Scene 1: Dumating si Maria Clara sa
pinagkakatipunan ng lahat. Lumapit ang kanyang
mga kaibigan, "Ayan na pala si Maria."
Nagbubulungan naman sa isang tabi ang isang
grupo ng mga kalalakihan, "Napakaganda pa rin
ni Maria Clara." Habang sinalubong naman ni
Padre Damaso ang dalaga para pahalikin sa
kanyang singsing. Si Padre Salvi ay nasa tabi
habang nakamatiyag lamang.
Scene 2: SFX: Tilaok ng manok (sinyales ng
kinabukasan)
Narrate: habang nanonood ng pagtatanghal si
maria clara at kanyang mga kaibigan sa Di
kalayuan ay mapapansin naman na si Padre
Salvi ay nagtungo rin ngunit hindi para manood
kundi upang masilayan si MariaClara.
Maria Clara: mahuhusay silang sumayaw
Girl 1: tama ka diyan Maria Clara.
SFX: Kampana (sinyales na kakatapos lamang
ng misa) Kinabukasan ay nagsimba si Maria
Clara kasama ang kanyang Tiya Isabel. Di pa
halos nakakababa ng pulpito ang pari ay nag aya
nang umuwi ang dalaga.
Maria Clara: Tayo na at umuwi agad tiya.
Tiya Isabel: Hindi ba't masyado kang
nagmamadali?
Maria Clara: Ba! Patawarin ako ng mabait na
Diyos na nakakakilala nang higit sa puso ng mga
dalaga kaysa inyo, Tiya Isabel.
Umuwi na nga ang mag tiyahin at matiyagang
hinintay ni Maria Clara si Ibarra. Nagbabasa si
Kapitan Tiago, nagwawalis si Tiya Isabel at
nanahi si Maria Clara nang matanaw ng ama si
Ibarra.
Kap. Tiago: Don Ibarra!
At dali daling tumakbo si Maria upang magtago at
sinundan naman siya ni Tiya Isabel.
Tiya Isabel: Napano ka bang bata ka? Ano pa ang
iyong ginagawa? Magmadali ka't mag ayos at
huwag paghintayin ang ginoo. (Pinupog ng halik
ng dalaga ang tiyahhin dahil sa kilig).
Scene 3: Sulat ni Maria kay Ibarra (narration
nalang? Para may preparation for next scene?)
Crisostomo,
Ilang araw nang hindi tayo nagkita. Ikaw raw ay
may sakit kayat ipinagdasal kita at ipinagtulos ng
kandila kahit sinabi ni itay na hindi naman
malubha. Kagabi, pinilit nila akong tumugtog at
sumayaw kaya nayamot ako. May ganyan palang
mga tao. Kung hindi lang talaga ako
kinuwentuhan ni Padre Damaso ay talagang
iiwan ko sila.
Ipaabot mo saakin ang kaniyang kalagayan at
ipapadalaw kita kay Itay.. Ipaubaya mo na kay
Andeng ang paglalagay ng iyong tsa, mahusay
siya kaysa sa iyong katulong.
Maria Clara Pahabol: Akoy dalawin mo bukas,
paalam.
Scene 4: Nakatipon ang lahat nang dumating
nang huli si Padre Damaso at natahimik bigla ang
pagtitipon. Sinalubong siya ng lahat maliban kay
Ibarra.
Ang Pananghalian Sa isang malaking hapag,
nananghali sina Crisostomo, Maria Clara at ang
ibang mga panauhin. Biglang dumating si Padre
Damaso at binati siya ng lahat maliban kay
Ibarra. IBARRA: Mahal ko, nagustuhan mo ba
ang pagkakagawa ng itinayo kong paaralan?
MARIA CLARA: Siyempre naman, mahal ko.( Sa
kabilang bahagi ng hapagkainan nagdadabog
ang galit na kura. )
DAMASO: Hindi man lamang niya ko binati sa
aking pagdating?! Talagang tumaas na ang tingin
niya sa kangyang sarili! Nakapunta lamang siya
sa Europa, abay akalain mong sino kung umasta!
MARIA CLARA: Wag mo na lamang pansinin
ang kanyang sinasabi, mahal ko.
IBARRA: Kung alam mo lamang kung ganoo ako
nagtitimpi sa kurang iyan.
