Orientatiedagen Defensie

Iedereen die hier heen komt, gaat zeker naar Uruzgan

aders en zonen lopen over de brug de Stadhouderspoort door. Met een elleboogstootje en een knik met het hoofd wordt zoonlief geattendeerd op een pantservoertuig dat op de Parade de buitenplaats van het Kasteel van Breda geparkeerd staat. Met een glimlach lopen ze de trap van de Hendrikuspoort op. Boven de enorme rode deuren waar ze vervolgens doorgaan staat henricvs in goudkleurige romeinse letters, verwijzend naar Hendrik iii van Nassau die het kasteel in de Gouden Eeuw tot een paleis in de Renaissance-stijl heeft laten verbouwen. Een betere plek had Defensie niet kunnen bedenken om de jongens-, maar ook meisjesdroom om militair te worden in vervulling te laten gaan. Zon 1400 HAVO- en VWO-scholieren en een aantal HBOers kwamen het afgelopen weekeinde naar de orintatiedagen van de Nederlandse Defensie Academie (NLDA), die sinds 1828 in het imposante gebouw is gevestigd. De jongensdroom wordt bij binnenkomst van de grote zaal in het kasteel nog verder aangevuurd. In de breedte van de zaal staat een grote wand volgehangen met wapens. Van de kleinere handpistolen tot het grovere werk, de antitank-kanonnen. En van oude niet te tillen geweren uit de Tweede Wereldoorlog tot het futuristische werk dat nauwelijks nog iets weegt. Kijk vertelt een van de officieren, dit , geweer zie je altijd in maffiafilms In zijn . hand houdt hij die herkenbare mitrailleur met het ronde reservoir. Als kleine kinderen voor de etalage van een speelgoedwinkel staan de scholieren met glazige ogen te kijken. Eerst nog wat verlegen om dichterbij te komen, maar later glunderend van geluk als ze een geweer even mogen vasthouden. Vaders staan vol trots op de achtergrond, genietend van het geluid van een geweer dat wordt doorgeladen zonder munitie uiteraard. Moeders doen hun best hun bezorgdheid te verbergen. Die bezorgdheid is niet volkomen onterecht. De berichten uit de provincie Uruzgan in Afghanistan bereiken ook deze ouders. Tijdens de orintatiedagen komt de keerzijde van de aanwezigheid van de militairen in Afghanistan onverbloemd ter sprake. We vertellen het hele verhaal zegt majoor John , Janssen. Dat deden wij in het verleden niet met als gevolg dat een hoop

Scholieren doen mee met de excercitie op de binnenplaats van Kasteel Breda

mensen afhaakten. Nu geven we een eerlijk beeld van wat er van de aspiranten wordt verwacht: Iedereen die zich aanmeldt heeft een zeer grote kans om uitgezonden te worden. Door dat gelijk op dagen als deze duidelijk te maken, hebben we minder kans op uitval als de opleiding eenmaal is gestart. Zo beginnen we onze selectieprocedure al tijdens de orintatiedagen. En van de vertellers van het hele verhaal is kapitein Jos Verdonschot. Ik deel vandaag mijn ervaringen die ik in de afgelopen vijf maanden in Uruzgan heb opgedaan. En dat ga ik net filteren. Hoe je het went of keert, het is daar gewoon oorlog. Dat mag je hier niet altijd roepen, zeker niet als er journalisten bij zijn. Het maakt niet uit in welke divisie of afdeling je later komt te zitten. En in

welke functie dan ook, pennenlikker of waarnemer, je komt nog een keertje in Afghanistan verzekert Verdonschot. , Ze zeggen dat ik veranderd ben toen ik terug was. Al weet ik zelf niet wat ze daarmee bedoelen. Ik weet alleen dat ik een hekel heb gekregen aan papierwerk. De oorlog wordt veel te bureaucratisch gevoerd; elk formulier moet in elftal ingevuld worden. Over de zin van de missie heeft Jos Verdonschot duidelijk zijn twijfels. Je gaat er werkelijk terug naar het jaar nul. Als ik naar deze foto kijk van twee mensen op een ezel, dan denk ik bij mijzelf: Jozef en Maria verzucht hij. Ik , vraag mij weleens af hoe het daar zou zijn als wij het land niet zouden zijn ingevallen. Het verhaal van Verdonschot is niet

