮر ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮدى ﳕﻮﻧﻪ اﻓﺮادى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮ ً‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻰ اﻳﺠـﺎد دردﺳﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬او ﻓﻜﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ »ﻏـﻮل روﺣﺎﻧﻰ« ﺑﺎ داﻧﺸـﻰ‬
‫وﺳﻴﻊ و درﻛﻰ ﺑﺎﻻ اﺳﺖ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻋﻤﻼً ﻧـﻮزادى ﺑﺎ درك روﺣﺎﻧﻰ اﻧﺪك‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس را ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺮﺗﺐ ﺑﺨﻮاﻧﺪ و دﻋﺎﻫﺎى‬
‫ﭘﺮ‪B‬ﺣﺮارت ﺑﻜﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﮔﺮ در دﻟﺶ ﻧﻔﺮت ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮ دروغ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫‪u½ ÈeOÇ ¨tMN3 ÈeOÇ‬‬ ‫∞∂‬
‫ﺑﺮ ﺧﻼف ﻃﺮز ﻓﻜﺮ ﻋﻤﻮﻣﻰ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ »ﻛﻮرﻛﻮراﻧﻪ« ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ‬
‫ﻣﺤﺒﺖ واﻗﻌﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ را ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آورﻳﻢ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ را ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ ﻧﻮراﻧﻰ‪B‬ﺗﺮ و‬
‫درﺧﺸﺎن‪B‬ﺗﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻴﻢ‪ .‬ﻧـﻔـﺮت‪ ،‬زﻧﺪﮔـﻰ را ﺗﻴﺮه و ﺗﺎر ﻣﻰ‪B‬ﺳـﺎزد! وﻗﺘﻰ ﻣﺤﺒـﺖ‬
‫واﻗﻌﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ از دل ﻣﺎ ﺟـﺎرى ﺷﻮد‪ ،‬ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﻋﻤﻴﻖ‪B‬ﺗﺮ و درﻛﻰ ﻓـﺮاﮔﻴﺮﺗﺮ از‬
‫اﻣﻮر روﺣﺎﻧﻰ ﺧـﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﭘـﻮﻟﺲ دﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎ در داﻧﺶ و آ ﮔﺎﻫﻰ رﺷﺪ ﻛﻨﺪ‪» ،‬ﺗﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﻤﺎ در ﻣﻌﺮﻓﺖ و ﻛﻤﺎل‬
‫ﻓﻬﻢ ﺑﺴﻴﺎر اﻓﺰوده ﺷﻮد‪ ،‬ﺗﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎى ﺑﻬﺘﺮ را ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻴﺪ و در روز ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻰ‪B‬ﻏﺶ‬
‫و ﺑﻰ‪B‬ﻟﻐﺰش ﺑﺎﺷﻴﺪ« )ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ .(١٠-٩:١‬ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ ﺑـﺮادرش را ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺣﻘﺎﻳﻖ را ﺑﺎ وﺿﻮح ﺑﻴﺸﺘﺮى ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﻛﺘـﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻫـﻴﭻ ﻛﺘﺎﺑـﻰ ﻣﺜﻞ »اﺳـﺘﺮ« ﻗﺪرت ﻛـﻮر ﻛﻨﻨﺪه‪ U‬ﻧـﻔﺮت را‬
‫ﺗﻮﺻﻴـƒ ﻧﻜﺮده اﺳﺖ‪ .‬وﻗـﺎﻳﻌﻰ ﻛﻪ در آن ﻛـﺘﺎب ذﻛﺮ ﺷﺪه‪ ،‬در اﻣـﭙﺮاﺗﻮرى‬
‫ﭘﺎرس ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎرى از ﻳـﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻌﺪ از اﺳﺎرت ﺑﺎﺑﻞ در آﳒﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣـﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ‬
‫روى داده‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﻫﺎﻣﺎن ﻛـﻪ ﻳﻜﻰ از ﻣﺮدان ﻣﻘﺘﺪر درﺑـﺎر ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻔﺮت ﺷﺪﻳﺪى‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن داﺷﺖ و ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﻔﺮت او را ﻓﺮو ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ‬
‫ﻧﺎﺑﻮدى ﻛﻞ ﻣﻠـﺖ ﻳﻬﻮد ﺑﻮد‪ .‬او ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻧـﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻛﺎﻣـﻼً ﻛﻮر‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﺮح و اﺟﺮاى ﻧﻘﺸﻪ‪B‬اى ﻛﺜﻴƒ و ﺷﺮارت‪B‬ﺑﺎر زد ﻛﻪ ﺳﺮاﳒﺎم‬
‫آن ﺑﻪ ﭘﻴـﺮوزى ﻳﻬﻮدﻳﺎن و ﻧﺎﺑﻮدى ﺧـﻮدش ﻣﻨﺠﺮ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬اﻣـﺮوزه ﻫﻢ ﻧﻔﺮت‬
‫ﭼﺸﻢ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را ﻛﻮر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬اﺣﺴﺎﺳﻰ ﺳﻄﺤﻰ و ﺗﻮ‪B‬ﺧﺎﻟﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﺣﺴﺎﺳﻰ زود‪B‬ﮔﺬر‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻰ در ﻣﺮاﺳﻢ ﭘﺮﺳﺘﺸﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻰ را ﺗﻨﻬﺎ در ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮان ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﺎﻣﻞ ﻧﺸﺎن داد و ﲤﺎم اﻣـﻮر روزﻣﺮ‪U‬ه‬
‫زﻧﺪﮔﻰ را ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت »ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ« در ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ‬
‫ﺟﺎﻣﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﭘﻮﺷﺪ‪.‬‬
‫‪U‬‬ ‫ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ‬
‫≥∂‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫‪u½ ÈeOÇ ¨tMN3 ÈeOÇ‬‬ ‫≤∂‬

‫اﻳﻦ ﻧـﻜﺘـﻪ را ﺑﺮاى ﻣـﺜﺎل در ﻣـﻮرد ﻣﻮﺿـﻮع ﺟﺎﻟـﺐ »اﻣﻮر ﻣـﺸﻜـﻮك« )روﻣﻴـﺎن‬ ‫دوﻣﻴﻦ ﭘﻴﺎﻣﺪ ﺗﺄﺳƒ‪B‬ﺑﺎر اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼـﻨـﻴـﻦ اﻳـﻤـﺎن‪B‬دارى ﻣﻮﺟﺐ ﻟﻐـﺰش‬
‫‪ (١٥:١٤‬ﺑﻜﺎر ﺑـﺒﻨﺪﻳﺪ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ اﻳـﻤﺎن‪B‬داران ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮕـﻬﺎى ﻣﺘﻔﺎوﺗـﻰ وارد ﻛﻠﻴﺴﺎ‬ ‫دﻳﮕﺮان ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد )آﻳﻪ ‪ .(١٠‬ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﻛﻨﻨﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﻰ‪B‬ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨـﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ .‬در دوران ﭘﻮﻟﺲ‪ ،‬آﻧﺎن در‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮد آﺳﻴﺐ ﻣﻰ‪B‬رﺳﺎﻧﺪ )آﻳﻪ ‪ (٩‬اﻣﺎ وﻗﺘﻰ ﺷﺮوع ﺑﻪ آﺳﻴﺐ رﺳﺎﻧﺪن ﺑﻪ دﻳﮕـﺮان‬
‫ﻣﻮرد ﻣﺴـﺎﺋﻠﻰ ﻧﻈـﻴﺮ ﺧﻮراك و روزﻫﺎى ﻣـﻘﺪس اﺧﺘﻼف ﻧـﻈﺮ داﺷﺘﻨـﺪ‪ .‬ﮔﺮوﻫﻰ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺷـﺮاﻳﻂ ﺑﺴﻴـﺎر وﺧﻴﻢ‪B‬ﺗﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﺴﻴﺮ اﻧﺴﺎن ﭘﺮ از ﻣـﻮاﻧـﻊ و‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﻮردن ﮔﻮﺷﺖ ﻗﺮﺑـﺎﻧﻰ ﺑﺘﻬﺎ ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺮوﻫﻰ دﻳﮕﺮ ﺷﺪﻳﺪًا در‬ ‫دﺳﺖ‪B‬اﻧﺪاز ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬راه رﻓﱳ در ﺗﺎرﻳﻜﻰ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺳﺨﺖ و ﺧﻄـﺮﻧﺎك اﺳﺖ!‬
‫ﺳَـﺒﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺸﻜﻼﺗـﻰ ﻛﻪ ﺑﺮوز ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد داراى ﺟﻮاﻧـﺐ ﻣﺘﻌﺪدى‬ ‫ﭘﻰ رﻋﺎﻳﺖ روز َ‬ ‫ﺑﺮادر ﺑﻰ‪B‬ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺧﻮد ﻟﻐﺰش ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮرد و ﻣﻬﻤﺘﺮ از آن‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﻟﻐﺰش دﻳﮕﺮان‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ راه ﺣـﻞ اﺳﺎﺳﻰ ﻫﻤ‪U‬ﻪ آﻧـﻬﺎ اﻳﻦ ﺑﻮد‪» :‬ﻳـﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤـﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ!« ﭘـﻮﻟﺲ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻮﺿﻮع را اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑﻴﺎن ﻛﺮده اﺳﺖ‪» :‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺣﻜﻢ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻜﻢ‬ ‫ﻳﻚ ﺷـﺐ ﻣـﺮدى ﻛﻪ در ﺧﻴﺎﺑﺎﻧـﻰ ﺗـﺎرﻳـﻚ راه ﻣـﻰ‪B‬رﻓﺖ ﻧﺎﮔﺎه ﻣـﺘـﻮﺟﻪ ﻧـﻮر‬
‫ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺴﻰ ﺳﻨﮕﻰ ﻣﺼﺎدم ﻳﺎ ﻟﻐﺰﺷﻰ در راه ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻧﻨﻬﺪ‪ ...‬زﻳﺮا ﻫﺮ ﮔﺎه‬ ‫ﻛﻢ‪B‬ﺳﻮﺋﻰ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻨﺪى ﺑﻪ ﺳﻮى او ﻣﻰ‪B‬آﻣﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺷﺎﻳﺪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﭼﺮاغ را‬
‫ﺑﺮادرت ﺑﻪ ﺧـﻮراك آزرده ﺷﻮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺑـﻪ ﻣﺤﺒﺖ رﻓـﺘﺎر ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻰ‪ .‬ﺑـﻪ ﺧﻮراك ﺧﻮد‬ ‫ﺣﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻴﻤﺎر ﻳﺎ ﻣﺴﺖ اﺳـﺖ‪ ،‬وﻟﻰ وﻗﺘﻰ ﻧﺰدﻳﻚ‪B‬ﺗﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺘـﻮﺟﻪ ﻣﺮد‬
‫ﻫﻼك ﻣﺴﺎز ﻛﺴﻰ را ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ در راه او ﲟﺮد« )روﻣﻴﺎن ‪.(١٥٬١٣:١٤‬‬ ‫ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﺋﻰ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻋﺼﺎى ﺳﻔﻴﺪ ﺧﻮد‪ ،‬ﭼﺮاغ ﻗﻮه‪B‬اى ﻧﻴﺰ در دﺳﺖ دارد‪.‬‬
‫ﺳﻮﻣﻴﻦ ﭘﻴﺎﻣﺪ ﻏﻢ‪B‬اﻧﮕﻴﺰ ﺗﻨﻔـﺮ اﻳـﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﭘـﻴـﺸـﺮﻓـﺖ روﺣﺎﻧﻰ ﺷﺨـﺺ‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ »ﭼﻪ دﻟﻴﻠﻰ دارد ﻛﻪ ﻣﺮدى ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﺑﺎ ﺧﻮد ﭼﺮاغ‪B‬ﻗﻮه ﺣﻤﻞ ﻛﻨﺪ؟«‬
‫اﻳﻤﺎن‪B‬دار را ﺑﻪ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻣﻰ‪B‬اﻧـﺪازد )‪ .(١١:٢‬ﺷﺨﺺ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﻳﻌﻨﻰ ﻛﺴـﻰ ﻛـﻪ در‬ ‫و ﺳﭙﺲ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺳﺆال ﺧﻮد را ﻣﻄﺮح ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺎرﻳﻜﻰ راه ﻣـﻰ‪B‬رود‪ ،‬ﻫﻴﭻ‪B‬ﮔﺎه ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ راه ﺧﻮد را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ! ﺗﻨﻬﺎ ﻓﻀﺎﺋـﻰ ﻛـﻪ‬ ‫ﻣﺮد ﻧـﺎﺑﻴﻨﺎ ﻟـﺒﺨﻨﺪى زد و ﮔـﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮاغ ﻗﻮه‪B‬اى ﻛـﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد دارم‪ ،‬ﺑـﻪ اﻳﻦ‬
‫ﻣﻮﺟﺐ رﺷﺪ روﺣﺎﻧﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬ﻓﻀﺎى ﻧﻮر روﺣﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻓﻀﺎى ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﱎ ﺟـﻠﻮى ﺧﻮد را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ دﻳﮕﺮان ﺑﺘﻮاﻧﻨـﺪ ﻣﺮا ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻴﻮه‪B‬ﻫﺎ و ﮔﻞ‪B‬ﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻧﻴﺎز دارﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﱎ ﻛﺎرى ﺑﺮاى ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﺋﻰ ﺧﻮد ﺑﻜﻨﻢ وﻟﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﱎ ﺑﺮاى دﻳﮕﺮان ﻣﺎﻧﻊ ﻧﺒﺎﺷﻢ‪«.‬‬
‫ﻗﻮم ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﺑﺮاى رﺷﺪ ﺧﻮد ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ راه ﺑﺮاى ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى از ﻟﻐﺰش ﺑﺮادران ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮدن ﺑﻪ آﻧﻬﺎ‬
‫ﺣﻜﻢ »ﻳﻜﺪﻳﮕـﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ«‪ ،‬در ﲡﺮﺑﻴﺎت ﻫـﺮ روزه ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺗﺎزه‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﻣـﺎ را ﺳﻨﮓ‪B‬ﭘـﺮش ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد اﻣﺎ ﻧﻔـﺮت )ﻳﺎ ﺻﻔﺎﺗﻰ از اﻳﻦ ﻗﺒﻴـﻞ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬ﻛﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣﻜﻢ از ﻧﻈﺮ ﺗﺄﻛﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎزه اﺳﺖ و ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ‬ ‫ﻧﻈﻴﺮ ﺣﺴﺎدت ﻳﺎ ﺑﺪﺧﻮاﻫﻰ( ﻣﺎ را ﺳﻨﮓ ﻟﻐﺰش دﻳﮕﺮان ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ‬
‫»ﺑﻠﻰ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻴﻠﻰ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ!« ﺣﺘﻰ اﻳﻦ ﻫﻢ ﻛﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ در ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻣﺤﻠﻰ از اﻫﻤﻴﺖ ﺧﺎﺻـﻰ ﺑـﺮﺧﻮردار اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛـﻪ در‬
‫ﺧﺪا در ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺘﺠﻠﻰ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻣﺤـﺒـﺖ را در ﲡﺮﺑـﻪ و‬ ‫ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻼت و ﭘﺮاﻛﻨﺪﮔﻰ ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬وﻗﺘﻰ‬
‫زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮدﻣـﺎن درك ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻓﺮﻣﺎن ﻗﺪﻳﻤﻰ »ﻳﻜﺪﻳﮕـﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴـﺪ« وﻗﺘـﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺑﻨﺎى ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ در ﺻﺪد ﺗـﺨـﺮﻳـﺐ ﻫـﻢ ﺑـﺮآﺋﻴـﻢ‪ ،‬ﻫـﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺻـﻮرت‬
‫ﺗﺎزه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد ﻛﻪ در زﻧﺪﮔﻰ روزﻣﺮه ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﺟﺎﻣﻪ ﻋﻤﻞ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده‪B‬اى روﺣﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺑﺮﺧﻮرداز از ﺷﺎدى واﻗﻌﻰ در‪B‬ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ آﻣﺪ‪.‬‬
‫‪∂µ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫‪u½ ÈeOÇ ¨tMN3 ÈeOÇ‬‬ ‫‪∂¥‬‬

‫اﻗﻌﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را دوﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬داﺷﺘﻴﺪ‬ ‫ﺷﺒﺎن ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺷﻤﺎ دو ﻧﻔﺮ و ً‬ ‫ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﺟﻨﺒﻪ ﻣﻨﻔﻰ آﻳﺎت ‪ ٩‬ﺗﺎ ‪ ١١‬را دﻳﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺣﺎل ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﻪ ﻣﺜﺒﺖ‬
‫ﳕﻰ‪B‬ﺑﺎﻳﺴﺖ اﻳﻦ اﻓﻜﺎر و ﺧﺎﻃﺮات آزار دﻫﻨﺪه را در دل ﺧﻮد اﻧﺒﺎر ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻧﻔﺮت‬ ‫آن ﺑﻴﻨﺪازﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺤـﺒـﺖ ﻣـﺴـﻴـﺢ را در ﻋﻤﻞ ﭘﻴﺎده ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﭼـﻪ ﭘـﻴـﺎﻣـﺪﻫـﺎى‬
‫دﻟﻬﺎى آدﻣﻰ را ﻣﺎﻧﻨﺪ زﺧﻤﻰ ﻋﻔﻮﻧﻰ‪ ،‬ﭼﺮﻛﻴﻦ ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد و ﲤﺎم اﻧﺪام‪B‬ﻫﺎ را ﻣﺴﻤﻮم‬ ‫ﻓﻮق‪B‬اﻟﻌﺎده‪B‬اى ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ؟‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ «.‬و در اداﻣﻪ ﻛـﻼم ﺧـﺪا را ﺑـﺮاى آﻧﻬﺎ ﺧـﻮاﻧﺪ‪B...» :‬ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﺸـﻢ‬ ‫اول از ﻫﻤﻪ‪ ،‬در ﻧﻮر ﻳﻌﻨﻰ ﻣـﺸـﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا و ﺑﺮادران ﻣﺴﻴﺤـﻰ ﺧـﻮد زﻧﺪﮔﻰ‬
‫ﳕﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد و ﺳﻮء‪B‬ﻇﻦ ﻧـﺪارد« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (٥:١٣‬و ﺗﻮﺿﻴﺢ داد‪» :‬ﻣﻔﻬـﻮم آﻳﻪ‬ ‫ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد‪.‬‬
‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺮﮔﺰ اﻋﻤﺎل آزار دﻫﻨﺪه و ﻧﺎراﺣﺖ ﻛﻨﻨﺪه‪ U‬دﻳﮕﺮان را ﺿﺒﻂ‬ ‫دوم‪ ،‬ﻟﻐﺰش ﳕﻰ‪B‬ﺧﻮرﻳﻢ و ﺑﺎﻋﺚ ﻟﻐﺰش دﻳﮕﺮان ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫اﻗﻌﺎ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺤـﺒـﺖ ﻣـﺎ‬ ‫و ﺑﺎﻳﮕﺎﻧﻰ ﳕﻰ‪B‬ﻛـﻨـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﺴـﻰ را و ً‬ ‫و ﺳﻮم‪ ،‬از دﻳﺪﮔـﺎه روﺣﺎﻧﻰ رﺷﺪ ﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺳـﻮى »ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻣﺴﻴـﺢ«‬
‫ﮔﻨﺎﻫﺎن او را ﻣﻰ‪B‬ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ و زﺧﻢ‪B‬ﻫﺎﺋﻰ را ﻛﻪ ﺑﻪ وﺟﻮد آورده اﻟﺘﻴﺎم ﻣﻰ‪B‬ﺑﺨﺸـﺪ‪«.‬‬ ‫ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻫﻴﻢ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﻣﺘﻨﻰ دﻳﮕﺮ از ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس را ﺧﻮاﻧﺪ‪» :‬و اول ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﺪت‬ ‫در اﻳﻨﺠـﺎ ﺿـﺮورى اﺳـﺖ در ﻣـﻮرد ﺗﻔـﺎوت ﺑﻴـﻦ زﺷﺘﻰ »اﻋـﻤـﺎل ﺟـﺴـﻢ«‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎﺋﻴـﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻛـﺜـﺮت ﮔﻨﺎﻫـﺎن را ﻣﻰ‪B‬ﭘـﻮﺷﺎﻧـﺪ« )اول ﭘﻄﺮس‬ ‫)ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪ (٢١-١٩:٥‬و ﺛﻤﺮات زﻳﺒﺎى روح‪» ،‬ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺧﻮﺷﻰ‪ ،‬ﺳﻼﻣﺘﻰ‪،‬‬
‫‪ .(٨:٤‬ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ آن زن و ﺷﻮﻫﺮ آﳒﺎ را ﺗﺮك ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺒﺎن ﭼﻨﻴﻦ اﻧﺪرزى ﺑﻪ‬ ‫ﺣﻠﻢ‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ‪ ،‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺗﻮاﺿﻊ و ﭘﺮﻫﻴﺰﮔﺎرى« )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪-٢٢:٥‬‬
‫آﻧﻬﺎ داد‪» :‬ﺑﻪ ﺟﺎى ﺣﻔﻆ و ﻳـﺎدآورى ﭼﻴـﺰﻫﺎى آزار دﻫﻨﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎدآورى اﻣـﻮر‬ ‫‪ (٢٣‬ﻛﻤﻰ ﺗﻌﻤﻖ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﺑﭙﺮدازﻳﺪ‪ .‬روﺣﻴﻪ‪B‬اى ﻛﻪ ﳕﻰ‪B‬ﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺴﻤـﻮم ﻛﻨﻨﺪه اﺳﺖ‪،‬‬ ‫وﻗﺘﻰ در ﻧﻮر ﺳﻠـﻮك ﻛﻨﻴﻢ‪» ،‬ﺗﺨﻢ ﻛـﻼم« )ﻟـﻮﻗﺎ ‪ (١١:٨‬ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ رﻳﺸـﻪ‬
‫وﻟﻰ روح ﺳﺮﺷﺎر از ﻣﺤﺒﺖ و ﺑﺨﺸﺶ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ‪B‬ﻫﺎ را ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﺪ و ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻰ‪B‬آورد‪،‬‬ ‫ﺑﮕﻴﺮد و ﺛﻤﺮ ﺑﻴﺎورد‪ ،‬و اوﻟﻴﻦ ﺧﻮﺷﻪ‪B‬اى ﻛﻪ روح ﺑﻪ ﺑﺎر ﻣﻰ‪B‬آورد‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ!‬
‫ﺛﻤﺮ‪U‬ه آن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻼﻣﺘﻰ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫وﻟﻰ ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﳕﻰ‪B‬ﻣﺎﻧـﺪ‪ ،‬ﭼـﺮا ﻛﻪ ﺛﻤـﺮ‪U‬ه ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺧـﻮﺷﻰ اﺳﺖ! ﻧﻔﺮت‪،‬‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ در ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺤﺒﺖ ﮔﺎم ﺑﺮﻣﻰ‪B‬دارد‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺷﺎدى ﺟﺪﻳﺪى را‬ ‫اﻧﺴﺎن را ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﺷﺎدى ﻣﻰ‪B‬آورد‪.‬‬
‫ﲡﺮﺑﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا »ﺛﻤﺮه روح« ﻣﺤﺒﺖ و ﺧﻮﺷﻰ اﺳﺖ و وﻗﺘﻰ »ﻣﺤﺒـﺖ« و‬ ‫ﻳﻚ زوج ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﺷﺒﺎن ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﺸﺎن رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ زﻧﺎﺷﻮﺋﻰ‬
‫»ﺧﻮﺷﻰ« را ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻴﺎﻣﻴﺰﻳﻢ‪» ،‬ﺳﻼﻣﺘﻰ« ﺧﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ و ﺳﻼﻣﺘﻰ ﻧﻴﺰ »ﺣﻠﻢ«‬ ‫آﻧﻬﺎ در ﺷﺮف از ﻫﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪن ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮد ﻛﻪ ﻧﺎاﻣﻴﺪى در ﭼﻬﺮه‪B‬اش ﻣﻮج ﻣﻰ‪B‬زد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫را ﺑﻪ ﺑﺎر ﻣـﻰ‪B‬آورد‪ .‬ﺑﻪ ﻛﻼم دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺳﻠـﻮك در ﻧﻮر‪ ،‬ﺳﻠـﻮك در ﻣﺤﺒـﺖ‪ ،‬راز‬ ‫»ﻣﺎ ﻫﺮ دو ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬وﻟﻰ در ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﺷﺎد ﻧـﻴﺴﺘﻴﻢ و در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﺷﺎدى‬
‫رﺷﺪ ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﺮوع ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ «.‬وﻗﺘﻰ ﺷﺒﺎن ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد و ﻫﺮ دو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس‪،‬‬
‫ﻫﻤـﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﳕـﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ ﺗـﻮاﻧﺎﺋﻰ ﺧـﻮد‪،‬‬
‫‪U‬‬ ‫ﺣﺎل‪،‬‬ ‫ﻛﻼم ﺧﺪا ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﭘﻴﺎﻣﻰ دارد‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ روﺷﻦ ﺷﺪ و آن اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻢ زن‬
‫ذاﺗﺎ ﺧﻮدﺧﻮاه و ﻛﻴﻨﻪ‪B‬ﺟﻮ ﻫﺴﺘﻴﻢ‬‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ را ﺑﻪ وﺟﻮد ﺑﻴﺎورﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ً‬ ‫و ﻫﻢ ﺷﻮﻫﺮ‪ ،‬ﺗﻨﻔﺮ و ﳉﺎﺟﺖ را در دل ﺧﻮد ﭘﺮورش داده‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ دو‪ ،‬اﻣﻮر ﻛﻮﭼﻚ‬
‫و ﺗﻨﻬﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ روح ﺧﺪا دﻟﻬﺎى ﻣﺎ را ﺳﺮﺷﺎر از ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‬ ‫وﻟﻰ آزار‪B‬دﻫﻨﺪه‪B‬اى را ﻛﻪ ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ اﳒﺎم داده ﺑﻮد ﻳﺎدآورى و ﺑﺎزﮔﻮﺋﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ!‬
 ‫‪u½ ÈeOÇ ¨tMN3 ÈeOÇ‬‬ ‫∂∂‬

‫‪¥‬‬ ‫را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪» .‬ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا در دﻟﻬﺎى ﻣﺎ ﺑﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﺷـﺪ‬
‫رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ« )روﻣﻴﺎن ‪ .(٥:٥‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺣﻜﻢ »ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ«‬
‫‪œ—«œ  dH½ ʬ “« «bš t+ v²³×1‬‬ ‫را ﻫﺮ روزه ﺑﻪ ﺻـﻮرت ﲡﺮﺑﻪ‪B‬اى ﺗﺎزه و ﻫﻴﺠﺎن‪B‬اﻧﮕـﻴـﺰ درﻣﻰ‪B‬آورد‪ .‬اﮔﺮ در ﻧﻮر‬
‫زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴـﻢ‪ ،‬روح ﺧﺪا در ﻣﺎ ﻣﺤﺒﺖ اﻳﺠﺎد ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﮔﺮ در ﻇﻠﻤـﺖ‬
‫«‪±∑≠±≤∫≤ UMŠu¹ ‰Ë‬‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬روح ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻰ ﻣﺎ‪ ،‬ﻧﻔﺮت ﺑﻪ ﺑﺎر ﻣﻰ‪B‬آورد‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻳﻌـﻨـﻰ ﻫـﻤـﺎن زﻧﺪﮔﻰ ﻛـﻪ واﻗﻌﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗـﺮﻛﻴﺒﻰ زﻳـﺒـﺎ از‬
‫»ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻛﻬﻨﻪ و ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻧﻮ« اﺳﺖ‪ .‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس »ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻛﻬﻨﻪ« را ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد‬
‫و آن را ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ »ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻧﻮ« در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ از ﺗﻔﻜﺮ و ﺗﻌﻤﻖ‬
‫ﮔﺮوﻫﻰ از داﻧﺶ‪B‬آﻣﻮزان ﻛﻼس اول‪ ،‬ﺗﺎزه ﺑﺎزدﻳﺪ از ﺑﺨﺸﻬﺎى ﻣﺨﺘﻠƒ ﻳﻚ‬ ‫در اﻳﻦ ﺑﺎره دﺳﺖ ﺑﻜﺸﻴﻢ‪ ،‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس در ﻣـﺎ رﺷﺪ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﻮدك‬
‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن را ﲤﺎم ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎر راﻫﻨﻤﺎى آﻧﻬﺎ ﺧﻮاﺳﺖ اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺳﺆاﻟﻰ‬ ‫ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ! اﻣﺮوز روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺮن‪B‬ﻫﺎ‬
‫دارد ﺑﭙﺮﺳﺪ‪ .‬ﻓﻮرًا دﺳﺘﻰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﻴﺶ ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ ﺑﻮد‪ ،‬آن ﻫﻨﮕﺎم ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬داد‪،‬‬
‫»ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺧﺎﱎ‪ ،‬ﭼﺮا ﲤﺎم ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻛﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺣﺎل‬ ‫ﻣﺮد و از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬او ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ اﻣﺮوز در ﲡﺮﺑﻴﺎت‬
‫ﺷﺴﱳ دﺳﺘﻬﺎى ﺧﻮد ﻫﺴﺘﻨﺪ؟«‬ ‫روزﻣﺮه ﻣﺎ‪» ،‬ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻛﻬﻨﻪ« را ﺗﺎزﮔﻰ و ﻃﺮاوت ﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻜﻪ ﺻﺪاى ﺧﻨﺪ‪U‬ه ﺑﻘﻴﻪ ﻓﺮو‪B‬ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺟﻮاب ﻗﺎﻧﻊ‪B‬ﻛﻨﻨﺪه‪B‬اى ﺑﻪ آن‬ ‫ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺟﺎﻟﺐ دﻳﮕﺮى در ﺑﻘﻴﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ وﺟﻮد دارد‪ ،‬وﻟﻰ اﮔﺮ در اﻃﺎﻋﺖ از‬
‫داﻧﺶ‪B‬آﻣﻮز داد‪» :‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ دو دﻟﻴﻞ »ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺣﺎل ﺷﺴﱳ دﺳﺘﻬﺎى ﺧﻮد ﻫﺴﺘﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺤﺒﺖ ﻗﺼﻮر ورزﻳﻢ‪ ،‬دﻧﺒﺎﻟ‪U‬ﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﺮاﻳﻤﺎن »ﺗﺎرﻳﻜﻰ« ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫اول اﻳﻨﻜﻪ ﺳﻼﻣﺘﻰ را دوﺳﺖ دارﻧﺪ و دوم اﻳﻨﻜﻪ از ﻣﻴﻜﺮوب‪B‬ﻫﺎ ﺑﺪﺷﺎن ﻣﻰ‪B‬آﻳﺪ‪«.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑـﻬﺘﺮﻳﻦ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﻫـﻢ اﻛﻨﻮن ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧـﻴﻢ اﳒﺎم دﻫﻴﻢ‪ ،‬اﻳـﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ دﻟﻬﺎى‬
‫ﻣﺤﺒﺖ و ﻧـﻔـﺮت در ﺑﺴـﻴـﺎرى از ﻣﺮاﺣـﻞ زﻧﺪﮔﻰ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧـﻪ ﻫـﻢ ﭘـﻴـﺶ‬ ‫ﺧﻮد را ﺗﻔﺤﺺ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ آﻳﺎ ﭼﻴﺰى ﺑﺮ ﺿﺪ ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻧﮕﺎه داﺷﺘﻪ‪B‬اﻳﻢ ﻳﺎ ﻛﺴﻰ‬
‫ﻣﻰ‪B‬روﻧﺪ‪ .‬ﺷـﻮﻫﺮى ﻛﻪ زﻧﺶ را دوﺳﺖ دارد‪ ،‬ﻳﻘﻴﻨـﺎً ﻣﻰ‪B‬ﻛﻮﺷﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آﻧـﭽـﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰى ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺎ در دل ﺧـﻮد دارد‪ .‬زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﺳﺮﺷﺎر از ﺻﺪاﻗﺖ و‬
‫ﻣﻮﺟﺐ ﻧـﺎراﺣﺘﻰ ﻫﻤﺴـﺮش ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪» .‬اى ﺷﻤـﺎ ﻛـﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪ را‬ ‫راﺳﺘﻰ اﺳﺖ‪ .‬زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﻣﺴﺘﻠﺰم اﻋﻤﺎل اﺳﺖ و ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﺎر ﺻﺮف‪ .‬اﻳﻦ‬
‫دوﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دارﻳﺪ‪ ،‬از ﺑﺪى ﻧﻔـﺮت ﻛﻨﻴﺪ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪» .(١٠:٩٧‬ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻰ‪B‬رﻳﺎ‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﻓﻌﺎل در ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺨﺸﺶ‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ و ﲢﻤﻞ رﱋ و‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬از ﺑﺪى ﻧﻔﺮت ﻛﻨﻴﺪ و ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﻳﺪ« )روﻣﻴﺎن ‪.(٩:١٢‬‬ ‫ﺳﺨﺘﻰ‪ .‬وﻟﻰ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺷﺎدى و ﺳﻼﻣﺘﻰ و ﭘﻴﺮوزى ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪.‬‬
‫در ﻓﺼﻞ ﻗﺒـﻞ‪ ،‬رﺳﺎﻟﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻌﻠﻴـﻢ داده ﺑـﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺒـﺖ واﻗﻌﻰ و‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﻰ در ﻣﺤﺒﺖ را ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان زﻧﺪﮔﻰ ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﻫﻤﻴﻦ‬
‫ﺟﺎﻣـﻪ ﻋﻤﻞ ﺑﭙـﻮﺷﺎﻧﻴﻢ )‪ .(١١-٧:٢‬ﺣﺎل ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار ﻣﻰ‪B‬دﻫـﺪ ﻛـﻪ‬ ‫‪U‬‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﻰ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪∂π‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫×‪œ—«œ  dH½ ʬ “« «bš t3 v²³‬‬ ‫∏∂‬

‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺳﻴﺴـﺘـﻢ ﺳـﺎزﻣﺎن‪B‬ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اى ﻛﻪ ﻣﺠـﻤـﻮﻋﻪ‪B‬اى از اﻳﺪه‪B‬ﻫﺎ‪ ،‬ﻣـﺮدم‪،‬‬ ‫ﻧﻮﻋﻰ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺎدرﺳﺖ ﻧﻴﺰ وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﺧﺪا از آن ﻣﺘﻨﻔﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ دوﺳﺖ‬
‫ﻓﻌﺎﻟﻴﺘـﻬـﺎ و اﻫـﺪاف ﮔـﻮﻧﺎﮔـﻮن را درﺑـﺮﻣﻰ‪B‬ﮔﻴـﺮد‪» .‬دﻧﻴـﺎى ﲡـﺎرت« و »دﻧﻴـﺎى‬ ‫داﺷﱳ ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس آن را »دﻧﻴﺎ« ﻣﻰ‪B‬ﻧﺎﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻴﺎﺳﺖ« ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﻴـﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﺳﻴﺴﺘﻢ‪B‬ﻫﺎى ﺧـﺎص ﺧـﻮد ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪ .‬در‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان ﺑﻪ ﭼﻬﺎر دﻟﻴﻞ در ﻣﻮرد اﻳﻨﻜﻪ ﭼﺮا ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻧﺒﺎﻳﺪ »دﻧﻴﺎ« را دوﺳﺖ‬
‫ﻣﺎوراى آﻧﭽﻪ در ورزش ﻳﺎ ﲡﺎرت ﻳﺎ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺳﻴﺴﺘﻤﻰ ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ وﺟﻮد‬ ‫ﺑﺪارﻧﺪ اﺷﺎره ﳕﻮد‪.‬‬
‫دارد ﻛﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ دﻳﺪن آن ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ و ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻴﺴﺘﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ »ﺑﺎﻋﺚ ﺳﺎﻣﺎن ﮔﺮﻓﱳ‬
‫اﻣﻮر« ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪œ—«œ UO½œ t( v²O¼U dÞUš tÐ ©±‬‬
‫در ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس‪» ،‬دﻧﻴﺎ« ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺷﻴـﻄـﺎن ﺑـﺮاى ﺿﺪﻳﺖ ﺑﺎ ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﺮ‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ »دﻧﻴﺎ« )ﺟﻬﺎن( در ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ ﺣﺪاﻗﻞ داراى ﺳﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ‪.‬‬
‫روى زﻣﻴﻦ اﺳﺖ و در ﺗﻀﺎد ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺎ اﻣﻮر اﻟﻬﻰ )‪ (١٦:٢‬و ﻣﻘﺪس و روﺣﺎﻧﻰ‬ ‫ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ دﻧﻴﺎى ﻣﺎدى ﻳﻌﻨﻰ زﻣﻴﻦ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﺪ‪» .‬ﺧﺪاﺋﻰ ﻛﻪ ﺟﻬﺎن ﻣﺎ ]ﺳﻴﺎره‬
‫اﺳﺖ‪» .‬ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ از ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﲤـﺎم دﻧـﻴـﺎ در ﺷـﺮﻳـﺮ ﺧـﻮاﺑﻴﺪه اﺳـﺖ«‬ ‫زﻣﻴﻦ[ و آﻧﭽﻪ ﻛﻪ در آن اﺳﺖ آﻓﺮﻳﺪ« )اﻋﻤﺎل ‪ .(٢٤:١٧‬ﻣﻌﻨﻰ دﻳﮕﺮ آن دﻧﻴﺎى‬
‫)‪ .(١٩:٥‬ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﺷﻴﻄﺎن را »رﺋﻴﺲ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن« ﻧﺎﻣﻴﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٣١:١٢‬او‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ اﺳﺖ‪» :‬زﻳـﺮا ﺧﺪا‪ ،‬ﺟﻬـﺎن را اﻳﻦ ﻗﺪرﻣﺤﺒﺖ ﳕـﻮد« )ﻳﻮﺣﻨﺎ‪.(١٦:٣‬‬
‫ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑـﺰرﮔﻰ از روح‪B‬ﻫﺎى ﺷﺮﻳـﺮ دارد )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ (١٢٬١١:٦‬ﻛﻪ ﺑـﺎ او‬ ‫ﮔﺎﻫﻰ اﻳﻦ دو ﻣﻔﻬﻮم در ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﻗﺮار ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮﻧﺪ‪» :‬او ]ﻋﻴﺴﻰ[ در ﺟﻬﺎن ﺑﻮد و‬
‫ﻛﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺮ اﻣﻮر »اﻳﻦ ﺟﻬﺎن« ﻧﻔﻮذ دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﺳﻄـﻪ او آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪ‪ ،‬و ﺟﻬﺎن ]اﻧـﺴـﺎن[ او را ﻧﺸﻨﺎﺧـﺖ«‬
‫‪U‬‬ ‫ﺟﻬـﺎن ]زﻣﻴﻦ[ ﺑﻪ و‬
‫اده ﺧﺪا ﺑﺮ‬
‫درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻃـﻮر ﻛـﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﻣﺮدﻣـﺎن را ﺑﺮاى ﲢﻘـﻖ ار ‪U‬‬ ‫)ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(١٠:١‬‬
‫زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮد‪ ،‬ﺷﻴﻄﺎن ﻧﻴﺰ ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﲢﻘﻖ اﻫﺪاف ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ‬ ‫وﻟﻰ ﻫﺸﺪار ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮا اﻳﻨﻜﻪ »دﻧﻴﺎ را دوﺳﺖ ﻣﺪارﻳﺪ!« در ﻣﻮرد دﻧﻴﺎى‬
‫ﻛﺎر ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن ﻧﺪارﻧﺪ و ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬داﻧﺴﺘﻪ ﻳـﺎ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻳﺎ دﻧﻴﺎى اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ زﻳﺒﺎﺋﻰ و ﺳﻮدﻣﻨﺪى زﻣﻴﻨﻰ‬
‫ﻧﺎداﻧﺴﺘﻪ از »رﺋﻴﺲ ﻗﺪرت ﻫﻮا‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ آن روﺣﻰ ﻛﻪ اﳊﺎل در ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻌﺼﻴﺖ‬ ‫را ﻛﻪ ﺧﺪا آﻓﺮﻳﺪه ﲢﺴﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ او »ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را دوﻟﺘﻤﻨﺪاﻧﻪ ﺑﺮاى ﲤﺘﻊ ﺑﻪ‬
‫ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ« ﻧﻴﺮو ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮﻧﺪ )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪.(٢٬١:٢‬‬ ‫ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ« )اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪ .(١٧:٦‬و ﻗﻄﻌﺎً ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮدﻣﺎن را ﻧﻴﺰ دوﺳﺖ‬
‫ﳒﺎت ﻧﺎﻳﺎﻓﺘﮕﺎن‪ ،‬ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ »اﻳﻦ ﺟﻬﺎن« ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴـﺢ آﻧـﻬـﺎ را »اﺑﻨﺎى‬ ‫ﺑﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ دوﺳﺘﺎن ﺑﻠﻜﻪ ﺣﺘﻰ دﺷﻤﻨﺎن ﺧﻮﻳﺶ را‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن« ﻣﻰ‪B‬ﻧﺎﻣﺪ )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٨:١٦‬دو ﻫﺰار ﺳﺎل ﭘﻴﺶ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻋﻴﺴﻰ در دﻧﻴﺎى‬ ‫اﻳﻦ »دﻧﻴﺎ« ﻛﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻋـﻨـﻮان دﺷﻤﻦ ﻣﺎ ﻧﺎم ﺑﺮده ﺷﺪه‪ ،‬ﻧﻈـﺎم روﺣﺎﻧﻰ‬
‫ﻣﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﺮدم »اﻳﻦ ﺟﻬﺎن« او را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ و اﻣﺮوز ﻫﻢ ﻣﺎ اﻳﻤﺎن‪B‬داران‬ ‫ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ‪B‬اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا و ﻣﺴﻴﺢ دﺷﻤﻨﻰ ﻣﻰ‪B‬ورزد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ را ﳕﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ )‪ .(١:٣‬ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻋﻀـﻮى از دﻧﻴﺎى‬ ‫ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در ﻣﺤﺎورات روزﻣﺮ‪U‬ه ﺧﻮد‪» ،‬دﻧﻴﺎ« را ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻳﺎ ﻧﻈﺎم ﺑﻜﺎر‬
‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ اﺳﺖ و در دﻧﻴﺎى ﻣﺎدى زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﻴﭻ ﺗﻌﻠﻘﻰ ﺑﻪ آن دﻧﻴﺎى‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮﻳﻢ‪ .‬ﮔﻮﻳﻨﺪه ﺗﻠﻮﻳـﺰﻳـﻮن ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺣﺎل ﺗـﻮﺟﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ اﺧﺒﺎر دﻧﻴـﺎى‬
‫روﺣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺮاى ﺿﺪﻳﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا اﺳﺖ ﻧـﺪارد‪» .‬اﮔﺮ از ﺟﻬﺎن‬ ‫ورزش ﺟﻠﺐ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ‪ «.‬ﻣﻨﻈـﻮر از »دﻧـﻴـﺎى ورزش«‪ ،‬ﺳﻴﺎره ﻳﺎ ﻗـﺎره‪B‬اى ﺟﺪا‬
‫‪∑±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫×‪œ—«œ  dH½ ʬ “« «bš t3 v²³‬‬ ‫∞∑‬

‫دﻧﻴـﺎ‪B‬دوﺳﺘﻰ ﻣﻮﺿـﻮﻋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑـﺎ دل اﻧﺴﺎن ﺳﺮ و ﻛـﺎر دارد‪ .‬ﻣﺴﻴﺤـﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن‬ ‫]ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺷﻴﻄﺎن[ ﻣﻰ‪B‬ﺑـﻮدﻳﺪ ﺟﻬﺎن ﺧﺎﺻﺎن ﺧﻮد را دوﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬داﺷﺖ‪ ،‬ﻟﻜـﻦ‬
‫اﻧﺪازه ﻛﻪ ﻧﻈﺎم دﻧﻴﻮى و ﻛﺎرﻫﺎى آن را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪» ،‬ﭘﺪر« را دوﺳﺖ ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﭼﻮن ﻛﻪ از ﺟﻬﺎن ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را از ﺟﻬﺎن ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه‪B‬ام‪ ،‬از اﻳﻦ ﺳﺒﺐ‬
‫دﻧﻴﺎ‪B‬دوﺳﺘﻰ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﭘﺎﺳﺦ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺟـﻮاب ﺷﻤﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺟﻬﺎن ﺑﺎ ﺷﻤﺎ دﺷﻤﻨﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ‪.(١٨:١٥‬‬
‫اده ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﻰ‪B‬ﮔﺬارد‪» .‬دﻧﻴﺎ و ﺷﻬﻮات آن در ﮔﺬر اﺳﺖ‪ ،‬ﻟﻴﻜﻦ ﻛﺴﻰ‬ ‫ار ‪U‬‬ ‫ﭘﺲ »دﻧﻴﺎ« ﻣﺴﻜﻦ و ﻣﻮﻃﻦ ﻃﺒﻴﻌﻰ اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬وﻃﻦ اﻳﻤﺎن‪B‬داران‬
‫اده ﺧﺪا ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ« )‪.(١٧:٢‬‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ ار ‪U‬‬ ‫در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ )ﻓﻠﻴﭙﻴﺎن ‪ (٢٠:٣‬و ﲤﺎم ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﺆﺛﺮى ﻛﻪ ﺑﺮاى زﻳﺴﱳ ﺑﺮ روى‬
‫اﳒﺎم اراده‪ U‬ﺧﺪا ﺑـﺮاى ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ در ﻣـﺤـﺒـﺖ او زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﻨـﺪ ﺷـﺎدى‬ ‫زﻣﻴﻦ در اﺧﺘﻴﺎر دارﻧﺪ از ﺳﻮى ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﻰ ﻣﻰ‪B‬آﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻰ‪B‬آورد‪» .‬اﮔﺮ ﻣـﺮا دوﺳﺖ دارﻳﺪ‪ ،‬اﺣﻜـﺎم ﻣـﺮا ﻧﮕﺎه دارﻳـﺪ‪ «.‬وﻟـﻰ وﻗﺘﻰ ﻛـﻪ‬ ‫ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻏﻮاص اﺳﺖ‪ .‬آب ﻣﺤﻞ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻃﺒﻴﻌﻰ‬
‫ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار‪ ،‬ﺷﺎدى و ﺧﻮﺷﻰ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا را از دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ‬ ‫اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﻃﻮر ﻃﺒﻴﻌﻰ‪ ،‬ﲡﻬﻴﺰات و اﻣﻜﺎﻧﺎت ﻻزم ﺑﺮاى زﻳﺴﱳ در‬
‫اده ﭘﺪر ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫از ار ‪U‬‬ ‫آب را ﻧﺪارد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻏﻮاص ﺑﻪ زﻳﺮ آب ﻣﻰ‪B‬رود‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﲡﻬﻴﺰات ﺧﺎﺻﻰ ﺑﺎ ﺧﻮد‬
‫وﻗﺘﻰ اﻳﻦ دو ﻋﺎﻣﻞ را ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﮕﺬارﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮﺻﻴﻔﻰ ﻋﻤﻠﻰ از دﻧﻴﺎ‪B‬دوﺳﺘﻰ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺗﻨﻔﺲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻰ‪B‬رﺳﻴﺪ‪ :‬ﻫﺮ ﭼﻴـﺰى در زﻧﺪﮔﻰ ﻓـﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﻪ ﻣـﻮﺟﺐ ﺷﻮد ﺷـﺎدى وى از‬ ‫اﮔﺮ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﺎ ﻣﺎ و در ﻣﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﳕﻰ‪B‬ﻛـﺮد و ﻣﻨﺎﺑﻊ روﺣﺎﻧﻰ ﻣﻮﺟﻮد در‬
‫اده وى از ﺑﻴﻦ ﺑﺮود‪ ،‬دﻧﻴﻮى‬‫ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺪر ﻳﺎ اﺷﺘﻴﺎق‪B‬اش ﺑـﺮاى اﳒﺎم ار ‪U‬‬ ‫دﻋﺎ‪ ،‬ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ و ﻛﻼم ﺧﺪا را ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﺮ روى‬
‫اﺳﺖ و ﺑﺎﻳـﺪ از آن دورى ﳕـﻮد‪ .‬ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﻣﺤـﺒـﺖ ﭘـﺪر )زﻧﺪﮔﻰ ﺷﺨـﺼـﻰ و‬ ‫ﺟﻮ زﻣﻴﻦ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ در ﺣﺎﻟﻰ‬‫اﻳﻦ زﻣﻴﻦ »ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ «.‬ﻣﺎ از آﻟﻮدﮔﻰ ّ‬
‫اده او )رﻓﺘﺎر روزﻣﺮه( دو ﻣﺤﻚ ﻣﻨﺎﺳـﺐ‬ ‫ﭘﺮﻫﻴﺰﻛﺎراﻧﻪ ﻓـﺮد اﻳﻤﺎن‪B‬دار( و اﳒﺎم ار ‪U‬‬ ‫ﻛﻪ ﺟﻮ »دﻧﻴﺎ« ﻧﻴﺰ ﭼﻨﺎن از دﻳﺪﮔﺎه روﺣﺎﻧﻰ آﻟﻮده اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ‬
‫ﺑﺮاى آزﻣﻮدن دﻧﻴﺎ‪B‬دوﺳﺘﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ راﺣﺘﻰ ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺸﻨﺪ!‬
‫ﭼﻴـﺰﻫﺎى ﺑﺴﻴـﺎرى در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻗﻄـﻌـﺎً ﻏﻠﻂ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻛـﻼم ﺧـﺪا آﻧـﻬـﺎ را‬ ‫وﻟﻰ دﻟﻴﻞ دوم و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻤﺘﺮ و ﺟﺪى‪B‬ﺗﺮى وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﭼﺮا ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‬
‫»ﮔﻨﺎﻫﺎن« ﻧﺎﻣﻴﺪه اﺳـﺖ‪ .‬دزدى و دروﻏﮕﻮﺋﻰ اﻋﻤﺎﻟﻰ ﻧـﺎدرﺳﺖ و ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺖ‬ ‫ﻧﺒﺎﻳﺪ دﻧﻴﺎ را دوﺳﺖ ﺑﺪارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ (٢٨٬٢٥:٤‬و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺟﻨﺴﻰ )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪-١:٥‬‬
‫‪ .(٣‬در ﻣﻮرد اﻳﻦ اﻋﻤﺎل و ﻧﻴﺰ ﺑﺴﻴﺎرى اﻋﻤﺎل دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻫﻴﭻ ﺷﻚ و‬ ‫≤≠ ‪bM(Åv U UÐ UO½œ t( È—U( dÞUš tÐ‬‬
‫ﺷﺒﻬﻪ‪B‬اى ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ در ﺑﺮﺧﻰ از ﺳﻄﻮح رﻓﺘﺎر ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻪ اﻋﻤﺎﻟﻰ ﺑﺮﻣﻰ‪B‬ﺧﻮرﻳﻢ‬ ‫»اﮔﺮ ﻛﺴﻰ دﻧﻴﺎ را دوﺳﺖ دارد‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺪر در وى ﻧﻴﺴﺖ« )‪.(١٥:٢‬‬
‫ﻛﻪ زﻳﺎد روﺷﻦ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ و ﺣﺘﻰ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻧـﻴـﺰ در ﻣـﻮرد آﻧﻬﺎ ﺗﻮاﻓﻖ ﻧﻈﺮ‬ ‫دﻧﻴﺎ‪B‬دوﺳﺘـﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ از آﻧﻜـﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻣﻘﻮﻟـﻪ ﻋﻤﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺗـﻔﻜﺮ اﻧﺴﺎن ﻣﺮﺑـﻮط‬
‫ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬در ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮاﻳﻄﻰ‪ ،‬ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﺎﻳﺪ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را ﻣﺤﻚ ﺑﺰﻧﺪ‬ ‫ﻣـﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬ﳑـﻜﻦ اﺳـﺖ ﺷﺨـﺺ ﻣﺴـﻴـﺤﻰ از ﺳـﺮﮔﺮﻣـﻰ‪B‬ﻫﺎى ﺳـﺆال ﺑﺮاﻧـﮕﻴـﺰ و‬
‫و در اﻳﻦ ﺧﻮدآزﻣﺎﺋﻰ ﻛﺎﻣـﻼً ﺻﺎدق ﺑﺎﺷﺪ و ﻓـﺮاﻣﻮش ﻧﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﭼـﻴـﺰﻫﺎى‬ ‫ﻣﻜﺎن‪B‬ﻫﺎى ﻣﺸﻜﻮك دورى ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دﻧﻴﺎ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ‬
‫≥∑‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﻳﻮﺣـﻨﺎ ﻣـﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛـﻪ ﻧﻈﺎم اﻳـﻦ دﻧﻴـﺎ از ﺳﻪ اﺑﺰار ﺑـﺮاى ﺑﻪ دام اﻧﺪاﺧـﱳ‬
‫ﻣﺴﻴـﺤﻴﺎن اﺳﺘـﻔﺎده ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ :‬ﺷـﻬﻮت )اﺷﺘﻴـﺎق( ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﺧﻮاﻫـﺶ ﭼﺸﻢ‬
‫وﻏﺮور زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ )‪ .(١٦:٢‬ﻫﻤﻴﻦ ا ﺑﺰارﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ در ﺑﺎغ ﻋﺪن‪ ،‬ﺣﻮا را‬
‫ﺑﻪ دام اﻧﺪاﺧﺘﻨـﺪ‪» :‬و ﭼﻮن زن دﻳﺪ ﻛﻪ آن درﺧﺖ ﺑﺮاى ﺧﻮراك ﻧﻴﻜـﻮﺳﺖ‬
‫]ﺷﻬﻮت ﺟﺴﻢ[ و ﺑﻪ ﻧﻈـﺮ ﺧﻮش‪B‬ﳕﺎ ]ﺧﻮاﻫﺶ ﭼﺸﻢ[ و درﺧﺘﻰ دﻟﭙﺬﻳﺮ و‬
‫داﻧﺶ‪B‬اﻓﺰا‪ ،‬ﭘﺲ از ﻣﻴﻮه‪B‬اش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺨﻮرد و ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ داد و او‬
‫ﺑﺨﻮرد« )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪.(٦:٣‬‬
‫ده اﻧﺴﺎن را‬
‫ﺷﻬﻮت ﺟﺴﻢ ﺷﺎﻣﻞ ﲤﺎم ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺳﻘﻮط ﻛﺮ ‪U‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﺬب ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪» .‬ﺟﺴﻢ« ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺪن‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ اﺷﺎره ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ‬
‫اﻧﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ او را ﺑﺮ ﺣﻘﺎﻳﻖ روﺣﺎﻧﻰ ﻛﻮر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‬
‫)اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(١٤:٢‬ﺟﺴﻢ ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻮﻟﺪ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ‬
‫داده ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و روح ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﻴﻢ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٦٬٥:٣‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن ﻣﻰ‪B‬آورﻳﻢ‪ ،‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ »ﺷﺮﻳﻚ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ« ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‬
‫)دوم ﭘﻄﺮس ‪ .(٤:١‬ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤـﻰ در زﻧﺪﮔﻰ ﺧـﻮد‪ ،‬ﻫﻢ داراى ﻃﺒﻴﻌـﺖ‬
‫ﻛﻬﻨﻪ )ﺟﺴﻢ( و ﻫـﻢ داراى ﻃﺒﻴﻌـﺖ ﺗـﺎزه )روح( اﺳﺖ و اﻳﻦ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﭼـﻪ‬ ‫ﻓﺎرغ‪B‬اﻟﺘﺤﺼﻴﻠﻰ ﺑﺎ او ازدواج ﻛﻨﺪ‪ .‬از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺑﺰرﮔﻰ او را ﺑﺮاى‬
‫ﺟﻨﮕﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺪارﻧﺪ! )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪.(٢٣-١٧:٥‬‬
‫ﺧﺪا ﲤﺎﻳﻼت ﺧﺎﺻﻰ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﺨﺸﻴﺪه و ﻳﻘﻴـﻨـﺎً ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﺪا آﻓﺮﻳﺪه ﻧﻴﻜـﻮ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﲤﺎﻳﻞ ﺑـﺮاى ﻓﺮو‪B‬ﻧﺸﺎﻧـﺪن ﮔـﺮﺳﻨﮕﻰ‪ ،‬ﺗﺸﻨﮕﻰ‪ ،‬ﺧﺴﺘـﮕـﻰ و ﻧـﻴـﺎزﻫﺎى‬
‫ﺟﻨﺴﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮدى ﺧـﻮد ﺑﺪ و ﺷﺮارت‪B‬ﺑﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ اﺷﻜﺎﻟﻰ در ﺧـﻮردن‪،‬‬
‫ﻧﻮﺷﻴﺪن‪ ،‬ﺧﻮاﺑﻴﺪن و ﺑﭽﻪ دار ﺷﺪن وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ ،‬وﻟﻰ وﻗﺘﻰ اﻳﻦ ﲤﺎﻳﻼت ﲢﺖ‬
‫ﻛﻨﺘﺮل ﺟﺴﻢ درآﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ »ﺷﻬﻮات« ﮔﻨﺎه‪B‬آﻟﻮد ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﺷﺮارت‬
‫ﻧﻴﺴﺖ وﻟﻰ ﺷﻜﻢ‪B‬ﭘﺮﺳﺘﻰ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺷﺮارت ﻧﻴﺴﺖ وﻟﻰ ﻣﻴﮕﺴﺎرى و‬
‫ﻣﺴﺘﻰ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮاب ﻣﻮﻫﺒﺘﻰ اﻟﻬﻰ‪ ،‬وﻟﻰ ﺗﻨﺒﻠﻰ ﺷﺮم‪B‬آور اﺳﺖ‪ .‬ﲤﺎﻳﻼت‬
‫×‪œ—«œ  dH½ ʬ “« «bš t3 v²³‬‬ ‫≤∑‬
‫ﺧﻮب ﻧﻴﺰ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ او را از ﺷﺎدى ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻣﺤﺮوم ﻛﻨﻨﺪ و اﺷﺘﻴﺎق او را‬
‫اده ﺧﺪا ﻓﺮو‪B‬ﺑﻨﺸﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮاى اﳒﺎم ار ‪U‬‬
‫در داﻧﺸﻜﺪه اﻟﻬﻴﺎت ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬داﻧﺸﺠﻮﺋﻰ ﻛﻪ در ﺳﺎل آﺧﺮ درس ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃـﺮ ﳕﺮات ﻋﺎﻟﻰ و ﺧﺪﻣﺖ ﻣـﺴﻴﺤﻰ ﻣﺆﺛـﺮش‪ ،‬زﺑﺎﻧﺰد ﺳﺎﻳﺮﻳـﻦ ﺑﻮد‪ .‬او در‬
‫ﺗﻌﻄﻴﻼت آﺧﺮ ﻫـﻔﺘﻪ ﺑﺮاى ﺑﺸﺎرت و ﻣﻮﻋﻈﻪ از ﻣﺤﻴﻂ داﻧـﺸﮕﺎه ﺧﺎرج ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪ و‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ او را ﺑﺮاى ﺻﻴﺪ ﺟﺎﻧﻬﺎ و ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺪارى ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧـﺎﮔـﻬـﺎن اﺗـﻔـﺎق ﻋـﺠـﻴـﺒـﻰ در زﻧـﺪﮔــﻰ او روى داد‪ :‬دﻳـﮕـﺮ ﺷـﻬـﺎدت و‬
‫ﻣﻮﻋﻈﻪ‪B‬ﻫﺎﻳﺶ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺳﺎﺑﻖ ﺧﻮد را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﳕﺮاﺗﺶ رو ﺑﻪ ﻛﺎﻫﺶ ﻧﻬﺎد و ﺣﺘﻰ‬
‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ‪B‬رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ‪B‬اش ﻋـﻮض ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬رﺋﻴﺲ داﻧﺸﻜـﺪه او را‬
‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺎ او ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪ‪:‬‬
‫»ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺗﻐﻴـﻴـﺮاﺗﻰ در زﻧﺪﮔﻰ و ﻛﺎر ﺷﻤـﺎ روى داده و اﻣﻴﺪوارم ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ ﻋﻠﺖ ﭼﻴﺴﺖ و ﭼﻪ ﻣﺸﻜﻠﻰ ﭘﻴﺶ آﻣﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬
‫داﻧﺸﺠﻮى ﺟﻮان ﻣﺪﺗﻰ از ﭘﺎﺳﺦ دادن ﻃﻔﺮه رﻓﺖ وﻟﻰ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﺑﻴﺎن ﻣﺎﺟﺮا‬
‫ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬او ﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ زﻳﺒﺎﺋﻰ ﻧـﺎﻣـﺰد ﻛﺮده ﺑـﻮد و ﻗﺼﺪ داﺷﺖ ﺑﻌﺪ از‬
‫ﺧﺪﻣﺖ دﻋﻮت ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ از اﻳﻨﻜﻪ ﺗﺎزه ﻋﺮوس ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺧﺪﻣﺘﺶ‬
‫ﺑﺒﺮد و ﻛﺎر ﺷﺒﺎﻧﻰ را ﺷﺮوع ﻛﻨﺪ‪ ،‬دو‪B‬دل و ﻧﮕﺮان ﺑﻮد‪.‬‬
‫او ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ اﻋﺘﺮاف ﻛﺮد‪» :‬ﺑﻪ ﻗﺪرى در اﻳﻦ ﻣﻮرد دﭼﺎر ﻫﻴﺠﺎن و اﺿﻄﺮاب‬
‫ﺷﺪه‪B‬ام ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻰ رﺳﻴﺪه‪B‬ام ﻛﻪ ﺣﺲ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ ﻫﻴﭻ اﺷﺘﻴﺎﻗﻰ ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫ﻧﺪارم! و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻴﭻ ﻗﺪرﺗﻰ در زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺮاﻳﻢ ﳕﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﻧﻘﺸﻪ‪B‬ﻫﺎﻳﺶ ‪B-‬ﻫﺮ ﭼـﻨـﺪ ﺧـﻮب و زﻳﺒﺎ ﺑـﻮدﻧﺪ‪ -B‬وﻟﻰ ﺑﻴﻦ او و ﭘﺪر ﻓـﺎﺻـﻠـﻪ‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﺧﻮد را از ﺷﺎدى و ﺧﻮﺷﻰ ﻧﺎﺷﻰ از ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺪر ﻣﺤﺮوم ﺳﺎﺧﺖ و‬
‫درواﻗﻊ ﺗﻦ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ‪B‬دوﺳﺘﻰ داد!‬
‫‪∑µ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫×‪œ—«œ  dH½ ʬ “« «bš t3 v²³‬‬ ‫‪∑¥‬‬

‫و ذﻫﻦ اﻧﺴﺎن را ارﺿﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان آﻧﻬﺎ را »ﻟﺬت‪B‬ﻫﺎى ذﻫﻨﻰ و ﻋﻘﻼﻧﻰ«‬ ‫ﺟﻨﺴﻰ ﭼﻨﺎن ﭼـﻪ ﺑـﻪ درﺳﺘﻰ ﺑﻜﺎر رود‪ ،‬ﻣـﻮﻫﺒﺖ ارزﺷﻤﻨﺪ ﺧﺪا اﺳـﺖ‪ ،‬وﻟﻰ‬
‫ﺷﻴﻔﺘـﻪ‬
‫‪U‬‬ ‫ﻧﺎﻣﻴـﺪ‪ .‬در دوراﻧﻰ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎى رﺳـﻮل ﻣﻰ‪B‬زﻳﺴﺖ‪ ،‬ﻳﻮﻧﺎﻧﻴـﺎن و روﻣﻴﺎن‬ ‫اﺳﺘﻔﺎده ﻧﺎدرﺳﺖ از آن ﺑﻪ ﻓﺴﺎد اﺧﻼﻗﻰ ﻣﻨﺠﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺮﮔﺮﻣﻰ‪B‬ﻫﺎ و ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎﺋـﻰ ﺑـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ در ﻧﻈﺮ آﻧﺎن ﻟﺬت‪B‬ﺑﺨﺶ و ﻫﻴﺠﺎن‪B‬اﻧﮕـﻴـﺰ‬ ‫ﺣﺎل ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ دﻧﻴﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬دﻧﻴﺎ ﻣﺎ را وﺳﻮﺳﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ اﻣﺮوز ﻫﻢ دﻧﻴﺎ ﭼﻨﺪان ﻋﻮض ﻧﺸﺪه اﺳﺖ! در ﻣﻮرد ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن‬ ‫ﺗﺎ ﲤﺎﻳﻼت ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺧﻮد را از راﻫﻬﺎى ﻧﺎدرﺳﺖ و ﳑﻨﻮﻋﻪ ارﺿﺎ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬در دﻧﻴﺎى‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ دﻋﺎى ﻫﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ اﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷـﺪ ﻛـﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪا »ﭼﺸﻤـﺎﱎ را از‬ ‫اﻣﺮوز‪ ،‬اﻧـﻮاع ﻣﺨﺘﻠƒ ﻓﺮﻳـﺐ و اﻏـﻮاﮔﺮى‪ ،‬ﻣﺎ را در ﻣﺤﺎﺻـﺮه ﺧـﻮد ﮔﺮﻓﺘـﻪ و‬
‫دﻳﺪن ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺑﺮﮔﺮدان« )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(٣٧:١١٩‬‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ذﻟﻴﻞ ﻣﺎ را وﺳﻮﺳﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ و اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ »ﺟﺴﻢ ﻧﺎﺗـﻮان اﺳﺖ«‬
‫ﻋﺨﺎن )ﻳﻮﺷﻊ ﺑﺎب ‪ ،(٧‬ﺳﺮﺑـﺎزى ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﭙﺎه ﻳـﻮﺷﻊ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻬـﻮت‬ ‫)ﻣﺘﻰ ‪ .(٤١:٢٦‬اﮔﺮ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤـﻰ ﺧـﻮد را ﺗﺴﻠﻴﻢ آن ﻛﻨﺪ‪ ،‬در »اﻋﻤـﺎل‬
‫ﭼﺸﻢ ﺧـﻮد ﺑﺎ ﺷﻜﺴﺖ ﻣﻮاﺟﻪ ﻛـﺮد‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﺑﻨﻰ‪B‬اﺳـﺮاﺋﻴﻞ ﻫﺸﺪار داده ﺑﻮد ﻛـﻪ‬ ‫ﺟﺴﻢ« ﻏﻮﻃﻪ‪B‬ور ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪ ،٢١-١٩:٥‬ﻓﻬﺮﺳﺘﻰ از اﻋﻤﺎل ﺷﻨﻴـﻊ‬
‫ﺷﺪه ارﻳﺤﺎ ﻧﮕﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻋﺨﺎن از ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻏﻨﻴﻤﺘﻰ از ﺷﻬﺮ ﻣﺤﻜﻮم ‪U‬‬ ‫ﺟﺴﻢ را ذﻛﺮ ﻛﺮده اﺳﺖ(‪.‬‬
‫ﺳﺮﭘﻴﭽـﻰ ﳕـﻮد‪ .‬او در ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻋﻤـﻞ ﺧـﻮد ﺑﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﭼـﻮن در ﻣﻴﺎن‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا در ﻣﻮرد‬
‫ﻏﻨﻴﻤـﺖ‪ ،‬رداﺋﻰ ﻓﺎﺧﺮ ﺷﻨﻌـﺎرى و دوﻳﺴﺖ ﻣﺜﻘﺎل ﻧﻘـﺮه و ﻳﻚ ﺷﻤﺶ ﻃﻼ ﻛﻪ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻬﻨﻪ ﻳﺎ ﺟﺴﻢ ﭼﻪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﺧﺪا در ﻣﻮرد ﺟﺴﻢ ﮔﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺟﻨﺒﻪ‬
‫وزﻧﺶ ﭘﻨﺠﺎه ﻣﺜﻘﺎل ﺑﻮد دﻳﺪم‪ ،‬آﻧﻬﺎ را ﻃﻤﻊ ورزﻳﺪه ﮔﺮﻓﺘﻢ« )آﻳﻪ ‪ .(٢١‬ﺷﻬﻮت‬ ‫ﻣﻨﻔـﻰ دارد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻧﻴﻜـﻮﺋﻰ در ﺟﺴﻢ ﻧﻴـﺴـﺖ )روﻣﻴﺎن ‪ .(١٨:٧‬ﺟﺴﻢ ﻫـﻴـﭻ‬
‫ﭼﺸﻢ او را ﺑﻪ ﮔﻨﺎه اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻨﺎه او ﻣﻮﺟﺐ ﺷﻜﺴﺖ ﺳﭙﺎه ﺑﻨﻰ‪B‬اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻮدى ﻧﺪارد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٦٣:٦‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻋﺘﻤﺎدى ﺑﻪ ﺟﺴﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‬
‫ﭼﺸﻢ‪B‬ﻫﺎ )ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﻳﺮ ﺣﻮاس(‪ ،‬دروازه‪B‬اى ﺑﻪ ﺳﻮى ذﻫﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‬ ‫)ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ .(٣:٣‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧـﺒـﺎﻳـﺪ ﻫـﻴـﭻ ﺗـﺪارﻛﻰ ﺑﺮاى ﺟﺴﻢ ﺑﺒـﻴـﻨـﺪ )روﻣﻴـﺎن‬
‫ﺷﻬﻮت ﭼﺸﻢ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺎﻣﻞ ﻋﻼﺋﻖ و ﺧـﻮاﺳﺘﻪ‪B‬ﻫﺎى ذﻫﻨﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻟـƒ‬ ‫‪ .(١٤:١٣‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑـﺮاى ﺟﺴﻢ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻴﺶ ﺳﺮاﺳﺮ ﺑﻪ اﻣﻮر‬
‫ﻛﻼم ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﻴﺮوﺋﻰ در ﻛﺎر اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن را وادار ﺑﻪ ﺗﻔﻜـﺮى ﭼﻮن‬ ‫ﻣﻨﻔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﮔﺬرد‪.‬‬
‫ﺗﻔﻜﺮ دﻧﻴﺎ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا در ﻣﻮرد »ﻣﺸﻮرت ﺷﺮﻳﺮان« ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار داده‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ‬ ‫دوﻣﻴﻦ اﺑﺰارى ﻛﻪ دﻧﻴﺎ از آن ﺑﺮاى ﺑﻪ دام اﻧﺪاﺧﱳ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪،‬‬
‫اﻳﻦ ﺑﻪ آن ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣـﺴـﻴـﺤـﻴـﺎن از ﲢـﺼـﻴـﻞ و آﻣـﻮﺧﱳ ﻋـﻠـﻮم دﻧﻴـﻮى‬ ‫»ﺷﻬﻮت ﭼﺸﻢ« ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ‬
‫ﭼﺸﻢ‪B‬ﭘﻮﺷﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ :‬ﻣﻌﻨﻰ ﻫﺸﺪار اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﻣـﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﻨﺪ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ اﺷﺘﻬﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ! )آﻳﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻋﺒﺎرت »ﭼﺸﻢ‪B‬ﭼﺮاﻧﻰ« ﺑﻪ ﮔﻮش‬
‫اﻧﺪﻳﺸﻪ‪B‬ﮔﺮاﺋﻰ‪ ،‬ﺧﺪا را از ﺻﺤﻨﻪ ﺧﺎرج ﻧﻜﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮرده اﺳﺖ؟(‬
‫اﺑﺰار ﺳﻮم‪» ،‬ﻏﺮور زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ« اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻼل ﺧﺪا ﻏﻨﻰ و ﻛﺎﻣﻞ اﺳـﺖ اﻣـﺎ‬ ‫ﺷﻬﻮت ﺟﺴﻢ ﺑﻪ ﲤﺎﻳﻼت ﭘﺴﺖِ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻬﻨﻪ اﻧﺴﺎن ﻣﺘﻮﺳﻞ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و ﻣﺎ‬
‫ﺷﻜﻮه اﻧﺴﺎن ﺑﻴﻬﻮده و ﺗﻮ‪B‬ﺧﺎﻟﻰ اﺳﺖ‪ .‬در واﻗﻊ واژ‪U‬ه ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺑﻴﺎن »ﻏﺮور«‬ ‫را وﺳﻮﺳﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ راﻫﻬﺎى ﮔﻨﺎه‪B‬آﻟﻮد در آﻧﻬﺎ ﻏﻮﻃﻪ‪B‬ور ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻬﻮت‬
‫اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه ﺑـﺮاى ﺗﻮﺻﻴƒ ﺷﺨﺺ ﮔـﺰاﻓﻪ‪B‬ﮔـﻮﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻮﺷﺪ ﻣـﺮدم را ﲢﺖ‬ ‫ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻌﺘﺪل‪B‬ﺗﺮى ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻟﺬاﺗﻰ ﻛﻪ در ﻧﮕﺎه وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﭼﺸﻢ‬
‫∑∑‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬اول ﺑﺎ »دوﺳﺘﻰ دﻧﻴﺎ« ﺷﺮوع ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد )ﻳﻌﻘﻮب‪ .(٤:٤‬دﻧﻴﺎ و ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‬
‫ذاﺗًﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ دﺷﻤﻦ‪B‬اﻧﺪ‪» :‬اى ﺑﺮادران ﻣﻦ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻜﻨﻴﺪ اﮔﺮ دﻧﻴﺎ از ﺷﻤﺎ ﻧﻔﺮت‬
‫ﮔﻴﺮد« )‪ .(١٣:٣‬اﻳﻤﺎﻧﺪارى ﻛﻪ دوﺳﺖ دﻧﻴﺎ اﺳﺖ‪ ،‬دﺷﻤﻦ ﺧﺪا ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫در ﻣﺮﺣﻠﻪ دوم او »ﺑﺎ دﻧﻴﺎ آﻟﻮده ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد« )ﻳﻌﻘﻮب ‪ .(٢٧:١‬دﻧﻴﺎ ﻟﻜﻪ‪B‬ﻫﺎى‬
‫ﻛﺜﻴƒ ﺧﻮد را اﻳﻨﺠﺎ و آﳒﺎ ﺑﺮ زﻧﺪﮔﻰ او ﻣﻰ‪B‬ﮔﺬارد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﻪ‬
‫ﺗﺪرﻳﺞ راﻫﻬﺎى دﻧﻴﻮى را ﻣﻰ‪B‬ﭘﺬﻳﺮد و ﺧﻮد را ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺗﻄﺒﻴﻖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ‪ ،‬دﻧﻴﺎ در ﻧﻈﺮش ﻧﻪ دﺷﻤﻦ ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻠﻜﻪ دوﺳﺖ و ﻳﺎور‬
‫اوﺳﺖ! ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪» :‬دﻧﻴﺎ را دوﺳﺖ ﻣﺪارﻳﺪ!«‬
‫وﻟﻰ اﻏﻠﺐ اوﻗﺎت دوﺳﺘﻰ ﻣﺎ ﺑﺎ دﻧﻴﺎ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻋﺸﻘﻰ ﻋﻤﻴﻖ ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد‪ .‬در ﻧﺘﻴﺠﻪ‪،‬‬
‫اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﻫﻢ‪B‬ﺷﻜﻞ دﻧﻴﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد )روﻣﻴﺎن ‪ (٢:١٢‬و دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان‬
‫آﻧﻬﺎ را از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻛﺮد‪.‬‬
‫دﻧﻴﺎ‪B‬دوﺳﺘﻰ ﺳﻴﻤﺎى زﺷﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﺷﻜﺎل زﻳﺮﻛﺎﻧﻪ و ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﻴﺺ‬
‫در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻰ ﲤﺎﻳﻞ ﭘﻴﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ورزﺷﻜﺎران‬
‫ﻣﻮﻓﻖ‪ ،‬ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﮕﺎن ﻣﺸﻬـﻮر‪ ،‬ﺳـﺘـﺎره‪B‬ﻫﺎى ﺗﻠﻮﻳﺰﻳـﻮن ﻳﺎ رﻫﺒﺮان ﺳﻴﺎﺳـﻰ را ﻛﻪ‬
‫ادﻋﺎى ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑـﺮاى ﺧﻮد ﺑﺖ ﺳﺎزﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﮔﻮﺋﻰ اﻳﻦ اﻓﺮاد‬
‫ﻳﺎوران ﻣﺨﺼﻮص ﺧﺪاى ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺮﻳﺪ اﻓﺮاد ﺛﺮوﲤﻨﺪ و »ﺻﺎﺣﺐ‬
‫ﻧﻔﻮذ« ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ و ﻣﻰ‪B‬ﭘﻨﺪارﻳﻢ ﻛﺎر ﺧﺪا ﺑﺪون ﻗﺪرت ﻣﺎﻟﻰ و ﻧﻔﻮذ‬
‫آﻧﻬﺎ ﻣﺨﺘﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎرى از اﺷﻜﺎل دﻧﻴﺎ‪B‬دوﺳﺘﻰ ﻫﻴﭻ رﺑﻄﻰ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن‬
‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻫﺎى ﻏﻠﻂ و ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪن ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮﻣﻰ‪B‬ﻫﺎى »ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ« ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﻢ‪B‬ﺷﻜﻞ ﺷﺪن ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺎ دﻧﻴﺎ ﻧـﻬـﺎﻳـﺘـﺎً ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ‬
‫»ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪن ﺑﺎ دﻧﻴﺎ« ﻣﻰ‪B‬ﮔـﺮدد )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٣٢:١١‬اﮔﺮ اﻳﻤـﺎن‪B‬دارى ﺑﻪ‬
‫ﮔـﻨـﺎه ﺧـﻮد اﻋـﺘـﺮاف ﻛـﻨـﺪ و آن را در وﺟـﺪان ﺧـﻮد داورى ﳕـﺎﻳـﺪ‪ ،‬ﺧـﺪا او را‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﮔﺮ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪا در ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد او را ﺑﻪ‬
‫×‪œ—«œ  dH½ ʬ “« «bš t3 v²³‬‬ ‫∂∑‬
‫ﺗﺄﺛﻴﺮ اﻫﻤﻴﺖ و ﻧﻔـﻮذ ﺧﻮﻳﺶ ﻗﺮار دﻫﺪ ﺑﻜﺎر ﻣﻰ‪B‬رود‪ .‬اﻧﺴﺎن‪B‬ﻫﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻌـﻰ‬
‫ﻛـﺮده‪B‬اﻧﺪ در ﻣـﺨـﺎرج و داراﺋﻰ‪B‬ﻫﺎى ﺧـﻮد از دﻳـﮕـﺮان ﺟﻠـﻮﺗﺮ ﺑﺎﺷـﻨـﺪ‪ .‬ﻏـﺮور‬
‫زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ‪ ،‬اﻧﮕﻴﺰه اﻛﺜﺮ اﻋﻤﺎﻟﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺷﺨﺎﺻﻰ اﳒﺎم ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭼﺮا ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺮدم دﺳﺖ ﺑـﻪ ﺧﺮﻳﺪ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺎﺷﻴﻦ و ﻟﻮازﻣﻰ ﻣﻰ‪B‬زﻧﻨﺪ ﻛﻪ در‬
‫واﻗﻊ ﺑﻪ راﺣﺘﻰ از ﻋﻬﺪ‪U‬ه ﺧـﺮﻳﺪ آﻧﻬﺎ ﺑﺮﳕﻰ‪B‬آﻳﻨﺪ؟ ﭼﺮا در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﺒـﻠﻴﻐﺎت ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ‬
‫»ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻬﺎى ﻗﺴﻄﻰ« ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﻄﻴﻼت رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‬
‫ﺧﻮد را درﮔﻴﺮ ﺑﺪﻫﻜﺎرى ﻃﻮﻻﻧﻰ‪B‬ﻣﺪت ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ؟ ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺪﻓﺸﺎن اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫اﻫﻤﻴﺖ و ﻧﻔﻮذ ﺧﻮد را ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪ و اﻳﻦ ﻫﻤﺎن »ﻏﺮور زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ« اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻧﻔﻮذ و ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺧﻮد را در ﻣﻌﺮض ﲤﺎﺷﺎى دﻳﮕﺮان ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺎ ﺗﺎ اﻳـﻦ درﺟﻪ ﺧﻮد را درﮔﻴﺮ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬وﻟﻰ ﺗﻌﺠـﺐ‪B‬آور‬
‫ﻓﺎ دﻳﮕﺮان را ﲢﺖ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﭼﻪ ﻛﺎرﻫﺎى اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ‪B‬اى اﳒﺎم ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﺗﺎ ﺻﺮ ً‬
‫ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗـﺮار دﻫﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺣﺘﻰ ﺻﺪاﻗﺖ و اﺻـﺎﻟـﺖ ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻧﮕﺸﺖ‪B‬ﳕـﺎ‬
‫ﺷﺪن و اﺣﺴﺎس ﺑﺮﺗﺮى ﻓﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫آرى‪ ،‬دﻧﻴﺎ از ﻃﺮﻳﻖ ﺷـﻬـﻮت ﺟﺴﻢ و ﺷـﻬـﻮت ﭼﺸﻢ و ﻏـﺮور زﻧﺪﮔﺎﻧـﻰ‪،‬‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن را در وﺳـﻮﺳﻪ ﻣﻰ‪B‬اﻧـﺪازد‪ .‬وﻗﺘﻰ دﻧﻴﺎ در ﲢﻤﻴـﻞ ﻛـﺮدن ﻳﻜﻰ از اﻳـﻦ‬
‫ﺷﺮارت‪B‬ﻫﺎ ﺑﺮ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮد‪ ،‬او ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ آن را ﺗﺸﺨﻴﺺ‬
‫اده او را‬
‫دﻫﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺷﺎدى ﻧﺎﺷﻰ از ﻣﺤﺒﺖ »ﭘﺪر« و ﻧﻴﺰ اﺷﺘﻴﺎق ﺑﺮاى اﳒﺎم ار ‪U‬‬
‫از دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺑـﺮاﻳﺶ ﺧﺴﺘﻪ‪B‬ﻛﻨﻨﺪه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و دﻋﺎ‬
‫ﻛﺮدن را ﻛﺎرى ﺳﺨﺖ و ﺑﻰ‪B‬ﺛﻤﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﻣﺸـﺎرﻛﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻴﺰ ﺑـﺮاﻳﺶ‬
‫ﭘﻮچ و ﻣﺄﻳﻮس‪B‬ﻛﻨﻨﺪه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬در اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ‪ ،‬ﻣﺸﻜﻠﻰ از ﻃﺮف دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺑﻠﻜﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﺸﻜﻞ‪B‬آﻓﺮﻳﻦ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬دل دﻧﻴﺎ‪B‬دوﺳﺖ ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻜـﺘﻪ ﻣـﻬﻢ اﻳﻦ اﺳـﺖ ﻛﻪ ﻫـﻴﭻ ﻓﺮد ﻣـﺴﻴـﺤﻰ ﺑﻪ ﻃـﻮر ﻧﺎﮔﻬـﺎﻧﻰ دﻧـﻴﺎ‪B‬دوﺳﺖ‬
‫ﳕﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ .‬دﻧﻴﺎ‪B‬دوﺳﺘـﻰ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻰ آرام و ﺧـﺰﻧﺪه در دل ﺷﺨﺺ اﻳـﻤﺎن‪B‬دار ﻧﻔﻮذ‬
‫‪∑π‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫×‪œ—«œ  dH½ ʬ “« «bš t3 v²³‬‬ ‫∏∑‬

