Ξημέρωμα Φθινοπώρου

Ξημέρωσε Φθινόπωρο… Με ένα μυαλό φουρτουνιασμένο τα μηχανικά μου μέλη να καθοδηγεί σε μια άσκοπη περιπλάνηση. Με συντροφιά δυο μάτια θολά από της αϋπνίας το βασίλεμα, μες το πρωινό αγιάζι.

Ξημέρωσε… Με ζωηρές καλημέρες να συναντιούνται και να ανταλλάσσουν περαστικούς στο καθημερινό τους παιχνίδι το συνειδητό και το ασυνείδητο. Από τη μια, άμορφη μάζα υπηκόων στις υπηρεσίες της ελαχιστοποίησης του οτιδήποτε με κληρονομία το αυταπόδεικτο της ύπαρξης. Από την άλλη άμορφη μάζα διακεκριμένων μορφών. θεατές και θεατρίνοι στο άλογο έργο της προσδοκίας και της επιδίωξης του ατομικού. Μα πάντα άμορφη μάζα. Σαν τους πιτσιρικάδες στου πεζοδρομίου το απένταντι που τον ανδρισμό τους ποτίζουν με δόσεις χτυπημένου καφέ.

Φθινόπωρο… Με βρίσκει καθυστερημένα διαθέσιμο με άπειρες σκέψεις που αθροίζονται γεννώντας το κενό Και μια ερώτηση: Τι σημαίνει φθινόπωρο; Για κάποιους ένα νέο ξεκίνημα.

Ένα τέλος για άλλους. Με ορισμένους, όμως, να χάνονται για πάντα απ’ τα γνωστά -του νου απολιθώματα να γίνονται. Ίσως μια μέρα, κάποτε, Ίσως να ξαναζήσουν για λίγο –ποιος ξέρει; Ίσως μια μέρα να είμαι κι εγώ σαν κι αυτούς. Ίσως η ζωή τελικά να είναι ένα ξημέρωμα φθινοπώρου…

Λ.Λ.