louter negatief. Ik kon op het kamp, midden in de woestijn h, bellen met Skype, dat zijn de leuke dingen. Er zijn maar weinig jongeren die zich van de verontrustende verhalen iets aantrekken. Het is net als bij de brandweer: Je hoopt dat er een flinke fik uitbreekt, maar toch ook weer niet. Het is nou eenmaal je werk, dus dan moet je het doen legt Alexander , Meeuwsen (20) uit. Hij is net klaar met zijn studie Accountancy en zit inmiddels in de solicitatieprocedure voor een officiersopleiding bij de landmacht. Het avontuur opzoeken is voor hem de reden van zijn ommezwaai. En het is natuurlijk hartstikke gaaf om met een tank door de woestijn te scheuren De afkeer . van een 9-tot-5 baan is groot onder de aanwezigen. Datzelfde geldt voor Koen

van der Berg (23), die net klaar is met de opleiding commercile economie. Ik werk nu op een kantoor van een adviesbureau, maar dat is toch wel erg saai. Ik wil meer met mijn handen werken. Bij deze jongeren is het leger dus populair. En dat is goed, want op het moment heeft Defensie ruim 7.000 vacatures te vervullen. Dat aantal groeit nog steeds. Daarom heeft staatssecretaris Jack de Vries van Defensie in april dit jaar het actieplan Werving en Behoud tot leven geroepen. Daar hoort onder andere een intensievere wervingscampagne bij. Het totale aantal belangstellenden in de eerste helft van 2008 bedroeg al zeventig procent van het aantal belangstellenden in 2007. Terug naar de grote zaal. Na wat bijeenkomsten en de wapententoonstelling

wordt het toch wel tijd voor een rondleiding. In een razend tempo schieten de cadetten door de lange gangen. De scholieren hobbelen er gehoorzaam achteraan. Nauwelijks is er tijd om de relikwien te bekijken die herinneren aan de vergane jaren van de academie. Daar zullen ze later alle tijd voor hebben als ze hier de eerste achttien weken van de opleiding non-stop zullen verblijven. In een van de legeringskamers, ofwel slaapzaal, wordt duidelijk dat die weken wel eens lang kunnen gaan worden. Met zestien man op n kamer, zonder tv, computer of playstation. Geen privacy, en de kledingkast moet precies zo worden ingedeeld als voorgeschreven. Zelfs de boeken moeten op volgorde. Een aantal gezichten begint te betrekken. Eenmaal buiten begint het te spetteren. Een groep cadetten doet een schietexercitie. Als in een oorlogsfilm komen ze tevoorschijn en schieten op hun tegenstanders deze keer met losse flodders. De verhalen van Uruzgan zijn inmiddels weer vergeten. De jongensdroom weer zoals die was. Weer terug bij de Hendrikuspoort vertelt een van de cadetten wat over de historie van het kasteel. Henricus was geloof ik de ontwerper of een schilder, en op de poort is zijn naam verkeerd gespeld Ondertussen is het wat harder gaan regenen. Velen houden het voor gezien. Op de grauwe binnenplaats begint de laatste exercitie van de dag. Drie rijen van vier militairen staan netjes in een lijn. Voorwaarts mars! roept een van , de adjudanten. Als in een film lopen ze strak in de pas een rondje over de binnenplaats. Alleen een drill-instructor die de soldaten zware oefeningen laat doen, zou het plaatje compleet maken. Zo, nu mogen jullie meedoen roept sergeant , Mulder tegen een klein groepje scholieren dat veilig droog onder de bogen staat. Met enige twijfel in de schoenen lopen ze naar voren. Jij ziet er uit alsof je heel goed instructies kunt geven zegt , adjudant Mulder tegen een forse jongen in een leren jas. Even later marcheert een gemleerd groepje van soldaten en scholieren over de binnenplaats. Links twee drie vier! doet de jongen zijn , voorganger na. Als iedereen weer op de juiste plek staat roept de jongen de verlossende woorden: Ingerukt. Mars! En de groep gaat uiteen. Jorrit Knuvelder