‫او ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰى اﺷﺎره ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ؟‬ ‫ﺗﻨﺒﻪ و ﺗﺰﻛﻴﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺸﺎﻧـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ »ﺑﺎ دﻧﻴﺎ ﻣﺤـﻜـﻮم« ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪،‬‬
‫اول از ﻫﻤﻪ‪» ،‬ﻓﺮزﻧﺪان« )آﻳﻪ ‪ (١٢‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ دﻗﻴﻖ‪B‬ﺗﺮ »ﻓﺮزﻧﺪان ﻛﻮﭼﻚ«‬ ‫راﺑﻄﻪ ﻓﺮزﻧﺪى ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺧﺪا از دﺳﺖ ﳕﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻬﺎدت ﺧﻮد و ﺳﻮدﻣﻨﺪى‬
‫اﺷﺎره ﺑﻪ ﲤﺎم اﻳـﻤـﺎن‪B‬داران اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ‪ ،‬ﲢﺖ‪B‬اﻟﻠﻔﻈـﻰ ﺑـﻪ ﻣـﻌـﻨـﻰ »ﺗـﻮﻟﺪ‬ ‫روﺣﺎﻧـﻰ‪B‬اش را از دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ و در ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺣﺘـﻰ ﳑـﻜـﻦ اﺳـﺖ‪،‬‬
‫اده‬
‫ﻳﺎﻓﺘﮕﺎن« ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﲤﺎم ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﺧﺎﻧﻮ ‪U‬‬ ‫ﺣﻴﺎت ﺧﻮد را ﻧﻴﺰ از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ! )ر‪.‬ك اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(٣٠٬٢٩:١١‬‬
‫ﺧﺪا ﺗـﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺸﺎن ﺑﺨﺸـﻴـﺪه ﺷـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﺧـﻮد اﻳﻦ ﺣﻘﻴـﻘـﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﻋﻘﺐ‪B‬ﮔﺮد ﻛﺮدن و ﭘﻴﺎﻣﺪﻫﺎى آن ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ در داﺳﺘﺎن ﻟﻮط در ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ ﺑﻪ‬
‫ﺷﺨﺼﻰ ﻋﻀﻮ ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﺪا و در ﻃﺒﻴﻌﺖ او ﺷﺮﻳﻚ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻣـﻮﺟﺐ‬ ‫ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ )ﭘﻴﺪاﻳـﺶ ‪١٣-٥:١٣‬؛ ‪ ١٤-٨:١٤‬و ﻧـﻴـﺰ ﺑـﺎب‬
‫اﺣﺘﺮاز وى از دوﺳﺘﻰ ﺑﺎ دﻧﻴﺎ ﮔﺮدد‪ .‬دوﺳﺘﻰ ﺑﺎ دﻧﻴﺎ ﺑﻰ‪B‬وﻓﺎﺋﻰ و ﺧﻴﺎﻧﺖ اﺳـﺖ!‬ ‫‪ .(١٩‬در اﺑﺘﺪا ﻧﮕﺎه ﻟﻮط ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺪوم ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ در دﺷﺖ‪B‬ﻫﺎى ﺣﺎﺻﻠﺨﻴﺰ‬
‫»دوﺳﺘﻰ دﻧﻴﺎ دﺷﻤﻨﻰ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻫﺪ دوﺳﺖ دﻧﻴﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫اردن‪ ،‬ﺧﻴﻤﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺳﺪوم ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺖ و ﺳﺮاﳒﺎم ﺧﻴﻤﻪ ﺧﻮد را در ﺳﺪوم‬
‫دﺷﻤﻦ ﺧﺪا ﮔﺮدد« )ر‪.‬ك ﻳﻌﻘﻮب ‪.(٤:٤‬‬ ‫ﺑﺮ‪B‬ﭘﺎ ﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺳﺪوم ﺑﻪ ﺗﺴﺨﻴﺮ دﺷﻤﻨﺎن درآﻣﺪ‪ ،‬ﻟﻮط ﻧﻴﺰ اﺳﻴﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ‬
‫ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ دﻳﮕـﺮى ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﭼﻮن ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻛـﻮﭼﻚ ‪-‬‬ ‫ﻟـﻮط اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑـﻮد )دوم ﭘﻄـﺮس ‪ ،(٨-٦:٢‬اﻣﺎ در ﺳـﺮﻧـﻮﺷﺖ ﭘـﺮ‪B‬رﱋ و درد‬
‫‪B‬ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﻟﺪﻳﻦ‪ -B‬ﺷﺮوع ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ وﻟﻰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺗﺎ آﺧﺮ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﲟﺎﻧﻴﻢ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤـﻰ‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤﺎن آن ﺷﻬﺮ ﺷﺮﻳﺮ‪ ،‬ﺳﻬﻴﻢ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺧﺪا ﺳﺪوم را وﻳﺮان‬
‫ﺗﻨﻬﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﺑﺮ دﻧﻴﺎ ﻏﺎﻟﺐ ﻣﻰ‪B‬آﻳﺪ ﻛﻪ رﺷﺪ روﺣﺎﻧﻰ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺮد‪ ،‬ﲤﺎم ﭼﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻟﻮط ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آﻧﻬـﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪ ،‬دود ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻫـﻮا‬
‫اده ﻛﻠﻴﺴﺎ اﺷـﺎره ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ :‬ﭘﺪران‪،‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﺳﻪ ﮔﺮوه از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن در ﺧﺎﻧﻮ ‪U‬‬ ‫رﻓﺖ! او از ﺷﻌﻠﻪ‪B‬ﻫﺎى آﺗﺶ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺖ وﻟﻰ ﭘﺎداش ﺟﺎوداﻧﻰ ﺧﻮد را از دﺳﺖ‬
‫ﺟﻮاﻧﺎن و ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻛﻮﭼﻚ )‪» .(١٤-١٢:٢‬ﭘﺪران« اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﺎن اﻳﻤـﺎن‪B‬داران‬ ‫داد )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٥-١٢:٣‬‬
‫ﺑﺎﻟﻐﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﺷﺨﺼﻰ و ﺳﺮﺷﺎر از ﺻﻤﻴﻤﺖ از ﺧﺪا دارﻧﺪ و ﭼﻮن‬ ‫ﺟﺎى ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻗﻮﻳﺎً ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻛﻪ »دﻧﻴﺎ را دوﺳﺖ‬
‫ﺧﺪا را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ ،‬از ﺧﻄﺮات دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺧﺒﺮﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﻪ ﺷﺎدى‪B‬ﻫﺎ‬ ‫ﻣﺪارﻳﺪ!«‬
‫و ﻋﺠﺎﻳﺐ ﻣﺸـﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا و ﺧﺪﻣﺖ ﺑـﻪ او را ﲡﺮﺑﻪ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﭘﻰ اﻳـﻦ‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺷﺎدى‪B‬ﻫﺎى ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻨﻰ ﻛﻪ دﻧﻴﺎ ﺑﻪ او ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫≥≠ ‪b½—«œ ÊUO×OK t( v²O¼U dÞUš tÐ‬‬
‫»ﺟﻮاﻧﺎن« ﻓﺎﲢﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ :‬آﻧﺎن ﺑﺮ آن ﺷﺮﻳﺮ‪ ،‬ﺷﻴـﻄـﺎن ﻛـﻪ رﺋﻴﺲ ﻧﻈﺎم اﻳـﻦ‬ ‫اﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﻮﺟﺐ ﻃﺮح ﻳﻚ ﺳﺆال ﻋﻤﻠﻰ و ﻣﻬﻢ در ﻣﻮرد ذات ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ‬
‫دﻧﻴﺎ اﺳﺖ‪ ،‬ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﺷﻴﻄﺎن ﭘﻴﺮوز ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ؟ از ﻃﺮﻳﻖ ﻛـﻼم‬ ‫و ﻧﺤﻮه‪ U‬دور ﻧﮕﺎه داﺷﱳ ﺧﻮد از دﻧﻴﺎ‪B‬دوﺳﺘﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺪا! »اى ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻢ از آن ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ و ﻛﻼم ﺧﺪا در‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﺳﺆال در ﺧﻄﺎﺑﻰ ﻏﻴﺮ ﻣﻌﻤﻮل در ‪ ١٤-١٢:٢‬ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ و ﺑﺮ ﺷﺮﻳﺮ ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﺪ« )‪ .(١٤:٢‬ﭘﺲ »ﺟﻮاﻧﺎن« ﻫﻨﻮز ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻨﺎوﻳﻨﻰ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﻫﻨﮕﺎم ﻧﺎم ﺑﺮدن ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اش از آﻧﻬﺎ اﺳﺘﻔﺎده‬
‫ﺑﻠﻮغ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﺮﺳﻴﺪه‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در ﺣﺎل ﺑﺎﻟﻎ ﺷﺪن و ﭘﺨﺘﮕﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻛﻼم‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻴﺪ‪» .‬ﻓﺮزﻧﺪان‪ ...‬ﭘﺪران‪ ...‬ﺟﻮاﻧﺎن‪ ...‬ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎ‪«.‬‬
‫‪∏±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫×‪œ—«œ  dH½ ʬ “« «bš t3 v²³‬‬ ‫∞∏‬

‫‪œË—Åv U$«bÐ UO½œ t( ÈbBI dÞUš tÐ ©¥‬‬ ‫ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻰ ﻣـﺆﺛﺮ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ‪B‬ﺑـﺮﻧﺪ‪ .‬ﻛﻼم ﺧﺪا ﺗﻨﻬﺎ اﺳﻠﺤﻪ‪B‬اى اﺳﺖ ﻛـﻪ‬
‫»دﻧﻴﺎ در ﮔﺬر اﺳﺖ« )ر‪.‬ك ‪ .(١٧:٢‬اﻣﺮوزه ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﺴﻴﺎرى اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ را‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن را ﺷﻜﺴﺖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪.(١٧:٦‬‬
‫زﻳﺮ ﺳﺆال ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ دﻧﻴﺎ ‪B-‬ﻧﻈﺎﻣﻰ ﻛﻪ در آن زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪-B‬‬ ‫ﻣﻨﻈﻮر از »ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎ« ﻛﻪ در ‪ ١٣:٢‬آﻣﺪه‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در آﻳﻪ ‪ ١٢‬ذﻛـﺮ‬
‫ﻣﺜﻞ ﺧﻴﻠﻰ ﭼﻴﺰﻫﺎى دﻳﮕﺮ ﭘﺎ‪B‬ﺑﺮ‪B‬ﺟﺎ و داﺋﻤﻰ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻰ دﻧﻴﺎ داﺋﻤﻰ و ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر‬ ‫ﺷﺪه‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ در اﻳﻦ دو ﻣـﻮرد‪ ،‬دو واژه ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﻣﺘﻔـﺎوت ﺑﻪ ﻛـﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻼم ﻗﻄﻌﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ در ﻣﻮرد دﻧﻴﺎ ﺑﺮ زﺑﺎن آورﻳﻢ اﻳﻦ اﺳـﺖ‬ ‫»ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎ« در آﻳﻪ ‪ ١٣‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »اﻓﺮاد ﻧﺎﺑﺎﻟﻎ« ﻳﺎ ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻛﻮﭼﻜﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز‬
‫ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﭘﺎﺋﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻈﺎم روزى ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻰ‪B‬رﺳﺪ و ﻟﺬﺗﻬﺎى ﺟﺬاب‬ ‫ﲢﺖ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ و ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻌﻠﻤﺎن و داﻳﻪ‪B‬ﻫـﺎ ﻗـﺮار دارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺟـﻮاﻧﻰ ﻛـﻪ‬
‫آن ﻧﻴﺰ ﭘﺎﻳﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ :‬ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ در ﮔﺬر ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﭼﻴﺰى ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر‬ ‫ﻫﻨﻮز در ﻣـﺴـﻴـﺢ ﺑـﺰرگ ﻧﺸﺪه‪B‬اﻧـﺪ‪ .‬اﻳـﻦ ﻓـﺮزﻧـﺪان روﺣﺎﻧﻰ ﻣـﺎﻧـﻨـﺪ ﻓـﺮزﻧﺪان‬
‫اده ﺧﺪا ﺟﺎى دارد!‬
‫اﺳﺖ؟ ﺗﻨﻬﺎ آﻧﭽﻪ در ار ‪U‬‬ ‫ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ‪ ،‬ﭘﺪر ﺧﻮد را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﻨﻮز راه درازى ﺗﺎ رﺷﺪ و ﺑﻠﻮغ ﻛﺎﻣﻞ‬
‫ﻣﺴﻴﺤـﻴﺎن روﺣﺎﻧﻰ »ارﺗﺒﺎﻃـﻰ ﺷﻜﻨﻨﺪه« ﺑﺎ دﻧـﻴﺎ ﺑﺮﻗﺮار ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﻪ‬ ‫دارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻃـﺮ ﻫﺪﻓﻰ ﺑﺲ واﻻﺗـﺮ زﻧﺪﮔﻰ ﻣـﻰ‪B‬ﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬آﻧﺎن »ﺑﺮ روى زﻣﻴـﻦ ﺑﻴﮕـﺎﻧﻪ و‬ ‫ﻫـﻤـﻪ آﻧﺎن »ﺗـﻮﻟﺪ«‬
‫‪U‬‬ ‫ﭘﺲ در اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬ﺻﺤﺒـﺖ از ﺧـﺎﻧـﻮاده ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳـﺖ!‬
‫ﻏﺮﻳﺒـﻨﺪ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ » (١٣:١١‬زان رو ﻛـﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﺷﻬﺮى ﺑـﺎﻗﻰ ﻧﺪارﻳﻢ‪،‬‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﻌﻀﻰ از ﺣﺎﻟﺖ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺑﻪ وﺿﻌﻴﺖ ﺑﻠﻮغ و ﻣﺮداﻧﮕﻰ روﺣﺎﻧﻰ‬
‫ﺑﻠﻜﻪ آﻳﻨﺪه را ﻃﺎﻟﺐ ﻫﺴﺘﻴﻢ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(١٤:١٣‬در دوران ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس‪،‬‬ ‫رﺳﻴﺪه‪B‬اﻧﺪ‪ .‬دﻧﻴﺎ در ﺧﺼـﻮص ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﻴﺤـﻴـﺎن رﺷﻴﺪ و ﺑﺎﻟﻐﻰ ﻫﻴﭻ ﻛـﺎرى از‬
‫ﺑﺴﻴﺎرى از اﻳﻤﺎن‪B‬داران در ﺧﻴﻤﻪ‪B‬ﻫﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﺪا ﳕﻰ‪B‬ﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫دﺳﺘﺶ ﺑﺮﳕﻰ‪B‬آﻳﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ اﺷﺘﻴﺎق و آرزوى آﻧﺎن‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺪر ﺧﻮد و‬
‫آﻧﺎن ﻣﻘﻴـﻢ داﺋﻤﻰ ﺳﺮزﻣﻴﻨﻰ ﺷﻮﻧـﺪ و اﺣﺴﺎس ﻏﺮﺑﺖ و ﺑﻴﮕﺎﻧـﮕﻰ ﺧﻮد را از‬ ‫اده اوﺳﺖ‪ .‬ﺟﺎذﺑﻪ‪B‬ﻫﺎى دﻧـﻴـﻮى آﻧﺎن را ﻓﺮﻳﺐ ﳕﻰ‪B‬دﻫﺪ و ﻣﻰ‪B‬داﻧﻨـﺪ ﻛـﻪ‬‫اﳒﺎم ار ‪U‬‬
‫دﺳ ﺖ ﺑ ﺪ ﻫ ﻨ ﺪ‪.‬‬ ‫اﻣﻮر اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺟﺰ ﺑﺎزﻳﭽﻪ‪B‬اى ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ و ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻫﻢ‪B‬ﺻﺪا ﺑﺎ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل‬
‫ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬دو ﻧـﻮع زﻧﺪﮔﻰ را ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨـﺪ‪ :‬زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺮاى اﺑﺪﻳـﺖ و‬ ‫ﺑﮕـﻮﻳـﻨـﺪ‪» :‬ﭼـﻮن ﻣﺮد ﺷـﺪم ﻛـﺎرﻫﺎى ﻃﻔـﻼﻧـﻪ را ﺗـﺮك ﻛـﺮدم« )اول ﻗـﺮﻧﺘـﻴـﺎن‬
‫زﻧﺪﮔﻰ ﺑـﺮاى زﻣﺎن ﻣﺤـﺪود‪ .‬ﺷﺨﺺ دﻧﻴـﻮى ﺑـﺮاى ﻟﺬت‪B‬ﻫﺎى ﺟﺴـﻢ زﻧﺪﮔـﻰ‬ ‫‪.(١١:١٣‬‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﻣﺴﻴﺤـﻰ وﻓﺎدار‪ ،‬ﺑـﺮاى ﺷﺎدى‪B‬ﻫﺎى روح‪ .‬اﻳﻤـﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ ﻓﺮﻳﻔﺘـﻪ‬ ‫ﭘﺲ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻪ ﺳﻪ دﻟﻴﻞ از دﻧﻴﺎ دورى ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎﻫﻴﺘﻰ‬
‫دﻧﻴﺎ ﺷﺪه ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آﻧﭽﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺮاى ﺷﻬﻮت ﭼﺸﻢ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻛﻪ دﻧﻴﺎ دارد )ﺳﻴﺴﺘﻤﻰ ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻧـﻔـﺮت ﻣﻰ‪B‬ورزد و ﺑﺎ او دﺷﻤﻨـﻰ‬
‫وﻟﻰ اﻳﻤﺎن‪B‬دار روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻧﺎدﻳﺪه ﺧﺪا )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٨-٨:٤‬‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ(‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﺎرى ﻛﻪ دﻧﻴﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ )ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬ﻛﺸﺪ ﺗﺎ‬
‫آﻧﻜﻪ اﻓﻜﺎر دﻧﻴﻮى دارد‪ ،‬ﺑﺮاى ﻏﺮور زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﺧﻮد‪B‬ﺳﺘﺎﺋﻰ در ﻧﻈﺮ ﻣﺮدﻣﺎن‬ ‫در ﮔﻨﺎه زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ( و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎﻫﻴﺘﻰ ﻛﻪ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا دارد‪.‬‬
‫اده ﺧﺪا ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻬﺖ‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ار ‪U‬‬ ‫اﻣﺎ ﭼﻬﺎرﻣﻴﻦ دﻟﻴﻠﻰ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺮاى دورى از دﻧﻴﺎ دارد‪:‬‬
‫ﺗﺄﻳﻴﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ .‬و ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﻰ »ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ‪«.‬‬
‫≥∏‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫و اﻳﻦ ﺳﻌﺎدت ﺑﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاراﻧﻰ ﭼﻮن ﻣﻮدى‪ ،‬اﺳﭙﻮرﺟﻴﻮن‪ ،‬ﻟﻮﺗﺮ ﻳﺎ وﺳﻠﻰ و‬
‫اﻓﺮادى از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﻣـﺤـﺪود ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬اﻳـﻦ دروازه ﺑﺮاى ﺗﻚ‪B‬ﺗﻚ اﻳﻤـﺎن‪B‬داران‬
‫ﻓﺮوﺗﻦ ﺑﺎز اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻈﺎم دﻧﻴﺎى ﻛﻨـﻮﻧﻰ‪ ،‬ﺟﺎوداﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ »زﻳـﺮا ﻛﻪ ﺻﻮرت اﻳﻦ ﺟﻬﺎن در ﮔﺬر‬
‫اﺳﺖ« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٣١:٧‬ﻫﺮ آﻧﭽﻪ در ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﻣﺎ ﻫﺴﺖ در ﺣﺎل دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ در اﻣﻮر اﺑﺪى ﻫﺮﮔﺰ دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ دﻧﻴﺎ را‬
‫دوﺳﺖ دارد‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ آراﻣﺶ و اﻣﻨﻴﺖ ﻧﺨـﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ ،‬زﻳﺮا زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را ﺑﺮ‬
‫ﺑﻨﻴﺎﻧﻰ ﺳﺴﺖ و ﻟـﺮزان ﻧﻬﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺒﺸﺮ ﺷﻬﻴﺪ‪ ،‬ﺟﻴﻢ اﻟﻴـﻮت ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪:‬‬
‫»اﺣﻤﻖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى را ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻛﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺣﻔﻆ آن ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﭼﻴﺰى‬
‫ﺑﮕﻴﺮد ﻛﻪ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ‪«.‬‬
‫ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ ﺳﺮﺷﺎر از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ »اراده ﺧﺪا« اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻜﻰ از »ﻣﻨﺎﻓﻊ‬
‫اده ﺧﺪا اﺳﺖ )اﻋﻤـﺎل‬ ‫ﺣﺎﺷﻴﻪ‪B‬اى« ﳒﺎت‪ ،‬اﻣﺘﻴﺎز ﺧﺎص اﻧﺴـﺎن ﺑـﺮاى درك ار ‪U‬‬
‫اده او در ﻫﺮ‬
‫‪ .(١٤:٢٢‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﺪا از ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ »از ﻛﻤﺎل ﻣﻌﺮﻓﺖ ار ‪U‬‬
‫اده ﺧﺪا ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺣﻜﻤﺖ و ﻓﻬﻢ روﺣﺎﻧﻰ ﭘﺮ ﺷﻮﻳﻢ« )ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪ .(٩:١‬ار ‪U‬‬
‫ﻛﻪ ﻣﺜﻞ داﻳـﺮه‪B‬اﳌﻌـﺎرف ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻳﻚ ﺑﺎر در ﻣـﻮرد ﻣـﻮﺿﻮﻋﻰ ﺑﻪ آن رﺟـﻮع‬
‫ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﺎﻣﻞ در ﻛﻨﺘﺮل ﺧﻮد دارد‪ .‬در‬
‫ﻧﻈﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ وﻓﺎدار‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻨﻬﺎ در اﻳﻦ ﺧﻼﺻﻪ ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮد ﻛﻪ »آﻳﺎ اﻳﻦ درﺳﺖ‬
‫اﺳﺖ ﻳﺎ ﻏﻠﻂ؟« ﻳﺎ »ﻛﺎر ﺧﻮﺑﻰ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ؟« ﻣﻮﺿﻮع ﻛﻠﻴﺪى اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »آﻳﺎ‬
‫اراده‪ U‬ﺧﺪا ﺑﺮاى ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ؟«‬
‫ﺧﺪا از ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺗﻨـﻬـﺎ اراده‪ U‬او را ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﺑﻠـﻜـﻪ آن را درك ﻛﻨﻴـﻢ‬
‫)اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪» .(١٧:٥‬ﻃﺮﻳﻖ‪B‬ﻫﺎى ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﺗﻌﻠﻴﻢ داد و ﻋﻤﻞ‪B‬ﻫﺎى‬
‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(٧:١٠٣‬ﺑﻨﻰ‪B‬اﺳـﺮاﺋﻴﻞ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا‬
‫ﭼﻪ ﻛﺎرى اﳒﺎم ﻣﻰ‪B‬دﻫـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣـﻮﺳﻰ دﻟﻴﻞ اﻋﻤـﺎل او را ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺖ! ﺑﺴﻴـﺎر‬
‫×‪œ—«œ  dH½ ʬ “« «bš t3 v²³‬‬ ‫≤∏‬
‫ﲤﺎم ﻣﻠﺘﻬﺎى ﺑﺰرگ ﺗﺎرﻳﺦ ﺳﺮاﳒﺎم ﻣﻨﻘﺮض ﻳﺎ ﻣﻐﻠﻮب ﻣﻠﺘﻰ دﻳﮕﺮى ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ‪.‬‬
‫دﻟﻴﻠﻰ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ ﻣﺴﺘﺜﻨﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬در دوران ﺑﺎﺳﺘﺎن‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ‪ ١٩‬ﲤﺪن ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺑـﻮده‪B‬اﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺧﺎﻃـﺮات ﺗﺎرﻳﺦ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ‪B‬اﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭻ دﻟﻴﻠﻰ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﲤﺪن ﻛﻨﻮﻧﻰ ﻣﺎ ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻨﺮى ﻻﻳﺖ‪ ،‬ﺷﺎﻋﺮى ﻛﻪ در ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ ﻣﻰ‪B‬زﻳﺴﺖ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪» :‬در ﻫﺮ ﭼﻪ‬
‫اﻃﺮاف ﻣﺎ اﺳﺖ دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ و زوال ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻢ« و اﮔﺮ ﲤﺪن ﻣﺎ ﺑﺎ دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ و زوال‬
‫ﺗﺪرﻳﺠﻰ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﭙﺬﻳـﺮد‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً در ﻫﻨﮕﺎم آﻣﺪن ﻣﺴﻴﺢ از ﺑﻴﻦ ﺧـﻮاﻫﺪ رﻓﺖ و‬
‫ﺟﺎى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺟﺪﻳﺪ ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ ،‬ﲢﻮﻟﻰ ﻛﻪ ﻫﺮ ﳊﻈﻪ اﻧﺘﻈﺎر آن ﻣﻰ‪B‬رود‪.‬‬
‫دﻧﻴﺎ ﺑﻪ آﻫﺴﺘﮕﻰ اﻣﺎ ﻗﻄﻌﺎً و ﺷﺎﻳﺪ زودﺗﺮ از آﻧﭽﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻓﻜﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪،‬‬
‫اده ﺧﺪا را اﳒﺎم ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫در ﮔﺬر اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ار ‪U‬‬
‫ﺑﺪان ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﲤﺎﻣﻰ ﺑﻨـﺪﮔـﺎن راﺳﺘﻴﻦ ﺧﺪا در ﺧﺎﻃـﺮ‪U‬ه ﻧﺴﻞ‪B‬ﻫﺎى آﻳﻨـﺪه‬
‫ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ .‬از اﻧﺒﻮه ﻣﺮدان ﻣﺸﻬﻮرى ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻨـﻮن ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ زﻳﺴﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪،‬‬
‫ﻛﻤﺘﺮ از ‪ ٢٠٠٠‬ﻧﻔﺮ ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﻗﺮن در ﺧﺎﻃﺮه ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪه‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘـﻰ‬
‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺎدﻣﺎن ﺧﺪا در ﻧـﻮﺷﺘﻪ‪B‬ﻫﺎ ﻳﺎ ﺗﺄﺛﻴـﺮى ﻛﻪ ﺑﺮ دﻳﮕﺮان‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ‪B‬اﻧـﺪ زﻧﺪه ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑـﻮد‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ »ﺟﺎوداﻧﮕﻰ« ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑـﻪ واﻗﻌﻴـﺖ‬
‫ﺑﭙﻴﻮﻧﺪد‪ ،‬وﻟﻰ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎن ﻧﺎﻣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻣﺮوزه ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤﺎﻧﺎﻧﻰ ﻧﻈﻴﺮ ﻛﺎرل‬
‫ﻣﺎرﻛﺲ‪ ،‬وﻟﺘﺮ ﻳﺎ آدوﻟƒ ﻫﻴﺘﻠﺮ دارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻴﺮ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ در اﻳﻨﺠﺎ )‪ (١٧:٢‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻧﻰ ﻛﻪ‬
‫ﺧﻮد را وﻗƒ اﳒﺎم اراد‪U‬ه ﺧﺪا ﻳﻌﻨﻰ اﻃﺎﻋﺖ از او ﻛﺮده‪B‬اﻧﺪ »ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻨﺪ‪«.‬‬
‫دﻳﺮ زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻜﻪ ﻧﻈﺎم اﻳﻦ دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﻓـﺮﻫﻨﮓ ﻣﺘﻈﺎﻫﺮ‪ ،‬ﻓﻠﺴﻔﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺘﻜﺒﺮ‪،‬‬
‫ﺧﺮد‪B‬ﮔﺮاﺋﻰ ﺧـﻮد‪B‬ﻣﺤﻮر و ﻣﺎده‪B‬ﮔﺮاﺋﻰ ﺑﺖ‪B‬ﭘـﺮﺳﺘﺎﻧﻪ‪B‬اش ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﻮد و دﻳـﺮ زﻣﺎﻧﻰ‬
‫ﺑﻌﺪ از آﻧﻜﻪ ﺟﺎى ﺳﻴـﺎره زﻣﻴﻦ را آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺟﺪﻳﺪ و زﻣﻴﻨﻰ ﺟﺪﻳﺪ ﺑـﮕﻴﺮد‪ ،‬ﺧﺎدﻣﺎن‬
‫وﻓﺎدار ﺧﺪا در ﺷﺮاﻛﺖ اﺑﺪى در ﺟﻼل ﺧﺪا ﺑﺎﻗﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫‪∏µ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫×‪œ—«œ  dH½ ʬ “« «bš t3 v²³‬‬ ‫‪∏¥‬‬

‫اده ﻧﻴﻜـﻮى ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ﻛﺎﻣﻞ ﺧﺪا ﭼﻴـﺴـﺖ«‬ ‫دﻫﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺷﻤﺎ درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﻴـﺪ ﻛـﻪ ار ‪U‬‬ ‫اده ﺧﺪا را در ﻣـﻮرد زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد ﺑﺪاﻧﻴﻢ و اﻫﺪاﻓﻰ را ﻛﻪ ﲢﻘـﻖ‬ ‫ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ار ‪U‬‬
‫)روﻣﻴﺎن ‪ .(٢٬١:١٢‬ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ دﻧـﻴـﺎ را دوﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دارد‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ اﻳـﻦ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫اده ﺧﺪا را ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ‪» .‬ﭘﺪر« اﺳﺮار ﺧﻮد را ﺑﺎ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ از او اﻃﺎﻋﺖ‬
‫ﻃﺮﻳﻖ ار ‪U‬‬ ‫اده ﺧﺪا را داﻧﺴﺘﻴـﻢ‪ ،‬ﺑـﺎﻳـﺪ آن را ﺑﺎ ﺟﺎن و دل اﳒﺎم دﻫـﻴـﻢ‬
‫ﺑﻌﺪ از آﻧـﻜـﻪ ار ‪U‬‬
‫اده او را ﺑﻪ ﻋﻤـﻞ آرد‪،‬‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬در ﻣﻴﺎن ﻣـﻰ‪B‬ﮔـﺬارد‪» .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﺨـﻮاﻫﺪ ار ‪U‬‬ ‫اده ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑـﺎﻋـﺚ‬ ‫ﻓﺎ ﺑﺎ ﺳﺨـﻦ ﮔـﻔـﱳ در ﻣـﻮرد ار ‪U‬‬‫)اﻓﺴﺴـﻴـﺎن ‪ .(٦:٦‬ﺻـﺮ ً‬
‫اده ﺧﺪا‪ ،‬ﻓـﺮوﺷﮕﺎه‬ ‫درﺑﺎر‪U‬ه ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧـﻮاﻫﺪ داﻧﺴﺖ‪) «...‬ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٧:٧‬ار ‪U‬‬ ‫ﺧﻮﺷﻨـﻮدى او ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ اﳒﺎم آﻧﭽـﻪ ﺑـﻪ ﻣـﺎ ﻓـﺮﻣﺎن داده اﺳﺖ )ﻣﺘـﻰ‬
‫روﺣﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن آﻧﭽﻪ را ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺮدارﻧﺪ و از ﻣﺎﺑﻘﻰ ﭼﺸﻢ‪B‬ﭘﻮﺷﻰ‬ ‫‪ .(٢١:٧‬و ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺧﺪا اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺼﺪاق‬
‫ﻛﻨﻨﺪ! ﺧﻴـﺮ‪ ،‬اراده‪ U‬ﺧﺪا را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﲤﺎﻣﻰ ﭘﺬﻳـﺮﻓﺖ و اﻳﻦ ﻣﺴﺘﻠـﺰم ﺗﺴﻠﻴﻢ ﲤﺎﻣـﻰ‬ ‫اﻳﻦ آﻳﻪ ﺷﻮﻳﻢ‪» :‬ﺗﺎ ﺷﻤﺎ درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ اراد‪U‬ه ﻧﻴﻜﻮى ﭘﺴﻨﺪﻳﺪ‪U‬ه ﻛﺎﻣﻞ ﺧﺪا ﭼﻴﺴﺖ«‬
‫زﻧﺪﮔﻰ ﺑﻪ ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬ ‫)روﻣﻴﺎن ‪ .(٢:١٢‬ﻓﻬﻤﻴﺪن اراد‪U‬ه ﺧﺪا و اﳒﺎم آن‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻓﺮاﮔﺮﻓﱳ ﺷﻨﺎ اﺳﺖ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ‬
‫اده ﺧﻮد را از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﻼم ﻣﻘﺪﺳﺶ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻜﺸﻮف ﻛﺮده اﺳﺖ‪» .‬ﻛﻼم‬ ‫ﺧﺪا ار ‪U‬‬ ‫ﺑﻪ آب ﺑﺰﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺷﻨﺎ ﻛﺮدن را واﻗﻌًﺎ ﺑﻴﺎﻣﻮزﻳﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺧﺪا اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪،‬‬
‫ﺗﻮ ﺑﺮاى ﭘﺎﻳﻬﺎى ﻣﻦ ﭼﺮاغ و ﺑﺮاى راﻫﻬﺎى ﻣﻦ ﻧﻮر اﺳﺖ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(١٠٥:١١٩‬‬ ‫در ﺷﻨﺎﺧﺖ آﻧﭽﻪ ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ اراده ﳕﻮده‪ ،‬ﭼﻴﺮه‪B‬دﺳﺖ‪B‬ﺗﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫اﻳﻤﺎن‪B‬دار دﻧﻴﺎ‪B‬دوﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻋﻼﻗﻪ و اﺷﺘﻴﺎﻗﻰ ﺑﺮاى ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻧﺪارد‪ .‬وﻗﺘﻰ‬ ‫ﻣﺘﻴﻘﻦ ﺷﻮﻳﻢ«‬‫اده ﺧﺪا ﻛﺎﻣﻞ و ّ‬‫ﻫﺪف ﺧﺪا ﺑﺮاى ﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »در ﲤﺎﻣﻰ ار ‪U‬‬
‫آن را ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪ ﭼﻴﺰ ﻛﻤﻰ از آن ﻓﺮا‪B‬ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد ﻳﺎ اﺻﻼً ﭼﻴﺰى ﻳﺎد ﳕﻰ‪B‬ﮔﻴـﺮد‪ ،‬وﻟﻰ‬ ‫اده ﺧﺪا‪.‬‬
‫)ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪ (١٢:٤‬و اﻳﻦ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎﻟﻎ ﺷﺪن در ار ‪U‬‬
‫اﻳﻤﺎن‪B‬دار روﺣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻫﺮ روز ﻣﺪﺗﻰ را ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس و ﺗﻌﻤﻖ ﺑﺮ آن‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻛﻮﭼﻚ داﺋـﻤًﺎ از ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮﺳﺪ ﭼﻪ ﭼـﻴﺰى ﺧﻮب اﺳﺖ و ﭼﻪ‬
‫اده ﺧﺪا را در ﻛﻼﻣﺶ ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ و آن را در زﻧﺪﮔﻰ روزاﻧﻪ‬‫اﺧﺘﺼﺎص ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ ،‬ار ‪U‬‬ ‫ﭼﻴﺰى ﺑﺪ و ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش دوﺳﺖ دارﻧﺪ ﭼﻪ ﻛﺎرى اﳒﺎم دﻫﺪ‬
‫ﺧﻮد ﺑﻜﺎر ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮد‪.‬‬ ‫و ﭼﻪ ﻛﺎرى اﳒﺎم ﻧﺪﻫﺪ‪ ،‬وﻟﻰ در ﻃﻰ ﺳﺎﻟﻴـﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ واﻟﺪﻳﻨﺶ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و‬
‫اده ﺧﺪا را از ﻃﺮﻳﻖ وﻗﺎﻳﻌﻰ ﻛﻪ ﭘـﻴـﺮاﻣﻮن ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﮔـﺬرد‬
‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣـﻰ‪B‬ﺗـﻮان ار ‪U‬‬ ‫ﺗﺮﺑﻴﺖ و اﻧﻀﺒﺎط ﺧﺎﻧﻮادﮔـﻰ را ﻓﺮاﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش را‬
‫درك ﻛﻨﻴـﻢ‪ .‬ﺧـﺪا از راه‪B‬ﻫﺎى ﻋﺠﻴﺒـﻰ ﺑـﺮاى ﺑﺎز و ﺑﺴﺘـﻪ ﻛـﺮدن درﻫﺎ اﺳﺘـﻔـﺎده‬ ‫در ﻣﻮرد ﺧﻮد ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺪ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﺑﭽﻪ ﻣﻨﻀﺒﻂ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ دﻳﺪن‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻧـﻮع ﻫﺪاﻳﺖ را ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا ﺑﻴـﺎزﻣﺎﺋﻴﻢ و ﻧﻪ اﻳﻨﻜـﻪ‬ ‫ﭼﻬـﺮه و ﭼﺸـﻤﺎن ﭘـﺪرش‪» ،‬اﻓﻜﺎر او راﺑـﺨﻮاﻧـﺪ!« ﻣﺴـﻴﺤﻰ ﻧـﺎﺑﺎﻟـﻎ ﻫﻤـﻴﺸﻪ از‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ آﺷﻜﺎر ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس را ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ روﻳﺪادﻫﺎ ﺑﺴﻨﺠﻴﻢ!‬ ‫دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ آﻧﺎن‪ ،‬اراده ﺧﺪا ﺑﺮاى او ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﻟﻎ در‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا ﻣﺎ را از ﻃﺮﻳﻖ دﻋﺎ و ﻛﺎر روح ﻗﺪوس ﺧﻮد در دﻟﻬﺎﻳﻤﺎن‬ ‫اراد‪U‬ه ﺧﺪا ﺛﺎﺑﺖ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ از او ﭼﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﻮى اراده‪B‬اش ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ در ﻣـﻮرد ﺗﺼﻤﻴﻤﻰ دﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴـﻢ‪،‬‬ ‫ﺣﻠﻪ اﻳﻦ ﭘﺮوﺳﻪ‪ ،‬ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪن‬ ‫اده ﺧﺪا را ﻓﻬﻤﻴﺪ؟ اوﻟﻴﻦ ﻣﺮ ‪U‬‬
‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان ار ‪U‬‬
‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ »ﺻﺪاﺋﻰ دروﻧﻰ« ﻣﺎ را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ‬ ‫ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ﺧﺪا ﺑﮕﺬراﻧﻴﺪ‪...‬‬
‫‪U‬‬ ‫اﺳﺖ‪» .‬ﺑﺪن‪B‬ﻫﺎى ﺧﻮد را ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ زﻧﺪه و ﻣﻘﺪس و‬
‫ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺪاﻳﺖ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺧﻮد ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﻜﻨﻴﻢ وﻟﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺻﺮ ً‬
‫ﻓﺎ‬ ‫ﻫﻢ‪B‬ﺷﻜﻞ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﺸﻮﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﻰ ذﻫﻦ ﺧﻮد‪ ،‬ﺻﻮرت ﺧﻮد را ﺗﺒﺪﻳﻞ‬
 ‫×‪œ—«œ  dH½ ʬ “« «bš t3 v²³‬‬ ‫∂∏‬

‫‪µ‬‬ ‫از آن »ﺻﺪاى دروﻧﻰ« ﭘﻴﺮوى ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳـﺪ آن را ﺑﻪ ﻣﺤﻚ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘـﺪس‬
‫ﺑﻴﺎزﻣﺎﺋﻴﻢ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺟﺴﻢ )ﻳﺎ ﺷﻴﻄﺎن( از ﺷﺮاﻳﻂ ﻳﺎ »اﺣﺴﺎﺳﺎت«‬
‫‪b1UOÄ U¹ XIOIŠ‬‬ ‫ﺳﻮء‪B‬اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮده ﻣﺎ را ﻛﺎﻣﻼً ﺑﻪ ﺑﻴﺮاﻫﻪ ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻼﺻﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ از ﳊﺎظ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ در دﻧﻴـﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ‬
‫«‪∂≠±∫¥ ª±π≠±∏∫≤ UMŠu¹ ‰Ë‬‬ ‫‪ (١١:١٧‬وﻟﻰ از دﻳﺪﮔﺎه روﺣﺎﻧﻰ از دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺴﺖ )آﻳﻪ ‪ .(١٤‬ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺎ را ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫ﺟﻬﺎن ﻓـﺮﺳﺘﺎده ﺗﺎ ﺷﺎﻫﺪان او ﺑﺎﺷﻴﻢ )آﻳﻪ ‪ .(١٨‬ﻣﺎ ﻧﻴـﺰ ﻣـﺜـﻞ ﻏـﻮاص ﺑﺎﻳﺪ در‬
‫ﻋﻨﺼﺮى ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ و اﮔﺮ ﻣﻮاﻇﺐ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬آن ﻋﻨﺼﺮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻣﺎ را ﺧﻔﻪ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﭼﺎره‪B‬اى ﺟﺰ در دﻧﻴﺎ ﺑﻮدن ﻧﺪارد‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﻮدن دﻧﻴﺎ در‬
‫»اﮔﺮ آدم ﺻﺎف و ﺻﺎدﻗﻰ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﭼـﻪ ﭼـﻴـﺰى اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬آﻏﺎز ﻣﺸﻜﻼت اﺳﺖ‪.‬‬
‫دارﻳﺪ!«‬ ‫دﻧﻴﺎ از ﻃﺮﻳﻖ دل ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار وارد زﻧﺪﮔﻰ او ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪» :‬دﻧﻴﺎ را دوﺳﺖ‬
‫اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺴﻴﺎرى از اﻧﺴﺎن‪B‬ﻫﺎى ﻣﻌﺎﺻﺮ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﺪارﻳﺪ!« ﻫﺮ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ را از ﺷﺎدى ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺪر ﻣﺤﺮوم ﻛﻨﺪ‬
‫وﻟﻰ در اﻳﻨﻜﻪ اﻛﺜﺮ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ادﻋﺎﺋـﻰ دارﻧﺪ ﺣﺘﻰ ﺑﻪ آن ﻓﻜﺮ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪،‬‬ ‫اده ﭘﺪر از ﺑﻴﻦ ﺑﺒـﺮد‪ ،‬دﻧﻴﺎﺋﻰ اﺳﺖ و ﺑـﺎﻳـﺪ از آن‬
‫ﻳﺎ اﺷﺘﻴـﺎق او را ﺑـﺮاى اﳒﺎم ار ‪U‬‬
‫ﺟﺎى ﺗﺮدﻳﺪ اﺳﺖ‪ .‬آﻳﺎ »ﺻﺪاﻗﺖ« ﻋﺎﻣﻠﻰ ﺟﺎدوﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫دورى ﻛﺮد‪ .‬ﻫﺮ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻛﻼم ﺧﺪا ﭼﻨﻴﻦ اﻣﻮرى را ﺑﺮاى ﺧﻮد‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﺨﺸﺪ؟ در اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ آن را ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﻣﺬﻫﺐ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫ﺗﻌﺮﻳƒ ﳕﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫در ﲤﺎم ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى زﻧﺪﮔﻰ اﻋﻤﺎل ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮد ﻛﻪ »آﻳﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاى زﻣﺎن ﺣﺎل زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ ﻳﺎ‬
‫ﭘﺮﺳﺘـﺎرى در ﺑﻴﻤـﺎرﺳﺘﺎن ﻣﻘـﺪارى دارو ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎر ﻣـﻰ‪B‬دﻫـﺪ وﻟﻰ ﺑﻴﻤـﺎرى آن‬ ‫اده ﺧﺪا و ﺣﻴﺎت اﺑﺪى؟« ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻦ اﻧﺘﺨﺎب را ﺑﺎ َﻣَﺜﻞ »دو‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ار ‪U‬‬
‫ﺷﺨﺺ ﺗﺸﺪﻳﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬ﭘﺮﺳﺘﺎر در ﻛﺎر ﺧﻮد ﺻﺪاﻗﺖ دارد‪ ،‬وﻟﻰ دارو اﺷﺘﺒﺎه‬ ‫ﻣﺮد« ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺸﻴﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﻣـﺮدى ﻛﻪ ﺧﺎﻧـﻪ‪B‬اش را ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﺑﻨﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨـﺪ و‬
‫اﺳﺖ و ﺑﻴﻤﺎر را ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺮگ ﻣﻰ‪B‬اﻧﺪازد‪.‬‬ ‫ﻣﺮدى ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪B‬اش را ﺑﺮ ﺷﻦ ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد )ﻣﺘﻰ ‪ .(٢٧-٢٤:٧‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻧﻴﺰ ﺑﺎ‬
‫ﻳﻚ ﺷﺐ ﻣﺮدى ﻣﺘـﻮﺟﻪ ﺻﺪاﻫﺎى ﻣﺸﻜـﻮﻛﻰ در ﺧﺎﻧﻪ‪B‬اش ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و ﻓﻜـﺮ‬ ‫ﺗﺸﺮﻳﺢ دو ﻧـﻮع ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﻧﺘـﺨـﺎﺑـﻰ اﺷـﺎره ﻛـﺮده اﺳﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ دزد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪B‬اش آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻔﻨﮓ ﺧﻮد را ﺑﺮﻣﻰ‪B‬دارد و در ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺑـﻪ‬ ‫ﻣﺼﺎﻟﺢ ﻣﻮﻗﺘﻰ و ﻣﺼﺎﻟﺢ ﭘﺎﻳﺪار )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٥-١١:٣‬‬
‫ﺳﻤﺖ دزد ﻓﺮﺿﻰ ﻛﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮدش ﺑﻮد ﺷﻠﻴﻚ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮش ﻛﻪ ﺑﻰ‪B‬ﺧﻮاب‬ ‫دوﺳﺖ داﺷﱳ دﻧﻴﺎ‪ ،‬دوﺳﺘﻰ‪B‬اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا از آن ﻧﻔﺮت دارد‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاى ﺧﻮردن ﭼﻴﺰى ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪» .‬ﺻﺪاﻗﺖ« ﭘﺪر ﺑﻪ ﺑﻬﺎى‬ ‫دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﻳﺪ از آن ﭘﺮﻫﻴﺰ‬
‫ﺟﺎن دﺧﺘﺮ ﲤﺎم ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫‪∏π‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﺑﺮاى آن »آﺧﺮ« اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴـﺢ ﺧـﻮاﻫﺪ آﻣﺪ و ﻣﻠﻜـﻮت ﺧﻮد را ﺑﺮﻗﺮار ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻴﭻ اﻗﺪاﻣﻰ ﻓﺮاﺗﺮ از اﻳﻦ ﻧﻘﺸﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاى ﳒﺎت ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ »اﮔﺮ در دوران ﻳﻮﺣﻨﺎ »ﺳﺎﻋﺖ آﺧﺮ« رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﺮا ﻣﺴﻴـﺢ‬
‫ﺗﺎﻛﻨﻮن ﺑﺎزﻧﮕﺸﺘﻪ اﺳﺖ؟«‬
‫ﺟﻮاب اﻳﻦ ﺳﺆال ﺧـﺮدﻣﻨﺪاﻧﻪ را ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﻴﺎن ﻛـﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﺑﺮ ﺧﻼف ﲤﺎﻣﻰ ﻣﻮﺟﻮداﺗﻰ ﻛﻪ آﻓﺮﻳﺪه در زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن ﻣﺤﺪود ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﻫﺮ ﭼﻨﺪ در زﻣﺎن ﺑﺸﺮى ﻛﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻓﺮاﺗﺮ از زﻣﺎن اﺳﺖ ) دوم ﭘﻄﺮس‬
‫‪.(٨:٣‬‬
‫ﻗـﻮت اداﻣﻪ‬
‫»ﺳﺎﻋﺖ آﺧﺮ« از ﻫﻤﺎن زﻣﺎن ﻳﻮﺣﻨﺎ آﻏﺎز ﺷﺪه و ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز ﺑﺎ ّ‬
‫دارد‪ .‬در دوران ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﻌﻠﻤﺎن ﻛﺎذب ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤـﺎﻧـﻰ ﺑـﻮدﻧﺪ و در ﺧﻼل ﻗـﺮﻧﻬﺎى‬
‫ﻣﺘﻤﺎدى‪ ،‬ﻫﻢ ﺗﻌﺪادﺷﺎن زﻳﺎدﺗﺮ ﺷﺪه و ﻫﻢ ﻧﻔﻮذﺷﺎن ﮔﺴﺘـﺮده‪B‬ﺗﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫»ﺳﺎﻋﺖ آﺧﺮ« ﻳﺎ »اﻳﺎم آﺧﺮ« ﻋﺒﺎراﺗﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻧﻮﻋﻰ »زﻣﺎن« ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﻨﺪ‬
‫و ﻧﻪ ﻃﻮل زﻣﺎن‪» .‬اﻳﺎم آﺧـﺮ« در اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ﺑﺎب ‪ ٤‬ﺗﺸﺮﻳﺢ ﺷﺪه و ﭘـﻮﻟﺲ‬
‫رﺳﻮل ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬وﻳﮋﮔﻰ‪B‬ﻫﺎى دوران ﺧﻮد را ﺑﺮرﺳﻰ ﻛﺮده اﺳﺖ و ﻣﺎ ﻧﻴﺰ‬
‫اﻣﺮوزه ﻫﻤﻴﻦ وﻳﮋﮔﻰ‪B‬ﻫﺎ را در اﺑﻌﺎد ﺑﺰرﮔﺘﺮى ﺷﺎﻫﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻫﻤﻮاره در »زﻣﺎن آﺧﺮ« ﻳﻌﻨﻰ در روزﻫﺎى ﺳﺨﺖ‬
‫و ﺑﺤﺮاﻧﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﺮده‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﭼﻪ اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ و‬
‫دﻟﻴﻞ آن ﭼﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫اﺻﻄﻼح دوم ﻳﻌﻨﻰ »دﺟﺎل« ﻳﺎ »ﺿـﺪ ﻣﺴﻴﺢ« از اﺻﻄﻼﺣﺎت ﺧﺎص ﻳﻮﺣﻨﺎ‬
‫در ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس اﺳﺖ )‪٢٢٬١٨:٢‬؛ ‪٣:٤‬؛ دوم ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٧‬و ﺟﺰ او ﻛﺴﻰ آن را‬
‫ﺑﻜﺎر ﻧﺒﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﺳﻪ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ‪ (١ :‬روﺣﻰ در دﻧﻴﺎ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻟƒ‬
‫ﻣﺴﻴـﺢ و ﻣﻨﻜﺮ اوﺳـﺖ‪ (٢ .‬ﻣﻌﻠﻤـﺎن ﻛﺬﺑﻪ‪B‬اى ﻛﻪ ﲡﺴـﻢ اﻳﻦ روح ﻫﺴﺘـﻨﺪ و ‪(٣‬‬
‫ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﻫﺪاﻳﺖ ﻃﻐﻴﺎن ﻧﻬﺎﺋﻰ دﻧﻴﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪.‬‬
‫‪bUOÄ U¹ XIOIŠ‬‬ ‫∏∏‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭼﻴـﺰى ﻓﺮاﺗﺮ از ﺻﺪاﻗﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎور ﻛﺮدن »دروغ« و زﻧﺪﮔﻰ ﺑـﺮ‬
‫اﺳﺎس آن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘـﻴـﺎﻣـﺪ‪B‬ﻫـﺎى وﺧﻴﻤـﻰ درﺑـﺮدارد‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ »ﺣﻘـﻴـﻘـﺖ«‬
‫ﻫﻴﭻ‪B‬وﻗﺖ ﺑﻪ ﺑﻴﺮاﻫﻪ ﳕﻰ‪B‬رود‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ و ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﭼﻪ‬
‫ﭼﻴﺰى اﻳﻤﺎن دارد‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ از ﺷﻴﻜﺎﮔﻮ ﺑﻪ ﻧﻴﻮﻳﻮرك ﺑﺮود‪،‬‬
‫ﭼﻨﺎن ﭼﻪ ﺟﺎده ﻟﻮس‪B‬آﳒﻠﺲ را در ﭘﻴﺶ ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﻫﺮ اﻧﺪازه آدم راﺳﺖ و ﺻﺎدﻗﻰ‬
‫ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﻴـﻮﻳـﻮرك ﳕﻰ‪B‬رﺳﺪ‪ .‬اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ واﻗﻌﻰ اﺳـﺖ زﻧﺪﮔﻰ ﺧـﻮد را ﺑﺮ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻨﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻧﻬﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑـﺮ ﺧـﺮاﻓﺎت ﻳـﺎ دروغ‪ .‬ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑـﺎ دروغ‬
‫ﺑﺘﻮان زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﺧﺎﻧﻮاده ﻛﻠﻴﺴﺎ )»ﻓﺮزﻧﺪان«( را در ﻣﻮرد ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺑﻴﻦ ﻧﻮر و ﻇﻠﻤـﺖ‬
‫)‪٢-١:١‬؛ ‪ (٦:٢‬و ﺑﻴﻦ ﻣﺤﺒﺖ و ﻧﻔـﺮت )‪ (١٧-٧:٢‬آ ﮔﺎه ﳕﻮده اﺳﺖ‪ .‬و‬
‫ﺣﺎل از ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺳﻮﻣﻰ ﺑﻴﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ و دروغ ﺧﺒﺮ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﻛﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار در ﻧﻮر و ﻣﺤﺒﺖ ﺳـﻠـﻮك ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧـﻴـﺰ‬
‫ﺳﺎﻟﻚ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺴﺌﻠﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﺎ ﭘﻴﺎﻣﺪ!‬
‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﭘﻴﺎﻣﺪ‪B‬ﻫﺎى روﮔﺮداﻧﻰ از ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﭙـﺮدازد‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫اﺳﺘﻔﺎده از دو اﺻﻄﻼح ﺧﺎص‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻄﻴﺮ ﺑـﻮدن ﻣﻮﺿـﻮع ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﺮده اﺳﺖ‪:‬‬
‫»ﺳﺎﻋﺖ آﺧﺮ« و »ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ« )»دﺟﺎل«(‪ .‬اﻳﻦ اﺻﻄﻼﺣﺎت ﻫﺮ دو روﺷﻦ‪B‬ﮔﺮ‬
‫اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن در ﺳﺎﻋﺘﻰ ﳑﻠﻮ از ﺑﺤﺮاﻧﻬﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‬
‫و ﺑﺎﻳﺪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻄﺎﻫﺎى دﺷﻤﻦ ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫»زﻣﺎن آﺧﺮ« )ﻳﺎ »ﺳﺎﻋﺖ آﺧﺮ«( اﺻﻄﻼﺣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻳﺎدآورى ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻋﺼﺮ ﺟﺪﻳﺪى در ﺟﻬﺎن ﻃﻠﻮع ﻛﺮده اﺳﺖ‪» .‬ﺗﺎرﻳﻜﻰ در ﮔﺬر اﺳﺖ و ﻧﻮر‬
‫ﺣﻘﻴﻘﻰ اﻻن ﻣﻰ‪B‬درﺧﺸﺪ« )‪ .(٨:٢‬از زﻣﺎن ﻣﺮگ و رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪،‬‬
‫ﺧﺪا در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن »ﭼﻴﺰ ﺗﺎزه‪B‬اى« اﳒﺎم ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﲤﺎم ﺗﺎرﻳﺦ ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﺗﺪارك‬
‫ﻓﺎ ﺗﺪارﻛﻰ‬‫راﻫﻰ ﺑﺮاى ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺑـﻮد‪ .‬از آن زﻣﺎن‪ ،‬ﲤﺎم ﺗﺎرﻳﺦ ﺻـﺮ ً‬
‫‪π±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫‪bUOÄ U¹ XIOIŠ‬‬ ‫∞‪π‬‬

‫رﺳﺎﻟﻪ اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺳﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﺎرز ﻣﻌﻠﻤﺎن دروﻏﻴﻨﻰ را ﻛﻪ ﲢﺖ ﻧﻈﺮ و ﻛﻨﺘﺮل‬ ‫»روح دﺟﺎل« )‪ (٣:٤‬از ﻫﻤـﺎن زﻣﺎن ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﻋﻠﻴﻪ ﺧﺪا اﻋﻼن ﺟـﻨـﮓ‬
‫»ﺿﺪ‪B‬ﻣﺴﻴﺢ« ﻫﺴﺘﻨﺪ ذﻛﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﳕﻮد )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺑﺎب ‪ ،(٣‬در دﻧﻴﺎ ﺑـﻮده اﺳﺖ‪» .‬روح ﺿﺪ‪B‬ﻣﺴﻴﺢ« در ﭘﺸﺖ ﻫﺮ‬
‫آﻣﻮزه دروﻏﻴﻦ و ﻫﺮ ﺑﺪل »ﻣﺬﻫﺒﻰ« دﻳﮕﺮى ﻛﻪ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ‬
‫‪©±π\±∏∫≤® bM²K¼ ÊËdOÐ X(—UA “« ©±‬‬ ‫ﺷﻮد‪ ،‬وﺟﻮد دارد‪ .‬ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ »ﺿﺪ« داراى ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ دوﮔﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ در‬
‫»از ﻣﺎ ﺑﻴـﺮون ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻟﻜﻦ از ﻣـﺎ ﻧـﺒـﻮدﻧﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا اﮔﺮ از ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺑـﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﻣـﺎ‬ ‫زﺑﺎن ﻳـﻮﻧﺎﻧﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﺑﺮ ﺿﺪ« ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﺷـﺪ و ﻫـﻢ »ﺑـﻪ ﺟـﺎى«‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ« )آﻳﻪ ‪ .(١٩‬ﺷﻜﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﻠﻤﻪ »ﻣﺎ« ﺑﻪ ﻣـﺸـﺎرﻛﺖ اﻳﻤـﺎن‪B‬داران‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ‪ .‬ﺷﻴﻄﺎن در ﺣﻤﺎﻗـﺖ ﺧـﻮد ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ و ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺑﺪى او ﻣﻰ‪B‬ﺟﻨـﮕـﺪ و‬
‫ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ اﺷـﺎره دارد‪ .‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﻋﻀﻮ ﺟﻤﺎﻋﺖ اﻳـﻤـﺎن‪B‬داران ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻟﺰاﻣﺎً‬ ‫ﺟﻌﻠﻴﺎت ﺧﻮد را ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ‪B‬ﻫﺎﺋﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ در ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ‬
‫ﻋﻀﻮ ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ!‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻛـﻠـﻴـﺴـﺎ را ﺑﻪ دو ﺻـﻮرت ﺗﻌﺮﻳـƒ ﻛـﺮده اﺳﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺻـﻮرت‬ ‫»روح ﺿﺪ‪B‬ﻣﺴﻴﺢ« اﻣﺮوز در دﻧﻴﺎ اﺳﺖ و ﺳﺮاﳒﺎم ﺑﻪ ﻇﻬﻮر »َاﺑﺮ‪B‬ﻣﺮد ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ«‬
‫ﺧﺎﻧﻮاده‪B‬اى ﺟﻬﺎﻧﻰ و ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان واﺣﺪﻫﺎ ﻳﺎ ﺟﻤﺎﻋﺘﻬﺎى ﻣﺤﻠﻰ اﻳﻤﺎن‪B‬داران‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺠﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد ﻛﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس او را »ﺿﺪ‪B‬ﻣﺴﻴﺢ« ﻣﻰ‪B‬ﻧﺎﻣﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل او را ﺑﺎ‬
‫ﺟﻨﺒـﻪ »ﺟﻬﺎﻧـﻰ« دارد و ﻫﻢ ﺟﻨﺒﻪ »ﻣﺤﻠﻰ«‪ .‬ﻛﻞ ﻣﺸـﺎرﻛﺖ ﺟﻬﺎﻧـﻰ‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﻋﺒﺎرت »ﻣﺮد ﺷﺮﻳﺮ« )ﻳﺎ »ﺑﻰ‪B‬ﻗﺎﻧﻮن«( ﻧﺎم ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮد )دوم ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪.(١٢-١:٢‬‬
‫اﻳﻤﺎن‪B‬داران‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﻚ ﺑﺪن )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (١٢‬و ﺑﺎ ﻳﻚ »ﺑﻨﺎ« )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪-١٩:٢‬‬ ‫ﻃﺒﻖ اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ‪ ،‬در دﻧﻴﺎى اﻣﺮوز دو ﻗﺪرت در ﻛﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ :‬ﻗﺪرت ﺣﻘﻴﻘﺖ‬
‫‪ (٢٢‬ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻓﺮدى ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﳒﺎت‪B‬دﻫﻨﺪه‬ ‫از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﻠﻴﺴﺎ و ﺗﻮﺳﻂ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻛـﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﻗﺪرت ﺷﺮارت ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﻴﺮوى‬
‫اده‬
‫ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬ﭘﺬﻳﺮد‪ ،‬از ﺣﻴﺎت اﺑﺪى ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻋﻀﻮ ﺧﺎﻧﻮ ‪U‬‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن در ﻛﺎر اﺳﺖ‪ .‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﺎزدارﻧﺪه ﻫﺮ ﺑﻰ‪B‬ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ در ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﺧﺪا و ﺑﺨﺸﻰ از ﺑـﺪن روﺣﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﮔـﺮدد‪ .‬او دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺧـﻮد را ﻋﻀﻮ‬ ‫وﻟﻰ آن ﻫﻨﮕﺎم ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ رﺑﻮده ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد )اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪ ،(١٨-١٣:٤‬ﺷﻴﻄﺎن‬
‫ﮔـﺮوه ﻣﺤﻠﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن )ﻳﺎ ﻛـﻠـﻴـﺴـﺎ( ﺑـﺪاﻧـﺪ و ﺧـﺎدم ﻣـﺴـﻴـﺢ ﺷـﻮد )اﻋﻤـﺎل‬ ‫ﻗﺪرت ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﭘﻴﺮوزى ﻣﻮﻗﺘﻰ ﺧﻮد را ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻛﻨﺪ و ﺑﺮ ﺟﻬﺎن ﻣﺴﻠﻂ ﺷﻮد‬
‫‪ .(٤٢٬٤١:٢‬اﻣﺎ ﻧﻜﺘﻪ‪B‬اى ﻛﻪ در اﻳـﻨـﺠـﺎ اﺷـﺎره ﺷﺪه اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷـﺨـﺺ‬ ‫)ﻳﻮﺣـﻨﺎ در ﻣـﻮرد اﻳﻦ ﻓـﺮﻣﺎﻧـﺮواى دﻧﻴـﺎ و ﻧﻈـﺎم ﺷﻴـﻄﺎﻧـﻰ او در ﻛﺘـﺎب ﻣﻜﺎﺷـﻔﻪ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ در ﻋﻴﻦ ﺗﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻣﺤـﻠـﻰ‪ ،‬ﺟـﺰو ﺑـﺪن روﺣﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴـﺢ‬ ‫ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ در ‪٨-١:١٣‬؛ ‪ ١٣:١٦‬و ‪ ٢٠:١٩‬ﮔﻔﺘﻨﻰ زﻳﺎد دارد(‪.‬‬
‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫آﻳﺎ ﻓﺮﻗﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴـﺰى اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ؟ آرى‪ ،‬ﲤﺎم ﲤﺎﻳﺰات ﻣﻮﺟﻮد‬
‫ﻳﻜﻰ از ﻧﺸﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى ﺑـﺎرز زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬اﺷﺘﻴﺎق ﺑـﻪ ﺑـﻮدن ﺑﺎ ﻗﻮم‬ ‫در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ از ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﻧﺎﺷﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد! ﺷﻤﺎ در روزﻫﺎى ﺑﺤﺮان‪ ،‬در ﺳﺎﻋﺖ‬
‫ﺧﺪا اﺳﺖ‪» .‬ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ از ﻣﻮت ﮔﺬﺷﺘﻪ داﺧﻞ ﺣﻴﺎت ﮔﺸﺘﻪ‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬از اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫آﺧﺮ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﻴـﺪ و روح ﺿﺪ‪B‬ﻣﺴﻴﺢ در دﻧﻴﺎ ﻓﻌﺎل اﺳـﺖ! اﻳـﻦ ﺿـﺮورﺗﻰ‬
‫ﺑﺮادران را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﺋﻴﻢ« )‪ .(١٤:٣‬وﻗﺘﻰ ﻣﺮدم ﺷﺮﻳﻚ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ )دوم‬ ‫ﺣﻴﺎﺗﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﺪ و ﺑﻪ آن اﻳﻤﺎن آورﻳﺪ و ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ ﺗﺸﺨﻴﺺ‬
‫ﭘﻄﺮس ‪ (٤:١‬و ﻣﺴﻜﻦ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ )روﻣﻴﺎن ‪ ،(١٦-١٤:٨‬دوﺳﺖ‬ ‫دروغ را در ﻫﻨﮕﺎم ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ آن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬
‫≥‪π‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫‪bUOÄ U¹ XIOIŠ‬‬ ‫≤‪π‬‬

