Professional Documents
Culture Documents
Δεν είναι τυχαίο που, λίγες εβδομάδες μετά την επίσκεψη Ομπάμα
στην Άγκυρα, στον θώκο του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας
διορίσθηκε ο εξωκοινοβουλευτικός διανοούμενος Αχμέτ
Νταβούτογλου, θεωρητικός της ανάδειξης της Τουρκίας σε
παγκόσμια υπερδύναμη. Ο Νταβούτογλου υποστηρίζει ότι η Τουρκία
θα πρέπει να κινείται ταυτόχρονα σε πολλαπλά επίπεδα, στην
Τουρκία ως ευρωπαϊκή δύναμη, στο Ισλάμ ως ισλαμική δύναμη, στην
Κεντρική Ασία ως τουρανική δύναμη κλπ. , παντού όμως βάσει του
δικού της μη αποκρυπτόμενου γεωπολιτικού στόχου, αυτόν της
ανάδειξης της Τουρκίας σε παγκόσμια υπερδύναμη.
Αλλά και η αμερικανική πολιτική στο πεδίο αυτό πάσχει από εγγενείς
αντιφάσεις, διότι προσπαθεί να συνδυάσει αντιφατικούς προς την
ανάδειξη της Τουρκίας σε βασικό εταίρο της στόχους, όπως την
ταυτόχρονη επαναπροσέγγιση με την Ρωσσία, το Ιράν και τον
αραβικό κόσμο, και εκ παραλλήλου την ανάγκη της να συντηρήσει
την σχέση της με την Ευρώπη και το Ισραήλ.
Η μακρά πορεία της Δύσης ξεκίνησε από την Μινωϊκή και Μυκηναϊκή
Ελλάδα και την Ιωνία, αντιμετώπισε τον θανάσιμο περσικό κίνδυνο
στον Μαραθώνα και στην Σαλαμίνα, παγκοσμιοποιήθηκε με τις
εκστρατείες του Μεγάλου Αλεξάνδρου και το ρωμαϊκό imperium,
συρρικνώθηκε με τις βαρβαρικές εισβολές του Μεσαίωνα στην Δύση
και στην Ανατολή, διασώθηκε στην Ανατολική Ευρώπη χάρις στην
χιλιετή βυζαντινή αντίσταση εναντίον των Περσών, Αράβων και
Σελτζούκων, και ταυτόχρονα χάρις στον εκχριστιανισμό των
βαρβαρικών φύλων στην Δυτική Ευρώπη από το Βατικανό,
κινδύνευσε θανάσιμα από την οθωμανική προέλαση προς Δυσμάς
από την Άλωση του 1453 μέχρι την συντριβή των Τούρκων στα τείχη
της Βιέννης το 1683, και τελικώς κατέκτησε την παγκόσμια
κυριαρχία με την κατάκτηση της Αμερικής και την αποικιοκρατία, την
Βιομηχανική Επανάσταση και την μετατροπή των ευρωπαϊκών
κρατών και των αποικιών τους (ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία) σε
παγκόσμιες υπερδυνάμεις από τον δέκατο έκτο αιώνα μέχρι σήμερα.
Στην συνέχεια, κατά τον 18ο αιώνα, η νέα διελκυστίνδα υπήρξε αυτή
μεταξύ Ρωσσίας-Τουρκίας και διεξήχθη και αυτή με θέατρο το Αιγαίο
και την Πελοπόννησο. Οι Ρώσσοι κατέλαβαν την Πελοπόννησο το
1770, την εκκένωσαν όμως σχεδόν αμέσως, με αποτέλεσμα οι
Τούρκοι να την ανακαταλάβουν κατακαίοντάς την για δεύτερη φορά.
Οι Ρώσσοι όμως κατέστρεψαν τον τουρκικό στόλο στο Αιγαίο,
υποχρεώνοντας τους Τούρκους να υπογράψουν το 1774 την
συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή. Ακολουθεί σειρά
ρωσσοτουρκικών πολέμων στα Βαλκάνια, ενώ εμπλέκονται από τα
τέλη του 18ου αιώνος η βρεταννική και η γαλλική πολιτική, με κύριο
στόχο να αποτραπεί η κάθοδος των Ρωσσίας στο Αιγαίο.
Από την δεκαετία του 1970 εμφανίζεται μία νέα μορφή της χιλιετούς
Ελληνοτουρκικής διαμάχης, που ορίζει την μεθόριο Δύσης-
Ανατολής:η τουρκική στρατιωτική πίεση στο Αιγαίο. Στην σύγκρουση
αυτή οι ΗΠΑ έπαιξαν ρόλο «πυροσβέστη», προσπαθώντας να
διατηρήσουν κάποιες ισορροπίες. Ταυτόχρονα, προστάτευσαν
σταθερά το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αλλά σήμερα, η έστω και
εξισορροπιστική αυτή πολιτική τίθεται εν αμφιβόλω από τον Ομπάμα.
http://doureios.gr/2009/06/13/h-ellada-h-tourkia-kai-to-anatoliko-
zitima