Please Don't Drink the Candles

I was 18 when Tim and I began to date; he was 22. Shy and quiet, I'd met his parents once before but hadn't ventured to say more than 'Hello', worried I'd say the wrong thing. This particular evening, however, we were taking them out to dinner for their anniversary and I wanted to make a good impression. I chose my favorite dress, a business-like two-piece outfit that looked like a skirt and top with a gingham jacket and a tiny red hankie in the pocket for a splash of color. I tamed my unruly red curls and applied a dab of make up in case I suddenly went pale. Well, that's as good as it's going to get I sighed, checking my reflection in the mirror. Tim and his parents arrived and I was out the door in a flash. My good impression began with 'punctual'. I sat in the backseat beside Tim nervously watching his father's eyes glance into the rearview mirror to examine me. I politely answered their questions and carried on conversation as my fidgeting hands stroked the brand new faux fur seat covers. A loose ridge of shedding fur formed and I gathered it together, subconsciously rolling it between my fingers until I'd twisted it into a long ribbon. I curled the ends of it around my fingers and released them. When I looked down a giggle caught in my throat; without even trying I had twisted the shed fur into a replica of the handlebar mustache sported proudly by Tim's father. Without thinking, I held it up under my nose and looked at Tim as I answered more questions. He burst out in silent laughter, his shoulders shaking as he fought to control himself. His faced turned bright red and tears rolled down his cheeks as he covered his mouth and looked away in his attempts to keep quiet. I took a sharp breath realizing what I'd done and looked around like a guilty child. Whew! No one saw me I thought, sinking back in the seat. I wasn't so much worried about embarrassing myself in front of Tim; it was his parents. Tim and his parents had already decided on their favorite Mexican restaurant and that was fine with me; the dim lighting of the dcor would hide the rising flush of my cheeks, and if anyone noticed, I could blame it on the peppers. Gracefully and with exceedingly proper table manners I managed to survive halfway through dinner without making any unforgivable mistakes. My run of good fortune was not to continue, however. In the midst of conversation I reached for my iced tea, raised the glass to my lips and very quickly discovered I had picked up the wrong glass: I was not drinking my iced tea, but the candle from the table! How could the restaurant use the same glasses for candles and beverages? I quickly lowered the glass and set it back in its place but it was too late; I had singed my eyebrows, lashes, the hair in my nose, and that stray stubborn curl which insisted on falling over my forehead! I looked up slowly, praying no one had seen me, but all eyes at the table had seen and each face stared at me in shocked silence. I bit my lower lip and hid my face in my napkin hearing the burned hair crackle and break. Excusing myself I ran to the restroom. I would have hidden there forever but I'd barely gotten in the door when Tim's mother arrived. "Ah, honey," she cooed, holding out her arms to me. "Everything will be just fine." I cried out my shock and embarrassment as she soothed and reassured. She dried my tears and 'fixed' my eyebrows with make up from her purse. I knew the red of my face would fade by the time I returned to the table, but it would be two months before my brows and lashes grew back! So much for my good impression. Tim and I eventually married. We had a small ceremony and a family reception afterwards held at the very restaurant where this incident occurred. This time, however, I didn't drink any candles...only a Margarita; they were served in different glasses. On our fifteenth wedding anniversary Mom and Dad gave me a card and told me I was a very special part of their family. They concluded their sentiments:

"We knew we would love you forever from the moment we saw you drink the candle!"
Dad's handwriting added:

"And the mustache was cute, too!"

We go to that restaurant every now and then and each time they tease, "Please don't drink the candles."

Baleleng

Nangulit ang katanungan sa taas nang makilala ko ang bago kong kaibigang si Baleleng. Siya ay 18 taong gulang at isang dalaga. Nakilala ko siya bilang isang masayahing bata sa may tindahan. Pakiwari ko sa kanyang pananalita ay mas matanda pa siya sa akin, sa kanyang karanasan at sa kanyang maturity.

Nang sumama ako sa kanya napag-alaman kong sa murang edad ay hindi man lamang siya nakatungtong ng pag-aaral. Naglalakad kami at nagkukwentuhan sa daan. Hanggang sa napagod. Kaya umupo kami sa may isang malaking bato na nasa tabi ng daan. Maraming mga sasakyan na dumadaan. Dahil nga sa napahanga ako sa aking bagong nakilala ay hindi ko man lang napansin ang mga taong nakasakay sa mga sasakyan. Pero nakikita ko sila na para bang kumakaway sa aming dalawa.