‫اﮔﺮ ﺗﺎرﻳﺨﭽﻪ ادﻳﺎن دروﻏﻴﻦ و ﻧﻈﺎﻣﻬﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺿﺪ‪B‬ﻣﺴﻴﺤﻰ را در دﻧﻴﺎى‬ ‫دارﻧﺪ از ﻣﺸﺎرﻛﺖ و ﻫﻤﺮاﻫﻰ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﺑﺮﺧﻮردار ﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر‬
‫اﻣﺮوز ﺑﺮرﺳﻰ ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻪ در ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻮارد‪ ،‬ﺑﺎﻧﻴﺎن آﻧﻬﺎ از ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ‬ ‫ﻛﻪ دﻳﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺸـﺎرﻛﺖ ﻳﻌﻨﻰ »داﺷﱳ اﺷـﺘـﺮاك« و ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ اﻳﻤـﺎن‪B‬داران در‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ و از آﳒﺎ ﺷﺮوع ﻛﺮده‪B‬اﻧﺪ! »ﺑﺎ ﻣﺎ« ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﻰ »از ﻣﺎ« ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‬ ‫ﺣﻘﺎﻳﻖ روﺣﺎﻧﻰ اﺷﺘﺮاك داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬دوﺳﺖ دارﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫»از ﻣﺎ« ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪ ﮔﺮوﻫﻬﺎى ﺧﺎص ﺧﻮد را ﭘﺎﻳﻪ‪B‬ﮔﺬارى ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺎﻣﻪ اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﺷـﺎره ﺷﺪه‪،‬‬
‫وﻟﻰ »ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺟﻌﻠﻰ« ﻛﻪ در ﺑﺎب ‪U ٢‬‬
‫ﻫﺮ ﮔﺮوﻫﻰ ‪B-‬ﺻﺮف‪B‬ﻧﻈﺮ از اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻘﺪر »ﻣﺬﻫﺒﻰ« اﺳﺖ‪ -B‬ﻛﻪ ﺑﻪ دﻻﻳﻞ ﻣﺮﺑﻮط‬ ‫در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﳕﺎﻧﺪﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑـﻴـﺮون رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴـﺴـﺖ ﻛـﻪ »در‬
‫ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ‪ ،‬از ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا وﻓﺎدار اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺪا ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻮدن« ﳒﺎت ﺷﺨﺺ را ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ اﺷﺎره دارد ﻛﻪ ﻣﺎﻧﺪن در‬
‫ﺑﺎ ﺷﻚ و ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﻪ آن ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ‪B‬ﻫﺎ ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﺑﻪ ﺟﺎى ﭘﻴﺮوى از ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﻣﺸﺎرﻛﺖ‪ ،‬ﻳﻜﻰ از ﻧﺸﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺴﻴـﺤـﻰ واﻗﻌﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ در ﻣﺜـﻞ »ﻣـﺮد‬
‫و ﻛﻼم ﺧـﺪا‪ ،‬از رﻫﺒـﺮان اﻧﺴـﺎﻧﻰ و ﻛﺘـﺎب‪B‬ﻫﺎﺋـﻰ ﻛﻪ اﻧﺴـﺎﻧﻬـﺎ ﻧﻮﺷـﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ ﭘـﻴﺮوى‬ ‫ﺑﺬر‪B‬اﻓﺸﺎن« )ﻣﺘﻰ ‪ ،(٢٣-١٨٬٩-١:١٣‬ﺑﻪ ﺻـﺮاﺣـﺖ روﺷﻦ ﳕﻮده ﻛﻪ ﺗﻨﻬـﺎ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ )ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل‪ ،‬دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ﺑﺎب ‪ ٣‬و ‪ ٤‬و دوم ﭘﻄﺮس‬ ‫ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺛﻤﺮ ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘـﺘـﺎً ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺷﺨـﺺ‬
‫ﺑﺎب ‪ (٢‬ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﺧﻄﺮات ﺑﻴﺮون رﻓﱳ از اﻳﻦ ﻣﺸﺎرﻛﺖ را ﺑﻴﺎن ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﻨﺪاﻧﻰ ﺑﺎ ﲡﺮﺑﻪ ﳒﺎت ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺣـﺘـﻰ واﺟﺪ ﺑﺮﺧﻰ وﻳﮋﮔﻰ‪B‬ﻫﺎى‬ ‫‪U‬‬
‫ﺧﺎص »ﻣﺴﻴﺤﻰ« ﺑﺎﺷﺪ وﻟﻰ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻃﺒﻖ‬
‫≤© «‪©∂≠±∫¥ ª≤µ≠≤∞∫≤® bMM(Åv —UJ½« «— ÊUL¹‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﺎب ‪ ٢‬از ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬از زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﺑﺮﺧﻮردار ﻧﺒﻮدﻧﺪ‬
‫اﺻﻠﻰ‪B‬ﺗﺮﻳﻦ ﺳﺆال ﺑﺮاى ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ اﻳﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻴﺴﺖ؟‬ ‫و ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺢ در دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺎ »ﻳﻚ ﳕـﻮﻧﻪ«‪» ،‬اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻧﻴﻜﻮ« ﻳﺎ »ﻣﻌﻠﻤﻰ ﺑﻰ‪B‬ﻧﻈﻴﺮ« اﺳﺖ‪ ،‬ﻳـﺎ‬ ‫آﻳﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺻﺮ ً‬ ‫اﻣﺮوزه ﺗﻔـﺮﻗﻪ‪B‬ﻫﺎى ﺗﺄﺳƒ‪B‬ﺑﺎر زﻳﺎدى در ﻣـﻴـﺎن ﻗـﻮم ﺧﺪا وﺟﻮد دارد‪ ،‬وﻟـﻰ‬
‫ﺧﺪا ﻛﻪ ﺗﻦ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﮔﺮﻓﺖ؟‬ ‫ﲤﺎﻣﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن واﻗﻌﻰ‪ ،‬ﺻﺮف ﻧﻈﺮ از واﺑﺴﺘﮕﻰ‪B‬ﻫﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ‪ ،‬ﻣﺸﺘـﺮﻛﺎت‬
‫ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن رﺳﺎﻟﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻣﺴﻴـﺢ را ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرى ﻧﻴﺰ دارﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن اﻳﻤـﺎن دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻛﻼم ﺧﺪا و ﻋﻴﺴﻰ‪،‬‬
‫در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪» .‬ﺷﻤﺎ از آن ﻗﺪوس‪ ،‬ﻣﺴﺢ را ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﺪ‬ ‫ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬اﻋﺘﺮاف ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎرﻧﺪ و ﺗﻨﻬﺎ راه ﳑﻜﻦ ﺑﺮاى‬
‫و ﻫﺮ ﭼﻴﺰ را ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﺪ‪ .‬و اﻣﺎ در ﺷﻤﺎ آن ﻣﺴﺢ ﻛﻪ از او ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﺪ ﺛﺎﺑﺖ اﺳﺖ و‬ ‫ﳒﺎت اﻧﺴﺎن‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺟﺎى اﻧﺴﺎن ﺑﺮ‬
‫ﺣﺎﺟﺖ ﻧﺪارﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺷﻤﺎ را ﺗﻌﻠﻴﻢ دﻫﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺧﻮد آن ﻣﺴﺢ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺻﻠﻴﺐ ﻣﺮد و روز ﺳﻮم از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ ﻛﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس در‬
‫را از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ« )آﻳﺎت ‪» .(٢٧٬٢٠‬ﻫﺮ ﮔﺎه ﻛﺴﻰ روح ﻣﺴﻴﺢ را‬ ‫اﻳﻤﺎن‪B‬داران واﻗﻌﻰ ﺳﺎﻛﻦ ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد و ﺑﺎﻻﺧﺮه اﻳﻨﻜﻪ اﻳـﻤـﺎن دارﻧﺪ ﻛﻪ در آﻳﻨـﺪه‬
‫ﻧﺪارد‪ ،‬وى از آن او ﻧﻴﺴﺖ« )روﻣﻴﺎن ‪.(٩:٨‬‬ ‫روزى ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎزﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد‪ .‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن در ﺑﺮﺧﻰ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت دﻳﮕﺮ‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن دروﻏﻴﻦ دوران ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﺑـﺮاى ﺑﻴﺎن ﲡﺮﺑﻪ‪B‬ﻫﺎى ﺧـﻮد از دو ﻛﻠﻤﻪ‬ ‫از ﺟﻤﻠﻪ اداره و رﻫﺒﺮى ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻳﺎ ﺷﻴﻮه ﺗﻌﻤﻴﺪ اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ وﻟﻰ در‬
‫ﺧﺎص اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ‪» :‬ﻣﻌﺮﻓﺖ« و »ﻣﺴﺢ«‪ .‬آﻧﺎن ﻣﺪﻋﻰ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﺢ‬ ‫آﻣﻮزه‪B‬ﻫﺎى اﺳﺎﺳﻰ اﻳﻤﺎن ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﺘﺮك ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫‪πµ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺣﻴﺎت ﺟــﺎوداﻧﻰ دارﻳﺪ )‪ .(٢٥:٢‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺻﺎدﻗﺎﻧـﻪ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ اﻋﺘﺮاﻓﻰ ﺑﻜﻨﻨﺪ‪ ،‬از ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ ﻣﺤﺮوم‪B‬اﻧﺪ‪ .‬و اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻰ ﺑﺘﻮان از آن ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺟﻮرج واﻳﺘﻔﻴﻠﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺸﺮ ﺑﺰرگ اﻧﮕﻠﻴﺴﻰ‪ ،‬در ﻫﻨﮕﺎم ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ ﻣـﺮدى از او‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬آﻗﺎ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰى اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ؟«‬
‫ﻣﺮد ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻣﻦ اﻳﻤﺎن دارم ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﻢ ﺑﻪ آن اﻳﻤﺎن دارد‪«.‬‬
‫‪» -‬ﺧﻮب‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰى اﻳﻤﺎن دارد؟«‬
‫‪» -‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﻣﻦ اﻳﻤﺎن دارم‪«.‬‬
‫واﻳﺘﻔﻴﻠﺪ دوﺑﺎره از ﻣﺮد ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺷﻤﺎ و ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﺘﺎن ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰى اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ؟«‬
‫‪» -‬ﻣﻦ و ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﻢ ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﻓﺎ ﺑﺎ ﭘﺬﻳﺮش اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﳒﺎت ﳕﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﺑﻠـﻜـﻪ ﳒـﺎت از‬ ‫اﻧﺴﺎن ﺻـﺮ ً‬
‫ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻋـﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ و ﺷﻬﺎدت دادن ﺑـﻪ اﻳـﻤﺎن ﺷﺨﺼﻰ ﻣﻴﺴﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻣﺎﻧﻨـﺪ اﻳـﻤـﺎن‪B‬داران واﻗﻌـﻰ ﺧـﺎرج از دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺴﺘـﻨـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺳـﺨـﻦ‬
‫)روﻣﻴﺎن ‪.(١٠٬٩:١٠‬‬
‫ﻣﻌﻠﻤﺎن ﻛﺬﺑﻪ ﻏﺎﻟﺒـﺎً ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﭘـﺪر را ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮﺳﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺪاى ﭘـﺪر‬
‫اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ در ﻣـﻮرد ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮ دارﻳـﻢ‪«.‬‬
‫وﻟﻰ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﻜﺎر ﭘﺴﺮ ﻳﻌﻨﻰ اﻧﻜﺎر ﭘﺪر‪ .‬ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮان ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ را از ﻫﻢ‬
‫ﺟﺪا ﻛﺮد‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻫﺮ دو ﺧﺪاى واﺣﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻦ و ﭘﺪر‬
‫ﻳﻚ ﻫﺴﺘﻴﻢ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٣٠:١٠‬ﺑﻪ ﻋﻼوه او ﺗﺼﺮﻳﺢ ﳕﻮده ﻛﻪ اﻳﻤﺎن‪B‬داران واﻗﻌﻰ‬
‫ﻫﻢ ﭘﺪر و ﻫﻢ ﭘﺴﺮ را ﻣﺤﺘﺮم ﻣﻰ‪B‬ﺷﻤﺎرﻧﺪ‪» :‬ﺗﺎ آﻧﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﭘﺴﺮ را ﺣﺮﻣﺖ ﺑﺪارﻧﺪ‪،‬‬
‫ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﭘـﺪر را ﺣﺮﻣﺖ ﻣـﻰ‪B‬دارﻧﺪ‪ ،‬و ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺣـﺮﻣﺖ ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫ﭘﺪرى ﻛﻪ او را ﻓـﺮﺳﺘﺎد اﺣﺘﺮام ﻧﻜـﺮده اﺳﺖ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢٣:٥‬اﮔﺮ ﻣﻰ‪B‬ﮔـﻮﺋﻴـﺪ‬
‫»ﺧﺪاى واﺣﺪ را ﻣﻰ‪B‬ﭘـﺮﺳﺘﻴـﺪ«‪ ،‬وﻟﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ را از ﭘـﺮﺳﺘﺶ ﺧﻮد ﺣـﺬف‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻋﺒﺎدت ﺷﻤﺎ ﻋﺒﺎدت ﻣﺴﻴﺤﻰ واﻗﻌﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫‪bUOÄ U¹ XIOIŠ‬‬ ‫‪π¥‬‬
‫)ﺗﺪﻫﻴﻦ( ﺧﺎﺻﻰ از ﺧﺪا ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻌـﺮﻓﺖ )ﺷﻨﺎﺧﺖ( ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮدى ﺑﻪ‬
‫آﻧﺎن داده اﺳﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺧﻮد را »ﻣﻨﻮر ﺷﺪه« ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ادﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ‬
‫ﻛﻪ در ﺳﻄﺤﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﻓﺮاﺗﺮ از دﻳﮕﺮان زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻳﻮﺣﻨﺎ اﺷﺎره ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‬
‫ﻫﻤﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن واﻗﻌﻰ‪ ،‬ﺧﺪا را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ و روح ﺧﺪا را در ﺧﻮد دارﻧﺪ! و‬ ‫ﻛﻪ ‪U‬‬
‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ‪ ،‬در ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ دروغ‪ ،‬آن را ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ﺑﺎ‪B‬ﺷـﻜـﻮه اﻳﻤﺎن ﻛﻪ ﻣـﻮﺟﺐ ﲤﺎﻳﺰ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن از دﻳـﮕـﺮان ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد اﻳﻦ‬
‫اﺳﺖ‪ :‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﺪا اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺟﺴﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ )ر‪.‬ك ‪.(٢:٤‬‬
‫اﻗﻌﺎ از دﻳﺪﮔﺎه‬
‫ﻫﻤﻪ واﻋﻈﺎن و ﻣﻌﻠﻤﺎﻧﻰ ﻛﻪ ادﻋﺎى اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ دارﻧﺪ‪ ،‬و ً‬ ‫ﻧﻪ ‪U‬‬
‫اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ )‪ .(٦-١:٤‬اﮔﺮ اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﺪا‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺟﺴﻢ آﻣﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه در زﻣﺮ‪U‬ه اﻳﻤﺎن‪B‬داران واﻗﻌﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد اﻣﺎ اﮔﺮ‬
‫ﻣﺴﻴﺢ را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺿﺪ‪B‬ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬آﻧﺎن در دﻧﻴﺎ و از دﻧﻴﺎ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬دﻧﻴﺎ )ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﮕﺎن( آﻧﻬﺎ را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﻮد و ﺑﺎور ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ دﻧﻴﺎى‬
‫ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤﺎن ﻫﻴﭽﮕﺎه ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن واﻗﻌـﻰ را ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻪ ﻫﺪاﻳﺖ‬
‫روح راﺳﺘﻰ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ اﻣﺎ ﻣﻌﻠﻢ دروﻏﻴﻦ ﲢﺖ ﻧﻔﻮذ روح ﻧﺎراﺳﺘﻰ و ﺧﻄﺎ‬
‫ﻳﻌﻨﻰ روح ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ‪.‬‬
‫اﻳﻤﺎن و اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ »ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪا اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺟﺴﻢ آﻣﺪ« ﺑﺴﻴﺎر‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ از اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ او را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪ .‬دﻳـﻮﻫﺎ ﻧﻴـﺰ او را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ )ﻣـﺮﻗﺲ‬
‫‪ (٢٤:١‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣـﻮﺟﺐ ﳒﺎت آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺪ‪ .‬اﻋﺘﺮاف ﺣﻘﻴﻘﻰ ﻣﺴﺘﻠـﺰم‬
‫اﻳﻤﺎن ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ او ﻛﻴﺴﺖ و ﭼﻪ ﻛـﺮده‬
‫ﻓﺎ »ﻋﺒﺎرﺗﻰ اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ« و ﻓﻜﺮى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ زﺑﺎن ﺑﻴﺎورﻳﺪ‪،‬‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﻋﺘﺮاف ﺻﺮ ً‬
‫ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻬﺎدﺗﻰ ﺷﺨﺼﻰ و ﻗﻠﺒﻰ اﺳﺖ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ اﳒﺎم داده اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪B‬دﻫﻨﺪه ﺧﻮد ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﺪ و ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﺧــﻮد اﻋﺘﺮاف‬
‫‪U‬‬ ‫اﮔﺮ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﳒﺎت‬
‫∑‪π‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫‪bUOÄ U¹ XIOIŠ‬‬ ‫∂‪π‬‬

‫ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﺷـﻴﻄﺎن را »ﭘﺪر دروﻏﻬﺎ« ﻣـﻰ‪B‬ﻧﺎﻣﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٤٤:٨‬ﻛـﻪ ﻫﺪﻓﺶ ﮔﻤﺮاه‬ ‫وﻓﺎدارى ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻼم ﺧﺪا و ﻣﺎﻧﺪن در آن‪ ،‬از اﻫﻤﻴﺘﻰ ﺣﻴﺎﺗﻰ ﺑﺮﺧﻮردار‬
‫ﳕﻮدن ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن از ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻌﻠﻴﻢ آﻣﻮزه‪B‬ﻫﺎى دروﻏﻴﻦ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﺪ )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪-١:١١‬‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻼم )ﻳﺎ ﭘﻴﺎﻣﻰ( ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن »از اﺑﺘﺪا ﺷﻨﻴﺪه‪B‬اﻧﺪ« اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ‪ U‬ﻣﺎ‬
‫‪ .(١٥-١٣ ٬٤‬ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳـﺪ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻰ ﻫﺮ ﺳﺨﻨـﻰ را ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺻﺮﻓًﺎ ﺑـﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ‬ ‫ﳊﻈـﻪ‬
‫‪U‬‬ ‫اداﻣـﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤـﻰ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ‬ ‫‪U‬‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ در اﻳﻤﺎن ﺧـﻮد واﻗﻌﻰ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪه ادﻋﺎ ﻣـﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس اﻳﻤـﺎن دارد‪ ،‬زﻳﺮا اﺣﺘﻤﺎل »ﻣﻐﺸﻮش« ﳕﻮدن‬ ‫ﺷﺮوع آن‪ ،‬از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﭘﻴﺎم ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ رﻫﺒﺮ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ‬
‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس و اﺳﺘﻨﺘﺎج ﻫﺮ ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ از آن وﺟﻮد دارد )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(٢٬١:٤‬‬ ‫»ﭼﻴﺰى ﺗﺎزه« ﻣﻰ‪B‬آﻳﺪ و ﺳﺨﻦ او ﻣﺨﺎﻟƒ ﻛﻼﻣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن »از اﺑﺘﺪا‬
‫ﺷﻴﻄﺎن ﻣﺒﺘﻜﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺘﻘﻠﺐ و ﺟﺎﻋﻠﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻛﺎر ﺧﺪا ﺗﻘﻠﻴﺪ‬ ‫ﺷﻨﻴﺪه‪B‬اﻧﺪ« ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ او اﻋﺘﻤﺎد ﻛـﺮد‪» .‬روح‪B‬ﻫﺎ را ﺑﻴﺎزﻣﺎﺋﻴﺪ ﻛﻪ از ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻳـﺎ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﺷﻴﻄﺎن »ﺧﺎدﻣﺎﻧﻰ« ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ رﺳﻮﻻن دارد )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‬ ‫ﻧﻪ« )‪ .(١:٤‬ﻛﻼم در ﺷﻤﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﲟﺎﻧﺪ )‪ (٢٤:٢‬و ﺷﻤﺎ در ﻣﺴﻴﺢ ﺛﺎﺑﺖ ﲟﺎﻧﻴﺪ‬
‫‪ (١٥-١٣:١١‬ﻛﻪ ﺑﻪ اﳒﻴﻠﻰ ﺟﻌﻠﻰ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪ (١٢-٦:١‬و‬ ‫)‪ ،(٢٨:٢‬ﻣﺒﺎدا روح ﺿﺪ‪B‬ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻤـﺎ را ﮔﻤﺮاه ﺳـﺎزد‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻌﻠﻤـﺎن‬
‫ﻋﺪه اﻣﻴﻦ ﺣﻴﺎت اﺑـﺪى را دارﻳﺪ‬‫ﻛﺬﺑﻪ ﭼﻪ وﻋﺪه‪B‬ﻫﺎﺋﻰ ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺷـﻤـﺎ و ‪U‬‬
‫ﻧﺘﻴﺠﻪ آن ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺟﻌﻠﻰ اﺳـﺖ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ (٤٤٬٤٣:٨‬ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺘﻰ ﺟﻌﻠـﻰ‬
‫)‪ (٢٥:٢‬و ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮى ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺘﻜﻰ ﻫﺴﺘـﻨـﺪ )روﻣﻴﺎن ‪ .(١٠-١:١٠‬در »ﻣﺜﻞ ﻛـﺮﻛﺎس« )ﻣﺘـﻰ ‪-٢٤:١٣‬‬
‫ﭼﻪ ﺧﻮب ﻣﻰ‪B‬ﺑﻮد اﮔﺮ ﻣﻌﻠﻤﺎن ﻛﺬﺑﻪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ در ﺟﻠﺴﺎت ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻗﺎﻧﻊ‬
‫‪ ،(٤٣-٣٦ ٬٣٠‬ﻋﻴﺴﻰ و ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﻋـﻨـﻮان ﺑﺬر‪B‬اﻓﺸﺎن ﻧـﺸـﺎن داده‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﻮدﻧﺪ ‪-‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﻮدى ﺧـﻮد ﺗﺄﺳƒ‪B‬ﺑﺎر اﺳﺖ‪ -‬اﻣﺎ ﺑﺪﺑﺨﺘﻰ اﻳﻨﺠﺎ‬
‫ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ‪ :‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺬر واﻗﻌﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا را ﻣﻰ‪B‬اﻓﺸﺎﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺷﻴﻄﺎن ﺗﺨﻢ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣـﺸﺘﺎﻗﺎﻧـﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻮﺷﻨـﺪ دﻳﮕﺮان را ﺟﺬب آﻣـﻮزه‪B‬ﻫﺎى ﺿﺪ‪B‬ﻣﺴـﻴﺤﻰ ﺧﻮد‬
‫»ﻓﺮزﻧﺪان ﺷـﺮارت« را‪ .‬اﻳﻦ دو ﻧـﻮع ﺑﺬر ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻜـﻪ ﺳـﺮ از ﺧـﺎك درآوردﻧﺪ‬
‫ﳕﺎﻳﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﻧﺸﺎﻧ‪U‬ﻪ ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﺪا روى ﺑﺮﻣﻰ‪B‬ﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺎن ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﻣﺘﻜﺎران ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻗﺒﻞ از ﻓﺼﻞ درو و رﺳﻴﺪن‬
‫داﻧﻪ‪B‬ﻫﺎ آﻧﻬﺎ را از ﻫﻢ ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻨﺪ! اﺳﺘﺮاﺗﮋى اﺻﻠﻰ ﺷﻴﻄﺎن در اﻳﻦ ﻋﺼﺮ‪،‬‬ ‫≥© ‪©≤π≠≤∂∫≤® bM²K¼ Ê«—«œÅÊUL¹« È«už« vÄ —œ‬‬
‫ﻛﺎﺷﱳ ﺑﺬر ﺑﺪﻟﻰ در ﻫﺮ ﺟﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺣـﻘـﻴـﻘـﺖ را ﻣﻰ‪B‬ﻛﺎرد‪ .‬ﺑﺴﻴـﺎر‬ ‫ﻧﻜﺘﻪ ﻋﺠﻴﺐ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺗﺄﺳƒ‪B‬ﺑﺎر اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺮوه‪B‬ﻫﺎى ﺿﺪ‪B‬ﻣﺴﻴﺤﻰ‬
‫ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ ﭼﻴﺰﻫﺎى ﺟﻌﻠﻰ و ﻏﻴﺮ‪B‬واﻗﻌﻰ را ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻴﺪ و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺪرت در ﭘﻰ ﺟﺬب ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران ﺑﻪ ﺳﻮى ﺑﺎورﻫﺎى دروﻏﻴﻦ ﺧﻮد ﺑﺮﻣﻰ‪B‬آﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺴﻴﺢ را از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ دروﻏﻴﻦ ﺿﺪ‪B‬ﻣﺴﻴﺢ ﺟﺪا ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫در ﻋﻮض ﺑﻴﺸﺘﺮ وﻗﺖ ﺧﻮد را ﻣﺼـﺮوف ﺟﺬب ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻧﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ اﻇﻬـﺎر‬
‫ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ دروﻏﻴﻦ را ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﺪ و آﻧﻬﺎ را‬ ‫اﻳﻤﺎن ﳕﻮده‪B‬اﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن در ﭘﻰ اﻏﻮاى اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫از ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺟﺪا ﺳﺎزد؟ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻣﻴﺴﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫واژه »اﻏﻮا«‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺗﺮﺟﻤﻪ دﻳﮕﺮى ﺑﺮاى ﻓﻌﻞ »ﮔﻤﺮاه ﻛﺮدن« اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ‬
‫ﻫﺮ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى از ﻣﺴﺢ )ﺗﺪﻫﻴﻦ( روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﺪه )‪ (٢٠:٢‬و ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫ﻣﻮرد ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار ﻻزم داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪» :‬ﻟﻴﻜﻦ روح ﺻﺮﻳﺤﺎً ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ در‬
‫روح‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘـﺖ را ﺑﻪ او ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬دﻫـﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٧:١٤‬؛ ‪ .(٢٦:١٥‬ﻣﻌﻠـﻤﺎن‬ ‫زﻣﺎن آﺧﺮ ﺑﻌﻀﻰ از اﻳﻤﺎن ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و ﭘﻴﺮو ارواح ﮔﻤﺮاه ﻛﻨﻨﺪه و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ‬
‫ﻛﺬﺑﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ روح ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ روح ﺿﻼﻟﺖ رﻫﺒﺮى ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ )‪.(٦٬٣:٤‬‬ ‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ« )اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪.(١:٤‬‬
‫‪ππ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫‪bUOÄ U¹ XIOIŠ‬‬ ‫∏‪π‬‬

‫ﺟﺪﻳﺪى اﺳﺖ‪ ،‬اﻣـﺎ دوﺳﺖ ﺳﺮخ‪B‬ﭘﻮﺳﺖ او ﻛﻪ ﺗﻨـﻬﺎ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس را در دﺳﺖ آن‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ »ﻣﺴﺢ« ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻳﺎد رﺳﻤﻰ در ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ ﻣﻰ‪B‬اﻧﺪازد ﻛﻪ ﻃﻰ آن ﺑﺮ ﺳﺮ‬
‫ﻣﺮد ﻣﻰ‪B‬دﻳﺪ‪ ،‬در ﺟﺎى ﺧﻮد اﻳﺴﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﻋﻈﻪ او ﮔﻮش دﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎﺻﻰ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻰ‪B‬ﺷـﺪﻧـﺪ روﻏﻦ ﻣﻰ‪B‬رﻳﺨﺘﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺒﺸﺮ ﺑﺎ ﺧـﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﻴـﺪوارم اﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻏﻠﻂ ﺑﺎﻋﺚ ﮔـﻤـﺮاﻫﻰ دوﺳﺘـﻢ‬ ‫ﻛﺎﻫﻨـﺎن )ﺧـﺮوج ‪ (٤١:٢٨‬ﭘﺎدﺷﺎﻫـﺎن )اول ﺳﻤـﻮﺋﻴﻞ ‪ (١:١٥‬و اﻧـﺒـﻴـﺎ )اول‬
‫ﻧﺸـﻮد« و ﺷﺮوع ﺑﻪ دﻋﺎ ﻛـﺮدن ﳕﻮد‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌـﺪ ﻣـﺮد ﺳﺮخ‪B‬ﭘﻮﺳـﺖ‪ ،‬از آن‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ‪ (١٦:١٩‬ﻣﺴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬در ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻧﻴـﺰ ﻣـﺴـﺢ‬
‫ﻣﻌﺮﻛﻪ روى ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪ و ﺑﻪ دوﺳﺖ ﻣﺒﺸﺮش ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ ﺑﺎ روﻏﻦ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﲢﺖ‪B‬اﻟﻠﻔﻈﻰ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ روح ﺧﺪا؛ ﻣﺴﺤﻰ‬
‫ﻣﺒﺸﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬در ﻣﻮرد آن ﻣﺮد ﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻰ؟«‬ ‫ﻛﻪ آﻧﺎن را ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎص ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎﻫﻨﺎن ﺧﺪا‪ ،‬از دﻳﮕﺮان ﻣﺠﺰا‬
‫ﺳﺮخ‪B‬ﭘﻮﺳﺖ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ‪» :‬در ﲤﺎم ﻣﺪﺗﻰ ﻛﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪ ،‬ﭼﻴﺰى‬ ‫ﻛﺮده اﺳﺖ )اول ﭘﻄﺮس ‪ .(٩٬٥:٢‬ﻟﺰوﻣﻰ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺑﺮاى »ﻣﺴﺢ روح‪B‬اﻟﻘﺪس«‬
‫در دﻟﻢ ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻔﺖ‪ :‬دروﻏﮕﻮ‪ ،‬دروﻏﮕﻮ!«‬ ‫دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬از ﭘﻴﺶ اﻳﻦ ﻣﺴـﺢ ﻣـﺨـﺼـﻮص را درﻳﺎﻓـﺖ‬
‫آن »ﭼﻴـﺰى« ﻛﻪ در دل او ﺑﻮد‪ ،‬درواﻗﻊ »ﻛـﺴﻰ« ﺑﻮد ﻳـﻌﻨﻰ روح ﻗـﺪوس ﺧﺪا‪.‬‬
‫ﻛﺮده‪B‬اﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺴﺢ »در ﻣﺎ ﺛﺎﺑﺖ اﺳﺖ« و ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ دﻳﮕﺮ ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ‬
‫روح ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺣﻘـﻴﻘﺖ ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨﺪ و ﻣﺎ را ﻣﺪد ﻣﻰ‪B‬ﻓﺮﻣﺎﻳـﺪ ﺗﺎ ﻧﺎراﺳﺘﻰ و دروغ را‬
‫ﻣﺎ داده ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺴﺢ ﺧﺪا‪» ،‬ﻫﻴﭻ دروغ« ﻧﻴﺴﺖ زﻳﺮا »روح‪ ،‬راﺳﺘﻰ اﺳﺖ« )‪.(٦:٥‬‬
‫ﻼ دﻳﺪﻳﻢ ﻛـﻪ ﻣﻌﻠﻤﺎن ﻛﺬﺑﻪ‪ ،‬ﭘﺪر و ﭘـﺴﺮ را اﻧﻜﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟـﻰ ﻋﻼوه ﺑﺮ‬‫ﻗﺒ ً‬
‫ﭼﺮا ﺑﻌﻀﻰ از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﮔﻤﺮاه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ دروﻏﻴﻦ را ﺑﺎور ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ؟‬
‫اﻳﻦ ﻣﻨﻜﺮ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺗﻌﻠﻴﻢ‪B‬دﻫﻨﺪه‪B‬اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ‬
‫زﻳﺮا در روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻓﻌﻞ »ﻣﺎﻧﺪن«‪ ،‬ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر در اﻳﻦ ﺑﺨـﺶ‬
‫ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﻛﺮده )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٢٦:١٤‬اﻣﺎ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن دروﻏﻴﻦ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺧﻮدﺷﺎن ﺗﻌﻠﻴﻢ‬
‫از اول ﻳﻮﺣﻨﺎ آﻣﺪه و ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺮور آن ﺧﺎﻟﻰ از ﻓﺎﻳﺪه ﻧﺒﺎﺷﺪ‪:‬‬
‫* ﻣﻌﻠﻤﺎن ﻛﺬﺑﻪ در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﳕﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻨﺪ )‪.(١٩:٢‬‬ ‫دﻫﻨﺪ و دﻳﮕﺮان را ﮔﻤﺮاه ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﻣﻰ‪B‬ﻛﻮﺷﻨﺪ ﺟﺎى روح‪B‬اﻟﻘﺪس را ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ!‬
‫* ﻛﻼﻣﻰ )ﭘﻴﺎﻣﻰ( ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪه‪B‬اﻳﻢ در ﻣﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﲟﺎﻧﺪ )آﻳﻪ ‪.(٢٤‬‬ ‫ﻛﻼم ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻛﻪ اﺟﺎزه ﻧﺪﻫﻴﻢ ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﻣﻌﻠﻢ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫* ﻣﺴﺢ )روح‪B‬اﻟﻘﺪس( در ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ و ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در روح ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻴﻢ )آﻳﻪ ‪.(٢٧‬‬ ‫زﻳﺮا ﺧﺪا روح‪B‬اﻟﻘـﺪس را ﺑﻪ ﻣﺎ داده ﺗﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ دﻫـﺪ‪ .‬اﻳـﻦ‬
‫* اﮔﺮ در ﻛﻼم و در روح ﲟﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬در ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻴﻢ )آﻳﻪ ‪.(٢٨‬‬ ‫اﺣﺘﻴﺎط ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ اﻧﻜﺎر ﺧﺪﻣـﺖ ﻣـﻌـﻠـﻤـﺎن در ﻛـﻠـﻴـﺴـﺎ ﻧـﻴـﺴـﺖ )اﻓـﺴـﺴـﻴـﺎن‬
‫ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺣﺘـﻤـﺎً ﺑﻪ ﻳﺎد دارﻳﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻌﻞ »ﻣﺎﻧﺪن« در ﺑـﺨـﺶ‪B‬ﻫـﺎى‬ ‫‪ ،(١٢٬١١:٤‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺪاﻳﺖ روح‪B‬اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ‬
‫ﻗﺒﻠﻰ ﻧﺎﻣﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻧﻴﺰ آﻣﺪه ﺑﻮد‪:‬‬ ‫اﻧﺴﺎن را از ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺑﻴﺎزﻣﺎﺋﻴﺪ )اﻋﻤﺎل ‪.(١١:١٧‬‬
‫* اﮔﺮ ﮔﻮﺋﻴﻢ در ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺜﻞ او ﺳﻠﻮك ﳕﺎﺋﻴﻢ )‪.(٦:٢‬‬ ‫ﻣﺒﺸﺮى ﻛﻪ ﺧﻮد را وﻗƒ ﺑﺸﺎرت اﳒﻴﻞ ﺑﻪ ﺳﺮخ‪B‬ﭘﻮﺳﺘﺎن اﻣﺮﻳﻜﺎ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﻜﻰ‬
‫* اﮔﺮ ﺑﺮادر ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬در ﻧﻮر ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻴﻢ )‪.(١٠:٢‬‬ ‫از دوﺳﺘﺎن ﺳﺮخ‪B‬ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮد ﻛﻪ ﺗﺎزه ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬در ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎى ﻟﻮس‪B‬آﳒﻠﺲ‬
‫ﻗﻮى ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ )‪.(١٤:٢‬‬ ‫* اﮔﺮ ﻛﻼم در ﻣﺎ ﲟﺎﻧﺪ‪ ،‬از ﻧﻈﺮ روﺣﺎﻧﻰ ّ‬ ‫ﻗﺪم ﻣﻰ‪B‬زدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺮدى ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ در ﮔﻮﺷﻪ‪B‬اى اﻳﺴﺘﺎده و ﺑﺎ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪﺳﻰ در‬
‫اده ﺧﺪا را اﳒﺎم دﻫﻴﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻴﻢ )‪.(١٧:٢‬‬ ‫* اﮔﺮ ار ‪U‬‬ ‫دﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻮﻋﻈﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺒﺸﺮ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺖ ﻛﻪ آن واﻋﻆ در ﺣﺎل ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻓﺮﻗ‪U‬ﻪ‬
‫‪±∞±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫‪bUOÄ U¹ XIOIŠ‬‬ ‫∞∞‪±‬‬

‫ﻛﻠﻤﻪ‪B‬اى ﻛﻪ از دﻫﺎن ﺧﺪا ﺻﺎدر ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد« زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ )ﻣﺘﻰ ‪ .(٤:٤‬ﭘﻮﻟﺲ‬ ‫»ﻣﺎﻧﺪن« ﻳﻌﻨﻰ »در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﻮدن« و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﺪ »ﻣﺸﺎرﻛﺖ«‬
‫اده ﺧﺪا« ﻣﻮﻋﻈﻪ ﳕﺎﻳﺪ )اﻋﻤﺎل ‪» .(٢٧:٢٠‬ﲤﺎﻣﻰ‬ ‫ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ »ﺑﻪ ﲤﺎﻣﻰ ار ‪U‬‬ ‫اﻳـﺪه ﻣـﺤـﻮرى دو ﺑﺎب اول اﻳـﻦ رﺳﺎﻟﻪ اﺳـﺖ‪ .‬ﺑـﺎﺑـﻬـﺎى ‪ ٣‬ﺗـﺎ ‪ ٥‬ﺑـﻴـﺸـﺘـﺮ ﺑـﺮ‬
‫‪U‬‬
‫ﻛﺘﺐ از اﻟﻬﺎم ﺧﺪا‪ ...B‬و ﻣﻔﻴﺪ اﺳﺖ« )ر‪.‬ك دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪.(١٦:٣‬‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ ﻳﺎ »ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪن از ﺧﺪا« ﺗﺄﻛﻴﺪ دارﻧﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻫﺮ ﺑﺨﺸﻰ از ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘـﺪس را ﻛﻨﺎر ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﻳﺎ از آن ﻏﻔﻠﺖ ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑـﺎ‬ ‫ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﭽﻪ‪B‬اى در ﻣﻴﺎن ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺎﺷﺪ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻫﻴﭻ ﻣﺸﺎرﻛﺘﻰ‬
‫دﺳﺖ ﺧﻮد دﭼﺎر ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﲤﺎم ﻛﺘﺎب را ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻨﻴﺪ‬ ‫ﺑﺎ ﭘﺪر ﻳﺎ دﻳﮕﺮ اﻋﻀﺎى ﺧﺎﻧـﻮاده ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﻰ ﻣﺎ ﻣﺘـﻮﺟﻪ‬
‫ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ »ﻛﻼم ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ اﳒﺎم دﻫﻴﺪ« ) دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪ .(١٥:٢‬ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ او ﻣﺸﺎرﻛﺘﻰ ﻧﺪارﻳﻢ‪ ،‬ﻃﻮرى ﺑﺎ ﻣﺎ رﻓﺘﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪن‬
‫در ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻴﺪ ﻛـﻪ ﺧـﺪا ﺑـﻪ ﻣـﺮدﻣﺎن ﻣﺨﺘـﻠـƒ در زﻣﺎﻧﻬـﺎى‬ ‫در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧـﻮد ﺗﺮﻏﻴﺐ و ﻫﺪاﻳﺖ ﳕﺎﻳـﺪ‪ .‬اﻳـﻦ دوره‪» ،‬ﺗﺄدﻳﺐ« ﻳﺎ ﻫﻤـﺎن‬
‫ﺻﺎ ﺑﺮاى ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻳﺎ ﺑﺮاى اﻣﺘﻬﺎ‬
‫ﻣﺨﺘﻠƒ ﭼﻪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﻣﺘﻮﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺨﺼﻮ ً‬ ‫ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻓﺮزﻧﺪ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(١١-٥:١٢‬‬
‫ﻳﺎ ﺑـﺮاى ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻧـﻮﺷﺘﻪ ﺷـﺪه‪B‬اﻧـﺪ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٣٢:١٠‬ﺑﺎﻳﺪ در ﺗﺸـﺨـﻴـﺺ‬ ‫ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﺎﻳـﺪ اﺟـﺎزه دﻫﺪ ﻛـﻪ روح ﺧﺪا‪ ،‬ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘـﺪس را ﺑـﻪ او‬
‫ﺗﻔﺎوﺗﻬﺎى ﻣﻮﺟـﻮد در ﻣﺘﻮن ﻣﺨﺘﻠƒ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس دﻗﺖ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﲤﺎﻣـﻰ‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻢ دﻫﺪ‪ .‬ﻳﻜﻰ از وﻇﺎﻳƒ ﻋﻤﺪه و اﺻﻠﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻛﻼم ﺧـﺪا اﺳـﺖ‬
‫ﻫﻤـﻪ آن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴـﺖ‪.‬‬
‫‪U‬‬ ‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺑـﺮاى ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷـﺪه‪ ،‬وﻟﻰ ﺧﻄﺎب‬ ‫)دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪٢:٢‬؛ ‪ .(٥-١:٤‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﻋﻄﻴﻪ »ﺗﻌﻠـﻴـﻢ« را ﺑﻪ اﻓﺮاد‬
‫ﻫﻤـﻪ ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻗﺴﻤﺖ‪B‬ﻫـﺎى دﳋـﻮاه ﺧﻮد را‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻣﻌﻠﻤﺎن ﻛﺬﺑﻪ‪ ،‬از ﻣﻴﺎن‬ ‫ﺧﺎﺻﻰ در ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺑـﺨـﺸـﺪ )روﻣﻴﺎن ‪ (٧-٦:١٢‬و آﻧﻬـﺎ دﻳـﮕـﺮان را ﺗﻌﻠﻴـﻢ‬
‫دﺳﺖ‪B‬ﭼﻴﻦ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ و ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺗﻌﻠﻴﻤﺎﺗﻰ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن‪B‬داران اﻣﺮوز ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺎص‬ ‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ آﻧﺎن را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس آزﻣﻮد )‪.(٣-١:٤‬‬
‫ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ در ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻳﺐ ﺧﻮردن ﻋﻤﺪى ﺗﻔﺎوت زﻳﺎدى ﺑﺎ ﻏﻔﻠﺖ روﺣﺎﻧﻰ دارد‪ .‬وﻗﺘﻰ اَُﭘُﻠﺲ‬
‫رﺳﺎﻟﻪ دوم ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺣﺎوى ﻫﺸﺪارﻫﺎى دﻳﮕﺮى در ﻣﻮرد ﻣﻌﻠﻤﺎن دروﻏﻴﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻨﻴﺴـﻪ اﻓﺴﺲ ﻣـﻮﻋﻈﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪ ،‬ﭘﻴﺎم او ﺻﺤﻴﺢ و ﻓﺼـﻴـﺢ ﺑـﻮد وﻟﻰ ﻛﺎﻣﻞ‬ ‫‪U‬‬ ‫در‬
‫)‪ .(١١-٧‬ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻓﺮﻳﺐ‪B‬ﻛﺎران ﻫﻢ‪B‬دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬در ﺧﻄﺮ از‬ ‫ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭘﺮﺳﻜﻠﻪ و اﻛﻴﻼ دو ﻧﻔﺮ از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺟﻤﺎﻋﺖ اﻳﻤﺎن‪B‬داران اﻓﺴﺲ ﻛﻪ در‬
‫دﺳﺖ دادن ﭘﺎداش ﻛﺎﻣﻞ ﺧﻮد ﻗﺮار ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد )آﻳﻪ ‪ .(٨‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺣﺘﻰ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺳﻼم‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻠﻮغ رﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬او را ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﺼﻮﺻﻰ‪،‬‬
‫ﲢﻴﺖ ﻣﮕﻮﺋﻴﺪ«‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ‬ ‫و اﺣﻮال‪B‬ﭘﺮﺳﻰ ﻛﺮد‪» :‬او را ّ‬ ‫ﭘﻴﺎم ﻛﺎﻣﻞ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ او آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ )اﻋﻤﺎل ‪ .(٢٨-٢٤:١٨‬ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ ﻫﺮ‬
‫ﺑﻪ آﻧﺎن ﺧﺸﻦ و ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا اﻳﻦ از ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺪور اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ‬ ‫روز ﻣﺪﺗـﻰ را ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس و دﻋﺎ اﺧﺘـﺼـﺎص ﻣـﻰ‪B‬دﻫـﺪ‪ ،‬در روح‬
‫ﻧﺒﺎﻳﺪ اﺟـﺎزه دﻫﻴﺪ وارد ﺧﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎﻳﺘﺎن ﺷـﻮﻧﺪ و ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻏﻠﻂ ﺧـﻮد را ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻛﻨﻨـﺪ‪،‬‬ ‫ﺳﻠﻮك ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و از ﺑﺼﻴﺮت ﻻزم ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﭼﻮن ﻛﻪ اﮔﺮ آﻧﻬـﺎ را در ﺧﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى ﺧـﻮد ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻛﺎر ﺷﻤﺎ ﳑـﻜـﻦ اﺳـﺖ دو‬ ‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻣﺎ را »از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ« ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ )‪ .(٢٧:٢‬ﻣﻌﻠﻤﺎن دروﻏﻴﻦ‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ :‬اول اﻳﻨﻜﻪ‪ ،‬آﻧﺎن ﺑﺬر ﺗﻌﻠﻴﻢ دروغ را در ذﻫﻦ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬ ‫ﺑﺎ »اﺳﺐ ﭼﻮﺑﻰ« ﻧﺒـﻮت‪ ،‬ﺗﻘﺪس ﻳﺎ ﺣﺘﻰ ﭘـﺮﻫﻴـﺰﻛﺎرى ﻣﻰ‪B‬ﺗﺎزﻧـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ از ﭘﻴﺎم‬
‫ﻛﺎﺷﺖ و ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﺑﺬر را آﺑﻴﺎرى ﻛﻨﺪ و ﭘﺮورش دﻫﺪ ﺗﺎ ﺛﻤﺮ ﺗﻠﺦ ﺑﻪ‬ ‫ﻛﻠﻰ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻏﻔـﻠـﺖ ﻣـﻰ‪B‬ورزﻧﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑـﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ »ﻫـﺮ‬
‫≥∞‪±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫‪bUOÄ U¹ XIOIŠ‬‬ ‫≤∞‪±‬‬

‫ﺗﻨﻬـﺎ راه ﺣﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﮔﻨـﺎه ﺧـﻮد اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻴﺪ و از ﺧـﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﺑﺎر آورد‪ .‬وﻟﻰ ﺣﺘﻰ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ اﺗﻔﺎﻗﻰ ﻧﻴﻔﺘﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﭘﺬﻳﺮﻓﱳ ﻣﻌﻠﻤﺎن دروﻏﻴﻦ‬
‫ﻃﻠﺐ ﺑﺨﺸﺶ ﳕﺎﺋﻴﺪ )‪.(٩:١‬‬ ‫در ﺧﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى ﺧﻮد‪ ،‬ﻓﺮﺻﺖ وارد ﺷﺪن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى دﻳﮕﺮان را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻰ‪B‬دﻫﻴﺪ!‬
‫* ﻇﻬﻮر‪ .‬آﻳﻪ ‪ ٢٨:٢‬اوﻟﻴﻦ ﺑﺎرى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ در اﻳﻦ رﺳﺎﻟﻪ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ‬ ‫ﻓﺮﻳﺐ‪B‬دﻫﻨﺪه ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺑﻐﻞ دﺳﺘﻰ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺧﺎﱎ و آﻗﺎى اﺳﻤﻴﺖ ﻣﺮا‬
‫ﻣﻮﻋﻮد ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﻛﺘﺎب ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻔﺼﻞ ﺑﻪ وﻗﺎﻳﻊ آﻳﻨﺪه‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺧﻮﺑﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ!«‬
‫ﻓﺎ ﺑﻪ ﺑـﺎزﮔﺸﺖ‬‫ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮدازد اﻣـﺎ رﺳﺎﻟﻪ اول ﻳﻮﺣﻨﺎ )‪٣:٣-٢٨:٢‬؛ ‪ (١٧:٤‬ﺻـﺮ ً‬ ‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﭘﻴﺎم ﺧﻮد در ﻣﻮرد ﻣﺸﺎرﻛﺖ را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻰ‪B‬رﺳﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع‬
‫ﻣﺴﻴﺢ و آﻣﺪن روز داورى اﺷﺎره ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ‪B‬ﺧـﻮاﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮدازد‪ .‬او ﻗﺒـﻼً ﺑﻪ ﺗﻨﺎﻗﻀﺎت ﻣـﻮﺟﻮد ﺑﻴﻦ ﻧﻮر و ﻇﻠـﻤـﺖ‬
‫ﻫﻤﻪ ﻣﺤﻘﻘﻴﻦ و ﻣﻔﺴﺮﻳﻦ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس در ﻣﻮرد ﺟﺰﺋﻴﺎت وﻗﺎﻳﻊ آﻳﻨﺪه اﺗﻔﺎق‬ ‫‪U‬‬ ‫)‪ ،(٦:٢-١:١‬ﻣﺤﺒﺖ و ﻧﻔﺮت )‪ (١٧-٧:٢‬و ﺣﻘﻴﻘـﺖ و دروغ )‪-١٨:٢‬‬
‫ﻧﻈﺮ ﻧﺪارد‪ ،‬وﻟﻰ ﲤﺎﻣﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﳒﻴﻠﻰ در اﻳﻦ ﺑﺎره ﻣﺘﻔﻖ‪B‬اﻟﻘﻮﻟﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ‬ ‫‪ (٢٧‬اﺷﺎره ﻛﺮده ﺑـﻮد‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﻴﺎن ﻛـﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤـﻰ واﻗﻌﻰ در اﻃﺎﻋـﺖ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺧـﻮد ﺑﺎزﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد )اول ﺗﺴﺎﻟـﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪ .(١٨-١٣:٤‬ﻫﺮ ﭼﻨـﺪ‬ ‫)ﺳﻠـﻮك در ﻧﻮر‪ ،‬ﻧﻪ در ﺗﺎرﻳﻜﻰ(‪ ،‬ﻣﺤـﺒـﺖ و راﺳﺘـﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ .‬اﮔـﺮ‬
‫ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن در داورى ﳕﻰ‪B‬آﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻰ در ﺧﺼﻮص وﻓﺎدارى و اﻳﻤﺎن ﺧﻮد‬ ‫ﻧﺎﻓﺮﻣﺎن ﻳﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻳـﺎ دروﻏﮕﻮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻏﻴﺮ‪B‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣـﺸـﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧـﺪا‬
‫در ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬داورى ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(١٥-١٠:٣‬ﻛﺴﺎﻧﻰ‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻳﻚ از اﻳﻦ ﮔﻨﺎﻫﺎن‪ ،‬اﻧﺴﺎن را از واﻗﻌﻴﺖ ﻣﻨﺤﺮف و ﺑﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮ‬
‫ﻛﻪ اﻣﻴﻦ و وﻓﺎدار ﺑﻮده‪B‬اﻧﺪ ﭘﺎداش ﺧـﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (٥:٤‬و آﻧﺎﻧـﻰ‬ ‫ﺳﻮق ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺟﺎى زﻧﺪﮔﻰ »واﻗﻌﻰ و اﺻﻴﻞ«‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ »ﻣﺼﻨﻮﻋﻰ«‬
‫ﻛﻪ وﻓﺎدار ﻧﺒﻮده‪B‬اﻧﺪ ﭘﺎداش ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻨﺪ داد‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ‪» ،‬ﻣﺴﻨﺪ‬ ‫ﺧﻮاﻫﻴﺪ داﺷﺖ‪.‬‬
‫داورى ﻣﺴﻴﺢ« ﻧﺎﻣﻴﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد )روﻣﻴـﺎن ‪١٠:٤‬؛ دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (١٠:٥‬و ﻧﺒﺎﻳﺪ‬ ‫آﻳﺎت ‪ ٢٨‬و ‪ ٢٩‬ﭘﻠﻰ ﻣﺎﺑﻴﻦ ﺑﺨﺶ ﻣﺮﺑـﻮط ﺑﻪ ﻣﺸﺎرﻛﺖ و ﺑﺨﺶ ﻣﺮﺑـﻮط ﺑﻪ‬
‫آن را ﺑـﺎ »داورى ﺗﺨﺖ ﺳﻔـﻴـﺪ ﺑـﺰرگ« ﻛـﻪ در زﻣﺎن آﺧﺮ ﺑﺮ ﺑﻰ‪B‬اﻳـﻤـﺎﻧـﺎن روى‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ‪B‬ﺧـﻮاﻧﺪﮔﻰ )»ﻣـﻮﻟﻮد از ﺧﺪا«( ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪ .‬ﻳـﻮﺣﻨﺎ در اﻳﻦ آﻳﺎت از ﺳـﻪ واژه‬
‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ ،‬اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺮﻓﺖ )ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪.(١٥-١١:٢٠‬‬ ‫اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨـﺪ ﻛـﻪ ﻣـﺸـﻮق ﻣﺎ ﺑـﺮاى زﻧﺪﮔﻰ در ﻣـﺸـﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﭘـﺪر‪ ،‬ﭘـﺴـﺮ و‬
‫اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ آن اﻣﻜﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴـﺢ وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ اﻧﮕﻴﺰه‪B‬اى‬ ‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﻨﺪ‪:‬‬
‫ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ او و اﻃﺎﻋﺖ از ﻛﻼم وى ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫ﻗﺒﻼ دو ﺑﺎر ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ روﺑﺮو ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻬﻤـﺘـﺮﻳـﻦ‬ ‫* ﻣﺎﻧﺪن‪ً .‬‬
‫ﻳﻮﺣﻨﺎ از ﻛﻠﻤﻪ ﺳﻮﻣﻰ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﻴﺎم ﻳﻮﺣﻨﺎ در دو ﺑﺎب اول رﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮد اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻫﻤﻴﺖ ﻣﺎﻧـﺪن در‬
‫* ﺧﺠﻞ‪ .‬ﺑﻌﻀﻰ از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن »در ﻫﻨﮕﺎم ﻇﻬﻮرش از وى ﺧﺠﻞ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﭘﻰ ﺑﺒﺮﻳﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ از ﻃﺮﻳﻖ ﭘﺬﻳﺮﻓﱳ ﺣﻘﻴﻘﺖ و اﻃﺎﻋﺖ از آن و ﻧﻴﺰ ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﺷﺪ« )ر‪.‬ك ‪ .(٢٨:٢‬ﲤﺎم اﻳﻤﺎن‪B‬داران »ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ« ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﻴﻦ »ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ«‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺮادران ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬در ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻴﺪ‪ :‬اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ .‬اﮔـﺮ‬
‫ﺷﺪن و »ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه« ﺑـﻮدن ﺗﻔﺎوﺗﻰ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻓـﺮزﻧﺪ ﻧﺎﻣﻄﻴﻌﻰ ﻛﻪ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑـﻴـﺮون‬ ‫اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﻫﺴﺘﻴﺪ وﻟﻰ ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻧﺪارﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻛﻼم‬
‫ﻣﻰ‪B‬رود و آﻟﻮده ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎزﮔﺮدد‪» ،‬ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ« ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻰ‬ ‫او اﻃﺎﻋﺖ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺮادران ﺧﻮد ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺪارد ﻳﺎ دروﻏﻰ را ﺑﺎور ﻛﺮده‪B‬اﻳﺪ‪.‬‬
‫‪±∞µ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫‪bUOÄ U¹ XIOIŠ‬‬ ‫‪±∞¥‬‬

‫و ﻛﺴﻰ ﻛﻪ »ﻣﻮﻟﻮد ﺧﺪا« اﺳﺖ‪ ،‬وﻳﮋﮔﻰ‪B‬ﻫﺎى ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺑﺎ او رﻓﺘﺎرى ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ »ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه« اﺳﺖ‪» .‬ﻟﺬا ﺣﺮﻳﺺ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ‬
‫داد‪» .‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﻓﺮزﻧﺪان ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا اﻗﺘﺪا ﻛﻨﻴﺪ« )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪» .(١:٥‬ﭼﻮن‬ ‫ﭘﺴﻨـﺪﻳـﺪه او ﺑﺎﺷـﻴـﻢ« )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴـﺎن ‪.(٩:٥‬‬
‫‪U‬‬ ‫ﺧﻮاه ﻫﻤـﻮﻃﻦ و ﺧـﻮاه ﻏﺮﻳﺐ‪،‬‬
‫اﺑﻨﺎى اﻃﺎﻋﺖ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻣـﺸـﺎﺑـﻪ ﻧـﺸـﻮﻳـﺪ ﺑـﺪان ﺷـﻬـﻮاﺗﻰ ﻛﻪ در اﻳـﺎم ﺟـﻬـﺎﻟـﺖ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ در اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و راﺳﺘﻰ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫ﻣﻰ‪B‬داﺷﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺜﻞ آن ﻗﺪوس ﻛﻪ ﺷﻤـﺎ را ﺧﻮاﻧﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ در‬ ‫ﭘﺎداش ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ داد و اﻳﻦ او را ﺧﺠﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﳕﻮد‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﺳﻴﺮت‪ ،‬ﻣﻘﺪس ﺑﺎﺷﻴﺪ« )اول ﭘﻄﺮس ‪.(١٥٬١٤:١‬‬ ‫ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮﺋﻰ ﺑﻨﮕﺮد‪ ،‬دﻻﻳﻠﻰ ﺑﺮاى اﻃﺎﻋﺖ از ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻰ از ﻛﻼﺳﻬﺎى ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻛـﻪ روزﻫﺎى ﻳﻚ‪B‬ﺷﻨﺒﻪ در ﻛﻠﻴﺴـﺎ‬ ‫اﮔﺮ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺟﻠﺠﺘـﺎ را ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃـﺮ او‬
‫ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻼﺗﻰ روﺑﺮو ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺒﺎن ﻛـﻠـﻴـﺴـﺎ و رﻫﺒﺮ‬ ‫ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ درون ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪ ،‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس را ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ در او ﺳﺎﻛﻦ‬
‫ﻣﺸﺎﻳﺦ‪ ،‬ﺟﻠﺴﻪ‪B‬اى ﻣﺸـﻮرﺗﻰ ﺑﺎ ﻣﻌﻠﻢ و دﻳﮕﺮ دﺳﺖ‪B‬اﻧﺪﻛـﺎران ﻛﻼس ﺗﺸﻜﻴﻞ‬ ‫اﺳﺖ و ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻪ او ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺑﻨﮕﺮد‪ ،‬ﺑﺮادران ﻣﺤﺒﻮب‬
‫دادﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﻴﭻ ﭘﻴـﺸـﺮﻓﺖ ﻣﺤﺴﻮﺳﻰ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ در ﻳـﻚ ﺻـﺒـﺢ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺧـﻮد را ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﺪ و ﻧﻴﺰ دﻧﻴـﺎﺋـﻰ را ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ در ﮔﻨـﺎه ﻏـﺮق ﺷﺪه و در‬
‫ﻳﻚ‪B‬ﺷﻨﺒﻪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ در ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺳـﺮود ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ ﻣـﺮاﺳﻢ ﳕﺎز ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰ‪B‬ﺷـﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﺎاﻣﻴﺪى و ﺑﻴﭽﺎرﮔﻰ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻧﻴﻜﻮى او ﻧﻴﺎز دارد‪ .‬و اﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﻌﻠﻢ از ﻛﻼس ﺑﻴـﺮون آﻣﺪ و وارد ﺳﺎﻟﻦ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺒﺎن ﺑﺎ ﺧـﻮد اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪:‬‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﭘـﻴـﺶ روى اوﺳﺖ! »و ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ اﻳﻦ اﻣﻴـﺪ را ﺑﺮ وى‬
‫»ﻓﻜﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ او ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را وﻗƒ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻛﻨﺪ‪«.‬‬ ‫دارد‪ ،‬ﺧﻮد را ﭘﺎك ﻣﻰ‪B‬ﺳـﺎزد« )‪ .(٣:٣‬ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴﺢ اﻟﻬﺎﻣـﻰ ﺑـﺰرگ ﺑﺮاى‬
‫ﻣﻌﻠﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﻨﺎب ﻛﺸﻴﺶ! ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻢ اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻴﻜﻮ و اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪B‬دﻫﻨﺪه ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬ﭘﺬﻳﺮم‪ .‬در ﲤﺎم اﻳﻦ ﺳﺎل‪B‬ﻫﺎ ﺗﺼﻮر ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدم ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬ام‪،‬‬
‫‪U‬‬ ‫ﳒﺎت‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ دو ﺑﺎب از رﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﻮر و ﻇﻠﻤﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و ﻧﻔﺮت‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ‬
‫وﻟﻰ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧـﺒـﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﻤـﺒـﻮدى در زﻧﺪﮔﻰ ﺧـﻮد اﺣﺴﺎس ﻣﻰ‪B‬ﻛـﺮدم‪.‬‬ ‫و دروغ اﺧﺘﺼﺎص داده و در ‪ ٢٩:٢‬ﻛﻞ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ را‬
‫ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ‬
‫ﻣﺸﻜﻼت ﻛﻼس‪ ،‬ﻣﺸﻜﻼت ﺧﻮِد ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ‪U‬‬ ‫در ﻳﻚ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪» :‬ﻋﺪاﻟﺖ را ﺑﺠﺎ آورﻳﺪ‪«.‬‬
‫ﺣﻞ ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎل ﻣﻰ‪B‬داﱎ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬ام‪«.‬‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ در ﻋﻤﻞ اﺳﺖ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ در ﺣﺮف )»اﮔﺮ ﮔﻮﺋﻴﻢ‪«...‬‬
‫»ﺧﻮد را اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ در اﻳﻤﺎن ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﺧـﻮد را ﺑﻴﺎزﻣﺎﺋﻴﺪ!« )دوم‬ ‫‪ (٩:٢-٨:١‬و ﻧﻪ ﺗﺄﺋﻴﺪ ذﻫﻨﻰ ﻳﻚ آﻣـﻮزه اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ‪» .‬ﻧﻪ ﻫﺮ ﻛـﻪ ﻣـﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬‬
‫ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٥:١٣‬آﻳﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﺮ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻮﻳﺪ داﺧﻞ ﻣﻠـﻜـﻮت آﺳﻤﺎن ﮔـﺮدد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ آﻧﻜـﻪ اراده‪ U‬ﭘﺪر ﻣـﺮا ﻛﻪ در‬
‫ﺧﻮد دارد؟ آﻳﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺷـﻤـﺎ‪ ،‬واﻗﻌﻰ‪ ،‬اﺻﻴﻞ و ﻣﻌﺘﺒﺮ اﺳـﺖ ﻳـﺎ ﻧـﻪ‪،‬‬ ‫آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺠـﺎ آرد« )ﻣﺘﻰ ‪ .(٢١:٧‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘـﺖ اﻳـﻤـﺎن‬
‫ﺟﻌﻠﻰ و ﺑﺪﻟﻰ اﺳﺖ؟‬ ‫دارد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ آن ﻋﻤﻞ ﻧﻴﺰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ )‪.(٦:١‬‬
‫اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ‪ ،‬ﻣﻮﺿﻊ ﺷﻤﺎ را در ﺧﺼﻮص ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﺎ ﭘﻴﺎﻣﺪ روﺷﻦ ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد!‬ ‫ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ادﻋﺎ دارد ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ در اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و ﺣﻘﻴﻘﺖ‬
‫اﮔﺮ ﺑﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ روﺑﺮو ﻧﺸﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﻴﺎﻣﺪﻫﺎى آن ﺑﺎﺷﻴﺪ‪°‬‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻓﺮﻳﺐ‪B‬ﺧﻮرده اﺳﺖ ﻳﺎ ﻓﺮﻳﺐ‪B‬ﻛﺎر‪ .‬ﻓﺮزﻧﺪ ﻧﺸﺎن از ﭘﺪر دارد‬
‫∑∞‪±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫آﻳﻪ ﻛﻠﻴﺪى اﻳﻦ ﺑﺎب‪ ،‬ﻫﻤﺎن آﻳﻪ ‪ ١٠‬اﺳﺖ‪ :‬ﻓﺮزﻧﺪ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺧﺪا‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ را‬
‫ﺑﺠﺎ ﻣﻰ‪B‬آورد و ﻋﻠﻰ‪B‬رﻏﻢ اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن دارد‪ ،‬آﻧﻬﺎ را‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬آﻳﺎت ‪ ١٠-١‬ﺑﻪ ﻣﺒﺤﺚ اول )اﺟﺮاى ﻋﺪاﻟﺖ( ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮدازد و در‬
‫آﻳﺎت ‪ ٢٤-١١‬ﻣﻮرد دوم )ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادران( ﺑﺮرﺳﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ اﺟﺮاى ﻋﺪاﻟﺖ و ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﺟﺪﻳﺪى در اﻳﻦ رﺳﺎﻟﻪ‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ اﻳﻦ دو ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻬﻢ در دو ﺑﺎب اول ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪،‬‬
‫وﻟﻰ در ﺑﺎب ‪ ٣‬از ﻣﻨﻈﺮ دﻳﮕﺮى ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬در دو ﺑﺎب اول‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮ‬
‫ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ :‬ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ‬
‫را اﺟﺮاء ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ و ﺑﺮادران را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﳕـﺎﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ در ﺑﺎﺑﻬﺎى ‪ ٣‬ﺗﺎ ‪ ،٥‬ﺗـﺄﻛﻴﺪ ﺑﺮ‬
‫»ﻓﺮزﻧﺪ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ« اﺳﺖ‪ :‬ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﭼﻮن »ﻣﻮﻟﻮد از ﺧﺪا« اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ‬
‫را اﺟﺮاء ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد و ﺑﺮادران را ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﳕﻮد‪» .‬ﻣﻮﻟﻮد از ﺧﺪا« ﺗﻔﻜﺮ ﻏﺎﻟﺐ‬
‫ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎب‪B‬ﻫﺎ اﺳﺖ )ر‪.‬ك ‪٢٩:٢‬؛ ‪٩:٣‬؛ ‪٧:٤‬؛ ‪.(١٨٬٤ ٬١:٥‬‬
‫وﻗﺘـﻰ اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ١٠-١:٣‬را ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﳑﻜﻦ اﺳـﺖ از آﻳـﺎت ‪ ٦‬و ‪٩‬‬
‫دﭼﺎر ﺣﻴﺮت ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ‪B‬رﺳﺪ ﺑﺎ ‪ ٨:١‬و ‪ ٩‬در ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺗﻨﺎﻗﺾ‪B‬ﮔـﻮﺋﻰ از ﺗـﺮﺟﻤﻪ ﻧﺎرﺳﺎى اﻓﻌﺎل ﻣـﻮﺟﻮد در اﻳﻦ ﻣﱳ ﺑﺎﺷـﺪ‪.‬‬
‫در‪B‬واﻗﻊ ﻣﱳ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻫﺮ ﻛﻪ در وى ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎه را ﺑﺠﺎ ﳕﻰ‪B‬آورد و‬
‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﻨـﺎه را ﺑﺠﺎ آورد او را ﻧﺪﻳﺪه اﺳﺖ و ﳕﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺪ« )آﻳﻪ ‪» .(٦‬ﻫﺮ ﻛـﻪ از‬
‫ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه‪ ،‬ﮔﻨﺎه را ﺑﺠﺎ ﳕﻰ‪B‬آورد‪ ...‬او ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﮔﻨﺎه را ﺑﺠﺎ آورد‪ ،‬زﻳﺮا‬
‫ﻛﻪ از ﺧﺪا ﺗـﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ« )آﻳﻪ ‪» .(٩‬ﺑﺠـﺎ آوردن« ﮔﻨﺎه ﻳﺎ »ﻋﻤﻞ ﻛـﺮدن« ﺑﻪ‬ ‫ﻛﺎر اﻳﻦ ﮔﺮوه دارد‪ .‬او ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻛﻪ در دﻧﻴﺎى اﻣﺮوز‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن‬
‫ﺗﺒﺎ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺷﻮد و آن را روش زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد ﻗﺮار‬ ‫آن‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜﻪ اﻧﺴﺎن ﻣﺮ ً‬
‫دﻫﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻨﻈﻮر از اﻳﻦ ﻓﻌﻞ‪ ،‬ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﺑﻪ ﺻﻮرت اﺗﻔﺎﻗﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺴﻠﻢ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻰ‪B‬ﮔﻨﺎه ﻧﻴـﺴـﺖ )‪ ،(١٠-٨:١‬وﻟﻰ ﺧﺪا از اﻳﻤﺎن‪B‬دار‬
‫واﻗﻌﻰ اﻧﺘﻈﺎر دارد ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮ ﮔﻨﺎه ﻛﻨﺪ ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﮔﻨﺎه را ﻋﺎدت ﺧﻮد ﺳﺎزد‪.‬‬
‫∂‬
‫‪ÊUÖbMM+ d¼UEð‬‬
‫«‪±∞≠±∫≥ UMŠu¹ ‰Ë‬‬
‫ﻇﻴﻔـﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﻴﮕﻴﺮى‬
‫وزارت ﺧﺰاﻧﻪ دارى آﻣﺮﻳﻜﺎ ﮔـﺮوه ﻣﺨﺼﻮﺻﻰ دارد ﻛﻪ و ‪U‬‬
‫اﺳﻜﻨﺎس‪B‬ﻫﺎى ﺟﻌﻠﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻃـﺒـﻴـﻌـﺘـﺎً اﻳﻦ ﮔـﺮوه وﻗﺘﻰ اﺳﻜﻨﺎس ﺟـﻌـﻠـﻰ را‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻓﻮرًا آن را ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ اﺳﻜﻨﺎس‪B‬ﻫﺎى ﺟﻌﻠﻰ را ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻨﺪ؟‬
‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﻌﺠﺐ‪B‬آور اﺳﺖ وﻟﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻋﻀﺎى اﻳﻦ ﮔﺮوه در دوره‪B‬اى‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻛﺎر ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ‪B‬ﻫﺎ وﻗﺖ ﺧﻮد را ﺻﺮف ﺑﺮرﺳﻰ و ﺗﺸﺨﻴﺺ‬
‫اﺳﻜﻨﺎس‪B‬ﻫﺎى ﺟﻌﻠﻰ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮاى ﺗﺸﺨﻴﺺ اﺳﻜﻨﺎس واﻗﻌﻰ آﻣﻮزش‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﭼﻨﺎن ﺑﺎ اﺳﻜﻨﺎس‪B‬ﻫﺎى ﻣﻌﺘﺒﺮ آﺷﻨﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻧﻈﺮ ﻳﺎ‬
‫ﺣﺘﻰ ﺑﺎ ﳌﺲ اﺳﻜﻨﺎس‪ ،‬ﺟﻌﻠﻰ ﻳﺎ اﺻﻞ ﺑﻮدن آن را ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻴﻮه‪B‬اى ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﺑﺎب ‪ ٣‬رﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮد در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﺴﻴﺎرى ﺑﻪ‬
‫ﺟﻌﻠﻰ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﻛﻪ از آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻋﻨﻮان »ﻓﺮزﻧﺪان اﺑﻠﻴﺲ« )آﻳﻪ ‪ (١٠‬ﻳﺎد ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻟﻰ او ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ اراﺋﻪ ﻓﻬﺮﺳﺘﻰ از ﻣﺸﺨﺼﺎت ﻓﺮزﻧﺪان اﺑﻠﻴﺲ ﺑﭙﺮدازد‪،‬‬
‫ﺗﻮﺻﻴﻔﻰ دﻗﻴﻖ و روﺷﻦ از »ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا« اراﺋﻪ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﺗﻔﺎوت ﺑﻴﻦ دو ﮔﺮوه‬
‫ﻛﺎﻣﻼ ﺑﺪﻳﻬﻰ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ً‬
‫‪±∞π‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫‪ÊUÖbMM3 d¼UEð‬‬ ‫∏∞‪±‬‬

