Wouter Bos komt aan de hemelpoort

Ook Wouter Bos blijkt niet het eeuwige leven te hebben. Na de laatste peilingen van
Maurice de Hond, waaruit blijkt dat de PvdA bij de landelijke verkiezingen niet meer dan
zeven zetels binnen zal slepen, met een kabinet dat op springen staat en nadat de PvdA
bij de gemeenteraadsverkiezingen zeer zwaar afgestraft is, wordt het Wouter Bos
allemaal teveel.
Wouter Bos krijgt tijdens een verhit debat met Geert Wilders in de tweede kamer een
toeval en men brengt hem met spoed naar de eerstehulppost van het Haagse Bronovo
ziekenhuis. Maar zelfs het Bronovo blijkt getroffen te zijn door de bezuinigingen in de
zorg waardoor Wouter Bos niet tijdig en niet de juiste hulp krijgt. Hij komt daardoor te
overlijden.
De ziel van Wouter Bos bereikt de hemelpoort en treft daar Petrus aan. "Zo zo," zegt
Petrus, "we treffen niet vaak een socialist aan de hemelpoort." "Nou ja," zegt Wouter
Bos, "ik ben tenslotte gelovig." "Mooi," zegt Petrus, "maar ik kan u niet zomaar binnen
laten."
"Wij hebben sinds kort een hemels spreidingsbeleid," licht Petrus toe. "In het kader van
dit spreidingsbeleid dient u een dag in de hel en een dag in de hemel door te brengen.
Daarna moet u kiezen waar u tot in eeuwigheid wilt verblijven." "Maar ik heb al voor de
hemel gekozen," sputtert Wouter Bos nog tegen. "Het spijt me zeer, maar regels zijn nu
eenmaal regels," antwoord Petrus.
Na dit gezegd te hebben wijst Petrus Wouter Bos op de lift. In de lift aangekomen ziet
Wouter Bos slechts twee knoppen. Hemel en Hel. Aangezien hij in de hemel is drukt
hij op de knop naar de hel. Onderweg maakt Wouter Bos zich uiteraard enorme zorgen.
Maar eenmaal aangekomen schuiven de deuren open en valt zijn mond open van
verbazing.
Voor hem ziet hij alleen maar grazige weiden met zo hier en daar een bedje met
klavertjes. Over de weiden ziet hij een uitgestrekte golfbaan. Er is geen wolkje te zien, de
zon staat stralend aan de hemel, een heerlijk verkoelend windje blaast zachtjes door zijn
lokken en het is een prettige 23 graden Celsius. Uit zijn linker ooghoek ziet hij een
werkelijk schitterend clubhuis staan, en tot zijn verbazing ziet hij Joop den Uyl met
een brede grijns op hem toelopen.
Joop den Uyl neemt Wouter Bos mee naar het terras van het clubhuis en daar ontmoet
Wouter Bos alle overleden socialisten uit heel de wereld. Waaronder heel wat kopstukken
van de PvdA. Iedereen kijkt dolgelukkig en iedereen is casual gekleed in peperdure
merkkleding. Iedereen verwelkomt Wouter Bos zeer hartelijk, samen drinken ze een
heerlijk aperitief en in jolige stemming haalt iedereen sappige herinneringen op aan hoe
zij rijk geworden zijn over de ruggen van de stumpers en andersoortig arbeidersvolk.
Na een ontspannen spelletje golf schuift het gezelschap aan aan een goed gedekte tafel
waarop van alles in ruime mate aanwezig is. Kreeft, kaviaar, champagne en nog meer
luxe dan Wouter Bos ooit eerder gezien heeft. En dat zegt wel iets. De sfeer is na wat
drankjes gezellig en een beetje baldadig. De ene na de andere anekdote komt aan bod
waarin allen sterke staaltjes van verkiezingsbeloftes vertellen die ze nooit waargemaakt
hebben.
Zelfs de duivel schuift hoogstpersoonlijk aan en blijkt een buitengewoon grappige,
voorkomende kerel te zijn. Maar u weet het, de tijd vliegt als je het naar je zin hebt en
men blijkt de hele nacht doorgefeest te hebben, dus is het op zeker moment tijd om te
gaan. Wouter Bos neemt van iedereen hartelijk afscheid en Joop den Uyl geeft hem zelfs
een stevige knuffel. Wouter Bos is zwaar onder de indruk. "Dus dit is hoe de hel
werkelijk is," denkt hij nog bij zichzelf als de deuren openschuiven en hij weer in de
hemel aangekomen is.
"Mooi," zegt Petrus. "Nu is het tijd om uw dag in de hemel door te brengen", en hij duwt
de loodzware deuren van de hemelpoort wagenwijd open. "Ga uw gang en vermaak u,"
roept Petrus Wouter Bos nog na.
