Script for Literature Presentation

1st SEGMENT MMK

1st scene: Jeepney
School name: UST Jeepney driver: Michael Nagchichikahan: Yen at Alfie
Backstory: Gilbert and Celine met in a jeep
(Voice Over) Gibo: Unang sulyap ko pa lamang sa dilag na aking nasumpungan sa
papmpublikong jeep, ay di ko mawari sa aking isipan kung ano ang aking
naramdaman.
(May dalawang nagchichikahan sa jeep, di mapapansin si Celine)
Celine: Maaari po bang pakibigay ang aking pambayad?
Celine: Pakiusap po , maaari po bang pakibigay ang aking pambayad?
(Pera mahuhulog, Gibo magpipick up line)
Gibo: Miss, nahulog ata ang iyong pambayad, pati yata ang aking loob ay nahulog
na rin sayo.
Celine: Ano ulit yun?
Gibo: Wala.
(pera naiaabot)
(Parehas ng school, sabay sila lalabas)
2nd scene: UST
Gibo: Aba, magandang binibini prehas pala tayo ng unibersidad na pinapasukan, at
tila parehas rin ang ating kursong kinukuha.
Celine: Mukhang ipinaparating mo yata ginoo, tayo ay para sa isat isa?
Gibo: Hindi naman sa ganun, ang sinasabi ko ay tayo ay tinadhana.

(Papasok si Jobs)
Jobelle: Dear Ate Jobs, ako nga pala si Teodoro, tila kahapon lang nang una kong
makilala ang unang nagpatibok ng aking puso na si Celia. Naging masaya kaming
mag-irog, dalawang estudyante ng law sa Unibersidad ng Santo Tomas, maganda
man ang simula ng aming tinginan pero hindi naman ito katulad ng mga pelikulang
napapanood sa ngayon, hindi nagging maganda ang kinahinatnan ng aming
munting pagmamahalan.
Voice Over Celine: Dalawang taon na kami ni Teodoro, at dalawang taon ko na ring
itinatago ang aking malubhang sakit, oo masaya kami at ayaw kong alisin ang

kasiyahan na iyon kay Teodoro, mas mabuti pa sana na ganito na lang ang
mangyayari.

Celine: Lumayo ka na sakin Teodoro, ayoko na. Sadyang ayoko na!!

Gibo: Ano ang iyong sinasabi? Masaya pa lamang tayong ginugunita ang ating
ikalawang anibersaryo sa tindahan ng aklat sa Azcarraga! Hindi ko maintindihan
kung ano ang iyo.. (naputol sa ang sinasabi)
Celine: Hindi na kita mahal.
Gibo: Tingnan mo ako sa aking mga mata, at sabihin mong hindi mo na ako mahal.
Celine: Lumayo ka na lang sa akin, yun ang pinakamabuting mong magagawa.
(Walkout)
Jobs (MMK): Hindi ko lubos maisip kung ano ang dahilan ng paglayo ng aking iniibig.
Natapos kami sa pagkuha ng law sa UST nang hindi nag uusap ni tinginan man
lamang. Hinanap ko siya at nalaman kong may malubha siyang sakit, hindi ko alam
ngunit marahil ito ang dahil ng kanyang paglayo. Sinubukan ko siyang hanapin
ngnuit tila ayaw niyang saguting ang aking mga tawag at sulat.
Dahil na din sa aking pangungulila ay inilaan ko na lamang ang aking oras sa
pagtatrabaho para makapag ipon. Kinalaunan ay natanggap ako sa ibayong bansa
dahil na din sa aking pagsusumikap.
Dito, nagsimula ang bagong kabanata ng aking buhay. Nagkaroon ako ng sariling
pamilya, maayos na trabaho at mabubuting anak.
Change of persona
Michael Voice over: Ilang taon na din ng huli kong makita ang aking nakakatandang
kapatid. SImula ng maghiwalay sila ni Celia ay hindi ko na ulit nakita ang ngiti sa
kanyang mukha, itinuon niya ang kanyang oras sap ag tatrabaho.
(Michael wave at Gibo) (nagyakapan) (Nagkamustahan)
Gibo: Kapatid ko! Kumusta ka na!
Michael: eto ganito pa rin. Wala namang nagbago eh
Gibo: Uy alam mo ba sa flight ko sa Tokyo papunta dito, nakaupo ako sa gitna
matatabang balikbayang nurse. Alam mo bang galling pa sila magkaibang flight?
Ang isa ay sa Chicago at ang isa naman ay sa new York. Nakaktuwang isipin na
marami kang makakasalamuha pag ikaw ay nasa eroplano, halos lahat ng lahi lalo
na ang mga intsik halos kahit saan ata andun sila eh.