‫‪©±∞≠±∫≥® bM(Åv X³× «— U ¨—bÄ È«bš ©±‬‬ ‫ﲤﺎم ﺷﺨﺼﻴﺖ‪B‬ﻫﺎى ﺑﺰرﮔﻰ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺸﺎن در ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس آﻣﺪه‪ ،‬ﺣﺪاﻗﻞ ﻳﻚ‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﻨﺤـﺼـﺮ ﺑـﻪ ﻓـﺮد و ﺑﻰ‪B‬ﻧﻈﻴﺮ اﺳـﺖ‪ .‬آﻳـﻪ اول را‬ ‫ﻳﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ‪ .‬اﺑﺮاﻫﻴﻢ در ﻣﻮرد زﻧﺶ دروغ ﮔﻔﺖ )ﭘﻴﺪاﻳﺶ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان اﻳﻦ ﻃﻮر ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛـﺮد‪» :‬اﻳﻨﻚ ﭼﻪ ﻧﻮع ﻣﺤﺒﺖ ﻋﺠﻴﺐ و ﻓـﺮاﺗﺮ از اﻳﻦ‬ ‫‪ .(٢٠-١٠:١٢‬ﻣﻮﺳﻰ ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﺷﺪ و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧـﺎﻓـﺮﻣﺎﻧﻰ ﻛﺮد )اﻋﺪاد‬
‫دﻧﻴـﺎ را ﭘﺪر ﺑﻪ ﻣﺎ داده اﺳﺖ‪ «.‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣـﺎ دﺷـﻤـﻦ ﺧـﺪا ﺑـﻮدﻳﻢ‪ ،‬او ﻣـﺎ را‬ ‫‪ .(١٣-٧:٢٠‬ﭘﻄﺮس ﺳﻪ ﺑﺎر ﺧـﺪاوﻧﺪ را اﻧﻜﺎر ﳕـﻮد )ﻣﺘﻰ ‪،(٧٥-٦٩:٢٦‬‬
‫ﻧﻘﺸﻪ ﻋﺠﻴﺐ ﳒﺎت‪،‬‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻮد و ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﲟﻴﺮد! ﲤﺎم‬ ‫وﻟﻰ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻋﺎدت ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ اﻳﻦ ﻣﺮدان ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﺗﻔﺎﻗﻰ ﻧﺎدر‬
‫ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا آﻏﺎز ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫در زﻧﺪﮔﻰ آﻧﻬﺎ روى ﻣﻰ‪B‬داد‪ ،‬اﺗﻔﺎﻗﻰ ﻛﻪ ﻛﺎﻣـﻼً ﺑﺮ ﺧﻼف ﻋﺎدت ﻣﻌﻤﻮل‪B‬ﺷﺎن‬
‫در اداﻣﻪ آﻳـﻪ اول ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻧﻴﻢ‪» :‬ﺗﺎ ﻓـﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﺧـﻮاﻧﺪه ﺷﻮﻳﻢ و ﭼـﻨـﻴـﻦ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳـﻦ وﻗﺘﻰ ﻣـﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻨـﺎه ﺧـﻮد را ﭘﺬﻳـﺮﻓﺘﻪ و‬
‫ﻫﺴﺘﻴﻢ‪» «.‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا« ﻧﺎم ﭘﺮ‪B‬ﻃﻤﻄـﺮاﻗﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧـﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪،‬‬ ‫اﻋﺘﺮاف ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ و از ﺧﺪا ﻃﻠﺐ ﺑﺨﺸﺶ ﻣﻰ‪B‬ﳕﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻜﻪ واﻗﻌﻴﺘﻰ ﺧﻠﻞ‪B‬ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ! ﻣﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻴﻢ! و اﻟﺒﺘﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪارﻳﻢ‬ ‫ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ )ﺣﺘﻰ اﮔـﺮ ادﻋـﺎى ﻣـﺴـﻴـﺤـﻰ ﺑـﻮدن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪،‬‬
‫ﻛﻪ دﻧﻴـﺎ‪ ،‬اﻳـﻦ ارﺗﺒﺎط ﻫﻴﺠﺎن‪B‬اﻧـﮕـﻴـﺰ را درك ﻛﻨﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا ﻛﻪ دﻧﻴﺎ ﺣـﺘـﻰ ﺧـﺪا را‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺟﻌﻠـﻰ اﺳـﺖ( ﻃـﻮرى زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻨـﺎه ﺑـﺮاﻳﺶ ﻋﺎدت ﺷـﺪه‬
‫ﳕﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﺎﻧـﻰ ﻛـﻪ ﺧـﺪا را ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨـﺎﺳـﻨـﺪ‪،‬‬ ‫ﺻﺎ ﮔﻨﺎه ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤـﺎﻧـﻰ‪ ،‬در زﻧﺪﮔﻰ ﭼﻨﻴـﻦ ﻓـﺮدى ﺣﺎﻟﺘـﻰ‬‫اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻣﺨـﺼـﻮ ً‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﻌﻨﻰ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا ﺑﻮدن را ﺑﻪ ﲤﺎﻣﻰ درك ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ دارد )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ .(٣-١:٢‬او ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻨﺒﻊ روﺣﺎﻧﻰ دﺳﺘﺮﺳﻰ ﻧﺪارد‬
‫آﻳﻪ ‪ ١‬ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ »ﻣﺎ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻴﻢ« و آﻳﻪ ‪ ٢‬ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ »ﭼـﻪ ﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد‪«.‬‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺮ آن ﺗﻜﻴﻪ ﻛﻨﺪ و ﺣﺘﻰ اﻋﺘﺮاف او ﺑﻪ اﻳﻤـﺎن‪ ،‬واﻗﻌﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﲤﺎﻳﺰى ﻛﻪ در‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﭘﻴﺪا اﺳﺖ ﻛﻪ آﻳﻪ دوم ﺑﻪ زﻣﺎن رﺟﻌﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاى ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﺶ اﺷﺎره‬ ‫آﻳﺎت ‪ ١٠-١:٣‬ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮرد ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪ :‬اﻳﻤﺎن‪B‬دار واﻗﻌﻰ در ﻋﺎدت‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع در ‪ ٢٨:٢‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻧﮕﻴﺰه‪B‬اى ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻘﺪس ذﻛﺮ‬ ‫ﺑﻪ ﮔﻨﺎه زﻧﺪﮔﻰ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺷﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻤﻠﻰ ﺧﻼف‬
‫ﺷﺪه و ﺣﺎل در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﺗﻜﺮار ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫از او ﺳﺮ ﺑـﺰﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﮔﻨـﺎه را »ﺑﺠﺎ ﳕـﻰ‪B‬آورد« ﻳﻌﻨﻰ ﮔﻨـﺎه ﺑـﺮاﻳﺶ ﻋﺎدت ﻧﺸـﺪه‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻣـﺘﻮﻗƒ ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در ﺳﺮاﺳﺮ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ اداﻣﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ و ﻣﺎ را ﺗﺎ زﻣﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺮ‪B‬ﭘﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻰ‪B‬دارد!‬ ‫ﺗﻔﺎوت در ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ واﻗﻌﻰ ﺧﺪا را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺪ اﻣﺎ ﻣﺴﻴﺤﻰ‬
‫وﻗﺘﻰ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷـﻮد ﲤﺎﻣﻰ اﻳﻤﺎن‪B‬داران واﻗـﻌﻰ او را ﺧﻮاﻫﻨﺪ دﻳـﺪ و‬ ‫ﺟﻌﻠﻰ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ اﻃﻼﻋﺎت ﻣﺬﻫﺒﻰ زﻳﺎدى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﻣﻮرد ﺧﺪا زﻳﺎد‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ او ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ )ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ .(٢١-٢٠:٣‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ و ﺣﺘﻰ ﻣـﺸـﻐـﻮل »ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى ﻣﺬﻫـﺒـﻰ« ﺷـﻮد وﻟﻰ ﺧﺪا را و ً‬
‫اﻗﻌـﺎ‬
‫آﻧﺎن داراى ﺑﺪﻧﻰ ﺗﺎزه‪ ،‬ﺟﻼل ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬ ‫ﳕﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺪ‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ »از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد« ﺷﺪه‪ ،‬ﺧﺪاى‬
‫ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻳﻮﺣﻨﺎى رﺳﻮل ﺑﻪ اﻳﻦ ﻫﻢ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬او در آﻳﺎت ‪ ١‬و ‪ ٢‬ﺑﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﭘﺪر‪ ،‬ﺧـﺪاى ﭘـﺴـﺮ و ﺧـﺪاى روح‪B‬اﻟـﻘـﺪس را ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻨـﺎﺳـﺪ‪ .‬و ﭼـﻮن آﻧـﻬـﺎ را‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ »ﭼﻪ ﻫـﺴﺘﻴﻢ« و »ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ‪ «.‬ﺣﺎل در آﻳـﻪ ‪ ٣‬ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ »ﭼﻪ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬در اﻃﺎﻋﺖ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎه را ﺑﺠﺎ ﳕﻰ‪B‬آورد‪.‬‬
‫‪±±±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﺎ ﻃﻌﻨﻪ‪ B‬از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻣﻰ‪B‬ﺗﺮﺳﻰ ﭘﺪرت ﺗﻮ را دﻋﻮا ﻛﻨﺪ؟«‬
‫ﺟﻴﻦ در ﺟـﻮاب ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ! ﳕﻰ‪B‬ﺗـﺮﺳﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﻣـﺮا دﻋﻮا ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬ﺗـﺮﺳﻢ ﻣﻦ‬
‫ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎراﺣﺘﻰ او ﺷﻮم‪«.‬‬
‫او اﻳﻦ اﺻﻞ را درك ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺧﺪا ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ او را ﭼﺸﻴﺪه‪،‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ اﺷﺘﻴﺎﻗﻰ ﺑﺮاى ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﺑﺮ ﺿﺪ آن ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬واﻗﻌﻴﺖ ﳒﺎت از اﺑﺘﺪا ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن‪ ،‬ﲡﻠﻰ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ‬
‫≤© ‪©∏≠¥∫≥® œ«œ U È«dÐ «— œuš ÊUł ¨dKÄ È«bš‬‬
‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻧﮕﺎه ﺧﻮد را از ﻇﻬﻮر آﻳﻨﺪه ﻋﻴﺴﻰ )آﻳﻪ ‪ (٢‬ﺑﻪ ﻇﻬﻮر ﮔﺬﺷﺘﻪ او‬
‫ﺑﺮﻣﻰ‪B‬ﮔﺮداﻧﺪ )آﻳﻪ ‪ .(٥‬ﻳـﻮﺣﻨﺎ دو دﻟﻴﻞ ﺑﺮاى آﻣﺪن و ﻣﺮدن ﻋﻴﺴـﻰ اراﺋﻪ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪:‬‬
‫‪ (١‬ﺗﺎ ﮔﻨـﺎﻫﺎن ﻣﺎ را ﺑﺮدارد )آﻳﺎت ‪(٦-٤‬؛ ‪ (٢‬و ﺗـﺎ اﻋﻤﺎل ﺷﻴﻄﺎن را ﺑـﺎﻃﻞ ﺳﺎزد‬
‫)آﻳﺎت ‪ .(٨-٧‬ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﺑﺮاى ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ او ﳕﻰ‪B‬داﻧﺪ ﻳﺎ‬
‫اﻫﻤﻴﺘﻰ ﳕﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﭼﻪ ﻛﺎرى ﺑﺮاى او ﺑﺮ روى ﺻﻠﻴﺐ اﳒﺎم داد‪.‬‬
‫‪ (١‬ﻣـﺴـﻴـﺢ ﻇـﺎﻫـﺮ ﺷــﺪ ﺗـﺎ ﮔـﻨـﺎﻫـﺎن ﻣـﺎ را ﺑـﺮدارد )‪ .(٦-٤:٣‬در ﻛـﺘـﺎب‪B‬ﻣـﻘـﺪس‬
‫ﺗﻌﺮﻳƒ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ از ﮔﻨﺎه ﺷﺪه اﺳﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﭼﻪ از اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﮔﻨﺎه اﺳﺖ«‬
‫)روﻣﻴﺎن ‪» .(٢٣:١٤‬ﻓﻜﺮ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﮔـﻨﺎه اﺳﺖ« )اﻣﺜﺎل ‪» .(٩:٢٤‬ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﻪ‬
‫ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﻛﺮدن ﺑﺪاﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﺎورد‪ ،‬او را ﮔﻨﺎه اﺳﺖ« )ﻳﻌﻘﻮب ‪» .(١٧:٤‬ﻫﺮ‬
‫ﻧﺎراﺳﺘﻰ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ« )‪ .(١٧:٥‬وﻟﻰ رﺳﺎﻟﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﮔﻨﺎه را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﺿﺪ ﺷﺮﻳﻌﺖ«‬
‫ﻼ ﮔﻨﺎه را »ﻧﺎراﺳﺘﻰ« ﺗﻮﺻﻴـƒ ﻛﺮده ﺑﻮد )‪-٩:١‬‬ ‫ﺗﻌﺮﻳƒ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ )‪ .(٤:٣‬او ﻗﺒ ً‬
‫‪ (٢:٢‬وﻟﻰ در اﻳﻨﺠﺎ آن را »ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ« ﻣﻰ‪B‬داﻧﺪ و ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ ﻧﻪ ﺑﺮ »ﮔﻨﺎﻫﺎن« )ﺑﻪ‬
‫ﺻﻮرت ﺟﻤـﻊ(‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ »ﮔـﻨﺎه« )ﻣﻔﺮد( ﺗﺄﻛـﻴﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪» :‬ﻫـﺮ ﻛﻪ ﮔﻨﺎه را ﺑﻪ‬
‫ﻋﻤﻞ آورد‪ «.‬ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﻴﻮه‪B‬اﻧﺪ اﻣﺎ ﮔﻨﺎه رﻳﺸﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ او ﻫﻴﭻ ﻧﻈـﻢ و ﻗـﺎﻧـﻮﻧﻰ‬
‫ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮد ﻗﺎﺋﻞ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪» .‬از اﻳﻦ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ او را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ‪،‬‬
‫‪ÊUÖbMM3 d¼UEð‬‬ ‫∞‪±±‬‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ «.‬در ﭼﺸﻢ‪B‬اﻧﺪاز ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﭘﺮ‪B‬ﺟﻼل ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ در ﭘﺎﻛﻰ‬
‫زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﲤﺎﻣﻰ اﻳﻨﻬﺎ ﺑـﺮاى اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﺪا را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻳـﺎدآورى ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﭼﻮن‬
‫ﭘﺪر ﻣﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻮد و ﭘﺴﺮ ﺧـﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﲟﻴﺮد‪ ،‬ﻣﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧـﺪا‬
‫ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﭼـﻮن ﺧﺪا ﻣـﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬از ﻣﺎ ﻣـﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ او زﻧﺪﮔـﻰ‬
‫ﻓﻴﺾ ﺧﺪا ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﻢ )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٩-٨:٢‬؛ ﺗﻴﻄﺲ ‪ (١٥-١١:٢‬اﻣﺎ ﺗﺪﺑﻴﺮ‬
‫ﳒﺎت ﻣﺎ‪ ،‬از ﻣﺤـﺒـﺖ ﺧـﺪا ﺳـﺮﭼﺸﻤـﻪ ﮔـﺮﻓﺘـﻪ اﺳـﺖ و ﭼـﻮن ﻣﺤﺒـﺖ ﭘـﺪر را‬
‫ﭼﺸﻴﺪه‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬ﲤﺎﻳﻠﻰ ﺑﻪ زﻳﺴﱳ در ﮔﻨﺎه ﻧﺪارﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺨﺺ ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺨﻠﻮﻗﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺧﺎﻟﻖ ﺧﻮد‬
‫ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ورزد‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﭘﺪر‬
‫ﺧﻮد ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ .‬ﮔﻨﺎه ﺷﺨﺺ ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤﺎن ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳـﺖ‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﮔﻨﺎه ﻓﺮد اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺤﺒﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻣـﻮﺿـﻮع ﻣـﺎ را ﺑﻪ ﻳـﺎد ﻋـﺒـﺎرت »ﺧﺪا‪B‬ﺗـﺮﺳﻰ« ﻣـﻰ‪B‬اﻧـﺪازد ﻛـﻪ ﺑـﺎرﻫﺎ در‬
‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺗﻜـﺮار ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﺑﻪ آن ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ ﻓـﺮزﻧﺪان‬
‫ﺧﺪا در ﻓﻀﺎﺋﻰ از ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪» ،‬زﻳﺮا ﺧﺪا روح ﺗﺮس را ﺑﻪ‬
‫ﻣﺎ ﻧﺪاده اﺳﺖ« )دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪ ،(٧:١‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪان‬
‫ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﻣﻰ‪B‬ﻧﮕﺮﻧﺪ و آ ﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ‬
‫ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﺻﺒﺮ او را ﳕﻰ‪B‬آزﻣﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮوﻫﻰ از ﻧـﻮﺟﻮاﻧﺎن ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻴﻬﻤـﺎﻧـﻰ دﻋـﻮت ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﻜﻰ از آﻧـﻬـﺎ‬
‫ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺷﺎم ﺑﻪ رﺳﺘﻮران ﺧﺎﺻﻰ ﺑﺮوﻧﺪ و آﳒﺎ ﺧﻮش ﺑﮕﺬراﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮى ﺑﻪ ﻧﺎم ﺟﻴﻦ وﻗﺘﻰ اﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد را ﺷﻨﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﺮﮔﺮدم‪ ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺑﻰ در ﻣﻮرد آن رﺳﺘﻮران ﻧﺪارﻧﺪ‪«.‬‬
‫≥‪±±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫وﻟﻰ ﭘﺲ از آﻧﻜﻪ ﺷﺨﺺ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و در اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬
‫ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ اﻋﻤﺎل ﺧﻼف ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﺑﺠﺎ آورد! ﭼﺮا ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‬
‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻰ‪B‬ﮔﻨﺎه ﺑـﻮد و در او ﻣﺎﻧﺪن‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﭼـﻮن او ﺑﻰ‪B‬ﮔﻨﺎه ﺑﻮدن‪ .‬و ﻋﻼوه ﺑﺮ‬
‫اﻳﻦ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺮد ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ را ﺑﺮدارد! اﮔﺮ ﻣﺎ ذات ﻣﺴﻴﺢ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ‪B‬اﻳﻢ‬
‫و در ﺑﺮﻛﺎت ﻣﺮگ او ﺳﻬﻴﻢ ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺗﻌﻤﺪاً ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺎﻓﺮﻣﺎن‬
‫ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﻌﺘﺮف ﺑﻪ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺗﻌﻤﺪاً ﺑﻪ ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﺑﭙﺮدازد‪ ،‬ﲤﺎﻣﻰ‬
‫ﻛﺎر ﺧﺪاوﻧـﺪ را ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ اﻧﻜﺎر ﻛـﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘـﻮﻟـﺲ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴﺎﻧﻰ را »دﺷﻤﻨﺎن ﺻﻠﻴﺐ ﻣﺴﻴﺢ« ﻣﻰ‪B‬ﻧﺎﻣﺪ )ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪.(١٩-١٨:٣‬‬
‫»ﻫﺮ ﻛﻪ در وى ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ« )‪ .(٦:٣‬ﻛﻠﻤﻪ »ﻣﺎﻧﺪن« ﻳﻜـﻰ از‬
‫ﻛﻠﻤﺎت ﻣﺨﺼـﻮص و ﻣـﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎﻧﺪن در ﻣﺴﻴﺢ ﻳـﻌـﻨـﻰ در‬
‫ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﻮدن ﺑﺎ او و ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى از ورود ﻫﺮ ﻋﺎﻣﻞ دﻳﮕﺮى ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ و ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻨـﺎه‪ ،‬ﺧـﻮد را ﺗﻨﻬﺎ در رﻓﺘﺎر ﺧﻼف ﻗﺎﻧـﻮن ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ‬
‫ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪ .‬ﻓﺮزﻧﺪ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ )ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪن از ﺧﺪا( ﻣﺎ را ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻳﻜﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد‪،‬‬
‫وﻟﻰ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻣﻮﺟﺐ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﭘﻴﻮﻧﺪ )ﻣﺎﻧﺪن( ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را از ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﻋﻤﺪى ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﻼم او ﺑﺎز‪B‬ﻣﻰ‪B‬دارد‪ .‬ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ‬
‫ﻋﻤـﺪا و از روى ﻋﺎدت ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨـﺎه ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ ،‬ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣـﺴـﻴـﺢ را‬‫ً‬
‫ﳕﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺪ و از اﻳﻦ رو ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ در او ﲟﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮگ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺻﻠﻴـﺐ‪ ،‬ﻋـﻼوه ﺑﺮ ﳒﺎت ﻣـﺎ از داورى ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧـﻮدى ﺧﻮد‬
‫ﻓﻮق‪B‬اﻟﻌﺎده اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻨﺎﻓﻊ دﻳـﮕـﺮى ﻧﻴﺰ ﺑـﺮاى اﻳﻤﺎن‪B‬داران در‪B‬ﺑﺮ‪B‬دارد‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﻪ‬
‫واﺳﻄﻪ‪ U‬ﻣﺮگ ﺧﻮد ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ‪ ،‬ﻗﺪرت اﺻﻞ ﮔﻨﺎه را در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﺷﻜﺴﺖ داد‪.‬‬
‫ﻣﻮﺿـﻮع ﺑﺎب‪B‬ﻫﺎى ‪ ٦‬ﺗﺎ ‪ ٨‬رﺳﺎﻟﻪ ﺑـﻪ روﻣﻴﺎن‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻜﻰ ﺷﺪن ﺑﺎ ﻣـﺴـﻴـﺢ در‬
‫ﻣﺮگ و رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ او اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻪ ﺗﻨﻬـﺎ ﺑـﺮاى ﻣﻦ ُﻣـﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺴﻴـﺢ‬
‫ُﻣﺮدم! ﺣﺎل ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﱎ ﺧﻮد را ﺑﻪ او ﺑﺴﭙﺎرم و دﻳﮕﺮ ﮔﻨﺎه ﺑﺮ ﻣـﻦ ﻓـﺮﻣﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬
‫راﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ÊUÖbMM3 d¼UEð‬‬ ‫≤‪±±‬‬
‫اﮔﺮ اﺣﻜﺎم او را ﻧﮕﺎه دارﻳﻢ« )‪» .(٣:٢‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺆال ﻛﻨﻴﻢ از او ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﻴﻢ‪ ،‬از‬
‫اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ اﺣـﻜـﺎم او را ﻧﮕﺎه ﻣﻰ‪B‬دارﻳﻢ و ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﭘﺴـﻨـﺪﻳـﺪه اوﺳﺖ ﻋﻤـﻞ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ« )‪» .(٢٢:٣‬از اﻳﻦ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻓـﺮزﻧﺪان ﺧـﺪا را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﺋﻴـﻢ‬
‫ﭼﻮن ﺧﺪا را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﺋﻴﻢ و اﺣﻜﺎم او را ﺑﺠﺎ ﻣﻰ‪B‬آورﻳﻢ« )‪.(٢:٥‬‬
‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا در ﺑﻨﺪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪه‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا ﻣﺴﻴﺢ ﻣـﺎ را‬
‫آزاد ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﺑﻪ ﻣﺎ آزادى ﺑﺨﺸﻴﺪه اﺳﺖ )ر‪.‬ك ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪ .(٦-١:٥‬ﺑﺎ اﻳﻦ‬
‫وﺟﻮد‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﺑﻰ‪B‬ﻗﺎﻧﻮن ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﺎن »ﺑﻰ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ‬
‫ﻣﺴﻴﺢ در آﻧﻬﺎ اﺳﺖ« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(٢١:٩‬‬
‫اده ﺷﺨﺼﻰ ﺑـﺮ اراده‬‫ﺣﻴﻄﻪ اراده ﻗـﺮار ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد‪ .‬ﺗﺮﺟﻴـﺢ ار ‪U‬‬
‫‪U‬‬ ‫ﮔﻨﺎه اﺳﺎﺳـﺎً در‬
‫ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﻃﻐﻴﺎن در ﺑﺮاﺑﺮ او اﺳﺖ و ﻃﻐﻴﺎن‪ ،‬ﺧﻮد رﻳﺸﻪ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪ .‬اﻳـﻦ‬
‫ذات واﻗﻌﻰ ﮔﻨﺎه ﺑﻰ‪B‬ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ رﻓﺘﺎر ﺷﺨﺺ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر در‬
‫ﻇﺎﻫﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ‪ ،‬دﻳﺪﮔﺎه دروﻧﻰ او ﺳﺮاﺳﺮ ﻃﻐﻴﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺟﻮدى ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ در اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﭘﺪرش ﻛﻨﺎر او ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑـﻮد‪ .‬او ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫روى ﺻﻨﺪﻟﻰ ﺟﻠﻮ ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ و ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﻧﻴﺰ ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺪرش ﺑﻪ او دﺳﺘﻮر‬
‫داد ﻛﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ و ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ اﻳﻤـﻨـﻰ را ﺑﺒﻨﺪد وﻟﻰ اﺻـﻼً ﺗﻮﺟﻬﻰ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﭘـﺪرش‬
‫ﻧﻜﺮد‪ .‬ﭘﺪر دو ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻪ او ﺗﺬﻛﺮ داد‪ ،‬وﻟﻰ او ﺑﺎز ﻫﻢ اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺪر ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻓﻮرًا ﻧﻨﺸﻴﻨﻰ‪ ،‬ﻛﻨﺎر ﺟﺎده ﻣﻰ‪B‬اﻳﺴﺘﻢ و ﺣﺴﺎﺑﻰ‬
‫ﺗﻨﺒﻴﻪ‪B‬ات ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ!« ﺟﻮدى ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﺸﺴﺖ و ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ اﻳﻤﻨﻰ را‬
‫ﺑﺴﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﭘﺪرش ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻰ‪ ،‬ﻫﻨﻮز‬
‫ﻫﻢ در ﻓﻜﺮ ﺧﻮد ﺳﺮ‪B‬ﭘﺎ اﻳﺴﺘﺎده‪B‬ام‪«.‬‬
‫ﺑﻰ‪B‬ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ و ﻃﻐﻴﺎن ﺣﺘﻰ ﻋﻠﻰ‪B‬رﻏﻢ ﻓﺸﺎر ﺧﺎرﺟﻰ‪ ،‬ﻫﻨﻮز در درون ﺟﻮدى‬
‫در ﺧﺮوش ﺑﻮد‪ .‬و اﻳﻦ ﮔﺮاﻳﺶ دروﻧﻰ‪ ،‬ﺟﻮﻫﺮ‪U‬ه ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪±±µ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫وﻟﻰ اراده ﳕﻮد ﻛﻪ ﺧﺎدم ﺷﻮد اﻣﺎ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻨﺪه ﺑﻮد وﻟﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫او از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪاى ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﺶ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺑﻮد و ﻣﺴﻴﺢ آﻣﺪ ﺗﺎ ﻛﺎرﻫﺎى او را ﺑﺎﻃﻞ‬
‫ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫»ﺑﺎﻃﻞ ﻛـﺮدن« )‪ (٨:٣‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﻧـﺎﺑـﻮد ﻛﺮدن« ﻳﺎ »از ﺑﻴﻦ ﺑـﺮدن« ﻧﻴﺴـﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺷﻴﻄﺎن اﻣﺮوزه ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺮارت اﺳﺖ! »ﺑﺎﻃﻞ ﻛﺮدن« در اﻳﻨﺠﺎ ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫ً‬
‫»ﺑﺎزداﺷﱳ از ﻋﻤﻞ ﻳﺎ ﺧﻠﻊ ﻗﺪرت‪ «.‬ﺷﻴﻄﺎن ﻫﻨﻮز ﻧﺎﺑﻮد ﻧﺸﺪه‪ ،‬وﻟﻰ از ﻗﺪرﺗﺶ‬
‫ﻛﺎﺳﺘﻪ ﺷﺪه و ﺳﻼح‪B‬ﻫـﺎﻳـﺶ ﻛُﻨﺪ ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻨﻮز دﺷـﻤـﻨـﻰ ﻗـﺪرﲤﻨـﺪ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻗﺪرت او ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﭘﺎى ﻗﺪرت ﺧﺪا ﳕﻰ‪B‬رﺳﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻴﺴﻰ اﻳﻦ دﻧـﻴـﺎ را ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻪ‪B‬اى ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨـﺪ ﻛـﻪ در آن اﻣـﻮال ارزﺷﻤﻨﺪ‬
‫ﺑﺴﻴﺎرى وﺟﻮد دارد و ﻣﺮدى »زور‪B‬آور« آﳒﺎ را ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ )ﻟﻮﻗﺎ ‪-١٤:١١‬‬
‫‪ .(٢٣‬ﺷﻴﻄﺎن ﻫﻤﺎن ﻣﺮد زور‪B‬آور اﺳﺖ و »اﻣﻮال« او‪ ،‬ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﮔﻤﺸﺪه‬
‫و ﮔﻤﺮاه ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ راه آزاد ﻛﺮدن آن »اﻣﻮال«‪ ،‬ﺑﺴﱳ دﺳﺖ و ﭘﺎى ﻣﺮد زورآور‬
‫اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﻛﺎرى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ اﳒﺎم داد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ آﻣﺪن‬
‫ﺧﻮد ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‪» ،‬ﺧﺎﻧﻪ« ﺷﻴﻄﺎن را ﻣﻮرد ﻫﺠﻮم ﻗﺮار داد و ﺑﺎ ﻣﺮگ ﺧﻮد‪ ،‬ﻧﻴﺮوى‬
‫ﺷﻴﻄﺎن را در ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ و اﻣﻮال او را ﺗﺼﺎﺣﺐ ﳕﻮد! ﻫﺮ وﻗﺖ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎرى ﺑﻪ‬
‫ﺳﻮى ﻣﺴﻴﺢ آورده ﺷﻮد‪ ،‬از اﻣﻮاﻟﻰ ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻪ ﻏﺎرت ﺑﺮده ﻛﺎﺳﺘﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﺲ از ﭘﺎﻳﺎن ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻰ دوم‪ ،‬ﺳﺮﺑﺎزاﻧﻰ از ارﺗﺶ ژاﭘﻦ ﻛﻪ در‬
‫ﻏﺎرﻫﺎ و ﺟﻨﮕﻞ‪B‬ﻫﺎى ﺟـﺰاﻳﺮ اﻗﻴﺎﻧـﻮس آرام ﻣﺨﻔﻰ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﻴﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺪه‪B‬اى از اﻳﻦ ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﻴﻮاﻧﺎت وﺣﺸﻰ ﺗﺮﺳﻨﺎك زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ؛‬
‫آﻧﻬﺎ ﳕﻰ‪B‬داﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﲤﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ داﻧﺴﺘﻨﺪ دﻳﮕﺮ ﻟﺰوﻣﻰ ﺑﺮاى‬
‫ﺟﻨﮕﻴﺪن وﺟﻮد ﻧﺪارد ﺧﻮد را ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎن دﺷﻤﻨﻰ ﺷﻜﺴﺖ‬ ‫‪U‬‬ ‫ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن در‬
‫ﺷﻪ دﱋ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ‬ ‫ﺧﻮرده اﺳﺖ‪ ،‬دﺳﺖ از ﺗﻼش ﺑﺮدارﻧﺪ و ﺑﻪ ﮔﻮ ‪U‬‬
‫‪ÊUÖbMM3 d¼UEð‬‬ ‫‪±±¥‬‬
‫‪ (٢‬ﻣﺴﻴﺢ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ »اﻋﻤﺎل اﺑـﻠﻴﺲ را ﺑﺎﻃﻞ ﺳﺎزد« )‪ .(٨-٧:٣‬ﻣﻨﻄﻖ اﻳﻦ‬
‫اﺳﺘﺪﻻل ﻛﺎﻣﻼً روﺷﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺧـﺪا را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬از ﺧﺪا اﻃﺎﻋﺖ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺷﻴﻄﺎن را اﻃﺎﻋﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﳕﻮد‪.‬‬
‫ﻳﻮﺣﻨﺎ واﻗﻌﻴﺖ ﺷﺨﺺ ﺷﻴﻄﺎن را ﻗﺒﻮل دارد‪ .‬اﻳﻦ دﺷﻤﻦ ﺧﺪا و اﻧﺴﺎن‪ ،‬در‬
‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻧﺎم‪B‬ﻫﺎى ﻣﺨـﺘـﻠـƒ زﻳـﺎدى دارد‪ :‬ﺷﻴﻄﺎن )ﻣﺪﻋﻰ‪ ،‬دﺷـﻤـﻦ(‪،‬‬
‫اﺑﻠﻴﺲ )ﻣﺘﻬﻢ‪B‬ﻛﻨﻨﺪه(‪ ،‬اﺑﺪون ﻳﺎ آﭘﻮﻟﻴﻮن )وﻳﺮاﻧﮕﺮ(‪ ،‬رﺋﻴﺲ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‪ ،‬اژدﻫﺎ و‬
‫ﻏﻴﺮه‪ .‬او را ﺑﻪ ﻫﺮ اﺳﻤﻰ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﺎر اﺻﻠﻰ او ﺿﺪﻳﺖ‬
‫ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ و ﻗﻮم ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬
‫در اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻀﺎد اﺻﻠﻰ ﺑﻴﻦ ﻣﺴﻴﺢ )ﻛﻪ در او ﻫﻴﭻ ﮔﻨﺎه ﻧـﻴـﺴـﺖ‪ .‬آﻳـﻪ ‪ (٥‬و‬
‫ﺷﻴﻄﺎن )ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺎرى ﺟﺰ ﮔﻨﺎه اﳒﺎم ﳕﻰ‪B‬دﻫﺪ( اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻨﺸﺄ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺷﻴﻄﺎن‬
‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرت رازى ﺳﺮ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺴﻴـﺎرى از ﻣﺤﻘﻘﻴﻦ‬
‫ﺑﺮ اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪه‪B‬اﻧﺪ ﻛﻪ او زﻣﺎﻧﻰ ﻳﻜﻰ از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن اﻋﻈﻢ ﺑﻮده ﻛﻪ ﺧﺪا او را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬
‫و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن دﻳﮕﺮ ﻗﺮار داد ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺧﺪا ﮔﻨﺎه ورزﻳﺪ و ﺳﻘﻮط ﻛﺮد )اﺷﻌﻴﺎ‬
‫‪١٧-٩:١٤‬؛ ﺣﺰﻗﻴﺎل ‪.(١٤-١٢:٢٨‬‬
‫ﺷﻴﻄﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺪا اﺑﺪى ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬زﻳـﺮا ﻛﻪ او ﻣﻮﺟﻮدى ﻣﺨﻠـﻮق اﺳﺖ‪ .‬او‬
‫ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر آﻓﺮﻳﺪه ﻧﺸﺪ و ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛـﻨـﻮﻧﻰ‪B‬اش ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻃﻐﻴﺎن ﮔﺬﺷﺘـﻪ او اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻴﻄﺎن ﺷﺒﺎﻫـﺘـﻰ ﺑـﻪ ﺧـﺪا ﻧـﺪارد‪ :‬او ﻗﺎدر‪B‬ﻣﻄﻠﻖ‪ ،‬داﻧﺎى ﻣـﻄـﻠـﻖ ﻳـﺎ ﺣـﺎﺿـﺮ‬
‫ﻋﻠﻰ‪B‬اﻻﻃﻼق ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد از ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻓـﻮج‪B‬ﻫﺎى روﺣﺎﻧﻰ ﺷﺮارت ﻛﻪ‬
‫در ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس‪ ،‬دﻳﻮﻫﺎ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮﻧﺪ ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ و ﻫﻤﻴﻦ او را ﻗﺎدر‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد ﻛﻪ در آن واﺣﺪ‪ ،‬در ﺟﺎﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎرى ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺮارت ﺑﺎﺷﺪ )اﻓﺴﺴﻴﺎن‬
‫‪.(١٢-١٠:٦‬‬
‫ﭘﺴﺮ ﻣﻄﻴﻊ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ :‬ﻣﺴﻴﺢ »ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮت‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ﻳﺎﻏﻰ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺴﻴﺢ ِ‬
‫ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﻣﻮت ﺻﻠﻴﺐ ﻣﻄﻴﻊ ﺑﻮد« )ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ .(٨:٢‬ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺧﺪا اﺳﺖ‪،‬‬
‫∑‪±±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫‪ÊUÖbMM3 d¼UEð‬‬ ‫∂‪±±‬‬

‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻮ‪B‬اﻳﻤﺎن ﺑﺎ وﺿﻌﻴﺖ ﺗﺎزه‪B‬اى روﺑﺮو ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ :‬او ﺑﻪ ﺟﻬﺖ اﻫﺪاف‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺷﻴﻄﺎن ﻫﻨﻮز ﻫﻢ در ﮔﻮﺷﻪ و ﻛﻨﺎر ﺟﻬﺎن ﭘﻴـﺮوزى‪B‬ﻫﺎى ﻛﻮﭼﻚ و اﻧﺪﻛﻰ‬
‫اﻟﻬﻰ ﺟﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد ﺗﺎ ﺑﺮاى ﺟﻼل ﺧـﺪا زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ ﺟﺪﻳﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬آورد‪ ،‬وﻟﻰ او از ﻗﺒﻞ ﺟﻨﮓ را ﺑﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ! ﻣﺤﻜﻮﻣﻴﺖ و ﻣﺠﺎزاﺗﺶ‬
‫»ﺗﻘﺪس« ﺧـﻮاﻧﺪه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬راﻫﻰ ﺑـﺮاى ﺗﻐﻴﻴﺮ و ﲢـﻮل روزاﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﻀـﻰ‬ ‫از ﭘﻴﺶ ﺑﻪ او اﻋﻼم ﺷـﺪه‪ ،‬وﻟﻰ اﺟﺮاى ﺣﻜﻢ‪ ،‬اﻧـﺪك زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺗﻌﻮﻳﻖ اﻓﺘـﺎده‬
‫اوﻗﺎت ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺰدﻳﻚ ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﺑﺮاى اﳒﺎم ﻓﺮﻣﺎﻧﻬﺎى او آﻣﺎدﮔﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮى‬ ‫اﺳﻄﻪ ﻣﺮگ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺻﻠﻴـﺐ از‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴـﺢ را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺪ و ﺑـﻪ و ‪U‬‬
‫دارﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺪ‪B‬ﻫﺎى ﮔﻨﺎه آزاد ﺷﺪه‪ ،‬دﻳﮕﺮ اﺷﺘﻴﺎﻗﻰ ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ از ﺷﻴﻄﺎن ﻧﺪارد و ﳕﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫وﻟﻰ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻬﻴﺞ‪B‬ﺗﺮﻳﻦ ﲢﻮﻟﻰ ﻛﻪ در زﻧﺪﮔﻰ ﺷﺨﺺ ﻧﻮ‪B‬اﻳﻤﺎن ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻰ‪B‬آﻳﺪ‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮدى ﻳﺎﻏﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫»ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره« اﺳﺖ‪ .‬او در ﺧﺎﻧﻮاده‪ U‬ﺧﺪا »دوﺑﺎره ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪«.‬‬ ‫»اى ﻓﺮزﻧﺪان ﻛﺴﻰ ﺷﻤﺎ را ﮔﻤـﺮاه ﻧﻜﻨﺪ‪ «.‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺟﻌﻠﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻮﺷﻴﺪﻧﺪ‬
‫»ﻋﺎدل‪B‬ﺷﻤﺮدﮔﻰ« ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻰ ﺗﺎزه در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا‪» ،‬ﺗﻘﺪس« ﻳﻌﻨﻰ ﺟﺪا‬ ‫اﻳﻤﺎن‪B‬داران واﻗﻌﻰ را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣـﻰ‪B‬ﺗـﻮان در ﻋﻴﻦ ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﻣﺸﻤـﻮل‬
‫ﺷﺪن ﺑﺮاى ﺧﺪا و »ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره« ﻳﻌﻨﻰ ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ ﺗﺎزه ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﻮد ﺧﺪا‬ ‫»ﳒﺎت« ﻧﻴﺰ ﺷﺪ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﻨﻜﺮ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻴﺰ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ‬
‫اﺳﺖ )ر‪.‬ك دوم ﭘﻄﺮس ‪.(٤:١‬‬ ‫ﺷﺪﻳـﺪا ﻣﻨﻜﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤـﻰ ﺑـﺘـﻮاﻧﺪ در ﮔﻨـﺎه زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﺴـﻰ ﻛـﻪ‬ ‫ً‬
‫اده ﺧﺪا‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ و ﲡﺮﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ راه ورود ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮ ‪U‬‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ از ﮔﻨﺎه ﻋﻤﺪى ﺧﻮد ﻟﺬت ﺑﺒﺮد و اﺣﺴﺎس ﺟﺮم ﻧﻜﻨﺪ ﻳﺎ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫»ﻫﺮ ﻛﻪ اﻳﻤـﺎن دارد ﻛـﻪ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺧـــﺪا ﻣـﻮﻟﻮد ﺷﺪه اﺳـﺖ«‬ ‫اﻗﻌﺎ از ﺧﺪا ﻣـﻮﻟﻮد ﺷﺪه‬
‫را ﻧﺸﻨـﻮد‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺧـﻮد را دﻗﻴﻘـﺎً ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ آﻳـﺎ و ً‬
‫)‪.(١:٥‬‬ ‫اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺣﺎﺻﻞ زﻧﺪﮔﻰ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﭼﻴﺰى ﺟﺰ زﻧﺪﮔﻰ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ زﻧﺪﮔﻰ‬
‫ﻧﺪه زﻧﺪﮔﻰ روﺣﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪» .‬آﻧﭽﻪ از ﺟﺴﻢ ﻣـﻮﻟﻮد ﺷﺪ‪،‬‬ ‫روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻪ وﺟﻮد آور ‪U‬‬ ‫≥© ‪©±∞≠π∫≥® bM(Åv vÖb½“ U —œ ”bI>«ÅÕË— È«bš‬‬
‫ﺟﺴﻢ اﺳـﺖ و آﻧـﭽـﻪ از روح ﻣـﻮﻟـﻮد ﮔﺸـﺖ‪ ،‬روح اﺳﺖ« )ﻳـﻮﺣﻨـﺎ ‪.(٦:٣‬‬ ‫»ﻫﺮ ﻛﻪ از روح ﺧﺪا ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪه‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ!« ﭼـﺮا ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ ﺗﺎزه در‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺗـﻮﻟﺪ دوﺑﺎره ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ »ﻧﻪ از ﺗﺨﻢ ﻓﺎﻧﻰ ﺑﻠﻜﻪ از ﻏﻴﺮ ﻓﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻳﻌﻨـﻰ ﺑـﻪ‬ ‫»داﻧﻪ«‬
‫‪U‬‬ ‫ﺧﻮد دارد و آن ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗﺎزه ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﮔﻨﺎه ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗﺎزه را‬
‫ﻛﻼم ﺧﺪا ﻛﻪ زﻧﺪه و ﺗﺎ اﺑﺪااﻻﺑﺎد ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ« )اول ﭘﻄﺮس ‪ .(٢٣:١‬ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان‬ ‫ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻧﺎﻣﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »واﻟﺪﻳـﻦ روﺣﺎﻧﻰ« ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﻛﻼم ﺧـﺪا و روح ﻗـﺪوس او‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻛﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﳒﺎت‪B‬دﻫﻨﺪه ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬ﭘﺬﻳﺮد‪ ،‬ﲢﻮﻻت روﺣﺎﻧﻰ‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬روح ﺧﺪا از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﻼم ﺧﺪا ﮔﻨﺎه را ﻣﺤﻜﻮم ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﳒﺎت‪B‬دﻫﻨﺪه را‬ ‫ﻋﻈﻴﻤﻰ در او ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻰ‪B‬آﻳﺪ‪ .‬ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻰ ﺗﺎزه در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺑﻪ او داده ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‬
‫ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫و ﺧﺪا او را ﺑﻪ ﻋـﻨـﻮان ﻋﺎدل ﺑﻪ ﺣﻀـﻮر ﺧـﻮد ﻣﻰ‪B‬ﭘـﺬﻳـﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﻣـﻮﻗﻌﻴـﺖ ﺗـﺎزه‬
‫ﻣﺎ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﻢ )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ (٩-٨:٢‬و »اﻳﻤﺎن از ﺷﻨﻴﺪن اﺳﺖ‬ ‫»ﻋﺎدل‪B‬ﺷﻤـﺮدﮔﻰ« ﻧﺎﻣﻴـﺪه ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﳕـﻰ‪B‬ﻛـﻨـﺪ و ﻫـﺮﮔﺰ از ﺑﻴـﻦ‬
‫اﻗﻌﻪ ﻣﻌﺠﺰه‪B‬آﺳﺎى ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه‪،‬‬
‫و ﺷﻨﻴﺪن از ﻛﻼم ﺧﺪا« )روﻣﻴﺎن ‪ .(١٧:١٠‬در و ‪U‬‬ ‫ﳕﻰ‪B‬رود‪.‬‬
‫‪±±π‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫‪ÊUÖbMM3 d¼UEð‬‬ ‫∏‪±±‬‬

‫)ﻣﺘﻰ‪ .(٤:٤‬ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻫﺮ روزه ﻣﺪﺗﻰ را ﺑﻪ ﺗﻌﻤﻖ در ﻛﻼم ﺧﺪا‬ ‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس زﻧﺪﮔﻰ ﺗﺎزه را ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﺣﻴﺎت اﻟﻬﻰ اﺳﺖ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ ﺳﺎﺑﻘﺎً‬
‫ﺳﭙﺮى ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ دروﻧﻰ وى ﻗﺪرﲤﻨﺪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺘﻴـﺠـﻪ آن‪ ،‬اﻧﺴﺎن در ﺧﺎﻧـﻮاده ﺧﺪا‬
‫‪U‬‬ ‫در ﮔﻨﺎه زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﺮده ﻣﻰ‪B‬ﺑﺨﺸﺪ و در‬
‫ﺳﺮخ‪B‬ﭘـﻮﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﺗـﺎزه اﻳﻤﺎن آورده ﺑﻮد ﻣﻰ‪B‬ﮔﻔـﺖ‪» :‬در درون ﻣﻦ دو ﺳـﮓ‬ ‫ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬
‫وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﻳﻚ ﺳﮓ ﺑﺪ‪B‬ﺟﻨﺲ و ﻳﻚ ﺳﮓ ﺧﻮب‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ در ﺣﺎل‬ ‫درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎ ﻃﺒـﻴـﻌـﺖ واﻟﺪﻳﻦ ﺧـﻮد را ﺑﻪ ارث ﻣﻰ‪B‬ﺑـﺮﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺟﻨﮓ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﮓ ﺑﺪﺟﻨﺲ از ﻣﻦ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺎرﻫﺎى ﺑﺪ اﳒﺎم دﻫﻢ و ﺳﮓ‬ ‫»داﻧﻪ«‬
‫‪U‬‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪان روﺣﺎﻧﻰ ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﻃﺒﻴﻌﺖ او را در ﺧﻮد دارﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‬
‫ﺧﻮب ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﻮب اﳒﺎم دﻫﻢ‪ .‬دوﺳﺖ دارﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﺪام ﺳﮓ‬ ‫اﻟﻬﻰ در آﻧﻬﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ از ﺗـﻮﻟﺪ ﺣﺴﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮد‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ ﻛﻬﻨﻪ‬
‫ﭘﻴﺮوز ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد؟ ﺳﮕﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ او ﻏﺬا ﻣﻰ‪B‬دﻫﻢ‪«.‬‬ ‫دارد و از ﺗﻮﻟﺪ روﺣﺎﻧﻰ ﺧـﻮد‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ ﺗﺎزه‪ .‬ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ اﻳﻦ دو ﻃﺒﻴﻌـﺖ را ﺑﺎ‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌـﺖ ﺗـﺎز‪U‬ه ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻛﻼم ﺧﺪا ﺗﻐﺬﻳﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﻗـﺪرت‬ ‫ﻫﻢ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ و ﻧﺎم‪B‬ﻫﺎى ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻰ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ داده اﺳﺖ‪:‬‬
‫اده ﺧﺪا زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﻼم ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣـﻰ‪B‬ﻓـﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻃﺒـﻖ ار ‪U‬‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗﺎزه‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻬﻨﻪ‬
‫»ﺑﺮاى ﺷﻬﻮات ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺗﺪارك ﻧﺒﻴﻨﻴﺪ« )روﻣﻴﺎن ‪.(١٤:١٣‬‬ ‫»اﻧﺴﺎن ﺗﺎزه«‬ ‫»اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻛﻬﻨﻪ‪ U‬ﻣﺎ«‬
‫اﻧﺴﺎن ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﭘﺎﻛﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ اﻧﺴﺎن روﺣﺎﻧﻰ ﻧﻴﺰ‪.‬‬ ‫)ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪(١٠:٣‬‬ ‫)روﻣﻴﺎن ‪(٦:٦‬‬
‫ﺗﺒﺎ دﺳﺖ و ﺻﻮرت ﺧﻮد را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﺋﻴﻢ‪ .‬اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮ روزه ﺧﻮد را در‬ ‫ﻣﺎ ﻣﺮ ً‬ ‫»روح«‬ ‫»ﺟﺴﻢ«‬
‫آﻳﻨﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ )ﻳﻌﻘﻮب ‪ (٢٥-٢٢:١‬و ﺧﻮد را وارﺳﻰ ﳕﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ‬ ‫‪U‬‬ ‫)ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪(١٧:٥‬‬ ‫)ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪(٢٤:٥‬‬
‫ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﺪ و از ﺧﺪا ﻃﻠﺐ ﺑﺨﺸﺶ ﳕﺎﻳﺪ )‪ .(٩:١‬در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ‬ ‫»داﻧﻪ ﺧﺪا«‬ ‫»ﺗﺨﻢ ﻓﺎﻧﻰ«‬
‫‪U‬‬
‫ﺻﻮرت اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ دروﻧﻰ ﻧﺎﭘﺎك ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و اﻳﻦ ﻧﺎﭘﺎﻛﻰ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻋﻔﻮﻧﺖ و‬ ‫)اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪(٩:٣‬‬ ‫)اول ﭘﻄﺮس ‪(٢٣:١‬‬
‫»ﻧﺎﺧﻮﺷﻰ روح« ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ آن اﻋﺘﺮاف ﻧﺸﻮد‪ ،‬اوﻟﻴﻦ ﻗﺪم در راﻫﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس‬ ‫ﺣﺎﺻﻞ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻬﻨﻪ‪ ،‬ﮔﻨـﺎه اﺳـﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗـﺎزه ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻘﺪس‬
‫آن را »ارﺗﺪاد« ﻣﻰ‪B‬ﻧﺎﻣﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ دور ﺷﺪن ﺗﺪرﻳﺠﻰ از زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ و اﻓﺘﺎدن‬ ‫ﻣﻨﺘﻬﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن وﻇﻴﻔـﻪ دارﻧﺪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗـﺎز‪U‬ه ﺧﻮد زﻧﺪﮔﻰ‬
‫در دام دﻧﻴﺎى ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‪B‬اى ﻛﻪ در آن زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻃﺒﻖ ﻃﺒﻌﻴﺖ ﻛﻬﻨﻪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ وﻋﺪه ﺧﺪا ﻛﻪ »اى ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﺮﺗﺪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﳕﺎﺋﻴﺪ و ﻣﻦ ارﺗﺪادﻫﺎى ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻳﻜﻰ از راﻫﻬﺎى ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺸﻴﺪن اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ »اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻇﺎﻫـﺮى«‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﻴﻤﺎرى‬
‫‪U‬‬ ‫را ﺷﻔﺎ ﺧﻮاﻫﻢ داد« )ارﻣﻴﺎ ‪ (٢٢:٣‬ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »ارﺗﺪاد«‬ ‫ﺑﺎ »اﻧﺴﺎﻧـﻴـﺖ دروﻧﻰ« اﺳـﺖ )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(١٦:٤‬ﻫﻤﺎن ﻃـﻮر ﻛـﻪ اﻧـﺴـﺎن‬
‫ﺣﻤﻠﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﻣﻴﻜﺮﺑﻬﺎ ﻗﺮار ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ‬
‫‪U‬‬ ‫روﺣﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬در اﺑﺘﺪا ﺑﺪن ﻣﻮرد‬ ‫ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﺧـﻮراك اﺳﺖ‪ ،‬اﻧﺴﺎن دروﻧﻰ ﻳﺎ روﺣﺎﻧﻰ ﻧﻴﺰ‪» .‬اﻧﺴﺎن ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﻋﻔـﻮﻧﺖ اﻳﺠﺎد ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد و ﺑﺎﻻﺧـﺮه ﺑﻪ ﺿﻌƒ ﺗﺪرﻳﺠﻰ ﺑﻴـﻤـﺎر ﻣـﻰ‪B‬اﳒـﺎﻣـﺪ‪:‬‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺎن زﻳﺴﺖ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻠﻤﻪ‪B‬اى ﻛﻪ از دﻫـﺎن ﺧـﺪا ﺻـﺎدر ﮔـﺮدد«‬
‫‪±≤±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫‪ÊUÖbMM3 d¼UEð‬‬ ‫∞≤‪±‬‬

‫ﻫﺮ ﻛﺲ در ﲡﺮﺑﻪ ﻣﻰ‪B‬اﻓﺘﺪ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺷﻬﻮت وى او را ﻣﻰ‪B‬ﻛﺸﺪ و ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد‪،‬‬ ‫ﺑﻰ‪B‬ﺣﺎﻟﻰ‪ ،‬ﺑﻰ‪B‬اﺷﺘﻬﺎﺋﻰ و ﺑﻰ‪B‬ﻣﻴﻠﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴـﺘـﻬـﺎى روزﻣـﺮه و در آﺧﺮ ﺑﻪ‬
‫ﭘﺲ ﺷﻬﻮت آﺑﺴﱳ ﺷﺪه ﮔﻨﺎه را ﻣﻰ‪B‬زاﻳﺪ و ﮔﻨﺎه ﺑﻪ اﳒﺎم رﺳﻴﺪه‪ ،‬ﻣﻮت را ﺗﻮﻟﻴﺪ‬ ‫ﻓﺮوﭘﺎﺷﻰ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻨﺠﺮ ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد!‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ« )ﻳﻌﻘﻮب ‪.(١٥-١٣:١‬‬ ‫زوال روﺣﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﻛﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬اﺑﺘﺪا ﮔﻨﺎه ﻣـﺎ را ﻣﻮرد ﺣﻤﻠـﻪ‬
‫وﺳﻮﺳﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ داﻣﻦ اﻣﻴﺎل ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻣـﺎ ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ .‬در ﲤﺎﻳﻼت ﻣﺎ‪ ،‬ﭼﻴـﺰ‬ ‫ﻗﺮار ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎى ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ آن‪ ،‬ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ )ر‪.‬ك ﻳﻌﻘﻮب ‪،(١٤:١‬‬
‫ﮔﻨﺎه‪B‬آﻟـﻮدى وﺟﻮد ﻧـﺪارد‪ ،‬وﻟﻰ وﺳﻮﺳﻪ اﻳﻦ ﻓـﺮﺻـﺖ را اﻳﺠﺎد ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ اﻳـﻦ‬ ‫ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺷﺮوع ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﺿﻌƒ ﺗﺪرﻳﺠﻰ ﻣﻰ‪B‬آﻳﺪ‪ .‬اﺷﺘﻬﺎى ﺧﻮد‬
‫ﲤﺎﻳﻼت را ﺑـﻪ روﺷﻰ ﺷﺮﻳﺮاﻧـﻪ ارﺿﺎ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﮔـﺮﺳﻨﮕﻰ ﮔﻨﺎه ﻧﻴـﺴـﺖ‪ ،‬وﻟﻰ رﻓﻊ‬ ‫را ﺑﺮاى اﻣﻮر روﺣﺎﻧﻰ از دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻰ‪B‬ﻣﻴﻞ و ﺣﺘﻰ ﺑﺪ‪B‬ﺧﻠﻖ‪ ،‬زود‪B‬رﱋ و‬
‫ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﺑﻪ روﺷﻰ ﺧﺎرج از اراده‪ U‬ﺧﺪا ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪ .‬اﻳـﻦ اوﻟﻴﻦ وﺳﻮﺳﻪ‪B‬اى ﺑﻮد‬ ‫ﺣﺴﺎس ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ و ﺳﺮاﳒﺎم از ﻫﻢ ﻓﺮوﻣﻰ‪B‬ﭘﺎﺷﻴﻢ!‬
‫ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﭘﻴﺶ روى ﻋﻴﺴﻰ ﻗﺮار داد )ﻣﺘﻰ ‪.(٤-١:٤‬‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ راه ﭼﺎره اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺧـﻮد اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻴـﻢ و آن را ﺗﺮك ﻛﺮده ﺑﻪ‬
‫اﺻﻄﻼﺣﺎت »ﻛﺸﻴﺪن« و »ﻓﺮﻳﻔﱳ« )ﻳـﻌـﻘـﻮب ‪ (١٤:١‬ﻫﺮ دو ﻣﺮﺑـﻮط ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻮى ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎزﮔﺮدﻳﻢ ﺗﺎ ﭘﺎك ﺷﻮﻳﻢ و ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺷﻜﺎر ﻳﺎ ﻣﺎﻫﻴﮕﻴـﺮى ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ :‬ﮔﺬاﺷﱳ ﻃﻌﻤﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﻼب ﻳﺎ در داﺧﻞ ﺗـﻠـﻪ‪.‬‬ ‫اﻧﺴﺎن دروﻧﻰ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﻐﺬﻳﻪ و ﭘﺎﻛﻰ ﻧـﻴـﺎز دارد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻴـﺎزﻣﻨﺪ ﲤﺮﻳﻦ ﻧﻴـﺰ‬
‫وﻗﺘﻰ ﺣﻴﻮان )ﻳﺎ ﻣﺎﻫﻰ( ﻃﻌﻤﻪ را ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻴﻞ ﻏﺮﻳﺰى‪B‬اش‪ ،‬او را ﺑﻪ ﻃﺮف آن‬ ‫ﻫﺴﺖ‪» .‬در دﻳﻨﺪارى رﻳﺎﺿﺖ ﺑِﻜﺶ« )اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪ .(٧:٤‬ﺷﺨﺼﻰ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﺸﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﺑﺎ ﮔﺮﻓﱳ ﻃﻌﻤﻪ در ﺗﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد ﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﻼب ﻣﻰ‪B‬اﻓﺘﺪ و در‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮرد وﻟﻰ ورزش ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ دﭼﺎر اﺿﺎﻓـﻪ‪B‬وزن ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ‬
‫اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻰ ﺟﺰ ﻣﺮگ در اﻧﺘﻈﺎر او ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻓﻘﻂ ورزش ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﭼﻴﺰى ﳕﻰ‪B‬ﺧﻮرد‪ ،‬ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﻛﺸﱳ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﻦ‬
‫ﺷﻴﻄﺎن داﻣﻬﺎى ﺧﻮد را ﺑﺎ اﻧﻮاع ﻃﻌﻤﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻟﺬت‪B‬ﺑﺨﺶ ﻣﻰ‪B‬آراﻳﺪ ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ‬ ‫ﺧﻮردن و ورزش ﻛﺮدن ﺗﻌﺎدل ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻬﻨﻪ ﻳﻌﻨﻰ ﺟﺴﻢ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬ﻛﺸﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از ﻃﻌﻤﻪ‪B‬ﻫﺎى‬ ‫»ورزش روﺣﺎﻧﻰ« ﺑﺮاى اﻳﻤﺎن‪B‬دار‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ ﺷﺮﻳﻚ ﳕﻮدن دﻳﮕﺮان در ﻣﺴﻴﺢ‪،‬‬
‫او ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗـﺎزه و اﻟﻬﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن را ﻣﺠﺬوب و ﻣﻔﺘﻮن ﺧﻮد ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫اﳒﺎم اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻚ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺴﻴﺢ و ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﺑﻨﺎى ﺳﺎﻳﺮ اﻳﻤـﺎن‪B‬داران اﺳﺖ‪ .‬ﻫـﺮ‬
‫اﮔﺮ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﺧﻮد را ﺗﺴﻠﻴﻢ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻛﻬﻨﻪ‪B‬اش ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺸﺘﺎق ﻃﻌﻤﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪،‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺣﺪاﻗﻞ داراى ﻋﻄﻴﻪ‪B‬اى روﺣﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ آن را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاى ﺑﻨﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎ‬
‫آن را ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد و در ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬اﻓﺘﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﮔﺮ از ﲤﺎﻳﻼت ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗﺎزه ﺧﻮد ﭘﻴﺮوى‬ ‫ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺒـﺮد )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪» .(١١-١:١٢‬ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻧﻌﻤﺘﻰ ﻛﻪ ﻳـﺎﻓـﺘـﻪ‬
‫ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻃﻌﻤـﻪ را رد ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﺧﺪا را اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪» .‬اﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﻢ ﺑـﻪ روح‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را در آن ﺧﺪﻣﺖ ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ وﻛﻼى اﻣﻴﻦ ﻓﻴﺾ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺧﺪا«‬
‫رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺷﻬﻮات ﺟﺴﻢ را ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﺨﻮاﻫﻴﺪ آورد« )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪.(١٦:٥‬‬ ‫)اول ﭘﻄﺮس ‪.(١٠:٤‬‬
‫ﻣﺸﺨﺼﻪ »ﻓﺮزﻧﺪان اﺑﻠﻴﺲ« )‪ (١٠:٣‬اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺎﺻﻠﻪ‪B‬اى‬‫‪U‬‬ ‫ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪن ﺑﻪ ﮔﻨﺎه‬ ‫در رﺳﺎﻟﻪ ﻳﻌﻘﻮب‪ ،‬ﺗﻔﺴﻴﺮى زﻧﺪه و ﮔﻮﻳﺎ از ﲤﺎم ﻣﺮاﺣﻞ وﺳﻮﺳﻪ و ﮔﻨﺎه اراﺋﻪ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﮔﻔﺘﺎر و رﻓﺘﺎر آﻧﺎن وﺟﻮد دارد ﺑﻪ اﻧﺪازه زﻣﻴﻦ ﺗﺎ آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻴﻄـﺎن‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪» :‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﭼـﻮن در ﲡﺮﺑﻪ اﻓﺘﺪ ﻧﮕﻮﻳﺪ »ﺧﺪا ﻣـﺮا ﲡﺮﺑﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ«‬
‫دروﻏﮕﻮ و ﭘﺪر دروغ‪B‬ﻫﺎ اﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٤٤:٨‬و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺪرﺷﺎن‬ ‫زﻳﺮا ﺧﺪا ﻫﺮﮔﺰ از ﺑﺪى‪B‬ﻫﺎ ﲡﺮﺑﻪ ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮد و او ﻫﻴﭻ ﻛﺲ را ﲡﺮﺑﻪ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻟﻜﻦ‬
‫≥≤‪±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ دروﻧﻰ ﺧـﻮد ﺗﻜﻴﻪ ﻛﻨﺪ و ﻫﺮﮔﺎه ﺑﺎ وﺳﻮﺳﻪ ﻣـﻮاﺟﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ‬
‫ﺑﺮاى ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ آن‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﮔﺮدد‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺑﻪ ﺳـﻮى ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﺮﮔﺮدد‪ ،‬ﻛﻼم ﺧﺪا ﻛﻪ در دل او اﺳـﺖ وى را ﻛﻤـﻚ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﺗﺎ از ﮔﻨﺎه دورى ﺟﻮﻳﺪ‪» .‬ﻛﻼم ﺗﻮ را در دل ﺧﻮد ﻣﺨﻔﻰ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺒﺎدا‬
‫ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺎه ورزم« )ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(١١:١١٩‬اﮔﺮ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﺪ و از او ﺗﻘﺎﺿﺎى ﺑﺨﺸﺶ ﳕﺎﻳﺪ‪ .‬اﻣـﺎ‬
‫ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﻫﻴﭻ ﺿـﺮورﺗﻰ ﺑـﺮاى ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺟـﺴـﻢ‬
‫ﺧﻮد ﺑﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻛﻪ در او اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﺪرت ﻻزم ﺑﺮاى ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ وﺳﻮﺳﻪ‪B‬ﻛﻨﻨﺪه را‬
‫ﭘﻴﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺪه ﺧﺪا اﺳﺖ‪» :‬ﻫﻴـﭻ‬ ‫ﻳﻜﻰ از ﲤﺮﻳﻦ‪B‬ﻫﺎى ﻣﻨﺎﺳﺐ و ﻣﻔـﻴـﺪ‪ ،‬ﻳـﺎدآورى و ‪U‬‬
‫ﲡﺮﺑﻪ ﺟﺰ آﻧﻜﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺸﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺷﻤـﺎ را ﻓﺮو‪B‬ﻧﮕﺮﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺪا اﻣﻴﻦ اﺳـﺖ‬
‫ﻛﻪ ﳕﻰ‪B‬ﮔـﺬارد ﺷﻤﺎ ﻓﻮق ﻃﺎﻗﺖ ﺧـﻮد آزﻣﻮده ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﲡﺮﺑـﻪ ﻣـﻔـﺮى ﻧﻴﺰ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد ﺗﺎ ﻳﺎراى ﲢﻤﻞ آن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٣:١٠‬‬
‫ﻳﻜﻰ از ﻣﻌﻠﻤﺎن ﻛﻼﺳﻬﺎى ﻳﻚ‪B‬ﺷﻨﺒﻪ‪ ،‬در ﻛﻼس ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﻛﻠﻴﺴﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ دو‬
‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ‪B-‬ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻬﻨﻪ و ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻧﻮ‪ -B‬ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬داد‪» :‬ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻬﻨ‪U‬ﻪ‬
‫ﻣﺎ از آدم آﻣﺪه و ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗﺎزه از ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ آدم آﺧﺮ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ «.‬او ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان‬
‫ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ٤٥:١٥‬را ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ‪» :‬ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﻜﺘﻮب اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن‬
‫اول ﻳﻌﻨﻰ آدم ﻧﻔﺲ زﻧﺪه ﮔﺸﺖ‪ ،‬اﻣﺎ آدم آﺧﺮ روح ﺣﻴﺎت ﺑﺨﺶ ﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﻳﻜﻰ از ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻣﻌﻨﻰ آﻳﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ دو آدم در ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟«‬
‫ﻣﻌﻠﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬درﺳﺖ اﺳﺖ« و ﺳﺆال ﻛﺮد‪» :‬اﻣﺎ ارزش ﻋﻤﻠﻰ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ‬
‫ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﲤﺎم ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻛﻼس ﻣﺪﺗﻰ در ﺳـﻜـﻮت ﻓـﺮو رﻓﺘﻨﺪ و ﺳﭙﺲ ﻳﻜﻰ از آﻧـﻬـﺎ‬
‫اﻗﻌﺎ ﻛﻤﻚ ﺧﻮﺑﻰ در ﺟﻨـﮓ ﺑـﺎ وﺳﻮﺳﻪ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫اﻳـﺪه »دو آدم« و ً‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ‪U‬‬
‫‪ÊUÖbMM3 d¼UEð‬‬ ‫≤≤‪±‬‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪» .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺪ او را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻢ و اﺣﻜﺎم او را ﻧﮕﻪ ﻧﺪارد‪ ،‬دروﻏﮕﻮ‬
‫اﺳﺖ و در وى راﺳﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ« )‪ (٤:٢‬ﻓـﺮزﻧﺪان ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻮﺷﻨﺪ ﻓﺮزﻧـﺪان‬
‫ﺧﺪا را ﻓﺮﻳﺐ دﻫﻨﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻫﻢ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻫﻢ‬
‫ﮔﻨﺎه ﻛﻨﻨﺪ‪» .‬اى ﻓﺮزﻧﺪان ﻛﺴﻰ ﺷﻤﺎ را ﮔﻤﺮاه ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻋﺪاﻟﺖ را ﺑﻪ ﺟﺎ‬
‫ﻣﻰ‪B‬آورد‪ ،‬ﻋﺎدل اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او ]ﺧﺪا[ ﻋﺎدل اﺳﺖ« )‪.(٧:٣‬‬
‫در دوران ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻤﺎن دروﻏﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬دادﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻧﺒﺎﻳـﺪ در‬
‫ﻣﻮرد ﮔﻨﺎه ﻧﮕﺮان ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺴﻢ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و آﻧﭽﻪ ﺟﺴﻢ اﳒﺎم ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‬
‫ﻫﻴﭻ ﺗﺄﺛﻴﺮى ﺑﺮ روح ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻌﻀﻰ از آﻧﻬﺎ ﺗﺎ آﳒﺎ ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬دادﻧﺪ‪،‬‬
‫ﮔﻨﺎه ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺟﺴﻢ اﺳﺖ زﻳﺮا ﺧﻮد ﺟﺴﻢ ﺳﺮاﺳﺮ ﮔﻨﺎه‪B‬آﻟﻮد اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ‪،‬‬
‫ﺣﻤﺎﻗﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﺬرى ﺑﺮاى ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه را اﻓﺸﺎ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻗﺒﻞ از ﻫـﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﮔـﻔﺖ ﻛﻪ »ﻃﺒﻴـﻌﺖ ﻛﻬﻨﻪ« ﺑـﺪن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﻮد ﺑـﺪن‬
‫ﺣﺎﻟـﺘﻰ ﺧﻨﺜـﻰ دارد‪ :‬ﻫﻢ ﻃﺒﻴـﻌﺖ ﻛﻬـﻨﻪ‪ U‬ﮔﻨﺎه‪B‬آﻟـﻮد و ﻫﻢ ﻃﺒﻴـﻌﺖ ﺗﺎزه‪ U‬اﻟـﻬﻰ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨـﺪ ﺑﺪن را در ﺟﻬﺖ اﻫﺪاف ﺧﻮد ﺑﻜـﺎر ﮔﻴﺮﻧﺪ‪» .‬ﭘﺲ ﮔﻨﺎه در ﺟﺴـﻢ‬
‫ﻓﺎﻧﻰ ﺷﻤﺎ ﺣﻜﻤﺮاﻧﻰ ﻧﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﻮس‪B‬ﻫﺎى آن را اﻃﺎﻋﺖ ﳕﺎﺋﻴﺪ و اﻋﻀﺎى ﺧﻮد‬
‫را ﺑﻪ ﮔﻨـﺎه ﻣﺴﭙﺎرﻳﺪ ﺗـﺎ آﻻت ﻧﺎراﺳﺘﻰ ﺷﻮﻧـﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮد را از ﻣـﺮدﮔﺎن زﻧﺪه‬
‫ﺷﺪه ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻴﺪ و اﻋﻀﺎى ﺧﻮد را ﺗﺎ آﻻت ﻋﺪاﻟﺖ ﺑﺮاى ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻨﺪ«‬
‫)روﻣﻴﺎن ‪.(١٣-١٢:٦‬‬
‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا ﭼﮕـﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮ ﲤﺎﻳﻼت ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻬﻨﻪ ﻓﺎﺋﻖ آﻳﺪ؟ ﺑﺎﻳـﺪ ﻫـﺮ‬
‫روزه ﺑﺪن ﺧﻮد را ﭼﻮن ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ زﻧﺪه ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺴﭙﺎرد )روﻣﻴﺎن ‪ .(١:١٢‬ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮ‬
‫روز ﻣﺪﺗﻰ را ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن و آﻣﻮﺧﱳ ﻛﻼم ﺧﺪا اﺧﺘﺼﺎص دﻫﺪ ﺗﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗـﺎزه‪U‬‬
‫ﺧﻮد را ﺗﻐﺬﻳﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ زﻣﺎﻧﻰ را ﺑﻪ دﻋﺎ اﺧﺘﺼﺎص دﻫﺪ و از ﺧﺪا ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺗﺎ او‬
‫را از روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﭘﺮ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ او ﻗﺪرت دﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ را ﺧﺪﻣﺖ ﳕﺎﻳﺪ و او را‬
‫ﺟﻼل دﻫﺪ‪ .‬ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار در ﻃـﻮل روز ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻗـﺪرت روح‪B‬اﻟﻘـﺪس در‬
 ‫‪ÊUÖbMM3 d¼UEð‬‬ ‫‪±≤¥‬‬

‫∑‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ را ﻣﻰ‪B‬زﻧﺪ‪ ،‬اﮔﺮ آدم اول را دم در ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﻢ‪،‬‬

‫‪U‬‬ ‫وﻗﺘﻰ وﺳﻮﺳﻪ ﻣﻰ‪B‬آﻳﺪ و در‬
‫ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﮔﺮ آدم آﺧﺮ را ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﻢ‪ ،‬ﭘﻴﺮوز ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪«.‬‬
‫‪¯d1 U¹ X³×1‬‬ ‫اﻳﻤﺎن‪B‬دار واﻗﻌﻰ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﻋﻤﻞ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺟﻌﻠﻰ ﳕﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ از‬
‫ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه دورى ﺟﻮﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗﺎز‪U‬ه ﺧﺪا را در ﺧﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻋﻼوه ﺑﺮ‬
‫«‪≤¥≠±±∫≥ UMŠu¹ ‰Ë‬‬ ‫اﻳﻦ‪ ،‬اﻳﻤـﺎن‪B‬دار واﻗﻌﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن دﻳـﮕـﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ در ﻓﺼـﻞ ﺑـﻌـﺪ‬
‫)‪ (٢٤-١١:٣‬ﺑﻪ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﻣـﻮرد ﺑﺤﺚ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﻧـﻪ‬
‫ﺑﺮاى ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻳﺎ اﻣﺘﺤـﺎن ﻛـﺮدن دﻳﮕـﺮان‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮاى آزﻣـﻮدن و ﺑﺮرﺳﻰ ﺧﻮد ﻣﺎ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﭘﺎﺳﺨـﮕـﻮى اﻳﻦ‬
‫ﺗﺒﺎ ﺑﻪ ﻫﻤـﺎن‬
‫رﺳﺎﻟﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ را ﺑﺎ ﭘﻠﻜﺎن ﻣﺎرﭘﻴﭻ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛـﺮده‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻪ ﻣﺮ ً‬ ‫ﺳﺆاﻻت ﺑﺎﺷﻴﻢ‪:‬‬
‫ﺳﻪ ﻣﻮﺿﻮع اﺻﻠﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ و ﺣﻘﻴﻘـﺖ ﺑـﺎزﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨـﺪ‬ ‫ﻓﺎ واﳕﻮد ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻫﺴﺘﻢ؟‬ ‫‪ (١‬آﻳﺎ در ﻣﻦ‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﻫﺴﺖ ﻳﺎ ﺻﺮ ً‬
‫اﻳﻦ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﺗﻜـﺮار ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ واﻗﻌﻴﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳـﺎدآورى آﻧﻬﺎ ﺗﻜـﺮار‬ ‫‪ (٢‬آﻳﺎ اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ را ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ روزاﻧﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس و دﻋﺎ آﺑﻴﺎرى ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ؟‬
‫ﺻﺮف ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﺑﺎر ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از اﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﻮﺿﻮع رﺟﻮع ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬آن را از‬ ‫‪ (٣‬آﻳﺎ ﮔﻨﺎﻫﻰ اﻋﺘـﺮاف ﻧﺸﺪه در ﻣﻦ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻴـﺖ دروﻧﻰ ﻣﺮا آﻟﻮده ﻛﺮده‬
‫ﻧﻘﻄﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺘﻔﺎوﺗﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻧﮕﺮﻳﻢ و در آن ﻋﻤﻴﻖ‪B‬ﺗﺮ ﻓﺮو‪B‬ﻣﻰ‪B‬روﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ؟ آﻳﺎ ﻣﺎﻳﻞ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻪ آن اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻢ و آن را ﺗﺮك ﳕﺎﻳﻢ؟‬
‫ﻗﺒﻼ در ﻓﺼﻞ ﺳﻮم ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺘﺎب‪ ،‬در ﻣـﻮرد ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ دﻳﮕﺮ اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﻳﺎ‬ ‫ً‬ ‫ﻛﻬﻨـﻪ ﺧﻮد اﺟـﺎزه ﻣﻰ‪B‬دﻫﻢ اﻓﻜﺎر و اﻣﻴﺎل ﻣﺮا ﻛﻨﺘـﺮل ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ‬
‫‪U‬‬ ‫‪ (٤‬آﻳﺎ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ‬
‫»ﺑﺮادران« ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻳﻢ )‪ ،(١١-٧:٢‬وﻟﻰ ﺑﺎب ‪ ٢‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺸﺎرﻛﺖ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺣﺎﻛﻢ اﺳﺖ؟‬
‫ﺗﺄﻛﻴﺪ داﺷﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ »در ﻧﻮر ﺳﻠﻮك ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ« اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را از ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫‪ (٥‬در ﻫﻨﮕﺎم ﻣـﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ وﺳﻮﺳﻪ‪ ،‬آﻳﺎ ﺑﻪ آن ﻣﻰ‪B‬ﭘـﺮدازم ﻳﺎ از آن ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮﻳـﺰم؟ آﻳﺎ‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادران ﺑﻪ اﺛﺒﺎت ﻣﻰ‪B‬رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ‪ ،‬ﺗﺄﻛﻴﺪ اﺻﻠﻰ ﺑﺮ »راﺑﻄﻪ«‬ ‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ‪B‬ام ﻣﻰ‪B‬ﺳﭙﺎرم؟‬
‫ﺑﺎ دﻳﮕﺮ اﻳﻤﺎن‪B‬داران اﺳﺖ‪.‬‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﻣﺴﺘـﻠـﺰم ﺻﺎدق ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧـﺪا در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣـﻮارد ﻣﻬﻢ و‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا ﻫﻤﻪ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ و‬ ‫ﺣﻴﺎﺗﻰ اﺳﺖ‪.‬‬
‫از اﻳﻦ رو در ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻤﻪ ﺑﺮادر )و ﺧﻮاﻫﺮ( ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻃﺎﻋﺖ و ﻣﺤﺒﺖ دو ﻣﻼك اﺻﻠﻰ ﻓﺮزﻧﺪى )ﺧﺪا( و ﺑﺮادرى )اﻳﻤﺎن‪B‬داران(‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در ﻓﺼﻞ ﻗﺒﻞ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻳﺎدآورى ﳕﻮد ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪ واﻗﻌﻰ ﺧﺪا ﻋﺪاﻟﺖ‬
‫را ﺑﺠﺎ ﻣـﻰ‪B‬آورد )‪ ،(١٠-١:٣‬و ﺣﺎل ﻣـﻮﺿﻮع ﻣﺤﺒﺖ ﺑـﻪ ﺑـﺮادران را ﺑـﺮرﺳﻰ‬
‫∑≤‪±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﻣﺎ را ﺑﻪ اﺑﺘـﺪا رﺟﻮع ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﲡﺮﺑـﻪ روﺣﺎﻧﻰ ﻣﺎ از ﭘﺪر ﻧﺸﺄت ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴـﺮد‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬وﻟﻰ اﮔﺮ ﻣﻨﺸﺄ آن ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺮﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد از‬ ‫اﻟﺰ ً‬
‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد‪» .‬ﺷﻤﺎ آﻧﭽﻪ را از اﺑﺘﺪا ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ در ﺷﻤﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﲟﺎﻧﺪ‪،‬‬
‫زﻳﺮا اﮔﺮ آﻧﭽﻪ از اول ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ در ﺷﻤﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﲟﺎﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ در ﭘﺴﺮ و ﭘﺪر ﺛﺎﺑﺖ‬
‫ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻣﺎﻧﺪ« )‪.(٢٤:٢‬‬
‫»ﻗﺎﺋﻦ« ﻛﻪ داﺳﺘﺎن وى در ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ ١٦-١:٤‬آﻣﺪه‪ ،‬ﳕﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﻰ در ﻧﻔﺮت‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻗﺎﺋﻦ و ﻫﺎﺑﻴﻞ ﺑﺮادر و از ﻳﻚ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺑﻮدﻧﺪ و‬
‫ﻫﺮ دو ﻗﺮﺑﺎﻧـﻰ ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧـﺪا آوردﻧﺪ‪ .‬در ﻛﺘﺎب ﭘﻴﺪاﻳﺶ‪ ،‬ﻗﺎﺋـﻦ ﺑـﻪ‬
‫ﻋﻨﻮان ﻓﺮدى ﺑﻰ‪B‬دﻳﻦ ﻳﺎ ﻣﻨﻜﺮ وﺟـﻮد ﺧﺪا ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻧﺸﺪه ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺴﻰ ﻛﻪ‬
‫ﺧﺪا را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬و ﻧﻜﺘﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ اﺳﺖ‪ :‬ﻓﺮزﻧﺪان اﺑﻠﻴﺲ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ‬
‫ﻟﺒﺎس اﻳﻤﺎن‪B‬داران واﻗﻌﻰ درآﻳﻨﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﻣﺜﻞ ﻗﺎﺋﻦ ﺑﻪ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻣﻰ‪B‬روﻧﺪ و‬
‫ﺣﺘﻰ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻫﺪاﻳﺎﺋﻰ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬وﻟﻰ اﻳﻦ اﻋﻤﺎل ﺑﻪ ﺧﻮدى ﺧﻮد دﻟﻴﻞ‬
‫ﻣﻌﺘﺒﺮى ﺑﺮ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ از ﺧﺪا ﻣـﻮﻟﻮد ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺤﻚ واﻗﻌﻰ‪،‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ او ﺑﻪ ﺑﺮادران اﺳﺖ‪ ،‬و اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺎﺋﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ و ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﻫﺮ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ از »اﺻﻞ و ﻧﺴﺐ روﺣﺎﻧﻰ« ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ داراى‬
‫»اﺻﻞ و ﻧﺴﺐ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ« ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ و »ﭘﺪر روﺣﺎﻧﻰ« ﻗﺎﺋﻦ اﺑﻠﻴﺲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ‬
‫ﮔﺮاﻳﺶ‪B‬ﻫﺎى ﻗﺎﺋﻦ و اﻋﻤﺎل او از ﺷﻴﻄﺎن ﻧﺸﺄت ﻣـﻰ‪B‬ﮔـﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻗﺎﺋﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧـﻨـﺪ‬
‫ﺷﻴﻄﺎن ﻗﺎﺗﻞ و دروﻏﮕﻮ ﺑﻮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٤٤:٨‬او ﺑﺮادر ﺧﻮد را ﻛﺸﺖ و ﺳﭙﺲ‬
‫در ﻣﻮرد آن ﺑﻪ دروغ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﺪ‪» :‬ﭘﺲ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺎﺋﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮادرت ﻫﺎﺑﻴﻞ‬
‫ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﳕﻰ‪B‬داﱎ« )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪.(٩:٤‬‬
‫ﺑﺮ ﺧﻼف اﺑﻠﻴﺲ‪ ،‬ﺧﺪا ﻣـﺤـﺒـﺖ )‪ (٨:٤‬و راﺳﺘﻰ اﺳﺖ )‪٦:٥‬؛ ﻳـﻮﺣﻨـﺎ‬
‫‪ ،(٦:١٤‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ و راﺳﺘﻰ‬
‫ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫×‪¯d U¹ X³‬‬ ‫∂≤‪±‬‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ )آﻳﺎت ‪ .(٢٤-١١‬اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘـﺖ اﺑـﺘـﺪا ﺑـﻪ ﺻـﻮرت ﻣﻨﻔﻰ ﺑﻴـﺎن ﺷـﺪه‬
‫اﺳﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﻋﺪاﻟـﺖ را ﺑﻪ ﺟﺎ ﳕـﻰ‪B‬آورد از ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ و ﻫﻢ ﭼﻨﻴـﻦ ﻫـﺮ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺮادر ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻰ‪B‬ﳕﺎﻳﺪ« )آﻳﻪ ‪.(١٠‬‬
‫در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻔﺎوﺗﻰ ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺎﺳﻰ ﺑﻴﻦ ﻣﺒﺤﺚ ﻗﺒﻠﻰ و ﻓﺼﻞ اﺧـﻴـﺮ در‬
‫ﻣﻮرد ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺑـﺮادران اﺷﺎره ﳕﻮد‪ .‬در ﻗﺴﻤﺖ ﻣﺮﺑـﻮط ﺑﻪ ﻣﺸﺎرﻛﺖ )‪-٧:٢‬‬
‫‪ (١١‬ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺤﺒـﺖ ﳕـﻮدن ﺑﺮادران از ﻣﻘـﻮﻟﻪ‪ U‬ﻧﻮر و ﻇﻠﻤﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﮔـﺮ‬
‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻜﻨﻴﻢ‪ ،‬ادﻋﺎﻫﺎﻳﻤﺎن ﻫﺮ اﻧﺪازه ﭘﺮ‪B‬ﺳﺮ و ﺻﺪا ﺑﺎﺷﻨﺪ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ‬
‫در ﻧﻮر ﺳﻠﻮك ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬وﻟﻰ در اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ )‪ (٢٤-١١:٣‬ﻛﻪ در ﻣﻮرد »ﺑﺮادرى«‬
‫ﺳﺨﻦ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻋﻤﻴﻖ‪B‬ﺗﺮ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﭘﺮداﺧﺘﻪ و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﻟﻪ ﻣﺮگ و زﻧﺪﮔﻰ اﺳﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮادر ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻰ‪B‬ﳕﺎﻳﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺮادران از ﻣﻘﻮ ‪U‬‬
‫در ﻣﻮت ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ« )آﻳﻪ ‪.(١٤‬‬
‫در اﻳﻨﺠﺎ وﻗﺘﻰ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮدازد‪ ،‬ﭼﻬﺎر »وﺟﻪ ارﺗﺒﺎط« را‬
‫ﻣﻄﺮح ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎى ﻛﺪام‪B‬ﻳﻚ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ :‬ﻗﺘﻞ‬
‫)آﻳﺎت ‪ ،(١٢-١١‬ﻧﻔـﺮت )آﻳﺎت ‪ ،(١٥-١٣‬ﺑﻰ‪B‬ﺗﻔـﺎوﺗﻰ )آﻳـﺎت ‪ (١٧-١٦‬و‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ )آﻳﺎت ‪.(٢٤-١٨‬‬
‫دو ﻣﻮرد اول ﻫﻴﭻ ﺟـﺎﺋـﻰ در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤـﻰ ﻧـﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﻣـﻮرد ﺳـﻮم ﻛﻤﺘـﺮ‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ و ﺗﻨﻬﺎ آﺧﺮﻳﻦ ﻣﻮرد ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ واﻗﻌﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ دارد‪.‬‬
‫‪©±≤≠±±∫≥® q²V ©±‬‬
‫ﻗﺘﻞ‪ ،‬ﻧﺎزل‪B‬ﺗﺮﻳﻦ وﺟﻪ ﳑﻜﻦ ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ دﻳﮕﺮان و درواﻗﻊ ﻫﻤﺎن ﺳﻄﺤﻰ اﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺧﻮد ﺷﻴﻄﺎن در آن وﺟﻮد دارد‪ .‬اﺑﻠﻴﺲ از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪاى ﺳﻘﻮط‪B‬اش ﻗﺎﺗﻞ ﺑﻮد‬
‫ﲡﺮﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺧﻮد اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪه‪B‬اﻧﺪ‬
‫‪U‬‬ ‫)ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٤٤:٨‬وﻟﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن از اﺑﺘﺪاى‬
‫ﻛﻪ »ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ‪ «.‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻫﻤﻮاره ﺑﺮ اﺻﻮل ﺑﻨﻴﺎﻧﻰ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و‬
‫‪±≤π‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫×‪¯d U¹ X³‬‬ ‫∏≤‪±‬‬