DAMASO: Katulad lamang siya ng kayang ama!
Akalain mong isang desente ngunit hindi rin
marunong gumalang sa batas ng simbahan
IBARRA: Patawarin mo ako Maria Clara, pero
hindi ko na ito matitiis pa!
DAMASO: ...tama lamang na siyay pinarusahan
na mamatay sa kulungan at(Hindi na natuloy ni
Padre Damaso ang kanyang sasabihin dahil
sinunggaban siya ni Ibarra na hawak-hawak ang
isang patalim. )
IBARRA: Hahayaan ko kayong insultuhin ako
ngunit wag na wag ninyong babastusin ang
alaala ng aking ama!
KABABAIHAN: Maghunos-dili ka Ibarra. Alagad
ng Diyos ang kinakalaban mo.
IBARRA: Alagad ng Diyos? Paano nyo nasabing
siyay alagad ng Diyos? Ang taong ito ang
naghatid sa aking ama sa kabiguan, na naging
dahilan ng kanyang pagkamatay. At ngayon,
nagawa pa niyang bastusin ang alala nito. Ganito
ba ang gawain ng isang alagad ng Diyos?
MARIA CLARA: Crisostomo! Pakiusapalang-
alang man lamang sa akin, wag mong saktan si
Padre Damaso. (Binitawan ni Ibarra ang takot na
si Padre Damaso.)
IBARRA: Maria Clara, kung hindi lamang kita
mahal, baka nakita nyo na kung may dugo ba
talagang dumadaloy sa mga ugat ng taong iyan!
(Lumisan si Ibarra at iniwan ang umiiyak na si
Maria Clara.)
Scene 5: Umiiyak si Mari clara at pinapagaan ng
mga kababaihan ang kanyang loob.
Tiya Isabel: Wag ka nang umiyak anak,
nakasisiguro akong tatanggalin din sa kanya ang
excomunion. Magbibigay tayo ng malaking limos.
Sakto namang dumating ang ama ni Maria:
Tiya Isabel, Maria Clara: Anong nangyari?
Kap. Tiago: Iniutos ni Padre Damaso na sirain ko
ang kasunduan kay Ibarra.
Si Maria Clara ay lalo lamang umiyak.
Kap. Tiago: wag ka nang umiyak anak ko. Sinabi
sa akin ni Padre Damaso na dumating ang isang
kamag-anak niya galing Espanya at siyang nais
maging katipan mo.
SCENE 12 Si Alfonso Linares
Sa tahanan nila Kapitan Tiyago ay dumating ang
mag-asawang de Espadaa kasama ang isang
binatang Kastilang nagngangalang Alfonso
Linares upang alamin ang kalagayan ng may
sakit na si Maria Clara.
VICTORINA: Magandang araw, Kapitan Tiyago at
Isabel.
ALFONSO: Magandang araw po, ako nga po pala
si Alfonso Linares.
TIYAGO: Magandang araw rin sa iyo, iho.
Nagtungo sila sa silid ni Maria Clara.
ALFONSO: Doa Victorina, siya po ba si Maria
Clara?
VICTORINA: Oo, Alfonso.
ALFONSO: Tunay nga po talagang napakaganda
niya.
Biglang dumating ang matabang kura na si Padre
Damaso.
TIYAGO: Magandang araw po, Padre \Damaso.
DAMASO: Nasaan na siya?
TIYAGO: Nagpapahinga po siya sa kanyang silid.
Nagtatakbong tumungo si Padre Damaso.
DAMASO: Maria Clara!
MARIA CLARA: Padre Damaso...salamat po sa
pagbisita ninyo.
DAMASO: Labis akong nag-alaala sa iyo, iha.
Magpagaling ka kaagad.
MARIA CLARA: Opo.
DAMASO: O sige iha, magpahinga ka muna.
MARIA CLARA: Opo, padre.
Lumabas si Padre Damaso sa silid ni Maria Clara
at pumunta sa sala.
DAMASO: Victorina, sino iyang kasama mo?
VICTORINA: Ang totoo niyan ay kanina ko pa po
siya gustong ipakilala sa inyo, padre. Siya po si
Alfonso Linares, ang inaanak ng inyong bayaw.