Hindi naman sa na love at first sight ako sa aking bagong kaibigan, kung hindi ay talagang napahanga lang ako sa kanya. Ewan ko bah! Pangiti-ngiti pa nga ako sa kanya na tila parang nakatingin sa mga paru-paru sa aming bakuran. Sabay tawa, pa smile-smile hehe. Of course, dahil sa cute raw ang mga dimples ko ay kailangan ko talagang ipakita ang asset ko. Para bang nagpapaimpres sa kanya. Hehe nakakahiya naman. Hehe

Oo nga pala, si Baleleng ay isang katutubo na nakatira sa Manolo Fortich. Isang grupo ng mga katutubo sa Bukidnon. Ngunit kapag tingnan mo si Baleleng ay parang hindi mo aakalain na isang katutubo. Hehe nagulat kayo noh?

Ok balik tayo sa aming kwento. Isinalaysay niya ang kanyang buhay sa akin. Naantig naman ako sa kanyang sinabi. Naawa at nagagalit sa taong umaabuso sa kanya at sa kanilang mga ka-tribu. Imbes na nag-aaral, imbes na nakapagaral, imbes na nag-iisip ng kinabukasan, hindi edukasyon ang kanyang namana sa kaniyang pamilya. Namana niya ang pinaglalaban ang pinagpipilitang karapatang kanila naman talaga subalit kinakamkam ng iilan. Mga mayayamang tao na hindi naman taga roon sa kanila. Dahil sa may mga pera ay nakuha nila ang mga lupa na para sa kanila. Di ko mapigilang manlambot at maiyak sa kanyang salaysay.

Isa lamang sila sa mga katutubong pinagkaitan ng mga mayayamang tao sa ating bansa. Sa pakikipag-usap ko sa kanya ay napatingin naman ako sa mga taong dumadaan. Hmmm hindi ko alam kung bakit lahat sila ay parang may gustong sabihin sa aming dalawa. Binalewala ko na lamang kasi sa buong akala koy naiinggit lamang sila sa aming dalawa.

Hindi mo naman tipong ikakahiya si Baleleng dahil sa hindi naman siya mukhang katutubo. Hehe. Ah basta maganda siya. Sa tingin ko ay hindi siya puro katutubo, kung baga half o mixed blood siya. Siguro ang ama niya ay katutubo at ang kanyang ina ay hindi.

Dahil sa medyo mainit na ang panahon at ako may palaging dala-dalang payong sa bag (Boy scout daw! Hehe). Kinuha ko ito at amin itong pinagsasaluhan habang nakaupo sa may malaking bato na nasa gilid lang ng daan.

Napatingin na naman ako sa mga taong dumadaan. Ewan ko ba kung bakit parang mayroon silang gustong sabihin sa aming dalawa. Kaya ay ipinagpatuloy na lang naming ang aming paglalakad. Ihahatid ko siya sa kanilang bahay dahil akoy isang gentleman. Hehe.

Nang nakarating na kami sa kanilang bahay. Ang kanilang lugar ay walang tao. Napakatahimik naman. Hindi naman ako natatakot dahil sa alam kong walang multo na lalabas tuwing tanghali. Gusto niya na sumama ako sa kanya sa loob. Medyo kinabahan ako dahil nga sa walang tao sa aming paligid. Napahanga ako sa kanila kasi first time kong makapunta sa ganitong uri ng lugar. Nakaupo kaming dalawa sa sahig habang patuloy na nag-uusap. Bigla akong kinabahan dahil sinabi niya na gusto niyang humiga dahil sa masakit ang kanyang ulo at siyay nagugutom. Pati nga rin ako ay nagugutom rin sa paglalakad. Ginawa pa niyang unan ang aking mga paa. Na parang isang asong napapalibutan ng maraming buto na kakainin.

Nang biglang dumating ang kanyang ina at sabay sabing Naku dong pasensya ka na sa anak ko. Ha? sagot ko naman. Ay sorry po maam. Wala naman po akong masamang balak sa anak mo. Siya pa tong humiga sa aking mga paa. Pasensya po. Wala po talaga akong masamang balak. Alam namin iyon. Ano kasi dong May pagkabaliw ho yan. Ha? Oh cmon! Biglang napa-Ingles yata ako. Kaya yan nakahiga ay gutom na kasi iyan. At kung hindi ka naming naabutan ay baka kinagat ka na niya. Kapag gutom iyan ay nangangagat iyan ng tao. Kaya nga lahat kami dito at pati na ang mga kapitbahay namin ay sama-samang naghahanap sa kanya. Dahil hindi naming gusto na may mabibiktima siyang tao.