‫دﻫﻨـﺪه ﺳﻴﺴﺘﻢ دﻧﻴﺎى اﻣﺮوز اﺳﺖ )‪ .(١٣:٣‬ﺑﻪ ﻫـﻤـﺎن‬ ‫‪U‬‬ ‫رﻓﺘﺎر ﻗﺎﺋﻦ ﻧﺸﺎن‬ ‫ﻫﺪﻳﻪ ﻫﺎﺑﻴﻞ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺑﻮد )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ (٤:١١‬و اﻳﻤﺎن‬
‫‪U‬‬ ‫ﻫﺪﻳﻪ ﻗﺎﺋﻦ و‬
‫‪U‬‬ ‫ﺗﻔﺎوت ﺑﻴﻦ‬
‫دﻟﻴﻠﻰ ﻛﻪ ﻗﺎﺋﻦ‪ ،‬ﻫﺎﺑـﻴـﻞ را دﺷﻤﻦ ﻣﻰ‪B‬داﺷﺖ‪ ،‬دﻧﻴﺎ ﻣﺴﻴـﺢ را دﺷﻤﻦ ﻣـﻰ‪B‬دارد‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ‪B‬اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧـﺪا داده اﺳـﺖ )روﻣﻴﺎن‪.(١٧:١٠‬‬
‫)ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٢٥-١٨:١٥‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﮔﻨﺎه دﻧﻴﺎ را اﻓﺸﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ذات واﻗﻌﻰ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ‪B‬رﺳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا دﺳﺘﻮرات و راﻫﻨﻤﺎﺋﻰ‪B‬ﻫﺎى ﺻﺮﻳﺤﻰ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ‬
‫آن را آﺷﻜﺎر ﻣﻰ‪B‬ﺳـﺎزد‪ .‬وﻗﺘﻰ دﻧﻴﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗـﺎﺋـﻦ ﺑـﺎ واﻗﻌﻴﺖ و ﺣﻘﻴﻘـﺖ روﺑـﺮو‬ ‫ﭼﮕـﻮﻧﮕﻰ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧـﻮد داده ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻗﺎﺋﻦ ﻛـﻼم ﺧـﺪا را زﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷـﺖ و‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ ﻳﻜﻰ از اﻳـﻦ دو راه را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﺪ‪ :‬ﻳﺎ ﺗـﻮﺑـﻪ ﻛـﻨـﺪ و‬ ‫اﺑﻄﻪ او ﺑﺎ‬
‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑـﻪ روش ﺧﻮد او را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﻨﺪ و اﻳﻦ ﻧﺸﺎن‪B‬دﻫﻨـﺪه ر ‪U‬‬
‫ﻋﻮض ﺷﻮد‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدى ﻛﺴﻰ ﺑﺮﺧﻴﺰد ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻴﺖ او را آﺷﻜﺎر ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺷﻴﻄﺎن ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﭘﻰ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮدم را از اراده‪ U‬ﻣﻜﺸﻮف‬
‫ﺷﻴﻄﺎن »رﺋﻴﺲ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن« اﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٣٠:١٤‬ﻛﻪ آن را از ﻃﺮﻳﻖ ﻗﺘﻞ و‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ‪ U‬ﺷﻴﻄﺎن »آﻳﺎ ﺧﺪا ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﮔﻔﺖ؟« )ﭘﻴﺪاﻳـﺶ ‪،(١:٣‬‬
‫دروغ ﻛﻨﺘﺮل ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬زﻧﺪﮔﻰ ﻛﺮدن در دﻧﻴﺎى ﺷﻴﻄﺎن ﭼﻘﺪر ﻫﻮﻟﻨﺎك اﺳﺖ!‬ ‫ﺳﺮ‪B‬آﻏﺎز ﻣﺸﻜﻼت واﻟﺪﻳﻦ ﻗﺎﺋﻦ و ﻧﻴﺰ ﲤﺎﻣﻰ ﺑﺸﺮﻳﺖ ﺗﺎ اﻣﺮوز ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮدى ﺑﺮاى ﺷﻜﺎر ﺑﻪ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺎران ﺷﺪﻳﺪى درﮔﺮﻓﺖ‬ ‫در ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﻛﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ‪B‬اى ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻫﺎﺑـﻴـﻞ را‬
‫و ﺑﻪ ﻏﺎرى ﭘﻨﺎه ﺑـﺮد‪ .‬ﭘﺲ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻟﺒﺎس‪B‬ﻫﺎﻳﺶ ﻛﻤﻰ ﺧﺸﻚ ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺼﻤـﻴـﻢ‬ ‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ وﻟﻰ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻗﺎﺋﻦ را رد ﻛﺮد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ آﺗﺸﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا از آﺳﻤﺎن ﻓـﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻮﻗﺘﻰ ﺧﻮد را ﺑﺮرﺳﻰ ﻛﻨﺪ و ﭼﺮاغ ﻗﻮ‪U‬ه ﺧﻮد را روﺷﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻌﺠﺐ‬ ‫ﻧﺸﺎﻧـﻪ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺧﺪا ﺑﺎ آن ﺑـﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‬
‫‪U‬‬ ‫ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻫﺎﺑﻴـﻞ را ﺑﺴﻮزاﻧﺪ‬
‫او را ﻣﺠﺴﻢ ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻢ‪B‬اﻃﺎﻗﻰ‪B‬ﻫﺎﻳﺶ ﻣﺸﺘﻰ ﻋﻨﻜﺒﻮت و ﻣﺎر و‬ ‫ﭘﻴﺎﻣﺪﻫﺎى آن ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ ﺑﻴﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‪ :‬ﻫﺎﺑﻴﻞ ﺑﺎ ﺷﻬﺎدﺗﻰ ﻗﻠﺒﻰ از ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﻣﺎرﻣﻮﻟﻚ ﻫﺴﺘﻨﺪ! ﭘﺲ ﺑﻰ‪B‬درﻧﮓ آﳒﺎ را ﺗﺮك ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺷﺪن ﻧـﺰد ﺧﺪا از ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎه ﺧـﺎرج ﺷﺪ‪ ،،‬وﻟﻰ ﻗﺎﺋﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ و ﻣـﻀـﻄـﺮب از‬
‫اﮔﺮ دﻧﻴﺎى ﳒﺎت‪B‬ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ دﻳﺪن ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪ ﻛﻪ در ﻧﺎزل‪B‬ﺗﺮﻳﻦ ﺳﻄﺢ‬ ‫ﻣﺤﻞ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ دور ﮔﺮدﻳﺪ )ﭘﻴﺪاﻳﺶ‪ .(٦-٤:٤‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻗﺎﺋﻦ ﻫﺸﺪار داد ﻛﻪ ﮔﻨﺎه‬
‫ﻗﺘﻞ و دروغ‪ ،‬در ﻣﺤﺎﺻﺮ‪U‬ه آن ﻣﺎر ﻛﻬﻦ ﻳﻌﻨﻰ ﺷﻴﻄﺎن و ﲤﺎم دﻳﻮﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻟﺸﻜﺮﻳﺎن او‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﻴﻮان وﺣﺸﻰ ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻰ ﭘﺸﺖ در ﻛﻤﻴﻦ ﻛﺮده )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ ،(٧:٤‬وﻟﻰ ﺑﻪ‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻗﺮار دارد‪ .‬ﻣﺮدم دﻧﻴﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺎﺋﻦ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻮﺷﻨﺪ ﻣﺎﻫﻴﺖ واﻗﻌﻰ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻧـﻘﺎب‬ ‫او وﻋﺪه داد ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﺎﺑﻴﻞ از ﺧﺪا اﻃﺎﻋﺖ ﳕﺎﻳـﺪ‪ ،‬از آراﻣﺶ و ﺳﻼﻣﺘﻰ‬
‫ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫـﺒﻰ ﻣﺨﻔﻰ ﻛﻨـﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا ﻫﻴـﭻ اﻳﻤﺎن ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧـﻰ ﻛﻪ در‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻄﺤﻰ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ اداﻣﻪ ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺮاﳒﺎم ﻫﻤﺮاه ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻪ »ﻇﻠﻤﺖ ﺧﺎرﺟﻰ«‬ ‫ﻗﺎﺋﻦ ﺑﻪ ﺟـﺎى ﺗـﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻫﺸﺪار ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ ﺻـﺪاى ﺷـﻴـﻄـﺎن ﮔـﻮش ﺳﭙـﺮد‪،‬‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ و دور از ﺧﺪا ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ در ﻋﺬاب ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺣﺴﺎدﺗﺶ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ و ﻧـﻔـﺮت ﮔﺮدﻳﺪ و ﻧﻘﺸﻪ ﻗﺘﻞ ﺑـﺮادر را ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬او ﺑـﻪ‬
‫ﺧﻮﺑﻰ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺧـﻮدش ﺷﺮﻳﺮ و ﺑـﺮادرش ﻋﺎدل اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳﻨﻜـﻪ‬
‫≤© ½‪©±µ≠±≥∫≥®  dH‬‬ ‫ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺮادرش را از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮد‪.‬‬
‫در اﻳﻨﺠﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ‪» :‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻛﺴﻰ را ﻧﻜﺸﺘﻪ‪B‬ام!« و‬ ‫ﻗﺮن‪B‬ﻫﺎ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﺑﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﺮدﻧﺪ )ﻣﺮﻗﺲ ‪-٩:١٥‬‬
‫ﮔﻔﺘـﻪ ﺷﻤﺎ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺟـﻮاب ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪» :‬ﺑﻠﻪ! اﻣﺎ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻜﻦ ﻛـﻪ‬ ‫‪U‬‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻪ اﻳﻦ‬ ‫‪ (١٠‬و ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻴﺰ آﻧﻬﺎ را ﻓﺮزﻧﺪان اﺑﻠﻴﺲ ﺧﻮاﻧﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٤٤:٨‬‬
‫‪±≥±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫)ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٢٤:٥‬و ﻧﺸﺎﻧﻪ‪B‬اش آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮادران را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬آن ﻫﻨﮕﺎم‬
‫ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻧﻈﺎم دﻧﻴﻮى ﺑﻮد‪ ،‬ﻗﻮم ﺧﺪا را دﺷﻤﻦ ﻣﻰ‪B‬داﺷﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﺣﺎل ﻛﻪ از‬
‫آن ﺧﺪا اﺳﺖ‪ ،‬آﻧﺎن را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ِ‬
‫اﻳﻦ آﻳﺎت )‪ (١٥-١٤:٣‬ﻣﺎﻧـﻨﺪ آﻳﺎت ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫـﺎﻧﻰ ﻛﻪ در اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﻪ‬
‫ﺻﻮرت ﻋﺎدت درآﻣﺪه )‪ ،(٦:٢-٥:١‬در ﻣﻮرد ﻛﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻮاره ﭼﻨﻴﻦ‬
‫رﻓﺘـﺎرى در زﻧﺪﮔﻰ ﺧـﻮد دارﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻌـﻨﻰ اﻳﻤـﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ ﻣﺤـﺒﺖ ﺑﻪ ﺑـﺮادران را ﺑﺠﺎ‬
‫ﻣﻰ‪B‬آورد‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﮔﺮ‪B‬ﭼﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﻌﻀﻰ اوﻗﺎت از ﺑﺮادرى ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ )ﻣﺘﻰ‬
‫‪ .(٢٤-٢٢:٥‬ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ اﺗﻔﺎﻗﻰ و ﻣﻘﻄﻌﻰ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻄﻼن اﺻﻞ اﺳﺎﺳﻰ ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ رﻓﺘﺎرﻫﺎﺋﻰ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن‪B‬دار‬
‫ﺧﺎرج از ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﻫﻢ‪B‬اﻳﻤﺎﻧﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺧﻮد‪ ،‬اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﺪﺑﺨﺖ و ﺑﻴﭽﺎره‬
‫اﺳﺖ! اﺣﺴﺎﺳﺎت او ﺑﺮاﻳﺶ آﺷﻜﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ اﺷﻜﺎﻟﻰ در او ﻫﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ دﻳﮕـﺮى ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻴﺪ‪ :‬ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ ﳕﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛـﻪ ﻗـﺎﺗـﻼن‬
‫ﳒﺎت ﳕﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬ﭘـﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﺷﺨﺼـﺎً در ﺟﺮﻳﺎن ﺳﻨﮕﺴﺎر اﺳﺘﻴﻔـﺎن ﺷـﺮﻛﺖ‬
‫داﺷﺖ )اﻋﻤﺎل ‪ (٦٠-٥٧:٧‬و ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻓﺘﻮاى او ﻣﻮﺟﺐ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن اﻓﺮاد‬
‫ﺑﻰ‪B‬ﮔﻨﺎه ﮔﺮدﻳﺪ )اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪١٥-١٢:١‬؛ اﻋﻤﺎل ‪ .(١١-٩:٢٦‬وﻟﻰ ﺧﺪا‬
‫ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﻮد ﭘﻮﻟﺲ را ﳒﺎت داد‪.‬‬
‫ﻣﻮﺿﻮع اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ آﻳﺎ ﻛﺴﻰ ﻛـﻪ ﻣـﺮﺗﻜﺐ ﻗﺘﻞ ﺷﺪه ﻣـﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ ﻣﺴﻴﺤـﻰ‬
‫ﺷﻮد ﻳﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ آﻳﺎ اﻧﺴﺎن ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ اداﻣﻪ دﻫﺪ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻣﺴﻴﺤﻰ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ؟ ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﺳﺆال ﻣﺴﻠﻤﺎً ﻣﻨﻔﻰ اﺳﺖ‪» .‬ﻫﻴﭻ ﻗﺎﺗﻠﻰ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ در‬
‫ﺧﻮد ﺛﺎﺑﺖ ﻧﺪارد« )‪ .(١٥:٣‬ﻓﺮد ﻗﺎﺗﻞ »ﺣﻴﺎت ﺟـﺎوداﻧﻰ« ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺣﺎل از‬
‫دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬او ﻫﺮﮔﺰ و ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ »ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ« ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻋﻤـﻼً ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻗﺘﻞ ﻛﺴﻰ ﻧﺸﺪه‪B‬اﻳﺪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷـﻮد ﻛﻪ‬
‫ﻣﻐﺮور ﻳﺎ از ﺧﻮد راﺿﻰ ﺷﻮﻳﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻧﻔﺮت را در ﻗﻠﺐ ﺧﻮد ﺟﺎ داده‪B‬اﻳﺪ؟‬
‫×‪¯d U¹ X³‬‬ ‫∞≥‪±‬‬
‫ﺑﺮاى ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬ﻧﻔﺮت ورزﻳﺪن درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻗﺘﻞ ﻛﺮدن اﺳﺖ« )آﻳﻪ ‪١٥‬؛ ر‪.‬ك‬
‫ﻣﺘﻰ ‪ .(٢٢:٥‬ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮﻗﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﻗﺘﻞ و ﻧﻔﺮت وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ ﻇﺎﻫﺮى آﻧﻬﺎ‬
‫اﺳﺖ و ﻫﻴﭻ ﺗﻔﺎوﺗﻰ در ﻧﻴﺖ دروﻧﻰ ﺷﺨﺺ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻛﺸﱳ اﺳﺖ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﺧﺎﳕﻰ ﻛـﻪ از ﺑـﺎغ وﺣﺶ دﻳﺪن ﻣﻰ‪B‬ﻛـﺮد ﺑﺎ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻗـﻔـﺲ ﺷـﻴـﺮﻫﺎ ﻣﺸﻐـﻮل‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮد‪» :‬ﻣﻦ ﮔﺮﺑﻪ‪B‬اى در ﺧﺎﻧـﻪ دارم و ﺷﻴﺮﻫﺎى ﺷﻤﺎ درﺳﺖ ﺷﺒﻴﻪ ﮔﺮﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ...‬ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﺪ ﭼﻘﺪر ﺳﺎﻛﺖ و آرام ﺧﻮاﺑﻴﺪه‪B‬اﻧﺪ! ﺷﺮم‪B‬آور اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫اﻳﻦ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت زﻳﺒﺎ را ﭘﺸﺖ ﻣﻴﻠﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻗﻔﺲ اﻧﺪاﺧﺘﻪ‪B‬اﻳﺪ‪«.‬‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺎﱎ ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬اﻳﻨﻬﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺷﺒﻴﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪،‬‬
‫وﻟﻰ وﺿﻌﻴﺖ‪B‬ﺷﺎن ﺑﺎ ﮔﺮﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﺎﻣـﻼً ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺸﱳ و ﭘﺎره ﻛﺮدن در‬
‫ﻃﺒﻴﻌﺖ آﻧﻬﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﺷﻤﺎ و آﻧﻬﺎ ﻣﻴﻠﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺤﻜﻢ‬
‫ﻓﻠﺰى ﻗﺮار دارد‪«.‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ دﻟﻴﻠﻰ ﻛﻪ ﺑﻌﻀـﻰ اﻓـﺮاد ﻫﺮﮔﺰ ﻋﻤﻼً ﻣـﺮﺗﻜﺐ ﻗﺘﻞ ﳕﻰ‪B‬ﺷـﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻮاﻧﻌﻰ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺳﺮ راه آﻧﻬﺎ ﻗﺮار دارد‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ ﺗﺮس از دﺳﺘﮕﻴﺮى و آﺑﺮورﻳﺰى‪،‬‬
‫ﻣﺠـﺎزاﺗﻬﺎى ﻗﺎﻧـﻮﻧﻰ و اﺣﺘﻤـﺎل اﻋـﺪام‪ .‬وﻟﻰ ﻣﺎ ﺑﻪ »ﺷﺮﻳـﻌـﺖ آزادى« داورى‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ )ﻳﻌﻘﻮب ‪ .(١٢:٢‬ﻣﺴﺌﻠﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ »ﭼﻪ ﻛـﺎرى اﳒﺎم دادى؟«‬
‫ﺑﻠﻜﻪ »ﭼﻪ ﻛﺎرى ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﺳﺘﻰ اﳒﺎم دﻫﻰ؟ اﮔﺮ از آزادى و اﺧﺘﻴﺎر ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺮﺧﻮردار‬
‫ﺑﻮدى‪ ،‬دوﺳﺖ داﺷﺘﻰ ﭼﻪ ﻛﺎرى اﳒﺎم دﻫﻰ؟« ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‬
‫ﻧﻔﺮت را ﺑﺎ ﻛﺸﱳ )ﻣﺘﻰ ‪ (٢٦-٢١:٥‬و ﻧﻈﺮ ﺷﻬﻮت‪B‬آﻟﻮد را ﺑﺎ زﻧﺎ ﻳﻜﻰ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺪ‬
‫)ﻣﺘﻰ ‪.(٣٠-٢٧:٥‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﺑﻪ آن ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ ﻧـﻔـﺮت ﻗﻠﺒﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧـﺪازه‪ U‬ارﺗﻜﺎب ﻗﺘـﻞ‬
‫زﻳﺎن‪B‬ﺑﺎر ﻳﺎ ﺟﺮم اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺷﻤﺎ ﻳﻘﻴﻨﺎً ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ از او ﻣﺘﻨﻔﺮﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ‬
‫او را ﺑﻜﺸﻴﺪ! وﻟﻰ در ﻧﻈﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻔﺮت ﻣﻌﺎدل اﺧﻼﻗﻰ ﻗﺘﻞ اﺳﺖ و اﮔﺮ ﻣﻬﺎر‬
‫ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺧـﻮاﻫﺪ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ از ﻣـﻮت ﺑﻪ ﺣﻴﺎت ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه‬
‫≥≥‪±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫≥© ‪©±∑≠±∂∫≥® vðËUHðÅvÐ‬‬
‫ﺑﺎ ﲤﺎم اﻳـﻦ اوﺻﺎف‪ ،‬ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮان ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴـﺤـﻰ را ﺗﻨﻬﺎ در ﺑﺪى ﻧﻜـﺮدن ﺑﻪ‬
‫دﻳﮕﺮان ﺧﻼﺻﻪ ﳕﻮد‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﻛﺮدن ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻫﻢ ﺟﻨﺒﻪ ﻣـﺜـﺒـﺖ دارد و ﻫﻢ ﺟﻨﺒﻪ ﻣﻨﻔﻰ‪» .‬از ﺷـﺮارت دﺳﺖ‬
‫ﺑﺮدارﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻴﻜﻮﻛﺎرى را ﺑﻴﺎﻣﻮزﻳﺪ« )اﺷﻌﻴﺎ ‪.(١٧-١٦:١‬‬
‫دادﮔﺎه »ﺳﺎﻧﻬﺪرﻳﻦ« ﻳﻌﻨﻰ ﺷﻮراى ﻋﺎﻟﻰ ﻳﻬﻮد ﻗﺮار ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺗﻮﻫﻴﻦ‬
‫ﻗﺎﺋﻦ ﳕﻮﻧ‪U‬ﻪ ﻣﺤﺒﺖ دروﻏﻴﻦ و ﻣﺴﻴﺢ ﳕﻮﻧ‪U‬ﻪ ﻣﺤﺒﺖ واﻗﻌﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ زﻧﺪﮔﻰ‬
‫ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﻣﺎ داد ﺗﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﺸـﻨﺎﺳﻴﻢ‪ .‬اﻛﺜﺮ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ١٦:٣‬را از‬
‫ﺣﻔﻆ ﻫﺴﺘﻨﺪ وﻟﻰ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از ﻣﺎ ﺑﻪ اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ١٦:٣‬ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ؟ ﺑﺮﺧﻮردارى‬
‫از ﺑﺮﻛﺖ ﻳﻮﺣـﻨﺎ ‪ ١٦:٣‬ﻓﻮق‪B‬اﻟﻌﺎده اﺳﺖ‪ ،‬وﻟـﻰ ﺑﻬﺘﺮ از آن‪ ،‬ﺳﻬﻴـﻢ ﺷﺪن در آن‬
‫ﺑﺮﻛﺖ از ﻃﺮﻳﻖ اﻃﺎﻋﺖ از اول ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ ١٦:٣‬ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﺪ‪ :‬ﻋﻴﺴﻰ ﺟﺎن ﺧﻮد را در‬
‫راه ﻣﺎ ﻧﻬﺎد و ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺎن ﺧﻮد را در راه ﺑﺮادران ﺑﻨﻬﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﺴﺘـﻠـﺰم ﺧﺪﻣﺖ و اﻳﺜﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ در ﻣـﻮرد ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﺧﻮد ﻓﻘﻂ ﺻﺤﺒﺖ ﳕﻰ‪B‬ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺟﺎن ﺧﻮد را داد ﺗﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد را ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﺪ‬
‫)روﻣﻴﺎن ‪ .(١٠-٦:٥‬ﻣﺮگ ﻣﺴﻴﺢ ﭼـﻮن ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﺷﻬﻴﺪان ﻧﺒﻮد‪ ،‬او ﺟﺎن‬
‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻴﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻧﻬﺎد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٨-١١:١٠‬؛ ‪.(١٣:١٥‬‬
‫»ﺣﻔﻆ ﺟـﺎن« اوﻟﻴﻦ ﻗﺎﻧﻮن زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎدى اﺳﺖ‪ ،‬اﻣـﺎ »از ﺧـﻮد ﮔﺬﺷﺘﮕﻰ«‬
‫اوﻟﻴﻦ ﻗﺎﻧﻮن زﻧﺪﮔﻰ روﺣﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﺧﺪا از ﻣﺎ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ‬
‫ﺧﻮد را ﻓﺪا ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻨﻬﺎ از ﻣﺎ ﻣـﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﺑـﺮادر ﻣﺤﺘﺎج ﺧﻮد را ﻛﻤـﻚ‬
‫ﳕﺎﺋﻴﻢ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﺷﻴﻮه‪B‬اى ﺣﻜﻴﻤﺎﻧﻪ از »ﺑﺮادران« در ‪ ١٦:٣‬ﺑﻪ »ﺑﺮادر ﺧﻮد« در‬
‫آﻳﻪ ‪ ١٧‬ﺗﻐﻴﻴﺮ ﳊﻦ داده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻌﺎر دادن و ﺣﺮف زدن در ﻣﻮرد »ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادران« و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻏﻔﻠﺖ‬
‫ﻛﺮدن از ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﺑﺮادرى ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﻛﺎر ﭼﻨﺪان ﺳﺨﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪،‬‬
‫ﺷﺨﺼﻰ و ﻓﻌﺎل اﺳﺖ‪ .‬و اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ در ﻣﺜﻞ »ﺳﺎﻣﺮى‬
‫×‪¯d U¹ X³‬‬ ‫≤≥‪±‬‬
‫ﻧﻔﺮت ﺑﻴﺶ از ﻫﺮ ﻛﺲ دﻳﮕـﺮى ﻣﻮﺟﺐ ﺻﺪﻣﻪ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻣـﻰ‪B‬ﮔـﺮدد‬
‫)ﻣﺘﻰ ‪ .(٢٦-٢١:٥‬در دوران ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ و ﺧـﺸـﻢ ﻣـﻮﺟـﺐ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ دادﮔﺎه ﻣﺤﻠﻰ ﺑﻜﺸﺎﻧﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ‪ ،‬ﺷﺨﺺ دﻳﮕﺮى را‬
‫»اﺣﻤﻖ ﻛﻠﻪ‪B‬ﭘـﻮك« ﺧﻄﺎب ﻣﻰ‪B‬ﻛـﺮد‪ ،‬ﻓـﺮد ﺗﻮﻫﻴﻦ‪B‬ﻛﻨﻨﺪه در ﺧﻄﺮ ﻣﺤـﺎﻛـﻤـﻪ در‬
‫ِ‬
‫»اﺣﻤﻖ ﻟﻌﻨﺘﻰ« را ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﻰ‪B‬آورد‪ ،‬ﺧﻮد را در ﻣﻌﺮض ﻣﺠﺎرات‬
‫اﺑﺪى در ﺟﻬﻨﻢ ﻗﺮار ﻣﻰ‪B‬داد‪ .‬ﻧﻔﺮﺗﻰ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ آن اﻋﺘﺮاف ﻧﻜﻨﺪ و آن را ﺗﺮك‬
‫ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬اﻧﺴﺎن را در زﻧﺪاﻧﻰ روﺣﺎﻧﻰ و اﺣﺴﺎﺳﻰ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺸﺪ )آﻳﻪ ‪!(٢٥‬‬
‫ﭘﺎدزﻫﺮ ﻧﻔﺮت‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻤﻠﻪ »ﻻﻳﻖ ﻧﻔﺮت ﺑﻮدﻳﻢ و ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﻔﺮت‬
‫ﻣﻰ‪B‬داﺷﺘﻴﻢ« وﺻƒ ﺣﺎل ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤﺎن و ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ )ﺗﻴﻄﺲ ‪.(٣:٣‬‬
‫اﻣﺎ وﻗﺘﻰ دل ﻛﻴﻨﻪ‪B‬ﺟﻮ ﺑـﻪ روى ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﮔﺸـﻮده ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻰ‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻣـﻰ‪B‬ﮔـﺮدد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺟﺎى ﲤﺎﻳﻞ ﺑﻪ »ﻗﺘـﻞ« دﻳـﮕـﺮان از ﻃﺮﻳﻖ ﻧـﻔـﺮت‪،‬‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻮﺷﺪ آﻧﻬﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ و ﭘﻴﺎم ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ را ﺑﻪ آﻧﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺷﺐ راﻫﺰﻧﻰ‪ ،‬ﺟﻠﻮى ﺟﺎن وﺳﻠﻰ ﻣﺒﺸﺮ ﺑـﺰرگ و رﻫﺒﺮ ﻣﺘﺪﻳﺴﺖ‪B‬ﻫﺎ را‬
‫ﮔﺮﻓﺖ و ﲤﺎﻣﻰ ﭘﻮﻟﻬﺎﻳﺶ را از او ﺑﻪ ﺳﺮﻗﺖ ﺑﺮد‪ .‬ﺟﺎن وﺳﻠﻰ ﺑﻪ ﻣﺮد راﻫﺰن ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»اﮔﺮ روزى ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻰ از اﻳﻦ راه ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ دﺳﺖ ﺑﻜﺸﻰ و ﺑﺮاى ﺧﺪا زﻧﺪﮔﻰ‬
‫ﻛﻨﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﻛﻪ »ﺧﻮن ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻫﻰ را ﭘﺎك ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﭘﺲ از اﳒﺎم ﻣـﺮاﺳﻢ ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﻣﺮدى ﺟﻠـﻮى ﺟﺎن وﺳﻠﻰ را‬
‫ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ او ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﻣـﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣـﻰ‪B‬آورى؟ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺷﺐ ﺷـﻤـﺎ را ﳋﺖ‬
‫ﻛﺮدم و ﭘﻮل‪B‬ﻫﺎﻳﺘـﺎن را دزدﻳﺪم و ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺧـﻮن ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻫـﺮ‬
‫ﮔﻨﺎﻫـﻰ را ﭘﺎك ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳـﻤـﺎن آورده‪B‬ام و او زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺮا ﻋﻮض‬
‫ﻛﺮده اﺳﺖ‪«.‬‬
‫‪±≥µ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫×‪¯d U¹ X³‬‬ ‫‪±≥¥‬‬

‫اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ ﺧﻮد ﻓﻘﻴﺮ اﺳﺖ و ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ اﻃﻼﻋﻰ‬ ‫ﻧﻴﻜﻮ« در ﻓﻜﺮ داﺷـﺖ )ﻟـﻮﻗﺎ ‪ .(٣٧-٢٥:١٠‬ﻳﻜﻰ از ﻓﻘﻬﺎ ﻣـﻰ‪B‬ﺧـﻮاﺳﺖ در‬
‫از ﻧﻴﺎزﻫﺎى ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻧﺪارد‪ ،‬ﻣﺠﺮم ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادر‬ ‫»ﻫﻤﺴﺎﻳـﻪ ﻣﻦ ﻛﻴﺴـﺖ؟« وﻟﻰ ﻋﻴﺴﻰ‬
‫‪U‬‬ ‫ﻣﺴﺌﻠـﻪ ﻧﻈﺮى ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ‬
‫‪U‬‬ ‫ﻣﻮرد اﻳﻦ‬
‫ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪش ﺳﻨﮕﺪل ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺮم اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻜﻰ از دﻻﻳﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺎﻳـﺪ‬ ‫ﺗﻮﺟﻪ او را ﺑﻪ ﻣﺮدى ﻣﺤﺘﺎج ﻣﻌﻄﻮف ﳕﻮد و ﺳﺆال او را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺻﻮرت ﺗﻐﻴﻴﺮ داد‬
‫ﻛﺎر ﻛﻨﻨﺪ و زﺣﻤﺖ ﺑﻜﺸﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺘـﻮاﻧﻨﺪ »ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪى را ﭼﻴﺰى دﻫﻨﺪ«‬ ‫ﻛﻪ »ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﱎ ﺑﺎﺷﻢ؟«‬
‫)اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪.(١٨:٤‬‬ ‫دو دوﺳﺖ در ﻛﻨﻔﺮاﻧﺴﻰ ﺑﺸﺎرﺗﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در ﻳﻜﻰ از ﺟﻠﺴﺎت‪،‬‬
‫در اﻳﻦ دوران ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﮔﺴﺘﺮش ﺳﺎزﻣﺎن‪B‬ﻫﺎى اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ‪ ،‬ﺑﺮاى ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‬ ‫ﻻرى دوﺳﺖ ﺧﻮد ﭘﻴﺖ را ﮔﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺎﻫﺎر وﻗﺘﻰ ﭘﻴﺖ را دﻳﺪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﭼﻨﺪان ﺳﺨﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﺌـﻮﻟﻴﺖ‪B‬ﻫﺎى ﺧﻮد را ﻓﺮاﻣـﻮش ﻛﻨﻨﺪ‪» .‬ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻪ‬ ‫»در ﺟﻠﺴﻪ‪ U‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ ١٠‬ﺻﺒﺢ ﺗﻮ را ﻧﺪﻳﺪم‪ .‬ﺧﻴﻠﻰ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم‪ .‬ﻛﺠﺎ ﺑﻮدى؟«‬
‫ﻗﺪرى ﻛﻪ ﻓـﺮﺻﺖ دارﻳﻢ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻣـﺮدم اﺣﺴﺎن ﺑﻨﻤﺎﺋﻴﻢ‪ ،‬ﻋﻠﻰ اﳋـﺼـﻮص ﺑﺎ‬ ‫ﭘﻴﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬در ﻻﺑﻰ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﻳﻜﻰ از ﭘﻴﺶ‪B‬ﺧﺪﻣﺖ‪B‬ﻫﺎى ﻫﺘـﻞ در ﻣـﻮرد‬
‫اﻫﻞ ﺑﻴﺖ اﻳﻤﺎن« )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪.(١٠:٦‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدم و ﺑﺎﻻﺧﺮه او را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﺮدم‪«.‬‬
‫ﻣﺎ در ﭘﻮل و ﻟﻮازم ﻣﺎدى ﺧﻼﺻﻪ ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬ﻧﻴﻜﻮﻛﺎرى را‬ ‫اﻳﻦ »اﺣﺴﺎن« ﻟﺰو ً‬ ‫ﺷﺮﻛﺖ در ﻛﻨﻔﺮاﻧﺲ‪B‬ﻫﺎى ﺑﺸﺎرﺗﻰ ﻫﻴﭻ اﺷﻜﺎﻟﻰ ﻧﺪارد‪ ،‬وﻟﻰ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدن‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﺨﺼﻰ و ﻓﺪاﻛﺎرى ﺑﺮاى دﻳﮕﺮان ﻧﺸﺎن داد‪ .‬ﻛﺴﺎن زﻳﺎدى‬ ‫اﻓﺮاد و ﻧﻴﺎزﻫﺎى آﻧﺎن در ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺤﺚ در ﻣﻮرد ﻛﻠﻴﺎت‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر اﺗﻔﺎق ﻣﻰ‪B‬اﻓﺘﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺸﻨﻪ دوﺳﺘﻰ‬
‫در ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى ﻣﺎ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﻛﻪ از ﻛﻤﺒﻮد ﻣﺤﺒﺖ رﱋ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮﻧﺪ و ‪U‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ را ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮان ﺑﺎ ﺷﻌﺎر دادن در ﻣﻮرد ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﻞ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻧﺸﺎن‬
‫و ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫داد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﺑﺮادر ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﺑﺎ آراﻣﺶ و ﺳﻜﻮت‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﻧﻴﺎز ﺣﺘﻰ ﻳﻚ‬
‫در ﺟﻠﺴﻪ‪B‬اى ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺑﻴﺎن »ﺷﻬﺎدت« اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺎﱎ‬ ‫ﺑﺮادر ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻜﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺗﻮاﻧﺴﺖ »ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﺑﺮادران ﺑﻨﻬﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﺟﻮاﻧﻰ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻓﺮﺻﺘﻰ ﺑﺮاى ﻛﻤﻚ ﻳﺎ رﺳﻴﺪﮔﻰ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﭘﻴﺪا ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻣـﺎ ﻛﺴﻰ را ﺑﻜﺸﺪ ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷـﻮد‪ ،‬ﻧﻔﺮت ﻫﻤﺎن‬ ‫اﻧﺴﺎن ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻟﺰو ً‬
‫ﭼﺮا ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﭽﻪ ﻛﻮﭼﻚ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ از آﻧﻬﺎ ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد و ﻫﻤﻴﻦ ﲤﺎم‬ ‫اﻣﺎ از ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻧﻔﺮت ﳕﻮد‬
‫ﻗﺘﻠﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در دل روى ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻟﺰ ً‬
‫وﻗﺖ او را ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺷﺪ‪ ،‬ﻛﺎﻓﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ از او ﻏﻔـﻠـﺖ ﳕـﻮد ﻳﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﻴـﺎزﻫﺎى وى‬
‫ﻓﺮداى آن روز دو ﻧﻔﺮ از ﺑﺎﻧﻮان ﻋﻀﻮ ﻛﻠﻴﺴﺎ زﻧﮓ در ﺧﺎﻧﻪ آن ﻣﺎدر ﺟﻮان را‬ ‫ﺑﻰ‪B‬ﺗﻔـﺎوت و ﺑﻰ‪B‬ﺗﻮﺟﻪ ﺑـﻮد‪ .‬اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ از ﲤﻜﻦ ﻣﺎدى ﺑـﺮﺧـﻮردار اﺳﺖ و‬
‫ﺑﻪ ﺻﺪا درآوردﻧﺪ و در ﻛﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ آﻣﺪه‪B‬اﻳﻢ ﺗﻮ را ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﻢ‪،‬‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ اﺣﺘﻴﺎﺟﺎت ﺑﺮادرش را ﺑﺮآورد‪ ،‬وﻇﻴﻔﻪ دارد ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﺪ‪» .‬ﺑﺴﱳ در ﻗﻠﺐ‬
‫ﺑﻪ اﺗﺎق‪B‬ﺧﻮاﺑﺖ ﺑﺮو‪ ،‬ﻛﻤﻰ اﺳﺘـﺮاﺣﺖ ﻛﻦ و ﺑﻌﺪ از آن ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ در ﻧﻈـﺮ‬ ‫ﺧﻮد« ﺑﻪ روى ﺑﺮادر ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻮﻋﻰ ﻗﺘﻞ اﺳﺖ!‬
‫داﺷﺘﻰ ﻣﺸﻌﻮل ﺷﻮ‪ «.‬ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬او ﺗﻮاﻧﺴﺖ‬ ‫اﮔﺮ ﺑﺨـﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺳـﻪ ﺷـﺮط را در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴـﺮم‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﻣﻮر ﻣﻔﻴﺪى ﻛﻪ در ﻓﻜﺮ داﺷـﺖ ﺑـﭙـﺮدازد ﺗﺎ ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ اﺣﺘﻴـﺎﺟـﺎت روزﻣﺮه‪،‬‬ ‫اول‪ ،‬اﺑﺰار ﻻزم ﺑﺮاى رﻓﻊ ﻧﻴﺎزﻫﺎى او را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬دوم‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮم ﻛﻪ او‬
‫دﻳﮕﺮ ﺑﺮاﻳﺶ ﺧﺴﺘﻪ‪B‬ﻛﻨﻨﺪه ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫اﻗﻌﺎ ﻣﺤﺘﺎج اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻮم‪ ،‬ﻛﻤﻚ و ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻣﻦ از روى ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫و ً‬
‫∑≥‪±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫×‪¯d U¹ X³‬‬ ‫∂≥‪±‬‬

‫ﻃﻮر اﺳﺖ و در ﻣـﻮرد ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺟﺎﻧـﺶ ﲤـﺎم ﺷـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﻨﺎﻓـﻊ‬ ‫اﮔﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا را در ﻗﻠﺐ ﺧﻮد ﲡﺮﺑﻪ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ دﻳﮕﺮان را ﺗﺎ‬
‫ارزﺷﻤﻨﺪى ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺻـﻮرت ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺟﺎﻧﺒﻰ اﻳـﻦ ﻧـﻮع ﻣﺤﺒﺖ ﺑـﺮاى ﺷﻤﺎ ﺣﺎﺻـﻞ‬ ‫ﻣﺮز ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ و اﻳﺜﺎر ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎﺋﻴﻢ‪ .‬ﺑﻰ‪B‬ﺗﻔﺎوﺗﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﻴﺎزﻫﺎى ﺑﺮادران‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﭘﺎداش ﻫﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ‪B‬اى اﺳـﺖ ﻛـﻪ اﳒـﺎم ﻣـﻰ‪B‬دﻫـﻴـﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺤﺮوم ﻛﺮدن ﺧﻮد از آﻧﭽﻪ ﻧﻴـﺎز واﻗﻌﻰ ﻣﺎﺳﺖ‪ :‬ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا در دل‪B‬ﻫﺎﻳﻤﺎن‪.‬‬
‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧـﻮع ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺨـﻮاﻫﻴﺪ‬ ‫ﭘﺲ ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺤﺒﺖ ﻳﺎ ﻣﺮگ در ﻣﻴﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻴﺰى در ﻋـﻮض آن ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻦ اﺻﻞ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻛﻪ »ﺑﺪﻫﻴـﺪ ﺗـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﺷﻤﺎ داده ﺷﻮد« )ﻟﻮﻗﺎ ‪ ،(٣٨:٦‬ﻫﻢ ﭘﻮل و ﻫﻢ ﻣﺤﺒﺖ را ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪©≤¥≠±∏∫≥® v×OK X³× ©¥‬‬
‫ﻳﻮﺣﻨﺎ از ﺳﻪ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﻰ‪B‬ﻧﻈﻴﺮ ﻧﺎم ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮد ﻛﻪ اﻳﻤﺎن‪B‬داراﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺤﺒﺖ در ﻋﻤﻞ و در راﺳﺘﻰ‪ .‬ﻣﺘﻀﺎد »در ﻋﻤﻞ«‪،‬‬
‫ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ از آﻧﻬﺎ ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫»در ﺣﺮف« اﺳﺖ و ﻣﺘﻀﺎد »در راﺳﺘﻰ«‪» ،‬در زﺑﺎن«‪ .‬در اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ ﳕﻮﻧﻪ‪B‬اى از‬
‫‪ (١‬اﻃﻤﻴﻨﺎن )‪ .(٢٠-١٩:٣‬راﺑﻄﻪ ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﺎ دﻳﮕﺮان‪ ،‬ﺑﺮ راﺑﻄﻪ او‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ »در ﺣﺮف« اﺷﺎره ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﺪا اﺛﺮ ﻣﻰ‪B‬ﮔـﺬارد‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑـﺮادر ﺧﻮد ﻧﺰاﻋﻰ دارد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜـﻪ‬ ‫»اﮔﺮ ﺑﺮادرى ﻳﺎ ﺧـﻮاﻫﺮى ﺑﺮﻫﻨﻪ و ﻣﺤﺘﺎج ﺧـﻮراك روزاﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻛﺴﻰ از‬
‫ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ را ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﮕـﺬراﻧﺪ‪ ،‬ﻛﺪورت ﻓﻴﻤﺎﺑﻴﻦ را ﻓﻴﺼﻠﻪ دﻫﺪ )ﻣﺘـﻰ ‪-٢٣:٥‬‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻰ ﺑﺮوﻳﺪ و ﮔـﺮم و ﺳﻴﺮ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺎﻳﺤﺘﺎج‬
‫‪ .(٢٤‬ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻨـﺎﺧـﺖ ﻋـﻤـﻴـﻖ‪B‬ﺗـﺮى از‬ ‫ﺑﺪن را ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻧﺪﻫﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﻔﻊ دارد؟« )ﻳﻌﻘﻮب ‪.(١٦-١٥:٢‬‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬رﺳﺪ و از دﻟﻰ ﺳﺮﺷﺎر از اﻃﻤﻴﻨﺎن در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺑﺮﺧﻮردار‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ »در ﺣـﺮف« ﻳﻌﻨﻰ ﺳﺨﻨـﺮاﻧﻰ ﻛﺮدن در ﻣـﻮرد ﻳﻚ ﻧﻴﺎز وﻟﻰ ﻣﺤﺒـﺖ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫»در ﻋﻤﻞ« ﻳﻌﻨﻰ اﻗﺪام ﻋﻤﻠﻰ در ﺟﻬﺖ رﻓﻊ آن ﻧﻴﺎز‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻮن‬
‫»دل ﻣﺤﻜﻮم ﻛﻨﻨﺪه«‪ ،‬ﺻﻠﺢ و ﺳﻼﻣﺘﻰ اﻳـﻤـﺎن‪B‬دار را ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﻣﻰ‪B‬اﻧﺪازد‪.‬‬ ‫در ﻣﻮرد ﻧﻴـﺎزى ﺻﺤﺒﺖ ﻳﺎ ﺣﺘـﻰ ﺑـﺮاى آن دﻋﺎ ﻛﺮده‪B‬اﻳﺪ‪ ،‬وﻇﻴﻔـﻪ ﺧـﻮد را اﳒﺎم‬
‫»وﺟﺪان ﺗﻬﻤﺖ زﻧﻨﺪه« ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺼﻮﺻﻴﺘﻰ دارد‪ .‬ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت دل ﺑﻪ ﻏﻠﻂ‬ ‫داده‪B‬اﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺤﺒﺖ ﭼﻴﺰى ﻓﺮاﺗﺮ از ﻛﻠﻤﺎت و ﻣﺴﺘﻠﺰم اﻗﺪام اﻳﺜﺎرﮔﺮاﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺎ را ﻣﺘﻬﻢ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا »دل از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻓﺮﻳﺒﻨﺪه‪B‬ﺗﺮ اﺳﺖ وﺑﺴﻴﺎر ﻣﺮﻳـﺾ؛‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ »در زﺑﺎن« ﻣﺘﻀﺎد ﻣﺤـﺒـﺖ »در راﺳﺘﻰ« اﺳﺖ و از روى رﻳﺎﻛـﺎرى‬
‫ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ آن را ﺑﺪاﻧﺪ؟« )ارﻣﻴﺎ ‪ .(٩:١٧‬ﭘﺎﺳﺦ ﺳﺆال ﻓﻮق اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »ﺧﺪا‬ ‫ﺻﻮرت ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴـﺮد‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ »در راﺳﺘﻰ« ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪ و ﻗﻠـﺒـﻰ و ﻧـﻪ‬
‫دل‪B‬ﻫﺎ را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺪ!« ﺑﻌﻀﻰ از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ ﺧﻮد را ﻣﺘﻬﻢ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﻓﻘﻂ در زﺑﺎن‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ اﺻﻴﻞ و ﺑﻰ‪B‬رﻳﺎ‪ ،‬ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮد ﺟﺬب ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪،‬‬
‫ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻏﻴﺮ ﺿـﺮورى ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺳﺨﺖ‪B‬ﮔﻴـﺮى ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺧﺪا ﻫـﺮﮔﺰ‬ ‫وﻟﻰ ﳕﺎﻳﺶ ﺳﺎﺧﺘﮕﻰ آﻧﻬﺎ را ﻣﻰ‪B‬راﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻰ از دﻻﻳﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﮔﻨﺎﻫﻜـﺎران ﺟﺬب‬
‫ﭼﻨﻴﻦ اﺷﺘﺒﺎﻫﻰ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ در ﻣﺤﺒـﺖ ﺳـﻠـﻮك ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻗﻠـﺒـﻰ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪﻧﺪ )ﻟﻮﻗﺎ ‪ (٢-١:١٥‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺤﺒﺖ وى ﻧﺴﺒﺖ‬
‫ﮔﺸﺎده ﺑﺮاى ﺧﺪا دارد )»ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ«( و ﻣﻰ‪B‬داﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ‬ ‫ﺑﻪ آﻧﺎن ﺧﺎﻟﺺ و ﺑﻰ‪B‬رﻳﺎ اﺳﺖ‪.‬‬
‫داورى ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫آﻳﺎ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺤﺒﺘﻰ ﺑﺮاى اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﮔﺮان ﲤﺎم ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮد؟ ﻗﻄﻌﺎً ﻫﻤﻴﻦ‬
‫‪±≥π‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﻫﺴﺖ ﻛﻪ روﺣﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺤﺒﺖ اﺻﻴﻞ و ﺑﻰ‪B‬رﻳﺎ را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادران ﺑﺠﺎ‬
‫آورﻳﺪ‪ ،‬دﻟﻬﺎﻳﺘﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑـﺎ ﺧـﺪا راﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا اﮔﺮ در دل ﺧﻮد ﺑﻪ ﮔﻨﺎه‬
‫ﻋﺎدت ﻛﻨـﻴـﺪ‪ ،‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻣـﺤـﺒـﺖ ﺧـﺪا را در دل ﺷﻤﺎ ﳕـﻰ‪B‬اﻧـﺪازد‪ .‬وﻗﺘـﻰ‬
‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس را ﻣﺤـﺰون ﺳﺎزﻳﺪ‪ ،‬ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﺤﺒـﺖ ﺧـﺪا را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮده‪B‬اﻳـﺪ‬
‫)اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪.(٢:٥-٣٠:٤‬‬
‫‪ (٢‬ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪن دﻋﺎ )‪ .(٢٢-٢١:٣‬ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻣﻮﺟﺐ اﻃﻤﻴﻨﺎن‬
‫ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﺎزﻫﺎى ﺧﻮد‬
‫را از او ﺑﻄـﻠﺒﻴﺪ‪ .‬اﻳـﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨـﻰ ﻧﻴﺴـﺖ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﻣـﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺑـﺮادران‪،‬‬
‫ﺟﻮاب دﻋﺎﻫﺎى ﺧﻮد را ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ در اراده ﺧﺪا زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ دﻋﺎى ﺷﻤﺎ ﺟﻮاب دﻫﺪ‪» :‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺆال ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬از او ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﻴﻢ‪،‬‬
‫از آن ﺟﻬﺖ ﻛﻪ اﺣﻜﺎم او را ﻧﮕﺎه ﻣﻰ‪B‬دارﻳﻢ« )آﻳﻪ ‪ .(٢٢‬ﻣﺤﺒﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻪ ﺟﺎ‬
‫آوردن ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا )روﻣﻴﺎن ‪ ،(١٠-٨:١٣‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ وﻗﺘﻰ ﺑﺮادران را ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬از ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ و او ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺶ‪B‬ﻫﺎى ﺷﻤﺎ‬
‫را ﻣﺴﺘﺠﺎب ﳕﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ارﺗﺒﺎط اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﺎ ﺑﺮادران را ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮان از دﻋﺎﻫﺎى او ﺟﺪا داﻧﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬
‫ﻣﺜﺎل اﮔﺮ زن و ﺷﻮﻫﺮ‪ ،‬ﻛﻼم ﺧﺪا را اﻃﺎﻋﺖ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﺟﺎﺑﺖ دﻋﺎﻫﺎﻳﺸﺎن ﺑﻪ‬
‫ﺗﻌﻮﻳﻖ ﺧﻮاﻫﺪ اﻓﺘﺎد )اول ﭘﻄﺮس ‪.(٧:٣‬‬
‫ﻣﺒﺸـﺮى در ﻣﻮرد ﺧﺎﻧﻮاده‪ U‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣـﻮﻋﻈﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺟﻠﺴﻪ‪ ،‬ﭘـﺪر‬
‫ﺧﺎﻧﻮاده‪B‬اى ﻧﺰد او رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺳﺎل‪B‬ﻫﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﭘﺴﺮ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﱎ دﻋﺎ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ وﻟﻰ ﺧﺪا ﺟﻮاب دﻋﺎﻫﺎى ﻣﺮا ﳕﻰ‪B‬دﻫﺪ‪«.‬‬
‫ﻣﺒﺸﺮ‪ ،‬ﻣﺰﻣﻮر ‪ ١٨:٦٦‬را ﺑﺮاى او ﺧﻮاﻧﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﺪى را در دل ﺧﻮد ﻣﻨﻈﻮر‬
‫ﻣﻰ‪B‬داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺧـﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣـﺮا ﳕﻰ‪B‬ﺷﻨﻴﺪ‪ «.‬و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑـﺎ ﺧـﻮدت و ﺧﺪاى‬
‫×‪¯d U¹ X³‬‬ ‫∏≥‪±‬‬
‫ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﻳﺎد دو واﻗﻌﻪ در زﻧﺪﮔﻰ ﻋﻴﺴﻰ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ‬
‫اﻳﻦ اﺻﻞ ﻣﻬﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ‪B‬ﻋﻨﻴـﺎ رﻓﺖ‪ ،‬در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮﻳﻢ و ﻣﺮﺗﺎ‬
‫ﻣﻨﺰل ﮔﺮﻓﺖ )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٤٢-٣٨:١٠‬ﻣﺮﺗﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻬﻴﻪ ﻏﺬا ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺮﻳﻢ ﭘﻴﺶ‬
‫ﭘﺎى او ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑـﻮد و ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ او ﮔﻮش ﻣﻰ‪B‬داد‪ .‬ﻣـﺮﺗﺎ ﺑﺎ دﻳﺪن اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ‪،‬‬
‫ﻫﻢ ﻣﺮﻳﻢ و ﻫﻢ ﻋﻴﺴـﻰ را ﻣـﻮرد اﻧﺘﻘﺎد ﻗﺮار داد‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ آﻧـﭽـﻪ را ﻛﻪ در دل‬
‫ﻣﺮﻳﻢ ﻣﻰ‪B‬ﮔﺬﺷﺖ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ از او دﻓﺎع ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﻄﺮس رﺳﻮل ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮد را اﻧﻜﺎر ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻠﺨﻰ ﮔﺮﻳﺴﺖ و‬
‫ﺑﺪون ﺷﻚ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧـﻰ و ﺗـﻮﺑـﻪ ﺳـﺮاﺳـﺮ وﺟﻮد او را ﭘﺮ ﻛـﺮده ﺑـﻮد‪ .‬وﻟﻰ ﻋﻴﺴـﻰ‬
‫ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺖ ﻛﻪ او ﺗﻮﺑﻪ ﻛـﺮده و ﺑﻌﺪ از ﻗﻴﺎم ﺧﻮد از ﻣﺮدﮔﺎن‪ ،‬ﭘﻴﺎم ﻣﺨﺼـﻮﺻﻰ‬
‫)ﻣﺮﻗﺲ ‪ (٧:١٦‬ﺑﻪ ﭘﻄـﺮس ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﻳﻘﻴﻨـﺎً ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻴﮕﻴﺮ ﻣﻀﻄـﺮب و اﻓﺴﺮده‪،‬‬
‫دﻟﮕﺮﻣﻰ و اﻃﻤﻴﻨﺎن داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ او را ﺑﺨﺸﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎً دل ﭘﻄﺮس‬
‫او را ﻣﺤﻜﻮم ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺑﺎر ﺧﺪاوﻧﺪ را اﻧﻜﺎر ﻛﺮده اﺳﺖ‪،‬‬
‫وﻟﻰ ﺧﺪا از دل او ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﻄﺮس‬
‫اﻃﻤﻴﻨﺎﻧﻰ را ﻛﻪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ آن ﺑﻮد ﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻣﺒﺎدا ﺷﻴﻄﺎن ﺷـﻤـﺎ را ﻣﺘﻬﻢ ﻛﻨﺪ و اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺷﻤـﺎ را از ﺷﻤﺎ‬
‫ﺑﮕﻴـﺮد )ر‪.‬ك ﻣﻜﺎﺷـﻔـﻪ ‪ .(١٠:١٢‬وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﮔﻨـﺎه ﺧـﻮد اﻋﺘـﺮاف ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﻴـﺪ و‬
‫ﮔﻨﺎﻫﺘﺎن ﺑﺨﺸﻴﺪه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﺟﺎزه دﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ را ﻣﻼﻣﺖ و ﻣﺘﻬﻢ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﻄﺮس ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺟﺴﺎرت ﲤﺎم رو در روى ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ و ﺑﮕﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫»اﻣﺎ ﺷﻤﺎ آن ﻗﺪوس و ﻋﺎدل را ﻣﻨﻜﺮ ﺷﺪﻳﺪ« )اﻋﻤﺎل ‪ (١٤:٣‬زﻳﺮا ﮔﻨﺎه ﺧﻮد او‬
‫ﻛﻪ ﻣﺴﻴـﺢ را اﻧﻜﺎر ﻛـﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻧﺪاﻣﺖ و ﺗﻮﺑﻪ‪B‬اش ﺑﺮ او ﺑـﺨـﺸـﻴـﺪه و ﺑـﻪ‬
‫ﻓﺮاﻣﻮﺷﻰ ﺳﭙﺮده ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻴﭻ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮔﻨﺎه را ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺸﻤـﺎرد‪ ،‬اﻣﺎ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬
‫از ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻮد ﺳﺨﺖ‪B‬ﮔﻴـﺮى ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻧﻮﻋﻰ ﺧﻮدآزﻣﺎﺋﻰ و ﺧﻮد‪B‬داورى ﻧﺎﺳﺎﻟـﻢ‬
‫‪±¥±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫×‪¯d U¹ X³‬‬ ‫∞‪±¥‬‬

‫‪ (٣‬ﻣﺎﻧﺪن )‪ .(٢٤-٢٣:٣‬وﻗﺘﻰ ﻳﻜﻰ از ﻛﺎﺗﺒﺎن از ﻋﻴﺴﻰ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ‬ ‫ﺧﻮدت ﺻﺎدق ﺑﺎش‪ .‬آﻳﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ‪B‬اى ﺑﻴﻦ ﺗﻮ و ﺑﺮادر ﻣﺴﻴﺤﻰ دﻳﮕﺮى وﺟﻮد دارد‬
‫ﺣﻜـﻢ را ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﺪ در ﺟـﻮاب وى ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧـﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاى ﺧـﻮد را‪...‬‬ ‫ﻛﻪ ﻻزم ﺑﺎﺷﺪ آن را ﺣﻞ ﻛﻨﻴﺪ؟«‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎ« و ﺳﭙﺲ در اداﻣﻪ از دوﻣﻴﻦ ﺣﻜﻢ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺧﻮد را‬ ‫آن ﻣﺮد ﭘﺲ از ﻛﻤﻰ ﻣﻜﺚ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬از اﻳﻦ ﻣﻰ‪B‬ﺗﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ‪B‬اى‬
‫ﻣﺜﻞ ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎ« )ﻣﺘـﻰ ‪ .(٤٠-٣٤:٢٢‬وﻟﻰ ﺧﺪا ﺣﻜﻢ دﻳﮕـﺮى ﺑﻪ ﻣﺎ‬ ‫وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ از ﺷﺨﺼﻰ در اﻳﻦ ﻛﻠﻴﺴﺎ رﳒﻴﺪه‪B‬ام و اﻳﻦ رﳒﺶ را در‬
‫داده ﻛﻪ ﻫﻢ ﺧﺪا و ﻫﻢ اﻧﺴﺎن را درﺑﺮ‪B‬ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد‪» :‬ﺑﻪ اﺳﻢ ﭘﺴﺮ او ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫دل ﺧﻮد ﻧﮕﺎه داﺷﺘﻪ‪B‬ام‪«.‬‬
‫اﻳﻤﺎن آورﻳﻢ و ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎﺋﻴﻢ« )‪ .(٢٣:٣‬اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا و ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺒﺸـﺮ او را راﻫﻨﻤﺎﺋـﻰ ﻛـﺮد‪» :‬ﭘﺲ ﻫﺮ ﭼـﻪ زودﺗﺮ ﻣﻮﺿـﻮع را ﺣﻞ و ﻓﺼـﻞ‬
‫اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﭼﻜﻴﺪه‪ U‬وﻇﺎﻳƒ ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ »اﻳﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻛﻨﻴﺪ« و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ او ﻣﺸﻐـﻮل دﻋﺎ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳـﺮاﳒﺎم ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ آن ﻣـﻮرد ﺣﻞ‬
‫ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ« )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪.(٦:٥‬‬ ‫ﺷﻮد‪ ،‬ﭘﺪر ﻓﺮزﻧﺪ ﮔﻤﺮاه ﺧﻮد را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا و ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ اﻧـﺴـﺎن‪ ،‬دو روى ﻳﻚ ﺳﻜﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﺄﻛﻴـﺪ ﺑـﺮ‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ آﻳﺎت‪ ،‬ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﲤﺎم ﺷﺮاﻳﻂ ﻻزم ﺑﺮاى ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪن دﻋﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪،‬‬
‫اﻳﻤﺎن ‪B-‬آﻣﻮز‪U‬ه ﺻﺤﻴﺢ‪ -B‬و ﻏﻔﻠﺖ از ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﻛﺎر ﭼﻨﺪان ﺳﺨﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬از‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ اﻫﻤﻴﺖ اﻃﺎﻋﺖ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻳﻜﻰ از رازﻫﺎى ﺑﺰرگ ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪن‬
‫ﺳﻮى دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻋﺪه‪B‬اى ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﻨﺪ آﻣـﻮزه )ﺗﻌﻠﻴﻢ( اﻫﻤﻴﺖ ﭼﻨﺪاﻧﻰ ﻧﺪارد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫دﻋﺎ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ اﺳﺖ و راز اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ‪» .‬اﮔﺮ ﻣﺮا دوﺳﺖ دارﻳﺪ‪ ،‬اﺣﻜﺎم‬
‫ﻣﺤﺒﺖ وﻇﻴﻔﻪ اﺻﻠﻰ ﻣﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻢ آﻣﻮزه و ﻫﻢ ﻣﺤﺒﺖ اﻫﻤﻴﺖ دارﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ‬ ‫ﻣﺮا ﻧﮕﺎه دارﻳـﺪ« )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪» .(١٥:١٤‬اﮔﺮ در ﻣﻦ ﲟﺎﻧﻴﺪ و ﻛﻼم ﻣـﻦ در ﺷـﻤـﺎ‬
‫ﻛﺴﻰ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا در ﻗﻠـﺐ‬ ‫ﲟﺎﻧﺪ‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ...‬اﮔﺮ اﺣﻜﺎم ﻣﺮا ﻧﮕﺎه‬
‫او ﺳﺎﻳﻪ اﻓﻜﻨﺪه اﺳﺖ )روﻣﻴﺎن ‪.(٥-١:٥‬‬ ‫دارﻳﺪ‪ ،‬در ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻣﺎﻧﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(١٠٬٧:٥‬‬
‫»ﻣﺎﻧﺪن در ﻣﺴﻴﺢ«‪ ،‬ﲡﺮﺑﻪ اﺳﺎﺳﻰ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﺧﺪا‬ ‫اﻟﺒـﺘﻪ اﻳﻦ اﻣﻜـﺎن وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﻧـﮕﺎه داﺷﱳ اﺣـﻜﺎم ﺧﺪا ﻧﺎﺷـﻰ از روح‬
‫ﺧﻄﺎﺑﻪ‬
‫‪U‬‬ ‫اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻛﻨﺪ و از ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪن دﻋﺎﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮﺧﻮردار ﮔﺮدد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ در‬ ‫ﺗﺮس ﻳﺎ اﺟﺒﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧـﻪ از روى ﻣﺤﺒﺖ‪ .‬ﺑﺮادر ﺑﺰرگ ﻣﺬﻛﻮر در ﻣﺜﻞ ﭘﺴﺮ‬
‫‪B‬ﺧﺎﻧـﻪ« ﻣﺬﻛﻮر در ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ ،٤-١:١٥‬ﺗﺼـﻮﻳـﺮى‬ ‫‪U‬‬ ‫ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﺎﮔـﺮداﻧﺶ در »ﺑﺎﻻ‬ ‫ﮔﻤﺸﺪه ﺑﻪ دام ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻨﺎه اﻓﺘﺎد )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٣٢-٢٤:١٥‬اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ‬
‫روﺷﻦ از »ﻣﺎﻧﺪن« ﺗـﺮﺳﻴﻢ ﻛـﺮده اﺳﺖ‪ .‬او ﭘﻴﺮوان ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺷﺎﺧﻪ‪B‬ﻫـﺎى ﺗـﺎك‬ ‫اﺣﻜﺎم ﭘﺪر ﺧﻮد را ﻧﮕﺎه ﻣﻰ‪B‬دارد ﻛﻪ ﻋﻤﻞ او ﻣﻮﺟﺐ ﺧﻮﺷﻨﻮدى ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻘﺎﻳـﺴـﻪ ﳕـﻮد‪ .‬ﻣﺎدام ﻛﻪ ﺷﺎﺧـﻪ‪B‬ﻫـﺎ ﻗـﺪرت ﺧﻮد را از ﺗﺎك ﻣـﻰ‪B‬ﮔـﻴـﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻴـﻮه‬ ‫ﻣﺴﻴﺤـﻰ‪B‬اى ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺧﻮﺷﻨﻮدى ﺧﺪا زﻧـﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬درﺧﻮاﻫـﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﮔﺮ از ﺗﺎك ﺟﺪا ﺷﻮﻧﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺧﺸﻜﻨﺪ و ﻣﻰ‪B‬ﻣﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﻧﻴﺰ راﻫـﻬﺎﺋﻰ ﺑﺮاى ﺧﻮﺷﻨﻮدى ﻓﺮزﻧـﺪ ﺧﻮد دارد‪» .‬در ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮﺷﻨﻮد‬
‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺴﻴـﺢ ﻧـﻪ در ﻣـﻮرد »ﳒﺎت« ﺑﻠﻜـﻪ در ﻣـﻮرد ﻣﻴﻮه دادن ﺻﺤﺒـﺖ‬ ‫ﺑﺎش‪ ،‬ﭘـﺲ ﻣﺴﺌـﻠﺖ دل ﺗﻮ را ﺑـﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫـﺪ داد« )ﻣﺰﻣـﻮر ‪ .(٤:٣٧‬وﻗﺘﻰ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﻫﻤﺎن ﳊﻈﻪ‪B‬اى ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن ﻣﻰ‪B‬آورد‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻮﺷﻨـﻮدى ﻣﺎ در ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﺳـﺘﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺎ ﻧﻴـﺰ ﻃﺒﻖ اراده‪ U‬ﺧﺪا‬
‫ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺘﺤﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﺣﻔﻆ ﻣﺸـﺎرﻛﺖ‪ ،‬ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻰ ﻣﺎدام‪B‬اﻟﻌﻤﺮ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫≥‪±¥‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ »ﺗﺜﻠﻴﺚ« اﻟﻬﻰ‪ ،‬در »ﺣﻴﺎت ﻣﺤﺒـﺖ« اﻳـﻤـﺎن‪B‬داران دﺧﻴـﻞ‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪاى ﭘﺪر ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺧﺪاى‬
‫ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﻓﺪا ﻛﺮد و ﻋﺎﻟﻴﺘﺮﻳﻦ ﳕﻮﻧﻪ ﻣﺤﺒﺖ را ﻧﺸﺎن‬
‫داد‪ ،‬و ﺧﺪاى روح‪B‬اﻟﻘﺪس در ﻣﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻻزم را در ﻣﺎ اﻳﺠﺎد‬
‫ﳕﺎﻳﺪ )روﻣﻴﺎن ‪ .(٥:٥‬ﻣﺎﻧﺪن در ﻣﺤﺒﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺎﻧﺪن در ﺧـﺪا؛ و ﻣـﺎﻧـﺪن در‬
‫ﺧﺪا ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺎﻧﺪن در ﻣﺤﺒﺖ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در ﻣﻮﻗﻊ ﻟﺰوم‬
‫ﺑﻪ آن ﺑﭙﺮدازﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ »روح‪B‬اﻟﻘﺪس در دل‪B‬ﻫﺎى ﻣﺎ اﻓﻜﻨﺪه« و‬
‫ﭼﻮن در ﻣﺴﻴﺢ ﲟﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﲡﺮﺑﻪ ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﻬﺎر ﺳﻄﺢ ﻣﺨﺘـﻠـƒ ﺑـﺮاى زﻧﺪﮔﻰ اﻧﺴـﺎن وﺟـﻮد دارد‪ .‬اﻧﺴﺎن ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ‬
‫ﭘﺴﺖ‪B‬ﺗﺮﻳﻦ ﺳﻄﺢ ﳑﻜﻦ ﻳﻌﻨﻰ ﺳﻄﺢ ﺷﻴﻄـﺎن را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﺪ و دﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ‬
‫ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﻧﺼﻴﺐ ﻗﺎﺗﻼن‪» ،‬در درﻳــﺎﭼﻪ اﻓـﺮوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑـﻪ آﺗﺶ و ﻛﺒﺮﻳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﺑﻮد و اﻳﻦ ﻣﻮت ﺛﺎﻧﻰ اﺳﺖ« )ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪.(٨:٢١‬‬
‫ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﺴﻰ ﺳﻄـﺢ دوم ﻳﻌﻨﻰ ﻧﻔـﺮت را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ در ﻧﻈـﺮ‬
‫ﺧﺪا ﻧﻔﺮت ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺎﺗﻼن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﻔﺮت زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻧﻪ‬
‫دﻳﮕﺮان ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﺧـﻮد را ﻣـﻰ‪B‬ﻛُﺸﺪ! روان‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺎن ﻫﺸﺪار ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﻛﻴﻨﻪ‪B‬ﺗﻮزى و ﻧﻔﺮت ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺮوز ﻣﺸﻜﻼت ﺟﺴﻤﻰ و رواﻧﻰ زﻳﺎدى ﺑﺮاى اﻧﺴﺎن‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ‪ ،‬ﻳﻜﻰ از روان‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺎن ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺘﺎب ﺧﻮد را‬
‫»ﻣﺤﺒﺖ ﻳﺎ ﻧﺎﺑﻮدى« ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺳﻄﺢ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻰ‪B‬ﺗﻔﺎوﺗﻰ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻬﺘﺮ از دو ﺳﻄﺢ ﻗﺒﻠﻰ اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا‬
‫ﻛﻪ دو ﻣﻮرد اول ﻫﻴﭻ رﺑﻄﻰ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ در دﻟﺶ داﺋﻤﺎً‬
‫ﻧﻔﺮت ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻳﺎ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ و آدم‪B‬ﻛﺸﻰ ﻋﺎدت ﻛـﺮده‪ ،‬ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان ﻣﺴﻴﺤﻰ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻧﺴﺒﺖ‬
‫ﺑﻪ ﻧﻴﺎزﻫﺎى دﻳﮕﺮان ﺑﻰ‪B‬ﺗﻔﺎوت ﺑﻮد‪.‬‬
‫×‪¯d U¹ X³‬‬ ‫≤‪±¥‬‬
‫»ﻣﺎﻧﺪن« ﻣﺴﺘـﻠـﺰم اﻃﺎﻋﺖ از ﻛﻼم او و ﭘﺎك ﻧﮕﺎه داﺷـﱳ ﺧـﻮد اﺳﺖ )آﻳـﺎت‬
‫‪.(١٠٬٣‬‬
‫ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ دﻳـﺪﻳـﻢ‪ ،‬وﻗﺘﻰ اﻳـﻤـﺎن‪B‬دارى در ﻣﺤﺒﺖ ﺳـﻠـﻮك ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪،‬‬
‫اﻃﺎﻋﺖ از ﺧﺪا ﺑﺮاﻳﺶ آﺳﺎن ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و از اﻳﻦ رو راﺑﻄﻪ‪B‬اى ﺻﻤﻴﻤﻰ و ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر‬
‫ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ‪» .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﻣﺮا ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻛﻼم ﻣﺮا ﻧﮕﻪ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ و‬
‫ﭘﺪرم او را ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﳕﻮد و ﺑﻪ ﺳﻮى او آﻣﺪه ﻧﺰد وى ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ«‬
‫)ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢٣:١٤‬‬
‫ﻳﻮﺣﻨﺎ در رﺳﺎﻟﻪ اول ﺧﻮد‪ ،‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑـﺎر در ‪ ٢٣:٣‬از روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﺎ ذﻛﺮ‬
‫ﻧﺎم ﺳﺨﻦ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬او ﻗﺒﻼً ﺑﺎ ﻋﺒﺎرت »آن ﻗﺪوس« )‪ (٢٠:٢‬ﺑﺎ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺑﺮ ﻛﺎر‬
‫ﻣﺴﺢ ﻛﻨﻨﺪه و ﺗﻌﻠﻴﻢ دﻫﻨـﺪه روح‪ ،‬او را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻛـﺮده ﺑﻮد )اﻳﻦ ﺗﻌﺮﻳƒ‪،‬‬
‫ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺧﺎﺻﻰ ﺑـﺎ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪٢٦:١٤‬؛ ‪ ١٤-١٣:١٦‬دارد(‪ .‬اﻣﺎ »آن ﻗـﺪوس«‬
‫ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ وﻳﮋﮔﻰ‪B‬ﻫﺎ‪ ،‬روﺣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ )‪٢٣:٣‬؛ ‪ .(١٣:٤‬وﻗﺘﻰ‬
‫اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﺧﺪا را اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﺑﺮادران را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬روح‪B‬اﻟﻘﺪﺳﻰ‬
‫ﻛﻪ در او ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ او ﺻﻠﺢ و ﺳﻼﻣﺘﻰ و اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﺑﺎ او ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(١٦:١٤‬اﻣﺎ وﻗﺘﻰ روح ﻣﺤﺰون ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺮﻛﺎت‬
‫ﺧﻮد را ﺑﺎز‪B‬ﭘﺲ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ روح ﺷﻬﺎدت دﻫﻨﺪه اﺳﺖ )‪ (٦-١:٤‬ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪان‬
‫واﻗﻌﻰ ﺧﺪا ﺷﻬﺎدت ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬اﻳﻤـﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ در ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬روح او را‬
‫ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ و او را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ روح‪B‬ﻫـﺎى دروﻏﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﮔﻤـﺮاﻫﻰ او‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ آ ﮔﺎه ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد‪.‬‬
‫ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس‪ ،‬روح ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ ) ‪ (٨-٦:٥‬و ﺑﻪ ﺷﺨﺺ‬
‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ و ﻛـﺎر او ﺷـﻬـﺎدت ﻣـﻰ‪B‬دﻫـﺪ‪ .‬در روﻣﻴـﺎن ‪ ،١٦-١٤:٨‬اﻳـﻦ‬
‫ﺷﻬﺎدت روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﺑﻴﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫×‪¯d U¹ X³‬‬ ‫‪±¥¥‬‬

‫∏‬ ‫ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺎﺋﻦ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎن اﺳﺖ و ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻧﻔﺮت‬
‫ﻣﻰ‪B‬ورزد ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ دﻧﻴﺎﺋﻰ )‪ (١٣:٣‬ﻛﻪ ﲢﺖ ﻛﻨﺘﺮل ﺷﻴﻄﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺴﻴﺤﻰ‬
‫—!‪X³×1 oLŽ tÐ 7‬‬ ‫ﺑﻰ‪B‬ﺗﻔﺎوت‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺟﺴـﻢ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺴﻤﻰ ﻛﻪ در ﺧﺪﻣﺖ اﻫـﺪاف‬
‫ﺷﻴﻄﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫«‪±∂≠∑∫¥ UMŠu¹ ‰Ë‬‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ راه ﻣﺒﺎرك و ﻣﻘﺪس ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﺳﻄﺢ‬
‫ﻳﻌﻨﻰ ﺳﻄﺢ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤـﻰ ﻗـﺮار دارد‪ .‬اﻳﻦ ﻧـﻮع زﻧﺪﮔﻰ ﺳﺮﺷﺎر از ﺷـﺎدى‪،‬‬
‫آزادى و ﻣﺴﺘـﺠـﺎب ﺷـﺪن دﻋـﺎ اﺳـﺖ‪ .‬زﻧﺪﮔﻰ در اﻳـﻦ ﺳـﻄـﺢ‪ ،‬ﻋـﻠـﻰ‪B‬رﻏـﻢ‬
‫ﻣﺸﻜﻼت زﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺴﺎن اﻃﻤﻴﻨﺎن و ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺑﺎر اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮدازد! اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺪان‬ ‫دﻛﺘﺮ رﻧﻪ اﺳﭙﻴﺘﺰ در ﻳﻜﻰ از ﻳﺘﻴﻢ‪B‬ﺧﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻧـﻴـﻮﻳـﻮرك ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ‪B‬اى در ﻣـﻮرد‬
‫ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴـﺖ ﻛـﻪ ﻳـﻮﺣﻨﺎ دﻳﮕﺮ ﭼﻴـﺰى ﺑـﺮاى ﮔﻔﱳ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﻣﺠﺒـﻮر ﺷـﺪه ﻛـﻪ‬ ‫ﺗﺄﺛﻴﺮات ﻣﺤﺒﺖ و ﺑﻰ‪B‬ﺗﻮﺟﻬﻰ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎ اﳒﺎم داده و ﺑﻪ ﻧﺘﺎﻳﺠﻰ ﻧﻴﺰ رﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﺮﻓﻬﺎى ﻗﺒﻠﻰ ﺧﻮد را ﺗﻜﺮار ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻛﻪ‬ ‫ﻃﺒﻖ اﻳﻦ ﲢﻘﻴﻖ‪ ،‬ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﻮرد ﺑﻰ‪B‬ﻣﻬﺮى و ﻏﻔﻠﺖ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ‬
‫اﻟﻬﺎم‪B‬ﺑﺨﺶ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻮده‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع را ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ و اﻳﻦ ﺑﺎر از دﻳﺪﮔﺎه ﻋﻤﻴﻖ‪B‬ﺗﺮى‬ ‫ﻛﻤﺘﺮى داﺷﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ و ﺣﺘﻰ ﺑﻌﻀﻰ از آﻧﻬﺎ ﻣﺮده‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ از دﻳﺪﮔﺎه ﺟﺴﻤﺎﻧـﻰ‪،‬‬
‫ﺑﻴﺎن ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻓﻀﺎى واﻗﻌﻰ ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ و ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺗﻌﺠﺒﻰ ﻧﺪارد اﮔﺮ از‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺑﺎر اول ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دﻟﻴﻞ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪه‬ ‫دﻳﺪﮔﺎه روﺣﺎﻧﻰ‪ ،‬اﻫﻤﻴﺖ و ارزﺷﻰ ﺑﺴﻴﺎر واﻻﺗﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻮد )‪ (١١-٧:٢‬و در ﺑﺨﺶ دوم‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دﻟﻴﻞ ﻓﺮزﻧﺪ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ )‪-١٠:٣‬‬ ‫در واﻗﻊ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﻣﺤﺒﺖ ﻳﺎ ﻣﺮگ‪.‬‬
‫‪ .(١٤‬ﺑﺎر اول ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻧﻮر و ﺗﺎرﻳﻜﻰ و ﺑﺎر دوم ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﺮگ و‬
‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻟﻰ در ‪ ١٦-٧:٤‬ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎن واﻗﻌﻰ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬رﺳﻴﻢ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ ﭘﻰ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﺮا ﻣﺤﺒﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻣﻬﻤﻰ در زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ دارد‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ‪،‬‬
‫ﻣﻌﺘﺒﺮﺗﺮﻳﻦ ﻣﺤﻚ ﺑﺮاى آزﻣﻮدن ﻣﺸﺎرﻛﺖ و ﻓﺮزﻧﺪ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا »ﺧﺪا‬
‫ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ« و ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺎس ﻫﺴﺘﻰ ﺧﺪا و ذات او اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ از ﻃـﺮﻳـﻖ‬
‫اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬در ذات او ﺳﻬﻴﻢ ﻫﺴﺘﻴﻢ و از آﳒﺎ ﻛﻪ‬
‫ذات ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺤﻚ واﻗﻌﻰ ﺑﻮدن زﻧﺪﮔﻰ روﺣﺎﻧﻰ ﻣﺎ اﺳﺖ‪.‬‬
‫∑‪±¥‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﺧﺪا ﻧﻮر اﺳـﺖ‪ .‬اﻳـﻦ ﻋـﺒـﺎرت ﺑﻪ ذات ﻗـﺪوس ﺧـﺪا اﺷـﺎره ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨـﺪ‪ .‬در‬
‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس‪» ،‬ﻧﻮر« ﳕﺎد ﺗﻘﺪس و »ﺗﺎرﻳﻜﻰ« ﳕﺎد ﮔﻨـﺎه اﺳـﺖ )‪١٠-٥:١‬؛‬
‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢١-١٨:٣‬ﺧﺪا ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﮔﻨﺎه ﻛﻨﺪ زﻳـﺮا او ﻗﺪوس اﺳﺖ و ﺑﻪ دﻟﻴﻞ‬
‫اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺎ در ﺧﺎﻧﻮاده او ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬وارث ذات ﻣﻘﺪس او ﮔﺸﺘﻪ‪B‬اﻳﻢ )دوم‬
‫ﭘﻄﺮس ‪٤:١‬؛ اول ﭘﻄﺮس ‪.(١٦-١٤:١‬‬
‫ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ را ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺧﺪا اﺳﺖ« درك‬
‫ﳕﻮد‪ .‬اﻳﻨﻜﻪ دو ﻧﻔﺮ »ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺤﺒﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ«‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ‬
‫اﻣﺎ ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﺎﻣﻼً ﺻﺤﻴﺢ و ﺑﺠﺎﺳﺖ‬ ‫ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ آﻧﻬﺎ‪ ،‬اﻟﺰ ً‬
‫ﻛﻪ »ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻌﺮف ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪا ﻣﻌﺮف ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ «.‬ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ‬
‫و ﻧﻮر اﺳﺖ‪ :‬ﺑﻨﺎﺑـﺮاﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ او ﻣﻘﺪس و ﻣﺤـﺒـﺖ وى ﻣﻌـﺮف ﻗﺪوﺳﻴﺖ او‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﻋﻤﻞ ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ذات او اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﻰ داورى‪B‬ﻫﺎى او در رﺣﻤﺖ و‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ )ﻣﺮاﺛﻰ ‪.(٢٣-٢٢:٣‬‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ آﻧﭽﻪ در ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻣﺮوز »ﻣﺤﺒﺖ« ﻧﺎﻣـﻴـﺪه ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ ،‬ﻫﻴﭻ ارﺗﺒﺎط ﻳـﺎ‬
‫ﺷﺒﺎﻫﺘﻰ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻣـﻘـﺪس و روﺣﺎﻧﻰ ﺧﺪا ﻧﺪارد‪ .‬در ﻓﺴﺘﻴـﻮال‪B‬ﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎرى‬
‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺷﺎﻫﺪ ﭘﺮﭼﻢ‪B‬ﻫﺎﺋﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه »ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ«‪،‬‬
‫ﺻـﺎ در ﺟﺎﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺟﻮاﻧﺎن »اﻣﻮر ﻣﺮﺑـﻮط ﺑﻪ ﺧﻮد را اﳒﺎم ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ«‪،‬‬ ‫ﻣﺨﺼﻮ ً‬
‫ﮔﻮﺋﻰ اﮔﺮ اﻣﻮر ﻏﻴﺮاﺧﻼﻗﻰ را »ﻣﺤﺒﺖ« ﺑﻨﺎﻣﻨﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ آﻧﻬﺎ را ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﻧﻮع ﺧﺎﺻﻰ از ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٠:٤‬‬
‫‪U‬‬
‫را اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺰ ﺗـﺮﺟﻤﻪ ﳕﻮد‪» :‬ﻣﺤﺒﺖ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ دﻳﺪه ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪«.‬‬
‫ﻣﺤﺒﺘﻰ دروﻏﻴﻦ ﻧﻴﺰ وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﺧﺪا اﻳﻦ ﻧﻮع ﻣﺤﺒﺖ را رد ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺤﺒﺘﻰ‬
‫ﻛﻪ از ذات ﺧﺪا ﻧﺸﺄت ﮔـﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ روﺣﺎﻧﻰ و ﻣﻘﺪس ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا »ﺧـﺪا روح‬
‫اﺳﺖ« و »ﺧﺪا ﻧﻮر اﺳﺖ‪ «.‬اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ واﻗﻌﻰ »در دل‪B‬ﻫﺎى ﻣﺎ ﺑﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﺷﺪه رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ« )روﻣﻴﺎن ‪.(٥:٥‬‬
‫—‪X³× oLŽ tÐ 7‬‬ ‫∂‪±¥‬‬
‫درﻳﺎﻧﻮردان ﺑـﺮاى ﺗﺸﺨﻴـﺺ ﻣﺴﻴﺮ ﺧﻮد ﻣـﺘﻜﻰ ﺑﻪ ﻗﻄـﺐ‪B‬ﳕﺎ ﻫﺴﺘـﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ‬
‫ﻗﻄﺐ‪B‬ﳕﺎ ﻣﺴﻴﺮﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠƒ را ﺑﻪ آﻧﺎن ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﻗﻄﺐ‪B‬ﳕﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ‪B‬اى ﻃﺮاﺣﻰ‬
‫و ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻴﺪان ﻣﻌﻨﺎﻃﻴﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺨﺸﻰ از ﺳﺎﺧﺘﺎر زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪،‬‬
‫واﻛﻨﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ و ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ ﺷﻤﺎل ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎﺋﻰ ﻛﺮه زﻣﻴﻦ اﺷﺎره ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ذات ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ و ﻫﺮ ﻛﻪ‬
‫ﺧﺪا را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺪ و از ﺧﺪا ﻣـﻮﻟـﻮد ﺷﺪه‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ ذات ﺧﺪا واﻛﻨﺶ ﻧﺸـﺎن‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ .‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﻄﺐ‪B‬ﳕﺎ ﻛﻪ ﻃـﺒـﻴـﻌـﺘـﺎً ﺷﻤـﺎل را ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ ،‬ﺷـﺨـﺺ‬
‫ذاﺗﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ورزد‪ ،‬زﻳﺮا ذات ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ‪،‬‬ ‫اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﻧﻴﺰ ً‬
‫ﻧﻪ واﻛﻨﺸﻰ اﺟﺒﺎرى ﺑﻠﻜﻪ ﭘﺎﺳﺨﻰ ﻃﺒﻴﻌﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﻓﺮد اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﻧﺴﺒﺖ‬
‫ﺑﻪ ﺑﺮادراﻧﺶ‪ ،‬دﻟﻴﻞ ﻓﺮزﻧﺪ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ و ﻣﺸﺎرﻛﺖ او ﺑﺎ ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ‪ ،‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺳﻪ ﺑﺎر ﻣﺎ را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻛﺮده ﻛﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‬
‫)آﻳﺎت ‪ .(١٢٬١١ ٬٧‬او ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺮﻏﻴﺐ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺑﻴﺎن ﺳﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺎﺳﻰ‬
‫درﺑﺎر‪U‬ه ﺧﺪا ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪©∏≠∑∫¥® åXÝ« X³× «bšò ∫«bš  «– ©±‬‬
‫اﻳﻦ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﻋﺒﺎرت ﻳﻮﺣﻨﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را در ﻓﻬﻢ ذات ﺧﺪا ﻳﺎرى ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪:‬‬
‫»ﺧﺪا روح اﺳﺖ« )اﳒﻴﻞ ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪(٢٤:٤‬؛ »ﺧﺪا ﻧﻮر اﺳﺖ« )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪(٥:١‬‬
‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ‬
‫و »ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ «.‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻴﭻ‪B‬ﻛﺪام از اﻳﻦ ﺳﻪ ﻋﺒﺎرت ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ‬
‫ﻛﺎﻣﻞ ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ و ﺗﻔﻜﻴﻚ آﻧﻬﺎ از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﻛﺎر ﺧﻄﺎﺋﻰ اﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﻣﻮرد ذات ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮان ﮔﻔﺖ ﻛﻪ او روح اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺟﺴﻢ و ﺧـﻮن‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﻛﻨﻮن در آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﺪﻧﻰ ﺟﻼل ﻳﺎﻓﺘﻪ دارد و‬
‫روزى ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺪﻧﻰ ﭼـﻮن او ﺧﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﺧﺪا ﻛﻪ در ذات ﺧﻮد روح‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻰ ﻛﻪ وى آﻓﺮﻳﺪه ﻣﺤﺪود ﺑﻪ زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫‪±¥π‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫—‪X³× oLŽ tÐ 7‬‬ ‫∏‪±¥‬‬