DAMASO: Inaanak ng aking bayaw? Ikaw na nga
ba ang inaanak ni Carlicos?
ALFONSO: Opo, ako na nga po, padre.
DAMASO: Anong saya kot sa wakas ay nakita
na kita, iho.
ALFONSO: Ako rin po, padre. Matagal ko na po
kayong gusto makilala.
VICTORINA: Nandirito po siya upang maghanap
ng mapapangasawa, padre.
DAMASO: Ng mapapangasawa? Madali lamang
iyan...maghintay ka lamang, iho.
SCENE 15 Tugisan sa Lawa
Isang gabi, may isang salu-salong naganap sa
tahanan ni Kapitan Tiyago. Pinag-uusapan ng
mga panauhin ang balita tungkol sa pagkadakip
kay Crisostomo Ibarra, kasabay nito ang balitang
ikakasal na si Maria Clara sa kastilang si Alfonso
Linares. Ang malungkot na dalaga ay nagtungo
sa Asotea at pinagmasdan ang ilog. At makalipas
ang ilang sandali nakita niya ang isang bangkang
paparating.
MARIA CLARA: Crisostomo?
IBARRA: Mahal ko...tinulungan ako ni Elias na
makatakas.
MARIA CLARA: Patawarin mo ako, mahal ko.
IBARRA: Hindi masama ang loob ko sayo. Ako
ang patawarin mo...dahil kailangan ko nang
lumayo sayo...sa lugar na ito...
MARIA CLARA: Hindi. Hindi ka dapat humingi ng
tawad, dahil nasisiguro ko, mag-aalinlangan ka sa
akin kapag nalaman mong
IBARRA: Nalaman kong ano?
MARIA CLARA: ...ang tunay kong ama ay ang
kinasusuklaman mong si Padre Damaso...
IBARRA: Paano
MARIA CLARA: Basta lagi mong tandaan, kahit
nasaan ka man, ikaw lamang ang iibigin ko,
Crisostomo.
IBARRA: Paalam, Maria Clara...
Umalis na si Ibarra at napaiyak na lamang si
Maria Clara.
SCENE 16 Ang Paliwanag ng Pari
Nakatitig ni Maria Clara sa pahayagang
naglathala ng kamatayan ni Crisostomo. S
MARIA CLARA: Hindi!!! Hindi ito maaari...mahal
ko...
DAMASO: Anong nangyari sayo, anak ko?
MARIA CLARA: Masaya na po ba kayo?
DAMASO: Anong ibig mong sabihin
MARIA CLARA: Wala na siya. Patay na si
Crisostomo. Wala na ang taong mahal ko...
MARIA CLARA: Tanging si Ibarra lang ang mahal
ko, walang iba. Hindi ko mahal si Alfonsoat
hindi ako magpapakasal sa kanya.
DAMASO: Ngunit
MARIA CLARA: Kung itutuloy nyo pa rin ang
pagpapakasal sa aming dalawa
magpapakamatay ako!
DAMASO: Patawarin mo ako, iha. Patawarin mo
akokung nanghimasok ako sa inyo ni Ibarra
sa buhay mo. Patawad, anak ko.
MARIA CLARA: Magmomongha na lamang ako.
DAMASO: Kung iyan ang iyong kagustuhan.
Iniwan ni Maria Clara ang nakaluhod niyang ama.
DAMASO: Diyos ko, ito na ba ang parusa sa
lahat ng aking nagawang kasalanan?
-----------------------
LAST SCENE:
Narrate: Maraming naganap sa buhay ni Padre
Damaso nang pumasok si Maria Clara sa
kumbento. Si Maria Clara ay nanatili sa kumbento
ng Sta. Clara. Kung saan minsan dooy
nagmimisa si Padre Salvi.
Inside church: nagdadasal si MC kasama ng iba
pang mga kababaihan
Noon pa man ay may lihim ng pagtingin ang Pari
sa dalaga. Nang hindi nagtagal lumabas ang
tunay na motibo ng Padre sa dalaga.
(RAPE SCENE)
MARIA CLARA: (hindi maka-usap at balisa)
habang naglalakad , napahinto sa tapat ng
bintana ng simbahan; kumakanta [sad song] then
tumalon sa bintana) END OF PLAY-