At eto pa ah alam mo ba na yung nurse na galling sa New York ay may anim na

maleta?

Michael: anim???
Gibo: Oo anim!! Hanggang 2 lang talaga dapat eh at may charge na 107 dollars sa
bawat isa. Eh kung Pilipino yan balikabayan box na lamang ang gagamitin niyan
mas marami pa ang malalagay niya!
Michael: Alam mo naming hindi ka makakauwi sa atin ng walang pasalubong di ba?

Gibo: Oh nakikita mo naman na nadelay ang mga maleta ko hindi ba?

Michael: Oo kuya HAHAHA alam ko naman iyon.

Gibo: napakarami kong natutunan doon sa 2 nurse na iyon Mike, nasabi pa nga nila
na mag-ingat raw ako lalo pat usong uso ang nakawan na ang biktima ay mga
balikbayan.

Michael: Malabo naman sigurong mangyari iyon sa atin ditto, napakarami kaya
nating nagkalat na sikretong pulis sa buong maynila.

Gibo: WALANG KWENTA!!! Anong silbi ng mga iyon? Sa tingin mo ba malalaman ng

pasahero kung sino ang pasahero at kung sino ang pulis?
Michael: pero siguro naman may nakawan rin naman sa Los Angeles hindi ba?
Gibo: Aba oo naman, 2 beses na kaming nanakawan doon. At pare-parehas ang mga
gamit na nakuha.
Michael: oh kita mo! Kahit saan mundo biktima ka! Walang ligtas ika-nga
Gibo: Pero hindi dapat sa iyong bayan Mike! Ang pagbabalikbayan ay pag gugunita!
Hindi dapat problema!!
Jobs: Hindi ko alam kung bakit puro problema ang pinagsasabi sa akin ng aking
kapatid na si Teodoro simula sa isang tidal wave na pumatay ng marami, hanggang
sa isang komentator sa radio na binarilsa harap ng kanyang anak. Nanatili akong
tahimik dahil ayokong ma-offend ko siya kung ako man ay may masabi.

Alfie as waiter: sir ano pong gusto niyo sir??

Michael: ah sige mamaya pa kami oorder
Michael (to gibo) : oh anong tingin mo ngayon sa Maynila? Mukhang init init ka ah
Gibo: Hindi naman dahil sa init, marahil to sa singaw ng lupa.

Michael: oh ano naman mas masasabi mo ngayon rito sa Maynila? Wala ka bang
komento?
Gibo: Mas dumumi at tila mas masikip, pero pansin ko lang na mas napadalas yata
ang pagsisigarilyo mo? Ilan na ba nahithit mo?
(Michael nainis)
Gibo: nakakapanibago lang, alam mob a sa America ipinagbabawal na nila ang
paninigarilyo; binan na nga yan eh dahil sa isang balitang aksidente sa eroplano
dahil sa paninigarilyo.
Michael: ahhhhhhhhhhhh ganun ba?

Jobelle: Tila ang kapatid kong si Teodoro ay nag iba na ang pananaw sa mga bagay
simula ng siyay umalis ng bansa. Hindi ko masabi kung pinaparating niya na siyay
may mas alam at mas magaling. Pumunta kami ng bookstore kinalaunan para
gunitain ang mga lugar na lagi niyang pinupuntahan noong siya ay estudyante pa
lamang.

Gibo: Tara sa Azcarraga

Michael: hindi na siya Azcarraga, matagal ng pinalitan ang azcarraga bilang Claro M.
Recto street. Pati na ang Dewey boulevard ay Roxas na ngayon.

Gibo: MALI!!!! (medj galit) may paraan para parangalan ang mga bayani natin nang
hindi sinisira ang nakaraan, ang nakagawian na tradisyon.

Michael: pero paano kung ang nakaraang itoy nagpapaalala ng pang aapi
Gibo: Ito ang mas lalong dahilan kung bakit dapat hindi mo siya dapat limutin, bakit
kailangan mong
limutin ang nakaraang
kailanmay hindi mo maalis sa iyong isipan?

Michael: Ibang nakaraan yata ang sinasabi mo. At hindi ito kasaysayan ni tradisyon
man lamang
Gibo: anong ibig mong sabihin?
Michael: Nakatali at nakakulong ka sa sarili mong Alaala kung ano ang Azcarraga,
yun ang lugar kung saan ka bumibili ng libro, spesyal ngunit personal na para sayo
lamang.
(FLASHBACK VOICE OVER NUNG NAGBREAK SILA)

Michael: mas gusto ko pang manatili sa aking alaala yung mga taong nagsilbi sa
atin kesa sa mga taong inapi at nilapastangan tayo. Alaala ang mayroon ka kuya at
umuwi ka para kahit papaano ay masariwa ang mga alaalang ito. Isinuko moa ng
alala ng iyong inang bayan, upang mabuhay sa alaala ng iba.