In de hemel blijkt het ook bepaald niet mis te zijn. Gezapige heren en dames die op zeer
correcte wijze met elkaar omgaan heten hem welkom en nemen hem direct op in hun
midden. Men heeft keurige gesprekken waarbij men elkaar volledig laat uitpraten. Geen
stemverheffing, geen ordinaire grappen en al helemaal geen praatjes over geld en andere
aardse zaken.
Wouter Bos nuttigt een keurige maar niet ordinair overdreven maaltijd met twee ons
groenten, een zeer bescheiden stukje scharrelvlees en fruit na als dessert. Gedurende de
avond drinkt men warme melk met een biscuitje terwijl men gezellig keuvelt over van
alles en nog wat. Men kijkt gezamenlijk hoe de zon ondergaat en men vertrekt klokslag
22.00 uur naar de bedstede. Om 22.30 uur gaat, nadat men nog wat in de bijbel gelezen
heeft, het licht uit en weldra is de hele hemel een oase van rust. Er zijn zelfs geen
snurkende mensen te horen.
Die hele nacht ligt Wouter Bos een beetje te peinzen. De hemel is alles wat je ervan mag
verwachten, maar wel erg braaf. Er zijn verder voldoende voorzieningen, zoals een
keurige maar bescheiden tennisbaan, een zwembad waarin mensen massaal baantjes
trekken en er is zelfs een vegetarisch restaurant, maar dan toch. In de hel was het lachen
geblazen. Lekker pimpelen, een beetje roddelen en geweldig eten. Bovendien zaten daar
al zijn vrienden Wouter peinst verder.
De volgende morgen wordt Wouter Bos doordat hij ergens in de verte engelengezang
hoort zeer monter wakker. En dat ondanks dat hij maar weinig slaap heeft gekregen. Na
het nuttigen van een ontbijt met meergranenbrood, een scharreleitje en wat plakjes tomaat
roept Petrus hem bij zich.
"En, Wouter, heb je een keuze kunnen maken?" vraagt Petrus hem belangstellend.
Terwijl er een spannend muzakje op de achtergrond speelt overpeinst Wouter Bos
nogmaals kort de keuzes. "Ik zou het nooit van mezelf gedacht hebben," opent Wouter
Bos, "maar ik denk dat mijn keuze toch uitgaat naar de hel. Begrijp me niet verkeerd,"
verontschuldigt Wouter Bos zich, "maar ik realiseerde me gisteren dat ik bij mijn
vrienden in de hel thuishoor."
"Geen probleem," zegt Petrus, terwijl hij Wouter Bos naar de lift brengt. Wouter Bos
stapt in en neemt nog eens hartelijk afscheid van Petrus terwijl de deuren sluiten. De lift
zet zich in beweging maar deze keer lijkt er geen einde te komen aan de afdaling naar de
hel. Eenmaal daar aangekomen staat de duivel hem al op te wachten. "Welkom Wouter
Bos," begroet de duivel hem, terwijl Wouter Bos uit de lift stapt. Op het moment dat hij
de lift uit is klappen de deuren met een geweldige knal achter hem dicht. Hij beseft dat er
geen weg meer terug is.
Maar wat hij nu ziet lijkt in niets op de hel van de dag ervoor. Een dorre verschroeide
aarde, vuilnis zover het oog reikt en zijn socialistische vrienden die aan elkaar geketend
het vuil oprapen. Her en der ziet hij kernafval liggen en vaten waarop de waarschuwingen
en doodshoofden duidelijk zichtbaar zijn. Zijn vrienden zijn gekleed in ouwe lompen,
zien groen en geel van beroerdheid en niemand lacht en geen enkele bekende kijkt
gelukkig.
De duivel merkt op dat Wouter Bos nogal ontdaan is en loopt op hem toe. Als een vader
slaat hij een arm om Wouter Bos heen. "En, mijn vriend?" vraagt de duivel, terwijl zijn
arm op de schouders van Wouter Bos brandt
"Ik Ik snap er helemaal niets van," brengt Wouter Bos zuchtend en stamelend van
schrik uit. "Gisteren was hier nog een golfbaan en een clubhuis en aten we kreeft
en kaviaar en dronken we champagne Wij hingen een beetje rond lachten tot ik er
buikpijn van had en hadden een geweldige tijd En nu Nu zie ik enkel een
braakliggend terrein vol afval en iedereen ziet er meer dan ellendig uit! Hoe is dit
mogelijk?!" vraagt Wouter Bos met tranen in zn ogen.
De duivel kijkt hem diep in de waterige verdrietige ogen en grinnikt gemeen. "Nou, zie
je, Wouter Bos, gisteren voerden we nog campagne en moest je nog een keuze maken.
Vandaag is de verkiezing voorbij, en heb je je keuze gemaakt"