Professional Documents
Culture Documents
Ενδοχώρα
Ενδοχώρα
1
Κι όταν κάποτε µεγάλωσαν χαθήκανε στο δρόµο
Τον ατέλειωτο δρόµο κι αν επιστρέψεις έχεις αλλάξει
Τόσο που τα σχέδια µιας περασµένης ζωής αµέριµνης
Θα είναι απόµακρα σαν και τα µίλια που περπάτησες
Κι αν απ' το σύθαµπο φανεί κάποιο πρόσωπο οικείο
Να σε καλέσει σ' ένα δείπνο µια βόλτα του παλιού καιρού
Θα 'σαι πάλι σοβαρός µε κείνη την αυτονόητη κούραση
Που θα πεις, όχι σήµερα, δε γίνεται, µιαν άλλη φορά...
2
Λέγοντας τάχα πως δε νοούµε οι αφελείς...
3
Μήπως ένας ήλιος ξάστερος και παντεπόπτης
Που τολµήσαµε να θωρήσουµε και µας τύφλωσε
Το µοναδικό κι υπέροχο που µας κατέκλυσε
Κι έκτοτε το κυνηγάµε τρέχοντας µ' απλωµένα χέρια
Μα χανόµαστε στην αγωνία της ερµηνείας του
Λέγοντας µετά πως το σκοτάδι είναι καλό και µας αρκεί
Πως ο παράδεισος είναι άπιαστος παράωρος µικρός
Αυτό το µισόφως κι οι µασηµένες οι µατιές είναι ο κόσµος
Κι αρκεί να ζήσουµε στην άκρη του χαµόγελου
Σβήνοντας από το στόµα τις όποιες αντιρρήσεις
Σκουπίζοντας βιαστικά το θλιβερό σωρό των φύλλων
Κάτω απ' το χαλί της γης απ' του µυαλού τα κεραµίδια
Ράβοντας µια σκέψη στην ανάπαυλα χωρίς φροντίδες
4
Ενώ σπεύδουµε κατάχαµα µαζεύοντας τη σκόνη
5
Στ' άλλο άκρο της απόστασης που µας χωρίζει
Οι φωτεινές στιγµές αστράκια ενός πελάγου
Πετάνε τα πλοκάµια τους πιάνονται στο µεταξύ
Στροβιλίζονται στη ζάλη του κοσµικού χορού
∆ένουν τα χέρια µας στον ίλιγγο µιας σβούρας
Μας έλκουν ερωτευόµαστε αγκαλιαζόµαστε σµίγουµε
Μα όσο κι αν ταιριάξουµε όσο κοντά να βρεθούµε
Θα µένει πάντοτε εκείνο το σηµείο τ' ασυνταύτιστο
Το θεµέλιο της κατοικηµένης µας ζωής
Το στερνό αποκουκίδι της παντοτινής µας ύπαρξης
6
Στα χέρια τα πιο σίγουρα κι ας ήταν σκέτες φυλακές
7
Σ' ένα νέο σύµπαν συγκατοίκησης
Με ποιαν αξίνα θέλησης θα ρίξουµε τ' άπιαστο τείχος.
2005