ταν ένα συνηθισμένο Αυγουστιάτικο απόγευμα.

Ο
Γεράσιμος και η Άρτεμις είχαν κατέβει για μια τελευταία
βόλτα στην όμορφη παραλία της Θεσσαλονίκης. !ρα
περπατο"σαν πλάι πλάι #ίπλα στην θάλασσα που σ$κ%νε
ελαφρά κυματάκια κι εκείνα έσκαγαν με ένα απαλό παφλασμό πάν%
στην προβλ$τα. & !ρα κόντευε οχτ! και ο $λιος είχε αρχίσει να
#"ει γεμί'οντας τον ουρανό με ποικίλες αποχρ!σεις του κόκκινου(
του κίτρινου και του μ%β.
)
*ι ρομαντικός ουρανός+ έκανε με ένα αναστεναγμό η Άρτεμις.
*,ράγματι.
Ο Γεράσιμος έμεινε σι%πηλός. Θα $θελε πολ" να της πει όλα όσα
ένι%θε γι- αυτ$ν. όλα όσα $ταν #ιατεθειμένος να κάνει γι- αυτ$ν(
όμ%ς $/ερε π%ς $ταν μάταιο. Α"ριο η Άρτεμις έφευγε για την
Αθ$να όπου και θα σπο"#α'ε 0ατρικ$ στο πανεπιστ$μιο Αθην!ν. &
απόσταση $ταν ένας ακαταμάχητος εχθρός( ένα απροσπέλαστο
τείχος που θα χ!ρι'ε οριστικά τις '%ές τους. 1στερα τι #ουλειά θα
είχε μια φοιτ$τρια
0ατρικ$ς με ένα
μαθητ$ λυκείου+
2π$ρχαν άλλοι χίλιοι
άν#ρες πιο ικανοί και
κατάλληλοι από
αυτόν για την
Άρτεμη. Γιατί να
χάσει το χρόνο της
και τη '%$ της μα'ί
του. Άλλ%στε θα
$ταν ά#ικο για την
Άρτεμη να μη μπορεί
να '$σει τη
νυχτεριν$ '%$( τα φλερτ και κάθε άλλου τέτοιου εί#ους
#ιασκέ#ασης στα μπαράκια της Αθ$νας ε/αιτίας του. ο μόνο που
$θελε $ταν η Άρτεμις να είναι ελε"θερη και ευτυχισμένη. έστ% και
μακριά του.
& Άρτεμις είχε μείνει και αυτ$ σι%πηλ$ αγναντε"οντας το
ηλιοβασίλεμα.
*ι σκέφτεσαι3 τη ρ!τησε
*ον $λιο+
*ον $λιο3 ρ!τησε /ανά απορημένος.
*4αι τον $λιο. 5αντάσου π%ς θα $ταν ο κόσμος #ίχ%ς τον $λιο. Θα
$μασταν κατα#ικασμένοι στο αι!νιο σκοτά#ι( όμηροι της
μελαγχολίας και της παγ%νιάς που πιθανότατα θα σκέπα'ε την
καρ#ιά μας.
67οίτα τ!ρα. ο $λιος κοντε"ει να #"σει και ο κόσμος σ"ντομα θα
τυλιχτεί στο σκοτά#ι. ίποτα όμ%ς από τα παραπάν% #εν πρόκειται
να συμβεί επει#$ /έρουμε π%ς ο $λιος #εν έχει χαθεί οριστικά. 8εν
απελπι'όμαστε επει#$ /έρουμε π%ς σε μερικές !ρες( σε άλλες
χ!ρες και μ$νες ακόμα( ο $λιος μας( αυτόν που αγαπάμε σαν πηγ$
'%$ς( θα ανατείλει /ανά. 9σο μακριά και να βρεθο"με από τον $λιο
μας πάντοτε η :υχ$ μας θα γυρί'ει γ"ρ% του και θα περιμένει πότε
θα ανατείλει /ανά για να αναστηθεί από το σκοτά#ι. 8ε
χρεια'όμαστε τίποτε παραπάν% από αυτόν το μονα#ικό( #ικό μας
$λιο( την 0θάκη μας( για να συνεχίσουμε να 'ο"με και να είμαστε
πραγματικά ευτυχισμένοι.
α λόγια της Άρτεμις είχαν τρυπ$σει σαν βέλος την καρ#ιά του
Γεράσιμου. ,λέον αυτό το απροσπέλαστο τείχος της απόστασης
#εν $ταν παρά ένα χαμηλό χαντάκι που πίσ% του βρισκόταν η
αληθιν$ αγάπη. ;πιασε σφιχτά τα χέρια της Άρτεμις και την
τράβη/ε στην αγκαλιά του εν! πίσ% τους ο $λιος έ#υε συντροφιά
με το φιλί τους.