Αγαµοι θύται

Επιστολή βορειοηπειρώτη

Αγαπητέ αδερφέ, πάνε τόσες µέρες που είµαι φευγάτος απ’τη Κορυτσά και δε βρήκα
λίγο χαρτί κι ένα µολύβι για να σου γράψω αφού πέρασα έρπην τα σύνορα µαζί µε
άλλους πέντε βρήκαµε ένα ταξιτζή και του δώσαµε όλες τις οικονοµίες που κάναµε
τριάντα χρόνια κι αυτός µας πήγε στη λίµνη της Καστοριάς µόλις είδαµε τη λίµνη
αυτός είπε: “εδώ είναι Οµόνοια, Αθήνα, κατεβείτε’’ κι εµείς κατεβήκαµε και
απορούσαµε πως χωράνε τέσσερα εκατοµµύρια άνθρωποι µέσα σε χίλια σπίτια.
Τελικά όµως µετά από εφτά µέρες ποδαρόδροµο βρήκαµε την Αθήνα, ωραία χώρα η
Ελλάδα αλλά λίγο σκοτεινή τα βράδια, ειδικά άµα έχουν αυτό το παράξενο έθιµο που
το λένε ‘’Απεργία’’,κι είναι κάτι σαν το Ραµαζάνι που κάνουν οι Μουσουλµάνοι εκεί
στην Αλβανία πάνω σ’ εµάς. Όταν το χουνε αυτό γεµίζουν κάτι µαύρες πλαστικές
σακούλες που βροµάνε και τις πετάνε στο δρόµο, στοίβες, δε ξέρω άµα γεµίζει ο
δρόµος τι κάνουν, αν τις µαζεύουν η αν αλλάζουν χωριό. Έχουν και κάτι µεγάλα
µαγαζιά που γράφουν απ’ έξω τpάπεζα κι είναι µέσα γεµάτα λεφτά, εκατοµµύρια,
αλλά είναι κλειστά και κανένας δε πάει να τα πάρει, χορτάτοι άνθρωποι. Όπως εµείς
Αλβανίa έχουµε τα ποδήλατα αυτοί εδώ έχουν αυτοκίνητα και προσπαθεί ο ένας να
χτυπήσει τον άλλο. Έχουν κάτι λάµπες στο δρόµο που άµα δείχνει πράσινο περνάν
κανονικά, πορτοκαλί πατάνε γκάζι και µε κόκκινο φεύγουν σα βολίδα, ίσως γι αυτό
να σηµαδεύουν τους πεζούς τόσο καλά. Τρείς µέρες φοβήθηκα να αλλάξω
πεζοδρόµιο, τώρα όµως έµαθα και τους ξεφεύγω, ίσως γι αυτό να νευριάζουν και νου
µου δείχνουν τα πέντε δάχτυλα, µπορεί όµως και να µε χαιρετάνε, δεν είµαι σίγουρος.
Κανένας δε δουλεύει εδώ αδερφέ κι όποιος πάει να δουλέψει βγαίνουν κάποιοι µε
κράνη και ρόπαλα και δέρνουν δέρνουν! Βάρβαρο πράγµα αυτό το ξύλο, τουλάχιστον
εκεί σε µας σε σκοτώνουν µια και καλή. Αδερφέ άµα δε βγάζεις τα γράµµατα είναι
γιατί τρέµω απ’ τη πείνα, κι εδώ η πείνα είναι χειρότερη από Αλβανία, γιατί εκεί ούτε
φαγητά βλέπεις ούτε κανένα να τρώει, εδώ όµως µε πήγαν σε ένα µεγάλο µπακάλικο
που το λένε στα Ελληνικά “πρεζντουνικ” και λιποθύµησα τρεις φορές µέσα αλλά
µετά συνήθισα και να σου πω και την αµαρτία µου έκλεψα και µία κονσέρβα πολύ
νόστιµη, τέτοιο ωραίο πράµα δεν έχω ξαναφάει, είχε και φωτογραφία ένα σκυλί απ’
έξω, αλλά τι µε νοιάζει εµένα, εγώ το ευχαριστήθηκα, µόλις χόρτασα όµως σκέφτηκα
µήπως αυτό που έφαγα ήταν σκυλί και θυµήθηκα τον δικό µας τον Βελινγκέκα και
άρχισα να κλαίω, λές να είναι τόσο νόστιµος και ο Βελινγκέκας µας και να µη το
ξέρουµε; Εδώ όµως µου φαίνεται αδερφέ ότι οι άνθρωποι είναι πιο πεινασµένοι από
µας, όλοι την ηµέρα ψωνίζουν τόνους από φαγητά λες και έχουν να φάνε από το
δεύτερο παγκόσµιο πόλεµο και µετά το βράδυ πάνε σε κάτι µαγαζιά και πίνουν και
κάτι άνθρωποι που κρατάν µικρόφωνα ουρλιάζουν σαν τον Βελινγκέκα µας όταν τον
δέρνεις και αυτοί από κάτω προσπαθούν να τους πετύχουν µε ότι πιάτα τους
περίσσεψαν απ΄ το φαί, αυτός ο Ελληνικός καπιταλισµός... µυστήριο πράγµα.
Θυµάσαι αδερφέ που πριν µερικά χρόνια συνέλαβαν τη γιαγιά έξω από το καφενείο
επειδή είπε ότι εκτός από το σοσιαλισµό υπάρχει και µοναξιά; Να τη φυλήσεις
σταυρωτά και να τη πεις να µη στεναχωριέται, γιατί και στο σοσιαλισµό και στο
καπιταλισµό η µοναξιά παντού ίδια είναι.