Professional Documents
Culture Documents
W najoglniejszej postaci metod ruchomego reperu wprowadzi Elie Cartan[2], ktry poda t
ake wiele jej zastosowa. W geometrii wspczesnej metoda ta wymagaa u ci lenia i zostao t
ykonane w ramach teorii wizek wknistych.
Metoda ruchomego reperu w teorii wizek wknistych[edytuj]
Analityczn podstaw metody ruchomego reperu stanowi niezmiennicze liniowe formy rniczk
owe grup Lie i ich rwnania strukturalne oraz teoria reprezentacji grup Lie (jako
grup przeksztace).
starszych braci Bernoullich, XVIII w. by dla tej gazi geometrii okresem nowego, sz
erokiego rozwoju. Problem poszukiwania trajektorii postawi Jan Bernoulli (1697),
ktry wa nie wprowadzi ten termin (1698). Wiele artykuw po wiconych byo badaniu krzywyc
a ktrych dane byy jakie zaleno ci midzy ich promieniem krzywizny a innymi wielko ciami,
wizanymi z krzyw promieniem wodzcym, odcinkiem normalnej itd.
rzywizna Gaussa jest miar zakrzywienia powierzchni {\displaystyle M\subset \mathb
b {R} ^{3}} {\displaystyle M\subset \mathbb {R} ^{3}} w punkcie {\displaystyle x
\in \mathbb {R} ^{3}} {\displaystyle x\in \mathbb {R} ^{3}}.
Definicja[edytuj]
Krzywizn Gaussa powierzchni {\displaystyle M\subset \mathbb {R} ^{3}} {\displayst
yle M\subset \mathbb {R} ^{3}} w punkcie {\displaystyle x\in \mathbb {R} ^{3}} {
\displaystyle x\in \mathbb {R} ^{3}} nazywamy liczb {\displaystyle \mathrm {K} \!
} {\displaystyle \mathrm {K} \!} rwn {\displaystyle \mathrm {K} =\kappa _{1}\kappa
_{2}\!} {\displaystyle \mathrm {K} =\kappa _{1}\kappa _{2}\!}, gdzie {\displays
tyle \kappa _{i}\!} {\displaystyle \kappa _{i}\!} s krzywiznami gwnymi rozwaanej pow
ierzchni {\displaystyle M\!} {\displaystyle M\!} w punkcie {\displaystyle x\!} {
\displaystyle x\!}.
Krzywizna Gaussa moe by wyliczona jako iloraz wyznacznikw pierwszej i drugiej formy
podstawowej powierzchni: {\displaystyle \mathrm {K} ={\frac {det(II)}{det(I)}}}
{\displaystyle \mathrm {K} ={\frac {det(II)}{det(I)}}}.
Moe by rwnie wyliczona za pomoc symboli Christoffela:
{\displaystyle \mathrm {K} =-{\frac {1}{E}}\left({\frac {\partial }{\partial u}}
\Gamma _{12}^{2}-{\frac {\partial }{\partial v}}\Gamma _{11}^{2}+\Gamma _{12}^{1
}\Gamma _{11}^{2}-\Gamma _{11}^{1}\Gamma _{12}^{2}+\Gamma _{12}^{2}\Gamma _{12}^
{2}-\Gamma _{11}^{2}\Gamma _{22}^{2}\right)} {\displaystyle \mathrm {K} =-{\frac
{1}{E}}\left({\frac {\partial }{\partial u}}\Gamma _{12}^{2}-{\frac {\partial }
{\partial v}}\Gamma _{11}^{2}+\Gamma _{12}^{1}\Gamma _{11}^{2}-\Gamma _{11}^{1}\
Gamma _{12}^{2}+\Gamma _{12}^{2}\Gamma _{12}^{2}-\Gamma _{11}^{2}\Gamma _{22}^{2
}\right)}
Twierdzenia[edytuj]