‫ذات ﺧﺪا ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪه ﺷﺨﺼﻴﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪» .‬ﭼﻨـﺎن‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻌﻴﺎر ﻣﻌﺘﺒﺮى ﺑﺮاى آزﻣﻮدن اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮن‬
‫ﻛﻪ او ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺴـﺘـﻴـﻢ« )آﻳـﻪ ‪ .(١٧‬ﻣـﺤـﺒـﺖ‬ ‫ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ و ﻣﺎ ﻣﺪﻋﻰ ﻫﺴﺘﻴـﻢ ﻛـﻪ راﺑﻄﻪ‪B‬اى ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺎ ﺧﺪا دارﻳـﻢ‪،‬‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻣﺸﺎرﻛﺖ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺧﺪا و ﻓﺮزﻧﺪ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ او اﺳﺖ‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‪،‬‬ ‫اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻣﺤﺒـﺖ او را در روش زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد ﻧﺸﺎن دﻫﻴﻢ‪ .‬ﻓـﺮزﻧﺪ ﺧﺪا از‬ ‫اﻟﺰ ً‬
‫و ﻧﻴﺰ دﻟﻴﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ .‬ﲡﺮﺑﻪ ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎ ﺧﺪاى ﺧﻮد‪ ،‬اﺗﻔﺎﻗﻰ‬ ‫ﺧﺪا ﻣـﻮﻟﻮد ﺷﺪه و از اﻳﻦ رو در ذات اﻟﻬـﻰ او ﻣـﺸـﺎرﻛـﺖ دارد‪ .‬ﭼﻮن »ﺧـﺪا‬
‫ﻣﻮردى و ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﲡﺮﺑﻪ‪B‬اى روزﻣﺮه در ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻫﺮ‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ« ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻜﺪﻳـﮕـﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ و اﻳﻦ اﺳﺘﺪﻻل ﺟـﺎى‬
‫ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﻋﻤﻴﻖ‪B‬ﺗﺮ او اﺳﺖ‪ .‬اﻟﻬﻴﺎت )ﺧﺪا‪B‬ﺷـﻨـﺎﺳـﻰ( واﻗﻌﻰ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﻄﺎﻟـﻌـﻪ‪U‬‬ ‫ﻫﻴﭻ ﺷﻚ و ﺷﺒﻬﻪ‪B‬اى ﻧﺪارد!‬
‫ﺧﺸﻚ و ﺧﺎﻟﻰ آﻣـﻮزه‪B‬ﻫﺎ و اﺻﻮل ﻋﻘﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﲡﺮﺑﻪ‪B‬اى ﻫﻴﺠﺎن‪B‬اﻧﮕﻴـﺰ و ﻫـﺮ‬ ‫ﻣﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬـﺎ »از ﺧـﺪا ﻣـﻮﻟﻮد« ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠـﻜـﻪ »ﺧـﺪا را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳـﻴـﻢ‪ «.‬در‬
‫روزه اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد!‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ »ﺷﻨﺎﺧﱳ« ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻤﻴﻖ‪B‬ﺗﺮى از ﻓﻬﻤﻴﺪن ﻳﺎ آﺷﻨﺎﺋﻰ‬‫‪U‬‬ ‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس‪،‬‬
‫ﻣﻘﺪار زﻳﺎدى ﻣـﻮاد رادﻳﻮ‪B‬اﻛﺘﻴﻮ از ﺑـﻴـﻤـﺎرﺳﺘﺎﻧﻰ ﺳـﺮﻗﺖ ﺷـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﺪﻳـﺮ‬ ‫ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ‬
‫‪U‬‬ ‫ذﻫﻨﻰ دارد‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻌﻞ »ﺷﻨﺎﺧﱳ« ﺑﺮاى ﺗﻮﺻﻴƒ اﲢﺎد‬
‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ اﻋﻼم ﻛﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﺎرق‬ ‫زن و ﺷﻮﻫﺮ ﺑﻜـﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ .(١:٤‬ﺷﻨﺎﺧﱳ ﺧـﺪا ﻳـﻌـﻨـﻰ داﺷـﱳ‬
‫ﻫﺸﺪار دﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻣﺮگ ﺣﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﻣﻮاد رادﻳﻮ‪B‬اﻛﺘﻴﻮ ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ارﺗﺒﺎﻃﻰ ﻋﻤﻴﻖ ﺑﺎ او‪ :‬ﺳﻬﻴﻢ ﺑـﻮدن در ذات ﺧﺪا و ﺑـﺮﺧﻮردار ﺷﺪن از ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺘﻮان ﺑﻪ راﺣﺘﻰ ﭘﻨﻬﺎن ﻛـﺮد‪ .‬ﻣﺎدام ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻮاد را در اﺧﺘﻴﺎر دارد‪ ،‬ﺗﺄﺛﻴـﺮات‬ ‫ﻟﻪ درك ﻋﻤﻴﻖ‬ ‫ﺳﺎده اﻣﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ از ﻣﻘﻮ ‪U‬‬
‫‪U‬‬ ‫وى‪ .‬اﻳﻦ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ درك‬
‫ﻓﺎﺟﻌﻪ‪B‬ﺑﺎرى ﺑﺮ او ﻣﻰ‪B‬ﮔﺬارد!«‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ )ر‪.‬ك ‪.(٥-٣:٢‬‬
‫ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ادﻋﺎى ﺧﺪا‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻰ و اﲢـﺎد ﺑـﺎ ﺧـﺪا را دارد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺨﺼـﺎً ﲢﺖ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﻣـﻔﻬﻮم ﺟﻤـﻠﻪ »ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣـﺤﺒﺖ ﳕﻰ‪B‬ﳕﺎﻳـﺪ‪ ،‬ﺧﺪا را ﳕﻰ‪B‬ﺷﻨـﺎﺳﺪ«‬
‫ﺗﺄﺛﻴﺮ اﻳﻦ راﺑﻄﻪ ﻗﺮار داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎﻧﻰ ﺑﺸﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا‬ ‫)‪ (٨:٤‬را در ﭘﺮﺗﻮ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ درك ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻳﻘﻴﻨﺎً ﺑﺴﻴﺎرى از اﻓﺮاد ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤﺎن‪،‬‬
‫ﻫﺴﺖ و »ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ «.‬ﻫﺮ ﺑﺤﺚ دﻳﮕﺮى ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده و ﺑﺴﺘﮕﺎن ﺧﻮد را دوﺳﺖ دارﻧﺪ و ﺣﺘﻰ ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ ﻓﺪاﻛﺎرى ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‬
‫اﻗﻌﺎ ﳕﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺪ!‬
‫ﻛﻪ ﺧﺪا را و ً‬ ‫و ﻫﻴﭻ ﺗﺮدﻳﺪى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎرى از اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ اﻓﺮاد داراى ﻧﻮﻋﻰ ﺷﻨﺎﺧﺖ‬
‫ذﻫﻨﻰ و ﻋﻘﻼﻧﻰ از ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘـﺲ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﭼﻪ ﭼﻴﺰى ﻛﻢ دارﻧﺪ؟‬
‫≤© (‪©±±≠π∫¥® åœU²Ýd\ «— œuš dKÄ Ë«ò ∫t²ýcÖ —œ «bš —U‬‬ ‫آﻧﺎن ﻫﻴﭻ ﲡﺮﺑﻪ ﺷﺨﺼﻰ از ﺧﺪا ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬آﻳﻪ ‪ ٨‬را ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ‬
‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﺳﺨﻦ ﺑﻠﻜﻪ در ﻋﻤـﻞ ﺑـﺎ اﻧـﺴـﺎن‬ ‫و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﳕـﻮد‪» :‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻓﺎﻗﺪ اﻳﻦ ﻧﻮع ﻣﺤﺒـﺖ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻴﭻ‪B‬ﮔﺎه ﺑﻪ‬
‫راﺑﻄﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ واﻗﻌﻰ ﻫﺮﮔﺰ اﻳﺴﺘﺎ ﻳﺎ ﻣﻨﻔﻌﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﺷﺨﺼﻰ و ﲡﺮﺑﻰ از ﺧﺪا دﺳﺖ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﲤﺎم ﺷﻨﺎﺧﺖ و‬
‫ﺧﻮد را ﺑـﻪ راه‪B‬ﻫﺎى ﻣﺘﻌﺪدى ﺑﺮ اﻧﺴﺎن ﻣﻜـﺸـﻮف ﻣﻰ‪B‬ﺳـﺎزد‪ .‬او ﲤﺎم ﺧﻠﻘـﺖ را‬ ‫داﻧﺶ وى در ﻣﻮرد ﺧﺪا ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ د ر ﺳﺮ او اﺳﺖ و ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ دل وى‬
‫ﺑﺮاى رﻓﻊ ﻧﻴﺎزﻫﺎى ﺑﺸﺮ ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﮔﻨﺎه اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﮔﺮﻓﺘﺎرى‬ ‫راه ﳕﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ‪«.‬‬
‫‪±µ±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﳕﻰ‪B‬آﻳﻨـﺪ‪،‬‬
‫ﺑﻠﻜﻪ در ﺟﻬﺎن ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻧﺴﺎن ﻛﺎﻣﻞ در ﺟﻬﺎن ﻣﺘﻮﻟﺪ‬
‫ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺴﺮ ﺟﺎوداﻧﻰ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪ‪.‬‬
‫وﻟﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪن ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟـﻬـﺎن و ﻣـﺮگ او ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ‪ ،‬ﻧﻪ در اﺛـﺮ‬
‫ﻣﺤﺒﺖ اﻧﺴﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻧﺴـﺒـﺖ ﺑـﻪ اﻧـﺴـﺎن‬
‫ﺑﻮد‪ .‬دﻳﺪﮔﺎه و رﻓﺘﺎر دﻧﻴﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻫﺴﺖ ﺟﺰ ﻣﺤﺒﺖ!‬
‫در اﻳﻦ رﺳﺎﻟﻪ دو ﻫﺪف اﺳﺎﺳﻰ ﺑﺮاى ﻣﺮگ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ذﻛﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪:‬‬
‫اول‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ او زﻳﺴﺖ ﳕﺎﺋﻴﻢ )‪ (٩:٤‬و دوم‪ ،‬ﺗﺎ ﻛﻔﺎره ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ ﺷﻮد )آﻳﻪ ‪.(١٠‬‬
‫ﻣﺮگ ﻣﺴـﻴﺢ ﻧﻪ ﺗﺼﺎدف ﻳـﺎ اﺗﻔﺎﻗﻰ ﻧﺎﺧﻮاﺳـﺘﻪ ﺑﻠﻜﻪ وﻋـﺪه‪B‬اى از ﻗﺒﻞ ﺗﻌﻴـﻴﻦ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬او ﭼﻮن ﺷﻬﻴﺪى دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﳕﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺜﻞ ﻓﺎﲢﻰ ﻗﺪرﲤﻨﺪ ﺟﺎن داد‪.‬‬
‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺮد ﺗﺎ ﻣﺎ »ﺑﻪ او« )آﻳﻪ ‪» ،(٩‬ﺑﺮاى او« )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (١٥:٥‬و‬
‫»ﺑﺎ او« زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴـﻢ )اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪ .(١٠-٩:٥‬ﻣﺒﺮم‪B‬ﺗﺮﻳﻦ ﻧﻴﺎز ﺷﺨـﺺ‬
‫ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر‪ ،‬ﻧﻴﺎز وى ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا او »در ﺧﻄﺎﻳﺎ و ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺮده اﺳﺖ«‬
‫)اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ .(١:٢‬ﺷﺎﻳﺪ ﮔﻔﱳ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﻳـﺴـﺖ ﲟـﻴـﺮد ﺗﺎ ﻣﺎ اﻣﻜـﺎن‬
‫زﻧﺪﮔﻰ ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ‪ ،‬اﻣﺮى ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ ﺑﺎﺷﺪ! ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ راز‬
‫ﻣﺮگ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﺳﻴﻢ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ را ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ او ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻣﺮد )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪.(٢٠:٢‬‬
‫ﻣﺮگ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان »ﻛﻔﺎره« ﺗﻮﺻﻴƒ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻗﺒﻼً از‬
‫اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮده )‪ (٢:٢‬و دﻳﮕﺮ ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﻰ ﻣﻔﺼﻞ‬
‫آن ﺑﭙﺮدازﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﻛﻔـﺎره ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎرى ﺑﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﺪا را ﺧﻮﺷﻨﻮد ﺳﺎزد ﻳﺎ ﺧﺸﻢ او را ﻓﺮو‪B‬ﻧﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﻛﻔﺎره ﭼﻴﺰى‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آورد ﺗﺎ ﺑﺪان وﺳﻴﻠﻪ اﻣﻜﺎن ﺑﺨﺸﺶ اﻧﺴﺎن را ﻓﺮاﻫﻢ ﳕﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫»ﺧﺪا ﻧﻮر اﺳﺖ« و ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ از ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻘﺪس ﺧﻮد ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﻨﺪ‪» .‬ﺧﺪا‬
‫ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ« و از اﻳﻦ رو ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻫﺪ ﮔﻨﺎﻫﻜـﺎران را ﺑﺒﺨﺸﺪ و ﳒﺎت دﻫـﺪ‪.‬‬
‫—‪X³× oLŽ tÐ 7‬‬ ‫∞‪±µ‬‬
‫ﺧﻠﻘﺖ ﻧﺸﺪ‪ ،‬آدﻣﻰ ﻣﻨﺰﻟﻰ ﻛﺎﻣﻞ و ﺑﻰ‪B‬ﻋﻴﺐ و ﻧﻘﺺ ﺑـﺮ زﻣﻴﻦ داﺷﺖ ﺗﺎ در آن‬
‫ﺧﺪا را ﻣﺤﺒﺖ و ﺧﺪﻣﺖ ﳕﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا از ﻧﺤﻮ‪U‬ه رﻓﺘﺎر او ﺑﺎ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ آﺷﻜﺎر ﺷﺪ‪» .‬ﺧﺪاوﻧﺪ دل ﺧﻮد را‬
‫ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺴﺖ و ﺷﻤﺎ را ﺑﺮﻧﮕﺰﻳﺪ از اﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ از ﺳﺎﻳﺮ ﻗﻮم‪B‬ﻫﺎ ﻛﺜﻴﺮﺗﺮ ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا‬
‫ﻛﻪ ﺷﻤـﺎ از ﻫﻤ‪U‬ﻪ ﻗﻮم‪B‬ﻫﺎ ﻗـﻠﻴﻞ‪B‬ﺗﺮ ﺑـﻮدﻳﺪ‪ ،‬ﻟﻴﻜﻦ از اﻳـﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺷﻤﺎ را‬
‫دوﺳﺖ ﻣـﻰ‪B‬داﺷﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﺷﻤـﺎ را ﺑﺎ دﺳﺖ ﻗـﻮى ﺑﻴﺮون آورد و از ﺧـﺎﻧ‪U‬ﻪ‬
‫ﺑﻨﺪﮔﻰ‪ ،‬از دﺳﺖ ﻓﺮﻋﻮن ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺼﺮ ﻓﺪﻳﻪ داد« )ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪.(٨-٧:٧‬‬
‫ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺟﻠـﻮ‪U‬ه ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا در ﻣـﺮگ ﭘﺴﺮش ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ آﺷﻜـﺎر ﺷـﺪه‬
‫اﺳﺖ‪» .‬ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد را در ﻣﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ‬
‫ﻫﻨﻮز ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ در راه ﻣﺎ ﻣﺮد« )روﻣﻴﺎن ‪.(٨:٥‬‬
‫ﻓﻌﻞ »ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪن« ﻳﻌﻨﻰ »آﻣﺪن ﺑﻪ ﻓﻀﺎى ﺑﺎز‪ ،‬ﻋﻤﻮﻣﻴﺖ ﻳﺎﻓﱳ‪ «.‬در دوران‬
‫ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﺧﺪا در وراى آداب و رﺳﻮم و ﺗﺸﺮﻳﻔﺎت ﻣﺬﻫﺒﻰ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن‬
‫‪ ،(١:١٠‬اﻣﺎ در ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ »ﺣﻴﺎت ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ« )‪ .(٢:١‬ﻋﻴﺴﻰ ﻓـﺮﻣﻮد‪:‬‬
‫»ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﺮا دﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺪر را دﻳﺪه اﺳﺖ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٩:١٤‬‬
‫ﭼﺮا ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ؟ »و ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﺪ ﻛﻪ او ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺗـﺎ ﮔـﻨـﺎﻫـﺎن را‬
‫ﺑﺮدارد« )‪» .(٥:٣‬از اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ اﻋﻤﺎل اﺑﻠﻴﺲ را ﺑﺎﻃﻞ‬
‫ﺳﺎزد« )‪ .(٨:٣‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﺠﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣـﺎ را ﺑﺮداﺷﺖ و اﻋﻤﺎل اﺑﻠﻴﺲ را‬
‫ﺑﺎﻃﻞ ﳕﻮد؟ ﺑﺮ روى ﺻﻠﻴﺐ! ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮد‪ ،‬ﺟﺎﺋﻰ‬
‫ﻛﻪ او ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ داد‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻣﱳ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺎﺋﻰ در اﻳـﻦ رﺳﺎﻟﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳـﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﻋﻴﺴـﻰ را »ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﻪ‬
‫ﭘﺪر« ﻧﺎﻣﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻨﻮان در اﳒﻴﻞ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻜﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ )‪.(١٤:١‬‬
‫واژه ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻳﻌﻨﻰ »ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد و ﺑﻰ‪B‬ﻧﻈﻴﺮ در ﻧﻮع ﺧﻮد‪ «.‬اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا‬
‫ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺷﺎﻫﺪى ﺑﺮ اﻟـﻮﻫﻴﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪.‬‬
‫≥‪±µ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻜﻰ از دﻻﻳﻞ ﺑﺮﭘﺎﺋﻰ و ﺗﻌﻴﻴﻦ »ﺷﺎم آﺧﺮ« ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺸﺎى رﺑﺎﻧﻰ‬
‫ﺗﻮﺳﻂ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻧﺎن را ﭘﺎره ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ و در ﺟﺎم ﺳﻬﻴﻢ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺮگ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻰ‪B‬آورﻳﻢ‪ .‬اﮔﻮ ﻧﮕﻮﺋﻴﻢ ﻫﻴﭻ‪B‬ﻛﺲ‪ ،‬ﻋﺪه ﻛﻤﻰ‬
‫ﻣﺎﻳﻠﻨـﺪ ﻣـﺮﮔﺸﺎن ﻳـﺎدآورى ﺷﻮد! در واﻗﻊ ﻣـﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺤﺒﻮﺑـﺎن ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﻳـﺎد‬
‫ﻣﻰ‪B‬آورﻳﻢ و ﺳﻌﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ اﻧـﺪوه ﻣﺮگ آﻧﺎن را ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻰ ﺑﺴﭙﺎرﻳـﻢ‪ .‬وﻟﻰ در‬
‫ﻣﻮرد ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬او ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﻮده ﻛﻪ ﻣﺮگ او را ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪:‬‬
‫»اﻳﻦ را ﺑﻪ ﻳﺎدﮔﺎرى ﻣﻦ اﳒﺎم دﻫﻴﺪ!«‬
‫ﻓﺎ از دﻳﺪﮔﺎه اﺣﺴﺎﺳﻰ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺷـﻴـﻮه‪B‬اى‬ ‫ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣـﺮگ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻧﻪ ﺻـﺮ ً‬
‫روﺣﺎﻧﻰ ﻳﺎدآورى ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬در ﺗﻌﺮﻳƒ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻰ ﺑﻮدن ﮔﻔﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪» :‬اﺣﺴﺎس ﺑﺪون‬
‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ‪ «.‬ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان ﺳﺨﻨﺎن ﺑﺎﺷﻜﻮه و ﭘﺮﻃﻤﻄﺮاق در ﻣﺮاﺳﻢ ﻛﻠﻴﺴﺎ‬
‫ﺑﺮ زﺑﺎن آورد و ﺳﭙﺲ از آﳒﺎ ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﻫﻤﺎن زﻧﺪﮔﻰ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮرده ﺑﻴﺮون‬
‫را داﺷﺖ‪ .‬ﲡﺮﺑـﻪ روﺣﺎﻧﻰ واﻗﻌﻰ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺖ اﻧﺴـﺎن را درﺑﺮﻣﻰ‪B‬ﮔﻴـﺮد‪ .‬ذﻫﻦ ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ روﺣﺎﻧﻰ را درك ﻛﻨﺪ؛ دل آن را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ و ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﻨﺪ؛ و اراده‬
‫ﺑﺮ آن ﻗﺮار ﮔﻴـﺮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﻋﻤﻴﻖ‪B‬ﺗﺮ ﺑـﻪ ژرﻓﺎى ﻣﻔﻬـﻮم ﺻﻠﻴﺐ ﺑﺮوﻳـﻢ‪،‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ و ﻧﻴﺰ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ داﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﭼﻴﺴﺖ و ﭼﻪ ﻛﺎرى ﻛﺮده اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﺳﻮﻣﻴﻦ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳـﺎﺳـﻰ‪ ،‬ﻣـﺎ را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﻣﻌﻨﻰ و ﻣﻨﻈـﻮر ﻣـﺤـﺒـﺖ ﻣـﺴـﻴـﺤـﻰ‬
‫ﻣﻰ‪B‬رﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از داﻧﺴﱳ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴـﻴـﺢ ﺑـﺮاى ﻣﺎ ﭼﻪ ﻛـﺎرى ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ اﳒﺎم داد‪ ،‬ﭘﺎﺳـﺦ‬
‫≥© (‪©±∂≠±≤∫¥® åœuýÅv s(UÝ U —œ «bšò ∫“Ëd « È«dÐ «bš —U‬‬
‫در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ‪B‬ﻫـﺎى ﻳـﻮﺣﻨﺎ را در ﻣﻮرد اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺎﺳﻰ ﻛـﻪ‬
‫»ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳـﺖ« ﻣـﺠـﺪداً ﻣﺮور ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺣﻘـﻴـﻘـﺖ‪ ،‬در ﻛـﻼم ﺧـﺪا و‬
‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ‪ ،‬ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﻣـﺮد‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻜﺸـﻮف ﺷﺪه‬
‫—‪X³× oLŽ tÐ 7‬‬ ‫≤‪±µ‬‬
‫ﺧﺪا ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران را ﺑﺒﺨﺸﺪ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل از ذات ﻗﺪوس ﺧﻮد‬
‫دور ﻧﺸﻮد؟ ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﺳﺆال در ﺻﻠﻴﺐ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬
‫ﻣﺠﺎزات ﮔﻨﺎﻫﺎن اﻧﺴﺎن را ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻘﺘﻀﻴﺎت ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻘﺪس‬
‫را ﺑﻪ اﳒﺎم رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﻋﻼوه ﺑﺮاﻳﻦ در ﻫﻤﺎن ﺟﺎ‪ ،‬ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد را ﻧﻴﺰ آﺷﻜﺎر‬
‫ﳕﻮد و اﻣﻜﺎن ﳒﺎت از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن را ﺑﺮاى اﻧﺴﺎن ﻓﺮاﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻜﺘﻪ ﻣـﻬﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﻧـﻪ ﺑﺮ ﺗﻮﻟﺪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﻠـﻜﻪ ﺑﺮ ﻣﺮگ او ﺗﺄﻛﻴﺪ‬
‫ﺷﺪه اﺳـﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺣﻘـﻴﻘﺖ ﻛﻪ ﻋـﻴﺴﻰ »ﺟـﺴﻢ ﮔﺮدﻳـﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(١٤:١‬ﻗـﻄﻌًﺎ‬
‫ﺷﺎﻫﺪى ﺑﺮ ﻓﻴﺾ و ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻴﺴﻰ »ﮔﻨﺎه ﺷﺪ« )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‬
‫‪ ،(٢١:٥‬ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ‪B‬ﺗﺮﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺑﺮاى ﻣـﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﳕﻮﻧﻪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻣﺴﻴﺢ و ﻛﻞ‬
‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮم و ﲢﻘﻖ واﻗﻌﻰ ﺧﻮد را در ﺻﻠﻴﺐ ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻮﺣﻨﺎ در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮاى دوﻣﻴﻦ ﺑﺎر اﻳﻤﺎن‪B‬داران را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ »ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‬
‫را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ« )‪ .(١١:٤‬اﻳﻦ ﺗﺸﻮﻳﻖ‪ ،‬ﺣﻜﻤﻰ واﺟﺐ‪B‬اﻻﻃﺎﻋﺖ اﺳﺖ )آﻳﻪ‬
‫‪ (٧‬ﻛﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ذات ﺧﺪا ﻣﻘـﺮر ﺷـﺪه‪» .‬ﺧـﺪا ﻣـﺤـﺒـﺖ اﺳـﺖ‪ .‬ﻣـﺎ ﺧـﺪا را‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ و از اﻳﻦ رو ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ «.‬ﺑﻪ ﻋﻼوه‪ ،‬ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﳕـﻮدن ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان اﻣﺘﻴﺎز و ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻣﻌـﺮﻓﻰ‬
‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻮد‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﳕﺎﺋﻴﻢ« )آﻳﻪ ‪ .(١١‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻮدن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﻢ‪،‬‬
‫ﺑﻠﻜﻪ ﳒﺎت ﻣﺎ ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳـﺖ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٦:٣‬اﻣـﺎ‬
‫ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ او و ﻧﻴﺰ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن در درك ﺧﻮد از ﻣﺤﺒﺖ ﺗﺮﻗﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺣﺘﻰ اﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺣﺲ اﳒﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻴﻜﻮ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﻧﺎﺷﻰ از ﻗﺪرداﻧﻰ )و ﻧﻪ اﺟﺒﺎر( ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮى اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪±µµ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ در ﻣﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬او‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﮔﻔﱳ ﻳﺎ ﺣﺘﻰ ﺑﺎ ﻧﺸﺎن دادن اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻊ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ!‬ ‫ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﭼﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ و در ﻋﻴﻦ ﺣـﺎل ﻛـﺎرﻫﺎﺋﻰ ﺑـﺮاى ﻣﺎ‬
‫دﻧﺒﺎل ﳕﻮدن ﻣﻜﺎﻧﻬﺎى ﺳﻜـﻮﻧﺖ ﺧﺪا ﻃﺒـﻖ رواﻳﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺑﻴـﺎن‬
‫ﻛﺮده‪ ،‬ﲢﻘﻴﻖ ﺟﺎﻟﺐ و ارزﺷﻤﻨﺪى اﺳﺖ‪ .‬در اﺑﺘﺪا ﺧﺪا ﻣﺸﺎرﻛﺘﻰ ﺷﺨﺼﻰ و‬
‫ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑـﺎ آدم داﺷـﺖ )ﭘـﻴـﺪاﻳـﺶ ‪ ،(٨:٣‬وﻟﻰ ﮔﻨﺎه ﻣـﻮﺟﺐ ﭘـﺎره ﺷﺪن اﻳـﻦ‬
‫ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻻزم دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧـﻮن ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫـﺎن آدم و‬
‫ﺣﻮا را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ ﺗﺎ آﻧﺎن ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺠﺪداً وارد ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻰ از واژه‪B‬ﻫﺎى ﻛﻠﻴﺪى ﻛﺘﺎب ﭘﻴﺪاﻳﺶ »راه رﻓﱳ« اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‬
‫راه ﻣﻰ‪B‬رﻓﺖ و اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺧﺪا راه ﻣﻰ‪B‬رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﻨﻮخ )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ ،(٢٢:٥‬ﻧﻮح‬
‫)‪ (٩:٦‬و اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﺑﺎ ﺧﺪا راه ﻣﻰ‪B‬رﻓﺘﻨﺪ )‪١١٧‬؛ ‪.(٤٠:٢٤‬‬
‫وﻟﻰ در زﻣﺎن وﻗﺎﻳﻌﻰ ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب ﺧﺮوج ﺿﺒﻂ ﺷﺪه‪ ،‬ﲢﻮل ﻋﻈﻴﻤﻰ روى‬
‫داد‪ :‬ﺧﺪا دﻳﮕﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ اﻧﺴﺎن راه ﳕﻰ‪B‬رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در اﻧﺴﺎن »زﻧﺪﮔﻰ« ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد ﻳﺎ‬
‫ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ ﺑﺎ او ﻣﺴﻜﻦ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﺑﻪ ﺑﻨﻰ‪B‬اﺳﺮاﺋﻴﻞ اﻳﻦ ﺑﻮد‪» :‬ﻣﻘﺎﻣﻰ‬
‫ﻘﺪﺳﻰ ﺑـﺮاى ﻣﻦ ﺑﺴﺎزﻧﺪ ﺗﺎ در ﻣﻴﺎن آﻧﺎن ﺳﺎﻛـﻦ ﺷـﻮم« )ﺧﺮوج ‪.(٨:٢٥‬‬ ‫و َﻣ َ‬
‫ﺧﻴﻤـﻪ اﺟﺘﻤﺎع ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﻮﺳﻰ آن ﻣﻜﺎن را ﺗﻘﺪﻳﺲ‬
‫‪U‬‬ ‫اوﻟﻴﻦ ﳕﻮﻧﻪ اﻳﻦ »ﻗﺪس«‬
‫ﻛـﺮد‪ ،‬ﺟﻼل ﺧـﺪا ﻧـﺎزل ﺷﺪ و ﺑـﻪ ﺻـﻮرت اﺑﺮى ﺧﻴـﻤـﻪ را ﭘـﻮﺷﺎﻧـﻴـﺪ )ﺧـﺮوج‬
‫‪.(٣٥-٣٣:٤٠‬‬
‫ﺧﺪا ﻧﻪ در ﻛﺎﻟﺒﺪ ﺗﻚ‪B‬ﺗﻚ ﺑﻨـﻰ‪B‬اﺳـﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در ﻣﻴـﺎن اردوى آﻧﺎن ﺳﺎﻛﻦ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ﺑﻨﻰ‪B‬اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﮔﻨﺎه ورزﻳﺪﻧﺪ و ﺟﻼل ﺧﺪا از ﻣﻴﺎن آﻧﺎن رﻓﺖ )اول‬
‫ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ‪ .(٢١:٤‬وﻟﻰ ﺧﺪا ﺑﺮاى اﺻﻼح ﻗﻮم‪ ،‬ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ و داود را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ‬
‫و ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻧﻴﺰ ﻣﻌﺒﺪى ﺑـﺎ ﺷـﻜـﻮه ﺑﺮاى ﺧﺪا ﺑﻨﺎ ﳕـﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻌـﺒـﺪ‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎن‪ ،‬ﺟﻼل ﺧﺪا ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻧﺎزل ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮد )اول ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن‬
‫—‪X³× oLŽ tÐ 7‬‬ ‫‪±µ¥‬‬
‫ﺟـﻤـﻠـﻪ »ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳـﺖ« ﺗـﻨـﻬـﺎ ﻳـﻚ آﻣـﻮز‪U‬ه ﺧﺸـﻚ و ﺧـﺎﻟـﻰ در‬
‫‪U‬‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﺟـﺎوداﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺟﻠﺠﺘﺎ ﺑﻪ روﺷﻨﻰ‬
‫اﳒﺎم داده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﻣـﺮاﺣﻞ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﻰ و آﻣﺎدﮔﻰ ﺑـﺮى ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑـﺰرگ‬ ‫وﻟﻰ ‪U‬‬
‫ﻓﺎ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﻳﻚ ﻛﺘﺎب‬ ‫اﺳﺖ‪ :‬ﺧﺪا اﻣﺮوز ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻛﺎرى اﳒﺎم ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ! ﻣﺎ ﺻﺮ ً‬
‫ﺷﺨﺼﺎ در ﳕﺎﻳﺶ ﺑﺰرگ ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ً‬ ‫ﻳﺎ ﲤﺎﺷﺎﭼﻰ واﻗﻌﻪ‪B‬اى ﺗﻜﺎن‪B‬دﻫﻨﺪه ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ‬
‫ﺧﺪا ﺷﺮﻛﺖ دارﻳﻢ!‬
‫در ﻳﻜﻰ از ﻛﻼﺳﻬﺎى ﳕﺎﻳﺶ داﻧﺸﻜﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺻﺮﻓﻪ‪B‬ﺟﻮﺋﻰ در ﻫﺰﻳﻨﻪ‪B‬ﻫﺎ‪،‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﻗﺴﻤﺖ از ﻳﻚ ﳕﺎﻳﺶ‪B‬ﻧﺎﻣﻪ را ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ و آن را ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺨﺶ ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ‬
‫ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮده ﺑﻪ ﻫﻨﺮﺟﻮﻳﺎن دادﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎرﮔﺮدان ﻧﻘﺶ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺨﺼﻮص ﺑﺎزﻳﮕﺮان را‬
‫ﺑﻪ آﻧﺎن داد و ﺳﭙﺲ ﺷـﺮوع ﺑﻪ ﲤﺮﻳﻦ ﻛـﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﻫﻴﭻ ﭼﻴـﺰى ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﭘﻴـﺶ‬
‫‪B‬ﻓﺎﻳﺪه ﻛﺎرﮔﺮدان و ﺳﺮدرﮔﻤﻰ‬
‫ﳕﻰ‪B‬رﻓﺖ‪ .‬ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ اﻳﻤﺎ و اﺷﺎره‪B‬ﻫﺎى ﺑﻰ ‪U‬‬
‫ﺑﺎزﻳﮕﺮان‪ ،‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺟﻠﺴﻪ ﲤﺮﻳﻦ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ‪.‬‬
‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻛـﺎرﮔﺮدان‪ ،‬ﲤﺎم ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ‪B‬ﻫـﺎ را روى ﺻﺤﻨﻪ ﺟﻤﻊ ﻛﺮد و ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫»ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻫﻢ ﲤﺎم ﳕﺎﻳﺶ‪B‬ﻧـﺎﻣـﻪ را ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﺨـﻮاﱎ‪ ،‬ﭘﺲ ﻫﻤﻪ ﺗﺎ آﺧـﺮ‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺑﻪ دﻗﺖ ﮔﻮش دﻫﻴﺪ‪ «.‬و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﳕﺎﻳﺶ‪B‬ﻧﺎﻣﻪ از اول‬
‫ﺗﺎ آﺧﺮ ﻛﺮد و وﻗﺘﻰ ﲤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻰ از ﺑﺎزﻳﮕﺮان ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﺟﺮﻳﺎن اﻳﻦ ﺑﻮد!«‬
‫آﻧﺎن وﻗﺘﻰ ﲤﺎم داﺳﺘﺎن را ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ در ﻧﻘﺶ‪B‬ﻫﺎى ﺧﻮد ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‬
‫و ﲤﺮﻳﻦ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ‪B‬آﻣﻴﺰى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ آﻳﺎت ‪ ١٢‬ﺗﺎ ‪ ١٦‬را ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬اﺣﺴﺎﺳﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻔﱳ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﭘﻴﺪا‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ »ﭘﺲ ﺟﺮﻳﺎن اﻳﻦ اﺳﺖ!« زﻳﺮا در اﻳﻨﺠﺎ ﭘﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا وﻗﺘﻰ‬
‫ﻧﻘﺸﻪ ﻋﻈﻴﻢ ﳒﺎت را ﻃﺮح ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪ ،‬ﭼﻪ ﻫﺪﻓﻰ در ﻧﻈﺮ داﺷﺖ‪.‬‬
‫∑‪±µ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫—‪X³× oLŽ tÐ 7‬‬ ‫∂‪±µ‬‬

‫او ﺧﻮد را ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ رﻓﺘـﺎر و زﻧﺪﮔﻰ ﻓـﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﻣـﻜﺸﻮف ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ .(١١-١:٨‬وﻟﻰ ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺠﺪداً ﺗﻜﺮار ﺷﺪ و ﺑﻨﻰ‪B‬اﺳﺮاﺋﻴﻞ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﲤﺮد ﳕﻮده‬
‫اﻧﺴﺎن‪B‬ﻫﺎ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺧﺪا را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺎ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ آﻧﺎن ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ اﺳﺎرت ﺑﺮده ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﻌﺒﺪ ﺑﺎﺷﻜـﻮه وﻳﺮان ﺷﺪ‪ .‬ﺣـﺰﻗﻴﺎل ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از اﻧﺒﻴﺎى‬
‫اﮔﺮ در ﻣﺴﻴﺢ ﲟﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد و ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ‬ ‫دوران ﺗﺒﻌﻴﺪ و اﺳﺎرت ﺑﻮد‪ ،‬در رؤﻳﺎ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﻼل ﺧﺪا از آﳒﺎ ﻣﻰ‪B‬رﻓﺖ )ﺣﺰﻗﻴﺎل‬
‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﺑﻪ دﻧﻴﺎى ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا اﺑﺘﺪا در ﻣﺎ‬ ‫‪٤:٨‬؛ ‪٣:٩‬؛‪٤:١٠‬؛ ‪.(٢٣-٢٢:١١‬‬
‫ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ‪ U‬ﻋﻤﻞ در‪B‬ﺧـﻮاﻫﺪ آﻣﺪ و ﺳﭙﺲ از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻨـﺼﻪ‪ U‬ﻇﻬﻮر ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺟﻼل ﺧﺪا ﺑﺎ ﻋﻈﻤﺖ و ﺷﻜـﻮﻫﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ و اﻳﻦ ﺑﺎر در ﺷﺨﺺ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‪،‬‬
‫رﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪» .‬ﻛﻠﻤﻪ ﺟﺴﻢ ﮔﺮدﻳﺪ و در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ‪ ،‬ﭘـﺮ از‬
‫ﻛﻠﻤﻪ ﻣﻬﻢ و ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ »ﻣﺎﻧﺪن« ﻳﺎ »ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪن« ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه ﺷﺶ ﺑﺎر‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻓﻴﺾ و راﺳﺘﻰ و ﺟﻼل او را دﻳﺪﻳﻢ« )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٤:١‬ﺟﻼل ﺧﺪا در ﺟﺴﻢ‬
‫در آﻳﺎت ‪ ١٦-١٢:٤‬آﻣﺪه و ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻣـﺸـﺎرﻛﺖ ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴـﻴـﺢ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺪن او ﻗﺪس ﺧﺪا ﺑﻮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪-١٨:٢‬‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎﻧﺪن در ﻣﺴﻴﺢ ﻳﻌﻨﻰ در اﲢﺎد روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻮدن ﺑﺎ او‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ ﻫﻴﭻ‬ ‫‪ .(٢٢‬اﻣﺎ ﺷﺮﻳﺮان ﺑﺪن او را ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﻣﻴﺨﻜﻮب ﻛﺮدﻧﺪ و »ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﻼل« را‬
‫ﮔﻨﺎﻫﻰ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﻗـﺮار ﻧﮕﻴـﺮد‪ .‬ﭼﻮن ﻣﺎ »ﻣﻮﻟﻮد از ﺧﺪا« ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺴﻴـﺢ اﲢـﺎد‬ ‫ﺑﻪ ﺻﻠﻴﺐ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٨:٢‬ﲤﺎم اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺨﺸﻰ از ﻧﻘﺸﻪ اﻋﺠﺎب‪B‬اﻧﮕﻴﺰ‬
‫دارﻳﻢ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﻣﺸﺎرﻛﺖ و اﲢﺎد‪ ،‬ﻣﺸﺮوط ﺑﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻮد و ﻣﺴﻴﺢ از ﻣـﺮدﮔﺎن ﺑـﺮﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑـﺎﻻ رﻓﺖ و روح‪B‬اﻟﻘـﺪس‬
‫ﺑﺎﺷﻴﻢ و اﺣﻜﺎم او را اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ زن و ﺷﻮﻫﺮ وﻓﺎدار ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ در اﻧﺴﺎن ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮد‪.‬‬
‫وﺟﻮد ﻓﺮﺳﻨﮕﻬﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ »در ﻋﺸﻖ ﺧﻮد ﺛﺎﺑﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ« اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن‬ ‫اﻳﻨﻚ ﺟﻼل ﺧﺪا در ﺑﺪن‪B‬ﻫﺎى ﻓـﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ‪» .‬آﻳﺎ ﳕﻰ‪B‬داﻧﻴـﺪ‬
‫ﺗﺮﺗﻴﺐ در ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺎﻧـﺪن ﺗـﻨـﻬـﺎ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃـﺮ ﺳـﺎﻛـﻦ ﺷـﺪن‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺪن ﺷﻤﺎ ﻫﻴﻜﻞ روح‪B‬اﻟﻘﺪس اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺷﻤﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺧﺪا ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﺪ و‬
‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﳑﻜﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ )‪.(١٣:٤‬‬ ‫از آنِ ﺧﻮد ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟« )اول ﻗـﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(١٩:٦‬وﻗﺘﻰ ﺑﻨﻰ‪B‬اﺳﺮاﺋﻴﻞ از ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا‬
‫اﻣﺘﻴﺎز و ﺷﮕﻔﺘﻰ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا در اﻧﺴﺎن ﲟﺎﻧﺪ از ﻗﻮ‪U‬ه ادارك و ﺣﺘﻰ‬ ‫ﺧﻴﻤـﻪ اﺟﺘﻤﺎع وﻣﻌﺒﺪ را ﺗﺮك ﳕـﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻋﻴﺴﻰ‬
‫‪U‬‬ ‫ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻼل ﺧﺪا‬
‫ﺗﺨﻴﻞ آدﻣﻰ ﻓﺮاﺗﺮ اﺳﺖ! اﺳﺮاﺋﻴﻠﻰ‪B‬ﻫﺎى ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ ﺑﺎ ﺑﻬﺖ و اﻋﺠﺎب ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ‬ ‫وﻋﺪه داد ﻛﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ در ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(١٦:١٤‬‬
‫اﺟﺘﻤﺎع ﻳﺎ ﻣﻌﺒﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺣﻀﻮر ﺧﺪا در آن ﭼﺎدر ﻳﺎ ﺑﻨﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻴﭻ‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﻴﺶ‪B‬زﻣﻴﻨﻪ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻓﻬﻤﻴﻢ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ در آﻳﺎت ‪ ١٦-١٤:٢‬رﺳﺎﻟﻪ‪B‬اول‬
‫ﻛﺲ ﺟﺮأت ﳕﻰ‪B‬ﻛﺮد وارد ﻗﺪس اﻻﻗﺪاس ﺷﻮد‪ ،‬ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ از ﺟﻼل ﺧﺪا ﳑﻠﻮ‬ ‫ﺧﻮد‪ ،‬ﭼﻪ ﭘﻴﺎﻣﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎ دارد‪ .‬ﺧﺪا ﻧﺎدﻳﺪﻧﻰ اﺳﺖ )اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪ (١٧:١‬و‬
‫ﺑـﻮد! وﻟﻰ ﻣـﺎ روح ﺧﺪا را دارﻳﻢ ﻛﻪ در ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ اﺳـﺖ! ﻣـﺎ در اﻳـﻦ ﻣـﺤـﺒـﺖ‬ ‫ﻫﻴـﭻ اﻧـﺴـﺎﻧـﻰ او را ﻧﺪﻳـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﻋـﻴـﺴـﻰ »ﺻـﻮت ﺧﺪاى ﻧـﺎدﻳـﺪه« اﺳـﺖ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻴﻢ و ﻣﺎﻧﺪن ﺧﺪا را در ﺧﻮد ﲡﺮﺑﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪» .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﻣﺮا ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎﻳﺪ‪،‬‬ ‫)ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن‪ .(١٥:١‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﺟﺴﻢ اﻧﺴﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺴﺖ‬
‫ﻛﻼم ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﺧـﻮاﻫﺪ داﺷﺖ و ﭘـﺪرم او را ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﻮاﻫﺪ ﳕﻮد و ﺑﻪ ﺳـﻮى او‬ ‫ﺧﺪا را ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻜﺸﻮف ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺣﺎل ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺧﺪا‬
‫آﻣﺪه‪ ،‬ﻧﺰد وى ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢٣:١٤‬‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻣﻜﺸﻮف ﺳﺎزد؟‬
‫‪±µπ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﻳﻜﻰ از اﻋﻀﺎى ﮔـﺮوه ﻣﺴﻴﺤﻰ »ﺳﭙﺎه ﳒـﺎت«‪ ،‬ﺑـﺎ زﻧﻰ ﻛﻪ ﺷـﻮﻫﺮش او را‬
‫ﺗﺮك ﻛﺮده و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد در ﺧﻴﺎﺑﺎن روﺑﺮو ﺷﺪ و او را دﻋﻮت ﻛﺮد ﻫﻤﺮاه وى‬
‫ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﺎ او را ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ زن دﻋﻮت او را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬آن ﺷﺨﺺ‬
‫ﺑﻪ زن اﻃﻤﻴﻨﺎن داد‪» :‬ﻣﺎ ﺗﻮ را دوﺳﺖ دارﻳﻢ و ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﺗﻮ را دوﺳﺖ دارد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﺗﻮ ﻓﺪا ﻛﺮد‪ «.‬وﻟﻰ زن‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎن از ﺟﺎى ﺧﻮد ﺗﻜﺎن ﻧﺨﻮرد‪.‬‬
‫آن دﺧﺘﺮ »ﺳﭙﺎه ﳒﺎت« ﻛﻪ ﺧﺪا او را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬ﺧﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻮﻧﻪ زن را‬
‫ﺑﻮﺳﻴـﺪ و او را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓـﺖ‪ .‬زن ﺑﻐﻀﺶ ﺗـﺮﻛﻴﺪ و ﺷـﺮوع ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛـﺮد و‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﭽﻪ‪B‬اى ﻛـﻮﭼﻚ ﻫﻤﺮاه او ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴـﺎ رﻓﺖ‪ ،‬ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺳـﺮاﳒﺎم ﺑﻪ ﻋﻴﺴـﻰ‬
‫ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن آورد‪.‬‬
‫او ﺑﻌﺪاً ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﺮا دوﺳﺖ دارد‪ ،‬وﻟﻰ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ‬
‫ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا را ﻋﻤﻼً ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن ﻧﺪادﻳﺪ ﻫﻴﭻ ﻋﻼﻗﻪ‪B‬اى ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻛﻪ اﻳـﻤـﺎن‬
‫ﺑﻴﺎورم و ﳒﺎت ﻳﺎﰈ‪«.‬‬
‫ﻋﻴﺴﻰ ﺻﺮًﻓﺎ واﻋﻆ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ آن را ﺑﺎ دادن ﺟﺎن ﺧﻮد ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ‬
‫ﺛﺎﺑﺖ ﻛﺮد‪ .‬او از ﭘﻴﺮواﻧﺶ اﻧﺘﻈﺎر دارد ﭼﻮن او رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ در ﻣﺴﻴﺢ ﲟﺎﻧﻴﻢ‪،‬‬
‫در ﻣﺤﺒﺖ او ﻧﻴﺰ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻣﺎﻧﺪ و اﮔﺮ در ﻣﺤﺒﺖ او ﲟﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ دﻳﮕـﺮان را ﻧﻴﺰ‬
‫در ﻣﺤﺒﺖ او ﺳﻬﻴﻢ ﺳﺎزﻳﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﮔﺎه ﻣﺤﺒﺖ او را ﺑﺎ دﻳﮕﺮان ﻗﺴﻤﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬در‬
‫دل ﺧﻮد ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ در ﻣﺤﺒﺖ او ﺳﺎﻛﻦ ﻫﺴﺘﻴـﻢ‪ .‬ﺑـﻪ ﻋـﺒـﺎرت دﻳﮕـﺮ‪،‬‬
‫ﻫﻴﭻ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻳﺎ ﺗﻀﺎدى ﺑﻴﻦ زﻧﺪﮔﻰ دروﻧﻰ و زﻧﺪﮔﻰ ﻇﺎﻫﺮى ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ‬
‫وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻛﻦ ﺑـﻮدن در ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﺪا‪ ،‬دو ﻣـﻮﻫﺒـﺖ روﺣﺎﻧﻰ ﻋﺠـﻴـﺐ در زﻧﺪﮔـﻰ‬
‫ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻰ‪B‬آورد‪ (١) :‬در ﺷﻨﺎﺧﺖ رﺷﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و )‪ (٢‬در‬
‫ﻗﻮى ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد )آﻳﻪ ‪ .(١٦‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧـﺪا را دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫اﻳﻤﺎن ّ‬
‫—‪X³× oLŽ tÐ 7‬‬ ‫∏‪±µ‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا در ﻛﻼم او اﻋﻼم ﺷﺪه )»ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ«( و در ﺻﻠﻴﺐ ﻣﺴﻴﺢ‬
‫ﺛﺎﺑﺖ ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬وﻟـﻰ در اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ ﻧﻜﺘﻪ ﻋﻤﻴﻖ‪B‬ﺗﺮى ﻣﻰ‪B‬رﺳﻴـﻢ‪ :‬ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا در‬
‫اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﺑﻪ ﻛﻤﺎل رﺳﻴـﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﺎورﻧﻜﺮﻧﻰ و ﻋـﺠﻴﺐ ﺑﻪ‬
‫ﻧﻈﺮ آﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻧﻪ در ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در ﮔﻨﺎﻫﻜﺎراﻧﻰ ﺑﻪ ﻛﻤﺎل رﺳﻴﺪه ﻛﻪ‬
‫ﺑﻪ واﺳﻄ‪U‬ﻪ ﻓﻴﺾ او ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪ .‬اﻛﻨﻮن ﻣﺎ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬ﺧﻴﻤﻪ و ﻣﻌﺒﺪى ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺧﺪا در آن ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ و او ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد را از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪.‬‬
‫دﻛﺘﺮ ﻛﻤﭙﺒﻞ ﻣﻮرﮔﺎن‪ ،‬واﻋﻆ ﻣﺸﻬﻮر اﻧﮕﻠﻴﺴﻰ‪ ،‬ﭘﻨﺞ ﭘﺴﺮ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ‪U‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﺧﺎدم اﳒﻴﻞ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ روز ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎن ﺧﺎﻧﻮادﮔﻰ‪ ،‬ﺳﺆاﻟﻰ ﺷﺨﺼﻰ‬
‫از آﻧﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ واﻋﻆ در ﺑﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﺷﺶ ﻧﻔﺮ ﻛﻴﺴﺖ؟«‬
‫آﻧﺎن ﻳﻚ ﺻﺪا ﺟﻮاب دادﻧﺪ‪» :‬ﻣﺎدر!«‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﺧﺎﱎ ﻣﻮرﮔﺎن ﻫﻴﭻ‪B‬وﻗﺖ در ﻣﺮاﺳﻢ رﺳﻤﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪،‬‬
‫وﻟـﻰ زﻧﺪﮔﻰ‪B‬اش‪ ،‬ﻣـﻮﻋﻈـﻪ‪B‬اى ﺑـﻰ‪B‬وﻗﻔﻪ در ﻣـﻮرد ﻣﺤﺒـﺖ ﺧـﺪا ﺑـﻮد‪ .‬زﻧﺪﮔـﻰ‬
‫اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ در ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﻬﺎدﺗﻰ ﻣﺆﺛﺮ ﺑﺮاى ﺧﺪا در اﻳﻦ‬
‫ﺟﻬﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺧﺪا را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ‬
‫او ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﻧﻴﻜﻮﻛﺎرى و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﺳﻮق ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ آﻳﺎت ﺳﻪ ﻧـﻮع ﺷﻬﺎدت ﻣﺨﺘﻠƒ ذﻛﺮ ﺷـﺪه اﺳـﺖ‪ (١) :‬ﺷـﻬـﺎدت‬
‫اﻳـﻤـﺎن‪B‬داران ﺑﻪ اﻳﻨـﻜـﻪ ﻋـﻴـﺴـﻰ ﭘـﺴـﺮ ﺧـﺪا اﺳـﺖ )‪ (٢) .(١٥:٤‬ﺷـﻬـﺎدت‬
‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﻪ اﻳﻤﺎن‪B‬داران )آﻳﻪ ‪ (١٣‬و )‪ (٣‬ﺷﻬﺎدت از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﻣﺒﻨﻰ‬
‫ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ و او ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﳒﺎت‬
‫ﺑﺸﺮ ﻓﺪا ﺳﺎزد )آﻳﻪ ‪.(١٤‬‬
‫اﻳﻦ ﺷﻬﺎدت‪B‬ﻫﺎ را ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮان از ﻫﻢ ﺟﺪا ﳕـﻮد‪ .‬ﺟﻬﺎن ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ‬
‫ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران را ﺑﺎور ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻣﺤﺒﺖ او در زﻧﺪﮔﻰ ﻓﺮزﻧﺪان‬
‫ﺧﺪا ﻛﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫‪±∂±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺪ ﺑﻰ‪B‬ﭼـﻮن و ﭼﺮاى ﻣﺎﻧﺪن ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار در ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ )آﻳـﻪ ‪.(١٢‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮدن ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ »ﻣﺠﺒﻮر« ﺑﻪ اﳒﺎم آن ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ‬
‫ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ »ﻣﺎﻳﻞ« ﺑﻪ اﳒﺎم آن ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻛﺎرﺑﺮد ﻋﻤﻠﻰ از اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺎﺳﻰ ﻧﺸﺄت ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد‪:‬‬
‫اول اﻳﻨﻜﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا را ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴـﻢ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺮاﻳﻤﺎن‬
‫آﺳﺎن‪B‬ﺗﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ .‬ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ ﺟﺎى ﲡﺮﺑﻪ ﺷﺨـﺼـﻰ از‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﺪا را ﭘُﺮ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ .‬در واﻗﻊ اﮔﺮ ﻣﻮاﻇﺐ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ ﻣـﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ ﺟﺎﻧﺸﻴـﻦ‬
‫ﲡﺮﺑﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﺷﻮد‪.‬‬‫‪U‬‬ ‫ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻰ ﺑﺮاى‬
‫ﻫﻠﻦ ﺑﺎ ﺷﺎدى و ﻫﻴﺠﺎن زاﻳﺪ‪B‬اﻟﻮﺻﻔﻰ از آﻧﭽﻪ در اردوى ﺟﻮاﻧﺎن آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬او ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮش ﺟﻮﻟﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ ﺟﻠﺴﺎت ﻓﻮق‪B‬اﻟﻌﺎده‪B‬اى‬
‫در ﻣﻮرد ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺷﺨﺼﻰ داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬در ﻧﻈﺮ دارم ﻫﺮ روز ﺑﺨﺸﻰ از وﻗﺘﻢ را ﺑﻪ‬
‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻼم و دﻋﺎ اﺧﺘﺼﺎص دﻫﻢ‪«.‬‬
‫ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﺟﻮﻟﻰ ﺟﺎروﺑﺮﻗﻰ را روﺷﻦ ﻛﺮد‪ ،‬ﺻﺪاى داد و ﻓﺮﻳﺎد‬
‫ﻫﻠﻦ را ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺠﺒﻮرى اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺮ و ﺻﺪا ﻛﻨﻰ؟ ﻣﮕﺮ ﳕﻰ‪B‬داﻧﻰ‬
‫ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و دﻋﺎ ﻫﺴﺘﻢ؟« و ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ ﺟﻴﻎ و دادى ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﺷﺪت در اﻃﺎﻗﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻛﻮﺑﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﻻزم ﺑـﻮد ﻛﻪ ﻫﻠﻦ ﻳﺎد ﺑﮕﻴـﺮد ﻋﺒﺎدت ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻪ ﺧـﻮدى ﺧﻮد ﻫﺪف‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ دﻋﺎﻫﺎى ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺎ را ﻛﻤﻚ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا و دﻳﮕﺮان را ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬دﺳﺘﺎوردﻫﺎى ﻧﺎﻗﺼﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ‪ U‬ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﺧﺪا اﺳﺖ و ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﺤﺒـﺖ ﺧـﺪا را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪ ،‬آﺳﺎﻧﺘـﺮ ﻣـﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﻴﻢ از او‬
‫اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﻢ و دﻳﮕﺮان را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎﺋﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻧﻜﺘﻪ دوم اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﮔﻢ‪B‬ﺷﺪﮔﺎن را ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻜﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺷﻬﺎدت ﺷﻔﺎﻫﻰ‬
‫ﻣﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻰ‪B‬ﻓﺎﻳﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻴﺎم اﳒﻴﻞ‪ ،‬ﻣﮋده ﻣﺤﺒﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻢ ﺑﻪ‬
‫—‪X³× oLŽ tÐ 7‬‬ ‫∞∂‪±‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ او را درك ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬و ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا را درك ﳕﺎﺋﻴﻢ‪ ،‬آﺳﺎﻧﺘﺮ‬
‫ﺑﻪ او اﻋﺘﻤﺎد و اﻳـﻤـﺎن ﺧـﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ‪ .‬ﺑـﺎﻻﺧـﺮه‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻛـﺴـﻰ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑـﻰ‬
‫ﺑﺸﻨﺎﺳﻴـﺪ و او را ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﺪ‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد ﻛـﺮدن ﺑﻪ او ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺑﺴﻴـﺎر‬
‫ﺳﻬﻞ و ﺳﺎده ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮدى در ﻏﺮﻓﻪ ﻓﺮوش ﻛـﺎرت ﺗﺒﺮﻳﻚ ﻳﻚ ﻓﺮوﺷﮕﺎه‪ ،‬در ﭘﻴﺪا ﻛـﺮدن ﻛﺎرت‬
‫ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺧﻮد دﭼﺎر ﻣﺸﻜﻞ ﺷﺪه ﺑـﻮد‪ .‬ﻓﺮوﺷﻨﺪه از او ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ‬
‫ﻛﻤﻜﺶ ﻛﻨﺪ و او ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﳑـﻨـﻮﱎ‪ ،‬ﺑﻪ زودى ﭼﻬﻠﻤﻴﻦ ﺳﺎﻟـﮕـﺮد ازدواج ﻣﺎ‬
‫ﻣﻰ‪B‬رﺳﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﱎ ﻛﺎرﺗﻰ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺮا ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮم ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﭼﻬﻞ‬
‫ﺳﺎل ﻗﺒﻞ در اﻧﺘﺨﺎب ﭼﻨﻴـﻦ ﻛـﺎرﺗﻰ اﺻﻼً ﻣﺸﻜﻠﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭼـﻮن ﻛﻪ آن ﻣﻮﻗـﻊ‬
‫ﻓﻜﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدم ﻣﻰ‪B‬داﱎ ﻋﺸﻖ ﭼﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻰ اﻣﺮوز ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺧﻴﻠﻰ ﺑﻴﺸﺘـﺮ از‬
‫آن زﻣﺎن دوﺳﺖ دارﻳﻢ‪ ،‬و ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﱎ ﻛﺎرﺗﻰ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ!«‬
‫ﲡﺮﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭼﻮن در ﻣﺴﻴﺢ ﲟﺎﻧﺪ‬ ‫‪U‬‬
‫و زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ او ﺳﭙﺮى ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا در دﻟﺶ روز ﺑـﻪ‬
‫روز ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد و ﻫﻢ‪B‬ﭼﻨﻴﻦ در ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﻳﮕﺮ ﻣﺴﻴﺤـﻴـﺎن‪،‬‬
‫ﮔﻢ‪B‬ﺷﺪﮔﺎن و ﺣﺘﻰ دﺷﻤﻨﺎن ﺧﻮد رﺷﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ دﻳﮕﺮان را در ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺪر‬
‫ﺳﻬﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ او را در زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد ﲡﺮﺑﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﺪا را‬
‫ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ درك ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻤﻠﻪ »ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ«‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﻣﺒﺤﺚ ﻋﻤﻴﻖ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣـﻘـﺪﺳـﻰ‬ ‫‪U‬‬ ‫ﭘﺲ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ اﺳﺎس ارﺗﺒﺎط ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﺎ ﺧﺪا و ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻫﻤﻨـﻮﻋﺎن ﺧﻮد‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ او ﻧﻪ‬
‫داﺳﺘﺎﻧﻰ در ﺗﺎرﻳﺦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ واﻗﻌﻴﺘﻰ اﻣﺮوزى اﺳﺖ‪» .‬ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﻛﻨﻴﺪ« در اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺣﻜﻢ )آﻳﻪ ‪ (٧‬و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻣﺘﻴﺎز ﻣﻄﺮح ﺷﺪه‬
‫اﺳﺖ )آﻳـﻪ ‪ (١١‬وﻟﻰ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺣﻜﻢ و اﻣﺘﻴﺎز اﺳـﺖ و ﻧـﺸـﺎﻧـﻪ و‬
‫≥∂‪±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫—‪X³× oLŽ tÐ 7‬‬ ‫≤∂‪±‬‬

‫ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺎﱎ ﺑﺎرﺗﻮن در اﺑﺮاز ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎن و‬ ‫زﺑﺎن اﻋﻼم ﻛﺮد و ﻫﻢ در ﻋﻤﻞ ﻧﺸﺎن داد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ راﻫﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺆﺛﺮ‬
‫ﻧﻴﺰ زﻧﺪﮔﻰ روﺣﺎﻧﻰ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ‪B‬ﻫﺎﺋﻰ دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫دﻳﮕﺮان را ﺑﻪ اﻳﻤﺎن دﻋﻮت و ﻣﺠﺎب ﻛﻨﻴﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﳒﻴﻞ را اﻋﻼم ﻛﻨﻴـﻢ و‬
‫او در ﻳﻜﻰ از ﺟﻠﺴﺎت دﻋﺎى ﺟﻤﻌﻰ ﺷﻬﺎدت داد‪» :‬ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎن ﻣﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ‬ ‫آن را در ﺷﻴﻮ‪U‬ه زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد ﻧﺸﺎن دﻫﻴﻢ‪ .‬اﻣﺮوزه »ﺷﻬﺎدت« ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ‬
‫اﻗﻌﺎ ﻋﻮض ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺪاﻧﻰ ﻧﻜﺮده‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻧﮕﺎه و رﻓﺘﺎر ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ و ً‬ ‫ﻣﺸﺘﻰ ﻛﻠﻤﺎت دﻫﻦ ﭘﺮ‪B‬ﻛﻦ ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪ .‬ﻣـﺮدم ﻧﻴـﺎزﻣﻨﺪ ﺷﻬﺎدﺗـﻰ زﻧﺪه و ﻋﻤﻠﻰ از‬
‫ﻗﺒﻼ ﻛـﺎرﻫﺎﺋﻰ ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﺮدم ﺗﺎ ﻣﺮا ﺗﺄﺋﻴﺪ ﻛﻨﻨـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺣﺎل ﻫﺮ ﻛـﺎرى را ﺑﻪ‬
‫ً‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺴﻴﺢ اﳒﺎم ﻣﻰ‪B‬دﻫﻢ‪ ،‬ﭼـﻮن ﻛﻪ او ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺟﺎن داد و اﻳـﻦ‬ ‫ﻳﻜﻰ از دﻻﻳﻠﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ دﻧﻴـﺎ اﺟـﺎزه داده ﻛﻪ از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻧـﻔـﺮت داﺷﺘـﻪ‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻣﺘﻔﺎوت ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد!«‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ آﻧﺎن ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ در ﺟـﻮاب ﻧﻔﺮت دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن‬
‫ﻳﻮﺣﻨﺎ در اﻳﻦ ﻗﺴﻤـﺖ از رﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮد ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻋﻤﻖ واﻗﻌﻰ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤـﻰ‬ ‫دﻫﻨﺪ‪» .‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻴﺪ ﭼﻮن ﺷﻤﺎ را ﻓﺤﺶ ﮔﻮﻳﻨﺪ و ﺟﻔﺎ رﺳﺎﻧﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﭼﻴـﺰﻫﺎى زﻳﺎدى ﺑﺮاى آﻣﻮﺧﱳ ﺑﻪ ﻣﺎ دارد‪ .‬در ﻗﺴﻤـﺖ‬ ‫ﻣﻦ ﻫﺮ ﺳﺨﻦ ﺑﺪى ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻛﺎذﺑﺎﻧﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ...‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﻢ دﺷﻤﻨﺎن‬
‫ﺑﻌﺪ‪ ،‬او ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﭘـﺮدازد و اﻳﻨﻜﻪ ﭼﮕـﻮﻧﻪ ﺧﺪا‬ ‫ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎﺋﻴﺪ و ﺑﺮاى ﻟﻌﻦ‪B‬ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد ﺑﺮﻛﺖ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ و ﺑﻪ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ از‬
‫اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ را در ﻣﺎ ﺑﻪ ﻛﻤﺎل ﻣﻰ‪B‬رﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻧﻔﺮت ﻛﻨﻨﺪ اﺣﺴﺎن ﻛﻨﻴﺪ و ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﺤﺶ دﻫﺪ و ﺟـﻔـﺎ رﺳﺎﻧﺪ‪،‬‬
‫اﻳﻦ دو ﺟﻨﺒﻪ از ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ را ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮان از ﻫﻢ ﺗﻔﻜﻴﻚ ﳕﻮد‪ :‬اﮔﺮ ﺧﺪا را‬ ‫دﻋﺎى ﺧﻴﺮ ﻛﻨﻴﺪ« )ﻣﺘﻰ ‪.(٤٤٬١١:٥‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد و اﮔﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪،‬‬ ‫ﺧﺎﱎ ﺑﺎرﺗﻮن در ﭘﺎﻳﺎن ﻳﻜﻰ از ﺟﻠﺴﺎت ﻛﻼﺳﻬﺎى ﻳﻚ‪B‬ﺷﻨﺒﻪ‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﺷﺒﺎن ﻛﻠﻴﺴﺎ‬
‫در ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﺮﻗﻰ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﳕﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻤﻼت ﻫﺮ دو درﺳﺖ‬ ‫رﻓﺖ و ﺑﻪ او ﮔﻔـﺖ‪» :‬آﻗﺎى ﻛﺸﻴﺶ‪ ،‬ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘـﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤـﺴﺎﻳﻪ‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ زﻳﺮا »ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﻦ ﺷﻚ دارم ﻛﺴﻰ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺎ را ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻰ ﺳﻌﻰ ﻛﺮده‪B‬ام ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺧﻮب ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﻴﭻ ﻓﺎﻳﺪه‪B‬اى ﻧﺪارد‪«.‬‬
‫ﺷﺒﺎن در ﺟﻮاب او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻮب ﺑﻮدن ﺑﺎ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺟﻮاب واﻗﻌﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻮب ﺑﻮدن ﺑﺎ ﻣﺮدم ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﺎ اﻧﮕﻴﺰه ﻏﻠﻂ ﺻﻮرت ﺑﮕﻴﺮد‪«.‬‬
‫»ﻣﻨﻈﻮر ﺷﻤﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را ﺗﻄﻤﻴﻊ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ؟«‬
‫»ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﭼﻴﺰى در ﻫﻤﻴﻦ ردﻳƒ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ‬
‫ً‬
‫ﺧﺪا ﻣﺤﺒـﺖ روﺣﺎﻧﻰ واﻗﻌﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ‪B‬ﻫﺎﻳـﺘـﺎن را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬اﮔﺮ‬
‫آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺷﻴـﻮه‪B‬اى ﻣﺴﻴﺤﻰ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻫﻴـﭻ وﻗﺖ ﻧﺨﻮاﻫﻴـﺪ‬
‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺿﺮرى ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‪«.‬‬
‫‪±∂µ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫واژ‪U‬ه ﻛﻠﻴﺪى اﻳﻦ ﺑﺨﺶ »ﻛﺎﻣﻞ« اﺳـﺖ‪ .‬ﺧـﺪا ﻣـﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻫﺪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﻮد را‬
‫ﻛﻠﻤـﻪ »ﻛﻤﺎل« ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ‬
‫‪U‬‬ ‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ و ﻣﺤﺒﺖ ﻣـﺎ را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧـﻮد ﻛﺎﻣﻞ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻳﺪه »ﺑﻠـﻮغ« و »ﲤﺎﻣﻴﺖ« اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﻓﻴـﺾ و ﻣـﻌـﺮﻓـﺖ )دوم‬
‫ﭘﻄﺮس ‪ ،(١٨:٣‬ﺑﻠﻜﻪ در ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ »ﭘﺪر« آﺳﻤﺎﻧﻰ رﺷﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‬
‫و اﻳﻦ ﭘﺎﺳﺨﻰ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺧﻮد او اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻘﺪر اﺳﺖ؟ ﺑﻪ ﻗﺪرى ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﺮاى ﻣﺎ‬
‫ﲟﻴـﺮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٦:٣‬او ﺑﻪ ﻫﻤـﺎن ﺻـﻮرﺗﻰ ﻣـﺎ را دوﺳﺖ دارد ﻛﻪ ﭘـﺴـﺮش را‬
‫)ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢٣:١٧‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ »ﭘﺪر« ﻣﺎﻳﻞ اﺳﺖ ﻣﺤﺒﺘﻰ‬
‫را ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ »ﭘﺴﺮ« دارد‪ ،‬در ﻗﻠﺐ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺑﮕﺬارد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢٦:١٧‬‬
‫ﺑﻪ ﻛﻼﻣﻰ دﻳﮕﺮ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﲡﺮﺑـﻪ‪B‬اى روزاﻧﻪ از رﺷﺪ و ﻣﺤﺒـﺖ‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻋﻤﻴﻖ‪B‬ﺗﺮ ﺷﺨﺺ ﻣﺴـﻴـﺤـﻰ از‬
‫ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮد در ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻜﻪ‪B‬ﺗﻜﻪ ﻛـﺮدن زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ و ﻣﺸـﻐـﻮل ﺷﺪن ﺑﻪ ﭘﺎره‪B‬ﻫﺎى ﺷﺨﺼﻰ ﺑـﻪ‬
‫ﺟﺎى ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﻠﻰ‪ ،‬ﻛﺎر ﭼﻨﺪان ﺳﺨـﺘـﻰ ﻧـﻴـﺴـﺖ‪ .‬ﻓـﺮﻗﻪ‪B‬اى ﳑﻜﻦ اﺳـﺖ ﺑـﺮ‬
‫»ﺗﻘﺪس« ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﻨﺪ و از ﭘﻴﺮوان ﺧﻮد ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﻜﻮﺷﻨﺪ ﺑﺮ ﮔﻨﺎه ﭘﻴﺮوز ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻗﻪ دﻳﮕـﺮى ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﺮ »ﺷﻬﺎدت« ﻳﺎ »ﺟﺪا ﺷﺪن از دﻧﻴﺎ« ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﻨـﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺎ و در واﻗﻊ ﻣﺤﺼـﻮﻟﻰ ﻓـﺮﻋﻰ از آن ﭼﻴـﺰى‬ ‫وﻟﻰ ﻫﺮ ﻳﻚ از اﻳﻦ ﺗﺄﻛﻴـﺪﻫـﺎ ﺻـﺮ ً‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ آن را رﺷﺪ اﻳﻤﺎن‪B‬دار در ﻣﺤﺒﺖ »ﭘﺪر« ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ‪ .‬ﻣﺤﺒـﺖ ﺑـﺎﻟـﻎ و‬
‫رﺷﻴﺪ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﻧﻴﺎزى ﺑﺰرگ و ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﻗﻮم ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ درك ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ »ﭘﺪر« ﻛﺎﻣـﻞ‬
‫اﺳﺖ؟ اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ از رﺳﺎﻟﻪ اول ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﺣﺎوى ﭼﻬﺎر ﻧﺸﺎﻧﻪ از ﻛﺎﻣﻠﻴﺖ ﻣﺤﺒﺖ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪π‬‬
‫‪XŽUÞ« Ë Â«d²Š« ¨X³×1‬‬
‫«‪µ∫µ≠±∑∫¥ UMŠu¹ ‰Ë‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﻋﺮوس و داﻣﺎد ﺟﻮان در ﻣﻮرد ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ‪B‬رﻳﺰى ﺟﺸﻦ ازدواﺟﺸﺎن ﺑﺎ ﺷﺒﺎن‬
‫ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﺸـﻮرت ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬داﻣﺎد ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺼﺒﻰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣـﻰ‪B‬رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﺟﻮان‬
‫‪B‬ﻧﺎﻣﻪ ازدواج را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻨﻢ« و‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻟﻄﻔﺎً ﻧﺴﺨﻪ‪B‬اى از ﻋﻘﺪ ‪U‬‬
‫ﻛﺸﻴﺶ ﻧﺴﺨﻪ‪B‬اى از آن را ﺑﻪ او داد‪ .‬داﻣﺎد ﺟﻮان ﺑﻪ دﻗﺖ آن را ﺧﻮاﻧﺪ و ﺳﭙﺲ‬
‫آن را ﺑﻪ ﻛﺸﻴﺶ ﭘﺲ داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﺎﻳﺪه‪B‬اى ﻧﺪارد! در اﻳﻦ ﺟﺎ ﭼﻴﺰى راﺟﻊ ﺑﻪ‬
‫اﻃﺎﻋﺖ ﻧﺎﻣﺰدم از ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ!«‬
‫ﻧﺎﻣﺰدش ﻟﺒﺨﻨﺪى زد و دﺳﺖ او را در دﺳﺖ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺰﻳﺰم‪،‬‬
‫ﻛﻠﻤﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﻟﺰوﻣﻰ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﱳ در ﻛﺘﺎب ﻧﺪارد‪ .‬اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ از ﻗﺒﻞ در ﻋﺸﻘﻰ ﻛﻪ‬
‫در ﻗﻠﺐ ﺧﻮد دارم ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬
‫اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ از رﺳﺎﻟﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺸﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ‪،‬‬
‫ﺗﺄﻛﻴـﺪ اﺻﻠﻰ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑـﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴـﻴﺤﻴﺎن ﻧﺴﺒـﺖ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕـﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ در‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﻋﻤﻴﻖ‪B‬ﺗﺮ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻣﻬﻤﺘﺮ ﻣﻰ‪B‬رﺳﻴﻢ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﺨﺺ‬
‫اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﻪ ﭘﺪر‪ .‬ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻳﺎ ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻣﺤﺒﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪،‬‬
‫ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺪا را ﺑﺎ ﲤﺎم ﻗﻠﺐ ﺧﻮد‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ و آﻧﮕﺎه ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺧﻮد را ﭼﻮن ﺧﻮد دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﻢ‪.‬‬
‫∑∂‪±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﺳﺘﻨﺪه ﻣﻦ اﻳﻤﺎن آورد‪ ،‬ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ دارد و در داورى ﳕﻰ‪B‬آﻳﺪ‬
‫‪U‬‬ ‫ﺑﺸﻨﻮد و ﺑﻪ ﻓﺮ‬
‫ﺑﻠﻜﻪ از ﻣـﻮت ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻴﺎت ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮔﺸﺘﻪ اﺳـﺖ« )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪» .(٢٤:٥‬ﭘﺲ ﻫﻴـﭻ‬
‫ﻗﺼﺎص ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻰ ﻫﺴﺘـﻨـﺪ« )روﻣﻴﺎن ‪ ،(١:٨‬زﻳـﺮا‬
‫داورى ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻪ آﻳـﻨـﺪه ﻣـﻮﻛﻮل ﳕﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ داورى او ﮔﺬﺷﺘـﻪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻨﺎﻫﺎن او از ﭘﻴﺶ ﺑﺮ ﺻﻠـﻴـﺐ داورى ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ و ﻫـﺮﮔﺰ آن ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺑـﺮ‬
‫ﺿﺪ او ﻣﺤﺴﻮب ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫راز دﻻورى ﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ‪» :‬زﻳﺮا ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬
‫ﻫﻢ‪B‬ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ« )‪ .(١٧:٤‬ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ او ﺑﺎزﮔﺮدد »ﻣﺎﻧﻨﺪ او ﺧﻮاﻫﻴﻢ‬
‫ﺑﻮد« )‪ .(٢-١:٣‬اﻳﻦ آﻳﻪ اﺷﺎره‪B‬اى ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﻰ ﺑﻪ ﺑﺪن ﺟﻼل ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اى اﺳﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺎ اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ )ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ .(٢١-٢٠:٣‬اﻛﻨـﻮن در ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮد‬
‫»ﭼﻮن او ﻫﺴﺘﻴﻢ« و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﻀﻮى از ﺑﺪن ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬در او ﺗﻌﺮﻳƒ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫وﺿﻌﻴﺖ ﻣﺎ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ وﺿﻌﻴﺖ ﻣﺘﻌﺎل ﻣﺴﻴﺢ در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ و اﻳﻦ‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪» ،‬ﭘﺪر« ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ رﻓﺘﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﻪ‪B‬اش‪ .‬ﭘﺲ دﻳﮕﺮ‬
‫ﭼﻪ ﺟﺎﺋﻰ ﺑﺮاى ﺗﺮس ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ؟‬
‫آﻳﻨﺪه ﺧﻮد ﺧﻮﻓﻨﺎك ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬زﻳـﺮا ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ ﺗـﻮﺳﻂ ﻣـﺮگ‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻟﺰوﻣﻰ ﻧـﺪارد از‬
‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ داورى ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ‪» .‬ﭘﺪر« دﻳﮕﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ را داورى ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪،‬‬
‫ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﭘﺴﺮش را داورى ﻛﻨﺪ‪» ،‬زﻳﺮا ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او ﻫﺴﺖ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در‬
‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻫﻢ‪B‬ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ U‬ﺧﻮد ﺑﺘﺮﺳﻴﻢ‪» ،‬زﻳﺮا ﻛﻪ او اول ﻣﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻮد‪ «.‬از اﺑﺘﺪا‬
‫راﺑﻄﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺮ اﺳﺎس ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻮده و اﻳﻦ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ او را دوﺳﺖ‬
‫داﺷﺘﻪ‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ او ﻣﺎ را دوﺳﺖ دارد )‪» .(١٠:٤‬زﻳﺮا اﮔﺮ در‬
‫ﺣﺎﻟﺘﻰ ﻛﻪ دﺷﻤﻦ ﺑـﻮدﻳﻢ ﺑﻪ وﺳﺎﻃﺖ ﻣﺮگ ﭘﺴـﺮش ﺑﺎ ﺧﺪا ﺻﻠﺢ داده ﺷﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﭼﻘﺪر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻌﺪ از ﺻﻠﺢ ﻳﺎﻓﱳ ﺑﻪ وﺳﺎﻃﺖ ﺣﻴﺎت او ﳒﺎت ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ«‬
‫×‪XŽUÞ« Ë Â«d²Š« ¨X³‬‬ ‫∂∂‪±‬‬
‫‪©±π≠±∑∫¥® ÊUMOLÞ« ©±‬‬
‫ﻛـﺎﻣـﻼ ﺟﺪﻳﺪ در اﻳﻦ ﻗـﺴـﻤـﺖ ﻣـﺸـﺎﻫـﺪه ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪» :‬ﺧـﻮف« و‬ ‫ً‬ ‫دو واژ‪U‬ه‬
‫»ﻋﺬاب‪ «.‬آﻳﺎ ﺧﻄﺎب اﻳﻦ دو ﻋﺒـﺎرت ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﺳﺖ؟ آﻳﺎ اﻣﻜـﺎن دارد ﻛﻪ‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻋﻤﻼً در ﺧﻮف و ﻋﺬاب زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ‪ ،‬آرى! ﺑﺴﻴﺎرى از‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬ﻫﺮ روزه ﺧﻮف و ﻋﺬاب را ﲡﺮﺑﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ و ﻋﻠﺘﺶ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ‬
‫در ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا رﺷﺪ ﻧﻜﺮده‪B‬اﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻠﻤﻪ »دﻻورى« ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ ﻳﺎ ﺳﺮﻛﺸﻰ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم‬ ‫‪U‬‬
‫اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻳﺎ »آزادى ﺑﻴﺎن« ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻤـﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺎﻣﻞ را ﲡﺮﺑﻪ ﳕﺎﻳـﺪ‪،‬‬
‫در اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺧﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا رﺷﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﺗﺮﺳﻰ ﺗﻮأم ﺑﺎ اﺣﺘﺮام از ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫دارد‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﺮﺳﻰ ﻋﺬاب‪B‬آور‪ .‬او ﭘﺴﺮى اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺪرش را اﺣﺘﺮام ﻣﻰ‪B‬ﮔﺬارد‪ ،‬ﻧﻪ‬
‫زﻧﺪاﻧﻰ ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻗﺎﺿﻰ ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻌـﺎدل واژه ﺗـﺮس در زﺑﺎن ﻳـﻮﻧﺎﻧـﻰ‪ ،‬ﻛـﻠـﻤـﻪ ‪ phobia‬اﺳﺖ‪ .‬در ﻛـﺘـﺎب‪B‬ﻫـﺎى‬
‫رواﻧﺸﻨﺎﺳﻰ اﻧﻮاع و اﻗﺴﺎم ﺗﺮس‪B‬ﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ‪» acrophobia‬ﺗﺮس‬
‫ﻗﺒﻼ در ‪ ،٢٨:٢‬اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫از ﺑﻠﻨﺪى« و ‪» hydrophobia‬ﺗﺮس از آب‪ «.‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ً‬
‫ﺑﺰرگ را ذﻛﺮ ﻛﺮده و اﻳﻨﻚ دوﺑﺎره ﺑﻪ آن ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮدازد‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻣﺮدم ﻣﻰ‪B‬ﺗﺮﺳﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى از ﮔﺬﺷﺘﻪ در آﻧﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﻳﺎ‬
‫ﭼﻴﺰى ﻛﻪ اﻣﺮوز آﻧﻬﺎ را ﻣﻰ‪B‬ﺗﺮﺳﺎﻧﺪ ﻳﺎ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ در آﻳﻨﺪه آﻧﻬﺎ‬
‫را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺣﺘﻰ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺗـﺮﻛﻴﺒﻰ از اﻳﻦ ﺳﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻛﺴﻰ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن دارد‪ ،‬ﺗﺮﺳﻰ از ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺣﺎل ﻳﺎ آﻳﻨﺪه ﻧﺪارد‪ ،‬زﻳﺮا ﻛﻪ‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا را ﲡﺮﺑﻪ ﻛﺮده و اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ در او ﻫﺮ روز ﻛﺎﻣﻞ و ﻛﺎﻣﻞ‪B‬ﺗﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬
‫»‪ ..‬ﻣﺮدم را ﻳﻚ ﺑﺎر ﻣـﺮدن و ﺑﻌﺪ از آن ﺟﺰا ﻳﺎﻓﱳ ﻣﻘﺮر اﺳﺖ« )ﻋﺒـﺮاﻧﻴـﺎن‬
‫‪ .(٢٧:٩‬ﻣﺴﻴﺤﻰ از ﻣﺠﺎزات آﻳﻨﺪه ﻫﺮاﺳﻰ ﻧﺪارد‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺠﺎزات او را‬
‫ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﺮﻳﺪه اﺳﺖ‪» .‬آﻣﻴﻦ آﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﻢ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻛﻼم ﻣﺮا‬
‫‪±∂π‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫×‪XŽUÞ« Ë Â«d²Š« ¨X³‬‬ ‫∏∂‪±‬‬

