Ωδή σε μια Θεά

Κρυμμένος πίσω απ’ το παλιό αυτό τετράδιο αφήνω την ψυχή μου να εκπνεύσει, γι’ ακόμη μια φορά. Μα οι λέξεις δε βγαίνουν πια και χάνομαι Στο μαύρο του απύθμενου αυτού λάκκου. Να νομίζω πως ζω να ‘χα κάτι να πω! Σιωπή – άκου…

Την πλάτη της γυρίζει αδιάφορα η Θεά έρμαιο με παρατάει της Μοίρας. Μα, η αγάπη; -που πάει; Στο διάολο κι αυτή; Στο διάολο η ζωή χωρίς εσένα…

…Στα γόνατα πέφτω -προσευχή δεν έχωη ψυχή μου μιλάει μονάχα…

Τα μωρά σου κλαίνε! Αν έδινες δεκάρα τσακιστή -άσπλαχνη μάνα εσύθα έδινες πνοή, πνοή ζωής, σε αυτά που λένε…

Το κορμί σου να γευόμουν σαν πρώτα. Στα χέρια μου κρατώντας σε να τέλειωνες ξανά προφέροντάς μου λόγια μαγικά του μολυβιού να χάραζες τη ρότα…

Λ.Λ.