Dagdag pa ng ina niya na, Pagkatapos naming kumain ng almusal ay hindi namin namalayan kung saan siya pumunta. Kapag gutom na iyan ay saka na siya nagiging baliw. Nang marinig ko iyon ay bigla akong tumakbo papalayo sa kanila. Natakot at nabigla.

Tang-ina! Kaya pala hindi siya nakapag-aral ay dahil sa kanyang karamdaman. Bigla ko na lang naalala ang lahat ng taong nakakita sa aming dalawa, noong nakaupo kami sa may malaking bato ay para bang may gustong sabihin. Iyon na pala ang ibig nilang sabihin. Na baliw ang kasama kong babae.

Sine Sine Lang

Wanted: Trabaho! Uyy Ano to, trabaho? Talaga namang sinuswerte ka ah hehe Iyan si Mark ang taong palaging naghahanap ng trabaho. Talagang masipag si Mark sa paghahanap ng trabaho. Hindi siya namimili ng trabaho kasi para sa kanya ay ang pagkakaroon ng trabaho ay makakatulong sa kanya sa pagpaparami ng mga karanasang trabaho. Ang ilan sa mga trabahong napasukan na niya ay ang pagiging isang waiter sa sikat na Japanese restawrant, iyon ang gusto niya subalit naging janitor lamang siya dahil sa nakabasag siya ng isang mamahaling gamit, kaya na demote. Naging isang clerk rin siya sa opisina subalit napagbintangan siya na nagnakaw sa isang mamahaling vase sa opisina ng Institute Librarian sa isang sikat na unibersidad sa Iligan. Namasukan rin siya bilang isang manager sa isang manokan na restawrant pero naging isang taga-ihaw lamang siya dahil sa ninakaw ang ilang mga bote ng softdrinks kaya na demote na naman. Kaya talagang hindi namimili si Mark sa kung anong trabaho dahil kahit anong trabaho, malaki man o maliit ang sweldo basta itoy mabuti at hindi galing sa masama ay marangal na iyon. Iyan si Mark ang masipag at hindi namimili ng trabaho. Isa lamang si Mark sa ilang milyong Pilipino na naghahanap ng trabaho. Isang umaga habang papunta na sana siya sa kanyang trabaho bilang isang supervisor sa isang malaking kompanya sa Cagayan de Oro. Itago na lang natin ito sa pangalang Nesley. Prrrtttt!!.. sabi ng gwardya. Ano na naman ang problema mo gard? I.D lang ba. Nakita mo to? I.D. ko yan MARK ANTHONY V. OBSIOMA gusto mo pa e-espel ko? MA-A-RA-KA-A-NA-TA-HA-O-NA-YA-VA-I-BA-SA-I-O-MA-A . Alam mo ba yon? Alfabetong Pilipino yon. Huh! Buong pagmamalaki ni Mark sa gwardya. Alam ko yon, ulol! Nakita mo to? Di ba ikaw yan? Bawal ka ng pumasok sa kompanyang ito. Dahil sa ginawa mo sa president ng kompanya. Hindi na pinapasok si Mark sa kompanyang Nesley. Sapagkat hindi niya alam na ang taong pinagtitripan niya ang ang presidente ng kompanyang Nesley. Kaya mula sa opisina ay naglakad ito papuntang syudad. Sa kakalakad niya ay nakita niya ang karatulang: WANTED: TRABAHO! Agad-agad niyang hinanap ang address na nakalagay sa karatula. Pinuntahan niya ang address hanggang sa nakita rin niya ang parehong karatula at siyay pumasok.

Ah eh, gard, gusto ko sanang mag apply. Ah ganun ba? Ok, magbabayad ka muna para makapasok. Magkano naman? 60 pesos Ha? Ang mahal mahal naman. Hindi naman ako pumunta rito para magbayad. Pumunta ako rito para mag apply. Oo, nga. Kaya magbayad ka muna. Sabi ng gwardya. Pambihirang buhay to oh. Pumasok na si Mark sa loob ng establisamento. Ngunit panay ang sigaw niya dahil sa madilim ang lugar. Buong akala niya ay ang trabahong naghihintay sa kanya ay isang taga-ayos sa mga sirang bombilya o iyong electrician. Kaya proud na proud si Mark dahil itoy pinag-aralan niya ng anim na buwan sa Mesda bilang bokasyunal na kurso. May nakita siyang mga taong nasa madilim na lugar habang may kasamang mga kapwa lalaki. Marami at ang ibay tig-iisa. Pumasok si Mark at buong akalay isang electrician, isa lang palang tig-ooperate ng pelikula sa isang sinehan na puro bold ang palabas. Haha! Kapag galing sa mabuting trabaho kahit malaki o maliit ang sweldo, itoy marangal at dapat ipagmalaki.