‫ﺑﻠﻨﺪى و ﻧﻪ ﭘﺴﺘﻰ و ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﻣـﺨـﻠـﻮق دﻳﮕﺮ ﻗﺪرت ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣـﺎ را از‬ ‫)روﻣﻴﺎن ‪ .(١٠:٥‬اﮔﺮ در ﺣﺎﻟﺘﻰ ﻛـﻪ ﺑـﻴـﺮون از ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﺪا و ﻧﺴﺒـﺖ ﺑـﻪ او‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﺪا ﻛـﻪ در ﺧـﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴـﻴـﺢ اﺳـﺖ‪ ،‬ﺟـﺪا ﺳـﺎزد« )روﻣﻴﺎن‬ ‫ﻧﺎﻣﻄﻴﻊ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬او ﻣﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻮد‪ ،‬ﺣﺎل ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪان او ﻫﺴﺘﻴﻢ ﭼﻘﺪر ﺑﻴﺸﺘﺮ‬
‫‪.(٣٩-٣٧ ٬٣٥:٨‬‬ ‫ﻣﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ!‬
‫ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﺪ! »و ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﺨﻠﻮق دﻳﮕﺮ« ـ ﺣﺎل ﻳﺎ آﻳﻨﺪه ـ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ و‬ ‫ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ از اﻣﺮوز ﺑﺘﺮﺳﻴﻢ‪ ،‬زﻳﺮا »ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺎﻣﻞ‪ ،‬ﺗﺮس را ﺑﻴﺮون ﻣﻰ‪B‬اﻧﺪازد«‬
‫ﻻ ﺷﺎﻣﻞ‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻓﺎﺻﻠﻪ اﻧـﺪازد! ﺗﻜﺎﻣﻞ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﻣﻌﻤـﻮ ً‬ ‫اده‬
‫)‪ .(١٨:٤‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ در ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا رﺷﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬از اﳒﺎم ﺷﺪن ار ‪U‬‬
‫ﻣﺮاﺣﻞ ﻣﺨﺘﻠƒ اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﺎ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ در ﺧﻮف زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻳﻢ و‬ ‫او ﳕﻰ‪B‬ﺗﺮﺳﻴﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻴﺰى از ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﳕﻰ‪B‬داﻧﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻣـﺴـﻴـﺢ اﻳـﻤـﺎن آوردﻳﻢ‪،‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻮﻋﻰ »ﺧﺪا‪B‬ﺗﺮﺳﻰ« ﺑﺠﺎ و ﻣﻨﺎﺳﺐ وﺟﻮد دارد‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﺗﺮﺳﻰ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫آﻣﻴﺰه‪B‬اى اﻋﺠﺎب‪B‬آور از ﺗﺮس و ﻣﺤﺒﺖ در ﻗﻠﺐ ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ وﻗﺘﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻋﺬاب‪ B‬ﺑﺎﺷﺪ‪» .‬از آن رو ﻛﻪ روح ﺑﻨﺪﮔـﻰ را ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺎز ﺗﺮﺳﺎن‬
‫در ﻣﺸﺎرﻛﺖ »ﭘﺪر« رﺷﺪ ﻛـﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﺗﺮس ﻣﺎ زاﻳﻞ ﺷﺪ و ﻗﻠﺐ‪B‬ﻫﺎى ﻣـﺎ‬ ‫ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ روح ﭘﺴﺮﺧـﻮاﻧﺪﮔﻰ را ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﺪ ﻛﻪ ﺑـﻪ آن اَﺑﺎ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ اى ﭘـﺪر ﻧـﺪا‬
‫ﲢﺖ ﻛﻨﺘﺮل ﻣﺤﺒﺖ او ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﺎﺑﺎﻟﻎ ﺑﻴﻦ ﺗﺮس و ﻣﺤﺒﺖ در ﻧﻮﺳﺎن‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ« )روﻣﻴﺎن ‪» .(١٥:٨‬زﻳﺮا ﺧﺪا‪ ،‬روح ﺗﺮس را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺪاده اﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﻟﻎ در ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫روح ﻗﻮت و ﻣﺤﺒﺖ و ﺗﺄدﻳﺐ را« )دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪.(٧:١‬‬
‫اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻓﺰاﻳﻨﺪه ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا‪ ،‬ﻳﻜﻰ از اوﻟﻴﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى رﺷﺪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎ‬ ‫ﺗﺮس ﻋﻤﻼً آﻏﺎز ﻋﺬاب اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺨـﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ در ﭘﻴـﺶ رو دارﻳـﻢ‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻰ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻚ و ﺗﻨﻬﺎ ﳕﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا اﻃﻤﻴﻨﺎن‪،‬‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺧﻮد را دﭼﺎر ﻋﺬاب ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎرى از اﻓﺮاد وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ رﻓﱳ‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺪ‪B‬ﻫﺎى اﺧﻼﻗﻰ دﻳﮕﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻪ دﻧﺪان‪B‬ﭘـﺰﺷﻜﻰ ﻣﻰ‪B‬اﻓﺘﻨﺪ دﭼﺎر ﺗـﺮس ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎل ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﺪ ﻣـﺮدﻣـﺎن‬
‫ﳒﺎت‪B‬ﻧﻴﺎﻓﺘـﻪ را ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺑـﻪ روز داورى ﻣﻰ‪B‬اﻧﺪﻳﺸﻨﺪ دﭼﺎر ﭼﻪ ﺧـﻮف ﻋﻈﻴﻤـﻰ‬
‫≤© ]‪©≤±≠≤∞∫¥® XV«b‬‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬وﻟﻰ از آن رو ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺷﻬـﺎﻣـﺖ روﻳـﺎروﺋﻰ ﺑﺎ روز داورى را‬
‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑـﺮاى ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ ﺑﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﮔﻮﻳـﺪ‪ «...‬ﻣـﺎ‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ در آن روز دﻟﻴﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻫﻴﭻ ﺷﺮاﻳﻄﻰ در زﻧﺪﮔﻰ اﻣﺮوز‬
‫ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻬﻢ ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮده‪B‬اﻳﻢ و ﻫﺮ ﺑﺎر داﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ اﺧﻄﺎرى ﺑﺮ‬ ‫ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ آن روز وﺣﺸﺘﻨﺎك داورى ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺪﻋﻴﺎن ﻻف‪B‬زن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ در ﻣﺤﻴﻂ ﻣﺤﺒﺖ و اﻃﻤﻴﻨـﺎن زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ‬
‫ﻻ ﻫﻤﺮاه ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﻧﺪ و در واﻗﻊ دو ﻗﻠـﻮﻫﺎﺋﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺗﺮس و ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫در ﻓﻀﺎى ﺗـﺮس و ﻋﺬاب‪ .‬ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﻣـﺮگ ﺑﻬـﺮاﺳﻴﻢ‪ ،‬زﻳﺮا در ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﺪا‬
‫در ﻫﻨﮕﺎم ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﺗﻮﺳﻂ اوﻟﻴﻦ ﻣﺮد و اوﻟﻴﻦ زن‪ ،‬زاده ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬آدم و ﺣﻮا ﺗﺎ‬ ‫ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ‪» .‬ﻛﻴﺴﺖ ﻛـﻪ ﻣـﺎ را از ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﺟﺪا ﺳـﺎزد؟ آﻳﺎ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻳـﺎ‬
‫ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻜﻮﺷﻨﺪ ﺧﻮد را از ﺧﺪا ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﻨﺪ و ﺑـﺮﻫﻨﮕﻰ ﺧﻮد را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻫﻤـﻪ اﻳﻦ‬
‫‪U‬‬ ‫دﻟﺘﻨﮕﻰ ﻳﺎ ﺟﻔﺎ ﻳﺎ ﻗﺤﻂ ﻳﺎ ﻋﺮﻳﺎﻧﻰ ﻳﺎ ﺧﻄﺮ ﺷـﻤـﺸـﻴـﺮ؟‪ ...‬ﺑﻠﻜﻪ در‬
‫ﺟﺮم ﺧﻮد را درك ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﻧﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪن ﺧﻮدﺷﺎن و ﻧﻪ ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﻫﻰ‪B‬ﺷﺎن‬ ‫اﻣﻮر از ﺣﺪ زﻳﺎده ﻧﺼـﺮت ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ﺑـﻪ وﺳﻴﻠﻪ او ﻛﻪ ﻣـﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﳕـﻮد‪ ...‬و ﻧﻪ‬
‫‪±∑±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﻛﺮده‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﮔﻨﺎه اﻳﻦ زوج دزدﻳﺪن ﭘﻮل از ﺧﺪا ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﭘﻄﺮس اﻳﻦ را روﺷﻦ‬
‫ﻛﺮده ﻛﻪ ﮔﻨﺎه آﻧﻬﺎ دروغ ﮔﻔﱳ ﺑﻪ ﺧـﺪا و رو راﺳﺖ ﻧﺒﻮدن ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻮد )آﻳﻪ ‪.(٤‬‬
‫ﮔﻨﺎه آﻧﻬﺎ رﻳﺎﻛﺎرى ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻛﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﻃﻮرى واﳕﻮد ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺮدم آﻧﻬـﺎ را ﺑﻴﺶ‬
‫از آﻧﭽﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺨﺸﻨﺪه و روﺣﺎﻧﻰ ﺑﭙﻨﺪارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻪ‬
‫‪U‬‬ ‫ﻗﻄﻌﺎ‬
‫ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻳﻜﻰ از اﻋﻤﺎل ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻛﻮﭼﻚ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ً‬
‫ﺑﻠﻮغ در ﺑﺰرﮔﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎﻟﻐـﺎن و ﺑـﺰرﮔﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮد را ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ و ﺧـﻮِد ﺧﻮد‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﻪ اﻫﺪاﻓﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃـﺮ آن‪ ،‬آﻧـﻬـﺎ را ﳒﺎت داد وﻓﺎدار ﲟﺎﻧﻨـﺪ‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﻰ آﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻬﺮ ﺻﺪاﻗﺖ ﺑﺨﻮرد‪.‬‬
‫ﺻﺪاﻗﺖ روﺣﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﺑﺪان ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻼﻣﺘﻰ و ﻗﺪرت‬
‫ﺑﺒﺎر ﻣـﻰ‪B‬آورد‪ .‬ﻧﻴﺎزى ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ او دروغ‪B‬ﻫﺎى ﺧﻮد را ﺑﺸﻤﺎرد و ﺑـﺮاى ﭘﻮﺷﺶ‬
‫دادن ﺑـﻪ دروغ‪B‬ﻫـﺎى ﺧـﻮد ﻧـﻴـﺎزى ﺑـﻪ ﺻـﺮف ﻧﻴـﺮو ﻧـﺪارد‪ ،‬زﻳـﺮا در ﺻـﺪاﻗـﺖ‬
‫ﺳﺮﮔﺸﺎده‪B‬اى ﺑﺎ »ﭘـﺪرش« زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﻣـﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ ﺑﺎ دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ ﺻﺎدﻗﺎﻧـﻪ‬
‫زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ و راﺳﺘﻰ ﻣﻼزم ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺪ‬
‫ﺧﺪا او را دوﺳـﺖ دارد و او را ﻣﻰ‪B‬ﭘﺬﻳـﺮد )ﺣﺘﻰ ﺑـﺎ ﲤـﺎم ﻛـﻮﺗﺎﻫﻰ‪B‬ﻫـﺎﻳـﺶ(‪ .‬او‬
‫ﳕﻰ‪B‬ﻛﻮﺷﺪ دﻳﮕﺮان را ﲢﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ روﺣﺎﻧﻴﺖ ﻣﺼﻨﻮﻋﻰ ﺧﻮد ﻗﺮار دﻫﺪ‪ .‬او ﺧﺪا را‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻧﻴﺰ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ورزد‪.‬‬
‫ﳕﺮات درﺳﻰ ﺟﺮى در ﻣﺪرﺳﻪ ﺳﻴﺮ ﻧﺰوﻟﻰ ﻃﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد و ﻣﻬﻤﺘﺮ از آن ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬
‫ﻣﻰ‪B‬رﺳﻴﺪ ﺳﻼﻣﺘﺶ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﻢ اﻃﺎﻗﻰ ﺗﺎزه او در ﻣﻮرد او ﻧﮕﺮان‬
‫ﺷﺪ و او را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻛﺮد ﺑﺎ روان‪B‬ﺷﻨﺎس داﻧﺸﻜﺪه ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﺟﺮى ﻧﺰد ﻣﺸﺎور رﻓﺖ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﱎ ﺧﻮد را ﭘﻴﺪاﻛﻨـﻢ‪.‬‬
‫ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺑﺪون ﻫﻴﭻ ﻣﺸﻜﻠﻰ اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻰ‪B‬دادم وﻟﻰ اﻣﺴﺎل ﻣﺜﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫در ﻣﻴﺪان ﺟﻨﮓ ﻫﺴﺘﻢ و دارم ﺟﻨﮓ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ‪ «.‬ﻣﺸﺎور ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ ﻫﻢ‪B‬اﻃﺎﻗﻰ‬
‫ﺟﺪﻳﺪت ﻣﺸﻜﻠﻰ دارى؟«‬ ‫ﻫﻤﻪ وﺟﻪ را ﺗﻘﺪﻳﻢ‬
‫×‪XŽUÞ« Ë Â«d²Š« ¨X³‬‬ ‫∞∑‪±‬‬
‫آﻧﻬﺎ را از ﭼﺸﻤﺎن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻴﻨﺎى ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺨﻔﻰ ﻧﻜﺮد‪ .‬ﺳﺮاﳒﺎم »آدم« اﻋﺘﺮاف‬
‫ﻛﺮد‪» :‬ﭼﻮن آوازت را در ﺑﺎغ ﺷﻨﻴﺪم‪ ،‬ﺗﺮﺳﺎن ﮔﺸﺘﻢ« )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪.(١٠:٣‬‬
‫وﻟﻰ وﻗﺘﻰ ﻗﻠﺐ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺎ از ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻧـﻴـﺎزى ﺑﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮ‬
‫ﻧﺪارﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا و ﻧﻪ ﺑﺎ دﻳـﮕـﺮان‪ .‬ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﻪ ﻧﺴﺒـﺖ ﺑـﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪ‬
‫اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﺪارد‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﺪا ﻧﻴﺰ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺨﺸﻰ از رﳒﻰ ﻛﻪ‬
‫ﻧﺴﻞ‪B‬ﻫﺎ را آزار ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺮاﻧﻰ داﺋﻤﻰ در اﻳﻦ ﻣـﻮرد اﺳﺖ ﻛﻪ »دﻳﮕﺮان ﺗﺎ ﭼﻪ‬
‫اﻧﺪازه ﻣﺮا ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ؟« وﻟﻰ ﻣﺎدام ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا اﻃﻤﻴﻨﺎن دارﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﺗﺮس ﺑﺮ‬
‫ﻃﺮف ﺷﺪه و ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺪون ﻧﮕﺮاﻧﻰ ﺑﺎ ﺧﺪا و اﻧﺴﺎن روﺑﺮو ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻰ از ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد از ﻛﺸﻴﺶ ﺳﺆال ﻛﺮد‪» :‬ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺷﻤﺎ‬
‫ﭼﻨﺪ ﻋﻀﻮ دارد؟«‬
‫ﻛﺸﻴﺶ ﺟﻮاب داد‪» :‬ﭼﻴﺰى در ﺣﺪود ﻫﺰار ﻧﻔﺮ‪«.‬‬
‫آن ﺷﺨﺺ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﻛﺴﺎن زﻳﺎدى ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ آﻧﻬﺎ را راﺿﻰ ﻛﻨﻴﺪ!«‬
‫ﻛﺸﻴﺶ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪى ﮔﻔﺖ‪ » :‬دوﺳﺖ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ‬
‫ﺳﻌﻰ ﻧﻜﺮده‪B‬ام ﲤﺎم اﻋﻀﺎ ﻳﺎ ﺑﺮﺧﻰ از آﻧﻬﺎ را راﺿﻰ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻮﺷﻢ ﻳﻜﻰ‬
‫را راﺿﻰ ﻛﻨﻢ و او ﻛﺴﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ .‬در ﺻﻮرﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ او‬
‫رو راﺳﺖ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻴﻦ ﻣﻦ و اﻋﻀﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎ درﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪«.‬‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﺎﺑﺎﻟﻎ ﻛﻪ در ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﺪا رﺷﺪ ﻧﻜﺮده‪ ،‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ ﺑـﺎ‬
‫روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺧﻮدش دﻳﮕﺮان را ﲢﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﺷﺘﺒﺎه‪ ،‬او را در دام‬
‫دروﻏﮕـﻮﺋﻰ ﻣﻰ‪B‬اﻧـﺪازد! او ﺑﻪ ﭼﻴﺰى اﻗـﺮار ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻋـﻤـﻼً اﳒﺎم ﻧﺪاده و ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎى زﻳﺴﱳ واﻗﻌﻰ‪ ،‬ﻧﻘﺶ ﺑﺎزى ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﳕﻮﻧﻪ اﻳﻦ ﮔﻨﺎه در ﲡﺮﺑﻪ »ﺣﻨﺎﻧﻴﺎ« و »ﺳﻔﻴﺮه« آﻣﺪه اﺳﺖ )اﻋﻤﺎل‬
‫ﺑﺎب ‪ .(٥‬آﻧﻬﺎ ﻣﻠﻜﻰ را ﻓﺮوﺧﺘﻪ و ﻗﺴﻤﺘﻰ از وﺟﻪ آن را ﭘﻴﺶ رﺳﻮﻻن آوردﻧﺪ ﺗﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺪا اﺧﺘﺼﺎص دﻫﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﭼﻨﻴﻦ واﳕﻮد ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ‪U‬‬
‫≥∑‪±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬در زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻴﺰ ﺗﺴﺮى ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ‪» :‬ﻧﻪ ﺑﺎ ﺣﺰن و اﺿﻄﺮار زﻳﺮا ﺧﺪا ﺑﺨﺸﻨﺪه‬
‫ﺧﻮش را دوﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دارد« )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(٧:٩‬‬
‫راز اﻃﺎﻋﺖ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ در ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ‬
‫ﺧﺎﻧﻮادﮔﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ در ﺧﺪﻣﺖ ﭘـﺪرى ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﺑـﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮان‬
‫ﺧﻮد را در ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻤﻚ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ از ﺧﺪا ﻣـﻮﻟﻮد ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬ﺧﺪا را ﻣﺤﺒـﺖ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ورزﻳﻢ و اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ را ﺑﺎ ﺣﻔﻆ اﺣﻜﺎم‬
‫ﺧﺪا ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﻴﻢ‪.‬‬
‫زﻧﻰ ﺑﻪ دﻳﺪار ﺳﺮدﺑﻴﺮ روزﻧﺎﻣﻪ‪B‬اى رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻌﺪادى از اﺷﻌﺎر و‬
‫ﺳﺮوده‪B‬ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ او ﺑﻔﺮوﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮدﺑﻴﺮ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺷﻌﺎر ﺷﻤﺎ در ﭼﻪ زﻣﻴﻨﻪ‪B‬اى اﺳﺖ؟«‬
‫ﺧﺎﱎ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺎ ﻫﻴﺠﺎن ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬در ﻣﻮرد ﻋﺸﻖ!«‬
‫ﺳﺮدﺑﻴﺮ ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰش ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب‪ ،‬ﻳﻜﻰ از ﺷﻌﺮﻫﺎﻳﺘﺎن‬
‫را ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‪ .‬ﺟﻬﺎن ﻗﻄﻌﺎً ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﻋﺸﻖ ﺑﻴﺸﺘﺮى اﺳﺖ!«‬
‫ﺷﻌﺮى ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪ ﭘﺮ از ﻏﻢ ﻫﺠﺮان‪ ،‬ﺟﻔﺎى ﻣﻌﺸﻮق و ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ از اﻳﻦ‬
‫دﺳﺖ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ دﻳﮕـﺮ ﺳـﺮدﺑﻴﺮ ﻃﺎﻗﺖ ﻧـﻴـﺎورد و ﺣﺮف او را ﻗﻄﻊ ﻛﺮد و‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﺧﺎﱎ‪ ...‬وﻟﻰ روى ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻌﻨﻰ ﻋﺸﻖ را‬
‫ﻫﻨﻮز ﻧﻔﻬﻤﻴﺪه‪B‬اﻳﺪ! ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﺷﺐ ﻣﻬﺘﺎﺑﻰ و ﮔﻞ‪B‬ﻫﺎى ﺳﺮخ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻋﺸﻖ ﻳﻌﻨﻰ‬
‫ﺷﺒﻰ را در ﺑﺴﺘﺮ ﺑﻴﻤﺎرى ﺑﻪ ﺻﺒﺢ رﺳﺎﻧﻴﺪن ﻳﺎ ﺳﺎﻋﺎت زﻳﺎدى را ﻛﺎر ﻛﺮدن ﺑﺎ اﻳﻦ‬
‫اﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﻛـﻮدﻛﻰ ﻛﻔﺶ ﺗﺎزه‪B‬اى ﺑﭙـﻮﺷﺪ‪ .‬دﻧﻴﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻮع ﻣﺤﺒﺖ ﺷﺎﻋـﺮاﻧﻪ ﺷﻤـﺎ‬
‫ﻧﻴﺎزى ﻧﺪارد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﻋﺸﻘﻰ ﻋﻤﻠﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﲢﺮك درآورد ﻧﻪ‬
‫اﻳﻨﻜﻪ او را ﺧﻤﻴﺪه و اﻓﺴﺮده ﺳﺎزد‪«.‬‬
‫دﻛﺘﺮ ﻣﻮدى ﻏﺎﻟﺒﺎً ﻣﻰ‪B‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﲤﺎم ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس‪B‬ﻫـﺎ را ﺑﺎﻳﺪ در ﺟﻠﺪ ﭼﺮﻣﻰ‬
‫اده ﺧـﻮد اﺑﺮاز‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪ «.‬ﻣﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻛﻼم ﺑﻠﻜـﻪ ﺑـﺎ ار ‪U‬‬
‫×‪XŽUÞ« Ë Â«d²Š« ¨X³‬‬ ‫≤∑‪±‬‬
‫ﺟﺮى ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺆال ﭘﺎﺳﺦ درﺳﺘﻰ ﻧﺪاد و اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺸﺎور‬
‫ﺑﻪ ﻣﺸﻜﻞ او ﭘﻰ ﺑﺒﺮد‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﺮى آﻳﺎ ﲤﺎم ﻓﻜﺮ ﺧﻮد را روى اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻛﺮده‪B‬اى‬
‫ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺷﺎﮔـﺮد ﺧﻮﺑﻰ ﺑﺎﺷﻰ ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻫﻰ ﻫﻢ اﻃﺎﻗﻰ ﺟﺪﻳـﺪت را‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ‪B‬ﻫﺎى ﺧﻮد ﻛﻨﻰ؟«‬
‫ﺟﺮى آﻫﻰ از ﺳﺮ آراﻣﺶ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺣـﺪس ﻣـﻰ‪B‬زﱎ اﻳﻦ ﻃﻮر‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣـﻦ وﻗﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟـﺖ ﮔـﺬراﻧﻴﺪه‪B‬ام و ﻗـﺪرت ﻛﺎﻓﻰ ﺑﺮاى زﻧﺪﮔـﻰ‬
‫ﻧﺪارم‪«.‬‬
‫اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا و ﺻﺎدق ﺑـﻮدن ﺑﺎ دﻳﮕـﺮان دو ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﻠﻮغ‪B‬اﻧﺪ ﻛﻪ دﺳﺖ ﺑـﻪ‬
‫دﺳﺖ ﻫﻢ ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ و ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫≥© «‪©≥≠±∫µ® t½U œUý XŽUÞ‬‬
‫ﻧﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﺗﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ اﻃﺎﻋـﺖ ﺗـﻮأم ﺑﺎ ﺷﺎدى! »اﺣﻜﺎم او ﮔـﺮان ﻧﻴﺴـﺖ«‬
‫)آﻳﻪ ‪.(٣‬‬
‫اده ﺧﺪا اﺳﺖ‪» .‬اى آﺗﺶ‬ ‫ﺟﺰ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰى در ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻠﻘﺖ‪ ،‬ﺗﺎﺑﻊ ار ‪U‬‬
‫و ﺗﮕـﺮگ و ﺑـﺮف و ﻣﻪ و ﺑﺎد ﺗﻨـﺪ ﻛـﻪ ﻓـﺮﻣﺎن او را ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣـﻰ‪B‬آورﻳـﺪ!« )ﻣـﺰﻣﻮر‬
‫‪ .(٨:١٤٨‬در ﻛﺘﺎب ﻳـﻮﻧﺲ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺎدﻫـﺎ و ﻣـﻮج‪B‬ﻫﺎ و ﺣﺘـﻰ‬
‫ﻣﺎﻫﻰ‪B‬ﻫﺎ ﻓـﺮﻣﺎن ﺧﺪا را اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻧﺒﻰ در ﲤﺮد از ﺧـﺪاوﻧﺪ اﺻﺮار‬
‫ﻣﻰ‪B‬ورزد‪ .‬ﺣﺘﻰ ﻳﻚ ﮔﻴﺎه و ﻳـﻚ ﻛـﺮم ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﻓـﺮﻣﺎن داده اﺳـﺖ‬
‫ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻧﺒﻰ ﺑﺎ ﮔﺮدﻧﻜﺸﻰ ﲤﺎم ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ راه ﺧﻮد ﺑﺮود‪.‬‬
‫ﻋﺪم اﻃﺎﻋﺖ از ﺧﺪا‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺑﺎرى اﺳﺖ و ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ اﻃﺎﻋﺖ‬
‫از روى اﻛﺮاه و ﺑﻰ‪B‬ﻣﻴﻠﻰ‪ .‬ﺧﺪا از ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﻄﻴﻊ او ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬وﻟﻰ اﻃﺎﻋﺘﻰ‬
‫را از ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻃﻠﺒﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﺷﻰ از ﺗﺮس ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﭘﻮﻟﺲ در ﻣـﻮرد »دادن« ﮔﻔﺘﻪ‬
‫‪±∑µ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫دﻛﻠﻤﻪ اﻋﻼم ﻛﻨﻨﺪ! اﻛﺜﺮ ﻣﺎ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌﺖ )ﻗﺎﻧﻮن( را ﻧﻐﻤﻪ ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪى ﳕﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ‪،‬‬
‫وﻟﻰ اﻳﻦ ﻓﻘﻂ اﻧﺘﺨﺎب ﺳﺮاﻳﻨﺪه ﻣﺰاﻣﻴﺮ و ﻧﮕﺎه او ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﻛﻪ‬
‫او ﺧﺪا را دوﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬داﺷﺖ‪ ،‬ﻗﺎﻧـﻮن ﺧـﺪا را ﻧﻴﺰ دوﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬داﺷﺖ‪ .‬اﺣﻜـﺎم‬
‫ﺧﺪا ﺑﺮاى او ﻏﻢ اﻧﮕﻴﺰ و ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬او ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮزﻧﺪى ﻣﺤﺒﻮب از اﻃﺎﻋﺖ‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ﭘﺪر ﺧﻮد ﻟﺬت ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮد و اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﻛﺎﻣﻞ از ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدارى ﺧﺪاوﻧﺪ ﻟﺬت ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮد‪.‬‬
‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﻣﻌﻨﻰ ﻋﻤﻠﻰ »ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎﻟـﻎ« را در زﻧﺪﮔﻰ روزاﻧﻪ ﺧﻮد‬
‫ﺑﺎزﻧﮕﺮى ﻛﻨﻴﻢ و ﺑـﺮاى ﻓﻬﻢ آن ﺑﻜﻮﺷﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ رﺷﺪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑـﻪ‬
‫اده او ﺗﺮﺳﻰ ﺑﻪ ﺧﻮد راه ﳕﻰ‪B‬دﻫﻴﻢ و‬
‫»ﭘﺪر«‪ ،‬اﻃﻤﻴﻨﺎن ﭘﻴﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ و دﻳﮕﺮ از ار ‪U‬‬
‫ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺻﺎدق ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ و دﻳﮕﺮ ﺗﺮﺳﻰ از ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪن ﻳﺎ‬
‫ﻣﻄﺮود ﺷﺪن ﺗﻮﺳﻂ دﻳﮕﺮان در دل ﺧﻮد ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﻧﻈﺮ و دﻳﺪﮔﺎه‬
‫ﺟﺪﻳﺪى ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﻴﻢ و آن را ﺑﻴﺎن ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ و از‬
‫اﻃﺎﻋﺖ آن ﺷﺎدﻣﺎن ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺻﺪاﻗﺖ ﻧﺴﺒـﺖ ﺑـﻪ‬
‫دﻳﮕﺮان و اﻃﺎﻋﺖ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺤﺒﺖ ﻛـﺎﻣـﻞ و ﻋـﻮاﻣﻠﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛـﻪ‬
‫زﻧﺪﮔﻰ ﺷﺎد ﻣﺴﻴﺤﻰ را ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻢ‪B‬ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﮕـﻮﻧﻪ ﮔﻨﺎه ﲤﺎم آن ﻋﻮاﻣﻞ را از ﺑﻴﻦ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮد‪ .‬وﻗﺘﻰ از ﺧﺪا اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﻨﻴﻢ‪ ،‬اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺧـﻮد را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او از دﺳﺖ‬
‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﻴﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺧـﻮد اﻋﺘﺮاف ﻧﻜﻨﻴﻢ و ﺑﺨﺸـﺶ او را ﻧﻄﻠﺒﻴﻢ‬
‫)‪ ،(٩:١‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاى ﭘﻮﺷﺶ آن ﮔﻨﺎه ﺷـﺮوع ﺑﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮ و ﺧﻮدﳕﺎﺋﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻋﺪم‬
‫اﻃﺎﻋﺖ از ﺧﺪا ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻋﺪم ﺻﺪاﻗـﺖ ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد و اﻳﻦ ﻧﺎﻓـﺮﻣﺎﻧﻰ و رﻳﺎﻛـﺎرى‬
‫ﻗﻠﺐ ﻣﺎ را از ﻛﻼم ﺧﺪا ﺑﺮﻣﻰ‪B‬ﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﻼم ﺑﺎ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻰ ﺟﻬﺖ‬
‫اده ﭘﺪر‪ ،‬از ﻛﻼم او ﻏﻔﻠﺖ ﻣﻰ‪B‬ورزﻳﻢ و ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ آن را ﺑﺪون ﺗﺄﻣﻞ و‬ ‫ﻛﺸƒ ار ‪U‬‬
‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﺎدﺗﻰ روزاﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫×‪XŽUÞ« Ë Â«d²Š« ¨X³‬‬ ‫‪±∑¥‬‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻏﻼﻣﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻄﻴﻊ ارﺑﺎب ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻄﻴﻊ‬
‫»ﭘﺪر« ﺧﻮد و ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ‪B‬ﻫﺎ و ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﺧﺎﻧﻮادﮔﻰ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻰ از ﻣﻌـﻴـﺎرﻫﺎى ﻣﺤـﺒـﺖ رﺷﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬دﻳﺪﮔﺎه ﺷﺨﺼﻰ ﻣـﺎ ﻧـﺴـﺒـﺖ ﺑـﻪ‬
‫اده ﺧﺪا را ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد در آن ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﻴـﻢ‪.‬‬
‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ ،‬زﻳـﺮا ﻣﺎ ار ‪U‬‬
‫ﺷﺨﺺ ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس را ﻛﺘﺎﺑﻰ ﻏﻴﺮ‪B‬ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺪﻳﻦ‬
‫ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﭘﻴـﺎم روﺣﺎﻧـﻰ آن را درك ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(١٤:٢‬ﻣﺴﻴـﺤـﻰ‬
‫ﻧﺎﺑﺎﻟﻎ اﻟﺰاﻣﺎت ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس را ﺷﺎق و ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣﻰ‪B‬ﭘﻨﺪارد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻛﻮدﻛﻰ اﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ اﻃﺎﻋﺖ ﻛـﺮدن از واﻟﺪﻳﻦ را ﻳﺎد ﺑﮕﻴـﺮد و ﻛﻨﺠﻜﺎواﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﭘـﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫»ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﻢ؟« ﻳﺎ »ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﳒﺎم دﻫﻢ؟«‬
‫وﻟﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻛـﺎﻣـﻞ ﺧـﺪا را ﲡﺮﺑﻪ ﻛـﺮده از ﻛﻼم ﺧﺪا ﻟﺬت‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺑـﺮد و در آن زﻳﺴﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ .‬او ﻛـﺘـﺎب‪B‬ﻣـﻘـﺪس را ﭼﻮن ﻛﺘﺎب اﻣـﺘـﺤـﺎن‬
‫ﳕﻰ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮن ﻧﺎﻣﻪ‪B‬اى ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ!‬
‫ﻃﻮﻻﻧﻰ‪B‬ﺗﺮﻳﻦ ﺑﺎب ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻣﺰﻣﻮر ‪ ١١٩‬اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮع آن ﻛﻼم ﺧﺪا‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﲤﺎم آﻳﺎت اﻳـﻦ ﻣﺰﻣﻮر ﺑﺠﺰ دو آﻳﻪ )‪ ١٢٢‬و ‪ ،(١٣٢‬ﺗﺸﺮﻳـﺢ ﻛﻨﻨﺪه ﻛﻼم‬
‫ﺧﺪا در ﻗﺎﻟﺐ »ﺷﺮﻳﻌﺖ«‪» ،‬ﻗﺎﻧﻮن اﺧﻼﻗﻰ«‪» ،‬اﺣﻜﺎم« و ﻏﻴﺮه‪ ...‬ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻟﻰ ﻣﻮﺿﻮع ﺟﺎﻟﺐ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺮاﻳﻨﺪه ﻣﺰاﻣـﻴﺮ‪ ،‬ﻋﺎﺷﻖ ﻛﻼم ﺧﺪا اﺳﺖ و از‬
‫ﺑﻴﺎن آن ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻟﺬت ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮد! »ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ را ﭼﻘﺪر دوﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دارم‪ ،‬ﲤﺎﻣﻰ روز‬
‫ﺗﻔﻜـﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(٩٧:١١٩‬او در ﺷـﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺎدﻣـﺎن اﺳﺖ‬
‫)آﻳﺎت ‪ ١٤‬و ‪ (١٦٢‬و از آن ﻟﺬت ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮد )آﻳﺎت ‪ ١٦‬و ‪ .(٢٤‬ﻛﻼم ﺧﺪا در دﻫﺎن‬
‫او ﻋﺴﻞ اﺳﺖ )آﻳﻪ ‪ .(١٠٣‬در ﺣـﻘﻴﻘﺖ او ﻗﺎﻧﻮن ﺧﺪا را در ﻗﺎﻟﺐ ﺷﻌـﺮ ﺳﺮوده‬
‫اﺳﺖ‪» :‬ﻓﺮاﻳﺾ ﺗﻮ ﺳﺮودﻫﺎى ﻣﻦ ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬در ﺧﺎﻧ‪U‬ﻪ ﻏﺮﺑﺖ ﻣﻦ« )آﻳﻪ ‪.(٥٤‬‬
‫ﺗﺼﻮر اﻳﻦ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻛﺘﺎب ﻣﺠﻤﻊ‪B‬اﻟﻘـﻮاﻧﻴﻦ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺷﻌﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻋﺠﻴـﺐ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺜﻼً ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﺪ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻋﺼﺮﮔﺎﻫﻰ وﺿﻌﻴﺖ ﺗﺮاﻓﻴﻚ را ﺑﺎ ﻣﻮزﻳﻚ و‬
‫∑∑‪±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﺎﻣﻞ‪B‬ﺗﺮ ﺷـﻮد‪ ،‬اﻳﻤﺎن‬
‫ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﻛـﺎﻣـﻞ‪B‬ﺗـﺮ ﺧـﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا اﻳﻤﺎن و ﻣﺤﺒـﺖ ﺑـﺎ ﻫـﻢ رﺷﺪ‬
‫ﻣﻰ‪BB‬ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻠﻤﻪ »ﻏﻠﺒﻪ« )ﻳﺎ ﭘﻴﺮوزى( ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ اﺳﺖ‪ .‬او از اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ‬
‫در رﺳﺎﻟﻪ اول ﺧﻮد ‪ ١٤-١٣:٢‬و در ﻣﺒﺤﺚ ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬اﺳﺘﻔـﺎده ﻛـﺮده‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻢ‪B‬ﭼﻨﻴﻦ ﻫﻔﺖ ﺑﺎر اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ را در ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺮده ﺗﺎ اﻳﻤﺎن‪B‬داران و‬
‫ﺑــﺮﻛــﺎﺗــﻰ را ﻛـﻪ ﻣــﻰ‪B‬ﻳــﺎﺑــﻨــﺪ‪ ،‬ﺗــﺸــﺮﻳــﺢ ﳕــﺎﻳــﺪ )‪٢٦٬١٧٬١١٬٧:٢‬؛‬
‫ً‬ ‫ﺟﻴﺤﺎ‬ ‫‪ .(٢١٬١٢٬٥:٣‬ﻣﻨﻈﻮر او ﻃﺒﻘﻪ ﺧﺎﺻﻰ از اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺮ‬
‫از ﻋﺒﺎرت »ﻏﻠﺒﻪ ﻛﻨﻨﺪه« ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺎﻣﻰ ﺑﺮاى ﻣﺴﻴﺤﻰ واﻗﻌﻰ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻏﺎﻟﺐ آﻣﺪه‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻪ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺳﺮﺑﺎزى در ﺳﭙﺎه اﺳﻜﻨﺪر ﻣﻘﺪوﻧﻰ‪ ،‬در ﻫﻨﮕﺎم ﻧﺒﺮد در ﺟﺒﻬﻪ ﺟﻨﮓ ﺷﺠﺎﻋﺖ‬
‫ﻛﺎﻓﻰ ﺑﻪ ﺧـﺮج ﳕﻰ‪B‬داد‪ .‬ﻫﺮ ﮔـﺎه ﻻزم ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻴﺸـﺮوى ﻛﻨﻨﺪ او از ﻗﺎﻓﻠﻪ ﻋﻘـﺐ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻰ از اﻓﺴﺮان ﻋﺎﻟﻰ‪B‬رﺗﺒﻪ ﺳﭙﺎه ﭘﻴـﺶ او رﻓﺖ و از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺳﺮﺑﺎز! ﻧﺎم‬
‫ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﺳﺮﺑﺎز ﺟﻮاب داد‪» :‬ﻗﺮﺑﺎن‪ ،‬ﻧﺎم ﻣﻦ اﺳﻜﻨﺪر اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ژﻧﺮال ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮﺑﺎز‪ ،‬ﻳﺎ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺑﺮو و ﺑﺠﻨﮓ ﻳﺎ اﺳﻤﺖ را ﻋﻮض ﻛﻦ!«‬
‫ﻧﺎم ﻣﺎ ﭼﻴﺴـﺖ؟ »ﻓـﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ـ ﺗـﻮﻟﺪ ﺗـﺎزه ﻳﺎﻓﺘﮕﺎن از ﺧﺪا‪ «.‬اﺳﻜـﻨـﺪر‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﺎﻣﺶ ﺳﻤﺒﻞ ﺟـﺴـﺎرت ﺑﺎﺷﺪ‪ :‬ﻧﺎم ﻣﺎ ﻫـﻤـﺮاه ﺑﺎ ﭘﻴﺮوزى اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه از ﺧﺪا ﻳﻌﻨﻰ ﺳﻬﻴﻢ ﺑﻮدن در ﭘﻴﺮوزى ﺧﺪا‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﭘﻴـﺮوزى ﻧﺎﺷﻰ از اﻳﻤﺎن اﺳـﺖ‪ .‬وﻟﻰ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﭼـﻪ ﭼـﻴـﺰى؟ اﻳﻤﺎن ﺑـﻪ‬
‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا! ﺷﺨﺺ ﻛﻪ ﺑﺮ دﻧﻴﺎ ﻏﺎﻟﺐ آﻣﺪه‪ ،‬ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ »اﻳﻤﺎن‬
‫×‪XŽUÞ« Ë Â«d²Š« ¨X³‬‬ ‫∂∑‪±‬‬
‫ﻓﺸﺎر ﻣﺬﻫﺒﻰ )ﻛـﻮﺷﺶ اﻧﺴﺎن در ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺷﻨﻮد ﻛـﺮدن ﺧﺪا ﺑﺎ ﻛﺎر ﺧﻮد(‬
‫ﻋﻤﻞ ﻏﻢ‪B‬اﻧﮕﻴﺰى اﺳﺖ )ﻣﺘﻰ ‪ ،(٤:٢٣‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ آن ﻳﻮﻏﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﻬﺎده‪،‬‬
‫ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ )ﻣﺘﻰ ‪ .(٣٠-٢٨:١١‬ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎرﻫﺎ را ﺳﺒﻚ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻌﻘﻮب‬
‫ﺑﺮاى رﺳﻴﺪن ﺑﻪ زﻧﻰ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ او ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﻛﺎر ﻛﺮد و ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺑـﻪ‬
‫ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺤﺒﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ وى داﺷﺖ‪ ،‬در ﻧﻈﺮش روزى ﭼﻨﺪ ﳕﻮد«‬
‫)ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ .(٢٠:٢٩‬ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺎﻣﻞ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ را ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻰ‪B‬آورد‪.‬‬
‫‪©µ≠¥∫µ® È“ËdOÄ ©¥‬‬
‫رب‪B‬اﻟﻨﻮع ﭘﻴﺮوزى در ﻳﻮﻧﺎن ‪ Nike‬ﻧﺎم داﺷﺖ ﻛﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎً ﻧﺎم ﻳﻚ ﻣﺤﻞ ﭘﺮﺗﺎب‬
‫ﻣﻮﺷﻚ در آﻣﺮﻳﻜﺎ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ دو ﻧﺎم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻛـﻠـﻤـﻪ ﻳـﻮﻧﺎﻧـﻰ ‪ nike‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨـﻰ‬
‫ﭘﻴﺮوزى ﺑﻜﺎر رﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﻴﺮوزى ﭼﻪ ارﺗﺒﺎﻃﻰ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺎﻣﻞ دارد؟‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن در دﻧﻴﺎﺋﻰ واﻗﻌﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻧﻮاع ﻣﺸﻜﻼت ﺗﺮﺳﻨﺎك‬
‫اﺣﺎﻃﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ اﻃﺎﻋﺖ از ﺧﺪا‪ ،‬ﻛﺎر ﺳﺎده‪B‬اى ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻇﺎﻫﺮًا‬
‫ﺳﺎده‪B‬ﺗﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﺴﻴﺮ ﺟﺮﻳﺎن دﻧﻴﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺧﺪا را اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ و ﺑﻪ‬
‫»ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﻮد ﺑﭙﺮدازﻳﺪ‪«.‬‬
‫وﻟﻰ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤـﻰ »ﻣـﻮﻟﻮد از ﺧﺪا« اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨـﻰ داراى ذات ﺧﺪاﺋﻰ‬
‫اﺳﺖ و ﺑﺮاى ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﺪاﺋﻰ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﺮدن از ﺧﺪا ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‪» ،‬زﻳﺮا‬
‫آﻧﭽﻪ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮ دﻧﻴﺎ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ« )‪ .(٤:٥‬اﮔﺮ ﲢﺖ ﻛﻨﺘﺮل‬
‫اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻛﻬﻨﻪ ﺧـﻮد ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﺧـﺪا را اﻃﺎﻋﺖ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻴـﻢ‪ ،‬وﻟﻰ اﮔﺮ ﲢﺖ ﻛﻨﺘﺮل‬
‫اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺗﺎزه ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻣﻄﻴﻊ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬دﻧﻴﺎ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻛﻬﻨﻪ را ﻣﻰ‪B‬ﻃﻠﺒﺪ‬
‫)‪ (١٧-١٥:٢‬و ﻣﻰ‪B‬ﻛﻮﺷﺪ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﻛﻪ اﺣﻜﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﻮق ﻃﺎﻗﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮوزى ﻣﺎ ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ و ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ رﺷﺪ در اﻳﻤﺎن‪ ،‬در ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻴﺰ‬
‫رﺷﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛـﺴـﻰ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴـﺪ‪ ،‬راﺣﺖ‪B‬ﺗﺮ ﺑﻪ او‬
‫‪±∑π‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﲤﺎﻣﻰ اﻳﻦ آﻳﺎت ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻛﻨﻨﺪه ﻣـﻮﻗﻌﻴﺖ روﺣﺎﻧﻰ ﻣﺎ در ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﻨـﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﭼﻨﻴﻦ ادﻋﺎﺋﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬در ﭘﻴﺮوزى او ﺳﻬﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺴـﻴـﺢ را از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑـﺮﺧﻴـﺰاﻧﻴـﺪ‪ ،‬او را ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧـﻮد در‬
‫ﺟﺎى‪B‬ﻫﺎى آﺳﻤﺎﻧﻰ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪ »ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻫﺮ رﻳـﺎﺳـﺖ و ﻗـﺪرت و ﺳﻠﻄﻨﺖ و ﻫـﺮ‬
‫ﻧﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻪ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻓﻘﻂ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در ﻋﺎﻟﻢ آﻳﻨﺪه ﻧﻴﺰ و ﻫﻤﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ را زﻳﺮ ﭘﺎى‪B‬ﻫﺎى او ﻧـﻬـﺎد و او را ﺳﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ داد« )اﻓﺴـﺴـﻴـﺎن‬
‫‪ .(٢٢-٢٠:١‬و اﻳﻦ ﻳﻌﻨﻰ ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا داراى اﻳﻦ اﻣﺘﻴﺎز ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﻨﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮﺗﺮ از ﲤﺎم دﺷﻤﻨﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ!‬
‫دﻫﻨﺪه ﻣﻴﺰان اﻗﺘﺪار او اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮدى‬
‫‪U‬‬ ‫ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻰ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن در آن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻧﺸﺎن‬
‫ﻛﻪ در ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ داﺧﻠﻰ ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﺎون ﻳﻚ ﻣﺆﺳﺴﻪ داراى‬
‫ﻗﺪرت ﻣﺤﺪودﺗﺮى اﺳﺖ و ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﺎون داراى ﻗﺪرت ﻣﺤﺪودﺗﺮى ﻧﺴﺒﺖ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺪﻳﺮ دارد ﻛـﻪ داراى اﻗﺘﺪار ﻛﺎﻣﻞ در ﺣﻮز‪U‬ه ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ ﺧـﻮدش اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮﻗﻰ‬
‫ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮاه در ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ در اداره‪ ،‬ﻣﺪﻳﺮ ﻣﺆﺳﺴﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻮرد اﺣﺘﺮام‬
‫و ﻓﺮاﻣﻴﻨﺶ ﻣﻄﺎع اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در آن ﻧﺸﺴﺘـﻪ اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﻗﺪرت او در ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﺶ ﺗﻌﺮﻳƒ ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ ،‬ﻧﻪ در ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻳﺎ در اﺣﺴـﺎﺳـﺎت‬
‫او‪.‬‬
‫در ﻣﻮرد ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ :‬اﻗـﺘـﺪار او در ﻣـﻮﻗﻌﻴﺘﺶ در ﻣﺴـﻴـﺢ‬
‫ﺗﻌﺮﻳƒ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن آورد‪ ،‬از ﻃﺮﻳﻖ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﺎ او ﻳﻜﻰ‬
‫ﺷﺪه و ﻋﻀﻮ ﺑﺪن او ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(١٣-١٢:١٢‬اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻛﻬﻨﻪ او‬
‫ﻣﺪﻓﻮن ﺷﺪه و اﻳﻨـﻚ در زﻧﺪﮔﻰ ﭘـﺮﺟﻼل و ﺗﺎزه از ﻗﺒﺮ ﺑـﺮﺧﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬او از‬
‫ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ روى ﺗﺨﺖ واﻗﻌﻰ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ!‬
‫ﻳﻚ ﺟﻨﮕﺠﻮى ﻛﻬﻨﻪ ﻛﺎر ﺟﻨﮓ‪B‬ﻫﺎى اﺳﺘﻘﻼل‪ ،‬آواره ﺷﺪه ﺑﻮد و از ﻣﻜﺎﻧﻰ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻰ دﻳﮕﺮ ﻣﻰ‪B‬رﻓﺖ و ﺑﺮاى ﻣﺤﻠﻰ ﺟﻬﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ و ﻟﻘﻤﻪ‪B‬اى ﻏﺬا ﮔﺪاﺋﻰ‬
‫×‪XŽUÞ« Ë Â«d²Š« ¨X³‬‬ ‫∏∑‪±‬‬
‫دارد ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﺳﺖ« )‪ .(٥:٥‬اﻳﻤﺎن ﭼﻴـﺰى در ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻤـﺎن در‬
‫ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﻴﺮوزى ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪» .‬در ﺟﻬﺎن ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ زﺣﻤﺖ ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﺷﺪ وﻟﻜﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤـﻊ دارﻳـﺪ زﻳـﺮا ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺟﻬﺎن ﻏﺎﻟـﺐ ﺷـﺪه‪B‬ام« )ﻳـﻮﺣﻨـﺎ‬
‫‪.(٣٣:١٦‬‬
‫ﻳﻜﻰ ﺷﺪن در ﻣﺴﻴﺢ و در ﭘﻴﺮوزى او‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪ‪B‬اى را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬آورد ﻛﻪ‬
‫ﺑﺎرﻫﺎ ﻳـﻮﺣﻨﺎ در رﺳﺎﻟﻪ ﺧـﻮد ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑـﺮده اﺳﺖ‪» :‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او ﻫﺴـﺖ‪» «.‬زﻳـﺮا‬
‫ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻫﻢ‪B‬ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ« )‪ .(١٧:٤‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫در ﻧﻮر ﻗﺪم ﺑﺮدارﻳﻢ »ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او در ﻧﻮر اﺳﺖ« )‪ .(٧:١‬اﮔﺮ ادﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﻴـﻢ‬
‫در ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺎﻛﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ آن ﭼﻨـﺎن ﺳـﻠـﻮك ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺳﻠـﻮك ﻛـﺮد‬
‫)‪ .(٦:٢‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﭼﻨﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ او در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ‬
‫دﻟﻴﻠﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﺛﺒﺎت ادﻋﺎى اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ اﻋﺠﺎب‪B‬آور اراﺋﻪ ﳕﻮد‪،‬‬
‫اﻳﻤﺎن و ﻋﻤﻞ ﻛﺮدن ﺑﻪ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ ُﻣﺮد‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ او ﻣﺮدﻳﻢ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺑﺎ‬
‫ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪه‪B‬ام« )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪ .(٢٠:٢‬وﻗﺘﻰ ﻣﺴﻴﺢ دﻓﻦ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ‬
‫او دﻓﻦ ﺷﺪﻳـﻢ و وﻗﺘﻰ از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴـﺰ ﺑـﺎ او زﻧﺪه ﺷﺪﻳﻢ‪» .‬ﭘﺲ‬
‫ﭼﮕﻮﻧﻪ در ﻣﻮت او ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ و ﺑﺎ او دﻓﻦ ﺷﺪﻳﻢ ﺗﺎ آن ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺴﻤﻰ ﻛﻪ‬
‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺟﻼل ﭘﺪر از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در ﺗﺎزﮔﻰ ﺣﻴﺎت رﻓﺘﺎر ﳕﺎﺋﻴﻢ«‬
‫)روﻣﻴﺎن ‪.(٤:٦‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺻﻌﻮد ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ او ﺻﻌﻮد ﻛﺮدﻳﻢ و اﻳﻨﻚ ﺑﺎ او‬
‫در ﺟﺎى‪B‬ﻫﺎى آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺳﺎﻛـﻦ ﻫـﺴـﺘـﻴـﻢ )اﻓـﺴـﺴـﻴـﺎن ‪ .(٦:٢‬وﻗﺘـﻰ ﻣـﺴـﻴـﺢ‬
‫ﺑﺮﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد‪ ،‬در ﺟﻼل او ﺳﻬﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪» .‬ﭼﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ اﺳﺖ‬
‫ﻇﺎﻫﺮ ﺷـﻮد‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑـﺎ وى در ﺟﻼل ﻇﺎﻫﺮ ﺧـﻮاﻫﻴﺪ ﺷﺪ« )ﻛـﻮﻟﺴﻴﺎن‬
‫‪.(٤:٣‬‬
‫‪±∏±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﺑﺮده ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ ﻫﻤﮕﻰ ﻏﻠـﺒـﻪ ﺧـﻮد را »ﺑﺎ اﻳﻤﺎن« ﺑﻪ دﺳـﺖ آورده‪B‬اﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﻓﻘـﻂ‬
‫ﻛﻼم ﺧﺪا را ﭘﻴﺶ رو ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﺑﺪان ﻋﻤﻞ ﻛـﺮدﻧﺪ و ﺧﺪا ﻧﻴﺰ اﻳﻤﺎن آﻧﻬـﺎ را ارج‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ ﺻﺪﻣﺎﺗﻰ ﻛﻪ دﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻗﺎدر ﻧﺒﻮد ﺷﻐﻞ ﺛﺎﺑﺘﻰ ﺑﺮاى ﺧﻮد ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ وﻟﻰ ﻫﺮ‬
‫ﻓﺎ ﮔﻔﱳ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ »آﻧﭽﻪ‬ ‫ﻧﻬﺎد و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﻴﺮوزى ﻋﻄﺎ ﳕﻮد‪ .‬اﻳﻤﺎن ﺻﺮ ً‬
‫ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪ .«.‬اﻳﻤﺎن واﻗﻌﻰ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا‬
‫ﻛﻼم ﺧﺪا ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺪه‪B‬اى ﮔﻔﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﺷﻬﺎدت ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﻰ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻰ اﻃﺎﻋﺖ ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻤﺎن ﭘﻴﺮوز ﻧﺘﻴﺠﻪ‪ U‬ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺎﻣﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﺴﻴـﺢ‬
‫ﺑﺮﺳﻴﻢ و او را دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﻢ‪ ،‬در ﻧﻴﺎزﻫﺎ و ﻧﺒﺮدﻫﺎى زﻧﺪﮔﻰ ﺳﺎده‪B‬ﺗﺮ ﺑﻪ او ﺗﻮﻛﻞ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻋﺎﻣـﻠـﻰ ﻣـﻨـﻈـﻢ و‬
‫ﻋﻤﻠﻰ در زﻧﺪﮔﻰ روزاﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﺸﻮد‪.‬‬
‫ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺤﺒﺘﻰ و ﺑﺮﻛﺖ‪B‬ﻫﺎى آن را ﲡﺮﺑﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ؟ در اﺑﺘﺪا‪،‬‬
‫ﻧﺘـﻴـﺠـﻪ دوﺳﺘﻰ‬
‫‪U‬‬ ‫اﻳﻦ ﻧـﻮع ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎﻳﺪ در دل ﻛـﺎﺷـﺘـﻪ ﺷـﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻧـﻮع ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ‪B‬آﻣﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ! از آﻧﭽﻪ آﻣﻮﺧﺘﻴﻢ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن‪B‬دار در ﻣﺮاﺣﻞ‬
‫زﻳﺮ ﻟﻐﺰش ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮرد و دوﺑﺎره ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﻰ‪B‬ﭘﻴﻮﻧﺪد‪:‬‬
‫)‪ (١‬دوﺳﺘﻰ ﺑﺎ دﻧﻴﺎ )ﻳﻌﻘﻮب ‪(٤:٤‬‬
‫)‪ (٢‬آﻟﻮده ﺷﺪن ﺗﻮﺳﻂ دﻧﻴﺎ )ﻳﻌﻘﻮب ‪(٢٧:١‬‬
‫)‪ (٣‬زﻳﺴﱳ در دﻧﻴﺎ )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪(١٧-١٥:٢‬‬
‫)‪ (٤‬ﻫﻢ‪B‬ﺷﻜﻞ ﺷﺪن ﺑﺎ دﻧﻴﺎ )روﻣﻴﺎن ‪(٢:١٢‬‬
‫راﺑﻄﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﺮاﺣﻞ زﻳﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫)‪ (١‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ دوﺳﺘﻰ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ را در ﻗﻠﺐ ﺧﻮد ﺑﻨﺸﺎﻧﻴﻢ‪ .‬اﺑﺮاﻫﻴﻢ »دوﺳﺖ ﺧﺪا«‬
‫ﺑﻮد )ﻳﻌﻘﻮب ‪ ،(٢٣:٢‬زﻳﺮا از دﻧﻴﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و آﻧﭽﻪ را ﺧﺪا ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫اﳒﺎم داد‪ .‬زﻧﺪﮔﻰ او ﻛﺎﻣﻞ ﻧﺒﻮد‪ ،‬وﻟﻰ وﻗﺘﻰ ﮔﻨﺎه ورزﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف‬
‫ﻛﺮد و ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺪا ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫×‪XŽUÞ« Ë Â«d²Š« ¨X³‬‬ ‫∞∏‪±‬‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪ .‬او ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﻣﻮرد دوﺳﺘﺶ »آﻗﺎى ﻟﻴﻨﻜﻠﻦ« ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪ .‬او ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎ ﻛﻪ ﻣـﻰ‪B‬رﻓﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻴـﺸـﻪ در ﻣـﻮرد رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر ﻣـﺤـﺒـﻮب ﺧـﻮد ﺻﺤﺒـﺖ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪.‬‬
‫روزى ﻳﻜﻰ از رﻫﮕﺬران ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺗﻮ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﺋﻰ آﻗﺎى ﻟﻴﻨﻜﻠـﻦ را‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻰ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﺘﻮاﻧﻰ ادﻋﺎى ﺧﻮد را ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻰ!«‬
‫آن ﻣﺮد آواره ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﱎ اﻳﻦ را ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬در‬
‫واﻗﻊ ﻣﻦ ﺗﻜﻪ ﻛﺎﻏﺬى ﺑﺎ اﻣﻀﺎى آﻗﺎى ﻟﻴﻨﻜﻠﻦ دارم ﻛﻪ ﺧﻮد او آن را ﺑﻪ ﻣﻦ داده‬
‫اﺳﺖ‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه آن ﻣـﺮد از ﻛﻴƒ ﺑﻐﻠﻰ ﻛﻬﻨﻪ‪B‬اش‪ ،‬ﺗﻜﻪ ﻛﺎﻏﺬ ﻣﭽﺎﻟـﻪ ﺷـﺪه‪B‬اى ﺑـﻴـﺮون‬
‫آورد و ﺑﻪ آن ﻣﺮد ﻧﺸﺎن داد و ﺿﻤﻦ اﻳﻨﻜﻪ از او ﻣﻌـﺬرت ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮاﺳﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﻣﻦ ﺳﻮاد درﺳﺘﻰ ﻧـﺪارم وﻟﻰ ﻣﻰ‪B‬داﱎ ﻛﻪ اﻳﻦ اﻣﻀﺎء‪ ،‬اﻣﻀﺎى آﻗﺎى ﻟﻴﻨﻜـﻠـﻦ‬
‫اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﻳﻜﻰ از ﻧﺎﻇـﺮان وﻗﺘﻰ ﻛـﺎﻏـﺬ را دﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻰ ﻣـﺮد‪ ،‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﺟﺎ ﭼـﻜـﺎر‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻰ؟ ﺗﻮ ﻣﺠﻮز ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﮕﻰ اﻳﺎﻟﺘﻰ ﺑﺎ اﻣﻀﺎى ﭘﺮزﻳﺪﻧﺖ ﻟﻴﻨﻜﻠﻦ را دارى‪،‬‬
‫ﭘﺲ ﭼـﺮا ﭘﺮﺳﻪ ﻣـﻰ‪B‬زﻧﻰ و ﮔﺪاﺋﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻰ؟ آﻗﺎى ﻟﻴﻨـﻜـﻠـﻦ ﺗـﻮ را ﺛﺮوﲤﻨﺪ ﻛـﺮده‬
‫اﺳﺖ!«‬
‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﺗﻌﺒﻴﺮ و ﺗﺄوﻳﻞ آﻧﭽﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﺷﻜﺴﺖ‪B‬ﺧﻮردﮔﺎن دور ﺧﻮد ﺑﭽﺮﺧﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻤـﺎ را ﭘﻴﺮوز ﻛﺮده‬
‫اﺳﺖ! او ﲤﺎم دﺷﻤﻨـﺎن ﺷـﻤـﺎ را ﻣﻐﻠـﻮب ﻛﺮده و اﻳﻨﻚ در ﭘﻴـﺮوزى او ﺳﻬـﻴـﻢ‬
‫ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬اﻳﻨﻚ از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ او‪ ،‬ﭘﻴﺮوزى‪B‬اش را اﻋﻼم ﻛﻨﻴﺪ‪«.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻠﻴﺪ اﺻﻠﻰ »اﻳﻤﺎن« اﺳﺖ و اﻳﻤﺎن ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﻛـﻠـﻴـﺪى ﺧـﺪاﺋـﻰ ﺑـﺮاى‬
‫ﭘﻴﺮوزى ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﺑﺰرﮔﻰ ﻛﻪ در ﺑﺎب ‪ ١١‬رﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ﻧﺎم‬
‫≥∏‪±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫×‪XŽUÞ« Ë Â«d²Š« ¨X³‬‬ ‫≤∏‪±‬‬

‫ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ ﻧﻪ از ﺗﺮس‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪه‪B‬اﻳﻢ ﻛﻪ اﺣﻜﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ دﺷﻮار‬ ‫)‪ (٢‬دوﺳﺘﻰ ﺑﺎ ﻣـﺴـﻴـﺢ ﺑـﺮ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ اﺛـﺮ ﻣـﻰ‪B‬ﮔـﺬارد‪ .‬ﻫﻢ ﭼﻨـﺎن ﻛـﻪ ﻛـﻼم را‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬و در آﺧﺮ‪ ،‬زﻳﺴﱳ در اﻳﻦ ﻓـﻀـﺎى ﻣـﺤـﺒـﺖ‪ ،‬ﺻـﺪاﻗـﺖ‪ ،‬ﺷـﺎدى و‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻧﻴﻢ و دﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ و ﺑـﺎ ﻗـﻮم ﺧﺪا ﻣﺸﺎرﻛﺖ دارﻳﻢ‪ ،‬ﻓﻴﺾ ﻣﺴﻴـﺤـﻰ‪،‬‬
‫اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﺎ را ﻗﺎدر ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ ﺑﺎ ﺟﻬﺎن ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳﻦ‬ ‫ﺧﻮد را در ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﺎ ﺑـﺎز ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ ،‬ﺻﺤﺒﺖ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺎ ﭘـﺮﻣﻌﻨـﺎ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻐﻠﻮب دﻧﻴﺎ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮ آن ﻏﺎﻟﺐ آﺋﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬ﲤﺎﻳﻼت ﻣﺎ ﺳﺎﻟﻢ و ﺑﻰ‪B‬ﺧﻄﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﻣﺎ ﻧﺎﮔﻬﺎن و ﻛﻼً ﻋﻮض‬
‫ﻧﻘﻄﻪ ﺷﺮوع‪ ،‬اﻗﺪاﻣﻰ ﻫﻴﺠﺎن‪B‬آور و ﺟﺴﻮراﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺮاﺣﻞ اﻳﻦ دوﺳﺘﻰ‬ ‫ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﲢﻮل ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﺻﻮرت ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ آراﻣﺶ ﺷﺮوع ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬ﭘﻄﺮس ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺎﻧﺶ را در راه ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺪﻫﺪ!‬ ‫)‪ (٣‬دوﺳﺘﻰ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ و ﺷﺒﻴﻪ ﺷﺪن ﻣﺎ ﺑﻪ او‪ ،‬ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻋﻤﻴﻖ ﻣـﺎ ﺑـﻪ‬
‫وﻟﻰ وﻗﺘﻰ ﻋﻴﺴﻰ از او ﺧـﻮاﺳﺖ ﺗﺎ دﻋﺎ ﻛـﻨـﺪ‪ ،‬رﻓﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪ )ﻟـﻮﻗﺎ ‪-٣١:٢٢‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد‪ .‬دوﺳﺘﻰ در ﺳﻄﺢ اﻧﺴﺎﻧﻰ اﻛﺜﺮًا ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬وﻟﻰ‬
‫‪ .(٤٦-٣٩ ٬٣٣‬اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪن روزاﻧﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس را ﺷﺮوع ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‬ ‫در ﺳﻄﺢ اﻟﻬﻰ‪ ،‬دوﺳﺘﻰ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ »ﺑﺎﻳﺪ« ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺷﻮد‪» .‬ﻣﺎ او را ﻣﺤﺒﺖ‬
‫و روى آن ﺗﻔﻜﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﻣﺴﻴﺢ را در دﻋﺎ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺎﻣﻞ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﺋﻴﻢ زﻳﺮا ﻛﻪ او اول ﻣﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻮد« )‪ .(١٩:٤‬ﻛﻼم ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ او را‬
‫را ﲡﺮﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد و روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻛﻪ در ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ را ﺑﺮاى ﻣﺎ‬
‫وﻗﺘﻰ اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ آﻏﺎز ﺷﺪ‪ ،‬آن را ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ـ و دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ واﻗﻌﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد‪ .‬ﻋﻼوه ﺑﺮ آن‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ را ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ‬
‫را ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ و زﻧﺪﮔﻰ او ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن و دﻟﮕـﺮﻣﻰ‪ ،‬ﺻﺪاﻗﺖ و ﺷﺎدى و‬ ‫اﻃﺎﻋﺘﻰ روزاﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬اﺣﺴﺎﺳﻰ زودﮔﺬر ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ‬
‫اﻃﺎﻋﺖ و ﭘﻴﺮوزى‪ُ ،‬ﻣﻬﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﺸﻰ ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ اﺳﺖ‪ :‬اﺷﺘﻴﺎق ﻋﻤﻴﻖ ﺑﺮاى ﺧﻮﺷﻨـﻮد ﳕﻮدن ﻣﺴﻴﺢ و اﳒﺎم‬
‫اده او‪.‬‬
‫ار ‪U‬‬
‫)‪ (٤‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ او را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ او را دوﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ و ﻫﺮ ﭼﻪ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ او را دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭼﻮن او ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪» .‬زﻳﺮا آﻧﺎﻧﻰ را ﻛﻪ از ﻗﺒـﻞ‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﻧﻴﺰ از ﭘﻴﺶ ﻣﻌﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﺴﺮش ﻣﺘﺸﻜﻞ ﺷﻮﻧﺪ«‬
‫)روﻣﻴﺎن ‪ .(٢٩:٨‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﻠﻰ ﺷﺒﻴﻪ او ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ او‬
‫را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ )‪ ،(٣-١:٣‬وﻟﻰ ﻣﺮاﺣﻞ اوﻟﻴﻪ اﻳﻦ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻮدن را اﻛﻨﻮن آﻏﺎز ﻛﺮده‪B‬اﻳﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻫﻴﺠﺎن اﻧﮕﻴﺰى! آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا در ﻣﺎ ﻛﺎﻣﻞ اﺳـﺖ‪،‬‬
‫ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در او اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳـﻢ و در ﺗـﺮس زﻧﺪﮔﻰ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬زﻳـﺮا ﺗﺮس ﺑﻴﺮون‬
‫اﻓﻜﻨﺪه ﺷﺪه و ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺻﺎدق و رو راﺳﺖ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬در اﻳﻦ ﺟﺎ دﻳﮕﺮ ﺗﻈﺎﻫﺮ‬
‫ﳕﻮدن ﻟﺰوﻣﻰ ﻧﺪارد‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﺮس زاﻳﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻃﺎﻋﺖ اﺣﻜﺎم او ﻧﺎﺷﻰ از‬
‫‪±∏µ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﻏﺮور و ﺗﻌﺼﺐ ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ اﺗﻬﺎم‪ ،‬آﻧﻬـﺎ را از ﮔﻔﱳ‪» :‬ﻣﻦ ﻣﻰ‪B‬داﱎ!« ﺑﺎز‬
‫ﳕﻰ‪B‬دارد‪ .‬در اﻳﻦ ﺑﺨﺶ از رﺳﺎﻟﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﭘﻨﺞ اﺻﻞ ﻣﺴﻠﻢ ﻣﺴﻴـﺤـﻰ‬
‫ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﻃﻤﻨﻴﺎن ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺑﻨﺎ ﻧﻬﻴﻢ‪.‬‬
‫‪©±∞≠∂∫µ® XÝ« «bš vKOŽ ©±‬‬
‫در اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ٥-١:٥‬ﺧـﻮاﻧﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ آﻳﻪ ﺑﺮ اﻳﻤﺎن داﺷﱳ ﺑـﻪ ﻣـﺴـﻴـﺢ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن دارد ﻣﻮﻟﻮد از ﺧﺪا اﺳﺖ و ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺑﺮ دﻧﻴﺎ‬
‫ﲡﺮﺑﻪ‬
‫‪U‬‬ ‫ﻏﺎﻟﺐ آﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎور داﺷﱳ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ ،‬اﺳﺎس‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻟﻰ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﺪا اﺳﺖ؟ ﻋـﺪه‪B‬اى ازﻣﻌﺎﺻﺮان‬
‫او‪ ،‬او را دروﻏﮕﻮ و ﮔﻤﺮاه ﻛﻨﻨﺪه ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ )ﻣﺘﻰ ‪ .(٦٣:٢٧‬ﻋﺪه‪B‬اى دﻳﮕﺮ‪،‬‬
‫او را ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻣﺘﻌﺼﺐ و ﭘﺎره‪B‬اى او را دﻳﻮاﻧﻪ و ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻳﻚ ﻳﻬﻮدى‬
‫دو آﺗﺸﻪ و ﻣﻴﻬﻦ ﭘﺮﺳﺖ ﻛﻪ در اﻋﻤﺎل ﺧﻮد ﺻﺎدق وﻟﻰ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ دﭼﺎر اﺷﺘﺒﺎه‬ ‫ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ!« در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻋـﺒـﺎرت »داﻧﺴﱳ«‪ ٣٩ ،‬ﺑـﺎر در رﺳﺎﻟﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻳـﻮﺣﻨـﺎ و‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺨﺎﻃﺒﺎن رﺳﺎﻟﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﻣﻌـﺮض ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﻣﺘﺪاول و ﻏﻠﻄﻰ‬
‫ﻓـﺎ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻌﻤﻴـﺪ‬‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺻـﺮ ً‬
‫»ﻣﺴﻴﺢ« ﺑﺮ او وارد ﺷﺪ و او ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﻳﺮ اﻧﺴﺎن‪B‬ﻫﺎ ُﻣﺮد‪ .‬رﺳﺎﻻت ﻳﻮﺣﻨﺎ اﻳﻦ‬
‫اﻳﺪه‪B‬ﻫﺎى ﻧﺎدرﺳﺖ را رد ﻛﺮده‪B‬اﻧﺪ‪ .‬او ﺟﻬﺖ اﺛﺒﺎت اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﺳﻪ ﺷﻬﺎدت‬
‫ﺑﺪون ﺧﻄﺎ اراﺋﻪ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎدت اول‪ :‬آب‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ در »آب و ﺧﻮن« آﻣﺪ‪ .‬آب‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﱳ او‬
‫در رود اردن ﺑﻮد‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ »ﭘﺪر« از آﺳﻤﺎن ﺧﻄﺎب ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ اﺳﺖ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻦ ﻛﻪ از او ﺧﻮﺷﻨﻮدم« ) ﻣﺘﻰ ‪ .(١٧-١٣:٣‬در ﻫﻤﺎن وﻗﺖ روح‬
‫ﺧﺪا ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺒﻮﺗﺮى ﺑﺮ او ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬و اﻳﻦ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﭘﺴﺮش‪ ،‬در آﻏﺎز‬
‫رﺳﺎﻟﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻮد‪.‬‬
‫∞‪±‬‬
‫‪øbO½«œÅv1 sOI¹ tÐ «— ÈeOÇ tÇ‬‬
‫«‪≤±≠∂∫µ UMŠu¹ ‰Ë‬‬
‫ﺑﻨﺠﺎﻣﻴﻦ ﻓﺮاﻧﻜﻠﻴﻦ در ﺳﺎل ‪ ١٧٨٩‬ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻗﻄﻌﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺟـﺰ‬
‫ﻣﺮگ و ﻣﺎﻟﻴﺎت‪ «.‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺮد داﻧﺎﺋﻰ ﭼﻮن ﻓﺮاﻧﻜﻠﻴﻦ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻗﻄﻌﺎً ﺣﻘﺎﻳﻖ‬
‫زﻳﺎدى وﺟﻮد دارﻧﺪ‪ .‬ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻴﺰ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺪ ﻛﻪ اﻣﻮر ﻣﺴﻠﻢ ﻓﺮاواﻧﻰ وﺟﻮد‬
‫دارﻧﺪ‪ .‬از دﻳﺪﮔـﺎه روﺣﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن ﺑـﻴـﻤـﻰ ﻧـﺪارﻧﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳـﻨـﺪ »ﻣـﺎ‬
‫ﻫﺸﺖ ﺑﺎر در اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ )‪ (٢١-٦:٥‬آﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻧﺴﺎن اﺷﺘﻴﺎق ﻋـﻤﻴﻘﻰ ﺑﺮاى رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ دارد و ﺣـﺘﻰ ﺑﺎ دﺳﺖ ﻳﺎزﻳﺪن ﺑﻪ‬
‫ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﮔﺎه ﺟﺎدوﺋﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻮﺷﺪ ﭼﻴﺰى ﺑﺮاى ﻳﺎﻓﱳ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﻴﺎﺑﺪ‪ .‬ﺗﺎﺟﺮى‬
‫ﺑﺎ ﻛﺸﻴﺶ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺧﻮد در ﺣﻴﻦ ﺻﺮف ﺷﺎم در رﺳﺘﻮران ﮔﻔﺖ‪» :‬آن ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن‪B‬ﻫﺎ‬
‫را در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ؟ در آن آﺳﻤﺎن‪B‬ﺧﺮاش‪B‬ﻫﺎ‪ ،‬ﻋﺪه‪B‬اى از ﺑﺎ ﻧﻔﻮذﺗﺮﻳﻦ‬
‫رﻫﺒﺮان ﲡﺎرى ﻧﺸﺴﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎرى از آﻧﻬﺎ ﻣﺮﺗﺒًﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﻰ‪B‬آﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺧﺎﱎ‬
‫ﻓﺎﻟﮕﻴﺮ ﻣﺸﻮرت ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ آن ﺧﺎﱎ دﻳﮕﺮ اﻳﻦ ﺟﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ‬
‫اﻳﻦ ﺗﺎﺟﺮان ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﺮ در اﻳﻨﺠﺎ ﺻƒ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ او ﻣﺸﻮرت ﻛﻨﻨﺪ‪«.‬‬
‫زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ و ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺑﺮ اﺳﺎس اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺧﺪاﺋﻰ ﺑﻨﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﻪ آن‬
‫ﻫﻢ در ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺟﻬﺎن ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن را ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ‬
‫∑∏‪±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫‪øbO½«œÅv sOI¹ tÐ «— ÈeOÇ tÇ‬‬ ‫∂∏‪±‬‬