Gibo: hindi naman ako ignorante sa kaganapan ditto sa Pilipinas

Michael: marahil oo ngunit ang mga media nay an, ay patay na. walang kwenta ikanga at ang mga media naman ng ibang bansa ay may kinikilingan hindi mo
maasahan ang mga ito.

Jobelle: Nanahimik na ang aking kapatid na si Teodoro Ate Jobs, marahil hindi man
niya direktang sinabi ay nagkaintindihan na kami na bagamat marami mang
nagbago sa Pilipinas ay di niya maikakaila na ito pa rin ang kanyang tinubuang lupa,
na minsan ay minahal
Nang gabing iyon rin ate Jobs dinala ko siya sa airport para kunin ang kanyang
delayed na mga bagahe.
Gibo: Ayos naman pala itong LRT eh para ring trolley sa downtown Sandiego
papunta sa Tijuana border sa Mexico

Michael: Oo naman kuya convenient ang LRT simula Baclaran papuntang Caloocan
yan eh. Nakapunta ka na ba sa Mexico Kuya?

Gibo: Oo naman, masasabi ko na maraming pagkakatulad ang mexico at Pilipinas,

ibang lugar ditto sa maynila ay para ring sa Tijuana

Jibelle: marahil Ate Jobs alaala na lamang ng kanyang lupang kinalakhan ang
natitira para sa aking kapatid na si Teodoro. Pagkukumpara na lang ang kanyang
tanging ginagawa. Tumuloy na kami sa airport para makuha na ang kanyang
delayed na bagahe
(Mark as another passenger kausap si yen as stewardess)
Yen: ah sir ipeprepare nap o naming ang forms, pero hindi pa po muna kayo
pwedeng pumasok thirty minutes after sa paglanding ng eroplano
Mark: 30 minutes!!!!!!? NANAKAW NA ANG GAMIT KO KUNG 30 minutes niyo oa ako
bago papasukin
Yen: Im sorry sir, but thats policy

(sumunod si gibo kausap naman si yen, binigay ni gibo ang forms niya)
Yen: ah sir ask lang po ako ng another ID
Gibo: Para saan?
Yen: para po makasigurado kami na maibabalik niyo ang kopya ng pass na ibibigay
naming sa inyo
Gibo: (mahina) My god!!
Mark: HOY MAAWA NAMAN KAYO SAMIN, DI NAMAN NAMIN KASALANAN NA DELAYED
ANG BAGAHE NAMIN AH! ANO BA!
Celine ( as stewardess) : Sir! Pag di ho kayo tumahimik di naming ibibigay sa inyo!
(lalapitan ng mga lalaki na taxi driver si Gibo dahil naligaw siya at di sila nagkita ni
Michael kinukulit na sa kanila sumakay)

(Michael makikita rin si gibo na pinapalibutan ng mga lalaki)

Mark: Oo, pare baka marami manakw natin ditto
Alfie: oo nga baka tiba tiba tayo dito
Mark (magnanakaw na taxi driver) : sabi niya sa akin, sakin siya sasakay
Michael magkano po ba?
Mark: 150
Michael: sobra naman sangdaan nalang oh
Mark: okay sige 100
(sumunod sa driver papuntang taxi, pero nasense ni Michael na may mali kaya
sumigaw)
Michael: KUYA WAG KANG SASAKAY!
(Kinuha ni Gibo maleta at tumakbo sila ni Michael)
(Gibo na-trauma, natahimik)
Gibo: dalin mo nalang ako sa Hilton, Mike. Pagod nako
(Gibo natulala)
Michael: Okay ka lang ba kuya
Gibo: wag mo ako alalahanin Mike. Okay lang ako
Michael: gusto mob a tumawag ako ng doctor?

Gibo: Di na kailangan, gusto ko lang bumalik na ng Los Angeles. Sa loob ng

madaling panahon.
Michael: pero paano ang mga kamag-anak natin sa probinsiya?
Gibo: Hindi na muna siguro.
Jobelle: Hindi ko maintindihan kung ano ang nasa isip ng kuya ko ate jobs, marahil
nagging Malaki ang epekto sa kanya ang muntik na panaganib na nangyari sa amin.
Sana lang ay makawala na siya sa alaala ng kahapong pilit niyang itinatago, sana
lang ay magising na siya sa realidad sa kung ano ba talaga ang tunay na kalagayan
ng kanyang inang bayan at marahil baka umuwi ulit siya. Hanggang ditto nalang po
nagmamahal, Mike