Kabataan , Pag-asa ng Bayan

Ang ating kasalukuyang kabataan ay talaga bang pag-asa ng ating bayan? Ito ang nakakabinging tanong
ng mga nakakarami sa atin. Tanong na kung saan ay may pina-uugatan. Sa katunayan pag ating
pagmasdan ang mga galaw at mga katangian ng ating kabataan ay ating ng sabihin hindi sila karapat
dapat na sila ang pag asa ng ating bayan. Karamihan nga ng ating kabataan ngayon ay hindi mo na
makakakitaan ng anyong Pilipinong tunay.
Ating susuriin mga kabataan sa mga iba ibang lugar. Sa paaralan at sa pag-aaral, mga guro wagas ang
kanilang reklamo dahil sa mga tamad at walang pakialam na estudyante nilang mga lokoloko, walang
asal, walang breeding, at walang pagkakatandaan. Kung sila ay nasa mall, ang magkasintahan ay daig pa
ang mag-asawa. Akalain mo mga tuko na nakadikit sa isat-isa. Sa loob ng sinehan, ang hahaba ng nguso,
mapupusok na kabataan ang iyong makikita. Sa mga lansangan bibihira sa kanila ang may malasakit sa
kapaligiran, tapon ditto, tapon doon, kahit saan basura nila kanilang iniiwanan. Sa loob ng tahanan,
problema din sila ng mga magulang. Ayaw mautusan, gusto lang sa computer, sa laptop, at manood ng
TV. Kung Siya man sumunod sa kaniyang inutos, kay tagal tagal parang Computer ng nagloload. Ito ba
ang mga uri ng mga kabataan na ating sabihin sila ang PAG-ASA NG BAYAN?
Kaya ang aaaaaaaaaaaaking nais ating sila repormahin, bugbugin sila ng mabubuting asal, gawa at
pangaral. Bigyan ng malaking emphasis ang Values Education SA kanilang KUrikulum. Higit sa lahat ating
silang pakakitaan ng mga magagandang ehemplo sa salita at sa gaw kung ang nais natin na maging totoo
na sila nga ang Pag-asa ng Bayan.

Ang Aking Buhay Pananampalataya

Sa ngayon ako ay ganap ng isang makabuluhang mamamayan n gating lipunan. Bago kong narrating ang
aking kalagayan nagyon, katakottakot ding hirap ang aking tiniis at pinagdaanan. Akoy isang anak na
mahirap pero wagas naman sa pagmamahal ng mga magulang. Sa hirap ng buhay naming, kung minsan
kakain walang ulam, kadalasan, gulay ang ulam kung mayroon man. Sa haba ng aming pagtitiis sa Abang
Diyos na lang naming ikinakapitang aming nais sa pag-asang kami ay di mastitis. Totoo nga kung minsan
buhay ay ginhawa lalo na pag panahon ng anihan ng mga produkto. Kami naniniwala na kami biniyayaan
ng Abang Amang mapagmahal.
Habang ako ay lumalaki, ang pag-aaral kong aking pinagbuti. Sa aking pag-aaral, dala ko ang pag-asa at
pananampalatayang akoy pagbigyan ng ating Diyos na mapagmahal sa mga nais kong tunay. Sa
pagtatapos kong pag-aaral sa Mataas Na paaralan, di ako agad tumuloy sa kolehiyo sa hirap ng aming
buhay. Pero hindi ako nawalan ng tiwala nanampalataya ako na akoy paaaralin. Ang hiling kong na
akoy makapag-aral ay kanyang pinalubusan.
Pagkatapos ng kolehiyo, panalig koy makakuha agad ng trabaho. Nagkaroon ng trabaho ngunit
underemployed. Hindi ako nawalan ng pag-asa na sa isang araw ay makamtan ko rin ang kanyang
grasya. Totoo nga na ang Diyos ay mapagkalingat mapagmahal, higit pa sa trabaho ang kanyang ibinigay
sapagkat binigyan pa niya ako ng mapagmahal na mapagkalingang pamilya.

ANG PAGMAMAHAL
Kung ako magtanong kung ano ba ang ibig sabihin ng mahal? Pagmasdan lahat ng mga bagay bagay na
nakikita sa mundo. Paano nga ba ginawa at saan galling ang mga ito. Sa aking pagtanong bigla kong
naalaala ang aking amat ina. Bakit sila ay nagsama? Ano ang motibo, anong impluwensiyang nag-udyok
na silay magpakasal at magka-isang dibdib? Ngayon ko lang lubusang naintindihan ang kahulugan ng
pag-aasawa ay resulta ng pagmamahal sa taong nais mong makasama habang buhay na buong-buo
sariliy ibibigay.
Si tatay at si nanay ay talagang nagmamahalan ng lubusan. Kahit paminsan minsan nagkakaalitan pero
nagkakaintindihan. Kung minsan