‫اﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ از ﻧﻈﺮ ﻓـﺮد ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻰ‪B‬ﻣﻌﻨﻰ اﺳـﺖ )اول ﻗـﺮﻧﺘﻴﺎن ‪،(١٤:٢‬‬ ‫ﺷﻬﺎدت دوم‪ :‬ﺧﻮن‪ .‬وﻟـﻰ در ﻫﻨﮕﺎم ﻣـﺮگ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﺧـﺪا ﺗﺄﺋﻴﺪﻳـﻪ ﻗﺎﻃﻊ‪B‬ﺗﺮى ﺑـﺮ‬
‫وﻟﻰ ﻣﻔﻬﻮم آن را ﻓﻘﻂ ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار درك ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻟﻮﻫﻴـﺖ او داد‪ .‬او ﺑﺎ ﺻﺪاﺋﻰ رﺳﺎ از آﺳـﻤﺎن ﺑﺎ ﻋﻴﺴـﻰ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد و ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺧﻮد را »در ﺧﺎﻧﻪ« و ﺑﺎ ﻗﻮم ﺧﺪا ﺣﺲ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا روح‬ ‫»ﺟـﻼل دادم و ﺑﺎز ﺟـﻼل ﺧﻮاﻫـﻢ داد« )ﻳﻮﺣـﻨﺎ ‪ .(٢٨:١٢‬ﻋـﻼوه ﺑﺮ آن‪ ،‬در‬
‫ﺧﺪا در او ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ و اﻳﻦ روش دﻳﮕﺮى از ﺷﻬﺎدت روح‪B‬اﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺑﻮد‪ ،‬در ﻗﺪرت اﻋﺠﺎزى ﻧﻈﻴﺮﺗﺎرﻳﻜﻰ ﻏﻴﺮ ﻃﺒﻴﻌﻰ‪،‬‬
‫ﻗﺎﻧـﻮن )ﺷﺮﻳﻌﺖ( ﻣﻘﺮر ﻛـﺮده ﻛﻪ ﺑـﺮاى اﺛﺒﺎت ﻫﺮ ادﻋﺎﺋـﻰ وﺟﻮد دو ﻳﺎ ﺳـﻪ‬ ‫زﻟﺰﻟـﻪ وﭘﺎره ﺷﺪن ﭘـﺮده ﻫﻴﻜـﻞ )ﻣﺘﻰ ‪ ،(٥٣-٥٠٬٤٥:٢٧‬ﺑـﺮ اﻟﻮﻫﻴـﺖ ﻋﻴﺴﻰ‬
‫ﺷﺎﻫﺪ اﻟﺰاﻣﻰ اﺳﺖ )ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪ .(١٥:١٩‬ﺷﻬﺎدت »ﭘﺪر« در ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻌﻤﻴـﺪ و در‬ ‫ﺷﻬﺎدت داد‪» .‬او در واﻗﻊ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻮد« )ﻣﺘﻰ ‪ .(٥٤:٢٧‬ﻋﻴﺴﻰ‪» ،‬روح ﻣﺴﺢ‬
‫ﻫﻨﮕﺎم ﺻﻠﻴﺐ و اﻣﺮوز ﺷﻬﺎدت روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻛﻪ در اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫ﺷﺪ‪U‬ه« ﺧﺪا را در ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻮﻗﺖ ﻧﮕﺮﻓﺖ ﻛﻪ آن را ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ از دﺳﺖ‬
‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﺷﻬﺎدت ﺷﺎﻫـﺪان اﻣـﻴـﻦ‪ .‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس و آب و ﺧـﻮن‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع را‬ ‫ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﻳﻚ از آن ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ‪B‬ﻫﺎ »ﭘﺪر«‪ ،‬اﻟﻮﻫﻴﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﺗﺄﺋﻴﺪ ﳕﻮد‪.‬‬
‫ﺷـﻬﺎدت ﺳـﻮم‪ :‬روح‪ .‬روح‪B‬اﻟـﻘﺪس آﻣـﺪ ﺗـﺎ ﺑﺮ ﻣـﺴـﻴﺢ ﺷـﻬـﺎدت دﻫﺪ )ﻳـﻮﺣـﻨﺎ‬
‫روﺷﻦ ﻛﺮده‪B‬اﻧﺪ‪ :‬ﻋﻴﺴﻰ ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪٢٦:١٥‬؛ ‪ .(١٤:١٦‬ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت روح‪B‬اﻟﻘﺪس اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻮن‬
‫ﻣﺎ ﻛﻪ ﺷﻬﺎدت اﻧـﺴـﺎن را ﻣﻰ‪B‬ﭘﺬﻳﺮﻳﻢ‪ ،‬ﭼـﮕـﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻬـﺎدت ﺧـﺪا را‬
‫ﻛﻪ »روح‪B‬اﻟﻘﺪس‪ ،‬روح ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪ «.‬ﻣﺎ در ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﱳ ﻋﻴﺴﻰ ﻳﺎ در‬
‫ﳕﻰ‪B‬ﭘﺬﻳﺮﻳﻢ؟ ﻣﺮدم اﻛﺜـﺮًا ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻛﺎش ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻢ!«‬
‫ﻫـﻨﮕـﺎم ﻣﺮگ او ﺣـﻀﻮر ﻧـﺪاﺷـﺘﻪ‪B‬اﻳـﻢ‪ ،‬وﻟﻰ روح‪B‬اﻟـﻘﺪس در آﳒـﺎ ﺑﻮده اﺳـﺖ‪.‬‬
‫وﻟﻰ ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﺎ »اﻳﻤﺎن« زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ! ﻫﻤـﻪ روزه ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ اﻋﺘﻤﺎد‬
‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺨﺺ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻨﻚ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻓﻌﺎل اﺳﺖ و ﻫﻤﺎن روﺣﻰ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣـﺮدم ﺑﻪ ﭘﺰﺷﻜﺎن و داروﺳﺎزان اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آﺷﭙـﺰ رﺳﺘﻮران‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻫﻨﮕﺎم رﺳﺎﻟﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ ﺣﻀﻮر ﻓﻌﺎل داﺷﺖ‪ .‬ﺷﻬﺎدت‬
‫اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﺣﺘﻰ ﺑﻪ راﻧﻨﺪه‪B‬اى ﻛﻪ در ﺟﻬﺖ ﻣﺨﺎﻟƒ راﻧﻨﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‬ ‫»ﭘﺪر« ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺨﻰ دور اﺳﺖ وﻟﻰ ﺷﻬﺎدت روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﲡﺮﺑ‪U‬ﻪ اﻣﺮوز اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﻴﻢ ﭼﺮا ﻧﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا اﻋﺘﻤﺎد‬ ‫ﺷﻬﺎدت اول ﺑﻴﺮوﻧﻰ و ﺷﻬﺎدت دوم دروﻧﻰ اﺳﺖ و ﻫﺮ دو ﻳﻚ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻨﻴﻢ و اﻋﺘﻤﺎد ﺧﻮد را از ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا را دروﻏﮕﻮ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻨﺪ ﺳﻠﺐ ﻛﻨﻴﻢ؟‬ ‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﭼﮕـﻮﻧﻪ در ﻗﻠﺐ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺷﻬﺎدت ﻣﻰ‪B‬دﻫـﺪ؟ »از آن رو ﻛـﻪ‬
‫ﻋﻴﺴﻰ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ :‬اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ و اﺳﺎس ﻫﺮ ﭼﻴﺰ‬ ‫روح ﺑﻨﺪﮔﻰ را ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺎز ﺗﺮﺳﺎن ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ روح ﭘﺴﺮﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ را ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﺪ‬
‫دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ آن اَﺑﺎ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ اى ﭘﺪر ﻧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ! ﻫﻤﺎن روح ﺑﺮ روح‪B‬ﻫﺎى ﻣﺎ ﺷﻬﺎدت‬
‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻴﻢ« )روﻣﻴﺎن ‪ .(١٦-١٥:٨‬ﮔﻮاﻫﻰ روح‪B‬اﻟﻘﺪس‬
‫≤© «‪©±≥≠±±∫µ® b½—«œ b¹ËUł  UOŠ Ê«—«œÅÊUL¹‬‬ ‫اﻋﺘﻤﺎد دروﻧﻰ ﻣﺎ اﺳﺖ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻧﻪ آن اﻃﻤﻴﻨﺎﻧﻰ‬
‫واژه ﻛﻠﻴﺪى در ‪ ١٠-٦:٥‬ﺷﻬﺎدت اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد ﺷﻬﺎدت داده‪،‬‬ ‫ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ U‬ذﻫﻦ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ اﻃﻤﻴﻨﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ داده اﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻟﻰ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺑﻪ ﭘﺴﺮان ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﺷﻬﺎدت داده اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ داراى‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ روح‪B‬اﻟﻘﺪس از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﻼم ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ‬
‫ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ! ﺷﺎﻫﺪ ادﻋﺎى ﻣﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷـﻬـﺎدت روح‪B‬اﻟﻘﺪس دروﻧﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا را ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻧﻴﻢ‪ ،‬او ﺑﺎ ﻣﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﻣﺎ را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪.‬‬
‫‪±∏π‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫* زﻳﺮا آﻧﭽﻪ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮ دﻧﻴﺎ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ و ﻏﻠﺒﻪ‪B‬اى ﻛﻪ دﻧﻴﺎ‬
‫را ﻣﻐﻠﻮب ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻣﺎ اﺳﺖ« )‪.(٤:٥‬‬
‫اﮔﺮ ﺷﻤـﺎ داراى اﻳﻦ »ﻧﺸﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻣـﺎدرزادى« ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻛﻤﺎل اﻃﻤـﻴـﻨـﺎن‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﺳِﺮ ﺟﻴﻤﺰ ﺳﻴﻤﭙﺴﻮن‪ ،‬ﻣﺨﺘﺮع ﻛﻠﺮﻓﻮرم در ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮگ ﺑﻮد‪ ،‬دوﺳﺘﻰ از‬
‫او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺟﻨﺎب ﺳﺮ‪ ،‬اﻧﺪوﺧﺘﻪ‪B‬ﻫﺎى ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟«‬
‫ﺳﻴﻤﭙﺴـﻮن ﺟﻮاب داد‪» :‬اﻧﺪوﺧﺘﻪ‪B‬ﻫﺎ! ﻣﻦ ﻫﻴﭻ اﻧـﺪوﺧﺘﻪ‪B‬اى از ﺧﻮد ﻧﺪارم‬
‫زﻳﺮا ﻛﺴﻰ را ﻛﻪ ﺑﻪ او اﻳﻤـﺎن دارم ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻢ و ﻣﻰ‪B‬داﱎ او ﻗﺎدر اﺳﺖ آﻧﭽـﻪ را‬
‫ﻋﻠﻴﻪ او ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪه‪B‬ام ﺑﺮاى آن روز ﻧﮕﻪ دارد‪«.‬‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻴﻠﻴﻮن‪B‬ﻫﺎ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﻔﺘﺨﺮﻧﺪ ﻛﻪ وﻋﺪه ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ دارد‪ .‬ﻣﻴﻠﻴﻮن‪B‬ﻫﺎ‬
‫≥© ‪©±µ≠±¥∫µ® b¼œÅv aÝUÄ UŽœ tÐ «bš‬‬
‫داﻧﺴﱳ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﺧﺪا اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻓـﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻳـﻚ‬
‫ﭼﻴﺰ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ در ﻣـﻮرد ﻧﻴﺎزﻫﺎ و ﻣﺸﻜـﻼت روزاﻧﻪ ﭼﻪ ﺑﮕـﻮﺋﻴﻢ؟ ﻋﻴﺴـﻰ در‬
‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ ﻣﻰ‪B‬زﻳﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺮدم را ﻛﻤﻚ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪ .‬آﻳﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻛﻤﻚ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ؟ ﭘﺪران زﻣﻴﻨﻰ از ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﻰ‪،‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ او را ﺻﺪا ﻣﻰ‪B‬زﻧﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺨﻰ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ؟‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ دﻋﺎ اﻋﺘـﻘـﺎد دارﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮرى ﻛﻪ اﻃﻤﻴﻨـﺎن دارﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤـﺎن‬
‫ﻃﻮرى ﻛﻪ ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻨـﺘـﻈـﺮ روز داورى ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﻨـﺪ )‪٢٨:٢‬؛ ‪ .(١٧:٤‬آن‬
‫ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻠﻤﻪ »اﻋﺘﻤﺎد« ﺑﻪ ﻣﻌﻨـﻰ »آزادى ﺑﻴﺎن« ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ آزاداﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺑﺮوﻳﻢ و ﻧﻴﺎزﻫﺎى ﺧﻮد را ﺑﻪ او ﺑﮕـﻮﺋﻴﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‬
‫ﺷﺮاﻳﻄﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آن ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫اول‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ دﻟﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛـﻪ ﻣـﺎ را ﻣﺬﻣﺖ ﻧﻜﻨﺪ )‪ .(٢٢-٢١:٣‬ﮔﻨـﺎه‬
‫اﻗﺮار ﻧﺸﺪه ﻣﺎﻧﻌﻰ ﺟﺪى در راه ﭘﺎﺳﺦ ﮔﺮﻓﱳ دﻋﺎ اﺳﺖ‪) .‬ﻣﺰﻣﻮر ‪.(١٨:٦٦‬‬
‫‪øbO½«œÅv sOI¹ tÐ «— ÈeOÇ tÇ‬‬ ‫∏∏‪±‬‬
‫ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا اﺳﺖ‪» :‬اﻳﻦ را ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ اﺳﻢ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن‬
‫آورده‪B‬اﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪ دارﻳﺪ« )‪.(١٣:٥‬‬
‫ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪ ﻳﻚ ﻋﻄﻴﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻴـﺎت ﺟـﺎوﻳـﺪ ﭼـﻴـﺰى ﻧﻴﺴـﺖ ﻛـﻪ آن را‬
‫ﲢﺼﻴﻞ ﻛﻨﻴﻢ )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٩-٨:٢‬؛ ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٢٩-٢٧:١٠‬ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺪﻳﻪ ﺷﺨﺺِ‬
‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪ را ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻠﻜﻪ در ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫دﺳـﺖ آورده‪B‬اﻳﻢ‪» .‬آن ﻛﻪ ﭘـﺴـﺮ را دارد‪ ،‬ﺣﻴـﺎت را دارد« )‪ (١٢:٥‬و ﻧﻪ ﻓﻘـﻂ‬
‫»ﺣﻴﺎت« ﺑﻠﻜﻪ »ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪ« ـ زﻳﺴﱳ آن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻫـﺴـﺖ )اول ﺗﻴﻤـﻮﺗﺎوس‬
‫‪ (١٩:٦‬و اﻳﻦ ﻋﻄﻴﻪ را از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ آورده‪B‬اﻳﻢ‪ .‬ﺧﺪا در ﻛﻼم ﺧﻮد‬
‫ﻋﺪه ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪ را ﺑﻪ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ ،‬ﺣﻔﻆ ﻛﺮده‬
‫و ‪U‬‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺧﺪاﺋﻰ دروﻏﮕﻮ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻋﻘﻴﺪه دارﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﻫﺒﺖ‪،‬‬
‫اﮔﺮ ﺧﺪا دروﻏﮕﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى ﻗﺎﺑﻞ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺪا از ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ او ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻳـﻮﺣﻨـﺎ از‬
‫ﻃﺮﻳﻖ اﻟﻬﺎم روح‪B‬اﻟﻘﺪس‪ ،‬اﳒﻴﻞ ﺧﻮد را ﻧﻮﺷﺖ ﺗﺎ ﻣﺎ را ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ »ﻋﻴﺴﻰ‪،‬‬
‫ﻣﺴﻴﺢ و ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﺳـﺖ« )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٣١:٢٠‬او رﺳﺎﻟﻪ ﺧـﻮد را ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬـﺖ‬
‫ﻧﻮﺷﺖ ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮﻳﻢ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻴﻢ )‪ .(١٣:٥‬از اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﺴﻴﺎر‬
‫ﻣﻔﻴﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺎﺧﺼﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا را ﻣﺮور ﻛﻨﻴﻢ‪:‬‬
‫* »ﻫﺮ ﻛﻪ ﻋﺪاﻟﺖ را ﺑﻪ ﺟﺎ آورد‪ ،‬از وى ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ« )‪.(٢٩:٢‬‬
‫* »ﻫﺮ ﻛﻪ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ« )‪.(٩:٣‬‬
‫* »ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ از ﻣﻮت ﮔﺬﺷﺘﻪ داﺧﻞ ﺣﻴﺎت ﮔﺸﺘﻪ‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺮادران‬
‫ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﺋﻴﻢ« )‪.(١٤:٣‬‬
‫* »اى ﺣﺒﻴﺒﺎن ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻨﻤﺎﺋﻴﻢ زﻳﺮا ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ از ﺧﺪا اﺳﺖ و ﻫﺮ ﻛﻪ‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﻳﺪ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺧﺪا را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺪ« )‪.(٧:٤‬‬
‫‪±π±‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫‪øbO½«œÅv sOI¹ tÐ «— ÈeOÇ tÇ‬‬ ‫∞‪±π‬‬

‫ﺧﺪا ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮﺟﺎم ﻛﺎر را ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻛﺮده‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻓﺮﺟﺎم را ﻧﻴﺰ ﻣﻘﺪر ﻛﺮده ﻛﻪ ﻫﻤﺎن‬ ‫ﻋﺪم اﻃﺎﻋـﺖ زن از ﺷﻮﻫﺮ و ﻋﺪم ﻣـﺮاﻋﺎت ﺣﺎل زن ﺗـﻮﺳﻂ ﻫﻤﺴـﺮش ﻣﺎﻧﻌﻰ‬
‫دﻋﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ در ﻣﻮرد آن ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻧﻈﻢ ﻋﺠﻴﺒﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬دﻋﺎ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺑﺮاى اﺟﺎﺑﺖ دﻋﺎﻫﺎ اﺳﺖ )اول ﭘﻄﺮس ‪ .(٧-١:٣‬اﮔﺮ ﻣﺸﻜﻠﻰ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ و‬
‫دﻣﺎ ﺳﻨﺞ ﺣﻘﻴﻘﻰ زﻧﺪﮔﻰ روﺣﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا دﻋﺎ را ﻣﻘﺮر ﻛﺮده ﺗﺎ ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ راه رﻓﱳ‬ ‫ﻫﺮ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ دﻳﮕﺮ اﺳـﺖ‪ ،‬ﺑـﺎﻳـﺪ آن را ﺑﺮ ﻃـﺮف ﻛﻨﻴﻢ )ﻣﺘـﻰ ‪-٢٣:٥‬‬
‫ﺑﺎ او را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺗﺎ از او اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﺎزﻫﺎى ﻣﻦ رﺳﻴﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ .(٢٥‬دﻋﺎى ﻫﻴﭻ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ در ﻣﺤﺒﺖ و‬
‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻧﻨﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺳﺆال ﻛﻨﻴﻢ« ﺑﻠﻜﻪ »اﮔﺮ داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳـﺆال‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﺎﺷﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٧:١٥‬‬
‫ﻛﻨﻴـﻢ« )‪ .(١٥:٥‬ﻓـﻌـﻞ در زﻣﺎن ﺣﺎل اﺳﺖ‪ .‬ﳑـﻜـﻦ اﺳـﺖ ﺟـﻮاب دﻋﺎ را‬ ‫اده ﺧﺪا دﻋﺎ ﻛﻨﻴﻢ‪» :‬اراده‪ U‬ﺗﻮ ﭼﻨﺎن ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪،‬‬ ‫دوم‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ار ‪U‬‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ درﻳﺎﻓﺖ ﻧﻜﻨﻴﻢ‪ ،‬وﻟﻰ اﻋﺘﻤـﺎد دروﻧﻰ دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ دﻋﺎﻫﺎ ﭘﺎﺳﺦ‬ ‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﻛﺮده ﺷﻮد« )ﻣﺘﻰ ‪ .(١٠-٦‬راﺑﺮت ﻻو ﻧﻮﺷﺖ اﺳﺖ‪» :‬دﻋﺎ اﺑﺰارى‬
‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﻳﺎ اﻳﻤﺎن‪» ،‬اﻋﺘﻤﺎد ﺑﺮ ﭼﻴـﺰﻫﺎى ﻧﺎدﻳﺪه« اﺳﺖ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن‬ ‫اده‬
‫اده اﻧﺴﺎن در آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ ﺑـﺮاى ﲢﻘﻖ ار ‪U‬‬ ‫ﻗﺪرﲤﻨﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑـﺮاى ﲢﻘﻖ ار ‪U‬‬
‫‪ (١:١١‬و اﻳﻦ ﺷﻬﺎدت ﺧﺪا ﺑﺮاى ﻣﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ او ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﻮد و ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‪ «.‬ﺟﺮج ﻣﻮﻟﺮ ﻛﻪ ﻫﺰاران ﻳﺘﻴـﻢ را ﺑﺎ ﻏﺬاﺋﻰ ﻛﻪ از ﺧﺪا ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻛﺮده‬
‫آﻧﭽﻪ ﺑﺮاى اﻧـﺴﺎن‪B‬ﻫﺎى ﻣﺎدى ﻧﻔﺲ اﺳـﺖ‪ ،‬ﺑﺮاى اﻧﺴﺎن‪B‬ﻫﺎى روﺣﺎﻧـﻰ‪ ،‬دﻋﺎ‬ ‫ﺑﻮد و ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻪ او را اﺟﺎﺑﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻐﺬﻳﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪» :‬دﻋﺎ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ دﻋﺎ ﻧﻜﻨﻴﻢ ﻛﺎﻫـﻠﻴﻢ )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(١:١٨‬دﻋﺎ اﻇﻬﺎر زﺑﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫اده ﺧﺪا ﺑﻮده اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫اده ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﺟﺎﺑﺖ دﻋﺎ ﻗﺒﻼً در ار ‪U‬‬ ‫ﻏﻠﺒﻪ ﳕﻮدن ﺑﺮ ار ‪U‬‬
‫اﺷﺘﻴﺎق ﻗـﻠﺒﻰ اﺳﺖ‪ .‬آﻳﻪ »ﻫﻤﻴـﺸﻪ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ« )اول ﺗـﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪ (١٧:٥‬ﺑـﺪﻳﻦ‬ ‫اﺳﺘﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻣﻮاﻗﻌﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﺠﺎزﻳﻢ ﭼﻨﻴﻦ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﻢ‪» :‬ﻧـﻪ ﺑـﻪ ﺧـﻮ ‪U‬‬
‫ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاى ﺑﻠﻨﺪ دﻋﺎ ﻛﻨﺪ‪ :‬دﻋﺎﻫﺎى‬ ‫اده ﺗﻮ‪ ،‬اﻳﻦ دﻋﺎ را ﻣﺴﺘﺠﺎب ﳕﺎ«‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻰ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪن‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ار ‪U‬‬
‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﭘﺮﮔﻮﺋـﻰ زﻳﺎد ﻣﺴﺘﺠـﺎب ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ )ﻣـﺘﻰ ‪ .(٧:٦‬آﻳﻪ »ﻫﻤﻴـﺸﻪ دﻋﺎ‬ ‫اده‬
‫اده ﺧﺪا در ﻳﻚ ﻣـﻮرد ﺧﺎص ﻧﻴﺴﺘﻴـﻢ‪ .‬وﻟﻰ در اﻛﺜـﺮ اوﻗﺎت ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴـﻢ ار ‪U‬‬ ‫ار ‪U‬‬
‫ﻛﻨﻴﺪ« ﺑﻴﺎن دﻳﺪﮔﺎه‪B‬ﻫﺎى دل اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﻠﻤﺎت ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﻰ‪B‬آﻳﻨﺪ‪ .‬ﺷﺨﺺ‬ ‫ﺧﺪا را ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﻼم او ﻳﺎ ﮔـﻮش دادن ﺑﻪ روح‪B‬اﻟﻘـﺪس درك ﻛﻨﻴﻢ )روﻣﻴﺎن‬
‫ﻣﺴـﻴﺤﻰ ﻛـﻪ ﻗﻠﺐ ﺧﻮد را ﺑـﺮ ﻣﺴﻴـﺢ ﻣﺘﻤـﺮﻛﺰ ﻛﺮده و ﻛﻮﺷـﺶ او ﺟﻼل دادن ﺑﻪ‬ ‫‪ (٢٧-٢٦:٨‬و ﺷﺮاﻳﻂ ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺧﻮد را ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻴﻢ‪ .‬اﻳﻤﺎن واﻗﻌﻰ ﻣﺎ ﭼﻴﺰى‬
‫ﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ آن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬‫ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬داﺋﻤًﺎ در دﻋﺎ اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺘﻰ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺧﻮدش اﺻ ً‬ ‫را از ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻃﻠﺒﺪ ﻛﻪ اﻛﺜﺮًا ﺧﺪا ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ اﺳﺘﺠﺎﺑﺖ آن اﺳﺖ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(١:١١‬‬
‫ﭼـﺎرﻟﺰ اﺳﭙـﻮرﺟﻴـﻮن‪ ،‬واﻋﻆ ﻣﺸﻬـﻮر‪ ،‬ﺑـﻪ ﺷـﺪت روى ﻳﻚ ﻣـﻮﻋﻈـﻪ ﻛـﺎر‬ ‫وﻋﺪه‪B‬ﻫﺎى زﻳﺎدى در ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس آﻣﺪه ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ آﻧﻬﺎ را در دﻋﺎ ﺑﻄﻠﺒﻴﻢ‪ .‬ﺧﺪا‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛـﺮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻗﺎدر ﻧﺒـﻮد آن را ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ‪B‬ﻫـﺎ ﺳـﭙـﺮى ﺷﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛـﻪ‬ ‫وﻋﺪه داده اﺳـﺖ ﻛﻪ ‪B-‬ﻧﻪ آزﻣـﻨﺪى‪B‬ﻫﺎ‪ -B‬ﺑـﻠﻜﻪ ﻧـﻴﺎزﻫﺎى ﻣـﺎ را ﺑﺮآورده ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨﺪ )ﻓﻴـﻠﭙﻴـﺎن‬
‫ﻫﻤﺴﺮش ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﳕﻰ‪B‬روى ﺑﺨﻮاﺑﻰ‪ ،‬ﻣﻦ ﺻﺒﺢ زود ﺑﻴﺪارت ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ‬ ‫‪ .(١٩:٤‬اﮔﺮ ﻣﻄﻴﻊ اراد‪U‬ه ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻴﻢ و واﻗﻌًﺎ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﭼﻴﺰى ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﺧﺪا آن را ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ‬
‫ﺗﺎ ﻣﻮﻋﻈﻪ‪B‬ات را ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻛﻨﻰ‪«.‬‬ ‫ﺧﻮدش و در ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮدش‪ ،‬ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪» .‬اﻣﺎ اﮔﺮ اراد‪U‬ه ﺧﺪا ﺑﺮاى ﻣﻦ اﻳﻦ‬
‫اﺳﭙﺎرﺟﻴﻮن‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭼﺮت زدن ﻛﺮد و در ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮاب ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻰ ﺷﺮوع ﺑﻪ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﻟﺰوﻣﻰ دارد در ﻣﻮرد آن دﻋﺎ ﻛﻨﻢ؟« زﻳﺮا دﻋﺎ ﻃﺮﻳﻘﻰ‬
‫ﻣـﻮﻋﻈـﻪ ﻛـﺮد! ﻫﻤـﺴـﺮش آﻧـﭽـﻪ را او ﻣﻰ‪B‬ﮔـﻔـﺖ ﻳـﺎدداﺷـﺖ ﻛـﺮد و روز ﺑﻌـﺪ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا از آن راه ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻧﻴﺎز دارﻧﺪ از او ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫≥‪±π‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫‪øbO½«œÅv sOI¹ tÐ «— ÈeOÇ tÇ‬‬ ‫≤‪±π‬‬

‫ﻃﺮﻳﻖ ﲢﻘﻴﻖ در ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺑﺮاى وﻋﺪه‪B‬ﻫﺎ ﻳﺎ ﻗﻮاﻧﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﺷﺮاﻳﻂ‬ ‫ﻳﺎدداﺷﺖ‪B‬ﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش داد‪ .‬واﻋﻆ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻓﺮاوان ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻄﻮر ﺷﺪ؟!‬
‫اده ﺧﺪا را ﺑﺪاﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن دﻋﺎ ﻛﻨﻴﻢ و ﺳﭙﺲ‬
‫ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﮔﺎه ار ‪U‬‬ ‫اﻳﻦ دﻗﻴﻘﺎً ﻫﻤﺎن ﭼﻴـﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ «.‬ﭘﻴﺎم در ﻗﻠﺐ او ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﲟﺎﻧﻴﻢ ﺗﺎ او ﭘﺎﺳﺦ ﺧﻮد را ﻣﻜﺸﻮف ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫ﻓﻘـﻂ ﻻزم ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮ زﺑﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﭼﻨﻴـﻦ اﺳـﺖ در ﻣـﻮرد دﻋﺎ‪ :‬اﮔﺮ در ﻣﺴـﻴـﺢ‬
‫ﺳﺎﻛﻦ ﻫﺴﺘﻴـﻢ او ﺧـﻮاﻫﺶ‪B‬ﻫﺎى راﺳﺘﻴﻦ ﻗﻠـﺐ ﻣـﺎ را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨـﻮد‪ ،‬ﺧﻮاه آن را ﺑﺮ‬
‫‪©±π≠±∂∫µ® bMM(Åv/ qLŽ ÁUMÖ tÐ ÊUO×OK ©¥‬‬ ‫زﺑﺎن آورده ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﺧﻮاه ﻧﻴﺎورده ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﺻﻔﺤﺎت ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس و ﺻﻔﺤﺎت‬
‫»ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ« )‪.(١٨:٥‬‬ ‫ﺗﺎرﻳﺦ ﺳﺮﺷﺎر از ﮔﺰارش‪B‬ﻫﺎﺋﻰ در ﻣﻮرد اﺳﺘﺠﺎﺑﺖ دﻋﺎﻫﺎ اﺳﺖ‪.‬‬
‫»ﻫـﺮ ﻛـﻪ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟـﻮد ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ« )‪ .(٩:٣‬ﮔﻨﺎﻫﺎن اﺗﻔﺎﻗـﻰ‬ ‫دﻋﺎ‪ ،‬ﻧﻮﻋﻰ ﺧﻮد‪B‬ﺗﻠﻘﻴﻨﻰ روﺣﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ و ﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ دﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‬
‫در اﻳﻦ آﻳﺎت ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻋﺎدﺗﻰ و ﻋﻤﺪى اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﺑﻬﺘﺮى ﺑﻪ ﻣﺎ دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﻣﺎ دﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ ﭼﻮن ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎن‬
‫)»داﻧﻪ ﺧﺪا« ‪ ،(٩:٣‬ﻫﻴﭻ اﺷﺘﻴﺎق‬
‫‪U‬‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ اﻳﻤﺎن‪B‬دار اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺗﺎزه را ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﺷﺪه ﺧﺪاﺋﻰ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫داده دﻋﺎ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬زﻳﺮا دﻋﺎ ﺑﺮاى اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﻳﻚ ﻣﻔﻬﻮم ﻣﻘﺮر ‪U‬‬
‫و ﻋﻼﻗﻪ‪B‬اى ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ آﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬دﻋﺎ ﺷﺨﺺ‬
‫ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎ ﺳﻪ دﺷﻤﻦ ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و ﻫﺮ ﺳﻪ دﺷﻤﻦ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬ ‫اده ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن را در‬‫اده ﺧﺪا ﻧﮕﺎه ﻣﻰ‪B‬دارد و زﻳﺴﱳ در ار ‪U‬‬‫ﻣﺴﻴﺤﻰ را در ار ‪U‬‬
‫او را ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺑﻜﺸﺎﻧﻨﺪ‪ :‬دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺟﺴﻢ و ﺷﻴﻄﺎن‪.‬‬ ‫ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺑـﺮﻛﺖ‪B‬ﻫﺎ و ﺧﺪﻣﺖ‪B‬ﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣـﻰ‪B‬دارد‪ .‬ﻣﺎ ﮔﺪا ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫـﺎﺋـﻰ‬
‫»ﲤﺎم دﻧﻴﺎ در ﺷﺮﻳﺮ ﺧﻮاﺑﻴﺪه اﺳﺖ« )‪ .(١٩:٥‬ﺷﻴﻄﺎن‪» ،‬ﺧـﺪاى اﻳﻦ ﺟﻬﺎن«‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧـﺰد »ﭘﺪر« ﺛـﺮوﲤﻨﺪ ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬روﻳﻢ‪ .‬ﭘـﺪرى ﻛﻪ دوﺳﺖ دارد آﻧﭽﻪ‬
‫)دوم ﻗـﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (٤-٣:٤‬و »رﺋﻴﺲ اﻳـﻦ ﺟـﻬﺎن« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٣٠:١٤‬اﺳﺖ‪ .‬او آن‬ ‫ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎﻳﺶ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪﻧﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬
‫روﺣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ »در ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ« )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪.(٢:٢‬‬ ‫ﻋﻴـﺴﻰ ﮔﺮﭼﻪ ﺧـﺪا در ﻫﻴﺌﺖ ﺟـﺴﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎز ﻫـﻢ واﺑﺴﺘﻪ ﺑـﻪ دﻋﺎ ﺑﻮد‪ .‬زﻧﺪﮔـﻰ‬
‫ﺷﻴﻄﺎن ﻧﻴـﺮﻧﮓ‪B‬ﻫﺎى زﻳﺎدى ﺑـﺮاى ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﱳ اﻳﻤـﺎن‪B‬داران ﺑﻪ ﮔﻨﺎه دارد‪ .‬او‬ ‫زﻣﻴﻨﻰ او واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﻮد‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﺑﻪ »ﭘﺪر« ﺗﻮﻛﻞ‬
‫ﺣـﻮا دروغ ﮔﻔﺖ )دوم ﻗـﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٣-١:١١‬؛‬ ‫دروغ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺑـﻪ ّ‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ آن روز ﺻﺒـﺤﮕﺎﻫﺎن ﺑﺮاى دﻋﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ )ﻣﺮﻗﺲ ‪ (٣٥:١‬در ﺣﺎﻟﻰ‬
‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺑـﺎب ‪ (٣‬و وﻗﺘﻰ اﻧـﺴـﺎن دروغ‪B‬ﻫﺎى او را ﺑﺎور ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺳـﻮى او‬ ‫ﻛﻪ ﺷﺐ ﭘﻴـﺶ‪ ،‬ﭘﺲ از ﺷﻔﺎ دادن آن ﺟﻤﻌـﻴﺖ ﺧﻴﻠﻰ دﻳﺮ ﺧﻮاﺑـﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬اوﺑﻌﻀﻰ‬
‫ﺑﺮﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد و ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺧـﺪا را اﻃﺎﻋﺖ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﻴﻄﺎن ﳑﻜﻦ اﺳـﺖ رﱋ‪B‬ﻫﺎى‬ ‫اوﻗﺎت ﺳﺮاﺳﺮ ﺷﺐ را دﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(١٢:٦‬در ﺑﺎغ ﺟﺘﺴﻴﻤﺎﻧﻰ ﺑﺎ »ﻓﺮﻳﺎد ﺷﺪﻳﺪ‬
‫ﺟﺴﻤـﻰ را ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﲢﻤﻴﻞ ﻛﻨﺪ‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳـﻌـﻘـﻮب و ﭘﻮﻟﺲ ﻋﻤﻞ ﳕـﻮد‬ ‫و اﺷﻚ‪B‬ﻫﺎ« دﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد )ﻋﺒـﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(٧:٥‬در روى ﺻﻠﻴﺐ ﺳﻪ ﺑﺎر دﻋﺎ ﻛﺮد‪ .‬اﮔﺮ‬
‫)دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٩-٧:١٢‬در ﻣﻮرد داود‪ ،‬ﺷﻴﻄﺎن او را ﻣﻐﺮور ﻛﺮد و واداﺷﺖ‬ ‫ﭘﺴﺮ ﺑﻰ‪B‬ﮔﻨﺎه ﺧﺪا ﻧﻴﺎز ﺑﻪ دﻋﺎ داﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﺑﻴﺸﺮ ﻣﺎ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ دﻋﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ؟‬
‫ﺗﺎ اﺳﻠﺤﻪ و ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺧـﻮد را ﺑﺸﻤـﺎرد و از اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺧـﺪا را ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه ﻃﻠﺒﻴـﺪ‬ ‫اده ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﭼـﻴـﺰى ﻛﻪ در ﻣﻮرد دﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮان ﮔﻔـﺖ‪ ،‬ار ‪U‬‬
‫)اول ﺗـﻮارﻳﺦ ﺑﺎب ‪ .(٢١‬ﺷﻴـﻄـﺎن ﻣـﺎﻧـﻨـﺪ ﻣـﺎرى اﺳﺖ ﻛـﻪ اﻓـﺴـﻮن ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨـﺪ‬ ‫ﺻﺎ از‬
‫اده ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻳﻚ ﻣﻮرد ﺧﺎص ﭼﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺨﺼـﻮ ً‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﻛـﻪ ار ‪U‬‬
‫‪±πµ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫‪øbO½«œÅv sOI¹ tÐ «— ÈeOÇ tÇ‬‬ ‫‪±π¥‬‬

‫ﻫﺮﮔﺎه ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺧﺪا ﺑﻪ او اﻳﻦ اﺟﺎزه را داده‬ ‫)ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ‪ (٩:١٢‬و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻴﺮى ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻏﺮد )اول ﭘﻄﺮس ‪ .(٩-٨:٥‬او دﺷﻤﻦ‬
‫اﺳﺖ و اﮔﺮ ﺧﺪا او را ﻣﺠﺎز ﻛﺮده‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧـﻴﺰ ﻗﺪرت ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺷﻴﻄﺎن ﻏﻠﺒﻪ ﻛﻨﻴﻢ‪،‬‬ ‫ﺗﺮﺳﻨﺎﻛﻰ اﺳﺖ‪.‬‬
‫زﻳﺮا ﺧﺪا ﻫﻴﭻ ﮔﺎه ﻣﺎ را ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ‪B‬ﻫﺎﻳﻤﺎن ﲡﺮﺑﻪ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٣:١٠‬‬ ‫دﺷﻤـﻦ دوم ﻣﺎ »ﺟﺴﻢ« اﺳﺖ‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻬﻨﻪ ﻛـﻪ ﺑـﺎ آن ﻣـﺘـﻮﻟﺪ ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ و‬
‫ﻳﻜﻰ از ﺷﺎﺧﺼﻪ‪B‬ﻫﺎى »ﺟﻮاﻧﺎن« روﺣﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ آﻧﻬﺎ در ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ ﺷﻴﻄﺎن‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺎ اﺳﺖ‪ .‬در واﻗﻊ ﻣﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗﺎزه‪B‬اى دارﻳﻢ )ﺛﻤﺮ‪U‬ه ﺧﺪاوﻧﺪ ‪(٩:٣‬‬
‫اﺳﺖ )‪ .(١٤-١٣:٢‬رﻣﺰ آﻧﻬﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ »ﻛﻼم ﺧﺪا در آﻧﻬﺎ ﺳـﺎﻛـﻦ اﺳـﺖ«‬ ‫ﻛﻪ در ﻣﺎ اﺳﺖ وﻟﻰ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗﺎزه ﺧﻮد ﳕﻰ‪B‬ﺳﭙﺎرﻳﻢ‪.‬‬
‫)‪ .(١٤:٢‬ﻳﻜﻰ از اﺳﻠﺤﻪ‪B‬ﻫﺎى ﺧﺪا‪ ،‬ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﻼم اﺳﺖ )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪(١٧:٦‬‬ ‫دﻧﻴﺎ‪ ،‬دﺷﻤﻦ ﺳﻮم ﻣﺎ اﺳﺖ )‪ .(١٧-١٥:٢‬ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻣﻴﺎل ﺟﺴﻢ ﺳﭙﺮدن‬
‫و اﻳﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺷﻴﻄﺎن را ﻣﻐﻠﻮب ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫آﺳﺎن اﺳﺖ‪ ،‬اﺷﺘﻴﺎق ﭼﺸﻢ و ﻏﺮور زﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬ﻣﺤﻴﻂ اﻃﺮاف ﻣﺎ‪ ،‬ﲤﺮﻛﺰ اﻓﻜﺎر‬
‫وﻗﺘﻰ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﺪ‬ ‫ﻣﺎ را ﺑﺮ روى ﺧﻠﻮص و ﺗﻮﺟﻪ ﻗﻠﺐ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺧﺪا ﻣﺸﻜﻞ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﺑﺨﺸـﻮده ﺷﻮد )‪ .(٩:١‬وﻟﻰ اﻳﻤـﺎن‪B‬دار ﺟـﺮﺋﺖ ﻧﺪارد ﮔﻨﺎه ﻛﻨـﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا ﮔﻨﺎه‬
‫ﭘﺲ اﻳﻤـﺎن‪B‬دار ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣـﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ از ﮔﻨـﺎه دورى ﻛﻨﺪ؟ آﻳﻪ ‪ ١٨‬ﭘﺎﺳـﺦ ﺳﺆال را‬
‫ﺑﻰ‪B‬ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ اﺳﺖ )‪ ٤:٣‬آن ﺟﺎ ﻛﻪ »ﮔﻨﺎه ﻣﺨﺎﻟƒ ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳﺖ«(‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛـﻪ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ :‬ﻋﻴﺴﻰ اﻳﻤﺎن‪B‬داران را ﺣﻔﺎﻇﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﺗـﺎ دﺷﻤﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑـﺮ آﻧﻬﺎ‬
‫ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎن اﺳﺖ )‪ .(١٠-٧:٣‬ﻋﻼوه‬
‫دﺳـﺖ اﻧﺪازى ﻛﻨﺪ ﻳﺎ »ﻛﺴﻰ ﻛﻪ از ﺧﺪا ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬او اﻳﻤﺎن‪B‬دار را ﻧﮕﺎه ﻣﻰ‪B‬دارد‬
‫ﺑﺮ آن‪ ،‬ﺧﺪا ﻫﺸﺪار داده ﻛﻪ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺟﺴﻤﻰ ﮔﺮدد!‬
‫و آن ﺷﺮﻳﺮ او را ﳌﺲ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ «.‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ آﻳﻪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ‬
‫»ﻫﺮ ﻧﺎراﺳﺘﻰ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ« وﻟﻰ ﺑﻌﻀﻰ از ﮔﻨﺎﻫﺎن وﺧﻴﻢ‪B‬ﺗﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻫﻰ‬
‫ﺻﺤﺖ دارد ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺎﻳـﺪ ﺧﻮد را در ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻧﮕﺎه دارﻧﺪ )ﻳﻬﻮدا ‪،(٢١‬‬
‫دﺷﻤﻨﻰ ﺑﺎ ﺧﺪا اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮرد ﻧﻔﺮت اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺠﺎزات ﺑﻌﻀﻰ‬
‫از ﮔﻨـﺎﻫﺎن ﻣﺮگ اﺳﺖ‪ .‬ﻳـﻮﺣﻨﺎ در ﻣﻮرد وﺿـﻌﻴﺖ ﺑﺮادرى )اﻳـﻤﺎن‪B‬دارى( ﺳﺨﻦ‬ ‫وﻟﻰ اﻳﻦ درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺮاى ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺮ ﺧﻮدش ﺗﻜﻴﻪ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ در اﺛﺮ ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﻣﺮده اﺳﺖ )‪.(١٧-١٦:٥‬‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﲡﺮﺑﻪ ﭘﻄﺮس ﺑﺎ ﺷﻴﻄﺎن در درك اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺎ را ﻛﻤﻚ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس از ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻧﺎم ﺑﺮده ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﻣﺮده‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﻧﺎداب و‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺷﻤﻌﻮن‪ ،‬اى ﺷﻤﻌﻮن‪ ،‬اﻳﻨﻚ ﺷﻴﻄﺎن ﺧﻮاﺳﺖ ﺷﻤﺎ را‬
‫اﺑﻴـﻬﻮ‪ ،‬ﭘﺴﺮان ﻫـﺎرون ﻛﺎﻫﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻋـﻤﺪًا از ﻓﺮﻣـﺎن ﺧﺪا ﺳﺮﭘﻴـﭽﻰ‬ ‫ﭼﻮن ﮔﻨﺪم ﻏﺮﺑﺎل ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﺑـﺮاى ﺗﻮ دﻋﺎ ﻛﺮدم ﺗﺎ اﻳﻤﺎﻧﺖ ﺗﻠƒ ﻧﺸـﻮد و‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮدﻧﺪ )ﻻوﻳﺎن‪ .(٧-١:١٠‬ﻋﺨﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ از اواﻣﺮ ﻳﻮﺷﻊ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻛﻨﻰ ﺑﺮادران ﺧﻮد را اﺳﺘﻮار ﳕﺎ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(٣٢-٣١:٢٢‬‬
‫از ﺧﺪا ﮔﺮﻓـﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬در ارﻳﺤﺎ ﺳـﻨﮕﺴﺎر ﺷـﺪ )ﻳﻮﺷﻊ ﺑﺎب ‪ ٦‬و ‪ .(٧‬ﻣﺮدى ﺑـﻪ ﻧﺎم‬ ‫ﺷﻴـﻄـﺎن ﺑـﺪون اﺟﺎزه ﺧﺪا ﳕـﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ اﻳـﻤـﺎن‪B‬دارى را ﳌﺲ ﻛﻨـﺪ‪ .‬ﺷـﻴـﻄـﺎن‬
‫»ﻋّﺰه«‪ ،‬ﺗﺎﺑﻮت ﻋﻬﺪ را ﳌﺲ ﻛﺮد و ﺧﺪاوﻧﺪ او را ﻛﺸﺖ )دوم ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﺎب ‪.(٦‬‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﺳﺖ ﲤﺎم ﺣﻮارﻳـﻮن ﻣﺴﻴﺢ را »ﻏﺮﺑﺎل« ﻛﻨﺪ و ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ او اﻳﻦ اﺟـﺎزه را‬
‫ﻋﺪه‪B‬اى ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اﻣﺎ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﳕـﻮﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﻨـﺪ‬ ‫ﺻﺎ ﺑﺮاى ﭘﻄﺮس دﻋﺎ ﻛﺮد و دﻋﺎى او ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻤـﺎن‬ ‫داد‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺨﺼﻮ ً‬
‫در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻳـﻮﺣﻨﺎ رﺳﺎﻟﻪ‪B‬اش را ﺧﻄﺎب ﺑﻪ اﻳﻤـﺎن‪B‬داران ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ ﻧـﻮﺷﺘﻪ ﻛـﻪ‬ ‫ﭘﻄﺮس در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﺎﻗﻂ ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺟﺮأت ﺧﻮد را از دﺳﺖ داد‪ .‬ﭘﻄﺮس‬
‫زﻳﺮ ﻓﻴﺾ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ!«‬ ‫ﻣﺠﺪدا در اﻳﻤﺎن ﺑﻨﺎ ﺷﺪ و ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺻﻴﺎد ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ و ﻣﺆﺛﺮ ﺟﺎن‪B‬ﻫﺎ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ً‬
‫∑‪±π‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬ ‫‪øbO½«œÅv sOI¹ tÐ «— ÈeOÇ tÇ‬‬ ‫∂‪±π‬‬

‫اده ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻃﻠﺒﺪ )آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ‬ ‫اﮔﺮ در ﻃﻰ دﻋﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮد ﭼﻴﺰى ﺑﺮﺧﻼف ار ‪U‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ داده ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻤﺎن‪B‬دار اﻣﺮوزى‬
‫در آﻳﺎت ‪ ١٥-١٤‬آﻣﺪه(‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑـﺮاى آن ﺑﺮادر دﻋﺎ ﻛﻨﺪ‪» .‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﺑـﺮاى‬ ‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺰرﮔﺘﺮى ﺑﺮاى اﻃﺎﻋﺖ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎن ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ دارد‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻗﻮم دﻋﺎ ﻣﻜﻦ و ﺑﻪ ﺟﻬﺖ اﻳﺸﺎن آواز ﺗﻀﺮع و اﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻨﻤﺎ و ﻧﺰد ﻣﻦ‬ ‫ﻣﺎ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺗﻜﻤﻴﻞ ﺷﺪه را در اﺧﺘﻴﺎر دارﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺎ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻛﺎﻣﻞ ﻓﻴﺾ ﺧﺪا‬
‫ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻜﻦ زﻳﺮا ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ را اﺟﺎﺑﺖ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﳕﻮد« )ارﻣﻴﺎ ‪.(١٦:٧‬‬ ‫را در اﺧﺘﻴﺎر دارﻳﻢ و ﻣﺎ داراى روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ در ﻣﺎ اﺳﺖ و ﻣﺎ را ﻛﻤﻚ‬
‫ﻳﻌﻘـﻮب ‪ ،٢٠-١٤:٥‬ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﺷﺒﻴـﻪ اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ١٧-١٦:٥‬ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷـﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﺧـﺪا را اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴـﻢ‪ .‬وﻟﻰ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ‪B‬ﻫﺎﺋﻰ در ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ ﻫﺴـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻳﻌﻘﻮب ﺑﻪ ﺗﺸﺮﻳﺢ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﻣﻰ‪B‬ﭘـﺮدازد ﻛﻪ ﻣﺮﻳﺾ اﺳﺖ و اﺣﺘﻤﺎﻻً ﻣﺮﻳﻀﻰ‬ ‫اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ از اواﻣﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﺟﺎن ﺧﻮد را از دﺳﺖ داده‪B‬اﻧﺪ‪.‬‬
‫او ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻛﺸﻴﺸـﺎن و رﻫﺒﺮان ﻣﻰ‪B‬ﻓـﺮﺳﺘﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و‬ ‫ﺣﻨﺎﻧﻴﺎ و ﺳﻔﻴـﺮه‪ ،‬در ﻣﻮرد ﻣﻠﻚ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧـﺪا دروغ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻫﺮ دو ﻣﺮدﻧﺪ‬
‫ﺑﺮاى او دﻋﺎ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬دﻋﺎى اﻳﻤﺎن او را ﺷﻔﺎ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ و اﮔﺮ ﮔﻨﺎه ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎه‬ ‫)اﻋﻤﺎل ‪ .(١١-١:٥‬ﺑﻌﻀﻰ از اﻳـﻤـﺎن‪B‬داران در ﻗـﺮﻧﺘﺲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃـﺮ ﺑـﺮﺧﻮرد‬
‫اده ﺧﺪا‬
‫او ﺑﺨﺸـﻮده ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪» .‬دﻋﺎى اﻳﻤﺎن« دﻋﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺮ اﺳـﺎس ار ‪U‬‬ ‫ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻣﺮاﺳﻢ ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ )ﻋﺸﺎء رﺑﺎﻧﻰ( ﻣﺮدﻧﺪ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪(٣٠:١١‬‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ در ‪ ١٥-١٤:٥‬ﺗﺸﺮﻳﺢ ﺷﺪه و ﻋﺒﺎرت اﺳﺖ از »ﻋﺒﺎدت‬ ‫و از اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ٥-١:٥‬ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺘﻨﺒﺎط ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد ﻛﻪ ﻋﺪه‪B‬اى از ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران ﺑﻪ‬
‫در روح‪B‬اﻟﻘﺪس« )ﻳﻬﻮدا ‪.(٢٠‬‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻜﺮدﻧﺪ و اﻋﺘﺮاف ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮدﻧﺪ )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(٨-٦:٢‬‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﮔﻨﺎه ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﺪاﺋﻰ در آﻧﻬﺎ ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫اﮔﺮ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﮔﻨـﺎه را ﻣﺤﻜﻮم ﻧﻜﻨـﺪ و آن را ﺗﺮك ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ و ﺑﻪ آن اﻋﺘـﺮاف‬
‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ آﻧﻬﺎ را ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و در ﻃﻠﺐ ﺗﺄدﻳﺐ ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ او را ﺗﺰﻛﻴﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣـﺮاﺣﻞ در ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪-١:١٢‬‬
‫‪ ١٣‬ﺗﺸﺮﻳﺢ ﺷﺪه و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ‪B‬رﺳﺪ ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﺧﻮد را ﲢﺖ‪B‬ﻧﻈﺮ »ﭘﺪر«‬
‫‪©≤±≠≤∞∫µ® XÝ« vFV«Ë vÖb½“ ¨v×OK vÖb½“ ©µ‬‬ ‫ﻧﮕﺬارد زﻧﺪه ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ )آﻳﻪ ‪ .(٩‬ﺑﻪ ﻛﻼﻣﻰ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺧﺪا اول ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻳﺎﻏﻰ‬
‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﺪاى ﺣﻘﻴﻘﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ او را در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﻮدش ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ‬ ‫ﺧﻮد را ﭘﺲ‪B‬ﮔﺮدﻧﻰ ﻣﻰ‪B‬زﻧﺪ و اﮔﺮ دﺳﺘﻮر او را اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﻨﻨﺪ و ﺗﺴﻠﻴﻢ او ﻧﺸﻮﻧﺪ‪،‬‬
‫و در ﻛﺴﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪» .‬اﻣﺎ آ ﮔﺎه ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا آﻣﺪه اﺳﺖ‬ ‫ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺧﺪا آﻧﻬﺎ را از روى زﻣﻴﻦ ﺑﺮدارد ﻛﻪ ﻣﺒﺎدا ﺳﺮﻛﺸﻰ آﻧﻬﺎ دﻳﮕﺮان را ﺑﻪ‬
‫و ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﺼﻴﺮت داده اﺳﺖ ﺗﺎ ﺣﻖ را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ و در ﺣﻖ ﻳﻌﻨﻰ در ﭘﺴﺮ او ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﮔﻤﺮاﻫﻰ ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ و ﺑﻴﺶ از آن ﻧﺎﻣﺶ ﺑﻰ‪B‬ﺣﺮﻣﺖ ﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬اوﺳﺖ ﺧﺪاى ﺣﻖ و ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ« )آﻳﻪ ‪.(٢٠‬‬ ‫»ﮔﻨﺎه ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻣـﻮت«‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﻣﺨﺼﻮﺻﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻧـﻮﻋﻰ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‬
‫»واﻗﻌـﻴـﺖ« زﻣﻴﻨـﻪ اﺻـﻠـﻰ رﺳﺎﻟـﻪ ﻳـﻮﺣﻨﺎ اﺳـﺖ و ﻣـﺎ اﻳـﻨـﻚ دوﺑـﺎره ﺑـﻪ آن‬ ‫ﻛﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻣﻮت ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬ﮔﻨﺎه ﻋﺨﺎن ﺣﺮص او ﺑﻮد‪ .‬ﺣﻨﺎﻳﻨﺎ و ﺳﻔﻴﺮه‬
‫ﻣﻰ‪B‬اﻧﺪﻳﺸﻴﻢ‪ .‬رﺳﺎﻟﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺧﻄﺎب ﺑﻪ اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﺷﻬﺮ اﻓﺴﺲ ﻧﻮﺷﺘﻪ‬ ‫ﻣﺤﻜﻮم ﺑﻪ ﻧﻔﺎق و دروغ ﮔﻔﱳ ﺑﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪،‬‬
‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﻬﺮى ﻛﻪ از ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﺖ‪B‬ﻫﺎ دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻌﺒﺪ دﻳﺎﻧﺎ‪ ،‬ﻳﻜﻰ‬ ‫ﺑﺮادرى را ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﺑـﺎﻳـﺪ ﺑـﺮاى او دﻋﺎ ﻛﻨﺪ )‪ (١٦:٥‬و از او‬
‫از ﻋﺠﺎﻳﺐ دﻧﻴﺎى ﺑﺎﺳﺘﺎن در ﺷﻬﺮ اﻓﺴﺲ ﻗﺮار داﺷﺖ و ﻣﺤﻞ ﺳﺎﺧﱳ و ﺧﺮﻳﺪ‬ ‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺶ اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﺪ و ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﺑﺮادران »ﭘﺪر« را ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬وﻟﻰ‬
‫‪±ππ‬‬ ‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن روح ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺣﻘﻴﻘـﺖ از دروغ ﻋﻄﺎ ﺷـﺪه‪ ،‬وﻟﻰ ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﮕـﺎن‬
‫داراى ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻧﺘﺨﺎب ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻰ ﺑﻴﻦ ﺧـﻮب و ﺑﺪ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻧﺘﺨﺎب آﻧﻬﺎ ﺑﻴﻦ ﺣـﻘـﻴـﻘـﺖ و دروغ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﺑﺖ‪B‬ﻫـﺎ ﻋـﺮﺿـﻪ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ دروغ و ﭘﻮچ اﺳﺖ و ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺑﺖ‪B‬ﻫﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺧـﻮد‬
‫ﻧﻴﺰ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ دروغ و ﭘﻮﭼﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬
‫اﻣﺮوزه اﻓﺮاد ﻛﻤﻰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺖ‪B‬ﻫﺎى ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه از ﭼـﻮب و ﻓﻠﺰ ﺗﻌﻈﻴـﻢ‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑـﺎ اﻳـﻦ وﺟﻮد ﺑﺖ‪B‬ﻫﺎﺋﻰ از ﻧـﻮع دﻳﮕﺮ ﺗـﻮﺟﻪ و ﻋﻼﻗﻪ آﻧﻬـﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮد‬
‫ﺟﻠﺐ ﻛﺮده‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬آزﻣﻨﺪى ﺧﻮد ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺖ اﺳﺖ )ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن‪.(٥:٣‬‬
‫اﻧﺴﺎن ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ دﻓﺘـﺮﭼﻪ ﺣﺴﺎب ﻳﺎ ﻛﻴƒ ﭘﻮل ﺧﻮد را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧـﻪ‬
‫ﺑﺖ زﺷﺘﻰ را ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮﺳﺘﺪ‪ ،‬ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﻨﺪ‪» .‬زﻳﺮا ﻣﻜﺘﻮب اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪاى‬
‫ﺧﻮد را ﺳﺠﺪه ﻛﻦ و او را ﻓﻘﻂ ﻋﺒﺎدت ﳕﺎ« )ﻣﺘﻰ ‪ .(١٠:٤‬آﻧﭽﻪ در ﺧﺪﻣﺘﺶ‬
‫ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻫﻤﺎن را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ را ﻛﻨﺘﺮل ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪،‬‬
‫ﻫﻤﺎن‪ ،‬ﺧﺪاى ﻣﺎ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻮارد ﻓﻮق ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﺧﺪا در ﻣﻮرد ﮔﻨﺎه ﺑﺖ‪B‬ﭘﺮﺳﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار‬
‫داده اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﮔﻨﺎه ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻮرش ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﺣﻜﺎم اوﺳﺖ )ﺧﺮوج ‪-١:٢٠‬‬
‫‪ ،(٦‬ﺑﻠﻜﻪ ﻃﺮﻳﻖ زﻳـﺮﻛﺎﻧﻪ‪B‬اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻪ آن ﻃﺮﻳـﻖ زﻧﺪﮔﻰ ﻣـﺎ را ﲢﺖ‬
‫ﻛﻨﺘﺮل ﺧﻮد درﻣﻰ‪B‬آورد‪ .‬وﻗﺘﻰ »اﺷﻴﺎ« ﺟﺎى ﺧﺪا را در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻬﻢ‬
‫ﺑﻪ ﺑﺖ‪B‬ﭘﺮﺳﺘﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎى زﻳﺴﱳ ﺑـﺮاى اﻣﻮر‬
‫واﻗﻌﻰ‪ ،‬ﺑﺮاى اﻣﻮر دروغ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮاى اﻧﺴﺎن دﻧﻴـﻮى‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻏﻴـﺮ واﻗﻌﻰ و زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﻮى واﻗﻌـﻰ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬و اﻳﻦ ﺑﺪان ﺟﻬﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن دﻧﻴﺎﺋﻰ در ﭼﻴﺰى زﻳﺴﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ‬
‫آن را ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﺪ و ﳌﺲ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﻧﻪ ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺧﺪا در ﻛﻼم ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﺑﺖ‬
‫ﭼﻴﺰى ﻓﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﺪاى اﺑـﺪى‪» .‬زﻳـﺮا ﻛﻪ آﻧﭽﻪ دﻳﺪﻧـﻰ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬زﻣﺎﻧﻰ اﺳﺖ و ﻧﺎدﻳﺪﻧﻰ ﺟﺎوداﻧﻰ« )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٨:٤‬‬
‫‪øbO½«œÅv sOI¹ tÐ «— ÈeOÇ tÇ‬‬ ‫∏‪±π‬‬
‫و ﻓﺮوش ﺑﺖ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺨﺘـﻠـƒ ﺑـﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از ﻣﺸﺎﻏﻞ اﺻـﻠـﻰ ﻣـﺮدم آن ﺟﺎ ﺑﻮد‬
‫)اﻋﻤﺎل ‪ .(٤١-٢١:١٩‬ﺷﻬﺮ ﺗـﻮﺳﻂ ﺑﺖ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠƒ اﺣﺎﻃـﻪ ﺷـﺪه ﺑـﻮد و‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن آن دﻳﺎر ﲢﺖ ﻓﺸﺎر ﺷﺪﻳﺪى ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ دﺳﺖ از اﻳﻤﺎن ﺧﻮد ﺑﻜﺸﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ »ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺖ در ﺟﻬﺎن ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ و اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﺪاﺋﻰ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺟﺰ ﻳﻜﻰ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ،(٤:٨‬ﻳﻌﻨﻰ »ﺑﺖ وﺟﻮد واﻗﻌﻰ ﻧﺪارد‪ «.‬ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺑﺖ‪B‬ﭘﺮﺳﺘﻰ‬
‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻣﺮده‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت‪B‬ﻛﻨﻨﺪه‪B‬اش ﺑﺮﻛﺘﻰ ﳕﻰ‪B‬رﺳﺎﻧﺪ زﻳﺮا ﻛﻪ او واﻗﻌﻰ‬
‫ﻧﻴـﺴﺖ‪ .‬ﻧـﻮﻳﺴﻨـﺪﮔﺎن ﻋـﺒﺮاﻧﻰ ﻋـﻬﺪ‪B‬ﻋـﺘﻴﻖ‪ ،‬ﺑـﺖ را »ﻫﻴـﭻ‪ ،‬ﭘﻮچ‪ ،‬ﺑﺨـﺎر و ﺗﻬـﻰ«‬
‫ﻧﺎﻣﻴﺪه‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﺑﺖ ﺟﺴﻤﻰ ﺑﻰ‪B‬ﺟﺎن و ﺑﺪون اﺳﺘﻔﺎده ﺟﺎﻧﺒﻰ ﺑﺮاى اﻣﻮر واﻗﻌﻰ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺰاﻣﻴـﺮ داود ﺣﺎوى ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻫﺠـﻮآﻣﻴـﺰى درﺑﺎر‪U‬ه ﺑﺖ‪B‬ﭘﺮﺳﺘﻰ اﺳﺖ )ﻣـﺰﻣﻮر‬
‫‪٨-١:١١٥‬؛ ‪ .(١٨-١٥:١٣٥‬در ﺗﻔﻜﺮ اﻧﺴـﺎن‪ ،‬ﺑـﺖ ﺣـﻘـﻴـﻘـﻰ ﺑـﻪ ﻧـﻈـﺮ‬
‫ﻣـﻰ‪B‬رﺳﺪ‪ ،‬ﭼـﺮا ﻛﻪ ﭼﺸـﻢ‪ ،‬ﮔـﻮش‪ ،‬دﻫﺎن‪ ،‬دﻣﺎغ و دﺳـﺖ و ﭘـﺎ دارﻧﺪ‪ ،‬وﻟـﻰ‬
‫ﺗﻘﻠﻴﺪى ﺑﻴﻬﻮده از ﻣﺪل ﺣﻘﻴﻘﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺸﻢ‪B‬ﻫﺎى او ﻛﻮر ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﮔﻮش‪B‬ﻫﺎى‬
‫او ﻛﺮ‪ .‬دﻫﺎن او ﺧﺎﻣـﻮش اﺳﺖ و دﺳﺖ‪B‬ﻫﺎ و ﭘﺎى او ﻣﻔﻠـﻮج‪ .‬وﻟﻰ ﻣﺼﻴﺒـﺖ‬
‫واﻗﻌﻰ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ اﺳﺖ‪» :‬ﺳـﺎزﻧﺪﮔﺎن آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻣﺜﻞ آﻧﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ آﻧـﻬـﺎ‬
‫ﺗﻮﻛﻞ دارد« )ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(٨:١١٥‬ﻣﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﭼﻴﺰى ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ آن را ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮﺳﺘﻴﻢ!‬
‫اﻳﻦ ﻳﻜﻰ از رﻣﻮز زﻧﺪﮔﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ دارد‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺎ ﺧﺪاى ﺣﻘﻴﻘﻰ را از‬
‫ﻃﺮﻳـﻖ ﭘﺴﺮش ﻋـﻴﺴﻰ ﻣـﺴﻴﺢ ﻣـﻼﻗﺎت ﻛـﺮده‪B‬اﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺑـﺎ واﻗﻌﻴـﺖ ﲤﺎس دارﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺸـﺎرﻛﺖ ﻣﺎ ﺑـﺎ ﺧﺪاﺋﻰ اﺻـﻴﻞ و ﺣﻘـﻴﻘﻰ اﺳـﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃـﻮر ﻛﻪ دﻳﺪﻳـﻢ ﻛﻠﻤـﻪ‬
‫»واﻗﻌﻰ« ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »اﺻﻴﻞ و ﻣﺘﻀﺎد ﺑﺪل« و »ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺑﺮﺧﻼف ﺗﻘﻠﺒﻰ« اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ‬
‫ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻮر ﺣﻘﻴﻘﻰ )ﻳﻮﺣـﻨﺎ ‪ (٩:١‬و ﻧﺎن ﺣﻘﻴﻘﻰ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٣٢:٦‬و ﺗﺎك ﺣﻘﻴﻘﻰ‬
‫)ﻳﻮﺣﻨـﺎ ‪ (١:١٥‬و راﺳﺘﻰ اﺳﺖ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٦:١٤‬او »اﺻﻞ« اﺳـﺖ و ﻫﺮ ﭼﻴﺰ‬
‫دﻳﮕﺮ روﻧﻮﻳﺴﻰ از اوﺳﺖ‪ .‬او ﻣﻌﺘﺒﺮ اﺳﺖ و ﻫﺮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮى ﺗﻘﻠﻴﺪى از او‪.‬‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن در ﻓﻀﺎﺋﻰ ﳑﻠﻮ از ﺣﻘﻴﻘﺖ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ‬
‫ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ در ﻓﻀـﺎﺋـﻰ ﺳـﺮﺷﺎر از ﺗﻈﺎﻫﺮ و ﺗﻘـﻠـﺐ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬ﺑـﻪ‬
 ‫‪øbO½«œÅv sOI¹ tÐ «— ÈeOÇ tÇ‬‬ ‫∞∞≤‬

‫ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮﺳﻰ »ﭼﻮن آن ﻧﺎدﻳﺪه را دﻳﺪه اﺳﺖ اﺳﺘﻮار ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ«‬
‫)ﻋﺒﺮاﻧـﻴﺎن ‪ .(٢٧:١١‬اﻳﻤﺎن »ﻧﺸﺎﻧ‪U‬ـﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻧﺎدﻳﺪه اﺳـﺖ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(١:١١‬‬
‫ﻧﻮح ﻫﺮﮔﺰ واﻗﻌﻪ‪B‬اى ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﻴﻞ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن آن را »دﻳﺪ« و آﻧﭽﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺮد و اﳒﺎم داد‪ .‬اﺑﺮاﻫﻴﻢ از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺷﻬﺮ آﺳﻤﺎﻧﻰ‬
‫را »دﻳﺪ« و ﺑﺎ اﻳﻤﺎن و ﺑـﻪ دﳋﻮاه ﺧﻮد ﺧﺎﻧﻪ زﻣﻴﻨﻰ ﭘﺪرى را ﺗﺮك ﮔـﻔﺖ و ﺑﻪ ﺳﻮى آن‬
‫ﺷﻬﺮ ﺳﻔﺮ آﻏﺎز ﻛـﺮد ﺗﺎ ﺧﺪا را اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﲤﺎم ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎن ﺑـﺰرگ اﻳﻤﺎن ﻛﻪ در ﺑﺎب‬
‫‪ ١١‬ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ذﻛﺮ ﺷـﺪه‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬آﻧﭽﻪ را ﻧﺎدﻳﺪﻧﻰ ﺑﻮد‪ ،‬از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤـﺎن دﻳﺪﻧﺪ و ﺑﻪ اﳒﺎم‬
‫رﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﻼﻣﻰ دﻳﮕﺮ آﻧﻬﺎ داﺋﻤﺎ در ﲤﺎس ﺑﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻬﺎن ﺑﻪ روﺷﻨﺎﺋﻰ ﺧﻮد ﻓﺨﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ در ﻧﻮر ﺣﻘﻴﻘﻰ ﮔﺎم‬
‫ﺑﺮﻣﻰ‪B‬دارد‪ ،‬زﻳﺮا ﻛﻪ ﺧﺪا ﻧﻮر اﺳﺖ‪ .‬دﻧﻴﺎ در ﻣﻮرد ﻣﺤﺒﺖ داد ﺳﺨﻦ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ ،‬وﻟﻰ‬
‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى از ﻣﺤﺒـﺖ راﺳﺘﻴﻦ را ﻛﻪ ﲡﺮﺑ‪U‬ﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ ﳕـﻰ‪B‬داﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن‬
‫»ﺧﺪا ﻣـﺤﺒﺖ اﺳـﺖ‪ «.‬دﻧﻴﺎ ﺣﻜـﻤﺖ و داﻧﺎﺋـﻰ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﳕـﺎﻳﺶ ﻣﻰ‪B‬ﮔﺬارد‪ ،‬وﻟـﻰ‬
‫ﺷﺨﺺ ﻣـﺴﻴﺤﻰ در ﺣﻘـﻴﻘﺖ ﺳﺎﻛﻦ اﺳـﺖ زﻳﺮا ﻛﻪ »روح‪ ،‬راﺳﺘﻰ اﺳﺖ‪ «.‬ﺧـﺪا‬
‫ﻧﻮر‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و راﺳﺘﻰ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ را ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫»وﻟﻰ اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺻﺎدق ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﻓﺮق ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰى ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﺎﺷﺪ!«‬
‫ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻋﻤﻮﻣﻰ اﺣﺘﻴﺎﺟﻰ ﺑﻪ ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫‪U‬‬ ‫اﻳﻦ‬
‫آﻳﺎ ﻓﺮﻗﻰ در اﻳﻦ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ داروﺳﺎز‪ ،‬ﻳﺎ ﺟﺮاح‪ ،‬ﻳﺎ ﺷﻴﻤﻴﺪان ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﻣﻌﺘﻘﺪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﺑﻠﻪ! ﲤﺎم ﺗﻔﺎوت‪B‬ﻫﺎى ﺟﻬﺎن ﻧﺎﺷﻰ از اﻳﻦ »ﺗﻔﺎوت ﺑﺰرگ« اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤـﻰ »ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪا ﺑﺮﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد ﺗﺎ ﺧﺪاى ﺣﻰ ﺣﻘﻴـﻘﻰ را ﺑﻨﺪﮔﻰ‬
‫ﳕﺎﻳﺪ« )اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪ .(٩:١‬ﺑﺖ‪B‬ﻫﺎ ﻣﺮده‪B‬اﻧﺪ وﻟﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪاى زﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺖ‪B‬ﻫﺎ دروغ‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪاى واﻗﻌﻰ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ رﻣﺰ زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ اﺳﺖ!‬
‫ﺑﻨﺎﺑـﺮاﻳﻦ اﻧﺪرز ﻳـﻮﺣﻨﺎ را ﻛﻪ »اى ﻓـﺮزﻧﺪان‪ ،‬ﺧﻮد را از ﺑﺖ‪B‬ﻫﺎ ﻧﮕـﺎه دارﻳـﺪ«‬
‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﳕـﻮد‪» :‬ﺧﻮد را از ﺗﻈﺎﻫﺮ و ﺗﺼﻨﻊ ﻧﮕـﺎه دارﻳـﺪ و‬
‫واﻗﻌﻰ ﺑﺎﺷﻴﺪ!«‬